LOGAN BELLE Blue Angel

„Taniec rodzi ciepło, które jest rodzicem lubieżności. Oto, panie, praprzyczyna niewierności”. Henry Fielding „Kochanie, jestem wolna”. Lady Gaga

Rozdział 1 W taksówce ciągle powtarzał jej, że to niespodzianka. – Nie lubię niespodzianek – powiedziała Mallory, wchodząc za nim do ciemnego nieoznaczonego budynku zaraz przy Bowery. – To twoje urodziny! Co by to były za urodziny bez niespodzianki? – Puścił oko do Mallory, a ona nie mogła się oprzeć i uśmiechnęła się do niego. Cały problem z Alekiem tkwił właśnie w tym: niezależnie od tego, jak bardzo ją irytował, kochała go zbyt mocno, żeby się złościć. Poza tym: dlaczego miałaby mieć zły nastrój? Po trzech latach związku na odległość, kiedy ona kończyła prawo, w końcu zamieszkali razem. Miała dobrą pracę w średniej wielkości firmie. Owszem, dzisiaj były jej urodziny – dwudzieste piąte. Z tej okazji Alec zabierał ją na wieczór we dwoje w mieście, które było dla niej zupełnie nowe. Tyle że to ­ciemne miejsce nie wyglądało na romantyczną restaurację. W drzwiach przywitała ich kobieta z notatnikiem. Miała idealnie piękną twarz, a na szyi wytatuowanego motylka. Za nią wisiała aksamitna kotara, przez którą Mallory nie mogła dostrzec, co się znajduje w pomieszczeniu. – Alec Martin i Mallory Dale. Jesteśmy na liście – powiedział Alec, biorąc Mallory za rękę. Kiedy weszli do środka, Mallory zdała sobie sprawę, że są w jakimś barze ze sceną, miejscami do siedzenia i… karłami. Zauważyła dwóch. Dostrzeg­ła też kobietę o nagich piersiach, która miała na sobie pas do pończoch, czarne pończochy ze szwem i czerwone szpilki. Był tam też mężczyzna przebrany za kowboja, z biczem w dłoni. – Co to ma być? – zapytała Mallory. – Blue Angel. Klub burleski – odpowiedział Alec, uśmiechając się, jakby właśnie pokazał jej diament. Burleska – temat artykułu, który Alec pisał dla magazynu „Gruff” poświęconego popkulturze, dla którego pracował. I ostatni pretekst do tego, by móc obłapiać kobiety wzrokiem. – Spędzamy moje urodziny na zbieraniu materiałów do twojego artykułu?

Alec poprowadził ją do stolika najbliżej sceny. Sala była pełna, ale stolik miał karteczkę z rezerwacją. Teraz była już pewna, że to dzięki magazynowi. Właścicielem „Gruff” był bogaty dzieciak Billy Barton. Alec poznał go dzięki wyjątkowo szerokim kontaktom klubu absolwentów Uniwersytetu Pensylwanii. W przeciwieństwie do Aleca i innych ich znajomych Billy po­trafił otworzyć każde drzwi, pociągnąć za każdy sznurek i zarezerwować każdy stolik. – Nie – powiedział Alec. – Robimy coś fajnego i interesującego z okazji twoich urodzin. Zupełnym przypadkiem jest to związane z tym, o czym piszę, ale wiem, że to ci się spodoba. Poczekaj tutaj, zamówię drinki. – Poszedł do baru, zanim zdążyła zaprotestować. Mallory pomyślała, że powinna była się inaczej ubrać. Długa spódnica w pepitkę od Ann Taylor wydała jej się teraz zbyt zasadnicza. W klubie widać było sporo nóg – gołych, w kabaretkach i na obcasach. Ona miała na sobie jeszcze prosty czarny golf, więc nie była przesadnie wystrojona. Po drugiej stronie sali dwie kobiety rozmawiały i śmiały się do mężczyzny w kowbojskim kapeluszu. Mallory najpierw zwróciła uwagę na tę w sztucznym futerku w lamparcie cętki. Jak mogłaby jej nie zauważyć? Wyglądała jak modelka, była doskonale wystylizowana, a poza tym miała jasną cerę, pełne czerwone usta i czarne włosy ścięte w idealnego ostrego boba. Kobieta, jakby wyczuwając spojrzenie Mallory, odwróciła się i spojrzała na nią intensywnie niebieskimi oczami. Zaskoczona Mallory niemal od razu odwróciła wzrok. Ale kiedy znów zerknęła w tamtą stronę, dostrzegła, że kobieta wciąż ją obserwuje, jakby spodziewała się, że Mallory również spojrzy jej w oczy. W końcu napotkały swój wzrok i Mallory poczuła dziwne łaskotanie w brzuchu. – Hej – powiedział Alec, siadając obok i przesuwając do niej butelkę piwa. – Nie jesteś zła, prawda? – Mallory sięgnęła po napój, ledwie powstrzymując się przed kolejnym spojrzeniem na ciemnowłosą kobietę. – Co? Nie wiem. Trochę. Daj spokój, Alec. Przyznaj, chcesz upiec dwie pieczenie na jednym ogniu: chcesz zdobyć materiał do artykułu, ale jako że są moje urodziny i gdzieś wyszliśmy, zdecydowałeś, że przyjdziemy tutaj. To nie ma nic wspólnego z tym, jak ja chciałabym

świętować. Nie podobało jej się to, co mówi, i była zmartwiona. Nie chodziło o jej urodziny, tylko o nich. Nie miała odwagi się do tego przyznać, ale odkąd sześć miesięcy wcześniej przeprowadziła się na Manhattan, coś w ich związku zaczęło się psuć. Alec wpadł w nowojorski wyścig szczurów w świecie mediów. Ona zaharowywała się na śmierć w firmie prawniczej i uczyła się do poprawki egzaminu adwokackiego. No i Alec często wspominał ostatnio, że miałby ochotę na trójkąt. Kiedy pierwszy raz o tym napomknął, Mallory pomyślała, że chce ją sprowokować. Ale w końcu zdała sobie sprawę, że Alec mówił poważnie. Nie bardzo wiedziała, co zrobić z tą informacją, więc upchnęła ją w myślach pod etykietką „rzeczy, którymi nie mam zamiaru się teraz przejmować”. Nie chodziło o to, że nie odpowiadał jej trójkąt z inną dziewczyną – w przeszłości zdarzały jej się małe miłostki. Spotkała kiedyś na obozie Carly Klein. Carly nosiła podkolanówki nawet w trzydziestostopniowym upale i wybijała piłkę w meczu siatkówki, jakby grała o złoty medal. Raz Mallory miała o niej nawet sen erotyczny i całymi tygodniami dręczyło ją przez to poczucie winy. Ale to nie był obóz ani czas na miłostki z dziewczynami. Teraz była dorosła i w rzekomo dojrzałym związku. Alec wziął ją za rękę, ale zanim zdążył powiedzieć, jak bardzo się pomylił czy cokolwiek innego, co miał do przekazania, na sali zaczęła pulsować piosenka Lady Gagi Beautiful, Dirty, Rich i niebieska kurtyna nad sceną rozsunęła się. Na scenę wyszedł kowboj, którego Mallory zauważyła wcześniej, i widownia zaczęła klaskać i krzyczeć. – Drogie panie… oraz mało apetyczne stworzenia, które zdecydowałyście się tutaj przyprowadzić – zaczął. – Witajcie w Blue Angel! – Trzasnął pejczem i Mallory aż podskoczyła na krześle. Rozległo się jeszcze więcej krzyków. Wbrew sobie Mallory poczuła lekką ekscytację. Panowała tu atmosfera jak przed koncertem rockowym. Nie chciała dać Alecowi satysfakcji i się uśmiechnąć, ale po raz pierwszy, odkąd weszła do klubu, była ciekawa, co się wydarzy. Doświadczenia Mallory z tego typu miejscami nie napawały jej optymizmem. Raz, jeszcze na studiach, poszła do klubu ze striptizem w Filadelfii, a potem, niechętnie, kiedy przyjechała pierwszy raz do

Nowego Jorku. Obydwie wizyty były okropne. Tancerki wyglądały na nieszczęśliwe, a ona od samego patrzenia czuła się jak perwers, chociaż w zasadzie nie dało się tam robić niczego innego. A najpodlej się czuła, dając im napiwki. Za każdym razem jej znajomi śmiali się z niej i sugerowali, by się rozluźniła. Ale, na miłość boską, na studiach zrobiła specjalizację z praw kobiet. Nie mogła wejść do klubu i nagle stać się kimś innym. Przerażało ją, że nie będzie wiedziała, gdzie patrzeć i co zrobić z rękami, że będzie jej przykro z powodu tancerki i zawstydzi ją sam fakt, że się tu znalazła. Nic dziwnego, że kiedy na scenę wyszła pierwsza dziewczyna, Mallory była zdenerwowana. Tłum był głośny i nie szczędził oklasków, a Mallory zdała sobie sprawę, że jest jedyną osobą, która nie wydaje z siebie żadnego dźwięku. Alec krzyczał i klaskał wyjątkowo głośno. Spojrzał na nią przelotnie i puścił do niej oko. Mallory odwróciła się do sceny. Z głośników popłynęła piosenka Diamonds Are a Girl’s Best Friend i reflektory oświet­liły tancerkę w cukierkowym kostiumie. Blondynka miała na sobie zaskakująco dużo ciuchów – pończochy, różowe platformy z lakierowanej skóry, biały gorset, długie białe rękawiczki i wachlarze z różowych piór w obu rękach. Machała nimi tak, że czasem zakrywały jej twarz i niemal całe ciało. Gdy przysłaniały tylko ciało, uśmiechała się przebiegle do widowni. Kiedy wycie i krzyki osiągnęły apogeum, odrzuciła wachlarze na bok, stanęła w lekkim rozkroku i zaczęła zdejmować jedną rękawiczkę. Tłum zawył, jakby właśnie pokazała piersi. Czy kobiety rozbierały się tutaj do naga? Mallory nie wiedziała, czego się spodziewać. Blondynka powoli ściągała z siebie kostium – najpierw rękawiczki, buty, a później odwróciła się tyłem do widowni i zaczęła rozpinać zamek z tyłu gorsetu tak powoli, że Mallo­ry nie mogła się doczekać, kiedy go zdejmie. Gdy tancerka w końcu się odwróciła, rękami zakrywając piersi, Mallory zdała sobie sprawę, że wstrzymała oddech. Kobieta odsunęła ręce, przyjmując pozę jak Madonna w teledysku do piosenki Vogue. Miała małe, zadarte i idealnie okrągłe piersi, a do sutków przyczepione były dwa cekinowe kwiatki. Kiedy tańczyła, mając na sobie oprócz nich tylko czerwone figi, Mallory poczuła jednocześnie ulgę i zawód –

kobieta nie miała zamiaru rozbierać się do końca. Tłum oszalał i Mallory dołączyła do niego – zaczęła klaskać i gwizdać. Tancerka odpowiadała publiczności i wykorzystywała jej entuzjazm. Podchodziła do brzegu sceny, powoli się pochylała i pokazywała pośladki, figlarnie je ściskając. Jeszcze raz podniosła się wrzawa, chociaż Mallory wydawało się, że głośniej już być nie mogło. Na scenę wrócił kowboj. – Jeszcze raz brawa dla Poppy LaRue – powiedział, chociaż wcale nie musiał prosić, bo w pomieszczeniu dalej wrzało od oklasków. – Co sądzisz? – zapytał Alec, zaciskając rękę na jej nodze. – Jest… Podoba mi się – odpowiedziała Mallory. – Wiedziałem, że tak będzie – pochylił się i pocałował ją w policzek. Podczas gdy kowboj na scenie prowadził krótki, zaskakująco bystry i pełen zadziornych komentarzy politycznych i kulturalnych monolog, Billy Barton wślizgnął się na krzesło obok Aleca. Miał na sobie lawendową koszulę i fioletowe szelki. Był przystojny i bogaty, więc ubieranie się w stylu Scotta Disicka w Z kamerą u Kardashianów uchodziło mu na sucho. – Coś mnie ominęło? – zapytał nieco za głośno. – Nie wiem. Co sądzisz, Mal? Ominęło go coś? Mallory przewróciła oczami. – Panie i panowie, proszę o oklaski dla wspaniałej, olśniewającej i niebezpiecznej… Bette Noir! – Stali bywalcy klubu zaczęli skandować imię tancerki. Kurtyna wciąż była opuszczona, ale z głośników popłynęła I Put a Spell on You w wykonaniu Marilyna Mansona. Przy pierwszych niskich, upiornych dźwiękach kurtyna rozsunęła się, odkrywając dwa drewniane krzesła i mały stoliczek z kryształową kulą. Na jednym z krzeseł siedziała kobieta, a jej twarz zasłaniał czarny kapelusz ­wiedźmy. Kobieta powoli się podniosła. Okrywała ją powłóczysta czarna suknia. Kołysała się i patrzyła wprost na widownię, prowokująca i zadziorna. Mallory zauważyła, że to była właśnie ona – oszałamiająca kobieta w płaszczu w lamparcie cętki. Mallory doskonale znała tę piosenkę – słyszała ją dawno temu

w filmie Davida Lyncha i bardzo jej się spodobała. Od tamtego czasu minęły lata, ale Mallory pamiętała, jak zaskakująco wcześnie rozbrzmiewało wyjątkowe crescendo. Gdy nadeszło, tancerka ściągnęła czarną suknię, pokazując idealne ciało ubrane w stanik ze spiczastymi miseczkami, czarne skąpe majtki, pas do pończoch i szpilki z lakierowanej skóry na bardzo wysokich obcasach. W ręce miała małą błyszczącą różdżkę. Tym razem, kiedy spojrzała na widownię, skupiła wzrok na Mallory. Mallory przemknęło przez myśl, że coś jej się przywidziało, ale tancerka wskazała na nią różdżką i zaprosiła na scenę. Odwróciła wzrok, udając, że nie widzi, ale tłum zaczął ją zachęcać, a wtórował mu kowboj. Przeklęty Billy Barton i jego miejsca w pierwszym rzędzie! Spojrzała na Aleca, ale on śmiał się i zachęcał ją ruchem ręki, żeby wyszła na scenę. Nie do końca zarejestrowała, w jaki sposób się tam znalazła. Ale usiadła na jednym z drewnianych krzeseł naprzeciw kryształowej kuli, a Bette Noir tańczyła dookoła niej. I wtedy Bette siadła tyłem do Mallory i wskazała, żeby ta rozpięła jej stanik. Mallory trzęsły się ręce, ale udało jej się rozpiąć metalowe haftki. Opuszkami palców musnęła bladą skórę tancerki, niemal tak delikatną, jak jasną. Kiedy Bette odwróciła się do niej przodem, wypinając nagie piersi, Mallory miała wrażenie, że jest jedynym widzem. Nie słyszała ani tłumu, ani muzyki. Nie wiedziała nawet, czy Bette w ogóle do niej mówi, ale miała wrażenie, że tak. I że mówiła jej, aby zdjęła golf. Jedynym powodem, dla którego Mallory to zrobiła, było to, że nie chciała zepsuć całego przedstawienia. Wahała się może przez dwa­dzieścia ­sekund, a później, zdenerwowana, powoli zdjęła golf. Bette nie uśmiechnęła się, nawet nie zatrzepotała sztucznymi rzęsami. Spokojnie wzięła golf z rąk Mallory, podeszła do brzegu sceny i rzuciła ciuch na krzesło, które zajmowała dziewczyna. Dopiero teraz Mallory usłyszała, że tłum szalał, jakby ktoś z powrotem włączył dźwięk w telewizorze. Stała na scenie w spódnicy od Ann Taylor i staniku Victoria’s Secret i czuła, jak wali jej serce. Zastanawiała się, jak długo jeszcze będzie musiała tu zostać, ale jednocześnie nie chciała schodzić. Czuła, jak tętni w niej życie – wszystko wydawało się głośniejsze, jaśniejsze i lepsze niż tam, na dole. Kręciło jej się w głowie z wrażenia

i żeby się uspokoić, zaczęła szukać wzrokiem Aleca. Widziała, że patrzył tylko na nią. Wzięła głęboki oddech i stała prosto, kiedy Bette tańczyła dookoła niej, ubrana tylko w ozdobne majtki i niewiarygodnie wysokie szpilki, wciąż trzymając w ręku różdżkę. Poruszała się z pełną ­świadomością, w idealnie wyreżyserowany sposób. I wtedy opadła kurtyna. Poppy LaRue wyjrzała zza kotary. Nie mogła uwierzyć, że Bette wyciągnęła na scenę brunetkę z publiczności. Sama ledwie się uspokoiła po swoim występie – było czystym sadyzmem ze strony Agnes, żeby kazać jej otworzyć show, kiedy ona dopiero drugi raz w życiu była na scenie. Pomyślała, że powinna jej to powiedzieć, ale Agnes była zbyt zajęta ruganiem Bette za wyciągnięcie widza na scenę. – Coś ty sobie myślała? To nie jest cyrk! – huczała Agnes ze swoim twardym polskim akcentem. Agnieszka Wieczorek, była balerina z Warszawy, a obecnie właścicielka Blue Angel, nie lubiła, kiedy ktoś łamał zasady. – Oczywiście, że jest – odpowiedziała Bette, spokojnie zapalając papierosa. – A po co innego ci ludzie tu przychodzą? – Minęła Agnes bez słowa i weszła do garderoby, z trzaskiem zamykając za sobą drzwi. Komu innemu niż Bette Noir coś takiego mog­ło ujść płazem? – Muszę zabrać stamtąd swoje buty – powiedziała Poppy. Agnes mruknęła coś po polsku i machnęła ręką w stronę zamkniętych drzwi z wyrazem obrzydzenia na twarzy. Poppy odczekała, aż Agnes zniknie z pola widzenia, i zapukała lekko w drzwi garderoby. – Odwal się – powiedziała Bette. – To ja, Poppy – Bette milczała, więc Poppy pomyślała, że może wejść. Kiedy pół roku wcześniej dołączyła do zespołu Blue Angel, nie odważyłaby się wejść za Bette do pokoju, gdy ta była zdenerwowana. W końcu zbliżyła się do niej na tyle, że mogła czuć się swobodnie. Miała nadzieję na więcej. Nigdy wcześniej nie była z kobietą, ale wiedziała, że Bette gustowała tylko w paniach, i jeżeli warunkiem znalezienia się pod opieką starszej koleżanki był seks, Poppy nie miała nic przeciwko. – Nie wydaje mi się, żeby Agnes była na ciebie naprawdę zła – powiedziała Poppy. Zatrzymała się przed lustrem i nie mogła się powstrzymać, żeby

nie spojrzeć na siebie z aprobatą. Niedawno ścięła platynowe włosy w boba sięgającego linii brody, podobnego do fryzury Bette. Obie miały jasną skórę i niebieskie oczy, ale Bette była brunetką, a Poppy była o kilka centymetrów wyższa. Zawsze lubiła swój wzrost (miała prawie metr osiemdziesiąt), ale odkąd poznała Bette, żałowała, że nie jest nieco niższa. Wszystko w Bette wydawało jej się idealnie pasujące do burleski, wyjątkowe. Mimo różnicy wzrostu Poppy lubiła myśleć, że dzięki podobnym fryzurom wyglądały jak pozytyw i negatyw. Coraz częściej wyobrażała sobie, jak byłoby w łóżku z Bette, jej ładniejszą bliźniaczką. – Niezbyt mnie to obchodzi – powiedziała Bette, spoglądając znad iPhone’a i rzucając Poppy niepokojące kocie spojrzenie. – Nie jestem tutaj, żeby do końca życia zarabiać po sto pięćdziesiąt dolarów za noc. Wiesz, kto siedział przy tamtym stoliku? – Ta dziewczyna, którą zabrałaś na scenę? To jakaś aktorka? – Nie ona! Ten facet w idiotycznych szelkach. – Teraz Poppy czuła się jak idiotka. On był jakimś aktorem? Nawet go nie zauważyła. Zdecydowała, że najlepiej będzie nic nie mówić. Wiedziała, że Bette i tak jej powie. – To był Billy Barton – oświadczyła Bette. Poppy wciąż nie rozumiała, co jest grane, więc Bette westchnęła, zrezygnowana. – To właściciel magazynu „Gruff”. Znasz, prawda? Raz w roku wydają dodatek „Hot”. W zeszłym roku na okładce była bodajże Megan Fox. – Ach, tak, jasne. Czytam go – skłamała Poppy. – No więc wydawca był tu dzisiaj. To jest coś, Poppy. Jeżeli piszą o tym klubie, to znaczy, że można tu ściągnąć ich ludzi. A nie tylko napalonych studentów. – Super. No to… Chcesz drinka? – Bette odwróciła się gwałtownie i zmierzyła Poppy wzrokiem od stóp do głów, zatrzymując się przez chwilę na jej piersiach. Poppy była ubrana w różową satynową koszulkę i skąpe stringi i czuła się teraz bardziej naga, niż gdy się prezentowała przed pięć­dziesięcioma nieznajomymi. Zmusiła się, żeby się trzymać prosto. Bette wstała i stanęła tuż przed nią. Wsunęła rękę pod koszulkę Poppy i złapała ją za pierś. Poppy nie była w stanie nawet oddychać. Po miesiącach bycia ignorowaną i pobieżnych rozmowach coś takiego! Nigdy wcześniej nie była dla nikogo tak niewidzialna jak dla Bette.

Ale teraz to się zmieniło. – Zdejmij to – powiedziała Bette, pocierając kciukiem kwiatek, który przykrywał sutek Poppy. Z powrotem usiadła na krześle, zadowolona z tego, że może być widzem, podczas gdy Poppy powoli się rozbierała. Słyszała w tle Fever Peggy Lee – ostatni kawałek z występu Cookies ’n’ Cream. Zazwyczaj to Bette zamykała show, ale założyła się o coś z Cookie i Cookie wygrała. Nie chciały powiedzieć, o co się założyły. Poppy czuła się jak odludek i zastanawiała, kiedy to się zmieni. Jak długo będzie musiała przebywać w Blue Angel, zanim zrozumie panujące tu zasady? Zanim Agnes zacznie z nią rozmawiać? Zanim klienci zaczną skandować jej imię? Rok? Dwa? Ale teraz to nie miało żadnego znaczenia. Teraz liczyło się tylko to, że koszulka leżała na ziemi, majteczki były w ręce, a Bette patrzyła na jej nagie piersi. Poppy zdecydowała, że będzie działać pierwsza. To była jej nowa mantra – „działaj pierwsza”. Słyszała to u Oprah albo przeczytała w „Cosmo”. Albo jeszcze gdzie indziej. „Nie czekaj, aż rzeczy zaczną dziać się same”. Zrobiła krok w przód, nie spuszczając spojrzenia z Bette. Z niepokojem musiała przyznać, że po raz pierwszy stała twarzą w twarz z kimś, kto był atrakcyjniejszy od niej. – Nie mam ochoty na drinka – powiedziała Bette i wróciła do swojego iPhone’a.

Rozdział 2 – Z wami nie można się nudzić – powiedział Billy Barton, przywołując ruchem ręki taksówkę na Bowery Street. Była północ i zdawało się, że całe miasto wyległo na ulice. Taksówki kursowały rzadko, ale Mallory nie miałaby nic przeciwko przejściu kilku przecznic. Ciągle buzowała w niej adrenalina. – Z minuty na minutę zabawa robi się coraz lepsza – powiedział Alec. Mallory nie mogła wyczuć, czy jest zadowolony z przebiegu wieczoru, czy się na nią złości. Niemal nic nie mówił, odkąd ta kobieta pociągnęła ją na scenę, ale jako że Billy Barton gadał bez przerwy, ciężko było wyczytać coś z milczenia Aleca. – Prawda – zgodził się Billy. Matko, jak on ją denerwował. Nie znosiła jego zniewieściałego stylu, tego, jak patrzył z góry na kelnerów. Nie podobało jej się, że zapłacił za Aleca i że wiedział o Nowym Jorku więcej, niż ona kiedykolwiek będzie wiedzieć. Był jednym z tych rodowitych nowojorczyków, którzy uważali, że są lepsi niż reszta świata. I nie podobało się jej, że wlókł się za nimi w jej urodziny. – Chcecie do mnie dołączyć? Spotykam się ze znajomymi w Standard. Mogą cię zainteresować, Alec. Mallory spojrzała na Aleca i ku swojej wielkiej uldze usłyszała, że bez najmniejszego wahania powiedział: – Innym razem. – No więc, kochana, wszystkiego najlepszego. Nie wierzę, że nieomal zobaczyłem cię w twoim „urodzinowym stroju”. – Pocałował ją w policzek. Kiedy Alec i Mallory zostali w końcu sami, Alec przyciąg­nął ją do siebie. – No, solenizantko. Niezłe show. – To prawda… było całkiem… interesujące. – Miałem na myśli twój występ. – Ach, to. Jesteś zły? – Dlaczego miałbym być zły? – Nie wiem. Było w tym coś niestosownego. – Mal, poszło ci fantastycznie. To wymagało odwagi. Szczerze

powiedziawszy, było to bardzo podniecające. – Naprawdę? – Oczywiście! A jakżeby inaczej? Każdy facet dałby się zabić za taki widok. Jedyną lepszą rzeczą, jaka mog­łaby się przytrafić, byłoby zabranie tej tancerki do domu na prywatny pokaz. – Alec! – Co? Mówiłem ci, że o tym myślałem. – A musisz to wyciągać w moje urodziny? I niekoniecznie chcę słyszeć, jakie konkretnie kobiety masz na myśli. – Alec zatrzymał się, przysunął Mallory do siebie i pocałował ją w czoło. – Jesteś jedyną, którą mam na myśli. Chciałem zaprosić cię gdzieś na deser i uczcić twoje urodziny kieliszkiem szampana, ale tak naprawdę jedyne, czego teraz chcę, to zabrać cię do domu. W porządku? Mallory spojrzała na niego. Jedyne, czego ona teraz prag­nęła, to się z nim kochać. Nic nie równało się z uczuciem, kiedy wchodziła do sypialni i wiedziała, że będzie jej dotykał. Jak będzie jej dotykał… – Oczywiście, że tak. Alec zatrzymał taksówkę. Kiedy usiedli na tylnym siedzeniu, odpiął pas bezpieczeństwa i przysunął się do Mallory. Powstrzymała się przed zwróceniem mu uwagi, że powinien zapiąć go z powrotem. Były chłopak jej najlepszej przyjaciółki Julie był lekarzem na ostrym dyżurze i powiedział jej, że niezapięcie pasa zwiększa prawdopodobieństwo śmierci w wypadku samochodowym jakoś niewyobrażalnie, nie pamiętała o ile procent dokładnie – prawdopodobnie dlatego, że tak ją to zestresowało, że aż zapomniała. Alec zaczął ją całować i poczuła, jak podskoczył jej żołądek. Nawet po czterech latach Alec tak samo na nią działał. Kiedy powiedziała o tym Julie, ta nie mogła uwierzyć. Mallory spojrzała na kierowcę taksówki. Rozmawiał przez zestaw słuchawkowy. Nie zwracał na nich uwagi. Ale kiedy Alec wsunął rękę pod jej spódnicę, odepchnęła ją. – Alec! – syknęła. – Ciii… Nie patrzy. Uwierz mi, że ludzie robią dużo gorsze rzeczy na tylnych siedzeniach taksówek. – Przesunął palcami po jej bieliźnie.

– Poważnie, przestań – powiedziała. Zabrała jego rękę i odsunęła się od niego najdalej, jak mogła. – Co? Jesteś na mnie zła? Mogłabyś po prostu dać się ponieść. Nie miałaś problemu z tym, że obca kobieta wyciągnęła cię na scenę. – Po prostu nie chcę robić tego w taksówce. Reszta drogi do domu upłynęła im w milczeniu. Podobnie jak jazda windą na dziesiąte piętro do ich mieszkania. Alec otworzył drzwi, od razu usiadł na kanapie i spojrzał na Mallory wyczekująco. Zastanawiała się, jak rozładować tę niezręczną sytuację. To on powinien ją udobruchać, ale zdecydowała, że zaczynanie teraz dyskusji nie ma sensu. Mallory starała się opóźnić konfrontację, poprawiając długie żółte róże w wazonie. Tego poranka Alec przysłał jej trzy tuziny jej ulubionych kwiatów. Poprzestawiała łodyżki i zapytała: – Czego chcesz? – Chcę, żebyś dla mnie zatańczyła – odpowiedział z uśmiechem. – Daj spokój. – Mówię poważnie. Kiedy byłaś tam, na scenie, nie mog­łem przestać myśleć o tym, żebyś zrobiła to specjalnie dla mnie. Cały Alec. Jeżeli chodzi o seks, zawsze popychał ją do granic. To jedna z rzeczy, za które go pokochała. Wcześniej spała z kilkoma innymi mężczyznami, ale wszystkie ważne „pierwsze razy” przeżyła z Alekiem. Pierwszy równoczesny orgazm. Pierwszy seks w miejscu publicznym (między regałami w bibliotece, kiedy odwiedził ją w weekend na uczelni). Pierwsze nagie zdjęcie, jakie pozwoliła sobie zrobić. A niedawno namówił ją nawet, żeby się całkowicie wydepilowała. Najpierw się zezłościła. Była zła, że Alec mówi jej, co ma robić z własnym ciałem. Ale po konsultacji z Julie zdecydowała, że spróbuje. I spodobało jej się – nie sam proces, ale rezultat. Jej skóra była gładka i czysta. Kiedy Alec mówił jej, żeby czegoś spróbowała, zazwyczaj miał rację. Wszystko, na co ją otwierał, sprawiało, że czuła się bliższa jemu i własnej seksualności. Ale propozycja trójkąta…? Bała się, że to dałoby efekt odwrotny do zamierzonego – zarówno ze względu na nią, jak i na ich związek. – Wydawało mi się, że chciałeś wziąć do domu tamtą tancerkę – powiedziała Mallory i poczuła, jak ściska ją w żołądku.

– Nie. Myślałem o tobie. – Jego niebieskoszare oczy rzucały jej zamglone, intensywne spojrzenia, zarezerwowane tylko na specjalne okazje. Alec był niesamowicie seksowny. Przypomniała sobie, że kiedy pierwszy raz kochali się na jeźdźca, on spojrzał na nią właśnie tym kobaltowym wzrokiem spod na wpół przymkniętych powiek. Sam ten widok sprawił, że doszła. Alec pocałował ją w rękę. – Poważnie, Mal. Nie będę się dzisiaj z tobą kochał, jeżeli dla mnie nie zatańczysz. – Wiedziała, że mówi poważnie. – No dobrze. Włącz jakąś muzykę. – Wybierz sama – powiedział, rzucając jej swojego iPoda. – Ja przygotuję nam drinki. Mallory przeglądała listę piosenek, podczas gdy on otwierał butelkę czerwonego wina. Po kilku sekundach wiedziała już, czego szukała. Alec usiadł na kanapie i podał jej kieliszek z winem. Mallory przygasiła światła i ustawiła The Beggar Mos Defa. Wzięła łyk wina i włączyła muzykę. Niedorzeczne, ale po tych wszystkich razach, kiedy widział ją nagą, i po wszystkich sposobach, na jakie się z nią kochał, i mimo że niedawno tak po prostu zdjęła bluzkę przed dziesiątkami obcych ludzi, była zdenerwowana. Ale scena sprawiała, że to nie było nic osobistego. Przez kilka chwil stała tam i czuła, że jest kimś innym. A teraz była po prostu Mallory. Usiłowała sobie wyobrazić, że jest inną osobą, przywołała w myślach obraz Bette Noir i w jakiś dziwny sposób to sprawiło, że zaczęła się kołysać w rytm muzyki i zdejmować bluzkę. Na szczęście dwanaście lat ćwiczeń baletowych sprawiło, że wiedziała, co robić z ciałem. Zrzuciła górną część ubrania i ułożyła ręce tak, że palce spotykały się przy udach. Niesamowite, że nawet po siedmiu latach, odkąd ostatni raz postawiła stopę w studiu tańca, jej ręce wciąż pamiętały wszystkie pozycje. Alec spoglądał na nią w sposób, którego nigdy wcześniej nie widziała, i niesamowicie ją to podnieciło. Rozluźniła ręce i zdjęła spódnicę. Miała na sobie stanik, majtki i srebrny wisiorek z sercem, który Alec dał jej wcześniej. Kołysała się przed ukochanym w rytm

piosenki o miłości i oddaniu. Próbowała przypomnieć sobie ruch, który widziała wcześ­niej w klubie, ale nie potrafiła. Zamiast tego obróciła się na palcach i mimo że czuła się głupio, robiąc to w bieliźnie, używanie swojego ciała w ten sposób ją ekscytowało. Alec śledził każdy jej ruch i Mallory czuła się piękniejsza niż kiedykolwiek. Poruszając się w rytm muzyki, poczuła coś, co zniknęło już dawno temu – wrażenie siły i inspiracji, które odsunęła na bok, uznając je za objaw niedojrzałości. Zrezygnowała z baletu, kiedy poszła na studia. Rodzice wciąż powtarzali jej, że się z tego nie utrzyma, a zajmuje jej to zbyt dużo czasu. Jej miłość do tańca została gdzieś zepchnięta, razem z zeszytami z liceum. – Podejdź tu – powiedział Alec cicho, ciągnąc ją na swoje kolana. Usiadła na nim okrakiem i od razu poczuła, jaki jest twardy. Otarła się o niego. Alec przesunął palcem wskazującym wzdłuż linii jej majtek, a później wsunął go w jej cipkę bez trudności. – Jesteś taka mokra – powiedział. – Wiem – odparła. – Zdejmij je. – Mallory zsunęła majtki i rzuciła na podłogę. Alec popchnął ją lekko do tyłu, rozsuwając jednocześnie jej nogi, żeby móc zobaczyć jej cipkę. Kiedyś ją to zawstydzało, ale zawsze jej powtarzał, że jest piękna i jej widok go podnieca, więc wstyd szybko minął. Poza tym sposób, w jaki ją dotykał, sprawiał, że wszystkie chwile nieśmiałości szybko znikały. Starczała mu minuta, żeby zupełnie ją rozpalić, a wtedy nie obchodziło jej, na co patrzył. Zamknęła oczy. Masował dwoma palcami jej cipkę, a później wsunął w nią środkowy palec i kciukiem pocierał łechtaczkę. Chciała wsunąć jego rękę głębiej, ale Alec nie lubił, kiedy próbowała kontrolować tempo. – Mal, popatrz – podał jej swojego iPhone’a. – Co? – No popatrz. – Wzięła telefon z jego ręki i spojrzała na ekran, na którym widać było, jak jego piękne ręce dotykają jej, jakby grał na instrumencie. – Co ty zrobiłeś? – Nagrałem to, jak cię dotykam.

– Natychmiast to skasuj! – Obiecuję, że skasuję, kiedy tylko to obejrzysz. – Nacisnął guzik. – Połóż się. – Zrobiła, co powiedział, i znów poczuła jego ręce na sobie. Ale teraz, zamiast zamknąć oczy, trzymała przed sobą telefon i patrzyła, jak na ekranie Alec pociera jej łechtaczkę, kiedy on robił dokładnie to samo na niej. Wsunął w nią palec i wysunął go, wsunął, wysunął, na ekranie i poza nim… Upuściła telefon. Po kilku sekundach poczuła, jak narasta w niej podniecenie, jak zaciska się na jego palcach, jak jego palce w wypracowany i doskonały sposób doprowadzają ją do orgazmu. Tak… Och, tak! Kiedy wstrząsy się skończyły, wstała i zaczęła rozpinać jego spodnie. Pomógł, zdejmując je wraz z bokserkami. Jego penis wyprężył się do jej brzucha. Przesunęła po nim dłonią. Wiedziała, jak niesamowicie Alec był podniecony. Wiedziała, że jeżeli weźmie członka do ust, to posmakuje Aleca. – Włóż majtki z powrotem – powiedział ochrypłym głosem. Zdezorientowana, rozejrzała się po podłodze i wzięła je do ręki. Włożyła je, na wpół leżąc na plecach. Nie chciał się z nią kochać? Alec pociągnął ją na swoje kolana tak, że siedziała na nim okrakiem, a jego twarz znajdowała się na wysokości jej piersi. Rozpiął jej stanik i zaczął ssać sutki tak mocno, że niemal ją to zabolało. Chciała się rozebrać do końca, ale ją powstrzymał. – Nie, zostaw – odsunął jej majtki na bok i Mallory opuściła się na niego. – Och, tak – jęknęła. Były takie noce jak ta, kiedy czuła, że jego penis jest tak wielki, że niemal traciła oddech. Miała wrażenie, że jeszcze centymetr i dojdzie znowu. Z Alekiem było tak zawsze: intensywnie, tak, jak trzeba. Powiedziała mu kiedyś, że czuje się zawstydzona tym, do czego on doprowadza ją w łóżku. Odpowiedział, że to najpiękniejsza rzecz, jakiej w życiu doświadczył. Kiedy poruszała biodrami, bielizna ocierająca się o jej cipkę potęgowała wszystkie doznania. Mallory otworzyła oczy i spojrzała na Aleca, a on, jakby wyczuwając jej spojrzenie, podniósł wzrok. Jego twarz miała wyraz tak niesamowitego pożądania i miłości – ten widok sprawił, że znowu zaczęła dochodzić, drżenie przeszło od łona przez

resztę ciała, intensywne, niesamowite, lepsze niż kiedykolwiek. Jej orgazm sprawił, że on też zaczął szczytować – Mallory poczuła, jak Alec wybucha z jękiem, tak jak zawsze: głośno i bez kontroli. Oparła głowę o jego klatkę piersiową i zamknęła oczy, żeby nacieszyć się zadowoleniem, które zawsze przychodziło po tym, jak się kochali. Nic jej wtedy nie zajmowało. – Mam nadzieję, że dobrze się bawiłaś – powiedział, całując jej głowę. – Żartujesz sobie? Było niesamowicie. – Zastanawiam się nad przeprowadzeniem wywiadu z tancerką, którą widzieliśmy dzisiejszego wieczoru – powiedział Alec. – Co? – zapytała Mallory, chociaż doskonale wiedziała, co powiedział i o kim mówił. – Tancerką, która wciągnęła cię na scenę, Bette Noir. Przeprowadzę z nią wywiad do swojego artykułu. – Mallory odsunęła się i spojrzała na niego. – O niej właśnie teraz myślałeś? Kiedy się kochaliśmy? – Co…? Nie, oczywiście, że nie. Po prostu zacząłem myśleć o pracy. – Mallory nie była pewna, czy mówi prawdę, ale co miała zrobić? Wywołać niedorzeczną kłótnię, w której ona oskarża go o kłamstwo, a on zaprzecza? Nie chciała zepsuć tej chwili. Zamiast tego powiedziała: – Dziękuję za wspaniałe urodziny. – I pocałowała go. – Myślę, że to początek cudownego roku, Mallory. – Uśmiechnął się i pogłaskał ją po włosach. – Jeszcze tylko jedna mała rzecz – powiedziała. – Cokolwiek zechcesz, kochanie. – Usuń to wideo ze swojego telefonu. – Och, Mal, nie męcz mnie! Przecież jest cudowne. – Usuń! – Zjechała z kanapy, żeby znaleźć telefon, ale jemu udało się pierwszemu. Złapał aparat i trzymał tak, że był poza jej zasięgiem. W końcu udało jej się go wyrwać i zaczęła wciskać przypadkowe przyciski. – Oddaj mi go, zanim zepsujesz. Skasuję, słowo honoru. – Przysięgasz? – zapytała, trzymając telefon z dala od jego rąk.

– Tak. Słowo. Będzie, jak chcesz. Ale nie doceniasz możliwości połączenia kariery prawniczej z branżą pornograficzną. – Oddała mu telefon i patrzyła, jak usuwa wideo. – Muszę przyznać, że jesteś zdolnym kamerzystą – powiedziała. – Miałem dobrą modelkę. Inspirującą. Teraz wiem, jak czuł się Hitchcock po drugiej stronie kamery z Grace Kelly. Albo Woody Allen z Diane Keaton… Albo ze Scarlett Johansson. O, to bardziej pasuje. – Mallory przewróciła oczami. –Wiesz, o co mi chodzi. – Uśmiechnął się. – Jesteśmy zgranym zespołem.

Rozdział 3 Kiedyś Mallory czuła dreszcz podniecenia, wchodząc do wysokiego szklanego budynku przy Park Avenue, gdzie mieściła się firma Reed, Warner, Hardy, Lutz & Capel – znana w branży jako po prostu Reed & Warner. Był czas, kiedy czuła się tam jak we właściwym miejscu, jakby to było jej przeznaczenie. Odkąd zaczęła studia na Uniwersytecie Pensylwanii, wiedziała, że zostanie prawniczką. Tak jak jej rodzice. Jak dziadek. Kim innym miałaby zostać? Dostała się na prawo. A później na praktyki do Reed & Warner. Potem praca czekała, aż ona skończy studia. Wszystko idealnie się układało. Aż do ostatniego miesiąca. Szerokie drzwi windy rozsunęły się na trzynastym piętrze. – Dzień dobry, panno Dale – recepcjonistka Blanca przywitała Mallory. – Cześć, Blanca. – „Czy ona wie, że oblałam egzamin adwokacki?”, ta myśl przebiegła Mallory przez głowę. „Czy wszyscy wiedzą, włącznie z kobietą, która o trzeciej przynosi kawę?” – Przynajmniej nie jesteś sławna – powiedziała jej przyjaciółka Julie. – Kiedy Kennedy junior oblał egzamin, „Post” pisał o tym na pierwszej stronie. Wcale jej to nie uspokoiło. I mimo że Alec zapewniał ją, że to się zdarza wielu osobom i że na pewno zda egzamin w lutym, Mallory po raz pierwszy czuła niepewność co do swojej przyszłości. Teraz nawet jej biuro wydawało jej się obce. Wcześ­niej stanowiło przykład porządku i celowości, a teraz było po prostu kanciastym pokojem pozbawionym światła i zawalonym papierzyskami. Mallory zalogowała się do swojego komputera. Postanowiła przez kolejne dziesięć godzin przeszukiwać bazy danych i pisać raport, nad którym pracowała przez ostatni miesiąc. Jej szef był jednym z obrońców największej w kraju firmy produkującej farby. Musiała sprawdzić, czy są odpowiedzialni za wykorzystywanie rtęci do produkcji farb. – Dzisiaj tylko połówka dniówki? – Patricia Loomis, prawniczka o dłuższym o trzy lata stażu pracy, stała w drzwiach biura Mallory. Patricia była niska, jej ubrania zawsze były męskie i zawsze za duże, na

dodatek obgryzała paznokcie tak bardzo, że jej palce wyglądały, jakby miały zaraz zacząć krwawić. Ale była najmądrzejszą osobą, jaką Mallory kiedykolwiek poznała. I była jej szefową. Mallory spojrzała na zegarek w komputerze. Ósma trzydzieści. – Siedziałam wczoraj do późna. Miałam urodziny. – Harrison chce raport do końca przyszłego tygodnia. – W porządku – powiedziała, ale szefowej już nie było. Uff! Mallory nie wiedziała, dlaczego Patricia tak bardzo jej nie lubiła, ale od początku nie miała co do tego złudzeń. I kiedy Mallory oblała egzamin adwokacki, wszystkie oznaki uznania, na które sobie do tej pory zasłużyła, zniknęły. Wiedziała, że Patricia tylko czeka na jej wpadkę. Mallory otworzyła torebkę i zaczęła szperać w poszukiwaniu czegoś słodkiego – była tak zmęczona, że potrzebowała porcji cukru. Zacisnęła palce na małym pudełku. Kiedy je wyciągnęła, zobaczyła, że to opakowanie zapałek z napisem „The Blue Angel”. Kto je wrzucił do jej torebki? Pewnie Billy, idiota. Położyła zapałki na biurku i pomyślała o tancerce. Bette Noir. Co robiła w ciągu dnia? Chodziła do pracy jak wszyscy inni? Jeżeli tak, to czy jej szef wiedział, co robi nocami? Czy może spała przez cały dzień, a dopiero wieczorem pojawiała się w Blue Angel? Może całe jej życie kręciło się wokół piękna, sztuki i inspiracji. Pewnie nigdy nie słyszała nawet o czymś takim jak egzamin adwokacki. Nie wiedziała, że tacy ludzie jak Patricia Loomis istnieli, a już na pewno nie zdawała sobie sprawy, że jej kariera mogłaby zależeć od tak źle ubranej osoby. Mallory zalogowała się do bazy danych. Po południu z oparów farby zaprawianej rtęcią wyrwało ją brzęczenie telefonu. Schyliła się, żeby wyciągnąć aparat z torebki, i od razu poczuła, że kręci jej się w głowie. No tak, jak zwykle zapomniała o lunchu. – Halo? – Cześć, to ja – powiedział Alec. – O której uda ci się wyrwać z pracy? – Nie wiem, Patricia chodzi wściekła jak osa. Wyobrażasz sobie, że kazała mi spisać za siebie zeznania? Nie powinna wydawać mi takich poleceń. No i powiedziała jeszcze, że Harrison chce mieć raport do

końca przyszłego tygodnia… – Chcę, żebyśmy gdzieś dziś poszli. – Nie mogę. Idź beze mnie. Spóźniłam się dzisiaj, jestem zmęczona i wszystko zajmuje mi dwa razy więcej czasu… – Mal, poważnie. Musimy gdzieś pójść. – Po co? O co chodzi? – Napisałem do tej tancerki, Bette Noir, w sprawie wywiadu. – Mallory poczuła ukłucie zazdrości. – Co odpowiedziała? – Zgodziła się, ale napisała, że też musisz tam być. – To bez sensu. Po co miałabym tam iść? – Nie wiem. Zaznaczyła też, że mam znaleźć jakieś modne miejsce, do którego sama by nie weszła. – Alec, naprawdę nie mam czasu na takie zabawy. – Nie żartuję. To moja praca. No chodź, wiesz, że ja bym ci pomógł, gdybyś tego potrzebowała. – Mallory spojrzała na ekran komputera. Słowa zlewały się w jedno, a migający kursor sprawiał, że miała mroczki przed oczami. – Gdzie przeprowadzisz ten wywiad? – Nie jestem pewien. Muszę zadzwonić do Billy’ego i dowiedzieć się, czy uda mu się zamówić nam stolik w Soho House. Może będzie miał lepszy pomysł. – Nie dam rady wyjść stąd wcześniej niż o ósmej trzydzieści. – W porządku. Dzięki. Jestem twoim dłużnikiem. – Mallory wrzuciła telefon z powrotem do torby. Sięgnęła po pudełeczko zapałek i zaczęła obracać je w dłoniach. Miejsce nazywało się Boom Boom Room. Mieściło się w samym środku Meatpacking District, na ostatnim piętrze hotelu Standard należącego do André Balazsa. Była to najbardziej dekadencka i przytłaczająca przestrzeń, jaką Mallory kiedykolwiek widziała. Wystrój był jednocześnie retro i futurystyczny, w środku znajdowały się okrągłe jasne kanapy, błyszczące żyrandole, a przez ogromne okna można było podziwiać Manhattan i rzekę Hudson. Przebywając tu, odnosiło się wrażenie, jakby całe miasto powstało po to, żeby stać się tłem dla tego wnętrza.

Mallory zachwiała się nieco przy oknach, które sięgały od sufitu do podłogi. Miała za wysokie obcasy – rzadko takie nosiła. Ale Alec prosił, żeby się ładnie ubrała, a ona na szczęście miała parę czarnych szpilek pod biurkiem. Goście wyglądali jak z żurnala. Powłóczyste suknie, spódnice z wysokim stanem, buty i torebki, które kosztowały więcej, niż wynosiła miesięczna pensja Mallory. Mężczyźni w garniturach. Wszędzie sławy – Penélope Cruz rozmawiała z Pedro Almodóvarem, Lindsay Lohan stała otoczona swoją świtą, a i tak wszystkie spojrzenia zwrócone były na Bette Noir. – Usiądź z nami – zawołała do niej Bette z miejsca, gdzie usadził ją Alec na czas wywiadu. Po drugiej stronie pokoju Mallory zauważyła Billy’ego Bartona. Obserwował ich, ale odwrócił się, udając, że wcale tego nie robił. Pomachał do nich i puścił oko, kiedy weszli, ale nie podszedł, by się przywitać. I dobrze, Mallory i tak już trzęsła się ze zdenerwowania, kiedy tu przyszli. Spotkali się z Bette przed hotelem. Przez całą drogę była dziwnie milcząca, również kiedy wpuszczono ich za aksamitny czerwony sznur przed wejściem do klubu – jak z castingu do Top Model. Bette miała na sobie czarny welurowy płaszcz, jej idealnie przycięte włosy miały odcień głębokiej czerni, a w nocnym świetle wyglądały na niemal purpurowe. – Jesteśmy gośćmi Billy’ego Bartona – powiedział Alec do ochroniarza. Po chwili drzwi Sezamu magicznie się otworzyły i weszli do środka. Mallory czuła na plecach spojrzenia zdenerwowanych ludzi, którzy czekali przy wejściu, zastanawiających się, kim też oni są. Patricia Loomis i Reed & Warner wydawali się teraz bardzo odlegli. Byli w jednym z najbardziej niedostępnych dla zwykłych śmiertelników miejsc na Manhattanie, który ponad wszystko ceni sobie ekskluzywność i prywatność. Mallory nie zależało na tym, żeby bywać w takich lokalach, ale zdaniem Aleca to był warunek, jaki postawiła mu Bette, by mógł przeprowadzić wywiad. Lokal, do którego sama by się nie dostała. Jak wyzwanie. Albo gra w podchody. – Usiądź, Mal. – Alec poklepał miejsce obok siebie, naprzeciw Bette. – Tutaj. Dobrze mieć świadka, tak dla pewności, że nikt nie

przekręci moich słów – powiedziała Bette, łapiąc Mallory za rękę i sadzając ją między sobą a Alekiem. Mallory zadrżała, kiedy Bette jej dotknęła. Naprawdę minęły dopiero dwadzieścia cztery godziny, odkąd tancerka wciąg­nęła ją na scenę? – To wizja Agnes – powiedziała Bette o klubie Blue Angel. – Różni się od pozostałych w Nowym Jorku. Było zbyt głośno, żeby Alec mógł nagrać wywiad, więc zapisywał wszystko w małym notatniku. Skinął i powiedział: – Wiem, kiedy pierwszy raz tam poszedłem, wręcz ­zmiot­ło mnie z wrażenia. Dlatego chciałem, żeby Mallory zobaczyła to miejsce. – I co o nim myślisz? – Bette zapytała Mallory. – Hmm… Jest interesujące. – Interesujące? Cholera, to dopiero mierna rekomendacja – powiedziała Bette. – Spodziewałam się czegoś innego… Myślałam o nim przez cały dzień. – Mów! Co sobie myślałaś? – Bette zatrzymała swoje niebieskie kocie spojrzenie na Mallory. – Wydaje mi się, że Alec chce przeprowadzić wywiad z tobą, a nie słuchać twojego wywiadu ze mną… – powiedziała Mallo­ry z niepewnym uśmiechem. – Nie mam nic ciekawego do powiedzenia. Mnie się ogląda, a nie wysłuchuje. Mallory spojrzała na Aleca bezradnie. Wzrokiem wskazał jej miejsce po drugiej stronie sali. – Przeproszę was na chwileczkę. Muszę skorzystać z toalety. Jeżeli ją znajdę. – Mallory wstała, chociaż przejście przez ten tłum było ostatnią rzeczą, jaką chciała teraz zrobić. W białej bluzce i czarnej ołówkowej spódnicy czuła się jak gołąb w stadzie pawi. – Gdzie jest toaleta? – zapytała kelnerki, która była wystrojona jak najseksowniejsza stewardesa na świecie. Mallo­ry podążyła za jej wskazówkami w stronę korytarza niedaleko wejścia. Wypiła tylko pół kieliszka szampana, ale kiedy weszła do toalety, jej wystrój sprawił, że kompletnie straciła orientację. Całe pomieszczenie było w szkle, od podłogi po sufit. Nie

mogła się wysikać przed wielkim oknem z widokiem na cały Manhattan. Zdecydowała, że tylko poprawi makijaż. Pożałowała, że nie zwróciła większej uwagi na artykuły o tym, jak zmienić makijaż z dziennego na wieczorowy za pomocą dwóch prostych ruchów. Po dnie jej torebki przetoczyła się szminka, Mallory wyjęła ją i otworzyła pierwszy raz od miesięcy. Usłyszała pukanie do drzwi. – Zajęte – powiedziała. – Wiem. To ja, Bette. Otwórz. – Zaraz wyjdę – powiedziała Mallory, wkładając szminkę z powrotem do torebki. – Otwórz drzwi. – Mallory zrobiła to, o co prosiła Bette, i już miała wychodzić, kiedy Bette wepchnęła ją do środka i zamknęła za nimi drzwi. – Fajne miejsce – powiedziała, podchodząc do okna i przyciskając ciało do szyby. – Trochę przesadzone jak na łazienkę. – Widzę, że nie masz skłonności ekshibicjonistycznych. A jeszcze wczoraj zdawało mi się, że owszem. – Zatrzymała na niej wzrok i Mallory aż musiała oprzeć się o umywalkę. – Podejdź tu i spójrz na ten widok. Na pewno ci się spodoba, nawet jeśli nie pochwalasz wystroju. – Mallory pokonała małą przestrzeń, która oddzielała ją od Bette. Wydawało jej się, że stoi na krawędzi klifu. – Połóż rękę na szybie. Nie masz wrażenia, że jesteś królową świata? – Mam. Bette odwróciła się do niej i odgarnęła kosmyk włosów z jej twarzy. Później przesunęła ręką w dół, aż do obojczyków. – Nie jestem fanką długich włosów, ale twoje są seksowne. Mallory usiłowała utrzymać spojrzenie na panoramie miasta, którą podziwiała, ale Bette podeszła do toalety i zaczęła podnosić spódnicę. – Zostawię cię samą… – Zanim jednak zdążyła wyjść, Bette już sikała z rajstopami-kabaretkami opuszczonymi do kostek. – A w czym problem? Jesteśmy kobietami. – Z nonszalancją skończyła, opuściła spódnicę i umyła ręce. Odwróciła się znów do Mallory. – Też możesz, jeśli chcesz. Nie będę podglądać. – Nie, w porządku. Nie muszę.

– To wyzwanie. – Co? Bette roześmiała się głębokim, gardłowym śmiechem, który mógłby być zaraźliwy, gdyby Mallory nie była taka zdenerwowana. – Żartuję. Mallory zdała sobie sprawę, że wstrzymywała oddech. Nie wiedziała, co zrobić z rękami, więc podeszła do lustra i wyciągnęła szminkę. – Poczekaj – powiedziała Bette. – Co? – Nie rób tego. – Dlaczego? – Bo zaraz ją rozmażę. – Położyła dłonie na twarzy Mallory i delikatnie musnęła jej usta swoimi. Dotyk był tak lekki, że Mallory mogłaby przysiąc, że tylko go sobie wyobraziła. – Do zobaczenia na zewnątrz – szepnęła Bette, po czym wyszła. Mallory wzięła od kelnerki trzeci kieliszek szampana. Alec rzucił jej spojrzenie, upewniając się, że jeszcze się trzyma. – Najlepsza część imprezy odbywa się poza sceną – mówiła Bette. – Jeżeli naprawdę chcecie się dowiedzieć prawdy, powinieneś pozwolić Mallory iść ze mną do garderoby. – To ja piszę artykuł, nie Mallory. – Tak, ale jesteś facetem. Nie mogę cię tam wprowadzić. Ale inaczej jest z nami, dziewczynami, prawda, Mallory? – Mallory zobaczyła oczami wyobraźni kabaretki Bette dookoła jej kostek. – Ciekawy pomysł – stwierdził Alec. – W porządku, mogę się na to zgodzić. Mam oddać artykuł za tydzień. Dasz radę ją do tego czasu oprowadzić? – W następną sobotę mamy występ świąteczny. Będzie dosyć szalony. – Odwróciła się do Mallory. – Wchodzisz w to? – Wchodzi – odpowiedział Alec.

