Lisa Scottoline Spojrz mi w oczy

Mojej ukochanej córce

Skądżeś ty przyszło, dzieciątko miłe? – Zewsząd i znikąd tutaj przybyłem. Skąd błękit wzięły twe oczy duże? – Z niebios, którymi płynąłem w górze.1 1 George MacDonald, Na skrzydłach Północnej Wichury, tłum. Irena Tuwim, Instytut Wydawniczy PAX, Warszawa 1957, s. 224. George MacDonald, NA SKRZYDŁACH PÓŁNOCNEJ WICHURY Gdzie się podziewałeś, mój błękitnooki synu? Bob Dylan, A HARD RAIN’S A-GONNA FALL

Rozdział 1 Ellen Gleeson właśnie otwierała drzwi wejściowe do domu, kiedy coś w poczcie przyciągnęło jej uwagę. Biała ulotka ze zdjęciami zaginionych dzieci – jeden z chłopców był łudząco podobny do jej synka. Wpatrując się w zdjęcie, przekręciła klucz w zamku, ale mechanizm się zaciął, zapewne z powodu zimna. Śnieg pokrywał auta i ogrodowe huśtawki, a wieczorne niebo przypominało kolorem mrożone borówki. Nie mogła oderwać wzroku od białej kartki z nagłówkiem CZY WIDZIAŁEŚ TO DZIECKO? Podobieństwo między chłopcem ze zdjęcia a jej synkiem było doprawdy niezwykłe. Obaj mieli szeroko rozstawione oczy, mały nosek i krzywy uśmiech. Może to wina oświetlenia na ganku. Specjalna żarówka w lampie miała odstraszać owady, a jak na razie tylko nadawała żółtawy odcień. Ellen przysunęła kartkę bliżej oczu, ale doszła do tego samego wniosku: Chłopcy mogliby być bliźniakami. Dziwne, pomyślała. Jej synek nie miał brata bliźniaka. Adoptowała go jako jedynaka. Gwałtownie pokręciła kluczem w zamku, nagle zniecierpliwiona. Była naprawdę zmęczona całym dniem w pracy, a teraz na dodatek o mało nie wypuściła z rąk torebki, aktówki, listów i torby z chińszczyzną na wynos. Wydobywający się z tej ostatniej zapach pieczonych żeberek przyprawił ją o burczenie w brzuchu, więc zdwoiła wysiłki. Gdy wreszcie udało się jej pokonać opór materii i otworzyć drzwi, rzuciła trzymane w rękach przedmioty na stolik i zdjęła płaszcz, drżąc lekko w przyjemnym cieple przytulnego salonu. W oknach wisiały koronkowe firanki, na samym środku pokoju pyszniła się kanapa w biało-czerwoną kratę, a na ścianach wykonane za pomocą szablonu urocze wizerunki krów i serduszka, które podobały się Ellen bardziej, niż przystało to rasowej dziennikarce. Plastikowa komoda na zabawki aż uginała się od pluszaków, książeczek z przygodami psa Spota i figurek z zestawów Happy Meal, stanowiących dekoracje, jakich nie widywano na kartach „Home & Garden”. – Mamusiu, zobacz! – Will pędził już w jej stronę, w rączce ściskał kartkę. Powiew powietrza odgarnął mu loczki z buzi, a Ellen stanęła przed oczami twarz zaginionego chłopca z ulotki znalezionej w skrzynce pocztowej. Podobieństwo wręcz ją poraziło, by chwilę później zniknąć w zalewie miłości, tak samo silnej jak więzy krwi. – Cześć, kochanie! – Rozłożyła ramiona, a kiedy Will dopadł jej kolan, chwyciła

go w objęcia i przytuliła twarz do jego buzi, wdychając owsiany zapach suchych płatków cheerios i słaby migdałowy aromat ciastoliny przyklejonej do jego ogrodniczków. – Ojej, mamo, masz strasznie zimny nos. – Wiem, mój nos potrzebuje mnóstwa miłości. Will zachichotał, próbował oswobodzić się z uścisku i wymachiwał rysunkiem. – Zobacz, co narysowałem! To dla ciebie! – Obejrzyjmy. – Postawiła synka z powrotem na podłodze, a potem popatrzyła na rysunek – przedstawiał konia pasącego się pod drzewem – wykonany ołówkiem i zbyt staranny, by stanowić dzieło wyłącznie małych rączek. Will nie miał w sobie nic z Picassa, a jego ulubionym tematem były ciężarówki. – Śliczny rysunek! Bardzo ci dziękuję! – Cześć, Ellen – powitała ją opiekunka z szerokim uśmiechem na ustach, która właśnie stanęła w drzwiach kuchni. Connie Mitchell była niewysoką, uroczą, puszystą niczym pianka kobietą w białej bluzie z logo uniwersytetu stanowego Pensylwanii, dżinsach z szerokimi nogawkami i miękkich bezkształtnych butach typu ugg. Brązowe oczy otaczała siateczka zmarszczek, a zebrane w kucyk ciemne włosy miała poprzetykane siwizną, jednak Connie charakteryzowała się entuzjazmem, jeśli już nie energią, nastolatki. – Jak ci minął dzień? – Mnóstwo pracy. A co u was? – Świetnie – odparła Connie, i to był właśnie jeden z powodów, dla których Ellen uważała ją za prawdziwe błogosławieństwo. Miała mnóstwo problemów ze znalezieniem dobrej opiekunki, a nie ma przecież nic gorszego, niż zostawianie dziecka pod opieką niani, która nam nie odpowiada. A tymczasem podekscytowany Will wciąż wymachiwał rysunkiem. – To ja go narysowałem! Zupełnie sam! – Przerysował z kolorowanki – szepnęła cicho Connie, po czym skierowała się do holu i wyjęła swoją kurtkę. – Ja go narysowałem! – Will zmarszczył czoło. – Wiem, to naprawdę świetna robota. – Ellen pogładziła jego jedwabiste włosy. – Jak było na basenie, Con? – W porządku. Super. – Connie włożyła kurtkę, po czym zgrabnym ruchem ręki wyjęła kucyk na kołnierz. – Will udawał rybkę. – Zabrała z siedziska pod oknem swoją brązową torebkę i wypchaną torbę. – Will, opowiedz mamie, jak świetnie sobie radziłeś bez deski. Chłopczyk wydął wargi, prezentując zmianę nastroju typową dla maluchów i osób, które mają zaburzenia maniakalno-depresyjne. Connie zasunęła suwak kurtki. – A potem razem rysowaliśmy, prawda? Mówiłeś, że mama lubi koniki. – Ja go narysowałem – powtórzył ze złością Will.

– Kochanie, bardzo mi się podoba ten rysunek. – Ellen miała nadzieję, że uda się jej zażegnać wybuch rozpaczy synka, za który nie mogła go przecież winić. Will był ewidentnie zmęczony, a w obecnych czasach wymagano od trzylatków naprawdę wiele. – Mały pewnie w ogóle nie spał w ciągu dnia? – zapytała niani. – Położyłam go, ale nie zasnął. – Szkoda. – Ellen z trudem ukryła rozczarowanie. Jeśli Will nie uciął sobie drzemki w ciągu dnia, nie miała co liczyć, że zdoła spędzić z synkiem choć trochę czasu. – Do zobaczyska… – Connie nachyliła się nad chłopcem. Will powinien jej odpowiedzieć: „oczyska”, ale tego nie zrobił, wydął tylko dolną wargę. – Pożegnasz się ze mną? – zapytała Connie. Pokręcił głową i odwrócił wzrok. Jego małe rączki zwisały nieruchomo wzdłuż ciała. Pewnie nie zdoła wysłuchać nawet bajki na dobranoc, a Ellen tak lubiła mu czytać. Jej matka przewróciłaby się w grobie, gdyby wiedziała, że Will będzie zasypiał bez książki do poduszki. – W porządku, w takim razie cześć – odparła Connie, ale chłopiec, spuściwszy tylko główkę, milczał. Opiekunka dotknęła jego ramienia. – Kocham cię, Will. Ellen poczuła ukłucie zazdrości, choćby najbardziej irracjonalnej. – Jeszcze raz dziękuję – powiedziała, a kiedy Connie wyszła, wpuszczając do środka powiew lodowatego powietrza, natychmiast zamknęła za nią drzwi i przekręciła klucz w zamku. – To ja go narysowałem! – Will wybuchnął płaczem, a obrazek sfrunął na parkiet. – Och, kochanie. Zaraz zjemy kolację. – Zupełnie sam! – Chodź do mnie, słoneczko. – Ellen wyciągnęła ręce, ale przy okazji strąciła na podłogę torbę z chińszczyzną i całą pocztę, która rozsypała się po podłodze. Chwyciła torbę, żeby jedzenie nie wypadło, i w tym momencie jej wzrok padł na kartkę ze zdjęciem zaginionego chłopca. Niesamowite. Podniosła torbę z chińszczyzną, zapominając o listach. Przynajmniej na razie.

Rozdział 2 Ellen ułożyła Willa do snu, zrobiła pranie, a potem chwyciła widelec, serwetkę, kartonowy pojemnik z resztkami chińszczyzny i wreszcie usiadła przy stole w jadalni. Domowy ulubieniec natychmiast zajął miejsce naprzeciwko niej, nie odrywając bursztynowych oczu od jedzenia, z ogonem owiniętym wokół pulchnego ciałka. Kociak był cały czarny, poza paskiem bieli biegnącym przez środek pyszczka i białymi łapkami przypominającymi kreskówkowe rękawiczki, a Will wybrał go dlatego, że zwierzak wyglądał zupełnie jak Figaro z „Pinokia” na DVD. Nie mogli się też zdecydować, czy ochrzcić nowego pupila Figaro, czy Oreo, toteż ostatecznie otrzymał imię Oreo Figaro. Otworzyła opakowanie, wygarnęła na talerz curry z kurczaka i dodała trochę ryżu, który wypadł w postaci zbrylonego prostokąta, niczym piasek z dziecinnego wiaderka. Rozgniotła go widelcem, przy okazji zerknęła na synów Coffmanów, sąsiadów z naprzeciwka, dzielących z nią jedną drogę dojazdową. Obaj właśnie odrabiali lekcje przy stole w jadalni. Byli wysocy i silni, a do tego należeli do szkolnej drużyny lacrosse w Lower Merion High School. Zastanawiała się, czy Will też polubi w liceum sport, choć nie tak dawno przecież nie potrafiła sobie wyobrazić, że będzie w ogóle zdrowy, już nie wspominając o tym, że miałby wymachiwać kijem do lacrosse. Zjadła kawałek kurczaka, lepki od żółtego sosu curry i wciąż jeszcze ciepławy, po czym zaspokoiwszy pierwszy głód, sięgnęła po pocztę. Od razu wyłowiła z niej rachunki i odłożyła je na bok. Koniec miesiąca jeszcze nie nadszedł, więc na razie nie musiała się nimi przejmować. Przełknąwszy kolejny kęs kurczaka, właśnie miała oddać się marzeniom nad katalogiem firmy Tiffany, kiedy nagle kątem oka dostrzegła białą kartkę i zamarła z widelcem uniesionym do ust. Czym prędzej chwyciła ulotkę. CZY WIDZIAŁEŚ TO DZIECKO? A pod spodem podpis: Amerykańskie centrum poszukiwań zaginionych i uprowadzonych dzieci. Odłożyła widelec i przyjrzała się uważniej zdjęciu. Tym razem nie mogła zrzucić winy na słabe oświetlenie. Jadalnię ozdabiał potężny żyrandol z mosiądzu, a w jego jasnym świetle chłopiec z fotografii jeszcze bardziej przypominał Willa. Fotografia była czarno-biała, więc Ellen nie mogła się zorientować, czy obaj mają oczy w tym samym kolorze, z uwagą przeczytała jednak informacje zamieszczone pod zdjęciem: Imię i nazwisko: Timothy Braverman Miejsce zamieszkania: Miami, Floryda Data urodzenia: 19.01.2005

Oczy: Niebieskie Włosy: Blond Data uprowadzenia: 24.01.2006*. Przez chwilę wpatrywała się ze zdumieniem w kartkę. Obaj chłopcy mieli niebieskie oczy i jasne włosy. Byli też w tym samym wieku. Will skończył trzy lata trzydziestego stycznia. Ellen przyjrzała się fotografii, uważnie studiując buzię zaginionego malucha. Podobieństwo zaczynało się już od oczu, okrągłych i dosyć szeroko rozstawionych, obaj chłopcy mieli też niewielki nosek i krzywy uśmiech, z lekko opadającym prawym kącikiem ust. Przede wszystkim łączyła ich jednak ogólna postawa, ten sam spokojny, zrównoważony sposób, w jaki przypatrywali się światu. Dziwne, pomyślała Ellen. Jeszcze raz przeczytała informacje umieszczone pod zdjęciem, zauważyła gwiazdkę i zerknęła na sam dół kartki, gdzie znajdowała się adnotacja: „Timothy Braverman, progresja wiekowa do trzeciego roku życia”. Przez chwilę zastanawiała się nad znaczeniem słowa „progresja”, po czym wreszcie zrozumiała. Zdjęcie chłopca nie było aktualne, chociaż na takie właśnie wyglądało. Stanowiło po prostu przybliżone wyobrażenie tego, jak Timothy mógł teraz wyglądać, sporządzone przez rysownika lub komputer. Na myśl o tym Ellen odetchnęła z ulgą, po czym wróciła myślami do dnia, w którym po raz pierwszy ujrzała Willa. Przygotowywała reportaż o pielęgniarkach pracujących na oddziale intensywnej opieki kardiologicznej w Dupont Hospital w Wilmington. Will przebywał tam z powodu ubytku przegrody międzykomorowej, dziury w przegrodzie rozdzielającej komory serca; maleńki chłopczyk w pieluszce, leżał w białym szpitalnym łóżeczku z wysokimi barierkami na samym końcu zalanego słońcem oddziału. Był wyjątkowo drobny, wręcz niedożywiony, co sprawiało, że jego głowa przypominała kiwającą się główkę maskotki doczepioną do wychudzonego ciałka. Najbardziej wyraziste miał oczy, ogromne, niebieskie, i przypatrywał się wszystkiemu, co go otaczało, choć już nie ludziom. Nie umiał nawiązać ani podtrzymać kontaktu wzrokowego z kimkolwiek, co – jak dowiedziała się później Ellen – mogło stanowić oznakę zaniedbania, i tylko przy jego łóżeczku nie dyndały pluszowe zabawki, nie kręciły się kolorowe karuzele przyczepiane do barierek. Kiedy Ellen zobaczyła go po raz pierwszy, był już po operacji i czekał na kolejną – najpierw załatano otwór w jego serduszku za pomocą specjalnej łatki z syntetycznego materiału, druga operacja miała na celu uszczelnienie miejsca, w którym rozszedł się szew. Leżał w swoim łóżeczku cichutko, bez płaczu czy choćby kwilenia, otoczony monitorami informującymi pielęgniarki o jego stanie milionem jaskrawoczerwonych, zielonych i niebieskich cyfr. Spowijała go taka plątanina rurek, że sprawiał wrażenie wręcz związanego – jedna z tych przymocowanych do małego noska dostarczała tlen, inna składniki odżywcze,

a z nagiej klatki piersiowej wystawała groteskowo przezroczysta rurka, która odprowadzała płyny do plastikowego pojemnika. Do rączki biegła kroplówka, z wenflonem przyklejonym taśmą i zabezpieczonym wykonaną naprędce osłonką z połówki plastikowego kubka, uniemożliwiającą wyrwanie igły. W przeciwieństwie do innych dzieci Will nigdy nie próbował tego robić. Ellen wciąż zajmowała się przygotowywaniem dokumentacji do swojego artykułu, kiedy nagle zorientowała się, że odwiedza Willa częściej niż to konieczne. Reportaż zamienił się w całą ich serię, której bohaterami stały się zamiast pielęgniarek dzieci. I Will. Wśród gaworzących czy płaczących maluchów właśnie ten cichutki chłopczyk przykuł jej uwagę. Zgodnie z zasadami panującymi na oddziale nie mogła podchodzić do jego łóżeczka, jednak często obserwowała go z niewielkiej odległości, nawet jeśli maluch ciągle odwracał wzrok i wbijał go w pustą białą ścianę. Aż wreszcie któregoś ranka udało się im nawiązać kontakt – Will sam odszukał ją spojrzeniem swoich oczu błękitnych jak wody oceanu. Oczywiście natychmiast na powrót uciekł wzrokiem, ale takie sytuacje zdarzały się coraz częściej, taka nić porozumienia łączącego, jak się zdawało Ellen, dwa serca. Później, kiedy wszyscy pytali ją, dlaczego postanowiła adoptować właśnie jego, niezmiennie odpowiadała: Z powodu tego, jak na mnie patrzył. Nikt nigdy nie odwiedzał chłopca, a jedna z kobiet, która bywała na oddziale, matka dziewczynki czekającej na przeszczep serca, opowiedziała Ellen, że jego mamą była młoda, niezamężna dziewczyna, która nie odwiedziła synka od czasu pierwszej operacji. Ellen skontaktowała się więc z pracownikiem opieki społecznej i uzyskała informację, że adopcja wchodzi w grę. Tamtego wieczoru wróciła do domu jak na skrzydłach, zbyt podniecona, by zasnąć. Ten nastrój uniesienia nie opuszczał jej, aż wreszcie w czasie owych dwóch lat, które minęły od tamtej pory, uświadomiła sobie, że chociaż nie wydała Willa na świat, to urodziła się, by być jego matką. Jeszcze raz zerknęła na ulotkę ze zdjęciem, a potem odłożyła ją na bok, pełna współczucia dla Bravermanów. Nie potrafiła sobie nawet wyobrazić, co czuje rodzic, gdy straci dziecko, ani jak sama by postąpiła, gdyby ktoś porwał Willa. Kilka lat temu napisała artykuł o ojcu, który uprowadził własne dzieci po kłótni z żoną, chodziło o to, komu powinna przypaść opieka nad nimi. Od tamtej pory co jakiś czas nawiedzała ją myśl, by skontaktować się z bohaterką reportażu, Susan Sulaman, i dowiedzieć się, jak potoczyła się ta sprawa. Musiała zresztą wynajdywać nowe tematy, jeśli chciała utrzymać się w pracy, a poza tym zyskałaby pretekst do rozmowy z nowym redaktorem naczelnym, Marcelo Cardoso, seksownym Brazylijczykiem, który trafił do ich gazety rok wcześniej, porzuciwszy posadę w „L.A. Times” i dziewczynę o figurze modelki. Może samotna matka stanowiłaby dla niego miłą odmianę, bo jeśli Marcelo rzeczywiście miał dosyć życia wiecznego

podrywacza, Ellen była gotowa pokazać mu inne rozwiązanie. Uśmiechnęła się mimo woli, co jej samej wydało się zresztą dosyć krępujące, nawet jeśli jedynym świadkiem tej żenującej sytuacji był kot. Dawniej sądziła, że jest zbyt mądra, żeby zakochać się w przełożonym, jednak Marcelo przypominał Antonio Banderasa z dyplomem dziennikarza. No a poza tym minęło sporo czasu, odkąd w jej życiu gościł mężczyzna starszy od trzylatka. Jej były facet twierdził, że jest wyjątkowo „wymagająca”, ale Marcelo z pewnością potrafiłby z tym sobie poradzić. A kobieta wymagająca to tak naprawdę jedyna kobieta warta zainteresowania. Ellen zdrapała widelcem resztki curry z mięsa i podsunęła talerz Oreo Figaro, który zabrał się do jedzenia z głośnym mruczeniem, wygiąwszy koniuszek ogona na kształt szydełka. Odczekała, aż pupil skończy konsumpcję, i posprzątała ze stołu, a potem odłożyła rachunki do wiklinowego koszyka i wyrzuciła wszystkie ulotki i reklamy, w tym również kartkę ze zdjęciem zaginionego chłopca. Ta wpadła jednak do worka na śmieci tak, że Timothy Braverman wpatrywał się teraz w Ellen tymi swoimi niesamowitymi oczami. „Prawdziwa z ciebie gospodyni”, usłyszała w głowie głos matki tak wyraźnie, jakby ta stała tuż koło niej. Ale tak naprawdę Ellen wierzyła, że to samo można powiedzieć o każdej kobiecie. Taki dodatek do jajników. Zamknęła drzwiczki szafki i spróbowała wyrzucić tę białą kartkę z pamięci. Załadowała i włączyła zmywarkę, a potem jeszcze raz pomyślała o tym wszystkim, co było w jej życiu wspaniałe. Solidne drewniane blaty, białe szafki z przeszklonymi drzwiczkami, ściany pomalowane własnoręcznie na biało, z rysunkami kwiatów polnych w charakterze ozdoby. Babska kuchnia, aż po nazwę różowawego odcienia farby na ścianach – Kopciuszek. Chociaż nigdzie w zasięgu wzroku nie było widać księcia. Dokończyła swoje codzienne obowiązki, przekręciła klucz w kuchennych drzwiach prowadzących na tyły domu, po czym wyciągnęła zużyty filtr z ekspresu do kawy. Kiedy otworzyła szafkę z zamiarem wyrzucenia fusów do kosza, uważne spojrzenie Timothy’ego Bravermana na nowo wytrąciło ją z równowagi. Nie namyślając się wiele, wyciągnęła kartkę spomiędzy odpadków i wsunęła ją do kieszeni dżinsów.

Rozdział 3 O szóstej piętnaście zadzwonił budzik. Ellen wstała z łóżka po ciemku, poczłapała boso do łazienki i wskoczyła pod prysznic, pozwalając, aby gorąca woda ją dobudziła. Nawet ludzie, którzy często powtarzali sobie w myślach, jak wiele dobrego spotkało ich w życiu, nigdy nie robili tego rano. Zwyczajnie nie było na to czasu. Do siódmej zdążyła się już ubrać, więc mogła przygotowywać Willa do przedszkola, które otwierano o ósmej trzydzieści. Connie powinna się zjawić o wpół do ósmej, żeby dać małemu śniadanie i odprowadzić go do przedszkola, a Ellen jak zwykle przekaże jej synka w biegu, niczym pałeczkę w domowej sztafecie. Matki pokonywały identyczny tor przeszkód każdego ranka i zasługiwały na złoty medal w najważniejszej dyscyplinie na świecie – codziennym życiu. – Kochanie? – Ellen włączyła lampkę z Babarem, ale Will spał wyjątkowo mocno, z lekko uchylonymi ustami. Oddychał ciężko, a kiedy Ellen pogłodziła go po czole, wydało się jej rozpalone. Próbowała przekonać się w myślach, że nie ma się czym przejmować, ale w wypadku chorego dziecka człowiek jest skazany na wieczny niepokój. – Will? – szepnęła, wciąż nie do końca przekonana, czy w ogóle powinna wysyłać dzisiaj synka do przedszkola. Wokół nozdrzy uformowała się mu warstewka zaschniętego śluzu, a policzki w łagodnym świetle lampki wyglądały na pobladłe. Zadarty nos Willa przypominał młodszą wersję jej własnego, ludzie często brali ją nawet za biologiczną matkę chłopca, co podobało się jej bardziej niż powinno. Teraz jednak zaczęła się zastanawiać, czy Timothy Braverman też przypominał swoją matkę. Delikatnie dotknęła ramienia Willa, ale kiedy ten nawet nie drgnął, postanowiła nie posyłać go tego dnia do przedszkola. Nie warto przesadzać, a tekturowe płatki śniegu mogły przecież zaczekać jeszcze jeden dzień. Nie pocałowała nawet synka, żeby przypadkiem go nie zbudzić, zamiast tego pogłaskała tylko Oreo Figaro, który spał w nogach, zwinięty w kłębek. Wyłączyła lampkę, na paluszkach wycofała się z pokoju i wróciła do swojej sypialni, żeby jakoś spożytkować dodatkowe piętnaście minut. – Świetnie wyglądasz! – powiedziała, wyłaniając się z jadalni, uśmiechnięta Connie na widok pracodawczyni zbiegającej na palcach po schodach. Ellen odpowiedziała jej uśmiechem. Wykorzystała nadprogramowy kwadrans na przebranie się w popielatą sztruksową marynarkę, dopasowaną w pasie, i buty z brązowego zamszu, z wyższymi cholewkami, w które wpuściła nogawki dżinsów.

Przyłożyła się też bardziej niż zwykle do makijażu, wysuszyła włosy i przeprosiła się z tuszem do kresek. Tego ranka miała się spotkać z Marcelo, ale nadal nie wiedziała, czy chciała wyglądać seksownie, profesjonalnie czy też może i tak, i tak. – Will ma stan podgorączkowy, więc uznałam, że lepiej będzie, jeśli zostanie dzisiaj w domu. – Mądra decyzja. – Opiekunka pokiwała głową. – Na zewnątrz prawie minus dziesięć. – Rany. – Ellen natychmiast wyciągnęła z szafy czarną puchową kurtkę. – Zostańcie w domu, nie forsuj małego. Może trochę mu poczytasz? – Jasne. – Connie postawiła torbę na podłodze i wyjęła z niej złożoną na pół gazetę. – Fajna ta twoja dzisiejsza historia, o tym starszym panu, który tresuje gołębie. – Dzięki. – Ellen włożyła kurtkę, z trudem wciskając ręce w rękawy. Może wybór marynarki nie był jednak najlepszy. – Bo wiesz, wszystkie nianie czytają twoje artykuły, traktują mnie jak prawdziwą gwiazdę. – Więc zacznij sprzedawać autografy – poradziła jej z uśmiechem Ellen. Wiedziała, że inne opiekunki są jej ciekawe, jej – samotnej dziennikarki wychowującej adoptowane dziecko. Jak w tej piosence z „Ulicy Sezamkowej”, nie było drugiej takiej jak ona. – Wrócisz o zwykłej porze? – Aha. Dzięki. – Ellen poczuła znajome ukłucie w sercu. – Nienawidzę wychodzić bez pożegnania z Willem. Ucałuj go ode mnie, dobrze? – Oczywiście. – Connie sięgnęła do klamki. – Powtórz mu, że go kocham. – Jasne. – Connie otworzyła drzwi przed Ellen, która wreszcie niechętnie przekroczyła próg. Zimny wiatr natychmiast zaatakował jej policzki, niebo przypominało barwą ołów. Ellen żałowała, że nie może tak po prostu zawrócić, odesłać Connie do domu i zająć się chorym synkiem. Ale frontowe drzwi już się za nią zamknęły, pozostawiając ją zdaną na łaskę kapryśnej aury. Przez cały ten czas ani razu nie pomyślała o Timothym Bravermanie. W każdym razie aż do momentu, kiedy dotarła do redakcji.

Rozdział 4 Ellen wkroczyła do budynku z kupioną po drodze kawą i błysnęła strażnikowi swoim laminowanym identyfikatorem. Chciała zabrać się od razu do pracy nad artykułem o dalszych losach bohaterów jej wcześniejszej historii, ale myślami wciąż krążyła wokół Timothy’ego Bravermana. Pokonała kilka mrocznych korytarzy starego budynku, żeby wreszcie wylądować w newsroomie, jasnym, prostokątnym pomieszczeniu, które przypominało ogromną, ciągnącą się na długość całego kwartału halę, z sufitem na wysokości drugiego piętra. Przez wysokie, przysłonięte staromodnymi żaluzjami okna sączyło się światło, a nad rozmaitymi częściami sali wisiały niebieskie tablice z napisami WIADOMOŚCI MIEJSKIE, BIZNES, WYDARZENIA, INTERNET i KOREKTA. Ellen ruszyła w stronę swojego biurka, ale wszyscy zdawali się tłoczyć przed przeszklonymi gabinetami szefostwa, otoczywszy ciasno Marcelo. To nie wróżyło nic dobrego. Ellen podchwyciła wzrok przyjaciółki, Courtney Stedt, która lawirowała między biurkami tak, żeby spotkać się z nią w pół drogi. Jak zwykle przypominała zwolenniczkę wypraw na świeżym powietrzu, wystrojona w zielony polar i dżinsy, ale minę miała wyjątkowo jak na nią ponurą. Courtney matkowała wszystkim pracownikom redakcji i zawsze pamiętała o kupieniu jubilatowi tortu na urodziny. Jeśli nawet ona się martwiła, coś było bardzo nie w porządku. – Błagam cię, powiedz, że to przyjęcie niespodzianka – powiedziała Ellen, zrównawszy się z nią. – Nie mogę. Jako rasowa dziennikarka nienawidzę kłamstwa. Wreszcie obie dołączyły do tłumu kolegów tłoczących się w alejkach między biurkami, by ulokować się na pożyczonych od cudzych biurek krzesłach. Wszyscy byli zaniepokojeni, rozmawiali przyciszonymi głosami albo chichotali nerwowo. Ellen przysiadła razem z Courtney na jednym z biurek, a wszelkie myśli na temat Timothy’ego Bravermana natychmiast wywietrzały jej z głowy. Groźba bezrobocia potrafi świetnie ukierunkować mózg, a to za sprawą swojego powiązania z płatem hipotecznym. Marcelo poprosił gestem o spokój, przykuwając natychmiast uwagę, i wszyscy, jak jeden mąż, posłusznie umilkli. Był na tyle wysoki, że widziało się go z każdego miejsca, szczupły mężczyzna o gęstych ciemnych włosach, opadających nieporządnie na kołnierzyk koszuli. W jego ciemnobrązowych oczach malowało się napięcie, zmarszczone brwi znaczyły się wyraźną linią na czole, a zaciśnięte usta nie pozostawiały zbyt wielu złudzeń.

– Witam, moi drodzy – powiedział Marcelo swoim głębokim, miękkim głosem z wyraźnym portugalskim akcentem. – Przepraszam, że zaskakuję was z samego rana, ale mam naprawdę niedobre wieści. Przykro mi, czekają nas znowu zwolnienia. Wszyscy zesztywnieli, ktoś zaklął pod nosem. Ellen i Courtney wymieniły spojrzenia, ale żadna nie pisnęła nawet słówka. Nie musiały nic mówić, tak właśnie wygląda przyjaźń. – Muszę dzisiaj zwolnić dwie osoby i kolejną do końca tego miesiąca. – Dwie, dzisiaj? Ellen poczuła, jak serce ściska się jej w piersi, miała ochotę zadać dokładnie to samo pytanie. Potrzebowała tej pracy. – Nic się nie da zrobić? – zawołał ktoś. – Nie tym razem, przykro mi. – Marcelo zaczął podwijać rękawy swojej czarnej koszuli o europejskim kroju, do której zawsze nosił krawat. – Dobrze znacie powody cięć. Żadna gazeta nie cieszy się tak wielką popularnością, jak dawniej. Robimy, co w naszej mocy, bawimy się w blogi i podcasty. Wiem, że bardzo się staracie, cała ta sytuacja to nie wasza wina, kierownictwa zresztą też nie. Właściwie już pracujemy niemal ponad siły. – To prawda – mruknął ktoś z tłumu. – Musimy się więc zmierzyć z koniecznością kolejnych zwolnień, co jest naprawdę okropne, bo przecież dobrze wiem, że wszyscy macie rodziny. Będziecie musieli znaleźć sobie nowe zajęcie, przeprowadzić się do innego miasta, zabrać dzieciaki z dotychczasowej szkoły, powiadomić mężów i żony, że i oni muszą zmienić pracę. Ja to wszystko wiem. – Urwał na moment, przesuwając posępnym spojrzeniem po przerażonych twarzach. – Wiecie, kiedy moja mama sprawiała mi lanie, zawsze mówiła przy tym: „To zaboli bardziej mnie niż ciebie”. Ale, sabia que nao era verdade. W przekładzie na nasze? Wiedziałem, że to bzdura. Wszyscy, nie wyłączając Ellen, wybuchnęli śmiechem. Uwielbiała, kiedy Marcelo mówił po portugalsku. Gdyby mógł zwolnić ją w tym języku, byłaby szczęśliwa. – Tak więc nie zamierzam przekonywać was, że zwolnienia zabolą bardziej mnie niż was. Za to powiem wam, że wiem, co czujecie. Bo wiem. – Wreszcie się uśmiechnął. – Na pewno każdy z was pamięta, że zwalniano mnie z najlepszych gazet. Nawet z „Folha de São Paulo” w moim rodzinnym mieście. – Tylko tak dalej, szefie – krzyknął któryś z webmasterów, wywołując tym kolejny wybuch śmiechu. – W każdym razie jakoś udało mi się przetrwać. Przeżyję, jeśli zwolnią mnie i z tej gazety, ale nigdy nie zrezygnuję z bycia dziennikarzem, bo zwyczajnie kocham tę robotę. Uwielbiam dotyk papieru pod palcami. – Z zawadiackim uśmiechem potarł opuszkami palców o siebie. – Uwielbiam zapach dobrego wstępniaka. Uwielbiam dowiadywać się czegoś, o czym nikt nie wie, i obwieszczać

to całemu światu. To właśnie robimy każdego dnia, na każdej stronie. Wiem, że wy też to kochacie. – Dobrze powiedziane! – rozległo się wśród tłumu i nawet Ellen poczuła się podniesiona na duchu. Też uwielbiała tę robotę. Wyrosła w domu, gdzie na kuchennym stole tuż obok filiżanki kawy matki zawsze leżała gazeta, złożona na czworo, żeby łatwiej było rozwiązywać krzyżówkę. A Ellen do tej pory czuła falę podniecenia na widok własnego nazwiska zaraz pod nagłówkiem. Ta praca zdawała się dla niej stworzona jak żadna inna, no może poza macierzyństwem, gdzie płaca była jednak znacznie gorsza. – Niestety, ta praca nas nie kocha, a już z pewnością nie ostatnio. – Marcelo pokręcił głową. – Mimo całego naszego poświęcenia, mimo naszego uwielbienia, to niewierna kochanka. – Błysnął zabójczym uśmiechem. – Zdradza nas z innymi i zawsze się rozgląda w poszukiwaniu kogoś nowego. I wiecznie wymyka się nam z rąk. Rozległy się śmiechy. Wszyscy byli jakby bardziej odprężeni, nawet Ellen, która niemal zapomniała, że może stracić pracę. – Mimo wszystko nadal ją kochamy i trwamy przy niej, dopóty nas zechce. Zawsze będzie istnieć miejsce dla gazety i dla nas, zakochanych w niej do szaleństwa wariatów bez protestu gotowych znosić jej humory. – Mów za siebie! – zaprotestował jeden z dziennikarzy działu finansowego, co wywołało kolejny wybuch śmiechu. Atmosfera znowu nieco się rozluźniła, jednak Marcelo na powrót przybrał marsową minę, marszcząc czoło tak, że wyglądał starzej niż na swoje czterdzieści parę lat. – Tak więc będę zmuszony podjąć tę trudną decyzję i zwolnić dwoje z was jeszcze dzisiaj, plus kolejną osobę do końca tego miesiąca. Chciałbym jednak, aby zwolnione osoby wiedziały, że nie zamierzam tak po prostu oddać ich w ręce ludzi z działu kadr i o nich zapomnieć. Ktoś z przednich rzędów pokiwał głową, bo wszyscy doskonale pamiętali, że Marcelo pomógł znaleźć jednemu z dziennikarzy zwolnionych z działu finansowego pracę w „Seattle Times”. – Uważam was za świetnych dziennikarzy i zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby pomóc wam znaleźć nowe zajęcie. Mam mnóstwo znajomych w różnych redakcjach, więc mogę wam dać na to moje słowo. – Dziękujemy – powiedział jeden z reporterów, potem następny, a chwilę później rozległy się nawet lekkie brawa, którym początek dała Courtney. Ellen też zaczęła klaskać, ponieważ Marcelo poruszył w niej jakąś czułą strunę, czego nie dało się wytłumaczyć jedynie tym, że szef wydawał się jej wyjątkowo atrakcyjnym mężczyzną, chociaż to pewnie też nie pozostawało bez znaczenia. Może chodziło o jego otwartość, szczerość, pełne żaru słowa. Żaden inny naczelny nie wspomniałby przecież, że zwyczajnie kocha to zajęcie, ani nie wziąłby strony

żadnego reportera. Marcelo przesunął spojrzeniem po tłumie, na krótką chwilę zatrzymał je na Ellen, którą tak to poruszyło, że niemal nie zwróciła uwagi na kuksańca w bok, który dała jej Courtney, szepcąc przy tym z przebiegłym uśmiechem: – Spokojnie, mała.

Rozdział 5 Damska toaleta zazwyczaj stanowi dla kobiet prawdziwe centrum dowodzenia, nic więc dziwnego, że ostatecznie Ellen, Courtney i jeszcze jedna dziennikarka, Sarah Liu, stały przy umywalkach, zajęte omawianiem kwestii zwolnień. Od razu po zebraniu wypowiedzenie otrzymał jeden z fotografików, a teraz wszyscy czekali, kto będzie następny. Courtney i Sarah pracowały w dziale wiadomości, ale Ellen zajmowała się informacjami lokalnymi, a zgodnie z niepisanym prawem w razie zwolnień to właśnie dziennikarze z tego działu pierwsi zwykle szli pod nóż. Ellen umyła ręce, woda zdawała się wręcz parzyć, choć może była to wina wyłącznie wyobraźni. – Marcelo nie wyrzuci nikogo z działu sportowego – orzekła Sarah, a niepokój sprawił, że mówiła jeszcze szybciej, niż zwykle. Była szczupłą, drobną kobietą o pięknych oczach i małych, starannie umalowanych ustach, które nigdy się nie zamykały. – Moim zdaniem to będzie jakiś reporter, ktoś z wiadomości albo z lokalnych. – Na dzisiaj została jeszcze jedna osoba – odparła Courtney z wyraźnym bostońskim akcentem. – Obstawiam kogoś z działu wiadomości. – Nie, to niemożliwe. Jesteśmy im potrzebni. – Sarah przeczesała palcami lśniące ciemne włosy wycieniowane wokół uszu, w których połyskiwały małe diamentowe kolczyki, jak zawsze szykowna w bezpretensjonalnej białej koszuli, czarnych spodniach i obcisłym czarnym sweterku w prążki. – Nie wszystko można znaleźć w serwisach Associated Press. – Dlatego właśnie Bóg stworzył Reutersa – prychnęła Courtney. Ellen sięgnęła po papierowy ręcznik i przy okazji spojrzała na swoje odbicie w lustrze. Usta same zaciskały się jej w wąską linijkę, a do tego była gotowa przysiąc, że ma więcej kurzych łapek, niż kiedy wstawała rano. Wyjątkowo staranny makijaż podkreślał odcień jej piwnych oczu, ale Ellen nie mogła się pozbyć wrażenia, że odstawiła się tak dzisiaj tylko po to, by wylecieć z pracy. – Mylisz się, Courtney – zaoponowała Sarah, a Ellen natychmiast przypomniała sobie, dlaczego nigdy jej nie lubiła. Napastliwość to immanentna cecha każdego dziennikarza, ale Sarah przekraczała w tej kwestii wszelkie granice. – Potrzebują dziennikarzy zajmujących się najnowszymi wiadomościami, ktoś musi pisać o sytuacji w Iraku i poczynaniach nowego rządu. – A cóż to za problem? Przecież i tak nikt od nas nie bywa na konferencjach prasowych w Białym Domu. – Courtney pokiwała głową. – Na dodatek teraz nasza kolej, skoro ostatnio zwolnili kogoś z działu lokalnego. Pamiętacie Suzanne?

– Jej się akurat należało – odparła Sarah, a Ellen, która właśnie wyrzucała papierowy ręcznik do kosza, poczuła, jak żołądek zaciska się jej w supeł. – Nieprawda. Nikt z nas nie zasługuje na coś takiego. – Jeżeli poleci ktoś z wiadomości, to na pewno nie ja. To niemożliwe. – Sarah skrzyżowała ramiona na piersi. – Mam za dużo dojść w ratuszu, ci z góry doskonale o tym wiedzą. – Na sto procent wywalą mnie – orzekła Courtney grobowym głosem, który sprawił, że Ellen odwróciła się w jej stronę. – Nie, Court, nie mogą cię zwolnić. – Mogą, i to właśnie zrobią. Założysz się? – Popatrzyła z rezygnacją na przyjaciółkę oczami całkowicie pozbawionymi makijażu. – Posłuchaj, tak to już jest. Mój wujek pracował jako zecer na linotypach, ale kiedy w latach siedemdziesiątych wprowadzili skład komputerowy, stracił pracę, tak jak jego koledzy. Zwolnienia, które dotknęły produkcji, obejmą i dziennikarzy, to wszystko. – Wzruszyła ramionami. – Zresztą przyda mi się odpoczynek. – Na pewno cię nie zwolnią. – Ellen z trudem zdobyła się na uśmiech, chociaż doskonale wiedziała, jak wygląda prawda. – To raczej ja jestem na wylocie, wszyscy o tym wiedzą. Marcelo uważa wiadomości lokalne za zwykłe michałki, więc mogę się już zacząć pakować. Przynajmniej wyrzuci mnie wyjątkowo seksowny facet. – Zawsze to jakiś plus – zauważyła z uśmiechem Courtney. – Słyszałam, że trafił na listy najseksowniejszych kawalerów we wszystkich gazetach w Filadelfii. Ellen przewróciła oczami. – Nie mogę uwierzyć, że nadal publikują te głupie zestawienia. – A ja nie mogę uwierzyć, że ciągle używają słowa „kawaler”. Courtney i Ellen wybuchnęły śmiechem, aż zamyślona Sarah podniosła na nie wzrok. – To na pewno będziesz ty, Courtney. – Sarah! – Ellen zmarszczyła brwi. – No naprawdę, nie krępuj się, wal prosto z mostu. – Przecież Courtney sama tak powiedziała – odcięła się Sarah. – Nie w tym rzecz. – Ellen okręciła się na pięcie, sama zawstydzona tym, co właśnie przyszło jej do głowy. Mąż Courtney był właścicielem trzech ośrodków wczasowych w Maine, a mąż Sarah chirurgiem. Tylko ona nie miała męża, koła ratunkowego wyposażonego w stałą pensję. – El, nie wyglądasz za dobrze. – Courtney zmierzyła ją uważnym spojrzeniem. – Będziesz rzygać? – Nie, proszę pani, nie zamierzam – odpowiedziała, naśladując bostoński akcent przyjaciółki. Za chwilę najprawdopodobniej straci pracę, a na dodatek ta cholerna ulotka wciąż nie dawała jej spokoju. – Posłuchajcie, może po prostu spróbujemy się

opanować, dobrze? Za chwilę pewnie się dowiemy, która z nas dostanie wypowiedzenie. To nic nie da, jeśli będziemy dalej wałkować ten temat. Sarah natychmiast odwróciła się w jej stronę. – Och, daj spokój. Dobrze wiesz, że Marcelo nigdy cię nie wyrzuci. Facet czuje do ciebie miętę. – Bzdura. – Ellen poczuła, że się rumieni. – Przygląda ci się ze swojego gabinetu, jakbyś była złotą rybką w akwarium – odparła Sarah z błyskiem w oku. – Małą jasnowłosą rybką. – To niedorzeczne – obruszyła się Ellen, ale Courtney położyła jej dłoń na ramieniu. – El, oto moje wiekopomne pożegnalne słowa. Jesteś wolna, on też, a życie jest naprawdę krótkie. Więc mówię ci, bierz się do dzieła. W tym momencie ktoś zastukał do drzwi łazienki. Wszystkie trzy jak na komendę odwróciły głowy w stronę wyjścia.

Rozdział 6 W dziale wiadomości znajdowało się ponad pięćdziesiąt biurek w kształcie litery L zastawionych komputerami i wyposażonymi w kilka linii telefonami w charakterystycznym nieładzie, ale tylko kilka z nich było zajętych. Ellen pracowała w redakcji na tyle długo, by pamiętać czasy, kiedy przy każdym biurku ktoś siedział, a w pomieszczeniu było prawdziwe centrum wydarzeń, przywodziło na myśl istny ul, dokładnie takie, jakie widuje się w telewizji i na filmach, miejsce, gdzie powietrze jest aż naelektryzowane świadomością, że zajmują się czymś ważnym. Teraz to centrum przeniosło się do Internetu i pozostało dużo pustych biurek, od dzisiaj o jedno więcej. To należące do Courtney. Ellen miała wrażenie, że w pokoju zrobiło się jeszcze puściej, chociaż wiedziała przecież, że to niemożliwe. Większość kolegów opuściła miejsce zbrodni i wyruszyła na miasto w poszukiwaniu najświeższych nowinek. Jedynie Sharon Potts z działu ekonomicznego i Joey Stampone ze sportowego siedzieli przy swoich biurkach, pracowicie stukając w klawisze, i unikali swojego wzroku nawzajem, zdjęci poczuciem winy tych, którzy przeżyli tragedię. I tylko Sarah paplała wesoło przez komórkę, nie zważając, że jej radosny ton jest tak samo niestosowny jak śmiech na pogrzebie. Ellen odstawiła wystygłą kawę i usiadła do komputera. Najpierw sprawdziła pocztę, a potem otworzyła swoją książkę adresową. Powinna zabrać się do pisania dalszego ciągu historii Susan Sulaman i odszukać jej telefon, ale czuła się zbyt wstrząśnięta. Courtney nie uroniła nawet jednej łzy, kiedy pakowała rzeczy ze swojego biurka, co tylko pogorszyło sytuację. Oczywiście uścisnęły się z Ellen na pożegnanie i obiecały utrzymywać kontakt, ale obie wiedziały, że nie będą miały na to czasu. „Jesteś wolna, on też, a życie jest naprawdę krótkie. Więc mówię ci, bierz się do dzieła”. Ostatecznie Ellen po raz kolejny wróciła myślami do Timothy’ego Bravermana, sięgnęła więc do torebki, wyciągnęła ulotkę i popatrzyła na zdjęcie. Znowu uderzyło ją nieprawdopodobne wręcz podobieństwo między Willem a tym chłopcem, nawet jak na zdjęcie stanowiące komputerową symulację progresji wiekowej dziecka. U dołu kartki znajdował się napis ACMAC, więc wpisała ten skrót do wyszukiwarki, a potem weszła na stronę organizacji zajmującej się poszukiwaniem zaginionych i uprowadzonych dzieci i przejrzawszy ją pobieżnie, kliknęła na zakładkę „O nas”. Organizacja zajmowała się poszukiwaniami dzieci porwanych i tych, które uciekły z domu, a na stronie znajdowały się przede

wszystkim informacje dotyczące poszczególnych dzieci. Ellen, wpisała w okienko wyszukiwarki nazwisko Timothy’ego Bravermana i nacisnęła enter. Obraz na ekranie uległ zmianie. Z trudem zdusiła jęk.

Rozdział 7 Patrzyła na kolorowe zdjęcie Timothy’ego Bravermana jako niemowlęcia. Chłopiec wyglądał identycznie jak Will, zwłaszcza oczy szokowały niesamowitym wręcz podobieństwem. Timothy również miał niebieskie oczy o odcieniu, którego Ellen nie widziała u nikogo innego poza Willem. Mój Boże. Uważnie przeczytała tekst. Na górze znajdował się nagłówek: Timothy Braverman, pod spodem umieszczono obok siebie dwa zdjęcia. Czarno-białą fotografię po prawej, przedstawiającą prawdopodobny wygląd chłopca po upływie lat, znała już z ulotki, ale po lewej znajdowało się kolorowe zdjęcie Timothy’ego w wieku niemowlęcym, które przyprawiło ją o westchnienie. Timothy w wieku jednego roku, brzmiał podpis pod fotografią. Zrobione gdzieś na zewnątrz, na tle zielonego żywopłotu, zdjęcie zostało skadrowane tak, aby jak najlepiej było widać buzię malucha. Padające na główkę chłopca światło uwydatniało refleksy w jasnych włoskach chłopca, który uśmiechał się szeroko, z prawym kącikiem ust wygiętym lekko do dołu, ukazując jedynie dwa ząbki z przodu. Ellen widywała dokładnie ten sam uśmiech u Willa, kiedy chłopiec wyzdrowiał. Uważnie przyjrzała się zdjęciu, zastanawiając się, jak też mógł wyglądać Will w tym wieku. Zobaczyła go po raz pierwszy, kiedy chłopiec skończył półtora roku, a buzię miał już wtedy szczuplejszą niż Timothy, głównie za sprawą choroby. Był też bledszy, o skórze cienkiej i dziwacznie postarzałej. Timothy miał identyczną buzię, tyle że o zdrowszym wyglądzie, z wesoło zaróżowionymi pulchnymi policzkami. Ellen czytała dalej, starając się zdusić w zarodku strach. Pod zdjęciami znajdował się napis: Jeśli chcesz uzyskać więcej informacji, odwiedź stronę www.SzukamyTimothyegoBravermana.com. Kliknęła na link. Obraz na ekranie uległ zmianie. U góry znajdował się napis: Pomóż nam odnaleźć naszego ukochanego syna, Timothy’ego Bravermana. Strona była dosyć prosta, z parowozem Tomkiem krążącym u dołu w tę i z powrotem. Serce zatrzepotało Ellen w piersi, szybko opanowała jednak niepokój. Przecież to nic takiego, że Will też uwielbiał tę bajkę. To samo można by pewnie powiedzieć o wszystkich małych chłopcach. Pospiesznie przebiegła wzrokiem stronę. Znajdowało się na niej dokładnie takie samo zdjęcie, jak na stronie organizacji zajmującej się poszukiwaniem zagionionych dzieci, jednak tym razem fotografia nie została przycięta, toteż Ellen miała okazję obejrzeć ją całą. Timothy był ubrany w niebieską koszulkę Lacoste

i dżinsy, z nóżkami obutymi w nowiutkie białe adidasy Nike o idealnie czystych podeszwach wyciągniętymi prosto przed siebie. W pulchnych paluszkach ściskał ogromne plastikowe kluczyki z Fisher-Price, wyprostowany jak struna w granatowej spacerówce. Will też zawsze siedział tak w wózku, zupełnie jakby nie chciał niczego przegapić. Sięgnęła po kubek z kawą, po czym odstawiła go z powrotem na blat biurka, nie upiwszy nawet łyka. To było takie dziwne, zupełnie jakby zobaczyła sobowtóra Willa. Czy to możliwe, żeby jej synek miał gdzieś tam na świecie bliźniaka? Brata, o którym jej nie powiedziano? Takie rzeczy się przecież zdarzały, przynajmniej zdaniem Oprah. Nacisnęła link do następnej strony. Znajdowało się na niej jeszcze dziewięć zdjęć Timothy’ego jako niemowlęcia, ułożonych w porządku chronologicznym od narodzin aż do pierwszych urodzin. Ellen przyjrzała się uważnie zdjęciom przedstawiającym Timothy’ego jako malucha zawiniętego w biały becik tuż po wyjściu ze szpitala, następnie leżącego na brzuszku, dalej podpierającego się na pulchnych rączkach i w końcu usadowionego w foteliku samochodowym. Nigdy nie widziała Willa jako niemowlęcia, nie miała więc pojęcia, jak wyglądał w tamtym okresie życia, ale mniej więcej w wieku dziesięciu miesięcy Timothy wyglądał identycznie jak Will. Ellen przeczytała tekst pod fotografiami: My, Carol i Bill Braverman, będziemy dozgonnie wdzięczni każdemu, kto pomoże nam odnaleźć naszego syna, Timothy’ego Alana Bravermana. Timothy został uprowadzony przez białego mężczyznę w wieku około trzydziestu lat, metr osiemdziesiąt wzrostu, waga około 80 kilogramów. Mężczyzna zatrzymał jadącą mercedesem Carol, udając kierowcę, któremu zepsuł się samochód. Następnie zastraszył Carol bronią i ukradł jej auto. Wcześniej zastrzelił nianię Timothy’ego, Corę Elizondo, kiedy ta zaczęła krzyczeć, po czym odjechał mercedesem, z Timothym w środku. Porywacz zadzwonił do rodziców z żądaniem okupu, ale choć pieniądze zostały mu przekazane, Timothy nigdy nie wrócił do domu. Poniżej znajduje się portret pamięciowy podejrzanego. Ellen zadrżała. Carol znalazła się w złym miejscu o złej porze, porywacz ukradł samochód z maluchem w środku. Koszmar każdego rodzica. Broń, krzyki, zabójstwo, a na samym końcu porwanie dziecka. Popatrzyła na portret pamięciowy, ledwie zarys wykonany ołówkiem, z odrobiną światłocienia, przedstawiający mężczyznę o szczupłej twarzy, wąskich oczach, długim nosie i wydatnych kościach policzkowych, jak u typowego zbira spod ciemnej gwiazdy, a potem wróciła do lektury: Carol Braverman powiedziała nam: „Przez ten rok, który z woli Boga było nam dane spędzić z Timothym, poznaliśmy go jako kochanego, wesołego, słodkiego

chłopczyka, który uwielbia bajki o parowozie Tomku, naszego cocker spaniela Pete’a i cytrynową galaretkę. Jako matka nigdy nie przestanę go szukać i nie spocznę, dopóki mój synek nie wróci do domu”. Ellen czułaby dokładnie to samo, gdyby przytrafiło się jej coś podobnego. Nigdy nie zrezygnowałaby z poszukiwań Willa. Czytała dalej: W chwili obecnej porywacz jest poszukiwany przez władze federalne i stanowe. Rodzina wyznaczyła nagrodę w wysokości miliona dolarów za informacje, które doprowadzą do odnalezienia Timothy’ego. Proszę nie dzwonić z fałszywymi tropami czy dla żartu, ponieważ podobne postępowanie będzie ścigane z całą surowością prawa. Szczerze współczuła Bravermanom, być może za sprawą podobieństwa obu chłopców. Milion dolarów stanowił ogromną kwotę, więc rodzice musieli być naprawdę zamożni, jednak nawet bogactwo nie zdołało ich uchronić przed tragedią. Wróciła do pierwszej strony i jeszcze raz popatrzyła na fotografię malutkiego Timothy’ego, po czym pod wpływem impulsu zaznaczyła zdjęcie i nacisnęła ikonkę drukowania. – Cześć, mała – usłyszała w tym momencie nad uchem, więc odruchowo kliknęła myszką, tak że na ekranie pojawiło się ponownie zdjęcie Willa, które ustawiła sobie jako tapetę na pulpicie. Obok biurka stała uśmiechnięta Sarah Liu. – Jak sobie radzisz? – Super. – Co nowego? – Nic szczególnego, czemu pytasz? – Nie wyglądasz za dobrze. Courtney miała rację. Jesteś chora, czy coś w tym rodzaju? – Skąd. – Ellen poczuła niezrozumiałe zdenerwowanie. Zdjęcie Timothy’ego zaczęło się powoli wyłaniać z drukarki na jej biurku. – Po prostu przykro mi z powodu Courtney. – Nic jej nie będzie. Spodziewała się tego. – Na pewno nie. – Ellen popatrzyła gniewnie na koleżankę. – Przecież sama o tym wspominała w łazience. – Nie mówiła poważnie. Zresztą taka wiadomość to dla człowieka zawsze szok. Sarah uniosła brew. – Ale Courtney stanowiła oczywisty wybór. Nie miała zbyt wielu informatorów, a jej teksty nie były tak dobre jak moje czy twoje. – To nieprawda – Ellen próbowała bronić przyjaciółki, choćby już nieobecnej. A tymczasem z drukarki wysunął się skrawek zdjęcia przedstawiający prostokąt błękitnego nieba.

– A tak z ciekawości, nad czym pracujesz? – Sprawdzam to i owo. – Nie umiała kłamać, więc natychmiast odrzuciła piłeczkę: – A ty? – Sprawa defraudacji pieniędzy, jeśli Marcelo to klepnie. – Sarah pomachała trzymanymi w ręku papierami. – Komendant policji zgodził się ze mną porozmawiać. Wywiad na wyłączność, w jego wypadku to się nie zdarza. Więc co takiego właściwie sprawdzasz? – Chcę napisać o starej sprawie uprowadzenia dzieci. – Ellen nie była w stanie pojąć, dlaczego właściwie cały czas kłamie. Przecież mogła po prostu powiedzieć prawdę. To zabawne, ale znalazłam w sieci zdjęcie chłopca, który wygląda tak samo jak Will. Jednak coś podpowiedziało jej, że powinna zatrzymać tę informację dla siebie. – Jakiego porwania? – Sprawa Sulamanów, pisałam o tym jakiś czas temu. – A tak, pamiętam. To takie podobne do ciebie – prychnęła Sarah, a Ellen z trudem opanowała irytację. – Co chcesz przez to powiedzieć? – Takie szczere. W przeciwieństwie do mnie potrafisz pisać takie kawałki. – Ty też byś mogła – odparła Ellen, chociaż wcale nie miała co do tego pewności. Zdjęcie Timothy’ego było wydrukowane niemal w całości, a ona nagle zapragnęła z całego serca, żeby Sarah już sobie poszła. – Przepraszam, muszę wracać do pracy. – Ja też. – Sarah popatrzyła na fotografię, która właśnie wysunęła się z drukarki. – Aha! Wcale nie pracujesz. Ellen poczuła suchość w ustach, kiedy koleżanka wbiła uważne spojrzenie w fotografię. – Zrobiłaś temu dziecku więcej zdjęć niż ktokolwiek z moich znajomych. – Przyznaję się do winy. – Ellen nie miała pojęcia, co innego mogłaby powiedzieć. Sarah wzięła Timothy’ego za Willa. – Do zobaczenia później. – Sarah oddała jej wydruk i wreszcie sobie poszła. Ellen natychmiast wsunęła kartkę do torebki. Po czym sięgnęła po słuchawkę, żeby zadzwonić do Susan Sulaman.

Rozdział 8 Piętnaście minut później Ellen odłożyła słuchawkę. Marcelo kiwał na nią od drzwi swojego gabinetu. – Mogę cię prosić na momencik? – zawołał, więc przytaknęła ruchem głowy. Przez szybę widziała, że Sarah nadal siedzi na krześle przy jego biurku. – Jasne. – Podniosła się z miejsca i ruszyła w stronę gabinetu szefa; ściany pomieszczenia były ozdobione kolorowymi fotografiami jego rodzinnego São Paulo. Część przedstawiała egzotyczne kamienne łuki w odcieniach złota i ciepłego beżu, na reszcie widniały zniszczone drzwi w kolorze krwistej czerwieni, ostrego oranżu i żółcieni, z doniczką purpurowych petunii na progu. Ellen miała wrażenie, że jest zakochana nie tylko w Marcelo, ale i w jego biurze. – Usiądź, proszę – powiedział Marcelo, kiedy weszła do gabinetu, wskazując jej krzesło obok Sarah, która uśmiechnęła się przelotnie, a potem z westchnieniem zajął miejsce za biurkiem, całkiem pustym, jeśli nie liczyć pliku wydruków obok laptopa oraz kubka z rysunkiem piłki nożnej i napisem Palmeiras pełnego ołówków i długopisów. – Po pierwsze, pozwólcie mi powiedzieć, że wiem, jak bardzo wam przykro z powodu odejścia Courtney. Gdybym mógł tego uniknąć, z pewnością bym to zrobił. A teraz przejdźmy do tematu. Sarah zaproponowała mi właśnie świetny temat. – Marcelo rozpromienił się i skinął głową w stronę podwładnej. – Sama chcesz przedstawić swój pomysł, czy ja mam to zrobić? – Daję ci wolną rękę. – Świetnie. – Marcelo odwrócił się w stronę Ellen. – Wszyscy wiemy, że liczba zabójstw w Filadelfii należy do najwyższych w całym kraju, każdego dnia opisujemy jakąś sprawę tego rodzaju. Sarah wpadła na pomysł, że powinniśmy zająć się tym tematem kompleksowo, zamiast traktować każdy z takich przypadków odrębnie. Sarah, to jest właśnie ten moment, kiedy twój naczelny kradnie ci pomysł. – Marcelo uśmiechnął się do niej, a ona odpowiedziała mu tym samym. Oszołomiona Ellen nie zdołała się nawet do uśmiechu zmusić. Sarah mówiła jej, że wybiera się do Marcelo z tematem dotyczącym defraudacji, ale jak widać kłamała. Przedstawiła szefowi pomysł na potężny artykuł, coś znacznie poważniejszego. Do końca miesiąca jeszcze jedna osoba miała stracić pracę, więc Sarah starała się dopilnować, by nie dotyczyło to jej. – Musimy wytłumaczyć czytelnikom – mówił Marcelo – dlaczego tak się u nas dzieje, w przeciwieństwie do innych dużych amerykańskich miast. Jaki temat mógłby być ważniejszy? To przecież kwestia życia i śmierci. – Dokładnie – przytaknęła Sarah, a Ellen poczuła, że za nimi nie nadąża, zupełnie

niczym licealistka zaskoczona kartkówką. Marcelo pokiwał głową. – Widzę to jako serię artykułów na temat przyczyn i skutków. Przemyślaną, dogłębną analizę. Zbadaniem przyczyn zajmą się Larry i Sal, porozmawiają z socjologami i historykami. Ellen popatrzyła na niego ze zdumieniem. Larry Goodman i Sal Natane należeli do najlepszych, znaleźli się nawet w grupie finalistów nominowanych do nagrody Pulitzera za serię reportaży śledczych na temat emitowanych przez miasto obligacji. Zupełnie nieoczekiwanie znalazła się pośród szych zajmujących się najważniejszymi sprawami. – Chciałbym, żebyście obie zajęły się kwestią skutków, spodziewam się solidnego, nowatorskiego materiału. Sarah, ty przyjrzysz się skutkom podobnej sytuacji ze względu na jej koszty. Ile kosztuje miasto utrzymanie policji, praca policjantów, prawników, pracowników sądu. Jak przemoc odbija się na turystyce, finansach miejscowych firm i prestiżu naszego miasta, jeśli w ogóle da się to zmierzyć. Przegryź się przez liczby, jak to mówią, ale przełóż to na język zrozumiały dla przeciętnego czytelnika. – Oczywiście. – Sarah starannie wszystko notowała, pochyliwszy swoją gładko zaczesaną głowę. – Ellen. – Zwrócił na nią spojrzenie. Ellen doszła do wniosku, że nawet jeśli szef się w niej podkochiwał, to albo starannie to ukrywał, albo myśl o statystyce morderstw całkowicie zepsuła romantyczny nastrój. – Chcę, żebyś ty nadała całej tej sprawie ludzki wymiar. Liczba zabójstw musi być czymś więcej niż tylko zestawieniem statystyk. Nie musisz się przejmować polityczną poprawnością. Nie zdołamy zmienić sytuacji, jeśli nie będziemy mówić prawdy. W tym momencie Sarah się wtrąciła. – Mam świetne dane statystyczne, dotyczą pochodzenia etnicznego przestępców i ofiar, zresztą napisałam już fragment poruszający tę kwestię. Może powinnam się zająć i tym aspektem. Marcelo zbył ją machnięciem ręki. – Nie, bardzo cię proszę, przekaż swoje notatki Ellen. Jeśli chodzi o termin, to dzisiaj mamy wtorek, więc może wrócimy do tematu w piątek, jeszcze przed weekendem. Wyrobicie się? – Oczywiście. – Sarah wstała, ściskając kartki w dłoni. – Nie ma sprawy – przytaknęła Ellen. Może nie przygotowała się do tego sprawdzianu, ale szybko się uczyła. – A tak przy okazji, mogę z tobą porozmawiać o jeszcze innym temacie? – Jasne, mów. – Marcelo odchylił się na oparcie fotela. Ellen czuła jednak na plecach spojrzenie Sarah, która ociągała się z wyjściem. Marcelo, jak widać, domyślił się, co chodzi Ellen po głowie, bo podniósł wzrok i powiedział: – Bardzo

ci dziękuję, Sarah. Nie będziemy cię niepotrzebnie zatrzymywać. – Dzięki – odparła Sarah i wreszcie wyszła. – W porządku, więc o co chodzi? – zapytał Marcelo jakby łagodniejszym tonem, aż Ellen zaczęła się zastanawiać, czy rzeczywiście mu się podobała. – Pisałam kiedyś o Susan Sulaman, której były mąż uprowadził dzieci. Właśnie z nią rozmawiałam, bo chciałabym napisać ciąg dalszy tej historii. – Dlaczego? Czyżby pani Sulaman odzyskała dzieci? – Nie, jeszcze nie. – W takim razie co się zmieniło? – Susan nie odzyskała dzieci, ale uznałam, że byłoby dobrze, gdyby opowiedziała czytelnikom, co czuje jako matka. Marcelo zmarszczył brwi ze współczuciem. – Podejrzewam, że to dla niej naprawdę okropna sytuacja. – Oczywiście. – No cóż. – Rozłożył dłonie oparte dotąd na biurku. – Mimo wszystko to nadal matka, która rozpacza po stracie dzieci. Z pewnością bardzo cierpi, ale nie widzę w tym materiału na artykuł. – To coś więcej. – Ellen nie potrafiła wyjaśnić, na czym polega atrakcyjność tej historii, ale z drugiej strony zawsze miała z tym problem. Wyczuwała, że ten pomysł jest jakoś powiązany z zaginięciem synka Bravermanów, ale nie zamierzała informować o tym Marcelo. – Może po prostu spotkam się z Susan i napiszę coś na ten temat, a potem przekonamy się, co o tym sądzisz? A nuż coś z tego wyjdzie. – W ogóle cię nie rozumiem, Ellen. – Marcelo nachylił się do przodu z pełnym niedowierzania uśmiechem na ustach. – Dopiero co poprosiłem cię, żebyś pomogła czytelnikom uświadomić sobie tragizm zabójstwa. Masz za mało pracy? Ellen wybuchnęła śmiechem. Humor był równie silnym afrodyzjakiem jak władza, a ten facet mógł się poszczycić i jednym, i drugim. No i ten akcent, z miękkimi „s” niczym słowa szeptane prosto do ucha. Pochylił się jeszcze bardziej nad blatem biurka. – Wiem, że nie masz dzisiaj ochoty ze mną gadać. – Co masz na myśli? – Sarah wspomniała, że wypisałaś się z mojego fanklubu po tym, gdy zwolniłem Courtney. W obecnej sytuacji to było najlepsze rozwiązanie. – Twarz Marcelo pociemniała. – Proszę, spróbuj to zrozumieć. – Ależ rozumiem. – Ellen nie mogła tego pojąć. Dlaczego Sarah powiedziała mu coś takiego? Najwyższa pora zmienić temat. – Więc jaka jest twoja decyzja w sprawie Sulamanów? Dasz mi szansę? – Nie, przykro mi. – W porządku. – Ellen wstała, z trudem ukrywając rozczarowanie. Nie było sensu naciskać. Powinna wyjść, zanim sama dostanie wypowiedzenie.

– Powodzenia z nowym tematem. – Dzięki – powiedziała i opuściła gabinet. Musiała porozmawiać z Sarah. Coś jej mówiło, że szykuje się niezła awantura.

Rozdział 9 Nie zastała Sarah na jej zwykłym miejscu, jej płaszcz też zniknął z wieszaka, więc podeszła do sąsiedniego biurka, przy którym pracowała akurat na komputerze Meredith Snader o krótkich siwych włosach ledwie widocznych zza monitora. – Przepraszam, Meredith, nie widziałaś może Sarah? Meredith popatrzyła na nią znad okularów w rogowych oprawkach lekko nieprzytomnym wzrokiem, najwyraźniej myślami krążąc wokół tematu, nad którym akurat pracowała. – Wyszła. – Mówiła może, dokąd idzie? – Nie, przykro mi. – Spojrzenie Meredith nagle wyostrzyło się niczym obiektyw aparatu. – Jak się czujesz po odejściu Courtney? – Jest mi strasznie przykro. A ty co o tym myślisz? – To po prostu okropne. – Cmoknęła z dezaprobatą niczym ukochana cioteczka. – Wiesz, mówią, że wojna to prawdziwe piekło, ale ja byłam i na wojnie, i w newsroomie, i jak dla mnie nie ma najmniejszej różnicy. Ellen uśmiechnęła się ponuro. Meredith była sanitariuszką podczas wojny w Wietnamie, ale rzadko o tym wspominała. – Ty nie musisz się martwić, jesteś tutaj prawdziwą instytucją. – Nienawidzę, kiedy ludzie tak o mnie mówią. Instytucje zamykają o trzeciej. – Meredith zadrżała z udawanym przerażeniem. – Za to nigdy, przenigdy cię stąd nie wyrzucą. – Marna pociecha. Czuję dokładnie to samo co ty – zwolnienie jednego z nas to jak zwolnienie nas wszystkich. Courtney była wspaniałą koleżanką i cholernie dobrą dziennikarką. – Meredith pokiwała głową. – Słyszałam, że bardzo się przejęłaś jej odejściem. – Co masz na myśli? – Sarah wspominała, że ciężko to przeżyłaś. – Ellen z trudem zapanowała nad irytacją, natomiast Meredith nachyliła się nad klawiaturą i zniżyła głos. – Wspominała też, że winisz za to Arthura. A tak przy okazji, jestem podobnego zdania, co ty. To efekt chciwości szefostwa. Ellen zesztywniała. Gazeta należała do Arthura Jaggisoona i jego rodziny, więc rzucanie na niego oskarżeń stanowiło najzwyczajniej w świecie zawodowe samobójstwo. A szczerze mówiąc, Ellen wcale go za te zwolnienia nie winiła. – Sarah tak powiedziała? – Dokładnie. – W tym momencie zadzwonił telefon Meredith, która natychmiast chwyciła słuchawkę i okręciła się na krześle. – Przepraszam, ale czekałam na ten

telefon. – Nie ma sprawy. – Ellen wróciła do swojego biurka, przy okazji rozglądając się po sali. Sharon i Joey, którzy też rozmawiali przez telefon, ostentacyjnie odwrócili wzrok, więc zaczęła się zastanawiać, czy Sarah nie gawędziła przypadkiem i z nimi. Ellen opadła na krzesło. Czuła, że policzki jej płoną. Marcelo siedział plecami do niej, więc nie było mowy o kolejnej wymianie spojrzeń, zresztą i tak nie miała nastroju na takie gierki. Na klawiaturze czekał na nią nieporządny stos wydrukowanych z komputera notatek z imieniem Sarah umieszczonym u góry. Czym prędzej chwyciła kartki i pobieżnie je przejrzała. Konspekt artykułu, zebrane informacje, dane statystyczne. Miała ochotę natychmiast skonfrontować Sarah z jej kłamstwami, ale nie znała numeru jej komórki, sięgnęła więc tylko po kubek z kawą i upiła łyk zimnego napoju. Jej rozkojarzone spojrzenie natknęło się na wzrok Willa na ekranie komputera, tyle że jego twarz zamieniła się w twarz Timothy’ego Bravermana. Pora wziąć się wreszcie do roboty. Zerwała się od biurka, po czym chwyciła torebkę i płaszcz.

Rozdział 10 Ellen siedziała na kwiecistej kanapie w uroczym rodzinnym salonie, w którym nie brakowało niczego poza rodziną. Naprzeciwko miała Susan Sulaman w dżinsach i różowym podkoszulku, z bosymi stopami, popijającą wodę ze szklanki, rzeczową kobietę, która wyglądała dziwnie nie na miejscu w swoim własnym domu. Na wycyklinowanym parkiecie z dębowych desek leżał perski dywan, dwie identyczne sofy stały naprzeciwko siebie przed kominkiem pamiętającym jeszcze czasy kolonialne, z autentycznym zestawem żeliwnych pogrzebaczy i zawiasami. Na okrągłym stole z wiśniowego drewna spoczywały najświeższe czasopisma, kilka ogromnych albumów o sztuce i włączony dyktafon, który okazał się potrzebny, kiedy wreszcie zakończyły wymianę obowiązkowych uprzejmości. – Tak więc nie ma pani żadnych nowych wiadomości na temat dzieci? – zapytała Ellen. – Żadnych – odparła cicho Susan, przeczesując palcami gęste brązowe włosy, podwinięte lekko na końcach na wysokości brody. Miała piękne brązowe oczy i głębsze kurze łapki, niż to normalne dla kobiety w jej wieku. Na czole widoczne były dwie głębokie bruzdy, tuż nad nasadą jej idealnie prostego nosa. Susan Thoma Sulaman była miss hrabstwa Allegheny, zanim została żoną miliardera i właściciela firmy deweloperskiej, Sama Sulamana, który miał się okazać największym koszmarem jej życia. – Co pani zrobiła, żeby je odnaleźć? – zapytała Ellen. – A czegóż ja nie robiłam? – Susan posłała jej słaby uśmiech, niewątpliwie był tylko bladym wspomnieniem tego dawnego, naprawdę olśniewającego. – Ciągle zadręczam policję i FBI. Wynajęłam trzech prywatnych detektywów. Zamieściłam ogłoszenia na stronach organizacji zajmujących się poszukiwaniem zaginionych dzieci. – Takiej jak ta należąca do ACMAC? – Ellen natychmiast wróciła myślami do tamtej ulotki. – Oczywiście, to najważniejsza ze stron tego typu. Tyle że nikt się nie zgłosił, było parę prób oszustwa, ale żadnych przydatnych śladów. Wyznaczyłam nagrodę w wysokości pięćdziesięciu tysięcy dolarów, w żywej gotówce. – Rozumiem. – Ellen natychmiast pomyślała o Bravermanach i ich milionie dolarów. – Nigdy nie zapomnę dnia, w którym Sam ich zabrał. To było w październiku, na tydzień przed Halloween. Lynnie wybrała sobie kostium rybki. – Uśmiech znowu

powrócił na usta kobiety. – Przykleiłyśmy drobinki brokatu do niebieskiego kartonu, Lynnie miała przełożyć go sobie przez głowę. Wpadła na ten pomysł po lekturze „Tęczowych rybek”. – Znam tę książkę. Susan natychmiast się rozpromieniła. – Ach, prawda, przecież wychowuje pani synka. Ile ma lat? – Trzy. – Mój Boże, jest już taki duży? – No właśnie. – Ellen nie musiała mówić: „Jak ten czas leci, prawda?”, chociaż była to jej ulubiona kwestia w rozmowach z innymi mamami. Niektóre rzeczy nigdy się nie nudzą. – Czytałam pani artykuły na temat jego choroby. Były naprawdę świetne. – Dziękuję. Ale wspominała pani… – No, tak, Sam junior miał być żółwiem. Razem zrobiliśmy mu skorupę z siatki. – Susan urwała. – Ale co ja mówię, kostium jest tu przecież nieważny. Mój były mąż odebrał dzieciaki, zapakował je do auta, a ja nigdy więcej ich nie zobaczyłam. – Tak mi przykro. – Ellen na chwilę straciła całe opanowanie. Teraz, kiedy sama była matką, nie potrafiła sobie nawet wyobrazić takiej sytuacji. Może po prostu nie chciała nawet dopuścić do siebie takiej myśli. – Czy z czasem łatwiej to znieść? – Nie, z każdym dniem jest coraz trudniej. – Jak to? – Ciągle rozmyślam o tym, ile wspaniałych chwil nas omija. Całą naszą trójkę, każdego dnia. A potem zaczynam się zadręczać myślą, że nawet kiedy ich już odzyskam, nigdy nie zdołam tego nadrobić. – Susan umilkła i nagle zesztywniała. – Boję się, że nie będą mnie pamiętać. Że będę dla nich kimś obcym. – Na pewno będą panią pamiętać – pospieszyła z zapewnieniem Ellen, po czym postanowiła zmienić temat. – Czy jest pani łatwiej, bo przynajmniej wie pani, że są ze swoim ojcem? Że nie zostali uprowadzeni przez nieznajomego, który mógłby zrobić im krzywdę? – Znowu myślała o Bravermanach. – Szczerze mówiąc, nie. – Susan zmarszczyła brwi. – Sam był okropnym ojcem. Przegrał walkę o opiekę nad dziećmi, a że nie podobały mu się te ustalenia, zwyczajnie się na mnie odegrał. A one mnie przecież potrzebują. Jestem ich matką. – A więc nie traci pani nadziei. – Oczywiście, nie mam innego wyjścia. Ludzie z FBI myślą tak jak pani, że sprawa nie jest szczególnie ważna, bo porywaczem okazał się ojciec dzieci. Nie wszystkie ofiary są równe. – Susan zacisnęła usta. – W każdym razie hipoteza jest taka, że Sam wywiózł oboje z kraju. Cały jego majątek znajduje się za granicą, zdaniem FBI powiedział też dzieciom, że nie żyję. – Zrobiłby coś takiego? – przeraziła się Ellen. – Oczywiście, to straszny egoista, prawdziwy narcyz. – Susan upiła łyk napoju,

w szklance zagrzechotał lód. – Nie zgadzam się z FBI, ale jeśli powiem pani, co tak naprawdę sądzę, wyjdę na wariatkę. – Na pewno nie, zresztą, szczerze mówiąc, nie wiem, czy ten artykuł w ogóle się ukaże. Wszystko zależy od redaktora naczelnego. Susan zmarszczyła brwi. – Każdy tekst może mi pomóc ich odnaleźć. Nigdy nie wiadomo. – Zrobię, co w mojej mocy. Proszę mówić dalej. Susan pochyliła się do przodu na miękkich poduszkach kanapy. – Moim zdaniem dzieci nadal znajdują się w kraju, na dodatek blisko. Może nie w Filadelfii, ale na przykład w Jersey czy Delaware. Gdzieś niedaleko. A uważam tak, bo wyczuwam ich obecność. Serce mówi mi, że moje dzieci są w pobliżu. – Pewność wzmocniła głos Susan. – Kiedy byli mali, a ja traciłam ich z oczu, bardzo się denerwowałam, ale jeśli znajdowaliśmy się w tym samym pomieszczeniu, zawsze o tym wiedziałam. Nadal czuję, że są gdzieś blisko. – Przyłożyła dłoń do piersi. – Nosiłam ich pod sercem, w sobie. Myślę, że to kwestia instynktu macierzyńskiego. Ellen się zarumieniła. Czy naprawdę istniało coś takiego? Ona też mogła to odczuwać, nawet jeśli nigdy nie rodziła? Jak widać, nie wszystko było zasługą sprawnych jajników. – Wszędzie rozwieszam ich zdjęcia, zleciłam też przygotowanie specjalnej strony internetowej i zadbałam, żeby wyświetlała się pierwsza, gdyby któremuś z nich przyszło kiedyś do głowy wpisać w wyszukiwarkę swoje nazwisko. Ciągle siedzę w Internecie, wchodzę na strony, które mogliby odwiedzać, nawet te dotyczące gier, bo Sammy uwielbia Nintendo. Ellen obserwowała Susan, która tłumaczyła, zapadłszy się między miękkie poduszki kanapy: – Jeżdżę po osiedlach domków jednorodzinnych i szkołach. Wypatruję Lynnie w sklepach z zabawkami, szukam Sammy’ego na meczach małej ligi. Latem spaceruję po plażach Holgate i Rehoboth. Wcześniej czy później zauważę któreś z nich, dobrze o tym wiem. – Susan nie potrzebowała zachęty, by mówić dalej. Słowa płynęły same, zrodzone z bólu gdzieś w głębi serca. – Nie ma minivana, na którego tylne siedzenie bym nie zajrzała, boiska, którego ławek dla widowni i baz nie obrzuciłabym wzrokiem. Zachodzę do sklepów zoologicznych, bo Lynnie tak kocha małe kotki, a jeśli obok przejeżdża szkolny autobus, spoglądam w każde okno. Nocami jeżdżę po mieście i wołam dzieci po imieniu. W zeszłym tygodniu byłam w Caldwell, w New Jersey, nawoływałam ich, a jakaś kobieta zapytała mnie, jakiej rasy jest Lynnie. Susan urwała, w salonie nagle zapadła cisza. A Ellen miała okazję przekonać się na własne oczy, że po stracie dziecka matki zawsze będą żyć wspomnieniami.

Rozdział 11 W drodze powrotnej Ellen zatrzymała się na światłach i popadła w zadumę. Było jej dane rzucić okiem na świat Susan Sulaman, co sprawiło, że miała ochotę czym prędzej wrócić do domu i przytulić Willa. Z zamyślenia wyrwał ją dzwonek telefonu, czym prędzej sięgnęła więc do torebki. – Elly Belly? – zapytał znajomy głos. – Tato, co słychać? – Wszystko w porządku. – Po tonie, jakim zostały wypowiedziane te słowa, natychmiast zorientowała się, że ojciec jest zdenerwowany. – Co się stało? – Nic. Właśnie siadam do lunchu. Masz chwilkę? Dopiero co wróciłem od lekarza. – Jesteś chory? – Skąd. – Więc po co byłeś u lekarza? – Badania kontrolne, to wszystko. – Miałeś badania we wrześniu, pamiętasz? – Zapamiętała tę datę, bo było to w okolicach jej urodzin. – To nic takiego, rutynowa sprawa. Zerknęła na zegar w samochodzie i szybko dokonała w myślach obliczeń. Jej ojciec mieszkał w West Chester, czterdzieści pięć minut drogi od miasta. Bliskość rodziców stanowiła powód, dla którego Ellen się tutaj przeprowadziła, rezygnując z pracy w „San Jose Mercury”. – Jesteś teraz w domu? – Aha, odpisuję na e-maile, robię rozliczenia. – Więc może wpadnę? Akurat jestem w Ardmore. – Super. Drzwi są otwarte. Kocham cię. – Ja ciebie też. – Ellen się rozłączyła, a potem schowała komórkę do torebki. Na skrzyżowaniu zjechała do krawężnika, zakręciła i ruszyła z powrotem Lancaster Avenue. Na myśl, że nie widziała się z ojcem od miesiąca, poczuła wyrzuty sumienia. Po prostu nie miała na to czasu, zajęta pracą i opieką nad Willem. Każdego dnia żonglowała godzinami, jakby to były kamyki przesuwane w kalejdoskopie, by utworzyć jeden obraz. Co tydzień elementy układały się inaczej, ale choćby nie wiadomo jak bardzo się starała, wciąż do siebie nie pasowały. Zwyczajnie nie chciały połączyć się w spójną całość. Ellen wcisnęła pedał gazu.

Rozdział 12 – Cześć, tato. – Ellen wkroczyła do kuchni ojca z oknami wychodzącymi na pole golfowe w Green Manor, reklamowanemu jako „Osiedle dla aktywnych seniorów”. Ojciec przeprowadził się tutaj po śmierci matki, kiedy to sam stał się szczególnie aktywny. – Cześć, kochanie. Ojciec stał przy blacie, zajęty krojeniem pomidora na talerz. Miał zmarszczone czoło, osadzone blisko brązowe oczy o opadających powiekach i nos, który zdradzał dawną słabość do alkoholu, ale z tym uporał się wiele lat temu. Nawet w wieku sześćdziesięciu ośmiu lat w jego przerzedzającej się czuprynie było dość dużo czarnych włosów, żeby ludzie zastanawiali się, czy przypadkiem ich nie farbuje, chociaż Ellen była pewna, że tego nie robił. – Tato, czy ty umrzesz? – zapytała, tylko po części żartem. – Nigdy w życiu. – Ojciec odwrócił się w jej stronę z szerokim uśmiechem, który tak bardzo przydawał mu się na polu golfowym i w trasie, kiedy to robił tysiące kilometrów tygodniowo jako przedstawiciel handlowy firmy produkującej części samochodowe. – To super. – Ellen odłożyła płaszcz i torebkę na kuchenny stołek, po czym cmoknęła ojca w policzek, przy okazji wciągając w nozdrza zapach mocnej wody po goleniu. Żadne jej perfumy nie były tak trwałe jak ta woda, więc może i ona powinna sobie sprawić butelkę aramisa. – Ładnie wyglądasz, kochanie. Tak szykownie. – Staram się nie wylecieć z pracy. – Z dobrym skutkiem? – Ojciec zabrał się do krojenia kolejnego różowawoczerwonego pomidora. Na stole stał już przygotowany plastikowy pojemnik z kawałkami tuńczyka, bochenek wieloziarnistego chleba i dzbanek z zieloną herbatą, stałe elementy w przeciwrodnikowym raju Dona Gleesona. – Jak na razie. – Ellen podeszła do blatu, chwyciła miękki plasterek pomidora z talerza i wsunęła go do ust. Zimowy pomidor, zupełnie bez smaku. – Nie pozwól tym łobuzom się pognębić. Jak tam mój wnuk? – Przeziębił się. – Tęsknię za nim. Kiedy go znowu zobaczę? Ellen po raz kolejny ogarnęły wyrzuty sumienia. – Tak szybko, jak się tylko da. A wracając do tematu, o co chodziło z tym lekarzem? Przestraszyłeś mnie. – Przygotowałem dla ciebie lunch.

– Widzę, dziękuję. Unikasz odpowiedzi na moje pytanie. – Usiądź do stołu, jak cywilizowany człowiek. – Ojciec zaniósł talerz z plastrami pomidora do jadalni i postawił go na stole, po czym opadł na krzesło z teatralnym westchnieniem. Zawsze tak wzdychał, żeby rozbawić córkę, chociaż był w naprawdę świetnej formie, szczupły i zadbany mężczyzna w żółtej koszulce polo, dżinsach i mokasynach. – Tato, powiedz mi prawdę. – Zmartwiona Ellen usiadła obok ojca. Rak był najgorszym tchórzem i zawsze atakował ludzi znienacka. Matka zmarła na chłoniaka, przeżywszy zaledwie trzy miesiące od momentu postawienia diagnozy. – Jestem zdrowy jak rydz. – Ojciec odkręcił plastikową zapinkę z opakowania chleba, wyjął dwie kromki z samego środka bochenka i położył je, jedną obok drugiej, na swoim talerzu. – W takim razie po co byłeś u lekarza? – Zrób sobie kanapkę, wtedy porozmawiamy. – Tato, proszę cię. – Jak chcesz, ale ja jestem głodny. – Zdjął wieczko plastikowego pojemnika z tuńczykiem, nabrał widelcem sporą porcję i rozsmarował ją na chlebie, tworząc w masie kratkę za pomocą zębów widelca. – Próbujesz grać na zwłokę, tato. To tylko tuńczyk, nie operacja na otwartym sercu. – W porządku, no więc sprawa wygląda tak: żenię się. – Co takiego? – Ellen nie posiadała się ze zdumienia. – Z kim? – Nie miała pojęcia. Od chwili przeprowadzki ojciec zdążył już odfajkować randki z czterema kobietami. Romeo z powiększoną prostatą. – Z Barbarą Levin. Ellen nie wiedziała, co powiedzieć. Nawet nie znała tej kobiety. Rodzice byli małżeństwem przez czterdzieści pięć lat, a matka zmarła nieco ponad dwa lata temu. Cała ta sytuacja oznaczała jednak w pewnym sensie, że matka ostatecznie odeszła. Zupełnie jakby ktoś postawił kropkę na końcu zdania, którym było jej życie. – El? Przecież nie umieram, po prostu się żenię. – Dlaczego, czyżbyście wpadli? – Ha! – Ojciec parsknął śmiechem, po czym zaatakował tuńczyka widelcem. – Powtórzę jej, że o to pytałaś. Ellen miała mieszane uczucia, starała się to jednak ukryć. – To dla mnie spora niespodzianka. – Ale całkiem przyjemna, prawda? – No cóż, tak. Jasne. – Próbowała odzyskać zimną krew, ale ten ucisk w piersi stanowił najlepszy dowód, że nie radziła sobie z tym zbyt dobrze. – Po prostu nie miałam pojęcia, którą z twoich przyjaciółek spotkało to szczęście.

– Liczy się tylko Barbara. – Ojciec nadział plaster pomidora na widelec. – Nie pogratulujesz mi? – Wszystkiego najlepszego. – Musiałem sobie zbadać poziom cholesterolu. Dlatego wybrałem się do lekarza. – Och. Dzięki Bogu, nic ci nie jest. – No właśnie. – Ojciec ułożył plasterek pomidora na warstwie tuńczyka, przykrył wszystko drugą kromką chleba, po czym wyrównał całość z taką starannością, jakby szykował się do uderzenia w golfową piłeczkę. Docisnął kanapkę dłonią i wreszcie podniósł wzrok na córkę. – Nie wyglądasz na uszczęśliwioną, El. – Ale jestem. – Zdobyła się na uśmiech. Kochała ojca, chociaż przez całe jej dzieciństwo był ciągle w trasie. Prawda wyglądała tak, że każdy miał rodzica, do którego zwracał się w trudnych momentach, a ponieważ ojca ciągle nie było w domu, takim rodzicem stała się dla Ellen matka. – El, mam prawo do szczęścia. – Przecież nie twierdzę, że jest inaczej. – Ale tak się zachowujesz. – Tato, proszę cię. – Nie lubię życia w pojedynkę, a poza tym nie robię się młodszy. Zapadła cisza, ale Ellen nie próbowała jej wypełnić. Nagle do głowy przyszła jej myśl najpaskudniejsza z możliwych – umarł niewłaściwy z rodziców. Poczuła się głupio, że o czymś takim w ogóle pomyślała, ogarnęły ją wstyd i konsternacja. Przecież kochała ojca. – Właściwie to domyślałem się, że ta wiadomość cię zdenerwuje. Byłyście z matką bardzo podobne do siebie. Jak dwie krople wody. Przez chwilę nie mogła dobyć głosu. Matka była jej najlepszą przyjaciółką. To wystarczyłoby za całą odpowiedź. – Życie toczy się dalej. Ellen poczuła znowu znajomy ucisk w piersi, starała się jednak opanować. – Więc kiedy ślub? Muszę sobie kupić sukienkę i w ogóle. – Ehm, ślub weźmiemy we Włoszech. – We Włoszech? Dlaczego? – Barbarze podoba się tam jedno miejsce, w pobliżu Positano. – Ojciec przekroił kanapkę i zabrał się do jedzenia, pozwalając, żeby córka dopowiedziała sobie resztę. – Jestem zaproszona? A Will? – Przykro mi, ale nie. – Ojciec popatrzył na nią znowu znad kanapki. – W naszym wieku nie ma sensu robić zamieszania. Po prostu weźmiemy ślub, bez zbędnej pompy. Lecimy tam pod koniec tygodnia. – Rany, tak szybko? – Zapewniłem Barbarę, że nie będziesz miała nic przeciwko temu. Jej córce to

nie przeszkadza. – Jasne. – Ellen próbowała zbagatelizować tę kwestię. – Tak więc informuję cię oficjalnie, że nie mam nic przeciwko temu. – Barbara też ma córkę, o rok starszą od ciebie. Abigail. – Myślałam, że ma syna, który jest w Korpusie Pokoju. – To była Janet. – Och. – Ellen się uśmiechnęła. To naprawdę było zabawne. – No cóż, w porządku. Zawsze chciałam mieć siostrę. Mogę też dostać kucyka? Teraz i ojciec się uśmiechnął, wciąż przeżuwając jedzenie. – A co ona robi, ta moja nowa siostra? – Jest prawniczką w Waszyngtonie. – Zawsze chciałam też mieć swojego prawnika. – Ellen się zaśmiała. Ojciec znowu jej zawtórował, po czym odłożył kanapkę na talerz. – Ha! Wystarczy tego dobrego, mądralo. – Uważam, że to wspaniale, naprawdę wspaniale. – Od razu poczuła się lepiej, że to powiedziała, a ucisk w piersi odrobinę zelżał. – Życzę ci szczęścia, tato. – Kocham cię, kotku. – Ja ciebie też. – Ellen zdobyła się na uśmiech. – To zjesz coś wreszcie czy nie? – Nie, zostawię sobie miejsce na tort weselny. Ojciec przewrócił oczami. – Opowiedz mi, jak ona wygląda, tato. – Poczekaj, pokażę ci. – Pochylił się lekko i z tylnej kieszeni spodni wyjął brązowy portfel. Odwrócił jedną plastikową przegródkę, potem drugą, zawierającą stare zdjęcie Willa, potem kolejną i położył portfel na stole. – To właśnie Barbara. Ellen popatrzyła na atrakcyjną kobietę o elegancko uczesanych krótkich włosach. – Mamusiu! – Oddawaj. – Uśmiechnął się i zabrał portfel. – Wygląda na miłą kobietę. Jest miła? – Oczywiście. – Nachylił się znowu, żeby schować portfel. – A ty co myślałaś? Że jest wariatką i że właśnie dlatego się z nią żenię? – Przeprowadzisz się do niej czy ona wprowadzi się tutaj? – Zamierzam sprzedać dom i przenieść się do Barbary. Ma narożny segment z tarasem. – Ty łowco posagów. Ojciec znowu się uśmiechnął, po czym odchylił się na oparcie krzesła i popatrzył na córkę. – Wiesz co, mała, nie możesz wciąż rozpamiętywać przeszłości. Ellen znowu poczuła ucisk w piersi. Najwyższa pora zmienić temat. – Rozmawiałam dzisiaj z kobietą, której mąż uprowadził ich dzieci. Susan

Sulaman, może pamiętasz mój artykuł o niej. Ojciec pokręcił głową, więc Ellen dała temu spokój. Matka pamiętałaby tę historię. Zbierała wycinki z wszystkimi tekstami córki, poczynając od tych zamieszczanych w gazecie studenckiej, skończywszy na artykule, który ukazał się na trzy tygodnie przed jej śmiercią. – W każdym razie Susan uważa, że każda matka instynktownie wyczuwa, co dzieje się z jej dzieckiem. – Twoja mama miała to opanowane do perfekcji. – Ojciec się rozpromienił. – Sama zobacz, jak nam się udałaś, a wszystko to dzięki niej. – Zaczekaj, coś ci pokażę. – Ellen zerwała się z krzesła i sięgnęła po swoją torebkę, po czym wyciągnęła z niej zdjęcie Timothy’ego Bravermana, które wręczyła ojcu. – Słodki dzieciak, prawda? – Słodki. – Wiesz, kto to jest? – Masz mnie za głupca? Przecież to Will. Ellen stała przez chwilę nad nim, jakby zastanawiała się, czy powiedzieć mu prawdę. I on, i Sarah wzięli Timothy’ego za Willa. Dziwne, naprawdę dziwne. Nie podobało się jej to. Teraz zrozumiała, dlaczego tak bardzo brakowało jej matki. Jej mogłaby opowiedzieć o Timothym Bravermanie. A matka wiedziałaby, co z tym począć. – Bardzo urósł od tamtej pory, prawda? – Ojciec uniósł zdjęcie z oczywistą dumą. – Jak to? Widzisz jakąś różnicę? – Chodzi o jego czoło. – Wskazał odpowiedni fragment zdjęcia palcem poskręcanym przez artretyzm. – Ma teraz wyższe czoło, policzki też zrobiły się pełniejsze – wyjaśnił i wręczył jej kartkę. – Po prostu dorósł do swojej twarzy. – Masz rację. – Kłamstwo przyszło Ellen łatwiej, niż się spodziewała, bo przecież zawsze była w tym kiepska. Teraz jednak bez słowa złożyła kartkę i schowała ją do torebki, po czym usiadła z powrotem przy stole, podczas gdy zamyślony ojciec nalał sobie herbaty. – Też taka byłaś, dokładnie taka sama. Jako niemowlak miałaś taką szeroką buzię. Często powtarzałem, że wyglądasz zupełnie jak salaterka. Will jest dokładnie taki sam. Ma to po tobie. – Tato, przecież Will jest adoptowany, zapomniałeś? – Och, no tak. – Ojciec wybuchnął śmiechem. – Jesteś taką wspaniałą matką, że zawsze myślę o tobie, jak o jego prawdziwej mamie. Ellen nie drążyła tematu. Zazwyczaj rzeczywiście czuła się jak rodzona matka Willa, dopóki ktoś nie przypomniał jej, że jest inaczej. Ale dobrze rozumiała, co ojciec miał na myśli. – Odziedziczyłaś ten instynkt macierzyński po mamie. Jaka matka, taka córka.

