Lutz John - Mister X

Tytuł oryginału

MISTER X

Copyright © 2010 by John Lutz

All rights reserved

Projekt okładki

Anna Damasiewicz

Zdjęcie na okładce

Tim Robinson/Arcangel Images

Redaktor prowadzący

Adrian Markowski

Redakcja

Andrzej Opala

Korekta

Małgorzata Denys

ISBN 978-83-7961-812-5

Warszawa 2014

Wydawca

Prószyński Media Sp. z o.o.

02-697 Warszawa, ul. Rzymowskiego 28

www.proszynski.pl

Dla Dona Mackeya i Vernona Shultsa

CZĘŚĆ I Kim jesteś, że z tęsknoty tej

Nie wolno zasnąć mi? Kolejnej nocy, jak za dnia, Za tobą ronię łzy. Edna St. Vincent Millay, Filozof

1

Quinn znalazł pudełko spinaczy do papieru w dolnej szufladzie swojego biurka i właśnie się prostował, gdy do biura weszła nieżyjąca kobieta. Wystraszyła go, pojawiając się w ten sposób, bez najmniejszego hałasu. Mało kto nazwałby ją piękną, ale ze swoimi szczupłymi biodrami, zgrabnymi nogami w nowych, sztywnych dżinsach i drobnymi piersiami pod bluzką bez rękawów była atrakcyjna. Sięgające ramion włosy miały brązowy kolor, podobnie jak jej oczy, wypukłe jak banieczki, choć ich brąz miał głębszy odcień. Miała symetryczne rysy twarzy, nieco zbyt duże usta i lekko wystające górne zęby. Pod lewym ramieniem ściskała żółtą koszulkę na dokumenty, wypchaną chyba wycinkami z gazet. W prawej ręce niosła brązową

skórzaną torbę na ramię, której zwinięty pasek służył za uchwyt. Przez telefon przedstawiła się jako Tiffany Keller. Quinn pomyślał, że gdyby żyła, dobiegałaby trzydziestki. Miała w sobie jakąś posępną determinację, jakby właśnie została obrażona i zamierzała się odgryźć. Wydatne usta wygięły się nagle w odsłaniającym zęby uśmiechu, a zacietrzewienie znikło bez śladu, jakby nie mogło się długo utrzymać na takiej twarzy. Quinn odniósł wrażenie, że przez ułamek sekundy widział kogoś zupełnie innego. – Kapitan Frank Quinn, jak sądzę. – Wystarczy Quinn – odpowiedział. – Jak na drzwiach: „Quinn i Zespół – Dochodzenia”. – Tak, wiem, że już nie pracuje pan w policji. – Proszę usiąść. – Wskazał spinaczem do papieru fotele z drewna orzechowego, ustawione pod kątem do biurka. – Dziękuję, postoję. – Uśmiechnęła się szerzej. – Nazywam się Tiffany Keller. Nie odrywał od niej wzroku, macając prawą ręką w poszukiwaniu szklanej popielniczki, w której zwykle trzymał spinacze. – Pamiętam, przedstawiła się pani, gdy umawialiśmy się telefonicznie. Czyżby ta sama Tiffany Keller, którą zabił seryjny morderca? – Nie inaczej.

Wciąż na nią patrząc, odwrócił małe pudełko do góry nogami i wysypał spinacze do popielniczki. Ciche klekotanie potwierdziło, że trafił w szklany cel. – Przepraszam bardzo, ale czy w takim razie nie jest pani martwa? – Niezupełnie. Zastanawiając się, do czego to zmierza, Quinn wyrzucił puste pudełko do stojącego pod blatem kosza na śmieci. Wylądowało na niedawno przepuszczonym przez niszczarkę papierze, nie wydając dźwięku. – W czym mogę pani pomóc, Tiffany? – Chcę, żeby znalazł pan Grawera. Grawer był seryjnym mordercą z pięcioma ofiarami na koncie; ostatnią zabił pięć lat temu, a potem zabójstwa nagle ustały. Zwyczajem większości seryjnych morderców uśmiercał wyłącznie kobiety. Obcinał im sutki, a na klatce piersiowej, tuż pod biustem, wycinał duże X. Potem podrzynał im gardła. Quinn, postrzelony w nogę podczas napadu na sklep monopolowy, był wówczas przykuty do łóżka i nie brał udziału w śledztwie. Jako inwalida mógł tylko śledzić postępy dochodzenia w gazetach i telewizyjnych serwisach informacyjnych – co było dla niego jedną z niewielu odmian wobec gapienia się w sufit. O ile dobrze pamiętał, Tiffany Keller była ostatnią ofiarą Grawera. Odchylił się do tyłu razem z fotelem i uważniej obejrzał swojego gościa.

Ani trochę nie speszyło jej to badanie. – Tak naprawdę jestem siostrą bliźniaczką Tiffany – powiedziała. – Skąd więc ta maskarada? – spytał Quinn. Udało jej się uśmiechnąć jeszcze szerzej. Mnóstwo równych białych trzonowców. Quinn poszedłby o zakład, że nigdy nie miała żadnych ubytków. Cheerleaderka z takim białym, popisowym uśmiechem bez trudu olśniłaby nawet kogoś siedzącego w ostatnim rzędzie. – Pomyślałam, że łatwiej będzie pana przekonać, jeśli jedna z ofiar Grawera osobiście poprosi o zajęcie się sprawą – odparła. Mówiła z monotonnym głosem, lekko rozciągając głoski. Jej akcent zdradzał, że nie mieszkała na Północnym Wschodzie. Pochodziła raczej ze Środkowego Zachodu. Z krainy kukurydzy. – Jestem Chrissie. – Aha. – Chrissie Keller. Mama nadała nam imiona na cześć swoich ulubionych gwiazd muzyki z lat osiemdziesiątych, Chrissie Hynde i Tiffany. – Jakiej Tiffany? – Nie używała nazwiska. Niektórzy artyści tak robią. – Niektórzy artyści, których ja spotykam, też – powiedział Quinn. – Znaczy kieszonkowcy, kanciarze i tym podobni? – Aha. I tacy, co podszywają się pod innych. – Nie musiałam podszywać się pod Tiffany – odparła. – Chciałam tylko, by przez sekundę lub dwie pomyślał pan, że może stoi z nią twarzą w twarz. Ofiara prosząca

o doprowadzenie swojego zabójcy przed oblicze sprawiedliwości. – Apel do emocji. – Właśnie. – Niełatwo na tym świecie o sprawiedliwość, Chrissie. Czasem nawet trudno ją zdefiniować. Znalezienie jej może wymagać dużo pracy, wydatków, a to jeszcze nie znaczy, że znaleziona przypadnie nam do gustu. – Nie znaczy też, że nie będziemy się nią upajać. Quinn nigdy nie znajdował się w jej sytuacji, więc trudno mu było z tym dyskutować. – Mam fundusze, żeby zapłacić za pańską pracę – powiedziała. – Chcę, żeby za te pieniądze morderca został ujęty i odpowiedział za swoją zbrodnię. Może zabrzmi to dziwnie, ale wydaje mi się, że właśnie dlatego je mam. Że dlatego wygrałam w „Traf trzy małpki i zgarnij pulę” w międzystanowej superkumulacji. – Przeniosła ciężar ciała na jedną nogę, opiętą sztywnymi dżinsami, i stała teraz z wysuniętym biodrem. – Trzy małpki trzy razy z rzędu! – dodała z odcieniem dumy. – Naprawdę? – Quinn odgadł, że chodziło jej o wygrane na jednorękich bandytach. Zakołysała się w przód i w tył na stopie, na której spoczywał ciężar ciała, jakby od niechcenia miażdżyła małego insekta. Na nogach miała gumowe sandały. Wyglądały, jakby ocierały jej stopy.

– A jak! Miałam moją szczęśliwą ćwierćdolarówkę i dobry powód, żeby zdobyć sto trzydzieści dziewięć tysięcy dolarów. – Jej twarz przeciął szeroki uśmiech. – Kupa pieniędzy, nawet po potrąceniu podatku. – Nawet tu, w Nowym Jorku – przyznał Quinn. Znów odchylił się z fotelem, tym razem mocniej, aż mebel ostrzegł go piśnięciem, że może się przewrócić i w ramach kary za igranie z niebezpieczeństwem posłać Quinna na podłogę. – Czyli ruszyła pani na krucjatę. – Ruszyłam, panie Quinn. Proszę nie odsyłać mnie na policję, bo już u nich byłam. Nie wykazali zainteresowania. Grawer popełnił swoje morderstwa dawno temu i odniosłam wrażenie, że policjanci nie chcą, by przypominać im sprawę, której nie rozwiązali. – Instytucje publiczne nie lubią, gdy przypomina się im o porażkach. – Nie interesuje mnie, co lubią, a czego nie. Interesuje mnie sprawiedliwość. Dla Tiffany. Znowu ta sprawiedliwość. – Boję się krzyżowców – oznajmił Quinn i z miejsca zapachniało mu to hipokryzją. Ale powiedział prawdę. Bał się czasami samego siebie. – Nie pochodzi pani z Nowego Jorku. Wydała się nieco zaskoczona; oblizała swoje duże czerwone usta. – Aż tak to widać? – Tylko troszkę. – Quinn postukał palcem wskazującym w kość policzkową pod prawym okiem i uśmiechnął się. – Wyrobione narzędzie.

Chrissie przysunęła fotel bliżej biurka i usiadła. Mocno skrzyżowała nogi, jakby była w sukience, nie w dżinsach, albo jakby obawiała się, że Quinn zobaczy zbyt wiele okrytego materiałem uda, wpadnie w amok i rzuci się na nią. – Pochodzę z Holifield w stanie Ohio. Tak jak Tiffany, rzecz jasna. Małe miasteczko. Większość mieszkańców pracuje w zakładach chemicznych albo fabryce opon do ciężarówek. Tiffany przez jakiś czas pracowała w zakładach, a potem wyjechała do Nowego Jorku. Chciała spróbować sił jako aktorka. Nie zdążyła, ponieważ została zabita. – Przez twarz Chrissie przemknął cień gniewu. Jej usta zacisnęły się na wydatnych zębach i pobladły, ale tylko na mgnienie oka. – Chcę naprawić tę krzywdę. – Szuka pani zemsty. – Też. Musi pan wiedzieć, panie Quinn, że kiedy umiera jedno z bliźniąt, w drugim także coś kona. A sposób, w jaki Tiffany zginęła… Cóż, prawie jakby spotkało to nas obie. W wypadku bliźniaków śmierć jest czymś szczególnym. – Śmierć zawsze jest czymś szczególnym dla tego, kto umiera. Chrissie wychyliła się do przodu z rękami zaciśniętymi na kolanach. Miała długie palce, zadbane paznokcie. Żadnych pierścionków. – Policja nazwała dochodzenie w sprawie Grawera wygasłą sprawą, panie Quinn. Chcę znowu tchnąć w nią ogień. Chcę, żeby moja krucjata stała się pańską krucjatą. – Powinna pani dobrze to przemyśleć – odpowiedział Quinn. – W nowojorskiej policji nie pracują idioci. No, niewielu. A jednak pięć lat temu sprawa Grawera nie została rozwiązana.

– Czytałam o panu, panie Quinn. Jeśli idzie o seryjnych morderców, jest pan mądrzejszy od policji. Od wszystkich. – Zawstydza mnie pani. – Wątpię, czy to w ogóle możliwe – odparła. – A teraz obraża. – Nie zamierzałam. Chodziło mi o pańskie doświadczenie, o to, że zawsze pan wygrywa. – Znowu pochlebstwo. Gubię się między kijem a marchewką. – Wierzę w pana i inwestuję w pana pieniądze – powiedziała Chrissie. – Śledztwa wygasają, czas mija… sprawę trudniej rozwiązać. Nie mogę pani wiele obiecać. – Nie interesują mnie obietnice – odparła Chrissie. – Interesują mnie rezultaty. Zupełnie jak pana. – Powrócił uśmiech, czerwone rozcięcie zadowolenia, z którego popłynęły słowa. – Mówi się, że interesują pana tylko wyniki, że nagina pan przepisy w sposób niedostępny zwykłym glinom. Że jest pan myśliwym, który nigdy nie rezygnuje. – Jeszcze bardziej przesunęła się na brzeg fotela, jakby chciała przeskoczyć przez biurko i pochłonąć Quinna swoim szerokim uśmiechem. – Co pan na to? – Poddaję się. Co ja na to? – Pan na to „tak”, oczywiście. – Chyba niedobrze, że się poddałem.

Patrzył, jak podnosiła podniszczoną skórzaną torebkę, opartą o nogę fotela, i jak wyjmowała książeczkę czekową. Nie powstrzymywał jej. Na jego rozum miała rację. I była szczęściarą. Dlatego wygrała w „Traf trzy małpki i zgarnij pulę” w międzystanowej superkumulacji. Co on kiedykolwiek wygrał?

2

Wszystko działo się bardzo szybko, a oko łatwo oszukać. Przebrana za kelnerkę Pearl Kasner stała pod ścianą ciemnej wnęki u wejścia do restauracji Sammy’s Steaks, niepewna, co przed chwilą widziała. Czekała cierpliwie tuż poza zasięgiem wzroku Lindy. Ta szczupła i niestrudzona młoda kobieta, której naturalne loki wiły się wokół uszu, była jedną z najbardziej zapracowanych kelnerek w Sammy’s. Klienci za nią przepadali. Skanując kartę kredytową kolejnego klienta, Linda od niechcenia wyjęła z kieszeni przedmiot wyglądający jak małe czarne pudełko, położyła go na stoliku i przesunęła kartę po raz drugi.

Pudełko wróciło do kieszeni fartuszka. Odbyło się to tak szybko i gładko, że trzeba było wiedzieć, czego wypatrywać, i ani na sekundę nie odwracać wzroku, żeby to zauważyć. Pearl skryła się w najgłębszej ciemności, a na jej twarz wypłynął uśmiech. Wyciągnęła właściwe wnioski, gdy przyłapała Lindę po raz pierwszy. Gdy tylko dziewczyna była sama podczas regulowania należności, skanowała kartę dwukrotnie, raz legalnie, a potem ukrywanym w kieszonce fartuszka urządzeniem, które rejestrowało numer karty. Jeśli znało się nazwiska klientów, można było przez kilka dni bezpiecznie używać zeskanowanych numerów, płacąc za zakupy. Kiedy klienci wreszcie odkrywali, co jest grane, i zawiadamiali firmę, która wydała kartę, raczej nie przychodziło im do głowy połączenie skradzionego numeru z ledwie już pamiętanym stekiem zjedzonym w Sammy’s. Pearl niepostrzeżenie opuściła wnękę i lawirując między stolikami okrytymi białymi obrusami, ruszyła na drugą stronę sali. Miała niewiele ponad metr pięćdziesiąt wzrostu, żywe ciemne oczy, czerwone usta i bardzo, bardzo czarne włosy do ramion. Przyciągała wzrok mężczyzn, a ci, gdy przyjrzeli się uważniej, widzieli pełne, kształtne ciało, które wibrowało energią. Pearl miała zgrabnie zaokrąglone kostki i wąską talię. Jej biust był za duży i przez to niemodny, ale tak mógł powiedzieć tylko ktoś pracujący w świecie mody. Nikt nie żałował, że popatrzył na Pearl. Dotarła do boksu, w którym mężczyzna w wymiętym brązowym garniturze, chudy, choć z wydatnym brzuszkiem, wpatrywał się w nadziewaną grzybami przystawkę i do połowy opróżnioną szklankę martini. Przekroczył wiek średni, łysiał, a w

dniu, w którym Pearl zaczęła odgrywać kelnerkę, on wszedł w rolę lekko podchmielonego klienta, zamawiającego przystawki, żeby mieć wymówkę do samotnego picia. Było to lepsze od picia przy barze, gdzie członkowie klubu sportowego, przeważnie dobiegający czterdziestki, oglądali i komentowali mecz bejsbolowy. Ich komentarze były głośne, a czasami niecenzuralne. Potrafili toczyć burzliwą, wielogodzinną dyskusję na temat używania sterydów. Samotnym pijakiem był Larry Fedderman, od zawsze partner Quinna – najpierw w radiowozie, kiedy jeszcze byli zwykłymi krawężnikami, a potem w wydziale zabójstw na południowym Manhattanie. Gdy Quinn zakładał agencję, Fedderman był na emeryturze i mieszkał na Florydzie. Pearl pracowała wtedy jako mundurowy strażnik w Sixth National Bank na Dolnym Manhattanie. Oboje porzucili swoje zajęcia i zaczęli pracować dla Quinna jako młodsi partnerzy w agencji Quinn i Zespół – Dochodzenia. Zespół to byli oni. Sammy Carminatto, właściciel restauracji, zlecił QUiZ wykrycie, w jaki sposób skradziono numer karty Visa należącej do jego kuzyna, skoro jedynym miejscem, w którym kuzyn użył karty, zanim pociął ją na sześć równych części, żeby nie wpadła w ręce jego ostatniej, młodej i reprezentacyjnej żony, był lokal Sammy’ego. Quinn przydzielił sprawę Pearl i Feddermanowi, a oni weszli w swoje role. Wyglądało na to, że znaleźli już rozwiązanie zagadki wędrujących numerów kart kredytowych. Kryło się w kieszeni fartuszka Lindy. Napawało to Pearl smutkiem, bo polubiła Lindę, uroczą jak szczeniaczek, naiwną i prawdopodobnie przez kogoś wykorzystywaną. – Zdaje się, że to Linda – oznajmiła Feddermanowi.

Nic po sobie nie pokazał, ale powiedział: – Trudno uwierzyć. Takie dobre dziecko. – Dobre, niedobre, pójdzie siedzieć. Ma w fartuszku czytnik kopiujący dane z kart magnetycznych. – No popatrz. Wypatrywałem czegoś takiego, ale przegapiłem – przyznał Fedderman. – Musi być dobra. – Widać, że nie pierwszy raz to robiła. – Nie psujmy jej wieczoru – zaproponował Fedderman, upijając nieco martini, którego nie zmieszał z wodą. – Niech skopiuje jeszcze kilka numerów, będziemy mieć mocniejszy materiał dowodowy. – Mamy patrzeć, jak łamie prawo? – Pewnie. – Nie robi to z nas współsprawców? – spytała Pearl. Odkąd została młodszą partnerką, bardzo uważała, żeby nie narażać siebie i agencji na ewentualne spory prawne. Nie mogła już liczyć na to, że nowojorska policja pokryje koszty procesu. Choć może to z powodu szczerej sympatii do Lindy nie chciała pogarszać jej już i tak trudnej sytuacji. – W pewnym sensie robi – odpowiedział Fedderman. – Ale nikt poza nami nie musi o tym wiedzieć. A przecież, Pearl, żadne z nas drugiego nie podkabluje. – Pewnie masz rację. W połowie – odparła Pearl. Zaczekała, aż do zamknięcia lokalu brakowało godziny, po czym

wezwała policję. Linda została zatrzymana z czytnikiem w fartuszku. Znajdowały się w nim nazwiska i numery kart kredytowych pięciu klientów, którzy tego wieczoru płacili rachunki plastikowymi pieniędzmi. Dowód nie do obalenia. Wyprowadzana Linda głośno i we łzach zrzucała całą winę na faceta imieniem Bobby. Pearl jej wierzyła. – Mężczyźni! – powiedziała głosem ociekającym pogardą. Fedderman nie odpowiedział, myśląc sobie, że to przecież Linda nielegalnie kopiowała numery kart. Sammy, promieniejący i pod wrażeniem, powiedział, że nie czekając na rachunek, wyśle pocztą czek wystawiony na QUiZ. Pearl i Fedderman opuścili restaurację około dwudziestej trzeciej i rozeszli się do swoich mieszkań. Jutro każde z nich napisze osobny raport i przedstawi go Quinnowi, który bez wątpienia każe wystawić Sammy’emu rachunek. Nieważne, że rachunek zapewne minie się na poczcie z czekiem. Biznes to biznes. Fedderman czekał przed restauracją, podczas gdy Pearl usiłowała złapać taksówkę. Temperatura wciąż wahała się w okolicach trzydziestu stopni, a powietrze było tak parne, że pewne było, iż deszcz lunie jak z cebra, zamiast zwyczajnie się rozpadać. Taksówkarze zwykle zdumiewająco szybko zauważali Pearl, toteż Fedderman zdawał sobie sprawę, że niedługo zostanie sam i pójdzie w stronę znajdującej się dwie przecznice dalej stacji metra. Pearl postawiła jedną nogę na ulicy i pomachała. Zdawało się, że

robi to całym ciałem. Jak łatwo było przewidzieć, mignęły światła stopu, taksówka zrobiła zwrot o sto osiemdziesiąt stopni, przez co rząd jadących pojazdów rozproszył się pośród gniewnego trąbienia, przejechała pół przecznicy pod prąd wewnętrznym pasem i wyhamowała przy krawężniku tuż obok Pearl. – Mogło chodzić o Bobbie, przez I-E – powiedział Fedderman, gdy Pearl sadowiła się na tylnym siedzeniu taksówki. – O kobietę. Pearl łypnęła na niego. – Śnij dalej. Zatrzasnęła drzwiczki, zanim zdążył odpowiedzieć. Fedderman patrzył, jak taksówka ponownie robi w tył zwrot, by włączyć się do ruchu. Zastanawiał się, czy Pearl zawsze taka była. Czy urodziła się z zadrą w tyłku. Mało kto dorównywał jej inteligencją, ale zawsze się odszczekiwała i pakowała w kłopoty. Cóż za marnotrawstwo! Szanse na awans w nowojorskiej policji od początku miała równie marne, co on. Flegmatyczny Fedderman był ociężałym, metodycznym detektywem, nieobeznanym z polityką wydziału i na tyle mądrym, by trzymać się od niej z daleka. Trzymanie się od czegoś z daleka nie istniało w słowniku Pearl. Po prostu tego nie umiała. Jej inny problem wiązał się z tym, że była kobietą i wyglądała tak, jak wyglądała. Jej uroda przyciągała niechcianą uwagę, a Pearl była w gorącej wodzie kąpana i nie potrafiła podejść do tego na luzie. Kiedyś w hotelu w Midtown dała w gębę kapitanowi policji, który dotknął jej tam, gdzie nie powinien. Po czymś takim większość karier poszłaby na dno jak kamień, ale Pearl ledwo, ledwo utrzymywała się na powierzchni,

choć w przeciekającej łódce. Musiała nieustannie wydobywać z niej wodę, żeby nie utonąć. Dlatego ostatecznie rozstała się z Policją Miasta Nowy Jork i zatrudniła się jako strażnik bankowy. Potrafiła być miła dla ludzi przez dziesięć sekund (w porywach do dwudziestu), więc praca jej odpowiadała. Ale w banku nigdy nie była szczęśliwa. Brakowało jej wyzwań, działania, satysfakcji z przymykania wszelkiej maści zbirów, a nawet niebezpieczeństwa. Tego samego brakowało Feddermanowi, gdy ganiał wiecznie ginące piłki golfowe na Florydzie albo wędkował w wodach zatoki, wyławiając z morza stworzenia, w których nawet nie rozpoznawał ryb. Oboje byli zatem gotowi na wezwanie Quinna. Fedderman posłał uśmiech odjeżdżającej Pearl. Gdy oddalał się w swoją stronę, rozpięty rękaw jego koszuli łopotał przy każdym kroku jak biała flaga poddającej się armii. Jeśli w ogóle to zauważył, nie przejął się za bardzo. Jakoś bardziej go martwiło, że skończyły się darmowe drinki i przystawki u Sammy’ego.

3

Następnego ranka siedzieli pośród biurek składających się na

umeblowanie agencji Quinn i Zespół – Dochodzenia. Quinn zajął swoje zwykłe miejsce, a Pearl i Fedderman fotele naprzeciwko niego. Kładące się nisko promienie słońca wpadały przez okno z żelazną kratownicą i ogrzewały biuro. Perkoczący na stoliku w kącie ekspres do kawy wypełniał pomieszczenie głębokim aromatem świeżo parzonego naparu. Fedderman zdjął marynarkę i rozciągnięty tak, że prawie leżał na boku, robił notatki. Prawy rękaw koszuli już mu się rozpiął. Zwykle działo się tak dlatego, że Fedderman przeciągał przegubem po kartce, na której pisał. Ożywiany pyłkami kurzu promień słońca odnalazł Pearl, czyniąc jej urodę bardziej wyrazistą niż kiedykolwiek. Quinn zapragnął, nie pierwszy i nie ostatni raz, żeby to, co ich łączyło, trwało nadal. Lubił myśleć, że wciąż trwa. Pearl z kolei, jak wiedział, lubiła myśleć, że bezpowrotnie się skończyło, przynajmniej dla niej. Możliwe, że miała rację. Quinn zrobił kopie wycinków gazetowych, które zostawiła mu Chrissie, i zapoznał detektywów z sytuacją. Pearl i Fedderman słuchali uważnie. Śledztwo należało do tych, które najbardziej lubili – wielokrotne morderstwo, a nie jakieś podkradanie danych z kart kredytowych. Sensem ich pracy było łapanie czarnych charakterów i kierowanie biegu rzeczy na właściwe tory, oczywiście w miarę możliwości, więc dzięki rozwiązaniu takiej sprawy mogli poczuć się użyteczni. Gdyby tylko sprawa nie pochodziła sprzed pięciu lat! Zdawali sobie sprawę, jak słabe są szanse na ponowne rozniecenie tlącej się przeszłości i ujęcie Grawera. – Dużo czytałam o mistycznym połączeniu między bliźniętami – odezwała się Pearl, gdy Quinn skończył mówić. – Chciałabym powiedzieć, że to farmazony, ale nie jestem pewna. – Nie wiem, jakie znaczenie może tu mieć mistyka bliźniaków – odrzekł Fedderman. –

Nie licząc tego, że motywuje naszą klientkę. – Takie znaczenie nam wystarczy, skoro miasto już nie wypłaca nam pensji. – Quinn zerknął na Pearl. – Ani bank. Wszyscy troje nadstawili karku, żeby stworzyć tę agencję, i doskonale o tym wiedzieli. Troje ludzi, pracujących bez siatki zabezpieczającej. Przez chwilę nikt się nie odzywał. – Jeśli kiedykolwiek słyszałam brzemienną ciszę, to właśnie teraz – rzekła wreszcie Pearl. Fedderman, który ozdabiał swój pogryziony żółty ołówek kolejnymi śladami zębów, spojrzał na nią. – Czy to znaczy, że niedługo pojawi się następna maleńka ciszka? – Chodzi o to – powiedział Quinn – że chętnie przyjmiemy wynagrodzenie niezależnie od motywacji klienta, o ile sprawa jest zgodna z prawem i etyką. – Styknie, gdy chociaż z jednym będzie zgodna – rzuciła Pearl. Została zignorowana. – Wspominałeś, że klientka coś wygrała – zwrócił się Fedderman do Quinna. – Na automatach do gry. Trafiła trzy razy z rzędu w jakiejś międzystanowej kumulacji i chwilowo jest bogata. Uważa, że w ten sposób najlepiej spożytkuje pieniądze.

– Te tajemnicze związki między bliźniętami – powiedziała Pearl. Ona także robiła notatki. Drobnymi uderzeniami stukała gumką ołówka o przedni ząb. – Pamiętam, jaką zagwozdką były dla wszystkich te morderstwa Grawera. Przejrzałeś już materiały, Quinn. Sądzisz, że mamy realną szansę na znalezienie mordercy? – Szansę mamy zawsze. – Warto by skołować akta śledztwa z policyjnego archiwum umorzonych spraw – podsunął Fedderman. – Wątpliwe, żeby teraz policja pałała chęcią współpracy – odparł Quinn – Nie chcą, żebyśmy rozgrzebywali sprawę, której nie udało im się rozwiązać. Co zresztą jest zrozumiałe. – Może gdybyś pogadał z Renzem… – zasugerowała Pearl. Harley Renz był popularnym komisarzem nowojorskiej policji; Quinn i jego ekipa znali się z nim od dawna. Bezwstydny, ambitny i skorumpowany karierowicz. – Renz miałby najwięcej do stracenia, gdybyśmy po pięciu latach rozwiązali sprawę seryjnego mordercy – odpowiedział Quinn. – Z jego punktu widzenia zrobilibyśmy z policji półgłówków. – Nie po raz pierwszy – zauważył Fedderman. – Co więc ma do stracenia? – Kapitał polityczny. Dla Renza byłoby to jak utrata własnej krwi.

W zasadzie jest to jego krew. – Quinn zaplótł palce na karku i odchylił się z fotelem. Może ciut za daleko. Pearl przyglądała mu się, czekając, aż tym razem poleci do tyłu. Może nawet z nadzieją. – Zanim pójdziemy do Renza, musimy mieć jakieś konkrety – rozważał Quinn. – I podsunąć mu coś do ugrania na tym, że rozwiążemy sprawę. – A w międzyczasie – powiedziała Pearl – robimy swoje, pokornie znosząc, że nasze wysiłki zdają się psu na budę. – Brakuje mi darmowej wyżerki i drinków u Sammy’ego – rzekł Fedderman. – Ale prawdę mówiąc, miałem powyżej uszu odgrywania zapijaczonego biznesmena. A Pearl zaczęła się zaokrąglać. – Jak zaraz do ciebie wstanę – warknęła Pearl – to łeb ci się zaokrągli. Quinn zastanawiał się, czy ich nie uspokoić, żeby mogli spokojnie zapoznać się z zamkniętą pięć lat temu sprawą seryjnego mordercy. Po namyśle nie zrobił tego. Ponieważ znał Pearl, widział, że jeszcze nie rozsierdziła się na tyle, żeby przejść do rękoczynów. A Fedderman po latach doświadczenia potrafił dryblować wokół Pearl i wbijać szpilki, pozostając tuż poza zasięgiem jej ramion. Niech więc się trochę nawzajem powkurzają, pomyślał Quinn. Wtedy pracowali najlepiej.

4

Pełna przesiadek podróż autobusami, toczącymi się w skwarze i pyle z Bennett w Dakocie Południowej do Nowego Jorku, była wyczerpująca. Odległość liczyło się w czymś więcej niż kilometry. Mary Bakehouse nie chciała odbywać podróży powrotnej. Przenigdy. Weekend minął jej na wprowadzaniu się do nowego mieszkania w East Village. Uskładała trochę pieniędzy i przez jakiś czas będzie mogła sobie na nie pozwolić. W międzyczasie zamierzała intensywnie szukać pracy. Mieszkanie znajdowało się na drugim piętrze we wschodnim skrzydle sześciokondygnacyjnego budynku. Poprzedni lokator palił papierosy i zapach zastarzałego dymu tytoniowego przypominał o sobie w nieoczekiwanych chwilach: po otwarciu drzwi szafy albo kiedy letni wietrzyk wpadał przez okno, by pofiglować nad podłogą. Okno dawało się uchylić tylko na pięć centymetrów, potem blokowało się i ani drgnęło, przez co salon przeważnie był zatęchły i duszny. Mary przy najbliższej okazji zamierzała kupić jakiś odświeżacz powietrza w aerozolu. Albo jeden z tych wynalazków, które wkładało się do gniazdka elektrycznego, a one syczały co jakieś piętnaście minut, usuwając niemiłe zapachy. Coś w każdym razie musiała z tym zrobić. Nie lubiła zapachu tytoniu i zdawało jej się, że potrafi go wyczuć z odległości kilku przecznic. Masz nos jak rasowa suka, powiedział kiedyś jej chłopak, nie do końca ogarniając dwuznaczności sformułowania. Uznała, że jest niedorobiony intelektualnie, i więcej się z nim nie umówiła. Niektórzy ostrzegali Mary przed zamieszkaniem w tej części

Village. Bywało tu niebezpiecznie. Mary nie traktowała tych ostrzeżeń poważnie – w Bennett miała już do czynienia z chuliganami. Byli tacy sami jak nowojorscy, tyle że nosili kowbojskie kapelusze. Radziła sobie z nimi, po prostu nie okazując strachu. Miała uroczą twarzyczkę w kształcie serca, drobne ciało i raczej smutne brązowe oczy. Filigranowa osóbka, jakiej zdjęcia oczekiwałoby się w starym medalionie. Ale było w niej coś sugerującego, że nie da sobie w kaszę dmuchać. Że nie da się jej bezkarnie skrzywdzić. Ci, którzy mieli niecne zamiary, przeważnie zostawiali ją w spokoju. Co więcej, Mary miała broń. Rewolwer Taurus kaliber 32 z drewnianą, kratkowaną rękojeścią. Na ranczo rodziców przez lata strzelała z niego do celu, a kolbą rozbijała głowy łobuzom. Przywiozła go ze sobą w walizce. Pracownicy ochrony nie sprawdzali bagaży pasażerów linii autobusowych tak skrupulatnie, jak na lotniskach. A gdyby nawet sprawdzili, nie znaleźliby broni, zawiniętej w stare lewisy. Mieszkanie było częściowo umeblowane, więc Mary wprowadziła się bez problemów. Po prostu otworzyła walizkę i przełożyła ubrania do szuflad komody w maleńkiej sypialni. W sypialni pachniało lepiej niż w salonie, co mogło znaczyć, że poprzedni lokator nie palił w łóżku. Samo łóżko było podwójne, a materac nieźle się już zapadał. Zawsze rozpieszczała się wygodnymi łóżkami, kupi więc lepszy materac, a ten zniesie do składziku w przypisanej do mieszkania piwnicy. Matka Mary zawsze twierdziła, że nie ma nic ważniejszego nad porządny materac i wygodne buty. Mary miała nową parę sportowych butów Nike. Potrzebowała materaca i kilku mebli – stolika, lampki – to wszystko. Rzeczy, które sama wybierze i które sprawią, że mieszkanie będzie wyjątkowe. Jej.

Wsunęła pustą walizkę pod łóżko i przeniosła uwagę na dużą winylową teczkę, kryjącą próbki jej prac. Mary była grafikiem, absolwentką Happer Design College w Dakocie Południowej. Jej wykładowcy zgodnie stwierdzili, że tak zdolnej studentki jeszcze nie mieli. To samo napisali w liście polecającym. Mary zdawała sobie sprawę, że znalezienie pracy w Nowym Jorku nie stanie się dzięki temu łatwizną, ale z pewnością powinno być wykonalne. Nie oczekiwała tu życia usłanego różami. Liczyła jedynie na szansę. Wróciwszy do salonu, stanęła z pięściami wspartymi na wąskich biodrach i rozejrzała się. Coś ty narobiła, Mary Bakehouse? Ściany miały kolor dropiatej, złamanej bieli, a szary dywan był wytarty i poplamiony. Nieliczne meble wyglądały na mieszaninę kupioną na pchlim targu, ale niektóre, jak pasujące do siebie solidne stare regały na książki, ustawione jeden przy drugim pod ścianą salonu, były chyba całkiem dobrej jakości. Stał na nich mały telewizor, dziwaczny miszmasz przeróżnych waz, a nawet kilka starych książek bez obwolut. Mary pomyślała, że do niektórych waz wstawi kwiaty, może nawet przeczyta kilka książek. Uda się. Musi się udać! Ustawiła zamontowany w oknie salonu klimatyzator na niską temperaturę, z nadzieją, że zarówno to pomieszczenie, jak i sypialnia nieco się wychłodzą, kiedy ona pójdzie po sprawunki. W niektóre okna wstawiono zdobione czarne żelazne pręty, a w jedno poziomą sztabę w kształcie litery U, która zabezpieczała klimatyzator i można go było usunąć jedynie od wewnątrz. Okna sypialni z widokiem na nieduże podwórko nie miały takich zabezpieczeń, pewnie dlatego, że wiodło tędy wyjście przeciwpożarowe.

Mimo to na oknach wciąż było wystarczająco dużo prętów, żeby – przynajmniej od wewnątrz – mieszkanie miało w sobie coś z więzienia. No dobrze, pomyślała Mary, pośrednicy nieruchomości widać mieli rację, kiedy ją ostrzegali. To niebezpieczna dzielnica w niebezpiecznym mieście. Ale Mary nie była truchlejącym z byle powodu niewiniątkiem, za jakie najwyraźniej ją brali. Pomyślała, że przez swój akcent musi wydawać się bardziej naiwna, niż była w rzeczywistości. Miała dwadzieścia pięć lat i już raz wyjechała z domu, na studia. Swoje w życiu widziała. W tej chwili musiała kupić coś do jedzenia, a także podstawowe kosmetyki, na przykład pastę do zębów, mydło i szampon. I ten odświeżacz powietrza. Kiedy już wszystko kupi i porozkłada w odpowiednich miejscach, znów wyjdzie, tym razem poszukać sklepu, w którym można dostać sztalugi i akcesoria do malowania. W Village nie powinno to być wyzwaniem. Pozowało na dzielnicę bohemy. Dzielnica bohemy z kratami w oknach. Mary weszła do kuchni, która miała kształt litery L, zajrzała do pustej lodówki i uznała, że bez listy sprawunków ani rusz. Gdy się odwracała, aby pójść do sypialni po torebkę, zauważyła słusznych rozmiarów niebieskie ceramiczne pojemniki, stojące przy kuchence na blacie zlewozmywaka. Widniały na nich napisy „MĄKA”, „KAWA”, „CUKIER” i tak dalej. Spodobały się Mary – sama mogłaby takie wybrać. Pijała tylko herbatę, więc po powrocie z sypialni ukryła wyjęty z torebki rewolwer w pustym pojemniku na kawę.

Przechodząc przez drzwi wejściowe, obejrzała się za siebie i uśmiechnęła. Mieszkanie w ogóle nie przypominało tych z filmów o bogaczach, w jakich grywała Doris Day. Kojarzyło się raczej z Kronikami Seinfelda, było tylko bardziej obskurne. Ale już zaczynała uważać je za dom. Uda się, powtórzyła sobie Mary, upewniając się, że drzwi są domknięte, a rygiel zasunięty. Wszystko będzie dobrze.

5

– Rozdrapuje pani dawne rany – powiedziała matka Rhondy Nathan. Pearl przeszło przez myśl, że starsza pani może się rozpłakać, ale niemrugające szare oczy za szkłami, które wyglądały na kupione w drogerii gotowce, pozostały suche. Odnalezienie Nathanów nie było trudne, choć pochłonęło sporo czasu. Siedem lat temu, gdy ich dwudziestopięcioletnia córka Rhonda zginęła z ręki Grawera, mieszkali w przestronnym mieszkaniu własnościowym na którejś ze Wschodnich Pięćdziesiątych. Ojciec Rhondy, partner w spółce działającej na Wall Street, był żywicielem rodziny, ale trzy lata temu śmiertelnie potrącił go autobus. Wdowa po

nim, Edith Nathan, przeszła długą drogę w dół, by skończyć w tym ciasnym mieszkanku na Lower East Side. Pearl było szkoda tej kobiety. Jej rzednące mysie włosy były zaniedbane, cerę miała ziemistą. Ciało poniżej podbródka zwisało na podobieństwo indyczych korali, a sylwetka, o ile kiedykolwiek taką miała, była pulchna w sposób, który przywodził Pearl na myśl niemowlęta, wciąż jeszcze w kołysce. Piersi zdawały się w ogóle nie istnieć pod poplamioną niebieską podomką, ściągniętą niedobranym białym paskiem. Nieruchome spojrzenie kobiety skierowane było w przestrzeń. Jej dusza zdawała się wędrować. – Edith? – cicho odezwała się Pearl. Nienaturalnie spokojne szare oczy skierowały się na Pearl. – Nie chcieliśmy sprawiać pani bólu. – Ale sprawiacie – odparła Edith. – Jakbyście odrywali strup ze zranionego serca, które nigdy do końca nie zostanie uleczone. Pearl rozejrzała się po skromnym mieszkaniu. Pelargonie w plastikowych doniczkach umieszczonych na parapecie zwiędły i były nie do odratowania, podobnie jak róże w pękniętym wazonie na telewizorze. Rośliny w mieszkaniu nie zmieniły się w smutną metaforę tylko dzięki żywym kwiatom w innym wazonie, stojącym na środku kuchennego stołu. Ze swojego miejsca Pearl ledwie je widziała. Na półce, ciągnącej się wzdłuż ściany ku szafce pełnej szklanych bibelotów, stało oprawione w srebrną ramę kolorowe zdjęcie promiennie uśmiechniętej młodej kobiety o ciemnych włosach. Pearl rozpoznała Rhondę Nathan. Widziała ją wcześniej na fotografiach z gazetowych wycinków, dostarczonych przez

Chrissie Keller. – Jak wiele innych rodzin ofiar potwora – zaczęła Edith – dawno temu pogodziłam się z faktem, że moja córka, a zarazem jedyne dziecko, odeszła z tego świata. Nie ma siły, która sprowadziłaby ją z powrotem. Nie dokona tego los, modlitwa, układ z Bogiem czy diabłem. Ani wy, wznawiając śledztwo. Czy oddałabym życie, żeby potwór umarł? Tak. Czy zabiłabym go z rozkoszą, powoli, w najokropniejszy sposób? Tak. Ale nie w porywie mściwości. Zrobiłabym to, żeby przywrócić szalom równowagę. – Edith westchnęła i wsparła się na kwiecistych poduszkach sofy. – Jestem odrętwiała, pani oficer. Od wielu lat. Nie jest to depresja, ale odrętwienie, spowodowane tym, że czegoś nagle zabrakło. Edith nie przyjrzała się dokładnie legitymacji, którą Pearl pokazała, przedstawiając się jako detektyw. Pearl wiedziała, że podszywanie się pod detektywa nowojorskiej policji w celu skłonienia starszej pani do zwierzeń było mało etyczne, ale obawiała się, że inaczej do tej rozmowy po prostu by nie doszło. Siedem lat temu, w czerwcu, Rhonda Nathan pracowała do późna w agencji reklamowej, sama w swoim biurowym boksie, gdzie pisała teksty reklam. Tamże, tuż przed świtem następnego dnia, jej ciało znalazły sprzątaczki. Zwisała na biurowym fotelu, była naga, nie miała sutek, a na klatce piersiowej pod biustem widniało głęboko wyryte, krwawe i groteskowe X. Nie miała na sobie majtek. Ktoś je zmiął i wepchnął jej w usta w taki sposób, że przełożona przez głowę nogawka, jeszcze dodatkowo zawiązana, owijała się wokół szyi. Dzięki temu knebel mocno się trzymał. Metoda, która musiała być owocem planowania i praktyki. Spomiędzy palców dziewczyny wystawał ołówek, bez wątpienia umieszczony tam po jej śmierci – wyglądało to, jakby opisywała swoje męki i agonię. Detal, ale uderzający niestosownością. Był to jeden z kilku przykładów upiornego poczucia humoru, jakim Grawer niekiedy dzielił się z policją na

miejscach zbrodni. Kpiarz był z niego, nie ma co. Całkiem typowe u seryjnego mordercy, który zakłada, że jest bystrzejszy od swoich prześladowców. Pearl postanowiła nie wdawać się w szczegóły zbrodni. – Czy przez lata, które minęły od… tamtego wydarzenia, miała pani jakieś nowe przemyślenia? Może przypomniało się pani coś, co mogłoby nam pomóc? Nawet jeśli wydaje się to nieważne. – Na przykład? – cicho zapytała Edith. – Cokolwiek, co z czasem zobaczyła pani wyraźniej. Albo jakieś wydarzenie z tygodnia lub dwóch przed tragedią. – Przykro mi. Nie ma nic takiego. A myślę o tym co noc, czasem też o tym śnię. – Może przed śmiercią córka zachowywała się dziwnie lub po prostu nietypowo? Może przychodzi pani do głowy ktoś, z kim mogła się pokłócić? Ktoś mający motyw? – Motyw? – Edith zdawała się nie pojmować i trochę się chyba rozgniewała. – Proszę pani, moja córka była ogólnie lubiana. Bardzo lubiana, pozwolę sobie powiedzieć. Rhondę skatował obłąkany potwór, pani detektyw. Takie to proste. I takie przerażające. – Z pewnością ma pani rację – odpowiedziała Pearl. – Ale potwór niekoniecznie na takiego wygląda, kiedy nie jest… sobą. Możliwe, że znała go pani, choćby z widzenia.

– Rhonda niedawno zerwała ze swoim chłopakiem, Charlesem Correnwellem. Trudno wyobrazić go sobie w roli mordercy. Tak czy inaczej, na kilka tygodni przed morderstwem wyjechał na stałe do Kalifornii, do matki. No i ma alibi. Pearl wiedziała, że to prawda. W czasie gdy, jak zakładano, zginęła Rhonda, Charles Correnwell po drugiej stronie kontynentu słuchał wykładu na uczelni, a potem pił z kolegami. – Pani mąż… – zaczęła Pearl. Edith ostro na nią spojrzała. – On nie żyje. – Wiem, proszę pani. Znam okoliczności. – Byliśmy zdruzgotani losem naszej córki, ale śmierć Aarona z pewnością była wypadkiem. Nie zostawiłby mnie, nie odszedłby z tego świata w taki sposób. – Nie to miałam na myśli – powiedziała Pearl. – Zastanawiałam się, czy mógł istnieć ktoś mający irracjonalny powód, żeby odegrać się na pani mężu, zabijając córkę. – Jestem przekonana, że nikogo tak nienormalnego nie było wśród osób, z którymi utrzymywaliśmy kontakty towarzyskie lub zawodowe. Pearl nie odpowiedziała. Wymieniły z Edith spojrzenia. Ustaliły już, że potwory nie zawsze wyglądają na potwory. – Ma pani na myśli kogoś, kto się kamuflował? – spytała Edith.

– Tak, proszę pani. Edith wzruszyła ramionami pod niebieską podomką. – Nie miałabym jak się tego dowiedzieć, prawda? – Chyba że samo się to pani nasunęło. Na przykład gdy czymś się pani zajmowała albo tuż przed zaśnięciem lub przebudzeniem. Ludzki umysł tak właśnie pracuje: bierze nas przez zaskoczenie. – Od śmierci Rhondy prawie każdej nocy i każdego ranka kładłam się i budziłam, myśląc o niej. Koszmar za każdym razem przebiega tak samo, a ja zawsze pragnę coś zrobić, żeby do niego nie doszło. Cokolwiek. Ale przeszłości nie można zmienić. To w niej najgorsze. Pearl przez chwilę miała ochotę się poddać. – Pani Nathan… Edith. Do raportów policyjnych nigdy nie trafia wiele istotnych rzeczy o człowieku. – Wychyliła się do przodu. – Co Rhonda najchętniej jadała? Czy paliła papierosy? Jakiej słuchała muzyki? Czy mogła poznać kogoś przez Internet? Miała wielu przyjaciół wśród mężczyzn? Lubiła filmy? Edith przybrała bardziej sztywną pozycję i ostrzej spojrzała na Pearl, ale po chwili chyba się rozluźniła. – Lubiła jadać byle co. Hamburgery, frytki, im bardziej tłuste i szkodliwe, tym lepiej. Nie paliła. Wypiła czasem, ale rzadko. A muzyka? Chętnie słuchała tej dziewczynki z Brooklynu. – Cyndi Lauper? Edith jakby pojaśniała.

– Właśnie jej. – Tak się składa, że też jestem jej fanką – wyjaśniła Pearl. – Rhonda korzystała z komputera i internetu, ale nie bawiła się w czaty czy coś takiego. Przyjaźniła się głównie z dziewczętami, z chłopcami tylko kilkoma. Dużo rozmawiali przez telefony komórkowe. Za często przyciskała tę komórkę do ucha, zresztą jak one wszystkie. Jakby telefon przyrósł im do ciała. Tyle razy powtarzałam, że może dostać raka mózgu, ale nie słuchała. – Nigdy nie słuchają – przytaknęła Pearl. Przez chwilę obie milczały. Żadna nie chciała przyjąć do wiadomości, że w wypadku Rhondy kwestia wywołanego przez komórkę raka mózgu nie ma już najmniejszego znaczenia. – Nie wydaje mi się, żeby te pytania pomogły w rozwiązaniu sprawy zabójstwa – odezwała się Edith. – Och, całkowicie błędnie – odparła Pearl. – Prawie zawsze kluczem do sprawy okazuje się coś, co z początku wydawało się nieważne. – Rhonda dopiero skończyła psychologię i większość czasu zajmowało jej obsługiwanie klientów w Sporter’s. To taka restauracja w sąsiednim kwartale. Jednocześnie szukała lepszej pracy. Nie miała zbyt wiele wolnego czasu. – Edith potarła skronie dłońmi o wyprostowanych palcach. Wyglądała na wyczerpaną. – Zastanawiałam się czasem, czy nie tam poznała potwora. W restauracji.

– To możliwe. – Policja sprawdzała ten trop, ale nic nie znaleźli. – Co nie znaczy, że nie było nic do znalezienia – odrzekła Pearl. Widząc, że Edith prawie zasypia ze zmęczenia, Pearl wstała i podziękowała jej za poświęcony czas. – Naprawdę uważacie, że po tylu latach jest jakaś szansa? – spytała Edith. Oczy miała nabiegłe krwią, zapuchnięte i pozbawione nadziei. – Szansa, owszem – odpowiedziała Pearl. – Nikła. – Kiedy pokazała mi pani legitymację, zauważyłam, że nie jest pani tak naprawdę detektywem – powiedziała Edith. – Znaczy z policji. Pearl się uśmiechnęła. – Naprawdę jestem detektywem. – Prywatnym – podkreśliła Edith. – Kto was zatrudnił? Kto za to płaci? – Siostra bliźniaczka jednej z ofiar Grawera. Edith wzdrygnęła się nieznacznie, jakby niespodziewanie poraziło ją silne światło. – Bliźniaczki… Mój Boże, jak ona musiała cierpieć! – Popatrzyła Pearl prosto w oczy. – Wciąż cierpi, prawda?

– Prawda. – Pearl sięgnęła do kieszeni, wyjęła jedną ze swoich wizytówek i podała ją Edith. – Gdyby się pani coś przypomniało… Edith wzięła wizytówkę i uważnie ją obejrzała. – Quinn i Zespół. Czyżby kapitan Frank Quinn? – We własnej osobie. Zna go pani? – Znam jego reputację. Cieszę się, że to on szuka człowieka, który zabił Rhondę. Przypomniało to Pearl, zresztą nie pierwszy raz, jaką estymą cieszył się Quinn dzięki sukcesom w chwytaniu seryjnych morderców. Był dość sławny. A dalej co? – pomyślała. Kontrakt na książkę? – Zadzwonię – obiecała Edith. Jej głos wyrwał Pearl z zamyślenia. – Jeśli coś mi się przypomni – uściśliła Edith. – Tak, bardzo proszę – powiedziała Pearl. – Choćby była to najmniejsza błahostka. Dużo może od tego zależeć. – Wznowienie śledztwa musi kosztować – zauważyła Edith. – Ta ocalała bliźniaczka jest bogata? – Zwykle nie – odrzekła Pearl. – Ostatnio się wzbogaciła. – Czuje się zobligowana. – Teraz tak – odpowiedziała Pearl.

– To się nie zmieni – zapewniła ją Edith.

6

– Czek ma pokrycie – oświadczył Quinn. – Dzwoniłem do jej banku. Powiedzieli, że dysponuje wystarczającymi funduszami. Siedzieli w biurze, zastanawiając się, dlaczego nie mogą skontaktować się z Chrissie Keller pod żadnym z podanych przez nią numerów telefonu. W pierwszym wypadku włączyła się automatyczna sekretarka, ale zostawionych wiadomości chyba nikt nie odsłuchał. Drugi numer, na komórkę, odpowiadał jedynie wysokim piskiem. – A co z czekiem za robotę dla Sammy’ego? – zapytała Pearl. – Też jest w porządku. Sprawdziłem. – Jesteśmy bogaci – ucieszył się Fedderman. – Wypłacalni – ostudził go Quinn. – Ale dlaczego nie możemy się dodzwonić do Chrissie? – zastanawiała się Pearl. – Może należy do tych klientów, którzy kontaktują się, kiedy sami uznają za stosowne –

podsunął Fedderman. – Lubi dyrygować – dodała Pearl. – Nie cierpię takich – mruknął Quinn. Przyganiał kocioł… – pomyślała Pearl i pogratulowała sobie, że nie powiedziała tego głośno. – Będziemy się martwić, jeśli przez dzień czy dwa się nie odezwie – zdecydował Quinn. – Do tej pory wykonujemy zlecenie. Przed nami kolejne rozmowy z przyjaciółmi i rodzinami ofiar. – Przeniósł wzrok z Pearl na Feddermana. – Poszczęściło się wam choć trochę? – Nie zauważyłam – odparła Pearl. Mówiąc to uświadomiła sobie, że w sprawie było coś, czego dotąd nie zauważyła. Jak wstydliwy cień skradało się na obrzeżach świadomości. Pearl i Fedderman podali Quinnowi przeznaczone do akt kopie notatek z przesłuchań, po czym rzeczowo zrelacjonowali mu, jak przebiegły rozmowy z rodzinami i przyjaciółmi ofiar Grawera. Poza zwykłymi sprzecznościami, które można było przypisać upływowi czasu i erozji pamięci, nie wyłoniły się żadne znaczące rozbieżności w stosunku do rozmów, które przed pięcioma laty przeprowadziła policja. Nic, co można by uznać za trop. Quinn miał chętkę na cygaro, ale się powstrzymał. Pearl rozpętałaby piekło. Nienawidziła, kiedy Quinn lub ktokolwiek inny palił w biurze. Pomyślał o Chrissie Keller i o tym, jak pojawiła się w siedzibie

agencji. Wyczuł wtedy, że było w niej coś szczególnego. Zastanawiał się, w co się zaangażowali i jak to się może skończyć. Miał złe przeczucia. Ukryte głęboko w trzewiach pierwsze wrażenie rzadko wiodło go na manowce. – Niektórym przesłuchiwanym nie podobało się, że budzimy dawne wspomnienia – powiedział Fedderman. – Malowało się to na ich twarzach. Serce się człowiekowi kraje. – To, co takie dranie robią, zostaje na lata – odparł Quinn. – Czasem na pokolenia. – Widzieliśmy, że jeszcze się nie pozbierali – dorzuciła Pearl. – Że wciąż dużo w nich nienawiści. – Ale właśnie tego się spodziewała. Quinn miał rację, wiedziała o tym: echa zadanej w okrutny sposób śmierci powracały przez dekady. – Porównajmy szczegółowo nowe zeznania z dawnymi – powiedział Quinn. – Potem weźmiemy się za dalsze przesłuchania. – Ożywimy więcej bólu – ze smutkiem rzekł Fedderman. – Wiń za to wspomnianych drani – mruknął Quinn.

***

Pearl wkładała nowe zeznania do teczek z aktami, kiedy olśniło ją, co takiego dręczącego kołatało się na obrzeżach jej myśli. Sięgnęła do segregatora zawierającego kopie prasowych wycinków zostawionych przez Chrissie Keller.

Przewertowała wycinki i zatrzymała się przy tych, które dotyczyły Tiffany, bliźniaczej siostry Chrissie. Jej podejrzenie było słuszne. Ogarnęła ją satysfakcja, której przypływy lubiła w tej pracy najbardziej. – Mamy tu zdjęcia wszystkich zamordowanych kobiet z wyjątkiem piątej, ostatniej ofiary Grawera – powiedziała. – Czyli Tiffany Keller. Jest mnóstwo wycinków na jej temat, ale ani jednego zdjęcia. Quinn i Fedderman przejrzeli własne kopie. Nie było zdjęć Tiffany. – Przypadek? – rzucił Fedderman, myśląc: Taaa, jasne. Jak większość glin, nie bardzo wierzył w przypadki. – Tyle wiadomości o morderstwie i nikt nie opublikował fotki? Nie wierzę – powiedziała Pearl. Quinn jak zwykle przechylił się z fotelem do tyłu i po swojemu zaczął się bujać, będąc piekielnie blisko upadku. – Młoda, atrakcyjna ofiara, okaleczenia na tle seksualnym. Powinno być od cholery zdjęć. Widział, jak Pearl chwyta trop niczym ogar podążający za zapachem, choć ona sama nie byłaby zachwycona tym porównaniem. Zdążyła już uruchomić komputer i wejść do internetu; wpisywała nazwisko Tiffany Keller w wyszukiwarkę. Tylko kilka chwil zajęło jej przeczesanie archiwów nowojorskiej prasy w poszukiwaniu powiązanych elementów.

Jak należało oczekiwać, okaleczenie i zabójstwo Tiffany zostało szeroko nagłośnione. I tak jak Quinn sądził, krwawe szczegóły zbrodni zilustrowano mnóstwem wyraźnych zdjęć młodej, atrakcyjnej ofiary. – Niech mnie diabli – powiedziała Pearl. – Zdjęcia? – spytał Quinn. – Masa. – Chrissie musiała zrobić selekcję i usunąć wycinki ze zdjęciami – rzekł Fedderman. Pearl potrząsnęła głową. – Nie o to mi chodziło. Quinn i Fedderman zbliżyli się, żeby nie przeszkadzało im odbijające się w monitorze Pearl światło. Złe przeczucia Quinna nasiliły się. Na ekranie widać było zdjęcie pochodzące chyba z licealnej kroniki szkolnej. Pokazywało śliczną ciemnowłosą dziewczynę o promiennym uśmiechu, z lekko wyginającymi się w górę kącikami nieco psotnych, piwnych oczu. Nie będzie już żadnych psot w gwałtownie skróconym przez Grawera życiu. Zdjęcie podpisano po prostu imieniem i nazwiskiem: Tiffany Keller. Tiffany w ogóle nie była podobna do swojej siostry bliźniaczki, która zatrudniła agencję Quinn i Zespół do znalezienia mordercy.

7

– To szaleństwo – powiedziała Pearl, gdy w poprzek Zachodniej Czterdziestej Czwartej Ulicy szli w kierunku hotelu Sherman. Quinn zgodził się z nią w duchu. Ale ten świat bywał szalony i kierował się własną odmianą tego, co powszechnie uchodziło za logikę. – Kto przerywa polowanie na mordercę, bo zgubiła mu się klientka? – ciągnęła Pearl. – Mówiłem ci, że jej czek ma pokrycie – odparł Quinn. Przyśpieszył kroku, żeby zejść z rozgrzanej ulicy, zanim dotrze do nich biały pikap na czele konwoju żółtych taksówek. – A to znaczy, że wciąż dla niej pracujemy. – Sznur aut przejechał z szumem i warkotem, owiewając ich kostki ciepłym podmuchem. – Czek kasjerski – powiedziała Pearl, kiedy już bezpiecznie znaleźli się na chodniku. – Czyli nie namierzymy jej poprzez rachunek bieżący. Nie ma bata. – Jeśli sugerujesz, że od początku powinniśmy traktować ją podejrzliwie – odrzekł Quinn – to masz rację. Nie wiem, jak do tego doszło, Pearl, ale oboje staliśmy się zbyt ufni. Pearl potrafiła wyczuć sarkazm w czyimś głosie, zagryzła więc wargę i zachowała

milczenie. Lepiej było nie sprzeciwiać się Quinnowi, kiedy stawał się sarkastyczny. Mogło to oznaczać, że wścieka się na siebie, a wtedy najtrudniej było z nim wytrzymać. Zatem bez słowa weszła za nim przez obrotowe drzwi z przydymionego szkła w zapraszający chłód holu z marmuru i dębiny. Hotel Sherman miał swoje lata i przechodził akurat trudny okres remontu, jednak był wciąż otwarty dla klientów. Świadoma utrudnień dyrekcja obniżyła ceny, więc ruch w interesie nie zamarł, mimo że w niedostępnych obecnie dla gości częściach hotelu zdarto podłogę, a także zamknięto restaurację, przez co klienci musieli się stołować w knajpce na rogu. Hotel był mały, ale miał w sobie jakąś sfatygowaną elegancję, którą właśnie starano się przywrócić do pierwotnego stanu. Poza dębową boazerią oraz posadzkami i kolumnami z żyłkowanego marmuru hotel pysznił się mnóstwem wymyślnych listew wieńczących, a także długą półokrągłą ladą recepcyjną z dębiny, która wyglądała, jakby stała w nim od zawsze. Niektóre obite czarną skórą meble, a także porozstawiane w holu palmy w donicach wyglądały na nowe. Pearl mimo woli wypatrywała na roślinach metek z cenami. Gdy Quinn i Pearl podeszli do recepcji, powitał ich wysoki starszy pan w szarej sportowej marynarce; na jej lewej kieszeni widniało coś, co zapewne było godłem hotelu Sherman. Mężczyzna miał gęstą siwą czuprynę i długą chudą twarz z patrycjuszowskim nosem, dzięki któremu bez wątpienia łatwiej mu było patrzeć na bliźnich z góry. Jegomość w rodzaju tych, którzy w dostojnym brytyjskim klubie dla dżentelmenów czują się jak w domu. – Szanowni państwo rezerwowali? – zagadnął z brooklyńskim akcentem.

– Szanowni państwo nie rezerwowali – odpaliła Pearl. Quinn posłał jej ostrzegawcze spojrzenie. Czasami to Pearl hamowało. Ale bardzo rzadko. – Chcielibyśmy zadać kilka pytań na temat jednego z waszych gości – wyjaśnił recepcjoniście Quinn i pokazał mu legitymację. Recepcjonista obejrzał legitymację, po czym zademonstrował, czego potrafi dokonać ze swoim nosem. – Prywatne usługi detektywistyczne? Nie prawdziwe gliny? – Oni może później – odparł Quinn. – Mieliśmy nadzieję, że zechce pan nam pomóc. Jeszcze przez kilka sekund mężczyzna popatrywał na Quinna sponad swojego długiego nosa, aż wreszcie wzruszył ramionami. – Państwo w sprawie którego z gości? – Chrissie Keller – odpowiedziała Pearl. – Dzwoniłam wcześniej w jej sprawie. – A tak. Ińsza się pani wydawała po głosie. Wyższą sobie panią wyobrażałem. Czyżbym nie wspomniał, że pani Keller się wymeldowała? – Interesuje nas – powiedział Quinn – czy pokojówka już wysprzątała jej pokój.

Recepcjonista odwrócił się do nich plecami i stuknął w kilka klawiszy na klawiaturze komputerowej. – Keller, Chrissie. Pokój pięćset dwanaście, wymeldowana wczoraj, dziesiąta trzydzieści rano. Do tej pory pokojówki powinny skończyć pracę w pięćset dwanaście. – Pamięta pan, czy miała duży bagaż? – spytał Quinn. – Skądże. Buddy, nasz boy, może wiedzieć. Ma fotograficzną pamięć. Wszystko zapamiętuje. Quinn i Pearl rozejrzeli się po opustoszałym holu. – Może pamięta pan, gdzie jest Buddy? – zapytał Quinn. Recepcjonista obrzucił ich brytyjsko-brooklyńskim spojrzeniem i pofatygował się do telefonu stojącego na drugim końcu lady. Boy hotelowy Buddy pojawił się w ciągu kilku sekund, jakby czekał na wezwanie. Był niskim mężczyzną w średnim wieku, z brzuszkiem, którego wypukłość psuła krój niebiesko-czerwonego uniformu, nadającego Buddy’emu wygląd oficera armii napoleońskiej. Nie brakowało nawet epoletów. Mały człowieczek popatrzył na Quinna, na Pearl i uśmiechnął się do nich szeroko. Podszedł bliżej i rozejrzał się z niejakim zakłopotaniem, wypatrując walizek, które mógłby ponieść. Recepcjonista wytłumaczył Buddy’emu, że państwo przyszli tylko po informacje. Quinn opisał Chrissie Keller.

– Pamiętam ją – powiedział Buddy. – Miła, dawała spoko napiwki. – Bagaż? – zapytał Quinn. – Duża czerwona walizka Samsonite, twarda, na kółkach. Do tego podręczna torba nylonowa, podobna do tych na laptopy. Pani nosiła dżinsy i jedwabną żółtą bluzkę. – Kolor oczu? – spytała Pearl. – Jedno piwne, drugie niebieskie. – Buddy wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Nie, wkręcam panią. Nie pamiętam koloru oczu. Ale reszta się zgadza, może pani być spokojna. Mam foto… – Tak, wiemy. – Walizka była ciężka. Ta pani planowała dłuższy pobyt. – Wynosił pan jej walizkę, kiedy się wymeldowała? – zapytał Quinn. – Nie, wywiozła ją po prostu na chodnik i wpakowała do taksówki. Torbę niosła na ramieniu, razem z damską torebką z brązowej skóry. Trochę wytartą z wierzchu. Wtedy po raz ostatni tę panią widziałem. Quinn podziękował Buddy’emu i ponownie zwrócił się do recepcjonisty. – Ktoś przebywał w pięćset dwanaście po Chrissie Keller? – Tylko pokojówka.

– Możemy obejrzeć? – Pokojówkę? Pearl zmierzyła go kamiennym spojrzeniem i chyba się wystraszył. – Ależ oczywiście – powiedział. – Państwo zobaczą nasze pokoje, to może kiedyś się u nas zatrzymają. Ale nic nie znajdą. Nasze pokojówki sprzątają na tip-top. – Cóż – odparł Quinn z uśmiechem. – Nigdy nic nie wiadomo. – Prawda – zgodził się recepcjonista. – Może znajdą państwo jakiś kłaczek, włos czy co. – Zdziwiłby się pan – rzekł Quinn. – Nieprawda. Oglądam w telewizji te wszystkie programy o miejscach zbrodni i technikach śledczych, czytam kryminały, w których policja szuka zbrodniarzy. – Nagle jakby się zmartwił. – Popełniono u nas zbrodnię? – Staramy się to ustalić – odparł Quinn. Buddy wsiadł z nimi do windy, a potem zaprowadził ich do pokoju 512. Otworzył drzwi i przestępował z nogi na nogę, jakby oczekiwał napiwku. Quinn podejrzewał, że to nawyk. – Łazienka jest tam. – Buddy wskazał zamknięte drzwi. – Tu mają państwo telewizor. Tutaj lodówkę zaopatrzoną w… Quinn posłał mu spojrzenie, pod którego ciężarem Buddy się zamknął. Uśmiechnął się, wzruszył ramionami i zostawił ich samych.

Quinn i Pearl rozejrzeli się. W pokoju panował porządek; musiało tak być, bo większość mebli przymocowano do ścian. Pokojówka rzeczywiście była skrupulatna. W powietrzu unosił się jeszcze zapach cytrynowego środka do czyszczenia mebli, a gołym okiem nie sposób było dostrzec odrobiny kurzu. Pearl sprawdziła maleńką łazienkę. Pachniała wybielaczem, była lśniąca i nieskazitelna. Nawet spoiny między błękitnymi kafelkami wyglądały na wyczyszczone. Pearl chciałaby taką mieć. Jej miała podobną wielkość, ale w porównaniu z tą wręcz lepiła się od brudu. Quinn był pod wrażeniem. – Pokojówka opróżniła kosze na śmieci i wygląda na to, że wypucowała je od środka. – Strata czasu – stwierdziła Pearl. Quinn nie był pewien, czy miała na myśli pucowanie koszy, czy przeszukiwanie pokoju. Zbadali pomieszczenie, dokładnie, choć bez większego zapału, wprawnie nie wchodząc sobie w drogę. Robili to już dziesiątki razy w dziesiątkach różnych pokojów. Recepcjonista nie przesadzał: drobiazgowa pokojówka dosłownie wysterylizowała pomieszczenie, jeśli patrzeć pod kątem ewentualnych śladów. Nie zostało tu nic użytecznego. Ani jeden kłaczek, ani jeden włos. Nic. – Chrissie przepadła jak kamień w wodę – powiedziała Pearl. – Ale

numer nam wywinęła. Quinn pomyślał, że to prawda. Ale jaki numer? I dlaczego? Dwie przecznice od hotelu mężczyzna wpatrywał się w okno wystawowe sklepu z torbami podróżnymi. Wyprawa do jakiegoś ciekawego miejsca, w którym nigdy dotąd nie byłem. Właśnie to powinienem zrobić – wybrać się w podróż. Spakować walizkę i wynieść się z tego miasta, choćby na trochę. Gdzieś do Europy. Albo na Karaiby, jeśli udałoby mi się znaleźć wyspę, która… Jego rozmyślania przerwał syk hamulców pneumatycznych. Patrzył, jak z autobusu, który zatrzymał się na rogu, wysiada młoda kobieta. Przekroczyła trzydziestkę, miała ciemne oczy, a jej połyskliwe, długie do ramion włosy zakołysały się wraz z wydatnym biustem, gdy dawała krok w dół, na chodnik. Miała na sobie jasnozieloną sukienkę, wykonaną z jakiegoś cienkiego materiału, który przywierał do ciała w podmuchach słabego letniego wiatru. Z jaką gracją się poruszała! Niczym kot. Wysokie obcasy migały, gdy krok za krokiem wyciągała długie nogi, a pracujące łydki były gładkie jak pokryte jedwabiem. Nogi tancerki, pomyślał. Może była tancerką. Może była… Zaczął iść za kobietą, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Jakby jakaś jego część podjęła już decyzję, że dwa życia i jedna śmierć winny się ze sobą zbiec.

Nie, do cholery! Zatrzymał się, całą siłą woli odwracając spojrzenie od kobiety. Nie robię już takich rzeczy. Nawet mi nie stanął. Odwrócił się i zaczął iść w przeciwną stronę. Nie obejrzał się nawet, żeby spojrzeć na nią po raz ostatni. Po jedno dodatkowe wspomnienie, które będzie mógł szczegółowo odtwarzać, przynajmniej przez jakiś czas. Zwiększył tempo, wydłużając krok, mocno stukając obcasami, jakby sprawdzał wytrzymałość chodnika. Nie robię już takich rzeczy. Już nie muszę ich robić. Ale wciąż wspominał, jak podskoczyły jej włosy i piersi, gdy wysiadała z autobusu. Uśmiechnął się. Mimo że tamten okres życia miał już za sobą, że był teraz kimś innym, nie szkodziło powspominać. Pomyśleć, jak miały się sprawy, a nawet jak mogły się mieć. W końcu to nie on zabełtał przeszłość i obudził myśli wyświetlające się w głowie jak sceny z filmu. Sceny, w których uczestniczył albo które po prostu obserwował, przeważnie widząc je z góry, niby duch unoszący się pod sufitem. Myśli… Myśli nikomu nie robiły krzywdy. Jakże by mogły? Nie były rzeczywiste. Nie dało się nawet ich dotknąć. A czasem nie dało ich powstrzymać.

Ale już nie myślał o opuszczeniu miasta.

