Lissa Price Starter (tom 1) Starter

O książce

Ona jedna przeciwko systemowi STRACIŁA RODZICÓW POTEM DOM W KOŃCU WŁASNE CIAŁO ZROBI WSZYSTKO, ŻEBY JE ODZYSKAĆ Świat po wojnie bakteriologicznej, w którym nie ma ludzi między szesnastym a sześćdziesiątym rokiem życia. Młodzi, Starterzy, trafiają do zakładów dla nieletnich. Starzy, Enderzy, mogą sobie kupić wszystko, czego tylko zapragną. Dzięki firmie Prime Destinations i jej rewolucyjnemu chipowi – nawet drugą młodość w ciele obcego nastolatka.

Dennisowi, który zawsze wierzył

Podziękowania

Gdyby to się odbywało na gali nagród, prawdopodobnie przerwałaby mi orkiestra i musiałabym zejść ze sceny, nie wymieniwszy wszystkich osób, którym winna jestem podziękowania. Zacznę od Barbary Poelle, dzięki której niemożliwe stało się możliwe, bo potrafiła sprzedać mój debiut w ciągu sześciu dni (w tym były dwa dni weekendu). Ta piękna kobieta jest błyskotliwym agentem literackim. Jestem wdzięczna losowi, że mnie z nią zetknął. Barbara znalazła cudownego redaktora w osobie Wendy Loggia, której uwagi i pomoc uczyniły ten tekst lepszym, a nasza współpraca była niczym zabawa dzięki jej słodkiemu obejściu. Dziękuję Ci, Wendy! Jestem głęboko wdzięczna wszystkim z wydawnictwa Random House, począwszy od samej góry: uroczemu i tryskającemu humorem Chipowi Gibsonowi oraz Beverly Horowitz, dobrej wróżce autorów (jeżeli wróżką można nazwać mądrego i doświadczonego wydawcę); Johnowi Adamo, Judith Haut, Noreen Herits, Casey Lloyd, Adrienne Waintraub i Tracy Lerner; Lindzie Leonard, Soni Nash i Mike’owi Herrodowi z działu New Media; Joan DeMayo i wszystkim w dziale sprzedaży; Melissie Greenberg i całemu działowi graficznemu; Rachel Feld za cudowny czas na BookExpo of America; Enid Chaban, która przesłała e-maile do wszystkich zainteresowanych w Random House, kiedy biura były zamknięte z powodu i przeprowadzki, i weekendu, prosząc o przeczytanie mojej książki. I dziękuję także Ruth Knowles i wszystkim z londyńskiego oddziału Random House, a zwłaszcza Bobowi Lei, niezwykle utalentowanemu artyście: wspaniale uchwycił osobowość Callie w jej portrecie na okładce.

Dziękuję Danny’emu Barorowi i jego córce Heather Baror-Shapiro, którzy zajęli się sprzedażą moich praw autorskich za granicę i potrafili wzbudzić zainteresowanie książką na świecie. I również utalentowanej Lorin Oberweger, założycielce Free Expressions, oraz błyskotliwej Stephanie Mitchell za ich zaangażowanie w promocję. Czekajcie, jeszcze nie zaczynajcie grać! Bardzo podniosła mnie na duchu dwunastoletnia Emma z wioski w Nowej Szkocji, bo zachwyciła się manuskryptem. Mój drogi przyjaciel S.L. Card pozostawał ze mną w stałym kontakcie, wystawił dobrą ocenę manuskryptowi i okazał się konsekwentnym promotorem projektu publikacji. Dziękuję innym recenzentom tekstu: Patti i Mari, pisarce Suzanne Gates i kochanym przyjaciołom Dawn i Robertowi, którzy zaoferowali mi gościnę w swoim domu w Oregon, gdzie ukończyłam pierwszą wersję manuskryptu. Specjalne podziękowania dla pokrewnych mi duchem uczestników warsztatów literackich — Liama Briana Perry’ego i Dereka Rogersa, już uznanych pisarzy. Na drodze do publikacji nieocenione było wsparcie ze strony moich przyjaciół: Leny i Nutschella, Paula i Joan, Luke’a, Grega, Michaela, Marco, Susan, Gene’a, Paula i Matta, Raya Sadera i Marion Sader, Leonarda Maltina i Alice Maltin, Martina Biro, Golddiggersów oraz kolegów autorów: Jamiego Frevelettiego, Roberta Browne’a, Bretta Battlesa, Boyda Morrisona, Grahama Browna, Stephena Jaya Schwartza, Sophie Littlefield, Jamesa Rollinsa i tych spod znaku Apocalypsies. Dziękuję stowarzyszeniu International Thriller Writers i Tobie, Robercie Craisie, mój literacki aniele opiekuńczy. Przekrzykując dźwięki muzyki, kończę podziękowaniem dla mojego męża, jak się okazało obdarzonego wyczuciem narracji: nieustannie dodawał mi otuchy i służył pomocą.

Rozdział pierwszy

Enderzy przyprawiali mnie o gęsią skórkę. Portier, otwierający drzwi banku ciał, błysnął wyuczonym uśmiechem. Nie był bardzo stary, mógł mieć nie więcej niż sto dziesięć lat, ale i tak się wzdrygnęłam. Jak większość Enderów epatował srebrzystymi włosami niczym chlubną odznaką czcigodnego wieku. W ultranowoczesnym, wysoko sklepionym wnętrzu poczułam się jak karzełek. Płynęłam przez lobby niczym we śnie, ledwie dotykając stopami marmurowej podłogi. Skierował mnie do recepcjonistki z białymi włosami i matową czerwoną szminką na ustach, która przy uśmiechu rozmazała się jej na przednich zębach. Musieli być dla mnie mili, tu, w banku ciał. Na ulicy byłabym dla ich oczu niewidzialna. Ja, niegdyś pierwsza uczennica w klasie — oczywiście kiedy jeszcze chodziło się do szkoły. Miałam szesnaście lat. Niemowlę w ich oczach. Stukot obcasów recepcjonistki rozbrzmiewał echem w dostojnej pustce. Zaprowadziła mnie do niewielkiej poczekalni, gdzie w rogach stały połyskujące srebrnym brokatem krzesła i nic oprócz nich. Wyglądały na antyki, lecz chemiczny zapach w powietrzu zdradzał, że są świeżo malowane i obite syntetykiem. Nieautentyczne były również

„głosy natury”, imitacja nawoływań leśnego ptactwa. Spojrzałam na swoje postrzępione spodnie i zniszczone buty. Wyczyściłam je jak najstaranniej, ale niewiele to pomogło. A ponieważ całą drogę do Beverly Hills odbyłam w porannej mżawce na piechotę, byłam do tego zmoknięta jak zabłąkany kociak. Bolały mnie stopy. Chciałam opaść na krzesło, bałam się jednak pozostawić mokrą plamę na brokacie. Wysoki Ender zajrzał do pokoju, ucinając moją związaną z etykietą rozterkę. — Callie Woodland? — Spojrzał na zegarek. — Spóźniłaś się. — Przepraszam. Deszcz… — W porządku. Ważne, że jesteś. — Wyciągnął rękę. Jego srebrne włosy wydawały się jaśniejsze w kontraście ze sztuczną opalenizną. Gdy uśmiechnął się szeroko, wybałuszając na mnie oczy, poczułam się bardziej nieswojo niż zwykle w obecności Endera. Te zachłanne stare ramole u progu śmierci nie zasługiwały na miano seniorów, jak lubili o sobie mówić. Zmusiłam się do uściśnięcia jego pomarszczonej dłoni. — Nazywam się Tinnenbaum. Witam w Prime Destinations, naszym centrum młodości. — Przykrył drugą dłonią moją rękę. — Przyszłam tu, żeby zobaczyć… — Rozejrzałam się wokół, jakbym miała oceniać aranżację wnętrz. — Jak to funkcjonuje? Oczywiście. Opłaty nie pobieramy. — Uśmiechnął się znowu i wreszcie puścił moją dłoń. — Pójdziesz ze mną? Podał mi ramię, jakbym nie potrafiła sama trafić do drzwi. Wyszczerzył w uśmiechu zęby, a miał tak połyskliwe, że aż się lekko wzdrygnęłam. Poprowadził mnie krótkim korytarzem do swojego gabinetu. — Wejdź, Callie. Usiądź przy biurku. — Zamknął drzwi. Przygryzłam język, żeby nie wydać okrzyku zdumienia na widok totalnej ekstrawagancji wnętrza. Z masywnej fontanny z brązu ciągnącej się wzdłuż jednej ściany spływały z pluskiem kaskady wody.

Pozwalali tej krystalicznie czystej wodzie lać się w takiej obfitości, jakby była za darmo. Centralne miejsce zajmowało szklane biurko z wmontowanymi diodami LED, a kilkadziesiąt centymetrów nad nim unosił się ekran holograficzny, który wyświetlał trójwymiarowy obraz dziewczyny w moim wieku z długimi czerwonymi włosami, ubranej w strój gimnastyczny. Uśmiechała się, ale patrzyła na wprost jak na zdjęciu do kartoteki policyjnej. Twarz miała słodką. Dodającą otuchy. Siedziałam na nowoczesnym metalowym krześle, a pan Tinnenbaum stał za biurkiem, komentując wirtualny obraz dziewczyny. — To jedna z naszych najnowszych członkiń. Usłyszała o nas od kolegi, tak jak ty. Kobiety, które wynajmowały jej ciało, były bardzo zadowolone. — Dotknął rogu ekranu, zmieniając obraz. Zobaczyłam nastolatka w kąpielówkach, miał mocno zarysowane mięśnie brzucha. — To ten chłopak, Adam, skierował ją do nas. Jest snowboardzistą, narciarzem, wspinaczem. Jego ciało cieszy się popularnością wśród lubiących aktywność fizyczną mężczyzn, którzy przez dziesiątki lat pozbawieni byli możliwości uprawiania tych sportów. Słowa Tinnenbauma czyniły to wszystko zbyt realnym. Odrażający Enderzy ze zmianami artretycznymi wynajmowali sobie na tydzień ciało tego nastolatka, żyli w jego skórze. Skręciło mnie w żołądku. Miałam ochotę rzucić się do drzwi, ale powstrzymała mnie jedna myśl. Tyler. Zacisnęłam obydwie ręce na siedzeniu krzesła. Mój żołądek wył z głodu. Tinnenbaum wyciągnął rękę z cynową paterą pełną supertrufli w papierowych kubeczkach. Moi rodzice mieli taką samą paterę. To było kiedyś. — Poczęstujesz się? — zapytał. Milcząc, wzięłam jeden z rarytasów. Przypomniałam sobie jednak w porę o dobrych manierach. — Dziękuję — powiedziałam.

— Weź więcej. — Kusił mnie, podsuwając paterę. Wzięłam drugą i trzecią truflę, bo patera zawisła obok mojej ręki. Zawinęłam brzegi papierowych kubeczków i wsunęłam je do kieszeni bluzy. Wyglądał na rozczarowanego tym, że nie pałaszuję przy nim czekoladowych przysmaków, jakbym była jego główną rozrywką tego dnia. Za moim krzesłem drażniąco szemrała i pluskała fontanna. Jeżeli facet nie zaproponuje mi czegoś do picia, pomyślałam, zobaczy mnie za chwilę przy fontannie, żłopiącą wodę jak pies. — Czy mogę prosić o szklankę wody? — Oczywiście. — Pstryknął palcami i podniósł głos. Miałam wrażenie, że mówi do jakiegoś ukrytego sprzętu. — Szklanka wody dla młodej damy. W sekundę weszła Enderka o figurze modelki, zręcznie balansując tacą ze szklanką owiniętą płócienną serwetką. Wzięłam szklankę, zobaczyłam w wodzie kostki lodu błyszczące jak diamenty. Kobieta postawiła tacę na biurku, po czym wyszła. Przechyliłam głowę i wygulgałam wodę do dna, rozkoszując się zimnym płynem spłukującym mi gardło. Zamknęłam oczy, smakując najczystszą wodę, jaką zdarzyło mi się pić od zakończenia wojny. Na koniec wciągnęłam do ust kostkę lodu. Rozgryzłam ją z głośnym chrzęstem. Gdy otworzyłam oczy, stwierdziłam, że Tinnenbaum gapi się na mnie. — Chcesz więcej? — zapytał. Chętnie bym się jeszcze napiła, lecz jego oczy mówiły, że pyta grzecznościowo. Potrząsnęłam więc głową i przełknęłam resztki lodu. Odstawiając szklankę na tacę, zauważyłam, że na tle szkła moje paznokcie wydają się okropnie brudne. Topniejące na dnie szklanki kostki lodu przypomniały mi dzień, kiedy po raz ostatni piłam wodę z lodem. Wydawało mi się, że przed wiekami, a minął zaledwie rok. To był ostatni dzień spędzony w naszym domu, potem przyszli ci z lokalnej policji prewencyjnej.

— Chciałabyś wiedzieć, jak to wszystko funkcjonuje? — zapytał Tinnenbaum. — U nas w Prime Destinations? Nie przewróciłam oczami, powstrzymałam się. Enderzy. Ich centrum młodości. Z jakiego innego powodu się tu znalazłam? Zdobyłam się na półuśmiech, kiwnęłam głową. Dotknął palcem rogu ekranu, żeby go oczyścić, kolejnym dotknięciem wywołał holoprojekcje. Dwie. Jedna przedstawiała seniorkę spoczywającą na leżance, z tyłu głowy miała małą czapeczkę, spod której wychodziły kolorowe przewody biegnące do komputera. — Widzisz renterkę podłączoną do CKI, a CKI to Ciało-KomputerInterfejs — wyjaśniał. — Przebywa w sali, gdzie całą dobę czuwają pielęgniarki. Po podłączeniu zostaje wprowadzona w stan głębokiego snu. — Jak u dentysty? — Tak. Wszystkie jej funkcje życiowe są monitorowane w ciągu odbywanej przez nią podróży. — Projekcja na drugiej połowie ekranu przedstawiała z kolei nastolatkę na wygodnym krześle z odchylonym oparciem. — Jak ta dziewczyna tutaj zostaniesz poddana czemuś w rodzaju znieczulenia. Kompletnie bezbolesnemu i nieszkodliwemu. Obudzisz się tydzień później, nieco oszołomiona, ale dużo bogatsza. — Znowu błysnął tymi zębami. Udało mi się nie wzdrygnąć. — Co się dzieje w ciągu tego tygodnia? — Renterka staje się tobą. — Wyciągnął przed siebie ręce i wykonał półobrót dłońmi. — Słyszałaś pewnie, że komputer pomaga osobom po amputacji poruszać sztuczną ręką? Wystarczy, że o tym pomyślą, a proteza się podniesie. To działa bardzo podobnie. — Więc ona wyobraża sobie, że jest mną i jeżeli zechce coś mieć, pomyśli o tym i moja ręka to chwyci, czy tak? — Tak. Jakby renterka znajdowała się w twoim ciele. Używa swojego mózgu, by wyprowadzić stąd twoje ciało i poczuć się znowu młoda. —

Wtulił łokieć w dłoń drugiej ręki. — Na krótko. — Ale jak…? Wskazał na drugą połowę ekranu. — Tutaj, w innej sali, dawca, a ty nim będziesz, zostaje podłączony do komputera via bezprzewodowy CKI. — Bezprzewodowy? — Wszczepimy ci malutki neurochip z tyłu głowy. Nic nie poczujesz. Zabieg absolutnie bezbolesny. Ten chip pozwoli nam połączyć cię z komputerem, który będzie rejestrował fale mózgowe i utrzymywał łączność między tobą i renterką. — Łączność. — Bezwiednie zmarszczyłam brwi, próbując wyobrazić sobie połączone w ten sposób dwa mózgi. Ciało-Komputer-Interfejs. Neurochip. Wszczepiony. Z każdą minutą narastał we mnie coraz większy niepokój. Ze zdwojoną siłą powrócił impuls do ucieczki. Ale jednocześnie chciałam dowiedzieć się więcej. — Wiem, to wszystko jest czymś zaskakująco nowym. — Uśmiechnął się pobłażliwie. — Zadbamy, żebyś pozostawała w głębokim śnie. Nad twoim ciałem przejmie kontrolę umysł renterki. Najpierw jednak odpowie ona na całą serię pytań naszego zespołu, bo musimy być pewni, że wszystko przebiegnie tak, jak powinno. Dopiero wtedy będzie jej wolno cieszyć się wynajętym ciałem. Na wyświetlonym diagramie zobaczyłam czyjeś młode ciało w ruchu: grało w golfa, tenisa, nurkowało. — Ciało zachowuje pamięć mięśniową, więc tym sportom, jakie uprawiałaś, będzie mogła oddawać się także renterka. Kiedy termin wynajmu się skończy, przyprowadzi tu twoje ciało. Łączność między wami będzie wygaszana w odpowiedniej sekwencji. Renterkę wybudzamy z półsnu przez odstawienie podawanych leków. Przechodzi badania medyczne i wraca do swojego życia. Dawcy, czyli tobie, przywraca się komputerowo pełne funkcje mózgowe. Budzisz się w swoim ciele, jakbyś te kilka dni przespała.

— A jeżeli coś mi się stanie w tym czasie, kiedy ona jest w moim ciele? Podczas snowboardingu czy skoku spadochronowego? Jeżeli ulegnę wypadkowi? — Jak dotąd nic takiego się nie wydarzyło. Nasi renterzy podpisują kontrakt, który przewiduje odpowiedzialność finansową. Uwierz mi, to tak wysoki depozyt, że każdy chce go odzyskać. Jego słowa sprawiły, że poczułam się jak auto do wynajęcia. Przeszedł mnie zimny dreszcz, jakby ktoś przejechał mi kostką lodu po plecach. Ale przypomniał mi się Tyler, jedyny powód, dla którego jeszcze siedziałam na tym metalowym krześle. — A co dzieje się z chipem? — zapytałam. — Zostanie usunięty po trzecim wynajmie. — Podał mi kartkę papieru. — Przeczytaj. Może to rozwieje twój niepokój. Regulamin obowiązujący renterów Prime Destinations 1. Nie wolno w żaden sposób zmieniać wyglądu wynajętego ciała, między innymi robić piercingu, strzyc i farbować włosów, zakładać soczewek kontaktowych i poddawać się zabiegom chirurgii plastycznej, powiększaniu piersi i jakimkolwiek innym. 2. Nie wolno dokonywać zabiegów dentystycznych: wstawiać plomb, usuwać zębów, ozdabiać je biżuterią. 3. Obowiązuje nakaz pozostawania w promieniu pięćdziesięciu kilometrów od budynku Prime Destinations. Mapy są u nas dostępne. 4. Jakakolwiek próba ingerencji w stan neurochipa będzie skutkowała natychmiastowym zerwaniem kontraktu, bez zwrotu depozytu, oraz nałożeniem kar. 5. W razie jakichkolwiek problemów z wynajętym ciałem należy jak najszybciej wrócić do Prime Destinations. Zobowiązuje się renterów do traktowania dawców ciał z najwyższą troską i pamiętania, że to są żywi i autentyczni młodzi ludzie. Informuje się renterów, że neurochip jest zaprogramowany tak, aby blokować jakiekolwiek nielegalne aktywności.

Regulamin nie poprawił mi samopoczucia. Wskazał na istnienie problemów, jakie nie przychodziły mi wcześniej do głowy. — A co… z innymi sprawami? — zapytałam. — Jakimi na przykład?

— Nie wiem. — Miałam nadzieję, że nie będę musiała zadawać tego pytania, ale wydusił je ze mnie. — A sprawa seksu? — Co chcesz wiedzieć? — W regulaminie się o tym nie mówi. Z pewnością nie chciałam, żeby mój pierwszy raz odbył się bez mojej świadomości. Pokręcił głową. — Sprawa jest oczywista. Renterzy wiedzą, że to zabronione. Dobre i to. A tak czy owak, ciąża mi nie grozi. Wiadomo było, że taki jest efekt uboczny szczepionki, rzekomo przejściowy. Ścisnął mi się żołądek. Odgarnęłam włosy z oczu i wstałam. — Dziękuję za poświęcony mi czas, panie Tinnenbaum. I za prezentację. Drgnęły mu wargi. Spróbował to pokryć półuśmiechem. — Jeżeli podpiszesz umowę dzisiaj, dostaniesz premię. — Wyjął z szuflady formularz, coś na nim napisał i podsunął mi go przez biurko. — Obejmuje trzy wynajmy. — Nałożył skuwkę na pióro. Spojrzałam na dokument. Za te pieniądze moglibyśmy kupić dach nad głową i jedzenie na cały rok. Usiadłam z powrotem, wzięłam głęboki oddech. Wyciągnął rękę z piórem. Chwyciłam je. — Trzy wynajmy? — spytałam. — Tak. Płatne po ukończeniu. Kartka papieru zafalowała mi przed oczami. To moja ręka tak się trzęsła. — Bardzo hojna zapłata — powiedział. — Plus premia, jeżeli podpiszesz dzisiaj. Potrzebne mi były pieniądze. Potrzebne z uwagi na Tylera. Ściskałam w ręku pióro i miałam wrażenie, że plusk fontanny słyszę nie z zewnątrz, lecz w głowie. Wbiłam wzrok w formularz, ale widziałam tylko smugi czerwonej szminki, oczy portiera i nienaturalnie połyskliwe

zęby pana Tinnenbauma. Dotknęłam stalówką papieru, lecz zanim się podpisałam, podniosłam wzrok. Może chciałam, żeby Tinnenbaum dodał mi otuchy. Kiwnął głową i się uśmiechnął. Jego garnitur był nienaganny, nie licząc jakiegoś białego kłaczka na klapie. A miał on kształt znaku zapytania. Strasznie mu pilno, pomyślałam. Odłożyłam pióro, niemal nie wiedząc, że to robię. Oczy mu się zwęziły. — Coś nie tak? — Przypomniało mi się, co wciąż powtarzała mi mama. — Co to było? — Prześpij się przed ważną decyzją, mówiła. Muszę to przemyśleć. Jego oczy stały się zimne. — Nie mogę obiecać, że ta umowa będzie aktualna później. — Zaryzykuję. — Złożyłam formularz, wsunęłam go do kieszeni i wstałam z krzesła. Zdobyłam się na wątły uśmiech. — Czy możesz sobie na to pozwolić? — Stanął przede mną, zagradzając mi drogę. — Raczej nie. Jednak muszę to rozważyć. — Wyminęłam go i ruszyłam do drzwi. — Przyjdź, jeżeli będziesz miała jeszcze jakieś pytania. — Powiedział to głosem zbyt podniesionym. Przeszłam szybko obok recepcjonistki, która wydawała się wzburzona tym, że już wychodzę. Odprowadzając mnie wzrokiem, nacisnęła jakiś guzik. Sygnał alarmu, podpowiedziała mi wyobraźnia. Szłam dalej. Portier patrzył na mnie zza szklanych drzwi, zanim je otworzył. — Już wychodzisz? — zapytał. Jego pusty wzrok wydał mi się upiorny. Przebiegłam obok niego.

Na zewnątrz uderzyło mnie w twarz rześkie jesienne powietrze. Wciągałam je do płuc, przemykając chodnikiem w tłumie Enderów. Domyślałam się, że byłam prawdopodobnie jedyną osobą, która odrzuciła ofertę Tinnenbauma i nie uległa jego namowom. Doświadczenie nauczyło mnie, że nie można wierzyć Enderom. Szłam przez Beverly Hills i kręciłam głową ze zdumienia, że taka strefa bogactwa wciąż istnieje po upływie roku od zakończenia wojny. Tutaj tylko jedna trzecia wystaw sklepowych ziała pustką. W większości pyszniły się designerskie stroje, nowoczesna elektronika, wyrafinowane roboty, a wszystko dla zaspokojenia zakupoholizmu bogatych Enderów. Łatwo było tu coś wycyganić. Cokolwiek się popsuło, musieli to wyrzucić, ponieważ nie znaleźliby nikogo, kto dokonałby naprawy, a poza tym brakowało części zamiennych. Szłam ze spuszczoną głową. Mimo że nie robiłam niczego niezgodnego z prawem, w razie zatrzymania mnie przez lokalną policję nie mogłabym okazać dokumentów, jakie nieletni zobowiązani byli nosić przy sobie. Gdy czekałam na zmianę świateł, przed skrzyżowaniem zatrzymała się ciężarówka z grupą posępnych Starterów, brudnych i wymizerowanych. Siedzieli w kucki z tyłu platformy, przed nimi piętrzył się stos kilofów i łopat. Jakaś dziewczynka z bandażem wokół głowy popatrzyła na mnie martwym wzrokiem. Dostrzegłam błyski zazdrości w ich oczach, jakbym znajdowała się w lepszej od nich sytuacji. Kiedy ciężarówka odjeżdżała, dziewczynka skrzyżowała ramiona, skuliła się w sobie. Jakkolwiek ciężkie było moje życie, ona miała jeszcze gorsze. Z tej nienormalnej sytuacji powinno być jakieś wyjście. Inne niż odrażający bank ciał i zalegalizowany przymus niewolniczej pracy. Trzymałam się bocznych ulic, unikając Wilshire Boulevard, który przyciągał policjantów jak magnes. Naprzeciwko mnie szli dwaj biznesmeni, Enderzy, w czarnych płaszczach przeciwdeszczowych.

Odwróciłam od nich wzrok, wsunęłam ręce w kieszenie. W lewej miałam kontrakt, w prawej czekoladowe trufle w papierowych kubkach. Coś gorzkiego i coś słodkiego. W miarę oddalania się od Beverly Hills wkraczałam w coraz gorszą okolicę. Przeskakiwałam przez sterty śmieci od dawna czekające na wywiezienie. Spojrzałam w górę i stwierdziłam, że mijam budynek zamalowany czerwoną farbą. Miejsce skażone. Ostatnie pociski z zarodnikami spadły ponad rok temu, ale jak widać, żadna ekipa dekontaminacyjna do tego budynku nie dotarła. Może nie chcieli. Zakryłam rękawem nos i usta, jak mnie uczył tato, i przyspieszyłam kroku. Zapadający zmierzch sprawił, że poczułam się pewniej. Wyjęłam latarkę, umocowałam paskami na grzbiecie lewej ręki, lecz jej nie zaświeciłam. Wytłukliśmy tu żarówki w latarniach ulicznych. Mrok chronił nas przed zatrzymywaniem przez władze pod byle pretekstem. Szukali sposobności, by móc nas zamykać w zakładach opieki. Nigdy nie widziałam żadnego od wewnątrz, ale słyszałam o nich co nieco. Jeden z najgorszych, Zakład 37, znajdował się parę kilometrów stąd. Inni Starterzy mówili o nim szeptem. Gdy dzieliły mnie już tylko dwie przecznice od pustostanu, do którego się wprowadziliśmy, zrobiło się całkiem ciemno. Włączyłam latarkę. Minutę później zauważyłam dwie smugi światła wyłaniające się zza rogu po przeciwnej stronie ulicy. Nie gasili latarek, więc miałam nadzieję, że to swojaki. Ledwie tak pomyślałam, obydwa światła zgasły. Renegaci. Ścisnęło mnie w żołądku, serce podeszło mi do gardła. Rzuciłam się do ucieczki. Nie miałam czasu pomyśleć, ale instynktownie pobiegłam w stronę naszego budynku. Dogoniła mnie wysoka, długonoga dziewczyna z tatuażem na policzku. Znalazła się tuż za mną, wyciągnęła rękę, żeby mnie chwycić za bluzę.

Przebierałam rozpaczliwie nogami. Boczne drzwi do naszego pustostanu były zaledwie pół przecznicy dalej, czekały na mnie. Niestety, dziewucha mnie dopadła i tym razem chwyciła za kaptur. Przewróciłam się, gdy mną szarpnęła, wylądowałam na chodniku na plecach. Zabolały mnie barki, poczułam piekący ból z tyłu głowy. Dziewczyna siadła na mnie okrakiem i sięgnęła do moich kieszeni. Jej kolega, mniejszy od niej, zaświecił mi latarką prosto w oczy. — Nie mam pieniędzy. — Mrużąc oczy, szarpałam ją za ręce. Wyrwała je i otwartymi dłońmi z całej siły walnęła mnie w oboje uszu jednocześnie. Wredny trik uliczny, wywołujący piekielny ból głowy. — Nie masz dla mnie pieniędzy? No to nieźle wpadłaś — syknęła. Jej stłumiony głos rozbrzmiał w mojej głowie głośnym echem. Poczułam przypływ adrenaliny. Z całej siły wyrżnęłam napastniczkę w szczękę. Odrzuciło ją do tyłu, ale wyprostowała się, zanim zdołałam się spod niej wydostać. — Jesteś martwa, dziecino. Wiłam się pod nią, walcząc, lecz trzymała mnie w żelaznym uścisku swoich ud. Wzięła szeroki zamach zwiniętą w pieść dłonią, całe ciało sprężyła do zadania ciosu. W ostatnim momencie odsunęłam głowę w bok i jej pięść zderzyła się z chodnikiem. Dziewczyna wrzasnęła. Gdy krzyczała z bólu, przyciskając do siebie zranioną rękę, udało mi się oswobodzić. Serce waliło mi tak, jakby chciało wyskoczyć z piersi. Z kamieniem w ręku zbliżał się chłopak. Poderwałam się na równe nogi, łapiąc haustami powietrze. Coś wypadło z mojej kieszeni. Wszyscy troje znieruchomieliśmy. To była jedna z bezcennych czekoladowych trufli. — Rany! — wrzasnął chłopak, gdy podświetlił łup latarką. Dziewczyna z przyciśniętą do piersi kontuzjowaną ręką podczołgała się do trufli, ale jej kumpel był szybszy. Zdołała jednak oderwać kawałek

dla siebie i natychmiast wrzuciła do ust. On zżarł resztę. Dobiegłam do naszego bocznego wejścia. Pchnęłam drzwi i zanurkowałam do środka. Modliłam się, żeby nie weszli. Liczyłam na to, że będą się bali naszych i ewentualnej pułapki. Skierowałam światło latarki na schody. Bezpieczne. Wdrapałam się na trzecie piętro i wyjrzałam na dół przez brudne okno. Bandycka dwójka złodziejaszków pierzchała jak robactwo. Zajęłam się inwentaryzacją szkód. Bolała mnie głowa od uderzenia w chodnik, ale nie miałam poważnych ran ani złamanych kości. Przycisnęłam rękę do klatki piersiowej, żeby uciszyć łomotanie serca. Potem skupiłam się na ocenie stanu bezpieczeństwa w budynku, dokonując rutynowego przeglądu. Najpierw nadsłuchiwałam odgłosów, wciąż jednak szumiało mi w uszach od tamtego uderzenia „stereo”. Potrząsnęłam głową, by odetkać uszy. Żadnych nowych odgłosów. Żadnych nowych lokatorów. Żadnego niebezpieczeństwa. Biuro na końcu korytarza przyciągało mnie jak magnes obietnicą snu. Nasze legowisko w kącie barykadował rząd biurek, odgradzając nas od reszty przeogromnego, pustego pomieszczenia i stwarzając pozory przytulności. Tyler prawdopodobnie już spał. Wymacałam w kieszeni dwie pozostałe trufle. Będzie niespodzianka jutro rano, pomyślałam. Ale nie potrafiłam tego odwlekać. — Hej, obudź się. Mam coś dla ciebie. — Niestety, w naszym kąciku za biurkami było pusto. Zniknęło legowisko. Zniknął mój brat. I te nieliczne rzeczy, które posiadaliśmy. — Tyler?! — zawołałam. Lęk ścisnął mnie za gardło, zabrakło mi powietrza. Rzuciłam się z powrotem do drzwi. Zza framugi wystawała czyjaś głowa. — Michael! Odrzucił z czoła kudłate blond włosy. — Callie. — Podłożył dłoń z latarką pod brodę i zrobił minę przerażonej małpy. Długo nie wytrzymał i wybuchnął śmiechem.

Śmiał się, więc nic złego nie mogło się stać. Wymierzyłam mu kuksańca. — Gdzie Tyler? — spytałam. — Musiałem przeprowadzić was do siebie. Tu zaczął przeciekać dach. — Skierował światło latarki na ciemną plamę na suficie. — Mam nadzieję, że mnie pochwalisz. — Nie wiem. To zależy, czy wykazałeś się talentem dekoratorskim. Poszłam za nim do pokoju po przeciwległej stronie korytarza. W dwóch kątach przestronnego pomieszczenia dzięki aranżacji z biurek powstały dwie przytulne nisze dające poczucie bezpieczeństwa. Gdy podeszłam bliżej, zobaczyłam, że Michael odtworzył tu dokładnie wygląd naszego poprzedniego kącika. Tyler siedział oparty o ścianę, z kocem na nogach. Wyglądał na zbyt drobnego jak na swoje siedem lat. Być może sprawiła to chwila lęku, że go straciłam, a może fakt, że nie widziałam go przez cały dzień, ale spojrzałam na niego nowym okiem. Sporo stracił na wadze, odkąd znaleźliśmy się na ulicy. Jego włosy prosiły się o strzyżenie, a w półmroku sińce pod oczami wydawały się ciemniejsze niż zwykle. — Gdzie byłaś, Małpko? — Miał zachrypnięty głos. Starałam się nie pokazać po sobie zmartwienia. — Musiałam wyjść. — Nie było cię bardzo długo. — Miałeś Michaela. — Uklękłam przy jego posłaniu. — Bardzo dużo czasu zajęło mi znalezienie dla ciebie prawdziwego smakołyku. Na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech. — Co mi przyniosłaś? Wyciągnęłam jeden z dwóch papierowych kubeczków i wyjęłam z niego wzbogaconą witaminami truflę. Była wielkości ciastka. Otworzył szeroko oczy. — Supertrufla? — Spojrzał na Michaela, który stanął obok mnie. — Mam dwie. — Pokazałam małemu drugą. — Obydwie dla ciebie.

Pokręcił głową. — Ty masz zjeść jedną. — Witaminy tobie są potrzebne. — Jadłaś dzisiaj? — spytał. Popatrzyłam na niego. Czy wykręcę się kłamstwem? Nie, bo za dobrze mnie zna. — Podzielcie się nią — zażądał Tyler. Michael wzruszył ramionami, włosy opadły mu wdzięcznie na jedno oko. Taki był: na luzie i pełen uroku. — Nie będę się opierał — mruknął. Tyler się uśmiechnął, chwytając mnie za rękę. — Dziękuję, Callie.

Raczyliśmy się truflami, siedząc wokół biurka ustawionego na środku pokoju. Służyło nam jako stół. Blat oświetlała postawiona pionowo latarka Michaela. Pokroiliśmy trufle na małe kawałeczki i żartowaliśmy, że ten pierwszy to zakąska, drugi — danie główne, a trzeci to deser. Rozkoszowaliśmy się niebiańskim, słodko łechczącym podniebienie smakiem przywodzącym na myśl czekoladową muffinkę nadziewaną krówkami. Niestety, trufle zniknęły zbyt szybko. Tyler się ożywił, śpiewał pod nosem jakąś piosenkę, Michael podparł ręką podbródek i patrzył na mnie wyczekująco. Wiedziałam, że umiera z ciekawości i chce zapytać o bank ciał. I nie tylko o to. Jego oczy prześlizgiwały się po moich zadrapaniach i skaleczeniach. — Chce mi się pić po tych truflach — powiedziałam. — Mnie też — odezwał się Tyler. Michael wstał. — Zdaje się, że mam iść po wodę. — Sięgnął po butelki wiszące na drzwiach, wziął także wiadro służące nam do mycia. Wyszedł.

Tyler położył głowę na biurku. Podniecenie wywołane czekoladową ucztą zrobiło swoje. Pogładziłam go po miękkich dziecięcych włoskach i po szyi. Bluza zsunęła mu się z jednego ramienia, odsłaniając bliznę po szczepieniu. Delikatnie powiodłam po niej palcem, wdzięczna za ten mały ślad. Gdyby nie to, leżelibyśmy w grobie jak nasi rodzice. Jak wszyscy inni w wieku od dwudziestu do sześćdziesięciu lat. My i starzejący się Enderzy byliśmy najbardziej podatni na zakażenie, więc dostaliśmy szczepionkę. I tylko my zostaliśmy przy życiu. Czy to nie ironia? Po kilku minutach wrócił Michael z napełnionymi butelkami. Poszłam do łazienki, gdzie zostawił wiadro z wodą. W pierwszym tygodniu naszego zamieszkiwania tutaj mieliśmy jeszcze bieżącą wodę. Westchnęłam. Było znacznie łatwiej. Teraz, gdy nikt nie widział, kradliśmy wodę z ulicznego kranu. Zimna woda nęciła mimo listopadowego chłodu i braku ogrzewania w budynku. Obmyłam skaleczenia na ramionach i twarzy. Kiedy wróciłam do pokoju, Tyler mościł się już w naszym kącie. W przeciwległym, w swoim forcie, który był lustrzanym odbiciem naszego, leżał Michael. Czułam się bezpieczniej dzięki temu, że znaleźliśmy się razem w jednym pomieszczeniu. Gdyby ktoś tu wtargnął, jedno z nas mogłoby zajść intruza od tyłu. Michael miał stalową rurę, ja — miniparalizator, który przedtem był własnością taty. Nie miał takiej mocy jak policyjne tasery, ale polegałam na nim. Smutne, że musiałam czerpać pociechę z posiadania broni. Usiadłam na śpiworze i ściągnęłam buty. Zdjęłam bluzę i wsunęłam się do śpiwora, jakbym szła spać. Piżama znajdowała się na niekończącej się liście rzeczy, których mi brakowało. Cieplutka, świeżo wyciągnięta z suszarki. Miałam dość tego, że w dzień i w nocy muszę mieć na sobie ubranie, żeby być w gotowości do ucieczki lub walki. Tęskniłam do puchatej piżamki i głębokiego snu pozwalającego zapomnieć o całym świecie.

— Michael przeniósł tu nasze rzeczy. — Tyler oświetlił latarką rozłożone wokół nas na biurkach książki i inne nasze skarby. — Widzę. To ładnie z jego strony. Smuga światła zatrzymała się na mechanicznym piesku. — Wszystko jest, jak było. Najpierw pomyślałam, że wspomina dom, lecz po chwili zdałam sobie sprawę, że chodzi mu o to, jak wyglądało nasze miejsce dzień wcześniej. A Michaelowi wyraźnie zależało na tym, żeby ułożyć wszystko dokładnie tak samo. Wiedział, jakie to dla nas ważne. Tyler sięgnął po nasz holopad. Robił to co kilka dni, wieczorem, kiedy było mu szczególnie smutno. Trzymał go w dłoni i wędrował po hologramach: nasza rodzina na plaży, my dwoje bawiący się w piasku, nasz tata na strzelnicy, rodzice podczas ceremonii ślubnej. Zatrzymał się jak zawsze na holo sprzed trzech lat. Rodzice na statku wycieczkowym, tuż przed rozpoczęciem walk na Pacyfiku. Ciężko mi było na sercu, gdy słuchałam ich głosów. „Tęsknimy za tobą, Tyler. Kochamy cię, Callie. Opiekuj się braciszkiem”. W ciągu pierwszego miesiąca zalewałam się łzami, gdy to słyszałam. Potem już nie. Teraz ich głosy brzmiały tak, jakby wypływały z ust aktorów, których nazwisk nie znałam. Tyler nie rozpłakał się nigdy. Za każdym razem chłonął chciwie ich słowa. Jakby mama i tata stali przed nim żywi. — Okay, już dość. Pora spać. — Wyciągnęłam rękę po holopad. — Proszę, nie. Chcę pamiętać. — W jego oczach była prośba. — Boisz się, że zapomnisz? — Może. Popukałam palcem w latarkę na jego nadgarstku. — Wiesz, czyj to wynalazek? Kiwnął z powagą głową, zadrżała mu dolna warga. — Taty. — Właśnie. Wymyślił ją tata i kilku innych naukowców. Więc kiedy widzisz, jak świeci, pomyśl wtedy, że tata czuwa nad tobą.

— Ty tak robisz? — Każdego dnia. — Pogłaskałam go po głowie. — Nie martw się. Przyrzekam, że nigdy ich nie zapomnimy. Udało mi się wytargować, by zamienił holopad na małego mechanicznego pieska, ukochaną zabawkę, jedyną zresztą, jaką miał. Wsunął go sobie pod pachę, a ten przełączył się na spokojny tryb, układając się jak prawdziwy psiak. Tylko jego oczy jarzyły się zielonym blaskiem. Odłożyłam holopad na biurko przy naszym legowisku. Tyler zakaszlał. Podciągnęłam mu śpiwór pod samą szyję. Ilekroć mały zakaszlał, usiłowałam opędzić się od powracających niczym echo słów lekarza: „Rzadka choroba płuc… Da się wyleczyć lub nie”. Obserwowałam wznoszenie się i opadanie klatki piersiowej Tylera i wsłuchiwałam w jego ciężki oddech, gdy zapadał w sen. Potem wypełzłam ze śpiwora i wyjrzałam zza biurek. Latarka Michaela rzucała smugę światła na ścianę. Zarzuciłam bluzę na ramiona i potuptałam do jego kącika. — Michael? — spytałam szeptem. — Właź tutaj — rzekł po cichu. Weszłam do jego małej fortecy. Lubiłam tu przesiadywać wśród jego rysunków wykonywanych ołówkiem bądź węglem i poutykanych po kątach przyborów artystycznych. Rysował sceny z życia ulicy, odtwarzał poetykę pustostanów, postacie naszych ulicznych przyjaciół i wrogów z charakterystycznymi detalami: naręcznymi latarkami, łachmaniarskimi ubraniami, butlami na wodę zawieszonymi na paskach przecinających na ukos chude torsy. Odłożył książkę i usiadł, opierając się plecami o ścianę. Zachęcił mnie gestem ręki, bym przysiadła obok niego na wojskowym kocu. — Co się stało z twoją twarzą? Dotknęłam ręką policzka. Był gorący. — Aż tak źle to wygląda?

— Tyler nic nie zauważył. — Dzięki temu, że tu jest tak ciemno. — Usiadłam ze skrzyżowanymi nogami naprzeciwko niego. — Renegaci? Kiwnęłam głową. — Tak, ale nic mi nie jest. — A tamto miejsce? — Dziwne. Milczał. Zwiesił głowę. — O co chodzi? Podniósł wzrok. — Bałem się, że nie wrócisz. — Przecież przyrzekłam. Kiwnął głową. — Tak. Jednak nachodziły mnie myśli… a co, jeżeli nie będziesz mogła wrócić? Na to nie miałam odpowiedzi. Zapadła cisza, ale po chwili Michael znowu się odezwał: — Więc co o tym myślisz? — Czy wiesz, że dawcom wszczepiają chip? — Wskazałam palcem tył głowy. — Gdzie dokładnie? Pokaż go. — Dotknął moich włosów. — Przecież powiedziałam, że idę tam tylko na zwiady. Jego twarz mówiła, że się o mnie martwi, miał takie ciepłe i dobre spojrzenie. Zabawne, że wcześniej nie zwracałam na niego uwagi, chociaż mieszkał przy tej samej ulicy. Dziwne, że dopiero wojna bakteriologiczna nas połączyła. Wsunęłam ręce w kieszenie i coś wyczułam. Złożoną kartkę papieru. Wyciągnęłam ją. — Co to jest? — zapytał. — Dał mi to ten człowiek w banku ciał. To umowa.

Michael przysunął się bliżej. — Chyba piszą, ile płacą? — Wyrwał mi formularz z ręki. — Oddaj go. Wczytał się w treść umowy. — …za trzy kolejne wynajmy. — Nie zamierzam tego robić. — To dobrze. — Zastanowił się chwilę. — Ale właściwie dlaczego? Znam cię. Nie boisz się przecież. — Nie wierzę, że zapłacą aż tyle. To nieprawdopodobne. Z tego powodu nabrałam podejrzeń. — W jaki sposób udaje im się obchodzić prawo? Organizować wynajem Starterów? Wzruszyłam ramionami. — Znaleźli jakąś lukę prawną. — Wygląda to raczej na działalność nielegalną. Nie ma żadnych ogłoszeń w mediach. Miał rację. — Rzeczywiście, dowiedziałam się o tym od chłopaka, który pomieszkiwał w naszym budynku na pierwszym piętrze. — Prawdopodobnie dostaje forsę za każdego Startera, którego do nich wyśle. — Za mnie nic nie dostanie. — Ułożyłam się na boku, podpierając głowę ręką. — To miejsce nie budzi zaufania. — Musisz być zmęczona — stwierdził Michael. — Masz za sobą długi spacer. — Zmęczona to delikatnie powiedziane. — Jutro pójdziemy na zaplecze supermarketu, może uda się zdobyć jakieś owoce. Jego słowa ledwie do mnie docierały, powieki mi się same zamknęły. Gdy je po chwili otworzyłam, zobaczyłam uśmiechniętą twarz Michaela. — Cal, idź spać — powiedział ciepłym głosem.

Kiwnęłam głową. Wsunęłam umowę do kieszeni i wróciłam do Tylera. Nawet nie pamiętam, jak wślizgnęłam się do śpiwora. Nastawiłam latarkę na tryb nocny. Zasypiałam przy jej delikatnym świetle. Zimy w południowej Kalifornii nie są ostre, ale dla Tylera temperatury mogły być za niskie. Powinnam znaleźć dla niego bezpieczne miejsce, prawdziwy dom. Tylko jak? Ta troska dręczyła mnie każdego wieczoru. Miałam nadzieję, że bank ciał rozwiąże ten problem, okazało się inaczej. Gdy zapadałam w sen, latarka sama się wyłączyła.

Ze snu wyrwały mnie natarczywe piski wykrywacza dymu. Gryzący smród atakował mi nozdrza. Koło mnie siedział Tyler, zanosząc się kaszlem. — Michael?! — zawołałam. — Pożar! — krzyknął na cały pokój. Na opasce na ręku odczytałam godzinę. Piąta rano. Po omacku sięgnęłam po butelkę z wodą, otworzyłam ją. Z szuflady nad głową wyciągnęłam swój T-shirt. Spryskałam go wodą. — Trzymaj to przy nosie — nakazałam Tylerowi. Przez dym przebiło się światło latarki Michaela. — Uciekajmy! — zawołał. Chwyciłam braciszka za rękę. Światła naszych latarek penetrowały dym, gdy wszyscy troje, zgięci wpół, posuwaliśmy się w stronę drzwi. Michael położył mi rękę na plecach, kierując mnie na schody. Klatkę schodową wypełniały kłęby dymu. Zeszliśmy jakoś na dół, chociaż trwało to chyba całą wieczność. Gdy znaleźliśmy się na zewnątrz, nogi miałam jak z waty. Oddaliliśmy się na bezpieczną odległość od budynku, żeby nie groziły nam płomienie i spadające elementy. W mroku wczesnego ranka

dostrzegliśmy innych przepłoszonych lokatorów: dwóch znaliśmy, trzech innych musiało mieszkać na niższych piętrach. Patrzyli na biurowiec w szoku. Okręciłam się w kółko. — Czy ktoś widzi płomienie? — zapytałam. — Czy to w ogóle był pożar? — odezwał się Michael. — Wszyscy wyszli? — dopytywał się jakiś mężczyzna. — Tak — ktoś odpowiedział. Zobaczyłam Endera, chyba stuletniego, który zbliżał się do nas. Miał na sobie elegancki garnitur. — Jesteście pewni? — Ender spojrzał na naszą nieszczęsną grupkę. Pokiwaliśmy głowami. — W porządku — rzekł i podniósł rękę. Z mroku wyłoniło się trzech innych Enderów w roboczych kombinezonach. Jeden z nich zerwał taśmę, która zwisała z zamka przy bocznych drzwiach. Drugi nalepił na nich obwieszczenie. Garnitur dał nam jego kopię. Michael odczytał tekst na głos: — Wstęp wzbroniony. Nieruchomość zmieniła właściciela. — Wykurzyli nas stąd dymem — powiedział chłopak z tamtej piątki. — Musicie opuścić ten teren — oświadczył Garnitur spokojnym, ale stanowczym tonem. Nikt z nas się nie ruszył. — Macie na to jedną minutę — dodał. — Ale nasze rzeczy… — Zrobiłam krok w stronę budynku. — Nie wolno tam wchodzić — rzekł. — Budynek jest objęty ubezpieczeniem od ryzyka. — Nie możecie zabierać naszych rzeczy — odezwał się Michael. — Dzicy lokatorzy naruszają prawo — powiedział Ender. — Ostrzegam was dla waszego dobra. Macie już tylko trzydzieści sekund. Zamarło mi serce. — Wszystko, co nam zostało, jest tam na górze. Jeżeli sami nie możemy wejść, wynieście nasze rzeczy.

Pokręcił głową. — Nie ma na to czasu. Zmykajcie. Policja prewencyjna jest już w drodze. Na te słowa piątka naszych współlokatorów się rozbiegła. Otoczyłam Tylera ramieniem z zamiarem odejścia, lecz coś mnie powstrzymało. Garnitur był już odwrócony do nas plecami, lecz jeden z robotników popatrzył na nas dwoje i dał mu znak. Wtedy się odwrócił. — Błagam — odezwałam się. — Nasi rodzice nie żyją. — Oczy piekły mnie od łez. — Jedyne filmy z nimi, jakie się zachowały, zostały w tym budynku. Na trzecim piętrze, na końcu korytarza. Czy ktoś mógłby pójść po nasz holopad? Choćby wyrzucić go przez okno? Zawahał się chwilę, jakby rozważał taką możliwość. — Chciałbym pomóc. Ale nie mogę. Przykro mi. — I znowu pokazał plecy. Jeszcze nigdy nie czułam w sobie takiej pustki. Na nic by się zdały apele do niego. Dzieliły nas lata świetlne, nie był w stanie zrozumieć, przez co przeszliśmy. — Callie, daj spokój. — Tyler pociągnął mnie za rękę. — Będziemy ich pamiętać bez tych filmów. Nie zapomnimy. Zawyły syreny. — To ci z prewencji! — wykrzyknął Michael. — Uciekamy! Nie mieliśmy wyboru. Rzuciliśmy się przed siebie w mroczny świt, zostawiając za sobą przedmioty, które stanowiły ostatnie materialne świadectwa tego, że przed rokiem mieliśmy rodzinę i normalne życie.

Rozdział drugi

Uciekaliśmy jak najdalej od wycia policyjnych syren. Zerknąwszy przez ramię, zobaczyłam wyskakujące z pojazdów srebrzystowłose postacie w stalowoszarych uniformach. Biegliśmy, ile sił w nogach, Michael z Tylerem na rękach. Daliśmy nura w wąski pasaż między naszym budynkiem i sąsiednim opuszczonym biurowcem. Słyszeliśmy, że nas gonią, jednak zdążyliśmy zniknąć im z oczu, zanim wpadli między obydwa budynki, więc nie widzieli, w którą stronę pobiegliśmy. Mieli broń i przeszło sto lat profesjonalnej rutyny, ale my mieliśmy młode nogi. Schowaliśmy się na dziedzińcu na tyłach budynków. Za szpalerem krzewów. Umierały już i niemiłosiernie kłuły, lecz były jeszcze na tyle gęste, żeby stanowić schronienie w szarzyźnie świtu. Dobrze, że zaraz po wprowadzeniu się tutaj na wszelki wypadek rozejrzeliśmy się za jakimiś kryjówkami. Gdy tylko Michael postawił Tylera na ziemi, rozsunęłam gałęzie. Policjanci wyłonili się z pasażu. Obserwowałam ich ruchy w prześwicie między gałęziami. Jeden poszedł na lewo. Drugi zmierzał w naszą stronę.

Tyler nabrał ze świstem powietrza, co zapowiadało atak kaszlu. Zjeżyły mi się włoski na rękach. Michael przytomnie zakrył mu usta dłonią. Policjant się zbliżał. Czyżby nas zauważył? W uszach słyszałam łomotanie własnego serca. Złapałam Michaela za koszulę i przycisnęłam policzek do jego ramienia. Ręka policjanta przeczesała liście tuż przed moją twarzą. Był tak blisko, że poczułam oleisty zapach jego rękawicy. Wstrzymałam oddech. — Jest tutaj! — dobiegł głos drugiego policjanta. A potem usłyszeliśmy odgłos, od którego przeszły nas ciarki. Elektroniczny trzask rozniósł się w zimnej ciszy świtu. Taser. Zaraz po tym trzasku rozległ się potworny przeszywający na wskroś krzyk, aż zabolały nas zęby i ścisnęły nam się serca. Gałązki, które puściła ręka odbiegającego policjanta, zadrżały gwałtownie. Wysunęłam ostrożnie głowę, żeby zobaczyć, co się dzieje. Na ziemi, twarzą do niej, leżał chłopak. Jego krzyki przeszły w jęki. Jeden z policjantów zatrzasnął mu na nadgarstkach mechaniczne kajdanki i odwrócił go na wznak. Rozpoznałam jednego z nowych lokatorów w naszym budynku. Z boku szyi miał czarną plamę od rażenia taserem. To się zdarzało, kiedy strzelali ze zbyt bliskiej odległości. A robili to celowo. Chcieli, żebyśmy chodzili z takim piętnem. Kiedy chłopaka opasywali rzemieniami, od kajdanek przez klatkę piersiową, zaczął błagać, żeby puścili go wolno. Zignorowali te błagania, szarpnęli biedaka do pozycji stojącej i zarzuciwszy sobie końce rzemieni na ramiona, ciągnęli go za sobą. Pięty chłopaka szorowały po ziemi, przy każdej nierówności chodnika wrzeszczał przeraźliwie. Jakby wlekli zwierzę na rzeź. Byli tchórzami i takie rajdy odbywali pod osłoną nocy, żeby nie zobaczył ich jakiś Ender o miękkim sercu, który mógłby interweniować.

Bezpieczni w naszej kryjówce za osłoną liści przytuliliśmy się mocno do siebie. Tylerowi było dzięki temu cieplej, nie kaszlał i tak zastygliśmy w ciszy. Drgaliśmy tylko przy każdym krzyku chłopaka. Gdyby było nas więcej, jeszcze kilku swojaków, skoczylibyśmy znienacka tym dwóm policjantom na plecy, okładając ich pięściami, gryząc i drapiąc, żeby chłopak mógł im się wyrwać i uciec. Krzyki przycichły, gdy znaleźli się w przejściu między budynkami. Potem usłyszeliśmy uruchamianie silnika. Odjeżdżali, zadowoliwszy się pojedynczą zdobyczą. Upolowali zwierzynę, wykonali dzienną normę. Wiadomo było, że wrócą tu jutro. Tyler wybuchnął długo powstrzymywanym kaszlem, potem ze świstem łapał powietrze przed następnym atakiem. Wypełzliśmy z krzaków, żeby nie stał na wilgotnej ziemi. Michael zdjął bluzę i narzucił mu na ramiona. Obaj przysiedli na kamiennym murku, ja chodziłam w tę i we w tę obok nich. — I co teraz zrobimy? — zapytał Michael. — Straciliśmy śpiwory. — Ja na dodatek swój paralizator. — Przełknęłam z trudem ślinę na wspomnienie odgłosu tasera policjantów. — I butelki na wodę. Diabli wzięli cały nasz dobytek, wszystko, co zdołaliśmy zabrać z naszych domów i co potem udało nam się zdobyć. Moje słowa zawisły w zimnym nocnym powietrzu i milczeliśmy przez chwilę przytłoczeni ich nieodwracalną wymową. Potem swoje dopowiedział jeszcze Tyler: — Nie mam już pieska. Wysunął dolną wargę, drżała mu lekko, ale usiłował powstrzymać się od płaczu. To nie była zwyczajna zabawka czy jedyna, jaką w ogóle miał. To była ostatnia zabawka, jaką dostał od naszej mamy. Powinnam była w tym momencie okazać więcej zrozumienia, przyznać, że sama jestem zdruzgotana, bo przepadły hologramy rodziców. Ożywiały wspomnienia, a straciliśmy je bezpowrotnie. Nasze dawne życie, którym

cieszyliśmy się jeszcze rok temu, przeszło do historii i nie pozostał po nim żaden dokument. Zostaliśmy od niego definitywnie odcięci. Zachowałam dla siebie gorzkie refleksje. Nie wolno było się załamywać. — Co z nami będzie? — zapytał Tyler. — Dokąd pójdziemy? — Znowu zaniósł się suchym kaszlem. — Tutaj zostać nie możemy — odpowiedziałam spokojnie. — Oni wrócą, i to w większej liczbie, bo dzisiaj mieli udaną akcję. — Wiem o innym budynku — odezwał się Michael. — Niedaleko stąd, dwadzieścia minut drogi. Znowu pustostan. Znowu spanie na zimnej i twardej podłodze. Znowu pomieszkiwanie na dziko. Coś we mnie pękło. — Naszkicuj plan, zaznaczając to miejsce. — Wyłowiłam z kieszeni bluzy formularz umowy. Oderwałam kawałek kartki. — Po co? — zdziwił się Michael. — Bo ja dołączę do was później. — Podałam mu oderwany świstek papieru i zaczął rysować mapkę. — Dokąd idziesz? — spytał Tyler ochrypłym głosem. — Opuszczam was na dzień lub dwa. — Spojrzałam na Michaela. — Wiem, skąd zdobyć pieniądze. Michael podniósł wzrok znad mapki. Popatrzył mi prosto w oczy. — Cal, jesteś pewna? Spojrzałam na wymizerowaną buzię Tylera, zapadnięte policzki, podsinione oczy. Zaszkodziła mu dawka dymu, jaką wciągnął w płuca. Nigdy bym sobie nie wybaczyła, gdyby mu się pogorszyło i nie udało przeżyć. — Nie, nie jestem. Mimo wszystko pójdę tam.

Dotarłam do Beverly Hills za kwadrans dziewiąta. Sklepy były jeszcze zamknięte. Minęłam grupę Enderek obwieszonych drogą biżuterią, z rażąco jaskrawymi makijażami. Nowoczesna medycyna bez trudu przedłużała Enderom życie, dociągali do dwustu lat, ale za modą w ogóle nie nadążali. Para pulchnych Enderów otworzyła drzwi do restauracji, zapach jajek smażonych na bekonie podrażnił mi nozdrza. Skręcił mi się żołądek z głodu. Ci syci i bogaci Enderzy zachowywali się tak, jakby zupełnie zapomnieli, że była wojna. Chętnie bym nimi potrząsnęła i zapytała, czy rzeczywiście nic nie pamiętają. Żadna ze stron nie wyszła zwycięsko z bitew morskich na Pacyfiku, więc nasi wrogowie sięgnęli po broń bakteriologiczną, my użyliśmy EMP, niszcząc ich komputery, samoloty i giełdy. Ludzie, była wojna, chciałoby się krzyczeć. Nikt nie został zwycięzcą. Ani my, ani kraje azjatyckie. Przez niecały rok zmieniło się oblicze Ameryki. W morzu srebrzystowłosych Enderów, bogatych, sytych i bezmyślnych, ginęli nieliczni Starterzy. Tacy jak ja. Nie wszyscy Enderzy byli bogaci, żaden z nich jednak nie był tak biedny jak my, bo zostaliśmy pozbawieni prawa do pracy i praw wyborczych. Ta małoduszna polityka już przed wojną zyskiwała poklask w starzejącym się społeczeństwie, lecz teraz była konsekwentnie wdrażana. Otrząsnęłam się z tych refleksji. Nienawidziłam tematu wojny. Przeszłam obok pizzerii. Zamknięta, ale realistyczny hologram w oknie kusił bąblami sera. Sztuczne zapachy odczułam jednak jak szyderstwo. Pamiętałam jeszcze prawdziwy smak gorącej pizzy, ciągnącą się mozzarellę, pikantny sos pomidorowy. Żyłam na ulicy od roku i przez cały czas chodziłam głodna. Najbardziej tęskniłam za gorącym jedzeniem. Przed wejściem do Prime Destinations zawahałam się. Wolno stojący budynek miał pięć pięter, pokryty był szklanymi panelami. Zobaczyłam

w nich własne odbicie: obszarpańca z umorusaną twarzą. Długie włosy opadały mi w strąkach na ramiona. Czy pod tym wizerunkiem kryłam się jeszcze prawdziwa ja? Moje lustrzane odbicie zniknęło, bo portier otworzył drzwi. — Witam ponownie — rzekł. Miał triumfujący uśmiech. Czekając w recepcji, zerkałam przez otwarte drzwi do sali konferencyjnej, gdzie dwóch mężczyzn prowadziło ożywioną rozmowę. W jednym rozpoznałam Tinnenbauma, stał twarzą do drzwi. Drugiego widziałam z tyłu. Był wyższy, miał na sobie elegancki wełniany płaszcz. Spod ronda jego filcowego kapelusza wystawało parę centymetrów srebrnych włosów. Kilka razy plasnął rękawiczkami w otwartą dłoń, a gdy z rozmachem trzepnął nimi w stół, Tinnenbaum aż się wzdrygnął, po czym przesunął się w lewo i zniknął mi z pola widzenia. Wysoki mężczyzna stanął przed jakimś elektronicznym aparatem w lustrzanej obudowie. Odbijała się w nim jego twarz, ale nie widziałam jej wyraźnie, natomiast miałam wrażenie, że on mnie dobrze widzi. Zjeżyły mi się włoski na karku. Wyglądało na to, że starannie taksuje mnie wzrokiem. Dlaczego? W tym momencie z sali wyszedł Tinnenbaum, zamykając za sobą drzwi. Podszedł do mnie z wyciągniętą ręką i tym specyficznym „firmowym” uśmiechem na twarzy. — Witam, Callie. Miałem nadzieję, że wrócisz. — Uścisnął mi rękę. — Przepraszam, że musiałaś chwilę poczekać, ale rozmawiałem ze swoim szefem. — Kiwnął głową w stronę sali konferencyjnej. — Nic się nie stało. To musi być ważna persona — rzekłam. — Można by powiedzieć, że on i Prime to jedno. — Zatoczył krąg ręką. — Wszystko tu to jego dzieło, jego dziecko. Poszłam za Tinnenbaumem do jego gabinetu i usiadłam z drugiej strony biurka, a on wodził palcem po powietrznym ekranie. Na prawo ode mnie wisiało wielkie lustro. Okno obserwacyjne, pomyślałam. — Więc kto cię tu skierował? — zapytał Tinnenbaum.

— Dennis Lynch. — A skąd go znasz? — Chodził ze mną do jednej klasy. Przed wojną. — Tinnenbaum gapił się na mnie, jakby chciał usłyszeć więcej. — Po wojnie natknęłam się na niego na ulicy. Powiedział mi o tym miejscu. Nie chciałam zdradzić, że spotkaliśmy się jako dzicy lokatorzy w tym samym budynku. Tinnenbaum wiedział, że tak mieszkam, lecz oficjalnie nie chciałam się do tego przyznać. Wydawał się usatysfakcjonowany odpowiedzią. — W jakich sportach jesteś dobra? — Łucznictwo. Szermierka, pływanie, strzelectwo. Podniósł brwi. — Strzelectwo? — Mój tata znał się na broni. Był członkiem Korpusu Naukowców. Trenował mnie w obchodzeniu się z bronią. — Rozumiem, że nie żyje. — Tak. Moja mama również. Obrzucił wzrokiem moje ubranie. — Prawdopodobnie nie żyje nikt z twoich krewnych? To chyba jasne, głupcze. Czy żyłabym na ulicy, gdybym miała dziadków? — Nikt. Pokiwał głową, uderzył dłonią w biurko. — No tak. Sprawdźmy teraz twoje umiejętności. Nie ruszyłam się z krzesła. — Chyba że masz jeszcze jakieś pytania? Jedno musiałam zadać. — Jaką mam pewność, że nie zostanę zatrzymana? Do pracy przymusowej? Uśmiechnął się.

— Nie mamy zamiaru cię zatrudniać. Zaoferujesz nam swoje usługi jako dawca, a nie jako pracownik. Jak miałabyś pracować, skoro będziesz pogrążona we śnie. — Parsknął śmiechem. — Nasza hojna zapłata to rodzaj stypendium, a nie wynagrodzenie. — Odsunął krzesło i wstał. — Nie martw się. Układ polega na obustronnych korzyściach. My potrzebujemy ciebie, ty potrzebujesz nas. A teraz chodź, przekonamy się, co potrafisz.

Pan Tinnenbaum przedstawił mnie niejakiej Doris, Enderce wyznaczonej do roli mojej osobistej mentorki. Miała srebrzystosiwe włosy, ale figurę baletnicy. Ubrana była w typowo enderskim stylu: retro z nowoczesnymi akcentami. Klasyczny kostium z lat czterdziestych, a wokół cienkiej talii pas kulturystyczny. Bez wątpienia miała usuwane żebra. Zaprowadziła mnie na salę gimnastyczną i poddała sprawdzianom w strzelaniu z łuku i władaniu szablą, oceniła sprawność fizyczną, wytrzymałość i zręczność. Jak widać, nie mieli zamiaru wierzyć mi na słowo, bo a nuż jakaś Enderka w moim ciele zechce startować w turnieju szermierczym. Zostało jeszcze strzelanie do celu. Na to nie byli przygotowani i musieliśmy pojechać na strzelnicę. Tinnenbaum i ja wsiedliśmy do limuzyny. Zamknięty ze mną przez dwadzieścia minut w ograniczonej przestrzeni kichał i marszczył nos, trzymając przy nim chusteczkę. Byłam pewna, że to reakcja na bijące ode mnie zapachy ulicy. Przez całą drogę nawet na mnie nie spojrzał wpatrzony w swój miniekran holograficzny. Wzbudziłam jednak jego zainteresowanie, kiedy już znaleźliśmy się na strzelnicy i instruktor wręczył mi karabinek. Ten gest przeniósł mnie w przeszłość, budząc wspomnienie sytuacji sprzed trzech lat. Trzynastoletniej córce tata włożył do ręki taką samą broń.

Protestowałam wtedy, że karabin jest za duży i za ciężki. Nie chciałam się przyznać, że jestem przerażona i wolałabym inaczej spędzać czas z ojcem. Wybrać się z nim na ryby czy na pieszą wędrówkę. — Cal, dziecko, słuchaj mnie uważnie — powiedział. Ilekroć mówił do mnie zdrobniale, lecz z poważną miną, zamieniałam się w słuch. — Toczy się wojna — ciągnął. — Musisz wiedzieć, jak się bronić. I jak bronić Tylera. — Ale tutaj nie ma wojny, tato. W tamtym czasie działania wojenne rozgrywały się głównie na Pacyfiku. Odpowiedź mojego ojca świadczyła o tym, że wiedział, co się stanie. — Jeszcze nie, lecz do nas dotrze. Dwa lata później wojna bakteriologiczna wszystko zmieniła. Tinnenbaum obserwował mnie ze sceptyczną miną, a ja wyprostowałam się i przyłożyłam karabinek do ramienia. Zamknęłam jedno oko, a drugim złapałam punkt na tarczy wyobrażającej sylwetkę człowieka. Potem zamknęłam jedno i drugie oko, a gdy je błyskawicznie otworzyłam, punkt celowania się nie przesunął. Wciągnęłam głęboko powietrze i na wydechu pociągnęłam za spust. Pocisk przebił czerwone kółko pośrodku czoła makiety. Instruktor tego nie skomentował. Kiwnął głową, żebym powtórzyła strzał. Moja następna kulka przeszła przez wlot tej pierwszej. Tinnenbaum stał nieruchomo, jakby wrósł w ziemię. Gapiąc się na tarczę, głowił się zapewne, jaka sztuczka się za tym kryje. Inni strzelcy, Enderzy, przestali ćwiczyć i obserwowali, jak bezbłędnie trafiam wciąż w to samo miejsce. Strzelałam jeszcze z pistoletów i rewolwerów, więc mogłam się wykazać wszechstronnym obyciem z bronią. W duchu dziękowałam swojemu tacie.

W drodze powrotnej Tinnenbaum nie marszczył już nosa. Ustawił ekran pod takim kątem, żebym i ja go dobrze widziała. Wyświetlił tekst umowy ze mną. Zatrzymałam wzrok na najważniejszych fragmentach: zgoda na trzy wynajmy i wysokość „stypendium”. Takie pieniądze wystarczyłyby na opłacanie mieszkania przez parę lat i łapówkę dla podstawionego Endera, który firmowałby wynajem. — Dziwi mnie ta kwota. Jest taka sama jak przed sprawdzianem. — Zgadza się. — Czy moje umiejętności nie kwalifikują mnie do otrzymania wyższego stypendium? — Pomyślałam sobie, że warto spróbować negocjacji. Jego uśmiech przygasł. — Jak na osobę nieletnią stawiasz twarde warunki — skomentował z westchnieniem, po czym wklepał wyższą kwotę. — A tyle? — zapytał. Przypomniałam sobie, czego uczył mnie tata. — Jakie ryzyko wiąże się z umową? Czy może stać się coś złego? — Każda procedura jest obarczona jakimś ryzykiem. Jednakże zachowujemy niezbędne środki ostrożności, żeby chronić nasze zasoby. — Ja to zasób? Kiwnął głową. — Zapewniam, że w ciągu dwunastu miesięcy naszej działalności nie mieliśmy najmniejszego problemu. Hm, zaledwie rok. Pieniędzy potrzebowałam jednak bardziej niż budzącej większe zaufanie odpowiedzi. Co mój tata powiedziałby na to? Odepchnęłam to pytanie od siebie. — Najtrudniejsze masz za sobą — powiedział Tinnenbaum. — Reszta jest prosta: pogrążysz się we śnie. Odtąd mojemu bratu mogłoby być zawsze ciepło w nocy. Miałby prawdziwy dom. Tylko trzy razy zostanę dawcą i to się ziści. Dotknęłam ekranu, ukazały się na nim linie papilarne moich palców,

przypieczętowując umowę. Tinnenbaum odwrócił głowę, patrzył przez szybę limuzyny, udając obojętność. Zauważyłam jednak, że drgała mu noga w niekontrolowanych, nerwowych odruchach.

Kiedy wróciliśmy do banku ciał, przyszło mi do głowy, że Tinnenbaum przedstawi mnie tamtemu wysokiemu mężczyźnie, z którym rozmawiał. Nie zobaczyliśmy go jednak. Zostałam przekazana w ręce Doris. — Zobaczysz, jaką niespodziankę szykuje dla ciebie Doris — rzekł Tinnenbaum i zniknął. — Pora na makeover, całkowitą zmianę wyglądu — obwieściła moja mentorka i pstryknęła palcami niczym dobra wróżka. — Makeover? Zmierzyła mnie wzrokiem od stóp do głów. Odruchowo dotknęłam zlepionych w strąki włosów, jakby miały za chwilę paść ofiarą nożyc. — Nie myślisz chyba, że można cię komukolwiek pokazywać w tym stanie? Naciągnęłam rękaw na dłoń i wytarłam nim twarz. Doris ujęła mnie za rękę. — Masz szczęście, dziewczyno. Poddamy cię za darmo zabiegom upiększającym. Calutką. Obejrzała moją dłoń. Jej paznokcie, pomalowane opalizującym lakierem, mieniły się jak macica perłowa uchowca. Moje wyglądały tak, jakbym na plaży grzebała w smole. — Czeka nas niemało pracy. — Położyła mi rękę na ramieniu, prowadząc do podwójnych drzwi. — Nie rozpoznasz siebie, kiedy skończymy zabiegi. — Właśnie tego się boję — mruknęłam.

Pierwsze stanowisko to była myjnia. To właściwe określenie, bo czułam się jak myty samochód. Stałam nago na podwyższonej obracającej się platformie, trzymając się drążka zawieszonego nad głową. Gogle chroniły mi oczy, gdy bicze wodne o zapachu chemikaliów atakowały moje ciało. Te gogle sprawiały, że wszystko wydawało się bardziej surrealistyczne, niż było w istocie, włącznie z Doris, która pilnowała mnie zza szyby obserwacyjnej. Gdy otoczył mnie biały walec piany, wydobywającej się spomiędzy paneli ściennych, i nieuchronnie przysuwał się coraz bliżej, sięgając ponad moją głowę, miałam wrażenie, że się za chwilę uduszę. Wstrzymałam oddech, a gąbczasta substancja przylgnęła do mojego ciała i wypucowała mnie do czysta. Na końcu wytrysnęła ze wszystkich stron woda pod tak wysokim ciśnieniem, że zabolało, jakby w ciało wbijały się igły. Przeszłam potem przez kabinę oświetloną niebieskim światłem, a następnie przez taką z suchym i gorącym powietrzem. W kolejnym pomieszczeniu, które wyglądało jak gabinet lekarski, dwie Enderki poddały mnie skanowaniu na obecność bakterii. Oceniono mnie jako „czystą” i błyskawicznie przekazano dalej na zabiegi upiększające. Zaczęły się od naświetlania laserem biostymulacyjnym. Od zespołu Enderek usłyszałam, że to zlikwiduje piegi i oczyści moją nastoletnią cerę. Zabieg trwał jakiś czas i nie pozwolono mi zobaczyć rezultatów, chociaż usłyszałam, że będę z nich zadowolona. Rzeczywiście mogłam stwierdzić, że skaleczenia na moich rękach, które wyniosłam z bójki, zniknęły. A potem manikiur i pedikiur, i jakbym jeszcze nie była dość czysta — peeling całego ciała. Skala bólu od jednego do dziesięciu została z pewnością przekroczona, wydawało mi się, że postanowili nie pozostawić ani jednej komórki mojego naskórka. Następnie Doris zaprowadziła mnie do niewielkiego salonu fryzjerskiego, oddając w ręce

ich stylistki. To była pierwsza Enderka, jaką kiedykolwiek widziałam, która nie miała ani bielutkich, ani srebrzystych włosów, tylko fryzurę z czerwonymi pasemkami, mocno nażelowaną. Próbowałam protestować przeciwko podcinaniu włosów. — Nie bądź głuptasem. — Doris, nachylona do mojego ucha, wybijała paznokciami na kontuarze coraz szybsze staccato. — Nie przystrzyże cię na krótko. Zostawi twoje śliczne długie włosy, tylko je wycieniuje. Pozwoliłam założyć sobie pelerynę fryzjerską, ale zasłonięte lustro nie wzbudzało mojego zaufania. Kiedy stylistka skończyła, na podłodze wokół mnie leżało tyle włosów, że starczyłoby ich na zrobienie kota. Umierałam z ciekawości, jak wyglądam, lecz nikt się tym nie przejmował. Ostatnią dręczycielką była makijażystka Clara, która spędziła pełne dwie godziny, nakładając na moją twarz całą paletę barw. Wyregulowała mi nawet brwi przy użyciu lasera i dokleiła nowe rzęsy. Doris wybrała dla mnie ciuchy, w które przebierałam się w małym pokoiku bez lustra. W następnym, zanim jeszcze sama zobaczyłam swoje nowe wcielenie, ustawiono mnie pod ścianą i pozowałam do zdjęć. Próbowałam się zachęcająco uśmiechać jak czerwonowłosa dziewczyna z hologramu, który pokazywał mi Tinnenbaum, ale chyba mi to nie wychodziło. Ze studia holograficznego wyszłam kompletnie otępiała. Czułam się, jakby przejechał po mnie walec. — Czy to koniec? — zapytałam Doris. — Na dzisiaj tak. — Która godzina? — Jest późno. Wyglądała na równie zmęczoną jak ja. — Zaprowadzę cię do twojego pokoju — powiedziała. — Tutaj?