Nie ma znaczenia, że Will jest adoptowany. Dlatego wciąż o tym zapominamy. To właśnie najlepszy dowód. – Może masz rację. – Ellen pokiwała głową, dziwnie wdzięczna ojcu za te słowa. Z drugiej strony Don Gleeson potrafił sprzedać praktycznie wszystko.

Rozdział 13 Ellen wreszcie dotarła do domu i zamknęła za sobą drzwi. – Jak tam mały? – zapytała opiekunki przyciszonym głosem. – Jakoś się trzyma. O drugiej dałam mu tylenol. – Connie zerknęła na zegarek. – Zasnął o czwartej i śpi do tej pory. – Jadł coś? – Ellen zdjęła płaszcz i odwiesiła go do szafy, podczas gdy Connie sięgnęła po swoje okrycie, domowa zmiana warty. – Rosół i krakersy, do tego napój imbirowy bez gazu. Zrobiliśmy sobie dzisiaj wolne. Will w ogóle nie miał ochoty ruszać się z łóżka. – Connie włożyła kurtkę. – Czytałam mu po lunchu, dopóki nie zrobił się senny. – Bardzo ci dziękuję. – Chociaż szczerze mówiąc, nie wiem, ile z tego wszystkiego słyszał. Po prostu leżał sobie cichutko. – Zapięła kurtkę i sięgnęła po torbę, którą miała już przygotowaną. – Biedactwo. – Ucałuj go ode mnie. – Connie sięgnęła jeszcze po torebkę. Ellen pożegnała się z nią, po czym zamknęła drzwi i przekręciła klucz w zamku, głęboko zamyślona. Jeśli Will rzeczywiście dopiero co zasnął, miała trochę czasu, żeby zająć się czymś, co nie dawało jej spokoju przez całą drogę do domu. Czym prędzej zrzuciła buty i pospieszyła na górę. Pół godziny później wciąż siedziała ze skrzyżowanymi nogami na swoim łóżku, pochłonięta pracą. Lampa z abażurem z dmuchanego szkła rzucała krąg światła na dwa zdjęcia Timothy’ego Bravermana, to przedstawiające jego prawdopodobny wygląd po upływie dwóch lat z białej ulotki i komputerowy wydruk fotografii z okresu niemowlęctwa zamieszczonej na stronie ACMAC. Obok leżało dziesięć zdjęć Willa, wybranych dlatego, że najlepiej uwidaczniały rysy jego twarzy. Oreo Figaro siedział u jej boku niczym miniaturowy sfinks, niezdradzający swoich myśli. Ellen ułożyła zdjęcia Willa w dwóch rządkach po pięć sztuk, w porządku chronologicznym. W górnym rzędzie znajdowały się te najwcześniejsze, z pierwszego roku ich wspólnego życia, na których Will miał od półtora do dwóch i pół roku. Drugi rząd składał się z fotografii obejmujących kolejny rok, aż do chwili obecnej. Uważnie przypatrywała się twarzy synka, jak zmieniała się wraz z upływem czasu, od szczuplutkiego chorego malucha po roześmianego małego chłopca. Zupełnie jakby przyglądała się słonecznikowi rozkwitającemu w pełnym słońcu. Wróciła do pierwszego rzędu fotografii i wybrała najwcześniejszą, tę, na której

rysy twarzy synka wydawały się najbardziej wyraziste. Will miał wtedy jakieś półtora roku i siedział ubrany we flanelową koszulkę i kombinezon obok ogromnej halloweenowej dyni. Nagle w głowie usłyszała słowa Susan Sulaman. „To było w październiku, na tydzień przed Halloween. Lynnie wybrała sobie kostium rybki.” Pospiesznie odsunęła od siebie to wspomnienie i wróciła do pracy. Wzięła do ręki halloweenowe zdjęcie Willa i przyłożyła je do fotografii Timothy’ego, zrobionej w okresie, kiedy chłopiec miał około roku i też siedział, tyle że w spacerówce. Widok był wręcz wstrząsający. Chłopcy okazali się do siebie tak podobni, że mogliby być bliźniętami. Mieli oczy o tym samym kształcie, wielkości i odcieniu błękitu, ich nosy były właściwie identyczne, a na ustach obu błądził ten sam śmieszny uśmiech, z prawym kącikiem ust opuszczonym do dołu. Obaj siedzieli też tak samo wyprostowani, w sposób nietypowy dla maluchów. Nic dziwnego, że Sarah i ojciec pomylili chłopców ze sobą. Ellen przysunęła oba zdjęcia bliżej do kręgu światła i poczuła wręcz lęk. Z niedowierzaniem pokręciła głową, jednak nie mogła zaprzeczyć świadectwu własnych oczu. Odłożyła oba zdjęcia z powrotem i zajęła się drugim rządkiem fotografii, na nich synek był już starszy. Wybrała jedno z najnowszych, to, na którym Will siedział na ganku domu pierwszego dnia przedszkola, ubrany w nowy zielony podkoszulek, zielone spodenki i zielone skarpetki. Niezbyt fortunny wybór ulubionego koloru, o ile nie było się irlandzkim skrzatem. Ellen wzięła do ręki komputerową symulację prawdopodobnego wyglądu Timothy’ego i przyłożyła ją do fotografii Willa. Kropka w kropkę, nawet jeśli zdjęcie Timothy’ego było czarno-białe. Chłopcy mieli oczy tego samego kształtu, okrągłe i szeroko rozstawione. Uśmiechy też były podobne, nawet jeśli Ellen nie widziała wszystkich zębów Timothy’ego, a wiedziała, że Will ma idealne uzębienie. Jedyną drobną różnicę stanowiły włosy, ponieważ Timothy był opisywany jako jasny blondyn, a Will miał włosy w kolorze ciemny blond. Natomiast rysy twarzy mieli wręcz identyczne, właściwie w każdym możliwym aspekcie. Odłożyła zdjęcia, musiała jednak sprawdzić jeszcze jedną rzecz. Wzięła do ręki zdjęcie przedstawiające Timothy’ego jako niemowlę i przyłożyła je do nowszej fotografii Willa, tej z początków przedszkola, po czym przyjrzała im się uważnie. Zupełnie jakby Timothy nieco podrósł i zamienił się w Willa. Oczy, nos, usta, wszystko było identyczne, tyle że większe, starsze, dojrzalsze. Ellen poczuła, jak żołądek zaciska się jej w supeł. A potem wpadła na jeszcze jeden pomysł. Odłożyła zdjęcia, po czym chwyciła starszą fotografię Willa z pierwszego dnia przedszkola i zdjęcie małego Timothy’ego w wózku. Porównała je ze sobą i nagle na jej oczach Will cofnął się w czasie, zamieniając się w niemowlę, w Timothy’ego. Nagle zaschło jej w ustach.

– Connie! – W tym momencie dobiegł ją głos Willa, wołającego nianię ze swojego pokoju. – Już idę, kochanie! – odkrzyknęła Ellen, zeskakując z łóżka tak szybko, że o mało nie zaplątała się w kołdrę. Oreo Figaro uskoczył jej z drogi, protestując głośnym miauknięciem. Zapomniane fotografie posypały się na podłogę.

Rozdział 14 – Kochanie, to ja, mama. – Ellen po ciemku podeszła do łóżka synka. Will natychmiast rozpłakał się jeszcze głośniej. – Gorąco mi. – Wiem, słoneczko. – Chwyciła synka w objęcia i mocno go do siebie przytuliła. Will natychmiast przylgnął do niej niczym mały niedźwiadek koala i położył jej główkę na ramieniu. Poczuła na szyi dotyk jego wilgotnej skóry, po czym wstała, kołysząc go w objęciach. – Moje biedactwo. – Dlaczego tak mi gorąco? – Może zdejmiemy ci te wszystkie ubranka, dobrze? – Ułożyła synka na łóżku. Will, który najwyraźniej zasnął w golfie i kombinezonie, był zbyt apatyczny, żeby się wiercić. – A teraz zapalę światło, więc się przygotuj. Zasłoń oczka, dobrze? Will natychmiast zakrył oczy dłońmi. – Świetnie. – Ellen pochyliła się nad nocną szafką i włączyła lampkę z Babarem. – W porządku, możesz już odsłonić oczka, powolutku i ostrożnie, żeby zdążyły się przyzwyczaić do światła. Will odsunął ręce i zaczął mrugać oczami. – Przyzwyczajam się. – Świetnie, super. – Wyciągnęła książeczki z obrazkami, które wcisnęły się między ramę łóżka a materac, i odłożyła je na nocną szafkę. Potem odpięła paski kombinezonu i ostrożnie go ściągnęła. – Uciąłeś sobie długą, przyjemną drzemkę. – Mamusiu. – Will uśmiechnął się do niej słabo. – Jesteś w domu. – Oczywiście, że jestem. – Poczuła ukłucie w sercu. – I bardzo się cieszę, że trochę odpocząłeś. Dzięki temu na pewno poczujesz się lepiej. A teraz wyciągnij łapki do góry, kolego. – Kiedy Will podniósł ręce, ściągnęła mu przepoconą koszulkę. Ledwie było widać wąską jasną linię, która przecinała klatkę piersiową synka przez środek, ale sam Will wstydził się jej na tyle, że nosił podkoszulek nawet podczas pływania. Kiedyś, w czasach, których Ellen nigdy nie zapomni, tu właśnie biegła splątana kreska szwów przypominających zamek błyskawiczny. – Jesteś głodny? – Nie. – Co powiesz na trochę zupy? – Dotknęła dłonią czoła synka. Już nie pamiętała, kiedy ostatnio używała termometru, jakby to dowodziło jej wiarygodności jako matki. – Mamusiu, nie chcę zupy. – No cóż, w takim razie może parę robaczków i innych zwierzaczków?

– Nie! – Will zachichotał. – Dlaczego, czyżbyś jadł je już na lunch? Masz dosyć robaczków i innych zwierzaczków? – Nie! – Znowu zachichotał. W tym momencie w drzwiach stanął Oreo Figaro. Tłusty kocur usiadł na progu tak, że w świetle padającym z korytarza przypominał garbatego Quasimodo. – Już wiem, może zjesz trochę kociego jedzenia? Oreo Figaro na pewno się z tobą podzieli. – Ellen okręciła się w stronę ulubieńca. – Oreo Figaro, podzielisz się kolacją z Willem? – zapytała, a potem odwróciła się z powrotem do synka. – Oreo Figaro powiedział: „Nie, sam znajdź sobie coś do jedzenia”. Reakcją był perlisty śmiech, który sprawił, że poczuła się niczym geniusz komizmu. – Ale on musi się ze mną podzielić. – Oreo Figaro, musisz się podzielić kolacją. Will tak powiedział. – Ellen odwróciła się znowu do synka. – Oreo Figaro powiedział: „Ja ustalam tutaj zasady. Jestem kotem, a koty tak właśnie robią”. – Oreo Figaro, czeka cię kara. – Dokładnie. – Ellen sięgnęła po buteleczkę z tylenolem w płynie, odkręciła wieczko i nabrała odrobinę lekarstwa do pipety. – Musisz połknąć lekarstwo. Otwórz buzię, pisklaku. – Gdzie jest Oreo Figaro? – Will otworzył usta, po czym zacisnął je wokół pipety. – Siedzi w progu. Połknąłeś? – Tak. Przynieś go, mamusiu. – Dobrze, zaczekaj momencik. – Odłożyła lepki zakraplacz z powrotem do butelki, zakręciła ją, po czym podeszła do drzwi i wzięła na ręce kota, który pozwolił się zanieść do łóżka i ułożyć w jego nogach, z ogonem wygiętym w półksiężyc. – Oreo Figaro, musisz się podzielić! – Will pokiwał na ulubieńca palcem, podczas gdy Ellen sięgnęła po stojącą na nocnej szafce butelkę z wodą. – Napij się trochę, kochanie, zrób to dla mnie. – Pomogła synkowi podnieść się odrobinę, żeby mógł się napić, a potem ułożyła go z powrotem na poduszkach i delikatnie przykryła. Drobna, blada figurka zajmowała zaledwie połowę łóżka. – Nie chcę już czytać książeczek, mamusiu. – Dobrze, więc po prostu utulę cię do snu. Przesuń się troszkę. – Zgasiła lampkę i ułożyła się na łóżku, a potem ostrożnie objęła synka i przytuliła go do piersi. – Tak dobrze, kochanie? – Drapiesz. Ellen uśmiechnęła się pod nosem. – To mój sweter. A teraz powiedz mi, jak się czujesz. Gardło ciągle cię boli?

– Troszeczkę. Nie martwiła się zbytnio, bo nie wyczuła w oddechu synka zapachu ropy. Chociaż wcale nie trzeba być dobrą matką, żeby go wyczuć. Nawet pijak by sobie z tym poradził. – A główka? Boli? – Troszeczkę. – A brzuszek? – Troszeczkę. Przytuliła synka mocniej. – Dobrze się dzisiaj bawiłeś z Connie? – Mamusiu, opowiedz mi jakąś bajkę. – Dobrze, starą czy nową? – Starą. Wiedziała, którą historię chciałby usłyszeć. Opowie mu ją i postara się nie myśleć o zdjęciach, które zostały w jej sypialni. – Dawno, dawno temu żył sobie mały chłopczyk, który był bardzo, bardzo chory i leżał w szpitalu zupełnie sam. Aż któregoś dnia pewna mamusia przyszła do szpitala i zobaczyła właśnie jego. – I co powiedziała? – zapytał Will, choć i tak znał ciąg dalszy. To nie była historyjka do poduszki, a raczej modlitwa przed snem. – Powiedziała: „Ojej, to najładniejszy dzidziuś, jakiego kiedykolwiek widziałam. Jestem mamusią, która potrzebuje dziecka, a tu leży chłopczyk, któremu potrzebna jest mama. Bardzo bym chciała, żeby został moim synkiem”. – Oreo Figaro gryzie mnie w nogę. – Oreo Figaro, przestań, nie wolno. – Ellen trąciła kota, który natychmiast zostawił nóżkę Willa, żeby zająć się jej stopą. – Teraz gryzie mnie. Au. – Zaczął się dzielić, mamusiu. – Masz rację. – Ellen roześmiała się i odsunęła stopę tak, że pupil ostatecznie zrezygnował z jej podgryzania. – A wracając do historii. Więc mamusia zapytała pielęgniarkę, a ta odpowiedziała: „Tak, może pani zabrać chłopca do domu, jeśli będzie go pani naprawdę, naprawdę mocno kochać”. I wtedy mamusia powiedziała: „No cóż, to zabawne, bo tak się składa, że bardzo, bardzo tego chłopczyka kocham”. – Dobrze powiedziała, mamusiu. Ellen otrząsnęła się z zamyślenia. Do tej pory była zbyt zaprzątnięta sprawą Timothy’ego Bravermana. – I wtedy mamusia powiedziała do pielęgniarki: „Naprawdę bardzo mocno kocham tego chłopczyka i chcę go zabrać do domu”. Ważni ludzie ze szpitala zgodzili się, żeby adoptowała chłopca, a potem oboje żyli długo i szczęśliwie. – Ellen mocno uścisnęła synka. – I tak właśnie jest. Bardzo cię kocham.

– Ja ciebie też. – Idealne zakończenie. Aha, zapomniałabym, sprawili też sobie kota. – Oreo Figaro położył mi głowę na nodze. – W ten sposób mówi ci, że cię kocha. I że przeprasza za to podgryzanie. – To dobry kot. – Bardzo dobry – przytaknęła Ellen i jeszcze raz uścisnęła synka, który przestał się odzywać. Po chwili Ellen poczuła też, że jego skóra robi się chłodniejsza, a całe ciało wiotczeje. Pozostała jednak w pogrążonej w mroku sypialni, wsłuchując się w w ciszę przerywaną od czasu do czasu przez syk kaloryfera, i wpatrywała się w sufit, na którym fluorescencyjne gwiazdki układały się w napis WILL. Przesunęła wzrokiem po półkach pełnych zabawek i gier, aż do okna z opuszczoną roletą z białego plastiku. Ozdobę ścian stanowiły rzędy kreskówkowych słoni; identyczne Babary trzymały się nawzajem za ogony i balansowały na jednej nodze na niewielkich stołkach. Ellen wytapetowała ten pokój własnoręcznie do wtóru hiphopu płynącego z radia. O takim pokoju dziecka zawsze marzyła, a zdążyła go przygotować tuż przed przywiezieniem Willa ze szpitala. Popatrzyła znów na gwiazdy układające się w konstelację WILL i spróbowała przypomnieć sobie wszystkie dobre rzeczy, jakie ją w życiu spotkały. Dopóki nie dostała tej cholernej ulotki, czuła się szczęśliwsza, niż kiedykolwiek wcześniej sobie wyobrażała. Ostrożnie tuliła do siebie Willa, ale myślami wciąż była w swojej sypialni. Przyszedł jej do głowy kolejny pomysł, taki, który nie mógł czekać. Ostrożnie wypuściła synka z objęć i zsunęła się z łóżka, choć miała z tym pewne problemy z powodu tej idiotycznej barierki zabezpieczającej. Wstała, otuliła Willa kołderką, po czym na paluszkach ruszyła w stronę drzwi. Oreo Figaro podniósł głowę, żeby popatrzeć, jak ukradkiem wysuwała się z sypialni w swoich wełnianych skarpetkach.

Rozdział 15 Ellen weszła do gabinetu, zapaliła światło i usiadła przy biurku, udającym mebel z solidnego drewna, zwykłej desce ze Staples, na której stał jej stary komputer Gateway i monitor. Pomieszczenie było tak małe, że agent nieruchomości określił je mianem „służbówki”, a mieściły się w nim jedynie biurko, zbyt rzadko używany stacjonarny rower i niepasujące do siebie szafki, a w nich dokumenty dotyczące domu, materiały do artykułów, instrukcje obsługi rozmaitych urządzeń i wycinki jej starych artykułów, które trzymała na wypadek, gdyby przyszło jej szukać nowej pracy. Pod koniec miesiąca będę musiała wyciąć kolejny. Usiadła do komputera, otworzyła pocztę i napisała e-mail do Courtney, zapewniając ją o swojej życzliwości, a następnie otworzyła przeglądarkę internetową i wpisała w wyszukiwarkę nazwisko Timothy Braverman. Wyświetliło się jej sto dwadzieścia dziewięć wyników. Ze zdumieniem uniosła brew, bo było tego więcej, niż się spodziewała. Kliknęła pierwszy z linków, artykuł prasowy z zeszłego roku. Tytuł brzmiał: MATKA PORWANEGO CHŁOPCA Z CORAL BRIDGE NIE TRACI NADZIEI. Ellen przebiegła wzrokiem początek: Carol Braverman wciąż liczy na cud i czeka na powrót syna. Timothy, który ma obecnie dwa i pół roku, został uprowadzony podczas kradzieży samochodu i do tej pory nie został odnaleziony. – Wiem, że zobaczę jeszcze syna – powiedziała pani Braverman naszemu reporterowi. – Po prostu czuję to w głębi serca. Susan Sulaman mówiła niemal dokładnie to samo. Ellen czytała dalej, zwłaszcza że kolejny akapit przykuł jej uwagę. Poproszona o opisanie Timothy’ego jednym słowem, Carol ze łzami w oczach odparła, że jej syn jest „silny”. – Nawet jako małe dziecko potrafił przetrwać wszystko. Był drobniejszy od swoich rówieśników, ale nikt by tak nie powiedział, gdyby sądzić po jego zachowaniu. Wszystkie dzieci na jego pierwszych urodzinach były od niego większe, a jednak żadne nie zdołało go przebić. Ellen wydrukowała wywiad, a potem wróciła do wyników wyszukiwania i zabrała się do przeglądania kolejnych stron z linków, z uwagą czytając każdy artykuł na temat porwania dziecka Bravermanów. Sprawa wzbudziła spore

zainteresowanie mediów, co wydało się Ellen dziwne w porównaniu z sytuacją Susan Sulaman, która musiała wręcz błagać, żeby policja w ogóle zajęła się uprowadzeniem jej dzieci. Z artykułów Ellen dowiedziała się, że ojciec Timothy’ego, Bill Braverman, był dyrektorem do spraw inwestycji w jakiejś dużej firmie, natomiast matka do chwili zamążpójścia pracowała jako nauczycielka, by po ślubie zrezygnować z tego zajęcia i poświęcić się macierzyństwu oraz pracy charytatywnej, w tym zbieraniu funduszy dla Amerykańskiego Towarzystwa Kardiologicznego. Towarzystwo Kardiologiczne? Ellen zapisała artykuły na dysku, po czym wpisała do wyszukiwarki obrazów nazwisko „Carol i Bill Bravermanowie” i kliknęła pierwszy z wyświetlonych linków. Na ekranie pojawiło się zdjęcie trzech par w eleganckich strojach wieczorowych, ale uwagę Ellen przykuła natychmiast kobieta stojąca w samym środku grupki. Mój Boże. Ellen zerknęła na podpis. To właśnie była Carol Braverman. Tak bardzo przypominała Willa, że mogłaby być jego matką. Zdjęcie było ciemne, niezbyt ostre, jednak pani Braverman miała niebieskie oczy Willa i jego włosy, długie włosy w kolorze ciemny blond opadające falami na opalone ramiona okryte obcisłą czarną suknią. Ellen przyjrzała się uważnie twarzy Billa Bravermana, przystojnego mężczyzny o klasycznej urodzie, brązowych oczach i prostym, dosyć małym nosie, który tak bardzo przypominał nosek jej synka. Do tego ten szeroki, pewny siebie uśmiech, zrelaksowany uśmiech człowieka sukcesu. Poczuła, że żołądek zaciska się jej w supeł. Zamknęła zdjęcie, wróciła do strony z rezultatami wyszukiwania, po czym kliknęła w kolejny link, który tym razem zaprowadził ją do zdjęcia grupki zgromadzonych nad basenem ludzi w szortach i podkoszulkach. Fotografia znowu była ciemna – najpewniej została zrobiona wieczorem – ale Carol miała na niej włosy przycięte krótko, na chłopczycę, co jeszcze bardziej podkreślało jej podobieństwo do Willa. Natomiast szczupłe, choć może nazbyt wychudzone ciało sprawiało wrażenie muskularnego i żylastego, całkiem jak u Willa. – To jakieś szaleństwo – jęknęła Ellen na głos, po czym zerwała się z krzesła i podeszła do szafki. Wysunęła górną szufladę i zaczęła przekładać kolejne opisane ręcznie plastikowe teczki. Wyciągi bankowe, Opłaty za samochód, Akt notarialny. I wreszcie skoroszyt zawierający wszystko, co dotyczyło Willa. Wyciągnęła teczkę i wróciła do biurka, gdzie otworzyła ją sobie na kolanach. Na wierzchu leżały złożone starannie wycinki artykułów, które napisała o pracy pielęgniarek z oddziału intensywnej opieki kardiologicznej, pod spodem ten na temat adopcji Willa. Przejrzała je pobieżnie, by wreszcie zatrzymać się przy jednym z pierwszych zdjęć Willa. Redakcja zamieściła je na pierwszej stronie,

a chory, chudziutki Will w szpitalnym łóżeczku w ogóle nie przypominał wtedy siebie. Ellen przewróciła kartkę, odsuwając wspomnienia, aż wreszcie odszukała papiery adopcyjne i wyjęła je z teczki. U góry postanowienia z rozprawy adopcyjnej znajdował się nagłówek „Sąd rejonowy dla hrabstwa Montgomery w stanie Pensylwania, wydział spraw rodzinnych”, a sama sentencja wyroku została wydrukowana pogrubioną czcionką: „Sąd po rozpoznaniu sprawy postanawia przychylić się do wniosku powódki Ellen Gleeson i wyrazić zgodę na adopcję wyżej wspomnianego małoletniego”. Ellen poczuła się usatysfakcjonowana w jakiś taki oficjalny sposób. Adopcja Willa została przeprowadzona zgodnie z prawem, ostateczna i nieodwołalna. Całe postępowanie przebiegło zgodnie z rutyną, a Ellen po raz pierwszy pokazała się publicznie z Willem właśnie w budynku sądu w Norristown. Sędzia postukał swoim sędziowskim młotkiem, a następnie z szerokim uśmiechem odczytał postanowienie. Ellen nigdy nie zapomni jego słów: „To jedyna szczęśliwa sala rozpraw w całym tym budynku”. Z przyjemnością wróciła teraz myślami do tamtego dnia, dnia, kiedy po raz pierwszy mogła wziąć Willa na ręce jako jego matka. Ponownie odczytała sądowe postanowienie: Niniejsza decyzja, pozostająca w zgodzie z kodeksem prawa rodzinnego, stanowi gwarancję dobrostanu małoletniego oraz rękojmię zaspokojenia wszelkich jego potrzeb. Tak więc sprawa adopcji została ostatecznie załatwiona i zamknięta, co znaczyło, że Ellen nigdy nie pozna tożsamości biologicznych rodziców swojego adoptowanego synka. Oboje zrzekli się praw rodzicielskich, a podpisane przez nich oświadczenia zostały dostarczone do sądu przez prawniczkę Ellen i dołączone do papierów adopcyjnych. Nazwisko prawniczki i adres kancelarii znajdowały się u dołu strony. Adwokat Karen Batz. Ellen dobrze pamiętała Karen. Jej kancelaria mieściła się w oddalonym o piętnaście minut drogi Ardmore, a sama Karen okazała się inteligentną, kompetentną specjalistką od prawa rodzinnego, która przeprowadziła Ellen przez sprawę adopcyjną, nie rujnując zbytnio jej portfela, jako że suma trzydziestu tysięcy dolarów stanowiła standardowe wynagrodzenie w sprawach prywatnych adopcji. Karen zapewniła ją też, że rodzona matka chłopca jest uszczęśliwiona faktem znalezienia się kogoś, kto ma ochotę i środki, by podjąć się opieki nad chorym dzieckiem, a ona, jako samotna matka, ma największe szanse na adopcję właśnie w przypadku takiego malucha. Nawet sędzia nie omieszkał skomentować niezwykłych okoliczności sprawy: „To prawdziwy łut szczęścia dla wszystkich zainteresowanych”. Dokumenty zostały skompletowane bez większych problemów, a Ellen zobowiązała się do opłacenia wszelkich kosztów leczenia Willa, które wyniosły ostatecznie ponad dwadzieścia osiem tysięcy, choć na szczęście władze szpitala

zgodziły się, żeby uregulowała należność w ratach. W końcu spłaciła całą sumę co do grosza i zabrała zdrowego Willa do domu. Stali się rodziną. Ellen westchnęła z zadowoleniem, zamknęła teczkę i schowała ją z powrotem za pozostałymi dokumentami. Potem zamknęła szafkę, ale przez chwilę stała jeszcze bez ruchu, zatopiona w myślach. Na ścianie nad szafką wisiała reprodukcja obrazu Gauguina, którą sama tam umieściła. Tropikalne błękity i zielenie nie pozwalały się jej skupić. W domu panowała cisza, słychać było jedynie szum wiatru i delikatne postukiwanie kaloryfera. Kot też pewnie mruczał. Wszystko było w porządku. A jednak Ellen nie mogła przestać myśleć o swojej prawniczce.

Rozdział 16 Następnego ranka Ellen ubrała się mechanicznie w swój nieśmiertelny zestaw, a składał się z dżinsów, swetra i chodaków, na wierzch zarzuciła płaszcz. Włosy ciągle jeszcze miała wilgotne po kąpieli, a oczy umalowała symbolicznie. Czuła się obolała i zmęczona, spędziwszy bezsenną noc na rozmyślaniach. – Wychodzisz dzisiaj wcześniej? – zapytała Connie, odwieszając swoją kurtkę do szafy. Przez szybkę w drzwiach wpadało słoneczne światło, budziło salon do życia. – Owszem, mam mnóstwo pracy – skłamała Ellen, choć sama nie potrafiła powiedzieć, dlaczego to zrobiła. – Will nie ma już gorączki, ale nie spał zbyt dobrze tej nocy, więc wolałabym nie wysyłać go jeszcze do przedszkola. – Posiedzimy sobie spokojnie w domu. – Świetnie, dzięki. – Nie odwracając się, Ellen chwyciła torebkę i brązową kopertę, po czym otworzyła drzwi. – Pożegnałam się już z nim. Bawi się w łóżku klockami Lego. – Au. – Wiem, strach pomyśleć, prawda? – Ale raczej nie zanosi się dzisiaj na śnieżycę – dodała wesołym tonem Connie. – Do zobaczenia, dzięki. – Ellen wreszcie zamknęła za sobą drzwi. Przez okno zauważyła jeszcze zdziwioną minę opiekunki, po czym otuliła się szczelniej płaszczem dla ochrony przed lodowatym powietrzem i pospieszyła w stronę auta. Dziesięć minut później dotarła do piętrowego budynku za Suburban Square i zatrzymała się przy krawężniku tuż obok tabliczki z napisem BIURA. Z samego rana zadzwoniła z komórki do kancelarii Karen Batz, ale na próżno czekała na zgłoszenie się poczty głosowej, więc zdecydowała się zajrzeć do pani adwokat w drodze do miasta. Miała nadzieję, że Karen ją przyjmie. Nawet dziennikarka zajmująca się drobnymi sprawami wiedziała, jak nie dać się spławić. Ellen zabrała torebkę i kopertę, po czym wysiadła z auta i ruszyła w stronę wejścia do budynku. Niebieskie drzwi były otwarte, więc weszła do środka. Znalazła się w holu w kolonialnym stylu, ze stojakiem na parasole ozdobionym jakąś sceną myśliwską. Po prawej znajdowały się drzwi oznaczone napisem KANCELARIA PRAWNA, więc nacisnęła klamkę, po czym zdezorientowana zamarła bez ruchu. Biuro Karen wyglądało teraz zupełnie inaczej. Wcześniej nie było tutaj granatowego dywanu ani krzeseł i kanapy z wzorzystymi obiciami. Zamiast ogromnych korkowych tablic z przypiętymi pinezkami zdjęciami maluchów

na ścianach wisiały obrazki z morskimi krajobrazami i lustro w ramie ze sztucznych muszelek. – W czym mogę pomóc? – zapytała recepcjonistka, wyłaniając się z zaplecza. Miała około sześćdziesięciu pięciu lat, okulary do czytania w czerwonych oprawkach i krótko przycięte brązowe włosy. Była ubrana w rozpinany sweter wyszywany w sylwetki narciarzy i długą sztruksową spódnicę, a w ręku trzymała pusty dzbanek po kawie. – Szukam Karen Batz – wyjaśniła Ellen. – To już nie jest jej biuro. Teraz mieści się tutaj kancelaria Carla Geigera, zajmujemy się nieruchomościami. – Przepraszam. Dzwoniłam na stary numer Karen, ale nikt nie odbierał. – Dawno powinni odłączyć tę linię. Ciągle im to powtarzam, ale nikt mnie nie słucha. Nie pani pierwsza popełnia tę pomyłkę. – Jestem dawną klientką Karen. Nie wie pani, dokąd przeniosła swoją kancelarię? Recepcjonistka zatrzepotała powiekami. – Przykro mi to mówić, ale pani Batz zmarła. – Naprawdę? – zdumiała się Ellen. – Kiedy? Była zaledwie po czterdziestce. – Jakieś dwa lata temu, może półtora. Właśnie tyle zajmujemy to biuro. Ellen zmarszczyła brwi. – Mniej więcej w tamtym okresie prowadziła moją sprawę. – Tak mi przykro. Chce pani usiąść? Może wody? – Nie, dziękuję. Na co zmarła? Recepcjonistka się zawahała, po czym nachyliła się w stronę Ellen. – Szczerze mówiąc, to było samobójstwo. Ellen nie kryła niedowierzania. – Karen popełniła samobójstwo? – Natychmiast zalała ją fala wspomnień. Na biurku Karen stały zdjęcia jej trzech synów. – Ale przecież miała męża, dzieci. – Wiem, taka tragedia. – Od strony pomieszczenia gospodarczego dobiegł je jakiś hałas, więc recepcjonistka odwróciła głowę w tamtą stronę. – Przepraszam, muszę wracać do pracy. Kończymy dzisiaj pewną transakcję. – Chciałam z nią porozmawiać o adopcji mojego synka – odparła skonsternowana Ellen. – Może jej mąż będzie w stanie pani pomóc. Pozostałych klientów Karen też do niego kieruję. – Recepcjonistka podeszła do komputera i stuknęła w kilka klawiszy, jasny ekran odbijał się w szkłach jej okularów. Wyjęła z kubka długopis i zapisała coś na kartce. – Nazywa się Rick Musko. To telefon do jego biura. – Dziękuję. – Ellen sięgnęła po kartkę z numerem rozpoczynającym się od cyfr 610, co wskazywało na przedmieścia Filadelfii. – Ma pani jego adres? – Nie jestem upoważniona do udzielania takich informacji. – W porządku, dziękuję.

Po powrocie do samochodu Ellen zadzwoniła z komórki do męża Karen, zanim jeszcze uruchomiła silnik. Było dopiero dziesięć po ósmej, jednak telefon odebrał jakiś mężczyzna. – Musko. – Pan Musko? – Ellen się przedstawiła, po czym od razu przeszła do wyjaśnień: – Bardzo przepraszam, że zakłócam panu spokój, ale jestem, to znaczy byłam klientką Karen. Chciałabym złożyć panu najszczersze wyrazy współczucia. – Dziękuję – odparł mężczyzna już chłodniejszym tonem. – Karen pomogła mi przeprowadzić adopcję mojego synka i właśnie o tym chciałam z nią porozmawiać. Nasunęły mi się pewne pytania… – Inny prawnik przejął wszystkie jej sprawy. Powinna pani była otrzymać list w tej sprawie. Mogę pani podać kontakt do jego kancelarii. – Po prostu chciałam zajrzeć do swoich akt. Czy następca Karen otrzymał również wszystkie jej dokumenty? – Kiedy odbyła się sprawa adopcyjna? – Mniej więcej dwa lata temu. – Ellen skrzywiła się na myśl o takiej zbieżności dat, ale nawet jeśli jej rozmówca to zauważył, nie dał tego po sobie poznać. – Dokumenty dotyczące spraw zakończonych mam u siebie, w garażu. Może pani wpaść i poszukać swoich akt. Tylko w taki sposób jestem pani w stanie pomóc. – Wspaniale. Kiedy mogę do pana przyjechać? – W tym miesiącu jestem dosyć zajęty, pracujemy akurat nad pewnym projektem. – Bardzo proszę, możemy się spotkać jak najszybciej? To bardzo ważne. – Z niepokoju głos Ellen zrobił się wręcz piskliwy, co zaskoczyło nawet ją samą. – Może zgodziłby się pan, żebym podjechała do pana w tym tygodniu, może nawet dzisiaj wieczorem? Wiem, że to dosyć nagle, ale nie będę panu sprawiać żadnych problemów, po prostu pójdę do garażu i sama znajdę te papiery. – Dzisiaj wieczorem? – Bardzo proszę. – Chyba rzeczywiście gosposia mogłaby wpuścić panią do garażu. Ma na imię Wendy. Uprzedzę ją telefonicznie. – Bardzo panu dziękuję. Przyjadę o szóstej. – Miała nadzieję, że Connie będzie mogła zostać z Willem nieco dłużej. – Proszę wpaść o siódmej, dzieciaki będą już po kolacji. W garażu proszę szukać kartonowych pudeł. Wendy wszystko pani pokaże, nie sposób ich nie zauważyć. – Musko podał jej adres. Ellen podziękowała, po czym rozłączyła się i wpisała adres do swojego smartfona. Zupełnie jakby mogła go kiedykolwiek zapomnieć.

Rozdział 17 – Ellen, zapraszam na chwileczkę! – Marcelo zawołał do niej ze swojego gabinetu, ledwie zdążyła wejść do redakcji. – Oczywiście. – Pomachała szefowi dłonią, nieco zaniepokojona widokiem Sarah siedzącej przed jego biurkiem. Czym prędzej zdjęła płaszcz i wcisnęła go pod pachę, choć w ręku trzymała już torebkę i kopertę. – Dzień dobry. – Marcelo z uśmiechem stanął za biurkiem, szczupły mężczyzna w ciemnych spodniach i czarnej obcisłej koszuli opinającej jego szerokie bary. Albo sporo ćwiczył, albo Ellen naprawdę miała na niego ochotę. – Cześć. – Sarah skinęła jej głową. Ellen zajęła miejsce obok niej i z trudem zdobyła się na uśmiech. Marcelo usiadł z powrotem przy biurku. – Sarah właśnie opowiadała mi, że spędziła popołudnie w towarzystwie nowego komisarza policji. Świetnie, prawda? Wrrrr. – Świetnie. – Zgodził się nam udzielić oficjalnego wywiadu na temat statystyki zabójstw. Poczekaj, aż zobaczysz jej notatki, są naprawdę super. Sarah, nie zapomnij przekazać ich Ellen. Chcę, żebyście informowały się o wszystkim na bieżąco. – Jasne. – Sarah natychmiast zanotowała coś w notesie, ale Marcelo już zwrócił się do Ellen. – Jak posuwa się praca nad tekstem? – zapytał, a jego ciemne oczy błysnęły wyczekująco. – Powolutku. – Ellen musiała myśleć naprawdę szybko. – Mam już myśl przewodnią, ale na razie to nic konkretnego. – W porządku. – Pokiwał głową, a jeśli nawet poczuł się rozczarowany, to umiejętnie to ukrył. – Daj mi znać, kiedy będziesz miała gotowy ogólny zarys, nie zapomnij też przesłać tekstu Sarah. – Ellen, przyjrzałaś się ewentualnym rozmówcom, których wymieniłam na trzeciej stronie? – odezwała się Sarah. – Pierwsza z tych osób, Julia Guest, powiedziała, że chętnie z nami porozmawia. Może zaczniesz od niej? – Może. – Ellen z trudem hamowała wściekłość, natomiast Marcelo klasnął w dłonie niczym trener drużyny futbolowej. – W porządku, moje panie – przywołał je do porządku, utkwiwszy wzrok wyłącznie w Ellen, chociaż nie w stylu „podejdź bliżej, maleńka”, a raczej „zaraz wylecisz z pracy”.

– Dzięki. – Ellen opuściła jego gabinet tuż za Sarah, która właśnie wyjęła płaskiego smartfona z etui przy pasku i zaczęła stukać w klawisze. Ellen w przelocie rzuciła swoje rzeczy na puste biurko, po czym dogoniła ją, zanim jeszcze udało się jej uzyskać połączenie. – Chwileczkę, zaczekaj. – Czego chcesz? – Sarah odwróciła się w jej stronę z telefonem przy uchu. – Musimy porozmawiać, nie sądzisz? – Może później – rzuciła Sarah, ale Ellen nie zamierzała się tak łatwo poddawać. Wyrwała Sarah aparat z ręki i nacisnęła klawisz kończący połączenie, po czym odwróciła się na pięcie. – Zapraszam do damskiej toalety, jeśli chcesz odzyskać swoją zabawkę.

Rozdział 18 – Oddawaj telefon! – Sarah wyciągnęła dłoń, a w jej ciemnych oczach błysnął gniew. – O co ci chodzi? – O co mi chodzi? – Ellen podniosła głos, a jej słowa odbiły się echem w wyłożonej płytkami łazience. – Dlaczego obgadujesz mnie przed wszystkimi? – O czym ty mówisz? – Powiedziałaś Marcelo, że byłam zła z powodu zwolnienia Courtney, a Meredith, że psioczyłam na Marcelo i Arthura. – Nie zrobiłam niczego takiego, a teraz poproszę o zwrot mojego telefonu. – Sarah skinęła niecierpliwie dłonią. Ellen wręczyła jej smartfona z głośnym plaśnięciem. – Meredith powtórzyła mi twoje słowa, Marcelo zresztą też. Marcelo, Sarah. Nasz naczelny. Przez ciebie mogę wylecieć z pracy, jeśli będziesz mnie przed nim oczerniać. – Och, proszę cię – parsknęła Sarah. – Meredith musiała mnie źle zrozumieć. Wcale nie twierdziłam, że mówiłaś o nich coś złego, tak konkretnie. – Przecież w ogóle nic o nich nie mówiłam. – Nazwałaś ich sukinsynami! – odcięła się Sarah, wprawiając Ellen w zdumienie. – Co takiego? Kiedy? – Dokładnie w tym samym miejscu, zanim wyrzucili Courtney. Powiedziałaś: „Nie pozwól się tym sukinsynom zdołować”. – Daj spokój, Sarah, tak się tylko mówi. Mój ojciec ciągle to powtarza. – Mimo wszystko tak właśnie powiedziałaś – prychnęła Sarah. – Wspomniałam o tym tylko jednej osobie w redakcji. – To i tak o jedną za dużo. Właśnie dlatego, że w redakcji nic nie utrzyma się długo w tajemnicy. – Meredith nie roznosi plotek. – W dzisiejszych czasach wszyscy to robią. Sarah przewróciła oczami. – Przesadzasz. – A Marcelo? Jemu też wypaplałaś. Powiedziałaś, że nie jestem jego fanką. – Zapytał mnie, jak wyglądają nastroje w redakcji po zwolnieniu Courtney, więc wspomniałam, że kiepsko i że ty też tak sądzisz. Nic więcej. – Sarah oparła dłonie na biodrach. – Chcesz mi powiedzieć, że masz inne zdanie w tej sprawie? Że cieszysz się ze zwolnienia Courtney? – Oczywiście, że nie.

– Więc o co się tak pieklisz? – Nie obgaduj mnie więcej przed szefem, jasne? Sarah zbyła ją machnięciem ręki. – Nieważne, co powiedziałam, to i tak w niczym ci nie zaszkodzi. Marcelo nie puści cię z redakcji, dobrze wiesz dlaczego. – No nie, teraz po prostu mnie obrażasz. – Ellen aż poczerwieniała ze złości. – Nie dramatyzuj. Musimy porozmawiać o naszym artykule. – Sarah wyprostowała się przed umywalką. – Zrób nam obu przysługę i wykorzystaj mój pomysł. Zadzwoń do Julii Guest. Moja przyszłość w redakcji od tego zależy, więc nie pozwolę ci wszystkiego zepsuć. – Nie martw się. Zrobię, co do mnie należy, ty zajmij się swoją działką. – Lepiej mnie nie zawiedź. – Sarah przepchnęła się obok niej do wyjścia, mamrocząc pod nosem. Jak na ironię obie użyły dokładnie tego samego określenia: Suka.

Rozdział 19 Ellen pracowała nad tematem przez całą przerwę śniadaniową. Przeczytała notatki Sarah, a potem zabrała się do sprawdzania informacji w Internecie, żeby być lepiej przygotowaną, zanim ostatecznie zdecyduje się z kimkolwiek skontaktować, tak naprawdę jednak przez cały ten czas nie mogła się skupić, pochłonięta rozmyślaniami o Karen Batz. Dzisiaj wieczorem odszuka dokumenty dotyczące adopcji Willa, co powinno wyjaśnić parę kwestii. Zdążyła już nawet zadzwonić do Connie, która zgodziła się zostać z Willem trochę dłużej. Po raz kolejny popatrzyła na leżące na jej biurku notatki, starając się skoncentrować na temacie. Powinna sprawiać wrażenie pochłoniętej pracą, bo Marcelo nadal siedział przecież w swoim gabinecie, zajęty kolejnymi spotkaniami. Kiedy w pewnym momencie podniosła głowę, natknęła się nawet na jego badawcze spojrzenie. Spłonęła rumieńcem i uśmiechnęła się nieśmiało, ale Marcelo odwrócił wzrok, wciąż zajęty rozmową, podczas której energicznie gestykulował rękami, z rękawami koszuli podwiniętymi niedbale. Ellen spuściła głowę, próbując się skupić. Do wieczora zostało tylko parę godzin. Sięgnęła po słuchawkę telefonu.

Rozdział 20 Noc spadła na okolicę błyskawicznie, na granatowoczarnym niebie próżno by szukać śladu słonecznej kuli. Ellen przez chwilę krążyła po dzielnicy, pospiesznie robiąc notatki. Rynsztokami toczyły się popychane podmuchami niewidzialnego wiatru śmieci, zatrzymując się po napotkaniu kolejnej przeszkody w postaci jakiegoś zdezelowanego auta. Wzdłuż spękanych chodników ciągnęły się rzędy szeregowców o brudnych ceglanych fasadach, niektóre budynki miały okna zabite dyktą ozdobioną graffiti, inne straszyły czarnymi oczodołami w miejscach, gdzie niegdyś znajdowały się szyby, co sprawiało tak samo nieprzyjemne wrażenie, jak szczerby po brakujących zębach. Zaniedbane dachy ganków zapadały się pod własnym ciężarem, okiennice z obłażącą farbą zwisały krzywo, ale drzwi każdego domu były wyposażone w kraty. Wejście do jednego z budynków przypominało wręcz klatkę dla lwów, z prętami wygiętymi u góry do środka. To właśnie tutaj, na Eisner Street, zastrzelono zaledwie dwa tygodnie temu małego chłopca. Lateef Williams, lat osiem. Ellen skręciła w prawo, w Eisner, oświetloną jedną samotną latarnią, która rzucała krąg światła na stos śmieci, gruzu i opon na rogu ulicy. Zatrzymała się przed numerem 5252, gdzie mieszkał Lateef. Miejsce upamiętniające jego śmierć pogrążone było w ciemnościach, cienie skrywały fioletowego królika, który leżał przechylony tuż obok figurek Spidermana, wykonanych kredkami rysunków, ogromnego pudełka cukierków Skittles, kartek z wyrazami żalu i stosu pomalowanych sprejem stokrotek oraz małych różyczek, nadal zawiniętych w folię. Wymalowany flamastrem znak głosił KOCHAMY CIĘ, TEEF, wokół stało kilka świec, które wiatr musiał zgasić. Nawet po śmierci Lateefowi Williamsowi odmówiono tej odrobiny ciepła i światła. Ellen poczuła ucisk w piersi. Nie miała pojęcia, ile dzieci zginęło w tym mieście w ciągu ostatniego roku, ale chyba nigdy nie zdoła przywyknąć do tej świadomości. Nie chciałaby dojść do punktu, w którym zabójstwo dziecka miałoby się okazać przebrzmiałą sensacją. Wcisnęła gaz i zatrzymała się na jednym z miejsc parkingowych, po czym zebrała swoje rzeczy i ruszyła na spotkanie z matką Lateefa. Laticia Williams miała dwadzieścia sześć lat, szczupłą, ładną twarz, wąskie brązowe oczy, wystające kości policzkowe i wydatne, nieumalowane usta. Z uszu zwisały jej długie kolczyki z drewnianych koralików, widoczne spod sięgających brody ufarbowanych na czerwonawy kolor włosów. Była ubrana w dżinsy i zbyt obszerny czarny podkoszulek ze zdjęciem jej synka i napisem ŚP. LATEEF.

– Dziękuję za wizytę – powiedziała Laticia, stawiając przed Ellen kubek z kawą, kiedy obie zasiadły wreszcie przy okrągłym stole. Niewielka kuchnia wręcz lśniła czystością, z szafkami o frontach z ciemnego drewna i laminowanymi blatami, na których pyszniły się ciasta w prostokątnych formach z żaroodpornego szkła, puszki z herbatnikami i dwa przykryte aluminiową folią ciasta, które zdaniem Laticii były zbyt „nieudane”, by częstować nimi gościa. – Nie ma za co, jestem wdzięczna, że zechciała pani porozmawiać ze mną w takiej chwili – odparła Ellen, złożywszy już gospodyni szczere kondolencje. – Jedyną rzeczą, której nienawidzę w mojej pracy, jest to, że muszę wdzierać się ludziom do domów w najgorszych momentach ich życia. Chciałabym jeszcze raz podkreślić, jak bardzo współczuję pani z powodu pani straty. – Dziękuję. – Laticia usiadła przy stole i uśmiechnęła się smutno, błyskając złotymi zębami. – Gazety powinny o tym pisać, żeby wszyscy wiedzieli, co się wyprawia w tym mieście. Żeby wiedzieli, że każdego dnia ginie tu jakiś dzieciak. Więc to nie jest tylko kolejna liczba, jak na loterii. – O to właśnie chodzi, dlatego poprosiłam panią o rozmowę. Żeby czytelnicy zobaczyli i zrozumieli, co to dla pani znaczyło, stracić Lateefa w podobny sposób. – Wypłakałam wszystkie łzy, cała nasza rodzina może tak o sobie powiedzieć. Ale wie pani, czego ludzie nie rozumieją? Czego nigdy nie zrozumieją? – Proszę mi powiedzieć. – Że dla mnie i dla Dianne, która mieszka na końcu ulicy i też straciła dziecko, sprawa wygląda zupełnie inaczej. My też jesteśmy wściekłe. Wściekłe jak wszyscy diabli. Bo mamy już dość tego ciągłego umierania. – Głos Laticii wznosił się i opadał niemal modlitewnym tonem. – My, matki, mamy dość tego, że wciąż strzelają do naszych dzieciaków, jakby to była jakaś pieprzona strzelnica, a nikogo to nie obchodzi. Nic się tu nie zmieni i to jest właśnie Ameryka. Ellen chłonęła jej słowa i emocje, zastanawiając się, czy zdoła to wszystko oddać w swoim artykule. – Zupełnie jak po przejściu Katriny, żyjemy w całkiem innym kraju. Istnieją dwa rodzaje zasad, dwa rodzaje prawa, dwie różne drogi, w zależności od tego, czy jesteś biały czy czarny, bogaty czy biedny. I to by było wszystko, tak w pigułce. – Laticia wycelowała w Ellen palec wskazujący. – Pani żyje w Ameryce, ja nie. Pani żyje w Filadelfii, ja nie. Ellen nie wiedziała, jak zareagować, więc po prostu milczała. – Tam, gdzie mieszkam, ktoś może zastrzelić mojego dzieciaka na ulicy i nikt niczego nie widzi. Chce im pani udowodnić winę, powiedzieć, że powinni donieść na policję, wiem, ale nie może pani ich obwiniać. Ja nie mogę i nie zamierzam tego robić. Bo jeśli ktoś zareaguje, już jest martwy, jego rodzina będzie martwa, jego dzieci będą martwe. Ellen nie chciała jej przerywać pytaniami. Nic nie mogło być cenniejsze od tego,

co właśnie mówiła, a poza tym zasługiwała na przynajmniej tyle. – Więc mogłabym tak po prostu tu z panią posiedzieć i opowiedzieć pani o Teefie, o tym, jaki był kochany, bo taki właśnie był. – Laticia uśmiechnęła się blado, a w jej pełnych gniewu oczach znowu błysnęło światło, na kilka sekund łagodząc ich wyraz. – Był zabawny, taki mały dowcipniś. Zawsze nas rozśmieszał. Na ostatniej imprezie rodzinnej poszedł na całość, wszyscy normalnie pękali ze śmiechu. Tęsknię za nim w każdej minucie. Ellen pomyślała o Susan Sulaman, opowiadającej jej o synku. I o Carol Braverman, modlącej się o cud na swojej stronie internetowej. – Ale nawet jeśli Teef to mój syn, najważniejsze, że nie był jedyną ofiarą tej dzielnicy. – Laticia przycisnęła dłoń do piersi, kładąc ją na zdjęciu twarzy swojego synka. – W okolicy trójka innych dzieci zginęła, wszystkie zastrzelone. Niech mi pani powie, czy to się zdarza tam, gdzie pani mieszka? – Nie. – I to tylko w tym roku. Może sobie pani wyobrazić, że w zeszłym roku i rok wcześniej zginęła tutaj ósemka dzieciaków? Z ich ciał można by ułożyć ogromny stos. Ellen próbowała jakoś ogarnąć umysłem tę liczbę. Wszyscy liczyli ciała, żeby unaocznić grozę sytuacji, ale przecież śmierć dziewięciorga czy dwanaściorga dzieci nie była większą tragedią niż śmierć jednego. Jedno dziecko to i tak dosyć. Jedno ciało to o jedno za dużo. Jeden to jedyna liczba, która miała znaczenie. – Tutaj nie ma dzieci, tylko duchy. Ta dzielnica jest pełna zjaw. Niedługo nie zostanie tutaj nikt, kogo można by zamordować. Filadelfia zamieni się w wymarłe miasto, jak na Dzikim Zachodzie. Miasto duchów. Ellen zwróciła uwagę na gorycz kryjącą się w tych słowach. Nagle uświadomiła sobie, jak wiele łączyło Laticię Williams i Susan Sulaman, dwie tak różne kobiety z dwóch różnych światów. Obie były udręczone przez duchy przeszłości i miały się z nimi zmagać już do końca życia. Zastanawiała się, czy Carol Braverman czuje podobnie, i ta myśl nie dawała jej spokoju. Pomyślała o aktach, czekających na nią w garażu Ricka Musko. Tam powinna znaleźć odpowiedź. – Ma pani dzieci? – zapytała nieoczekiwanie Laticia. – Owszem – odparła Ellen. – Synka. – To dobrze. – Laticia błysnęła złotem w uśmiechu. – Niech go pani trzyma blisko siebie, słyszy mnie pani? Niech go pani trzyma z całych sił. Nigdy nie wiadomo, kiedy go pani straci. Ellen w milczeniu pokiwała głową. Na chwilę zwyczajnie zabrakło jej słów.

Rozdział 21 Ellen rozejrzała się po garażu. W mroźnym powietrzu jej oddech zamieniał się w białą parę. Dziecięce rowerki stały oparte o metalowy regał, na którym leżały piłki z pianki, stos czarnych plastikowych rolek i ochraniaczy na kolana oraz zapasowy pojemnik niebieskiego płynu przeciw zamarzaniu. Zauważyła też tłuste pojemniki z woskiem do pielęgnacji karoserii i środka do usuwania z niej owadów, w rogu stał skazany na zesłanie rowerek stacjonarny, wciśnięty za stół majsterkowicza. Umieszczone pod sufitem jarzeniówki rzucały światło na miejsce postojowe po lewej stronie, gdzie Rick Musko najwyraźniej parkował swoje auto, o czym świadczyło kilka tłustych plam na betonie. Miejsce obok, na którym dawniej musiał stać samochód Karen Batz, zajmowały kartonowe pudła, ułożone w stos przypominający kostkę Rubika. Z sufitu zwisała stara zielona piłka tenisowa na poluzowanej lince, teraz kompletnie zapomniana, opierając się o kartony. Zamknięte sprawy. Ellen zapięła płaszcz, po czym zabrała się do zdejmowania pudeł. Były ułożone w porządku alfabetycznym, a ona szukała litery G. Dziesięć minut później pudła zajmowały całą podłogę garażu, a jej nie było już zimno. Zdjęła wieko z pudła oznaczonego literami Ga-Go i zajrzała do środka. Wewnątrz znajdowały się kartonowe teczki, upakowane tak ciasno, że musiała wyjąć plik z samego początku, żeby dało się je w ogóle przeglądać. Każda teczka była oznaczona białą naklejką z nazwiskiem klienta. Ellen zaczęła od początku. Tak jak się można było spodziewać, większość klientów stanowiły pary: Galletta, Bill i Kalpanna; Gardner, David i Melissa McKane; Gentry, Robert i Xinwei; Gibbs, Michael i Penny Carbone. Kiedy dotarła do Gilbert, Dylan i Angela, serce zaczęło jej mocniej bić, ale następna teczka wcale nie należała do Gleeson, Ellen. Znajdował się na niej napis: Goel, John i Lucy Redd. Ellen przerzuciła kolejne teczki: Gold, Howard i Mojdeh; Gold, Steven i Calina, by w końcu dotrzeć do tej oznaczonej nazwiskiem Goldberger, Darja. Żadnej Gleeson. A więc teczka wcale się nie zawieruszyła. Ellen szukała dalej. Golden, Golen, Gorman, potem Grant i Green, ale nadal żadnej Gleeson. Zaskoczona popatrzyła na stos kartonów, po czym przyjrzała się uważniej tym, które zdązyła odstawić na posadzkę. Kilka zawierało akta na literę G, więc jej teczka mogła przypadkowo trafić do któregoś z nich. Odetchnęła głęboko i wróciła do pracy. W ciągu dwóch godzin rozprawiła się ostatecznie z pozostałymi pudłami, jednak nie znalazła swoich akt. O co tutaj chodzi?

Akurat układała pudła z powrotem w przemyślną konstrukcję, kiedy usłyszała głośny ryk silnika, a potem drzwi garażu podniosły się z hałasem, a ona sama stanęła w oślepiającym świetle reflektorów SUV-a. Kierowca wysiadł z auta i podszedł do niej, po czym przedstawił się jako Rick Musko. – Jeszcze tu pani siedzi? – zapytał, wkraczając w krąg jarzeniowego światła. Był wysokim, łysym mężczyzną po pięćdziesiątce, na pewno sporo starszym od żony. – Przepraszam, nie mogę znaleźć moich akt. Odłożyłam na miejsce prawie wszystkie kartony. – Chwileczkę. – Mężczyzna popatrzył na nią ze zdziwieniem. – Ja panią znam. To nie pani jest tą dziennikarką, która pisała o swoim adoptowanym dziecku? – Zgadza się. – Ellen ponownie się przedstawiła. – W czasie naszej poprzedniej rozmowy nie zwróciłem uwagi na pani nazwisko. Rozumie pani, nawał pracy. – Musko uścisnął jej dłoń. – Nie byłem dla pani zbyt uprzejmy, szkoda, że nie skojarzyłem pani od razu. Pani artykuł uszczęśliwił Karen. – Pańska żona była świetną prawniczką. Naprawdę bardzo mi przykro z powodu jej śmierci. – Dziękuję. – Nie wie pan, gdzie mogą znajdować się akta mojej sprawy? – Ellen sięgnęła po kolejne pudło i dołożyła je do chybotliwej konstrukcji z kartonów. – Może są w biurze tego prawnika, który przejął praktykę pańskiej żony? Pomyślałam, że zadzwonię do niego jutro z samego rana. – Nie, on na pewno ich nie ma. – Musko chwycił jedno z pudeł. – Dokładnie przejrzał dokumenty w biurze Karen i zabrał tylko te dotyczące spraw w toku, głównie rozwodów i sporów o opiekę nad dziećmi. Powiedział, że nie ma miejsca na papiery dotyczące tych zakończonych. W to akurat jestem w stanie uwierzyć. – Poprawił wieżę z pudeł i lekko je poklepał. – Te kartony stoją tu od tamtego czasu. Jestem zbyt skąpy, żeby wynająć na nie magazyn. Tak się zastanawiam, gdzie może być pani teczka. – Jakieś pomysły? – Ellen odłożyła na miejsce kolejny karton, przy okazji dociskając przykrywkę. – To dziwne, że akurat ich brakuje. – Powinny tutaj być – stwierdził w zamyśleniu Musko, sięgając po następne pudło. – Mam trochę osobistych papierów Karen w domu, zabrałem je, kiedy opróżniałem szuflady jej biurka. Może akta pani sprawy są gdzieś wśród nich. – Dlaczego miałyby tam być? – Z powodu tego artykułu? – Musko chwycił ostatni karton. – Karen kupiła trzydzieści egzemplarzy gazety. Ellen poczuła wzruszenie. Oto właśnie jedna z sekretnych radości dziennikarskiej profesji. Nigdy nie wiadomo, dokąd zawędrują twoje słowa. – Może zostawiła sobie te dokumenty. Do tej pory nie zdobyłem się, żeby przejrzeć te papiery.

Ellen poczuła wyrzuty sumienia. – Jeśli to dla pana zbyt bolesne, nie miałabym śmiałości o to pana prosić. – Nie, trzeba to załatwić. Zapraszam panią do mojego gabinetu, tam będzie pani mogła spokojnie je przejrzeć. – Świetnie – rzuciła Ellen, nagle znowu pełna nadziei, i sięgnęła po swój płaszcz. Musko wjechał samochodem do garażu, a potem już razem pogasili światła i weszli do domu.

Rozdział 22 Rick Musko wprowadził Ellen do gabinetu, przy którym jej domowe biuro wyglądało jak ciasna klitka. Lśniące biurko z orzecha i fotel z brązowej skóry z mosiężnymi ćwiekami wzdłuż brzegów, do tego sięgające sufitu regały, a w nich specjalistyczne podręczniki oraz oprawione biuletyny z dziedziny mechaniki konstrukcji. Na ścianach wisiały golfowe scenki i zdjęcia w ramkach trzech jasnowłosych chłopców, ale brakowało fotografii Karen. Uwagę Ellen zwróciły trzy kartony na biurku. Zmęczenie dawało już o sobie znać, ale ten widok pobudził ją na nowo do życia, czym prędzej zdjęła więc pokrywkę z pierwszego pudła, opisanego „Górna szuflada”. Na myśl o tym, że ma przejrzeć zawartość biurka Karen, czuła się niczym wścibski podglądacz, nie zamierzała jednak rezygnować. Sięgnęła do środka. Wewnątrz znalazła mnóstwo długopisów, ołówków, jakieś pliki samoprzylepnych karteczek, linijkę, trochę drobnych monet luzem, organizer oprawny w różową skórę i zapomnianą szminkę. Natknęła się też na kilka notesów z zapiskami sporządzonymi znajomym, starannym pismem Karen, z wielkimi literami pisanymi oddzielnie. Przez głowę przemknęło jej wspomnienie prawniczki, która żartowała sobie z własnego pisma rodem ze szkółki niedzielnej. Dziwne. Ellen nie była gorliwą katoliczką, ale nawet ona wiedziała, że samobójstwo to jeden z najcięższych grzechów. Przez chwilę zastanawiała się, co też mogło skłonić Karen do takiego kroku, po czym znów sięgnęła do kartonu. Dotarła do samego dna, ale nie znalazła żadnych dokumentów, zamknęła więc pudło z powrotem i zajęła się następnym, opisanym „Druga szuflada”. Kolejne notesy, dalej książeczki czekowe, plik rachunków od dostawcy Internetu, zakładu energetycznego i firmy zajmującej się hostingiem strony internetowej, stare kartki z organizera spięte recepturkami oraz faktury opiewające na kwoty składek członkowskich rozmaitych organizacji adwokackich, ale żadnych akt klientów. Zmartwiona Ellen zamknęła karton i zabrała się za ostatnie pudło, za sprawą którego przypomniała sobie stary żart ojca: „Dlaczego to, czego szukasz, zawsze znajduje się w ostatnim miejscu, do którego zajrzysz? Bo kiedy już to znajdziesz, przestajesz szukać”. Podniosła pokrywkę i zajrzała do środka. Kłębowisko rachunków, zapomnianych faktur, dokumentów przypominających o kursach umożliwiających przedłużenie uprawnień zawodowych i kolejnych notesów. Zaczęła to wszystko przeglądać i natknęła się na list, w którym Karen zawiadamiała ją o rozprawie w sprawie

adopcji Willa. Bingo! Serce zabiło jej mocniej. Ze zdwojoną energią zabrała się do przerzucania papierów, aż wreszcie natrafiła na wydruk swojego e-maila do Karen, w którym dopytywała się o procedurę adopcyjną, a kiedy sięgnęła głębiej, znalazła też wycinek z gazety. Pierwsza strona działu lokalnego, z artykułem Ellen na temat adopcji Willa umieszczonym w prawym dolnym rogu. Nagłówek brzmiał: SZCZĘŚLIWE ZAKOŃCZENIE, z prawej znajdowało się zdjęcie wymizerowanego Willa. Ellen sięgnęła jeszcze raz do kartonu i na samym dnie natknęła się na tekturową teczkę. Czym prędzej wyciągnęła ją z pudełka i odczytała naklejkę. Gleeson, Ellen. – Hura! – Natychmiast otworzyła teczkę, ale ta okazała się pusta. Chyba jej zawartość leżała w kartonie, wymieszana z resztą papierów. – I jak, poszczęściło się pani? – dobiegło ją od strony drzwi, więc podniosła głowę. W progu stał Rick Musko. Zdążył już zdjąć marynarkę i krawat, podwinął też rękawy koszuli, a teraz wszedł do gabinetu i opadł ciężko na skórzany fotel przy biurku. – W pewnym sensie. – Podniosła do góry pustą teczkę. – To moja teczka, ale dokumenty rozsypały się po całym pudle. – Cała Karen. Nie była najbardziej zorganizowaną kobietą na świecie. Szczerze mówiąc, była straszną bałaganiarą. Nie mów źle o zmarłych. – Dokumenty w garażu zostały ułożone całkiem porządnie. – To zasługa jej sekretarki. Były dla siebie stworzone. – Musko pochylił się nad biurkiem i wyjął Ellen z ręki wycinek z jej artykułem, po czym przebiegł wzrokiem tekst. – Wie pani co, niedługo po ukazaniu się tego artykułu Karen odeszła. – Kiedy dokładnie umarła, jeśli wolno spytać? – Trzynastego lipca. – Musko spoważniał, a kurze łapki w kącikach oczu jeszcze się pogłębiły. Wręczył Ellen artykuł z powrotem i dodał: – Jej sekretarka znalazła Karen przy biurku, kiedy rano przyszła do pracy. – Miesiąc po zakończeniu sprawy adopcyjnej Willa. Ostatnia rozprawa odbyła się piętnastego czerwca, artykuł ukazał się jakieś dwa tygodnie później. – Zaskoczona Ellen umilkła. – Dziwne, że nie słyszałam nic o jej śmierci. Zdążyłam już zapłacić ostatni rachunek, a kancelaria nie przysłała żadnego zawiadomienia o śmierci Karen. Nie zauważyłam nawet nekrologu w prasie. – Bo żadnego nie zamieściłem. Ze względu na dzieci nie chciałem nadawać całej sprawie rozgłosu. W ceremonii pogrzebowej brała udział wyłącznie najbliższa rodzina. Sąsiedzi dowiedzieli się o wszystkim z plotek, bo ja nie zdradziłem prawdy nikomu. – Mężczyzna wskazał gestem dłoni w głąb korytarza. – Chłopcom do tej

pory nie powiedziałem, jak naprawdę umarła ich mama, okłamałem ich, że po prostu zachorowała. – O nic nie pytali? – zdumiała się Ellen. Natychmiast pomyślała o Willu z jego niekończącymi się pytaniami. – Owszem, ale cały czas powtarzałem im, że mama zachorowała, chociaż żadne z nas nie miało o tym pojęcia, a potem umarła. Ellen powstrzymała się od komentarza, jednak sama od początku trzymała się zasady, że nigdy nie okłamie synka. Czuła się nie w porządku, nawet kiedy opowiadała mu bajki o Świętym Mikołaju, ale przecież żadne dziecko nie powinno żyć w świecie całkowicie pozbawionym magii. – Wiem, pewnie nie miałem racji, ale z drugiej strony co by pani powiedziała: „Hej, chłopcy, mamusia pojechała dzisiaj rano do pracy i wsadziła sobie lufę pistoletu do ust”? Nagle Ellen zapragnęła czym prędzej opuścić ten smutny dom. Rozmowa robiła się coraz bardziej dziwaczna, a Musko wydawał się jej sympatyczniejszy tam w garażu. – Nie miałem zamiaru tak pani zaskakiwać tą kwestią. – Roześmiał się gorzko. – „Jak ona to zrobiła?”, to właśnie wszystkich ciekawi. To był gaz, pistolet, tabletki? Policjanci powiedzieli mi, że kobiety niezwykle rzadko decydują się na broń palną. A ja rzuciłem im wtedy: „Ale ta kobieta jest prawniczką”. Ellen zesztywniała. – Wiem, że to musi być dla pana okropnie trudne. – Ma pani cholerną rację. Ludzie mówią, że samobójstwo to wyraz egoizmu, i przynajmniej w tej kwestii się nie mylą. – Musko wskazał za siebie kciukiem. – Mam w domu trzech chłopców, którzy co wieczór się za nią modlą. Która matka porzuca swoje dzieci w ten sposób? Byli wtedy bardzo mali. Rory miał dwa lata. – Rzadko kiedy jesteśmy w stanie zrozumieć postępowanie innych ludzi. – Ellen próbowała go jakoś pocieszyć, ale zdawała sobie sprawę, że brzmi to jak zwykłe komunały z kartki z życzeniami z marketu albo słowa mistrza Yody. – Och, ale ja wiem, dlaczego Karen tak postąpiła. Zrobiła to, bo przyłapałem ją na zdradzie. – Naprawdę? – zapytała zszokowana Ellen. – Jej kochanek zadzwonił do niej któregoś wieczoru, ja odebrałem telefon. Karen natychmiast wyszła i wróciła dopiero dobrze po północy. Powiedziała, że była na siłowni, ale tego samego wieczoru mieli tam pożar – prychnął Musko. – To z kochankiem wyciskała siódme poty. Ellen nie spodobał się okrutny wyraz jego ust, kiedy to mówił. Wstała, żeby się pożegnać, jednak to nie powstrzymało potoku słów. – Powiedziałem jej, że wiem o wszystkim, a ona się przyznała. Nie miała innego wyjścia, wiedziałem, że dzieje się coś złego. Zachowywała się dziwacznie, miała

humory. W każdym razie obiecywała, że przestanie widywać się z tym człowiekiem, ale twardo oznajmiłem jej, że chcę rozwodu i że zamierzam walczyć o prawo do opieki nad dziećmi. – Urwał nieoczekiwanie, zupełnie jakby dopiero do niego dotarło, co właściwie mówi. – Następnego ranka, no wie pani, Karen to zrobiła. – W tym momencie pochylił się do przodu, wsparł głowę na dłoni i zaczął trzeć oczy. – Zrezygnowałem z terapii, ale chyba powinienem na nią wrócić, co? – Na pewno poczułby się pan dzięki temu nieco lepiej. – Wszyscy mi to powtarzają. – Popatrzył na nią i podniósł się z fotela. – Znalazła pani swoje papiery? – No cóż, z pewnością znajdują się w tym pudle, ale nie miałam czasu przejrzeć jego zawartości, żeby sprawdzić, które dotyczą mojej sprawy. – W takim razie proszę zabrać całe pudło. Może pani wziąć nawet wszystkie trzy, jeśli o mnie chodzi. Proszę je wziąć. – A jeśli jest w nich coś, co będzie panu potrzebne? Zbył ją machnięciem ręki. – Nie potrzebuję niczego, co znajduje się w tych pudłach. Powinienem się też pozbyć tych z garażu. Najlepiej byłoby po prostu spalić te cholerstwa. Ellen uświadomiła sobie, że właśnie dlatego akta tych wszystkich zamkniętych spraw ciągle znajdowały się w garażu. Nie dlatego, że Rick Musko żałował pieniędzy na wynajęcie magazynu, ale dlatego, że jednocześnie pragnął je zatrzymać i spalić. – Dziękuję – powiedziała. – Odeślę panu wszystko, co nie dotyczy mojej sprawy. – Z tymi słowami nałożyła pokrywkę na pudło, zamykając w jego wnętrzu wszystkie nieodkryte jeszcze tajemnice. Przynajmniej do momentu, dopóki nie dotrze do domu.

Rozdział 23 Noc była ciemna, bezgwiezdna, a okna przypominały mroczne zwierciadła odbijające sylwetkę Ellen; siedziała przy kuchennym stole z kieliszkiem awaryjnego merlota na wyjątkowe okazje i przeglądała zawartość trzeciego pudła. Oreo Figaro usadowił się w swoim ulubionym miejscu na przeciwległym krańcu stołu i obserwował całą scenę z dezaprobatą. Ellen odłożyła na bok rachunki i notesy, po czym wyciągnęła dokumenty, które winny znajdować się w jej teczce, i zabrała się do ich studiowania, układając je w porządku chronologicznym, od najstarszych do najnowszych, i w ten sposób odtwarzała teczkę z dokumentami adopcyjnymi Willa. Najpierw znalazła wydruki emaili do Karen i informacje od pracowników socjalnych, którzy złożyli Ellen wizytę, żeby przyjrzeć się domowi i porozmawiać z nią przed ostatecznym zakończeniem procesu adopcyjnego. Potem, odsunąwszy na bok ołówki oraz napoczętą paczkę gumy do żucia, wyłowiła z pudła kolejny list do Karen, tym razem wydrukowany większą czcionką na cienkim papierze, i ze zdumieniem zabrała się do jego lektury. Amy Martin Corinth Lane 393 Stoatesville, Pensylwania Droga Karen, Odsyłam Ci papiery, o które prosiłaś. Ojciec dziecka nie robił problemów z ich podpisaniem, obiecał też zrzec się praw rodzicielskich. Dopilnuj proszę, żeby kobieta, która chce adoptować małego, dobrze się nim opiekowała. To wspaniały dzieciak, nie jego wina, że jest chory i marudny. Kocham go, ale wiem, że tak będzie dla niego lepiej, zawsze będę go jednak pamiętać i modlić się za niego. Pozdrawiam, Amy Serce łomotało Ellen w piersi, kiedy ściskając list w drżących palcach, ponownie przebiegała wzrokiem jego tekst. Autorką była biologiczna matka Willa, to ona go napisała i wydrukowała, ona trzymała tę kartkę w dłoni. A więc nazywała się Amy Martin. Prosty tekst był pełen słodyczy, a ból z powodu konieczności oddania Willa do adopcji przebijał z każdej linijki. Ellen z trudem opanowała chęć, by tak po prostu chwycić za słuchawkę telefonu i zadzwonić do tej kobiety, zamiast tego

sięgnęła jednak po kieliszek z winem i wzniosła go w milczącym toaście. Dziękuję ci, Amy, za dar, jakim okazał się twój synek. Oreo Figaro popatrzył na nią ze zdumieniem, ale nie zwróciła na to uwagi. Odstawiła kieliszek i znów sięgnęła do pudła, gdzie znalazła jeszcze dokumenty z sądu, z adresem kancelarii Karen u góry. Zrzeczenie się praw przez biologicznego rodzica, brzmiał nagłówek, poniżej zaś znajdowały się imię i nazwisko Amy oraz adres w Stoatesville, data jej urodzenia, 7 lipca 1983 roku, oraz stan cywilny: wolna. Amy podpisała się pod oświadczeniem: Niniejszym wyrażam dobrowolną i bezwarunkową zgodę na adopcję wspomnianego powyżej dziecka. Dokument został poświadczony przez Gerry Martin oraz Cheryl Martin, zamieszkałe pod tym samym adresem. Ellen sięgnęła po kolejny dokument, który stanowiła zgoda biologicznego ojca dziecka. Ze ściśniętym gardłem odczytała jego nazwisko i adres. Charles Cartmell Grant Ave 71 Filadelfia, Pensylwania Przyjrzała się uważnie podpisowi, niechlujnym bazgrołom z ledwie dającymi się odcyfrować pętelkami. A więc Charles Cartmell był ojcem Willa. Ellen nie mogła przestać się zastanawiać, jaki to człowiek. Jak wygląda? Czym się zajmuje? Jak poznał Amy i dlaczego nigdy się z nią nie ożenił? Przejrzała resztę zawartości pudła, ale nie natknęła się już na żadne inne dokumenty dotyczące Willa poza kartą informacyjną ze szpitala, której kopię miała już w swoich papierach, z wpisem o przypadkach nadciśnienia w wywiadzie rodzinnym. Nie było żadnej wzmianki o chorobach kardiologicznych, co pokrywało się z informacjami przekazanymi Ellen w szpitalu, że choroba Willa najprawdopodobniej nie miała podłoża genetycznego. Władze stanowe prowadziły dobrowolny internetowy rejestr medyczny, ale żadne z rodziców Willa się w nim nie zarejestrowało. Mimo to formularze zrzeczenia się praw rodzicielskich stanowiły namacalną odpowiedź na pytanie, którego Ellen nie była w stanie sobie zadać. – No dobra, to chyba załatwia sprawę – powiedziała na głos, aż Oreo Figaro podskoczył przestraszony, po czym popatrzyła na dokumenty na stole, myślami wracając znowu do biednej Karen. Przypomniała sobie, jak prawniczka zadzwoniła do niej z gratulacjami w dniu, kiedy procedura adopcyjna Willa ostatecznie dobiegła końca. Trudno uwierzyć, że nieco ponad miesiąc później popełniła samobójstwo. Ellen zadrżała i upiła łyk wina. Straszne, pomyśleć, że Karen mogła zrobić coś takiego i zostawić trójkę małych dzieci. Musko musiał mieć w tej kwestii sporo racji. Gdzie był wtedy jej instynkt macierzyński?

Nie miała teraz czasu nad tym się zastanawiać. Było późno, a ona dawno powinna leżeć w łóżku. Zrobiła dość jak na jeden dzień, no może poza pracą nad artykułem o epidemii zabójstw w Filadelfii. W normalnej sytuacji zdążyłaby przynajmniej spisać w ogólnym zarysie swoją rozmowę z Laticią Williams, ale dzisiaj była zbyt zmęczona. Akurat odstawiała kieliszek z winem obok pudła, kiedy nagle jej wzrok przyciągnęła plama ostrego różu pośród całego tego bałaganu we wnętrzu kartonu. Odsunęła papiery. Oprawny w skórę organizer Karen. Sięgnęła po niego i otworzyła go bez większego przekonania. Standardowy kalendarz z tygodniem na dwóch stronach. Na każdej stronie znajdowały się zapiski czynione starannym pismem Karen, notatki dotyczące spotkań i rozmów z klientami, oznaczone nazwiskiem każdego z nich. Ellen poczuła ukłucie bólu, kiedy tak przeglądała zapis życia innej kobiety, jej czas na tym świecie podzielony na dające się ująć na fakturze zdarzenia. Ale w tych zapiskach nie dało się dostrzec, że każdym z tych spotkań ich autorka zmieniała czyjeś życie. Ellen przerzuciła parę kartek do tyłu i wreszcie dotarła do daty trzynastego lipca, dnia, w którym Karen popełniła samobójstwo. Tydzień rozpoczynał się w poniedziałek, dziesiątego lipca, a kolejne kratki wypełnione były starannymi zapiskami na temat spotkań. Jedenastego Karen miała rano spotkanie z klientem, potem lunch w Woman’s Way. Przejrzała resztę tygodnia, w tym dzień, w którym Karen zmarła. Prawniczka miała cały dzień zapełniony zaplanowanymi spotkaniami, co było zresztą całkiem sensowne. Karen nie wiedziała przecież, że dzień wcześniej mąż dowie się o jej romansie. Ellen już miała zamknąć terminarz, kiedy nagle zauważyła, że przy jednym ze środowych spotkań brakowało nazwiska klienta, zapisany był tylko inicjał. 19:15, A. Zaciekawiło ją to. Wieczorne spotkanie? Może A. oznaczało kochanka Karen? Przejrzała poprzedni tydzień, ale nigdzie nie natknęła się na ten inicjał, cofnęła się więc jeszcze o tydzień. Jest, środa dwudziestego ósmego czerwca. A., również o 19:15. Ellen zaczęła przerzucać kartki, jeden tydzień, potem drugi, aż dotarła do środy czternastego czerwca. A., tym razem o 19:30. To dawało do myślenia. Dzień później, piętnastego czerwca, adopcja Willa została ostatecznie sfinalizowana. Ellen przerzuciła kartki o kilka tygodni, uważnie przeglądając wpisy na każdej stronie, ale nigdzie więcej nie natknęła się już na wpis o spotkaniu z A. Opadła na oparcie krzesła i pogrążyła się w myślach, kiedy nagle jej wzrok padł na leżący na stole list od Amy Martin. Datowany na piętnastego czerwca. Zamyśliła się nad tym na chwilę. Spotkanie z A., a następnego dnia przychodzi

list od Amy Martin. Szybko dodała dwa do dwóch. „A” wcale nie musiało być inicjałem kochanka Karen. „A” mogło oznaczać Amy. Aż skuliła się na krześle, a jej dobry nastrój prysnął. Popatrzyła na list. Była tam nawet wzmianka „podczas naszego spotkania”. A więc Karen spotkała się z Amy. Tyle że Ellen nie przypominała sobie, żeby gdziekolwiek w terminarzu prawniczki widziała nazwisko Amy. Uważnie przejrzała go jeszcze raz, zwłaszcza zapiski z czerwca, a potem sprawdziła wszystko ponownie. Nie znalazła żadnej notatki o spotkaniu z Amy Martin czy Charlesem Cartmellem, chociaż rozmowy z wszystkimi innymi klientami były tam skrzętnie odnotowywane. Ellen odłożyła kalendarz i sięgnęła po kieliszek. Upiła łyk, ale ciepłe wino miało cierpki smak. Wiedziała, co powinna zrobić, jutro z samego rana. Zakończyć tę sprawę raz na zawsze. Położyć kres wszystkim wątpliwościom. Inaczej oszaleje. – Dlaczego nie potrafię zostawić tej sprawy w spokoju? – rzuciła na głos, ale Oreo Figaro tylko zamrugał oczami w odpowiedzi.

Rozdział 24 Następnego ranka zakładając płaszcz, Ellen nie przestawała zastanawiać się, jaka pora będzie odpowiednia na telefon do Amy Martin. Will nie miał już gorączki i właśnie biegał po salonie z nową piłką z logo stanowej drużyny futbolowej, którą Connie dla niego przyniosła. Ellen jakoś powstrzymała się od komentarza, że nie powinno się wręczać dzieciom nowych zabawek tuż przed wyjściem do przedszkola. Pracujące matki nie mają czasu na spontaniczność, chyba że starannie zaplanowaną. – Mały doskonale wie, co z nią robić! – cieszyła się Connie. – Mój Mark był dokładnie taki sam. – Mamo, patrz! – Will okrążył ławę z niebieską piłką wciśniętą pod pachę. – Patrz! – Uważaj pod nogi, kolego – odkrzyknęła Ellen. Oreo Figaro uskoczył z drogi Willa, który przebiegł obok ulubieńca, po czym skręcił w lewo, do jadalni. Potem wpadł do kuchni, pędem przeciął pomieszczenie, by wrócić do salonu, dzięki kolistemu rozkładowi pomieszczeń zaplanowanemu specjalnie dla małych dzieci i kierowców rajdowych. – Wiesz co, moja droga – zauważyła Connie – mały wygląda mi na urodzonego sportowca. – Tak sądzisz? – Ellen sięgnęła po torebkę i aktówkę, nasłuchując tętentu Willa z kuchni. Ktokolwiek ukuł powiedzenie o tupocie małych stópek, musiał mieć kociaka, a nie dziecko. – Koniecznie muszę zaprosić tu któregoś dnia Marka, żeby pograł z nim w piłkę. W tym momencie zarumieniony Will wpadł z powrotem do salonu i z szerokim uśmiechem zawołał: – Udało mi się! Zrobiłem przywalenie! – Zdobyłeś przyłożenie? – poprawiła go Connie, natomiast Ellen wybuchnęła śmiechem i wyciągnęła ramiona: – Chodź mnie uścisnąć. Muszę pędzić do pracy, a ty do przedszkola. – Mamusiu! – Will natychmiast podbiegł do niej. Ellen przytuliła go mocno i cmoknęła w policzek, odgarniając niesforną grzywkę z oczu. – Kocham cię. Miłej zabawy w przedszkolu. – Mogę wziąć ze sobą piłkę? – Popatrzył na nią z nadzieją. – Nie – odparła Ellen. – Tak – powiedziała dokładnie w tym samym momencie Connie. – Chcę wziąć piłkę! – krzyknął rozżalony Will.

– Hej, spokojnie, kolego. – Ellen przytrzymała synka za ramię, próbując go uspokoić. – Żadnego krzyczenia w domu. – Ale ja chcę wziąć ze sobą piłkę, mamusiu! – W porządku, zgoda. – Ellen nie chciała się z nim żegnać w gniewie, kolejny typowy przejaw poczucia winy pracującej matki. – Super! – Will nagrodził mamę kolejnym uściskiem, zarzuciwszy jej rączki na szyję, aż zapomniana na moment piłka wylądowała na podłodze. Ellen poczuła znajomy atak lęku przed rozstaniem, gorszy niż zwykle. Może z powodu tego, co zamierzała zrobić po wyjściu z domu.

Rozdział 25 Ellen popatrzyła na rząd samochodów przed sobą, z czerwonymi światłami tworzącymi jedną błyszczącą linię, wyrzucały z rur wydechowych kłęby białych spalin. Dzień był mroźny, z zachmurzonego nieba padał marznący deszcz, który zamieniał się w szron na konarach drzew i czarną warstwę lodu na szosie. Dwupasmowe drogi do Stoatesville były niemal całkowicie zakorkowane, jednak wreszcie odnalazła zabudowaną domami szeregowymi Corinth Street w robotniczej dzielnicy, która wyrosła kiedyś wokół zamkniętej teraz huty stali. Jechała powoli ulicą, sprawdzając numery kolejnych posesji, kiedy nagle zadzwoniła jej komórka, czym prędzej sięgnęła więc do torebki. Nie znała numeru widocznego na wyświetlaczu, więc odrzuciła połączenie i właśnie w tym momencie zdała sobie sprawę, że kolejny dom ma numer 393. Tutaj mieszkała Amy Martin. Na podjeździe zauważyła jakąś kobietę, zajętą usuwaniem szronu z szyb starego czarnego jeepa cherokee. Ubrana w grubą czarną kurtkę, dżinsy, czarne kalosze i dzianinową czapkę z logo Eagles, stała plecami do ulicy. Amy? Ellen zatrzymała się przy krawężniku, chwyciła torebkę i dokumenty, po czym wysiadła z auta i ruszyła w stronę nieznajomej. – Przepraszam, pani Martin? – Kiedy wypowiadała te słowa, serce waliło jej jak młotem. Zagadnięta odwróciła się z przestraszoną miną, a Ellen natychmiast zobaczyła, że kobieta ma dobrze po sześćdziesiątce, więc nie może być Amy. – Chryste, ale mnie pani przestraszyła! – Wpatrywała się w Ellen szeroko rozwartymi oczami. – Przepraszam. – Ellen się przedstawiła, po czym wyjawiła cel swojej wizyty: – Szukam Amy Martin. – Amy to moja córka, ale już tutaj nie mieszka. Jestem Gerry. Ellen próbowała zachować spokój. Gerry Martin była jedną z osób, które podpisały się jako świadek na formularzu zgody na adopcję. Tak więc Ellen patrzyła teraz prosto w oczy babci Willa, pierwszego członka jego biologicznej rodziny, jakiego było jej dane poznać. – Dwa lata temu podała ten adres jako swój adres korespondencyjny. – Zawsze tak robi, ale tutaj nie mieszka. Ciągle dostaję jej pocztę, wszystkie te cholerne rachunki, które i tak wyrzucam. – A gdzie mieszka teraz Amy?