8

Wyszczotkowała zęby, ale posmak wypitej zeszłej nocy szkockiej, która miała uspokoić myśli i ją uśpić, pozostał. Pearl to nie przeszkadzało. Wiedziała, dlaczego ma problemy z zasypianiem: wyruszyła na polowanie ze stadem, które znała i w jakiś dziwny sposób kochała. A może kochała samo polowanie? Tak czy inaczej, lubiła, kiedy ten wewnętrzny motorek pracował w niej jak osobne serce. Motorek wybudził ją nad ranem z niespokojnych omamów i dlatego była dziś w biurze pierwsza. Usiadła przy swoim szarym stalowym biurku i włączyła komputer. W domu trochę pracowała na laptopie, przeniosła więc skopiowane na pendrive’a pliki do komputera stacjonarnego. Gdy kopiowanie się zakończyło, schowała nośnik do torebki i zaczęła przeszukiwać internet pod kątem informacji dotyczących Chrissie Keller. Nic to nie dało, wobec czego podniosła się, podeszła do ekspresu i ze szklanego dzbanka nalała sobie kawy do swojego ceramicznego

kubka. Wsypała śmietankę w proszku i mieszała, dopóki bardzo niewiele zostało jej na powierzchni. Druga kawa tego ranka. Glina i kofeina. Spojrzała na zegarek. Prawie dziewiąta, a ona wciąż była w biurze sama. Co jest, do cholery? Przypomniało jej się wtedy, że zamiast do biura Quinn i Fedderman wybrali się na East Side, żeby przesłuchać kilku świadków. Pearl będzie musiała znosić samotność trochę dłużej. Wróciła do komputera, napiła się kawy, bez pośpiechu wstukała w okno wyszukiwarki „wyryte x, grawer, seryjny morderca” i ponownie zaczęła przeszukiwać internet. Większość wyników już znała, ale pojawiło się kilka nieznajomych stron. Westchnęła, upiła kawy i odwiedziła pierwszą z nich. Była to oficjalna strona dotycząca sfuszerowanej kradzieży indyków zarżniętych na święta Bożego Narodzenia. Zdarzenie miało miejsce w 1997 roku w Miami, w ośrodku resocjalizacyjnym dla byłych więźniów. Nie ma to jak dobry początek. Następny link zabrał ją na stronę sprzedającą wyryte w drewnie figurki egzotycznych ptaków. Przechodziła ze strony na stronę, a te stawały się coraz bardziej odległe od tematu jej poszukiwań. Mimo to nie rezygnowała. Zacięty upór niekiedy przynosił rezultaty. Postawiona przed właściwym stogiem siana Pearl znajdzie w nim igłę. Samo słowo „wyryte” doprowadziło ją wreszcie do „Inicjały wyryte na drzewach”, stamtąd trafiła na „Wstępne porady na temat ochrony drzewostanu”, co z kolei doprowadziło ją do „Raportów wstępnych”, skatalogowanych według miast. Następne były „Przestępstwa na obywatelach, raporty Wydziału Policji Detroit”, aż wreszcie znalazła się

na amatorskiej stronie o przestępstwach „Pierwsze próby”, zajmującej się przypadkami, w których nieudolni, debiutujący kryminaliści zostali przyłapani na gorącym uczynku. Znajdowało się na niej zdjęcie oślepionego reflektorami, bezgranicznie zdumionego nastoletniego kandydata na włamywacza, z jedną nogą przełożoną przez okienny parapet i torbą z kradzionymi przedmiotami w dłoni. Drugie zdjęcie pochodziło z kamery przemysłowej i przedstawiało niedoszłego rabusia, uciekającego ze sklepu ogólnospożywczego z pustymi rękami i uczepionym nogawki wielkim białym psem. Na stronie było coś jeszcze. Pearl zbliżyła twarz do monitora. Nieostre zdjęcie przedstawiało szczupłą młodą kobietę. Twarz była niewyraźna. Zdjęciu towarzyszyła krótka notatka prasowa, która nie odnosiła się bezpośrednio fotografii, informowała natomiast, że kobieta nazwiskiem Geraldine Knott, dwudziestodwulatka, została zaatakowana na parkingu podziemnym swojego bloku przez zamaskowanego napastnika. Uderzył ją, usiadł na niej okrakiem, po czym wyjął nóż i zaczął opowiadać, co jej nim zrobi – zmierzał między innymi obciąć jej sutki. Coś sprawiło, że napastnik zbiegł, nie spełniwszy gróźb. Prawdopodobnie był to przypadkowy głos syren radiowozów, które, wezwane w innej sprawie, zajeżdżały pod blok naprzeciwko. Panią Knott, rozciągniętą na betonie i zamroczoną, znalazła mieszkająca w tym samym budynku kobieta, która zeszła na parking. W komentarzu prasowym podano, że ofiara miała złamany obojczyk, znajdowała się w głębokim szoku, została przewieziona do szpitala i jej stan był stabilny. Portret pamięciowy napastnika, sporządzony na podstawie opisu Geraldine Knott, gazeta miała opublikować wkrótce. Notatka datowana była na 7 kwietnia, osiem lat temu. Niedługo potem Nowy Jork dotknęła seria potwornych morderstw

Grawera. Pearl przeszukała archiwa prasy z Detroit i z łatwością znalazła kolejną wzmiankę o napadzie na Geraldine Knott, zilustrowaną portretem pamięciowym napastnika. Nosił kominiarkę, która zakrywała głowę i całą twarz, z wyjątkiem oczu. Pearl nie widziała w tych oczach nic szczególnego. Geraldine Knott nie pamiętała, jakiego były koloru. Podsumowując, pomyślała Pearl, portret był bezużyteczny. Ale i tak wydrukowała to, co znalazła, robiąc trzy kopie: dla Quinna, Feddermana i dla siebie. Trzy minuty późnej w biurze zjawili się Quinn i Fedderman. Wraz z nimi do środka dostało się gęste jak syrop parne powietrze lata. Obaj byli mokrzy. Włosy Quinna sterczały na wszystkie strony i lśniły od wilgoci, a jego niebieski krawat pocętkowały krople deszczu. Zwyczajowo pognieciony brązowy garnitur Feddermana wyglądał na jeszcze bardziej wymięty niż zwykle. Kiedy Feds mijał jej biurko, Pearl wyczuła zapach mokrego psa. Może pachniał tak garnitur, może Fedderman. – Znowu się rozpadało? – spytała. Odpowiedź była oczywista, ale Pearl miała ochotę troszkę się podrażnić. Obaj ją zignorowali. Quinn ruchem głowy wskazał komputer. – Co robisz? – spytał, zdejmując poznaczoną kroplami deszczu marynarkę i wieszając ją na mosiężnym wieszaku przy swoim biurku. – Sprawdzam w komputerze niejaką Geraldine Knott – odpowiedziała. Nie powie im

od razu wszystkiego. Niech się geniusze postarają. – Po co? – zapytał Fedderman. Przywlókł się jak zaciekawione psisko i zerkał przez ramię Pearl na monitor. Nie odpowiedziała, wskazała za to wydruki na rogu biurka. – Poczytaj – podpowiedziała. Fedderman i Quinn czytali w milczeniu, po czym popatrzyli jeden na drugiego. – Jezusie! – powiedział Fedderman. – To moja zasługa, nie Jego – odparła Pearl. – Trafiłam na to w internecie. Wy dwaj swawoliliście w deszczu, a ja szukałam informacji o Grawerze. – Uciekliśmy przed deszczem na pączki – oznajmił Fedderman. – Mamy jednego dla ciebie. – Nie widzę. – Fedderman go zjadł – wygadał Quinn. – Wyjeżdżamy zza rogu, parkujemy pod firmą, a on cap! I po pączku. Fedderman wzruszył ramionami. Quinn odłożył swoje kopie wydruków na biurko Pearl. – Świetna robota, Pearl. Nie zostawiaj tego. Znajdź, co się da, o tej Geraldine Knott.

Fedderman nagle wyszczerzył zęby i wyciągnął białą, zatłuszczoną papierową torbę, która do tej pory gniotła się w kieszeni jego marynarki. Położył ją na biurku Pearl. – To dla ciebie – powiedział. – W polewie czekoladowej. Na prawdziwym cieście, nie z tych pompowanych, więc nie rozpadnie się, jeśli będziesz moczyła go w kawie. Nie wierz we wszystko, co słyszysz. Zawsze o tobie myślimy. – Aha – odrzekła Pearl. Ale co myślicie? Podziękowała Feddermanowi, otworzyła torebkę, całą w tłustych plamach, i wyjęła lepki pączek, który podróżował w kieszeni Feddermana. Pachniał mokrym psem.

9

Mary Bakehouse przeciskała się w stronę drzwi zatłoczonego wagonu metra, dźwigając w pozycji pionowej swoją wielką i płaską teczkę z imitacji skóry, w której woziła portfolio, i torowała nią sobie drogę jak dziobem lodołamacza. Zionący zapachem cebuli mężczyzna napierał na nią od

tyłu, przez co szła szybciej, niż chciała. Strumyczek potu spłynął jej między łopatkami. Ktoś nadepnął jej na palec. W Dakocie Południowej jest zupełnie inaczej. Ledwie zdążyła wydostać się na platformę, gdy drzwi z sykiem się za nią zasunęły. Oddalając się, słyszała, jak nabierający szybkości pociąg piszczy i wyje. System megafonów ogłaszał coś, czego żadna istota ludzka z żadnego kraju na ziemi nie byłaby w stanie zrozumieć. Po dwóch rozmowach o pracę Mary była zmęczona. Nie nastawiły jej zbyt optymistycznie. W agencji reklamowej usłyszała, że jest spowolnienie, ale kto wie. W firmie architektonicznej powiedzieli wprost, że nie zatrudniają i że tak naprawdę człowiek, który w rubryce ogłoszeń drobnych dał wiadomość o naborze, też został zwolniony i odchodzi z końcem tygodnia. Wspinając się z wysiłkiem po granitowych schodach przed swoim blokiem, zaczęła podejrzewać, że wybrała idealnie niewłaściwy czas na próbę zamieszkania w Nowym Jorku. W holu, który tak naprawdę był raczej dużym przedsionkiem, przynajmniej panowała cisza. Mary nacisnęła przycisk przywołujący windę i równo rozłożyła ciężar ciała na obie zmęczone stopy. W głębi budynku ponad nią brzęknęły kable, ale mosiężny wskaźnik położenia windy się nie poruszył. Gdy cierpliwie czekała, usłyszała nieopodal odgłos kroków. Ktoś schodził po schodach. Ktoś, kto się śpieszył.

Ale na najniższym półpiętrze szybki odgłos podeszew na wyciszonych gumą stopniach nagle zamarł, jakby ten, kto schodził z góry, całkowicie znieruchomiał, być może na coś czekając. Aż sobie pójdę? Półpiętro było poza zasięgiem wzroku, ale Mary wydawało się, że słyszy czyjś oddech, ciężki, niemal astmatyczny. Mężczyzna. Była pewna, że to mężczyzna. Wywnioskowała to nie z ciężkiego oddechu, ale z odgłosu, jaki podeszwy wydawały na schodach: szybkie staccato kroków, prawie jak seria z karabinu maszynowego. Jakby po prostu przechylił się pod własnym ciężarem i każdym krokiem powstrzymywał upadek. Mało która kobieta w ten sposób schodziła po schodach. Nadjechała winda – była pusta. Mary pośpiesznie weszła do kabiny i nacisnęła przycisk z numerem swojego piętra. Kiedy stalowe drzwi zasunęły się niemal do końca, wydało jej się, że szybkie kroki na schodach znów się odezwały. Teraz stało się oczywiste, że ktokolwiek był na półpiętrze, czekał, aż Mary opuści sień, żeby mógł (mogła?) niezauważenie wyjść z budynku. Mary pomyślała sobie, że można mieć po temu dziesiątki powodów i żaden nie musiał jej dotyczyć. We wznoszącej się windzie popatrzyła w dół i spostrzegła, że włosy pokrywające leciutkim meszkiem zewnętrzną stronę jej przedramion się uniosły. Musiała nagle przełknąć ślinę. To chyba znaczy, że się boję.

Wyjaśniła sobie, że z racjonalnego punktu widzenia nie ma się czego bać. Co jej do tego, że ktoś wolał skorzystać ze schodów zamiast z windy i nie miał ochoty pokazywać się ludziom? Chyba że obrobiono jej mieszkanie. Cóż, tego akurat zaraz się dowie. Prawie się uśmiechnęła. Włamywacz, który upatrzył sobie jej mieszkanie, będzie nieziemsko rozczarowanym złodziejaszkiem. Niewiele miała rzeczy wartych wyniesienia. Nie, to niezupełnie prawda. Przypomniała sobie swój notebook Dell, stojący na biurku w salonie. Nie można go było nie zauważyć. Ale i on miał już ponad pięć lat – dla każdego znającego się na elektronice był beznadziejnie przestarzały. Jeśli jednak został skradziony, będzie musiała kupić drugi. Absurd. Nikt mnie nie okradł i wcale się nie boję! Wyszła z windy i zbliżyła się do drzwi swojego mieszkania. Przyjrzała się uważnie, ale nie zauważyła żadnych śladów włamania. Spróbowała przekręcić gałkę w drzwiach. Nie obracała się. Drzwi nadal były zamknięte tak, jak powinny być. Nawet jeśli się nie bała, poczuła ogromną ulgę. Wyobraźnia. Mam zbyt bujną wyobraźnię, bo jestem kreatywna. Strach przygasł i był teraz tylko nieokreślonym niepokojem. Ciekawość wzięła nad nim górę, więc Mary przekręciła klucz w zamku i otworzyła drzwi. Głęboko zaczerpnęła tchu i weszła do mieszkania. Obrzuciła wnętrze spojrzeniem. Wszystko było w porządku. Od rana, kiedy wyruszyła na poszukiwanie pracy, nic się nie zmieniło.

Powtarzając sobie, że zachowuje się jak duże dziecko, zamknęła drzwi na korytarz, przekręciła klucz w zamku ryglowym i założyła łańcuszek. Przeszła przez pokój i energicznie rozsunęła zasłony, żeby wpuścić przez okna więcej późnopopołudniowego światła. Rozejrzała się z większą uwagą. Małe poduszki na sofie leżały ułożone w stosik, tak jak je zostawiła – lubiła wspierać na nich nogi podczas oglądania telewizji. Pusta szklanka po soku pomarańczowym, którą rano zapomniała odnieść do kuchni, stała na stoliku kawowym dokładnie w tym samym miejscu: na czasopiśmie, żeby nie zostawiła kółka na blacie. Podeszła do okiennego klimatyzatora i nastawiła go na maksimum, rozkoszując się chłodnym powiewem, coraz silniej płynącym z buczącego wentylatora. Odwracając się, zatrzymała spojrzenie na stojącym nieopodal biurku, by sprawdzić, czy ciągle ma komputer. Wiedziała, że ma, ale i tak musiała spojrzeć. Notebook stał na swoim miejscu. Ale był otwarty i włączony. Dreszcz wątpliwości przemaszerował po jej karku jak wielonogi insekt. Była pewna, że rano wyłączyła komputer. Ale najwidoczniej tego nie zrobiła. Był przecież włączony, wprawdzie nie w trybie online, ale ikony pulpitu widniały na błękitnym tle. Mary podeszła do komputera i położyła na nim dłoń. Nie wyczuła ciepła. Czyżby znaczyło to, że został włączony niedawno? Chyba powinien się rozgrzać, skoro działał przez długie godziny? Nie miała pewności. Nigdy

nie przyszło jej do głowy, żeby to sprawdzić. Bo i po co miała to robić? Włączyła lampkę na biurku, usiadła przed notebookiem i weszła do sieci. Przesunęła kursor i kliknęła historię przeglądania. Rozpoznawała ostatnio odwiedzane strony. Jej poczta po porannym sprawdzeniu korespondencji, internetowe edycje „Timesa” i „Posta”, eBay, na którym przeglądała oferty, nie zamierzając nic kupować, „USA Today”, dzięki któremu miała pojęcie, co dzieje się poza Nowym Jorkiem. Miała pewność, że wszystkie te strony odwiedziła, kiedy ostatnio usiadła przed komputerem, czyli tego ranka. Nic nie wskazywało na to, że ktoś chciał zdobyć jej dane osobowe. Z drugiej strony wiedziała, że cała zawartość twardego dysku mogła zostać skopiowana na zewnętrzny dysk przenośny, nawet na pendrive’a, a ona mogła nigdy się o tym nie dowiedzieć. I była pewna, absolutnie pewna, że gdy wychodziła z domu, ekran notebooka był ciemny. Ale czy w życiu czegokolwiek można być pewnym? Wstała zza biurka i zmusiła się do sprawdzenia reszty mieszkania. Ostrożnie wyciągając rękę, zapalała po drodze światła, choć nie zapadł jeszcze zmrok. Zajrzała do szaf, zerknęła nawet pod łóżko, zanim nabrała uspokajającej pewności, że jest sama. Umościła się na sofie i zrzuciła buty, starając się rozluźnić. Ale ciągle czuła strach. I złość.

Mniej chodziło o to, że ktoś – mężczyzna na schodach? – wszedł do jej mieszkania. Bardziej, że wszedł w jej życie. W tłumnym zgiełku miasta przewijało się wielu niebezpiecznych wariatów. Nieraz ją przed nimi ostrzegano. Ścisk na Manhattanie wymuszał bliskość, zatem każda kobieta musiała, po prostu musiała, codziennie mijać kilku z nich na zatłoczonych chodnikach. Wiedziała, że niektórzy mężczyźni popadali w obsesję na sam widok określonego typu kobiet. Ślepa, obsesyjna miłość. Wiedziała też, że niektórzy mężczyźni zabijali to, co kochali.

10

Quinn kończył w Lotus Diner kolację. Jadł opiekaną kanapkę z tuńczykiem i frytki, kiedy do jego stolika podeszła kelnerka Thel, wyjątkowo bez szklanego dzbanka z kawą. – Dzwoni twoja przyjaciółka Pearl – powiedziała. – Mogę odebrać przy stoliku? – Jasne, wyrwę telefon ze ściany i ci go przyniosę. Twój problem,

co z nim wtedy zrobisz. Thel nie obrażała się za żarty, ale zawsze się odcinała. Była przysadzistą kobietą w średnim wieku, która utkwiła w pracy bez perspektyw. Z czoła nie schodził jej mars, a głębokie bruzdy wokół ust nie były zmarszczkami od śmiechu. Jej zęby pożółkły i domagały się aparatu ortodontycznego, na który nigdy nie będzie jej stać. Była pyskata i w ten sposób radziła sobie z życiem. Stale rozwijała tę swoją jedyną umiejętność, czasami doprowadzając klientów do szewskiej pasji. Właściciel restauracji lubił Thel, uchodziło jej więc na sucho takie zachowanie, zwłaszcza od kiedy się zorientował, że w jakiś perwersyjny sposób przyciągało klientów. Nie było też bez znaczenia, że właściciel odrobinę się jej bał. Quinn się nie bał. Udał, że jej nie usłyszał, osuszył usta białą papierową serwetką i wysunął się z boksu. Komórkę miał wyłączoną, żeby zjeść w spokoju. Pearl i Fedderman wiedzieli, gdzie go szukać, ale nie przeszkodziliby mu, chyba że wyskoczyłoby coś mniej lub bardziej poważnego. Wiedział, gdzie szukać telefonu – był zamontowany na ścianie przy wejściu do kuchni, na samym końcu lady barowej. Zbliżając się, spostrzegł, że zdjęta z widełek słuchawka leżała na podłodze. Chwycił kabel, podciągnął słuchawkę jak złowioną rybę i przyłożył ją do ucha. – Quinn, to ty? – Głos Pearl. – Tak – potwierdził Quinn. – Oderwany od kanapki z tuńczykiem i kawy. Mam nadzieję, że to coś ważnego. – Co najmniej jak twoja kanapka? – Cały czas dogryza mi tu Thel, więc nie przeginaj. Co się dzieje?

– Thel? Jeszcze jej nie wywalili? Bezczela z takim nastawieniem? – Skoro ciebie nikt nie wywala… O co chodzi, Pearl? – Harley Renz dzwonił do biura. Chce cię na wczoraj albo jeszcze szybciej. Wręcz pragnie. – Renz mnie pragnie? – Żebyś oddzwonił, Quinn. Nie udawaj, że nie zrozumiałeś. Thel zaraziła nas wszystkich. – A powiedział, czego konkretnie pragnie? – Rozmowy z tobą. – Pearl wydała swoje głośne telefoniczne westchnienie, jakby musiała radzić sobie z nastolatkiem dzwoniącym, by wygadywać przez telefon obsceniczności. – Mimo wszystko jest komisarzem policji, Quinn. Racz z łaski swojej do niego oddzwonić. – Celna uwaga – powiedział Quinn i się rozłączył. Nacisnął widełki starego ściennego telefonu, a kiedy odskoczyły, wystukał bezpośredni numer Renza na Police Plaza 1. Nie miał czasu na przerzucanie się docinkami z Pearl. Harley był komisarzem policji, więc może miał coś ważnego do powiedzenia. Albo chciał o coś ważnego poprosić. Lub czegoś zażądać. Wsłuchany w sygnał Quinn spojrzał za siebie i zobaczył, że Thel przestała podsłuchiwać, udając, że wyciera ladę barową. Stała teraz przy stoliku Quinna, z którego wszystko zabrała, nie bacząc, czy dojadł i

dopił, i skrobała długopisem w bloczku zamówień, podliczając jego rachunek. I swój napiwek. Popiskiwanie w prawym uchu Quinna zastąpiło niecierpliwe warknięcie Renza. – Najwyższy czas, Quinn. – Co się urodziło, Harley? – Twoje dochodzenie – odpowiedział Renz. – Ma się skończyć. Pokryję koszty. Powiedz zleceniodawcy, że sprawa zakończona. – Nie da się. – Bo? – Nie mogę znaleźć zleceniodawcy. – Znaczy przepadł? Jak zgubione klucze? – Jak zgubiony zleceniodawca. Po długiej chwili milczenia Renz powiedział łagodnym, ale napiętym głosem: – Po prostu zamknij dochodzenie, Quinn. Zaraz po tej rozmowie. Jak dla mnie możesz nigdy nie znaleźć swojej klientki, mam to w dupie. Nigdy, nigdy, nigdy! Czy wyrażam się jasno? – Nigdy – odpowiedział Quinn i odłożył słuchawkę.

Mary Bakehouse niemal zupełnie przestała martwić się tym, że po powrocie do domu zastała pracujący komputer. Pewnie po prostu, nie zdając sobie z tego sprawy, zapomniała go tamtego ranka wyłączyć. Nie było sensu doszukiwać się w tym nie wiadomo czego i napędzać sobie strachu. Jej sytuacja z pozoru się poprawiała. Parę rozmów o pracę zakończyła z wrażeniem, że kierownicy działu personalnego rzeczywiście mogą do niej zadzwonić. I udało jej się nareszcie pozbyć z mieszkania zapachu dymu tytoniowego. A może zwyczajnie do niego przywykła? Czasami, wchodząc do mieszkania po dłuższej nieobecności, nie była pewna, czy nie wychwytuje przez sekundę znienawidzonego zapachu. Nie znosiła palenia. Jej ulubiony nauczyciel ze szkoły podstawowej, nałogowy palacz, umarł na raka płuc, gdy Mary miała dziesięć lat. Na zawsze wryło jej się to w pamięć i zrodziło odrazę do koncernów tytoniowych oraz palenia jako takiego. Może tak naprawdę nie czuła tytoniu, ale zapach własnej nienawiści. Miasto postrzegała teraz jako bardziej niebezpieczne i trudniej jej się w nim żyło. Zaczęło się to w zeszłym tygodniu, kiedy zaczepił ją bezdomny, grzecznie pytając, czy nie ma jakichś drobnych. Mary nie miała, ale mężczyzna nie przyjął tego do wiadomości. Jego nastawienie od razu się zmieniło: chwycił ją za rękaw prochowca, gdy próbowała odejść, i zaczął nim szarpać. Nie potrafiła zapomnieć wyrazu jego wyblakłych niebieskich oczu. Widniała w nich najczystsza nienawiść i kiedy zaczął nieskładnie bełkotać o tym, jaka z niej egoistka, opryskując śliną jej twarz, poczuła, że odwzajemnia tę nienawiść. Ale jak mogłaby nie odwzajemniać? Od tamtego dnia miasto jawiło jej się o wiele bardziej złowrogim

miejscem. W spowitych mrokiem zaułkach czaiło się zagrożenie. Groźne były gęste korki, uliczni sprzedawcy dyskusyjnej jakości dóbr, żebracy, mężczyźni, którzy obdarzali ją przelotnymi, ale porozumiewawczymi spojrzeniami, gdy rozkołysane wagony metra mknęły przed siebie z przenikliwym piskiem. Szczególnie jeden spotykany w metrze mężczyzna budził jej niepokój. Widywała go praktycznie podczas każdej podróży, jakby mieli taki sam rozkład dnia, chociaż Mary nie wychodziła z domu według żadnego określonego grafiku. Podejrzewała, że mógł być jednym z bezdomnych, którzy żyli pod ziemią, na stacjach metra. Stale był nieogolony, a ubrania miał znoszone. Na głowę zakładał szarą czapeczkę bejsbolową z nisko opuszczonym daszkiem, dzięki czemu jego nieruchome oczy kryły się w cieniu. Pewnego razu – była pewna, że z premedytacją – wolno oblizał usta, a potem się do niej uśmiechnął. Przesłał jej w ten sposób wiadomość, ohydną i budzącą lęk. Zdawał się karmić jej strachem, jakby przez całą długość chyboczącego się wagonu zasysał go do swego wnętrza, gdzie chroniło się jego prawdziwe, złe ja. Był głodny jej strachu. Walczyła, żeby nie wpaść przez niego w histerię. Kilkudniowy zarost był przecież teraz modny wśród męskich gwiazd kina i telewizji, a niektóre nowe ubrania specjalnie postarzano, żeby wyglądały na wyblakłe i znoszone. Nawet na niedoprane. W dzisiejszych czasach celebryci wyglądali jak menele. Ale ten człowiek pachniał jak ktoś pozbawiony środków do życia. Bił od niego przykry odór zastarzałego potu i uryny. Smród ludzi zdesperowanych, a przez to niebezpiecznych. Mary prawie zemdlała ze szczęścia, kiedy mężczyzna został na swoim miejscu i nie wysiadł na jej stacji.

Bogu dzięki! Niech sobie teraz wypatrzy jakąś inną kobietę. Niech inna poczuje, jak jej starannie wykuta zbroja opada do stóp, a odsłonięte serce drży. Po chwiejnym wagonie metra betonowy peron pod stopami przywracał poczucie trwałości i bezpieczeństwa. Obejrzała się i zauważyła, że poprzez usmarowane i porysowane okno wagonu mężczyzna przyglądał się, jak wmieszała się w tłum kierujący się w stronę schodów, które wiodły na ulicę. Starała się nic po sobie nie pokazać, ale wiedziała, że jej się nie udało i że on wyczuł jej lęk. Wtedy się wściekła, że tacy jak on potrafią doprowadzić ją do tego stanu i napawają się potem jej strachem. Mary była silną kobietą. Wiedziała o swojej sile. A jednak ostatnio bała się prawie nieustannie, nawet podświadomie. Zorientowała się, że kuli ramiona i czuje chłód w ciepłym blasku słońca. Zdała sobie sprawę, że to właśnie był strach. Z początku była pewna, że nigdy nie wróci do Dakoty Południowej. Najwyżej wpadnie z wizytą. Ale teraz gdzieś jej się ta pewność zgubiła. W Dakocie Południowej nie było powodów do strachu. Nie było ściśniętych razem budynków przesłaniających światło, nie było rojącego się morza obojętnych twarzy, niewyobrażalnych potworności każdego ranka wyliczanych w dzienniku, ceglanych rogów ulic, za które bała się skręcić. Tylko jedno mogło przepędzić ją z miasta. Własny strach. Nigdy by nie uwierzyła, że to możliwe.

11

Po powrocie do mieszkania Mary Bakehouse obróciła klucz w zamku i zabezpieczyła drzwi łańcuszkiem. Zdjęła szary żakiet (niezbędny element stroju na rozmowę kwalifikacyjną) i powiesiła go w szafie, a potem wyskoczyła z czółenek na wysokim obcasie. Miała za sobą trzy bezowocne rozmowy o pracę. Po każdej usłyszała „Być może się odezwiemy”, ale znała już takie obietnice. Nigdy się nie odzywali. Nic się nie układało. Kryzys gospodarczy. W tym tkwił jej problem, jak z przekonaniem zapewniali ją dobrze odżywiony mężczyzna i irytująco chuda kobieta w garsonce. Z powodu kiepskiej sytuacji gospodarczej liczba miejsc pracy była znikoma, a konkurencja zaciekła. „Chyba trzeba będzie się z kimś przespać”, zwierzyła się szeptem jakaś kobieta z zawziętą miną, która razem z Mary czekała na rozmowę. O nie, pomyślała Mary. Prędzej wróci do małomiasteczkowego życia i skromnych ambicji, niż wda się w zawoalowaną prostytucję. Przebrała się w dżinsy i luźny błękitny T-shirt z napisem „DEATH CAB FOR CUTIE”, gadżet reklamowy wypuszczony z okazji koncertu, który zespół o tej nazwie dwa lata temu zagrał w Tulsie. Pod wpływem impulsu kupiła koszulkę za grosze od ulicznego handlarza. Pasowała do jej nastroju.

Z plastikowego dzbanka, który chłodził się w lodówce, nalała sobie szklankę mrożonej herbaty. Zaniosła ją do salonu i opadła na sofę, odruchowo sięgając po pilota. Przez jakiś czas oglądała lokalne wiadomości, ale w najmniejszym stopniu nie podniosły jej na duchu. Wyłączyła telewizor. Oglądanie cudzych nieszczęść jednak nie łagodzi cierpienia. Przez kilka minut gapiła się na przeciwległą ścianę, wreszcie wstała i wróciła do kuchni. Odstawiła w połowie pustą szklankę na blat przy zlewozmywaku. Zaspokoiła pragnienie, ale teraz z kolei zgłodniała. Jej lunch składał się z kupionego na ulicznym stoisku precla i dietetycznego napoju gazowanego, wobec czego należała jej się wcześniejsza kolacja. W lodówce nic nie ma. Kolejna wyprawa do delikatesów. Wyjrzawszy przez okno, przekonała się, że nadciągnął zmrok, a kapuśniaczek, który zaczął mżyć, ledwie wróciła do domu, ustał. Dmuchając na zimne, wyjęła z szafy parasolkę z teleskopową rączką i zabrała ją ze sobą. Skoro raz padało, może popadać znowu. Delikatesy znajdowały się dwie przecznice od jej bloku, za rogiem. Po drodze postanowiła, że znowu kupi kurczaka na słodko. Na wynos nic lepszego nie oferowali, więc dlaczego miałaby sobie nie pozwolić na taką samą kolację drugi dzień z rzędu? Przyśpieszyła. Prawie czuła zapach unoszący się wokół wąskiej, biegnącej przez środek sklepu lady z gotowymi daniami.

Nos jak rasowa suka. Po wejściu do jasno oświetlonych delikatesów poczuła się lepiej. Przełożyła porcję kurczaka z metalowego podgrzewacza do białego piankowego pojemnika na jedzenie na wynos, dodała też nieco ryżu. Przy kasie pomyślała, że mogłaby kupić „Daily News”, ale uznała, że nie powinna być taka rozrzutna, zostawiła więc gazetę na stojaku. Obok zobaczyła „City Beat”, jedno z kilku pomniejszych nowojorskich czasopism, rywalizujących o pozycję w mieście uzależnionym od informacji. Było darmowe – zarabiało na reklamach, w tym na ogłoszeniach towarzyskich. Mary czasami te ogłoszenia przeglądała i popuszczała wodze fantazji, ale daleko jej było do zadzwonienia pod któryś z podanych numerów. Podniosła redagowaną w brukowym stylu gazetę i wsunęła ją do torby, między pojemnik z kurczakiem a butelkę napoju gazowanego. Gdy wracała do domu z delikatesów, miała wrażenie, że w otaczającej ją rzeczywistości zaszła jakaś subtelna zmiana. Nie wiedziała, skąd wziął się jej niepokój, ale zaczęła iść prędzej. Do swojego bloku dotarła w miarę szybko. Szybko też wjechała windą na właściwe piętro i zamknęła się w mieszkaniu. Z ulgą oparła się plecami o drzwi. Była u siebie. Cokolwiek zostawiła tam, na zewnątrz, już jej nie zagrażało. Odetchnęła głęboko i wyczuła specyficzny zapach. Nie był to zapach tytoniu. Czuła coś innego. Woń nikłą, ale utrzymującą się, i z całą pewnością nie pachniał tak kurczak na słodko. Był to raczej zastarzały pot.

Uryna. Człowiek z metra! Okiełznała strach i zmusiła się do myślenia. Co robić? Uciec na dwór, gdzie jest jeszcze bardziej niebezpiecznie? A co potem? Na policję? Powiedzieć, że ktoś na pewno jest w jej mieszkaniu, bo wyczuła nieznany zapach? Jasne. Od razu jej uwierzą i przyślą wszystkie jednostki. Raz jeszcze powęszyła, ale tym razem czuła tylko dobywający się z piankowego pojemnika aromat jedzenia. Nadmiar wyobraźni? Z pewnością. Nie ma innej możliwości. Nie ma! Odpędziła myśli o słabiutkim zapachu, który być może poczuła, oderwała się od drzwi i weszła w głąb mieszkania. Głęboko zaczerpnęła tchu. Poczuła się lepiej. Strachowi trzeba stawić czoła. A ona to, do cholery, potrafi! Postawiła piankowy pojemnik na stoliku do kawy i nakazała uginającym się ze strachu nogom, by zabrały ją tam, gdzie chciała pójść. Gdzie musiała pójść, ponieważ nie miała wyboru. Zmusiła się do dokładnego sprawdzenia swojego małego mieszkanka. Zajrzała wszędzie – pod łóżko, za zasuniętą kotarę prysznicową. Gdy unosiła plastikową zasłonkę, odezwała jej się w głowie muzyka ze sceny morderstwa w Psychozie i Mary prawie się uśmiechnęła. Opuściła z

powrotem zasłonkę. Już się tak nie bała. Nikogo tu nie ma. Tylko ja i mój przerost wyobraźni. Przedstaw sobie tę scenę widzianą z góry, jak w filmie Hitchcocka – kobieca sylwetka w skróconej perspektywie, przerażona, miotająca się w labiryncie pomieszczeń, zaglądająca tu i tam. Toż to niemal komiczne. Zostało jej jeszcze kilka miejsc do sprawdzenia, ale doprawdy nie nadawały się na kryjówkę. Mary postanowiła zostawić je w spokoju. Powiedziała sobie, że już się tak nie boi i nie musi zaglądać w każdą szparę w mieszkaniu. I tak zrobiłam z siebie idiotkę. Trafiła na niego w salonie.

12

Quinn doszedł do wniosku, że powinien jednak oddzwonić do Renza. Jeśli dochodzenie ma zostać przerwane, choć, jak się okazało, byłoby to błędem, chciał wyraźnie dać Renzowi do zrozumienia, że ta decyzja stanie mu ością w gardle. – Które dochodzenie mam przerwać? – zapytał Renza przez telefon w Lotus Diner. Odwrócił się twarzą do ściany, na wypadek gdyby wciąż stojąca

przy jego boksie Thel po podliczeniu rachunku nabrała ochoty na podsłuchiwanie. – To, w którym mała myszka zmyła się z poszlakami? – Brzmi ciekawie, nie powiem – odparł Renz. – Ale chyba obaj doskonale wiemy, że chodzi mi o morderstwa Grawera. – Morderstwa Grawera… Czekaj, to ten gość, który gwałcił i kroił ofiary? – Popatrz, jednak wiesz. – Dawne dzieje. – Z punktu widzenia ofiar pewnie było to wczoraj. Gdyby wstało dla nich kolejne jutro. – Dlaczego miałoby ci zależeć, żebyśmy się z tego wycofali, Harley? Sprawa na pewno widnieje w policyjnym archiwum jako umorzona. Ale Quinn znał odpowiedź. Renz, który miał doskonały słuch polityczny, a w czasie morderstw Grawera był kapitanem policji nadzorującym śledztwo, nie chciał, żeby jedna z jego największych nierozwiązanych spraw została wydobyta z zapomnienia. Nawiedzałaby go teraz i w przyszłości. – Te morderstwa zostawiły po sobie wystarczająco dużo ludzkiego cierpienia – odpowiedział Renz. – Nikt nie powinien zakłócać spokoju rodzinom. – A ja mam wrażenie, że rodziny i teraz chciałyby, żeby mordercę ujęto i postawiono przed sądem.

– Tak, tak. Kropka nad i et cetera. – Cały wrażliwy Harley. – Obydwaj wiemy, że rodziny najbardziej chcą, byśmy skurczybyka odstrzelili. – Niewątpliwie – zgodził się Quinn. – Ale ty najbardziej nie chcesz, żeby ktoś rozwiązał tę sprawę, po tym jak z resztą policji i swoimi politycznymi przydupasami najpierw roztrąbiliście ją w mediach, aż stała się większa niż Syn Sama1, a potem ją położyliście. – Jakże okrutne to i bezpośrednie – rzekł Renz. – I trafne. W tej chwili mam wyjątkowo chwiejną pozycję, a hieny czatują na moje stanowisko. Czuję na karku ciepły oddech moich politycznych wrogów z wydziału. Chujek Nobbler byłby zachwycony możliwością wykorzystania przeciw mnie dużej sprawy, która zdechła, gdy byłem kapitanem policji. Za jej pomocą by mnie ukrzyżował. Chujkiem był kapitan Wes Nobbler, biurokrata i karierowicz z nowojorskiej policji, którego aparatczycy rozsiani byli po całym wydziale. Typ niemal równie ambitny i cyniczny, jak Renz. – Jak zwykle polityka – westchnął Quinn. Takie wewnętrzne rozgrywki były jednym z najważniejszych powodów, dla których nie pracował już w nowojorskiej policji. – Wszystko jest polityką. Na przykład psychopata siedzący na twojej piersi i obcinający ci sutki. – Nie, Harley. Nie wszystko. – Nie wyjeżdżaj mi tu z zasadami, Quinn. Od cholery ludzi, i to nie

tylko z policji, nie życzy sobie odświeżenia sprawy Grawera. Zrobią co w ich mocy, żeby została tam, gdzie jej miejsce. W przeszłości. Mówię o wpływowych ludziach, Quinn. – Takich jak ty? – Właśnie. Ciesz się, że jestem twoim przyjacielem. I w tym wypadku mnie posłuchaj. – Harley, skąd wiedziałeś, że wszedłem w tę sprawę? – Bądź poważny. Jestem, kurwa, komisarzem policji i nie dostałem stanowiska po ojcu. Wyrosłem na ulicy, tak jak ty, tylko dotarłem wyżej. Dlaczego? Bo jestem realistą. Rozumiem realia tej roboty. Mam oczy i uszy w każdym punkcie miasta. – Coś jestem winien mojemu klientowi. – Gówno jesteś winien klientowi. Sobie jesteś winien więcej. Chodzi o to, żeby zatrzymać ten pociąg, zanim pismaki wypatrzą dym z komina. Jeśli mi w tym nie pomożesz, może cię wciągnąć pod koła. – Razem z tobą. – Nie, bo ja znam maszynistę. Mogę nawet stać się maszynistą. – Szlag mnie zaczyna trafiać przez te kolejowe metafory. Przerzucimy się na lotnictwo? – Nie. Samoloty zostawmy na ziemi i mówmy wprost. Zarzuć śledztwo w sprawie Grawera, bo pożałujesz. To, czy ja też pożałuję, nie powinno mieć dla ciebie najmniejszego znaczenia. Myśl o sobie zamiast o tej swojej etyce z krainy baśni. Oddaj klientce pieniądze, jeśli to z tym masz

problem. – Skąd wiesz, że to „ona”? – Rozmawialiście z ludźmi, ty i te twoje dwa urwipołcie, prawda? No to potem my też z nimi porozmawialiśmy. Nie przyszło ci do łba, że po tym, jak zdeptaliście spokój i dobre samopoczucie rodzin ofiar, jak przypomnieliście im dawną rozpacz, ktoś mógł się z nami skontaktować? Quinnowi przyszło, tyle że wątpił, by Pearl lub Fedderman zdradzili tożsamość klientki. Istniała możliwość, że ktoś od Renza chodził za Quinnem i jego detektywami, a nawet mógł przeszukać ich biuro bez nakazu. Quinn zanotował w pamięci, żeby staranniej je zamykać, a także żeby sprawdzić, czy nikt nie włamał się do komputerów. – To ta bliźniaczka – powiedział Renz. – Nafaszerowana parapsychologicznymi pierdołami, jak to są złączone i mogą czytać sobie w myślach, nawet jeśli jedna nie żyje. – Renz wydał kpiące „brrr!”, jakby wzdrygał się ze strachu. – Duchy i upiory. Posłuchaj mojej rady i oddaj babie zaliczkę, powiedz jej, że nic z tego. Jak ten szajs wywęszą dziennikarze, będzie za późno. Rzeka Styks zostanie przekroczona. – A nie Rubikon? – zdziwił się Quinn. – To po przekroczeniu Rubikonu nie ma już odwrotu. Styks przekraczają umarli. – Nieważne. Mogę założyć, że przekaz do ciebie dotarł? – Jasne, Harley. Prześpię się z tym. – Tyle musi mi na razie wystarczyć – odparł Renz. – Ale odezwij się jutro rano. Chcę mieć pewność. Nie żebyś miał wybór, ale wiem, jaki

z ciebie uparty skurczybyk. – Odezwę się. – Będę czekał. Aha, Quinn, wiem, o jaką rzekę mi chodziło.

1 Syn Sama – przydomek Davida Berkowitza (ur. 1953), seryjnego mordercy działającego w Stanach Zjednoczonych w drugiej połowie lat siedemdziesiątych.

13

Mary otworzyła usta, żeby krzyknąć, ale widok mężczyzny z metra tutaj, w jej własnym mieszkaniu, zamienił jej gardło w kamień. Nie mogła oddychać, a co dopiero krzyczeć. To na pewno był tamten mężczyzna. Ten sam wymięty, brudny strój. Ta sama czapeczka bejsbolowa z daszkiem opuszczonym tak nisko, że intruz zdawał się patrzeć na nią połówkami oczu. Ten sam potworny, straszny odór zastarzałego potu i uryny. Odór ulic. Odór wszystkich nowojorskich krzywd i niebezpieczeństw. Przez chwilę zdawał się równie wstrząśnięty, jak Mary, jakby z trudem mógł pojąć, że spotkał ją w jej własnym mieszkaniu. Jakby to

ona jego zaskoczyła i przestraszyła. Jakby ona była intruzem. Uśmiechnął się. Naprawdę się uśmiechnął. Zęby miał krzywe i żółte, jeden z górnych siekaczy był w połowie złamany. Patrząc na nią, przebiegł językiem po dolnej wardze. Schylił się bardzo nisko i wydobył coś spod założonej nogawki spodni. Kiedy się wyprostował, Mary zobaczyła, że był to nóż o długim cienkim ostrzu. Nóż do oddzielania kości, poznała. Podobny leżał w szufladzie jej kuchni. Czy to był jej nóż? Nie. Jej miał drewnianą rączkę, a rączka tego – na ile mogła ją zobaczyć we wnętrzu dłoni mężczyzny – była stalowa, jak ostrze. Mary znów nabrała powietrza, żeby krzyknąć, a mężczyzna błyskawicznie ruszył w jej stronę. Wszystko działo się bardzo szybko, jak na filmie, w którym pominięto co drugą klatkę. Jego przedramię znalazło się nagle między jej piersiami, przyciśnięte pionowo. Właśnie ta ręka trzymała nóż i Mary czuła chłodną stal ostrza na gardle. Czubek noża z ciekawością badał ciało pod szczęką, w zasadzie nie naruszając skóry. Gdyby mężczyzna pchnął w górę, nóż wszedłby jej w usta, przebił język, podniebienie i dotarł do mózgu. Potrafiła to sobie wyobrazić. Prawie to czuła. Sparaliżowana strachem Mary wciąż nie mogła krzyczeć. Jej pęcherz uwolnił swoją zawartość i poczuła ciepło moczu ciurkającego po nogach. Człowiek z nożem zdał sobie sprawę, jak bardzo kotłują się w niej groza i upokorzenie.

Jego twarz rozszerzył uśmiech, który mówił, że była jego rozrywką i świetnie się w tej roli sprawdzała. Mężczyzna nie był wysoki ani specjalnie muskularny, ale Mary odczuła jego siłę jak uderzenie prądu, gdy przesunął ją o krok w tył pchnięciem szczupłego, ale mocnego ramienia. W każdej chwili może użyć noża. Udało jej się wydać kilka chrapliwych, dyszących dźwięków, brzmiących prawie jak rzężenie kobzy, lecz cichszych. Nie wiedziała, że można aż tak się bać. Opierając się o nią ciałem, przesuwał ją w tył, przez salon, w kierunku krótkiego korytarza wiodącego do sypialni. Jej całe ciało dygotało jak szarpane prądem. Łóżko! Jak tylko znajdę się na łóżku, będzie po mnie! Bez ostrzeżenia pchnął ją mocniej. Zatoczyła się w tył, zaczepiając piętą o dywan. Straciła równowagę. Zanim zrozumiała, co się dzieje, leżała na plecach na podłodze z twardego drewna, a tył głowy bolał ją, jakby czaszka pękła na tysiąc kawałków. Stanął nad nią okrakiem i usiadł jej na brzuchu, wymachując nożem przed jej oczami, żeby na pewno go widziała. Chwycił przód jej bluzki i rozerwał ją szarpnięciem, aż posypały się guziki. Nie miała biustonosza. Wolną ręką ujął jej sutek między kciuk a palec wskazujący i mocno ścisnął.

Potem uwolnił ją od swojego ciężaru i mogła swobodniej oddychać. Przez ból i oszołomienie Mary pojęła, że patrzy na jego plecy, na ciemne, półkoliste plamy potu na koszuli pod pachami. Patrzyła, jak szybko podchodził do okna sypialni, czując tak jak ona, że powietrze w pokoju było inne. Gorętsze i bardziej wilgotne. Okno jest otwarte. Nie zamknęłam go jak należy, a teraz jest otwarte. Popatrzyła za nim i przekonała się, że miała rację. Wszedł przez okno po drabince przeciwpożarowej i nie zamknął go za sobą. Odwrócił ku niej głowę; ich spojrzenia się zetknęły. Jego nieruchome oczy hipnotyzowały. Wąż i mangusta. Wyszedł tyłem przez okno, zdumiewająco zwinnie i pewnie, nie spuszczając z niej posępnego, zachłannego wzroku. Pod półksiężycami oczu rozlewał się uśmiech ze złamanym zębem, jakby mężczyzna miał ją całkowicie w swojej władzy i wiedział o niej wszystko, co złe, jakby znał wszystkie tajemnice jej ciała. Mówił jej tym uśmiechem, że była jego, że może ją sobie wziąć, kiedy tylko zechce. I weźmie, gdy już będzie gotów. Mary go zrozumiała, wiedząc, że nic wtedy na to nie poradzi. Była bezradna. Wciąż leżąc na plecach, z wysiłkiem podparła się łokciami, patrząc na człowieka za

oknem. Odwrócił się od niej i zaczął schodzić po drabince z czarnego żelaza. Ledwie słyszała szuranie skórzanych butów po metalu, gdy opuszczał się w dół i oddalał od niej. Z każdym jego pośpiesznym krokiem była bardziej bezpieczna. Z powrotem opadła płasko na plecy i przez chwilę leżała w ciszy, aż w końcu przewróciła się na bok. Gdy spróbowała wstać, za oczami eksplodował ból i tylko usiadła na podłodze przy łóżku. Wykorzystując materac jako podporę, podciągnęła się wreszcie, by ze zgarbionymi plecami usiąść na łóżku. Nie podnosząc głowy, wyciągnęła rękę, wymacała telefon na nocnym stoliku, podniosła słuchawkę z widełek i położyła ją na kolanie. Ścisnęła ją między udami, żeby słuchawka nie spadła na podłogę. W jej głowie znów rozbłysnął ból, gdy nieco się odwróciła i skupiła zamglony wzrok na aparacie. Wystukała na klawiaturze dziewięć, jeden, jeden. Mówiła zdławionym głosem, ale była pewna, że w trakcie nieskładnej, przerywanej krztuszeniem się rozmowy z operatorem telefonu alarmowego podała swój adres. Mary usłyszała własny szloch. Jej ciało zaczęło dygotać, gdy opadała na plecy, w coraz głębszą ciemność. Przy telefonie stał zegarek. Zdawało jej się, że upłynęły ledwie sekundy, ale tak naprawdę minęło piętnaście minut. Policja łomotała do jej drzwi.

14

Cicho zeskoczył z drabinki przeciwpożarowej na podwórko i wąskim przejściem między budynkami wydostał się na ulicę. Na pewno nikt go nie widział. A jeśli nawet, za nic go nie rozpozna. Uciekł niepostrzeżenie. Nie poszło tak, jak zaplanował, ale przynajmniej był bezpieczny. Nie chciał jej skrzywdzić. Nie na tym etapie. Chciał się tylko więcej o niej dowiedzieć. Nazywała się Mary. Mary Bakehouse. Dowiedział się tego, przetrząsając jej biurko. Wiedział, w jakim banku miała konto, na ile była zadłużona, gdzie zanosiła rzeczy do prania i że miała rodzinę w zapomnianej przez Boga Dakocie Południowej. Obejrzał fotografie, na których była ze swoimi krewnymi ze wsi, całym klanem Bakehouse’ów, a także portretowe zdjęcie ślicznej Mary w białej bluzce zapiętej pod szyję i z szerokim uśmiechem, odsłaniającym wszystkie zęby. Szuflady biurek tak wiele potrafiły wyjawić. Właśnie zamierzał włączyć jej komputer i dowiedzieć się o niej jeszcze więcej, kiedy usłyszał ją na korytarzu, hałasującą podczas poszukiwań klucza. W ostatniej chwili zdążył zgarnąć wszystko z powrotem do szuflad, zasunął je i schował się, zanim weszła. Starannie przeszukała całe mieszkanie, zanim wróciła do salonu, gdzie postanowił jej się objawić.

Wiedział, że będzie wystraszona, ale nie sądził, że aż tak pięknie. Była jego i pojęła to od razu. Ta wiedza zamknęła jej gardło i uciszyła ją swoją wstrząsającą prawdą. Dlatego się nie śpieszył. Nie zamierzał jej skrzywdzić, ale tego akurat nie wiedziała. Całkowicie nad nią panował. Mógł spokojnie sobie pójść. Policja nie uzyska od niej przydatnego rysopisu. Jeśli zrobią portret pamięciowy, prawdopodobnie będzie za słaby, żeby wskazać go na okazaniu, a już na pewno za słaby na dokonanie pozytywnej identyfikacji. Bez problemu wykręci się sianem. Był w miarę przekonany, że po wyjęciu sztucznej szczęki, w przyzwoitym stroju i gładko ogolony będzie mógł minąć ją na ulicy lub usiąść naprzeciwko niej w metrze, a jej może i nasuną się podejrzenia, ale nie będzie miała pewności. Od dziś niepewność będzie jej stałym towarzyszem. Nie opuści jej nawet we śnie. Myśli… Stanie się ofiarą własnych myśli, tak jak on był ofiarą swoich. Myśli nikomu nie mogły wyrządzić krzywdy, ale ona o tym nie wiedziała. Nie w głębi serca. Nie na pewno. Uśmiechał się, szybkim krokiem podążając w stronę skrzyżowania, gdzie zamierzał złapać taksówkę. Możliwe, że Mary Bakehouse do końca życia niczego nie będzie pewna. Świadomość, że z niezwykłą łatwością mógł jej coś takiego zrobić, że posiadał tę wyjątkową moc, wywołała częściową erekcję. Zgarbił się lekko, żeby nikt nic nie zauważył. Zresztą co z tego, jak zauważą?

Władza i kontrola… Erekcja nie mijała. Mary odkryje bałagan w szufladach biurka i będzie wiedziała, że poznał ich zawartość, ale to mu nie przeszkadzało. Chciał, żeby wiedziała. W końcowym rozrachunku zadziała to na jego korzyść. Prawdopodobnie zgłosi ich spotkanie władzom, ale szybko się zorientuje, że tak naprawdę nic nie mogą w tej sprawie zrobić, a już z pewnością nie mogą zagwarantować, że podobna sytuacja się nie powtórzy. Poczuje się wtedy jeszcze bardziej bezsilna. Kilka minut później siedział wygodnie na tylnym siedzeniu taksówki, a zdarzenie z Mary Bakehouse znikało za nim w oddali. Dziś mieli do czynienia wyłącznie z myślami, nie z krwią. Później może nadejść czas krwi. Wiedział o tym. Mógł to wypierać, mógł z tym walczyć. Ale nie mógł być pewny wyniku. Może złoży Mary Bakehouse kolejną wizytę, a może nie. Zasiał w głowie Mary świadomość, że jest to możliwe, i dlatego tego wieczoru zwyciężył. Nie miał zamiaru jej skrzywdzić, więc tego nie zrobił. Mimo to ich spotkanie zakończyło się w pewnym sensie jego sukcesem. Wystarczy zapytać Mary Bakehouse. Potwierdzi to, o ile zdobędzie się na uczciwość. To, czy będzie żyła, czy umrze, zależało wyłącznie od jego kaprysu. Pamiętał, jak całkowicie straciła panowanie nad sobą i gorący mocz wypłynął z jej ciała. Oboje rozpoznali w tamtej chwili smrodliwą, spływającą wąską strużką kapitulację.

Należała do niego. Świadomość tego utkwiła w samym jądrze jej duszy, w mrocznych zakamarkach jaźni, w których igrały demony. To na razie wystarczy. W porannym „Timesie” lub „Poście” poświęcą temu najwyżej wzmiankę, o ile zdarzenie w ogóle zostanie opisane w gazetach. Na pewno nie trafi do telewizji. Nie mają przecież jak tego pokazać. Po prostu nie było możliwości, by jakiś entuzjasta techniki z kamerą w telefonie stał w pobliżu, nagrywając filmik. Policja i personel szpitalny obeszli się z Mary bardzo dobrze. W szpitalu poddano ją gruntownym badaniom z wykorzystaniem czegoś, co określano mianem „zestawu gwałtu”, a co miało potwierdzić, że nie doszło do penetracji. Gdy zakończyła się szpitalna gehenna, złożyła szczegółowe zeznanie, które zostało zarejestrowane. Przez cały czas wyczuwała wokół siebie szczerą troskę, ale także powszedni brak zainteresowania. Słyszeli już wiele takich historii. Nikt nie powiedział tego wprost, ale Mary nie była ślepa. Całe zdarzenie odhaczą jako jedno z wielu włamań do nowojorskich mieszkań. Intruz został zaskoczony przez lokatora i spłoszony. Nic nie skradziono. Nikt poważnie nie ucierpiał. Nie wiadomo, czy spotkanie Mary z mężczyzną, który omal jej nie zabił, w ogóle będzie godne wzmianki w mediach. W kolosalnym, wszechogarniającym miejskim wirze dla nikogo nie było to ważne. Poza Mary.

Quinn do późna siedział za biurkiem w swoim domowym gabinecie i pozwalał błądzić myślom. Z odłożonego do szklanej popielniczki cygara unosił się dym, który rozwiewał się, nim dotarł do sufitu. Na okrągłej korkowej podstawce stał kubek z do połowy wypitą kawą. Kubek wykonano z angielskiej porcelany; ocalał z czasów, kiedy Quinn mieszkał ze swoją żoną May, która przeprowadziła się do Kalifornii i była obecnie żoną prawnika specjalizującego się w nieruchomościach. Ich córka, Lauri, też mieszkała w Kalifornii, ale w innej części stanu. Quinn zakładał że May i Lauri rzadko się widywały, jeśli w ogóle, ale nie miał jak tego zweryfikować. Lauri zerwała ze swoim chłopakiem, muzykiem zwanym Wormy, i podobno cały czas zajmowały jej obecnie studia w Muir College na północy stanu. Z tego co Quinn słyszał, poszła na dziennikarstwo. Zaciągnął się cygarem, wydmuchnął dym i skupił się bardziej na pracy, a mniej na swoim życiu osobistym. Na biurku leżał żółty notatnik z wciąż jeszcze pustymi kartkami. Quinn sięgnął po długopis i zaczął robić notatki, przebiegając w myślach ostatnie wydarzenia. Czasami rzeczy stawały się wyraźniejsze, gdy nadało się im jakiś porządek. Wiele lat temu zginęła Tiffany Keller. Była ostatnią ofiarą Grawera. Jej siostra bliźniaczka, Chrissie, wygrała na jednorękich bandytach w trzy małpki czy jak to tam szło i stała się nagle umiarkowanie zamożna. Postanowiła spożytkować pieniądze na znalezienie człowieka, który zabił jej siostrę. Czyli, uściślając, na zemstę. Nowojorska policja nie wykazała zainteresowania ponownym otwarciem sprawy. Chrissie najpierw udawała ducha Tiffany, żeby zwrócić uwagę

Quinna, wreszcie przyznała, kim jest naprawdę, i zleciła agencji Quinn i Zespół odszukanie mordercy. Po wpłaceniu pokaźnej zaliczki Chrissie zniknęła. Usunęła wszystkie co do jednej fotografie Tiffany z prasowych wycinków, które zostawiła Quinnowi. Zdjęcia znalezione w internecie ujawniły, że Chrissie i Tiffany w ogóle nie były do siebie podobne. Zadzwonił Renz i spróbował zniechęcić Quinna do kontynuowania śledztwa. Quinn naskrobał w notatniku, że Chrissie nie można ufać. Jeśli idzie o Renza, było to oczywiste. Odłożył cygaro do popielniczki i oparł się wygodnie, żeby przeczytać swoje zapiski. Nawet odrobinę nie zbliżyły go do zrozumienia czegokolwiek. Za wcześnie, pocieszył się. Ale ani na jotę nie złagodziło to niepokoju, który czuł gdzieś głęboko w trzewiach. Schował notatnik do płytkiej środkowej szuflady biurka, po czym ją zasunął. Z cygara został tylko tlący się koniuszek, zaciągnął się więc po raz ostatni i zdusił je w popielniczce. Ostrożnie łyknął kawy i odkrył, że zanadto wystygła, by ją pić. Czuł znużenie, ale nie takie, z którym przychodzi szybki sen. Może dobrze by mu zrobił spacer do Lotus Diner, gorąca czekolada i wymiana złośliwości z

Thel, o ile pracowała o tak późnej porze. Nie, lepiej będzie zamknąć mieszkanie i skończyć na dzisiaj pracę. Prześpi się z tym, co zapisał w notatniku. Może we śnie coś mu się nasunie, będzie pamiętał to nazajutrz rano i sprawy nabiorą sensu. Potem przypomniał sobie, że nic nigdy nie nabierało całkowitego sensu, i poszedł do łóżka.

15

Następnego ranka Quinn wybrał się do Lotus Diner i zaraz po wejściu zobaczył Thel. Była w swoim zwykłym cierpkim nastroju, co w dziwny sposób Quinna podbudowało. Po śniadaniu złożonym z herbatników, dwóch filiżanek kawy i omleta z trzech jajek, Quinn przeszedł się do biura na Zachodniej Siedemdziesiątej Dziewiątej Ulicy. Doktor Gregory, którego Quinn od czasu do czasu odwiedzał w przychodni na Columbus, raczej nie pochwaliłby takiego śniadania, ale przyklasnąłby spacerowi. Poranne powietrze jeszcze się nie nagrzało. Dzień wstawał piękny: słońce wychylało się sponad budynków, a w jego blasku oślepiająco skrzyły się brezentowe zadaszenia nad wejściami i ogródkami restauracyjnymi. Rozchodzący się ze stoisk zapach warzyw i świeżo ściętych kwiatów osładzał powietrze. Miejski rozgardiasz i zgiełk były

muzyką w tle milionów ludzkich dramatów. Miasto, całe miasto, było jednym wielkim broadwayowskim musicalem, śmiałym i krzykliwym, chociaż nie miało o tym pojęcia. Quinnowi nawet spaliny ładnie pachniały. Był to jeden z tych poranków, które obiecywały nadzieję, niechby krótkotrwałą, choć Quinn zdawał sobie sprawę, że obietnica mogła być złudna, jak pełne złudzeń było samo miasto. Nowy Jork lubił płatać ludziom figle. Potrafił ich zaskakiwać. Detektywi Quinna już byli w biurze. Pearl garbiła się nad komputerem; nie odrywając ciemnych oczu od monitora, otwartą prawą ręką zwinnie przesuwała myszkę na podkładce jak po planszy ouija2. Bardziej zacofany technicznie Fedderman rozciągnął się w fotelu za biurkiem i czytał gazetę. Włamanie do mieszkania Mary Bakehouse i napad na lokatorkę odnotowano w dziale wiadomości policyjnych „Posta”, ale w „Timesie” nie było nawet wzmianki. Feddermanowi notatka wiele by nie powiedziała, zresztą i tak czytał „Timesa”. Prawdopodobnie będzie dziś zbyt zapracowany, żeby sięgnąć po jakąś inną gazetę. Nie powiedziałaby wiele także Quinnowi, który miał inne rzeczy na głowie. – Żadnych wiadomości na sekretarce – powiedziała Pearl, zerkając na niego. Quinn coś odburknął i podszedł do stołu, na którym stał bulgoczący od czasu do czasu ekspres. Nalał sobie trzecią tego ranka kawę. – Sądziliśmy, że może zadzwonić nasza zaginiona klientka, Chrissie – dodał Fedderman.

Quinn stanął między ich biurkami, sącząc kawę, która nigdy nie dorówna smakiem tej z Lotus Diner. – Mamy z Fedsem taki zakład – wyjaśniła Pearl. – Jego zdaniem nie zobaczymy już Chrissie, a ja uważam, że się znajdzie, a wtedy jej zniknięcie jakoś się wyjaśni. – Jak? – spytał Quinn. Pearl się uśmiechnęła. – Niekoniecznie wiarygodnie. – A co, jeśli nie może się z nami skontaktować, bo Grawer jej to uniemożliwił? Pearl już to rozważała i uznała za mało prawdopodobne. Ale niewykluczone. – Warto mieć to na uwadze – powiedziała – ale skłaniam się ku innemu rozwiązaniu. Takie zniknięcie pasuje mi do Chrissie. Od pierwszego słowa nie grała z nami uczciwie. – Na razie wciąż jest naszą klientką – uciął Quinn. – Wydajemy jej pieniądze, więc nie przerwiemy śledztwa, a Renz może sobie gadać. Popatrzyli na niego obydwoje. Fedderman zamknął gazetę. – Renz? – spytał tonem, jakby Quinn wspomniał o rzadkiej i dość nieprzyjemnej

chorobie. Quinn streścił im rozmowy telefoniczne z wczorajszego wieczoru. Kiedy skończył, ponownie odezwał się Fedderman. – Czy ten gość kiedykolwiek choć na jedną sekundę przestaje być wyrachowanym kutasem? Quinn wzruszył ramionami. – Co zrobisz. Polityk. – No tak. A co ja powiedziałem? Pearl z lekkim uśmiechem patrzyła na Quinna. Nie musiała pytać, czy będą kontynuowali dochodzenie. Zadała inne pytanie. – Jak to rozegramy? – Zadzwonię do kogoś – odparł Quinn – i nie będzie to Harley Renz. Niewiele czasu zajęło mu znalezienie bezpośredniego numeru do Cindy Sellers w redakcji „City Beat”, której dociekliwość nie dawała im spokoju przy poprzedniej sprawie. Odebrała po drugim sygnale. Quinn odgadł, że dziennikarz specjalizujący się w skandalach musi być zawsze pod telefonem. Albo też połączenie zostało przekierowane na telefon komórkowy. Kiedy Quinn się przedstawił, w jej głosie pojawiła się czujność.

– Zawsze miło pana słyszeć, kapitanie Quinn. – Już nie „kapitanie” – sprostował Quinn. – Otworzyłem własną agencję dochodzeniową. – Rzeczywiście, obiło mi się o uszy. – Odczekała kilka uderzeń serca. – To co, ktoś chce się zabawić w „ręka rękę myje”? – To mi się zawsze w pani podobało: żadnego tańca wokół tematu, tylko prosto z mostu. Na swój szczególny sposób jest pani uczciwa. Roześmiała się. – Ale ja lubię z panem tańczyć, panie Quinn. Od czasu do czasu nadepnie mi pan na stopę, ale co tam. – A jak się pani widzi taniec z Harleyem Renzem? – Och, jest wyjątkowo zręcznym tancerzem. Ale tyle to pan już wie. W jej głosie brzmiało rozbawienie. Wiedziała, że Quinn czegoś chciał, inaczej by nie zadzwonił. – Do rzeczy – powiedział Quinn. – Mam informacje, które mogą panią zainteresować. – Proszę więc mnie zainteresować. – Jak mówiłem, czysta bezpośredniość. – Niech pan bierze ze mnie przykład.

Quinn prawie się uśmiechnął. Sellers bywała czasem równie wyszczekana, jak Pearl. – Pamięta pani morderstwa Grawera? – Pewnie. Seryjny morderca sprzed pięciu czy sześciu lat. Jeden z nielicznych działających w tym mieście, którego pan nie złapał. Zaraz, zaraz, czy ten morderca… – Nigdy nie został ujęty – wszedł jej w słowo Quinn. – Ale jak się okazuje, była to dopiero pierwsza runda. Sprawa została ponownie otwarta i sądzimy, że mamy szansę schwytać go teraz. – Nowe dowody? – Nie mogę na to odpowiedzieć. – Dlaczego policja wróciła do sprawy? – Nie wróciła. My wróciliśmy. – My? – Quinn i Zespół – Dochodzenia. Sellers na chwilę umilkła. – A policja krzywym okiem patrzy na wasze wtrącanie się. – Nie inaczej. – Renz kazał panu pozbierać zabawki i wynosić się z jego podwórka.

– Aha. Nie chce, żebyśmy grzebali w starej sprawie, której policja nie potrafiła rozwiązać. Może to postawić w złym świetle i departament, i znamienitego komisarza. Boi się złej prasy, więc ciśnie, żebyśmy przerwali dochodzenie. Cindy Sellers wybuchnęła śmiechem. – Co nie będzie miało sensu, jeśli historia już wypłynie w mediach, oczywiście na podstawie informacji z anonimowego źródła. – Taki jest plan – powiedział Quinn. – Wchodzę w to – zdecydowała Sellers. – Ale coś za coś. – Jako pierwsza dostaje pani na bieżąco wszystkie informacje – obiecał Quinn. – Zaczynając od teraz. – Dotyczy to też finału? O ile taki będzie. – Będzie – odpowiedział Quinn. – I dotyczy. Kolejna pauza Cindy. Nie robiła ich często; zwykle myślała na bieżąco, zadając pytania, gdy tylko się zrodziły. – Ktoś musiał pana wynająć – powiedziała wreszcie. – Ostatnia ofiara mordercy miała siostrę bliźniaczkę. – Bliźniaczka! I ona jest pana klientką? – Mhm.

– Cudownie! Siostra bliźniaczka pragnie zemsty. Toż to prawie poetyczne. Jakby morderca zabił tylko połowę ofiary, a druga połowa teraz… – Może to pani dowolnie przedstawić – powiedział Quinn. – Umowa stoi, panie Quinn. Proszę powiedzieć mi więcej. Zatem powiedział. Nie wszystko, oczywiście. Tyle ile trzeba. Po zakończeniu rozmowy machinalnie wytarł rękę w nogawkę spodni, jakby Sellers śliniła się przez słuchawkę. Fedderman szczerzył do niego zęby. – W Renza piorun strzeli. Stanie w ogniu, biedaczysko. – Niech ktoś mi poda kanister benzyny – mruknęła Pearl, cokolwiek nieobecna. Patrzyła na Quinna wzrokiem, który znał, zamyślonym i nieco oburzonym, jakby dostrzegła nieodkryte dotąd głębie jego przebiegłości. – To zadziała – zapewnił ją. Teraz w jej spojrzeniu pojawiło się ostrzeżenie, że zrobił coś być może niemądrego, a na pewno obrzydliwego. „Kto z kim przestaje…”, mówiło to spojrzenie. – Nie stanę się taki jak oni – odpowiedział. Skinęła głową i z powrotem zajęła się swoim monitorem.

Bezbłędnie odczytała jego myśli. Niesamowite. Może jej podkładka pod mysz była planszą ouija. – No patrzcie państwo – powiedziała Pearl, zapoznawszy się z dodatkowymi informacjami o Geraldine Knott, kobiecie, która osiem lat temu w Detroit przeżyła atak napastnika, bardzo przypominający styl Grawera. Ciągle siedziała przy swoim komputerze, a Quinn i Fedderman stali nad nią, zerkając jej przez ramię na monitor. Czytali stary artykuł z archiwów prasowych Detroit. Zilustrowany był kolejną niewyraźną czarno-białą fotografią, na której Geraldine Knott stała odwrócona bokiem, jakby z nadzieją, że nie obejmie jej obiektyw aparatu. Obydwiema dłońmi zasłaniała twarz. W tej publikacji napaść opisano bardziej szczegółowo. Zamaskowany napastnik przewrócił kobietę na ziemię i usiadł na niej okrakiem, kolanami przyszpilając jej ramiona do betonowej podłogi parkingu. Potem pokazał jej nóż i wytłumaczył, w jaki sposób zamierzał go użyć. Gazeta zacytowała przerażoną niedoszłą ofiarę: „…obetnie mi sutki, poćwiczy na mnie artystyczną grawerkę, a potem wytnie szeroki uśmiech pod moją brodą”. Szczęśliwie dla Geraldine Knott napastnik został spłoszony. – Wspomniał grawerowanie – zauważył Quinn. – Może to Grawer na początku działalności – powiedziała Pearl. – Albo jakiś naśladujący go psychol. – Tyle że ta kobieta została napadnięta, zanim ktokolwiek usłyszał o Grawerze – wytknął Fedderman.

– Może ten typek o nim usłyszał i zaczął go naśladować, zanim jeszcze Grawer stał się sławny – zasugerował Quinn. Pearl się skrzywiła. – Szanse są mniej więcej takie same jak na zobaczenie Feddermana w dwóch takich samych skarpetkach. – Znowu to zrobiłem? – odruchowo spytał Fedderman, podciągając nogawki spodni i oglądając swoje kostki. – Gość wygląda na naszego ptaszka, nie ma co – powiedziała Pearl. – Dlatego że pokazał jej nóż i opowiedział, co zamierza zrobić, rajcując się tym, że ze strachu odchodziła od zmysłów. Albo może Grawer zobaczył tę notatkę prasową zaraz po tym, jak ukazała się w druku, i utkwiła mu w pamięci. – Stawiałbym na skarpetki Fedsa – mruknął Quinn. – Czyli uważasz, że to robota wczesnego Grawera? – spytała Pearl. – Nie wiem. Fedderman nieświadomie znów popatrzył na swoje stopy. – To co zrobimy z tą informacją? – Wrzucimy do jednego gara ze wszystkim, co wiemy albo wydaje nam się, że wiemy – odrzekł Quinn. – A potem? – spytał Fedderman.

– Poczekamy i zobaczymy, czy któregoś dnia coś się z tego wykluje.

2 Ouija – plansza z cyframi, literami oraz innymi znakami, które kolejno wskazywane (najczęściej przez medium) tworzą wyrazy będące odpowiedzią na pytania zadawane podczas seansu spirytystycznego.