— Powrót do domu o jedenastej w nocy to nie najlepszy pomysł. Pamiętaj, że zupełnie inaczej teraz wyglądasz. — Oparła się o ścianę i zabębniła w nią paznokciami. Przesunęłam ręką po twarzy. Czy aż tak się zmieniłam? — Nie słyszałaś tych strasznych opowieści, jak to bogaci mężczyźni porywają piękne dziewczęta? Słyszałam je. — Czy to prawda? — zapytałam. — Daję głowę, że tak. Tutaj będziesz bezpieczna. I wypoczniesz przed jutrzejszym dniem. Odwróciła się. Poszłam za nią korytarzem, za drażniącym stukotem jej wysokich obcasów. — Nawet nie wiem, jak wyglądam — mruknęłam pod nosem. Kilka chwil później leżałam w prawdziwym łóżku. Na prześcieradle. Pod lekką jak chmurka kołdrą. Zapomniałam już, jakim komfortem jest czysta pościel i jej jedwabisty dotyk. Czułam się jak w niebie. Nie mogłam się powstrzymać od dotykania twarzy. Nowa skóra była nieprawdopodobnie gładka, przypominała mi pulchniutkie policzki Tylera, które głaskałam, kiedy był niemowlęciem. Mama mówiła, że pozdzieram mu delikatną skórkę. Tyler. Zastanawiałam się, co się z nim dzieje. Czy to nowe miejsce, które wynalazł Michael, jest bezpieczne? Czy mają jakieś koce, czy nie marzną? Czułam się winna, leżąc w luksusowym łóżku z mnóstwem poduszek. Chociaż pokój znajdował się w biurowcu, dołożono starań, żeby wyglądał przytulnie jak gościnny. Na stoliku przy łóżku stał dzbanek z wodą, obok wazon z margerytkami. Budził wspomnienie pokoju gościnnego w naszym domu, który mama urządziła z wielkim pietyzmem.

Spojrzałam na zostawione dla mnie przy łóżku jedzenie: zupa jarzynowa, ser i opakowania różnych chipsów. Wydawało mi się, że jestem zbyt zmęczona, żeby jeść. Wydawało mi się. Zjadłam zupę i ser, ale chipsów nie tknęłam, zamierzałam zanieść je Tylerowi i Michaelowi, kiedy już będę wolna.

Dopiero gdy obudziłam się następnego dnia rano, odkryłam, że w moim pokoju gościnnym brakuje jednej istotnej rzeczy, a mianowicie okna. Rozsunąwszy kretonowe zasłony za łóżkiem, zobaczyłam ścianę. Podeszłam do drzwi i przyłożyłam do nich ucho. Słyszałam jedynie oddalone odgłosy biurowego dnia. Chciałam wyjrzeć na korytarz, ale okazało się, że drzwi są zamknięte na klucz. Załomotało mi serce na myśl, że znalazłam się w pułapce. Wzięłam kilka głębokich oddechów, uspokajając się, że zamknięto mnie w trosce o moje bezpieczeństwo. Miałam na sobie białą piżamę, którą wyłożono dla mnie wieczorem na łóżku. Otworzyłam szafę, żeby wybrać coś odpowiedniego do ubrania, i doznałam szoku na widok własnego odbicia w wielkim lustrze na wewnętrznych drzwiach szafy. Dosłownie oniemiałam. Wyglądałam jak prawdziwa piękność. To była wciąż moja twarz, oczy mojej mamy i wyraźny zarys szczęki po ojcu, ale wypiękniałam. Nieskazitelna cera lśniąca naturalnym blaskiem. Korzystnie uwydatnione kości policzkowe. Oto, co mogą pieniądze, pomyślałam. Każda dziewczyna mogłaby tak wyglądać, gdyby miała zasobny portfel. Zbliżyłam twarz do lustra, oczy miałam powiększone pozostałością cieni z wczorajszego makijażu. Nie malowałam się przez cały rok. Co powiedziałby Michael, gdyby mnie teraz zobaczył? Zapuściłam w końcu wzrok do wnętrza szafy. Był tam tylko jeden strój. Szpitalny szlafrok.

Rozległ się zgrzyt klucza w zamku i do pokoju weszła Doris w spodniach, żakiecie z paskiem i z podejrzanie słonecznym uśmiechem na twarzy. — Dzień dobry, Callie. — Przyjrzała mi się. — Jak się spało? — Wspaniale. — I ślicznie wyglądasz. Wszyscy się dobrze spisali. — Oparła się o ścianę. I znowu zabębniła po niej paznokciami, co już doprowadzało mnie do szału. — Nie martw się o swój makijaż. Poprawimy go później. Teraz chodź ze mną. Nagle ścisnął mi się żołądek, bo zauważyłam, że zniknęła taca ze stolika. Kiedy to się stało? — Doris? — Tak, Callie? — Zabierasz mnie na śniadanie? — Ucztę będziesz miała później, skarbie. Ale dostaniesz swoje ulubione potrawy. — Pogłaskała mnie po włosach. Od śmierci matki nikt tego nie robił. Doris trafiła w czuły punkt. Zwilgotniały mi oczy, coś chwyciło mnie za gardło. Nachyliła się do mnie i uśmiechnęła. — Rzecz w tym, że przed operacją nie możesz nic jeść.

Patrzyłam w ozdobny sufit, gdy wieźli mnie na wózku niekończącym się korytarzem. Dotąd skutecznie odpychałam od siebie myśl o operacji, lecz teraz miało do niej dojść. Panicznie bałam się zastrzyków, skalpeli i narkozy, w której traci się kontrolę nad sytuacją. Być może o tym wiedzieli, gdyż dostałam już środki uspokajające. Stopniowo wzorek na suficie się zacierał, aż wreszcie całkiem się rozmazał.

Tinnenbaum o operacji mówił lekkim tonem. Jednak w sali przedoperacyjnej wpadały mi w uszy strzępki rozmowy chirurgów. Miał to być skomplikowany zabieg. Byłam, niestety, przymroczona lekami i szczegółów nie zapamiętałam. Pielęgniarz, szczupły i przystojny, pchając wózek ze mną, uśmiechał się do mnie z góry. Czy naprawdę widzę na jego powiekach czarne kreski eyelinera? To jakieś szaleństwo. Pamiętałam, że ze strachu spociły mi się dłonie, gdy czekałam na szczepienie, a teraz dobrowolnie poddaję się operacji. I to mózgu. To przecież najcenniejszy organ. I nikt nigdy nie skarży się na zbyt tłusty mózg. Nikt nigdy nie mówi, że ma mózg za krótki albo za długi, za szeroki albo za wąski. Albo brzydki. Mózg dobrze pracuje lub źle pracuje. Mój spisywał się bez zarzutu. Modliłam się, żeby funkcjonował tak samo po operacji. Wózek się zatrzymał. Znalazłam się w sali operacyjnej. Gdy prażyłam się pod jaskrawymi lampami, pielęgniarz (na jego identyfikatorze widniało imię Terry) poklepał mnie po ramieniu. — Nie martw się, kotku. To mniej więcej to samo, co wszczepianie chipów naszym domowym ulubieńcom. Jedna chwilka i będzie w twojej głowie. Nawet się nie zorientujesz kiedy. Kotku? Kim jest ten Ender? O czym mówi? Wiedziałam już, że to jest coś daleko poważniejszego niż wszczepianie mikrochipa psu. Zrobił się ruch koło mnie. Ktoś przyłożył mi maskę do ust i kazał liczyć od dziesięciu wstecz. — Dziesięć. Dziewięć. Osiem. I tyle pamiętam.

Obudziłam się w łóżku szpitalnym po kilku sekundach, tak mi się wydawało. Terry, pielęgniarz, pochylał się nade mną. — Jak się czujesz, kotku? Miałam wrażenie, że moją czaszkę wypełnia wielki kłąb waty cukrowej. — Czy już po wszystkim? — Tak. Chirurg powiedział, że wykonał piękną robotę. — Jak długo byłam nieprzytomna? — Czułam spowolnienie w ruchach, gdy przekręciłam się, by spojrzeć na zegarek. Tarczę przesłaniała mi biała mgiełka. — Nie tak długo. — Terry rzucił okiem na monitor funkcji życiowych. — Czy coś boli? — spytał. — W ogóle nic nie czuję. — To przejdzie. Ułożę cię wygodnie. Podniósł górny segment łóżka i wtedy poczułam się lepiej. Zaczęłam widzieć na oczy. W tym pokoju jeszcze nie byłam. — Gdzie jestem? — To pokój wymiany. Przyzwyczajaj się do niego. Stąd będziesz wychodzić i tu powracać. To było niewielkie pomieszczenie z jednym oknem wychodzącym na korytarz. Z lewej strony łóżka znajdowało się lustro, zapewne weneckie. Zauważyłam też trzy srebrne kamery monitorujące: jedną na suficie, dwie na ścianach. Z prawej strony, przy komputerze, siedział wysoki Ender. Miał długie białe włosy i okulary w czarnych oprawkach. — To Trax — powiedział Terry. — Jesteśmy w jego królestwie, więc on tu rządzi. Trax podniósł rękę. Tylko na tyle się wysilił. Był wprawdzie Enderem, ale przede wszystkim maniakiem komputerowym. Geek zawsze pozostanie geekiem. — Cześć, Callie.

Też podniosłam rękę. Zauważyłam, że mam na nadgarstku bransoletkę medyczną. — Cześć. Trax wskazał kilka ikonek na ekranie powietrznym. — Co sobie zażyczysz na lunch, Callie? Takiego pytania nie słyszałam od roku. Przebiegłam myślą ulubione menu: homar, stek… do diabła, przecież nawet pizza mnie uszczęśliwi. Czy nie przesadzę, jeżeli poproszę o sernik karmelowy? Zanim zdążyłam odpowiedzieć, Trax zachichotał. — Co powiesz o zupie z homara na początek? A potem mięsna pizza? Zakończymy karmelowym sernikiem na deser. Opadła mi szczęka. — Ale skąd… — Nie martw się, nie czytamy w twoich myślach. Jest łatwy sposób na to, by odgadnąć, jakie potrawy lubisz. Impulsy twojego mózgu zostały nałożone na komputerową bazę danych i stąd nasza wiedza. — Nie wiem, czy mi się to podoba. — Zaufaj mi. Nie jest dla nas istotne, co lubi twój mózg. Będziesz pogrążona we śnie. Musimy jednak mieć pewność, że połączenie między twoim mózgiem i mózgiem renterki będzie działać bez zarzutu. Ta próba z menu dowiodła, że jesteś sprzężona z komputerem. Twój neurochip jest aktywny. Hurra! — Zakręcił młynka palcami wskazującymi. — Czy zdarza się, że połączenie zawodzi? — spytałam. — A czy komputery kiedykolwiek zawodzą? — Zaśmiał się. Terry poklepał mnie po ramieniu. Dopiero teraz dostrzegłam, że paznokcie ma pomalowane czarnym lakierem. — Nie martw się za bardzo, kotku. Ciesz się przygodą.

Znalazłam się z powrotem w swoim pokoju gościnnym. Siedząc w szlafroku przy stole, jadłam lunch, który dla mnie zamówili. Okropna była świadomość, że w tej uczcie nie mogą uczestniczyć Michael i Tyler. Kiedy kończyłam sernik, weszła Doris. — No i jak? Obiecywałam, że cię dobrze nakarmimy. Nie było za mało? — Wydaje mi się, że pęknę. — Nie możemy wysłać renterki w świat z pustym żołądkiem. Może mi się wydawało, ale zobaczyłam chyba cień smutku w jej oczach. Jeżeli tak, otrząsnęła się z tego błyskawicznie. Otworzyła szafę i pokazała mi jeden z wieszaków: na nim różowy top i białe dżinsy. Na innym wieszaku była bielizna: skromny staniczek w kropki i zabudowane majtki, ja nosiłam bardziej skąpe. — Włóż te rzeczy na siebie, jak skończysz jeść. Przedtem zdejmij z siebie wszystko, również to. — Wskazała na moją naręczną latarkę. — Czy nie zginie? — Odruchowo nakryłam ją drugą ręką. — Twoje rzeczy będą przechowywane w zamknięciu. — Kto wybierał ubranie? — Na wszelki wypadek spytałam zdawkowym tonem, bo mogła to być Doris. — O doborze strojów zawsze decyduje renterka. Przyjdzie tu Clara, żeby zrobić ci makijaż i wyszczotkować włosy. Będziesz gotowa do pierwszego wynajmu. — Już? Kiwnęła głową. — Tylko na jeden dzień. Taka jest rutyna, to rodzaj testu. Upewniamy się, że wszystko przebiega zgodnie z planem. — Kim jest renterka? Skrzyżowała ramiona. Zdawało mi się, że przywołuje z pamięci tekst, który już przedtem wygłaszała. — Gwarantujemy tu absolutną dyskrecję. Tak jest lepiej dla wynajmujących, dawców i dla nas. Czysta sprawa. Renterów

prześwietlamy jednak bardzo starannie, więc bądź spokojna, że to przemiła kobieta. — Jeżeli jest taka miła, czemu nie możemy się poznać? — Nie bądź nieufna. Renterzy również podpisują umowy. Nie mogą podejmować ryzykownych aktywności w wynajmowanym ciele. Żadnych sportów, których nie ma na uzgodnionej liście, wykluczone są wyścigi samochodowe, skoki spadochronowe, nic z tych rzeczy. — Objęła mnie ramieniem. — Leży nam na sercu twoje dobro i dbamy o nie. Ty masz się jedynie zrelaksować, a na koniec odebrać pieniądze. Przekonasz się, jakie to proste. Miałam pod opieką wiele dziewcząt i wszystkie były bardzo zadowolone, że się na to zdecydowały. Niektóre przychodzą mnie odwiedzić. Z tobą też tak będzie. — Mam ostatnie pytanie. Widziałam, jak pan Tinnenbaum rozmawiał z jakimś seniorem, ale nie zostałam mu przedstawiona. — Kiedy to było? — Tego dnia, gdy przechodziłam testy. Kiwnęła głową i ściszyła głos. — To Szef. Zarządza Prime Destinations. — Jak się nazywa? — Darzymy go sympatią i między sobą nazywamy Starym Człowiekiem. Ale nie wolno ci tak o nim mówić. I przestań wszystko roztrząsać, uśmiechnij się. Łatwo jej było to powiedzieć. Od bardzo dawna nie miałam powodu, żeby się uśmiechać. Wiele wody upłynęło od czasu, kiedy życie kręciło się wokół błyszczyka do ust i ploteczek z przyjaciółkami. Kiedy największym zmartwieniem był sprawdzian następnego dnia albo nieodrobiona praca domowa. Teraz walczyłam o bezpieczeństwo, wolność i przetrwanie.

Rozdział trzeci

W pokoju wymiany panowała atmosfera najwyższego napięcia. Trax siedział przy swoim terminalu, a Doris i Terry kręcili się koło mnie. Mogłabym się założyć, że Tinnenbaum obserwuje nas przez jedną z kamer. Byłam gotowa do wyjścia, siedziałam na krześle, miałam perfekcyjny makijaż i takąż fryzurę. Doris założyła mi na rękę magiczną bransoletkę. Srebrną, ze sportowymi zawieszkami. — Taki drobiazg dostaje każda z moich dziewcząt — powiedziała. Popatrzyłam na lśniące zawieszki: rakieta tenisowa, narty freestylowe, łyżwy. — Dotknij — zachęciła. Wyciągnęła rękę i palcem wskazującym lekko trąciła łyżwy, wywołując projekcję łyżew wirujących na lodzie. — Wow — wyrwało mi się. Dotknęłam rakiety tenisowej i przez pokój przepłynęła piłka tenisowa. — Podoba mi się — przyznałam. — Dziękuję. Doris, co dziwne, wydawała się lekko zdenerwowana. — Ta kobieta ma wielkie serce — rzekł Terry śpiewnym głosem.

Zasłonił moje ubranie fartuchem podciągniętym pod brodę. Czyżby się bał, że się zaślinię? — Już dobrze, możesz się odprężyć — powiedział niemal szeptem. — Nie zaszkodzi fryzurze. — Doris wyklepała poduszeczkę. — Jest jedwabna. Siedziałam na krześle z oparciem. Wiedziałam, że jeśli wszystko pójdzie dobrze, to moje ciało nie zostanie tu zbyt długo. Gdzieś w tym budynku czekała moja renterka. Siedziała na takim samym krześle. Wkrótce zawładnie moim ciałem. Zadygotałam na myśl o tym. — Jest ci zimno? — spytała Doris. Terry sprężył się, gotów przykryć mnie kocem. — Nie trzeba — odezwał się Trax. Nasze oczy się spotkały. Nic się nie dało przed nim ukryć. Terry podjechał z wózkiem anestezjologicznym. Zobaczyłam maskę. Wkrótce moje świadome ja zniknie. Wkrótce moje ciało będzie należało do kogoś innego.

Miałam sen. I wiedziałam, że śnię. Nie uprzedzili mnie, że to się może zdarzyć. A ja naprawdę śniłam. We śnie widziałam Tylera wybiegającego z domu nad jeziorem. Był roześmiany od ucha do ucha. Biegł po trawie z wędką w ręku. Wyglądał zdrowo. Chciałam powiedzieć o tym Michaelowi, ale nigdzie go nie widziałam. Wpadłam do domu. To była duża chata z bali. W żadnym z pokoi nie znalazłam Michaela. Wypatrzyłam go wreszcie siedzącego na pomoście nad wodą. Kiedy podbiegłam do niego, odwrócił się, ale to nie był Michael.

Słyszałam w oddali głosy. Stłumione. Rozpoznawałam je. Głos kobiety. Mama? — Zamrugała powiekami — powiedziała kobieta. — Mamo? — Callie? Kotku? — To był męski głos. — Nie nazywaj jej tak. Otworzyłam oczy. — Jak się czujesz? — zapytała kobieta. Ale to nie była moja mama, tylko Enderka. — Callie? — Pochylił się nade mną mężczyzna z podkreślonymi eyelinerem oczami. — Jak leci, mała? — Gdzie jestem? Kobieta wyglądała na zaniepokojoną. — Jesteś w Prime. Obudziłaś się po pierwszym wynajmie. Przypomniałam sobie, kim jest ta kobieta. — Doris? Uśmiechnęła się z ulgą. — Tak, Callie, to ja. — Jak poszło? Poklepała mnie po ramieniu. — Zrobiłaś furorę.

Umierałam z ciekawości, chcąc wiedzieć, gdzie było moje ciało. Jakim zajęciom sportowym się oddawałam? Nie bolały mnie mięśnie rąk ani nogi. Nieznośne było jednak to dziwaczne uczucie bycia nieświadomą tego, gdzie wędrowało i co robiło twoje ciało. Kogo spotkałaś, kogo polubiłaś, a kogo nie. A jeżeli moja renterka kogoś rozjuszyła? Będę miała nowego wroga?

Obejrzałam się dokładnie. Stwierdziłam, że wszystko jest w porządku. Jeden wynajem mam za sobą, jeszcze dwa przede mną. Przeszłam jedną trzecią drogi do celu. Trax zadał mi wiele pytań. Zrobił rodzaj briefingu. Niewiele miałam do powiedzenia, bo nic nie pamiętałam poza swoim snem. Był nim zainteresowany, zapisał go. Najwyraźniej marzenie senne mogło wystąpić i nie było czymś niezwykłym. Chciał wiedzieć, czy czuję się wypoczęta i zrelaksowana, i musiałam przyznać, że tak. Terry zmierzył mi ciśnienie i temperaturę. Spojrzał na Traxa i kiwnął głową. — Wszystko jest okay, młoda damo — rzekł. — W tym stanie jesteś gotowa do kolejnej podróży. — Nie będę miała przerwy? — A po co? Twoja renterka jadła i dbała o wszystkie inne twoje potrzeby fizjologiczne — powiedział Trax. — Nie to miałam na myśli. Muszę gdzieś pójść. Otworzył szeroko oczy. Wychylił się z krzesła. — Doris! — zawołał. W jednej chwili weszła do pokoju, stukając obcasami. — Coś nie tak, Callie? — Czy mogę wyjść przed następnym wynajmem? — Wyjść stąd? Dlaczego? Spuściłam wzrok. Może lepiej nie upierać się przy tym, pomyślałam. Położyła mi rękę na plecach. — Po co te przerwy? Będziesz to miała za sobą, nawet nie wiedząc kiedy. Tyle pracy w ciebie włożyliśmy. Czy warto ryzykować? Tam na ulicy może ci się przydarzyć coś złego. — Machnęła ręką i skrzywiła się, jakby świat na zewnątrz był jednym wielkim piekłem. Właściwie miała rację. Ale ja tam jednak żyłam. — Nie dostaniesz pieniędzy, jeżeli nie wywiążesz się z umowy, która zastrzega, że twoje ciało ma być zdrowe i sprawne.

— Czy następna renterka już czeka? — Tak. I jest… — …przemiłą osobą. — Wywróciłam oczami. — Okay, niech tak będzie. — Wspaniale. Tym razem to będą trzy dni.

Ten drugi wynajem minął jak pierwszy w mgnieniu oka. Dowiedziałam się czegoś: czas upływa niepostrzeżenie, gdy masz wyłączoną świadomość. Znowu miałam dziwne sny, ale ich nie zapamiętałam. Kiedy się ocknęłam, coś mnie zaskoczyło, a mianowicie dziesięciocentymetrowe nacięcie na moim prawym przedramieniu. Nie bolało, bo prawdopodobnie zastosowali jakiś znieczulający spray, ale wyglądało okropnie. Doris zaprowadziła mnie do gabinetu zabiegowego. Po naświetleniu laserem rana się wygoiła, nie pozostawiając blizny, chciałam jednak wiedzieć, co się wydarzyło. Nie powiedzieli mi. Być może sami nie wiedzieli. Doris zabrała mnie do swojego gabinetu. Wszystko w nim było w bieli i złocie, zgodnie z neobarokową modą. Kazała mi usiąść i poinformowała mnie, że następny wynajem będzie trwał pełny miesiąc. — Miesiąc? — Zacisnęłam ręce na siedzeniu krzesła. — Nie mogę być poza domem przez cały miesiąc. — Taką mamy normę. Zaczynamy od krótszych terminów, chcąc się upewnić, że wszystko jest w porządku, i jeśli tak, zaczyna się długa tura. — Nikt mnie nie uprzedził, że aż tak długa. Muszę zobaczyć brata. — Brata? — Odgarnęła z oka pasmo włosów. — Nie mówiłaś, że masz brata. — A co w tym złego?

— Przed podpisaniem umowy byłaś pytana, czy masz jakichś żyjących krewnych. — Myślałam, że chodzi o rodziców i dziadków. On ma siedem lat. Z wyraźną ulgą rozprężyła ramiona. — Siedem, mówisz. — Patrzyła na ścianę, nie na mnie. — Rozumiem. Mimo wszystko nie pozwolą ci wyjść stąd. Nie mogą zaakceptować takiego ryzyka. — A co może mi się stać? Okaleczę sama siebie? — Wstałam i dotknęłam przedramienia, gdzie wcześniej znajdowała się rana cięta. — Potrafię zadbać o siebie lepiej niż wasze przemiłe renterki. Pokręciła głową. — Przykro mi, Callie, ale to niemożliwe. — Chcę rozmawiać z panem Tinnenbaumem. — Jesteś tego pewna? — Absolutnie. — Panie Tinnenbaum, czy mógłby pan przyjść? — Doris mówiła w przestrzeń do niewidzialnego mikrofonu. Poprawiła kostium i przygładziła włosy. Potem znowu rozległo się to okropne bębnienie paznokciami po blacie. Po kilku chwilach pan Tinnenbaum wmaszerował do gabinetu. — Callie prosi o zgodę na wyjście, żeby zobaczyć… brata. — Na to ostatnie słowo położyła nacisk. Tinnenbaum pokręcił głową. — To niemożliwe. — Nikt mnie nie poinformował, że będę tu uwięziona przez cały miesiąc — powiedziałam. — Czy ta sprawa nie powinna być postawiona jasno przed pierwszym wynajmem? — Nigdy o to nie pytałaś. Co więcej, nie powiedziałaś, że masz brata. — Przestąpił z nogi na nogę. — A jeśli chodzi o programowanie indywidualnych wynajmów, często nie wiemy, jak je rozplanujemy, póki się nie zaczną. Tak się stało w twoim przypadku.

— Wiedział pan jednak, że są takie przypadki. A ja nie miałam pojęcia, że wynajem może trwać aż miesiąc. — To wszystko jest w umowie — oświadczył. — Pewnie drobnym drukiem? — Zwróciłam się do Doris. — O czymś tak ważnym powinno się z góry informować. — A ty powinnaś nas poinformować, że masz brata — rzekł Tinnenbaum. Doris wbiła wzrok w podłogę. — Muszę go zobaczyć, muszę mu powiedzieć, że to potrwa aż tak długo. Ma dopiero siedem lat i nikogo oprócz mnie. — Może moglibyśmy wysłać kogoś, żeby sprawdził, co się z nim dzieje? — Doris spojrzała na Tinnenbauma. Wydawało mi się, że pokręcił głową, ale to było niemal niedostrzegalne. — Nie chcę sprawiać kłopotów. — Wyprostowałam się, żeby dodać sobie wzrostu i powagi. — Sądzę, że chętny do współpracy dawca korzystnie wpływa na przebieg przedsięwzięcia. Nie będę skłonna do współpracy, jeżeli nie porozmawiam z bratem. Tinnenbaum nerwowo stukał czubkiem buta w podłogę, jakby to miało ułatwić mu namysł. — O której godzinie ma się jutro wymienić z renterką? — zwrócił się z pytaniem do Doris. — O ósmej rano. Chrapnął jak koń. — Dam ci trzy godziny i ochroniarza, który ani na sekundę nie spuści cię z oczu. Nie zrób żadnego głupstwa, ponieważ jesteś monitorowana za pośrednictwem tego chipa wszczepionego w głowę. — Wymierzył we mnie palec. — Pilnuj, żeby twoje ciało pozostało w nienaruszonym stanie. Ponieważ ono należy teraz do nas. Tym razem nie zobaczyłam jego zębów. Pewnie nie był w nastroju.

Wyszłam za Doris na korytarz. — Muszę iść po ubranie dla ciebie — rzekła. — Spotkamy się w twoim pokoju gościnnym. Zniknęła za jakimiś drzwiami, a ja poszłam dalej, mając nadzieję, że pamiętam drogę do swojego pokoju. Kiedy otworzyłam drzwi, zobaczyłam w środku jakąś dziewczynę. Mniej więcej w moim wieku, ale z krótkimi czarnymi włosami. Przebierała się akurat, miała już na sobie spodnie w wielkie kwiaty, topem zasłoniła stanik. — Przepraszam — powiedziałam. — Musiałam pomylić drzwi. Pokój był urządzony dokładnie tak jak mój, ale w tonacji zielonej. Wycofałam się, zamykając drzwi. Obok był mój pokój. W tonacji różu. Po minucie weszła Doris, trzymając w rękach białe spodnie i białą bluzkę. — Pewnie wejdziesz pod prysznic. Przyniosłam ci ubranie na zmianę. To, co masz na sobie, już nie jest świeże. — A moje stare ciuchy? — Skarbie, wyrzuciliśmy wszystkie do śmieci, jak tylko je z siebie zdjęłaś. Zatrzymasz sobie te, które przyniosłam. — A moja latarka? Doris otworzyła szufladkę. Wyjęła moją naręczną latarkę i trzymała ją w dwóch palcach jak najdalej od siebie. — Do domu pojedziesz pod eskortą Rodneya. Nie zatrzymuj się po drodze, żeby coś zjeść. Nie będziesz głodna przez dobre parę godzin. — Nie będę? Dlaczego? — Bo niedawno jadłaś. Znowu dźgnęło mnie to osobliwe uczucie, że inni wiedzą lepiej ode mnie, co dzieje się z moim ciałem.

Doris zaprowadziła mnie do podziemnego parkingu przylegającego do budynku. Rodney stał przy eleganckim lincolnie. Miał krótko przystrzyżoną srebrną czuprynę i bicepsy tak masywne, że jego marynarka mogła lada moment pęknąć w szwach. Zauważył, że niosę w ręku swoją latarkę. — Nie będzie potrzebna — rzucił. — Mam latarkę megamocną. Mimo to założyłam na rękę moją ukochaną latarkę. Od razu poczułam się lepiej i bezpieczniej. — Jesteś za nią odpowiedzialny. — Doris spojrzała na Rodneya. — Masz ją przywieźć z powrotem nie później niż o dwudziestej drugiej zero zero. — Tak, madame. — Otworzył tylne drzwi limuzyny i wsiadłam do środka. On usiadł za kierownicą. Doris czekała, aż odjedziemy. Zauważyłam, że na siedzeniu obok mnie leży pojemnik z jedzeniem. — To dla twojego brata — wyjaśnił Rodney. — Od Doris. Pachniało cudownie. — Mniam, mniam — mruknęłam. Włączył się do ruchu i sunęliśmy przez Beverly Hills. — Ona jest kochana. Znam ją od ponad sześćdziesięciu lat. Pracowaliśmy razem w przemyśle turystycznym, kiedy jeszcze można było podróżować. Teraz nikt nie może wyjechać ze Stanów, bo inne kraje zareagowały paranoidalnie na zagrożenie bakteriologiczne. I nikt nie przyjeżdża tutaj. Czy uwierzysz, że Meksykanie wybudowali mur, uniemożliwiając Amerykanom przekraczanie granicy? Rodney nie przestawał ględzić, ale mnie opowieści Enderów nie wciągały. Nigdy się nie kończyły, ponieważ mieli wspomnienia z dziesiątków lat życia. Moje myśli skupiały się jedynie na dwóch osobach, na których mi zależało jak na nikim innym w świecie. Z kieszonki ręcznej latarki wyciągnęłam mapkę Michaela i z jej pomocą pilotowałam Rodneya. Na naszej nowej ulicy znajdowało się

kilka pustostanów. Pierwszym był niedokończony biurowiec — szkielet konstrukcji, w której nigdy nie zagościło życie. Michael i Tyler mieli być w czwartym z kolei opuszczonym budynku. Rodney zaparkował limuzynę od frontu. Szedł przodem, z megalatarką w ręku. Nigdy przedtem nie miałam osobistej ochrony. Czułam się trochę tak, jakbym była córką prezydenta. Rodney otworzył przede mną wielkie przeszklone drzwi. — Które piętro? — spytał. Światło latarki zatoczyło krąg w ciemnym lobby. — Trzecie. — Widzę, że lubisz wspinać się po schodach, hm? — Trzecie piętro jest bezpieczniejsze. Daje szansę, żeby się w razie czego zmyć. — Włączyłam swoją latarkę. — Jak się usłyszy jakieś wrzaski na dole, to jest chwila na ucieczkę. Na przykład zejściem przeciwpożarowym. Weszliśmy na szerokie schody prowadzące w górę. Rodney szedł pierwszy, omiatał snopem światła każdy mijany pokój biurowy. Były wymarłe. Na trzecim piętrze wychynęła na korytarz jakaś postać z pokaźnych rozmiarów metalową rurką wzniesioną groźnie do góry. Rozpoznałam Michaela. — Stać! — krzyknął. Podniosłam rękę z latarką do twarzy. — Michael, to ja. Rodney zagrodził mi drogę ręką. — Zostań z tyłu. Zanurkowałam pod jego ramieniem. — To mój przyjaciel. — Pobiegłam w głąb korytarza. Michael pozostał w pozycji obronnej, póki się nie zbliżyłam. — Callie? — Rurka wypadła mu z ręki, uderzając z brzękiem o podłogę.

Rzuciłam mu się w ramiona. Rodney podszedł bliżej, ale stanął w odległości kilku kroków. — To jest Rodney — powiedziałam. — Pracuje w Prime Destinations. Ochroniarz skinął głową, Michael przyjrzał mu się podejrzliwie. — Więc jeszcze nie skończyłaś? — spytał mnie. Pokręciłam głową. — Wpadłam tu tylko na kilka godzin. Jak się ma Tyler? — Bardzo do ciebie tęskni. — Michael poświecił latarką na moją fryzurę. Pogładził mnie po włosach. — Nie poznałem cię. Jesteś odmieniona. — Zmiana na lepsze? Zmiana na gorsze? — pytałam, gdy ruszyliśmy dalej. — Chyba żartujesz. Wyglądasz fantastycznie. Poprowadził nas aż na sam koniec korytarza do pokoju z wykładziną, która niewątpliwie częściowo rekompensowała brak śpiworów. Tyler siedział w kącie, na kolanach miał ciemnozielony koc. — Zostanę tutaj — powiedział Rodney cicho, wskazując na krzesło przy drzwiach. Ustawił latarkę tak, że oświetlała tylko tamtą część pokoju. Podeszłam do Tylera i uklękłam przy nim. Chciałam go uściskać, ale mnie odepchnął. — Co się stało z twoimi włosami? — Oświetlił mnie swoją latarką i się skrzywił. — Nie podoba ci się? Przyjrzał się uważnie mojej twarzy. — Co zrobili z twoją buzią? — Pociągnął za kolczyki zwisające mi z uszu. — One są chyba niebezpieczne. — W tym miejscu, gdzie pracuję, zadbali, żebym ślicznie wyglądała i była ładnie ubrana. Naprawdę ci się nie podobam? — Zaraz się tu ubrudzisz. — Patrzył na mnie, jakbym postradała rozum. — A kto tam jest? — Pokazał palcem na Rodneya.

— To pan, z którym pracuję. Przywiózł mnie tutaj. — Podsunęłam Tylerowi pod nos pojemnik z jedzeniem. — Dał mi też pyszności dla ciebie. Wszystko jeszcze gorące. Powąchaj. — Śmierdzi. — Odwrócił głowę. Przykucnęłam z drugiej strony posłania. — Tyler, wiem, że jesteś wściekły, bo nie było mnie jakiś czas. — Nie było cię aż tydzień. — Zrobił się czerwony na twarzy. Był na granicy płaczu. — Wiem i jest mi bardzo przykro. — Naliczyłem siedem dni. Cały długi tydzień bez ukochanego pieska, bez hologramów mamy i taty, w obcym otoczeniu i bez siostry, pomyślałam. — Ale czy Michael nie dbał o ciebie? Czy nie wystarał się o koc? A ta butelka z wodą? Na moje oko wyglądacie, chłopcy, jakbyście nie głodowali. Zerknęłam na Michaela, który stał w swoim forcie oparty o szafę biurową. Wsunął ręce do kieszeni i kiwnął głową. — Myślę, że powinienem pójść po wodę dla nas wszystkich. Gdy wyszedł, Tyler złagodniał. — Callie? — Tak? — Cieszę się, że wróciłaś — powiedział cichutko. Wyciągnął do mnie rękę, przytrzymałam ją w swojej. — Nie szkodzi, że masz takie śmieszne włosy. — Dziękuję. — Nachyliłam się do niego, nasze głowy się zetknęły. Chciałam, żeby ten moment odbudowanego zaufania trwał jak najdłużej, lecz musiałam powiedzieć Tylerowi prawdę. — Chciałabym zostać. Niestety, przyszłam tylko na parę godzin. Muszę wracać do pracy. Momentalnie puścił moją rękę. — Dlaczego? — Do oczu napłynęły mu łzy.

— Bo nie skończyłam tego, co miałam zrobić. — Objęłam go i przytuliłam mocno. — Bardzo mi pomożesz, jeżeli będziesz dzielny. A gdy będziemy mieć to za sobą, znowu zamieszkamy w prawdziwym domu. Przylgnął do mnie. — Naprawdę? Obiecujesz? — Jego cichutki, zdławiony głosik łamał mi serce. — Obiecuję.

Siedzieliśmy na podłodze wokół skrzyni, która posłużyła jako stół. Oświetlała ją latarka Michaela, ustawiona w pionie jak świeczka. Obaj chłopcy kończyli kurczaka z grilla i sałatkę ziemniaczaną z zestawu lunchowego od Doris. Rodney przesunął krzesło na korytarz, ale miał nas w zasięgu wzroku. Ze słuchawkami bezprzewodowymi w uszach kiwał głową w rytm jakiegoś beatowego przeboju. — Smakuje? — spytałam. — Jest w porządku — odpowiedział Tyler, obgryzając kostkę. — Bo my w kółko jedliśmy pudding i piliśmy sok owocowy. — Takie posiłki wydawał kościół blisko starego lotniska — wyjaśnił Michael. — Dwunastogodzinny spacer w tę i z powrotem. — Skąd bierzecie wodę? — Z sąsiednich domów. Ale nigdy nie chodzę drugi raz do tego samego. — Pomyśl tylko — uśmiechnęłam się do Tylera — już niedługo będziemy mieć własną kuchnię i wodę z kranu. — Gdzie będziemy mieszkać, jak już dostaniesz te wszystkie pieniądze? — spytał. — Gdzie tylko sobie zamarzymy. — W górach. — Tyler wyrzucił ręce nad głowę.

— Dlaczego w górach? — zdziwił się Michael. — Będziemy łowić ryby. Michael się roześmiał. — Ryby? Dlaczego? — Tata obiecał Tylerowi, że zabierze go na ryby — wyjaśniłam. — Ale zaczęła się wojna. Michael poklepał Tylera po ramieniu. Wystarczyło wspomnieć wojnę, żeby nastrój się pogorszył. — A ty, Cal? Też lubisz łowić ryby? — Nie za bardzo, prawdę mówiąc. — Przypomniał mi się epizod z dzieciństwa. Kiedy miałam osiem lat, tata pomógł mi złowić moją pierwszą rybę. To był sum. Nie mogłam się jednak przemóc, gdy przyszło go wypatroszyć. Tata ani się nie zdenerwował, ani nie zezłościł, tylko z uśmiechem zrobił to za mnie. — Nigdy nie byłem w górach — powiedział Michael. — Jak tam jest? — Czysto. Rześko. — I są ryby — włączył się Tyler. — I nie są zatrute, jak te w oceanie — dorzuciłam. — Właśnie — rzekł Michael. Spojrzał na Tylera. — Żeby łowić ryby, trzeba mieć w sobie dużo odwagi. A wiesz dlaczego? — Dlaczego? — Bo musisz brać do rąk obślizgłe, wijące się robaki. — Połaskotał go po brzuchu. — Rety, zdaje się, że jeden tu zawędrował. Pełznie ci pod koszulką. Tyler zaniósł się radosnym chichotem, jak bywało, gdy miał pięć lat. Uspokoił się po jakimś czasie i szybko zmogło go zmęczenie po tylu emocjach. Wkrótce zasnął z głową na moich kolanach. — Teraz powiedz wreszcie, jak tam było? — Michael spojrzał mi w oczy. — Nie do wiary, ale to naprawdę nic takiego. Po prostu śpisz, i tyle. — Serio?

— Tak. — Mówiliśmy po cichu, żeby nie zbudzić Tylera. — I za to mam dostać pieniądze. Hej, pieniądze na dom. — Prawdziwy dom. Mały będzie szczęśliwy. — Michael zerknął na Tylera. — Ty z nami również — powiedziałam. Pokręcił głową. — Nie mogę pasożytować na tobie. Chciałam zaprotestować, coś mnie jednak powstrzymało. Miał prawo być zaskoczony, zanadto się pospieszyłam. Przekrzywił głowę, ściągnął mój wzrok. — Być może, kiedy ja też zgłoszę się do banku ciał, będziemy mieli razem dużo pieniędzy. Być może starczy nawet na kupienie małego domu. Uśmiechnęłam się. Uradowała mnie ta perspektywa. Koniec z ucieczkami. Za trzy lata będziemy pełnoletni i będziemy mogli decydować o sobie. Nawet dostać normalną pracę. Michael wstał ze swojego miejsca i usiadł koło mnie. Objął mnie ramieniem i powąchał moje włosy. — Pachną jak… wiśnie. — Czy ładnie? — A jak myślisz? — Uśmiechnął się. — To tak, jakbyś była autem, fajnym autem, ale niemytym przez rok. A potem trafiłaś do myjni, gdzie cię wypucowali, wywoskowali i ozdobili bajerami. — Pstryknął palcem w mój wiszący kolczyk. — Błyszczysz cała, ale jesteś tym samym fajnym autem. Odwróciłam się do niego i przysunęłam bliżej. Jego oczy zdawały się prosić o przyzwolenie. Kiwnęłam lekko głową i bezwiednie oblizałam dolną wargę. Pochylił głowę, ale w tym momencie Rodney zastukał w ścianę. — Callie? Przykro mi, musimy się zbierać i jechać.

Michael zamknął oczy. Obydwoje wiedzieliśmy, że wybraliśmy nieodpowiedni moment. — Okay, Rodney. Będę gotowa za minutę. Słyszeliśmy, że wrócił na korytarz. Obudził się Tyler, usiadł i przetarł ręką twarz. Dotknęłam jego ramienia. — Muszę się zbierać, Tyler, jadę z powrotem. Posłuchaj mnie, proszę, uważnie. Przez ten czas ty i Michael jesteście jedną drużyną, dobrze? — Drużyną — powtórzył wolno zaspanym głosem. — Będę o tobie myślała. Zostawiam cię na długo, na cały miesiąc, ale potem wrócę na dobre. I już cię nie opuszczę ani na chwilę. Wszystko się zmieni na lepsze. Okay? Kiwnął głową, lecz minę miał tak ponurą, że serce mi się ścisnęło. — Pamiętaj, że jesteś mężczyzną. Mimo senności zdobył się na uśmiech. — Bądź dzielny. — Chwyciłam go za rękę, przyciągnęłam do siebie i przytuliłam. — Wracaj szybko — szepnął. Czułam na ramieniu jego gorący oddech. Miał oczy pełne łez, gdy odsunęłam się od niego. — Masz być silnym chłopcem — powiedziałam. — A ty masz się pospieszyć — odparł. Michael chciał mnie odprowadzić, Rodney szedł przed nami. Gdy doszliśmy korytarzem do klatki schodowej, natknęliśmy się na idącą w górę wysoką dziewczynę. Rodney rzucił na nią ostre światło latarki, tak że musiała przesłonić oczy ręką. — Mógłbyś nie oślepiać? — zaprotestowała. — Spokojnie — rzekł Michael do Rodneya. — Znam ją. Rodney przestał świecić jej w oczy, oświetlił sylwetkę. Dziewczyna miała naręczną latarkę i krótko przystrzyżone czarne włosy. Była chuda jak my wszyscy, ale już nabierała kobiecych kształtów.

— Hej, Michael — odezwała się. — Coś ci przyniosłam. — Sięgnęła ręką do płóciennej torby i wyciągnęła dwie pomarańcze. — Dostałam je od takiego jednego Endera, z jego ogrodu. — Dziękuję. — Michael przyjął owoce, prawdopodobnie kradzione. Uśmiechnęła się półgębkiem i dygnęła. — Muszę lecieć. Zobaczymy się później. — Kto to? — zapytałam. Dopiero gdy dziewczyna zniknęła

w

ciemności,

Michael

odpowiedział: — To koleżanka. — Jak ma na imię? — Florina. — Śliczne imię. Byłam zadowolona, że w budynku jest jeszcze ktoś ze swojaków. Rodney, wyczuwając, że potrzebujemy z Michaelem mieć chwilkę dla siebie, zszedł na półpiętro i czekał odwrócony plecami. Michael przyciągnął mnie do siebie. Trzymał w długim, mocnym uścisku. Ja — skóra i kości, on również, mimo to kontakt ciał sprawiał nam przyjemność. — Będzie mi ciebie brakowało — szepnął w moje włosy. — A mnie ciebie. — Zostałabym w jego objęciach na wieki, lecz musiałam się od niego odsunąć. — Zobaczymy się za miesiąc — powiedziałam. Dał mi złożoną kartkę. — Co to jest? — spytałam. — Obejrzysz później. Chciałam wiedzieć coś więcej, ale nie było czasu na rozmowę. Wsunęłam kartkę za stanik, bo lepszego schowanka nie miałam. Na koniec posłałam Michaelowi uśmiech, jaki powinien zapamiętać. — Trzymaj się. — Uważaj na siebie, Cal.

W drodze powrotnej Rodney nie gadał, pozwalając mi pogrążyć się we wspomnieniach. Limuzyna przyjemnie kołysała, za szybą przesuwało się nocne miasto. Na tle budynków o oknach zabitych deskami toczyło się życie, lecz był to pejzaż jak z kraju Trzeciego Świata: jedzenie sprzedawane z prymitywnych straganów i z dymiących ulicznych piecyków. Myślałam o tym, jak strasznie trudne dla mnie i Tylera były ostatnie lata. Jakieś ostre światło z ulicy oślepiło mnie na moment, wywołując wspomnienie nocy, kiedy ze swoimi megalatarkami przyszli po nas policjanci z prewencji. — Biegniemy do naszych plecaków — szepnęłam wtedy do Tylera. Gdy łomotali do drzwi wejściowych, przemknęliśmy w ciemności do kuchni. Tyler złapał swój plecak i butelkę z wodą, ja swój i butelkę. W moim był rewolwer. Wypadliśmy tylnymi drzwiami w czarną noc, zanim dotarli do ogródka na tyłach domu. Pomagałam Tylerowi przeczołgiwać się pod płotami, uciekaliśmy na przełaj przez opuszczone posesje. Byłam wdzięczna tacie, że przewidująco zaplanował dla nas trasę ucieczki, wiedząc, że wkrótce zostanie zabrany na kwarantannę. Gdy to się stało, Tyler i ja zostaliśmy jeszcze w domu, podobnie jak inne osierocone dzieci z sąsiedztwa. Dawaliśmy sobie radę, ale wiedzieliśmy, że w końcu i na nasz dom będzie najście z rządowego nakazu, bo przeczesywali całą ulicę. Sympatyczna średniozamożna dzielnica rezydencyjna zamieniła się w końcu w miasto duchów. Jednak przez jakiś czas ci dorośli, którzy jeszcze nie zachorowali, zastępowali dzieciakom rodziców… póki sami nie stali się ofiarami choroby. Tydzień przed naszą ucieczką policjanci zabierali dzieci z domu naprzeciwko. Rozpaczliwie krzyczały. My mieliśmy więcej szczęścia.

Wiedzieliśmy, kiedy trzeba będzie zmykać, ponieważ tata przesłał nam wiadomość. Zrozumiałam, że zbliża się najgorsze. Zanim tata trafił do zakładu na kwarantannę, kazał mi przyrzec, że jeżeli to się zdarzy, mam nie myśleć o jego losie i nie płakać za nim. Mówił, że powinnam być silna i zaopiekować się bratem, bo tylko ja mu pozostanę. Najtrudniejsza obietnica, jaką kiedykolwiek przyszło mi złożyć. Tata. Nie ma go już. Przemknęły mi przez głowę obrazy z przeszłości. Był stanowczy i konsekwentny, pomocny i wspierający. Kochający. Zagryzłam usta, żeby się nie rozbeczeć. Mam o nim nie myśleć. Mam opiekować się bratem. Być dzielna. Dotarliśmy wtedy z Tylerem do budynku dawnej biblioteki obok parku. Było ciemno choć oko wykol, ale oświetlaliśmy sobie drogę latarkami. Do środka dostaliśmy się przez wybite okno piwniczne. Zakręciło mnie w nosie od zapachu zatęchłych książek. I smrodu brudnych ciał. Schroniła się tu gromada dzieciaków. Spały za regałami pod ścianą. Ktoś mnie rozpoznał. — Ona jest w porządku. Znalazłam dla nas trochę wolnego miejsca, plecaki ułożyłam obok. — Jesteśmy już bezpieczni? — zapytał Tyler między jednym i drugim świszczącym oddechem. — Sz… sz… — uciszyłam go. — Będzie dobrze. Rano jakiś idiota chciał sobie coś ugotować i rozpalił ognisko. Dym ściągnął policję. Chwyciliśmy nasze plecaki i rzuciliśmy się do ucieczki. Dopiero na następnym postoju, oznaczonym na sporządzonej przez tatę mapie, stwierdziłam, że ktoś ukradł mój rewolwer. Poza nim niczego nie brakowało. Tyle godzin treningu w strzelaniu i nie miałam broni. Rozpacz skręciła mi wnętrzności. Nie mam broni. Tata mocno by się zdenerwował. Ale o niczym się nie dowie. Jest w grobie.

Rodney pędził teraz opustoszałymi ulicami, a ja z głową opartą o szybę wspominałam kolejne miejsca, z których uciekaliśmy w ciągu ostatniego roku. Przed oczami migały mi światła miasta, aż się zmieniły w jedną wielką feerię barw. Umowa z bankiem ciał miała położyć kres ucieczkom.

W Prime Destinations zaskoczyła mnie gorączkowa atmosfera. Okazało się, że moja renterka domaga się rozpoczęcia tury jeszcze tej nocy. Stałam w gabinecie Doris, która nerwowo przeczesywała palcami włosy. — Damy radę — powiedziała do mnie. — Zawsze zostawiam trochę rezerwy czasowej. Choć tym razem trzeba się pospieszyć. Włóż to na siebie. — Wskazała na części garderoby na wieszaku za mną. Wszystko w czerni. — Możesz skorzystać z mojej łazienki. Zastosowałam się do polecenia i po chwili weszłam z powrotem do gabinetu w czarnym pulowerze i czarnych spodniach. — Wspaniale. Już cię wysyłamy. — Bez jedzenia? Czuję lekki głód. Doris pogładziła mnie po plecach. — Ta renterka właśnie tak sobie zażyczyła. — Wzruszyła ramionami. — Może zarezerwowała stolik w czterogwiazdkowej restauracji. Pospieszyłyśmy do pokoju wymiany, tego samego, z którego wyruszałam na dwie poprzednie tury. Trax i Terry już na mnie czekali. — Do twarzy ci w czerni. — Terry poklepał mnie po ramieniu, gdy siadałam na krześle. — Wyglądasz w niej prawie tak dobrze jak ja. Trax jeszcze coś sprawdzał na komputerze, po czym odwrócił się do mnie. — Wszystko będzie tak jak poprzednio. Odpręż się — powiedział. — Zobaczymy się za miesiąc, Callie, dokładnie w tym miejscu.

Do mojej twarzy przytknięto maskę. Pożegnałam nieliczną asystę machnięciem ręki.

Niesamowite sny męczyły mnie tym razem. Tyler miał głowę pisklęcia. Nie dziwiłam się temu, po prostu tak było. Szukałam siemienia lnianego, żeby go nakarmić, ale nie znalazłam. Zawołałam Michaela, nie było go w pobliżu. Mieszkaliśmy na jakiejś opuszczonej farmie. Pobiegłam do stodoły, wspinałam się po drabinie na stryszek. Gdy znalazłam się na szczycie drabiny, zobaczyłam Michaela z dziewczyną. Wylegiwali się na sianie, a wokół nich leżały setki pomarańczy.

Rozdział czwarty

Bum, bum, bum. Dudnienie perkusji przenikało moje ciało, łomotało mi w głowie w tym samym rytmie. W nosie czułam jakąś mdłosłodką woń. Gdzie jestem? Otworzyłam oczy. Przyćmione światło i otoczenie widziane pod dziwnym kątem. Leżałam na boku na podłodze. Chcąc się podnieść, podparłam się jedną ręką i dotknęłam jakiegoś lepkiego paskudztwa. Powąchałam dłoń… zapach ananasa. Błyski laserowego światła przecinały ciemność. Widziałam tłum ludzi. Wymachiwali rękami, próbowali uciekać, po czym wracali przyciągani jakąś siłą. Po chwili zdałam sobie sprawę, że tańczą. Zobaczyłam zbliżającą się parę lśniących pantofli na wysokich obcasach. Ucho przyciśnięte do podłogi wyłapywało wibrację każdego kroku. Właścicielka obuwia uklękła przy mnie. — Nic ci się nie stało? — spytała, przekrzykując hałas. — Nie wiem — odpowiedziałam. W głowie czułam pulsujący ból, nie miałam czasu na zinwentaryzowanie innych ewentualnych szkód na

ciele. — Co? Nie słyszę. — Nie jestem pewna! — odkrzyknęłam. Od tego wysiłku mocniej zabolała mnie głowa. Dziewczyna wsunęła mi rękę pod ramię. — Hop do góry! Była w moim wieku, asymetryczny blond bob zakrywał jej jedno oko. Miała na sobie mieniącą się sukienkę tak krótką, że raczej powinna służyć jako bluzka. A może to była bluzka. Nieznajoma pociągnęła mnie za sobą w inne miejsce sali, gdzie dudnienie muzyki nie było tak straszliwie głośne. — Gdzie jestem? — spytałam, dotykając skroni. Byłam kompletnie zdezorientowana. — W klubie Rune. — Spojrzała na mnie ze zdziwieniem. — Nic nie pamiętasz? Pokręciłam głową. — Jak się tu dostałam? Zachichotała. — Chyba się nieźle spiłaś. Przyniosę ci kawę. — Nie, nie odchodź. — Czy rzeczywiście byłam pijana, czy to było coś innego? Strach chwycił mnie za gardło, uczepiłam się kurczowo ręki dziewczyny niczym koła ratunkowego. — Błagam, ja… — Trzeba cię posadzić na krześle. Podtrzymywała mnie, gdy kuśtykałam na wysokich obcasach przez parkiet. Zdążyłam zauważyć, że jak ona mam na sobie minisukienkę z metalicznym połyskiem. Czułam na skórze chłodny dotyk tkaniny. Z ramienia zwisała mi wieczorowa torebka. A na nogach miałam takie szpilki, jakie dotąd oglądałam jedynie w kolorowych magazynach ze zdjęciami gwiazd.

Nieznajoma zatrzymała się przy pluszowej kanapie pod ścianą, usiadłyśmy. Zapadłam się w miękkie siedzenie. Od dawna nie siedziałam na czymś tak wygodnym. Zapomniałam już, jakie to uczucie. Muzyka ucichła. Nocne kluby widywałam na hologramach, kiedy jeszcze żyli moi rodzice, ale nigdy w żadnym nie byłam. Nawet nie wiedziałam, że nadal działają, a zwłaszcza te młodzieżowe. Czyżby tak się bawili uprzywilejowani Starterzy? — Wyglądasz już znacznie lepiej. — Moja opiekunka się uśmiechnęła. Neonowe dekoracje baru rzucały niebieski poblask na naszą kanapę. Nawet w tym niekorzystnym świetle dziewczyna wyglądała oszałamiająco. — Jesteś nowicjuszką, czy tak? — spytała. — Słucham? — Przepraszam. Nie przedstawiłam się. Jestem Madison. — Callie. — Fajne imię. Lubisz je? Wzruszyłam ramionami. — Chyba tak. — Ja też lubię swoje. Miło mi cię poznać, Callie. — Wyciągnęła rękę. Uścisnęłam ją z dziwnym uczuciem. — Więc jak mówiłam, domyślam się, że to twój pierwszy raz, tak? Kiwnęłam głową. — Jestem tu po raz pierwszy. Ostatnią rzeczą, jaką pamiętałam, to zapadanie w sen w Prime Destinations. I tam powinnam się obudzić. Co się stało? Byłam na skraju paniki, ale jeszcze kontrolowałam się na tyle, by nie zapomnieć, że nie wolno mi mówić o banku ciał. Musiałam udawać, że moja obecność w klubie to nic niezwykłego. — Masz uroczą sukienkę — powiedziała Madison, przeciągając ręką po tkaninie. — Cholerna frajda włożyć znowu na siebie mini, nie uważasz? I pokazywać się w takich miejscach jak to? To o niebo lepsze

niż siedzenie w bujanym fotelu z szydełkiem w ręku i oglądanie starych filmów. — Mrugnęła i trąciła mnie łokciem. — A może zwykłaś spędzać czas, grając w madżonga? Albo w brydża? — Uhm. — Zmusiłam się do uśmiechu i rozejrzałam dookoła. Nie miałam pojęcia, o czym ona mówi. — Callie, skarbie, przede mną nie musisz udawać. Zrobiłam wielkie oczy. — Swój swego rozpozna, kotku. Przeszłaś wszystkie testy. — Madison rozpoczęła wyliczankę na palcach. — Nie masz tatuażu, piercingu, neonowej farby na włosach… — Opisując dalej mój wygląd, wymieniała kolejne punkty testowe: — Elegancka sukienka, droga biżuteria, poprawne maniery, nieskazitelna uroda. To ja? Mówiła o mnie? — No i oczywiście niemały zasób doświadczenia. — Pogłaskała mnie po ramieniu. — Bo wszystko to już przeżywałyśmy. W głowie miałam mętlik, ale zaczynałam pojmować. — Daj spokój, Callie. Wiem, że jesteś klientką Prime. Jak ja. — Nachyliła się do mnie, poczułam zapach gardenii. — Ty…? — Spójrz na mnie, czy coś się nie zgadza? — Przesunęła ręką wzdłuż ciała. — To ciałko jest nieskazitelnie piękne, jakieś zastrzeżenia? Nie wiedziałam, co powiedzieć. Była renterką. Mogłaby zrobić na mnie donos, gdyby się dowiedziała, że jestem dawcą i z jakiegoś powodu źle zafunkcjonowałam. Być może zerwaliby ze mną umowę i nie dostałabym pieniędzy, które mają uratować Tylera. — Jest cudowne — potwierdziłam. — Jest okay, przyznaję. Na miarę tak ekskluzywnego klubu. — Wskazała ręką salę. — Często tu przychodzimy, znamy się, nietrudno wypatrzyć kogoś nowego. — Więc jest tu więcej takich… jak my? Gdzie? Madison powiodła wzrokiem po sali.

— Tam. Widzisz tego faceta, który wygląda jak gwiazdor filmowy? To renter. A tamta rudowłosa? — Też renterka? — Przypatrz się jej. Czy można mieć doskonalszą urodę? — powiedziała teatralnym szeptem. — Ale inni to normalne dzieciaki? — Oczywiście. — A tamten? — Wskazałam głową na chłopaka, który wpadł mi w oko. Trzymał w ręku szklankę z wodą, rozmawiał z dwoma kolegami. Dostrzegłam w nim coś absolutnie wyjątkowego. — Pytam o tego w niebieskiej koszuli i czarnej marynarce. Sądząc po wyglądzie, musi być renterem, co? — On? — Madison skrzyżowała ręce. — Wygląda super, to prawda. Ale już z nim rozmawiałam. To normalny małolat, przejrzałam go na wylot. Jak widać, nie szło mi odgadywanie. Na moje oko wyglądał bosko i w niczym nie ustępował renterom, których mi pokazywała. Raczej nad nimi górował. Odwrócił się i spojrzał prosto na nas. Spuściłam wzrok. — Pełno tu tych zepsutych małolatów — mówiła Madison. — Łatwo ich rozpoznać, bo zacofani dziadkowie nie pozwalają im na żadne zabiegi. — Zabiegi? — Operacje plastyczne. Więc w odróżnieniu od nas nie zbliżają się do ideału piękna. I zawsze możesz ich sprawdzić, pytając, jak wyglądało życie przed wojną. Prawie nic nie wiedzą. — Roześmiała się. — Prawdopodobnie nie uczą historii w tych ich prywatnych interaktywnych szkołach. Serce mi waliło. Wszystko stanęło na głowie. Co chwila musiałam sobie przypominać, że oszałamiająco piękna Madison jest tak naprawdę starą kobietą, ma ponad sto lat.

A to, że ona myśli to samo o mnie, wprowadzało jeszcze większy zamęt. — Jeśli już czujesz się lepiej, Callie, opuszczę cię, bo marzę o drinku. Takim, który ma długą i niegrzeczną nazwę. — Sprzedadzą ci drinka? — Złotko, to prywatny klub. Cicho sza i czarny rynek kwitnie. Jak bank ciał. — Poklepała mnie po ramieniu. — Nie martw się, skarbie, będę w odległości kilku kroków. Ulotniła się. Oparłam łokcie na kolanach i zakryłam czoło dłońmi. Modliłam się, żeby świat zatrzymał się w tym obłędnym biegu. Im dłużej jednak rozmyślałam nad sytuacją, tym bardziej mnie przerażała. Pulsowało mi w głowie od natłoku myśli. Dlaczego obudziłam się w tym klubie, a nie w banku ciał? Co się stało? Wszystko zapowiadało się tak dobrze. Miałam dostać pieniądze, zapewnić Tylerowi prawdziwy dom. I nagle coś takiego. Usłyszałam czyjś głos. Halo? Podniosłam głowę. To nie była Madison. Ona stała przy barze. Obejrzałam się za siebie. Nikogo w pobliżu. Coś sobie wyimaginowałam? Czy… mnie słyszysz? Nie, rzeczywiście kogoś słyszę, ten głos dochodzi… …z wnętrza mojej głowy. Omamy słuchowe? Halucynacje? Serce zaczęło mi walić jak oszalałe. Chyba Madison się nie pomyliła i jestem kompletnie pijana. Albo doznałam urazu głowy, kiedy się przewróciłam. Działo się coś bardzo niedobrego. Ze zdenerwowania zrobiło mi się duszno. Ten głos wydawał się kobiecy. Kilka razy wciągnęłam głęboko powietrze, żeby się uspokoić, potem nadsłuchiwałam, wstrzymując oddech.

Jazgot w klubie zakłócał mi percepcję. Zatkałam uszy palcami i próbowałam wyłowić ten głos, lecz słyszałam jedynie bicie własnego serca. Nie mogłam dojść do siebie po doznanym szoku. Głos w mojej głowie. Gdzie są tutaj drzwi? Chciałam wyjść. Odetchnąć świeżym powietrzem. Kolejny głos, jaki usłyszałam, był młody, męski i pochodził od kogoś stojącego tuż przede mną. — Dobrze się czujesz? — To był on. Chłopak w niebieskiej koszuli, „normalny małolat”, jak powiedziała Madison. Miał zatroskaną minę. O coś mnie zapytał. A tak, czy się dobrze czuję. Muszę się kontrolować i nie zdradzać, że ogarnia mnie panika. — Tak, dobrze. — Obciągnęłam sukienkę w bezskutecznej próbie zasłonięcia nóg. Z bliska prezentował się jeszcze lepiej, miał dołeczki w policzkach. Pojawił się jednak w niewłaściwym momencie. Musiałam się skupić na nadsłuchiwaniu, czy tamten głos powróci. Chłopak stał wpatrzony we mnie, chociaż nie zwracałam na niego uwagi. W mojej głowie panowało milczenie. Więc chyba spłatała mi figla moja wyobraźnia? Zaburzenie świadomości w następstwie ocknięcia się we własnym ciele w nieprzewidzianych okolicznościach? A może Głos wystraszył się tego chłopaka? Właściciel uroczych dołeczków miał na sobie elegancką czarną marynarkę. Zastanowiłam się nad werdyktem Madison. Wstałam, spojrzałam na niego bacznie, poddając go procedurze testowej. Nie miał tatuażu, piercingu, neonowej farby na włosach. Odhaczone. Drogie ubranie i biżuteria (jakiej marki był ten zegarek na jego ręku?). Haczyk. Dobre maniery, idealnie przystojny. Haczyk. A więc renter. W tym momencie poruszył głową i na jego twarz padło światło dochodzące z baru, a że stał blisko mnie, dostrzegłam

kilkucentymetrową bliznę sięgającą brody. Doris w żadnym razie nie przepuściłaby czegoś takiego. — Widziałem, że się przewróciłaś. — Podał mi ręcznik do rąk. — Poszedłem po niego do toalety. — Dziękuję. — Przyłożyłam sobie wilgotny ręcznik do czoła, na co po twarzy chłopaka przemknął uśmiech. — Co cię tak bawi? — spytałam. — Nie myślałem o twojej głowie. — Delikatnie odebrał mi ręcznik i wytarł starannie moją wciąż lepką rękę. — Poślizgnęłam się — powiedziałam. — Ktoś rozlał drinka. A na tych wysokich obcasach… — Piękne buciki. — Popatrzył z uznaniem na moje szpilki, uśmiechnął się, epatując tymi swoimi dołeczkami. Wyraźnie stałam się obiektem jego zainteresowania i to było już za dużo jak na mnie. Odwróciłam wzrok. Taki chłopak, bogaty i przystojny, miałby adorować dziewczynę z ulicy? Zobaczyłam w tym momencie swoje odbicie w lustrzanej kolumnie i uświadomiłam sobie, że znajduję się w innej rzeczywistości. Wyglądałam w niej jak prawdziwa gwiazda filmowa. Widziałam, że Madison wciąż tkwi przy barze i stara się przywołać barmana. A ten Ender, niestety, zdawał się przygłuchy. Właściciel dołeczków podążył za moim wzrokiem, niedbale rzucając ręcznik na stolik obok kanapy. — To twoja przyjaciółka? — spytał. — Można tak powiedzieć. Podniósł palec, jakby próbował sobie coś przypomnieć. — Ma na imię Madison, czy tak? Kiwnęłam głową. — Rozmawiałem z nią wcześniej — powiedział. — Jest trochę zabawna. — Bo? — Zadawała mi mnóstwo pytań.

— Jakiego rodzaju? — Przepytywała mnie z historii, jesteś w stanie w to uwierzyć? Pytała, co się działo dwadzieścia, trzydzieści lat temu. Potrafiłabyś powiedzieć, jaki film przed dziesięciu laty zdobył dziesięć Oscarów? Przymrużyłam oczy i próbowałam sobie przypomnieć, czy tata kiedykolwiek wspominał mi o tym. On by na pewno wiedział. Wzruszyłam ramionami. — No widzisz, też nie wiesz. Najwyraźniej nie przeszedłem testu Madison. Kiedy się zorientowała, że nie znam odpowiedzi, odwróciła się na pięcie i odeszła. Przyszedłem tu, żeby potańczyć, a nie na casting do turnieju telewizyjnego. — Spojrzał na swoje buty, a potem na mnie. — Zechcesz…? — Ja? — Dotarło do mnie, że znowu rozległa się muzyka, tym razem cichsza i wolniejsza. — Nie, nie mogę. — Ależ możesz. Pomyślałam o biednym Michaelu, który wyręczał mnie, opiekując się Tylerem. To byłoby wobec niego nie fair. Nie mogłam zatańczyć z obcym chłopakiem. Wciąż nie miałam pojęcia, co się stało, gdzie jestem i jak się tu dostałam. — Czuję się jeszcze trochę przymroczona. — To może później? — zapytał z nadzieją w głosie, podnosząc brwi. — Przykro mi. Niedługo będę wychodzić. — Wiedziałam, że to zabrzmiało kategorycznie, nie chciałam go jednak zwodzić. Skrywał zawód, ale dostrzegłam rozczarowanie w jego oczach. Wyglądało na to, że będzie miał inną propozycję, ale w tym momencie wróciła Madison z filiżanką w jednej ręce i koktajlem w drugiej. — Mocna kawa dla ciebie. Zdecydowałam, że dostaniesz bez śmietanki. — Podała mi filiżankę i dopiero wtedy zauważyła przystojniaka. — Och, to Blake, czy tak? Witaj znowu. Skinął głową, lecz nie odrywał wzroku ode mnie. Wymieniliśmy porozumiewawcze uśmiechy, dyskretnie, żeby jej nie urazić. Takie „ona

nie wie, że o niej mówiliśmy” zawsze w jakiś sposób wiąże. Madison niczego nie zauważyła, zajęta manipulowaniem mieczykiem z nabitym nań plastrem ananasa, który dekorował jej drink. — Wracam do swoich kolegów — rzucił Blake. — Miło cię było znowu widzieć — pożegnała go z uprzejmym uśmiechem Madison, przełknąwszy już oporny owoc. — Dobranoc, Madison. — Mnie obdarzył uśmiechem. — Do zobaczenia, Callie. — Przekrzywił głowę i zwinnie zakręcił się na pięcie niczym w piruecie. Nie mówiłam mu, jak mam na imię. A jednak je znał. Powędrowałam za nim wzrokiem, gdy oddalał się z rękami w kieszeniach. Poczułam ulgę. Słuchaj… proszę… Zimny dreszcz przebiegł mi po plecach. Nie. Znowu Głos. W mojej głowie. Jeżeli to moja wyobraźnia, to wykonała kawał dobrej roboty, gdyż ten głos brzmiał wyjątkowo autentycznie. Wszystko wyglądało bardzo źle. Powinnam natychmiast uciekać z tego klubu. Skądkolwiek Głos pochodził: czy z mojej wyobraźni, czy rzeczywiście od kogoś, kolejne słowa wbiły się we mnie jak igły. Słuchaj… to ważne… Callie… nie wracaj do… nie wracaj do Prime.

Rozdział piąty

Stałam z nogami wrośniętymi w ziemię. Czy to, co się ze mną działo, było reakcją na lek, jaki mi podali? A może miało coś wspólnego z chipem? Spojrzałam z nadzieją na Madison. Nic jej nie mów… A ta złapała mnie za ramię. — Pamiętaj. Zasady. Dotyczą. Chłopców. — Skandowała słowo po słowie, przy każdym grożąc mi palcem. Przywróciła mnie fizycznej rzeczywistości. Wyglądała jak gwiazda filmowa, lecz mówiła jak troskliwa babcia. — Pilnuj się — dodała, kręcąc głową, tak że kosmyk włosów opadł jej na jedno oko. — To bardzo ważne. — O której z tych zasad mówisz? — zapytałam zdawkowo. — Dobrze wiesz. — Ściszyła głos. — Żadnego seksu. — Uniosła brwi. — Zwłaszcza z autentycznymi młodzieńcami. — Co znaczy „zwłaszcza”. Jeżeli obowiązuje jakaś zasada, to ma być jednoznaczna, bez jakiegoś „zwłaszcza”.

— Wiesz, o czym mówię. — Przewróciła oczami. — Po prostu zapomnij o tym chłopcu. Trudno mi było przejąć się jej radą, bo głosy w mojej głowie stanowiły znacznie poważniejszy powód do zmartwienia. — O jakim chłopcu mówisz? Moje pytanie ją rozśmieszyło. Blake stał z kolegami daleko od nas. — Nie wie, że jesteśmy renterkami, prawda? — Nie przestudiowałaś umowy? Oczywiście, że nie wie! Nie wolno nam spowiadać się osobom postronnym. — Kto czyta dokładnie umowy? — Wzruszyłam ramionami. Blake odwrócił się i ściągnął mój wzrok. Madison skrzyżowała ręce na piersiach, jej ramiona błyszczały od połyskliwego pudru. — Lepiej skończ już tę kawę. Opróżniłam filiżankę do dna, krzywiąc się, bo kawa była gorzka. Liczyłam jednak, że rozjaśni mi w głowie. Może Głos przestanie mnie już nękać? — Nie smakuje ci, nie pijasz czarnej? — dopytywała się Madison. Czułam gorycz w ustach. — Nie. Nigdy. — Znałam sprzed wojny jedynie smak latte, mocno posłodzonej i z bitą śmietaną. — Potraktuj ją jak lekarstwo. — Madison spojrzała na zegarek. — O Boże, zrobiło się strasznie późno. Muszę uciekać. — Otworzyła malutką torebkę. — Proszę, Callie. To moja wizytówka. Wcisnęła mi ją do ręki. Zanim na nią zerknęłam, Madison upomniała się o moją. — A gdzie twoja? — spytała. Otworzyłam torebkę, ale wizytówek w niej nie było. Zobaczyłam bilet parkingowy, uniwersalny dowód tożsamości, telefon komórkowy

i plik banknotów. Udało mi się powstrzymać od okrzyku na widok takiej ilości pieniędzy. — Skończyły mi się — powiedziałam. — Nie ma sprawy, przestukaj mi swój numer. Muszę lecieć. Jutro niezwykły dzień. Odprowadzisz mnie? Wzięła mnie pod rękę. Gdy przechodziłyśmy obok Blake’a, czułam na sobie jego spojrzenie. Nie odwróciłam jednak głowy. Skupiłam uwagę na Madison, która maszerowała posuwistym i pewnym krokiem, a pożądliwe spojrzenia odbijały się od niej, jakby otaczało ją ochronne pole siłowe. Przy wyjściu stało dwóch siwowłosych portierów. Otworzyli przed nami drzwi i wyszłyśmy w nocny chłód. Na zewnątrz czekała na swoje auta gromadka nastolatków. Madison najpierw podała swój bilet parkingowemu, a potem zwróciła się do mnie: — Powiem ci coś z własnego doświadczenia. — Z rękami założonymi na piersiach kołysała się na obcasach. — To twoje pierwsze wyjście, nie przejmuj się. Ale nie szalej. Nie możesz dopuścić do tego, żeby temu ślicznemu ciału coś się stało. Kary są potwornie wysokie. Nie musiała mnie przekonywać, żebym pilnowała „tego” ciała. Milczałam, wiedziałam, że za chwilę się rozstaniemy i nigdy więcej jej nie zobaczę. Przekrzywiła głowę, zadyndały klipsy w kształcie kół. — Pamiętam dobrze swój pierwszy raz. To było dziewięć miesięcy temu. — Ile razy to robiłaś? — Skarbie, a kto by liczył? — Roześmiała się. — Tyle różnych ciał do wypróbowania. Więcej czasu spędzam teraz jako dziewczyna niż jako staruszka. Parkingowy, Ender, podjechał efekciarskim czerwonym kabrioletem o obłych kształtach. Spojrzał na Madison i zamachał ręką. — Twój?

Mrugnęła do mnie. — To moje auto „nastolatki”. Podeszłam z nią do kabrioletu, który epatował trójwymiarowym lakierem. Iluzja wielowarstwowości była nieodparcie realna, miałam wrażenie, że zaglądam w kanion. — Zajebiste kabrio. — Wskazałam głową auto. Madison zmarszczyła brwi. — Callie, to naprawdę twój pierwszy raz? Zesztywniałam. — Dlaczego pytasz? — Bo mówisz jak autentyk. Ja wciąż muszę uważać, co i jak mówię, gdy gram nastolatkę. Grać kogoś i ja się starałam, tylko w drugą stronę. Czułam, że muszę przekonać ją, iż jestem renterką jak ona. Co mogłam zrobić? Oczywiście ją naśladować. Nachyliłam się do niej i delikatnie dotknęłam jej ramienia. Obniżyłam nieco barwę głosu i postarałam się mówić wolniej. — Włożyłam sporo wysiłku, żeby studiować słownictwo, zanim zdecydowałam się na wynajem. A poza tym jestem naprawdę młoda, mam zaledwie dziewięćdziesiąt pięć lat! — Mrugnęłam do niej. — Jesteś okropna! — Podała napiwek parkingowemu. — Naturalnie żartuję. Musisz mnie kiedyś nauczyć swoich sztuczek. Podjechało kolejne auto. — Miło było cię poznać, Callie. Jutro jestem umówiona na parasailing. — Wyrzuciła ręce w górę. — Ty też baw się dobrze w nowym ciele. Wsiadła do samochodu i odjechała z rykiem silnika na wysokich obrotach. Z pewnością to nie był styl starszej pani. — Miss? — Parkingowy wyciągnął rękę. — A twój bilet? Dopiero teraz wyjęłam go z torebki. Czekałam z tym, aż Madison odjedzie, gdyż nie byłam pewna, czy nie będę miała trudności z jazdą.

Jak sobie poradzę? Spociły mi się dłonie. Ostatni raz siedziałam za kierownicą przed dwoma laty, to było na szkolnym parkingu z tatą jako instruktorem. Co mówił? Trzymaj ręce na godzinie dziesiątej i drugiej. Zwolnij przed wciśnięciem hamulca. Nigdy nie rozmawiaj przez telefon podczas jazdy. Jacyś faceci wyszli z klubu i rozbierali mnie oczami. W stu procentach prawdziwi, sądząc po pryszczach. Odwróciłam się plecami. Nie chciałam, żeby mi się przypatrywali. Marzyłam, żeby jak najszybciej stamtąd odjechać. Uświadomiłam sobie, że Głos nie powrócił. Nikt do mnie nie mówił. Przynajmniej to było dobre. Usiłowałam sobie przypomnieć wszystko, co wiedziałam na temat prowadzenia samochodu, ale niewiele to dało, tylko puls mi przyspieszył. Modliłam się w duchu, żeby auto okazało się łatwe do prowadzenia. Parkingowy podjechał żółtym sportowym wozem, który wyglądał jak pojazd kosmiczny. O nie. Byle nie to. Niestety, parkingowy zatrzymał się dokładnie przede mną. Ten kabriolet musiał mieć moc silnika dwa razy większą od auta Madison. Dach miał opuszczony. Nawet w tej gromadzie rozpaskudzonych, bogatych dzieciaków rozległy się pomruki podziwu. Czułam na sobie spojrzenia ich wszystkich, gdy podchodziłam do auta od strony kierowcy. Jak Madison dałam napiwek parkingowemu i usiadłam na luksusowym skórzanym fotelu. Przed oczami miałam chyba więcej różnych wskaźników i przycisków niż pilot odrzutowca. Parkingowy zamknął drzwi auta, ale wyciągnęłam do niego rękę, żeby nie odchodził. — Proszę poczekać — szepnęłam. — Gdzie jesteśmy? — Jak to gdzie? — Był zaskoczony. — W jakim mieście? — Starałam się mówić jak najciszej.