– Diabli wiedzą. – Kobieta wróciła do oczyszczania szyby, zdrapując z niej kruche kawałki lodu do wtóru chrobotania skrobaczki. Z wysiłku aż zacisnęła usta, otoczone siateczką głębokich zmarszczek. Na ręce miała za dużą czarną rękawiczkę, w porównaniu z którą skrobaczka z czerwonego plastiku wydawała się wręcz mikroskopijna. – Nie wie pani, gdzie jest córka? – Nie. – Znowu drap, drap. – Skończyła osiemnaście lat, więc to już nie moja sprawa. – A może wie pani, gdzie Amy pracuje? – Kto powiedział, że w ogóle pracuje? – Po prostu próbuję ją znaleźć. – Nie mogę pani pomóc. Z jakiegoś powodu Ellen nie pomyślała wcześniej, że matka i córka mogły zerwać ze sobą kontakt. – Kiedy ostatnio się z nią pani widziała? – Jakiś czas temu. – Rok, dwa lata temu? – Raczej pięć. Ellen wiedziała, że to nieprawda. Przed dwoma laty Gerry Martin podpisała papiery w sprawie adopcji. Dlaczego kłamała? – Jest pani pewna? Ręka ze skrobaczką znieruchomiała, a Gerry popatrzyła na Ellen spod zmrużonych powiek. – Amy jest pani winna jakieś pieniądze, mam rację? Jest pani jakimś windykatorem, prawnikiem albo czymś takim? – Nie. – Ellen urwała. Jeśli chciała usłyszeć prawdę, sama nie mogła kłamać. – Szczerze mówiąc to adoptowałam jej dziecko. Gerry wybuchnęła śmiechem, odsłaniając pożółkłe zęby. Śmiała się tak głośno, że w pewnym momencie musiała się oprzeć o samochód, chociaż nawet na chwilę nie wypuściła skrobaczki z ręki. – Powiedziałam coś śmiesznego? – zapytała Ellen, a tymczasem Gerry przestała się wreszcie śmiać i otarła oczy wierzchem dłoni w za dużej czarnej rękawiczce. – Kochana, lepiej wejdź do środka. – Po co? – Mamy ze sobą do pogadania – odparła Gerry, kładąc jej dłoń na ramieniu.

Rozdział 26 Gerry poszła do kuchni, żeby zrobić kawę, wprowadziwszy uprzednio Ellen do salonu pogrążonego w półmroku mimo dwóch staromodnych lamp podłogowych z abażurami w kształcie kul skrywającymi słabe żarówki. Beżowe zasłony były zaciągnięte, a powietrze aż gęste od zastarzałego papierosowego dymu. Kwieciste metalowe tace służyły jako stoliki ustawione po obu stronach zniszczonej kanapy obitej niebieskim welwetem, a wokół telewizora z dużym ekranem tłoczyły się trzy niepasujące do siebie krzesła. Ellen przecięła pokój, bo jej uwagę przyciągnęły biegnące przez całą długość ściany zdjęcia. Znajdowały się tam powiększone fotografie szkolne dzieci na niebieskim tle, kolaże ze zdjęć przyciętych tak, by pasowały do rozmaitych okrągłych i kwadratowych ramek, oraz ślubna fotografia młodego mężczyzny i dziewczyny w ogromnym stroiku na głowie. Ellen pokręciła głową z niedowierzaniem. To krewni Willa, a przecież jednocześnie kompletnie obcy ludzie, podczas gdy ona sama, choć w jej żyłach nie płynęła nawet kropla jego krwi, była jedyną matką, którą znał i kochał. Powoli przesuwała się od jednego zdjęcia do drugiego, próbując złożyć w całość elementy układanki, jaką stanowił jej syn. Która z tych dziewczynek to Amy? Na zdjęciach znajdowali się chłopcy i dziewczęta w różnym wieku, więc Ellen próbowała prześledzić proces dorastania każdego z nich, oddzielała niebieskie oczy od brązowych i dopasowywała uśmiechy na młodych buziach do ich starszych wersji, starając się postarzyć każdą z twarzy w myślach w poszukiwaniu Amy. Jedna z dziewczynek miała włosy blond i niebieskie oczy, plus jasną cerę Willa z zaledwie kilkoma piegami znaczącymi niewielki, zadarty nosek. – Proszę bardzo. – Gerry wkroczyła do salonu z cienkim brązowym papierosem w ustach i dwoma kubkami z grubego szkła pełnymi mętnej kawy, z których jeden podała Ellen. – Dziękuję. – Niechże pani siada. – Gospodyni wskazała jej kanapę, znacząc w powietrzu ślad wąską strużką gryzącego papierosowego dymu, jednak Ellen nie odrywała wzroku od fotografii. – Przepraszam, czy ta dziewczynka z niebieskimi oczami i piegami to Amy? – Nie, to Cheryl, jej siostra. Dziewczynka, która stoi obok niej, to moja pierworodna. Mam trzy córki i syna. Ellen natychmiast przypomniała sobie, że Cheryl Martin podpisała formularz

zgody na adopcję jako drugi ze świadków. – Amy to ta tutaj, najmłodsza z całej czwórki, rozpuszczona. – Gerry postukała palcem w małe zdjęcie w rogu, więc Ellen podeszła do niej, zdjęta dreszczem podniecenia prawdziwego odkrywcy. – Więc to jest Amy, tak? – Nachyliła się lekko, żeby przyjrzeć się uważniej fotografii góra trzynastoletniej dziewczynki wspartej o czerwonego pontiaka. Włosy w odcieniu ciemnego blondu miała zaplecione w mnóstwo warkoczyków, w błękitnych oczach czaiła się przebiegłość, a krzywy uśmiech był pełen wyższości. Ellen przyjrzała się jej twarzy uważnie. Amy przypominała Willa ogólnym kolorytem, ale poza tym nie dało się zauważyć zbyt wielkiego podobieństwa. Chociaż jedna fotografia to mało reprezentatywna próbka. – Które jeszcze zdjęcia są jej? – Ehm, niech pomyślę. – Gerry przyjrzała się zdjęciom, po czym prychnęła śmiechem. – Żadne! Powiem pani jedno, kiedy dojdzie pani do czwórki, będzie pani miała dosyć tego wszystkiego, rozumie pani, co mam na myśli? Wrr. – Mam tylko jedno dziecko. – Och, po pierwszym przestaje pani rzucać się na zdjęcia po czterdzieści pięć dolców, magnesy na lodówkę, breloczki do kluczy i całe to gówno dla szczęśliwych rodziców. – Gerry wskazała jej ponownie kanapę. – Ale proszę siadać. – Dziękuję. – Ellen opadła na kanapę i upiła łyk kawy, która okazała się zaskakująco dobra. – Rany. – Dodaję do niej prawdziwej śmietanki. To moja tajemnica. – Gerry usiadła ciężko z boku i postawiła sobie na oparciu starą popielniczkę. Nagle jakby złagodniała, w półmroku jej rysy nie wydawały się już tak surowe. Ufarbowane na brąz włosy o siwych odrostach i rozdwojonych końcówkach miała założone za uszy, na szerokiej twarzy o perkatym nosie gościł matczyny uśmiech. – Dlaczego tam na zewnątrz się pani roześmiała? – zapytała Ellen, zaciskając palce na szklanym kubku. – Najpierw niech mi pani opowie o Amy i o dziecku. – Gerry zaciągnęła się papierosem. – Mały był chory, leżał w szpitalu. Napisałam o nim całą serię artykułów. – Ellen sięgnęła do torebki po wycinek z gazety i wyciągnęła go w stronę rozmówczyni, ale ponieważ ta ledwie rzuciła na niego okiem, czym prędzej schowała go z powrotem. – Może widziała pani któryś z nich w gazecie. – Nie prenumerujemy gazet. – W porządku. Kiedy po raz pierwszy zobaczyłam Willa, tego chłopca, którego adoptowałam, leżał na oddziale intensywnej terapii. Miał wadę serca. – I myśli pani, że to dziecko Amy? – Jestem tego pewna.

– Jak to? – Gerry znów zaciągnęła się papierosem, po czym wydmuchnęła chmurę dymu, z grzeczności starając się to robić kącikiem ust. – To znaczy, skąd pani to wie? – Od mojej pani adwokat, która niestety już nie żyje. Ta kobieta mnie reprezentowała, Amy zresztą też. To była prywatna adopcja, więc właściwie to ona przygotowała umowę między nami. – Amy? – Nie, ta prawniczka. Karen Batz. – Prawniczka? – Tak. Nazwisko nie wydaje się pani znajome? Gerry pokręciła głową. – Jest pani pewna, że chodzi o Amy? Moją Amy? – Tak. – Ellen odstawiła kubek z kawą na metalową tacę, po czym sięgnęła do koperty i zaczęła przerzucać dokumenty. Wreszcie znalazła formularz zrzeczenia się praw rodzicielskich podpisany przez Amy oraz list z adresem korespondencyjnym przy Corinth Avenue i wręczyła je Gerry, która w milczeniu zabrała się do czytania, zaciągając się przy tym papierosem. Dym uderzał w sądowe papiery gęstymi kłębami i szybował w górę niczym fala rozbijająca się o brzeg. – To kompletnie bez sensu – powiedziała w końcu Gerry na wpół do siebie, a Ellen poczuła ucisk w piersi. – To podpis Amy na formularzu? – Na to wygląda. – A pod listem? – Też. – Świetnie. Wreszcie dochodzimy do sedna. Więc chodzi o pani córkę. – Ellen wyciągnęła rękę i przewróciła kartkę formularza, wskazując na sam dół. – To pani podpis? – A skąd. Nigdy w życiu tego nie podpisywałam. – Gerry ponuro zacisnęła wargi, co na nowo uwydatniło zmarszczki wokół ust. – A ten drugi podpis nie jest Cheryl. Serce zamarło Ellen w piersi. – Może Amy sfałszowała wasze podpisy. Może chciała oddać dziecko do adopcji, ale wolała, żeby rodzina o niczym nie wiedziała. – To wykluczone. – Dlaczego? – zainteresowała się natychmiast Ellen, na co Gerry pokręciła głową. Białe kartki rzucały bladą poświatę na jej twarz. – Amy nie mogła mieć dzieci. Ellen zrobiło się sucho w ustach. – W wieku siedemnastu lat przeszła operację. Problemy z jajnikami. Jak to się nazywało? – Gerry urwała na moment. – Któregoś dnia obudziła się ze strasznymi

skurczami, od razu wiedziałam, że nie udaje, by wykpić się od lekcji. Zawieźliśmy ją na pogotowie i tam stwierdzili, że ma skręt jajnika, tak to nazwali. W jajniku zebrało się mnóstwo krwi, więc musieli go od razu wyciąć. Powiedzieli, że Amy nie ma prawie żadnej szansy na to, żeby zajść w ciążę. Ellen próbowała to jakoś ogarnąć. – Ale nie w ogóle żadnej. Został jej jeszcze drugi jajnik, tak? – No tak, ale powiedzieli, że to – jak to było – „mało prawdopodobne”, żeby kiedykolwiek miała dzieci. – Jednak urodziła dziecko. – Wydaje mi się, że kiedy wytnie się jajnik, ma to jakiś wpływ na hormony, w każdym razie tak przynajmniej nam wtedy powiedzieli lekarze, z tego, co pamiętam. – Gerry wyglądała na zdezorientowaną. – W każdym razie, jeśli naprawdę urodziła dziecko, ja nic o tym nie wiedziałam. – Nie przyznała się pani? – Nie, mówiłam pani, że nie utrzymujemy ze sobą kontaktu. Nie zawiadomiła mnie. Nie wiem nawet, gdzie ona teraz jest. Tam na dworze powiedziałam pani prawdę. Ellen nie mogła się pogodzić z myślą, że to ślepy zaułek. – A co z jej siostrami, z bratem? Żadne z nich nie wspominało pani, że Amy urodziła dziecko? – Chyba nie kontaktuje się z nikim poza Cheryl, a Cheryl mieszka w Delaware. Mogę zadzwonić do niej i zapytać. Tak właśnie zrobię, później. – Nagle Gerry prychnęła, wydmuchując z nozdrzy kłęby dymu. – Miło wiedzieć, że mam jeszcze jednego wnuka. Ellen postanowiła spróbować jeszcze jednej rzeczy. – Może zdecydowała się powiedzieć komuś o wszystkim, dopiero kiedy maluch zachorował? – Gdyby Amy miała ciężko chore dziecko, nie dałaby sobie rady. Na pewno szukałaby sposobu na pozbycie się kłopotu. Ellen aż się skuliła na tak okrutne słowa. – Coś takiego przerosłoby każdego człowieka, zwłaszcza młodą dziewczynę. – Amy jest słaba, więc wiele nie byłoby trzeba. Nawet wyniesienie śmieci ją przerastało. Ellen dała temu spokój. Potrzebowała więcej informacji. – Może mi pani o niej opowiedzieć? – Zawsze była szalonym dzieckiem. Nigdy nie umiałam nad nią zapanować. Ellen słuchała tego z przykrością. Przez cały ten czas wyobrażała sobie Amy zupełnie inaczej. Teraz zaczęła się zastanawiać, czy wszystkie adopcyjne matki snują podobne fantazje na temat tych biologicznych. – Była bardzo bystra, ale zawsze miała kiepskie stopnie. Chociaż i tak mało ją to

obchodziło. Zawsze myślałam, że ma ADD czy coś w tym stylu, ale nauczyciele powiedzieli, że nie. – Gerry znowu wydmuchnęła kłąb dymu. – Potem zaczęły się problemy z piciem i narkotykami. Nie miałam nad nią żadnej kontroli. Zaraz po skończeniu szkoły się stąd wyniosła. – Uciekła? – Nic z tych rzeczy, po prostu się wyprowadziła. – Nie poszła na studia? – A skąd. – Gerry uśmiechnęła się krzywo, a Ellen natychmiast dostrzegła w jej twarzy dalekie wspomnienie ironicznego uśmiechu Amy. – Dlaczego odeszła, jeśli wolno spytać? – Nie przepadała za moim facetem, Tomem. Ciągle darli koty. A teraz jej tu już nie ma, jego zresztą też nie. – Znowu wydmuchnęła chmurę dymu. – Zmusiłam ją, żeby została w domu i skończyła liceum, ale potem po prostu poszła swoją drogą. – Chwileczkę. – Ellen wyciągnęła spomiędzy dokumentów zgodę na adopcję podpisaną przez ojca dziecka. – Proszę na to spojrzeć. Biologicznym ojcem mojego synka jest Charles Cartmell z Filadelfii. Zna go pani? – Nie. – Nigdy nie słyszała pani tego nazwiska? Mieszka przy Grant Avenue, w północno-wschodniej części miasta. – Poprzedniego wieczoru Ellen sprawdziła to w Internecie, ale nie udało się jej znaleźć numeru telefonu ani żadnej wzmianki o tym adresie. – Nie znam nikogo o tym nazwisku. – Skoro Amy ma teraz dwadzieścia pięć lat, a Will trzy, to znaczy, że urodziła go w wieku dwudziestu dwóch lat. Może ojcem był kolega ze szkoły albo z okolicy? – W liceum nie miała nikogo na stałe. – Gerry pokręciła głową. – Spotykała się z mnóstwem chłopaków. A ja nie pytałam, może mi pani wierzyć. – Ma pani księgę absolwentów jej rocznika? Mogłybyśmy ją przejrzeć? – Amy nie kupiła księgi absolwentów. To nie w jej stylu. – Machnęła ręką. – Była moją córeczką, a ja ją rozpuściłam, tak właśnie wygląda prawda. – Pozwoli mi pani przynajmniej obejrzeć jej pokój? Może to coś da. – Dawno temu uprzątnęłam wszystkie jej rzeczy. Teraz mieszka tam narzeczona syna. Ellen zaczęła głośno myśleć. – Jak widać, została w okolicach Filadelfii, skoro wybrała prawniczkę z Ardmore. Nawet się z nią spotykała. Gerry wzruszyła ramionami. – Może Cheryl będzie coś wiedziała. – Poda mi pani jej numer? Gerry nie kryła wahania. – A tak konkretnie, to po co szuka pani Amy?

– Sprawy medyczne, chodzi o zdrowie dziecka. – Na taką właśnie okazję Ellen przygotowała sobie wcześniej stosowne kłamstwo. – Musi mu oddać nerkę czy coś w tym rodzaju? – Nie, nic z tych rzeczy. W najgorszym wypadku konieczne będzie badanie krwi. Mały znowu ma problemy z sercem, więc muszę jak najlepiej poznać historię medyczną jego matki. – Amy nigdy nie miała problemów z sercem. Nikt z nas nie miał. W rodzinie zdarzały się tylko przypadki raka. – Rozumiem, ale badanie krwi wykaże znacznie więcej rzeczy – improwizowała Ellen. – Jeśli pani woli, proszę przekazać Cheryl mój numer i poprosić, żeby się ze mną skontaktowała. – W porządku, tyle mogę zrobić. – Gerry wyciągnęła rękę i poklepała Ellen po dłoni. – Proszę się nie martwić. Małemu na pewno nic nie będzie. – Nie mogę go stracić – odparła pod wpływem chwili Ellen.

Rozdział 27 Ellen wróciła do wyziębionego auta, włączyła ogrzewanie, po czym ruszyła w powrotną drogę pod zachmurzonym niebem, ledwie jednak przejechała parę ulic, rozdzwoniła się jej komórka. Przytrzymując kierownicę jedną ręką, sięgnęła do torebki i wymacała gładką obudowę aparatu, po czym wyciągnęła telefon i spojrzała na wyświetlacz. Ten sam nieznany numer co poprzednio. Odebrała. – Ellen, gdzie ty się podziewasz? – W głosie Sarah Liu słychać było panikę. – Bez przerwy do ciebie dzwonię. Nie przyszłaś na naradę redakcyjną, a Marcelo pytał o nasz artykuł. – Cholera. – Czwartkowa nasiadówka. Całkiem o tym zapomniała, zaprzątnięta próbą znalezienia Amy. – Gdzie jesteś? – Rano nie czułam się zbyt dobrze. – Najwyraźniej kłamstwa przychodziły jej coraz łatwiej. – Marcelo bardzo się wkurzył? – A jak myślisz? Kiedy wpadniesz? – Nie wiem, czemu pytasz? – Ellen zerknęła na zegar na tablicy rozdzielczej. 10:37. – Musimy porozmawiać o artykule. Chcę przeczytać, co napisałaś. Ellen zesztywniała. Tydzień zleciał jak z bicza strzelił, a ona nawet nie spisała z taśmy rozmowy z Laticią Williams. – Nie ma potrzeby, żebyśmy się spotykały, a moja wstępna wersja nie jest jeszcze gotowa… – A kiedy będzie? Jutro upływa termin. – Sarah, obie jesteśmy dorosłe. Nie mam czasu na pokazywanie ci mojego tekstu i nie potrzebuję oglądać twojego. Tylko nie mów tatusiowi. – Co ty do diabła wyprawiasz? Nawet nie zadzwoniłaś do Julii Guest, a ja już ci ją urobiłam. Ellen zmieniła pas, żeby wyprzedzić volkswagena garbusa. Z trudem panowała nad irytacją. – Dzięki, mam własne źródła. Nie potrzebuję wywiadu z tą kobietą. – Ale ona jest bardzo ważnym członkiem naszej społeczności i chce z nami porozmawiać. – Ludzie, którzy chcą z nami rozmawiać, zwykle nie są dobrymi informatorami. Nie potrzebuję żadnego przedstawiciela lokalnej społeczności. – Dlaczego nie chcesz do niej zadzwonić, choćby dla zbudowania tła? – Wiem, co robię. – Ellen przyhamowała lekko na spadku drogi. – Daj mi się

zająć moją działką, a sama zajmij się swoją. – Jak chcesz, nie zapomnij tylko o ostatecznym terminie. – Nie zapomnę. – Do widzenia. – Sarah się rozłączyła. Ellen znowu wcisnęła gaz. Musi wyrobić się z tym artykułem, jeśli nie chce stracić pracy. Nacisnęła guzik GPS, żeby sprawdzić trasę, a potem skręciła na autostradę i skierowała się na wschód. Niebo wciąż było zaciągnięte burzowymi chmurami.

Rozdział 28 Ellen udało się odnaleźć nauczycielkę Lateefa, Vanessę James, której wychowankowie akurat mieli zajęcia w bibliotece. Wysoka, chuda, „kobieta tyczka” kręciła się jak fryga po klasie, chrupiąc zielone jabłko. Tu podniosła zapomnianą książkę czy kredkę, tam poprawiła małe krzesełka albo odłożyła czapkę ucznia do właściwej przegródki. – Laticia nie będzie miała nic przeciwko temu, że z panią rozmawiam, tak? – upewniła się jeszcze. – Dokładnie, dzwoniłam do niej po drodze. Przepraszam, że nie uprzedziłam pani wcześniej. – Nie ma sprawy. – Vanessa była ubrana w czarne spodnie, długi czerwony sweter i buty na płaskich obcasach, miała duże oczy, pociągnięte błyszczykiem usta, na których ciągle gościł uśmiech, przycięte na pazia, proste włosy, aż sztywne od lakieru, i kolczyki z maleńkimi diamencikami. – Mamy kwadrans, zanim wrócą dzieciaki. Czego chciałaby się pani dowiedzieć? – Interesuje mnie kilka spraw. – Ellen wyciągnęła z torebki notes, otworzyła go i przygotowała sobie długopis. – Jakim uczniem był Lateef? – Od razu do rzeczy, co? – Nauczycielka zamarła z jabłkiem przy ustach, a w jej oczach nieoczekiwanie odbiło się cierpienie. – Teef to było żywe srebro, taki klasowy dowcipniś, chociaż to nie oddaje mu sprawiedliwości. Każdego umiał rozśmieszyć, ale miał przywódczy charakter. – Potrafi pani podać jakiś przykład? – Samo myślenie o tym sprawia mi ból. – Vanessa wyrzuciła niedojedzone jabłko do zniszczonego brązowego kosza na śmieci, gdzie wylądowało z głośnym stuknięciem. – W porządku, mam jeden. W dniu, kiedy robiliśmy klasowe zdjęcie, zaczesał sobie włosy tak gładko, jak to tylko możliwe, choć akurat na niewiele się to zdało, i powiedział, że jest Donaldem Trumpem. Fotograf kazał mu się przestać wygłupiać, a wtedy Lateef rzucił: „Zwalniam cię”. – Ładna buzia nauczycielki rozpromieniła się w uśmiechu, który zniknął jednak tak szybko, jak się pojawił. – Wszystkie dzieci go podziwiały. Właśnie skończyliśmy omawiać kwestię niewolnictwa w Ameryce. To element nowego programu zajęć z wiedzy o społeczeństwie, przygotowanego przez SRC. – SRC? – Komisję do spraw reformy szkolnej. Z okazji dnia urodzin doktora Kinga mieliśmy głosowanie i wszystkie dzieci wybrały Lateefa na odtwórcę jego roli. Nauczył się na pamięć paru linijek z najsławniejszego przemówienia doktora

i naprawdę świetnie się spisał podczas deklamacji. Uwielbiał występować przed klasą. – Vanessa zamilkła na to wspomnienie. – Był bardzo bystry. Przerabiamy akurat podstawy dodawania i odejmowania, ale on bez trudu poradziłby sobie z programem trzeciej klasy, ułamkami i geometrią. Nie miał też najmniejszych problemów z budowaniem zdań. To będzie im potrzebne do PSSA. – Co to takiego? – Testy przeprowadzane na poziomie stanowym. Kiedy przygotowujemy ocenę każdego dziecka, mamy do wyboru mnóstwo określeń, na przykład: „Chętnie uczy się nowych rzeczy”. – Vanessa zachichotała lekko. – Lateef był dla mnie prawdziwym wyzwaniem. Sam w sobie stanowił odrębną kategorię. Ellen szybko notowała jej słowa. – A jak reszta klasy radzi sobie z jego śmiercią? Nauczycielka z westchnieniem pokręciła głową. Przez chwilę zdawała się skupiać całą uwagę na dużej tablicy na ścianie, obwieszonej złożonymi na pół sercami z czerwonej tektury. U góry znajdował się napis z błyszczących złotych liter: Przygotuj się na walentynki w II B! Ellen cierpliwie czekała. Doświadczenie nauczyło ją, że milczenie to często pytanie, na które najtrudniej znaleźć odpowiedź. – Te dzieci są przyzwyczajone do śmierci. W tym roku zginęło już dwoje uczniów, a mamy dopiero luty. – Vanessa wciąż nie odrywała wzroku od korkowej tablicy. – Ale z Lateefem jest inaczej. Wszyscy go znali, wszyscy mocno przeżyli jego odejście. Kuratorium zapewniło nawet jego kolegom specjalną pomoc psychologiczną. Ten chłopiec był zbyt pełen życia, by nam go nie brakowało. – Dzieci o tym rozmawiają? – Niektóre, inne tylko płaczą. Nigdy nie będą już takie same. Straciły dziecięcą niewinność, a nie powinno tak być. – Młoda kobieta zwróciła się wreszcie w stronę swojej rozmówczyni, zaciskając usta w wąską linię. – Widzę w nich przede wszystkim prawdziwy smutek, który sięga głęboko aż do serca. Są załamane. Ale i tak prawdziwi z nich szczęściarze. – Co pani przez to rozumie? – Te, które mają mniej szczęścia, nie wiedzą nawet, w czym tkwi problem. Nie umieją wyrazić swoich uczuć. Doświadczają żalu i strachu, ale zamiast ująć je w słowa, zaczynają szaleć. Biją się, gryzą, kopią, dokuczają kolegom. Ich świat nie jest bezpieczny, a one doskonale o tym wiedzą. – Wskazała ławkę w drugim rzędzie pod oknem. – Tam siedział Teef. To miejsce jest puste, każdego dnia. Zastanawiałam się nad wyniesieniem tej ławki, ale to pewnie tylko pogorszyłoby sprawę. Ellen poczuła ukłucie bólu. Natychmiast pomyślała o przedszkolnej przegródce Willa, oznaczonej jego imieniem i obrazkiem parowozu Tomka. A gdyby tak pewnego dnia ta przegródka opustoszała i miała taka pozostać już na zawsze?

– I co pani zrobi? – Zostawię ją, nie mam innego wyjścia. Pierwszego dnia urządziliśmy tam małe miejsce pamięci, dzieci przyniosły kwiaty. Proszę, niech pani sama zobaczy. – Nauczycielka poprowadziła Ellen do ławki i uniosła jej wieko. W środku leżał ogromny stos kartek i uschnięte czerwone róże o poczerniałych, pokurczonych płatkach. – To walentynkowe kartki dla niego. Każdego dnia ktoś przynosi kolejną. To rozdziera mi serce. Zamyślona Ellen popatrzyła na kartki. To rozdziera serca nas wszystkich. – Wie pani, z kim powinna pani porozmawiać, jeśli naprawdę chce pani zrozumieć, jakie skutki mają morderstwa, do których dochodzi każdego dnia w naszym mieście? – Z kim? – zapytała Ellen. Zawsze to właśnie sami rozmówcy podsuwali jej najlepsze tropy. – Z moim wujkiem. Przyjmie panią, jeśli tylko zdoła to pani wytrzymać.

Rozdział 29 Ellen stała w pachnącym lasem holu domu pogrzebowego razem z jego właścicielem, Ralstonem Rilkeyem, szczupłym, żylastym mężczyzną po sześćdziesiątce o krótkich siwych włosach, które kręciły się lekko na skroniach. Miał niskie czoło, szeroki nos, schludnie przycięte, również siwiejące wąsy i zatroskane spojrzenie. – Przepraszam, o jaką sprawę pani chodzi? – zapytał. – Jestem dosyć zajęty. Mamy dzisiaj dwa czuwania. – Chciałabym się dowiedzieć, co pan sądzi o wszystkich tych zabójstwach w okolicy. Było ich ostatnio tak dużo, zwłaszcza jeśli chodzi o dzieci, takie jak Lateef Williams. Pańska bratanica wspominała, że mógłby mi pan pomóc, a Laticia zgodziła się, żeby porozmawiali państwo ze mną o przypadku jej synka. – Porozmawiam z panią, ale proszę o zachowanie szacunku dla zmarłych. Tu w Ralston-Hughes bardzo dbamy o ich godność. – Rozumiem. – W takim razie proszę za mną. Ralston poprowadził Ellen przez wyłożony czerwoną wykładziną hol do wejścia „Wyłącznie dla personelu”, a potem schodami w dół do sutereny przerobionego szeregowca. Wykładzina ustąpiła miejsca obowiązkowym szarym płytkom, temperatura spadła o kilka kresek, a ostry zapach chemikaliów zagłuszył sztuczne kwiatowe aromaty. – To formaldehyd? – zapytała Ellen, zapisując swoje obserwacje w notesie. Pokiwał głową, błyskając przy tym łysiną na jej czubku. Wreszcie dotarli do białych podwójnych drzwi. Kiedy Ralston je otworzył, chemiczny zapach jeszcze się nasilił. Na ścianach znajdującego się za nimi pomieszczenia wisiały białe fartuchy i plastikowe maseczki na twarz, na półkach regałów z nierdzewnej stali stały pudła z wacikami, słoiki i butelki oznaczone napisami „płyn balsamujący” i „klej cyjanoakrylowy”. Ellen zanotowała te szczegóły, próbując opanować dreszcz. Tymczasem Ralston otworzył kolejne drzwi, tym razem do sali z lekko przechylonym, lśniącym bielą stołem pośrodku. Mężczyzna stanął za nim w swoim ciemnozielonym garniturze i z ewidentną dumą zatoczył ręką wokół. – Oto nasza sala przygotowań, to znaczy jedna z nich. Jak pani widzi, stół jest porcelanowy. Porcelana nie reaguje ze środkami balsamującymi. – Opowie mi pan, tak w ogólnym zarysie, jak wygląda sam proces przygotowywania ciała?

– Na samym początku myjemy je i odkażamy. Balsamowanie to po prostu proces zastępowania krwi specjalnym płynem, zwykle formaldehydem z dodatkiem czerwonego barwnika, żeby nadać skórze jak najbardziej naturalny wygląd. Nawet skóra Afroamerykanów blednie po usunięciu krwi. Ellen zanotowała i to. – Następnie za pomocą tej maszyny wstrzykuje się płyn konserwujący. – Ralston położył swoją drobną dłoń na żółtawej pompie u szczytu stołu. – Wprowadzamy do ciała trokar, który przebija wnętrzności i odprowadza płyny. Oczyszczamy również wszelkie otwory ciała, po czym wstrzykujemy płyn konserwujący i wypełniamy otwory zewnętrzne. Ellen nie zamierzała o to pytać. – Następnie ciało jest ponownie myte i smarowane balsamem, aby zapobiec wysuszeniu skóry. U zmarłych oczy szybko zaczynają zapadać się w głąb czaszki, więc wkładamy w oczodoły waciki, po czym umieszczamy na nich plastikowe osłonki i zakraplamy pod powieki klej, żeby oczy pozostały zamknięte. Ellen poczuła, jak żołądek podchodzi jej do gardła. – Po śmierci mięśnie twarzy ulegają rozluźnieniu, a szczęka opada, staramy się jednak dopilnować, żeby zmarły wyglądał dokładnie jak za życia. Jak to u nas mówimy, to my nadajemy mu twarz. Ellen próbowała zachować profesjonalizm. – Może pan opowiedzieć, jakie procedury zastosowano w przypadku Lateefa Williamsa? – Lateef miał tak zmasakrowaną przez pociski część twarzy, że musieliśmy podeprzeć się jego szkolnym zdjęciem i użyć bardzo dużo podkładu, żeby odtworzyć jego wygląd. Ellen próbowała to sobie wyobrazić. Tę drobną buzię, uśmiechającą się z fotografii na podkoszulku jego matki. – Nie mogliście wykorzystać drugiej strony twarzy jako wzoru? – Nie. Przy tylu postrzałach doszło do masywnego obrzęku, który zniekształcił nawet tę dobrą stronę. Wynik urazu, rozumie pani. Używamy specjalnych środków chemicznych do jego zmniejszenia. – A jak zamaskowaliście państwo ślady po kulach? – Na twarzy? – Ralston zmarszczył brwi. – Źle mnie pani zrozumiała. Niczego nie maskowaliśmy. Tam po prostu niczego nie było. W tym wypadku musieliśmy przeprowadzić rozbudowaną rekonstrukcję. Usunęliśmy zbędną tkankę wokół ran i przykleiliśmy pozostałą skórę do kości policzkowej oraz oczodołu. Ellen nie chciała wiedzieć więcej. Nikt nie powinien słuchać takich rzeczy. To było wprost nie do pomyślenia. Nie potrafiła sobie nawet wyobrazić, że mogłaby stracić Willa w taki sposób. Że to on mógłby leżeć na tym stole. I że to jego słodką buzię ktoś łatałby w ten sposób klejem.

– Wypełniliśmy rany po kulach woskiem i użyliśmy kosmetyków, żeby dopasować kolor wosku do odcienia skóry, która była u chłopca jaśniejsza niż u jego matki. Niektóre domy pogrzebowe używają aerografów, ale my ich nie potrzebujemy. Pracuję w tej branży czterdzieści dwa lata, a przede mną zajmował się tym mój ojciec. Nie używamy urządzeń natryskowych. Ten rzeczowy ton przywołał Ellen do rzeczywistości. – Efekt nie był może rewelacyjny, ale okazał się satysfakcjonujący dla Laticii i jej rodziny, a widok Lateefa takiego, jakim znali go za życia, stanowił dla nich wielką pociechę. Nawet moja bratanica była zadowolona z naszej pracy. – To wspaniale. – Ellen nawet nie próbowała ukryć podziwu, ale Ralston zbył jej pochwały wzruszeniem ramion. – Nie bylibyśmy w stanie ukryć nawet pojedynczej rany po postrzale, to by się nie udało. Puder po prostu wsiąkałby w ranę. – Mężczyzna podniósł palec wskazujący. – Dlatego właśnie musieliśmy zamówić więcej wosku i pudru. Do tej pory zużyliśmy ich cztery razy więcej niż w zeszłym roku, a producent nie nadąża z realizacją zamówień. Mam znajomego w Newark, pracuje w tej samej branży. Ellen skrzętnie wszystko notowała. Takie właśnie informacje dodadzą artykułowi życia i podkreślą jego dramatyczny wydźwięk. – Poza tym plastikowe nakładki na gałki oczne, jakie mamy, są za duże dla dzieci. Dla Lateefa i innych małych ofiar musieliśmy je specjalnie zmniejszyć. Przyciąć nożyczkami. Ellen zapisała i to. – Mam nadzieję, że nie dożyjemy takiego dnia, kiedy zaczną je produkować w dziecięcym rozmiarze. – Racja. – Ralston pokiwał głową. – Poza tym w wypadku Lateefa nie skorzystaliśmy z drutu do mocowania szczęki. Zszyliśmy mięśnie i użyliśmy kleju, takie rozwiązanie świetnie się sprawdziło. Chłopiec miał posiniaczoną twarz, ale na szczęście zastąpienie krwi płynem balsamującym pozwoliło nam się z tym uporać niemal całkowicie. Na to właśnie liczyliśmy. – Ciągle mówi pan „my”. Ktoś panu pomagał? – Mój syn, John. Pracujemy razem. – Głos mężczyzny złagodniał. – Zaczęliśmy o ósmej i skończyliśmy o świcie. Mój wnuk jest w wieku Lateefa, więc to nie było łatwe ani dla Johna, ani dla mnie. – Ralston odchrząknął lekko. Ellen już miała zadać mu kolejne pytanie, ale ugryzła się w język, kiedy zauważyła, że jej rozmówca skłonił głowę, a całe jego drobne ciało zamarło w bezruchu. – Właśnie sprawy Lateefa nigdy nie zapomnę. Znałem tego chłopca. Kiedy go przywieziono w takim strasznym stanie, z początku nie wiedziałem, co robić. – Pokręcił wciąż lekko pochyloną głową. – Nie wiedziałem, co robić. Musiałem wyjść na powietrze. Stanąłem z tyłu, za budynkiem, tam, gdzie przyjmujemy ciała, i poprosiłem Boga, żeby dał mi siłę.

Ellen pokiwała głową, ale tym razem nic nie zapisała. To było zbyt osobiste, by wspomnieć o tym w artykule, więc musiało pozostać wyłącznie między nimi. Nagle w ciszę wdarł się dzwonek jej komórki, wyrywając oboje z zamyślenia. Zawstydzona, czym prędzej sięgnęła do torebki. – Bardzo przepraszam. – Nerwowo przetrząsała jej zawartość. – Powinnam była ją wyłączyć. – Proszę odebrać. – Ralston spojrzał na zegarek. Wyjątkowa chwila minęła bezpowrotnie. – I tak muszę już wracać do pracy. Ellen odszukała komórkę i wyłączyła ją, zdążyła jednak zerknąć na numer kierunkowy. 302. Delaware. Cheryl Martin.

Rozdział 30 Ellen mknęła na południe, w kierunku Wilmington, choć na drogach zaczęły się już godziny szczytu. Zapadł zmrok, z ciemnego nieba sypał śnieg, przypominające misterną koronkę drobiny bieli schwytane w światła reflektorów jej auta. W radio zapowiadali śnieżycę, a ona miała wrażenie, jakby próbowała prześcignąć i pogodę. Podekscytowana, nie mogła zapanować nad zdenerwowaniem, chociaż miała przecież za sobą długie, smutne popołudnie. Nie pamiętała nawet, kiedy ostatnio coś jadła, ale to nie miało znaczenia. Zupełnie bezwiednie wcisnęła gaz, przyspieszając do stu dziesięciu kilometrów na godzinę, potem do stu dwudziestu. Zastanawiała się, ku czemu tak pędzi. Albo przed czym ucieka. Wreszcie znalazła właściwy dom, zatrzymała się przy krawężniku i popatrzyła przez szybę. Cheryl mieszkała w uroczym domku w stylu Tudorów z białą fasadą i ciemnobrązowymi gzymsami, usytuowanym na sporej działce. Na kolistym podjeździe stał zaparkowany biały sedan, a iglaki i żywopłot ozdabiające posesję pokrywała warstwa świeżego białego puchu, tak że całość wyglądała jak z obrazka. Ellen chwyciła torebkę i dokumenty, po czym wysiadła z auta. Siedziały w pięknym salonie, na obitej jasnobeżową tkaniną kanapie w kształcie litery L, świetnie skomponowanej z sizalowym supełkowym dywanem. Lampy stały rozlokowane we wnękach, a na ścianach w odcieniu zgaszonego beżu wisiały myśliwskie scenki, idealnie pasujące do widoku za oknem. – Muszę przyznać – tłumaczyła Cheryl – że zdecydowałam się na to spotkanie po części za sprawą pani artykułów, które czytuję z wielką przyjemnością. – Dziękuję. – Ellen przypomniała sobie zdjęcia Cheryl, po mężu Villiers, z domu jej matki, Gerry. Cheryl to ta ładna siostra o dużych, niebieskich oczach i zgrabnym, choć piegowatym nosku, która na żywo okazała się być bardzo podobna do Willa, mimo kurzych łapek i zmarszczek mimicznych od śmiechu wokół ust. – Czytałam też pani teksty o adopcji pani synka, czy też synka Amy. Po telefonie od mamy zajrzałam do nich jeszcze raz na waszej stronie. Moim zdaniem są naprawdę świetne. – Dziękuję. – W gazecie było też zdjęcie chłopca. Dziwne uczucie, pomyśleć, że ten maluch to synek Amy. Kolejny siostrzeniec. Nie umiem tego ogarnąć. – Cheryl uśmiechnęła się z przymusem, odsłaniajac wybielone zęby. – Mama wspominała, że pokazywała jej pani jakieś dokumenty z sądu. Mogłabym je zobaczyć? – Tak, oczywiście. – Ellen wyciągnęła z torebki papiery dotyczące adopcji. –

Naprawdę muszę odnaleźć Amy. Mama pewnie już pani powtórzyła, że chodzi o historię medyczną pani siostry. Może pamięta pani z moich artykułów, że Will cierpiał na poważną wadę serca, kiedy go adoptowałam. Cheryl z uwagą przestudiowała papiery, przechyliwszy głowę tak, że ciemnoblond włosy opadały jej na twarz. Miała na sobie jasnobrązowy sweter z wycięciem w serek, obcisłe beżowe spodnie i czarne skórzane półbuty na płaskim obcasie. – Sądzi pani, że to podpis Amy? – Tak, to na pewno jej pismo. – A na tym formularzu zgody na adopcję, to pani podpis? – Nie, nigdy czegoś takiego nie podpisywałam. – Cheryl podniosła wzrok. W jej podkreślonych lekkim makijażem oczach malowała się szczerość. – Amy musiała go podrobić. – Więc pani zdaniem o co w tym wszystkim chodzi? – Najwyraźniej Amy nie chciała, żebyśmy dowiedzieli się o dziecku. Bingo. – A ta sprawa ze skrętem jajnika? – Proszę posłuchać, moja mama uważa, że Amy nie mogła urodzić dziecka, ale ja się z nią nie zgadzam. Lekarz powiedział tylko, że najprawdopodobniej moja siostra nie będzie mogła mieć dzieci, a ona zrobiła z tego taki wielki problem. Nawet mój mąż uważa, że Amy mogła zajść w ciążę. – W głosie Cheryl dało się słyszeć urazę. – Amy uwielbiała zwracać na siebie uwagę, więc wykorzystała tę historię z chorobą. – Pani zdaniem siostra mogła urodzić dziecko? – Oczywiście, to jak najbardziej możliwe. Wszyscy straciliśmy z nią kontakt mniej więcej w tym samym czasie, więc gdyby trzy lata temu urodziła dziecko, nie miałabym się o tym jak dowiedzieć. Wtedy byłam już mężatką, na dodatek oboje z mężem nie widujemy się z moją rodziną zbyt często. – Oczy Cheryl rozbłysły, ale ich właścicielka szybko opanowała emocje. – Po pierwsze, wszyscy palą, a my nie tolerujemy papierosów w naszym domu. – Pani mąż jest lekarzem? – Tak, lekarzem rodzinnym. Wyszedł z dzieciakami na pizzę. Mamy bliźniaczki. Uznaliśmy, że lepiej będzie zabrać je z domu na czas pani wizyty. – Jasne. – Ellen zamyśliła się nad tą informacją. Bliźniaczki. Kuzynki Willa. Ale wracając do tematu: – Więc nie ma pani pojęcia, gdzie podziewa się Amy? Pani mama sądziła, że siostra może się z panią kontaktować. – Amy czasem pisze do mnie e-maile, chociaż robi to naprawdę rzadko. Zawsze prosi o pieniądze. – I wysyła je jej pani? – Ellen liczyła, że zdobędzie w ten sposób adres. – Nie. Mąż był zdania, że nie powinnam tego robić, więc przestałam. A Amy

przestała o nie prosić. – Może mi pani podać adres jej poczty elektronicznej? Naprawdę muszę się z nią skontaktować. Cheryl zmarszczyła brwi. – Chyba najpierw powinnam do Amy napisać, spytać, czy będzie chciała z panią rozmawiać. Ostatecznie, skoro postanowiła oddać dziecko do adopcji, ma prawo zdecydować, czy chce nawiązać z panią kontakt, prawda? Cholera. – Owszem, ale jak mama pewnie już pani wspomniała, prawniczka, która zajmowała się sprawą adopcji, zmarła, a ja nie mam innej możliwości, żeby zdobyć potrzebne mi informacje. Cheryl oddała jej dokumenty. – Mąż twierdzi, że w sprawach adopcyjnych lekarze mogą ujawnić szczegóły historii medycznej rodzica, zachowując jego tożsamość w tajemnicy. – To prawda, ale muszę jeszcze zadać Amy jedno czy dwa pytania. – Ellen postanowiła spróbować innej taktyki. – Może przekaże więc pani Amy mój adres email i poprosi ją, żeby się ze mną skontaktowała? – Dobrze. – Dziękuję. – Ellen nie dotarła tak daleko, żeby teraz rezygnować. – A jeśli Amy nie odpisze? Czy wtedy poda mi pani jej e-mail? – Proszę trzymać kciuki. Ellen pomyślała o swojej wcześniejszej prośbie, o której wspomniała już podczas rozmowy telefonicznej. – Zastanawiałam się, czy nie znalazła pani przypadkiem jakichś zdjęć siostry? – Jasne, znalazłam dwa w komputerze, jedno z dzieciństwa i jedno trochę świeższe. Chyba nic się nie stanie, jeśli je pani dam. – Cheryl sięgnęła po dwie leżące na stoliku obok niej kartki i wręczyła jedną z nich Ellen. – To Amy, kiedy była mała – wyjaśniła, wskazując na zdjęcie starannie wypielęgnowanym palcem. Ellen popatrzyła na fotografię uroczej dziewczynki w cylindrze wuja Sama, ściskającej w dłoni amerykańską flagę. – Pamięta pani, ile siostra ma tutaj lat? – Właśnie skończyła pięć. To było, zanim zamieniła się w takie dziwadło. – Cheryl cicho zachichotała. – Pani synek jest do niej podobny? – Niezbyt. – Ellen musiała to przyznać. Amy miała szerszy niż Will nos i pełniejsze usta. – Szczerze mówiąc, bardziej przypomina mi panią. – To chyba nasza rodzinna cecha. Moje dziewczynki też nie są do mnie podobne. Może to sobie pani wyobrazić, nosić bliźnięta przez dziewięć miesięcy pod sercem i urodzić dzieci, które w ogóle nie są do pani podobne? – To rzeczywiście nie wydaje się sprawiedliwe. – Ellen była zbyt zaprzątnięta swoimi sprawami, by się uśmiechnąć. – Will pewnie bardziej przypomina ojca, ale

nie mam pojęcia, jak ten człowiek wygląda. Czy nazwisko Charles Cartmell coś pani mówi? – Nie. – Według dokumentów adopcyjnych to właśnie on jest ojcem. – Nigdy o nim nie słyszałam. Amy spotykała się z tabunami chłopaków, ale nigdy nie była w poważnym związku. – Gdyby zaszła w ciążę, powiedziałaby o tym ojcu dziecka? To znaczy, czy uznałaby, że powinna to zrobić? – Żartuje pani? – prychnęła drwiąco Cheryl. – O ile znam moją siostrę, pewnie sama nie wiedziałaby, kto jest ojcem. Mogła w ogóle zmyślić to nazwisko do formularza, prawda? Ellen nachyliła się do przodu. – Ale po co miałaby wymyślać nazwisko ojca, a swoje czy wasze podać prawdziwe? – Nie wiem. – Cheryl wzruszyła ramionami, ale Ellen zamyśliła się nad tą kwestią na chwilę. – Momencik, chyba się domyślam. Nie mogła podać fałszywego nazwiska, bo przecież kiedy Will zachorował, musiała pokazać w szpitalu jakiś dokument identyfikacyjny. Ale jeśli nie wyszła za mąż za tego Charlesa, czy też ojca Willa, ten w ogóle się tam nie pojawił. Mogła zmyślić jego nazwisko. – Ellen miała w głowie prawdziwą gonitwę myśli. – Proszę mi powiedzieć, nie pamięta pani, czy trzy lata temu siostra nie umawiała się z jakimś konkretnym chłopakiem? – Och, miała ich całe mnóstwo, ale chyba nie o to pani chodzi. – Cheryl się roześmiała, ale Ellen wcale nie było do śmiechu. – Nie przypomina sobie pani żadnego nazwiska? – Nie, ale może to zdjęcie się pani przyda. Widać na nim faceta, z którym Amy była całkiem blisko. – Wręczyła Ellen drugą fotografię. – To najbardziej aktualne zdjęcie siostry, jakim dysponuję. Przesłała mi je e-mailem, jest na nim nawet data. 5 czerwca 2004. – Niedługo przed narodzinami Willa – zauważyła Ellen, wiwatując w duchu. Na zdjęciu uśmiechnięta Amy w czarnym bikini siedziała na plaży z butelką ciemnego piwa w ręku. Ramieniem obejmowała mężczyznę bez koszuli, unoszącego butelkę w stronę aparatu. Skoro Will urodził się 30 stycznia 2005 roku, na tym zdjęciu musiała być w drugim miesiącu ciąży, o ile zostało ono zrobione w dniu, w którym Amy przesłała je siostrze. Ani śladu ciążowego brzuszka, choć może było na to za wcześnie, no i to piwo. – I co pani sądzi? – zapytała Cheryl. – Jeśli Amy spotykała się w tamtym okresie z tym mężczyzną, to może być ojciec Willa. – Facet jest jak najbardziej w jej typie. Uwielbiała niegrzecznych chłopców.

Ellen przyjrzała się uważnie mężczyźnie, który jak na niegrzecznego chłopca nie wyglądał źle z tymi wąskimi oczami i długimi ciemnymi włosami zebranymi w kucyk. Miał w sobie coś niemal znajomego, ale może to dlatego, że odrobinę przypominał Willa. Uśmiechał się z jednym kącikiem wygiętym lekko do dołu, ale w jego wypadku przypominało to raczej ironiczny uśmieszek. Zrobione ze sporej odległości zdjęcie było zbyt zamazane, żeby dało się dostrzec więcej szczegółów. – Czy w tym e-mailu Amy wspominała, kto to jest albo gdzie zostało zrobione to zdjęcie? – Nie. Ellen zamyśliła się na chwilę. – Wygląda, że zostało zrobione w jakimś ciepłym miejscu, czyli właściwie wszędzie, skoro to czerwiec. Co siostra napisała w tym e-mailu, jeśli wolno spytać? – Nic. Po prostu przysłała zdjęcie. Milutko, prawda? – rzuciła drwiąco Cheryl, ale Ellen nie odrywała wzroku od zdjęcia. Możliwe, że właśnie patrzyła na biologicznych rodziców Willa. Charles Cartmell, jeśli to rzeczywiście był on, miał ramię całe w wielokolorowych tatuażach, których Ellen nie była w stanie odcyfrować, i sprawiał wrażenie lekko wstawionego, nawet na równie niewyraźnym zdjęciu. – Okropnie zamazane. – Może to wina mojej drukarki. Proszę zatrzymać tę kopię, a jeśli pani zechce, prześlę oryginał e-mailem. – Będę wdzięczna. – Ellen podała jej swój adres e-mail. – Amy miała jakieś przyjaciółki? – Nigdy nie dogadywała się z dziewczynami. Zawsze trzymała z chłopakami. Ellen postanowiła zastanowić się nad tym później. – Mówiła pani, że Amy do pani pisuje. W tych e-mailach wspomina w ogóle jakichś mężczyzn? – Nie przypominam sobie. – Czy mogłaby pani dla pewności jeszcze raz do nich zajrzeć? – To niemożliwe, wszystkie wykasowałam. – Cheryl zerknęła na zegarek. – No cóż, robi się trochę późno. – Oczywiście, nie będę dłużej zajmować pani czasu. – Ellen wstała, z trudem ukrywając frustrację. – Bardzo dziękuję, że zechciała się pani ze mną spotkać. Myśli pani, że Amy odezwie się do mnie? – Bóg jeden raczy wiedzieć. Ellen pożegnała się i wyszła, nie przestając się zastanawiać, czy mężczyzna na zdjęciu to rzeczywiście Charles Cartmell. Kiedy znalazła się na zewnątrz, popatrzyła w górę w mroźne bezgwiezdne niebo. Może nie było jeszcze za późno na małą wycieczkę.

Rozdział 31 Ellen, siedząc w samochodzie ze zgaszonym silnikiem, obserwowała migoczące w mroku płatki śniegu i wciąż ściskała w palcach dokumenty z sądu. Zatrzymała się przed dwupiętrowym ceglanym budynkiem szkoły podstawowej, który zgodnie z datą na frontonie został wzniesiony w 1979 roku. Ten adres znajdował się na formularzu podpisanym przez Charlesa Cartmella, ale jak widać, nie miała co liczyć, że znajdzie tutaj tego człowieka. Nigdy tutaj nie mieszkał. Amy musiała adres wymyślić, podobnie jak samo nazwisko. Tak samo mogłaby wybrać hrabiego Choculę. Ellen nie była tym zaskoczona. Wiedziała, że Grant Avenue to jedna z najbardziej ruchliwych ulic w północno-wschodniej części handlowej miasta, ale mimo wszystko miała nadzieję, że znajdzie pod tym adresem jakiś blok albo podzielony na mieszkania szeregowiec. Samochody przemykały obok jej auta z pracowicie poruszającymi się wycieraczkami i tylnymi światłami żarzącymi się czerwienią w nocy. Ellen spojrzała ponownie na zdjęcie Amy i jej towarzysza na plaży. Latarnia uliczna rzucała krąg fioletowawego światła na twarz dziewczyny, ale oczy pozostawały ukryte w mroku. – Kim jest mój syn? – rzuciła w otaczającą ją ciszę.

Rozdział 32 – Dziękuję, że zgodziłaś się z nim dłużej zostać, Con. – Ellen z przemożnym poczuciem winy zamknęła za sobą drzwi. Było już po jedenastej, a na ekranie telewizora prezenter pogody w muszce wbijał kij z podziałką w kilkucentymetrową warstwę śniegu. – Naprawdę jestem ci bardzo wdzięczna. – Nie ma sprawy. – Connie podniosła się ze znużeniem z kanapy, wciąż ściskając w ręku książeczkę z krzyżówkami sudoku. – Spotkanie się udało? – Tak, dziękuję. – Ellen podała jej kurtkę z szafy. – Jak tam mały? – W porządku. – Connie włożyła okrycie. – Ale w przedszkolu był dzisiaj Dzień Szalonych Koszulek, a ty zapomniałaś mu spakować jego koszulkę. Przypominałam ci o tym w zeszłym tygodniu. Myślałam, że koszulka jest w jego plecaku, więc po prostu odprowadziłam go do przedszkola. – O, nie. – Ellen zalała kolejna fala wyrzutów sumienia, po raz drugi w ciągu dwóch minut, prawdziwy rekord nawet jak na nią. – Bardzo się tym przejął? – El, on ma trzy lata. – Powinnam była pamiętać. – Nie, to ja powinnam sprawdzić. Następnym razem nie zapomnę. – Biedaczek. – Ellen miała ochotę sobie przyłożyć. Will nienawidził wyróżniać się spośród innych dzieci. Być tym adoptowanym. Tym, które nie ma taty. Ale ani ona, ani jej synek nie byli przecież tacy jak inni. – Nawet mi o tym przypominałaś. – Nie zadręczaj się. Tyle tego jest, że łatwo o czymś zapomnieć. Dzień wariackich kapeluszy, domowych przekąsek, piżamowy, do wyboru, do koloru. Ja nie musiałam przejmować się takimi rzeczami, kiedy Mark był mały. – Connie schowała krzyżówki do torby, zebrała swoje rzeczy, po czym wreszcie się wyprostowała. – Za bardzo cię w tej redakcji wykorzystują. – A ja za bardzo wykorzystuję ciebie. – Ellen uścisnęła jej ramię. – Przeproś ode mnie Chucka, że zatrzymałam cię tak długo. – Dla odmiany może sobie sam zrobić coś do jedzenia, nic mu nie będzie. – Connie otworzyła drzwi, wpuszczając przy okazji powiew zimnego, wilgotnego powietrza. – Prawie przestało już padać, co? – Owszem, ale jedź ostrożnie. Jeszcze raz dziękuję. – Ellen przytrzymała jej drzwi, a kiedy Connie wyszła, zamknęła je za nią i przekręciła klucz. Zdjęła płaszcz i odwiesiła go do szafy, wciąż zatopiona w myślach. Ostatnio tyle zawaliła. Zapomniała o koszulce, nie zjawiła się na spotkaniu redakcyjnym, a zaczęło się od tej ulotki w skrzynce pocztowej. Miała nadzieję, że Amy wkrótce do niej napisze, a ona będzie wreszcie mogła o tym wszystkim zapomnieć.

Poszła do kuchni i przygotowała sobie kubek świeżej kawy, starając się nie myśleć o Amy Martin. Miała jeszcze artykuł do napisania, a poza tym umierała z głodu. Błyskawicznie pochłonęła nad zlewem miskę płatków z lukrem, zostawiwszy resztę mleka dla Oreo Figaro, który wskoczył na blat i z głośnym mruczeniem zabrał się do chłeptania. Kiedy skończył, podniósł pyszczek znad miski i mrużąc zielonkawo-żółte oczy, poprosił bezgłośnie o więcej. Na brodzie została mu mikroskopijna kropelka mleka. – Musimy brać się do pracy – powiedziała Ellen i odstawiła miskę. W swoim gabinecie na piętrze zabrała się do pracy tak, jak robiła to w wypadku każdego artykułu. Nie mogła liczyć na żadne ułatwienia, w każdym razie nie na takie, które by się sprawdzały. Każdą ze swoich historii budowała od podstaw, a pierwszym krokiem było zawsze przepisanie notatek. Jeśli potrzebowała bezpośredniego cytatu, odwoływała się do nagrań. A potem, o ile oczywiście wlała w siebie wystarczającą ilość kofeiny, jej umysł brał się do dzieła, odpowiednia interpretacja tematu zaś nasuwała się jej sama. Teraz też upiła łyk gorącej kawy, zerknęła na leżące obok klawiatury notatki, po czym zaczęła wreszcie spisywać swoją rozmowę z Laticią: Ciasta „zbyt nieudane”, żeby nimi częstować. Jej historia powinna ukazać się w gazecie, żeby wszyscy zrozumieli, że dzieci to nie liczby „jak w loterii”. Pisała dalej, starając się jak najlepiej oddać atmosferę kuchni Laticii Williams, ale myślami wciąż wracała do domu Cheryl i zrobionego na plaży zdjęcia Amy i jej towarzysza. Nic się tutaj nie zmieni i to jest właśnie Ameryka. Przerzuciła kartkę notesu i wróciła do wstukiwania tekstu do komputera, ale robiła to mechanicznie. W ciągu jednego dnia dowiedziała się wielu rzeczy na temat Willa, poznała jego matkę, babkę i ciotkę. Być może miała się też okazję przekonać na własne oczy, jak wygląda jego ojciec. Próbowała pisać dalej, ale palce poruszały się po klawiaturze coraz wolniej, bo myślami wciąż krążyła wokół rodziny Martinów, aż nagle przyłapała się na zastanawianiu się, czy Cheryl przesłała jej już fotografię Amy i mężczyzny z plaży. Zminimalizowała plik Worda i otworzyła Outlook Express, po czym zabrała się do przeglądania listy otrzymanych wiadomości. Zignorowała tę z załącznikami od Sarah, zatytułowaną „Dla twojej wiadomości, oddałam Marcelo swój tekst”, kiedy nagle na ekranie pojawił się e-mail przysłany z adresu [email protected]. Natychmiast kliknęła w nagłówek. Wiadomość była od Cheryl. Brzmiała: Miło było panią poznać, i również miała załącznik. Ellen natychmiast go otworzyła. Na ekranie pojawiło się zdjęcie Amy i jej towarzysza na plaży. Chociaż widziała je już wcześniej, wciąż nie mogła ogarnąć, że Amy to matka Willa, a ten mężczyzna to jego ojciec, oboje widoczni teraz na świecącym jasno ekranie komputera. Obejrzała

się jeszcze za siebie, na wypadek gdyby Will wstał z łóżeczka, ale za plecami miała tylko Oreo Figaro, leżącego na dywanie z przednimi łapkami wyciągniętymi przed siebie niczym Superman w locie. Zmrużyła oczy i przyjrzała się zdjęciu uważniej. Jego komputerowa wersja była nieco jaśniejsza, ale wciąż zamazana – zapewne zrobiona ze zbyt dużej odległości. Na szczęście Ellen wiedziała, jak ją wyostrzyć. Zapisała fotografię w folderze „Moje obrazy”, a potem otworzyła Photoshopa, załadowała do niego zdjęcie, obrysowała kursorem twarz Amy i kliknęła zoom. Obraz zmienił się w plątaninę pikseli, więc zmniejszyła go odrobinę, a następnie z uwagą przyjrzała się twarzy dziewczyny. Oczy nie przypominały kształtem oczu Willa, nawet jeśli też były niebieskie, na dodatek nos miała dłuższy i szerszy od niego. Nie każdy przypomina swoją mamę. Wróciła do pierwotnej wersji zdjęcia, zaznaczyła kursorem twarz mężczyzny i kliknęła. Serce zabiło jej mocniej. Mężczyzna wyglądał znajomo, a jego uśmiech, z tym wygiętym ku dołowi prawym kącikiem ust, był wręcz identyczny jak u Willa. Ellen upiła kolejny łyk kawy i ponownie nacisnęła zoom, powiększając twarz mężczyzny tak, że teraz wypełniała ona cały ekran. Miała nadzieję, że dzięki rozmyciu obrazu łatwiej jej będzie dostrzec ogólny układ jego twarzy, jednak tak się nie stało. Odstawiła kubek i o mało nie wylała przy tym jego zawartości na swoje notatki, więc czym prędzej odsunęła notes na bok. Pod spodem leżała kartka ze zdjęciem Timothy’ego Bravermana. Hmm. Popatrzyła uważnie na komputerową symulację prawdopodobnego wyglądu starszego o dwa lata chłopca, po czym odłożyła kartkę z powrotem na biurko, wróciła do folderu „Moje obrazy” i odszukała przedszkolne zdjęcie Willa z zeszłego roku. Powiększyła je i umieściła na pulpicie tuż obok zdjęcia mężczyzny z plaży, po czym porównała obie fotografie – tę Willa i tę przedstawiającą nieznajomego – odnotowując w myślach kolejne elementy: Will, niebieskie, szeroko rozstawione oczy – Facet z plaży, oczy niebieskie, ale osadzone blisko siebie Will, nos mały i zadarty – Facet z plaży, nos długi, wąski Will, włosy blond – Facet z plaży, włosy jasnobrązowe Will, twarz okrągła – Facet z plaży, twarz długa, owalna Will, podbródek normalny – Facet z plaży, podbródek spiczasty Podobieństwa: niebieskie oczy, krzywy uśmiech. Ellen zamyśliła się nad tą listą, po czym odchyliła się na oparcie fotela i popatrzyła na zdjęcia z daleka, nie mogła jednak dojść do żadnych ostatecznych wniosków, na co tak bardzo liczyła. Mężczyzna ze zdjęcia mógł być ojcem Willa, ale też mógł to być chłopak, z którym Amy spotykała się w tamtym okresie albo nawet jakiś przypadkowy facet z butelką piwa. A może po prostu Will nie był

podobny do żadnego z rodziców. W każdym razie można w nim było dostrzec podobieństwo do Cheryl, a to już było coś. Otworzyła przeglądarkę internetową i weszła na stronę Bravermanów, po czym skopiowała z niej do folderu „Moje obrazy” fotografię postarzonego komputerowo Timothy’ego. Zamierzała porównać je ze zdjęciami Willa i Plażowicza, kiedy nagle coś innego przyciągnęło jej uwagę. Portret pamięciowy porywacza. Pod wpływem impulsu skopiowała go do „Moich obrazów”, a potem umieściła na pulpicie obok zdjęć Willa, Timothy’ego i Faceta z plaży – wszystkie cztery zdjęcia w jednym rzędzie. Serce zabiło jej mocniej, kiedy wpatrywała się w nie z niedowierzaniem. Zestawiła portret pamięciowy porywacza i zdjęcie Plażowicza razem. Były różnej wielkości, więc zaznaczyła portret pamięciowy i zaczęła w niego klikać, żeby powiększyć go do rozmiarów zdjęcia mężczyzny. Aż wreszcie zamarła bez ruchu. Portret pamięciowy przedstawiał faceta z plaży. Porównała oba obrazy jeszcze raz, ale nie było co do tego najmniejszych wątpliwości. – O mój Boże – powiedziała na głos, aż Oreo Figaro uniósł łepek, choć oczy pozostały jedynie skośnymi szparkami ginącymi w czerni jego futra. Ellen popatrzyła jeszcze raz na ekran, próbując się opanować. Przecież nie sposób porównywać czarno-biały, wykonany ołówkiem rysunek z kolorową fotografią realnego mężczyzny. Przez głowę przemknęło jej wspomnienie rysunku Willa na kalce technicznej przedstawiającego konia i to podsunęło jej pewien pomysł. Kliknęła na ikonkę drukowania, budząc swoją tandetną plastikową drukarkę do życia, po czym zerwała się od komputera i zbiegła na dół. Krótka chwila poszukiwań w pudle z zabawkami i już pędziła na górę z rolką kalki. Na tacy drukarki leżała już kopia portretu pamięciowego, więc sięgnęła po czarny pisak i obrysowywała rysy twarzy porywacza, żeby były grubsze i ciemniejsze, a następnie nałożyła na wydruk arkusz kalki i zabrała się do odwzorowywania rysunku na przezroczystym papierze, starając się nie zwracać uwagi na łomot serca. Następnie odłożyła portret pamięciowy na bok, wydrukowała zdjęcie Plażowicza i zdjąwszy klawiaturę, położyła je na blacie biurka. A potem zamarła bez ruchu. Chciała wiedzieć, a jednocześnie pragnęła pozostać w tej błogiej niewiedzy, wszystko naraz. – Weź się w garść – mruknęła do siebie, po czym wzięła arkusz kalki z odwzorowanym portretem pamięciowym porywacza i umieściła go na zdjęciu mężczyzny z plaży. Pasowały idealnie. Poczuła, jak żołądek podchodzi jej do gardła, czym prędzej zerwała się więc

z miejsca i popędziła do łazienki.

Rozdział 33 Ellen stała bez ruchu w progu sypialni Willa, zatopiona w rozmyślaniach. Nie była w stanie pracować, nie po tym, czego się dowiedziała, przynajmniej w swoim mniemaniu. Bała się dopuścić do siebie tę myśl, ale z drugiej strony nie mogła też jej zignorować. Czy Will to naprawdę Timothy? W ustach wciąż czuła smak żółci i pasty Colgate, kiedy wsparta ciężko o futrynę próbowała zmusić swój mózg do działania. Zacznij od początku. Zachowaj spokój. Przez chwilę próbowała ująć w słowa scenariusz, którego tak się obawiała. Skoro portret pamięciowy pasował do zdjęcia mężczyzny z plaży, to znaczy, że Plażowicz był porywaczem. Zastrzelił nianię Carol Braverman. Porwał Willa. Dostał okup, ale zatrzymał dziecko. Miał dziewczynę, która udawała matkę chłopca. Amy Martin. Dlaczego nie zabił dziecka od razu po porwaniu? Zadrżała, ale domyślała się odpowiedzi na przynajmniej niektóre z tych pytań. Amy pragnęła dziecka, którego nie mogła mieć. A może liczyli, że uda im się sprzedać malucha na czarnym rynku. Ellen splotła ramiona na piersi, próbując się trochę uspokoić, po czym wróciła do swoich rozmyślań, by zaraz natknąć się na kolejny słaby punkt swojej teorii. Dlaczego oddali go do adopcji? Przynajmniej w tym wypadku Ellen była pewna odpowiedzi. Ponieważ mały zachorował. Will miał wadę serca, o której nikt nie wiedział. W każdym razie należało tak założyć, skoro na stronie Bravermanów nie było żadnej wzmianki, że Timothy ma problemy kardiologiczne. Lekarze z Dupont Hospital powiedzieli jej, że szmery w sercu dziecka nie zostały wykryte od razu, co wcale nie jest rzadkie. Chłopiec po prostu nie rozwijał się normalnie, jadł niewiele i ciągle chorował. To z pewnością przerosłoby Amy, nawet jej matka tak uważała, a poza tym w takiej sytuacji zatrzymanie dziecka byłoby zbyt ryzykowne. Zbyt wiele badań krwi, formularzy i pytań, które mogłyby zdradzić, że Amy nie jest matką dziecka, a jej chłopak ojcem. Jak zachowaliby się w tej sytuacji? Układała wszystkie informacje w myślach niczym jakiś przerażający artykuł na pierwszą stronę. Pewnie zabraliby dziecko do szpitala jak najdalej od Miami, w mieście, w którym Amy dorastała. Może zamierzali je tam nawet po prostu zostawić, tyle że wówczas pojawiło się idealne rozwiązanie pod postacią miłej

dziennikarki, która pokochała malucha całym sercem. Adoptowała go i zabrała do domu, w którym mógł sypiać pod niebem pełnym nieprawdziwych gwiazd. Mój Boże. Rozejrzała się po pokoju synka, przesuwając wzrokiem po cieniach zabawkowych ciężarówek i klocków Lego, po półkach pełnych cienkich książeczek, gier planszowych, pluszowych misiów i królików w pastelowych kolorach ograniczonych teraz do rozmaitych odcieni szarości. Roleta w oknie pozostała podniesiona, więc widać było dziwnie rozświetlone niebo i cały świat przykryty warstwą świeżego śniegu, który niczym prześcieradło z praktycznej bawełny otulał dom, z nią i Willem zamkniętymi bezpiecznie w środku. – Mamusiu? – Od strony łóżeczka dobiegł ją zaspany głos chłopca. Ellen otarła oczy i na paluszkach podeszła do łóżka w smudze światła padającego z korytarza, po czym pochyliła się nad synkiem, żeby odgarnąć mu loki z czoła. – Przepraszam, że cię obudziłam. – Wróciłaś? – Tak, jest noc, a ja już wróciłam. – Connie mówi, że musisz dużo pracować. – To prawda, ale teraz jestem w domu. – Przełknęła ślinę, próbując pozbyć się tej guli w gardle, chociaż miała wrażenie, że w ten sposób tylko zepchnie ją dalej w głąb piersi, co spowoduje atak serca, a może tylko jakiś niekontrolowany wybuch. Przysiadła na barierce łóżka i spróbowała się opanować. – Przepraszam, że zapomniałam o szalonej koszulce. – Nic się nie stało, mamusiu. Oczy znowu wezbrały jej łzami, kiedy wyciągnęła rękę i pogładziła synka po policzku. – Jesteś najwspanialszym dzieckiem na świecie, wiesz o tym? – Umyłaś zęby. – Umyłam. – Było jej coraz bardziej niewygodnie. – Okropna ta barierka. Trzeba ją zdemontować. – Wstała i zaczęła się mocować z drewnianą barierką, próbując zsunąć ją w dół. – Nie wypadnę, mamusiu. – Wiem. Jesteś zbyt mądry, żeby wypaść z własnego łóżka. – Szarpnęła po raz ostatni i wreszcie oderwała barierkę. – Przepraszam. Will zachichotał. – Głupia barierka. – Głupia barierka! – Pa, barierko. – Ellen przecięła pokój i położyła barierkę na podłodze. – Nie chciałabym być na twoim miejscu. Will znowu zachichotał.

Ellen wróciła do synka wiercącego się w łóżku. – Jesteś wielką gąsienicą? – zapytała. – Tak! – Położę się obok ciebie. Zrobimy sobie piżamową imprezę. – Co to takiego? – Will zamachał nóżkami. – Impreza, którą robią sobie ludzie wtedy, kiedy powinni spać. – Ellen usiadła na wąskim łóżku. – Przesuń się trochę, robaczku. – Dobrze. – Will odsunął się odrobinę. Ellen wyciągnęła ręce i przyciągnęła go do siebie. Nie chciała już myśleć o Amy Martin czy Bravermanach. Chciała być dokładnie w tym miejscu, w którym się znajdowała, tu i teraz, tuląc do siebie synka. – I jak? Fajnie? Will odwzajemnił jej uścisk. – Zrobiłem wielką kulę ze śniegu. – Naprawdę? Super. – Leży na ganku, widziałaś? – Nie. – Uścisnęła synka. – Na pewno jutro nadal tam będzie. Obejrzę ją sobie z samego rana. – Musisz iść jutro do pracy? – Muszę. – Nie miała pojęcia, czego może się spodziewać następnego dnia w redakcji, kiedy okaże się, że nie skończyła tekstu, ale tak naprawdę wiedziała, że nie to ją trapi. – Pracuję po to, żebyśmy mieli wszystko, czego nam trzeba. Will ziewnął. – Może powinniśmy się trochę przespać. Przyjęcie skończone, pora spać. – Nie wypadnę – powtórzył Will, na co Ellen przyciągnęła go do siebie mocniej. – Nie martw się, nie wypadniesz. Ja cię złapię. – Dobranoc. – Kocham cię, słonko. Dobranoc. – Przytuliła synka, a chwilę później poczuła, jak jego ciało zaczyna robić się coraz cięższe, kiedy mały z powrotem zapadł w sen. Łzy same popłynęły jej z oczu, z trudem zdołała je jednak powstrzymać. Jeśli wkroczy na tę ścieżkę, nie zdoła już z niej zawrócić, a to nie czas ani miejsce na podobne histerie. Daj spokój. Tak naprawdę nie miała przecież pewności, że mężczyzna z plaży był porywaczem. Taki obrys na kalce to żaden dowód, a portrety pamięciowe są sporządzane na podstawie opisu świadków. Mnóstwo mężczyzn ma wąskie oczy i długie nosy. A jeśli portret pamięciowy to za mało wiarygodny dowód, że porywaczem był człowiek z plaży, wówczas nie ma żadnego powiązania między Willem a Timothym. Ellen uśmiechnęła się w ciemnościach i poczuła się odrobinkę lepiej. Może Amy do niej napisze, opowie jej, jak to było z narodzinami Willa i wyjaśni, dlaczego

zdecydowała się oddać synka do adopcji. Will poruszył się przez sen, więc przytuliła go mocniej. Dzisiaj w nocy i tak nie znajdzie odpowiedzi na pytanie, czy jej obawy są uzasadnione, czy zupełnie bezpodstawne. Tyle że tuż za nimi czaiło się niewypowiedziane na głos pytanie, takie, którego nie była gotowa do siebie dopuścić, już nie mówiąc o ubieraniu go w słowa. Pytanie, które czaiło się gdzieś w zakamarkach jej umysłu od momentu, gdy znalazła w skrzynce pocztowej tę przeklętą ulotkę. Przycisnęła Willa do piersi w mroku spowijającym pogrążony w ciszy pokój, a to straszne pytanie zawisło nad nimi gdzieś między matką, dzieckiem a fałszywymi gwiazdami. Co zrobię, jeśli Will to naprawdę Timothy?

Rozdział 34 Następnego ranka Ellen wkroczyła do redakcji kompletnie wyczerpana po zaledwie dwóch godzinach snu. Nie mogła się powstrzymać od ciągłego rozmyślania o Willu i Timothym, czuła się nieszczęśliwa, obolała, rozkojarzona. Miała na sobie te same dżinsy i koszulę, co wczoraj, chociaż włożyła świeży sweter, a do tego nie zdążyła się wykąpać. Przed wyjściem zbyt wiele razy sprawdzała swój e-mail, ale w skrzynce odbiorczej nie znalazła żadnej wiadomości od Amy Martin. Weź się w garść. – Dzień dobry, kochana – powiedziała Meredith Snader, mijając ją z pustym kubkiem w drodze do kuchenki, więc Ellen zmusiła się do uśmiechu. – Cześć, Mer. – Próbowała nie myśleć o Bravermanach, ale w głowie jej huczało. Redakcja była niemal zupełnie pusta, kiedy śpieszyła przejściem między biurkami, próbując zebrać myśli przed spotkaniem dotyczącym skali zabójstw w Filadelfii. Przez przeszkloną ścianę widziała siedzących w gabinecie naczelnego Marcelo i Sarah, którzy właśnie się z czegoś zaśmiewali. Super. Na pewno nie będzie im do śmiechu, kiedy powie, że nie zdąży na czas z artykułem. Rzuciła torebkę na swoje biurko i odwiesiła płaszcz na wieszak, kątem oka dostrzegając Sala i Larry’ego, gdy wchodzili do gabinetu szefa z kawą w styropianowych kubkach – wyglądali dokładnie jak rasowi dziennikarze, których mała Ellen tak wielbiła w dzieciństwie. Skóra aż cierpła jej na myśl, że zaraz przyzna się do porażki na oczach miejscowych Woodwarda i Bernsteina. Zebrała się jednak na odwagę i ruszyła w stronę gabinetu Marcelo, który natychmiast podniósł na nią pełen wyczekiwania wzrok. – Ellen, zapraszamy. – Uśmiechnął się na jej widok, a jego ciemne oczy zalśniły. – Nie dostałem twojej wersji roboczej. Wysłałaś mi ją e-mailem? Ellen przybrała profesjonalny wyraz twarzy. – Marcelo, nie mam jeszcze gotowego tekstu, przepraszam. Sarah popatrzyła na nią ze zdumieniem, Larry i Sal też odwrócili się w jej stronę. – Nie masz tekstu? – Marcelo uniósł brew. – Nie, przykro mi. – Ellen czuła w skroniach pulsowanie krwi. – Trochę mnie przystopowało, więc potrzebuję paru dni dodatkowo. – Może ja ci pomogę? Za to mi płacą. – Nie trzeba – rzuciła Ellen, ale Marcelo nadal uśmiechał się z lekko przechyloną głową i wzrokiem pełnym sympatii.

– Pokaż, co napisałaś do tej pory. Nie oczekuję gotowego tekstu. To zresztą niemożliwe, skoro muszę się użerać z tymi dwoma obibokami. – Marcelo wskazał na Larry’ego i Sala. – Ich wstępne wersje jak zwykle trzeba było kompletnie przerabiać. – Pocałuj mnie w tyłek – odciął się Sal, po czym wszyscy wybuchnęli śmiechem. Wszyscy poza Ellen, która musiała wyjaśnić sprawę do końca. – Marcelo, szczerze mówiąc, nie mam nawet wstępnej wersji, to znaczy na razie. – Zrobiło się jej odrobinę niedobrze, kiedy tak stała przed nimi obnażona i bezbronna. Wszyscy wpatrywali się w nią ze zdumieniem, ale najbardziej zdziwiony był Marcelo. – Nie masz nic? – Z niedowierzaniem ściągnął brwi, nadal nie rozumiejąc. – Żaden problem – wtrąciła radosnym tonem Sarah. – Zajęłam się i tym aspektem tematu. – Momencik. – Marcelo uniósł swoją potężną dłoń, ale Ellen wpatrywała się już w Sarah, zbyt wściekła, by odpuścić. – Jak to zajęłaś się? – spytała. Sarah kompletnie ją zignorowała. – Marcelo, Ellen w ogóle nie chciała porozmawiać z moją informatorką, Julią Guest, więc ja to zrobiłam, a potem wykorzystałam ten wywiad w swoim tekście. Moim zdaniem całkiem fajnie nadaje całej sprawie ludzkie oblicze. – Przy tych słowach wręczyła mu kilka kartek z pliku, który cały czas przyciskała do piersi. – Sam zobacz. Ellen wpatrywała się w to wszystko oszołomiona. Sarah właśnie wbiła jej nóż w plecy. Ta dziewczyna chciała dostać jej robotę i zmierzała do celu po trupach. – Kto to jest, ta twoja informatorka? – Marcelo przeglądał kartki. – Julia działa aktywnie na rzecz zwalczania przemocy, udało się jej zorganizować lokalną społeczność wokół tej kwestii. Zna wszystkich graczy i ma kontakty w biurze burmistrza. – Jest w tę sprawę osobiście zaangażowana? – To ona zorganizowała demonstracje w zeszłym miesiącu i jedno z czuwań. – Działa w lokalnej polityce? – Nieoficjalnie. – Dzięki, ale nie o to mi chodziło. – Zafrasowany Marcelo oddał jej kartki. – Wygląda, że nie jest tą kwestią zainteresowana. A więc na nic się nam nie przyda. Ellen odchrząknęła. – Rozmawiałam z matką, która straciła w ten sposób syna, drugoklasistę, zastrzelonego na ulicy. Spotkałam się też z nauczycielką chłopca i właścicielem domu pogrzebowego, który przygotowywał jego ciało do ceremonii. Sal gwizdnął. – Pogrążone w żałobie matki to murowany sukces.

Larry pokiwał głową. – A mnie podoba się ten pomysł z domem pogrzebowym. Świeży, oryginalny. Marcelo miał taką minę, jakby trochę mu ulżyło. – W porządku, Ellen. Świetnie. Więc po prostu nie masz jeszcze wstępnej wersji. Na kiedy możesz ją przygotować? – Na następny piątek? – Zajmowałaś się tą sprawą Sulamanów – wtrąciła Sarah, więc Ellen odwróciła się w jej stronę, nie zamierzając już dłużej ukrywać swoich uczuć. – O czym ty mówisz? – Zajmowałaś się dalszym ciągiem tej historii, prawda? – zapytała chłodno Sarah, unosząc brew. – Tak naprawdę to właśnie dlatego zawaliłaś termin, chyba nie zaprzeczysz. – To nieprawda! – odcięła się Ellen, ale widać było, że jej przeciwniczka zdołała zwrócić uwagę Marcelo. – Ależ tak – ciągnęła spokojnym tonem Sarah. – Wiem to na pewno, bo Susan Sulaman wczoraj tutaj dzwoniła. Powiedziała, że nie mogła się z tobą skontaktować, więc na centrali przełączyli ją do newsroomu, a ja akurat odebrałam. Ponoć przeprowadziłaś z nią wywiad, więc była ciekawa, czy udało ci się przekonać naczelnego do opublikowania jej historii. Z oczu Marcelo leciały gromy, a Ellen czuła, że policzki po prostu jej płoną. – Nie masz pojęcia, co robię, więc pilnuj własnego nosa! – Wiedziałam, że nie wyrobisz się na czas. – Sarah zachowała spokój, za to Ellen podniosła głos. – Masz własny temat! – Zaczęła krzyczeć. Wszyscy wpatrywali się w nią zszokowani, bez słowa, a ona miała wrażenie, że zaraz eksploduje. – To nie twoja sprawa, czy zdążę na czas, czy nie! – Śmiem wątpić – prychnęła Sarah. – Ja zabrałam się do pracy od razu, a ty się obijasz. Wszyscy się przygotowaliśmy, więc czemu ty jesteś ciągle w lesie? – Moje panie, proszę o spokój. – Marcelo wstał, unosząc ręce. – Zostawcie nas z Ellen na chwilkę samych. – Powodzenia – rzucił Sal z uśmiechem, zabierając z biurka swój kubek z kawą. Larry poszedł w jego ślady, po czym obaj przecisnęli się obok Ellen, która odwróciła głowę, kiedy Sarah ruszyła w stronę drzwi, ciągnąc za sobą chmurę perfum i adrenaliny. Gdy cała trójka wyszła, Marcelo stanowczym gestem oparł dłonie na biodrach. – Zamknij, proszę, drzwi – powiedział spokojnie. Ellen posłusznie wykonała polecenie, po czym odwróciła się w jego stronę. – Co się dzieje? Nigdy wcześniej nie zawaliłaś terminu. – Wpatrywał się w nią ze zdziwieniem, a w jego głosie słychać było raczej rozczarowanie niż gniew. – To prawda? Nie zdążyłaś z tekstem dlatego, że zajmowałaś się sprawą Sulamanów?

– Nie. – Rozmawiałaś z panią Sulaman? – Tak, tylko ten jeden raz. – Kiedy to było? Ellen ledwie to pamiętała. Potarła dłońmi twarz. Wszystko, co poprzedzało nadejście tej białej ulotki stało się teraz jedną wielką plątaniną zdarzeń, zupełnie jakby ktoś przedzielił jej życie na dwie części, Przed i Po. CZY WIDZIAŁEŚ TO DZIECKO? Głowa bolała ją tak mocno, że było jej wręcz słabo. – We wtorek? – Ale prosiłem cię przecież, żebyś tego nie robiła. – Marcelo wcale nie czuł się rozczarowany, jak uświadomiła sobie nagle Ellen, tylko urażony. – Przepraszam, po prostu musiałam to zrobić. – Dlaczego? – Ciekawiło mnie wiele rzeczy, musiałam się z nią spotkać. – Zdawała sobie sprawę, jak kulawo brzmią te tłumaczenia, a Marcelo wyglądał tak surowo ze zmarszczonymi brwiami. – Ellen, bądźmy szczerzy. Odkąd zwolniłem Courtney, mam wrażenie, że jesteś jakaś nieobecna. Zachowujesz się w stosunku do mnie całkiem inaczej niż kiedyś. Zupełnie jakbyśmy znaleźli się po przeciwnych stronach barykady. – Nie, to nie tak, przysięgam. – Proszę, nie próbuj działać przeciwko mnie. Mamy za dużo roboty, żeby ktokolwiek z nas mógł sobie na to pozwolić. Jest mniej ludzi i znacznie więcej pracy, a do tego z każdym dniem sytuacja się pogarsza. – Wcale nie działam przeciwko tobie. – Ale te przepychanki z Sarah nie są nam potrzebne. – To się już nie powtórzy. Marcelo przeczesał palcami włosy, po czym zamilkł na chwilę, mierząc Ellen uważnym spojrzeniem. – Przecież widzę, że coś jest nie tak. Zachowujesz się zupełnie inaczej. Chodzi o Willa? Wiem, że kiedyś ciężko chorował. Znowu jest z nim niedobrze? – Nie. – Nie mogła mu nic powiedzieć, nawet jeśli bardzo chciała się komuś zwierzyć. – Prześlę ci tekst na początku przyszłego tygodnia. Mówiłam o piątku, bo wolałam podejść do tego realnie. – Powiedz, co się dzieje? – powtórzył Marcelo jeszcze łagodniejszym tonem. – Wyglądasz na zmęczoną. – Nie czuję się zbyt dobrze. – Ellen aż się skrzywiła w myślach. „Wyglądasz na zmęczoną” stanowiło tak naprawdę bardziej uprzejmą wersję tekstu: „Wyglądasz okropnie”. – Jesteś chora? – Dzisiaj w nocy wymiotowałam – rzuciła, a potem patrzyła tylko, jak oczy

Marcelo na ułamek sekundy rozszerza zdumienie. Wymioty z pewnością nie są zbyt seksowne, więc teraz poczuła się jak kompletna wariatka. Robiła i mówiła niewłaściwe rzeczy, była wyczerpana i roztrzęsiona. – Chyba powinnam po prostu wrócić do domu. Naprawdę kiepsko się czuję. – Oczywiście, nie ma sprawy. – Marcelo pokiwał głową i okrążył biurko, żeby do niej podejść. – Jeśli jesteś chora, powinnaś jechać do domu. Dbaj o siebie. – Jasne, dzięki. – Ruszyła w stronę drzwi, dziwnie oszołomiona. Zaczęła się pocić, w głowie się jej zakręciło. Rano nie zdążyła zjeść śniadania i nawet Connie popatrzyła na nią wtedy z niepokojem. Chwilę później ogarnęła ja ciemność.

Rozdział 35 – Niespodzianka, wróciłam! – zawołała Ellen od progu, zdejmując płaszcz. W salonie panowała cisza, zimowe słońce wlewało się przez okna. Właśnie ten widok przywołał ją do rzeczywistości po omdleniu w gabinecie Marcelo. Oczywiście zrzuciła wszystko na swoją tajemniczą chorobę, kiedy wreszcie odzyskała przytomność w jego ramionach, z twarzą tak blisko jego twarzy, że mogliby się pocałować. A może tylko sobie wyobraziła ten fragment. – Mamusiu! – Will wybiegł z jadalni, tupiąc gumowymi podeszwami tenisówek o sosnowy parkiet. – Kochanie! – Ellen wypuściła z rąk płaszcz, żeby chwycić synka w objęcia i mocno go uścisnąć. Connie też wyszła z kuchni z zadowoloną miną. Była ubrana na weekendowy wypad do uniwersyteckiego kampusu w strój godny rodowitej mieszkanki Pensylwanii: szare spodnie ze stretchem i niebieską bluzę drużyny Nittany Lions. – Cześć, El. Drogi bardzo oblodzone? – Nie. Dzięki, że odśnieżyłaś chodnik. – Nie ma sprawy. Will mi pomagał. – To wspaniale, słoneczko. – Ellen postawiła Willa z powrotem na podłodze, a synek natychmiast ruszył przed siebie biegiem. W drodze powrotnej Ellen zadzwoniła do Connie, by uprzedzić ją, że zrobiła sobie wolne, chociaż nie zająknęła się nawet słowem o tym, że zemdlała. – Nie było dzisiaj przedszkola, co? – Nie, mamusiu. Przeczytaliśmy cztery książeczki! – Will uniósł cztery paluszki, a Ellen rozpromieniła się w uśmiechu. – To wspaniale! W tym momencie wtrąciła się Connie: – Nie wiem, dlaczego mieli dzisiaj zamknięte. To normalnie oszustwo, za te pieniądze, które im płacisz. – Nic się nie stało. – Ellen uśmiechnęła się do synka, ująwszy w dłonie jego rozgrzaną główkę. – Każdy potrzebuje trochę zabawy, prawda, kochanie? – Zabawa! – Will zaczął podskakiwać do góry, a Ellen wybuchnęła śmiechem. – Może pozjeżdżamy na saneczkach? To będzie dobra zabawa? – Tak! – krzyknął Will, podskakując jak szalony. – Świetny pomysł. – Connie sięgnęła po swoją kurtkę, torbę i torebkę. – Dzięki Bogu już piątek, co? – Dokładnie. – Ellen uśmiechnęła się, zadowolona, że może dać opiekunce trochę wolnego po tym, gdy ostatnio ją wykorzystywała. – Z kim gramy w ten weekend?

– Z nikim, kto byłby tak dobry, jak my. – Więc wygramy? – Oczywiście. Może nawet Mark będzie zaczynał. – Connie uśmiechnęła się szeroko. – Do boju, Lions! – Ellen uniosła pięść do góry, a Will natychmiast poszedł w jej ślady, nadal podskakując z podekscytowania. Ellen pogładziła jego jedwabiste loki i wreszcie poczuła się lepiej. – Will, powiedz Connie do widzenia i podziękuj. – Do widzenia, mamusiu! – zawołał Will, obejmując opiekunkę za nogi, a Ellen aż się wzdrygnęła. – Do zobaczyska. – Connie pochyliła się i uścisnęła chłopca. – Oczyska – odpowiedział Will z twarzą ukrytą w jej kurtce. Ellen otworzyła przed nią drzwi, a kiedy Connie wyszła, machając im wesoło ręką na pożegnanie, czym prędzej je zamknęła i odwróciła się z uśmiechem w stronę synka. – I jak kolego, jadłeś już obiad? – Nie. – Ja też nie, więc może przekąsimy coś razem, a potem wybierzemy się na sanki? – Sanki! – Jeszcze nie teraz. – Ellen spojrzała na stół w jadalni, usłany kredkami i kolorowankami. – Idź pozbierać kredki, a ja w tym czasie przygotuję coś do jedzenia, dobrze? – Dobrze, mamusiu! – Will wpadł do jadalni, a potem popędził do kuchni, skąd po chwili dobiegł ją zgrzyt taboretu przeciąganego w stronę kuchennego blatu. Oreo Figaro zeskoczył z kanapy ze swoim charakterystycznym miauknięciem, więc Ellen pochyliła się, żeby pogłaskać go na powitanie, kiedy nagle poczuła wibrowanie komórki przyczepionej do paska. Wyjęła aparat z etui i spojrzała na ekran, gdzie czerwona gwiazdka symbolizowała nadejście nowego e-maila. Przeszła do skrzynki odbiorczej. Wiadomość była od twinzmom373, czyli Cheryl Martin. Ellen poczuła ucisk w piersi, jednak otworzyła e-mail i zaczęła czytać: Ellen, Napisałam do Amy w twojej sprawie i podałam jej twój adres e-mail. Dam ci znać, jeśli się do mnie odezwie, ale na twoim miejscu nie liczyłabym na wiele. Mam nadzieję, że twój synek szybko wróci do zdrowia. Żałuję, że nie mogę ci bardziej pomóc. Pozdrawiam, Cheryl Ellen przygryzła wargę, wciąż wpatrując się w miniaturowy ekran. Przynajmniej Cheryl skontaktowała się z Amy. Skoro e-mail nie wrócił, to znaczy że to konto pocztowe nadal istniało. Mogła już tylko modlić się o powodzenie całej operacji,

ale na razie wróciła do punktu wyjścia, do Przed i Po. Albo mężczyzna z plaży był porywaczem, albo nie. Dwie możliwości. Tak lub nie. – Mamusiu, skończyłem! – zawołał z jadalni Will. Klęczał na taborecie, próbując utrzymać w objęciach stos kredek, które wypadały mu na wszystkie strony. Oreo Figaro zabrał się do obgryzania sjeny palonej. – Kochanie, pomogę ci. – Ellen wstała, chowając przy okazji telefon. W trakcie lunchu próbowała zapomnieć o dręczących ją wątpliwościach, ale te wciąż powracały, nawet kiedy wkładała Willowi zimowy kombinezon, a potem schodziła do piwnicy po saneczki z pomarańczowego plastiku. Włożyła płaszcz i ujęła synka za rączkę, a w drugą wzięła sznurek od sanek, po czym wyszła prosto w słońce, wciągając w płuca świeże, lodowate powietrze. – Mamusiu, zimno! – Will wydmuchiwał maleńkie kłęby pary. – Zobacz, twój oddech wygląda jak para z komina pociągu. Jesteś parowóz Tomek. Will zachichotał. – Puf, puf! – Ruszamy! – Ellen rozejrzała się po ulicy pokrytej warstwą miękkiego śniegu, który otulał dachy domów, wypełniał rynny i znaczył stopnie ganków. Domy, w większości zbudowane z kamienia lub desek, stały blisko siebie, niektóre miały wręcz wspólne podjazdy, niczym świeżo odśnieżone litery Y. W Narberth czas się zatrzymał, a sąsiedzi troszczyli się o siebie nawzajem. I właśnie kiedy schodzili po stopniach ganku, Ellen coś sobie uświadomiła. Jej sąsiedzi też musieli znaleźć w swoich skrzynkach pocztowych ulotki ze zdjęciem Timothy’ego Bravermana. Mogli zauważyć, jak bardzo chłopiec przypomina Willa, a przecież wszyscy wiedzieli, że Will jest adoptowany. Wszyscy czytali jej artykuły, a kiedy Will wreszcie wydobrzał, urządziła nawet specjalne przyjęcie powitalne dla niego, na które zaprosiła znajomych. Dawniej cieszyła się, że Narberth to taka zżyta społeczność, ale to było Przed. Po ją przerażało. Mocniej ścisnęła rączkę Willa. – Au, mamusiu, nie tak mocno. – Synek popatrzył na nią ze zdumieniem. W niebieskiej puchowej kurtce i grubych spodniach, które krępowały mu ruchy, wyglądał zupełnie jak mały ciasteczkowy ludzik. – Przepraszam. – Wstrząśnięta Ellen rozluźniła palce, po czym rozejrzała się wokół. Bała się, że mogliby się natknąć na któregoś z sąsiadów. Dwa domy dalej stara pani Knox odgarniała śnieg z chodnika przed swoimi drzwiami, a na końcu ulicy dwie niepracujące mamy, Elena Goldblum i Barbara Capozzi, plotkowały ze sobą, podczas gdy ich pociechy bawiły się w śniegu. Każda z nich mogła widzieć to zdjęcie, zwłaszcza te mamy. Ellen zamarła w pół kroku. – Mamusiu, idziemy? – zapytał Will. – Po prostu oglądam sobie naszą ulicę. Jest taka piękna w tym śniegu, prawda? – Chodź! – Will pociągnął ją za rękę, ale Ellen wybiegła już myślami naprzód.