16

Holifield, Ohio, 1992

Jerry Grantland, który w zeszłym tygodniu skończył trzynaście lat, opuścił się z okna sypialni na miękki dywan trawnika. Spojrzał na zielono fosforyzujące wskazówki swojego timeksa. Pierwsza w nocy. O tej porze przeważnie się to działo.

Może dziś też się wydarzy. Niebo przesłaniały chmury, a wąski płat księżyca lśnił jak opiłek grawerowanego srebra. Jerry wiedział, że gdy już przekroczy czarną połać trawnika, na którą padał cień domu, skąpanego w mlecznym świetle stojącej przy pobliskim krawężniku latarni, znajdzie się w prawie zupełnych ciemnościach. Potem powinno pójść łatwo. Granicę między jego domem a bocznym podwórkiem posiadłości Kellerów wytyczał wprawdzie płot z desek, ale miał tylko sto dwadzieścia centymetrów wysokości. Zwinnemu Jerry’emu wystarczą sekundy, żeby znaleźć się po drugiej stronie i pobiec pod osłonę cienia, którą oferował rozrośnięty krzak kapryfolium. Krzak go zasłoni, dopóki Jerry przez gąszcz różanych krzewów nie dotrze do cisów, między którymi będzie mógł niezauważenie przykucnąć pod oknem sypialni bliźniaczek. Wiedział, jak ustawione były identyczne łóżka z mosiężnymi zagłówkami, w których sypiały o rok od niego młodsze siostry. Łóżko Tiffany było przy odleglejszej ścianie, łóżko Chrissie – bliżej okna. Jerry odnalazł znajome, wygodne miejsce, jak zwykle przycupnął na piętach i korzystając z tego, że roleta nie była opuszczona do końca, zajrzał do pokoju. Dziewczynki zdawały się spać pod cienkimi białymi okryciami, podciągniętymi aż pod brodę. Jerry nie sądził, żeby spały. Bardziej prawdopodobne, że czekały, tak jak on.

Patrzył, a obie dziewczynki wzdrygnęły się i zesztywniały. Tiffany usiadła na łóżku, wyprężona jak struna, po czym z powrotem opadła na plecy. Siostry obróciły się na bok, udając, że śpią. Okno było lekko uniesione, by sypialnię mógł odwiedzać nocny wiatr, i Jerry’emu wydało się, że słyszy słaby szelest pościeli, pod którą poruszały się młode ciała dziewcząt. Jerry, jak to często robił, podglądając bliźniaczki, popuścił wodze wyobraźni. Gdyby wiedziały, co w tych wyobrażeniach robiły – i co im robiono – byłyby oburzone. Ale nie zaskoczone. W pewnych sytuacjach jedna mogła zastąpić drugą. W innych… Jak zawsze, kiedy się zaczynało, Jerry zaczerpnął tchu. Drzwi sypialni bezdźwięcznie otworzyły się i zamknęły. Ojciec bliźniaczek, pan Keller – Ed Keller – zjawił się w pokoju jak cień, ale ten cień był materialny. Jerry przełknął ślinę i pozostał pod oknem, nieruchomiejąc, jak tylko mógł. Miał pewność, że pan Keller wejdzie dziś do sypialni bliźniaczek. Był jakimś komiwojażerem i bardzo często przebywał poza miastem. Jego praca miała coś wspólnego z samochodami i z Detroit; tak przynajmniej odpowiadały bliźniaczki zapytane o zajęcie ojca. Pan Keller większość tygodnia spędził na handlowym wyjeździe. To była jego pierwsza noc po powrocie do domu. Dlatego Jerry spodziewał się tej nocnej wizyty w pokoju sióstr. Pan Keller prawie zawsze do nich przychodził po dłuższej nieobecności. Wysoki cień, który był panem Kellerem, zbliżył się do łóżka Tiffany. Chrissie w swoim łóżku odwróciła się w drugą stronę,

podciągnęła kolana prawie do brody i mocno przycisnęła zmiętą kołdrę do uszu. Twarz miała teraz skierowaną w stronę okna, ale Jerry był pewny, że go nie widziała, bo z całych sił zacisnęła oczy, a jej buzia wykrzywiła się w szkaradną maskę. Za nią, na odleglejszej ścianie, zaczęły poruszać się cienie. Jerry wstrzymał oddech i lekko pochylił się do przodu. Po kilku minutach rytmiczny, wężowy taniec światła i mroku na ścianie stał się bardziej gwałtowny, dzikszy. Jerry w żaden sposób nie potrafił odróżnić cieni od ludzi, od Tiffany i jej ojca. Słyszał dobiegające przez okno postękiwanie, ale nie miał pewności, czy był to głos Tiffany, czy Chrissie. Trwało postękiwanie, trwał taniec cieni, nabierał coraz bardziej szaleńczego rytmu. Jerry’emu stanął; chłopak opuścił rękę i zaczął się pocierać. Wystarczyło kilka minut, by osiągnął orgazm. Ruch zniekształconych sylwetek na ścianie wreszcie zwolnił, aż w końcu zupełnie ustał. Wysoki cień, będący panem Kellerem, wyprostował się nad łóżkiem Tiffany. Ruszył w kierunku okna, ale Jerry, bezpieczny, bo niewidzialny w mroku i pod osłoną cisów, nie poruszył się i patrzył. Przechodząc obok Chrissie, pan Keller położył dłoń na jej ramieniu. Dobrze wiedział, że nie spała, że słuchała. Jerry pomyślał, że prawie na pewno nie tylko ona nasłuchiwała. W domu była też matka bliźniaczek. Musiała słyszeć coś z tego, do czego raz za razem dochodziło w pokoju dziewcząt.

Na pewno wie. Świat dorosłych. Jerry nie był pewien, czy kiedykolwiek go zrozumie. Obserwował, jak pan Keller podchodzi do drzwi sypialni, otwiera je i wtapia się w ciemność za nimi. Drzwi się zamknęły. Przez długi czas żadna z bliźniaczek się nie poruszała, aż wreszcie Chrissie odjęła zmiętą kołdrę od uszu i usiadła na łóżku. Spojrzała na Tiffany, która leżała twarzą do ściany i udawała, że śpi. Chrissie też się położyła i też zaczęła udawać. Jerry wycofał się spod okna i dotarł do połaci cienia na trawniku, po której mógł niepostrzeżenie dotrzeć na własne podwórko. Wróci do swojego łóżka i będzie udawał, że nigdzie nie wychodził, że spał jak bliźniaczki. Wszyscy udawali, gdy noc obracała się w ranek, a ranek w kolejny dzień.

17

Nowy Jork, dzisiaj

– Musimy się spotkać. Nieoficjalnie – powiedział przez telefon Harley Renz i dlatego Quinn był teraz w parku Bryant od strony przecięcia Czterdziestej Drugiej Ulicy i Szóstej Alei, niedaleko biblioteki. Park był miłą zieloną oazą w ruchliwej części miasta. Quinn siedział na ławce niedaleko grupki ludzi pochłoniętych jakąś grą, w której gracze, trzymając dłonie wierzchem do góry, rzucali ciężkie piłki w ten sposób, że rotacja wsteczna skracała odległość, na jaką się toczyły, gdy już upadły na ziemię. Co jakiś czas mniej więcej połowa graczy skakała w górę i ściskali się nawzajem, ale Quinn nie potrafił się dopatrzeć, co takiego osiągnęli. Harley wszedł do parku z Szóstej Alei i maszerował równym krokiem w kierunku Quinna. Miał tak obwisłe ciało, że wydawał się cięższy niż w rzeczywistości. Wrażenie to mogła potęgować oparta na podwójnym podbródku smutnooka twarz z wydatnymi ustami, których kąciki przeważnie skierowane były w dół. Grawitacja z pewnością nie była przyjaciółką komisarza policji. Jego drogi niebieski garnitur mógłby pomóc, gdyby Renz pofatygował się zapiąć marynarkę. Od czasu do czasu podmuch ciągnącego aleją wiatru wydymał jej poły, odsłaniając cienki skórzany rzemyk kabury pod pachą. Renz spostrzegł Quinna i lekko skręcił, po korekcie kursu zmierzając prosto na zajętą przez Quinna ławkę. Wymachy jego ramion miały specyficznie ograniczony zasięg, jakby w każdej ręce dźwigał ciężkie wiadro. Będąc kilka metrów od ławki, pokazał swój uśmiech ogara. Na jednym z psich kłów błysnęło słońce.

– Spodziewałem się, Quinn, że będziesz palił jedno ze swoich kubańskich cygar. – Palenie w parku jest chyba zabronione? – Chuj wie – odrzekł Renz. Wyciągnął z kieszeni koszuli owinięte w celofan cygaro, rozwinął je, a rozdarty celofan wepchnął z powrotem do kieszeni. – Nie wspomnę już o tym, że kubańskie cygara na pewno są zabronione. – Nie chcesz, nie wspominaj. – Renz odgryzł czubek cygara i plunął nim w bok, po czym zapalił je srebrną zapalniczką. Tytoń palił się nierówno i cicho posykiwał, co często zdarzało się tanim cygarom. – Zrobiłeś komuś dziecko? – spytał Quinn. Renz wydmuchnął dym i wyciągnął rękę z cygarem w bok, jakby i jego mierził smród. – Gdybyś zdradził mi, skąd bierzesz swoje kubańskie cygara, nie musiałbym palić tego psiego gówna. – Znów przyssał się do cygara, nieśpiesznie obrócił dym w ustach i wypuścił go. – Oczywiście, teraz już nie wiem, czy nadal mogę ci ufać. – Nigdy nie mogłeś – odparł Quinn. – Myślałem, że w pewnych sprawach mogę, i dlatego tak mnie rozczarowałeś. – Renz zagryzł cygaro i wyjął z bocznej kieszeni marynarki złożony, wymięty egzemplarz „City Beat”. Podał gazetę Quinnowi.

Quinn widział już poranne wydanie gazety, ale udawał, że było inaczej. „BLIŹNIACZKA POSZUKUJE MORDERCY SWOJEJ DRUGIEJ POŁOWY”, obwieszczał nagłówek. Quinn przebiegł wzrokiem historię wskrzeszenia śledztwa w sprawie Grawera i opóźnionej zemsty. Proza była natchniona. Oddał Renzowi gazetę. – Cindy Sellers. Skąd ona się tego dowiedziała? Renz wpatrywał się w niego, jakby grali w pokera, a Quinn mógł pod presją zdradzić się wyrazem twarzy. – Ktoś sypie, oto skąd. – Może. – Quinn był nieporuszony. – Albo Sellers zmyśla. – Olejmy źródło. Ważniejsze, że postanowiła stać się wrzodem na dupie. – Pierwsza Poprawka3 – mruknął Quinn. – Tak, tak. – Renz zmiął „City Beat” w małą kulkę, którą zgrabnym łukiem posłał do pobliskiego kosza na śmieci. Usiadł ciężko na drugim brzegu ławki, przez co zahuśtała się lekko na nierównym podłożu. – Odsuńmy na bok sprawę źródła. Sellers nie przestanie babrać się w gównie. – To w jej stylu. Nie można jej ufać. Renz popatrzył na graczy, którzy rzucali piłki, nadając im wsteczną rotację. – Co oni tam, kurwa, robią? Bocce? Czy to jest cholerna gra w

bocce? – Nie wiem – odpowiedział Quinn. – Mam ważniejsze problemy. – Ale jesteś od rozwiązywania zagadek. Na przykład z pewnością wiesz, że skoro Sellers roztrąbiła na całe miasto wieści o dochodzeniu w sprawie Grawera, pozostałe hieny dziennikarskie rzucą się na temat stadami. Moja asystentka narzeka, że telefony z gazet i telewizji przeciążają linie. Oglądałem się przez ramię, czy jakiś palant dziennikarzyna nie idzie za mną aż tutaj. Quinn skinął głową. – No, Sellers wszystko zmieniła. Zaogniła sytuację. Renz pyknął cygarem i popatrzył z satysfakcją na żarzący się czubek. – Dlatego ty i twój zespół wracacie do akcji. Czy też, mówiąc oficjalnie, Policja Miasta Nowy Jork wynajmuje agencję Quinn i Zespół – Dochodzenia do pomocy w rozwiązaniu wznowionej sprawy Grawera. Quinna to zaskoczyło, choć nie powinno. Zawsze można było liczyć, że Renz wyskoczy z jakimś śmiałym kontrposunięciem. Zwykle takim, które dobrze wpłynie na jego karierę. – Czyli dzielny i lubiany komisarz policji w imię bezpieczeństwa i dobra publicznego znów wychodzi poza struktury nowojorskiej policji. – Zapomniałeś o „patrzący perspektywicznie” – upomniał się Renz. – No popatrz.

– Poprzednio nasza współpraca przynosiła rezultaty. Bez ciebie nie rozwiązaliśmy sprawy Grawera. Tym razem podczepiam się pod zwycięzcę. – Renz znów się psio uśmiechnął. – Załatwię ci policyjne zaplecze, żebyś mógł bez przeszkód odwiedzać miejsca zbrodni, a może i wysępić za friko kilka pączków. – Wziąłeś w ogóle pod uwagę, że mogę się nie zgodzić? – spytał Quinn. – Szczerze mówiąc nie, skoro Cindy Sellers rozpirzyła nasz poprzedni układ w drebiezgi. W tej chwili niewielkie znaczenie ma to, że ktoś całymi taczkami dostarcza mediom informacje o sprawie. To tylko kwestia dni, zanim przedstawiciele opinii publicznej, mający większą siłę przebicia, a niektórzy na stanowiskach politycznych, zaczną domagać się, żeby sprawa rzeczywiście została rozwiązana. – Czyli zmieniłeś front. Zamiast zniechęcać do śledztwa, wynajmujesz mnie, żebym je dokończył – podsumował Quinn. – Taka strategia nazywa się wymanewrowaniem przeciwnika. Tego Quinn nie skomentował. Wyszło na to, że śledztwo nie dość, że będzie kontynuowane, to jeszcze w przyśpieszonym tempie. I kto tu został wymanewrowany? – Rozpoczniesz dochodzenie we współpracy z policją, informując nas o wszystkim, co zebrałeś do tej pory – mówił Renz. – Przydzielam ci zespół detektywów. Ty jesteś szefem, rzecz jasna. Postępy będziesz zgłaszał bezpośrednio mnie. – Mam wybór? – raz jeszcze zapytał Quinn.

– Przestań to w kółko powtarzać, zaczynasz grać mi na nerwach. Nie chcesz mieć wyboru. Dostałeś to, o co się prosiłeś. – Renz przez chwilę obserwował ludzi grających drewnianymi kulami. – Ta piłka, coś mi ją wczoraj rzucił, była ostro podkręcona – powiedział. – Konwersacyjna piłka? – Jak zwał, tak zwał. Siedzieli w milczeniu, patrząc na grupkę ludzi pochłoniętych tajemniczą grą. – Zdaje mi się, że starają się wybić piłki przeciwników poza krąg – odezwał się Quinn. – Warte zapamiętania jest to – odparł Renz nad tlącym się między zębami cygarem – że jak w większości gier, każdy ma swoją turę. Quinn został ostrzeżony. Nie przejął się tym zanadto. Renz wymownie pokiwał głową, uśmiechnął się sponad swoich podbródków, wstał z ławki i spacerkiem oddalił się w kierunku Szóstej Alei. Quinn spoglądał za nim. Wiedział, że gdy nadejdzie tura Renza, ambitny komisarz policji maksymalnie ją wykorzysta. A jeśli nadarzy się okazja, bez skrupułów wykona ruch w cudzej turze. To pewnie wyzwalające – być tak niefrasobliwie skorumpowanym. Gdy tylko Renz zniknął z pola widzenia, Quinn zapalił kubańskie cygaro.

3 Pierwsza Poprawka do konstytucji Stanów Zjednoczonych między innymi gwarantuje wolność prasy.

18

– Lepsze to, niż gdyby miał uwalić śledztwo – stwierdził Quinn po powrocie do biura na Siedemdziesiątej Dziewiątej Ulicy, gdy już streścił Pearl i Feddermanowi rozmowę z Renzem. Klimatyzator nie sprawował się najlepiej; powietrze było

nieruchome i duszne, a do tego, co często się zdarzało, zdradziecko pachniało cygarowym dymem. Fedderman siedział bez marynarki i z poluzowanym krawatem. Koszulę miał rozpiętą pod szyją. Nad górną wargą Pearl połyskiwały krople potu. O dziwo, tylko dodawało jej to urody. Detektywi Quinna nie byli szczęśliwi, że policja wpakowała się ubłoconymi buciorami w sam środek ich dochodzenia. – Mamy plan na taki rozwój sytuacji? – spytała Pearl. – Niezupełnie – mruknął Quinn. – Trzeba będzie improwizować. – Robią to komicy w klubach – zauważył Fedderman. – Postaramy się nikogo nie rozśmieszyć. – Przynajmniej znów będziemy pracować z Vitalim i Mishkinem – pocieszająco rzekł Fedderman. Sal Vitali i Harold Mishkin, partnerzy z wydziału zabójstw nowojorskiej policji, podczas poprzedniej sprawy seryjnego mordercy częściowo wzięli na swoje barki ciężar dochodzenia. Poważny Vitali o zgrzytliwym głosie i zwodniczo łagodny Mishkin stanowili doborowy zespół, idealnie zgrywający się z Quinnem i jego ekipą. Siedząca przed swoim komputerem Pearl wyprostowała się i rozłożyła ramiona, zaciskając i rozluźniając pięści, jakby ugniatała małe gumowe piłeczki. – Jednak byłoby miło, gdybyśmy mieli klienta.

– Mamy – przypomniał Fedderman – tylko nie możemy go znaleźć. Pearl grzebie w Internecie, ale Chrissie nie ma profilu na Facebooku ani na YouTube czy na jakimkolwiek innym ogólnodostępnym portalu społecznościowym. Pearl znajduje jednak chętnych na randkę, więc nie rezygnuje. – Kopnę cię w YouDupe – warknęła Pearl. – Sięgniesz stamtąd? Pearl się nabzdyczyła. Feddermana to nawet ucieszyło. Quinna nie, ale nie śpieszyło mu się do wchodzenia w rolę rozjemcy, kiedy Pearl i Fedderman skakali sobie do oczu. Częste utarczki zdawały się stymulować ich małe szare komórki. – Wyluzujcie – powiedział tylko bez większego przekonania. Pearl obróciła się lekko w fotelu, żeby móc patrzeć prosto na niego. – Wspomniałeś Cindy Sellers, że nie możemy znaleźć klientki? – Jakoś mi to umknęło. – Jasne – powiedziała Pearl, ani trochę mu nie wierząc. Quinnowi rzadko cokolwiek umykało. Zapomniawszy na razie o Feddermanie i jego docinkach, Pearl się uśmiechnęła. Quinn pomyślał, że wyglądała pięknie z tym uśmiechem na twarzy, wciąż jeszcze zarumienionej ze złości. Zdumiewające było, że potrafiła tak nieoczekiwanie wejść w inny nastrój. Jakby zmieniać biegi w samochodzie wyścigowym bez zdejmowania nogi z gazu.

– Dzwoniła, kiedy byłeś na spotkaniu z Renzem – oznajmił Fedderman. – Sellers? – We własnej osobie. Odebrała Pearl. – Nie trawię tej baby – warknęła Pearl. – To tylko dlatego, że zbywa jej na dobrym smaku, empatii i moralności – powiedział Fedderman. – Ciebie trawię – zauważyła Pearl. – Czasami ledwo, ledwo i w małych dawkach, ale trawię. Quinn miał już powyżej uszu tego werbalnego rzucania w siebie kamieniami. Zachowywali się jak uczniaki. Ale wiedział, co było powodem: śledztwo utknęło. Nie wiedzieli nawet, gdzie szukać swojej klientki. – Pearl, czego chciała Sellers? – A czego mogła chcieć? Odpowiedzi. Ode mnie żadnych nie dostała. – A co dostała? – Licealną kronikę szkolną. Tę, którą znaleźliśmy w internecie, kiedy zorientowaliśmy się, że Chrissie nie załączyła zdjęć do wycinków prasowych. Sellers chciała fotografię do swojego artykułu w „City Beat”.

– Nie sklęła cię, że dałaś jej takie stare zdjęcie? – spytał Fedderman. – Nie. Zrobiła to, co my: przekopała internet i stworzyła własną bazę zdjęć. – Pewnie jest w tym dobra – uznał Fedderman. – Dziennikarze tak teraz pracują. Rzadko muszą łazić po ludziach. Nie to co gliny. – Hmm… – odparła Pearl, co zirytowało Feddermana. Trudno było powiedzieć, czy się z nim zgadzała, czy nie. Pearl przesunęła się na brzeg fotela. – Dla pewności jeszcze raz przejrzałam wycinki, które zostawiła nam Chrissie, i są w nich zdjęcia wszystkich ofiar z wyjątkiem ostatniej. Potem znowu zajrzałam do internetu. – Podjechała z fotelem bliżej biurka i złapała za myszkę. – Mam kilka świetnych fotek. – Przesunęła myszkę na podkładce i kliknęła. – Na przykład to. Pochodzi ze starego „Daily News”. Wygląda na zdjęcie portretowe, zrobione, kiedy Tiffany była jeszcze nastolatką. Fantastycznie wyglądała jako podlotek. Quinn przechylił się w lewo, bo przez odbijające się w monitorze Pearl światło nic nie widział. Zbliżył się o krok. Zobaczył fotokopię artykułu prasowego z fotografią ofiary po prawej stronie. Pod czarno-białym zdjęciem portretowym uroczej brunetki o ciemnych oczach, z promiennym, cokolwiek naiwnym uśmiechem, widniało imię Tiffany. Tytuł artykułu powinien brzmieć Dziewczyna o świetlanej przyszł ości, a nie Ostatnia ofiara Grawera.

– Ulubiony przez Grawera typ urody – powiedziała Pearl. – Ciemne włosy i oczy, wyraziste kości policzkowe, duże usta. To ty, pomyślał Quinn, ale zachował to dla siebie. – Tiffany pasuje jak ulał. Nasza klientka też, chociaż trochę mniej. – Ona na pewno nie jest Chrissie – stwierdził Fedderman. – Kim więc jest? – zapytał Quinn. – I dlaczego zniknęła bez śladu? – Na pierwsze pytanie może uda mi się odpowiedzieć – oznajmiła Pearl. – Nigdy nie twierdziła, że ona i Tiffany są identycznymi bliźniaczkami. To jest Chrissie Keller. Po prostu dziewczyny są bliźniaczkami dwujajowymi. – Niewątpliwie pozwoliła nam zakładać, że są bliźniętami jednojajowymi – powiedział Fedderman. – Pamiętacie? Na początku wmawiała Quinnowi, że patrzy na jedną z ofiar Grawera. Perswazja wstrząsowa. – Feds ma rację – zgodził się Quinn. – Sugestia była jednoznaczna. – Więc skłamała – rzekła Pearl. – Mój Boże, kto by się spodziewał? Quinn i Fedderman wymienili spojrzenia. W międzyczasie Fedderman przetrawiał w duchu usłyszaną przed chwilą sugestię. – Pearl dobrze mówi – odezwał się w końcu. – Mogą być bliźniaczkami dwujajowymi.

Ale osobiście nie jestem przekonany. – Tak czy inaczej, pogrywała z nami w kulki – powiedziała Pearl. – Ciągle to robi – zgodził się Fedderman. – Rozgrywa swoją grę. – Pokażemy jej, jak grają zawodowcy – oznajmiła Pearl. Wzajemne animozje dwójki detektywów poszły w zapomnienie, zaginęły w gorączce polowania. Quinn o mało się nie uśmiechnął. Ruszyło się… – Musimy ustalić, dlaczego kłamała – stwierdził Fedderman. Pearl skinęła głową. – Musimy znaleźć ją.

19

Grawer siedział w swoim mieszkaniu w Midtown na Manhattanie i obserwował długi kanciasty cień, który w popołudniowym słońcu przesuwał się nieubłaganie jak przeznaczenie po ścianie stojącego po przeciwnej stronie ulicy budynku. Wyrobił w sobie nawyk siadania w tym samym wygodnym fotelu, imitacji Hermana

Millera, i wpatrywania się w ten sam widok. Widok bynajmniej nie był imponujący – po prostu rzędy i rzędy okien. Tak jak wszystkie niezliczone rzędy okien w Nowym Jorku, męczyły oko i stawały się bezosobowe, przynajmniej z odległości. Grawer zmniejszał tę odległość za pomocą silnej lornetki Bausch & Lomb. Dzięki temu poznał ludzi pracujących w biurach naprzeciwko na gruncie bardziej osobistym. Interesujących ludzi, ściśle rzecz biorąc. Nie zwykłe pracujące automaty. Takie zapewniały kiepską rozrywkę. Interesujący ludzie – o, to było coś zupełnie innego. Oczywiście wyodrębnienie tych interesujących wymagało czasu i długiego wpatrywania się, a co ciekawe, niektóre automaty po pewnym okresie obserwacji okazywały się interesujące, gdy już się je poznało i zrozumiało. Na przykład agent ubezpieczeniowy, który większość czasu spędzał na onanizowaniu się i rzucaniu strzałkami w plakat z Angeliną Jolie. Albo kierowniczka biura, która zamykała się w swoim gabinecie, piła na potęgę i utrzymywała namiętny romans z jednym ze swoich podwładnych. Lubiła, kiedy ją wiązał. Mniej perwersyjne romanse były normą po drugiej stronie okiennej szyby, gdzie schody budynku stopień po stopniu wznosiły się na wysokość kolejnych dziewięciu pięter. Łysy mężczyzna w średnim wieku – Grawerowi do tej pory nie udało się dowiedzieć, jakie zajmował stanowisko – miewał przynajmniej trzy erotyczne schadzki tygodniowo z olśniewającą długonogą blondynką, która, jak się zdawało, odwiedzała to piętro tylko w celu świadczenia mężczyźnie usług seksualnych. Wysokiej klasy prostytutka? Nie. Nie wyglądała na taką, poza tym nie nosiła torebki ani żadnej większej torby. Prawdopodobnie pracowała w innej części budynku, chociaż

Grawerowi nie udało się dowiedzieć, w której. Z całą pewnością należała do zbioru ludzi interesujących. Biorąc pod uwagę rozmiary budynku, nie działo się w nim wiele ciekawego. Szczerze mówiąc, ledwie tego wystarczało, żeby utrzymać uwagę Grawera. Większość tych, których uważał za „rodzinę”, choć nieświadomą jego istnienia, nadal budziła jego fascynację, ale z każdym dniem mniejszą. Wydawało się, że wszystkich wciąga kierat straceńczego ryzyka, w którym w końcu wyczerpie się ich szczęście. Bo szczęście, jak wszystko inne, w końcu się wyczerpywało. Grawer wiedział, kiedy nie opłacało się kusić losu. Kiedy nie warto było niepotrzebnie nadużywać szczęścia. Przez to doskonale wyczuwał porę, o której należało wyjść z imprezy. Z najlepszej imprezy swojego życia wyszedł w idealnym momencie. Uszły mu na sucho morderstwa. Pięć morderstw. A policjanci jak ślepe myszy miotali się w tę i we w tę, obijając się o własne chybione teorie. Był z siebie dumny. Eksperci naturalnie byli w błędzie. Seryjny morderca nie musiał ostatecznie paść ofiarą własnego nieodpartego przymusu. Bywało, że przymus ten działał dokładnie tak jak powinien, podług woli mordercy. Przymus się karmiło, a morderca stawał się nasycony. Niespecjalnie się przejął, gdy wiadomości w telewizji i gazetach stały się nagle bardziej interesujące. Kiedy dowiedział się, że trwa śledztwo w sprawie morderstw Grawera i w dodatku prowadzi je Frank Quinn. Grawer zawsze żałował, że w czasie jego najwspanialszych dokonań słynny łowca

seryjnych morderców leżał ranny w szpitalu. Quinn nie miał szansy na niego zapolować. Sławny detektyw został ciężko postrzelony na miejscu przestępstwa, zupełnie niepowiązanego z seryjnymi morderstwami. Prozaicznego napadu na sklep monopolowy. Ale Quinn zajął się sprawą teraz, po latach, kiedy trop już tak się zatarł, że wykrycie mordercy było prawie niemożliwe. To, co zdarzyło się ponad pięć lat temu, nie liczyło się już teraz za bardzo, nie dawało też punktu zaczepienia dla wznowionego śledztwa. Czas wybudował wokół Grawera mur, a potem fortecę nie do spenetrowania. Może dlatego, że czuł się nietykalny, tak gorliwie śledził doniesienia o bieżącym dochodzeniu. Być może czekał na wiadomości o Mary Bakehouse. Dotychczas nic na jej temat nie wypłynęło. Oszczędził ją, ale zawsze będzie nosiła w sobie jakąś jego część, ponieważ stał się jej częścią. Mieszkał w jej mózgu i jestestwie. Mogło to być dla niej brzemieniem zbyt ciężkim, zbyt bolesnym. Prawdopodobnie spróbuje znaleźć schronienie przed tym brzemieniem, spróbuje uciec, może aż na drugi koniec kraju. Bezowocny wysiłek. On zawsze z nią będzie. Nie zdziwiłby się, gdyby otworzywszy któregoś dnia gazetę, znalazł doniesienie o samobójstwie Mary. Może jednak będzie mógł uznać ją za swoją ofiarę. I wtedy wszystko zacznie się od początku? Nie! Zostawił za sobą tamte dni, skończył z tamtymi czynami. Myśli. Miał teraz tylko je i tylko ich potrzebował. Nie potrzebował śmierci Mary Bakehouse, by rozjarzyły się dawne głownie. Mógł o niej myśleć, kiedy tylko chciał i jak mu się żywnie podobało. To z powodu Mary śledził wiadomości. Zwykła ciekawość.

Wiedział, że się oszukuje. Śledził wiadomości, ponieważ wzburzone zostały dawne wspomnienia. To, co od czasu morderstwa, które miało być ostatnim, przez długie lata spoczywało w nim uśpione, budziło się z wolna i pulsowało w jego piersi w rytmie uderzeń serca. Demon wybudzał się ze snów. Czuł z tego powodu strach. Czuł z tego powodu radość. Tego wieczoru Pearl wynurzyła się ze stacji metra i wędrowała w niemiłej duchocie zmierzchu do swojego mieszkania. Rozproszone światło nadawało miastu oniryczny wygląd, jakby oglądała je przez muślinową zasłonę. Jak nazywało się to w teatrze? Tkanina maskująca. Ta przelotna, surrealistyczna panorama Nowego Jorku była na swój sposób piękna. Miasto namalowane jako miejsce, w którym równie dobrze mógł spełnić się każdy sen i każdy koszmar. Po spotkaniu z Vitalim i Mishkinem Pearl czuła lekkie rozczarowanie, choć nie wiedziała dlaczego. Obaj detektywi z policji uważnie wysłuchali Quinna, który wprowadził ich w sprawę i rozdał im kopie wszystkich dokumentów, jakimi dysponował, włącznie z wycinkami otrzymanymi od Chrissie Keller – o ile rzeczywiście była to Chrissie Keller. Vitali i Mishkin przekazali agencji Quinn i Zespół kopie akt poprzednich morderstw Grawera. Wszyscy byli dla siebie uprzejmi, zachowywali się profesjonalnie i nic tak naprawdę się nie zmieniło, poza tym, że w śledztwie brały udział dwie dodatkowe osoby, reprezentujące polityczny zmysł chroniącego własny tyłek Renza. Po spotkaniu nikt nie był mądrzejszy niż przed nim. – Przynajmniej – powiedział Harold Mishkin spod swego krzaczastego, siwiejącego wąsa

– wszystkim nam za to płacą. Wiecie, zastój gospodarczy i w ogóle. – Zawsze to coś – odparł Quinn, wymieniając spojrzenia ze szczerzącym zęby Salem Vitalim. – Harold słynie z praktycznego podejścia – rzekł Vitali. Pearl nie mogła się powstrzymać. – Co praktycznego jest w tym, że mamy klientkę, której nie możemy znaleźć, i że prowadzimy dochodzenie w sprawie morderstw sprzed pięciu lat, których sprawca na dobrą sprawę może nie żyć lub mieszkać w innym mieście? – I co? – zachrypiał Vitali głosem przypominającym kołysany na łopacie żwir. – Chcesz odpuścić? Pearl westchnęła. – Nie mogę. – Zastój gospodarczy – zgadł Mishkin. – Żaden zastój! – ofuknęła go Pearl. Vitali mrugnął do niej i wzruszył ramionami. – Z uporem przemy dalej. – To jedyna praktyczna rzecz, jaką możemy zrobić – powiedział Quinn, podnosząc się z fotela.

Spotkanie było skończone. Patrzył, jak jego detektywi wychodzili z biura. Widział ich zapał, ale byli też znużeni. Wiedzieli, że większa część dochodzenia – ta najtrudniejsza – jeszcze przed nimi. Zaczęła się druga faza śledztwa. Jedno z tych rozwidleń drogi, którego nikt nie uważa za istotne, dopóki nie obejrzy się za siebie w samochodzie spadającym z urwiska.

CZĘŚĆ II

Braci w zagrodzie zostawić czas, Bo dzikie ścieżki je zwą. Feralnej gwiazdy wiedzie je blask, Mamione snem gubią krok. Richard Francis Burton, Czarna owca

20

Pearl zatrzymała się i czekała na krawężniku, aż zmieni się światło na przejściu. Jej wzrok spoczął na neonie, który świecił w oknie po drugiej stronie ulicy: HITS AND MRS. Od zawsze przechodziła obok tego miejsca, ale dopiero teraz zauważyła, że był to bar. Za przesłoniętym żaluzjami dużym frontowym oknem nie było widać wnętrza. W oknie niczego nie wystawiono – świecił w nim tylko ten czerwony napis. Pearl była bardziej spragniona niż głodna i na dziś miała dosyć bezowocnej pracy. Lokal Hits and Mrs. wyglądał na wystarczająco przyzwoity, może dlatego, że znajdował się obok Love Blooms, kwiaciarni specjalizującej się w obsłudze ślubów. Pearl zastanawiała się, czy była jedyną osobą, która dostrzegła związek między obiema firmami. Czyżby działały w spółce? Po spotkaniu z Vitalim i Mishkinem, przyprawionym zwyczajowym stoicyzmem Quinna i wygadywanymi przez Feddermana głupotami, uważała, że zasłużyła na drinka. Zmieniła kurs i przekroczyła skrzyżowanie pod kątem dziewięćdziesięciu stopni do poprzednio obranego kierunku, nie do końca zdążając przed zmianą świateł. Zatrąbił na nią klakson i usłyszała głosy, wykrzykujące coś niezrozumiałego. Pearl nie zaszczyciła krzykaczy spojrzeniem, ale uniosła środkowy palec mniej więcej w kierunku wrzawy. Wnętrze Hits and Mrs. rozjaśniała łagodna poświata; długa lada barowa znajdowała się po prawej stronie, a boksy po lewej i z tyłu. Rozproszone światło padało z kinkietów przypominających nieco muszle. Na wyłożonych panelami ścianach widniały sceny z polowań na lisy, a stołki i boksy obito ciemnozieloną skórą lub winylem. Mniej więcej połowa boksów była zajęta, tak jak trzy stołki barowe. Lokal w sumie wyglądał na dyskretne

miejsce, w którym można było się napić po obiedzie albo po kinie, ot, żeby się odstresować. Klientela wyglądała na składającą się z w miarę porządnych obywateli. Pearl zajęła stołek mniej więcej w połowie lady i zaraz pojawił się aż nadto przystojny barman w czerwonej kamizelce, w którym wyczuwało się bezrobotnego aktora, i przyjął zamówienie na heinekena z beczki. Każdy jego ruch był wystudiowany. Tacy jak ty, pomyślała Pearl, rozpełzli się po całym mieście, a liczbą przewyższają was tylko karaluchy. Otrzymawszy swoje piwo, pociągnęła długi łyk z oszronionego kufla i od razu poczuła się lepiej. Odstawiając kufel na korkową podkładkę, obejrzała sobie lokal w lustrze za barem i zdecydowała, że podoba jej się to miejsce. Nie miało w sobie nic pretensjonalnego, może poza obrazami przedstawiającymi polowania na lisy, i panowała w nim kojąca cisza, niezakłócana muzyką z taśmy. Żadnych zamontowanych gdzie popadnie telewizorów, pokazujących niekończące się powtórki rozgrywek sportowych. Pozostała trójka pijących przy barze, dwóch mężczyzn i kobieta, siedziała na prawo od Pearl, a każde z nich oddzielał od siebie przynajmniej jeden stołek. Wszyscy troje zauważyli jej szacujące spojrzenie, ale specjalnie się tym nie przejęli. Kobieta nawet nieznacznie się uśmiechnęła i skinęła Pearl głową. Kiedy Pearl odwróciła spojrzenie i powtórnie podnosiła kufel do ust, zobaczyła, że przy barze był jeszcze jeden klient. Nie zauważyła go wcześniej, ponieważ siedział po lewej stronie, przy końcu lady, do tego w zacienionym miejscu. Był smukłym mężczyzną o zaczesanych na bok gęstych siwych

włosach z równym przedziałkiem. Pearl zaintrygował jego strój: zaprasowane w kant szare spodnie, szyta na miarę niebieska marynarka ze złotymi guzikami i biała koszula, na której mankietach połyskiwały złote spinki. Wśród dodatkowych akcesoriów dostrzegła złoty sygnet i zegarek na rękę oraz coś, co nazwałaby czerwonym fularem. Facet bardziej niż ktokolwiek, kogo spotkała w życiu, wyglądał na bogatego próżniaka. Brakowało mu tylko czapki kapitana jachtu. Zsunął się ze stołka i podszedł do Pearl, poruszając się z wypracowanym wdziękiem kogoś, kto uczęszczał na lekcje tańca towarzyskiego w jakimś snobistycznym prywatnym liceum. Świetnie! Tego mi tylko brakowało. Uderza do mnie jakiś niedorobiony Casanova, podczas gdy ja chciałam tylko napić się w ciszy i spokoju. Gdy się zbliżył, z niejaką ulgą spostrzegła, że nie nosił fularu, tylko wyjątkowo szeroki krawat w tureckie wzory z przewagą czerwieni, zawiązany bodajże na węzeł windsorski. Był starszy, niż wydało jej się na początku, mógł się nawet zbliżać do sześćdziesiątki; miał regularne rysy i opaloną twarz. Stawała się już ogorzała w sposób, który tylko przyda mu klasy. Pearl pozwoliła zadziałać wyobraźni i uznała, że za kilka lat będzie wyglądał na niesamowicie przystojnego światowca. Jego lekko skośne jasnoniebieskie oczy wydawały się nieustannie zadziwione. Patrzyła przed siebie, obserwując go w lustrze za barem i czekając na tekst, którym spróbuje ją poderwać. – To on – zagaił. – On?

Nadal patrzyła na niego w lustrze, obserwując, jak jej się przyglądał. Dwuwymiarowa scena odbijająca się w przydymionej tafli lustra przywiodła jej na myśl wygląd miasta w zapadającym zmroku. – Tekst na podryw – wyjaśnił. – Nie zadziałał. Uśmiechnął się, nader atrakcyjnie. – Bo nie pozwoliłaś, żeby w pełni do ciebie dotarł. Pora gościa zniechęcić, i to już. – Jestem gliną – powiedziała. – Fantastycznie. – Obyczajówka – dodała. Usiadł na sąsiednim stołku. – Znakomicie. Przyda mi się lekcja obyczajów. W pierwszej chwili nie zrozumiała; potem musiała siłą woli powściągnąć uśmiech. – Od wykroczeń przeciwko obyczajowości, powiedziałam. – Ach! Od walki z ludzkimi słabostkami. – Od puszkowania takich, co to nie chcą się ode mnie odczepić. Posadzę cię za werbalne napastowanie funkcjonariusza policji. – Czyli popełniłem wykroczenie na tle werbalnym.

– Czyli jesteś o krok od wylądowania w ciupie, bo nie trzymasz buzi w ciup. – Dobre. – Rozjaśnił się. – I jaki refleks. Inteligencja i szyk. – Nie wiem, czy te komplementy padły w inteligentnym szyku. – Świetne! Mój Boże, podjęłam tę debilną grę. Ale ten mężczyzna coś w sobie miał. Coś sugerującego, że jego przekomarzanie się było tylko gładką powierzchnią głębokich wód, a on… był godny zaufania? Może był miły, bo po prostu chciał miło spędzić czas, bez żadnych ukrytych zamiarów. Pearl nie była pierwszą naiwną. Myślała o nim, chcąc nie chcąc. Natrafiła na zdumiewającą otwartość czy na wyjątkowo utalentowanego bajeranta? Nic nie mogła poradzić – nie udało jej się powstrzymać uśmiechu, który rozjaśnił ponure spojrzenie i ją wydał. Nawet ona musiała przyznać, że ten uśmiech mówił: „Tak, jestem zainteresowana”. To dlatego, że ledwie podszedł, zaczął ze mną grę. Pearl, jak zawsze wszystko analizująca. Sama była graczem. Czy mógł to skądś wiedzieć? – Jestem Yancy Taggart – przedstawił się, wyciągając rękę.

Poddała się, spojrzała w prosto w jego błękitne oczy i uścisnęła silną, suchą dłoń. – Pearl. Nie zapytał o nazwisko, ale w ciągu następnych dziesięciu minut sama mu je wyjawiła. Jak się okazało, rozmowa z nim toczyła się niebywale gładko. Jakby oboje dostali scenariusz i w magiczny sposób znali wszystkie swoje kwestie. Prywatne liceum, w którym pobierał lekcje tańca, nauczyło go też towarzyskiego obycia. W Yancym Taggarcie nie było ani grama skrępowania i nikt nie mógł zbyt długo czuć się skrępowany w jego obecności. Przez jakiś czas siedzieli przy barze, a potem przenieśli swoje drinki do boksu, gdzie nikt nie mógł ich podsłuchać. Taggart bez wątpienia potrafił czarować i miał w tym doświadczenie, ale Pearl doszła do wniosku, że sobie z nim poradzi – nieraz miała do czynienia z mężczyznami tego typu. Mimo to zdumiewała ją jego pewność siebie i umiejętność gładkiego konwersowania o niczym oraz to, z jaką łatwością niby od niechcenia wyciągał z niej osobiste informacje. Jeśli nie był najlepszym akwizytorem na świecie, musiał być naciągaczem. – Wiesz, że jestem gliną – powiedziała nad którymś z kolei oszronionym kuflem. – Ale ja nie wiem, czym ty się zajmujesz. – Zgadnij. – Jesteś akwizytorem. – W pewnym sensie. – Wiem w jakim – odparła Pearl z uśmiechem.

– Jestem lobbystą – zdradził. – Działam na rzecz Narodowego Zrzeszenia Zwolenników Energii Wiatru. Moim zadaniem jest przekonywanie bogatych i wpływowych ludzi do finansowego wsparcia projektu, który zakłada przekształcenie Nowego Jorku w miasto zasilane energią wiatru. – Wiatraki na dachach drapaczy chmur? Uśmiechnął się. – Niezupełnie. Raczej osłonięte jednostki, za pomocą komputera skierowane zawsze pod wiatr. Można je integrować z istniejącą architekturą tak, by wystawały ze ścian budynków i wykorzystywały siłę wiatrów, które często wieją w alejach. Wytworzona moc byłaby uzupełnieniem dla sieci energetycznej i… – Przerwał wyjaśnienia. – Zaraz, zaraz. Na pewno nie masz ochoty wysłuchiwać technicznych szczegółów projektu. – To naprawdę będzie działać? – Nie mam zielonego pojęcia. – Ale lobbujesz dla nich. – Jestem zawodowym lobbystą. Żyję z przekonywania innych. Pearl pokazała zęby w uśmiechu. – Coś jak adwokat, który wie, że jego klient jest winny. – Właśnie. Z tym że ja nie mam pewności, czy energia wiatru nie jest rozwiązaniem. Nikt tak naprawdę nie wie, co nim jest. Tylko udaję, że wiem.

– To straszne! – Tylko jeśli projekt się nie sprawdzi. A tego nie wiem. – Ważniejsze, że nie wiesz, czy się sprawdzi. – Z tego akurat trudno się wykręcić – przyznał Yancy. – Dlatego zrzeszenie zatrudniło zawodowego lobbystę. – To niemoralne, Yancy. – Przyznaję. Ale jako lobbysta lobbuję. Mam elastyczny kodeks moralny. Parsknęła śmiechem. – Jezu! To w ogóle nie jest kodeks moralny! To… Przerwały jej pierwsze cztery dźwięki motywu muzycznego ze starej wersji serialu Obława. – Mój telefon – wyjaśniła. Szukając komórki w torebce, pomyślała, że z tą Obławą wyszło dość zabawnie: policjantka ustawiła sobie rodzaj sygnału w zależności od tego, do czego ją wzywają.. Dzwonił Quinn. Gdy odebrała, powiedział: – Pearl, mamy trupa kobiety na Zachodniej Osiemnastej, w części z numerami domów zaczynającymi się na pięćset. Powinnaś tu być.

– Chrissie? – spytała Pearl. – Nie. Ale wygląda na to, że Grawer mógł się reaktywować. O Boże! – Już jadę. – Jesteś u siebie? – Oczywiście – odpowiedziała, chcąc, by jej życie osobiste pozostało osobiste. – Vitali może posłać po ciebie radiowóz. – Szybciej dojadę taksówką. – Zerknęła na Yancy’ego Taggarta. Rozłączyła się, zanim Quinn zdążył odpowiedzieć. – Zbrodnia wzywa? – zapytał Yancy. Pearl już wysuwała się z boksu. – Aha. Przepraszam. Muszę lecieć. – Wyglądasz na wzburzoną. Zła wiadomość? Mam nadzieję, że nie. – Nie dla mnie – odpowiedziała Pearl. I zorientowała się, że naprawdę tak myśli. Wprawdzie współczuła ostatniej ofierze Grawera – o ile sprawdzi się podejrzenie Quinna – ale jakaś jej część cieszyła się, że do tego doszło. Znaczyło to, że śledztwo ruszy z miejsca. Gra się rozpoczęła. – Więc naprawdę jesteś policjantką.

– Jestem. – Spotkamy się tu jutro wieczorem o tej samej porze? – Powinniśmy – odpowiedziała Pearl. Może oprócz swojej elastycznej moralności miał też jacht. Taka moralność czasami prosto do tego prowadziła: do posiadania jachtu. – Przynieś kajdanki! – usłyszała za plecami wołanie Yancy’ego, gdy była już prawie przy drzwiach. Tak to się zaczęło.

21

Przywołana taksówka telepała się i trzęsła na wybojach Ósmej Alei, ale Pearl nie myślała o miejscu zbrodni, na które się śpieszyła. Myślała o Yancym Taggarcie. Co jej zdaniem było dziwne. Spotkają się ponownie? W ogóle jej na tym zależało? Nigdy nie należała do osób, która mają zwyczaj się oszukiwać, więc po namyśle na oba pytania odpowiedziała „tak”.

Co w nim tak do niej przemawiało? Był prawdopodobnie co najmniej piętnaście lat od niej starszy, a w dodatku nie w jej typie. Wtedy wymyśliła, skąd mógł wziąć się ten pociąg. Taggart był jakby anty-Quinnem. Podczas gdy Quinn był niestrudzony i nade wszystko przedkładał zobowiązania, Taggart nie miałby nic przeciwko umileniu sobie poranka beztroską chwilą nad kawą i typowaniem w knajpce porządku na mecie wyścigów konnych. Taggart zagrałby na pieniądze; Quinn wchodził w każdy inny rodzaj ryzyka, ale nie podobał mu się rozkład szans w kasynach. Taggart miał smukłą sylwetkę i płynne, niemal leniwe ruchy – Quinn natomiast, choć wyglądał na chudego, był solidnie zbudowany, a poza tym flegmatyczny, niewzruszony i poważny. Taggart ubierał się modnie i był zadbany, a Quinn zawsze wyglądał na tego, kim był – na glinę w garniturze, w dodatku jego włosy wyglądały na nieuczesane nawet wtedy, kiedy je uczesał. Taggarta cechowała elegancja i klasyczna męska uroda, Quinn z kolei był tak mało pociągający, że aż w jakiś sposób przez to atrakcyjny. Kto wie, pomyślała Pearl, może Yancy Taggart był tym, co nareszcie i ostatecznie przepędzi Quinna z jej myśli. A z czasem może uda jej się przepędzić z myśli ich obu. Pearl zobaczyła żółtą taśmę policyjną i to przypomniało jej, dlaczego znalazła się w tym miejscu. Poprosiła taksówkarza, żeby stanął przy krawężniku w odległości pół przecznicy od taśmy. Chciała przyjrzeć się miejscu zdarzenia po drodze, z dystansu. Czasami mądrze było zacząć od ogólnego spojrzenia. Przy krawężniku, zaparkowane pod niewiarygodnymi kątami, stały

radiowozy, wyglądające jak zabawki dziecka olbrzymów, które poszło sobie znudzone, zostawiając migające kolorowe światła na dachach. Za policyjnymi samochodami Pearl widziała należącego do Quinna czarnego lincolna; stał dwoma kołami na chodniku, żeby nie zastawiać pozostałej części pasa. Po raz pierwszy zauważyła, że stary lincoln miał białe opony. Nie sądziła, że jeszcze je produkują. Ale Quinn i tak wiedziałby, gdzie jej zdobyć. Jak te swoje kubańskie cygara. Gdy mijała lincolna, jego silnik wciąż cykał w upale. Wewnątrz wyznaczonej żółtą taśmą trapezoidalnej przestrzeni grupka mężczyzn tłoczyła się nad czymś, co przypominało rzucony na chodnik kłąb ubrań. Gdy Pearl podeszła bliżej, zobaczyła, że była to kobieta. Jednym z mężczyzn stojących nad umarłą był Quinn. Zauważył Pearl i przywołał ją gestem. Mundurowy uniósł taśmę, żeby Pearl mogła pod nią przejść, pochylona niczym bokser wchodzący na ring. Obrzucił ją spojrzeniem, jakby miał ochotę mrugnąć porozumiewawczo. Myślał idiota, że nigdy dotąd nie widziała zwłok? Ta część Osiemnastej Ulicy wyglądała, jakby była odnawiana lub dewastowana (zależnie od punktu widzenia). Powodem była neomodernistyczna architektura – przeważnie wielokątne, lśniące bryły ze szkła i metalu, z których część sprawiała wrażenie stojących w doprawdy niepewnej równowadze. Budynek, przed którym leżały zwłoki, był prawie ukończonym blokiem mieszkalnym. Według tablicy ze sklejki, opartej o ścianę przy drzwiach, które miały wstawkę z posrebrzanego szkła i wiodły do przyszłego holu, nazywał się The Sabre Arms. W entuzjastycznej reklamie pominięto wysokość cen. Quinn przywitał Pearl skinieniem głowy i przesunął się, żeby

zrobić dla niej miejsce w ścisku. Kołnierz jego sportowej marynarki był z tyłu zagięty, a samemu Quinnowi przydałoby się golenie. Pearl znów uderzyło, jak bardzo Quinn różnił się od Yancy’ego. Yancy, lobbysta z darem wymowy i elastyczną moralnością. Quinn, mrukliwy czołg sprawiedliwości z kodeksem etycznym Mojżesza, wznoszącym się niekiedy ponad prawa ludzkie. Pearl otrząsnęła się ze swoich dyskusyjnie odkrywczych przemyśleń i skoncentrowała na pracy. Julius Nift, odrażający, niski lekarz medycyny sądowej, wyglądający i zachowujący się jak Napoleon, pochylał się nad martwą kobietą. Pearl nie raczyła powitać go nawet skinięciem głowy. Przesunęła spojrzenie z Nifta na ofiarę i ścisnął jej się żołądek. Martwą kobietę okrywało poszarpane ubranie. Miała umorusaną twarz, żałobę za paznokciami, skołtunione brązowe włosy. Bezdomna. Pearl poczuła, jak na równi z grozą narastała w niej żałość. Zasupłany kawałek materiału użyty jako knebel był najpewniej majtkami kobiety, a z jej ust wystawał wąski srebrny uchwyt, zapewne rączka czegoś. – To łyżeczka – wyjaśnił Nift. – Umarła ze srebrną łyżeczką w ustach. – Mogła się nią zadławić, zanim poderżnięto jej gardło? – Dopiero później będę mógł to precyzyjnie określić, ale wątpię. Nic nie wskazuje na uduszenie. Żadnej sinicy, wybroczyn ani obrzmiałego języka. – Ton Nifta sugerował, że Pearl sama powinna zauważyć brak tych symptomów. Podniszczona sukienka kobiety została z przodu rozerwana i odsłaniała piersi i brzuch. Sutki zostały odcięte, a pośrodku ciała wyryto krwawe X,

zaczynające się tuż pod biustem. Ziejąca rana w gardle wyglądała jak krwawy naszyjnik. Sądząc z wyglądu, ofiara dobiegała pięćdziesiątki. Miała przekrzywiony nos i wystającą szczękę; nie byłaby atrakcyjna, nawet gdyby ją umyć i ująć jej dwadzieścia lat. Dziwne, pomyślała Pearl. Dotychczas wszystkie ofiary Grawera były atrakcyjnymi kobietami. Nift popatrywał na Pearl, rozbawiony jej zmieszaniem. – Gębę miała jak muł – powiedział. – Ale cycki, jak widać, kapitalne, nawet i bez sutek. – Ależ z ciebie dupek – pokręciła głową Pearl. – Sutki zniknęły z miejsca zbrodni? – Chyba że na nich stoisz. – Nift się uśmiechał. Pearl zacisnęła dłoń w pięść. – Pearl! – ostrzegawczo powiedział Quinn. Już wcześniej radził jej, żeby puszczała mimo uszu złośliwości Nifta. Nie powinna dawać obleśnemu medykowi satysfakcji, że udało mu się nadepnąć jej na odcisk. Wiedziała, że Quinn miał rację. To była ulubiona zabawa Nifta: wykorzystywanie swego makabrycznego fachu, aby zachodzić ludziom za skórę chorym poczuciem humoru. Wszystkim glinom wisielczy humor pomagał uporać się z pewnymi rzeczami, które widywali w robocie, ale w wypadku Nifta służył on nie tyle rozładowaniu napięcia, co zaspokajaniu niezdrowej potrzeby. Pearl rozluźniła pięść i poruszyła palcami. Ale nadal chętnie poddusiłaby Nifta, żeby zobaczyć choć niewielką sinicę. Nift się uśmiechnął.

– Od jak dawna nie żyje? – spytał Quinn. – Mówiłem już… – To dla detektyw Kasner. – Od ponad dziesięciu godzin. Czas określę dokładniej, kiedy już będę mógł zabawić się z nią w prosektorium. – Miało być dla Pearl, było dla Pearl. – Miała przy sobie jakieś dokumenty? – Pearl zwróciła się do Quinna. Ale odpowiedział Nift. – Żartujesz? Ani portfela, ani torebki. Nawet kieszenie puste. Nasza niunia pewnie od wielu tygodni nie spała pod dachem. Może i od miesięcy. Została wydymana na wszystkie możliwe sposoby, a jeśli coś przy sobie miała, morderca pewnie to zabrał. – Chujowe życie – rzucił jeden z policjantów w cywilnym ubraniu. – I chujowa śmierć – dodał drugi. – Jesteście z wydziału zabójstw, chłopaki? – spytał Quinn. – Z obyczajówki. Byliśmy tylko kilka przecznic stąd, kiedy usłyszeliśmy wezwanie, więc pomyśleliśmy, że zobaczymy, co tu jest do zobaczenia. – Ja już dosyć zobaczyłem – powiedział ten drugi, ale nie sprawiał wrażenia, jakby chciał się oddalić. – O co chodzi z tą łyżeczką?

– Kiepski żart4 – odrzekł Quinn. – W kiepskim guście – dodał pierwszy glina z obyczajówki. Quinn posłał mu spojrzenie, które obu detektywów z obyczajówki uciszyło. – Niewiele tu krwi jak na poderżnięte gardło – powiedziała Pearl. – Słuszne spostrzeżenie – odparł Nift. – To dlatego, że umarła od pojedynczego ciosu w serce. – Mówiąc to, machinalnie dziabał spiczasto zakończonym stalowym narzędziem okaleczoną pierś ofiary. Twarz trupa wyrażała niejakie oburzenie. – Dlaczego nie zamkniesz jej oczu? – zapytała Pearl. – Dlaczego nie zadasz jej kilku pytań? Zrobiłem swoje, ty rób swoje. Ona już nic nie zobaczy, tak samo jak nic nie powie. – Ciało zostało wepchnięte za tę wielką tablicę ze sklejki, tam przy ścianie – odezwał się Quinn, zanim Pearl zdążyła odpowiedzieć Niftowi. – Zakładamy, że ofiara została zabita późno w nocy albo wczesnym rankiem. Dopiero pół godziny temu ktoś ją zauważył. Pearl spostrzegła po drugiej stronie ulicy kobietę ubraną w szary dres z kapturem. Obserwowała ich, stojąc nieruchomo z ramionami opuszczonymi wzdłuż boków. Było w niej coś znajomego, choć twarz miała ocienioną. – Kto ją znalazł? – spytała Pearl. – Kobieta mieszkająca w bloku naprzeciwko. Wiatr zdmuchnął jej kapelusz i kiedy go goniła, spojrzała przypadkiem za tablicę. Jest teraz u siebie w

mieszkaniu, jeden z mundurowych dotrzymuje jej towarzystwa. Jeszcze nie wyszła z szoku. Było to dla Pearl zrozumiałe. W samym środku całej tej architektury, która miała być sztuką, ale przerodziła się w szaleństwo, pośród tej kosztownej odnowy szkaradne memento, że świat to także ubóstwo i śmierć, mogło być szczególnie wstrząsające. Kiedy Pearl obejrzała się na drugą stronę ulicy, kobiety w dresie już nie było. Pewnie po prostu przystanęła, żeby sobie popatrzeć. Najzwyklejszy gap. Pozostało jednak wrażenie czegoś znajomego. Pearl była pewna, że w trakcie bieżącego śledztwa już tę kobietę widziała, gdzieś pośród cieni. Kobieta cień, przezwała ją w myślach. Nieoczekiwanie pojawił się Fedderman. Marynarkę miał wymiętą, a w miejscu, w którym powinien nosić krawat, widniała plama, może po sosie do spaghetti. Idący za nim Mishkin przypominał speszonego księgowego, za którym krok w krok podąża jeden z braci z Ojca chrzestnego – Vitali. Na terenie ogrodzonym policyjną taśmą robiło się tłoczono, wobec czego dwaj policjanci z obyczajówki skinęli głowami na pożegnanie i odeszli. Trzej dopiero co przybyli detektywi rozejrzeli się po miejscu zbrodni. Twarz Feddermana nie wyrażała nic. Vitali wyglądał na wielce zainteresowanego. Mishkin, obdarzony chronicznie słabym żołądkiem, pobielał jak kreda i odwrócił się plecami. – Pearl, przekaż im, co wiemy – polecił Quinn. – Mogę zabrać sobie zwłoki? – spytał Nift. – Jeśli chcesz je mieć – odpowiedział Quinn i znów zwrócił się do Pearl: – Sprawdź, czy nie ma pod nimi czegoś ciekawego.

– Na przykład sutka albo dwóch – mruknął Nift. Wyprostował się na całą wysokość swej napoleońskiej postury i dał znak ręką oczekującym noszowym, że mogą zabrać ciało. Quinn odszedł na bok i wystukał numer na klawiaturze komórki. Z telefonem przyciśniętym do ucha stanął przy policyjnej taśmie. – Do kogo on dzwoni? – zdziwił się Vitali. – Nie ma tu tylko Eliota Nessa5. Pearl wzruszyła ramionami. Nie była pewna, kogo Quinn ma po drugiej stronie słuchawki, ale raczej nie pomyliłaby się, typując Cindy Sellers. Diabeł odbierał, co jego.

4 Popularne w krajach anglosaskich powiedzenie „Urodzić się ze srebrną łyżeczką w ustach” odnosi się do osoby urodzonej w bogatej rodzinie, która dzięki temu ma ułatwiony start życiowy. 5 Eliot Ness (1903–1957) – w latach 1927–1933 agent Biura ds. Prohibicji (Bureau of Prohibition), założyciel i przywódca słynnej grupy „Nietykalnych”, której działania doprowadziły do postawienia przed sądem i późniejszego skazania Ala Capone.

22

Telefoniczna rozmowa z Niftem, którą Quinn przeprowadził w biurze następnego dnia, rzuciła więcej światła na śmierć kobiety znalezionej na Osiemnastej Ulicy. Ofiara miała wysokie stężenie alkoholu we krwi, wykryto też ślady metamfetaminy. Przyczyną śmierci była rana kłuta klatki piersiowej. Do obcięcia sutek i wyrycia X na brzuchu doszło po śmierci, wtedy też poderżnięto jej gardło. Wszystkie rany prawdopodobnie zadano tym samym nożem. – Była na haju w momencie śmierci? – spytał Quinn. – Wątpliwe. Stężenie alkoholu we krwi było dopuszczalne, a mety za mało, żeby się

naćpała. Nie twierdzę, że obydwie substancje zażywała jednocześnie. Meta pozostaje w krwiobiegu od jednego do trzech dni, w moczu nawet dłużej. – Czas zgonu? – Oceniam, że między północą a trzecią nad ranem. Jeszcze jedno, Quinn: znalazłem wszystkie możliwe ślady długotrwałego, nałogowego zażywania narkotyków. Nie mówię tylko o mecie. Była prawdziwą kombatantką, chociaż na wylocie. Miała ślady po nakłuciach na obydwu ramionach i między palcami stóp. Nie kąpała się minimum przez tydzień. Pizda jedna, pewnie lepiej pachniała po śmierci niż za życia. – Była czyjąś córką albo siostrą – powiedział Quinn – po co więc robić z siebie takiego nieczułego wała? – Ejże, też jestem czyimś synem! Ale brata nie mam. Nie żołądkuj się, Quinn. Staram się po prostu przedstawić ci opłakany stan, w jakim była ofiara, jeszcze zanim ktoś nakarmił ją łyżką i ukatrupił. I bez udziału mordercy długo by nie pociągnęła. – Znamy już tożsamość? – Nie. Kto by się do takiej przyznał? – Matka by się do ciebie nie przyznała? – Musiałbyś ładnie ją poprosić. – Coś jeszcze? – Aha. Następnym razem postaraj się załatwić mi trupa z trochę wyższych sfer.

Nift odłożył słuchawkę, nie dając Quinnowi szansy na ripostę. W porządku. Quinn miał inne rzeczy na głowie. Quinn siedział, wpatrując się w telefon na biurku, i analizował rozmowę z Niftem. Morderstwo kobiety w Chelsea niewątpliwie nosiło podpis Grawera, pomijając śmiertelny cios w serce. No i Grawer ranił piersi i tors, zanim poderżnął gardło ofiary. Robił się miękki? Mało prawdopodobne. Sadystyczni mordercy nie miękli. Wszystkie ofiary Grawera zostały zabite we własnych mieszkaniach – poza jedną. Wyjątkiem była Rhonda Nathan, zamordowana, gdy pracowała w biurze. Być może Grawer czegoś się nauczył. Może z jakichś powodów musiał zabić kobietę z Osiemnastej Ulicy na dworze i chciał zminimalizować upływ krwi. Nie miałby gdzie się umyć po okaleczeniu jej piersi i brzucha oraz po poderżnięciu gardła, a z dużych tętnic szyjnych krew zwykła tryskać strumieniem. Cios w serce był w miarę czysty. Powodował natychmiastową śmierć i ograniczał krwawienie z później zadanych ran. Podmuch gorącego powietrza uniósł papiery na biurku Quinna. Do biura weszła Pearl i przywitała się skinieniem głowy. – Pączka? – zapytała, unosząc torebkę z Krispy Kreme. Odmówił, podziękował za propozycję i powiedział, że właśnie skończył rozmowę z Niftem.

– Cieszę się, że to nie ja musiałam skoro świt mówić z tym małym chujkiem. – Pearl podeszła do ekspresu i napełniła kubek mocnym, czarnym płynem. Strumyczek kawy natrafił na światło lampy i przez chwilę rozbłysnął piękną, półprzezroczystą barwą bursztynu. Pearl dosypała śmietanki w proszku, ale ta trafiła do kubka w dużo mniej inspirujący sposób. Gdy Pearl sadowiła się przy biurku, mocząc pączek w kawie, Quinn streścił jej rozmowę z Niftem. Zlizała lukier z palców. – Możemy mieć naśladowcę, skutek rozgłoszenia, że śledztwo zostało wznowione. – Jej język uroczo mignął na zewnętrznej stronie kciuka. – Jakiś psychol kombinuje, że mu się upiecze, bo wina spadnie na Grawera. – Albo po tak długim czasie Grawer po prostu zmienił metodę. Odczuwa przymus, który każe mu zachować ogólny styl, ale mógł zmienić detale. Mógł stać się bardziej praktyczny. – Co proszę? – Pearl napiła się kawy. Quinn zapoznał ją z teorią, według której morderca ogranicza upływ krwi, żeby zmniejszyć prawdopodobieństwo pojawienia się zdradliwych plam na ciele lub ubraniu. – Może i tak – odpowiedziała, ale z powątpiewaniem. Rozejrzała się. – Gdzie Fedderman? – Wziął nieoznakowany radiowóz na Osiemnastą. Porozmawia z ludźmi, którzy

mieszkają i pracują w pobliżu miejsca, gdzie znaleziono ciało. Może ktoś coś zauważył. Mishkin też tam jest. – A Vitali? – Na komendzie. Wykorzystuje nieograniczone możliwości nowojorskiej policji. – Albo składa raport Renzowi. – Lepiej on niż ja – odparł Quinn. Zauważył, że Pearl zostawiła nietknięty lukrowany pączek na biurku, na papierowej serwetce. Uległ pokusie i otworzył usta, żeby o niego poprosić, kiedy znów odezwał się jego telefon. Tym razem dzwonił Vitali. – Co tam, Sal? – zapytał Quinn. Vitali zaczął opowiadać Quinnowi, jak przedstawiały się wyniki autopsji zwłok z Osiemnastej Ulicy, ale Quinn mu przerwał, mówiąc, że już rozmawiał z Niftem. – Jest jednak coś nowego – kontynuował Vitali. – Znamy tożsamość zmarłej. Okazało się, że jej odciski są w bazie danych. Maureen Sanders, czterdzieści cztery lata, brak stałego adresu, niezamężna, prawdopodobnie niekochana. Ma kartotekę. Dwa aresztowania za posiadanie kokainy, rok temu. Rok wcześniej trzy aresztowania za prostytucję. Jeden wyrok za przestępstwo narkotykowe. Była na warunkowym, ale jej kurator twierdzi, że nie miał z nią kontaktu od miesięcy.

– Żyła na ulicy. – Ćpała na ulicy – rzekł Vitali. – Wciąż próbuję znaleźć jej rodzinę. A przy okazji, ta łyżeczka, którą miała w ustach, jest z prawdziwego srebra. – Część zastawy? – Kiedyś na pewno. Ale wygląda na starą i od lat mogła przewijać się przez sklepy z rzeczami używanymi i pchle targi. Dobre do „Antiques Roadshow”6, ale bez wartości jako poszlaka. – Umarła ze srebrną łyżeczką w ustach – zadumał się Quinn. – Żart z nutką ironii. Pasuje do Grawera. Puśćmy pośmiertne zdjęcie do mediów. Może ktoś przyzna się do Maureen Sanders. – Quinn pomyślał o Cindy Sellers. – Aha, Sal, przefaksujesz mi zdjęcie, jak tylko będziesz mógł? – Jasne. – Mishkina posłałem do Chelsea, robią z Feddermanem wywiady w okolicy, w której znaleźliśmy ciało Sanders. Będzie ci potrzebny? – Pomyślałem, że warto sprawdzić brutalne przestępstwa, które zdarzyły się na Manhattanie w ciągu ostatniego pół roku – odpowiedział Vitali. – Może wyskoczy coś podobnego do morderstwa Sanders. Do tego przydałby mi się Harold. – Wyślę go do ciebie – obiecał Quinn. Odłożył słuchawkę i wstał, sięgając po marynarkę. Mógł pojechać

na Osiemnastą Ulicę lincolnem, zabierając ze sobą Pearl. Po drodze przekaże jej, czego dowiedział się od Vitalego. Przypomniał sobie pączek na biurku Pearl i odwrócił się, żeby o niego poprosić, ale pączka już nie było. Pearl znów oblizywała wierzchnią stronę kciuka. – Chodźmy – powiedział. – Dołączymy do Fedsa i Mishkina. Pearl wstała, dokończyła kawę i zmięła papierową serwetkę po pączku. Schowała ją do torebki z Krispy Kreme, którą też zmięła i wrzuciła do kosza na śmieci pod biurkiem. Lądując w metalowym koszu, torebka prawie nie wydała dźwięku. – Wciągnęłaś wszystkie pączki? – zapytał Quinn. – No. Wszystkie trzy. – Poziom cukru cię zabije. – Nie prędzej niż ciebie wyrzuty sumienia po zjedzeniu pączka. Czyżby skądś wiedziała, że zamierzał poprosić o ostatniego pączka? Pearl czasami prawie czytała w myślach. W Quinnie budziło to dreszcz. Nie poruszył już więcej tematu pączków, gdy schodzili przed biuro, gdzie czekał zaparkowany lincoln. Odbijając od krawężnika, Quinn spytał: – Nie przybierasz aby na wadze? Pearl się uśmiechnęła.

6 „Antiques Roadshow” – nadawany od 1979 roku program telewizyjny, w którym eksperci wyceniają wartość staroci przechowywanych przez mieszkańców prowincjonalnych miasteczek.

23

Quinn i Fedderman byli w terenie. Pearl większość deszczowego popołudnia spędziła samotnie w biurze, pracując przy komputerze. Odnowiony sojusz z nowojorską policją dał jej dostęp do wybranych baz danych, ale jak dotąd nie dowiedziała się o Maureen Sanders niczego szczególnie interesującego.