— W centrum. Jesteś w centrum Los Angeles. — Pokazał coś palcem na desce rozdzielczej i pobiegł po następny samochód. Domyśliłam się, że pokazywał mi włącznik systemu nawigacyjnego. Wcisnęłam ten przycisk. Między moją twarzą i przednią szybą pojawił się wirtualny ekran. Widniał na nim napis: „dom”, więc przyłożyłam palec w to miejsce. Dom. Tam chciałam dotrzeć. Auto wiedziało, gdzie mieszkam, mimo że ja nie miałam o tym pojęcia. Uruchomiłam piekielną maszynę i ostrożnie zwolniłam hamulec. W odróżnieniu od Madison odjeżdżałam w stylu żółwia. Potoczyłam się może metr lub dwa do przodu, kiedy jakiś chłopak zawołał „do widzenia!”. Spojrzałam w lusterko wsteczne. To był Blake. Jedną rękę trzymał w kieszeni, drugą machał mi na pożegnanie.

Znalazłszy się poza zasięgiem wzroku gapiów i ujechawszy kilka przecznic, zatrzymałam się przy krawężniku. Moje serce waliło jak oszalałe, trzęsły mi się nogi. Dobre było chociaż to, że nie rozbiłam samochodu… na razie. I z minuty na minutę rozjaśniało mi się w głowie. Nabrałam pewności, że nie jestem i nie byłam pijana, tylko zdezorientowana sytuacją. Musiałam znaleźć wyjaśnienie tego, co się ze mną dzieje. Dlaczego słyszę jakieś głosy w swojej głowie? O tej późnej porze ulice były puste i ciche. Gdyby Głos miał powrócić, warunki temu sprzyjały. Wstrzymałam oddech i nadsłuchiwałam, obawiając się jednocześnie tego, co jeszcze mogę usłyszeć. Cisza. Dzięki Bogu. Tajemniczy głos gdzieś się rozpłynął. Co zrobili w Prime z moją głową? Niewykluczone, że podczas wszczepiania chipa naruszyli coś w moim mózgu. A może to był efekt uboczny samego wszczepienia? Nie należało im pozwolić rozporządzać moim ciałem.

W tym momencie musiałam zebrać się w sobie. Popatrzyłam na kontrolki w samochodzie. Silnik zamruczał groźnie jak tygrys, gdy sięgałam po torebkę leżącą na siedzeniu pasażera. Wyciągnęłam uniwersalny dowód tożsamości. Był na nim mój hologram, który się obrócił, ukazując mnie z profilu. Rozpoznałam ujęcia, które zrobili mi w banku ciał. Ale nazwisko na dowodzie było inne: Callie Winterhill, a nie Callie Woodland. Adres ten sam co na ekranie nawigacyjnym. Prawdopodobnie w banku ciał drukowali dla każdego rentera nowy dowód. W tym moim powinny być zakodowane moje dane identyfikacyjne: DNA i odciski palców. A Winterhill to niewątpliwie nazwisko renterki. W razie zatrzymania przez policję mogłaby udawać własną wnuczkę. Jej wspaniałe auto mogłoby na dobrą sprawę zawieźć mnie wszędzie, pomyślałam. Bardzo chciałam zobaczyć braciszka. Pamiętałam jednak, że Tinnenbaum uprzedził mnie, iż dzięki chipowi mogą śledzić moje ruchy. Wiedzieli, gdzie znajduje się Tyler, ponieważ byłam tam z Rodneyem. Gdyby mnie namierzyli, bez trudu by się domyślili, że to ja jestem w swoim ciele, a nie renterka. Zostałabym jak nic oskarżona o złamanie warunków umowy. Mogłam wrócić do banku ciał i pewnie w tej sytuacji tego właśnie oczekiwali. Jednak Głos ostrzegał przed powrotem do Prime Destinations i brzmiał złowróżbnie. Przebiegł mnie dreszcz. Co miałoby się stać ze mną, gdybym to zrobiła? Nie słyszałam Głosu wyraźnie, bo w klubie panował straszny hałas. Jednak im dłużej się nad tym wszystkim zastanawiałam, tym większego nabierałam przekonania, że musiał należeć do osoby starszej, do jakiejś Enderki. Czy to mógł być ktoś z banku ciał, nawiązujący ze mną kontakt za pośrednictwem chipa? Czy to była Doris? Ale dlaczego mówiła, żebym tam nie wracała? Czy chciała, żebym kontynuowała swoją turę, bo tę awarię da się szybko naprawić? A może był zupełnie inny powód tego ostrzeżenia?

Pomyślałam, że jeżeli prowadzona przez GPS dojadę do domu mojej renterki, znajdę tam jakieś wyjaśnienie. Jeśli z takich czy innych powodów mój wynajem został skrócony, być może ona jest już u siebie. Spojrzałam na wykwintny, wysadzany diamentami zegarek pani Winterhill. Było po północy. Odczytałam datę. Czternasty listopada. A więc minął dopiero tydzień od rozpoczęcia mojej tury. Moje ciało miało pozostawać w dyspozycji renterki jeszcze przez trzy tygodnie. Co się stało? W tym momencie dostrzegłam w lusterku wstecznym jakieś cienie. Usłyszałam stłumiony tupot sportowych butów na chodniku, coraz bliższy. Do samochodu dobiegała banda renegatów. Było ich pięciu. Z łańcuchami, metalowymi rurami i złymi spojrzeniami. Krew dosłownie stężała mi w żyłach. Obrzuciłam wzrokiem przyciski. Gdzie jest ten cholerny „drive”? Jeden z tych drani wskoczył na pokrywę bagażnika. Widziałam w lusterku ogoloną głowę pokrytą tatuażem. Znalazłam przycisk „drive”, auto ruszyło do przodu. Wcisnęłam gaz do dechy. Pęd powietrza szczęśliwie zdmuchnął bandziora. W lusterku widziałam, że wstaje. Jego kumple pokazywali mi fucka. Wzdrygnęłam się. Wciąż byłam zwierzyną. To, że miałam samochód, nie oznaczało, iż nie muszę mieć się na baczności. W gruncie rzeczy oznaki bogactwa prowokowały i powinnam wzmóc czujność. Wzięłam kilka głębokich oddechów. Po tym incydencie towarzystwa dotrzymywał mi jedynie nawigator. Mówił z australijskim akcentem i tak stonowanym głosem, że podziałał na mnie uspokajająco. Zgodnie z jego instrukcją skierowałam się na autostradę. Dużo łatwiej prowadziło się na szerokiej i prostej drodze,

zwłaszcza że o tej porze samochodów było niewiele. Minęłam parę ekip drogowych, grup około dwudziestu Starterów na robotach przymusowych. Gdy przejeżdżałam obok nich w luksusowym aucie, designerskiej sukience i z diamentowym zegarkiem na ręku, ogarniało mnie poczucie winy i wstydu. Chciałam krzyczeć, że żadna z tych rzeczy nie jest moja. Zbyt szybko znikali mi z pola widzenia, stając się białymi kropkami. Po półgodzinnej jeździe na zachód nawigator pokierował mnie do dzielnicy Bel Air. Wiedziałam, że przed wojną mieszkało tu mnóstwo celebrytów. Przejechał obok mnie, gapiąc się, miejscowy ochroniarz. Sunęłam obok bajkowych rezydencji, przed niektórymi czuwała ochrona. Wreszcie nawigator oznajmił, że dotarłam do domu. Nie uprzedził mnie, że to wielka posiadłość. Nie widziałam tu ochroniarza, posesji strzegła potężna brama z kutego żelaza. Podjechałam pod nią i zatrzymałam się, wcisnąwszy hamulec tak gwałtownie, że aż mną szarpnęło. Poprawiłam się na fotelu. Jak ją otworzyć? Wypatrzyłam mały czarny przycisk obok miejsca na kubek. Nacisnęłam, brama otworzyła się bezgłośnie niczym wrota do raju. Wjechałam na wyłożony kostką podjazd. Rozgałęzienie w lewo prowadziło przed front willi, a to w prawo do połączonego z nią garażu na pięć samochodów. Wszystkie drzwi garażowe otworzyły się jednocześnie z bramą, tak że miałam widok na trzy auta: SUV-a, limuzynę i mały sportowy wóz w kolorze niebieskim. Wjechałam na jedno z dwóch wolnych miejsc i wyłączyłam silnik. Opadło ze mnie napięcie. Nie spowodowałam żadnej stłuczki. Bezcenny pojazd pani Winterhill odstawiłam bezpiecznie pod dach garażu. Miałam nadzieję, że to doceni. Co dalej? Zdawałam sobie sprawę, że mogą mnie czekać różne niespodzianki. Łudziłam się jednak, że zastanę panią Winterhill w domu i będzie w stanie wyjaśnić, co się stało. Być może wszystko da się

naprawić i zaczniemy od nowa. A przy odrobinie szczęścia zaliczą mi nawet dotychczasowe dni wynajmu. Wewnętrzne drzwi w garażu służyły jako boczne wejście do domu. Zapukałam. Nikt nie odpowiadał. Zbliżała się pierwsza w nocy. Zauważyłam panel dotykowy, ale niestety nie znałam kodu. Innymi drzwiami wyszłam z garażu na tył willi. Moje obcasy stukały na granitowej kostce. Okrążając rezydencję, by znaleźć się od frontu, mogłam podziwiać cudownie zaprojektowany ogród: przystrzyżone trawniki, kwitnące krzewy ozdobne, okazałe drzewa. Pani Winterhill musiała płacić astronomiczne rachunki za wodę. Weszłam po kilku marmurowych stopniach i stanęłam przed frontowymi drzwiami. Moja obecność pobudziła czujnik dzwonka i dobiegły mnie z wewnątrz jego melodyjne dźwięki. Po minucie usłyszałam czyjeś kroki. Otworzyły się drzwi. Chuda, zaspana Enderka w szlafroku usunęła się na bok, robiąc mi przejście. — Wreszcie zdecydowała się pani wrócić do domu.

Rozdział szósty

Gdy znalazłam się w wytwornym foyer, z wrażenia zaschło mi w ustach. Przypomniały mi się stare filmy. Piękne antyczne meble, sufit sięgający chmur i majestatyczne schody. Enderka zamknęła drzwi i wpatrywała się we mnie przez długą chwilę. Jeżeli czekała, że pójdę przodem, to mogło to trwać w nieskończoność. Wreszcie się odezwała: — Mam nadzieję, że przyjemnie spędziła pani czas, pani Winterhill. — Zawiązała szarfę szlafroka z taką determinacją, jakby zaciskała pętlę na szyi. Takie pytanie oznaczało zero nadziei na zastanie w domu prawdziwej pani Winterhill. Gdybym powiedziała tej surowej Enderce prawdę, niechybnie wyrzuciłaby mnie za drzwi albo przekazała do banku ciał. Czyli znalazłabym się w tarapatach. Zrezygnowaliby ze mnie i nie dostałabym pieniędzy na nasz dom. Nie byłam zdolna do podejmowania szybkich decyzji. Musiałam się przespać.

— O tak — odpowiedziałam. — Było cudownie. Przypatrywała się bacznie mojej twarzy. Być może jednak ulegałam paranoicznemu urojeniu. — Znowu zapomniała pani kluczy? Kiwnęłam głową. — Jestem pewna, że znajdą się w samochodzie. Czy coś podać? — zapytała. — Upiekłam trochę tych pani ulubionych ciasteczek. Chciałam uniknąć dalszego kontaktu z nią. Miałam wypalony mózg od wymyślania kłamstw przez całą noc. — Na pewno też jesteś zmęczona — powiedziałam. — Nie zajmuj się mną, tylko kładź się spać. — Dziękuję. Dobranoc, pani Winterhill. Ruszyła w stronę korytarza na prawo, ale nagle przystanęła. — Byłabym zapomniała. Dzwonił pan Redmond. — Dzięki. — Nie miałam pojęcia kto to. Odprowadzałam ją wzrokiem, gdy szła korytarzem do swojego pokoju. Potem rozejrzałam się po imponującym foyer. Mój dawny dom, nasz dom rodzinny w Valley, w stylu ranczerskim, był całkiem ładny. Ale ta rezydencja oszałamiała przepychem. Czułam się, jakby mnie przeniesiono w dawne czasy albo jakbym się znalazła w muzeum. Antyczny stół z marmurowym blatem w centrum holu, na nim niesamowita kompozycja z białych kwiatów, na której widok moja mama wpadłaby w zachwyt. Ich zapach odurzał, potęgując moje ogólne oszołomienie. Spojrzałam na majestatyczne mahoniowe schody wiodące na górę. Tam musiała się znajdować sypialnia pani domu. Trzymając się gładziusieńkiej poręczy, weszłam na pierwsze stopnie. Na półpiętrze po lewej stronie mijałam zawieszone na ścianie portrety. Przedstawiały tę samą kobietę, niewątpliwie panią Winterhill, w różnych latach jej życia. Niezmiennie piękną, z wydatnymi kośćmi

policzkowymi, prostym nosem i ładnie zarysowaną linią szczęki. Miałam wrażenie, że podąża za mną wzrokiem. Dotarłam do holu na piętrze dyskretnie podświetlonego kinkietami. Po jednej i drugiej stronie było kilkoro drzwi, wszystkie zamknięte. Czy ktoś tu jest? Nie pozostawało mi nic innego, jak samej się przekonać. Otworzyłam pierwsze drzwi po prawej. Machnęłam ręką przy ścianie, gdzie powinien być wyłącznik zbliżeniowy, światło zalało pokój. Wyglądał jak gościnny, bo nie zauważyłam żadnych przedmiotów osobistych. Wyłączyłam światło i otworzyłam kolejne drzwi, jak się okazało pokoju do szycia. Trzecia z kolei była sypialnia urządzona jak dla nastolatki. Zaczęłam się zastanawiać, czy to fantazyjny młodzieżowy pokój pani Winterhill, czy rzeczywiście należy do jakiejś dziewczyny. Stwierdziłam z ulgą, że jest pusty. Przeszłam na drugą stronę holu. Pierwsze drzwi były zamknięte na klucz. Za następnymi znalazłam to, czego szukałam: sypialnię pani domu. Na środku stało wielkie hebanowe łoże. Spiralne nogi kończyły się zakleszczonymi na kulach lwimi łapami. Nad łożem rozpościerał się baldachim w złotym kolorze, idealnie równe fałdy tkaniny sięgały po bokach aż do podłogi. Narzutę w zielono-złote pasy zdobiły bogate frędzle, a liczne poduszki ułożone były u wezgłowia. Ale najcudowniejsze było to, że w pościeli nie leżała żadna pani Winterhill. Jakkolwiek łoże wyglądało niezwykle zachęcająco, moją uwagę przyciągnęło to, co znajdowało się z jego lewej strony. To była przestrzeń do wypoczynku z szezlongiem i małym antycznym biurkiem, na którym leżało inkrustowane płaskie pudełko. Otworzyłam je. Wewnątrz był komputer. Pobiegłam do drzwi zaciągnąć zasuwkę, a potem z powrotem do biurka. Usiadłam przy komputerze, zrzucając z nóg szpilki. Przeciągnęłam dłonią nad żółtym światełkiem na panelu komputera. Zawisł nad nim ekran.

Jeżeli w Beverly Hills zdarzyła się awaria zasilania lub padła sieć komórkowa, miałabym wyjaśnienie, dlaczego straciłam połączenie z moją renterką. Szukałam wiadomości w internecie. Takich informacji nie było. Przeglądałam dalej strony, nie znajdując niczego ciekawego. Wrzuciłam zapytanie o mamę i tatę z nadzieją, że gdzieś się zachowały ich zdjęcia. Wyskoczyło jedno, byli na jakimś przyjęciu. Wpatrywałam się w nich, chłonąc każdy szczegół jednej i drugiej twarzy. Usiadłam głębiej na krześle, zamykały mi się powieki. Była druga w nocy. Obok komputera znajdował się holopad z wizerunkiem pani Winterhill. W rogu widniało imię i nazwisko: Helena Winterhill. Rysy te same co na portretach na ścianie, ale hologram musiał być wykonany niedawno. Wyglądała na jakieś sto lat, mimo to miała znakomitą figurę, uderzyła mnie także jej elegancja i jakaś ukryta siła. — Heleno Winterhill, gdzie jesteś? Uśmiechała się do mnie z hologramu. Wstałam, zrzuciłam z siebie wieczorową sukienkę, przewiesiłam ją przez poręcz krzesła i w bieliźnie wsunęłam się pod kołdrę. Wyobraziłam sobie Tylera i Michaela w ich małych fortecach, na pewno o tej porze pogrążeni byli w głębokim śnie.

Otworzywszy rano oczy, zobaczyłam nad sobą złoty baldachim. Pode mną gładkie jedwabne prześcieradło. Głowa tonęła w najmiększej poduszce świata, a subtelna woń cedru zmieszana z zapachem kapryfolium unosząca się w pokoju działała relaksująco. Apartament godny królowej. Wyskoczyłam z łóżka i złapałam telefon komórkowy mojej renterki. Żadnej wiadomości z Prime. Zbyt optymistyczne były moje oczekiwania,

że wszystko się samo rozwiąże? Zegar pokazywał godzinę dziewiątą. O tej porze Michael zapewne wyrusza po wodę dla Tylera. Przeszłam do pokoju kąpielowego Heleny. Obłożony marmurem narożnik wyznaczał strefę natryskową. Gdy się zbliżyłam, z sufitu trysnęły strugi wody. Zobaczyłam dwa panele służące do regulacji temperatury. Machnęłam ręką przed czerwonym, żeby poleciała cieplejsza woda. Wyślizgnęłam się z bielizny, jedwabnego staniczka i majtek, i weszłam pod prawdziwy wodospad. Przez chwilę miałam poczucie winy, że marnuję takie ilości wody. Trwało to zaledwie sekundę. Zbyt wielką rozkosz sprawiało mi stanie z zamkniętymi oczami pod strumieniami wody oblewającymi moje ciało. Jakbym narodziła się na nowo. Owinęłam się potem grubym gorącym ręcznikiem i zanurzyłam stopy w puszystym dywaniku, podczas gdy podgrzane powietrze owiewało moje ciało. Kiedy schyliłam się, żeby podnieść staniczek, przypomniałam sobie o kartce, którą wręczył mi Michael przy pożegnaniu. Wsunęłam ją wtedy właśnie za stanik. Tyle że to było tydzień temu. I stanik był inny. Podeszłam do komody w sypialni z zamiarem przeszukania szuflad z bielizną. Spostrzegłam leżącą na meblu kartkę. Miała ślady po złożeniu. Narysowany był na niej mój portret. Niewątpliwie moja twarz. Nie przypominałam sobie, żebym pozowała Michaelowi, ale zdecydowanie rozpoznawałam jego styl. To ten rysunek podarował mi, gdy odjeżdżałam z Rodneyem. Helena musiała go znaleźć w moim — naszym — biustonoszu. Wpatrywałam się w ten szkic jak zahipnotyzowana. Był piękny. Eteryczny portret. I trochę niesamowity. Nie cechowało go realistyczne podobieństwo. Michael pozwolił sobie na artystyczną swobodę i każde oko namalował w innym kolorze. Dostrzegłam w tym wnikliwą interpretację mojej osobowości. Zaczęłam

się zastanawiać, czy Michael jest aż tak utalentowanym artystą, czy też łączy nas szczególna więź. Nie byłam pewna odpowiedzi na to pytanie, lecz poczułam się wzruszona. Odłożyłam rysunek z powrotem na komodę. Ciemna boazeria sypialni kryła dwie szafy. Otworzyłam jedną z nich i przerzucałam wieszaki z ciemnymi kostiumami i sukniami, zdecydowanie na mnie za dużymi. Spróbowałam znaleźć odpowiednie ciuchy w drugiej szafie. Wszystko pasowało. To był mój rozmiar. Wyjęłam dżinsy i górę z dzianiny. Ubrałam się. Wyglądałam w tym znakomicie. Na komodzie zauważyłam naszyjnik z medalionem, który dobrze komponował się z tym strojem. Gdy zapinałam łańcuszek, poczułam, że moje włosy są jeszcze wilgotne. Prawdopodobnie za krótko stałam pod ciepłym nawiewem. Kiedy przeciągnęłam ręką po włosach z tyłu głowy, dotknęłam czegoś obcego: blizny po wszczepieniu chipa. Miała owalny kształt. To miejsce było tkliwe. Na komodzie leżał również zegarek, który poprzedniego wieczoru miałam na ręku. Mogłam się tylko domyślać, ile kosztował, ale prawdopodobnie za tę sumę mogłaby się utrzymać przez rok cała rodzina. Otworzyłam szufladę i tam go włożyłam. Nie chciałam ponosić odpowiedzialności, w razie gdyby został skradziony lub uszkodzony. Przymierzyłam wczorajszą torebkę. Zbyt ozdobna. Znalazłam w szafie fajną skórzaną torbę na ramię i przełożyłam do niej prawo jazdy i telefon komórkowy. Wyjęłam plik banknotów i rozsunęłam je w wachlarz. To nie były moje pieniądze, ale do czasu wyjaśnienia się sytuacji potrzebowałam ich, choćby na benzynę i żeby gdzieś coś zjeść. Postanowiłam podliczać wydatki i zwrócić pani Winterhill pożyczoną sumę, gdy dostanę czek z Prime Destinations. Po przeliczeniu banknotów włożyłam je do skórzanej torby. Jeszcze jedna rzecz pozostawała w wieczorowej torebce. Wizytówka Madison. Naprawdę nazywała się Rhiannon Huffington. Na hologramie prawdziwa ona: pulchna studwudziestopięcioletnia kobieta w luźnej

jedwabnej sukni i z wyszczerzonymi w uśmiechu zębami. Przesyłała dłonią kokieteryjny pocałunek i puszczała oko. Tę wielką kobietę spotkałam w drobnym ciele nastoletniej Madison. Staruszka Rhiannon być może jest trochę stuknięta, pomyślałam, ale z pewnością potrafi się dobrze zabawić. To należało jej przyznać. Wrzuciłam wizytówkę do skórzanej torby. Odwiesiłam wczorajsze ciuchy i posłałam łóżko. Chwilę potem uświadomiłam sobie, że pani Winterhill z pewnością nie zaprzątała sobie głowy słaniem łóżka. Rozrzuciłam pościel. Byłam gotowa do wyjścia, gdy zauważyłam, że nie wyłączyłam komputera. Usiadłam, wyłączyłam go, zamknęłam ozdobne etui. Pomyślałam, że może jednak znajdę w pokoju coś, co powie mi więcej o pani Winterhill. Otworzyłam boczną szufladę biurka, były w niej tylko pióra i czyste notesy. W środkowej natomiast znalazłam srebrne pudełeczko z wizytówkami. Imię i nazwisko na wizytówkach: Helena Winterhill. Zdjęcie to samo co w holopadzie na biurku, tylko w pomniejszeniu. Wzięłam parę wizytówek i wsunęłam do portfelika. Odezwała się komórka Heleny. Spojrzałam na wyświetlacz. Ktoś przysłał wiadomość. Dziwna treść: Wiem, co zamierzasz. Nie rób tego. Nie wolno! Stanęłam jak wryta. Kto to przysłał? Jakaś przyjaciółka Heleny, która dowiedziała się o jej wypadach w wynajętych ciałach? Enderzy bywali bardzo surowi w ocenach. A może to miało coś wspólnego z Głosem? Wrzuciłam komórkę do torby. Chciałam już wyjść, i to niepostrzeżenie, nie natykając się na zarządzającą domem surową Enderkę. Odsunęłam zasuwkę w drzwiach i wyjrzałam do holu. Nikogo nie było w polu widzenia. Zamknęłam drzwi sypialni jak najciszej, zaczęłam schodzić po schodach.

Kiedy na półpiętrze odwróciłam się przodem do foyer, zobaczyłam, że chuda kobieta stoi na dole, czekając na mnie. W ręku trzymała konewkę. Postawiła ją na podłodze obok stołu z kwiatami. — Dzień dobry, pani Winterhill. — Wytarła ręce o fartuch. Miała na sobie zwyczajne czarne spodnie i czarną bluzkę. — Dzień dobry. Próbowałam zorientować się, które drzwi mogą prowadzić do garażu. Nie byłam pewna. — Śniadanie czeka — powiedziała. — Nie jestem głodna. Wychodzę. — Nie jest pani głodna? — Zdziwiona odrzuciła głowę do tyłu, jakby nigdy dotąd nie słyszała czegoś takiego z ust pani Winterhill. — Czy źle się pani czuje? Mam zadzwonić do doktora? — Nie, nie. Czuję się dobrze. — Więc przynajmniej musi pani wypić kawę i sok. Trzeba czymś popić witaminy. Odwróciła się zdecydowanie i ruszyła w stronę kuchni. Poszłam za nią. Tak jak łazienka kuchnia również odbiegała od antycznego klimatu rezydencji, bo wyposażona była w najnowocześniejsze urządzenia. Gdy poczułam silną woń cynamonu, miałam wrażenie, że pęknie mi serce. Przypomniały mi się weekendowe brunche w rodzinnym domu, kiedy wszyscy razem siedzieliśmy przy stole: mama i tata, Tyler i ja. Enderka przygotowała dla mnie nakrycie przy ogromnej kuchennej wyspie. Zobaczyłam wielką srebrną misę napełnioną pociętymi owocami, w tym moją ukochaną papają. Ślinka napłynęła mi do ust. Usiadłam, rozłożyłam serwetkę na kolanach. Enderka, odwrócona do mnie plecami, krzątała się przy piecyku. Rozejrzałam się. Na prawo ode mnie znajdował się korytarzyk prowadzący do jakichś drzwi. Czy tam jest wejście do garażu? Kobieta podeszła do mnie z patelnią i nałożyła mi na talerz francuskie tosty. Ledwie pamiętałam, kiedy ostatnio widziałam

je przed sobą. Przyniosła siteczko i posypała tosty cukrem pudrem, jak robiła moja mama. Czułam piekielny głód. Nie miałam pojęcia, kiedy pani Winterhill jadła ostatni posiłek, ale mój żołądek mówił, że chyba przed paru dniami. Enderka napomknęła o witaminach. Zaintrygowało mnie to, że moja renterka wykazywała taką troskę o wynajmowane ciało. Wszystko było niesamowicie dobre, świeże. Sok o zapachu owoców tropikalnych smakował jak ambrozja. Ucieszył mnie widok dzbanka, gdyż chciało mi się pić. Patrzyłam tęsknie na misę, owocowy róg obfitości, kombinując, czy jest jakiś sposób, żeby uszczknąć coś z niego dla Tylera i Michaela. Gdy skończyłam posiłek, Enderka przyniosła mi w miseczce garść witamin. Każda była innego koloru, więc się domyśliłam, że należy łyknąć wszystkie. — Powinna pani dbać o to ciało, chociaż nie jest pani własne — mruknęła. Kiwnęłam głową z tabletkami w ustach i sięgnęłam po sok. Odłożyłam serwetkę na blat i wstałam. — Dziękuję. Śniadanie było pyszne. Spojrzała na mnie jakoś dziwnie. Prawdopodobnie zaskoczona tym, co powiedziałam. Poszłam w stronę drzwi, przez które miałam nadzieję wydostać się z kuchni. Chwyciłam za gałkę i pociągnęłam do siebie. Spiżarnia. — Czego pani szuka? Przebiegłam wzrokiem półki i dojrzałam supertrufle. — Już mam, dziękuję. Wyszłam z korytarzyka, moje oczy spoczęły na kolejnych drzwiach w głębi małego holu. To powinny być te. Już zmierzałam w tamtą stronę, ale wzdrygnęłam się na dźwięk melodyjki. Dzwonek u drzwi frontowych.

Enderka wyszła z kuchni. Skorzystałam z tego i przeszłam do bocznego wyjścia. Otworzywszy drzwi, uśmiechnęłam się do siebie na widok żółtej kosmicznej rakiety i pozostałych samochodów czekających na mnie jak wierne rumaki. Usłyszałam nawołującą mnie Enderkę. Wbiegła do kuchni. — O co chodzi? — spytałam. — Tam jest… jakiś chłopiec. Chce panią zobaczyć — wyszeptała z pobladłą twarzą. — Chłopak? Podniosła pomarszczoną rękę do twarzy i zakrywając usta, pokiwała głową. Jej rysy wykrzywiło przerażenie, jakby miała mi zakomunikować jakąś straszliwą wiadomość. Ręka jej opadła i zacisnęła się kurczowo na fartuchu. — Powiedział, że się z panią umówił.

Rozdział siódmy

Pospieszyłam do foyer, a Enderka deptała mi po piętach. To był ten chłopak z klubu, Blake, w dżinsach i skórzanej kurtce. Co on tutaj robi? — Cześć, Callie. — Cześć, Blake. — Podeszłam do marmurowego stołu, potrzebowałam się podeprzeć. W świetle dnia jego oczy przeszywały mnie na wskroś. — Lepiej się już czujesz? — zapytał. — Tak, dziękuję. — Przyjechał tutaj tylko po to, żeby mnie spytać o zdrowie? — Powiedziałem już Eugenii — skłonił głowę, patrząc na Enderkę, która stała za mną — że umówiliśmy się na dzisiaj, w samo południe. — Przesunął wzrok z niej na mnie. — Chyba nie zapomniałaś? Skąd wiedział, gdzie mieszkam? Zamamrotałam coś niezrozumiale. — A jednak nie pamiętasz. — Westchnął. Spojrzałam do tyłu na Eugenię. Nareszcie dowiedziałam się, jak ma na imię. — Czy mogłabyś… dobrze?

Zrozumiała i ruszyła z powrotem do kuchni. — Kiedy zaproponowałeś mi spotkanie? — Miałam gonitwę myśli. Zamazywały mi się wspomnienia wieczoru. — I kiedy się zgodziłam? Podszedł bliżej. — Poznałem cię wczoraj, siedziałaś przy barze w klubie Rune. Nie pamiętasz? Nie udawało ci się przywołać barmana. Zamówiłem dla ciebie drinka. — Przy barze? — Rozmawialiśmy, zaśmiewaliśmy się. Powiedziałaś, że lubisz konie. Byłam w tamtym klubie, ale nie siedziałam przy barze. Musiał rozmawiać z Heleną, zanim ocknęłam się we własnym ciele. Stąd znał moje imię. Wbijał we mnie wzrok z taką intensywnością, jakby chciał mnie stopić. Przeciągnęłam palcami po chłodnym marmurze. Z pewnością nie pomagał mi w tym momencie odurzający zapach kwiatów. — Nie byłam sobą wczoraj wieczorem — powiedziałam. Pochylił głowę, żeby złapać mój wzrok. — Wymigujesz się od jasnej odpowiedzi? Już miałam zamiar się go pozbyć, ponieważ teoretycznie byłam w pracy. Jednakże bank ciał nie skontaktował się jeszcze ze mną. Wiedzieli, jak mnie znaleźć, bo miałam w głowie chip. Mogli zadzwonić do domu Heleny, gdyby chcieli się porozumieć. Jak dotąd nie zrobiłam niczego złego. Po prostu czekałam na sygnał od nich. Tamten głos w mojej głowie przekonał mnie, że nie powinnam do nich pójść z własnej inicjatywy. — Nie — odparłam. Popatrzył na mnie pytającym wzrokiem. — Czy to „nie” ma znaczyć definitywne „nie”? — zapytał. — Czyli idź sobie i nie zawracaj mi więcej głowy? Roześmiałam się.

— Nie — powtórzyłam. Bawiło mnie, że się z nim droczę. — „Nie” znaczy, że się nie wymiguję. Daj mi tylko chwilkę. Pobiegłam na górę do sypialni Heleny. Nie do końca szczerze wmówiłam sobie, że mam powód całkowicie usprawiedliwiający randkę z tym chłopakiem. Mogłam go prosić o wielką przysługę. Stanęłam przed szansą zaprzyjaźnienia się z prawdziwym nastolatkiem, a nie z jakimś Enderem podszywającym się pod takowego. To był chłopak z samochodem i swobodą poruszania się po mieście. Gdyby zechciał wyświadczyć mi przysługę, pomogłabym bratu i Michaelowi. Postanowiłam poczekać na odpowiedni moment, żeby przedstawić swoją prośbę. Wzięłam z komody mój portret, złożyłam go i wsunęłam do torebki. Wyszliśmy z domu. Jego samochód, sportowa rakieta, czekał na zakręcie podjazdu. Czerwony metalik, subtelna linia nadwozia, żadnych zbędnych bajerów. Blake otworzył przede mną drzwi pasażera, wsiadł od strony kierowcy. Zaszumiało i pasy bezpieczeństwa przytuliły nas do foteli. Zauważyłam, że brama jest otwarta. Być może nie zamknęła się w nocy? Blake ruszył. W oknie na piętrze zobaczyłam Eugenię. Na jej twarzy widniał wyraz dezaprobaty niczym dodatkowa warstwa pudru. Gdybym przez przypadek miała nie odczytać przekazu, kręciła głową. Wyjechaliśmy przez bramę na ulicę i nagle ścisnęło mnie w żołądku. Co ja robię? — Wszystko okay? Jest ci wygodnie? — zapytał Blake. Przytaknęłam. Czułam się oszustką. On był bogaty, a ja nie, tymczasem w drogich markowych ciuchach pozowałam na osobę, która mieszka we wspaniałej rezydencji i nawet ma służbę. Wiedziałam, że powinnam wyznać mu prawdę, ale jak by to zabrzmiało? Czy wiesz, Blake, że naprawdę jestem dzieckiem ulicy, sierotą, śpię na podłodze to

w jednym, to drugim opuszczonym budynku i tylko dlatego jeszcze żyję, że żywię się resztkami restauracyjnego jedzenia wygrzebywanego z pojemników na śmieci? Nie mam domu, ubrań, rodziny. Niczego. Sprzedałam swoje ciało w miejscu, które nazywają Prime Destinations. Jeszcze dwa tygodnie temu nie wyglądałam tak jak dzisiaj. Ale potraktowano mnie laserem, środkami dezynfekującymi, odświeżono i wypolerowano. I praktycznie to ciało należy teraz do Enderki, Heleny Winterhill. Zapłaciła za nie. Więc być może wybierasz się na randkę z ponadstuletnią kobietą, w ogóle o tym nie wiedząc. Co o tym wszystkim myślisz? Zerknęłam na niego. W błogiej nieświadomości nonszalancko prowadził samochód. Przyłapał mnie na tym, że mu się przyglądam i się uśmiechnął. Potem skupił uwagę na drodze. Rozsiadłam się wygodniej w fotelu, wdychając zapach nowiutkiej skórzanej tapicerki. Czy Kopciuszek, tańcząc owej nocy w przepięknej balowej sukni, rozważał wyjawienie księciu prawdy? Czy ona myślała o tym, żeby ni stąd, ni zowąd powiedzieć: Och, książę, czy wiesz, że ta kareta nie jest moja, że naprawdę jestem brudną, bosonogą służącą, przeniesioną na krótko w świat bajki?”. Nie. Bo cieszyła się chwilą. I cichutko wymknęła się po północy.

Podczas jazdy przypomniałam sobie trochę matmy. Miałam trzynaście lat, kiedy wybuchła wojna, a od piętnastego roku życia skazana byłam na ulicę. To chyba wyjaśniało, dlaczego po raz pierwszy trafiła mi się randka. Wiedzę na temat randek mogłam czerpać jedynie z filmów, które oglądałam z tatą. Uwielbiał kino. Chodziliśmy razem do miejscowego Xperience i zanurzaliśmy się w świat obrazu, dźwięku, dotyku i zapachu. Nie zauważałam, że fotele stukoczą i się przesuwają,

tylko naprawdę czułam, że jestem w kabinie statku kosmicznego albo że unoszę się w powietrzu między innymi duszkami. Podobało mi się to tak bardzo, że snułam marzenia o pracy przy czterowymiarowych filmach, gdy dorosnę. Randki kojarzyły mi się z musicalami, gdzie wszystko było idealne, i z komediami, gdzie wszystko było pocieszne i zwariowane. Jaka będzie moja? Blake zawiózł mnie na prywatne końskie rancho w góry na północ od Malibu. Tata zabrał nas kiedyś na konie do publicznej stadniny, ale nie umywała się do tego miejsca. Tamte konie były ospałe i zmęczone, jechaliśmy po płaskim terenie nudnym szlakiem między wysuszonymi krzakami. Wydawało mi się to czymś wspaniałym — co wtedy wiedziałam? Z Blakiem jechaliśmy po bujnych łąkach i na ognistych arabach w lśniących uprzężach. Potem drogą przez sosnowy las. Przemierzaliśmy szemrzące strumienie. Byliśmy tylko my dwoje, żadnych innych jeźdźców — jak daleko sięgałam wzrokiem, nie widziałam w ogóle żadnych ludzi. Blake był lepszym jeźdźcem niż ja, ale powstrzymywał swojego konia, dopasowując się do mojego tempa. Nie chciałam jechać szybciej niż truchtem, bojąc się upadku i uszkodzenia ciała. Po kilku godzinach Blake zatrzymał konia i zsiadł. — Co powiesz na lunch? Byliśmy na kompletnym odludziu. — Byłby na miejscu. Ale tu nie ma żadnych barów dla zmotoryzowanych. Uśmiechnął się. — Chodź za mną. Trzymając wodze, poprowadził konia za zakręt. W cieniu wielkiego dębu stał nakryty stół, a na nim kilka rodzajów kanapek, winogrona, owocowe szaszłyki, kruche ciasteczka. Blake zobaczył moją minę i się roześmiał.

— Zamawiałem tylko masło orzechowe i krakersy. Pomógł mi zsiąść z konia, przywiązaliśmy obydwa do drzewa. Przygotowano dla nich wiadra z wodą i siano. Blake wyciągnął komórkę. — Podejdź. Na jego ustach pojawił się dziwny uśmiech. Zawahałam się przez moment, ale podeszłam. Odwrócił mnie tak, że stałam plecami do niego. Potem otoczył ramieniem moją szyję i przyciągnął mnie do siebie. Jego skóra była gorąca od słońca i pachniała kremem z filtrem. Przytrzymałam dłońmi silne ramię. Wyciągnął do przodu drugą rękę z komórką, kierując na nas obiektyw. — Na pamiątkę — powiedział. Pstryk. Nie oglądając zdjęcia, schował komórkę do kieszeni. — Nie umierasz z głodu? — spytał. Usiedliśmy przy stole i nałożyliśmy jedzenie na talerze. Obok na ziemi zauważyłam wielki piknikowy kosz. — Kto to przygotował? — zapytałam między jednym a drugim kęsem. — Dobre duszki. — Podał mi wodę. — Mają zmysł estetyczny. Udekorowały stół kwiatami. — Wskazałam wazę z małymi orchideami. Blake wyciągnął jedną i wręczył mi. — Dla ciebie. Podziwiałam kwiat, który trzymałam w ręku. Miał żółte płatki z ciemnoczerwonymi leopardzimi cętkami. — Nigdy jeszcze nie widziałam orchidei z takimi plamkami — stwierdziłam, podsuwając ją sobie pod nos. — Wiem. To bardzo rzadki okaz. Podobnie jak ty.

Poczułam, że się rumienię. Zajęłam się skwapliwie piciem wody ze szklanki. — A więc kim naprawdę jesteś, Callie, tajemnicza dziewczyno? — zapytał. — Jak to możliwe, że wcześniej cię nie spotkałem? — Nie byłabym tajemnicza. — Co ci smakuje najbardziej? Nie zastanawiaj się, odpowiedz. — Sernik. — Ulubiony kwiat? — Ten. — Pokręciłam w palcach łodyżkę cętkowanej orchidei. — Tegoroczne holo? — Za dużo ich było, nie potrafię wybrać. — Nie chciałam powiedzieć, że nie oglądałam żadnego z ostatnich filmów. — Zwierzę. — Wieloryb. — To ostatnie poszło najszybciej. — Pokręcił głową i oboje parsknęliśmy śmiechem. — A co z tobą? — zapytałam. — Teraz twoja kolej. — Kolor: niebieski. Smakołyk: frytki. Instrument: gitara — wyrzucił na jednym oddechu. — Idea: zagrożone gatunki. — To ważna sprawa — powiedziałam. — Czy mogę się przyłączyć? Przymrużył oczy, udając, że się mocno zastanawia. — Okay. Jeszcze długo siedzieliśmy na słońcu, rozmawiając i poznając się coraz lepiej. Mogłabym zostać tam na zawsze. Ale zrobiło się chłodno. Potarłam dłońmi ramiona. — Powinniśmy wracać, nie sądzisz? — zapytał. Kiwnęłam głową i zaczęłam zbierać talerze. — Zostaw. — Dotknął mojego ramienia. — Ktoś to zabierze. — Kto? Te dobre duszki? To nie fair zaprzątać je do tak ciężkiej pracy, nie uważasz? Nie podołają temu ich malutkie rączki. — One bardzo lubią pracować. Te duszki lubią zarabiać pieniążki.

— To twoje rancho, tak? Ściągnął usta. Odniosłam wrażenie, że nie chce się chwalić. — Mojej babki. Wyczułam w jego tonie jakiś smutek. Prawdopodobnie rancho należało do jego rodziców, ale jak wszyscy ojcowie i matki Starterów zmarli. Kiwnęłam głową. — Skoro tak, musimy zostawić to tym małym rączkom. Gdy odwiązaliśmy konie i jechaliśmy z powrotem, słońce zaczęło zachodzić za wierzchołki gór. Od bardzo dawna nie zdarzył mi się taki dzień, kiedy nie musiałam walczyć o przetrwanie. Ścisnęło mnie w gardle na myśl, że się kończy. Blake, jakby czytał w moich myślach, zatrzymał się i razem obserwowaliśmy zachód słońca, siedząc na koniach stojących łeb w łeb. — Dobrze się bawiłaś? Powstrzymałam się od wyrażenia zachwytu. — Było miło. Spojrzałam na niego i posłałam mu uśmiech. Odwzajemnił go. I patrzył na mnie długo. Czułam ciepło bijące od tego chłopaka. Gdyby to była wirtualna gra, między nami fruwałyby kiczowate serduszka. Nagle odezwało się we mnie poczucie winy, przypomniałam sobie o Michaelu. Chociaż nie chodziliśmy ze sobą jak chłopak z dziewczyną, łączyła nas jakaś szczególna więź. Istniały również inne powody, żeby przestać myśleć o Blake’u. Dokąd to zmierza? Donikąd. Donikąd. Donikąd. Wzięłam głęboki oddech. W duchu wymierzyłam sobie policzek i kiedy znikały ostatnie promienie słońca, pomyślałam: Przestań rozszczepiać włos na czworo i ciesz się każdą chwilą, jaką jeszcze spędzisz z tym chłopakiem.

Gdy jechaliśmy już samochodem, zaczęłam się zastanawiać, jak poprosić go o przysługę, na której mi zależało. Chciał jednak wstąpić do domu matki jego dziadka. Potrzebowała pomocy, bo miała jakiś kłopot z ekranem holograficznym. Mieszkała w wielkim apartamentowcu w Westwood. W windzie wyjaśnił mi, że jego prababka ma na imię Marion, ale on mówi na nią Nani. Nigdy nie chciała przyznać się do swojego wieku, lecz prawdopodobnie miała około dwustu lat. Gdy otworzyła drzwi, zaskoczył mnie jej wygląd. Była drobna i nie miała ani srebrnych, ani bielusieńkich włosów, tylko po prostu siwe z lekko żółtawym odcieniem. Zdziwiłam się, że jest ubrana swobodnie, w kaszmirowy szary dres, ale najbardziej zdumiewające było to, że z godnością pokazywała twarz pokrytą zmarszczkami, nietkniętą chirurgią plastyczną. Trzymała mnie za rękę, prowadząc do krzesła. Pachniała lawendą. — Blakey, ekran się nie włącza. — Usiadła na kanapce i dodała: — Uprzedził mnie, że być może przyjdzie z dziewczyną. Cieszę się, że mogę cię poznać. Blake zajął miejsce obok Marion i manipulował jej powietrznym miniekranem. Pogłaskała go po ręku. — Jest takim dobrym chłopcem. Nie wierzę w te wszystkie opowieści o zepsutej młodzieży. Wiesz, mam na myśli te dzieciaki, które inaczej niż wy dwoje nie mają domów. Wszyscy opowiadają, że potrafią jedynie się bić, kraść i niszczyć. Na pewno nie tylko to potrafią, ale my wyłącznie o tym słyszymy. Nie wierzę, że metodą jest zamykanie ich w zakładach. To błąd. Jakim cudem mają wyrosnąć na wartościowych obywateli, jeżeli nie próbujemy integrować ich społecznie? Jedyne, na co mnie było stać, to potakiwanie. Co by powiedziała, znając moją prawdziwą historię? Marion pochyliła się do Blake’a i wskazała na holo w powietrzu.

— Już naprawiłeś? — Nie kontaktowała jedna komórka — wyjaśnił. — Czy poznałaś mojego syna? Dziadka Blake’a? — Marion wskazała palcem portret na ścianie. Pokręciłam głową. — Jest senatorem. — Rozpromieniła się. — To senator Clifford C. Harrison. — Naprawdę? — Popatrzyłam na portret pełnego powagi Endera. — Jesteś podobny do niego — powiedziałam do Blake’a. — Prawda, że jest? — podchwyciła Marion. — Nani… — mruknął Blake. — Dlaczego miałabym nie być dumna z własnego syna? I z mojego prawnuka? — Uszczypnęła go w policzek. — Jest dla mnie bardzo miły, często dzwoni. I zawsze przychodzi, ilekroć go potrzebuję. O ilu wnukach można powiedzieć to samo? Zarumienił się. Urocze. Gdy zjeżdżaliśmy windą na parter, patrzyłam na Blake’a z jeszcze większą zazdrością niż dotąd. — Nie mówiłeś mi, że twój dziadek jest senatorem. Wsunął ręce do kieszeni i wzruszył ramionami. — Teraz już wiesz. Spodobało mi się, że nie czuje potrzeby przechwalania się. — Twoja prababcia jest wspaniała. — Nani to skarb. Życzyłbym sobie, żeby moja babka była taka jak ona. Winda zatrzymała się i wyszliśmy przed apartamentowiec. Blake podał swój bilet parkingowemu. — Więc nie patrzy na sprawy podobnie jak Marion? Pokręcił głową. — Póki może robić zakupy u Tiffany’ego, świat jej się podoba. A ty co powiesz? Jaka jest twoja babcia?

Spuściłam wzrok i tak stałam, gapiąc się na swoje buty, gdy czekaliśmy na samochód. — Podobna do twojej. — Szkoda. Nie chciałam pytać Blake’a o dziadka. Wydawało mi się, że wcale nie jest zachwycony tym, iż jest wnukiem ważnego senatora. Zanim dotarliśmy z powrotem do Bel Air, zrobiło się ciemno. Blake zaparkował samochód na ulicy, tuż przed bramą i wyłączył silnik. Okna domu pani Winterhill jaśniały łagodnym złotym światłem. — Zaliczyłem naprawdę miły dzień — powiedział. — Ja też. — Musiałam w tym momencie przedstawić swoją prośbę, ale nie wiedziałam, jak to zrobić. W końcu, nie klucząc, wyrzuciłam z siebie: — Musisz wyświadczyć mi przysługę. Popatrzył na mnie przez sekundę. — Proś o cokolwiek chcesz. — Czy masz kartkę papieru? I pióro? Otworzył schowek na rękawiczki, wyjął pióro i notatnik, po czym podał mi jedno i drugie. Z pamięci wyrysowałam mapkę najlepiej jak umiałam. — Chcę, żebyś tam poszedł. — Wskazałam palcem budynek. Wpatrzył się w mój szkic. — Co to za miejsce? — Opustoszały biurowiec. — Żartujesz? — Proszę cię. Mój przyjaciel ma kłopoty. Potrzebuje pieniędzy. — Wyjęłam banknoty z torebki. — Kiedy tam dojedziesz, zaparkuj w bocznej uliczce. Nie wysiadaj, jeżeli kogokolwiek dostrzeżesz na ulicy. Jeżeli nikogo nie będzie, wejdziesz w te drzwi i pójdziesz na trzecie piętro. Wtedy go zawołaj — ma na imię Michael. Powiedz, że masz

wiadomość od Callie. Poczekaj, aż wyjdzie na klatkę, nie wchodź do żadnego pokoju. Wyciągnęłam rękę ze zwitkiem banknotów, ale Blake ich nie wziął. — Żarty sobie robisz, tak? — Zaśmiał się nerwowo. — Mówię serio. — Przypominał mi Michaela. Widocznie byłam skazana na upartych chłopaków. Podsuwałam mu banknoty, dotknęły jego ręki. Wciąż nie chciał ich wziąć. — Gdy wyjdzie do ciebie, daj mu pieniądze. I to. — Podałam mu złożoną kartkę z moim portretem. — Jak to zobaczy, będzie wiedział, że może ci wierzyć. Zapytaj go, czy wszyscy są zdrowi, zrozumie pytanie. Gdyby nie chciał wziąć pieniędzy, zadzwoń do mnie, porozmawiam z nim. — Nie pojedziesz tam ze mną? — Bardzo bym chciała. Niestety, nie mogę. — Pomyślałam, że cudownie byłoby zobaczyć Tylera, lecz w Prime Destinations natychmiast by o tym wiedzieli. — To brzmi jakoś podejrzanie — rzekł. — Nie jest tam bezpiecznie — przyznałam. — Ruszaj z powrotem, gdy tylko będziesz mógł. W końcu wziął pieniądze, choć niechętnie. — Nie martw się, wrócę. — Dziękuję, Blake. Dziękuję, że chcesz to zrobić. — Widzę, że to dla ciebie ważne. — Spojrzał mi w oczy. — Więc jest ważne i dla mnie. Podjął się tej wyprawy ze względu na mnie. Ja byłam przyzwyczajona do takich miejsc, on nie. Ryzykował, że natychmiast zostanie rozpoznany jako obcy. Te pieniądze były jednak potrzebne na jedzenie i witaminy dla Tylera. — Jestem ci bardzo wdzięczna, że nie zadajesz pytań. — Wysiadłam z auta. Zanim zdążyłam zamknąć drzwi, nachylił się w moją stronę.

— Nie daję gwarancji, że w przyszłości ich nie będzie — powiedział. — Pytań — dodał. Uśmiechnęłam się. Przyjemnie było usłyszeć słowo „przyszłość”. Zaraz jednak ogarnęło mnie poczucie winy. Biedny Blake nie mógł wiedzieć, że nie mieliśmy przyszłości, on książę i ja nędzarka. Ale to przestało być ważne, ponieważ nagle zaczęło się dziać ze mną coś realnego tu i teraz. Ręce zrobiły mi się lodowato zimne. Zdrętwiały. Zawirowało mi w głowie i zakołysało mną, jakby ktoś okręcił mnie w kółko z dziesięć razy. Jak Alicja w pogoni za królikiem leciałam w głąb czarnej dziury.

Rozdział ósmy

Ocknęłam się z pistoletem w dłoniach. Co? Broń? Dlaczego? Czy musiałam się przed kimś bronić? Krople potu wystąpiły mi na czoło. Serce waliło jak oszalałe, mogłabym przysiąc, że je słyszę. Kto mnie atakuje? Zacisnęłam ręce na pistolecie, przyłożyłam palec do spustu. W uszach rozbrzmiewało mi echo własnego rwanego oddechu. Byłam gotowa strzelać. Ale nikogo nie widziałam. Byłam sama, stałam na środku jakiejś sypialni. Wielkiej, luksusowej. Wyglądała jak muzeum. Rozpoznałam ją. Helena. Sypialnia Heleny. Co się wydarzyło? Chaotyczne obrazy bombardowały mi mózg. Twarze, auta, uśmiechy wyskakiwały jak ryby nad wodę. Gdy próbowałam się skupić na jakimś, już go nie było.

Spojrzałam na pistolet w moich rękach. Glock 85. Strzelałam z takiego, ale trzymałam teraz w rękach zmodyfikowaną wersję. Miał tłumik. Sprawdziłam, czy jest naładowany. Nie. Podeszłam do komody i położyłam na niej broń. W tym momencie dopadł mnie piekący ból, aż się zgięłam wpół. Szedł od szyi do czoła, rozsadzając mi czaszkę z siłą wulkanu. Ucisnęłam skronie, żeby złagodzić rwące pulsowanie. Osunęłam się na kolana i kołysałam na boki. Ból przychodził falami. Kiedy ustępował i myślałam, że jest po wszystkim, nagle atakował znowu. W moim odczuciu upłynęła wieczność, zanim przestało boleć, choć prawdopodobnie minęło zaledwie kilka minut. Czekałam, bojąc się, że to tylko dłuższa przerwa między nawracającymi falami, ale skończyło się naprawdę. Tak jakby ktoś przekręcił wyłącznik. Pozostałam jeszcze chwilę w zgiętej pozycji, miałam lepkie dłonie i ciało zlane potem. Przytłaczająca cisza w pokoju. Wszystkie moje zmysły były nienormalnie wyostrzone. Dźwignęłam się z podłogi i oparłam o komodę. Umysł zaczął pracować na wysokich obrotach. Co robiła Helena w swojej sypialni z glockiem w ręku? Trzymała go na wszelki wypadek? Broń była cięższa i większa niż ta, jakie zwykle się kładzie na stoliku nocnym. Starszej Enderce niełatwo byłoby się nią posłużyć. I po co ten tłumik? Nic dobrego się nie zapowiadało. Zauważyłam otwarte drzwi do szafy. Przy niej na dywanie leżało jakieś pudełko. Podeszłam bliżej i stwierdziłam, że to kaseta na pistolet. Wzięłam go z komody i włożyłam we wgłębienie w kasecie. Pasował idealnie. Wewnątrz szafy zobaczyłam odwiniętą wykładzinę odsłaniającą schowek poniżej podłogi. Wystarczająco duży, żeby pomieścić kasetę

z pistoletem. Zamknęłam ją, włożyłam w tamto miejsce, przykryłam wykładziną. Poczułam się lepiej, nie mając broni w zasięgu wzroku. Usiłowałam rozeznać się w sytuacji. Co robiłam, zanim zapadłam się w ciemność i niebyt? Blake. Żegnałam się z Blakiem. Dałam mu pieniądze dla Tylera i wysiadałam z samochodu. Późnym wieczorem. Teraz słońce wdzierało się przez okna. Na zegarku była godzina piętnasta. Gdzie skórzana torba, którą miałam? Rozejrzałam się. Zobaczyłam ją na biurku. Wyjęłam z niej komórkę, żeby sprawdzić datę. Było… jutro. Pozostawałam w stanie nieświadomości przez osiemnaście godzin. I ni z tego, ni z owego, z niewiadomych powodów, ocknęłam się. Domyślałam się, że cokolwiek przywróciło mnie do przytomności w nocnym klubie, to samo zadziałało teraz. Przez głowę przepływało mi jedno pytanie za drugim. Czy ktoś to kontrolował, czy te zdarzenia były dziełem przypadku? Być może zepsuło się coś w moim neurochipie? Czy spotykało to innych dawców, czy stanowiłam wyjątek? Miało być coś tak prostego, jak pogrążenie się we śnie, mówili. Akurat. Wyglądało na to, że moja renterka traciła i odzyskiwała kontrolę nad moim ciałem. Ten pistolet był wcześniej w posiadaniu Heleny, na co w sposób oczywisty wskazywał schowek w szafie. Kiedy odzyskałam przytomność, znajdowałam się w jej sypialni, trzymając broń w ręku. Jeżeli moja teoria była prawidłowa, Helena przejęła kontrolę nad moim ciałem po tym, jak pożegnałam się z Blakiem. Czy powiedziała mu coś od siebie, czy od razu poszła do domu? Czy rozmawiała z Eugenią? Nie wiedziałam, jak mam się zachowywać. Co mówić, czego nie mówić? To straszne nie wiedzieć, co robi twoje ciało bez twojej świadomości. A co z Tylerem? Czy Blake znalazł Michaela? Chwyciłam telefon komórkowy i wysłałam Blake’owi wiadomość. Nie odpowiedział.

A ta broń? Nie byle jaka. To glock z tłumikiem. Tu nie chodziło o trenowanie na strzelnicy, nawet nie śmiałam myśleć, co to znaczy. Powinnam wrócić do Prime Destinations. W garażu przeszłam obok żółtej rakiety Heleny i skierowałam się do małego sportowego auta w kolorze niebieskim, które stało ostatnie w rzędzie. Nie krzyczało „patrz na mnie” jak tamten wóz. Jeszcze zanim wsiadłam, zauważyłam zielonego pluszowego kosmitę zwisającego z lusterka wstecznego. Nie pasowało mi to do stylu Heleny. Więc ten samochód należał prawdopodobnie do jej wnuczki. Kluczyki pozostawiono na wieszaczku na ścianie, na łańcuszku dyndał inny kosmita, tylko znacznie mniejszy. Wsiadłam do auta i włączyłam nawigację. Odezwał się głos nawigatorki o brzmieniu jak z kreskówki. — Dokąd? — zaświergotała. — Prime Destinations, Beverly Hills. Upłynęło parę sekund, potem usłyszałam: — Nie mogę zlokalizować tego miejsca. Jasne. Nie ma ich na liście adresowej. — Nowy adres — powiedziałam, przełączając nawigację na przyjęcie nowej lokalizacji. Zaczęłam dyktować adres, kiedy znowu odezwał się Głos. Callie… nie… nie wracaj do… do Prime. Czy mnie słyszysz? Nie możesz wrócić… To niebezpieczne… Skrajnie niebezpieczne… Dostałam gęsiej skórki. „Niebezpieczne”, powiedział Głos jak poprzednim razem. Była konsekwentna. Bardzo wyraźnie ostrzegała mnie przed powrotem do Prime Destinations. — Dlaczego? — zapytałam. — Czy możesz mi powiedzieć dlaczego? Milczenie. — Kim jesteś? — nalegałam. — Czy to ty, Heleno? Żadnej odpowiedzi.

Broń. Ostrzeżenia. Niebezpieczeństwo. Nie podobało mi się to, że ocknęłam się z bronią w ręku, ale przynajmniej potrafiłam się nią posługiwać. Natomiast nie wiedziałam, co może mnie czekać w Prime. Wyłączyłam silnik i wróciłam do domu. Usiadłam przed komputerem Heleny, potrzebowałam dowiedzieć się o niej czegoś więcej. Jeżeli to ona przejmowała moje ciało, kiedy traciłam świadomość, musiałam zdobyć wszelkie możliwe informacje. Na co jej ten pistolet? Gdyby miało się okazać, że ktoś ją ściga, to ja stawałam się celem. Ilu jej przyjaciół wiedziało, że wynajmuje ciała dziewcząt? Oczywiście oprócz nadawcy ostrzeżenia, bo ta osoba tego nie pochwalała. Jeżeli rzeczywiście była jej przyjazna. Otwierałam i zamykałam pliki w komputerze. Ponad sto lat wspomnień, pracy, listów, zdjęć. Przedzierałam się przez nie i dowiedziałam się, że syn Heleny i jego żona zginęli podczas wojny jak większość ludzi w ich wieku. Mieli córkę o imieniu Emma, była moją rówieśniczką. Wnuczką Heleny. Przeszłam do CamPages, gdzie ludzie dzielili się swoimi przeżyciami. Egocentrycy potrafili rejestrować swoje życie dzień po dniu, albo bezpośrednio na ekranie powietrznym, albo w trybie holograficznym. Niektóre zwariowane dzieciaki nie wyłączały tego portalu ani na chwilę. Helena nie miała własnej strony, ale to nie było czymś nadzwyczajnym. Enderzy likwidowali swoje strony po osiągnięciu stu lat. Prawdopodobnie uważali, że są za starzy na takie bzdury. Dziwne było jednak to, że jako usunięta pokazała mi się także strona Emmy. Wrzuciłam do wyszukiwarki jej imię i nazwisko i znalazłam zawiadomienie o pogrzebie. Dwa miesiące temu. Żadnej wzmianki o przyczynie śmierci. Przypomniała mi się sypialnia nastolatki, do której weszłam pierwszej nocy, gdy nie znałam jeszcze domu. Wstałam od komputera, przeszłam przez hol i otworzyłam drzwi do pokoju Emmy.

Smutek wisiał tu w powietrzu jak mgła. Światło słoneczne przesączało się przez delikatne białe zasłony zastygłe w nieruchomym powietrzu. To wyglądało raczej jak mauzoleum, a nie sypialnia. Kątem oka dostrzegłam jakiś ruch. Projekcje na holopadzie odbywały cykliczną wędrówkę w przeszłość przez dwadzieścia cztery godziny na dobę siedem dni w tygodniu. Usiadłam na łóżku, żeby przyjrzeć się z bliska i od razu poczułam ukłucie w sercu na wspomnienie naszego holopada, straconego już na zawsze. Pod tym widniał napis: „Emma”. Dziewczyna była podobna do swojej babki: ten sam wyrazisty zarys szczęki, ten sam upór dający się wyczytać z twarzy. Biła z niej pewność siebie i nonszalancja dzieciaka z bogatej rodziny, lecz pod względem urody nie sprostałaby kryteriom wymaganym przy wynajmie. Cerę miała świeżą, ale dumnie podniesiony nos nieco za długi. Obrazy wskazywały na luksusowe, uprzywilejowane życie: gra w tenisa, bywanie na premierach w operze, wakacje w Grecji z rodzicami, których obejmowała za szyje. Obrzuciłam wzrokiem cały pokój. Upłynęły zaledwie dwa miesiące od jej śmierci. Wyglądało na to, że Helena pozostawiła w nim wszystko w niezmienionym stanie. Ja w ten sam sposób uczciłabym pamięć rodziców, gdybym miała możliwość pozostania w naszym domu. Jednej rzeczy brakowało: komputera. Podeszłam do szafy w poszukiwaniu sekretów. Zwykle to tam ludzie je skrywają. Na najwyższej półce leżały kapelusze i akrylowe pudła. Przyniosłam krzesło, stanęłam na nim i rozpoczęłam szperanie w pamiątkach z życia Emmy. Przejrzałam rzeczy na półce, zaglądnęłam pod łóżko i do każdej szuflady, przetrząsając wszystko. Skończyłam z niczym. Usiadłam przy biurku Emmy, podparłam ręką podbródek. Mój wzrok spoczął na jedynej rzeczy, której zawartości jeszcze nie zbadałam: stojącej na komodzie szkatułce z biżuterią. Nie oczekiwałam, że znajdę w niej jakiś trop, ale tylko to pozostało do przejrzenia oprócz kosmetyków.

W szkatułce mieniło się od złota i srebra, drogocenna biżuteria zmieszana była ze sztuczną, typowy zestaw nieprzyzwoicie bogatej szesnastolatki. I jedna rzecz, której nie spodziewałam się zobaczyć: magiczna bransoletka. Nie jakakolwiek, tylko srebrna z małymi sportowymi zawieszkami: rakietą tenisową, nartami freestylowymi, łyżwami… Dotknęłam ich i wyświetliło się znane mi holo z wirującymi łyżwami. Przyłożyłam bransoletkę do tej, którą dostałam od Doris w Prime Destinations. Była identyczna. Jakim cudem znalazła się u Emmy? Była tylko jedna odpowiedź. Aż zapiekły mnie policzki. Emma była obrzydliwie bogata, mieszkała w tym pałacu, mogła mieć wszystko, o czym by tylko zamarzyła. Dlaczego miałaby sprzedawać się bankowi ciał?

Tego wieczoru zajechałam przed klub Rune małym, niebieskim, sportowym samochodem Emmy. Wkroczyłam ubrana w designerską mini, którą znalazłam w jej szafie, dodatki — szpilki, naszyjnik i markową torebkę — również zawdzięczałam Emmie. Zrobiłam fryzurę taką, jaką widziałam na jej zdjęciach, czyli zebrałam włosy z tyłu głowy i umocowałam je diamentową spinką. Nikt nie wziąłby mnie za nią, patrząc en face, lecz od tyłu, w ciemnej sali, mogło się tak zdarzyć. Miałam nadzieję, że przyciągnę uwagę kogoś, kto ją znał. Przyszłam wcześnie i muzyka nie zagłuszała jeszcze rozmów. Miałam też poczucie, że bardziej kontroluję sytuację niż poprzednim razem. Szłam wolno, pozwalając oczom zaadaptować się do panującego w klubie półmroku. Paradując przez salę, starałam się naśladować krok

Madison, a każdą mijaną osobę weryfikowałam jej testem: autentyk czy renter. Zerknęłam w stronę baru stylizowanego na wnętrze statku kosmicznego. Wszystkie stołki były zajęte. Tak samo fotele relaksacyjne w strefie wypoczynkowej. Stałam przez chwilę przy lustrzanej kolumnie, zanim podeszła do mnie jakaś dziewczyna. Pora na poddanie jej testowi Madison. Wyglądała oszałamiająco. Miała długie i proste rude włosy, zielone oczy i porcelanową cerę, jakby podświetloną od wewnątrz. Więc renterka. — Ho, ho. — Obrzuciła mnie wzrokiem. — Niezłe ciałko. — Dziękuję. Też mi się podoba. — Hej, Helena, bawimy się w zgadnij kto? — Nachyliła się, ściszyła głos. Podniosła w górę swoją komórkę. Na wyświetlaczu migały serduszka, a obok nich imię „Helena”. — Nie ukryjesz się przede mną, mamy niezawodną synchronizację — rzekła. Wyjęłam mój/Heleny telefon. I na nim migały serduszka. Oraz imię „Lauren”. — To ty wysłałaś mi wiadomość — powiedziałam. — Wczoraj. — Jasne, że ja. A któż by inny? — Chyba ją zezłościłam. A więc ta Enderka była nie tylko bliską przyjaciółką Heleny, lecz być może również jedyną osobą, nie licząc Eugenii, która wiedziała, że Helena bawi się w wynajem. Wydawało mi się dziwne, że chce wyperswadować to Helenie, skoro sama jest renterką. — No to podjęłam już decyzję. — Zdając się na fart, improwizowałam. — Wiesz, jaka jestem. — Bardziej uparta niż Katarzyna z Poskromienia złośnicy. Postanowiłam zrewanżować się za jej wcześniejszy komplement. — Wyglądasz wspaniale. Świetny wybór.

— Jak ci przechodzi przez usta coś takiego? — Przyłożyła dłoń do pięknego policzka. — Nie ominie nas obu kara boska. Okropnie się czuję, robiąc to, używając w ten sposób ciała biednej młodej dziewczyny. — Schyliła głowę i obrzuciła wzrokiem sylwetkę, którą sobie zafundowała. Wyprostowała się, a kasztanowe pukle jej włosów zalśniły w neonowym świetle docierającym z baru. — Z drugiej strony, jeżeli tysiące nieszczęsnych dzieciaków mają stać się ich ofiarami, a przecież wciąż o tym mówisz, mamy prawo użyć dla słusznego celu paru nastolatek, żeby zło powstrzymać. Brzmiało to tak, jakby Helena miała jakiś plan, o którym jej przyjaciółka wiedziała. — Masz dobrą pamięć, Lauren. — Nie zwracaj się tak do mnie. — Przysunęła się. — Jestem teraz Reece. — Uniosła brwi, jakby upewniając się, że zapamiętałam. — Nie możemy ryzykować, rozmawiając za długo. Ktoś może nas obserwować i zacząć coś podejrzewać. — Rozejrzała się wokół. — Rozumiem, że nie zrobiłaś jeszcze żadnego pochopnego ruchu, bo z pewnością przeczytałabym o tym w sieci. — Nie. Nic nie robiłam. — I nie próbuj. — Dotknęła mojego ramienia. — Błagam cię. Jesteśmy w takiej samej sytuacji, ale to nie jest sposób na rozwiązanie czegokolwiek. To tylko pogorszy sprawę. Mówiła, mówiła, lecz wciąż nie skonkretyzowała, jaki jest „mój” plan. Odpuściła mi wreszcie. Obrzuciła wzrokiem salę. — Powinnam już pójść. Wpadłam na pewien trop, który muszę zbadać. Położyłam rękę na jej ramieniu. — Możemy spotkać się jutro? W jakimś spokojniejszym miejscu? Cofnęła się o krok, moja ręka zawisła w powietrzu. — Pod warunkiem że posłuchasz głosu rozsądku.

— Być może cię zadziwię. — Być może sama siebie zadziwię, pomyślałam w duchu. Przekrzywiła głowę, jakby nagle czymś zaskoczona. Cofnęła się jeszcze o krok, zatrzymała i zmierzyła mnie wzrokiem od stóp do głów. — Czy to nie sukienka Emmy? — spytała. Ponieważ brała mnie za babkę Emmy, musiało jej się to wydawać w złym guście. Nie mogłam jednak zaprzeczyć — Tak. — I jej naszyjnik? — Buty też. — Miałam ściśnięty żołądek. Groziło mi, że stracę tę Enderkę, a potrzebowałam jej, potrzebowałam jej wiedzy. — Przyszło mi do głowy, że w ten sposób zwrócę na siebie ich uwagę — wyjaśniłam. Kiwnęła głową. — Sprytne. Zostawiła mnie samą w tłumie. Rozejrzałam się po obecnych, zastanawiając się, czy nie zobaczę Blake’a. W części wypoczynkowej zauważyłam miejsce siedzące. Przepaścisty fotel, jeden z czterech otaczających stolik do kawy. Trzy pozostałe zajmowało dwóch chłopaków i dziewczyna. Zauważyła, że się przyglądam i machnęła do mnie ręką. — Nikt tutaj nie siedzi. — Zabrała z fotela torebkę i poklepała siedzisko, jakby zachęcała pudelka. Dołączyłam do nich, ponieważ nie było wątpliwości, że to renterzy. Wyglądali jak z żurnala. Dwaj przystojni faceci — smagły chłopak w garniturze o angielskim kroju oraz zabójczy Azjata w czarnej skórzanej marynarce — i dziewczyna, której hebanowa skóra i długie czarne włosy oczywiście pięknie lśniły. Pomyślałam, że może powiedzą mi coś o Emmie. Musiałam się jednak pilnować, żeby nie wypsnęło mi się przypadkiem coś, czym bym się zdradziła.

— Masz ochotę na drinka? — zapytał ten w garniturze. Miał śpiewny akcent i przymglone oczy gwiazdorów, na których się napatrzyłam, oglądając stare bollywoodzkie musicale. — Nie, dziękuję. — Starałam się sprawiać wrażenie doroślejszej i obytej w świecie. — Mam na imię Raj. Przynajmniej tutaj — powiedział. Zerknął w bok na kolegę i obydwaj parsknęli. Czekali, żebym się przedstawiła. — Mówcie do mnie Callie. — Przewróciłam oczami. — Wciąż nie mogę się przyzwyczaić do tego imienia. — Ja nie mogę się przyzwyczaić do tego akcentu — odezwał się Raj, pokazując na gardło. Te słowa zapoczątkowały kolejny napad wesołości obydwu. Dziewczyna kiwnęła do mnie porozumiewawczo. Miała na imię Briona, wyglądała jak modelka, a jej wysmukłe ręce i nogi rozświetlała warstwa Glo-Dust. Azjata o wydatnych kościach policzkowych miał na imię Lee. Musiałam sobie stale przypominać, że naprawdę są starymi pomarszczonymi Enderami. — Więc to twój pierwszy raz, Callie? — spytał Raj. — Czy to się rzuca w oczy? Wszyscy troje zachichotali. — Nie widzieliśmy jeszcze tego ciałka — wyjaśniła Briona. — Jest ładne. — Jest wspaniałe — zachwycił się Lee. — Jak ci leci? — zapytał Raj. Wzruszyłam ramionami. — Nieźle. — Co robiłaś? — dopytywał się z lekkim uśmieszkiem wyższości. — A może to twój inauguracyjny wieczór? — Niewiele — odparłam. — Jeździłam konno. Uśmiechnęli się.

— Na koniu jest super — rzekł Lee. — Gdzie to było? — Na prywatnym ranchu. — Rentera? — spytał Raj. — Nie. Wymienili spojrzenia. — Autentyczny nastolatek? — dociekał Raj. Prześlizgnęłam się spojrzeniem od Briony przez Raja do Lee. Wydawali się zaniepokojeni. — Coś nie tak? — zapytałam. Briona dotknęła mojego ramienia. — Nie przejmuj się. Zapłaciłaś i chcesz się dobrze bawić. Czy nie zasługujemy na to? — Skoro o tym mowa, zapalmy jointa i chodźmy gdzieś zaszaleć — rzucił Lee. Wychylił się z fotela z łobuzerskim uśmieszkiem. Raj wlał w siebie resztę wody z butelki i stuknął nią o stolik. — Znakomity pomysł. Wszyscy wstali. Briona wzięła mnie pod rękę. — Chodź. My, dziewczyny, poplotkujemy sobie. Uwielbiam pomagać nowicjuszkom. Szydełkujesz? Robisz na drutach? Może dlatego, że byłam tu obca, a oni dobrze się znali, narastało we mnie przekonanie, że wiedzą o czymś, o czym ja nie wiem. Pomyślałam, że jeżeli przykleję się do nich, pozyskam jakieś informacje.

Wiatr rozwiewał mi włosy, gdy jechaliśmy kabrioletem Lee. Siedziałam z tyłu z Brioną, Raj z przodu obok Azjaty. — Dokąd jedziemy? — spytałam.

— Kto wie? — odparła Briona. — Jestem przekonana, że będzie niebezpiecznie i głupio. — Jazda na nielegalu — obwieścił Lee. — To nie twój samochód? — dopytywałam się. Raj stłumił chichot. — On mówi o innej jeździe. Lee pędził ulicami jak szaleniec. — Jesteśmy prawie na miejscu. Pokonał ostry zakręt i zobaczyłam wyschnięty potok, nad nim most, a na nim kilka samochodów. Mignął mi przed oczami jakiś kształt odrywający się od barierki. — To właśnie jest prawdziwa jazda. — Lee wskazał tam palcem. — O nie! — Raj potrząsnął głową. — Za bardzo cenię własne życie. — Własne? Mówisz chyba o jego życiu — rzekł Lee i szturchnął Raja palcem w brzuch. Obydwaj parsknęli śmiechem. — Tam jedziemy? — zapytałam. — To nie jest zabawne — powiedziała Briona. — To nie jest zabawne, jest ekscytujące. Zaparkowaliśmy na moście obok innych samochodów. Chłopcy wysiedli z auta i wmieszali się w gromadę ludzi stojących na środku mostu. Złapałam Brionę za ramię. — Co się tutaj dzieje? — spytałam zdezorientowana. — To bungee. Idioci skaczą z mostu, a przed rozłożeniem się na dole w charakterze naleśnika zabezpiecza ich jedynie cienka lina o specjalnych parametrach technicznych. Rzekomo na tyle inteligentna, żeby dostosować się do twojej wagi i prędkości. — Przerwała. — Rzekomo. — To nie brzmi zachęcająco. Wzruszyła ramionami. — Przecież to nie nasze ciała, prawda?