Zawsze zjeżdżali z górki w Shortridge Park kilka ulic dalej, ale park będzie teraz pewnie pełen kolegów Willa, ich matek i może nawet paru niepracujących ojców, takich jak Domenico Vargas, który zwykle przynosił ze sobą staromodny termos ekwadorskiej kawy. Każde z nich mogło widzieć zdjęcie. – Will, wiesz co? – Ellen przykucnęła na wysokości wzroku synka i przytrzymała go za ramię. Jego okrągła buzia była taka śliczna – błękitne oczy osłonięte jasną grzywką delikatnych loczków, zadarty nosek, szeroki uśmiech – otoczone ściągniętym sznurkami kapturem. – Co powiesz na to, żebyśmy dzisiaj wybrali się w nowe miejsce? – A gdzie? – Will zmarszczył brwi. – Na przykład do Valley Forge. W dzieciństwie zawsze tam zjeżdżałam z górki. Mówiłam ci o tym? Naprawdę supermiejsce. – A Brett też tam będzie? – zapytał Will, wydymając dolną wargę. – Nie, ale potem opowiemy mu, jak tam fajnie. Dobrze zrobić czasem coś dla odmiany, więc może my też spróbujemy? – Nie chcę. – Spróbujmy. Na pewno będziemy się świetnie bawić. – Ellen się wyprostowała, wzięła synka za rękę i ruszyła w stronę auta, zanim mały zdążył zareagować. Wyjęła kluczyki z kieszeni, odblokowała centralny zamek i otworzyła tylne drzwi, po czym zapięła synka w foteliku i ucałowała go w zimny nosek. – To będzie superprzygoda. Will niepewnie pokiwał głową. – Nie pożegnaliśmy się z Oreo Figaro. – Na pewno nie będzie się gniewał. – Ellen zamknęła drzwi, schowała sanki do bagażnika i właśnie zmierzała do drzwiczek od strony kierowcy, kiedy nagle obok niej wyrosła jak spod ziemi pani Knox w swojej czarnej kurtce. – Wiem, co knujesz! – zaczęła trajkotać, wskazując na nią palcem w czerwonej rękawiczce. – Zrobiłaś sobie wagary! – Przejrzała mnie pani. – Ellen otworzyła drzwi auta i wsunęła się za kierownicę. – Dorośli też mają prawo nacieszyć się śniegiem. Musimy pędzić! – Dlaczego bierzecie auto do Shortridge? Przecież to tuż za rogiem. – Do zobaczenia! – Zatrzasnęła drzwiczki i uruchomiła silnik, po czym wycofała auto z podjazdu i pomachała po raz ostatni zawiedzionej pani Knox. – Mamusiu? – odezwał się z tylnego siedzenia Will. – Co takiego? – Connie nie lubi pani Knox. – Naprawdę? – Ellen poprawiła wsteczne lusterko, żeby widzieć synka, który w tym swoim grubym kombinezonie wyglądał na kompletnie unieruchomionego. – Dlaczego? – Connie mówi, że pani Knox to ploćkara.

– Co takiego? – Ellen ruszyła ulicą. – Chyba plotkara? – Tak! – Will zachichotał. Ellen wcisnęła pedał gazu, z całej siły.

Rozdział 36 Godzinę później Ellen wciąż krążyła po Valley Forge Park, próbując odnaleźć górkę, którą pamiętała z dzieciństwa. Kilka ulic wcześniej sprawdziła swoją komórkę, ale Amy Martin nadal nie napisała. Droga wiła się między otulonymi śniegiem domami i rzędami czarnych dział, obok obozowiska George’a Washingtona z czasów wojny o niepodległość, ale Ellen zrezygnowała ze wskazywania historycznych miejsc coraz bardziej niezadowolonemu trzylatkowi wiercącemu się w swoim foteliku. – Gorąco mi. To przez kurtkę. – Will szarpnął za zamek błyskawiczny, podczas gdy Ellen skręciła w prawo, a potem w lewo, by wreszcie dotrzeć do zatłoczonego parkingu. – Jesteśmy na miejscu! – Hura! – Będzie super! – Wjechała na parking i znalazła wolne miejsce tuż obok vana, z którego właśnie wylewała się grupka nastoletnich chłopców. Najwyższy z nich odpiął elastyczne linki do skoków bungee, którymi do bagażnika na dachu był przymocowany drewniany tobogan. – Ale duży chłopiec! – Will wyciągnął szyję. – Rzeczywiście duży. – Ellen wyłączyła silnik, a tymczasem nastolatek oparł sobie tobogan na głowie i zaczął nim balansować. Jego koledzy zaczęli głośno wiwatować, kiedy drewniana deska przechyliła się w przód niczym gigantyczna huśtawka. – Zaraz to upuści! Uważaj! – Will zapiszczał z radości. – Mamusiu, co on ma na głowie? – To się nazywa tobogan. Coś takiego, jak nasze sanki. – Ellen włożyła rękawiczki i wsunęła na nos okulary przeciwsłoneczne. – Zjeżdża się na tym w dół. – A dlaczego ten chłopiec nie ma sanek? – Pewnie woli zjeżdżać na toboganie. – A dlaczego my go nie mamy? – Może któregoś dnia go sobie sprawimy, jeśli będziesz chciał. A teraz do dzieła. – Wysiadła, okrążyła auto i uwolniła synka z fotelika. Will wyciągnął do niej rączki, a kiedy wzięła go na ręce, objął ją ramionami za szyję. – Kocham cię, mamusiu. – Ja też cię kocham, słonko. – Postawiła synka na ziemi i wzięła go za rączkę, po czym przeszła do tyłu i wyjęła sanki z bagażnika. Od strony pagórka po drugiej stronie szosy dobiegały śmiechy i okrzyki, niosąc się daleko w mroźnym, rześkim

powietrzu. Ellen i Will ruszyli przez odśnieżony parking, grube kryształki soli chrzęściły pod podeszwami ich butów. Chłopcy z vana dawno ich wyprzedzili, ale na chodniku po drugiej stronie nadal kłębiły się takie tłumy, że Ellen nie widziała pagórka. – Ale tu fajnie, prawda, Will? – Przeszła z synkiem przez ulicę, trzymając go za rękę. – Strasznie dużo ludzi! – To dlatego, że wszyscy wiedzą, jakie to świetne miejsce do zjeżdżania. – Ellen popatrzyła ponad głowami ludzi na wspaniałą panoramę przyprószonych śniegiem iglaków, kamiennych domów i stadnin otaczających park. Bezchmurne niebo miało barwę błękitu, a widoczne w oddali słońce odcień bladego złota. – Ładnie tutaj, prawda? – Bardzo ładnie – przytaknął zgodnie Will, ale Ellen uświadomiła sobie, że z powodu tłoczących się przed nim dzieci synek niczego nie widzi, więc wzięła go na ręce. – I jak? Lepiej? – Ojej, ale ślicznie! – Ruszamy! – Ciągnąc sanki za sznurek Ellen zaczęła się przeciskać przez tłum. Zauważyła, że większość dzieciaków jest starsza, niż się spodziewała, uczniowie ze szkół średnich, a może nawet studenci college’u w bluzach z logo Villanova University. Jakoś udało się jednak przecisnąć na sam początek i popatrzeć na wzgórze. Z trudem opanowała okrzyk przerażenia. Stok był bardziej stromy, niż zapamiętała, a może to inne wzgórze. Przypominało raczej trasę zjazdową dla bardziej zaawansowanych narciarzy, a rzesze zjeżdżających ubiły śnieg tak, że teraz skrzyła się na nim warstewka lodu. – Ojej, mamo! – wykrzyknął zdumiony Will. – Ale to wielkie! – Ja myślę. – Ellen popatrzyła z niepokojem na nastolatków zjeżdżających z góry wśród śmiechów i krzyków na sankach, toboganach i nadmuchiwanych pontonach. Dwa z nich zderzyły się na jednej z muld, tak że ich pasażerowie wypadli i poturlali się w dół zbocza. Wyglądało to naprawdę niebezpiecznie. – Dla nas to chyba za wysoko. – Nie, mamusiu, na pewno damy radę! – Will zaczął się wiercić w jej objęciach. – Nie wydaje mi się. Jakiś snowboardzista przepchnął się obok niej, trącając ją przy tym łokciem, po czym wykrzyknąwszy w biegu przeprosiny, ruszył w dół zbocza. Ellen rozejrzała się po stoku w poszukiwaniu młodszych dzieci, ale nie zauważyła ani jednego. Co za głupota z jej strony. Mogli się tak dobrze bawić w Shortridge, a ona zaciągnęła synka na ten Mount Everest. – Mamusiu, postaw mnie na ziemi! – Dobrze, ale nie puszczaj mojej ręki. Chodź, odsuniemy się z drogi.

Postawiła synka na ziemi i oboje usunęli się na bok. Na skraju stoku pagórek wcale nie robił się mniej stromy, ale z pewnością był mniej zatłoczony. Ostry wiatr szczypał ją w policzki, palce u stóp miała przemarznięte. Popatrzyła w stronę linii iglaków, za którą ciągnęło się łagodniejsze i nie tak uczęszczane zbocze. – Zaczekaj, chyba zauważyłam miejsce odpowiedniejsze dla nas. – Dlaczego nie możemy zjeżdżać tutaj? – Bo tam jest fajniej. Trzymaj mnie za rękę. Will zignorował jej polecenie i popędził przed siebie oblodzonym brzegiem trasy. – Will, stój! – krzyknęła Ellen i w ostatniej chwili chwyciła synka za kombinezon. – Nie biegaj! To niebezpieczne! – Mamusiu, ja mogę sam! Obiecałaś! Mogę sam! – Nie, zjedziemy tam dalej, więc bądź cierpliwy! – Jestem cierpliwy! – zawołał Will, na co grupka nastolatków wybuchnęła śmiechem. Will popatrzył na nich urażony, a Ellen zrobiło się go szkoda. – Chodź, kochanie. – Wzięła synka za rękę, po czym oboje ruszyli z wysiłkiem, ciągnąc za sobą sanki w stronę drugiego pagórka, na którego szczycie wreszcie stanęli, żeby w milczeniu przyjrzeć się rozciągającej się przed nimi panoramie. Zbocze było mniej strome, ale nie stanowiło też oślej łączki dla maluchów, jak Shortridge. – Mamo, jedźmy! – Dobrze, zjadę z tobą. – Nie! Ja chcę sam! – Nie tutaj, kolego. – Dlaczego? – Lepiej będzie, jeśli zjadę razem z tobą. – Siadając na sankach, skrzyżowała nogi, podłożyła sobie poły płaszcza pod pupę, po czym zsunęła okulary przeciwsłoneczne na włosy, podczas gdy Will mościł się jej na kolanach. Otoczyła synka ramionami jak pasem bezpieczeństwa, przygotowując się do zjazdu po omiatanym wiatrem stoku. – Damy radę. – Jedź, mamo, jedź! Jak on! – Will wpatrywał się w kolejnego snowboardzistę w śmiesznej czerwonej czapce, który właśnie szykował się do zjazdu. – Trzymaj mnie za ręce, najmocniej jak potrafisz. I nie wystawiaj nóg. – Ellen zacisnęła zęby i kilka razy odepchnęła się stopami, żeby wprawić sanki w ruch. – Do biegu, gotowi, start! – Jupi! – zapiszczał Will. Ellen też zaczęła krzyczeć, tuląc do siebie synka tak mocno, jak tylko była w stanie, bo nagle sanki zaczęły wirować dookoła własnej osi. Mogła już tylko krzyczeć i z całych sił trzymać Willa w objęciach, bez żadnej kontroli nad sankami, podczas gdy świat, niebo, drzewa i ludzie wirowali wokół nich w śnieżnej zamieci. Modliła się, żeby ta piekielna przejażdżka się skończyła.

Wreszcie sanki zaczęły zwalniać, kiedy nagle i oni, i snowboardzista natrafili na jakiś wybój i wywrócili się na ziemię, po czym poturlali się bezładnie w dół zbocza. – Nie! – krzyknęła Ellen na widok Willa przesuwającego się obok niej na plecach, a kiedy wreszcie udało się jej zatrzymać, czym prędzej zerwała się na równe nogi i popędziła za synkiem po stoku. – Will! – krzyczała, nie zwalniając kroku. Dogoniła synka i upadła na ziemię tuż koło niego, ale malec śmiał się tak głośno, że nie mógł złapać tchu, leżąc przy tym na śniegu z szeroko rozrzuconymi ramionami i nogami niczym rozgwiazda na dnie morza. – Super, stary! – Snowboardzista klasnął w dłonie osłonięte rękawiczkami, a Will aż zapiszczał z dumy. – Mamusiu, chcę zjechać jeszcze raz! O mało nie rozpłakała się ze śmiechu, na co snowboardzista popatrzył na nią podejrzliwie spod swojej fikuśnej czapki. – Kobieto, musisz trochę wyluzować – powiedział. – Powaga.

Rozdział 37 Ellen przedzierała się przez śnieg na szczycie wzgórza, niosąc na rękach Willa, który płakał i krzyczał co sił w płucach. Mijająca ich młodzież z trudem ukrywała uśmiechy, jakaś nastolatka zasłoniła uszy dłońmi w rękawiczkach z jednym palcem, inna popatrzyła w ich stronę ze złością, ale Ellen dawno temu przestała się wstydzić podobnych wybuchów złości swojego malucha. Teraz była w takich momentach z siebie dumna, bo wybuch złości dziecka znaczył, że mama powiedziała „nie” w jakiejś ważnej kwestii. – Chcę zjechać… jeszcze raz! – łkał Will. Łzy spływały mu po policzkach, z nosa ciekła wydzielina. – Jeszcze raz! – Will, kochanie, spróbuj się uspokoić. – Ellen huczało w głowie od tych krzyków, zwłaszcza że na stoku aż roiło się od nastolatków, których piski i śmiechy tylko zwiększały ogólny harmider. W pewnym momencie musiała uskoczyć na bok, żeby uniknąć zderzenia z dwójką przepychających się nastolatków, i przypadkiem wypuściła z ręki sznurek sanek. – Mamusiu, proszę cię! Ja chcę… zjechać! – O, nie! – krzyknęła Ellen, okręcając się na pięcie, ale zanim zdążyła złapać sznurek, sanki zaczęły zsuwać się w dół zbocza. Nie mogła nic zrobić. Powinni już wracać do domu na popołudniową drzemkę. – Potrafię… sam! – zawodził Will. – Proszę cię, kochanie, uspokój się. Wszystko będzie dobrze. – Wreszcie dotarli do auta. Ellen zapięła synka w jego foteliku, po czym wskoczyła za kierownicę i wycofała samochód z parkingu do wtóru szlochów Willa, od których aż dzwoniło jej w uszach. – Potrafię… mamusiu! Chcę zjechać jeszcze raz! – Nie możemy, kochanie. To zbyt niebezpieczne. – Jeszcze raz, jeszcze raz! Ellen wyjechała z parku i zaczęła szukać drogi powrotnej do miasta. Na ulicach panował spory ruch, bo w ten piątek godziny szczytu rozpoczęły się wcześniej z powodu śniegu. Zwolniła na skrzyżowaniu, próbując wyczytać coś z drogowskazów, które tylko myliły. Drogi 202 i 411 były tak blisko siebie, a kierowcy za jej plecami wyrażali już swoje zniecierpliwienie trąbieniem klaksonów. – Chcę zjechać… jeszcze raz! – rozpaczał Will. – Zjechaliśmy tylko raz! – Pojedziemy teraz do domu, przygotuję gorącą czekoladę. Co ty na to? Przecież uwielbiasz czekoladę.

– Proszę cię… mamusiu, proszę, jeszcze raz! – Kiedy będziesz większy – odparła Ellen, ale ledwie wypowiedziała te słowa, zdała sobie sprawę, jak wielki błąd popełniła. – Jestem duży! – zawył Will, a Ellen nawet nie próbowała go uciszać. Wiedziała, że to wynik rozczarowania i zmęczenia, tego dziecięcego koktajlu Mołotowa. Skręciła w lewo, wypatrując zjazdu na autostradę, kiedy nagle usłyszała ryk syreny. – To samochód strażacki, mamusiu? – Will przestał łkać, uszczęśliwiony taką ewentualnością. Ellen zerknęła we wsteczne lusterko. Tuż za nią jechał radiowóz policji stanowej, mrugając długimi światłami. Przestraszona, przez chwilę wpatrywała się w niego w zdumieniu. Wcześniej w ogóle go nie zauważyła. – Super – mruknęła pod nosem. – A co, mamusiu? – To radiowóz policyjny. – Nie miała pojęcia, jakie wykroczenie popełniła. Jechała przecież z dozwoloną prędkością. Głowa znowu zaczęła pulsować jej bólem. Zaczekała, aż korek przed nią trochę się rozluźni, a potem zjechała na pobocze, z radiowozem tuż za nią. – Co się stało, mamusiu? – zapytał Will, pociągając nosem. – Nie wiem, na pewno wszystko jest w porządku. – Po co tak hałasują? – Żebyśmy wiedzieli, że tam są. – A po co tam są? Jęknęła w duchu. – Może za szybko jechałam. Zaraz się dowiemy. – Dlaczego jechałaś za szybko? – Po prostu odpoczywaj, kochanie, i niczym się nie przejmuj. – Ellen zaczekała, aż z radiowozu wysiadł wysoki policjant i podszedł do auta od jej strony, ściskając w dłoni niewielką podkładkę, po czym opuściła okno, przez które natychmiast wpadł powiew mroźnego powietrza. – Tak, panie władzo? – Poproszę prawo jazdy i dowód rejestracyjny. – O, nie. – Ellen uświadomiła sobie, że nie ma ani jednego, ani drugiego, ponieważ nie zabrała ze sobą torebki. Przed zmianą planów wybierała się przecież tylko do Shortridge. Zdjęła okulary przeciwsłoneczne i potarła oczy. – To nie jest mój najlepszy dzień. Zostawiłam dokumenty w domu. Policjant zmarszczył brwi. Był młody i miał jasne oczy błyskające spod szerokiego ronda zsuniętego na czoło policyjnego kapelusza. – Nie ma pani żadnego dokumentu identyfikacyjnego przy sobie? – Przykro mi, nie. Wszystko zostawiłam w domu, przysięgam. Co zrobiłam nie tak?

– Zignorowała pani znak stop. – Przepraszam, nie zauważyłam. Szukałam drogowskazu w kierunku Filadelfii. – Co zrobiłaś, mamusiu? – zawołał Will. Policjant pochylił się w stronę tylnego okna i zmierzył go uważnym spojrzeniem. W Ellen uderzyła fala paniki. A jeśli policja stanowa prowadzi rejestr zaginionych i uprowadzonych dzieci? Albo Timothy Braverman trafił na listę tych poszukiwanych szczególnie intensywnie? Albo policja też dostała te białe ulotki ze zdjęciem? A jeśli ten młody człowiek rozpozna, że Will to Timothy? Nie miała pojęcia, czy te wszystkie pytania są przejawem jej paranoi, czy nie, ale i tak nie mogła powstrzymać ich natłoku. – Fajny dzieciak – zauważył policjant poważnym tonem. – Dziękuję. – Ellen zacisnęła mocniej palce na kierownicy, a serce zaczęło walić jej jak młotem. – Nie wygląda na uszczęśliwionego – dodał policjant, z każdym słowem wydmuchując w mroźne powietrze obłoczek pary. Nie odrywał przy tym wzroku od Willa, a Ellen próbowała opanować przerażenie. Zachowywała się jak przestępca, choć przecież nie zrobiła nic złego. – Jest po prostu zmęczony. – Nie jestem zmęczony mamusiuuuu! – zawył Will. – Mój siostrzeniec też urządza takie awantury. – Policjant wreszcie się uśmiechnął. – W porządku, proszę pani, ma pani szczęście. Odpuszczę pani brak prawa jazdy, ale proszę nie robić tego więcej, jasne? – Oczywiście, dziękuję – powiedziała Ellen lekko drżącym głosem. – Podczas jazdy patrzymy na drogę i żadnych rozmów przez komórkę. – Tak jest, obiecuję. Dziękuję. – Do widzenia, proszę uważać podczas włączania się do ruchu. – Policjant zawrócił w stronę radiowozu. Ellen zamknęła okno, a kiedy radiowóz włączył się do ruchu, odetchnęła z ulgą, po czym zerknęła we wsteczne lusterko. Will zaczął zasypiać z głową przechyloną na bok, z policzkami lśniącymi od łez, które przypominały ślady po przejściu ślimaków. Wypatrzyła lukę w rzędzie aut na autostradzie i włączyła się do ruchu. Czoło miała wilgotne od potu, ale serce przestało wreszcie walić jak oszalałe. Miała wielką ochotę sprawdzić swoją komórkę, ale gdzieś w głębi ducha wiedziała, że w najbliższym czasie nie ma się co spodziewać wiadomości od Amy Martin. Głowa pękała jej z bólu. Znowu zatęskniła za swoją mamą. Musiała z kimś porozmawiać o Timothym Bravermanie, a matka na pewno by wiedziała, co zrobić w takiej sytuacji i co o tym wszystkim sądzić. Czuła się tak, jakby zaczęła tracić kontrolę nad własnym życiem. Zemdlała w redakcji. Zawaliła termin oddania artykułu. Jeśli nie weźmie się w garść, może

stracić pracę, na którą Sarah już ostrzy sobie zęby. Musi zachować zimną krew, jeśli chce wygrać. Ruch na drodze wreszcie się zmniejszył, więc mogła przyspieszyć. Właśnie przyszło jej do głowy, dokąd jeszcze może pojechać.

Rozdział 38 – Cześć, tato – powiedziała Ellen, zamykając drzwi wejściowe. – Dziadziuś! – Will natychmiast wyciągnął ręce w stronę dziadka, odzyskawszy już siły dzięki solidnej drzemce w aucie. Z powodu korków dotarcie do West Chester zajęło im ponad godzinę. – Mój wnusio!!! – Twarz ojca natychmiast się rozpromieniła, a w jego przysłoniętych opadającymi powiekami oczach błysnęło ożywienie. – Co za miła niespodzianka! Chodź do mnie, mały! – Wyciągnął ręce do Willa, który natychmiast rzucił się mu w ramiona i objął go w pasie nogami niczym mała małpka. – Tato, uważaj na kręgosłup – ostrzegła Ellen, chociaż ojciec wyglądał całkiem nieźle, lekko tylko zaczerwieniony. – Żartujesz? Od razu poczułem się lepiej! Strasznie stęskniłem się za moim wnukiem! Will przytulił się do niego mocniej. – Dziadku, zjechałem dziś z ogromnej góry! – Opowiedz mi o tym – powiedział ojciec, przechodząc do salonu. Ellen zdjęła czapkę i płaszcz i odłożyła je na krzesło, a potem rozejrzała się wokół. Zwinięty dywan zostawił jasny kwadrat na parkiecie, wszędzie stały kartony. – Zjechaliśmy tylko raz, bo mama nie pozwoliła mi więcej. – Will podniósł palec wskazujący, podczas gdy dziadek postawił go na podłodze, a następnie rozpiął mu kombinezon, zdjął go i rzucił na bok z rękawami wywróconymi na lewą stronę. – A dlaczego, Willy Billy? – Powiedziała, że ta góra jest za duża. – Ależ ona niedobra! – Ojciec pokazał Ellen język, co przyprawiło Willa o wybuch śmiechu. – Mam nadzieję, że nie zjawiamy się nie w porę. – Ellen wskazała ręką na pudła. – Chyba nie przerwaliśmy ci pakowania? – A skąd. – Ojciec podszedł z Willem do kanapy i usadowił go sobie na kolanach. – Wszystkim zajmuje się Barbara i na dzisiaj już skończyła. – Nie wystawiłeś jeszcze domu na sprzedaż? Nigdzie nie zauważyłam znaku. – Nie, ale to nie powinno zająć dużo czasu. Frank Ferro już mnie o niego pytał. – Ojciec wskazał dłonią na mały karton ustawiony na telewizorze. – W tamtym pudle są rzeczy po twojej mamie, zdjęcia i inne takie. Może będziesz chciała zabrać je do domu. – Jasne, dzięki – odparła Ellen, wytrącona z równowagi na myśl, że to Barbara pakowała rzeczy matki do pudełka.

– Gdzie parowóz Tomek? – zapytał Will, rozglądając się wokół ze zdumieniem. Pudło z zabawkami, które zawsze stało w kącie pokoju, zniknęło. – Mam wszystkie twoje skarby tutaj. – Ojciec wstał, wziął Willa za rączkę i poprowadził go do dużego kartonowego pudła z otwartymi klapami. – Zajrzyj do środka, kowboju. Wszystko tutaj jest. – Moja ciężarówka! – Will natychmiast wyciągnął z pudła czerwony samochód, po czym przyklęknął na podłodze i poruszył w tę i z powrotem zabawką, której plastikowe kółka wydawały przyjemnie turkoczący dźwięk. – Will, pójdę porozmawiać z dziadkiem w kuchni – powiedziała Ellen. – Zaraz wracamy, stary – dodał ojciec, prostując się, po czym poprowadził ją do kuchni, gdzie oparł się o blat i popatrzył na córkę z uśmiechem, skrzyżowawszy ramiona. Był ubrany w jasnożółty golf i spodnie khaki. – Uwielbiam tego dzieciaka. – Wiem. – Jest taki duży! Rośnie jak na drożdżach. – Dokładnie. – Musicie nas częściej odwiedzać, El. Barbara bardzo chce go poznać. – Oczywiście. – Jest mądrzejszy od jej wnuków. One ledwie mówią, a naszemu Willowi buzia się nie zamyka! Ellen się roześmiała, zdziwiona tym, jakie emocje potrafi obudzić w ojcu jej synek. W obecności wnuka ojciec stawał się kompletnie innym człowiekiem, a jej się to bardzo podobało. Ale nie teraz. Przyjechała tu z konkretnego powodu. – Tato, muszę z tobą porozmawiać. – Jasne, nie ma sprawy. Co cię dręczy, mała? – To zabrzmi strasznie dziwnie, więc się przygotuj. – Zniżyła głos, chociaż Will i tak nie mógł ich słyszeć. – A gdybym powiedziała ci, że Will to być może tak naprawdę Timothy Braverman, który został uprowadzony na Florydzie dwa lata temu? – Co takiego? Ojciec popatrzył na nią szeroko rozwartymi oczami, więc opowiedziała mu o wszystkim, poczynając od ulotki ze zdjęciem, poprzez portret pamięciowy porywacza aż po wizyty u Gerry i Cheryl. Will przerwał im dwukrotnie, ale Ellen odesłała go do pudła z zabawkami, wręczywszy mu paczkę chipsów, które zawsze świetnie sprawdzały się jako łapówka. – No i jak, co o tym sądzisz? – zapytała, skończywszy wreszcie swoją opowieść. – Co o tym sądzę? – Ojciec wpatrywał się w nią niepewnie. – Mówisz poważnie? – Oczywiście. – Sądzę, że jesteś dokładnie taka sama, jak twoja matka. – Co masz na myśli? – Ellen poczuła, że w jej sercu zaczyna się tlić iskierka urazy.

– To znaczy, że ciągle się wszystkim zamartwiasz. Za bardzo. – Jak to za bardzo zamartwiam? Ojciec wzruszył ramionami. – Po prostu wymyśliłaś sobie to wszystko. Przecież to kompletne szaleństwo. – Nie jestem szalona, tato. – Ale tak naprawdę nie dysponujesz żadnymi faktami, masz tylko przypuszczenia. – Zmarszczył brwi, a na jego czole pojawiły się głębokie bruzdy. – Założyłaś sobie pewne rzeczy, które mogą być prawdą, ale nie muszą. Jestem zaskoczony, że ty, dziennikarka, robisz coś takiego. Ellen nie słyszała tego określenia od lat. – Co uważasz za przypuszczenia? – Nie da się stwierdzić niczego na pewno z tych głupich ulotek na temat zaginionych dzieci. Sam dostaję je bez przerwy. – Widziałeś tę ostatnią, ze zdjęciem Timothy’ego Bravermana? – Kto u diabła może to wiedzieć? To zwykłe śmieci, od razu je wyrzucam. – Dlaczego? To prawdziwi ludzie, prawdziwe dzieci. – Nie mają nic wspólnego ze mną czy z tobą. Albo z moim wnukiem. Ellen postanowiła spróbować innej argumentacji. – W porządku, pamiętasz to zdjęcie, które ci pokazałam, kiedy ostatnio tu byłam? – Nie. – Powiedziałeś, że to Will. Uznałeś, że to zdjęcie twojego wnuka. Pamiętasz? – Skoro tak mówisz. – Ojciec zmarszczył brwi. – To nie było zdjęcie Willa, tylko Timothy’ego Bravermana. A ty myślałeś, że to Will. – Więc co to było, jakaś sztuczka? – Nie, tato, zastanów się nad tym. Potraktuj tę sprawę serio. – Nie potrafię, to zupełnie niedorzeczne. – Tato. – Ellen dotknęła jego ramienia, okrytego delikatnym kaszmirem, a zaciśnięte usta ojca wreszcie lekko złagodniały. – To żadna sztuczka, a na tym zdjęciu to nie był Will. Tylko Timothy. Są do siebie tak podobni, wręcz identyczni. – No więc dzieciak wygląda jak Will, i co z tego? – Wzruszył ramionami. – To może być jedno i to samo dziecko. – Nie, to niemożliwe. – Ojciec z trudem panował nad rozbawieniem. – Z tych policyjnych portretów pamięciowych nie da się niczego odcyfrować. Wiem, bo ciągle pokazują je w wiadomościach. – Wskazał w stronę drzwi. – Wyglądają zupełnie jak z kolorowanek Willa, które leżą w tamtej komodzie. – Policja zatrudnia profesjonalnego rysownika. Te portrety stanowią dla policjantów narzędzie pracy. – Nie ma mowy, żebyś mogła poznać człowieka na takim portrecie tylko dzięki obrysowaniu jego twarzy na kalce technicznej. – Ojciec popatrzył na Ellen

z uśmiechem zarezerwowanym zazwyczaj dla wariatów, a Ellen przez chwilę poczuła się nawet tak, jakby miał rację. – Adoptowałaś tego małego chłopca – mojego jedynego wnuka – w szpitalu, zgodnie z prawem. Miałaś prawniczkę. – Która popełniła samobójstwo. – I co z tego wynika? Nie umiała odpowiedzieć na to pytanie. – Po prostu bardzo dziwne. Taki zbieg okoliczności. – Phi! – Ojciec zbył ją machnięciem ręki i zachichotał. – Zapomnij o tym, to kompletnie bez sensu. Adoptowałaś chłopca, który bardzo cię kocha. Uratowałaś mu życie. Nikt poza tobą go nie chciał. Nikogo poza tobą przy nim nie było. Ellen poczuła wzruszenie, ale nie o to przecież chodziło. – Tak naprawdę liczy się teraz tylko to, czy to Timothy. – To nie jest Timothy. Po prostu przypomina tamtego chłopca. To nie to samo dziecko. To Will. Jest nasz. – Ojciec urwał na chwilę i popatrzył na córkę z lekkim uśmiechem. – El, posłuchaj. Wnuki Barbary, Joshiego i Jakiego, mogłabyś zamieniać miejscami i nikt nie zauważyłby różnicy. – To bliźnięta? – Nie, ale są do siebie bardzo podobni. Do Willa zresztą też. To tylko mali chłopcy, którzy zawsze wyglądają niemal tak samo. Ellen wybuchnęła śmiechem. I od razu lepiej się poczuła. – No cóż, to szczera prawda. – Ojciec mówił z coraz większym przekonaniem, przysuwając się do córki. – Nikt ci nigdy nie powiedział: „Hej, wyglądasz dokładnie jak jedna moja znajoma”? Nigdy ci się to nie przytrafiło, Elly Belly? – Jasne. – No właśnie. Ja mam tak cały czas. Przypominam, no właśnie, kogo? Jakiegoś przystojnego faceta, może George’a Clooneya. – Uśmiechnął się szeroko. – I z tym właśnie masz teraz do czynienia, z niczym więcej. Więc przestań się tym zadręczać. – Tak myślisz? – Ellen poczuła się odrobinę uspokojona. – Jestem tego pewien. Will przypomina tego Timothy’ego, ale to nie on. Will już zawsze będzie nasz. Nasz. – Ojciec uścisnął ją odrobinę niezgrabnie, roztaczając wokół chmurę przyjemnego aromatu wody kolońskiej, przekonany, że ostatecznie udało się mu zamknąć tę sprawę. – Przekonałeś mnie, tato. – Już taki mój urok, mała. – Znów się uśmiechnął. – Ale to łatwizna, kiedy człowiek wierzy w to, co ma do sprzedania. A ja w to wierzę. Kochanie, uspokój się. Niepotrzebnie się zamartwiasz. Zapomnij o tych bzdurach. Chciała mu wierzyć. Jeśli Will to nie Timothy, będą mogli zapomnieć o całej sprawie i znowu być szczęśliwi. – Spotykasz się z kimś? – Co takiego? – Ellen nie miała pojęcia, dlaczego ojciec tak nagle zmienił temat.

– Masz na myśli randki? – Owszem – przytaknął z uśmiechem. – Nie. – Z nikim od czasu tego, jak mu tam? – Z nikim. – I nie masz nikogo na oku? Ellen natychmiast pomyślała o Marcelo. – Nie bardzo. – Dlaczego nie? – Ojciec zabawnie wydął dolną wargę, próbując ją rozbawić. – Taka laska jak ty? Dlaczego nikogo nie szukasz? Powinnaś spotykać się z ludźmi. Wybrać się na tańce. Zacząć wreszcie żyć. – Jest przecież Will. – Zajmiemy się nim z Barbarą. – Ojciec ujął jej dłoń, a drugą ręką objął ją w pasie i zaczął cicho nucić. – Ruszamy w tany, ja prowadzę. – Dobra, dobra. – Ellen wybuchnęła śmiechem. Szybko przypomniała sobie kroki fokstrota, pozwalała się prowadzić dookoła kuchni ojcu, który śpiewał „Steppin’ out with my baby”, trzymał ją pewnie w ramionach przypominających koło ratunkowe. – Will, choć zobaczyć swojego starego dziadka! – zawołał przez ramię ojciec, a chwilę później mały zjawił się w kuchni. – Ha, mamusiu! – Wpadł na nich, więc chwycili go za ręce i zaczęli się kręcić w trójkę. Ojciec wciąż nucił jakąś melodię, a Will wpatrywał się to w dziadka, to w mamę roziskrzonym wzrokiem. Ellen nie była w stanie śpiewać z powodu ostrego bólu, który czuła gdzieś w głębi serca, bólu tak realnego, że wręcz przyprawiającego o łzy. Po raz kolejny żałowała, że matka nie żyje, że nie może wziąć Willa za rączkę i zatańczyć razem z nimi w kółku, że nie mogą być znowu pełną, szczęśliwą rodziną. Ale to marzenie nie mogło się spełnić, więc Ellen czym prędzej je od siebie odsunęła, a potem popatrzyła na synka poprzez łzy, z sercem wezbranym miłością. On jest nasz.

Rozdział 39 Było już bardzo późno, kiedy Ellen i Will wrócili wreszcie do domu, zjadłszy kolację w klubie ojca. W trakcie posiłku głównym obiektem zainteresowania stał się Will i jego zabawy z serwetką, dzięki czemu przynajmniej na chwilę zdołała zapomnieć o Timothym Bravermanie. Zastanawiała się, czy to Bóg wyznaczył dzieciom taką rolę – pomagania niby dojrzałym ludziom. Przecież to zadaniem dorosłych było opiekowanie się dziećmi, a nie na odwrót. Przeczytała Willowi kilka książeczek i utuliła go do snu, a potem zeszła na dół, żeby posprzątać kuchnię. Na blacie wciąż stało kartonowe pudło z rzeczami matki, a Oreo Figaro siedział obok niego i obwąchiwał je podejrzliwie, to przysuwał, to odsuwał swój czarny nos. Ellen pogładziła pupila po grzbiecie, wyczuwając palcami wypukłości jego kręgosłupa, a potem ze smutkiem popatrzyła na karton. Był taki mały, miał góra kilkanaście centymetrów na kilkanaście centymetrów. Czyżby po mamie zostało tak niewiele? Czy jedną matkę tak łatwo było zamienić na inną? „Wnuki Barbary, Joshiego i Jakiego, mogłabyś zamieniać miejscami i nikt nie zauważyłby różnicy”. Zdjęła pokrywę pudła, płosząc tym Oreo Figaro, który natychmiast zeskoczył z blatu. W pudle znajdowały się zdjęcia w rozmaitych ramkach. Na samej górze leżało kolorowe zdjęcie ze ślubu rodziców, dwadzieścia na dwadzieścia pięć centymetrów. Ellen wyjęła je, próbując opanować burzę emocji. Na zdjęciu rodzice stali razem pod drzewem, ojciec w smokingu, z dumnym uśmiechem posiadacza na twarzy. Uroczy, nieśmiały uśmiech matki to zaledwie półksiężyc na jej delikatnej twarzy, otoczonej krótkimi, ciemnymi włosami, aż sztywnymi od lakieru. Mary Gleeson miała okrągłe oczy, szczupły, zgrabny nosek i tylko metr pięćdziesiąt pięć, tak że zdawała się ustępować wzrostem, osobowością i znaczeniem swojemu potężnemu mężowi. Ellen przejrzała pozostałe fotografie, co zasmuciło ją jeszcze bardziej. Znalazła zdjęcie rodziców w kajaku, z ojcem stojącym w łódce i roześmianą matką, która ze strachu zaciskała ręce na burtach. I kolejne ze ślubu, z ojcem okręcającym matkę na długość wyciągniętego ramienia niczym marionetkę. Odłożyła fotografie. Kiedyś wszystkie były poustawiane w domu, a teraz zostały skazane na wygnanie, razem z tą częścią życia ojca. Ona powinna znaleźć dla nich miejsce w swoim domu. Żadna matka nie zasługuje na zapomnienie, zwłaszcza nie jej. Poszła do kuchni i wyjęła z szafki pod zlewem płyn do okien, a potem zabrała

jeszcze papierowy ręcznik. Wytarła z kurzu pierwsze zdjęcie, po czym zabrała się do czyszczenia pozostałych. Kiedy dotarła już niemal do samego końca, natknęła się na wciśnięty między ramki plik kartek z życzeniami, związanych gumką recepturką. Na samej górze znajdował się karnet z życzeniami z okazji czterdziestej rocznicy ślubu rodziców. Ellen wyjęła wszystkie i zdjęła gumkę. Otworzyła pierwszą z nich, podpisaną po prostu: „Wszystkiego najlepszego, kochanie. Don”. Uśmiechnęła się. To podobne do jej ojca. Nigdy się nie rozpisywał, a matka na pewno była przeszczęśliwa tylko dlatego, że w ogóle dostała tę kartkę na czas. Ellen zaczęła przeglądać resztę kartek, tak pieczołowicie przechowywanych przez matkę, aż wreszcie natknęła się na kopertę. Błękitną kopertę z papeterii matki, w odcieniu niezapominajek, które rosły tuż obok klonu na podwórku ich domu. Od razu zrozumiała, co to jest. Sama dostała od matki taki liścik, napisany tuż przed jej śmiercią. Na kopercie znajdował się napis: „Dla Dona”. Koperta była nadal zaklejona, ale na wszelki wypadek Ellen przesunęła jeszcze palcem wzdłuż klapki. Ojciec nawet jej nie otworzył. Nie mogła tego pojąć. Naprawdę nie przeczytał listu? Nie chciał poznać ostatnich słów swojej żony, napisanych przez nią już po tym, gdy dowiedziała się, że wkrótce umrze? Chociaż szczerze mówiąc, wcale nie była tym zaskoczona. Ostatecznie podważyła paznokciem klapkę i wyjęła list napisany na grubym, ciężkim papierze. U góry znajdował się wytłaczany monogram matki, MEG, wypisany plątaniną zawijasów. Ellen rozłożyła kartkę, a oczy wezbrały jej łzami na widok pisma matki. Mój drogi, Wiem, że zawsze mnie kochałeś, nawet jeśli czasem o tym zapominałeś. Chcę, żebyś pamiętał, że Cię rozumiem i że Ci wybaczam. Na zawsze Twoja, Mary Ellen przeszła z listem do jadalni. Cały dom pogrążony był w ciszy, Oreo Figaro też gdzieś zniknął. Okna przypominały czarne jak atrament zwierciadła, niebo spowijał mrok bezksiężycowej nocy. Przez ułamek sekundy Ellen miała wrażenie, że jest zawieszona w tej całej czerni, oderwana od wszystkiego na tym świecie, nawet od Willa śpiącego na górze. Wciąż trzymając liścik w dłoni, przymknęła oczy. Pod palcami czuła dotyk grubego papieru, który łączył ją z matką poprzez czas i przestrzeń. W tej jednej chwili zrozumiała, co powiedziałaby jej matka na temat Willa i Timothy’ego tym swoim miękkim głosem. Dokładnie to samo, co napisała w swoim pożegnalnym liście do Ellen. Słuchaj swojego serca. I dlatego w tym pogrążonym w mroku pokoju Ellen wreszcie pozwoliła przemówić swojemu sercu, które próbowało jej coś powiedzieć od momentu, kiedy po raz pierwszy ujrzała w poczcie ulotkę ze zdjęciem małego chłopca. Może ojciec

uważał, że to szaleństwo tak się zamartwiać, ale w głębi ducha Ellen wiedziała lepiej. Nie mogła już dłużej udawać, nie mogła spędzić reszty życia, oglądając się bez przerwy za siebie. Nie mogła czuć się jak przestępca, kiedy zatrzymywał ją policjant. Nie mogła ukrywać Willa przed jego kolegami i sąsiadami. Postanowiła więc słuchać swojego serca. Poczynając od tej chwili.

Rozdział 40 Ellen wkroczyła do biura prawnika, pomieszczenia pełnego nagród z brązu, szkła i kryształu, które świetnie nadawałyby się na narzędzie zbrodni, i usiadła na krześle. Poznała Rona Halprena podczas pracy nad serią artykułów o adopcji Willa. Zwróciła się do niego po informacje na temat prawa rodzinnego, a teraz była uszczęśliwiona, że zgodził się z nią tak szybko spotkać. – Dziękuję, że zechciałeś mnie przyjąć w sobotę – powiedziała, na co Ron okrążył swoje zarzucone szpargałami biurko i opadł na skrzypiący fotel. – To nic wielkiego, sobotnie poranki zwykle spędzam w kancelarii – odparł. Miał jasne oczy ukryte za okularami w szylkretowych oprawkach, kędzierzawe siwe włosy i nieporządną siwiejącą brodę do kompletu. Był niewysoki i przysadzisty, toteż w żółtym wełnianym swetrze i grubych dżinsach przypominał misia Paddingtona. – Przepraszam, nie mogę zaproponować kawy. Miałem ją przynieść, ale zapomniałem. – Nic się nie stało. Dziękuję też, że mogłam zabrać ze sobą Willa. – Ellen wskazała na biurko sekretarki za drzwiami, gdzie Will zajadał się figowymi ciasteczkami z automatu, oglądając przy tym „Czarnoksiężnika z Oz” na komputerze. – Wspaniale zobaczyć go w tak dobrym zdrowiu. To wielka odmiana, prawda? – Owszem. – Ellen pochyliła się do przodu. – A więc, jak już wspominałam przez telefon, przyszłam tu do ciebie oficjalnie jako do swojego prawnika i zamierzam zapłacić ci pełną stawkę za to spotkanie. – Nie ma mowy. – Ron się uśmiechnął. – Przedstawiłaś mnie w gazecie niczym Clarence’a Darrowa. Dzięki tym artykułom zyskałem setki nowych klientów. To ja jestem twoim dłużnikiem. – Chcę zapłacić. – Może przejdźmy do rzeczy. – Wskazał dłonią na drzwi. – Słyszę, że strach na wróble śpiewa. Nie mamy zbyt wiele czasu. – Chwileczkę, najpierw muszę o coś spytać. Czy nasza rozmowa jest poufna? – Oczywiście. – Pokiwał głową. – W czym mogę pomóc? Ellen zawahała się na moment. – A jeśli sprawa dotyczy przestępstwa? To nie ja je popełniłam, ale wiem, czy też podejrzewam, że przestępstwo zostało popełnione przez kogoś innego. Nadal będziesz mógł zachować to w tajemnicy? – Owszem. – Więc jeśli opowiem ci o tym przestępstwie, nie będziesz musiał tego zgłosić

policji? – Wręcz przeciwnie, nie miałbym nawet prawa tak postąpić. Ellen spodobał się ten autorytarny ton w jego głosie. – W porządku. Podejrzewam, że Will nazywa się tak naprawdę Timothy Braverman i że został uprowadzony dwa lata temu na Florydzie. – Will? Twój syn, Will? – Tak. Ron uniósł siwiejącą brew. – A więc wspomnianym przestępstwem, o którym mówimy, było porwanie? – Owszem, porywacz ukradł samochód z dzieckiem w środku, a do tego zamordował opiekunkę dziecka. – To zbrodnie z przeszłości, o ile nie uznamy za przestępstwo faktu, że cały czas sprawujesz opiekę nad uprowadzonym dzieckiem, choć nie sądzę, żebyśmy mieli tutaj z czymś takim do czynienia. Adoptowałaś chłopca całkowicie legalnie. – Muszę wiedzieć jedno. Jeśli Will to tak naprawdę Timothy, czy mam do niego jakieś prawa? Czy Bravermanowie, jego biologiczni rodzice, mogą mi go odebrać? Czy będę musiała go oddać, jeśli ci ludzie się o tym dowiedzą albo jeśli jakimś cudem nas odnajdą i się u nas zjawią? Czy dla sądu nie będzie miało znaczenia, że Will mieszkał ze mną przez ostatnie dwa lata? – Ellen miała tyle pytań, że niemal nie nadążała z ich wypowiadaniem. – Że jestem jedyną mamą, jaką zna? Czy to… – Spokojnie, zwolnij. – Prawnik uniósł ręce. – I powiedz, jak się o tym wszystkim dowiedziałaś. Ellen opowiedziała mu całą historię, od samego początku, pokazała dokumenty dotyczące adopcji, portret pamięciowy oraz zdjęcia Willa i Timothy’ego w różnym wieku, które sobie wydrukowała. – A tak przy okazji, mój ojciec uważa, że kompletnie oszalałam. To jedyna osoba poza tobą, której o tym powiedziałam. Ron przyjrzał się uważnie zdjęciom leżącym na jego biurku, a nawet nałożył odrysowany na kalce portret pamięciowy na powiększoną fotografię mężczyzny z plaży. Wreszcie podniósł wzrok i popatrzył na Ellen poważnie zza okularów. – I co o tym sądzisz? – Nie oszalałaś, snujesz jedynie przypuszczenia. – Wpatrywał się w nią spokojnie. – Portret pamięciowy to element spajający te wszystkie kwestie, nie możesz jednak opierać swojego przekonania, że Will to Timothy Braverman jedynie na porównywaniu tego rysunku ze zdjęciem. To po prostu mało wiarygodny dowód. Dostrzegam pewne podobieństwo, lecz nie mogę mieć pewności, że to ta sama osoba. Ellen próbowała to wszystko ogarnąć, ale emocje wciąż brały nad nią górę. – Nie jestem ekspertem, podobnie zresztą jak ty. Portrety pamięciowe nie mogą służyć w sądzie jako dowód. Każdy z moich pierwszorocznych studentów powie ci,

że takie portrety to jedynie rysunki pozwalające zidentyfikować i ująć podejrzanego. Nie stanowią podstawy do pozytywnej identyfikacji. – Ron pokręcił głową. – Nie dysponujesz wystarczającymi informacjami, żeby uznać, iż Will jest tym porwanym dzieckiem. Dokładnie to samo powiedział jej ojciec, tyle że bez tego prawniczego żargonu. Ron tymczasem mówił dalej: – A teraz, pierwsze pytanie, na które musisz sobie odpowiedzieć, jest takie, czy masz obowiązek udać się na policję ze swoimi podejrzeniami. Odpowiedź brzmi: nie, nie masz. Ellen nawet o tym nie pomyślała. – Prawo nie nakłada na obywateli obowiązku zgłaszania przestępstw opartych jedynie na spekulacjach. – Świetnie. – To nie znaczy, że nie mogłabyś dobrowolnie zgłosić swoich podejrzeń władzom, gdybyś miała takie życzenie. Z pewnością policja dysponuje odciskami palców chłopca, poza tym można by przeprowadzić badania krwi albo testy DNA, żeby ustalić, czy Will to Timothy. – Ron złożył palce razem i popatrzył Ellen prosto w oczy. – Najwyraźniej obawiasz się jednak, że gdybyś poinformowała władze o swoich podejrzeniach i okazałyby się one prawdą, straciłabyś synka. Ellen nie mogła wydusić nawet słowa, zresztą prawnik wcale nie czekał na odpowiedź. – Obawiasz się również, że gdybyś się myliła, przysporzyłabyś Bravermanom bólu i zdenerwowania. W ogóle o nich nie myślała, ale w porządku. – Przyjrzyjmy się więc hipotetycznej sytuacji. Załóżmy na moment, że masz rację i Will to rzeczywiście Timothy. Aż zadrżała, słysząc te słowa wypowiedziane na głos. – Czy to w ogóle możliwe? – Hipotetycznie to całkiem proste, kiedy się nad tym zastanawić. Do przeprowadzenia legalnej adopcji biologiczna matka musi przedstawić jedynie akt urodzenia, a taki dokument łatwo sfałszować. W przeciwieństwie do prawa jazdy czy paszportu nie jest potrzebne nawet zdjęcie. – Ron pogładził brodę. – Poza tym niezbędne są oświadczenia matki i ojca o zrzeczeniu się praw rodzicielskich, co też łatwo podrobić, ta kobieta mogła sobie wymyślić nazwisko domniemanego ojca. Jest mnóstwo takich przypadków, kiedy matka oddaje dziecko do adopcji bez zgody jego ojca. To bardzo częste. Ellen przypomniała sobie szkołę znajdującą się pod adresem, w którym miał stać dom Charlesa Cartmella. Nikt też nie słyszał o Charlsie Cartmellu, bo ten zwyczajnie nie istniał. – Drugie pytanie brzmi: jakie masz prawa, jeśli w ogóle jakiekolwiek? I czy

Bravermanowie mają prawo do tego dziecka? To właśnie martwi cię najbardziej, prawda? – Ron urwał na moment. – Kto dostanie Willa, jeśli masz rację? Ellen poczuła pod powiekami łzy, ale starała się zachować spokój. – Podniosłaś kwestię niezwykle interesującą w świetle prawa Pensylwanii, której osoby niezwiązane z naszą branżą często nie rozumieją. Chodzi o kwestię różnicy pomiędzy adopcją a sprawowaniem nad małoletnim opieki. Ellen nie była już w stanie znieść tego napięcia. – Po prostu powiedz mi, czy w takiej sytuacji mogłabym zatrzymać Willa, czy musiałabym go oddać Bravermanom? – Musiałabyś oddać go Bravermanom, co do tego nie ma najmniejszych wątpliwości. Zszokowana Ellen zamarła bez słowa. Starała się zachować kontrolę nad sobą, balansując na cienkiej granicy między szlochem a krzykiem. W sąsiednim pomieszczeniu Will wędrował przez bajkową krainę. – Jako biologiczni rodzice dziecka Bravermanowie mają do niego niezaprzeczalne prawo. Oboje żyją, nie zrzekli się też praw rodzicielskich. Jeśli Will został uprowadzony, adopcja była zwyczajnie nieważna. Tak więc w świetle prawa sąd zwróciłby im chłopca. – Will musiałby się przenieść na Florydę? – Tam mieszkają jego rodzice, więc tak. – Miałabym prawo go odwiedzać? – Nie. – Ron pokręcił głową. – Nie miałabyś żadnych praw. Bravermanowie mogliby na to pozwolić, być może po prostu po to, żeby odzwyczaić go od ciebie stopniowo, że się tak wyrażę. Ale żaden sąd nie przyznałby ci prawa do odwiedzin, żaden nie nałożyłby na rodziców biologicznych podobnego obowiązku. – Ale przecież adoptowałam go zgodnie z prawem – niemal krzyknęła Ellen. – To prawda, ale w naszej hipotetycznej sytuacji chłopiec w ogóle nie został oddany do adopcji. – Ron przechylił głowę, znowu składając palce razem. – Jak pewnie pamiętasz, w sądzie przedstawiłaś podpisane oświadczenia o zrzeczeniu się praw rodzicielskich, zgodę ojca i matki na adopcję. To niezbędny wymóg każdego procesu adopcyjnego. Jeśli oświadczenia były sfałszowane, podrobione czy w inny sposób niezgodne z prawem, adopcja jest nieważna, niezależnie od tego, czy o tym wiedziałaś, czy też nie. Ellen wróciła myślami do swoich internetowych poszukiwań, które przeprowadziła poprzedniej nocy w oczekiwaniu na to spotkanie. – Czytałam w sieci o sprawie Kimberley Mays z Florydy, pamiętasz ją? Tuż po urodzeniu dziewczynka została zamieniona w szpitalu z innym dzieckiem. W tamtym wypadku sąd pozwolił jej zostać z rodzicem, z którym łączyła ją uczuciowa więź, zamiast oddać ją pod opiekę rodziców biologicznych. – Znam tę sprawę. Było o niej głośno w całym kraju.

– Nie przyda nam się ten przypadek? Nie możemy wykorzystać podobnej argumentacji? – Nie, ta sprawa ci nie pomoże. – Ron rozłożył dłonie, wnętrzem do góry. – To właśnie próbowałem ci powiedzieć od samego początku. Istnieje zasadnicza różnica pomiędzy adopcją a prawem do sprawowania opieki. W przypadku Mays sąd rozważał kwestię opieki nad dzieckiem, starając się ocenić, co będzie z korzyścią dla niego, i zadecydował, że najlepiej dla dziewczynki będzie, jeśli zostanie ona z ojcem, z którym łączyła ją więź uczuciowa. – Machnął ręką, jakby coś przecinał. – W twoim przypadku mamy jednak do czynienia z adopcją. W takiej sytuacji nie ma znaczenia, co byłoby najlepsze dla dziecka, to jedynie kwestia władzy. Twoja sytuacja wygląda dokładnie tak samo jak sprawy, w których matka sfałszowała zgodę ojca na adopcję. – Co się dzieje w takich przypadkach? – Dziecko wraca do biologicznego ojca. To jego dziecko, a on nie zrzekł się praw do niego w formalny sposób. Ellen zdecydowała się zmienić taktykę. – A gdyby Will miał dziesięć lat albo więcej, czy w takiej sytuacji sąd również zdecydowałby się oddać go biologicznym rodzicom? – Tak. W sensie prawnym upływ czasu nie zatrze faktu, że chłopiec został uprowadzony, nawet jeśli byłaś tego nieświadoma. – Więc nie ma znaczenia, że jestem jedyną matką, jaką mój synek zna? – Ellen nie mogła się z tym pogodzić. – Mój dom jest jedynym, jaki pamięta, podobnie jak jego szkoła, koledzy z klasy, sąsiedzi czy opiekunka. To my stanowimy cały jego świat, a tamci ludzie są dla niego kompletnie obcy. – Tak się składa, że są jego biologicznymi rodzicami. To bardzo interesujący problem. – Wcale nie – odparła Ellen z wyjątkowo nieszczęśliwą miną. – Ojej, momencik. – Ton Rona złagodniał. Teraz prawnik mówił nie jak adwokat, a przyjaciel. – Rozważaliśmy przecież sytuację hipotetyczną. Wróćmy do rzeczywistości. Byłem przy tym, kiedy rozważałaś adopcję. Pamiętasz, jak się poznaliśmy. – Tak. – W tamtym okresie nie istniały żadne przesłanki, by podejrzewać, że z tą adopcją jest coś nie w porządku. I nadal ich nie ma. – A co z dziewczyną, która urodziła dziecko mimo problemów z jajnikami? I z prawniczką, która popełniła samobójstwo? – Każdego dnia kobiety, które teoretycznie nie mogą mieć dzieci, zachodzą w ciążę. Weźmy na przykład moją synową. No i niestety, prawnicy również popełniają samobójstwa. Życie może się tak po prostu przytrafić. Podobnie jak śmierć.

– Ja nie zwariowałam. – Wcale tak nie twierdzę. I wcale tak nie uważam. Po prostu sądzę, że lubisz dzielić włos na czworo, jak mawiała moja matka. Dzięki temu jesteś taką dobrą dziennikarką. A tak przy okazji, to właśnie dlatego adoptowałaś Willa. – Ron pokiwał na nią palcem. – Nie mogłaś przestać o nim myśleć, sama tak mi powiedziałaś. – Pamiętam. – Ellen ze smutkiem pokiwała głową, wpatrując się w ciężki kryształ, którego krawędzie rozszczepiały promień światła niczym na ilustracji w podręczniku do fizyki. – Chcesz poznać moją opinię? – Tak. – Dobrze, w takim razie posłuchaj. Wstrzymała oddech, wiedziała, że nadeszła chwila prawdy. – Zabierz te dokumenty i schowaj je na samym dnie szuflady. – Ron przesunął w jej stronę papiery, zdjęcia i portret pamięciowy po blacie swojego zagraconego biurka. – Adopcja była legalna. Will jest twoim synem. Ciesz się nim i nie zapomnij zaprosić mnie i Louisy na jego ślub. Ellen zebrała dokumenty, żałując, że nie może pójść za tą radą. – Nie mogę. Chcę znać prawdę. – Powiedziałem ci, jak wygląda prawda. Traktujesz własne przypuszczenia jak fakty. – Ale to niewłaściwe. – Ellen walczyła z falą emocji, żeby zachować trzeźwy umysł, a kiedy mówiła o swoich wątpliwościach na głos, wszystko stawało się jasne. – Wiesz, co tak naprawdę czuję? Czuję się tak, jakby mój synek był chory, a wszyscy lekarze powtarzali mi, że nic mu nie jest. Nie chodzi tylko o ciebie, mój ojciec też to robi. Ron milczał. – Ale ja jestem jego matką. Doktor-mama. – Ellen usłyszała pewność we własnym głosie, co zaskoczyło nawet ją samą. – Może to instynkt macierzyński albo intuicja, ale tak właśnie czuję w głębi serca. I wiem lepiej. – Rozumiem. Nie dasz się przekonać. – Nie. – Nikt ci nie wmówi, że jest inaczej. – Dokładnie! – Jesteś o tym przekonana. Masz pewność. – Właśnie! – przytaknęła Ellen, a po twarzy Rona przemknął uśmiech, rozdzielając jego brodę niczym kurtynę. – Potrzebujesz jednak niepodważalnego dowodu, żeby podeprzeć tę swoją pewność. A nie masz żadnego. Rozumiesz, o co mi chodzi? – Tak – powiedziała Ellen. I rzeczywiście rozumiała. Zebrała dokumenty

i zdjęcia, po czym wstała. – Skoro potrzebuję dowodu, to ten dowód zdobędę. Bardzo dziękuję za pomoc. – Nie ma za co. – Ron również wstał, a jego twarz spochmurniała. – Uważaj tylko, czego sobie życzysz. Jeśli znajdziesz dowód, że Will to tak naprawdę Timothy Braverman, będziesz się czuła jeszcze gorzej niż teraz. Będziesz musiała dokonać wyboru, którego nie życzyłbym najgorszemu wrogowi. Wczorajszej nocy Ellen nie myślała o niczym innym, kiedy bezskutecznie próbowała usnąć. – A co ty byś zrobił, gdyby chodziło o twoje dziecko? – Nawet pod groźbą śmierci nikt nie zmusiłby mnie, żebym go oddał. – Jesteś pewien? – Na sto procent. – Odpowiedz mi więc na jeszcze jedno pytanie. Jak można zatrzymać coś, co do nas nie należy? – Ellen powiedziała to na głos, choć aż do tej chwili nie myślała o tym w ten sposób. – Ojej. – Ron aż się wzdrygnął. – Świetne pytanie. – I jak wytłumaczę to Willowi, kiedy już dorośnie? Co mu powiem? Kochałam cię tak bardzo, że zatrzymałam cię przy sobie, chociaż znałam prawdę? To miłość czy może raczej egoizm? – Wyrzucała z siebie pytanie za pytaniem, pozwoliwszy przemówić swojemu sercu. – W tym właśnie problem. Kiedy go adoptowałam, czułam, że należy do mnie, bo inna matka się go wyrzekła. Ale jeśli wcale tak nie było, jeśli Will został jej odebrany siłą, wówczas mój synek nie należy do mnie. Nie tak naprawdę. Ron odwrócił wzrok, podciągając kciukami dżinsy. – I co na to powiesz? – Ellen poczuła pod powiekami piekące łzy, zamrugała jednak pospiesznie, żeby je przegnać. – Jak postąpiłbyś w takiej sytuacji? Ron westchnął. – Masz rację, ale znam odpowiedź na to pytanie. W takich sytuacjach trzeba się odwołać do zdrowego rozsądku. Louisa by mnie zabiła. – No cóż, ja nie mam swojej Louisy. Nikogo rozsądniejszego ode mnie. Jestem tylko ja. I nie mogę o tym zapomnieć. Zamknąć tego z powrotem w butelce. – A próbowałaś? – Ron uśmiechnął się słabo. – Próbuję od momentu, kiedy zobaczyłam to zdjęcie. – W takim razie daj sobie jeszcze trochę czasu. W przyszłym miesiącu albo nawet w przyszłym roku możesz spojrzeć na to wszystko inaczej. Ellen pokręciła głową. Dobrze siebie znała. Z innymi ludźmi miała zawsze problem. – To nie w moim stylu. Kiedy widzę nitkę zwisającą komuś z ubrania, zwyczajnie muszę za nią pociągnąć. Kiedy widzę śmieć na podłodze, podnoszę go. Nie potrafię tak po prostu go ominąć i udawać, że go tam nie ma.

Ron prychnął śmiechem. – To dokładnie taka sama sytuacja, tyle że dziesięć razy gorsza. Milion razy. Będzie mnie dręczyć do końca życia, jeśli tego nie rozwikłam. – W takim razie serdeczne wyrazy współczucia – powiedział łagodnie Ron, popatrzywszy jej prosto w oczy. – Dziękuję. – Ellen zdobyła się na uśmiech, zabrała swoje dokumenty i płaszcz, po czym ruszyła w stronę drzwi. Muzyka z „Czarnoksiężnika z Oz” stawała się coraz głośniejsza. – Lepiej już pójdę. Will nie znosi latających małp. – Nikt ich nie lubi – odparł Ron, uśmiechając się na pożegnanie.

Rozdział 41 Ellen spędziła całe popołudnie z Willem, starając się poświęcić mu jak najwięcej czasu. Wspólnie zbudowali zamek z kolorowych klocków Lego i wycięli mnóstwo figurek w ciastolinie za pomocą foremek do ciasta, a następnie razem przygotowali sobie wegetariańskie burgery na kolację. Will nakrył do stołu, biegając w tę i z powrotem z plastikową butelką ketchupu i talerzykiem pokrojonych pomidorów, a Ellen miała wrażenie, jakby kuchnia z jej przyćmionym światłem, rozgrzanym piekarnikiem i grubym kotem zwiniętym na podłodze w swoim eleganckim futrzanym smokingu stanowiła bezpieczny kokon. – Mam dla ciebie deser niespodziankę – powiedziała Ellen, ale Will zmarszczył brwi i rzucił jej spojrzenie wybrednego smakosza, tak pełne powątpiewania, jak to tylko możliwe w przypadku trzylatka. – Jaki? – Nie mogę ci powiedzieć, bo to niespodzianka. – Dostanę lody? – To lepsze niż lody. Zaczekaj tutaj. – Wstała, zebrała talerze i poszła do kuchni, gdzie odstawiła je do zlewu. Następnie wyjęła deser z lodówki i zaniosła go do jadalni. – Ble, mamo! – Will zmarszczył nos, co było właściwie jedyną możliwą reakcją na widok czegoś, co wyglądało jak miska zielonego plastiku. – Spróbuj. To galaretka w twoim ulubionym kolorze. Ellen spędziła ostatnią noc na przeglądaniu strony Bravermanów, gdzie wyczytała informację, że Timothy uwielbiał galaretkę o smaku limonki. O ile Ellen było wiadomo, Will nigdy wcześniej jej nie jadł, więc należało sprawdzić, czy w ogóle będzie mu smakowała. Podobny test nie był może szczególnie naukowy, ale na taki przyjdzie jeszcze czas. – To szpinak? – Will zmarszczył nos. – Nie, limonka. – Co to limonka? – Coś takiego jak cytryna, tylko lepsze. – Co to cytryna? – Przecież znasz cytrynę. Jest żółta, jak ta woda z lodem, którą kupujemy na basenie. Albo cytrynowe lizaki. – Ellen w końcu dała temu spokój. – Jadłeś kiedyś limonkową galaretkę? Will pokręcił głową, przypatrując się misce podejrzliwie. – Jadłem czerwoną galaretkę. Pychota.

– To była galaretka wiśniowa. – Teraz też zjemy czerwoną? – Nie, przygotowałam zieloną. – Nie możesz zrobić czerwonej? – Posłał jej błagalne spojrzenie swoich błękitnych oczu. Z trudem zdobyła się na uśmiech. – Nie tym razem. Dzisiaj spróbujemy zielonej. Will uklęknął na krześle i wsparty na łokciach pochylił się nad stołem, żeby powąchać zawartość miski. – Dlaczego to nie pachnie? – Spróbuj i powiedz mi, czy ci smakuje. – A ty to lubisz? – Nie wiem, też jej nigdy nie jadłam. – Ellen nie znosiła galaretki o takim smaku, ale nie chciała, żeby synek zawczasu się uprzedzał. – Lubię próbować nowych smaków. – Nie mogła się oprzeć, żeby nie przemycić przy okazji jakiejś dydaktycznej uwagi, ale Will ją zignorował. – Dlaczego to jest płaskie na górze? – Tak się ją właśnie robi. Weź miseczkę i trochę nią potrząśnij. Will posłusznie wykonał jej polecenie i wybuchnął śmiechem. – To się trzęsie! Jak w telewizji! – Świetna zabawa, prawda? Takim jedzeniem można się bawić. – Ellen nałożyła odrobinę galaretki do miseczki i wstrzymała oddech, kiedy synek sięgnął po łyżeczkę, wbił ją w lśniący zielony pagórek, po czym dotknął łyżeczki czubkiem języka. – Spróbuj więcej. – Muszę? – Bardzo cię proszę. Włożył łyżeczkę galaretki do ust i na moment zamarł. – I jak, smakuje ci? – Pychota! – odparł Will z pełną buzią.

Rozdział 42 Ellen spędziła ten wieczór w swoim gabinecie, próbując wymyślić sposób, który pozwoliłby jej ostatecznie ustalić, że Will to Timothy. Kompletne szaleństwo, próbować udowodnić coś, czego obawiała się najbardziej na świecie, ale teraz nie musiała przecież podejmować jeszcze decyzji, co zrobi, kiedy pozna już fakty. Mogła się przecież wszystkiego dowiedzieć, a potem zdecydować, czy zatrzyma Willa czy też, co wydawało się jej zupełnie niewyobrażalne, go odda. To był cały proces, który mogła przechodzić etapami. Na pierwszym z nich chciała po prostu poznać prawdę. A jeśli wszystko pójdzie dobrze i okaże się, że Will to nie Timothy, będzie wreszcie mogła przestać się zadręczać i o wszystkim zapomnieć. Wyciągnęła komórkę z etui i nacisnęła C w szybkim wybieraniu. Connie odebrała niemal natychmiast. – Cześć, El, jak się miewasz? – W porządku, dziękuję. Chciałabym cię prosić o wielką przysługę, Connie. Mam coś ważnego do załatwienia w związku z pracą i muszę wyjechać na kilka dni. – Ellen nienawidziła kłamać, ale nawet Connie nie mogła powiedzieć prawdy. Zbyt wielkie ryzyko. – Będziesz mogła zająć się małym? – Jasne. Dokąd się wybierasz? – W parę miejsc, jeszcze nie jestem pewna. Duża sprawa, więc nic na to nie poradzę, muszę jechać. – Rzadko wyjeżdżała z miasta w związku z pracą, ale miała nadzieję, że uda się jej przekonać Connie. Ostatecznie nie na darmo była córką Dona Gleesona. – Zapłacę ci za nadgodziny, jeśli będzie trzeba. To bardzo ważne. Connie rozwiała jej obawy. – Nie ma sprawy. Zajmę się Willem, ale jutro mam gości. Możesz z tym zaczekać do poniedziałku? – Oczywiście, będę ci naprawdę wdzięczna. – Spakuję sobie szczoteczkę do zębów. Do zobaczenia w poniedziałek, o zwykłej porze. O ile dni chodzi? Bóg jeden raczy wiedzieć. – Tylko kilka, ale wszystko zależy od sytuacji. Nie masz nic przeciwko temu? – Jasne, do zobaczenia. Ellen się rozłączyła. Teraz pozostała jej już tylko jedna sprawa do załatwienia. Weszła do Outlooka i przejrzała pocztę. Adres jednego z nadawców naprawdę ją zaskoczył. Marcelo. Czym prędzej otworzyła wiadomość. Droga Ellen!

Martwię się o ciebie. Mam nadzieję, że czujesz się już lepiej. Bardzo cię proszę, wybierz się do lekarza. Bez ciebie naszej gazecie brak jest ludzkiej twarzy! Pozdrawiam, Marcelo Poczuła lekki dreszcz podniecenia. Marcelo to świetny facet. Warto było zemdleć, żeby znaleźć się w jego ramionach. Uśmiechnęła się na samo wspomnienie tego, jak szef tulił ją w objęciach, ale szybko zblakło ono na myśl, co za chwilę będzie musiała zrobić. Nacisnęła „Odpowiedz” i zaczęła pisać, po czym urwała. W tym punkcie nie byłoby już odwrotu, a stawką była jest praca, którą tak bardzo kochała i której potrzebowała. Mimo wszystko wróciła do pisania: Marcelo, Bardzo dziękuję za ciepłe słowa, ale niestety muszę wziąć tydzień wolnego. Mam mnóstwo zaległego urlopu, więc wykorzystam jego część. Zatrzymała się na moment, niepewna, czy powinna wspominać o artykule, który miała oddać w piątek. Chwilę później podjęła pisanie: Nie wiem, czy uda mi się skończyć tekst na czas, ale będę z tobą w kontakcie. Przepraszam, mam nadzieję, że nie spowoduje to zbyt wielkich problemów. Dziękuję i pozdrawiam, Ellen Przełykając z trudem ślinę nacisnęła klawisz „Wyślij”. Branie urlopu w momencie, kiedy groziło jej zwolnienie z pracy, mogło stanowić zawodowe samobójstwo, ale nie miała innego wyjścia. Sprawa z Willem i Timothym nadała całemu jej życiu całkiem nową perspektywę, a synek zawsze będzie dla niej ważniejszy od pracy. – Niech tak będzie – powiedziała na głos. Na ten dźwięk Oreo Figaro podniósł łepek spoczywający dotąd na jego przednich łapkach i popatrzył na nią z dezaprobatą.

Rozdział 43 Ellen obudził dzwonek komórki, którą trzymała na nocnej szafce zamiast budzika. Szybko chwyciła telefon, żeby nie obudzić Willa. – Słucham? – zapytała, ciągle zaspana. – Tu Marcelo. – Jego głos zawsze brzmiał tak miękko przez telefon, a akcent stawał się jeszcze wyrazistszy. Zamrugała, żeby się obudzić, i spojrzała na wyświetlacz. Sobota, 8:02 rano. – Och, Chryste, cześć. – Obudziłem cię? Tak. – Nie. – Przepraszam, że ci przeszkadzam, ale właśnie dostałem twoją prośbę o urlop i chciałem to z tobą omówić. W tym momencie to dla nas spory problem. – Chodzi o to… – Dzisiaj wieczorem będę w twojej okolicy. Może wpadnę do ciebie, jeśli masz czas, porozmawiamy o tym. Marcelo, tutaj? Muszę poodkurzać. I zrobić sobie makijaż. Niekoniecznie w tej kolejności. – Ellen? Nie chciałbym się narzucać… – Nie, nie ma sprawy, to świetny pomysł. – Która godzina ci odpowiada? – Will chodzi spać o wpół do ósmej, więc może koło ósmej? – Będę po dziewiątej. Do zobaczenia. – Super. Dzięki. – Ellen zakończyła połączenie. Marcelo tutaj? Jej szef i obiekt uwielbienia? Chodzi o randkę czy wyrzucenie jej z pracy? Cała ta sytuacja była jednocześnie podniecająca i denerwująca. Musi skłamać mu prosto w oczy, dokąd wybiera się w poniedziałek, a to nie przyjdzie jej łatwo. Zwłaszcza jeśli będzie pachniał tą swoją wodą po goleniu, roztaczając wokół zapach najbardziej godnego pożądania kawalera w mieście. – Mamusiu? – zawołał ze swojego pokoju Will. – Już idę, kochanie – odkrzyknęła Ellen, zamieniając się na powrót w mamę.

Rozdział 44 – Marcelo, cześć, wejdź. – Ellen zaprosiła gościa do salonu, który wyglądał tak, jakby nikt nigdy w nim nie bywał. Pochowała wszystkie zabawki Willa, książki i płyty DVD, a dywan starannie odkurzyła. Zebrała też sierść z poduszek kanapy specjalną szczotką i wytarła odciski kocich łap ze szklanej ławy. Dom tak lśnił czystością, że mógłby być na sprzedaż. – Dzięki. Kiedy Marcelo przekroczył próg, Ellen odsunęła się na bok, nagle skrępowana. Od dawna wyobrażała sobie, jakby to było, gdyby Marcelo znalazł się w jej domu, chociaż w tych fantazjach nie pojawiały się odkurzacze. – Rozgość się, proszę. – Wyciągnęła rękę po okrycie Marcelo, który już zdążył zdjąć swoją czarną skórzaną kurtkę, i rozszedł się korzenny zapach wody po goleniu, przemawiający bezpośrednio do tej części jej mózgu, która aż krzyczała: „Jestem bardzo, bardzo samotna”, ominąwszy bardziej rozsądny płat „To twój szef”. – Uroczy dom – powiedział Marcelo, rozglądając się wokół. Był ubrany w czarny golf i całkiem fajne brązowe spodnie, aż Ellen zaczęła się zastanawiać, czy nie wracał przypadkiem z randki. – Od dawna tutaj mieszkasz? – Sześć lat czy coś koło tego. – Ellen odgarnęła zabłąkany kosmyk włosów z twarzy, zaskoczona, że w ogóle udało mu się wymknąć ze starannie polakierowanej fryzury. Trzy razy zmieniała strój, a i tak ostatecznie skończyła w swoim ulubionym luźnym swetrze w kolorze błękitu, białym podkoszulku pod spodem, dżinsach i drewniakach. Nie chciała, żeby Marcelo pomyślał sobie, że chodzi o coś więcej niż tylko zwykłe spotkanie dwójki kolegów z pracy. – Masz ochotę na dietetyczną colę czy coś w tym rodzaju? – Jasne, dzięki. – Jedną chwileczkę. Siadaj proszę. – Wskazała mu kanapę bez najmniejszego wahania. – Pomogę ci. Chętnie obejrzę resztę domu. – W porządku, ale wycieczka nie będzie długa. – Ellen niezręcznie skinęła ręką w stronę jadalni. Dziwne uczucie, przyjmować Marcelo we własnym domu, mieć go tak blisko siebie, kiedy nawet nie była nieprzytomna. – To chyba mówi samo za siebie, prawda? A tutaj jest moja mikroskopijna kuchnia. – Bardzo ładna. – Marcelo podążał za nią z rękami założonymi z tyłu, rozglądając się wokół. – Miła i przytulna. – A do tego czysta.

Z uśmiechem pokiwał głową. – Właśnie miałem to powiedzieć. Bardzo czysta. – Dziękuję. – Podeszła do szafki, wyjęła z niej szklankę z grubego szkła i sięgnęła do lodówki po napój i lód. Siedzący na blacie Oreo Figaro przypatrywał się jej poczynaniom z zainteresowaniem. – Lubię koty. Jak się nazywa? – Oreo Figaro. Marcelo uniósł brew. – W mojej ojczyźnie mnóstwo ludzi ma dwa imiona, tak jak mój brat, Carlos Alberto. Ale nie sądziłem, że to zwyczaj również rozpowszechniony w Stanach. – Bo wcale tak nie jest. Oreo Figaro pochodzi z Brazylii. Marcelo wybuchnął śmiechem, po czym otworzył puszkę i przelał spieniony napój do szklanki. – A ja mieszkam w centrum. Wiem. Wszystkie o tym wiemy. Jesteś seksownym, wolnym Latynosem, a tym samym najczęściej obgadywanym facetem w naszej redakcji, jeśli już nie na całej półkuli zachodniej. – Zastanawiałem się nad przeprowadzką tutaj, ale szczerze mówiąc, nie mam pojęcia, gdzie spotykacie się z innymi kobietami tutaj na przedmieściach. – Zwykle przy piaskownicy. Marcelo uśmiechnął się szeroko. – Faceci trafiają się rzadko, ale przynajmniej są do wzięcia. Znowu wybuchnął śmiechem. – Byłem tutaj niedaleko na randce w ciemno. Możesz to sobie wyobrazić? – Niestety, tak. – Ellen coraz bardziej podobał się jego akcent. – I jak było? – Tragiczne doświadczenie. – Skąd ja to znam. Tragiczne rozmowy, tragiczne restauracje, tragiczne całusy na dobranoc. To naprawdę przykre. Marcelo znowu się roześmiał. – Cieszę się, że czujesz się już lepiej. Zawsze żartuję, kiedy jestem zdenerwowana. – To było strasznie dziwne, kiedy tak nagle zemdlałaś. – Marcelo zmarszczył lekko brwi, w jego oczach błysnęła troska, a Ellen od razu zrobiło się cieplej na sercu. – Dzięki, że tak się mną zająłeś. – Chyba mnie przeceniasz. Chciałem uciec, ale leżałaś mi na drodze. Tym razem to Ellen wybuchnęła śmiechem, podczas gdy Marcelo upił łyk napoju i odstawił szklankę na ławę. – A więc, wracając do twojego e-maila. – Tak?

– Wytłumacz się, proszę. – Sama nie wiem, od czego zacząć. – Chyba najlepsza będzie szczerość. Jesteś obowiązkowa, zawsze oddajesz teksty na czas. W zeszłym roku nie wzięłaś ani dnia urlopu, sprawdziłem. I nagle mdlejesz w moim gabinecie i prosisz o wolne z jakichś tajemniczych powodów. – Odwrócił wzrok, a potem znowu popatrzył na Ellen. – Powiem wprost, zwykle trzymam swoje osobiste sprawy dla siebie, ale ostatnio u mojej mamy zdiagnozowano raka piersi. Mama jest teraz w domu, w Pinheiros, przechodzi leczenie i jak sama mówi, jest tym bardzo zmęczona. – Bardzo mi przykro. – Ellen naprawdę mu współczuła, bo znała to z własnego doświadczenia, a cierpienie malujące się na jego twarzy było szczere. – Dziękuję. Jeśli sama przeżywasz coś podobnego albo cierpisz na inną chorobę, możesz być pewna, że zachowam tę informację dla siebie. Ellen poczuła wzruszenie. – Nie mam raka, ale dziękuję za troskę. – Chodzi o jakąś inną chorobę, tak? Nie miała pojęcia, co odpowiedzieć. Marcelo mówił tak spokojnie, a podobna wymówka była wręcz tak idealna, że przez chwilę zastanawiała się nawet, czy nie wymyślić na poczekaniu jakiejś krótkotrwałej choroby. Gdyby skłamała, zachowałaby pracę. – Chodzi o problemy z alkoholem, z narkotykami? Chyba wiesz, że mamy dostęp do najlepszych terapeutów? – Nie, nie w tym rzecz, naprawdę. – W takim razie w czym problem? Jestem zbyt wścibski? Mam wrażenie, że ostatnio często się tak wobec ciebie zachowuję, ale naprawdę próbuję ci tylko pomóc. Jestem w trudnej sytuacji z powodu tych zwolnień, ale robię, co w mojej mocy, żeby uratować twoje stanowisko. – Marcelo pokiwał głową i wyprostował się na całą wysokość. – Ale prośba o urlop w takim momencie, jak w ogóle to wytłumaczysz? – Mogę ci powiedzieć tylko tyle, że potrzebuję kilku dni wolnego, żeby załatwić pewną osobistą sprawę. Popatrzył na nią z żalem. – To wszystko? Ellen miała tak wielką ochotę powiedzieć mu o całej sprawie, ale nie mogła tego zrobić. – Przykro mi. To wszystko. – Wyjeżdżasz gdzieś czy zostajesz na miejscu? – Wolałabym nie mówić. Po prostu biorę wolne i tyle. Marcelo zacisnął usta. – Zdążysz na czas z artykułem?

– Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia. – Jak posuwa się praca nad wstępną wersją? – Nawet się do niej nie zabrałam. – Mogę chociaż dostać twoje notatki? – Jeszcze ich nie przepisałam. – Ellen poczuła wyrzuty sumienia na widok jego skonsternowanej miny. – Jakim cudem miałbym wydłużyć termin tylko tobie? Jak wytłumaczę fakt, że traktuję cię ulgowo? – Jeżeli będziesz musiał mnie zwolnić, zrozumiem, ale potrzebuję tego czasu dla siebie. – Naprawdę wolisz stracić pracę niż powiedzieć mi, co się dzieje? – zapytał z niedowierzaniem. – Naprawdę tego właśnie chcesz? – Tak – odparła, chociaż wcześniej tak nie myślała. – To dla ciebie aż tak ważna sprawa, to, czym się teraz zajmujesz? – To dla mnie ważniejsze niż cokolwiek innego na świecie. Popatrzył na nią ze zdumieniem. Ellen odwzajemniła jego spojrzenie i przez chwilę bawili się w próbę sił. Marcelo westchnął, a jego twarz złagodniała. – W porządku, wygrałaś. Dam ci wolne na ten tydzień, ale na tym koniec. Powiem wszystkim w redakcji, że źle się czujesz. Zresztą po twoim omdleniu nikt nie powinien mieć wątpliwości. – Zgadzasz się? – Ellen nie kryła zdumienia. – Dlaczego? – Próbuję ci udowodnić, że nie jestem ostatnim dupkiem. – Przecież ja to wiem. Nigdy tak o tobie nie myślałam. Marcelo uniósł z powątpiewaniem brew, a Ellen uświadomiła sobie, że nie zdołała go przekonać, nie po tym, co powiedziała mu Sarah. – A co z moim artykułem? – To może tydzień zaczekać. Ostatnio wszyscy i tak mówią tylko o pożarze Yerkes Building. – Jakim pożarze? – Ellen zajmowała się wyłącznie Willem, więc nie słyszała najświeższych wiadomości. Yerkes Building był jednym z najwyższych budynków w mieście. – Zginęły trzy osoby z firmy sprzątającej, taka tragedia. Budynek spłonął doszczętnie, policja podejrzewa podpalenie. – Momencik – mruknęła Ellen, kiedy uświadomiła sobie wreszcie, co właśnie usłyszała. – To znaczy, że naprawdę nie potrzebujesz na razie mojego tekstu? – Ehm, owszem. – Marcelo miał zawstydzoną minę. – Tak się złożyło. – Ty świnio! – Wcale tak o mnie nie myślisz. Lubisz mnie. – Skąd wiesz? – Ellen się zawstydziła.

– Nie na darmo kieruję całą redakcją. Myślisz, że nie wiem, co w trawie piszczy? Roześmiała się z zażenowaniem. – Ach, tak, więc co jeszcze słyszałeś? – To prawda? – Ciemne oczy Marcelo błysnęły prowokująco. – Najpierw ty odpowiedz na moje pytanie, wtedy ja odpowiem na twoje. – Wiem, że zdaniem wszystkich podobasz mi się i dlatego cię nie zwalniam. Ellen spłonęła rumieńcem. – Zresztą muszę przyznać, że po części mają rację. – Marcelo nagle spoważniał i z bardzo dorosłą szczerością popatrzył na nią ponad kuchennym blatem. – Przyznaję, że chętnie zaprosiłbym cię na randkę. Ellen nie zdołała ukryć uśmiechu. – Ale nie dlatego nie straciłaś jeszcze pracy – dodał. – Po prostu jesteś świetną dziennikarką. – Dziękuję. A gdyby ta fascynacja była obopólna? – Więc to prawda? – Marcelo uśmiechnął się szeroko, a Ellen nie mogła uwierzyć, że w ogóle prowadzą tę rozmowę. Zszokowany Oreo Figaro też słuchał tego wszystkiego z niedowierzaniem. – Tak. – Miło to słyszeć, ale to naprawdę niedobrze. Do niczego nie może dojść. To wystawiłoby na szwank twoją opinię. Moją też. Romans w czasach oskarżeń o molestowanie seksualne, z tego nic dobrego nigdy nie wynika. No, może poza tym. – Przy tych słowach nieoczekiwanie nachylił się lekko i złożył najdelikatniejszy, najsłodszy pocałunek na jej wargach, a potem odsunął się z powrotem. – Nigdy więcej. – Prawdziwa tragedia – skomentowała to Ellen. I mówiła zupełnie poważnie.

Rozdział 45 – Mamusiu, nie jedź! – zawodził Will, ściskając mamę pod kolana co sił w małych rączkach. Ellen była ubrana do porannego lotu, z torebką na ramieniu i spakowaną walizką na kółkach na podorędziu, ale jak widać trudno jej będzie wyruszyć, skoro drogę zastąpił mały wyrzut sumienia. – Kochanie, muszę. – Pogładziła synka po pleckach. – Pamiętasz, jak o tym rozmawialiśmy? Muszę wyjechać z powodu pracy, ale wrócę jak najszybciej, za cztery, może pięć dni. – Cztery dni! – Will na nowo wybuchnął płaczem, ale tym razem zainterweniowała Connie, kładąc mu dłoń na ramieniu. – Will, ty i ja będziemy się świetnie bawić. Kupiłam lody, więc dzisiaj po szkole możemy sobie zrobić prawdziwą ucztę. Będzie super, prawda? – Mamusiu, nie! – Synku, wszystko będzie w porządku. – Doświadczenie nauczyło Ellen, że Willa nie da się teraz uspokoić, więc po prostu uścisnęła go po raz ostatni i cmoknęła w czubek głowy, powoli odginając jego paluszki jeden po drugim, niczym pazurki małego kotka. – Muszę już iść, kochanie. Zadzwonię wieczorem. Sam się przekonasz, niedługo wrócę. – Pożegnaj się z mamą, Will. – Connie już panowała nad sytuacją. – Pa, pa, mamusiu, do zobaczenia wkrótce! – Kocham cię, synku – powiedziała Ellen, otwierając drzwi, ledwie udało się jej wyzwolić z uścisku, po czym wybiegła ze swoją walizką prosto w mroźne powietrze. Zastanawiając się przy tym, czy każda matka czuje się czasem jak zbiegły przestępca.