Czegoś się jednak dowiedziała. Odciski palców i kartoteka kryminalna Sanders pozwoliły wykryć jej związki z różnymi nowojorskimi agencjami opieki społecznej. Na monitorze Pearl z wolna wychodziła na jaw przeszłość zamordowanej. Sanders urodziła się w Kansas City w stanie Kansas w 1966 roku; jej rodzice zmarli w kilkumiesięcznym odstępie przed pięcioma laty. Maureen uczęszczała na Kansas State University, z którego została wydalona w wieku dziewiętnastu lat za to, że fałszywie oskarżyła profesora historii o molestowanie seksualne. Kilka dni później aresztowano ją za posiadanie kokainy, ale upierała się, że ktoś podrzucił narkotyk do jej samochodu. Może i było to prawdą, ponieważ oskarżenie zostało wkrótce wycofane. Mimo to między wierszami łatwo było odczytać, że Sanders wpadła w poważny problem narkotykowy. Po tym, jak wyrzucono ją z KSU, przeniosła się na University of Missouri w Columbus. Po dwóch miesiącach rzuciła szkołę. Jak się wydawało, od tej pory studia w ogóle przestały ją interesować. Przez trzy lata pracowała jako kelnerka w restauracji w Columbus, po czym została zatrzymana za okradanie pracodawcy. Wyjechała do San Francisco, gdzie dorywczo pracowała jako tancerka erotyczna. Osiem lat temu, po pierwszym aresztowaniu za prostytucję, porzuciła San Francisco dla Las Vegas, rzekomo aby zatrudnić się w charakterze krupierki w kasynie. W tym miejscu skromny strumyk informacji wysychał. Pearl nie mogła znaleźć żadnych danych o pobycie Maureen w Las Vegas. Prawdopodobnie gdzieś wegetowała, dopóki przed trzema laty nie aresztowano jej za prostytucję w Trenton w New Jersey. Kolejna luka następowała, gdy Maureen przestała meldować się kuratorowi. Po roku wyłoniła się w rejestrach nowojorskiej opieki społecznej, została także dwukrotnie aresztowana pod zarzutem przestępstw narkotykowych. Z jakichś powodów zarzuty z New Jersey nie trafiły za nią do Nowego Jorku, podobnie jak zarzuty z Kalifornii nie podążyły jej śladem do New Jersey. Może dlatego, że żyła

na ulicy i nie miała adresu. Pearl odgadła, że przed przyjazdem do Nowego Jorku Sanders jakoś utrzymywała się z prostytucji. Potem narkotykowy nałóg i sposób życia zrobiły swoje, wpływając na jej wygląd i uniemożliwiając ten rodzaj pracy. Pearl oparła się i obserwowała letni kapuśniaczek, spływający po szybie i zamazujący widok z okna wychodzącego na Zachodnią Siedemdziesiątą Dziewiątą Ulicę. Rozmyślała o tym, jak znajome i przygnębiające życie wiodła Maureen Sanders. Takie tragedie o wiele za często rozgrywały się w Nowym Jorku, a także bez wątpienia w każdym wielkim mieście. Maureen akurat została ofiarą mordercy, a nie butelki, igły czy szczypiącego mrozu. Pearl wstała i zaczęła nalewać sobie kawy, ale zmieniła zdanie i zamiast tego przyrządziła kubek gorącej czekolady błyskawicznej. Na zewnątrz było tak ponuro, że czekolada wydała jej się lepszym pomysłem na poprawienie nastroju. Wróciła do komputera i postanowiła odpocząć od wyszukiwania informacji o Maureen Sanders. Pewnie i tak dowiedziała się już wszystkiego co możliwe. Poza tym samo czytanie o zmarnowanym życiu kobiety wpędzało ją w cholerną depresję i pewnie bardziej niż pogoda zdecydowało o wyborze czekolady, a nie kawy. Opuszki palców Pearl wędrowały bez celu po klawiaturze, ledwie dotykając twardego plastiku. Deszcz padał i padał. Zaczął głośno, miarowo kapać na coś metalowego na zewnątrz. To był zupełny przypadek, powiedziała sobie, że wystukała na klawiaturze nazwisko Yancy’ego Taggarta. Wkrótce tak pochłonęło ją wyszukiwanie, że po pierwszym łyku

zapomniała o czekoladzie. Pełne imię i nazwisko Yancy’ego – wszystko wskazywało na to, że naprawdę tak się nazywał – brzmiało Yancy Rockefeller Taggart. Urodził się w 1954 roku w Pasadenie w stanie Kalifornia. (Był dwanaście lat starszy od Maureen Sanders, a wydawał się o tyle młodszy!) Pearl ulżyło, kiedy nie znalazła jego kartoteki policyjnej. Ukończył studia menedżerskie na Brandon University. Cztery lata odsłużył w Straży Wybrzeża, pełniąc funkcję oficera informacyjnego, cokolwiek to znaczyło, a służbę wojskową zakończył w Norfolk w Wirginii. Po przejściu do cywila dostał pracę w dziale public relations u Philipa Morrisa, a kiedy spółka zmieniła nazwę na Altria, został jej lobbystą. Rzeczywiście, był zarejestrowany w Waszyngtonie jako lobbysta, chociaż w tym czasie mieszkał w Karolinie Północnej. Przed dwoma laty przeprowadził się do Nowego Jorku i wkrótce potem zrezygnował z pracy dla Altrii. Lobbysta. Jaki człowiek przyznaje się, że jest lobbystą? I to zatrudnionym w spółce tytoniowej? Oczywiście obecnie lobbował dla jakiegoś konsorcjum od energii wiatru. Interesujące à propos. Pearl pochyliła się nad klawiaturą, złapała za myszkę. Naprawdę istniało Narodowe Zrzeszenie Zwolenników Energii Wiatru, choć nie opublikowało kompletnej listy swoich pracowników. Pearl głęboko odetchnęła i odchyliła się w fotelu. Więc to prawda. Wszystko, co mi powiedział, jest prawdą. Naprawdę pracuje jako lobbysta dla czegoś zwanego Narodowym Zrzeszeniem

Zwolenników Energii Wiatru z siedzibą w mieście Nowy Jork. Wiatraki na drapaczach chmur. Może to nawet wykonalne. Przynajmniej niektórzy tak uważają. Niekoniecznie Yancy, ich lobbysta, ale niektórzy tak. Pearl zamknęła odwiedzone strony, potem weszła w historię przeglądania i usunęła wszystko, co wiązało się z Yancym Taggartem. Był jej prywatną sprawą, w żadnym razie sprawą Quinna czy Feddermana. Skrzywdziła Yancy’ego. Choćby podejrzewając biedaka o kłamstwo. Dlaczego w komplementach i błahych pogaduszkach z mężczyznami zawsze musiała doszukiwać się kłamstwa lub obrazy? Stała się zbyt cyniczna? Postanowiła zadzwonić do Yancy’ego i zaproponować, żeby jeszcze tego wieczoru zjedli wspólną kolację. Na pewno przyjmie jej zaproszenie. Coś zjedzą, napiją się wina w kameralnej, zacisznej restauracji, a on prawie na pewno znajdzie jakiś pretekst, żeby nakłonić ją do wizyty w jego mieszkaniu. Pearl zdecydowała, że z nim pójdzie. Nie bez pewnego krygowania się, ale pójdzie. Wyciągnęła rękę nad blatem, żeby wybrać numer Yancy’ego, kiedy rozdzwonił się telefon na biurku Quinna. Pearl wcisnęła świecący przycisk, który przekierował połączenie na jej aparat. Poinformowała rozmówcę, że dodzwonił się do agencji Quinn i Zespół – Dochodzenia. – Tu Sal – zachrypiała słuchawka zgrzytliwym głosem Vitalego. – Jest Quinn?

– W tej chwili jestem tylko ja. Masz numer jego komórki? – Mam, ale ty wystarczysz. Pytałem przez uprzejmość. O wiele bardziej wolę rozmawiać z tobą. – Masz tak gównianą gadkę, że powinieneś już trawą porosnąć. Z takim nawozem… Szlag! Ja znowu swoje. – Niech tam – odrzekł Vitali. – O czymś, dzieciaki, powinniście wiedzieć. Harold pracował przy komputerze, sprawdzając brutalne napaści na kobiety w Nowym Jorku i okolicach. Trafił na coś ciekawego. Kobieta nazwiskiem Mary Bakehouse została trzy noce temu napadnięta w swoim mieszkaniu w Village przez mężczyznę, który zamierzał potraktować ją nożem, tyle że coś go spłoszyło. To może być nasz ptaszek. – Trzy noce temu, powiadasz? – Taaa. Mundurowi, którzy przyjęli wezwanie, powiedzieli, że była śmiertelnie przerażona. Z trudem opowiedziała im, co się wydarzyło. – Na zdrowy rozum powinna chcieć policyjnej ochrony. – Bandzior ostrzegł ją, żeby nic nikomu nie mówiła, a ona potraktowała to poważnie. Poza tym wstydziła się tak samo, jak się bała. Nie wszystkie kobiety są takie jak ty, Pearl, obdarzone parą mosiężnych jaj. – Łał! Sal, to jedna z najmilszych rzeczy, jakie od ciebie usłyszałam. To co, mam

poprawić ochraniacz na jajach i wybrać się na rozmowę z naszą trusią? – Pearl, to miał być komplement. – Wiem, Sal. – Ja i Harold z nią porozmawiamy, dopóki zostało jeszcze trochę dnia. Po prostu chciałem, żebyście byli na bieżąco. – Dzięki – odpowiedziała Pearl. – Przekażę Quinnowi. – Okej. Spikniemy się jutro. Aha, Pearl… – No? – Wszystko u ciebie w porządku? – W porządku. A nawet świetnie. Z jajami i ze wszystkim. – Nie o to pytałem. – A o co? – Bo ja wiem… Wydajesz się rozkojarzona. Pearl o mało się nie zaczerwieniła. Jezu! – Wszystko w porządku, Sal. Po prostu zmęczyło mnie ciągłe przesiadywanie przed komputerem. Dowiedziałam się kilku zasmucających rzeczy o Maureen Sanders. Opowiedziała Vitalemu, co znalazła na temat zamordowanej. Przez

cały czas jakąś częścią umysłu myślała o telefonie do Yancy’ego. – Przerąbane życie – podsumował, gdy skończyła. – Nie tak różne od wielu innych. – Święte słowa, Pearl. Pogadamy jutro. Odłożywszy słuchawkę, Pearl zamyśliła się w ciszy. Była rozkojarzona, bo myślała o Yancym Taggarcie, a przenikliwy Vitali wyczuł to bezbłędnie nastrojonym uchem gliny. Dość tego, nakazała sobie. Musi się skoncentrować i brać się do roboty. Zadzwoni do Quinna, przekaże mu, czego dowiedziała się o Maureen Sanders i o wcześniejszej niedoszłej ofierze, którą odkryli Vitali i Mishkin. Wyciągnęła rękę po słuchawkę telefonu. Wieczorem zostanie jej jeszcze dość czasu na spotkanie z nieprawdopodobnym, ale najwyraźniej rzeczywistym Yancym Taggartem. Naprawdę ma na drugie Rockefeller? Quinn rozstał się z Feddermanem i poszedł do domu pomyśleć. Siedział za biurkiem w domowym gabinecie, a przed nim stał kubek z kawą. Nie było jednak cygara. Może w tym tkwił problem. Może dlatego jego umysł nie mógł zastartować. Potrzebował cygara.

Wyjął jedno kubańskie z małego pojemnika, który trzymał w szufladzie biurka, obciął czubek gilotynką i zapalił. Rozparł się wygodnie i obserwował smużki dymu, krętymi drogami wędrujące ku sufitowi. Przez jakiś czas stukał palcami o blat, potem pochylił się i wyjął z płaskiej szuflady swój notatnik. Przejrzał dotychczasowe zapiski, po czym oddzielił je poziomą kreską. Pod nią napisał: Maureen Sanders zabita – rany nie w stylu Grawera (zbyt płytkie), ale srebrna łyżeczka w ustach już pasuje do jego chorego poczucia humoru. Grawer starszy = mniej pewny siebie?

Mary Bakehouse napadnięta przed Maureen Sanders. Grawer spłoszony? Wybiera Sanders, łatwiejszą ofiarę?

Quinn ciągle niewiele wiedział o tej Bakehouse. Dowie się później od Sala i Harolda. Ale pozostawienie kogoś przy życiu nie pasowało do Grawera. Wystarczyłoby przecież jedno cięcie nożem, a potem ucieczka, ucieczka, ucieczka.

Chrissie nadal zaginiona. Sprawka Grawera?

Quinn wpatrywał się w żółty notatnik. Zbyt wiele znaków zapytania. Rzucił notatnik na biurko i odchylił się w fotelu. Zacisnął cygaro między zębami. Obserwując tańczący w powietrzu dym, rozmyślał o tym, w jakim punkcie życia obecnie się znajdował i co się w tym życiu działo. Przypomniał sobie, jak May nienawidziła, kiedy palił w mieszkaniu. Jakaś jej cząstka jeszcze tu pozostała, choć rozwód wzięli przecież lata temu. May i Lauri z czasów, gdy Lauri była malutka… To były dobre lata. Po nich nadeszła samotność, a potem zjawiła się Pearl. Teraz samotność wróciła. Quinn ciągle widział Pearl w tym miejscu. Wciąż była tu obecna, wciąż nawiedzała mieszkanie. Budził się czasami, myśląc o niej. Była tak pełna energii i potrafiła być tak kochająca, kiedy… coś jej akurat nie wkurwiło. Prawdę mówiąc, wkurwiało ją wszystko. Nie miała pogodnej osobowości. Raczej zdeterminowaną i obsesyjną. Quinn musiał przyznać, że i on taki był, ale w szerszym, bardziej ogólnym sensie. Nie w każdej chwili, jak Pearl. I nie był, jak ona, w gorącej wodzie kąpany. Nie był też taki wnikliwy. Pearl wyłapywała nieme sygnały nadawane przez bliźnich, jakby miała na całym ciele sensory. Cokolwiek by o niej nie mówić, była znakomitym detektywem.

Quinn jeszcze głębiej zanurzył się w fotelu i uśmiechnął się z cygarem w ustach, myśląc o wspólnym życiu, które wiódł z Pearl w tym mieszkaniu. Obiady z przyjaciółmi, długie spacery, wyprawy do teatru, powroty do domu i uprawianie miłości, tak pełne rozkoszy i nieśpieszne, jakby na zegarach nie było cyfr, a oni na zawsze mogli pozostać w łóżku. Po kochaniu się – spojrzenie w oczy Pearl, ciemne i niewyobrażalnie głębokie. Gdyby w jakiś sposób dało się wyraźnie widzieć w tych mrocznych głębiach, można by zobaczyć drugi koniec Wszechświata. Prawda była taka, że chciałby powrotu tamtych dni. Prawda była taka, że nie było sensu robić sobie na to większych nadziei. Pearl o to zadbała. Obserwował wznoszące się ku sufitowi wstążki dymu i rozmyślał o Pearl. Boże, jakąż potrafiła być jędzą!

24

Klimatyzator był wyłączony, przez co w mieszkaniu panowało gorąco nie do zniesienia.

Mary Bakehouse usiadła zgarbiona na jedynym pozostałym krześle i wpatrywała się w Vitalego i Mishkina. Sofa zostawała w starym mieszkaniu razem z innymi meblami, które były już tam, gdy Mary się wprowadzała. Nie było ich wiele. Poza tym wszystko, co Mary kupiła, by ozdobić lub umeblować salon, zniknęło. Dwóch spoconych osiłków w identycznie wymiętych szarych spodniach i białych T-shirtach sapaniem i postękiwaniem pomagało sobie w wynoszeniu materaca za drzwi. Kartonowe pudło z abażurem i jakimiś drobiazgami stało przy wejściu, tak blisko drzwi, że osiłkom z firmy przeprowadzkowej groziło potknięcie. Po twarzyczce w kształcie serca spływał pot, gdy Mary z trudem szukała słów. Przeurocza kobieta, pomyślał Harold Mishkin. Urocza i potwornie zestresowana, bo wie, że jej męki mogły się jeszcze nie skończyć. Odwiedził ją gość z rodzaju tych, którym zdarzało się wracać. – Czy powiedział wprost, że jeszcze z panią nie skończył? – spytał Mishkin. Zdawało się, że Mary skuliła się pod tym pytaniem. – Niezupełnie, ale odniosłam wrażenie, że może wrócić, kiedy zechce. Że może ze mną zrobić, co tylko mu się spodoba. – Lubią wywoływać takie wrażenie, ale rzadko wracają – pocieszył ją Mishkin. Nie żebyśmy mieli co do tego pewność. – Podnieca ich świadomość, że na długi czas zasiali w kimś strach. – Sadystyczne bydlę! – rzuciła. – Nic dodać, nic ująć. Ale już pani wie, o co mu chodziło, więc nie powinna się pani tak zamartwiać. Straszenie kobiet to często główny cel ich porąbanych zabaw. Prawdopodobnie ma już na oku inną niczego niepodejrzewającą ofiarę.

– Naprawdę tak pan uważa? – Absolutnie. Kandydatek mu nie zabraknie. Zapewne już z panią skończył. Poza tym przeprowadza się pani. Nie będzie się fatygował szukaniem pani w mieście pełnym innych kobiet. Vitali czekał cierpliwie, aż Mishkin zakończy litanię pocieszeń. Zdawało się, że jego partner uważał za swój obowiązek podnoszenie na duchu ofiar przestępców, zwłaszcza jeśli należały do tych bardziej bezbronnych, a już szczególnie gdy były kobietami. W głębi serca ta kobieta wiedziała, że napastnik równie dobrze może wrócić i dokończyć to, co zaczął. Może poszedłby za nią i pod same wrota piekieł, żeby ją torturować, a później zabić. Wszystko zależało od tego, w jaki sposób był pokręcony, a kto mógł znać na to odpowiedź? Kiedy Mishkin wreszcie się zmęczył, Vitali rozejrzał się po prawie pustym mieszkaniu. – Czy tylko dlatego się pani przeprowadza? Żeby pani nie znalazł? – Tak – przyznała Mary. – Przynajmniej mu to utrudnię. – Potrafiłaby go pani rozpoznać? – spytał Vitali. – Chyba tak, ale nie jestem pewna. Widziałam go wyraźnie, ale wszystko działo się tak szybko, no i… Boże! Nie mogłam wtedy myśleć. – To zrozumiałe – wtrącił Mishkin. – Proszę go opisać najlepiej, jak pani potrafi – poprosił Vitali. Uczyniła to, a jej strach zauważalnie narastał, w miarę jak powracało wspomnienie

tamtego wydarzenia. Obserwując ją, Vitali zrozumiał punkt widzenia Mishkina. Sam poczuł, jak budzi się w nim złość na napastnika. Jak on wpłynął na twoje noce, Mary Bakehouse? Na twoje sny? – Jak pani sądzi, zaskoczyła go pani? – zapytał Vitali. – Czy raczej na panią czekał? – Raczej czekał. Ale nie wiem na pewno. – Coś wskazuje, że mógł być zwykłym włamywaczem, którego nakryła pani podczas roboty? – Nie. – Nic nie zginęło? – Nie, moim zdaniem nie był włamywaczem. Bardziej interesował się mną niż przedmiotami. Vitali zajrzał do jej poprzedniego zeznania. – Mówiła pani, że miał nóż. – Tak. Sądzę, że nosił go na łydce, przy kostce. – Opisała, jak wyglądał nóż, jak napastnik go wyjął i zaczął ją straszyć. Trzymał go przed jej oczami, żeby musiała patrzeć na ostrą stal. Nóż do kości, którego przeznaczeniem było starannie oddzielać mięso od kości i chrząstek. – Opowiedział pani, co będzie robił tym nożem? – Vitali zadał kolejne pytanie.

Mary Bakehouse pobladła. Przecząco pokręciła głową. – Nic nie mówił. Nie odezwał się ani razu. Jakby ktoś rzucił czar, jakby coś potwornego miało się stać, gdyby któreś z nas przemówiło. Uśmiechał się. Wyglądał… jakby dobrze się bawił. – Przepraszam, że o to pytam – powiedział Mishkin – ale… – Śmiało – przerwała. – Proszę pytać, skoro panowie muszą. – Po prostu potrzebuję potwierdzenia. Zeznała pani, że uszczypnął panią w prawy sutek? Mary Bakehouse skurczyła się ze wstydu, aż Mishkin pożałował, że zadał to pytanie. O to powinien zapytać Sal. Potwierdziła bez słowa, skinieniem głowy. Vitali posłał Mishkinowi spojrzenie mówiące „Ja się tym zajmę, Haroldzie”. Mishkin stawał się równie skrępowany, jak ofiara. – Wymachiwał nożem przed pani twarzą? – zapytał Vitali. Kolejne skinienie. – Czy sugerował gestami, że zamierza… obciąć sutek? – Oczywiście! O to w tym wszystkim chodziło! – Opuściła głowę i zaczęła bezgłośnie łkać. Mishkin ukląkł przed nią na jednym kolanie, jakby zamierzał się oświadczyć. Ujął jej dłoń w obie ręce.

– Już dobrze, naprawdę. Po prostu musimy zadać te pytania. Nam też się to wcale nie podoba. – Już wam wierzę! – krzyknęła na niego Mary Bakehouse. Mishkin wzdrygnął się, osłupiały. Pozbierał się na nogi i wycofał. – Ależ my naprawdę… – Haroldzie. – Głos Vitalego zabrzmiał ostrzegawczo. Potem Sal zwrócił się do ofiary. – Pani Bakehouse, musimy wiedzieć takie rzeczy. Albo przynajmniej mieć o nich jakieś pojęcie. To bardzo ważne. Pociągnęła nosem i przejechała pod nim spoconym ramieniem. Włosy zmierzwiły jej się od gorąca i skleiły w grube strąki na lśniącym od potu czole. – Nie zamierzał nic mi obciąć – powiedziała potulnym, zrezygnowanym głosem. – Zrobiłby to, gdyby chciał. Zamiast tego tylko ze mnie wstał, wyszedł przez okno i uciekł po drabince przeciwpożarowej. Wróciło dwóch osiłków, którzy najwyraźniej uporali się z materacem. Zatrzymali się tuż za drzwiami i patrzyli na Mary i detektywów, jakby chcieli zapytać, czy potrzebuje pomocy. Rycerscy, pomyślał Vitali. Ta kobieta budziła coś takiego w mężczyznach. Pragnęli ją chronić. Nawet Harold, najmniej prawdopodobny kandydat na pogromcę smoków, miał wypiętą pierś. – Proszę. – Ignorując osiłków, Vitali wręczył Mary Bakehouse jedną ze swoich

wizytówek. – Jeśli coś sobie pani przypomni… – Albo jeśli będzie pani potrzebowała pomocy – przerwał Mishkin, wyciągając własną wizytówkę. – Proszę wtedy koniecznie do nas zadzwonić. Ktoś przybędzie, zanim się pani obejrzy. Postawni robotnicy pomaszerowali do sypialni. Jedną uciśnioną białogłową można było obdzielić tylko określoną liczbę samców. Mishkin przelotnie położył ramię na drżącym ramieniu Mary Bakehouse, obaj detektywi podziękowali jej za czas i współpracę, po czym zostawili ją przygarbioną na krześle. – Serce się kraje – powiedział Mishkin, kiedy byli już na chodniku. Vitali potrząsnął głową. – Żebyś zawału nie dostał, Haroldzie. Po prostu przesłuchiwaliśmy świadka. – Myślisz, że napastnikiem był nasz ptaszek? – Skąd mam wiedzieć? Dał do zrozumienia, że chce sobie wziąć sutek. Nasz człowiek lubi pamiątki. Ale jej nie pociął. – Czemu się zmył? – Pewnie układ mu nie pasował. Podejrzewam, że niespodziewanie wróciła do domu i zaskoczyła go. Nie wszystko miał pod kontrolą. Spotkanie nie przebiegało na jego warunkach. – Albo na nią czekał, tak jak mówiła, ale tym razem chciał ją tylko

nastraszyć – rozważał Mishkin. – I tak mogło go ponieść i koniec końców by ją zabił. – Słusznie – przytaknął Vitali. – Ale ciągle nie wygląda mi to na robotę Grawera. Nie czuję w tym jego ręki. – Tu muszę się z tobą zgodzić – powiedział Mishkin, otwierając od strony kierowcy drzwi nieoznakowanego radiowozu. – Nie możemy też jednak całkowicie wykluczyć typa z metra. – Jeśli to rzeczywiście typ z metra napadł Mary Bakehouse. – Właśnie – zgodził się Mishkin. Zaczekał, aż Vitali obejdzie samochód i wsiądzie z drugiej strony. – Co ci mówi nos? – spytał. – To był ten sam człowiek – odparł Vitali. – No – zawtórował Mishkin. Uruchomił silnik, podczas gdy Vitali zapinał pas bezpieczeństwa. – Sal… Czysta nauka, ta nasza robota. Vitali burknął potakująco. – Jedź pan, profesorze Mishkin. Mary zeszła na dół za robotnikiem, niosąc ostatnie kartonowe pudło zawierające resztki jej życia. Opuściła mieszkanie, które kiedyś wydawało jej się rajem. Dziwne, ale ta wyprowadzka była bardziej bolesna niż wyjazd z rodzinnego domu. Poprzednio to ona dokonała wyboru. Teraz działała z konieczności. Gdyby została, już nigdy nie

czułaby się bezpieczna we własnym mieszkaniu. Oczywiście nie mogła być pewna, że w nowym mieszkaniu, na wyższym piętrze, z pracującymi całą dobę portierami, z dala od swej dotychczasowej trasy metra, będzie bezpieczna i że znalezienie jej będzie wymagało dużo zachodu. Nie sądziła jednak, żeby mężczyzna z metra zadał sobie taki trud. Prawdopodobnie cele wybierał przypadkowo. W kółko to sobie powtarzała, ale wiedziała też, że jeśli była obiektem jakiejś wynaturzonej obsesji, nie-Świętym Graalem tego mężczyzny, zada on sobie tyle trudu, ile będzie trzeba, by ją znaleźć. Nosiła w sobie ziarno strachu, które zasiał swoim spojrzeniem i błyskiem ostrego noża. Co jej zrobi, jeśli ją w jakiś sposób znajdzie? Mary rozumiała, że dokądkolwiek pójdzie, będzie zadawała sobie to pytanie, bojąc się odpowiedzi. Mężczyzna z metra jej nie skrzywdził, ale z pewnością to rozważał. Nie widział w niej nic ludzkiego, zaledwie obiekt służący zaspokojeniu chorej zachcianki, igraszkę mrocznych żądz. Tak i tylko tak ją postrzegał – jako przedmiot. I nie on jeden. Było ich wielu, takich samych jak on, patrzących na nią w ten sam sposób, snujących takie same mroczne myśli. Każdego dnia, w dowolnym miejscu, wystarczyło im na nią spojrzeć, by zauważyli, jak bardzo była bezbronna. Tacy ludzie potrafili dostrzec, czym się stała, wywęszyć ranę w jej duszy niczym drapieżne zwierzęta wyczuwające żer. Wiedziała to sercem i umysłem. Dla niej ta wiedza wszystko zmieniła.

Zamknęła wychodzące na ulicę drzwi i starała się nie oglądać za siebie.

25

Pearl z premedytacją przesadziła z winem. Trzy kieliszki kosztownego pinot noir! Podjęła ostateczną decyzję. Z kolacji, którą jedli w Russeria’s, restauracji leżącej ledwie kilka krótkich przecznic od mieszkania Yancy’ego w Piątej Alei, uszczknęła niewiele. To on wybrał restaurację, skądś wiedząc, że to będzie ich noc. Czyżby posłała mu jakiś sygnał? Zastanawiała się, czy wszyscy mężczyźni łatwo odczytywali jej myśli. Quinn… Nie, Quinn był teraz nieważny. Wypiła jeszcze jeden łyk wina. Na stolik zaraz miał trafić deser: czekoladowy krem z bitą śmietaną i malinami. Yancy powiedział, że okna jego mieszkania wychodzą na Central Park, więc oczywiście będą wychodziły. A samo mieszkanie pewnego dnia zasili energia wiatru. Pearl trudno było w pełni uwierzyć lub nie uwierzyć słowom tego człowieka. Cóż, może nie mówił jej całej prawdy i tylko prawdy. W sądzie

karnym przeważnie tak było. Nie żeby uważała Yancy’ego za przestępcę. Moralność to niezupełnie to samo co prawo. Przy deserze popatrywała na niego ponad blatem stolika. Był nienagannie ubrany: ciemnobrązowa sportowa marynarka, szarobrązowe spodnie o ostrych jak brzytwa kantach, biała koszula i rdzawoczerwony wiązany krawat. Z górnej kieszonki marynarki wychylała się chusteczka dobrana pod kolor krawata. Yancy kojarzył jej się z dojrzałym, wyrafinowanym Carym Grantem. Mniej więcej z czasów, kiedy zaatakował go tamten samolot7. – Nowy Jork korzysta także z pary – mówił Yancy. – Rurociąg biegnie pod ziemią prawie wzdłuż całego miasta. Pamiętasz, jak kilka lat temu nieopodal dworca Grand Central rozerwało pod ziemią rurę parową? Pearl pamiętała. Wybuch był potworny, a gejzer niewiarygodnie rozgrzanej pary i wody sięgnął aż na wysokość pobliskiego wieżowca Chryslera. Nowojorczycy z niedowierzaniem wytrzeszczali oczy. Nowojorczycy wpadli w panikę. Co najmniej jedna osoba zginęła. – Niezła demonstracja mocy wyzwolonej w niewłaściwy sposób – kontynuował Yancy. – Ale taką moc można też spożytkować. Owszem, już się jej używa jako źródła ciepła i zasilania, ale nie wykorzystujemy w pełni jej potencjału. Stowarzyszenie szuka sposobu na jeszcze lepszą eksploatację tej sieci parowej, na wyprowadzenie jej poza granice miasta, żeby pewnego dnia połączyć ją z innymi sieciami, wykorzystać do napędzania turbin mogących dawać niewyobrażalne ilości energii. Udało mi się zainteresować tym kilka osób z otoczenia gubernatora. – Pokazał zęby w uśmiechu. – Pewnie będziemy musieli się wtedy nazwać

Narodowym Zrzeszeniem Zwolenników Energii Wiatru i Pary. Wiatr, para i pieprzenie kotka, pomyślała Pearl. Ale Yancy chyba z entuzjazmem podchodził do swojej pracy. Przyszło jej do głowy, że słowa „chyba” należało używać w odniesieniu do każdej wypowiedzi Yancy’ego. – Naprawdę uważasz, że to wykonalne? – zapytała. – Przekształcenie miejskiej sieci rur przewodzących parę w coś w rodzaju podziemnej Zapory Hoovera? Bawił się widelcem. – Och, nie wiem. Potrafię przedstawić to jako wykonalne, więc może takie jest. Spróbowała odrobiny kremu, patrząc, jak obserwował jej usta, przesuwające się po gładkiej srebrnej łyżeczce. Posłał jej swój urokliwy uśmiech. Niebieskooki Yancy. – Ale dlaczego ja gadam o pracy? Ty jesteś o wiele ważniejsza. – Ważniejsza od energii wiatru i pary? Jesteś pewny? – Oczywiście, Pearl. Dzięki temu, co w sobie masz, kręci się cały świat, a nie tylko kilka wiatraków czy turbin. Upiła wina i pochyliła się nad stolikiem, żeby popatrzeć na niego z bliska. – Czy ty tu lobbujesz?

– Zdemaskowałaś mnie. – Skinął głową. – Jesteś przekupna? Odpowiedziała takim samym skinieniem. – Jak członkini Kongresu w drugiej kadencji. – Skończycie swój deser, senator Pearl? – Nie. Dopiję tylko wino. Wykonał jakiś tajemniczy gest i pojawił się kelner z rachunkiem. Yancy zapłacił gotówką, zostawiając oburzającej wysokości napiwek. Zapewne chciał zaimponować Pearl. Kilka minut później wynurzyli się na zewnątrz, na chodnik i w upalną noc. Pearl lekko kręciło się w głowie od wina. Sprawy toczyły się szybko. Yancy wyraźnie nie chciał, żeby Pearl miała czas na opamiętanie się. Ale ona nie chciała się opamiętać. Połączenie wina i kremu czekoladowego robiło swoje. Czuła się cudownie… uległa. Nie zdarzało jej się to często, dlaczego więc nie rozluźnić się i nie nacieszyć chwilą? Człowiek nie może przez cały czas być nieufny. Zatrzymał taksówkę, która pojawiła się równie tajemniczo, jak kelner. – Myślałam, że twoje mieszkanie jest tylko kilka przecznic stąd – powiedziała.

– Jest, ale po co iść, skoro można jechać? – Mniejsze zanieczyszczenie powietrza – powiedziała pani senator. – Przejdziemy się następnym razem – zapewnił Yancy. Na tylnym siedzeniu taksówki pocałował ją, a potem odsłonił płatek jej ucha i lekko go uszczypnął. – Co to było? – zapytała. – Skubnąłem budżet Kongresu. – Długo potrafisz na jedną melodię. – Ty jesteś moją melodią – odpowiedział. – Tematem przewodnim, uwerturą i całą symfonią. Bo grasz na mnie jak na instrumencie muzycznym, pomyślała Pearl. I nie jest to tylko zwrot retoryczny. Mieszkał na Piątej Alei, a okna rzeczywiście wychodziły na Central Park. Mieszkanie było przestronne. Puszyste dywany okrywały lśniący parkiet z twardego drewna, na którym stały brązowe wyściełane fotele ze skóry i stoliki ze szklanymi blatami, a ściany zdobiły obrazy współczesnych malarzy. Nad kominkiem, prawdopodobnie sztucznym, wisiał wyglądający na oryginał Mondrian. W rogu stał nawet połyskujący fortepian. Na pierwszy rzut oka odnosiło się wrażenie komfortu, uporządkowania i zamożności. Ale to wrażenie w zupełności Pearl wystarczało. Nie chciała nic więcej.

Sypialnia była ogromna, wyposażona w królewskie łoże ze skórzanym stopniem na dole. Do tego białe ściany, beżowe zasłony, puchowa pierzyna kremowego koloru. Dzięki Bogu nie było lustra na suficie. Pearl oczekiwała, że będzie? Prawdę mówiąc, wciąż jeszcze usiłowała zrozumieć tego człowieka. W łóżku przejmował inicjatywę, ale był delikatny. Doprowadzał ją na skraj orgazmu, a potem pozwalał doznaniu opaść, sprawiając, że w całości skupiała się na sobie, że mogła myśleć tylko o tym, co jej robił. Igrał z nią, a ona sprawiała mu przyjemność w sposób, który ją podniecał. Doprowadził ją blisko, bardzo blisko miejsca, w którym chciała się znaleźć, i tym razem nie przerwał. Nie przerwał. Kobieta w sypialni wykrzyczała jego imię. Kiedy skończyli, zwinnie się z niej zsunął i pocałował ją w ucho, które uszczypnął na tylnym siedzeniu taksówki. Patrzyli na siebie nad topografią białej pościeli, tworzącą znajomy krajobraz kochanków. Nie zapytał, jak jej się podobało, ale wyczytała to pytanie w jego oczach. – Dogłębnie i przyjemnie – powiedziała.

Uśmiechnął się. – W równych proporcjach? Pomyślała nad tym chwilę. – Powiedziałabym, że tak. Tylko na jedno mogę się poskarżyć. Zaskoczyła go tym i chyba uraziła. – Ach, tak? Na co? – Włosy ci się nie zmierzwiły. Nawet jeden jedyny włosek. Odwróciła się do niego i przebiegła palcami po gęstych białych włosach, zmieniając je w dziką szopę. Z niedowierzaniem spostrzegła, że u nasady były ciemne.

7 Nawiązanie do słynnej sceny z filmu Alfreda Hitchcocka Północ, północny zachód (1959), w której grany przez Cary’ego Granta główny bohater ucieka przed atakującym go dwupłatowcem.

26

Holifield, Ohio, 1994

Zmierzch nie nadchodził przez całą wieczność. W domu oprócz Jerry’ego była tylko jego matka. Ojciec Jerry’ego Grantlanda rzadko kiedy pojawiał się w dni wyznaczone na widywanie dziecka, zatem dziś wszystko przebiegło jak zwykle. Dzień upłynął bez żadnych wyjaśnień, telefon nie zadzwonił, a Jerry i jego matka ani słowem nie wspomnieli o ojcu. Jerry cichutko leżał w łóżku, czekając, aż matka skończy oglądać powtórkę „Va banque” i wyłączy telewizor w salonie. Ledwie słyszał słaby pomruk głosów i szelest aplauzu publiczności, ale dostrzegał światło padające przez szparę pod drzwiami, wiedział więc, że telewizor wciąż gra. Matka prawdopodobnie raczyła się kolejną porcją mikstury z wody sodowej i ginu, którego butelkę trzymała w szafce nad zlewozmywakiem.

Minęła godzina. Minęły dwie. Jerry usłyszał chrapanie, pomyślał więc, że matka pewnie całą noc prześpi na sofie. Przeważnie tak się kończyło popijanie ginu podczas oglądania „Va banque”. Jerry obrócił się i sprawdził godzinę na stojącym przy łóżku zegarku z przewracającymi się jak kartki kalendarza fosforyzującymi cyframi. Dwadzieścia minut po północy. Jerry wiedział, że powinien odczekać mniej więcej do pierwszej. Przeważnie wtedy się to działo, bo pani Keller już spała. Oczywiście gdy nie odrywało się wzroku od zegarka, cyfry nigdy nie chciały przeskoczyć na następną minutę. Zatem żeby nie patrzeć, zamknął oczy i zaczął rozmyślać o pani Keller. Poczuł erekcję i zadumał się, dlaczego pan Keller, mając taką żonę, robił te wszystkie rzeczy, które robił. Z drugiej strony, dlaczego matka Jerry’ego też robiła niektóre z tych rzeczy? Dorośli byli dla chłopaka tajemnicą. Pewnego dnia tajemnica z pewnością zostanie rozwiązana. Kiedy sam stanie się dorosły. Za dziesięć pierwsza wyskoczyłby ze skóry, gdyby jeszcze chwilę został w łóżku. Wstał, wciągnął dżinsy i nie kłopocząc się skarpetkami, założył tenisówki. Mimo że noc była gorąca, wyjął z szafy ciemną koszulę i nie wpuszczając jej w spodnie, założył ją na biały T-shirt, w którym spał. Po cichu podszedł do okna sypialni i uniósł je. Gładko i bezdźwięcznie przesunęło się w drewnianej framudze. Dwa dni temu Jerry został sam w domu i wtedy nasmarował je tłuszczem do pieczenia, który znalazł w matczynej kuchni. Moskitiera odczepiła się na dole i pofrunęła w górę, zostawiając Jerry’emu dość miejsca, żeby się prześlizgnął i zeskoczył z wysokości kilkudziesięciu centymetrów na podwórko. Noc była bezksiężycowa i ciemna, tak jak lubił. Komary wyleciały

na żer, ale nie dokuczały mu zbytnio. W dali widział migotliwą chmurę ciem, okrążających uliczną latarnię. Dziwnie przypominały płatki śniegu schwytane w wir powietrza. Skradając się, odszedł kilka metrów od okna, a potem puścił się biegiem i zniknął w ciemnej pustce, w którą noc zmieniała trawnik, nieprzerwanie ciągnący się do posiadłości Kellerów. Tak znalazł się w czarnych zaroślach pod ścianą domu bliźniaczek, niedaleko okna ich sypialni. Ostre krawędzie liści ostrokrzewu podrapały go, gdy bokiem przesuwał się ku względnej miękkości cisów. Cisy były jego azylem i osłoną. Pośród nich czuł się już jak w domu, niczym dzikie zwierzę w swym leżu. Choć wiedział, że przychodząc w to miejsce, stawia wszystko na jedną kartę, w jakiś sposób czuł się tutaj bezpieczniej niż gdziekolwiek indziej w znanym sobie świecie. Tu było jego miejsce, w bezpiecznej ciemności, pod osłoną krzewów. A skoro tu było jego miejsce, nie robił chyba nic złego. Jak na dany znak, koniki polne między pobliskimi drzewami zaczęły wydawać pulsujące, przenikliwe godowe nawoływania. Jerry się z tego ucieszył. Jazgot zagłuszy każdy przypadkowy dźwięk, który mógłby go zdradzić. Dotarł już pod okno. Roleta była opuszczona niemal do końca, jak zwykle zresztą. Szparę na dole zostawiano, żeby roleta nie strąciła ustawionej na wewnętrznym parapecie kolekcji ceramicznych zwierzątek, chluby Tiffany. Dolna część rolety znajdowała się dwa i pół centymetra nad żyrafą, zostawało więc mnóstwo miejsca, żeby się napatrzeć.

Kucnąwszy, Jerry znalazł sobie wygodniejszą pozycję na miękkiej ziemi, nie chcąc podczas podglądania zdradzić się poruszeniem lub dźwiękiem. Nie lękał się zdemaskowania; sypialnię bliźniaczek zawsze oświetlał miękki blask nocnego światełka, przez co w środku było jaśniej niż na zewnątrz. Jeśli ktoś przypadkiem spojrzy w jego stronę, Jerry, o ile się nie poruszy, na pewno będzie niewidzialny w swoich ciemnościach, za odbiciami w szybie. Nocą okna sypialni stawały się lustrami, takimi jak w filmach i telewizji, kiedy policjanci przesłuchiwali podejrzanych, a potem wychodzili z pokoju. Podejrzani przyczesywali włosy, sprawdzali, czy mają czyste zęby, bo nie widzieli policjantów stojących po drugiej stronie lustra i patrzących prosto na nich. Jerry był właśnie w takim miejscu, zupełnie jak policjanci. Bezpieczny, dopóki z jakiegoś powodu nie zmieni się światło. Tej nocy pan Keller zaczął wcześniej. Był już w łóżku Tiffany. W słabo oświetlonej sypialni panował półmrok, więc Jerry nie mógł dokładnie zobaczyć, co się dzieje. Ale cienie wijące się na ścianie za łóżkiem Tiffany mówiły jednoznacznie, co robił pan Keller. Obserwując z zapartym tchem, Jerry opuścił rękę, żeby się popieścić. Taniec cieni stał się szybszy i gorączkowy; Jerry był pewien, że słyszy skrzypienie sprężyn łóżka. Pani Keller musi przecież wiedzieć, co się dzieje. Musi… Przez cały czas, kiedy pan Keller robił te rzeczy z Tiffany, Chrissie leżała skulona na boku. Odwróciła twarz od łóżka siostry, ale nie widziała Jerry’ego. Oczy miała szeroko otwarte i puste; ssała kciuk. Była już taka duża, a ssała kciuk. Kiedy pan Keller skończył, wstał z łóżka Tiffany i podciągnął białe bokserki. Skierował

się w kierunku okna, a serce Jerry’ego żywiej zabiło. Cofnął się, gotów skoczyć w cienie między domami. Wstrzymał oddech i znieruchomiał. Ale pan Keller nie patrzył w stronę okna. Patrzył na Chrissie. Jerry zobaczył pętlę w jego ręce: skórzany pas. Do sypialni bliźniaczek przyszedł bez spodni, ale pas przyniósł. Brutalnym szarpnięciem przewrócił Chrissie na brzuch, uniósł jej nocną koszulę i ściągnął majteczki. Nie opierała się, nie zmieniła wyrazu twarzy. Pan Keller schylił się i coś do niej powiedział. Ostrzegł ją prawdopodobnie, żeby była cicho. Potem zaczął bić ją paskiem po nagich pośladkach i udach. Z każdym uderzeniem jej ciało napinało się i rozluźniało, napinało i rozluźniało, a potem pozostało napięte, gdy razy nie ustawały. Jerry wiedział, jakie to uczucie. Zdał sobie sprawę, że bezgłośnie płacze, a paznokcie wbił w dłonie aż do bólu. Pan Keller skończył i obciągnął nocną koszulę Chrissie, okrywając jej pośladki. Usiadł na brzegu łóżka, pochylił się, zbliżając twarz do jej twarzy, i pocałował ją w policzek. Podniósł się, pieszczotliwie zmierzwił jej włosy, po czym odwrócił się i wyszedł z pomieszczenia. Wolno i starannie zamknął za sobą drzwi. Jerry zastanawiał się, dokąd pan Keller teraz poszedł. Do pani Keller? Jerry był pewien, że sypiali w jednym łóżku, ale ich sypialnia była na górze i nie dało się zajrzeć do niej z zewnątrz. Mógł tylko zgadywać, co tam robili. Chrissie przez jakiś czas leżała bez ruchu, wreszcie obróciła się na bok, odwracając twarz od Jerry’ego. Pod przeciwną ścianą sypialni na boku leżała Tiffany, patrząc w stronę Chrissie i okna, za którym krył się Jerry. Bliźniaczki leżały tak i patrzyły na siebie, a ich twarze nic nie wyrażały. Jerry nie sądził, że któraś z nich się odezwie.

Doszedł do orgazmu. W kroku dżinsów czuł wilgoć. Starając się opanować dygot i wyrównać oddech, wycofał się spod okna między drapiące ostrokrzewy. Jego twarz pokryła się potem. Krople potu paliły kąciki oczu niczym kwas. Choć może były to łzy. Z każdego miejsca nocy dobiegał grzechot godowych nawoływań niestrudzonych koników polnych. Jerry odwrócił się i pobiegł w ciemność, w stronę swojego okna, w stronę swojego domu. Krzyki owadów podążyły za nim. A wraz z nimi ciemność.

27

Nowy Jork, dzisiaj

Przed biurkiem Quinna stała Chrissie. – Pewnie jest pan na mnie zły – powiedziała. Zachowywała się bardziej jak nastolatka przyłapana na złamaniu

zakazu wychodzenia z pokoju niż jak wiedziona zemstą łowczyni rozmawiająca z najemnym pomocnikiem. Nikogo poza nimi w biurze nie było. Gdy weszła, zaskoczony Quinn podniósł wzrok. W pierwszej chwili jej nie poznał, gdyż upał dał się jej we znaki. Biała bluzka bez rękawów przylgnęła do ciała, a nad jednym okiem wisiał kosmyk ciemnoblond włosów. Miała na sobie dżinsy, które chyba naprawdę były porządnie znoszone, i brązowe sandały ze skóry – te z kolei wyglądały na niedawno kupione. Zaskoczony Quinn trwał w zawieszeniu, a ona zdobyła się na półuśmiech i powiedziała: – Ja bym nie potrafiła. W pierwszej chwili nie zrozumiał, ale zaraz zorientował się, że miała na myśli jego zajęcie: próbował podliczyć finanse w księdze rachunkowej. – Zdaje się, że i ja nie najlepiej sobie radzę. Jej uśmiech zastąpiła mina wyrażająca poczucie winy. – Wiem, że próbował mnie pan odnaleźć. – Ma pani teraz niebieskie oczy – zauważył Quinn. – I krótkie blond włosy. – Poprzednio nosiłam brązowe szkła kontaktowe i taką samą perukę. Z twarzy jestem trochę podobna do Chrissie, nie sądzi pan? – Szczerze mówiąc, nie – odparł Quinn.

Siedział spokojnie, starając się rozgryźć, w co ta kobieta grała. Nie potrafił. – Przeważnie jest na odwrót – powiedział. – Klienci włażą detektywom na głowę i wiercą im dziurę w brzuchu, domagając się zgłaszania najmniejszych postępów. Nerwowo przestąpiła z nogi na nogę, jak tenisistka przygotowująca się do odebrania piłki. Szukająca pewnego oparcia dla stóp. – Przepraszam, że byłam tak trudno uchwytna – rzekła. – Naprawdę. – Chciałbym wierzyć, że miała pani dobry powód, by zniknąć. – Nie wiem, czy wystarczająco dobry. Po jakimś czasie dotarło do mnie, że zapewne uważnie obejrzał pan wszystkie zdjęcia ofiar Grawera i zauważył, że sprowadziłam pana na manowce, dając do zrozumienia, że Tiffany i ja jesteśmy… byłyśmy jednojajowymi bliźniaczkami. Przestraszyłam się. W końcu mógł się pan nie zorientować, że w tym wypadku chodzi o bliźnięta dwujajowe. Mógł pan uznać, że podszywam się pod kogoś. Że pana okłamałam. – Właśnie to pani zrobiła – zauważył Quinn. – Okłamała mnie. – Raczej sprowadziłam na manowce. – Przez chwilę zagryzała dolną wargę przydługimi zębami. – Na manowce? – Jeszcze raz wypróbowała to określenie. – Nie roztrząsajmy tego – zaproponował Quinn.

– Ale ja uciekłam. Ostatnio nie jestem najodważniejsza. – W końcu pani wróciła. – Kiedy zobaczyłam w dzienniku, że Grawer zabił tę kobietę w Chelsea i jeszcze napadł inną, nie potrafiłam trzymać się z daleka. Muszę wiedzieć, jak idzie śledztwo. – W zasadzie wszystkiego dowiedziała się pani z dziennika. Przyjrzała mu się uważnie. – Trzyma pan karty przy orderach. Już mi pan nie ufa. – Jej skrucha się ulotniła, zastąpiona przez złość. Uśmiechnął się wbrew sobie. – A powinienem? – Może i nie. Ale wciąż jestem pana klientką. Istnieją chyba jakieś przepisy prawne, zgodnie z którymi musi mi pan wszystko powiedzieć? – Prawne i moralne. Chyba że zachodzą wyjątkowe okoliczności. – Na przykład? – Zniknięcie klienta. Wepchnęła opuszki palców do kieszeni dżinsów. Nie dość, że na skutek upału jej wygląd był opłakany, to jeszcze się naburmuszyła. Blond fryzura, do której Quinn nie potrafił się przyzwyczaić, przykleiła jej się do czaszki, jakby zmoczył ją deszcz.

– Wie pani, że obecnie jest w to zaangażowana policja? – zapytał. – Wiem. Nie chciałam tego. Mogą wszystko spieprzyć, nie sądzi pan? – Niby mogą. – Bawił się długopisem, w który uzbroił się przed czekającą go walką z księgą rachunkową i wyciągami z konta bankowego. – Ale nie mieliśmy wyboru. Gdy Maureen Sanders została zamordowana i pocięta w sposób przypominający styl Grawera, policja rzecz jasna dodała dwa do dwóch i wznowiła śledztwo. A śledztwo obejmuje wszystkie morderstwa, w tym śmierć pani siostry. – Za pierwszym razem Grawer ich przechytrzył, więc nie łudzę się, że złapią go teraz. Nie powinni się w to mieszać. – Sprawa zahaczyła o politykę – mruknął Quinn. – Jak i o tę upierdliwą rzecz zwaną prawem. – Cóż, nie widzę w tym większego sensu. Może wyjaśni mi pan, co w ogóle się dzieje i na co idą moje pieniądze. Quinn uważnie się jej przyjrzał, nie zamierzając dać się po raz drugi wystrychnąć na dudka. Nie nabrał się na jej nagłe zmiany nastroju i pozorną ignorancję w kwestiach prawnych. Wiedział, że nie była nawet w połowie taka naiwna, na jaką wyglądała. Odłożył długopis i wskazał najbliższy fotel, który akurat należał do Pearl. – Proszę przysunąć tu ten fotel i usiąść. Przysunęła i usiadła, a on opowiedział jej, jak do tej pory toczyło

się dochodzenie. – Kim więc jest ta tajemnicza kobieta obserwująca przebieg śledztwa? – spytała Chrissie, gdy Quinn już swoje powiedział. – Jakieś domysły? Quinn z premedytacją wspomniał o tajemniczej kobiecie, którą widziała Pearl. – Jedna z teorii wskazywała na panią. Chrissie jakby to zaskoczyło, ale mogła dobrze udawać. Zdawało się, że rozważa jego słowa, machinalnie pocierając policzek. Odruch mógł być udawany, ale Quinn widział, jak nieświadomie robiła to już wcześniej. Zauważył też, że nie miała pierścionków na dłoniach. W ogóle nie nosiła biżuterii, przynajmniej nie w odsłoniętych miejscach. – Cóż, mogę zrozumieć, dlaczego pomyśleliście, że to ja – powiedziała wreszcie. – W końcu przez jakiś czas byłam nieuchwytna. Ale to naprawdę był ktoś inny. – Braliśmy też pod uwagę, że coś mogło się pani stać i dlatego kontakt nagle się urwał. To mogło jej schlebić, ale wydawała się tylko i wyłącznie zawstydzona. – Nie pomyślałam o tym. Słowo. Jakoś nie przyszło mi do głowy, że moje zniknięcie może was zaniepokoić. Ale wasza troska jest naprawdę wzruszająca. To nie był sarkazm. Quinn nie miał wątpliwości, że mówiła

szczerze. Musisz mieć wątpliwości! Nie przyjmuj za pewnik niczego, co ta kobieta nazywa prawdą. – No to gdzie się pani podziewała? – zapytał. – Och, nigdzie w szczególności i nie robiłam nic, co miałoby cokolwiek wspólnego z czymkolwiek z tego wszystkiego – odpowiedziała Chrissie. Podczas gdy Quinn rysował w myśli diagram, żeby rozszyfrować tę wypowiedź, Chrissie wstała z fotela Pearl i poklepała swoją brązową skórzaną torebkę. – Znów jestem pod komórką – powiedziała. – Mój numer pan ma. – Gdzie się pani zatrzymała? – Właśnie szukam nowego lokum. Jak znajdę, dam znać. – Odetchnęła głośno i uśmiechnęła się. – Cieszę się, że znów jesteśmy po tej samej stronie. Potrzeba wam więcej pieniędzy? Quinn pokręcił głową, że nie. – Na razie mamy dosyć. – Postukał kłykciem w księgę rachunkową i rozłożone na biurku wyciągi bankowe. – Przynajmniej tak mi się wydaje. Postąpiła krok w stronę biurka. – Bardziej niż czegokolwiek na świecie chcę, żeby morderca mojej siostry stanął przed obliczem sprawiedliwości.

– Wszyscy tego chcemy. Skinęła głową, znów z zakłopotaniem przestąpiła z nogi na nogę i ruszyła w kierunku drzwi. – Przy okazji – dorzucił Quinn – nie było powodu do zmartwienia. Wpadliśmy na to, że jesteście bliźniaczkami dwujajowymi. – Powinnam się domyśleć – odparła. – Skądś wzięła się wasza reputacja. – Pearl na to wpadła. – Cherchez la femme 8. Uśmiechała się, wychodząc.

8 Cherchez la femme! (fr.) – Szukajcie kobiety! (jeśli nie widać jawnej przyczyny jakiejś sprawy).

28

Z policją skontaktowała się kobieta mieszkająca w bloku, w którym napadnięto Mary Bakehouse. Twierdziła, że przypomniała sobie coś ważnego. Nazywała się Ida Frost. Mishkin już z nią wcześniej rozmawiał i dlatego był sceptycznie nastawiony. Mimo to nie mogli zlekceważyć żadnego tropu. Do drzwi mieszkania zapukał Vitali. Mishkin przysunął się do niego, żeby wyglądająca przez judasza Ida Frost mogła go rozpoznać. Niemal od razu otworzyła drzwi. Była niedużą, dobiegającą osiemdziesiątki zgarbioną kobieciną z pieńkami zębów, które nie szpeciły promiennego uśmiechu. Oszacowała Vitalego i Mishkina pogodnym i uważnym spojrzeniem. Odsunęła się, pozwalając im przejść. W mieszkaniu było gorąco, ale do zniesienia. – Upiekłam ciastka czekoladowe – powiedziała Ida Frost. Znienacka ich zostawiła i podreptała do pomieszczenia, które, jak uznali, było kuchnią. Vitali i Mishkin wymienili poważne spojrzenia. Wtedy Ida Frost wróciła, w dwóch kuchennych rękawicach niosąc

dużą, prostokątną metalową tacę pełną ciasteczek obficie posypanych cukrem pudrem. Pachniały cudownie. – Prosto z piekarnika – powiedziała. – Według przepisu mojej matki, a przed nią jej matki. – Podsunęła im tacę. – Nie sposób odmówić, skoro mają taką tradycję… – Mishkin delikatnie podniósł jedno z leżących na brzegu ciasteczek. Vitali założył, że ciasteczka mogły zostać zatrute, wobec czego uśmiechnął się i odmownie pokręcił głową. Ida Frost natarła na niego tacą. Nadal uśmiechnięty, zaprotestował uniesieniem ręki. Krawędź gorącej tacy prawie stykała się z jego krawatem. Ida odpowiadała mu uśmiechem, niezłomnie napierając. Gdyby się nie cofnął, zostałaby mu na brzuchu blizna po tacy z ciasteczkami. – Są wspaniałe, Sal – zachwycił się Mishkin. Okruchy ciastka i cukier puder zostały na jego krzaczastych wąsach i krawacie. – Musisz spróbować. Vitali skapitulował i poczęstował się ciasteczkiem, a Ida Frost odsunęła się od niego. – Mówiła pani przez telefon, że coś się pani przypomniało – powiedział Mishkin między kęsami ciasteczka. – Ja? A, rzeczywiście. – Ida Frost popatrzyła na Vitalego i połówkę brązowego ciastka w jego dłoni. – Czy uważa pan, że są do przyjęcia, panie detektywie? Vitali burknął z pełnymi ustami, że tak.

– Co takiego się pani przypomniało? – spytał Mishkin. Ida Frost miała minę, jakby go nie rozumiała. – Zadzwoniła pani na komendę i poprosiła do telefonu detektywa Mishkina – przypomniał jej Vitali. – Dyżurny zapisał wiadomość, że przypomniało się pani coś w związku ze sprawą Mary Bakehouse. – Lubiłam Mary – oznajmiła Ida Frost. – Szkoda, że się wyprowadziła. – Dla niej to pewnie lepiej, że mieszka gdzie indziej – skwitował Vitali. Ida Frost zdawała się to rozważać, wreszcie się uśmiechnęła. – Tak, po przeprowadzce za miasto raczej nic jej nie grozi. Ludzie w tych wielkich blokach prawie się nie znają, ciągle są tacy zabiegani. Wciąż ganiają jak oparzeni, są pogrążeni w myślach, nieustannie zajęci. Obawiam się, że każde z nas żyje w izolacji i staje się coraz bardziej nieczułe. – Wszyscy powinniśmy bardziej dbać o siebie nawzajem – zgodził się Mishkin. – To prawda. Można rzec, że nikt nie jest bez winy. – Z tym chyba każdy by się zgodził – powiedział Vitali na odczepnego. Chciał już przejść do sedna, bo jak na jego gust Miskin i ta Frost zanadto odbiegali od tematu. Co się z tym Haroldem czasami działo? – Co do tego telefonu, szanowna pani… Ida Frost uśmiechnęła się jeszcze szerzej.

– Czyżbym była podejrzana? – Jejku, skądże! – przejął się Mishkin i sięgnął po następne ciasteczko. Ida zobaczyła, że Vitali dokończył swoje, i ponowiła ciasteczkowy szturm. Zbliżyła się szybko, choć lekko utykała. – Proszę, jeszcze jedno, panie detektywie. Są pyszne do nieprzyzwoitości. – Prawo powinno ich zakazywać – dorzucił Mishkin i razem z Idą wybuchnęli śmiechem. Vitali w samoobronie poczęstował się jeszcze jednym ciasteczkiem. W każdym razie tak się usprawiedliwił, bo ciasteczka odbierały sens jego diecie. – Dzwoniła pani na komendę – przypomniał Idzie Frost. – Co takiego szanowna pani sobie przypomniała? – Czapkę. Miarkuję, że zbir, który napadł Mary, nosił czapkę. – Umilkła, być może dla dramatycznego efektu. – Czapka – powiedział Mishkin. – Widziałam, jak właśnie tego wieczoru przed domem stał mężczyzna w czapce i wyglądał podejrzanie. Minęłam go, wychodząc na codzienną przechadzkę. – O której to było, szanowna pani?

– Oj, chyba nie pamiętam. – Jeszcze za dnia? – O tak, za dnia. – Jak wyglądał? – spytał Mishkin. – Jak… mężczyzna w czapce. W czapeczce, jeśli mam być dokładna. Takiej bejsbolowej. Mishkin posłał spojrzenie Vitalemu i niemal niedostrzegalnie wzruszył ramionami. Nie potrafił sobie przypomnieć, czy wspominał Idzie Frost, że napastnik nosił czapkę bejsbolową. – Szanowna pani pamięta jej kolor? – Niebieski! A może szary? Albo i taki, i taki. Jak się nad tym dobrze zastanowię, widzi mi się, że była to czapeczka drużyny Brooklyn Dodgers. Na pewno. Na stadionie Ebbets Field spędziłam tyle czasu, że chyba potrafię rozpoznać czapeczkę Dodgersów. – A przypadkiem nie Los Angeles Dodgers, szanowna pani? – upewnił się Vitali. Brązową marynarkę ośnieżył mu cukier puder. – Dodgersów od dawna nie ma w Brooklynie. – Kiedy byłam mała, ojciec bardzo często zabierał mnie na mecze. – Wszyscy tęsknimy za Dodgersami – westchnął Mishkin. – Mężczyzna w czapeczce. To mógł być Pee Wee Reese9. Mishkin uśmiechnął się szeroko.

– Niech mnie, prawdziwa z pani fanka Dodgersów! – Zawsze miałam słabość do Pee Wee. Może szklankę mleka do moich ciasteczek? Zawsze trzymam dla gości pyszne, schłodzone mleczko. Vitali i Mishkin znów z powagą na siebie popatrzyli. Garnitur i grzbiet dłoni Vitalego pokrywał cukier puder. Mishkin na wąsach i krawacie miał jeszcze więcej białego proszku. Trochę pewnie też na białej koszuli, ale trzeba by uważnie się przyjrzeć, żeby to zauważyć. Niewielka ilość cukru pudru opadła z Mishkina i wylądowała na jego prawym bucie. – Mleko doskonale pasuje! – ucieszył się się Mishkin, a Vitali mu zawtórował. Ida Frost odstawiła tacę z ciasteczkami na leżący na stoliku kawowym magazyn i znów śpiesznym krokiem podreptała do kuchni. Obaj detektywi bez słowa potrząsnęli głowami. Poza ciasteczkami nic wartościowego od tego świadka nie wyciągną. Ida Frost była jedną z tych starszych samotnych kobiet, mieszkających w maleńkich czynszowych mieszkaniach Manhattanu. Tak naprawdę potrzebowała tylko towarzystwa, kogoś, kto pochwali ciasteczka jej wyrobu. Znalazła dwie takie osoby. Ulżenie samotności – to mógł być jedyny powód, dla którego zadzwoniła na policję. Mishkin skusił się na kolejne ciasteczko, podczas gdy Vitali otrzepywał kłykciami cukier puder z marynarki, tylko go na niej rozmazując. – Pee Wee – powiedziała Ida Frost, wracając z tacą, na której stały dwie wysokie szklanki mleka – za nic nie skrzywdziłby Mary Bakehouse.

Zgodzili się, że w żadnym wypadku. Po opuszczeniu mieszkania Idy Frost Vitali i Mishkin otrzepali ubrania z cukru pudru. Otoczeni białą chmurą zmierzali do windy. Jednocześnie zobaczyli kobietę, która obserwowała ich z drugiego końca korytarza. Miała na sobie ciemny płaszcz przeciwdeszczowy i ciemną czapeczkę z nisko opuszczonym, szerokim daszkiem ocieniającym twarz. Odwróciła się i oddaliła w pośpiechu, jakby dopiero teraz ich zobaczyła, po czym skręciła za róg i zniknęła im z oczu. – Idę za nią – powiedział Vitali. – Zjedź windą, Haroldzie, będziesz w holu pierwszy. Weźmiemy ją w dwa ognie i nie będzie miała dokąd uciec. Powiedziawszy to, odszedł. Winda i tak znajdowała się w holu, więc dopiero po pewnym czasie dotarła do wyczekującego Mishkina. Gdy już pojawiła się na jego piętrze, szybko do niej wsiadł i nacisnął przycisk parteru, a po nim przycisk zamykający drzwi kabiny. Winda przystanęła piętro niżej, a tam wcisnęła się do niej kobieta prowadząca na czerwonej smyczy dwa identyczne psy rasy corgi. Jeden z psów z zapałem zabrał się do lizania prawego buta Mishkina. Na następnym piętrze do windy wsiadła starsza, ale czujna starsza pani z aluminiową laską w dłoni. Nie zwracała uwagi na kobietę z psami,

zresztą z wzajemnością. A już zupełnie nikt nie zwracał uwagi na Mishkina, poza psem, który lizał mu but. Kiedy zjechali do holu, Mishkin z nawyku, a także dlatego, że kobiety go osaczyły, pozwolił im i obydwu psom opuścić windę w pierwszej kolejności. Sam wysiadł rychło w czas, żeby zobaczyć, jak z impetem otwierają się drzwi na klatkę schodową i wypada z nich zgrzany i zadyszany Vitali. Obydwaj popatrzyli, jak pneumatyczne drzwi z wolna się domykają, gdy kobiety i psy wychodziły na zewnątrz. – Nie chciałbym cię zranić, Sal – powiedział Mishkin – ale coś mi się zdaje, że nasza kobieta cień przegoniła cię na schodach i prysnęła z budynku. – Haroldzie, dlaczego masz taki mokry but? – Hę? A, to pies. – Może już jej tu nie ma, Haroldzie, a może wcale nie wyszła. Ściągnijmy tu paru mundurowych, niech przeczeszą dom. Dwie godziny później policja skończyła sprawdzanie mieszkań i lokatorów. Kobieta cień znowu uciekła. – Nie rozumiem, Haroldzie – powiedział Vitali, gdy wszyscy opuszczali blok. – Zleciałem po tych schodach jak na skrzydłach. – Nie przejmuj się – pocieszył go Mishkin. – Miała fory. Przez pneumatyczne drzwi przecisnęli się w noc.

Przy krawężniku wciąż stały trzy radiowozy. O jeden z nich opierało się dwóch mundurowych, a trzech następnych na chodniku nieopodal ucinało sobie pogawędkę. Z budynku wynurzyła się Ida Frost, dzierżąc tacę z czekoladowymi ciasteczkami.

9 Pee Wee Reese (wł. Harold Peter Henry Reese, 1918–1999) – znany bejsbolista grający w drużynie Brooklyn Dodgers, która po przeniesieniu się do Los Angeles zmieniła nazwę na Los Angeles Dodgers.

29

Joyce House, kelnerka restauracji Nickel Diner, położonej w biegnącej przez TriBeCa części Broadwayu, podała przystojniakowi na śniadanie jajka, naleśniki i kawę. Już od jakiegoś czasu tak go w myślach nazywała, bo naprawdę był przystojniakiem. Drobna budowa ciała, szopa kręconych czarnych włosów i magnetyczne spojrzenie niebieskich oczu. Ubierał się kosztownie i cokolwiek pretensjonalnie. Tego ranka był w markowych dżinsach, butach ze spiczastymi noskami, które wyglądały, jakby wykonano je ze skóry strusia, i w szytej na miarę czarnej koszuli z krótkim rękawem i białymi guzikami. Srebrna sprzączka u paska miała kształt szybującego orła. W płatkach uszu połyskiwały srebrne kolczyki na sztyft. Szpan z getta, tyle że poza gettem, pomyślała Joyce. Ale w jakiś

sposób u przystojniaka to nie raziło. Joyce też nie zaliczała się do ostatnich pod względem urody. Szczupła dziewczyna średniego wzrostu, o wydatnym biuście, prawdziwa laska nawet w żółto-białym kelnerskim uniformie. Była szatynką, miała proste włosy z grzywką, gładką białą cerę i szeroko rozstawione oczy przywodzące na myśl spokojne, ciemne jeziora. Mick, właściciel jadłodajni i szef kuchni w jednej osobie, pochylił się, żeby zerknąć na Joyce przez okienko służące do wydawania posiłków. Jego czerwona, nalana twarz lśniła od potu; właśnie skończyła się pora śniadań, w czasie której miał pełne ręce roboty. Należał do ludzi obdarzonych charakterystyczną rumianą cerą, jakby zawsze nosił zbyt ciasny krawat i się w nim dusił. Dochodziła dziesiąta, więc jadłodajnia była pusta, pomijając starszą parę przy stoliku w tylnej części lokalu i przystojniaka w przednim boksie przy oknie. – Nie ma ruchu – powiedział Mick. – Może byś przyszła pomóc w zmywaniu? Joyce kiwnęła głową. To należało do jej obowiązków. Nie rozumiała, dlaczego Mick w ogóle ją o to pytał. Kasjerka Alice pozostanie na swoim miejscu za ladą i powita każdego klienta, któremu zdarzy się zabłądzić do lokalu w czasie zastoju między śniadaniem a porą lunchu. Alice o włosach barwionych henną, zawzięcie żująca gumę, zajmowała się ongiś inwestycjami kapitałowymi, ale pięć lat temu porzuciła świat finansjery, żeby wieść spokojniejsze życie z Mickiem. Od lat planowali, że któregoś dnia się pobiorą. – Widziałam cię z panem Ciacho – powiedziała Alicja. – Chcąc nie chcąc, pomyślałam: oto dwa piękne stworzenia boże. Od kilku tygodni

stale tu przychodzi. Przystawiał się do już do ciebie? – Nie zauważyłam – odpowiedziała Joyce. – Myślisz, że jest gejem? – Hmmm. Nie. – Żonaty? – To nieistotne. – Może więc powinnaś nawiązać z nim rozmowę? Zapytaj, jak smakują naleśniki. Inaczej ja to zrobię. Joyce się roześmiała. – Już to widzę. Kiedy Mick jest w kuchni z tymi wszystkimi nożami. – Może pracuje w show-biznesie czy czymś w tym rodzaju – spekulowała Alice, patrząc, jak przystojniak wbija widelec w kawałek naleśnika. – Sama mu się przyjrzyj. Mam wrażenie, że w czymś go widziałam. – Może chciałby więcej kawy – zastanowiła się Joyce. Podniosła z podgrzewacza szklany dzbanek bezkofeinowej kawy i podeszła do przystojniaka, który przeżuwając, wyglądał przez okno. Dostrzegł w szybie jej odbicie, ale nie odwrócił się, czekając, aż do niego podejdzie. – Do pełna?

Odliczył do trzech, zanim obrócił się na twardym siedzeniu boksu. Obdarzył ją uśmiechem. – Przepraszam? – Chodziło mi o kawę. – Jak najbardziej. – Ruchem głowy wskazał dzbanek. – To ta bezkofeinowa? – Rzecz jasna. Jak zawsze w dzbanku z pomarańczowym wieczkiem. – Nalała parującego płynu do na wpół opróżnionego kubka. – Tam siedzi moja przyjaciółka, która uważa, że pewnie jest pan kimś. Znaczy w showbiznesie. Roześmiał się. Miał bardzo białe, bardzo równe zęby, tym bielsze, że najwyraźniej sporo czasu spędzał w solarium. Jego włosy też były specyficzne: może je farbował i stąd ich ciemny kolor. Czyli mógł być celebrytą, który musi dbać o wygląd zewnętrzny. Nie wyglądał na kogoś, kto trudni się pracą na świeżym powietrzu. Chyba że w teatrze ulicznym. – Jest pan aktorem – powiedziała. Szeroki uśmiech. – Oczywiście. Nazywam się Brad Pitt. Joyce natychmiast zrewanżowała mu się uśmiechem. – Skoro tak, to ja powinnam być Angeliną Jolie. Ze stojącego na blacie srebrnego dzbanuszka dolał śmietanki do

kawy. – Naprawdę? Zostałaby pani Angeliną, gdybym był Bradem? Dzbanek z kawą zaczął jej ciążyć, więc go odstawiła. – Czemu nie? Świat stałby się prawie doskonały. Nadal się uśmiechał, odchylając się na oparcie i uważniej jej się przyglądając. Poczuła zażenowanie, ale nie było jej z tym źle. – Doskonały świat… – Nie jest taki, naturalnie – dodała. Uniosła dzbanek, trzymając cofnięty łokieć blisko ciała, przez co jej prawa pierś napięła górę uniformu. – Nie odchodź, proszę – powiedział. Poczuła, że zaczyna buchać od niej żar, prawie jak od bezkofeinowej kawy, a jej serce zaczęło łomotać. – Praca – odrzekła. – Przykro mi. Odwróciła się z nadzieją, że usłyszy przywołujący ją głos. Czekała… Nie jestem łatwa, ale warta zachodu… No, dawaj… – Jeśli sobie pójdziesz – odezwał się – będę musiał zamówić coś jeszcze, żebyś wróciła. Ach! Uśmiechnęła się radośnie. Poczuła się jak piękne boże stworzenie. Dzięki przystojniakowi.