Trzymałyśmy się bariery zabezpieczającej przed upadkiem w głąb kanionu. Wiatr rozwiewał nam włosy, gdy obserwowałyśmy, jak jakiś facet wykonuje skok z mostu, rzucając się w przepaść. Krzyknęłam i zamknęłam oczy. — Hej, patrz na niego. — Briona, przechylona przez barierkę, szturchnęła mnie łokciem. Spadał i spadał, zbliżając się niebezpiecznie blisko do gruntu, ale profesjonalna lina zatrzymała go w ostatnim momencie. Inteligentna, jak mówiła Briona. Podskoczył na niej z powrotem do góry na wystarczającą wysokość, by faceci na moście mogli go wciągnąć. Raj i Lee stali parę metrów dalej oparci o barierkę i się kłócili. — Briona… — Odwróciłam się do niej. — Muszę cię o coś zapytać. — Pytaj, skarbie, o co tylko chcesz. — Czy kiedykolwiek spotkałaś dawczynę o imieniu Emma? Briona popatrzyła na mnie przeciągle. Być może próbowała sobie przypomnieć. — Wysoka, kręcone blond włosy, wyraziste rysy — podpowiedziałam. — Ne kojarzę. Czy zrobiła ci coś złego? — Nie. Po prostu chciałabym znaleźć kogoś, kto ją znał. — Przykro mi. Chętnie bym pomogła. Jednak większość tych dawczyń po pewnym czasie wygląda jednakowo, rozumiesz? — A twoi przyjaciele? Czy mogli ją poznać? — Wątpię. Pomimo swojej brawury nieczęsto bawią się w wynajem. — Spojrzała w stronę Lee i Raja. Azjata był gotowy do skoku. — Nie, nie sądzę. Nie minęła sekunda i Lee zamienił się w czarną kulę, która wystrzeliła łukiem w powietrze, by rozpocząć powolny lot w dół. Przekonałam się, ile są warte zasady umowy.

Rozdział dziewiąty

Lee przeżył bez uszczerbku szalony skok na bungee i podwiózł nas z powrotem pod klub Rune. Raj został w samochodzie, Lee nie wyłączył silnika. Briona wysiadła ze mną, żeby się pożegnać. Przeciągnęłam dłonią po swoich potarganych wiatrem włosach. — Koniecznie bądźmy w kontakcie, Callie. Możemy się razem nieźle bawić. Czy grasz w brydża? Przepraszam, mam wciąż w głowie rozrywki dla emerytów. Nie przejmuj się. Możemy pobiegać po sklepach. Albo potańczyć. Albo poszaleć na łyżwach. Przytuliła mnie i mocno uściskała. Uwolniona z jej objęć otworzyłam portfel, żeby wyjąć wizytówkę. Zamiast nich zobaczyłam ku swemu zaskoczeniu plik banknotów. A przecież opróżniłam portfel poprzedniego dnia, żeby Blake mógł dać pieniądze Michaelowi. — Co robisz? — spytała Briona. — Szukam wizytówki. — Niepotrzebna, głuptasie. Przydają się tylko starym piernikom. — Puściła do mnie oko. Jeszcze nigdy nie słyszałam, żeby jakiś Ender tak o sobie mówił, ale skądinąd była w ciele nastolatki i starała się trzymać fason.

Podniosła komórkę w górę. — Złapałam twój numer. Przekazałam ci swój. Jeżeli będziesz miała ochotę na coś zabawnego… — Albo niebezpiecznego — wtrącił Lee z ręką przewieszoną niedbale przez oparcie fotela. — …to zadzwoń — kontynuowała Briona. — Zadzwoń tak czy owak. Naprawdę chcę cię widywać. Mam wrażenie, jakbyśmy były starymi przyjaciółkami. Starymi to dobre słowo, pomyślałam. Wsiadła z powrotem do auta i pomachała mi śliczną upierścienioną rączką, gdy odjeżdżali. Tymczasem ja myślałam jedynie o portfelu z pieniędzmi. Gdy tylko znalazłam się w swoim samochodzie i zamknęłam drzwi, to czując się bezpiecznie, bo w pobliżu kręcili się parkingowi, przeliczyłam banknoty. Była to dokładnie taka sama kwota, jaką dałam Blake’owi.

Rano wsiadłam do samochodu, odjechałam kilka przecznic od domu, zaparkowałam przy krawężniku. Zadzwoniłam do Blake’a, ale usłyszałam nagranie poczty głosowej. — Cześć, tu Blake. Wiesz, co zrobić1. — Cześć, Blake. To ja, Callie. Oddzwonisz? Gdy się rozłączyłam, pożałowałam, że nie powiedziałam nic więcej. Jednak nie wybrałam ponownie numeru. W końcu nie zadzwonił do mnie od czasu naszej randki. W ogóle bym się do niego nie odzywała, gdyby nie to, że chodziło o mojego brata.

Spotkałam się z Lauren w tajskiej restauracji. Znajdowała się w Valley, wciśnięta w kąt małego centrum handlowego upstrzonego szyldami. Zupełnie niestosowne miejsce dla tak bogatej Enderki jak Lauren. Takie wybrała, ponieważ szanse na to, że natkniemy się tu na kogoś znajomego, były bliskie zeru. Nie chciałyśmy, żeby ktokolwiek nas podsłuchał. Usiadłyśmy w boksie z tyłu sali. Pomocnik kelnera, Ender, przyniósł wodę i otaksował nas spojrzeniem. Niezamożni, pracujący Enderzy nie mieli oczywiście zielonego pojęcia, że istnieje ekskluzywny bank ciał. Nie mogli wiedzieć, że młoda, apetyczna Reece jest naprawdę ponadstuletnią Lauren, a moja powalająca na kolana uroda nie jest dziełem matki natury, lecz najnowocześniejszej technologii. To nie był ich świat. Zadowoleni byli, że mają pracę, która zapewni im przetrwanie w coraz głębszej starości. Na skutek tego, że Enderzy dzięki przesuniętej granicy przeżywalności wracali na rynek pracy, okres chaotycznej transformacji po wojnie bakteriologicznej stawał się nieco łatwiejszy. Po złożeniu zamówienia Lauren rozejrzała się dokoła, potrząsając lśniącymi puklami. Najbliżsi goście siedzieli parę boksów dalej, a puszczana w lokalu tajska muzyka tłumiła odgłosy ich rozmowy. Lauren wydawała się uspokojona tym, że nas też nikt nie będzie słyszał. — Heleno, czy w dalszym ciągu masz zamiar realizować to, co zaplanowałaś? — Patrzyła na mnie magnetyzującymi zielonymi oczami. Wypiłam łyk wody. Musiałam odpowiedzieć w taki sposób, by nie wyszło na jaw, że nie mam pojęcia, jaki jest plan Heleny. Zdecydowałam się na unik. — Nie wiem — powiedziałam. Wyprostowała się, rozbłysnęły jej oczy. Moje słowa rozbudziły w niej nadzieję. — Nie wolno tego robić. Sama wiesz, że nie wolno. — Chyba tak.

— Na pewno tak. — Ściszyła głos do szeptu. — Morderstwo zawsze jest morderstwem. Morderstwo? Starałam się za wszelką cenę nie pokazać po sobie, że ścisnęło mnie w żołądku, jakbym dostała pięścią w brzuch od bandziora. Odegrałam staruszkę w rozterce. Oparłam się łokciami o stolik, głowę schowałam w dłoniach, próbując ukryć osłupiałą minę. A w środku skręcało mi wnętrzności. Musiałam wiedzieć coś więcej. Nie mogłam jednak pytać wprost. Z nerwów zagryzłam wargi. I nagle przypomniałam sobie, co Lauren mówiła wczoraj. — Ale szukanie ofiar wśród Starterów… — wypsnęło mi się niestosowne słowo — nastolatków… to też zbrodnia. Nie uważasz? — Oczywiście. Każdego dnia budzę się, myśląc o Kevinie. Po śmierci mojej córki i zięcia tylko on mi został. — Nie inaczej jest ze mną. — Ale ty straciłaś nadzieję. Ja wciąż wierzę, że mój wnuk żyje. Gdzieś. To czyni wielką różnicę między nami. Gdyby tylko wiedziała… Dziwnie się czułam, słuchając pełnych powagi słów wychodzących z nadąsanych ust nastolatki. — To okropna szarada… tropienie ludzi, którzy mogli go widzieć, wydzieranie strzępów informacji. — Dowiedziałaś się czegoś wczoraj wieczorem? Pokręciła głową. — To był ślepy zaułek. Nawet nigdy nie widzieli Kevina. Pojawiło się jedzenie, ale żadna z nas nie była nim zainteresowana. — Taki śliczny chłopak. — Wpatrywała się nieobecnym wzrokiem w pad thai na swoim talerzu. — On akurat nie potrzebował żadnego makeover.

Spojrzałam na nią, mój umysł próbował sprostać tej zwariowanej zgadywance. Zobaczyłam, że Lauren nagle zakryła usta ręką. — Och, Heleno. Naprawdę mi przykro. Nie miałam na myśli, że Emma potrzebowała… Jeszcze nie miałam całości obrazu, lecz wyłaniał mi się fragment. — Emma nigdy nie uchodziła za ładną dziewczynę — zaryzykowałam. — Wiem o tym. — Do czasu, makeover ją odmienił — powiedziała Lauren cicho. Więc dlatego Emma się tam znalazła. Chodziło jej o makeover. — Domyślam się… Domyślam się, że to było jej marzeniem — kontynuowałam z nadzieją, że potwierdzi moje słowa. Lauren wyciągnęła przez stolik rękę i pogłaskała moją. — To nie twoja wina, Heleno. Czy ktoś mógłby zliczyć, ile razy wnuki prosiły nas o to czy owo, a my musiałyśmy im odmawiać? A nasze dzieci? Opiekunowie muszą być w stanie powiedzieć „nie”. Oparłam podbródek na dłoni i kiwnęłam głową, zachęcając ją, by mówiła dalej. — Obydwie myślałyśmy, że postępujemy słusznie — rzekła. — Tytanowe implanty, laserowe modelowanie sylwetki u szesnastoletnich dzieciaków? Jak mogłyśmy to akceptować? — Emma znalazła jednak sposób, żeby dopiąć swego. — Kevin podobnie. — Cofnęła rękę i wyprostowała się na krześle. — Kto mógłby przypuszczać, że chłopcy są równie próżni jak dziewczęta. — Wzruszyła ramionami. A więc byłam w błędzie. Emma i Kevin żyli w luksusie, ale nie mieli wszystkiego. Pragnęli fizycznej doskonałości. A jedyna droga do osiągnięcia tego celu wiodła przez bank ciał. — Musieli się uciec do kłamstwa. — Oczywiście. W Prime by ich nie przyjęli, gdyby się dowiedzieli, że mają rodziny. Potrzebują samotnych bezdomnych dzieciaków pozbawionych praw obywatelskich. Bez rodzin, które mogłyby wszcząć

poszukiwania, gdyby dzieciak nie wrócił do domu. Niektórych dawców Prime wypuszcza, robiąc miejsce dla nowych, żeby mieć na liście większy wybór ciał. Niestety, nasze wnuki nie miały farta. Mogłabym przysiąc, że w jej zielonych oczach dostrzegłam cień starczego znużenia. Wyłaniały się kolejne fragmenty obrazu. Niektóre bogate, zepsute nastolatki kłamały w banku ciał, podając fałszywe nazwiska, żeby uchodzić za biedne sieroty. Nie chciały pieniędzy. Chciały mieć za darmo upiększające zabiegi, na jakie nie zezwalali im dziadkowie. I potem nie wracały do domu. — Lauren… Przerwała mi. — Naucz się mówić do mnie Reece, dobrze? — Reece, wracając do tego zabójstwa. To mnie męczy. — Spuściłam wzrok. Nie potrzebowałam już udawać staruszki w rozterce. — Przemyślałam to. Nie wolno tego robić. — Serio? — Ale Prime Destinations… — Usiłowałam ją sprowokować, żeby mi powiedziała, kogo miałam zamiar zabić. Wedle mojego domysłu kogoś z banku ciał. — Uważam, że to oni są winni. — Nie ty jedna. — Tak, ty, ja… — Zawiesiłam głos z nadzieją, że podejmie wątek. — …Colemanowie, Messianowie, Postowie — wyliczała na palcach. — Znamy wielu dziadków, którzy obwiniają Prime Destinations. Ale nikt z nich nie mówi o strzelaniu do kogokolwiek. Tym razem ja z kolei poczułam potrzebę rozejrzenia się wokół. Dwa stoliki dalej stała kelnerka i wybałuszała na nas oczy. — Nie martw się, dotrzymałam słowa — rzekła Lauren. — Nic nikomu nie powiedziałam. Jeszcze nie. — Szef Prime Destinations… — Uważałam, że to musi być on. — Ty znowu swoje. Starego Człowieka nikt nie znajdzie.

— Jest wysoki. I nosi kapelusz — powiedziałam, przypominając sobie, jak wyglądał od tyłu, gdy zobaczyłam go tamtego dnia w Prime. — I długi płaszcz… — Tak się słyszy, ale ja go nigdy nie widziałam. Mnie się trafiło. Kłócił się wtedy z Tinnenbaumem. Lauren była jednak pewna, że nie on jest celem Heleny. Jeżeli to nie szef Prime Destinations jest człowiekiem, którego zamierza pozbawić życia Helena, to kto nim jest? Lauren nachyliła się do mnie, spojrzała mi prosto w oczy. — Powiedz mi wreszcie, Heleno, kto to jest? Kogo chcesz zabić? A więc nie była wtajemniczona. — Nie mogę ci powiedzieć. — Odwróciłam wzrok. To było chyba pierwsze prawdziwe zdanie, jakie ode mnie usłyszała. — Twój cel nie będzie jedyną osobą, która zginie. A ta nieszczęsna dziewczyna, w której ciele jesteś, to piękne młode ciało? — Lauren wyciągnęła rękę i pstryknęła w kosmyk moich włosów. — Zastrzelą ją na miejscu. Świat zamarł. Przecież to ja! To moje ciało! To ja! Chciałam krzyczeć, lecz te słowa musiałam zdławić w krtani. Zrobiło mi się niedobrze od intensywnych zapachów trawy cytrynowej i sosu rybnego. Gapiłam się tępo na miseczkę z żółtym curry, pierwszą od roku potrawą, od której mnie odrzucało. Czy jest coś, co może skuteczniej odebrać ci apetyt niż świadomość, że twoja renterka jest zamachowcem? I że przy okazji ty też możesz zginąć?

Pędziłam autostradą z prędkością, na jaką mogłam sobie pozwolić bez ryzyka mandatu. A więc Helena nie chciała surfować ani skakać

z mostu na linie, chciała użyć mnie, żeby kogoś zabić. Chciała zabić i zostać zabita. Dlatego zażądała, żebym odbyła test na strzelanie do celu. Rozbłysnął wyświetlacz mojej komórki. Blake przesłał mi wiadomość, kiedy byłam w restauracji. Odczytałam ją: Co można powiedzieć?2. Dziwne. Nacisnęłam przycisk telefonu samochodowego i połączyłam się z Blakiem. — Blake, spotkajmy się w Beverly Glen Park za pół godziny. Wszystko ci wytłumaczę. — Za pół godziny — powtórzył. Głos miał oschły.

Idąc przez park, mijałam Enderów wylegujących się na trawie na leżakach i na skąpanych w słońcu ławkach. Dwoje siedziało na huśtawce, kołysali się łagodnie. Po wojnie niewiele dzieci można było zobaczyć na dworze. Enderzy, którzy nie mieli wnuków, niechętnie widzieli maluchy wokół siebie, być może dlatego, że wszyscy stracili własne dzieci, chociaż dorosłe. Poza tym mimo szczepień ludzie mieli paranoję na punkcie zarodników, które mogły przetrwać w powietrzu. Przeszłam obok stojącej z rękami na biodrach prywatnej ochroniarki w okularach. Wzdrygnęłam się, widząc jej pistolet, przypomniał mi się glock. Jakaś para Enderów, obydwoje z białymi włosami do ramion, kłóciła się pod drzewem. Kobieta raz za razem pukała palcem w pierś mężczyzny. Przypomniało mi to scenę, jaka rozegrała się między rodzicami. To było latem, półtora roku temu. Właśnie skończyliśmy obiad, Tyler i ja zasiedliśmy przed ekranem holograficznym. Nagle pojawił się komunikat z ostatniej chwili. Prezenter z ponurą miną obwieścił, że działania wojenne eskalują i że pojawiły się pogłoski o atakach z użyciem broni biologicznej, skoncentrowanych na północnym

zachodzie. Pobiegłam z powrotem do kuchni, żeby powiedzieć o tym rodzicom, ale chyba już wiedzieli. Słysząc, że się sprzeczają, zatrzymałam się w drzwiach. Mama stała przy zlewie ze ścierką do naczyń w ręku. — Dlaczego nie możesz tego dla nas załatwić? Mając takie koneksje w rządzie? Tata przesunął dłonią po twarzy. — Wiesz dlaczego. Są zarządzenia. — Potrzebujemy szczepionki, Ray. To twoja rodzina. Twoje dzieci. Pochylił się nad blatem. — Zarządzenia obowiązują wszystkich. — Szczepieni są celebryci. Dostają szczepionkę politycy. — Ja postąpię zgodnie z sumieniem. Pacnęła ścierką o blat z taką złością, że aż się wzdrygnął. — To znaczy, że twoje sumienie pozwala ci skazać nasze dzieci na los pozbawionych opieki sierot? Na głód albo śmierć, albo coś jeszcze gorszego? Pukała go palcem w pierś przy każdym pytaniu. Do oczu napłynęły jej gniewne łzy. Tata chwycił ją za ramiona i przytrzymał przez chwilę, żeby się opanowała. Potem przyciągnął do siebie i mocno objął. Wtuliła się w niego, opierając głowę na jego ramieniu. W tym momencie zobaczyła mnie. Wyglądała na potwornie przestraszoną. Otrząsnęłam się, przepędziłam obraz jej przerażonej twarzy i rozejrzałam się za parą kłócących się Enderów. Właśnie odchodzili. Gdzie jest Blake? Zobaczyłam go. Siedział na kamiennym stole piknikowym. Podeszłam i usiadłam obok niego. Jak tamta ochroniarka miał na nosie okulary przeciwsłoneczne, stwarzały między nami barierę. — O co chodzi? — zapytał lodowatym tonem.

— Czy widziałeś się z moim przyjacielem? — Czułam się niezręcznie, pytając o Michaela, ale musiałam wiedzieć. — Nie — odparł z irytacją, jakbym znała odpowiedź. — Powiedziałaś, żebym tam nie jechał. Dostałam gęsiej skórki. — Ja? — Ty. Nie pamiętasz? Byłaś wściekła i zażądałaś, żebym ci oddał pieniądze. Tego się obawiałam. Helena. — Co jeszcze? Pokręcił głową. — Nie każ mi do tego wracać. Wiesz przecież, co mówiłaś. — Otóż nie wiem. Zdaję sobie sprawę, że to brzmi dziwnie. Powiedz, proszę, co wygadywałam. — Nie dzwoń do mnie, nie wysyłaj wiadomości. Powiedziałaś, że już nigdy nie chcesz mnie widzieć. Westchnęłam. To wszystko mówiła Helena. — Przepraszam. — Dotknęłam jego ramienia. Było gorące. — To nieporozumienie. Naprawdę. — Myślałem… myślałem, że przyjemnie spędziliśmy ileś czasu. — Nie odpowiedział na moje dotknięcie, ale się nie odsunął. — To był cudowny dzień. — Zakłuło mnie serce. — Jeden z najlepszych w moim życiu. Popatrzył na Enderów na huśtawkach. — Więc dlaczego…? — Nie byłam sobą. To mi się zdarza. Czy nie miałeś nigdy bardzo złego dnia, który chciałbyś cofnąć. — Sięgnęłam do torebki i wyjęłam pieniądze. — Czy mogę prosić jeszcze raz? Błagam. Wyciągnęłam rękę z banknotami. Zawahał się. — Czy tym razem jesteś pewna, że mam je przekazać twojemu przyjacielowi?

— Tak. Bardziej pewna być nie mogę. — I naprawdę nie chcesz zrobić tego sama? Albo pojechać ze mną? Żeby w banku ciał wyśledzili, że wróciłam do domu? — Chciałabym, ale absolutnie nie mogę tam pojechać. A on potrzebuje pieniędzy. — Podsuwałam mu plik banknotów, dotknęły jego koszuli. — Proszę, Blake — powiedziałam. Nagle przypomniałam sobie o rysunku mojej twarzy. Nie było go w torebce, chociaż pieniądze się w niej znalazły. — Czy pamiętasz, że dałam ci kartkę papieru? — spytałam. — Chodzi o to? — Wyciągnął ją z kieszeni, wciąż złożoną. Miałam nadzieję, że jej teraz nie rozłoży. Nie chciałam żadnych pytań. — Tak, oddaj mu ją. Razem z pieniędzmi. Włożył banknoty i kartkę do portfela. Starałam się nie pokazać po sobie, jak wielką poczułam ulgę. — Jest utalentowany — rzucił. — Twój przyjaciel. A więc obejrzał rysunek. Wyłowiłam uchem leciuteńki odcień zazdrości, gdy wymawiał słowo „przyjaciel”. I musiałam przyznać, że poczułam miły dreszczyk.

Rozdział dziesiąty

Odjeżdżając, zrobiłam nawrót, co wprawiło w ruch zielonego kosmitę zwisającego z lusterka wstecznego. Gdy kołysał się w przód i w tył, zastanawiałam się, jakie mam opcje. Gdybym nie potrzebowała tak bardzo pieniędzy, być może przeważyłaby pokusa, żeby zrezygnować. To też nie byłoby łatwe. Miałam w głowie chip. Nie mogłam tak po prostu pójść swoją drogą. A jakie szanse miałam na to, że gdy wrócę do Prime, tamci Enderzy uwierzą mnie, a nie mojej bogatej renterce? Wyobraziłam sobie, że wdaję się w spór, co kończy się odesłaniem mnie do zakładu opieki. Rok życia na ulicy nauczył mnie każdego dnia walczyć o przetrwanie. W ten sam sposób musiałam radzić sobie teraz. Znalazłszy się w Bel Air, zaparkowałam samochód i wślizgnęłam się do domu tak cicho, że Eugenia mnie nie zauważyła. Poszłam do sypialni Heleny i zamknęłam drzwi. Podeszłam do szafy, odwinęłam wykładzinę. Wyjęłam ze schowka kasetę i popatrzyłam na glocka. Gdzie go wyrzucić? Jakkolwiek miła była myśl o posiadaniu znowu broni, nie mogłam jej tu trzymać. Musiałam się pozbyć pistoletu, żeby Helena nie sięgnęła po niego, gdy następnym razem przejmie kontrolę nad moim ciałem. Ukrycie glocka

gdzieś w rezydencji nie wydawało się dobrym pomysłem. Mogłaby mnie podpatrzyć Eugenia i wypytywana przez Helenę wskazałaby miejsce. Helena spróbuje pewnie zaopatrzyć się w nową broń, lecz każda zwłoka może przyczynić się do zapobieżenia zabójstwu. Będzie musiała pogodzić się z tygodniowym okresem oczekiwania na zezwolenie — od wojny obowiązywał taki przepis — lub poświęcić sporo czasu i pieniędzy, żeby nabyć coś na czarnym rynku. Co prawda nie wydawała mi się amatorką czarnorynkowych transakcji, ale już się przekonałam, że jest prawdziwym workiem niespodzianek. Gdzie ludzie wyrzucają broń? — zastanawiałam się. Wybrzeże było wciąż targane wojną i plaże niedostępne dla ludności. Gdybym zaś komukolwiek chciała powierzyć pistolet, zaczęłyby się pytania, na które nie mogłabym odpowiedzieć. Chętnie przekazałabym go Michaelowi, ale wystąpienie z taką prośbą do Blake’a nie wchodziło w rachubę. Tymczasem nie do pomyślenia było, żeby glock znajdował się w miejscu, gdzie mogłaby go wykryć Helena, gdy znajdzie się w moim ciele. Poszłam do łazienki i wylałam płyn do demakijażu na ręcznik. Wytarłam nim glocka i tłumik, żeby wyeliminować ślady DNA — dokładnie tak, jak widywałam na filmach. Potem włożyłam pistolet z powrotem do kasety, a tę wsunęłam do papierowej reklamówki Bloomingdale’a, która była w szafie. Pojechałam do supermarketu. Sunęłam wolno przez duży parking. Przy głównym wejściu czuwał uzbrojony ochroniarz. Minęłam ileś stanowisk z przodu i wreszcie wybrałam miejsce w środku jednego z rzędów. Sięgnęłam po reklamówkę i podwinąwszy jej górne brzegi, wsunęłam ją pod pachę. Zachowuj się normalnie, upominałam się w duchu. Wysiadłam z auta. Gdy przechodziłam obok Enderki jedzącej jogurt na ławce przy wejściu, wlepiła we mnie wzrok.

Miałam do wyboru dwa duże pojemniki na śmieci. Zdecydowałam się na stojący na prawo od wejścia. Uniosłam róg pokrywy, niestety okazała się cięższa, niż się spodziewałam. Musiałam podnieść ją oburącz i nieszczęsna reklamówka wysunęła mi się z rąk i upadła na ziemię. Kaseta wyślizgnęła się do połowy z papierowej torby. Schwyciłam torbę i wrzuciłam reklamówkę z zawartością do pojemnika. Huknęła w metalowe dno, poszło głośne echo. Moje pieskie szczęście: pojemnik został świeżo opróżniony. Odwróciłam się i ruszyłam do samochodu. Siedząca na ławce Enderka popatrzyła na mnie, jakby wiedziała, że robię coś złego. Zawsze mieli nieprzychylny stosunek do Starterów, zarówno do bogatych, jak i biednych. Wstała i pomachała do ochroniarza, który stał akurat przy wejściu z drugiej strony budynku. Zanim się skomunikowali, wyjeżdżałam z parkingu. Mając załatwioną sprawę pistoletu, mogłam się skupić na wyjaśnianiu, kogo chciała zabić Helena. Zaparkowałam przed sklepem samoobsługowym i zajęłam się jej komórką. Poczta nie naprowadziła mnie na żaden trop. Nie znalazłam niczego szczególnego, co by mogło wskazać obiekt planowanego zabójstwa. Przystąpiłam do sprawdzania kalendarza. Zapiski były prowadzone codziennie, póki nie poszła do banku ciał. Datę wynajmu oznaczyła literami „P.D.”, późniejsze wpisy nie były już tak regularne. Nie mogłam kontynuować, bo przerwał mi jakiś hałas. Rozejrzałam się i zobaczyłam małą bandę dzieciaków, renegatów, biegnących do mojego samochodu. Na szczęście tym razem nie byłam w kabriolecie. Wcisnęłam gaz do dechy i odjechałam, zostawiając ich na środku jezdni, choć kamienie, które za mną rzucili, prawdopodobnie wgniotły w kilku miejscach blachę z tyłu auta. Uśmiechnęłam się. Poprzednim razem, gdy zdarzyło się coś takiego, byłam przerażona. Jednak kiedy dowiesz się, że masz zostać zabójczynią, nabierasz dystansu do wszystkich innych rzeczy.

Parę przecznic dalej zatrzymało mnie czerwone światło. Czekając na zielone, znowu zerknęłam na kalendarz w komórce. Dziewiętnasty listopada, godzina dwudziesta, data zaznaczona haczykiem. Wszystkie późniejsze dni bez żadnych adnotacji. A więc to dzień zabójstwa. Jeżeli tak, pozostawały mi dwa dni, żeby to rozgryźć. A naprawdę mniej niż dwa dni. Wiedziałam już, co i kiedy. Brakowało mi, kto i gdzie. I w jaki sposób to powstrzymać. Światła się zmieniły, skręciłam na autostradę. Włączyłam się do ruchu i nie bałam się przyspieszyć. Zaczynałam nabierać pewności siebie za kierownicą. Mocniej ją ścisnęłam, przeskakując na pas szybkiego ruchu. Nagle poczułam mrowienie w rękach. Zaczęłam poruszać palcami, ale nie pomogło. I zaraz potem zakręciło mi się w głowie. O nie! Znowu to okropne uczucie. Silniejsze od mojej woli. Pędziłam blisko sto dwadzieścia kilometrów na godzinę i traciłam świadomość.

Kiedy doszłam do siebie, łomotało mi w głowie, ból jednak nie był tak straszny, jak ten za pierwszym razem. Opierałam się plecami o ścianę. Znajdowałam się w lobby biurowca. Ściany z czarnego marmuru, srebrne elementy wykończenia. Nie rozpoznawałam tego miejsca. Funkcjonariusz ochrony, Ender, siedzący za kontuarem w głębi lobby, oglądał na ekranie powietrznym modele samochodów. Rzucały kolorowe refleksy na jego twarz. Spojrzałam na zegar ścienny. Była prawie szesnasta trzydzieści. Miałam na sobie to samo ubranie, co przed utratą świadomości. Minęła zaledwie godzina.

Odezwała się moja komórka. Identyfikator rozmówcy: Memo Return. Nacisnęłam przycisk pamięci. Mechaniczny głos kobiecy odczytał komunikat: „Masz własne nagranie, do odsłuchania o szesnastej trzydzieści”. Głos, który odezwał się później, nie był mój. Należał do starszej osoby. Kobiety. — Callie, mówi Helena Winterhill. Twoja renterka. Załomotało mi serce. Rozpoznałam ją. Była Głosem. Nacisnęłam klawisz głośności. — Jest tak wiele do powiedzenia, ale nie wiem, ile zostało mi czasu do wejścia z powrotem we własne ciało. Jak się już domyślasz, nie mamy stałego połączenia. Pojawiła się usterka w systemie. Zapewne wkrótce zostanie to naprawione. Do tego czasu nie wolno ci się kontaktować z Prime. Mam nadzieję, że to jasne. Zakryłam ręką drugie ucho, żeby nie stracić ani jednego słowa. Chociaż mówiła stanowczym tonem, wyczuwałam, że jest zdenerwowana. — Proszę, żebyś tymczasem nie nosiła ubrań mojej wnuczki. Serce mi się kraje, gdy nagle odnajduję się w twoim ciele i mam na sobie jej rzeczy. — Głos jej się załamał. — Nie to jest jednak powodem nagrania tej wiadomości. Chcę cię zapewnić, że jeżeli dochowasz kontraktu zgodnie z planem, niezależnie od tego, co się będzie działo, dostaniesz premię po jego zakończeniu. Premię niezwykle hojną, pod warunkiem że będziesz w pełni współpracować. Koniec wiadomości. Osłupiałam. Najwyraźniej nie miała pojęcia, że wiem o zamiarze zabójstwa. Choć być może nie było w tym nic dziwnego, skoro zamieszkiwała w moim ciele przez tak krótkie okresy. Nie mogła na przykład znać mojej rozmowy z Lauren. Hojna premia, powiedziała. Niestety, prawdopodobnie to wszystko skończy się moją śmiercią. Łatwo obiecywać premie dziewczętom

z wyrokiem śmierci. Ponieważ miałam wyłączoną świadomość tylko przez godzinę, Helena nie miała czasu pojechać do domu. Nie wiedziała, że wyrzuciłam jej pistolet. Na szczęście nie. Na nieszczęście byłam zamieszana w jej spisek. Podniosłam wzrok i zobaczyłam, że obserwuje mnie ochroniarz. Za długo stałam pod ścianą. Odwróciłam się, żeby popatrzeć na tablicę informacyjną. Zaskrzypiały kółka jego krzesła, gdy się cofał, by wstać. Więc kogo chciała odwiedzić Helena? Dopiero co tu weszła, ponieważ ocknęłam się zwrócona twarzą do lobby. Prześlizgiwałam się wzrokiem po alfabetycznej liście nazwisk na tablicy. Byli to głównie prawnicy, paru księgowych. Na trzecim miejscu od dołu zobaczyłam nazwisko, które się wyróżniało. SENATOR CLIFFORD C. HARRISON Dziadek Blake’a.

Rozdział jedenasty

Wciąż wpatrywałam się w tablicę informacyjną. Czy Helena zna dziadka Blake’a? Bo przecież to musi być coś więcej niż przypadek. Ale Blake nie jest świadomy, że cokolwiek ich łączy, w przeciwnym razie powiedziałby chyba, że jego dziadek zna „moją” babkę. Podszedł ochroniarz. — Czy mogę pomóc, panienko? Ton jego głosu nie pozostawiał wątpliwości, że facet jest o krok od wykopania mnie za drzwi. Przebiegłam jednak oczami po reszcie listy. Przy żadnym innym nazwisku nie włączył mi się dzwonek alarmowy. — Mówię do ciebie. — Stracił cierpliwość. — Jesteś nieletnia. Było jasne, że za chwilę zażąda dowodu tożsamości, a po dziesięciu sekundach wezwie policję. Odwróciłam się do niego. — Jadę na szesnaste piętro. Do biura senatora Harrisona. — Masz umówione spotkanie? — Nie. Chcę rozmawiać z jego asystentką. Być może sprawił to mój tupeciarski ton, a być może magia mojego powalającego na kolana makeover zafundowanego przez Prime

Destinations, w każdym razie kiwnął przyzwalająco głową. Potem wskazał na elektroniczną księgę wejść wbudowaną w ladę recepcji. — Złóż podpis. I odcisk palca. Podpisałam się i obok przycisnęłam kciuk. Rozległ się dzwonek otwierającej się windy, pojechałam bez zatrzymywania się na szesnaste piętro. Miałam nadzieję, że dowiem się, co łączy moją renterkę i dziadka Blake’a. Coś tutaj źle pachniało. Wysiadłam na wprost dwuskrzydłowych drzwi, na nich zobaczyłam wycięte laserem metalowe litery: BIURO SENATORA HARRISONA Recepcjonista, Ender, podniósł głowę z uśmiechem na ustach i protekcjonalnym spojrzeniem. — Czy zastałam senatora Harrisona? — Niestety, nie, jest na kweście kampanijnej. W czym mogę pomóc? Rozejrzałam się. Długi korytarz prowadził do kilku gabinetów. Harrisona prawdopodobnie był na samym końcu. — Kiedy wróci do biura? — Przyjmuje wyborców w uzgodnionych terminach. — Obrzucił mnie wzrokiem. — Wyglądasz mi bardzo młodziutko jak na wyborcę, hę? — Wykrzywił się w uśmiechu, jakby jego żart był zabawny. Innowacje medyczne robiły z Enderami cuda, nic jednak nie potrafiło wyleczyć ich z ułomnego poczucia humoru. — A może jestem starsza, niż się wydaje? Uśmiech przeszedł w grymas zdziwienia. Powrócił rzeczowy ton. — Oto, co możesz zrobić. — Wręczył mi wizytówkę. — To adres strony internetowej senatora. W ten sposób można nawiązać z nim kontakt. Wzięłam wizytówkę, choć wiedziałam, że tylko jakiś idiota czytałby e-maila ode mnie.

— Przepraszam, powinnam wyjaśnić, o co mi chodzi. Piszę esej dla mojego prywatnego nauczyciela i miałam nadzieję, że włączę cytat pochodzący z ust senatora. Czy mogłabym liczyć choćby na króciutkie spotkanie? Potrzebuję dosłownie kilku minut. Złagodniał. — Senator jest osobą bardzo zajętą — powiedział. — Ubiega się o reelekcję. Nagle z pierwszego gabinetu wypadła jak burza Enderka i stanęła za recepcjonistą. — To znowu ty! — Patrzyła na mnie groźnie. — Czy nie mówiłam, żebyś tu więcej nie przychodziła? — Co takiego? — zdziwiłam się. — Nigdy przedtem tu nie byłam. — Nie wiedziałem… — tłumaczył się kobiecie recepcjonista, przepraszająco unosząc dłonie. — Nie było cię tamtego dnia z powodu choroby. — Mówiła do niego, lecz nie spuszczała ze mnie oka. — Wezwij ochronę. Tym razem przekażemy ją prewencji. Podniósł telefon. Więc Helena była już w tym budynku. Było tu moje ciało, z Heleną w środku. — Niby kiedy tu byłam? — spytałam. — Nie obrażaj mojej inteligencji. — Enderka ruszyła do mnie, zaczęłam się cofać do drzwi. Odwróciłam się przy nich, otworzyłam je i przebiegłam przez hol do windy. Machnęłam ręką przed panelem zbliżeniowym, ale kabina była na innym piętrze. Dostrzegłam drzwi na klatkę schodową, pchnęłam je i zaczęłam zbiegać w dół. Pajęczyny przyczepiały mi się do twarzy, włosów, oblepiały usta. Przeklinałam Enderów niekorzystających nigdy ze schodów. Zastanawiałam się, czy uda mi się wymknąć ochroniarzowi w lobby. Wyobraziłam go sobie z mechanicznymi kajdankami przeznaczonymi dla mnie.

Na parterze zatrzymałam się dla nabrania oddechu. Potem ostrożnie uchyliłam drzwi i wyjrzałam. Ochroniarz stał twarzą do windy, czekał, myśląc, że z niej wysiądę. Pobiegłam do głównego wejścia. Odwrócił się, za późno jednak, żeby mnie złapać: jego stare nogi nie mogły konkurować z moimi. Byłam w połowie przecznicy, a on prawdopodobnie zaledwie przy drzwiach wyjściowych. — Heleno, coś ty zrobiła z moim życiem? Nawet jeżeli połączenie między nami funkcjonowało, nie odpowiedziała.

Usiadłam przy komputerze w sypialni Heleny, gorączkowo szukając w sieci informacji o senatorze Harrisonie. Chodziło przecież o moje życie. Co Helena mogła powiedzieć senatorowi? Ponieważ była wtedy w moim ciele, musiało to mieć miejsce zaledwie przed paroma dniami. Powinnam wiedzieć jak najwięcej, bo niewykluczone, że personel senatora skontaktował się z policją prewencyjną. Spieszyłam się. Harrison, jako senator, był zaangażowany w wiele programów skierowanych do Starterów, ale jego oczkiem w głowie wydawał się projekt o nazwie Liga Młodzieżowa. Czy w jakikolwiek sposób mógł dotyczyć wnuczki Heleny? Czy Helena próbowała pozyskać pomoc senatora w związku ze zniknięciem Emmy? Być może odmówił zaangażowania się. Helena mogła pójść do niego z prośbą o interwencję w sprawie banku ciał, a on ją zlekceważył. A wtedy uznała go za winnego śmierci swojej wnuczki. Czy to wystarczający powód, by go zabić? Powątpiewałam w swoją hipotezę, póki nie znalazłam w sieci kluczowej w tej sprawie daty. Harrison miał być gościem honorowym Ligi Młodzieżowej na uroczystości wręczania nagród. Dziewiętnastego

listopada. Ta sama data kończyła wpisy w kalendarzu Heleny. I godzina też się zgadzała: ósma wieczorem. Za dwie doby. Znałam osobę, która mogła mi przybliżyć sylwetkę senatora. Zadzwoniłam do Blake’a.

Do punktu widokowego przy Mulholland Drive dotarłam, gdy już zmierzchało. W zatoczce parkingowej stało jedynie sportowe auto Blake’a. Zjechałam z drogi i zaparkowałam obok niego. Blake siedział na barierce ochronnej, wpatrzony w zachodzące za górami słońce. — Cześć. Podał mi rękę i podciągnął mnie w górę na barierkę. Usiadłam obok niego, stopami zahaczyłam o dolną poprzeczkę, rękami zaś przytrzymywałam się górnej. Stok poniżej był stromy. — Widziałem się z twoim przyjacielem. — Patrzył na widok rozciągający się poniżej. — Dałem mu pieniądze. Poczułam, jak rozluźniają mi się mięśnie ramion. — Co mówił? — Chciał wiedzieć, kim jestem. Powiedziałem, że twoim przyjacielem. — Czy jeszcze kogoś widziałeś? Pokręcił głową. — Potem pytał, dlaczego nigdy przedtem się na mnie nie natknął. — Co ty na to? — Zgodnie z prawdą wyjaśniłem, że poznałem cię parę dni temu. — Popatrzył w dół stoku. — Czy to do uwierzenia? Wydaje się, że znamy się dłużej. W każdym razie najlepiej trzymać się prawdy. Zgadzasz się? Przełknęłam ślinę. Szukałam jego twarzy. Ile wiedział? — Co powiedział, kiedy zapytałeś o innych?

— Powiedział, że wszyscy mają się dobrze. — Patrzył wciąż na kanion. — Więc co to za historia z tym chłopakiem? — spytał. Ścisnęło mnie w gardle, jakby zakleszczyły się na nim brudne łapska renegata. — Spotkało go nieszczęście. Rodzice zginęli podczas wojny. Nie żyją jego dziadkowie. Spojrzałam w dół. Wydawało mi się, że barierka się chwieje. Zakręciło mi się w głowie. Drzewa i skały, i ziemia zawirowały mi przed oczami, przechyliłam się do przodu. Blake mnie przytrzymał, jedną ręką za brzuch, drugą za plecy. — Uważaj — mruknął. — Dobrze się czujesz? Serce mi waliło. Jego ręce były troskliwe. Opiekuńcze. — Nie jestem pewna. — Lepiej, żebyś stanęła na ziemi. — Najpierw sam zszedł z barierki, ale trzymał mnie za ramię, żebym nie straciła równowagi. Potem objął mnie rękami w pasie i pomógł zejść. — Chcesz posiedzieć w moim samochodzie? Kiwnęłam głową. Gdy szliśmy do auta, podjechała para Enderów, wysiedli napawać się widokiem. Blake delikatnie otoczył mnie ramieniem, podtrzymywał. W jego samochodzie poczułam się lepiej. I bezpiecznie. Świat przestał wirować. Targały mną wątpliwości, czy powinnam powiedzieć mu o dziadku. W jaki sposób to mogłoby pomóc? Żeby uzasadnić hipotezę o niebezpieczeństwie zagrażającym senatorowi, musiałabym opowiedzieć o banku ciał, ponieważ ta sprawa nie była powszechnie znana, a tym samym wyznać, kim naprawdę jestem. Najprawdopodobniej by mi nie uwierzył, tylko pomyślał, że jestem stuknięta. Zaczęło się z mojej strony od kłamstwa i teraz nie tak łatwo było się z tego wyplątać.

Blake patrzył w dal, na miasto poniżej. — Mam wrażenie, że coś przede mną ukrywasz, Callie. — Odwrócił się do mnie. — Coś ważnego. Poczułam, że otwierają mi się usta, ale nic się z nich nie wydobyło. — To prawda, tak? — Jego oczy szukały moich. — Odczytuję to z twojej twarzy. Serce trzepotało mi jak koliberek uwięziony w klatce piersiowej. — Jesteś chora, czy tak? Zamrugałam. — Co? — Okay, nie musisz mi mówić wszystkiego. Jest oczywiste, że cierpisz na jakieś zaburzenie. Zawroty głowy, zaraz potem utrata przytomności. A potem stajesz się zupełnie inną osobą. — Zamilkł na moment. — Nie będę nalegał na wyjaśnienia, nie martw się. Poproszę cię tylko o jedno. — O co? — Obiecaj, że kiedy następnym razem poczujesz się źle, natychmiast mi o tym powiesz. Nie dopuścimy do tego, żebyś spadła z urwiska czy coś podobnego. Odgarnął mi włosy z twarzy i przesunął po nich ręką na tył głowy. Drgnęłam. — Coś nie tak? — Nie, w porządku. — Nie mogłam dopuścić, by dotknął tkliwego miejsca z chipem. Powstrzymałam jego rękę i już jej nie puściłam. Miał ciepłą, silną, gładką dłoń. Był przy mnie, martwił się o mnie, rozpromienił się, gdy splotłam jego palce ze swoimi. A ja tymczasem go okłamuję. Zaczerpnęłam powietrza. — Blake? — Tak? — Mówiłeś, że nie jesteś blisko ze swoim dziadkiem. — To prawda.

— Co masz przeciwko niemu? Spojrzał w dal, mrużąc oczy. — Nic, jest w porządku. Bardzo zajęty. Często wyjeżdża. — Spojrzał na mnie. — Myślę jednak, że się stara. Nigdy nie pogodził się ze stratą mojego ojca, więc próbuje zbliżyć się do mnie. Nie zawsze mu to ułatwiam. Spojrzałam na nasze ręce. Wciąż złączone. Żadne z nas nie zrobiło ruchu, żeby uwolnić dłoń. — A jak czuje się w roli senatora? Czy ma dużo wrogów? — O tak. Nienawistne listy. Niebezpieczne paczki. Wszystko, czego nie zamówiliśmy, przekazujemy policji. Jest trochę zdziwaczałych seniorów z kuriozalnymi poglądami. — Nie wątpię. — Przewróciłam oczami. Potem spojrzałam na niego. — Naprawdę chciałabym go poznać. Odrzucił głowę do tyłu. — Chciałabyś? Kiwnęłam głową. — Nie jestem pewien, czy uda się znaleźć lukę w jego kalendarzu. Zaplanował całe mnóstwo publicznych wystąpień przed podróżą do Waszyngtonu, gdzie ma się spotkać z prezydentem. — Z prezydentem? — Tak, i chce, żebym z nim pojechał. Mówi, że to okazja sprzyjająca rozwojowi osobowości. Wolną ręką odgarnęłam włosy do tyłu. — Czy twój dziadek ma jakieś specjalne wystąpienie dziewiętnastego? Przekrzywił głowę. — Skąd o tym wiesz? To jego ostatnia impreza przed odlotem. Wręczanie nagród Ligi Młodzieżowej w Pawilonie Dorothy Chandler w Centrum Muzycznym.

— Które jest w centrum Los Angeles. — Dziewiętnasty, ostatnia data odhaczona w kalendarzu Heleny. Wszystko wskazywało na to, że jej celem był senator. — Niech zgadnę, impreza zaczyna się o dwudziestej? — Tak. Mam tam być, wręczać nagrodę. Skąd wiesz o tym wydarzeniu? Musiałam jak najszybciej wymyślić, w jaki sposób zapobiec temu, co się miało stać. — Przykro mi, ale muszę już jechać. — Poczekaj. — Ręką, w której trzymał moją dłoń, przyciągnął mnie do siebie. Nasze twarze znalazły się tak blisko siebie, że poczułam jego oddech na policzku. — Od dawna chcę ci coś wyznać. Jego oczy były tak blisko, że cały świat zniknął. Pachniał świeżością. Jak lato przed wojną. Jak obietnica bezpieczeństwa. — Co takiego? — spytałam. — Callie. — Jego oczy odbyły wędrówkę po mojej twarzy od policzków do oczu i potem do warg. — Nie wiem dlaczego, nie potrafię tego wytłumaczyć, jednak czuję się z tobą związany. — Wiem. Ja z tobą też. — Ale czy wiesz dlaczego? — zapytał. Nie wiedziałam. Czułam to w sobie. — Wydaje mi się, że czasami nie istnieje konkretna przyczyna. — Po prostu tak jest. — Po prostu tak jest. — Serce biło mi tak mocno, że musiał je słyszeć. Ujął moją twarz w ciepłą i gładką dłoń. — Naprawdę jesteś wyjątkowym zjawiskiem. — Nachylił się i pocałował mnie w usta. Nieśmiało. Delikatnie. Wyprostował się, miał uśmiech pięcioletniego chłopca, który na jarmarku wygrał złotą rybkę.

Rozdział dwunasty

Wróciłam do rezydencji Heleny i przemknęłam niepostrzeżenie do jej sypialni. Miałam świadomość, że rozmyślanie o Blake’u jest luksusem i odrywa mnie od rzeczywistości. Przyciągał mnie jednak. Miał sposób bycia i luz osoby, która nigdy nie musiała żebrać na ulicach. Być może polubiłam go właśnie za to, że wracałam przy nim do dawnego cywilizowanego życia. Nie byliśmy bogatą rodziną, ale mieliśmy swój status. Stabilizację. Nie chciałam jednak postrzegać siebie jako osobę aż tak płytką. Polubiłam Blake’a, ponieważ był szlachetny i troskliwy, serdeczny wobec mnie i swojej prababki Nani. Mama powtarzała mi zawsze: przyjrzyj się, jak chłopak traktuje matkę, a dowiesz się, jak kiedyś będzie traktował ciebie. Uważałam, że jego stosunek do prababki był sprawdzianem tej samej wagi. Naprawdę życzyłabym sobie, żeby dziadek Blake’a nie był w to wszystko zamieszany, pocieszałam się, że to nie moja wina. Helena po raz pierwszy musiała pójść do niego we własnym ciele, apelowała o pomoc zaraz po zniknięciu Emmy, kilka miesięcy temu.

Usiadłam przy biurku Heleny z nadzieją na znalezienie jakiegoś dowodu na to, że wiedziała o planowanej obecności senatora Harrisona w Centrum Muzycznym. W komputerze nie było żadnej wzmianki, ale odkryłam teczkę na dokumenty, a w niej kopertę, z której wyjęłam dwa bilety na imprezę Ligi Młodzieżowej w Pawilonie Dorothy Chandler, rozpoczynającą się o godzinie dwudziestej. Miałam potwierdzenie. Jeżeli będę w swoim ciele, nie ma problemu. Jeśli natomiast stracę świadomość, Helena postara się przeprowadzić swój plan zabicia senatora. Dziadka Blake’a. Przedarłam złożone razem bilety na pół, a potem jeszcze raz. Pobiegłam do łazienki, podarłam je na strzępy i wrzuciłam do muszli klozetowej. Jednym naciśnięciem przycisku pozbawiłam Helenę okazji do zabicia senatora. Nie chciałam siedzieć w domu w tym czasie, kiedy za dwa dni będzie się odbywała uroczystość wręczania nagród. To ułatwiałoby Helenie sprawę, jeśli udałoby się jej dostać do mojego ciała. Potrzebny był jakiś plan. Podeszłam do szafy i wyjęłam elegancką torebkę, którą miałam w nocnym klubie. Była tam wizytówka Madison, a raczej pani Rhiannon. Przebojowej, zabawnej dziewczyny, a naprawdę pozbawionej gustu, pociesznej Enderki.

Ucieszyło mnie, że pani Rhiannon nadal używa wynajmowanego ciała Madison, dzięki temu z łatwością wypatrzyłam ją następnego dnia na ekskluzywnym lodowisku, gdzie się umówiłyśmy. W hali było zimno. Na łyżwach jeździło zaledwie kilku najbogatszych nastolatków i paru odważnych Enderów, wszyscy w najmodniejszych

ubiorach zaprojektowanych do maksymalnie szybkiej i w pełni bezpiecznej jazdy. Nie potrzebowali instruktorów. Tablica reklamowa informowała, że superłyżwy mają wmontowane malutkie laserki kontrolowane przez przyciski w rękawicach. Te laserki topią powierzchniowo lód, dzięki czemu łyżwiarz osiąga większą prędkość. Ale prawdziwą zabawę zapewniały przyciski do wyrzucania pod ciśnieniem strumienia powietrza, który unosił łyżwiarza lekko w górę. Można ich było używać tylko co jakiś czas i jedynie przez parę sekund, ale i tak miało się wrażenie lotu nad lodowiskiem. Mogłeś się tym cieszyć, jeżeli byłeś bogaty. Za jednodniową opłatę można by wyżywić przez tydzień dziesięć sierot. Madison wykonywała piruety na środku lodowiska. Gdy się zatrzymała, machnęłam na nią. Odmachnęła mi i podjechała do bandy. — Callie, nie wyobrażasz sobie, co to za frajda. Czuję się lekka jak piórko. Wkładaj łyżwy i popróbuj. — Innym razem, Madison. Muszę cię prosić o przysługę. — Proś, o co chcesz. — Nachyliła się. — My, renterki, musimy się trzymać razem. — Wyprostowała się i roześmiała. — Co mogę dla ciebie zrobić? — Mieszkasz sama, tak? — Skarbie, a kto by ze mną wytrzymał? — Zachichotała. — Nawet moja gospodyni mieszka osobno. — Czy mogłabym przyjść do ciebie jutro? I zostać na noc? — U mnie? Kiwnęłam głową. Klasnęła w dłonie. — Piżamowe party! — Cudownie, dziękuję. Uśmiechnęła się. — Więc zostajemy najlepszymi przyjaciółkami, tak? — Wystawiła mały paluszek.

Poczułam się jak małe dziecko, ale wysunęłam swój i zahaczyłyśmy jeden o drugi.

Siedziałam w samochodzie, trzecia w kolejce do drive-thru po szybkie danie. Cieszyłam się, bo Madison to była idealna opcja, żeby się ustrzec przed kłopotami, na wypadek gdyby Helena przejęła kontrolę nad moim ciałem w wieczór przyznawania nagród. Roztrzepana Madison nie zorientuje się, że coś jest nie w porządku z moim wynajmem. Polubiłam ją, jednak zaprzyjaźnianie się ze studwudziestopięcioletnią staruszką nie było na liście moich priorytetów. Zależało mi jedynie na tym, żeby dotrwać do końca kontraktu bez takich komplikacji jak zabójstwo. Jeszcze tylko dwa tygodnie. Samochód przede mną odjechał z zamówieniem, posunęłam się w kolejce. Sięgnęłam do torebki po pieniądze. I w tym momencie znowu to. Zawroty głowy. Omdlenie. Zaczęło się.

Ocknęłam się z kolbą karabinka przyciśniętą do policzka, z okiem przy celowniku. Mój palec zaczął powolutku pociągać za spust. Opierałam się o ścianę przy otwartym oknie, lufa wymierzona była w tłum ludzi na dole. Nie. Nie, nie, nie! Wstrzymałam oddech. Ostrożnie puściłam spust, który wolno powracał do pozycji neutralnej. Świat wokół zamarł na moment, ucichły

wszystkie dźwięki. Tylko jakby z zaświatów dochodził odgłos łomotania. Tak się tłukło w piersi moje serce. Pojedyncza kropla potu ściekła mi z czoła i zatrzymała się na brwi. Moje myśli pędziły z prędkością miliona kilometrów na godzinę. Co się wydarzyło? Czy ocknęłam się za późno? Stałam w pokoju hotelowym. Za oknem, dziesięć pięter poniżej, zobaczyłam zgromadzony na placu tłum ludzi zwróconych twarzami do sceny, na której czekało puste podium. Serce zabiło mi jeszcze szybciej. Czy senator nie żyje? Błagam, nie. Sprawdziłam karabinek. Był naładowany. Lufa zimna w dotyku. Tłum na dole spokojny. Odetchnęłam. Nikogo nie zastrzeliłam. Gdzie właściwie jestem? Wysokie wieżowce sugerowały, że w centrum Los Angeles. Zielony skwer tam w dole. Więc to Pershing Square. Na biurku leżał oprawiony w skórę informator hotelowy z wytłoczonym złotymi literami napisem: „Millennium Biltmore Hotel”. Dobre miejsce wybrała Helena na dokonanie zabójstwa. Uniosłam karabinek, żeby wyjąć nabój. Callie. Nie rób tego. Jej głos słyszałam wyraźniej niż kiedykolwiek przedtem. Nie rozładowuj go. — Helena? Tak, ja. — Słyszysz mnie? Teraz tak. Mamy lepsze połączenie. — Jak to możliwe? — Zadygotałam cała, jakbym chciała strząsnąć ją z siebie. — W co ty mnie wrabiasz? Wyjęłam nabój z karabinka i odłożyłam go na biurko. Czy mogłabyś załadować z powrotem? Proszę. Nie mamy wiele czasu.

— Nie, nie mam zamiaru! — wykrzyczałam. — Po pierwsze, w ogóle nie powinnaś mieć broni. — Rzuciłam karabinek na łóżko. — Gdzie go zdobyłaś? Jeżeli go zniszczysz jak przedtem pistolet, natychmiast dostanę nowy. — Nie zniszczyłam pistoletu, wyrzuciłam go. — Podeszłam do okna i spojrzałam w dół. Przybył senator Harrison. Wszedł na podium i zaczął przemawiać. — Nie będę strzelała za ciebie do nikogo i nie pozwolę na to, żebyś wykorzystywała moje ciało do morderstwa. — Uniosłam się na palcach i zatrzasnęłam okno. Posłuchaj mnie, Callie. Próbuję zapobiec zbrodni. Strasznej. Ofiarą padną dziesiątki tysięcy dzieciaków w twoim wieku. Potrząsnęłam głową. — Masz u mnie przechlapane, jeśli chodzi o mówienie prawdy. Doszłam do wniosku, że rozsądnie będzie znaleźć się jak najdalej od karabinka i dobrej pozycji strzeleckiej. Na wszelki wypadek. Ruszyłam w stronę drzwi. Callie, zatrzymaj się. Trzasnęłam za sobą drzwiami i pobiegłam korytarzem. Jaka to musi być osoba, żeby zaplanować coś takiego? Nie biegnij. Dopiero co miałaś zabieg chirurgiczny. Moje nogi same zwolniły. Czy ona zmyśla? Żeby mnie kontrolować? Twój chip. Pomacałam się z tyłu głowy. Tkliwe miejsce. Bardziej niż wtedy, gdy dotykał tam Blake. — Co mi zrobiłaś?! — krzyknęłam. Para Enderów wyszła ze swojego pokoju i gapiła się na mnie. Stuknięta dziewucha, wrzeszcząca w pustym korytarzu. Rzuciłam się w stronę wind i wpadłam do pierwszej otwartej. Gdy mosiądzowane drzwi się zamknęły, zobaczyłam w nich własne odbicie. Miałam na sobie

czarny obcisły kombinezon i włosy ściągnięte mocno w koński ogon. Na jaki styl chciała się upozować Helena? Wojownika ninja? Zmieniliśmy chip. Złapałam za poręcz w windzie. — Kazałaś komuś mnie operować? Jest ekspertem od biochipów. I chirurgiem. Musieliśmy zneutralizować blokadę zabijania. — Co? — Winda zatrzymała się i wsiadł jakiś Ender. Nie miałam wyboru, musiałam zamilknąć i tylko słuchać Heleny. Chip jest zaprojektowany tak, żeby nie dopuścić do zabijania. Mój przyjaciel odblokował tę funkcję, kiedy rozpoczęłam wynajem. Niestety, powstały problemy, wyłączenia świadomości, wypieranie mnie z ciała — z twojego ciała — zmiany w tę i z powrotem. Musiałam go prosić, żeby interweniował. Potrafił zrobić jedynie tyle, że możemy się swobodnie porozumiewać. Rzuciłam okiem na Endera w windzie. Sprawiał wrażenie zachwyconego moim strojem. Cudownie. Gdy winda zatrzymała się na poziomie lobby, puściłam go przodem i odczekałam, póki nie znalazł się poza zasięgiem głosu. — Nie życzę sobie, żebyś buszowała w mojej głowie. W ogóle cię tam nie chcę. Tego nie było w umowie. — Czułam, że płoną mi policzki. W lobby było mrowie ludzi, tłoczyli się przy oknach, żeby dojrzeć senatora przemawiającego na placu po drugiej stronie ulicy. — Gdzie jest samochód? — spytałam Helenę. Proszę, nie odjeżdżaj. Sięgnęłam do kieszeni i znalazłam bilet parkingowy. Wychodząc z hotelu, podałam go portierowi. Mikrofon wzmacniał głos senatora, dobrze go było słychać nawet w miejscu, gdzie stałam. Obserwowałam go, gdy przemawiał do tłumu. — Nasza młodzież mogłaby odgrywać konstruktywną rolę w społeczeństwie — mówił.

Co za kłamca. — Wszyscy politycy kłamią — powiedziałam. — To nieodłącznie związane z tym zawodem. Jego kłamstwa są groźne. Zabijają dzieci.

Gdy prowadziłam, Helena uparła się, żeby dzielić się ze mną swoimi przemyśleniami na temat senatora. Początkowo wierzyła, że dziadek Blake’a ma w programie poprawę statusu młodych ludzi, zmianę na lepsze warunków ich życia i stanu zdrowia, zwłaszcza dzieci w domach opieki. Jednak w ciągu ostatnich sześciu miesięcy zorientowała się, że senator ma tajny plan. Jest powiązany z Prime Destinations. — Jak? — Wyprzedzałam innych kierowców, którzy na pozór też rozmawiali z głosami w swoich głowach, ale przynajmniej rozbrzmiewającymi w słuchawkach. Ma finansowy udział w firmie. Jedzie do Waszyngtonu namówić prezydenta do wykorzystania Prime przed kolejnymi wyborami. Mieliby działać na rzecz rządu. — Niby co mieliby robić? — Traciłam cierpliwość do wysłuchiwania absurdalnych wywodów Heleny. Mogę się tylko domyślać. Chodzi głównie o to, że skończą się dobrowolne zgłoszenia do banku ciał. Ze swoich źródeł wiem, że nieletni będą werbowani — to w najlepszym razie, albo porywani — w najgorszym. Za wiele było tego jak dla mnie. Nie nadążałam za tym, co mówiła. Wydawało mi się, że oślepia ją gniew z powodu utraty Emmy. A może nie było żadnej wielkiej konspiracji? Kto mógłby przysiąc, że Emma po prostu nie uciekła z domu? I że syn Lauren, Kevin, nie uciekł razem z nią?

Narzucały się jednak pytania. — Więc co konkretnie będą robić według ciebie? Zrobią wszystko, żeby wykorzystywać stuletnie doświadczenie i rozum Endera w połączeniu z silnym, młodym ciałem. Na przykład do celów szpiegowskich. Ale to tylko początek. — A to wszystko odkryłaś po tym, jak zginęła twoja wnuczka? Zabili ją. Zabił ją bank ciał. Gniew w jej głosie schłodził mi krew. — Czy masz jakiś dowód? Mam poważny dowód. Myślisz, że ta decyzja przyszła mi lekko? Pracowałam nad tym przez ostatnie sześć miesięcy. Są inne ofiary, inni dziadkowie, którzy stracili wnuki. — Nie wszyscy zgadzają się z twoją decyzją. Helena zamilkła na chwilę. Widzę, że rozmawiałaś z Lauren. Ona jest naiwna. Nie wierzy, że jakakolwiek korporacja mogłaby zabijać młodych ludzi. — A czy ty sama nie miałaś zamiaru mnie zabić? Czy nie zastrzeliłaby mnie policja, gdybym zabiła Harrisona? Jej długie milczenie było wymowne. W końcu się włączyła. Jesteś szybka. Silna. Uciekłabyś. — Nie jestem szybsza od kuli. Ton jej głosu się zmienił. Zabrzmiała jak dziecko. Dokąd jedziemy? — Nie mów „my”. Jadę ja! Ty dotrzymujesz mi towarzystwa. — Wyobraziłam ją sobie w Prime przywiązaną do krzesła. Nie do Prime Destinations. Nie możesz tego zrobić. — Dokładnie tam się kieruję. Dlaczego chcesz tam jechać? Nie zapłacą ci, jeżeli nie skończysz kontraktu. — Rzeczywiście, moje szanse na pieniądze maleją z każdą minutą. Zgodnie z twoim planem najpierw może mnie spotkać śmierć. —

Zjechałam z autostrady. — Być może wytarguję połowę sumy. Co im powiesz tam, w Prime Destinations? Jak ich przekonasz? Obchodzić ich będzie tylko to, że złamałaś umowę. — Opowiem im o tobie. O ingerowaniu w mój chip. Naprawią go. Jeżeli zdradzisz, że wiesz za dużo — o zamordowanej dawczyni, o planach Harrisona — zabiją cię. — Tracisz z pola widzenia jeden drobiazg, Heleno. Ja ci nie wierzę. Nie kupuję niczego z tego, co mówisz. Ale musisz. Zmieniony chip. Utraty przytomności. Sam fakt, że mogę z tobą rozmawiać, stanowi potwierdzenie moich słów. Zacisnęłam ręce na kierownicy. To, co mówiła o chipie, musiało być prawdą. Ale czy to znaczy, że wszystko inne też? Zaczęło mi pulsować w skroniach. Podjechałam do krawężnika. Byłam cztery przecznice od Prime Destinations. — Wynoś się z mojej głowy. Już. Nie wracaj tam. Proszę. Błagam cię. Aż się wzdrygnęłam. W jej głosie było przerażenie. — Podaj mi jeden dobry powód. Jeżeli tam wrócisz, możemy obie pożegnać się z życiem.

Rozdział trzynasty

Zatrzymałam się blisko jakiejś kawiarni, nie wyłączając silnika, i rozglądałam się, czy w pobliżu nie ma renegatów. — Heleno, potrzebuję więcej konkretów. Przekonywała mnie, że w banku ciał zabiją nas obie, jeżeli tam wrócę. Żeby powstrzymać mnie przed udaniem się do Prime Destinations, obiecała powiedzieć, gdzie mogę pójść na usunięcie chipa. Prawdopodobnie do tego jej komputerowego palanta, który przy nim manipulował. Jak mogłam mu wierzyć? Ten facet unieszkodliwił blokadę w moim chipie, robiąc ze mnie maszynę do zabijania posłuszną woli Heleny. Milczała. — Heleno? Miała momenty milczenia, lecz tym razem było inaczej. Głucho. Jakby nikogo nie było z drugiej strony linii. Nacisnęłam na szwy z tyłu głowy skrywające chip w beznadziejnej próbie odzyskania „sygnału” Heleny. Efektem był jedynie ostry ból. — Au!

Nie zareagowała nawet na to. Było jasne, że się wyłączyła, celowo albo nie. Zanim w mojej głowie pojawił się głos Heleny, uważałam, że zamierza zabić senatora w Centrum Muzycznym. Zaskoczyła mnie próbą zabicia senatora na Pershing Square. Przyspieszyła akcję, widząc, że mogą być ze mną zbyt duże problemy, skoro pozbyłam się jej pistoletu i tak dalej. Zabójcy nie lubią komplikacji. Postanowiłam zrealizować swój pierwotny plan, jako że Helena prawdopodobnie nie odstąpiła od swojego.

Następnego dnia zjawiłam się w domu Madison. Marzyło mi się, żeby jej zaufać. Chętnie podzieliłabym się z nią wszystkim, czego się dowiedziałam. Nie pominęłabym nawet tego, że głos Heleny włącza się w mojej głowie, gdy mam kontrolę nad własnym ciałem. Jednak to wystraszyłoby Madison. Gdyby się dowiedziała, że nie jestem Enderką jak ona, a tylko taką udawałam, przestałaby mi wierzyć. Mogłaby donieść na mnie do Prime Destinations. Z pewnością nie była na tym etapie gotowa wejść w rolę współczującego audytorium. Dom Madison zachował wystrój, który był w modzie jakieś dwadzieścia lat temu: styl kosmiczny. Połyskliwe zielone krzesła unoszące się w powietrzu, osobliwe holograficzne żyrandole, trójwymiarowe kosmiczne krajobrazy na ścianach. Prowadziła mnie korytarzem, wyjaśniając, z jakich pokoi lubi korzystać, kiedy „odgrywa rolę”, czyli jest w wynajętym ciele. To była wielka rezydencja i pokoi Madison miała mnóstwo. Poszłyśmy do sali gier, miejsca tak bajecznego, że zapomniałam o swoich kłopotach. Najpierw poprowadziła mnie do bufetu pod ścianą, podała mi tacę. Kusiły tam przeróżne smakołyki w przezroczystych opakowaniach. Napełniłyśmy czarki cukierkami, czekoladkami

i preclami. Ostatnim przystankiem przy bufecie była fontanna z wodą sodową, którą mogła zaprogramować tak, że syrop tworzył zabawne kolorowe wzory w szklankach. Ze słodkościami przeszłyśmy do przeogromnej pluszowej kanapy narożnej, gdzie się wygodnie umościłyśmy. Centralnym obiektem w środku sali był unoszący się w powietrzu przezroczysty ekran, chyba pięć metrów na dziewięć, który wyświetlał czterowymiarowe filmy. Takiego ekranu nie widziałam jeszcze u nikogo w domu. Mogłyśmy oglądać filmy i programy rozrywkowe, rozgrywać na ekranie mecze z gwiazdami sportu — grać z nimi w supersoccera, air tenisa i golfa. Mogłyśmy gościć w programach na żywo, oglądanych jedynie przez subskrybentów zaprzyjaźnionych z Madison. Moja rodzina nie miała środków na podobne rzeczy. Jednak dla bogatych osób jak Madison praktycznie nie było granicy zaspokajania fascynacji słynnymi gwiazdami. — Pracowałam kiedyś jako kierownik produkcji, więc mam rabat udzielany osobom z branży — wyjaśniła, puszczając do mnie oko. Zrozumiałam, że nawet bogacze lubią okazyjne ceny. Madison zadysponowała ostatni odcinek popularnego serialu. W przestrzeni pojawili się naturalnej wielkości bohaterowie. Widzieć ich tak blisko i jak żywych to było zupełnie inne przeżycie niż znane mi z Xperience. Po kilku minutach Madison wstała i weszła w projekcję. W tej scenie było dwóch aktorów, wyższy zwrócił się do niej: — Halo, Madison. Cieszymy się, że się do nas przyłączasz. — Wow. Jak ty to robisz? — spytałam zafascynowana. — Musisz stanąć tam — Madison wskazała miejsce pośrodku pokoju — bo inaczej to nie zadziała. W momencie kiedy weszłam w przestrzeń sceniczną, ten drugi aktor, niższy, o niesamowitych oczach, odwrócił się do mnie. — Halo, Callie — powiedział, a ja niemal rozpłynęłam się pod jego spojrzeniem.

Zbliżył się. Czułam jego zapach, jakby lasu, chyba cedru. Nie wyglądał jednak jak normalny żywy człowiek. Podobnie jest z dobrym hologramem: oszuka cię, póki nie odkryjesz nieznacznego drgania wokół krawędzi. Mimo wszystko to było zdumiewające. — Jak oni to robią? — Pytanie skierowałam do Madison, lecz nie odrywałam oczu od mojego aktora. Dotknął mnie w ramię, chciał mieć moją pełną uwagę. — Nieważne jak, ważne kto. — Uśmiechnął się do mnie. Poczułam jego dotyk. Normalnie odbiera się czyjeś dotknięcie inaczej, to było delikatniejsze, właściwie jak muśnięcie wiatru na skórze. Zadzwonił telefon. Wszyscy troje stanęli i skrzyżowawszy ramiona, czekali, aż wyłączę komórkę. — Callie. — Madison przyłożyła dłoń do czoła. — To burzy iluzję. — Przepraszam. — Wyszłam z tamtej przestrzeni i ruszyłam w stronę kanapy. Imię, które pojawiło się na wyświetlaczu, było ostatnim, jakie chciałabym w tym momencie zobaczyć. — Blake? — odezwałam się. — Callie. Co u ciebie? Odwróciłam się. Madison uśmiechała się do swojego aktora, a on bawił się jej włosami. Mój stał z rękami w kieszeniach. — Przepraszam, Callie, że dzwonię w ostatniej chwili, ale dopiero dostałem wiadomość od dziadka. Czy wybierzesz się ze mną na tę imprezę wręczania nagród? — Dziś wieczorem, czy tak? — Tak. — Ja… ja… naprawdę nie mogę. — To ważne. Chciałbym, żebyś tam była. Mówiłaś, że chcesz poznać dziadka. — Pewnie będzie bardzo zajęty — powiedziałam.

— Po nagrodach przewidziana jest recepcja. Pojawi się każdy, kto coś znaczy, nawet burmistrz. Będzie ciekawie. To było ostatnie miejsce, gdzie powinnam trafić. Przygryzłam dolną wargę, żeby nie powiedzieć „dobrze”. Chciałam towarzyszyć Blake’owi, wiedziałam jednak, że powinnam się trzymać z dala od senatora. Co się stanie, jeżeli stracę świadomość i Helena przejmie kontrolę? — Bardzo bym chciała, Blake. Naprawdę. Ale obiecałam Madison, że zostanę u niej na noc. Nie zachowałabym się fair. Pożegnaliśmy się i rozłączyliśmy, wyczułam, że był rozczarowany. Tak samo jak ja. Madison obserwowała mnie, gdy wkładałam telefon do torebki. — Wszystko w porządku? — spytała. — Tak. — Opadłam na kanapę. — Chodź do nas. — Przywołała mnie ręką. Teraz obydwaj aktorzy z nią rozmawiali. Pokręciłam głową. — Będę stąd na was patrzyła. Wzruszyła ramionami, odwróciła się, chwyciła aktorów za ręce i we troje weszli do dżungli. A ja miałam powód do rozmyślań, bo Helena już przez dłuższy czas nie przejmowała kontroli nad moim ciałem. I już bardzo długo nie odzywała się do mnie… Przeraziłam się. A jeśli opuściła bank ciał? Czy mogła zerwać umowę z tego powodu, że nasze połączenie okazało się wadliwe? Przekonała się, że nie mam zamiaru z nią współpracować, więc wyszła sobie z Prime Destinations i była już w drodze do Centrum Muzycznego, by zabić senatora własnoręcznie. Na uroczystości rozdania nagród, tak jak zaplanowała. Jej pierwotny plan nie zakładał, że dokona tego sama, ale mogła się zdecydować na tak desperacki krok, ponieważ wyraźnie dałam do zrozumienia, że ja tego nie zrobię. Gdybym poszła na tę imprezę, mogłabym porozmawiać z dziadkiem Blake’a. Spróbować mu wyjaśnić, ostrzec go. Nie miałam już broni.

Helena musiałaby poświęcić trochę cennego czasu na zaopatrzenie się w nową, gdyby znowu przejęła moje ciało. Byłam głupia, odprawiając Blake’a. Przeprosiłam Madison, że wychodzę i poszłam do łazienki gościnnej, żeby do niego zadzwonić.

Blake zajechał ze mną na podziemny parking jakiegoś wieżowca w centrum. Był zachwycony, że zmieniłam zdanie. Przypomniałam mu, jak bardzo zależy mi na poznaniu jego dziadka. A co więcej, na chwili rozmowy z nim sam na sam. Blake powiedział, że spróbuje to jakoś zaaranżować. Nie zadawał nawet żadnych pytań. Gdyby wszyscy chłopcy byli tacy mili. Mignął jakimś specjalnym kluczem przed nosem dozorcy garażu i ten zaprowadził nas do prywatnej windy z czarno-złotym dywanem. Otworzył ją przed nami własnym kluczem i uchylił czapkę, gdy drzwi się zaczęły zamykać. — To nie jest Centrum Muzyczne — powiedziałam do Blake’a. — Czyżby? — mruknął. — Musiałem skręcić w złą stronę. Skwitowałam to odpowiednią miną, na co uśmiechnął się szeroko. Winda zatrzymała się na ostatnim piętrze, zaświecił się napis: Penthouse. Przed nami był krótki korytarz prowadzący do jakichś drzwi. Blake włożył w zamek swój klucz i znaleźliśmy się wśród przytłumionych świateł i mebli z ciemnego drewna. Na prawo był rzeźbiony bar i nawet nie brakowało za nim barmana, Endera, który akurat wycierał szklankę. — Witaj, Blake. — Hej, Henry. Blake nie zatrzymał się, szedł dalej przez pokój, obok skórzanych foteli, do szklanych przesuwnych drzwi. Machnął ręką przed panelem na ścianie obok i się rozsunęły. Wyszliśmy na wielki taras.