Rozdział 46 Niebo przypominało barwą skoncentrowany błękit, a żółtozielone liście palm powiewały na wietrze. Wzdłuż krawężników rosły bujne żywopłoty w odcieniu soczystej oliwkowej zieleni, a wokół gęstych, idealnie przystrzyżonych trawników rosły kępy żywoczerwonych pnączy bugenwilli, lantany o pomarańczowych i żółtych kwiatkach i ciemnofioletowe jakarandy. A to dopiero lotnisko w Miami. Ellen zsunęła na nos okulary przeciwsłoneczne. Jechała wynajętym autem, w którym pozostawiła otwarte okno do czasu, aż włączyła się klimatyzacja. Nie przestawała zlewać się potem w swoim granatowym swetrze, więc kiedy zatrzymała się na światłach, wykorzystała okazję, by go zdjąć. Zgodnie ze wskazaniami urządzeń na tablicy rozdzielczej temperatura oscylowała w granicach trzydziestu siedmiu stopni, a wilgotne powietrze zamieniało oceaniczną sól, wyrazisty zapach perfum i papierosowy dym w jeden nadmorski koktajl. Za niecałą godzinę powinna dotrzeć do rezydencji Carol i Billa Bravermanów. Sięgnęła do torebki i wyjęła kartkę z ich domowym adresem, który poprzedniego wieczoru znalazła w sieci i sprawdziła na internetowej mapie. Właściwy zjazd z autostrady był już niedaleko. Ellen nachyliła się mocniej nad kierownicą, wyciągając szyję niczym żółw morski, żeby go nie przeoczyć. Samochody przesuwały się do przodu w ślimaczym tempie, bo wszystkie cztery pasy autostrady szerszej niż jakakolwiek trasa w Filadelfii były do granic możliwości zatłoczone. Samochody przed nią znowu się zatrzymały, więc miała okazję zastanowić się nad swoim kolejnym posunięciem. Musiała czekać na okazję, żeby zdobyć dowód, którego tak bardzo potrzebowała, ale nie mogła przewidzieć, kiedy to nastąpi. Powinna bardzo uważać, a najtrudniejsze będzie zachowanie anonimowości. Nikt nie może się dowiedzieć, dlaczego tutaj się zjawiła, zwłaszcza Bravermanowie. Zjechała z autostrady i znalazła się na gładkiej betonowej drodze ciągnącej się ponad wzburzoną turkusową zatoką, wzdłuż której były usytuowane rezydencje, często z połyskującymi bielą jachtami zacumowanymi w prywatnych przystaniach. Chwilę później dotarła na drugą stronę wiaduktu, gdzie ruch był mniejszy, a samochody znacznie droższe. Skręciła najpierw w prawo, potem w lewo, wreszcie zauważyła po prawej jasnozieloną tabliczkę z nazwą ulicy. Surfside Lane. Tutaj mieszkali Bravermanowie. Czy właśnie tutaj przyszedł na świat Will? Tu mieszkał? Minęła szary dom w nowoczesnym stylu z przeszkloną fasadą, a następnie hiszpańską rezydencję z dachem z czerwonych dachówek i bogato zdobiony

francuski zamek. Każdy kolejny budynek był zupełnie inny od swojego poprzednika, ale wszystkie miały jedną cechę wspólną. Przed każdym wisiała żółta wstążeczka, przywiązana czy to do palmy, czy to do płotu lub furtki. Ellen zwolniła i się zatrzymała, zaintrygowana. Wstążeczki były wyblakłe i zniszczone, zupełnie jak ta, jaką jej sąsiedzi, Shermanowie, zawiesili przed swoim domem dla upamiętnienia służącej w Iraku córki. Ale wszyscy ci ludzie nie mogli przecież mieć kogoś bliskiego na wojnie. Ellen domyśliła się rozwiązania tej zagadki, zanim jeszcze je zobaczyła, kiedy minąwszy dom oznaczony numerem 826, dotarła wreszcie do numeru 830, gdzie wszystko stało się jasne. POMÓŻ NAM ODNALEŹĆ SYNA, głosił ogromny biały znak, obwieszony żółtymi wstążeczkami, ulokowany na idealnym jak z obrazka trawniku. Na tablicy znajdowało się również zdjęcie Timothy’ego Bravermana – komputerowa symulacja jego prawdopodobnego wyglądu z tamtej ulotki – a wokół jej podstawy rosły lilie tygrysie i nagietki, żywe wspomnienie chłopca, o którego powrót modlili się Bravermanowie. Coś ścisnęło Ellen w gardle, zalała ją fala współczucia i wyrzutów sumienia. Już po lekturze strony internetowej Bravermanów wiedziała, jak bardzo tęsknią oni za synem, ale dopiero kiedy zobaczyła ten znak na własne oczy, naprawdę to zrozumiała. Chłopiec z tego zdjęcia, Will czy też Timothy, wpatrywał się w nią spojrzeniem jednocześnie znajomym i całkiem obcym. Proszę, nie. Ellen opanowała kłębiące się jej w duszy emocje i popatrzyła na dom. Rezydencja Bravermanów wyglądała jak żywcem wyjęta z kart „Architectural Digest”, współczesny budynek z podjazdem wysypanym pokruszonymi muszelkami, na którym stał lśniący bielą jaguar. Nagle obok samochodu Ellen przeszły dwie kobiety w podkoszulkach bez rękawków i szortach, wymachujące w górę i w dół czerwonymi ciężarkami, więc czym prędzej wcisnęła gaz, żeby nie budzić podejrzeń. Okrążyła dzielnicę, chcąc trochę się uspokoić, i przy okazji przyjrzała się mijanym domom. Jeden ładniejszy od drugiego. Spodziewała się, że okolica okaże się zamożna, bo rodzina, którą stać było na wyznaczenie nagrody w podobnej wysokości musiała mieszkać w przyjemnym miejscu, a dzięki krótkim poszukiwaniom w sieci wiedziała już, że oto krąży po dzielnicy, w której ceny domów oscylowały w okolicach trzech milionów. Co więcej, według autorów strony zoom.com rezydencja Bravermanów była warta dokładnie 3,87 miliona dolarów, toteż Ellen nawet nie starała się porównywać tego ze swoim domem o trzech sypialniach i jednej łazience. Miły i przytulny. Odsunęła od siebie tę myśl. Skręciła w lewo raz i drugi, przemierzyła kolejny kwartał, żeby zorientować się w okolicy. Wszędzie panował spokój, tylko jakiś

ogrodnik sprzątał liście za pomocą hałaśliwej dmuchawy, a inny przycinał trawnik. Słońce świeciło na lśniące auta zagranicznych marek, siało blask poprzez palmowe liście. Ellen zawróciła i skierowała się w stronę głównej ulicy, Coral Ridge Way, zatłoczonej dwupasmowej drogi prowadzącej z powrotem do nabrzeża, a kiedy zmieniły się światła, zaparkowała przy przeciwległym krawężniku tuż przed skrętem w Surfside Lane. Nie odważyła się zatrzymać bliżej domu Bravermanów z obawy, że zostanie zauważona. Otworzyła butelkę ciepłej wody i zerknęła na zegarek – 13:45. Chodnikiem obok przeszedł starszy mężczyzna z zapasioną chihuahuą, ale nie zwróciła na to uwagi, bardziej zainteresowana autami zmierzającymi w kierunku nabrzeża. O 13:47 okulary same zaczęły jej zjeżdżać z nosa, a w samochodzie zrobiło się niewyobrażalnie wprost gorąco, co dowodziło tylko, jaki z niej żółtodziób jeśli chodzi o obserwowanie kogokolwiek. Przekręciła kluczyk w stacyjce i uchyliła okno. Ledwie upiła kolejny łyk ciepłej wody, zauważyła białego jaguara z chromowaną osłoną chłodnicy, wynurzającego się z Surfside Lane. Zatrzymał się przed znakiem stop, a potem skręcił w lewo. To musiało być auto Bravermanów, bo tylko oni w całej dzielnicy mieli jaguara. Za kierownicą siedziała samotna kobieta. Bez wątpienia Carol Braverman we własnej osobie. Rany! Ellen włączyła silnik i wcisnęła gaz, po czym znalazła lukę w rzędzie aut kierujących się w stronę drogi wzdłuż nabrzeża. Serce waliło jej jak młotem. Kiedy samochody przyspieszyły i pomknęły nadbrzeżną arterią, od Carol dzieliły ją już tylko dwa auta, bryza znad oceanu rozwiewała jej włosy. Nie odrywała wzroku od białego jaguara, kiedy przecinały kolejne, coraz bardziej zatłoczone ulice, ale udało jej się nie zgubić Carol, która wjechała na parking przed centrum handlowym. Ellen zaparkowała kilka rzędów dalej i wyłączyła silnik, po czym wstrzymała oddech, czekając na pojawienie się Carol Braverman. Pamiętała ją ze zdjęć znalezionych w Internecie, ale nie mogła się już doczekać, kiedy zobaczy tę kobietę na żywo, żeby przekonać się, czy dostrzeże w niej jakieś podobieństwo do Willa. Chwilę później drzwi od strony kierowcy się otworzyły.

Rozdział 47 Nie widziała twarzy Carol Braverman, bo ta miała na nosie duże ciemne okulary, a na głowie jaskraworóżowy daszek, ale i tak na jej widok poczuła dreszcz podniecenia. Carol wysiadła z auta, wysoka, zgrabna kobieta w białym bawełnianym podkoszulku bez rękawów i staromodnej spódniczce do gry w tenisa. Tenisówki miała ozdobione różowymi pomponami, a z różowego daszka wystawał zawadiacki kucyk ciemnoblond włosów. Kobieta zarzuciła białą pikowaną torbę na ramię i skierowała się pospiesznie w stronę delikatesów, gdzie wzięła wózek i zniknęła za drzwiami z przyciemnianego szkła. Ellen chwyciła torebkę i kluczyki, po czym wysiadła z auta i pospieszyła przez parking w stronę sklepu, gdzie również dla zachowania pozorów wzięła wózek. Drzwi rozsunęły się przed nią bezszelestnie, a powietrze w klimatyzowanym wnętrzu wydało się jej wręcz lodowate, ale przejście blokowały jej dwie klientki przy stoisku z ciętymi kwiatami. Ellen nie odrywała wzroku od Carol, ale nie chciała zwracać na siebie uwagi, zwłaszcza że zdawała sobie sprawę, jak bardzo wyróżnia się z tłumu. Nikt inny nie był ubrany w gruby biały golf, dżinsy i brązowe drewniaki wciąż ubrudzone pensylwańskim błotem. Zanurkowała w tylną alejkę działu z roślinami, wyminąwszy obie kupujące. Dla niepoznaki zatrzymała się nawet przy strelicjach, po czym zerknęła przez ramię. Kobiety od ciętych kwiatów ruszyły wreszcie w głąb sklepu, a ona znalazła się niemal obok Carol stojącej przy bankomacie, tak blisko, że niemal słyszała nuconą przez nią melodię. Nie mogła jednak ryzykować, że Carol ją zobaczy i może nawet później rozpozna, więc trzymała głowę opuszczoną i nie zdejmowała okularów przeciwsłonecznych. Bankomat piknął, a nucenie stało się jakby cichsze, znak, że Carol ruszyła dalej. Pora na zabawę w detektywa. Nie miała pojęcia, czy nadarzy jej się jeszcze podobna okazja, a musiała zobaczyć twarz Carol z bliska. Przesunęła się obok półek z orzeszkami w plastikowych pojemnikach, przez chwilę na niby przekładała opakowania prażonych, solonych i niesolonych migdałów, jakby nie potrafiła się zdecydować. Kątem oka widziała plecy Carol wybierającej strąki papryki. Ellen oderwała foliową torebkę z perforowanej rolki, po czym wybrała opakowanie orzeszków i trochę niesolonych migdałów, kątem oka dostrzegając, że wciąż zwrócona plecami do niej Carol przeszła do kolejnego stoiska i sięgnęła po główkę sałaty rzymskiej. Ellen zakręciła torebkę z migdałami i pochylając głowę, przesunęła się trochę bliżej Carol, do działu z ułożonymi w piramidy jabłkami,

czerwonymi galami, dorodnymi mekintoszami i tymi odmiany golden delicious. Zatrzymała się w połowie alejki, skąd miałaby doskonały widok na twarz Carol, gdyby ta się odwróciła. Sięgnęła nawet po jabłko odmiany granny smith i obejrzała je z udawanym zainteresowaniem, a kiedy pochyliła się, żeby odłożyć je z powrotem, Carol nagle okręciła się na pięcie razem ze swoim wózkiem. Nie! Potem wszystko potoczyło się tak szybko, że Ellen nie zdążyła się nawet nad tym zastanowić. Wózek Carol uderzył ją w biodro, a kiedy zaskoczona cofnęła się, trafiła prosto w piramidę jabłek, które posypały się na nią lawiną wolnych od pestycydów gal i fuji. – O, nie! – jęknęła Ellen, strącając sobie okulary z nosa. – Bardzo panią przepraszam! – Carol próbowała łapać jabłka, ale te pospadały na lśniącą posadzkę i potoczyły się we wszystkie strony niczym bilardowe bile. – Chryste! – Ellen musiała ukryć twarz, pochyliła się więc, udając, że zbiera jabłka, w tym samym momencie, kiedy zarumieniona Carol wyprostowała się z rękami pełnymi owoców. – Nie mogę uwierzyć, że to zrobiłam! Bardzo przepraszam! – Nic się nie stało – zapewniła Ellen, ale kiedy podniosła wzrok, o mało nie jęknęła na głos. Carol zdążyła już zdjąć okulary przewciwsłoneczne, a podobieństwo między nią a Willem było oczywiste. Miała jego błękitne oczy i kremową cerę. Podobnie jak on miała też raczej wąskie usta i odrobinę spiczasty podbródek. Ellen natychmiast dostrzegła, że Carol i Willa łączą więzy pokrewieństwa, zupełnie jakby potrafiła wyczuć węchem płynącą w ich żyłach krew. Załamana, pochyliła głowę, ale Carol przyklękła obok niej i zaczęła zbierać jabłka w swoją tenisową spódniczkę. – To moja wina. Tak to właśnie jest, kiedy człowiek się spieszy. – Nie, to moja wina. Ja je strąciłam. – Wciąż wbijając wzrok w podłogę, Ellen chwytała jabłka, zaczerwieniona od emocji. – Próbowałam załatwić za dużo spraw naraz. Zawsze wydaje mi się, że wystarczy chwilka. Pani też tak ma? – Oczywiście. – Tyle że właśnie wtedy wszystko zaczyna się sypać. – Pani Braverman, pomogę pani – zawołał ubrany w zielony fartuch i kraciaste tenisówki chłopak z obsługi, podbiegając do nich, po czym pochylił się i zaczął zbierać jabłka, a dredy opadały mu na twarz. – Dzięki, Henrique. – Carol wstała, otrzepując brud z opalonych, dobrze umięśnionych nóg. – Strasznie jestem dzisiaj niezgrabna. Uderzyłam tę panią wózkiem. – Naprawdę nic się nie stało. – Ellen również podniosła się i rozglądała

w poszukiwaniu wyjścia, kiedy nagle Carol położyła jej na ramieniu wypielęgnowaną dłoń. – Jeszcze raz bardzo przepraszam. – To nic takiego, dziękuję. – Ellen wysunęła się spod jej ręki i odwróciła na pięcie najspokojniej, jak to tylko możliwe, po czym przecięła dział warzywny i wyszła ze sklepu prosto w wilgotne powietrze, a już na zewnątrz czym prędzej skierowała się do swojego auta. Ukryte za okularami przeciwsłonecznymi oczy wezbrały jej łzami, coś ściskało ją w gardle. Zaczęła przetrząsać zawartość torebki w poszukiwaniu kluczyków, a kiedy wreszcie je znalazła, otworzyła drzwiczki i wsunęła się na fotel kierowcy. Siedziała tak przez dłuższą chwilę, niewidzącym wzrokiem patrzyła przed siebie. Patrzyła na samochody smażące się w upalnym słońcu i różowe kwiatki wokół parkingu, ale tak naprawdę wcale ich nie widziała, kiedy ocierała oczy i próbowała jakoś ogarnąć to, co widziała w sklepie. Carol Braverman, pogrążona w żałobie matka. Wydawała się miłą kobietą i bardzo przypominała Willa. Może tęskniła za dzieckiem, a ono w tej właśnie chwili siedziało w domu Ellen daleko na północy. Myślami znowu wróciła do Susan Sulaman, która cierpiała po stracie dzieci, i do opłakującej synka Laticii Williams. Wiedziała dobrze, co one czują, domyślała się, co czuje Carol Braverman. Ogarnęło ją poczucie winy. Nie była w stanie znieść myśli, że może przyprawia inną matkę o ten rodzaj bólu. Inną matkę. Jego prawdziwą matkę. Sięgnęła po butelkę z wodą i upiła łyk, ale wręcz gorąca woda paliła w przełyku. Choć może powinna uznać to za coś w rodzaju pokuty. Nagle jej uwagę przyciągnęła kołysząca się biała torba, popatrzyła więc w stronę wyjścia ze sklepu. Carol Braverman pospieszyła z brązową papierową torbą pełną zakupów w stronę swojego auta, odblokowała centralny zamek i wsiadła, po czym wycofała auto z parkingu. Ellen drżącą ręką przekręciła kluczyk w stacyjce.

Rozdział 48 Carol jechała teraz szybciej niż poprzednio, a ruch na ulicach był naprawdę spory, więc Ellen musiała się naprawdę mocno skupić, żeby jej nie zgubić. Dzięki temu zdołała jednak opanować emocje i pozbierać myśli. Jej subiektywne przekonanie, że Carol jest matką Willa, nie było przecież naukowym dowodem. Nadal musiała go zdobyć, niezależnie od tego, co podpowiadało jej serce. Powoli przedzierały się przez zatłoczone centrum, ale Ellen cały czas trzymała się trzy samochody za Carol, nie próbowała się do niej bardziej zbliżyć. Na chodnikach kłębiły się tłumy turystów w kostiumach kąpielowych i luźnych koszulkach, z jakiegoś kabrioletu dobiegała głośna muzyka. Na sąsiednim pasie zatrzymał się lśniący czarny mercedes, jego kierowca palił cygaro i uśmiechnął się do Ellen szeroko. Dryń! Ten dźwięk wyrwał Ellen z zamyślenia. Jej komórka. Nie odrywając wzroku od Carol, sięgnęła do torebki w poszukiwaniu aparatu, po czym zerknęła na jego wyświetlacz. Znała ten numer. Należał do Sarah Liu. Nacisnęła klawisz „Zignoruj” i wrzuciła telefon z powrotem do torebki. Podążając za Carol, pokonała znajome skrzyżowanie i ulicę wzdłuż nabrzeża, o tej porze mniej zatłoczone, żeby znaleźć się z powrotem w okolicy, gdzie bloki i wieżowce ustępowały miejsca podmiejskim domkom z kwiatowymi rabatami i wypielęgnowanymi żywopłotami. Ludzie spacerowali z małymi pieskami, jakiś młody chłopak pedałował na składaku z wąskimi oponami, kobiety rzeźbiły sylwetki, maszerując szybkim krokiem z butelkami wody w dłoniach. Carol skręciła w prawo i w lewo. Teraz dzielił je już tylko jeden samochód. Ellen dostrzegła pomalowany na pomarańczowo znak z napisem BRIDGES ustawiony przed niewielkim budynkiem z dachem z czerwonej dachówki, ukrytym częściowo za wysokim żywopłotem. Domyśliła się, że to jakiś salon piękności czy ośrodek spa, na którego teren właśnie wjechały jej tuż przed nosem dwie kolejne kobiety. Nie zamierzała jednak tracić Carol z oczu. Znalazła się na samym końcu kolejki aut toczących się uroczym kolistym podjazdem, ale widok na jego drugim końcu naprawdę ją zaskoczył. Wokół kilku kobiet, zapewne nauczycielek, przed wejściem do budynku, tłoczyła się spora grupka dzieci z plecakami. Nie mogły mieć więcej niż pięć lat, a więc to musiało być przedszkole. Will może mieć brata albo siostrę zamiast jedynie kota? Ellen obserwowała rozgrywającą się na jej oczach scenę z coraz silniejszym poczuciem klęski. Nauczycielki odprowadzały dzieci w stronę, gdzie czekały auta

i machały wesoło podopiecznym na pożegnanie. Ellen nie odrywała wzroku od Carol, żeby przekonać się, który z maluchów jest jej. Wcześniej nawet nie pomyślała, że Bravermanowie mogliby mieć więcej dzieci, a Timothy rodzeństwo. Na ich stronie internetowej nie było wzmianki o innym dziecku, ale może nie chcieli ryzykować, wziąwszy pod uwagę to, co się stało. Carol dotarła już niemal na sam początek kolejki, ale zamiast podjechać pod wejście, skręciła w lewo, na parking. Ellen nadal trzymała się z tyłu w pracującym na jałowym biegu aucie, ale zdołała zauważyć, jak Carol wysiada ze swoją pikowaną torebką i czarną torbą Adidasa, po czym kieruje się w stronę wejścia. Nauczycielki powitały ją uśmiechami i życzliwymi słowami, kiedy mijała je szybkim krokiem, ale Ellen nie słyszała, co mówiły. Musiała jakoś wyplątać się z tej kolejki. Szybko skręciła w prawo i zatrzymała się na najdalszym krańcu parkingu. Zaparkowała tyłem, żeby mieć widok na wejście do szkoły, kiedy Carol będzie wychodzić z dzieckiem. Nauczona doświadczeniem przed wyłączeniem silnika opuściła okna, po czym przygotowała się na czekanie. Zegar na tablicy rozdzielczej wskazywał 14:55. Trochę późno, jak na zakończenie zajęć w przedszkolu, ale jeśli było tu jak w przedszkolu Willa, rodzice mogli odbierać dzieci o dowolnej porze dnia. Tyle że to przedszkole nie przypomina przedszkola Willa. Jest ładniejsze. O trzeciej piętnaście Ellen zaczęła się już porządnie pocić. Termometr na tablicy rozdzielczej wskazywał ponad trzydzieści siedem stopni. Bluzka lepiła się jej do szyi, a w spodniach było jej tak gorąco, że miała ochotę po prostu je z siebie zerwać. O trzeciej trzydzieści podwinęła nogawki i zebrała włosy w nieporządny kok, znalazłszy w torebce jakąś zapomnianą spinkę. Czekała, obserwując wejście, ale wyglądało, że wszystkie dzieci zostały już odebrane przez rodziców. O trzeciej czterdzieści pięć zaczęła nabierać przekonania, że okulary przeciwsłoneczne wtapiają się jej w skórę nosa, postanowiła więc zaryzykować. Chwyciła torebkę, wysiadła z samochodu i skierowała się przez parking w stronę zadaszonego wejścia. Przed budynkiem nie było już żadnych dzieci ani nauczycielek, ale kiedy próbowała otworzyć przeszklone drzwi wejściowe, te okazały się być zamknięte na klucz. Na szybie wisiała informacja OSOBY ODWIEDZAJĄCE PROSZONE SĄ O BEZZWŁOCZNE ZGŁASZANIE SIĘ W SEKRETARIACIE. Zajrzała do środka. Przez szybę widać było wielki hol z lśniącą marmurową posadzką i kolorowymi tablicami ogłoszeniowymi na ścianie po lewej, naprzeciwko przeszklonego sekretariatu po prawej, ale nigdzie ani śladu Carol. Ellen nacisnęła guzik dzwonka przy drzwiach i niemal od razu usłyszała mechaniczny głos: – W czym mogę pomóc? – Niedawno przeprowadziłam się w te okolice, chciałabym obejrzeć przedszkole.

– Zapraszam, sekretariat mieści się po prawej stronie. Rozległ się głośny brzęczyk, więc Ellen pchnęła drzwi i weszła do środka. Z przeszklonego biura wynurzyła się szczupła, atrakcyjna brunetka o kręconych włosach i ruszyła w jej stronę z uśmiechem, wyciągając rękę. – Witamy w Bridges. Janice Davis, wicedyrektor. – Kobieta wyglądała wyjątkowo atrakcyjnie w różowej bawełnianej koszulce, białych spodniach i jasnoniebieskich butach na płaskim obcasie. Ellen uścisnęła jej dłoń. – Karen Volpe. Pomyślałam, że wstąpię do państwa przedszkola, żeby się trochę rozejrzeć. – Oczywiście. Była pani umówiona? – Nie, przepraszam. – Ellen cały czas zastanawiała się, czy Carol siedzi teraz w jednej z klas. – Nie przeprowadziliśmy się tutaj jeszcze z mężem ostatecznie, więc chciałam się tylko zorientować, jak wyglądają przedszkola w okolicy. – Rozumiem. – Janice zerknęła na delikatny zegarek ze złota. – Niestety, nie mam teraz czasu na spotkanie, które odbywam zwykle z osobami odwiedzającymi naszą placówkę. Może umówimy się na inny termin. – Nie jestem pewna, kiedy będę w okolicy ponownie. Nie mogłaby mnie pani tak szybciutko oprowadzić? Porozmawiałybyśmy po drodze. – Oczywiście. – Janice rozpromieniła się w uśmiechu. – Pani na pewno z Nowego Jorku. Jak dla mnie może być. – Jak pani zgadła? – Nowojorczycy zawsze się spieszą. Pomieszka tutaj pani dłużej, a na pewno zwolni tempo. – Uprzejmy ton jej głosu nieco złagodził te ostre słowa, kiedy wskazała dłonią na korytarz. – Pokażę pani klasy i nasze centrum medialne. – Macie tu państwo własną bibliotekę? – Wszyscy wiemy, jak ważne są czytanie i biblioteki, zresztą, nie chwaląc się, Bridges to najlepsze przedszkole w południowej części Florydy, jeśli nie w całym stanie. Mamy chętnych aż z trzech hrabstw. – Coraz bardziej zapalała się do tematu. – Kiedy państwo się tutaj sprowadzają? – Jeszcze nie wiemy na pewno. – Ellen popatrzyła w głąb pustego korytarza, z pięcioma klasami po jednej stronie. Ciekawe, za którymi z tych zamkniętych drzwi znajdowała się teraz Carol. – Synek ma trzy lata, ale lubimy być dobrze przygotowani, załatwić wszystko zawczasu. – W naszym wypadku to konieczność. – Janice zatrzymała się przy pierwszych drzwiach. – To sala dwulatków, znaczy tych, które zostają w przedszkolu dłużej. Lubimy je też dołączać do grup starszych dzieci, żeby je socjalizować, co jest tak ważne, zwłaszcza w przypadku samotników. – Samotników?

– Jedynaków. – Oczywiście. – Ellen popatrzyła przez szybkę w drzwiach do wnętrza słonecznego pomieszczenia, gdzie grupka maluchów w koralowych fartuszkach malowała palcami pod opieką dwóch nauczycielek. Carol nie było w środku. – Prowadzimy bardzo ostrą selekcję. – Mój synek jest naprawdę bystry. Potrafi sam odrysowywać obrazki. Janice poprowadziła ją do kolejnych drzwi. – Trzylatki – powiedziała. W środku dwie nauczycielki stały przed grupką dzieci potrząsających tamburynami, ale nadal nigdzie nie było widać Carol Braverman. Tymczasem Janice popchnęła gościa w stronę następnych drzwi, przy których ponownie przystanęły. – A to klasa naszych czterolatków. Właśnie mają lekcję francuskiego. – Naprawdę? – Ellen zerknęła przez okienko do klasy, w której dzieci i nauczycielki wyglądały na très contents. I znowu nigdzie nie zauważyła Carol. – Uważamy, że należy rozwijać ich umiejętności językowe jak najwcześniej, naprawdę chłoną wiedzę jak gąbka. Dam pani informacje na temat wyników egzaminów naszych absolwentów. Nasi wychowankowie trafiają do najlepszych prywatnych szkół. – Możemy jeszcze zajrzeć do pięciolatków? – Nie zwróciłam uwagi, czy wspominała pani, czym się pani zajmuje? – zapytała Janice, ale Ellen ruszyła już w stronę kolejnych drzwi i zerknęła do środka. Mnóstwo pięciolatków siedzących na maleńkich krzesełkach z otwartymi książkami na kolanach. I nadal brak Carol. – Jakiego języka się uczą? – zapytała, żeby uniknąć odpowiedzi na to pytanie. – Nauka czytania. Ciągle to ćwiczymy. Tak jest, proszę pani. – Świetny pomysł. – Ellen się wyprostowała. – Miała mi pani jeszcze pokazać centrum medialne. – Zapraszam tędy. – Janice wskazała na podwójne drzwi na końcu. – Prowadzimy tutaj specjalne zajęcia rozwijające, odbywają się po zakończeniu regularnych lekcji. W poniedziałki dzieci słuchają bajek, we wtorki mamy zajęcia naukowe… Ellen przestała jej słuchać, kiedy zobaczyła, co dzieje się w środku. Grupka dzieci siedziała w półokręgu, śmiały się i pokazywały paluszkami, podczas gdy nauczycielka przebrana za Babcię Gąskę czytała im książeczkę. Tyle że spod rąbka rozłożystej spódnicy wystawał mówiący wszystko różowy pompon. Pod kostiumem wcale nie kryła się jakaś przypadkowa nauczycielka, tylko Carol Braverman. – No właśnie, widzi pani – wyjaśniła Janice – to właśnie dzień, w którym odgrywamy dla dzieci rozmaite historyjki. – Zajmują się tym nauczyciele?

– Nie, ta pani nie jest nauczycielką. To jedna z mam, dawniej była aktorką. – Aktorką? – Owszem, nazywa się Carol Braverman, pracowała w Disney World. Była Królewną Śnieżką. No jasne. – Jej dziecko chodzi do tej klasy? – Nie, Carol po prostu przychodzi czytać dzieciom. – Janice umilkła na moment. – Nie ma dziecka w tej klasie. Ellen nie mogła zapytać o więcej szczegółów, nie demaskując się przy tym. – To bardzo miłe z jej strony. Ale pewnie sporo jej państwo płacą. – Och, nie bierze za to ani grosza. Carol robi to, ponieważ kocha dzieci. Proszę ze mną. – Janice ujęła Ellen pod łokieć i poprowadziła ją z powrotem w stronę holu. – Wie pani, to była straszna tragedia. Synek Carol, Timothy, został uprowadzony dwa lata temu, a rodzicom nigdy nie udało się go odnaleźć. Pierwszego roku Carol była naprawdę załamana. Miała depresję i w ogóle. Ale jakoś się pozbierała i uznała, że towarzystwo innych dzieci naprawdę jej pomaga. Ellen znowu ogarnęły wyrzuty sumienia. – Jak ona to robi? Dla mnie coś takiego byłoby zbyt bolesne. – Ma pani rację, ale chce pani wiedzieć, co powiedziała mi Carol, kiedy zadałam jej dokładnie to samo pytanie? Nie. – Tak. – Powiedziała: „Kiedy przebywam wśród dzieci, przynajmniej mam okazję dowiedzieć się, jak by to było, gdyby Timothy nie został porwany. Nie tracę tych wszystkich doświadczeń, więc kiedy go wreszcie odzyskam, będę na bieżąco”. Ellen zbierało się na płacz. Nie chciała tego słuchać. Nie mogła uwierzyć, że robi coś takiego innej kobiecie. Żałowała, że w ogóle tu przyjechała. – No właśnie, to takie smutne, prawda? – Myśli pani, że Carol kiedykolwiek odzyska synka? – Szanse są niewielkie, ale wszyscy staramy się ją wspierać. Jeśli ktokolwiek na to zasługuje, to właśnie Carol. – Dotarły do sekretariatu, a Janice z powrotem się rozchmurzyła. – Jeśli zechce pani wejść, dam pani te statystyki, o których wspominałam. Ellen weszła za nią do gabinetu, ale myślami była już daleko. Nie wiedziała, czy będzie miała siłę śledzić Carol dalej. A tym bardziej walczyć o zdobycie dowodu, którego wcale przecież nie chciała mieć.

Rozdział 49 Popołudniowe słońce prażyło jeszcze bardziej niemiłosiernie, a Ellen znowu podążała za Carol przez luksusowe przedmieścia, kiedy po raz kolejny rozdzwonił się jej telefon. Wyciągnęła aparat z torebki i zerknęła na wyświetlacz. Numer redakcji. Marcelo! – Słucham? – Natychmiast odebrała, ale okazało się, że dzwoni nie Marcelo, a Sarah. – Marcelo powiedział, że wzięłaś kilka dni wolnego. Posłuchaj, nie zajmę ci dużo czasu, po prostu chciałam cię przeprosić. – Nie ma sprawy – odparła zaskoczona Ellen. Sarah sprawiała wrażenie naprawdę skruszonej. – Przepraszam, że tak się ekscytowałam tym tematem. Kiedy zemdlałaś, poczułam się okropnie. – Dzięki. To chyba jakiś wirus, mam straszne zawroty głowy. – Jasne, między nami wszystko w porządku? – Pewnie. – Ellen skręciła w prawo, starała się nie zgubić Carol w rosnącej rzece aut. Właśnie jechały przez zatłoczoną część miasta, ale Ellen zmieniała pasy, byle tylko pozostać blisko Carol. – Pewnie już słyszałaś, że wyrzucili nasz temat, żeby wcisnąć tekst o pożarze Yerkes – prychnęła Sarah. – Prawo dżungli. – Przepraszam cię, ale muszę wracać do łóżka. – Życzę zdrowia. Uważaj na siebie. – Dzięki, do zobaczenia. – Ellen rozłączyła się i przyspieszyła, żeby zdążyć przejechać na zielonym świetle. Skręciły najpierw w lewo, potem w prawo, aż wreszcie dotarły zatłoczonymi ulicami do nabrzeża. Carol skręciła w Surfside Lane, natomiast Ellen pojechała dalej główną ulicą i zawróciła, żeby zaparkować na tym samym miejscu po drugiej stronie ulicy, co poprzednio. Idealny punkt obserwacyjny na wypadek, gdyby Carol zdecydowała się znowu gdzieś wyruszyć. Potem opuściła okna i zgasiła silnik, wyciągając szyję tak, żeby mieć widok na całą Surfside Lane. Kiedy przechyliła głowę, widziała nawet kawałek domu Bravermanów i ich podjazdu. Tym razem Coral Ridge spacerowało znacznie więcej ludzi, ale nikt nie zwracał na nią uwagi. Obok przebiegł mężczyzna wyglądający zupełnie jak model, tuż za nim dwójka na rolkach śmigała w stronę nabrzeża. Dryń, dryń! Ellen sięgnęła po komórkę. Na ekranie wyświetlił się napis DOM. To

musiała być Connie. – Hej, Con, co słychać? – Kolejny dzień, kolejny makaronowy obrazek. – Sztuka, którą można zjeść, co? – Ellen uśmiechnęła się szeroko. Myślami była w swoim przytulnym domku, chociaż wciąż nie odrywała wzroku od rezydencji Bravermanów. – Nie wiem, czy to ma jakieś znaczenie, ale chciałam cię uprzedzić. Jakaś kobieta dzwoniła do ciebie, chyba nazywała się Sarah. To koleżanka z redakcji czy któraś z twoich bohaterek? – Koleżanka z redakcji. – Ellen zesztywniała. – Kiedy to było? – Jakieś pół godziny temu. Will odebrał i powiedział jej, że nie ma cię w domu. – Co takiego? – Przepraszam. Po prostu pierwszy dobiegł do telefonu. Myślał, że może to ty dzwonisz. Porozmawiał z tą kobietą, a potem odłożył słuchawkę. Słyszałam, jak zwracał się do niej „Sarah”. Nie miałam nawet okazji z nią porozmawiać. – Will powiedział jej, że nie ma mnie w domu? – Ellen wciąż nie mogła tego ogarnąć. – Powtórz mi dokładnie, co mówił. – Powiedział jej, że poleciałaś samolotem do pracy. – O, nie! – Dokładnie tak tłumaczyła wczoraj synkowi swój wyjazd. Teraz nerwowo potarła czoło, które nieoczekiwanie pokryło się potem. – Niedobrze, Connie. – A tak w ogóle, to czemu twoja koleżanka nie wie, że wyjechałaś do innego miasta w związku ze swoim artykułem? Sama złapała się we własną sieć kłamstw. – Mój szef wolał zachować to w tajemnicy. Zwykle pracujemy razem nad różnymi tematami, ale szczerze mówiąc, ostatnio Sarah zaczęła ostro ze mną rywalizować. – Och, to rzeczywiście niedobrze. Ellen próbowała wymyślić, co powinna zrobić. Sarah przyłapała ją na kłamstwie, a potem zadzwoniła do niej, żeby jeszcze się upewnić. Świetna technika dziennikarska, dzięki której Ellen miała zwolnienie jak w banku. – Will chce z tobą porozmawiać. Może? – Oczywiście. – Ellen słyszała w tle wołanie Willa, tak wyraźne, że synek pewnie sięgał już po słuchawkę. – Mamusiu, mamusiu! Kiedy wracasz? – Już niedługo, kochanie. – Ellen poczuła ukłucie w sercu na dźwięk jego głosu, chociaż wciąż siedziała skulona za kierownicą, obserwując dom Bravermanów. – Opowiedz mi o tym obrazku z makaronu. – Wracaj szybko. Muszę już iść. – Kocham cię – zawołała jeszcze Ellen, ale w tym momencie w słuchawce

odezwała się znowu Connie. – Właśnie siadamy do kolacji. Bardzo kiepsko to wygląda? – Nie przejmuj się. Po prostu powiedz Willowi, żeby nie zdradzał żadnych tajemnic więcej, dobrze? – Jasne, jeszcze raz przepraszam. – Do zobaczenia wkrótce. – Ellen rozłączyła się i zadzwoniła do Marcelo, żeby sprawdzić, jak kiepsko przedstawia się sytuacja. Przez chwilę nerwowo czekała na połączenie. Kolejny biegacz przemknął chodnikiem obok jej auta i obejrzał się na nią. Na ramieniu miał tatuaż z napisem MAMA, ale Ellen była całkiem pewna, że to zwykły zbieg okoliczności. – Jak się miewasz? – zapytał Marcelo zadziwiająco spokojnym głosem, co mocno ją zaskoczyło. – Przejdę od razu do rzeczy. Sarah zadzwoniła do mnie do domu i dowiedziała się od Willa, że wyjechałam w związku z artykułem poza miasto. – Wiem. Właśnie ode mnie wyszła. Przyszła do mnie, żeby mi powiedzieć, że mnie okłamałaś. O, nie. – I co powiedziałeś? – A co miałem powiedzieć? Że podziwialiśmy razem twoją kuchnię, zanim wymyśliliśmy tę bajeczkę? Ellen spłonęła rumieńcem. – Tak mi przykro, Marcelo. – Niepotrzebnie obwieszczałem wszem wobec, że jesteś chora. Tak więc teoretycznie to ty okłamałaś mnie, a ja wprowadziłem w błąd cały zespół, więc Sarah przyszła do mnie, żeby mnie o tym poinformować. Gdybym po prostu powiedział wszystkim, że to nie ich sprawa, nie byłoby problemu. Ellen naraziła jego autorytet na szwank. Dziennikarz nie mógł okłamać swojego naczelnego, nie narażając się przy tym na poważne konsekwencje. Cała redakcja będzie plotkować, w oczekiwaniu na jego reakcję. – I co jej odpowiedziałeś? – Powiedziałem jej, że porozmawiam o tym z tobą po twoim powrocie. Jak na inteligentnego człowieka czasem zachowuję się naprawdę idiotycznie. – To nieprawda – pospieszyła z zapewnieniem Ellen, dosłyszawszy w jego słowach podtekst: Nie powinienem w ogóle przekraczać granicy, żeby się do ciebie zbliżyć. – Nie mogę cię faworyzować, ale nie chciałbym też być zmuszony do zwolnienia cię z pracy. – W jego głosie czaił się żal, ale Ellen wyprostowała się z determinacją. – Na razie nie masz powodu, żeby to robić. Ciągle jestem poza miastem, więc mamy jeszcze kilka dni. Muszę wyjaśnić tę sprawę. – Jaką sprawę? – zapytał nagląco Marcelo, ale w tym momencie biały jaguar

wyjechał z podjazdu Bravermanów i skręcił w lewo w główną ulicę. – Och, poczekaj chwileczkę. – Ellen przycisnęła telefon ramieniem, po czym przekręciła kluczyk w stacyjce i z trudem włączyła się do ruchu. Zaczęły się już godziny szczytu, pełne ryczącej muzyki, papierosowego dymu i rozmów przez komórkę. Nie mogła pozwolić, żeby Carol jej uciekła. – Ellen? Jesteś tam? – Marcelo, zaczekaj momencik. – Proszę cię, powiedz mi, co się dzieje. Pomogę ci. – Przepraszam, ale to nie najlepszy moment… – Urwała, bo tuż przed wjazdem na biegnącą wzdłuż nabrzeża ulicę Carol nieoczekiwanie skręciła w prawo. Ellen natychmiast zmieniła pas, ale z powodu tego gwałtownego ruchu wypuściła komórkę, która zsunęła się jej na kolana, a potem spadła na podłogę tuż obok pedału gazu. – Do widzenia, Marcelo! – zawołała Ellen, po czym wcisnęła gaz i skręciła za róg w pogoni za Carol. Nie mogła jej zgubić. Teraz nie pora martwić się o pracę, swoją czy też Marcelo. Wcześniej czy później los musiał odmienić się na lepsze. Przejechała przez skrzyżowanie na czerwonym świetle, byle tylko nie zgubić Carol.

Rozdział 50 Ellen jechała za Carol przez South Beach, dzielnicę pełną budynków w odcieniach kanarkowego i różowego. Na Collins Avenue panował spory tłok, więc obie co chwila zatrzymywały się i ruszały. Oddzielał je tylko biały hummer, przypominający ogromny kawał kości słoniowej na kółkach. Jaguar skręcił w lewo, podobnie jak hummer i za nimi Ellen. Jechali teraz wąską boczną uliczką, pełną tylnych wejść do butików i restauracji. Kontenery na śmieci przeplatały się tutaj ze szpanerskimi autami, zaparkowanymi pod tak dziwnymi kątami, że sprawiały wrażenie wrzuconych w uliczkę przypadkowo. Carol zatrzymała się obok kabrioletu, natomiast hummer pomknął prosto, nie pozostawiając Ellen żadnego wyboru. Musiała pojechać dalej, jeśli nie chciała być rozpoznana. Jechała powoli, obserwując Carol we wstecznym lusterku. Drzwiczki od strony kierowcy otworzyły się i z auta wysiadła Carol w obcisłej krwistoczerwonej sukience, z ciemnoblond włosami rozpuszczonymi luźno na ramiona. Kobieta włączyła centralny zamek w aucie i okrążyła je, kierując się w stronę skrzyżowania na drugim końcu uliczki. No dalej, jazda! Ellen zaparkowała w niedozwolonym miejscu, zgasiła silnik i chwyciwszy torebkę, wyskoczyła z samochodu, po czym pospieszyła z powrotem uliczką, stukając głośno drewniakami. Następnym razem, kiedy najdzie ją ochota, żeby kogoś śledzić, powinna wybrać inne obuwie, no chyba że będzie chodzić o konia rasy Clydesdale. Carol skręciła na skrzyżowaniu w lewo, z Ellen podążającą za nią w bezpiecznej odległości. Dotarły do uliczki zamkniętej dla ruchu kołowego, Lincoln Road, gdzie Carol wmieszała się w tłum olśniewających modelek, oszołomów z twarzami pomalowanymi farbą, gejów z identycznymi wąsami i turystów z Europy rozmawiających w najprzeróżniejszych językach. Miniaturowe szpice dzieliły zatłoczony chodnik z wężem dusicielem wiszącym na szyi kobiety, która najwyraźniej zapomniała pierzastej części swojego boa, sklepy Kiehl’s, Banana Republic i Victoria’s Secret mieściły się obok tandetnych butików i sklepów z upominkami, a Ellen nie mogła uwierzyć własnym oczom. Miała wrażenie, jakby trafiła na jakąś uliczną imprezę, tyle że połączoną z zakupami. Dzięki krwistoczerwonej sukience Carol nawet na moment nie straciła jej z oczu. Minęły kubańską, chińską, a potem włoską restaurację, ze stolikami dla klientów ustawionymi na chodniku. Carol przystanęła na chwilę przy knajpce z sushi i zamieniła kilka słów z wymuskanym kierownikiem sali, więc Ellen zwolniła

kroku, nie odrywając od obojga wzroku. Chwilę później z tłumu wynurzył się wysoki, ciemnowłosy mężczyzna, podszedł do Carol, cmoknął ją w policzek i władczym gestem otoczył jej szczupłą talię ramieniem. Bill Braverman. Ellen rozpoznała go od razu ze zdjęć, które widziała w Internecie. Był szczupły, ale popielata sportowa marynarka i dżinsy zakrywały go zbyt szczelnie, by dało się dostrzec tę muskulaturę, którą zauważyła na fotografiach zamieszczonych w sieci. Z takiej odległości nie dało się też przyjrzeć dokładniej rysom jego twarzy. Przez chwilę udawała, że czyta menu wywieszone przed jedną z restauracji, pozwalając tłumowi przepływać obok, i czekała na kolejny ruch Bravermanów. Otaczał ją gwar niespiesznych rozmów, a popołudniowe słońce zapadło już za czubki palm o powiewających na wietrze, spiczastych liściach. Ellen zerknąwszy znowu na Bravermanów, wmieszała się w tłum i przysunęła bliżej ich stolika. Siedzieli niemal dokładnie pośrodku ogródka, więc wreszcie miała okazję przyjrzeć się twarzy Billa. Pan Braverman był przystojnym mężczyzną o ciemnych włosach, ciemnych okrągłych oczach i nosie, który stanowił doroślejszą wersję noska Willa. Pochłonięty ożywioną rozmową, trzymając papierosa w dwóch palcach, od czasu do czasu odchylał się na oparcie kawiarnianego krzesełka i często wybuchał śmiechem. Do dzieła, moja droga. Ellen zarzuciła torebkę na ramię, po czym podeszła do szefa sali i zapytała: – Przepraszam, gdzie jest damska toaleta? – Z tyłu, po prawej. – Dziękuję. – Wkroczyła do wnętrza restauracji pachnącego tajskim curry, co od razu przypomniało jej, że od wieków nie jadła. W damskiej toalecie wreszcie zdjęła ciemne okulary. Potem wśliznęła się do kabiny, zamknęła drzwi i sięgnęła do torebki. Na samym dnie spoczywała biała plastikowa torebka z jej własnym zestawem do pobierania próbek DNA. Wyciągnęła ją i sprawdziła zawartość. Wskazówki, które wydrukowała sobie z Internetu, dwie pary niebieskich gumowych rękawiczek, które trzymała w domu pod zlewem i dwie torby z brązowego papieru, w które zwykle pakowała Willowi drugie śniadanie do przedszkola. Rozłożyła kartkę z instrukcją i przeczytała ją jeszcze raz. Nie chciała tego zawalić. Nasz test na rodzicielstwo jest najdokładniejszy ze wszystkich przeprowadzanych w całym kraju! Prowadzimy analizy próbek w nowoczesnym, świetnie wyposażonym laboratorium przy użyciu testu DNA sprawdzającego 16 markerów! Bądź dokładny, zbierz wszystkie możliwe próbki! Wyniki otrzymasz w ciągu trzech dni roboczych, choć niewielka opłata dodatkowa za usługę ekspresową pozwala znacznie przyspieszyć całą procedurę!

Ellen pominęła nieistotne informacje, bo czytała je już w sieci. W Internecie ogłaszało się mnóstwo laboratoriów zajmujących się przeprowadzaniem testów DNA, w tym również to, z którego usług zdecydowała się skorzystać. Lektura kolejnych stron uświadomiła jej, że miała dwie możliwości do wyboru: po pierwsze, standardowe badanie DNA, które mogło stanowić dowód w sądzie i które wymagało pobrania wymazu z policzka. To jej nie interesowało, tym bardziej że nie miała co liczyć na to, że Bravermanowie dobrowolnie oddadzą jej próbki DNA. Drugą możliwością był test niestandardowy, właśnie na ten się zdecydowała. Wróciła do lektury: W przypadku kiedy wymaz z policzka nie jest możliwy do pobrania, postaraj się znaleźć któryś z poniższych przedmiotów, umieść go w brązowej papierowej torbie i prześlij do nas. Pamiętaj o przechowywaniu próbki w temperaturze pokojowej i przestrzeganiu następujących środków ostrożności! Ellen czytała dalej. Włóż rękawiczki, aby nie zanieczyścić próbki własnym DNA. Przechowuj próbkę w temperaturze pokojowej, nie dopuść do jej zamoczenia. Włóż ją do papierowej, a nie plastikowej torby. Przebiegła wzrokiem listę dopuszczalnych przedmiotów, by upewnić się, że wszystko zapamiętała. Nie potrzebujesz śmiesznych zestawów do pobierania próbek! DNA można pobrać z polizanej przez kogoś koperty, przeżutej gumy, puszki po dowolnym napoju, w tym również po piwie, szklanki, szczoteczki do zębów, próbki nasienia, zaschniętych plam krwi (również krwi menstruacyjnej), pojedynczego włosa z cebulką, a nawet niedopałka papierosa! Ellen złożyła kartki i schowała je do torebki, a następnie wsunęła rękawiczki do kieszeni dżinsów i skorzystała z toalety. Po wyjściu z kabiny obmyła twarz i odświeżyła makijaż, dzięki czemu poczuła się niemal jak człowiek cywilizowany, a następnie zerknęła po raz ostatni na swoje odbicie w lustrze. Miała oczy swojej matki, co w głębi ducha cieszyło je obie, jakby to podobieństwo stanowiło dowód łączącej je więzi. Nawet teraz, kiedy na siebie patrzyła, widziała swoją matkę, gdzieś tam głęboko. Słuchaj swojego serca. Czas na przedstawienie.

Rozdział 51 Ellen zajęła stolik w ogródku restauracji sąsiadującej z tą, w której siedzieli Bravermanowie, tak, aby móc ich obserwować. Podczas gdy małżonkowie jedli kolację, ona zdążyła sprawdzić za pomocą komórki swój e-mail i przekonać się, że Amy Martin nadal się nie odezwała. Potem zadzwoniła do domu i powiedziała dobranoc Willowi, rozkoszując się przy tym sałatką z owoców morza, porcją sushi i pienistym cappuccino z migdałowymi herbatnikami. Obserwowała przy tym, jak Bravermanowie kończą kawę i wzięte na spółkę tiramisu. Bill wypalił ostatniego papierosa, trzeciego tego wieczoru, ale Carol nie paliła, więc Ellen będzie musiała zabrać jej kieliszek, żeby zdobyć próbkę DNA. Para spędziła przyjemny wieczór, śmiali się i rozmawiali, co tylko potwierdzało ich wizerunek szczęśliwego małżeństwa. Co wcale nie znaczy, że są lepszymi rodzicami ode mnie. Bill poprosił o rachunek, Ellen zrobiła to samo, kiedy tylko udało się jej podchwycić spojrzenie kelnera. Zapłacili niemal jednocześnie, a Ellen wstała tuż po nich, gotowa spaść na ich stolik niczym jastrząb. Teraz! Bravermanowie wyszli, kierując się w stronę uliczki, więc ruszyła do działania, gdy nagle jakaś grupa turystów wcisnęła się tuż przed nią, odcinając jej drogę, tak że zanim dotarła do stolika, pomocnik kelnera zdążył już pozbierać szklanki. Cholera! – Stolik nie być czysty! – powiedział chłopak z nieokreślonym akcentem, po czym zabrał się do uprzątania talerzy, które wkładał z głośnym szczękiem do dużej brązowej miski. – Po prostu usiądę na chwileczkę. – Ellen opadła na krzesło Billa Bravermana. – Zamówię tylko deser. – Nie być czysty. – Pomocnik kelnera sięgnął po przepełnioną popielniczkę, ale Ellen wyrwała mu ją z rąk. – Dzięki. – Ellen wypatrywała gumy, na wypadek gdyby Carol ją żuła, ale w popielniczce znajdowały się jedynie trzy niedopałki, wszystkie zostawione przez Billa. – Potrzebuję tego. Muszę zapalić. Pomocnik kelnera sobie poszedł, ale kierownik sali wyciągał szyję, przypatrując się jej uważnie, podobnie jak czworo głodnych klientów czekających na wolny stolik. Musiała działać szybko. Serce waliło jej w piersi, kiedy wyciągała rękawiczki z kieszeni i wkładała jedną na prawą rękę. Kierownik sali już zmierzał do jej stolika z czwórką gości, więc czym prędzej zebrała niedopałki

z popielniczki, otworzyła pod stołem papierową torbę i wrzuciła je do środka, a następnie zwinęła całość starannie i schowała do torebki. – Proszę pani, czy ma pani rezerwację? – zapytał kierownik sali, zatrzymując się przy stoliku. Ellen pokręciła głową i wstała. – Przepraszam, po prostu musiałam usiąść na chwileczkę, dziękuję. – I skierowała się w stronę wyjścia. Znalazła się z powrotem na chodniku pełnym psów, dzieciaków na deskorolkach i rolkarzy, trafił się nawet jakiś wytatuowany facet na srebrnym monocyklu. Podekscytowana, wmieszała się w tłum. W torebce miała próbkę DNA Billa. Ciekawe, czy uda się jej zdobyć dzisiaj i próbkę od Carol. Jedna sprawa załatwiona, jeszcze dwie rzeczy do zrobienia.

Rozdział 52 Po tym, gdy Carol i Bill dotarli już bezpiecznie do domu, ona jaguarem, on szarym maserati, krążyła jeszcze przez dłuższą chwilę po dzielnicy. Niebo przybrało odcień granatu, ulice opustoszały, a drogie samochody na podjazdach i w garażach dawno zapadały w sen. W domach paliły się światła, za zasłonami migały ekrany telewizorów o wysokiej rozdzielczości. Znowu złapała wiatr w żagle, podekscytowana sukcesem – miała niedopałki papierosów. Teraz musiała jeszcze zdobyć drugą próbkę. Puszki po napojach, szklanki, koperty. Koperty? Skręciła w Surfside Lane i przyjrzała się uważnie skrzynce pocztowej na końcu podjazdu przed domem Bravermanów. Czerwona chorągiewka nie była podniesiona, więc nie miała co liczyć, że znajdzie w środku list. Cholera. Ruszyła powoli dalej, nie odrywając wzroku od rezydencji Carol i Billa. Światła były pogaszone, nowoczesne prostokątne okna przypominały czarne oczodoły, a jedyne źródło ruchu stanowiły automatyczne spryskiwacze, nawadniające gęstą trawę milionami mechanicznych obrotów. Kwiaty wciąż pyszniły się u stóp znaku z prośbą o pomoc w poszukiwaniach syna, a ogromna twarz Timothy’ego czy też Willa lśniła w mroku upiorną bielą. Może nie dzisiaj. Ellen już miała ruszyć w powrotną drogę do hotelu, kiedy nagle na parterze domu zapaliło się światło. Zwolniła i zatrzymała się kawałek dalej. Okno pomieszczenia nie było zasłonięte, więc wyraźnie widziała Billa, który przeciął pokój i usiadł przy biurku. Chwilę później jego twarz rozświetlił blask padający z ekranu laptopa. Zaparkowała po drugiej stronie ulicy, a następnie opuściła okno i wyłączywszy silnik, popatrzyła na Billa Bravermana. Wzdłuż ścian pokoju ciągnęły się półki z książkami i szafki, więc pewnie był to jego gabinet. Bill spędził jeszcze parę chwil przed komputerem, a potem wstał i zniknął poza zasięgiem jej wzroku. Chwilę później drzwi wejściowe otworzyły się i na zewnątrz pojawił się Bill Braverman z czarnym workiem na śmieci. Kurczę! Ellen skuliła się za kierownicą, obserwując mężczyznę w bocznym lusterku. Bill włożył worek ze śmieciami do wysokiego zielonego kubła i odtoczył go na koniec podjazdu, a potem zawrócił do domu. Nie wychylała się, dopóki nie usłyszała

trzaśnięcia frontowych drzwi, a następnie wyprostowała się za kierownicą i obejrzała za siebie. Światło w gabinecie zgasło, a cały dom na powrót pogrążył się w mroku. W śmieciach można znaleźć DNA. Rozejrzała się po opustoszałej ulicy, po czym zzuła drewniaki, jak najciszej otworzyła drzwiczki i z łomoczącym sercem wyskoczyła na zewnątrz. Rzuciła się w stronę kosza na śmieci, zdjęła pokrywę, błyskawicznie wyciągnęła dwa worki i popędziła z powrotem w stronę auta niczym jakiś szalony Święty Mikołaj. Wskoczyła za kierownicę, rzuciła worki na siedzenie pasażera, po czym ruszyła z piskiem opon, kierując się ze swoim cennym łupem w stronę nabrzeża. Wreszcie zatrzymała się, zgasiła silnik i zapaliwszy lampkę w suficie, sięgnęła po pierwszy worek. Ostrożnie rozwiązała sznurek i zajrzała do środka, ale było zbyt ciemno, żeby mogła coś dostrzec. Zawartość nie cuchnęła jakoś szczególnie nieprzyjemnie, więc zdecydowała się ją wyrzucić na siedzenie pasażera, ale widok ją rozczarował. Śmieci stanowiły tak naprawdę przepuszczone przez niszczarkę dokumenty, które przypominały kłąb papierowego spaghetti. Mimo wszystko zaczęła je przetrząsać w nadziei, że znajdzie tam jakiś przedmiot z DNA Carol, ale nie miała tyle szczęścia. W worku były tylko dokumenty Billa, jakieś zestawienia liczb, raporty, wyciągi z konta. Przypomniała sobie, że Bill jest inwestorem, nic dziwnego, że wkładał każdą najmniejszą kartkę do niszczarki. Sama nigdy tego nie robiła, ale jej dokumenty składały się zwykle z katalogów z zabawkami. Wepchnęła ścinki z powrotem do worka i cisnęła go na tylne siedzenie, po czym sięgnęła po drugi. Ten okazał się cięższy, więc pospiesznie rozwiązała sznurek i rozchyliła folię. W nozdrza uderzył ją obrzydliwy odór świeżych odpadków, przysunęła więc worek bliżej światła i zajrzała do środka. Na samej górze leżał stos niemiłosiernie cuchnących szaroniebieskich skorupek krewetek, które czym prędzej odsunęła na bok, pod spodem wilgotne fusy kawy, resztki główki sałaty, katalog Horchow i wreszcie ogromny stos listów. Żaden nie będzie zawierać DNA Carol. Do licha. Mimo wszystko wyciągnęła listy, licząc, że jednak znajdzie pośród nich zaklejoną kopertę, ale nadzieja okazała się płonna. Wszystko to były nawet nieotwarte reklamy Neimana Marcusa, Versace i Gucciego, plus błyszczący egzemplarz „Departures”. Wewnątrz czasopisma znajdowała się różowa ulotka z gabinetu dentystycznego, przypomnienie o czyszczeniu zębów w przyszłym miesiącu. Ellen odwróciła kartkę, która okazała się być zaadresowana do Carol Charbonneau Braverman. Przez chwilę wpatrywała się w kartonik. Nazwisko Charbonneau brzmiało znajomo, chociaż nie mogła sobie przypomnieć, gdzie je słyszała. Może w ogóle to sobie wyobraziła, kiedy zmęczenie jednak dało o sobie znać. Przejrzała jeszcze

resztę śmieci, ale nie było tam nic wystarczająco ohydnego, by zawierać DNA Carol, zawiązała więc starannie sznurki, żeby w samochodzie nie śmierdziało, po czym położyła worek obok pierwszego na tylnym siedzeniu. Oba wyrzuciła do jakiegoś przypadkowego kontenera na śmieci w drodze do hotelu. Kiedy wreszcie znalazła się w swoim pokoju, dla pewności sprawdziła jeszcze email. Wciąż żadnej wiadomości od Amy Martin, za to w skrzynce czekał na nią list od jej siostry, Cheryl. Zawierający najgorsze z możliwych wieści.

Rozdział 53 To było jak cios prosto w splot słoneczny. Ellen opadła na okryte pikowaną narzutą łóżko i wbiła wzrok w ekran swojego smartfona. E-mail od Cheryl nie miał tematu, a brzmiał: Droga Ellen, Z przykrością muszę cię poinformować, że wczoraj dowiedzieliśmy się o śmierci Amy. Moja siostra zmarła w sobotę w swoim mieszkaniu w Brigantine z powodu przedawkowania heroiny. Czuwanie zostało zaplanowane na wtorek wieczorem, jednak prywatne pożegnanie dla rodziny odbędzie się w środę o dziesiątej rano w domu pogrzebowym Cruzane w Stoatesville. Mama prosiła, by przekazać pani, że zaprasza panią na jedną z tych uroczystości, bo bardzo chciałaby się z panią jeszcze spotkać. Pozdrawiam, Cheryl Ellen nie mogła opanować przemożnego smutku. Amy była zbyt młoda, by umierać, na dodatek tak straszną śmiercią. Co musiały teraz czuć Cheryl i matka Amy, Gerry, które okazały Ellen tyle życzliwości. Dumała nad tym wszystkim, ale i tak wróciła myślami do Willa. Właśnie straciła ostatnią szansę, żeby dowiedzieć się od Amy czegoś na jego temat. Przesunęła wzrokiem po niebiesko-złocistej kapie, zdjęciach morskich muszli na ścianach, drzwiach prowadzących na balkon. Przez szyby widziała nieprzeniknioną noc, która dokładnie w tej samej chwili zapadała też nad jej domem daleko stąd. Mrok zacierał granicę oddzielającą czarne niebo od ziemi, a ona znowu poczuła się kompletnie wyczerpana. Oderwana od wszystkiego, zagubiona. Gdzieś na krawędzi świadomości czaił się strach. Cóż za zbieg okoliczności. To dziwne, że Amy zmarła właśnie w momencie, kiedy Ellen zaczęła o nią wypytywać. A jeszcze dziwniejsze w obliczu samobójstwa Karen Batz. Teraz obie kobiety, które wiedziały coś na temat adopcji Willa, już nie żyły. Jedynym pozostałym przy życiu świadkiem był chłopak Amy, który wyglądał tak samo jak porywacz z portretu pamięciowego. Nie tylko porywacz. Również morderca. Ellen zaczęła snuć domysły, chociaż nawet ona wiedziała, że to tylko spekulacje. Wszystko mogło mieć zupełnie niewinne wytłumaczenie, musiała to przyznać. Amy

prowadziła niebezpieczny tryb życia. Heroiniści bez przerwy umierają z powodu przedawkowania. Prawnicy też popełniają samobójstwa. Nie wszystko jest podejrzane. Boże dopomóż. Zmusiła się do przerwania jałowych rozmyślań, bo doprowadzały ją do szaleństwa. To był najdłuższy dzień w jej życiu. Udało się jej zdobyć jedną próbkę DNA, czyli i tak o jedną więcej, niż oczekiwała po pierwszym dniu pobytu w Miami. Jej praca wisiała na włosku, podobnie jak ewentualne plany na zdobycie mężczyzny jej marzeń, ale to wszystko zostało w domu, który nagle wydał się jej daleki. Zupełnie jakby chodziło o całkiem inny świat. Wreszcie położyła się na łóżku, pozwalając się zagarnąć zmęczeniu, które przesłoniło nawet największe lęki. Chwilę później zapadła w pełen koszmarów sen.

Rozdział 54 Następnego ranka Ellen zaparkowała auto w dokładnie tym samym miejscu naprzeciwko skrętu w Surfside Lane. Rozpoczął się kolejny gorący, tropikalny dzień, ale dzisiaj była na to przygotowana. W hotelowym sklepiku z horrendalnie drogimi upominkami kupiła różowy daszek, parę srebrnych podróbek okularów przeciwsłonecznych Oakley i jaskrawożółtą koszulkę z napisem SOUTH BEACH, którą włożyła razem z przywiezionymi z domu białymi szortami. W kieszeni miała gumową rękawiczkę i papierową torebkę. Pociągnęła z butelki porządny łyk nadal zimnego soku pomarańczowego zabranego z minibarku w hotelowym pokoju. Wiadomość o śmierci Amy Martin ją przytłoczyła, wciąż nie mogła się pozbyć lęku, że przedawkowanie wcale nie było przypadkowe, ale jakoś udało się jej odsunąć mroczne myśli i skupić na czekającym ją zadaniu, zwłaszcza że musiała jak najprędzej wracać do domu, jeśli chciała zdążyć na pogrzeb. Umieściła butelkę w uchwycie i rozejrzała się wokół. Na ulicy panował spokój, jeśli nie liczyć zapaleńców zażywających ruchu. Dwie starsze kobiety z butelkami wody spacerowały szybkim krokiem dookoła dzielnicy, zawzięcie przy tym rozprawiając, chodnikiem biegła dziewczyna w sportowym staniku i czarnym dole od kostiumu kąpielowego. Kolejna kobieta wyprowadzała akurat białego pudelka, z komórką i pedometrem przyczepionymi do paska niczym amunicja tego podmiejskiego świata. Ellen zamierzała wypróbować nową taktykę, wysiadła więc z auta, schowała kluczyki do kieszeni i ruszyła przed siebie, po drodze przypatrując się domom po obu stronach ulicy. Przed żadnym z nich skrzynka pocztowa nie miała podniesionej czerwonej chorągiewki, więc Ellen zastanawiała się, kiedy listonosz odbiera tutaj pocztę. Nie traciła nadziei, że Carol nada wreszcie jakiś list, z którego dałoby się pobrać próbkę DNA. Przyspieszyła kroku i dogoniła dwie dzielnie spacerujące panie. Były ubrane w bermudy w pastelowych kolorach, wzorzyste podkoszulki i tenisówki, a chociaż zapewne dawno przekroczyły siedemdziesiątkę, świetnie się trzymały. Obie miały krótkie srebrzyste włosy, z tym że ta po lewej nosiła żółty daszek, a jej koleżanka białą bejsbolową czapeczkę. Ellen zrównała się z nim akurat przed domem Bravermanów. – Przepraszam – zaczęła, na co obie kobiety odwróciły się w jej stronę. – Czy nie wiedzą panie, o której listonosz odbiera w tej okolicy pocztę? Opiekuję się domem kuzynostwa przy Brightside Lane, a zapomniałam ich o to spytać dzisiaj rano,

zanim wyjechali. – Och, a jak się nazywają? – zainteresowała się uprzejmie kobieta w żółtym daszku. – Vaughnowie – odparła Ellen bez najmniejszego wahania. Wcześniej przejechała się położoną jakieś osiem przecznic dalej Brightside Lane i wybrała to nazwisko z jednej ze skrzynek. – June i Tom Vaughnowie, zna ich pani? – Przykro mi, ale nie. Brightside jest trochę za daleko. – Kobieta w żółtym daszku przechyliła głowę i popatrzyła na Ellen niepewnie. – Tylko dlaczego spaceruje pani tutaj, a nie tam? Uch. – Na Brightside kręci się taki wielki pies, a ja boję się psów. – Świetnie panią rozumiem. My wolimy koty. – Kobieta w żółtym daszku pokiwała głową. – Listonosz odbiera pocztę w okolicach jedenastej. Mam na imię Phyllis, może pani pospacerować z nami, jeśli jest pani zupełnie sama. – Dziękuję, przyda mi się towarzystwo. – Miała nadzieję, że uda się jej wydobyć z nowych znajomych jakieś informacje, zanim Carol nada list albo zanim próbka jej DNA spadnie Ellen z nieba. – Świetnie, obie uwielbiamy poznawać nowych ludzi. Spacerujemy tak razem, trzy kilometry dziennie, od sześciu lat i mamy już siebie nawzajem naprawdę dosyć – Phyllis się roześmiała, a przyjaciółka w bejsbolowej czapce dała jej kuksańca. – Mów za siebie, Phyl. To nie ty masz mnie dosyć, tylko ja ciebie. – Popatrzyła na Ellen z ciepłym uśmiechem. – Nazywam się Linda DiMarco, a pani? – Sandy Claus – Ellen podała pierwsze nazwisko, jakie przyszło jej do głowy. Właśnie zbliżały się do domu Bravermanów. Na podjeździe stało auto Carol, ale samochodu Billa nie było. Ellen wskazała niby mimochodem na znak ze zdjęciem Timothy’ego i zapytała: – Wiedzą może panie, o co chodzi z tym znakiem i żółtymi wstążeczkami? – Och, mój Boże, no tak – Phyllis westchnęła. Była drobna, miała jasne oczy, haczykowaty nos i siateczkę zmarszczek mimicznych wokół wąskich ust. – Parę lat temu porwano ich dziecko, którego nigdy nie udało się odnaleźć. Potrafi to sobie pani wyobrazić, stracić dziecko w ten sposób? Ellen nie chciała nawet o tym myśleć. – Znają panie tę rodzinę? – Jasne, Carol jest kochana, Bill zresztą też. A ten mały chłopczyk, Timothy, był po prostu uroczy. – Uroczy – przytaknęła Linda, nawet na moment nie zwalniając tempa. Ellen starała się opanować emocje. Papierowa torebka szeleściła jej w kieszeni podczas marszu. – Taka straszna tragedia. – Linda pokiwała głową. Miała ciemnobrązowe oczy o opadających w dół kącikach, owalną twarz i spory nos, a na szyi gruby złoty

łańcuch z zawieszką w postaci korala, która podskakiwała przy każdym kroku. – Smutna sprawa – dodała Phyllis, kiedy wszystkie trzy skręciły za róg, minąwszy potężny ceglany budynek w georgiańskim stylu, który bardziej pasowałby do Monticello niż Miami. – Porywacze zastrzelili też nianię. To się wydaje takie niesprawiedliwe. Zupełnie jak wtedy, kiedy ktoś napada na sklep i zabija sprzedawczynię. Dlaczego w ogóle musieli kogoś mordować? Nie mam pojęcia, co się w tych czasach dzieje z ludźmi. Ellen nie odpowiedziała. Phyllis i Linda nie potrzebowały żadnej zachęty, by mówić dalej, a jej zaczynało brakować tchu. Z bezchmurnego nieba lał się żar, a wilgotność sięgnęła chyba miliona procent. Minęły jakąś kobietę z czarnym pudlem, której Phyllis pomachała ręką. – Kiedy to się stało, Carol i Bill byli naprawdę zdruzgotani. I jemu, i jej serce o mało nie pękło. Na ulicy przed ich domem całymi dniami i nocami koczowali reporterzy, którzy nie dawali im spokoju. Poza tym cały czas kręciła się tam policja i agenci FBI. Ellen nie przerywała jej, bo chciała się dowiedzieć czegoś więcej. Właśnie dotarły do kolejnego skrzyżowania i skręciły za róg, mijając po drodze rezydencję, która w zamyśle miała chyba przypominać rzymską świątynię. – Na dodatek Bill jest świetnym ojcem. – Phyllis upiła łyk wody z butelki. – Wie pani, on ma firmę inwestycyjną, naprawdę prężnie działającą. Zarabia ogromne pieniądze, pomaga sąsiadom z okolicy, a poza tym naprawdę uwielbiał synka. Kupił mu nawet strój golfisty i specjalną czapeczkę. Pamiętasz, Lin, widziałyśmy go w tym? Linda pokiwała głową. – Carol miała ogromne trudności z zajściem w ciążę. Chociaż nie zdradzam żadnych rodzinnych sekretów, bo sama opowiadała o tym na lewo i prawo, prawda, Phyl? – Tak, naprawdę ogromne. – Phyllis zacisnęła umalowane szminką usta w wąską linijkę. – Próbowali bardzo długo. Carol strasznie pragnęła tego dziecka, on zresztą też. A potem coś takiego. Ellen poczuła falę wyrzutów sumienia, kiedy przypomniała sobie Carol w stroju Babci Gąski. – Biedaczka. – Linda otarła górną wargę. – Taki pech. Wreszcie w ich życiu pojawiło się to wymarzone dziecko, a potem znowu stracili je na zawsze. Koniec historii. – Nie ma sprawiedliwości na tym świecie – powiedziała Phyllis, lekko posapując. – Prawdziwa tragedia – dodała Linda. Ellen nie zdawała sobie sprawy, że może czuć jeszcze większe wyrzuty sumienia, ale tak właśnie było. Zawsze uważała Willa za swoje upragnione dziecko. A tymczasem jej mały synek może być wymarzonym dzieckiem Carol. Tylko

badanie DNA mogło tu rozwiać wszelkie wątpliwości. Naprawdę potrzebowała tej próbki. Ta chwila zadumy jednak minęła, a Linda powiedziała: – Wie pani, kiedy człowiek żyje na tym świecie wystarczająco długo, w pewnym momencie odkrywa, że nie ma takiej rzeczy, której nie byłby w stanie znieść. Ja też straciłam męża i młodszą siostrzyczkę. Gdyby mnie ktoś pytał, nie pomyślałabym wtedy, że będę tutaj teraz stała. Życie czyni człowieka twardym. Podobnie jak śmierć. Ellen myślała o swojej matce. Phyllis pokiwała z lekka trzęsącą się głową, kiedy skręcały w kolejną ulicę. – Ciągle to powtarza, ale moim zdaniem to stek bzdur. – Ha! – Linda zbyła ją machnięciem ręki. – No dalej, opowiedz jej o falach. – W porządku. – Phyllis popatrzyła na Ellen, a jej pomarszczona twarz spoważniała, chociaż starsza dama nadal wymachiwała rękami jak rasowa sportsmenka. – Przez całe moje życie mieszkałam na Brooklynie. Kiedy na emeryturze przeprowadziliśmy się tutaj, sami nie mogliśmy uwierzyć w nasze szczęście. Ta woda, wybrzeże, ocean. Zakochaliśmy się w tym miejscu. Richard często robił wypady na ryby, a ja zabierałam się z nim łódką. Łódką, na której zawsze przychodziły mi do głowy najlepsze pomysły. – Straszne nudziarstwo, może mi pani wierzyć – zauważyła scenicznym szeptem jej przyjaciółka, przesłoniwszy usta dłonią. – Zawsze zmusza mnie, żebym z nią płynęła, a ja mam wtedy ochotę się utopić. – Pozwolisz mi wreszcie skończyć? – odcięła się Phyllis tonem udawanego zniecierpliwienia. – Mów, tylko się streszczaj. – Linda zwróciła się do Ellen. – Jestem Włoszką, więc uwielbiam paplać, ale ona, jako Żydówka, też uwielbia pytlować. – Dlatego właśnie się przyjaźnimy. – Phyllis się uśmiechnęła. – Nikt inny nie jest w stanie z nami wytrzymać. Wszystkie roześmiały się głośno, mijając zaparkowany przy głównej ulicy samochód Ellen i znowu skręciły w Surfside Lane, w kolejnej rundce dookoła dzielnicy. – Tak więc mam taką swoją teorię na temat fal. – Phyllis wyciągnęła przed siebie dłonie wierzchem do dołu. – Złe rzeczy są jak fale. Zawsze będą się nam przytrafiać i nikt nic na to nie poradzi. To część życia, tak samo jak fale są częścią oceanu. Jeśli stoisz na brzegu, nigdy nie wiesz, kiedy nadpłyną. Ale nadpłyną. Trzeba tylko pamiętać, żeby po każdej z nich wynurzać się z powrotem na powierzchnię, to wszystko. Ellen uśmiechnęła się, rozważając jej teorię. – To brzmi całkiem sensownie. Nagle Phyllis i Linda umilkły, wpatrzone w otwarte drzwi nowoczesnego

budynku z drewna po lewej, na ukos od domu Bravermanów. Ze środka wyłoniła się akurat ładna rudowłosa kobieta w krótkiej czarnej sukience, z czarną torbą na ramieniu. Nieznajoma zamknęła drzwi na klucz, a potem tupiąc eleganckimi czarnymi czółenkami, ruszyła wybetonowaną ścieżką w stronę podjazdu, na którym stał zaparkowany srebrny mercedes. – Kto to? – Ellen zauważyła złośliwe spojrzenie, jakie wymieniły między sobą Phyllis i Linda. – Chyba ktoś, za kim nie przepadamy. Phyllis wybuchnęła śmiechem. – Zapomniałam o swojej pokerowej twarzy. Linda zerknęła na nią. – Ty nie masz pojęcia, co to pokerowa twarz. Dobrze o tym wiem, przecież gram z tobą w pokera. – Odsłońcie rąbek tajemnicy, moje drogie panie – rzuciła z uśmiechem Ellen. – Uwielbiam ploteczki. – To straszna snobka – wyjaśniła Phyllis z cieniem uśmiechu igrającym na wargach. – Nazywa się Kelly Scott, a jej rodzina ma więcej forsy niż sam Pan Bóg. Jest z Palm Beach. – Krainy różu i zieleni. – Linda zachichotała złośliwie, a jej przyjaciółka pokiwała głową. – Spotkałyśmy się co najmniej cztery razy, a ona nadal udaje, że się nie znamy. Nie znoszę takiego zachowania. – Ja też – powiedziała Linda. – Ja też – dodała Ellen, po czym wszystkie trzy wybuchnęły śmiechem. Ale kiedy mijały dom Bravermanów, znowu popatrzyła na żółte wstążeczki i zdjęcie Timothy’ego. A potem jej wzrok pobiegł dalej, w stronę zaciągniętych zasłon. Tam w środku siedziała teraz Carol Braverman. A Ellen potrzebowała próbki jej DNA. Jak najszybciej.

Rozdział 55 Zaczęło się chmurzyć, temperatura wreszcie spadła, ale Ellen wciąż siedziała skulona za kierownicą wynajętego auta z opuszczonymi oknami, obserwując dom Bravermanów. Była 10:36 rano, Carol jeszcze nie pojawiła się na zewnątrz, a czerwona chorągiewka na ich skrzynce pocztowej pozostała opuszczona. Ellen nie traciła jednak nadziei, że uda się jej pobrać próbkę DNA z koperty. Zerknęła na wyświetlacz swojego smartfona, ale Marcelo ani nie napisał, ani nie zadzwonił. Zaczęła się nawet zastanawiać, czy będzie miała do czego wracać, czy to jeśli chodzi o pracę, czy o faceta. „Proszę cię, powiedz mi, co się dzieje. Pomogę ci”. Wciąż nie odrywała wzroku od obserwowanego domu, kiedy nagle na głównej ulicy pojawiła się pocztowa furgonetka. Ellen natychmiast wyprostowała się za kierownicą, podczas gdy listonosz zaczął krążyć od domu do domu, dostarczając pocztę. Carol nadal nie pojawiła się na zewnątrz z listem do wysłania, a więc było już za późno. Furgonetka skręciła w Surfside, po czym listonosz wrzucił plik kopert do skrzynki Bravermanów. Cholera. Z trudem panowała nad nerwami, coraz bardziej poirytowana upałem i oczekiwaniem. Upiła kolejny łyk ciepłego soku, po czym sięgnęła do torebki po wskazówki dotyczące testów DNA, żeby jeszcze raz sprawdzić, co może posłużyć jako próbka. Guma, puszka po napoju, niedopałek papierosa i tak dalej, i tak dalej. Rzuciła listę na siedzenie pasażera i popatrzyła na dom Bravermanów, gdzie wreszcie zauważyła jakiś ruch. Carol wyszła na zewnątrz. Jej widok dodał Ellen nowej energii. Nie mogła dłużej czekać, aż coś się wydarzy. Musiała wziąć sprawy w swoje ręce. Wysiadła z auta, po czym ruszyła przed siebie niespiesznym krokiem spacerowiczki w przeciwsłonecznych okularach i daszku na głowie. Przecięła główną ulicę i skręciła w Surfside Lane, trzymając się drugiej strony ulicy, podczas gdy Carol zniknęła w garażu. Zwolniła, starając się stawiać jak najmniejsze kroczki, a tymczasem Carol wyłoniła się po chwili z zieloną plastikową torbą w ręku. Miała na sobie uroczą letnią sukienkę i kolejny daszek, a ciemnoblond włosy znowu związała w kucyk. Ellen patrzyła prosto przed siebie, jednak kątem oka widziała, jak Carol zmierza przez trawnik w stronę tablicy ze zdjęciem Timothy’ego, gdzie przyklęknęła, odkładając na moment torbę, po czym naciągnęła kwieciste bawełniane rękawiczki i zabrała się do pielenia. Zupełnie jakby pielęgnowała grób.

Wyrzuty sumienia znów dały o sobie znać, kiedy Ellen skręcała za róg, ale ledwie zniknęła z pola widzenia Carol, natychmiast ruszyła biegiem. Nie miała pojęcia, jak długo kobieta zostanie przed domem, a nie mogła zmarnować podobnej okazji. Powietrze było tak wilgotne, że wręcz nie dało się oddychać, więc kiedy okrążyła osiedle i dotarła z powrotem do skrzyżowania Surfside Lane i głównej arterii, gdzie przykucnęła, udając, że zawiązuje sznurowadło tenisówki, była już lekko zasapana. Carol pracowała bez pośpiechu, wyrywała chwasty i odkładała je na schludną kupkę. Obok niej, na trawniku skąpanym w słońcu, leżała niewielka plastikowa torba torfu i duża paleta złocistych nagietków. Oddech Ellen wrócił wreszcie do normy, ale pot wręcz spływał jej po twarzy, a Carol jak widać zaczynała się czuć podobnie, bo chwilę później zdjęła ciemne okulary i daszek i odłożyła je na ziemię. Ellen natychmiast przypomniała sobie listę: Włos z cebulką. Nie mogła mieć jednak pewności, że na okularach czy daszku znajdzie włos, a taka szansa pewnie się już nie powtórzy, ostatecznie zrezygnowała więc z tego pomysłu. Zmieniła nogi i zajęła się zawiązywaniem na niby drugiej tenisówki, wciąż obserwując Carol, która podeszła do palety z nagietkami i wyciągnęła kępkę kwiatów. Położyła ją na ziemi i sięgnęła do torby, z której wyjęła puszkę napoju, po czym otworzyła ją i upiła łyk. Bingo! Ellen rozejrzała się wokół, ale że ulica była całkiem pusta, wyciągnęła gumową rękawiczkę z kieszeni, włożyła ją na dłoń i powoli wstała. Z drugiej kieszeni wyjęła komórkę i wybrała numer informacji telefonicznej dla Miami. Poprosiła o numer do Bravermanów, a potem czekając na połączenie, ruszyła w stronę Carol, która nadal pochylała się nad rabatką, zajęta przygotowywaniem dołka dla nowych kwiatów. Przebrzmiał jeden sygnał, potem drugi, a ułamek sekundy później Carol spojrzała na dom. Odbierz ten telefon, Carol. Wyjęła z kieszeni papierową torebkę i przyspieszyła kroku, rękę w rękawiczce trzymała za sobą. Wreszcie Carol wstała i ruszyła w stronę domu, po drodze zdejmując rękawiczki. Tak! Ellen z sercem łomoczącym jej w piersi przeszła na drugą stronę ulicy. Była coraz bliżej celu, bezcennej puszki z napojem. W zasięgu wzroku nie było widać nikogo, kto by ćwiczył czy wyprowadzał psa – taka okazja więcej się nie nadarzy. Ruszyła biegiem z dzwoniącym telefonem przy uchu. Jeszcze pięć metrów, dwa i znalazła się przed domem Bravermanów. Puszka z dietetycznym sprite’em stała tuż koło plastikowej torby Carol. Teraz, teraz, już!

Przecięła trawnik, dłonią w rękawiczce chwyciła puszkę i okręciwszy się na pięcie, ruszyła przed siebie biegiem. Obróciła puszkę do góry dnem, żeby wylać resztki napoju, nawet na chwilę nie zwolniła jednak kroku. Pędząc co sił w nogach, okrążyła osiedle i dotarła wreszcie do głównej drogi. Kiedy przecinała jezdnię, za plecami usłyszała klakson, a potem niemal tuż obok niej zatrzymała się z poślizgiem ciężarówka. Ellen otworzyła drzwiczki swojego auta, wskoczyła za kierownicę i wrzuciła puszkę do brązowej torby, a następnie przekręciła kluczyk w stacyjce i wcisnęła pedał gazu, kierując się w stronę nabrzeża. Miała ochotę krzyczeć z radości. Morska bryza rozwiewała jej włosy, kiedy zatrzymała się na czerwonym świetle i ściągnęła wreszcie niepotrzebną już rękawiczkę. Zdjęła okulary i daszek, szczęśliwa, że może pozbyć się przebrania. A potem popatrzyła na tabliczkę z nazwą ulicy i niemal zachłysnęła się ze zdumienia. Charbonneau Drive? Zapaliło się zielone światło, ale Ellen zmieniła zdanie. Zamiast pojechać prosto, skręciła w prawo w oznaczoną tabliczką ulicę.

Rozdział 56 CHARBONNEAU DRIVE, głosił napis, a Ellen od razu przypomniała sobie ulotkę z gabinetu dentystycznego, którą znalazła w śmieciach Bravermanów. Już wtedy wydawało się jej, że nazwisko Charbonneau brzmi znajomo, chociaż nie mogła sobie przypomnieć dlaczego. A przecież mijała tę ulicę za każdym razem, kiedy zmierzała w stronę nabrzeża albo Surfside Lane. To musiało mieć jakiś związek z Carol Braverman. Nazwisko było zbyt charakterystyczne, by mogło się to okazać jedynie zbiegiem okoliczności. Zaciekawiona jechała wijącą się łagodnie, malowniczą ulicą. Minęła otynkowany na biało rozłożysty dom w wiejskim stylu, pseudofrancuski zameczek i ogromną nowobogacką rezydencję o ceglanej fasadzie. Podobna różnorodność, co na Surfside Lane, tyle że te budynki były nieco młodsze. Drzewa palmowe wzdłuż ulicy rzucały przecinany plamkami światła cień na jezdnię, ale nie były one tak rozłożyste jak te z Surfside Lane, białe oleandry i bugenwille też sprawiały wrażenie świeższych nasadzeń. Chodnikiem przebiegła kobieta w sportowym podkoszulku i szortach, dwóch mężczyzn spacerowało z identycznymi jamnikami na smyczy. Ellen pojechała dalej i wreszcie dotarła do końca jak się okazało ślepej uliczki, gdzie jej oczom ukazała się ogromna, kryta dachówką rezydencja, otynkowana na różowo. Dwupiętrowy budynek miał co najmniej trzydzieści zakończonych łukami okien i zadaszony portyk, który skrywał imponujące główne wejście. Umieszczony na trawniku znak głosił CHARBONNEAU HOUSE, OTWARTE DLA PUBLICZNOŚCI. To o mnie. Wjechała na parking wysypany kruszonymi muszlami i wyłączyła silnik. Działała pod wpływem emocji, ale i tak najpierw schowała próbki DNA pod siedzenie, zanim wysiadła i ruszyła w stronę domu. Tynkowana fasada została świeżo odmalowana, a dachówki były starannie utrzymane, ale sama rezydencja zdawała się starsza niż pozostałe budynki przy tej ulicy. Otaczający ją bujny trawnik miał pewnie ponad hektar powierzchni, wiatr niósł przyjemne zapachy, a cała posiadłość przypominała dawną Florydę, gdzie czas toczył się wolniej. Ellen ruszyła w stronę zadaszonego wejścia, pokonała schody wykładane czerwonymi wzorzystymi płytkami, po czym pchnęła drzwi i rozejrzała się po wnętrzu. Wielkie kryte perskim dywanem schody stanowiły dominujący element holu z posadzką z czarno-białych płytek, z którego wchodziło się do trzech ogromnych komnat, wyposażonych tak, aby mogły pełnić funkcję sal konferencyjnych. Ellen

skierowała się do środkowej, z oknami wychodzącymi na bezkres zielonego trawnika z niewielką okrągłą fontanną pośrodku. – W czym mogę pomóc? – usłyszała i odwróciła się na pięcie. Głos należał do kobiety o ciemnych, przyciętych na pazia włosach, jasnych oczach otoczonych siateczką sympatycznych zmarszczek i serdecznym uśmiechu. – Szuka pani czegoś? – Akurat przejeżdżałam obok tego znaku na zewnątrz, a nie jestem stąd. Budynek wydał mi się tak uroczy, że zapragnęłam go zwiedzić. – Ależ dziękuję. Rzeczywiście jesteśmy dumni z Charbonneau House i pracy, którą tutaj wykonujemy. – A czym się państwo zajmują, jeśli wolno spytać? – Promujemy przedstawienia teatralne oraz inne kulturalne przedsięwzięcia przeznaczone dla dzieci z naszej społeczności. – Kobieta wyglądająca bardzo profesjonalnie w nienagannej białej bluzce, bawełnianej spódnicy khaki i czerwonych espadrylach wskazała na główny hol. – Oprócz sal konferencyjnych oraz klas lekcyjnych mamy z tyłu w pełni profesjonalną salę widowiskową, która może pomieścić siedemdziesiąt pięć osób, wyposażoną w spore zaplecze i kilka garderób. Wystawiamy trzy przedstawienia rocznie, właśnie zakończyliśmy serię spektakli „Once upon a mattress”. – Wspaniale – zachwyciła się najzupełniej szczerze Ellen. – Zauważyłam, że mają tutaj państwo Charbonneau House i Charbonneau Drive. Pewnie jest to w jakiś sposób związane z rodziną Charbonneau? – Dokładnie. To jeden z najstarszych rodów w tej okolicy, którego członkowie ofiarowali ten budynek naszej społeczności. – Kobieta wskazała dłonią olejny portret w ozdobnej złoconej ramie, jeden z dwóch wiszących po obu stronach okna. – To właśnie nasz dobroczyńca, Bertrand Charbonneau, niestety zmarł pięć lat temu w wieku dziewięćdziesięciu jeden lat. – Brzmi naprawdę interesująco. – Ellen popatrzyła na portret szczupłego, siwowłosego mężczyzny w jasnozielonym garniturze wspartego o półki z książkami. Starała się nie wpatrywać w obraz zbyt intensywnie w poszukiwaniu podobieństwa do Willa. W głowie i tak jej już huczało, no a poza tym torebka schowana w aucie powinna ostatecznie wyeliminować wszelkie wątpliwości. – Bertrand, stary przyjaciel mojego ojca, był naprawdę wspaniałym człowiekiem, i jednym z pierwszych mieszkańców tej dzielnicy, wybudował tutaj sporo domów. Ten budynek, jego dom rodzinny, stanowił tak naprawdę zaledwie jeden z wielu jego podarunków dla tutejszej społeczności. Ellen próbowała zrozumieć, gdzie w tym wszystkim jest miejsce dla Carol Charbonneau Braverman, jeśli w ogóle gdziekolwiek, nie chciała się jednak zdradzić, zwłaszcza że jej rozmówczyni znała tę rodzinę. – Rozumiem, że Bertrand Charbonneau interesował się teatrem? – Jego żona, Rhoda, przez krótki czas występowała na scenie, zanim

zrezygnowała z kariery, żeby poświęcić się wychowaniu pociech. Chociaż nawet wtedy bardzo się angażowała w organizowanie teatru dla dzieci. – Kobieta poprowadziła Ellen do drugiego portretu, który przedstawiał mężczyznę w brązowym swetrze, stojącego w niedbałej pozie nad basenem. Tabliczka głosiła, że to portret Richarda Charbonneau. – A więc to jest zapewne syn Bertranda? – zapytała Ellen, przypatrując się twarzy mężczyzny. Miał takie same niebieskie oczy jak Carol i Will. Może właśnie teraz ogląda przodków swojego synka, ale wkrótce i tak się tego dowie. – Owszem, Richard był rówieśnikiem mojego ojca. Razem z Selmą, jego żoną, starali się kontynuować dzieło Bertranda. Niestety, oboje zginęli wiele lat temu w wypadku samochodowym. – Co za straszna tragedia. Sądzi pani, że rodzina podtrzyma tę tradycję? Idea jest naprawdę wspaniała. – Och, jeśli o to chodzi, nie mamy się czego obawiać. – Jej rozmówczyni uśmiechnęła się ciepło. – Richard i jego żona mieli córkę, Carol, która pracuje tutaj z dziećmi w każdą środę i piątek rano. Świetnie zna wszelkie aspekty dziecięcej sceny i nawet co roku reżyseruje sztukę. – No cóż, to cudownie. – Ellen poczuła ucisk w piersi, więc odwróciła wzrok od portretu, żeby ukryć emocje. Jeżeli Will to naprawdę Timothy Braverman, Bertrand Charbonneau był jego pradziadkiem, a Richard dziadkiem. Will stanowiłby część wspaniałej, zamożnej rodziny. Nie mogła się powstrzymać, by nie wybiec myślami w przyszłość, do momentu, gdy otrzyma wyniki testu DNA i będzie musiała podjąć decyzję. „Będzie pani musiała dokonać wyboru, którego nie życzyłbym najgorszemu wrogowi”. – Czy to wszystko? – zapytała jej przewodniczka, przechylając na bok głowę. – Tak, dziękuję – odparła Ellen i zawróciła w stronę drzwi. Pożegnała się jeszcze raz, po czym pospieszyła w stronę głównego wyjścia, a kiedy znalazła się wreszcie na zewnątrz, rzuciła się wręcz biegiem, rozgniatając stopami muszle. Chciała zapomnieć o Charbonneau House, Charbonneau Drive i próbkach DNA, które miały stanowić ostateczną odpowiedź na pytanie, którego wcale nie chciała zadawać. Płuca ją paliły, kiedy dotarła wreszcie bez tchu do auta, gwałtownie otworzyła drzwiczki i wyszarpnęła papierową torbę spod siedzenia, żeby cisnąć ją jak najdalej przed siebie. W ostatniej chwili zamarła z ręką w powietrzu. Pomyślała o Willu i powstrzymała się przed tym gestem. To było jego prawo, nie jej. Jego prawda, nie jej. Przyjechała tutaj, żeby dowiedzieć się, czy jej synek należał do niej, czy do Bravermanów, ale żadna z tych opcji nie była prawdą. Will należał wyłącznie do samego siebie. Opuściła rękę, a potem wróciła do auta, wsunęła się za kierownicę i odłożyła

torebkę na siedzenie pasażera. Pora wracać do domu.