Odwróciła się do niego, starając się zachować obojętną minę. – Chciałem tylko porozmawiać – powiedział. – O czym? – Skąd nazwa Nickel Diner? W menu nie ma nic za pięć centów10. – Podobno Mick, właściciel, nie przepuści żadnej upuszczonej przez klienta pięciocentówce. – Ciekawe. Widzisz, porozmawialiśmy i czegoś się dowiedziałem. Uśmiechnęła się. – Ja nie. – Cóż, jeszcze za krótko rozmawiamy. Nie czujesz się od czasu do czasu samotna? Nie pragniesz czasem, żeby był przy tobie ktoś, do kogo można otworzyć usta? – Odpowiedź na oba pytania brzmi „tak”. – Jaki masz rozmiar buta? Co? – Czterdzieści jeden – odpowiedziała. – Skąd to pytanie? – Mogę załatwić ci buty. Przyleciałem do Nowego Jorku, żeby pomóc w urządzeniu wnętrza nowego sklepu z butami. – Nie jesteś aktorem? – Udała rozczarowanie.

– Prawie – powiedział. – Trep-biznes. – Boże! – jęknęła i wywróciła oczami. Ale lubiła mężczyzn z poczuciem humoru. – Mogę załatwić ci buty – powtórzył. – Chodzisz w czółenkach? – Joyce! Głos stojącej za ladą Alice. Kiedy Joyce się obejrzała, Alice ruchem głowy wskazała kuchnię. Sygnał, że Mick mógł się w końcu zainteresować tym, gdzie się podziewała i co robiła kelnerka. Mickowi zdarzało się robić awantury, które przypominały spore burze z grzmotami, ale bez błyskawic. No chyba żeby się dowiedział, że Joyce flirtowała z klientem. Wtedy grzmotom towarzyszyłyby błyskawice. Miał hopla na tym punkcie, kiedyś nawet powiedział, że w przykazaniach restauracyjnej Biblii to jedno z najważniejszych „nie będziesz”. – Naprawdę powinnam wrócić do pracy – powiedziała do przystojniaka. – Szef wścieka się na samą myśl o tym, że najęta pomoc może za bardzo spoufalić się z klientem. – Nie spoufaliliśmy się za bardzo. Ale chciałbym lepiej cię poznać. I nie chodzi tylko o to, że smakowały mi naleśniki. Mówię poważnie, Joyce. O mało nie zapytała, skąd wiedział, jak jej na imię, ale przecież Alice przed chwilą ją wołała. „Joyce” było też na każdym rachunku za śniadanie, obok małej uśmiechniętej buźki. – Nazywam się Loren Ensam – powiedział, wyciągając prawą rękę.

Była szczupła, z długimi palcami. Miał ręce pianisty. Ujęła tę rękę, czując jej zaskakującą siłę, choć przecież nie ścisnął zbyt mocno. – Joyce House – przedstawiła się. – Masz jakiś numer telefonu, Joyce? – Joyce! – ponownie krzyknęła Alice. Tym razem bardziej nagląco. – Jak będę podliczała rachunek – szepnęła – napiszę numer na kopii dla ciebie. Uśmiechnął się do niej. – Dobrze, powiem uczciwie. Jestem w trakcie paskudnego rozwodu i wolałbym, żeby moja już wkrótce była nie dowiedziała się, że widuję się z inną kobieta. A jeśli dowie się o nas twój szef, możesz stracić pracę, a ja będę musiał szukać innego śniadaniowego przystanku. Zachowajmy więc nasz związek w sekrecie. – To będzie niezła zabawa. – Joyce już oddalała się od boksu. – O tak, to możliwe – usłyszała za plecami jego głos. Gdy wróciła za ladę, Alice wyszczerzyła zęby i zapytała: – Jak poszło? – Ma żonę i troje dzieci – bez wahania palnęła Joyce.

Nie zrobiła tego z przyjemnością, ale musiała okłamać Alice, która sypiała z Mickiem. Joyce zdała sobie sprawę, że jej życie nagle się skomplikowało. Tajemnice, kłamstwa, seks. Dobrze, może jeszcze nie seks. Ale na pewno do niego dojdzie. Joyce z przejęciem tego wszystkiego wyczekiwała. Miała mętlik w głowie, który ani trochę jej nie przeszkadzał. Czuła się jak postać z książki, bo to, co się działo, było zbyt piękne, żeby było prawdziwe. Co, jeśli nie zadzwoni? Po podliczeniu rachunku podpisała się imieniem, obok którego zwyczajowo narysowała uśmiechniętą buźkę. Buźka nie wyglądała na tak radosną jak zwykle. Joyce zauważyła, że trzęsie jej się ręka. Zadzwoni. Czemu miałby nie zadzwonić? Pod imieniem, na przeznaczonej dla klienta części rachunku, starannie zapisała swój numer domowy, włącznie z kierunkowym, żeby uniknąć jakiejkolwiek pomyłki. Jeśli Mick ją obserwował, pomyśli, że tak pracowicie wyszczególniała pozycje na rachunku. Pilnując się, żeby nawet nie spojrzeć na przystojniaka, podeszła i położyła rachunek na jego stoliku. Zadzwoni. Ma mój numer.

10 Nickel (ang.) – potoczna nazwa monety pięciocentowej.

30

W biurze był cały zespół, włącznie z Vitalim i Mishkinem. Sączyli kawę, podawali sobie lukrowane pączki z Krispy Kreme i rozmawiali o wczorajszym pojawieniu się i zniknięciu kobiety cień w dawnym bloku Mary Bakehouse. – Nic do waszej strategii nie mam – mówił Quinn. – Czyli do tego, że chcieliście wziąć ją w dwa ognie, jeden na schodach, drugi zjeżdżając windą. – Da się wyjaśnić, dlaczego strategia nie zadziałała – powiedział Fedderman. Przysiadł na swoim biurku, starając się nie oblewać krawata kawą, w której moczył pączek. Podróż, którą pączek odbywał z kubka do ust, była pełna niebezpieczeństw, a Fedderman jak dotąd nie miał wiele szczęścia. – Winda zjeżdżała wolno, a nasza kobieta cień może być młoda i gibka. Albo Sal nam zmurszał. Jest już w podeszłym wieku... – Wal się – zaproponował Vitali chroboczącym głosem. Quinn podniesieniem ręki nakazał ciszę i dał znak, żeby Fedderman kontynuował. Na krawat Feddermana pociekło więcej kawy, i to tuż przed wsunięciem do ust ostatniego, pośpiesznego kęsa. Feds przeżuł, przełknął i mówił dalej. – Kolejna możliwość: ukryła się w jednym z mieszkań po drodze. Mogła się zadekować na czas policyjnego przeszukiwania. – Albo stać się kimś innym – wtrąciła Pearl, a wszystkich zatkało. Pączki zastygły w pół drogi.

– Znaczy? – spytał Vitali. – Że niby weszła do mieszkania, w którym nikogo nie było, i udawała lokatorkę? – Z tego co wiemy, mogła nawet być lokatorką – odparła Pearl. Pearl i jej rozumowanie, za którym trudno było nadążyć. Quinn prawie się uśmiechnął. – Rozumiem, do czego Pearl zmierza – powiedział Mishkin. – Ponieważ nie mamy zielonego pojęcia, kim jest ta kobieta, może być kimkolwiek. Wyjątkowo konstruktywne podejście. – Można by powiedzieć, że czasami czyta w myślach – dorzucił Fedderman. – Kobieta cień czy Pearl? – z niejaką konsternacją spytał Mishkin. – Nie zwracaj na niego uwagi – powiedziała Pearl. – Za krótko obracasz się w towarzystwie Feddermana, żeby wiedzieć, jakie głupoty potrafi pieprzyć. – Za to długo obracasz się w towarzystwie Sala – rzekł Quinn. – Czy twoim zdaniem mógł być na tych schodach tak wolny, że kobieta wyszła z budynku, zanim któryś z was dotarł do holu? Wyraźnie rozdarty Mishkin zerknął na Sala, który miał już siwe pasma we włosach i wyhodował niewielki brzuszek. Mógł wesprzeć swojego partnera albo odwrócić się od niego i powiedzieć prawdę. – Tak, to możliwe – przyznał. Po czym dodał: – Sorry, Sal.

– Może to przez te ciasteczka – mruknął Vitali. – Ciasteczka? – zdziwiła się Pearl. – Nieważne. – Vitali wzruszył ramionami. – Ciasteczka i pączki, Sal. Nie licz na to, że za rok będziesz szybciej zbiegał po schodach. – Zejdź z niego – zaatakował ją Fedderman. – Tobie też coraz trudniej zmieścić się w swoje… – Wystarczy, Feds – przerwał Quinn. Pearl patrzyła na Feddermana wilkiem. – Zaraz pokażę ci całkiem nowy sposób na zjedzenie tego pączka. – Skończmy już z tym – polecił Quinn. Wiedział, że niepewny rozejm między Pearl a Feddermanem, choć sprzyjał postępom w śledztwie, potrafił niekiedy przerodzić się w otwartą wrogość. Sztuką było nie dopuścić, żeby iskra przerodziła się w ogień. Albo eksplozję. – Ktoś ma jakąś teorię co do tożsamości kobiety? – Znaczy mamy zgadywać? – upewnił się Mishkin. – Oczywiście – przytaknął Quinn. – Kto wie? Może wszystkim nam przyjdzie na myśl ta sama osoba. – Więc strzelam, że to Chrissie – oznajmił Fedderman. – Od początku nie grała z nami uczciwie. – Kobietą w bloku Mary Bakehouse mogła być Chrissie – zgodził

się Vitali. – A ja stawiam na Cindy Sellers – przyłączyła się Pearl. – Może to ktoś, kogo jeszcze nie poznaliśmy – spekulował Mishkin. – Na przykład krewny którejś ofiary. Albo nawiedza nas duch Tiffany. Pearl z ciekawością popatrzyła na Quinna. – A kogo ty obstawiasz? – Nie param się zgadywaniem – odparł Quinn. – To nie zabawa towarzyska. – Parasz się wkurwianiem innych, oszuście jeden – warknęła Pearl. – A co, gdybyśmy wszyscy wytypowali tę samą kobietę? – zainteresował się Vitali. – Spróbowalibyśmy wykombinować, skąd nam się to wzięło – odparł Quinn – i może coś byśmy znaleźli. – Ducha Tiffany na przykład – mruknęła Pearl. Podskoczyła, gdy rozległy się pierwsze takty nieśmiertelnego motywu z Obławy. Dobiegały z opartej o nogę biurka torebki Pearl. Chwyciła ją i wyłowiła telefon, zerkając na wyświetlacz. Ktoś z Golden Sunset Assisted Living. Matka. Pearl właśnie tego potrzebowała w samym środku burzy mózgów, podczas której

rozgryzali sprawę morderstwa. – Jezus! – jęknęła. – To lepiej odbierz – powiedział Fedderman.

***

Pearl odebrała, przyłożyła telefon do ucha i przywitała się, przez cały czas zmierzając w stronę drzwi. – Pearl? Zgadza się, to była matka. – Na zewnątrz jest lepszy zasięg – odpowiedziała Pearl utkwionym w niej nieruchomym spojrzeniom. – Mówiłaś coś, Pearl? – spytała matka. Fedderman wyszczerzył zęby. Pozostali po prostu na nią patrzyli. Pearl zniknęła za drzwiami. Na zewnątrz, w porannym skwarze, powiedziała: – Mamo, jestem strasznie zajęta. – Tutaj, w tym piekielnym przytułku, nie ma wielu zajęć, Pearl – odparła matka. Uparcie od zawsze nazywała Golden Sunset Assisted Living

przytułkiem. Pearl zmęczyło nieustanne poprawianie jej. W roztargnieniu szła chodnikiem w kierunku Amsterdam, myśląc, że faktycznie – na zewnątrz słyszała matkę o wiele lepiej niż w biurze. – Pearl? – Jestem, mamo, ale nie mogę długo rozmawiać. Przesłuchuję podejrzanego. I tak już mi to trochę zepsułaś. – Nie możesz długo rozmawiać? Mam rozumieć, złotko, że jakiś element przestępczy jest dla ciebie ważniejszy od własnej matki? – Mamo, co ty mówisz? – A co ty mówisz, złotko? – Dzwonisz z jakiegoś konkretnego… – Owszem, mam konkretny powód. Zwie się Yancy Taggart. Hę? Skąd matka wiedziała o Yancym Taggarcie? Skąd mogła wiedzieć, że ktoś taki w ogóle istnieje? – Mówię, co naturalnie jest ci wiadome, o panu Francja elegancja Yancym Taggarcie – ciągnęła matka. – Ten, nazwijmy to umownie, mężczyzna, na którego marnujesz czas, zamiast spędzać go w towarzystwie tak wspaniałego człowieka jak doktor Milton Kahn czy nawet tego swojego kapitana Quinna, chłopa poczciwego z kościami, który… – Nie jest już kapitanem, mamo. Odszedł z policji. – Może nie dokładnie i ściśle, ale wciąż… – Skąd wiesz, że spotykam się z Yancym?

– Na pewno nie doniosły mi o tym małe ptaszki, złotko. Pani Kahn, ciocia Miltona przebywająca w domu opieki, ma siostrę, o czym zresztą doskonale wiesz, a ta z kolei ma przyrodnią siostrę, której córka uczęszcza do przybytku, w którym miglanc Yancy podbija niewieście serca. Podczas jednej z wizyt w domu opieki zobaczyła twoje zdjęcie i rozpoznała, że w innym przybytku widziała cię w jego towarzystwie. Pearl wpadła w furię. – Nikomu nic do tego, z kim i gdzie przebywam, a już szczególnie tej jakiejś przyszywanej bratanicy czy kto to tam jest! – O nie, złotko, przyrodnia siostra siostry pani Kahn…. – Mam to w dupie, mamo! – Nie wyrażaj się, moja droga. Pomaga ci używanie takich słów? No powiedz? Nie, nie pomaga. – Yancy nie jest żadnym miglancem. Jest lobbystą! – Cóż, słonko, gdyby zajrzeć do słownika… – Gdyby pani Kahn zajrzała do słownika, może poznałaby definicję wścibstwa! – Słonko, fakty pozostają faktami, niezależnie od tego, jakie jest ich źródło, a ja za swój matczyny obowiązek uznałam przynajmniej uświadomienie ci, że miglanc Yancy, z którym się prowadzasz, spotyka się także z innymi kobietami.

– A ja spotykam się z innymi mężczyznami, mamo. – Ale sekwencyjnie, słonko. Sekwencyjnie. O miglancu Yancym krążą plotki, również i takie, które zahaczają o perwersję, jeśli wiesz, co mam na myśli, i chociaż w chwili obecnej są jedynie spekulacjami, mogą okazać się szczerą prawdą. Może więc warto wstrzymać się nieco i ponownie przemyśleć ten związek. – Mówiąc „spekulacje”, masz na myśli zgadywanki – odparła Pearl. – A ja nie param się zgadywaniem. – Słowa Quinna. Niech cię cholera, Quinn! Nie cierpiała, kiedy mężczyźni wpływali na jej sposób myślenia. Zwłaszcza Quinn. – Broń Boże, żebym oskarżała kogoś o cokolwiek w sposób, który nie uchodzi, ale matka wie pewne rzeczy dlatego, że matki po prostu je wiedzą, a matczynym obowiązkiem jest uświadamianie córki oraz – i powiem to prosto z mostu – ostrzeżenie jej, gdy okręt, mówiąc metaforycznie, jest o krok od rozbicia się o rafy romansu na morzu tak wzburzonym… Pearl przerwała połączenie i wyłączyła telefon. Nie wytrzymała. Podczas rozmowy przyśpieszała kroku i w efekcie przeszła spory kawałek. Kiedy wróciła do biura, Vitali i Mishkin już sobie poszli. Quinn i Fedderman siedzieli za swoimi biurkami. – U mamy wszystko dobrze? – spytał Quinn. Jakby cię to obchodziło! – Wyglądasz na wkurzoną, Pearl – zauważył Fedderman.

Nie zaszczyciła go odpowiedzią. Była zła na matkę, na panią Kahn, na… kimkolwiek była ta siódma woda po kisielu pani Kahn. Na Feddermana, na Quinna, na całą męską płeć. Całą! Co tak naprawdę wiedziała o Yancym? Pomaszerowała do ekspresu i nalała sobie kubek parującej kawy, mamrocząc coś pod nosem. – Co proszę? – spytał Fedderman, który usłyszał głos, ale nie zrozumiał ani słowa. – Mówię, że w byciu lobbystą nie ma nic złego! – warknęła Pearl, dosypując śmietanki do kawy i mieszając tak energicznie, aż napój chlapał za krawędź kubka. Quinn i Fedderman wymienili nierozumiejące spojrzenia. – Wszyscy jesteśmy stworzeniami bożymi – powiedział Fedderman. Pearl zmierzyła go wzrokiem, a on lekko się uśmiechnął. To uratowało mu życie.

31

Najpierw uprawiali seks, a teraz Pearl stała przy oknie mieszkania Yancy’ego, które wychodziło na park po drugiej stronie szerokiej alei. W sypialni panował chłód, ale Pearl grzało słoneczne ciepło, promieniujące przez okienną szybę. Blask zachodzącego już słońca pozłocił park. W perspektywicznym skrócie, niemal bezpośrednio pod sobą, widziała idących chodnikiem ludzi. Były wśród nich pary. W parku dwójka dzieciaków na deskorolkach terroryzowała pieszych na krętej ścieżce. Pearl niczym togą owinęła się zabranym z łóżka białym lnianym prześcieradłem. Za jej plecami Yancy nadal leżał na posłaniu. Zainteresowało go coś w „Timesie” i był tym całkowicie pochłonięty, nie zwracał więc w tym momencie na Pearl większej uwagi. Na pewno nie taką, jaką poświęcał jej dziesięć minut temu. Odwróciła się od okna i obrzuciła wzrokiem nagie, opalone ciało Yancy’ego. Wyglądał na młodszego, niż szacowała, wciąż był smukły i umięśniony. I Bóg jej świadkiem, że miał wytrzymałość młodego człowieka. Z drugiej strony udowodnił, że dysponuje doświadczeniem starszego mężczyzny. Uśmiechnęła się. Yancy był człowiekiem pełnym sprzeczności, ale ich suma dawała fantastycznego kochanka. Jak mogła zaufać komuś takiemu? Podjęłaś tę decyzję, więc teraz z nią żyj. Przestań być gliną dwadzieścia cztery godziny na dobę! Złożył część gazety i popatrzył na Pearl. Nie używał okularów do czytania. Młode oczy. Chyba że zafundował sobie laserową korekcję wzroku.

Pearl uważna. Pearl glina. Co czyta z takim zainteresowaniem? – Wyglądasz na zaintrygowaną – odezwał się. – Czy ktoś ci mówił, że przypominasz wtedy małego teriera? Tak naprawdę Pearl już to mówiono, ale jej zdaniem Yancy nie musiał o tym wiedzieć. – Po prostu zastanawiałam się, co tak bardzo zainteresowało cię w gazecie. Położył otwartego „Timesa” na biodrach, jakby przez skromność, choć wcale nie był skromny. – Piszą o tym Grawerze – odpowiedział. – Facet przestał zabijać lata temu i nagle znowu zaczął. To normalne u seryjnych morderców? – Nie ma nic normalnego w ludziach, którzy sekwencyjnie zabijają bliźnich. – Sekwencyjnie, słonko. Sekwencyjnie. – Ani w ludziach obsesyjnie muszących mieć więcej niż jednego partnera seksualnego naraz. Popatrzył na nią dziwnie. – Nie sposób się z tym spierać, Pearl. Ale jesteś policjantką, w co zresztą nadal trudno mi uwierzyć, pomyślałem więc, że wiesz coś o umysłach kryminalistów. O tym, jak myślą mordercy. – Już nie jestem gliną, Yancy. Jestem prywatnym detektywem.

– W tym stroju nie wyglądasz jak prywatny łaps, kochanie. Chodź tu do mnie. – Przyzwał ją skinieniem prawej ręki, a słońce błysnęło na złotym sygnecie. – Myśl lepiej o energii wiatru, Yancy. – Uznam to za „tak”. Mimo woli roześmiała się, ale ani na krok nie zbliżyła się do łóżka. – Niechcący coś ciekawego w tobie zauważyłam – oświadczyła. – Chodzi ci o moje trzecie jądro? – Nie. O włosy. – O to, że nigdy nie wyglądają na zmierzwione? Nauczyłem je tego. Lata zajęło. Od dwunastego roku życia, kiedy najbardziej na świecie chciałem wskoczyć w majtki Amy Dingle, czeszę je tak samo. – Musiałeś być małym szatanem jako dwunastolatek. – Amy Dingle zgodziłaby się z tobą. – Ale chodziło mi o coś innego. Zauważyłam, że naturalnie masz włosy czarne, tylko farbujesz je na biało. – Oczywiście. Dzięki temu wyglądam na starszego. Lobbystów będących szarymi eminencjami traktuje się bardziej poważnie. Muszę odgrywać rolę, Pearl. – Innymi słowy żyć w kłamstwie?

– Nie. Żyć wersją, i tyle. Ale można nazwać to kłamstwem. Konsekwentnie żyj w kłamstwie, a zasłużysz sobie na szacunek. – Spaczone to twoje motto. – Nie, jeśli obracasz się wśród ludzi, którzy grywają w golfa w prywatnych klubach. – Nie obracam się. – Żyjemy w spaczonym świecie. – Yancy, jesteś najbardziej gładkim łgarzem ze wszystkich znanych mi kłamców. – Rumienię się. – Niezauważalnie. – Miałem na myśli, że pęcznieję z dumy. – Że pęczniejesz, to akurat widać. Mimo to nadal nie podchodziła do łóżka. – Znasz może kogoś o nazwisku Kahn? – zapytała. – Oczywiście. Doktora Miltona Kahna. Cofnęła się o krok. – Skąd się znacie?

– Poznałem go wczoraj. Usiadł obok mnie w barze i nawiązał rozmowę. Przedstawił się. Ostrzegał mnie przed tobą. Hę? W Pearl, jak fala gorącej lawy, wezbrał gniew. – Ostrzegał? – Powiedział, że masz poważne problemy ze sobą i przynosisz same kłopoty. Nie wdawał się w szczegóły. Mrugnął do mnie. Jako światowcy, rozumieliśmy się bez słów. – Nie zapytałeś, co miał na myśli? – Nie obchodziło mnie, co miał na myśli. Nadal nie obchodzi. – Powiedziałeś mu to? – Nie. – Co więc zrobiłeś? – Zastanawiałem się, czy nie dać mu w nos. Pearl dość mile połechtała wizja bijących się o nią mężczyzn, ale zaraz się na siebie zezłościła. Nie była jakimś kudłatym misiem, nagrodą w wesołym miasteczku. Mimo to… – I dałeś mu w nos?

– Nie. Przekonałem go, żeby postawił mi drinka, i kulturalnie go spławiłem. Dałem mu nauczkę. Pearl uznała, że trudno było to nazwać pojedynkiem o jej cześć. Ale zawsze to coś. Yancy uśmiechnął się do niej. – Wyglądasz prześlicznie. Jak rzymska nałożnica. Pearl zbliżyła się do łóżka. Toga opadła.

32

Micka trafiłby szlag, gdyby wiedział, co wyprawiała. Joyce House zaczęła pracę o szóstej rano i była już zmęczona. Wiedziała, że po drugiej stronie ulicy, za rogiem, czekał na nią Loren. Stał tak, żeby nie dało się go dostrzec z restauracji. Mick i te jego zasady, pomyślała. Jej szef miał swoje dobre strony, ale był restauracyjnym dyktatorem. Zawołała „do widzenia” do Sheili, która objęła po niej zmianę i będzie obsługiwała klientów w porze kolacji. Wieczorem zawsze byli mniej liczni niż

tłumy na śniadaniu i lunchu. Tak samo będzie i dziś, w wieczór peklowanej wołowiny z kapustą. Po przejściu przez jezdnię, gdy Loren wynurzył się z wejścia do sklepu z odzieżą męską, Joyce, choć była taka zmęczona, poczuła przypływ energii. Przywitali się żarliwym uściskiem. Pocałował ją w czoło, a potem w usta. Przeczesała palcami jego ciemne włosy, uśmiechnęła się i odepchnęła go, wykręcając głowę. – Lepiej oddalmy się od restauracji, zanim weźmiemy się za takie rzeczy. Roześmiał się. – Co, myślisz, że ktoś cię śledził? – Możliwe. Twoja była żona mogła wynająć detektywów. Wciąż uśmiechnięty, pocałował ją w czoło po raz drugi. – Ona i ja przekroczyliśmy już ten punkt – odpowiedział. – Punkt, za którym nie ma powrotu? – Słyszała rano to zdanie w CNN i utkwiło jej w pamięci. Było dziwnie dręczące i straszne. Może dlatego, że ona też go przekroczyła. – Właśnie – potwierdził.

– Na jej miejscu walczyłabym o ciebie. Spoważniał, a jego błękitne oczy posmutniały. – Kiedyś może by i próbowała, ale już nie teraz. A od kiedy cię poznałem, nie mam najmniejszych wątpliwości, że moje małżeństwo się skończyło. Żadne z nich nie postanowiło tego świadomie, ale zaczęli iść ramię przy ramieniu po zatłoczonym chodniku. – Mam dla ciebie niespodziankę – powiedział i wyciągnął prawą rękę, w której coś trzymał. – Bilety do teatru! – zawołała radośnie. – Mówiłaś, jak bardzo lubisz teatr, pomyślałem więc, że dam ci prezent. Bilety są na Manhattan Nocturne, na jutrzejszy wieczór. Ścisnęła jego ramię. – To podobno świetna rzecz! Poklepał ją po ręce. – Pierwsze miejsca, szósty rząd. – Nie powinieneś, Loren. Na pewno kosztowały majątek. – Ty jesteś moim majątkiem – powiedział. Szła obok niego w szumnym, tętniącym życiem mieście, myśląc, jak niesamowite jest to, że zawsze wiedział, co jej powiedzieć. Jakby czytał jej w myślach. Musiał czuć to samo co ona: im więcej czasu

spędzali ze sobą, tym silniej byli związani, tym bardziej do siebie należeli. Szósty rząd na Broadwayu. To musiało swoje kosztować. Ogromnie jej pochlebiło, że tyle w nią zainwestował. Loren uśmiechał się do własnych myśli, wyczuwając rozradowanie i rodzącą się zaborczość Joyce. Wiedział rzeczy, których ona nie wiedziała, i było to cudowne uczucie. Oto prawdziwa władza. Zachwycało go, że Joyce cieszy się perspektywą jutrzejszego dnia i wszystkich następnych. Wiedział, że po jutrzejszym dniu nie wstanie dla niej następny. Manhattan Nocturne będzie ostatnim musicalem, jaki obejrzy na Broadwayu. Vitali siedział za kierownicą nieoznakowanego forda, którego razem z Mishkinem odprowadzali do wydziału obyczajowego. Obaj z przykrością pozbędą się tego samochodu. Był pięcioletni, miał pomalowany farbą podkładową boczny płat z tyłu, gryzący się z resztą karoserii, a poza tym był jednym z niewielu nieoznakowanych radiowozów, w których już na pierwszy rzut oka nie rozpoznawało się wozu policyjnego. – Mamy dziś jeszcze jedno do zrobienia, Haroldzie – przypomniał Vitali partnerowi, usiłując wyminąć jeden z długich, przegubowych autobusów miejskich. Za duże są, cholera, na to miasto. – Ty masz – odparł Mishkin. – Ze mną Renz nigdy nie chce gadać.

– Rozmawiam z nim w imieniu nas obydwu, Haroldzie. – Co znaczy, że jeśli coś pójdzie źle, obaj utoniemy w jednej zupie. Vitali wyszczerzył zęby. – Mniej więcej do tego się to sprowadza, grzanko ty moja. – Wrócił na prawy pas, zostawiając autobus z tyłu. – Wcześniej tego wieczoru Renz miał się spotkać z Quinnem. – Więc może wiedzieć więcej od nas. – Ale raczej nie to, co chciałby wiedzieć. – Sal, czy ty nie czujesz się czasem jak… szpieg czy coś w tym rodzaju? Quinn jest ogólnie w porządku. Generalnie nie lubię kapować, ale szczególnie nie lubię kapować na niego. – Wie, że nie mamy wyjścia – odpowiedział Vitali. – To jest jak gra. Quinn i tak wie wszystko, co powiemy Renzowi. Zatem nie, nie czuję się jak szpieg. Ty też nie powinieneś. Tak naprawdę nie kapujemy na Quinna. Nie jest przecież jakąś Valerie Plame. – O kim mówisz, Sal? – Nieważne, Haroldzie. Dawne dzieje. – Ach, już wiem! Plum, prawda? Nazywała się Valerie Plum11? Vitali przez chwilę prowadził w milczeniu. – To bardzo możliwe, Haroldzie.

– Kiedy ty już nagadasz się z Renzem – powiedział Mishkin – on z kolei pogada z Cindy Sellers, tą pijawką, która uważa się za dziennikarkę. Podbechta ją, żeby napisała jakieś brednie o kobiecie cieniu. – Taki układ, Haroldzie. Kręcimy się w kółko, jak szczury w klatce. – Chyba miałeś na myśli chomiki, Sal – poprawił Mishkin. – Chomiki – zgodził się Vitali. – Czasami czuję się jak szczur – oświadczył Mishkin. – Zdaje się, że zniknęła – powiedział Fedderman. Wkładał marynarkę, przygotowując się do opuszczenia biura. – Nasza kobieta cień? – zapytał Quinn. Dopiero co wrócił ze spotkania z Renzem w barze Campbell Apartment na dworcu Grand Central, gdzie przy bodaj najlepszych martini w mieście przekazał komisarzowi bieżące informacje na temat dochodzenia. – Nasza klientka – odparł Fedderman. – Chciałem wycisnąć z niej jeszcze jakieś nazwiska. Na pewno miały z siostrą wspólnych znajomych. Cały dzień próbowałem złapać ją pod komórką. Quinn zdał sobie sprawę, że Chrissie nie zdradziła im miejsca swojego pobytu. Można się było z nią skontaktować, tylko dzwoniąc na telefon komórkowy, ale najwyraźniej urwała się im po raz drugi. Ale dlaczego? – Wyłączyła telefon – dodał Fedderman.

Quinn skinął głową, obszedł biurko i usiadł na swoim fotelu. – Mamy klienta, któremu nie możemy ufać, Feds. – Aha. Jak myślisz, w co ona gra? – W coś innego niż my. – Jak szachy i warcaby. – Więc musimy być figurami szachowymi – powiedział Quinn. – Jest na dzisiaj coś jeszcze? – zapytał Fedderman. – Nie. Wracaj do domu, odsapnij. Wybierz się do kina albo do teatru na Broadwayu. Fedderman popatrzył w lewo, jakby wytężał pamięć. – Nie byłem na Broadwayu, od kiedy grali Koty. – Podobały ci się? – Jedna piosenka tak, ale ją zapomniałem. – Fedderman pomachał na pożegnanie, łopocząc rękawem koszuli jak chorągiewką, i wyszedł na Zachodnią Siedemdziesiątą Dziewiątą Ulicę. Quinn obserwował go przez okno – wysokiego, nieproporcjonalnego, z pochyloną głową, cokolwiek nierównym krokiem włączającego się w sunący jednostajnym tempem tłum przechodniów, śpieszących z pracy do domu. Fedderman zawsze zdawał się o czymś rozmyślać. Może i zawsze rozmyślał.

Quinn wrócił do swojego fotela, umościł się na nim i wyjął kubańskie cygaro z pojemnika w lewej dolnej szufladzie biurka. Zapalił je i siedział przez jakiś czas, zaciągając się, świadomy, że Pearl pewnie będzie jutro rano klęła na odór zastarzałego dymu. On też na dość długi czas pogrążył się w rozmyślaniach, szukając w pamięci, ale jak zwykle nie potrafił sobie przypomnieć tej dobrej piosenki. 11 Valerie Plame – była tajna agentka CIA i bohaterka głośnego skandalu politycznego. Jej karierę zakończyła publikacja prasowa, ujawniająca jej tożsamość i powiązania ze służbami specjalnymi. Śledztwo w sprawie źródła przecieku doprowadziło do administracji prezydenta George’a W. Busha. Mishkin najpewniej myli ją ze Stephanie Plum, bohaterką popularnego cyklu powieści sensacyjnych autorstwa Janet Evanovich.

33

Po powrocie do domu Quinn nie odczuwał zmęczenia. Za dużo adrenaliny. Za dużo kawy. Cygara też pewnie zrobiły swoje.

Trzymając się z daleka od jednego i drugiego, skierował się do swojego gabinetu i usiadł za biurkiem. Nie mógł nie zauważyć, że w mieszkaniu było duszno i śmierdziało dymem tytoniowym. May urządziłaby mu piekło, gdyby jeszcze tu mieszkała. Podobnie Pearl. Kobiety nie lubiły cygar. Czy był po temu jakiś freudowski powód? Freud by pewnie powiedział, że tak. Quinn wyjął notatnik z płytkiej środkowej szuflady. Zaczął czytać od początku, myśląc o tym, co do tej pory zapisał.

Tiffany Keller, przed laty ostatnia ofiara Grawera.

Jej siostra bliźniaczka Chrissie wygrywa trzy małpki coś tam na jednorękich bandytach i staje się nagle umiarkowanie zamożna. Postanawia spożytkować pieniądze na znalezienie człowieka, który zabił jej siostrę. Uściślając – na zemstę.

Nowojorska policja nie wykazuje zainteresowania ponownym otwarciem sprawy.

Chrissie najpierw udaje Tiffany, żeby zwrócić na siebie uwagę, wreszcie przyznaje, kim jest, i zleca QUiZ odszukanie mordercy.

Po wpłaceniu pokaźnej zaliczki Chrissie znika.

Pearl zauważa, że Chrissie usunęła wszystkie fotografie Tiffany z prasowych wycinków, które zostawiła Quinnowi.

Zdjęcia w internecie zdradzają, że Chrissie i Tiffany są do siebie w ogóle niepodobne.

Dzwoni Renz i stara się zniechęcić QUiZ do kontynuowania śledztwa.

Niżej była adnotacja, żeby Chrissie nie ufać. Cóż, pod tym względem nic się nie zmieniło. W następnym wpisie widniało:

Maureen Sanders umiera od ran nie w stylu Grawera (zbyt płytkie), ze srebrną łyżeczką w ustach, co już pasuje do chorego poczucia humoru Grawera. Grawer starszy = mniej pewny siebie?

Mary Bakehouse napadnięta przed Maureen Sanders. Grawer wypłoszony? Wybiera Sanders, łatwiejszą ofiarę?

Chrissie nadal zaginiona. Sprawka Grawera?

Tak jak poprzednio Quinn zauważył, że za dużo w tym wszystkim znaków zapytania. Podniósł z blatu długopis i dopisał:

Renz usiłuje ukręcić łeb sprawie.

Q. dzwoni do Cindy Sellers, żeby Renz pod presją wznowił

śledztwo. Przepływ informacji odbywa się teraz w obie strony.

Wraca Chrissie. (Brązowe oczy teraz niebieskie, używała soczewek, żeby bardziej przypominać Tiffany).

Kobieta cień zostałaby schwytana w bloku Mary B.

(Nikomu nie ufać).

To by było na tyle, pomyślał Quinn, odkładając notatnik na swoje miejsce w szufladzie. Nie był pewien, czy nazwać to postępem, czy przelewaniem na papier frustracji. Poszedł do kuchni i nalał sobie na dwa palce szkockiej Famous Grouse, dorzucając kilka kostek lodu. Potem usiadł przed telewizorem. Na PBS leciał francuski film. Quinn miał słabość do francuskich filmów. Nigdy nie było wiadomo, w jakim kierunku rozwinie się fabuła. Tak bardzo przypominały życie. – Powinnaś się do mnie wprowadzić – powiedział Yancy.

– Ledwie się znamy – zaoponowała Pearl. – Poznaliśmy się powierzchownie. To najlepszy układ. Jedli śniadanie u niego w kuchni. Pearl przyrządziła omlety z serem. W pasie zawiązany miała koronkowy, ale praktyczny fartuszek. Yancy chciał, żeby nic poza nim nie zakładała, ale Pearl zgłosiła weto i pod fartuszkiem miała spodnie i pulower z dzianiny. Po raz pierwszy od lat czuła się jak w domowych pieleszach. – Zastanów się – argumentował Yancy. – I tak spędzasz tutaj noce, a także sporą część dnia. Co za problem wrzucić jakieś fatałaszki do walizki i zostać ze mną? – Wziął już prysznic i był całkowicie ubrany, w koszuli i krawacie. Patrzył na Pearl, jakby nie miała na sobie nic poza fartuszkiem. Teatr wyobraźni. Włożyła do ust kęs omleta i żuła przez chwilę. Niech Yancy pomyśli, że rozważa jego propozycję. – To nie takie proste, Yancy. – No to przywieź też jakieś meble. – Chodzi mi o coś innego. O… – O co? O zachowanie pozorów? – Nie, w dupie mam pozory. Zastanawiam się, jak nam się ułoży. – Tak jak teraz, tylko wszystkiego będzie więcej. – Nieprawda. Pewne rzeczy się zmienią. Wkrótce staniemy się… parą.

Uśmiechnął się pociągająco, z tą swoją krzepiącą beztroską. – Tak. Do tylu potrafię liczyć. – Proponujesz mi coś, co za bardzo przypomina małżeństwo. W gruncie rzeczy, gdybyśmy mieszkali razem wystarczająco długo, stalibyśmy się małżeństwem, tyle że niezalegalizowanym. Uniósł na widelcu kawałek omleta, przełknął i popił kawą. – Prawniczy szczegół. – Nie jestem stworzona do małżeństwa. Jakiegokolwiek. – Nie zgodziłbym się z tym. Doskonale gotujesz. I fantastycznie wyglądasz w tym fartuszku. – Uch! Widzisz? Już starasz się mnie udomowić. – Jak dziką klacz w korralu – odpowiedział. Końskie analogie, gdy mam na sobie ten fartuszek niczym June Cleaver 12 ? Co mu chodzi po głowie, do cholery? Właśnie takie rzeczy mogły przerodzić się w problem. Yancy niby nie miał nic do ukrycia, ale zdarzało się, że jego rozumowanie zbijało ją z tropu. A może tym eufemizmem maskowała wrażenie, że był przebiegłym i utalentowanym łgarzem? Nie rób z prostego problemu wyższej matematyki, ostrzegła się Pearl. Na dobrą sprawę nie doszukuj się problemów tam, gdzie ich nie

ma. Jego niebieskie oczy błysnęły rozbawionym zrozumieniem. – Uważasz, że jestem dla ciebie za stary? – Nie. Chyba dla nikogo nie byłbyś za stary. – Może nie podobają ci się te białe włosy – roztrząsał. – Raczej ich ciemne nasady. – Tłumaczyłem ci, czemu… – Owszem, ale wydaje się to nieuczciwe. Wyglądał na lekko zaskoczonego. – Żadne nieuczciwe. Do tego ani nielegalne, ani niemoralne, ani nawet tuczące. Po prostu taki jestem – dla wygody troszkę się zmieniłem. – Zdaje się, że zmieniasz prawie wszystko dla własnej wygody. – Dlaczego nie, jeśli to wygodne? Uśmiechnęła się, żeby nie poczuł się obrażony. – Szczerze mówiąc, kochanie, każde twoje słowo można podać w wątpliwość. – Przyznaj, że rzadko spotykasz się z taką konsekwencją. W każdym razie prawda to pojęcie rozmyte.

– Ty kłamiesz w sposób, który mi odpowiada. Praktyczny. – No to wprowadź się do mnie. Sąsiadom powiemy, że jesteśmy rodzeństwem. Niech się zastanawiają, jaką sodomę i gomorę tu odstawiamy. A fe! Ale Pearl musiała przyznać, że ten pomysł przemówił do perwersyjnej strony jej osobowości. Nie seks między bratem i siostrą, to było bezdyskusyjnie odrażające. Ale właśnie ten odrażający aspekt kusił, jeśli rozumieć go jako sposób zagrania sąsiadom na nosie. O tak, szokowanie sąsiadów mogło być niezłą zabawą. Nie, nie, nie! Diabełek w jej duszy jednak przez chwilę to rozważał. Właśnie tego typu rzeczy budziły w niej lęk przed zbytnim zbliżeniem się do Yancy’ego. Zdawał się rozumieć całą skalę jej emocji i grał na nich jak na strunach harfy. Przez to stawała się podatna na zranienie. Rozpuszczenie plotki o zakazanym związku brata i siostry, podczas gdy oni po prostu by razem mieszkali? Quinn nawet w żartach nie zaproponowałby czegoś tak niesmacznego. Poważny, obsesyjnie dążący do celu Quinn. Znów ją to uderzyło: może cała atrakcyjność Yancy’ego brała się stąd, że tak bardzo różnił się od Quinna? Co w tym złego? Yancy wyrwał ją z zamyślenia. – Jeśli lepiej się dzięki temu poczujesz, możemy rozpowiadać, że od dwudziestu lat jesteśmy małżeństwem. A nawet że mamy rodziny z poprzednich

małżeństw. I teściów. Chociaż ja nie mam ani tego, ani tego. Kolejne kłamstwa. – Masz jakąś rodzinę w okolicy? – zapytał. Pearl się zawahała. Ale czemu miałaby kłamać jak Yancy? – Tylko matkę – odpowiedziała. – W New Jersey. – Poważnie? Chciałbym ją poznać. Wiesz, jak mawiają: jeśli zamierzasz udawać męża kobiety, powinieneś poznać jej matkę. – Nie – odparła Pearl. – Nie powinieneś. – No to przemyśl moją propozycję. – W taki sposób nad nią myślę. – Pearl wstała z krzesła i zaczęła sprzątać ze stołu, mimo że na talerzu Yancy’ego zostały resztki omleta. – Muszę iść do pracy. Yancy odchylił się na oparcie i skrzyżował ramiona. Obserwował ją, a na jego ustach pełgał lubieżny uśmieszek. – Ech, ten fartuszek… – powiedział. – Seksowna kobieta w fartuszku naprawdę coś w sobie ma. – Spróbuj pomyśleć o czymś innym. – Zmywanie naczyń topless? – Nigdy tego przy mnie nie próbuj – ucięła Pearl.

12 June Cleaver – bohaterka popularnego sitcomu Leave It to Beaver, opowiadającego o perypetiach typowej amerykańskiej rodziny. Wzorcowa postać amerykańskiej żony i matki.

34

Renz ugiął się wreszcie i zgodził się porozmawiać z tą kobietą. Nie żałował tego teraz. Nazywała się Adelaide Price i pochodziła z Detroit. W kilku listach do Renza opisała, jak sześć lat temu włamał się do jej mieszkania zamaskowany napastnik. Udało jej się wyszarpnąć i wyczołgać na korytarz. Napastnik podążył za nią i wciągnął ją z powrotem. Wtedy z niewyjaśnionych przyczyn – być może wystraszył się, że na korytarzu ktoś go widział – puścił ją i uciekł. Obróciła tę napaść na swoją korzyść. Po napisaniu książki, bestsellera na miejscową skalę, uzyskała stopnie naukowe z psychologii i prawa karnego. Wielokrotnie pojawiała się w mediach, aż wreszcie stała się częstym gościem lokalnej telewizji jako ekspert od przestępstw i

kryminalistów. Była popularna dłużej niż przez pięć minut. Podnosiła wskaźniki oglądalności i stała się kimś, z kim należało się liczyć. Obecnie molestowała Renza o przydział do wznowionej sprawy Grawera jako specjalistka od opracowywania profili psychologicznych. Nie poprzestała na osobistym agitowaniu w sprawie pracy – zapewniła sobie pomoc kilku liczących się person z Detroit, które z kolei mogły znać kilka liczących się person z Nowego Jorku. To przyciągnęło uwagę Renza. Ostatecznie zgodził się na spotkanie z kilku powodów. Jednym z nich, bynajmniej nie ostatnim, były jej referencje. Pracując jako wolny strzelec w charakterze psychologa kryminalnego i specjalisty od profili, doprowadziła w Detroit do kilku aresztowań i wyroków skazujących, a od kapitana Marka Druckera otrzymała najwyższe rekomendacje. Tak wysokie, aż Renzowi nasunęły się podejrzenia, że Drucker, stary kumpel komisarza i nieuleczalny kobieciarz, miał poważne powody osobiste, żeby pomóc Adelaide Price. Renz nie miał z tym problemu. Wisiał Druckerowi przysługę, a w świecie, w którym się obracali, przysługi były najcenniejszą walutą. I oto przed nim siedziała. Adelaide Price była zaskakująco atrakcyjną, wysoką kobietą po trzydziestce, o blond włosach, piwnych oczach, które dzięki fioletowemu cieniowi do powiek jakimś cudem wyglądały na niebieskie, i o pełnych czerwonych ustach. Była szczupła, ale umięśniona, a jej długie i kształtne nogi świetnie prezentowały się pod krótką brązową spódniczką. Renz uśmiechnął się, a ona odpowiedziała uśmiechem. Jeśli Drucker ją posuwał, Renz doskonale rozumiał dlaczego. – Musimy być wobec siebie uczciwi – powiedział.

Skinęła głową i obdarzyła go spojrzeniem swoich piwnoniebieskich oczu. Wiedziała, jak robić z nich użytek, by wydawało się, że patrzy na Renza z dołu, choć komisarz wcale nie siedział wyżej niż ona. – Uczciwość jest najważniejsza – zgodziła się. Renz pomyślał, że tak właśnie mawiają nieuczciwi. Zdecydował, że da jej posmakować uczciwości. Był ciekaw, jaką reakcję wywoła. – No dobra – powiedział. – Po rozmowach z kilkoma osobami z Detroit wyrobiłem sobie opinię, że jest pani ambitną, nieustępliwą suką. – Mniej więcej się zgadza – przyznała Adelaide Price. – Poza tym, przyjaciele mówią mi Addie. Jej seksowny, ochrypły głos kogoś mu przypominał, ale nie potrafił sobie do końca przypomnieć kogo. – Jeszcze nie jesteśmy przyjaciółmi – oświadczył. – Ale niech będzie Addie. Ty możesz zwracać się do mnie per panie komisarzu. Adelaide – Addie – wydawała się nieporuszona tym, że traktował ją z góry. – Ubiegam się o tę pracę przede wszystkim ze względu na moje ambicje – oznajmiła. – A ambicji mam pod dostatkiem. Chcę być na czele i nie uważam tego za zbrodnię. Ani za obciążenie. – To zaleta – odpowiedział Renz, rozpoznając, że należą do tego samego gatunku. –

Opowiedz mi zatem, dlaczego chcesz ten przydział, ale używając argumentów bardziej konkretnych niż jakaś tam ambicja. – Nie sądzę, że ambicja może być „jakaś tam”, ale wiem, o co panu chodzi. Wśród argumentów z pewnością znajduje się też zemsta. – Sądzisz, że to Grawer napadł cię w Detroit? – To bardzo możliwe, biorąc pod uwagę, jak pokazywał nóż, machając mi nim przed nosem. W ten sam sposób napadnięto w Detroit jeszcze jedną kobietę i mogło to być dzieło tego samego sprawcy. Wtedy też coś go spłoszyło. Ale jeśli mam być szczera, do ubiegania się o to zlecenie pchnęła mnie przede wszystkim ambicja. Myślę, że może wyjść z tego książka. Już rozmawiałam z agentem. Jest zainteresowany. Książka… Na to Renz nie wpadł. Książka o jego dokonaniach, o błyskawicznej wspinaczce od zwykłego mundurowego na sam szczyt struktur nowojorskiej policji. Może powinien przemyśleć, czy nie warto znaleźć agenta, podpisać umowę na książkę. Ze znalezieniem jakiegoś łosia, który książkę napisze, nie powinien mieć problemu. – Psychopata, który napadł ciebie i tę drugą, nigdy nie został ujęty? – spytał. – O ile był to ten sam człowiek. – Niestety. Zmieniła pozycję skrzyżowanych nóg. Już sam odgłos nylonu pocierającego o nylon wystarczył, żeby Renz dostał erekcji.

– Chyba mógłby mnie pan wykorzystać – powiedziała. Boże, jeszcze jak! Na obwisłej twarzy Renza nie malowała się żadna reakcja, ale nie miał wątpliwości, że Addie Price zdawała sobie sprawę z tego, jak wpływa na mężczyzn. – Skoro już tak dobrze mnie pan rozumie – powiedziała – to może dokładniej opisze mi pan, czego powinnam oczekiwać, jeśli zostanę przydzielona do sprawy? Wreszcie do tego doszli. Handel wymienny. Coś za coś. Ukochany przez Renza etap rozmowy. Jego świat. – Możesz oczekiwać, że raporty będziesz składała mnie i tylko mnie – odrzekł. – I to w tajemnicy. – Zrobiłoby to ze mnie pańskiego nieoficjalnego tajnego agenta. – Najważniejsze, żeby wryło ci się w pamięć słowo nieoficjalny. Ale miej też na uwadze słowo „tajny”. Ta część naszej rozmowy nigdy nie miała miejsca. Uśmiechnęła się i skinęła głową, z czego Renz wywnioskował, że była przyzwyczajona do tego typu porozumień, a nawet je lubiła. Tak jak on. Zastanawiał się, czy mogą mieć ze sobą jeszcze więcej wspólnego, niż sądził na początku. Nie sposób przewidzieć, do czego ten związek mógłby doprowadzić. Kto wie, może da się spotkać bratnią duszę, nawet nie mając duszy. – Już przydzieliłem dwóch detektywów do Quinna i jego ekipy – powiedział w stronę jej nóg. – Mają składać mi raporty, tak jak

wymagam tego od ciebie. – I składają? – Tego właśnie nie wiem. – Nie ufa im pan? – Nie mogę. – Dlaczego? Renz podniósł wzrok i popatrzył jej w oczy. – Frank Quinn potrafi być niezwykle przekonujący. Ludzie jakoś dziwnie lubią stawać po jego stronie. W dodatku nie należy do tych, którym można bezkarnie wchodzić w drogę. Nawet tak zahartowani detektywi jak moi mogą się wystraszyć samej myśli o robieniu mu koło pióra. Namierza cel jak sterowany radarem i napędzany obsesją pocisk rakietowy, no i nie zawsze działa ściśle w ramach prawa. – Dlatego go pan wynajął? – Aha. Rozumiemy się nawzajem, i to od lat. – Męski klub. – A jak. Renz przypomniał sobie nagle, z kim kojarzył mu się jej głos – z młodą Lauren Bacall, wdzięczącą się do Bogiego. Miał przy niej wrażenie, że jest bohaterem filmu. Przyjemne uczucie. Przez długą chwilę patrzyli na siebie w milczeniu. Serce Renza

zabiło szybciej. – Czegoś jeszcze mi pan nie powiedział, prawda? – odezwała się Addie Price. Bratnie dusze. – Prawda. Mam jeszcze jeden powód, dla którego tylko do pewnego stopnia mogę ufać Vitalemu i Mishkinowi, tym dwóm, których przydzieliłem do Quinna. Chodzi o to, że zrobiłem karierę w policji i dochrapałem się stopnia komisarza. Postrzegają mnie teraz przede wszystkim jako polityka, nie jako glinę. Moja krew już nie jest taka niebieska, wypadłem więc z klubu. Przynajmniej w oczach takich ludzi jak Vitali i Mishkin. – To dobrzy policjanci? – Najlepsi. Z tej samej ligi co Quinn i jego ekipa. Mogą być wrzodem na dupie, nawet dla siebie nawzajem, ale dopną celu. – Da się któregoś przekabacić? – Za cholerę. Uczciwi do szczętu. – To dobrze. Znaczy, że są przewidywalni. – Tego bym nie powiedział – sprzeciwił się Renz. – Być uczciwym to niekoniecznie to samo, co działać zgodnie z prawem. – Bardzo chętnie poznam tego Quinna. O ile zostałam zatrudniona. – Zostałaś – powiedział Renz. – Na tych samych warunkach jak Quinn i jego ludzie. Ich bazą jest agencja Quinna na Zachodniej Siedemdziesiątej Dziewiątej Ulicy.

– Wiem, gdzie to jest. Renz posłał jej swój uśmiech ogara. – Jakże by inaczej. Zadzwonię dziś do Quinna i powiem mu, że wchodzisz do ekipy. Tylko się nie zdziw, jeśli nie przywitają cię jak cudem odnalezionego członka rodziny. – Podbiję ich – powiedziała Addie. – Nawet przez chwilę w to nie wątpiłem. Przydzielam cię do sprawy jako psychologa kryminalnego i eksperta od profili psychologicznych. – I zaufanego szpiega – uzupełniła Addie. – Spoza klubu. – Założyliśmy własny dwuosobowy klub – powiedział Renz i wstał, bo akurat minęła mu erekcja. Addie się rozprostowała i podniosła z fotela, a zaraz potem wygładziła spódniczkę na swoich długich udach. – Dobrze – powiedziała głosem Lauren Bacall. – Nasz mały prywatny klub. Może przypieczętowany potajemnym uściskiem ręki. Albo czymś innym. Renz szybciutko usiadł z powrotem i nie odprowadził jej do drzwi.

35

Joyce House leżała w swoim łóżku i wpatrywała się w pęknięcia na suficie sypialni. W półmroku były ledwie widoczne, zwłaszcza że oczy wciąż jeszcze miała lekko załzawione po namiętnym seksie, który właśnie uprawiała z Lorenem. Wzór u góry znała doskonale. Misterna sieć rys na białym tynku była jak mapa drogowa jej przyszłości. Wyobrażała sobie, że rysy są widzianymi z ogromnej wysokości autostradami, wiodącymi w różne miejsca, krzyżującymi się w ważnych punktach. Doskonale wiedziała, gdzie obecnie się znajduje. Jeśli skręci w lewo, trafi do ciemnej kniei. Zakręt w prawo zabierze ją do miasta przy plaży, gdzie wszystko do cna wypłowiało w blasku słońca. Jadąc przed siebie, dotrze do miasta, które do złudzenia przypominało Nowy Jork. Loren miarowo oddychał u jej boku, odsypiając wysiłki ich chwilami gorączkowej miłości. Gdy oglądali Manhattan Nocturne, sztukę ze szczęśliwym zakończeniem, a także w trakcie późniejszej wspólnej kolacji, doskonale wiedziała, czego się spodziewał: że z restauracji pójdą prosto do niej. Nie próbowała zniechęcić go do tego pomysłu. Dobrze się stało. Nawet nie podejrzewała, że okaże się takim ekspertem w łóżku. Była lekko oszołomiona po zbyt dużej ilości wypitego do kolacji wina. Uśmiechnęła się. Nie, tak naprawdę była po prostu pijana. Dlatego niektóre rzeczy pamiętała jak przez mgłę. W każdym razie był to jeden z powodów. Tę noc postrzegała jak kolejne nakładające się na siebie warstwy fantazji, a jednak wiedziała, że

wszystko wydarzyło się naprawdę. Loren robił jej to wyłącznie językiem, a i tak wiła się w spazmach rozkoszy. To dopiero wstęp, tak chyba powiedział. Cóż, jeśli uważał to za grę wstępną, to prosiła o więcej. Co tam na mojej sufitowej mapie? Teraz najbardziej odpowiadała jej autostrada wiodąca do Nowego Jorku. Wyobraziła sobie, jak pędzi szosą, a u celu czeka ją cudowne jutro. Cieniutkie pęknięcia na suficie ułożyły się w drogę do lepszego świata. Droga skręciła, uniosła się i opadła w ciemność. Joyce spała. Obudziła się ze snu, w którym coś wielkiego i ciężkiego przyciskało górną część jej ciała do łóżka. To nie sen! To prawda! Spróbowała usiąść, ale bez powodzenia. Na mgnienie oka wpadła w panikę. Potem zorientowała się, że ciążyło jej tak ciało Lorena, nagie, nie licząc białego podkoszulka. Siedział na niej, przygniatając kolanami jej ramiona, a jego gołe pośladki znajdowały się tuż nad jej piersiami. Pocił się, bo w pokoju zrobiło się gorąco. Sypialni nie spowijał już mrok. Loren włączył małą lampkę z abażurem stojącą na komodzie. Miał erekcję i uśmiechał się, patrząc w dół na jej twarz. Jedna z jego zabaw. Dobrze, pobawi się z nim. Chociaż nie była pewna, czy akurat ta

zabawa jej się spodoba. Ale jeśli choć trochę ma przypominać to, co robiliśmy wcześniej… Rozluźniła mięśnie i odwzajemniła jego uśmiech. Tak cudne były te jego oczy, tak cudnie się uśmiechał! Wymówiła jego imię niemal z uwielbieniem, a on przyłożył palec do ust na znak, żeby była cicho. Kciukiem i palcem wskazującym drugiej ręki ujął jej policzki, po czym delikatnym naciskiem otworzył jej usta. Znów będzie mi to robił językiem… Zaczął jej coś wpychać do ust. Materiał. Jedwabny. Drgnęła, zrozumiawszy, że to jej własne majtki. Zawiązał je, a gruby węzeł wcisnął do jej otwartych ust. W chwili, w której spróbowała odwrócić głowę w bok, rozciągnął majtki i udało mu się je zawiązać na jej karku. Nylonowy węzeł głębiej wdarł się w jej usta, aż za zęby. Cały manewr wykonany został z ogromną wprawą; nie miała wątpliwości, że wcześniej to ćwiczył lub robił niejeden raz. Joyce ta zabawa jednak się nie podobała. Przynajmniej do tej pory. Stłumiła falę mdłości i starała się zachować spokój, żeby nie zadławić się kłębkiem materiału. To obrzydliwe! Jeśli nie przestanie jej brutalnie traktować, będzie musiała mu powiedzieć, i to jednoznacznie, że takie zabawy są nie dla niej. Ale wepchnięte w usta zmięte majtki przywodziły jej na myśl coś jeszcze. Coś, co usłyszała czy przeczytała… W wiadomościach?

Boże! Nie, nie, NIE! Pochylił się bardziej, aż poczuła na twarzy jego ciepły oddech pachnący seksem. Ich seksem. Jak oszalała zaczęła rzucać głową, jęcząc przez bezkształtne majtki w próbie powiedzenia mu, że nie rozumie, co robią, czego od niej chce. W rozpaczliwej próbie błagania. Przeniósł ciężar ciała i jego kolana wbiły się mocniej, bezwzględnie i boleśnie przyciskając jej ramiona do łóżka. Spoglądał na nią czule, wysuwając rękę, żeby coś zobaczyła. Przemówił, uśmiechnięty. – Pozwól, że ci opowiem, co będę robił tym nożem. Cichym głosem, nie pomijając najmniejszych szczegółów, opowiadał jej o wszystkim, co robił, dopóki mogła go słyszeć.

36

Dziś poranek był jeszcze bardziej upalny. Quinn nawet pomyślał, że jeśli zrobi się bardziej parno, to przedmioty zaczną pływać w powietrzu.

– Mamy więc pewne różnice w sposobie działania, jeśli porównamy morderstwo Sanders z wcześniejszymi – powiedział Fedderman. Jego łysina na czubku głowy połyskiwała od potu pod włosami zaczesanymi na pożyczkę. – Grawer trochę zardzewiał na wakacjach. Pearl przycupnęła na brzegu biurka, opierając się o blat pośladkami. Jako jedyna z całej trójki nie wyglądała na przepoconą. W gruncie rzeczy, pomyślał Quinn, wyglądała świetnie w obcisłych beżowych spodniach, żółtej bluzce z jakiejś odmiany jedwabiu i białych butach, które miały nawet coś jakby obcasy i zupełnie nie przypominały jej zwykłych, niezgrabnych policyjnych buciorów. Lśniące czarne włosy zaczesała do tyłu – spięte były jakąś okrągłą srebrną klamerką – a makijaż nałożyła z rzucającą się w oczy starannością. Wszystko to sprawiało, że bardziej niż kiedykolwiek wyglądała jak Pearl. Zwykle po zwleczeniu się z łóżka brała prysznic i ubierała się, nawet nie susząc włosów. Ale nie dziś. Co to mogło znaczyć? Quinn bał się nad tym zastanawiać. – Feds dobrze mówi – powiedziała. – Czas zmienia ludzi. Nawet seryjnych morderców. – Grawera zmienił za mało – mruknął Quinn. Pearl wzruszyła ramionami pod jedwabną bluzką, w sposób, który Quinn tak lubił. – Raczej trudno pomylić go z innym gościem, który obcina kobietom sutki, pod piersiami wycina X i podrzyna gardła. – Może i tak, ale niestety znajdzie się kilku innych, którzy chętnie spełniliby te wymagania.

– Czy ktoś jeszcze widział ją na miejscu zbrodni? – zapytał Fedderman. Pearl przeniosła na niego wzrok. – Kogo widział? O czym ty, do cholery, mówisz? – O kobiecie cieniu. Ubranej na szaro. Kiedy rozmawialiśmy z Niftem, stała po drugiej stronie ulicy. Spostrzegłem ją, odwróciłem na chwilę wzrok, bo Nift coś mówił, a kiedy znowu spojrzałem, już jej nie było. – Ubrana w dres z kapturem? – spytał Quinn. Fedderman przytaknął ruchem głowy. – Miałem mniej więcej podobne doświadczenie. – Widziałam ją – powiedziała Pearl. – Ale czy nie mogła to być po prostu jakaś kobieta z sąsiedztwa, która przerwała jogging, żeby popatrzeć na zamieszanie? – Nie, nie – sprzeciwił się Fedderman. – Na sam jej widok można było dostać gęsiej skórki. – Bo chciałeś zobaczyć coś, od czego dostaniesz gęsiej skórki. Wyobraziliście sobie obaj tę kobietę cień. – Mój umysł rzadko płata takie psikusy – zaprotestował Fedderman. – A skąd miałbyś to wiedzieć? Przeszła kilka kroków, żeby nalać sobie kawy. Fedderman wiódł za

nią wzrokiem. Quinn przyglądał się im obojgu z miną kogoś obserwującego psującą się pogodę. Otworzyły się drzwi i do biura weszła kobieta. Wszyscy utkwili w niej wzrok. Wyglądała równie efektownie jak Pearl, ale na tym kończyły się podobieństwa. Ta kobieta była wysoka i smukła, zbudowana jak modelka. Miała na sobie szary żakiet i też szare, choć jaśniejsze spodnie. Do tego buty na płaskim obcasie ze srebrnymi sprzączkami. Ciało modelki wieńczyła twarz modelki, o wyrazistych rysach, wydatnych kościach policzkowych, pełnych ustach i intrygujących oczach, które na pierwszy rzut oka wydawały się niebieskie, choć w rzeczywistości były piwne. Uśmiechnęła się, ale zanim zdążyła powiedzieć, kim jest, odezwał się Quinn: – Poznajcie Adelaide Price. – Skinął głową ku Pearl i Feddermanowi, kolejno wymieniając ich nazwiska, a potem sam się przedstawił. – Pani Price do nas dołączy – oznajmił. Pearl nie przepadała za niespodziankami Quinna. Przeważnie zapowiadały kłopoty. – Co to znaczy „dołączy”? Wybieramy się na pączki? – Mówcie mi Addie – poprosiła kobieta. – Miło mi was wszystkich poznać i nie mam nic przeciwko pączkom. Pearl nie spodobał się jej ochrypły, seksowny głos, brzmiący, jakby kot uwodził mysz. Nie podobało jej się też, jak dwie myszy wpatrywały się w tę

kobietę. – Zakładam, że komisarz Renz kontaktował się z wami w mojej sprawie. Quinn jakby wybudzał się z transu. – Owszem, Addie, ale nie miałem czasu powiadomić Pearl i Fedsa… Feddermana. – Wystarczy Feds – powiedział Fedderman do Addie. W nagrodę dostał uśmiech. Addie Price zasiadła w fotelu dla klientów, podczas gdy Quinn wyjaśnił Pearl i Feddermanowi, że została włączona do śledztwa w charakterze psychologa kryminalnego i specjalisty od profili psychologicznych. Zdobyła duże doświadczenie, pracując z policją w Detroit, a także jako wolny strzelec, była też znaną osobowością medialną. Napisała książkę. Unikając dosłowności, jasno im przekazał, że był to pomysł Renza i nie mieli wyboru. – Vitalego i Mishkina już poznałam – oświadczyła Addie Price, kiedy Quinn skończył. – Znakomicie – powiedział Quinn. – Załatwiłem dla ciebie biurko, Addie, ale dostarczą je najwcześniej po południu. Pearl i ja spędzimy ranek w terenie, więc Feds może wprowadzić cię w szczegóły sprawy. – Sama się całkiem nieźle wprowadziłam – odparła Addie. – Ta sprawa szczególnie mnie interesuje. – Renz wyjaśnił dlaczego – rzekł Quinn. Pearl czekała, aż powie więcej, ale nie rozwinął tematu. Nie zrobiła

tego również Addie Price. – Stajemy się niczego sobie jednostką do zadań specjalnych – powiedziała neutralnym tonem. Specjalistka od profili psychologicznych przydzielona przez Renza. W dodatku będzie brała aktywny udział w dochodzeniu. Ani trochę się to Pearl nie podobało. – Im nas więcej, tym lepiej – powiedział Fedderman. W kwestii Addie Price nie zamierzał trzymać strony Pearl. – Możemy we dwoje zająć moje biurko – zwrócił się do Addie. – Musimy też skombinować dla ciebie kubek z inicjałami. – Złotymi – burknęła Pearl. Addie posłała jej spojrzenie, które łatwo było odczytać: Jesteśmy siostrami w męskim świecie. Na miłość boską, daj mi szansę! – O co chodziło z tą książką? Addie podjęła próbę zrobienia skromnej miny. – Och, taka tam nudna praca naukowa. Opracowywanie profili psychologicznych w kontekście dzisiejszego społeczeństwa. Rozbudowana wersja mojej pracy doktorskiej. Matko Boska, Józefie Święty! – pomyślała Pearl. – Będziemy z Pearl w Chelsea – powiedział Quinn. – Może uda nam się znaleźć kogoś, kto znał Maureen Sanders. A nuż ktoś słyszał albo widział coś nietypowego. Może znał ją któryś z mieszkańców bloku po drugiej

stronie ulicy. Zdjął marynarkę z drucianego wieszaka i zarzucił ją na ramiona. Kilka długich kroków i już był przy drzwiach. – Miło było cię poznać, Addie – powiedział. Przytrzymał dla Pearl otwarte drzwi. – Witamy na pokładzie, Addie – dodała Pearl z szerokim, serdecznym uśmiechem. – Przyda nam się każda pomoc. Szpieg, myślała przy tym.

***

Na wyprawę do centrum udali się lincolnem. Quinn usiadł za kierownicą, a Pearl otworzyła drzwi z drugiej strony i wsunęła się na fotel obok niego. Zapięła pas bezpieczeństwa i nieruchomo spoglądała przed siebie. Quinn nie od razu ruszył. Siedzieli w niemal zupełnej ciszy, silnik pracował, a wentylacja toczyła bohaterską walkę z upałem. Pearl nie miała ochoty słuchać pouczeń Quinna, ale czuła, że jej nie ominą. – Wydaje się sympatyczna – powiedziała, nie patrząc na niego. Może uda jej się zmienić kierunek rozmowy małym kłamstewkiem. – To był pomysł Renza – rzekł Quinn. – Jego niewidzialna ręka steruje dochodzeniem. – Nie zauważyłam jego nazwiska na naszej papeterii. Ani nazwiska

Addie Price. – Ani Vitalego czy Mishkina – odpowiedział Quinn. – Pracujemy obecnie dla miasta, Pearl. Nie tylko dla naszej okresowo znikającej klientki. – Nie sądzisz, że mamy tu konflikt interesów? – Nie, o ile klientka nie jest zamieszana w przestępstwo. – Hmm… – Pearl wreszcie spojrzała na Quinna. – Wiesz oczywiście, że Addie Price to najprawdopodobniej oko i ucho Renza w agencji? Osobista Mata Hari. – Owszem, zdaję sobie z tego sprawę. Wiem też, że może być cenna, czyli posłużyć do karmienia Renza wybranymi przez nas informacjami. Pearl nie mogła powstrzymać śmiechu, w którym brzmiała nuta niesmaku. – Ależ z ciebie dwulicowy drań, Quinn! – Pewnie zapominasz o tym co jakiś czas. – Wrzucił bieg i odbił wielkim lincolnem od krawężnika. – Wracając do Addie Price: może okazać się cholernie dobra w tym, co robi. – W czymś na pewno jest dobra – odpowiedziała Pearl i wcisnęła się w oparcie. Gdy jadąc w kierunku Chelsea dotarli do połowy Broadwayu, nadpłynęły ciemne chmury i olbrzymie cienie przesunęły się po szerokiej ulicy, okrywając budynki. Jak ryk dalekiego lwa odezwał się grzmot. Przechodnie na

chodnikach przyśpieszyli nieco kroku, z ukosa zerkając w niebo, jakby ktoś mógł ich przyłapać na rejteradzie i ukarać celną błyskawicą. Właściciele sklepów z wystawionymi na ulicę straganami zaczęli szybko opuszczać markizy lub stalowe żaluzje, żeby uchronić towary przed zamoknięciem. Sądząc po czyściutkiej przedniej szybie, nie spadła jeszcze ani kropla deszczu, ale kilkoro ulicznych sprzedawców już rozpościerało parasolki. Z takich, co to wyginają się na zewnątrz przy najlżejszym powiewie wiatru i później do niczego się już nie nadają. – Idzie burza – powiedział Quinn. – Co ty powiesz? – zdziwiła się Pearl, a każde jej słowo ociekało kwasem. – Jezu, Pearl, rozchmurzyłabyś się trochę. – Tak wyglądam rozchmurzona – warknęła Pearl.