Nowoczesna kwadratowa fontanna dominowała w centrum, miłe dla ucha uspokajające dźwięki pluskającej wody tłumiły odgłosy tętniącej życiem ulicy w dole. Podeszłam do krawędzi tarasu i wyjrzałam zza palm rosnących w ustawionych wzdłuż balustrady donicach. Stało się dla mnie jasne, po co były te drzewa. Tę oazę otaczały pozabijane deskami, rozpadające się budynki. Niektóre były w kompletnej ruinie, jakby je rozwalił jakiś gigantyczny potwór. Odwróciłam się plecami do tego krajobrazu. — Więc to należy do twojej rodziny? Kiwnął głową. — Tak. Używamy tego miejsca przed pójściem do opery czy na recepcje w sali koncertowej. Muszę przyznać, że personel nie lubi mnie obsługiwać, gdy nie ma tu dziadka. Dla nich jestem jeszcze dzieckiem. — Tu jest cudownie, nieważne, jak będą mnie traktowali. Poprowadził mnie do sofy. Usiedliśmy obok siebie. — Nie musimy iść na uroczystość? — spytałam. — Mamy jeszcze czas. Barman przyniósł dwa napoje gazowane. Postawił szklanki na stoliku obok i wyszedł. — Jak się czujesz, Callie, powiesz mi? Podniosłam wzrok na puchate chmury na lazurowym niebie. Zapragnęłam powiedzieć mu wszystko. — Dobrze się czuję. Położył rękę wzdłuż oparcia kanapy. Pogłaskał mnie po włosach na czubku głowy, a potem zaczął powoli przesuwać dłoń w dół do karku. Powstrzymałam go. — Robię coś złego? — Nie — powiedziałam, odchylając się. — Już dobrze, Callie. — Przysunął się. — Co tam jest? — Patrzył na moją głowę. — Nie dotykaj akurat tam — poprosiłam.

— Dlaczego? Co powiedzieć? Wybrałam prawdę. — Miałam zabieg chirurgiczny. Uśmiech zniknął mu z twarzy. — Jaki? Próbowałam wymyślić jakieś wiarygodne kłamstwo, lecz nic nie przychodziło mi do głowy. — Nie chcę o tym mówić. — Spojrzałam na niego. Widać było, że się o mnie martwi. — To bardzo… osobiste — dodałam. Wziął mnie za rękę. — Nie znamy się długo, to fakt, jednak wierzyłem, że uważasz mnie za kogoś, komu możesz zaufać. — Nie o to chodzi, tylko teraz między nami jest tak cudownie. — I boisz się, że kiedy mi powiesz, jaką miałaś operację, przestanę cię lubić? Uważasz mnie za aż tak kiepskiego faceta? Zadrżały mi wargi. — Nie, skądże. Ścisnął moją rękę. — Cokolwiek mi powiesz, to nie zmieni mojego stosunku do ciebie. Chcę cię lepiej poznać. Chcę wiedzieć o tobie wszystko. Nie miał pojęcia o rozmiarach mojego kłamstwa. — Proszę, nie każ mi o tym mówić. Okay? — Błagałam wzrokiem. — Czasami jest tak, że robisz rzeczy, których potem żałujesz. — A któż by nie mógł tego o sobie powiedzieć. Nie jesteś wyjątkiem. — Przeciągnął kciukiem po mojej dłoni. Starał się być miły, przestał nalegać na wyjaśnienia. Gdyby wszystko mogło być takie proste. Gdybym nigdy nie trafiła do banku ciał. Wtedy jednak nie poznałabym Blake’a. Słońce chowało się za linią wieżowców. — Czy nie powinniśmy zaraz iść? Blake chwycił mnie za ręce i podciągnął w górę.

— Chodź ze mną. Opuściliśmy taras, poprowadził mnie korytarzem i otworzył drzwi do pokoju w delikatnych odcieniach różu. Dziewczyńskie królestwo. — Poczuj się jak w osobistym butiku. — Rozsunął szeroko drzwi szafy, odsłaniając połyskujące odcieniami tęczy wieczorowe stroje, od sukni długich po koktajlowe. — Czyje to? — zapytałam. — Mojej siostry. Uwielbia kupować. — Przewrócił oczami. Wiele sukienek było z najnowocześniejszych materiałów, cudów technologicznych, lekkich jak mgiełka i mieniących się wszystkimi kolorami. Inne z kolei uszyto w stylu retro inspirowanym starymi filmami z poprzedniego stulecia. Powyżej na półce błyszczały pantofelki na wysokich obcasach i torebki w przezroczystych pudełkach. Blake machnął ręką przed czujnikiem i pudełka przesunęły się, odsłaniając kolejne. — Nie wiedziałam, że masz siostrę. — Jest teraz na północy z moją babką cioteczną. Przeciągnęłam dłonią po cudownych tkaninach. — Co tam robi? — Biega po sklepach. Oparł się o ścianę, niemal dotykając mojego ramienia. Spojrzał mi w oczy. Byłam pewna, że na nowo podejmie zarzucony przed chwilą wątek rozmowy. Jego twarz była zaledwie kilka centymetrów od mojej. — Nie martw się — powiedział. Podniósł rękę, poprzebierał palcami i schował ją za siebie. — Tym razem wyłączam ręce. Nie mogłam się nie uśmiechnąć. Pochylił się, zbliżył twarz i mnie pocałował. I pocałował znowu. Nie chciałam, żeby to się skończyło, niechby trwało wiecznie. I kiedy wydawało mi się, że już cudowniej być nie może, jednak było. Zarzuciłam mu ręce na szyję.

Wtedy mnie objął, owijając rękami w pasie. Oparłam się plecami o ścianę, przyciągnęłam go do siebie, czułam, że brak mi tchu i wiruje mi w głowie. — Lepiej już chodźmy — szepnęłam jednak. — Spóźnimy się. Kiwnął głową. Odsunęliśmy się od siebie i Blake wycofał się z pokoju. — Zadzwoń, kiedy będziesz gotowa. Dotknęłam warg, gdy wyszedł. Były gorące i obrzmiałe. Drugą ręką przesunęłam po bajecznych strojach. Jak dokonać wyboru? Jakby z lodów o różnych smakach wybierało się tylko jeden. Nie miałam jednak czasu na wahania. Włożyłam niebieską długą suknię bez rękawów, na ramiona zarzuciłam pasujący do niej szal. Suknia spływała aż do podłogi, ale ważyła mniej niż chusteczka do nosa. Była śliczna, stosowna, nie odsłaniała za wiele. Chciałam, żeby senator uwierzył moim słowom. Słyszałam kiedyś, że niebieski to kolor wzbudzający zaufanie. Po kilku minutach Blake zapukał do drzwi. — Wejdź. Miał na sobie smoking. Wyglądał fantastycznie. Zrobił wielkie oczy, kiedy na mnie spojrzał, ale narzucił sobie kontrolę. Wziął do ręki metalową różdżkę, która wisiała w szafie, i delikatnie machnął nią wzdłuż mojej sukni. — Nie mamy czasu na zabawę — mruknęłam. — Popatrz tylko. W szafie pojawił się ekran powietrzny. Na nim trójwymiarowy obraz mojej sukni, lekko falującej. Obok wyskoczyły wizualizacje butów, torebki, kolczyków i bransoletki. Zaczęły się przesuwać przezroczyste pudełka na półce, póki na wprost nie znalazły się wysokie szpilki, takie jak na ekranie. Wyjęłam je: do każdego buta przyczepiony był malutki srebrny wieloryb jako ozdoba. — Wieloryby. Twoje ulubione — powiedział Blake.

— Wow. — Wsunęłam nogi w szpilki. — Mamy jednakowy rozmiar butów. Są idealne. Podał mi torebkę, potem zobaczyłam w jego ręku piękną antyczną bransoletę, zdobioną niebieskimi kamieniami, oraz kolczyki do kompletu. — Czy nie będzie miała mi za złe, że noszę jej rzeczy? — Spójrz tylko na to wszystko. Moglibyśmy wynieść połowę i nawet by nie zauważyła. — Ona nie, ale komputer zapamięta. Na moim nadgarstku zauważył magiczną bransoletkę. — Śliczna — pochwalił. Wyciągnęłam drugą rękę, zapiął na niej bransoletę siostry. Odwróciłam się do lustra, żeby założyć kolczyki. Złapałam na moment spojrzenie Blake’a i zaiste jego mina była godna zapamiętania. Najpierw podnosił się w górę lewy kącik ust, potem było przymrużenie oczu, które na koniec rozbłysły, gdy usta ułożyły się w szeroki uśmiech. — Wyglądasz tak oszałamiająco, że wszystkie oczy będą zwrócone na ciebie, nie na senatora.

Rozdział czternasty

Gdy dojeżdżaliśmy do Centrum Muzycznego, czułam się jak księżniczka przed debiutem na balu u króla. Wkraczałam w krajobraz ze snów: na drzewach migotały drobne światełka, potężne reflektory iluminowały budynki Centrum i tańczącą fontannę na środku placu. Weszliśmy do Pawilonu Dorothy Chandler, gdzie nad naszymi głowami jarzyły się żyrandole wielkości małych aut. Ogromnymi schodami udaliśmy się na piętro. Przyjęcie przed ceremonią wręczania nagród już się rozkręciło na dobre. Siwowłosi kelnerzy z szampanem i ponczem na tacach lawirowali wśród błyszczącego tłumu. Gośćmi byli głównie zamożni Enderzy, choć zauważyłam też garstkę bogatej młodzieży. No i byłam ja. — Gdzie jest twój dziadek? — Pójdę go poszukać. Mogę cię tu zostawić samą? — Jasne — powiedziałam, patrząc w stronę stołu bankietowego. Wyciągał szyję, żeby coś dojrzeć nad morzem srebrnych głów, po chwili zniknął w tłumie. Podeszłam do stołu z półmiskami krewetek, krabów i homarów. Tylerowi oczy wyskoczyłyby z orbit.

Już miałam ulec pokusie skosztowania czegoś, kiedy zaskoczył mnie czyjś głos. W mojej głowie. Więc Helena. Czyli nadal jest w banku ciał. Callie. Jednak tam poszłaś. — A ty wracasz do mnie — powiedziałam cicho. — Przydałyby się egzorcyzmy. Wszyscy wokół mnie byli zbyt zajęci rozmową albo jedzeniem, by zauważyć, że mówię do siebie. Nie wiedziałam, czy mam być wściekła, czy poczuć ulgę. Cieszę się, że przejrzałaś na oczy. — Nie ciesz się przedwcześnie, nie jestem tu po to, żeby zabijać ludzi. Senator to potwór. Dasz mu ujść z życiem, znajdzie się jutro w samolocie do Waszyngtonu i los tysięcy dzieciaków będzie przypieczętowany. Jej dramatyczny ton nie zrobił na mnie wrażenia. — Nie wiesz tego na pewno. Poznasz człowieka po jego towarzystwie. Senator jest w zmowie z szefem Prime Destinations. Mówią na niego Stary Człowiek. Spośród wszystkich ludzi na świecie on najmniej zasługuje na miano istoty ludzkiej. — Więc oczywiście powinnam go zabić. — Miałam nadzieję, że mój sarkazm jest dla niej oczywisty. Powinnaś. Niestety, ma dobrą ochronę. Naszym celem na dzisiaj jest senator. Wyglądało na to, że jej lista ofiar zaczyna się wydłużać. Jeżeli senator nie wsiądzie w nocy do tego samolotu, zapobiegniemy eksplozji tego, co się lęgnie. Zapłacę pięć razy więcej, niż zaoferowali ci w Prime Destinations. I podaruję dom. Nie chciałam okazać, że to zrobiło na mnie wrażenie. Wyszłam na balkon. Przechodziłam obok żarzących się na czerwono cygar Enderów, którzy dzięki postępowi medycyny przestali się obawiać rychłej śmierci.

Na skraju balkonu zatrzymałam się i spojrzałam na linię horyzontu. Widoczne w dali zeszpecone graffiti budynki tworzyły ostry kontrast z otaczającym mnie światem luksusu. Oferta Heleny wiązała się z takim właśnie wyborem. Ale mnie brzydziła. — Nawet gdybym chciała zrobić to, o co prosisz, nie mogłabym, nie mając broni. Otóż masz. Podłożyłam ją zawczasu. Jak przewidywał pierwotny plan. Zrobiło mi się niedobrze. Mówiła o zabiciu dziadka Blake’a. Powiem ci, gdzie jest. — Nie mów, nie chcę wiedzieć. — Miałam ochotę zatkać uszy palcami i zacząć śpiewać nonsensowne rymowanki, lecz nie zablokowałabym jej w ten sposób. Usłyszałam za sobą czyjeś kroki. Odwróciłam się i zobaczyłam Blake’a. — Oto ona — powiedział. — Dziadku, to jest właśnie Callie. A więc senator Harrison. Dostałam szansę ostrzeżenia go. Nie mogłam jednak wyskoczyć z tym ni z tego, ni z owego. Uznałby mnie za chorą psychicznie. — Szukaliśmy cię wszędzie, młoda damo — rzekł senator, wyciągając rękę. Miałam nie najlepsze wejście, skoro musieli na mnie polować. Witając się, zwróciłam uwagę na jego osobliwą minę. Jakby coś mu sprawiało ból, jakby było mu strasznie żal… mnie? — Gdzie poznałaś mojego wnuka? — W klubie nocnym — odparłam. Odwrócił się do Blake’a. — W klubie nocnym? Którym? — Dziadku… — zaczął Blake. — W klubie Rune — powiedziałam i chyba się pospieszyłam. — Klub Rune. — Senator zesztywniał.

Domyśliłam się, że mu się nie spodobało. Powinnam była zostawić odpowiedź Blake’owi. Spojrzałam na niego, miał pokerową twarz. — Nie jest ci tu za zimno? — zapytał mnie. Pokręciłam głową. I natychmiast spojrzałam na niego. Czyżby sugerował, że mam wrócić na salę? Senator odchrząknął. — Masz ładną suknię. — Dziękuję. — Spojrzawszy w dół, wygładziłam materiał. — I te kolczyki. Bransoleta? Z rodzinnych pamiątek? Wyglądają znajomo. — Pański wnuk wybrał je dla mnie do sukni. Senator rzucił Blake’owi gniewne spojrzenie i zwrócił się do mnie: — Rozpoznaję je. Pilnuj tej biżuterii dzisiejszego wieczoru. Te rzeczy są w naszej rodzinie od kilku generacji. Zbliżył się asystent senatora i szepnął mu coś do ucha. — Musimy już iść na zaplecze sceny. Ceremonia zaczyna się za pół godziny. — Senator ponaglił Blake’a. — Zaraz tam pójdę — rzekł Blake. — Dbaj o pozory, Blake. Dbaj o pozory. — Będę tam. Senator odwrócił się na pięcie bez pożegnania. — Nie spodobałam mu się — powiedziałam do Blake’a. — Ależ skąd. Jego twarz mówiła: „Jestem nią zachwycony”. Nie odczytałaś tego? — Ścisnął mnie za rękę. Musiałam się uśmiechnąć. — Masz swój bilet. Spotkamy się po wręczeniu nagród. W sali balowej będzie słodkie przyjęcie. — Wysunął język z kącika ust, pogłaskał się po brzuchu i pobiegł. Więc już wiesz, jak wygląda senator. Niech jego urok cię nie omami. To polityk. Oni potrafią cię czarować nawet przez sen.

— Byłaś tu przez cały czas? — zapytałam Helenę. Ta myśl przyprawiła mnie o gęsią skórkę. Miałam zero prywatności. Słuchaj teraz uważnie. Broń jest w damskiej toalecie na pierwszym piętrze, ostatnia kabina po prawej stronie. I tam pozostanie, pomyślałam, ale tego Helenie nie powiedziałam. Oczywiście widziała, że nie idę w tamtym kierunku. Musisz iść po broń, Callie. — Nie mam zamiaru jej użyć. Nie może tam zostać. — Dlaczego nie? Ponieważ są na niej twoje odciski palców.

Stałam na pierwszym piętrze w kolejce do damskiej toalety. Elegancko ubrane Enderki mizdrzyły się przed ścianą z luster, udając, że nie muszą wciągać brzuchów. Na lewo przede mną były dwa rzędy kabin i przed każdą również kolejka. Idź na prawo. Przeszłam na prawo i czekałam. Doliczyłam się czterech kabin, ostatnia była dla niepełnosprawnych. Środkowa otworzyła się pierwsza. Tam nie. Ma być ostatnia kabina. Pozwoliłam stojącej za mną Enderce pójść przodem. W końcu otworzyła się ostatnia kabina i weszłam do niej. Zamknęłam drzwi i się rozejrzałam. — Nie widzę żadnej broni. Zajrzyj pod pojemnik na odpadki higieniczne. Był pod ścianą. Przykucnęłam, usiłując za wszelką cenę chronić sukienkę. Sięgnęłam ręką pod pojemnik i wyczułam wybrzuszenie. Mały pistolet przymocowany taśmą do dna.

Masz go. Musiałam się trochę napracować, żeby rozerwać taśmę. Melodyjne dzwonki zapowiadały rozpoczęcie ceremonii. Wreszcie uwolniłam pistolet i włożyłam go do torebki. Gdy wybiegałam z toalety, uświadomiłam sobie, że nie wyjęłam z pistoletu naboi. Bileterzy zamykali już drzwi do teatru. Przed wejściem włożyłam rękę do torebki i przesunęłam w dół skrzydełko bezpiecznika. To było zbędne. — Bezpieczeństwo przede wszystkim — szepnęłam.

Siedziałam osamotniona podczas serii przemówień. Senatora wysławiano jako wybitnego męża stanu. On sam mówił, że główną misją jego życia jest zapobieganie popadaniu młodych ludzi w kłopoty, co stara się osiągnąć przez pobudzanie ich do aktywności. Helena komentowała go na bieżąco, w każdej jego konstatacji dopatrując się nieczystej intencji. Nie miała zamiaru zrezygnować. Masz broń. Strzelaj. Gdybym mogła do niej w tych okolicznościach mówić, kazałabym jej się zamknąć. Podczas najdłuższej chyba na świecie przemowy pistolet w torebce ciążył mi tak, jakby ważył ze sto kilogramów. Kiedy ceremonia dobiegła końca, włączyłam się w strumień wychodzących ludzi. — Jedno pytanie, Heleno — mruknęłam pod nosem. — Dlaczego tutaj? Im większa widownia, tym lepsza okazja do zdemaskowania banku ciał. Krążyłam po sali balowej, czekając na Blake’a. Helena zamilkła, dając mi trochę oddechu. Podziwiałam góry różnego rodzaju deserów na stole

bankietowym. Niestety, nie miałam apetytu i wydawało się, że każdemu zawadzam, więc odeszłam na bok i stanęłam przed dużym oknem. Stałam tam nie więcej niż kilka minut, gdy ktoś delikatnie klepnął mnie w ramię. Odwróciłam się i zobaczyłam senatora. Był sam. — Callie, nie mylę się? Dobrze się bawisz? Naprawdę miałam w tym momencie szansę. Mogłam go ostrzec. — Hm, niezupełnie. Ja… ja… chciałabym z panem porozmawiać. Zwęziły mu się oczy. — Jesteś bardzo piękna. Dziwne, ale zabrzmiało jak obraza. Nie chodziło o to, że był tak bezpośredni, to raczej ton jego głosu wytrącił mnie z równowagi. Do tego, przekraczając granice konwencjonalnego zachowania, za bardzo się zbliżył i przypatrywał się mojej twarzy jak lekarz. Poczułam się niczym robak pod mikroskopem. — Coś ze mną nie tak? — spytałam. — Nie, przeciwnie, jesteś doskonała. — Ujął ręką mój podbródek i odwrócił mi twarz w bok. Serce we mnie zamarło. Chciałam ruszyć na środek sali, gdzie było więcej ludzi. — Tak, jesteś doskonała. — Złapał moje ręce, przytrzymał, badając wzrokiem wnętrza obu dłoni. — Żadnego zadrapania, pieprzyka, skaleczenia. — Ponownie przypatrzył się mojej twarzy. — Nawet wspomnienia po jakimś pryszczu. — Wykrzywił usta. Przysunął się jeszcze bliżej, twarz miał tuż przy mojej, tak że poczułam w jego oddechu gorzki zapach dymu po wypalonym cygarze. — Wiem, kim jesteś. — Złapał mnie za ramię i ścisnął. Próbowałam się wyrwać, lecz trzymał mnie mocno. — Dlaczego tu jesteś? Przysłał cię Tinnenbaum? — Nie. — Walczyłam, żeby się uwolnić. — Kto jeszcze jest tutaj? — Nikt, tylko ja.

— Masz się natychmiast stąd wynieść. I trzymaj się z dala od mojego wnuka. — Potrząsnął mną. — Co za kobieta z ciebie? — Pan nie rozumie. Muszę panu powiedzieć coś bardzo ważnego. — Cokolwiek byś powiedziała, niczego nie zmieni. — Nabrzmiałe na jego skroniach żyły wyglądały jak robaki, które wkręciły mu się pod skórę. Staliśmy w kącie sali, więc zaledwie kilka osób mogło nas obserwować. Ale jakaś Enderka manewrowała wśród tłumu, świadomie zmierzając w naszą stronę. Jej twarz była mi skądś znajoma. — Senatorze Harrison, to jest ta dziewczyna, która nawiedziła pańskie biuro — oświadczyła. O, właśnie tam widziałam przedtem tę kobietę. Cudownie. Towarzyszyła jej elegancka Enderka. Babka Blake’a, jak się domyśliłam. Ta, której nie lubił. — Cliffordzie — odezwała się z groźbą w głosie. — Przestań. — Chwyciła go za rękę. Szarpnęła nim, wtedy mnie puścił. Wziął za łokieć babę ze swojego biura i odszedł z nią. — Przepraszamy — rzuciła mi na odchodnym babka Blake’a. Gdy sobie poszli, miałam wrażenie, że zrobiło się tu dla mnie za ciasno. Patrzyłam na wlepione we mnie oczy i pocierałam obolałe ramię. Serce mi łomotało. A widzisz? Widzisz, co to za gwałtownik? A ty, głupia, chcesz mu zaufać. Widziałam. I poczułam. Ale nie miałam czasu na roztrząsanie tego, gdyż inne ręce się we mnie wczepiły i ktoś mnie pociągnął za ramię. Byłam pewna, że to ochroniarze. — Puśćcie mnie. — Zaczęłam się szarpać. — Spokojnie, Callie, to ja, Briona. To było trio renterów, których poznałam w klubie Rune, z nimi pojechałam wtedy na most. Briona, z Lee i Rajem, obaj w smokingach.

Wszyscy troje próbowali na siłę eskortować mnie do wyjścia. Nie mogłam się ewakuować. Jeszcze nie. — Zostawcie mnie. Patrzyli na nas Enderzy. Briona i chłopcy puścili mnie, ale otoczyli kołem, jakby zaganiali zbłąkaną owieczkę. — Nie możesz tu zostać, złotko — powiedział cicho Raj. — Senator Harrison kazał ci się wynosić — dodała Briona. Przytknęła usta do moich uszu. — Wie, że jesteś renterką. — Wszyscy musimy się stąd zmywać — obwieścił Raj. — Porozumiewa się z ochroną. — Ale Blake będzie mnie szukał. — Odpięłam antyczną bransoletę. — Co robisz? — syknęła Briona. — Naprawdę musimy się stąd wynosić. — Muszę oddać te rzeczy Blake’owi. — Zdjęłam kolczyki. — Ja mu oddam — zaoferował Lee, przejmując biżuterię. — Nie ma na to czasu — rzekła do niego Briona. — Nie możemy pozwolić na to, żeby senator przyłapał ją ze swoim wnukiem. Wtedy dopiero by się wściekł. Załatwię to za nią szybciutko. — Wsunął biżuterię do kieszeni. — Błagam, uważaj — poprosiłam. — To rodzinne klejnoty. — A co nie jest klejnotem rodzinnym u takich seniorów jak my? — zażartował Raj. — Nie martw się — powiedział do mnie Lee. — Czterdzieści lat temu byłem bankierem. Mam obycie z kosztownościami. Odwrócił się i wślizgnął w tłum. Briona wsunęła mi rękę pod ramię. — Musimy się pospieszyć, kotku. Raj wziął mnie pod rękę z drugiej strony. Ochroniarze patrzyli na nas, mamrocząc coś między sobą. — Szybciej — ponaglała Briona. Wyszliśmy jednymi z wielu drzwi i pobiegliśmy w lewo do majestatycznych schodów naprzeciwko lustrzanej ściany. Inni goście

również wychodzili, więc wmieszaliśmy się w tłum schodzących na dół. W biegu podwinęła mi się noga i zgubiłam jedną szpilkę. — Mój but. — Odwróciłam się, leżał wyżej na stopniu. Raj podtrzymał mnie, żebym nie upadła. — Nie zatrzymuj się! — krzyknął. Podążając za wzrokiem Briony, spojrzałam w górę. Funkcjonariusze ochrony stali tam przechyleni przez balustradę i nas obserwowali. — Naprzód! — rzuciła Briona. Biegliśmy przez wyłożony marmurem hol i dalej, ja w jednym bucie, więc co rusz się potykałam. Przez ostatnie drzwi na zewnątrz przechodziliśmy w ścisku, nie mogliśmy trzymać się pod ręce, Briona szła przede mną, a Raj z tyłu, cały czas mnie popychając. Gdy wyszliśmy już na plac, zdjęłam z nogi drugi but. Briona złapała mnie za rękę, przebiegliśmy obok fontanny i znaleźliśmy się na ulicy. — Dokąd pójdziemy? — spytałam. — Tam! — Briona wskazała srebrnego SUV-a czekającego przy krawężniku. Spojrzałam do tyłu i zobaczyłam biegnących za nami funkcjonariuszy. Wskoczyłyśmy z Brioną na tylne siedzenie, Raj na fotel pasażera. Lee siedział już za kierownicą. — Jakim cudem nas pobiłeś? — zdziwiła się Briona. — Bocznym wyjściem było szybciej — wyjaśnił Lee. Mój pas bezpieczeństwa zafurkotał, podjeżdżając na swoje miejsce. Wyjrzałam przez przyciemnioną szybę i zobaczyłam, że mundurowi i kilku mężczyzn po cywilnemu zwolnili biegu, zdając sobie sprawę, że spóźnili się o kilka sekund. I za moment zobaczyłam jego — Blake’a — biegnącego za nimi samotnie. Zaczęłam opuszczać szybę, żeby krzyknąć do niego, lecz Briona mnie powstrzymała. — Nie.

Szyby i okna zostały zablokowane z głośnym kliknięciem, gdy Lee nacisnął przycisk centralnego zamka. Chciałam Blake’owi coś powiedzieć, a przynajmniej pomachać na pożegnanie. Nie mógł mnie jednak zobaczyć przez przyciemnioną szybę. Widziałam tylko, że stoi tam ze wzrokiem wlepionym w okna samochodu, szukając mnie i nie znajdując. Głębokie rozczarowanie odmalowało się na jego twarzy, kiedy nasze auto ruszyło. Ujechaliśmy kawałeczek i dopiero wtedy dostrzegłam, że Blake trzyma coś w ręku. Mój but.

Rozdział piętnasty

Przycisnęłam ręce do szyby i patrzyłam na Blake’a, póki nie zamienił się w rozmazaną plamę. Raj i Briona pyskowali na Lee, żeby jechał szybciej, ale skoro ochrona senatora przestała nas ścigać, to przed kim uciekaliśmy? Przed lokalną policją? Czy renterzy bali się policjantów tak samo jak nieletni bezdomni? Domyślałam się, że wynajem ciał był niezgodny z prawem, lecz duże pieniądze wetknięte do właściwych rąk powinny załatwiać wszystko, tak mi się zawsze wydawało. Widocznie nie, skoro Briona, Lee i Raj w takim popłochu uciekali z Centrum Muzycznego. Briona ściskała mnie mocno za rękę. Pomyślałam, że to jakaś maniera Enderów. — Jak się czujesz, Callie? — Jej czekoladowe oczy badały moją twarz. — Okay. — Delikatnie uwolniłam dłoń z jej uścisku. Raj położył rękę na oparciu fotela kierowcy i odwrócił się do tyłu. — Jesteś pewna? Wyglądasz blado — powiedział. — Jasne, że wygląda blado — wtrącił Lee — w porównaniu z nami. — Uśmiechnął się do mnie w lusterku wstecznym. Nie potrafiłam się zdobyć na uśmiech. Odwróciłam głowę do okna, wciąż byłam myślami przy Blake’u.

Kiedy już znaleźliśmy się na autostradzie i nie było słychać wycia syren, wydaliśmy zbiorowe westchnienie ulgi i każdy usiadł wygodniej. — A teraz dokąd? — spytał Raj. Zapytaj ich o Emmę. Helena. Oczywiście zła, że nie zabiłam Harrisona. Może uda mi się dowiedzieć czegoś o jej wnuczce i w ten sposób pomogę? — Raj, czy kiedykolwiek spotkałeś renterkę o imieniu Emma? — To było jej imię jako dawczyni? — Tak. — Nie, nie przypominam sobie. — Zapomniałaś już? — wtrąciła się Briona. Odwróciła się do mnie, ale mówiła głośno, żeby chłopcy słyszeli. — Ostatnim razem pytałaś mnie o to i powiedziałam ci, że nie będą nic wiedzieć. — Jesteś pewien? — naciskałam Raja. — Blondynka, wysoka. Popatrz, mam jej zdjęcie. — Wyjęłam swoją komórkę i potrzymałam w górze. — Szkoda, że jej nie poznałem — rzekł. — Ale niestety, nie. — A ty, Lee? — Trzymałam komórkę wysoko. Zerknął w lusterko wsteczne, pokręcił głową. — Cóż, próbowałam — rzuciłam, głównie na użytek Heleny. Dziękuję. Powiedziała to szczerze, lecz z rozczarowaniem w głosie. Przez jakiś czas krążyliśmy po mieście. Wydawało mi się dziwne, że nie są ciekawi, dlaczego wypytuję o Emmę. Briona przyłożyła palce do skroni i jęknęła. — Co ci jest? — spytałam. — Zaczynam mieć te straszne bóle głowy. Nigdy przedtem ich nie miałam. Zdaje mi się, że są związane z tym chipem wszczepionym mojej dawczyni. — Przestała pocierać głowę i odchyliła ją na oparcie. — Czy kiedykolwiek dopadł cię taki ból? — Nie — skłamałam. — Nie mam żadnych problemów.

Zrobiło się późno, pora się rozstać, więc poprosiłam, żeby podrzucili mnie pod dom Madison. — Dobranoc. — Wysiadłam, a oni odjechali. Popatrzyłam na rezydencję Madison. Poczułam się wykończona, nie stać mnie było na to, żeby wejść i stawić jej czoło, po tym jak po telefonie do Blake’a wymknęłam się bocznymi drzwiami. Z pewnością to nie było ładne, ale bardzo się spieszyłam. Odwróciłam się na pięcie i poszłam do swojego samochodu.

Z powrotem w domu, leżąc na łóżku i gapiąc się na jedwabny baldachim, myślałam o zamęcie wokół mnie i we mnie. Blake był na pokładzie samolotu lecącego do Waszyngtonu i dowiadywał się właśnie od dziadka, że jestem starą kobietą wynajmującą młode ciało. Już nigdy nie zechce mnie zobaczyć. Czy wolno go winić? Nawet gdyby poznał prawdę i wiedział, że ja to ja, czy mógłby mi wybaczyć kłamstwa i udawanie bogaczki, podczas gdy naprawdę byłam dzieckiem ulicy? Zaciskałam pięści na prześcieradle. Znalazłam się w tarapatach wyłącznie dlatego, że chciałam jakoś urządzić nasze życie z uwagi na Tylera. Tyler. Co będzie z tego miał, jeżeli domysły Heleny na temat banku ciał są prawdziwe? Prawdopodobnie nigdy nie zobaczę żadnych pieniędzy od Prime Destinations. Helena obiecała dać mi więcej i do tego dom. Jeśli zabiję Harrisona. Kochałam braciszka i pragnęłam, żeby nie marzł, był bezpieczny i zdrowy. Morderstwo nie istniało jednak nawet w moim słownictwie, nie mówiąc o tym, że chodziło o dziadka Blake’a i do tego senatora. Byłam Starterem, nie zabójcą. Nie wiedziałam, co myśleć o Helenie. Ile

z tego, co mówiła, było prawdą? Rozumiałam jej gniew z powodu straty Emmy, ale wiele dzieci zaginęło w ostatnich czasach. Niektóre spotkała śmierć. Czy stał za tym bank ciał? Jednakże senator Harrison wymienił nazwisko Tinnenbauma… Usiadłam na łóżku. Harrison zdenerwował się domniemaniem, że to Tinnenbaum mnie wysłał. Gdyby Helena miała rację i senator rzeczywiście wybierał się do Waszyngtonu rozmawiać z prezydentem o umowie między rządem i bankiem ciał, dlaczego byłby tak wzburzony podejrzeniem, że zostałam nasłana przez Tinnenbauma? Co miałam sprawić? Spowodować zerwanie umowy? Callie? Zesztywniałam. Głos Heleny w mojej głowie zaskoczył mnie. Nie odzywała się, odkąd wróciłyśmy do domu. — Co jeszcze? Dlaczego zgłosiłaś się do Prime? — Mój braciszek jest chory. Przykro mi. Przerwała. Na pewno nie macie dziadków. — Nie. Więc to jemu chciałaś wtedy przekazać pieniądze przez przyjaciela. — Zgadza się. Szkoda, że nie może znaleźć się tutaj, niestety, to byłoby nierozsądne. Mogę jednak coś dla ciebie zrobić. Czekałam z niecierpliwością, co powie. Podejdź do komody i wysuń dolną szufladę. Wypełzłam z łóżka i podreptałam do komody. Wyciągnęłam dolną szufladę. Pomacaj dno od spodu. Wyczułam jakiś pakiecik przymocowany taśmą. Gdy go wyciągnęłam, okazało się, że to koperta. Otwórz ją. Była wypchana banknotami. Poczułam mrowienie na skórze.

Załatwisz dla brata jakieś miejsce na teraz. W hotelu. — Nieletnim nie wolno tego robić. Powiem ci, gdzie masz pójść i z kim rozmawiać. — Nie mogę pojechać po niego. W banku ciał znają adres. Jeżeli mnie monitorują i stwierdzą, że tam byłam, oskarżą mnie o złamanie warunków umowy. Jest na to sposób. Otwórz górną szufladę i poszukaj niebieskiego pudełka. Wyjęłam niebieskie pudełeczko, otworzyłam je. W środku zobaczyłam naszyjnik z okrągłym niebieskozielonym wisiorem. — Jest śliczny. To bloker. Tłumi sygnały. Nie zawsze konsekwentnie. Zaczęłam go wkładać na szyję. Nie teraz. Musimy ograniczyć czas, kiedy go nosisz, bo inaczej w Prime zorientują się, że są blokowani. — Kto go wykonał? Wysokiej klasy specjalista. Jak wyjdę z Prime, poznam cię z nim. — Myślę, że nie robisz tego z dobroci serca. Czego ode mnie oczekujesz? Wciąż potrzebuję twojej pomocy. Chcę się dowiedzieć, co się stało z Emmą. Jeżeli będę to wiedziała, może zdobędę jakiś dowód, który sprawi, że to potworne miejsce zostanie zamknięte raz na zawsze. — Jak możemy do tego doprowadzić? Nawet jeżeli wykryjemy, co się stało z Emmą? Mamy teraz nad nimi przewagę. Nikt nie wie, że mogę z tobą rozmawiać. A to dwa mózgi w jednym ciele. Brzmiała zupełnie inaczej, spokojnie i rzeczowo. Wygasło jej rozgorączkowanie, od kiedy zrezygnowała z planu zabójstwa. Odpocznij. Zaczynamy od rana. Położyłam naszyjnik na komodzie i weszłam z powrotem do jej wielkiego, miękkiego łóżka. Jednak sen nie przychodził. Widziałam

w wyobraźni Tylera w pokoju hotelowym, w prawdziwym łóżku, w cieple, sytego. Wyłączyłam lampę i pokój utonął w srebrzystoniebieskiej księżycowej poświacie. — Heleno, co widzisz, kiedy śnię? Nic. Przynajmniej moje sny i moje myśli pozostawały moją własnością. Leżałam w ciszy przez jakiś czas. Callie, jaka była twoja mama? Moja mama. Stanęła mi przed oczami jej uśmiechnięta twarz. Nie wiedziałam, jak odpowiedzieć Helenie. Tak dużo byłoby do powiedzenia. Podobna do ciebie? — Nie. Była jedną z tych osób, które lubi się od pierwszego wejrzenia. Założę się, że ciebie też ludzie lubią. — Nie w ten sposób. Ludzie traktowali ją jak odnalezioną po latach siostrę. Wszędzie się wyróżniała. W młodości reprezentowała nasz kraj w łucznictwie na igrzyskach olimpijskich. — Mignęło mi wspomnienie z wczesnego dzieciństwa. — Gotowała mi makaron z serem, kiedy leżałam chora. Zabawne, co się wbija w pamięć. — A jaka była Emma? Uparta i nieustępliwa. Może wszystkie szesnastolatki takie są, ale ona była szczególnie krnąbrna. Wiedziała, czego chce. Przejęcie nad nią opieki po wojnie okazało się dla mnie niezwykle trudne. Nie mogłam zastąpić jej matki i ojca. A ona się cały czas buntowała. Czy można ją winić? Przypominasz mi ją, trochę. Helena nie wydawała się nawet w połowie tak szalona jak wcześniej. Poczułam, że opadają mi powieki. Byłam wykończona. Dobranoc, Callie.

Rozdział szesnasty

Zaparkowałam w bocznej ulicy blisko wynalezionego przez Michaela opuszczonego budynku i rozejrzałam się, czy nie ma renegatów. Ulica wydawała się pusta, ale mogli czaić się w bramach. Chwyciłam torbę z jedzeniem, butelkami z wodą, lekarstwami i wybiegłam z samochodu. Miałam nadzieję, że naszyjnik Heleny nie zawiedzie i ci z Prime mnie nie wytropią. Weszłam do lobby. Czy Michael i Tyler są tu jeszcze? My, dzieci ulicy, musieliśmy czasami uciekać w popłochu. Podeszłam na palcach do lady recepcyjnej, by się upewnić, że nie kryje się za nią ktoś gotowy do ataku. Nikogo. Droga wolna. Skierowałam się do schodów naprzeciwko wejścia. Gdy zaczęłam wchodzić na górę klatką schodową pozbawioną okien, uprzytomniłam sobie, że nie mam swojej naręcznej latarki. W ciemności nic nie widziałam. Nie do wiary, że tak szybko zapomniałam, jak się żyje w takich warunkach. Szłam po omacku. Nagle sobie przypomniałam: przecież mam komórkę Heleny. Wygrzebałam ją z torebki i oświetlałam nią drogę. Na górze nie mogłam się zdecydować. Czy ich pokój był na lewo? Skręciłam, zapuszczając się w długi korytarz.

Przez uchylone drzwi wyjrzał jakiś obdarciuch z metalowym prętem w ręku. Zamarło mi na moment serce, ale uświadomiłam sobie, że chłopak musi być równie zaskoczony moim nienagannym wyglądem jak ja jego skołtunioną głową. Nie widuje się czystych, dobrze ubranych ludzi w ciemnych budynkach z dzikimi lokatorami. — Nie jestem obca — uspokoiłam go. — Przyszłam do Tylera i Michaela. Pokazał na koniec korytarza. — Dziękuję. Byłam tutaj prawie dwa tygodnie temu, kiedy Tinnenbaum zgodził się mnie puścić pod eskortą Rodneya. Wydawało mi się, że od tamtej wizyty upłynęły wieki. Kiedy weszłam do ich pokoju, rzuciły mi się w oczy zmiany. Przemeblowali tu trochę i zgromadzili więcej rzeczy. Zrobiło się przytulniej. Kawałkiem żółtego materiału nakryty był stół, na nim stał dzbanek ze sztucznymi kwiatami. Inne kawałki tej samej tkaniny przesłaniały okna, nadając wnętrzu złotawy koloryt. — Tyler?! — zawołałam. Podeszłam do jego fortu. Siedział tam z jakąś dziewczyną, nachylała się nad nim. — Co robisz? — zapytałam oskarżycielskim tonem. Odwróciła głowę. — Podaję mu wodę, żeby się napił. Jakiś problem? Rozpoznałam ją. Florina. Dziewczyna, którą przedstawił mi Michael, gdy wpadła na chwilę pod koniec moich poprzednich odwiedzin. Była teraz bliska rzucenia we mnie kubkiem z wodą, ale zawołał mnie Tyler. Podbiegłam do niego, uklękłam, objęłam go i mocno przytuliłam. — Bardzo tęskniłam. — Pogładziłam jego delikatne włoski. — Wróciłaś — powiedział. — Wreszcie. Odsunęłam się, żeby widzieć jego twarz. — Chciałabym, żeby tak było. — Nie odchodź znowu. Miał być ostatni raz.

— Wiem, ale tym razem już naprawdę na krótko. Florina popatrzyła na niego. — Potrafisz być cierpliwy, kolego, no jak? Z jakiej racji się wtrącała, zdenerwowałam się. — To jest Florina. — Tyler pochylił głowę w jej stronę. Spojrzałam na nią. — Poznałyśmy się, gdy tu byłam. Gdzie jest Michael? — Nie wiem. — Wbiła wzrok w podłogę. Niepokój ścisnął mi żołądek. Otrząsnęłam się z uwagi na Tylera, bawił się teraz moją dłonią. — Hej, mały. Mam dla ciebie niespodziankę. — Jaką? — Jeżeli powiem, przestanie być niespodzianką. Jęknął. — Jak się czujesz? — Odgarnęłam mu włosy z czoła, chciałam widzieć te brązowe oczy. Wydawał mi się blady, choć trudno było to ocenić w żółtawym świetle. — Mieliśmy ciężkie dni — odezwała się Florina. Więc Florina opiekowała się nim już od jakiegoś czasu. — A teraz jest już dobrze? — zapytałam go. Kiwnął głową i uszczypnął mnie w ramię. — Zrobiłaś się gruba. — Pociągnął za naszyjnik Heleny. — Nie, tego nie dotykaj. Spójrz, przyniosłam twoje ulubione smakołyki. — Uniosłam pytająco brwi, patrząc na Florinę. — Jak długo nie ma Michaela? — Nie wrócił wczoraj wieczorem — odpowiedział Tyler. To było niepodobne do Michaela. Nie chciałam zadawać przy braciszku oczywistych pytań, ale wymieniłyśmy z Floriną spojrzenia. Czyżby schwytali go policjanci? — Posprzeczaliśmy się — powiedziała. — Wypadł stąd jak burza.

— Więc może się gdzieś zaszył, chciał się uspokoić. — Było nieskończenie wiele możliwości, wiedziałam. Może spotkał kogoś znajomego, a może go pobili i leży w jakimś zaułku. Być może… — O co się pokłóciliście? — O nic ważnego. — Dlaczego za nim nie pobiegłaś? — zapytałam. — Czy w ogóle go szukałaś? Pokręciła głową. Potem wskazała oczami na Tylera. Zdałam sobie sprawę, że nie mogła uganiać się za Michaelem, bo musiałaby zostawić malca samego. Poczułam się jak idiotka. Jak mogłam potraktować ją tak chłodno? — Jestem ci bardzo wdzięczna, że zostałaś z moim bratem. Potrafię to docenić. Pogłaskała go po włosach. — Nie mogło być inaczej. Jesteśmy już starymi przyjaciółmi, prawda, Tyler? — Gramy w różne gry — powiedział. — Założę się, że Florina cię ogrywa. — Nigdy. Ja wygrywam.

Kiedy Tyler i Florina spałaszowali już przyniesione przeze mnie jedzenie — ser, owoce i kanapki — usiadłyśmy z Floriną na schodach, żeby swobodnie porozmawiać. Z tego miejsca mogłyśmy obserwować, czy ktoś nie wchodzi do budynku, więc nie bałyśmy się zostawić Tylera samego. A kudłaty swojak na naszym piętrze stanowił dodatkową ochronę. — W zeszłym tygodniu Tyler miał wysoką gorączkę — opowiadała Florina. — Udało nam się jednak kupić środek przeciwbólowy dla dzieci. Michael miał odłożone jakieś pieniądze.

To musiały być pieniądze, które przekazałam przez Blake’a. — Mimo wszystko było źle. Zmieniałam mu raz po raz zimne okłady na czole, bo w jednej chwili robiły się gorące. Ukryłam twarz w dłoniach. — Zabieram go stąd dzisiaj wieczorem. Florina się wyprostowała. — Serio? Gdzie pójdziecie? — Do hotelu. Jedziesz z nami. — Powiedziałaś, że jeszcze nie skończyłaś. Skąd masz pieniądze? — Dostałam zaliczkę. — W pewnym sensie to była prawda. — Kiedy Michael wróci, może do was dołączyć. Uśmiechnęła się na to. — Zostawię mu wiadomość. Wyglądało na to, że łączy ich coś więcej niż przyjaźń. Nie było mnie w sumie prawie trzy tygodnie. Wiele się mogło zdarzyć w tym czasie. Wystarczy pomyśleć o mnie i Blake’u. Ukłuło mnie w sercu. Z zazdrości, do której, dobrze wiedziałam, nie miałam prawa. Poszłyśmy z powrotem do pokoju i spakowałyśmy najniezbędniejsze rzeczy. Tyler, pobudzony do działania jedzeniem i moją obecnością, pomagał nam, jak mógł. Pozbierał przedmioty, które chciał zabrać, i zapakował je do swojej torby. — Dokąd pójdziemy? — dopytywał się. — W takie miejsce, gdzie będziesz miał wielkie mięciutkie łóżeczko i ekran powietrzny, i gorącą czekoladę na życzenie. — Nie żartujesz? — Oczy otworzyły mu się szeroko. — Mówisz serio? Jak długo tam zostaniemy? — Tego nie jestem pewna. To zależy. — Od czego? — Od tego, czy będziesz grzeczny. — Podeszłam do niego i nie przestałam go łaskotać, póki się nie zgiął wpół, błagając, żebym przestała.

— Czy mamy zabrać butelki na wodę? — zapytała Florina. Gdy potrząsnęłam głową, uniosła brwi. — Czy aby na pewno? — Okay. Weź na wszelki wypadek. Pakowaliśmy się dalej w ciszy. Popatrzyliśmy wreszcie na nasz niepokaźny dobytek. Florina stała z rękami na biodrach i pewnie zastanawiała się, jak to się ma do jej wspomnień. Nagle chwyciła coś, co przyciągnęło moje oko. To był jej portret, przyklejony taśmą do tektury. Wiedziałam, kto go narysował. Odwróciłam się, zanim się zorientowała, że to spostrzegłam. Zastygłam na moment w bezruchu, lecz postanowiłam, że nie będę użalać się nad sobą. To nie w moim stylu. We troje zeszliśmy z torbami po schodach. Dwoje Starterów, dzieciaków, opierało się o mój samochód. Machnęłam ręką, by odeszli, rozejrzałam się, czy nikt więcej nie kręci się w pobliżu i dopiero wtedy otworzyłam bagażnik. — Auto?! — wykrzyknął Tyler. Przyłożyłam palec do ust. Chciałam szybko odjechać, unikając zejścia się renegatów. Przyjechałam autem Emmy, najmniej szpanerskim. — Skąd masz to cudo? — zapytała Florina. — Naprawdę umiesz prowadzić? — dopytywał się Tyler. — Samochód pożyczyli mi w pracy — wyjaśniłam im, gdy już zablokowałam drzwi. — Rety, w niezłym miejscu pracujesz — powiedział Tyler. Gdy pasy bezpieczeństwa same podjechały w górę, ochom i achom nie było końca. Mimo że najmniej efekciarskie spośród aut Heleny miało wszystkie nowinki technologiczne. Siedzący z tyłu Tyler manipulował każdym przyciskiem, którego mógł dosięgnąć. — Co to jest? — zapytał, wciskając guzik na tylnych drzwiach.

— Otworzyłbyś nim swoje drzwi, ale włączyłam blokadę zabezpieczającą przed otwarciem ich przez dzieci — wyjaśniłam, zerknąwszy na niego w lusterku wstecznym. — Nie da się zaprzeczyć, że mamy w aucie malucha. — Pokazałam mu język, zrewanżował się tym samym. — Ty Papużko. — Zaśmiałam się. — Ty Małpko — powiedział. Włączyłam silnik i ruszyłam. — Patrzcie tylko, Małpka za kierownicą. — Tyler zachichotał.

W hotelu Tyler i Florina wybałuszali oczy na widok luksusowego lobby bogato udekorowanego kwiatami. Helena nie zawiodła, wybrała hotel pierwszej kategorii. Recepcjonista patrzył na nas podejrzliwie: nieletni, jedno bogate, ale w towarzystwie dwojga jakichś uliczników z nędznym bagażem. Poprosiłam jednak o dyrektorkę, znajomą Heleny, i wszystko poszło gładko. Pokazałam jej wizytówkę z nazwiskiem: „Callie Winterhill”, i wyjaśniłam, że jestem wnuczką Heleny. Z zadowoleniem przyjęła pieniądze i dała nam pokój na piętnastym piętrze. Kiedy otworzyłam drzwi, Tylerowi opadła szczęka. Tak luksusowego wnętrza nie oglądał od bardzo dawna. Pokój był ogromny, z dwoma podwójnymi łóżkami i rozkładaną do spania kanapą. — Michael będzie spał na kanapie — zadecydował Tyler. — Nie ma go tu, więc nie może wybierać łóżka. Florina i ja wymieniłyśmy spojrzenia. — Jeżeli się w ogóle pokaże — szepnęła pod nosem. — Orzechy! — krzyknął Tyler, który dostrzegł na stoliku napełniony nimi pojemnik.

— To nie wszystko — powiedziałam. — Spójrz tylko. — Otworzyłam minibarek. — Ojej! — Tyler chwycił supertruflę. Podeszła Florina, podałam jej opakowanie chipsów i butelkę mineralnej. Wyżłopała wodę i rzuciła się na chipsy. — Ja zamawiam łóżko przy oknie — ogłosił Tyler z czekoladką w buzi. — Chwileczkę, kolego — pohamowałam go. — Najpierw kąpiel. — Z pianą! — zażądał. Gdy skończyła się jego kąpiel, Florina wzięła długi prysznic. Tyler był taki chudziutki w bieliźnie, że aż się wystraszyłam. Naciągnęłam na niego białą kołdrę, opatulając go szczelnie. — Jest taka leciutka, że chyba z nią odfrunę — powiedział. — Masz tutaj zostać. — Uszczypnęłam go w nos. Gdy patrzyłam na główkę tonącą w puszystych poduszkach, naszły mnie wspomnienia z czasów, gdy mieliśmy swoje dziecinne pokoje, własne łóżka, lampki nocne z kowbojami, pluszaki i rodziców, którzy przychodzili pocałować nas na dobranoc. Z beztroskiego świata dzieciństwa już dawno wyrosłam, ale być może Tyler miał jeszcze szansę do niego powrócić. Poczułam pustkę w sercu. Nie mogłam powstrzymać łez, które napłynęły mi do oczu. — Hej, Callie. Tu jest dobrze. Wziął mnie za rękę. Jego rączka to były same kosteczki. — Bardzo dobrze — przytaknęłam.

Było mi trudniej odejść, niż przypuszczałam. Miałam jednak nadzieję, że wkrótce znowu zobaczę Tylera. I nigdy więcej się nie rozstaniemy. Jeżeli Helena dotrzyma obietnicy, zapłaci mi i podaruje dom, znowu stworzymy z bratem rodzinę. Znajdę mu dobrego lekarza

i z dnia na dzień jego stan zacznie się poprawiać. Zawsze wyobrażałam sobie, że Michael będzie z nami, lecz być może teraz nie zechce, skoro on i Florina stali się sobie bliscy. To nie było fair. Odeszłam, żeby zarobić pieniądze. Michael i ja nie mieliśmy szansy sprawdzić, jak się rozwiną relacje między nami. Ponieważ Blake’a straciłam prawdopodobnie na zawsze, myśl o utracie Michaela była nie do zaakceptowania. Dałam Florinie dość pieniędzy na opłacenie trzech dób w hotelu i sumkę ekstra na pokrycie kosztów posiłków przynoszonych do pokoju. Wsunęłam również trochę pieniędzy do torby Tylera. Chciał, żebym jeszcze została, miałam jednak świadomość upływających godzin, byłam potrzebna Helenie. Udało mi się wymknąć bez dramatycznej sceny, gdyż Tyler padł z przejedzenia po kolejnej wyprawie do minibaru. Kiedy czekałam przed hotelem na parkingowego, Helena powróciła do mojej głowy i przedstawiła plan naszego kolejnego ruchu. Chcę, żebyś poszła do pewnej dziewczyny, która być może ma jakieś informacje o Emmie. — Gdzie ona jest? W miejscu, do którego zapewne niechętnie pójdziesz. Zrobiłam w myślach przegląd nieprzyjaznych miejsc. Niebezpieczna dzielnica? Wszystkie były teraz niebezpieczne. Helena na pewno nie wyśle mnie do banku ciał: błagała, żebym tam nie wracała. — Poddaję się. Gdzie? Zakład opieki numer trzydzieści siedem. Odebrało mi oddech. Oparłam się o mur. — Czy nie mogę zamiast tego wybrać się do piekła? Rozumiem. Te zakłady są straszne, tak naprawdę to więzienia. Odwiedziłam wiele, szukając Emmy. Dowiedziałam się o niejakiej Sarze, dziewczynce, która coś wie, ale tego dnia, kiedy tam poszłam, była na robotach przymusowych.

— Nie mogę. Nie mogę tam pójść. Pozwól, że spotkam się z nią poza zakładem, gdziekolwiek. Tylko nie tam. Niemożliwe. Miałaby wtedy eskortę. Nie mogłaby rozmawiać swobodnie. Spociły mi się dłonie. Wytarłam je o dżinsy. Nic ci się nie stanie. Najpierw pojedziemy do domu i weźmiesz jakieś rzeczy do podarowania. Pojedziesz eleganckim samochodem, dobrze ubrana i zadbana. Będą cię traktowali jak każdego innego bogatego dzieciaka, który ma rodzinę. To nie było jakieś miejsce. Nie chciałam tam iść. Pojawiało się w moich koszmarach sennych. Westchnęłam. Nic ci się nie stanie, Callie. Pamiętaj, że teraz jesteś Callie Winterhill.

Rozdział siedemnasty

Stałam po przeciwnej stronie ulicy, patrząc na bramę Zakładu 37. Wolałabym być w każdym innym miejscu na planecie. Gdziekolwiek. Niemal zabijało mnie wspomnienie eleganckiego hotelu, w którym teraz byli mój brat i Florina. Callie, dlaczego tam tak sterczysz? — Jesteś pewna, że będę bezpieczna? Spójrz prawdzie w oczy. Obecnie nigdzie nie jesteś bezpieczna. Prawdopodobnie tam będziesz bezpieczniejsza, bo nikt się do ciebie nie przyczepi. — Niezwykle pocieszające. Naszyjnik zostawiłam w domu Heleny. Nie chciała, żebym go za często nosiła, gdyż bała się, że w banku ciał zorientują się, iż mój chip nie odpowiada na sygnały. Przeszłam przez ulicę, wymachując dwiema reklamówkami z markowymi ciuchami, z których wiele miało jeszcze metki. Zostały wyjęte z szafy Heleny, to były nowe rzeczy kupione przez nią dla Emmy, w ogóle nienoszone. Helena nie mogła znieść myśli o oddaniu jakichś rzeczy używanych przez wnuczkę, mimo że ta miała nigdy nie wrócić.

Teren zakładu otaczał wysoki szary mur. Stanęłam przed bramą. Z wartownikiem porozumiewałam się przez brudną metalową siatkę. — Jestem Callie Winterhill — powiedziałam. — Dzwoniłam w sprawie darów. Wartownik, Ender, przeszukiwał listę, aż znalazł wreszcie moje nazwisko. Nacisnął przycisk i brama wydała głośny zgrzyt, zanim się otworzyła. Zesztywniałam. Moje nogi nie chciały się poruszyć. Wejdź! Potrzebowałam tego dopingu. Wzięłam głęboki oddech i weszłam. Brama zamknęła się za mną z hukiem, metal szczęknął o metal — tak głośno, że zabolały mnie zęby. Droga prowadziła do budynku administracyjnego na wprost: ciemnoszarego, ponurego. Z czasów przed wojną pamiętałem budynki administracji stojące na terenie szkół publicznych, lecz one nie budziły strachu. — Ślicznie tu — mruknęłam pod nosem. Szłam chodnikiem wzdłuż drogi wjazdowej. Zwolniłam kroku, nie spieszyło mi się. Nie idź tędy dalej. Zaraz masz skręcić. Odetchnęłam z ulgą i zgodnie z instrukcją Heleny skierowałam się w stronę internatów z kratami w oknach. — Ale czy nie będą na mnie czekać? Tam, w budynku biurowym? — zapytałam cicho Helenę. Będą. Najpierw jednak musisz znaleźć Sarę. Powiedziano mi, że jest w pierwszym internacie. Pospiesz się, zanim ktoś cię zawróci. Weszłam po kilku schodkach i pchnęłam ciężkie drzwi. W środku mały hol, z dwóch stron korytarze. Odurzył mnie kwaśny odór. Płaty farby odchodziły ze ścian, zaśmiecając gołą betonową podłogę. — Teraz co? — szepnęłam. Idź prosto korytarzem. Poszłam na prawo, uchyliłam pierwsze drzwi. Zobaczyłam szesnaście metalowych prycz wciśniętych do pokoju o szarych ścianach. Obok

każdego łóżka stało drewniane pudło na nieliczne rzeczy osobiste: widziałam stare szczotki do włosów, podniszczone książki. Przypomniały mi się zdjęcia wojskowych baraków, smutne zielonkawe koce w nogach każdego posłania. Tyle że tutaj było gorzej, gdyż te dzieci pozbawiono rodzin, do których by mogły wrócić. Wszystko, co miały, znajdowało się w tych niewielkich pudłach. — Nikogo tu nie ma. Idź dalej. Minęłam kilka pokoi, wszystkie puste. Doszłam do końca korytarza i byłam gotowa dać za wygraną, gdy w ostatnim pomieszczeniu zauważyłam czyjeś stopy wystające spod łóżka. Pochyliłam się. Na podłodze leżała dziewczynka, jeszcze próbowała się kryć. — Halo! — zawołałam. Przesunęła się dalej ode mnie. — Nie bój się — powiedziałam. Zajrzałam głębiej. — Przyniosłam ładne rzeczy do ubrania. Wyprostowałam się i czekałam. — Ubrania? — Dał się słyszeć głos spod łóżka. — Śliczne ubrania. Spodnie i spódniczki, i swetry. — Położyłam na podłodze torbę i wyjęłam sweter. — Mam różowy kaszmirowy sweter. — Kaszmirowy? Wyczołgała się i stanęła obok mnie. Wyglądała na dwanaście lat, miała śliczną buzię i małą szparę między zębami. Na chudziutkiej sylwetce wisiał mundurek: wystrzępiona biała bluzka i czarne spodnie. Jej chudość była typowa dla bezdomnych dzieciaków, choć nie żyła już na ulicy. Było jasne, że tu podopiecznych nie przekarmiają. Zapytaj ją, jak ma na imię. Podałam jej sweter. Pogłaskała go, jakby to był kotek. — Mięciutki. — Przyłożyła różowy rękaw do policzka. — Jest twój.

— Naprawdę? Naprawdę mi go dajesz? Kiwnęłam głową. — Ojejku, strasznie dziękuję. — Włożyła go na siebie. — No i jak? — spytałam. Przyłożyła prawą pięść do serca i nakryła ją drugą dłonią. Uderzając rytmicznie ręką o rękę, imitowała bicie serca. To była jej odpowiedź. — To znaczy, że kocham ten sweterek — powiedziała. — Słyszysz przecież, jak mi bije serce. Pociągnęła moje dłonie w górę, chciała, żebym ją naśladowała. Czułam się śmiesznie. — Ma być bicie serca, zrób to jak ja — poprosiła. — Wsuń pięść w drugą rękę. — Zmusiła moje dłonie do rytmicznych uderzeń o siebie nawzajem. — Okay. Już potrafię. — Skończyłam zabawę, odsuwając jej ręce. — Jak masz na imię? — Sara. Przyspieszył mi puls. Helena wydała okrzyk, który tylko ja słyszałam. — Jak długo tu jesteś? — Prawie rok. — A gdzie są inne dzieci? — Dzisiaj pracują przy oczyszczaniu miasta. — Usiadła na skraju łóżka. — A ty nie? Pokazała na serce. — Mam chorą zastawkę. Nie wiedziałam, co powiedzieć, wydobyłam z pamięci konwencjonalne wyrazy współczucia. — Jest okay. Nie boli i zwalniają mnie z najgorszych robót. — Wtuliła się w sweter. — Był twój? Pokręciłam głową.

— Mojej przyjaciółki. Jestem pewna, że będzie szczęśliwa, iż akurat ty go dostałaś. Ślicznie w nim wyglądasz. Rozpromieniła się, pogładziła rękawy. — Taki milutki w dotyku. — Poklepała miejsce obok siebie na łóżku. Ugięło się, gdy usiadłam. Koc był szorstki, śmierdział stęchlizną. — Kiedy wchodziłam, schowałaś się. Dlaczego? Wzruszyła ramionami. — Tu nigdy nic nie wiadomo. — Spuściła wzrok. Sięgnęłam do torebki i wyjęłam supertruflę. Wyciągnęłam rękę. Sara zmarszczyła brwi. — Śmiało. — Podsunęłam rękę bliżej. Wzięła truflę i wgryzła się w nią. Zastanawiałam się, kiedy jadła ostatni posiłek. — Słyszałam, Saro, że poznałaś dziewczynkę, która miała na imię Emma. — Tak wyglądała. — Pokazałam zdjęcie Emmy na wyświetlaczu komórki. — Pamiętasz ją? Ostrożnie przytrzymała telefon drobnymi palcami, przypatrzyła się zdjęciu. — Przyszła tu kiedyś jako wolontariuszka, jakieś sześć miesięcy temu. Uczesała mnie. Jak w salonie. Oddała mi komórkę. — Widziałam ją jeszcze raz, kilka tygodni temu. Miałam złamany nadgarstek, ale o to nie pytaj, musiałam pojechać na prześwietlenie. Widziałam Emmę na ulicy, choć było jakoś dziwnie. — Dlaczego? — Nie poznała mnie. Wołałam ją po imieniu: „Emma”! Spojrzała na mnie i widziałam, że mnie nie pamięta. Wyglądała trochę inaczej, zrobiła się taka śliczna, ale wiedziałam, że to ona. Miała tę samą biżuterię. Była jakby zawstydzona. Chyba nie chciała pokazywać się ze mną. — Sara skubała sweter. — A przecież przedtem spędziłyśmy razem taki fajny dzień.

Bardzo chciałam powiedzieć Sarze, że jest w błędzie. Że to nie była prawdziwa Emma, tylko jakaś stara renterka. — Gdzie dokładnie ją zobaczyłaś? — spytałam. Pokręciła głową. — Nie wiem. Gdzieś niedaleko, tutaj, w Beverly Hills. Odłożyłam komórkę. — No cóż, trudno. — Powiedziałam to raczej na użytek Heleny. Było mi przykro, że nie przekazuję więcej informacji. Sara przysunęła się do mnie bliżej na łóżku. — Czy myślisz, że jestem ładna? — Oczywiście. Masz śliczną buzię. Dlaczego pytasz? — Dowiedziałyśmy się wczoraj, że ma być specjalny program. Mają zabrać stąd niektóre dziewczynki, odpicować je i dać im jakieś ważne zajęcia. Będziemy mogły zarabiać pieniądze. Mają mnie wybrać. Marzę, żeby się stąd wydostać. Nie chcę tu zostać na zawsze. — Kiedy? Kiedy to ma być? — Nie wiem. Powiedzieli, że dzisiaj pójdziemy pod natrysk. A normalnie chodzimy tylko w niedzielę. Nagle na jej twarzy pojawił się strach. Patrzyła na coś za moimi plecami, wstała. Odwróciłam się. W drzwiach stała odstręczająca z wyglądu Enderka. Być może kiedyś była elegancką damą, lecz teraz miała na sobie surowy szary uniform i trzymała w ręku taser. — Co tutaj robisz? — Weszła do środka. Wstałam i pokazałam palcem torby. — Przyszłam z darami. Na jej identyfikatorze widniało: „Mrs. Beatty. Kierownik ochrony”. — Wszystkie dary trafiają najpierw do dyrektorki. Nie możesz szwendać się tutaj, rozrzucając prezenty niczym konfetti podczas parady karnawałowej. — Podniosła z podłogi obie torby. — Skończyłoby się zawiścią i bójkami, a i tak mamy ich powyżej uszu.

Miałam głupią nadzieję, że nie zauważy. Niestety, sweter, który Sara miała na sobie, nie był w regulaminowej szarości i czerni, kłuł w oczy różowym kolorem. Oczywiście przyciągnął wzrok Beatty. Dziewczynka skrzyżowała ramiona w beznadziejnej próbie ukrycia go. — Zdejmij to — powiedziała Beatty. — Migiem. — Jest mój, ona mi go dała. — To prawda. — Zasłoniłam sobą Sarę. — Dostała go ode mnie. Nie wchodź w zwadę, Callie, upomniała mnie Helena. — Natychmiast mi go oddaj. — Kierowniczka ochrony upuściła torby, okrążyła mnie, i stanęła przed Sarą. Podciągnęła jej sweter na głowę i zdarła z niej jednym szarpnięciem. — Nie można mi go zabierać, jest mój. — Z zaczerwienionych oczu polały się łzy. — To pierwsza rzecz, jaką od kogoś dostałam, od nie wiem kiedy. Nie stercz tam, Callie, natychmiast wychodź. — Dyrektorka zajmuje się rozdzielaniem wszystkich darów. Bez wyjątku. — Beatty kiwnęła na mnie. — Idziemy do niej. Nie! Absolutnie nie idź tam z nią. Stężały mi mięśnie na słowa Heleny. Beatty kiwnęła głową, żebym szła pierwsza. Rzuciła ostre spojrzenie Sarze, jakby zapowiadając, że z nią rozprawi się później, kiedy nie będzie świadka. Zatrzymałam się przy drzwiach i po raz ostatni spojrzałam na kruchą figurkę dziewczynki. Trochę różowego puszku przyczepiło się do białej bluzki, smutne wspomnienie po tym, co jej odebrano. Nic nie mogłam dla niej zrobić. Beatty i ja maszerowałyśmy korytarzem, jej masywne obcasy wystukiwały z tyłu za mną głośne klap, klap. Przyszedł mi do głowy dziwny pomysł, żeby biegiem zawrócić i przyłożyć Sarze pięścią w twarz. Gdyby miała podbite oko albo złamany nos, to być może ludzie z banku ciał by jej nie wybrali.

To wszystko stawało się chore. Wyszłyśmy z internatu i schodziłyśmy po schodach, a ja wciąż miałam przed oczami jej twarz. Widziałam w Sarze własną kopię, tylko młodszą, właśnie taka byłam przez ostatni rok. Zrozpaczona, głodująca sierota, złakniona ochłapów, zdana na łaskę systemu, który bardziej troszczył się o bezpańskie psy niż o bezdomne dzieci. Kiedy znalazłyśmy się na drodze do głównego budynku, odezwała się Helena. Skręć w lewo. Idź do wyjścia, jakbyś była panią tego miejsca. Zrobiłam, jak mi poleciła. Ucichł stukot obcasów Beatty. — Hej, panno. Biuro dyrektorki jest w tamtym kierunku. — Pokazała palcem na prawo. Głos miała tak ostry, że wkłuł mi się w oczy. — Wiem, ale poczułam się źle. Muszę wyjść. — Mamy tu lekarza. Dobrego. Przywołam go. — Nie, dziękuję. Beatty sapnęła, jej usta ułożyły się w szyderczy grymas. Jednak szłam dalej do bramy, z głową podniesioną wysoko, nie obejrzałam się ani razu. Uczyłam się, jak się noszą uprzywilejowani. Gdy dotarłam do wyjścia, ze swojej małej klatki wyjrzał wartownik. Patrzyłam na bramę, oczekując, że się otworzy. Nie otworzyła się. Zadzwonił telefon, strażnik podniósł słuchawkę. Tutaj zatrzymali się na etapie starych technologii. Popatrzył na mnie, potem odłożył słuchawkę. Wskazał gestem, bym podeszła. Zbliżyłam się do zakratowanego okienka. — Miłego dnia — powiedział. — Do zobaczenia. Gdy otworzyła się brama, całą siłą woli musiałam się powstrzymać, żeby nie puścić się biegiem. Oddech mi wrócił, kiedy zamknęła się za mną i przeszłam na drugą stronę ulicy. Internat wystawał ponad mur i coś przyciągnęło mój wzrok. W jednym z okien stała Sara, malutka figurka, machała do mnie ręką. Coś urosło mi w gardle, ale cokolwiek to było, musiałam to

przełknąć. Zobaczyłaś, że tam jest strasznie. Teraz już wiesz. — Jest nawet gorzej, czy nie słyszałaś, co mówiła?! — krzyknęłam do Heleny. — Bank ciał chce wyłowić najładniejsze dzieciaki i korzystać z nich. Musimy to powstrzymać. Wreszcie to do ciebie dotarło.

Rozdział osiemnasty

Byłam szczęśliwa, opuściwszy to potworne miejsce. Zastanawiałam się, czy Helena rzeczywiście spodziewała się, że Sara będzie miała jakieś informacje na temat śmierci Emmy, czy zwyczajnie posunęła się do kłamstwa, żebym zobaczyła ten bidul. Nie roztrząsałam tej kwestii, gdyż zadzwoniła moja komórka. Wsiadłam do samochodu i zablokowałam drzwi. To była Madison. Zostawiła wiadomość z prośbą, żebym przyszła i zabrała swoje rzeczy, które u niej poprzedniego wieczoru zostawiłam. Helena dała przyzwolenie, pod warunkiem że załatwię to szybko. Nie było daleko, znalazłam się tam po dziesięciu minutach. Ledwie postawiłam krok na werandzie, otworzyły się drzwi. Madison patrzyła na mnie chłodno. — Czy ja cię znam? Rety. Czy inna renterka zasiedliła to ciało? — Oczywiście, że mnie znasz. A zahaczone paluszki na znak przyjaźni, nie pamiętasz? — Pomachałam małym palcem. Skrzyżowała ręce.

— Czy to miał być jakiś żart? Myślałam, że rozpłynęłaś się wczoraj w powietrzu. — Przepraszam, wybacz. — Wyobrażałam sobie najgorsze rzeczy, wypadki i lejącą się krew, i horrendalne odszkodowanie za zmasakrowane ciało dawczyni. — To była nagła sprawa. — Domyślam się. Pogotowie Blake’owe. Wchodź. Weszłam za nią do środka. — Musiałam mu towarzyszyć podczas ceremonii wręczania nagrody jego dziadkowi. To wszystko stało się nagle. — Rozejrzałam się, nie widziałam wyłożonej mojej podręcznej torby. — Niech ci będzie! Są teraz w Waszyngtonie, chyba wiesz? — Oczy jej błyszczały. — Jest akurat w telewizji, z senatorem. — Teraz? — W wiadomościach o osiemnastej — powiedziała Madison. Senator? Ostro zabrzmiał głos Heleny w mojej głowie. Chcę go zobaczyć. Przeszłam obok Madison do sali gier. Ruszyła za mną. — Myślałaś, głuptasie, że wezwałam cię tylko po to, żebyś odebrała swoje rzeczy? Wiedziałam, że będziesz chciała to oglądać. Pośrodku sali gier senator Harrison, większy niż w rzeczywistości, wypełniał sobą cały ekran powietrzny. Grupa reporterów znajdowała się z przodu, a poniżej jego podium, w tle, widniał Biały Dom. — Właśnie dzisiaj prezydent podjął historyczną decyzję — mówił Harrison do rzędu wyciągniętych mikrofonów. — Jak wszyscy wiemy, Ustawa o ochronie zatrudnienia seniorów blokuje możliwości pracy dla nieletnich. Ponieważ nasi seniorzy żyją coraz dłużej, potrzebowali gwarancji, że nie będą wypierani z dotychczasowych miejsc pracy. W rezultacie wszystkie osoby poniżej lat dziewiętnastu z niej wyrzucano. Przyszła wojna. Skończyła się ponad rok temu i wielu z nas ma poczucie, że nadszedł czas na zmianę. Jestem dumny, mogąc

obwieścić wejście w życie Ustawy o szczególnych warunkach zatrudniania nieletnich, która umożliwi niektórym nastolatkom podjęcie pracy w wytypowanej grupie uprawnionych przedsiębiorstw. W pierwsze fazie inicjatywa skierowana będzie do dzieci przebywających w zakładach opieki, a pierwszym pracodawcą zostanie Prime Destinations na Wybrzeżu Zachodnim. Dzięki temu nadamy sens życiu nieletnich, niezliczonej ich liczbie. Więc Helena miała rację. Wszyscy znaleźliśmy się w wielkich kłopotach. Gdy senator skończył przemówienie i zaczął odpowiadać na pytania reporterów, kamera przesunęła się i zobaczyłam stojącego obok niego Blake’a. Natychmiast zaczęło mi walić serce. Co wiedział o mnie? Czy dziadek powiedział mu, że nie jestem osobą, za którą się podaję? A jeżeli Harrison prowadzi interesy z Prime, czy Blake dowiedział się już, że nie jestem przypadkiem rutynowego klienta, tylko złapaną w potrzask dawczynią, która ma połączenie z renterką? Czy Blake mnie nienawidzi? Przestudiowałam jego twarz, jakbym mogłam wyczytać z niej odpowiedzi. I nagle to zobaczyłam. Spinkę przy jego krawacie. To była ozdoba z mojego buta, mały wielorybek. Odpiął go z buta, który zgubiłam w Centrum Muzycznym, i przypiął sobie do krawata. Świadczyło to o tym, że cokolwiek o mnie wie albo nie wie, nie jest na mnie wściekły. Musi mnie lubić, skoro zrobił coś takiego, pomyślałam. Weszłam w jego przestrzeń holograficzną, lecz już go tam nie było, zmienił go reporter, który na żywo komentował wydarzenie do kamery. Pogodziłam się z tym, rozkoszowałam się wspomnieniem twarzy i symbolicznego gestu Blake’a. — Czy to nie jest coś? — cieszyła się Madison. — Prime pierwszą wytypowaną firmą. Świetnie, hura, hura. Wreszcie to będzie legalne. Być może przestaniemy się z tym kryć.

— Tak myślisz? — Dostrzegłam migoczące niebieskie światełko w rogu ekranu. Poniżej widniał numer 67. — Co znaczy to niebieskie światełko? — zapytałam. — Indywidualny program specjalny. Wybrałam go spośród innych usług i opłaciłam subskrypcję. Obejrzę go później. — Wstając, spojrzała jeszcze na ekran. — Sześćdziesiąt siedem to Prime Destinations. Zaraz po tym, jak wspomniał o nich Harrison? Dziwne. — To nie może być przypadek. Włącz ich. Madison dotknęła ikony na ekranie. Wyświetliła się zapowiedź: Zostańcie z nami, nadajemy program specjalny Prime Destinations. Na ekranie nie było na razie nikogo, tylko w tle widniały marmurowe kolumny. — Kto to ogląda? — zainteresowałam się. — Wyłącznie diamentowi abonenci Prime. — Ilu was jest? Wzruszyła ramionami i usiadła na kanapie. — Nie wiem. Większość to osoby takie jak ty, jesteś srebrnym abonentem, tak? — Tak — mruknęłam. — Srebrnym. — Szsz. — Zamachała ręką i podwinęła jedną nogę pod siebie. — Zaczyna się. Z lewej strony w projekcję wszedł Tinnenbaum, przyjmując pozę gospodarza programu. Z prawej z promienną miną dołączyła do niego Doris. — Witajcie, przyjaciele — rzekł Tinnenbaum do kamery. — Dziękujemy, że pozwoliliście nam wejść do waszych domów. — Gościć u was to dla nas wielka radość — dodała Doris. — To jest program specjalny, przeznaczony dla naszych diamentowych abonentów, niepubliczny i poufny — mówił Tinnenbaum.