Rozdział 4 Poppy usiadła na skraju łóżka i zaczęła nakładać na paznokcie u stóp drugą warstwę czerwonego lakieru. Jej telefon zabrzęczał. To był SMS od Bette. Zadzwoń do mnie jak najszybciej. Poppy szybko wykręciła numer. – Cześć, co słychać? – Kiedy możesz się ze mną spotkać w klubie? – Poppy spojrzała na swoje paznokcie. – Za pół godziny? – Spotkajmy się w garderobie. Włóż czarną spódnicę, białą bluzkę i perukę z długimi brązowymi włosami, jeżeli taką masz. Poppy nie do końca wiedziała, o co chodzi, ale nie miała zamiaru marnować czasu na pytania. To, jak Bette odrzuciła ją ostatnim razem, zabolało dosyć mocno. Ale teraz… Może Bette po prostu czekała na lepszy moment. Więcej prywatności. W noce, kiedy nie odbywały się występy i Blue Angel był zwykłym barem, garderoby były niemal puste. Oczywiście! Teraz musi tylko znaleźć białą bluzkę. Bette siedziała już w garderobie przy jednym z luster. Miała na sobie zjawiskowy welurowy płaszcz, którego Poppy nigdy wcześniej nie widziała. W prostej bluzce i spódnicy Poppy czuła się jak bibliotekarka. Dlaczego Bette kazała jej się tak ubrać? Czy to miała być jakaś zabawa, w której to Bette była tą atrakcyjną? – Dlaczego nie masz peruki? – zapytała Bette. – Nie miałam odpowiedniej. – Mhm. Tak myślałam. Przyniosłam ją. – Podała Poppy brązową perukę. Poppy założyła ją niechętnie i przyczepiła spinkami. – Idealnie – powiedziała Bette i rozpięła płaszcz, pokazując idealne, nagie ciało. Dziwne. Poppy nie spała dotąd z żadną kobietą i zanim poznała Bette, nigdy nawet o tym nie myślała. Ale kiedy zobaczyła jej niesamowite piersi, jasne, jędrne i idealnie okrągłe, poczuła pociąg,

którego wcześniej nie czuła nawet do mężczyzny. Kiedy zaczęła ich dotykać, delikatnie pocierając kciukiem twarde sutki Bette, poczuła, że jej cipka zadrżała mocniej niż przy ostatnich kilku facetach, z którymi spała. Bette przyciągnęła jej twarz do swojej i pocałowała ją, mocno i głęboko, jakby się spieszyła. Poppy czuła, że nie może się oderwać od tych ust – pełnych i delikatnych. Wdychała zapach waniliowo-pomarańczowych perfum Bette. Bette rozpięła jej bluzkę i dotknęła piersi, a po chwili wsunęła rękę pod jej spódnicę i przesunęła dłonią po bieliźnie. Poppy była zaskoczona, że tylko tyle wystarczyło, by zrobiła się wilgotna. – Zdejmij spódnicę. Zaraz będziesz szczytować – powiedziała Bette. Poppy przez chwilę szarpała się z zamkiem, bo zadrżały jej ręce. Żaden mężczyzna nigdy nie mówił do niej tak jak ta kobieta. Bette odwróciła ją tyłem do siebie, tak że pośladki Poppy dotykały jej ciała. Poppy spojrzała na swoje odbicie w lustrze, ale kiedy Bette wsunęła w nią palec, zamknęła oczy. Czuła, jak uginają się pod nią kolana, kiedy Bette wsuwała w jej cipkę palec i wysuwała go z niej, kciukiem pocierając łechtaczkę. Wiedziała, że Bette prawdopodobnie patrzy na nią w lustrze i na pewno by ją to zawstydziło, ale pulsująca rozkosz, którą czuła pomiędzy nogami, sprawiła, że miała zupełną pustkę w głowie. Jęknęła głośno, kiedy doszła. Zdziwił ją ten dźwięk, bo zazwyczaj była cicho. Bette stanęła przed nią, uklęknęła i polizała jej cipkę jednym ruchem, jak lizaka. – Oooch! – jęknęła Poppy. Bette wstała i stanęła twarzą do niej. – Teraz twoja kolej. – Pociągnęła Poppy na zieloną kanapę i rozłożyła się jak kot na słońcu. – Językiem – powiedziała. Poppy nie była pewna, o co jej chodzi, więc uklęknęła przed kanapą. Nadal czuła pulsowanie i wiedziała, że jeżeli Bette dotknie jej znowu, od razu dojdzie po raz drugi. Wzięła jej pierś do ust i zaczęła dotykać drugiej dłonią, ale Bette odrzuciła ją gwałtownie. – Powiedziałam: tylko językiem. – Poppy przesunęła usta na drugą

pierś, językiem pieściła sutek i przygryzała go delikatnie. Bette jęknęła cicho i przycisnęła głowę Poppy do swojego ciała. – Liż mnie! – rozkazała. Gdyby Poppy nie była tak podniecona, nie byłaby w stanie tego zrobić. Ale czuła, że tego pragnie. Chciała być z Bette w każdy możliwy sposób. Żałowała, że żadna z nich nie jest mężczyzną, bo wtedy mogłyby się mocno rżnąć, tak żeby trochę bolało. Całowała piersi Bette i zaczęła powoli zsuwać się niżej, do jej brzucha. Kiedy dotarła między jej nogi, najpierw powoli lizała cipkę Bette, tak jak Bette lizała wcześniej jej cipkę. Zapach Bette był zaskakująco podniecający, obcy i jednocześnie znajomy. Poppy dotknęła językiem jej łechtaczki i wtedy Bette złapała ją za tył głowy i przysunęła bliżej. Jęknęła i Poppy wsunęła w nią swój język, najgłębiej, jak potrafiła, jakby próbowała ją nim pieprzyć. Biodra Bette zaczęły się rytmicznie poruszać, więc Poppy złapała ją za pośladki. Poczuła, że Bette zaczyna dochodzić, czuła to językiem. Jedną ręką zaczęła się dotykać, wsuwając palce głęboko i mocno, tak że doszła ­niemal ­równo z Bette. Jej orgazm ciągnął się w nieskończoność. Usiadła na piętach i spojrzała na Bette. Ta jedną ręką zakrywała oczy, a jej piersi podnosiły się rytmicznie i ciężko. Serce Poppy uderzało tak samo mocno. Rozejrzała się po podłodze za swoją bielizną i włożyła ją. Wciąż miała na sobie bluzkę. Peruka zaczęła jej przeszkadzać, więc ją zdjęła. Bette spojrzała na nią leniwie. – Podoba mi się twoja cipka – powiedziała. Poppy nie miała pojęcia, co na to odpowiedzieć. – Byłam wcześniej na imprezie. Cholernie mnie to podnieciło. – Gdzie? – W hotelu Standard. Pokręcone miejsce, byli tam sami sławni ludzie. Mówiłam ci, że warto zrobić dobre wrażenie na Billym Bartonie. Poppy przypomniała sobie brunetkę, którą Bette wciągnęła na scenę. Poczuła się nieswojo. – Billy zabrał cię na imprezę? – Nie do końca. Był tam, ale to ta dziewczyna ze sceny i jej chłopak mnie tam zabrali. Alec, on tak się nazywa, chciał przeprowadzić ze mną wywiad do magazynu, w którym pracuje.

Poppy pomyślała o tej kobiecie: o jej prostych ubraniach i długich brązowych włosach. Zrobiło jej się niedobrze. – A więc to impreza cię podnieciła. – Impreza, rozmowa. Nie wiem, może Mallory. Nie spodobała mi się na początku, ale dzisiaj złapałam się na tym, że zastanawiałam się, czy dam radę zaciągnąć ją do łóżka. Poppy zaczęła się rozglądać za swoją spódnicą. Nie wiedziała, kogo bardziej teraz nienawidzi: Bette czy tej idiotki ze sceny. Bette podniosła się i uśmiechnęła do niej. – Dzięki, że przyszłaś. Było miło. – Jasne – powiedziała Poppy. – Do zobaczenia. Wyszła z garderoby, zamykając za sobą drzwi. Na zewnątrz, w ciemnej przestrzeni za sceną, stanęła przy ścianie i schowała twarz w dłoniach. Kiedy podniosła wzrok, zobaczyła, że Agnes ją obserwuje i powoli potrząsa głową, jakby chciała powiedzieć: „ty biedna idiotko”. Mallory siedziała oparta o poduszki i pracowała na laptopie, kiedy Alec przyszedł do łóżka. Zamknął jej komputer. – Chciałem ci jeszcze raz podziękować, że dzisiaj poszłaś ze mną na to spotkanie – powiedział, gasząc światło przy łóżku. – Idziesz spać? Ja jestem rozbudzona – powiedziała. To dopiero było niedopowiedzenie. Impreza, rozmowa… Pocałunek w łazience. Czuła się, jakby wypiła trzy kawy. Albo jakby wciąg­nęła krechę, tyle że nie wiedziała, jak to jest. Ale wyobrażała sobie, że to musi być podobne do tego, co czuła teraz: była bliska wyjścia z siebie. Jakby miała już nigdy nie zasnąć. Nigdy, przenigdy. Była też podniecona. Kiedyś po takim wieczorze jak ten, Alec nie dawałby jej spokoju. W taksówce powtarzał jej, że była najbardziej podniecającą kobietą na imprezie, i mówił szczerze. Ale coś go zajmowało, coś, co stało się długo przed jej przeprowadzką do Nowego Jorku. Może była przewrażliwiona – nie mówiąc już, że była hipokrytką. W końcu to ona pozwoliła, żeby jakaś obca kobieta ją pocałowała, chociaż trudno było to nazwać pocałunkiem. Poza tym Alec zawsze twierdził, że pocałunek to nic wielkiego, że dla faceta pocałunek to prawie jak uścisk dłoni. – Naprawdę chcesz, żebym tam poszła w przyszłą sobotę? –

zapytała. Alec obrócił głowę w jej stronę. – Tak, oczywiście, że tak. Im więcej szczegółów, tym lepiej dla artykułu. Każdy może iść na występ. Ale ile osób dostaje się za scenę? – Okej. Tylko sprawdzałam. – Nie masz nic przeciwko, prawda? – Nie. Po prostu nie chcę, żeby nasze życie zaczęło się kręcić tylko wokół tego. – To tylko jeden wieczór, Mal. Nie kwalifikuje się jako „nasze życie”. – Spędziliśmy tam moje urodziny, wczoraj musiałam wyjść wcześniej z pracy, żeby uczestniczyć w twoim wywiadzie. A teraz kolejny weekend. Alec z powrotem zapalił światło. – O co ci tak naprawdę chodzi? – O nic. Powiedziałam ci właśnie. – Wydaje mi się, że ciężko znosisz to, że nie jesteś w centrum zainteresowania. Mallory wstała. – O czym ty mówisz? – Kiedy żyliśmy na odległość, kiedy studiowałaś, za każdym razem, kiedy się widzieliśmy, było tak, jakby to był nasz miesiąc miodowy. Rzucaliśmy wszystko, żeby być razem. Teraz, kiedy i ja, i ty musimy pracować, jesteś zła, że nie jesteś w centrum moich zainteresowań. – Jesteś niesprawiedliwy. Owszem, uważam, że coś w naszym związku się zmieniło, ale bynajmniej nie ze względu na brak twojej uwagi. – Więc o co chodzi? Powiedziałaś, że wczoraj dobrze się bawiłaś. – Bo to prawda. – A teraz narzekasz? – Chodzi o zasadę. – Chcesz się kłócić o zasadę? – W ogóle nie chcę się kłócić. – No to jest nas dwoje. – Przyciągnął ją do siebie i pocałował.

Spojrzała w jego oczy, tę niezwykłą mieszankę niebieskiego i szarego, i wiedziała, że nie może się na niego złościć. Była beznadziejnie zakochana.

Rozdział 5 Mallory mieszkała w Nowym Jorku już pół roku, ale wciąż nie mogła zrozumieć, dlaczego ludzie ustawiają się w każdą sobotę i niedzielę po za drogie jajka na Upper West Side. Kolejka przed restauracją Sarabeth’s ciągnęła się przez całą ulicę. Jedynym powodem, dla którego Mallory przyłączyła się do tego niedorzecznego rytuału, było to, że Allison i Julie chciały zjeść z nią spóźniony urodzinowy brunch. Znalezienie wieczoru, kiedy każda z nich miała wolny czas, graniczyło z cudem. Przyjaźniły się od pierwszego roku studiów, gdy alfabetycznie przypisano je do tego samego pokoju w akademiku – Dale, Diamond i Delmar. Nazywały się 3D. Minęło siedem lat, a ich przyjaźń wciąż była silna. Mallory poczuła, jak w torebce zawibrował jej telefon. Wiadomość od Allison. Jesteś już na miejscu? Stoimy z przodu kolejki i nie chcemy przegapić wolnego stolika, pospiesz się! Mallory spojrzała na zegarek – była pięć minut przed czasem, a Allison i Julie zachowywały się tak, jakby już była spóźniona. Nie można było za nimi nadążyć, przepełniała je energia, uwielbiały mieć wszystko pod kontrolą i miały przerost ambicji. Jestem niedaleko. Zaraz będę, suki. Allison odwróciła się na początku kolejki i pomachała do niej. Nic dziwnego, że Mallory je minęła. Były ubrane w niemal identyczne dżinsy i długie czarne płaszcze, przez co zlewały się z resztą tłumu. – Wszystkiego najlepszego, Mallyboo – powiedziała Allison, mocno przytulając Mallory. – Długo czekałyście? – zapytała Mallory, wciskając się w kolejkę. – Piętnaście minut. – Dlaczego przyszłyście tak wcześnie? – Wiedziałyśmy, że trzeba będzie długo czekać. – Kelnerka zaprosiła je do środka i wskazała dobry stolik zaraz przy frontowym oknie. – Fajne miałaś urodziny? Mam nadzieję, że Bystry Alec znalazł coś

odpowiedniego na dwudziestkę piątkę. – Allison wymyśliła tę ksywkę na ostatnim roku, kiedy stwierdziła, że Alec jest arogancki. „Arogancki, ale przystojny”, jak powtarzała. – Było ciekawie. – Ciekawie? – powtórzyły obie jak echo. – Tak… Zabrał mnie na burleskę. – Wow. Chyba zrobił to dla siebie – powiedziała Julie. – Poważnie? Ciekawe, gdzie pójdziecie w swoją rocznicę? – ironizowała Allison. – Jesteście zbyt surowe. Było fajnie! Poważnie, to było coś innego i naprawdę dobrze się bawiłam. Jakbym była na sztuce albo czymś w tym rodzaju. – Na sztuce ze striptizem. – Nie było striptizu, a przynajmniej nie w tym sensie, o jakim myślicie. W burlesce jest dużo artyzmu: muzyka, kostiumy… Każdy taniec przedstawia jakąś historię. – Julie i Allison patrzyły na nią, jakby zwariowała. – Poproszę mimozę* – powiedziała Mallory do kelnerki. – Trzy razy – dodała Allison. – Dużo o tym myślałam. Zeszłego wieczoru Alec przeprowadzał wywiad z jedną z tancerek. Poszliśmy do klubu na ostatnim piętrze hotelu Standard. – Allison skinęła głową. – Boom Boom Room. Świetne miejsce. – Tak. Ta tancerka jest całkiem interesująca. Idę na występ w sobotę. Powinnyście ze mną pójść. – Nie, dzięki – oświadczyła Julie. – Nie moja broszka. – A ja pójdę – odezwała się Allison. – Mogę zabrać kogoś ze sobą? Czy to zły pomysł na trzecią randkę? – Przyjaciółki spojrzały na nią. – Trzecią randkę? Ukrywałaś to przed nami! Kim on jest? – Pracuje dla Bloomberga. Robiliśmy imprezę dla burmistrza w Muzeum Guggenheima. – Allison pracowała dla renomowanej agencji PR. W jej telefonie były wszystkie numery, których można potrzebować w Nowym Jorku, a każdy jej kolejny facet był bogatszy od poprzedniego. – Po prostu coś zaiskrzyło. Co mam wam powiedzieć? – Imię?

– Andrew Goldmark. – Żyd? – zapytała Julie. Allison potwierdziła skinieniem głowy. – Twoja mama będzie zachwycona. – Allison miała bzika na punkcie Włochów, odkąd ostatni rok studiów spędziła we Florencji. – To tylko dwie randki. Zobaczymy. – Kiedy mówiła „zobaczymy”, to nie dlatego, że bała się, że facet przestanie dzwonić, ale dlatego, że sama mogła przestać się nim interesować. – No to mogę go przyprowadzić? – Jasne. Dobry test: zobaczyć, jak facet reaguje na kobiety z frędzelkami na sutkach i w samych stringach – powiedziała Mallory zadziornie. – Hmm. Obawiam się, że to podnosi poprzeczkę. Może lepiej zajrzę do jakiegoś sklepu z seksowną i drogą bielizną. – Nigdy nie wydałabym masy pieniędzy na bieliznę – powiedziała Mallory, gdy Allison przeglądała menu. – Skoro twój facet zabiera cię w urodziny na burleskę, to może powinnaś to rozważyć? Blue Angel tego dnia wyglądał inaczej. Z sufitu zwisały błyszczące plastikowe płatki śniegu. Na ziemi leżał puszysty sztuczny śnieg, nad barem wisiał ostrokrzew, a karzeł, ­którego Mallory widziała tydzień wcześniej, był przebrany za elfa. Kobieta z listą gości stojąca przy wejściu była chyba najseksowniejszą pomocnicą Świętego Mikołaja na świecie. Miała na sobie obcis­łą czerwoną sukienkę z białym futerkiem na brzegach rękawów, przepasaną szerokim paskiem z wielką klamrą. – Jesteśmy na liście – powiedział Alec i podał nazwiska. – Ile was jest? – Zza rogu wyszła kobieta z długimi jasnymi włosami. – Trzy osoby – odpowiedział Alec. – Kto umieścił was na liście? – Kobieta miała ciężki, wschod­nio­­europejski akcent. Rosyjski? Polski? – Bette. – Nigdy nie słucha. Tylko dwóch gości na osobę. Jedno z was musi zapłacić – powiedziała, po czym zniknęła. Alec dał kobiecie przy wejściu dwadzieścia dolarów.

– Bawcie się dobrze – powiedziała. – Chyba macie zarezerwowany stolik – usłyszeli, kiedy tylko weszli do pomieszczenia. Mallory rozpoznała kobietę, która zbierała porozrzucane ubrania po każdym występie. Przedstawiano ją jako Kitty Klitty. Dzisiaj była topless i nie miała na sobie nic poza zielonymi, błyszczącymi rogami renifera na głowie i zielonym pasem do pończoch. Mallory nigdy nie widziała tak wielkiej kępki włosów łonowych jak u niej. – Jesteś Mallory? – Tak. – Bette zajęła wam stolik. Tutaj, zaraz przed sceną. – Odeszła, a Mallory bardzo się starała nie patrzeć na jej nagie pośladki. – Ciekawe – powiedziała Allison. – Andrew będzie sobie pluł w brodę, że nie przyszedł. I zdecydowanie muszę się napić. – Ja też coś zamówię. Mal, chcę, żebyś się przygotowała na pójście za scenę. Zapisz, co mają na sobie, o czym rozmawiają, czy spierają się, kto w jakiej kolejności występuje… Czy się kłócą o stroje… Czy piją alkohol. Cokolwiek, co może oddać życie tego środowiska. – Postaram się. – Alec pocałował ją w czoło i poszedł do baru. Mallory sięgnęła po jednostronicową ulotkę leżącą na stoliku, na której napisane było: „Ho! Ho! Ho! Blue Angel zaprasza na trzecią doroczną imprezę »Świąteczne seks­-bombki« z udziałem: Bette Noir, Cookies ’n’ Cream, Scarlett Letter, Missy Pink, Poppy LaRue, Kitty Klitty oraz Dustina Karła, prowadzoną przez Waszego ulubionego Rude’a Ralpha”. – Cieszę się, że udało ci się przyjść. Gotowa? – Bette stała obok stolika w płaszczu, który miała na sobie, kiedy Mallory zobaczyła ją po raz pierwszy. Jej czerwone usta błyszczały niesamowitym blaskiem. Mallory przypomniała sobie, jakie to było dziwne, kiedy usta Bette dotknęły jej, ale szybko odsunęła to wspomnienie. – Tak. Jesteś pewna, że to nie problem? – Jasne. Cześć, jestem Bette – powiedziała, wyciągając rękę do Allison. – Och, przepraszam. Allison Delmar, Bette Noir. – Mallory poczuła się dziwnie, przedstawiając Bette jej pseudonimem, i zastanowiła się, jakie może być prawdziwe imię tancerki, ale trudno jej

było wyobrazić sobie takie, które pasuje. – Udanej zabawy – powiedziała Bette. – To będzie świetny występ. – Bette złapała Mallory za rękę. Dziewczyna czuła, że wszyscy się na nią gapią, i spojrzała w stronę baru w poszukiwaniu Aleca, ale rozmawiał z jasnowłosą Polką. – Kim jest ta kobieta? – zapytała Mallory. – To Agnieszka Wieczorek, właścicielka. Zjada facetów na śniadanie. Była kiedyś baletnicą i kręci ją artyzm tych występów. Przede wszystkim za to kocham Blue Angel, w przeciwieństwie do innych klubów w tym mieście. Ale Agnes nie lubi nowoczesnej muzyki. Musi chyba trochę wyluzować, bo wydaje mi się, że publiczność lepiej się bawi przy nowszych niż przy starszych kawałkach. Mallory nie wiedziała, o czym mówi Bette, ale i tak skinęła. Świadomość, że właścicielką klubu jest była baletnica, sprawiła, że zaczęła lubić go jeszcze bardziej. Garderoba była mniejsza, niż to sobie wyobrażała. Wydawało jej się, że zobaczy coś podobnego jak w E! podczas relacji z Fashion Week: rzędy luster i uporządkowanych wieszaków z ubraniami, butelkę szampana, może dwie. Tymczasem garderoba, którą właśnie oglądała, była mniejsza niż jej pokój dzienny i wyglądała, jakby przed chwilą eksplodowała tu szafa drag queen. Buty, boa, zestawy do makijażu, peruki, butelki i puszki lakieru do włosów, i bielizna, jakiej nigdy wcześniej nie widziała – leżały wszędzie. – Hej, to jest Mallory Dale – powiedziała Bette. – Będzie się przyglądać naszej pracy od kulis. Jej chłopak pisze artykuł do „Gruff”. – Mallory usłyszała niemrawe „cześć” z różnych stron i złapała zimne spojrzenie dziewczyny, która stała w rogu. Rozpoznała w niej tancerkę, która w zeszłym tygodniu otwierała występ. – Jesteś pewna, że nikomu tu nie przeszkadzam? – zapytała Mallory. – Ależ skąd. Usiądź tutaj. – Bette przysunęła składane krzesło spod ściany i Mallory usiadła szybko, marząc jednocześnie o tym, żeby stać się niewidzialną. – Gdzie jest spryskiwacz? – spytała blondynka z dużym biustem i irokezem. Ktoś podał jej puszkę i zaczęła spryskiwać sobie nogi.

– Co to takiego? – zapytała Mallory. – Pończochy, tyle że w sprayu. Dzięki temu nogi wyglądają idealnie. – Naprawdę? Niesamowite. Bette spojrzała na nią, jakby była z innej planety. Mallory upomniała się, że powinna milczeć i tylko obserwować. Patrzyła na kobiety, które przyklejały sztuczne rzęsy, nakładały brokat na skórę, wtykały pióra we włosy, wkładały peruki i buty wyglądające raczej jak szczudła i zapinały ciasne gorsety. Mallory pomyślała, że należą do innego gatunku – że to stworzenia, które opanowały sztukę przebierania się i nakładania warstw brokatu, cieni i zwiewnych ubrań do tego stopnia, że były czymś więcej niż kobietami. Były ucieleśnieniem kobiecości. Nie miały problemu z tym, żeby tę kobiecość pokazywać, nawet przed Mallory, która była intruzem – żadna z nich nie zastanawiała się, czy może chodzić koło niej w samej bieliźnie i z nagimi piersiami albo – jak w wypadku krągłej brunetki – tylko w szpilkach. Nie wstydziły się nagości, bo to była ich praca: rozbieranie się każdej nocy na scenie. Ale spacerować w ten sposób wśród współpracowniczek? I przed przypadkową, obcą osobą? Mallory zdziwiła się jeszcze bardziej, kiedy do garderoby wszedł konferansjer Rude Ralph z butelkami piwa i żadna z kobiet nie pofatygowała się, żeby się chociaż zasłonić. – Missy, będziesz dziś tańczyć do Jingle Bell Rock? – Tak, a Scarlett wchodzi przede mną. – Missy Pink przebrana była za ogromny płatek śniegu. – Okej, ale to wszystko, żadnych więcej zmian. Ustawiam listę piosenek. – Żadnych zmian – powiedziała krągła brunetka, kładąc rękę na piersi w geście przysięgi. Ralph zaczął rozdawać im piwo. – A dla ciebie? – zapytał Mallory, podając jej butelkę. – O, dziękuję – powiedziała. – Dają ci reprymendy? Wysyłają do kąta, żebyś się zastanowiła nad swoim zachowaniem? – zaczął zadziornie.

– Eee… – Tak, była bardzo niegrzeczna. Chyba będę musiała dać jej klapsa. A teraz idź już – rozkazała Bette i odprowadziła go do drzwi. Mallory czekała, aż Bette spojrzy w jej kierunku, ale ona tego nie zrobiła. Kiedy tylko Ralph wyszedł, tancerka zajęła się przyklejaniem sztucznych rzęs. Mallory przypomniała sobie, jak spróbowała kiedyś założyć takie na Halloween i przykleiła wszystkie naraz – wyglądała, jakby miała na powiece wielki wachlarz. Okropnie! Odkleiła je, zanim wyszła z mieszkania. Nie czuła, że zbiera cenne informacje dla Aleca. Nie była przekonana, czy czytelników „Gruff” będzie interesować przyklejanie sztucznych rzęs albo sekrety trwałego makijażu. Może gdyby pisał dla „Cosmopolitan” albo dla „Glamour”. Sama mogłaby zostać dziennikarką i zapomnieć o tym całym egzaminie adwokackim. – Wchodzę ostatnia, wyjdę chyba przed scenę i obejrzę całe show stamtąd. Możesz tu zostać, ale chcę, żebyś obejrzała mój występ – powiedziała Bette i puściła do Mallory oko. – Jak było? – zapytał Alec, ściskając jej dłoń. Mallory wróciła do stolika dokładnie w tym samym momencie, w którym karzeł Dustin skończył swój monolog. Wiedziała, że zaraz na scenie pojawi się Bette Noir. – Wspaniale. Opowiem ci wszystko. – Mallory poczuła nagły przypływ uczucia do Aleca i przypomniała sobie, co Allison powiedziała jej podczas lunchu o seksownej bieliźnie. Może miała rację. Mieszkała w mieście pełnym pięknych kobiet, chyba powinna podnieść sobie nieco poprzeczkę. Może to jej wina, że ich życie seksualne przestało być tak ekscytujące, czy też… Jak to powiedziała Jennifer Aniston w filmie Eda Burnsa? Spowszedniało. Tyle że w tym filmie mąż rzuca Jennifer dla Cameron Diaz. Lata przed tym, jak jej prawdziwy mąż zostawił ją dla Ageliny Jolie. Zapisała sobie w notatniku w głowie: kupić seksowną bieliznę. – Jak ci się podoba? – Mallory zapytała Allison. – To jest niesamowite! Lepsze niż to, co widziałam do tej pory. Inny świat! Strasznie chciałabym to robić! – Hm, nie powinnaś rezygnować ze swojej normalnej pracy –

powiedział Alec zadziornie. Allison szturchnęła go w ramię. – Ależ z ciebie dupek. Jak ty z nim wytrzymujesz? – A teraz, panie i panowie, moment, na który wszyscy czekaliście: królowa sceny, marzenie każdego mężczyzny i pani tej nocy… Gorące oklaski dla Bette Noir. Widownia zahuczała, kurtyna się podniosła, ukazując scenę, na której znajdowały się cztery pudełka ustawione w rzędzie, od najmniejszego do największego. Każde było przewiązane czerwoną wstążką. Bette pojawiła się na scenie przy muzyce You’re a Mean One, Mr. Grinch. Miała na sobie sukienkę mini zrobioną z lizaków, długie białe rękawiczki, buty na wysokim obcasie zawinięte z przodu na kształt butów elfów i czerwoną aksamitną czapkę Mikołaja. Podeszła zalotnie do pierwszego pudełka, rozwiązała wstąż­kę, otworzyła je i odwróciła do góry dnem, pokazując widowni, że jest puste. Wzruszyła ramionami, odrzuciła pudełko na bok i powoli zdjęła rękawiczki. Tłum wrzeszczał słowa zachęty. Bette rozwiązała wstążkę na drugim pudełku i pokazała, że ono również jest puste. Wydęła usta, rzuciła pudełko za siebie i ze złością zerwała z siebie sukienkę, pokazując cekinowe lizaki na sutkach. Tłum oszalał. Odwróciła się do trzeciego pudełka i otworzyła je. Znowu nic. Rzuciła pudełkiem w widownię, a ktoś podskoczył, żeby je złapać. Stanęła przodem do widowni z rękami założonymi na biodrach i nachmurzoną minką, jak niesforne dziecko. Tupnęła nogą i ściągnęła zawieszki z sutków, zostając w samych czerwonych majteczkach. Tłum zaczął wrzeszczeć. Alec i Mallory spojrzeli na siebie. – Niesamowite… – szepnęła Allison. Mallory nie mogła się nadziwić, jak piękne było ciało Bette. Była szczupła i miała idealne kształty, jej piersi były duże, a jednocześnie miały małe, delikatne sutki. Bette otworzyła ostatnie, największe pudełko. Spojrzała na publiczność z szerokim uśmiechem i wyciągnęła ze środka szeroką czerwoną aksamitną wstążkę. Tłum wiwatował i klas­kał, podczas gdy Bette się nią owijała. Skrzyżowała materiał między nogami, nad obiema piersiami i związała za ramionami. Kiedy się odwróciła, żeby wyjść,

jedyną rzeczą, która przykuwała wzrok, była gigantyczna czerwona kokarda na idealnych pośladkach. Na scenę wrócił Rude Ralph. – Panie i panowie, nie da się zrobić niczego bardziej perfekcyjnego. Dlatego to już koniec dzisiejszego show. – Widownia zawyła z rozczarowania. – Tak, wiem, że to trudne do przełknięcia. Ale musicie być twardzi, panowie – powiedział, po czym spojrzał znacząco na swój krok. – Ja już jestem – dodał, wskazując na mężczyznę przy sąsiednim stoliku. Facet zaczął klaskać. – Spokojnie, kolego. To nie taki klub, jak myślisz. Okej, drodzy państwo, nasza pomocnica Kitty Klitty przejdzie teraz z puszką na napiwki. Bądźcie hojni, wspierajcie nagość w sąsiedztwie. Kiedy Kitty Klitty podeszła do ich stolika ze świąteczną skarpetą w ręce, Alec wręczył jej kilka dwudziestodolarówek. – Świetny występ – powiedział. – Dzięki! A, Bette chce, żebyś przyszła za kulisy – powiedziała do Mallory. – Ja? – Kitty skinęła w odpowiedzi. – Zaraz wracam. – Spotkajmy się przed wejściem, kiedy skończycie. Zapytaj, czy chce wyskoczyć na drinka – zaproponował Alec. Mallory wywróciła oczami. – No co? Jestem pewny, że wszystkie gdzieś idą po występie. – Mallory go zignorowała i ruszyła na tył klubu. Blondynka obcięta prawie identycznie jak Bette siedziała na schodach, które prowadziły za kulisy. – Gdzie idziesz? Nie można tam wchodzić – powiedziała. – Przepraszam. Ktoś powiedział mi, że Bette chce mnie widzieć. – Kto? Mallory nie mogła przypomnieć sobie imienia. – Kitty Klitty. – A, jasne. Tak myślałam. Kurtyna zadrżała i wyszła zza niej Bette. Miała na sobie czarny jedwabny szlafroczek zapinany pod piersiami. – Ale z ciebie flirciara, Poppy. Nie przejmuj się nią – powiedziała do Mallory. – Zawsze zwija mi seks sprzed nosa. – Bette zaśmiała się perliście i Mallory mogłaby przysiąc, że blondynka zbladła pod

makijażem. – I tak powinnam już iść. Dzięki za zaproszenie za kulisy. Na pewno przyda się do artykułu – skłamała. – Naprawdę? W takim razie będzie dosyć nudny. – Znowu się zaśmiała. – Jak ci się podobał występ? – Niesamowity. – Tak, święta sprawiają, że robimy się sentymentalne. W zeszłym roku Scarlett Letter ubrała się w strój renifera z dziurą na pośladkach. Przesłodki. W każdym razie za pół godziny idę na występ koleżanki. Powinnaś go zobaczyć, to będzie zupełnie inne przeżycie. – Zapytam Aleca… – Nie, nie zabieraj go ze sobą. Nie chcę, żeby pisał o występach w innych klubach. Niech się skupi na Blue Angel, okej? – Dzięki, ale może innym razem… Bette odwróciła się do Poppy. – Twarda sztuka. No dobrze, weź Aleca. Ale to nieoficjalny ­wypad! – Dokąd idziecie? – chciała wiedzieć Poppy. – Do Slit. – Pójdę z wami. – Jestem na liście, mogę wziąć jedną osobę towarzyszącą, a mam już dwie. Innym razem. – Mallory poczuła, że dostaje kolejne pełne sztyletów spojrzenie od Poppy. – Do zobaczenia przy wejściu za dziesięć minut – dodała Bette. Alec i Allison czekali w przedsionku przy wejściu. – Robi się naprawdę zimno. Możemy iść? – zapytał. – Bette zaprosiła nas na jeszcze jeden występ… W jakimś klubie o nazwie Slit. – Ja nie mogę już więcej, jesteście porąbani – powiedziała Allison. – I tak chyba nie dałabym rady zabrać cię ze sobą – powiedziała Mallory. – Oj, przepraszam bardzo! Nie jestem wystarczająco fajna na nocne życie gwiazd burleski? – Uwierz mi, ja też nie jestem wystarczająco fajna na takie rzeczy. Powiem jej po prostu, że pójdziemy innym razem.

– Nie bądź śmieszna, jest sobotni wieczór. Po co mamy się spieszyć do domu? – zapytał Alec. „Nie wiem, Alec. Może oglądanie półtoragodzinnego występu to wystarczająco dużo jak na jeden wieczór? Może pojedziemy do domu i rozbierzemy się tylko dla siebie?”, pomyślała Mallory, ale powiedziała: – W porządku. Pójdziemy. – Na pewno warto – odezwał się Alec. – Skąd wiesz? – Byłem tam. Mallory i Allison spojrzały na niego jednocześnie. – Kiedy? – Miesiąc temu, może wcześniej. Billy mnie tam zabrał. Jego przyjaciółka jest dziewczyną właściciela. Zepsuty bachor z wyższych sfer, nazywa się Penelope Lowe. Mallory zastanowiła się, co powiedział jej Alec, kiedy wybierał się do tego klubu, bo z pewnością zapamiętałaby, dokąd szedł, i czy było to mniej więcej w tym samym czasie, kiedy obudził się rano i zaproponował jej, żeby się wydepilowała. – No to skoro już tam byłeś, nie musisz chyba iść po raz drugi? Mogę iść sama z Bette. – Jesteś zła? – Nie jestem zła, że tam poszedłeś, nie wiem nawet, co to za miejsce. Ale celowo nie powiedziałeś mi, gdzie byłeś, bo zawsze rozmawiamy o tym, co robiliśmy, i na pewno zapamiętałabym miejsce o nazwie Slit. – Na pewno ci o tym mówiłem. – Okej, gołąbeczki. Ja się będę zbierać – Allison pocałowała Mallory w policzek i przywołała taksówkę. – Nie bądź zła – powiedział Alec. – To było kilka miesięcy temu, trafiliśmy tam na końcu jakiejś długiej imprezy. Nic wielkiego. – To miejsce jest podobne do Blue Angel? – Nie do końca… – Jak tam jest? – To trochę inny klimat. Trudno tam dostać stolik, a drinki są niemiłosiernie drogie. Przypomina trochę prywatny klub. I występy są

nieco bardziej… pikantne. – Jak to? – Zobaczysz. * Drink składający się w połowie z szampana i w połowie z napoju cytrusowego, na przykład soku pomarańczowego lub grejpfrutowego (przyp. tłum.).

Rozdział 6 Na szyldzie na zewnątrz nie było napisane „The Slit”. Zamiast tego – „sala balowa”. I tak jak przy wejściu do Standard Hotel stał tam barczysty mężczyzna w garniturze i ze słuchawką w uchu. – Bette Noir plus dwa – powiedziała Bette przy drzwiach. Mężczyzna powiedział coś do słuchawki i otworzył. Mallory nie mogła oprzeć się wrażeniu, że wchodziła do klubów i restauracji przez całe życie, podczas gdy prawdziwa zabawa polegała na tym, żeby być na liście. Bette szła pierwsza. Przywitała ich dziewczyna ubrana w stylu lat dwudziestych ubiegłego wieku z notatnikiem w ręku i poprosiła, żeby się wpisali. Mallory była zaskoczona barokowym wystrojem: miała wrażenie, że weszła do filmu Moulin Rouge! Alec nachylił się do niej i wyszeptał kilka słów o miłości – były to słowa z tego filmu. Spojrzała na niego z zaskoczeniem, uśmiechając się. Uwielbiała te chwile, gdy czuła, że tak bardzo do siebie pasują. Był pierwszym facetem, z którym łączyło ją coś takiego. Mieli te same skojarzenia w tych samych momentach. Wcześniej rozumiała się tak tylko z przyjaciółką w liceum, ale nigdy z chłopakiem. Hostessa poprowadziła ich krętymi schodami na półpiętro. Na scenie były dwie kobiety ubrane w lateksowe kombinezony bez krocza, wymachiwały płonącymi pałkami. Dziewczyna wskazała im miejsce obite czerwoną skórą. Alec ścisnął rękę Mallory i wskazał jej, żeby szła pierwsza. Wydawało jej się, że wejdzie za nią, ale on zaczekał, aż Bette zajmie miejsce, i dopiero wtedy wszedł. Kelnerka, także w stroju w stylu lat dwudziestych, ze sznurami pereł i piórem we włosach, podeszła do nich niemal od razu z butelką szampana. Nalała go do kieliszków i postawiła butelkę na stole. – Dzięki – powiedziała Bette. Alec powiedział coś, co rozbawiło Bette, ale Mallory nie usłyszała co. Była za bardzo skupiona na tym, co działo się na scenie. Mogłaby przysiąc, że widziała, jak jedna z tancerek gasi ogień na swojej cipce, ale przekonała samą siebie, że tylko jej się wydawało. Cała widownia,

w przeciwieństwie do tej z Blue Angel, milczała – żadnego skandowania, tylko obserwacja. Poczuła rękę Bette na swoim udzie. Spojrzała na Aleca, ale wyraz jego twarzy komunikował coś, co Mallory mogła zinterpretować jako bardzo prawdopodobny znak, że druga ręka Bette znajduje się na udzie Aleca. – Pójdę do toalety – powiedziała Mallory. Zeszła na dół po schodach. Mijając wiele wystrojonych kobiet po drodze, znów poczuła się bardzo szara i nieprzygotowana na to, gdzie powiodła ją noc. Odosobnienie łazienki przyniosło jej ulgę. Nie musiała korzystać z toalety, ale mogła popatrzeć przez kilka minut na wystawę z kosmetykami do włosów, pudrami, grzebieniami, płynami do płukania ust, cukierkami, gumami do żucia i kolorowymi kondomami wystawionymi dla ogólnego użytku. Wzięła miętówkę i wyszła. – Hej – powiedział Alec. – Jezu, ale mnie przestraszyłeś! Męska jest po drugiej stronie. – Wiem, chciałem z tobą porozmawiać. – Co się dzieje? – Nic, w porządku. A jak ty się czujesz? – Dobrze. – Wiedziała, że Alec chce coś powiedzieć, ale oceniał jej gotowość na swoje słowa. – O co chodzi? – Jesteś gotowa na to, że możemy dzisiaj uprawiać seks we trójkę, z Bette? Mallory wstrzymała oddech. – Naprawdę tak myślisz? Alec spojrzał na nią z powagą i przytaknął. Mallory pomyślała, że nie powinna była pić pierwszego kieliszka szampana tak szybko. Trudno jej było przyswoić to, co właśnie powiedział. Tak, wiedziała, że fantazjował o seksie z nią i jeszcze jedną kobietą, ale czy nie wszyscy mężczyźni czasem o tym marzą? Nigdy nie przypuszczała, że naprawdę do tego dojdzie. A teraz prawdopodobnie tak będzie. Czuła się, jakby nadeszła chwila prawdy. Stała tutaj, narzekając, przynajmniej w duchu, że ich życie seksualne dopadła rutyna. Przed nią stał mężczyzna, którego kochała ponad wszystko, i mówił jej, czego pragnie. Jeżeli odmówi,

nikogo nie będzie mogła winić za rozpad tego związku, tylko siebie. – Jeżeli tego chcesz… – usłyszała swoje słowa. Alec spojrzał na nią i pocałował ją w czoło, w czubek nosa i w usta. – Kocham cię, skarbie – powiedział. – Tylko ciebie, wiesz o tym, prawda? – Mallory skinęła głową. – Chcę tę przygodę przeżyć z tobą. – Wiem – powiedziała. – Ufasz mi? – zapytał. – Tak. – Mówiła prawdę. Alec złapał ją za rękę i podeszli do stolika. Stały tam dwie kobiety i mężczyzna i rozmawiali z Bette, która przedstawiła ich jako Camille, Valerie i Maxa. – Max jest wspaniałym projektantem – powiedziała. – Potrafi robić cuda z zamkami. Mallory była zbyt przejęta, żeby poradzić sobie z nowymi twarzami. Pozwoliła Alecowi prowadzić konwersację, nalała sobie jeszcze kieliszek szampana i oglądała występ. Na scenie kobieta rozbierała się ze stroju świętego Mikołaja w rytm piosenki Chestnuts Roasting on an Open Fire. Nie miała zakrytych sutków i wkrótce pozbyła się też stringów. Usiadła na krześle, rozsunęła nogi i zaczęła wyciągać z pochwy coś, co wyglądało jak orzech włoski. Mallory zdusiła śmiech i spojrzała na Aleca, żeby zobaczyć jego reakcję, ale nie patrzył na scenę – całował Bette. Mallory nie chciała patrzeć, ale nie mogła oderwać wzroku. Jakby obserwowała straszny wypadek. Zanim zdążyła się zdenerwować, Bette odwróciła się i zatrzymała to swoje kocie spojrzenie na Mallory, uśmiechnęła się i zaczęła ją całować. Nie tak jak wcześniej w łazience, ale naprawdę i głęboko. Najpierw Mallory pomyślała, że było inaczej – choć miała świadomość, jak delikatna jest skóra i usta Bette. I z zaskoczeniem odkryła, że nie chce, żeby Bette przestała. Ale przestała i po chwili odsunęła się od niej. – Muszę lecieć – powiedziała. – Camille i Anton zabierają mnie na imprezę. Zostańcie i bawcie się dobrze. Mallory skinęła, łyknęła jeszcze szampana i nie miała odwagi spojrzeć na Aleca. Obejrzała ostatnie chwile występu kobiety od orzechów – teraz żonglowała trzema i Mallory nie chciała nawet myśleć, skąd wzięły się drugi i trzeci. Poczuła, że Alec się do niej przysuwa.

Odsunął włosy z jej twarzy i szepnął do ucha: – Idź do łazienki. Zamknij drzwi kabiny, ale nie na zamek. Rozbierz się. Napisz mi SMS­-a, kiedy nikogo nie będzie. – Mallory spojrzała na niego, jakby zwariował. – Poważnie. Idź – powiedział. Poszła. Może to ona była szalona, nie on. Albo może po prostu czuła ulgę, że w kabinie nie będą we troje. Mimo że się zgodziła, czuła się okropnie, kiedy zobaczyła Aleca całującego Bette, i myśl o tym, że mógłby robić z nią coś więcej, sprawiła, że jej żołądek skręcił się w ciasny supeł. W łazience jakaś kobieta malowała sobie usta. Mallory udała, że poprawia makijaż, i odkryła, że trzęsą jej się ręce. Zamknęła się w kabinie, przekręciła zamek, zdjęła rajstopy, spódnicę i bluzkę. Zawiesiła je na haczyku najlepiej, jak tylko umiała, i włożyła z powrotem buty. Miała nadzieję, że przez minutę stania boso niczego nie zdołała złapać. Mama zawsze ostrzegała ją, co może się czaić na nieumytych podłogach. Zamknęła klapę sedesu i usiadła, czekając, aż kobieta wyjdzie. Usłyszała, jak ta szuka czegoś w torebce. Cukierka? Prezerwatyw? W końcu drzwi zatrzasnęły się za nią. Mallory wyciągnęła telefon i napisała: Nikogo nie ma. Jestem w ostatniej kabinie. Otworzyła zamek. Miała na sobie tylko stanik i majtki. Cała ta sytuacja sprawiała, że czuła się nieswojo. Co będzie, jeśli ktoś wejdzie, zanim pojawi się Alec? I co on sobie w ogóle wyobrażał: że uda im się w takiej małej kabinie, że nikt nie usłyszy i nie zobaczy dwóch par nóg na podłodze? Mimo wszystko była niesamowicie podniecona. Dotknęła się ręką między nogami – już była wilgotna. Ktoś wszedł do łazienki i Mallory przytrzymała drzwi spięta. – To ja – powiedział Alec, pukając delikatnie. Mallory wstała i otworzyła drzwi. To, jak na nią spojrzał, sprawiło, że poczuła, że warto było się przez chwilę stresować. – Jesteś przepiękna – powiedział. Mallory objęła go ramionami i zaczęli się całować. Trochę dziwnie się czuła, wiedząc, że dwadzieścia minut wcześniej całował Bette, ale starała się odepchnąć od siebie tę myśl. Wyczuwała przez spodnie, jaki był twardy, i zaczęła się o niego ocierać. Złapał ją za pośladki, wsunął

w nią palec od tyłu i zaczął nim poruszać. Mallory jęknęła cicho, wiedząc doskonale, że może dojść już teraz. – Zdejmij je – powiedział. Ściągając majtki, zaczęła jednocześnie rozpinać jego pasek i Alec pomógł jej zdjąć sobie spodnie. Wzięła jego członka do ręki i przesuwała dłonią w górę i w dół, jednocześnie pieszcząc kciukiem jego czubek. – Poczekaj. – Alec ściągnął jej bluzkę z wieszaka i rozłożył na zamkniętym sedesie. Pchnął Mallory lekko, tak że usiad­ła, i stanął przed nią. Wzięła penisa do ust i zaczęła używać języka tak, jak Alec lubił. Pochylał się lekko, a ona złapała go za pośladki i przysunęła jeszcze bliżej. Alec przeczesywał palcami jej włosy. I wtedy drzwi do łazienki się otworzyły. Ktoś wszedł do kabiny obok. Mallory odsunęła się i spojrzała na Aleca. Potrząs­nął głową i powiedział bezgłośnie „w porządku”, ale Mallory nie potrafiła dalej. Podniósł ją na nogi. – Odwróć się – wyszeptał. Pochylił ją i Mallory zaparła się, trzymając ręce na sedesie. Alec przesunął dłońmi po jej plecach aż do pośladków, po czym wsunął w nią palec i kciukiem zaczął masować łechtaczkę. Mallory przygryzła wargę, żeby nie jęknąć. Ktoś w kabinie obok zaczął sikać. Mallory chciała przestać, poczekać, aż ten ktoś wyjdzie, ale Alec już w nią wszedł. Zaczął powoli poruszać się w przód i w tył. Wiedział, że zawsze szybko dochodziła. Później wszedł w nią mocno i gwałtownie, i tak pozostał. Mallory doszła niemal od razu i ku swemu przerażeniu głośno. Nie wiedziała już, czy w kabinie obok ktoś był. Powie komuś z pracowników, co się dzieje w toalecie? Oczami wyobraźni widziała już, jak przychodzi do nich menedżer i dzwoni po policję. Czuła po ruchach Aleca, mocnych i rytmicznych, że on też już prawie doszedł. Zazwyczaj mogła dojść z nim jeszcze raz. Był pierwszym kochankiem, który sprawiał, że mogła mieć orgazm za orgazmem, dwa albo trzy razy. Ale teraz była zbyt rozproszona tym, co działo się w kabinie obok i co usłyszała. Alec doszedł i Mallory poczuła ulgę, że niedługo wyjdą z toalety. Ubrali się szybko i kiedy wyszli z kabiny, Mallory odkryła, że przy

lustrze stoi młoda kobieta. Nie trudziła się, żeby udawać, że czesze włosy albo poprawia makijaż, po prostu stała tam i ich słuchała. – Udanego wieczoru – powiedział Alec spokojnie, podczas gdy Mallory szybko wyszła. – Nieźle się zaczął – odpowiedziała dziewczyna. – Cholera… – zaczął Alec po wyjściu z łazienki. – Myślę, że dołączyłaby do nas. Mallory potrząsnęła głową. – Mam nadzieję, że żartujesz – powiedziała, kiedy opuścili klub. – Dlaczego? – Ja ci nie wystarczyłam? – Kochanie, to było niesamowite i tak, wystarczasz mi. Nawet więcej, niż wystarczasz. Ale czasem po prostu otwieram się na inne możliwości. I ty chyba też. Dlatego taka dobrana z nas para. Nie podobało ci się, jak Bette cię pocałowała? – Tak… Chyba tak. – Masz coś przeciwko temu, że pocałowała i mnie? – Trochę to było dziwne. Nie podoba mi się, że całowałeś inną kobietę, że jakaś inna kobieta cię podnieca. Że myślisz o tym, żeby uprawiać seks z inną. To powinno zostać między nami. – Jesteś zła? – Tak – przyznała, skoro już o tym wspomniał. – Mallory, słuchaj… – zaczął, próbując podprowadzić ją do ławki naprzeciw restauracji, ale się oparła. – Jest zimno i jest druga nad ranem, jedźmy do domu. – Zatrzymała taksówkę, minivana, jednego z tych, w których nie można nawet siedzieć blisko siebie. Odpowiadało jej to. – Posłuchasz mnie teraz? – Wiedziała, że jak się nie zgodzi, to Alec będzie mówił tak długo, aż zacznie słuchać. Wziął ją za ręce, które były skrzyżowane na piersiach. – Twój język ciała jest okropny. – Po prostu mów, co masz do powiedzenia. – Szampan zaczął powoli parować z jej głowy. – Wiesz, że cię kocham. Jesteś moją partnerką od pierwszego dnia, kiedy się poznaliśmy cztery lata temu. To, co dzielimy z innymi

osobami, wzbogaca nasze życie. Nie chodzi o nią, to po prostu coś innego. Zabawa. – Podtekst jest taki, że my już sobie nie wystarczamy, że ja tobie nie wystarczam. – Czy pociągam cię mniej przez to, że Bette cię pocałowała? – Nie. – Mniej mnie kochasz? – Nie. – Więc dlaczego nie zaakceptujesz tego, że tak samo jest ze mną? Uwielbiam cię, Mallory. Jesteś moją drugą połówką i inna kobieta w naszym łóżku, kobieta na jedną noc, tego ani trochę nie zmieni. Spójrz na to z tej strony: weszłaś na scenę w klubie burleski. Nigdy wcześniej nie zrobiłaś czegoś tak ekscytującego. Nie rzucisz wszystkiego, nie rzucisz pracy, żeby co noc wychodzić na scenę. To po prostu zabawa. Nic się nie zmieniło, prawda? – Prawda. Jednak w głębi serca Mallory zaczęła się zastanawiać.

Rozdział 7 Mallory zamknęła drzwi do biura. – Okej, mogę rozmawiać – powiedziała do Allison. – Chciałam się dowiedzieć, jak minęła reszta wieczoru. – Dlaczego nie mogłam się wczoraj do ciebie dodzwonić? Próbowałam trzy razy. – Byłam z Andrew. Lubi randki w niedzielne popołudnia. Romantyk. – Ach, Andrew. Kiedy go w końcu poznamy? – Niedługo. Ale to temat na inną rozmowę. No, mów, jak było w Slit? – Ciekawie… – Spojrzała na drzwi biura. Patricia Loomis przed chwilą wysłała jej maila, że wpadnie pogadać o raporcie, który Mallory miała oddać do końca tygodnia. – Nie bardzo mogę o tym rozmawiać. Allison, nie mogę się skupić na pracy. Nie wiem, o co chodzi. Przez ostatnie kilka tygodni… Czas mi się tak potwornie wlecze w pracy. Kiedyś zatracałam się w robocie, byłam zaangażowana w składanie spraw do kupy i pisanie raportów, czułam, że mnie to kręci. A teraz tylko czekam na piątek. – Wszystkim nam to doskwiera. Praca jest do bani. Skup się, zrób, co masz do zrobienia, a życie prowadź poza biurem. Nie musisz podporządkowywać się pracy. – Wiem… Ale… ale jeżeli czuję się tak teraz, to co będzie za pięć lat? – Będziesz nienawidzić roboty jeszcze bardziej, ale będą ci płacić na tyle dobrze, że o tym zapomnisz. – Tak. Marne pocieszenie. – Masz poniedziałkowego doła. Wyskoczymy później na drinka. – Patricia otworzyła drzwi i weszła do pokoju. Mallory się rozłączyła. – Harrison chce mieć raport na jutro – powiedziała bez słowa przywitania i żadnego wstępu. Miała na sobie garsonkę w bliżej nieokreślonym kolorze, włosy spięte w kok. Skóra na jej twarzy świeciła się, chociaż była ledwie jedenasta rano i na zewnątrz było zimno. – Co? W piątek powiedziałaś, że mam czas do końca tego

tygodnia. – Jest poniedziałek i mówię ci, że masz czas do jutra. – Obróciła się na pięcie i zatrzymała przy drzwiach. – Mallory, tu się pracuje. Nie spodziewaj się, że obniżymy dla ciebie standardy. Zapisałaś się na egzamin? – Tak, jest na początku lutego. – Wiem, kiedy jest. Harrison chce mieć pewność, że tam będziesz. – Będę. – Dobrze. Miejmy nadzieję, że tym razem ci się uda. – Mallory opadła ciężko na krzesło przy biurku. Napisała wiadomość do Aleca. Dziś wrócę naprawdę późno. Zalogowała się do bazy danych. Zadzwonił telefon. – Co jest grane? – zapytał Alec. – Raport. Miał być na piątek, ale muszę go oddać jutro. Jestem zestresowana, Alec. Patricia nigdy za mną nie przepadała, ale od kiedy oblałam egzamin, ciągle ma na mnie oko. Tylko czeka, aż mi się powinie noga. – Nie daj jej się. – Staram się. Ale wiesz, ostatnio naprawdę w siebie wątpię. Nigdy się nad tym wszystkim głęboko nie zastanowiłam. Od razu założyłam, że będę prawnikiem jak rodzice. Studia były trudne, ale motywujące. Było w porządku. Ale to… – Nie możesz pozwolić, żeby jeden oblany egzamin odebrał ci wiarę w siebie, Mal. Będziesz świetną prawniczką. Jesteś świetną prawniczką. – No nie wiem. Nie jestem nawet pewna, czy dalej chcę to robić. – Trudno było jej się do tego przyznać, ale chodziło o coś więcej niż tylko brak wiary w siebie. Kwestionowała swój wybór ścieżki kariery. Przerażało ją to. – Mal, nie jesteś sobą. Jesteś zmęczona i zestresowana. Przebrnij przez ten dzień, a jutro wszystko będzie wyglądać inaczej. – W porządku. – Rozłączyła się, oparła czoło na blacie biurka i zaczęła płakać. Telefon zawibrował. Miała nadzieję, że to Alec pisze, że jest czymś zupełnie normalnym myśleć, że popełniła ogromny błąd, idąc na prawo.