Rozdział 57 Kolejka pasażerów wiła się niczym wąż. Ellen przyjrzała się jej z niepokojem. Nie chciała spóźnić się na lot, zwłaszcza po tym, gdy z trudem udało się jej zabukować bilet. Nie mogła się już doczekać, żeby zobaczyć Willa, a poza tym wreszcie czuła się sobą, przebrawszy się z powrotem w sweter i dżinsy, które okazały się niezbędne w klimatyzowanym terminalu. Spojrzała na zegarek. W ciągu pierwszych piętnastu minut oczekiwania pochłonęła kanapkę z indykiem, więc teraz nie miała już nic innego do roboty poza przyglądaniem się pozostałym pasażerom w kolejce, którzy też nie mieli nic innego do roboty. Dziewczyna przed nią podrygiwała w rytm muzyki ze swojego iPoda, a poprzedzający ją mężczyzna musiał być chyba jakimś menedżerem średniego szczebla, bo stukał kciukami w klawisze swojego smartfona z prędkością mogącą świadczyć o zespole cieśni nadgarstka. Kolejny pasażer paplał przez komórkę po hiszpańsku, co znowu przypomniało jej o Marcelo. Rano próbowała się do niego dodzwonić, ale nie odbierał telefonu, więc zostawiła mu tylko wiadomość, że następnego dnia będzie już w pracy. – Przepraszam, czy nasza kolejka w ogóle posuwa się do przodu? – zapytał stojący za nią starszy mężczyzna, więc wspięła się na palcach, żeby popatrzeć na kasę. Za kontuarem uwijał się tylko jeden pracownik, a dwa z samoobsługowych stoisk były zamknięte. – Szczerze mówiąc, nie bardzo – odparła z uśmiechem, ale mężczyzna tylko mruknął: – Szybciej dotarłbym do Denver na piechotę. – Ma pan rację – przytaknęła Ellen, a potem popatrzyła na kolejkę pasażerów pierwszej klasy, liczącą zaledwie cztery osoby. – Ciekawe, ile kosztuje pierwsza klasa. – To rozbój w biały dzień – rzucił jej rozmówca, po czym kolejka wreszcie przesunęła się o jakiś centymetr. Jej wzrok powędrował z powrotem w stronę kolejki pierwszej klasy, do której właśnie dołączyła ładna rudowłosa kobieta z wysoko uniesioną głową, ciągnąca za sobą walizkę od Louisa Vuittona. Wyglądała jakby znajomo, a kiedy sięgnęła do swojej czarnej torebki, Ellen uświadomiła sobie, gdzie widziała ją wcześniej. Rudzielec mieszkał naprzeciwko Carol Braverman. „Nazywa się Kelly Scott, a jej rodzina ma więcej forsy niż sam Pan Bóg”. Młoda kobieta zaczęła się wachlować jakimiś papierami, a wyglądała przy tym tak seksownie w swoich czarnych szpilkach i kobaltowoniebieskiej sukience,

wyróżniającej się intensywnym kolorem spośród typowych dla Miami pasteli, że mijający ją biznesmeni rzucali jej nie jedno, i nie dwa spojrzenia, przesuwając wzrokiem po jej szczupłym ciele i zgrabnych nogach. Kolejka wreszcie drgnęła, więc Ellen przesunęła się do przodu. Kolejny biznesmen z lekkim bagażem podręcznym przeszedł obok niej, powiewając klapami szytej na miarę sportowej marynarki, po czym dołączył do czekających pasażerów pierwszej klasy. Ellen popatrzyła na niego oszołomiona. Od razu go rozpoznała.

Rozdział 58 Tym biznesmenem był Bill Braverman. Ellen zastanawiała się, jakie jest prawdopodobieństwo, że przypadkowo pojawił się na lotnisku dokładnie w tym samym czasie, co jego sąsiadka. Teraz miała okazję przyjrzeć mu się dokładniej niż poprzednio. Zobaczyła wysokiego atrakcyjnego mężczyznę o muskularnej sylwetce, ciemnych włosach i nosie, który nawet z profilu wyglądał dokładnie jak nosek Willa. Próbowała się na niego nie gapić, ale zauważyła, kiedy wyciągnął portfel i odchrząknął. Kelly Scott odwróciła głowę i popatrzyła prosto na niego, ale co dziwne, nie przywitała się z nim. Po prostu odwróciła się z powrotem i wbiła wzrok w kontuar. Ellen nie mogła tego pojąć. Rudowłosa musiała widzieć Billa. Stał tuż za nią, był najwyższym mężczyzną w kolejce, no i oczywiście jej sąsiadem. – Wreszcie coś się ruszyło – burknął starszy mężczyzna, więc Ellen przesunęła się do przodu, wciąż uważnie obserwując całą scenę. Coś było między Billem a tym rudzielcem, ale na razie nie zamierzała wyciągać pochopnych wniosków. Obserwowała więc z uwagą Billa, który wyjął portfel i popatrzył w stronę początku kolejki, zupełnie jakby nie zauważył stojącej przed nim, ubranej w zabójczą sukienkę sąsiadki o jasnorudych włosach. Wszyscy faceci w terminalu wpatrywali się w nią, tylko Bill Braverman uparcie odwracał wzrok. Dziwne, tych dwoje musiało się znać, a do tego nie mogli się teraz nie zauważyć, a przecież zachowywali się jak nieznajomi. Możliwe było tylko jedno wytłumaczenie, choć Ellen uparcie się przed nim broniła. – Może się pani znowu przesunąć – odezwał się mężczyzna za jej plecami, więc czym prędzej wypełniła lukę. Cały czas wpatrywała się jednak w Billa i jego sąsiadkę, z nadzieją, że się myliła. Kelly Scott podeszła wreszcie do kontuaru, a stojący za nim łysy mężczyzna natychmiast się rozpromienił. Bill też obserwował, jak jego sąsiadka z Surfside Lane odbiera bilet, ale kiedy rudowłosa piękność ujęła rączkę swojej walizki od Louisa Vuittona i odeszła od lady, zupełnie jakby przestał zwracać na nią uwagę. A tymczasem kobieta skierowała się w stronę stanowiska ochrony i zniknęła Ellen z oczu. Kolejka do klasy ekonomicznej przesunęła się o kilka centymetrów, a potem jedna z pracownic linii lotniczej stanęła na samym jej początku, złożyła dłonie wokół ust w prowizoryczny megafon i zawołała: – Czy jest ktoś na lot do Filadelfii? Pasażerów do Filadelfii proszę o podejście do przodu!

– Tutaj! – Ellen przecisnęła się pod taśmą, żeby wyjść z kolejki i pośpieszyła do przodu. Znalazła się tak blisko Billa, że czuła zapach cygar spowijający go niczym chmura, po czym rzuciła do niego niby mimochodem: – Ciężko wracać do Filadelfii na taki ziąb. – Ja myślę. – A pan dokąd leci? – Do Vegas. – Kurczę, nigdy tam nie byłam. Miłej zabawy. – Wzajemnie. Bezpiecznej podróży. – Bill rzucił jej uśmiech, po czym podszedł do kontuaru, odebrał swój bilet i ruszył w stronę stanowiska ochrony, znowu powiewając połami marynarki. Trzy osoby później Ellen odebrała wreszcie swój bilet i też skierowała się czym prędzej w stronę stanowiska ochrony, ale i tak straciła z oczu Billa i jego rudowłosą sąsiadkę. Znowu musiała stanąć na końcu kolejki, przeszła kontrolę, a potem zerknęła jeszcze na tablicę lotów i odszukała ten do Las Vegas. Jej bramkę od tej na lot do Vegas oddzielały dwie inne. Odnalazła właściwe wyjście i przyjrzawszy się czekającym tam pasażerom, niemal od razu wyłuskała z tłumu interesującą ją dwójkę. Bill siedział w jednym z szerokich szarych foteli, pogrążony w lekturze „Wall Street Journal”, natomiast siedząca naprzeciwko niego rudowłosa kobieta przerzucała kartki grubego egzemplarza „Vogue’a”, na zmianę to krzyżowała, to rozplatała nogi. Oboje bawili się teraz w grę wstępną, odgrywając dwójkę stałych bywalców lotnisk. Ellen schowała się za okrągłym filarem, skąd mogła obserwować Billa i jego rudowłosą sąsiadkę z Surfside Lane, dopóki nie zaproszono pasażerów pierwszej klasy do wejścia na pokład. Oboje grzecznie stanęli w kolejce, oddzieleni kilkorgiem innych pasażerów. Rudowłosa kobieta pokazała pracownikowi linii lotniczej swoją kartę pokładową, ale kiedy minęła już bramkę, odwróciła się jeszcze po walizkę i rzuciła Billowi lekki uśmiech. Czyżby Bill Braverman oszukiwał Królewnę Śnieżkę? Zdegustowana i zasmucona Ellen skierowała się do swojej bramki, wciąż nie przestając rozmyślać o biednej Carol, która sadziła nagietki na trawniku przed domem, tuż obok tablicy upamiętniającej jej syna. Odnosiła się z taką życzliwością do chłopaka z obsługi marketu. Odgrywała Babcię Gąskę przed grupką przedszkolaków. Prowadziła zajęcia teatralne dla dzieci w Charbonneau House. Ellen była tak zamyślona, że nie dosłyszała prośby o okazanie karty pokładowej. Wreszcie weszła na pokład samolotu, odszukała swoje miejsce i schowała torbę do schowka nad głową, po czym opadła na fotel, nagle kompletnie wyczerpana. Za oknem, po płycie lotniska przemknęły wózki z bagażami, ale Ellen zamknęła oczy. Nie chciała widzieć nic więcej. Ani Miami z jego żarem, ani Billa Bravermana

czy jego kochanki. Ani Charbonneau Drive. Ani nagietków. Obolała i nieszczęśliwa, nie mogła się pozbyć tego okropnego uczucia. Nie chciała nawet myśleć o tym, że będzie musiała oddać Willa Bravermanom. Że będzie go musiała oddać komukolwiek. Był jej synkiem, należał do niej. Do jej ojca, do Connie i Oreo Figaro. Nie, koniec z tym. Nie ma powodu się zadręczać, dopóki nie dostanie wyników badań DNA. Poprzysięgła więc sobie, że powstrzyma się z podobnymi melodramatycznymi występami aż do tego momentu.

Rozdział 59 – Mama! – zapiszczał Will, zostawił klocki Lego i rzucił się na spotkanie Ellen, która właśnie zamknęła za sobą drzwi, odgradzając się od mroźnego powietrza. – Kochanie! – Porwała synka w objęcia i mocno przytuliła, sama zaskoczona gwałtowną falą emocji, jaka ją zalała, a potem cmoknęła go w policzek, próbując udawać, że ten powrót do domu niczym się nie różni od wszystkich innych. – Buduję zamek! Ogromny! – Will wierzgnął nogami, domagając się postawienia na podłodze. – Świetny pomysł. – Ellen wypuściła go z objęć, a że nadal nie przestawał się wiercić, wylądował na podłodze niczym nakręcana zabawka i od razu popędził z powrotem do rozsypanych na dywanie klocków, gdzie ułożył się wygodnie na brzuszku. Ellen żałowała, że nie może zapamiętać tego obrazu na zawsze. – Witamy z powrotem! – Do salonu wkroczyła uśmiechnięta Connie, wycierając ręce w kuchenną ścierkę. – Wcześnie przyjechałaś. – Załatwiłam wszystko wcześniej. – Ellen zdjęła płaszcz, otrząsnąwszy się z niezwykłego chłodu, który ścisnął jej serce, szczęśliwsza niż kiedykolwiek, że wreszcie wróciła. Oreo Figaro popatrzył na nią z oparcia kanapy, gdzie siedział z przednimi łapkami podwiniętymi elegancko pod siebie. Salon pachniał cudownie gorącą kawą i kurczakiem z rozmarynem. – Connie, czy mi się zdaje, czy kolacja jest już gotowa? – Będzie za dziesięć minut. Will uciął sobie porządną drzemkę, więc teraz rozpiera go energia. – Connie popatrzyła na nią znacząco, więc pod wpływem impulsu porwała ją w objęcia i mocno uścisnęła. – Wyjdziesz za mnie? – Kiedy tylko zechcesz – odparła Connie z szerokim uśmiechem, wysuwając się z jej objęć, po czym podeszła do szafy i wyjęła swoją kurtkę. Torba z przyborami toaletowymi i torebka już czekały na siedzisku pod oknem. – Trochę się spiekłaś na słońcu, co? – Wiem. – Ellen dotknęła dłonią czubka nosa. Jutro w pracy będzie jej trudno się z tego wytłumaczyć. Ale z drugiej strony z całej reszty też. – Jeszcze jedno. – Connie pozbierała swoje torby, a uśmiech zniknął z jej twarzy. – Przepraszam za tę sprawę z telefonem. Mam nadzieję, że nie będziesz miała z tego powodu kłopotów. – Nie martw się, poradzę sobie – zapewniła Ellen, chociaż sama nie wiedziała, jak tego dokona. – Świetnie zajęłaś się małym i tylko to się liczy. – Dzięki. – Connie odwróciła się w stronę chłopca. – Do zobaczyska, oczyska!

– Na balu, nochalu – odkrzyknął przez ramię Will, pogrążony w zabawie na dywanie. W jego świecie znowu panował ład i porządek. – Na razie! – Connie otworzyła drzwi wejściowe. Ellen podeszła do synka i pogładziła go po włosach. Ciemnoblond loczki były takie miękkie w dotyku, chociaż Ellen starała się nie myśleć, jak bardzo przypominają odcieniem włosy Carol. – Synku, podziękuj Connie. – Dziękuję, Connie! – Will zerwał się na równe nogi i podbiegł do opiekunki, żeby ją uścisnąć. Ellen zauważyła, jak wielką radość sprawiło to Connie. Nie chciała nawet myśleć, jak zareaguje jej zaufana opiekunka, kiedy okaże się, że Will to tak naprawdę Timothy. Czym prędzej odsunęła od siebie tę myśl i pożegnała się z Connie, a potem zrzuciła swoje drewniaki i usiadła na dywanie, żeby pobawić się z Willem. Wciąż pozostała jej jeszcze jedna próbka DNA do pobrania, ale tym mogła się zająć po zbudowaniu zamku z klocków Lego.

Rozdział 60 Ellen czytała jeszcze raz instrukcję dotyczącą pobierania próbek DNA, podczas gdy Will stał przy kuchennym zlewie i płukał buzię ciepłą wodą, zaciskając paluszki na szklance niczym gekon. Chociaż próbki od Carol i Billa zdobyła w sposób niestandardowy, tę od Willa zamierzała pobrać konwencjonalną metodą, a musiała to zrobić właśnie dzisiaj, ponieważ wszystkie próbki należało wysłać do laboratorium razem. – Mam wypluć, mamusiu? – Will wpatrywał się w nią ufnie ponad brzegiem szklanki. – Jeszcze dwa razy, kolego. Upił kolejny łyk wody, po czym wypluł ją do zlewu. – Dobrze? – Świetnie, ale musimy zrobić jeszcze jedną rzecz. – Aha. – Pociągnął trzeci łyk, pozwalając, aby woda pociekła mu po brodzie, tak dla zabawy. – W porządku, wystarczy. – Ellen wytarła mu buzię serwetką i odstawiła szklankę na blat, po czym odwróciła się z powrotem w jego stronę i położyła mu dłoń na ramieniu. – A teraz otwórz buzię, kochanie, zupełnie jak u pana doktora. – Będzie bolało? – Skąd, ani trochę. – Ellen wzięła do ręki patyczek kosmetyczny. – Potrę ci patyczkiem buzię od środka, to wszystko. Takich samych patyczków używamy do czyszczenia uszu. – Będziesz mi czyścić buzię? – Tak. W pewnym sensie. – Ale dlaczego mam brudną buzię? Przecież myłem rano ząbki. – Gotów? Otworzył buzię jak mały pisklak. Przez dobrą minutę Ellen pocierała wnętrze obu jego policzków patyczkiem kosmetycznym, upewniając się, że dotarła do wszystkich zakamarków, a następnie odłożyła go na złożonym kawałku papieru do wyschnięcia, zgodnie ze wskazówkami. – Świetna robota, kochanie. Will zaczął podskakiwać w miejscu. – Ale musimy to jeszcze raz powtórzyć, dobrze? – Dlaczego? – Otworzył ponownie buzię, a Ellen wzięła kolejny patyczek i potarła nim wnętrze jego policzka.

– Tak na wszelki wypadek. Gotowe, świetnie się spisałeś. – A teraz możemy już zjeść deser? – Oczywiście. Wszystko, byle nie limonkową galaretkę.

Rozdział 61 Ellen akurat wyszła spod prysznica, kiedy rozdzwoniła się jej komórka. Czym prędzej wpadła do sypialni i sięgnęła po aparat, po czym zerknęła na wyświetlacz. Nieznany jej numer zaczynał się od 215, rejon Filadelfii. Nacisnęła klawisz „Odbierz”. – Halo? Marcelo. Ellen zrobiło się cieplej na sercu na sam dźwięk jego głosu. Opadła na łóżko i otuliła się szczelniej szlafrokiem z różowej bawełny. – Hej, cześć. – Odebrałem twoją wiadomość. Przepraszam, że nie oddzwoniłem wcześniej. Jesteś już w domu? – Aha, jutro wracam do pracy, zgodnie z obietnicą. Jeśli masz czas, możemy się spotkać rano i porozmawiać o tej sprawie z Sarah. – Nie sądzę, żeby to mogło czekać. Wpadnę do ciebie jeszcze dzisiaj, jeśli nie masz nic przeciwko temu. Rany. Zerknęła na zegarek. 21:08. Will od dawna spał już w swoim łóżeczku. – Jasne. – To nie jest wizyta towarzyska – dodał Marcelo, a Ellen się zaczerwieniła. – Oczywiście… – Już do ciebie jadę, będę za pół godziny. – Super – powiedziała Ellen, a kiedy Marcelo się rozłączył, rzuciła się w stronę szafy. Przebierała się cztery razy, zanim ostatecznie zdecydowała się na niebieski sweter w serek i dżinsy, chociaż zamiast zwykłego podkoszulka bez ramiączek pod spód włożyła obszytą koronką koszulkę w kolorze kości słoniowej. Mimo że jej własna bielizna była ostatnią rzeczą, o jakiej teraz myślała.

Rozdział 62 Zanim Marcelo dotarł na miejsce, zdążyła jeszcze wysuszyć włosy, które spływały jej teraz luźno na ramiona, oblać się perfumami, podmalować oczy i nawet zakryć korektorem zdradzające wszystko oparzenia słoneczne. – Cześć. – Marcelo wkroczył z poważną miną do salonu. – Dobrze cię widzieć. – Ellen wiedziała, że nie może cmoknąć go na powitanie w policzek, nie chciała też jednak tak po prostu podawać mu ręki, więc w rezultacie zamknęła tylko za nim drzwi. – Mogę wziąć twój płaszcz? – Nie trzeba, nie zostanę długo. Au. – Napijesz się czegoś? – Nie, dzięki. – Więc może chociaż usiądź. – Dziękuję. – Usiadł sztywno na kanapie, Ellen zajęła krzesło naprzeciwko niego. – Uznałem, że będzie lepiej, jeśli porozmawiamy tutaj, a nie w redakcji, skoro już zostaliśmy wspólnikami w zbrodni. – Naprawdę bardzo mi przykro z powodu tego, co się stało. – Wiem. – Marcelo wyglądał na spiętego, kiedy tak zaciskał usta w nietypowy dla niego sposób. – Zastanawiam się cały czas, co robić, jak rozwiązać tę sytuację. – Przy tych słowach splótł palce i nachylił się lekko do przodu. – Po pierwsze, w ogóle nie powinienem robić tego, co zrobiłem… nie powinienem z tobą flirtować. To było niewłaściwe, bardzo cię za to przepraszam. Ellen z trudem przełknęła ślinę. – Nie musisz mnie przepraszać, przecież nie było to aż takie straszne. – Było, zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę skutki całej tej sytuacji. – Możemy to jeszcze naprawić. – Nie, nie możemy. Ellen miała wrażenie, jakby toczyli właśnie jakąś kłótnię kochanków, a przecież nawet nie byli kochankami. – Jestem twoim przełożonym, więc nigdy nie będziemy razem. – Przecież dopiero zaczęliśmy. – Ellen sama była zaskoczona wzburzeniem, jakie kryło się w jej głosie. – Zresztą inni ludzie z redakcji też umawiają się na randki. – Ale nie naczelny i jego bezpośrednia podwładna. – Marcelo z przygnębieniem pokręcił głową. – W każdym razie, wracając do rzeczy. Okłamałem swoich ludzi, a nigdy tak nie postępuję. Zacząłem cię faworyzować, traktować w specjalny sposób, a zrobiłem to, bo mi na tobie zależy. – Mówił łagodniejszym tonem, ale

jego spojrzenie pozostało surowe. – Ale teraz już wiem, co robić. – Ja też. – Przemyślała sobie to wszystko w samolocie, ale Marcelo uniósł rękę. – Pozwól mi skończyć. Właśnie dlatego dzisiaj tutaj jestem. Nie chcę, żebyś przychodziła jutro do redakcji. O, nie. – Dlaczego? – Zamierzam zwołać zebranie wszystkich pracowników, w którym moim zdaniem nie powinnaś uczestniczyć. Zamierzam powiedzieć ludziom, co się stało. Oczywiście nie wspomnę o moich… uczuciach, jeszcze nie zwariowałem. – Uśmiechnął się. – Przyznam się, że skłamałem na temat twojej choroby, ponieważ musiałaś załatwić jakąś osobistą sprawę, o której nie chciałaś mówić ani mnie, ani nikomu innemu z redakcji, więc uznałem takie wyjście za najlepsze. – Zamierzasz powiedzieć prawdę? Marcelo zachichotał. – To wcale nie jest takie głupie. Pracujemy w gazecie. Nas interesuje tylko i wyłącznie prawda. – Ale nie teraz, nie w taki sposób. – Nie mogła mu na to pozwolić. To byłoby zawodowe samobójstwo. – Zamierzam wszystkich przeprosić i przyznać, że był to przejaw niewłaściwej oceny z mojej strony. – Marcelo, nie możesz tego zrobić. – Sama nie wiedziała, od czego zacząć. – To na zawsze zniszczy twoją wiarygodność. Już i tak wszyscy o tobie plotkują, a takie wystąpienie doleje tylko oliwy do ognia. Nigdy nie zdołasz pozbyć się tej łatki. – Dziennikarze to inteligentni ludzie, dla nich słowo jest podstawowym narzędziem pracy. Rozmawiają, spekulują, plotkują. I nic nie da się z tym zrobić. Ellen nachyliła się do przodu i zaczęła tłumaczyć naglącym tonem: – To nie jest właściwy sposób na rozwiązanie tej sprawy. Jedno z nas musi przyznać się do kłamstwa, ale to nie możesz być ty. – Jeśli powiem prawdę, wszystko jakoś rozejdzie się po kościach. – Nie, już zawsze będzie się to za tobą ciągnąć. Nie mogę ci na to pozwolić. – Nie masz tu nic do gadania – odparł Marcelo ze smutnym uśmiechem, a Ellen uświadomiła sobie, że może jeśli Marcelo nie zrobi tego dla siebie, zrobi to dla niej. – Wyrządzisz mi większą krzywdę, jeśli tak postąpisz. Wszyscy pomyślą, że sypiamy ze sobą, a po czymś takim nie będę już miała życia w branży. Lepiej dla mnie, jeśli zostanę zawieszona za kłamstwo. – Tego właśnie chcesz? – Marcelo zmarszczył brwi. – To jedyne wyjście. Jeżeli mnie zawiesisz, wyjdę na kolejnego pracownika, który okłamał szefa. Wszyscy to robią. – Naprawdę? – Marcelo wyglądał na przerażonego, co wydało się jej wręcz

urocze. – Jeśli powiemy wszystkim, że cię okłamałam, będę po prostu kolejną cwaniarą, która postanowiła iść na wagary. – Wagary? – Wymigać się od pracy. Nawet się opaliłam. Za to jeśli powiesz im, że skłamałeś dla mnie, cała sprawa będzie wyglądać na poważniejszą, niż naprawdę jest, i nigdy się od tego nie uwolnimy. Marcelo zacisnął usta, wpatrując się badawczo w jej twarz. Ellen widziała, że jej argumenty zaczynają do niego trafiać. – Jesteś dziennikarzem, więc powinieneś to wiedzieć. Pracownik okłamuje szefa? Nic ciekawego. Szef kłamie dla swojego pracownika? Historia na pierwszą stronę. – No nie wiem. – Przeczesał palcami włosy, mrucząc pod nosem: – Que roubada. Co za plątanina. – Marcelo, jeśli choć trochę ci na mnie zależy, zawiesisz mnie bez prawa do wynagrodzenia. – Naprawdę tego właśnie chcesz? – Tak. Na jakiś tydzień. Marcelo zacisnął usta z kwaśną miną. – Trzy dni. – Stoi. Popatrzył na nią uważnie, nie kryjąc żalu. – To kara dyscyplinarna. Wystawiasz swoją zawodową pozycję na szwank. Ellen zdawała sobie z tego sprawę, ale nie miała teraz czasu nad tym rozpaczać. To ona ich w to wpakowała, i ona ich z tego wyplącze. – Popatrz na to z jaśniejszej strony. Jeśli mnie zwolnisz, będziesz musiał zaprosić mnie na randkę. Mogę stracić pracę, ale zyskać faceta. – Nie dobijaj mnie. – Marcelo skrzywił się i wstał, więc Ellen też zerwała się z miejsca. Stali dwa kroki od siebie, tak blisko, że mogliby się objąć, ale żadne nie wykonało tego ruchu. – Żartowałam – odparła Ellen, ale Marcelo odwrócił się już na pięcie i ruszył w stronę drzwi, gdzie przystanął i rzucił jej smutny uśmiech. – W takim razie dlaczego żadne z nas się nie śmieje? – zapytał. Na tak postawione pytanie Ellen nie znała odpowiedzi.

Rozdział 63 Ellen położyła instrukcję dotyczącą pobierania próbek DNA na łóżku i wyjęła z walizki dwie papierowe torby, tę z niedopałkami pozostawionymi przez Billa i tę z puszką po napoju Carol, po czym umieściła je tuż obok białej koperty, do której włożyła patyczki kosmetyczne z próbką pobraną od Willa. Siedzący w rogu łóżka Oreo Figaro obserwował jej poczynania z niepokojem. Usiadła obok pupila i gładząc go niespiesznie po grzbiecie, sięgnęła po ściągnięty z Internetu formularz dotyczący testów DNA. Przejrzała pobieżnie pierwszych kilka paragrafów – odnosiły się do warunków prawnych – a następnie ten dotyczący informacji o wybranym sposobie dostarczenia wyników badania. Formularz zawierał pola, które należało wypełnić informacjami na temat próbki, nazwisko, data pobrania, rasa i stosunek pokrewieństwa: domniemana matka, domniemany ojciec, domniemany dziadek (ze strony ojca lub matki), domniemana babka (ze strony ojca lub matki) i inne. Ellen opatrzyła próbkę pobraną od Carol jako „domniemaną matkę”, a Billa jako „domniemanego ojca”, po czym dołączyła próbkę „dziecka”, czyli Willa. Następnie wypisała stosowne karteczki, zgodnie ze wskazówkami, wycięła je nożyczkami i nakleiła na obie papierowe torby oraz kopertę, zupełnie jakby bawiła się w wycinanki z piekła rodem. Potem zebrała torby, kopertę i formularze, i umieściła wszystko w bąbelkowym opakowaniu FedExu, zaadresowała je, zakleiła i odłożyła na nocną szafkę. Nada ją po odwiezieniu Willa do przedszkola, chociaż wcale nie miała ochoty myśleć o takim zestawieniu tych dwóch zdarzeń. Usiadła na łóżku i zaczęła głaskać Oreo Figaro, ale pupil nie dał się w żaden sposób zachęcić do mruczenia. Być może za trzy dni okaże się, że Will wcale nie jest synkiem Bravermanów, i wreszcie będą mogli żyć długo i szczęśliwie. Trzy dni jawiły się niczym wieczność, a jednocześnie nie dość odległa przyszłość. Ponieważ za trzy dni mogła się dowiedzieć, że Will jest dzieckiem Bravermanów, a wtedy… I właśnie w tym momencie Ellen zdecydowała się przerwać tę gonitwę myśli. Obiecała to sobie jeszcze w samolocie. A Oreo Figaro nadal nie chciał mruczeć.

Rozdział 64 Następny poranek okazał się naprawdę mroźny. Niebo przypominało nieprzeniknioną szarą masę, a lodowate powietrze zdawało się trzymać wilgoć w zaciśniętej pięści, kiedy Ellen siedziała w swoim samochodzie na parkingu miejscowego centrum handlowego. Ruchliwą Lancaster Avenue przemykały w tę i z powrotem auta z oponami białymi od soli i tylnymi szybami wciąż jeszcze pokrytymi szronem. Obserwowała je leniwie ze swojego samochodu, z którego uciekały ostatnie resztki ciepła. Odwiozła Willa do przedszkola zaledwie pół godziny temu, ale miała wrażenie, jakby od tamtej pory minęła cała wieczność. Koperta z próbkami DNA wciąż spoczywała na siedzeniu pasażera niby niechciany autostopowicz. Wiedziała, że próbuje grać na zwłokę, ale nie była w stanie się powstrzymać. A wystarczyło opuścić okno, pociągnąć za metalową rączkę skrzynki pocztowej FedExu i wrzucić paczkę do środka. Kiedy to zrobi, nic nie będzie już od niej zależeć. Jej rola dobiegnie końca. Laboratorium obciąży jej kartę kredytową, zbada próbki i prześle jej wyniki. Tak czy nie. Jej czy ich. Nie mogła uwierzyć, że nadal się waha po tym, gdy śledziła Bravermanów i zaryzykowała karierę zawodową, nie wspominając już, że straciła faceta, którym była naprawdę zainteresowana, zanim w ogóle zdołała go zdobyć. Chociaż wciąż powtarzała sobie, że przecież kiedy otrzyma wyniki, wcale nie będzie musiała nic z nimi robić. Nawet gdyby okazały się korzystne dla Bravermanów, może nie pisnąć o tym nawet słówkiem. Może zachować to w tajemnicy już na zawsze. Dlaczego tak się ociąga, skoro tyle przeszła, żeby zdobyć te próbki? Popatrzyła na skrzynkę pocztową i po raz setny przeczytała nalepkę z godzinami odbioru przesyłek. Sklepy w centrum handlowym były jeszcze zamknięte, a przeszklona witryna kawiarenki sieci Subway pozostawała pogrążona w mroku, z ladami i kasami stanowiącymi jedynie bezkształtne cienie. Ellen upiła łyk kawy, chociaż w ogóle nie czuła jej smaku, po czym umieściła swój podróżny kubek w uchwycie. Gorąca para powędrowała w górę, bo Ellen zapomniała przykrywki. Rano nie miała czasu jej szukać, zbyt zaprzątnięta czekającym ją zadaniem. Mogę o wszystkim zapomnieć. Przekręciła kluczyk w stacyjce, silnik zbudził się do życia z gardłowym pomrukiem. Wibracje poruszyły kubek, a na powierzchni kawy pojawiły się drobniutkie zmarszczki. Przecież wcale nie musiała wysyłać tych próbek. Mogła po prostu stąd odjechać i pozwolić się im rozłożyć, czy co się tam z nimi działo. Mogła przerwać to szaleństwo, tu i teraz. Jej prawnik, Ron, z pewnością

pochwaliłby tę decyzję, tak samo jak ojciec, który chyba by ją zabił, gdyby wiedział, co wyprawiała. Samochód pracował na jałowych obrotach, ogrzewanie dmuchało wciąż jeszcze chłodnym powietrzem. Ale Ellen nadal nie naciskała pedału gazu. Nie mogę o wszystkim zapomnieć. Otworzyła okno, przez które wpadło zaskakująco lodowate powietrze, a potem szarpnęła rączkę skrzynki pocztowej i wrzuciła paczkę do środka. Szuflada zatrzasnęła się z głośnym szczękiem. Niech tak będzie. Ellen wcisnęła gaz. Wiedziała, że ten dzień może być tylko gorszy.

Rozdział 65 Jadąc na pogrzeb Amy Martin, Ellen starała się zapomnieć o próbkach DNA, chociaż doskonale zdawała sobie sprawę z ironii całej sytuacji. Przejechała przez zaniedbaną dzielnicę na obrzeżach Stoatesville, z blokami mieszkalnymi walczącymi o przetrwanie po zniknięciu stąd przemysłu; pamiątką po nim były tutaj tylko bary na rogach ulic i puste witryny sklepów. Skręciła w lewo, potem w prawo, aż wreszcie zauważyła budynek dawnego szeregowca, który wyróżniał się na tle otoczenia świeżo odmalowaną fasadą w odcieniu kości słoniowej, jedyny dobrze utrzymany budynek w okolicy. Ellen wiedziała, że tutaj właśnie musi się mieścić dom pogrzebowy, którego szukała, bo to zawsze były najładniejsze budynki, nawet w najgorszych dzielnicach. Na myśl o tym zrobiło się jej smutno. Nie powinno być tak, że trzeba umrzeć, by trafić do ładnego miejsca. Zaparkowała przy krawężniku i wysiadła z auta. Porywisty wiatr był lodowaty, więc otuliła się szczelniej swoim czarnym eleganckim płaszczem i ruszyła przed siebie chodnikiem, stukając obcasami po twardej nawierzchni. Wreszcie dotarła do domu pogrzebowego z pozłacanym logo obok drzwi z brudną szybą. Nacisnęła klamkę i weszła do ciepłego wnętrza, po czym rozejrzała się wokół. W holu stało kilka dębowych krzeseł i kredens z imitacji orzecha, a na nim brązowy wazon z wyblakłymi sztucznymi kwiatami z jedwabiu. Obok wazonu leżała otwarta księga kondolencyjna w plastikowej okładce. Miejsce sprawiało wrażenie opuszczonego, w powietrzu unosił się zapach kurzu, którego nawet kwiaty nie zdołały zamaskować. Podłogę pokrywała wykładzina w kolorze burgunda, po lewej znajdował się korytarz prowadzący do podwójnych drzwi z jednym skrzydłem otwartym, zza których wylewało się światło. Nigdzie nie było żadnego znaku, że właśnie tam wystawiona jest trumna Amy, wydawało się bowiem oczywiste. Ellen podeszła do kredensu i zerknęła do otwartej księgi kondolencyjnej. Gerry Martin, doktor Robert Villiers i Cheryl Martin Villiers, Tiffany Lebov, William Martin. Ten widok chwycił ją za serce. Amy wyparła się tych ludzi, a jednak wszyscy zjawili się tutaj, by ją opłakiwać. Śmierć wymazała wszelkie różnice i urazy, każde gniewne słowo i bolesne wspomnienie. Ellen poczuła się wzruszona, że może być pośród żałobników, złączona z nimi w najbardziej wątły z możliwych sposobów, jeśli w ogóle. Sięgnęła po długi biały długopis leżący obok księgi i wpisała do niej swoje nazwisko. Ruszyła korytarzem w stronę otwartych drzwi, choć w progu zawahała się jeszcze na chwilę. Prostokątne pomieszczenie było całkiem spore, ale z przodu ustawiono jedynie dwa rzędy brązowych składanych krzesełek, na których siedziała

teraz stłoczona grupka kobiet. Ellen poczuła się wręcz jak potwór, ale nie zdołała opanować lekkiego rozczarowania na widok zamkniętej trumny. Nie przekona się, jak wygląda Amy Martin, choćby po śmierci, nie będzie miała okazji poszukać w jej twarzy podobieństwa do Willa. Chociaż teraz nie miało to już znaczenia. Badanie DNA rozwiąże tajemnicę, którą stanowiła Amy Martin. Ruszyła w stronę siedzącej z przodu grupki kobiet. Cheryl właśnie próbowała pocieszyć matkę. Kiedy Ellen podeszła bliżej, podniosła na nią wzrok i posłała jej lekki uśmiech. – Ellen, jak dobrze, że się zjawiłaś – powiedziała cicho, wciąż obejmując Gerry, która odwróciła się i popatrzyła na gościa. Smutek pogłębił zmarszczki wokół jej ust, wygiętych teraz w dół, a sama Gerry Martin wyglądała, jakby wręcz tonęła w za dużym czarnym kostiumie. – Tak mi przykro z powodu pani straty. – Ellen wyciągnęła do niej rękę. – Naprawdę miło z pani strony, ze zdecydowała się pani przyjść. – Głos Gerry brzmiał chropawo, kiedy starsza kobieta próbowała mruganiem powiek odegnać łzy. – Amy na pewno chciałaby panią poznać. Może któregoś dnia przyprowadzi nawet pani synka do nas. Cheryl za jej plecami pokiwała głową. – Ja też chciałabym go poznać, kiedy już poczuje się lepiej. – Oczywiście, bardzo chętnie – odparła Ellen, choć serce ścisnęło się jej boleśnie. Zdążyła już zapomnieć o swoim kłamstwie, że potrzebuje historii medycznej matki Willa. – Szkoda, że nie poznała pani mojego męża i brata – powiedziała tymczasem Cheryl. – Byli tutaj wczoraj wieczorem i dzisiaj rano, ale musieli już wyjść. To przyjaciółka Amy – dodała, wskazując siedzącą obok niej młodą kobietę. – Melanie Rotucci. – Dziewczyna wyciągnęła dłoń na powitanie. Miała może dwadzieścia kilka lat i mimo dosyć ostrych rysów w innych okolicznościach mogła nawet uchodzić za ładną. Miała szare oczy, czerwone i podpuchnięte od płaczu, jasną cerę, teraz może zbyt bladą, i usta w kształcie serca, choć jej największym atutem były chyba długie ciemne włosy spadające swobodnie na ramiona okryte czarną skórzaną marynarką. Zaskoczona jej widokiem Ellen również się przedstawiła. Cheryl i Gerry mówiły, że Amy nie miała żadnych przyjaciółek. – Melanie i Amy poznały się w ośrodku odwykowym i zostały naprawdę serdecznymi przyjaciółkami – wyjaśniła Cheryl, zupełnie jakby czytała w jej myślach. – Amy była na terapii? – zdumiała się Ellen. Nie miała pojęcia. – Nie wiedziałyśmy o tym, dopóki nie poznałyśmy Melanie. Jak widać, Amy rzeczywiście próbowała zrobić coś ze swoim życiem. Dwa razy była na odwyku z powodu uzależnienia od heroiny. Prawie się jej udało, prawda, Melanie?

– Wierzyłam, że tym razem da radę. – Melanie zacisnęła umalowane ciemną szminką usta. – Za drugim razem była czysta przez trzydzieści pięć dni. Po dojściu do dziewięćdziesięciu zamierzała się wam pochwalić. – Moja biedna dziewczynka. – Gerry westchnęła i wybuchnęła szlochem, na co Cheryl przytuliła ją mocniej. Tymczasem na twarzy Melanie odbiło się napięcie. – Muszę zapalić – mruknęła, wstając. – Dotrzymam pani towarzystwa – zaproponowała zaintrygowana Ellen.

Rozdział 66 – To musi być dla pani naprawdę trudne – powiedziała Ellen, kiedy wyszły przed budynek i przysiadły na brudnym górnym stopniu, ściśnięte blisko siebie z powodu jego niewielkich rozmiarów. Melanie zapaliła papierosa tanią żółtą zapalniczką, osłaniając płomień dłońmi przed lodowatym wiatrem. – Tak źle jeszcze nigdy nie było. – Byłyście dobrymi przyjaciółkami? – Właściwie to nie znałyśmy się zbyt długo, ale na odwyku człowiek szybciej się zaprzyjaźnia. Amy mówiła, że z odwykiem jest jak z psimi latami, jeden rok liczy się za siedem lat. – Zaciągnęła się papierosem, a potem wypuściła dym ustami wygiętymi w smutnym uśmiechu. – Gdzie mieści się ten ośrodek? – Eagleville w stanie Pensylwania. – Melanie oparła się o żelazną barierkę i skrzyżowała długie nogi w wąskich dżinsach i czarnych butach. Ellen słyszała wcześniej o tym miejscu. – Mogę spytać, ile ma pani lat? – Dwadzieścia dwa. – Jest pani sporo młodsza od Amy. – Wiem, opiekowała się mną jak starsza siostra albo mama czy coś w tym rodzaju. No właśnie. – Czy Amy wspominała kiedykolwiek o swoim dziecku? – Skąd! – Melanie popatrzyła na nią jak na wariatkę. – Amy nie miała dziecka. – A moim zdaniem urodziła dziecko i oddała je do adopcji. – Ellen coraz trudniej było w to wierzyć, nie po wizycie w Miami. – Miała dziecko, ale pewnie po prostu o tym pani nie wspominała. – Może ma pani rację. – Dziecko było bardzo chore, miało problemy z sercem. – Nie wiedziałam przecież o niej wszystkiego. – Za zasłoną z dymu oczy Melanie zwęziły się w wąskie szparki. – Amy była bardzo skryta, to na pewno, ale byłyśmy w jednej grupie, razem chodziłyśmy na zajęcia, w których kazali nam uczestniczyć przez cały dzień na okrągło, te wszystkie wykłady, sesje terapeutyczne. Nawet na papierosa wyskakiwałyśmy razem. I nigdy nawet się nie zająknęła o jakimś chorym dziecku. Ellen starała się zapanować nad emocjami. – A wspominała o chłopaku? Nazywał się Charles Cartmell.

– Nie. Dawniej spotykała się z mnóstwem facetów, ale to też chciała zmienić. Na terapii grupowej wspominała, że ma dosyć zadawania się z damskimi bokserami, którzy ją wykorzystują. Nie zamierzała dłużej tak żyć. – Czy któryś z jej chłopaków odwiedzał ją w ośrodku? – Nie. Odwiedziny były tylko w weekendy, ale i tak nikt do niej nie przyjeżdżał. Do mnie zresztą też nie, ale mnie to odpowiadało. Gdyby moja mama się tam zjawiła, skopałabym jej tyłek. Ellen postanowiła zmienić temat. – Interesuje mnie jeden konkretny facet, Amy spotykała się z nim trzy, może cztery lata temu. Przystojny, niezbyt wysoki, biały, dłuższe brązowe włosy. Mogli wybrać się gdzieś razem na wycieczkę, w jakieś ciepłe miejsce. Wspominała kiedykolwiek o wakacjach spędzonych z facetem gdzieś nad wodą? Melanie milczała przez chwilę, marszcząc brwi. – Nie, ale wiem na pewno, że jakiś czas temu spotykała się z facetem, który nazywał się Rob. Rob Moore. Ellen poczuła szybsze bicie serca. – Co o nim mówiła? – Tylko tyle, że był strasznym dupkiem. – Jak dawno temu się z nim spotykała? – Nie mam pojęcia, ale to była jakaś stara sprawa. – Trzy, cztery lata temu? – Aha, naprawdę dawno. Ellen uznała, że dla kogoś, kto dopiero przekroczył dwudziestkę, trzy lata to prawdziwa wieczność. – Wspominała może, skąd pochodził? – Nie wydaje mi się. – Mówiła coś jeszcze, na przykład gdzie mieszkał albo czym się zajmował? – Nie, nic z tych rzeczy. – Melanie wydmuchnęła chmurę gryzącego dymu. – A może mówiła chociaż, ile miał lat? Jakim samochodem jeździł albo skąd pochodził? Wspominała o tym? – Nie, tylko tyle, że był prawdziwym draniem. Bił ją, więc go rzuciła. Nigdy nie zgodziłaby się znosić czegoś takiego na dłuższą metę. Taka właśnie była Amy. Wszyscy uważaliśmy, że właśnie jej się uda. – W zaczerwienionych oczach Melanie zalśniły łzy. – Dwoje z naszych terapeutów było tutaj wcześniej, powiedzieliby pani dokładnie to samo. Ellen miała w głowie gonitwę myśli. – Bardzo przepraszam, że o to pytam, ale naprawdę muszę to wiedzieć. Jak to się stało? Jak ją znaleźli? – To ja ją znalazłam – odparła Melanie bezbarwnym głosem. – To musiało być naprawdę straszne.

Melanie nie odpowiedziała. – Więc przedawkowała heroinę? Skąd coś takiego wiadomo? Miała jeszcze igłę w żyle? – Nie. Amy nigdy nie wstrzykiwała sobie działki, nikt z nas tego nie robił. Wciągała ją nosem. Na stole leżał jeszcze towar i karta kredytowa, której użyła. – Melanie przerzuciła włosy przez ramię. – W każdym razie umówiłyśmy się na wypad na miasto, ale Amy nie przyszła, więc następnego dnia o dziewiątej poszłam do niej zajrzeć. Leżała na kanapie, wystrojona na nasze wieczorne wyjście. – Jak dostała się pani do środka? – Mam klucz. Amy była już całkiem sztywna. Jej rodzina myśli, że to przedawkowanie, ale moim zdaniem to raczej wina trefnego towaru. – Melanie urwała, bo głos się jej załamał, a potem znowu zaciągnęła się papierosem. – Gliniarze mówili, że umarła poprzedniego wieczoru. Ellen zastanowiły jej słowa. – Dlaczego uważa pani, że chodziło o trefny towar, a nie o zwykłe przedawkowanie? – Nigdy nie wiadomo, co dostanie się na ulicy. – Mieszkała w Brigantine? – Aha. – Sama? – Aha. Wynajęła pokój w fajnym budynku i znalazła sobie robotę w restauracji, jako kelnerka. Poza tym codziennie chodziła na terapię. Nie opuściła nawet jednego spotkania. – Melanie pokiwała ze smutkiem głową. – To ona powiedziała mi, żebym zawsze miała przy sobie buprenorfinę. – Co to? – Taka tabletka. Jeśli się ją weźmie, a potem się naćpa, człowiek nie ma odlotu. Amy zawsze nosiła dwie. Ellen słyszała o takich środkach. Napisała nawet artykuł na temat esperalu, leku, który sprawiał, że alkoholicy źle się czuli po wypiciu alkoholu. – Ale tamtego wieczoru jej nie wzięła. Na nocnej szafce stała buteleczka z dwiema tabletkami w środku. Ellen pomyślała, że to brzmi dziwnie. – Więc dlaczego zażyła heroinę, a nie buprenorfinę? – Chyba tak bardzo musiało jej tego brakować. Z heroiną właśnie tak jest. Człowiek tak bardzo ją kocha i jednocześnie nienawidzi. Chociaż Amy powinna być mądrzejsza i pamiętać, że nie kupuje się towaru na ulicy, nawet w miłej dzielnicy. – Czy przyznałaby się, że myśli o powrocie do nałogu? Jak często z nią pani rozmawiała? Melanie cisnęła niedopałek papierosa na chodnik. – Codziennie gadałyśmy przez telefon, poza tym Amy była prawdziwą królową

esemesów. Ciągle je pisała. – Czytała już pani te, które pani wysłała tuż przed śmiercią? – Rany, to takie dziwne. Nie, kompletnie o tym zapomniałam. – Melanie sięgnęła do torebki i wyjęła z niej srebrny telefon z ozdobioną świecidełkami klapką. Otworzyła ją jednym ruchem, a następnie za pomocą kilku klawiszy przeszła do skrzynki odbiorczej i zaczęła przewijać listę otrzymanych esemesów. Ellen przysunęła się do niej, po czym razem odczytały wiadomość: dorwałam nowe dżinsy 7 na wyprzedaży. tylko poczekaj aż je zobaczysz! XOXO Ellen zerknęła na czas otrzymania wiadomości. 21:15. – Sprawia wrażenie zadowolonej. – Aha, bez dwóch zdań. – Melanie nacisnęła kilka klawiszy. – Tu mam następny, trochę wcześniejszy. Wysłany koło piątej. Pochyliły głowy nad wyświetlaczem i przeczytały wiadomość. 228 dolców w napiwkach, to mój najlepszy dzień! obskoczę parę sklepów żeby to uczcić! do zobaczenia wkrótce! XOXO – Dziwne. – Melanie pokręciła głową. – W ogóle nie brzmi, jakby miała zamiar coś wziąć. – No właśnie. – Ellen zamyśliła się na chwilę. – Osoby wychodzące z nałogu zwykle mają tak zwanego sponsora, prawda? Amy też miała kogoś takiego? – Jasne, Dot Hatten. Była tutaj dzisiaj rano. Nie mam pojęcia, czy Amy dzwoniła do niej tamtego wieczoru. Nie przyszło mi do głowy, żeby ją o to spytać, zresztą może i tak nie chciałaby mi nic powiedzieć. Sponsorzy mają obowiązek zachowania tajemnicy, zupełnie jak prawnicy czy jacyś w tym stylu. – Więc pewnie nie będzie chciała w ogóle ze mną rozmawiać? – Na sto procent. – Mimo wszystko może ma pani do niej numer telefonu? – Nie. – A gdzie ona mieszka? – Ellen mogła przecież znaleźć numer w sieci. – W Jersey, ale jeśli chce się pani dowiedzieć czegoś więcej na temat Amy, lepiej niech pani spyta Rose. Też dzisiaj była. To nasza wspólna znajoma, starsza od nas. – Melanie zmarszczyła nos. – Była na odwyku ze mną i z Amy. – Super, poda mi pani jej numer? – Mam go tutaj. – Melanie odszukała numer w skrzynce adresowej i szybko go wyrecytowała. – Chwileczkę, muszę znaleźć długopis. – Ellen zaczęła przetrząsać zawartość swojej torebki, ale Melanie zbyła ją machnięciem ręki. – Nie trzeba. Niech mi pani poda swój numer, prześlę pani wizytówkę. – No jasne – powiedziała Ellen, nagle na progu śmiertelności świadoma upływu czasu.

Rozdział 67 Rose Bock okazała się być czarnoskórą kobietą w średnim wieku o serdecznym uśmiechu, wyposażoną w ogromne okulary przeciwsłoneczne. Do tego nierzucająca się w oczy fryzura i granatowy kostium z bluzką w niebieskie paseczki, po prostu idealne wcielenie księgowej. Ellen dodzwoniła się do niej na komórkę, a że Rose była akurat w Filadelfii, umówiły się na spotkanie w knajpce z fast foodem w pobliżu uniwersyteckiego kampusu, pełnej hałaśliwych studentów. – Bardzo dziękuję, że zgodziła się pani ze mną spotkać. – Ellen pospiesznie upiła łyk dietetycznej coli. – Najszczersze kondolencje z powodu śmierci Amy. Melanie mówiła, że były sobie panie bliskie. – To prawda. – Uśmiech Rose zgasł. – Skąd ją pani znała, bo nie wspomniała pani o tym przez telefon? – Mówiąc w skrócie, adoptowałam dziecko, którego matką najprawdopodobniej była właśnie Amy. W każdym razie to jej nazwisko znajduje się w dokumentach z sądu. – Amy miała dziecko? – Rose uniosła brwi. Ellen miała już serdecznie dość tej reakcji. – Proszę bardzo. – Kelnerka postawiła na stole cheeseburgera w niebieskim plastikowym koszyczku i zostawiła je na powrót same. Rose sięgnęła po burgera i uśmiechnęła się wstydliwie. – Uwielbiam tutejsze podwójne cheeseburgery. Zamieniłam jeden nałóg na drugi. – Smacznego. – Ellen z trudem zdobyła się na uśmiech. – Mam nadzieję, że się pani nie pogniewa, ale nie wygląda pani jak typowy narkoman. – Wręcz przeciwnie – odparła spokojnie Rose, jak widać wcale nieurażona. – Byłam uzależniona od leków na receptę, vicodinu i percocetu, prawie dziewięć lat. Zaczęłam je brać z powodu urazu kręgosłupa, a potem już samo poszło. – Jednak vicodin to zupełnie inna kategoria niż heroina. – Myli się pani. Obie substancje należą do opiatów i działają w dokładnie ten sam sposób. Może zarabiałam więcej od Amy, ale obie byłyśmy ćpunkami. Tak samo ja mogłabym leżeć w tej trumnie. – Podniosła solidnego burgera i odgryzła kęs niemal ze złością, jednak Ellen wolała wrócić do tematu. – Próbuję się dowiedzieć czegoś więcej na temat śmierci Amy. Słyszałam, że przedawkowała przypadkiem albo użyła zanieczyszczonej heroiny, kupionej gdzieś na ulicy. – Amy nie przedawkowała. – Rose pokręciła głową. Od stolika zajętego przez nabuzowanych kofeiną studentów dobiegł je wybuch śmiechu. – Już prędzej towar

był zanieczyszczony. Ten sprzedawany na ulicy często jest podrasowany strychniną. Ellen zadrżała. – Przecież to trucizna. – Dokładnie. – Melanie powiedziała mi, że Amy miała przy sobie buprenorfinę, a poza tym obie czytałyśmy jej ostatnie esemesy, całkiem optymistyczne. Amy nie mówiła też Melanie, że zamierza znowu zacząć brać. Czy wspominała coś na ten temat pani? – Nie, nigdy. – Rose przełknęła kęs burgera, po czym upiła łyk kawy. – Tak się zastanawiam, dlaczego nie zadzwoniła do pani albo Melanie, jeśli kusiło ją, żeby wrócić do nałogu. – Pani się zastanawia? – Rose się skrzywiła, po czym ugryzła kolejny kęs. – Nie jestem, to znaczy – nie byłam, jej sponsorem, tylko przyjaciółką. Wierzyłam, że zadzwoni do mnie, gdyby nie mogła wytrzymać już bez heroiny. To będzie mnie dręczyć do samej śmierci. – Tak mi przykro. Ale nie może się pani obwiniać. – Dziękuję, mój mąż też ciągle to powtarza, ale wcale nie jest mi lżej. – Rose odłożyła kanapkę. – Postawiłabym tysiąc dolców, że jej się uda. Dwa razy się złamała, ale dla niektórych z nas to właśnie część ozdrowieńczego procesu. Amy była wreszcie gotowa rzucić to świństwo. – Więc nigdy do pani nie dzwoniła, żeby powiedzieć, że nie wytrzymuje już bez narkotyków? – Nie, nigdy. – Na twarzy Rose odbiło się cierpienie. – Rozmawiałyśmy przez telefon co parę dni i nigdy się na nic nie skarżyła. Właśnie znalazła nową pracę i zamierzała pogodzić się wreszcie z rodziną. Więc dla mnie to prawdziwy cios, pomyśleć, że dwa dni po naszej rozmowie wróciła do nałogu. – Rose pokiwała głową. – Melanie wspominała o mężczyźnie nazwiskiem Rob Moore, z którym Amy spotykała się trzy, cztery lata temu. Bił ją, więc od niego uciekła. Wie coś pani na jego temat? – Niewiele. Amy mówiła, że była kiedyś w toksycznym związku, tyle wiem. Nigdy nie wymieniła jego nazwiska. Opowiadała o nim na zajęciach grupowych. Terapeuci mogą wiedzieć coś więcej, ale niczego pani nie zdradzą, to poufne informacje. Ellen zmieniła taktykę. – A może Amy wspominała, skąd on pochodził, gdzie mieszkał? Czym się zajmował? Pytam o to, bo istnieje pewne prawdopodobieństwo, że to właśnie on jest ojcem mojego synka. – Bardzo żałuję, ale nie mogę pani pomóc. Przykro mi. – Chwileczkę, może to coś da. – Ellen sięgnęła do torebki, wyjęła z niej cały plik papierów i wyłuskawszy spośród nich zdjęcie Amy z mężczyzną z plaży, wręczyła

je Rose. Na szczęście po powrocie z Miami nie posprzątała jeszcze w torebce. – Możliwe, że to właśnie Rob Moore. – Wskazała na mężczyznę. – Widziała go pani kiedykolwiek? – Nie. – Czy Amy pokazywała pani kiedykolwiek to zdjęcie? – Nie, mówiła tylko, że straszny był z tego faceta dupek. – Rose już miała oddać Ellen fotografię, kiedy nagle zamarła z ręką w powietrzu i zmrużyła oczy. – Chwileczkę. W zeszłym tygodniu Amy dzwoniła do mnie na komórkę. Nie mogłam odebrać, więc zostawiła mi wiadomość, wspominając coś o „koszmarze z przeszłości”. – Rose odwróciła wzrok i rozchyliwszy lekko wargi, próbowała przypomnieć sobie coś więcej. – Jak ona to ujęła? Aha, że „dopadły ją grzechy przeszłości”. – Ellen spojrzała jej prosto w oczy. Te słowa zmroziły jej krew w żyłach. – Sądzi pani, że miała na myśli tego Roba Moore’a? – Może. – Ellen nie mogła opanować gonitwy myśli, nie zamierzała jednak mówić Rose nic więcej, to byłoby zbyt ryzykowne. – Co powiedziała, kiedy pani do niej oddzwoniła? – Że wszystko w porządku. Zapomniałam o tej wiadomości, zaczęłyśmy rozmawiać o innych sprawach. – Rose wykrzywiła wargi, nagle coś sobie uświadomiwszy. – Myśli pani, że ten facet z przeszłości zjawił się u niej, a ona nie chciała o tym nikomu mówić? Albo że już po telefonie do mnie zmieniła zdanie? – Sama nie wiem, co myśleć. Próbuję ustalić, co właściwie się stało. Kiedy do pani dzwoniła? – W piątek. Nie odebrałam, bo akurat byłam na recitalu fortepianowym syna. Ellen czym prędzej wróciła myślami do przeszłości. W czwartek wieczorem spotkała się z Cheryl, która pewnie zaraz po ich rozmowie napisała do Amy, że Ellen jej szuka. I pewnie to właśnie w piątek Amy dostała ten e-mail, jeśli w ogóle sprawdzała pocztę. Ellen dodała dwa do dwóch i poczuła ucisk w gardle. – Dlaczego tak to panią interesuje? Myśli pani, że ten Rob Moore miał jakiś związek z tym, że Amy zaczęła znowu ćpać? – Nie wiem – odparła Ellen. Czuła, jak w gdzieś jej wnętrzu rośnie dziwna siła. Miała ochotę powiedzieć Rose, że zamierza się tego dowiedzieć, ale była zbyt przejęta, by wydusić choć słowo. Może jej przypuszczenia nie miały sensu, a może wręcz przeciwnie, właśnie teraz wszystko zaczęło układać się w logiczną całość. To już nie były tylko zwykłe spekulacje. Śmierć Amy miała związek z wizytą Ellen u Cheryl. Zdawała sobie sprawę, że sama wprawiła tym całą machinę w ruch. A Rob Moore mógł jak najbardziej mieć związek ze śmiercią Amy. – Słucha mnie pani? – Przepraszam. – Ellen udała, że zerka na zegarek, a potem wstała. – Chryste, jestem strasznie spóźniona, muszę lecieć, ale bardzo pani dziękuję. – Już? – zdumiała się Rose. – Przecież jeszcze nie skończyłyśmy.

– Wiem, ale naprawdę muszę iść. – Chwyciła płaszcz i torebkę z krzesła. – Sprawdzę to wszystko i dam pani znać, jeśli dowiem się czegoś nowego. Jeszcze raz dziękuję. – Myśli pani, że powinnyśmy zadzwonić na policję? – Nie – powiedziała zbyt szybko Ellen. – To na pewno tylko bezpodstawne przypuszczenia, ale pomyślę nad tym. Muszę już iść, dziękuję za spotkanie. Po czym odwróciła się na pięcie i uciekła z restauracji.

Rozdział 68 W głowie jej huczało, kiedy ruszyła szybkim krokiem, drżącą ręką przytrzymując poły płaszcza. Jej obcasy postukiwały na oblodzonym betonie, a do tego o mało nie zderzyła się z dwójką studentów, którzy nieoczekiwanie wyszli z księgarni, zignorowała jednak ich śmiech i pośpieszyła dalej. Oddychała płytko, z trudem chwytała powietrze, które z każdym wydechem zamieniało się w obłoczek pary, oczy ją piekły, odegnała jednak łzy, próbowała przekonać samą siebie, że to wyłącznie wina mrozu. Wreszcie dotarła do auta. Ręce jej się trzęsły, nie mogła znaleźć kluczyków, ale po chwili wskoczyła za kierownicę, uruchomiła silnik i włączyła się do ruchu. Bip, bip! Kierowca vana wcisnął klakson, ale nawet się nie obejrzała. Było późne popołudnie, nad miasto powoli nadciągała noc, zmrożona niczym czarny lód. Sznury aut ciągnęły się w obu kierunkach, rozświetlając mrok reflektorami, podczas gdy Ellen jechała jak ogłuszona przez świat, który zupełnie nieoczekiwanie wywrócił się do góry nogami. Zawsze myślała, że Will jest jej i że to się nie zmieni. Myślała, że gdzieś tam żyją jego rodzice: młoda matka i nieodpowiedzialny ojciec. Myślała, że tych dwoje zniknęło z życia jej synka na dobre, młodzi ludzie, którzy popełnili błąd. Ale to była tylko fantazja, stworzona przez jej wyobraźnię. Wszystko to było fikcją. Prawda mogła się okazać bardziej przerażająca. W głowie jej huczało, gdy zaciskając dłonie z całych sił na kierownicy, zatrzymała się na czerwonym świetle, które niczym rozpalony pogrzebacz wdzierało się do jej świadomości. Była zbyt zdenerwowana, żeby myśleć trzeźwo. Nie miała pojęcia, co robić, gdzie jechać. Nie mogła pójść na policję, bo straciłaby Willa. Ciągnęła to jednak od tak dawna, że nie miała już na to siły. Wyjęła komórkę i wystukała numer. – Błagam, odbierz – powtarzała pod nosem, wsłuchując się w sygnał.

Rozdział 69 – Wejdź, co się stało? – Kiedy Marcelo otworzył drzwi, Ellen wpadła do środka jak pocisk, wciągnięta czy też wepchnięta przez jakąś niepojętą siłę, tego sama już nie wiedziała. Dotarcie do jego domu w Queens Village zajęło jej godzinę, ale długa jazda wcale jej nie uspokoiła. Jedynym wysiłkiem, na jaki się zdobyła, było opanowanie paniki, by głos brzmiał naturalnie, gdy dzwoniła do Connie z prośbą o zostanie dłużej. – Mam problem, ale… zwyczajnie nie wiem, od czego zacząć. – Przeczesała palcami włosy i zaczęła niespokojnie krążyć w tę i z powrotem po jego schludnym salonie z ceglanymi ścianami, umeblowanym szklanymi stolikami i meblami z czarnej skóry. Kiedy Marcelo zamknął wreszcie drzwi, natychmiast odwróciła się na pięcie i stanęła z nim twarzą w twarz. – Nawet nie wiem, od czego zacząć. – Już dobrze – powiedział łagodnie Marcelo, nie odrywając od niej spokojnego spojrzenia ciemnych oczu. – Spróbuj od początku. – Nie, nie… mogę. – Sama nie wiedziała, dlaczego w ogóle tutaj przyjechała. Wcale nie była pewna, czy postąpiła słusznie. Wiedziała tylko, że musi z kimś porozmawiać. – Mam wrażenie, że znalazłam się w środku… sama nie wiem czego. – Zrobiłaś coś niezgodnego z prawem? – I tak, i nie. – Ellen nie miała pojęcia, co odpowiedzieć. Co myśleć. Przycisnęła dłonie do twarzy i wbiła paznokcie w ciało. – Nie, ale… chyba natknęłam się na coś… czego w ogóle nie powinnam była zaczynać. To najgorsza… najgorsza rzecz, jaka mogła się wydarzyć. – Co może być aż tak okropne? – zapytał z niedowierzaniem Marcelo, po czym podszedł do niej i chwycił ją za ramiona. – O co chodzi? – To naprawdę straszne, po prostu… – Nie była w stanie mówić dalej. Bała się ująć to w słowa, jakby znalazła się w jakiejś otchłani, ciemności tak nieubłaganej jak nadejście nocy. Poczuła, że coś w jej piersi pęka, zupełnie jakby ktoś wydarł jej serce, odciął od tego wszystkiego, co trzymało je przy życiu, a potem wybuchnęła szlochem, zrodzonym gdzieś w głębi i próbującym wydrzeć się na powierzchnię. I zanim się zorientowała, już łkała rozpaczliwie, wtulona w miękką koszulę Marcelo, wdychając biurowe zapachy, wspomnienie jej dawnego życia. – Cokolwiek by to było, damy radę to rozwiązać – przekonywał Marcelo. – Wszystko jakoś się ułoży, zobaczysz. – Kołysał ją delikatnie w objęciach i wciąż powtarzał, że wszystko będzie dobrze, a ona wsłuchiwała się w jego słowa, zupełnie jakby była małym dzieckiem pozwalającym sobie opowiadać bajkę. – Popełniłam… błąd, straszliwy błąd.

Wreszcie popatrzyła na niego przez łzy i zobaczyła, że zupełnie przestał się pilnować. Na jego twarzy malowało się już tylko czyste cierpienie, które musiało stanowić odbicie jej bólu. Delikatnie gładził ją po policzku, ocierał łzy, a potem objął ją ramieniem. Oparła się o nie ufnie, zdając się na niego. Wpatrywał się jej w oczy z takim uczuciem, że aż ją to zdumiało. Nikt nigdy nie patrzył na nią w ten sposób, a na dodatek chwilę później Marcelo nachylił się bliżej i pocałował ją delikatnie w usta, raz, a potem drugi. – Wszystko będzie w porządku – szepnął. – Jesteś tutaj, razem wszystko naprawimy. – Naprawdę? – Wciąż była zaskoczona, ale kiedy Marcelo znowu ją pocałował, bardziej namiętnie, nagląco, wszelkie wątpliwości pierzchły. W tej jednej chwili zdecydowała się zawierzyć mu całkowicie i dała się ponieść emocjom, odpowiadając namiętnym pocałunkiem. Marcelo dodawał jej otuchy i siły, a jego ramiona stanowiły bezpieczne schronienie choć na trochę, choć na tych kilka krótkich chwil, zanim on dowie się prawdy i zrozumie, że wszystko nie będzie w porządku, bo jej najgorsze obawy właśnie miały się ziścić. I nikt nie mógł nic na to poradzić. Objęła go ramionami i przesunęła palcami po gładkiej tkaninie jego koszuli, przyciągając go do siebie. Natychmiast zareagował na jej dotyk, tulił ją coraz mocniej, całował namiętnie, oddychając coraz szybciej, aż wreszcie oboje opadli na kanapę. Czuła, że Marcelo przyciska ją do skórzanego oparcia, a może to ona go do siebie przyciągała, niemal zawstydzająco gotowa zatracić się w nim i zapomnieć o całej reszcie. O Amy, Carol, nawet o Willu. Przez tę jedną krótką chwilę nie była już matką, tylko kobietą, a żar pocałunków Marcelo, ciężar jego ciała odganiały złe myśli, wymazywały wszelkie troski. W słabym świetle widziała jego uśmiech, kiedy pomagał jej wyswobodzić się z płaszcza, który zaraz potem zsunął się zapomniany na dywan. – Poczekaj, pomogę ci – szepnął Marcelo, więc Ellen podniosła ręce nad głowę, pozwalając, by ściągnął jej czarny sweter. Przez moment wpatrywał się w nią z czułością, powstrzymując niecierpliwość sprzed kilku chwil, a potem przesunął powoli wzrokiem w dół, by zatrzymać się na czarnej koronce stanika. – Meu deus, voce tao linda – mruknął cicho. Nie miała pojęcia, co to znaczy, ale słowa były tak pełne pożądania, że przestała obściskiwać go niczym napalona nastolatka i na ułamek sekundy zamarła, chociaż krew w niej wrzała. A potem odchyliła się z powrotem na chłodną skórę kanapy, leżała z odrzuconą do tyłu głową, wygiętą szyją, piersią unoszącą się i opadającą pragnieniem, i popatrzyła na Marcelo przez łzy, które dawno przestały płynąć. – Jesteś taka piękna – powiedział. Przez chwilę oboje byli jakby zawieszeni w czasie i przestrzeni, pozwalając, by

niczym niezmącone pożądanie ich pierwszych pocałunków ostygło i zgasło, a oni mogli wreszcie spojrzeć na siebie jak dwoje dorosłych, dojrzałych ludzi, wiedzeni przeczuciem, że to, co wydarzy się za chwilę, będzie początkiem czegoś prawdziwego. Marcelo popatrzył na nią z pełnym powagi uśmiechem, a potem przechylił głowę ruchem, który mógł być jedynie niewypowiedzianym pytaniem. – Tak – szepnęła, unosząc ramiona. Marcelo opadł na nią bez słowa. Całowali się powoli, namiętnie, ich ciała splotły się ze sobą, języki zatraciły w drżącej pieszczocie. Kolejne elementy garderoby spadały na podłogę jeden po drugim, aż wreszcie skóra dotknęła skóry, a serca zaczęły bić zgodnym rytmem. I już nic ich nie dzieliło.

Rozdział 70 Ellen obudziła się naga, wtulona w Marcelo, z głową wspartą na jego pachnącej piżmem piersi. Ostrożnie wysunąwszy się z jego objęć, zastanawiała się, która może być godzina. W którymś momencie Marcelo zgasił lampę, tak że pokój był pogrążony w półmroku, rozjaśnianym jedynie słabym blaskiem ulicznej latarni, jaki sączął się przez otwory w okiennicach. Ellen podparła się na łokciu i popatrzyła na zegarek, mrużąc oczy. Dziewiąta. W tym momencie wydarzenia ostatnich dni wróciły do niej z siłą pociągu, pełnego hałasu, mocy i czegoś jeszcze. Strachu. Nagle przypomniała sobie, co się stało, zupełnie jakby ujrzała to wszystko naraz w sennym koszmarze. Amy została zamordowana. Tak samo jak Karen Batz. Rob Moore zabija wszystkich, którzy wiedzą, że Will to tak naprawdę Timothy. Czym prędzej zerwała się z kanapy i zaczęła się rozglądać w poszukiwaniu swoich rzeczy. Włożyła spódnicę, naciągnęła sweter, wskoczyła w buty. Marcelo spał, lekko pochrapując. Nie chciała go budzić, żeby mu to wszystko tłumaczyć. Nie miała nawet minuty do stracenia. Chwyciła płaszcz, odnalazła torebkę i z szybszym biciem serca zaczęła przetrząsać jej zawartość w poszukiwaniu kluczyków do auta. Ruszyła do drzwi, bo coś mówiło jej, że powinna wracać do domu. Jak najprędzej.

Rozdział 71 Ellen zamknęła za sobą drzwi mieszkania Marcelo, zacisnęła palce na połach płaszcza i z pochyloną głową zbiegła po stopniach prosto w zamieć. Kiedy pędziła chodnikiem, niesione wściekłym wiatrem płatki śniegu niczym grad kaleczyły jej policzki. Śnieg pokrywał też chodnik, więc w drodze do auta o mało się nie wywróciła. Odblokowała centralny zamek i wskoczyła za kierownicę, po czym przekręciła kluczyk w stacyjce i włączyła wycieraczki. Lód znaczył przednią szybę płatami, ale nie zamierzała czekać, aż to wszystko stopnieje. Uruchomiła odszranianie, wycofała auto z miejsca parkingowego i sięgnęła do torebki po telefon. Nacisnęła klawisz szybkiego wybierania i wdepnęła pedał gazu, czekając na połączenie z Connie. Auto mknęło już pogrążoną w mroku ulicą, kiedy opiekunka wreszcie odebrała. – Connie? Radzisz sobie jakoś? – zapytała Ellen, próbując zachować spokój. Sama nie miała pojęcia, dlaczego w ogóle jest zdenerwowana. Wiedziała tylko, że musi wracać do domu. – Jasne, oglądam telewizję. Mówiłaś, że możesz wrócić bardzo późno. – Nie aż tak późno. – Znowu ogarnęły ją wyrzuty sumienia, próbowała się jednak skupić przede wszystkim na prowadzeniu auta. Zmieniła pas, żeby wyprzedzić ciężarówkę, skręciła najpierw w prawo, potem w lewo. Ruch na ulicach nie był duży, z powodu zamieci wszyscy jeździli wyjątkowo ostrożnie. Wycieraczki w jej aucie pracowały jak szalone, gorączkowe trzepotanie, które przypominało bicie jej własnego serca. – Nie musisz się spieszyć, El. Chuck też pracuje dzisiaj do późna. – Jak tam mój synek? – Śpi jak suseł. – To dobrze. – Czekała na znajome uczucie ulgi, jakie ogarniało ją zawsze na wiadomość, że w domu wszystko w porządku, ale na próżno. Wyminęła toyotę, która wlokła się żółwim tempem i znowu zmieniła pasy, zmierzając w kierunku zjazdu na autostradę. – Aha, kot zaczął wymiotować, więc musiałam go na trochę wypuścić. – W porządku, będę za niecałą godzinę. – Jedź ostrożnie. U nas naprawdę porządnie sypie. Już napadało z piętnaście centymetrów. – Jasne, na razie. – Ellen się rozłączyła, rzuciła komórkę na siedzenie pasażera i wyminęła parkującego pick-upa. Wcisnęła gaz i przemknęła przez skrzyżowanie,

na którym światło akurat zmieniało się na czerwone. Kiedy dotarła wreszcie do autostrady, wiedziała już, jak postąpi.

Rozdział 72 Ellen zmierzała w stronę domu poprzez szalejącą zamieć. Z pochyloną głową walczyła z wiatrem, zostawiając ślady w warstwie marznącego, wilgotnego śniegu. Przez chwilę zastanawiała się nawet nad telefonem na policję, ale zrezygnowała z tego pomysłu, bo wtedy musiałaby zdradzić już wszystko. Była zdana wyłącznie na siebie. Wbiegła po ośnieżonych stopniach ganku, próbując się opanować, przybrać maskę normalności, i wreszcie przekręciła klucz w zamku, ale kiedy otworzyła drzwi i popatrzyła na ciepłą scenkę rodzajową, jaka ukazała się jej oczom, wcale nie poczuła się podniesiona na duchu. – Witamy Nanuk z Północy! – Connie uśmiechnęła się do niej z kanapy. Lampy rozświetlały salon przyjemnym blaskiem, zabawki zostały uprzątnięte, a telewizor grał bez dźwięku jakieś reality show na temat operacji plastycznych. – Straszny ziąb. – Ellen zmusiła się do uśmiechu, zdjęła płaszcz i od razu chwyciła z wieszaka kurtkę Connie, po czym podała okrycie opiekunce, z trudem ukrywając zniecierpliwienie. – Pamiętaj, masz jechać ostrożnie, jasne? Masz napęd na cztery koła? – Pewnie, nie martw się. – Connie włożyła kurtkę, wyciągając przy tym kucyk na kołnierz, a potem zabrała swoją torebkę i torbę z siedziska pod oknem. – Nie ma mowy, żeby jutro rano Will poszedł do przedszkola. – W takim razie chyba dobrze, że jestem już w domu, prawda? – Ellen otworzyła przed nią drzwi. – Zahibernujemy się, może upieczemy nawet ciasteczka. – Głosuję za tymi z wiórkami czekoladowymi. – Załatwione. – Jakoś zdobyła się na uśmiech, podczas gdy Connie zebrała wreszcie swoje rzeczy i przekroczyła próg. – Ale tak serio, naprawdę uważaj na drodze. – Nie martw się, nic mi nie będzie. – Connie rzuciła jej pożegnalny uśmiech i wreszcie sobie poszła. Ellen przekręciła klucz w zamku i zasunęła zasuwę. Jazda, do dzieła. Nie wiedziała jak ani dlaczego, ale jednego była pewna. Jeśli Rob Moore mordował wszystkich, którzy wiedzieli o Timothym, to ona i Will powinni stąd uciekać natychmiast, jeszcze dzisiaj. Czym prędzej wbiegła na górę i wpadła do pokoju synka. – Will, obudź się, kochanie. Śpiący na wznak, z rączkami rozrzuconymi na boki maluch poruszył się lekko

w pościeli, za to leżący w nogach łóżka Oreo Figaro nawet nie drgnął. Ellen chwyciła w objęcia ubranego w ciepłą piżamkę z Elmo synka, który objął ją za szyję i sapnął cicho: – Mamusia? – Cześć, słoneczko. – Ellen pogładziła go po pleckach. – Możesz dalej spać. Chcę cię tylko przebrać w coś cieplejszego. Szybkim krokiem podeszła do komody i przykucnęła bokiem, żeby otworzyć dolną szufladę, z której wyjęła kombinezon Willa. Potem wróciła do łóżka, jednym szybkim ruchem rozwinęła kombinezon i zabrała się do ubierania śpiącego synka, wsuwając jego stopy w nogawki. – Mamusiu, co się dzieje? – Wszystko w porządku, kochanie. Po prostu musimy na trochę wyjechać. – Ellen wciągnęła kombinezon wyżej i rozplotła ramiona synka, zaciśnięte na jej szyi, a następnie włożyła mu buciki. – Trzymaj mnie za szyję. Wybierzemy się na przejażdżkę. – Dobrze – powiedział zaspanym głosem Will, przytulając się mocniej. Z synkiem na rękach Ellen wyszła z pokoju i ruszyła na dół. Kiedy znalazła się w salonie, spojrzała na zegar w odtwarzaczu DVD. 22:15. Powinni już jechać. Ellen chwyciła torebkę z siedziska pod oknem, ale w tym momencie przypomniała sobie, że przecież będzie potrzebować gotówki. W szufladzie w kuchni trzymała dwieście dolarów na nieprzewidziane wydatki, a ta sytuacja z pewnością się jako taka kwalifikowała. Pospiesznie przecięła salon, zauważając przy okazji, że okna u Coffmanów są całkiem ciemne, a na podjeździe brakuje vana. Na szczęście nie było ich w domu, bo gdyby zauważyli ją wyjeżdżającą w taką śnieżycę, na pewno mieliby sporo pytań. Z Willem w objęciach przecięła jadalnię i skręciła do pogrążonej w mroku kuchni. Właśnie zamierzała nacisnąć przełącznik światła, kiedy kątem oka dostrzegła jakiś zamazany cień, a potem poczuła ostry ból z tyłu głowy. Ręce zwolniły uścisk, Will zaczął się jej wymykać z palców, a potem wszystko pochłonęła ciemność. Ostatnią rzeczą, jaką zapamiętała Ellen, był krzyk synka: – Mamusiu!

Rozdział 73 Ellen odzyskała wreszcie świadomość. Leżała bokiem na kuchennej podłodze, w głowie jej huczało. Próbowała krzyczeć, ale usta miała zaklejone taśmą. Poruszyła rękami, ale te były wykręcone na plecy i skrępowane, podobnie jak kostki. Ból przeszywał jej ramiona. Leżała twarzą do jadalni, a plecami do kuchni. Will. Strach przeniknął ją do szpiku kości. Z salonu dochodził dzwonek jej komórki, dźwięk z zupełnie innego czasu i miejsca. W tym momencie usłyszała hałas za sobą, ostry odgłos rozrywania jakiegoś materiału, przekręciła się więc niezgrabnie i przerażona zamarła bez ruchu. Will leżał w swoim niebieskim kombinezonie na podłodze, twarzą do niej, z ustami zaklejonymi kawałkiem taśmy. Płakał rozpaczliwie, szloch wstrząsał jego drobnym ciałkiem, a jakiś mężczyzna pochylał się nad nim i okręcał mu taśmą kostki. – Dzień dobry – powiedział do niej ze złośliwym uśmiechem. Mężczyzna z plaży. Rob Moore. Miał zwisające ciemne wąsy i wyglądał na starszego, bardziej pomarszczonego niż na zdjęciu z Amy, ale to był ten sam człowiek. Nieporządne brązowe włosy spływały mu na kołnierzyk starej czarnej kurtki, która dopełniała stroju składającego się z dżinsów i ośnieżonych traperów. Na podłodze obok niego stał czerwony plastikowy kanister z długą szyjką. To musiała być benzyna. Cała kuchnia nią cuchnęła. Z gardła Ellen wydarła się jakaś namiastka krzyku, pierwotny jęk matczynej wściekłości i lęku. – Brawo, mamusiu. – Moore zachichotał, odrywając taśmę krzywymi siekaczami. Z rozszerzonych przerażeniem oczu Willa ciekły łzy. Ellen próbowała podczołgać się bliżej niego, pomrukiwała przy tym pocieszająco. Moore wyprostował się z uśmiechem na ustach, po czym nieoczekiwanie podniósł stopę w ciężkim bucie i przycisnął ją mocno do głowy Willa. – Rusz się, a zgniotę go jak robaka. Ellen była jak sparaliżowana. Will znów wybuchnął płaczem, a jego policzki gwałtownie poczerwieniały. Mężczyzna pochylił się do przodu i nacisnął mocniej na jego głowę. Will zamknął oczy, marszczył czoło z bólu. Błoto i śnieg z buta Moore’a spadały na jego drobną buzię. Mężczyzna miażdżył mu czaszkę. Ellen krzyczała i krzyczała, rzucając wściekle głową. – Mała, do cholery, odsuń się i zamknij buźkę. Wijąc się rozpaczliwie, zaczęła się przesuwać do tyłu, aż wreszcie uderzyła

tyłem głowy o kuchenkę, a potem popatrzyła na Moore’a błagalnym wzrokiem. – Czyżby to było spojrzenie pełne miłości? – Mężczyzna wciąż nie odrywał buta od głowy Willa, chociaż zwolnił nieco nacisk. Policzki Willa pobladły. Chłopiec dusił się z powodu taśmy. Ellen modliła się do Boga, żeby synek zdołał złapać oddech. Żeby jego czaszka pozostała nienaruszona, a serce wytrzymało ten wysiłek. – A myślałem – ciągnął Moore – że wystarczyła ci zabawa z twoim chłoptasiem. Spanikowana Ellen próbowała pozbierać myśli. Moore musiał ją śledzić. Czy był też na pogrzebie? Co zamierzał zrobić z tą benzyną? Nie chciała przyjąć do wiadomości oczywistej odpowiedzi. Z gardła wciąż wydobywały się jakieś pierwotne jęki. – Och, zamknij się. – Moore zdjął nogę z głowy Willa, który łkał rozpaczliwie, podczas gdy łzy mieszały się z błotem na jego twarzy. Ellen opanowała nerwy, wpatrując się w Willa, próbowała przekonać go spojrzeniem, że wszystko będzie w porządku. Musiała jak najszybciej wymyślić jakiś plan, ale w głowie miała prawdziwą gonitwę myśli. Nikt nie przyjdzie im z pomocą. Coffmanowie wyjechali, sąsiadów z drugiej strony nigdy nie było w domu, a reszta mieszkańców ulicy siedzi sobie pewnie opatulona w łóżku i nie zamierza nigdzie wychodzić w taką zamieć. Moore podniósł plastikowy kanister i odkręcił pokrywkę, spod której wydobył się zapach niemożliwy do pomylenia z żadnym innym. Przechylił kanister nad Willem i zaczął go oblewać benzyną, od której niebieski kombinezon pociemniał niemal natychmiast. Przerażenie na chwilę ją sparaliżowało. Moore zamierzał ich podpalić. Zabić ich oboje. Zaczęła krzyczeć mimo taśmy zaklejającej jej usta. Ding-dong!, ktoś zadzwonił do drzwi wejściowych. Ellen próbowała zawołać o ratunek, chociaż wiedziała, że to bezcelowe. – Zamknij się! – Moore odstawił kanister i nacisnął znowu nogą główkę Willa. Ellen szarpnęła się rozpaczliwie, modląc się, by Moore przestał zadawać ból jej synkowi. Nie miała pojęcia, kto stoi za drzwiami. Było zbyt późno na wizytę, chyba że to Martha Coffman. Może właśnie wróciła z rodziną do domu i chciała coś pożyczyć. A może któryś z ich chłopców zachorował. Ding-dong! Twarz Moore’a wykrzywił grymas wściekłości, a tymczasem buzia Willa siniała na jej oczach coraz bardziej, zmarszczona w bezgłośnym krzyku. Łzy ciekły mu z oczu, wydzielina z nosa kapała na taśmę. Ding-dong! – Zamknij się! – Moore okręcił się na pięcie, wreszcie zdjąwszy nogę z głowy Willa. Ellen gorączkowo zastanawiała się, co dalej. Może Martha Coffman zauważyła

coś z okna swojej kuchni, a kiedy Ellen jej nie otworzy, zadzwoni po policję. Ding-dong! – Kurwa! – Moore był naprawdę wściekły, w jego oczach czaiło się szaleństwo. Sięgnął do kieszeni kurtki i wyjął z niej ogromny rewolwer. Ellen zamarła.

Rozdział 74 – Widzisz swojego dzieciaka? – Moore pochylił się nad Willem i wbił mu lufę rewolweru w skroń. – Rozwalę mu łeb. Ellen była zbyt przerażona, żeby krzyczeć. Emocje odebrały jej głos. – Przetnę ci więzy, bo najwyraźniej ten ktoś nie zamierza się odczepić. Otworzysz drzwi i powiesz mu, żeby sobie poszedł. Zrób jeden błąd, jeden maleńki błąd, a rozwalę twojemu dzieciakowi łeb. Pokiwała gorączkowo głową. To mogła być jej ostatnia szansa. Musiała coś zrobić. Czy mogła podjąć takie ryzyko? Ale z drugiej strony, czy mogła nie zaryzykować? – Zabiję go, rozumiesz? Ellen pokiwała głową, taktaktak. Ding dong! – W porządku. – Moore odsunął rewolwer od głowy Willa i przyskoczył do niej. Gwałtownym ruchem poderwał ją za nadgarstki do góry i wysyczał jej do ucha: – Wszystko zależy od ciebie, suko. Jedno słówko i zastrzelę dzieciaka. Ellen potaknęła głową, zapewniając go o swoim posłuszeństwie. Poczuła, jak mężczyzna rozcina jej więzy na rękach, a potem osunęła się na podłogę niczym szmaciana lalka. Tymczasem Moore przeciął więzy krępujące jej kostki, odwrócił ją na plecy i zerwał taśmę z ust. Zapiekło, ale zaraz o tym zapomniała, kiedy wbił jej lufę rewolweru między oczy. – Nie rób mu krzywdy, nie rób mu krzywdy, nie rób mu krzywdy – szeptała bez przerwy, zupełnie jakby wypowiadała słowa modlitwy. – Żadnych brzydkich kawałów. – Twarz Moore’a była zaledwie kilka centymetrów od jej twarzy, bliskie spotkanie z jego przekrwionymi oczami, tłustymi wąsami i oddechem cuchnącym piwem. Ellen podciągnęła pod siebie zdrętwiałe nogi, w myślach rozważając już rozmaite możliwości. – A jeśli to moja sąsiadka? Jeżeli nie będzie chciała sobie pójść? – Zmuś ją do tego. – Wypchnął ją z kuchni. Kulejąc, przecięła jadalnię. Rzut oka w okno przekonał ją, że dom Coffmanów nadal pogrążony jest w ciemnościach. Connie otworzyłaby sobie drzwi sama. Więc kto mógł teraz dzwonić do drzwi? Marcelo! To jedyna możliwość. Marcelo jej pomoże. Razem jakoś wyciągną z tego Willa. Przyspieszyła kroku. Serce waliło jej w piersi, kiedy zmierzała przez salon

w stronę drzwi. Ding dong! Nie widziała przez wizjer twarzy, ale w żółtawym świetle lampki na ganku wyraźnie odcinała się sylwetka. Otworzyła drzwi, wpuszczając powiew lodowatego powietrza, i zaskoczona zamarła. Stanęła twarzą w twarz z ostatnią osobą, którą spodziewałaby się teraz zobaczyć.

Rozdział 75 Na progu stała Carol Braverman, w długim czarnym płaszczu, z pikowaną torbą na ramieniu. Włosy miała zaczesane w kok, umalowane usta zaciśnięte w wąską linijkę, jej oczy zaś lśniły podekscytowaniem. – Ellen Gleeson? – zapytała. Ellen pokiwała w oszołomieniu głową. Carol bezceremonialnie wepchnęła się do środka i rozejrzała się po salonie. – Nazywam się Carol Braverman, ale to już chyba pani wie. – Obróciła się na pięcie z eleganckim szelestem, a potem popatrzyła na Ellen pełnym determinacji wzrokiem. – Adoptowała pani mojego syna. – Co takiego? Słucham? – Ellen próbowała jakoś zareagować. Przez głowę przebiegały jej setki myśli, ale żadnej nie potrafiła zatrzymać wystarczająco długo. – Przyjechałam od razu, gdy tylko to sprawdziłam. To mój syn, Timothy. Został uprowadzony w Miami tuż po swoich pierwszych urodzinach. – Nie wiem, o czym pani mówi. – Ellen wreszcie zaczęła myśleć jasno. Will siedział teraz w kuchni pod lufą rewolweru, a Moore słyszał każde słowo dzięki drugiemu wejściu do kuchni tuż obok schodów. Musiała pozbyć się Carol. Jedna zrozpaczona matka wystarczy. A Carol była teraz kompletnie nieprzewidywalna. – Przykro mi, ale wydaje mi się, że doskonale pani wie. – Oczy Carol złagodniały. – Mogę sobie tylko wyobrazić, przez co pani teraz przechodzi, szczerze pani współczuję, naprawdę szczerze. Ale obie znamy prawdę. Ma pani mojego synka, a ja chcę go odzyskać. – To nieprawda. – Ellen ruszyła w jej stronę i otworzyła drzwi wejściowe, znowu wpuszczając podmuch lodowatego powietrza. – A teraz proszę opuścić mój dom. – Ma pani mojego synka, proszę nie udawać, że pani o tym nie wie. Dwa dni temu była pani w Miami. – Nie, myli się pani. – Ellen poczuła suchość w ustach. Skąd Carol to wiedziała? Zresztą to i tak nieistotne, w jej umyśle zaczął się już formować pewien plan. Nie była związana. Kiedy tylko uda się jej pozbyć Carol, będzie mogła działać. – Nie mam pojęcia, o czym pani mówi. Proszę natychmiast wyjść. – Proszę pozwolić mi to wytłumaczyć. – Carol uniosła dłoń. – Dziennikarka, która pracuje z panią w redakcji, zadzwoniła do mnie do domu i wszystko mi opowiedziała. Nazywa się Sarah Liu. Opowiedziała mi o pani i o chłopcu, którego nazywa pani Will. Ellen miała wrażenie, jakby przeszył ją prąd. Sarah zadzwoniła do Bravermanów? Skąd wiedziała? Dlaczego to zrobiła?