37

Holifield, Ohio, 1994

Zabawa na wzgórzu Hardware Hill zaczęła się mroźnego zimowego poranka; powierzchnia grubego na trzynaście centymetrów śniegu zamarzła i

chrzęściła pod stopami. Gdy Jerry dotarł na miejsce ze swoimi sankami American Flyer, z których prawie już wyrósł, cała chmara dzieciaków, z powodu intensywnych opadów śniegu mających dzień wolny od nauki, wypełniała wrzawą lodowate powietrze. Wzgórze było należącym do miasta wzniesieniem, którego płaska powierzchnia pod kątem trzydziestu stopni opadała ku płytkiemu jezioru. Gdyby nie perspektywa lodowatej kąpieli na dole, można by pomyśleć, że stworzono je do saneczkowania. Podczas zimy władze miasta zabezpieczały brzeg jeziora, ustawiając na nim bele siana, co miało powstrzymać zbyt rozentuzjazmowanych saneczkarzy przed zakończeniem zjazdu na zamarzniętej powierzchni lub w lodowatej wodzie. Nierzadko nad wodą rozpalano ogniska, żeby ostrzegały tych, którzy przeciągnęli zabawę lub w jakiś sposób przedostali się za barierę z siana. Na szczycie wzgórza znajdowało się zaplecze Munger’s Hardware Emporium, gdzie sprzedawano drewniane sanki, plastikowe misy, a nawet narty. W mroźne i śnieżne zimy Munger’s świetnie prosperowało i płaciło podatki, na których z kolei świetnie wychodziło miasto. Wszyscy byli zadowoleni, jeżdżąc na sankach, tocząc bitwy na śnieżki lub zarabiając pieniądze. Jerry ciągnął sanki za sznurek, który sam wykonał z linki do suszenia ubrań. Ubrany był w starą zieloną kurtkę z obszytym futrem kapturem, czarną wełnianą czapkę, grube sztruksowe spodnie i gumowe buty zimowe z metalowymi sprzączkami. Odczekał, póki trasa nie oczyściła się aż do samych stóp wzgórza, po czym przycisnął sanki obiema rękami do prawego boku i puścił się biegiem. Z każdym krokiem coraz bardziej uginał kolana, aż wreszcie biegł w

półprzysiadzie. Wtedy rzucił się przed siebie, obracając jednocześnie sanki tak, że znalazły się pod nim. Wylądował na nich i leżał na brzuchu, ściskając sznurek przywiązany do wygiętych przodów drewnianych płóz. Manewr poszedł mu sprawnie i gładko. Sanki rozpędzały się powoli, ale w końcu nabrały szybkości. To będzie świetny zjazd! Minął dwie dziewczynki, siedzące na wolniejszych sankach. Trafił na bardziej śliskie miejsce i śmignął obok jakichś maluchów tarzających się w śniegu. Teraz dopiero jechał! Mroźny pęd powietrza dostawał się pod kaptur i szczypał w uszy. Już prawie na dole zdecydował, że nie wyhamuje sanek na belach siana, jak większość zjeżdżających. Zamiast tego prawą ręką szarpnął sznurek ku sobie i przechylił się na prawą stronę, unosząc stalową lewą płozę. Sanki ostro zboczyły w lewo, zaryły się w śniegu, gwałtownie przewróciły się na prawą stronę, a Jerry wyleciał z nich jak z procy prosto w miękką belę. Idealnie! Podniósł się, otrzepał kurtkę i spodnie ze śniegu, wygarnął go też trochę zza kołnierza. Wtedy właśnie zobaczył inne sanki zjeżdżające prosto na niego. Leżała na nich plackiem drobna postać w niebieskiej kurtce z kapturem. Chrissie Keller, która patrzyła na niego z szerokim uśmiechem, wrzeszcząc, żeby się odsunął. Nawet z tej odległości miał pewność, że to Chrissie, bo druga bliźniaczka nie zawijała tak wełnianej czapki u dołu. Skatalogował sobie w głowie tego typu szczegóły o dziewczynkach. – Jerryyyyy!!! W nogiii!!! Mógł, ale po co? Nie jechała znowu tak szybko, a jeśli Jerry tylko

podniesie nogę, udając, że zamierza uskoczyć, ma szansę wylądować na sianie w jednym kłębie z sankami i Chrissie. Ta perspektywa wywołała znajome napięcie w kroczu. Szarpnął prawą stopę do tyłu, w samą porę, żeby nie rozjechała jej płoza, a potem, pozorując utratę równowagi, wylądował na Chrissie i jej sankach. Przetoczyli się i zatrzymali u podstawy kopca. Sanki leżały na nich do góry nogami. Sama miękkość, pomijając sanki. Nikomu nic się nie stało. Oboje uśmiechali się radośnie. – Nic ci nie jest? – spytał Jerry. – Żadnych złamań – odpowiedziała Chrissie. – Na pewno? Pozbierali się, pomagając sobie nawzajem wstać, i otrzepali się ze śniegu. – Na pewno – przytaknęła Chrissie. Widział, jak jej oddech formuje mgiełkę w zimnym powietrzu. – Czasami czuje się to dopiero później – uświadomił ją Jerry. Przyciągnął ją i wsunął rękę pod jej puchową kurtkę. Sweter wysunął się ze spodni i Jerry poczuł ciepłą miękkość jej sprężystego brzucha. Dla Chrissie jego ręka równie dobrze mogła być wykuta z lodu. – Jerry! Przestań, do diabła! Nie chciał przestawać. W tym momencie nie obchodziło go nawet,

że ktoś może ich zauważyć. Ścisnęła go za przegub i odepchnęła jego rękę. Z wysiłku straciła równowagę; klapnęła na ziemię, pociągając go za sobą. Siedzieli w śniegu, plecami oparci o siano. – Boisz się, że ktoś zobaczy? – zapytał Jerry. Chrissie nie próbowała wstać. – To nie w porządku. Nie rób tego więcej. – Wszyscy mamy jakieś sekrety – powiedział Jerry, obserwując mgiełkę własnego oddechu. – Takiego nie będziemy mieli. – Znam twój sekret – wypalił Jerry. Przełknął ślinę. – Znamy go oboje. Przez chwilę wyglądała na wstrząśniętą. Wiedziała, o czym mówił, i zastanowiła się przelotnie, czy mu się nie zwierzyć. Widział w jej oczach niezdecydowanie. Powiedz mi, Chrissie. Oboje sobie o tym opowiemy i wszystko będzie dobrze. A już na pewno lepiej. Lekko rozchyliła usta, po czym jej twarz stężała. – Nie wiem, o co ci chodzi, Jerry. – Nieprawda. Wiesz. – Odetchnął głęboko, zbierając się na

odwagę, i spróbował ją pocałować. Odepchnęła go z całej siły i zaczęła wstawać, ale opadła z powrotem, gdy się pośliznęła. – Niech cię cholera, Jerry! Nigdy więcej tego nie próbuj! – Nie wiedziałem, że przeklinasz. Ale wiem, że robisz inne rzeczy. – Jesteś dla mnie za stary, Jerry. – Co? To tylko rok różnicy! – Byłbyś dla mnie za stary, gdybym miała trzydzieści lat, a ty trzydzieści jeden. Spojrzał na nią tak, że się wystraszyła. – Gdybyśmy mieli po tyle lat… – To co? – Nic. Podniosła się o własnych siłach i otrzepała kurtkę ze śniegu. – Zapamiętaj, Jerry. Nic z tego. Choćbyś był ostatnim człowiekiem na ziemi. – Jesteśmy tacy sami – powiedział. Wtedy niespodziewanie nadjechała Tiffany. Jej sanki wyglądały na nowiusieńkie. Ich wygięte stalowe płozy wciąż pokrywała jaskrawa czerwień. Tak

jaskrawa na tle śnieżnej bieli… Niemal w tej samej chwili, w której się pojawiła, Tiffany zręcznie skręciła i zaorała butami śnieg. Sanki gładko się zatrzymały, a ona wstała, podnosząc sanki za płozę i opierając się o nie. – Ty, ja, Jerry i co dalej? – spytała. Ale wzrok Chrissie skierowany był w dal; patrzyła na szczyt wzgórza. Spojrzała tam cała trójka. Na wzgórzu stał ojciec bliźniaczek z szeroko rozstawionymi nogami i pięściami na biodrach. Przyglądał się im. – I nic – odparł Jerry. Ciągnąc sanki za sznurek, zaczął wspinać się z powrotem na górę, ale pod kątem, żeby ominąć pana Kellera. – Nic! – zawtórowała z tyłu Chrissie. Rozpacz w jej głosie pozostała z nim na zawsze. – Rozmawiałeś z Chrissie Keller – powiedziała matka, kiedy wrócił do domu. Wydobył się z pokrytej zmarzniętym śniegiem kurtki, zrzucił czapkę, buty i zostawił wszystko na stosie w sieni przy wejściu do kuchni. Matka siedziała przy kuchennym stole, wciąż w swoim białym szlafroku frotté. Jej ręce, złożone na kolanach pod blatem, były niewidoczne.

– Oczywiście – odpowiedział Jerry. – Mieszka po sąsiedzku i chodzimy do jednej szkoły. Przez kuchnię przeleciała pusta butelka i rozbiła się na ścianie za nim. Wtedy dopiero zrozumiał, że matka jest pijana. Przeważnie zaczynała ostro pociągać gin dopiero późnym popołudniem, po powrocie z Vellie’s, gdzie pracowała jako kelnerka i gdzie podawano tylko śniadania i lunche. Ale dziś miała wolne. Rzuciła tak silnie, że rozsunął się szlafrok i w całości odsłoniła się jej pierś. Odruchowo zebrała poły szybkim ruchem prawej ręki. – Zadałam ci pytanie – powiedziała. – Nie wciskaj matce gówna. – Ale ja nie… Wyciągnęła przed siebie otwartą prawą dłoń i gwałtownie potrząsnęła głową. – Czegoś nie rozumiesz? Słyszałeś, co powiedziałam? – Tak, mamo. Jerry wiedział, że jeśli będzie potakiwał jej we wszystkim, nie robiąc tego w sposób nazbyt oczywisty – czyli grzecznie, ale z wyczuciem – matkę zmęczy nacieranie mu uszu i stanie się w końcu śpiąca. Chyba że… – Dzwonił ojciec Chrissie. Widział, jak z nią rozmawiałeś, i pewnie czymś żeś ją zdenerwował. Mówił, że płakała. – Niczym jej… No, może. Ale jeśli tak, to niechcący.

– Chcesz zaliczyć tę małą piczkę? Jerry poczuł na twarzy rumieniec. – Mamo! – Piczka zaliczka. – Matka odrzuciła głowę do tyłu i wybuchnęła śmiechem, zadowolona, że znalazła przypadkowy rym. Zaraz przestała się śmiać. – Nie życzę sobie żadnych kłopotów z sąsiadami, roożumiesz? To było pierwsze słowo, które wybełkotała. Możliwe, że będzie gorzej. – Tak, mamo. Wstała chwiejnie. Rzucona o ścianę butelka po ginie była pusta. W tej, którą matka trzymała w dłoni, została połowa. Nie był to dobry znak. – To, że nie masz w domu ojca, nie daje ci prawa do łobuzowania – powiedziała. – Nie, mamo. Matka wbiła w niego spojrzenie, jakby patrzyła przez niewłaściwy koniec teleskopu. – Chciałem powiedzieć: „Tak, mamo”. – I nie znaczy to, że nikt nie złoi twojego bezwartościowego tyłka, jak będzie trzeba.

Jerry nie wiedział, co odpowiedzieć. Mógł tylko skinąć głową z nadzieją, że matka uzna to za właściwą reakcję. Nie uznała. Zakosami wytoczyła się z kuchni, a gdy wróciła, miała ze sobą cienką witkę, długą mniej więcej na metr. Witkę wycięto z hikory, dzięki czemu Jerry teoretycznie powinien łatwiej zaakceptować to, co matka będzie mu robiła, a także nie stracić do reszty poczucia godności. „ Uczony dźwiękiem hikorowej rózgi…” Jerry znał cały tekst szacownej piosenki o szkolnych dniach. Według jego matki lanie było po prostu sposobem dyscyplinowania chłopców. Z jej zdaniem zgodziłby się każdy zainteresowany tym, co tu się dzieje, lub w jakikolwiek sposób próbujący przyjść Jerry’emu z pomocą. „Oszczędzisz rózgi…” Nie, w posiadłości Grantlandów było to niemożliwe. – Do sypialni, młody człowieku – nakazała matka. Jerry poszedł. – Oduczymy cię pyskowania – powiedziała matka za jego plecami. Wiedział, co ma robić. Po zaledwie kilku minutach trząsł się w samych skarpetkach. Czubek jednej wciąż był mokry w miejscu, w którym śnieg dostał się do buta. Matka mu się przyglądała, póki nie ułożył się górną połową ciała w nogach łóżka, łokciami opierając się o materac.

– Nie robiłabym tego, gdybym nie musiała – usłyszał matkę. – Gdybyś mnie nie zmusił. Jerry zacisnął powieki i czekał. Witka przecięła powietrze z dźwiękiem przypominającym syk węża. Potem znowu, i jeszcze raz. Po każdym syknięciu rozlegało się ostre trzask! rózgi chłoszczącej nagie ciało pośladków i tylną stronę ud. Ból przerodził się w ogień nie do ugaszenia. Nie powinna mi tego robić. Jestem za duży. To nieuczciwe. To nie w porządku. Jerry był na tyle mądry, żeby nawet nie pisnąć. Oswoił się z bólem w takim stopniu, że potrafił zachować ciszę, nie licząc okazjonalnych jęków, które wyrywały się same z siebie, ale w oczach matki chyba się nie liczyły. Zaciskając zęby tak, że prawie je wyłamywał, wdychał słodki odór ginu w oddechu matki, a ona mozoliła się nad swoim zadaniem. Szerzej rozstawiła obute w kapcie stopy, żeby móc robić większe zamachy. Jerry’ego należy zdyscyplinować, czyż nie? Na dłuższą metę to mu się przysłuży. Razy witką zaczęły padać z większej odległości. Oddech matki stał się rwany; rzęziła szorstko przy każdym wdechu. Robiła więcej hałasu niż Jerry. Jerry z zamkniętymi oczyma wpatrywał się w ciemność pod powiekami, czekając, aż będzie po wszystkim.

Gdyby nie ból, mogłoby się to dziać komuś innemu. Zdarzało się czasem Chrissie Keller, którą ojciec przecież kochał. Gdy skończyło się lanie, Jerry został w swoim pokoju. Leżał skulony na łóżku i wsłuchiwał się w deszcz, który w międzyczasie zaczął padać i wkrótce stopi śnieg. Jeśli temperatura znów opadnie poniżej zera, świat zmieni się w lodowy chaos. Z jakichś powodów w obecności matki opuszczały go siły. Mogła z nim robić, co chciała. To było… infantylne i wstydził się tego. Nie ruszał się przez kilka godzin. Deszcz wciąż jeszcze nie ustał, tylko brzmiał teraz miękko, jak deszcz ze śniegiem. Usłyszał grzechot i dzwonienie łańcuchów na oponach samochodu. Dźwięki dobiegały z bliska – auto mogło być na podjeździe. Samochód się zatrzymał. Jerry nie pofatygował się do okna, żeby sprawdzić, kto przyjechał. I tak nie poznałby tego mężczyzny. Albo by go poznał, co byłoby jeszcze gorsze. Trzasnęły drzwiczki samochodu i usłyszał kroki na werandzie. Dzwonek się nie odezwał, ale Jerry słyszał, jak zaskrzypiały drzwi wejściowe. Po kilku minutach otworzyły się drzwi jego sypialni i matka wetknęła przez nie głowę. Założyła sukienkę i uczesała włosy, starannie układając grzywkę na czole. Była umalowana. – Wychodzę na trochę, kochanie – powiedziała. – Jeśli

zgłodniejesz, resztki z obiadu są w lodówce. Jerry się nie poruszył. Nic nie powiedział. Nie minęło więcej niż dwadzieścia sekund, kiedy usłyszał, jak otwierają się i zamykają frontowe drzwi, a potem rozległ się tupot stóp na ganku. Zaskoczył silnik stojącego na podjeździe samochodu, a łańcuchy na oponach znów słabo zadzwoniły, gdy pojazd wycofywał się na ulicę i odjeżdżał. Na wszelki wypadek Jerry powoli policzył do stu, zanim wstał z łóżka i poszedł do matczynej sypialni. Ciągle go bolało, więc ruszał się powoli. W sypialni było gorąco, jakby matka wciąż tam była i rozgrzewała ją spoconym z wysiłku ciałem. Pachniało różanym pudrem i ziołowymi saszetkami zapachowymi. Stanął przed komodą matki, na której było wysokie lustro, wykręcił się lekko i zobaczył na siedzeniu swoich białych bokserek smugi krwi. Tylne części bladych ud poznaczył czerwony wzór po uderzeniach rózgi. Uśmiechnął się do swojego odbicia w lustrze, schylił się i otworzył dolną szufladę komody.

38

Nowy Jork, dzisiaj

Pearl zjawiła się pierwsza i była sama w biurze. Zaczął padać drobny letni deszcz. Przekształcił barwną uliczną scenę za oknem na parterze z realistycznej w impresjonistyczną. Spływające po szybach migoczące strużki deszczu zmiękczyły światło w biurze. Takiego światła można było niemal dotknąć, wystarczyło wyciągnąć rękę. – To szaleństwo – oznajmił głos matki w telefonie. Pearl zacisnęła komórkę w dłoni tak mocno, jakby chciała ją zmiażdżyć. – Pomyślałam, że chciałabyś wiedzieć. Zawsze tak bardzo interesuje cię moje życie osobiste, a teraz zmieniam adres. – Żeby zamieszkać z miglancem Yancym. Niemądra decyzja, Pearl. – Podjęłam ją sercem. Jak ty, kiedy wychodziłaś za tatę. – Sercem smercem – odpowiedziała matka. – Z twoim ojcem, za którym wciąż z bólem serca tęsknię, byłam zaręczona przez dwa lata, zanim wzięliśmy ślub. Poza tym wszystko zostało zaaranżowane przez naszych rodziców. – Cóż, nie wychodzę za Yancy’ego, a małżeństw tak czy inaczej już się nie aranżuje.

Przynajmniej nie w tym kraju. Pod tym względem dokonał się postęp. – Zwróciłaś kiedyś uwagę na ilość rozwodów, Pearl? – Spadła za to ilość morderstw w małżeństwach – skłamała Pearl. – A co kapitan Quinn sądzi o tej życiowej zmianie, do której się przymierzasz? – Mówiłam ci, mamo, że Quinn nie jest już kapitanem policji. I jeszcze o niczym nie wie. – Matczyne serce mi mówi, a tobie serce córki na pewno też, że kapitan Quinn by tego nie zaaprobował. – Co z tego? – To, że nie liczysz się ze zdaniem (a wiesz, że zawsze ma własne zdanie) człowieka obeznanego, który pływając po wzburzonych morzach i pokonując sztormy, wyrobił w sobie umiejętność przewidywania pogody, więc powiedziałby ci, że na horyzoncie… – Nawet nie zna Yancy’ego. – Zna wielu Yancych, złotko. I ich ofiary. – Ty też nie poznałaś Yancy’ego, mamo. To skąd możesz wiedzieć, że te okropieństwa, które o nim rozpowiadasz, są prawdą? – Znam ludzi, którzy go znają, Pearl. Wieść niesie się z ust do ust i nie jest to dobra wieść. Syn kuzynki pani Kahn, sam niebędący już młodym człowiekiem o świetlanych perspektywach, wielokrotnie przebywał w towarzystwie miglanca Yancy’ego w miejscach, w których gromadzą się typy jego pokroju. To

tam syn kuzynki pani Kahn, ongiś studiujący psychologię na New York University, póki tak zwane nieporozumienie związane ze sprzeniewierzeniem uczelnianej własności nie położyło kresu jego naukowym zapędom, widział i słyszał co trzeba i ma niejakie pojęcie o zwodniczym, lisim i całkowicie nieodpowiedzialnym charakterze miglanca Yancy’ego. Widział, jak miglanc Yancy raczy się napojami wyskokowymi i śmieje w towarzystwie kobiet, które na pewno nie były tobą, więc logicznie rzecz biorąc… – Mamo, nie jestem jedyną kobietą na świecie, która bywa w barach, raczy się alkoholem i śmieje. – I nie będziesz jedyną kobietą, która stała się zdobyczą gada nocy i… – Muszę kończyć, mamo. Policyjne sprawy. Pearl zatrzasnęła klapkę telefonu.

***

Mniej więcej tak długo potrafiła rozmawiać z matką o sprawach osobistych, a potem puszczały jej nerwy i mówiła rzeczy, których później żałowała. Pearl nauczyła się, żeby do tego nie dopuszczać. A w każdym razie żeby nie dochodziło do tego tak często jak kiedyś. I nie do końca skłamała w kwestii „policyjnych spraw”. Była przecież w biurze, gdzie, przynajmniej ostatnio, zajmowano się policyjnymi sprawami. Wsuwała komórkę do kieszeni, kiedy ta zawibrowała jej w dłoni.

Uśmiechnęła się, widząc, że dzwoni Yancy. – Nadal mnie kochasz? – zapytała z telefonem przy uchu. – Jeśli w pewnych sprawach mnie posłuchasz – odpowiedział Yancy. – Wiesz, że tak. – Więc jesteśmy parą. Powiedziałaś matce, że się przeprowadzasz? – Tak. Nie była najszczęśliwsza. W ogóle nie jest szczęśliwa, że się z tobą związałam. – Przecież nawet mnie nie zna. – W głosie Yancy’ego brzmiało zdumienie. – Jej zdaniem wystarczy, że zna twoją reputację. – Znajomość samej reputacji nigdy nie wystarcza. Poznaj nas, kochanie. Przekabacę ją. – Nie jesteś w stanie przekabacić każdego, Yancy. – Jak to nie? Pewnie usłyszała jakieś niemiłe rzeczy na mój temat od kogoś, kto jest o ciebie zazdrosny. Uwierz mi, mogę wyjaśnić wszystkie nieporozumienia, a wtedy twoja matka spojrzy na mnie inaczej. – Nazwała cię gadem nocy – zdradziła Pearl. – E tam, drobiazg. Zwrot retoryczny. Zobaczysz, zmieni zdanie. Pearl zauważyła, że jedna z przechodzących ulicą impresjonistycznych postaci zmienia kierunek i podchodzi do drzwi,

składając parasol. Postać wysoka, szczupła, a mimo to dobrze zbudowana. Nadchodził Quinn. – Muszę kończyć, Yancy. Przestępcy na mnie czekają. – Tak jak ja, kochanie. – Yancy… – Ale zawsze gotów jestem ustąpić pola przestępcom. Do wieczora? – Do wieczora. Pearl wsunęła telefon do kieszeni w momencie, w którym Quinn przechodził przez drzwi. Przywitał ją skinieniem głowy i otrząsnął wodę ze swego czarnego parasola przed włożeniem go do starej metalowej bańki na mleko, powołanej do służby w charakterze stojaka na parasole. Pearl przyglądała się, jak kroczy przez biuro i nalewa sobie kubek kawy, którą zdążyła zaparzyć. Dodał śmietanki w proszku, zamieszał, skrzywił się. Odegrał to tylko dlatego, że to ona zrobiła kawę. Oboje wiedzieli, że glina wypije każdą odmianę uchodzącego za kawę czarnego mułu i będzie mu wszystko jedno. – Posegregowałaś notatki z wczorajszych przesłuchań świadków? – zapytał, siadając na swoim zwykłym miejscu. Pearl podeszła do biurka, wyjęła z niego teczkę z zeznaniami świadków i położyła ją przed Quinnem. – Pomyślałam, że może uda mi się znaleźć Cindy Sellers i porozmawiać z nią – rzekła. – Cały czas myślę, że to ona może być naszą kobietą cieniem.

Quinn splótł palce na karku, oparł na nich głowę i rozciągał się, poruszając łokciami w przód i w tył. – Sellers zaprzeczy. Jest w tym dobra. – Niech zaprzecza. Ja jestem dobra w demaskowaniu kłamstw. – Ano jesteś. – Po raz pierwszy tego ranka Quinn przyjrzał jej się uważniej. Zadbała dziś o wygląd: ciemne spodnie, jasnobrązowy żakiet, zaczesane do tyłu czarne włosy spięte na karku. Pamiętał, jak zaskakująco długie okazywały się te włosy, gdy je rozpuszczała. Jak opadały na łopatki, otaczając jej twarz owalną ramą. Oczy Pearl wydawały się wtedy większe, a rysy twarzy bardziej łagodne. – Quinn? Wciąż czekała na odpowiedź. – Nie zaszkodzi – powiedział. – Może czegoś się dowiesz z kłamstw Sellers. Idź do niej i pogadajcie jak kobieta z kobietą. – Jak kobieta z piranią – mruknęła Pearl. Quinn domyślił się, że czekała na pytanie, która z nich dwóch ma być tą piranią, ale był zbyt mądry, żeby je zadać. Tuż przed wyjściem z biura obejrzała się w drzwiach, na sekundę ściągnęła usta w ryjek i zrobiła zeza; efektem było coś w rodzaju złośliwej rybiej miny. Nie pierwszy raz doskonale wiedziała, o czym myślał. Quinn udał, że nie zauważył, i zaczął wertować materiały, które położyła na jego biurku.

Nie podniósł głowy, dopóki nie usłyszał trzaśnięcia zewnętrznych drzwi. Wtedy wymamrotał coś brzmiącego podobnie do „pirania”.

39

Quinn pomyślał, że to Pearl już wróciła, ale kiedy podniósł wzrok, okazało się, że w biurze jest Addie Price. Jej włosy zmoczył deszcz, ale z mokrym nieładem na głowie w jakiś sposób wydawała się ładniejsza. Dżinsy i zielona bluza bez rękawów też świetnie na niej leżały. Uśmiechnęła się radośnie, otarła z czoła deszcz i przywitała się z Quinnem. – Doberek – powiedział Quinn i dodał: – Przepraszam za biurko. Ciągle jest w drodze. – Nie szkodzi. Jeszcze przez jakiś czas mogę gnieść się z Feddermanem. – Przeszła przez pomieszczenie i usiadła na skraju biurka Pearl. W tym samym miejscu nawykowo siadała Pearl, ale robiła to zupełnie inaczej. Szczupłe ciało Addie przybrało swobodniejszą pozę, może dlatego, że miała dłuższe nogi niż Pearl i jedną stopę płasko trzymała na podłodze. – Coś nowego? – Nic – odpowiedział Quinn.

Wyprostowała się. Obszerna mokra bluzka przylgnęła do jej ciała, co skłoniło Quinna do rozważań, czy Addie nosi biustonosz. Strzelił, że pod taką ilością materiału to chyba nie. I z tą swoją dziewczęcą sylwetką pewnie nie mogła pochwalić się okazałymi cycuszkami. Co się ze mną dzieje? Nie mam już piętnastu lat! – Więc dalej będę zaznajamiała się z tym, co już mamy – oznajmiła Addie i zaraz się zreflektowała. – Oczywiście, jeśli nie masz nic przeciwko temu. – Sam miałem to zasugerować – powiedział Quinn. – Masz świeże spojrzenie, może wpadnie ci coś do głowy. Obeszła biurko i włączyła komputer Feddermana, a kiedy się uruchamiał, wyjęła z szafki jakieś teczki z aktami sprawy. Fedderman miał takie samo hasło jak wszyscy pracownicy QUiZ, więc Addie nie miała z tym problemu. Usiadła i wzięła się do pracy, najwyraźniej porównując informacje zawarte w aktach z tymi przechowywanymi w komputerze. Szukała nieścisłości. Szukanie nieścisłości, zadumał się Quinn, stanowiło tak dużą część tej pracy… Bóg jeden wie, że świat był ich pełen. Jakieś pół godziny później Addie zerknęła na Quinna i wychwyciła jego spojrzenie. Musiała wiedzieć, jaka jest atrakcyjna, bo uśmiechnęła się, zapewne przyzwyczajona do tego, że mężczyźni się w nią wpatrują. Quinn też się uśmiechnął. – Przepraszam, nie chciałem się na ciebie gapić. Przywykłem, że na tym miejscu siedzi Feds. Dziś mam zdecydowanie lepszy widok.

– Można to uznać za seksistowską uwagę. – Wciąż się uśmiechała. – Jeśli poczułaś się urażona, to… – Wiem. Mogę wyjść i… – Nie, skąd. – Quinn się roześmiał. – Zamierzałem przeprosić, to wszystko. – Cóż, możesz zrobić to podczas lunchu. Rzucił okiem na zegarek. – Dopiero wpół do jedenastej. – Wiem. Pomyślałam, że możemy wcześniej zrobić rezerwację. – Kolejny sympatyczny uśmiech. Było w nim coś zagadkowego. Jak w całej Addie. Quinn nie do końca nadążał za tym, co się dzieje. Czy miała zamiar go uwieść, czy tylko wmawiało mu to własne ego? Możliwe, że tylko ego: podpuszczało go, żeby zrobił z siebie głupca. – Będziemy mogli porozmawiać o dochodzeniu – dodała. – Biznes lunch. – No dobrze. Jeśli lubisz włoską kuchnię, to znam miejsce, w którym możemy pogadać. – Byłoby miło – odrzekła. – Zadzwonię i zarezerwuję miejsca – powiedział Quinn. – Może być w południe? – Mhm. – Addie znowu pochłonęło to, co robiła na komputerze.

Quinn wiedział, że Addie jest doświadczonym psychologiem. Czyżby coś knuła? Prawdopodobnie zauważyła, że Quinn wciąż jeszcze ma słabość do Pearl, chociaż dla nikogo nie było tajemnicą, że Pearl prowadza się z tym typem Yancym. Czyżby chciała zająć miejsce Pearl? Mało prawdopodobne, zdecydował Quinn. Znowu to męskie ego. Jej celem było najpewniej wysondowanie go, żeby później łatwiej mogła nim manipulować. Przyjrzał się jej. Przenosiła wzrok z monitora na otwarty notatnik, przepisując coś grubym żółtym ołówkiem. Quinn zabronił sobie tak cholernie podejrzliwego nastawienia do kobiety, która po prostu chciała zjeść lunch z kolegą z pracy. Mieli w końcu mnóstwo rzeczy do omówienia, a ona była ambitna i żądna wiedzy. Zadzwonił do Pasta Paradiso położonej na Columbus i zamówił stolik na dwunastą. Potem wstał i podszedł do łazienki, znajdującej się w pobliżu stołu, na którym stał ekspres do kawy. Opłukał twarz i w lustrze nad umywalką obejrzał swoją kościstą, nieatrakcyjną gębę. Z wiekiem nabierała coraz bardziej ostrych rysów i Quinn nie uważał się za szczególnie łakomy kąsek. Wątpliwe, żeby Addie interesowała się nim jako mężczyzną. Mokrymi palcami przeczesał włosy i osuszył ręce papierowym ręcznikiem. Zmiął ręcznik w zbitą mokrą papkę, po czym cisnął nim do kosza na śmieci, wróżąc sobie, że jeśli trafi, będzie miał szczęście do końca dnia. Ręcznik odbił się od metalowego obrzeża i wylądował na

podłodze. Gdy Quinn wrócił do głównego pomieszczenia, Addie nadal pracowała na komputerze Feddermana. Na przeznaczonym dla klientów fotelu przed biurkiem Quinna czekała kobieta. Zamarł w pół kroku i wytrzeszczył oczy. Atrakcyjna kobieta o ciemnych oczach i włosach bardzo przypominała nieżyjącą Tiffany Keller. O nie! Znowu!? Wziął się w garść i podszedł do biurka. Wtedy zobaczył, że kobieta była starsza, na pewno po czterdziestce. Drobne kurze łapki znaczyły już kąciki jej piwnych oczu, zaczynały się jej też uwydatniać ścięgna na szyi, co spotykało niektóre kobiety w jej wieku. Czas na razie ledwie ją muskał; dopiero szukał słabych punktów. Po pobieżnej ocenie Quinn uznał, że kobieta zapewne do końca życia będzie atrakcyjna. Szczupłą sylwetkę okrywał dwuczęściowy niebieski strój. Na zgrabnych nogach nosiła czółenka na średnim obcasie. Ubrała się jak na rozmowę w sprawie pracy. Na widok Quinna wstała i zdobyła się na nerwowy uśmiech. Podali sobie ręce. Uścisk miała chłodny i pewny. Zza jej pleców wyglądała zaciekawiona Addie. Gdyby miała czułki, byłyby wyciągnięte na całą długość. – Nazywam się Erin Keller – powiedziała kobieta. – Jestem matką Chrissie. Quinn gestem zaprosił ją, żeby ponownie usiadła, a potem

usadowił się na swoim obrotowym fotelu. Wytrzymywał jej milczenie. Chciał, żeby to ona zaczęła rozmowę. – Wiem, że Chrissie pana wynajęła – powiedziała. Następny niepewny uśmiech. – Śledziłam tę sprawę w wiadomościach, u siebie w Ohio. – Wie pani zatem, że poszukujemy Chrissie. – Zniknęła, nie zostawiając żadnej wiadomości? Żadnej wskazówki, dokąd się udaje? – Po prostu usunęła się ze sprawy i z naszego życia – wyjaśnił Quinn. – Nie odbiera komórki, nie dzwoni, wymeldowała się z hotelu. – Musiała mieć jakiś powód. Nic nie dzieje się bez powodu. – Czyżby? Erin Keller przez kilka sekund zagryzała dolną wargę. – Nie byłam zdziwiona, kiedy Chrissie wyjechała z Holifield. Wygrała tyle pieniędzy. Nosiło ją. Obawiam się, że pragnienie, by zobaczyć na ławie oskarżonych człowieka, który zabił jej siostrę, przerodziło się u niej w obsesję. To znaczy, dysponując taką kwotą, zrozumiała nagle, że rzeczywiście może coś zdziałać. Pomóc w wytropieniu potwora. – Nietrudno to zrozumieć – powiedział Quinn. – Uważała, że skoro zdobyła pieniądze z hazardu, chociaż tak naprawdę hazardu nie

uprawia, to pomszczenie Tiffany jest jej przeznaczeniem. W przeciwnym razie by nie wygrała. – To też potrafię zrozumieć. – Nie jestem pewna, czy ja potrafię. Chrissie może i coś osiągnie, ale nie przywróci to życia Tiffany. Ani żadnej z tych młodych kobiet. Za jej plecami Quinn widział Addie. Przysłuchiwała się, siedząc nieruchomo, z wyrazem twarzy, który niczego nie zdradzał. Quinn spostrzegł, że założyła okulary w szylkretowych oprawkach. Nigdy dotąd nie widział jej w okularach. Jakby chciała dostrzec możliwie najwięcej z tego, co działo się między Erin i Quinnem. – Po tym, jak Chrissie opuściła dom – opowiadała Erin – znalazłam w jej pokoju sporo turystycznych broszur o Nowym Jorku i kopie starych notatek prasowych o… odejściu Tiffany. Na pewno rozumie pan, jak się wtedy czułam… jak nadal się czuję. – Jej ciemne oczy wezbrały łzami. – Obie moje córeczki. W pewnym sensie potwór zabrał mi je obie. Tiffany umarła w męczarniach, a Chrissie zniknęła… Może tak miało być. Wie pan, bliźniaczki, przeznaczenie… – Tego akurat nie rozumiem – powiedział Quinn. Nikt tego nie rozumie. Addie wstała; Quinn pomyślał, że zamierza pocieszyć Erin. Zamiast tego skinęła Quinnowi głową i po cichu opuściła biuro. Jakby dotarło do niej, że podsłuchuje czyjeś osobiste zwierzenia. Uznała raczej, pomyślał Quinn, że Erin, będąc z nim sam na sam, otworzy się i ujawni najbardziej osobiste informacje. Zdarzało się to podejrzanym, kiedy dawali się ponieść emocjom.

– Łatwo odgadłam, gdzie podziewa się Chrissie – powiedziała Erin, osuszając zapuchnięte oczy zmiętą chusteczką, wyjętą z niedużej torebki. – Nawet zanim usłyszałam w telewizji o wydarzeniach w Nowym Jorku. Quinn podniósł się i okrążył biurko. Poklepał grzbiet chłodnej dłoni Erin. Przez skórę widać było błękitną siatkę żył. – Wszystko będzie dobrze, droga pani – zapewnił ją. – Zamierzamy znaleźć Chrissie. Mordercę Tiffany też. – Zanim on znajdzie Chrissie? Quinn dotychczas nie zastanawiał się głębiej nad taką opcją, ale może powinien. Morderca, czyli człowiek, który zabił Maureen Sanders, mógł szukać Chrissie, tak jak szukali jej oni. I vice versa. Tak czy inaczej, sytuacja się zaogniała. – Odniosłem wrażenie, że Chrissie jest jedną z tych młodych kobiet, które potrafią o siebie zadbać – powiedział. Erin przytaknęła ruchem głowy, wciąż ze łzami w oczach. Quinn podszedł do szafek z aktami. Wyjął teczkę zawierającą wycinki z gazet, które dostali od Chrissie, i położył ją na biurku w zasięgu ręki Erin. – Chrissie nam to przyniosła – poinformował.

Na stojąco otworzył teczkę, żeby oboje widzieli jej zawartość. – Niektóre na pewno już pani widziała – powiedział. – Większość – odrzekła Erin. Przejrzała wycinki, wreszcie nieśpiesznie odwróciła ostatni, pod którym znajdował się portret pamięciowy Chrissie. – To jedna z kilkunastu kopii – oznajmił Quinn. – Portret wykonał policyjny grafik. Dzięki niemu mamy nadzieję szybciej ją znaleźć. – Ją? – spytała Erin Keller. Wyglądała na zdezorientowaną. – Chrissie, która z jakichś powodów… – Mówi pan o tej kobiecie? – upewniła się Erin, stukając w rysunek paznokciem pokrytym różowym lakierem. Quinn przytaknął. Teraz on był zdezorientowany. – Naszym zdaniem podobieństwo zostało uchwycone w miarę dobrze. – Może i tak, ale to nie jest Chrissie. Ta kobieta nawet nie jest podobna do Chrissie. Ani do Tiffany. – Wspominała, że były bliźniaczkami dwujajowymi. Nie musiały być do siebie podobne. – Moje córki są… były bliźniaczkami jednojajowymi.

– Były… podobne? – Przeważnie właśnie to rozumie się przez słowo „jednojajowe”. Zwłaszcza w wypadku Tiffany i Chrissie. Były jak dwie krople wody. Quinn znów okrążył biurko i ciężko opadł na fotel. Odchylił się na oparcie i nie wiedzieć czemu zamarzyło mu się cygaro. Ale nie wypadało mu palić w obecności Erin Keller. Kim, do jasnej cholery, jest nasza klientka? – Nie wiem, kim jest ta kobieta – z mocą oświadczyła Erin Keller – ale to na pewno nie Chrissie.

CZĘŚĆ III

(…) jakby władzę nad mymi oczyma Przejęła matka moja i wybrała Kapitulację pod naporem łez. William Shakespeare, Henryk V

(przełożył Stanisław Barańczak)

40

Po wejściu do środka Pearl przystanęła, żeby się rozejrzeć. Biura „City Beat” przypominały plan zdjęciowy jednego z tych filmów z lat trzydziestych, w których wszyscy mówili z szybkością karabinu maszynowego. Siedziba małej gazety zajmowała trzecie piętro budynku na Dolnym Manhattanie, będącego chyba opuszczonym biurowcem z czerwonej cegły. Wszędzie stały wysłużone zielone biurka z metalu, zawalone papierzyskami. Przy większości z nich siedzieli dziennikarze. Pracowali lub kręcili się na drewnianych krzesłach obrotowych, aby powiedzieć coś któremuś z kolegów lub coś do niego wrzasnąć. Wentylatory sufitowe przyglądały się temu rozgardiaszowi, wolno obracając się pod stropem. Cały ten chaos słabo oświetlały podwieszone na łańcuchach świetlówki. Nikt nie żuł cygara. Nikt nie miał zatkniętego za uchem ołówka. A zamiast pękatych czarnych maszyn do pisania na biurkach stały komputery. Poza tym Pearl czuła się, jakby zawędrowała do studia filmowego, w którym kręcono Stronę tytułową. Cindy Sellers, średniego wzrostu szatynka z krótko ściętymi włosami, ubrana w beżową spódnicę i białą koszulę z męskim czerwonym krawatem, przecisnęła się między biurkami, wynurzyła z morza ożywionej pracy i podała Pearl rękę na powitanie. – Niedługo zamykamy wydanie – powiedziała. Miało to wyjaśnić,

czemu wszyscy są tacy zaaferowani. – Dziękuję, że znalazła pani czas na rozmowę – odparła Pearl, gdy Sellers prowadziła ją do boksu odgrodzonego matowymi szybami osadzonymi w metalowych ramach. Sellers obejrzała się przez ramię i uśmiechnęła. – Cała przyjemność po mojej stronie. Może będzie pani moim tematem. Pearl też się uśmiechnęła. Wstrzymać druk! Pearl powiedziała, że… Ale nie była przecież w redakcji „New York Timesa”. – Mój gabinet – powiedziała Sellers, gdy znalazły względną prywatność w ciasnym boksie. Opadła za zielone stalowe biurko i wskazała Pearl jedyny poza tym mebel, na którym można było usiąść: krzesło z twardego drewna, które mogło zostać wymyślone przez jakąś religijną sektę jako siedzenie pokutne. Pearl usiadła. Sellers uśmiechnęła się do niej, pokazując zęby. – W tym momencie powinnam popatrzeć na panią i powiedzieć „Niech pani wali”, ale chyba niebezpiecznie mówić coś takiego do gliny. – Do niektórych glin owszem – odpowiedziała Pearl. – Proszę zaczynać, pani detektyw.

– Zastanawiam się, czy to nie pani jest tematem. – Nie rozumiem. – Kobieta cień. Sellers odegrała zdziwienie, po czym wydała z siebie dźwięk, do którego pasowała nazwa „rechot”. Właśnie, pomyślała Pearl. Rechot. – Bardzo pani zbłądziła – powiedziała Sellers. – Ale rozumiem dlaczego. I nie zdradzę pani, skąd pochodzą moje informacje. – Spodziewam się – odparła Pearl. – Wokół jeden wielki dział plotek. – Świetnie się bawię, a do tego dobrze zarabiam, pisząc o tajemniczej kobiecie cieniu, która według pani jest moim dziełem. Nie robię takich rzeczy, droga Pearl. Jestem dziennikarką. Profesjonalistką. – Sellers pomachała ręką, jakby coś lepkiego przykleiło jej się do palców. – Cały ten miszmasz na zewnątrz może wyglądać na bałagan i świadczyć o lekceważącym podejściu, ale zapewniam, że mamy poważny stosunek do pracy. Może jesteśmy naiwnymi altruistami, ale mamy swój kodeks etyczny. – Co za pieprzenie – skomentowała Pearl. Sellers znów wyszczerzyła zęby. – Dobrze, skłamałam. Przynajmniej w części. Interesuje nas przede wszystkim chwytliwy temat i mogłabym go mieć, gdybym wymyśliła tajemniczą kobietę lub gdybym sama nią została.

Ale to nie moja sprawka. – Demonstracyjnie zrobiła znak krzyża na sercu, którego nie miała. – Przysięgam. – Cóż, piorun pani nie spalił – mruknęła Pearl. – Może dlatego, że jesteśmy pod dachem. – Sellers odjechała odrobinę na fotelu, robiąc sobie miejsce na skrzyżowanie nóg, i zaczęła lekko kołysać się w przód i w tył. – Na jakiej podstawie oczekiwała pani, że będę odpowiadać na pytania zgodnie z prawdą? – Wierzę w podejście bezpośrednie. – To zupełnie jak ja. Dogaduje się pani z nową specjalistką od profili psychologicznych? – Addie chyba jest w porządku. – Tylko w porządku? – Teraz próbuje pani stworzyć temat. – Nie wszystko, co mówiłam o mojej pracy, to bzdura. Myślę, że doskonale pani to wie. Robimy mniej więcej w tym samym: kopiemy, poszukując wiedzy, i potrafimy to robić. Dowiadujemy się w końcu tego, czego chcemy. Pearl postanowiła połknąć przynętę. – Czego dowiedziała się pani o Addie Price? – Pewnie już pani to wszystko wie. Napadnięto ją w Detroit i o mało nie zginęła, ale napastnik uciekł, nie kończąc dzieła.

Pearl czekała w milczeniu. – Dziewczyna wykorzystała sytuację na maksa. Zamieniła bliskie spotkanie ze śmiercią w odskocznię do sukcesu. Zapracowała na stopnie naukowe z kryminologii i psychologii, nawiązała współpracę z lokalnymi mediami. Kiedy tylko doszło do jakiejś większej zbrodni, pojawiała się ze swoimi teoriami w radiu i telewizji, aż została celebrytką na lokalną skalę. Poza tym niewiele o niej wiem. – To w miarę wyczerpuje temat – powiedziała Pearl. – Chciałaby pani coś dodać? – Chyba nic takiego nie ma. Czemu zainteresowała się pani Addie? – Sama nie wiem. Przeczucie, że coś z nią jest nie tak. Pani tego nie czuje? – Nie – skłamała Pearl. – Podstawa mojej pracy to wymiana przysług – powiedziała Sellers. – Właśnie dlatego znalazłam czas na rozmowę z panią, mimo że mam pełne ręce roboty. Dlatego też powiedziałam pani wszystko, co wiem o Adelaide Price. Sądzę też, że rozwiałam teorię, jakobym była kobietą cieniem. W zamian chcę tylko jednego: wszystkich informacji o Addie Price, jakie jeszcze wypłyną. – Zakładam, że tylko tych, które wiążą się ze śledztwem i warte są wzmianki w druku? Sellers wzruszyła ramionami. – Oczywiście. Nie interesuje mnie jej życie osobiste. Obie kobiety wybuchnęły śmiechem.

Wtedy Sellers powiedziała coś, co Pearl zaskoczyło: – Między panią i Quinnem jeszcze nie wszystko skończone. – Jego zdaniem może nie – odpowiedziała Pearl. – Ale moim owszem, wszystko skończone. Sellers mrugnęła porozumiewawczo. – Ze względu na osobę Yancy’ego Taggarta? Pearl poczuła, jak do twarzy napływa jej krew. Wiedziała, że Sellers ucieszy się na widok tego rumieńca. – Skąd pani wie o Yancym? – Przecież mówiłam, że robię w dowiadywaniu się. Yancy sypia z zaangażowaną w śledztwo policjantką, może więc stać się częścią całej historii. – Nie zgadzam się. – Cóż, Yancy ma talent do stawania się znaczącą częścią wszystkiego, w czym macza palce. Zdziwiłaby się pani, jakie kontakty sobie wyrobił, lobbując dla tych świrów, którzy chcą budować wiatraki na drapaczach chmur. – Po pierwsze, to nie świry, po drugie, żadne wiatraki. To turbiny na wiatr i ten pomysł ma więcej sensu, niż zdaje się w pierwszej chwili. Sellers uśmiechała się do niej, nic nie mówiąc.

– A może i nie – powiedziała Pearl. – Jedno na pewno można o Yancym powiedzieć: jest cholernie przekonujący. Te turbiny mają sens, kiedy o nich mówi. Przynajmniej tyle sensu, że bogaci ofiarodawcy gotowi są sypnąć groszem. Gdyby nadal lobbował dla koncernu tytoniowego, wszyscy byśmy palili. Pearl wysłuchała z kamienną twarzą i nie odpowiedziała. Domyślała się, że Sellers stara się potwierdzić coś, czego nie wie na pewno. Choć może kierował nią inny motyw. – Towarzystwo takich ludzi jak Yancy bywa elektryzujące – podjęła Sellers. – To ich czarowanie i egzaltacja… Och, potrafią też pokazać się z innej strony, zupełnie nieoczekiwanej, ujawnić swoje lepsze cechy. Ale wszyscy tak mamy. Cholera, pewnie pani nie uwierzy, ale nawet mnie czasami mięknie serce. Pearl popatrzyła jej prosto w oczy. – Ostrzega mnie pani przed Yancym, żebym miała u pani większy dług? – Ostrzeżenie to za mocne słowo. Mówię tylko, że przy człowieku, który z niejednego pieca chleb jadł i lubi sobie poużywać, warto mieć się na baczności. – Sellers wstała, dając do zrozumienia, że rozmawiały wystarczająco długo i że musi wracać do zajęć związanych z gazetą. – Ale jest pani gliną. Też jadła pani chleb z niejednego pieca i zna się pani na ludziach. Z pewnością nie potrzebuje pani ostrzeżeń. Jednak nic w tym złego, jeśli ktoś, kto czasami może wiedzieć więcej, z czystej uprzejmości wyciągnie do pani pomocną dłoń. Pearl rozumiała zasady gry. Sellers oferowała, że przekaże jej wszystkie informacje o Yancym, jakie uda jej się zdobyć, w zamian za wieści o przebiegu dochodzenia. Albo o Addie Price. W końcu sensem

pracy Pearl i Sellers była informacja. Po raz pierwszy od wejścia do ciasnego, dusznego boksu Pearl przyszło do głowy, że rozmowa mogła być nagrywana. Sellers chyba była typem osoby, która nagrywa wszystko. I wykorzystuje to, nie bacząc na konsekwencje. A, do diabła z tym, pomyślała Pearl. Z pewnością nie powiedziała nic obciążającego ani nawet niestosownego i nie zamierzała tego robić. Ona też wstała. – Dzięki, ale całkiem nieźle potrafię się o siebie zatroszczyć. – Jakoś w to wierzę – odparła Sellers. – No i mam nadzieję, że wyjaśniłyśmy tę sprawę z kobietą cieniem. – Jasne – powiedziała Pearl. Sellers powiodła ją przez labirynt zielonych biurek, obrotowych krzeseł i przez wir aktywności, trzymając się nieco z przodu, jakby była przewodnikiem prowadzącym kogoś przez niebezpieczną dżunglę. Kłamstwa, same kłamstwa, myślała Pearl przez całą drogę na ulicę, gdzie czekała inna dżungla, ta na zewnątrz. Po opuszczeniu redakcji „City Beat” Pearl pojechała nieoznakowanym radiowozem do swojego mieszkania. Rozmowa z Cindy Sellers wzburzyła ją bardziej, niż miała ochotę przed sobą przyznać. Już w mieszkaniu postanowiła, że po prostu zje w domu wczesny lunch, a potem popracuje w kuchni z laptopem. Quinn nie musiał wiedzieć, gdzie dokładnie przebywała. Jeśli będzie mu potrzebna, niech dzwoni na

komórkę. Gdy zdjęła buty, a klimatyzacja częściowo usunęła z kuchni duchotę, usiadła przy stole z pojemnikiem pikantnego cheddara, krakersami i puszką schłodzonej dietetycznej coca-coli. Otworzyła laptopa. Od kiedy Cindy Sellers, dwulicowa przedstawicielka czwartej władzy, zdradziła, że grzebie w sprawach Yancy’ego, ten stał się częścią dochodzenia. Z tego wynikało, że Pearl usiadła do pracy nad śledztwem. Tutaj, przy kuchennym stole, z serem, krakersami i wszystkim innym. Myśl, że Quinn nie kupiłby takiej argumentacji, przywołała uśmiech na jej twarz. W porządku. Nie zamierzała mu tego sprzedawać. Jedną ręką sięgała po przekąski, a drugą pracowała na laptopie, klikając linki bezpośrednio bądź odlegle kojarzące się z Yancym Taggartem, zarejestrowanym lobbystą. Zamierzała znaleźć na jego temat wszystko, co tylko jest w internecie. Chciała dokopać się jak najgłębiej, a kierowało nią pragnienie zdobycia co najmniej takiej wiedzy, jaką dysponowała Cindy Sellers. A najlepiej większej. Zatem Yancy Taggart był kiedyś lobbystą koncernu tytoniowego. Co z tego? Pewnie wierzył w zalety palenia, podobnie jak wierzył w zasilane wiatrem drapacze chmur. Pearl wybierała najmniej popularne strony, odwiedzając miejsca, w których jeszcze nie była.

Wyglądało na to, że Yancy jest uczciwy i nie tai żadnych informacji. Powiedział jej o pracy dla koncernu tytoniowego i o wielu innych rzeczach, które się potwierdziły. Ukończył komunikację społeczną, a dyplom, podobnie jak swoją przebiegłość i werwę, potrafił dobrze wykorzystać. Pearl nie znalazła najmniejszej sugestii, że jest lub był żonaty, ani żadnej wzmianki o ewentualnych dzieciach. Natrafiła na zdjęcie, do którego dwa lata temu pozował na jakimś kongresie w Miami w towarzystwie pięciu mężczyzn, z których każdy był typem odnoszącego sukcesy biznesmena i miał na sobie garnitur, a u boku odpowiednio piękną kobietę. Yancy obejmował w talii prześliczną blondynkę, której sukienka wyglądała, jakby oddarto od niej połowę materiału. Pod fotografią widniały nazwiska mężczyzn, ale nie kobiet. Phi… – pomyślała Pearl. Wrzuciła w Google nazwiska pozostałych pięciu mężczyzn i pracowała jeszcze jakieś dwie godziny. Trzech z nich też parało się lobbingiem, czwarty działał w ubezpieczeniach, a piąty był burmistrzem małego teksańskiego miasteczka. Wyglądało to raczej niewinnie. Wychodziło na to, że Yancy nigdy nie miał żadnych poważniejszych kłopotów z prawem. Pearl osuszyła puszkę z resztek ciepłej coli i wyłączyła laptopa. Zamknęła go, rozsiadła się wygodniej i z uśmiechem myślała o Yancym. Zdał! Poczuła, że ciągle jest głodna, więc zjadła jeszcze jednego krakersa.

A to co? Muzyka? Wsłuchała się, układając melodię z odległych tonów. Motyw przewodni serialu Obława. Jej komórka, pozostawiona w torebce, wiszącej na oparciu sofy w salonie. Pearl zerwała się od stołu i wypadła z kuchni. Śmignęła prosto do telefonu, wyrwała go z torebki, otworzyła klapkę i nacisnęła przycisk akceptujący połączenie – wszystko jednym płynnym ruchem. – Gdzie jesteś, Pearl? – zapytał Quinn. – Wsiadam do samochodu. Zaraz będę w biurze – odpowiedziała. Kłamstwa, same kłamstwa. – Pojedziesz gdzie indziej. Mamy kolejną ofiarę Grawera. Ostatni krakers i Pearl była w drodze.

41

Spowolnił ją korek na Broadwayu, ale narażając życie kilku przechodniów, przebiła się skrótem na Drugą Aleję i w niezłym czasie dotarła na Dolny Manhattan. Pod adresem, który podał jej Quinn, ujrzała stary ceglany budynek

z fasadą z czerwonego granitu. Przed nim stało zwyczajowe zbiorowisko radiowozów zaparkowanych przy krawężniku pod najdziwniejszymi kątami. Wśród nich był ambulans, w którym siedziało dwóch ratowników medycznych. Utrzymywali silnik na chodzie, żeby mieć klimatyzację. Światła na dachu pojazdu wciąż błyskały, tak jak kogut jednego z radiowozów. U stóp szerokich cementowych schodów, które wiodły do wejścia, stało trzech mundurowych, dwaj na najniższym stopniu. Pearl mignęła jednemu z nich odznaką, a on, młody glina z nosem godnym Cyrana de Bergerac, podał jej numer piętra i lokalu. Mieszkanie ofiary znajdowało się tak blisko windy, że Pearl znalazła się na miejscu zaraz po opuszczeniu kabiny. W korytarzu, tuż przed otwartymi drzwiami, stali Fedderman i Mishkin. Fedderman skinął głową na znak, że zauważył przybyłą. Mishkin żałośnie się do niej uśmiechnął. W wąsy pod nosem wtarł sobie mentolową maź, której używał na miejscach zbrodni. Nałożył jej tyle, że Pearl omal nie napłynęły łzy do oczu. – Quinn i Sal są w środku – oznajmił Mishkin. Byli tam również technicy kryminalistyczni, odkurzający, skubiący, podnoszący, pakujący przedmioty do plastikowych torebek. Balet białych rękawiczek. Uważając, gdzie stawia stopy i czego dotyka, Pearl przeszła przez salon i ruszyła na koniec korytarza. Po drodze zajrzała do łazienki, chcąc się upewnić, że to nie w niej leżą zwłoki. Quinna i Sala znalazła w sypialni. Stali w nogach łóżka i obserwowali, jak odrażający mały Nift bada ofiarę. Smród krwi, fekaliów i zaczynającego się rozkładać ciała był bardzo silny. Pearl zrozumiała, dlaczego Mishkin sięgnął po swoją mentolową

maść. Ofiara była naga. Leżała na plecach, jej klatkę piersiową pokrywała krew, a na pościeli pod zwłokami widać było zaskorupiałą czerń. Gardło kobiety podcięto niemal od ucha do ucha. Nawet przy takiej ilości krwi rzucał się w oczy brak sutek i wielkie X, wykrojone w jej ciele w taki sposób, że przecięcie linii prostych wypadało dokładnie między piersiami. Samych piersi X nie naruszyło. Pearl zastanawiała się, co mogło znaczyć to krwawe X. Oznaczenie miejsca krzyżykiem? Znak, że kobieta została skreślona? A może był to inicjał? Od Xavier? A może coś zupełnie innego. Prawdopodobnie nie dowiedzą się tego, dopóki nie schwytają mordercy. – Poznaj Joyce House – odezwał się Sal swoim głębokim, zgrzytliwym głosem. – Była kelnerką w lokalu o nazwie Nickel Diner. Dwadzieścia trzy lata, stan wolny, mieszkała sama. Kobieta była w typie Grawera: między dwudziestym a czterdziestym rokiem życia, szatynka, atrakcyjna. Jej piwne oczy były nieruchome jak oczy lalki. Mimo upiornego uśmiechu rozszerzyła je groza. A uśmiech był złudzeniem. To swym rozcięciem uśmiechało się jej gardło. Bo usta… – Co ona ma w ustach? – zapytała Pearl. – Knebel – odpowiedział Nift, nie podnosząc na pytającą wzroku. Po chwili podniósł go i uśmiechnął się, co wprawdzie nie przypominało

uśmiechu ofiary, ale na swój sposób było równie potworne. – Własne zrolowane majtki. Pearl spojrzała na Quinna i Sala. Właśnie tak Grawer uciszał ofiary: ich zrolowanymi majtkami. – Zajrzyjcie do komody – zasugerował Nift. Zajrzeli i zobaczyli zwykły domek z kart. Quinn podszedł bliżej i uważnie mu się przyjrzał. Domek wykonano z kart z figurami, a figury zostały zwrócone na zewnątrz, więc chwiejna konstrukcja była bardzo kolorowa. Resztę talii w równym stosiku ułożono przy domku – popularna marka kart do gry, nie do namierzenia. Quinn uznał za pewnik, że technicy nie znajdą na kartach odcisków palców. – Łapiecie? – spytał Nift. – Domek z kart. Joyce House13. Dowcipna ptaszyna, ten nasz morderca. Patrzcie, jak ją rozbawił. – Miał na myśli krwawy uśmiech na gardle Joyce House. – Już ja bym cię rozbawiła – warknęła Pearl. – Kiedy tylko zechcesz – ze śmiechem odparł Nift. – Wrócił do formy – powiedział Quinn. – Gdzie tam, zawsze był z niego palant – odparła Pearl. – Mówię o Grawerze i kneblu z majtek – wyjaśnił Quinn. – Nie rozpraszaj się, Pearl. – Przy tej Sanders rzeczywiście był jak nie on – wtrącił Sal. – Wróciły stare nawyki – powiedział Nift, stukając w podcięte gardło ostro zakończonym srebrnym narzędziem.

Pearl wzdrygnęła się mimo woli. Nie rób jej krzywdy! – I gust mu się poprawił – kontynuował Nift. – Ta za życia była prawdziwą ślicznotką. Patrzcie na to wyposażenie. Miała twoje kształty, Pearl. – Chcesz być martwy jak ona? – słodko zapytała Pearl. Nift tylko się uśmiechnął. – Co to za siniaki na ramionach? – Pytanie zadał Quinn. – Coś mocno w tym miejscu naciskało, przygważdżając ją do materaca – odpowiedział Nift. – Najpewniej kolana mordercy. Zgaduję, że usiadł na niej okrakiem i ułożył jej ramiona tak, żeby mu nie przeszkadzała. – Czyli działo się to, kiedy jeszcze żyła? – zapytał Sal. Odpowiadając, Nift patrzył na Pearl. – O tak, czuła wszystko. Sądzę, że się nie śpieszył. W takiej sytuacji pewnie można się posrać ze strachu. – Wskazał głową dół ciała ofiary, gdzie czarna plama zdradzała, że po śmierci puściły jej zwieracze. – Co zresztą… – Zamknij tę parszywą jadaczkę! – syknęła Pearl. Quinn spojrzał na nią, a potem zawiesił ciężki wzrok na Nifcie. – Na twoim miejscu bym posłuchał. Nift wzruszył ramionami i podjął pracę przy zwłokach. Był wyraźnie wniebowzięty, że Pearl puściły przez niego nerwy.

– Możesz określić przybliżony czas śmierci? – Vitali starał się mówić spokojnie, żeby nieco rozładować atmosferę. Skierować rozmowę na konkrety. Znał Pearl. Była jak niestabilny dynamit. – Nie żyje co najmniej od dwunastu godzin – odrzekł Nift. – To dlatego z lekka zajeżdża, co przegoniło stąd twojego partnera Mishkina. – Wystarczy, jak jest tu jeden z nas – zachrypiał Sal. – Zawężę przedział czasowy, kiedy będę ją miał w prosektorium – mówił Nift. Chyba wychwycił w głosie Sala coś, co kazało mu się wycofać. – Nie potrwa to długo. Sprawa ma priorytet, więc jakoś ją wcisnę do mojego trzeszczącego w szwach grafiku. – Kto ją znalazł? – spytała Pearl. – Sąsiedzi narzekali, że z mieszkania przez otwory wentylacyjne niesie się smród – odpowiedział Sal. – Dozorca wszedł, zobaczył ją i bardzo szybko wyszedł. Harold przesłuchiwał go na dole. – Ślady gwałtu? – Kolejne pytanie zadał Quinn. – Żadnych oznak penetracji, ale mogło się to zacząć jako ostry seks i wymknąć spod kontroli. – Nift się wyprostował, przywołał na twarz swój obleśny uśmieszek i musnął ręką krocze. – Jedno jest pewne: seks był ostrzejszy, niżby dziewczyna chciała. Pearl dała krok w stronę łóżka, gdzie Nift znowu pochylił się nad ofiarą. Zatrzymała się, gdy Quinn wyciągnął rękę; wiedziała, że nie zostanie dopuszczona bliżej lekarza sądowego.

Quinn chwycił ją i powstrzymał. Nie chciała czuć na sobie jego rąk. W tej chwili nie chciała czuć na sobie rąk żadnego mężczyzny. Chciała dostać w swoje ręce Nifta. – Nigdzie nie znalazłem jej sutków – powiedział Nift. – Nasz ptaszek odfrunął ze zwyczajową pamiątką. Niezłą kolekcję sobie tworzy. Nift wyprostował się i odsunął od łóżka. Swoje stalowe narzędzie wrzucił do pojemnika, w którym były pozostałe potrzebne mu instrumenty, po czym ściągnął lateksowe rękawiczki. – Skończyłem zabawę z młodą damą. Aż do autopsji. Możecie ją zabrać, kiedy tylko będziecie gotowi, a na razie róbcie z nią, na co macie ochotę. – Wepchnął wywinięte na lewą stronę rękawiczki do pojemnika z narzędziami i zamknął go. – Tylko pamiętajcie, że to ja mam zaklepaną ostatnią randkę. – Nekrofil jebany – warknęła Pearl. Nift nie wyglądał na zranionego tymi słowami. – Cóż, lubię to, co robię. – Uśmiechnął się do Pearl. – Ty też możesz polubić moją pracę. Pearl znów szarpnęła się w stronę Nifta, ale Quinn czuwał. Uniósł ramię jak szlaban na przejeździe kolejowym. Pearl wyhamowała i odetchnęła głęboko. Naparła na ramię, które jednak nie ustąpiło. W porządku. Nie chciała już, żeby ją przepuściło. – Wypróbuj takie pieprzenie na żyjącej kobiecie. Zobaczysz, co się stanie – powiedziała, chroniona ramieniem Quinna. Chroniło ją nie przed

Niftem, ale przed sobą. Mogła zrobić mu coś, czego będzie później żałować. Nift skończył zbierać swoje rzeczy i podniósł czarną torbę lekarską. – Mój perwersyjny urok działa też na żyjące – odparł. – Sztuka polega na tym, by wiedzieć, jak im zajść za skórę. Kiedy już zagrają w nich emocje, kto wie, jakich jeszcze zapragną? Wychodząc, puścił oczko do Pearl. Quinn i Sal popatrzyli na siebie. Czy Nift mógł mieć rację w swoim cynicznym podejściu do kobiet? Rozbudzał w nich gniew, żeby wyzwolić też inne emocje. Uruchamiał silnik, można powiedzieć. – Dupek! – syknęła pod nosem Pearl. W wypadku Pearl ta strategia najwyraźniej się nie sprawdzała. – To jego stała gierka – powiedział Quinn. – Próbuje wyprowadzić cię z równowagi. Nie powinnaś brać w tym udziału. – Byłoby ci łatwiej, gdybyś mniejszą wagę przykładała do jego pieprzenia, a większą do pracy – zawtórował Sal. – Sugerujesz, że nie przykładam się do pracy? Sal uniósł obie ręce. – Nie, skąd… – Urodzony, by wkurwiać, sukinsyn jeden. – Pearl nie przechodziło.

– Dobra – powiedział Quinn. – Z tym zgodzi się każdy, kto kiedykolwiek rozmawiał z Niftem. Uspokójmy się trochę. Pamiętajcie, gdzie jesteśmy. A byli w pokoju ze zmarłą kobietą. Trójka detektywów po raz ostatni z uwagą się rozejrzała. Żadne z nich nie zatrzymało wzroku na Joyce House. Technicy skończyli pracę w pomieszczeniu i nad ciałem, zostawiając tylko nieznaczne ślady swojej obecności. Czekało ich jeszcze rozłożenie i odkurzenie domku z kart, ale nikt nie wątpił, że znajdą tylko smugi, jakie zostawiają rękawiczki. – Pora na dogłębne wywiady z sąsiadami – powiedział Sal. – Nift chce jak najszybciej zabrać się do roboty. Ogłosić, że można wynieść zwłoki? – Jeszcze nie – odparł Quinn. – Najpierw konferencja na korytarzu. Podział wizyt u lokatorów. – Nift może zaczekać na swoją damę – dodała Pearl. Obaj mężczyźni się uśmiechnęli. Pearl nie.

13 House (ang.) – dom.

42

Sąsiedzi Joyce House nie okazali się zbyt pomocni. Do zbrodni

doszło za zamkniętymi drzwiami, w zaciszu sypialni zmarłej. Ofiara została zakneblowana. Nikt nie strzelał. Nikogo nie uderzono tępym narzędziem. Nikt nie przewrócił się na podłogę. Ostrze mogło zgrzytnąć na kości, ale poza tym nóż wykonywał swoje zadanie po cichu. Kobieta, która mieszkała na końcu tego samego korytarza, zeznała, że kilka dni temu widziała Joyce pod blokiem, w towarzystwie jakiegoś mężczyzny. Nie potrafiła jednak nic o nim powiedzieć, poza tym, że był średniego wzrostu i przeciętnej budowy. Padał wtedy deszcz, a Joyce i jej towarzysz szli pod wiatr, trzymając otwarte parasole tak nisko, że ich twarze ukazywały się tylko sporadycznie. Poza tym przelotnym spostrzeżeniem nikt inny nie pamiętał, żeby widział Joyce z mężczyzną. Ratownicy pogotowia wywieźli zwłoki. Zespół techników kryminalistycznych odjechał, a mieszkanie Joyce opieczętowano. Większość żółtej taśmy policyjnej zabrano; w pobliżu wejścia do budynku na straży pozostał tylko jeden mundurowy. Gapie się rozeszli. W końcu nie było tu już nic interesującego. A jednak Quinn, Pearl, Fedderman i Vitali, wychodząc z bloku, zauważyli po drugiej stronie ulicy stojącą bez ruchu kobietę, która ich obserwowała. Miała na sobie szarą wiatrówkę i granatową czapkę z daszkiem. Stała ze skrzyżowanymi ramionami, opierając ciężar ciała na jednej stopie. Sprawiała wrażenie, że na kogoś czeka. Niespodziewanie zza rogu wyłonił się czarny samochód i podjechał do krawężnika przed budynkiem. Mishkin w nieoznakowanym radiowozie. Wracał z restauracji, w

której pracowała zamordowana. Przesłuchiwał tam pracowników znających Joyce. Pojawiając się tak nagle, a później gramoląc z auta, Mishkin na chwilę odwrócił uwagę detektywów. Kiedy znów spojrzeli na przeciwległy chodnik, kobiety na nim nie było. – Szlag! – rzucił Vitali i przebiegł przez ulicę. Pearl pomknęła za nim. Fedderman w pierwszej chwili przyłączył się do nich, ale po kilku krokach zwolnił i rozejrzał się z rękami na biodrach. Sal dobiegł już do końca przecznicy i skręcał za róg. Uważnie zlustrowawszy ulicę, Quinn nie łudził się, że dogonią kobietę. Mogła skręcić w zbyt wiele miejsc i bez problemu ich zgubić. Po niedługim czasie Pearl i Fedderman wrócili. Ciężko dyszący Sal nadszedł kilka minut po nich. – Zniknęła jak duch – oznajmił. – Nasza kobieta cień? – spytał Mishkin. – Niewykluczone – odpowiedział mu Quinn. – Ktoś, kto przystanął na chwilę, żeby się pogapić, nie wyparowałby tak nagle. Z tego wynika, że nie chciała się z nami spotkać. – Więcej wody na dziennikarski młyn Cindy Sellers – zauważyła Pearl. – Skąd niby ma się dowiedzieć… – zaczął Mishkin i urwał. Pozostali patrzyli na niego.

Nie było mowy, żeby pominęli tajemniczą kobietę w raporcie dla Renza, a wiedzieli, że Sellers dostaje od niego cynk. Mogli najwyżej opóźnić przepływ informacji, która i tak znajdzie się w końcu w znajomym obiegu. – Może po prostu robi się to trochę straszne – powiedziała Pearl. – Patrzysz na kogoś, a kiedy na chwilę odwrócisz wzrok – szukaj wiatru w polu. Problem w tym, że szukamy tej kobiety. Niemal spodziewamy się ją zobaczyć i może dlatego ją widzimy. – Nie wydaje mi się, żeby Sal ścigał fatamorganę – mruknął Quinn. – Zawsze nosi coś, co zasłania jej twarz – powiedział Fedderman. – Co to było tym razem? – odparła Pearl. – Czapeczka bejsbolowa. Też mi przebranie. Co, miała nadzieję, że weźmiemy ją za Dereka Jetera14? – Nisko opuściła daszek – cierpliwie wyjaśniał Fedderman. – A że czapkę nosi daszkiem do przodu, twarz miała ocienioną. – Też tak noszę moją czapeczkę Metsów, kiedy słońce daje po oczach – spierała się Pearl. – Ale ponieważ byłaś z nami, wiemy, że to nie ty – odparł Fedderman. Pearl popatrzyła na niego spode łba. – Nie cierpię, kiedy udajesz głupiego, Feds. To naprawdę nie jest potrzebne. Mishkin lekko się uśmiechnął, a Vitali chrypliwie zarechotał. Pearl zacisnęła ręce w pięści. Nie był to dobry znak.