Albo może to słowo pocieszenia od Allison: wszystko w porządku, każdy nienawidzi swojej pracy. Albo coś jeszcze lepszego: Julie ze swoim niezawodnym planem, żeby wyjść za bogatego faceta i rzucić robotę w diabły. Ale wiadomość nie pochodziła od żadnego z nich. Chcesz się zabawić? Łazimy po sklepach. Całusy, Bette. Mallory zaniemówiła. Trzymała telefon tak, jakby był wygranym losem na loterii. Jestem w pracy – napisała. Wyrwij się. Spotkajmy się w M & J Trimming na Szóstej Alei. Mallory spojrzała na zegarek. Nie było nic złego we wczes­nej przerwie na lunch, prawda? I tak będzie siedzieć w biurze do nocy. Do zobaczenia. Bette i Poppy szły pod wiatr Szóstą Aleją. Poppy nie czuła zimna – miała na sobie strasznie ciężkie sztuczne futro – ale to, że Bette zatrzymywała się co kilka kroków, żeby napisać ­SMS-a, i nie poświęcała Poppy uwagi dłużej niż przez dwie minuty, irytowało ją. – Do kogo tak piszesz? – zapytała. – Sprawdzam pocztę – odpowiedziała Bette. Poppy uznała, że odpuści. W końcu jedna noc nie dawała jej prawa, żeby domagać się informacji, do kogo Bette pisała. Nie było żadnej powtórki od czasu tamtego wieczoru za kulisami, ale Poppy myślała o tym codziennie. Zawsze szczyciła się tym, że w łóżku jest jak mężczyzna, że może pieprzyć się bez zobowiązań – żadnych emocji, zero problemów. I nagle czuła się jak zakochana nastolatka, dostała bzika, i to na punkcie tej pindy. Może to dlatego, że mężczyźni zawsze za nią biegali, a Bette? No cóż – nie bardzo. A może to przez to, jak Bette jej dotykała: delikatnie, a jednocześnie pewnie. I jak pachniała: ciężko i słodko, jak wanilia. To, że była piękna, nie miało znaczenia. Poppy spała z wieloma mężczyznami, ale żaden nie zrobił na niej takiego wrażenia swoją doskonałością jak Bette. – Tutaj. Poppy potrzebowała rozciągliwej wstążki z czarnymi cekinami i lamówki z frędzlami do kostiumu Morticii Addams, nad którym pracowała. Agnes powiedziała, że jej pomoże, ale Poppy musi kupić

wszystkie materiały. Mogło ją to sporo kosztować, ale Bette stwierdziła, że to miejsce jest stosunkowo tanie. – Po prostu wejdź, kup, co masz do kupienia, i nie bierz nic więcej, niezależnie od tego, jak bardzo coś ci się spodoba albo jak bardzo będziesz przekonana, że kiedyś tego użyjesz, szyjąc jakiś kostium – ostrzegła ją. – Mam pełną szufladę rzeczy kupionych pod wpływem impulsu: lamówki w kolorach, które do niczego nie pasują, całe worki cekinów, przepięknych frędzli, które są za duże. Skup się. Poppy miała nadzieję, że Bette da jej jakiś znak, że chce iść z nią jeszcze raz do łóżka, ale choć Bette tego nie zrobiła, to przynajmniej chciała jej pomóc na scenie. Wypad do sklepu to potwierdzał. Poppy wzmocni swoją pozycję w klubie i wtedy żadna nowa dziewczyna nie będzie dla niej zagrożeniem. Zwłaszcza jeśli Bette będzie jej mentorką – Agnes wiedziała, że Bette jest jej najcenniejszą zdobyczą i że nie może pozwolić jej odejść do innego klubu. A Poppy zrobi wszystko, żeby Bette nie odeszła od niej. To, że Bette zaprosiła ją na zakupy, było dobrym znakiem. Z tego, co wiedziała, zakupy zawsze były rodzajem gry wstępnej, przynajmniej w wypadku mężczyzn. Czy było inaczej z kobietami? Pewnie nie. I właśnie wtedy, kiedy obracała w głowie równanie: „ja plus Bette plus zakupy równa się seks”, Poppy zobaczyła tę kobietę. Niemożliwe. Skąd wzięła się tutaj Mallory Dale? – Ta dziewczyna wygląda jak Mallory Dale. – To jest Mallory – powiedziała Bette, machając do niej. – Co ona tu robi? – Zaprosiłam ją. Poppy poczuła, jak jej twarz zmienia kolory. – To niesamowite miejsce… – zaczęła Mallory. – Chciałabym umieć szyć. Poppy nie spodobała się ta myśl, ale musiała przyznać, że Mallory wyglądała ładnie, mimo że miała workowaty wełniany płaszcz, który maskował jej figurę, i mimo prostych brązowych włosów, którym przy­dałoby się strzyżenie. Albo pasemka. A najlepiej jedno i ­drugie. – Nie umiesz szyć? Nic a nic? Nawet przyszyć guzika? – zapytała Poppy. Bette rzuciła jej lodowate spojrzenie.

– Nie, zupełnie. Straszne, prawda? Moja mama potrafiła i oczywiście skracała wszystkie moje spódniczki. Ja noszę wszystko do krawca. – Ja nie szyłam, dopóki nie zaczęłam występować. Kupowanie wszystkich kostiumów jest za drogie. Poza tym w ten sposób bardziej się do nich przywiązujesz. Chociaż żadna z nas nie potrafi szyć tak jak Agnes. – Szyje dla was? – Raz na jakiś czas. Jeżeli mamy jasny pomysł, dajemy jej tylko materiały. Teraz przygotowuje dla mnie strój Alicji w Krainie Czarów. – Zazwyczaj szyje tylko dla Bette – powiedziała Poppy. – Ciągle jesteś świeżynką – odpowiedziała Bette. – Kiedyś uszyje też coś dla ciebie, tylko musisz sobie na to zasłużyć. – Uśmiechnęła się. Czy to znak? Może wciąż było między nimi coś wyjątkowego, mimo że zaprosiła tę mysz? Najlepszą rzeczą, jaką Poppy mogła teraz zrobić, to skrócić ten wypad, jak tylko się dało. Ruszyła do kasy z cekinami i lamówką w ręce, mając nadzieję, że Bette pójdzie za nią. Bette jednak postanowiła oprowadzić Mallory po sklepie. Nawet z tej odległości Poppy widziała, że Mysz – tak postanowiła od dziś w duchu nazywać Mallory – zachwycała się wszystkim, co tylko zobaczyła. – Okej, jestem gotowa – oświadczyła Poppy, machając torbą z zakupami. – Musimy trochę rozerwać Mallory. Ma kryzys w pracy. Świetnie. Teraz Mysz miała zamiar uczepić się Bette, wykorzystując jakąś płaczliwą historię o swojej pracy. I to całkiem nieźle płatnej, sądząc po markowych ciuchach, oceniła Poppy. – Wolno ci tak zniknąć w środku dnia? – zapytała najsłodszym i najbardziej niewinnym głosem, na jaki było ją stać. – W zasadzie to nie. Teoretycznie jestem teraz na lunchu i powinnam zaraz wracać. Muszę do jutra skończyć ogromny projekt, więc i tak spędzę w pracy pół nocy… Poppy skinęła ze zrozumieniem. – Jesteś bardzo odpowiedzialna – stwierdziła. – Nie bądź śmieszna! – rzuciła Bette. – Jeżeli i tak masz spędzić

tam pół nocy, to jaką różnicę zrobi jedna godzina? Pochodźmy jeszcze trochę po sklepach. Chcesz kupić coś konkretnego? Teraz to Mysz nabrała kolorów. – No… – zaczęła Mallory. Mówiła w taki sposób, że nie można było nie patrzeć na jej usta. – Przyjaciółka powiedziała mi, że powinnam zainwestować w nową bieliznę. Nie! Co za baba! Co jej chodziło po głowie? Dlaczego chciała się zbliżyć do Bette? I skąd wiedziała, że Bette ma bzika na punkcie bielizny? To znaczy – owszem, wszystkie ją lubiły, wszystkie kupowały pasy do pończoch i stringi, i rozmaite inne duperele. Ale Bette miała kolekcję, która niemal wylewała się z jej szafy. – Załatwione. Wybrałaś sklep? – Może La Petite Coquette? Poppy i Bette spojrzały na siebie. – Masz tyle pieniędzy? – zapytała Poppy. – Tak – odpowiedziała Mallory. – Jedyną dobrą rzeczą w mojej pracy jest wypłata. „I to, że niedługo musisz do niej wrócić – pomyślała Poppy. – Ale, niestety, nie dość szybko”. Mallory nie chciała być paranoiczką, ale mogłaby przysiąc, że Poppy lustruje ją z tylnego siedzenia taksówki. Co takiego zrobiła, że ta blondynka tak bardzo jej nie znosi? – Podaj mi chociaż jeden powód, by zostać w pracy, której nienawidzisz – powiedziała Bette. Mallory wcześniej wyznała jej, że jest zdruzgotana swoimi wątpliwościami co do kariery. Łatwiej było jej przyznać się do tego Bette niż najbliższym, nawet Alecowi. – Przede wszystkim chodzi o pieniądze. Muszę się utrzymywać. – Gówno prawda – powiedziała Bette. – Ludzie, którzy odnieśli największy sukces, to tacy, którzy robią to, co kochają. – Tak, jest też mnóstwo ludzi, którzy nie mają pieniędzy, bo robią to, co kochają. Nie po to poszłam na prawo. Nie mogę tego zaprzepaścić. – Ach, tak. Jest taki mechanizm w psychologii: nie potrafisz odrzucić tego, w co już zainwestowałeś. – Mallory spojrzała na Bette, zaintrygowana. – No co? Myślisz, że ja nie musiałam podjąć trudnych

decyzji, zanim zaczęłam występować? Mieszkałam w Michigan, studiowałam literaturę i psychologię. Mogłam pracować w szkole, dostawać stałą pensję. Ale kiedy poczułam smak życia, nie mogłam już do tego wrócić. Taksówka zatrzymała się przy sklepie na University Place. Był cały w różu i nie dało się go pomylić z żadnym innym miejscem. Kiedy weszły do środka, Poppy sięgnęła po czarne damskie bokserki. – Ależ to miejsce jest drogie – parsknęła. – Wiem. Właśnie dlatego potrzebuję swojej pracy! Bette ruszyła szybkim krokiem w głąb sklepu, rzucając przez ramię: – Poppy, jeżeli masz marudzić, może zrobisz nam przysługę i sobie pójdziesz? – Mallory się skrzywiła. Poppy wyglądała, jakby dostała w twarz. Rzuciła bieliznę na stół. – W porządku. Pójdę – powiedziała i dodała oschle, zwracając się do Mallory: – Baw się dobrze, wydając wszystkie pieniądze, które zarabiasz w swojej smutnej pracy. Poppy wyszła i Mallory przez chwilę myślała, że może powinna pójść za nią. – Mallory, chodź tu – powiedziała Bette. – Jestem w przymierzalni. – Tędy – usłyszała sprzedawczynię, która wskazała jej drogę do Bette. – Przymierz. – Bette podała jej jakiś element bielizny z czarnej koronki. – I jeszcze to. – Dodała parę czarnych pończoch. – Poppy sobie poszła. Może byłaś dla niej trochę za ostra? – Och, robi z siebie gwiazdę. Nic jej nie będzie. Do wieczora damy sobie całusa i będzie w porządku. – Dla większości ludzi to, co powiedziała Bette, byłoby tylko przenośnią. Ale Mallory zakładała, że tę jej wypowiedź powinna odebrać całkiem dosłownie. – Będę zaraz obok, jeżeli byś czegoś potrzebowała. – Bette zasunęła zasłonę przebieralni, zostawiając Mallo­ry samą z kupką bielizny i… Co to było? Mallory odsunęła zasłonę. – Co to jest? – Żartujesz, prawda? – Nie. – Było czarne i miało zaczepki jak biustonosz i cztery

zwisające paski. Wyglądało jak bieliźniany pająk. – Pas do pończoch! Nie mów mi nawet, że nigdy takiego nie nosiłaś. – Nie. To naprawdę nie w moim stylu. – Jak ty nosisz pończochy? – Eee… Noszę rajstopy. – Okej, musisz natychmiast przestać. To zdecydowanie nie jest seksowne. Mallory przypomniała sobie komentarz Allison: „Jeżeli twój facet zabiera cię na burleskę w twoje urodziny…”. – W porządku. Tylko powiedz mi, jak się to zakłada. – Jasne. Ale musisz najpierw się rozebrać. – Ale ja chcę tylko sprawdzić… – Na ubraniach? Mallory, przecież widzę, że masz świetne ciało. Czemu jesteś taka wstydliwa? Pokażemy temu twojemu seksownemu facetowi, na co cię stać. Uwierz mi, że następnym razem nie będzie mnie dotykał pod stołem, jeśli będzie wiedział, co pani prawniczka nosi pod garsonką. Żołądek Mallory ścisnął się w supeł. A więc on dotykał nogi Bette pod stołem. Tak, oczywiście, całowali się, więc nie powinno jej to zaskoczyć. Ale i tak zabolało. – Okej, daj mi chwilę. Zawołam cię, gdy będę gotowa. Mallory zasunęła zasłonę i spojrzała w lustro. Dobrze, że włożyła dzisiaj porządną bieliznę. Nic nadzwyczajnego, kremowe bokserki i biały biustonosz. Ale na pewno było to lepsze niż pięcioletnie, znoszone bawełniane majtki, do których czasem się uciekała, kiedy nie miała czystej bielizny. Rozpięła zamek spódnicy i pozwoliła jej opaść na ziemię. W przymierzalni było gorąco i zaczęła się lekko pocić pod bluzką, ale nie miała zamiaru jej ściągać. Patrząc na siebie w lustrze, pomyślała, że nie jest źle. Nie tak dobrze jak w wypadku Bette albo Poppy – były niemal perfekcyjne. Nie wszystkie tancerki wyglądały jak one. Ich ciała były takimi dziełami sztuki jak stroje, w których występowały. Mallory musiała przyznać, że jak na dwudziestopięcioletnią prawniczkę (prawie prawniczkę) była w dobrej formie, ale i tak postanowiła od przyszłego

tygodnia chodzić na pilates. Może nawet dwa razy w tygodniu. Ściągnęła rajstopy i włożyła czarne pończochy, które wybrała Bette. – Co ci tak długo zajmuje? Rozumiem, że potrzebujesz pomocy przy zakładaniu tego wszystkiego, ale chyba nie przy zdejmowaniu starych ubrań? Mallory rozsunęła zasłonę. – Gotowe – powiedziała, wyciągając rękę z pasem do pończoch. – Okej. Załóż pas. Powinien leżeć luźno na biodrach. Nie, paski mają zwisać. Naprawdę nie masz pojęcia o bieliźnie! Mallory założyła pas i odwróciła go, żeby paski zwisały z tyłu – tej samej metody używała, kiedy zaczęła nosić biusto­nosz. Bette klęknęła koło niej i pociągnęła jeden z pasków. – Dobrze, teraz musisz przyczepić je do pończoch – powiedziała, zapinając jeden. – Spróbuj. Mallory pochyliła się i spróbowała zahaczyć pasek o cienki materiał, ale nie udało jej się. Czuła się jak idiotka. Kobiety naprawdę to robiły? – Popatrz, zsuwasz na dół, wkładasz materiał tutaj i puszczasz. Proszę. Gotowe. Zapnę te z tyłu, do tego trzeba wprawy. – Mallory była nieco speszona obecnością Bette, ale przeszło jej, kiedy zobaczyła się w lustrze. Podobała się sobie bardziej niż kiedykolwiek. Bette dostosowała długość pasków, stanęła za Mallory i pochwaliła jej odbicie. – No, nieźle. Jesteś stworzona, żeby nosić taką bieliznę. Przeciągnęła dłonią wzdłuż pleców i pośladków Mallory. Dziew­czyna zadrżała i oblał ją zimny pot. – Poczekaj. Chcę, żebyś przymierzyła coś jeszcze – powiedziała Bette i zostawiła Mallory samą z szalejącymi myślami. Mallory odwróciła się i spojrzała na swoje pośladki w lustrze. Jak to możliwe, że inna kobieta sprawiła, że czuła się bardziej kobieco niż przy jakimkolwiek mężczyźnie wcześniej? Włożyła buty na obcasie i spojrzała na siebie jeszcze raz, przesuwając wzrokiem od stóp do brzucha, oplecionego czarną koronką pasa do pończoch. – Zdecydowanie będziesz potrzebować z tym pomocy! –

powiedziała Bette i pokazała jej czarny satynowy gorset. – Przepiękny! – Poczekaj, aż go włożysz. – Zaczęła rozpinać skomplikowane zapięcie z tyłu. Spojrzała w górę. – Musisz zdjąć bluzkę i stanik, żeby to włożyć, wiesz o tym? – Mallory zaczęła rozpinać guziki lekko drżącymi dłońmi. Powiesiła bluzkę na haczyku i zdjęła stanik. Bette nie miała zamiaru ukrywać, że cały czas na nią patrzy. – Czemu jesteś taka wstydliwa? – Nie jestem – odpowiedziała Mallory. – Oczywiście, że jesteś. Daj spokój, widziałaś, jak się rozbieram, już dwa razy. – Tak, ale ty to robisz cały czas! Poza tym lubisz, jak ludzie patrzą, kiedy się rozbierasz, prawda? – Tak. Takie uprzedmiotowienie bywa ekscytujące. Nie podoba ci się, że na ciebie patrzę i że uważam, że jesteś piękna? – Mallory przełknęła ślinę. – No, spróbuj – powiedziała Bette, owijając tułów dziewczyny gorsetem. – Przytrzymaj z przodu, a ja go zapnę. – Pociągnęła tak mocno, że Mallory zabrakło tchu. – O mój Boże! – Zaśmiała się. – Wiem, niesamowite, prawda? – Mallory spojrzała w lustro. Bette była zajęta zapinaniem gorsetu, a czarne włosy opadały jej na twarz. Mallory patrzyła, jak jasne palce tancerki szybko pracują, jak połyskuje krwistoczerwony lakier na jej paznokciach. Wyobraziła sobie, że te palce dotykają jej ciała, ale natychmiast odrzuciła tę myśl. – No, a teraz zajmij się tymi z przodu. – Mallory zaczęła od haftek na dole. Gorset był tak sztywny, że trudno było je zapiąć. – Zwolnij – powiedziała Bette. Mallory znów poczuła, jak oblewa ją pot, ale wzięła głęboki oddech i skupiła się na zadaniu. Kiedy skończyła, obróciła się i spojrzała na siebie w lustrze. I zobaczyła kogoś zupełnie innego. – Nie mogę w to uwierzyć – powiedziała. Między nią a kobietami na scenie Blue Angel nie było żadnej różnicy. – A ja mogę – odparła Bette. – Taką cię widzę. I taką powinnaś widzieć siebie.

Rozdział 8 – Jest tu kto? W mieszkaniu było nadzwyczaj cicho, chociaż Alec miał po pracy być w domu. Salon był pusty, sypialnia również. Może znudziło go czekanie, skoro nie wyszła z biura aż do dziesiątej. Mallory zapalała światła, idąc przez mieszkanie. Może to i dobrze, że go nie ma – rozpakuje nowe nabytki i zrobi mu niespodziankę w weekend. Kiedy układała bieliznę w szufladzie, usłyszała dźwięk przekręcania klucza w zamku. Bielizna zajmowała dużo miejsca i Mallory pomyślała, że pewnie będzie musiała przełożyć ją na półkę, ale postanowiła zająć się tym później. Złożyła torbę z logo La Petite Coquette i schowała do szuflady razem z bielizną. – Hej, tu jestem – powiedziała. – Chciałem być w domu, kiedy wrócisz, ale Billy zadzwonił, żebym wyskoczył na szybkiego drinka, a wiesz, jak to jest z Billym: z jednego drinka zrobiły się cztery. – Nie ma problemu – powiedziała, choć trochę ją to zdenerwowało. Alec wiedział, że miała ciężki dzień w pracy i prawdopodobnie będzie chciała napić się z nim wina, ale jemu wystarczyły dwa drinki i miała go z głowy na resztę wieczoru. – Mamy jeszcze jakieś wino? – Chyba tak. Chcesz, żebym otworzył? – Tak, dzięki. – Usiadła na kanapie, trochę się rozluźniając. Był w domu, nalewał jej wina… Muszą po prostu spędzać ze sobą więcej czasu. A skoro już wyznała Bette, jak bardzo nienawidzi swojej pracy, była gotowa powiedzieć o tym również Alecowi. – Napiłbym się z tobą, ale jestem po kilku piwach z Billym – powiedział Alec zapobiegawczo, wręczając jej kieliszek. – Mhm – mruknęła. – Skończyłaś raport? – Tak. Ale to duża sprawa. Powinnam była zostać dłużej, ale nie miałam już siły. – Zjadłaś chociaż lunch na mieście? To ważne, żeby zrobić sobie przerwę w pracy. Wiem, że częściej zamawiacie jedzenie do biura, ale czasem lepiej gdzieś wyskoczyć.

– Prawdę mówiąc, całkiem długo byłam dzisiaj poza biurem. Bette wysłała mi wiadomość, że jest na zakupach, i ­zaprosiła mnie, żebym dołączyła do niej i tej blondynki, Poppy. – Żartujesz. – Nie. – Dlaczego? – Nie wiem. – Nagle Mallory poczuła się zaatakowana. – Może myślała, że ciągle chcesz więcej szczegółów do artykułu. – No to powiedz jej, że już skończyłem i że ma ci nie zawracać głowy. – Nie zawracała. Miałam kiepski poranek i tylko dzięki temu wypadowi nie zwariowałam. – Nie dramatyzuj. – Nie dramatyzuję, Alec. Nienawidzę tej pieprzonej roboty. Spojrzał na nią. – Od kiedy? – Nie wiem. Ostatnio. Chyba od zawsze. – Poczuła, że łzy napływają jej do oczu. – Popełniłam ogromny błąd, idąc na prawo. To nie dla mnie. Studia były ciekawe, stanowiły wyzwanie i myślałam, że fajnie będzie wykorzystać swoją wiedzę w praktyce. Ale nienawidzę tej firmy i jej filozofii. Nie wyobrażam sobie, że mam to robić przez następny rok, a co dopiero przez resztę życia. – Spokojnie, kochanie, musisz się opanować. Przemawia przez ciebie stres. Ciągle jesteś zła, że oblałaś egzamin, przecież to nic wielkiego. Powinnaś przestać się tym przejmować. Nie myśl, że to determinuje twoją karierę. Poza tym wściekasz się, bo Patricia nie daje ci żyć. Ale będziesz świetną prawniczką. Po prostu masz ciężki okres. Mallory potrząsnęła głową. – Nie wydaje mi się. I dzisiejsza rozmowa z Bette tylko potwierdziła, że to nie jest normalne, by nienawidzić czegoś, co się robi codziennie. Być przerażonym poniedziałkowym porankiem. Nie mogę tak żyć. Muszę się zastanowić, co chcę robić, a nie po prostu wlec się dalej tą samą ścieżką tylko dlatego, że już na niej stoję. – Dobrze… – zaczął, jakby mówił do małej dziewczynki. – Co chciałabyś robić?

– Nie wiem. Coś kreatywnego. Bette pojechała do Michigan, a później znalazła swoją pasję… – Nie wierzę, że pozwalasz, żeby ta głupia baba tak ci mieszała w głowie. Jezu, Mallory! Spędziliśmy osobno trzy lata, żebyś mogła studiować prawo. Zdobywanie pozycji w tej firmie zajęło ci ostatnie dwa. Zaplanowaliśmy przyszłość, zakładając, że ty będziesz prawniczką, a ja dziennikarzem. Zastanawialiśmy się, jak uda nam się z tego razem utrzymać. A teraz chcesz to rzucić, bo cię poniosło na burlesce? – Poniosło? To ty obmacywałeś Bette pod stołem. Ty możesz mieć swoje zachcianki, ale ja muszę siedzieć cicho. – A więc o to chodzi. Chcesz obrócić kota ogonem i ukarać mnie za to, że przyznałem, że chcę spróbować trójkąta. – O Boże, Alec, przecież nie chodzi o ciebie! – Masz rację. Chodzi o ciebie i o to, że nie potrafisz zaakceptować tego, że nie jesteś pępkiem świata. – Ale z ciebie dupek. Mallory wychyliła kieliszek, odstawiła go głośno i wyszła do sypialni. Alec poszedł za nią. – Jesteś nerwowa i czepialska, odkąd przeprowadziłaś się do Nowego Jorku. Nie znosisz Billy’ego, bo zabiera nam czas, nienawidzisz mojej pracy, bo odciąga moją uwagę od ciebie, chcesz rzucić swoją, bo nie idzie ci gładko… – A ty uciekasz w pracę od tego, co trudne w naszym związku. Ten cały trójkąt to tylko wymówka, żeby zrobić coś z nudą, a nie musieć ze mną zrywać. – Łzy, które jeszcze przed chwilą ledwie ciekły jej po policzkach, teraz zamieniły się w dwa strumienie. Wzięła torbę z szafy i spakowała do niej ciuchy do pracy. – Nie znam żadnego magicznego sposobu, który by cię przekonał, że cię kocham i że chcę tego związku. Sama musisz do tego dojść, do wszystkiego innego zresztą też. – Jasne. Tak właśnie zrobię. I wyszła. Zadzwoniła do Julie i Allison, ale żadna nie odebrała. Kiwnęła ręką na taksówkę i zamówiła kurs do mieszkania Allison w Soho. Kiedy zapukała do drzwi, nikt jej nie odpowiedział.

– Cholera! – Pewnie Allison spędzała wieczór ze swoim nowym facetem. A Julie była po drugiej stronie miasta. Trzeba było najpierw pojechać do niej. Usiadła na schodach i zaczęła przeglądać kontakty w swoim telefonie. Zatrzymała się na SMS-ie od Bette – to naprawdę było dopiero dzisiaj rano? Zawahała się tylko przez chwilę, zanim napisała: Jesteś gdzieś w okolicy? Muszę pogadać. Kilka sekund później dostała odpowiedź: East Street 114, mieszkanie 2A. Wpuszczę cię na górę. Bette Noir mieszkała w małym dwupokojowym mieszkaniu. Było bardzo kolorowe – niebieskie ściany, przezroczyste zielone stoły, biała kanapa w stylu retro. Na podłodze leżał dywan z imitacji skóry zebry, a na ścianie za kanapą wisiały cztery zdjęcia. Wszystkie przedstawiały kobiety ubrane tylko w gorsety i pasy do pończoch. – Niesamowite mieszkanie – powiedziała Mallory. – Dziękuję – odparła Bette. A później dodała: – Niestety, mam tylko wódkę. Ale skoro poczułaś potrzebę przyjechania tu w środku nocy i tygodnia, sugeruję, żebyś się napiła. Napiję się z tobą. Zniknęła w kuchni i wróciła z dwoma szklankami. Usiad­ła na kanapie obok Mallory. – Swaboda – powiedziała Bette, unosząc szklankę. – Swaboda – powtórzyła Mallory. Wypiły wódkę. Była ideal­nie schłodzona. – To po rosyjsku „wolność”. – Jesteś Rosjanką? – Moja matka była. Ojciec był Francuzem. Swoją drogą, to koszmarne połączenie. Ale nie przyszłaś rozmawiać o moich rodzicach, n’est-ce pas? – Nie. Ale z chęcią o nich posłucham, żeby choć przez chwilę pomyśleć o czymś innym. – Czasem trzeba pomyśleć o czymś intensywnie, żeby rozwiązać problem. – Wiem. – Mallory spojrzała na fotografie. Ruda kobieta na zdjęciu była elektryzująca. – Zawsze chciałam ufarbować włosy na rudo. – To czemu tego nie zrobisz?

– Oj, nie… Nie odważyłabym się. – Dlaczego nie? To nie operacja plastyczna. Jeżeli nie będzie ci się podobać, przefarbujesz z powrotem. Rany, Mallory. Jaki sens ma bycie kobietą, jeżeli dobrze się przy tym nie bawisz? – Nie wiem. Ale to dobre pytanie. – Mallory rozłożyła się na kanapie. Zastanawiała się, czy nie poprosić o jeszcze jeden kieliszek wódki. – Domyślam się, że nie przywiodła cię tu dzisiaj ochota na zmianę fryzury. Powiedz, o co chodzi. – Pokłóciłam się z Alekiem. Wiem, że to głupio zabrzmi, ale nie mogłam zostać w mieszkaniu. Zadzwoniłam do przyjaciółek, ale żadna nie odebrała. I pomyślałam o tobie, dlatego że wcześniej w ogóle mnie nie oceniałaś. – A co miałam oceniać? – Całą tę sytuację z pracą. – A w czym problem? Nie lubisz swojej pracy. – Powiedziałam o tym Alecowi i mu odbiło, w zasadzie zasugerował, że nie lubię pracy dlatego, że nie jest mi łatwo. Powiedziałam mu, że mam wątpliwości co do swojej kariery, a on zamienił to w dyskusję o moim charakterze. – Bez sensu. – Bez sensu, ale nie znasz Aleca. Ma ogromne oczekiwania wobec ludzi, włączając w to siebie. Nie akceptuje porażek i słabości. – Nie poniosłaś porażki. – Poniosłam. – Mallory pokiwała głową. – Oblałam egzamin adwokacki. – Możesz zdawać jeszcze raz? – Tak, mam taki zamiar. W lutym. Ale to nie zmienia faktu, że za pierwszym razem oblałam. – Wiesz, na ilu castingach byłam, zanim dostałam pierwszą rolę? – Musiałaś chodzić na castingi? – Oczywiście. Myślisz, że do Blue Angel zapisałam się, jakby to był szkolny teatrzyk? – Chyba w ogóle się nad tym nie zastanawiałam. – Musiałam się nauczyć, jak występować, ćwiczyć i co to znaczy

czuć się jak idiotka i łamaga. Później szło mi lepiej, ale ciągle nie wiedziałam, jak sprawić, żeby ludzie brali mnie poważnie. Kiedy poszłam do Slit, zostałam wyśmiana. Potem dostałam szansę w Bell Jar, później dałam kilka prywatnych występów u znanych ludzi. Wtedy Agnes o mnie usłyszała i zaprosiła do Blue Angel. Występuję tam od dwóch lat. Ale nie powiedziałam sobie, że skoro nie dostałam roli, to jestem kiepska. – Poklepała Mallory po kolanie. – Naleję nam jeszcze po jednym. Mallory oparła głowę na kanapie i popatrzyła na rudą kobietę na zdjęciu. Wyobraziła sobie siebie z rudymi włosami. W zasadzie mogłaby wyglądać całkiem nieźle. Ciekawe, co pomyślałby Alec? Ale to może być już bez znaczenia. – Jeszcze raz, jak była „wolność”? – zapytała, odstawiając pusty kieliszek. – Swaboda. – Tak. Wiesz, co mówią o wolności? – Że nie masz nic do stracenia? – Właśnie. – Nie wierzę w to – powiedziała Bette. Odstawiła kieliszek na stół. – Podobają ci się te zdjęcia? – Tak, są niesamowite. – Mam lepsze. Chodź. Mallory ruszyła za nią przez pokój, niemal potykając się o dywan. Nie będzie już piła, dwa kieliszki wystarczą. Sypialnia Bette była pomalowana na niebiesko. Na jednej ze ścian wisiały same lustra. Nad łóżkiem zaś, w równym rzędzie – trzy zdjęcia w czarnych ramkach. Już z drugiego końca pokoju Mallory zauważyła, że przedstawiają Bette. Krótkie czarne włosy i jasna skóra rzucały się w oczy. Na pierwszym zdjęciu Bette miała na sobie czarny gorset, pończochy ze szwem i długie czarne rękawiczki. Na kolejnym ubrana była w pończochy i czerwone szpilki z lakierowanej skóry – stała tyłem do aparatu, pochylona, i spoglądała w obiektyw. Na trzecim zdjęciu siedziała przy białej ścianie w czarnych podkolanówkach i czarnych butach na obcasie, ręce miała skrzyżowane na piersiach, a nogi szeroko

rozsunięte. – Są niezwykłe. – Dzięki. Zrobiła je moja przyjaciółka Evangeline. Wspaniała fotografka. Jak będzie w mieście, to cię przedstawię. – Nie wstydziłaś się? – Nie. Czego miałabym się wstydzić? – To takie osobiste… – Związki są osobiste. To jest sztuka. – Usiadła na skraju łóżka i przywołała Mallory ręką. – Stań przede mną. – Po co? – zapytała Mallory nerwowo. – Bo chcę na ciebie popatrzeć. – Nie – odpowiedziała Mallory, śmiejąc się niezręcznie. – Dlaczego nie? Ty patrzysz na mnie cały czas. – Ty lubisz, jak się na ciebie patrzy. – Wszystkie kobiety lubią. A tylko niektóre się do tego przyznają. No dalej, stań przede mną. – Wzięła jej rękę i Mallory niechętnie się zgodziła. – Zrób mi przyjemność… – Puściła do Mallory oko. Nagle wyglądała na podekscytowaną jak mała dziewczynka. – Poczekaj tu i stój spokojnie! – powiedziała. – Albo nie, właściwie to odwróć się. – Ustawiła Mallory twarzą do ściany z lustrami. – A teraz zamknij oczy. – Mallory przymknęła je lekko. – Nie, zamknij. Chcę widzieć zmarszczki. – Jeszcze nie mam zmarszczek. – No to zamknij je tak mocno, żebym widziała zmarszczki! O, idealnie. Zaraz wracam. – Mallory usłyszała, jak Bette otwiera i zamyka szuflady. – Nie podglądaj – powiedziała z drugiego końca pokoju. – Nie podglądam. – Ale bardzo chciała. Dwa kieliszki wódki nie pomagały jej w utrzymaniu równowagi. – Mają być zamknięte. Mallory poczuła, że Bette podchodzi do niej bliżej i zakłada jej na oczy delikatny materiał. – Bette! Co ty robisz? – Daję ci szansę, żebyś była jak dziewczyna na zdjęciu. Obserwowana, a nie obserwująca. Czasem trzeba przekroczyć granicę i pozwolić sobie stać się przedmiotem. To uwalnia.

– Jak dla mnie to aż za dużo. Ja lubię granice… Jestem prawniczką… Potrzebuję granic, struktury… – Nie jesteś prawniczką, oblałaś egzamin, pamiętasz? Wyluzuj i daj się ponieść. – Mam tak stać, a ty będziesz na mnie patrzeć. I to ma być wyzwalające? – Nie, masz stać i zdjąć bluzkę. A później zobaczymy. Mallory się roześmiała. – Nie zdejmę bluzki. – Zdejmiesz, nie bądź śmieszna. – Jeżeli wyjdziesz z pokoju. I mówię poważnie. Chcę usłyszeć, jak zamykasz drzwi i mówisz do mnie z drugiego pokoju, żebym wiedziała, że wyszłaś. – Jak masz być obserwowana, skoro mnie tu nie będzie? Jeżeli ci to pomoże, to mogę się odwrócić. – I tak tego nie zrobię! – odparła Mallory, śmiejąc się. Docierało do niej, że po raz pierwszy, odkąd sięgała pamięcią, nie myślała o niczym innym niż ta chwila. – Po prostu to zrób, przestaniesz myśleć o Alecu. Poważnie, jeżeli chciałaś całą noc gnić na kanapie, mogłaś iść do przyjaciółki. – Jakiej przyjaciółki? – Tej żony ze Stepford, którą kiedyś przyprowadziłaś ze sobą na występ. – Allison? Nie jest żadną żoną ze Stepford. – Będzie, zaufaj mi. Nie wiem, czego się tak boisz, przecież też mam cycki. Całkiem niezłe zresztą. – Mallory nie miała zamiaru spierać się z nią w tej kwestii. – Poza tym – ciągnęła Bette – i tak widziałam cię już półnagą w przymierzalni. Więc spraw mi przyjemność i zdejmij bluzkę. Czy mam to zrobić za ciebie? Coś w tym pytaniu sprawiło, że Mallory poczuła nagły ucisk w żołądku. Bette chyba o tym wiedziała, bo Mallory poczuła jej palce na górnym guziku bluzki. – Podoba mi się. Gdzie ją kupiłaś? – Thomas Pink – szepnęła Mallory. Poczuła lekki chłód na skórze, kiedy Bette rozpięła wszystkie guziki i zsunęła bluzkę z jej ramion.

Tancerka przesunęła palcami wzdłuż jej pleców i zatrzymała się, żeby rozpiąć stanik. Mallory przez chwilę się wahała, czy jej nie zatrzymać, ale do głowy nie przychodził jej ani jeden powód, dlaczego miałaby to zrobić. Biustonosz spadł na podłogę i Mallory poczuła, że Bette ściąga opaskę z jej oczu. – Spójrz na siebie – powiedziała. Mallory otworzyła oczy i spojrzała wprost w lustro. Nie mogła na siebie patrzeć, skupiła się na Bette, która też zdjęła bluzkę. Mallory widziała już jej nagie piersi, ale miała wrażenie, że ogląda ją po raz pierwszy. – Nie na mnie, na siebie. Widzisz, jaka jesteś piękna? Bette dotknęła piersi Mallory. Ich spojrzenia spotkały się w lustrze i Mallory poczuła, jak przechodzi ją dreszcz. Bette przesunęła palcami po jej sutkach, sprawiając, że stały się twarde. Podeszła bliżej i przycisnęła swoje piersi do pleców Mallory, która poczuła, że jej cipka robi się wilgotna. – Obróć się – szepnęła Bette. Mallory była posłuszna. Kiedy Bette zbliżyła swoje usta do jej ust, nie stawiała oporu. Zdała sobie sprawę, że gdzieś w środku wyobrażała sobie tę chwilę od czasu delikatnego pocałunku w łazience Standard Hotel. Bette pociągnęła ją na łóżko, zdjęła jej spódnicę, a później swoje spodnie. Mallory poczuła ukłucie zdenerwowania. Miała jej dotykać? Nie wiedziała jak. Tyle lat sypiania z mężczyznami i nie miała pojęcia, co robić z kobietą. Jak to możliwe? – Leż – powiedziała Bette, jakby czytała w jej myślach. Mallory położyła się i Bette zbliżyła usta do jej piersi. Miała tak delikatne wargi, cieplejsze niż wargi mężczyzny. Bette ssała i pieściła językiem sutek, później przygryzła go lekko, jednocześnie przesuwając dłońmi po wewnętrznej stronie ud Mallory. Dziewczyna uniosła biodra i zdjęła majtki, ­zaskoczona, jak bardzo chciała, żeby palce Bette się w niej znalazły. Bette przeniosła pocałunki na brzuch Mallory. Pieściła ją i lizała. Mallory wygięła plecy w łuk, zatapiając palce we włosach tancerki.

Czuła, że usta Bette zbliżają się do jej cipki i spięła się. Dlaczego miałaby się denerwować? Powinna czuć się swobodnie, przecież Bette była kobietą. Wtedy Mallory na swojej łechtaczce poczuła język Bette, który zsuwał się coraz niżej, aż wbił się głęboko w jej cipkę. Mallory jęknęła i naprężyła ciało, przysuwając głowę Bette do siebie. Ta znów zaczęła pieścić językiem jej łechtaczkę i powoli wsuwać w gorące wnętrze dziewczyny swoje palce. – Oooch – jęknęła Mallory, czując, jak jej cipka zaciska się na palcach Bette i wprowadza całe jej ciało w drżenie. Bette wyciągnęła się przy Mallory, wciąż wykonując palcem jednostajne ruchy: wsuwała go i wysuwała. Mallory pocałowała ją i poczuła swój smak na ustach tej obcej i pięknej kobiety. Bette zrozumiała, że Mallory doszła. Delikatnie przesunęła dłonią po jej ciele, całując piersi. – Co mam zrobić? – zapytała Mallory. Bette uśmiechnęła się do niej, palcami dotykając jej ud. – Może po prostu na mnie popatrz. – Naprawdę? – Tak. Wiesz, że lubię dawać przedstawienia. Bette rozłożyła się na łóżku, rozsuwając nogi. Mallory czuła się nieswojo, patrząc na nią, ale wiedziała, że Bette właśnie tego chce, więc nie spuszczała wzroku z jej dłoni. Lewą ręką Bette dotknęła swojej piersi i zaczęła ją lizać, a po chwili przesunęła dłonią po swojej otwartej cipce. Z zaskoczeniem Mallory poczuła, że znów jest podniecona. – Zmieniłam zdanie – powiedziała Bette, wciąż masując palcem swoją łechtaczkę. – Chcę, żebyś mnie dotknęła. – Nie wiem, co mam robić. – Połóż się obok. – Mallory przysunęła się do Bette całym ciałem. Całowały się, szeroko otwierając usta, spragnione siebie nawzajem, aż w końcu Mallory wsunęła rękę między nogi tancerki. Bette przycisnęła dłoń prawniczki mocniej, tak że Mallory wsunęła palec w cipkę. – Tak – szepnęła Bette. Mallory znów poczuła dreszcz. Bette kierowała jej ręką, przesuwając ją wyżej do łechtaczki i znów na dół. Mallory wsuwała w Bette i wysuwała z niej swój palec i poczuła,

jak cipka Bette mocno zaciska się na jej dłoni. Ciekawe, czy to czuł Alec, kiedy to jej dotykał? Bette zadrżała, szczytując. Kiedy Mallory zabrała rękę, tancerka przystawiła jej mokre palce do jej ust. Spojrzały sobie w oczy i Mallory wiedziała, że Bette chce, żeby je polizała, żeby poczuła jej smak. Wahała się przez chwilę, a później zaczęła ssać swoje palce. Bette podniosła się, pocałowała ją i pociąg­nęła za sobą na łóżko. – Dziwnie się czuję – powiedziała Mallory, leżąc z głową przytuloną do ramienia Bette. Czuła, jak jej piersi podnoszą się i opadają. Intymność tego momentu zaskoczyła ją bardziej niż sam seks. Pomyślała o Bette takiej, jaką ją pierwszy raz zobaczyła: istocie tak nieosiągalnej, że wydawała się niemal nierealna. A teraz leżała obok niej na łóżku. – Dlaczego? Bo jestem kobietą? – Też… Ale i dlatego, że przez ostatnie cztery lata sypiałam tylko z Alekiem. Bette odwróciła twarz w jej kierunku. – Nie powinnaś mu o tym mówić. – Muszę, nie mogę ukryć czegoś takiego. To prawie jakbym go zdradziła. – Kochanie, nie chcę ci psuć zabawy, ale on z pewnością uzna to za zdradę. – Nieprawda. Chciał, żebym się z tobą przespała. – Tak, owszem, ale razem z nim. Rozumiem twój tok rozumowania, ale uwierz mi, że ci się nie uda. – Wszystko zepsułam. Teraz muszę jakoś nas pogodzić, a na dodatek poradzić sobie z tym, co stało się teraz. – To wina wódki. Masz w sobie coś z Rosjanki? Nie tylko wtedy, kiedy cię pieprzę. – Bette, mówię poważnie! Kocham Aleca. Nie chcę go stracić. Najpierw muszę odpuścić mu tę dzisiejszą kłótnię, a jak już się pogodzimy, to powiem mu o tobie. – Brzmi nieźle. Obie patrzyły w sufit. – Tak przy okazji: jesteś naprawdę seksowna – powiedziała Bette,

przewracając się na bok i całując Mallory w policzek. – Wezmę prysznic i prześpię się. Muszę być w klubie w południe. Agnes chce, żebym przymierzyła kostium, a później mam próbę nowego numeru. Możesz spać na kanapie? Nie lubię się dzielić łóżkiem. – Kanapa mi wystarczy – powiedziała Mallory. Dobrze wiedziała, że nie zmruży dzisiaj oka.

Rozdział 9 Mallory rzuciła torbę i płaszcz na kanapę. – Halo? Alec, jesteś tutaj? – Dochodziła ósma, a cały dzień bez rozmowy z Alekiem był dla niej udręką. Dzwoniła do niego dwa razy z biura, ale nie odebrał. Nie mogła już dłużej czekać, żeby zakończyć ich kłótnię i o niej zapomnieć. Usiadła na kanapie, usiłując przypomnieć sobie, kiedy ostatni raz była tak zmęczona. Chyba po całonocnej imprezie na pierwszym roku studiów. Albo po pierwszym weekendzie, który spędziła z Alekiem, i była tak podekscytowana, że on jest obok niej, że nie mogła spać. Zeszłej nocy było tak samo – usypiała na chwilę i budziła się nagle, nie od razu zorientowana, gdzie jest. Bez przerwy czuła na sobie dotyk Bette. Spała na jej kanapie pod zdjęciem rudowłosej kobiety. Śniło jej się, że ufarbowała włosy i że kolor wyszedł fioletowy. W pracy powiedzieli jej, że ma iść do domu i wrócić, kiedy będzie wyglądać jak prawniczka, więc wyszła, ale kiedy przyjechała do domu, wyglądała jak Bette i Alec powiedział jej, że nigdy nie pokocha lesbijki. Usłyszała, jak Alec przekręca klucz w zamku. Wszedł do mieszkania wyraźnie szczęśliwy, że ją widzi. – Cześć – powiedział. – Hej. Alec niespiesznie schował płaszcz do szafy. Kiedy się odwrócił, miał ciepły wyraz twarzy, ale kryła się w nim też ostrożność. – Cieszę się, że jesteś. Musimy porozmawiać – powiedział. – Wiem. Podszedł do Mallory i przytulił ją. W jego ramionach było jej tak dobrze – czuła jego zapach i dotyk ust na skroni. „To miłość”, pomyślała. – Przepraszam za wczoraj – powiedział, siadając obok niej na kanapie. – Byłem zbyt ostry. Myślałem o wszystkim, kiedy wyszłaś, i chciałem do ciebie napisać, ale później stwierdziłem, że będzie lepiej, jak oboje ochłoniemy. Spałaś u Julie? – Jest mi naprawdę przykro z powodu wczorajszej kłótni.

– To moja wina. Wiem, że nie poddajesz się łatwo, więc skoro chcesz odejść z firmy, to porozmawiajmy o tym i znajdźmy wspólnie jakieś rozwiązanie. Kocham cię i chcę, żebyś była szczęśliwa, tak jak ja jestem w swojej pracy. Myślałem, że się spełniasz jako prawniczka. Wydawało mi się, że to pochopne tak nagle zmienić zdanie, gdy zainwestowałaś w studia tyle lat. – Wiem. Też tak myślałam. Ale dopóki nie dostałam tej pracy, nie wiedziałam, co to naprawdę znaczy być prawniczką. Kocham prawo, jego ideały, lubię się go uczyć. Ale nie chcę spędzić życia, zajmując się tym. Więc jakaś część mnie myśli, że skoro wiem to już teraz, to dlaczego mam spędzić kolejne pięć lat, idąc złą ścieżką? Czy po tych pięciu latach nie będzie jeszcze gorzej? – Co innego chcesz robić? – Nie wiem. – Myślę, że powinnaś się nad tym zastanowić. Zobaczyć, czy coś cię zainteresuje. Ale zanim to się stanie, spróbuj jeszcze raz. Nie podejmuj decyzji, dopóki nie podejdziesz jeszcze raz do egzaminu. Wiem, że pójdzie ci dobrze, i chcę, żebyś mogła się tym cieszyć i zapomniała o sierpniowej wpadce. Przytulił ją znowu i pocałował w czoło, nos i usta. Wsunął rękę pod jej bluzkę i kiedy dotknął opuszkami palców sutków, Mallory przypomniała sobie o Bette. – Alec – powiedziała, odsuwając się od niego. – W porządku, kochanie, coś wymyślimy – szepnął, mus­kając ustami jej szyję. – Poczekaj, muszę ci coś powiedzieć – odsunęła się jeszcze bardziej. – Byłam wczoraj naprawdę zdenerwowana. Powinniśmy umieć rozmawiać o wszystkim. Przyznałam ci się do czegoś, do czego nie potrafiłam przyznać się nawet sobie, a ty zareagowałeś bardzo ostro. Wyszłam, próbowałam dodzwonić się do Julie, pojechałam nawet do mieszkania Allison. Nie chciałam tu wracać, więc zadzwoniłam do Bette i na szczęście była w domu. – Zadzwoniłaś do Bette Noir? – Tak. Widziałam się z nią wczoraj i opowiedziałam jej o problemach w pracy. Wydawało mi się, że ona mnie rozumie…

– Cieszę się, że ci pomogła. Trochę to dziwne, że ze wszystkich znajomych akurat ją wybrałaś sobie do zwierzeń, ale w porządku. – Wyciągnął rękę i pogłaskał Mallory po włosach. – To było coś więcej niż tylko zwierzenia. Alec przestał jej dotykać. – Co masz na myśli? – Trudno mi to wyjaśnić, Alec. Byłam zła, nie tylko z powodu naszej kłótni, ale też przez to, jak wyglądały sprawy między nami, odkąd przyjechałam do Nowego Jorku. – Jak to: jak wyglądały sprawy między nami, odkąd przyjechałaś do Nowego Jorku? – Ciężko to wyjaśnić. – Spróbuj. – Czuję, że się od siebie odsuwamy. Mam wrażenie, że jestem dodatkiem do twojego życia, a nie jego częścią. Dałam się wtedy zaciągnąć na scenę po części dlatego, że myślałam, że może w końcu mnie zauważysz. Nie czuję, że podobam ci się tak jak kiedyś… – Uważam, że nasze życie seksualne jest udane, jeśli nie lepsze niż kiedykolwiek. – To dlaczego wciąż oglądasz się za innymi kobietami? I dlaczego tak się zafiksowałeś na pomyśle trójkąta? Czy ja ci nie wystarczam? – Po pierwsze: wszyscy mężczyźni patrzą na kobiety. Taką mamy naturę. A po drugie: wcale się nie zafiksowałem na pomyśle trójkąta, po prostu wydaje mi się, że to może być ciekawe, i chcę to przeżyć z tobą. Jeżeli nigdy do tego nie dojdzie, to nic. – A jednak czuję, jakby to był problem. – Wydaje mi się, że przesadzasz. – Może. Ale tak się czuję. Wczoraj byłam zdenerwowana, poszłam do Bette, napiłam się i… coś się stało. Alec uśmiechnął się w zabawny sposób i potrząsnął głową. – O czym ty mówisz? – No… O tym. Do czegoś między nami doszło. Alec usiadł z powrotem na kanapie i popatrzył na nią, jakby była kimś obcym. – Możesz się wyrażać nieco jaśniej?

Mallory przypomniała sobie, jak Bette zawiązała jej oczy i jak rozpinała jej bluzkę. – Pocałowała mnie i pozwoliłam jej się dotykać. – Nie wierzę. Jesteś hipokrytką. Obrażasz się, w zasadzie to nawet się wściekasz, kiedy ja się przyznaję, że chciałbym, byśmy razem spróbowali seksu z inną kobietą, a później uciekasz na noc i pozwalasz się przelecieć jakiejś obcej babie, bo się pokłóciliśmy! – Ona… Ona mnie nie przeleciała! To nie był seks. Dotykała mnie… To nic wielkiego. – Doszłaś? – Co? – Czy miałaś orgazm. – No… tak, ale… Alec zerwał się z kanapy i wyszedł do sypialni, trzaskając drzwiami. – Jezu. – Mallory westchnęła i schowała twarz w dłoniach. Bette miała rację, to była kompletna porażka. Jak mog­ła to zrobić? Spędziła cały wczorajszy wieczór i dzisiejszy dzień, martwiąc się o to, że Alec traci nią zainteresowanie, że ją odrzuca, że nie są już tak blisko, a później przespała się z kimś innym. Czy miało dla niej jakieś znaczenie, że zrobiła to z kobietą? Nie była lesbijką. Nie miała szans na związek z Bette, nie zostawiłaby dla niej Aleca – a na tym przecież polega cały problem z niewiernością: jedna osoba zostawia drugą dla kogoś innego. Bette w żaden sposób nie zagrażała jej związkowi z Alekiem. To nie było to samo co seks z mężczyzną, więc nie mogła się zakochać i stworzyć nowego związku. To, co zrobiła z Bette, nie miało znaczenia. I to nie było tym, czym byłby seks Aleca z inną kobietą, nawet gdyby Mallory w tym uczestniczyła. Alec wiązał się z kobietami, a Mallory nie, nigdy. Poza tym to nie ona oczekiwała, że zrobią coś, żeby dodać dreszczyku emocji swojemu życiu seksualnemu, ona była skupiona na nich, na nim. Dlaczego się złościł, że zrobiła coś szalonego? Czy nie tego właśnie od niej oczekiwał? Bądź odważna, idź do Slit. Bądź tolerancyjna, pozwól, żebym dotknął Bette pod stołem. Bądź bardziej interesująca, pozwól, że przelecę cię w toalecie. Ale kiedy tylko zaczęła się zachowywać tak, jak tego od niej oczekiwał, odbijało mu.

Poszła za nim do sypialni. – Jesteś hipokrytą – powiedziała. – Chcesz, żebym robiła coś, z czym nie czuję się swobodnie. W moje własne urodziny zabierasz mnie do klubu, żebym zobaczyła, jak kobiety się rozbierają, zakładając, że mi się to spodoba. Każesz mi dla siebie tańczyć, jakbym musiała być coraz lepsza, żeby zasłużyć na twoje zainteresowanie. Całujesz przy mnie inną kobietę, prosisz mnie, żebym była otwarta i poszła z nią do łóżka, rżniesz mnie w ubikacji, bo kto to widział, żebyśmy po prostu wrócili do domu i uprawiali seks tutaj. A kiedy ja próbuję sama przesuwać swoje granice, ty nie możesz tego znieść! Alec pokręcił głową. – Nie rozumiesz. We wszystkim tym chodziło o nas. A to, co zrobiłaś wczoraj, było dla ciebie. Ale jesteś zbyt niepewna siebie, żeby to zrozumieć. Odkąd przyjechałaś do Nowego Jorku, boisz się mojego życia tutaj, życia, które poustawiałem tak, żebyś mogła do niego dołączyć i żebyśmy mogli je dzielić. Jestem dziennikarzem, Mallory. Pisarzem. Ciągle szukam nowych rzeczy, ciekawych historii, świeżego spojrzenia na życie. – Wiem… Za to cię kocham. – Kochasz i jednocześnie się tego boisz. Więc uciekasz i robisz coś, co wiesz, że mnie zrani. Zastanowiłaś się nad tym chociaż przez sekundę? – Nie… Nie przyszło mi do głowy, że cię to zdenerwuje. Spojrzał na nią, jakby dostał w twarz. – Nie przyszło ci do głowy, że to mnie zdenerwuje? Mallory zaczęła płakać, kiedy zdała sobie sprawę, jak ogrom­ny błąd popełniła. – Nie… – Więc nie znamy się tak, jak myślałem. Może masz rację. Coś między nami ostatnio nie gra. Myślę, że powinniśmy spędzić trochę czasu osobno. Teraz Mallory była zaskoczona. – Chcesz się rozstać? Z tego powodu? – A co według ciebie jest „tym powodem”? Fakt, że przespałaś się z kimś innym, czy to, że nie myślałaś, że mnie to zrani? A może ogólny

brak porozumienia między nami? – Szukasz wymówki, żeby mnie zostawić. – Nie wierzę, że naprawdę tak myślisz, ale jeżeli tak, to tylko ułatwiasz mi sprawę. – Dobrze. Odejdę. – Nie mogła mówić przez łzy. Zaczęła wrzucać do walizki przypadkowe rzeczy. Alec wyszedł do pokoju dziennego. Mallory usiadła na łóżku, zanosząc się płaczem, i wykręciła numer Julie. Poppy była zadowolona. Kostium Morticii Addams był wspaniały. Przynajmniej wnioskując z reakcji przystojniaka w garniturze z pierwszego rzędu. Mogłaby przysiąc, że ze sceny dostrzegła, jak mu staje. Była zaskoczona, widząc, że Bette rozmawia z nim po występie. To nie było w jej stylu. Kiedy spotkały się w garderobie, zapytała: – Znasz faceta z pierwszego rzędu, tego w garniturze? – Tego przystojnego? – Tak, o ile kręci cię ten typ. – Justin Baxter przychodził tu, kiedy jeszcze nikt nie znał tego miejsca. Poppy słyszała kiedyś o tych dawnych czasach, kiedy Agnes musiała zapłacić grzywnę za to, że dziewczyny rozbierały się do naga i że sprzedawała alkohol. Poppy wciąż nie do końca rozumiała zasady, ale wiedziała, że chodzi o jakieś licencje. Wiedziała też, że Slit wywija się z tego łapówkami, ale Agnes nie miała zamiaru bawić się w takie gierki. Bette mówiła dalej: – On i jego żona zajmują się sztuką. Potrafią wypromować każdego aktora, tancerza, artystę. Kiedy Baxterowie myślą, że jesteś atrakcyjna, to znaczy, że jesteś. Dostałam pracę w Blue Angel dopiero po tym, jak wystąpiłam dla nich. – Jak to? – Raz albo dwa razy w roku Baxter wynajmuje mnie na prywatną imprezę. Mają z żoną cholernie dużo pieniędzy i kochają je wydawać. Wkrótce lecimy do Los Angeles na jego przyjęcie urodzinowe. Mają otwarty związek… Delikatnie powiedziawszy.