– Przyłapała panią na przeglądaniu naszej strony, z której wydrukowała pani zdjęcie mojego syna. A potem zadzwoniła do pani domu i sprawdziła, że nie ma pani w mieście, więc uznała, że wybrała się pani do Miami. – Carol urwała i przechyliła głowę. – Dlaczego przyjechała pani do Miami? Chciała nas pani sprawdzić? Ellen zaczynało się już kręcić w głowie, z trudem opanowała jednak zdenerwowanie. Musiała ocalić Willa. Moore wciąż czeka, z bronią przystawioną do głowy jej synka. – Sarah zażądała oczywiście nagrody. – Carol uśmiechnęła się z lekkim triumfem, błyskając diamentowymi kolczykami. – Milion dolarów, taka suma może odmienić życie. Dlatego właśnie wyznaczyliśmy tak wysoką nagrodę. Wiedzieliśmy, że wcześniej czy później ktoś się na nią skusi, i jak widać mieliśmy rację. – To jakieś szaleństwo. Proszę wyjść. – Sprawdziłam panią w Internecie, przeczytałam wszystkie artykuły, jakie napisała pani na jego temat. Wiem, nie miała pani pojęcia, że został porwany, ale nic mnie to nie obchodzi. To mój syn i chcę go z powrotem. – Teraz Carol mówiła podniesionym tonem. – Mój mąż już tutaj leci. Jego samolot miał opóźnienie z powodu śnieżycy, a ja nie chciałam czekać. Ellen zapadła się w jakąś emocjonalną próżnię. Kiedyś myślała, że taka właśnie rozmowa będzie najgorszą chwilą w jej życiu, ale teraz wiedziała lepiej. Najgorszy koszmar jej życia znajdował się teraz w jej własnej kuchni. Musiała pozbyć się stąd Carol. Nagle od strony schodów dobiegł je hałas, więc obie odwróciły głowy. Na podeście schodów pojawił się Oreo Figaro. Kocur ziewnął szeroko i przysiadł na stopniu, owijając się czarnym jak atrament ogonem. – Gdzie jest Timothy? – zapytała Carol. – Muszę go zobaczyć. – To nie jest Timothy, tylko mój synek, został na noc u kolegi. – Trzylatek nocuje u kolegi? – Carol ruszyła w stronę schodów, ale Ellen natychmiast zastąpiła jej drogę. – Ani kroku dalej. Nie ma pani prawa chodzić po moim domu. – Podniosła głos, żeby odzyskać choć odrobinę autorytetu. Jeśli Carol zrobi jeszcze jeden krok, będzie mogła zajrzeć do kuchni. Poczuje zapach benzyny, a wtedy wszyscy zginą. Ellen zdecydowanym ruchem chwyciła ją za rękaw. – Proszę wyjść, natychmiast! – Myślałam, że uda się to załatwić bez udziału policji, ale jak widać się myliłam. Pani ma mojego syna, nie wyjdę stąd bez niego. – Szarpnęła ramieniem, ale Ellen trzymała ją z całej siły. Próbowała ratować jej życie, ale ta kobieta narażała na niebezpieczeństwo synka, którego obie kochały. – Nie mam pojęcia, kim pani jest. W ogóle nie wiem, o czym pani mówi. – Dobrze pani wie, że on jest mój, zwracam się do pani jak matka do matki. – Oczy Carol nieoczekiwanie zwilgotniały. – Przez cały ten czas nie traciłam nadziei,

wiedziałam, że kiedyś go odnajdę. Wierzyłam, że mój synek nadal żyje. Czułam to. – Do diabła, niech się pani stąd wynosi! – Ellen wpadła w panikę, nie panowała już nad sobą. Wiedziała, że Moore przysłuchuje się każdemu ich słowu. Nie miały więcej czasu. Była w stanie pogodzić się z perspektywą, że przyjdzie jej stracić Willa na rzecz Carol, ale nie mogła znieść myśli, że Will umrze, w ogóle zniknie z powierzchni ziemi. Nie pozwoli na to, nie, dopóki ona stąpa po tym świecie. – Wynajęliśmy detektywa, który potwierdził wszystko, co powiedziała Sarah Liu, dokopał się nawet do pani biletu do Miami i z powrotem. – Proszę stąd iść! – Ellen popchnęła ją w stronę drzwi, ale Carol wyszarpnęła się z rozwścieczoną miną. – Nigdzie nie pójdę! – Zaparła się w progu, zupełnie jakby zapuściła tam korzenie. – Czekałam dwa lata, żeby go zobaczyć, i to wystarczy. Będę stać na pani ganku całą noc, jeśli zajdzie taka potrzeba. Niech mi pani odda mojego synka! – Tutaj go nie ma! – krzyknęła Ellen, na tyle głośno, żeby Moore ją usłyszał. – Proszę sobie iść! Natychmiast! – W takim razie proszę zadzwonić po policję. – Carol skrzyżowała ramiona na piersi. – Ale tego pani nie zrobi, prawda? Bo dobrze pani wie, że przetrzymuje moje dziecko. – Proszę wyjść! – krzyknęła jeszcze głośniej Ellen, walcząc z pragnieniem, by tak po prostu wpaść do kuchni, chwycić Willa w objęcia i uciec jak najdalej stąd, ale Carol popatrzyła na nią podejrzliwie spod zmrużonych powiek. – Ma pani strasznie rozbiegane oczy. Właśnie obejrzała się pani gdzieś za siebie. On tam jest, prawda? – Nie ma go. A teraz… – Wiem, że on tutaj jest! – Carol nieoczekiwanie uderzyła ją w twarz. Ellen zatoczyła się do tyłu, szybko odzyskała jednak równowagę. Ale nie dość szybko. – Stój, nie! – Timothy! – Carol wyrwała jej ramię i ruszyła w stronę jadalni. – Nie! Stój! Zaczekaj! – Ellen rzuciła się za nią gwałtownym skokiem i chwyciła za brzeg jej długiego płaszcza. Upadły na podłogę, która okazała się tak śliska, że przesunęły się jeszcze kawałek po jej gładkiej nawierzchni i uderzyły w krzesła, przewracając je niczym kręgle. – Chcę zobaczyć mojego syna! – krzyczała Carol, walcząc z Ellen tak, że krzesła rozleciały się na boki. – Nie! – Ellen ze wszystkich sił starała się przytrzymać przeciwniczkę na podłodze. Prawie jej się to udało, kiedy nagle z kuchni dobiegł je ochrypły śmiech. – Co to było? – zapytała Carol. Ellen poczuła, jak serce zamiera jej w piersi ze strachu, a potem obejrzała się

za siebie. Nad nimi stał Rob Moore, rozkraczony niczym komandos, i celował do nich z rewolweru. – Co za widok, dziewczyna z dziewczyną – mruknął. – To ty! – odezwała się zaskoczona Carol, na co Moore posłał jej chytry uśmieszek. – Carol? Dawno się nie widzieliśmy.

Rozdział 76 – No dobra, zaczynamy imprezę. – Moore machnął lufą rewolweru. – Moje panie, zapraszam do kuchni. – Mogłabym cię zabić gołymi rękami! – krzyknęła Carol, z trudem podpierając się łokciem. – Porwałeś mojego synka! – Już się boję, moja księżniczko – zadrwił Moore. – Zapłaciłam ci, a ty miałeś mi oddać dziecko. Tak wyglądała umowa. Nie było mowy o tym, że zatrzymasz dziecko. Nigdy! – Umowa się zmieniła. Oszołomiona Ellen patrzyła z niedowierzaniem to na jedno, to na drugie. To oni mieli jakąś umowę? Wyprostowała się ostrożnie, cały czas łamiąc sobie głowę, jak mogłaby ocalić Willa. Musiała go uratować. – Dlaczego to zrobiłeś, no dlaczego? – zawodziła Carol. – Wystarczyło mi go tylko oddać. Przecież dostałeś swoje pieniądze. – Moja dziewczyna chciała go zatrzymać. Zawsze powtarzała, że nie może mieć dzieci, a kiedy się nie zgodziłem, po prostu zwiała razem z małym. Ellen musiała jakoś przeciągnąć tę sytuację, żeby się zastanowić. – To Amy? Amy Martin była twoją dziewczyną? – Dokładnie. Głupia dziwka. – Zabiłeś ją? – A jak – mruknął Moore. – I tę prawniczkę też? Karen Batz? – Pewnie. – Ale dlaczego? Wiedziała o tym wszystkim? – Nie zamierzałem zostawiać żadnych świadków. Gdyby się czegoś domyśliła, natychmiast wszystko by wypaplała. Carol wynajęłaby najlepszych adwokatów, śpi na pieniądzach, a ja trafiłbym do pierdla. – Ty sukinsynu! – Carol wbiła w niego wściekłe spojrzenie. – To było moje dziecko! Nawet na sekundę nie przestałam o nim myśleć! Zniszczyłeś mi życie! – Sama je sobie zniszczyłaś, rozpuszczona dziwko. Wydawałaś forsę na prawo i lewo. – Tu nie chodzi o mnie, tylko o ciebie. Obiecałeś, że oddasz mi dziecko. Kłamałeś! Zabrałeś go ze sobą! Ellen nie przestawała zastanawiać się nad tym, jak ratować Willa. Wcześniej czy później nadarzy się jakaś okazja. – Wiesz, co zrobiłeś? – Carol z trudem wstała, podczas gdy do jadalni wkroczył

Oreo Figaro. – Prawie zabiłeś mojego męża. Zniszczyłeś moje małżeństwo. – W takim razie trzeba mu było powiedzieć prawdę. Trzeba było powiedzieć: „Kochanie, twoja żoneczka wcale nie jest taką grzeczną dziewczynką, jak myślałeś. Wykorzystałam naszego dzieciaka, żeby zapłacić za swoje niewinne hobby”. – Wykorzystała synka? – wtrąciła się Ellen, wciąż próbując grać na zwłokę. – Ona to zaplanowała? – Aha, to był jej pomysł – zadrwił Moore. – Nigdy byś na to nie wpadła, co? Nawet nie przyszło ci to do głowy. Nasza pani Porządnicka przegrała całą forsę, więc musiała się dobrać do pieniędzy swojego dzieciaka. – Zamknij się! – wrzasnęła Carol, ale Moore nie zwracał na nią uwagi. – Znała mnie z kasyna, Miccosukee. Parkowałem bryki bogatych suk, więc wynajęła mnie, żebym porwał jej dzieciaka. Wyrwała forsę na okup z jego funduszu powierniczego. Powiedziała mi, że niania też tam będzie i że… – Zamknij się, zamknij! – Carol krzyczała tak głośno, że aż wystraszony Oreo Figaro ukrył się pod stołem. – Nie kazałam ci jej zabijać. Ani zatrzymywać dziecka! – Dosyć! – Moore machnął bronią i popatrzył w stronę kuchni. – Chcesz zobaczyć swojego synka? Jest tam. – Naprawdę? – Twarz Carol rozpromieniła się ze szczęścia. Kobieta rzuciła się do kuchni, znowu płosząc Oreo Figaro, który podbiegł do Ellen. W oczach Moore’a błysnęła mordercza furia. Ellen nie miała już czasu na wymyślanie rozwiązań. Musiała działać. A potem wszystko rozegrało się w jednej chwili.

Rozdział 77 Carol stanęła w progu kuchni i popatrzyła na leżącego na podłodze Willa. – Mój syneczek! – krzyknęła. Moore podniósł rewolwer i wycelował go w tył jej głowy. Ellen chwyciła Oreo Figaro z podłogi i rzuciła go mężczyźnie prosto w twarz. – Mrrau! – Kocur wił się w powietrzu, ale ten nagły ruch i tak zaskoczył Moore’a. Mężczyzna poderwał ręce do góry i uskoczył do tyłu, przy okazji przypadkowo wypalając w sufit. Oreo Figaro bezpiecznie wylądował na podłodze i czym prędzej uciekł. Ellen rzuciła się do przodu niczym tygrysica, chcąc wyrwać Moore’owi broń. Uderzyła w niego z całej siły, tak że aż zatoczył się do tyłu, do kuchni, i chwyciwszy za rewolwer, usiłowała wyrwać mu go z ręki. – Puszczaj! – zawył Moore. Szarpnął się tak mocno, że Ellen wpadła na drzwi i uderzyła głową o framugę, ale ściskała nadgarstek mężczyzny, próbując odebrać mu broń nawet wtedy, kiedy ten skierował lufę w stronę Carol, która już z Willem w ramionach ruszyła biegiem w stronę drugiego wyjścia. – Uciekaj! – wrzasnęła Ellen. – Zamknij się! – Moore cisnął nią o kuchenkę i oswobodziwszy wreszcie ręce, wycelował rewolwer w uciekającą kobietę. Carol obejrzała się przez ramię, a potem jednym ruchem położyła Willa na podest schodów i uniósłszy ręce w opiekuńczym geście zasłoniła go własnym ciałem. – Nie waż się skrzywdzić mojego syna! – Stała twarzą do Moore’a. Mężczyzna nacisnął spust, a przerażona Ellen krzyknęła. Strzał padł z bliskiej odległości. Pierś Carol eksplodowała milionami strzępków wełny. Usta otworzyły się bezwiednie, głowa opadła do przodu, a potem ciało osunęło się na podłogę w kuchni z groteskowo rozrzuconymi nogami, zupełnie jakby te nagle odmówiły Carol posłuszeństwa. – Nie! – Ellen rzuciła się na Moore’a, tym razem uzbrojona w żeliwny palnik z kuchenki. Cisnęła nim z całej siły w twarz napastnika. Ostry koniec trafił go prosto w czoło, wyrywając w skórze ogromną dziurę, z której ułamki sekund później trysnęła jasnoczerwona krew. Moore otworzył szeroko oczy i uderzył o ścianę, a potem bez czucia osunął się na ziemię. Ellen krzyczała co sił w płucach, ale sama nie miała pojęcia co krzyczy. Rewolwer upadł na podłogę, więc chwyciła go czym prędzej i wycelowała w siedzącego na podłodze Moore’a. Sama nie wiedziała, czy powinna go zastrzelić,

czy może raczej ratować. Po twarzy mężczyzny przemknął jeszcze krzywy uśmiech, a potem jego oczy znieruchomiały, wpatrzone gdzieś w przestrzeń. Ellen rzuciła się w stronę Carol i podniosła ją ostrożnie, próbując wyczuć na szyi puls. Na próżno. Krew z rany tuż nad sercem rozlewała się szeroką plamą na jej płaszczu. Ułożyła kobietę na podłodze i nachyliła się nad nią, nasłuchując oddechu. Znowu nic, otworzyła więc usta Carol i zaczęła sztuczne oddychanie. Na reanimację było już za późno, ale musiała przynajmniej spróbować. Głowa Carol opadła jednak do tyłu, jak źle przymocowana, usta pozostały otwarte. Ellen jęknęła, a potem delikatnie ułożyła ciało na podłodze i odmówiła w duchu krótką modlitwę. Will. Poczołgała się w stronę schodów, gdzie leżał zapłakany Will. Wpatrywał się w nią przerażonym wzrokiem, a jego oczy były tak podobne do oczu Carol, że aż się przestraszyła. Czym prędzej chwyciła synka w objęcia i rzuciła się biegiem, zasłaniając mu straszny widok w kuchni, powtarzała, że wszystko będzie w porządku. Pospieszyła do salonu i usiadła razem z nim na kanapie. Posadziła go sobie na kolanach, a potem, nie przestając go uspokajać, zaczęła odklejać mu taśmę z ust. Starała się to robić ostrożnie, ale Will rozpłakał się tylko jeszcze głośniej, pociągając przy tym nosem. – Wytrzymaj, syneczku, będzie bolało tylko przez chwileczkę. – Zerwała taśmę jednym ruchem i rzuciła ją na podłogę, podczas gdy Will wybuchnął rozpaczliwym szlochem nowo narodzonego malucha. – Mamusiu! Mamusiu! To boli! – Już po wszystkim, kochanie, po wszystkim. – Nie przestając mówić Ellen chwyciła chusteczkę ze stolika i zaczęła wycierać mu nos. Taśma podrażniła mu skórę wokół ust, zostawiając lepką warstwę kleju i brzydki odcisk. – To boli! – Już po wszystkim, zaraz przestanie. – Ellen otarła synkowi oczy świeżą chusteczką, a potem zabrała się do rozplątywania taśmy wokół jego rąk i nóg. Zapach benzyny drażnił nozdrza, kiedy zdejmowała z Willa przemoczony kombinezon. A potem zauważyła krew cieknącą mu zza prawego ucha. Boże, nie. – Już dobrze, słonko – powtarzała, ale mały nie przestawał płakać. Wyciągnęła czystą chusteczkę z pudełka i przycisnęła ją do krwawiącego miejsca, a przed oczami stanął jej ogromny but Moore’a, naciskający na główkę synka w dokładnie tym miejscu. Była przerażona, ale starała się tego nie okazywać. Nie miała pojęcia, czy nie doszło do krwotoku gdzieś wewnątrz ucha albo za okiem. Musiała wezwać pogotowie. Przycisnęła chusteczkę do rany i z płaczącym synkiem w objęciach rzuciła się w stronę telefonu, żeby wystukać 911. – Czego dotyczy wezwanie? – zapytała telefonistka, więc Ellen opanowała nerwy,

zupełnie jakby układała artykuł wstępny. – Dzisiaj wieczorem do mojego domu włamał się uzbrojony mężczyzna, który próbował zamordować mnie i mojego synka. Zabiłam go w obronie własnej. – Coś ścisnęło Ellen w gardle. Sama nie mogła w to wszystko uwierzyć. Nigdy wcześniej nie skrzywdziła żadnego człowieka, nie mówiąc już o zabijaniu. – Napastnik zastrzelił kobietę, Carol Braverman, i zranił mojego trzyletniego synka, który krwawi teraz za uchem. Proszę jak najszybciej przysłać pogotowie i policję. – Mówi pani, że zginęły dwie osoby? – Tak. Proszę posłuchać. Potrzebuję karetki dla mojego synka. Ten mężczyzna… stanął mu na głowie, która teraz krwawi. Synek nie przestaje płakać, a ja bardzo się boję. – Mamusiu! – Will rozpłakał się jeszcze głośniej, tak że Ellen z trudem słyszała słowa dyspozytorki. – Proszę nie pozwolić mu zasnąć, natychmiast wysyłam karetkę. Do jej przyjazdu może się pani nie rozłączać. – Mamusiu! Mamusiu! – Will łkał coraz rozpaczliwiej. – Nie ma takiej potrzeby, wolę zająć się synkiem. Tylko proszę się pospieszyć, bardzo proszę! – Odłożyła słuchawkę i przytuliła mocniej Willa, a potem zaczęła go kołysać, trochę jak za dawnych czasów, aż wreszcie płacz odrobinę ucichł. Chwyciła kilka świeżych chusteczek i wytarła synkowi buzię, a potem przyłożyła kolejną do rany za uchem. – Co cię boli, kochanie? Powiedz mamusi. – Główka! Błagam, Boże, nie. – Dlatego właśnie pojedziemy do pana doktora, który ją wyleczy. – Do doktora Chodoffa? – Nie, do specjalnego pana doktora. – Ja chcę doktora Chodoffa! – załkał Will. – Włożymy ci kurteczkę – powiedziała Ellen i zaczęła opowiadać o każdej z wykonywanych czynności, chcąc uspokoić i jego, i siebie. Podeszła do szafy i zdjęła z wieszaka sztruksową kurtkę z kapturem, a potem usiadła z powrotem na kanapie i zaczęła ubierać synka, żeby być gotowa na przyjazd karetki. Jego buciki też cuchnęły benzyną, więc je zdjęła. – Śmierdzące buciki, prawda? – kontynuowała swoją narrację. Will pokiwał główką, wciąż jeszcze wstrząsany resztkami szlochu. Ellen ostrożnie zajrzała mu za ucho i w świetle lampy dostrzegła spore rozcięcie na skórze, które wciąż krwawiło. Miała tylko nadzieję, że nie doszło do pęknięcia czaszki, kiedy sięgała po kolejną chusteczkę, żeby przyłożyć ją do rany. – Mamusiu, co to? – Masz tu małe kuku za uszkiem. Dlatego właśnie pojedziemy do pana doktora, żeby to obejrzał.

– Kto to był ten pan? – Ten w kuchni? Bardzo zły człowiek. Okropny, ale już nigdy nikogo nie skrzywdzi. – A ciebie skrzywdził? – Nie, nic mi się nie stało. Tobie też nic nie będzie. Odwiedzimy pana doktora i od razu wyzdrowiejesz. – Utuliła synka, który potarł oko piąstką. – Boli mnie główka. – Nie zasypiaj, dobrze, kochanie? – Potrząsnęła nim delikatnie i zaczęła opowiadać o jakichś głupstewkach, nawet kiedy jasnoczerwona krew z rozcięcia za uchem zaczęła przesiąkać kolejne chusteczki, tak że przypominały teraz maki z bibuły, które Will robił w przedszkolu. Starała się je chować przed synkiem, aż wreszcie krwawienie osłabło, co tylko zmartwiło ją jeszcze bardziej. A tymczasem do salonu wszedł Oreo Figaro i usiadł obok kanapy, chowając pod siebie łapki. Will pociągnął nosem. – Zrobiłaś krzywdę Oreo Figaro, mamusiu. – Ależ skąd. Wiedziałam, że nic mu nie będzie. – Przecież go rzuciłaś. – Wiem. – Nawet nie próbowała teraz poprawiać jego błędów językowych. Od tej pory Will będzie mógł robić tyle błędów, ile mu się tylko zamarzy. – To nie było miłe. – Masz rację. – Ellen odwróciła się w stronę kota. – Przepraszam, Oreo Figaro. Kocur popatrzył na nią złocistymi oczami, jasno dając do zrozumienia, że jej wybacza, a potem pełnił przy nich straż aż do przyjazdu policji, której pojawienie się obwieściły krwawe plamy rzucane przez światła kogutów na malowane w krowy i serduszka ściany salonu. – Mamusiu, co to? – Will zaczął się wiercić, próbując obejrzeć się za siebie. – Panowie policjanci przyjechali, żeby nam pomóc, kolego. – Ellen wstała i wyjrzała przez okno na ulicę, która przypominała teraz oblężone miasto. Przed domem stały policyjne radiowozy, wyrzucały kłęby spalin w mroźne powietrze i przecinały reflektorami mrok. Z aut wyskakiwali kolejni umundurowani funkcjonariusze, ciemne sylwetki biegnące przez śnieżną biel w stronę ganku. – Już są, mamusiu. – Tak, już są. – Ellen podeszła do drzwi, podczas gdy policjanci wbiegali już po stopniach, dudniąc ciężkimi butami o deski. Przyjechali uratować Willa. I zniszczyć całe jego dotychczasowe życie.

Rozdział 78 Kiedy Ellen otworzyła drzwi, policjanci natychmiast zaroili się w salonie, rozglądali się wokół, biegnąc w stronę jadalni i schodów, stukali butami o parkiet. Za oknami migały latarki funkcjonariuszy – przeszukiwali teren wokół domu. Wtulony w Ellen Will ucichł, wpatrując się w starszego policjanta w okularach w drucianych oprawkach, który ujął Ellen za łokieć i odciągnął na bok. – Funkcjonariusz Patrick Halbert – przedstawił się. Płatki śniegu bieliły się na ramionach jego nylonowej kurtki. – Pani jest właścicielką domu, to pani dzwoniła pod 911? – Tak. – Ellen szybko wymieniła swoje nazwisko. – Gdzie karetka? – Już jedzie. Jest pani ranna? – Mężczyzna popatrzył na jej płaszcz, a ona dopiero teraz uświadomiła sobie, że cała jest we krwi. – Nie, to nie moja krew. Mój synek jest ranny. Kiedy będzie ta karetka? – Góra pięć minut. – Policjant brzmiał bardzo oficjalnie, ale spoglądające spod mokrego daszka czapki oczy wpatrywały się w Willa z niepokojem. – Powiedziała pani dyspozytorce, że doszło do napadu? – Tak. – Czy w domu jest ktoś jeszcze? – Pat! – zawołał w tym momencie z kuchni jeden z policjantów. – Mamy tu dwójkę! – Musimy jechać do szpitala – powiedziała Ellen. – Synek jest ranny w głowę. Może nas pan tam zawieźć? – Lepiej poczekać na karetkę, będzie można mu udzielić pomocy już w drodze. – Funkcjonariusz Halbert chwycił Willa za stopę ubraną jedynie w skarpetkę. – Gdzie masz buty, mały? Will cofnął nogę. Wówczas policjant wyciągnął długopis z wewnętrznej kieszonki kurtki, a z tylnej kieszeni spodni wyjął notes. – Pani Gleeson, może opowie mi pani, co się właściwie wydarzyło? – otworzył notatnik. – Nie możemy z tym poczekać, aż lekarz obejrzy mojego synka? To dla mnie teraz najważniejsze, a poza tym lepiej nie rozmawiać o zajściu przy dziecku. – To nie będzie oficjalne zeznanie, tym zajmiemy się na komisariacie. Wiem, kim pani jest, moja żona czytuje pani artykuły. – Funkcjonariusz Halbert uśmiechnął się nieco przyjaźniej. – Możemy przecież zamienić parę zdań, zanim przyjedzie karetka. – To bardzo długa historia, ale w skrócie rzecz ujmując, do mojego domu

włamał się uzbrojony mężczyzna. Próbował zabić mnie i synka. Oblał go benzyną. – Popatrzyła na Willa, który wciąż wpatrywał się w policjanta, chociaż wiedziała, że chłonie każde jej słowo. – A potem pojawiła się Carol Braverman, ten mężczyzna ją zastrzelił, kiedy chciała uratować Willa. Próba sztucznego oddychania nic nie dała. – Poczuła wyrzuty sumienia, ale starała się trzymać nerwy na wodzy. To nie był najlepszy moment na załamanie nerwowe. – Oboje są w kuchni. – To znaczy ich ciała? – Tak. – Ellen dostrzegła za oknem czerwone światła karetki, która właśnie podjeżdżała pod dom, tylnymi kołami wzbijając tumany śniegu. – Już są. – Chodźmy. – Policjant błyskawicznie schował notes i długopis do kieszeni. – Będziemy panią eskortować do szpitala, pani Gleeson. Ellen wybiegła przed dom, tuląc do siebie Willa, który ściskał ją mocno za szyję, podczas gdy Halbert i kilku innych policjantów podążyło za nimi po stopniach ganku prosto w śnieżną zamieć. Ratownik medyczny wyskoczył z kabiny ambulansu i otworzył przed nimi tylne drzwi. Ze środka buchnęło ostre fluorescencyjne światło. Ellen pospieszyła w stronę karetki, z trudem przedzierając się przez mokry śnieg. – Ale napadało, co? – Strasznie! – przytaknął zgodnie Will. – Dwadzieścia centymetrów – dodał funkcjonariusz Halbert; podtrzymywał Ellen pod ramię, podczas gdy sanitariusz już spieszył w ich stronę. – To ten chłopiec? – zapytał, przekrzykując ryk silnika, a potem wyciągnął ręce po Willa. – Tak, ma trzy lata i krwawi z rany za uchem. Ten włamywacz… naciskał mu na głowę. – Mamę też zapraszamy. – Ratownik wspiął się razem z Willem do wnętrza karetki, Ellen poszła w ich ślady. – Zaraz pojedziemy, Will – powiedziała do synka, dotykając dłonią jego stopy w skarpetce. Co ją opętało, że nie włożyła mu czystych butów. – Pojedziemy karetką. Ale fajnie, prawda? – Zaczekajcie, zaczekajcie! – rozległ się okrzyk, więc wszyscy obejrzeli się za siebie. Za policyjnymi radiowozami stał czarny sedan, a w ich stronę biegł poprzez śnieżycę mężczyzna, wymachiwał rękami, a wiatr rozwiewał mu poły marynarki. Policjanci natychmiast ruszyli w jego stronę, a Ellen w świetle padającym z wnętrza karetki, natychmiast rozpoznała jego wykrzywioną cierpieniem twarz. Bill Braverman. – Zaczekajcie, chwileczkę! – Mężczyzna próbował przepchnąć się do karetki między policjantami, ale ci go zatrzymali. Wywiązała się bijatyka. Ostry wiatr

przybrał jeszcze na sile, wzbijając tumany śniegu wokół Billa, który zdołał się wyrwać funkcjonariuszom i dopadł drzwi ambulansu. – Moment, zaczekajcie, muszę zobaczyć! – Proszę pana, proszę się odsunąć! Musimy już jechać! – Ratownik odpychał mężczyznę, ale Bill spojrzał tylko raz na Willa i rozpromienił się z radości. – Timothy, to naprawdę ty! Dzięki Bogu, to naprawdę ty! – Wyciągnął nawet ręce, na co przerażony Will znowu wybuchnął płaczem. – Mamusiu! Ellen natychmiast poderwała się z miejsca i zastąpiła Bravermanowi drogę. – Bill, porozmawiamy o tym później. Trzeba go jak najszybciej zabrać do szpitala. Jest ranny w głowę. – Ty! To ty! Ty adoptowałaś naszego synka! – wrzasnął rozwścieczony mężczyzna, próbując wspiąć się do karetki, ale policjanci natychmiast odciągnęli go do tyłu. – To mój syn! – nie przestawał wykrzykiwać Bill. – To Timothy! Gdzie moja żona? Co zrobiliście mojej żonie? – Odwrócił się ze złością do policjantów. – Jestem Bill Braverman! Gdzie moja żona, jest tutaj? Nic się jej nie stało? – Jest tutaj. – Zdezorientowany ratownik wskazał Ellen, która odwróciła się, żeby uspokoić łkającego synka. Z oczu ciekły mu łzy, dolna warga drżała. – Mamusiu! Mamusiu! Funkcjonariusz Halbert położył Billowi dłoń na ramieniu. – Proszę pana, czy pańska żona to Carol Braverman? – Tak, gdzie ona jest? Nic się jej nie stało? – Proszę ze mną – odparł Halbert. – Muszę z panem porozmawiać. Pozostali policjanci stłoczyli się wokół nich, usuwając się karetce z drogi. – Ale to mój syn! Mój syn! Jest ranny? Gdzie moja żona? To nasz syn! – Mamusiuuu! – krzyczał przestraszony Will. Ellen odgarnęła mu włoski z czoła. Krew spływała mu po szyi, kilka jasnoczerwonych kropel znaczyło materiał kaptura. – Już dobrze, kochanie, wszystko jest w porządku. – Musimy jechać! – zawołał ratownik, przypinając chłopca do noszy, a następnie zatrzasnął drzwi i przekręcił obie klamki. Potem wyminął Ellen i nachylił się w stronę kierowcy. – Gotowe, możemy ruszać, Jimmy! – Wszystko w porządku – powtórzyła Ellen, ściskając dłoń synka, i popatrzyła za siebie przez szybę w tylnych drzwiach karetki. Na chwilę przed tym, nim ambulans ruszył, poprzez szalejącą zamieć dobiegł ją pełen cierpienia krzyk. Bill Braverman stracił żonę tej samej nocy, kiedy odnalazł syna. – Dobra, stary, to w ogóle nie będzie bolało. – Ratownik założył Willowi na ramię dziecięcy rękaw ciśnieniomierza. – Wszystko w porządku, kochanie – Ellen ściskała rączkę synka, ale Will rozpłakał się jeszcze głośniej. – Już dobrze, wszystko będzie w porządku.

Widziani przez tylne okienko policjanci przypominali czarne figurki na tle śnieżnej zamieci, a Ellen nagle ogarnął ogromny smutek. Ze względu na Billa, Carol i samą siebie. Przede wszystkim jednak ze względu na Willa.

Rozdział 79 Ellen opadła na obite tkaniną krzesło poczekalni w szpitalnej izbie przyjęć, nie zwracając najmniejszej uwagi na stare egzemplarze „People” i „Sports Illustrated”. Pomieszczenie było zupełnie puste, jeśli nie liczyć dwóch młodych policjantów, którzy oglądali telewizję ze ściszonym dźwiękiem. Lekarz dyżurny kazał jej tutaj zaczekać, po czym zabrał Willa na prześwietlenie i rezonans. Odchyliła głowę na twarde oparcie krzesła i przymknąwszy powieki, próbowała odegnać obrazy, które wciąż przemykały jej przed oczami. Will w kombinezonie przesiąkniętym benzyną. Rob Moore celuje do Carol Braverman z taką podekscytowaną miną. Carol próbuje osłonić Willa. Zamieć, krzyk Billa. Krew na jej bluzce. Obojętnie popatrzyła w dół. Krew zakrzepła i zamieniła się w sztywną, dziwnie lśniącą plamę czerniejącej czerwieni. Z jakiegoś powodu nie dawała jej spokoju myśl, że nie wie, czy to krew Moore’a, czy Carol. Osunęła się jeszcze niżej na niewygodnym szpitalnym krześle. Wyruszyła do Miami, żeby odkryć prawdę, i teraz wreszcie ją znała. Kiedy nadejdzie pora, będzie musiała oddać Willa. Wiedziała, że tak trzeba, ale serce wciąż nie chciało przyjąć tego do wiadomości. To przyjdzie później, kiedy już odda Willa. Wtedy będzie mogła poddać się rozpaczy, ale najpierw musi się upewnić, że synkowi nic nie jest. Że jest zdrowy. Nagle usłyszała jakiś hałas, więc podniosła wzrok. Drzwi izby przyjęć otworzyły się gwałtownie, a potem do środka wkroczył Bill Braverman w zakrwawionej marynarce w towarzystwie funkcjonariusza Halberta i jeszcze jednego policjanta. Ellen poczuła, jak żołądek podchodzi jej do gardła, kiedy mężczyźni ją zauważyli i szli w jej stronę. – Pani Gleeson? – Halbert uśmiechał się teraz z większą nieufnością niż poprzednio. – Jak się miewa pani synek? – Jeszcze nic nie wiadomo. – Mają tutaj świetnych lekarzy, sama się pani przekona. – Halbert przysunął sobie krzesło i usiadł naprzeciwko niej, drugi policjant ulokował się obok. Bill Braverman zajął trzecie z krzeseł i popatrzył na Ellen wściekłym wzrokiem. Jego oczy lśniły wrogością, usta przypominały wąską linię. Pewnie ubrudził się krwią, kiedy trzymał w objęciach żonę. Ellen nie mogła się powstrzymać, żeby nie powiedzieć: – Przykro mi z powodu pana żony. – Dziękuję – wychrypiał Bill, ale wyraz jego ciemnych oczu, zaczerwienionych teraz i podpuchniętych, wcale nie złagodniał. – Chętnie usłyszę od pani parę słów

wyjaśnienia. Funkcjonariusz Halbert uniósł dłoń. – Panie Braverman, poprosimy panią Gleeson o oficjalne zeznanie później, mówiłem już panu. – Ale ja chciałbym to usłyszeć teraz – odparł Bill. – Ta kobieta tu sobie siedzi, mój syn leży w szpitalu, a moja żona nie żyje. Muszę wiedzieć, co się stało. – Policyjne procedury wyglądają odrobinę inaczej, panie Braverman. – Mam w nosie wasze procedury. Funkcjonariusz Halbert już miał coś odpowiedzieć, ale Ellen uniosła rękę. – Wszystko w porządku – powiedziała. – Pan Braverman ma prawo wiedzieć, nie musimy być aż tak oficjalni. Halbert zacisnął usta. – I tak będziemy potrzebować pani oficjalnego zeznania. Później. – Nie ma sprawy. – Ellen odetchnęła głęboko i poprawiła się na krześle, żeby usiąść twarzą do Billa. – Wszystko zaczęło się od ulotki ze zdjęciem uprowadzonego chłopca, którą znalazłam w skrzynce pocztowej. – Następnie powórzyła im wszystko, czego dowiedziała się na temat Amy Martin i Roba Moore’a, podczas gdy funkcjonariusz Halbert skrzętnie notował każde jej słowo, a potem zrelacjonowała im wydarzenia ostatniego wieczoru. – Bałam się, że Moore może spróbować dopaść mnie i Willa, więc postanowiłam jak najszybciej wyjechać. I właśnie wtedy zjawił się Moore. – Tak się zastanawialiśmy – wtrącił się funkcjonariusz Halbert – jak Rob Moore dostał się do pani domu? Nie było żadnych śladów włamania. – Wydaje mi się, że tylne drzwi musiały być otwarte. Kot cały czas wchodzi i wychodzi, więc czasem nie zamykamy ich na klucz. Ostatecznie to przecież Narberth. – Jasne. – Halbert uśmiechnął się lekko. – Nigdy wcześniej nie mieliśmy tutaj morderstwa. – A teraz macie dwa – wtrącił Bill Braverman, ale niezrażony policjant kontynuował przesłuchanie: – Może wyjaśnimy od razu parę kwestii. Czy Moore próbował panią okraść? – Nie, przyszedł, żeby zabić mnie i Willa. Związał nas oboje taśmą i zaczął oblewać synka benzyną. – Widzieliśmy ten plastikowy kanister. – Halbert zajrzał do swojego notesu. – A teraz może nam pani opowiedzieć, co się wydarzyło wcześniej, kiedy pojawiła się Carol Braverman. – No właśnie – dodał Bill – proszę o tym opowiedzieć. Ellen pokiwała głową, nagle roztrzęsiona. Nie chciała, żeby Bill dowiedział się w ten sposób, ale nie miała wyjścia. – No cóż, oboje zaplanowali to porwanie. Carol zapłaciła Moore’owi, żeby to

zrobił. – Co takiego? – Bill poczerwieniał. – To prawda. – Chyba pani żartuje! – Przysięgam… – Skąd pani to wie? – Od Carol. Powiedziała, że Moore miał jej oddać dziecko, ale tego nie zrobił. Że miała długi hazardowe i musiała skorzystać z funduszu powierniczego syna, żeby je spłacić. – To niemożliwe! – rzucił Bill. Funkcjonariusz Halbert popatrzył na niego, ale nic nie powiedział. – Też nie mogłam uwierzyć – mówiła Ellen – ale tak właśnie było. Moore powiedział, że to ona wpadła na ten pomysł. – Jakim cudem mieliby się niby spotkać? Carol nie mogła znać takiego śmiecia. Ellen zamyśliła się na moment, z żołądkiem zaciśniętym w supeł przypominając sobie tamtą ohydną scenę. – Podobno poznali się w kasynie. Miccosukee, tak chyba powiedzieli. Ta nazwa coś panu mówi? Bill wpatrywał się w nią ze zdumieniem. – Co to jest Miccosukee? – wtrącił się Halbert. – Kasyno w indiańskim rezerwacie na obrzeżach Miami – wyjaśnił Bill, a Ellen odetchnęła z ulgą. – Moore powiedział, że pracował tam jako parkingowy. – Twierdził, że Carol miała długi? – zapytał Bill. – Tak. – Ellen widziała, że jej nie wierzył, ale coś, co powiedziała, musiało go wreszcie przekonać, chociaż wciąż nie miała pojęcia, co to było. Kontynuowała więc swoją opowieść na temat wydarzeń tego wieczoru, relacjonując każdy szczegół, od momentu, gdy Carol weszła do domu, aż do chwili, kiedy Moore wycelował w nie broń. – Podobno Carol przegrała pieniądze ze swojego funduszu powierniczego i chciała wykorzystać te z funduszu Willa, to znaczy Timothy’ego, żeby spłacić długi. – Kto tak powiedział? – Bill zmrużył oczy. – Moore, a Carol nie zaprzeczyła. Jak inaczej mogłabym się tego wszystkiego dowiedzieć? Bill nie odpowiedział. Funkcjonariusz Halbert też milczał, obserwując uważnie ich oboje. Ellen mówiła dalej: – Powiedziała też, że pan nie miał o niczym pojęcia. Że był pan tak zrozpaczony, kiedy porywacz zatrzymał dziecko, że o mało to pana nie zabiło. I że zrujnowało to wasze małżeństwo.

– Jesteśmy świetnym małżeństwem – obruszył się Bill. Ellen zawahała się na moment. – Parę dni temu widziałam, jak wsiadał pan do samolotu do Vegas. Powieki Billa zadrżały, kiedy do mężczyzny dotarł sens jej słów. – W porządku, mieliśmy trochę problemów – przyznał, przeczesując palcami włosy. – Tak długo staraliśmy się o dziecko, a kiedy już nam się udało, Carol w ogóle nie chciała się nim zajmować. Cierpiała na depresję poporodową, tak to się chyba nazywa. Zawsze lubiła hazard, grała w komputerowego pokera, ale wtedy nałóg się pogorszył. Zażądałem od niej wyjaśnień, a ona wreszcie przyznała się, że bywa w kasynach. Obiecała, że z tym zerwie. Myślałem, że się jej udało. – Oczy Billa zalśniły, ale chwilę potem mężczyzna zwiesił głowę. – Zagroziłem jej, że jeśli nie przestanie grać, odejdę od niej i zabiorę Timothy’ego. – Może dlatego to przed panem ukrywała. – Na pewno – przytaknął Bill nagle przygaszonym tonem. Ellen zauważyła zmianę, jaka w nim zaszła, zupełnie jakby razem rozwiązywali jakąś łamigłówkę, każde dodając do niej swój kawałek. – Zastanawiałam się – powiedziała – jak zamierzała spłacić długi pieniędzmi z okupu? Jak to działa? Funkcjonariusz Halbert i towarzyszący policjanci zdawali się czekać na odpowiedź Billa, który potarł twarz dłońmi. – Niech pomyślę. Porywacz – ten Moore – zadzwonił, mówiąc, żebyśmy nie zawiadamiali policji ani FBI, więc go posłuchaliśmy. Zażądał, żeby to Carol dostarczyła pieniądze. Nie zgodziłem się, bałem się o jej bezpieczeństwo. Nie chciałem posyłać żony na spotkanie z mordercą. – Bill zacisnął wargi. – Ale Carol powiedziała, że chce to zrobić osobiście. Twierdziła, że czuje się odpowiedzialna, bo nie zabrała Timothy’ego z auta na czas. A ja jej uwierzyłem. Ellen doskonale go rozumiała. Carol sprawiała wrażenie idealnej żony i matki. Kostium Babci Gąski, dziecięcy teatr w Charbonneau House. Po tym, gdy cały jej plan obrócił się przeciwko niej, musiała walczyć, by odkupić swój niewyobrażalny wprost błąd. Bill pokręcił głową. – Wzięliśmy pieniądze z funduszu Timothy’ego, który ustanowili moi teściowie. Byli naprawdę zamożnymi ludźmi. Jego zarządcą był miejscowy prawnik, który wyraził zgodę na takie posunięcie. Przed przekazaniem pieniędzy Carol musiała zabrać ich część, Bóg jeden raczy wiedzieć, ile i gdzie je ukryła. Pewnie właśnie nimi spłaciła swoje długi. Ellen zamyśliła się nad tym na chwilę. To miało sens. – Uszczknęła trochę pieniędzy, zanim przekazała okup, więc Moore musiał się na to zgodzić. Jak miała je dostarczyć? – W sportowej torbie, takiej sobie zażyczył.

– Sprawdził pan torbę? – Nie, czemu miałbym to robić? – Bill wciąż kręcił głową. – Zapakowaliśmy pieniądze do środka, a potem Carol z nią wyszła. Ellen nie wiedziała, co powiedzieć. Genialny plan, a potem z niewiadomych powodów nagle coś poszło nie tak. – Gdyby Moore oddał nam Timothy’ego, plan by się powiódł. Wszystko byłoby w porządku. Ale on zabił nianię i zatrzymał Timothy’ego, Bóg jeden raczy wiedzieć dlaczego. Ellen powiedziała mu, że to był pomysł Amy, która nie mogła mieć dzieci, ale Bill popatrzył na nią z niedowierzaniem. – Więc dlaczego go nie zatrzymała? – Mały zachorował, jak pan pewnie wie. Carol wspominała, że czytała moje artykuły na ten temat. – Ja też je czytałem. – Więc wie pan, że kiedy przeprowadziłam jego adopcję, Timothy Braverman stał się Willem Gleesonem. Bill wydął górną wargę z odrazą. – Ktoś może oddać nie swoje dziecko do adopcji i ma ujść mu to na sucho? Władze stanowe czy jakaś agencja rządowa powinny coś zauważyć, wszystko dokładnie sprawdzić, żeby nie dopuścić do podobnej sytuacji. Ellen przytaknęła. – Sprawdzają rodziców adopcyjnych, tak jak sprawdzali mnie, ale nie robią tego w przypadku kobiet oddających swoje dzieci do adopcji, zabawne, prawda? Bill westchnął, przygarbiwszy ramiona. – Po prostu nie mogę uwierzyć, że Carol nam to zrobiła, mnie i Timothy’emu. Dla pieniędzy. – Zdesperowani ludzie podejmują desperackie działania. – Ellen umilkła. Nagle ogarnął ją jakiś dziwny spokój, płynący albo z poczucia perspektywy, albo z wyczerpania. – Teraz jest już poza ludzkim osądem. Znalazła straszliwe rozwiązanie straszliwego problemu, takie, którego rezultatem stało się morderstwo, a także jej śmierć. W tym momencie wtrącił się Halbert. – Patrzę na dwoje rodziców kochających tego samego chłopca. Żadne z was nie zrobiło nic złego. Tutaj nie ma dobrego rozwiązania, tak czy inaczej ktoś będzie cierpiał. Żal mi was obojga. – Dziękuję. – Nic lepszego nie przychodziło Ellen do głowy. Bill znowu westchnął, miał już inne spojrzenie. Wreszcie wiedział wszystko, a jego prawda była tak samo przerażająca, jak jej. – Przykro mi – odezwał się po chwili. Ellen skinęła głową, próbując powstrzymać łzy.

– Mnie też – odparła, a potem dodała to, co należało wreszcie powiedzieć. – Może to zabrzmi okropnie, ale muszę panu opowiedzieć, jak zginęła Carol, bo swoją śmiercią odkupiła tamten grzech. Oddała życie za Willa. Za Timothy’ego. Uratowała go. – Jak to? – zapytał drżącym głosem Bill, a Ellen opowiedziała mu resztę historii. Kiedy skończyła, Braverman westchnął głęboko, a potem zaczął łkać, gorzko, rozpaczliwie, przygarbił swoje szerokie ramiona i ukrył twarz w dłoniach, zagubiony w swoim prywatnym piekle. Rozległo się ciche pukanie do drzwi i do środka zajrzała pielęgniarka. – Ellen, twój synek właśnie wrócił z prześwietlenia. – Co z nim? – Poderwała się z miejsca. – Lekarz wyjaśni ci wszystko dokładnie – odparła pielęgniarka, więc Ellen ruszyła w stronę drzwi. – Zaczekajcie. – Bill podniósł zalaną łzami twarz i popatrzył na nią zaczerwienionymi oczami, a potem pociągnął nosem. – Jestem jego ojcem. Mogę pójść z wami? – Jeśli nie ma pan nic przeciwko temu, wolałabym nie – poprosiła Ellen. – Może znowu się zdenerwować. Obiecuję, wszystko panu powtórzę. – Tylko on mi został. Na miłość boską, właśnie straciłem żonę. – Nie chodzi o pana czy o mnie, tylko o Willa. – Timothy’ego – poprawił ją, wstając z miejsca, po czym otarł twarz wierzchem dłoni. – Jakkolwiek by miał na imię, teraz potrzebuje pociechy. Potrzebuje mnie. – Ellen patrzyła, jak wilgotne oczy Billa twardnieją. – Proszę pomyśleć rozsądnie. On nie ma o tym wszystkim pojęcia. Dla niego jest pan na razie kompletnie obcym człowiekiem. Funkcjonariusz Halbert również wstał. – Panie Braverman, pani Gleeson adoptowała chłopca i nadal jest jego matką. – Nigdy tak naprawdę nie była jego matką – odciął się Bill, a Ellen z trudem przełknęła ślinę, jednak ostatecznie to pielęgniarka rozstrzygnęła sprawę; podniosła dłoń i zwróciła się nieznoszącym sprzeciwu tonem do Billa: – Proszę pana, czy jest pan wymieniony jako najbliższy krewny na karcie przyjęcia do szpitala? – Nie. – A pani Gleeson jest. To ona figuruje na karcie jako matka chłopca, więc tylko ona może wejść na oddział, zgodnie z regulaminem szpitala. Nie może pan do nas dołączyć. Ellen odwróciła się jeszcze w drzwiach. – Poproszę kogoś, żeby przyszedł tutaj do pana i powiedział, jak przedstawia się sytuacja – obiecała, po czym ruszyła za pielęgniarką, która poprowadziła ją

w stronę wejścia na oddział ratunkowy. – O co mu chodziło? – zapytała jeszcze, wstukując kod, żeby otworzyć drzwi. – To długa historia. – Ellen pokiwała głową. – A ja chcę się tylko upewnić, że mojemu synkowi nic nie jest.

Rozdział 80 Kiedy dotarły do sali, w której znajdował się Will, Ellen miała wrażenie, że oto doświadcza właśnie déjà vu. Will w szpitalnej koszulce leżał na dużym szpitalnym łóżku i sprawiał wrażenie takiego drobnego. Głowę miał obandażowaną, oczy zamknięte. Inna pielęgniarka właśnie podnosiła barierki łóżka, obok stał lekarz, młody mężczyzna z nieporządną fryzurą, który przerwał na chwilę pisanie na karcie informacyjnej, żeby posłać Ellen uspokajający uśmiech. – Proszę się nie martwić, nic mu nie będzie – zapewnił ją czym prędzej, a Ellen miała ochotę krzyczeć z radości. – Co wykazało prześwietlenie? – Podeszła do łóżka i wzięła synka za rączkę, dziwnie chłodną w dotyku. Powieki chłopca były lekko sine, ale Ellen uznała, że to nic strasznego, chociaż wyglądało niepokojąco. – Nie ma żadnego pęknięcia. Kości dzieci są bardziej elastyczne niż u osób dorosłych, co bardzo przydało się pani synkowi. A na rozcięcie za uchem założyliśmy parę szwów. – Dzięki Bogu. Co z jego sercem? – Wszystko w porządku. – Lekarz popatrzył na nią współczująco. – Musi pani przestać się tak zamartwiać, pani mamo. Synkowi nic nie dolega, trzeba trochę odpuścić. Już się rozpędziłam. – Chciałbym zatrzymać go przez noc na obserwacji. – Oczywiście, lepiej dmuchać na zimne. Ja też mogę zostać, tak? – Jak najbardziej. Zaraz przeniesiemy synka do sali i wstawimy dla pani łóżko polowe. – Super. – Ellen popatrzyła na Willa. – Śpi tak głęboko. – Podałem mu lekki środek uspokajający, więc powinien spać aż do rana. – Świetnie, dziękuję. – Przysunęła sobie krzesło. – Wie pan, widział dzisiaj straszne rzeczy, strzelaninę, śmierć ludzi, a w najbliższym czasie w jego życiu zajdą ogromne zmiany. Może pan mi podać listę psychologów, którzy pomogliby mu przez to przejść? – Coś ścisnęło ją w gardle. – Przez te wszystkie zmiany? – Poproszę kogoś z opieki społecznej, żeby dostarczył pani taką listę. – Przed wyjściem doktor lekko dotknął jeszcze jej ramienia. – Proszę na siebie uważać. Pielęgniarka wyszła zaraz za nim, rzuciwszy na pożegnanie: – Damy pani znać, kiedy przygotujemy dla synka salę. – Dobrze, dziękuję. – Ellen odwróciła się teraz w stronę drugiej pielęgniarki. – Przekaże pani temu mężczyźnie, który został w poczekalni, że z małym wszystko

w porządku? – Oczywiście, ale tylko ze względu na panią. Nie podoba mi się ten facet. Kiedy pielęgniarka wyszła, Ellen ujęła synka za rękę. Will oddychał z trudem, wydmuchując bąbelki wydzieliny z nosa. Ellen przymknęła oczy, żeby lepiej wsłuchać się w ten odgłos. Jego oddech. Najwspanialszy dźwięk na świecie.

Rozdział 81 Dwie godziny później Ellen leżała obok śpiącego Willa w pojedynczej sali, tuliła synka i obserwowała obrazy migające na ekranie telewizora z wyłączonym dźwiękiem. Zdjęcia jej własnego domu i wielki czerwony napis: PODWÓJNE MORDERSTWO W RODZINNYM DRAMACIE Z DZIECKIEM W ROLI GŁÓWNEJ. Uważnie przeczytała informacje na pasku pod spodem, choć ortografia czasem w nich szwankowała. Policja informuje, że mieszkanka Narberf, Ellen Gleeson, została zaatakowana we własnym domu przez napastnika usiłującego zabić ją oraz jej adoptowanego synka, który tak naprawdę okazał się być Timothym Bravermanem, dzieckiem uprowadzonym zamożnym mieszkańcom Miami… Ellen popatrzyła na śnieg wirujący za oknem. W szpitalu panowała cisza, mącona jedynie szmerem głosów pielęgniarek rozmawiających gdzieś w głębi korytarza. Drzwi do sali były przymknięte, tak że Ellen miała wrażenie, jakby cały świat został za nimi. Śnieg coraz bardziej oblepiał szyby, uderzając w okna drobinkami lodu, cieniutkimi niczym ostrze noża. Przez zaparowane szkło coraz mniej było widać. A ona i Will zatoczyli krąg i znaleźli się z powrotem w szpitalu. Zastanawiała się, czy ktoś naprawdę ich kiedyś rozdzieli, jeśli w ogóle było to fizycznie możliwe, ale starała odsuwać od siebie tę myśl najdłużej, jak się tylko dało, odgrodzić od niej tak samo, jak śnieg oddzielał tę salę, cały szpital, od reszty świata. Gdzieś tam był Marcelo, który próbował się do niej dodzwonić. Nie mogła odebrać telefonu, więc w ogóle wyłączyła komórkę. W szpitalu wisiały informacje, że telefony komórkowe zakłócają pracę aparatury medycznej, a poza tym chciała spędzić ten czas wyłącznie z Willem. Przez chwilę pomyślała o ojcu, nadal podróżującym gdzieś po Włoszech, ale uznała, że zadzwoni do niego jutro, kiedy oboje z Willem znajdą się już w domu. Nie była pewna, kiedy ojciec wraca do kraju. Nie miała pojęcia, jak mu o tym wszystkim powie, bo takie wieści na pewno go załamią. Będzie musiała go zaprosić do siebie, żeby pożegnał się z Willem, chociaż nadal nie potrafiła sobie wyobrazić, jak mogłaby wyglądać ta scena. „To Will. Jest nasz”. Pomyślała też o Connie, jak zdruzgotana będzie zaufana opiekunka, która wprost uwielbiała Willa. Na pewno odczuje jego stratę niemal tak samo boleśnie, jak Ellen. Tym razem nie będzie już mowy o uroczych pożegnaniach w rodzaju: „do zobaczyska, oczyska”. Najbardziej jednak martwiło ją, jak z tym wszystkim poradzi sobie Will. Kochał Connie mocno, podobnie jak ją, więc na pewno będzie

potrzebował profesjonalnej pomocy, żeby uporać się z tą trudną sytuacją i wszystkimi zmianami. To dziecko poznało i straciło trzy matki w ciągu trzech lat. Kiedy tylko wrócą do domu, będzie musiała zadzwonić do jednego z terapeutów, których polecił doktor. Will poruszył się niespokojnie w jej ramionach, westchnął głęboko, więc popatrzyła w dół, na jego obandażowaną główkę spoczywającą na jej piersi. Kolorowe światła z telewizora przemknęły po jego twarzy, zmieniając ją w prawdziwy kalejdoskop, ale Ellen i tak widziała łagodną krzywiznę jego policzka, z kością policzkową wciąż ukrytą pod warstwą dziecięcego tłuszczyku, z rysami wciąż czekającymi na uformowanie przez czas. Próbowała nie myśleć o tym, że nie zobaczy, na kogo wyrośnie Will. Nie dowie się, jak będzie sobie radził w szkole. Kim będą jego przyjaciele albo jego żona. Albo takich drobiazgów, jak to, czy dalej będzie lubił koty, czy pokocha też psy. Jak będzie sobie radził na szkolnych potańcówkach? A później, kiedy przyjdzie pora na egzaminy, pierwsze wąsy i studia? Jaki będzie, kiedy dorośnie? Jakie będą wszystkie te elementy, które składają się na życie małego chłopca. Jej synka. Nie, nie jej. Już dłużej nie jej. Przytuliła Willa mocniej; wpatrywała się niewidzącym spojrzeniem w wyświetlaną w telewizji reklamę przyrządów firmy Bowlex, aż wreszcie sama zapadła w niespokojny sen, zastanawiając się nad tysiącami innych pytań, na które nigdy już nie pozna odpowiedzi. Aż któregoś dnia będzie musiała zabronić sobie ich zadawania.

Rozdział 82 Świt nastał późno, niebo pozostawało granatowe jeszcze dobrze po szóstej, kiedy zimowy mrok podniósł się wreszcie niczym zasłona z czarnego aksamitu tylko po to, by odsłonić kolejną, tym razem grafitową. Ellen budziła się powoli, wciąż tuląc do siebie Willa. Nie wstając z łóżka, nasłuchiwała odgłosów budzącego się do życia szpitala, głosów pielęgniarek, które rozmawiały przyciszonymi głosami o śnieżycy, dodatkowych dyżurach z powodu braku personelu i o mamie z uprowadzonym chłopczykiem w sali 302. Dzisiaj to dziennikarka była tematem wiadomości. – Mamusiu, gdy już wrócimy do domu, ulepimy bałwana? – zapytał Will, kiedy lekarz zgodził się wypisać go ze szpitala. – Oczywiście – odparła Ellen, zapinając zamek jego kurtki. Synek był gotowy już do drogi, tyle że nie miał bucików. Stopy osłaniały mu jedynie powyciągane skarpetki z niebieskiej bawełny. – O czym ja wczoraj myślałam? Całkiem zapomniałam o twoich nóżkach! Will zachichotał i pochylił się tak, że ich głowy się niemal stykały. – Nóżki mam w skarpetkach! – Naprawdę? Pokaż mi, tak na wszelki wypadek. Poruszaj paluszkami, specjalnie dla mnie. – Zobacz. – Palce Willa poruszyły się w skarpetkach. – Widzisz, tam są. Pod spodem. – Co za ulga. Rany. Wiesz, o kim mi to przypomina? – O kim? – O Oreo Figaro, kiedy się chowa pod prześcieradłem. Pamiętasz, jak zawsze, kiedy ścielę łóżko, wskakuje pod świeże prześcieradło, a potem biega w tę i z powrotem? – Gubi drogę. Ellen naciągnęła mu kaptur na głowę. – No właśnie, nigdy nie wie, jak stamtąd wyjść, więc to my musimy go wyciągać. W tym momencie do sali weszła pielęgniarka z wypisem. – Mogę prosić o autograf? – zapytała, wręczając Ellen dokumenty do podpisania, po czym zapytała Willa z uśmiechem: – Jak się miewasz? – Mam nóżki. – Wspaniale. – Pielęgniarka znowu się uśmiechnęła. – Będą ci potrzebne. Ellen wcisnęła torebkę pod pachę, wzięła od pielęgniarki długopis i naskrobała na karcie podpis. – Dziękuję.

– Uprzedzę panią, przed budynkiem czeka mnóstwo reporterów. – Super. – Ellen zdobyła się na uśmiech, przez wzgląd na Willa, a potem odwróciła się do synka: – Słyszałeś, kolego? Wiesz przecież, kto to reporter, prawda? – Ty jesteś reporterem! – Z uśmiechem wskazał na nią paluszkiem, który Ellen chwyciła i obsypała pocałunkami. – No właśnie. Przed szpitalem będzie mnóstwo ludzi takich jak ja, będą wołać cię po imieniu i robić ci zdjęcia. Jesteś na to gotowy? – Gotowy! – To dobrze. A teraz wracajmy już do domu. – Chcę ulepić bałwana! – zawołał Will, ale Ellen szybko go uciszyła. – Ma pani jak wrócić do domu? – zapytała pielęgniarka. – Wezwałam taksówkę. Skorzystałam z komórki, ale proszę nie wtrącać mnie za to do szpitalnego więzienia. – Proszę się nie przejmować. – Pielęgniarka zbyła ją machnięciem ręki. – Na pani miejscu zadzwoniłabym jeszcze raz do taksówkarza i kazała mu podjechać pod wyjście ewakuacyjne, a nie pod główne. Strażnik powie pani, kiedy taksówka podjedzie. Nazywa się Mel. – Świetny pomysł – odparła z wdzięcznością Ellen. – Poczekam w sklepiku z upominkami. – Upominki! – rozpromienił się Will, a obie kobiety wymieniły uśmiechy. – Wiesz, co to jest? – zapytała pielęgniarka. – Zabawki! Ellen wzięła Willa na ręce. – Dziękuję. – Powodzenia – dodała jeszcze pielęgniarka, wpatrując się w nią życzliwie. Ellen wiedziała, że pielęgniarki bardzo jej współczuły, ale ona nadal nic nie czuła, odgrodzona od całego świata kokonem. Chociaż teraz wiedziała już, że to nie zasługa śniegu czy szpitala, tylko Willa. Jak długo ma go przy sobie, będzie się trzymać, musi to zrobić, dla niego. To właśnie znaczyło być matką. – Wracajmy do domu, mamusiu! – Will wierzgnął nóżkami. – Najpierw podziękuj pani pielęgniarce. – Dziękuję – krzyknął Will, machając rączką. – Nie ma za co – odparła pielęgniarka na odchodne. – Dziękuję – rzuciła jeszcze Ellen, a potem wyszła z Willem na korytarz, gdzie synek dziękował i machał wszystkim mijanym pielęgniarkom, które odwzajemniały mu się tym samym. – Cześć, Willie! – powiedziała ostatnia z nich, siedząca przy biurku tuż obok windy. Will zmarszczył brwi.

– Wcale nie mam tak na imię. Ellen nacisnęła guzik windy. – Wybaczymy pani tę drobną pomyłkę i zjedziemy do sklepiku z upominkami. – Hura! – zawołał Will, a kiedy wreszcie pojawiła się winda, krzyknął: – Ja nacisnę guzik! – Co się mówi? – Ellen weszła do środka, gdzie Will natychmiast wygiął się do tyłu, żeby dosięgnąć panelu z przyciskami. – Proszę! – odpowiedział Will, po czym drzwi się zamknęły. Kiedy otworzyły się ponownie, Ellen wysiadła i rozejrzała się w poszukiwaniu wskazówek prowadzących do sklepiku z upominkami. – Tam jest! – wykrzyknął jakiś mężczyzna. Przestraszona, odwróciła głowę. Jacyś ludzie rzucili się w jej stronę biegiem, więc podniosła rękę. – Nie mam dla was żadnego komentarza, chłopcy. Ani teraz, ani nigdy. – Nie jesteśmy z prasy, pani Gleeson – odparł ten sam mężczyzna. – Agent specjalny Manning z FBI, a to agent specjalny Orr.

Rozdział 83 – Och – jęknęła tylko zaskoczona Ellen. Dopiero teraz zauważyła, że za mężczyznami stoi kilku umundurowanych policjantów, z których jednego pamiętała z poprzedniego dnia. Ten młody. Coś było nie tak. Poczuła suchość w ustach. – Mamusiu, gdzie ten sklepik z upominkami? – Zaraz tam pójdziemy, kochanie – uspokoiła synka, a potem zwróciła się do pierwszego z agentów FBI: – Co panowie tutaj robią? – Czy ten chłopiec to Will Gleeson? – Tak. – Teraz to my przejmujemy nad nim kuratelę. – Co takiego? Dlaczego? Mój synek nie potrzebuje żadnej kurateli. Jest ze mną. – Jak pani wiadomo, to Timothy Braverman, uprowadzony w Miami syn Carol oraz Williama Bravermanów. Naszym zadaniem jest ułatwienie jego powrotu do rodzinnego domu. – Co takiego? Tutaj? Teraz? – Ellen objęła mocniej Willa. Myśli kłębiły się w jej głowie. Nie spodziewała się czegoś takiego, jeszcze nie teraz. – Nawet nie jadł jeszcze śniadania. Nie ma butów. Musimy wracać do domu. – Pani Gleeson, mamy prawo odebrać pani dziecko. Tu są stosowne dokumenty, proszę się z nimi zapoznać. – Agent specjalny Manning wyciągnął w jej stronę złożoną na troje kartkę niebieskiego papieru. Ellen spojrzała na nagłówek. Słowa NAKAZ i ODEBRANIA zawirowały jej przed oczami. Zaczęła się rozglądać w poszukiwaniu wyjścia, ale jedyne znajdowało się na wprost. Na zewnątrz tłoczyli się reporterzy, obserwując ich przez przeszklone drzwi. Flesze aparatów błyskały, co przypominało małe eksplozje. Ellen wpadła w panikę. – Chwileczkę, proszę posłuchać, znam Billa Bravermana. Zamierzałam poprosić policję o jego numer telefonu i ustalić z nim moment spotkania, który będzie najbardziej korzystny dla Willa. – Proszę pani, jesteśmy tutaj właśnie na prośbę pana Bravermana. Przykro mi, ale zgodnie z prawem nie może pani zatrzymać dziecka. Musimy mieć pewność, że nie będzie pani usiłowała z nim zbiec. – Chodź już do tego sklepu z upominkami, mamusiu! – zawołał głośno Will. W jego drżącym głosie znów było słychać niepokój. – Nie będę próbować ucieczki, obiecuję. Wiem, że muszę go oddać, ale to nie powinno się odbywać teraz. Nie w taki sposób. Chciałam mu wszystko wytłumaczyć, poza tym nie jadł jeszcze śniadania, a mój ojciec…

– Pani Gleeson, musimy zabrać chłopca od razu. Ze względu na dziecko proszę nie pogarszać sytuacji. – Agent specjalny Manning wyciągnął ręce, ale Ellen zrobiła krok do tyłu, wciąż nie wypuszczając Willa z objęć. – Nie oddam go w ten sposób. Nadal jestem jego matką. Mam prawnika. Zadzwoniłabym do niego wczoraj wieczorem, ale chciałam się upewnić, że synkowi nic nie jest. – Mówiłem wam, że będziecie mieli problemy – odezwał się jakiś głos zza pleców agentów, a potem do przodu wysunął się Bill Braverman w towarzystwie starszego mężczyzny w garniturze. – Mówiłem, że będzie próbowała uciekać. – Nie próbuję uciekać! – krzyknęła zszokowana Ellen. – Po prostu nie sądziłam, że będziemy musieli to zrobić już dzisiaj, właśnie teraz. Mały dopiero co został wypisany ze szpitala. Muszę z nim porozmawiać, przygotować go… – Mamusiu, kto to są ci panowie? – Will zaciskał paluszki na jej ramieniu. Bill z zaciętą miną przepchnął się do przodu i stanął obok agentów FBI. Miał na sobie inne ubranie niż poprzedniego wieczoru, był chłodny i opanowany. – Jestem jego ojcem, mam do niego wszelkie prawa. Tu i teraz. – Musimy o tym porozmawiać. To znaczy, o najlepszym momencie. – Nie, nie musimy. – Mamusiu, co się dzieje? – Will zaczął płakać. – Bill, niech pan na niego spójrzy, niech pan pomyśli o nim – prosiła zdesperowana Ellen. Nie mogła uwierzyć, że to dzieje się naprawdę. Była sama przeciwko im wszystkim. – To najgorszy z możliwych sposobów, żeby to przeprowadzić. Najgorsza rzecz, jaka może go spotkać. – Chciała pani powiedzieć: dla pani – odparł Bill, a Ellen poczuła szybsze bicie serca. – On nie ma pojęcia, co się dzieje. Muszę mu to wytłumaczyć. Po powrocie do domu miałam zamiar zadzwonić do psychologa. – Sam to zrobię. W Miami też ich mamy. Zaopiekuję się nim. To mój syn. – Bill zrobił krok w jej stronę, ale starszy mężczyzna w garniturze go powstrzymał, po czym zwrócił się do Ellen. – Pani Gleeson, nazywam się Mike Cusack i jestem adwokatem pana Bravermana. Nie może sobie pani rościć żadnych praw do tego dziecka, a my mamy wszelkie powody przypuszczać, że zechce pani zbiec razem z chłopcem poza granice stanu. – Nie zrobię tego, przysięgam. Zamierzałam jechać prosto do domu. – Ale wczorajszej nocy próbowała pani uciec, prawda? Sama tak pani powiedziała policji. – To było co innego. – Mimo narastającej paniki Ellen próbowała pozbierać myśli. – Wtedy bałam się, że synkowi grozi niebezpieczeństwo, teraz jest inaczej. – Nie zwróciła go pani Bravermanom, kiedy zorientowała się pani, że to Timothy. Zamierzała go pani zatrzymać.

Ellen poczuła się oskarżona i skazana, wszystko naraz. Wszyscy się na nią patrzyli, a fotoreporterzy na zewnątrz nie przestawali pstrykać fleszami aparatów. – Nie wiedziałam, co robić, nie byłam pewna, że to naprawdę ich synek, zresztą… – Mój klient chce odzyskać syna, a obecni tutaj funkcjonariusze policji mają za zadanie dopilnować, by sprawiedliwości stało się zadość. Proszę nie myśleć o sobie i zrobić to, co należy. – Mamusiu? – łkał Will. – Mamusiu! – Kochanie, wszystko w porządku. – Ellen poklepała synka po nóżce, chociaż sama była przerażona. Zwróciła się do agentów FBI: – Oddam go, przysięgam, ale nie w tej chwili. Proszę przyjechać do mnie do domu. Przecież mogą panowie za mną jechać. Sami się przekonacie, że nigdzie się nie wybieram. – Nie możemy tego zrobić, pani Gleeson. Mamy zabrać chłopca niezależnie od tego, czy zgodzi się pani współpracować, czy też nie. Jeśli chce pani złożyć skargę na nasze działania, może pani zadzwonić… – Do kogo? – wybuchnęła Ellen, nie panując już nad sobą. – Nie potrzebuję nigdzie dzwonić! Oddam go, tylko później! Po prostu chcę to zrobić właściwie! To tylko dziecko, mały chłopczyk! – Mamusiu, nie! – Przykro mi, pani Gleeson. – Agent specjalny Manning wyciągnął ręce po Willa, a policjanci jak na komendę ruszyli w ich stronę. – Nie w taki sposób! – krzyknęła Ellen. – Nie w taki! – Pani Gleeson, bardzo panią proszę. – Agent specjalny Manning chwycił chłopca za ramiona. – Mamusiuuu!!! – zawołał Will. – Proszę go nie dotykać! – Ellen cofnęła się razem z synkiem, ale za plecami miała tylko zamknięte drzwi windy. Will rozpłakał się jeszcze mocniej. Obróciła się dookoła, szukając wyjścia ewakuacyjnego, ale jeden z agentów FBI chwycił ją za łokieć, podczas gdy agent Manning wyrwał jej Willa z objęć. – To mój syn! – krzyknęła, wyciągając opustoszałe ramiona. – Mamusiu! – zawodził coraz głośniej Will. – Dobra, zabieramy się stąd! – zakomenderował agent specjalny Manning, ruszając w stronę wyjścia z rozhisteryzowanym Willem w objęciach. – Nie! – krzyknęła Ellen i próbowała chwycić synka za stopę, ale w ręku została jej tylko niebieska skarpetka. – Will! Wszystko będzie dobrze! – Mamusiu! – Will wpatrywał się w nią przerażonymi oczyma, wyciągając rączki ponad ramieniem Manninga. Jego zabandażowana głowa podskakiwała lekko, kiedy agenci śpieszyli z nim przez hol niczym żywa falanga. – Will! – Ellen rzuciła się za nimi, ale dwóch policjantów przytrzymało ją na miejscu. Próbowała się uwolnić, wijąc się na wszystkie strony, ale po chwili dołączył do nich jeszcze jeden kolega.

– Pani Gleeson, proszę tutaj zostać – funkcjonariusz Halbert starał się przemówić jej do rozsądku, wpatrując się w nią ze współczuciem. – Proszę przestać. Proszę nas nie zmuszać, żebyśmy panią aresztowali. – Mamusiu, chodź! – zawołał Will, zanim szpitalne drzwi zamknęły się za nim ostatecznie. Tysiąc fleszy błysnęło jednocześnie. – Puśćcie mnie, sukinsyny! – krzyczała Ellen, nie panując już nad sobą. Will zniknął, tak po prostu. Ta myśl zbiła ją z nóg niczym fala tsunami. Nie mogła przestać krzyczeć. Nie mogła złapać tchu. Cały hol zdawał się wirować wokół niej, jedna zamazana plama wypolerowanych posadzek, zaszokowanych twarzy, błyskających fleszy aparatów. Miała wrażenie, że zaraz oszaleje. Nie przestawała wymachiwać dokumentami z sądu, potem już tylko rozcapierzoną ręką. – Nie mogą tak po prostu go zabrać, nie w taki sposób! Nie tak! – Ellen, przestań! – zawołał jakiś mężczyzna, a chwilę później tuż obok policjantów stanął Marcelo. Ellen wyciągnęła do niego ręce. – Marcelo! Zabrali Willa! Zadzwoń do Rona Halprena! Zadzwoń do Rona! – Puśćcie ją! – Marcelo rozepchnął policjantów na boki. – Oszaleliście? Zrobicie jej krzywdę! Ja się nią zajmę, mówię wam, że się nią zajmę. – Musi oddać dziecko! – krzyknął jeden z policjantów. – Przecież już to zrobiła! Chcecie ją zabić? – Marcelo otoczył Ellen ramieniem, a potem jednym pewnym gestem pociągnął ją na bok, z dala od policjantów i szpitalnego wejścia. Potykając się, ruszyła za nim, wreszcie gotowa pozwolić, by rozum ustąpił miejsca sercu. Łzy przesłaniały jej widok, płuca nie były w stanie zaczerpnąć powietrza. – Will! – krzyknęła głosem, jakiego nigdy wcześniej nie słyszała. Jęk nieludzkiego cierpienia. Miała wrażenie, że traci zmysły, widziała to po zaskoczonych minach przechodzących obok pielęgniarek, starszego mężczyzny z plikiem porannych gazet i kobiety z przejęciem zasłaniającej usta dłonią. Krzyknęła jeszcze raz i znowu się potknęła, ale Marcelo powstrzymał ją przed upadkiem. Nagle otoczyli ich szpitalni ochroniarze w granatowych uniformach. Marcelo powiedział coś do nich, a potem już biegli razem jednym lśniącym korytarzem za drugim, aż dotarli do jakichś drzwi i znaleźli się na zewnątrz w mroźnym powietrzu, tuż obok parkingu i świecącego na czerwono znaku IZBA PRZYJĘĆ. Przed wejściem już czekał na nich brązowy samochód z pracującym silnikiem i kolejnym ochroniarzem za kierownicą. Marcelo wepchnął ją na tylne siedzenie, gdzie wylądowała z mokrą twarzą i zapchanym nosem na chłodnej skórze obicia, a potem sam wskoczył na miejsce obok niej i znowu objął ją ramieniem. Szarpała się jeszcze, krzyczała i łkała, a potem auto ruszyło z wizgiem opon.

Rozdział 84 Kiedy Ellen wreszcie się obudziła, leżała w ubraniu w obcej sypialni, a Marcelo siedział na brzegu łóżka i trzymał ją za rękę. Głowę miała ciężką, wciąż nie mogła pozbierać myśli. W pokoju panował półmrok. Drewniane żaluzje były zaciągnięte, na ścianach wisiały czarno-białe fotografie, a pod lśniącym niczym onyks lustrem stała polakierowana na czarno toaletka. Marcelo przyglądał się jej ze zmarszczonym czołem i kącikami ust wygiętymi do dołu. Wyglądał na wyczerpanego. Miał na sobie rozpiętą białą koszulę, a jego sylwetka rysowała się niewyraźnie w ciemnościach. – Nie śpisz? – zapytał cicho. – Która godzina? Popatrzył gdzieś w lewo, pewnie na stojący przy łóżku budzik, a potem z powrotem na nią. – Wpół do ósmej wieczorem. Spałaś od samego rana. – Przespałam cały dzień? – Nie mogła tego pojąć. – Potrzebowałaś snu. – Gdzie ja jestem? Strasznie dziwnie się czuję. – Jesteś u mnie w domu, dałem ci valium. – Naprawdę? – W ogóle tego nie pamiętała. – Tak, byłaś taka… zdenerwowana. Zaproponowałem ci coś na uspokojenie, a ty się zgodziłaś. Odurzam moje kobiety wyłącznie za ich zgodą. – Skąd masz valium? – Pamiątka po starej dziewczynie. Związek dawno się skończył, ale tabletki jeszcze nie straciły ważności – dodał z uśmiechem Marcelo, a Ellen uświadomiła sobie, mimo swojego farmakologicznego oszołomienia, że właśnie w ten sposób próbował ją pocieszyć. Nie miała odwagi wracać myślami do ostatnich wydarzeń, nie chciała pamiętać, dlaczego się tutaj znalazła. Po prostu nie chciała. Zamieniła jeden ochronny kokon na inny. – Dlaczego zabrałeś mnie tutaj, zamiast odwieźć mnie do domu? – Twój dom to teraz miejsce zbrodni. Oczywiście. – Chociaż policja pewnie zdążyła już z nim skończyć. No ale poza tym na trawniku koczują hordy reporterów. – Kto pojechał od nas? – Sal, któż by inny? Ellen uniosła brew.

– Zmuś go, żeby zrobił to właściwie, Marcelo. Niech powie prawdę, całą prawdę. Nie mam nic przeciwko temu. – Świetnie. – Byle to nie była Sarah. – Nawet mimo oszołomienia lekami uspokajającymi Ellen wciąż czuła gorycz. – To ona zadzwoniła do Bravermanów, żeby zgarnąć nagrodę. – Policjanci coś mi o tym wspominali. – Uśmiech Marcelo znikł. – Co wyjaśnia, dlaczego wczoraj rzuciła pracę. – Żartujesz? – Wparowała do redakcji i tak po prostu mi to oznajmiła, a potem spakowała swoje rzeczy i wyszła. Bez żadnego wypowiedzenia i w ogóle. – Wspomniała, że nie potrzebuje tej pracy, bo jest teraz bogata? Wygrała los na loterii. – Nie, oświadczyła tylko, że jestem najgorszym naczelnym na świecie, chociaż mam… – uśmiechnął się – ładną buźkę. – Tak powiedziała? – To wcale nie jest śmieszne. Naprawdę mam ładną buźkę. – Marcelo pogładził Ellen po policzku, a ona zaczęła coś wreszcie czuć, co ją przestraszyło. Nie potrzebowała teraz żadnych emocji, nawet tych dobrych. – Masz jeszcze te tabletki? – Owszem, ale nie wydaje mi się, że powinnaś brać teraz następną. Twój adwokat chce z tobą porozmawiać. – Adwokat? – Ron. Prosiłaś, żebym do niego zadzwonił. Niedawno przyjechał. – Jest tutaj? – Ellen próbowała poderwać się z łóżka, ale on łagodnie ułożył ją z powrotem na poduszkach. – Nie wstawaj. Poproszę go, żeby zajrzał tu do ciebie. – Marcelo wyszedł z pokoju. Ellen leżała nieruchomo, próbując się opanować. To nie była pora na emocje, tylko na działanie. Może da się jeszcze coś zrobić. Chwilę później na schodach rozległy się kroki, a potem do sypialni wkroczył Marcelo, a tuż za nim Ron Halpren w garniturze i krawacie. – Cześć, Ron – powiedziała Ellen, by udowodnić prawnikowi, że się nie rozsypała. – Tylko nie próbuj mnie pocieszać, bo zupełnie się załamię. – Nie ma sprawy. – Ron usiadł na łóżku. W otoczonych siateczką zmarszczek oczach malowało się współczucie. – I nie patrz tak na mnie. Roześmiał się smutno. – W porządku, będę zachowywał się jak adwokat, nie jak przyjaciel. Słyszałem, co się wydarzyło, czytałem dokumenty.

– Dokumenty? – Papiery z sądu, które wręczyli ci w szpitalu – wyjaśnił Marcelo, który stał za plecami Rona z ramionami skrzyżowanymi na piersi. Ellen próbowała to sobie przypomnieć. Zresztą nieważne. – Jest jakaś możliwość, mogę coś zrobić? Ron się zawahał, zanim odparł: – Nie. Ellen próbowała zachować spokój. – Chodziło mi tylko o moment przekazania. – ? – Wszystko stało się za… szybko. Zbyt gwałtownie. W domu zostały rzeczy Willa, ubrania, zabawki, książki, filmy na DVD. I kot. – Urwała. Will będzie tęsknił za Oreo Figaro. Może uda się jej przekazać mu chociaż kota. – Dlaczego nie możemy przeprowadzić tego wszystkiego jakoś łagodniej? Dla jego dobra, nie ze względu na mnie. – Przypomniała sobie, co usłyszała w szpitalu od prawnika Billa. – To nie działa w ten sposób, w każdym razie nie w wypadku Bravermana. Rozmawiałem z Mikiem Cusackiem, to szycha z kancelarii Morgan, Lewis. Jak widać pan Braverman ma trochę grosza. – To prawda. – No cóż, w każdym razie facet wytoczył ciężką artylerię. W świetle prawa możesz przeprowadzić to wszystko, jak sama to ujęłaś, tylko jeśli oni się na to zgodzą, a oni nie zamierzają tego robić. Nie ufają ani tobie, ani całej tej sytuacji. – Przecież nie chodzi o mnie. – Wiem, powinnaś się tego trzymać. To nie jest sprawa osobista. – Ron poklepał ją po dłoni. – Braverman musi wracać do domu, pochować żonę. Jego prawnik wspominał, że facet chce zacząć wszystko od nowa. Pozbierać to, co zostało z jego życia. Ellen straciła resztki nadziei. – Rozumiem, ale jeśli to wcale nie będzie dla Willa najlepsze? Posyłać Willa na pogrzeb, z ojcem pogrążonym w żałobie, tak prosto z mostu? Przecież on oszaleje ze strachu. – Znowu mówisz o tym, co byłoby najlepsze dla niego, ale to nie jest temat dla wymiaru sprawiedliwości. Rzecz w kwestii władzy. Braverman ją ma i w pełni to wykorzystuje. – Ron popatrzył jej prosto w oczy. – Moim zdaniem też powinnaś spróbować się pozbierać. Musisz zrozumieć, że Will będzie otoczony miłością i troską. Braverman i jego adwokat skontaktowali się już z pediatrą i psychologiem dziecięcym. Ellen czuła, jak łzy cisną się jej do oczu, zdołała się jednak opanować. Will trafi pod opiekę najlepszych specjalistów, ale nie będzie miał matki. Nie potrafiła nawet

wypowiedzieć tego na głos. – Z czasem dojdzie do siebie. – To nie jest przedmiot, który można tak po prostu zabrać, tylko mały chłopczyk, który ma uczucia. – Dzieci potrafią naprawdę wiele znieść. – Nienawidzę, kiedy ludzie tak mówią – rzuciła Ellen tonem ostrzejszym niż zamierzała. – Zupełnie jakbyśmy próbowali przekonać się nawzajem, że uczucia dzieci nie mają znaczenia, kiedy nam to nie pasuje. Ale wiesz, co się wtedy tak naprawdę dzieje, Ron? Dzieci jakoś przełykają ten ból, tyle że wcześniej czy później on wypływa z powrotem na powierzchnię. Tak czy inaczej, wraca. I wiesz, kto wtedy cierpi najbardziej? Nie dorośli, tylko dziecko. Will. Któregoś dnia znowu poczuje ten ból, ale nie będzie wiedział dlaczego. – Ellen czknęła i zasłoniła usta, żeby stłumić szloch. – Kiedy miał roczek, stracił matkę. A teraz przyjdzie mu stracić następną. Nie mogliśmy okazać mu trochę współczucia? Czy proszę o zbyt wiele? – Nie mamy wyjścia, a wcześniej czy później mały dojdzie do siebie. – Ron znowu poklepał ją po dłoni, a potem ją uścisnął, podczas gdy Marcelo wyszedł na chwilę z pokoju, żeby zaraz wrócić ze szklanką wody. – Połknij to. – Podsunął jej tabletkę w otwartej dłoni. Ellen usiadła na łóżku i wzięła od niego valium, a potem sięgnęła po szklankę i zaczęła pić tak łapczywie, jakby mieszkała na Saharze. – Ron, czy mogłabym zadzwonić do Willa? Mogę przynajmniej z nim porozmawiać? – Nie. – Żartujesz. – Nie. – Pokręcił głową. – Ich zdaniem radykalne cięcie będzie najlepsze. – Dla kogo? Dla niego czy dla nich? Zarzucili mi, że jestem egoistką, ale to oni zachowują się samolubnie. – Masz rację, ale nie możemy nic na to poradzić. Ellen liczyła, że tabletka podziała szybciej. – Twoim zdaniem, gdzie on teraz jest? – Will? Nadal w Filadelfii. Zostaną tutaj, dopóki koroner nie wyda im ciała Carol. Ellen poczuła ukłucie bólu. – Kiedy to będzie? – Za kilka dni. – Znając Billa, mieszkają albo w Ritzu, albo w Four Seasons. Obstawiam Ritza. – A ja Four Seasons – odparł Marcelo, ale Ron natychmiast zmarszczył brwi. – Nawet o tym nie myślcie. Cusack uprzedził mnie, że jeśli spróbujesz zobaczyć się z Willem, wystąpią o zakaz zbliżania się do nich. – Co za okrutni ludzie. – Tym razem to Marcelo zmarszczył brwi. – Po prostu nie

do uwierzenia. – Tak to wygląda. – Ron wzruszył ramionami. – Cusack powiedział mi też, a ja mu wierzę, że Braverman po prostu stara się chronić syna. – Przede mną? – Owszem. Ellen próbowała to jakoś ogarnąć. – Naprawdę nie mogę zadzwonić do Willa? – Naprawdę. Ich terapeuta orzekł, że to wprowadziłoby tylko niepotrzebne zamieszanie i uniemożliwiłoby dziecku ponowne nawiązanie więzi z ojcem. – Specjalista tak powiedział? – Zawsze można znaleźć specjalistę, który powie to, co chcesz. – W takim razie my też powinniśmy poszukać jakiegoś. Ron pokręcił głową. – Nie, tutaj nie będzie procesu ani sędziego. Wygrali i nic nie da się z tym zrobić. A jeśli chodzi o dobre wiadomości, to poprosiłem, żeby w przyszłym tygodniu przekazali ci najnowsze informacje na temat jego stanu fizycznego i emocjonalnego, a oni zgodzili się to zrobić. – Zbytek łaski. – Ellen czuła narastającą złość, przytłumioną tylko odrobinę przez działanie valium. – Przyjmiemy, co nam dadzą, i spróbujemy coś z tym zrobić. – Będą potrzebować jego kart leczenia. Przecież o niczym nie mają pojęcia. To ja mam wszystkie papiery. – Na pewno będziemy mogli przesłać dokumenty im albo bezpośrednio ich pediatrze. Ellen opadła z powrotem na poduszki, chociaż tak naprawdę miała ochotę komuś przyłożyć. Albo wybuchnąć płaczem. Albo zacząć krzyczeć. Albo cofnąć czas do momentu, kiedy po raz pierwszy zobaczyła w skrzynce pocztowej tę okropną ulotkę. – Postaraj się trochę odpocząć, Ellen. Wiesz, co mówił na ten temat stary, dobry Szekspir: „Sen, który zwikłane węzły trosk rozplata”2. 2 William Szekspir, Makbet, tłum. Józef Paszkowski, Wydawnictwo GREG, Kraków 2007, s. 32.

– Szekspir nie był matką. Ron wstał. – Zadzwoń do mnie, gdybyś miała jeszcze jakieś pytania. I trzymaj się. Będę o tobie myślał. Louisa zresztą też. – Dziękuję. – Ellen popatrzyła w ślad za wychodzącym prawnikiem, którego Marcelo odprowadzał do drzwi, a potem zawołała jeszcze za nimi: – Ron, dziękuję, że nie powiedziałeś: „A nie mówiłem”. Nie odpowiedział. Przez chwilę słychać było odgłos oddalających się kroków

na schodach, a potem Marcelo pojawił się z powrotem ze szklanką w ręku. – Błagam, powiedz mi, że to whisky. – Cola. – Manola. – Ellen uniosła się na łokciu i upiła łyk słodkiego napoju. – Jesteś głodna? – Nie. – Oddała mu szklankę, a potem opadła z powrotem na poduszki. W głowie znowu się jej kręciło, przez ogarniającą ją warstwę mgły przedarła się jednak myśl o Connie i ojcu. – Muszę powiedzieć niani, co się stało. – Pewnie już wie. Wszystkie stacje telewizyjne o tym trąbią. – Na pewno bardzo się zdenerwuje. – Ellen poczuła wyrzuty sumienia. – Nie powinna dowiadywać się w taki sposób. – Zajmę się tym, nie martw się. – Odstawił szklankę na nocną szafkę. – Jaki jest do niej numer? – Znajdziesz w mojej komórce, mam ją w torebce. Opiekunka ma na imię Connie. Trzeba też powiadomić mojego ojca. Wyjechał do Włoch. Żeby wziąć ślub. – Kiedy wraca? – Marcelo zmarszczył brwi. – Zapomniałam. – W takim razie to musi zaczekać. – No i trzeba nakarmić kota. – Nie myśl teraz o tym. Odpocznij. – Delikatnie uścisnął jej ramię. – Dziękuję, że jesteś dla mnie taki dobry. – Ron ma rację, musisz się jakoś pozbierać. Pomogę ci w tym. – Nie musisz. – Ale chcę. I mam do tego prawo. – Pogładził ją po ramieniu, a Ellen poczuła, jak całe jej ciało się rozluźnia. – Zostaję tutaj na noc? – Oczywiście. – Gdzie będziesz spał? – Ty mi powiedz. Mam gościnną sypialnię, ale wolałbym zostać tutaj z tobą. – Czy to randka? – Ellen czuła się coraz bardziej oszołomiona. – Etap randek mamy już chyba za sobą. Przymknęła oczy. Lubiła słuchać głębokiego głosu Marcelo i tego syczącego akcentu, który sprawiał, że słowa przypominały miękki pomruk. – Ale co z pracą? To znaczy, jesteś przecież moim naczelnym. – Jakoś to załatwimy. – Ale wcześniej tak się przecież tym zamartwiałeś. – Powiedzmy, że od tamtej pory zyskałem lepszy ogląd sytuacji. A potem Ellen nie była już w stanie powiedzieć, czy Marcelo rzeczywiście pocałował ją w policzek, czy tylko jej się to przyśniło.