– Czego dowiedziałeś się w restauracji? – zapytał Quinn Mishkina, kierując rozmowę na tor, na którym nie dojdzie do zderzenia pociągów. – Wszyscy kochali Joyce – odpowiedział Mishkin. – Wspomnieli może o kimś, kogo ona kochała? – Nie, ale też nie jest to lokal, w którym obsługa spoufala się z klientami. Mają tylko podawać jedzenie i wypisywać rachunki. – Mishkin wbił ręce w kieszenie i zakołysał się na obcasach. – Właściciel, który zarazem prowadzi knajpę, niejaki Mick, ma jakąś jazdę na punkcie spoufalania się pracowników z klientami. Jakby się bał, że zawiążą spisek w celu podprowadzenia co lepszych kąsków z kuchni. – Jeśli więc Joyce poznała kogoś w restauracji i związała się z nim, raczej zachowała to w tajemnicy, żeby nie wylecieć z roboty. – Co znaczy, że morderca może się często tam stołować – wywnioskował Fedderman. – Powinniśmy sprawdzić stałych klientów. – Szczerze mówiąc – odparł Quinn – myślałem raczej o kimś, kto przestał się tam stołować. – Pies, który nie zaszczekał nocą15 – powiedziała Pearl. – Pies? Noc? – zdziwił się Fedderman. – To co, wracamy tam? – spytała Pearl, nie zwracając na niego uwagi. – Wrócicie na śniadanie – odpowiedział Quinn. – Z tego co pamiętam, Joyce pracowała na porannej zmianie. Pójdziesz tam jutro z

Fedsem, zamówicie sobie na koszt miasta specjalność zakładu. Potem pogadacie z szefem i wszystkimi, którzy pracowali w tych samych godzinach, co Joyce. Pearl się skrzywiła. – Śniadanie z Feddermanem. Wymarzony początek dnia. – Pearl, toż to prawie randka! – złośliwie ucieszył się Fedderman. – I skończy się jak wszystkie twoje randki – warknęła Pearl. – Zostanie po niej tylko niestrawność. Quinn rozejrzał się. – Skoro wszyscy tu jesteście, to posłuchajcie, co jeszcze się urodziło. I opowiedział im o Erin Keller. 14 Derek Sanderson Jeter (ur. 1974) – zawodowy bejsbolista, grający w drużynie New York Yankees. 15 Nawiązanie do opowiadania Arthura Conana Doyle’a Srebrna gwiazda (znanego też pod tytułem Srebrny płomień), w którym na trop przestępcy naprowadza Sherlocka Holmesa fakt, że pilnujący posiadłości pies nie zaszczekał, mimo że nocą pojawił się intruz.

43

Po powrocie do biura Quinn powiedział swoim detektywom oraz Vitalemu i Mishkinowi, że Erin zatrzymała się w hotelu Melbourne, po czym dokładniej streścił im przebieg spotkania. Wszyscy uważnie słuchali, na jakiś czas zapominając o upale i buczącym, a od czasu do czasu postukującym klimatyzatorze. Szczególnie zainteresowała ich reakcja Erin na zdjęcie klientki. – To teraz mamy dwie zaginione kobiety – rzekł Sal. – Chrissie i tę, która się pod nią podszywa. – I która w ogóle nie była do Chrissie podobna – dodał Fedderman. Zadzwonił telefon na biurku Quinna. Quinn skinieniem głowy dał znak Pearl, a ona podniosła słuchawkę. – Quinn i Zespół. Quinn jeszcze nie oswoił się z takim rozpoczynaniem rozmów telefonicznych. Za długo był w policji. Pearl podała mu słuchawkę i bezgłośnie powiedziała: – Renz. – Masz coś nowego o tej House? – zapytał Renz, kiedy Quinn powiedział, że to on. – Nic ekscytującego – odparł Quinn.

– Wydębiłem wstępny raport z autopsji. Ofiara żyła, dopóki nie podcięto jej gardła. Wepchnięte do ust majtki przesiąkły krwią, ale była to tylko krew ofiary. Technicy znaleźli jakieś włosy, nie wiadomo czyje. W niektórych miejscach wytarto odciski palców, pewnie tam, gdzie morderca czegoś dotykał. Były też smugi po rękawiczkach. W koszu na śmieci walała się pusta butelka po winie. Merlot. Nie było na niej odcisków palców ani śladów DNA. W zlewozmywaku dwa kieliszki do wina, też wytarte. No i badanie treści żołądka ofiary wykazało obecność czerwonego wina. Identycznego z pozostałą w butelce resztką. Mała imprezka. – Która nagle została przerwana – powiedział Quinn. – Albo ucięta. W każdym razie mamy włosy, niektóre z mieszkami, będą więc z tego próbki DNA. Znajdziemy podejrzanego, porównamy próbki i może złapiemy mordercę. – Problemem jest znalezienie podejrzanego – mruknął Quinn, myśląc, że jeśli taki podejrzany choć raz był przed morderstwem w mieszkaniu Joyce House, włosy i DNA mogą pochodzić z poprzedniej wizyty. Wtedy będą tylko dowodami poszlakowymi. – Albo przyszedł do niej z butelką wina, albo miała wino w domu. Napili się, może zrobił jej minetę, a potem ją zabił. Musieli się znać, pewnie byli ze sobą. – O ile nie poznali się dopiero tej nocy. I o ile nie została zgwałcona. – Nift jest prawie pewny, że nie doszło do gwałtu. Nikt nie wie, kto ją posuwał?

– Nikt, z kim dotąd rozmawialiśmy – odpowiedział Quinn. – Mogli ukrywać ten związek. – Żonkoś? – Albo ktoś, kogo poznała w pracy. Ale raczej nie właściciel lokalu czy któryś z pracowników. Jeśli jednak jej kochankiem był klient, to na pewno udawała, że go nie zna. Jej szef ma niewzruszone zasady, dotyczące łączenia pracy z przyjemnością, i za taki romans pewnie by ją wylał. – Miłość zawsze znajdzie sposób – sentencjonalnie orzekł Renz. – Sprawdzacie stałych klientów? – Pracujemy nad tym. – Quinn postanowił nie wprowadzać Renza w szczegóły. – Warto w tym pogrzebać – powiedział Renz. – Najlepiej sprawdzić, czy któryś z nich nagle przestał tam jadać, bo może w ten sposób chciał zachować w tajemnicy, że rżnie Joyce House. – Dobry pomysł. – Jak sprawdza się nasza mała Addie Price? – spytał Renz. – Rewelacyjnie. Zna się na swojej robocie. – Dostała najwyższe rekomendacje. Potrafi też sprzedać się w mediach. W razie czego słuchajcie jej rad, jak ogarnąć dziennikarskie hieny. – Takie jak Cindy Sellers? – Ona akurat je mi z ręki – powiedział Renz.

Quinn o mało nie ryknął śmiechem prosto do słuchawki. Wykręcił głowę, żeby Renz się nie zorientował. – Do pewnego stopnia, w każdym razie. – Renz chyba jednak coś usłyszał. – Informuj mnie na bieżąco, Quinn. Quinn powiedział, że dobrze, i zakończyli rozmowę. Przekazał wszystkim, co wykazała autopsja i co znaleźli technicy. – Jak by nie patrzeć, gówno mamy – ogłosił Vitali. – Pomijając metodę psa, który nie zaszczekał – przypomniał Fedderman. – Warto to pociągnąć. – To samo mówi Renz – powiedział do niego Quinn. – Toś mnie dopiero zmartwił – jęknął Fedderman. Dwie godziny później Fedderman rzucił na biurko Quinna kartkę. – Nocny pies nie polował. Właściciel i pracownicy zgodnie twierdzą, że mieli troje stałych klientów, którzy ostatnio przestali u nich jadać, w tym dwie kobiety. Zrobiliśmy portret pamięciowy faceta. Quinn przyjrzał się rysunkowi, wykonanemu przez policyjnego grafika na podstawie słownego opisu. Mężczyzna o przeciętnym wyglądzie, krótkich włosach, stanowczym podbródku, ani za gruby, ani za chudy.

– Nadawałby się na szpiega, nie? – powiedział Fedderman. – Aha. Nie wydaje ci się znajomy? – Mhm. Ale po prostu ma taką twarz. – Chyba masz rację – zgodził się Quinn. – W restauracji nie wiedzą nic, co pomogłoby go namierzyć – oznajmił Fedderman. – Pan Nikt. – Może o to mu chodziło. – Najpewniej to po prostu zwykły facet – powiedział Fedderman. – Na przykład znalazł włos w zupie i dlatego jada teraz gdzie indziej. Każdemu może się zdarzyć. – Jak to, co spotkało Joyce House. Wieczorem Quinn zasiadł w fotelu w swoim domowym gabinecie. Zdążył już zapalić cygaro, do którego przyniósł sobie szklankę famous grouse z lodem i kropelką wody. Był w skarpetkach i w rozpiętej do połowy, wyciągniętej na spodnie koszuli. Swobodny strój. Gdy już się usadowił, wysunął środkową szufladę biurka i wyjął z niej żółty notatnik. Nigdzie nie widział długopisu, znalazł więc w miarę zaostrzony ołówek ze śladami zębów i startą gumką. Zauważył, że ołówek był dokładnie tak samo żółty jak notatnik. Koślawo, ale czytelnie, zaczął pisać pod ostatnim zdaniem (Nikomu nie ufać).

Pojawia się Addie Price. Szpieguje dla Renza?

Pojawia się Erin Keller. Ogląda zdjęcie Chrissie – to nie Chrissie. Nasza Chrissie nie jest nawet spokrewniona z Tiffany.

Szukamy teraz dwóch Chrissie, prawdziwej i fałszywej.

Znalezione zostają zwłoki Joyce House.

Kobieta cień znowu pojawia się na miejscu zbrodni.

Quinn odłożył ołówek i odchylił się na oparcie, nie odrywając wzroku od notatnika. Zapiski nic nie wyjaśniały, ale budziły dziwny niepokój. Wiele rzeczy nie podobało mu się w tej sprawie. Nic konkretnego jak dotąd mu się nie wyklarowało, po prostu coś było nie tak. Nie potrafił jeszcze wychwycić rozwiązania łamigłówki, ale było na wyciągnięcie ręki. Czuł jego niematerialną obecność, choć jeszcze go nie widział.

Zajął się cygarem i szkocką, czując dziwną satysfakcję. Do czegoś się zbliżał, nawet jeśli nie miał pewności, co to jest. To musi się stać niedługo. Nie można było czekać wiecznie, nie można było wiecznie tłamsić w sobie takiego przymusu. Nie ulec mu oznaczało zostać przezeń pochłoniętym. W najśmielszych wyobrażeniach nie sądził, że tak to może wyglądać, że potrzeba może pojawić się tak nagle i okazać się tak przemożna. Niepokojące było to, że czas i ścieżki kobiet zaczęły zbliżać się do siebie w niemożliwych do przewidzenia interwałach. Przewidywalne odstępy czasowe ułatwiały planowanie. Ułatwiały zachowanie kontroli. Wszystko kręciło się wokół kontroli, przywileju nadanego przez przeznaczenie. Co raz zapoczątkowane, stanie się, jeśli ma się stać. Nie ulec mu oznaczało zostać przezeń pochłoniętym. Joyce House była najlepsza. Okazała się interesująca i zaspokoiła potrzebę, gdyż mocno walczyła z losem, ale nie aż tak mocno, żeby poważnie skomplikować bieg spraw, a może nawet sprowadzić niebezpieczeństwo. Przemiana w jej oczach nie nastąpiła przedwcześnie, a kiedy wreszcie do niej doszło, była zupełna. Joyce House już nie żyła i doskonale o tym wiedziała. Pozostało jej tylko to uzewnętrznić i ochoczo na to przystała. Była gotowa na koniec, na kres samej siebie, kres przyszłości, przeszłości, teraźniejszości i na początek wieczności. Może dlatego, że Joyce dała mu tyle satysfakcji, potrzeba powróciła przed przewidywanym czasem. Demon jeszcze nie w pełni uformowany,

ale formujący się. Obraz Joyce migotał na ekranie umysłu. Jej oczy w chwili, w której zobaczyła nóż i pojęła, że ostrze jest nieubłagane, kiedy poczuła pieszczotę ostrego czubka, obrany przez ostrze kurs. Ostrze. Jej oczy. Jej oczy. To musi się stać niedługo.

44

Kolację z czerwonym winem zjedli w Orzo’s, niedaleko mieszkania Pearl. Ona zamówiła danie dnia, ravioli z czterema rodzajami sera, a Yancy jagnięcinę z młodymi ziemniaczkami. Zanim wyszli z restauracji, Yancy zajrzał do baru i kupił drugą butelkę merlota. Niósł ją w brązowej papierowej torbie, gdy szli w kierunku mieszkania Pearl. Pearl pozwoliła, żeby Yancy nadawał tempo. Było umiarkowane. Wieczór był bezwietrzny i chłodny; gdy byli w restauracji, na zewnątrz zaległa

lekka mgła. Roziskrzyła blask ulicznych latarni i utworzyła aureole wokół świateł na dachach taksówek. Pearl pomyślała, że mogłaby z tego powstać ładna widokówka typu „Odwiedź Nowy Jork”. Kiedy znaleźli się na skrzyżowaniu i przystanęli, czekając na zmianę świateł, Yancy przełożył papierową torbę do drugiej ręki, jakby mu ciążyła. – Będziemy coś świętować? – Pearl wskazała torbę ruchem głowy. Słysząc to, Yancy się uśmiechnął. – Kto wie? Mam dla ciebie niespodziankę. Światła się zmieniły. Przeszli przez ulicę. – Cieszę się, że nie pytasz jaką – powiedział Yancy. – Nie lubię zadawać bezcelowych pytań – odparła Pearl. – Ja zadaję pytania każdego rodzaju. Czy twoja matka choć trochę oswoiła się z tym, że jesteśmy razem? – Matka w ogóle opornie się oswaja. Ciągle przeraża ją, że jestem z taką szumowiną jak ty. Szczerze mówiąc, mnie też to przeraża. Ale nie zawsze mamy wybór w takich sprawach. – Na szczęście dla takich szumowin jak ja. – Kilka następnych kroków przeszli w milczeniu. – Naprawdę tak mnie nazwała? Szumowiną? – Nie, chyba nie – odpowiedziała Pearl. – Użyła raczej słowa „darmozjad”. – Uff. Tak lepiej.

– Jesteś lobbystą – przypomniała mu Pearl. – Na rzecz ekologicznych źródeł energii. – Czy naprawdę ma dla ciebie znaczenie, jaki rodzaj energii popierasz? – W najmniejszym stopniu, jeśli mam być szczery. Jestem najemnym orędownikiem. Uważam, że każdemu powinna przysługiwać możliwość przedstawienia swoich argumentów. Każdej organizacji, każdej grupie nacisku. Ja zajmuję się tym zawodowo. Jak prawnik. – O prawnikach krąży mnóstwo dowcipów. – O policjantach też. – Auć. Pół przecznicy przeszli w ciszy, brzemiennej oczekiwaniami. Pearl zdała sobie sprawę, że pocą jej się dłonie. Przez coś w tym cholernym Yancym… Może matka miała rację. Byli już prawie pod domem Pearl. Yancy powiedział: – Dobra kolacja, niezłe wino… Miałem nadzieję, że wprowadzi to miły nastrój. – Nastrój jest miły – odparła Pearl. – Odnoszę inne wrażenie.

Pearl obeszła Yancy’ego i stanęła naprzeciwko niego. Pocałowała go w usta, z języczkiem, czując, jak jego ręka mocno zaciska się na jej karku. Cofnęła się z uśmiechem. – Taki jest nastrój – powiedziała. Pochylił się i pocałował ją w czoło. – Doskonały. Przez pozostałą część drogi trzymali się za ręce.

***

Gdy tylko weszli do mieszkania, Pearl zrzuciła buty. Yancy przystanął, położył torbę z winem na podłodze, przyciągnął Pearl do siebie i pocałowali się tak jak na chodniku. Rozpiął jej sukienkę na plecach jednym gładkim ruchem, jakby robił to tysiące razy. Sukienka zsunęła się ze słabym szelestem. Pearl opuściła ramiona, żeby opadła na podłogę i ułożyła się u stóp. Yancy znów ją przytulił i wsunął rękę pod jej majteczki, gładząc opływowe kształty bioder i pośladków. Lewą rękę trzymał na jej plecach. Rozpiął stanik, a ten niemal całkiem zsunął się z piersi. Jezu! Czy on ma trzy ręce?

Stanik opadł zupełnie jakby z własnej woli i jego ramiączka znalazły się w zagięciach łokci Pearl. Yancy schylił się i pocałował jej sutki. Dał krok do tyłu, uśmiechając się do niej, a ona opuściła ramiona i stanik upadł na podłogę, obok sukienki. Yancy nie zdjął z niej majtek. Jeszcze nie. Zanim się zorientowała, wziął ją na ręce i zaniósł do sypialni. Usłyszała cichy dźwięk marszczonego papieru i zorientowała się, że Yancy’emu jakimś cudem udało się podnieść torbę, w której była butelka wina. Butelkę wyjął dopiero wtedy, gdy delikatnie ułożył Pearl na łóżku. Korek był już wysunięty z szyjki tak, że można go było wyjąć bez pomocy korkociągu. W torbie były też dwa plastikowe kieliszki do wina. – Na później – powiedział, ustawiając butelkę i kieliszki na nocnym stoliku. – O tym, co później, pomyślimy… później – poprosiła Pearl. Przez ułamek sekundy zastanowiła się jeszcze raz, czy matka jednak nie miała racji. Potem zupełnie o niej zapomniała.

***

Gdy skończyli, Pearl leżała na plecach z głową ułożoną bokiem na poduszce i przyglądała się Yancy’emu. Wciąż jeszcze ciężko oddychał po wyczerpującym seksie, patrząc w sufit, jak ktoś głęboko pogrążony w myślach.

– Nadeszło później – powiedziała Pearl. Spojrzał na nią z uśmiechem. Potem usiadł i obrócił się na materacu, sięgając po butelkę i kieliszki. Napełnił tylko jeden, dla niej. Pearl podniosła się i podciągnęła, opierając się plecami o złożoną poduszkę i zagłówek łóżka. Przyjęła plastikowy kieliszek, napiła się. Po niedawno uprawianej miłości smak, a nawet dotyk wina na języku i w gardle był rozkoszą dla języka i podniebienia. Pomyślała, że seks i wino to doskonałe połączenie. Ludzie pewnie rozkoszowali się nim od wieków. Yancy wyszedł z łóżka i popatrzył na nią z góry, z mieszanką zachwytu i ostrożnego namysłu, jakby zamierzał poprosić ją o pozowanie do zdjęcia. Potem odwrócił się i wyszedł z sypialni. – Nie napijesz się? – zapytała Pearl. – Najpierw niespodzianka – odpowiedział, oglądając się przez ramię. Pearl westchnęła, napiła się wina i czekała. Było pyszne i mocne. Rozluźniało. Odchyliła głowę w tył i głęboko wciągnęła do płuc zapach ich rozgrzanych ciał. Poczuła zadowolenie. Musiała to przyznać: Yancy wiedział, jak traktować damę. Wrócił do sypialni, wciąż nagi, jedną rękę kryjąc za plecami. Coś w niej niósł. Zbliżył się do łóżka. Pearl uśmiechnęła się do niego, ale nie odwzajemnił uśmiechu. Jego przystojna twarz była jakoś dziwnie poważna. Nie pasowała do niego ta powaga, jak o kilka numerów za duży kapelusz.

– Yancy? Podniósł do ust palec wskazujący, nakazując ciszę, i usiadł na łóżku obok Pearl. Wyjął rękę zza pleców. Ze zrozumieniem, które zaparło jej dech w piersiach, zobaczyła, co w niej trzymał, i już wiedziała, jakie były jego zamiary. Otworzył małe kwadratowe puzderko o zaokrąglonych rogach, wyjął z niego pierścionek zaręczynowy z brylantem i wsunął go Pearl na palec.

45

Holifield, Ohio, 1996

Lato i sobotnia noc w Holi-Burger, miejscu zlotów lubiącej szpanować autami młodzieży. Restauracja mieściła się w pudełkowatym budynku ze szkła i cegły – bardziej ze szkła – którego wnętrze było jasno oświetlone. Zupełnie jakby zaprojektowano go jako gablotę, gdzie wystawia się na pokaz

pracowników w ich żółtych T-shirtach, którzy zawsze roili się za ladą niczym pszczoły, i klientów, czekających w dwóch kolejkach, by złożyć lub odebrać zamówienie. Restauracja została wybudowana na środku rozległego, wyasfaltowanego placu. Na jego krańcach żółtymi liniami wytyczono miejsca parkingowe, zostawiając wystarczającą przestrzeń na okrążenie budynku bez konieczności wyjeżdżania na lokalne drogi lub na zabudowaną sklepikami ulicę, która graniczyła z placem od północy. Pod Holi-Burger codziennie można było spotkać sznur samochodów, którymi ich właściciele pragnęli się popisać, ale najwięcej było ich w piątkowe i sobotnie noce. Holi-Burger nie był wyłącznie restauracją dla zmotoryzowanych. Wewnątrz znajdowało się kilka stolików, jednak posiłki przeważnie serwowano na wynos. Klienci jadali w swych zaparkowanych samochodach. Ci, którzy chcieli popatrzeć na krążowniki szos, wycofywali auta na miejsca parkingowe. Samochody, które należały do nastolatków, w większości zostały zmodyfikowane. Miały obniżone dachy na skróconych wspornikach, żeby samochód był niższy, albo podniesiony tył, żeby wóz lekko, ale efektownie się nachylał. Furgonetki typu pikap stały na zbyt dużych, kolcowanych oponach, wyglądających jakby ściągnięto je z traktora. Samochody rodziców, pożyczone na wieczorny wypad, były z reguły mniej interesujące, a te nowsze wyglądały, jakby dopiero wyjechały z salonów sprzedaży. Jerry Grantland siedział w ośmioletnim, zielonym chevrolecie impali swojej matki, który zdecydowanie nie nadawał się na krążownika szos. Po bocznym zderzeniu, które miało miejsce dwa lata temu, jeden bok był odrapany i powgniatany na całej długości. Miriam, matka Jerry’ego, zatrzymała pieniądze z ubezpieczenia dla siebie i nie naprawiła wozu. Mimo zewnętrznych uszkodzeń jeździł równie dobrze, jak dotąd, a ona potrzebowała pieniędzy.

Jerry nieśpiesznie żuł cheeseburgera, popijał go dużą colą z zimnego styropianowego kubka i obserwował powolną, dumną paradę aut. Gdy przejeżdżał czerwony mustang, prawdziwy weteran szos, kierowca, tłusty dzieciak z głową ostrzyżoną na wojskową modłę, pokazał Jerry’emu środkowy palec. Jerry nie mógł zrozumieć, czym sprowokował ten pogardliwy gest. Większość kierowców patrzyła przed siebie, pusząc się w swych czterokołowych dziełach sztuki. Przetoczyła się podniesiona furgonetka Forda, lśniąca głęboką rdzawą czerwienią w świetle sodowych lamp, otaczających plac wokół Holi-Burger. Prowadził ją Adam Clement. Był o rok starszy od Jerry’ego; wysoki i chudy jak szczapa, miał przetłuszczone jasne włosy i okulary o grubych szkłach zamocowanych w ogromnych oprawkach. Jerry przestał żuć i wyprostował się. W wysokiej szoferce pikapa poza Adamem był jeszcze ktoś. Gdy wóz przejeżdżał obok, Jerry’emu mignęła sylwetka pasażera. Była to dziewczyna, tyle Jerry mógł określić na podstawie włosów i budowy. Przypominała Chrissie Keller. Chrissie widywano ostatnio z Adamem i jego paczką, więc może też z nim chodziła. Jerry nie miał pojęcia, co Chrissie widziała w tym niezgrabnym patyczaku Adamie, który nie mógł się pochwalić nawet intelektem. Zawsze potrzebował pomocy w nauce, a w kozie spędzał dużo więcej czasu, niż wypadało. Czy ktoś taki mógł być pociągający? Jerry nie sądził, żeby Chrissie leciała na Adama dlatego, że miał pikapa. Z drugiej strony, z dziewczynami, kobietami nigdy nic nie wiadomo.

Jerry cierpliwie czekał, aż rdzawoczerwona furgonetka zrobi drugą rundę. Okna chevy’ego były opuszczone, słyszał więc silniki zmuszane do wchodzenia na wysokie obroty, rozmowy, kakofonię muzyki z radioodbiorników. W czyimś radiu nadawano transmisję lokalnego meczu bejsbolowego i głos spikera jakoś przebijał się przez stłumione targowisko dźwięków. Ogromna letnia ćma usiadła na lewym łokciu Jerry’ego. Zrzucił ją pstryknięciem i schował łokieć do samochodu. Tym razem uważniej przyjrzał się czerwonej furgonetce. Był prawie pewny, że obok Adama siedzi Chrissie. Tak naprawdę był tego całkowicie pewny. Ale mylił się i szybko się o tym przekonał. Szary minivan voyager podskoczył na betonowej krawędzi podjazdu i wtoczył się na wolne miejsce parkingowe jakieś piętnaście metrów od auta Jerry’ego. Wysiadła z niego Chrissie. Zaczekała, aż w strumieniu samochodów pojawi się przerwa, a wtedy szybkim i zdecydowanym krokiem skierowała się do restauracji. Ubrała się dziś w biały bezrękawnik, obcięte dżinsy i buty, które wyglądały na miękkie gumowe klapki, takie z małymi paskami z gumy, wchodzącymi między palce stóp. Jej włosy kołysały się w rytm kroków. Dżinsy były obcięte tak wysoko, że opalone na złoty kolor nogi Chrissie wydawały się niewiarygodnie długie. Jerry należał do tych nielicznych osób, które potrafiły rozróżnić bliźniaczki w ciągu kilku sekund, a nie minut. Na obserwowaniu ich – ba, studiowaniu – spędził mnóstwo czasu. Chrissie chodziła zgrabnie, ale w porównaniu z Tiffany bardziej się garbiła, a łokcie trzymała bliżej ciała.

Jerry był absolutnie pewny, że to Chrissie, mimo że nie mógł przyjrzeć się uważnie. Do tego nie miał teraz wątpliwości, że w pikapie Adama jechała Tiffany. Chrissie weszła do restauracji i stanęła na końcu kolejki do okienka, w którym składało się zamówienia. Jerry głęboko zaczerpnął tchu, wysiadł z chevy’ego i pobiegł przez plac do restauracji. Zdążył zająć miejsce w kolejce tuż za Chrissie. Stał tak blisko niej, że czuł zapach jej perfum lub szamponu. Ale jeszcze lepsze było nikłe ciepło jej ciała i zapach jej potu. Udawała, że go nie widzi, ale gdy nie wypadało już dłużej go ignorować, obrzuciła go spojrzeniem, skinęła głową i znów się odwróciła. Nie miał pojęcia, co powiedzieć, rzucił więc zwykłe „cześć”. Odwróciła się do niego. – Cześć, Jerry. Miał ściśnięte gardło i nie wiedział, jak zacząć rozmowę. – Widziałem, że masz minivana. – Tylko tyle z siebie wydusił. Nie raczyła odpowiedzieć na to oczywiste stwierdzenie. – W następną sobotę będą, eee… tańce – odważył się Jerry. Złote nogi miał teraz na skraju pola widzenia, gdy zmieniła pozycję, żeby lepiej go widzieć.

– Nie, Jerry. – Dlaczego nie? – zapytał. – No powiedz, dlaczego? – Co: „dlaczego nie”? – Dlaczego ze mną nie pójdziesz? – Bo nie mam ochoty, Jerry. – Ale… – Skończ z tym, Jerry. – Ale ja na serio… Jerry’ego paliła twarz. Boże! Co za dialog! Zaciśnięte gardło bardzo utrudniało mu rozmowę z Chrissie. – Zamawiacie czy nie? – wtrącił się stojący za ladą typ w średnim wieku. Miał obrzmiałą twarz, a pofarbowane na czarno włosy zaczesał na czoło, żeby zamaskować postępującą łysinę. – Nie jesteśmy razem – odpowiedziała Chrissie. Zamówiła podwójnego hamburgera, frytki, dietetyczną colę, położyła na stalowej ladzie banknoty, a na nich równo odliczone drobne. – Numer sto dziesięć – oznajmił obsługujący. Zgarnął pieniądze i umieścił je w szufladzie kasowej. Chrissie wzięła rachunek i odeszła spory kawałek na bok. Jerry podążył za nią. Znaleźli się blisko okna i na tyle daleko od kolejki i stolików, żeby nikt ich nie podsłuchał, jeśli będą mówić w miarę cicho.

– Mówiłem serio – powtórzył Jerry. – Oboje wiemy, że jesteś porąbany, Jerry. Podglądacz. Jeśli nie wiesz, jest to ktoś, kto lubi patrzeć, jak inni „to” robią. Gorący węgielek wstydu rozżarzył mu się w piersi. Miał ochotę odwrócić się i wyjść, ale nie zrobił tego. Spojrzał na Chrissie. – Widzisz, co spotyka Tiffany, i nic z tym nie robisz. Potem dostajesz baty na goły tyłek, co ci się zresztą podoba. I to mnie nazywasz porąbanym? O tak, teraz już mógł z nią rozmawiać. Ułatwiła mu to złość. Było to przyjemne uczucie. Chrissie osłupiała. – Podoba mi się? Naprawdę myślisz, że mi się to podoba? To ty lubisz na to patrzeć! Dlatego jesteś porąbany. – A ty wiesz, że patrzę. – Co to miało znaczyć? Zawsze zostawiamy lekko uniesione okno, żeby był przewiew. Wyglądałoby głupio, gdybyśmy całkiem je zamknęły. – Chrissie… – Sto dziesięć! – dobiegł ich głos zza lady.

Chrissie zostawiła Jerry’ego, zabrała z lady papierową torbę i kubek z plastikowym wieczkiem, po czym opuściła restaurację. Zły jak osa Jerry został sam. Facet za ladą uśmiechnął się do niego i wzruszył ramionami, jakby chciał powiedzieć: „Kobiety…”. Jerry wybiegł z restauracji. Kobiety! Kobiety! Kobiety! Zanim dotarł do samochodu matki, Chrissie już wyprowadzała szarego minivana z placu. Opony zapiszczały, gdy skręcała w prawo, na lokalną drogę. Jerry patrzył, jak kanciaste auto nabiera szybkości. Niech sobie jedzie! Pewnie myśli, że będę ją gonił. Wsiadł do chevy’ego i uruchomił silnik. Gdy podniósł wzrok, zobaczył rdzawoczerwonego pikapa, robiącego kolejną rundę. Tym razem dziewczyna w szoferce była dobrze widoczna i wcale nie przypominała ani Tiffany, ani Chrissie. Jerry’ego zastanowiło, czy spodziewał się zobaczyć którąś z bliźniaczek w furgonetce Adama. Konkretnie Chrissie. Czyżby umysł płatał mu figle? Wariował? Był porąbany, tak jak powiedziała Chrissie? Żarzący się węgielek zapłonął żywym ogniem. Jerry prawie złamał kluczyk, włączając zapłon. Kobiety! Uderzeniem w dźwignię wrzucił bieg i wcisnął

gaz do dechy, paląc gumę, aż z miejsca parkingowego rozszedł się pisk jego dużego samochodu. Jerry o mało nie zderzył się z kremowoniebieskim chryslerem, lśniącym jak pisanka. Ktoś na niego zatrąbił, gdy skręcał w lewo, wyjeżdżając na przylegającą do parkingu ulicę. Minął znak stopu, nie spuszczając stopy z gazu. W samochodzie zawirował wiatr, mierzwiąc Jerry’emu włosy i chłodząc spoconą twarz, obiecując wolność. Szybkość była jak środek odurzający. Jadąc wystarczająco szybko, docierając wystarczająco daleko, być może da się uciec od trosk. Za oknem samochodu mignął rząd niskich budynków, potem Munger’s Hardware, stacja benzynowa, i Jerry wyjechał ze strefy handlowej. Droga rozwinęła się w światłach reflektorów, zapraszając do zwiększenia szybkości. Jerry przyjął zaproszenie, czując, jak samochód przechyla się na serii łagodnych zakrętów. Prawe przednie koło podskoczyło na nawierzchni i wbiło się w miękkie pobocze. Samochodem szarpnęło, a kierownica zawirowała, prawie łamiąc Jerry’emu kciuk. Chciał nacisnąć na hamulec, ale tak nim rzucało, że nie trafił – samochód tylko przyśpieszył. Prawy błotnik z szorstkim metalicznym chrobotem otarł się o drzewo, ale samochód ani trochę nie zwolnił. Stopa Jerry’ego odnalazła pedał hamulca; chłopak nacisnął go z całych sił, wbijając się plecami w oparcie fotela. Nastąpiła seria ostrych szarpnięć i chyba poszła jedna opona. Jerry słyszał szaleńcze trzepotanie gumy na feldze. Wytracającym prędkość samochodem zarzuciło, a maska nagle opadła w dół. Kierownica zachowywała się jak żywe stworzenie w pułapce i usiłowała wyrwać się z rąk.

Nagle przestała się wyrywać. Wszystko ustało. I pozostało nieruchome. Prawa przednia strona samochodu tkwiła w rowie biegnącym równolegle do szosy. Silnik zdechł. Jerry słyszał cykające w pobliżu świerszcze. Udało mu się otworzyć drzwi, mimo że przez kilka sekund nie chciały drgnąć, ale wreszcie ustąpiły z głośnym metalicznym pęk! Napierając na nie z całych sił, wydostał się na znieruchomiały nagle świat. Myśli Jerry’ego wciąż pędziły, wciąż nie mógł ich pozbierać. Zakręciło mu się w głowie i przestraszył się, że upadnie, wyciągnął więc lewą rękę, aż dłoń zetknęła się z gładkim metalem dachu. Oparł się nie za mocno, ot na tyle, żeby utrzymać równowagę. Obejrzał się i zobaczył, że drzewo, o które jak sądził, się otarł, było w rzeczywistości metalową skrzynką pocztową na drewnianym palu. Pal i skrzynka leżały teraz na trawie. To czyjś trawnik… Do Jerry’ego zaczęło docierać, że wpakował się w poważne kłopoty. W najbliżej stojącym domu zapaliło się światło na ganku. Gdzieś dalej zawziętym i wysokim ujadaniem rozjazgotał się pies. Na oświetlony ganek wyszedł mężczyzna z latarką. Zmierzał w kierunku Jerry’ego.

Z przeciwnej strony na szosie pojawił się samochód. Wyjechał zza zakrętu i zbliżał się do miejsca wypadku. Błysnęły czerwone i niebieskie światła na dachu. Jerry poczuł, jak serce podchodzi mu do gardła i zaczyna go dławić. Mężczyzna z latarką był już blisko. Szedł ostrożnie, jakby bolała go stopa, ubrany w wymięte portki, krzywo zapiętą jasnoniebieską górę od piżamy i kapcie z niebieskiego sztruksu. Był stary i miał siwe włosy, obcięte prawie do skóry. Przypatrzył się Jerry’emu, ale nie wyglądał na rozzłoszczonego. Co więcej, zdawało się, że mu współczuje. – Może chcesz do kogoś zadzwonić? – zapytał. – Chyba tylko do matki. – Najlepszy przyjaciel chłopaka – powiedział starszy mężczyzna. – Żeby cię szlag trafił, Jerry! Skórzany pas przeszył powietrze i chlasnął nagie pośladki. Przy każdym wymachu matka z wysiłku powarkiwała jak zwierzę. Z wściekłości niemal szlochała. – Szlag by cię! Wiesz, że jeżdżę samochodem do pracy! Niech cię diabli! Pas znowu śmignął i zostawił czerwony ślad na prawym udzie. Jerry obejrzał się i zobaczył, że po policzkach matki płyną łzy.

– Coś ty sobie myślał? Przeklęty bachor! – Kolejny dźwięk, będący na poły warknięciem, na poły łkaniem. W oddechu matki czuć było słodkawy zapach ginu. Jerry znów usłyszał świst paska. Zacisnął zęby i znosił ból. Starał się oddalić od niego w duchu, pozwalając, żeby razy zbierał ktoś inny. Pragnął stać się innym Jerrym, który stoi daleko z boku i tylko się przygląda. Wiedział, że matka tak naprawdę go kocha. Była wściekła i miała do tego święte prawo, no i trochę wypiła. To była jego wina. Zasłużył na karę. Przeczytał gdzieś o tym, jak żołnierz w jakimś obozie jenieckim nauczył się znosić tortury, godząc się z bólem. Niemal go wyczekiwał. Wreszcie polubił. – Przeklęty bachor!

46

Nowy Jork, dzisiaj

Drzwi biura otworzyły się i zamknęły, wpuszczając falę gorąca, która zmieszała się z powietrzem wewnątrz, dzięki straceńczej walce klimatyzatora chłodniejszym, choć niewiele. – Spóźniłaś się – powiedział Quinn. Pearl spojrzała na zegarek. Dwadzieścia dwie po dziewiątej. Nie zaszczyciła Quinna odpowiedzią, po prostu usiadła za swoim biurkiem. Jej wyprostowana sylwetka i pośpieszne kroki coś wyrażały. Złość? Fedds i Addie Price okupowali biurko Feddermana. Addie stała i zza jego pleców popatrywała na monitor. Quinn, siedzący za swoim własnym biurkiem, zlecił wcześniej Vitalemu i Mishkinowi kontynuowanie poszukiwań obu Chrissie Keller, wobec czego zdążyli już wyjechać swoim nieoznakowanym radiowozem. Pearl zaczęła przekładać leżące na blacie dokumenty i przestawiać przedmioty. Była w jednym z tych swoich nastrojów i najwyraźniej nie zamierzała się odzywać. Wyglądało na to, że zdarzyło się coś doniosłego. Biuro było nagrzane i wyczuwało się w nim słaby zapach dymu tytoniowego (Quinn znów padł ofiarą swojego nałogu). Klimatyzator wszedł w następny cykl pracy i ucichł do ledwie słyszalnego mruczenia. Cisza stała się tak gęsta, że mogła stężeć jak cement.

Fedderman odchrząknął. – Ciężka noc, Pearl? Pearl przerwała swoje zajęcie i popatrzyła na Feddermana, jakby przemówił w obcym języku. – Worki pod twoimi oczami wyglądają jak herbaciane saszetki – wyjaśnił Fedderman. Pearl wzruszyła ramionami i zignorowała go, wracając do pracy. Ciekawość Quinna wzrosła. Podniósł się i podszedł do ekspresu, ustawionego na narożnym stoliku. Ostrożnie nalał dwie porcje kawy, jedną dla siebie, drugą do kubka z inicjałami Pearl. Dosypał śmietanki, tak jak lubiła, i podszedł do jej biurka. Postawił jej osobisty kubek na leżącej obok klawiatury korkowej podkładce reklamującej musical Kiss Me, Kate. Upił swojej kawy. Była gorąca jak cholera i sparzyła mu język. – Coś nie tak? – zapytał Pearl. Podniosła na niego wzrok i zaskoczyła go uśmiechem. – Wręcz przeciwnie. – Wyciągnęła przed siebie lewą rękę. Zobaczył na jej palcu pierścionek z brylantem, ale nie od razu zrozumiał, co to znaczy. Wiedział już, że źle ocenił milczenie i nastrój Pearl.

Addie Price zostawiła Feddermana przy biurku, zbliżyła się i z odległości półtora metra przyjrzała się pierścionkowi. Ona też miała uśmiech na twarzy. – Jesteś zaręczona! – zawołała. Pearl rozpromieniła się i energicznie pokiwała głową na tak. Uch… – pomyślał Quinn. Fedderman wygrzebał się z fotela i również podszedł. – Gratuluję, Pearl – powinszował szczerze. Pearl podziękowała. Quinn i Addie dołączyli do ogólnych gratulacji. – To dlatego się dziś spóźniłaś! – odkrył Fedderman. Tę uwagę można było różnie rozumieć, ale Pearl puściła ją mimo uszu. – Kto jest tym szczęściarzem? – zapytała Addie tonem gospodarza teleturnieju. Wszyscy w pomieszczeniu łatwo mogli zgadnąć odpowiedź. Dużo trudniej było im w nią uwierzyć. – Yancy Taggart – ogłosiła Pearl. A jednak! Nie mylili się. Skoro już padły te słowa, pozostało im tylko przyzwyczaić się do nowej sytuacji. Przez chwilę wszyscy milczeli, aż wreszcie odezwał się Quinn. – Przekaż Yancy’emu, że jemu też gratulujemy.

– Kiedy ślub? – chciała wiedzieć Addie. Nie uszło uwadze Pearl, że Addie zamieniła się na miejsca z Feddermanem i teraz to ona stała najbliżej Quinna. – Jeszcze nie ustaliliśmy daty. Ale najpewniej pobierzemy się w Las Vegas. – Hazard – mruknął Quinn. – Co? – ostro zapytała Pearl. – Nic, nic – wycofał się Quinn. – Gadam do siebie. Jeszcze raz spojrzał na serdeczny palec jej lewej ręki i ocenił, że brylant miał co najmniej jeden karat, jeśli w ogóle był prawdziwy. Nigdy nic nie wiadomo z takim narzeczonym jak Yancy Taggart. – Bardzo ładny pierścionek – pochwalił. – Prawda? – odpowiedziała Pearl. Fedderman serdecznie uścisnął jej rękę. Addie przysunęła się i pocałowała ją w policzek. – Cóż, to naprawdę wspaniała wiadomość! – Też tak sądzę – odrzekła Pearl. Quinn powinszował jej uśmiechem i skinieniem głowy, ale Pearl dostrzegła ból w jego spojrzeniu i ukłuło ją… sama nie wiedziała co. Poczucie winy? Współczucie?

Żal? Nie, do cholery! Jaki znowu żal? – No dobrze. Świat stał się radośniejszy, ale chodzi też po nim Grawer. I obie Chrissie Keller – powiedział Quinn. – Jest coś, czego nie wiem? – zapytała spóźnialska Pearl. Quinn pomyślał, że bardzo dużo, ale powiedział tylko: – Sal i Harold rozpracowują zniknięcie Chrissie. Zamierzamy skonfrontować zeznania świadków w sprawie morderstwa Joyce House i podążać za nieścisłościami. – Renzowi spodoba się taka strategia? – zdziwiła się Pearl. Wiedziała, że szczwany komisarz wolałby, aby jego policyjne sługusy, czyli Vitali i Mishkin, pracowali nad samymi morderstwami, a nie uganiali się za Chrissie Keller. – Nie on prowadzi śledztwo w terenie, tylko ja – odpowiedział Quinn. Pearl potrafiła się wczuć w sposób rozumowania Quinna. Z powodów bardziej niż oczywiste nie zamierzał pozwolić, żeby ktoś inny zaczął kierować dochodzeniem. Będąc blisko morderstw Grawera, miał większą kontrolę nad tym, jakie informacje przepływają do Renza. Ten, kto miał wiedzę, mógł wpływać na innych, a kto potrafi przewidzieć, kiedy i na kogo trzeba będzie wpłynąć? – To cały czas jedna sprawa – podsumował Quinn. – Inaczej Renz nie przydzieliłby nam Sala i Harolda. Ani Addie.

Pearl doszła do wniosku, że Addie, teraz przycupnięta na rogu biurka Feddermana, patrzy na Quinna z wyraźną zadumą. Pokazywała też przy okazji ładny kawałek nóg. Skoro Pearl była zaręczona, rozpoczął się sezon polowań na Quinna, a on chętnie mógł skorzystać z jakiegoś pocieszenia. Addie wiedziała, że Quinn jest beznadziejnie zapatrzony w Pearl, a teraz jeszcze czuje się skrzywdzony i odtrącony. Tak, stanowczo była gotowa ulżyć mu w cierpieniu. Cóż, dla Pearl nie miało to znaczenia. Tak sobie wmawiała. Quinn, który wyruszył na łowy, był tak ukierunkowany na cel, tak bardzo ograniczony klapkami na oczach, że w żaden sposób nie był w stanie dostrzec oczywistych sztuczek kobiet pokroju Addie, działających na peryferiach jego uwagi. Tym bardziej nie mógł się przed nimi bronić. Zaaferowany tropieniem własnej zwierzyny, stanie się łatwą zdobyczą dla Addie. To do dzieła, Addie, i powodzenia. Mnie tam wszystko jedno. Ale nie opuszczało jej przedziwne uniesienie w sercu i myślach. Podskórny gniew i… zaborczość? Jezu, jestem zazdrosna? Powiedziała sobie stanowczo, że nie miała powodów do zaborczości ani zazdrości. Jakkolwiek by patrzeć, Quinn już nie był jej. I, co ważniejsze, ona nie była jego. Nie była, do jasnej cholery!

47

W swoim luksusowym mieszkaniu na Park Avenue, na które już niedługo nie będzie jej stać, Lilly Branston rozważała, jakie zostały jej możliwości. Mieszkała w cieszącej się powodzeniem okolicy niedaleko Museum of Modern Art. Świetnie zarabiała, sprzedając drogie posiadłości dla agencji Willman Group, dopóki nie doszło do zapaści na rynku. Dotknęła ona zarówno rynek nieruchomości, jak i giełdę. Mimo kurczenia się rynku wysokie ceny i popyt na nieruchomości utrzymały się dłużej, niż ktokolwiek mógł się spodziewać. Potem nastąpiło wielkie tąpnięcie na giełdzie, a po nim chaos finansowy i subwencje. Sytuacja pogorszyła się wraz z kryzysem na Wall Street i zwolnieniami grupowymi w domach maklerskich i firmach finansowych. Wall Street dołączyło do ogólnego trendu w ślad za rynkiem nieruchomości i Lilly straciła pracę. Szybko zorientowała się, że nie będzie łatwo ponownie znaleźć się w siodle. Ceny nieruchomości lekko wzrosły, ale większość wciąż aktywnych agentów i ocalałych pośredników dotkliwie odczuwała spowolnienie w

interesach. Ludzie po prostu przestali się przeprowadzać i kupować mieszkania w czasach ostrej zapaści rynku. Lilly nie miała jeszcze czterdziestu lat i wciąż była atrakcyjna – smukła sylwetka, ciemnobrązowe włosy i oczy. Jej owalna twarz z idealnym łukiem ust i wąskim nosem przywodziła na myśl średniowieczne malowidło. W czasie studiów dorabiała sobie zresztą, pozując dla artystów. Tak poznała męża, który tylko dzięki jej pomocy ukończył studia prawnicze, aby potem wykorzystać swoją wiedzę do wyciągnięcia jak największych korzyści podczas rozwodu. Obecnie mieszkał w Kalifornii, praktykował prawo spółek, a druga żona doszkalała go w prawie deliktów, z którego chciał zdawać egzamin. Pragnąca zapomnieć o rozwodzie Lilly nazywała je w duchu „prawem reliktów”. Dzięki Bogu nie było dzieci z tej pomyłki. Lilly dostała nauczkę i zmuszona koniecznością odkryła, że ma talent do sprzedaży nieruchomości. Zaczęła od rynku mieszkaniowego w New Jersey, ale szybko przeniosła się do bardziej dochodowego rejonu luksusowych mieszkań własnościowych i spółdzielczych w Nowym Jorku. Między innymi to dzięki niej Willman Group stała się jedną z najważniejszych agencji w mieście. Ale wyniki Lilly zaczęły słabnąć, a wraz z nimi jej pozycja w firmie. Ostatecznie odwdzięczyli się jej redukcją prowizji, co w Willman Group było równoznaczne ze zwolnieniem. Lilly nie była tym zaskoczona. Dawno temu zrozumiała, jak kręci się świat. Czasami pożerało się drobnicę. Czasami było się drobnicą. Po miesiącu bezrobocia Lilly odkryła, jak bardzo jest samotna. W nieszczęściu rzeczywiście potrzebowało się kogoś bliskiego.

A konkretnie potrzebowała mężczyzny. Kogoś, z kim mogłaby porozmawiać, na kim mogłaby się wesprzeć, kto byłby godny zaufania. Kto rżnąłby ją do szaleństwa w tym oszalałym świecie. Lilly nie lubiła myśleć w taki sposób, ale nic nie mogła na to poradzić. Była w trudnej sytuacji. Ważyła opcje. Wprawdzie miała teraz dużo czasu, ale nie chciała spędzać go w barach dla samotnych ani w popularnych miejscach na podryw, jak księgarnie czy działy owocowo-warzywne sklepów spożywczych. Miała już prawie czterdzieści lat i męczyły ją takie idiotyczne podchody. Wtedy wtrącił się los. Czytając w poczekalni u dentysty ilustrowany magazyn „Executive World”, zauważyła coś, co od razu wydało jej się rozwiązaniem. Była to nieduża reklama portalu KiK.com. Czytając dalej, Lilly dowiedziała się, że KiK to skrót od „Kawa i Konwersacje”, a firma była internetowym serwisem randkowym. Reklamowała się tylko w wybranych miejscach, więc ogłoszenia docierały do wyselekcjonowanej grupy. Klienci, używając specjalnego hasła, mogli poznać ludzi podobnych sobie. Tam filateliści mogli poznać filatelistów, miłośnicy tańca towarzyskiego miłośników tańca towarzyskiego, zawodowi agenci nieruchomości zawodowych agentów nieruchomości. KiK było dla Lilly czymś więcej niż okazją na poznanie mężczyzny o podobnych zainteresowaniach. Może dzięki zawartym znajomościom uda jej się znaleźć inną pracę w sprzedaży, taką z rzeczywistymi perspektywami? Według reklamy największym atutem KiK była gwarancja całkowitej prywatności. Klienci kontaktowali się bezpośrednio, nie poprzez serwis. W ten sposób w internecie nie zostawały informacje, które mogłyby w przyszłości użytkowników zawstydzić albo zaszkodzić im, wypływając na przykład w trakcie ubiegania się o pracę.

Następnego dnia, po spotkaniu w sprawie pracy, które z góry skazane było na niepowodzenie, Lilly zajrzała na stronę KiK, zarejestrowała się i uiściła rozsądną opłatę. Przejrzała wiele obiecujących profili. Zdecydowała się na Geralda Lone’a, przystojnego mężczyznę (tak w każdym razie napisał, nie wdając się zbytnio w szczegóły), który pracował w wielkiej agencji nieruchomości na Środkowym Wschodzie, sprzedając powierzchnie handlowe. Od trzech lat prowadził w mieście własną, niedużą agencję. Uważał, że na nowojorskim rynku nieruchomości wciąż istnieją możliwości zarobku. Trzeba było tylko wiedzieć, gdzie ich szukać. I znać się na sprzedaży. Przeczytawszy to, Lilly się uśmiechnęła. Nawiązanie kontaktu z Geraldem Lone’em samo w sobie mogło być propozycją biznesową. Gdy pomyślała o tym w ten sposób, jego osobisty profil skojarzył jej się z jednym z tych słabo zawoalowanych ogłoszeń agencji towarzyskich. Lilly to nie przeszkadzało. Widząc przed sobą perspektywę zatrudnienia, a także perspektywę seksu, tym bardziej chciała spotkać się z tym facetem. Nie odstraszało jej, jeśli miał jakieś ukryte motywy. Potrzebował dobrego sprzedawcy i dobrej zabawy? W to jej graj. Przeszła do wyłożonego ceramicznymi płytkami holu swojego apartamentu, stanęła przed wysokim lustrem i spróbowała spojrzeć na siebie wzrokiem kogoś widzącego ją po raz pierwszy. Nosiła czarne buty na siedmiocentymetrowych obcasach, które należycie eksponowały zgrabność jej kostek, a także była dzięki nim wyższa nad swoje metr siedemdziesiąt. Jej czarna prosta sukienka wyglądała na kosztowną i taka była. Lilly kupiła ją w zeszłym roku w Saks, po sprzedaniu mieszkania w apartamentowcu, mieszczącym się w

drogiej dzielnicy. Biżuterię nosiła srebrną i niekłującą w oczy: małe pierścionki, jeden z brylantem, drugi z opalem, i kolczyki w kształcie kół. Żadnych naszyjników. Umiejętnie skrojona suknia i tak czyniła cuda z jej szyją, czyniąc ją dłuższą i powabniejszą. Piękna jak łabędź. Oto co pomyślałaby osoba widząca ją pierwszy raz. Miała taką nadzieję. Gerald Lone zajął boks w kawiarni hotelu Worthingham na Times Square. Hotel był stary, ale nadal wytworny, a ceny miał konkurencyjne względem starszych hoteli dzięki obniżkom wciąż utrzymującym się w okolicy. Restauracja, przez której okna widać było przechodzące tłumy turystów i charakterystycznych dla Times Square oryginałów, była nieduża i oferowała intymną atmosferę, a jej drewniane boksy z wysokimi oparciami zapewniały dyskrecję. Przed Geraldem stał kubek gorącej kawy z cykorii, którą sączył od czasu do czasu, obserwując wyjście na ulicę oraz drzwi do hotelowego lobby. Z profilu Lilly na KiK.com znał tylko jej opis. Zwyczajem wielu kobiet, a także mężczyzn będących klientami KiK wolała nie umieszczać swojego zdjęcia w internecie. Gerald to rozumiał. W oczach wielu osób serwisy randkowe wciąż jeszcze były czymś godnym potępienia. Dlatego dla rzeszy użytkowników portalu, tak jak dla Geralda, najważniejsza była anonimowość. Oferując bezpośredni kontakt mejlowy, KiK nie rejestrowało, kto z kim się spotykał, nie zachowywało nic, co mogłoby połączyć jednego klienta z innym, chyba że ktoś zidentyfikowałby obydwa komputery.

Co było mało prawdopodobne, ponieważ Gerald korespondował z Lilly, korzystając z kafejki internetowej, a to gwarantowało mu anonimowość. Jego zdaniem był to bardzo dobry system. Człowiek nie narażał się na ryzyko. Podobni sobie ludzie mogli się odnaleźć, nawiązać znajomość i umówić się na spotkanie. Albo tacy, którzy udawali podobnych. Gerald Lone odchylił się na oparcie i napił się kawy. Czekał. Pojawiła się, kiedy już prawie się poddał i uznał, że nie przyjdzie. To musiała być ona. Opis, wymieniający też czarną suknię, był precyzyjny. Spodziewał się, że będzie młodsza. Na pewno dobiegała czterdziestki. Ale bynajmniej nie czuł się rozczarowany. Była pewna siebie. Inteligentna. Efektowna. Długa, zgrabna szyja przypominała łabędzią. Chętnie by taką szyję… Zauważyła go od razu i ruszyła w jego stronę. Gdy była blisko, uśmiechnęła się. Spodobał mu się ten uśmiech. Tak uśmiechały się kobiety gotowe na przygodę. Rewanżując się uśmiechem, wysunął się z boksu i wstał. Był wyższy od niej, mimo że szła na wysokich obcasach. Kiedy wymienili uściski rąk i spojrzeli sobie w oczy, wiedział już, że ona będzie następna. Wszystko świetnie się ułoży.

Właśnie jej szukał.

48

– Znowu ją widzieliśmy – oznajmił Fedderman, gdy już wszyscy zameldowali się w biurze. Był to czas na wieczorne podsumowanie i opracowanie strategii na jutro. Miasto zaczynał otulać mrok. Nikt nie pofatygował się, żeby włączyć świetlówki na suficie; zamiast tego po kolei zapalały się lampki na biurkach. Ich stonowany blask był mniej oficjalny i nie ujawniał tak wiele. Miękkie boczne światło wypełniało pomieszczenie przyćmioną żółtą poświatą. Może właśnie to dyskretne, pozwalające pozostać w półcieniu oświetlenie sprawiło, że w biurze panowała swobodna atmosfera. – Masz na myśli naszą kobietę cień? – upewnił się Quinn. – Tak jest. Zobaczyliśmy ją z Pearl zaraz po twoim odjeździe. Jak zwykle stała po drugiej stronie ulicy, prawie w tym samym miejscu, co ostatnio. Po swojemu krzyżowała ramiona. Potem przejechał jeden z tych przegubowych autobusów, które wyglądają jak krótkie pociągi, a kiedy odsłonił nam widok, już jej nie było. Ale na pewno widzieliśmy, jak nas obserwowała.

Ale co obserwowała? – nie rozumiał Quinn. We trójkę z Pearl i Feddermanem przez większość czasu po prostu przebywali w bloku Joyce House, jeśli akurat nie składali wizyt świadkom w sąsiednich budynkach, żeby wyjaśnić pojawiające się w zeznaniach niekonsekwencje, dotyczące wydarzeń w porze morderstwa Joyce. Nic ciekawego się nie dowiedzieli – jedynie po raz kolejny potwierdził się fakt, że dwie osoby mogą słyszeć lub postrzegać te same rzeczy w zupełnie inny sposób. – Poszliście za nią? – zapytał Feddermana Mishkin. – Pearl poszła, ale na nic się to nie zdało. Nasza kobieta miała wystarczająco dużo czasu, żeby zgubić się w tłumie ludzi wracających z pracy. – Chyba znowu była w swoim szarym stroju – dodała Pearl. – Szary dres i niebieska czapka bejsbolowa, opuszczona nisko na oczy. – Czapka Yankees? – zainteresował się Vitali. – Jeśli już, to Metsów – odpowiedziała Pearl. – Też mają niebieskie. – Miała chętkę dodać, że gdyby wiedzieli, komu kibicuje kobieta cień, mogliby jej poszukać, kiedy następnym razem drużyna będzie rozgrywała mecz na własnym boisku. Ale wiedziała, że Vitali nie był równie łatwym celem sarkastycznych docinków, co Fedderman. Chrypiący mały sukinkot mógłby się zorientować, że Pearl kpi, i jeszcze by się obraził. Nie przejmował się wprawdzie byle czym, ale jeśli musiał, potrafił się odgryźć. – Wszędzie pełno niebieskich czapeczek bejsbolowych, na których nie ma logo żadnej drużyny. Mogła to być nawet jedna z tych pospolitych czapek,

jakie można kupić na stoiskach ulicznych. Trafiają tam prosto od producenta i nie mają żadnych nadruków. Większość robią w Chinach – powiedziała Addie, która przez cały dzień pracowała przy komputerze i odbierała telefony w biurze. Ależ obrady się zrobiły o tej czapeczce! Trzymaj się, niunia, swoich profili, pomyślała Pearl. Quinn patrzył na nią, może nawet ostrzegawczo. Albo wciąż był zły o te zaręczyny z Yancym. Pearl nie zamierzała zranić ego Quinna, które było wrażliwe, bo męskie, a poza tym kiedy on po raz ostatni zaproponował jej małżeństwo? – A jak ma się sprawa zaginionych Chrissie? – Quinn zmienił temat. – Obawiam się, że wciąż są zaginione – odpowiedział Fedderman. – Pokój hotelowy fałszywej Chrissie został wysprzątany dawno temu, a od jej zniknięcia mieszkało w nim już dwoje gości. Niewiele by nam dały próbki DNA, jeśli nawet jakieś zostały po tym, jak sprzątaczki wszystko wypucowały. – Z tego co wiemy, nasza teoretycznie prawdziwa Chrissie nigdy nawet nie postawiła nogi w Nowym Jorku – odezwał się Sal. – Konsultowaliśmy się z policją w jej mieście i z biurem szeryfa. Nic na nią nie ma. Kartoteka czysta, żadnych przyjaciół czy sąsiadów, którzy mogliby powiedzieć o niej coś złego bądź odkrywczego. Albo o jej matce, skoro już o tym mowa. – A co z ojcem? – zapytała Pearl. – Wyniósł się dawno temu, po rozwodzie. Wiecie, jak to jest.

Śmierć Tiffany rozbiła rodzinę. Nie mieli szansy, żeby wyjść z tego bez szwanku. Ojciec pracował jako akwizytor dla firmy sprzedającej części samochodowe. Przeprowadził się do Detroit. Detroit, pomyślała Pearl. To tam przed laty Geraldine Knott została zapadnięta przez mężczyznę, którym prawdopodobnie był Grawer. Także w Detroit zapewne ten sam mężczyzna napadł Addie Price, która wywalczyła sobie uznanie, została specjalistką od profili psychologicznych i zaczęła robić karierę jako gadająca głowa lokalnej telewizji. Drobny zbieg okoliczności. Pearl zanotowała go sobie w pamięci. Quinn wstał z fotela i przeciągnął się, zaciskając i rozluźniając potężne pięści, jakby sprawdzał, czy jeszcze działają. – Jutro znowu czeka nas łażenie – oświadczył. – Zobaczymy, może coś z tego będzie. Pearl i Feds wrócą w okolice domu House i będą się tam kręcić. Może wróci nasza tajemnicza kobieta. Może nawet dowiedzą się, kim jest i czego chce. – Pewnie jutro podadzą w „City Beat”, że widziano ją naprzeciwko domu, w którym zamordowano Joyce House, i że znowu zniknęła – powiedziała Pearl. Posłała przy tym spojrzenie Addie, dając jej do zrozumienia, że była główną podejrzaną, przynajmniej w oczach Pearl. Addie znała już zagrywki Pearl i nie zwróciła na to uwagi. – Może sam zadzwonię do Cindy Sellers i opowiem jej o najnowszym występie kobiety cienia – mruknął Quinn. – A nuż coś spadnie, jak potrząsnę drzewem. Może ktoś mieszkający w pobliżu widział naszą tajemniczą damę i wie, kim ona jest?

– Może – powiedziała Pearl. Może morderca zastrzeli się przed drzwiami komendy głównej policji, zostawiając zeznanie na piśmie. – No to prześpijmy się z tym – powiedział Quinn. Na to wszyscy byli gotowi. Zachrobotały nogi foteli. Trzasnęły zamykane wieka laptopów. Lampy na biurkach zaczęły gasnąć, więc ktoś włączył świetlówki, zanim pociemniała ostatnia lampka przy drzwiach. Quinn chciał wyjść ostatni, wobec czego pozostał za biurkiem. Przedostatnia wyszła Pearl. Patrzył, jak znikała za drzwiami, nie oglądając się za siebie i nie siląc nawet na zwykłe „dobranoc”. Bez wątpienia zirytowało ją, że wspomniał Cindy Sellers. Quinn nie mógł tego zrozumieć. Wszyscy wiedzieli, jaki rodzaj dziennikarstwa uprawiała Sellers i że miała informatorów w nowojorskiej policji. Swoją drogą, miała ich wszędzie. Przez okno wychodzące na Zachodnią Siedemdziesiątą Dziewiątą Ulicę Quinn obserwował oddalającą się Pearl. Oświetlały ją samochodowe reflektory i pobliskie latarnie, minę miała poważną, a spojrzenie skierowane przed siebie. Powiew wiatru zdmuchnął jej kosmyk kruczoczarnych włosów na czoło; zaraz go odgarnęła. Chwilę później stracił ją z oczu. Wciąż nie wstawał z fotela. Jej nieobecność odczuwał jak ćmiący ból.

Pracowali razem, więc Pearl nie zniknie z jego życia, dopóki istnieje agencja. A w każdym razie nie zniknie z jego życia w godzinach pracy. Na razie godził się z tym, ponieważ nie miał wyboru. Ale czy Pearl zostanie w agencji, kiedy będzie już panią Taggart? Czy nadal będzie żyła tym samym poczuciem misji, które kierowało Quinnem? A może łowy nie będą jej już potrzebne? Może przestanie ich łączyć przeświadczenie, że trzeba naprawić przynajmniej część tego, co złe w tym popieprzonym, niebezpiecznym i niesprawiedliwym świecie, i że jest to w jakiś sposób ich obowiązkiem? Czy małżonka pana Taggarta będzie myślała takimi kategoriami? Możliwe, dumał Quinn, a nawet prawdopodobne, że pewnego dnia Pearl zniknie z jego życia na dobre. Praktycznie rzecz biorąc, powinien nauczyć się z tym żyć, ale nie miał pojęcia, jak zacząć.

49

Do wytwornej kolacji w Le French Affaire wypili po dwa kieliszki wina, białego i czerwonego. A może Lilly wypiła trzy? Dwa kieliszki czerwonego? Nie była pewna, a przecież prawie nigdy nie traciła rachuby. Wystroiła się na to spotkanie – na tę randkę. Tym razem prosty czarny strój nie wystarczył. Założyła jedwabną jasnoniebieską sukienkę z dużym dekoltem, ukośnie przyciętą tak, że odsłaniała sporą część nóg, ale nie była nieskromna. Kiedy ją przymierzała, sprzedawca powiedział, że Lilly wygląda jak asymetryczne marzenie. Wyszukany naszyjnik z kości słoniowej podkreślał jej jasną, nieskazitelną cerę i kolor sukienki. Jeszcze kropla perfum Givenchy między piersiami i to wszystko. Była gotowa na sercowe potyczki. Gotowa jak nigdy dotąd, by dobić targu. Strzeż się, Geraldzie Lone. Siedzący naprzeciwko niej Gerald okazał się czarujący i niewątpliwie był wprawiony w sercowych potyczkach, tak jak ona. Był inteligentny i w trakcie rozmowy patrzył na nią – w głąb niej – tak bezpośrednio, że coś wibrowało w niej w sposób, jakiego nie doświadczyła od lat. Na tym pierwszym spotkaniu, wykraczającym poza banalną rozmowę przy kawie, wywarł na niej wrażenie… cóż, mężczyzny, który jej dorównywał. Lilly poznała kilku takich. Tak jej się wydawało. Oboje byli graczami mającymi ten sam cel, którzy nie zwykli marnować czasu ani słów. Żadne nie chciało ujawniać zbyt wiele podczas rutynowej pogawędki o tym, co ich łączy. Gerald opisał swoje zajęcie jako „pomoc w ponownym składaniu do kupy tego, co rozleciało się w świecie finansów”, ale wykręcał się, pytany o szczegóły. Lilly powiedziała, że działa na drogim biegunie manhattańskiego rynku nieruchomości, nie

przyznała się jednak, że w tym momencie praktycznie jest bezrobotna. Wychodziła z założenia, że kilka tajemnic w kiełkującym związku nie ma znaczenia. Żadne z nich nie szukało partnera na całe życie. Chociaż jeśli sprawy nadal będą się rozwijały tak gładko… A może to tylko wino. Nieważne. Na razie wciąż się nawzajem sondowali, jak dwójka bohaterów wymyślnej sztuki, którzy świetnie się bawili i na bieżąco improwizowali kwestie. Nie dostali scenariusza, ale nastrój żywcem wyjęty z musicalu Cole’a Portera powinien się utrzymać. – W Museum of Modern Art trwa wystawa niemieckiego ekspresjonizmu – powiedział Gerald znad truskawkowego sorbetu. – Sentymentalne – mlasnęła Lilly. – Uwielbiam takie rzeczy. Musisz go zaskakiwać. – O ile dobrze pamiętam, mieszkasz w pobliżu muzeum? – Dobrze pamiętasz – odpowiedziała Lilly. – Może powinniśmy się wybrać. Niemiecki ekspresjonizm potrafi być bardzo erotyczny. – Kradła Geraldowi występ. Przewodziła w rozmowie. Ekscytował ją ten werbalny pojedynek na ostre, choć pretensjonalne miecze. Para wprawnych szermierzy. Gerald uśmiechnął się i spojrzał na zegarek, który wyglądał na złotego roleksa, ale przy tych wszystkich podróbkach, które zalewały Nowy Jork, mogło być różnie. – Z tego co wiem, muzeum o tej porze jest zamknięte – zauważył.

– Jest. Miałam na myśli jutrzejszy ranek. – Po śniadaniu w Benentino’s? – Po pieprzeniu się do upadłego. To go nieco zbiło z tropu. Ale szybko doszedł do siebie, czego zresztą oczekiwała. – Śnieżnobiałą lilią to ty nie jesteś16 – powiedział. Skubnęła sorbet i upiła wina. Doskonale się bawiła. – Zakładam, że oboje jesteśmy osobami inteligentnymi i otrzaskanymi, które nie tracą czasu, tylko bez zbędnej zwłoki przechodzą do sedna. Uśmiechał się teraz szeroko. – Właśnie za kogoś takiego cię wziąłem – powiedział. – Podziwiam to. Szczerze mówiąc, podziwiam ciebie. – Nawzajem. – I nie mam na myśli tylko twojej inteligencji. Pochyliła się nad stołem, jeszcze bardziej pokazując rowek między piersiami, i delikatnie ujęła obydwiema dłońmi jego prawą rękę. – Naprawdę chcemy skończyć ten deser? – Tylko wino – odpowiedział. – Jest zbyt dobre, żeby je marnować. – Uniósł butelkę i ocenił zawartość. – Prawie pusta. Mam pomysł. Zamówię butelkę

na wynos i będziemy się nią delektować u ciebie. – Po wszystkim – dodała Lilly. Roześmiał się. – Wypijmy więc za to i chodźmy. Lilly zawtórowała śmiechem, a on rozlał do kieliszków resztę wina. Szacowała go, nie dając tego po sobie poznać. Nie zapomina języka w gębie. Z takim darem wymowy powinien sprzedawać coś więcej niż siebie. Nadawałby się na polityka. Albo lobbystę. Pasowałaby mu praca, w której stale trzeba bajerować. Z tego co wiedziała, może i taką miał. – To ty, Pearl? Pearl skrzywiła się, słysząc w słuchawce głos matki. To ją oduczy wpadać do mieszkania jak bomba, żeby odebrać dzwoniący telefon, i na oślep łapać za słuchawkę. – To ja, mamo. – Opadła na sofę i zrzuciła buty, zsuwając je stopami. – Dzwonię do ciebie, ponieważ dowiedziałam się czegoś przerażającego – brzmiał złowieszczy wstęp matki. Pearl nagle zrobiło się zimno ze strachu. – Coś się stało? Nic ci nie jest, mamo? Pytam o twoje zdrowie. – Zdrowiem, które i tak nigdy nie działało jak szwajcarski zegarek, rzeczywiście nie cieszę się najlepszym, a to dlatego, że jak mawiają

lekarze, stan duszy wpływa na stan ciała. Coś dziwnego było nie tylko w słowach matki, ale też w jej głosie. Pearl wyczuwała, że nie ma to nic wspólnego z jej zdrowiem fizycznym. – Więc co tak doskwiera twojej duszy, mamo? – Co burzy spokój mojej duszy, chciałaś powiedzieć. Z wiekiem matki coraz więcej zapominają, to oczywiste, ale nabierają też matczynej mądrości. – Masz na myśli, że zgubiłaś którąś klepkę? – Próbujesz dowcipkować, słonko? Pearl nie próbowała. – Chodzi o ostatnie wieści, które do mnie dotarły – powiedziała matka. – Wieści, które przebiły skołatane serce twojej matki niczym miecz. – Wybuchła wojna? – Gorzej, słonko. O wiele gorzej. Doszły mnie słuchy, nawet mnie, pozostawionej tu w samotności (a czy nie powinnam raczej być pierwszą, a nie ostatnią, której mówi się takie rzeczy?), że moja jedyna i umiłowana córeczka zaręczyła się z tym gadem Yancym Taggartem. – Quinn ci powiedział – z rosnącym gniewem odgadła Pearl. – Dopiero wtedy, kiedy zadzwoniłam do niego z pytaniem, jak twoje zdrowie i ogólne samopoczucie, co często czynię z miejsca mojego odosobnienia. Założył, że już wiem, skoro, jak może pamiętasz, jestem twoją jedyną

matką. – Mamo, miałam dziś zadzwonić i wszystko ci opowiedzieć. Dopiero wróciłam do domu! – Zamierzałaś opowiedzieć mi, że doszło do tragedii, to masz na myśli? Przyjmij do wiadomości, Pearl, że twoja matka nie akceptuje narzeczonego, a mówię to z miłością i nawet cieniem nadziei, że nie dojdzie do oficjalnego zawiązania tego przykrego Bogu mariażu. – Zaakceptowałabyś, gdybyś spędziła trochę czasu z Yancym, gdybyś się wysiliła, żeby naprawdę go poznać. Zaręczam. – Mangusta akceptuje kobrę, co więcej, jest nią zafascynowana, zanim wąż zada śmiertelny cios. – Nie jestem mangustą, mamo. W życiu nie widziałam mangusty. A Yancy nie jest kobrą. – Gad to gad, słonko. – Wolałabym, żebyście się spotkali i porozmawiali, zanim ostatecznie utwierdzisz się w tym przekonaniu – powiedziała Pearl. – Ludzie spotykali się też i rozmawiali z Hitlerem. Hitler uwielbiał dużo mówić. Uwielbiał oplatać ludzi siecią swoich kłamstw. Wiedział, jak ich zafascynować i sprawić, żeby wykonali dla niego każdy niecny uczynek. Brzmi to znajomo, kochanie? – Może gdybyś porozmawiała z Yancym, opowiedziałabyś się za nim, jak Mussolini opowiedział się po stronie Hitlera.