Poppy zastanowiła się, czy Bette kiedykolwiek z nim spała. Postanowiła zapytać. W końcu teoretycznie były kochankami, prawda? – Spałaś z nim? – Oczywiście, że nie. Wiesz, że nie sypiam z mężczyznami. A już zwłaszcza nie z takimi, którzy tutaj przychodzą. I tobie też radzę tego nie robić. – To zabrzmiało nieco protekcjonalnie, ale Poppy nie miała zamiaru w tym momencie się o to kłócić. – Czym on się zajmuje? – Niczym. – Nie pracuje? – Nic mi o tym nie wiadomo. Ma swoje źródło pieniędzy, Marthę Pike. Słyszałaś o niej kiedyś? – Nie. A powinnam? – To Królowa Mięśni Kegla. Coś ci to mówi? Poppy spojrzała na nią bez zrozumienia. – Kegla? Brzmi jak jakieś żydowskie danie. – Odkąd przyjechała do Nowego Jorku, sporo się nauczyła o Żydach. Kiedy mieszkała w Arkansas, nie znała żadnego. – Poppy, muszę z tobą porozmawiać! – zawołała Agnes zza drzwi garderoby. – Nie, to kugel. Zapytaj Agnes, ona mnie tego nauczyła. – Już idę, Agnes. – Poppy włożyła różowy satynowy szlafroczek. Nie znosiła być poza obiegiem. I dlaczego jej nie zapraszano na prywatne imprezy u bogatych kolesi? Ciekawe, ile płacili Bette? – Hej, Agnes, co to takiego mięśnie Kegla? – zapytała. – Ach, wy Amerykanki. Matki was niczego nie uczą? Ćwiczysz je, żeby mieć ciasną pochwę. Dziękuj Bogu, że masz mnie, inaczej za dziesięć lat miałabyś spore kłopoty. Na pewno o to chodziło Bette? W jaki sposób ta kobieta dorobiła się fortuny na ćwiczeniach cipki? Chyba będzie musiała zadać kilka bardziej dociekliwych pytań. – A słyszałaś kiedyś o Królowej Mięśni Kegla? – Oczywiście, że tak. Jej mąż był naszym klientem. Wynalazła małą piłeczkę, którą wsadzasz do pochwy, zaciskasz mięśnie i proszę: jesteś ciasna. – Poppy pomyślała, że to kolejna rzecz, którą opowie

znajomym i jej nie uwierzą. – A teraz do rzeczy. Kitty jest gotowa do występu w przyszłym tygodniu i nie ma nikogo, kto posprzątałby scenę między występami. Jeżeli kogoś nie znajdziemy, będę potrzebować cię do pomocy. Kitty była bardzo cierpliwa, wczoraj pokazała mi swój występ i jest gotowa. Bardzo was wspierała, a ponieważ jesteś ostatnią, która weszła na scenę, powinnaś jej pomóc. Poppy nie odpowiedziała. Gdyby się odezwała, brzmiałoby to mniej więcej: „czy ty sobie ze mnie, cholera, jaja robisz?”. Ale Agnes nie tolerowała przekleństw. Poppy nie potrafiła wymyślić niczego, co nie zawierałoby w sobie chociaż jednego. – Dziękuję, Poppy. Dobra z ciebie dziewczyna. Pamiętaj, w przyszłym tygodniu będziesz nam pomagać przy scenie. Mam nadzieję, że to tylko na jeden wieczór, a później znajdziemy jakąś nową dziewczynę. Poppy patrzyła, jak Agnes odchodzi. Odwróciła się w stronę garderoby, ale zdecydowała, że nie wejdzie do środka. Gdyby zobaczyła tam Kitty, mogłaby wybuchnąć. Weszła do głównej sali i usiadła na krześle. Po drugiej stronie pokoju Pan Kegel we własnej osobie chodził w kółko i rozmawiał przez komórkę. Większość widzów wyszła i poza kilkoma osobami, od których Kitty Klitty usiłowała wyciągnąć pieniądze, zostali tylko on i ona. Kiedy skończył rozmowę, spojrzał na Poppy i podszedł do niej. – Niezły występ – powiedział. – Cieszę się, że się podobał. – Justin Baxter. – Wyciągnął do niej rękę. – Poppy LaRue. – Podała mu swoją dłoń i spojrzała w jego piękne ciemnoszare oczy. – Wiem. Sporo o tobie słyszałem. – Naprawdę? – Oczywiście. Nie byłem tutaj z rok albo dłużej, ale musiałem zobaczyć nowe nabytki Agnes. Sytuacja zmieniała się na lepsze! Agnes mogła chcieć odsunąć ją od sceny, ale było już za późno, już o niej słyszeli. Poppy LaRue rozpoczęła karierę. – Urządzamy dziś małe przyjęcie. Miałabyś ochotę się przyłączyć?

Moja żona lubi, kiedy bywają u nas tancerki z klubu. – Jasne. Muszę się tylko przebrać. – Mój samochód stoi na zewnątrz. Będę czekał. Poppy czuła na sobie jego wzrok, kiedy wchodziła do garderoby. Z zaskoczeniem odkryła, że serce bije jej nieco szybciej. Czy on ją podrywał? Wspomniał coś o żonie, ale Bette mówiła, że ich relacja jest dość luźna. Oczywiście powiedziała też, że nigdy nie przespałaby się z mężczyzną, który przychodzi na występy. Ale kto dał jej prawo, żeby osądzać innych? Jasno zaznaczyła, że chce się przespać z Mallory, którą poznała na scenie. Hipokrytka. Poppy pomyślała, że powinna była wziąć ze sobą lepsze ubrania, ale skąd miała wiedzieć, że po występie pójdzie do domu z jakimś bogatym i przystojnym facetem? Od tej chwili musi być przygotowana na wszystko. Tak właśnie wyobrażała sobie swoje życie w Nowym Jorku i swoją pracę w Blue Angel. Po raz pierwszy od przeprowadzki do wielkiego miasta czuła się wyjątkowa. W Arkansas nie było to trudne. Zawsze była najładniejsza, najodważniejsza i dzięki swojej babce – przepięknej Niemce, która uwielbiała kino – wiedziała najwięcej o kulturze. Była pewna, że zrobiła wrażenie na Agnes już za pierwszym razem, kiedy pochwaliła się znajomością filmu Błękitny anioł z Marleną Dietrich w roli głównej. Nikt w jej mieście nigdy nie słyszał o burlesce. Ale jej babka dorastała w Berlinie i zaszczepiła w Poppy wielkomiejską mentalność, która ostatecznie przywiodła dziewczynę do Nowego Jorku. Problem w tym, że kiedy przyjechała, czuła się niewidzialna. Przestała być zjawiskową blondynką najbardziej interesującą i najambitniejszą. Była taka jak wszyscy. Wszystko zmieniło się dwa tygodnie temu, kiedy pierwszy raz weszła na scenę Blue Angel. Teraz była kimś. Justin Baxter właśnie to potwierdził. – Idziemy do Bell Jar – powiedziała Bette. – Dzięki, mam już swoje plany – oznajmiła Poppy zadowolona. Bette oczywiście założyła, że Poppy czekała na nią. – O… A jakie? – Idę na imprezę do domu Justina Baxtera – powiedziała przebiegle. – Niezbyt dobry pomysł.

– Jesteś zazdrosna, że nie tylko tobą się interesuje. – Nie masz pojęcia, o czym mówisz – odparła Bette. – W porządku, idź, a ja później postaram się powstrzymać od słów „a nie mówiłam”.

Rozdział 10 Samochód zatrzymał się przed ogromną aluminiową bramą, która wyglądała raczej jak nowoczesne dzieło sztuki niż wjazd do rezydencji. – Nieźle – powiedziała Poppy. – Gaudi by się nie powstydził, prawda? – odparł Justin. Nie miała pojęcia, o czym mówił, ale przytaknęła. Brama połyskiwała. Za nią znajdowała się szklana fasada budynku wyglądającego, jakby został wyjęty z jednego z filmów Woody’ego Allena, w których ludzie zawsze mieszkają w idealnych domach. Mimo że w samochodzie rozmawiali z Justinem całkiem swobodnie, jego dom ją onieśmielił i zapadła niezręczna cisza. Pierwszy raz, odkąd opuścili klub, Poppy zaczęła się zastanawiać, dlaczego Bette ostrzegła ją, żeby z nim nie szła. – Wygląda na to, że impreza zaczęła się bez nas – powiedział. Rzeczywiście, przywitały ich głośna muzyka i śmiech. Poppy starała się nie okazywać, jak duże wrażenie zrobił na niej wystawny hol. Była wdzięczna, że nie wie nic o sztuce, bo gdyby było inaczej, nie byłaby w stanie ukryć swojego zachwytu. Wtedy zobaczyła ogromne akwarium wiszące po drugiej stronie pokoju. Tyle że to nie było akwarium dla ryb. W środku szklanego sześcianu znajdowała się dziewczyna. Miała na sobie tank top i szorty w moro, a włosy spięła w wysoki kucyk. Wyglądała na zadowoloną, przeglądała grubą książkę i malowała paznokcie. – Co… Co to jest? – zapytała Poppy. – Fajne, nie? Martha i ja ukradliśmy ten pomysł André Balazsowi, ale nie mogliśmy się oprzeć. – Czy ona tam mieszka? – Nie! To studentka. Płacimy jej od godziny. Wszystkim to odpowiada: my mamy żywe dzieło sztuki, a ona dostaje pieniądze za to, że odrabia tam zadania z chemii. Zatrudniłbym cię, ale założę się, że nie możemy sobie na ciebie pozwolić – mrugnął do niej. Poppy zaniemówiła. Ktoś wziął jej płaszcz. Lokaj? Ludzie mają jeszcze lokajów? – Proszę zdjąć buty, madame – powiedział.

Poppy spojrzała na Justina. – Tak, moja żona bardzo dba o te podłogi. Kosztowały fortunę, więc się nie sprzeciwiam. – Poppy pochyliła się i niechętnie zdjęła buty na obcasie. Dzięki Bogu była wysoka i ich nie potrzebowała. Ale łydki wyglądały w nich lepiej. Na szczęście była w dżinsach. Justin pokierował ją do ogromnego pokoju dziennego i wtedy Poppy zrozumiała, o co chodziło z podłogami. Były zrobione z najciemniejszego i najbardziej błyszczącego drewna, jakie kiedykolwiek widziała, tu i ówdzie przykryte białymi futrzanymi dywanikami. W pokoju stały niskie jasne kanapy i małe szklane stoliczki. Ponad dwa tuziny gości chodziły boso. Poppy z radością stwierdziła, że jest najwyższą kobietą w pomieszczeniu. Próbowała zgadnąć, która z nich jest żoną Justina. Może ta dobrze ubrana, nieco starsza kobieta z idealnie ułożonymi blond włosami? Może ta druga blondynka, na pierwszy rzut oka nie tak ładna, ale z uroczym uśmiechem i perlistym śmiechem, który Poppy słyszała z drugiego końca pokoju? I wtedy ją zobaczyła – kobietę, która przywitała Justina mrug­nięciem i machnięciem ręki. Jedną z najbardziej nieatrakcyjnych kobiet, jakie Poppy kiedykolwiek widziała. Nie chodziło tylko o jej sporą nadwagę, przetłuszczone brązowe włosy i stopy jak paróweczki wetknięte w obrzydliwe buty (buty!), które musiały być ortopedyczne, bo w przeciwnym wypadku nie miały prawa istnieć. Nie, najważniejsze było to, że z twarzy przypominała postać z Gwiezdnych wojen, Jabbę. Kobieta z trudem uniosła się z kanapy i podeszła, żeby się przywitać. – Poppy, to moja żona Martha. Martho, to Poppy LaRue, nowa dziewczyna z Blue Angel. – Witaj. Miło nam cię gościć. – Wzięła Poppy pod rękę i zaczęła oprowadzać ją po pokoju, przedstawiając gościom. Po każdym imieniu Martha podawała krótką informację: – Poppy, to Alan Mackler, redaktor naczelny „Vanity Fair”… – Kiedy pytali, co robi Poppy, odpowiadała, że jest tancerką w klubie burleski. Wtedy spoglądali na siebie, a ich spojrzenia mówiły: „striptizerka”. Justin pokazał jej bar, gdzie pyzata kobieta o imieniu McKenzie

nalała jej kieliszek szampana. Poppy powiedziała Justinowi, że to jej ulubiony napój. – Podaj mi butelkę, McKenzie. Gdyby Martha mnie potrzebowała, będę na dachu. Poppy musiała przyznać, że z ulgą opuściła ten pełen ludzi pokój. Jeżeli miała być szczera, nie mogła się doczekać, aż zostanie z Justinem sama. Miała na niego ochotę. Był jeszcze przystojniejszy, niż myślała na początku, miał grube, błyszczące, brązowe włosy i zniewalający uśmiech. Pojechali windą na dach budynku, jej drzwi otworzyły się naprzeciw basenu. – Chciałbym, żeby było lato, żebyś mogła zobaczyć, jak jest tu wtedy pięknie. – Wyobrażam sobie. Nie wierzę, że macie basen. Nie przypuszczałam, że na Manhattanie są takie rzeczy! I tyle zgrywania obytej. Co miała zrobić? To było najbardziej niesamowite miejsce, jakie kiedykolwiek widziała. Pomyślała o swoim małym mieszkanku w gęsto zabudowanej dzielnicy i skrzywiła się. Justin wyciągnął rękę i ujął dłoń Poppy w swoją. Jego dłoń była duża i kiedy zacisnął palce, Poppy wiedziała, że musi się z nim przespać. Od dawna nie pragnęła żadnego mężczyzny tak bardzo. To było coś innego niż to, co czuła do Bette – do niej ciągnęły ją ciekawość, inny typ zainteresowania i chęć zdobycia pozycji w Blue Angel. A do Justina czuła po prostu zwierzęcy pociąg, którego nie mogła kontrolować. To było straszne i ekscytujące zarazem – jakby pędziła na karuzeli. – Jest zimno, wejdźmy do środka. – Pozwoliła Justinowi wprowadzić się z powrotem do windy. Nie zjechali na dół, tylko zatrzymali się na trzecim piętrze. Poppy wiedziała, że idą do sypialni, i nie miała nic przeciwko. Jedynym pytaniem było: czy Martha też tam będzie? Pokój wyłożony był ciemnym drewnem z chromowanymi wykończeniami. Jedna ściana była w całości pokryta lustrami, podobnie jak sufit. Poppy poczuła, że już robi się wilgotna. I wnioskując z krocza Justina, on też miał na nią ochotę. Zamknął za nimi drzwi.

– Chciałbym mieć tutaj szklaną klatkę, żeby móc na ciebie patrzeć przez całą noc – powiedział. – Po tym, jak cię zerżnę. – Poppy spojrzała na niego zaskoczona. Jego ordynarność sprawiła, że zapragnęła go jeszcze bardziej. – Pokaż mi, co kryjesz pod ubraniem – rzucił. Poppy się rozebrała, została tylko w czarnych stringach i staniku w tym samym kolorze. – Jesteś idealna. – Była zachwycona, słysząc to od niego. Pozwoliła mu zsunąć ramiączko stanika i odsłonić jedną pierś. Zaczął ssać jej sutek, łapiąc ją jednocześnie za pośladki. Gdy ją całował, poczuła jego wzwód przez spodnie. Przesunęła ręką wzdłuż jego członka. Był ogromny i trochę ją to przestraszyło. Miała nadzieję, że nie będzie chciał, żeby mu obciągnęła. Nie lubiła tego robić, jeżeli facet miał za dużego, a Justin zdecydowanie kwalifikował się do tej kategorii. Nie wiedziała nawet, czy będzie jej z nim dobrze, ale była już tak napalona, że uznała, że warto spróbować. – Na łóżko – powiedział zachrypniętym głosem. Poppy wspięła się na wielkie łóżko. Dziwnie się czuła w bieliźnie na takim ogromnym posłaniu. Czy jego żona przypadkiem nie zastanawiała się, gdzie też się podziewają? – Na brzuch – powiedział. Poppy położyła się, jak jej kazał. Klęknął koło łóżka i powoli ściągnął jej majtki. Delikatnie pchnął jej nogi, więc je rozsunęła, czując się przy tym nieco zakłopotana. Justin wsunął twarz między jej uda i najpierw językiem, a później palcem zanurkował w jej cipce. Od razu zrobiła się mokra. – Chcę cię związać, w porządku? – zapytał. – Nie wiem – powiedziała niepewnie. – Lekko, tylko dla zabawy. Będziesz mogła wyciągnąć ręce, kiedy zechcesz. – No dobrze. – Wyciągnął czerwone satynowe pudełko z szafki koło łóżka. – Najpierw to… – W ręce trzymał czarną maskę na oczy, taką, jaką zakładają ludzie w samolotach, żeby móc zasnąć. – Justin… – Poppy wiedziała, że niektórzy lubią takie rzeczy, ale nigdy sama tego nie robiła. – Spróbujmy. Jeżeli ci się nie spodoba, zdejmę ją. To nic wielkiego. I podnieca mnie to, że będę mógł na ciebie patrzeć, a ty będziesz tylko czuć, co ci robię.

Skoro ujął to w ten sposób! – Okej – zgodziła się. Podniosła się i Justin założył jej maskę na oczy, uważając przy tym, żeby zapięcie nie zaplątało się w jej włosy. – Połóż się z powrotem – powiedział miękko. Wróciła do tej samej pozycji. – Rozłóż ręce. – Zrobiła, co jej kazał, i Justin delikatnie przywiązał je do łóżka. Ta bezsilność była zaskakująco podniecająca. Czekała z niecierpliwością na to, co stanie się za chwilę, i wiedziała, że dojdzie przy kolejnym jego dotyku. Mijały minuty, ale jej nie dotknął. Chciała coś powiedzieć, ale bała się zepsuć atmosferę. Więc czekała. I czekała. W końcu poczuła na sobie jego język, który delikatnie lizał jej cipkę. Jęknęła rozkosznie, choć naprawdę chciała, żeby w nią wszedł. – Pieprz mnie – powiedziała. – Chcę, żebyś doszła w ten sposób – odpowiedział. – Nie wiem, czy jestem w stanie. Jego język wszedł w nią głębiej i biodra Poppy zaczęły się poruszać. Poczuła, jak zaczyna odpływać, jak jej ciało przejmuje kontrolę. Wsunął w nią palec, może dwa. Jęknęła. – Chcę, żebyś doszła – powiedział. – I chcę, żebyś mi powie­działa, kiedy to się stanie. – Poczuła, że powoli ogarnia ją fala orgazmu. Jego palce wciąż wsuwały się w nią i wysuwały z niej, a jeden masował łechtaczkę. Innym przesunął wzdłuż jej pośladków, ale nie włożył go w nią. Ale tyle jej wystarczyło, żeby zaczęła szczytować. – Dochodzę – jęknęła. Nagle Justin ściągnął jej maskę. Stał przed nią, choć przecież było to niemożliwe, skoro jego palce wciąż w niej były i wsuwały się w nią w rytm jej orgazmu. – Co jest!? – Odwróciła się na tyle, na ile mogła ze związanymi rękami. – Nie! Tam, gdzie powinien być Justin, była Martha. Jej spojrzenie było skupione na tyłku i cipce Poppy, zdawała się zupełnie niezainteresowana szokiem tancerki. – Przestań! – wrzasnęła Poppy. Jednak orgazmiczne skurcze nie ustawały. Justin przeszedł za nią

i zajął miejsce Marthy. Poppy czuła, jak czubek jego penisa przesuwa się po jej pośladkach i mokrych wargach, i nie mogła przestać drżeć. – Teraz chcę cię zerżnąć – wydyszał w jej szyję, ciało przyciskając do jej ciała, jedną ręką obejmując ją od spodu, przysuwając jej biodra do swoich. – A Martha będzie patrzeć – dodał. Jego penis był zaraz przy cipce Poppy, ocierał się o nią, ale nie wchodził do środka. W głowie miała chaos, ale jej ciało go pragnęło. – Chcesz, żebym to zrobił? – zapytał. – Tak – odpowiedziała. Wtedy wszedł w nią jednym ruchem, a wielkość jego penisa aż zaparła jej dech w piersiach. Justin poruszał się wystarczająco wolno, żeby mogła się do niego przyzwy­czaić. Martha zaczęła rozwiązywać jej nadgarstki. – Podnieś się na kolana – powiedział. Poppy posłuchała go i poczuła, że jego pchnięcia stały się mocniejsze. Wiedziała, że Justin zaraz dojdzie. Głośno jęknął i skończył. Wysunął się z niej i Poppy natychmiast odwróciła się na plecy. Spojrzała na Marthę, która siedziała na krześle z zamglonym spojrzeniem i wilgotnymi ustami. Poppy naciągnęła na siebie narzutę. – Damy ci trochę prywatności – powiedział Justin. – Łazienka jest po prawej stronie korytarza. Nie spiesz się. Jest jeszcze wcześnie. – Puścił do niej oko, otworzył drzwi sypialni przed Marthą i zamknął za nimi obojgiem. Kiedy Poppy była już pewna, że ich nie ma, sięgnęła do swojej torebki. Miała nadzieję, że znajdzie tam puder i eyeliner, bo po czymś takim zdecydowanie musiała poprawić makijaż. I wtedy je zobaczyła. Pięciusetdolarowe banknoty na krawędzi łóżka. Dranie!

Rozdział 11 Kanapa Julie po rozłożeniu miała rozmiary królewskiego łoża. Mallory podziękowała w duchu przyjaciółce za jej gust, kiedy rozkładały razem prześcieradło. – Może to rozstanie to nie taki głupi pomysł – powiedziała Julie, rozprostowując dłonią materiał po jednej stronie i kładąc się na łóżku. Mallory wiedziała, że zabiera jej cenny czas, ale czy nie od tego ma się przyjaciółki? – Jak możesz tak mówić? Kocham go. W jakim wszechświecie rozstanie to dobry pomysł, kiedy się kogoś kocha? – pociągnęła nosem i sięgnęła po chusteczkę. – Nie wiem. Ale wciąż mi nie powiedziałaś, dlaczego się rozstaliście. Oho, zaczyna się. Ta rozmowa nie skończy się dla niej dobrze. – Zaczęło się dwie noce temu. Powiedziałam mu, że mam wątpliwości co do swojej kariery, i Alec zaczął mnie oceniać i krytykować. W zasadzie oskarżył mnie, że to wina mojego charakteru i że się poddaję, bo nie wszystko idzie po mojej myśli. – On potrafi być dupkiem. Wkurza mnie. – Wiem. No więc wyszłam… – Przepraszam, że nie odebrałam telefonu. Ostatnio chodzę spać o ósmej, jak dziecko. Ale mów dalej. – Nie mogłam się dodzwonić ani do ciebie, ani do Allison, więc zadzwoniłam do Bette, tej tancerki z Blue Angel. – Po co? – Widziałam się z nią tego samego dnia rano… Wydawało mi się, że rozumiała moje wątpliwości, więc napisałam do niej. Była akurat w domu i… No i poszłyśmy ze sobą do łóżka. Nastąpiła chwila niezręcznej ciszy, po czym Julie powiedziała: – Mal, powinnaś iść do terapeuty. – Mój Boże, wcale nie! – Tak. Ale przecież w tym nie ma nic złego. Pomożemy ci. Znajdziemy kogoś odpowiedniego. Przechodzisz jakiś kryzys osobowości.

– Nie mam żadnego kryzysu osobowości. Jedynym moim problemem jest to, że ani mój chłopak, ani moja przyjaciółka nie chcą mnie słuchać! – A jaka miała być reakcja Aleca? Jego dziewczyna, z którą jest od czterech lat, nagle idzie do łóżka z kobietą. Miał skakać pod sufit ze szczęścia? – To on zawsze namawiał mnie, żebyśmy spróbowali z inną kobietą. On chciał trójkąta, on zaciągnął mnie na burleskę… On kazał mi wyjść z pracy wcześniej, żebym siedziała z nim podczas wywiadu z Bette jak jakaś pomocnica na planie filmu porno. – Rozumiem. Mówię po prostu, że trochę przesadzacie. Jeżeli chcesz zdrowego związku, powinniście skończyć z tymi zabawami. – Kiedy siedziałam w domu i uczyłam się do egzaminu, patrzył na mnie, jakbym mu ciążyła. Jakbym nie pasowała do jego stylu życia. A teraz, kiedy robię to, czego oczekuje, jemu to nie odpowiada. Co za bezsens. – Jak już powiedziałam, może spędzenie trochę czasu osobno to nie taki głupi pomysł. Dopiero co przyjechałaś do Nowego Jorku. Wciąż nie znalazłaś swojego miejsca. Jak chcesz, żeby Alec do niego pasował, skoro sama nie wiesz, gdzie jest? Jeżeli macie ze sobą być, poradzicie sobie z tym. A trochę czasu osobno zawsze pomaga związkowi, który ma przetrwać. – Być może… – W każdym razie wydaje mi się, że powinnaś przestać się pokazywać w tym klubie striptizerskim i zastanowić się, co chcesz robić ze swoją karierą. – To nie jest klub striptizerski. A nawet gdyby był, masz klapki na oczach. To nie Blue Angel jest problemem, klub go tylko ujawnia. – Jakbyś się czuła, gdyby to Alec po kłótni poszedł się przespać z kimś innym? – Nigdy nie powiedziałam, że nie mam nic przeciwko. Ale to on naciskał, żebym poszła w tę stronę. To nie fair, jeśli uważa, że to w porządku zdradzić go przy nim, dla jego rozrywki, ale nie w porządku, jeżeli robię to dla siebie, by zdobyć nowe doświadczenia. – Powiedziałaś mu to?

– Nie. Nie przemyślałam tego. Bette powiedziała, że nie będzie zadowolony, ale jakaś część mnie wierzyła, że możemy to przedyskutować i nie będzie tak źle. Ale kiedy od razu stwierdził, że chce zerwać, byłam zdziwiona. Julie patrzyła na nią wielkimi brązowymi oczami pełnymi współczucia. Poklepała Mallory po dłoni. – Musisz dojść do porozumienia sama ze sobą, zanim się z kimś zwiążesz. Prześpij się. Możesz zostać u mnie tak długo, jak potrzebujesz. Włóż swoje ciuchy do szafy koło łazienki. – Dzięki, Jules. Jesteś najlepsza. – Będę u siebie, gdybyś mnie potrzebowała. Rano zrobię kawę. Klucz zostawię ci na blacie w kuchni – powiedziała Julie i pocałowała Mallory w czoło. Mallory spojrzała na swoją wypchaną torbę. Nie miała ochoty ani energii, żeby się rozpakowywać. Kiedy Julie wyszła, poczuła, że może w spokoju popłakać, co też zrobiła. Jak ma zasnąć? Była w rozsypce. Na myśl o tym, że musi wstać o wpół do siódmej i iść do biura, skręcało ją w środku. Usłyszała cichy dźwięk telefonu. SMS. Alec! Wygrzebała aparat z torebki. Jesteśmy w Luna Lounge, wpadnij na drinka. Weź ze sobą chłopaka, jeśli chcesz. B. Bette. Mallory odpisała: Zerwaliśmy. Co za koszmar. Kiedy czekała na odpowiedź Bette, nie mogła się powstrzymać przed napisaniem do Aleca. To nie ma sensu, Alec. Chcę porozmawiać. Zadzwoń, proszę. Po chwili jej telefon znów zabrzęczał. Swaboda! Nie siedź i nie marudź. Wsiadaj do taksówki, postawię ci drinka. Mallory nie mogła powstrzymać uśmiechu przez łzy. Włożyła buty. – Mężczyźni są hipokrytami. Powiedzą ci, co o tobie myślą, ale sami tego nie zniosą – powiedziała Bette, pociągając łyk wódki. Mallory nie mogła zrozumieć, jak Bette mogła pochłaniać takie ilości alkoholu

i się nie upić. I w jaki sposób udawało jej się za każdym razem wyglądać jeszcze bardziej kusząco. Miała jasną skórę, niemal idealną, i to, jak kontrastowała ona z jej ciemnymi włosami, zapierało dech w piersiach. Mallory znów pomyślała, żeby ufarbować włosy na rudo. Nigdy nie będzie tak piękna jak Bette, ale spędzanie z nią czasu sprawiało, że chciała spróbować. – Miałaś rację. Powiedziałaś, żebym mu o tym nie wspominała. Ale nie chciałam kłamać na temat czegoś takiego. – Więc daj spokój. Wróci. Zajmij się czymś. Wiesz, co powinnaś zrobić? Przyjść jutro poprzymierzać z nami kostiumy. Agnes jest genialna. Potrafi zrobić z krynoliną rzeczy, o których nawet nie śniłaś. – Jaki to kostium? – zapytała Mallory. Nie mogła urwać się z pracy… A może jednak? – Sukienka Alicji w Krainie Czarów. Będę tańczyć do jednej z piosenek Zebry: Through the Looking Glass. – Mallory kochała Zebrę. Kto nie kochał? Była największą gwiazdą popu w kraju. Była wysoka, miała androgeniczną urodę, nie wiadomo, jakiej była narodowości, ubierała się w stroje, przy których kreacje Lady Gagi wyglądały jak kostiumy brytyjskiej królowej. Nie udzielała wywiadów, poza jednym dla „Rolling Stone”, kiedy wyszedł jej pierwszy album. Billy Barton powiedział Mallory, że Zebra odmówiła pozowania na okładkę „Vanity Fair” i „New York Timesa”. – Pracuję. – Nie możesz wziąć urlopu na żądanie? – Może wezmę. – Mam genialny pomysł! Załatwię ci rolę w jutrzejszym przedstawieniu. – Bardzo zabawne. – Mówię poważnie. Kitty Klitty dostała awans i będzie występować, więc Agnes nie może jej już prosić o pomoc. Potrzebuje kogoś, kto zajmie się sceną, włoży ładny kostium i pozbiera ciuchy między numerami. – Bette, nie żartuj sobie. – Ale to świetna zabawa! Potrzebujesz jakiejś zmiany, żeby przestać myśleć o Alecu. No dalej, spotkamy się w klubie w południe

i pogadamy z Agnes. Mallory dyskretnie sprawdziła swój telefon w torebce. Nic. – Pomyślę – powiedziała. – Bette, co ja z tobą pocznę? Potrzebujesz widowni nawet podczas przymiarki – powiedziała Agnes, wpinając szpilki w niebieski satynowy gorset Bette. – Mallory to nie widownia, Agnes. Przyprowadziłam ją dla ciebie. Agnes spojrzała na Mallory, która siedziała na składanym krześle w garderobie. – A co ja miałabym z nią robić? – Będzie dzisiaj pełniła funkcję Kitty. – Poppy się tym zajmie – powiedziała Agnes bez wahania. Mallory spodziewała się, że Agnes się zaśmieje, zdziwi, będzie krzyczeć, że jakoś zareaguje na to, że ona, dziewczyna bez scenicznego doświadczenia, miałaby brać udział w występie. – Wiesz, że Poppy nie chce tego robić. Czuje się zdegradowana. Nie zdziwiłabym się, gdyby coś odwaliła na scenie. – To byłoby bardzo głupie z jej strony, jeżeli jeszcze kiedykolwiek chce tu wystąpić. – Chodzi mi o to, że ona wcale nie chce tego robić. Więc dlaczego nie ułatwić sobie życia i nie poprosić Mallory, żeby się tym zajęła? Agnes zmierzyła wzrokiem Mallory. – Skąd wiesz, że da sobie radę? – Jest prawniczką. Myślę, że wie, jak podnosić ubrania. I jest atrakcyjna, zapewniam cię. – Puściła oko do Mallory. Agnes przewróciła oczami. – Jesteś prawniczką? – zapytała. – Tak. – Przydałby się nam prawnik. Ale od mądrości nie zrobisz się lepsza na scenie. Do tego potrzeba lisicy, a ty wyglądasz na myszkę. – Widziałaś, jak wciągnęłam ją wtedy na scenę – przypomniała Bette. – Weszła i poradziła sobie z występem. – To byłaś ty? – Mallory skinęła w odpowiedzi. – W porządku. Dam ci szansę. Ale tylko jedną. Żadnych numerów. W co się ubierzesz? – Zostaw to mnie – powiedziała Bette. – Ty zajmij się tym, co ja na

siebie włożę. – Nie mów mi, co mam robić! – warknęła Agnes. – To mój show i wszystko tu to mój interes, od sceny po lamówki twoich stringów. No więc, pani prawnik, w co się wystroisz? – Nie… Nie jestem jeszcze pewna – zająknęła się Mallory, spoglądając rozpaczliwie na Bette. – Byłyśmy na zakupach w La Petite Coquette – powiedziała Bette do Agnes. Potem zwróciła się do Mallory: – Włożysz gorset i pas. „Tylko to!?”, pomyślała Mallory. Ale wiedziała, że lepiej siedzieć cicho, niż powiedzieć coś nie tak w obecności Agnes. Mallory usłyszała stukanie obcasów za drzwiami i w szczelinie pojawiła się blond głowa Poppy. – Zdawało mi się właśnie, że kogoś tu słyszę. Co robicie? – zapytała. – Przebieramy Bette za Alicję w Krainie Czarów – powiedziała Agnes. Poppy spojrzała na Mallory, ale nie kłopotała się powitaniem. – Jak impreza u Justina Baxtera? – zapytała Bette. Poppy się zaczerwieniła. – W porządku. Bette uniosła jedną brew, ale się nie odezwała. – Poppy, dzięki Mallory dzisiaj nie musisz zajmować się sceną – powiedziała Agnes. – Jak to? – Z wyrazu twarzy Poppy Mallory wywnioskowała, że nie usłyszy podziękowań. – Dzisiaj wieczorem przejmie rolę Kitty. – To najgłupsza rzecz, jaką w życiu słyszałam. Nie musisz być w pracy czy gdzieś tam? – Wzięłam wolne – powiedziała Mallory. – Darowanemu koniowi nie zagląda się w zęby – odezwała się Agnes. – Agnes lubi mówić banały – powiedziała Bette. Poppy odwróciła się i wyszła. – Dlaczego ona mnie tak nienawidzi? – zapytała Mallory. Agnes przyjrzała jej się. – Coś w tobie dostrzega. Mam nadzieję, że zobaczę dzisiaj to

samo. Poppy zamknęła drzwi do pokoju Agnes i uderzyła w klawiaturę komputera. W pośpiechu otworzyła przeglądarkę i wpisała „Mallory Dale, prawnik”. Bingo. Nazwa firmy wyskoczyła od razu. Reed, Warner, Hardy, Lutz & Capel razem z danymi i stanowiskiem Mallory. I z numerem telefonu. Poppy wpisała go do swojego telefonu i wylogowała się z komputera. Dopiero kiedy wyszła na zewnątrz, nacisnęła zieloną słuchawkę.

Rozdział 12 Mallory gwałtownie wciągnęła powietrze, kiedy Bette zacisnęła sznurki gorsetu. – Oddychaj normalnie. Jeżeli będziesz wstrzymywać oddech, zawiążę go za ciasno. – Bette spojrzała na Mallory w lustrze. – Wyglądasz niesamowicie. Jesteś stworzona do takiej bielizny. Zawiązała ostatni sznurek i zrobiła krok w tył, żeby Mallory mogła na siebie popatrzeć w lustrze. Wyglądała bosko, nie mog­ła uwierzyć, że patrzy na siebie. Miała na sobie czarny satynowy gorset, na biodrach pas do pończoch, który podtrzymywał wysokie kabaretki. Agnes chciała, żeby włożyła tylko majtki, pończochy i pas, ale Mallory nie mogła się na to zgodzić. – Rozmiar trzydziesty dziewiąty? – Agnes pojawiła się za jej plecami, trzymając w ręku parę czerwonych szpilek z lakierowanej skóry, których obcasy musiały mieć co najmniej jedenaście centymetrów. – Tak, skąd wiedziałaś? Agnes przewróciła oczami. – Włóż je. Mallory wsunęła stopy w buty. Czuła się jak Dorotka w jakiejś dziwnej wersji Czarnoksiężnika z krainy Oz. – Jakie masz imię sceniczne? – zapytała Agnes. – Nie wiem, nie myślałam o tym. – Każda ma jakieś imię. Myślisz, że powiem, że nazywasz się Mallory? Masz pięć minut na wymyślenie czegoś. Mallory spojrzała bezradnie na Bette, która akurat była zajęta zakładaniem na siebie seksownego kostiumu Alicji. Był genialny – Agnes uszyła niebieski gorsecik i krótką spódniczkę w tym samym kolorze, podszytą krynoliną. Bette włożyła też białe pończochy z kokardkami na górze. Na nogach miała czarne, ciężkie szpilki z lakierowanej skóry. Na głowie blond perukę. Z takimi jasnymi włosami i jasną skórą wyglądała jak dziewczynka, która grała Alicję w filmie Tima Burtona. – Nieźle. Nawet Królikowi by stanął – uznała Kitty, klepiąc Bette

w pośladki. – Pięć minut, imię – powtórzyła Agnes. – Chyba mam – powiedziała Bette. – Co? – Moxie. Mallory stała za kurtyną z walącym sercem. Występ Kitty już prawie się skończył. Większość dziewczyn poszła na widownię, żeby zobaczyć jej pierwszy show i kibicować jej, więc Mallory została sama ze swoim zdenerwowaniem. Piosenka Big Spender już prawie się kończyła i Mallory wyliczyła, że ma jakieś trzydzieści sekund do wyjścia na scenę. Najpierw pojawi się na niej konferansjer, poprosi o oklaski dla Kitty i przedstawi kolejną dziewczynę, a Mallory będzie zbierać porozrzucane przez Kitty fatałaszki. Scena zrobiła się ciemna i wyszedł Rodeo Bob. Mallory ruszyła kilka kroków za nim i rozejrzała się za ubraniami Kitty. Serce waliło jej jak szalone, a światło było tak oślepiające, że nie mogła się skupić. Zobaczyła jedną rękawiczkę… i pończochę. O Boże, to zajmie wieczność. – Jeszcze raz, panie i panowie, brawa dla Kitty Klitty za jej debiut! – Tłum oszalał, zachęcany gwizdami i okrzykami pozostałych dziewczyn z Blue Angel. – I może jeszcze dla naszego nowego kociaka, Moxie! Aplauz nieco ją uspokoił i kiedy sięgała po sukienkę Kitty na brzeg sceny, jej ręce już się nie trzęsły. Czuła, że się w nią wpatrują, ale nie miała odwagi, żeby podnieść wzrok. Przypomniała sobie, że nie patrzą na nią, tylko na Moxie. Dzięki temu poczuła się jak swoja bohaterka, kobieta nosząca gorsety i szpilki i żyjąca w świecie za kurtyną. Zebrała się w sobie i podniosła głowę. W pierwszym rzędzie, zaraz przed nią, siedziała Patricia Loomis. Mallory upuściła ubrania. Wycofała się powoli i kiedy była już tak daleko, że nie widziała twarzy Patricii, pobiegła za scenę. – Co ty robisz!? – powiedziała Bette, łapiąc ją za ramię. – Boże, Bette, tam jest moja szefowa! Moja szefowa! Jak to możliwe? Co ona tu robi? Jezu, dlaczego ja zrobiłam taką głupotę!? – Okej, wyluzuj. Musisz tam wrócić i pozbierać ubrania, bo Agnes

cię zamorduje. – Nie mogę. – Moxie, idź! – rozkazała Bette, patrząc jej prosto w oczy i łapiąc ją za ramiona. – Pokaż, na co cię stać. Mallory wzięła głęboki wdech. Słyszała, że Rodeo Bob dalej czaruje widownię, czekając, aż ktoś pozbiera ciuchy ze sceny przed kolejnym występem. Było już po fakcie, Patricia ją widziała. Na pewno myślała, że Mallory prowadzi podwójne życie od samego początku. I tak jej nie lubiła. A Bette oferowała jej coś nowego i niesamowitego, wierzyła w nią i jej nie oceniała. Wróciła na scenę. – Moxie, koteczku, nie zapomniałaś zabrać czegoś ze sobą? – powiedział Rodeo Bob, puszczając do niej oko. – Panie i panowie, nawet najwięksi profesjonaliści tracą czasem głowę przy tych wszystkich ślicznotkach. Mallory zebrała ubrania. Nie patrzyła w górę, ale nie mog­ła powstrzymać się przed zerknięciem w stronę Patricii. Tym razem jej miejsce było puste. Rzuciła ubrania za sceną, próbując zebrać myśli. To nie miało najmniejszego sensu. Skąd Patricia się tu wzięła? Mallory wątpiła, żeby jej szefowa skrycie lubiła burleskę. A nawet jeśli tak, wiedziała, że etyka zawodowa nie pozwalała Patricii bawić się na mieście w tygodniu, jeżeli mogła siedzieć w biurze i pracować. I dlaczego akurat tutaj, w tę jedną noc, kiedy Mallory wyszła na scenę? – Pani prawnik nie wie, jak się zbiera ubrania? – zapytała Agnes. – Przepraszam… Ja… Coś się stało. – Nie mam na to czasu. Zrobisz to jeszcze raz, a nie pozwolę ci nawet siedzieć na widowni, nie mówiąc już o wchodzeniu na scenę. – To się więcej nie powtórzy. Zauważyła, że Poppy patrzy na nią ze swojego fotela przed lustrem. Jakby oglądała coś, co spodziewała się zobaczyć. I wtedy Mallory straciła wszelkie wątpliwości, że Patricia Loomis pojawiła się tej nocy w Blue Angel przez przypadek. Po występie Bette zaprosiła Mallory razem z resztą tancerek do klubu Elixir.

– Dziewczyny chcą ci postawić drinka – powiedziała. Mallory nie była jednak w nastroju do świętowania. Ekscytacja tym, że wyszła na scenę, że miała na sobie piękne buty i była zmysłową Moxie, została nieco przytłumiona faktem, że właśnie zrujnowała sobie karierę. Jakby tego było mało, tak bardzo brakowało jej Aleca, że bolało ją od tego serce. Poszła w cichy kąt klubu, niedaleko stolika, przy którym siedziała z Alekiem i Billym w swoje urodziny. Kiedy wykręcała numer Aleca, była niemal tak zdenerwowana jak wtedy, gdy wychodziła na scenę. – Cześć, to ja. Tęsknię za tobą, Alec. Chyba powinniśmy porozmawiać… Wszystko jest nie tak. Zadzwoń do mnie, proszę. Kocham cię. Pa. Bette pomachała do niej z drugiego końca pomieszczenia. – Idziesz? – Nie mogę. Muszę jutro wcześnie wstać. Ale dziękuję za wszystko. Było niesamowicie. – Poza tym, że ci odbiło, to poszło ci całkiem nieźle. Wydaje mi się, że Agnes cię polubiła. Pogadam z nią, zobaczę, czy chce, żebyś przyszła w następny weekend. – Nie, Bette, chyba nie. To było jednorazowe… Już wiem, jak to jest, wystarczy. Bette rzuciła jej spojrzenie niemożliwe do odszyfrowania. – Idziesz z nami? Chcę ci postawić drinka – powiedziała Kitty Klitty. Była taką śliczną dziewczyną. A byłaby jeszcze piękniejsza, gdyby w jej zielonych oczach było widać chociaż iskierkę inteligencji. – Nie, dziękuję, Kitty. Nie dzisiaj. – Dzięki tobie poczułam, że dzisiaj naprawdę występowałam. Gdyby scenę sprzątał ktoś, kto musiał zrezygnować z pokazu, nie czułabym się tak dobrze. – Może uda ci się ją namówić, żeby zrobiła to jeszcze raz – powiedziała Bette. – Oczywiście, że zrobi. Przecież to Blue Angel. Drzwi windy się otworzyły i Mallory wyszła na trzynaste piętro Reed & Warner z uczuciem ulgi. Jazda na górę była katorgą. Myślała o książce Diabeł ubiera się u Prady, w której redaktor naczelna

magazynu każe ludziom rezerwować jazdę windą, żeby mogła jechać sama. Chciałaby, żeby Harrison miał takie same zasady. Utknęła z nim w windzie, kiedy wszyscy inni wysiedli, i albo miała paranoję, albo patrzył na nią z obrzydzeniem. – Dzień dobry, panno Dale – powiedziała Blanca. – Dzień dobry. Może jednak wszystko będzie w porządku. Może Patricia jest tak samo zażenowana tym, że przyłapała Mallory w klubie, jak Mallory tym, że pojawiła się na scenie. Jeżeli Patricia opowie o tym współpracownikom, będzie musiała przyznać się do tego, że sama tam była. Chyba że… Pomyślała o przebiegłym uśmiechu Poppy. Mallory nie mieściło się w głowie, że Poppy mogłaby ściągnąć Patricię do klubu, by wpakować ją w kłopoty. ­Musiałaby mieć prawdziwą paranoję, żeby wierzyć w takie rzeczy. Zalogowała się do komputera, z trudem opierając się pokusie sprawdzenia telefonu po raz dwudziesty, odkąd obudziła się dzisiaj o wpół do szóstej. Nie dostała żadnej wiadomości od Aleca. A teraz czekało ją dwanaście godzin pracy. Przynajmniej mogła rzucić się w jej wir i nie myśleć oAlecu, dopóki nie dowlecze się do łóżka w mieszkaniu Julie. Może tak właśnie będzie wyglądać jej życie przez najbliższy czas – będzie pracować, aż dopadnie ją zbyt wielkie zmęczenie, żeby mogła myśleć o Alecu. – Dzień dobry – powiedziała Patricia Loomis, wchodząc do biura Mallory. Zatrzymała się ledwie dwa kroki za progiem. Krzywiła się, jakby odwiedzała pacjenta poddanego kwarantannie. – O, cześć, Patricia. Właśnie zaczęłam pracę nad… – Harrison chce cię widzieć w swoim gabinecie. – Odwróciła się na pięcie, jeszcze zanim Mallory zdążyła skończyć zdanie. „Niedobrze”, powtarzała w kółko w myślach Mallory, rozglądając się po biurze. Możliwe, że wzywał ją w związku z raportem. Nieźle się spisała, nawet jak na swoje zawyżone standardy, i była z siebie dumna. Biuro Harrisona mieściło się na dwudziestym pierwszym piętrze. W recepcji było więcej kwiatów niż na weselu, a wejścia bacznie strzegła ponadsiedemdziesięcioletnia sekretarka Erma Gold.

– Czy była pani umówiona? – zapytała, spoglądając na kalendarz na biurku. Erma nie używała komputera, więc inna dziewczyna zajmowała się e­-mailami Harrisona. – Patricia powiedziała, że szef chciał mnie widzieć. – Jeszcze nawet nie wypiłam kawy – mruknęła Erma, podnosząc słuchawkę telefonu. Jakby to była wina Mallory. – Czy chciał pan widzieć Mallory Dale? – warknęła. Harrison najwyraźniej udzielił jej długiej odpowiedzi, na pewno dłuższej niż tylko „tak”, bo Erma kiwała głową ze zrozumieniem, mruknęła kilka razy i – Mallory była tego niemal pewna – cmoknęła z niezadowoleniem. – Tak, Mallory – powiedziała, skupiając na niej swoje mlecznobrązowe oczy, jakby widziała ją pierwszy raz w życiu – możesz wejść do środka. Patricia już czekała w jednym z foteli naprzeciw biurka Harrisona. W jaki sposób udało jej się tam dostać tak szybko? Chyba na miotle. – Usiądź – powiedział Harrison zza swojego biurka. Harrison Reed był mniej więcej jej wzrostu i miał zaskakująco dużo siwych włosów. Na szczycie nosa nosił małe okulary bez oprawek i Mallory mogłaby przysiąc, że widziała go tylko w czarnych i szarych garniturach. – Zakładam, że wiesz, z jakiego powodu się tu znaleźliśmy – powiedział. – Żeby porozmawiać o moim raporcie? – zapytała z nadzieją, czując się jeszcze bardziej naga niż na scenie w Blue Angel. Harrison i Patricia wymienili spojrzenia. – Nie, Mallory. Nie dlatego tu jesteśmy. Patricia powiedziała mi, że widziała cię wczoraj na scenie klubu ze strip­tizem. Pierwszą reakcją Mallory była chęć sprostowania, że Blue Angel to nie klub ze striptizem. Ale uznała, że i tak jej to nie pomoże. – To niepokojąca informacja. Wyobrażam sobie, że to rozumiesz. Jasne, założyłaby się, że wyobrażanie jej sobie sprawiało mu przyjemność. – Patricio, mam nadzieję, że powiedziałaś też, że nie zdejmowałam ubrań. Pomagałam koleżance, zbierałam ubrania między występami.

Harrison pochylił się do przodu, kładąc dłonie płasko na biurku. – Mallory, chyba muszę ci coś wyjaśnić, chociaż wydawało mi się, że nie będziesz tego potrzebować: Reed & Warner to najstarsza firma prawnicza w tym kraju. Nasi klienci to największe i najbardziej prestiżowe korporacje. W tej firmie pracowali Vanderbiltowie, Astorowie i Rockefellerowie. Dostajemy zlecenia od wielkich przedsiębiorstw, które płacą nam ogromne pieniądze za nasze doświadczenie i nieskazitelną opinię. Pojmujesz? – Tak. – Jak ci się wydaje, jak zareaguje prezes jednej z takich firm, kiedy powiemy mu, że w zespole zajmującym się jego sprawą jest osoba działająca w branży erotycznej? „O mój Boże, on chyba żartuje. Firma produkująca farby, które zatruwają ludzi albo ich zabijają, będzie mnie oceniać za to, że ubrałam się skąpo i tak pokazałam na scenie?” – Nie działam w branży erotycznej! Z całym szacunkiem: rozumiem, że nie jesteście zadowoleni z mojej obecności w tym klubie, ale nie zgadzam się z takim szufladkowaniem… – Mallory, jak myślisz, jak zaszufladkuje to przedstawiciel drugiej strony w sądzie? Mallory oparła się na krześle. Już nie musi się martwić o egzamin. – Rozumiem. Zastanawiam się tylko, skoro już mówimy o dbaniu o wizerunek firmy, dlaczego Patricia była w tym samym klubie co ja. – A masz, suko! Harrison westchnął głęboko, jakby ciągnięcie tej rozmowy sprawiało mu ogromny trud. – Pani Loomis znalazła się w tym lokalu, ponieważ powiedziano jej, że tam będziesz. Oczywiście nie uwierzyła, ale zdawała sobie sprawę, jakie mogą być konsekwencje, gdyby coś takiego wyszło na jaw. Poświęciła swój cenny czas, by zobaczyć to na własne oczy, zanim uwierzy w oskarżenia względem jednej ze swoich podwładnych. – Ktoś ci o tym powiedział? To niedorzeczne – oświadczyła Mallory, po raz pierwszy, odkąd weszła do gabinetu, zwracając się bezpośrednio do Patricii. – W zasadzie tak, to było niedorzeczne. Odebrałam telefon od

jakiejś kobiety, która powiedziała, że masz pełną skrzynkę mailową, a pilnie potrzebuje przekazać ci bardzo ważną informację… – Rozłożyła karteczkę. – Cytuję: „Żebyś nie zapomniała moich nasutników. Klub nie może ryzykować, że wszyscy znowu zobaczą moje cycki”. Koniec cytatu. A na moje pytanie, kiedy mogę cię zobaczyć na żywo, twoja koleżanka udzieliła mi konkretnych informacji. Mallory ledwie się powstrzymała, żeby nie złapać się za głowę. – Ochrona wyprowadzi cię z budynku – powiedział Harrison. – Wszystkie twoje rzeczy zostaną spakowane i wysłane kurierem na twój adres. Masz jakieś pytania? – Tylko jedno – powiedziała, zwracając się do Patricii. – Podobał ci się mój występ? – Cieszę się, że cię to bawi. – „Bawi” to nie do końca właściwe słowo. – A jakie jest właściwe? – Swaboda.

Rozdział 13 Brawura, którą Mallory pokazała w biurze Harrisona, trwała jeszcze mniej więcej piętnaście minut po wyjściu dziewczyny z budynku Reed, Warner, Hardy, Lutz & Capel. Kiedy Mallory dotarła do metra, walczyła ze łzami. Jedynym pocieszeniem było to, że nie musiała iść do domu i przyznawać się Alecowi do tej porażki. – Julie, to ja – pociągała nosem do słuchawki. – Co się dzieje? – Zwolnili mnie. – Co!? Dlaczego!? – Długa historia. – Przyjdź do mnie do biura. Nie mogę się wymknąć na kawę, ale możemy porozmawiać tutaj. Mallory zmieniła kierunek i przeszła kilka przecznic do budynku HarperCollins na Pięćdziesiątej Trzeciej między Madison a Piątą Aleją. Julie była asystentką wydawcy publikującego beletrystykę. Jej szefowa była często poza miastem, spotykała się ze znanymi autorami i zabierała ich na plany filmowe adaptacji albo jeździła na spotkania z innymi wydawcami na targi do Londynu czy Frankfurtu. Mallory wydawało się, że to świetna praca, chociaż Julie zapewniała ją, że wcale tak nie jest. – Andrea haruje jak wół, możesz mi wierzyć – powtórzyła co najmniej kilka razy. Mallory wpisała się na listę u ochrony. „Ciekawe, co pomyślałby Alec, wiedząc, że ochrona Reed & Warner właśnie wyprowadziła mnie na zewnątrz?”, zastanowiła się. – Co się stało? – zapytała Julie, wciągając przyjaciółkę do biura Andrei Tolen i zamykając drzwi. Mallory od razu zaczęła przeglądać książki na regale. – Mogę sobie wziąć którąś? – Tak, ale najpierw powiedz mi, co się stało! Nie wyrzucili cię z powodu egzaminu, prawda? – Chciałabym – rzuciła Mallory. – Jesteś pewna, że mogę tu być? – Tak. Przestań już mówić o biurze Andrei i powiedz mi w końcu, co się stało!