— Jeżeli w tym momencie w pokoju jest z wami ktoś jeszcze, prawdopodobnie zechcecie obejrzeć nas później — powiedziała Doris. Wymieniłyśmy z Madison spojrzenia. Zapowiadało się coś poważnego. Tinnenbaum i Doris uśmiechnęli się do siebie i zamilkli, by dać czas na wyłączenie kanału tym, którzy uznali to za wskazane. Potem Tinnenbaum kiwnął głową na kogoś poza zasięgiem kamery, jakby dając znak do kontynuowania programu. — Mamy dla państwa prawdziwą niespodziankę — poinformował. — Jest z nami szef Prime Destinations i wygłosi ważne oświadczenie. Madison wyprostowała się na kanapie. — Jeszcze nigdy go nie widzieliśmy. To on, Callie. Helena dała o sobie znać w mojej głowie. To Stary Człowiek, to wreszcie on. Wbiłam oczy w ekran. Pracowała inna kamera. Zmieniła się sceneria, prawdopodobnie to było zupełnie inne miejsce, kamera zbliżyła się do przyciemnionej kabiny z oknami, ustawionej na podwyższeniu. W środku rysowała się sylwetka mężczyzny widoczna od góry do trzech czwartych wysokości. — Wygląda na to, że nadal nie będziemy mogły go zobaczyć — skomentowałam. Kamera zbliżyła się do niego, objęła go od ramion w górę. Zapaliło się światło w kabinie, lecz nie zobaczyłyśmy twarzy stupięćdziesięcioletniego starca. Uniemożliwiało to elektroniczne migotanie obrazu, jakby tysiące pikseli prześlizgiwało się po jego rysach. Niektóre wydawały się częścią twarzy kobiety, inne mężczyzny, niektóre osoby młodej, inne starej. Były w ciągłym ruchu, szybkim, jakby goniły się nawzajem. Efekt był niesamowity, trochę upiorny, nie odrywałam jednak wzroku od ekranu. Nigdy przedtem nie widziałam takiej techniki.

— Dziękuję wam, Chad i Doris. — Również głos Starego Człowieka zmieniony był elektronicznie. Nie potrafiłabym opisać jego brzmienia, miałam skojarzenie z płynnym metalem. Płynne tony z metalicznymi zgrzytami. — Zwracam się do was, moi wierni diamentowi abonenci, jesteście gronem wyjątkowym, wspierającym nas od początku naszej działalności. Chcemy, żebyście jako pierwsi dowiedzieli się o naszej nowej ofercie. Po pierwsze, rozszerzymy asortyment i w banku oferowanych ciał znajdą się różne narodowości, żebyście mogli zaspokajać specyficzne młodzieńcze fantazje. — Och, to będzie dopiero zabawa — ucieszyła się Madison. — Bardzo bym chciała wypróbować Chineczkę. Chciało mi się rzygać. Madison mówiła o tym tak lekko, jakby miała wybierać danie z menu. Twarz Starego Człowieka wciąż podlegała metamorfozom i migotała, jakby miał naciągniętą maskę 3-D. Kształt nosa, ust, owal udawało mi się uchwycić, ale jak wyglądał naprawdę, mogłam się tylko domyślać. Kamera zbliżyła się do niego jeszcze bardziej, sygnalizując, że nastąpi coś ważnego. — Co jednak najistotniejsze, prawdziwie rewolucyjny krok do przodu — mówił — wykonamy wcześniej, niż przypuszczaliśmy. — Zrobił przerwę, żeby skupić na sobie naszą uwagę. — Zapewnimy permanencję. Madison pisnęła i przyłożyła rękę do ust. — Przestaniecie być renterami, damy wam możliwość zostania właścicielami — powiedział Stary Człowiek. Nie! To Helena wykrzyknęła w mojej głowie. — Będziecie mogli wybrać dowolne ciało, wyposażone w zestaw preferowanych przez was cech, i zachować je przez resztę życia. W efekcie staniecie się nową, tryskającą zdrowiem i energią osobą.

Będziecie mogli budować trwałe związki. Żyć odtąd zgodnie z waszymi fantazjami. Serce waliło mi tak mocno, że jego pulsowanie słyszałam w uszach. — Wraz z postępem w zakresie przedłużania życia wasze możliwości się rozszerzą. Już obecnie potrafimy w naszych fotelach utrzymać przy życiu urodzeniowe ciało aż do dwustu lat. Wkrótce do dwustu pięćdziesięciu. Jeden z moich pracowników mawia: „Dwieście pięćdziesiąt to będzie zaledwie obecne sto”. Szybki rzut kamery na Tinnenbauma i Doris, którzy z pochylonymi głowami wydawali się wpatrzeni w monitor. Ich uprzejme uśmiechy, a potem znowu w obiektywie kamery Stary Człowiek. — Dostąpicie radości przeżywania najlepszych lat, bo wasze nowe ciało będzie miało dwadzieścia lat, potem trzydzieści i więcej — mówił Stary Człowiek. — W Prime Destinations stworzymy dla was nieograniczone możliwości. Światła w kabinie wygasły, kamera powróciła do Tinnenbauma i Doris. — Tak jak dotychczas będziemy przestrzegać najściślej zasad poufności — oznajmił Tinnenbaum. — O to samo was prosimy. Planując rozszerzenie naszych zasobów, mamy na uwadze listę diamentowych abonentów chętnych do rozeznania sytuacji przed decyzją. Doris się uśmiechnęła. — Każdy z was może się na niej znaleźć, więc się nie wahajcie. Zgłoście się szybko, żeby omówić możliwość zapewnienia sobie wiecznej młodości. Ich wizerunki rozmyły się, ekran poczerniał i pojawiły się na nim niekończące się ostrzeżenia i komunikaty, a na koniec dał się słyszeć kobiecy głos odczytujący tę listę tak szybko, że było to aż komiczne. Madison wyciszyła dźwięk. — Jesteś w stanie w to uwierzyć?

— Nie. — Poczułam ucisk w klatce piersiowe, jakby przygniatała ją czyjaś pięść. — Nie mogę się doczekać. — Oczy Madison rozbłysły. — Ten człowiek jest wizjonerem. Poderwało mnie z kanapy. — Co ty wygadujesz? Masz zamiar to zrobić? — Dlaczego nie? Oczywiście, że to frajda próbować różnych ciał, ale będzie fajnie osiedlić się w jednym i skończyć z uciążliwym tam i z powrotem. — Madison, posłuchaj sama siebie. To nie jest zakup nowej sukienki, nowego samochodu, nowego domu. To są ludzie. Te dzieci żyją, oddychają, mają przed sobą całe życie. Nie będą miały, jeśli im je ukradniesz. Nadąsała się. — Czy naprawdę chciałabyś żyć w cudzym ciele do końca swoich dni? Milczała przez chwilę, a potem wyszeptała: — Podczas mojego pierwszego wynajmu, w tamtym młodym ciele poczułam się, jakbym znowu znalazła się w domu. Byłam sobą, zdrową, sprawną i pełną energii nastolatką jak niegdyś. Nie czujesz się podobnie? Skrzyżowałam ramiona. — Nie. To tylko zabawa. Na krótko. Natomiast jeżeli ty i ja zasiedlimy na stałe czyjeś ciało, taka dziewczyna już się nie wyrwie na wolność. To nie to samo, co wyłączenie się na miesiąc i potem powrót do życia. Nigdy się nie dowie, jak to jest chodzić do college’u, zakochać się, wyjść za mąż, mieć dzieci. Ty przejdziesz przez takie doświadczenia po raz drugi, ona nigdy. Jej umysł pozostanie uśpiony… na zawsze. — O Boże! — Madison osunęła się na oparcie kanapy. — To wydaje się okropnie niehumanitarne. — To okradanie ich z rzeczy najcenniejszej, bo z życia. — Rozejrzałam się i zauważyłam pod ścianą moją podręczną torbę.

— Kiedy tak to przedstawiasz… nie różni się od kidnaperstwa. — Jest gorsze. — Podniosłam torbę. — To morderstwo.

Rozdział dziewiętnasty

Byłam tak wstrząśnięta, że z trudem zbierałam myśli. Wrzuciłam torbę do samochodu, ruszyłam z podjazdu przed jej domem i zatrzymałam się kawałek dalej, gdzie Madison już nie mogła mnie widzieć. Zrobiło się ciemno, było wpół do dziewiątej, samochód stał obok żywopłotu oddzielającego jej posiadłość od sąsiedniej. Położyłam głowę na skórzanym zagłówku. — Miałaś rację, Heleno. Na temat Harrisona. Nie wierzyłam ci przedtem, ale to wszystko prawda. Jest jeszcze gorzej, niż myślałam. — Traktują nas jak swoją własność. Jak niewolników. A to nie nasza wina, to wszystko przez tę głupią wojnę, której nikt nie chciał. Masz rację. — Widziałam, co robią w wynajętych ciałach. Nazywają to jazdą na nielegalu. Skaczą na bungee z mostów, świrują. Lepiej obchodzą się ze swoimi samochodami niż z nami. A twoja biedna Emma… Wyrwał mi się okrzyk, zakryłam ręką usta, bo nagle mnie olśniło. — Heleno, może Emma żyje.

Co… coś ty wymyśliła? Popatrzyłam przez przednią szybę. Uliczne latarnie rzucały wokół tańczące cienie, ożywiając krzaki i drzewa. — Być może — cedziłam słowa — jej ciało zostało przekazane komuś na zawsze. Mój Boże! — Musieli robić testy przed ogłoszeniem tego abonentom. Możliwe, że ona żyje. Być może ten sam los spotkał inne zaginione dzieci. Och, Callie, gdyby tak… — Miałaś rację, Heleno. Harrison musi być potworem, skoro w taki sposób traktuje bezdomne sieroty. Ale Stary Człowiek, stojący za tym wszystkim, jest dziesięć razy gorszy. Gdy patrzyłam w ekran, na to ukrywanie twarzy, gdy słyszałam ten metaliczny głos… uwierz mi, miałam wrażenie, że tarantula pełznie mi po krzyżu. — Wzdrygnęłam się i potarłam ramiona. Obmyślimy plan… Urwała w środku zdania. Odczekałam chwilę. — Jaki? — spytałam. Cisza. I nagle usłyszałam jej głos, po raz pierwszy był pełen przerażenia. Nie. Nie. Przestańcie. Wyprostowałam się jak struna. — Helena? Heleno, co się dzieje? Czułam wyciekające z niej siły. Chciałam dosięgnąć jej swoim umysłem i przekazać choć trochę własnej energii. Wydawało mi się, że całą wieczność czekam na jej odpowiedź. Nadeszła, wypowiedziana ledwie słyszalnym szeptem. Callie, uciekaj. To były jej ostatnie słowa. Potem milczenie. W mojej głowie głucha cisza. Nasze połączenie zostało zerwane. Wiedziałam. Czułam to.

Oblał mnie zimny pot, trzęsłam się cała. Nie mogłam powstrzymać dygotu. Zginęła. Nie żyje. Podpowiadało mi to moje ciało. Zostałam sama. Nagle usłyszałam dźwięk przypominający przenikliwy gwizd, a potem trzask. Spojrzałam na prawo, ale nie widziałam żadnych renegatów. Odwróciłam głowę w lewą stronę i zdążyłam dostrzec potężnego SUV-a kombi znikającego w ciemnościach. Za moment coś innego przyciągnęło moją uwagę. Mała dziurka w bocznej szybie od strony kierowcy. Otaczała ją sieć pęknięć, na moich oczach rozchodząca się coraz szerzej. Zjeżyły mi się włosy na karku. Podniosłam głowę i zobaczyłam czerwone światła hamulcowe SUV-a. Zatrzymali się. W sekundę wykonali nawrót. Włączyłam silnik i ruszyłam. SUV pruł środkiem jezdni prosto na mnie. Zatrzymałam auto, wcisnęłam przycisk wstecznego biegu. Dodałam gazu, cofając się przed nadjeżdżającym SUV-em. Gdy się zbliżył, włączył długie światła. Ich jaskrawa biel oślepiła mnie tak, że nie widziałam, kto jest za kierownicą. Zaledwie parę metrów dzieliło maski obu aut. Zerknęłam w lusterko wsteczne z nadzieją, że w nic nie uderzę. Dłonie mi się spociły, zaczęły się ślizgać po kierownicy. Ścisnęłam ją mocniej i uciekałam do tyłu. Domy, trawniki, żywopłoty tylko migały z obydwu stron. Na szczęście w tej rezydencyjnej dzielnicy nie jeździły o tej porze żadne samochody. SUV podjechał tak blisko, że uderzył w maskę mojego wozu. Przekręciłam kierownicą w jedną i drugą stronę, po czym wcisnęłam gaz do dechy. Na moment powiększyłam odległość między nami, ale SUV natychmiast to nadrobił i uderzył mnie ponownie. W lusterku wstecznym pojawiło się małe skrzyżowanie. Podjęłam natychmiastową decyzję: ostro skręciłam kierownicę i wjechałam tyłem w poprzeczną uliczkę. Moi prześladowcy siłą rozpędu przejechali przez skrzyżowanie.

Przełączyłam się na drive i pognałam do przodu tą samą boczną ulicą. Wiedziałam, że SUV potrzebuje trochę czasu, żeby się zatrzymać i zawrócić. Jeszcze przyspieszyłam i dla zmylenia pościgu skręciłam w prawo, a potem w lewo. W końcu wyłączyłam światła i rozglądałam się za miejscem, gdzie mogłabym się ukryć. Przed jednym z domów była otwarta brama, wjechałam na okrągły podjazd i schowałam się za wysokim żywopłotem. Wyłączyłam silnik i nadsłuchiwałam. Za moment usłyszałam pisk opon pędzącego SUV-a. Odgłosy stopniowo cichły i zapanowała na powrót dostojna nocna cisza, jaka przystoi rezydencyjnemu sąsiedztwu. Zapaliły się światła w domu, którego podjazd wypożyczyłam na chwilę, więc uruchomiłam auto i odjechałam, zastanawiając się, gdzie mam się udać. Mój brat był w hotelu, Blake w Waszyngtonie, a Michael? Madison zwierzać się nie mogłam. Pragnęłam znaleźć się razem z braciszkiem i Floriną, tam się schronić. Niestety, ktoś do mnie strzelał. W żadnym wypadku nie mogłam sprowadzić niebezpieczeństwa pod drzwi brata. Uciekaj, powiedziała Helena. Ale dokąd? Przed ucieczką gdziekolwiek musiałam trafić do jej domu. Zabrać pistolet.

Kiedy dotarłam do domu Heleny, poszłam prosto na górę do sypialni. Pootwierałam szuflady komody i zaczęłam grzebać wśród szalików i innych rzeczy, szukając pistoletu, który Helena zostawiła dla mnie w Centrum Muzycznym. Zniknął. Czy Eugenia go ruszała? Wyszłam na korytarz. — Eugenio! — zawołałam.

Jej ciężkie buty stukały, gdy wchodziła po schodach. — Idę! — odkrzyknęła. Głos miała znudzony. Nie spieszyła się. — Czy wyjmowałaś coś z moich szuflad?! — wrzasnęłam przez całą długość korytarza, gdy tylko ją zobaczyłam. Nie odpowiedziała, póki nie stanęła przede mną. Na jej twarzy malowało się kompletne oszołomienie, inaczej nie dałoby się tego opisać. — Pani wie, że nigdy, przenigdy nie otwieram żadnych szuflad. — Wzięłaś go. Wzięłaś pistolet, tak? Przyłożyła rękę do ust. — Pistolet? Nie. Nie dotknęłam nigdy żadnej broni. — Ludzie robią dziwne rzeczy, jeżeli muszą. — Był schowany w pani sypialni? Odwróciłam się i rozejrzałam po pokoju. Zaskoczyłam. Przypomniałam sobie, gdzie go znajdę. Podeszłam do szafy, od razu zobaczyłam wieczorową torebkę. Eugenia stała w drzwiach. Odwrócona plecami do niej ścisnęłam w rękach torebkę. Pistolet był w środku. Odwróciłam się do Eugenii. — Przepraszam. Nie jestem sobą, mam bóle głowy. Wybieram się do tego inżyniera, żeby sprawdził chip. — Miałam nadzieję, że Eugenia wie o nim. — Dlaczego pani nie wróci tam, gdzie go pani włożyli? Na pewno dostali dość pieniędzy. Wciąż była zagniewana. Ale to było nic w porównaniu z tym, jak by się czuła, dowiedziawszy się, że może być w niebezpieczeństwie. Helena powiedziała jej jedynie o wynajmie, o niczym więcej. — Eugenio, posłuchaj mnie uważnie. Nikomu nie otwieraj drzwi. Jeżeli ktoś zadzwoni, nie wiesz, dokąd pojechałam. Eugenia popatrzyła na mnie, mina jej się wydłużyła, spoważniała.

— Jakieś interesy jak zawsze? A więc Helena zachowywała czujność. Jednak nigdy dotąd sytuacja nie była tak groźna jak teraz. Moje życie było zagrożone, nie mogłam tu zostać ani minuty dłużej. Eugenia nie wiedziała o niczym, dzięki temu była bezpieczniejsza. — Muszę już wyjść — powiedziałam. — Bądź ostrożna, proszę.

Wsiadłam do sportowego auta Heleny i włączyłam stacyjkę. Wybrałam z panelu nawigatora historię jazd Heleny. To była tak długa lista, że już chciałam się poddać, gdy wyskoczyło znajomo brzmiące nazwisko: Redmond. Tę osobę wspomniała Eugenia, gdy po raz pierwszy pojawiłam się w domu Heleny. Powiedziała, że telefonował. — Redmond — podałam nawigatorowi. — Redmond — zaintonował.

Nawigator dowiózł mnie do przemysłowej dzielnicy w San Fernando Valley. To nie było sąsiedztwo, jakie bym wybrała na nocną wyprawę. Jechałam wzdłuż ogrodzeń z siatki, a szczekanie psów zza nich ostrzegało, by się nie zatrzymywać. Na panelu wyświetlił się dokładny adres: kompleks magazynów oświetlonych lampami umocowanymi na dachach. Z obawy przed renegatami zaparkowałam wewnątrz ogrodzenia, żeby mój samochód nie był widoczny z ulicy. Redmond zajmował ostatni budynek. Drzwi były zamknięte na klucz. Nacisnęłam staromodny metalowy dzwonek. Nad nim zauważyłam malutki otwór z lekkim połyskiem w środku, prawdopodobnie była to kamera szpiegowska. Redmond okazał się przebiegły, jego siedziba

z zewnątrz wyglądała na zaniedbaną i biedną. Po chwili z głośnym szczękiem otworzyły się drzwi. Wnętrze wyglądało surowo, w takim mógłby pracować i mieszkać jakiś rzeźbiarz. Kamienna podłoga, korytarz o gołych, białych ścianach. W głębi witał mnie zimny blask jarzeniowego światła. Wyjęłam pistolet. Serce waliło mi jak oszalałe. Czy to nie pułapka? Żałowałam, że nie ma w mojej głowie Heleny. Powinnam wycisnąć z niej więcej informacji o Redmondzie, kiedy to jeszcze było możliwe. Doszłam do końca korytarza. Skręciłam w lewo i znalazłam się w hali zastawionej rzędami stołów i blatów. Ustawiono na nich osprzęt elektroniczny, komputery, monitory, niektóre pracujące, inne rozbebeszone. Było tego takie mnóstwo, że część umieszczono na półkach podwieszonych pod wysokim sufitem. W powietrzu unosił się zapach chemikaliów. Ekran powietrzny nad zagraconym blatem wyświetlał drzwi wejściowe i metalowy dzwonek. Tam przed chwilą stałam. Pod ekranem siedział siwy mężczyzna wpatrzony w zestaw monitorów. Ender. Zaczęłam się zastanawiać, czy jest żywy, czy martwy, ponieważ nawet nie drgnął, gdy zbliżyłam się cichutko, trzymając w wyciągniętych rękach pistolet. — Redmond? — Heleno, jechałaś tak długo, że prawie zasnąłem — burknął pod nosem, ale rozpoznałam brytyjski akcent. Podniósł głowę. Zobaczyłam odbicie jego twarzy w dwóch czarnych ekranach monitorów. Też widział w nich moje odbicie, odezwał się, nie odwracając głowy: — Heleno, a to co takiego? — Mam prośbę. — Zwykle prosisz bez pistoletu wymierzonego w moją głowę. Powoli zaczął się obracać wraz z krzesłem. Nadepnęłam stopą na pierścień obrotowy krzesła, zatrzymując je w miejscu.

— Proszę trzymać ręce z tyłu głowy — nakazałam. Robiłam to, czego mnie nauczył ojciec, oglądałam też takie sceny na filmach. Okazało się skuteczne, usłuchał mnie. Na jednym monitorów widziałam fragment mapy miasta z pulsującą czerwoną kropką, słyszałam miarowe bip, bip, bip. — Co to jest? — Pokazałam palcem na kropkę. — To ty. Twój nadajnik lokacyjny. Przecież o tym wiesz. — Zwęziły mu się oczy. Redmond miał zmierzwioną czuprynę zakręconego naukowca. Był wysoki i szczupły, szeroki w ramionach, musiał być przystojny w młodości. — Wszyscy wiedzą o moim ciele więcej niż ja sama — powiedziałam. — Koniec z tym, chcę, żebyś usunął ten chip. — Jak ci idzie? — Z czym? — Z twoim wielkim planem. — Tyle tu monitorów i nic ci nie podpowiadają? Wbił we mnie wzrok i podjechał z krzesłem, wciąż trzymając ręce z tyłu głowy. Czytał z mojej twarzy, badał ją, próbował odgadnąć, kto naprawdę jest w tym ciele. — O Boże. — Opuścił ręce i zbliżył się tak, że poczułam miętowy zapach z jego ust. — Nie rozmawiam z Heleną, czy tak? Drgnęła mi ręka z pistoletem. — Nie. Ona nie żyje. Zmarszczył brwi. — Jak to się stało? — Nie wiem. Ale coś słyszałam, była wtedy w mojej głowie, coś się działo, coś złego. Wydaje mi się, że ktoś ją zabił. Na moje słowa coraz szerzej otwierał oczy. — Polubiłyśmy się — stwierdziłam. — Miałam nadzieję, że uda mi się ją poznać osobiście, normalnie.

— Helena była wulkanem energii. — Smutek zmienił jego twarz. — Poznaliśmy się jeszcze w college’u, pewnie ze sto lat temu. — Ile pan wie o banku ciał? — Wiem tyle, ile potrzebuję. — To ja przedstawię swoją wersję, wersję bezwolnej kukły. Helenę zabił bank ciał. Powiedziała mi, że mnie też zabiją. — Znowu w niego wycelowałam. — Musi pan usunąć mi ten chip. — Rozumiem teraz, dlaczego nie chcesz być przez nich monitorowana. Jesteś naocznym świadkiem śmierci Heleny. — Świadkiem ze słyszenia, co wystarczy. Dlatego proszę mi to wyjąć. — Nie mogę. — Mogę pana zabić. — Wyciągnęłam rękę z pistoletem. — Pan wie o tym lepiej niż ktokolwiek inny. Przecież to pan usunął u mnie blokadę zabijania. — Pozostaje pytanie, czy plan Heleny by się powiódł — powiedział. — Czy byłabyś w stanie to zrobić? Nie jest oczywiste, że skutecznie zniosłem blokadę, być może to również mi się nie udało. — Czy chce pan sprawdzić na sobie? Po raz ostatni proszę o usunięcie chipa. — Chciałbym. Naprawdę. Podejrzewam jednak, że mogli wmontować w niego komendę „zabij”. — To znaczy? — Wysyłają do chipa sygnał powodujący jego eksplozję. Zacisnęłam na moment powieki. Coś takiego nie przyszło mi do głowy. — Ale nie martw się. Wydaje się bardziej prawdopodobne, że nadal będą wykorzystywać twój chip dla innego seniora, połączą kogoś tam w banku ciał w ten sam sposób co Helenę. Nie wiedziałam, czy bardziej mnie przeraża perspektywa przejęcia mojego ciała przez kogoś nowego, czy eksplozja w mojej głowie.

— Jednak po tym, jak pan dokonał zmiany w chipie, skończyły się u mnie utraty przytomności. Helena nie mogła odtąd przejmować kontroli. — To prawda. Ale ktoś inny może dojść do tego samego etapu, co Helena, czyli do połączenia mózg—mózg, jak na koniec było między wami. — Więc proszę usunąć chip! — Usunąłbym, gdybym mógł, tyle że nie jest to możliwe. Chip znajduje się w twoim mózgu. — Mimo to wchodził pan w niego i dokonywał zmian. Dwukrotnie. — I nie było łatwo. Natomiast usunąć go nie mogę. Wmontowany został za pomocą skomplikowanej sieci połączeń i każda próba wyjęcia go skończy się samozniszczeniem chipa. W najlepszym razie dostaniesz wylewu, w najgorszym — rozerwie cię na strzępy. Myśl o tym jak o bombie w swojej głowie. — Bomba? W mojej głowie? Chyba pan żartuje. — Przykro mi. Wylew. Eksplozja w głowie. Byłam półprzytomna. — Potworność. — Opuściłam rękę z pistoletem. — Dlaczego zrobili to akurat mnie? — Prawdopodobnie wszystkim dawcom. Zabezpieczyli się. Nikt nie może zabić dawcy i ukraść cennej technologii. — Czy to znaczy, że jestem skazana na noszenie w głowie kawałka metalu, który łączy mnie z nimi do końca życia? — Obawiam się, że tak. Już nigdy nie będę sobą. Nigdy nie będę bezpieczna. Dziewczyna, która weszła do banku ciał, przestała istnieć. Redmond odchrząknął. — Mam też dobre wiadomości. — Co takiego?

— Jesteś jedyną osobą z chipem po przeróbkach. Co cię czyni unikatowym obiektem. Zaśmiałam się gorzko. — Mam się z tego cieszyć? Popatrzył na mnie. — Bank ciał być może zechce utrzymać cię przy życiu.

Redmond wymodelował magnetyczną płytkę tak, żeby przykrywała chip i miejsce wokół niego. Nie odczuwałam żadnego bólu dzięki znieczuleniu. Leżąc na stole w sterylnym pokoju na zapleczu, nie mogłam nie podziwiać precyzji znajomego Heleny. To był młody duch w starym ciele. Ufałam mu. Prawdę powiedziawszy, nie miałam ochoty opuszczać jego laboratorium. Obecność osoby, która znała tak dobrze jak on funkcjonujący we mnie mechanizm, dawała mi głębokie poczucie bezpieczeństwa. Powiedział mi, że zajmował się przedtem chirurgią mózgu. Kiedy przeszedł na emeryturę, powrócił do pierwotnej pasji, do komputerów. Mówił, że praca ze sprzętem komputerowym to jak operowanie pacjenta, który się nigdy nie skarży. A do tego, jeżeli coś nie wyjdzie jak powinno, zawsze można zacząć od początku. Czułam się pewnie w jego rękach. Niestety, stwarzałam dla niego zagrożenie. Nie był sprzymierzeńcem poświęcającym się dla sprawy. Robił to dla pieniędzy, wciągała go magia odkrywania nowych obszarów nauki, a może po prostu chodziło o przyjaźń z Heleną. Ja byłam osobą obcą i zdawałam sobie sprawę, że chce się mnie jak najszybciej pozbyć. — Muszę cię uprzedzić, że to nie jest trwałe zabezpieczenie. Ale tylko tyle jestem w stanie zrobić tak od ręki. Klej uszczelniający, którego

używam, zacznie się wykruszać pod wpływem kontaktu z płytką. Jednak mocniejszy spowodowałby oparzenia skóry. — Jak długo wytrzyma? — Nie wiem. Prawdopodobnie tydzień. Kontynuował zabieg, aplikując żel do krawędzi płytki. — Co pan wie o Starym Człowieku? — zapytałam. — O jednym wiedzą wszyscy: trzyma w tajemnicy swoją tożsamość. Nikt nie widział jego twarzy. Plotek jest mnóstwo… Znany był jako genialny programista, w czasie wojny dowodził operacjami specjalnymi, został ranny… Czy ktokolwiek wie, ile w tym prawdy? Nie komentowałam, pomyślałam o Helenie i Emmie. — Chcę go spotkać. — Wielu by chciało. Dlatego się izoluje. — Wiem, że czasami zachodzi do banku ciał. Raz go tam widziałam. Redmond pochylił się ku mnie. — Nie ścigaj tego człowieka. Jesteś młoda i piękna. Jeżeli nie będziesz wchodzić im w drogę, masz szansę na to, że przeżyjesz swoje życie. W nagrodę. On jest bardzo, bardzo złym człowiekiem. Pomógł mi usiąść, podał lusterko i niczym fryzjer pozwolił obejrzeć swoje rękodzieło w drugim lustrze na ścianie. — Tego nawet nie widać — powiedziałam. Ujął moją rękę i przyłożył z tyłu mojej głowy. — Ostrożnie — zalecił. Pod włosami wyczułam twardą metalową płytkę, wymodelowaną tak, by przylegała do czaszki. — Musiałem wygolić to miejsce, ale masz dość włosów, by to zakryć. Nikt niczego nie zauważy, chyba że powieje bardzo silny wiatr. — I dzięki płytce nie będą mogli mnie monitorować? Przez tydzień? — Tak. Ja również nie. Jesteś odtąd zdana na siebie. — W porządku. — Oddałam mu lusterko. — Radzę sobie w ten sposób od dawna.

Zrobił bardzo poważną minę. — Chodź ze mną. Zaprowadził mnie do laboratorium. Przycisnął palcem panel skrytki wbudowanej w biurko. Otworzyła się z kliknięciem. Wyjął z niej metalowe pudełko wielkości dłoni. Na wieczku widniała nalepka: „Helena”. — Jeżeli cokolwiek stanie się ze mną, przyjedź i wyjmij to pudełko. — Jak otworzę skrytkę? — Twój odcisk palca został zakodowany na panelu. Zrobiła to Helena. Spojrzałam na opuszki swoich palców. Czy zostało mi jeszcze cokolwiek własnego? Pudełko było płaskie. Twardy dysk? — Co jest wewnątrz? — Informacja, w jaki sposób wprowadziłem zmiany do twojego chipa. — Spojrzenie mu złagodniało, a usta niemal ułożyły się do uśmiechu. — Możesz przyjąć, że to twoje świadectwo urodzenia.

Rozdział dwudziesty

W banku ciał nie mogli odtąd śledzić moich ruchów, więc musieli się zorientować, że w jakiś sposób zneutralizowałam tę funkcję chipa. Usunięcie go nie wchodziło jednak w rachubę, zatem Redmond nie miał możliwości zmylenia ich fałszywymi sygnałami nadajnika. Do tej pory w Prime myśleli zapewne, że jestem zakładnikiem planów Heleny. Teraz już nie. Po wyjściu od Redmonda, siedząc w samochodzie, wyjęłam i włączyłam dwa telefony komórkowe: stary i nowy, który mi dał, podejrzewając, że komórkę Heleny potrafią namierzyć. Na starym telefonie zobaczyłam numer Lauren. Zadzwoniłam z nowego, odezwała się automatyczna sekretarka, więc zostawiłam wiadomość z prośbą o oddzwonienie do mnie, czyli tak naprawdę do Heleny, bo mnie przecież Lauren nie znała. Oczywiście podałam jej nowy numer. Gdy zaczęłam wybierać numer Madison, odezwała się komórka Heleny. Zobaczyłam, że to Blake. Blake. Skurcz serca odebrał mi oddech. Po raz ostatni widziałam jego twarz na ekranie holograficznym, miał wtedy przy krawacie moją zapinkę

z wielorybem. Czy dziadek próbował nastawić go przeciwko mnie i Blake tego nie kupił? A może senator w ogóle nic mu nie powiedział? Zaczerpnęłam głęboko powietrza. Wzięłam do ręki nową komórkę, żeby oddzwonić. — Blake? — Callie. Omal się nie rozpłakałam, usłyszawszy jego głos. — Wróciłeś. — Tak, wreszcie. — Umilkł. Usłyszałam, że głęboko oddycha. — Posłuchaj, Blake, wracając do tamtego wieczoru… — Nic nie mów. Tęskniłem do ciebie. — Też mi ciebie bardzo brakowało — powiedziałam. — Bardzo dobrze. Byłoby naprawdę źle, gdybym tylko ja tęsknił. Trochę mnie rozśmieszył. — Jesteś głodna? — Umieram z głodu. Przesłał mi wiadomość z adresem staromodnej, całodobowej restauracji o nazwie Drive-In. Dojechawszy tam, z zadowoleniem zauważyłam na terenie kilku uzbrojonych Enderów. Przestali być moimi wrogami. Widziałam w nich teraz ewentualną ochronę. Szpanerskie auta zajmowały każdy skrawek przestrzeni przy pawilonie obsługi. Nie pożałowano pieniędzy na stworzenie tego miejsca reklamowanego na ścianach budynku neonowym napisem: WYPAD W PRZESZŁOŚĆ. Sprawni fizycznie Enderzy krążyli na rolkach, trzymali nad głowami tace z burgerami, shake’ami i porcjami lodów, a z głośników płynęły urocze dźwięki staroświeckiego rock and rolla. Na ekranie powietrznym wyświetlano filmy z lat pięćdziesiątych, z wyciszonym dźwiękiem, co pogłębiało ogólny klimat retro. Podjechałam na parking na skraju terenu, z dala od centrum obsługi. Udałam się do toalety, a kiedy po wyjściu nie dostrzegłam nigdzie auta Blake’a, postanowiłam poczekać w swoim. Po kilku minutach

zaparkował obok i uśmiechnął się. Ten uśmiech to najlepsze, co mogłam zobaczyć. Drzwi pasażera w jego samochodzie kliknęły i otworzyły się, przesiadłam się. Jak tylko usadowiłam się w fotelu, pocałował mnie w policzek. — Cześć — rzucił. Dobrze było siedzieć obok niego w jego wozie. — Świetnie wyglądasz — powiedział. Ruszył pod restaurację i zaparkował na wolnym miejscu między dwoma autami. Podjechała do nas na rolkach szczupła Enderka z końskim ogonem i przyjęła zamówienie. Gdy się oddaliła, wziął moje ręce w swoje. — Przepraszam raz jeszcze — rzekłam. — Niepotrzebnie. Wdychałam jego zapach i przez moment cieszyłam oczy dobrze mi znanymi rysami jego twarzy. Wiedziałam jednak, że jeśli pozwolę sobie na słabość, pojawią się łzy. A miałam być silna, żeby powiedzieć mu to, co powiedzieć musiałam. Trzymał mnie za ręce, przyciągał do siebie. — Są rzeczy, o których powinnam cię poinformować. — Wiem. — Puścił mnie, wyprostował się na fotelu. — Ja też mam o czym mówić. Chciałem zadzwonić do ciebie z Waszyngtonu, ale dziadek pozbawił mnie komórki. Dopiero teraz ją odzyskałem. — Wydawało mi się, że nie było cię całe wieki, tyle rzeczy się wydarzyło. — Przez cały ten czas myślałem o tobie — wyznał. — Najtrudniej było wieczorem, tuż przed pójściem spać. W ciągu dnia wciąż się coś działo. Ale w nocy byłaś tylko ty. Coś błysnęło na jego skórzanej kurtce. Przypinka z wielorybem z mojego buta. Dotknęłam jej. — Powinnam nosić swoją. Bylibyśmy parą. — Już jesteśmy.

Popatrzył na mnie z taką intensywnością, że z jego oczu mogłyby wystrzelić płomienie. Nachylił się, objął mnie za szyję, przygarnął do siebie. Poczułam na policzku jego oddech i przeszył mnie dreszcz. Zaraz potem Blake mnie pocałował. Zamknęłam oczy, pozwalając, by pocałunek wprawiał w drżenie całe moje ciało. Zapach Blake’a — lasu i trawy — uspokajał mnie i podniecał zarazem. Włosy miał miękkie w dotyku, niemal zbyt delikatne jak na chłopaka. Jego ręce błądziły po mojej twarzy, szyi, jakby mnie odkrywał, jakbym była pierwszą dziewczyną, którą dotyka. Poczułam się wyjątkowa. Jego dłoń przesunęła się po moich włosach i nagle zatrzymała… …dokładnie tam, gdzie z tyłu głowy miałam przyklejoną płytkę. Znieruchomiał. — Co to jest? Odsunęłam się, wyrwał mi się z ust cichy okrzyk. — Przepraszam — powiedział. — Zapomniałem. Mówiłaś mi. To ta operacja? Przerwała nam kelnerka, która podjechała z naszym jedzeniem. Rozmowa zamarła, gdy mocowała tacę do krawędzi okna. Odjechała, a taca na razie tam została. — Wyczułeś to. I wszystko muszę ci wyjaśnić. Patrzył na mnie. Czekał. Żołądek podszedł mi do gardła, jakbym zjeżdżała szybkobieżną windą. Dlaczego to takie trudne? Ponieważ było strasznie skomplikowane. Wziął mnie za rękę. — Jest okay. Naprawdę. — Nie jestem tym, kim myślisz. Twarz drgnęła mu w nerwowym półuśmiechu. — Więc kim jesteś? — Znienawidzisz mnie.

— Nigdy. Pragnęłam, żeby czas się zatrzymał. Wciąż jeszcze mnie lubił, wciąż mi ufał. Ale to może się zaraz skończyć. Dotknął mojego policzka. — Jest okay, Callie. To się wiąże z operacją, o której przedtem wspomniałaś, czy tak? Cokolwiek byś mi powiedziała, nie sprawisz, żebym cię znienawidził. — Zobaczymy, co poczujesz, gdy już ci wszystko opowiem. — Wciągnęłam głęboko powietrze, wypuściłam je i zaczęłam: — Okłamałam cię. Nie nazywam się Callie Winterhill. Jestem Callie Woodland. Nie jestem bogata, te ciuchy nie są moje, to auto nie jest moje, rezydencja nie jest moja. Patrzył na mnie sekundę, potem pokręcił głową. — Nic a nic mnie nie obchodzi, czy jesteś bogata, czy biedna. — Nie jestem tak zwyczajnie biedna. Jestem bezdomnym dzieckiem bez rodziny. Żyję na ulicy, na piętrach opuszczonych budynków. Żywię się ochłapami. Nie patrzyłam na jego twarz. Nie potrzebowałam. Czułam rosnące napięcie, które napełniało auto niczym trujący gaz. Kontynuowałam, żeby przypadkiem strach nie zamknął mi ust. — Potrzebowałam pieniędzy dla chorego brata. Ma zaledwie siedem lat. Więc zawarłam umowę z Prime Destinations. Nazywamy to miejsce bankiem ciał. Zostałam dawcą, moje ciało wynajęła seniorka, Helena Winterhill. To jest jej dom, jej samochód, jej życie. Chciała powstrzymać twojego dziadka przed wejściem w układ z Prime Destinations. Początkowo myślałam, że jest wariatką, lecz okazało się, że miała rację i że ci ludzie planują coś nawet gorszego, niż sobie wyobrażała. Nawijałam dalej jak maszyna, o wszystkim, prawdopodobnie za szybko. Pozwolił mi mówić, ani razu nie przerwał. Nie powiedziałam tylko o jednym. Nie wspomniałam, że Helena zamierzała zabić jego dziadka. Nie żyła, więc nie musiałam poruszać tego wątku. Można

powiedzieć, że to była jedyna luka informacyjna. Ale po co było go martwić czymś, co przestało być problemem? Kiedy skończyłam, odwróciłam się do niego. Nie patrzył na mnie, nie dostrzegłam jednak na jego twarzy awersji, a tego się spodziewałam. Minę miał posępną i milczał jak zaklęty. Czekanie było torturą. Wyschło mi w gardle w oczekiwaniu na to, że coś wreszcie powie. W końcu się odezwał: — To jest takie… Nie wiem, co powiedzieć. — Czy mi wierzysz? — Chciałbym. — Ale nie wierzysz. — Doznałem czegoś w rodzaju szoku, rozumiesz? Odgarnęłam włosy z tyłu głowy, żeby mógł zobaczyć płytkę, którą przykleił mi Redmond. Czułam się tak, jakbym pokazywała mu najintymniejszą część ciała i mówiła jednocześnie: Oto ja. Popatrz, kim zostałam. — Pod tą płytką jest mój chip. Nic nie powiedział. Przygładziłam z powrotem włosy. — Gdybyś mógł przekonać dziadka, żeby doprowadził do zerwania tej umowy między rządem a Prime… Czy nie zechce się z tego wycofać, jeżeli uda ci się uzmysłowić mu, jaka to potworność, że to skazywanie na śmierć bezdomnych dzieci? — Powiedziałam to jednym tchem, ośmielając się mieć nadzieję, że wygram wszystko, i prawdę, i Blake’a. Była przecież nikła szansa, że senator nie zdawał sobie sprawy z prawdziwych intencji Prime. Może nie wiedział o wynajmie na stałe? Blake nie rzekł słowa. Wydawał się pogrążony w myślach, zaniepokojony. — Blake? Przetarł twarz ręką. — Porozmawiam z nim. Nie, chwileczkę, ty z nim porozmawiasz. Naświetlisz mu lepiej sprawę niż ja.

— Naprawdę? — Jutro jest sobota. Będzie na ranchu. Tam łatwiej z nim rozmawiać, bo to jego ukochane miejsce. Przyjedź przed lunchem. — Nie będzie ze mną rozmawiał. Nienawidzi mnie. — Razem damy sobie radę. Mnie wysłucha. W końcu jestem jego wnukiem. — Pogłaskał moją rękę. Wciąż był zamyślony. Widziałam, że oswaja się z nowym spojrzeniem na mnie. Jedliśmy w milczeniu, a potem Blake podrzucił mnie do mojego auta zaparkowanego w przeciwległym końcu terenu. — Do jutra — powiedział. — Do jutra. Pocałował mnie na pożegnanie. Nie było jak przedtem. Czułam ciężar moich kłamstw, który rozdzielał nasze usta niczym warstwa wosku. Wysiadłam i odjechał. Nogi nie chciały mnie nieść, jakby je obciążały stukilogramowe odważniki. Wsiadłam do samochodu i zablokowałam drzwi. Wcześniej, w drodze do toalety, rozmawiałam z jednym z Enderów z ochrony. Zapowiedziałam, że zdrzemnę się kilka godzin w aucie i będę wdzięczna, jeżeli będzie mnie pilnował. Wsunęłam mu w rękę kilka banknotów, więc powiedział, że zrobi to z przyjemnością.

Obudziłam się o szóstej rano, słońce świeciło mi w oczy. Podniosłam fotel do normalnej pozycji i przeciągnęłam językiem po zębach. Dawała znać o sobie płytka z tyłu głowy. Pulsujący ból przypominał, jak wrednie zdradziła mnie przed Blakiem. Sięgnęłam po tabletki przeciwbólowe, które dał mi Redmond, i połknęłam od razu dwie. Mrugała nowa komórka. Wiadomość od Lauren.

Była nadal w cudownym ciele Reece, jej rude włosy lśniły w promieniach porannego słońca. — Powiedz, Heleno, że przynosisz jakieś dobre wiadomości. Ja niczego nie dowiedziałam się o Kevinie. Wsunęła kartę w szczelinę w furtce i weszłyśmy do prywatnego parku niedaleko jej domu w Beverly Hills. Niechętnie umówiłam się z nią tak blisko banku ciał, na szczęście park był ogrodzony i zamykany, a ponadto pilnowany przez ochronę. — Są osoby, które go widziały, nawet z nim rozmawiały, ale w ostatnim miesiącu nikt się na niego nie natknął. Wiedziałam, że od razu muszę wyjaśnić, kim jestem, nie chciałam przeżywać znowu tortur niezdecydowania. — Nie jestem Heleną — oznajmiłam. Lauren mówiła dalej, moje słowa w ogóle do niej nie dotarły. Byłam zmuszona jej przerwać. — Posłuchaj mnie: nie jestem Heleną. Otworzyła szeroko usta. Skrzyżowała ręce na piersi. — Co ty pleciesz? — Jestem dawcą. Ciałem, które wynajęła Helena. Naprawdę mam szesnaście lat. — Chwileczkę. Gdy ostatnio widziałam się z Heleną, znajdowała się w tym ciele. — Pokazała na mnie. — Rozmawiałaś ze mną. To ja byłam w klubie Rune i w tajskiej restauracji. — To byłaś ty? — Wbiła we mnie wzrok. — Co się stało z Heleną? Ścisnęło mi się serce na wspomnienie ostatnich chwil życia Heleny. — Nie żyje — powiedziałam. — Nie żyje? Helena odeszła? — Lauren położyła mi ręce na ramionach i mną potrząsnęła. — Coś ty jej zrobiła? — Uspokój się. Nic jej nie zrobiłam. — Uzbrojony ochroniarz patrzył w naszą stronę. — Zabił ją ktoś w banku ciał, ktoś z Prime.

— Kto? — Nie wiem. — Więc skąd pewność, że Helena nie żyje? — Słyszałam w swojej głowie jej krzyki. — Że co? — Helena zmodyfikowała swój chip. Pod koniec słyszałam jej myśli w swojej głowie. Mogłyśmy się porozumiewać. Lauren puściła mnie, lekko pchnęła przy tym. — Nie mogę w to uwierzyć. Znałam ją przez osiemdziesiąt pięć lat. — Wyjęła chusteczkę i otarła łzy. — A teraz jej nie ma. — Przykro mi. Ja też ją polubiłam. — Jak śmiesz tak mówić! — Dowiedziałam się od niej o wielu sprawach. — O czym? — O senatorze. O Starym Człowieku. Odwróciła się tyłem. — Więcej nie zniosę. Nie mogę na ciebie patrzyć. Okłamywałaś mnie. Pozwalałaś mi myśleć, że jestem z nią. A teraz się dowiaduję, że ona przez cały ten czas już nie żyła. — Nie, tak nie było. To się wydarzyło ostatnio. — Dlaczego dziś nikt nie jest tym, kim być powinien? — syknęła przez zaciśnięte zęby. Spojrzałam na nią, Enderkę ukrywającą się w ciele nastolatki. Nie ośmieliłam się odpyskować, że to samo mogłabym powiedzieć o niej. — W każdym razie… — odezwałam się — wierzę, że Kevin żyje. — Pomyślałam, że dobra wiadomość być może ją ułagodzi. — Na jakiej podstawie to mówisz? — Odwróciła się do mnie. — Stary Człowiek zamierza pozwolić abonentom na coś więcej niż wynajem… Będą mogli wykupywać ciała. Domyślam się, że już prowadzi takie próby. Wyjaśniałoby to znikanie nastolatków bez sygnałów o porwaniach, bez odnajdywanych ciał.

Iskierki nadziei zapaliły się w jej oczach. Zaraz jednak się nachmurzyła. — Nic nie wiesz. Jak mogę wierzyć w cokolwiek, co mówisz? Nosisz biżuterię Heleny, jeździsz jej samochodem. Nie masz wstydu? — Chcę jej pomóc. — Nie możesz pomóc martwej osobie. Nikomu nie możesz pomóc. Zakręciła się na pięcie i odeszła. — Lauren. — Nie odwróciła się. — A może wolisz Reece?! — zawołałam. Szła dalej. Stałam w miejscu cała roztrzęsiona. Koniec nadziei, że Lauren mi pomoże ze względu na przyjaźń z Heleną. Była jedyną osobą, z którą mogłam rozmawiać o zaginionych dzieciach. Gapił się na mnie ochroniarz. Trzymając rękę na pistolecie zawieszonym u biodra, zaczął iść w moim kierunku. Byłam gościem Lauren w tym prywatnym parku, więc skoro sobie poszła, nie miałam powodu ani przyzwolenia na pozostawanie tutaj dłużej. Ruszyłam w stronę bramy. Pchnęłam furtkę i wybiegłam, zamknęła się za mną z trzaskiem. Już miałam wsiadać do samochodu, kiedy po drugiej stronie ulicy zobaczyłam kogoś, kogo rozpoznałam. Michael.

Rozdział dwudziesty pierwszy

Biegłam przez jezdnię, lawirując między samochodami i rowerami, machałam na niego, ale mnie nie zauważył. — Michael! — wołałam, ścigając go, bo się oddalał. — Michael, zaczekaj! — Biegłam za nim i wreszcie stuknęłam go w plecy. — To ja. Odwrócił się. Na widok tej twarzy zrobiło mi się ciepło na sercu. Nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo brakowało mi tych długich blond włosów, tych łagodnych oczu. Uśmiechnął się, aż poczułam, że spływa ze mnie napięcie. — Wow, fantastycznie wyglądasz — powiedziałam, dotykając jego kurtki, która musiała kosztować grube pieniądze. — Ty również. — Obejrzał mnie od stóp do głów, rozbierając wzrokiem. — Jak masz na imię? Głos Michaela, lecz to nie mogły być jego słowa. Przyjrzałam się perfekcyjnej twarzy, ustom, oczom, nosowi. Ani jednego piega czy pieprzyka, żadnych śladów ulicznej bójki. Nieskazitelna cera i drogie ciuchy. Przebiegł mnie zimny dreszcz. To nie był Michael. To renter.

Jakiś Ender wynajął sobie jego ciało. Michael nie czekał na mnie, jak obiecał. Zdecydował się na to, zanim ja skończyłam. — Kim jesteś? — zapytałam, drżąc cała. — Hej, jestem szesnastoletnim byczkiem. Nie widzisz? — Wyprostował ramiona i okręcił się o trzysta sześćdziesiąt stopni. — Niezłym, co? Z wściekłości rwał mi się oddech. Nie mogłam się opanować i zacisnęłam pięści na jego szpanerskiej kurtce. — Hej, ostrożnie! — zawołał. — To z prawdziwej rosyjskiej alpaki. — Dla mnie może być z Marsa. Jak długo chodzisz w tym ciele? — Nie wiem, o czym mówisz. Szarpnęłam go mocno, przyciągnęłam bliżej, ścisnęłam kurtkę, że ledwie oddychał. — Kłamać to możesz, jak wrócisz do swoich starczych pomarszczonych warg. Mów, jak długo? — Dopiero co je dostałem — zachrypiał. — Właśnie wyszedłem z Prime. Puściłam go. Nie mogłam ryzykować, że zwrócę na siebie uwagę. Jacyś Enderzy już odwracali głowy. Wygładził kurtkę. — Dużo zapłaciłem za to ciało — powiedział, ściszając głos. — Jest teraz moje. Zza bramy parku po przeciwnej stronie ulicy obserwował nas ochroniarz. — Radzę dbać o nie dobrze — warknęłam. — O co chodzi? Znasz tego chłopaka, czy co? — Pokazał palcem na siebie. — Skarbie, mam zamiar dobrze się bawić w jego ciałku. Po co je wynająłem, jak myślisz? Poszaleję sobie. Nic mnie nie powstrzyma. — Zarechotał. Z trudem oddychałam, miałam wrażenie, że z moich nozdrzy wydobędzie się ogień.

Tymczasem ten nędznik wyszczerzył zęby. — Jesteś jego dziewczyną? — zapytał. — Więc może trafi mi się bonus w postaci i tego ciała, co? Otoczył mnie ramieniem. Strąciłam jego rękę. — Nie dotykaj mnie. — Podniosłam głos. — Stłukłabym cię, ale nie chcę skrzywdzić tego ciała. Przypatrywali nam się idący ulicą Enderzy. I nagle ten zgred zrobił coś niewyobrażalnie ohydnego. Nachylił się, wysunął język i liznął mój policzek od szczęki po oko. Odepchnęłam go z całej siły i wytarłam dłonią jego ślinę. — Dość — wycedziłam, zaciskając zęby. Miałam ochotę przywalić mu pięścią, ale to było ciało Michaela. — Miłe było i zabawne to spotkanie i tak dalej, niestety, muszę już iść — powiedział. — Tyle ekscytujących przeżyć przede mną, pełnia życia czeka… na mnie. Puścił do mnie oko, zrobił dwa kroki do tyłu, potem się odwrócił i oddalił spiesznie. Ochroniarz wciąż patrzył na mnie z drugiej strony ulicy. Odnalazłam Michaela i w ogóle go nie odnalazłam. To nie był on, chłopak, na którego zawsze mogłam liczyć, życzliwy i wrażliwy. Jakiś obślizgły, prymitywny Ender, może dwustuletni starzec, którego prawdziwe ciało śmierdziało jak pleśniowy ser, wszedł niczym okupant w skórę Michaela. Wynajął Michaela. Ale przecież nie padło słowo „wynająłem”. Powiedział: „Jest teraz moje”. A jeśli kupił sobie Michaela? Czy to był jeden z pierwszych oficjalnych wykupów na stałe? Nie. Modliłam się, żeby nie. Spojrzałam przed siebie, lecz nie było go już widać. Pobiegłam, ile sił w nogach. Gdy dotarłam do rogu, zerknęłam w jedną i drugą stronę przecznicy. Czy to ta brązowa kurtka na lewo? Przemykając w tłumie

spacerujących Enderów, otworzyłam torebkę, wsunęłam do niej prawą rękę i zacisnęłam na pistolecie. Kiedy dogoniłam faceta, wcisnęłam mu kolbę w plecy, zasłaniając ją sobą, żeby nikt tego nie zauważył. — Stój — szepnęłam mu do ucha. Szarpnęłam go za ramię, by nie umknął. — Proszę, nie rób mi krzywdy — rzucił przestraszony. — Oddam ci portfel. — Głos był inny, zbyt wysoki. Odwróciłam go przodem do siebie i zobaczyłam naznaczoną trądzikiem twarz zwykłego Startera, chłopaka bliskiego płaczu. — Przepraszam — powiedziałam i puściłam go. Nogi wrosły mu w ziemię ze strachu. — Uciekaj — syknęłam. Posłuchał. Zakręciłam się w kółko, omiatając wzrokiem twarze idących chodnikiem ludzi, ale to było beznadziejne. Zgubiłam Michaela. Miałam bezcenną szansę, żeby go chronić, zaraz po tym, jak jego ciało wywędrowało z Prime. Pozwoliłam mu się wymknąć. Chciało mi się ryczeć, lecz słyszałam tylko swój spanikowany oddech. Poczułam się gorzej, niż gdybym go w ogóle nie spotkała. Oszołomiona zastygłam w bezruchu, a obok mnie przepływał strumień srebrzystowłosych Enderów. Którędy do samochodu? Straciłam orientację. Najbardziej się bałam, że znajdę się blisko banku ciał. Zajęło mi chwilę, zanim się trochę rozeznałam i ruszyłam na północ. W tłumie Enderów zobaczyłam trzy znajome młode twarze. W moim kierunku szli Briona, Lee i Raj, obładowani błyszczącymi reklamówkami. — Callie! — Briona zamachała do mnie. Ubrani byli zgodnie z ostatnim krzykiem mody, od wystrzałowych okularów po designerskie buty w szpic.

— No proszę, Briona, co za przypadek. — Starałam się nadać głosowi normalne brzmienie. — Żaden przypadek — odezwał się Raj. — Wiadomo, że najlepsze zakupy robi się w Beverly Hills. Briona zaśmiała się radośnie. — Wpadliśmy na chwilę do Prime — zaszczebiotała. — Zapytać o nowe usługi. — Wyświetlił nam się twój numer. — Lee podniósł rękę z komórką. — Mam wyłączony telefon. — Byłam zdziwiona. — Hm. Jednak nie — upierał się Lee. Otworzyłam torebkę, trzymając ją tak, by nie dostrzegli pistoletu. Stara komórka była podświetlona. — Jakim cudem się włączyła? — Torebkowy psikus, nierzadko się zdarza — powiedziała Briona. Wyłączyłam komórkę. — Czy rzeczywiście dostrzegłem dwa telefony w twojej torebce? — spytał Raj. — Tak, jeden jest mój. — Zamknęłam torebkę. — Drugi mojej dawczyni. — Usiądźmy tutaj — zaproponowała Briona. Zanim zdążyłam zaprotestować, pociągnęła mnie za łokieć do jednego ze stolików przed małą kawiarnią. Byliśmy jedynymi klientami. — Raj, idź do środka i przynieś nam dwie latte — poprosiła Briona. Poszedł. — Nie mogę z wami zostać — oznajmiłam. — Tylko na chwilę — odezwał się Lee, który przysiadł koło mnie z drugiej strony, zbyt blisko jak na mój gust. Wymienili przez stolik nerwowe spojrzenia. Co się dzieje? — zadałam sobie w duchu pytanie. Briona zaczęła stukać paznokciami w blat. Lee spojrzał na nią i przestała.

— Czy słyszałaś o tym anonsie? — Briona pochyliła się ku mnie. — Z Prime? — Tak. Co o nim myślicie? — spytałam. — Nie mogę się doczekać możliwości wykupu na stałe — odezwał się Lee. — Skończenia z wygłupami, stabilizacji i skupienia się na budowie nowego życia. — Masz już coś upatrzonego? — zagadnęła mnie Briona. — Nie. A ty? — Ja wypatrzyłam śliczną drobną siedemnastolatkę — odpowiedziała. — Będę w stanie wykorzystać jej ciało znacznie lepiej, niż ona by to zrobiła. Jestem o niebo sprytniejsza. — Oparła podbródek na dłoni. Nogi Lee drgały nerwowo, skakały w górę i w dół. Kogoś mi to przypominało. Próbowałam odgrzebać tę informację z pamięci. — Jest takie stare powiedzenie: Szkoda młodości dla młodych — oświadczył. — No a co z tobą, Callie, czy masz zamiar zdecydować się osiedlić na stałe? W tym ciele lub w innym? — Z tym jest coś nie w porządku? — spytałam. — Ja wad nie dostrzegam — zapewnił. Nogi nie przestawały mu podskakiwać. — Decyzja o wykupie na stałe brzmi przerażająco — stwierdziłam. — Domyślam się, że jak będziesz niezadowolona, to pozwolą na wymianę — powiedział. — Ale co wtedy z dawcą? — zastanawiała się Briona. — Przecież nie można takiej blondyneczki przywrócić do życia po trzech miesiącach. Będzie jednym wielkim pytaniem: Co się stało? — Może się nie zorientuje — podpowiedziałam. — Wystarczy, że spojrzy w kalendarz. Stwierdzi, że straciła miesiące, a nie dni — zaoponował Lee. — Zorientuje się. — Wynajem ma taką przewagę, że co chwilę możesz próbować czegoś nowego — głośno myślała Briona. — Gdybym zdecydowała się na

coś stałego, bałabym się ryzykownych zachowań, na przykład uprawiania boksu. A przy wynajmie to żaden problem. — No, może poza gigantycznymi karami — przypomniał Lee. — Dlatego płacimy ubezpieczenie od wynajmu — powiedziała Briona. Mrugnęła okiem. — Jednak wykup na stałe to korzystna oferta — stwierdził Lee. — Duże oszczędności w porównaniu z wynajmem. Ta dwójka Enderów doprowadzała mnie do szału. Jak mogli mówić w ten sposób? Traktowali nas jak przedmioty, które miały dostarczać przyjemności i zaspokajać głupie fantazje. A jeśli umieraliśmy, to żadna sprawa, problem rozwiązywało ubezpieczenie. Zamilkli. Nogi Lee podrygiwały, a Briona wystukiwała długimi paznokciami staccato. Gdzie ja widziałam te nawyki? Lee przyłapał mnie na przyglądaniu się rękom Briony. Nerwowe spojrzenia wystrzeliły od jednego do drugiego niczym lasery. Przycisnęłam do siebie torebkę. Zlodowaciałam ze strachu. Wiedziałam już, kim są. To nie byli zwyczajni Enderzy. Do krawężnika podjechał SUV z Rajem za kierownicą. Więc po to była ta cała pogaduszka. Czekali na samochód. — Chyba weźmiemy kawy ze sobą. — Briona wstała. Lee również wstał. Wziął mnie pod rękę. — Gotowa, Callie? Wyszarpnęłam się. Otworzyłam torebkę. — Nie! — Idziesz z nami. — Briona się przysunęła. Wyciągnęłam pistolet i przystawiłam jej do boku. — Nie sądzę, Doris. — Ostrożnie — szepnął Lee. — Nie rób niczego głupiego. — Czym się martwisz? To przecież nie jest twoje ciało, Tinnenbaum.

Raj patrzył na nas z SUV-a. Nie mógł widzieć pistoletu i grał swoją rolę, jakby nic się nie stało. Zachęcającym gestem podniósł papierowy kubek z kawą. — Przez cały ten czas kryliście się w tych ciałach — mówiłam. — Szpiegowaliście mnie. Lee zatarasował mi drogę. Stał z jednej strony, Briona z drugiej. — Po prostu wejdź do samochodu, Callie — powiedziała. — Nie potrzebuję kawy. Jestem wystarczająco naładowana. Odepchnęłam Brionę, aż zatoczyła się w ramiona Lee. Wbiegłam do kawiarni i uciekłam tylnym wyjściem.

Rozdział dwudziesty drugi

Nie odwracałam się, żeby sprawdzić, czy Briona lub Lee mnie ścigają. Powiedzmy raczej Tinnenbaum i Doris, skoro już odkryłam, kim są. Kim byli przez cały ten czas. Raj, dziś w roli kierowcy, to prawdopodobnie Rodney, facet, pod którego eskortą odwiedziłam Tylera i Michaela. Ale dlaczego bank ciał szpiegował mnie przez cały czas, pozorując, że pracownicy Prime Destinations są zwykłymi renterami? Czy od początku wiedzieli o planach Heleny? A może to się zaczęło, kiedy dokonała przeróbki w chipie? Doszłam do ulicy, gdzie stał zaparkowany mój samochód. Gdy ruszałam, zauważyłam czarnego SUV-a, który zrobił nawrót. Czy to oni jechali za mną? Nie widziałam w lusterku wstecznym, ponieważ rozdzieliła nas ciężarówka. Wyjęłam nową komórkę i zadzwoniłam do hotelu, gdzie był Tyler. Chciałam powiedzieć Florinie o Michaelu. — Poproszę pokój tysiąc pięćset dziewięć. — Ci goście wymeldowali się z hotelu dziś rano. Żołądek podjechał mi do gardła, jakbym znalazła się w windzie, w której zerwała się lina nośna.

Zażądałam rozmowy z dyrektorką, bo ona nas przyjmowała. Podjęła telefon i potwierdziła informację operatorki. Mój brat i Florina opuścili hotel, nie pozostawiając wiadomości, dokąd się udają. Dyrektorka dodała, że widziała, jak wsiadają do samochodu z jakimś starszym mężczyzną. Przedstawił się jako dziadek Floriny. Poczułam, że rozlewa się po mnie fala odrętwienia. Florina nie miała dziadka. Nie mieszkałaby na ulicy, gdyby go miała. I gdyby mogła, zostawiłaby mi wiadomość. Ktoś ich stamtąd zabrał. Kto? Pociemniało mi w oczach. Słyszałam o porwaniach dzieci dla okupu. Czyżby mój drogi samochód i drogi hotel natchnęły Florinę do głupich pomysłów? Czy jej przymilne zachowanie było maską? Zdesperowany Starter zdolny był do wszystkiego. A może ten dziadek to był tak naprawdę policjant z prewencji? Jakiś Ender, może ze służby hotelowej, może któryś z gości, mógł przyuważyć bezdomnych nieletnich i zrobić donos. Jeżeli tak, to znaleźli się w zakładzie opieki. Boże, nie, to się nie mogło zdarzyć. A jeśli to sprawka banku ciał? Nie mogą wynająć ciała Tylera — jest za mały i chorowity — ale być może chcą go użyć jako przynęty, żeby mnie zwabić. Zacisnęłam pięści. Pod wpływem impulsu chciałam tam iść z pistoletem w ręku i zażądać widzenia z bratem. Jednak nawet w stanie rozgorączkowania zdawałam sobie sprawę, że nie ma mowy o wydobyciu kogokolwiek z Prime. Mieli ochronę. I wielkie grube drzwi z solidnymi zamkami. Zresztą wyszłabym im naprzeciw, bo chcieli mnie tam widzieć. Nie mówiąc o tym, że to byłaby gra w ciemno, gdyż prawdę mówiąc, nie wiedziałam, gdzie jest Tyler. Chociaż instynktownie czułam, że nie jest w dobrym miejscu. Musiałam działać.

Wjechałam na pasmo żwiru pod płotem otaczającym rancho rodziny Blake’a i obróciłam samochód przodem do kierunku jazdy powrotnej. Plan szybkiego odwrotu był wskazany. Kiedy sięgałam do klamki, żeby wysiąść, zauważyłam, że drży mi ręka. Drzwi otworzyła służąca, zaprowadziła mnie do salonu. Zaprojektowany w stylu hacjendy miał wysoki sufit i ciemne dekoracyjne belki. Wnętrze pachniało kawą i dobrym tytoniem, co normalnie byłoby zachęcające, lecz w tych okolicznościach odstręczało. Zapach pieniędzy i władzy. Znak firmowy senatora Harrisona. Blake i jego dziadek siedzieli w wielkich skórzanych fotelach w kolorze ochry. Siedzieli, póki mnie nie zobaczyli. — Co ona tu robi? — Senator wstał i wskazał na mnie palcem. — Spokojnie, dziadku, ja ją zaprosiłem. — Blake też podniósł się z fotela. — Dlaczego, u licha, to zrobiłeś? — Callie ma ci coś ważnego do powiedzenia. — Blake podszedł do mnie i ujął moją rękę. Zastanawiałam się, czy w ogóle wspomniał o czymkolwiek dziadkowi. — Natychmiast ją stąd wyprowadź! — wrzasnął senator. Krew pulsowała mi w żyłach tak mocno, że jej tętnienie słyszałam w uszach. — Śmiało, Callie. — Blake puścił moją dłoń. — Powiedz mu. — Co ma mi powiedzieć? — Czy ma pan świadomość, że to, co pan robi, jest zbrodnią? Poczerwieniał ze złości. — Nie mów do mnie w ten sposób, starucho. Wyciągnęłam pistolet, wymierzyłam w Harrisona. — Nie jestem stara. Mam szesnaście lat. Jestem dawcą ciała. Kątem oka dostrzegłam, że Blake’owi opadła szczęka, wzrok jednak musiałam skupić na broni i na celu. Nie mogłam pozwolić, by drżała mi

ręka. Stałam za jedną z kanap, mogłam się o nią oprzeć. Oceniłam odległość między mną a senatorem. Było jakieś cztery metry. Jego twarz wyrażała zdumienie. — Dlaczego chcesz mnie zabić? — Pana umowa z rządem i Prime Destinations oznacza, że niewinne bezdomne dzieci będą sprzedawane bankowi ciał. A bank ciał będzie umożliwiał ich wykup seniorom, by sobie żyli w ich ciałach aż do śmierci. Nie potrafiłam wyczytać wiele z twarzy senatora. Owszem, widziałam strach, lecz nie było jasne, czy moja informacja jest dla niego zaskoczeniem. — To twoja wina. Zrób coś — zwrócił się do Blake’a. — Wszystko, co mówi Callie, dziadku, ma sens. Czy to prawda? — Czy to prawda? — Senator powtórzył jego słowa z szyderczą intonacją. — Zawiezie mnie pan do tego, kto rządzi Prime — powiedziałam do senatora. — Do Starego Człowieka. Harrison otworzył szeroko usta. — Tego nie zrobię. Nie mogę. Byłam tak zdenerwowana, że spociły mi się dłonie. Już nie tak pewnie trzymałam pistolet, zrobił się śliski. — Niech mi pan nie sprawia kłopotu, senatorze Harrison. Mój najlepszy przyjaciel został właśnie sprzedany, a braciszek ma podzielić jego los. Prawdopodobnie czeka teraz w kolejce do operacji jak psiak u weterynarza. Jedyną nadzieję pokładam w spotkaniu ze Starym Człowiekiem, więc skoro nie może mnie pan tam wziąć, to nie mam nic do stracenia. — Nie mogę — powiedział. — Nie mogę tego zrobić. — Nie ma pan wyboru. — Zawieź ją tam, dziadku — odezwał się Blake. — Wiesz, gdzie pracuje.

— Powiem jasno — rzekł senator. — Jeżeli cię tam zawiozę, Stary Człowiek mnie zabije. — A jeżeli mnie pan nie zawiezie, zrobię to ja. — Walczyłam o ustabilizowanie chwytu pistoletu. — Ostrzegam, że moje ręce są zmęczone, więc liczę tylko do trzech. Czy nie tak robią w filmach? Rusza pan do drzwi albo na trzy strzelam. Jeden. Oblizał wargi. — Dwa. Przełknął ślinę z takim trudem, że widziałam, jak wibruje mu jabłko Adama. — Trzy. — Nie zamierzał się ruszyć. Musiałam strzelić, lecz nie chciałam. Wyobraziłam sobie kulę przeszywającą ciało, rozdzierającą je, skórę odwijającą się niczym płatki, krew tryskającą jak fontanna i zalewającą pokój. Zadrżał mi palec na spuście i pociągnął go. A wydawało się, że próbuję zrezygnować ze strzału, pozwolić języczkowi wrócić do pozycji neutralnej, ale oczywiście tak się nie stało i strzeliłam. Chyba jednak chciałam. Pistolet wypalił z wysokim, brzękliwym pif-paf! W tym samym momencie, a może wcześniej, nie byłam pewna, Blake rzucił się w stronę dziadka i pchnął go. — Blake! — krzyknęłam. Obydwaj wylądowali na podłodze, krew zaczęła plamić kremowoczarny dywan, rękodzieło Nawahów. Płynęła z ramienia senatora. Patrzyłam na nich. Senator jęczał. Blake rozerwał mu kurtkę i zastosował ucisk na ranę. Podniósł na mnie wzrok na sekundę, widziałam na jego twarzy szok i niedowierzanie. — Postrzeliłaś go! Mogłaś go zabić. Nie wiedziałam, co powiedzieć. Miał rację. Zabiłabym senatora, gdyby Blake nie interweniował. — Mówiłam, co ma zrobić, nie posłuchał.

— Nie myślałem… że mogłabyś strzelić — powiedział senator skrzywiony z bólu. Ja też nie. Serce waliło mi jak oszalałe. Ponownie wycelowałam broń w senatora. — Podnieś go. — Co? — spytał Blake. — Ma tylko zranione ramię. Podnieś go na nogi. Blake pomógł dziadkowi usiąść na fotelu. Senator, półleżąc, jęczał z bólu. — Nie chciałam tego zrobić. Pan mnie zmusił. Więc niech to wszystko nie pójdzie na marne. Chcę, żeby mnie pan zawiózł do Starego Człowieka. — Pokazałam na drzwi pistoletem.

Senator z pobladłą twarzą prowadził jedną ręką samochód. Ja, niczym w filmach gangsterskich z wycelowaną w niego bronią, siedziałam na fotelu pasażera. Blake na tylnym siedzeniu za kierowcą. — Do jakiej części miasta jedziemy? — spytałam. — Do centrum — odpowiedział senator, krzywiąc się z bólu. Zakryliśmy mu koszulę marynarką, żeby rana nie rzucała się w oczy. — Nie jestem tu czarnym charakterem — odezwałam się. — Mój braciszek jest chory. Muszę się dowiedzieć, kto go uprowadził. — Może być wszędzie. — Senator mówił z wielkim trudem. — Ma pan rację. Nie wiem, gdzie jest. Więc muszę go szukać. Stary Człowiek to mój najlepszy trop. — Zdaje się, że jesteś sprytną panną. Przedsiębiorczą. Złożę ci propozycję. Zatrzymam się i pozwolę ci odejść, nigdzie nie zgłoszę tego incydentu. — Chyba jednak sprawiam na panu wrażenie starej dementki.

Spojrzał w lusterko wsteczne na Blake’a. W tym momencie uświadomiłam sobie, że Blake był kompletnie cichy. Tak naprawdę nie powiedział ani słowa. Co się działo w jego głowie? Postawiłam go w sytuacji bez wyjścia. Odwróciłam się, żeby na niego spojrzeć. W tym momencie samochód gwałtownie skręcił. Senator wcisnął pedał gazu i przejechał przez wszystkie pasy, tak że znaleźliśmy się na przeciwległym chodniku. Staranowaliśmy pustą ławkę na przystanku. Wystrzeliły poduszki powietrzne, ręka, w której trzymałam pistolet, została przyciśnięta do mojej głowy. Mocno. Kiedy chwilę potem wszystko się uspokoiło, z poduszki uszło powietrze. Byłam oszołomiona, źle widziałam, obraz mi się rozmazywał. Senator otworzył tylne drzwi i wyciągnął wnuka. Nie byłam w stanie się zorientować, czy ten jest ranny. Wszystko było jak na zwolnionym filmie. Poczułam, że mam mokro z boku głowy. Sprawdziłam, co to: krew. Wydawało mi się, że senator podtrzymuje Blake’a, gdy uciekali. Blake próbował się odwrócić, wyciągał rękę, lecz senator pociągnął go za sobą. Musiałam się wydostać z auta. Gdzie przycisk zwalniający blokadę? Wymacałam go, otworzyłam drzwi. Wypadłam z wozu na jezdnię. Wciąż wszystko widziałam nieostro. Cienie ludzi biegnących do samochodu. Ostatni zapamiętany obraz, zanim zapadłam się w ciemność, to był mężczyzna w mundurze. Policjant.

Rozdział dwudziesty trzeci

Ocknęłam się, leżąc na plecach pod jaskrawymi lampami. Musiałam zmrużyć powieki, tak agresywne było to światło. Wzdłuż mojej ręki wiła się rurka od kroplówki. — Obudziła się — doszedł mnie głos starszej kobiety. — Halo? Czy mnie słyszysz? — Głos mężczyzny, też starszego, zabrzmiał blisko mojego ucha. — Słyszę was — wychrypiałam z trudem. — Ale was nie widzę. — Nie szkodzi. To normalne. Bądź cierpliwa. Trzymaj oczy zamknięte, jeśli tak ci lepiej. Zadamy tylko kilka pytań, okay? Kiwnęłam głową. Umysł miałam przytępiony. Zamglony. Nie wiadomo, co pompowali we mnie przez tę kroplówkę. — Jak się nazywasz? — zapytała Enderka. — Callie. — Nazwisko? — Woodland. — Ile masz lat? — Szesnaście. — Czy twoi rodzice żyją?

Jej głos brzmiał znajomo. — Nie. — Czy masz dziadków albo innych opiekunów? — Nie. — Czy jesteś dzieckiem bezdomnym? Bolała mnie głowa. — Jak długo byłam nieprzytomna? — Niedługo. Odpowiedz na pytanie — mówiła kobieta. — Czy jesteś dzieckiem bezdomnym? Nie miałam siły kłamać. — Tak. Pytania się skończyły. Słyszałam, że kobieta wstaje z krzesła. Powoli otworzyłam oczy. Nadal słabo widziałam. Rozpoznałam jednak zielone ubranie chirurgiczne mężczyzny, chyba lekarza. Spodziewałam się więc, że kobieta jest pielęgniarką, ale była ubrana na szaro, nie na biało. W dłoni trzymała mały metalowy krążek. Nagrywarkę. — Czy chcesz wody? — zapytał mnie lekarz. Kiwnęłam głową. Przytrzymał szklankę, gdy popijałam przez słomkę. — Musiałem założyć szwy z boku głowy. Nie będzie blizny, zresztą rozcięcie było za linią włosów. — Płytka — powiedziała kobieta. — Właśnie, czemu służy ta płytka w twojej głowie? Rozejrzałam się po pomieszczeniu. Nagle wszystko nabrało ostrości. Nie znajdowałam się w nowoczesnym gabinecie medycznym. To był pusty i obskurny pokój. Z szarymi ścianami. — Jaki to szpital? — spytałam. — To nie jest szpital — wyjaśnił. — To infirmeria. — W zakładzie opieki — dodała kobieta. — A teraz wyjaśnij nam, co to za płytka.