Rozdział 85 Kiedy Ellen ocknęła się ponownie, było ciemno. Leżała na kołdrze w ubraniu, a Marcelo przytulał ją mocno do siebie, objąwszy ramieniem w talii, również kompletnie ubrany. Budzik na nocnej szafce wyświetlał godzinę 3:46. Ellen czekała, aż sen wróci, ale na próżno. Zupełnie jakby w jej głowie przeskoczył jakiś przełącznik. Światło wdarło się do jej pogrążonego w mroku umysłu, rozświetlając wszystkie jego zakamarki niczym uśpiony pokój, uwydatniając każdą rysę w tynku, każdą nierówność desek podłogi, każdy pyłek kurzu. Willa już nie ma. Wyobraziła go sobie w hotelowym pokoju. Na pewno zastanawiał się teraz, gdzie ona jest, co się stało, dlaczego nie może wrócić do domu, dlaczego nie ma przy sobie Oreo Figaro, dlaczego nie idzie do przedszkola. Bill będzie mówił na niego Timothy i uśmiechał się szeroko, a wokół zaroi się od prawników, lekarzy i psychiatrów, tylko zabraknie przy nim mamy. Cały jego świat został wywrócony do góry nogami i stanął na głowie. Dotychczasowe życie z mamą, ale bez ojca, zamieni na życie z ojcem, ale bez matki, negatyw zamiast pozytywu, dotychczasowa egzystencja na odwrót. To tylko mały chłopiec. Ellen wiedziała, co musi teraz zrobić, zanim utonie we łzach. Ostrożnie zdjęła dłoń Marcelo ze swojego biodra i zsunęła się na brzeg łóżka, po czym wstała najciszej, jak się tylko dało. Po ciemku zeszła na dół, przesuwając palcami po szorstkiej powierzchni ceglanej ściany, by odnaleźć drogę. Kiedy znalazła się na parterze, przecięła salon i podeszła do szklanej ławy, na której stał otwarty laptop. Dotknęła touchpada, a na ekranie pojawił się wygaszacz ekranu, kolorowe zdjęcie starej drewnianej łodzi w czasie odpływu, z łuszczącą się pomarańczową farbą i plątaniną sieci zwisającą z dziobu, w blasku zachodzącego słońca. Ellen uruchomiła Worda i otworzyła nowy dokument, a kiedy na ekranie pojawiła się biała strona, umościła się na kanapie i po krótkiej chwili wahania zabrała się do pisania. Nie miała żadnych problemów z wymyśleniem tytułu. ODEJŚCIE WILLA Zatrzymała się na moment i popatrzyła na te słowa, cała prawda czarno na białym, jakby za sprawą prostej czcionki wszystko stało się bardziej realne. Z trudem przełknęła ślinę, a potem odsunęła od siebie wszystkie te emocje. Musiała to napisać dla swojej gazety. I dla Marcelo. Ale przede wszystkim dla samej siebie.

Dotąd pisanie zawsze jej pomagało, pozwalało jej uporządkować emocje i myśli, przez co czuła, że nie jest w stanie zrozumieć czegoś do końca, dopóki tego nie opisze, zupełnie jakby każdą historię opowiadała jednocześnie i swoim czytelnikom, i samej sobie. Właściwie to przecież właśnie dzięki pracy spotkała na swojej drodze Willa. Teraz było zupełnie tak, jakby zatoczyła krąg i wróciła do początku. Tydzień temu poproszono mnie o napisanie artykułu o tym, co czuje matka, która traci dziecko. Obawialiśmy się, że pośród tych wszystkich statystyk i słupków ilustrujących tekst o wzrastającej liczbie zabójstw w naszym mieście zagubi się wartość ludzkiego życia. Tak więc wyruszyłam na spotkanie z kobietami, które straciły swoje dzieci. Rozmawiałam z Laticią Williams – jej ośmioletni synek Lateef zginął od przypadkowych kul, ofiara strzelaniny pomiędzy dwoma rywalizującymi gangami. Przeprowadziłam też wywiad z Susan Sulaman, zamieszkałą w Bryn Mawr matką, której dwójka dzieci została uprowadzona przez ich ojca kilka lat temu. A teraz sama mogę stanąć obok tych kobiet. Jak zapewne wszyscy już wiecie, w tym tygodniu straciłam synka, ponieważ okazało się, że zupełnie nieświadomie adoptowałam go niezgodnie z prawem. Mój syn to tak naprawdę Timothy Braverman, chłopiec uprowadzony dwa lata temu na Florydzie. Mam nadzieję, że nie uznacie tego za zbytnią śmiałość, jeśli zechcę opowiedzieć Wam również o własnych doświadczeniach. Wiem, że moje dziecko żyje, w przeciwieństwie do synka Laticii Williams. Wybaczcie mi jednak stwierdzenie, ale to, jak tracimy dziecko, wcale nie zmienia faktu, że już na zawsze znika ono z naszego życia. Czy przyczyną jest zabójstwo, porwanie czy tylko dziwaczny zbieg okoliczności, zawsze kończy się to tak samo. Waszego dziecka nie ma już w waszym życiu. Jakie to uczucie? Laticia Williams czuje gniew. Wściekłość, jak ogień pochłaniający wszystko, co spotka na swojej drodze. Czuje złość w każdej minucie, jaką przychodzi spędzać jej bez synka. Każdej nocy, kiedy nie może utulić go do snu. Każdego ranka, kiedy nie może zapakować mu kanapki z masłem orzechowym i bananem i odprowadzić go do szkoły. W jej dzielnicy wszystkie matki odprowadzają swoje dzieci do szkoły, by mieć pewność, że te dotrą tam żywe. Oczywiście na to, że po powrocie do domu dzieci będą nadal bezpieczne, nie ma już żadnej gwarancji. Jej syn „Teef” zginął w jej własnym salonie, podczas oglądania telewizji, od zbłąkanych kul, które wpadły przez okno i trafiły w jego młodą buzię. Właściciel zakładu pogrzebowego, który przygotowywał ciało Lateefa do pogrzebu, musiał poświęcić całą noc na to, by zrekonstruować jego twarz. Jego ukochana nauczycielka

opowiedziała mi, że chłopiec był zawsze klasowym wesołkiem i urodzonym liderem wśród szkolnych kolegów, którzy po jego śmierci mogli już tylko narysować dla niego ostatnie walentynkowe kartki. Dla Susan Sulaman utrata dzieci oznacza pustkę. Niedającą się zapełnić wyrwę w sercu i życiu. Ponieważ jednak jej dzieci żyją gdzieś bezpiecznie ze swoim ojcem, a przynajmniej taką ma nadzieję, Susan wypatruje ich na każdym kroku. Wieczorami krąży autem po dzielnicach, w których mogłyby mieszkać, licząc, że uda się jej dostrzec je gdzieś przypadkiem, za dnia przygląda się wszystkim buziom w przemykających ulicami szkolnych autobusach. Ta pustka nie daje Susan Sulaman spokoju. Zapytałam ją, czy czuje się lepiej na myśl, że dzieci są ze swoim ojcem. Odpowiedź? „Nie, jestem ich matką. One mnie potrzebują”. Teraz wiem, co czuje Susan. I Laticia. Jestem wściekła, udręczona, a cała sprawa jest taka świeża. To wszystko jest dla mnie takie nowe, ta wciąż krwawiąca rana, rozdarte ciało, które ciągle czeka na zszycie, nim zamieni się w twardą, wypukłą bliznę. Odejście Willa jest dla mnie niczym śmierć. Całkiem niedawno zmarła moja mama, a utrata synka przypomina mi to, co wówczas czułam. Nagle ktoś, kto znajdował się w samym centrum naszego życia, znika, wydarty z niego tak samo szybko, jak wykrawa się gniazda nasienne jabłka, ostre ostrze wbite w sam środek twojego świata, a potem bezwzględny ruch nadgarstka, który wyrywa ci serce z niemal chirurgiczną precyzją. I podobnie jak śmierć, to wcale nie kończy łączących was relacji. Nadal jestem córką swojej matki, chociaż nie ma jej już na tym świecie. I nadal jestem matką Willa Gleesona, chociaż i on przestał istnieć. Ale wiem już teraz, że miłość matki do dziecka to naprawdę wyjątkowe uczucie. Każda matka rozumie to instynktownie, chociaż to wcale nie znaczy, że nie potrzebuje ono ujęcia w słowa. To prawda, która pozostaje niezmienna niezależnie od tego, czy dziecko jest adoptowane, czy też nie. Wcześniej nie zdawałam sobie z tego sprawy, ale teraz już to wiem. Tak jak nie ma znaczenia, w jaki sposób tracisz dziecko, tak nie ma znaczenia, jak je odnajdujesz. Kryje się w tym pewna symetria, choć przecież to żadna pociecha. Nie wydałam Willa na ten świat, ale jestem z nim związana tak silnie, jakby w naszych żyłach płynęła ta sama krew. Jestem jego prawdziwą matką. To właśnie miłość. Pokochałam Willa w chwili, kiedy ujrzałam go po raz pierwszy w szpitalnej sali, z rurkami doprowadzającymi tlen do jego noska, podczas gdy walczył o życie. Od tamtego dnia był tylko mój.

I chociaż, jak to matka, czasami czułam się zmęczona codziennymi obowiązkami, nigdy nie nużyło mnie patrzenie na jego małą buzię. Obserwowanie, jak je. Słuchanie jego głosu czy wszystkich tych słów, które wymyślał, tak jak imię naszego kota. Patrzenie, jak bawi się klockami. Chociaż miałam czasem dosyć stawania na nich gołą stopą. Trudno porównywać różne rodzaje miłości i może to nawet niedorzeczne w ogóle próbować, ale utrata Willa uświadomiła mi jedną rzecz. Ponieważ już wcześniej zdarzało mi się kochać. Kochałam różnych mężczyzn, może nawet właśnie teraz zakochuję się w kolejnym. Wiem już jednak, dlaczego miłość matki jest zupełnie inna. Można przestać kochać mężczyznę. Ale nigdy nie przestanie się kochać swojego dziecka. Nawet kiedy się je straci. Ellen odchyliła się do tyłu i przeczytała ostatnią linijkę, ale słowa zaczynały się zamazywać. Dobrze wiedziała dlaczego. – Ellen? – zapytał cicho Marcelo, schodząc po schodach. – Skończyłam swój tekst. – Ellen otarła dłonią oczy. Marcelo z zatroskaną miną przeciął pogrążony w ciemnościach pokój i podszedł do niej, a potem sięgnął po jej dłoń. – Chodźmy się położyć – szepnął, delikatnie podnosząc ją z kanapy.

Rozdział 86 Następny ranek wstał wyjątkowo przejrzysty. Ellen jechała na siedzeniu pasażera obok Marcelo i gdy wyglądała przez okno, mrużyła oczy przed blaskiem iskrzącego się w słońcu świeżego śniegu. Mróz zdążył już ściąć jego wierzchnią warstwę, teraz przypominała taflę. Ulice, którymi zmierzali do jej domu, zostały odśnieżone, ale wzdłuż zaparkowanych przy krawężnikach aut ciągnęły się sięgające pasa zwały białego puchu. Kiedy skręcili za róg, zobaczyli trójkę dzieci w kombinezonach i szalikach, bawiące się na śnieżnych pagórkach. Dziewczynka, Jenny Waters, chodziła z Willem do przedszkola, więc Ellen odwróciła wzrok. Ten widok sprawiał jej ból. Zostawili za sobą Montgomery Avenue, a ona uświadomiła sobie, jak bardzo śnieg odmienił całą okolicę. Krzewy zamieniły się w bezkształtne kule, samochody wyglądały jak okryte kołderką, a oszronione gałęzie nagich drzew sprawiały wrażenie znacznie grubszych. Każdy znajomy szczegół wyglądał teraz zupełnie inaczej, ale Ellen starała się nie dostrzegać w tym jakiejś kiepskiej metafory. Poprzedniej nocy po skończeniu artykułu zapadła w wyjątkowo niespokojny sen, więc wstała obolała i zdenerwowana. Poranny prysznic trochę pomógł, tym bardziej że zdjęła wreszcie przepocony podkoszulek i włożyła wysłużony szary sweter Marcelo. Włosy opadające jej luźno na ramiona wciąż były wilgotne, a poza tym dała sobie spokój z makijażem. Uznała to za wyraz zaufania w swoim nowym związku, zresztą nie miała ochoty oglądać własnej twarzy w lustrze. – Powinnam zadzwonić do ojca – powiedziała, zmieniwszy temat do rozmyślań. – Komórkę masz w torebce. Naładowałem baterię. – Dzięki. Czuję się okropnie, że nie zadzwoniłam do Connie. Pewnie jest teraz na meczu futbolu. Uwielbia naszą stanową drużynę. – Dzwoniła na twój numer, rozmawiałem z nią. Czeka na nas u ciebie w domu. Mam nadzieję, że to ci nie przeszkadza. Connie uznała, że nie będziesz miała nic przeciwko temu. – Bo nie mam. – Ellen poczuła się odrobinę podniesiona na duchu. – Jak ona to znosi? Wszystko u niej w porządku? – Jest bardzo zdenerwowana, ale myślę, że dobrze ci zrobi chwila rozmowy z nią. – Marcelo skręcił w jej ulicę. Ellen przełknęła mocno ślinę na widok domu. W każdym możliwym miejscu trawnika stały furgonetki stacji telewizyjnych, z antenami wycelowanymi prosto w błękitne niebo, na chodniku i podjeździe tłoczyli się reporterzy i kamerzyści. – Nienawidzę dziennikarzy – mruknęła Ellen.

– Ja też. – Marcelo popatrzył na nią z troską. – Wolisz, żebym jeszcze raz objechał dzielnicę dookoła? – Nie, miejmy już to za sobą. – Ellen otuliła się szczelniej płaszczem. – Wygląda, że są też ludzie z gazet ogólnokrajowych, no i telewizja. – Marcelo wyciągnął szyję, zwalniając coraz bardziej. – Dam ci tekst Sala do przeczytania, zanim poślemy go do druku. – Puszczasz ten artykuł dzisiaj po południu, przed drugą? – To może zaczekać. Prześlę ci go e-mailem. – Dzięki. – Ellen wiedziała, że specjalnie dla niej przesunął termin oddania tekstu do druku. – Wejdziesz? – Jeśli chcesz. Chętnie poznam Connie. – W takim razie zapraszam. Potem dam sobie radę. Byli już pod domem, gdzie ku zdziwieniu Ellen jej sąsiadka, pani Knox, właśnie odśnieżała dla niej chodnik, kompletnie ignorując reporterów. Ten widok przyprawił ją o nagły atak wyrzutów sumienia i wdzięczności. Może pani Knox to jednak nie tylko wścibska plotkara. – Jesteśmy. – Przy krawężniku nie było wolnego miejsca, więc Marcelo zatrzymał się obok innego auta i włączył światła awaryjne. – Musimy przejść ten kawałek jak najszybciej. – W porządku. – Ellen chwyciła torebkę, po czym oboje jednocześnie otworzyli drzwiczki i wysiedli. Ellen czym prędzej okrążyła auto od przodu, o mało nie wywracając się przy tym na śniegu, a potem Marcelo ujął ją pod ramię i już razem ruszyli w stronę domu. Reporterzy rzucili się ku nim jak jeden mąż, wymachiwali mikrofonami, celowali w nich obiektywami kamer, wykrzykując pytania. – Ellen, kiedy dowiedziałaś się, że Will to Timothy Braverman? – Ellen, zamierzałaś w ogóle go oddać? – Marcelo! – Hej, El, skąd FBI wiedziało, kim jest twój syn? – Ellen, nie zamierzasz wygłosić żadnego oświadczenia? Marcelo, daj spokój! Przecież jesteś jednym z nas! Ellen pospieszyła w stronę wejścia do domu. Marcelo szedł tuż za nią, powstrzymując nawałę dziennikarzy. Ellen wbiegła na stopnie ganku, wzbijając obłoki śniegu, i rzuciła się w stronę drzwi, które Connie otworzyła jej tuż przed nosem. – Connie! – zawołała Ellen, bardziej w udręce niż na powitanie, a potem obie z opiekunką padły sobie w objęcia.

Rozdział 87 Kiedy Marcelo pojechał już do domu, Ellen usiadła z Connie w salonie i opowiedziała jej o wszystkim. Obie porządnie się przy tym spłakały, kiedy doszły do tego samego przerażającego wniosku, że Will zniknął z życia ich obu na dobre. – Nie mogę uwierzyć, że to się dzieje – powiedziała zachrypniętym głosem Connie, ocierając oczy chusteczką. – To takie nierealne. – Wiem. – Ellen nie przestawała głaskać Oreo Figaro, który leżał zwinięty w jedwabistą kulkę na jej kolanach. – Mam nadzieję, że się nie pogniewasz, ale przyjechałam wcześniej i zajrzałam do jego pokoju. Popatrzyłam na wszystkie te jego rzeczy, zabawki i książki. – Westchnienie uniosło opiętą bluzą pierś Connie. – Odłożyłam jego książeczki na miejsce, z przyzwyczajenia, a potem zamknęłam drzwi. Uznałam, że nie będziesz miała ochoty tam zaglądać. Nie masz nic przeciwko temu? – Oczywiście. Cokolwiek zrobisz, będzie w porządku. Connie uśmiechnęła się ze smutkiem, przerzuciwszy kucyk przez ramię. – Powinnam była więcej mu czytać. Za mało mu czytałam. – Czytałaś mu wystarczająco często. – Zawsze uważałaś, że za mało. – Connie popatrzyła jej prosto w oczy, przechyliwszy głowę. – Bo przecież tak myślałaś, prawda? – Byłaś najlepszą opiekunką, jaką mogłam sobie wymarzyć. – Naprawdę? – zapytała łamiącym się głosem Connie, a potem otarła chusteczką łzy, które na nowo napłynęły jej do oczu. – Naprawdę. Nie potrafisz sobie nawet wyobrazić, jaka ci jestem wdzięczna. Gdyby nie ty, nie mogłabym pracować, a potrzebowałam pracy. Ze względu na Willa i na samą siebie. – Dziękuję, że to mówisz. – Powinnam powiedzieć ci to już tyle razy wcześniej. To prawda. – Ellen podrapała Oreo Figaro za uchem, aż kocur zaczął z zadowoleniem mruczeć. Czuła ten wydobywający się z jego gardła pomruk pod palcami. – Wiesz co, byłam nawet odrobinę zazdrosna. – O co? – O ciebie, o czas, jaki spędzałaś z Willem. O to, jak bliscy sobie byliście. Nie podobało mi się, że tak go kochasz i że on kocha ciebie. To zagrażało mojej pozycji. Connie pochyliła głowę, słuchała w milczeniu. Promienie słońca wpadające przez okna były niemal zbyt jasne, a Ellen sama nie potrafiła powiedzieć, co

skłoniło ją do takich wyznań. Zresztą i tak nie miało znaczenia, dlaczego to mówiła, najważniejsze, że należało to powiedzieć, więc nie przerywała: – Okropnie mi głupio z tego powodu, bo teraz jestem już mądrzejsza. Im więcej ludzi kochało tego chłopca, tym lepiej. Bo dałyśmy mu tak dużo miłości, my dwie. – Ellen poczuła znowu łzy napływające jej do oczu, zamrugała więc szybko, żeby je odegnać. – Kiedyś myślałam, że dzieci są jak szklanka czy coś w tym rodzaju, że mogą pęknąć, jeśli człowiek wleje w nie zbyt wiele miłości. A teraz wiem, że przypominają ocean. Możesz napełnić je miłością, a kiedy wydaje ci się, że napełniłeś je po same brzegi, nagle okazuje się, że są w stanie przyjąć jej jeszcze więcej. Connie pociągnęła nosem. – To prawda, ale powiem ci jedno. Will może mnie kochał, ale zawsze pamiętał, kto jest jego mamą. Znał różnicę między nami i nigdy o tym nie zapominał. – Tak myślisz? – zapytała Ellen, chociaż te słowa raniły jeszcze bardziej teraz, kiedy Willa już nie było. – Ja to wiem. Opiekuję się dzieciakami przez całe moje życie i powiem ci tylko jedno, dzieci zawsze znają swoją mamę. Zawsze. – Dziękuję. – Ellen posadziła kota na kanapie, podniosła się powoli i nagle zesztywniała. – No cóż, chyba pora sprawdzić, jak wygląda kuchnia. – Lepiej nie. – Connie otarła oczy energicznym gestem. – Zajrzałam tam i zrobiło mi się niedobrze. Dla ciebie widok będzie na pewno jeszcze gorszy. – Przecież muszę tutaj mieszkać. Myślałam o wyprowadzce, ale teraz nie ma o tym mowy. – Przeszła do jadalni, gdzie wciąż panował bałagan. Przed oczami stanął jej obraz Carol, która leżała tuż obok niej i Roba Moore’a, celującego do nich z rewolweru. – Wiem, że policja już tutaj skończyła, ale nie miałam pojęcia, czy mogę ustawić krzesła, czy nie. – Ja to zrobię. – Ellen podniosła krzesło z podłogi i wsunęła je z hurkotem na miejsce przy stole, potem zrobiła to samo z następnym i nagle poczuła dziwną radość. Może właśnie o to wszystkim chodziło, kiedy powtarzali, że będzie się musiała pozbierać. Odetchnęła głęboko, zebrała się w sobie i wreszcie ruszyła w stronę kuchni. – Zobaczmy, jak tam wygląda. – Jestem tuż za tobą – zapewniła ją Connie, a potem obie stanęły w progu i rozejrzały się wokół. Mój Boże. Ellen oparła się o futrynę, omiatając wzrokiem kuchnię. Ogromna kałuża poczerniałej już krwi zdążyła wsiąknąć w deski, wypełniając sęki i słoje drewna niczym jakiś makabryczny rysunek tuszem. To właśnie w tym miejscu musiała zginąć Carol. – Ohyda, co? – odezwała się Connie.

Ellen pokiwała głową, a coś ścisnęło ją w piersi. Przypomniała sobie biedną, zdesperowaną Carol, ale szybko przegnała tę myśl. Na drugim krańcu pomieszczenia, niedaleko tylnego wyjścia, znajdowała się kolejna kałuża krwi, mniejsza, ale tak samo przerażająca. Pewnie tam upadł Moore. W powietrzu wciąż unosił się odór benzyny, na podłodze widać było kilkanaście żółtych plam w miejscach, gdzie chlapnęło paliwo. Ellen czym prędzej zacisnęła oczy, bo ten widok przypomniał jej natychmiast obraz Willa z ustami zaklejonymi taśmą, w kombinezonie przesiąkniętym benzyną. – Uprzedzałam, że kiepsko to wygląda. – Jest gorzej niż kiepsko. – Ellen przygryzła wargę z namysłem. – Jak myślisz, uda mi się usunąć plamy krwi? – Nie, a poza tym mogłabym przysiąc, że ciągle czuję jej zapach. – W takim razie pozostaje tylko jedno rozwiązanie. – Zakryć to wykładziną? – Nie. – Ellen podeszła do okna i otworzyła je. Chwilę szarpała się z klamką, ale jakoś udało się jej wpuścić do środka mroźne powietrze, które nie wiedzieć czemu wydało się jej wyjątkowo oczyszczające. – Zamierzam zerwać całą cholerną podłogę. – Chcesz przez to powiedzieć: własnymi rękami? – Connie uśmiechnęła się z niedowierzaniem. – Oczywiście. Cóż w tym trudnego? Przecież to akt czystej destrukcji. Każdy idiota potrafi coś zniszczyć. – Podeszła do kuchennej szafki, wyciągnęła pomarańczową plastikową skrzynkę na narzędzia i postawiwszy ją na kuchence – starała się nie zwracać uwagi na brakujący palnik – wyjęła z niej młotek. – Żaden ze mnie budowlaniec, ale ten ostry koniec wygląda, jakby świetnie nadawał się do takiej roboty. Jeśli wezmę się od razu do roboty, powinnam się z tym uwinąć do wieczora. – Chcesz to robić teraz? – Czemu by nie? Tak czy inaczej ta podłoga stąd wylatuje. Nie chcę jej widzieć w mojej kuchni ani minuty dłużej. – Ellen zaczerpnęła haust świeżego powietrza, zamachnęła się młotkiem, a potem pochyliła się nad plamą benzyny. Uniosła młotek wysoko ponad głowę i walnęła nim z całej siły. Trzask! Koniec młotka roztrzaskał deskę, ale niestety utknął w drewnie. – Ups. – Ellen szarpnęła za rączkę i uwolniła wreszcie młotek, rozłamując deskę. – Chyba działa, ale w tym tempie nie skończę nawet za rok. – Mam lepszy pomysł. – Connie wyminęła ją, otworzyła drzwi do piwnicy i zeszła na dół. Zanim wróciła, Ellen zdążyła rozłupać zaledwie jedną deskę, a kiedy podniosła wzrok, Connie stała przed nią, dzierżąc w dłoniach stalowy łom niczym Statua Wolności w „This Old House”. – Świetny pomysł! – zawołała Ellen. – Nawet nie wiedziałam, że mam takie

cudeńko w domu. Dzięki. – Rozpromieniona, wstała z kolan i wyciągnęła rękę po łom, ale Connie nie zamierzała wypuszczać go z rąk. – Ja to wezmę, ty zajmij się lepiej młotkiem. Jeśli zrobimy to razem, pójdzie dwa razy szybciej. A poza tym ja też mam ochotę coś rozwalić. – Nie ma dzisiaj meczu? – zapytała wzruszona Ellen. – To bez znaczenia. – Connie uklękła na podłodze, a potem zabrała się do podważania końcem łomu pękniętej deski. – Mark będzie musiał wygrać tym razem beze mnie. Ellen poczuła pod powiekami łzy. Nie miała pojęcia, co powiedzieć, więc po raz pierwszy w życiu postanowiła nie mówić po prostu nic. Uklękła z powrotem na podłodze, uniosła młotek i zabrała się do dzieła. Pracowały przez kilka godzin, z ponurymi minami niszcząc ostatnie ślady tego koszmaru jedynymi narzędziami, jakie miały pod ręką. Młotkiem, łomem i sercem.

Rozdział 88 Kiedy Connie wyszła, Ellen wyrzuciła ostatnie kawałki desek na werandę na tyłach domu, ponieważ przed domem wciąż koczowali dziennikarze, a potem wróciła do środka, zamknęła drzwi i okno, bo zrobiło się już całkiem zimno, i odetchnęła pełną piersią. Zapach benzyny wreszcie zniknął, ale podbitka przedstawiała sobą obraz nędzy i rozpaczy. Po usunięciu wierzchnich desek ukazała się poprzednia podłoga, a poza tym Ellen nie zdołała wyciągnąć wszystkich gwoździ, sterczały gdzieniegdzie i były jak tor przeszkód dla Oreo Figaro zmierzającego teraz ostrożnie w stronę swojej miski. Ellen podeszła do lodówki, uważając, żeby nie nadepnąć na gwóźdź czy kota, i otworzyła drzwiczki. Właśnie miała wyjąć z niej butelkę wody, kiedy nagle zamarła z ręką w powietrzu. Dokładnie na wysokości wzroku miała żaroodporną miskę pełną zielonej galaretki, z lśniącym wgłębieniem pośrodku. To jest pyszne, mamusiu! Czym prędzej chwyciła butelkę z wodą i zatrzasnęła drzwiczki, zdecydowana jakoś przetrwać ten dzień. W domu panowała kompletna cisza, odzwierciedlająca idealnie jej uczucia. Ellen zerknęła na zegar na ścianie. 14:25. Dziwne, że Marcelo jeszcze nie dzwonił, chociaż sama nie zebrała się przecież jeszcze, by zadzwonić do ojca. Odkręciła butelkę i pociągnęła spory łyk wody, a potem przeszła do salonu, rozbrzmiewającego teraz jedynie odgłosem jej własnych kroków. Sięgnęła po torebkę i zaczęła przetrząsać zawartość w poszukiwaniu komórki, ale telefonu nie było. Musiała zgubić w samochodzie Marcelo. Zdenerwowana, podniosła wzrok i popatrzyła na zamieszanie za oknem. Dziennikarze i fotoreporterzy tłoczyli się wokół taksówki, która właśnie zajechała przed dom. A potem wysiadł z niej ojciec. Tata? Ellen podbiegła do drzwi, podczas gdy oganiający się od dziennikarzy ojciec ujął pod ramię atrakcyjną kobietę w szykownym białym płaszczu z wełny, zapewne swoją nową żonę, której imię Ellen przypomniała sobie z trudem. – Kochanie, o co w tym wszystkim chodzi? – zapytał zaraz po wejściu do środka, wpatrując się w nią swoimi orzechowymi oczami, w których malowało się niedowierzanie, po czym otrząsnął śnieg z mokasynów. – To jakieś szaleństwo! – Wiem, to naprawdę straszne. – Ellen wyciągnęła rękę do jego towarzyszki i przedstawiła się. – Barbara, zgadza się? – Witaj, Ellen. – Kobieta uśmiechnęła się serdecznie, ukazując równe, białe zęby. Była niewysoka, miała drobną twarz, dyskretny makijaż i włosy z pasemkami

podwinięte na wysokości brody. – Przykro mi, że poznajemy się w takich okolicznościach. – Dlaczego nie zadzwoniłaś? – wtrącił ojciec. – Dzięki Bogu za Internet, bo inaczej nadal nie mielibyśmy o niczym pojęcia. – Wszystko potoczyło się tak szybko. – Akurat siedzieliśmy w hotelu. Postanowiłem zajrzeć do sieci, żeby sprawdzić wyniki meczu, a tam zdjęcie mojej córki i informacja, że nie mam już wnuka! Wsiedliśmy w pierwszy możliwy samolot. – Może usiądziecie, wszystko wam opowiem. – Ellen wskazała ręką kanapę, ale podekscytowany ojciec zbył ją machnięciem ręki. Nagle zaczął się zachowywać jak o wiele starszy człowiek. – Przyjechaliśmy tu prosto z lotniska. Cały czas wydzwaniałem na twoją komórkę. – Przepraszam, zostawiłam ją w samochodzie. – Ellen musiała im o wszystkim opowiedzieć, ale nie zamierzała zaczynać od Marcelo. – To wszystko było takie trudne, tato. – Mogę sobie wyobrazić – powiedziała z oczywistą troską Barbara, ale ojciec był zbyt zdezorientowany, by zwracać na to uwagę. – No więc gdzie jest Will? – Rozejrzał się po salonie. Głowa trzęsła mu się lekko. – Naprawdę go zabrali? – Naprawdę. – Ellen starała się zachować spokój tylko dlatego, że ojciec był bardzo zdenerwowany. Nigdy nie widziała go tak wstrząśniętego, wytrąconego z równowagi. – To niemożliwe. Policja go zabrała czy jak? – Will jest ze swoim ojcem. Wynajęli już psychiatrów i specjalistów, więc mam nadzieję, że wszystko z nim w porządku. – Gdzie teraz jest? Dokąd go zabrali? – Są teraz w którymś z hoteli. – Chcę się z nim zobaczyć. – Ojciec zacisnął szczęki, tak że z miękką skórą policzków zwisającą wokół ust przypominał teraz buldoga. – To niemożliwe, tato. – Jak to niemożliwe? – Oczy ojca błysnęły gniewnie. – To mój jedyny wnuk. Mój wnuk. – Jeśli spróbujemy się z nim spotkać, wystąpią o zakaz zbliżania się. Liczę, że jeśli będziemy z nimi współpracować, może uda się nam… – To nie może być zgodne z prawem! Dziadkowie też mają jakieś prawa! – Twarz ojca poczerwieniała z emocji. – Dzwonię do adwokata. Nie pozwolę na to. Nikt nie odbierze mi wnuka! – Mam już adwokata, tato. Jego zdaniem to, co robią, jest jak najbardziej zgodne z prawem.

– W takim razie nie znalazłaś sobie wystarczająco dobrego prawnika. – Ojciec dźgnął ją palcem w pierś, ale Barbara chwyciła go za rękaw. – Don, nie krzycz na nią. Rozmawialiśmy przecież o tym. Wiesz, przez co Ellen przeszła. – Ale przecież nie mogą go tak po prostu zabrać! – Ojciec wyrzucił ręce do góry, z twarzą wykrzywioną mieszaniną niedowierzania i bólu. – Wyjeżdżam na moment, a kiedy wracam, mojego wnuka już nie ma? Jak coś takiego może być zgodne z prawem? – Tato, uspokój się. – Ellen zrobiła krok w jego stronę. – Usiądź, napij się kawy, a ja ci wszystko opowiem. Wtedy zrozumiesz. – Doskonale wszystko rozumiem! – Okręcił się na pięcie i znowu wycelował w nią palec. – Pamiętam, jak przyszłaś do mnie i zaczęłaś opowiadać, że na tym zdjęciu jest Will. Więc się myliłem. Zadowolona jesteś? – Co takiego? – zapytała oszołomiona Ellen. – Don! – Barbara krzyknęła tak głośno, że zaskoczony ojciec popatrzył tylko na nią bez słowa. – Zamknij się. Natychmiast. – Ta drobna kobietka zdawała się rzucać mężowi wyzwanie. – Własnym uszom nie wierzę. To jest mężczyzna, za którego dopiero co wyszłam za mąż? Przecież wiem, że jesteś dobrym człowiekiem. – O czym ty mówisz? – zapytał ojciec, ale w jego głosie nie było już słychać tego oskarżycielskiego tonu. – Tu nie chodzi o ciebie ani nawet o Willa. – Barbara podniosła wypielęgnowaną dłoń. – Tylko o twoją córkę, twoją jedyną córkę. Zacznij przejmować się dzieckiem, które masz, a nie tym, które ci niby odebrano. – Ale ona nie powinna była nic mówić. Trzeba było trzymać buzię na kłódkę! Ellen poczuła się tak, jakby ojciec właśnie wymierzył jej policzek, a Barbara aż otworzyła ze zdumienia usta. – Don, twoja córka postąpiła tak, jak postąpiłaby każda dobra matka. Zrobiła to, co było najlepsze dla jej dziecka, chociaż wiele ją to kosztowało. Słuchając tych słów, Ellen ochłonęła nieco. Barbara doskonale uchwyciła powód, dla którego Ellen zaczęła w ogóle badać sprawę tej nieszczęsnej ulotki. Sama nigdy nie pomyślała o tym w ten sposób. Ojciec wpatrywał się tymczasem to w Barbarę, to w Ellen. – Przepraszam, El. – Powiedział ze smutkiem i przeczesał drżącymi palcami swoje rzadkie włosy. – Nie chciałem, żeby to tak zabrzmiało. – Wiem, tato. – Po prostu Will był moją… szansą. – Co masz na myśli? – zapytała zaintrygowana Ellen, a tymczasem w oczach ojca zalśniły łzy. Tylko raz widziała go płaczącego, w dniu pogrzebu matki, więc na ten widok coś ścisnęło ją za gardło.

– Był moją szansą, El. Moją drugą szansą. Dotknęła jego ramienia, przeczuwając, co chciał powiedzieć, zanim jeszcze słowa padły z jego ust. Jęknął cicho, objął ją i przytulił. – Dzięki niemu chciałem naprawić każdy błąd, jaki popełniłem przy wychowywaniu ciebie. Chciałem wreszcie wam to wszystko wynagrodzić. Tobie, twojej matce. Ellen miała wrażenie, że serce jej za chwilę pęknie. Nie była już dłużej w stanie powstrzymywać łez, więc rozpłakała się w ramionach ojca jak małe dziecko. – Tak mi przykro, kochanie – szepnął ojciec, podczas gdy Ellen szlochała, wdychając zapach jego drogiej wody po goleniu. Po raz pierwszy w życiu jego uścisk niósł jej prawdziwą pociechę. Ten najgorszy ból w głębi serca zelżał odrobinę, a ona sama poczuła wreszcie, jak potężna potrafi być tak prosta, a jednak głęboka rzecz, jak ojcowska miłość. A potem podziękowała w duchu Bogu, że pozostawił ojca przy życiu.

Rozdział 89 Dopiero kiedy ojciec i Barbara odjechali, a Ellen zabrała się do mycia kubków po kawie, zadzwonił telefon w kuchni. Ellen zakręciła kurek z zimną wodą i sprawdziła numer na wyświetlaczu. Numer redakcyjnej centrali. – Słucham? – Ellen? – Usłyszała zaniepokojony głos Marcelo. – Wszystko w porządku? Cały czas wydzwaniam na twoją komórkę. – Chyba zostawiłam ją w twoim samochodzie. Miałam do ciebie zadzwonić, ale dopiero co wyjechali stąd mój ojciec i moja macocha. – I jak się czujesz? – W porządku, dobrze. – Zerknęła na dom sąsiadów. Coffmanowie jeszcze nie wrócili, bo w oknach nadal było ciemno. – Pewnie chcesz, żebym przeczytała ten tekst, co? – Tylko jeśli czujesz się na siłach. – Nie jestem pewna. – W takim razie dajmy temu spokój. Podobał mi się twój artykuł do tej serii na temat skali zabójstw w Filadelfii. – Super, dzięki. – Ellen poczuła falę ciepła, której nie była w stanie się wyprzeć. – Będę wolny w okolicach dziewiątej. Na szczęście są też inne wiadomości, poza twoją sprawą. – Nigdy bym nie pomyślała, sądząc po tłumach koczujących przed domem. – Masz ochotę na towarzystwo dzisiaj wieczorem? Nie powinnaś być teraz sama. – Chyba masz rację. – W takim razie przyjadę do ciebie. – Głos Marcelo złagodniał. – A do tego czasu uważaj na siebie. – Do zobaczenia. – Odłożyła słuchawkę i wyszła z kuchni drugimi drzwiami. Kiedy dotarła do podestu, poczuła się dziwnie. Dokładnie w tym miejscu Carol położyła Willa, żeby go osłonić. Coś ścisnęło Ellen w piersi, zmusiła się jednak, żeby ominąć to miejsce i wejść na górę. Przez okno rzuciła jeszcze okiem na scenę przed domem. Reporterzy nadal oblegali chodnik, palili papierosy i próbowali się ogrzać kubkami kawy na wynos. Popołudniowe słońce zniknęło za horyzontem, a na wieczornym niebie pojawiły się różowe i fioletowe pasma, widoczne zza czubków cedrów i anten satelitarnych, zimowy wieczór na przedmieściach. Drewniaki stukały na stopniach, echo rozbrzmiewało w milczącym domu, a Ellen zaczęła się zastanawiać, jak długo będzie jeszcze zauważać wszystkie te hałasy,

na które wcześniej nie zwracała uwagi. Teraz mieszkała w domu pełnym ech. Będzie musiała zamienić drewniaki na papucie, jeśli nie chce oszaleć. Dotarła wreszcie do szczytu schodów i znalazła się dokładnie naprzeciwko drzwi do pokoju Willa. Były zamknięte, ale na niewiele się to zdało. Na drzwiach znajdowały się nalepki z wizerunkami motyli, odręczne rysunki i tablica rejestracyjna z napisem POKÓJ WILLA. Ellen niemal odruchowo sięgnęła do klamki, a potem zawahała się, niepewna, czy powinna tam wchodzić. – Mrau? – Oreo Figaro otarł się o jej nogę, owijając jej łydkę ogonemi. – Nawet nie pytaj – mruknęła Ellen i nacisnęła klamkę. Kiedy uchyliła drzwi, zapach płatków cheerios i ciastoliny chwycił ją za gardło. Próbowała powstrzymać łzy, kiedy tak rozglądała się po pogrążonym w ciemnościach pokoju, rozświetlonym jedynie prostokątem okna, jasnego dzięki śniegowi i reflektorom telewizyjnych ekip. Nie miała pojęcia, jak długo tam stała, jednak na tyle długo, że światło dnia zdążyło już rozpłynąć się w mrokach nocy, tak że pluszowe zwierzaki zamieniły się w bezkształtne cienie, a grzbiety książek przypominały już tylko proste czarne kreski. Gwiazdy przyklejone na suficie rzucały słabą poświatę. To właśnie za sprawą konstelacji WILL cofnęła się w czasie, przypominając sobie wszystkie te wieczory, kiedy tuliła synka do snu, czytała mu książeczki, opowiadała rozmaite historie albo po prostu słuchała wznoszącej się i opadającej kadencji jego głosu, melodii jego historyjek z przedszkola czy basenu, opowiadanych cienkim głosikiem, słodkim niczym dźwięki pikola. Patrzyła jak otępiała na Oreo Figaro, gdy wskoczył bezszelestnie na łóżko Willa, w którego nogach zawsze sypiał, zwinięty tuż obok pluszowego królika z uszami odcinającymi się teraz niewyraźnie w blasku, jaki padał od strony okna. Will dostał tę maskotkę podczas przyjęcia, które Courtney wydała dla niej w redakcji z okazji zakończenia procesu adopcyjnego. To był prezent od Sarah Liu. Nagle w piersi Ellen zrodziła się wściekłość. Od Sarah, która była ponoć jej koleżanką. Od Sarah, która sprzedała potem ich oboje. Od Sarah, która odebrała jej prawo do podjęcia decyzji, kiedy i czy w ogóle oddać Willa. Jej mały synek mógł być teraz razem z nią, w domu, gdzie było jego miejsce, wtulony w futerko kota, a nie w jakimś hotelowym pokoju, zagubiony i przestraszony, czekający na wyjazd do domu, w którym nie było mamy. – Ty dziwko! – usłyszała swój własny krzyk. Jednym ruchem przyskoczyła do łóżka i chwyciła pluszowego królika, a potem cisnęła go na półkę, trafiając w zabawkowy samochodzik. Przestraszony kocur zeskoczył z łóżka. Wściekłość wciąż płonęła w sercu Ellen, kiedy ta wybiegała z pokoju jak oszalała.

Rozdział 90 Ellen stała na zaśnieżonych ceglanych stopniach imponującego budynku w stylu holenderskich kolonistów i stukała do drzwi. Podróż do Radnor wcale nie ostudziła jej gniewu, mimo podążających za nią telewizyjnych furgonetek. Zapukała ponownie, skąpana w jaskrawym świetle reflektorów. Kamerzyści filmowali każdy jej ruch, ale nie obchodziło jej to. Wykonywali tylko swoją pracę, dokładnie tak samo, jak ona. – Tak? – Sarah otworzyła drzwi, a w jej ciemnych oczach błysnął niepokój. Osłoniła je dłonią przed światłem lamp. – Co tutaj robisz? – Wpuść mnie. Jesteśmy w telewizji, moja droga. – Nie masz prawa mnie nachodzić! – Sarah próbowała zatrzasnąć jej drzwi przed nosem, ale przytrzymała je ramieniem. – Dziękuję, chętnie skorzystam z zaproszenia. – Wepchnęła się do środka i znalazła się w ciepłym wnętrzu gustownie urządzonego salonu z meblami obitymi szarym zamszem i dopasowanym kolorystycznie grubym dywanem, na którym siedziało dwóch małych chłopców, zaabsorbowanych jakąś hałaśliwą grą rozgrywaną na szerokim ekranie telewizora. – Moment! Tutaj są moje dzieci. – Widzę. – Ellen opanowała emocje na tyle, żeby pomachać do nich. – Cześć, chłopcy, jak się macie? – W porządku – odparł jeden z nich, nawet nie podnosząc głowy, ale Sarah zamknęła wreszcie drzwi wejściowe i podeszła do nich. – Chłopcy, idźcie do swojego pokoju – powiedziała stanowczym tonem, na co obaj natychmiast odłożyli joysticki i wstali, co zaskoczyło Ellen kompletnie. Nawet jej własne włosy nie były tak posłuszne, już nie wspominając o synku. Kiedy chłopcy wyszli z salonu, Sarah sięgnęła po pilota i wyłączyła grę, a potem odłożyła go na telewizor z ciemnym już teraz ekranem. – Sarah, jak mogłaś to zrobić? – Ellen starała się panować nad nerwami. – Nie tylko mnie, ale i Willowi? Jak mogłaś zrobić coś takiego Willowi? – Nic mu nie zrobiłam, w każdym razie nic złego. – Sarah cofnęła się odrobinę, otulając się mocniej połami cienkiego czarnego sweterka. – Chyba sama nie wierzysz w to, co mówisz. – Wręcz przeciwnie, zresztą to najszczersza prawda. Twój syn jest tam, gdzie jego miejsce, ze swoimi prawdziwymi rodzicami. – Sarah zacisnęła usta w wąską linię; wcale nie wyglądała na zawstydzoną. – Postąpiłam słusznie. – Nie postąpiłaś tak dlatego, że to było słuszne. Zrobiłaś to dla pieniędzy. – Ellen

podeszła do niej bliżej, z trudem powstrzymując się, by nie uderzyć Sarah w twarz. – Nie mogłaś się już doczekać, żeby rzucić pracę, skoro wreszcie jesteś bogata. – To bez znaczenia, dlaczego to zrobiłam, najważniejsze, że on nie był prawnie twoim synem. To Timothy Braverman. – Może sama bym im o tym powiedziała, ale ty odebrałaś mi tę możliwość. – Nie, nie zrobiłabyś tego. Żadna matka by tak nie postąpiła. – Mów za siebie, ja mogłam to zrobić. Przez ciebie Will został mi odebrany w najgorszy z możliwych sposobów. – Gniew Ellen wydostał się na powierzchnię. – Żadnych wyjaśnień, żadnych małych kroczków, po prostu go zabrali. Przez coś takiego będzie pokręcony już do końca życia. – Chciałam tylko, żeby prawda ujrzała światło dzienne. – Nie zasłaniaj się moralnością, bo to nieprawda. Kto ci dał prawo, żeby mnie szpiegować? Żeby przeszukiwać mój komputer? Oszukałaś nawet mojego synka, żeby tylko powiedział ci, gdzie jestem! – To nie był twój syn, tylko ich. – To był mój syn. – Nie w świetle prawa. – Był moim synem, dopóki to ja nie powiedziałam, że jest inaczej. – Ellen poczuła łzy wściekłości pod powiekami, ale nawet ona wiedziała gdzieś w głębi, że krzyczy teraz na niewłaściwą osobę. Nie była wściekła na Sarah, była wściekła na wszystkich i na wszystko. Wściekła, że w ogóle do tego wszystkiego doszło. A jednak nie mogła się powstrzymać. – Nigdy nie zrobiłabym nic, co mogłoby skrzywdzić twoje dzieci, niezależnie od wszystkiego. – Wcale nie martwisz się o Willa, tylko o siebie. – Masz rację. Kocham mojego synka, chcę, żeby wrócił do domu, i wiem, że nigdy go nie odzyskam. Ale przede wszystkim chcę, żeby był szczęśliwy. Jeśli on jest szczęśliwy, ja też będę, ale z twojej winy on teraz cierpi… Nagle za ich plecami rozległ się jakiś hałas, dobiegający z drugiego krańca salonu. Ellen odwróciła się na pięcie i popatrzyła zaskoczona na Myrona Krimsa, męża Sarah. Siedział na wózku inwalidzkim. Spotkała go tylko raz, wiele lat temu, ale wtedy nic mu nie dolegało. Był jednym z najlepszych chirurgów w mieście, teraz jak widać pokonała go jednak choroba. Czarny sweter i dżinsy wręcz wisiały na jego wychudzonym ciele, całkiem osiwiał. Miał podkrążone oczy i raczej niepewną minę. – Kochanie? – odezwał się drżącym głosem. – Wołałem cię. – Przepraszam. – Sarah podeszła do męża i nachyliła się, żeby szepnąć mu coś do ucha, a potem wytoczyła wózek z pokoju. Chwilę później wróciła z twarzą przypominającą nieruchomą maskę. – Więc teraz już wiesz. Przez chwilę Ellen nie wiedziała, co powiedzieć. – Nie miałam pojęcia.

– Nie rozgłaszamy tego wszem wobec. – Co się stało? – Mąż ma stwardnienie rozsiane. – Sarah poprawiła poduszkę kanapy, chociaż wcale tego nie wymagała. – Jak długo? – Do końca życia. Ellen się zaczerwieniła. – To znaczy, od jak dawna mąż choruje? – To nie twoja sprawa. To niczyja sprawa, tylko nasza. W tym momencie Ellen dostrzegła bruzdy znaczące czoło Sarah i zaczęła się zastanawiać, dlaczego wcześniej tego nie zauważyła. Przez cały czas myślała, że tylko ona ma na utrzymaniu cały dom, a tymczasem bardzo się myliła. – Zrobiłam tylko to, co było dobre dla mojej rodziny. – Sarah wciąż mówiła spokojnym tonem, wpatrując się intensywnie w rozmówczynię. – Zrobiłam to, co musiałam. – Mogłaś mi powiedzieć. – Ellen straciła cały impet, starała się jednak znaleźć jakieś argumenty. – Mogłaś mnie ostrzec. – I co byś powiedziała? Nie bierz tych pieniędzy? – prychnęła Sarah. – Musiałam wybierać między twoją rodziną a moją. Wybrałam swoją. Zrobiłabyś dokładnie to samo. – No nie wiem – odparła po chwili Ellen. Przypomniała sobie słowa funkcjonariusza z policyjnej poczekalni. Tu nie ma dobrego rozwiązania, tak czy inaczej ktoś będzie cierpiał. I nagle nie wiedziała już dłużej, co jest słuszne czy moralne, co jest zgodne z prawem czy uczciwe. Awantura z Sarah przestała jej sprawiać przyjemność. Była zbyt zdenerwowana, żeby przeanalizować to wszystko na spokojnie. Nie umiała nawet odpowiedzieć sobie na pytanie, jak sama zachowałaby się na miejscu Sarah. Wiedziała tylko, że Willa już nie ma, a w miejscu, gdzie kiedyś biło jej serce, pozostała tylko czarna otchłań. Zwiesiła ramiona i opadła na kanapę, po czym ukryła twarz w dłoniach. Chwilę później poduszka ugięła się pod ciężarem gospodyni, która usiadła tuż obok niej. – Powiem ci tylko jedno – szepnęła Sarah. – Przykro mi. I w tym momencie Ellen pozwoliła wreszcie popłynąć tym kilku łzom, które jej jeszcze zostały.

Rozdział 91 Ellen dotarła do domu kompletnie wyczerpana i otępiała, obolała i poraniona. Rzuciła torebkę i kluczyki na siedzisko pod oknem, a potem zaczęła przytupywać, żeby otrząsnąć śnieżny puch z butów. Zdjęła płaszcz i odwiesiła go na haczyk. Okrycie zsunęło się na dno szafy, ale zabrakło jej energii, żeby je podnieść. Była spragniona, ale nie wzięła sobie nic do picia, była głodna, ale nie zadała sobie trudu, żeby zrobić sobie coś do jedzenia. Nie miała nawet siły, żeby wściekać się na reporterów, którzy jechali za nią od domu Sarah, nie dając jej spokoju swoimi niekończącymi się pytaniami. Oreo Figaro zaczął ocierać się o jej łydki, ale zignorowała pupila i zamiast go pogłaskać, ruszyła na górę, żeby przeczytać artykuł Sala. Szła powoli po schodach, a stukot jej drewniaków przypominał coraz wolniejsze tykanie zegara. Nigdy wcześniej tak się nie czuła. Była zupełnie pusta w środku, niczym wydrążona skorupa. Mechanicznie weszła do swojego gabinetu, zapaliła lampę i podeszła do biurka. Usiadła przed laptopem i poruszyła myszką, a wtedy ekran ożył. Pojawiło się na nim zdjęcie Willa pozującego razem z Oreo Figaro. Błagam, nie. Otworzyła pocztę, a potem bez ruchu patrzyła na kolejne pogrubione nazwy nadawców pojawiające się w jej skrzynce odbiorczej. Czekała na e-mail od Marcelo z tekstem, który miała przeczytać. Ale to nie wiadomość od Marcelo przykuła jej uwagę. Poruszyła myszką i kliknęła na kolejny e-mail, a kiedy wreszcie wiadomość się otworzyła, zabrała się do lektury. Nagle z ust wydarł się jej okrzyk. A kiedy przestała już krzyczeć, sięgnęła po telefon.

Rozdział 92 Ellen zerwała się z miejsca jak oparzona, aż krzesło na rolkach potoczyło się w drugi koniec pokoju, podczas gdy ona rzuciła się w stronę drzwi i ruszyła biegiem po schodach na dół. Klap, klap, klap, klap, stukot jej drewniaków przypominał teraz tętent kopyt wyścigowego konia. Kiedy dotarła wreszcie do salonu, chwyciła tylko torebkę i kluczyki z siedziska pod oknem, złapała w przelocie płaszcz i wypadła na zewnątrz, prosto w lodowate powietrze. Zatrzasnęła za sobą drzwi i z sercem w gardle zbiegła po schodach, rozpryskując wokół śnieg. Nie zwracała uwagi na reporterów, którzy rzucili się w jej stronę z identycznym zapałem co pięć minut wcześniej, unosili do góry odłożone na bok kamery i włączali generatory zasilające reflektory i mikrofony. – Hej, dokąd pani teraz jedzie? – zawołał jakiś dziennikarz, nie przestając jej filmować, a pozostali natychmiast dołączyli do tego chóru pytań. – Ellen, co się dzieje? – Wracasz do Sarah? Przedarła się przez śnieg na ganku i pospieszyła przez zaspy w stronę swojego auta. Trzymała się granic swojej działki, których dziennikarze nie mogli przekroczyć, zmuszeni do wykrzykiwania pytań z daleka. – Wygłosi pani oświadczenie? – Ellen, daj spokój, powiedz coś! – Gdzie się tak śpieszysz? Jedziesz na spotkanie z Willem? Odblokowała centralny zamek, wskoczyła do środka i uruchomiła silnik, a następnie wrzuciła wsteczny bieg, jednocześnie opuszczając okno od swojej strony: – Z drogi, z drogi, jazda! – wrzeszczała, wymachując gorączkowo rękami, serce waliło jej w piersi. – No już, z drogi! – Dokąd się wybierasz? – Masz jakieś wiadomości o swoim synku? – Pozwolą ci się z nim zobaczyć? – Z drogi! – Wcisnęła gaz i zaczęła wycofywać się z podjazdu tak szybko, że reporterzy w pośpiechu uskakiwali jej spod kół. Niektórzy wykrzykiwali jeszcze jakieś pytania, inni biegiem rzucili się w stronę swoich aut i wozów transmisyjnych, gotowi po raz kolejny ruszyć za nią w pościg. – Ellen, wiedziałaś, że zatrzymali się w Four Seasons? Właśnie tam się wybierasz?

– Z drogi! – Wrzuciła bieg i wcisnęła pedał gazu, tryskając spod kół solą i śniegiem, a potem skierowała się w stronę skrzyżowania, na którym skręciła w lewo tak szybko, że o mało nie wpadła w poślizg na Wynnewood Road. W ostatniej chwili zapanowała jednak nad autem i pomknęła przed siebie odśnieżoną, niemal zupełnie pustą ulicą. Kiedy dotarła wreszcie do City Lane, ciągnęła już za sobą ogon w postaci wozów transmisyjnych z antenami na dachach i całego mnóstwa aut najrozmaitszych marek. Światło tuż przed nią zmieniło się na czerwone, ale ona tylko wcisnęła gaz i przemknęła przez skrzyżowanie. Wyminęła pług śnieżny, autobus, a nawet pędzącą na sygnale karetkę. Nic nie mogło jej zatrzymać. Ani teraz, ani już nigdy więcej.

Rozdział 93 Ellen opuściła wreszcie poczekalnię i pospieszyła za agentem specjalnym Orrem. Po drodze minęli solidny pozłacany emblemat FBI, oprawione w ramkę zdjęcie prezydenta i prokuratora generalnego, plakaty ze zdjęciami dziesięciu najbardziej poszukiwanych przestępców i wszystko to, co wisiało na poszarzałych ścianach budynku rządowej agencji, aż wreszcie dotarli rozświetlonym korytarzem do dębowych drzwi oznaczonych tabliczką: SALA KONFERENCYJNA. Agent specjalny Orr nacisnął klamkę. – Bardzo proszę, pani Gleeson – powiedział, wpuszczając ją do środka, a potem sobie poszedł. Rozejrzała się z zainteresowaniem wokół. Miała najdłuższą drogę do pokonania, więc wszyscy już na nią czekali. Agent specjalny Manning, który siedział u szczytu stołu, wstał, Ron Halpren również poderwał się z miejsca, uśmiechając się do niej niepewnie. Jak widać, wyrwano go z jakiegoś charytatywnego przyjęcia, bo miał na sobie smoking. Ellen uścisnęła mu dłoń i zajęła miejsce obok niego. – Przepraszam, że pokrzyżowałam panom plany na dzisiejszy wieczór – powiedziała, po czym skinęła głową agentowi specjalnemu Manningowi, który zasiadł z powrotem u szczytu stołu. – Panu również dziękuję. – To mój obowiązek. – Mężczyzna uśmiechnął się lekko, ubrany niezobowiązująco w niebieską wiatrówkę FBI, zarzuconą na cienką koszulę. Za jego plecami znajdowało się okno z przyciemnianymi szybami, wychodzące na zaśnieżone, pogrążone we śnie miasto. – Mam tylko nadzieję, że to nie są jakieś niedorzeczne wymysły. – Nie są. – Ellen przeniosła wzrok na drugi kraniec stołu, gdzie z marsową miną siedział ubrany w koszulkę polo i sportową marynarkę Bill Braverman w towarzystwie swojego prawnika, Mike’a Cusacka, w identycznym stroju. – W takim razie dlaczego się tutaj wszyscy znaleźliśmy? – zapytał Bill. Jego spojrzenie ciskało gromy. Ellen zebrała się w sobie i położywszy dłonie na konferencyjnym stole, głęboko odetchnęła.

Rozdział 94 – W porządku, sprawa przedstawia się następująco – zaczęła Ellen. Urwała, bo serce podeszło jej do gardła. Właśnie zamierzała uraczyć ich prawdziwą sensacją, więc najpierw popatrzyła jeszcze Billowi w oczy ze współczuciem. – Problem w tym, że nie jesteś ojcem Willa. – To wierutna bzdura! – obruszył się Braverman. – To prawda, i mam na to dowód. – Obrażasz mnie oraz moją żonę! Cusack położył mu dłoń na ramieniu uspokajającym gestem. – Bill, pozwól, że ja się tym zajmę. – A to niby czemu? – Bill wyszarpnął ramię, mierząc Ellen wściekłym spojrzeniem. – Nie oszukasz mnie! Co to za przekręt? – To żaden przekręt. – Pani Gleeson – wtrącił się w tym momencie jego prawnik, wpatrując się w nią podejrzliwie. – Powinna pani wiedzieć, że świadome zadawanie emocjonalnego cierpienia mojemu klientowi kwalifikuje się do podjęcia przez nas kroków prawnych w sądzie cywilnym. Z pewnością nie zawahamy się przed wytoczeniem pani procesu. Ron zmarszczył brwi. – Mike, nie pozwolę ci na takie groźby wobec mojej klientki. – Ale to najwyraźniej jakieś internetowe oszustwo. – Cusack uniósł siwiejącą brew. – Nie mów, że dałeś się nabrać na ten idiotyczny e-mail. Wysyłasz też pieniądze nigeryjskim wdowom? – Zapewniam cię, że to nie jest oszustwo – odparł Ron spokojnym, wyważonym tonem. Agent specjalny Manning odchrząknął. – Może lepiej wszyscy się uspokójmy i pozwólmy pani Gleeson opowiedzieć nam o całej sprawie. – Dziękuję. – Ellen czym prędzej pozbierała myśli. – Żeby niepotrzebnie nie przeciągać, powiem tylko, że podczas pobytu w Miami zdobyłam próbki DNA Carol oraz Billa Bravermanów. Poszłam za nimi do restauracji i zebrałam niedopałki, które Bill zostawił w popielniczce… – Co takiego? – krzyknął Bill, zrywając się z miejsca, ale Cusack zmusił go, żeby usiadł z powrotem. – Zdobyłam też puszkę dietetycznego sprite’a, z której piła Carol, i razem z niedopałkami wysłałam do laboratorium, którego adres znalazłam w Internecie.

– To przecież niedorzeczne! – Bill plasnął dłonią o blat stołu, ale Ellen nie dała się zbić z tropu. Nie mogła mieć do Billa żalu, że tak właśnie zareagował, ale nie zamierzała się też wycofywywać. – Dostałam wyniki testu e-mailem, który Ron przesłał również wam. Szczerze mówiąc, zdążyłam już zapomnieć o tych badaniach, bo po tym, co rozegrało się w mojej kuchni, nie miałam już żadnych wątpliwości, że Will to naprawdę Timothy. Rob Moore powiedział, że Amy Martin była jego dziewczyną, a ja wiedziałam, że to właśnie Amy oddała Willa, czy też raczej Timothy’ego, do adopcji. Ron pokiwał głową. – Idealnie się zazębiający ciąg kolejnych opiekunów dziecka. – To prawda – przytaknął agent specjalny Manning, a chociaż Ellen nie znała się na tym żargonie, zrozumiała ogólny sens tych słów. – Przyszły wyniki testów, które jasno wykazały, że Carol była biologiczną matką Willa. Jednak Will nie jest w żaden sposób spokrewniony z Billem. – Chcesz powiedzieć, że Carol mnie zdradziła? – Braverman popatrzył na nią szeroko rozwartymi oczami. – Przykro mi, ale tak właśnie musiało być. – Ellen szczerze mu współczuła, jednak mimo wszystko… – Sam mówiłeś, że nie układało się między wami najlepiej. – Nie mogła tego zrobić! – Bill aż poczerwieniał. – Na pewno tego nie zrobiła, a już na pewno nie wmawiałaby mi, że jestem ojcem dziecka innego mężczyzny! – Bardzo mi przykro, naprawdę. – Ellen zamilkła na chwilę, żeby opanować nerwy, a potem powiedziała to, co ćwiczyła sobie przez całą drogę tutaj: – Will nie jest twoim synem, więc nie masz do niego żadnych praw. Przeprowadzona przeze mnie adopcja pozostaje legalna, więc chcę dostać mojego synka z powrotem. – Sprawdziłem – dodał Ron – w większości stanów, w tym na Florydzie, prawo potraktowałoby całą tę sprawę identycznie. Ponieważ rodzice Carol nie żyją, Ellen ma prawo zatrzymać chłopca. – To jakieś oszustwo! – krzyknął Bill, zrywając się na równe nogi. – Opieracie się na internetowym teście DNA? – Cusack nie ruszył się ze swojego krzesła, choć jego mina stała się odrobinę mniej wroga. – Za kogo nas uważacie? Agent specjalny Manning nakazał Billowi gestem dłoni, żeby usiadł z powrotem. Mężczyzna niechętnie wykonał to polecenie, choć widać było, że aż gotuje się ze złości. – To legalnie działające laboratorium. – Ellen próbowała zachować spokój. Po drodze przedyskutowała rozmaite scenariusze, według jakich mogło się potoczyć to spotkanie, z Ronem, do którego zadzwoniła zaraz po otrzymaniu e-maila. – Ale jeśli chcecie przeprowadzić ponowne badanie, żeby potwierdzić wyniki, proszę bardzo. – Proszę bardzo? – powtórzył z niedowierzaniem Bill.

– Zgodzę się na badania w laboratorium wybranym przez agentów FBI, którzy dopilnują prawidłowości ich przeprowadzenia. – Nie zamierzam robić żadnych cholernych testów DNA! – Bill z determinacją zacisnął szczęki. – Timothy to mój syn i zostaje ze mną! Ron uniósł palec profesorskim gestem. – Zgodnie z prawem możemy od pana zażądać przeprowadzenia tego testu. Jeżeli pójdziemy z tym teraz do sądu, każdy sędzia wyda taki nakaz, a oboje z moją klientką jesteśmy przygotowani na to, by wystąpić na drogę sądową. Właściwie, to proszę na to zerknąć. – Ron sięgnął do stojącej na podłodze aktówki po tekturową teczkę, a następnie wyjął z niej plik papierów, które wręczył Manningowi, Billowi i Cusackowi. – Mam przygotowane wszystkie niezbędne dokumenty, a sędzia czeka pod telefonem. Wybór należy do pana, panie Braverman. Jeśli pan i Will nie poddacie się tym testom dobrowolnie, sąd zmusi pana do tego. Zwrócę się również do sądu o umieszczenie Willa na ten czas pod opieką stosownych służb, żeby nie uciekł pan z nim przypadkiem do innego stanu. – Pan chyba żartuje! – Bill chwycił papiery ze stołu i przebiegł wzrokiem pierwszą stronę, z ustami zaciśniętymi w niemej furii. Ale Ellen zauważyła, że siedzący obok niego prawnik, który też studiował dokumenty, znowu uniósł brew. – Mike – dodał Ron – jeśli chcesz porozmawiać ze swoim klientem w cztery oczy, oboje z Ellen chętnie wam to umożliwimy i wyjdziemy na chwilę. Cusack podniósł wzrok, głęboko zamyślony. – Dziękuję, rzeczywiście chciałbym omówić tę kwestię z moim klientem. Ellen i Ron wstali od stołu i wyszli z sali konferencyjnej na korytarz. Ron położył swojej klientce dłoń na ramieniu ojcowskim gestem. – Ellen, nie ekscytuj się tak – powiedział, ściągając brwi. – Musisz pamiętać, że to znalezione w Internecie laboratorium mogło się jednak pomylić. Nawet tym najbardziej rzetelnym zdarzają się wpadki, więc nie chcę, żebyś niepotrzebnie robiła sobie nadzieję. – To nie jest jakieś podejrzane laboratorium – zaprotestowała Ellen, choć w głębi ducha musiała przyznać adwokatowi rację. – Jerry Springer korzysta z ich usług. Ron uśmiechnął się lekko. – Pamiętaj, bądź gotowa na najgorsze, a czeka cię przyjemne rozczarowanie. – Potrafisz zepsuć najlepszą zabawę, mój drogi radco prawny. Piętnaście ciągnących się w nieskończoność minut później drzwi sali konferencyjnej uchyliły się, a agent Manning wystawił przez nie głowę. – Zapraszamy – powiedział po prostu.

Rozdział 95 Ellen weszła do sali konferencyjnej, z Ronem następującym jej na pięty, i zajęła swoje miejsce naprzeciwko Mike’a Cusacka. Bill nie siedział już przy stole, ale stał przy oknie ze skrzyżowanymi ramionami i ponurą miną. Zauważyła jednak napięcie mięśni wokół jego oczu, świadczące, że mężczyzna jest bardziej udręczony niż wściekły, i zrobiło się jej go żal. – Postanowiliśmy – odezwał się Cusack – że w duchu współpracy Bill podda się testowi DNA. Obecni tutaj agenci zaproponowali już laboratorium, z którego usług FBI korzysta właściwie bez przerwy. Pobierzemy próbki od Billa i Timothy’ego jeszcze dzisiaj wieczorem. – A my zadbamy, żeby badanie przeprowadzono w ekspresowym tempie – dodał agent Manning. – Powinniśmy mieć wyniki w poniedziałek. Ellen czuła, jak serce trzepocze jej w piersi, nie chciała jednak okazywać radości, ze względu na Billa. Cusack tymczasem kontynuował: – Naszym zdaniem nie ma jednak potrzeby powierzać chłopca pieczy agentów FBI w oczekiwaniu na wyniki testów. Timothy znajduje się teraz w Four Seasons pod opieką wysoce wykwalifikowanej niani. Bill chciałby zatrzymać chłopca na ten czas w hotelu, zobowiązał się też, że nie będzie próbował ucieczki. Liczymy, że wyrazicie zgodę na podobne rozwiązanie. – Adwokat urwał, czekając na odpowiedź Ellen. Podobnie zresztą jak Bill, który zamarł przy oknie ze skrzyżowanymi ramionami, i Ron, który z charakterystycznym dla siebie uśmiechem przechylił lekko głowę. – Jaka jest twoja decyzja, Ellen? – zapytał ten ostatni. – Możesz zgodzić się, żeby Will został z Billem aż do momentu otrzymania wyników badania, albo oddać go pod opiekę agentom FBI, z pewnością znajdą dla niego miejsce w jakimś miłym hotelu. – Nasz budżet nie przewiduje Four Seasons – wtrącił agent specjalny Manning i zachichotał, ale nikogo poza nim samym to nie rozbawiło. Ellen popatrzyła przez całą długość pomieszczenia na Billa i zrozumiała wreszcie, jak wiele ich łączy. To sytuacja, w której nie było idealnych rozwiązań. Jeśli chodzi o oddanie Willa pod opiekę FBI, to był to pomysł Rona. Ona tak naprawdę nie chciała, żeby synkiem zajmował się jakiś przypadkowy funkcjonariusz. Nie potrzebowała więcej niż minuty, by podjąć decyzję. – Wierzę, że Bill świetnie się nim zaopiekuje, a w tym momencie to będzie chyba

dla niego najlepsze. Nie chcę, żeby musiał przeżywać to wszystko na nowo, gdyby nasze wyniki okazały się błędne. – Dziękuję – powiedział Cusack, a Ron tylko pokiwał głową. Tylko Bill nie zareagował. Odwrócił się z powrotem w stronę okna i zapatrzył na zimną, ciemną noc. Właśnie stanął przed perspektywą utraty syna. Doskonale wiedziała, co musiał w tym momencie czuć.

Rozdział 96 Świeża warstwa śnieżnego puchu pokrywała minivany, dziecięce huśtawki i ogrodowe meble, otulając je nieskazitelną bielą. Popołudnie było słoneczne, niebo błękitne, a lodowaty wiatr wyjątkowo orzeźwiający, zupełnie jakby mróz zniszczył wszelkie zarazki, pozostawiając jedynie najzdrowsze, najbardziej ożywcze powietrze. Ellen odetchnęła pełną piersią. Stała na ganku bez płaszcza, niczym jakaś wariatka, obejmując się ramionami. Włosy miała świeżo umyte, sweter wyczyszczony w pralni chemicznej, skarpetki wyprane i dobrane do pary, a do tego sprawiła też sobie nowe drewniaki. – Ellen, możemy przecież zaczekać w środku – powiedział Marcelo stojący przy niej po prawej stronie. – Nie, lepiej zostańmy tutaj – zaoponował natychmiast ojciec stojący po lewej. – Popieram – przytaknęła Barbara, tuląca się do niego w swoim przepięknym białym płaszczu. – Wołami nie ściągniecie mnie teraz z ganku – dodała Connie, która stała za ich plecami ze swoim mężem, Chuckiem. Wszyscy rozpromienili się w uśmiechu, Ellen najmocniej, nawet mimo tłumów reporterów, sprawozdawców telewizyjnych i fotoreporterów, ci tłoczyli się na chodniku przed domem i wylewali aż na ulicę, wykrzykiwali pytania, kręcili relacje, robili zdjęcia – trzeba było aż pięciu umundurowanych policjantów, by umożliwić jakikolwiek ruch drogowy. – Wyjaśnijmy coś sobie – odezwał się znowu zdezorientowany Marcelo z uśmiechem. – Jest straszny mróz, ale i tak czekamy na ganku? – Dokładnie – odpowiedzieli jednym głosem Ellen i jej ojciec, a potem wymienili porozumiewawcze spojrzenia. – Wielkie umysły – powiedział ojciec, a Ellen wybuchnęła śmiechem. – Wiecie co? – zauważył Marcelo, obejmując ją ramieniem. – Podoba mi się tu. – Super. – Ellen wtuliła się w niego. Nagle zza zakrętu wyjechał czarny sedan, a Ellen poczuła się tak, jakby serce miało za chwilę wyskoczyć jej z piersi. Zrobiła krok do przodu, żeby lepiej wszystko widzieć, a tymczasem sedan zwolnił przed tłumem fotoreporterów, którzy natychmiast poderwali kamery na ramiona. Potem kierowca włączył światła awaryjne, mrugały żółto, kiedy auto hamowało przed domem. – Mój Boże. – Ellen jęknęła i ruszyła w tamtą stronę. Dziennikarze też naparli do przodu, wycelowali kamery i mikrofony w stronę auta, którego drzwiczki właśnie się otwierały. Od strony kierowcy wysiadł Bill,

od strony pasażera wynurzył się Mike Cusack. Reporterzy natychmiast otoczyli ich zwartą grupką. Ellen rzuciła się biegiem w stronę największego zbiegowiska, z którego chwilę później dobiegł ją okrzyk: – Mamusiu! Mamusiu! – Will! – zawołała Ellen ze łzami w oczach i zaczęła się przepychać przez tłum. Dotarła do samochodu dokładnie w tym samym momencie, kiedy Bill wypiął jej synka z fotelika i ruszył z nim w objęciach między oszalałymi reporterami. – Mamusiu! – krzyknął Will, wyciągając do niej rączki. Ellen czym prędzej chwyciła go w objęcia i przytuliła tak mocno, że o mało go nie udusiła. – Już dobrze, już wszystko dobrze – powtarzała, podczas gdy Will wybuchnął płaczem i objął ją rączkami za szyję. Dziennikarze nie przestawali wykrzykiwać pytań i podsuwać im kamer pod sam nos, ale Ellen popatrzyła na Billa, którego twarz wykrzywiało cierpienie, i zawołała: – Wejdziesz na chwilę napić się czegoś? – Dzięki, ale nie – odkrzyknął Bill, a potem wskazał niepewnie na Willa. – Kupiłem mu nowe buty. – Dziękuję. – Ellen zrobiło się go żal. – Więc może innym razem? – Do zobaczenia – powiedział Bill, nie odrywając wzroku od pleców Willa. Po jego twarzy przemknął jeszcze cień żalu, a potem mężczyzna odwrócił się na pięcie pośród blasku fleszy. Ellen zrobiła to samo, ale jej poczucie winy szybko ustąpiło miejsca radości, kiedy Marcelo, ojciec i Chuck otoczyli ją zwartą grupką dla ochrony przed dziennikarzami i już razem ruszyli podjazdem, przez ganek i otwarte na oścież drzwi do wnętrza ciepłego, przytulnego domu. Przez następne pół godziny Will krążył z rąk do rąk, od mamy do dziadka, z powrotem do mamy, a potem do przyszywanej babci, i znowu do mamy, a później do Marcelo, Connie i Chucka, by ostatecznie wylądować z powrotem w objęciach Ellen, gdzie wreszcie przestał płakać. Wszyscy obsypywali go pocałunkami i tulili do siebie, ale każdy chciał się nacieszyć jego słodkim ciężarem i upewnić po raz setny, że mały chłopiec znalazł się bezpiecznie w domu. Ellen czuła wreszcie spokój, jakiego nie zaznała od bardzo dawna, od momentu, kiedy po raz pierwszy zobaczyła tamtą ulotkę. Postawiła synka na podłodze, ale nawet otoczony tyloma kochającymi twarzami, malec rozglądał się wokół lśniącymi oczami, marszcząc przy tym brewki. Nie zwracał uwagi na serpentyny z zielonej krepiny, na napełnione helem zielone balony tuż pod sufitem i na górę prezentów od szalejącej z miłości rodzinki. – Co się stało, kochanie? – zapytała z niepokojem Ellen, po czym zmierzwiła palcami miękkie loczki synka. Miała wrażenie, że nigdy nie będzie jej dość tej przyjemności. – Mamusiu, gdzie jest Oreo Figaro? – Och, był tu jeszcze przed chwilą. – Też zaczęła się rozglądać wokół, aż oboje

jednocześnie dostrzegli pupila, który próbował się ukryć przed całym tym zamieszaniem pod stołem w jadalni, czarno-biała plama z ogonem przypominającym wykrzyknik. – Tam jest! – zawołał Will i pobiegł za swoim ulubieńcem, który pomknął do kuchni. – Oho. – Ellen natychmiast ruszyła za synkiem. Wszyscy wpatrywali się teraz w niego uważnie, wstrzymując oddechy. Wcześniej zastanawiali się, jak zareaguje Will na widok kuchni, a Ellen rozmawiała nawet o tej kwestii z dziecięcym psychologiem, który poradził jej, żeby pozwoliła przejąć Willowi inicjatywę, jeśli chodzi o zadawanie pytań. Terapeuta zaaprobował również jej pomysł ze zmianą wystroju, ale teraz pozostawało się jej tylko modlić, żeby Willowi spodobała się nowa kuchnia. Sama też wstrzymała oddech, kiedy synek stanął w progu. – Mamusiu! – zawołał zaskoczony Will. – Zobacz! – Wiem, to niespodzianka dla ciebie. – Ellen stanęła za synkiem i położyła mu dłoń na główce. Oboje z Marcelo pracowali przez cały weekend, montując panele na podłodze i malując ściany tak, by zakryć ślady krwi. Wybór koloru był najprostszy z możliwych, chociaż kiedy słońce wpadało przez okno, całe pomieszczenie zaczynało przypominać jakąś szaloną dżunglę. Ellen nie była pewna, czy kiedykolwiek zdoła przyzwyczaić się do jasnozielonej kuchni, ale nic w tym dziwnego. – To mój ulubiony kolor! – zawołał Will, a potem chwycił kota w objęcia i mocno go ucałował. – Kocham cię, Oreo Figaro! – Ja ciebie też – odpowiedziała Ellen swoim „kocim” głosem. Will zachichotał i odstawił pupila z powrotem na podłogę. – Mogę już otworzyć prezenty? – Tak, ale najpierw daj mi buziaka. – Ellen nachyliła się, a Will zarzucił jej ramionka na szyję. Jeśli spodziewała się jakiegoś wielkiego powitalnego całusa, to gorzko się zawiodła, ale ostatecznie nic nie mogło się równać z górą prezentów wciąż czekających na rozpakowanie. Will popędził już z powrotem do salonu, więc zawołała tylko za nim: – Kocham cię! – Ja ciebie też! Sięgnęła do szafki po worek na śmieci, żeby mieć do czego zbierać podarte opakowania, ale kiedy się wyprostowała, przypomniała sobie, że ostatnim razem, gdy stała w tym miejscu, zabiła człowieka. Natychmiast odwróciła się w stronę ściany, po której osunął się Moore, zupełnie jakby chciała się upewnić, że nie ma już na niej śladów krwi. Ale były. Przed oczami znowu stanęła jej ta przerażająca scena. Moore oparty o ścianę. Jasnoczerwona krew tryskająca mu z rany na czole. I ten krzywy uśmiech.

W tym momencie Ellen zamarła. Moore uśmiechał się krzywo, wyginając prawy kącik do dołu. Zupełnie jak Will. Oszołomiona, wreszcie dodała dwa do dwóch. Wcześniej tego nie zauważyła, ale wtedy była przekonana, że to Bill Braverman jest ojcem Willa. Za to teraz, kiedy już wiedziała, że tak nie jest, ten krzywy uśmiech zaczął nabierać zupełnie nowego znaczenia. A potem przypomniała sobie jeszcze, co Moore powiedział tamtej nocy do Carol. Trzeba było powiedzieć: „Kochanie, twoja żoneczka wcale nie jest taką grzeczną dziewczynką, jak myślałeś”. I znowu ściana była niewinnie zielona. Ellen stała tak jeszcze przez chwilę, wstrząśnięta, próbując pozbierać myśli, jakoś ogarnąć to wszystko, co właśnie odkryła. Jeśli to nie Bill jest ojcem Willa, to przynajmniej mogła się domyślać, kto nim był.

Epilog Rok później znowu było mnóstwo śniegu i znowu odbyło się przyjęcie z prezentami, balonikami i serpentynami z krepiny w salonie, tym razem pełnym hałaśliwych, szalejących od nadmiernych ilości cukru kolegów z klasy Willa. Dzieci biegały w tę i z powrotem, bawiły się nowymi zabawkami, pochłaniały kupny tort i generalnie robiły mnóstwo zamieszania w związku z czwartymi urodzinami Willa. – Uwaga! – zawołał solenizant, przebiegając ze swoim nowym laserowym mieczem tuż obok Ellen, która zdołała złapać go w przelocie. – Nie biegaj z tym po domu. – Proszę! – Nie, jeszcze zrobisz komuś krzywdę. – Mamusiu, bardzo proszę! – Chwilę później Will rzucił się w pogoń za swoim kolegą Brettem, a do Ellen podszedł jej ojciec. – Wezmę ten oręż, o pani. – Po co ci on? – zdumiała się, wręczając ojcu zabawkę. – Sama zobaczysz. To powinno wystarczyć. – Ojciec uważnie obejrzał laserowy miecz. W tym momencie dołączyła do nich jeszcze Barbara w eleganckim białym kostiumie i kolorowej papierowej czapeczce na głowie. – Ellen, nie dawaj mu tego. Tylko narobi nam wszystkim wstydu. – Za późno – odparła z uśmiechem Ellen. Zdążyła już pokochać Barbarę, kobietę na tyle mądrą, że nie próbowała zastąpić jej matki, bo to było przecież niemożliwe. Tyle że w którymś momencie Barbara pomogła jej przyjąć do wiadomości prawdę, że tak jak człowiek uczy się kochać dziecko, niezależnie od tego, w jaki sposób się ono w jego życiu pojawiło, tak można też pokochać matkę, niezależnie od tego, skąd się wzięła. – Potrzebuję tego na lekcję golfa. – Ojciec wskazał na drugi kraniec zatłoczonego pokoju, gdzie Bill Braverman i jego urocza towarzyszka właśnie rozmawiali z Connie i Chuckiem. – Bill, pozwól tutaj – zawołał do niego ojciec. – Będzie mi potrzebna twoja wiedza eksperta. – Już idę. – Bill ruszył w ich stronę poprzez tłum dzieci, jak zwykle ubrany zbyt wytwornie jak na taką okazję w elegancki letni garnitur i mokasyny, po drodze mierzwiąc Willowi włosy. – Zobacz, jak szybko biegam, Bill! – wykrzyknął malec. – Super! – Bill z szerokim uśmiechem na twarzy wkroczył do jadalni, ale ojciec

Ellen był bardzo poważny. – Pokaż ten chwyt, o którym mówiłeś mi wcześniej. – Ojciec obrócił miecz tak, że jego czubek był teraz skierowany w stronę podłogi, a następnie splótł palce wokół rękojeści i zamachnął się nim niczym kijem golfowym. – Mówiłeś, że chodzi o to, jak trzymam łokieć, zgadza się? Nie dość blisko tułowia? – Niedokładnie, poczekaj, pokażę ci. – Bill skupił się na czekającym go zadaniu, a Barbara jęknęła. – Błagam, chłopcy, wszystko, tylko nie golf. – Nie istnieje nic innego poza golfem – odparł z uśmiechem Bill, a potem zwrócił się do Ellen: – A tak przy okazji, mam dla ciebie dokumenty do podpisania, te w sprawie funduszu powierniczego Willa. Kiedy osiągnie pełnoletniość, będzie mógł sam zadecydować, ile z tego chce przeznaczyć na Charbonneau House. – Super, dzięki. – Ellen też odpowiedziała uśmiechem, a chwilę później poczuła, jak ktoś obejmuje ją ramieniem w pasie i wciąga do kuchni. A potem, zanim zdążyła się zorientować, Marcelo już trzymał ją w objęciach, tuląc delikatnie, i całował, jak tylko on potrafił. – Cudowne przyjęcie – wymruczał jej do ucha. – Bardzo romantyczne. – To przez te snickersy. Snickersy zawsze oznaczają romans. – Ellen objęła go za szyję. Zaręczynowy pierścionek połyskiwał tak pięknie w blasku słońca. Nigdy by nie pomyślała, że zieleń może stanowić tak wspaniałe tło dla brylantu. Zacznie chyba doceniać korzyści fotosyntezy. – Znowu to robisz, prawda? – Marcelo zachichotał. – Ale co? – Podziwiasz swój pierścionek. – Po prostu mnie pocałuj – odparła z uśmiechem Ellen, ale w tym momencie do kuchni wpadł Will i zahamował gwałtownie tuż przed nimi. – Marcelo – zapytał, unosząc buzię – pocałujesz teraz mamę? – Jeśli się zgodzisz, Will. – Zrób to! Mama strasznie to lubi! – Will uścisnął nogę Marcelo, a potem znowu wybiegł z kuchni. – Świetne posunięcie, prosić go o pozwolenie – zauważyła z uśmiechem Ellen. – Dobrze wiem, kto tutaj jest szefem. – Marcelo pocałował ją delikatnie, cudownie, a potem szepnął: – Eu te amo. Do tego Ellen nie potrzebowała tłumaczenia.

Podziękowania Zawsze byłam wielką zwolenniczką zasady „Pisz o tym, co znasz”, a leżąca przed Wami książka powstała właśnie dzięki mojej najnowszej „działalności ubocznej” – pisaniu cotygodniowych felietonów do gazety. Ponad rok temu zaczęłam prowadzić w „Philadelphia Inquirer” kolumnę zatytułowaną „Chick Wit” (po więcej informacji zajrzyjcie na moją stronę, www.scottoline.com). Ale wracając do tematu, powieść Spójrz mi w oczy to wynik obserwacji blasków i cieni dziennikarskiej doli (trudnej zwłaszcza w czasach kryzysu ekonomicznego), poczynionych przeze mnie przez ten rok, choć muszę od razu jasno zaznaczyć, że wszelkie przedstawione w niej zdarzenia i postacie są fikcyjne. Zmyśliłam wszystko, do ostatniego słowa. Opisana tutaj redakcja nie jest w żadnym stopniu wzorowana na redakcji „Philadelphia Inquirer”, a fikcyjni właściciele gazety, jej pracownicy, redaktorzy i reporterzy nie mają swoich odpowiedników w rzeczywistości. I choć jak większość gazet w tym kraju „Inquirer” ucierpiał w wyniku kryzysu, to jednak nadal kwitnie dzięki talentowi, ciężkiej pracy i ekonomicznej wiedzy wydawcy, Briana Tierneya, wspieranego przez cudownego zdobywcę nagrody Pulitzera, Billa Marimowa, oraz czarodzieja marketingu, Eda Mahlmana, jak również moją przyjaciółkę i redaktorkę, Sandy Clark, która zawsze była życzliwą, serdeczną przewodniczką po nowych dla mnie obszarach. Wiele jej zawdzięczam, więc jeszcze raz wielkie dzięki, Sandy. Praca nad tą powieścią wymagała ogromnej wiedzy z wielu dziedzin, musiałam się więc co nieco dokształcić, w czym niezwykle pomocni okazali się poniżej wymienieni eksperci (ewentualne nieścisłości i pomyłki to wina tylko i wyłącznie mojej ignorancji). Serdeczne dzięki dla genialnej Cheryl Young, znawczyni prawa rodzinnego, która nie tylko potrafi się poruszać w gąszczu prawnych kruczków, ale też świetnie rozumie, co mogą one oznaczać z czysto ludzkiego punktu widzenia. Jak zwykle ogromne podziękowania należą się też Glennowi Gilmanowi oraz niezrównanemu detektywowi, Artowi Mee. Ta książka nie powstałaby również, gdyby nie cenna pomoc doktora Johna O’Hary z Paoli Hospital, Brada Zerra, który skontaktował mnie z doktorem Glennem Kaplanem, ordynatorem oddziału chirurgii dziecięcej w Paoli Hospital w Paoli, w stanie Pensylwania, oraz Tiny Saurian, przełożonej pielęgniarek na oddziale położniczym. Dziękuję również doktorowi Paulowi Anismanowi, kierującemu oddziałem kardiologii dziecęcej w Nemours/Alfred I. Dupont Hospital for Children w Wilmington w stanie Delaware. Doktor Anisman oprowadził mnie po całym oddziale, cierpliwie

odpowiadając na moje niemądre pytania, dzięki czemu miałam okazję przyjrzeć się na własne oczy wspaniałej pracy, jaką wykonują on i jego personel, roztaczając opiekę nad dziećmi z całego świata. Serdecznie dziękuję również Rosinie Weber z Drexel University, jak i mojemu drogiemu przyjacielowi, a teraz i profesorowi prawa na Harvardzie, Jamesowi Cavallaro, oraz jego cudownej żonie, Madji Rodigues. Podziękowania należą się także doktorowi Harveyowi Weinerowi, dyrektorowi Academic and Community Relations w Eagleville, za jego wiedzę oraz pomoc osobom uzależnionym od narkotyków i alkoholu. Pragnę również podziękować Williamowi Fehrowi, konsultantowi i przyjacielowi mamuśki Scottoline. Na gorące podziękowania zasłużyli również: Barbara Capozzi, Karen Volpe, Joey Stampone, doktor Meredith Snader, Julia Guest, Frank Ferro, Sandy Claus, Sharon Potts i Janice Davis. Szczególne wyrazy wdzięczności chciałabym przekazać genialnej, pełnej entuzjazmu ekipie St. Martin’s Press, poczynając od mojej cudownej redaktorki, Jennifer Enderlin, której nieocenione uwagi na temat wstępnej wersji tekstu pomogły go udoskonalić w naprawdę ogromnym stopniu (nie wspominając już o tym, że właśnie ona wymyśliła ten wspaniały tytuł, którego kwestia od tygodni spędzała mi sen z powiek). Wielkie dzięki również dla genialnego dyrektora, Johna Sargenta; eleganckiej Sally Richardson, która okazała się cudownym wydawcą; nieustraszonego Matthew Sheara; czarodzieja marketingu, Matta Baldacciego; speca od sprzedaży, Jeffa Capshewa; dynamicznego duetu: Johna Murphy’ego i Johna Karle’a z działu reklamy, oraz Courtney Fischer i Briana Hellera. Zaskoczyła mnie energia, talent i wspaniała praca zespołowa wszystkich pracowników St. Martin’s Press – to nie jest zwykłe wydawnictwo, ale czarodziejskie miejsce, w którym ludzie umieją pracować z poświęceniem dla osiągnięcia wspólnego celu, jakim było wydanie tej powieści. Współpraca z Wami była dla mnie naprawdę cudownym przeżyciem, za które jestem Wam dozgonnie wdzięczna. Jeszcze raz dziękuję. Najszczersze podziękowania kieruję jednak do mojej niezrównanej agentki i przyjaciółki, Molly Friedrich, niesamowitego Paula Cirone, świeżo upieczonej mamy, Jacobii Dahm, oraz naszego najnowszego nabytku, uroczej i utalentowanej Lucy Carson! Witamy na pokładzie, Lucy! Ta zgrana ekipa z Friedrich Agency opiekuje się mną od dawna z wielką troską i życzliwością. Podziękowania i serdeczne całusy należą się też mojej nieocenionej asystentce, Laurze Leonard, bez której chyba bym zginęła. Przede wszystkim jednak dziękuję moim bliskim, którzy są światłem mojego życia.

Table of Contents Rozdział 1 Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Rozdział 5 Rozdział 6 Rozdział 7 Rozdział 8 Rozdział 9 Rozdział 10 Rozdział 11 Rozdział 12 Rozdział 13 Rozdział 14 Rozdział 15 Rozdział 16 Rozdział 17 Rozdział 18 Rozdział 19 Rozdział 20 Rozdział 21 Rozdział 22 Rozdział 23 Rozdział 24 Rozdział 25 Rozdział 26 Rozdział 27 Rozdział 28 Rozdział 29 Rozdział 30 Rozdział 31 Rozdział 32 Rozdział 33 Rozdział 34 Rozdział 35 Rozdział 36 Rozdział 37

Rozdział 38 Rozdział 39 Rozdział 40 Rozdział 41 Rozdział 42 Rozdział 43 Rozdział 44 Rozdział 45 Rozdział 46 Rozdział 47 Rozdział 48 Rozdział 49 Rozdział 50 Rozdział 51 Rozdział 52 Rozdział 53 Rozdział 54 Rozdział 55 Rozdział 56 Rozdział 57 Rozdział 58 Rozdział 59 Rozdział 60 Rozdział 61 Rozdział 62 Rozdział 63 Rozdział 64 Rozdział 65 Rozdział 66 Rozdział 67 Rozdział 68 Rozdział 69 Rozdział 70 Rozdział 71 Rozdział 72 Rozdział 73 Rozdział 74 Rozdział 75 Rozdział 76 Rozdział 77

Rozdział 78 Rozdział 79 Rozdział 80 Rozdział 81 Rozdział 82 Rozdział 83 Rozdział 84 Rozdział 85 Rozdział 86 Rozdział 87 Rozdział 88 Rozdział 89 Rozdział 90 Rozdział 91 Rozdział 92 Rozdział 93 Rozdział 94 Rozdział 95 Rozdział 96 Epilog Podziękowania