– Okej… – powiedziała Mallory, po czym zrelacjonowała Julie ostatnie wydarzenia, włącznie z tym, że prawdopodobnie wszystkiemu winna była Poppy. Julie wyglądała, jakby oberwała obuchem w głowę. – Mal, to może będzie głupie pytanie, ale co cię w ogóle do tego skłoniło!? – Nie wiem. Chyba ciekawość. Poza tym było fajnie i gdyby nie ta akcja dziś w pracy, byłabym naprawdę podekscytowana tym, że pokazałam się publiczności. – No dobrze, zrobimy tak. Zadzwonimy do Allison i poprosimy, żeby jej nowy facet użył swoich koneksji i załatwił ci pracę. Na pewno ktoś jest mu winien przysługę. – No nie wiem. – Jak to nie wiesz? Nie martw się, zdarza się… Nie ma się czym przejmować. – Nie wiem, czy powinnam dalej siedzieć w prawie. Może to był znak. – Tak, znak, żebyś przestała zadawać się z tymi szurniętymi tancerkami, zanim zrujnujesz sobie życie! – To nie ma z nimi nic wspólnego. – Jak możesz tak mówić? Odkąd bywasz w Blue Angel, rozstałaś się z Alekiem i straciłaś pracę. Nawet mnie się to układa w całość. – W moim życiu były problemy, jeszcze zanim pojawiłam się w Blue Angel. Po prostu nie wiedziałam, że są takie poważne. – No to teraz już wiesz i musisz je rozwiązać. Idź do mieszkania, przygotuj CV. Zapytamy Allison, jak poradzić sobie z Reed & Warner, bo się na tym zna. I prześpij się. Wyglądasz beznadziejnie. – Ooo, dzięki. – Telefon Mallory zadzwonił. – To Alec. – Przystawiła palec do ust, żeby pokazać Julie, że ma być cicho, i odebrała, czując, jak wali jej serce. – Hej – powiedziała. – Hej, co słychać? – W porządku. A u ciebie? – Dobrze. Dostałem twoje wiadomości. Przepraszam, że się nie odzywałem. – Nie ma sprawy.

– Dużo myślałem. – Ja też. – Może masz rację. Powinniśmy porozmawiać. – Naprawdę? – Tak. Przyjdź do mieszkania po pracy. Po pracy! Co ona najlepszego zrobiła!? – Jasne, do zobaczenia. – Schowała telefon z powrotem do torby i spojrzała na Julie. – Alec? – spytała. Mallory pokiwała głową. – Dlaczego jesteś taka spięta? Myślałam, że chciałaś z nim porozmawiać. – No bo chciałam. Ale teraz muszę mu powiedzieć o tym, że mnie zwolnili. – To tylko praca, Mal, znajdziesz inną. – Nie słuchasz mnie. Naprawdę nie wydaje mi się, żebym dalej chciała pracować jako prawniczka. Wiem, że to brzmi niedorzecznie, ale myślę, że to wszystko stało się nie bez powodu. – Porozmawiaj z Alekiem. Spróbujcie to wszystko naprawić. Czas na resztę przyjdzie potem. Mallory nie była tego taka pewna, teraz tak naprawdę nie była pewna niczego. Kiedy tylko Mallory przestąpiła próg mieszkania, dopadła ją kłująca tęsknota za Alekiem, którą przez ostatnich kilka dni udawało jej się tłumić. Pragnęła go każdą częścią ciała. Nie mogła usiedzieć w miejscu, czekając, aż przyjdzie. Poprawiła makijaż, pozmywała naczynia, kilka razy przemierzyła pokój, przejrzała dziewięćdziesiąt stacji telewizyjnych. I kiedy w końcu usłyszała chrobot klucza w drzwiach, serce nieomal wyskoczyło jej z piersi. Alec rzucił na podłogę torbę z ciuchami z siłowni i podszedł do niej. Przyciągnął ją do siebie bez słowa, a w gardle Mallory utknął płacz. Zapomniała, jak Alec pachniał. Teraz jego woń była przytłaczająca i zaskakująca, jakby czuła ją pierwszy raz. Nie tak dawno powiedziała mu – co było prawdą – że jego zapach jest dla niej najlepszym afrodyzjakiem. Odpowiedział jej na to, że to miłość. Pocałowali się mocno i Alec pociągnął ją do sypialni. Mus­kał jej twarz i szyję, rozpinając jednocześnie bluzkę, a ona zdejmowała

spódnicę. Przycisnął twarz do jej ciała i Mallory poczuła jego ciepły oddech przez cienki materiał majtek. Zaczęła je zdejmować. Alec pomógł jej, całując jednocześnie wewnętrzną stronę jej ud. Mallory przysunęła go ku sobie z bezwstydną śmiałością, której on się poddał. Zaczął ją lizać. Czuła, jak jego kilkudniowy zarost ociera się o jej wilgotną skórę. Nie mogła przestać myśleć, że choć podobało jej się zbliżenie z Bette, bo było w nim coś zakazanego i delikatnego, taki związek nigdy nie zastąpiłby tego: ramion Aleca oplatających jej talię, jego szorstkiej skóry ocierającej się o jej delikatne ciało, jego twardego penisa przyciśniętego do niej tak, że wiedziała, że jej pragnie. – Chodź tu – powiedziała, ciągnąc Aleca w górę. Chciała powiedzieć, że chce go w sobie poczuć, ale zawsze miała problem z wypowiadaniem takich słów w łóżku. Oczywiście nie musiała nic mówić, bo Alec doskonale wiedział, co miała na myśli. Zbliżył twarz do jej twarzy, a Mallory przesunęła dłonią po jego członku. – Nie chcę się spieszyć – powiedział. – Tak bardzo za tobą tęskniłem. Chcę się tobą nacieszyć. – Mallory czuła to samo. Ale bardziej niż w sobie chciała poczuć go w ustach. – Połóż się – powiedziała, a Alec zrobił, o co prosiła. Zaczęła całować jego tors, okrążając językiem sutki, a po ­chwili zeszła niżej, do pępka, i jeszcze niżej, do nasady członka. Przesunęła językiem przez całą jego długość i Alec jęknął, przeczesując jednocześnie palcami jej włosy. Powtórzyła ruch jeszcze kilka razy, w górę i w dół, aż w końcu zamknęła usta na czubku penisa. Zaczęła okrążać go językiem i wzięła całego do ust. Użyła ręki, żeby dotykać członka w rytm ruchów ustami, aż poczuła smak spermy. Przyspieszyła i zaczęła pieścić penisa intensywniej, próbując go jednocześnie kontrolować, żeby Alec nie doszedł zbyt szybko. Przypomniała sobie, jak kiedyś robiła mu dobrze ustami i zakrztusiła się, przez co było jej trochę wstyd. Ale Alec powiedział jej, że to go podniecało: fakt, że nie czuła się do końca swobodnie, nakręcał go. „Nie chcę cię przygnębiać ani zranić, nic z tych rzeczy… Po prostu czasami drobiazgi zmieniają dynamikę, podgrzewają atmosferę”, wyjaśnił. Opowiedziała o tym Julie i Allison i obie były oburzone.

– Przede wszystkim: jest różnica między obciąganiem a tym, że koleś posuwa cię w usta tak mocno, że prawie wymiotujesz – powiedziała Allison. – To ma nawet swoją nazwę – rzuciła Julie. – Tak, fellatio. – Nie, fellatio jest wtedy, kiedy kobieta jest aktywna, a facet pasywny. Ale niektórzy faceci nie potrafią być pasywni, więc nawet kiedy próbujesz im obciągać, oni pieprzą cię w usta, a to nazywa się irrumatio. Mallory nie powiedziała im, że Aleca czasem to kręciło. Widać było po sposobie, w jaki o tym mówiły, że uważają to za nazbyt agresywne. Mallory jednak czuła, że to jedna z tych rzeczy, które bardzo ją kręcą. Alec był taki silny w łóżku. Podobało jej się, że czasami nią poniewierał. Z drugiej strony zawsze o nią dbał i był wyczulony na jej potrzeby, czasem wiedział lepiej od niej samej, czego jej potrzeba, jak teraz. – Usiądź na mnie – powiedział szorstko. Zrobiła, o co prosił, i otoczyła jego biodra swoimi nogami, jednocześnie zsuwając się niżej, żeby mógł w nią wejść. Pulsował w niej tak, jakby zaraz miał wybuchnąć. – Och, jak dobrze – wyszeptała, obejmując go ramionami i poruszając biodrami, żeby poczuć go głębiej. Alec przesunął rękę na jej pośladki i palcem zaczął okrążać jej odbyt. Poczuła pierwsze skurcze i Alec również musiał, bo wsunął palec do środka dokładnie w momencie, kiedy dochodziła, sprawiając, że dreszcze przeszły całe jej ciało. Mallory opadła na Aleca i oparła czoło o jego tors, czując, jak jego penis wciąż w niej pulsuje. Serce waliło mu niemal tak mocno jak jej. – To było niesamowite – powiedziała. – Chodź tu, kochanie, odwróć się. Mallory zsunęła się z niego i Alec przycisnął ją lekko, żeby położyła się na brzuchu. Stojąc za nią, pociągnął za jej biodra, tak że klęczała wypięta. Zaparła się na przedramionach, nie do końca pewna, czego chciał. Niezbyt często uprawiali seks analny – wszystko grubsze niż jego palec sprawiało jej ból. Kilka razy udało jej się zrelaksować na

tyle, że czuła się dobrze, ale takie chwile zdarzały się rzadko. Robiła to dla Aleca, bo nie potrafiła mu odmówić. Nie chciała mu odmówić. Uważała, że dobry partner w łóżku to taki, który chce robić rzeczy niekoniecznie przyjemne dla niego samego, który chce uprawiać seks, nawet gdyby bolało. Nawet kiedy boli. Poczuła twarz Aleca przy swoich pośladkach. Lizał zewnętrzną część jej cipki od tyłu. Wsunął jeden palec głęboko, podczas gdy językiem dalej pieścił ją na zewnątrz i Mallory poczuła, że znów zaczyna dochodzić. Czasem tak właśnie z nim było – trafiał na moment, w którym była tak podniecona, że mogła mieć orgazmy jeden za drugim. Kiedy była w tym stanie, mógł zrobić z nią wszystko – nawet pieprzyć w tyłek, bo wtedy nie bolało. Ale nie o to Alecowi dzisiaj chodziło. Zamiast tego zaczął wchodzić w nią niesamowicie wolno. Mallory sięgnęła za siebie, próbując zasygnalizować, żeby wszedł głębiej. Wiedział, czego chciała, ale ignorował ją – doprowadzało ją to do szału. Odsunęła się od niego i odwróciła na plecy. – Co robisz? – zapytał. – Drażnisz się ze mną. Alec położył się obok niej, głaszcząc jej włosy. – Boże, tęskniłem za tobą. Musimy sobie z tym wszystkim jakoś poradzić, Mal. – Wiem. Jestem nieszczęśliwa bez ciebie. Alec pocałował jej twarz, później piersi – złapał je dłońmi i przesunął językiem po sutkach. – Chcę, żebyś miał wytrysk – powiedziała Mallory. – Nieźle. Zaczynasz mówić w łóżku – odparł. – Jeżeli kilka dni osobno sprawiło, że mówisz takie rzeczy, to może od czasu do czasu powinniśmy się pokłócić. – Zamknij się. – Zachichotała. Jego ręka powędrowała ­między jej nogi i Mallory zaniemówiła. Jej oddech przy­spieszył. – Jesteś taka wilgotna. – Ciągle dochodzę. Alec wszedł na nią i Mallory złapała go za pośladki. Kiedy się

poruszał, patrzył jej w oczy z takim uczuciem, że niemal zaczęła płakać. Kochała Aleca, co do tego nie miała żadnych wątpliwości. Jakiekolwiek mają problemy, muszą je rozwiązać. Nie mogła go stracić. Poczuła, że jego penis zaczyna w niej pulsować, tak jak zawsze na krótko przed orgazmem. Sama też zaczęła szczytować. Było to najbardziej intensywne uczucie, jakiego kiedykolwiek doświadczyła. Czuła się pełna miłości do Aleca, absolutnej pewności, że należą do siebie. Alec jęknął, kiedy dochodził, i Mallory poczuła się jeszcze lepiej, słysząc, jaką przyjemność mu sprawia. Kiedy opadł na nią, objęła go rękami, a on pocałował jej czoło, nos, brew. Zszedł z niej i Mallory zdała sobie sprawę, że jest cała w jego pocie. Gdy położył się obok, spojrzała na niego. Kiedy miał zaróżowione policzki, a jego szare oczy jaśniały, wyglądał dla niej najpiękniej. Położyła rękę na jego torsie. Alec podniósł się i pocałował czubek jej głowy. – Nie wiem nawet, dlaczego się kłócimy – powiedziała. Alec westchnął. – Co? – Wracamy do naszej pierwszej rozmowy. Czujesz się niepewna w tym związku, odkąd przeprowadziłaś się do Nowego Jorku, a teraz czujesz się niepewnie w pracy, bo oblałaś egzamin, więc kwestionujesz jedno i drugie, mimo że jest tak samo jak rok temu. – Przede wszystkim to cię kocham, Alec. Nie mam co do tego wątpliwości. I nie mam wątpliwości co do naszego związku. Próbowałam powiedzieć ci, że zastanawiam się nad pracą, a ty zamieniłeś to w dyskusję o moim charakterze. – Nie oceniałem twojego charakteru. Wydaje mi się, że po prostu tak zareagowałaś na trudności, i chciałem, żebyś spojrzała na to z innej perspektywy. Zamiast się nad tym zastanowić, uciekłaś i przespałaś się z tą tancerką. – Masz rację, nie myślałam. Ale nie chciałam cię skrzywdzić. Wciąż mówisz o innych kobietach i że chcesz zobaczyć mnie z inną, zabierasz na burleskę w urodziny. Nie zdawałam sobie sprawy, że to, co zrobiłam, wykracza poza twoje zapatrywania na nasz związek. – Okej, niech to już będzie za nami. Żadnych burlesek. Jestem

gotowy skupić się na tobie i na nas i mam nadzieję, że ty też możesz to zrobić. Wydaje mi się, że w pracy powinnaś spróbować jeszcze raz. Jesteś bystra i dobra w tym, co robisz, tego akurat jestem pewien. Każde z nas powinno mieć udaną karierę, żeby nasza relacja była stabilna. Zawsze mówiłaś, że chcesz partnerskiego układu, a wydaje mi się, że praca sporo tutaj zmienia. Obiecaj mi: żadnych wypadów do Blue Angel. Skup się na nas i na pracy. „Nie jest dobrze”, pomyślała Mallory. – Skoro już o tym mówimy… Dzisiaj mnie zwolnili. Alec podniósł się nagle i usiadł. – Jak to? – Harrison mnie zwolnił. – Tak, to zrozumiałem. Ale dlaczego? – Długa historia. – Mallory, po prostu powiedz mi, co się stało. – Dobrze, ale wysłuchaj mnie do końca, zanim zaczniesz świrować. – Wzięła głęboki wdech. – Spędzałam czas z Bette i zaproponowała mi, żebym wzięła udział we wczorajszym występie. Żebym pozbierała ubrania między kolejnymi numerami, nic wielkiego. Nie tańczyłam, nic z tych rzeczy. Całkiem dobrze się bawiłam, tancerki ubrały mnie odpowiednio i miałam nawet pseudonim. – Alec patrzył na nią z kamienną twarzą. – No i wszystko było w porządku, dopóki nie spojrzałam na widownię i… Nie uwierzysz… Siedziała tam Patricia Loomis. – Mallory uznała, że część o byciu wystawioną przez Poppy powinna ominąć. Niech Alec myśli, że to dziwny zbieg okoliczności. – Chyba sobie ze mnie żartujesz. – Nie. Patricia opowiedziała wszystko Harrisonowi, więc mnie zwolnił. – Mallory, co ty sobie myślałaś? Masz niedługo egzamin i w ten sposób marnujesz swój czas? – Nie oceniaj mnie. Znowu… – Jak mam cię nie oceniać? To takie głupie! Mallory zeskoczyła z łóżka i zaczęła się ubierać. – Co? Myślałaś, że powiem, że są niepoważni, bo cię zwolnili? Mallory, pracujesz dla najlepszej firmy prawniczej w tym kraju. Ach,

przepraszam, pracowałaś… – Nie, nie spodziewałam się, że weźmiesz moją stronę. W zasadzie spodziewałam się właśnie takiej reakcji i na tym polega problem. To powinno wyglądać inaczej, Alec. Ja i ty przeciwko całemu światu. Ale tak było chyba tylko wtedy, kiedy robiłam to, co ci odpowiadało. Alec wyciągnął do niej rękę. – Usiądź. Nie uciekaj znowu. To niczego nie zmieni. – Pociągnął Mallory na skraj łóżka, usiadła z ciuchami zwiniętymi na kolanach. Poczuła, że zaraz zacznie płakać. Alec przesunął dłonią po jej plecach, przeszedł ją dreszcz. – Pomogę ci znaleźć inną pracę, może w mniejszej firmie. Coś wymyślimy. Najważniejsze, żeby się jakoś z tego wykaraskać. – Nie wiem, czy chcę być prawniczką – powiedziała. Alec przestał jej dotykać. – Sabotowałaś swoją pracę celowo? – Nie! Myślisz, że sama zaciągnęłam Patricię do klubu, żeby mnie zobaczyła? Nigdy bym… – Nie, nie o to mi chodziło. Czy chciałaś oblać ten egzamin? – Nie, jestem zła, że go nie zdałam. – Potrząsnęła głową. – Może podświadomie chciałaś go zawalić. – Nie wydaje mi się. – Nieważne, stało się. Uważam, że powinnaś podejść do niego w lutym. – Nie, nie mam zamiaru. – Kiedy tak zadecydowałaś? – Nie wiem. Dzisiaj. Przed chwilą. – Popełniasz błąd. – Nie wydaje mi się – powtórzyła. Alec westchnął. – Co chcesz robić? Może Allison pomoże ci coś znaleźć. – Może… Wiem, że to brzmi jak szaleństwo, ale nie mogę przestać myśleć o występie… To było niesamowite uczucie: być na scenie. Nie jestem pewna, czy chcę wracać do korporacyjnego życia. – Chcesz się zatrudnić w Blue Angel? Myślałem, że powiedziałaś, że to jednorazowa sprawa. – Nie musi być jednorazowa.

– Mallory, bredzisz. Coś ci się poprzestawiało i nie wiem, o co ci chodzi. Nie chcę w tym uczestniczyć. – Zrywasz ze mną, bo chcę spróbować czegoś nowego? – Jak mam na tobie polegać, planować z tobą życie, skoro potrafisz, ot tak, rzucić trzyletnią inwestycję w karierę prawniczą? Co zrobię, jeżeli zdecydujesz, że ten związek jest dla ciebie za trudny, albo pojawi się ktoś lepszy i stwierdzisz, że nie chcesz już ze mną być? Ach, poczekaj. Ktoś się już pojawił. I przespałaś się z nią. – To ty pleciesz głupoty. Boże, Alec, tutaj nie chodzi o ciebie! Próbuję zdecydować, co zrobić ze swoim życiem! Ty miałeś szczęście i od podstawówki wiedziałeś, że chcesz być dziennikarzem, ale to nie znaczy, że reszta świata nie może się po drodze kilka razy potknąć. – Mallory wiedziała już, że mówi na darmo. Alec odwrócił się i zaczął ubierać. – Czyli to już koniec? – zapytała. Alec wzruszył ramionami. – Kocham cię, Mallory. Ale nie jestem szczęśliwy. – Ja też nie. Ale nie chcę się rozstawać z takiego powodu. – Ostatnio wszystko jest powodem. Jesteśmy w różnych momentach życia. Albo raczej ty szukasz czegoś, co według mnie nie pomoże naszemu związkowi. Idę na spacer. Nie powinno cię tu być, kiedy wrócę. Mallory opadła na łóżko i zakryła oczy dłońmi. Nie pozwoliła sobie na płacz, dopóki nie usłyszała, że Alec wychodzi, głośno zamykając za sobą drzwi. Obudziła się w mieszkaniu Julie z nieznośną myślą, że nie ma dokąd pójść i że tak będzie przez długi czas. Julie jak zwykle była niezastąpiona. Rozmawiała z Mallory do późnej nocy i zapewniała, że pomoże znaleźć nową pracę – albo nie: cokolwiek sobie Mallory zażyczy (tak naprawdę uważała, że Mallory powinna zacząć pracować nie dla pieniędzy, ale żeby nie zwariować). Ale teraz i Julie, i Allison były w pracy, jak miliony innych normalnych ludzi. Oczywiście była osoba, która nie mieściła się w żadnych ramach normalności. Chęć, by do niej napisać, była jedyną rzeczą, która mog­ła wyciągnąć Mallory z łóżka. Teraz w moim życiu zapanowała prawdziwa swaboda. Nie mam pracy i faceta. Zastanawiam się, co mnie czeka.

Była dopiero dziewiąta rano, więc zdecydowanie za wcześnie, żeby Bette była na nogach i normalnie funkcjonowała. Budzenie się przed jedenastą nazywała „oburzającym”. Zabawne, jak bardzo jej definicja „oburzającego” różniła się od definicji Patricii Loomis. Mallory zanurzyła się z powrotem w pościeli. Podskoczyła, kiedy jej telefon zadzwonił. – Halo? Najpierw usłyszała ziewnięcie. – Prześpię się kilka godzin. Przyjdź do mnie koło drugiej – powiedziała Bette. – Porozmawiamy o twojej wolności. Czas, żebyś sama do tego doszła. – I rozłączyła się. Sama. Czy Mallory kiedykolwiek zastanawiała się nad sobą? Wydawało jej się, że jest już ukształtowaną osobą. Uformowali ją rodzice, szkoła, opinie, jak powinna się zachowywać dziewczyna taka jak ona. Te zasady nie mogły jednak być mocno w niej zakorzenione, skoro gdy weszła na scenę Blue Angel, pewność, kim jest, zaczęła tak szybko znikać, że Mallory miała wrażenie, jakby ziemia osunęła jej się spod nóg. I chociaż wiedziała, że powinna się martwić o swoją przyszłość i pieniądze, coś w tym doznaniu sprawiało, że miała przeczucie, iż powinna iść w tym właśnie kierunku. Zastanawiało ją tylko, dlaczego musi wybrać między tym uczuciem a Alekiem. Dlaczego nie mogli przejść przez to razem? Zmuszał ją do podjęcia decyzji – ona albo on. Jeżeli wróci do swojego wcześniejszego życia, to tylko po to, żeby zapewnić Aleca, że może na nią liczyć i że jest tą samą dziewczyną, w której się zakochał. Ale czy mogła mu jeszcze ufać? Jak mogła być w związku, w którym nie wolno jej było popełniać błędów i próbować nowych rzeczy. W którym nie wolno jej było zmieniać zdania? Wiedziała, że musi pozwolić mu odejść, ale bardzo ją to bolało. Kusiło ją, żeby zadzwonić do Allison i poprosić, by pomogła jej znaleźć pracę najszybciej, jak się da. Kusiło, żeby nie iść dzisiaj do Bette, a zamiast tego umówić się z Alekiem na lunch, by mogli porozmawiać. A jednak coś jej podpowiadało, że nie tak powinna postąpić. Na pozór było to bezpieczne wyjście, ale tak naprawdę nie mogła podjąć bardziej ryzykownej decyzji.

Podniosła się z łóżka i spojrzała na swoje odbicie w szerokim, obramowanym ciemnym drewnem lustrze obok półek z książkami. Wyglądała na zmęczoną i pozbawioną energii. „Co zrobiłaby Moxie?”, pomyślała. I wtedy przyszedł jej do głowy pomysł, jak może spędzić swoje pierwsze popołudnie jako wolna kobieta. Napisała SMS-a do Bette, żeby spotkała się z nią na Pięćdziesiątej Szóstej Ulicy. Kiedy kobieta przyjeżdża do Nowego Jorku, powinna spytać inne kobiety o dwa miejsca: gabinet dobrego ginekologa i salon fryzjerski. Mallory znalazła oba dzięki Allison, która zaprowadziła ją do znajomej lekarki i pokazała salon Bumble na Pięćdziesiątej Szóstej. Stała teraz przy ladzie w salonie fryzjerskim – przestronnym lokalu o industrialnym wystroju, w którym wszyscy styliści nosili czarne ubrania i byli piekielnie atrakcyjni. Ten salon był zupełnie inny niż te, do których zabierała ją matka, kiedy Mallory dorastała. – Była pani umówiona? – zapytał szczupły chłopak o jasnych włosach. – Tak. Jestem umówiona na drugą trzydzieści na farbowanie do Galit. Annie mnie do niej odesłała. – Mallory, tak? Zgadza się, jest pani wpisana. Proszę przejść na tył, rozebrać się i pójść na trzecie piętro. Właśnie miała zacząć tłumaczyć, że musi poczekać na koleżankę, ale w tym momencie Bette weszła do salonu. Nawet tutaj, w miejscu, gdzie roiło się od pięknych ludzi, wszystkie głowy odwróciły się w jej stronę. – Co tu robimy? – zapytała Bette. – Mam zamiar ufarbować włosy na rudo i pomożesz mi wybrać odcień. – Fantastycznie! Dlaczego mi tego nie napisałaś? To dopiero wydarzenie. Powinnam była przynieść szampana. Pojechały windą na trzecie piętro, zgłosiły się do kolejnej recepcji, gdzie przywitała je kobieta podobna do Kristen Stewart ubrana w dżinsowy kombinezon i czarne lakierowane szpilki. Na prawym ramieniu miała tatuaż z kobietą. Mallory mogłaby przysiąc, że usłyszała, jak Bette westchnęła.

– Cześć, jestem Galit. Która z was to Mallory? Mallory przedstawiła siebie i Bette. – Rozumiem. Koleżanka dla wsparcia psychicznego? – W zasadzie raczej technicznego – odpowiedziała Bette fryzjerce. Mallory zauważyła, że ich spojrzenia na chwilę się spotkały. Galit wskazała im fotele ustawione naprzeciw luster w cienkich białych ramach. Salon wyglądał jak zaprojektowany przez Apple. – Masz jakieś zdjęcia z odcieniem, który chciałabyś uzyskać? – zapytała Galit. – Nie, a to jakiś problem? – Nie, w ogóle. Pokażę ci próbki. – Przyniosła segregator wypełniony próbkami sztucznych włosów zafarbowanych na każdy możliwy kolor: od platynowego blond po czarny. Otworzyła go na odcieniach rudego i wskazała na jasny kasztan. – W tym byłoby ci do twarzy – powiedziała. Mallory spojrzała na Bette, która bez wahania wskazała na próbkę koloru o nazwie „Kandyzowana wiśnia”. Galit spojrzała na Mallory, później na kolor i znów na Mallory. – Odważne, ale powinno być ci w nim do twarzy. Kochana, powinnaś była urodzić się ruda! – powiedziała. – No, ten kolor jest naprawdę… Naprawdę rudy. Może powinnam spróbować czegoś spokojniejszego? – Jeśli podoba ci się ten kolor, to po prostu się odważ. Jeżeli nie będzie ci odpowiadać, to przyciemnimy włosy, prawda? – powiedziała Bette do Galit. – Jasne. Ale powinnaś wybrać kolor, który ci odpowiada. Ten jest cudowny, ale musisz być tego pewna. – Dobra, jestem zdecydowana – stwierdziła Mallory. – Świetnie. Dajcie znać mojej asystentce, czy chcecie kawy albo menu z kawiarni, a ja pójdę zmieszać farbę. Mallory spojrzała na błyszczącą kępkę sztucznych włosów z numerem 242. Były przyczepione na rzepie, więc odpięła je i przystawiła sobie do twarzy. – Jezu, ale laska – powiedziała Bette. – Wiem, jest śliczna. Przypomina aktorkę Kristen Stewart. Albo

Joan Jett w filmie The Runaways. Prawdziwa ­historia. Ona wygląda tak samo. Powinnaś poprosić ją o numer. – Nie mam czasu na randki. – Jak to? – Mam zamiar być sławna, i to wkrótce. Dziewczyna tylko by mnie rozpraszała. – Uważam, że miłość jest ważna. – Łzy napłynęły Mallory do oczu i zaczęła szukać chusteczek w torebce. Przez ostatnie dwanaście godzin często ich potrzebowała. – O nie! Co się stało? – Przede wszystkim to mnie zwolnili. – Bo twoja szefowa widziała cię w klubie? – Nie „w klubie”, tylko na scenie. Tak, właśnie dlatego. Mallory kusiło, żeby powiedzieć Bette, że wie, że to sprawka Poppy, ale nie chciała stwarzać problemów. Poza tym nie miała żadnych dowodów. – Pieprzyć to. I tak nienawidziłaś tej roboty. Teraz możesz robić, co chcesz. Powinnaś zacząć od jutrzejszego show w Blue Angel. Agnes cię chce mimo tego, co odstawiłaś ostatnio. Kiedy jej wyjaśniłam, co się stało, chyba zrozumiała. Poza tym nie ma nikogo innego. Wszystkie dziewczyny chcą występować. – Nie wiem, to chyba nie jest dobry moment. Alec ze mną zerwał i naprawdę… Nie mogę w to uwierzyć. – Może musisz zrobić sobie przerwę. – Tak też mówi moja przyjaciółka Julie. – Mam pomysł, jak sprawić, żebyś przestała myśleć o Alecu. Wybieram się do Los Angeles na długi weekend. Jedź ze mną. Będę nocować w obrzydliwie drogim hotelu w zachodniej części Hollywood. Musisz tylko zapłacić za bilet na samo­lot. Reszta będzie załatwiona. Pojechałam tam w zeszłym roku i to był jeden z najlepszych weekendów w moim życiu. – Kto płaci? – Facet o imieniu Justin Baxter. Przychodził do klubu jakiś czas temu, później zaczął zatrudniać mnie do prywatnych występów na urodzinach albo imprezach świątecznych. Ma mnóstwo kasy i domy

w Los Angeles, Miami, Londynie… No i tutaj, na Bond Street. Poważnie, zgódź się. Przestaniesz myśleć tylko o jednym, a pobyt w innym miejscu może pomóc ci znaleźć jakieś rozwiązanie. – Możliwe. – Poza tym musisz się pokazać światu jako rudzielec. No, proszę, nie przyjmę odmowy! Pozwól sobie na trochę zabawy. Będziesz miała mnóstwo czasu na umartwianie się, kiedy wrócimy. – Umówmy się: pojadę, jeżeli weźmiesz numer Galit. Nie pojadę, jeśli tego nie zrobisz. – Oj, Moxie, dobra jesteś. Pakuj się. Poppy zapukała do drzwi Blue Angel. Miała zgłosić się na przymiarkę kostiumu, który Agnes po raz pierwszy zaoferowała się dla niej przygotować. Była podekscytowana – w końcu czuła, że zaczyna być akceptowana jako prawdziwa tancerka. Agnes otworzyła jej drzwi. Była zdenerwowana. – To nie jest burdel, wiesz o tym? – powiedziała. – Co masz na myśli? – Poppy poszła za Agnes do przebie­ralni, gdzie w wazonie stał ogromny bukiet czerwonych maków. – Co to jest? – Przyszło do ciebie dzisiaj rano. – Agnes wyszła z pokoju. Boże, jaka ona była cięta. To nie mógł być pierwszy raz, kiedy tancerka dostawała kwiaty, prawda? Agnes nie mogła przecież kontrolować tego, co robią klienci. Poppy otworzyła liścik. Dzięki za wspólną noc. Mamy nadzieję, że spotkamy się niedługo. Justin i Martha Co za bezczelny typ! Poppy żałowała, że nie ma jego numeru – mogłaby zadzwonić do niego i powiedzieć mu, co o tym myśli. Wyciągnęła telefon i wykręciła numer do kwiaciarni Ovando. – Dzień dobry, tu Poppy LaRue. Dostałam właśnie kwiaty, wysłane przez was na zamówienie Justina Baxtera. Nie mam jego numeru, a chciałabym mu podziękować. Możecie mi go podać? Chcę powiedzieć

Justinowi, jaki piękny bukiet mi wysłaliście. – Zapisała numer i nie czekając ani chwili, zadzwoniła do Justina. – Halo? – powiedział. – Tu Poppy LaRue. – Co za miła niespodzianka! Mam nadzieję, że kwiaty przypadły ci do gustu. – Owszem. Ale wiesz, co mi się nie spodobało? Twoja popieprzona zabawa sprzed kilku nocy. I tak na marginesie: nie jestem prostytutką. Roześmiał się. Co za drań! – Nie miałaś problemu z wzięciem pieniędzy. – Tak, widzisz, jestem spłukana, a ty masz ich mnóstwo, więc nie zamierzam robić sobie wyrzutów. – Nie powinnaś. – Okej, czyli się rozumiemy. – Poczekaj, nie rozłączaj się. Nie chcę, żeby były między nami jakieś spięcia. Chociaż przyznam, że kiedy cię usłyszałem, to poczułem je w spodniach. – Nie mogła się nie roześmiać. – Pozwól, że ci to wynagrodzę. Jutro jest u nas prywatna impreza, sama śmietanka. – Rzucił kilkoma nazwiskami aktorów, muzyków, bywalców salonów. – Dołącz do nas. U nas w domu, o dziesiątej. Strój koktajlowy. Poppy wiedziała, że nie powinna tam iść, że powinna zachować resztki dumy. Albo przynajmniej nie pakować się w tarapaty. Ale nie mogła powstrzymać myśli, że jeśli pójdzie, to może załapie się na wyjazd do Los Angeles. Wiedziała, że Bette i dwie dziewczyny ze Slit dostały zaproszenia, a ona czuła się pominięta. W drzwiach pojawiła się Agnes. – Postaram się – pospiesznie odpowiedziała Poppy i rozłączyła się. Agnes stała w drzwiach garderoby z białą satyną i szpilkami w rękach. Położyła je na szafce i wyciągnęła miarkę. – Jesteś gotowa? A może ci przeszkadzam? – zapytała. – Przepraszam – odpowiedziała Poppy. Rozebrała się do bielizny i Agnes uklęknęła koło niej, żeby zdjąć miarę. – Cały problem z wami, dziewczyny, polega na tym, że się nie skupiacie! Kiedy byłam w twoim wieku, uczyłam się tańca klasycznego dziesięć godzin dziennie. Nie gadałam przez telefon, nie piłam w nocy.

I żadnych mężczyzn. Wiesz, z kim miałam najtrwalszy związek? – Poppy potrząsnęła głową. – Ze swoimi stopami! Artysta żyje dla sztuki. Dla czego wy żyjecie? Pieniędzy? Miłości? Poppy nie odpowiedziała. W porządku, Agnes była kiedyś wielką tancerką. Ale co z tego teraz miała? Była stara i samotna. Poppy chciała być najlepszą tancerką w Blue Angel, ale jaki był w tym sens, jeżeli miała być sama do końca życia? Bez miłości czułaby się przegrana. Ale jeżeli będzie sławna, znajdzie miłość. Albo miłość znajdzie ją. – Myślę, że miłość jest ważna – powiedziała w końcu. – W porządku. Chcesz miłości, powodzenia. Ale jeżeli chcesz znaleźć sobie faceta, to upewnij się, że jest bogaty. Miłością nie zapłacisz rachunków – odpowiedziała jej Agnes.

Rozdział 14 Poppy stanęła przy bramie ogromnego domu na Bond Street pod numerem czterdziestym. Przechyliła się lekko na obcasach i zastanowiła, czy na pewno podjęła właściwą decyzję. I wtedy zobaczyła sławną aktorkę, która przeszła obok niej, więc dyskretnie ruszyła jej śladem. W holu zdjęła buty i ustawiła je w starannym rządku, obok obuwia innych gości. Oszacowała, że wszystkie buty razem są warte przynajmniej dwadzieścia tysięcy dolarów. Spojrzała w górę na dziewczynę w szklanej pułapce i zobaczyła, że ta z normalnej kobietki przeistoczyła się w wampa. Zaraz pod nią – wyglądając jeszcze bardziej zniewalająco niż ostatnio – stał Justin Baxter. Zaraz obok niego – Martha, która tym razem prezentowała się jeszcze gorzej niż kilka dni temu. Poppy aż się wzdrygnęła. Na szklanych stolikach poustawiane były karteczki z nazwiskami. Poppy widziała to wcześniej tylko raz, na ślubie kuzynki. Miała nadzieję, że nie dostała miejsca przy stoliku Baxterów. Była niemal pewna, że został zarezerwowany dla wielu znakomitych osobistości, które teraz kręciły się w holu, sącząc szampana podawanego przez przystojnych kelnerów we frakach. Wzięła kieliszek, pewna, że szampan będzie wspaniały. Kiedy podnosiła go do ust, Justin złapał jej spojrzenie i uśmiechnął się. – Widziałaś, żeby ktoś gdzieś podawał coś innego niż szampan? – zapytała ją niska ładna blondynka. Miała krótkie włosy i piegi na nosie, Poppy od razu rozpoznała w niej aktorkę z ostatniego filmu z Anne Hathaway. – Nie, ale nie rozglądałam się – odpowiedziała, ale blondynka znalazła już kogoś ważniejszego, z kim chciała porozmawiać. Na szczęście tłum zaczął zmierzać powoli w stronę wyznaczonych miejsc. Poppy wypiła szampana i udała się za gośćmi, aż znalazła swoje miejsce przy stoliku numer sześć. – Hej, ja cię znam – powiedział mężczyzna, który siedział koło niej. Był przystojny, ale w nieco wystylizowany sposób. Miał grube, błyszczące brązowe włosy, lekko posiwiałe na skroniach. Jego spodnie podtrzymywały szelki w miętowym kolorze, które pasowały do

kaszmirowego swetra zawiązanego dookoła ramion. – Poppy LaRue, zgadza się? – Tak. – Billy Barton, miło mi cię poznać. Widziałem twój występ kilka tygodni temu, coś pięknego. – Dzięki. – Dlaczego wydawało jej się, że jego imię brzmi znajomo? – Nie widziałem cię wcześniej u Justina i Marthy, a nie mógłbym cię nie zauważyć. – Dopiero się poznaliśmy. – Dobrze, że stało się to przed dzisiejszym wieczorem. – Tak? Co się dziś będzie działo? – Tego nikt nie wie. Na pewno będzie interesująco, zapewniam cię. I jedzenie będzie wspaniałe. Justinowi zawsze udaje się ściągnąć najlepszego kucharza z jakiejś nowej, dopiero co otwartej restauracji, do której nie można się dostać. Bóg jeden wie, ile on im płaci. – Nawet sobie tego nie wyobrażam – powiedziała Poppy. Poczuła się nieswojo. Grupa kelnerów wyglądających jak modele Calvina Klei­na zaczęła chodzić z tacami między stolikami. Jeden z nich nałożył łyżką na talerz Poppy coś, czego nie była w stanie rozpoznać, a drugi nalał jej czerwonego i białego wina do dwóch różnych kieliszków. – Nie pytają już, czy chcesz czerwone czy białe? – Coraz częściej się z tym spotykam. Niektórzy się tym zachwycają: zmieniasz smaki, więc podniebienie cały czas jest pobudzone. Stoliki zostały ustawione w okrąg, tak że w środku pomieszczenia znajdowało się miejsce na podest. Weszła na niego niesamowicie chuda blondynka z wyraźnie zarysowanymi mięśniami. Była ubrana tylko w czarny sportowy stanik i czarne bokserki. Paznokcie miała pomalowane na krwistoczerwony kolor, a oczy podkreśliła ciemnym cieniem. W tle sączyła się delikatna muzyka klasyczna, którą nagle zastąpiła głośna, karnawałowa piosenka. Kobieta zaczęła wykręcać ciało w pozycje, które wydawały się niemożliwe do wykonania, chyba że ktoś

miał ciało z gumy. – Uwielbiam gimnastyków, a ty? – powiedział Billy. – Chyba tak. – Udzielałaś wywiadu do „Gruff” o scenie burleskowej w Nowym Jorku? – zapytał. A więc stąd znała jego imię! To ten sam facet, na którym tak skupiała się Bette w noc, kiedy zaciągnęła Mallory na scenę. – Nie, tak się składa, że nie. A powinnam, skoro jestem najatrakcyjniejszym nowym nabytkiem Blue Angel. Wszyscy wiedzą, że to najlepszy klub w mieście. Billy spojrzał na nią. – Zgadzam się! Poza tym jesteś niesamowicie piękna. Chcę mieć twoje zdjęcia. Skontaktuje się z tobą dziennikarz, który pisze artykuł. Nazywa się Alec Martin. Jeżeli jest już za późno na zmianę treści, zapewniam cię, że w magazynie znajdą się twoje zdjęcia. Alec Martin. Facet Mallory. W końcu coś, czego Poppy mogła się chwycić. Nie wiedziała jeszcze, co zrobi z tą wiadomością, ale wiedziała, że będzie ją mogła wykorzystać. Musi tylko spotkać się z Alekiem, by porozmawiać z nim w cztery oczy. A później coś wymyśli. – Mam nadzieję, że będzie miał dla mnie czas. Mogłabym mu dużo opowiedzieć, mam nieco inne spojrzenie na ten biznes niż reszta dziewczyn. – Porozmawiam z nim. Na pewno nie będzie z tym żadnego problemu. Przystojny latynoski kelner zabrał Poppy talerz i podał następny. Znowu nie była do końca pewna, co na nim jest. – Co to takiego? – Pieczone żeberka – powiedział Billy. Poppy się roześmiała. – Nie pijesz wina – zauważył. – Wolę szampana. Billy natychmiast przywołał kelnera i zamówił butelkę. – Butelka? Czy to nie za dużo? – To impreza u Baxterów, tutaj nie istnieje coś takiego jak „za dużo”.

Łysy Murzyn w czarnym garniturze i białym krawacie siedzący po drugiej stronie stołu zagadnął Billy’ego. Zaczęli ożywioną rozmowę o polityku, o którym Poppy nigdy w życiu nie słyszała, więc skupiła wzrok na podwyższeniu i czekała na szampana. Gimnastyczka wyprostowała się i w jakiś sposób udało jej się zejść z platformy. Poppy zastanawiała się, czy po takim występie dziewczynie nie wydaje się, że jej nogi są jak z galarety. Rozważyła podzielenie się tą myślą ze swoim nowym znajomym, ale on wciąż rozmawiał z mężczyzną z naprzeciwka. Kelner pojawił się z butelką kruga i nalał Poppy kieliszek. – Dziękuję. Billy, chcesz trochę? – Dlaczego nie? Poppy, to Dominick Monde, szef Tout Le Monde Films. Dominick, to Poppy LaRue, gwiazda burleski. Och, teraz dopiero będzie zabawa! Jeden z kelnerów wyszedł na podwyższenie. Czy to na pewno był kelner? Wszyscy ci przystojni faceci dookoła wyglądali tak samo – muskularne ciała, mocna budowa, gęste włosy. Ale ten był nieco szczuplejszy, miał blond włosy i oczy niebieskie jak u psa husky. Były tak wyraziste, że nawet z tej odległości Poppy mogła je dostrzec. Muzyka znów się zmieniła, teraz na coś, co przypominało utwór Moby’ego. Mężczyzna zaczął się rozbierać – rozpiął koszulę i odrzucił ją na bok, a później zdjął spodnie. Nie miał bielizny i od razu dało się zauważyć jego gigantyczną erekcję. – Kocham Baxterów! Zawsze można liczyć, że dodadzą pikantnego smaczku kolacji! – powiedział Billy i kilka osób przy stole, które go usłyszało, roześmiało się. Na podwyższenie wszedł drugi mężczyzna, zupełnie nagi. Trzymał w ręce coś, co wyglądało jak packa na muchy. Miał południową urodę, szerokie ramiona i przydługie ciemne włosy, do tego wydatne kości policzkowe i pełne usta – jak Angelina Jolie. Jedno jego ramię pokrywały tatuaże. Poppy pomyślała, że to jeden z najprzystojniejszych facetów, jakich w życiu widziała. Ciemnowłosy mężczyzna stanął naprzeciw jasnowłosego, a ten natychmiast przyklęknął i wziął jego członka do ust. – Jezu – szepnęła Poppy.

– Jesus Luz? – zapytał Billy. – Faktycznie, jest do niego podobny, ale zaufaj mi, kochanie, nawet Baxterowie nie mają tyle pieniędzy. To Derek Dart. Widywałem go w filmach. Ale zdecydowanie lepiej się spisuje w takich przedstawieniach. Jasnowłosy facet wsuwał penisa Dereka do swoich ust i wysuwał go, jednocześnie ręką stymulując trzon, a drugą obłapiając muskularne pośladki partnera. Poppy zastanawiała się, ile czasu minie, zanim Derek dojdzie, i czy na pewno jest przygotowana na taki widok. Po ruchach miednicy wywnios­kowała, że niewiele mu zostało, ale wtedy Derek odsunął się i odwrócił blondyna tyłem do siebie. Ten się pochylił i Derek zaczął klepać jego pośladki packą na muchy. Poppy nie mogła przestać się gapić na przyrodzenie Dereka, niemal purpurowe z podniecenia i błyszczące od śliny. Blondyn jęczał od klepnięć bardziej niż Derek wcześniej. Poppy nie mogła uwierzyć, że ogląda takie rzeczy w pokoju pełnym ludzi jedzących kolację. Najdziwniejsze było to, że atmosfera w pomieszczeniu nie zmieniła się, jakby na scenie dalej stała gimnastyczka. Bała się rozejrzeć, bo nie chciała napotkać niczyjego wzroku, ale nie zdziwiłoby jej, gdyby się okazało, że niektórzy goście wciąż jedzą i rozmawiają. I wtedy Derek napluł na swojego członka, rozprowadził po nim ślinę i przycisnął go do pośladków drugiego mężczyzny. Poppy chciała się odwrócić, ale nie mogła. Uprawiała seks analny tylko dwa razy i był dla niej bolesny, a żaden z jej mężczyzn nie miał tak wielkiego penisa jak Derek. Nie mog­ła sobie wyobrazić, jak to może sprawiać blondynowi przyjemność, ale na jego twarzy malowała się ekstatyczna rozkosz, więc albo mu się podobało, albo był najlepszym aktorem na świecie i powinien dostać Oscara. Derek wchodził w drugiego mężczyznę szybkimi, mocnymi pchnięciami, a z wysiłku mięśnie na jego klatce i rękach zarysowały się wyraźniej. Poppy była zaskoczona, jak bardzo ją to podnieciło – nie mogła uwierzyć, że jej cipka zaczęła pulsować od takiego widoku. Derek wyciągnął członka i dokończył ręką, aż sperma wytrysnęła na pośladki blondyna. Wszyscy przy stolikach zaczęli uprzejmie klaskać, jakby właśnie skończył się koncert fortepianowy.

– Jeżeli to jest dodatek do głównego dania, nie mogę się doczekać tego, co podadzą na deser – powiedział Billy i puścił do tancerki oko. Poppy chciała wspomnieć o dziennikarzu, żeby Billy nie zapomniał Aleca z nią skontaktować, ale uznała, że wyjdzie na zdesperowaną. – Daj mi swój numer – powiedział Billy. – Przekażę go Alekowi. Chcę, żeby się z tobą spotkał. Niedługo nowe wydanie idzie do druku. – Poppy podała mu numer, usiłując się przy tym nie uśmiechać, a on zapisał go w swoim iPhone’ie. Za jej plecami pojawił się Justin i dotknął jej ramienia. – Cieszę się, że mogłaś przyjść. Podobało ci się przedstawienie? – Sposób, w jaki zadał to pytanie, sprawił, że poczuła przypływ podniecenia i zdenerwowało ją to. Była mokra i nie mogła przestać myśleć o tym, jak dobrze jej było, kiedy ją lizał. – Tak. – Doskonała impreza – powiedział Billy. – Cieszę się, że wam się podoba. Mam nadzieję, że nie będziesz miał nic przeciwko, jeżeli ukradnę na chwilę twoją nową znajomą? – Proszę, nie krępuj się. Justin mrugnął do Poppy i wskazał ręką, żeby poszła za nim. Poprowadził ją do baru, który pamiętała ze swojej ostatniej wizyty. – Jak ci się podobało? – Nawet. – Nawet? Założę się, że jesteś mokra. Poppy uznała, że szczerość w tym momencie nie będzie najlepszym wyjściem. – Podobało mi się, okej? A teraz chciałabym wrócić do stolika. – Obraziłem cię? – Tak, ostatnim razem, kiedy tu byłam, i już ci o tym wspominałam. – Pozwól, że ci to wynagrodzę. Z rozkoszą cię wyliżę. – Nie, Justin. Nie jestem twoją zabawką, której możesz sobie razem z żoną używać. – Nie mówię o swojej żonie. Tylko ty i ja. – Muszę wracać do stolika – powiedziała. Wiedziała, że najprawdopodobniej właśnie zrujnowała swoje

szanse na wyjazd do Los Angeles, ale co tam. Miała już na oku coś ważniejszego: spotkanie z Alekiem Martinem i wywiad. I wtedy, jakby czytał w jej myślach, Justin powiedział: – Może twój znajomy chciałby popatrzeć. Wiesz, jacy ciekawscy bywają dziennikarze. – I Poppy zrozumiała, że może załatwić obie sprawy za jednym zamachem. Justin uznał jej milczenie za odpowiedź twierdzącą. Poppy patrzyła, jak podchodzi do stolika i mówi coś na ucho ­Billy’emu. Oczywiście wrócił z nim i pojechali w trójkę windą, nie zamieniając ze sobą ani słowa. Justin poprowadził ich do pokoju na trzecim piętrze – całego w czerni i bieli: trzy czarne niskie kanapy, biały dywan i kilka lamp w stylu retro. W rogu stało pianino i Poppy zastanowiła się, czy ktoś naprawdę na nim grywał, czy po prostu pasowało do kolorystyki tego pomieszczenia. Billy usiadł na jednej z dwóch czarnych kanap, które stały naprzeciw siebie. Justin przyciemnił światło, zanim poprowadził Poppy do drugiej kanapy. Uklęknął naprzeciw niej, podciągnął jej sukienkę i zsunął jej majtki. Poppy oparła głowę o kanapę, usiłując nie myśleć, że Billy Barton patrzy teraz wprost na jej cipkę. Ale wtedy przypomniała sobie, jak bardzo Bette chciała przyciągnąć jego uwagę, i była pewna, że jej samej udało się teraz wzbudzić o wiele większe zainteresowanie Billy’ego, niż Bette kiedykolwiek zdobędzie. Justin rozsunął uda tancerki i potarł kciukiem łechtaczkę. Poppy pamiętała, jak robił to ostatnim razem. To, jak wsuwał palce w jej cipkę, zanim zaczął ją lizać. Na samą myśl o tym podnieciła się jeszcze bardziej i przycisnęła jego rękę do swojej waginy. Pozwolił jej wprowadzić się do środka. Poppy jęknęła i wygięła plecy w łuk, zupełnie zapominając o tym, że ma widownię. Kiedy była już blisko szczytowania, Justin przestał. – Co robisz? – Może dasz dla nas małe przedstawienie? – zaproponował. Zanim zdążyła odpowiedzieć, Justin usiadł koło Billy’ego na kanapie. Patrzyli na nią, jakby byli w pierwszym rzędzie widowni na jakimś spektaklu na Broadwayu. Poppy była tak blisko orgazmu, że

postanowiła zapomnieć, że tam siedzą. Zamknęła oczy i zaczęła pocierać palcem łechtaczkę. Była tak napalona, że nie potrzebowała rozgrzewki, więc wsunęła w siebie dwa palce. Kiedy się dotykała, myśląc o tym, że Justin i Billy na nią patrzą, zdała sobie sprawę, że ich obecność ją nakręca. Pieściła się jeszcze szybciej i mocniej, myśląc o wydawcy „Gruff” i milionerze, którzy mogli robić teraz tyle rzeczy, a zdecydowali się obserwować jej masturbację. Z tą refleksją przyszedł orgazm, tak intensywny, że jęknęła głośno. Zadrżała i dopiero wtedy odważyła się spojrzeć na swoją widownię. Justin wstał z miejsca, podszedł do Poppy i uklęknął. Niemal od razu wziął jej palce do ust, a po chwili rozsunął jej nogi jeszcze szerzej i zaczął wylizywać jej cipkę jak kot świeże mleko z miseczki. Poppy spojrzała nad jego głową na Billy’ego i zobaczyła, że jego spodnie są spuszczone do kostek, a w ręce trzyma swojego naprężonego członka. Wtedy zdała sobie sprawę, że nie musi się przejmować wywiadem, bo wyląduje na okładce.