Przypomniałam sobie, kto to. Pani Beatty, kierowniczka ochrony. Zaczęłam się szarpać, coś mnie jednak mocno trzymało. Dopiero wtedy zobaczyłam, że ręce i nogi mam przywiązane pasami do stołu. — Natychmiast mnie stąd wypuśćcie. — Szybko rozjaśniało mi się w głowie. — To jakaś pomyłka. Mam dowód tożsamości. Jest w mojej torebce. Moje nazwisko to Callie Winterhill. Pani musi mnie pamiętać. Wymienili spojrzenia. — Żadnej torebki w samochodzie nie znaleziono — oznajmiła Beatty. — Znaleźliśmy natomiast pistolet. — Ściągnęła pomarszczone usta. — Badania śladów DNA i odcisków palców dały wynik pozytywny. To twoja broń. Rytmiczne pulsowanie w uszach z sekundy na sekundę wydawało mi się głośniejsze. — A raport balistyczny stwierdza, że to pistolet, z którego postrzelono senatora Harrisona. Doniósł na mnie. Widocznie Blake nie zdołał go powstrzymać. A może Blake znienawidził mnie, bo byłam bliska zabicia jego dziadka. Beatty wsunęła nagrywarkę do kieszeni. Kiwnęła na lekarza i ten dodał coś do mojej kroplówki. Zauważyłam, że wychodzi z pokoju z zatroskaną twarzą. Enderka odczekała, aż lekarz zamknie drzwi i wtedy nachyliła się nad moim uchem. — Nienawidzę kłamców — syknęła. Wpijały się we mnie jej okolone głębokimi zmarszczkami oczy. Wąchałam jej starczy smród, mieszaninę naftaliny i pleśni. Poczułam, że zanurzam się w gęstą mgłę. Panika bulgotała gdzieś w moim wnętrzu, lecz nie mogła się przedostać na powierzchnię. — Co… wy… mi… daliście? — Wyrzucałam z siebie słowo po słowie. Wyprostowała się i popatrzyła na mnie ze złośliwym uśmieszkiem. — Witam w specjalnym prywatnym klubie Zakładu numer trzydzieści siedem — powiedziała. — Na oddziale więziennym.

Rozdział dwudziesty czwarty

Następnego dnia rano obudziłam się na cementowej podłodze w celi śmierdzącej stęchlizną i moczem. Dźwignęłam się do pozycji siedzącej. Prawa strona głowy pulsowała silnym bólem. Dotknęłam tam i wyczułam bandaż. Przypomniałam sobie lekarza, szycie, wypadek samochodowy. Miałam na sobie szare drelichy. Uniform więzienny. W pomieszczeniu panował półmrok, jedynie przez małe okienko pod sufitem wpadało skąpe światło. Nie było na czym siedzieć. Maleńka cela była pusta. Wstałam i oparłam się o ścianę. Z dziury w podłodze w samym rogu wydobywał się syk jak z odkurzacza. Otwór w drzwiach przesłonięty gęstą metalową kratą służył z pewnością do podawania jedzenia. Nie, to niemożliwe, żebym miała tu żyć. Wlepiałam wzrok w szare ściany i zastanawiałam się, czy tak wyglądało miejsce kwarantanny, gdzie wysłano mojego ojca, żeby tam zmarł. Mówiło się, że podobno robili jakieś eksperymenty na pacjentach. To wszystko było potworne. Wysyłali ich gdzieś daleko od rodzin, żeby bliscy nie widzieli, jak umierają, a potem ich zwłoki palono

albo chowano w masowych grobach. Wszyscy słyszeliśmy takie pogłoski. Mojej mamie ciężko było odchodzić w domu, ale umierać w więzieniu musiało być sto razy gorzej. Porównywałam miejsca śmierci. Aż do tego doszło? Byłam z nią tamtego dnia. Szłyśmy od naszego samochodu do marketu spożywczego i nagle zobaczyłyśmy eksplozję na niebie. Wyglądało to jak olbrzymi rozsypujący się dmuchawiec, jak fajerwerki rozpryskujące się w różne strony, opadające potem niby deszcz. Na nas. — Z powrotem do wozu! — krzyknęła mama. Odwróciłyśmy się i popędziłyśmy ile sił w nogach. Auto stało na końcu parkingu, wydawało się, że całe kilometry od nas. Powinnyśmy biec do sklepu, lecz było za późno na zmianę decyzji. Z tyłu za nami ktoś krzyczał. Odwróciłam się i zobaczyłam biegnącą w naszym kierunku jakąś Enderkę. Zakrywała rękami nos i usta, żeby nie wdychać zarazków. Nie wiedziałam, czy jakiś już dotknął jej skóry lub czy coś wciągnęła do płuc. Być może po prostu wpadła w panikę. Ja byłam szczepiona, ale krążyły wieści, że kilku Starterów nie przeżyło zmasowanego ataku zarodników. — Biegnij szybciej! — krzyknęła mama. Była tuż za mną. Zamierzyła się pilotem niczym rapierem i usłyszałam słodki dźwięk zwalniającej się blokady. Nasze auto, nasze schronienie, czekało. Otworzyłam najbliższe drzwi i wsunęłam się na tylne siedzenie. Wyciągnęłam rękę do mamy. — Mamo! Uśmiech ulgi rozpromienił jej twarz, gdy chwyciła moją dłoń. Płonęły jej policzki, błyszczały oczy. Udało nam się. — Już w porządku, kochanie, jesteśmy bezpieczne — powiedziała. Jedną nogą była już wewnątrz, gdy pojedynczy biały nośnik zarodników opadł między nas.

Wylądował na jej przedramieniu. Patrzyła na niego. Obydwie patrzyłyśmy. Odeszła po tygodniu. Szpitale nie przyjmowały zakażonych pacjentów, a wszystkie hospicja były przepełnione. Parę dni po jej śmierci przyszli policjanci i zabrali tatę, chociaż nie miał żadnych symptomów, żadnych trudności z oddychaniem. Wiedzieli, że nie ma szans. Dzwonił jednak do nas codziennie, zapewniając, że czuje się dobrze. A potem odebrałam wiadomość: groźne jastrzębie polują na gołębie. To było umówione hasło, które ustalił, opuszczając nas, a oznaczało, że ja i Tyler mamy uciekać, bo przyjdzie po nas policja. Chciałam dowiedzieć się więcej, wysłałam wiadomość: Tato, czy jesteś chory? Czy o tym wiedzą? W odpowiedzi powtórzył hasło. Myślałam, że go jeszcze zobaczę. Myślałam, że wróci do domu. Patrzyłam teraz na poplamione ściany mojej celi. Z korytarza dochodziły stłumione głosy. Po paru minutach dały się słyszeć kroki zbliżające się do moich drzwi. Te otworzyły się z metalicznym zgrzytem. Beatty wkroczyła do celi, zostawiając drzwi otwarte. Dostrzegłam czubki butów wartownika, który pozostał na korytarzu. — Czujesz się lepiej? — Wrogość sączyła się z porów jej skóry. Spojrzałam na pocętkowaną pieprzykami twarz. Wyglądała gorzej, niż ją zapamiętałam. Wyglądała na milion lat. — Czy zostanę przeniesiona? To wywołało śmiech. — Dostałabyś miejsce w internacie, niestety, próbowałaś zabić senatora, jeżeli raczysz pamiętać. — Czy będę miała proces? — Widywałam je na filmach. Uśmiechnęła się. — Na pewno wiesz, że nieletni bez rodzin nie mają żadnych praw.

— Jakieś mamy. Jesteśmy ludźmi. — Nie, bo łamiecie prawo, zajmujecie na dziko budynki będące cudzą własnością. Władze stanowe wspaniałomyślnie zabierają was do zakładów opieki. Ale ty jesteś kryminalistką, więc będziesz trzymana pod kluczem, w brzuchu bestii3. I pozostaniesz tutaj do pełnoletności. — Aż będę miała dziewiętnaście lat? — Tutaj to oznaczało wieczność. Kiwnęła głową, zaiskrzyły jej się oczy. — Wtedy dostaniesz adwokata z urzędu. Oczywiście oni są bardzo zapracowani i nie mogą poświęcać zbyt wiele czasu takim przypadkom jak twój. Z całą pewnością skończysz w więzieniu dla dorosłych. — W więzieniu? Na zawsze? — Kłamała. Odebrało mi oddech, walczyłam o łyk cuchnącego powietrza. — Zakładając, że przetrwasz trzy lata u nas. — Skrzyżowała ręce i uśmiechnęła się. — Udaje się to tylko nielicznym. Starałam się ukryć, co przeżywam. Nie chciałam, by miała radość, widząc, co się ze mną dzieje po wysłuchaniu tej informacji. Nie zamierzałam też pytać o brata, chociaż nękała mnie rozpaczliwa niepewność, czy nie znalazł się w zakładzie opieki. Jakby odczytując moje myśli, zapytała: — Gdzie jest twój brat? — Nie wiem. — Skąd w ogóle wiedziała, że mam brata? — Chyba to sprawdzę. Jeżeli jeszcze nie trafił do jakiegoś zakładu, powinien jak najszybciej zostać zgarnięty z ulicy. Robiłam, co mogłam, by zachować pokerową minę. — Sprawdzę również, co to za płytka jest w twojej głowie. My tutaj nie mamy sekretów. Wyszła, zasunęły się drzwi. Czy byłam tu sama? A inne cele? Czy gościły podobne do mnie kryminalistki? A może pozostawały puste? Nikogo nie słyszałam. Być może osadzone tu dziewczyny dobrze wiedziały, że mają być cicho.

Zacisnęłam pięści. Czy pozwala na to prawo? Nie miałam łóżka, nawet koca nie miałam. Okręciłam się wokół własnej osi, patrząc na ponure cztery ściany. Na jednej zauważyłam metalowy przycisk. Przyłożyłam palec i wysunęła się krótka rurka. Woda. Przynajmniej mam wodę. Wzięłam głęboki oddech. Przekrzywiłam głowę, podstawiłam usta pod kranik i się napiłam. Woda miała metaliczny smak, pachniała chemikaliami, ale była mokra. Po trzech sekundach przestała płynąć. Pchnęłam ponownie przycisk i nic. Mój dom na najbliższe trzy lata. Jeżeli przeżyję. Uderzyłam dłońmi w ścianę — raz, a potem jeszcze wiele razy.

Następnego dnia wszystko mnie bolało od spania na cementowej podłodze. Głowa pękała z bólu od zranienia, a nikt nawet się nie zająknął o podaniu mi środków przeciwbólowych. O piętnastej wyprowadzili mnie na plac ćwiczeń, jak nazywali otoczony murami kawałek gołej ziemi na tyłach kompleksu budynków. Miałam prawo do dwudziestu minut ćwiczeń na powietrzu. Dziewczęta z internatu miały przyzwolenie na godzinę, jeżeli nie wychodziły na przepustkę do pracy poza terenem. Plac zapełnił się setką dziewcząt, wałęsały się bezładnie. Nieliczne grały w piłkę albo w podwórkowe bierki. Większość jednak chodziła w grupkach po dwie lub trzy, rozmawiając ściszonymi głosami. Szukałam w tym tłumie znajomej twarzy, gdy nagle ktoś stuknął mnie palcem w plecy. Pomyślałam, że to pani Beatty, ale to była Sara, dziewczynka, którą próbowałam obdarować swetrem. — Callie. Co ty tu robisz? — spytała z zatroskaną miną. — Zostałam aresztowana.

— Och nie, co zrobiłaś? — Nic. — Odpowiedziałam jak typowy przestępca, który zawsze zaprzecza swojej winie. Tak było mi łatwiej, niż wyjaśniać wszystko dwunastolatce. — Więc to pomyłka? — Gruba pomyłka. Rzuciła okiem na jednego z uzbrojonych rozstawionych wokół placu. Wzięła mnie pod rękę.

wartowników

— Tu lepiej spacerować. Czy strasznie tam w celi? Czy jedzenie może być jeszcze gorsze od tego, jakie my dostajemy? — Twoje jest czarne i wodniste? — zapytałam. Zaburczało mi w brzuchu. Pokręciła głową. — Saro, to ważne. Szukam mojego braciszka. Tylera. Ma siedem lat. Czy czasem widujesz chłopców? — Niekiedy robią wspólny spęd z jakiejś okazji. Albo żeby na nas nawrzeszczeć. Twój brat jest tutaj w trzydziestym siódmym? — Nie wiem. Być może. — Popytam. Ale niczego nie obiecuję. Jakieś dwie dziewczyny potrąciły nas, udając, że niechcący. Zatrzymałam się i spojrzałam na nie. Ta stojąca bliżej to była dziewucha, która napadła na mnie i ukradła mi supertruflę. Jej prawa ręka wciąż miała ślady po zetknięciu się z chodnikiem zamiast z moją twarzą. To wydarzyło się tego wieczoru, kiedy wracałam z pierwszej wizyty w Prime. Bardzo wiele się od tego czasu zmieniło, lecz nie agresja tej łobuzicy. Miała opóźnioną reakcję z uwagi na moją odnowioną fizis, ale mnie rozpoznała. — To ty! — wykrzyknęła. — Radzę pilnować tej ślicznej buźki. — Nie przejmuj się, Callie. — Sara próbowała mnie odciągnąć.

— Do zobaczenia, Callie. — Dziewuszysko wyśpiewało przeciągle moje imię. Niestety, teraz już je znała. Wbiłyśmy w siebie wzrok, chociaż jedną i drugą odciągała przyjaciółka. Sara podprowadziła mnie pod mur, oparłyśmy się o niego plecami. — Zapomnij o niej. Pogadajmy o czymś przyjemnym — poprosiła Sara. Przez moment milczałyśmy. — Masz chłopaka? — zapytała Sara. Poczułam, że zapłonęła mi twarz od brody po czoło. — Miałam. Tak jakby. — Więc masz czy nie masz? Westchnęłam. — Gdybym to ja wiedziała. — Jak ma na imię? — Błyszczały jej oczy. — Blake. — Blake. Musi być fajny. — Wyszczerzyła ząbki. — Założę się, że tęskni. — Uszczypnęła mnie w ramię. — Założę się, że śpi z twoim zdjęciem pod poduszką. Rozejrzałam się. Ostatnią rzeczą, jakiej bym sobie życzyła, to danie tamtej łobuzicy pretekstu do złośliwych zaczepek. — Wydaje mi się, że nie ma mojego zdjęcia — powiedziałam cicho. — Nawet w komórce? Podniosłam głowę. Miała rację. Zrobił mi przecież zdjęcie telefonem komórkowym tamtego pierwszego dnia na ranchu. — Ma, jednak ma. — Uśmiechnęłam się. — No widzisz. — Wyciągnęła rękę i uszczypnęła mnie tym razem w nos. — Dobrze mówiłam. — Nagle zrobiła taką minę, jakby sobie o czymś przypomniała. — Jak wyglądam? — Dlaczego pytasz? — Och, tak sobie.

Pokręciłam głową. — Saro, powiedz, czy to ma związek z tym, o czym mi mówiłaś wtedy? Że ma tu przyjść jakiś ważny pan. — Może. — Czy słyszałaś nazwę Prime Destinations? — Nic nie powiem. — Ale się uśmiechnęła. — Saro… — Schowałam twarz w dłoniach. — Naprawdę wierzę, że mnie wybiorą — szepnęła. Ścisnęło mnie w gardle. — Kiedy on przychodzi? — Niedługo. Czy to prawda, że nikt nie widział jego twarzy, w ogóle nigdy? Kiwnęłam głową. — Więc, co zrobi? Założy worek na głowę? — Może maskę. — Jak w Halloween? Chwyciłam ją za ramiona. — Znasz tu takie miejsce, gdzie się najlepiej ukryć? — Tu, w zakładzie? Bardzo łatwo. W pralni. Znajduje się w takim śmiesznym kącie w podziemiu, za wyjściem awaryjnym. Schowałam się tam kiedyś, żeby się wykręcić od zbierania śmieci. — A jeśli ci powiem, że dużo wiem o Prime, że byłam tam i że to nie jest dobre miejsce? Że tam możesz na zawsze stracić swoje ciało? Zmrużyła oczy, jakbym przyprawiła ją o ból głowy. — O czym ty w ogóle mówisz? — Zaufaj mi. Musisz się schować, kiedy przyjdą wybierać dziewczęta. — Schować się? Dlaczego? Mam nadzieję, że wreszcie się stąd wydostanę. Chciałam jej opowiedzieć, w jaki sposób zoperowali mi mózg, niestety, zabrzmiał dzwonek. Pani Beatty stała przy wejściu, wwiercając się we mnie wzrokiem.

— Błagam. Pomyśl o tym, co ci powiedziałam. Muszę już iść. — Dlaczego? — Mam pozwolenie tylko na dwadzieścia minut. Jestem groźną przestępczynią, zapomniałaś? — Chwileczkę. — Sięgnęła do kieszeni i wyciągnęła chusteczkę. Było w niej coś ciemnego. — Co to jest? — Tyle zostało z supertrufli, którą mi dałaś. — Uśmiechnęła się, podając mi resztkę czekoladki. To było wiele dni temu. Czekolada wyschła, zrobiła się twarda. Pamiętałam, że wtedy upadła na podłogę. Sara widać ją podniosła, nie zjadła od razu, tylko zachowała, żeby się nią od czasu do czasu delektować. A teraz dawała mnie. Położyła ją na mojej dłoni. Patrzyłam na ten kawałek przez chwilę. — No jedz, nie wstydź się — powiedziała. — A ty nie chcesz…? — Nie, zjedz wszystko. Ostrożnie ugryzłam suchą truflę, mając nadzieję, że nie złamię zęba. — Chrupiąca. Sara się rozpromieniła. Rzuciła mi się na szyję i mocno mnie uściskała. — Czy to paskudne z mojej strony cieszyć się, że tu jesteś? — spytała. — Bo się cieszę. Myślałam, że już nigdy cię nie zobaczę, a teraz mam cię tutaj. Przyjaciółkę. Uśmiechnęłam się szeroko, szerzej z buzią pełną twardych czekoladowych drobinek już nie mogłam.

Sara była jasnym światełkiem tego dnia, później przeżywałam męki. Leżąc na zimnej podłodze, myślałam o Tylerze, rozważałam, gdzie może

być i czy jego stan się nie pogorszył. Ja mogłam wiele znieść, brak koca i tak dalej, ale on nie. Czy został zamknięty w takim zakładzie jak ten? Czy może był w łapach Starego Człowieka? Myślałam również o Blake’u i o wspólnie spędzonym czasie, zastanawiałam się, czy kiedykolwiek stać go będzie na to, żeby mi przebaczyć. Niestety, księżniczka straciła piękne stroje i swój pojazd, została zamknięta w lochu na resztę życia. Bajka się skończyła. Żaden książę nie pospieszy na ratunek księżniczce, która próbowała zabić jego dziadka. Następnego dnia liczyłam godziny do wyjścia na plac ćwiczeń. Kiedy przyszedł wartownik, żeby mnie tam eskortować, przyjrzałam się dokładnie, w jaki sposób w kaburze na jego biodrze siedzi taser, i zaczęłam kombinować, czy mogłabym go niepostrzeżenie wyciągnąć. Szybko mi przeszło, bo nawet gdyby się udało, miałabym na głowie rój wartowników wyposażonych w tasery. I długą drogę do bramy również kontrolowanej przez wartownika. Moje szanse na ucieczkę były tak znikome, że nawet nie dałoby się tego wyrazić ułamkiem procentu. Ponadto i tak nie zamierzałam opuścić Zakładu numer trzydzieści siedem, póki nie nabiorę pewności, że nie ma tu Tylera. Na placu przeczesywałam wzrokiem grupki dziewcząt, wypatrując Sary. Dziewczyny potrącały mnie, jedna nawet huknęła mnie w plecy. Zeszłam im z drogi. Stanęłam w rogu, gdzie rozmawiałam z Sarą poprzedniego dnia. Wkrótce się pojawiła. — Czy dowiedziałaś się czegoś o moim bracie? Pokręciła głową. — Przykro mi. Ale może tu być. Mogli zmienić jego imię. Na myśl o tym ogarnęła mnie wściekłość. Zmienili mu imię? Czy jeszcze czegoś mogli go pozbawić? Gdzie jest? W czyich rękach? — Rozchmurz się, Callie. Coś ci pokażę. Wzięła mnie za rękę i podprowadziła do zakratowanego otworu w murze. Rozejrzała się, czy nikt nas nie obserwuje, po czym

przykucnęła, pociągnęła mnie, też kucnęłam. — Spójrz tylko — szepnęła. Patrzyłyśmy przez kratę na helikopter, który niczym wielki czarny robak przysiadł na trawie na głównym dziedzińcu. Za nim widziałyśmy wysoką metalową drabinę opartą o mur oddzielający teren zakładu od ulicy. Przez chwilę, przez cudowną chwilę, wyobraziłam sobie, że to sposób na ucieczkę. Tyle że na grubym murze stał jakiś Ender i naprawiał drut kolczasty biegnący po szczycie. Sara zwróciła uwagę na wartownika, który obserwował nas z drugiej strony placu, co skłoniło mnie do podniesienia się z kucek. — To helikopter Starego Człowieka — powiedziała po chwili. Stary Człowiek tutaj. Serce zabiło mi szybciej. Czy miał ze sobą mojego braciszka? — Jesteś pewna? — Podsłuchałam rozmowę wartowników — wyjaśniła. — Mówili, że nikt nie mógł zobaczyć jego twarzy. Miał kapelusz, który ją całkiem zakrywał. — Rozłożyła drobne palce w wachlarz wokół głowy, imitując opuszczone rondo kapelusza. Śmiała się. Mnie robiło się niedobrze. — Masz zamiar dać mu się stąd wywieźć, tak? Nie jestem w stanie ci tego wyperswadować? — Chyba żartujesz. Zrobiłabym wszystko, żeby się stąd wydostać. I ty też wyjdziesz. Jesteś absolutnie piękna. — Dotknęła mojego policzka. — Saro, powiedz mi, czy w związku z wadą serca zagrażałoby twojemu zdrowiu, gdyby cię ktoś uderzył w szczękę? Albo zasunął pięścią w nos? Zmrużyła oczy. Spojrzała na mnie bacznie. — Nie. Ale dlaczego pytasz? Wciągnęłam głęboko powietrze. — Bardzo cię lubię. Miej to w pamięci. I postaraj się zrozumieć, że cokolwiek teraz zrobię, to dlatego, że próbuję cię chronić.

Z zaciekawieniem przekrzywiła głowę. Jej zaufanie uczyniło moje zadanie trudniejszym. A musiałam to zrobić. Cofnęłam rękę do tyłu, dłoń zwinęłam w pięść i wymierzyłam jej silny cios w twarz. — Au! — wrzasnęła. Upadła na plecy na ziemię. — Dlaczego? — spytała. Wstała, przyłożyła do nosa rękę. Ciekła spod niej krew. — Strasznie cię przepraszam — szepnęłam. I dla pewności uderzyłam ją jeszcze raz. Tym razem się nie przewróciła. Łzy lały się jej po policzkach. Widziałam, że czuje się okropnie skrzywdzona, zdradzona, pękało mi serce. Wokół nas zgromadziły się dziewczęta i patrzyły. Pytały, co się stało. — Przywaliłam jej — powiedziałam jak najgłośniej, ale nie posuwając się do krzyku. Niektóre dały sygnał do bójki. Łobuzica przepchnęła się przez tłumek. Odwróciłam się twarzą do niej, przygotowana na to, co mnie miało spotkać. Zaczynaj, załatw to szybko, zaapelowałam do niej w duchu. Nie próbowałam jej powstrzymać. Wsunęła rękę do kieszeni, wyciągnęła zaciśniętą w pięść. Coś błysnęło w słońcu. Walnęła mnie z całej siły w prawy policzek. Poczułam piekący ból. Zatoczyłam się do tyłu, lecz odzyskałam równowagę. Zerknęłam szybko za siebie, żeby sprawdzić, czy za plecami nie ma innej napastniczki, i nadstawiłam się pod kolejny cios. Wzbudziłam podejrzenie łobuzicy, ale uderzyła mnie znowu, tym razem w szczękę. Wybiła mi jeden ząb. Ból rozlał się aż po oczodoły. Zauważyłam, że dziewucha ma metalowe obrączki na palcach. Świetnie, pomyślałam, kastet musiał wyrządzić poważne szkody. Parę dziewcząt krzyknęło, że nadchodzą wartownicy. Łobuzica wsunęła kastet z powrotem do kieszeni.

Sara stała kilka kroków dalej, płakała, krew ciekła jej po twarzy. Z zadowoleniem zauważyłam, że zaczyna puchnąć pod oczami. Mnie piekła twarz, jakby przyłożono mi metalową patelnią. Moja agresorka znowu zaatakowała, chwyciła mnie za włosy, usiłowała przewrócić. Nadbiegali wartownicy, po drodze okładali pałkami, kto im się tylko nawinął. Jeden przyłożył w plecy dziewusze od kastetu i siłą oderwał ją ode mnie. Inny uderzył mnie w brzuch. Odcięło mi oddech. Ten cios powalił mnie na kolana. W ustach poczułam metaliczny smak. Pani Beatty przepchała się przez zbiegowisko. Wydawało mi się, że brzydszej twarzy mieć nie może, a jednak gdy zobaczyła krew, pomarszczyła się obrzydliwie jak pieczone jabłko. — Dziewczęta. Nie teraz — powiedziała. — Coś takiego, akurat kiedy mamy gościa.

Rozdział dwudziesty piąty

Wartownik zaprowadził mnie i Sarę do infirmerii. Gdybym chciała uciekać, to był dobry moment: on jeden i my dwie. Jednak Sara prawdopodobnie nie byłaby skłonna udzielać mi teraz pomocy. Trzymała przy twarzy zimny okład. Płakała. — Myślałam, że mnie lubisz. Co złego ci zrobiłam? Nie mogłam nic mówić przy eskorcie. Kiedy ponownie zobaczył mnie lekarz, nie okazał żadnej emocji, zauważyłam jedynie iskierkę rozpoznania w jego oczach. Wskazał na stół do badań i wartownik ułożył na nim Sarę. Ja usiadłam na takim samym obok. Wartownik wyjaśnił sytuację i powiedział, że zostanie, by nie było więcej kłopotu. — To nie będzie konieczne — powiedział lekarz. Mężczyzna upierał się, że pani Beatty poleciła mu nas pilnować, na co lekarz wzruszył ramionami, jakby to nie miało dla niego znaczenia. Odniosłam jednak wrażenie, że jest inaczej. — Zobaczmy, co z tobą — zwrócił się do Sary. — Ona mnie uderzyła. Bardzo mocno.

— Widzę. A jest większa od ciebie. — Dotknął ostrożnie jej nosa kciukiem i palcem wskazującym. — Czy może pan coś z tym zrobić? — spytała. — Zrobię, ile będę w stanie. — Podszedł do mnie, przekręcił mi twarz na bok. — Przecięte wargi wymagają zszycia. Dostałaś potężny cios w szczękę. Ale tył głowy jest w porządku. Próbowałam powstrzymać uśmiech. Dokładnie to chciałam usłyszeć. — Panie doktorze, czy mógłby pan zająć się najpierw mną? — odezwała się Sara. — Przyjechał ten pan i chciałabym pięknie wyglądać. — Rzuciła mi spojrzenie, które było w stu procentach nienawistne.

Dysponując w infirmerii niedostatecznymi środkami, lekarz zrobił tyle, ile mógł. Po godzinie ja miałam założone szwy, a nos Sary został oklejony plastrem. Obydwu nam zaaplikowano środek przeciwbólowy w sprayu. Sara wychodziła z siebie, jęczała, że musi iść na spotkanie z panem z Prime. Nie było lustra, więc nie mogła wiedzieć, że oprócz zasinionego i zakrwawionego nosa ma dekoracyjną czerwień i czerń pod opuchniętymi oczami. Miałam nadzieję, że Stary Człowiek odbył wizytę i już odleciał. Do infirmerii przyszła Beatty i sądząc po jej minie, musiałyśmy wyglądać bardzo źle. — Wasze twarze. Cóż za godny ubolewania widok — powiedziała. Lekarz przetarł twarz Sary kawałkiem waty medycznej. — Nią proszę się na razie nie zajmować — rzekła Beatty. — Trzeba skończyć z tą. — Wskazała na mnie. Lekarz odwrócił się do niej ze zdziwioną miną. — Muszę ją zabrać do sali gimnastycznej — wyjaśniła. — A ja? — zapytała Sara. — Ja też chcę iść. Beatty przytrzymała ją za ramię, a lekarz podszedł do mnie.

— Zrobisz, co każę — rzuciła kierowniczka ochrony do Sary. Ta wywinęła się jakoś i zeskoczyła ze stołu. — Nie może mnie pani do niczego zmusić. Beatty chwyciła ją za ramię i pchnęła na krzesło. — Chyba widzisz, Saro, że mogę.

Beatty zaprowadziła mnie do wielkiej sali gimnastycznej. Do piersi przylepiono mi taśmą kartkę z jakimś numerem. Z jednej strony pod ścianą stały w rzędach dziewczynki twarzami do środka sali. Naprzeciwko chłopcy, również ustawieni w rzędach. Każdy miał swój numer. Wpatrywałam się w ich twarze. Być może pojawiła się szansa odnalezienia Tylera. Na moją twarz dzieciaki spoglądały przerażonymi oczami. Ustawiono mnie na końcu rzędu od frontu. Nie dostrzegłam Tylera, lecz wielu chłopców było poza zasięgiem mojego wzroku. Stary Człowiek z rękami założonymi z tyłu szedł wzdłuż ostatniego rzędu chłopaków. Powietrze było naładowane napięciem, ponieważ każde z tych dzieci uważało, jak się domyślałam, że czeka je wybawienie. Napięcie powodowała jednak głównie obecność Starego Człowieka. Wytwarzał takie fluidy, wyczuwałam je. Miał na sobie płaszcz i kapelusz, nie zdjął ich. Widziałam tylko jego plecy. Jak ten człowiek wygląda? — zastanawiałam się. Kiedy odwrócił się w stronę dziewcząt, zogniskowałam uwagę na jego twarzy. Oczywiście zmodyfikowana. Nosił maskę z jakiegoś specjalnego metalicznego tworzywa, wyprofilowaną, przylegającą do twarzy. Nie tylko chroniła jego tożsamość, ale również pełniła funkcję ekranu czy monitora, na którym wyświetlały się inne twarze. W jednym momencie miał oblicze popularnego gwiazdora z przełomu stuleci, w następnym poety sprzed kilkudziesięciu lat, a potem jakiegoś nieznanego mężczyzny. Ponieważ wizerunki były trójwymiarowe, efekt stawał się

osobliwy. Nie patrzyło się na banalne, jednowymiarowe maski karnawałowe, ale jednocześnie nie na prawdziwe twarze. Było to coś pośredniego między sztucznością a naturalnością, przykuwało wzrok. Twarze wciąż się zmieniały, były w ruchu, więc stwarzały pozór życia. Technikę maskowania się, jakiej użył w czasie występu telewizyjnego, widziałam teraz na żywo. Byłam zafascynowana, lecz towarzyszyło temu przykre uczucie, podobne do tego, gdy trudno oderwać wzrok od wypadku samochodowego. Niektórym dzieciom przyglądał się badawczo, inne eliminował w sekundę. Enderka z elektronicznym notesem szła za nim, zaznaczając dzieci, którymi był zainteresowany, i robiąc jakieś notatki. Zaczął się przesuwać wzdłuż mojego rzędu dziewcząt i słyszałam, że pyta o umiejętności. Gdy się zbliżał, coraz silniej działał na mnie hipnotyczny efekt zmieniającego się wizerunku. W rezultacie zaskoczyło mnie, że rozmawia już z dziewczyną stojącą obok mnie, lecz nie potrafiłam się skupić na tym, co mówi. Jego głos miał to samo elektroniczne brzmienie co podczas tamtego występu. Domyślałam się, że pod wełnianym szalikiem ma ukryte jakieś urządzenie, które produkuje takie metaliczne dźwięki. Przyszła kolej na mnie. Patrzył. Czy rzeczywiście widział mnie wtedy w Prime? Nie. Tylko moje odbicie. A teraz, gdy miałam posiniaczoną i opuchniętą twarz, chyba sama siebie bym nie rozpoznała. Zorientowałam się, że dysponuje techniką nie tylko zmiany fizjonomii, ale również wyrazu twarzy. Stał przede mną słynny piłkarz ze zdziwioną miną. — Co ci się przydarzyło, numerze dwieście pięć? Spojrzałam w ziemię. — Bójka. — Jak wygląda przeciwniczka?

— Nie ma ani jednego zadrapania. Zdaje się, że jestem mięczak. Zmienił się w aktora starego filmu niemego. — W to wątpię. — Uśmiechnął się dziwnie. Przeszedł do następnego rzędu dziewcząt. Wypuściłam powietrze z płuc. Stało się dla mnie jasne, że nie przyszedł tu po mnie, od dawna planował tu świeży nabór. Kiedy skończył przegląd, wyszedł ze swoją asystentką. Nakazano nam zostać na miejscach. Wróciła asystentka i szepnęła coś do ucha dyrektorki zakładu. Gdy ta kiwnęła głową, zaczęła wyczytywać listę. Przy każdym wywołanym numerze jego nosiciel lub nosicielka wydawali z siebie radosny pisk, jakby wygrali konkurs, on na mistera, ona na miss świata. Niektóre dziewczynki rozpłakały się z radości. Wykręcałam szyję, żeby zobaczyć każdego „zwycięzcę”. Musiałam się upewnić, że to nie Tyler. Żadne jednak z młodszych dzieci nie zostało wybrane. W końcu wywołano ostatni numer, ale nikt się nie odezwał. Wszyscy zaczęli się rozglądać, a dziewczynka stojąca obok szturchnęła mnie łokciem. To mój numer został wywołany. Spojrzałam na dwieście pięć na mojej piersi. A więc tak się skończył mój wielki, okupiony cierpieniem plan. Udało mi się zrobić sobie krzywdę, zeszpecić twarz, a mimo to z jakiegoś powodu zostałam wybrana na użytek banku ciał. Dyrektorka oznajmiła, że wszyscy, których nie wytypowano, mają powrócić do sal. „Zwycięzcy” mieli poczekać na odbiór swoich rzeczy, nędzną zawartość drewnianych pudeł, które trzymali przy łóżkach. Patrzyłam na wychodzące w rzędach i pod eskortą wartowników dzieciaki, na końcu szła dyrektorka. Spoglądałam na przesuwające się twarze Starterów, czy nie zobaczę Tylera, nie było go jednak wśród nich. Zostaliśmy my, wybrańcy — dziesięciu chłopaków i siedemnaście dziewczyn — rozstawieni jak posągi w ogromnej sali. Przy drzwiach czuwał jeden wartownik.

Popatrywaliśmy na siebie, oceniając się nawzajem. Dziewczyna w moim rzędzie została wybrana prawdopodobnie ze względu na długie blond włosy, chłopak naprzeciwko z uwagi na rozwinięte mięśnie. Tryskali radością, obydwoje dumni, że pobili inne dzieci z zakładu, ona urodą, on sprawnością fizyczną. Kiedy oczy innego chłopaka spotkały się z moimi, nie mogłam nie zauważyć, że ma zdziwioną minę. Dlaczego ja, dziewczyna z podbitym okiem i szwami od szczęki w górę, byłam wyróżniona? Być może rozeszły się plotki o moich bójkach i ten chłopak uznał, że doceniono mój instynkt zabójcy. Być może istotnie tak było. Chciałam krzyknąć do tych dzieciaków, żeby uciekały, ile sił w nogach, pochowały się w ubikacjach i pod łóżkami, gdziekolwiek. Nie miały pojęcia, co się stało, że zbliżał się koniec ich życia. Że nigdy nie będą przeżywać dorosłości. I nagle uprzytomniłam sobie, że sama nie stosuję się do własnej rady. Dlaczego stoję jak słup, czekając, aż mnie zabiorą? Odwróciłam się i ruszyłam na tył sali do wyjścia ewakuacyjnego. Usłyszałam głos wartownika od głównych drzwi. — Hej, ty, zatrzymaj się. — Idę do toalety — rzuciłam przez ramię. Słyszałam, jak biegnie przez salę. — Nie tymi drzwiami! — krzyczał. — Mam nagłą potrzebę. — Zaczęłam biec w jego tempie. — Stój, bo strzelę. — Jego kroki ucichły. Wiedziałam, że taser jest wycelowany we mnie. Stanęłam w miejscu, ale się nie odwróciłam. — Chce pan uszkodzić cenny towar? — Rozłożyłam szeroko ręce. — Będzie pan miał poważne kłopoty. Wcisnąwszy stopy w podłogę dla dobrego odbicia, rzuciłam się sprintem do drzwi. Wpadłam na nie z taką siłą, że huknęły o ścianę. Gdy

biegłam pustym korytarzem, wartownik przyzywał wsparcie, bo nie mógł zostawić bez nadzoru pozostałych dzieciaków. Na końcu korytarza pchnęłam drzwi na klatkę schodową. Zbiegając po schodach, słyszałam tupot nóg dochodzący z piętra. Prawdopodobnie spieszyli na pomoc wartownikowi. W tym czasie znalazłam się już w podziemiu. Wzdłuż gołych ścian z cegły biegły rury. Samotna żarówka rozjaśniała mrok dalej w korytarzu i w tamtą stronę ruszyłam. Gdy dotarłam do jego końca, miałam do wyboru trzy kolejne ciemne korytarze. Wybrałam ten najbliższy zewnętrznego muru. Na prawo dostrzegłam drzwi ewakuacyjne, o których wspominała Sara. Miałam nadzieję, że to właśnie te, a nie jakieś inne, które uruchomią alarm. Pchnęłam je i na szczęście alarm się nie włączył. Korytarz ciągnął się dalej, a kończył drzwiami z szybą. Z napisu namalowanego dawno temu pozostała jedynie litera „P”. Zajrzałam przez szybę. To była pralnia. Wślizgnęłam się do środka. W pomieszczeniu znajdowały się uniformy w różnym stadium obróbki. Po lewej stronie w pojemnikach na kółkach piętrzyły się stosy brudnych rzeczy. Po prawej czekały pojemniki z czystymi ubraniami. Na rozkładanych stołach leżały w stosach spodnie, a koszule wisiały wysoko na podciąganej suszarce sufitowej. Właściwa pralnia mieściła się na lewo, drzwi do niej były zamknięte z uwagi na hałas. Skierowałam się w stronę drzwi na prawo. Za nimi musiał być dodatkowy magazyn na pojemniki z czystym praniem. Nie weszłam do środka, bo usłyszałam czyjś kaszel. Gdy się odwróciłam, zobaczyłam jakąś dziewczynę, która stała plecami do mnie i przekładała uprane rzeczy na stół. Była bardzo gruba i domyśliłam się, że dlatego nikt nie zawracał sobie głowy wzywaniem jej na selekcję do banku ciał. — Przyszłaś na zastępstwo?! — krzyknęła. — Aha! — odkrzyknęłam, trzymając opuszczoną głowę.

— Najwyższy czas. — Wytarła czoło rękawem i wyszła. Zajrzałam teraz przez szybę do magazynu, lecz było tam zupełnie ciemno. Wślizgnęłam się do środka, zamykając za sobą drzwi. Zapaliłam na moment światło, żeby wybrać pojemnik, w którym się schowam. Po omacku dotarłam do stojącego najdalej od drzwi, wgramoliłam się do niego i zagrzebałam w czystym praniu. Nie miałam planu, tylko nadzieję, że uda mi się pozostać w ukryciu wystarczająco długo i Stary Człowiek odleci, nie mogąc w nieskończoność opóźniać innych zajęć. Skuliłam się w pozycji płodowej. Gdyby nie to, że waliło mi serce, mogłabym zasnąć. Zastanawiałam się, co dzieje się z dziećmi, które miały zostać zabrane do banku ciał. Czy czekały w gotowym do drogi pojeździe, podczas gdy wartownicy przeszukiwali teren? Ile czasu upłynie, zanim zaczną mnie szukać w pomieszczeniach gospodarczych? Wkrótce usłyszałam, że otwierają się drzwi. Ktoś wszedł do pralni. Kroki. Być może do pracy przyszła prawdziwa zmienniczka. Po chwili ten ktoś otworzył moje drzwi. Zapaliło się światło. Przez ściankę brezentowego pojemnika dostrzegłam sylwetkę dziewczynki. Wstrzymałam oddech. Podeszła bliżej. Jeszcze bliżej. Zatrzymała się przy moim pojemniku. Zaczęła rozgrzebywać pranie, chwyciła mnie za jedno ramię i szarpnęła do góry. Drobne ręce. Mogłam się wyrwać, ale wstałam. Tę dziewczynkę znałam. — Sara — szepnęłam. Nie puszczała mojej ręki, twarz miała kilka centymetrów od mojej. Trudno mi było odczytać, co się na niej malowało, ponieważ lewy policzek spuchł jej tak bardzo, że obrzęk zasłaniał oko. Nic nie mogło mnie bardziej ucieszyć niż ten widok. — Callie. — Uśmiechnęła się połową twarzy. — Ale kryjówkę znalazłaś. Widziałam cię dokładnie, zwiniętą w kulkę.

— Sz… sz… — Nie zamkniesz mi buzi. — Mocniej ścisnęła moją rękę. — Myślałam, że jesteś moją przyjaciółką. — Bo jestem. — Kłamczucha. Zrujnowałaś moją jedyną szansę na lepsze życie. Nigdy ci nie wybaczę. — Błagam. — Podniosłam rozłożone dłonie. — Ktoś cię usłyszy. — Niech mnie usłyszą. Mam zamiar cię wydać. — Piskliwy głos nabrał agresywnego brzmienia. Bez trudu mogłam się jej wyrwać. Byłam starsza, wyższa, silniejsza. Bałam się jednak, że Sara zacznie wrzeszczeć. — Słyszałam, że zostałaś wybrana, Callie. Ogłosili to przez megafony. Wyznaczyli nagrodę za znalezienie ciebie. — Jej zdrowe oko otworzyło się szerzej. — Być może wskoczę na twoje miejsce i pojadę do Prime Destinations. — Masz za mało lat. Nie wybrali nikogo poniżej piętnastego roku życia. — Kłamiesz. — Zezłościła się. — Słyszałaś nazwiska tych, których wybrali. Czy były tam młodsze dzieci? — Nie. — Zaczęła jej drżeć dolna warga. — Błagam cię, Saro, nie wydawaj mnie. Wiem, że jesteś wściekła, ale chodziło mi tylko o twoje dobro. Uderzyłam cię, żebyś nie została wybrana. — Więc dlaczego zdecydowali się na ciebie? Wystarczy spojrzeć, jak wyglądasz. — Zrobiła taką minę, jakby wąchała zgniłe jajo. — Nie wiem dlaczego. Może dlatego, że już jestem w gronie dawców? Nieważne. Teraz ważne jest coś innego. Jeżeli tam wrócę, zabiją mnie, jak zabili moją renterkę. A wtedy mój brat nie będzie miał żadnych szans na przeżycie. — Co ty pleciesz? — Zmarszczyła czoło kompletnie zdezorientowana.

Jeszcze nie przyszła do siebie, po tym jak dotarło do niej, że nie wejdzie na moje miejsce, a teraz mówiłam jej, że zostanie zabójczynią, jeżeli mnie wyda. — Nie rozumiem, o czym mówisz, ale wiem, że się niczego nie boisz — oświadczyła. — Powiedz, dlaczego się boisz Prime? — Bo odkryłam, że zabijają ludzi. Starterów. Ciężko mi to wytłumaczyć. Polega to na tym, że oddzielają twoje ciało od mózgu i wyłączają twój mózg na zawsze. Znieruchomiała, próbując to zrozumieć. Wstrzymałam w napięciu oddech. Oceniłam odległość do drzwi, zastanawiałam się, jak szybko zdołam wyskoczyć z pojemnika i ile będę miała czasu, zanim jej krzyki ściągną pogoń. — To źli ludzie — powiedziała. Jej ręka stopniowo zwalniała uchwyt. Odetchnęłam.

Sara doradziła mi, żebym zrzuciła więzienny uniform, i wymyśliła dla mnie przebranie. Wyjaśniła, że na terenie kompleksu poza nieletnimi pracują jedynie profesjonalni ogrodnicy. Ci Enderzy dbają o zieleń wokół wejścia i budynku administracyjnego ze względu na gości z zewnątrz. Żeby się odróżniać od podopiecznych zakładu, noszą czarne koszule i spodnie, a dla ochrony przed słońcem — szerokie kapelusze. Taki strój wyszukała dla mnie w pralni i nawet wszystko było czyste. Związałyśmy z tyłu moje włosy, żeby żaden kosmyk nie wymykał się spod kapelusza. — Chyba powinnyśmy dorysować ci parę zmarszczek — mruknęła, oceniając mój wygląd. — Myślę, że już powinnyśmy stąd wyjść. — Nie możesz wyjść bez butów. — Wskazała na moje bose nogi.

Więzienne szare tenisówki na pewno by mnie zdradziły, więc już zdążyłam je zrzucić z nóg i kopnąć pod stos brudów. Sara szukała czarnych, i to upranych. Wróciła z dwoma butami. — To jedyna taka para — powiedziała. Weszłam w jeden but, potem w drugi. Były przynajmniej o dwa numery za duże. — Znakomicie — rzekłam. — Chodźmy.

Na szczęście znalazłam jakieś mocne gumki i dzięki nim buty jakoś trzymały mi się na nogach. Obmyśliłyśmy, w jaki sposób mogę się wydostać z terenu zakładu. Bałyśmy się, że Stary Człowiek przewróci tu wszystko do góry nogami, żeby mnie znaleźć, więc ukrywanie się nie wchodziło w rachubę. Uważałam, że będzie mnie ścigał, by ratować swoją reputację i udowodnić, że byle Starter nie może go zlekceważyć. Sara słyszała plotki, że jakiś Starter uciekł z zakładu przed rokiem, zawieszony pod karoserią ciężarówki dostawczej. Odtąd wartownicy rutynowo sprawdzali samochody, zanim przepuścili je przez bramę. Nigdy jednak nie przeszukiwali pojazdów ważnych osobistości. Wykalkulowałyśmy, że Stary Człowiek jest tak potężną szychą, iż władze zakładu nie zaryzykują opóźniającej odjazd kontroli, by go nie obrazić. Współpraca zakładu z nim sugerowała, że z rąk do rąk przechodzą tu pieniądze. Tak czy owak, ryzyko istniało. — Jesteś pewna, że tamtemu Starterowi ucieczka się powiodła? — spytałam. — I że nic mu się nie stało? — Tego nie powiedziałam — odrzekła Sara. — Słyszałam tylko, że się stąd wydostał. — Nie możesz być pewna, skoro nigdy więcej o nim nie słyszałaś.

— Ale wiem coś jeszcze. Jest tu jeden tłusty wartownik. Nazywają go Kufer. Nie daje rady się zgiąć, żeby zajrzeć pod samochód. — No i co? — Ma dzisiaj dyżur. To mnie przekonało. Wartownicy prawdopodobnie nie będą opóźniać ważnego transportu do Prime, a ponadto na moją korzyść działała niesprawność fizyczna owego Kufra. Byłam silna i lekka. Miałam wisieć pod busem krótko, tylko do czasu, kiedy przejedzie przez bramę. Potem się odczepić, a pojazd jechałby dalej i nikt by nie wiedział, że byłam wczepiona jak wesz w jego brzuch. Taki był nasz plan. Miało być o wiele trudniej niż wtedy, kiedy tanecznym krokiem wychodziłam z zakładu po pierwszej tu wizycie, lecz jakaś szansa istniała. Postanowiłam skorzystać z okazji, zdając sobie sprawę, że po odjeździe transportu do Prime wartownicy wznowią rutynowe kontrole. Wyszłyśmy na dwór, ja w przebraniu ogrodnika, Sara w roli mojej pomocniczki. Ona też w kapeluszu dla ukrycia posiniaczonej twarzy, z workiem na śmieci w jednym ręku i kubełkiem na narzędzia ogrodnicze w drugim. Gdy szłyśmy alejkami w stronę budynku administracyjnego, zgarbiłam się lekko i zwolniłam kroku, żeby upodobnić się do Endera, mimo że miałam ochotę biec jak szalona. Skądinąd byłoby to niemożliwe w za dużych butach. W naszym kierunku zbliżali się dwaj Starterzy. Sara dała mi sygnał ręką. Obydwie schyliłyśmy głowy, żeby kapelusze zakrywały nam twarze. Przeszli obok. Dotarłyśmy do głównego dziedzińca przed budynkiem administracyjnym. W pewnej odległości widać było na trawniku czarny helikopter Starego Człowieka. Pilot stał obok, rozprostowywał nogi, w środku nie było nikogo. Bus, który miał zabrać wytypowane dzieci, parkował bliżej, w małej alejce w połowie drogi między budynkiem administracji i strzeżoną bramą do wolności.

— Twój pojazd — szepnęła Sara. — Może być również twój. — Spojrzałam na nią. Potrząsnęła głową. — Ty musisz odnaleźć brata. Ja mam jeszcze czas. — Mam być królikiem doświadczalnym? Roześmiała się. — Będę za tobą tęskniła — powiedziała. Pomyślałam, że ja za nią też. — Kiedyś znowu się zobaczymy. W szczęśliwszym miejscu. — Nie wierzyłam w to, lecz chciałam, żeby poczuła się lepiej. — Jasne, że tak będzie. Jesteśmy przyjaciółkami. Patrzyła na mnie z rozpromienioną buzią. Chyba miała ochotę uściskać mnie na pożegnanie, co nie byłoby bezpieczne, ale w tym momencie zwróciło naszą uwagę poruszenie przy budynku administracji. Wartownik prowadził dziesięciu chłopców i siedemnaście dziewczynek do busa. — Już mają wsiadać — rzuciła Sara. — Spóźniłyśmy się. Pozostawała nadzieja, że zdołamy dotrzeć do pojazdu przed nimi. — Weź mnie pod rękę. Idziemy im naprzeciw. Musiałyśmy przeciąć im drogę, żeby się znaleźć z drugiej strony busa, gdzie nie mógł nas widzieć wartownik przy bramie. Gdyby ktokolwiek zauważył, że mamy posiniaczone, pokiereszowane twarze, byłby to koniec naszej mistyfikacji. Szłyśmy z pochylonymi głowami. Idące w szeregu dzieci były tak podniecone tym, że zostały wybrane, że pojadą busem i że opuszczają zakład na zawsze, iż nawet na nas nie spojrzały. Z prawej strony busa byłyśmy ukryte przed wzrokiem wartownika przy bramie. Daleko na trawniku pilot helikoptera był odwrócony do

nas plecami. Padłam na ziemię i wsunęłam się pod busa. Sara schyliła się i wzięła mój kapelusz. — Powodzenia — szepnęła. Bezgłośnie powiedziałam „dziękuję”. Przesunęłam się dalej po żwirze, by ułożyć się wzdłuż osi pojazdu. Zobaczyłam rurę, za którą mogłam zatknąć stopy. Zanim jednak zaczęłam się podwieszać, Sara przyklękła przy busie. — Callie — jęknęła z przerażoną miną. — Nie ma go. — Kogo? — Kufra, tego wartownika. Załamałam się. Liczyłyśmy, że będzie na warcie. — Wychodź. — Wyciągnęła rękę. Odpędziłam ją gestem dłoni. Nachmurzyła się, ale odeszła. Sięgnęłam ręką do rury nad moją klatką piersiową i pomacałam ją. Była gorąca i tłusta. Wyciągnęłam z kieszeni rękawice ogrodowe. Nałożyłam je i chwyciłam rurę, najpierw jedną ręką, potem drugą, po czym wsunęłam je głębiej za nią, tak że mogłam spleść dłonie i mocno się jej trzymać. Przez bluzę czułam, jak bardzo jest gorąca. Wisiałam twarzą do podwozia. Spojrzałam w bok i zobaczyłam nogi Sary jakieś dziesięć metrów dalej. Z drugiej strony liczba przesuwających się stóp zmalała. Prawie wszystkie dzieci wsiadły już do busa. — Zaczekajcie! — Rozpoznałam głos Beatty i jej ciężkie kroki na żwirowanej alejce. — Brakuje wam jednej dziewczynki. Wstrzymałam oddech. Kierowca upierał się, że ma zaplanowaną godzinę odjazdu. Ostatnie dzieci wsiadły. Zawarczał silnik. Z powodu wibracji było mi trudniej trzymać się rury. Metal się nagrzewał i po obydwu stronach twarzy ściekały mi strużki potu. Uważałam, że jestem twarda, było jednak ciężej, niż sobie wyobrażałam.

Bus zaczął się toczyć. Hałas silnika, zmiany biegów, obracające się koła — miałam wrażenie, nawet przy małej szybkości, że moja głowa znalazła się w maszynce do mielenia mięsa. Dzwoniły mi zęby, trzeszczały kości. Byłam pewna, że popękają mi szwy na twarzy. Bałam się, że się nie uda, że nie znajdę się za bramą. Co nam przyszło do głowy? Czyim pomysłem był ten szalony plan? Do tego na warcie nie było Kufra. Karmiłam się jedynie nadzieją, że specjalnemu wehikułowi Prime pozwolą wyjechać, nie robiąc problemów. Dojeżdżaliśmy do bramy. Widziałam dolną część budki wartownika. Bus zwolnił. Siłą woli próbowałam zmusić go do dalszej jazdy. Jeszcze pełznął. Wierzyłam w szczęście, usłyszawszy zgrzyt rozsuwającej się bramy. Bolały mnie ręce, lecz powiedziałam sobie, że muszę jeszcze trochę wytrzymać. Dla Tylera. I nagle bus zahamował. Zacisnęłam ręce na rurze i wstrzymałam oddech. Usłyszałam zbliżające się kroki. Potem czyjeś inne, ten ktoś biegł w przeciwnym kierunku. Szum głosów przeszedł w krzyki. — Zatrzymać tę dziewczynę! — To był kobiecy głos. Krzyczała Beatty. Czy chodziło o mnie? Przycisnęłam się całym ciałem do podwozia. — Strzelaj do niej! — Teraz wrzasnął mężczyzna. Przenikliwy elektroniczny trzask rozciął powietrze jak błyskawica. Taser. Jednak nie dobiegł moich uszu krzyk bólu, jaki zawsze słychać po tym dźwięku. Panowała cisza. — Nie trafiłeś! — Znowu ten męski głos. Nie chodziło o mnie. Nawet nie widziałam błysku. Nagle wszyscy zaczęli krzyczeć i usłyszałam tupot nóg. Mój bus zaczął się znowu toczyć. Zacisnęłam zęby i trzymałam się mocno. Wjeżdżaliśmy w bramę, przejeżdżaliśmy przez bramę, wyjeżdżaliśmy za bramę!

Kierowca jechał szybko, żeby nadrobić stracony czas. Skręcił ostro z podjazdu w boczną ulicę. Tego nie wytrzymały moje nadwerężone ręce. Mięśnie się poddały. Uderzyłam mocno plecami w jezdnię, chociaż spadłam z wysokości niespełna metra. Błyskawicznie przyciągnęłam ręce do boków, zsunęłam razem nogi, leżałam płasko, wyprostowana jak kij, gdy bus z rykiem przejeżdżał nade mną, a jego wielkie koła przetaczały się tak blisko mojej głowy, że podmuch rozwiewał mi włosy. Gdy odjechał, zostawiając mnie na pastwę rażącego słońca, przeturlałam się do krawężnika, schowałam za drzewo i spojrzałam na mur otaczający teren zakładu. Na jego szczycie, na tle błękitnego nieba i pierzastych chmur, zobaczyłam dziewczynkę, jakby nadzianą na drut kolczasty, z rękami przerzuconymi ponad nim. Sara. Od wewnętrznej strony muru wyrastała sylwetka wartownika, wspinał się zapewne po tej samej drabinie, która wcześniej jej posłużyła. Postawił nogi na szczycie muru. Sara spojrzała w dół na mnie, widziała, że mi się udało. Prawą rękę przyłożyła do piersi, zacisnęła ją w pięść na sercu. Zrozumiałam, że nie próbowała uciekać. Chciała wywołać zamieszanie. Żeby mnie chronić. Też przyłożyłam pięść do serca. Lustrzane odbicie jej gestu. Trzymaj się, Saro. Jej posiniaczoną buzię, wykrzywioną bólem i zmęczeniem, zmienił w jednej chwili entuzjastyczny uśmiech. Dodawała mi odwagi. Postawiła stopę na dolnym drucie i podciągnęła się do góry. Zamierzała przedostać się na drugą stronę zapory. Nie! Co mogłaby zrobić dalej? Biegłaby wzdłuż muru, póki by jej nie schwytali. Wartownik znieruchomiał kilka metrów od niej. Krzyknął na nią. Wspinała się dalej.

Wyciągnął taser i wycelował. Stał za blisko. Zobaczyłam przeszywający ją niebieski łuk świetlny. Jej wykrzywioną twarz i skręcone ciało, bo ból musiał być potworny. Przeraźliwy krzyk Sary dominował nad metalicznym trzaskiem tasera. Żołądek mi się wywrócił na drugą stronę, przyłożyłam ręce do ust, żeby nie zacząć wrzeszczeć. Wartownik mnie nie widział, patrzyłam ukradkiem zza drzewa. Podszedł do Sary. Jej szyja i połowa twarzy były poczerniałe od strzału z tasera. Otworzyła oczy i popatrzyła na mnie. Wyraz zdziwienia rozlał się po jej buzi, jakby nie mogła uwierzyć, że ktoś zdobył się na taki potworny żart. Oczy jej zmętniały i się zamknęły. Kiwnęła się do przodu, głowa opadła jej bezwładnie, ciało zawisło na drutach. Saro, nie. Nie umieraj! Ale wydawało się, że już opuściła swoje ciało. Było martwe. Wartownik przyłożył palce do jej szyi, potem odwrócił się do drugiego, stojącego na szczycie drabiny, i pokręcił głową. Niespiesznie odczepił ją od drutów, wziął na ręce i podał koledze, który zniósł ją na dół. Ukryta za drzewem towarzyszyłam jej, póki nie zniknęła mi z oczu.

Rozdział dwudziesty szósty

Odrętwienie rozlewało się po mnie, zesztywniały mi ręce, nogi i twarz, chyba przestałam oddychać. Sara nie żyła. Mała Sara. Nogi wrosły mi w ziemię, jakbym miała się już nigdy nie poruszyć. Nagle moje ciało wprawił w drganie złowróżbny odgłos: warkot śmigieł helikoptera podrywającego się z terenu zakładu. Zdmuchnęło mi do tyłu włosy, gdy maszyna, wyłoniwszy się zza muru, wznosiła się dalej w górę. Czarny robak pokazywał swoje podbrzusze. Włączył mi się instynkt samozachowawczy, przebiegłam przez ulicę. Minęłam pędem zabity deskami dom, pobiegłam na jego tyły, przywarłam plecami do omszałych drzwi garażu. Z trudem łapałam oddech. Helikopter Starego Człowieka zawrócił, zawisł w górze nad moją głową. Czy udało mu się mnie wypatrzyć? Czy powinnam się stąd ruszyć? Może przeczekać? Wiedziałam, że pilot nie może wylądować, było tu za mało miejsca, ale jeżeli wezwali przez radio policję? Zdecydowałam się ruszyć. Biegłam bocznymi uliczkami. Zwracałam uwagę mieszkańców, lecz przynajmniej miałam na sobie kombinezon

ogrodnika. Dzięki Sarze. Biedna mała Sara. Przyspieszyłam, by znaleźć się jak najdalej od zakładu. Póki nogi mnie niosły, wciąż byłam żywa. Helikopter nawrócił niczym natrętna osa. Biegłam przed siebie pod osłoną murów i drzew, patrząc co chwilę w niebo. Nie zrezygnował. W oddali na tle nieba zobaczyłam druty energetyczne. Pobiegłam w tamtą stronę, starając się kryć, na ile to było możliwe. Czarny robak wyraźnie mnie tropił. Kiedy dobiegłam do stacji przesyłowej, zanurkowałam pod pick-upa. Starłam sobie dłonie na asfalcie, wiedziałam jednak, że helikopter nie może krążyć nad tym miejscem z uwagi na linie wysokiego napięcia. I zrezygnował. Osa odleciała, nie mogąc tu nikogo użądlić. Odetchnęłam, wygramoliłam się spod furgonetki. Dostrzegłam jeszcze oddalający się helikopter. Szłam przed siebie, szłam i szłam, aż rozleciały mi się stare tenisówki. Zrzuciłam je z nóg i ruszyłam dalej. Nie opuszczała mnie myśl o Sarze. Wierzchem dłoni otarłam łzy. Co się działo, kiedy leżałam pod busem? Ścisnął mi się żołądek, gdy próbowałam to sobie wyobrazić. Sara musiała zobaczyć, że wartownik podchodzi do busa, żeby go sprawdzić. Dlatego zdecydowała się na śmiały ruch mający odwrócić uwagę wszystkich. Podbiegła do drabiny na oczach wartowników i samej Beatty. Zrobiła to dla mnie. Poświęciła się dla mnie, ponieważ wiedziała, że muszę odnaleźć braciszka. A oni ją zabili.

Kiedy dotarłam do rezydencji Madison, dzwoniłam raz po raz, lecz nie było jej w domu. Odbyłam taki długi marsz i jej nie zastałam. Przestał działać spray przeciwbólowy i bolało mnie szycie na brodzie i wargach. Osunęłam się po drzwiach frontowych i padłam jak kłoda na

ganku. Zasnęłam. Zaczynało się robić ciemno, kiedy Madison wróciła do domu i mnie obudziła. — Callie. Co tutaj robisz? — Schyliła się, blond włosy zakryły jej twarz. — Nie widziałam twojego samochodu. — Pomagając mi wstać, popatrzyła ze zdziwieniem na mój strój ogrodnika. — Co ty masz na sobie? To jakaś nowa moda młodzieżowa? Otworzyła drzwi i stanęłam w jej olbrzymim jasno oświetlonym holu. Zobaczyła moją pokiereszowaną twarz, szwy, wszystko. — Mój Boże, co ci się stało? — Madison, muszę ci wyznać prawdę. Nie jestem renterką. Jestem autentyczną nastolatką. Dawczynią. I mam ci bardzo dużo do opowiedzenia o Prime. — Jesteś… nastolatką? — Tak. — Nie jesteś w środku staruszką jak ja? Pokręciłam głową. Patrzyła na mnie przez chwilę pustym wzrokiem. — Więc przez cały ten czas…? — Od kiedy się poznałyśmy w klubie Rune — potwierdziłam z obawą. — Nic dziwnego, że mówiłaś młodzieżowym językiem. Bo jesteś młoda. Ale dlaczego, na litość boską, udawałaś? Byłam wykończona. Bolał mnie każdy skrawek twarzy. Bolały mnie stopy. Chciałam iść spać i obudzić się za milion lat. — Bo musiałam — odparłam. Wzięła mnie pod rękę, podtrzymując. — Zaaplikujemy ci jakiś środek przeciwbólowy i gorący natrysk. Potem jednak będziesz musiała usiąść i o wszystkim mi opowiedzieć.

Godzinę później, kiedy już wprowadziłam Madison w bieżący tok wydarzeń, doszłyśmy do wniosku, że powinnam zadzwonić do Lauren.

Po wzięciu natrysku przebrałam się w czyste ciuchy, które dała mi Madison. Mimo siniaków, opuchlizny i brakującego zęba poczułam się prawie człowiekiem. Wkrótce rozległ się dzwonek i Madison wprowadziła elegancką szczupłą starszą panią w swobodnym spodnium i perłach na szyi. — Witaj, Callie. — Wyciągnęła rękę. — Znałaś mnie jako Reece, a oto jak wyglądam naprawdę. — Lauren. — Uścisnęłam jej dłoń. Miała około stu pięćdziesięciu lat i tak jak sobie wyobrażałam, była pełna uroku. Towarzyszył jej starszy dżentelmen w garniturze. — To pan Crais, mój adwokat. Również Heleny. Madison skinęła głową, nie znała ich przedtem. — Pójdę po coś do picia. — Przeprosiła nas i wyszła. Siedzieliśmy w salonie. Lauren wzdrygnęła się, przyjrzawszy się mojej twarzy. — Kto ci to zrobił? — To rezultat bójki. — Aż tak źle jest w zakładzie? — spytała. — Gorzej niż źle — odrzekłam. Spojrzałam na nich. Nie widziałam możliwości wyjaśnienia im w kilku słowach, jak tam wygląda. — Powiem krótko: wolałabym umrzeć, niż wrócić do zakładu. — Nie martw się, to się nie zdarzy. Cieszę się, że się ze mną skontaktowałaś — oświadczyła. — Próbowaliśmy ustalić, gdzie przebywasz. — Naprawdę? — Przykro mi z powodu naszej ostatniej rozmowy. Musisz mnie zrozumieć, byłam w szoku, gdy powiedziałaś mi o Helenie. — Rozumiem. — Nie wolno mi na tym etapie mówić o wszystkim. — Wymieniła spojrzenia z prawnikiem. — Helena była moją najlepszą przyjaciółką. Chciałam cię odszukać, bo wiem teraz, że ci ufała.

Zastanawiałam się, co to miało znaczyć. Czy Helena zdołała przekazać jej jakieś wiadomości, gdy miałam wyłączoną świadomość? — Przyszliśmy tu z gotowym planem — powiedziała. — Musisz wiedzieć — wyjaśnił adwokat — że Lauren rozpoczęła procedurę przysposobienia ciebie, zanim trafiłaś do zakładu. Nie jesteś więc objęta ich opieką i zostali pozbawieni prerogatyw umożliwiających im przekazanie cię do Prime Destinations. — Chociaż masz na koncie dokonanie przestępstwa… — Rzekomo — wtrącił adwokat. — Rzekomo — powtórzyła Lauren. — Gdybyś była wtedy przysposobiona, miałabyś opiekę mojego doradcy prawnego. Tego przywileju zostałaś pozbawiona. — W każdym razie jesteś wyrwana ze szponów zakładu i banku ciał, tak jest w świetle prawa. — Więc pani będzie moim opiekunem prawnym? — spytałam Lauren. — Będziesz osobą całkowicie wolną. Jestem jedynie nazwiskiem w dokumentach. Poczułam ukłucie rozczarowania. I zrobiło mi się głupio. Z jakiej racji Lauren miałaby przyjmować na siebie ciężar związany z byciem moim opiekunem? Ledwie mnie znała. Wystarczającym gestem z jej strony było firmowanie sprawy swoim nazwiskiem. — Chodzi o to, żebyś nie podpadała pod opiekę instytucjonalną i miała swobodę działania — dodał adwokat. — Pragnę uratować brata, tego tylko chcę — oznajmiłam. — A jedyną drogą do tego, jak myślę, jest zablokowanie działalności banku ciał. — Mieliśmy nadzieję, że to powiesz — rzekła Lauren.

Zabraliśmy się do pracy. Lauren, jej adwokat, Madison i ja. Wpadłam na pomysł, żeby stworzyć imitację holograficznego programu Prime Destinations, który oglądałyśmy z Madison. Nie porywalibyśmy się na duplikowanie Starego Człowieka, ale skopiowanie cyfrowo twarzy Tinnenbauma i Doris z oryginału ich występu wydawało się możliwe. W ich usta zamierzaliśmy włożyć teksty przygotowane przez nas. Madison, odwołując się do swoich doświadczeń sprzed lat, kiedy pracowała jako kierownik produkcji, zgłosiła gotowość przygotowania takiego filmu. Po iluś telefonach skompletowała zespół specjalistów do spraw audiowizualnych, Enderów, którzy jej wielki garaż na pięć samochodów zamienili w profesjonalne studio. Poza tym zaangażowała jeszcze dwóch Enderów, maniaków komputerowych, którzy mieli się włamać do systemu Prime, by można było puścić nasz program na ich specjalnym kanale przeznaczonym tylko dla abonentów. To było nie lada przedsięwzięcie, lecz głęboka kieszeń Madison umożliwiała znalezienie ludzi i wyposażenie ich w sprzęt. Pomagając, chciała zadośćuczynić za wszystkie wynajmy, które wykupiła w banku ciał. Odkrywałam drugą naturę niefrasobliwej Madison, całkowicie różną od tej, którą znałam. Lauren i pan Crais nie wypuszczali z rąk komórek, odświeżając swoje kontakty. Adwokat znał senatora Bohna i mieli nadzieję, że ten zaangażuje się w sprawę. Był politycznym rywalem Harrisona. Wieczorem w salonie Madison pojawiło się mnóstwo Enderów, których wnuki i wnuczki zaginęli w banku ciał, zostając dawcami. Niestety, skłonienie dziadków do zaakceptowania naszego planu okazało się prawdziwym wyzwaniem. — Mamy do dyspozycji bogactwo środków — mówiła Lauren. — Są tutaj lekarze, prawnicy, nawet kulturysta i były policjant. To w sumie tysiące lat doświadczeń życiowych i zawodowych. I dysponujemy nieograniczonymi funduszami. Teraz, gdy Callie powiązała ze sobą dostępne informacje, mamy wreszcie spore szanse na odzyskanie dzieci.

Wstał jeden z seniorów. — Nie chcemy pogarszać sytuacji. Nasz wnuk jest tam u nich. Bezbronny. Siedząca obok niego chuda kobieta dodała: — Jeżeli trzeba będzie poczekać jeszcze miesiąc, żeby go odzyskać, poczekam. Bez współpracy z Prime nie odnajdziemy naszych wnuków. Stanęłam przed Lauren. — Nie wszystko rozumiecie. Oglądałam ich propozycję ofertową. Zaczynają program wynajmów na stałe. Wasze wnuki będą wykupywane na zawsze, a nie wynajmowane jak dotąd. Nigdy ich nie zobaczycie, jeśli nie powstrzymamy Prime. Poparł mnie adwokat: — Ponieważ są wśród nas osoby z dostępem do poufnych informacji jak Lauren, mogliśmy obejrzeć ich program specjalny. Przyznali w nim, że intencją Prime jest zamiana wynajmu na wykup na stałe. Lauren przesłała nagranie programu senatorowi Bohnowi. Jeżeli zdoła to wykorzystać, by skłonić sąd do zakazania takiej działalności aż do rozpatrzenia sprawy, tym samym zostanie unieważniona umowa między prezydentem a Prime. Co więcej, jeśli sąd dopatrzy się zagrożenia dla życia jednostek, ta firma zostanie zlikwidowana. — A jeżeli sąd nie będzie mógł tego zrobić? — zapytała ta chuda kobieta. — Jeżeli będą utrzymywać, że ich oryginalna audycja została spreparowana, tak jak zamierzacie wyprodukować wasz falsyfikat? W tym momencie do salonu weszła Madison. Seniorzy zareagowali pomrukiem dezaprobaty na widok jej młodego ciała. — To renterka! — krzyknął ktoś. — Istotnie, skarbie. — Madison podrzuciła głową, zafalowały jej blond loki. — Renterka… nie nabywca. Podeszłam do niej i objęłam ją ramieniem. — Madison jest po naszej stronie. I wydaje fortunę, żeby powstrzymać Prime.

Zgromadzeni nie przestawali szemrać. Lauren podniosła otwarte dłonie. — Posłuchajcie, proszę. Nie chcemy walczyć z renterami. Musimy ze sobą współpracować, bez tego nie mamy szans na pokonanie Prime. A jeżeli chcecie, żeby wasze wnuki do was wróciły, musimy przeprowadzić akcję szybko, ważny jest element zaskoczenia. — Mam pomysł — powiedziałam, patrząc na chudą kobietę. — Jako świadek może zeznawać technik komputerowy, który dokonał przeróbki w moim chipie. Stwierdził przy okazji, że nie można go usunąć, bo został wszczepiony na stałe. To świadczy o tym, że ich projekt zakładał wykup ciał. Adwokat skrzyżował ręce i pokiwał głową. — To nam z pewnością pomoże. Zadzwonił telefon Lauren. Spojrzała na wyświetlacz. — Senator Bohn — poinformowała. Położyła telefon na stoliku do kawy blisko ekranu powietrznego. Pojawiła się na nim postać Bohna. Był przeciwieństwem dynamicznego Harrisona. Miał dobroduszną twarz i łagodny uśmiech. — Senatorze Bohn, mamy pana na ekranie — zagaiła Lauren. — Jak pan widzi, jest tu grono zatroskanych dziadków. — Dziękuję, Lauren, że informujecie mnie o waszych postępach. Chciałbym podziękować dzielnej dawczyni, Callie Woodland, za zdemaskowanie Prime. Uśmiechnęłam się grzecznie, choć miałam świadomość, że przed nami jeszcze długa droga. — Dziękuję także wszystkim obecnym, każdej babci i każdemu dziadkowi. Pracując razem, zdołamy ich pokonać i odzyskać wasze wnuczki i wnuków, co do jednego. Spojrzałam na twarze zgromadzonych. Obecność senatora, chociaż tylko na ekranie, pomogła scementować grupę. Oddziaływała siła charyzmatycznego polityka.

— Będę z wami na każdym kroku. Potrafimy tego dokonać — mówił. — Sprawimy, że te dzieci do nas wrócą. Jeden z dziadków, który do tej pory się nie odzywał, powtórzył słowa senatora uroczystym tonem. — Sprawimy, że dzieci do nas wrócą. Wstała jakaś kobieta siedząca gdzieś dalej. — Sprawimy, że wrócą. Przez salon przetoczyły się pomruki aprobaty. Madison, Lauren i ja popatrzyłyśmy na siebie nawzajem, wymieniając pełne nadziei spojrzenia. Być może sprawa jest do wygrania.