Rozdział 15 Mallory wyszła z samolotu prosto na słońce. Niesamowite – wydajesz kilkaset dolarów, lecisz kilka godzin i nagle zima znika. Było ciepło, dookoła rosły palmy, a powietrze było przyjemnie suche. Od razu poczuła się zrelaksowana i nie mogła przestać się uśmiechać. Alec, praca, nocowanie na kanapie Julie – wszystko wydawało się teraz tak odległe… – Powietrze ma tu inny zapach – powiedziała do Bette. – Wiem. Lepszy, prawda? Kierowca czekał na nie przy bagażu i załadował ich torby do czarnego samochodu. Dwadzieścia minut później były w hotelu. Palihouse był małym hotelikiem z wejściem tak niepozornym, że wyglądał niemal jak prywatny klub. Kierowca postawił ich torby przy schodach, które prowadziły do niesamowicie urokliwego holu. – Tutaj będziemy mieszkać? – zapytała Mallory, spoglądając na stare żyrandole, podłogi z egzotycznego drewna, skórzane kanapy i antyki. – Wiem, pięknie tu. Paryż i Los Angeles w jednym miejscu – odpowiedziała Bette. W recepcji za prostą ladą stał przemiły młody chłopak. Przywitał je radośnie. Każdej podał klucz – nie plastikową kartę, ale klucz – i powiedział, że wszystkie informacje o wydarzeniach w mieście znajdą w pokoju. Pojechały windą wyłożoną lustrami na najwyższe, czwarte piętro. Bette otworzyła drzwi do pokoju i Mallory usłyszała cichą piosenkę, którą skądś znała. – Co to takiego? – I Feel Cream Peaches. Cudowny zbieg okoliczności, a może dobry znak, bo w sobotę będę występować do jej kawałka Lose You. – Niesamowite miejsce – powiedziała Mallory. – Nie będę chciała stąd wyjechać. – Możesz zająć sypialnię – zaczęła Bette. – Nie zamierzam marnować czasu na sen – dodała. Ich apartament przypominał modne miejskie mieszkanie. Wielki pokój dzienny z czarnym dywanem, widocznymi cegłami na ścianach,

dwoma białymi kanapami i wystarczającą liczbą krzeseł i stoliczków, żeby zrobić tu małą imprezę. Przez środek kuchni biegła mała lada, a w sypialni znajdowały się wielkie łóżko i szafa, w której zmieściłyby się ciuchy całej rodziny. Elegancka łazienka wyłożona była czarnymi płytkami. Było w niej mnóstwo luster i prysznic za szklaną ścianą. – Mam wrażenie, że przesiąkam cudownością tego ­miejsca. – O, proszę, koszyk z prezentami. – Bette zaczęła rozpakowywać butelkę dom perignon, kosmetyki z drogiej serii i średniej wielkości czarne pudełko. – Co jest w środku? – zapytała Mallory. Bette podała jej pudełeczko. – Zajrzyj sama. Mallory podniosła pokrywkę. Środek pudełka wyściełany był różową satyną. Rozwiązała sznurek małego woreczka i znalazła twardą gumową kulkę, w której środku była następna, jak odważnik. Do kulki dołączony był sztywny sznurek. – Co to jest? – Sławna kulka Kegla do ćwiczenia mięśni! – zaśmiała się Bette. – Żartujesz sobie. – Nie, nie żartuję. Martha dorobiła się milionów na tym drobiazgu. Wiele zadowolonych klientek powie ci, że to, co trzymasz w ręce, to sekret posiadania superciasnej cipki. – Nie rozumiem. Wsadzasz to do środka i co? – Musisz spiąć mięśnie, żeby nie wypadła i w ten sposób je ćwiczysz. Mallory się roześmiała i rzuciła kulką w Bette. Bette uchyliła się i gadżet trafił w kanapę. – Musisz tego spróbować, zanim wyjedziemy. Nie bądź taka pruderyjna. – Ja nie jestem, ale moja wagina ma swoje zasady! – Chyba powinnam cię odesłać do Nowego Jorku. Mallory się roześmiała i weszła do łazienki, żeby umyć ręce i nałożyć krem do opalania. Kiedy spojrzała w lustro, kolejny raz zadziwił ją kolor jej włosów, ten głęboki odcień wiśni. Podobał jej się, jej skóra wyglądała inaczej i niemal nie potrzebowała teraz makijażu,

nawet cienie pod oczami nie były już tak widoczne, a naturalny róż policzków wydawał się wyraźniejszy. Bette machnęła do niej kopertą. – Zarezerwował mi masaż. Zadzwonię sprawdzić, czy mogą przyjąć też i ciebie. – Nie przejmuj się mną, pójdę tam później. – Lepiej będzie, jak pójdziemy razem. – Nie wiem… Dopiero co straciłam pracę, nie powinnam tak wydawać pieniędzy na prawo i lewo. – Justin zapłaci. Powiedziałam mu, że zabieram ze sobą koleżankę. Nic wielkiego. Dzwonię i nie chcę słyszeć żadnych „ale”. Dwie godziny później Mallory miała na sobie biały szlaf­rok, półleżała zrelaksowana na fotelu obok Bette i popijała wodę z zielonych ogórków. Siedziały na tarasie, z którego widać było całe Hollywood. – Z mojej siłowni w Nowym Jorku widać sklep Gapa i budkę z hot dogami – powiedziała Mallory. – Tu jest bosko. Za każdym razem, gdy tu przyjeżdżam, rozważam przeprowadzkę. – Czemu tego nie zrobisz? – Nie ma tu aż tylu klubów z burleską i scena nie jest tak dobrze rozwinięta. Może tak mi się tylko wydaje. Poza tym nie chcesz trafić do Los Angeles spłukana. Chcesz mieć pozycję i pieniądze. Nowy Jork jest pełen ciekawych ludzi i artystów. A Los Angeles desperatów. – Moxie i Bette? – powiedziała kobieta z obsługi. – Podałaś im moje sceniczne imię? – zapytała Mallory. – Przecież jesteś Moxie. Przez cały weekend. Mówię poważnie, powinnaś z tego korzystać. – Spróbuję, jeżeli powiesz mi, jak naprawdę masz na imię. – Chyba obrażę się za to, że zapytałaś – odpowiedziała jej Bette. Dwie kobiety zaprowadziły je do gabinetu masażu i przedstawiły się jako Jessica i Amy. Zostawiły Mallory i Bette same, żeby mogły ułożyć się na stołach do masażu. Mallory zrzuciła szlafrok, ale została w bieliźnie i szybko schowała się pod białe prześcieradło. – Masz piękne ciało – powiedziała Bette. Nie miała już na sobie szlafroka i siedziała na stole do masażu, przeciągając się. Mallory nie

potrafiła oderwać spojrzenia od jej idealnych piersi, wciąż było jej mało ich widoku. Ledwie wierzyła, że ich dotykała, że miała je w dłoniach, że pieściła je ustami. Czuła się, jakby przez kilka godzin miała w mieszkaniu dzieło sztuki. – Obawiam się, że ty masz dużo lepsze – odpowiedziała Mallory. – Nie rozumiem, dlaczego nie chciałaś pójść ze mną do łóżka po raz drugi. Wydawało mi się, że było ci dobrze. – Cicho, mogą nas słyszeć. – Kto? Masażystki? A co je to obchodzi? Czasem jesteś taka powściągliwa. Jak mały nerwowy piesek. – Wcale nie! Po prostu nie chcę o tym tutaj rozmawiać. Masażystki wróciły do pokoju i cicho zajęły swoje miejsca koło Mallory i Bette. W gabinecie rozległa się kojąca muzyka. Mallory zamknęła oczy i niemal wsiąkła w stół, kiedy masażystka zaczęła dotykać jej swoimi ciepłymi naoliwionymi dłońmi. Wpadła w strumień świadomości, a to oznaczało, że zaczęła myśleć o czymś, co długo próbowała od siebie odsuwać – że tęskni za Alekiem. Powinna być z nim, przygotowywać z nim czwartkową kolację, wstąpić do księgarni po dwie książki, którymi się wymienią po przeczytaniu. W drodze do domu kupiliby bajgle z łososiem, żeby nie musieć czekać w długiej kolejce w sobotę rano. A później rozmawialiby o tym, czy mają ochotę na omlet i jak długo można przechowywać serek w lodówce. A zamiast tego Mallory leżała na stole do masażu w innym mieście, obok kobiety, którą ledwie znała i która nic o niej nie wiedziała. Jej życie z Alekiem wydawało się teraz odległe, jakby sobie je wyobraziła. Było jak sen, z którego się wybudziła, ale bardzo chciała do niego wrócić. Poczuła, jak do oczu napływają jej łzy, i starała się je powstrzymać. Niedorzeczne – przecież była na cudownych wakacjach w Los Angeles. Była ze znajomą, z kobietą, która otwierała ją na nowe możliwości, rzeczy, których nigdy wcześniej nie ośmieliłaby się doświadczyć. Bette nie obchodziło, czy Mallory nie układało się w pracy, i nie pytała, jak znajdzie nową. Sprawiała, że Mallory czuła się piękna, i pokazywała jej sposoby, by to nie minęło. Ręce masażystki przesunęły się wyżej i Mallory pomyślała o tym, że Alec kiedyś sprawiał, że czuła się piękna. Był pierwszym mężczyzną,

z którym miała orgazm. Był pierwszym, który powiedział jej, że ją kocha. I mimo że czasem spoglądał na inne kobiety – wręcz bezczelnie podziwiał ich urodę – zawsze powtarzał jej, że to ona jest najseksowniejsza, nawet jeżeli to nie była prawda. Chociaż on chyba zawsze mówił to szczerze. Ale przestało się między nimi układać. Nie mogła wskazać momentu, kiedy to się zaczęło. Julie mówiła, że wtedy, kiedy Mallory przeprowadziła się do Nowego Jorku pod koniec zeszłego lata, ale Mallory nie mogła się z tym zgodzić. Kiedy przyjechała do metropolii i wprowadziła się do mieszkania, które Alec dzielił ze swoim współlokatorem Jaredem, było wspaniale. Później Jared dostał pracę na Wall Street i nie potrzebował już współlokatora, a ona miała posadę w Reed & Warner… Było idealnie! Chodzili na zakupy do sklepów z wyposażeniem mieszkań, wspólnie gotowali kilka razy w tygodniu i spotykali się na mieście na obiad. Na początku jedynym ich problemem było to, że w środku nocy budzili się podekscytowani nowością spania w jednym łóżku i kochali się zaspani, więc rano nigdy nie byli wypoczęci. A po przebudzeniu, kiedy Mallory szykowała się do pracy, Alec wchodził do niej pod prysznic i namydlał jej ciało. Później wszystko się zmieniło. Jej początkowa ekscytacja nową pracą i życiem zniknęła. Była zmęczona monotonią obowiązków. Billy Barton zapraszał ich na coraz więcej imprez, gdzie kobiety były zabójczo seksowne i ubrane, jakby właśnie wyszły z żurnala, co prawdopodobnie nie mijało się z prawdą. Widziała, w jaki sposób Alec na nie patrzy – nie mógł ich dotknąć, ale na pewno ich pragnął. I kiedy wracali do domu i Alec nie chciał się z nią kochać, brała to do siebie. Zastanawiała się, czy przestała być dla niego atrakcyjna. Czy nie miał na nią ochoty dlatego, że porównywał ją do tych wszystkich kobiet, które oferował mu Nowy Jork, czy może dlatego, że byli ze sobą od czterech lat i dopadły ich problemy wynikające z faktu, że byli już parą z dość długim stażem? Aż w końcu w jej urodziny zabrał ją na pamiętny występ. Najpierw była zła, ale spodobało jej się, że zdecydował się na coś niekonwencjonalnego. Inny facet zabrałby ją na kolację do którejś z droższych restauracji. Alec zawsze ją zaskakiwał i lubiła to, nawet

jeżeli czasem musiała przesuwać dla niego swoje granice. Kiedy poprosił, żeby dla niego zatańczyła, poczuła się jednocześnie zawstydzona i podekscytowana. Przeczytała kiedyś, że ośrodek miłości i ośrodek strachu w mózgu znajdują się bardzo blisko siebie. Nigdy nie przeżyła czegoś podobnego z nikim innym i zastanawiała się, czy to możliwe, żeby mogło się powtórzyć. – Proszę się odwrócić – powiedziała masażystka cicho. Mallory zrobiła, co Jessica jej kazała, podczas gdy masażystka trzymała nad nią biały materiał. Kiedy się ułożyła, kobieta położyła na jej plecach ciepłe kamienie. Mallory westchnęła i pomyślała, że mogłaby tak zostać na zawsze. Może gdyby Jessica masowała ją wystarczająco długo, udałoby jej się rozwiązać wszystkie problemy, które ją gnębiły. Kiedy zabieg dobiegł końca, kobiety zostawiły Mallory i Bette, żeby mogły się ubrać i zrelaksować. Jessica powiedziała, że nie muszą się spieszyć i że mogą pozwolić „swoim ciałom i umysłom na powolne przebudzenie”. Mallory czuła się doskonale. Była wyciszona i czuła każdą część swojego rozluźnionego ciała. – Wiesz, co byłoby teraz idealne? – zapytała Bette. – Nie. Co? – Dobry seks. – Bette! – Mówię poważnie. Uprawiałaś kiedyś seks po intensywnym masażu? Jesteś wyczulona na każdy dotyk, dojdziesz w dwie sekundy. – Zapamiętam to sobie. – Po co czekać? – Bette zsunęła się ze swojego miejsca. Jej ciało lśniło od olejku. – Rozmawiałyśmy już o tym. To nie jest najlepszy pomysł – zaprotestowała Mallory niemrawo. Prawda była taka, że myślała o tym, żeby kochać się z Bette. Ostatnio była tak zdenerwowana sprzeczką z Alekiem, że nie mogła się tym cieszyć. Ale było jej dobrze i często wracała myślami do tego, jak Bette jej dotykała i jak to było dotykać jej – zwłaszcza jej piersi, czuć jej delikatne usta i język między nogami. Kochała Aleca zbyt mocno, żeby iść do łóżka z innym mężczyzną, nie mogła nawet o tym myśleć. Ale potrzebowała ulgi, a kiedy Bette jej

dotykała, Mallory nie czuła, że zdradza Aleca, chociaż może nie powinna się już w ogóle tym przejmować. – To ty powiedziałaś, że to nie najlepszy pomysł. Nie przypominam sobie, żebym podzielała to zdanie. – Bette podeszła do małego stoliczka, przy którym zostawiła torebkę, i stanęła obok Mallory w miejscu, gdzie wcześniej stała Jessica. Mallory podniosła się, ale Bette ją zatrzymała. – Nie wstawaj. W końcu za coś zapłaciłaś, prawda? – Nie ja, Baxterowie. – Więc ciesz się chwilą. Uwierz mi: oni nie mieliby nic przeciwko. – Bette! – I patrz, co przyniosłam. – Wyciągnęła kulkę, którą oglądały wcześniej w pokoju. – Po co ci to? – Założyłam, że nigdy nie spróbujesz tego sama, a naprawdę powinnaś. – Odłóż to… – Myślałam, że chciałaś zakosztować czegoś nowego…? – Nie aż tak nowego… Bette zignorowała to, co powiedziała Mallory, i zdjęła z niej bieliznę. Mallory uśmiechnęła się, jakby próbowała udobruchać rozkapryszone dziecko. Bette przetoczyła kulkę dookoła sutka Mallory, który naprężył się od samej bliskości tancerki. Kontrolując kulkę ręką, Bette przesunęła ją między piersiami Mallory, wzdłuż brzucha, aż dotarła między nogi i potarła nią o jej wargi. Przycisnęła kulkę do łechtaczki, poruszając małymi okrężnymi ruchami. Oddech Mallory przyspieszył i zamknęła oczy. Bette, wciąż ocierając kulką o jej łechtaczkę, wsunęła w Mallory język. Biodra Mallory zaczęły poruszać się szybko i zapragnęła, żeby Bette włożyła w nią palce, żeby dała jej upragniony orgazm, który był już bardzo blisko. – Nie mogę uwierzyć, że nie chcesz tego spróbować. Jesteś taką niegrzeczną dziewczynką – szepnęła Bette, przesuwając kulkę coraz bliżej wejścia do pochwy Mallory. Dziewczyna sięg­nęła do ręki tancerki i przyciągnęła ją do siebie. Jęknęła, kiedy Bette wepchnęła kulkę w jej cipkę. Wtedy Bette równie szybko wysunęła kulkę i zastąpiła

ją swoimi palcami, poruszając nimi szybko i rytmicznie. Miała rację, że masaż to idealne preludium do seksu: Mallory doszła w kilka sekund z taką intensywnością, że dreszcze przebiegły całe jej ciało. Bette położyła się obok Mallory, która oparła się na łokciu i zaczęła ssać piersi tancerki. Teraz była dużo bardziej zrelaksowana niż poprzednio – może przez orgazm, a może przez to że była tak daleko od swojego normalnego życia. Jakikolwiek był powód, dotykając Bette, czuła się jak dziecko spuszczone przez matkę z oka w sklepie ze słodyczami. Nie czuła presji, żeby doprowadzić Bette do orgazmu, wiedziała, że Bette jest szczęśliwa, kiedy ona odkrywa jej ciało. Mallory przesunęła dłońmi wzdłuż brzucha Bette, aż dotarła między jej nogi. Dziwnie się czuła, wkładając w nią palce, jakby naruszała jej prywatną przestrzeń. Wiedziała, że to nielogiczne, i spróbowała przypomnieć sobie, jak to było, kiedy to Bette penetrowała ją. Cipka Bette była niesamowicie delikatna i gładka. Poza tym jednym razem, kiedy Mallory spróbowała woskowania, goliła się, więc jej skóra była podobnie gładka tylko przez jeden dzień. I ona nie usuwała wszystkich włosów tak jak Bette. Mallory poczuła, jak cipka Bette zaciska się na jej palcach i podnieciło ją to bardziej niż cokolwiek, co wcześniej przeżyła z jakimkolwiek mężczyzną. Miała wrażenie, że ciało Bette komunikuje się z jej ciałem na najbardziej intymnym poziomie, i wydało jej się to tak naturalne, że zaczęła dotykać Bette z jeszcze większą pewnością. Poczuła, że Bette zaraz dojdzie, i jej podniecenie sięgnęło takiego poziomu, że podniosła się, przycisnęła swoją cipkę do nogi tancerki i zaczęła się o nią ocierać w takim samym rytmie, w jakim poruszały się biodra Bette. I wtedy Bette wyciągnęła rękę, odszukała dłonią jej wilgotną szparkę i zagłębiła w nią dwa palce. Mallory schowała twarz w jej szyi, żeby nie być za głośno, kiedy dochodziły w tym samym czasie. – O mój Boże – wydyszała Mallory. – A nie mówiłam? – Bette się uśmiechnęła. Mallory zaczęła się zsuwać z łóżka do masażu. – Nie tak prędko – powiedziała Bette. – Ja przyniosłam, ty wyniesiesz. Przytrzymaj ją, dopóki nie dojdziemy do przebieralni. – I wsunęła kulkę w jeszcze mokrą cipkę Mallory.

– Rozumiem, że to wyzwanie – powiedziała Mallory, dotykając sznurka dyndającego pomiędzy jej nogami. – No, dalej, zaskocz mnie – odpowiedziała jej Bette. Mallory, okryta kocem, zwinęła się w kłębek na kanapie. Trzymała książkę, którą zaczęła czytać, jeszcze zanim wszystko w jej życiu się posypało. Spojrzała na okładkę, przypomniała sobie, jak kupiła książkę za dwa dolary na ulicznym straganie podczas spaceru z Alekiem w Village, i znów poczuła smutek. Wtedy nie pomyślałaby nawet, że kiedy dojdzie do połowy, już nie będą razem, a ona będzie ją czytać na drugim końcu kraju. – Jesteś pewna, że nie chcesz iść? Będzie fajnie, obiecuję. – Bette i dwie inne dziewczyny, które też przyjechały na zaproszenie Baxterów, szły do klubu o nazwie Voyeur. Bette miała na sobie czarny gorset i obcisłe białe dżinsy, a do tego białe buty na platformie. Paznokcie pomalowała na kolor, za którym Mallory szalała: szary, niemal czarny. Bette powiedziała jej, że jest od Chanel i że kupiła go na przecenie na eBayu. – Tak, na pewno, dzięki. Jestem zmęczona. Pójdę spać wcześniej i jutro będę gotowa do imprezowania. – Nie chcesz iść nawet na kolację? – Nie, w porządku. Zamówię coś z dołu. Bette usiadła obok niej. – Wszystko w porządku? – Tak, tylko tęsknię za Alekiem. – Oj, kochanie. Nie bawisz się tu dobrze? – Bawię się, ale z jakiegoś powodu czuję się przez to tylko gorzej. Chciałabym do niego zadzwonić i mu o tym opowiedzieć. Wiem, że to brzmi niedorzecznie, ale chciałabym opowiedzieć mu o tej głupiej kulce… Jest moim najlepszym przyjacielem. Nie rozumiem, co się stało. – Jeżeli macie być ze sobą, będziecie. Przepraszam, że mówię ci takie banały, ale uważam, że to prawda. – Mogę cię o coś zapytać? Kiedy ostatni raz byłaś zakochana? – Nie wiem, czy kiedykolwiek byłam. – Naprawdę? – Naprawdę. Miałam dużo kochanek i niektóre z nich naprawdę

lubiłam, ale nigdy nie czułam się z nimi związana. Nigdy nie czułam, że któraś z nich to moja druga połówka. – Kiedy ostatni raz miałaś dziewczynę? – Jakieś dwa lata temu. – To bardzo dawno. – A po co mam sobie tym zawracać głowę? Sypiam, z kim chcę i kiedy chcę, dobrze się bawię. Spójrz na siebie. Jesteś w Los Angeles, jest piękna noc, idziemy do najlepszego klubu w mieście, a ty nie zejdziesz nawet z kanapy, takiego masz doła. Muszę żyć, a nie przejmować się związkami, które by mnie tylko spętały. Niewiele jest kobiet, które potrafiłyby ze mną wytrzymać, Moxie. – Tak, właśnie widzę. Bette pocałowała Mallory w policzek. – Odpocznij, zobaczymy się rano. Kiedy tylko drzwi się zamknęły, Mallory wykręciła numer Aleca. W Nowym Jorku była ósma wieczorem, ale od razu zgłosiła się poczta głosowa. Gdzie on się podziewał? Nie zostawiła mu żadnej wiadomości.

Rozdział 16 Poppy nie była pewna, jak się powinna ubrać na „wywiad” z Alekiem Martinem. Z jednej strony to było spotkanie w interesach. Z drugiej – był czwartkowy wieczór, a to oznaczało, że w Nowym Jorku wiele się działo, może nawet więcej niż w piątek. Chciała wyglądać dobrze, ale nie aż tak, żeby strojem komunikować, że chce iść z Alekiem do łóżka – chociaż nie miałaby nic przeciwko. Jeżeli dobrze pamiętała wieczór, kiedy go zobaczyła z Mallory – był przystojny. Poza tym nie powinna się przejmować, przecież Mallory była w Los Angeles z Bette i z pewnością używała sobie z połową Hollywood. Jeżeli coś się stanie między nią a Alekiem… No cóż, takie jest życie. Jeśli Mallory się zdenerwuje, Poppy będzie mogła dobić z nią targu – trzymaj się z daleka od Blue ­Angel, a ja będę się trzymać z daleka od pana Martina. Poppy była w nostalgicznym nastroju, więc wybrała sukienkę w stylu retro, à la Ja­ckie Kennedy. Sukienka była ozdobiona dużymi guzikami, Poppy dołożyła do niej jeszcze szeroki pasek. Z jednej strony podpięła włosy spinką – czuła się dzięki temu bardzo dziewczęco. By zwieńczyć dzieło, pomalowała jeszcze usta czerwoną szminką i spryskała się perfumami Chanel Allure. Alec powiedział, że spotkają się przy barze w restauracji Gemma w hotelu Bowery. Kiedy przyjechała, już na nią czekał – siedział przy małym stoliczku dla dwóch osób obok baru i popijał wódkę. Było jeszcze wcześnie i w restauracji nie było tłumów, więc Poppy od razu go zauważyła. – Billy mówi o tobie same dobre rzeczy – powiedział, kiedy usiadła naprzeciw niego. Nie było w tonie jego głosu nic ironicznego ani uszczypliwego, więc Poppy uznała, że Billy zachował dyskrecję, umawiając ją na wywiad. Sama nie wiedziała, czy ją to zaskoczyło czy nie. – Jest bardzo interesującą osobą – odpowiedziała Poppy. – Nie wiem, czy ci wspominał, ale prawie skończyłem materiał. Rozmawiałem z jedną z tancerek w zeszłym miesiącu, z Bette Noir. Ale Billy uznał, że materiał nie będzie pełny bez kilku słów od ciebie. – Uśmiechnął się chłopięco i rozbrajająco. Miał malutkie dołki

w policzkach i wąską szparę między przednimi zębami. Poppy poczuła, że chce go pocałować. – Bette i ja pracujemy razem. Można by nawet zaryzykować stwierdzenie, że jest ona moją mentorką. Alec zamówił piwo, a Poppy poprosiła o kieliszek szampana. Kelner przyniósł szklankę z długimi i cienkimi paluchami włoskimi. Poppy umierała z głodu, więc od razu sięgnęła po jednego, a później po kolejnego. – Uwielbiam je. Chyba tylko dlatego ciągle tu przychodzę – powiedział Alec. – Mogą uzależnić – odpowiedziała. Zobaczyła w jego spojrzeniu, że mu się spodobała. No to do roboty! Zadał jej kilka pytań o to, jak zaczynała swoją karierę, o Blue Angel, i Poppy czuła potrzebę powiedzenia czegoś innego i bardziej interesującego niż Bette. Szybko ją to zmęczyło. – Masz już wystarczająco dużo materiału? – zapytała. Wypiła już dwa (a może trzy?) kieliszki szampana. – Wydaje mi się, że tak. A musisz już iść? – Nie, nie muszę. Po prostu zaczęłam się nudzić. Alec się roześmiał. – Mam nadzieję, że moi czytelnicy tak nie pomyślą. – Nie, z pewnością nie. Jestem przekonana, że wiesz, jak utrzymać napięcie. – Ich spojrzenia się spotkały i Alec pierwszy odwrócił wzrok. Poppy wiedziała, że pora zacząć zabawę. – Byłeś w Blue Angel po tym, jak Mallory zaczęła swoje występy? – Posmutniał i Poppy zastanowiła się, czy nie popełniła błędu, poruszając ten temat. Ale po chwili Alec się rozluźnił, wziął łyk piwa (trzeciego, ale kto by liczył?) i potrząsnął głową. – Nie, nie byłem. – A chciałbyś? – Mallory i ja rozstaliśmy się. Nie mówiła ci tego? – Mnie nie. Nie przyjaźnimy się. Ale przykro mi. Rozstania są do bani. – Ty i Bette jesteście przyjaciółkami? – Nie do końca – powiedziała, uśmiechając się. – Raczej

rywalkami. – Powiedziałaś, że jest twoją mentorką. Złapał ją! Niezły jest. Uczą tego na dziennikarstwie? – W porządku, może trochę przesadziłam. Chcę, żeby była moją mentorką. Powinna nią być. Tak naprawdę po niej jestem najlepszą tancerką w tym klubie, a ledwie zaczęłam. Bette pracuje tam od dwóch lat i powinna znaleźć kogoś, komu pomogłaby wyrobić podobną pozycję. – „Kogoś innego niż Mallory, która na to nie zasługuje”, pomyślała. – Rywalizujecie między sobą w Blue Angel? Albo między klubami? – Nie mogę się wypowiadać za dziewczyny w innych klubach. Poza tym wydaje mi się, że powiedziałeś, że masz już wystarczająco dużo materiału. – Tak powiedziałem? Nie, nie wydaje mi się. – Owszem, powiedziałeś. – Uśmiechnęła się tak uwodzicielsko, jak tylko potrafiła, i Alecowi nie pozostało nic innego, jak odwzajemnić uśmiech. – W porządku, żadnych więcej pytań. Jest pani świetną negocjatorką, panno LaRue. Koniec pytań? Czy to znaczy, że weźmie teraz rachunek? Nie, rozparł się wygodnie na krześle i zaczął przeglądać menu. – Jadłaś już kolację? Umieram z głodu – powiedział. – Nie, jeszcze nie. Postawi jej kolację? Bo ona za żadne skarby nie zapłaci tyle za jedzenie. Poza tym właśnie wydała trzydzieści dolarów na pióra do nowego kostiumu i była spłukana. – Doskonale. To zamówmy coś. – Poppy się zawahała, więc mrugnął do niej i dodał: – „Gruff” stawia. Zanim skończyli jeść, restauracja wypełniła się młodymi, modnie ubranymi ludźmi. Poppy dopiła trzeci (a może czwarty?) kieliszek szampana, absolutnie ostatni, bo każdy następny ją utuczy i jutro obudzi się spuchnięta. Alec wyglądał, jakby miał ochotę na kolejnego drinka, ale Poppy chciała przejść do rzeczy. – Robi się późno – powiedziała.

Alec poprosił kelnera o rachunek. Przy drzwiach podał Poppy jej płaszcz. Próbowała sobie przypomnieć, ile czasu minęło, odkąd była na ostatniej prawdziwej randce. – Chyba się przejdę do domu – powiedziała. – Gdzie mieszkasz? – Koło St. Marks. – Jest bardzo zimno. Zamówię ci taksówkę, dotrzymam ci nawet towarzystwa, jeżeli sprawi ci to przyjemność. – Uśmiechnął się leniwie i seksownie. – W porządku. – Poppy wiedziała, że mu się podoba, przy kolacji powiedział jej, że powinna była zostać modelką. Co prawda już to wiedziała i nawet próbowała, ale ciągłe odmowy źle działały na jej samoocenę. Wolała gwarantowane uwielbienie w burlesce. A teraz Alec wsiadał z nią do taksówki. Niesamowite. Poppy chciała się z nim przespać, żeby odegrać się na Mallory za Bette, może nawet dzięki temu mogłaby kazać Mallory trzymać się z dala od klubu. Wtedy Poppy trzymałaby się z dala od Aleca. Naprawdę jej się podobał. Był słodki i czarujący i traktował ją jak damę. Mallory miała szczęście. W jaki sposób udało jej się to zepsuć? Poppy umierała z ciekawości, by dowiedzieć się, co takiego zrobiła Mallory, żeby nie popełnić tego samego błędu. Fajnie byłoby mieć chłopaka w Nowym Jorku. Mallory nie przychodził do głowy żaden powód, który by sprawił, że Alec nie mógł odebrać telefonu przez całą noc. Wysłała mu nawet SMS-a, ale go zignorował. Siedzenie w samotności w pokoju hotelowym było dla niej katorgą. Wciąż sprawdzała, która godzina – w Nowym Jorku jest dziesiąta, a teraz północ… Odchodziła od zmysłów. Nie miała ochoty iść na imprezę, ale spotkanie z Bette w klubie na pewno było lepsze niż siedzenie w pokoju hotelowym i nieustanne rozmyślanie o Alecu. Oczywiście nie miała pojęcia, jak w Los Angeles zamówić taksówkę. Zjechała windą do hotelowego lobby. Wszędzie było pełno gości. W kącie sali stał DJ, otoczony gromadką odstrzelonych ludzi z koktajlami i drinkami w rękach. Chłopięco wyglądający recepcjonista powitał ją uśmiechem.

Mallory nigdy wcześniej nie była w hotelu, w którym recepcja jest zaraz koło baru, ale może to było normalne w Los Angeles. – W czym mogę pani pomóc? – Chciałabym zamówić taksówkę. – Oczywiście. Dokąd? – Santa Monica Boulevard 7969. – Wygląda na to, że ktoś ma w planach cudowną noc. Ale jeżeli mogę coś zasugerować, kochaniutka, to proponuję, żebyś skoczyła na górę się przebrać. – Proszę? – Zaufaj mi. Idź na górę i włóż coś krótkiego i czarnego. Dasz radę. Taksówka będzie czekać. Mallory wahała się przez chwilę, ale powiedziała: – W porządku. Zaraz wracam. Z zewnątrz klub wyglądał na zwykły biały budynek. Gdyby nie napis „Voyeur” na zewnątrz, pomyślałaby, że trafiła w złe miejsce. – Dzisiaj w klubie odbywa się zamknięta impreza – powiedział ochroniarz przy drzwiach. – Tak, wiem. Powinnam być na liście. Mallory Dale. Mężczyzna powiedział coś do słuchawki i odczekał chwilę. Później pokręcił głową. – Nie ma pani na liście – powiedział i widać było, że chce się jej pozbyć. Mallory poczuła, że ściska ją w żołądku. Nie chciała wracać do pokoju, żeby dalej zamartwiać się Alekiem. Była przygotowana na imprezę, stała pod drzwiami… I wtedy zdała sobie sprawę z własnej pomyłki. – Proszę spróbować Moxie. – Proszę? – Moxie. Jestem na liście pod imieniem Moxie. – Mężczyzna znów powiedział coś do słuchawki i otworzył przed Mallory drzwi. Napisała SMS-a do Bette: Jestem w środku. Spotkajmy się przy wejściu. Stała przy drzwiach wejściowych, nerwowo przebierając nogami, i nawet z tej odległości widziała, że to miejsce nie dla niej. Powoli weszła dalej i zdała sobie sprawę, że przy tym klubie Blue Angel

wyglądał jak kawiarnia dla starszych pań. Z każdym kolejnym krokiem była coraz bardziej pewna, że trafiła do domu rozpusty pod Wersalem. Nad jej głową wisiały wielkie metalowe żyrandole ze spiczastymi żarówkami, draperie były z czarnej skóry, a pierwsza sala, do której weszła, była wytapetowana fotosami ze starego filmu erotycznego. Obok Mallory przeszły dwie kobiety trzymające się za ręce. Miały na sobie identyczne czarne gorsety, pasy do pończoch i wysokie czarne kozaki z lakierowanej skóry oraz bicze w rękach. Na kanapie siedział nagi mężczyzna – prawie nagi, miał maskę na twarzy. Mallory przeczytała wiadomość od Bette: Spotkajmy się w budce do robienia zdjęć. O czym ona mówi? Powinna spytać faceta na kanapie. – Przepraszam, czy jest tutaj budka do robienia zdjęć? – Tak, przeszłaś obok niej. Wróć się, jest koło damskiej toalety. Mallory zawróciła i znalazła staromodną budkę do robienia zdjęć – taką, do jakiej kiedyś chodziła z przyjaciółkami robić sobie śmieszne fotografie. Była tam też Bette, która jakimś sposobem dodała do swojego ubrania czarną pelerynę. – Cześć, super, że przyszłaś! – powiedziała. Mallory nawet z tej odległości zauważyła, że Bette była zarumieniona i że błyszczały jej oczy, a na twarzy miała uśmiech jak mała dziewczynka. Zastanowiła się, czy Bette nie wzięła jakichś narkotyków. – Wszystko w porządku? – Boże, nawet lepiej! Zakochałam się! – Jesteś naćpana? – Nie biorę narkotyków. Chyba już ci to mówiłam. – Może ktoś wrzucił ci coś do drinka. W takich miejscach lepiej zachować ostrożność. Spójrz na mnie, powiem ci, czy masz rozszerzone źrenice. – Niczego nie brałam! Posłuchaj, bo jeżeli ktokolwiek może mnie teraz zrozumieć, to właśnie ty. Spotkałam swoją drugą połówkę. – Połówkę? Tutaj? – Tak! Wiem, że to brzmi śmiesznie. Ale nareszcie! Zaczęłyśmy rozmawiać i poczułam jakąś więź… To coś innego niż pociąg seksualny.

Jakbym znała ją od zawsze. Mallory nie chciała psuć jej zabawy, ale kusiło ją, żeby wypomnieć, że Bette jest w tym klubie zaledwie od dwóch godzin. – Popatrz. Zrobiłyśmy sobie zdjęcia. – Wyciągnęła z torby serię fotografii. Mallory pochyliła się, żeby dostrzec w ciemności nową miłość Bette. Kobieta miała ciemną skórę, jasne oczy i kości policzkowe, które mogłyby posłużyć za skocznie narciarskie. Mallory ­poznałaby je wszędzie – patrzyła na znaną piosenkarkę Zebrę. – Żartujesz sobie! – Nie! Niesamowite, prawda? Występowała, o, tam. I później podeszliśmy do niej porozmawiać i mnie rozpoznała. Była w Blue Angel dwa lata temu, jeszcze zanim stała się sławna. Powiedziała mi, że widziała, jak tańczyłam do kawałka Amy Winehouse, i nie mogła tego zapomnieć przez kilka kolejnych dni. – Zebra. Nie mogę uwierzyć. – Wiem! Powiedziałam jej, że w zeszłym tygodniu tańczyłam do jej piosenki Through the Looking Glass. Poprosiła, żebym wpadła do niej do hotelu i pokazała jej swój układ. – Założę się, że chce, żebyś pokazała jej coś innego, i na pewno nie chodzi jej o twój „układ”! – Zakochałam się! Poważnie. Nie mogę się doczekać, aż stąd wyjdziemy i będę z nią sama. – Bette rozpromieniła się. – Nie przeszkadza ci, że ci to mówię, prawda? – Nie, dlaczego? – Nie wiem. Bo w zasadzie jesteśmy kochankami? A nie chcę, żeby przeze mnie było ci przykro. – Bette, to ja od początku wyjazdu marudzę o Alecu. Chcę, żebyś była szczęśliwa. Cały czas ci powtarzam, że powinnaś sobie kogoś znaleźć i stworzyć związek. Po prostu nigdy nie zakładałam, że tym kimś będzie gwiazda pop. – Nie będziesz miała nic przeciwko, jeżeli nie wrócę dziś z tobą do hotelu? – Oczywiście, że nie. Jestem duża, dam sobie radę. Idź, baw się. – Chcę, żebyś ją poznała.

– Nie wiem, czy zostanę tu tak długo. Jak dla mnie to zbyt wiele tu się dzieje. I jestem zmęczona. – Wychodzisz? – Tak. Chciałam wyjść na chwilę i wystarczyło, że cię zobaczyłam. Mogę już iść spać. – Nie idź. Chodź, poznasz Zebrę i dziewczyny, które będą w sobotę na imprezie. – Nie mogę. – Mallory nagle poczuła, że łzy napływają jej do oczu. Nie wiedziała, czy to przez zmianę czasu, czy przez to, że Alec na pewno dostał jej wiadomości, ale ją ignorował, czy może dlatego, że Bette właśnie się zakochiwała i miała ją zostawić samą. O cokolwiek chodziło, nie miała zamiaru analizować tego, stojąc na środku klubu. – No to poznaj przynajmniej Justina. Jego kierowca zawiezie cię do domu. – Nie mam nastroju na nowe znajomości. – Uwierz mi, pewnego dnia będziesz szczęśliwa, że go poznałaś. Zrób to dla mnie – powiedziała Bette. – Zrobiłam ci kiedyś krzywdę? Taksówka zatrzymała się pod zniszczonym budynkiem, w którym mieszkała Poppy. Przy wejściu siedziała kobieta spod czwórki i jak zwykle paliła papierosa, trzymając na kolanach swojego kota. Poppy nigdy nie rozumiała, dlaczego kot nie ucieka. Może był na to za stary. „Ciekawe, czy Alec mieszka w dużym, nowoczesnym budynku?”, pomyślała. – Chcesz wejść na górę? – zapytała. – Jasne – odpowiedział. „To było łatwe”, ucieszyła się Poppy. Przeszli obok starszej pani. Ani kot, ani ona nie zwrócili uwagi na to, że ktoś ich mija. – Ten kot musi być na jakichś lekach – powiedział Alec. – Nigdy o tym nie pomyślałam. Poppy potrafiła sobie wyobrazić siebie i Aleca jako parę. Już coś ich łączyło – zastanawiali się, dlaczego kot spod czwórki nie uciekał. „Ciekawe, jak długo trwał związek Aleca i Mallory. Rok? Dłużej?” Najdłuższy związek Poppy trwał rok. Chłopak miał na imię Trent i spędzili ze sobą cały pierwszy rok liceum w Arkansas. Trent miał długie blond włosy i niebieskie oczy i wyglądał jak model Abercrombie

& Fitch. Straciła z nim dziewictwo. Nie było to aż tak duże wydarzenie w jej życiu, jak mówiły koleżanki. Nie miała nawet orgazmu, a dwa miesiące później miała Trenta dosyć. – Stary budynek – powiedział Alec, kiedy wchodzili po schodach na trzecie piętro. Klatka schodowa była szeroka, a przy schodach znajdowała się gruba drewniana poręcz. Płytki na ścianach były misternie poukładane i o wiele starsze niż Poppy. – Lubię go, ale moje mieszkanko jest malutkie. I współ­lokatorka denerwująca. Wyjechała do Londynu na miesiąc. – Czym się zajmuje? – Studiuje na Uniwersytecie Nowojorskim. Jej rodzice są nadziani, a ona chce sobie tu pomieszkać przez rok czy dwa, zanim dostanie mieszkanie w Tribece. – Poppy otworzyła drzwi. Przywitał ich podekscytowany kot współlokatorki i kręcił się koło nich, dopóki się nie zorientował, że Poppy to nie jego właścicielka, po czym powlókł się z powrotem do sypialni swojej pani. – Widzę, że lubicie tu koty. – Tak. Chociaż ja osobiście ich nie znoszę. Mama mówiła, że mają w sobie złego ducha, i jakoś nie mogę się pozbyć tej myśli, odkąd przeprowadziłam się tutaj, gdzie jest ich pełno. Pierwszy raz, kiedy poszłam do jednej z tych koreańskich knajpek, widziałam wielkiego, grubego kocura, który siedział zaraz koło kuchni, i niemal dostałam zawału. – Oprowadziła go pobieżnie po mieszkaniu, dochodząc do małej sypialni zaraz obok kuchni. – No i tyle. Chcesz się czegoś napić? Może znajdę butelkę wina. – Nie – odpowiedział. Po sposobie, w jaki na nią patrzył, Poppy widziała, że zaraz ją pocałuje. Objęła jego szyję ramionami, a Alec przyciągnął ją bliżej. Ładnie pachniał i był przynajmniej kilkanaście centymetrów wyższy od niej, co zdarzało się rzadko i naprawdę ją podniecało. Ciekawe, jak Mallory Mysz zdołała upolować takiego faceta? Usiedli na skraju jej podwójnego łóżka i Alec przycisnął ją do niego ciężarem swojego ciała. Zaczął rozpinać jej sukienkę, całując jej szyję i dekolt, po czym wziął jedną z jej piersi do ust. – Jesteś idealna – szepnął. Poppy nie odpowiedziała, bo „tak,

wiem” nie zabrzmiałoby zbyt dobrze. Sięgnęła ręką do jego paska i szarpała się z nim przez chwilę, zanim Alec sam nie zdjął spodni. Poczuła, jak jego twardy penis dotyka jej między nogami, i sama była zaskoczona tym, jak bardzo chce wziąć go do ust. Jego ręka poruszała się na jej cipce, pieszcząc łechtaczkę. Poppy jęknęła i przycisnęła jego dłoń mocniej, aż Alec wsunął swój palec do jej cipki. Przez głowę przemknęła jej myśl o Bette i wyobraziła sobie, że to ona jej dotyka. Ale jego dotyk w ogóle nie przypominał pieszczot Bette. Alec poruszał palcem krótkimi i szybkimi ruchami, Poppy chciała poczuć na sobie jego język – w ten sposób zawsze dochodziła najszybciej. Ale wyglądało na to, że Alec miał w planach coś innego. Pomyślała, że może powinna przejąć inicjatywę, więc wysunęła się spod niego, żeby wziąć jego penisa do ust. Całowała jego tors, kierując się powoli w dół, do członka. Przesunęła językiem wzdłuż niego i Alec jęknął cicho, mierzwiąc palcami jej włosy. Podobnie jak penis Justina członek Aleca był dla niej za duży, ale Poppy chciała poczuć satysfakcję z tego, że facet Mallory doszedł w jej ustach. A później Alec wsadzi twarz między jej nogi i Poppy dojdzie w jego ustach. A jeszcze później wejdzie na niego i będzie go pieprzyć. Na myśl o tym zrobiła się jeszcze bardziej wilgotna i zaczę­ła ssać jego penisa. Przycisnęła cipkę do nogi Aleca i zaczęła się o nią ocierać. Ustami obejmowała czubek jego fiuta, a ręką przesuwała w górę i w dół po trzonku, tak jak lubił. Jej cipka pulsowała, spragniona orgazmu. Poppy zastanawiała się, czy ma pozwolić mu skończyć w jej ustach, czy wejść na niego i go pieprzyć. Ale zanim zdążyła zdecydować, Alec odsunął się od niej. – W porządku – powiedziała, lekko zaskoczona. – Możesz skończyć w moich ustach. – Nie, nie o to chodzi – powiedział, podnosząc się. – A o co? Coś źle zrobiłam? – Nie, absolutnie nie, jesteś fantastyczna. – Usiadł naprzeciw okna i położył dłoń na czole, jakby zastanawiał się nad jakimś skomplikowanym działaniem matematycznym. – Prawda jest taka, że chodzi o moją byłą dziewczynę. – Mallory? Przecież ze sobą zerwaliście.

– Tak. Ale… Myślałem, że może wyjdzie mi z kimś tak niesamowitym jak ty. Ale nie potrafię… Poppy nie mogła w to uwierzyć. Ta suka sabotowała jej plany nawet w takich momentach jak ten! – Chcesz porozmawiać? – Nie – powiedział Alec, wkładając spodnie. – Naprawdę cię przepraszam, Poppy. To nie ma nic wspólnego z tobą, słowo. I wyszedł.

Rozdział 17 Mallory obudziła się sama w wielkim hotelowym łóżku. Pierwszą rzeczą, którą zrobiła, było włożenie butów Emu i przejście się po apartamencie, żeby sprawdzić, czy Bette tu w ogóle dotarła. Najwyraźniej nie. Ale w porządku, Mallory spodziewała się tego. Miała nadzieję, że Bette znalazła swoją drugą połówkę. Każdy kiedyś w końcu na nią trafiał. Niektórzy po prostu byli lepsi w łapaniu szczęścia niż inni. Zrobiła sobie kawę i zebrała w sobie wystarczająco dużo odwagi, żeby włączyć telefon i sprawdzić, czy Alec zostawił dla niej jakąś wiadomość. W Nowym Jorku była jedenasta. Jeżeli Alec nadal ją ignorował, nie zostało jej wiele nadziei. Na ekranie pojawiła się ikona wiadomości głosowej. Z walącym sercem sprawdziła numer telefonu. Alec Martin. Ręce jej się trzęsły, kiedy wybierała numer swojej poczty głosowej. Cześć, Mal. Niesamowite, że zostawiłaś mi wczoraj wiadomość, bo myślałem o tobie tyle, że wydawało mi się, że tego nie zniosę. Miałem wyłączony telefon i kiedy dotarłem do domu, zobaczyłem, że dzwoniłaś, i to było… jak znak. Chciałem do ciebie zadzwonić, ale nie bardzo wiedziałem, co powiedzieć. Dzisiaj obudziłem się rano i pomyślałem, jakim jestem idiotą, bo chciałem ci tylko powiedzieć, że za tobą tęsknię. Naprawdę. Zadzwoń do mnie, jak będziesz mogła. Mallory wciskała klawisze telefonu najszybciej, jak potrafiła. – Hej – powiedział. – Hej. – Spojrzała na swoje odbicie w lustrze naprzeciw łóżka i zobaczyła, że szczerzy się jak szalona. Miłość doprowadzała ludzi do obłędu, ale może bycie normalnym jest przereklamowane. – Dzięki, że oddzwoniłeś. – Cieszę się, że zadzwoniłaś i napisałaś wczoraj. Dużo o tobie myślałem. Może pójdziemy dziś na kawę? – Chciałabym, ale jestem w Los Angeles. – Co tam robisz? – zapytał podejrzliwie. – Nie znalazłam jeszcze nowej pracy, a Bette miała załatwiony wyjazd, za który ktoś jej płacił, więc zabrała mnie ze sobą. Musiałam zmienić otoczenie na jakiś czas. – Cisza. – Jesteśmy tylko

przyjaciółkami, Alec. Naprawdę. Było mi tak źle, że cię straciłam… Nie mogłam siedzieć na kanapie u Julie przez kolejny tydzień i płakać w poduszkę. – Nie chcę, żeby było ci aż tak źle. Powinniśmy znaleźć jakiś sposób, żeby to przezwyciężyć. – Też tak uważam. – Naprawdę pojechałaś tam tylko odpocząć? Nie jesteś na jakimś konwencie burleski ani nic w tym guście? – Nie. To znaczy… Bette ma tu prywatny pokaz. Ale ja się tylko kręcę po mieście. Dzisiaj zamierzałam pójść na plażę. – Kiedy wracasz? – W niedzielę wieczorem. – W porządku. Porozmawiamy, kiedy wrócisz. – Wspaniale. Kocham cię. – Ja ciebie też. Naprawdę. Mallory odłożyła słuchawkę i zaczęła płakać z ulgi. Taką zastała ją Bette, kiedy weszła do apartamentu. – Co się stało? Rany, nie powinnam była zostawiać cię samej! – Rzuciła cekinowy trencz na podłogę i podeszła do Mallory. Miała na sobie dżinsy i gorset, ale zmyła makijaż i miała zaróżowione policzki. Wyglądała tak pięknie i świeżo jak dziewczynka, która właśnie dała swój pierwszy występ baletowy. – Nie, nic się nie stało. W zasadzie jest cudownie. – Mallory przetarła oczy. – Alec dzwonił i rozmawialiśmy. – Och, kochanie, tak się cieszę. Widzisz? Rozstanie wam posłużyło. – Opowiedz mi, jak było! – Mallory, chyba wpadłam po uszy. Jest idealna, słowo! Zakochałam się. Poważnie. – Niewiarygodne! Dlaczego mówisz to tak, jakby to było coś złego? – Nie wiem, kiedy znowu ją zobaczę. Przeżyłam najpiękniejszą noc w życiu i nie ma już dla mnie ratunku. – Dlaczego? Wyczułaś, że nie chce się już z tobą spotykać? – Nie. Zaprosiła mnie, żebym pojechała z nią do Vegas i została na

kilka tygodni. Wyobraź sobie, że pokazałam jej układ do Through the Looking Glass i powiedziała, że chce, żebym występowała z nią na scenie. Rozumiesz? Co noc miałabym występować przed tysiącami ludzi! – O mój Boże, musisz się zgodzić! – Nie mogę! Muszę dotrzymać umowy z Baxterami, impreza jest jutro w nocy. Nie mogę się wycofać. Nie mam nawet pewności, czy inne dziewczyny poza mną mają tam występować. Wiem, że mają kilka ulubionych typów tancerek, ale chyba tylko ja jestem z burleski. Na pewno są tam dwie dziewczyny ze Slit, ale będą robić jakiś dziwny pokaz z nożami. Wiem, że Justin lubi, gdy całości dopełnia przynajmniej jeden taniec. Nie mogę ich zawieść. Nawet jeżeli się wycofam, nie stać mnie, żeby oddać im pieniądze za ten wyjazd. – Nie każą ci chyba zapłacić za pokój i przelot? – Nie wiem. Nie ma co się nad tym zastanawiać, nie mogę ich zawieść. Od czterech lat występuję na jego urodzinach. Zarezerwowali moje występy, zanim jeszcze zaczęłam pracę w Blue Angel. Dzięki ich pieniądzom mogłam sobie pozwolić na to, żeby nie szukać normalnej pracy. – Jak mogę ci pomóc? – Nijak. Nic nie możesz zrobić. Siedziały razem w milczeniu. Mallory spojrzała na swoje odbicie w lustrze, wciąż zaskoczona swoimi rudymi włosami. Przypomniała sobie, co powiedział Justin wczoraj, kiedy Bette ich sobie przedstawiła. Stwierdził, że dawno nie widział tak seksownej rudej dziewczyny. A jego żona zaczęła rozmowę o tym, że Nicole Kidman w roli Satine w Moulin Rouge! to nieporozumienie. – Mogli znaleźć kogoś bardziej atrakcyjnego – oświadczył Justin. – Jak ty… – dodała jego żona, patrząc na Mallory. Mallory spojrzała na Bette, która była bliska płaczu. Nigdy nie widziała, żeby Bette okazywała emocje, i bardzo ją to poruszyło. – Mogę zatańczyć za ciebie – powiedziała. – Co? – Naucz mnie układu. Dam radę w jeden dzień. Ćwiczyłam taniec baletowy, szybko mi pójdzie. Wczoraj poznałam Justina i Marthę.

Powiedzieli mi, że jestem seksowna i że powinnam była grać w Moulin Rouge! zamiast Nicole Kidman. – Tak powiedzieli? – Tak. Wyglądało na to, że Bette rozpatruje jej propozycję. – To naprawdę wspaniałe, że to proponujesz, Mal. Ale nie wiem, jak chcesz się tego nauczyć w jeden dzień i swój pierwszy występ dać u Baxterów przed setkami ludzi. Bez obrazy, ale ześwirowałaś, zbierając ciuchy ze sceny. – To dlatego, że była tam moja szefowa. Nikt mnie tu nie zna. Będę Moxie. Poważnie, niczego nie zepsuję. Pozwól, że to dla ciebie zrobię. Ty zrobiłaś dla mnie dużo więcej. Bette spojrzała jej w oczy. – Nie wiem, co odpowiedzieć. – Zgódź się. Pora, żeby Bette Noir umawiała się z Zebrą. I żeby Moxie zadebiutowała. Poppy zrobiła rano największą głupotę, jaką tylko mog­ła – zadzwoniła do Aleca, żeby zaprosić go na śniadanie. – To chyba nie najlepszy pomysł – powiedział. – Nie próbuję cię poderwać – odpowiedziała. – Mam swoją dumę. – W takim razie nie bardzo widzę sens. – Mężczyźni! – Chcę pogadać. – W porządku… Możesz przyjechać do miasta? – Alec zaproponował knajpę na rogu Osiemdziesiątej Pierwszej i Pierwszej Alei. – Trochę mi nie po drodze – powiedziała. – Ale mnie po drodze. – Okej – zgodziła się. W końcu to ona zaproponowała wspólne śniadanie. Miała nadzieję, że knajpka, do której szli, to jakieś miłe i przytulne miejsce, jak Friend of a Farmer, gdzie podają doskonałe tosty francuskie, albo francuska knajpka Danal. Jak się nad tym zastanowić, tam też był kot. Może powinna to Alecowi zaproponować, żeby podtrzymać klimat zeszłej nocy. Nie, nie chodziło o to, żeby go poderwać. Nie miała zamiaru zaczynać tej gry, kiedy wiedziała, że przegra. Ale musiała się dowiedzieć, dlaczego Mallory wszystkim

wydaje się lepsza od niej, i to pod każdym względem. Poppy nie stać było na taksówkę, więc pojechała metrem i zajęło jej to czterdzieści pięć minut. Zanim dotarła do Gracie Mews Diner, była przemarznięta, zmęczona i zła. Co gorsza, restauracja okazała się zwykłą grecką knajpą. Mogliby równie dobrze iść gdziekolwiek! – Co słychać? – zapytał Alec. Siedział przy stoliku koło okna. Kelnerka nalała Poppy kawy, nie pytając nawet, czy chce. Przynajmniej tyle. Poppy miała na sobie legginsy, czarną bluzkę z długim rękawem, buty Emu i futro. W okularach i z rozwianymi blond włosami na pewno była najseksowniejszą istotą po tej stronie miasta. Alec wydawał się jednak tego nie zauważać. – Dziwnie się czuję po wczoraj – powiedziała. – Przepraszam – odpowiedział. – To moja wina. Nie powinienem był iść do ciebie. Nie chodzi o to, że mnie nie pociągasz, bo pociągasz. Trudno, żeby było inaczej, wiesz dobrze, jak wyglądasz. – Poppy się uśmiechnęła. – Ale, jak już ci powiedziałem wczoraj, ciągle myślę o Mallory. Rozmawiałem z nią dziś rano. Mam nadzieję, że jednak nam się uda. – Więc dlaczego nie jesz śniadania z nią? – Chyba trochę za ostro? Nie, miała swoje powody, żeby tak mówić. – Jest w Los Angeles. Poppy poczuła, że ściska się jej żołądek. Czuła, że kawa w środku działa jak kwas. – Nie pojechała chyba na imprezę Baxterów? Alec wzruszył ramionami. – Na jakąś imprezę pojechała. Nie wiem. Zaprosiła ją Bette Noir. Wydaje mi się, że Mallory chciała nieco odetchnąć. Jest między nami naprawdę kiepsko. Poppy nie mogła się skupić. Jak to się stało, że Justin zaprosił Mallory, a nie ją, i to po tym, jak pozwoliła mu się zerżnąć? – Mallory występuje? – zapytała Poppy. Jeżeli tak, zarobi na tym masę pieniędzy. A Bette jeszcze bardziej ją polubi. – Jezu, nie – powiedział Alec. – Skąd wiesz?

– Nie jest tancerką, Poppy. Lubi ten wasz klub, ale wydaje mi się, że to tylko faza przejściowa. Nie podoba jej się, że przeprowadziła się tutaj i nie ma swojego życia, była zmuszona żyć moim. Chyba musi sobie udowodnić, że jest samodzielna. I straciła głowę. Kiedy dzisiaj rano z nią rozmawiałem, miałem wrażenie, że wróciła stara Mallory. – Nie rozumiem, dlaczego wszyscy tak ją uwielbiacie! – jęknęła Poppy. – Wszyscy? – Ty, Bette, Agnes. Justin Baxter. Nie rozumiem dlaczego. Możesz mi wyjaśnić? – Kim jest Justin Baxter? – To on organizuje ten wyjazd do Los Angeles. – Mówiłem ci, że Mallory nie ma z tym nic wspólnego. – Nie byłabym tego taka pewna. Baxterowie mają swoje sposoby na wciągnięcie ludzi w swoje chore zabawy. – Gestem poprosiła kelnerkę, żeby nalała jej jeszcze kawy. – Co masz na myśli? – Urządzają dzikie imprezy i powiedzmy, że… łatwo dać się na to złapać. Poza tym nie wierzę, że Justin zapłacił za jej lot do Los Angeles i nie oczekuje, że Mallory w zamian dla niego zatańczy. On nie prowadzi działalności charytatywnej. – Powiedziałem ci już, że Mallory nie jest tancerką. Mówiła, że nie pojechała tam na imprezę, i ja jej wierzę. – Nieważne. W każdym razie, jeżeli masz jakieś wątpliwości, możesz poprosić Billy’ego Bartona, żeby je rozwiał. – A co ma do tego Billy? – Nic. Poza tym, że jestem przekonana, że tam będzie. Poppy widziała, że Alec zafiksował się na tej informacji. – Mallory nie ma powodów, żeby mnie okłamywać. – Tyle że wie, że nie chcesz słyszeć o Blue Angel. Ani żadnym innym klubie. A tak swoją drogą: dlaczego? Alec westchnął. – Trudno to wyjaśnić. – Spróbuj. – Przede wszystkim to hipokryzja. Nigdy nie lubiła, kiedy

chodziłem do klubów ze striptizem albo oglądałem pornografię, bo wtedy wydawało się jej, że ona mi nie wystarcza. A później sama zaczęła chodzić do tych miejsc, w których robi się dziwne rzeczy, żeby sprawić facetom przyjemność? Jak twoim zdaniem mam się czuć? – W burlesce nie o to chodzi. – Oszczędź mi postfeministycznych wywodów. Jestem facetem, a facetów kręci, jak kobiety się rozbierają. Koniec. Nie obchodzą nas kostiumy i muzyka. – W porządku – powiedziała Poppy. – A teraz powiedz mi, co ona takiego ma w sobie, czego mnie brakuje? Bez obrazy, ale jestem milion razy bardziej atrakcyjna od niej. Sam wczoraj powiedziałeś, że mogłabym być modelką. – Dla mnie Mallory jest najpiękniejszą kobietą na świecie, kropka. Jesteśmy przyjaciółmi i jest nam dobrze w łóżku. I kiedy myślę o swojej przyszłości, to Mallory w niej jest ze mną. Nie potrafię tego inaczej wyjaśnić. Nie wyobrażam sobie, żeby coś miało uczynić mnie szczęśliwszym niż jej obecność. Poppy mrugnęła kilka razy. Czy kiedykolwiek ktoś poczuje coś takiego do niej? – Co to znaczy, że jest wam dobrze w łóżku? – zapytała. – Poppy, daj spokój. Nie chcę z tobą o tym rozmawiać. – Pytam poważnie. Miewam świetny seks. Ale nic się z tym nie wiąże. To znaczy… To jest jak z jedzeniem cukierka: przez chwilę mi smakuje, a później o tym zapominam. – Może dlatego, że nie czujesz się emocjonalnie związana. Nie myślisz o tej osobie przez cały czas ani nie czekasz, żeby z nią porozmawiać. Czuła coś takiego. Do Bette. Teraz ona była z Mallory i Bax­terami i wyczyniała w Los Angeles nie wiadomo co. I prawdopodobnie zakochiwała się w Mallory, zupełnie tak jak Alec. Jakie to niesprawiedliwe. – Czuję coś takiego. Ale raczej bez wzajemności. – Nie doceniasz go. – Jej. – Jej?