Dziadkowie wyszli z rozpisanymi rolami. Senator Bohn zapewnił, że rano będzie wiedział, czy sędzia wyda nakaz wstrzymania działalności Prime. Obserwowałam wysiłki ekipy technicznej, która próbowała dopasować układ warg Tinnenbauma do zmienionych słów, jakie chcieliśmy mu włożyć w usta. Mieli trudności. — Nie robiłoby większej różnicy, gdybyście imitowali gaworzące niemowlę albo gadającego psa. Ta projekcja musi być bez zarzutu — dopingowała swój zespół Madison. — Nie uda się, jeżeli nie będzie wiarygodna. Drużynie maniaków komputerowych, która usiłowała się włamać do systemu nadawania abonenckiego programu, szło jeszcze ciężej. Nie znałam się na tym, ale mieli poważną awarię, gdy natknęli się na zaporę systemową, która spaliła na węgiel część ich urządzeń. Madison przekonywała ich, że wszystko nieważne, byle znaleźli sposób na dotarcie z naszym nagraniem do abonentów. Zostawiliśmy ich z tym zadaniem, a ja zabrałam Lauren i jej adwokata do laboratorium Redmonda. Nie mogliśmy w żaden sposób

ustalić jego numeru telefonu, więc musieliśmy jechać, nie uprzedzając go, a była już północ. W limuzynie Lauren zajrzałam do torebki, którą dała mi Madison, szukałam lusterka, lecz nie znalazłam. Poprosiłam o nie Lauren. Zawahała się, ale wyciągnęła puderniczkę. Włączyłam lampkę nad moim ramieniem i jak tylko spojrzałam w lusterko, zrozumiałam powód jej wahania. Wyglądałam dziwnie. Moja twarz pozostała częściowo nieskazitelnym dziełem stylistów z banku ciał. Do tego jednak miałam jedno oko podbite, kilka innych siniaków, szytą ranę biegnącą od szczęki do policzka, a gdy rozciągałam usta, widać było brak jednego zęba. — Dać ci grzebień? — spytała. — Czy warto? — Zatrzasnęłam puderniczkę i oddałam ją Lauren. — Zajmiemy się tym — powiedziała. — Zajmijmy się najpierw ważniejszymi sprawami — rzekłam. Działaliśmy efektywnie, ponieważ każde z nas czegoś bardzo pragnęło. Lauren chciała odnaleźć zaginionego wnuka, ja Tylera i sprawić, by Michael odzyskał swoje ciało. Senator Bohn chciał pogrążyć senatora Harrisona w oczach opinii za pośredniczenie między rządem a bankiem ciał, a adwokat Lauren liczył na honorarium. Nie wiedziałam, czy wszystko zagra. Wystarczyło, by zawiódł jeden element, by spreparowane nagranie nie było wiarygodne lub by komputerowcy nie złamali systemu i nie mogli nadać audycji dla abonentów, a całe przedsięwzięcie mogło się rozsypać. Jednak Lauren, dziadkowie i ja graliśmy o najwyższą stawkę. Dla nas nie było innego wyboru. Kiedy dotarliśmy na teren magazynów, natychmiast zorientowaliśmy się, że coś się stało. Mocne reflektory oświetlały budynek, dwa policyjne wozy blokowały wjazd. Wokół stał tłum okolicznych gapiów. Wybiegłam z limuzyny, w ślad za mną Lauren i adwokat. Smuga dymu wznosiła się w powietrze, ale samego budynku

z miejsca, gdzie staliśmy, nie widziałam. Dalej nie przepuścił nas funkcjonariusz, Ender z krótko przystrzyżonymi siwymi włosami. — Zakaz wstępu, moi drodzy — powiedział. — Co się stało? — zapytała Lauren. — Właśnie próbujemy to ustalić — rzekł. — Proszę się cofnąć. Z tłumu wysunął się Ender w kombinezonie, trzymający za obrożę psa. — Jakieś dzieciaki zdewastowały to miejsce. Nie mają nic lepszego do roboty, niż niszczyć to, co budujemy. Odwrócił uwagę policjanta, więc wykorzystałam ten moment i przebiegłam obok niego w stronę budynku. — Hej, ty, zatrzymaj się! — zawołał za mną. Poraził mnie widok, który zobaczyłam. Budynek był cały czarny, wypalony. Nad jego narożną częścią brakowało dachu, jakby został odgryziony przez jakiegoś potwora. Strażacy, Enderzy, dogaszali tlące się elementy. Doszły mnie głosy strażaków z wewnątrz, oceniali straty. Wbiegłam do środka. — Hej, uciekaj stąd. Tu nie jest bezpiecznie! — krzyknął jeden z nich. Wszystko było osmalone: monitory i inne urządzenia, nawet te podwieszone pod sufitem. Smród stopionych części komputerów był nie do zniesienia. Zakryłam rękawem nos. Ze spalonego, poskręcanego fotela Redmonda niczym z obiektu sztuki konceptualnej kapała woda. Całość przedstawiała przerażający widok: wszystko w czarnej mazi. — Gdzie jest Redmond? — spytałam. — Mężczyzna, który tu mieszkał. — Nie znaleźliśmy ciała. — Jeden ze strażaków powiódł spojrzeniem po wnętrzu i wyrzucił w górę ręce. — Jeszcze nie. Redmond był zbyt cenny, żeby go zabijać. I był za sprytny, by się dać przyłapać. Mogłam się założyć, że się wymknął i gdzieś ukrył. Nie będziemy mieć jego zeznań.

Przypomniałam sobie o metalowym pudełku. Strażacy byli zajęci pomiarami temperatury w dalszej części pomieszczenia. Nachyliłam się i przycisnęłam palec do panelu otwierającego skrytkę w biurku. Zakaszlałam, żeby zagłuszyć delikatne kliknięcie. Zajrzałam do środka i skrajem kurtki wyciągnęłam małe metalowe pudełko. Było lekkie i chłodne w dotyku. Zauważyłam, że Redmond zmienił nalepkę: z „Helena” na „Callie”. Wsunęłam pudełko do kieszeni. Zanim któryś ze strażaków podszedł, by mnie wyprowadzić, ruszyłam szybko w stronę drzwi. Stanęłam na progu i po raz ostatni rzuciłam okiem na laboratorium. W gruncie rzeczy nie znałam Redmonda, widziałam go tylko raz, ale stanowiłam dowód jego kunsztu, jeżeli taki punkt widzenia miał jakikolwiek sens. Dlatego był dla mnie ważny. Bolało mnie serce, gdy patrzyłam na dewastację warsztatu jego pracy. Dołączyłam do Lauren i adwokata, którzy stali poza ogrodzonym terenem, z twarzami w czerwonym świetle policyjnej latarki. — Mówią, że ktoś widział jakiegoś dzieciaka, który to zrobił — rzekł adwokat. — Jasne, jakiś dzieciak ze starcem mordercą w środku — powiedziałam. — Widzę wszędzie tutaj odciski palców banku ciał. Na twarzy Lauren odmalował się strach. Miałam nadzieję, że nie nabierze wątpliwości co do naszego planu. — Czy coś zabrali? — zapytał adwokat. — Tego nie wiem. Ale mam coś, co nam pomoże. — Poklepałam się po kieszeni. — Co? — spytała Lauren. — Kluczowy dowód. Zapiski Redmonda dotyczące mojego chipa, potwierdzające, że został wszczepiony na stałe. — Wspaniale — powiedział prawnik. — Dobra robota, Callie.

Był uszczęśliwiony. Natomiast ja czułam się fatalnie. Czy nieświadomie doprowadziłam Prime do Redmonda? Czy to wszystko była moja wina? Najpierw Sara, teraz Redmond. Kto jeszcze ucierpi, zanim to się skończy?

Rozdział dwudziesty siódmy

Dzień później szłam do banku ciał, jakbym wkraczała w koszmar senny. Ileż to razy myślałam o tym miejscu ze strachem i przerażeniem, zastanawiając się, czy jest tam Helena, czy jest tam mój brat, czy jest Stary Człowiek? Potwornie się bałam tych ludzi, Helena ostrzegała, że mogą mnie zabić, więc trzymałam się od nich z daleka. Tym razem było inaczej. Tym razem byłam gotowa temu sprostać. Tym razem miałam wsparcie policji. Czuwali nade mną, choć zgodnie z planem mieli zachować dystans. W kieszeń miałam wszyte urządzenie alarmowe wielkości ziarnka ryżu. Obmyśliliśmy podejście trzyetapowe. Zadania pierwszego etapu wykonywała tylko jedna osoba — ja nią byłam. Gdy zbliżałam się do podwójnych szklanych drzwi, uśmiech portiera zaczął znikać, ustępując miejsca chmurnej minie. Wydawało mi się nawet, że wygląda na przestraszonego. Albo przeraził się, widząc moje siniaki i szwy, albo mnie rozpoznał. Cieszyłam się tu chyba złą sławą. Niemal się roześmiałam. Portier zagapił się na mnie, musiałam sama otworzyć drzwi. Wchodząc, twardo patrzyłam mu w twarz.

Jak tylko znalazłam się w środku, podszedł do mnie ochroniarz z wykrywaczem metalu. Moje urządzenie alarmowe miało ten test przejść. — Nie mam broni — powiedziałam. — Tylko ostry język. Ochroniarz pozwolił mi iść dalej. Tymczasem ze swego gabinetu wyskoczył Tinnenbaum z palcem wymierzonym we mnie. — Zatrzymaj ją! Na to ochroniarz wykręcił mi ręce do tyłu. — Widzę, że zmienił pan ciało — odezwałam się do Tinnenbauma. — O co chodzi, czy znudziło się panu ciało Lee? Nasrożył się. Otworzyłam szeroko oczy z miną niewiniątka. — Gdy przyszłam tu po raz pierwszy, wszyscy witali mnie uśmiechami. Ze swego biura wyszła Doris. — Co ty tutaj robisz? — A wiesz, Doris, ta twarz pasuje ci bardziej niż ta Briony. — Skoro mowa o twarzach. — Jedną ręką ścisnęła mi policzki. — Tyle pracy w ciebie włożyliśmy. Wszystko na marne. Szarpnęłam głową w bok. — Brakuje tutaj Rodneya, żeby wasze trio było w komplecie. Tinnenbaum stanął przede mną. — Wyglądasz okropnie. Czego chcesz? — Spotkania z nim — oświadczyłam. — Ze Starym Człowiekiem. Doris i Tinnenbaum wymienili spojrzenia. Ona potrząsnęła głową. Ich reakcję, lekko spóźnioną, uznałam za potwierdzenie tego, że on tu jest. Wiedziałam coś, o czym nie wiedzieli: Stary Człowiek bardzo, ale to bardzo chciał mnie widzieć. — Poczekam — powiedziałam.

Po piętnastu minutach Tinnenbaum wraz z ochroniarzem zawieźli mnie na górę windą, a potem poprowadzili długim krętym korytarzem. Nie wyglądało mi to na drogę do gabinetu prezesa. — Dokąd idziemy? — spytałam. — Prosiłaś o widzenie z nim — odrzekł. — Tu urzęduje? — Ma swoje zwyczaje. Nie powiem, że mi się to podobało. Ostatecznie doszliśmy do potężnych stalowych drzwi. — Mamy ją tutaj. — Tinnenbaum mówił do ściany, mikrofon był niewidoczny. Drzwi się rozsunęły, znikając w ścianie. Wewnątrz było ciemno, prawie czarno, za to słaba lampka oświetlała wejście, gdzie staliśmy. — Wejdź. — Rozpoznałam metaliczne brzmienie zsyntetyzowanego głosu Starego Człowieka. — Słucham? — odezwał się Tinnenbaum. — Zostawcie ją tu. Ochroniarz mnie przepuścił. — Będziemy za drzwiami — powiedział Tinnenbaum. Drzwi się zasunęły, zrobiło się jeszcze ciemniej. Usłyszałam kroki. Wydawało się, że dochodzą gdzieś z daleka. Pomieszczenie musiało być bardzo duże, większe niż jakikolwiek gabinet czy sala konferencyjna. W mroku zobaczyłam na razie tylko plamę światła dziwnie pulsującą. Kiedy się znalazła bliżej, zidentyfikowałam ją jako elektroniczną maskę Starego Człowieka. Twarz nie była ludzka. Głowa węża. Z błyszczącymi łuskami i wielkimi czarnymi oczami. Wystrzelił czerwono-czarny rozdwojony na końcu język. Serce waliło mi tak mocno, że aż bolało. Wsunęłam rękę do kieszeni i alarmem dałam pozostałym sygnał, że udało mi się wywabić

z kryjówki Starego Człowieka. Odtąd moje zadanie polegało na tym, żeby działać na zwłokę. — Dlaczego przychodzisz teraz? — spytał. — Mogłaś się zabrać parę dni temu z transportem dziewcząt i chłopców. — Chcę zaproponować wymianę. — Wymianę? Jaką wymianę? — Wąż otworzył pysk, odsłaniając jadowite kły. Wizerunki miały wywołać we mnie strach. Starałam się mówić spokojnym tonem. — Moje życie za Tylera. — Za Tylera? — Tak. — Czekałam na jego reakcję, żeby potwierdzić swoje przeczucie, że Tyler gdzieś tu jest. — Nie wiem, czy to dobry pomysł. Skąd mogę wiedzieć, czy znowu nie uciekniesz? — Jestem pewna, że znajdzie pan sposób, by mnie upilnować. Węża zastąpiła nagle twarz kobiety pogrążonej w skrajnej rozpaczy. Wstrząsnął mną ten widok. Stary Człowiek się roześmiał. — Kto to jest? — zapytałam. Kobieta szlochała, zawodziła. — To bardzo smutna pani. Wydaje mi się, że ktoś zabił jej dzieci — powiedział. — Być może jej mąż. — To potworne — szepnęłam. — Ale nie mówmy o niej, mówimy o Tylerze. Zadrżałam cała, słysząc ten metaliczny głos wymawiający po raz drugi imię mojego brata. — Jeżeli pan go wypuści, jeżeli go zobaczę, oddam w pana ręce swoje życie. — Twoje ciało za jego ciało? — Tak. — To nie wydaje się całkiem fair. Jest dużo młodszy. — Ale nie jest zdrowy.

— No właśnie. Maska się zmieniła w twarz kobiety, która trafiła do więzienia za otrucie swojej rodziny. — Czy mógłby pan przestać to robić? — Podoba mi się twoja przebojowość, Callie. Przyjmuję twoją ofertę. — Naprawdę? — Tak. Ale nie przyprowadzę go tutaj. Musisz mi uwierzyć na słowo. Przyszła kolej na moje obiekcje. — To nie wydaje się fair. — Nie sądzę, żeby w tej rozmowie było w ogóle miejsce na to słowo. — Ale padło. Pan pierwszy go użył. — Jesteś bystra. Podziwiam to. — Żeby było fair, powinien pan coś dla mnie zrobić. — Co? — spytał. — Co byłoby fair? — Proszę zdjąć maskę — powiedziałam cicho. Milczał przez dłuższą chwilę. Twarz kobiety stężała. — Mam zdjąć maskę? — Tak. Niech zobaczę pana prawdziwą twarz. Zobaczyłam twarz słynnego mima w jaskrawym makijażu. — Oto ona — oznajmił. — Nie sądzę. — Najbliższa tego, co mogę pokazać. — Wobec tego nie ma umowy. Zamilkł. Kiedy się odezwał znowu, w jego głosie brzmiała większa pewność siebie. — Nie muszę zawierać z tobą umowy. — Różnica między nami jest taka, że ja dotrzymuję słowa. Więc jeżeli dojdziemy do porozumienia, zostanę tutaj z własnej i nieprzymuszonej woli. Na zawsze. Ja za brata, którego nie zobaczę, i za jedno spojrzenie na pańską twarz. To wszystko.

— Wciąż nie rozumiesz, że znajdujesz się w niekorzystnej sytuacji, będąc w mojej siedzibie, pilnowana przez moich ludzi. — Przerwał, spuścił wzrok. — Decydujesz się na to, bo tak go kochasz? — zapytał. — Poza mną nie ma nikogo. Wszystkie jego twarze, jakie dotąd widziałam, zaczęły się pokazywać w szybkim tempie jedna za drugą od lewej do prawej i od góry do dołu. Potem wszystkie tylko migały: zbrodniarz wojenny, seryjny zabójca, ofiara spalenia, kobieta w spazmach bólu. Na koniec ćwiartki twarzy poruszały się w zawrotnym tempie, tworząc makabryczny gulasz ludzkiego nieszczęścia, tym straszliwszy, że rzucony na tło głuchej ciszy pustej sali. Słyszałam jedynie własny urywany oddech. — Czy to chciałaś widzieć, Callie? Chciałaś widzieć mnie prawdziwego? — Pana prawdziwą twarz, a nie elektroniczny kolaż. — Moja prawdziwa twarz. — Jego głos był cichy. Jakby zrezygnowany. — Tak — wyrzuciłam z siebie wraz z oddechem. — Dobrze. Elektroniczna maska pociemniała i wreszcie z metalicznym kliknięciem zgasła. Czekałam w mroku.

Rozdział dwudziesty ósmy

Łowiłam uchem kroki Starego Człowieka, zbliżały się, ale milczał. Czy był już przy mnie? Słyszałabym jego oddech. Nagle mnie olśniło. Te kroki są imitowane. Elektroniczne, zsyntetyzowane odgłosy jak jego mowa. Ten człowiek bawił się iluzją, wcale do mnie nie podchodził. Przeciwnie, odszedł. Zostałam sama w martwej ciszy i w ciemności. Cofnęłam się do czujnika światła, który wcześniej rzucił mi się w oczy. Przyłożyłam dłoń. Światła zapalały się jedno za drugim, oświetlając kolejne puste przestrzenie, potwierdzając, że istotnie byłam w wielkiej sali sama. Rozejrzałam się, wysoko na ścianie zauważyłam monitor. Na ekranie widać było lobby, a w nim pandemonium. Miejscem zawładnęła ekipa mundurowych, dokonując aresztowań, zakuwając w kajdanki pracowników banku ciał. Etap drugi planu. Nacisnęłam gadżecik w kieszeni. — Uciekł! — krzyknęłam. Do sali wpadli moi dwaj stróże, którzy trzymali się dotąd na dystans. — Którędy się wymknął? — zapytał wyższy z nich. — Nie wiem, nie widziałam.

Sala miała trzy wyjścia oprócz tego, które znajdowało się za mną. Stary Człowiek mógł wybiec którymkolwiek z nich. Wyższy policjant pobiegł do pierwszych drzwi, drugi do następnych, ja otworzyłam trzecie. Krótki korytarz prowadził do dwóch wind. Były obok siebie. Słyszałam odgłosy z obydwu szybów, jedna i druga winda były w ruchu, ale nie paliły się światełka informujące, czy jadą w górę, czy w dół. Nacisnęłam przycisk i wsiadłam do tej, która przyjechała pierwsza. Zjechałam nią na poziom garażu, nie zatrzymując się na parterze. Wypadłam z windy i w słabo oświetlonym podziemiu próbowałam wypatrzyć Starego Człowieka. Blisko wind parkowały ekskluzywne samochody, w dalszych rzędach stały nie tak drogie auta personelu. Schyliłam się z nadzieją, że pod pojazdami uda mi się dostrzec jego nogi. Bezskutecznie. Za wszelką cenę chciałam go znaleźć, zerwać mu z twarzy maskę i zobaczyć nagą prawdę. Stanęłam bez ruchu, nadsłuchując. Może się jednak gdzieś tu skrył. Na moment wstrzymałam oddech. Zaszurały czyjeś buty. Odwróciłam się i w półmroku pod ścianą zobaczyłam jakąś postać kryjącą się za SUVem. Pobiegłam tam. Ten ktoś uciekał przede mną, lecz drogę miał zamkniętą. Dobiegł do tylnej ściany, osunął się po niej i przykucnął. To był Terry, pielęgniarz z czarnymi kreskami eyelinera na powiekach. Płakał. — Kotku, nie pozwól, żeby mnie aresztowali. Nie zniósłbym więzienia. — Pomóż mi, a zobaczę, co się da zrobić. — Wsunęłam mu rękę pod łokieć i postawiłam go na nogi. — Gdzie mógłby się ukryć Stary Człowiek? — On by się nie chował. On stąd czmycha. — Który samochód należy do niego? — Nie ucieka samochodem. — Terry wzniósł do góry swoje śliczne oczy. — Ma helikopter.

Pobiegłam wraz z Terrym schodami na dach. Byłam na siebie wściekła, że od razu nie przyszedł mi do głowy helikopter. — Wiedziałem, że taki dzień nadejdzie. — Czarne od eyelinera łzy spływały Terry’emu po policzkach. — Trzeba było odejść zawczasu. Wypadliśmy przez ostatnie drzwi prowadzące na dach, owiało nas zimne powietrze. Furkot śmigieł helikoptera był ogłuszający. Ostre podmuchy uderzały w twarze. Rozwiane włosy przesłaniały widok. Mrużąc oczy, patrzyliśmy na czarny helikopter stojący na lądowisku mniej niż dziesięć metrów od nas. Jeszcze nie wzniósł się w powietrze. Za wypukłym oknem, z tyłu za pilotem, siedział Stary Człowiek, patrzył w drugą stronę. Schylając się z uwagi na łopaty wirnika, podbiegłam do helikoptera. Pilot wskazał na mnie ruchem głowy i Stary Człowiek się odwrócił. Miał twarz mumii z filmu grozy. Stanęłam na płozie, złapałam za klamkę i jednym szarpnięciem otworzyłam drzwi. Stary Człowiek wyciągnął rękę, żeby je zamknąć, chwyciłam go za ramię. Trzymając się górnej krawędzi drzwi, ciągnęłam go za rękaw. Na fotelu z tyłu leżał ktoś w zapiętym pokrowcu. Nie sposób było określić, czy to dorosły, czy dziecko, nie mówiąc o płci. Nie mogłam nawet wiedzieć, czy ten ktoś jeszcze żyje. Terry stał za mną, ale nie mógł mi pomóc. Sama walczyłam ze Starym Człowiekiem. Szarpnęłam mocno, wyciągnęłam go do połowy z kabiny. Chciałam chwycić za brzeg jego maski. — Co ukrywasz?! — wrzasnęłam, by przebić się przez ryk wirnika. Złapał się jedną ręką za krawędź drzwi, a drugą próbował mnie odepchnąć. — Gdzie jest mój brat?! — krzyknęłam i wbiłam palce w jego policzek.

Wysunął nogę, przystawił mi do brzucha i pchnął. Zdołałam się utrzymać. Pilot wyciągnął broń i wycelował we mnie. Zamarłam na dźwięk odbezpieczanego pistoletu. Stary Człowiek odsunął rękę pilota. Nie rozumiałam dlaczego. Krzyknął coś do niego. Pilot skupił się na przyrządach, żeby się wznieść, a ja wciąż stałam na płozie. Kątem oka widziałam, że Terry macha ręką, żebym zeskoczyła. Odrywaliśmy się od ziemi. Żeby nie zginąć, musiałabym wdrapać się do środka. Przed skokiem w dół po raz ostatni szarpnęłam za maskę. Rozerwała się z boku, lecz dalej pozostawała na jego twarzy. Spadając, widziałam, że musi ją przytrzymywać, zamykając drugą ręką drzwi. Wylądowałam na plecach. Terry biegł na pomoc. Nie była potrzebna. Nic mi się nie stało, byłam jedynie sfrustrowana i wściekła na człowieka, który wciąż się wymykał. Dołączyli do nas moi dwaj stróże oraz Lauren i jej adwokat, ale za późno. Patrząc na ulatujący w niebo helikopter ze Starym Człowiekiem, nie opuszczało mnie jedno dręczące pytanie. Czy w zasuniętym pokrowcu był Tyler?

Na parterze, gdzie się znaleźliśmy, wciąż panowało zamieszanie. Policjanci po obławie na pracowników ustawili ich rzędem pod ścianą. Tinnenbaum, Doris i Rodney bronili się każde z osobna, protestowali i domagali się dostępu do swoich telefonów komórkowych, żeby dzwonić do adwokatów. Ochroniarze, recepcjonistka i kilka innych osób z personelu siedziało na podłodze ze zrezygnowanymi minami. Niektórzy płakali. Trax, spec komputerowy, zakrył twarz rękami. Jedna z pielęgniarek wrzeszczała na policjanta. W centrum tego wszystkiego

stał senator Bohn i mówił do kamery obsługiwanej przez dwuosobową ekipę. Podeszłam do Tinnenbauma. — Gdzie jest mój brat? Pokręcił głową. Rzuciłabym się na niego, gdyby nie powstrzymał mnie adwokat. — Wiesz, jaki tajemniczy jest Stary Człowiek — odezwała się Doris. — Powiedzielibyśmy ci, gdybyśmy wiedzieli. Przerwała nam interwencja policjanta. Nie mogłam dalej na nich naciskać, wszystkie oczy zwróciły się w stronę głównego wejścia. Do budynku weszło kilkoro nastolatków o budzących podziw ciałach. Ich równie piękne twarze zmącił wyraz zaskoczenia. Etap trzeci. — Co się tutaj dzieje? — odezwała się wysoka blondynka. — Powiedziano nam, że mamy tu przyjść. — Kto was wezwał? — Senator podsunął jej mikrofon. — On. Tinnenbaum. — Odpowiedział za nią czarnowłosy chłopak, wskazując Tinnenbauma. — To nieprawda — zaprzeczył Tinnenbaum. Renter w ciele chłopca pokiwał głową. — Ależ tak, tak było, mój drogi. Na kanale Prime w specjalnym programie dla abonentów mówił pan, że wszyscy musimy zgłosić się natychmiast do banku ciał, ponieważ coś jest nie tak z naszymi chipami. — Nie po to zapłaciłam mnóstwo pieniędzy, żeby mi skracano moją wyprawę w młodość — oświadczyła blondynka. — Ale jeżeli trzeba coś poprawić, miejmy to jak najszybciej za sobą, okay? Spojrzałam na Lauren. Uśmiechała się. Nasze fałszywe nagranie zadziałało. Coraz więcej renterów napływało do lobby, wszyscy z tym samym wyrazem zaskoczenia na twarzach. Gwar stawał się nie do zniesienia, gdy świadomi swoich praw Enderzy w wynajmowanych młodych ciałach domagali się wyjaśnień.

Mignęła mi wśród nich znajoma twarz. Madison. Stylowy blond bob, długie kolczyki zwisające z uszu. Przecisnęła się między ludźmi i stanęła obok nas na środku lobby. Otoczyłam ją ramieniem i zwróciłam się do senatora Bohna. — To jest Madison — powiedziałam. — Ona wyprodukowała to nagranie. Senator uścisnął jej dłoń. — Gdzie jest Trax? — spytała Madison. Wysoki Ender z gęstwą niesfornych białych włosów wstał z podłogi z rękami w kajdankach. — Chodź, przystojniaku, wprowadzisz mnie z powrotem do mojego ciała.

Jeden z funkcjonariuszy zdjął Traxowi kajdanki, ale go nie odstępował na krok. Szedł za nim jak cień, gdy komputerowiec prowadził naszą gromadkę ciągiem korytarzy do brzucha banku ciał. W tym gronie byłam ja, Madison, Lauren i jej adwokat, senator Bohn oraz ekipa kamerzystów filmująca wszystko przez cały czas. Za nami maszerowała większość dziadków i duża hałaśliwa grupa renterów w nastoletnich ciałach. Dotarliśmy wreszcie do sali, której wcześniej nie widziałam. Trax nazwał ją poczekalnią. Przestronna, przypominała oddział intensywnej opieki medycznej, pośrodku znajdowała się pielęgniarska lada w kształcie koła. Wokół niej wachlarzowato ustawione były leżanki, na nich spoczywali renterzy. Było tu chyba ponad stu staruszków i staruszek, spoczywali z zamkniętymi oczami, z tyłu głów wychodziły przewody podłączone do komputerów. Pielęgniarki doznały szoku na nasz widok, ale zdecydowały się współpracować, widząc senatora i kamerzystów. Wyglądało na to, że

niektórzy renterzy przebywają tu od około dwóch miesięcy, sądząc po zaroście na brodach i policzkach i niestrzyżonych włosach. Byli w wieku od osiemdziesięciu do stu pięćdziesięciu lat. Madison, na długich nogach, kołysząc biodrami, podeszła do tęgiej kobiety w wieku ponad stu dwudziestu lat, która z zamkniętymi oczami spoczywała na jednej z leżanek. Jak inni renterzy miała szpitalny szlafrok i do pasa przykrywał ją koc. Tę korpulentną kobietę wskazała Madison Traxowi. — Bądź tak dobry i zainstaluj mnie na powrót w tym tłustym ciałku. Może nie jest świetne, ale moje własne. Podsunął jej krzesło, Madison usiadła. Trax odszedł do stanowiska pielęgniarek. Położywszy ręce na wertykalnej klawiaturze, przebiegał palcami po całej serii klawiszy, wywołując delikatne dźwięki. Podążając za jego wzrokiem, zobaczyłam wiszący pod sufitem okrągły ekran komputera, a na nim sekwencje migających świateł. Trwało to parę chwil. Potem światła zgasły i dźwięki ucichły. Wydawało się, że wszyscy wstrzymali oddech, taka cisza zapanowała w sali. Tęga kobieta na leżance otworzyła oczy. Trax podszedł do niej, dotknął jej ramienia. — Jak samopoczucie? — spytał. Potrząsnęła głową, jakby odganiając resztki snu. — Nigdy nie było lepsze. — Czekała, póki nie odłączył przewodów, potem usiadła. — Witaj, Cal. To prawdziwa ja. Rhiannon. Uśmiechnęłam się do niej. Z kolei prawdziwa Madison, nastoletnia dawczyni, osunęła się bezwładnie na krześle. Jej ciało przebiegały drgawki, jak u kociaka, któremu przyśnił się jakiś koszmar. Powoli otwierała oczy. Sprawiała wrażenie zdezorientowanej, blond włosy przesłaniały jej twarz. Usiadła. — Gdzie jestem? — spytała cicho. Rozejrzała się. — Kim są ci ludzie? Rozpoznawałam jej głos, choć był troszkę zmieniony. Rhiannon nachyliła się nad nią, położyła rękę na jej ramieniu.

— Wszystko w porządku, skarbie, obudziłaś się w Prime. Koniec twojego wynajmu. Niektórzy z renterów nie byli uszczęśliwieni tym, że ich oszukano, skracając termin wynajmu. Zaczęli protestować. Senator, adwokat i Trax odbyli naradę. Zdecydowali, że najlepszym i najszybszym rozwiązaniem problemu będzie radykalne działanie. — Wszyscy siadają na podłodze. Proszę, zróbcie to — polecił senator. Spośród gderających seniorów, którzy nie chcieli opuścić ciał dawców, posłuchali go nieliczni. Trax wykonał tę samą sekwencję operacji komputerowych co wcześniej w przypadku Madison. W efekcie na podłodze znaleźli się także ci wszyscy nastolatkowie, którzy jeszcze na niej nie siedzieli. Na leżankach zaczęły się poruszać ciała seniorów. My zajęliśmy się nieszczęsnymi nastoletnimi dawcami, którzy nie rozumieli, dlaczego budzą się nie na krzesłach, ale na podłodze. Prześlizgnęłam się oczami po obecnych. Dostrzegłam kogoś, kogo znałam. Michael. Jest uratowany. Uklękłam przy nim. — Michael? Spojrzał na mnie jeszcze trochę przymulony. — Cal? — Podparł się na jednym łokciu. — Co się stało z twoją twarzą? Dotknęłam szczęki. — Poważne spotkanie z renegatami. — Bardzo cię boli? — Zagoi się. — Gdzie jestem? — Usiadł, przejechał ręką po głowie. — W banku ciał. Przyswoił to. — W banku ciał. Skończył się mój wynajem?

— Skończył się na dobre. — Zarzuciłam mu ręce na szyję i przytuliłam się do niego. Kiedy mnie objął, przypomniało mi się to poczucie bezpieczeństwa, jakie zawsze mi dawał. Schowałam na moment nos w jego T-shircie. Mogłabym tak zastygnąć na zawsze, lecz nie przestawałam myśleć o braciszku. Jeżeli był tutaj, musiałam go znaleźć. Pomogłam Michaelowi wstać. Już wszyscy dawcy byli na nogach, zapoznawali się z sytuacją. Podeszła do mnie Lauren z senatorem Bohnem, wyczuwałam w nich napięcie. — Nie mamy pewności, więc nie wpadaj w optymizm, ale być może jesteśmy na tropie twojego brata — rzekł senator.

Wraz z senatorem oraz Traxem i jednym z policjantów szliśmy szybko długim korytarzem. — Nie wiedziałem, że to twój brat. — Trax kręcił głową. — A Florina? — spytałam. — Czy była z nim dziewczynka? — Nie, jest tylko chłopiec — powiedział Trax. Po drodze wyjaśnił, że Stary Człowiek odbył z nim rano konsultację. Chciał wiedzieć, czy ich procedury można zastosować do młodszych dzieci. W trakcie rozmowy ujawnił, że chodzi mu o mózg konkretnego dziecka i Trax badał Tylera. — Nie wiem jednak, czy nadal tam jest. — Zmarszczył brwi. — Po raz ostatni widziałem go o wpół do ósmej dziś rano. Stary Człowiek prowadzał go w różne miejsca. — Kto się nim opiekował? Trax wzruszył ramionami. — Chodźmy szybciej. — Chwyciłam Traxa za ramię i zmusiłam do biegu.

Weszliśmy przez drzwi z napisem WSTĘP WZBRONIONY, potem jeszcze dwa razy skręcaliśmy w kolejne korytarze i wreszcie stanęliśmy w holu przed zamkniętymi drzwiami bez żadnej tabliczki. Trax machnął dłonią przed panelem z czytnikiem, drzwi się otworzyły. Omal go nie przewróciłam, wbiegając do środka. To było pomieszczenie biurowe, ale bez okien i poza szafą na akta oraz kilkoma stołami do pracy nie było tu więcej sprzętów. Pod ścianą stała jeszcze mała kanapka, na niej leżał stos skłębionych koców. Rozrzuciłam je. Nikogo. Padłam na kanapkę i zaczęłam wąchać prześcieradło. Był tu Tyler. Odcisnął swoje piętno na pościeli. — Nie ma go. On go zabrał. Stary Człowiek zabrał go ze sobą. Policjant prowadził swoje odrębne przeszukanie, sprawdzając szafy i łazienkę, otwierając wszystkie szuflady. To nie miało sensu, wiedzieliśmy o tym. Rozpłakałam się. Nie mogłam się powstrzymać. Łzy lały mi się po policzkach. Zrobiłam wszystko, co było w mojej mocy, wszystko dla niego, a on zniknął. Wiedziałam, gdzie jest. Był w helikopterze Starego Człowieka. Tak blisko niego się znalazłam, a jednak go straciłam. — Był tutaj. To wiem na pewno — powiedział Trax. On i senator Bohn stali bezradni, rozglądając się na wszystkie strony. Siedziałam na brzegu kanapki. Nie miało znaczenia, co kto sobie pomyśli i że głupio wyglądam z zasmarkanym nosem. Naraziłam na szwank swoje dobre imię, zrobiłam wszystko, co mogłam, a brata nie znalazłam. Tato, wiem, że ci przyrzekłam. Starałam się. Naprawdę. W środku czułam jedną żywą ranę. Mały był sam i przerażony, wciśnięty do worka. W łapach Starego Człowieka. Cała się trzęsłam, głośno spazmowałam. Trax próbował mnie pocieszać. Wyciągnął rękę.

— Tak mi przykro. — Zostaw mnie — rzuciłam ze złością. Wstałam, z trudem łapiąc powietrze. — Nic, co powiesz, nie pomoże. Wy wszyscy z banku ciał jesteście winni. Jak mogłeś mu to zrobić? To przecież małe dziecko. Dziecko, które nie miało szans cieszyć się dzieciństwem. — Okręciłam się, spojrzałam na senatora Bohna. — To przez was, przez Enderów. Dlaczego nie zaszczepiliście wszystkich? Nie pogrążylibyśmy się w takim chaosie, gdyby nie wasza podłość. Senator poczuł się urażony. Założył ręce na kark. W polu mojego widzenia pojawił się policjant, który skończył przeszukiwanie przyległych pokoi. Pokręcił głową, patrząc na Bohna. — Tu go nie ma. Uderzyły mnie te słowa, słowa wypowiedziane przez policjanta… Chowałam się wiele razy przed policją, obserwowałam ich z ukrycia, mając nadzieję, że nie znajdą mnie ani moich przyjaciół, ani żadnego Startera. Ale tym razem miałam nadzieję, że policjant znajdzie mojego brata. Zdałam sobie nagle sprawę, że na tym polega problem, bo Tyler nie ujawniłby się człowiekowi w mundurze. To widok, na który zareagowałby śmiertelnym strachem. Szukałby kryjówki. Obrzuciłam wzrokiem pokój. Enderzy obserwowali mnie czujnie, jakby niepewni, co mogę zrobić. Popatrzyłam uważnie na sufit. Jeżeli Tyler widział policjanta, a nie widział mnie… jeżeli nie słyszał mojego głosu… Przeszłam do łazienki i spojrzałam w górę. Enderzy szli za mną, zatrzymali się w drzwiach. Pokrywa sedesu była opuszczona. To pierwszy dobry znak. Weszłam na nią. Mężczyźni podbiegli do mnie, chyba w obawie, że spadnę. Wdrapałam się z sedesu na umywalkę. Na panelu sufitowym dostrzegłam odciśnięte palce. Pchnęłam go w górę.

— W porządku, Tyler! — krzyknęłam. — To ja. Uniosłam panel i odsunęłam go na bok. Tyler wyjrzał z miną przestraszonego liska. — Callie? Serce podskoczyło mi do gardła. — Tyler. Wyłaź. Wyciągnęłam go z kryjówki niedźwiedzim uściskiem i podałam policjantowi. Zlazłam z umywalki i chwyciłam braciszka w ramiona, tuląc go z całej siły. Pocałowałam go w głowę, wdychając słodki zapach jego delikatnych włosków. Poczułam się lekko, jakby z klatki piersiowej zdjęto mi wielką ciężarówkę. On płakał. Ja płakałam. Płakali mężczyźni. Ale dla mnie to jeszcze nie był koniec.

Po wymianie uścisków i pocałunków i ustaleniu, że Tyler jest w dobrym stanie, zeszliśmy z Enderami do lobby, gdzie poziom hałasu spadł o połowę. Przedstawiłam braciszka Lauren. Senator Bohn narzucił na niego kocyk. — Jak się czuje malec? — spytała mnie Lauren. — On, ten Stary Człowiek, dał mi jeść i dał mi lekarstwa — poinformował Tyler. Powątpiewałam, czy motywy troski były altruistyczne, ale tym się z bratem nie podzieliłam. Nagle przypomniałam sobie o Florinie. Była z Tylerem, gdy wykradano ich z hotelu. — Co się stało z Floriną, Tyler? — spytałam. — Wypchnęli ją z samochodu. — Co? — Kiedy nas zabrali, ujechali kawałek, parę przecznic, i kazali jej wyskoczyć.

— Mam nadzieję, że nic jej się nie stało. Kiwnął głową. — Widziałem, że się podniosła. — Pomyślał chwilę. — Czy wiedziałaś, że ona ma cioteczną babcię? W Santa Rosa. Pokręciłam głową. — Mówiła o niej. Pewnie tam pojechała — powiedział. Senator pogłaskał Tylera po głowie. Jeden z policjantów podał Bohnowi listę dopasowanych parami dawców i renterów. Gdy wszyscy zaczęli wchodzić, senator polecił, by ustawili się z jednej strony lobby, renter obok dawcy. Madison stała obok Rhiannon, Tinnenbaum obok Lee, Rodney obok Raja, Doris obok Briony. Michael stał koło niedołężnego Endera z wielkim nosem i wystającym brzuchem. Musiał mieć ze dwieście lat. To facet, który polizał mnie po twarzy, kiedy był w ciele Michaela? Miałam odruch wymiotny. Rząd Starterów i Enderów ciągnął się przez lobby jak wąż. Lauren, Tyler i ja szliśmy wzdłuż niego, patrząc na każdą twarz, lecz mnie nie udało się zobaczyć nikogo podobnego do Emmy, a Lauren nie znalazła Kevina. — Szanse były nikłe — rzekła Lauren. — Jednak nigdy nie należy tracić nadziei. — Będziemy szukać dalej. — Dotknęłam jej ramienia. — Nie powiemy: „to koniec”, póki ich nie znajdziemy.

Noc zmieniła się w ranek, zanim ze wszystkim skończyliśmy. Dziadkowie, którzy zjawili się w Prime, żeby odzyskać wnuki, dziwili się, że dzieci, po które nikt nie przyszedł, znikają, gubiąc się w szarzyźnie poranku, ale ja je rozumiałam. Nie ufały Enderom. Tyler spał na kanapie w gabinecie Doris. Michael i ja zajęliśmy fotele przy jej biurku. Byliśmy wykończeni i zapadaliśmy w drzemkę.

Przynajmniej tym tłumaczyłam sobie niekomunikatywność Michaela. — Podobno Florina ma cioteczną babkę w Santa Rosa — przerwałam milczenie. — Taa. Powiedziała, że zgłosi się po wnuczkę. — Dziewczyna ma szczęście. — Florina mówiła, że mógłbym z nią pojechać. Oczywiście nie jako wnuczek. — Dlaczego nie pojechałeś? Wzruszył ramionami. — Tam jest za zimno. Kiwnęłam głową. — Domyślam się, że nam nie zapłacą — powiedział. — Nie liczyłabym na to. — Wszystko to… — Pokręcił głową. — Ryzykowaliśmy przecież życie… i wszystko za nic. — Hej, niekoniecznie za nic. W ramach umowy dostaliśmy wszczepione w głowy najnowszej generacji chipy. — Roześmiałam się. Co innego nam pozostało? Byłam szczęśliwa, że nasza trzódka jest znowu razem, mimo że nie mieliśmy dokąd pójść. Do widzenia materace i prysznice, witajcie kamienne posadzki i wiaderka na wodę. Na progu pojawiła się Lauren. — Callie, czy mogłabyś wyjść na chwilę? Spojrzałam na pogrążonego we śnie Tylera. Michael kiwnął głową i obiecał, że go przypilnuje. — Sądzę, że z przyjemnością czegoś wysłuchasz — oświadczyła Lauren z uśmiechem. Zabrała mnie do gabinetu Tinnenbauma, gdzie za biurkiem siedział jej adwokat. Dostałam gęsiej skórki na widok fontanny, która za pierwszym razem wywarła na mnie tak niesamowite wrażenie. — Pani Winterhill zostawiła testament. Jesteś w nim wymieniona.

Spojrzałam na Lauren. Gestem wskazała mi jedno z krzeseł naprzeciwko biurka. Usiadła obok. — Ale kiedy ona…? — zapytałam. — Sporządziła go, zanim zaczęła wynajem. Uważała, że jest coś winna dziewczynce, której ciało będzie narażać na niebezpieczeństwo — wyjaśnił adwokat. — Zapisała ci połowę swojego majątku — powiedziała Lauren. — W tym główną rezydencję i dom letniskowy. Dom. Nie byłam w stanie wydobyć z siebie słowa. Adwokat wziął do ręki dokument. — Oto, co w nim pisze: „Nie znam cię — czytał — ale jest mi przykro, że chcę cię wykorzystać. I przykro mi, że zostawiamy wam taki świat”. Dom? Z powodu skrajnego wyczerpania wydawało mi się, że śnię. Dotknęłam policzka, szwy były na miejscu i prawdziwe. Widzieli, że nie mogę w to uwierzyć, więc powtórzyli wszystko raz jeszcze. Ale docierało do mnie tylko jedno słowo: „dom”. Więc Helena dotrzymała słowa. Spojrzałam na Lauren. Kiwnęła głową na znak, że to prawda. Błyszczały jej oczy, bo zaszkliły się łzami wzruszenia. Ja swoje zamknęłam, lecz i tak wypłynęły z nich łzy. Dom.

Rozdział dwudziesty dziewiąty

Tego samego dnia rano zabrałam Tylera do jego nowego domu. Nigdy nie zapomnę miny, jaką zrobił, gdy weszliśmy do rezydencji w towarzystwie Lauren i adwokata. Wzięli na bok Eugenię, żeby zapoznać ją z postanowieniami testamentu, a w tym czasie Tyler oglądał z szeroko otwartymi oczami każdy mebel i każdy element dekoracyjny. Zatrzymał się na dłużej przy stoliku pod ścianą, na którym stał posążek psa wykonany z brązu. — Czy mogę go dotknąć? — zapytał. Kiwnęłam głową. — Zrobisz z nim, co zechcesz. Teraz jest twój. Podniósł go i przytulił. Chociaż posążek musiał ważyć ponad dwa kilogramy, Tyler uparł się, żeby go nosić ze sobą. Kiedy w sypialni opatulałam go w wielkim łożu kołdrą, wciąż trzymał pieska, postanowił bowiem z nim spać. Postawiłam posążek na stoliku nocnym tuż pod nosem Tylera. — Gdzie jest Michael? — spytał. Chociaż opadały mu powieki, głaskał głowę pieska. — Zabiera swoje rzeczy z tamtego budynku.

— Przyjdzie tu do nas, tak? Uśmiechnęłam się. — Jasne. Przerobi domek gościnny na studio artystyczne. — Nie wiem, co będzie teraz rysował. Przecież już nie błąkamy się po ulicach. — Tyler mówił wolniej, ziewał. Po chwili zamknął oczy i mocno zasnął.

W ciągu następnych dni budowaliśmy nasze życie od nowa. Dzięki temu, że Lauren była moim opiekunem prawnym, nikt nie mógł podważyć testamentu, powołując się na mój status osoby niepełnoletniej i bez rodziny. Połowa majątku Heleny, w tym jej dwa domy, miała pozostać moją własnością na zawsze, a druga połowa została objęta zarządzaniem powierniczym w imieniu Emmy, do czasu jej odnalezienia. Postanowiłam, że zrobię wszystko, by ją odnaleźć. Byłam to winna Helenie. Pieniądze daleko przekraczały sumę, na jaką liczyłam, zgłaszając się do banku ciał, więc czułam głęboką wdzięczność. Tyler został otoczony najlepszą opieką medyczną, jaką mógł zapewnić zasobny portfel i jego stan poprawiał się z dnia na dzień. Ja wstawiłam sobie ząb, a rany i siniaki nie wymagały leczenia, tylko czasu. Michael wprowadził się do domku na terenie rezydencji, ale natychmiast zniknął. Nie uprzedził mnie, więc poszłam sprawdzić, czy zabrał swoje rzeczy. Nabrałam pewności, że wróci, gdy zobaczyłam ściany zakryte jego rysunkami, które wykonał w ciągu ostatniego roku, kiedy żyliśmy na ulicy. Starterzy i renegaci, smutni, nędzni, głodni — postacie przedstawione w jego specyficznym stylu. Potrafił uchwycić wszystkie ich emocje. Na czterech ścianach zobaczyłam życie, na jakie zostałam skazana po wojnie bakteriologicznej. Należało do przeszłości.

Domyślałam się, że wyjechał z miasta zobaczyć się z Floriną. Byłam rozczarowana, choć nie miałam prawa. Utrata Blake’a pozostawiła pustkę w moim sercu. Jak wielką, zdałam sobie sprawę dopiero teraz, kiedy wszystko się uspokoiło. Minął tydzień od naszego wprowadzenia się do rezydencji Heleny. W wiadomościach usłyszałam, że senator Harrison wraca do zdrowia po „wypadku na polowaniu”. Reperkusje skandalu związanego z bankiem ciał mogły go jeszcze dotknąć za kilka miesięcy. Po wyborach miało się okazać, czy Enderzy wybiorą człowieka gotowego skazać nastoletnie dzieci na życie równoważne ze śmiercią. Senator trzymał Blake’a na krótkiej smyczy. Wysyłałam wiadomości, dzwoniłam. Nigdy nie odpowiedział. Podjęłam decyzję, że zanim z niego na zawsze zrezygnuję, muszę się z nim zobaczyć. Gdyby udało mi się wszystko mu wyjaśnić, być może namówiłabym go, żeby dał nam drugą szansę. Jeśli nie, musiałabym się z tym pogodzić. Znaleźć dom senatora nie było trudno. Potem kilkakrotnie jeździłam tamtędy, zanim zobaczyłam sportowy samochód Blake’a zaparkowany na ulicy. I gdy zobaczyłam, serce zaczęło mi bić jak oszalałe, tak że musiałam się uspokoić i dopiero wtedy wysiadłam ze swojej żółtej rakiety. Rzuciłam okiem na dostojną rezydencję w stylu Tudorów i ruszyłam do drzwi wejściowych długą alejką obsadzoną krzakami róż. Weszłam na ganek, dzwonek został aktywowany przez czujnik, nie dając mi szansy na wycofanie się. Drzwi się otworzyły. Ochroniarz w uniformie i z lodowatym spojrzeniem wyciągnął pistolet i wymierzył go w moją głowę. — Wezwać policję! — zawołał do kogoś wewnątrz. — Nie przyszłam wywoływać awanturę. — Podniosłam ręce do góry. — Chcę jedynie zobaczyć się z Blakiem. Blake podszedł do drzwi. Ochroniarz stanął między nami. — Cofnij się.

— W porządku. Porozmawiam z nią — rzekł Blake. Ochroniarz nacisnął słuchawkę w uchu. Słuchał kogoś przez chwilę. — Tak — rzekł. Blake spojrzał na mnie, po czym wzruszył ramionami. Zachowanie ochroniarza się zmieniło. — Wygląda na to, że dzisiaj masz dobry dzień — powiedział do mnie. — Sprawdzę cię, jeżeli nie masz nic przeciwko temu. Wsadził pistolet do kabury i oklepał mnie od góry do dołu. Potem wyciągnął jeszcze zza buta wykrywacz metalu i objechał mnie nim naokoło. Nic nie znalazłszy, cofnął się i zniknął z pola widzenia, zostawiając Blake’a w drzwiach. — Cześć — rzekł Blake z uśmiechem. — Blake. — Też się uśmiechnęłam. Cudownie było widzieć znowu jego twarz. I uśmiechał się do mnie. To budziło nadzieję. — Jaką masz do mnie sprawę? — zapytał. — Pomyślałam, że warto porozmawiać. — O czym? — O wszystkim, co się zdarzyło. Wiele trzeba wyjaśnić. — Czy to jakiś głupi kawał? Serce mi zamarło na chwilę. — Blake? Przekrzywił głowę. — Jak masz na imię? — Nie udawaj, że mnie nie znasz. Potarł ręką kark. — Jakiś mój kumpel namówił cię na to? — Rozumiem. Nie jesteś w stanie mi wybaczyć. Patrzył na mnie. Nie miał zamiaru wypaść z roli. — Pomyślałam, że być może mnie zrozumiesz — powiedziałam. — Po tym jak wszystko wyszło na jaw. Twarz mu spoważniała.

— Przykro mi… — wzruszył ramionami — ale widzę cię po raz pierwszy w życiu. Zlodowaciały mi ręce. Spoglądać na tę znajomą twarz, która patrzy na mnie pustymi oczami… Zabolało mnie to do żywego. Co się stało? — Blake? Naprawdę nie pamiętasz? Niczego? Pokręcił głową. — Konna jazda? Park… Centrum Muzyczne? Nie przestawał kręcić głową. Miałam wrażenie, że budzę w nim litość. — Nie jestem wariatką. Zajrzyj do swojej komórki. Masz nasze zdjęcie. Przymrużył oczy, jakby sięgał pamięcią wstecz, lecz bezskutecznie. Nie pamiętał mnie. Nie wiem, czy coś mogło bardziej zaboleć. Byłam niewidzialna. W drzwiach pokazał się senator Harrison z ręką na temblaku. — Callie. Cofnęłam się o krok. — Znasz ją? — spytał Blake. Senator podszedł do mnie. Ciut się cofnęłam. Poklepał mnie po ramieniu. — W porządku, Callie. Wchodź do środka. Otoczył mnie sprawną ręką i wprowadził do dużego foyer. Ochroniarz stał sztywno z boku. Za sklepionym wejściem widziałam salon, ogień w kominku. Senator zwrócił się do Blake’a. — Chcę porozmawiać z moim gościem sam na sam. Blake kiwnął głową. Odwrócił się, ale zerknął na mnie przez ramię, zanim odszedł. Miałam nadzieję na jakieś przebłyski pamięci u niego. Modliłam się o cokolwiek. Niestety, jego twarz mówiła, że uważa mnie za jakąś wariatkę.

Senator wziął mnie pod rękę, poszliśmy do jego gabinetu. Wskazał mi skórzany fotel i zamknął drzwi. Wolałam stanąć za fotelem. Nie wiedziałam, czy mogę Harrisonowi ufać. Rzuciłam okiem na pokój: same antyki. — Teraz poznałaś mojego wnuka — powiedział. — Co mu się stało? — Drżały mi usta. Wskazał na drzwi. — To jest mój prawdziwy wnuk. Autentyczny Blake Harrison. — Skrzywił się, siadając na fotelu, ułożył na oparciu rękę z temblakiem. Słyszałam, co powiedział. Ale jego słowa nie miały sensu. „Autentyczny Blake?”. Nagle, jakby ktoś ściszył głośność, ogarnęła mnie cisza. Tylko antyczny zegar w szkle ośmielał się wydawać dźwięki. Tykał, a złote kulki w środku śmigały w tę i z powrotem, w tę i z powrotem. Przyprawiało o zawrót głowy i przerażało to wirowanie pozbawione kierunku. Ktoś wydał cichy okrzyk. To byłam ja. Senator patrzył na mnie spod przymrużonych powiek. Pokiwał głową. — To nigdy nie był on? — spytałam. Pokręcił głową. — Tylko jego ciało. Ręka sama powędrowała mi do ust. Znowu pokiwał głową. Opadłam na oparcie fotela. — Więc ktoś inny był w Blake’u… używał jego ciała. — Taka jest prawda. — Senator czekał, aż to przetrawię. Kto? Komu zależało na wykorzystywaniu ciała Blake’a przez cały ten czas? I nagle mnie olśniło. Nie. Przeszedł mnie zimny dreszcz. Nie byłam w stanie zwerbalizować tego strasznego przypuszczenia. — Stary Człowiek — powiedział senator.

Ukryłam twarz w dłoniach. Nie. Każdy, byle nie on. W Blake’u? Myśli goniły jedna za drugą szybciej niż złote kulki w zegarze. — Widziałam przecież Starego Człowieka, kiedy przyszedł do zakładu trzydzieści siedem. Jak mógł być w dwóch miejscach jednocześnie? — To już było po zawarciu umowy z rządem. Wtedy opuścił Blake’a. — A wystąpienie w programie abonenckim? Przecież pokazywano je, zanim doszło do umowy. — Zostało nagrane wcześniej. Zamilkłam dla nabrania oddechu. — Dlaczego pan pozwolił na coś takiego? — Przetrzymywał mojego wnuka jako zakładnika, z tym że Blake w ogóle nie był tego świadomy. Wiedziałem o tym jedynie ja i jego babka. Ten człowiek zrobił to, żeby mnie zmusić do działania na rzecz umowy między rządem i Prime Destinations. — Blake nie zgłaszał się do Prime? Senator pokręcił głową. — Stary Człowiek porwał go i wszczepił mu chip. Blake o niczym nie wie. Myśli, że był ciężko chory przez te kilka tygodni. Przeczesałam ręką włosy. Cały ten czas zadręczałam się, że jestem oszustką, prostaczką udającą księżniczkę, a tymczasem książę też był przebierańcem. Od początku do końca jedynie fantomem. W moim świecie nic nie było tym, na co wyglądało. Zastanawiałam się, czy jeszcze kiedykolwiek będę w stanie komukolwiek zaufać. Senator położył mi rękę na ramieniu. — Callie, chciałbym ci powiedzieć, że wywarłem nacisk na prokuratora, by wycofał oskarżenie przeciwko tobie. Zupełnie o tym zapomniałam. — I mam do ciebie wielką prośbę. — Jaką? — Trudno mi było sobie wyobrazić, co mogłabym dla niego zrobić.

Przysunął twarz do mojej, szeroko otwarte oczy patrzyły błagalnie, oddech miał gorzką woń tytoniu. — Nie mów nic mojemu wnukowi. O niczym. Nigdy.

Blake już się nie pokazał do mojego wyjścia z domu Harrisona. Szłam różaną alejką, a kolorowe kwiaty jakby szydziły z każdego mojego kroku. Głupia dziewczyno. Dlaczego byłaś ślepa? Ugięły się pode mną kolana. Jakaś potworna siła wysysała ze mnie wszystko, upadłam na ziemię. Ścisnęłam brzuch rękami, żeby powstrzymać ból. Nie będzie pojednania z Blakiem. Tak naprawdę Blake nie istniał. Nic, co robiliśmy i czuliśmy, tak naprawdę się nie zdarzyło. Wytrysnęły mi z oczu gorące łzy. Straciłam go na zawsze. Tak jak mamę i tatę. Tato. Och, tato, jak strasznie mi ciebie brakuje.

Całą noc spędziłam na odgrzebywaniu z pamięci każdego gestu i słowa Blake’a, a moja wyobraźnia je przetwarzała tak, że widziałam je i słyszałam w wykonaniu Starego Człowieka. Klub Rune, rancho, uroczystość wręczania nagród. Przeżywałam te momenty po wielokroć na nowo i poczułam na koniec pragnienie, żeby znaleźć się jak najdalej od tamtych miejsc. Rano zabrałam Tylera do naszego nowego domu letniskowego w górach San Bernardino. Opatuleni w polary wyruszyliśmy na północ. Drugi dom Heleny to była stojąca na hektarze prywatnej ziemi przestronna chata z bali, z panoramicznym widokiem na jezioro. Inaczej niż w miejskiej rezydencji niewiele tu było przedmiotów

przypominających Helenę i Emmę, żadnych portretów i hologramów. Nie starałam się zatrzeć wspomnień, lecz nie oglądając ich twarzy, czuliśmy się bardziej jak we własnym domu. Tyler nad jeziorem uczył się wędkowania, a ja, siedząc na kamieniu, rozmyślałam o minionych wydarzeniach, ważąc, ile zyskałam i ile straciłam. Zaczęło się od pomysłu Starego Człowieka, by do załatwienia sprawy z rządem użyć senatora Harrisona. Żeby ten zechciał współpracować, porwał Blake’a i traktował go jako zakładnika. O tym Helena nie wiedziała, do jej uszu dotarło, że to senator planuje doprowadzenie do umowy z rządem. Wynajęła moje ciało, żeby go zabić. Chciała zablokować rządowy kontrakt poprzez zdemaskowanie Prime, pokazanie opinii publicznej, że ciało dawcy może zostać użyte do zabójstwa. Kiedy na jej zlecenie Redmond zmienił nasz chip, usuwając blokadę zabijania, Stary Człowiek wychwycił zmieniony sygnał i odkrył jej plan. Ponieważ już był w ciele Blake’a, posługiwał się nim dalej, chcąc kontrolować jej kroki. Poszedł za nią do klubu Rune, nawiązał rozmowę w barze, umówił się na spędzenie dnia na ranchu. Jeszcze nie wiedział, że Redmond, majstrując przy chipie, zakłócił jego stabilność. W efekcie Helena straciła w klubie przytomność, a Stary Człowiek w ciele Blake’a widział to zdarzenie. Wtedy go poznałam. Podtrzymał znajomość ze mną, żeby śledzić poczynania Heleny i nie dopuścić do zabicia senatora przed jego spotkaniem z prezydentem. Chciał się również przekonać, jak zachowuję się po usunięciu blokady zabijania. Gdy doszło do nawiązania łączności między mną a Heleną i kiedy zaczęła się pojawiać w mojej głowie, zorientował się, że otwierają się nowe możliwości technologiczne, bardzo przydatne rządowi. Wszystko, co robił, było grą. Grał nastolatka odwiedzającego swoją prababkę, grał zauroczonego mną, żeby zdobyć moje zaufanie. Chwile

na ranchu, potem w samochodzie — to wszystko było oszukańczą komedią. Prześcignął filmowego gwiazdora. Grał, gdy dotykał mojego policzka, trzymał mnie za rękę, całował. Przyłożyłam dłoń do ust. Nie było jednak sposobu, żeby wytrzeć wspomnienia. Ogarniały mnie mdłości. Pokochałam chwile z Blakiem, a teraz miałam je znienawidzić, dowiedziawszy się, że bawił się mną Stary Człowiek. Byłam rozdarta. W jednym momencie pragnęłam zachować te wspomnienia jak drogocenne klejnoty, w następnym spaliłabym je na popiół. Skupiłam wzrok na Tylerze, który zarzucał wędkę. Nabierał wprawy. Przynajmniej gdy chodziło o Tylera, mogłam czuć się spokojna. Wiedziałam, że już nigdy nie będzie głodny, nie będzie musiał spać na zimnej i brudnej posadzce, że nie umrze. Wciągnęłam świeże sosnowe powietrze. Takie czyste. Powinnam mówić o szczęściu i czuć wdzięczność. Znalazłam się tutaj, miałam dwa domy. Postanowiłam nie myśleć o niczym, tylko podziwiać piękno tego miejsca. — Tyler! Idę zrobić kakao. Zostań tu, okay? Nie odchodź nigdzie. Kiwnął głową. Weszłam po kilku drewnianych stopniach na tylny ganek i do ciepłej kuchni. Tylera widziałam przez okno nad zlewem. Zdjęłam kurtkę, położyłam ją na krześle. Otworzyłam szafkę, wyjęłam kakao i dwa kubki. Do każdego odmierzyłam porcję proszku, odkręciłam kran z gorącą filtrowaną wodą. Niewyczerpana woda. Już zawsze. Napełnione kubki postawiłam na blacie. I nagle spostrzegłam coś dziwnego. Z prawej strony zlewu na kontuarze leżało coś, czego tu być nie powinno. Gałązka żółtej orchidei. Z czerwonymi leopardzimi cętkami. Zrobiło mi się duszno. Taką samą orchideę podarował mi Blake — czyli Stary Człowiek — podczas pikniku na ranchu. Jakim cudem się tu znalazła? Jak długo leżała?

Wyjrzałam przez okno. Tyler zniknął. Wędka leżała na ziemi. Panika chwyciła mnie za gardło. Już miałam zacząć krzyczeć, ale przesunąwszy się na koniec okna, dostrzegłam go. Schylony wyjmował przynętę z kubełka. Wydałam westchnienie ulgi. I wtedy usłyszałam głos w głowie. Witaj, Callie. Tak mówiła do mnie Helena. Tym razem to był głos męski: Starego Człowieka. Budzący ciarki elektronicznie zmodyfikowany głos, przyprawiający o ból zębów. Przeszedł mnie lodowaty dreszcz. Odniosłaś wielki sukces, Callie. Prime jest zamknięte, wyznaczono termin wyburzenia. — Gdzie pan jest? — Nie odrywałam oczu od jeziora, przy którym wędkował Tyler. — W jaki sposób znalazł się pan w mojej głowie? Mam duplikat oczywiście. — Duplikat? W innym miejscu. Zastanawiałam się, czy posłużył się przenośnym dyskiem? A może jest tutaj? Gdzie? Chciałabyś odbyć podróż? Mogę ci wiele pokazać. — Dlaczego jest pan w mojej głowie? — Nigdzie go nie widziałam. Po cichutku zaczęłam otwierać kolejno szuflady szafki kuchennej. Dołącz do mnie, Callie. — Do pana? Czego pan ode mnie chce. Jestem zwyczajną dziewczyną. Już nie. Chip w twojej głowie jest jedyny w swoim rodzaju, zmodyfikowany przez jednego z najlepszych speców. Zaproponuję ci najwyższe wynagrodzenie, jeżeli dołączysz do mojego zespołu. — Mam teraz wszystko, czego potrzebuję. — Starałam się brzmieć stanowczo, lecz głos mi się załamał, zdradzając zdenerwowanie.

Nie wiesz, czego potrzebujesz. W jednej z szuflad znalazłam wielki nóż rzeźnicki. Wyjęłam go trzęsącymi się rękami. Przekonasz się, gdy poznasz smak władzy. — Z panem niczego nie chcę smakować. Nie zrezygnuję tak łatwo. Jak już ci mówiłem, przedstawiasz dla mnie wyjątkową wartość. Parsknęłam cichym śmiechem, ale słowa miały go ugodzić. — Pan chce po prostu dobrać się do mojej głowy i sprawdzić, w jaki sposób został zmieniony mój chip. — Tyler nadal był zajęty wędką. Z kuchni prześlizgnęłam się na korytarz. Rozglądałam się, gdzie Stary Człowiek mógł się ukryć. Chcę cię mieć w zespole. A ty potrzebujesz idei. Znajdziesz się w dobrym towarzystwie. — Uważa pan, że będę pasowała do zespołu? Jest w nim twój przyjaciel Redmond. Coś stało się dla mnie oczywiste. — To on był w pokrowcu w helikopterze — powiedziałam. Polubiłaś go. — Tak, lubię go. Używa swojej inteligencji, żeby pomagać ludziom, a nie ich krzywdzić. — Chciałam podtrzymać rozmowę, gdy tymczasem posuwałam się cichutko korytarzem. — A przez ten cały czas, te wszystkie rzeczy, które pan do mnie mówił, czy było w tym słowo prawdy? Większość tego, co mówiłem, to była prawda. Ale nie wszystko. Jeżeli chcesz się dowiedzieć, co nią było, dołącz do mnie. — Pan mnie okłamywał. Przez cały czas udawał kogoś innego. — Zajrzałam do salonu. Nie było go tam. Ale Tylera widziałam przez panoramiczne okno, wciąż z wędką w ręku. A czy nie robiłaś dokładnie tego samego? Zatrzymałam się. Miał rację.

— Ja musiałam. Nieprawda. Mogłaś odejść. Ale straciłabyś pieniądze. — Potrzebowałam ich dla brata. — Z ręką zaciśniętą na nożu przeszłam przez salon i na korytarzu otworzyłam drzwi do ubikacji. Nie było tam nikogo. Jeżeli naprawdę chcesz go chronić, dołącz do mnie. Uprzedzam, że w najbliższych miesiącach żadne dziecko bez opieki nie będzie bezpieczne. A nie wiesz, czy twoje życie się nie rozsypie. Twój dom może zniszczyć trzęsienie ziemi. Albo pożar. Twoja prawna opiekunka może zginąć w wypadku, a wówczas rząd skonfiskuje twój majątek. W jednej chwili wszystko zostanie ci odebrane. Nic nie jest pewne — oprócz władzy. Tę mogę ci zaoferować. Pobiegłam do holu i po schodach na górę. Chciałam krzyczeć, żeby się zamknął. Co miał na myśli, mówiąc, że żadne dziecko nie będzie bezpieczne? Mijałam pokój Tylera. Nie było w nim Starego Człowieka. Jesteś przekonana, że robiłaś to dla pieniędzy. Ale ja znam cię lepiej niż ty samą siebie. Robiłaś to także dlatego, że chciałaś być kimś innym. — Proszę, nie. Daj człowiekowi maskę, a powie ci prawdę. Kto to powiedział? — Pan. — Szłam korytarzem na piętrze i zaglądałam do wszystkich pokoi. Nie wróciłaś do Prime, mimo że połączenie przestało dobrze funkcjonować. Wolałaś pozostać Heleną. — Ktoś mnie straszył, że jak wrócę, zabijecie mnie. Chciałaś w to wierzyć, bo spodobało ci się bycie bogatą nawet przez krótko. Stanęłam w miejscu. Było trochę prawdy w jego słowach, przyznałam ze wstydem przed samą sobą. Masz szansę przeżyć to wszystko jeszcze raz. A nawet mieć życie bardziej ekscytujące niż to, które wiodła Helena.

Czy chciałam żyć inaczej? Tak. W innym miejscu, w innym czasie. Ale nie z nim. — Nie — powiedziałam. — Nie chcę być kimś innym. Chcę być sobą. Cokolwiek pan dla mnie zaplanował, nie będę nigdy, ale to nigdy tego robiła. Zwycięży twoja ciekawość. Ja mogę poczekać. — Będzie pan czekał w nieskończoność. — Zajrzałam do kolejnego pokoju, opuściłam rękę z nożem. Ach, Callie, gdybyś wiedziała. Opacznie wszystko rozumiesz. Jestem w gruncie rzeczy dobrym człowiekiem. Co? Jak śmiał mówić coś takiego? W tym momencie zapragnęłam, by się okazało, że jest tutaj, w domu. Chciałam stanąć przed nim, zerwać mu maskę, skończyć z nim raz na zawsze. Ostatnie drzwi były zamknięte. Moja sypialnia. Nie przypominałam sobie, żebym je zamykała. Podkradłam się pod nie, położyłam rękę na gałce, przekręciłam ją. Cienkie zasłony falowały poruszane wiatrem. A może ktoś koło nich właśnie przeszedł? Francuskie drzwi balkonowe za nimi były otwarte. Przekroczyłam próg i stanęłam na dużym tarasie, miałam widok na trawnik, na jezioro, na Tylera. Zapadł zmierzch i nawet ptaki ucichły. Chociaż nic nie mówił, czułam obecność Starego Człowieka, snuł się w mojej głowie. Stałam przy drzwiach balkonowych, czekałam. Byliśmy my dwoje, w impasie, w stanie zawieszenia, ciszę mącił jedynie mój oddech i głośniejsze od niego bicie mojego serca. I nagle poczułam, że odszedł.

Rozdział trzydziesty

Tydzień później stałam przed bankiem ciał, obserwując ekipę wyburzeniową w trakcie ostatnich przygotowań do zniesienia z powierzchni ziemi szklanego budynku, siedziby Prime Destinations. Tłum ludzi, ubranych w płaszcze i kurtki, składał się głównie z Enderów należących do niższych warstw, pracowali w ochronie oraz handlu i na pewno nie wiedzieli, czym zajmowano się w tym budynku. Było również niewielu bogatych seniorów, głównie byłych renterów, oraz nieliczni bogaci nastolatkowie. Na obrzeżach zbiegowiska kręcili się bezdomni Starterzy, wśród nich byli dawcy, jak ja, oraz ciekawscy, którzy przyszli zobaczyć niecodzienne widowisko. Kilka twarzy rozpoznałam. Był Lee, także Raj i Briona. Nie stanowili już nierozłącznego trio. Każde plątało się osobno, teraz nawet się nie znali. Madison, nastolatka z blond fryzurką, stała kilka metrów na lewo ode mnie. Nasze spojrzenia się spotkały. Uśmiechnęłam się do niej, ucieszona jej widokiem. Zatrzymała się, lecz obrzuciła mnie obojętnym wzrokiem. Musiałam sobie uświadomić, że widziała mnie tylko raz, tamtej nocy, kiedy był finał sprawy banku ciał. Mogła mnie zapamiętać, ale niekoniecznie.

Z prawej strony zobaczyłam jej zmienniczkę, jowialną Rhiannon, w jej prawdziwym ciele. Wspierając się na inwalidzkim chodziku, pomachała mi ręką. Zamachałam w odpowiedzi i już miałam do niej podejść, gdy zobaczyłam dalej z tyłu Michaela. Stał zapatrzony w budynek, czekając jak my wszyscy. Był sam. — Michael! — krzyknęłam. Nie mógł mnie słyszeć na taką odległość. Patrzył w skupieniu wprost przed siebie. Poprawił mi się nastrój. Domyśliłam się, że Michael dopiero co wrócił do miasta. Zaczęłam się przepychać do niego, lecz kątem oka dostrzegłam z lewej strony, ponad morzem srebrnych głów, kogoś torującego sobie drogę w moim kierunku. Blake. Ścisnęło mnie w gardle. Co on tu robi? — pomyślałam. Miał przecież nic nie wiedzieć o banku ciał. Nie widziałam go od czasu moich odwiedzin w domu Harrisonów, to było ponad tydzień temu. Spojrzałam znowu na Michaela. Tym razem on też mnie dostrzegł, twarz mu się rozjaśniła. Wspaniale wyglądał. Ruszył, by do mnie dołączyć. Odwróciłam się. Blake się zbliżał, spotkały się nasze spojrzenia, uśmiechnął się do mnie niepewnie. Przełknęłam ślinę. Nie wiedziałam, co zrobić. Blake znalazł się zbyt blisko, żebym mogła odejść. Jeszcze raz popatrzyłam na Michaela. Z miejsca, gdzie stał, mógł śledzić sytuację jak na filmie rozgrywającym się przed nim. Zniknął mu z twarzy uśmiech, opadły ramiona. Poczułam się strasznie, ale byłam uwięziona w tłumie, za daleko od niego, żeby mnie słyszał, jeśli w ogóle potrafiłabym coś wyjaśnić. Blake’a dzieliło ode mnie zaledwie parę osób. Przyrzekłam jego dziadkowi, że nie będę wspominać minionych zdarzeń, więc o czym mogłam z nim rozmawiać? Nie miałam czasu się zastanawiać. Już był przy mnie.

— Callie. — Skinął głową. — Twoja gospodyni powiedziała mi, gdzie cię szukać. — Wsunął ręce do kieszeni i spojrzał w bok. — Koledzy mówią mi, że jestem zbyt poważny. Może bierze się to stąd, że trafiło mi się być wnukiem senatora. — Wzruszył ramionami. — Mój tata też był typem bardzo serio. Za to mama potrafiła się bawić. — W jego oczach błysnęła tęsknota. Co to za gadka? A w ogóle wyglądało mi to na przygotowaną mowę. — W każdym razie wszyscy uważają mnie za mola książkowego, mało wychodzę z domu, chyba że na siłę wyciągną mnie koledzy. — Zaszurał nogami, popatrzył na swoje buty. — Chcę, żebyś zrozumiała, o co mi chodzi. — Wyjął swoją komórkę, pokazał mi na wyświetlaczu zdjęcie. — Znalazłem tę fotkę. Zobaczyłam zdjęcie, o którym mu mówiłam. Zrobione tego dnia, kiedy jeździliśmy konno. Tyle że biedny Blake nigdy się tam nie znalazł, to był Stary Człowiek. Stał za mną, rękę przerzucił mi przez ramię, głowę miał tuż przy mojej, ja przyciskałam dłonie do jego ręki. Właśnie zsiedliśmy z koni — szczęśliwi, rozgrzani, lekko spoceni. Tryskaliśmy czystą radością. Ciężko mi było patrzeć na to zdjęcie, ale Blake nigdy się nie dowie dlaczego. — W ogóle sobie tego nie przypominam — powiedział. — A wyglądam na zachwyconego. Nikt nigdy mnie takim nie widział. Nigdy. Spotkały się nasze oczy, tym razem nie odwrócił wzroku. — Cokolwiek działo się między nami w ciągu ostatnich tygodni, czego, przysięgam na wszystkie świętości, nie pamiętam, pragnę, żeby tak było znowu. Bacznie przyjrzałam się jego twarzy. Nie żartował. Mówił serio. — A ty? — zapytał. — Czy też tego chcesz? Ścisnął mi się żołądek. Nie byłam pewna, czy mogliśmy wracać do przeżyć, których nie doznawaliśmy wspólnie. — W porządku, nie musisz teraz odpowiadać — rzekł.

Wyciągnął do mnie rękę. Znieruchomiałam. — Wiesz, jak było naprawdę, Callie. Musisz mi przypomnieć, potrzebuję ciebie. Miał oblicze zawieszonego w przestrzeni astronauty, który zerwał się z uwięzi i zdawał sobie sprawę, że jedyną jego szansą jest uchwycenie liny, bo inaczej odpłynie na zawsze w kosmiczną czerń. Znałam to uczucie wszechogarniającej paniki, w której czas się dłuży, a sekundy zamieniają się w lata, i ten głęboki ból, jaki się odczuwa, będąc zranionym nie przez jedną osobę, lecz przez wiele, przez cały gang, który wtargnął w twoje najbliższe sąsiedztwo i zagroził całej społeczności, tak że zwątpiłeś w porządek świata. I w ostatniej chwili, gdy wyciągasz rękę po linę ratunkową i masz palce o centymetry od niej, myślisz, czy jeżeli przeżyjesz, zdołasz naprawić, co zostało zerwane, żeby móc powiedzieć „tak”, chcę znowu być częścią tego świata. Niepewnie wyciągnęłam do Blake’a rękę. Nie mogłam pozwolić, żeby Stary Człowiek odniósł zwycięstwo. Nie mogłam pozwolić, żeby pozbawił mnie słodkich wspomnień związanych z chłopcem, którego w tamtym czasie uważałam za Blake’a. Przytrzymał moją dłoń, splatając swoje palce z moimi. Jego dotyk był mi znany — gładkość skóry, kształt kciuka. Przeniósł mnie na powrót do chwil spędzonych w jego samochodzie. Tak bardzo do nich tęskniłam. Bardziej, niż to sobie uświadamiałam. Nie był Blakiem, jakiego znałam. Ale wyglądał tak samo, wydawał się ten sam. Czuł się zagubiony i byłam jedyną osobą, która mogła mu pomóc. Zobaczymy. Usłyszałam nagle w głowie czyjś oddech. Przyspieszył mi tętno. Cal, dziecko. Od dawna nie słyszałam tego głosu. Groźne jastrzębie polują na gołębie.

Mój tata? Okręciłam głową dokoła, choć nie spodziewałam się go zobaczyć. Gwar tłumu nie docierał do mnie. Blake spojrzał na mnie ze zdziwionym uśmiechem. — Dobrze się czujesz? Próbowałam dojść do siebie. Nadsłuchiwałam, lecz już bezskutecznie. Blake chwycił mnie za rękę, gdy wielka i ciężka, rozkołysana stalowa kula roztrzaskała szklaną fasadę banku ciał.

1 You Know What To Do — tytuł przeboju The Beatles. 2 What’s Left to Say — tytuł przeboju Sandry Menges. 3 In the Belly of the Beast (W brzuchu bestii) — tytuł książki Jacka Abbotta, kryminalisty, który

opisał w niej lata spędzone w więzieniu.