– Tak. – O! Nie miałem pojęcia. – Nigdy wcześniej nie byłam z kobietą, wolałam mężczyzn. Ale nie mogę przestać o niej myśleć. Na początku sądziłam, że chodzi o to, żeby pomogła mi się wybić. Ale nawet kiedy byłam z tobą, nie mogłam nawet na chwilę przestać o niej myśleć. – Ała! – To znaczy… byłam z tobą. Dopóki się nie zerwałeś i nie wyszedłeś. – W takim razie oboje myśleliśmy o innych kobietach. – Uśmiechnął się do niej. Poppy mogła sobie wyobrazić związek z nim i jak bolałoby ją, gdyby go straciła. Po raz pierwszy zrobiło jej się trochę żal Mallory. I wtedy zdała sobie z czegoś sprawę: jeżeli Alec i Mallory do siebie wrócą, Mallory odczepi się od Bette i Poppy będzie miała swoją szansę. – Nie powinieneś mówić Mallory o tym, co się wczoraj stało – powiedziała szybko. – Tak, wiem, chciałem powiedzieć ci to samo. Miałem nadzieję, że możemy udawać, że to nigdy nie miało miejsca. Bez obrazy, ale po tym, jak z nią dzisiaj rozmawiałem, czuję, że chcę, żeby wszystko się między nami ułożyło. – Dobry pomysł. Alec wzruszył ramionami w odpowiedzi. – No nie wiem. Mówisz mi teraz, że Mallory imprezuje z jakimś Justinem, i nie bardzo wiem co dalej. Może ona już o mnie nie myśli. – Nie! Nie, jestem pewna, że nie. Zapomnij o tym, co powiedziałam o Baxterach. To tylko moje doświadczenia. – Może tylko Billy Barton wie, jak jest naprawdę. Jeżeli Mallory będzie na tej imprezie, to na pewno się o tym dowiem. – To tylko impreza – powiedziała Poppy cicho, wycofując się ze swoich wcześniejszych słów. – Jeżeli kłamie co do Los Angeles, to jakie szanse może mieć ten związek? I jeszcze to, co wydarzyło się wczoraj. Ale to popieprzone. – Wcale nie, nie uprawialiśmy seksu. A Mallory pewnie robi w Los Angeles zakupy i stara się nie płakać w poduszkę.

Alec przechylił głowę i spojrzał na Poppy, jakby próbował rozwiązać łamigłówkę. – Dlaczego tak nagle zmieniłaś zdanie? – Nie wiem. – Wzruszyła ramionami. – Może po prostu jestem romantyczna. – Ach, jasne, jak w tym powiedzeniu: „dziwka o złotym sercu”. – Nie jestem dziwką! – Przepraszam, striptizerka. – Nie jestem striptizerką. – Okej, tancerka o złotym sercu. Nie brzmi tak samo. W każdym razie i tak dowiem się od Billy’ego, co się tam działo. Poppy utkwiła wzrok w swoim kubku z kawą.

Rozdział 18 Z pomocą Masona z recepcji i dwóch portierów Mallory i Bette zdołały przesunąć większość mebli ze środka pokoju na bok, żeby zrobić nieco miejsca. Z innego pokoju pożyczyły duże lustro i oparły je o ścianę. W tym prowizorycznym studiu musiały przygotować Mallory do występu u Baxterów. Jednak trzy godziny po tym, jak zaczęły, Bette wciąż nie pokazała Mallory ani jednego kroku z występu, który miał się zacząć za dwadzieścia cztery godziny. Zamiast tego naciskała, żeby nauczyć ją podstaw burleski. Niemal przez godzinę opowiadała jej o sztuce zdejmowania rękawiczek. Mallory zdała sobie sprawę, że tajemnica widowiskowości burleski kryła się w najmniejszych ruchach, że chodziło w niej o powolne odsłanianie. – Teraz musisz nauczyć się ruchu, który pokazała mi Jo Weldon. – Kim jest Jo Weldon? – To wspaniała tancerka, która prowadzi nowojorską szkołę burleski. Skup się, to proste. Stań w rozkroku, kolana lekko ugięte. Teraz wyobraź sobie, że z prawego biodra zwisa ci jabłko, z lewego pomarańcza, a między nogami wisi ziarenko kawy. Szturchnij jabłko biodrem. Teraz pomarańczę. A teraz okrąż ziarenko kawy biodrami. Mallory powtarzała ruchy Bette, ale czuła, że jest sztywna. – Teraz w przeciwnym kierunku. Zrobiła to jeszcze raz. – W porządku, jest nieźle. – Nie wygląda to tak dobrze jak w twoim wykonaniu. – Poćwiczysz później. Musimy się pospieszyć. Zdejmij bluzkę. – Po co? – Założymy ci nasutniki. Pokażę ci, jak poruszać frędzlami. – Nie potrafię tego zrobić! – Oczywiście, że potrafisz. Każdy potrafi. Do nasutników przyczepione były frędzle w kolorze fuksji. Bette wyciągnęła z torebki klej do sztucznych rzęs i nałożyła nieco na tył nasutników. Kiedy klej lekko przysechł, przycis­nęła nasutniki do piersi Mallory, zakrywając sutki. Mallory nie mogła oderwać od siebie spojrzenia, ale widziała, że Bette się niecierpliwi.

– W porządku, teraz nimi potrząśnij. Mallory poruszyła klatką piersiową, jakby chciała odgonić komara z ramienia. – Nie tak… Muszą się kręcić, a nie kołysać na boki. Rozluźnij klatkę piersiową, o, dobrze. Spróbuj odłączyć biodra i klatkę od siebie. – Nie mogę, jak poruszam górą, to moje biodra też się kołyszą, są połączone. – Nie są. Usiądź na krześle. Spróbuj teraz. Mallory poruszyła ramionami i frędzle uniosły się w powietrze, i zaczęły kręcić. – O mój Boże, podziałało! – Wstała, nie przestając ruszać ramionami, i popatrzyła na siebie w lustrze. Ruda, z nasutnikami i nową umiejętnością czuła, że Moxie zaczyna żyć naprawdę. – Jest kilka różnych wersji, które chcę ci pokazać, ale musimy się pospieszyć. Żałuję, że nie mamy na to tygodnia. W porządku, przejdźmy do wachlarzy. – Do wachlarzy? – Tak, mam wachlarze z piór, które zamierzałam wykorzystać. – Czy to oznacza, że w końcu pokażesz mi układ? – Nie, jeszcze nie. Najpierw podstawy tańca z wachlarzami. Później porozmawiamy o układzie. – Możesz mi chociaż powiedzieć, do jakiej piosenki będę tańczyć? – Nie. Nie chcę, żebyś myślała o występie. Skup się na nauce. – Ale ja cały czas się uczę! Gdzie są te wachlarze? Nie widziałam ich. – W jednej z moich walizek z kostiumami. Zaraz je przyniosę. Kiedy Bette wyszła, Mallory skupiła się na ćwiczeniu. Wyobraziła sobie tłum ludzi, którzy na nią patrzą, i nie poczuła się nieswojo. Nie była sobą, Mallory Dale, stojącą z nagimi piersiami, które od setek ludzi oddzielają tylko cekiny na sutkach. Miała wrażenie, że gra rolę w sztuce albo w filmie, jakby była kimś innym, kto nie ma z nią nic wspólnego. A jednak była sobą w najbardziej naturalny sposób. – Spójrz. Niesamowite, prawda? Przedmioty, które Bette właśnie przyniosła, to nie były małe azjatyckie wachlarze, które Mallory spodziewała się zobaczyć. Były

wielkie i zrobione z czarnych piór. – Miałaś je w walizce? – Tak. Uważaj. Łatwo się łamią, są wykonane ze strusich piór. – Skąd je masz? – Agnes ma koleżankę, która je robi. Okej, a teraz popatrz na mnie. Pamiętaj, że w burlesce chodzi o powolne odkrywanie ciała. Taniec z wachlarzami polega na tym, by skutecznie coś pod nimi ukrywać. Musisz sprawić, żeby widownia chciała cię zobaczyć. Machanie wachlarzami w przypadkowy sposób nic nie daje. Musisz obrać strategię. – Bette zakryła ciało wachlarzami i zaczęła się poruszać, pozwalając Mallory zobaczyć tylko kawałek ramienia, pleców albo nogi. Mallory wiedziała, że to wyglądało na proste zadanie, ale w rzeczywistości będzie musiała się solidnie przyłożyć do nauki układu. – Wiesz co? Zanim zaczniemy, chcę ci coś pokazać. Masz ze sobą laptopa? – zapytała nagle Bette. – Nie, dlaczego? – Muszę pokazać ci, jak tego używać i jaki efekt powinnaś uzyskać podczas jutrzejszego występu. Chodźmy na dół, zapytamy Masona, czy pozwoli nam skorzystać z komputera. Mallory się przebrała i zeszły do lobby. Zastały Masona rozmawiającego przez telefon. – Przepraszam, że znowu ci przeszkadzamy. – Ależ skąd! Dla sztuki wszystko… Co mogę dla was zrobić, drogie panie? – Czy mógłbyś udostępnić nam swój komputer? Mason wstał i wskazał Bette miejsce przed monitorem. Zalogowała się na stronę z teledyskami i włączyła wideo ze strony głównej. – Siedź, patrz i ucz się – powiedziała do Mallory. Mallory pochyliła się, patrząc, jak tancerka zaczyna wykonywać spokojne ruchy. Jej budowa ciała wskazywała, że przez wiele lat uczyła się tańca. Muzyka, przy której występowała, była powolna, melodyjna i wpadała w ucho. Kobieta poruszała się z niesamowitą precyzją, idealnie dopasowując ruchy ciała do muzyki. Wideo było bardzo złej jakości, ale Mallory dostrzegła, że tancerka ma na sobie sukienkę wąską u góry i szeroką na dole, zakończoną piórami podobnymi do tych, które

pokazała jej Bette. Tancerka była zupełnie inna niż Bette, która na scenie epatowała seksualnością. Jej ruchy były bardzo spokojne i delikatne, jakby była baletnicą. Muzyka doszła do pierwszego crescendo i kobieta ściągnęła dół sukienki, który okazał się dwoma wielkimi wachlarzami. Widownia klaskała i krzyczała, i chociaż w Blue Angel wydało się to Mallory normalne, teraz ją zirytowało. Tancerka zakryła ciało wachlarzami, jeden trzymając nad głową, a drugi pod nią. Wyglądała teraz jak ptak wykluwający się z jaja. – Ten ruch nazywa się małż, pokażę ci, jak to robić – powiedziała Bette. Mallory ledwie ją słyszała. Była oniemiała z zachwytu. Muzyka znów zaczęła przyspieszać i tym razem tancerka odsunęła od siebie wachlarze, ukazując ciało. Miała na sobie błyszczące bikini i poruszała ciałem jak w tańcu brzucha. Widownia zaczęła wyć i Mallory wydało się to nie na miejscu. Ta kobieta zasługiwała na niemy podziw. Kiedy film się skończył, Mason odezwał się pierwszy: – Czy to byłaś ty? – Nie! – odpowiedziała Bette. – Ale jutro wieczorem to będzie ona. – Wskazała na Mallory. – Nieźle – powiedział Mason. Mallory spojrzała na oboje, jakby spadli z księżyca. Kiedy jechały windą na górę, Mallory przyjrzała się swojemu odbiciu w lustrze. Wyprostowała plecy i palce tak, jak uczyli ją na lekcjach baletu. Przypomniała sobie, że kiedy była dzieckiem, nauczycielka tłumaczyła jej, że najlepiej wyobrazić sobie, że ma się w rękach puszystą bawełnianą kulkę i złapać ją kciukiem i palcem wskazującym tak, żeby jej nie zgnieść. Po Bette widać było, że nigdy nie brała lekcji baletu. – Jak to się stało, że zaczęłaś tańczyć? – spytała Mallory. – Przypadkowo. W czasach studenckich rozbierałam się do zdjęć i na scenie, żeby zarobić na czesne – odpowiedziała Bette bez cienia skrępowania, jakby wspominała, że była kelnerką. – Jedna z fotografek przyszła na mój występ i zaprosiła mnie na show do Slit. Pomyślałam, że to, co robią, jest fajne. Przedstawiła mnie Penelope Lowe. To bogata

kobieta, właścicielka klubu. Pokazałam jej, jak tańczę, ale nie przyjęła mnie. Zawsze chcieli, żeby ich dziewczyny robiły jakieś szalone rzeczy, na przykład wsadzały sobie noże między nogi, a ja dopiero zaczynałam się uczyć, jak występować. To była kompletna porażka. – Jeżeli potrzebowałaś pieniędzy, to dlaczego zrezygnowałaś ze striptizu na rzecz burleski? Striptizerki zarabiają zdecydowanie lepiej. Powiedziałaś mi, że Agnes nie płaci wam dużo. – Myślę, że wszystko zaczęło się od artykułu w gazecie, którą znalazłam w budynku, w którym mieszkałam. Jedna z sąsiadek prenumerowała masę magazynów, od „Vogue’a” po „Cosmopolitan”. Chyba pracowała w jakiejś podobnej gazecie. I dzięki temu zawsze czytałam „Vogue’a” i wyrywałam najlepsze zdjęcia do powieszenia na ścianach. Zanim jeszcze mogłam zapłacić za prawdziwe odbitki. Kocham fotografię. – Wiem. Pierwsze, co rzuciło mi się w oczy w twoim mieszkaniu, to zdjęcia. – Kiedyś trafiłam na materiał ze ślubu Marilyna Mansona i Dity Von Teese. Ślub był w gotyckim stylu. Artykuł wyglądał, jakby przedstawiał ślub pary królewskiej z piekła. Dita miała na sobie niesamowitą ciemnofioletową suknię od Vivienne West­wood. Nigdy nie widziałam czegoś podobnego. Ale sęk w tym, że gdyby była striptizerką, nigdy by o niej tyle nie napisali. Była artystką i zyskała sławę układem tanecznym z ogromnym kieliszkiem do martini, w którym się kąpała. Rekwizyty czasem mogą się okazać niezmiernie przydatne w znajdowaniu swojej artystycznej drogi, ale nie mamy czasu się teraz tym zajmować. W każdym razie wiedziałam, że tego właśnie chcę: dostać się na okładkę „Vogue’a”. Zasłużyć sobie na sławę. Striptizerce nigdy się to nie uda. Kiedy celebryta żeni się ze striptizerką, to strzela sobie w stopę. Ale jeżeli to artystka… Wtedy są sobie równi. Więc ostatecznie zapracowałam na sławę w Blue Angel. Brakuje mi tylko znanego faceta. Uwierz mi, że przez Blue Angel przewinęło się sporo mężczyzn z pierwszych stron gazet. Wiem, że wystarczyło się z nimi przespać, raz czy dwa razy. Ale nie stać mnie na udawanie, że tworzę związek z jakimś facetem. – I w tym momencie pojawia się Zebra – powiedziała Mallory.

– Dlaczego tak mówisz? – Powiedziałaś, że to twoja druga połówka i że jesteś zakochana. – Bo jest. I jestem zakochana. – No nie wiem. Może po prostu pasuje do schematu, który przyjęłaś. Sławna kochanka pozwoli ci wspiąć się o szczebel wyżej. – Ale jesteś cyniczna. Szaleję za nią. I jest w tym potencjał na coś więcej. Ale faktycznie… Możliwe, że jej sława jakoś mi pomoże. To część układu. – Nie buduje się związków na czymś takim. – Wiem, kochanie. Przynajmniej nie w twoim świecie. Wspaniale, że ty i Alec kochacie się od czasów szkolnych. To naprawdę cudowne. Ale moje życie jest nieco bardziej skomplikowane. Nigdy wcześniej nie byłam zakochana. I wiem, że związek z taką kobietą jak Zebra to moja jedyna szansa na poczucie się kochaną i zawojowanie świata. – Bycie kochaną i kochanie to najwspanialsze uczucie na świecie. Lepsze niż to, co może ci dać widownia – powiedziała Mallory i łzy napłynęły jej do oczu. – Tak strasznie tęsknię za Alekiem. – Wiem. Ale wasza rozmowa dzisiaj rano dużo wniosła. Wszystko się ułoży. Na razie o nim nie myśl, musisz się nauczyć tańca z wachlarzami. Kiedy skończyły, było już po dwudziestej trzeciej. Mallory usiadła na kanapie i poczuła, że całe jej ciało jest obolałe. Ostatnie sześć godzin spędziła na uczeniu się przeróżnych ruchów, zdejmowania rękawiczek, pozowania i dziesięciu sposobów posługiwania się wachlarzami. Była wdzięczna, że Bette pokazała jej występ Ms. Tickle – kiedy czuła, że już nie ma siły i że nic z tego nie będzie, przypominała sobie, jak w jej występie małe ruchy składały się w magiczną całość. I jeszcze choreografia Bette na występ u Baxterów… Od samego patrzenia Mallory brakło tchu. Ten taniec był ideal­ną kombinacją gracji Ms. Tickle i drapieżnej seksowności Bette, jej znaku rozpoznawczego. To był najbardziej ambitny układ Bette, jaki Mallory dotąd oglądała, i nagle poczuła, że idiotyzmem z jej strony był pomysł, że może tak po prostu zastąpić Bette. – Myślisz, że będę potrafiła to zatańczyć? Dlaczego mi nie

powiedziałaś, że ten taniec jest taki wymagający? Myślałam, że to coś prostego, jak układ „Alicja w Krainie Czarów”. Boże, w co ja się wpakowałam? Bette otworzyła butelkę wina. – Nie stresuj się. Widzisz? Właśnie dlatego nie chciałam ci go pokazywać na początku. Odpręż się i myśl o układzie jak o drodze podzielonej na etapy. To zbiór figur połączonych razem. Poza tym kostium pomaga, prawda? Na szczęście satynowy gorset i czarna sukienka z piór pasowały na Mallory niemal tak idealnie jak na Bette. Jedynym problemem były buty, bo Bette były za małe, ale mogły jeszcze kupić inne gdzieś na Sunset Boulevard. Nawet nasutniki leżały doskonale, bo obie miały małe, delikatne sutki. – Naprawdę doceniam to, co dla mnie robisz, Mallory. Miałaś fantasyczny pomysł i dałaś mi szansę z Zebrą. Na zdrowie! Za przyjaciółki i kochanki! – Stuknęły się kieliszkami. – I za jutrzejszy debiut Moxie. – Poczekaj… Jaki jest jutro dzień? – zapytała Mallory. – Trzeci lutego. Dlaczego pytasz? – Niewiarygodne. Trzeciego lutego miałam zdawać egzamin adwokacki. Gdybym znów do niego podchodziła, dzisiejszą noc spędziłabym, zakuwając. – Zapomniałaś o nim? – Nie, nigdy nie zapomniałabym o czymś takim, jeżeli w ogóle zamierzałabym zdawać ten egzamin. Ale już od jakiegoś czasu, może nawet od dnia, w którym się na niego ponownie zapisałam, wiedziałam, że do niego nie podejdę. A dzisiaj, zamiast uczyć się do egzaminu, uczę się od ciebie tańczyć. Niesamowite, prawda? – Gwarantuję ci, że jutrzejszy egzamin zdasz śpiewająco. – Bette, nigdy ci się nie odwdzięczę za to, że otworzyłaś mi oczy na to wszystko. Byłam w ślepym zaułku, nawet sama przed sobą nie chciałam się przyznać, że nie jestem pewna, czy chcę być prawniczką. Naprawdę myślałam, że to Alec będzie miał interesującą karierę. Nastawiałam się na nudy. – Myślisz, że mogłabyś zacząć to robić na serio?

– Co? – Tańczyć w Blue Angel. – Nie wiem… – Nie interesuje cię to? – Zobaczymy, jak pójdzie mi jutro. – Szkoda, że nie będę mogła tego zobaczyć! Mam nadzieję, że ktoś to nagra i znajdę wideo na YouTube. – Nawet tak nie mów – powiedziała Mallory. Nie mogła znieść myśli, że Alec mógłby usłyszeć od jakiegoś znajomego, że ten widział ją nago w internecie. – To nic wielkiego. I tak wszystkie tam kończymy. – Ale nie jutro wieczorem! – Dlaczego? Co to za różnica? – Powiedziałam Alecowi, że jestem tu tylko dla rozrywki, że nie mam nic wspólnego z tą imprezą. – Dlaczego tak powiedziałaś? – Bo wtedy to była prawda. – Więc powiedz mu, że zdecydowałaś się wystąpić. To przecież nic takiego. – To nie jest „nic takiego”. Zerwaliśmy z powodu tej nocy, którą spędziłam z tobą. Alec uważa, że to przez Blue Angel straciłam pracę. A w zasadzie to przez ciebie i klub. Dla niego to zagrożenie. Mam szczęście, że wiadomość, że jestem tu z tobą, przyjął tak spokojnie. – Mężczyźni są jak dzieci. Powiedzą ci, co myślą, ale już nie zniosą, jeżeli ty im powiesz, co myślisz. Cieszę się, że to jest poza mną. Nie zrozum mnie źle… Kobiety też mają swoje za uszami. Ale przynajmniej je rozumiem. Mallory ukryła twarz w dłoniach. – Jestem zmęczona. Nie mogę uwierzyć, że jutro będę ­tańczyć. – Prześpij się. Przez noc wszystko poukłada ci się w głowie. Obudzisz się, jakbyś się urodziła z tymi zdolnościami. Zaufaj mi. – Bette pocałowała Mallory w czoło. – Wychodzisz? – Spędzę noc z Zebrą. Wrócę rano i pójdziemy kupić buty. Później przećwiczymy układ jeszcze kilka razy, zanim wyjadę do Vegas. Śpij

dobrze, Moxie.

Rozdział 19 Samochód podjechał pod posiadłość zawieszoną na urwisku na brzegu Pacyfiku. Gdy Bette powiedziała jej, że Baxterowie mają dom letniskowy, Mallory wyobraziła sobie coś uroczo rustykalnego, jak domek jej rodziców na wybrzeżu Jersey. Nie była przygotowana – choć powinna – na widok posiadłości we włoskim stylu, z potrójnymi arkadami otoczonymi palmami. Jej żołądek zwinął się w supeł. Noc zaczęła się parę godzin wcześniej, z chwilą gdy Bette zadzwoniła do Justina. Powiedziała, że jest chora, ale rudowłosa tancerka, którą poznał w klubie Voyeur, chętnie ją zastąpi. – Zgodził się – przekazała telefonicznie wieść Mallory. Siedziała już w prywatnym odrzutowcu Zebry, czekając na odlot do Vegas. – Chyba nie miał wyjścia, skoro przyjęcie zaczyna się za trzy godziny. – Nie, naprawdę nie miał z tym problemu. Powiedział, że pamięta cię z czwartkowej nocy i że mu się spodobałaś. Zapytał, czy chcesz uczestniczyć w przyjęciu przed występem, ale powiedziałam mu, że nie masz na to ochoty i prosisz tylko, by wysłał po ciebie samochód, bo chcesz być na miejscu pół godziny przed występem. Ja tak zawsze robię. Jeśli chcesz tam później zostać, możesz to zrobić, ale ja nigdy nie spotykam się z widzami przed show. – Dobrze – odrzekła Mallory. Wcale nie chciała się spotykać z publicznością, ani przed występem, ani tym bardziej po nim. – Połamania nóg – dodała Bette, po czym się rozłączyła. Gdy podjeżdżali do wejścia, auto okrążyło wenecką fontannę otoczoną bentleyami i ferrari. Mallory dałaby wszystko, by Bette siedziała teraz obok niej, choćby tylko po to, by wejść z nią do środka. Dwie myśli zmobilizowały ją do tego, by wysiąść z samochodu. Po pierwsze: nie była dziś Mallory Dale. Nazywała się Moxie i nikt nic nie wiedział na jej temat. Po drugie: im szybciej upora się z występem, tym szybciej wróci do swojego łóżka, by następnego dnia wsiąść do samolotu, który zabierze ją do domu, do Aleca. – Zaczekam tutaj na panią – powiedział szofer, otwierając jej

drzwi. Sięgnęła po dużą torbę, w której znajdował się jej kostium. Torba należała do Bette. Została wykonana na zamówienie, różowe cyrkonie układały się w słowo „Noir”. A może po prostu Bette gdzieś taką znalazła… – Witaj! Jesteś gościem czy występujesz? – zapytała ją kobieta w holu. – Występuję – odpowiedziała Mallory. – Jak się nazywasz? – kobieta popatrzyła na listę. – Mallory… To znaczy Moxie. – Przyjechała Moxie – powiedziała kobieta do mikrofonu. – Pan Baxter zaraz po ciebie przyjdzie. Pojawił się Justin. Był ubrany na czarno: garnitur, koszula i krawat. Wyglądał jak jeden z tych agentów, którzy pojawiają się ze swymi sławnymi klientami na rozdaniu Oscarów. – Cześć, Moxie. Cieszę się, że mogłaś zastąpić Bette. Jak ona się czuje? – Dobrze. Teraz… odpoczywa. – W odrzutowcu Zebry, chciała dodać Mallory. – Biedactwo. Czy zatruła się czymś? Mallory nagle zatęskniła za Alekiem. Gdyby tu był, bez mrugnięcia okiem odparłby: „tak, naprawdę coś ją dopadło”, po czym oboje zaśmialiby się z im tylko znanego żartu. – Nie jestem pewna – odrzekła Mallory. – Cóż, jesteś kochana, że zdecydowałaś się ją zastąpić w ostatniej chwili. Wszystko, czego potrzebujesz, znajduje się w garderobie na górze. Są tam przystawki i kilka butelek wody Perrier, a także szampan. Gdybyś potrzebowała jeszcze czegoś, daj znać Marii. Zaczynasz za pół godziny. Kiedy już będziesz gotowa, Maria zadzwoni do hostessy, która odprowadzi cię na miejsce występu. Przygotowała już twój utwór, więc puści go w chwili, gdy wyjdziesz. To nie będzie prawdziwa scena, nie ma tam żadnej kurtyny ani nic w tym stylu. Mam nadzieję, że to nie problem. Wspominam o tym, bo niektóre dziewczyny są zagubione, gdy wychodzą od razu do publiczności, nie spodziewając się tego. Ale zaufaj mi, wszystko działa idealnie. Mieliśmy tu już kilkadziesiąt występów, a później dziewczyny mówiły mi, że wolą mój salon od wszystkich

innych klubów. – Dzięki. Na pewno będzie świetnie. – Nie mogę się doczekać twojego występu. – Pocałował Mallory w policzek, po czym zostawił ją. Samotnie weszła po schodach. Mallory wkroczyła do sali, w której miała występować. Było to szerokie pomieszczenie z drewnianym parkietem, nad którym wisiało zaskakująco profesjonalne oświetlenie. Dzięki niemu publiczność była trochę mniej widoczna. Mallory wiedziała, że przestrzeń przed sceną wypełniają dziesięcioosobowe stoliki, a dookoła kręci się jeszcze więcej osób. Nie widziała jednak ich twarzy. Tak, było zupełnie inaczej niż w Blue Angel. Ustawiła się tyłem do publiczności, ukazując skomplikowane wiązanie gorsetu. Jej ramiona, okryte długimi czarnymi rękawiczkami, powędrowały na boki. Ręce trzęsły jej się tak bardzo, że zastanawiała się, w jaki sposób zdejmie z siebie spódnicę z piór. Pomieszczenie wypełniła piosenka Peaches Lose You. Mallory nie wiedziała, czy rozmowy umilkły, czy muzyka po prostu zagłuszyła publiczność, ale pierwsze dźwięki melodii i światła pozwoliły jej skupić się na występie. Gdy rozbrzmiały słowa piosenki, zrobiła dwa piruety, podeszła na skraj „sceny” i powoli zdjęła jedną rękawiczkę. Bette stwierdziła, że ten kawałek „aż się prosi o mnóstwo ruchu”, więc w choreografii znalazło się wiele obrotów, a z każdym kolejnym piruetem Mallory układała ręce tak, by móc zdjąć kolejną część kostiumu. Jedyne, co sprawiało, że czuła dyskomfort, to fakt, że na samym końcu występu musiała odsłonić swoje sutki. Bette powiedziała jej, że Justin lubił, gdy dziewczyny podczas występów u niego rozbierały się do naga, ale ponieważ była nowa i zastępowała Bette, wystarczy, by pokazała się topless. Aby wszyscy byli jednak zadowoleni, Bette dodała na sam koniec gorącego klapsa: Mallory miała obrócić się po raz ostatni, ubrana tylko w białe ­stringi z ­cekinami, pochylić się i uderzyć w tyłek czarną paletką. Widzowie byli cichsi niż klienci Blue Angel, ale klaskali i gwizdali, gdy Mallory rozpoczęła swój występ. Zdjęła część spódnicy, która służyła również jako wachlarz, i przeszła do pozycji małża. Przeciągała każdy gest, starając się, by żaden z ruchów nie był pobieżny. Po raz kolejny była wdzięczna Bette, że ta pokazała jej występ

Ms. Tickle, który pozwolił jej na chwilę prawie całkowitego bezruchu. Jednym z wachlarzy zasłoniła biodra, po czym zdjęła resztę spódnicy, odrzucając ją na bok. Publiczność oklaskami wyraziła swoją aprobatę. Nadszedł trudny moment: obróciła się po raz kolejny, odrzuciła wachlarze i rozpięła zamek z boku gorsetu, po czym obróciła się jeszcze raz, zdejmując gorset jednym ruchem. Poczuła falę gorąca, gdy została w samych stringach i nasutnikach. Zastygła na chwilę, po czym zmusiła się, by zakręcić frędzelkami. Publiczność eksplodowała gwizdami i oklaskami, a w Mallory coś się zmieniło. Przestała słyszeć w głowie wskazówki Bette i zaczęła się poruszać, jakby jej ciało falowało równie bezwiednie, jak płuca wdychają powietrze. Opanowało ją poczucie absolutnej kontroli – kontroli nad widownią i nad samą sobą. Wywołanie głośnej reakcji publiczności stało się grą, a gdy już miała odsłonić sutki, ucieszyła się, że ma jeszcze jeden sposób na podbicie stawki. Muzyka zbliżała się do punktu kulminacyjnego. Mallory wykonała dwa piruety i ustawiła pupę tak, by publiczność dokładnie widziała klapsa. Sięgnęła po strategicznie umiejscowioną paletkę, po czym wyciągnęła ramię w teatralnym, powolnym geście i uderzyła w pośladek na tyle mocno, by zostawić ślad. Bette powiedziała jej, że na szczęście ma jasną karnację – nietrudno było uzyskać czerwony ślad. Mallory musiała jej zaufać. Okrzyki widzów – bo skończył się już czas grzecznych oklasków – były dowodem na to, że Moxie ich urzekła. Piosenka zbliżała się do ostatnich taktów, więc Mallory upuściła paletkę i zastygła w pozie, od której zaczynała swój ­występ – tyłem do publiczności, z wyciągniętymi ramionami. Widownia oszalała, a Mallory poczuła ulgę i radość tak nieskażoną, że zaszkliły jej się oczy. Tak jak powiedział Justin, nie było kurtyny, która ostatecznie zamknęłaby występ, ale hostessa sprowadziła Mallory ze sceny i wręczyła jej szlafrok. – Jesteś niesamowita! – rzuciła. – Dzięki – odparła Mallory, ledwie oddychając. – Moxie! O mój Boże, brak mi słów. Jesteś gwiazdą. – Justin czekał na nią przy schodach. – Dzięki, Justin. – Serce jej waliło i chciała uściskać go za danie jej

szansy, by wejść na scenę. – To ja dziękuję. Zaraz wystąpią bliźniaczki Marigold, ale wieczór jest twój. Brawo. Gdzie występujesz na co dzień? – Właśnie zaczęłam pracę w Blue Angel. Wystąpiłam parę razy między numerami. – Zadzwonię do ciebie, gdy wrócimy na wschód. Byłoby wspaniale, gdybyś znów dla nas wystąpiła. Czy masz wizytówkę? – Nie… Nie przy sobie. – Skontaktuję się z tobą przez Agnes lub Bette. Dobrze. Jeśli chcesz, możesz dołączyć do zabawy. Mam nadzieję, że się niedługo zobaczymy. Tym razem pocałował ją w policzek i złapał za tyłek. Potrząsnęła głową i zaczęła się wspinać po schodach. – Mallory! – Obróciła się i ujrzała Billy’ego Bartona, który patrzył na nią z dołu. Zamarła. – Och, witaj, Billy. – Starała się brzmieć naturalnie, ale waliło jej serce. Wiedziała, że zejście na dół, by się przywitać, byłoby w dobrym tonie, ale adrenalina spowodowała, że chciała uciec niczym dzikie zwierzę. – Byłaś fantastyczna! Nie miałem pojęcia, że występujesz w burleskach. Nie wierzę, że Alec o tym nie wspomniał, przecież pisze o tym reportaż, do diabła. A poza tym: bardzo ci ładnie w rudym. Mallory powoli zeszła po schodach. – Dzięki. Słuchaj, Alec nigdy o tym nie wspominał, bo jeszcze o tym nie wie. I jeśli nie masz nic przeciwko, to ja chciałabym mu o tym powiedzieć. – Nie ma sprawy. Mam jednak nadzieję, że niedługo z nim porozmawiasz. – Dlaczego? – Snuje się po redakcji jak zakochany nastolatek. O co się tak kłócicie? – Nie kłócimy się – odparła. – Mówił, że się rozstaliście. – My… pracujemy nad tym. – Twoje nowe hobby na pewno poprawi mu nastrój.

– Billy, nie wspominaj mu o tym, dobrze? Sprawy i tak są skomplikowane, a ta wiadomość nie jest mu na razie potrzebna. – Gęba na kłódkę – powiedział. Patrzyli na siebie o mrug­nięcie okiem za długo. Była pewna, że nie może mu zaufać. Zaczęła znów wchodzić po schodach. Blue Angel był pusty w sobotnią noc. Poppy pomyślała, że to może dlatego, że Bette nie występowała. – Nie lubię, jak tańczy na tych przyjęciach – wymamrotała Agnes. – Nie powinnam była się zgodzić. – Wróci we wtorek – zapewniła ją Kitty Klitty. Agnes zamruczała coś po polsku. Tej nocy zamiast Bette występowała Scarlett Letter. Poppy pomyślała, że to ona powinna wyjść na scenę, ale Agnes oczywiście nadal traktowała ją jak żółtodzioba. – Nie wchodź w te występy na przyjęciach – powiedziała jej Agnes. – Nie zrobię tego, jeśli raz pozwolisz mi być główną atrakcją wieczoru. – Pokaż mi numer, który będzie tego wart! – odparła Agnes. – Za to dziś możesz się zająć zbieraniem napiwków. Z tą kobietą nie dało się wygrać. Poppy stała z boku sceny, obserwując Scarlett. Jej oczy powędrowały w stronę publiczności i w pewnym momencie rozpoznała kobietę siedzącą w pierwszym rzędzie. Miała proste brązowe włosy i była ubrana w biznesowe spodnium. Patrząc na nią, Poppy pomyślała o tym, co wpadło jej do głowy, gdy ujrzała ją po raz pierwszy: ona potrzebuje zmiany stylu. Wiedziała, że kobieta jest w jakiś sposób ważna, ale kim była? Wtedy wreszcie uprzytomniła sobie kto to. To szefowa Mallory! Ale czemu wróciła do klubu? Nie próbowała dopaść Mallory, przecież już ją zwolniła. Gdy Scarlett skończyła, Rude Ralph przypomniał wszystkim, by zostawiali hojne napiwki. Poppy nie cierpiała nosić słoja na napiwki. Uważała, że tancerki powinny być niedostępne po występie, a napiwki mogłaby zbierać dziewczyna, która nie wychodzi na scenę. Ale Agnes mówiła, że publiczność zostawia więcej, gdy robi to jedna

z występujących tancerek. Dawali też więcej, gdy dziewczyna miała na sobie jedynie stringi i nasutniki, ale tej nocy Poppy postanowiła ubrać się skromnie. Była w kiepskim nastroju, więc znów włożyła top i tiulową spódniczkę. Pojemnik i tak zapełniał się dziesięcioi dwudziestodolarowymi banknotami. A na koniec ­kobieta w spodnium położyła na kupce dwie pięć­dziesiątki. – Byłaś niesamowita – powiedziała. – Dzięki. – Poppy się uśmiechnęła. W końcu ktoś powiedział jej coś pozytywnego! – I… jesteś przepiękna. – Mam na imię Poppy. – Wyciągnęła rękę. Kobieta potrzebowała zmiany stylu, ale przynajmniej znała się na sztuce. – Patricia – odparła brunetka, ściskając jej dłoń. Poppy była zaskoczona, że poczuła ekscytację, gdy chłodna dłoń kobiety zamknęła się na jej dłoni. – Masz ochotę na drinka? – zapytała Poppy, zadziwiając samą siebie. – Jasne. Poppy oddała napiwki Kitty Klitty, wzięła swój płaszcz i torebkę, po czym wyszła z Patricią Loomis. Na zewnątrz panowała krępująca cisza. – Możemy iść do Dogstara na Alei A, lub do Baru B, tuż za rogiem. – Mieszkam poza centrum – powiedziała Patricia. Poppy zrozumiała to zaproszenie. – Dobrze – odpowiedziała. Patricia zatrzymała taksówkę. Kobieta mieszkała na Siedemdziesiątej Drugiej, niedaleko Lexington. Było to urocze, staroświeckie mieszkanie na trzecim piętrze. Poppy zauważyła, że w porównaniu z tym, co działo się w Village, na ulicach panował sielski spokój. – Więc to ty wyrzuciłaś Mallory z pracy – zagadnęła Poppy. Stwierdziła, że zagai rozmowę, jako że Patricia nie była zbyt wylewna. – Czy jesteście przyjaciółkami? – zapytała Patricia. – Nie bardzo – odpowiedziała Poppy. – Czy to ty do mnie wtedy zadzwoniłaś?

– Tak. Wiesz, nie musiałaś jej zwalniać. – To nie ja ją zwolniłam, tylko nasz szef. A jej występ nie był jedynym powodem. – A jaki był drugi powód? – Uznaliśmy, że na dłuższą metę nie ma potencjału. Wreszcie! Nareszcie ktoś, kto nie był zauroczony wspaniałą Mallory Dale. Wieczór robił się coraz ciekawszy. – Nie masz kotów, co? – zapytała Poppy. – Owszem, mam, pręgowanego. Czy to problem? No dobrze, nikt nie jest idealny. – Nie – skłamała Poppy. Mieszkanie było urządzone we francuskim, rustykalnym stylu. Urocze. Poppy zastanawiała się, czy kiedykolwiek będzie miała tyle pieniędzy, by kupić ładne mieszkanie w Nowym Jorku. Patricia zapytała, czy Poppy ma ochotę na kieliszek wina, a tancerka przytaknęła, chociaż pijała tylko szampana. – Mam świetne malbec lub shiraz, jeśli lubisz czerwone – zawołała Patricia z kuchni. – Jasne. – Patricia mogłaby równie dobrze mówić w obcym języku. Ale Poppy stwierdziła, że pójdzie za ciosem. Patricia wróciła z dwoma kieliszkami. Usiadła obok Poppy na kanapie. Rudy kot zaczął kręcić się koło jej nogi, a ona odepchnęła go stopą. – Na zdrowie! – powiedziała Patricia, przystawiając swój kieliszek do kieliszka Poppy. – Muszę się do czegoś przyznać. Myślałam o tobie od tamtej nocy, gdy przyszłam do klubu, by dowiedzieć się, co robi tam Mallory Dale. – Naprawdę? Patricia kiwnęła głową. – Miałaś na sobie płaszcz i to czerwone koronkowe coś pod spodem. Poppy zauważyła, że spojrzenie Patricii jest pełne czci i podziwu. Nigdy jeszcze nic jej tak nie nakręciło. To uczucie przypominało to, czego doświadczała na scenie ze strony publiczności, ale pomnożone tysiąc razy. Postawiła swój kieliszek na drewnianym stoliku i wzięła

kieliszek z ręki Patricii. Gdy tylko Patricia oddała jej kieliszek, Poppy poczuła, że panuje nad sytuacją, i wiedziała, co chce zrobić. Pochyliła się i przyłożyła swoje usta do ust Patricii. Ku jej zaskoczeniu sztywna prawniczka zareagowała, jakby wystrzelono ją z armaty. Patricia usiadła na Poppy i w pół minuty ściągnęła z niej sweter i spódnicę. Jej ręce były tak wyćwiczone jak dłonie Trenta ze szkoły w Arkansas, gdy odbierał Poppy dziewictwo. Ale tym razem Poppy nie była zdenerwowana. Przyjęła z radością zdecydowany, wyćwiczony ruch, którym Patricia pieściła jej sutki, i cieszyła się dotykiem ciała prawniczki, przyciśniętego do jej ciała. Patricia zdjęła spodnie i bluzkę, a Poppy zaskoczyły duże, okrągłe piersi prawniczki, z sutkami wielkości monet w kolorze słomkowej herbaty. Miała ogromną ochotę je ssać. Patricia ułożyła się obok Poppy, a ta oparła się na łokciu, gładząc duże, ciemne sutki prawniczki. Była zadziwiona, jak bardzo nakręcają ją te piersi, pochyliła się więc, by je possać. Patricia była nieprawdopodobnie zgrabna – miała pełny biust, kobiece biodra, płaski brzuch i długie nogi. Kto by pomyślał, że okropne spodnium kryje coś takiego? Odkrycie takiego ciała pod granatowymi, prążkowanymi spspodniami i marynarką szytą na miarę było w jakiś sposób bardziej seksowne niż znalezienie go pod obcisłymi dżinsami i swetrem. Poppy wyobraziła sobie, że idzie z Patricią do restauracji, a nikt w lokalu nie zdaje sobie sprawy z tego, co zostanie rozpakowane po powrocie do domu. Uświadomiła sobie jednak, że jej myśli wybiegają za daleko – najpierw musiała zrobić na Patricii mocne wrażenie. Alec powiedział, że wszystkie jej romanse nie rozwijają się dlatego, że nie angażuje się emocjonalnie. Ale ta część związków była dla niej nadal tajemnicą. Jedyne, co kontrolowała, to magnetyczna uroda i umiejętności łóżkowe, które powodowały, że wszyscy chcieli do niej wracać. Ale ostatnio nawet seks nie przynosił takich efektów, jak oczekiwała. Nie mogła się teraz martwić tym wszystkim. Jej usta przesunęły się po piersiach Patricii, a ręce powędrowały w dół, między jej nogi. Pierwsze dotknięcie jej cipki było dziwne: Poppy od dawna nie widziała tylu włosów. Nie było to nic wariackiego – nie przypominało pornoli z lat siedemdziesiątych czy czegoś równie

okropnego. Było jasne, że słowa „depilacja brazylijska” nigdy nie przeszły przez usta prawniczki. Ale Poppy to nie przeszkadzało. Ciało Patricii naprawdę jej się podobało – jego wygląd, dotyk, zapach. Po raz pierwszy w życiu zrozumiała sformułowanie „zwierzęcy pociąg”. Nie potrafiła tego wytłumaczyć, ale nie miała ochoty na nic innego, jak tylko zbadać ciało tej kobiety na wszelkie możliwe sposoby. Poppy przesunęła się tak, że leżała na boku, obejmując Patricię jedną nogą. Zgięła szyję, by wziąć pierś prawniczki do ust i językiem okrążać sutek. Patricia wydała z siebie miękki jęk, a Poppy poczuła ciepło między jej nogami. Zdjęła majteczki, by móc poczuć nogę Patricii na swej nagiej cipce. Impuls, by ocierać się o nią, był tak mocny, że pozwoliła sobie na to, mimo iż nie wiedziała, jak Patricia może zareagować. Ona jednak chwyciła Poppy za tyłek, przyciągając ją jeszcze bliżej do siebie. – Przesuń się odrobinę w górę – powiedziała Patricia. Poppy posłuchała jej i poczuła, jak palec Patricii wsuwa się w nią od tyłu. Poppy jęknęła. Ręka Patricii poruszała się w przód i w tył, podczas gdy jej usta całowały szyję tancerki. – Nie przestawaj – wydyszała Poppy. – Dobrze. Chcę, żebyś doszła, maleńka. Dotyk Patricii – palce delikatnie pieszczące wargi sromowe Poppy, lecz zdecydowane, gdy znajdowały się wewnątrz niej – w połączeniu z tym pieszczotliwym określeniem, którym Patricia zwróciła się do niej, wywołały pierwszy orgazm. Gdy Poppy przestała drżeć, Patricia przyciągnęła ją do siebie tak, że znalazły się twarzą w twarz. – Jesteś taka piękna… – wyszeptała. Poppy uśmiechnęła się i zapytała: – Co chcesz, bym zrobiła? – Chodź do łóżka. Zaprowadziła Poppy do sypialni jak z reklamy Ralpha Laurena. Na środku stało duże i wysokie drewniane łóżko, przykryte kwiecistą narzutą i kilkoma poduszkami. Poppy zawahała się, ale Patricia powiedziała jej, by się położyła. – Pozwól, że ci się przyjrzę – powiedziała, a Poppy przystała na to. Bycie uprzedmiotowioną, bycie czyimś ideałem, rodziło wspaniałe

uczucie. Po raz pierwszy, od kiedy przyjechała do Nowego Jorku, czuła się najładniejszą dziewczyną w mieście. Patricia przestała na nią patrzeć i zaczęła jej dotykać: obsypała pocałunkami uda tancerki, a potem lizała powoli jej zewnętrzne wargi. Poppy sięgnęła w dół, by pobawić się włosami Patricii, podczas gdy język prawniczki zakreślał koła na jej cipce. Poppy zdawała sobie sprawę z tego, jak wilgotna była, ale Patricii najwyraźniej to nie przeszkadzało. Użyła znów swoich palców, a gdy tylko Poppy poczuła, że zbliża się drugi orgazm, podciągnęła się w górę tak, że leżała na Patricii, a ich dolne wargi się pocałowały. W pewnym sensie było to bardziej intymne niż stosunek z mężczyzną. Ocierały się o siebie, powoli, lecz intensywnie, co znów doprowadziło Poppy prawie na sam szczyt. Patricia zmieniła pozycję – teraz to ona była na górze. Schyliła się, by wylizać Poppy, jednocześnie przycis­nęła swoją cipkę do ust tancerki. Poppy trzymała Patricię za pupę, delikatnie wkładała język do jej cipki i poczuła, że Patricia wsuwa swój język w nią. Choć na łonie Patricii było sporo włosów, w środku była gładka. Gdy Patricia pieściła ją językiem, Poppy powtarzała jej ruchy, więc robiły sobie nawzajem dobrze ustami dokładnie w ten sam sposób. Poppy starała się dotrzymać kroku partnerce, ale poczuła, że nadchodzi niekontrolowany orgazm, więc tylko odchyliła głowę i pozwoliła, by fala rozkoszy przeszła przez jej ciało. Krzyknęła, a Patricia wsunęła w nią swoje palce, wywołując u Poppy uczucie, którego ta nigdy przedtem nie doświadczyła. – To było niesamowite – powiedziała Poppy, gdy doszła do siebie. Patricia zeszła z łóżka, a Poppy pomyślała, że może zmęczyła ją już ta zabawa. Znowu pudło! Patricia wyciągnęła coś z szuflady. Coś fioletowego. I dużego. Był to duży, gruby, żylasty purpurowy penis. Prawniczka wróciła do łóżka i położyła penisa obok Poppy. Natychmiast zaczęła znów pieścić jej ciało, lizała jej piersi i gładziła ramiona i brzuch. Wcisnęła wibrator w dłoń Poppy. – Zabaw się ze mną – powiedziała. – Hm, jesteś pewna? – Poppy wydało się to odrobinę nienaturalne, ale przypomniała sobie, jak pragnęła penetracji, gdy bawiła się z Bette. – Tak. Nie denerwuj się. Pokażę ci, co lubię – zapewniła Patricia. Pokierowała dłonią Poppy, naciskając grubym czubkiem wibratora

na zewnętrzne wargi, a później krążąc wokół łechtaczki. Gdy Patricia odprężyła się i odsunęła rękę, Poppy kontynuowała ruchy. – Teraz naciśnij nim moją łechtaczkę. Tak, właśnie tak. Potrzyj teraz, w górę i w dół, właśnie w tym miejscu. – Poppy podążała za wskazówkami Patricii. Ta odchyliła głowę, oddychając coraz ciężej. – Wejdź we mnie – rzuciła, przesuwając wibrator bliżej wilgotnego wnętrza. Poppy delikatnie wcisnęła czubek do środka. – Pieprz mnie, Poppy. Pieprz mnie tak, jak lubisz być pieprzona – powiedziała Patricia, przysuwając cipkę w jej stronę. Poppy czuła się zupełnie nie na swoim miejscu. Wsadzanie tego obiektu w kogoś wydawało się ogromnie nieprzyjemne. – Nie… nie mogę – powiedziała Poppy, zastygając z purpurowym penisem w dłoni. – Oczywiście, że możesz. – Boję się, że zrobię ci krzywdę. To jest ogromne. Patricia usiadła. – Przepraszam – powiedziała Poppy. – Nie martw się – Patricia wstała i podeszła do drzwi sypialni. – Odchodzisz? – zapytała przerażona Poppy. – Nie! Zaraz wrócę. Poppy przycisnęła kolana do piersi, mając nadzieję, że nie zepsuła wszystkiego. Ale Patricia szybko wróciła, trzymając czarną kasetkę wielkości małego pudełka na buty. – Otwórz – powiedziała. Poppy zdjęła wieczko. Była tam foliowa osłona, pod którą w satynowej sakiewce znajdował się czarny, podłużny obiekt – gładki i zwężony z przodu. – Co to? – Piękny, prawda? To „Ella”, wibrator LELO. Jeszcze go nie używałam. Pomyślałam, że może będziesz się z nim czuć trochę bardziej komfortowo. Poppy wzięła wibrator do ręki i obróciła parę razy. Jego ideal­ne wykończenie i delikatny kształt były bardziej atrakcyjne. Patricia wróciła do tej samej pozycji na łóżku. Poppy usiad­ła obok, a prawniczka przyciągnęła ją do siebie, całowała ją i przesunęła

dłoń między jej nogi. Gładząc łechtaczkę Poppy, powiedziała, by Poppy włożyła w jej cipkę swoje palce. Poppy posłuchała jej, a gdy wsuwała palce w zgrabną cipkę Patricii, uświadomiła sobie, że zastanawia się, jak by się czuła z LELO w środku. Patricia ciągle naciskała łechtaczkę Poppy, nie wchodząc w jej cipkę. Wydawało się, że prawniczka chce, by Poppy odczuła brak penetracji, by była tego pozbawiona, tak jak sama pozbawiła ją purpurowego wibratora. Poppy pociągnęła Patricię za rękę, próbując zmusić ją, by włożyła w nią swe palce, ale Patricia odmówiła. Poppy, sfrustrowana, przestała na chwilę ruszać swoją ręką. – Nie przestawaj! – powiedziała Patricia, a Poppy natychmiast wróciła do palcówki, czując skurcze cipki Patricii wokół swojej ręki. Mięśnie cipki prawniczki były mocne, a Poppy odczuła jej orgazm w wyjątkowy, ekscytujący sposób. Jej własna cipka znów pulsowała i Poppy bardzo pragnęła osiągnąć stan, do którego doprowadziła Patricię. Gdy Patricia skończyła szczytować, pocałowała mocno Poppy w usta i wcisnęła LELO w jej rękę. – Chcę, żebyś nie czuła się tym skrępowana – powiedziała zachrypniętym głosem. – Będziemy się dobrze bawić. Wypróbuj go. Zrób sobie dobrze i pozwól mi się przyglądać. Poppy była niesamowicie podekscytowana. Patricia nie musiała jej prosić dwa razy. Rozłożyła nogi i pogładziła cipkę parę razy, zanim wsunęła w nią LELO – głęboko. Potem wyciąg­nęła powoli wibrator i ponownie go włożyła. Zajęczała, nie dbając o to, że Patricia ogląda ten niewiarygodnie intymny akt. Potem Patricia bez słowa zabrała jej wibrator. Polizała cipkę Poppy długim, wyćwiczonym ruchem, po czym mocno zanurzyła w nią LELO. – Czy to przyjemne? – zapytała Patricia. – Tak – wydyszała Poppy. – Wolisz szybko czy wolno? – Szybko. Patricia wykonywała regularne ruchy, a Poppy poczuła, jak jej biodra ruszają się wraz z wibratorem, tak samo jak falowałyby z mężczyzną na górze. Gdy nadszedł orgazm – był tak nagły i mocny, że

krzyknęła – sama była zaskoczona swoją gwałtowną reakcją na taki seks. Patricia położyła się obok niej i przyciągnęła ją do siebie. Trzymały się w ramionach przez chwilę, aż Patricia roześmiała się. – Chyba już nie boisz się mnie tym zerżnąć. Chciałaś go całego dla siebie – powiedziała, całując Poppy w czoło. – Nie miałam pojęcia, że to może być tak przyjemne. – Kochana, to było nic. Jutro zabieram cię na zakupy. „Jutro”. Poppy spodobało się brzmienie tego słowa. Wiedziała jednak, że dziś powinna już iść. Lecz gdy wstała, by się ubrać, Patricia złapała ją za rękę. – Dokąd idziesz? – Jest późno. Powinnam wracać do domu. – Wolałabym, żebyś została – powiedziała Patricia. Po raz pierwszy od chwili, gdy Poppy przeprowadziła się do Nowego Jorku trzy lata temu, ktoś poprosił ją, by została na noc. Poppy znów opadła na łóżko, tuląc się do Patricii, która otoczyła ją ramieniem. – Czy twój kot śpi w łóżku? – Jest tu miejsce wyłącznie dla jednego kociaka, Poppy. Łóżko należy dziś tylko do nas. Mallory zamknęła drzwi swego hotelowego apartamentu. Usiadła na kanapie, gdzie dobę temu siedziała zmartwiona, że nie zdoła wykonać tańca Bette. Jednak nie tylko udało jej się zatańczyć, ale wręcz bardzo jej się to podobało. Wyciągnęła telefon z torby i wybrała numer Bette. – To ja – rzuciła. – Poczekaj, przejdę gdzieś, gdzie jest ciszej! – powiedziała Bette, przebijając się przez klubową muzykę. Mallory czekała, przeglądając torbę. Znalazła kopertę, którą Justin zostawił dla niej w garderobie. Jeszcze jej nie otworzyła. – Dobrze, opowiadaj! – powiedziała Bette. – Gdzie jesteś? – W Bellagio. W pokoju hotelowym Zebry. Zorganizowała małe spotkanie. A teraz mów. – Poszło świetnie. Niewiarygodnie. Pamiętałam o wszystkim, czego mnie nauczyłaś, wszystko zadziałało. W połowie występu już prawie nad niczym się nie zastanawiałam z wyjątkiem tego, jak mam

zdejmować kostium. Moje ciało po prostu wiedziało, co ma robić. Uwielbiam tę piosenkę, a twoja choreo­grafia jest idealna. Myślałam o tym, żeby dodać na końcu jeszcze jeden piruet, ale nie miałam już czego zdjąć, a mówiłaś, że każdy ruch musi coś odsłaniać, więc nie kombinowałam… – Czy pamiętałaś, żeby nie zadawać się z gośćmi przed występem? By być nieuchwytną? – Tak. – Jestem z ciebie dumna! Szkoda tylko, że tego nie widziałam. Och, Zebra też mówi, że jest dumna. Mallory potrząsnęła głową. W jaki sposób życie zaprowadziło ją do tej chwili – gdy największa gwiazda pop na świecie gratulowała jej debiutu w burlesce? – A ty jak się masz, Bette? – Mallory, to jest to. Czuję, że ruszam z miejsca. Paparazzi robili mi zdjęcia, gdy wychodziłam z hotelu z Zebrą. Gwarantuję ci, że w przyszłym tygodniu będę na łamach „Us”. – Jak wam jest? – Jest niesamowita w łóżku. – Tak się cieszę. – Mallory się uśmiechnęła. – Ja się cieszę twoim sukcesem! Kiedy zamierzasz iść na przesłuchanie do Blue Angel? Tego chcesz, prawda? – Tak – odparła Mallory, przyznając to po raz pierwszy, nawet przed sobą. – Czy możesz mi pomóc? – Oczywiście, że ci pomogę. Porozmawiamy, jak wrócę. – A kiedy wracasz? – Nie wiem, Moxie. Ale obiecuję ci, że dowiesz się jako pierwsza. Mallory widziała oczami wyobraźni to diabelskie spojrzenie pięknych niebieskich oczu Bette. – Bądź grzeczna – powiedziała. – Zawsze jestem grzeczna – odparła Bette. Mallory się rozłączyła, po czym położyła się na sofie. Spojrzała na zegarek i policzyła różnicę czasu między Los Angeles a Nowym Jorkiem. Będzie z Alekiem za mniej niż dwadzieścia cztery godziny.

Rozdział 20 Było bardzo wcześnie, kiedy Mallory wyciągnęła z torebki telefon i zadzwoniła do Aleca. – Cześć. Czemu o tej porze jesteś na nogach? – Jestem za bardzo podekscytowana, żeby zasnąć – powiedziała. – Cieszę się, że się dziś zobaczymy. – Ja też – odpowiedział. – Tęsknię za tobą. – Naprawdę? – Oczywiście. Zadzwoń, jak wylądujesz. – W porządku. Kocham cię, Alec. – Ja ciebie też. Wiesz, że nie o to chodzi. – A o co? – Nie wiem. O zaufanie? Nigdy nie robiłem niczego sam, kiedy byliśmy razem. Wiem, że czasem naciskałem, żebyś robiła rzeczy, których nie byłaś pewna. Ale to sprawiało, że byliśmy sobie bliżsi. A ty, kiedy tylko się pokłóciliśmy, odeszłaś do kogoś innego, fizycznie i emocjonalnie. Podjęłaś decyzje, które miały wpływ na nas oboje, nie rozmawiając ze mną o tym. Poczułem się wykluczony z naszego życia, ­Mallory. – Wiem, że tak się czułeś. Przepraszam, Alec. Naprawdę… – Wiedziała, że musi opowiedzieć mu o imprezie Bax­terów i o planach co do Blue Angel. Ale chciała zrobić to w cztery oczy. – Porozmawiamy o tym jutro wieczorem. Chcę się do ciebie przytulić, żebyś wiedział, ile dla mnie znaczysz. – Cieszę się, że to słyszę. Nie mogę się doczekać. Mallory rozłączyła się z uczuciem, że jest najszczęśliwszą kobietą na świecie. Przypomniała sobie o kopercie, którą dostała od Justina. Otworzyła ją szybko i wyciągnęła czek na pięć tysięcy dolarów. Czek oznaczał, że nie musi się martwić o pracę przez kolejny tydzień, nawet miesiąc. Miała czas, żeby skupić się na Blue Angel. Samolot wylądował i kapitan oznajmił pasażerom, że mogą włączyć urządzenia elektroniczne. Mallory wybrała numer Aleca, zanim jeszcze zdążyła wyciągnąć torbę z luku nad głową. – To ja, już jestem – powiedziała, niemal tracąc oddech. –

Spotkamy się w mieszkaniu? – Nie – odparł. Mallory była przekonana, że źle go usłyszała. Na pewno miała zatkane uszy przez zmianę ciśnienia. – Proszę? – Nie powinnaś przychodzić, Mallory. – W porządku. Chcesz spotkać się na mieście? Umieram z głodu. – W ogóle nie chcę się spotykać. – O czym ty mówisz? Dzisiaj rano rozmawialiśmy o tym, że nad tym popracujemy… – Tak, ale zapomniałaś wspomnieć, że wczoraj rozebrałaś się na imprezie w Malibu. Billy Barton był pod wrażeniem twojego występu. O nie! – Chciałam powiedzieć ci o tym osobiście. – Znowu mnie okłamałaś! Powiedziałaś, że nie masz z tym nic wspólnego, że pojechałaś do Los Angeles, żeby odpocząć. – Mogę to wyjaśnić… Bette musiała wyjechać do Vegas… – Jasne. Dziwnym trafem Bette zawsze ma z tym coś wspólnego. Nie widzę szans na nasz związek, skoro ona ma z tobą więcej wspólnego niż ja. – Jesteś niesprawiedliwy – powiedziała Mallory. – Powinniśmy porozmawiać o tym w cztery oczy. – Nie chcę cię widzieć. – Jeżeli chcesz odejść, to powiedz mi to w twarz – powiedziała i łzy popłynęły jej po policzkach. – Nie chcę odejść, Mallory, ale nie widzę też sensu w wiązaniu się z kimś, kto mnie okłamuje i komu nie mogę zaufać. Nigdy nie będę mógł mieć pewności, z kim jesteś ani co robisz, dopóki będziesz się kręcić przy tym klubie. Musisz obiecać, że przestaniesz tam chodzić i zerwiesz kontakt z Bette. – Każesz mi wybierać pomiędzy tobą i Blue Angel? – To naprawdę aż taki trudny wybór? Nie wierzę, że to mówisz. Ludzie zaczęli wychodzić z samolotu. Mallory nie mog­ła się ruszyć, siedziała w fotelu, ściskając telefon przy uchu. – Jesteśmy ze sobą, odkąd skończyliśmy po dwadzieścia dwa lata.

Oboje zmieniliśmy się w międzyczasie. Nie denerwowałam się, kiedy zaangażowałeś się tak bardzo w pracę w „Gruff” i kiedy zacząłeś chodzić na imprezy z Billym Bartonem. – Różnica polega na tym, że ja włączyłem cię do swojego świata. Mogłem chodzić na burleski bez ciebie, ale zdecydowałem się zabrać cię ze sobą, podzielić się z tobą tym doświadczeniem. Może rzeczywiście zbyt mocno naciskałem na trójkąt, ale mieliśmy zrobić to razem. A ty przespałaś się z jakąś kobietą i związałaś się z tym klubem, i nawet mi o tym nie wspomniałaś. Nie powiedziałaś, że mogę popatrzeć. Nie sprawiłaś, że poczułem, że to część naszego życia, że ja jestem tego częścią. Dlatego się rozstajemy. Nie dlatego, że nie mogę poradzić sobie z tym, że się zmieniłaś. – Ale ja chcę, żebyś brał w tym udział! – Za późno – powiedział i się rozłączył. Poppy siedziała skulona i oparta o poduszki na łóżku Patricii. Oglądały razem Żonę idealną (Patricia uwielbiała prawnicze seriale), kiedy telefon Poppy zadzwonił. – Włączę pauzę – powiedziała Patricia. – Halo? – Poppy nie poznała numeru. – Cześć, tu Alec Martin. Możesz rozmawiać? Zreflektował się! Szkoda, że teraz, kiedy było za późno. – Tak, ale krótko. Co słychać? – Miałaś rację. Mallory występowała na tej imprezie. – Alec, to nic wielkiego. To tylko impreza – powiedziała Poppy. Patricia pogłaskała ją po udzie. – Możemy spotkać się na drinka? Chcę pogadać. – Nie wiem – spojrzała na Patricię. – Kiedy? – Teraz? – Poczekaj chwilę. – Zakryła mikrofon i powiedziała Patricii, że chłopak Mallory chce się z nią spotkać. – Chyba nie jest z nim najlepiej – dodała. – Idź, ale nie na długo. Już jestem zazdrosna – odpowiedziała Patricia i lekko ugryzła Poppy w ramię. – W porządku – powiedziała do Aleca. – Jestem niedaleko. Wybierz miejsce, a będę tam za jakieś dziesięć minut. Ale tylko na

chwilę. Mam już plany na wieczór. – Świetnie! Z nią? – Z kim? – Z kobietą, o której mi ostatnio mówiłaś. – Nie, z kimś ciekawszym. – Uśmiechnęła się do Patricii. – Z kimś dużo lepszym. Spotkali się w Wicker Park, głośnym klubie sportowym na Trzeciej Alei. Alec siedział przy stoliku niedaleko wejścia i wyglądał, jakby ktoś potrącił mu psa samochodem. – Dzięki, że przyszłaś. – Nie ma sprawy. O co chodzi? Był tak smutny, że Poppy zrobiło się go żal i zapomniała o tym, że Patricia czeka na nią w mieszkaniu. – Chciałbym, żebyś mi pomogła zrozumieć świat, który tak bardzo wciągnął Mallory. Powiedziała, że jej zainteresowanie burleską nie ma nic wspólnego ze mną, ale czuję się jak piąte koło u wozu. Nigdy mnie nie okłamywała, a teraz nagle czuję się tak, jakbym jej wcale nie znał. – Nie wiem zbyt wiele o związkach. Nie jestem w tym najlepsza. – Myślisz, że powinienem się martwić? Że ma romans z Bette? Poppy poczuła ukłucie zazdrości na samą myśl o tym. Wtedy przypomniała sobie, jak dobrze jej jest z Patricią, i uczucie zniknęło. – Nie wiem. Nie wydaje mi się. – Zadzwonił jej telefon. To była Bette. – O wilku mowa – powiedziała. – Odbiorę na zewnątrz. Zaraz wracam – wstała, włożyła płaszcz i wyszła. – Halo? – Cześć Poppy, tu Bette. Potrzebuję pomocy. Weźmiesz moje zmiany w klubie w tym tygodniu? – Co się dzieje? – Nic, wszystko jest w porządku, wręcz wspaniale. Ale wyjechałam i nie będzie mnie przez parę dni. – Agnes wpadnie w szał. – Wiem. Ale to szansa dla ciebie, Poppy. Wskoczysz na moje miejsce, będziesz w centrum uwagi. Poppy poczuła, jak serce bije jej mocniej na myśl o głównym występie co wieczór. – Agnes może cię za to zwolnić. Nieobecność na jednym występie

z powodu prywatnego show można zrozumieć. Ale cały tydzień? Poza tym zbliża się impreza walentynkowa. Wrócisz do tego czasu? – Nie wiem, więc potrzebuję, żebyś zrobiła jeszcze jedną rzecz. Załatw Mallory przesłuchanie u Agnes. Zrobiłabym to sama, ale Agnes będzie na mnie zła i nie dałaby Mallory szansy. Jak mnie nie będzie w okolicy, będzie się zajmować tobą. Poppy, liczę na ciebie. Możesz to zrobić? – Tak – powiedziała, podekscytowana i zmieszana jednocześnie. – Nie rozumiem. Chcesz odejść? – Załatw Mallory przesłuchanie. I bądź gotowa na występy w tym tygodniu, żeby Agnes za mną nie tęskniła. Kareta jedzie dalej, te sprawy. – Gdzie jesteś? – W Vegas. Wejdź na pierwszy lepszy serwis plotkarski, a dowiesz się dlaczego. – Rozłączyła się. Poppy wróciła do środka. – Masz internet w telefonie? – spytała Aleca. – Tak. Dlaczego pytasz? – Wejdź na jakiś serwis plotkarski, proszę. Alec wystukał adres. – A czego mam szukać? Poppy wzięła telefon z jego rąk i spojrzała na wiadomości. – Jasna cholera! Patrz na to: „Zebra zmienia paski. Strzegąca swojej prywatności gwiazda pop widziana z nową dziewczyną, gwiazdą burleski Bette Noir”. Bette umawia się z ­Zebrą! – To serwis plotkarski. Nie zawsze piszą prawdę. – Spójrz na zdjęcie. – Pokazała mu fotografię, na której Zebra i Bette całują się w kawiarni. – Wygląda na to, że nie jest z Mallory – powiedział. – Widzisz? Wszystko w porządku. Zadzwoń do Mallory i porozmawiajcie. – To nie takie proste. Zdradziła mnie. Przespała się z Bette, a nie chciała, żebyśmy zrobili to jako para. – Może chciała najpierw spróbować tego sama. – Nie wiem. Nadal wydaje mi się, że to miejsce ma na nią zły wpływ. I zniszczyła sobie tym karierę.

Poppy wzięła głęboki oddech. – Muszę ci się do czegoś przyznać. Ustawiłam to. To przeze mnie wpadła. – Dlaczego to zrobiłaś? – Byłam zazdrosna. Chciałam, żeby Bette mi wszystko pokazała, żeby pomogła mi stać się kimś. A ona całe swoje zainteresowanie okazywała jakiejś przypadkowej kobiecie, która nawet nie chciała występować. Nawet Agnes polubiła Mallory. Więc chciałam, żeby zniknęła z Blue Angel. I żeby wpadła w tarapaty. Nie myślałam, że ją z tego powodu zwolnią. Tylko pogorszyłam sprawę, bo bez pracy zaczęła pojawiać się w klubie jeszcze częściej. I chce występować. – Nie, to nie może być prawda. – To prawda. Muszę się z tym pogodzić i ty też powinieneś. Alec wyglądał na przestraszonego. – Nie wierzę, że to ta sama Mallory. Poppy wzruszyła ramionami. – To nic wielkiego. Ale wydaje mi się, że powinieneś sam się przekonać. – W jaki sposób? – Coś wymyślę – powiedziała. – Ale teraz muszę wracać do swojej dziewczyny. Bardzo spodobało jej się stwierdzenie „swojej dziewczyny” i jeszcze bardziej chciała wrócić i poczuć Patricię na ustach. Pierwszy raz była szczęśliwa. Teraz mogła pomóc Alecowi i Mallory, by poczuli to samo.

Rozdział 21 Blue Angel był nadzwyczaj cichy i pusty. Nikt nie ćwiczył, nikogo nie było też w garderobie. Mallory usiadła przy stole z Agnes, nerwowo ściskając torebkę. Agnes ściągnęła ją tu krótkim telefonem, a teraz prawie nic nie mówiła. Oglądała ją, jakby Mallory była kawałkiem wołowiny na sklepowej witrynie. – Podobają mi się twoje włosy. – Dzięki – powiedziała Mallory. – Wiesz, dlaczego zadzwoniłam? – zapytała Agnes, zapalając papierosa. Mallory poczuła się jak w starym polskim filmie. – Nie do końca. – Możesz jutro pracować? – Jasne – powiedziała. – Wiesz, że zwolniłam Bette? – Mallory poczuła, jak żołądek jej się ściska. – Dlaczego? – Bo dla mnie lojalność i dane słowo to wszystko. Przestała przychodzić i jest skończona. – Na pewno ma jakieś usprawiedliwienie – powiedziała Mallory. – Nieważne. Czego chcesz? – zapytała Agnes. Mallory nie do końca zrozumiała. Przecież to Agnes zadzwoniła do niej. – To znaczy w życiu…? – Nie bądź głupiutka – syknęła Agnes. – Chcesz być tancerką czy patrzeć, jak inni tańczą? – Chcę być tancerką – oświadczyła bez wahania. – Poppy wykona numer finałowy w walentynki zamiast Bette. Potrzebujemy jeszcze jednej dziewczyny, a Poppy twierdzi, że to masz być ty. Mallory spojrzała na Agnes, jakby ta żartowała. – Jesteś pewna? – Nie! Oczywiście, że nie jestem pewna! Za pierwszym razem dałaś ciała na scenie. – Pytam o to, co powiedziała Poppy.

– Tak, oczywiście. Wyraziła się bardzo jasno. Też mnie to zaskoczyło. Ale zaryzykuję. Jeżeli zawalisz, to będzie twój ostatni raz na scenie. Szczerze mówiąc, jeżeli nawalisz, to nie chcę cię widzieć nawet na widowni. Koniec użerania się z wami. – Nie nawalę. – Nie muszę ci chyba tego wyjaśniać, ale głównym motywem występu jest miłość. Wymyśl układ o miłości, zakochiwaniu się, utracie, seksie… Cokolwiek. I przyjdź jutro pomóc. – Agnes wstała i odeszła od stolika. Mallory odczekała kilka minut, żeby sprawdzić, czy wróci. Kiedy była pewna, że Agnes zniknęła, zadzwoniła do Bette. – Co się dzieje? Dlaczego nie przychodzisz do Blue Angel? – Wygląda na to, że rozmawiałaś z Agnes. – Dlaczego nie powiedziałaś, że cię zwolniła? – To bez znaczenia. Poprosiła cię, żebyś występowała? – Tak, poprosiła. Ustawiłaś to? – Tak jakby. – Kiedy wracasz? – Już wróciłam, wczoraj w nocy. Ale skończyłam z Blue Angel. Muszę iść dalej. Mówiłam ci, że chcę być sławna. – Musimy się spotkać. – Wiesz, gdzie mieszkam. Bette otworzyła drzwi ubrana w szary dres. – Widzę, że twoje życie uczuciowe ma wpływ na gust – rzuciła Mallory. – Nie podoba ci się? Ja uważam, że jest seksowny. – Na tobie wszystko wygląda seksownie. Usiadły na kanapie. Mallory przypomniała sobie pierwszą noc w mieszkaniu Bette. Miała wrażenie, że od tamtej pory minęło sto lat. I wciąż nie udało jej się poukładać spraw z Alekiem. – Dlaczego nie jesteś podekscytowana występem w Blue Angel? – zapytała Bette. – Setki dziewczyn zajęłyby twoje miejsce bez mrugnięcia okiem. – Jestem podekscytowana. Ale martwię się Alekiem. Wróciłam w niedzielę i nie chciał się ze mną widzieć. Dowiedział się od Billy’ego Bartona o imprezie u Baxterów i uważa, że ciągle go okłamuję i że robię

różne rzeczy sama, że wyłączam go ze swojego życia. I kiedy spoglądam na to z jego perspektywy, nie mam nic na swoją obronę. – Bo nie masz się przed czym bronić. Nie zmienisz tego, co już zrobiłaś, ani tego, że chcesz występować. Możesz jedynie znaleźć sposób, żeby wprowadzić go do tego świata, żeby nie wydawało mu się, że cię traci. Po prostu czuje się zagrożony. – Najgorsze dla niego jest to, co się stało między tobą i mną. Nie wybaczy mi tego. Bette uścisnęła rękę Mallory. – Może jedynym sposobem, by wszystko naprawić, jest wprowadzenie Aleca również w tę część twojego życia. – Co masz na myśli? – Chciał trójkąta i nie tylko nie doszło do tego między wami i inną kobietą, ale na dodatek przespałaś się ze mną sama. Kompletnie pozbawiłaś go poczucia męskości. Musisz spróbować z nim trójkąta. Tylko tak to naprawisz. – A w jaki sposób mam tego dokonać? Zadzwonić na seks­telefon? – Ja to zrobię – powiedziała Bette. Mallory spojrzała na nią zaskoczona, szukając jakiejś wskazówki mówiącej, że tancerka się z nią drażni. – Bardzo zabawne. – Nie żartuję w sprawach seksu. Wiesz, że nie podobają mi się mężczyźni, ale ty mi się podobasz. Może popatrzeć, a jeżeli zechce dołączyć, będzie mógł to zrobić. To zmieni sytuację między wami. Wskoczycie z powrotem na właściwe tory. – Nie wiem, co powiedzieć. – Że się zastanowisz. – Jak miałabym mu to powiedzieć? Przecież ledwie ze sobą rozmawiamy. – Wymyślisz coś. Albo się uda, albo nie. – Zrobię wszystko, żeby go odzyskać. Może nawet zrezyg­nuję z Blue Angel, choć nie chcę podejmować takiej decyzji. – Mam nadzieję, że do tego nie dojdzie. Ale teraz nie powinnaś o tym myśleć. Nie będziesz mogła występować, ­jeżeli będziesz się ciągle martwić Alekiem. Pozwól, żeby Moxie przejęła kontrolę.

A później zajmiesz się sprawami ­osobistymi. – W porządku, spróbuję. – Spojrzała na kolorowy magazyn na stoliku. – Jesteś w środku? – Bette kiwnęła potakująco głową. Mallory przerzuciła kilka stron, aż znalazła zdjęcie Bette całującej się z Zebrą w kawiarni. – Nie wierzę własnym oczom – powiedziała. – Paparazzi niedługo przyjadą za mną do Nowego Jorku. Zebra przyjeżdża za dwa tygodnie na trasę koncertową po tej części Stanów. – Więc będziesz jeździć za nią po świecie? A co z twoją karierą? – Coś wymyślę. Na razie zajmijmy się tobą. Masz osiem dni do walentynkowego występu. – Wiem. Nie umiem przygotować nic na szybko. Nie wiem, co mam robić. – Po co zaczynać od zera? Zatańcz do Lose You. – Ale to twój numer. – Już nie. Nigdy nie tańczyłam do tej piosenki przed widownią, a ty ulepszyłaś układ. Mallory wiedziała, że to wielki dar od Bette, podzielić się swoją choreografią. – Jesteś niesamowita – powiedziała. – Wiem! – Myślisz, że mogę trochę zmienić układ, żeby pasował do motywu miłości? – Piosenka jest o tym, że nie chcesz kogoś stracić, więc pasuje. Może kostium powinien być nieco bardziej wyrazisty, bardziej w miłosnym klimacie. Milczały przez chwilę. – Może Kupidyn? – rzuciła Mallory. – Tak! Seksowny Kupidyn. – Mam pomysł! Wiem, co mogę dodać do choreografii. – No to zrób to. – Gdzie dostanę strój? Nie umiem szyć, nie potrafię przyszyć nawet guzika. – Zabiorę cię w odpowiednie miejsce. Ale będziesz musiała za to zapłacić. – Nie tylko za kostium zapłacę, ale też za taksówkę. Jedziemy!

Bette sięgnęła po telefon. – Max, tu Bette. Przygotuj się, mam sytuację kryzysową. – Jeszcze jedno – powiedziała Mallory, kiedy szły w kierunku drzwi. – Muszę podskoczyć do Capezio. – Znajdziemy wszystko tam, gdzie zaprowadziłam cię ostatnio. – To, czego szukam, będzie tylko w Capezio. Zaufaj mi.

Rozdział 22 Walentynki wypadały w piątek. Poppy nigdy wcześniej nie była tak podekscytowana randką. Niestety musiała iść do Blue Angel, więc spotkały się z Patricią tylko na chwilę w jej mieszkaniu. – Żałuję, że nie mogę zabrać cię na kolację – powiedziała Patricia, wynurzając się spomiędzy nóg Poppy. – Nie najadłaś się jeszcze? – zażartowała tancerka. Nigdy nie myślała, że jest zabawna, ale Patricia wyzwalała w niej najlepsze cechy. Poppy w końcu czuła, że odkryła sekret miłości. Miłość była najlepszym środkiem antydepresyjnym. – Mogłabym tak całą noc – wyznała Patricia, liżąc łechtaczkę Poppy. Poppy sięgnęła niżej i złapała pierś prawniczki. Osunęła się, żeby pocałować Patricię. – Muszę lecieć – powiedziała. – To takie niesprawiedliwe. – Pomyśl o tym w ten sposób: będę dziś tańczyć tylko dla ciebie. I o tym, że jak wrócę, będziemy się kochać całą noc. – Wolałabym od razu przejść do drugiej części wieczoru. Poppy włożyła spodnie i wzięła torbę z kostiumem. – Nie zapomnij wstąpić po drodze do Aleca. Chcę, żeby tam poszedł. Zależy mi na tym, żeby ją zobaczył. Okej? – Nie zapomnę – powiedziała Patricia entuzjastycznie. – A tak przy okazji: naprawdę miałam na myśli to, co powiedziałam tamtej nocy. – Co takiego? – Że strzelam tylko do jednej bramki. Myślisz, że sobie z tym poradzisz? Poppy schyliła się i pocałowała Patricię w usta, czuła na nich swój smak. – Poradzę sobie z tym bez problemu – szepnęła. – Nie mogę się doczekać wieczoru. Mallory drżały ręce, kiedy nakładała jeszcze jedną warstwę różowego brokatu na powieki. Na policzkach miała róż, a na ustach grubą warstwę czerwonej perłowej szminki. Wciąż przyzwyczajała się do tego, jak taki makijaż komponuje się z jej nowym kolorem włosów.

Gdyby nie umierała ze zdenerwowania, czułaby się piękna. Oddaliła się o krok od lustra, żeby się upewnić, że kostium dobrze leży. Agnes obejrzała go wcześniej i wyraziła swoją aprobatę. Jak mogłaby tego nie zrobić? Był niesamowity – biały satynowy gorset, do niego pończochy ze szwem, długie białe rękawiczki, wysokie szpilki z lakierowanej skóry i wielkie czerwone skrzydła z piór przyczepione do pleców tak, że mog­ła je zdjąć i wykorzystać jako wachlarze. Pod spodem miała czerwone stringi i czerwone cekinowe nasutniki w kształcie serduszek. Ale najważniejsze były czerwone baletki. Miała tylko kilka dni, żeby je rozchodzić wystarczająco, by mogła wytrzymać w nich podczas pięciominutowego występu. Na koniec Bette przygotowała jej czerwony łuk i strzałę – także całe w cekinach. Zmieniły układ tak, że pod koniec Mallory miała wycelować z łuku w publiczność. – Wyglądasz jak milion dolarów – powiedziała Poppy. Miała na sobie strój pielęgniarki do występu przy dźwiękach Your Love Is My Drug Keshy. – Dzięki – odpowiedziała Mallory. Ciągle nie mogła się przyzwyczaić do zmiany w zachowaniu Poppy. Wyglądało na to, że kiedy Bette zniknęła z pola widzenia, Poppy wspierała Mallory. Dziewczyna nie potrafiła zrozumieć, dlaczego wcześniej Poppy była taką jędzą, ale nie chciała już o tym myśleć. Miała inne sprawy na głowie. Kończył się występ Kitty Klitty. Serce Mallory waliło jak oszalałe. Rude Ralph wszedł na scenę i zaczął zapowiadać występ kolejnej dziewczyny. – Nasza następna artystka dzisiaj będzie debiutować. Jest najpiękniejszym, najseksowniejszym i najbardziej apetycznym rudzielcem od czasów Jessiki Rabbit. Brawa dla Moxie! Mallory odczekała, aż na scenie zapadnie całkowita ciemność, i wyszła zza kurtyny. Miała wrażenie, że zaraz dostanie zawału serca. Próbowała się skupić, jak na występie u Baxterów, ale nie potrafiła. Muzyka zaczęła grać i Mallory wykonała pierwszy piruet. Ściągnęła jedną rękawiczkę i tłum zawył. Pomyślała, że atmosfera u Baxterów była zupełnie inna i że brakowało jej dopingu widowni.

Pozwoliła, żeby ta energia nią kierowała przez kilka następnych obrotów, w czasie których ściągnęła jedno skrzydło i osłoniła nim pierś. Machała nim, zakrywając się i odkrywając na zmianę, kiedy zdejmowała gorset. Przytrzymała gorset w górze i później rzuciła na bok, kiedy widownia klaskała i wyła. Przesunęła wachlarz, ukazując piersi z zakrytymi sutkami, i poruszyła ramionami, żeby wprawić frędzle na nasutnikach w ruch. Gwizdy i okrzyki sprawiły, że niemal się uśmiechnęła. Poruszała się tak jeszcze przez chwilę i widownia oszalała. W końcu poczuła, że nadszedł właściwy moment. Usiadła na krześle, które ustawiono dla niej na środku sceny, i zaczęła zdejmować buty przesadnie wystudiowanymi ruchami. Później powoli wsunęła stopy w baletki i równie wolno zawijała wstążki dookoła nóg. Widownia klaskała z zachwytem. Mallory wstała i obróciła się kilka razy z przodu sceny. Minęło sporo czasu, odkąd tańczyła przed widownią – taniec w baletkach, połączony z muzyką i powietrzem łaskoczącym jej nagą skórę, niemal wycisnął jej łzy z oczu. Widownia wrzała. Mallory z gracją uniosła jeden z wachlarzy i zakryła dolną część ciała, kiedy zdejmowała spódniczkę. Zawahała się przez chwilę i odsłoniła pośladki. W głowie huczała jej adrenalina i Mallory poczuła, że wpadła w stan, kiedy nie myśli, a jedynie porusza się w takt muzyki. Następna była jej ulubiona figura – małż z wachlarzy. Kiedy się ustawiła, ­poczuła się wystarczająco pewna, żeby spojrzeć na publiczność. I to był ogromny błąd. Jak u zwierzęcia, którego spojrzenie wyłapuje pierwsze oznaki niebezpieczeństwa, jej wzrok spoczął na Alecu, który stał na widowni. Mallory zamarła na kilka sekund. Nie mogła sobie przypomnieć, co zrobić z rękami. Publiczność zaczęła klaskać głoś­niej, jakby bezruch Mallory był częścią występu. Co będzie, jeżeli skończy w ten sposób? Pozwoli muzyce wybrzmieć do końca, kiedy będzie tak stała jak półnagi posąg? Przecież jeżeli teraz nawali, nigdy więcej nie wejdzie do Blue Angel. Ale po tym i tak już nie postawi stopy na scenie. Co on tu robi? Dlaczego jej się to przytrafia? Pierwszy raz wyszła na scenę – widziała ją szefowa. Drugi raz – jej facet. Ach, nie, były facet, który nienawidził

tego, co robiła, a teraz stał tam i się przyglądał. To nie mógł być zbieg okoliczności i Mallory zamierzała dowiedzieć się, kto za tym stoi. Kto jeszcze przyjdzie zobaczyć, jak ona się rozbiera? Jej babcia? Znów spojrzała na Aleca. Był przystojny, włosy miał nieco dłuższe, niż kiedy ostatni raz go widziała. Tego wieczoru włożył niebieski sweter i potrafiła sobie wyobrazić, jak ten kolor podkreślił barwę jego oczu. I wtedy Alec puścił do niej oko. Mallory ustawiła się w odpowiedniej pozycji i zamknęła wachlarze na swoim ciele. Wzięła głęboki oddech i przypomniała sobie, żeby się nie spieszyć. Przywołała w pamięci spokojną grację Ms. ­Tickle. Muzyka powoli zbliżała się do końca. Mallory ustawiła się i wykręciła piruet. Kiedy się zatrzymała twarzą do widowni, uniosła ręce nad głowę i wprawiła frędzle na sutkach w ruch. Pochyliła się powoli i sięgnęła po łuk i strzałę. Odwróciła się plecami do publiczności, potrząsnęła pośladkami, po czym stanęła bokiem do widzów i napięła łuk, a strzałę skierowała w stronę Aleca. Na scenie zapadła ciemność i tłum oszalał. Jedyne, co Mallory mogła zrobić w stanie, w którym się właśnie znajdowała, to znaleźć drogę do garderoby. – Niewiarygodne! Nigdy czegoś takiego nie widziałam! – rzuciła do niej Kitty Klitty. – Dziękuję – odpowiedziała Mallory. Zdała sobie sprawę, że trzęsą jej się nogi. Usłyszała, że zaczyna się kawałek Poppy, i choć miała zamiar wślizgnąć się na widownię, żeby go ­zobaczyć, teraz nie chciała już wychodzić z garderoby. ­Nigdy. Tymczasem do pokoju weszła Agnes i poprosiła Kitty, żeby pomogła jej przy muzyce. Mallory czekała, aż Agnes ­spojrzy na nią i da znak, czy jest zadowolona z jej występu czy nie. – Bolałoby was to, gdybyście chociaż raz zatańczyły do klasycznej burleskowej piosenki? Nie wyobrażam sobie, by Gypsy Rose Lee** miała występować przy takiej gównianej muzyce. Co z wami jest nie tak? Dopóki Mallory nie zobaczyła Agnes, nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo pragnęła nie tylko pochwały z jej strony, ale też zaproszenia

do powrotu na scenę. Zastanawiała się, jak długo stała w bezruchu. Może nikt tego nie zauważył? Ale Agnes nie spojrzała w jej kierunku. Próbując zachować spokój, Mallory wyciągnęła spodnie z torby i zobaczyła, że dioda przy jej telefonie miga. Zakradłam się zobaczyć twój występ. Gratulacje, zmiotłaś ich z powierzchni ziemi! Niezła improwizacja z tą pauzą, bardzo dramatyczna Spotkajmy się na zewnątrz. Teraz. B. Mallory uśmiechnęła się. Może Agnes spodobał się jej występ, może nie. Ale to, że była tu Bette i jej pogratulowała, wystarczyło. Nawet jeżeli nigdy już tu nie wróci – zrobiła to. To ją dostatecznie usatysfakcjonowało, teraz mogła skupić się na tym, co było najważniejsze. Zmyła z siebie tyle brokatu, ile dała radę, i włożyła czarny sweter. Wcisnęła kostium do torby. Spojrzała w lustro i zdecydowała, że nie będzie zmywać makijażu do końca. Jeżeli to miała być jej ostatnia noc jako Moxie, Mallory chciała, żeby potrwała jeszcze godzinę lub dwie. – Dokąd się wybierasz? Nie idziesz z nami? – zapytała jedna z dziewczyn. – Może… Zaraz wracam. – Mallory narzuciła na siebie płaszcz, złapała torbę i wyszła z garderoby. Zastanawiała się, czy Alec będzie próbował ją znaleźć. Bette czekała na nią, chodząc w tę i we w tę i rozmawiając przez telefon. Kiedy zobaczyła Mallory, skończyła rozmowę i szybko podeszła. – Jestem z ciebie cholernie dumna – powiedziała, przytulając Mallory. – Podobało ci się? – Tak, naprawdę. Dziękuję ci, że przyszłaś. – Żartujesz sobie? Nie mogłam tego przegapić. Ten trik z baletkami był genialny. Teraz powinni cię zapowiadać: „Moxie, balerina burleski”. – Cieszę się, że ci się podobało. Choreografia była w porządku, ale na chwilę straciłam głowę, dlatego tak zamarłam. Nie planowałam tego. – Co się stało? – Zobaczyłam Aleca na widowni. – Jest tutaj? – Mallory skinęła. – Dalej jest w środku?

– Chyba tak. Bette, chcę wrócić do niego. Chcę tego bardziej niż czego­kolwiek na świecie. – Mówię ci: seks z drugą kobietą… To będzie lepsze niż karta podarunkowa. Mallory potrząsnęła głową. Drzwi do klubu otworzyły się, niemal ją uderzając. Odsunęła się i zobaczyła Aleca. – Cześć – powiedział. W rękach miał bukiet żółtych róż. – Alec… – odezwała się Mallory. – Widziałem cię na scenie. Możemy porozmawiać? – Jasne. – Zostawię was samych – powiedziała Bette, oddalając się. – Mam nadzieję, że wam nie przeszkodziłem. – Alec… – Co? – Nie miałeś w czym. Chciałabym, żebyś mi uwierzył. – Nie chcę o tym teraz rozmawiać. Chciałem ci powiedzieć, że byłaś niesamowita… Nie mogłem w to uwierzyć. – Dał jej kwiaty i Mallory poczuła, że do oczu cisną się jej łzy. Alec wyciąg­nął rękę i dotknął jej włosów. – To są twoje prawdziwe włosy? – Tak. – Ufarbowałaś je na rudo? – Mhm. – Seksowne – powiedział, uśmiechając się łobuzersko w sposób, za którym Mallory tak tęskniła. – Alec – powiedziała i objęła go ramionami. – Rozumiem, dlaczego tak ci się tu podoba, Mal. Wyglądasz, jakbyś tu pasowała. Jesteś zupełnie inną osobą. – Nie jestem inna. Dalej jestem tą samą dziewczyną, którą pokochałeś. I chcę, żebyś to ze mną dzielił, nie chcę być tu sama. – Ja też tego chcę, ale nie chodzi o taniec. Przespałaś się z kimś innym. – No tak – spojrzała w stronę oddalającej się Bette. – Chcę, żebyś i to ze mną dzielił. – Co masz na myśli? – Miałeś rację, nie powinnam była wściekać się o trójkąt, a później

uciekać do jakiejś kobiety. Przepraszam. Chciałabym cofnąć to, co się stało, ale nie mogę. Pomyślałam, że może uda nam się to naprawić, jeżeli oboje prześpimy się z Bette. Wtedy będziemy w tym razem. Alec spojrzał na nią zaskoczony. – Mówisz poważnie? – Tak. – Cisza. – Powiedz coś – ponagliła go. – Muszę przyznać, że to interesująca propozycja. – No to chodźmy. – Teraz? – Teraz albo nigdy. Bette jest o krok od zostania dziewczyną największej gwiazdy pop na świecie. Nie wiem, czy jeszcze kiedykolwiek ją zobaczę. Pomachała do Bette, żeby ta wróciła. Bette wskazała palcem – znów rozmawiała przez telefon. Mallory odwróciła się i machnęła ręką na taksówkę. – Wsiadaj – powiedziała do Aleca. A do kierowcy: – Jedziemy na Rivington Street, ale najpierw zgarniamy tę brunetkę stojącą na rogu ulicy. ** Gypsy Rose Lee – urodzona 9 lutego 1911 roku amerykańska aktorka i tancerka burleski.

Rozdział 23 Kiedy Mallory wchodziła do pokoju dziennego Bette, trzymając Aleca za rękę, miała wrażenie, że właśnie zderzają się dwa zupełnie różne światy – Ładne mieszkanie – powiedział. – Dzięki. Chcecie drinka? Mam tylko wódkę. – Bette weszła do kuchni. Mallory była podenerwowana, usiadła szybko na kanapie, a Alec obok niej. – Ta dziewczyna wygląda jak ty – powiedział, wskazując na zdjęcie rudej kobiety. Mallory przypomniała sobie, jak zobaczyła je pierwszy raz i przyznała, że chciałaby ufarbować włosy na rudo. Tamtej nocy zmiana koloru włosów wydawała jej się czymś niewyobrażalnym. Jak wiele wydarzyło się od tamtej pory. Bette pojawiła się w drzwiach, trzymając w rękach tackę z drinkami. Każdy wziął jednego i stuknęli się szklankami. – Za Moxie – powiedziała Bette, mrugając do Mallory. – Najseksowniejsze ciało na scenie Blue Angel. Przynajmniej odkąd odeszłam. – Zaśmiała się gardłowo. – Za ciebie… Nową gwiazdę tabloidów – odpowiedziała jej Mallory. – Za to się napiję. Alec podniósł szklankę, ale milczał. Mallory zastanawiała się, czy był tak samo zdenerwowany jak ona. Spojrzała na Bette, która wyglądała tej nocy wręcz olśniewająco. Była ubrana w czarną sukienkę, idealnie dopasowaną do ciała. Jej jasna skóra nie miała żadnej skazy i Mallory mogłaby przysiąc, że Bette była prawie bez makijażu, użyła tylko odrobiny eyelinera i matowej szminki. Włosy miała zaczesane do tyłu i wyglądała jak dziewczynka. Mimo że tej nocy chodziło o Aleca, Mallory musiała przyznać, że Bette wciąż jej się podoba. Wiedziała, że już nigdy z nią nie będzie, ale była podekscytowana tym, co miało się zdarzyć – ten jeden, ostatni raz. Po toaście zapadła niezręczna cisza. – Może jeszcze jednego? – zasugerowała Bette. Kiedy zniknęła w kuchni, Alec ujął rękę Mallory. Po tak długiej

rozłące każdy jego dotyk sprawiał, że dostawała dreszczy. Spojrzała na niego i Alec pochylił się, żeby ją pocałować. Rzuciła mu się na szyję i przywarli do siebie tak szybko i mocno, że w pierwszej chwili niemal zderzyli się zębami. Alec dotknął językiem jej dolnej wargi i zaczął ją ssać zachłannie, jakby chciał ją pochłonąć. Jego ręka znalazła drogę pod sweter i dotknęła jej sutka. Mallory wdychała zapach Aleca, zapomniawszy zupełnie, gdzie się właśnie znajdują. Chciała poczuć Aleca w sobie tak bardzo, że niemal zabrakło jej tchu. Bette wróciła i usiadła na kanapie obok Mallory, ale ta nie przestała całować Aleca, dopóki się nie odsunął. Skinął w kierunku Bette i Mallory odwróciła się do niej. Poczuła inne usta, delikatniejsze i mniej znajome. Nachyliła się i pozwoliła, by Bette ją całowała, podczas gdy Alec cały czas pieścił jej piersi. Była niesamowicie podniecona i zupełnie się zatraciła. Wtedy Bette odsunęła się od niej i zaczęła całować Aleca. Mallory była niemal zaskoczona takim obrotem wydarzeń, ale przecież od początku wiedziała, że tak właśnie będzie. Alec wciąż jej dotykał i Mallory zaczęła cieszyć się widokiem swojego chłopaka i przyjaciółki całujących się powoli i głęboko. Nie musiała się starać – cholernie ją to podniecało. Sięgnęła do piersi Bette i dotknęła jej twardych sutków przez sukienkę. – Chodźmy do sypialni – szepnęła Bette. Mallory poczuła, że kręci jej się w głowie, kiedy wstała. Alec wziął ją za rękę i poszli za Bette, która po drodze ściągnęła sukienkę. Miała na sobie bokserki, była bez stanika. Rozłożyła się na łóżku, jakby pytała ciałem: „które z was przeleci mnie pierwsze?”. Mallory i Alec spojrzeli na siebie i Alec puścił do niej oko. Ściągnął z niej sweter, a później rozpiął dżinsy, które zsunęła z bioder. Zaczął dotykać jej piersi przez stanik i rozpiął go, całując jej obojczyk. Poczuła jego bliskość, poczuła, że pierwszy raz od dawna stoją razem przeciwko światu. W tym momencie wolałaby, żeby Bette tu nie było. Uwielbiała Bette i była jej wdzięczna za to, że otworzyła ją na świat. Na swój sposób skończyła to, co Alec zaczął jeszcze na studiach – wyzwolił w Mallory inną kobietę, inną niż ta, którą wychowali rodzice, i pomógł jej odkryć nową siebie. Ale teraz chciała tylko objąć go, poczuć go

blisko i dać mu do zrozumienia, że jest dla niej najważniejszy na świecie. Co dziwne – żeby tego dowieść, musiała się kochać z inną kobietą i prawdopodobnie również oglądać, jak on to robi. Alec pchnął Mallory lekko w stronę łóżka. Położyła się obok Bette i Alec ściągnął jej różowe majtki. Bette pochyliła się nad jej piersiami i wzięła do ust jej sutek, delikatnie pieszcząc go językiem, podczas gdy jej ręka zsunęła się między nogi Mallory. Dotykała jej łechtaczki kciukiem i cipka Mallory była już tak mokra, że Bette niemal od razu wsunęła w nią palec. Mallory jęknęła i przesunęła biodra w stronę ręki Bette, cały czas świadoma, że Alec patrzy. Świadomość, że wpatruje się w jej cipkę, podczas gdy Bette jej dotyka, sprawiła, że Mallory zadrżała. Mogła myśleć tylko o tym, żeby Alec się z nią pieprzył, kiedy to Bette będzie patrzeć. Poczuła, że Alec wchodzi na łóżko, i kiedy przylgnął do jej ciała, wiedziała, że jest nagi. Sięgnęła ręką, aż natrafiła na jego twardy członek. Zaczęła delikatnie dotykać jego czubka, a później przesuwać całą dłonią w górę i w dół. Palce Bette przyspieszyły, a Mallory poruszała ręką na penisie Aleca w tym samym rytmie. Alec całował ją, później Bette nachyliła się i też ją pocałowała, a na końcu usta Bette i Aleca zetknęły się tuż nad twarzą Mallory. Pochyliła się, żeby sięgnąć ustami do piersi Bette, a Alec pchnął ją na łóżko, żeby móc zrobić to samo z nią. Mallory poczuła, że ręce, które znajdują się teraz między jej nogami, należą do Aleca. Wiedział doskonale, jak jej dotykać, i w ciągu kilku sekund doprowadził ją do orgazmu. Kiedy jej ciało się uspokoiło, odsunął się i powiedział do Bette: – Miałabyś coś przeciwko, jeżeli chcielibyśmy zostać sami? – Skąd. – Pocałowała Mallory w policzek i szepnęła: – Bądź szczęśliwa. – Wyszła z pokoju, zamykając za sobą drzwi. Mallory podniosła się, nieco oszołomiona. – Dlaczego to zrobiłeś? – Masz coś przeciwko? – Nie. Oczywiście, że nie. Ale myślałam, że tego właśnie chcesz. – Chcę ciebie, Mallory. Było fajnie, ale po miesiącu rozłąki chcę cię mieć dla siebie. Pocałowali się i Mallory poczuła to samo co wtedy, kiedy

pocałował ją pierwszy raz cztery lata temu. – Chcesz iść do domu? – szepnęła. Alec położył jej dłoń na swoim pulsującym członku. – Chcę, ale jednego nie mogę się doczekać. Nie przejmuj się, jestem przekonany, że sypialnia Bette niejedno widziała. Mallory uśmiechnęła się i pchnęła go delikatnie, żeby położył się na plecach. Pochyliła się i zaczęła lizać jego jądra i przesuwać językiem wzdłuż całego członka, i delikatnie ssać jego czubek. Alec jęknął i przycisnął jej głowę mocniej – wiedziała, że chce, żeby wzięła go całego do ust. Objęła dłonią jądra i wsunęła penisa między wargi, ssała go delikatnie i zataczała kółka językiem. Jedną ręką przesuwała w górę i w dół. – Wejdź na mnie – powiedział. Mallory szybko wspięła się na niego, ale zatrzymała się na chwilę, zanim się na niego osunęła. Potarła czubkiem jego członka o swoją łechtaczkę i dopiero wtedy opadła, wsuwając go całego w siebie. Nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo jej tego brakowało. – Och! – jęknęła i pochyliła się tak, że ich klatki piersiowe się dotykały. Poczuła, jak wali mu serce. Alec złapał ją za pośladki i wszedł w nią jeszcze głębiej. Było jej tak dobrze, że doszła niemal od razu, zaciskając się na nim falami. Jej orgazm trwał i trwał, czuła, jak jego penis pulsuje w niej, i wiedziała, że on też zaraz dojdzie. Patrzyła na jego twarz, na wpatrzone w nią oczy i wiedziała, była pewna: znów byli razem. Nic tego nie zmieni. Alec jęknął, kiedy dochodził. Miał tak silny orgazm, że Mallory musiała go złapać, żeby utrzymać go w środku. Później zsunęła się z niego delikatnie, mokra od jego potu, i czuła jego spermę między swoimi nogami. Przyciągnął ją do siebie i Mallory oparła głowę na jego ramieniu. – Kocham cię – powiedziała. – Ja ciebie też, Mallory. – Pocałował ją w głowę. Leżeli tak obok siebie szczęśliwi. – Idziemy do domu? – Tak. – Ale jeszcze nie teraz, nie mogę się ruszyć. – Sięgnął po opakowanie chusteczek leżące koło łóżka i podał Mallory.

– Zapłacę Bette za pralnię – powiedziała i Alec się roześmiał. Pocałował ją jeszcze raz. – Wiesz co? Podobasz mi się jako ruda, ale chyba tęsknię za brunetką, w której się zakochałem. – Naprawdę? Myślisz, że powinnam wrócić do naturalnego koloru włosów? – Nie wiem, sama zdecyduj. Ale jeżeli ufarbowałaś je dlatego, że Bette jest seksowniejszą brunetką od ciebie, to muszę ci powiedzieć, że jesteś w błędzie. Uśmiechnęła się do niego. – Fajnie było spróbować czegoś nowego. Ale zawsze będę dziewczyną, w której się zakochałeś. – Wiesz, że cię kocham. Bardziej niż kiedykolwiek. – Wiem – powiedziała. Była tak szczęśliwa, jak jeszcze nigdy. Sięgnęła ręką do jego twarzy i pogłaskała go. – Mogę ci powiedzieć coś dziwnego? – zapytał Alec. – Jasne, co? – Zauważyłem dzisiaj na widowni Patricię Loomis. – Bardzo zabawne… – Poważnie. I wyglądała na bardzo zafrapowaną występem. Bette zapukała do drzwi. – Przepraszam, że wam przeszkadzam, gołąbeczki, ale ktoś do ciebie dzwoni, Mal. – Wymienili z Alekiem spojrzenia. – Kto może dzwonić o tej porze? – zapytał. – Nie wiem. Ale lepiej to sprawdzić. – Ubrała się i idąc do drzwi, popatrzyła na siebie w lustrze. Było po niej widać, że właśnie uprawiała namiętny seks. Uśmiechnęła się. Bette podała jej telefon. – Nie odbierałaś, więc zadzwoniła do mnie. – Moxie, tu Agnes. – Mallory usłyszała twardy polski akcent. – Czemu nie odbierasz telefonu? – Przepraszam, byłam zajęta. – Mam nadzieję, że świętowaniem. – Czego? – Nowej pracy. Witaj w Blue Angel.

W Boom Boom Room jak zwykle zebrała się śmietanka. Wszyscy przyszli świętować ukazanie się nowego numeru „Gruff” i gratulować dziewczynie z okładki, Bette Noir. Mallory i Alec siedzieli w najdalszym kącie pomieszczenia. Mallory obserwowała mnóstwo rzeczy dziejących się dookoła niej i była zaskoczona, jak bardzo na miejscu się czuje. Była ubrana w elegancką sukienkę, włosy miała rozpuszczone, na szyi wisiorek od Aleca. Kiedy weszli do klubu, fotografowie zaczęli się przepychać, żeby zrobić jej zdjęcie. Magazyn leżał w kupkach na każdym stoliku. Sięgnęła po jeden egzemplarz i przesunęła palcami wzdłuż białego napisu pod zdjęciem Bette: „Dziewczyny! Brokat! Szyk! Za aksamitną kurtyną nowojorskiej burleski. Alec Martin”. Była z Aleca dumna. Wokół artykułu już zrobiło się sporo szumu. – Jak ma się moja gwiazda? – zapytał Billy Barton, zawisając nad nimi w białym fraku. – Cześć, Billy. Świetna impreza, jak zawsze – powiedział Alec. – Nieźle jest, przyznam. A jak ma się piękna Moxie? Myślisz, że będziemy mieli problemy z dziewczyną z okładki? – Z Bette nigdy nic nie wiadomo – odparła Mallory. – Może wybrałem nie tę gwiazdę do artykułu? Wszyscy pytają, kim jesteś. I muszę im wyjaśniać, dlaczego w artykule nie ma o tobie ani słowa. Bez najmniejszego wysiłku udało ci się sprawić, że cały materiał nadaje się do kosza. – Bardzo to miłe z twojej strony, Billy… – powiedziała Mallory, przewracając oczami. – Ale oboje wiemy, że złapałeś właściwą dziewczynę we właściwym czasie. Zdjęcia Bette i Zebry są w każdym tabloidzie w kraju. – Czyż to nie wspaniałe? Sam bym tego lepiej nie zaplanował. O, jest i Poppy LaRue. A kim jest ta nieatrakcyjna kreatura obok niej? Psuje estetykę wnętrza. Mallory spojrzała na drzwi i zobaczyła, że do klubu wchodzi Poppy z Patricią Loomis. Słyszała, że się umawiają. Jeden z najbardziej zaskakujących newsów ostatnich kilku miesięcy. Ich związek wyjaśniał, dlaczego Alec widział Patricię na widowni, kiedy Mallory tańczyła

pierwszy raz jako Moxie. Wyjaśniał również, jak została złapana i straciła pracę. Patrzyła, jak wchodzą razem do pomieszczenia, ale bardzo starają się to ukryć. Jakby kogokolwiek to obchodziło. Chociaż po tym wszystkim, co wydarzyło się w firmie, nie mogła się dziwić, że Patricia jest tak ostrożna. Patrząc na nią teraz, Mallory nie mogła powstrzymać uśmiechu. ­Ostatecznie i Patricia, i firma wyświadczyły Mallory ogromną przysługę. Poppy i Patricia skierowały się w stronę ich stolika. – Lepiej trzymać się z daleka od Poppy – powiedział Billy. – Wciąż jest na mnie wściekła, że nie dałem jej zdjęcia na okładkę. – Dlaczego miałaby się tam znaleźć? – Długa historia. Przepraszam was na chwileczkę. – Podszedł do dobrze zbudowanego mężczyzny, którego Mallory widziała w zwiastunie jednego z nowych filmów. – Cześć – rzuciła Poppy. Emanowała szczęściem i nawet Patricia wydawała się atrakcyjniejsza. Jej twarz się nie błyszczała, włosy miała rozpuszczone i ścięte w kształtnego boba do ramion, a Mallory mogłaby przysiąc, że widzi ­szminkę. ­Jeżeli jeszcze tylko ktoś ubierze Patricię w ładną su­kienkę… – Dobry wieczór, drogie panie. Cieszę się, że przyszłyście – powiedział Alec. – Wróciłaś do brązu? – zapytała Poppy. – Podoba mi się. Ciemniejszy niż wcześniej. – Wspaniały, prawda? Nie mogę oderwać od niej oczu. I rąk – oświadczył Alec. Mallory dała mu kuksańca w bok. – Mallory, przede wszystkim chciałabym przeprosić za to, jak potoczyły się sprawy w firmie – powiedziała Patricia ­sztywno. – Nie przejmuj się – odparła Mallory. – I tak nie pasowałam do tej firmy. – To prawda – potwierdziła Patricia. Alec i Poppy spojrzeli na nią zaskoczeni. – Co? Ja tylko mówię prawdę. – W porządku. Wyświadczyłaś mi przysługę, naprawdę. – Ale z czego będziesz się utrzymywać? – zapytała Patricia. – Coś wymyślę.

– Chodź, muszę się czegoś napić – powiedziała Poppy. – W porządku, będę tuż za tobą. – Uwierz mi, że nikt na nas tu nie patrzy. – Odeszły, rozmawiając o tym, jak bardzo są widoczne w tłumie. Mallory się roześmiała. – Ach, świeża miłość – rzucił Alec. Zanim zdążyła odpowiedzieć, poczuła wibracje telefonu. Nie będzie mnie dziś wieczorem. Jestem w drodze do Paryża z Z. Odezwij się czasem. Bette. – Właśnie dostałam wiadomość od Bette. Nie przyjdzie dzisiaj. – Nie jestem zaskoczony. Ale Billy będzie rozczarowany. – Myślę, że sobie z tym poradzi – odpowiedziała, wskazując ruchem głowy na Billy’ego, który obejmował atrakcyjnego aktora. – Chcesz drinka? – zapytał Alec. – Chcę. Ale najpierw muszę skoczyć do toalety. – Wymienili długie spojrzenie. Oczami wyobraźni Mallory zobaczyła, jak Alec przyciska ją do szklanej ściany. – Może dołączysz? – Z przyjemnością. Pokażmy temu miastu, na co nas stać.

Podziękowania Chcę podziękować mojej wspaniałej redaktorce Alicii Condon, która od razu zrozumiała świat tej książki i dała jej najlepszy dom z możliwych. Ta historia nie powstałaby bez społeczności artystów burleskowych w Nowym Jorku, którzy mnie zainspirowali. Szczególnie dziękuję Gigi La Femme, która poświęciła dużo czasu, by podzielić się swoimi przeżyciami. Dziękuję również Jo Weldon, założycielce The New York School of Burlesque, której książka The Burlesque Handbook pomogła mi „nauczyć” Mallory, jak występować. Jestem ogromnie wdzięczna wspaniałej producentce i artystce z Los Angeles Courtney Cruz. Najbardziej dziękuję jednak Adamowi Chromy’emu – mojemu mentorowi i współpracownikowi: nauczyłeś mnie, jak napisać dobry drugi akt.