– Słyszę niesubordynację, słonko. – Przepraszam, mamo. Po prostu chciałabym, żebyś dała Yancy’emu szansę. Obojgu nam zależy na twoim błogosławieństwie. To dla nas naprawdę ważne. – Dla nas? Dla ciebie i twojej matki czy dla ciebie i gada? – Dla gad… Dla mnie i Yancy’ego. – Ale wyjdziesz za mąż i bez błogosławieństwa? – Cóż… to prawda. – Zawsze byłaś uparta i w pewnych sprawach miałaś miękkie serce, Pearl. – Ślub odbędzie się w Las Vegas, mamo. – Za daleko, żeby twoja matka mogła się na nim pojawić, nawet jeśli z Bożą pomocą nie zabiją jej do tego czasu obrócone wniwecz marzenia o szczęściu córki. Marzenia o tym, że się opamięta i dostrzeże wartość kogoś takiego jak kapitan Quinn. Do gardła Pearl napłynęła kolumna gorzkiej żółci. – Nie jest już kapitanem, mamo. – Nie jest też gadem, słonko. Podobnie jak doktor Milton Kahn. – Tu akurat się nie zgadzamy – odpowiedziała Pearl. – Gdybyś zerwała swe chybione zrękowiny i głęboko przemyślała sytuację, to kto wie, może nasza niezgoda rozwiałaby się jak dym.

Zaręczyny mogą być czymś cudownym, słonko, ale mogą też być stalowym potrzaskiem, w każdej chwili gotowym się zamknąć. – Mamo, Yancy i ja… – Miłość może stać się taką pułapką, Pearl. – Mamo, bardzo cię proszę, przemyśl sobie to wszystko jeszcze raz. – Myślałam, Pearl, i przemyśliwałam. Wciąż widzę tylko łoże małżeńskie, w którym u boku mojej córki leży gad. Ma chciwe gadzie oczy, ostre zęby gada i gadzi język. Pearl z coraz większym trudem radziła sobie z emocjami. – Czasami dwoje ludzi, nawet jeśli jedno z nich jest gadem… – Serce ciąży mi jak kamień, Pearl. – A mnie telefon. Kończę. I skończyła. Dar, pomyślał Gerald, gdy wracali z restauracji. Lilly lekko się chwiała i wspierała o niego co jakiś czas, a on niósł brązową torbę, dyskretnie wsuniętą pod pachę. Nieznacznie się uśmiechał. Swoją niecierpliwość, tak jak i myśli, starannie ukrywał. Czemu nie dziś? Sprawy czasami układały się w sposób zdumiewająco dogodny, wystarczyło wprowadzić

niewielkie korekty. Może to szczęście. Może przeznaczenie. Wierzył w jedno i drugie. Nie wierzył w odrzucanie darów losu. Chwytaj okazję, kiedy się trafia. Potrafił działać szybko. Potrafił improwizować. Zatrzymał taksówkę. Na jej tylnym siedzeniu długo i namiętnie się całowali. Otoczył ramieniem jej szyję, a jego dłoń powędrowała pod głęboki, kuszący dekolt; napotkała tam miękkość piersi i wrażliwy, delikatny sutek. Kiedy dotarli do jej mieszkania, była gotowa pozwolić mu na wszystko. Rozbierała się w sypialni, a on powiedział, że w międzyczasie otworzy wino i wstawi je do lodu, żeby się chłodziło, podczas gdy ich poczynania na pewno nie będą miały nic wspólnego z chłodem. Zachichotała, przystała na to i pokazała mu drogę do nowoczesnej kuchni w europejskim stylu. Obejrzał sobie tę kuchnię. Bardzo ładna. Białe sosnowe szafki pasujące do boazerii, kuchenka ze zmatowionego aluminium, wyposażona w dwa piekarniki, mnóstwo ukośnie ułożonych jasnozielonych płytek podłogowych. Leżały na nich trzy ciemnozielone owalne dywaniki, przeplatane brązowymi pasemkami. Dywaniki… Zwykle najbardziej niebezpieczna rzecz w mieszkaniu. Ale nie tej nocy. Gerald musiał zapamiętać wszystko, czego dotknie. Absolutnie wszystko. Pilnował się, żeby stać na środku pomieszczenia i poznawać je samym spojrzeniem.

Lodówka wyglądała jak część boazerii. Nie miał zamiaru jej otwierać; zamiast tego postawił butelkę wina, wciąż w papierowej torbie, na granitowym blacie zlewozmywaka. Z haftowanej ściereczki zrobił improwizowaną rękawiczkę, jeszcze przez kilka minut przetrząsał kuchnię Lilly, aż wreszcie znalazł to, po co naprawdę tu przyszedł. Szufladę z nożami.

16 Lilly wymawia się tak samo jak lily, co po angielsku znaczy lilia.

50

Pearl tak naprawdę nie wierzyła w Boga. Nie całkiem. Ale miała

wrażenie, że została przez Niego obdarowana. Leżąc w łóżku przy zgaszonym świetle, zastanawiała się dlaczego. Nie wszystko układało się idealnie. Dochodzenie z każdym dniem przynosiło nowe zagadki. Matka okazała się upierdliwa ponad wszelkie wyobrażenia. A Quinn znosił zaręczyny Pearl i Yancy’ego gorzej, niż się spodziewała. Kto dał Quinnowi prawo do wyrzutów sumienia, do żalu? Bywało im dobrze razem, ale tylko czasami. Kiedy indziej… Lepiej tego nie wspominać. Spokoju nie dawało jej właśnie to „czasami”. Wściekle się przekręciła, uklepała poduszkę, jakby trzepała dywan, i z całych sił zacisnęła powieki. Poczucie, że ktoś tam na górze wyraźnie jej sprzyja, szybko się rozwiewało. Człowiek nie powinien zbyt dużo rozmyślać o życiu. Życie Pearl zawsze było najeżone trudnościami. Ostatnio, dzięki Yancy’emu, tych trudności zrobiło się jakby mniej. Pearl doszła do wniosku, że im podoła. Jedynym cierniem, który ją dręczył i spędzał jej sen z powiek, był Quinn. Kiedy on wreszcie dorośnie? Owszem, byli kochankami, ale teraz Pearl wychodzi za mąż za kogoś innego. Prosty, zamykający sprawę fakt. Potrafiła z tym żyć, a Quinn będzie musiał się nauczyć. Istniał jednak problem, o którym nie lubiła myśleć. Mimo zaręczyn z Yancym nieodwołalnie walący się w gruzy związek z Quinnem, cóż… walił się nie dość nieodwołalnie. Gdzieś w głębi serca tlił się nieusuwalny sentyment do Quinna i choćby nie wiem jak się starała, nie mogła tego zignorować.

W łóżku, które kiedyś dzieliła z Quinnem, była sama. Yancy wyjechał do Albany na jakiś kongres czy konferencję na temat alternatywnych źródeł energii. Pomyślała, że pewnie w tym momencie czarował uczestników i truł im o energii wiatru. Uśmiechnęła się do poduszki. Myślenie o Yancym było najlepszym antidotum na Quinna. Jeśli matka tak bardzo Quinna lubi, niech sama za niego wyjdzie. Zmierziła ją ta myśl. Z powrotem obróciła się na plecy. Wpatrywała się w sufit, usiłując przywołać tamto uczucie – że została obdarowana przez Boga. Nie bardzo jej wychodziło. Nie lubiła sypiać samotnie. Nigdy. Może miało to coś wspólnego z genami. Jak bycie człowiekiem. Naprawdę zrobiła wrażenie na Grawerze. Lilly Branston była nieprzeciętnie silna. Szarpała się, mimo że klęczał na jej ramionach. Musiał ją ogłuszyć, a potem podrzeć prześcieradło na pasy, żeby ją skrępować. Kiedy już to zrobił i wciskał jej w usta knebel z majtek, spróbowała go ugryźć. Lilly nie wiedziała, co to kapitulacja. Ciężko dysząc z wysiłku, ukląkł na niej ponownie, przyciskając kolanami związane ramiona. Bezpiecznie powrócił do znajomego rytuału. Odzyskał kontrolę. Uniósł znaleziony w kuchennej szufladzie nóż do oddzielania kości i przysunął cienkie ostrze do jej oczu. Uśmiechając do noża, udał, że wyrywa włos z głowy i jednym szybkim ruchem przecina go w powietrzu. Następnie uśmiechnął się do niej.

Patrzyła na niego bez strachu. Nawet bez ciekawości. Wiedziała, co się wydarzy. Została nabrana. Dała się podejść. Teraz nadejdzie kara. Gdy zetknęły się ich spojrzenia, w jej oczach pojawił się lekki blask. Z łatwością rozpoznał w nim nienawiść. Najgłębsze otchłanie piekielnej nienawiści. Zachwyciło go to i podekscytowało. Jeszcze bardziej zbliżył nóż do jej twarzy, tak że prawie zasłaniał jej widok. Ale tylko prawie. Chciał obserwować jej oczy. Uśmiechnął się do jej nienawiści, wiedząc, że gdyby udało jej się uwolnić, spróbowałaby go zabić. Przesunął nożem w powietrzu. – Będę ci opowiadał, co robię – oznajmił. Kiedy wprawnie usunął pierwszy sutek, zaczęła krzyczeć. Była tak mocno zakneblowana, że dźwięk ledwie dało się słyszeć w sypialni, a co dopiero za ścianami. Poprawił knebel. Mogła przypadkiem wciągnąć do tchawicy kawałek jedwabnego materiału i zadławić się, a tego nie chciał. Włożył sutek do małego foliowego woreczka, pokazując jej, że go nie zamknął, i poopowiadał jeszcze trochę, nie śpiesząc się, przedłużając przyjemność. Z jej oczu zniknęła już nienawiść. Zastąpiła ją groza. Kiedy skończył, z satysfakcją przekonał się, że chociaż Lilly obficie krwawiła, nie pochlapał się za bardzo. Był czujny i udało mu się uniknąć większości tętniczej krwi, która trysnęła, gdy podciął jej gardło. Ze zdziwieniem spostrzegł, że spływa potem. Na nieruchomym ciele Lilly, w miejscach niepokrytych krwią, także widział krople potu. Ciężka praca. Zrobiła z tego ciężką pracę dla nich obojga.

Cóż, zapłaciła za to. Po zejściu z łóżka zbliżył się do okna i odgarnął zasłony, które zasunął, zanim zaczął zadawać Lilly ostatnie katusze. Potem otworzył okno na całą szerokość. Zgodnie z planem. Najbliższe okna innych budynków znajdowały się przecznicę dalej. Mało prawdopodobne, żeby ktoś wyjrzał przez jedno z nich i popatrzył akurat w to konkretne okno. Wrócił do łóżka i stanął przy zwłokach Lilly, jak poprzednio z satysfakcją zauważając, że kąt ułożenia zasłon uniemożliwiał dostrzeżenie łóżka z zewnątrz. Do pokoju zawitał lekki wietrzyk; sprawiał przyjemność, owiewając wilgotne ciało. Otwarte okno służyło czemuś jeszcze: nie chciał, żeby akurat ją znaleziono zbyt szybko, a fetor gnicia i odchodów, które wypłynęły w momencie rozluźnienia się zwieracza, zostanie zauważony dopiero po jakimś czasie, jeśli jego część uleci przez okno. Zaczął metodycznie wycierać odciski palców. Był ostrożny jak zawsze – jego umysł starannie skatalogował każde dotykane wcześniej miejsce. Kiedy praca została wykonana, wszedł pod prysznic, nagi, jeśli nie liczyć pary lateksowych rękawiczek. Po kąpieli włożył we włosy ofiary świeżą lilię, którą ze sobą przyniósł. Ostatnie pociągnięcie pędzla. Łamigłówka dla policji. Potem ubrał się i ruszył w swoją stronę. Do miasta. W ciemność. Składowa mroku. Był pełen podziwu dla Lilly. Tak naprawdę nie poddała się do końca, do ostatniego, delikatnego niczym bibuła oddechu. Była wojowniczką. Poszedłby o zakład, że Pearl okaże się taka sama.

51

Addie zaskoczyła Quinna, hałaśliwie wyłaniając się z ciemności. Sama też była zaskoczona. Nie spodziewała się, że o tej porze Quinn będzie jeszcze siedział za biurkiem, nad papierkową robotą, czytając przy niewielkiej wysepce rzucanego przez lampkę światła. – Śmiało, zapal to swoje cygaro – powiedziała, zaskakując go po raz wtóry. W biurze nie było nikogo poza nimi. Ona przyszła do pracy późno, co zresztą miała w zwyczaju, a on zjawił się, by przejrzeć i poprzekładać do innych teczek niektóre dokumenty. Fantazjował sobie, jak przyjemnie by było rozsiąść się w fotelu z zapalonym kubańskim cygarem. Lepiej by mu się myślało. Nie zdawał sobie sprawy, że dla Addie jego myśli są tak przejrzyste. Uśmiechała się, idąc do swojego biurka. Tego dzielonego z Feddermanem. Wsparła się pośladkami o blat i skrzyżowała ręce pod biustem. Jej spódnica podciągnęła się, odsłaniając spory kawałek nóg. Quinn już wcześniej zauważył, że kobiety o małych piersiach rekompensują sobie

niedobory w tej dziedzinie, popisując się nogami. Seksistowskie myślenie. Dał sobie w duchu po łapach. – W zamyśleniu obmacywałeś lewą górną kieszeń koszuli – powiedziała Addie. – Jakbyś czegoś w niej szukał. Oblizywałeś się, a twój wzrok biegł do szuflady, w której trzymasz cygara. – Zauważasz mnóstwo szczegółów – mruknął Quinn. Wciąż uśmiechnięta, lekko wzruszyła ramionami. – Z tego żyję. – Co jeszcze zauważyłaś? – Że urządziliście to miejsce bardziej jak pokój pracy na komisariacie niż jak biuro. Quinn popatrzył wokoło i roześmiał się. – Chyba nic w tym dziwnego. Błękit nowojorskiej policji wciąż płynie w moich żyłach. – Nie sposób uciec przed przeszłością – odparła Addie. – Skoro jako główny partner jesteś szefem, może powinieneś mieć osobny gabinet. – To nie dla mnie. Tylko bym się odizolował. – Przynajmniej mógłbyś palić, ile dusza zapragnie. – To akurat warto rozważyć. – Poza tym, jeśli bardziej oderwiesz się od przeszłości, może

łatwiej ci będzie pogodzić się ze zmianami. – Z tym, że będę mógł palić, ile dusza zapragnie? – Dobrze wiesz, o czym mówię. Lekkie traktowanie poważnych problemów to jeden ze sposobów uciekania przed nimi. Quinn sięgnął do szuflady i wyjął cygaro. Opakowane było w coś w rodzaju tuby ze zmatowionego aluminium, przypominającej jakąś odmianę amunicji. Zamknął szufladę, ale nie rozłączył jeszcze połówek tuby, żeby wyjąć cygaro. Patrzył na Addie, wiedząc, dokąd zmierzała ta rozmowa. Chyba nie przeszkadzało jej to wpatrywanie się. Teraz już całkiem siedziała na biurku, wewnętrznymi stronami dłoni opierając się o blat, przez co jej ramiona wydawały się wyższe i węższe. Spódnica podwinęła się jeszcze bardziej. Jedna z nóg Addie kołysała się rytmicznie i tył wysokiego buta na wysokim obcasie lekko uderzał o biurko, wypełniając pogrążone w ciszy pomieszczenie miarowym stukaniem. – Rozmawiamy o zaręczynach Pearl – powiedział wreszcie Quinn. Potakująco skinęła głową, posyłając mu słaby uśmiech, głównie oczami. – Te zaręczyny to poważna zmiana dla ciebie i Pearl. – Dla mnie? – Ze względu na twoje aż nadto oczywiste uczucia do niej. – Dam sobie radę – powiedział Quinn.

– Cygaro na pewno by ci w tym pomogło. Obserwowała go, czekając. Noga wciąż się kołysała. Otworzył aluminiową tubę i wyjął cygaro. Znów zajrzał do szuflady, w której znalazł obcinarkę. Nie musiał szukać zapałek. Zawsze trzymał je tuż obok cygar. Obcinarka wyglądała jak miniaturowa gilotyna. Użył jej i z zadowoleniem stwierdził, że wciąż była ostra i skuteczna. – Auć! – jęknęła Addie. – Co to za marka? Marie antoniny17? – Dostałem to w prezencie – powiedział Quinn, unosząc gilotynę, żeby Addie lepiej ją sobie obejrzała. Potem schował przyrząd do szuflady. – Od Pearl? – Od innego gliny, który lubił cygara. Musiał rzucić palenie. Quinn trzymał cygaro, ale go nie zapalał. – Pearl nie miałaby nic przeciwko temu – zachęciła go Addie. Nie wydawała się zdziwiona ociąganiem Quinna. Quinn uśmiechnął się w odpowiedzi. – Mogłaby mieć. – Nie. Nie dowie się. – Mogłaby się dowiedzieć.

– Teraz już nie robi to żadnej różnicy – stwierdziła Addie. Mówiła do niego cierpliwie, jak do krnąbrnego dziecka. – To… – Nie – spokojnie powiedziała Addie. – Skończyło się. Dla wszystkich byłoby lepiej, gdybyś przyjął to do wiadomości. Wychodził z niej psycholog. Quinn patrzył jej w oczy, analizował jej uśmiech. Potrafiłby przywyknąć do tego uśmiechu, wnoszącego ciepło w świat mężczyzny. Mógłby się nawet od niego uzależnić. Spojrzenie Quinna ześlizgnęło się na jej nogę, wciąż wybijającą swój rytm, wystukującą swe przesłanie na przednim panelu biurka, cicho, cichutko. Zagryzł cygaro w zębach i potarł zapałkę. Przysunął płomień do końcówki cygara, które po kilku zaciągnięciach równo się rozpaliło. Odchylił się na fotelu i rozluźnił. – Zaspokojony? – zapytała Addie. – Niemalże. Nauczyłem się tym zadowalać. Ma to coś wspólnego z rozpoznawaniem zachodzących zmian i godzeniem się z nimi. – Jeśli idzie o zaspokojenie, nie ma żadnego „niemalże”. – Znów uśmiech. Wszechwiedzący, skrywający tajemnicę. Zapraszająco erotyczny. Nieoczekiwanie zsunęła się z biurka, obciągnęła spódnicę i wygładziła ją na udach.

Sprawiała wrażenie zawstydzonej, ale było to udawane. – Przepraszam. Nie powinnam poruszać tematu twoich relacji z Pearl. Wiem, jak to jest: stare miłości, jak stare nałogi, umierają powoli. – A czasami my razem z nimi – dodał Quinn. Obudził tym jej czujność. – Ta rozmowa staje się coraz bardziej posępna. – Mówiłem o cygarach – rzekł Quinn. – Dzięki Bogu. – Addie, nigdy bym… – Wiem. Tak naprawdę nie myślałam, że byś mógł. Poskładała jakieś dokumenty, wcisnęła je do aktówki, ułożyła i wyrównała wszystko, co leżało na biurku. Potem schyliła się po torebkę. Pozostała w tej pozycji o kilka sekund dłużej, niż było to konieczne. Quinn wiedział, że jest urabiany, a jej nie przeszkadzało, że on o tym wie. Powiedziała „dobranoc” i ruszyła w kierunku drzwi. Zdawała sobie oczywiście sprawę z tego, że Quinn jej się przygląda, ale w tym momencie niczego nie odgrywała. Zachowująca się profesjonalnie kobieta w pracy. W drzwiach odwróciła się jeszcze i powiedziała: – Może jutro poczynimy jakieś postępy. – W dochodzeniu – uściślił Quinn.

– Oczywiście. Bo w czym innym? Kiedy wyszła, Quinnowi się wydało, że zassała za sobą część powietrza z biura. Zaciągnął się cygarem i spróbował zrobić kółko z dymu, ale mu nie wyszło. Spróbował jeszcze raz, także bez powodzenia. Patrzył, jak bezkształtny dym płynie ku sufitowi, i myślał o Addie, która podejrzewała, że z powodu Pearl miał ciągoty samobójcze. Myślał też o Bogu. Byłoby miło, gdyby Bóg trochę więcej uwagi poświęcał miastu Nowy Jork.

17 Maria Antonina Habsburg (1755–1793), królowa Francji, w czasie rewolucji francuskiej stracona na gilotynie.

52

– Nasz morderca pnie się po drabinie społecznej – zauważył Fedderman. Vitali zadzwonił, budząc Quinna kilka minut po północy, i podał mu adres, pod którym znaleziono ostatnią ofiarę Grawera, kobietę o nazwisku Lilly Branston. Mieszkała w zmodernizowanym, strzelistym apartamentowcu na Park Avenue, przedwojennym cudzie budownictwa z sięgającą trzeciego piętra granitową fasadą, ponad którą w nocne niebo godziła budowla z jasnobrązowej cegły i zdobnego białego kamienia. Na zewnątrz zwyczajowe skupisko radiowozów, oznakowanych i nie, zbiło się przy krawężniku pod kątami tak obłąkańczymi, jakby wszystkie przybyły naraz i z największym trudem uniknęły ogólnej kolizji. Quinn skinął na powitanie mundurowemu, którego wprawdzie znał, ale i tak pokazał mu legitymację, wchodząc z Feddermanem do holu. Hol robił wrażenie. Był chłodniejszy niż noc. Beżowy marmur z

różowymi żyłkami, puszysta wykładzina podłogowa brązowego koloru i wypolerowane miedziane drzwi wind. – W takich miejscach zwykle mają portiera – powiedział Fedderman. – Tu też. Według Sala portier skończył pracę o dwudziestej drugiej. Ponoć widział, jak ofiara wychodziła około osiemnastej. Ale nie wie, czy i kiedy wróciła. – Może była umówiona z mordercą i zaprosiła go do siebie, ale po dwudziestej drugiej. – Może morderca wiedział, że po dwudziestej drugiej jest bezpieczny, i pojawił się bez zaproszenia. – Quinn rozejrzał się z zadartą głową. – Są tu jakieś kamery nakierowane na wejście? – Tak, ale nie mają funkcji nagrywania, a nikt nie obserwował monitorów. Quinn zacisnął zęby i tylko skinął głową. Przed jedną z wind stał Mishkin. Jego wymięty szary garnitur wyglądał jak odziedziczony po starszym bracie. Oczy detektywa były sadzawkami smutku. Nawet jego sumiaste wąsy jakby nieco opadły, ale może była to wina wtartej w nie mentolowej maści. – Wyglądasz na zmęczonego, Haroldzie – powiedział Fedderman. – Szukanie sensu w tym, że ludzie nawzajem się zarzynają, może umęczyć – odparł Mishkin.. – Osiemnaste piętro. – Nacisnął przycisk windy, oznaczony skierowaną w górę strzałką. – Ona naprawdę miała po co żyć. Prawdziwa tragedia…

Już dawno minęła północ, więc byli jedynymi pasażerami windy. Milczeli, jadąc na piętro, na którym popełniono morderstwo. W górę do piekła – coś tu się nie zgadzało. Gdy na osiemnastym piętrze wysiedli z windy, Quinn zauważył otwarte drzwi w głębi korytarza. W pobliżu stał mundurowy policjant, a na wykładzinie przed drzwiami, w padającym z mieszkania jasnym świetle, poruszały się blade cienie. Zaraz za drzwiami znajdowała się wyściełana ławeczka, przy której umieszczona była wysoka kamienna urna; wyglądała z niej sztuczna, brązowa trawa pampasowa. Na ławeczce siedział mężczyzna lat około dwudziestu, który nigdy nie będzie wyglądał na starszego. Jego nogi okrywały porządnie wyblakłe i pokryte łatami dżinsy. Wypuszczona na spodnie biała koszula w zielone prążki sprawiała wrażenie świeżej, a na gołe stopy założył mokasyny. Jego brązowe włosy były skołtunione, może specjalnie, a może nie. Gapił się w podłogę z wytężoną uwagą kogoś obserwującego formikarium. – Stephen Elsinger – przedstawił go Mishkin. – To on zadzwonił na dziewięćset jedenaście. Przez okno mieszkania zabitej zobaczył, co się dzieje. Dziecko funduszu powierniczego, mieszka na Lexington. – To o przecznicę stąd – powiedział Quinn. – Stephen ma silny teleskop – wyjaśnił Mishkin. – Lubił obserwować ofiarę. – Podglądać, chciałeś powiedzieć.

– Owszem, chociaż Stephen ująłby to inaczej. Odniosłem wrażenie, że była idealnym obiektem do masturbacji. Quinn pomyślał, że zabrzmiało to obiecująco. – Widział, jak ją mordowano? – Niezupełnie. Quinn tylko prychnął, postanawiając uzbroić się w cierpliwość, podczas gdy przebieg wydarzeń stopniowo będzie się odsłaniał. Kiedy Quinn wszedł do sypialni i zobaczył ofiarę, zrozumiał, co Mishkin miał na myśli, mówiąc, że miała po co żyć. Sam adres Lilly Branston sugerował, że była zamożna, a sądząc po twarzy – którą wprawdzie szpeciły wykrzywione w przerażeniu szeroko otwarte usta – za życia musiała być piękna. Quinn zauważył, że była nieco starsza od innych ofiar, może nawet przekroczyła czterdziestkę. Trudno było dokładnie określić jej wiek, gdy miała wytrzeszczone oczy i zastygłe w grymasie usta, z których asystentka lekarza sądowego wyjęła majtki. Leżały teraz zmięte obok głowy ofiary. Tym razem zwłok nie badał Nift, ale kobieta w średnim wieku, wysoka, smukła jak czapla, choć mimo to miała harmonijkę podbródków. Quinn poznał ją przelotnie i pamiętał, że miała na imię Norma. Zajmowała się potwornie okaleczonym ciałem ofiary fachowo i z chłodną precyzją, choć od czasu do czasu w jej oczach błyskało współczucie i szacunek. Jakże było to niepodobne do postawy jej szefa! Zamiast wydanej przez Renza odznaki Quinn pokazał jej swoją legitymację z nazwiskiem. – Mam na imię Norma – przedstawiła się kobieta. – Poznaliśmy się kilka lat temu, przy sprawie Krafta.

– A, rzeczywiście. Gdzie Nift? – Stęsknił się pan za doktorem Niftem? – Jak za ciężkim przypadkiem półpaśca – uśmiechnął się Quinn. – Widzę, że dobrze go pan zna – powiedziała Norma. – Doktor Nift jest w domu, słodko sobie śpi, a z panią Branston spotka się, jak słońce już będzie wysoko. – Prawo starszeństwa – mruknął Quinn. – Prawo szefa. – Prawo wała – wtrącił Fedderman. Norma obrzuciła go spojrzeniem, ale wyraz jej twarzy się nie zmienił. Wyglądała na sympatyczną kobietę, choć władczą, i powinna raczej być dyrektorką szkoły dla dziewcząt w mundurkach, niż grzebać przy zwłokach. Sal Vitali dał kilka kroków w głąb sypialni. – Gdzie jest Pearl? – Pomyślałem, że powinna się wyspać – odpowiedział Quinn. – Addie też. Dzięki temu nie będziemy wszyscy jutro rano obijać się o siebie jak zombi. Wsparł pięści na biodrach i przyjrzał się ofierze. Leżała nago, związana podartym na paski prześcieradłem. Nie miała sutek. Wyryte między piersiami długie na jakieś trzydzieści centymetrów X rażąco rzucało się w oczy. W okropny sposób podcięte od ucha do ucha gardło

wyglądało jak przerażające, zachłanne usta, rodem z najstraszliwszych koszmarów. Wtedy Quinn spostrzegł coś, przez co koszmar stał się jeszcze bardziej straszliwy i przejmujący. Wskazał biały kwiat, wsunięty we włosy tuż nad jej lewym uchem. – Miała to, kiedy została znaleziona? – Aha – przytaknęła Norma. – To lilia, gdybyś się zastanawiał. – Wiedziałem – powiedział Fedderman. Norma posłała mu powątpiewające spojrzenie i wróciła do szturchania i podskubywania ciała. – Lubi kalambury ten nasz morderca – dodał Fedderman. – Nie zaprzątam sobie głowy takimi rzeczami – odparła Norma. – W przeciwieństwie do Nifta – zauważył Quinn. – Lubi bawić się w detektywa. Norma wzruszyła ramionami. – „Bawić się” to właściwe określenie. Ze zmarłej wyciekło mnóstwo krwi, ale jej upływ jak zwykle wyglądał na kontrolowany. Morderca miał wprawę i wiedział, w jaki sposób i jak silnie ofiary będą krwawiły. Na pewno nie za bardzo pochlapał się krwią. – Morderca potrafi przewidzieć, jak tryśnie tętnicza krew. Sądzi

pani, że może mieć jakieś wykształcenie medyczne? – zwrócił się Quinn do Normy. – Niekoniecznie – odpowiedziała. – Odpowiednie lektury, sporo praktyki, rzecz jasna, i to wystarczy, żeby nabyć umiejętności rzeźnika. – Ale trochę musiał się pokrwawić. – To raczej nieuniknione. – Chyba po wszystkim umył się w łazience – odezwał się Sal. – Technicy sprawdzą kabinę prysznicową i rury odpływowe. Szukali odcisków, ale trafili przede wszystkim na smugi po rękawiczkach. Wygląda na to, że większość przedmiotów w mieszkaniu została wytarta. – Nie znajdą krwi ani włosów mordercy w rurach czy gdziekolwiek indziej – powiedział Fedderman. – On nie zostawia DNA. Pewnie bierze prysznic w czepku, może też golić włosy łonowe. Niektórzy popaprańcy tak robią. I bardzo uważa, żeby kroić ofiarę, a nie siebie. – Potwierdziliśmy, że ofiara nazywała się Lillian Maria Branston i miała trzydzieści osiem lat – oznajmił Sal. – Sprzedawała nieruchomości, i to te o najwyższym standardzie, sądząc po jej mieszkaniu. Według wizytówek pracowała dla Willman Group. Quinn słyszał o Willman Group. Była to jedna z największych i najbardziej dochodowych agencji nieruchomości w Nowym Jorku. I, jak powiedział Vitali, zajmowała się wyłącznie prestiżową częścią rynku. A oni znajdowali się teraz na Park Avenue. Lilly Branston musiała nieźle sobie radzić. – Weź jedną wizytówkę, Sal. Jutro złożymy wizytę w tej agencji. – Uśmiechnął się, może niestosownie, ale ciepło, i przeniósł uwagę na

Normę. – No dobrze, kochana, co jak dotąd mamy? Norma odparła jego kokietowanie nic nieznaczącym uśmiechem, jakby ktoś przypomniał jej dawne, średnio zabawne wydarzenie. – Temperatura ciała wskazuje, że zgon nastąpił jakąś godzinę temu. Może wcześniej. – Boże drogi – wymamrotał Fedderman. Quinn pomyślał to samo. Odnieśli wrażenie, że gdyby się pośpieszyli, mogli dopaść mordercę. Tak blisko… – Wszystko zrozumiecie, kiedy wam opowiem, jak dostaliśmy cynk – powiedział Sal. Quinn jakby go nie usłyszał. Ze skrzyżowanymi ramionami wpatrywał się w ciało. Krótki czas między morderstwem a odkryciem zwłok sugerował, że byli o krok od przyskrzynienia mordercy, ale było to naturalnie tylko wrażenie. Czas to nie odległość, a na Manhattanie odległość i tak za bardzo się nie liczyła. Psychopata mógł w tym momencie siedzieć w całodobowej kafejce kilka przecznic dalej, sącząc kawę i rozkoszując się nowymi wspomnieniami. – Seks? – zwrócił się do Normy. – Nie, dziękuję – odpowiedziała z kamienną twarzą. – A jeśli chodzi ci o ofiarę, to nie znalazłam śladów penetracji. Żadnych otarć. Jeżeli uprawiali jakikolwiek rodzaj seksu, odbył się za obopólną zgodą.

Reszta natomiast… – Machnęła w kierunku ciała dłonią w lateksowej rękawiczce. – Nie odbyła się za obopólną zgodą – dokończył Quinn. – Jak to z morderstwami bywa – powiedziała Norma. Quinn nie miał jej za złe szorstkości. Po prostu nosiła w swojej czarnej torbie, razem z resztą lekarskich narzędzi, wisielczy humor, mechanizm obronny glin. – Będziemy mogli powiedzieć wam dużo więcej, jak zawieziemy ją do prosektorium – kontynuowała Norma. – Co jadła na kolację, czy ma we krwi alkohol lub narkotyki, jaka jest przyczyna śmierci… Tego typu rzeczy. Wiecie, poszlaki. – „My”, to znaczy Nift? – Tak, on zajmuje się tą sprawą. Wydał instrukcje, że każde morderstwo, w którym pojawią się tego typu obrażenia, ma przejść przez niego. – Każda ofiara Grawera. – Tak bym zakładała – odparła Norma i zaczęła zbierać swoje stalowe narzędzia. Wkładała je do zamykanego pojemnika, który trafi torby lekarskiej. Jej ruchy były oszczędne i zdradzały długoletnią praktykę. Przez drzwi wetknął głowę policyjny fotograf, facet o czerwonej gębie, który miał na nazwisko Willis. Uśmiechał się szeroko. – Zostało tu coś jeszcze do zdjęcia? – zapytał, wiedząc, że jego fotki będą komuś

potrzebne do pracy. Norma zamknęła torbę i westchnęła, ale w odpowiedzi tylko potrząsnęła przecząco głową. – Podziwiam twoje opanowanie – powiedział Quinn. – Bez niego nie byłabym taka seksowna – odparła Norma. – Dobrej nocy, miłego dnia, cokolwiek, cholera, teraz jest. Wyszła, na nikogo nie patrząc. – Porozmawiajmy ze Stephenem – zarządził Quinn. – Może on zna jakieś żarty, skoro nie ma już Normy. Z sypialni wymaszerowali wszyscy poza Lilly Branston. Nikt się nie uśmiechał. Poczucie humoru po raz kolejny przegrało z koszmarem. Wychodząc z mieszkania, Quinn powiedział jedzącemu kanapkę ratownikowi medycznemu, że można już zabrać ciało. Ratownik wywiózł w życiu wiele ciał z miejsc zbrodni i wypadków i jakoś sobie radził bez pomocy niesmacznych dowcipów. Skinął po prostu głową, nie przerywając żucia.

53

Stephen Elsinger siedział na ławeczce, prawie zwinięty w kłębek, i wyglądał na strapionego. Dopiero z bliska dostrzegało się jego niezdrową cerę i nazbyt ruchliwe jabłko Adama. Quinn zadał swoje pytania. – Ale ja już… – zaczął Stephen ze znużonym zniecierpliwieniem. – Wiem – nie dał mu skończyć Quinn. – Ale rozumie pan, jak to jest. Na pewno ogląda pan Prawo i porządek. Stephen odpowiedział uśmiechem. – Czy oglądam? Jestem uzależniony! Quinn zrewanżował mu się anielskim uśmiechem, zaskakującym na tak grubo ciosanej twarzy. Był to bardziej uśmiech księdza niż gliny. – Sądzę, Stephenie, że w swoim mieszkaniu poczujesz się swobodniej. To kilka kroków stąd, prawda? – Trzeba przejść przecznicę i skręcić za róg – odpowiedział Stephen. Rozplątał chude nogi i podniósł się z ławki. Jabłko Adama skoczyło w górę i w dół. Denerwował się przez tych ludzi. Nie, to za mało powiedziane – bał się ich. – Mam jakieś browarki, jeśli panowie…

– Dziękujemy za propozycję, Stephenie, ale jesteśmy na służbie. Vitali, glina o wyglądzie Włocha, który już go przesłuchiwał, i ten drugi, który równie dobrze mógłby być ciapowatym księgowym, patrzyli na niego tak, że nie wiedział, gdzie oczy podziać. Chudy policjant z okrągłym brzuszkiem i w fatalnym garniturze uśmiechnął się i wzruszył ramionami, jakby chciał powiedzieć, że nie miałby nic przeciwko osuszeniu puszki piwa. Ten wielki, który wyglądał na twardziela i był ich przywódcą, cofnął się o krok i wykonał zamaszysty gest ręką. – Prowadź – powiedział. Droga do bloku Stephena – wieżowca z surowej czerwonej cegły, o wejściu ocienionym podniszczoną zieloną markizą – zajęła im około dziesięciu minut. W blokach tej klasy nie było portierów. Po obu stronach wejścia stały bliźniacze cisy w donicach, przycięte w okrągłe liściaste kule. Hol został urządzony tak oszczędnie, że przypominał recepcję z jakiegoś nakręconego w Europie Wschodniej filmu biurokratycznej grozy. Mieszczące się na dziewiętnastym piętrze lokum Stephena odstawało klasą od mieszkania ofiary, ale w tej części miasta i tak musiało być drogie. Quinn zauważył też, że znajdowało się niemal na poziomie apartamentu Lilly Branston, która mieszkała na osiemnastym piętrze. Umeblowanie było praktyczne i źle dobrane. Na ścianie za sofą, obok plakatu przedstawiającego The Three Stooges, wisiała duża podobizna Alberta Einsteina. W kuchni paliło się światło, a na kuchennym stole widać było otwarte pudełko po pizzy na wynos. – Chodźmy do sypialni, pokażę wam, jak to było – powiedział

Stephen. Zatem wszyscy udali się za nim. W sypialni było ciemno, ale nikt nie włączył światła. Wiatr, wpadający przez wiodące na balkon rozsunięte szklane drzwi, poruszał cienkimi firankami. W powietrzu unosił się słaby, nieświeży zapach, jakby Stephen zostawił gdzieś w kącie brudne skarpetki. Quinn wyszedł na balkon, nie czekając na zaproszenie. Powitał go tam miły wietrzyk i ustawiony na trójnogu teleskop, jeden z tych większych, wyposażonych w małe lunetki celownicze. Przeznaczony był do profesjonalnego badania gwiazd, ale nie celował w nocne niebo. Został przekręcony poziomo kilka stopni na południe i skierowany pod kątem na ścianę okien na Park Avenue, przecznicę dalej. – Interesujesz się astronomią? – zapytał Quinn Stephena, który także wyszedł na zewnątrz, a za nim Fedderman, Vitali i Mishkin. Quinn miał nadzieję, że niewielki balkonik utrzyma ciężar tylu osób. – Tak, proszę pana – odpowiedział Stephen. – Lubię gwiazdy. Ale przez te wszystkie nocne światła nie jest to najlepsze miejsce na podziwianie nieboskłonu. – Więc zaglądałeś w okna tego bloku na następnej przecznicy. – No… tak. W Nowym Jorku prawie wszyscy to robią, prawda? Nie jestem podglądaczem czy kimś takim. – Skądże – powiedział Quinn. – Wpatrywanie się przez teleskop w

cudze okna to taka nowojorska tradycja. Stykamy się z tym przez cały czas, możesz nam wierzyć na słowo. Jednak obserwujący wybiera sobie przeważnie kilka stałych okien. Ty wybrałeś okno Lilly Branston, co jest ze wszech miar zrozumiałe. Jabłko Adama gwałtownie podskoczyło. – Właśnie. Tak, proszę pana. Ona jest… była piękna. – Podglądałeś ją, jak się rozbierała? – Tak, proszę pana. Podglądałem. – To całkowicie zrozumiałe – powtórzył Quinn. – Proszę, opisz dokładnie, co widziałeś tej nocy. – Ona… pani Branston… wróciła do domu około wpół do jedenastej. Była z jakimś mężczyzną. – Potrafisz go opisać? – Przykro mi, ale nie. Najpierw tylko mi mignął, a potem przez jakiś czas widziałem jedynie poruszające się cienie na zaciągniętych zasłonach. Wiem, że pili i że się całowali. A ona… – Co takiego zrobiła, synu? – Przynajmniej częściowo rozebrała się w salonie. W każdym razie na to wyglądało. – Jak przedstawienie w teatrze cieni – powiedział Quinn.

– O, właśnie. Tylko nie tak wyraźne. Potem poszli do sypialni, gdzie zasłony były rozsunięte. Wtedy widziałem, co dzieje się w środku. – Widziałeś łóżko? – Tak, choć nie bezpośrednio. – Stephen podszedł do teleskopu i pokręcił lunetką celowniczą, regulując ostrość. – Proszę spojrzeć. Kąt nie jest najlepszy, ale widzę odbicie łóżka w lustrze komody. Quinn spojrzał. Odległe o przecznicę okno znalazło się tak blisko, jakby stał tuż przed nim. Przez rozsunięte zasłony widać było odbicie mniej więcej połowy łóżka, na którym wcześniej leżała ofiara. Zakrwawione prześcieradła zabrano do analizy, ale Quinn widział czerwone plamy na materacu. – Nie zobaczyłem tego mężczyzny, ponieważ… pani Branston… rozbierała się, stojąc przed oknem. – Zawsze tak robiła? – Przeważnie. – Jak myślisz, wiedziała, że ją podglądasz? – Tak, proszę pana. Podejrzewała, jak sądzę, że ktoś może ją podglądać. – Podskoczyło jabłko Adama. – Mnóstwo kobiet lubi pokazywać swoje wdzięki. To jedna z rzeczy, których nauczył mnie teleskop. – Widziałeś więc, jak się rozebrała i weszła do łóżka. – Tak, proszę pana. Zwykle sypiała w takiej kusej nocnej koszuli,

ale dziś nic na siebie nie założyła. Po prostu wyciągnęła się na łóżku, na pościeli. Założyła ręce za głowę i uśmiechała się. Nigdy wcześniej nie widziałem u niej takiego uśmiechu. – Jakby komuś pozowała? – Właśnie tak, proszę pana. Ale nie mnie. Prędzej temu mężczyźnie w jej mieszkaniu. – Co stało się potem? – Mężczyzna podszedł do okna i zaciągnął zasłony. Ale widziałem tylko jego ramiona i ręce. – Ramiona… Może orientujesz się, co na sobie miał? Koszulę, marynarkę? – Mam wrażenie, że nic na sobie nie miał, tak jak pani Branston. – Stephen dał parę kroków w tył i oparł się o żelazną barierkę. Fedderman trzymał się blisko niego. Nigdy nie wiadomo, jakie ktoś ma zamiary, a na chodnik droga daleka. – Wszystko toczyło się bardzo szybko – ciągnął Stephen. – Trudno powiedzieć, co konkretnie się tam działo. – Obserwowałeś dalej? – Nie, proszę pana. Po tym, jak mężczyzna zaciągnął firanki, nie zostało już wiele do oglądania. Wróciłem do teleskopu dopiero jakąś godzinę później, a wtedy zasłony znowu były rozsunięte. I okno było otwarte, jakby tamten człowiek chciał przewietrzyć pokój. – Sal popatrzył na Quinna nic niewyrażającym wzrokiem. – Wcześniej okno było zamknięte? – zapytał Quinn.

– Tak, proszę pana. Na pewno. Czy to takie ważne? – Nigdy nie wiadomo – odparł Quinn, myśląc, że morderca prawdopodobnie nie chciał, żeby ciało znaleziono zbyt wcześnie. Dlatego wpuścił do sypialni świeże powietrze – żeby sąsiedzi za szybko nie wyczuli smrodu fekaliów i rozkładu. Jeśli tak właśnie było, to położył sprawę. Chciał mieć wszystko pod kontrolą, ale przedobrzył. Stephen przełknął kilka razy z rzędu i podjął opowieść: – Pani Branston jeszcze leżała w łóżku. Ale coś mi nie pasowało, nawet z odległości. Jej twarz była taka… zniekształcona. No i pomyślałem, że założyła na siebie coś czerwonego, co też nie pasowało. Więc naprawdę przyłożyłem się do ustawienia ostrości i… – Znów przyszła pora na jabłko Adama. – I zorientowałem się, że to nie był żaden czerwony strój, że patrzę na krew. A jej gardło… – Głos Stephena zabrzmiał chrypliwie i załamał się. Chłopak wyglądał, jakby miał się rozpłakać. Quinn rozumiał dlaczego. Stephen, patrząc przez silny teleskop, musiał się czuć, jakby stał tuż obok zwłok. – Już dobrze, synu – powiedział Quinn i delikatnie poklepał chłopaka po ramieniu. – Właśnie wtedy zadzwoniłem na dziewięćset jedenaście – zdławionym głosem powiedział Stephen. Quinn słyszał, jak chodziło jego jabłko Adama. – Oczywiście – powiedział. – Kiedy zobaczyłem zajeżdżające radiowozy, poszedłem pod jej

blok. Policjanci pytali, kim jestem i czy to ja dzwoniłem na telefon alarmowy. Kiedy powiedziałem, że tak, kazali mi usiąść na ławeczce. Nie ruszałem się stamtąd, dopóki nie przyjechał detektyw Vitali i nie spisał mojego zeznania. A potem już wy mnie zabraliście. – Bolesne doświadczenie – powiedział Quinn. – Ale postąpiłeś jak należy. – Naprawdę tak pan uważa? – Jak najbardziej. Posłuchaj, Stephenie, czy kiedykolwiek robiłeś zdjęcia przez ten swój teleskop? – Nie, proszę pana. Dlaczego miałbym coś takiego robić? – Bo ja wiem. Tak się zastanawiałem. – Quinn się uśmiechnął. – Głównie na tym polega moja praca, Stephenie. Na zastanawianiu się. – Pewnie tak – odpowiedział Stephen. Zgodził się przyjść następnego ranka na posterunek, żeby podpisać zeznanie. Przesłuchają go Vitali i Mishkin, a potem oczywiście przekażą zapis dochodzenia Quinnowi i spółce. Quinn uświadomił sobie, że to hybrydowe śledztwo przypominało rząd angażujący się w bankowość. Nie zawsze skuteczny, ale wciąż w interesie.

54

Przed blokiem Stephena Elsingera zaskoczył ich lekki deszcz, padający z bezgwiezdnego nocnego nieba. Mokre chodniki odbijały światło, a latarnie lśniły we mgle na podobieństwo nisko zawieszonych gwiazd. Sal i Mishkin mieli służbowy samochód. Quinn i Fedderman skierowali się do lincolna, czując na karku chłodną wilgoć. W tym momencie Quinn zorientował się, że nie tylko z powodu wilgoci poczuł zimny dreszcz. Po drugiej stronie ulicy stała kobieta cień w swojej zwykłej pozie, z wysuniętym biodrem, wystawionymi w bok łokciami i pięściami wspartymi poniżej talii. Stała w bramie, ale blisko chodnika, i chyba ją zaskoczyło, że została zauważona. Drgnęła jak obudzona, spokojnie się odwróciła i najpierw zaczęła iść, a potem biec. Wszyscy czterej detektywi zauważyli ją jednocześnie. Zdali sobie sprawę, że zanim wsiądą do auta i je uruchomią, kobieta cień przepadnie gdzieś, gdzie nie da się wjechać samochodem. Ruszyli zatem w pogoń, rozpędzając się powoli, tak jak ona, gotując się na długi bieg. Jeśli zamierzała im urządzić turniej na wytrzymałość, prawo będzie górą. Biegła wzdłuż Park Avenue w stronę centrum, jakieś sto metrów przed nimi. Nie pozwalali jej zwiększyć dystansu. Wszyscy stojący po właściwej stronie prawa już ciężko dyszeli, a kobieta, którą ścigali, musiała być względnie młoda. Quinn usłyszał poślizg skórzanej podeszwy na mokrym betonie i czyjeś przekleństwo, być może Vitalego. Szanse na dogonienie kobiety mieli mizerne. Mishkin przez radio wezwał na pomoc wszystkie znajdujące się w pobliżu radiowozy. Dyszał tak, że ledwie można go było zrozumieć.

Męskie ego. Quinn zastanawiał się, czy właśnie ono sprawiło, że rzucili się w pościg z taką pewnością siebie. Gliny i byłe gliny, dawno mające młodość za sobą. Platfusy. Kobieta, którą ścigali, równie dobrze mogła być mistrzynią olimpijską. O tak późnej porze ruch był niewielki. Nikt z przejeżdżających nie zwracał szczególnej uwagi na odbywający się na Park Avenue wyścig. Jego uczestnicy co jakiś czas napotykali pieszych, przeważnie niosących parasolki, a ci zatrzymywali się zdumieni i z ciekawością patrzyli na przebiegających obok ociężałych mężczyzn, których obcasy wzbijały wachlarze deszczówki. Quinn wiedział, że jeśli kobiecie uda się zatrzymać taksówkę, jeśli starczy jej czasu i sprzeda taksiarzowi dobrą bajeczkę, ucieknie im na dobre. Banda obwiesi w średnim wieku, może pijanych, i dziewczę w opałach. Taksówkarz uwierzy każdemu jej słowu i w mgnieniu oka teleportuje ją kilka przecznic dalej. Przebiegła skosem przez pół ulicy i biegła teraz wzdłuż trawiastego pasa, rozdzielającego pasy ruchu. Trzymała się jednak jezdni, która dawała stopom lepsze oparcie. Może miała nadzieję, że tutaj taksówkarz szybciej ją zauważy. Quinn poczuł, że słabną mu nogi, a w tej, z której wyjęto kulę i która podobno miała być wyleczona, poczuł znajome pulsowanie bólu. Żebra też odezwały się bólem. Zrównał się z nim Mishkin, jakby rywalizowali ze sobą, podczas gdy ich łokcie pracowały równomiernie niczym tłoki. Mokre, sumiaste wąsy Mishkina, w połączeniu z malującą się na zwykle łagodnej twarzy determinacją, przywiodły Quinnowi na myśl westernowego rewolwerowca, kroczącego główną ulicą, żeby stanąć twarzą w twarz z przeciwnikiem. Twarzą w twarz, pomyślał Quinn. Tego właśnie nam trzeba. Tyle że wszyscy czterej zostawali w tyle.

Stare pierdziele w akcji. Wtedy usłyszał stęknięcie, oznakę nie tyle bólu, co zacietrzewienia, i na prowadzenie wysforował się Fedderman. Jego tyczkowata, niezgrabna sylwetka nabrała w biegu nieoczekiwanej gracji. Quinna zamurowało. Przyglądał się, zapominając na chwilę, z jakim trudem przebierał nogami. Fedderman sadził susy niczym wilk, zbliżając się do kobiety, która zerknęła przez ramię, zdziwiła się i zwiększyła tempo. Fedderman też przyśpieszył. Biegł jak natchniony. Dalej, Feds! Cholera! Pojawił się samochód ze świecącym na dachu napisem „TAXI”. Kobieta cień rozpaczliwie pomachała w biegu rękami, poświęcając szybkość, żeby zwrócić uwagę taksówkarza. Quinn zobaczył, że taksówka zbliża się do niej, przecinając dwa pasy ruchu. Znowu ją zgubimy! Znowu! Zajodłowała syrena radiowozu, który niespodziewanie wyłonił się zza rogu, błyskając kogutem we mgle. Zobaczywszy policyjny samochód, kobieta cień zmieniła kierunek, zamierzając przebiec trawiasty pas. Potknęła się i upadła na ręce i

kolana. Wstała. Z powrotem wbiegła na ulicę, ale w sporej odległości od radiowozu. Za to bliżej taksówki. Cholera! Uda jej się. Nie zabieraj jej! Nie…! Nagle znów znalazła się na czworakach, wpatrzona w szybko nadjeżdżającą taksówkę. Zapaliły się światła stopu, koła przestały się obracać. Opony nie zapiszczały – nawierzchnia była na to zbyt mokra. Zazgrzytały tylko głośno, jak paznokcie zsuwające się po tablicy, kiedy taksówka ślizgiem zbliżała się ku nieruchomej kobiecie. Przedni zderzak trafił z siłą, która posłała ją bezwładną gwiazdą w powietrze. Wylądowała na pasie trawy, ale nie całkiem. Głową uderzyła o krawężnik i leżała nieruchomo, z rozrzuconymi rękami i nogami. Kierowca w sekundę wyskoczył z taksówki i klęknął przy kobiecie. Przeżegnał się, wstał, zatoczył się na trawę i zwymiotował. Następny do kobiety dotarł Fedderman. Wyhamował z poślizgiem i stał nad nią z długimi ramionami zwisającymi u boków. Przełknął, gdy spojrzał na jej twarz. Zbliżając się, Quinn przyśpieszył, mimo że ból rozrywał mu nogi i palił płuca niczym roztopiony ołów. Palił serce. Całą uwagę Quinn poświęcił kobiecie, rozkrzyżowanej na skraju trawiastego pasa. Kim jesteś?

No, kim?

CZĘŚĆ IV

Nad dachami gwiazdy w purpurowym blasku Bledną w mgle szafranowej, jakby umierały, Ja zaś na szybko mknącej planecie, Stojąc przed lustrem, krawat zawiązałem. Conrad Aiken, Poranna pieśń Senlina

(przełożył Leszek Elektorowicz)

55

Quinn dołączył do grupki stłoczonej wokół kobiety, która częściowo leżała na trawiastym pasie ciągnącym się pośrodku Park

Avenue, a częściowo na ulicy. Była nieruchoma, a wokół jej głowy tworzyła się duża kałuża krwi i mieszała się z deszczem. Stojący w chłodnej mgle Quinn patrzył na twarz kobiety, która podszywała się pod Chrissie Keller. Klientki QUiZ, która wynajęła ich na samym początku i wprawiła maszynerię w ruch. Kobiety, która nie była Chrissie Keller. Przynajmniej jeśli wierzyć matce Chrissie. Obok kobiety klęczał Fedderman. Szukał pulsu. Znalazł. – Żyje – powiedział z niejakim zdumieniem. Zakrwawiona rana głowy wyglądała na poważną, wręcz śmiertelną. Z drugiej strony, rany głowy zawsze obficie krwawiły. – A ja prawie się nabrałem – odezwał się mundurowy glina z radiowozu. Quinn się nie dziwił. Kobieta była blada i miała zamknięte powieki, pod którymi nie poruszały się gałki oczne. Jej twarz była spokojna i poważna. Niemal widać w niej było woskową nieruchomość śmierci. – Ktoś dzwonił na pogotowie? – rzucił w przestrzeń Quinn. – Już jadą – odpowiedział Mishkin. Fedderman zdjął swoją wymiętą marynarkę i okrył nią kobietę, jakby był za nią odpowiedzialny, skoro to on zagonił ją prawie na śmierć. Quinn go rozumiał. Czasami człowiek po prostu tak się czuł i rozsądek nie miał tu nic do powiedzenia.

Syreny zawodziły już zupełnie blisko. Na Park Avenue zza szerokiego zakrętu wyjechał ambulans, a jego strażą przednią były dwa dodatkowe radiowozy. Światła trzech aut dawały razem bajeczną feerię barw. Gdy Fedderman wstawał, rozłożywszy marynarkę, Quinn zauważył, że na ulicy pod prawym udem kobiety coś leży, jakby wypadło jej z kieszeni lub spod bluzy od dresu. Wskazał to palcem, więc Fedderman ukucnął na dygoczących kolanach i wyciągnął przedmiot. Była to mała zasuwana torebka, zdobiona wyszywanym wzorem z wytartych już paciorków. Odsunęli się od rannej, robiąc miejsce ratownikom, dwóm krzepkim byczkom o zdumiewająco delikatnych dłoniach, którzy mieli odwieźć kobietę do szpitala. Fedderman przekazał torebkę Quinnowi, a ten ją otworzył i obejrzał zawartość. W środku była zmięta chusteczka (jak w każdej damskiej torebce, do której Quinnowi zdarzyło się zajrzeć), grzebień, szminka, długopis, notesik, telefon komórkowy i wytarty skórzany portfel. Quinn go przeszukał. Znalazł sześćdziesiąt cztery dolary w banknotach. Kartę kredytową na nazwisko Lisa Bolt. Kartę członkowską Błękitnego Krzyża. Różne inne pozwalające na identyfikację dokumenty, w tym prawo jazdy z Ohio, wszystkie na to samo nazwisko. W torebce była też wizytówka z oślimi uszami. Quinna zaskoczył wydrukowany na niej tekst. Wepchnął to wszystko z powrotem do portfela, a portfel do torebki, po czym podał ją Feddermanowi razem z kluczykami do swojego samochodu.

– Nasza kobieta cień i tajemnicza klientka w jednej osobie nazywa się Lisa Bolt – oznajmił. – Jest prywatnym detektywem z Columbus w Ohio. Zabierz torebkę i jedź do szpitala, Feds. Weź mój samochód. Ja pojadę z Salem i Haroldem, dołączymy do ciebie później. Ratownicy z wypraktykowaną sprawnością rozłożyli nosze. Lada chwila wniosą kobietę do karetki. Jeden z nich trzymał pod pachą zwój zrolowanych grubych koców. Lepsze to niż worek na zwłoki, pomyślał Fedderman. Odzyskał swoją przemoczoną marynarkę. Wracając do zaparkowanego lincolna, niósł ją razem z torebką w wyciągniętej na całą długość prawej ręce. Krzyknął jeszcze do Quinna przez ramię: – Powinieneś zadzwonić do Pearl! Było to bardziej ostrzeżenie niż sugestia. Obserwując, jak wnoszą Lisę Bolt do karetki, Quinn zadzwonił do Pearl z komórki. Nie spodoba jej się pobudka dziesięć po drugiej w nocy. Ale jeśli jej nie obudzi, Pearl będzie na niego wściekła. Pamiętał, jak mówiła, że noc spędzi u siebie w domu, bo Yancy Taggart wyjechał na jakiś piknik lobbystów czy coś w tym rodzaju. Quinn tak dobrze znał domowy numer Pearl, że nie zawracał sobie głowy szybkim wybieraniem. Wystukał go błyskawicznie, nawet nie spoglądając na klawiaturę telefonu. Pearl zareagowała jak Pearl. W ogóle nie była zadowolona, kiedy napastliwy dzwonek

telefonu wyrwał ją z niespokojnych snów. Przyciągnęła jazgoczące draństwo, żeby dosięgnąć słuchawki, przyłożyła chłodny plastik do ucha i wydała z siebie dźwięk przypominający głuche warczenie. – Pearl? Głos Quinna. Zmrużyła oczy, żeby wyostrzyły się fosforyzujące cyfry zegarka. – A myślałeś, kurwa, że kto? – zapytała. – Ja wiem…? Coś walczącego o żer – odpowiedział Quinn. – Raczej o sen – odparła. Potem jej głos stał się przytomniejszy i świadomie dodała do niego nutę zaniepokojenia. Wiedziała, że stało się coś ważnego. Albo właśnie się działo. – To mów, dlaczego dzwonisz, jakbym była gdzieś w Europie, gdzie byłoby teraz później, ale i tak, kurwa, za wcześnie, o ile sprawa nie jest naprawdę cholernie ważna. – Nie nadążyłem za tym – przyznał się Quinn. – Słuchaj, może wyrecytuj mi numer swojego ubezpieczenia. Będę wiedział, że trochę oprzytomniałaś i rozumiesz, co do ciebie mówię. Pearl z wysiłkiem usiadła na łóżku. Stara historia z numerem ubezpieczenia. Sięgała jeszcze dawnych czasów, kiedy byli razem. Wiedziała, że Quinn nie odpuści, dopóki nie nabierze pewności, że zupełnie się rozbudziła i jest w stanie przyjmować informacje. – Zapomnij o tym cholernym numerze – powiedziała. – Wal prosto z mostu. Co też Quinn uczynił, opowiadając jej, jak zamordowano Lilly Branston i jak na scenie pojawiła się Lisa Bolt.

– Czegoś, kurwa, do mnie nie zadzwonił? – warknęła Pearl, kiedy skończył. – Przecież dzwonię. – Ale wcześniej, wcześniej! – Jakie wcześniej? Jest druga piętnaście w nocy! – Wiesz, o co mi chodzi. – Chciałem mieć jutro przynajmniej jednego przytomnego detektywa. Potem wszystko potoczyło się tak szybko, że nie miałem czasu na wydzwanianie. Ubieraj się. Dowiem się, do którego szpitala zabrano Lisę, i dam ci znać na komórkę. Spotkamy się na miejscu. – Jeśli to jest nasza kobieta cień, to niech ktoś jej dobrze pilnuje, żeby znowu nie zniknęła. – Jeśli teraz ucieknie, to tam, gdzie nikt za nią nie pójdzie – odpowiedział Quinn. – Do zobaczenia, Pearl. Aha, zadzwoń do Addie Price i poinformuj ją, co się dzieje. – Aha – mruknęła Pearl. – Zrobię to, spokojna twoja głowa. Odłożyła słuchawkę, wygrzebała się z łóżka i potykając się w ciemnościach, ruszyła tam, gdzie musiały być drzwi wiodące na korytarz i do łazienki. Nocna geografia ją przerosła. Chybiła drzwi o kilka centymetrów i stłukła sobie palec u nogi, tak boleśnie, że omal nie zemdlała. Przez kilka minut stała nieruchomo na jednej nodze. Chwiejnie opierając się o framugę i ściskając pulsujący paluch, wyrzucała z siebie wiązankę inwektyw, która na pewno nie spotkałaby

się z aprobatą matki, a może nawet wywołałaby w niej szok. Ból do końca ją rozbudził. Poszła po rozum do głowy i zapaliła światło. Auuu! W nagłym blasku wyraziście objawił jej się świat, tak jaskrawy, że aż raził w oczy. Mrużąc powieki i widząc mniej niż poprzednio, znów przekręciła wyłącznik na ścianie i pokuśtykała do łazienki z nadzieją, że nie stłucze sobie palca po raz drugi. Nie zniosłaby tego. Gdyby zdarzyło się to ponownie… Co? Była już pod prysznicem, w strumieniu czyniącej cuda wody.

56

W Roosevelt Hospital, znajdującym się na skrzyżowaniu Dziesiątej Alei i Wschodniej Pięćdziesiątej Dziewiątej Ulicy, Pearl znalazła się tuż przed trzecią. Dołączyła do Quinna i Feddermana w gustownie umeblowanej poczekalni, dogodnie usytuowanej przy oddziale nagłych wypadków. Po przeciwnej stronie długiego pomieszczenia siedzieli dwaj ciemnoskórzy mężczyźni. Chowali głowy w dłoniach, a jeden z nich chyba bezgłośnie

łkał. Quinn stał, trzymając w ręce papierowy kubek z kawą. Fedderman, z takim samym kubkiem w dłoni, wyciągnął się na szarym wyściełanym fotelu z drewnianymi podłokietnikami, przybierając pozycję niemalże poziomą. Nad Feddermanem, na ekranie zamontowanego na metalowym ramieniu telewizora, jakiś typ w dżinsach i czarnym T-shircie podskakiwał w ciszy, obejmując się i wykrzywiając, jakby właśnie ktoś kopnął go w jądra. Co jakiś czas pojawiały się zbliżenia widzów, zaśmiewających się do łez. Kanał komediowy. No tak. Pearl spostrzegła rzuconą na podłogę mokrą szmatę, dziwnie podobną do marynarki Feddermana. Była na niej krew. – Widać po was, chłopaki, że mieliście ciężką noc – powiedziała Pearl. – Dzwoniłaś do Addie? – odpowiedział pytaniem Quinn. – Szlag! Zapomniałam. Quinn spojrzał na zegarek. – Teraz już za późno. Niech śpi. Niech prześpi cały cholerny dzień, pomyślała Pearl. – Jak się czuje detektyw prywatny Lisa Bolt? – zapytała. – Ustabilizowali ją, ale stan jest krytyczny. Obrażenia wewnętrzne, pęknięcie czaszki. Jest w śpiączce. – Miała przy sobie jakiś kontakt do rodziny? – Nie – odpowiedział jej Fedderman. – W ogóle niewiele miała. I

tak pewnie nie chciałaby mieszać rodziny w swoje sprawki, o których zresztą niewiele wiemy. – Miał cichy głos, tak znużony, jakby mógł w każdej chwili przysnąć. Ale to nie wszystko, pomyślała Pearl. Fedderman był przybity. – Lekarze wiedzą, ile może potrwać śpiączka? – spytała. Śpiączka Lisy Bolt, nie twoja. Fedderman opuszkami palców wymasował kąciki oczu. – Nie wiedzą nawet, czy w ogóle odzyska świadomość. – Ale wiedzą, że jeśli odzyska, musimy z nią porozmawiać – powiedział Quinn. – Dlatego tu jesteś. – Niech zgadnę… – Właśnie. Feds i ja kończymy dzień pracy. A raczej noc. Rano ktoś cię zmieni. Jeśli chcesz, możesz wziąć wolny ranek i odespać. Gdyby Lisa Bolt odzyskała przytomność, zadzwoń do mnie natychmiast. – Coś nowego? – zapytał kobiecy głos. Do poczekalni weszła Addie Price. Miała na sobie obcisłe dżinsy i niebieski sweter z miękkiej bawełny, bez rękawów i o tak luźnym kołnierzu, że zsunął jej się z ramienia, odsłaniając ramiączko stanika. Gęste blond włosy były zmierzwione, ale raczej nie od wiercenia się we śnie. Tak miało być. Taka laleczka przecież nie mogłaby się w nocy rozczochrać, pomyślała Pearl. – Skąd wiedziałaś, że tu jesteśmy? – zdziwił się Fedderman.

– Mishkin do mnie zadzwonił. Pewnie na polecenie Renza. Kawę bierze się z automatu? – Na końcu korytarza. – Quinn ruchem głowy wskazał kierunek. Potem spojrzał na Pearl. – Teraz masz towarzystwo. Wprowadź Addie w temat, a potem możecie czekać, aż Lisa się obudzi. Jeśli będzie miała coś do powiedzenia, lepiej żeby słuchały tego dwie osoby. Pearl popatrzyła na niego poważnie. Wprowadź Addie w temat, żeby łatwiej szpiegowało jej się dla Renza. Fedderman podźwignął się z fotela, dzieląc tę czynność na znużone etapy. Podniósł zmiętą szmatę, w jaką zmieniła się jego marynarka. – Pogadamy jutro – powiedział Quinn. Wymaszerował z poczekalni u boku Feddermana. Feds był zbyt skonany, żeby rzucić Pearl choćby lekko kąśliwą uwagę. – Wyglądają, jakby wyszli cało z katastrofy kolejowej – zauważyła Addie. – Nie – powiedziała Pearl. – „Wyszli cało” to złe określenie. – Pójdę po kawę – oznajmiła Addie. – Potem opowiesz mi, co się dzieje. Przynieść i dla ciebie? – Czemu nie? Musimy być przytomne. Przynajmniej jedna z nas. Kiedy Addie się oddaliła, nadeszła młoda pielęgniarka i ze stolika w rogu, tam gdzie dwaj czarnoskórzy mężczyźni wciąż zamartwiali się

w milczeniu, zabrała pusty szklany dzbanek na kawę, którego Pearl nie zauważyła. Pielęgniarka postawiła pełny dzbanek na podgrzewaczu i uśmiechnęła się do Pearl, wracając z pustym. Tamta kawa pewnie była lepsza od tej z automatu, po którą poszła Addie. Powinny o tym z Addie porozmawiać. Pearl pomyślała, że najwyższy czas porozmawiać z Addie o bardzo wielu rzeczach. Addie wróciła z kawą i umościła się na skórzanym fotelu, podwijając nogi. Pearl z satysfakcją zwróciła uwagę na jej raczej duże stopy. Siedziała blisko Addie, na narożniku sofy. Była zmęczona, ale też podminowana. Od czasu do czasu rozbrzmiewał stłumiony dźwięk dzwonka, kiedy kogoś – najczęściej lekarza – wzywano do tej lub innej części szpitala. Korytarzem co jakiś czas przechodziły pielęgniarki lub porządkowi. Przygnębieni ciemnoskórzy mężczyźni porozmawiali z lekarzem w kitlu i wyszli. Pearl i Addie w zasadzie były same. Pearl właśnie zastanawiała się, jak poruszyć temat flirtu, który Addie w oczywisty sposób starała się nawiązać z Quinnem, kiedy Addie zaczęła rozmowę. – Jeszcze raz gratuluję zaręczyn – powiedziała. – Yancy Taggart na pewno jest interesującym mężczyzną. – Dlatego że się z nim zaręczyłam? – spytała Pearl. Addie uśmiechnęła się.

– Cóż, właśnie dlatego. Nie sądzę, żebyś łatwo oddała się pierwszemu lepszemu, Pearl. – Pierwszemu lepszemu? – Wiem, jak to zabrzmiało i jak mogłaś to zinterpretować, ale co innego miałam na myśli. – Addie ostrożnie siorbnęła kawy, wiedząc, jaka musi być gorąca, skoro ledwie dało się utrzymać kubek. – Nie sądzę też, żeby łatwo przychodziło ci zrywanie związków. – Masz rację – przyznała Pearl. – Nie przychodzi. – Nie musisz się martwić – powiedziała Addie. – Martwić? – O Quinna. Martwisz się, że go zranię. Pearl ujęła gorący kubek w obie ręce i popatrzyła na Addie znad jego krawędzi. – No, no, prawdziwy z ciebie psycholog. – Przecież widać, że wciąż masz słabość do Quinna. Może nie aż taką, żeby nie wyjść za kogoś innego, ale wiesz, że jest dobrym człowiekiem, i nie chcesz go skrzywdzić. Nie chcesz także, żebym ja go skrzywdziła.– Addie upiła kawy, tym razem śmielej. – Od kiedy usłyszał o twoich zaręczynach, jest zazdrosny, a ty na jakimś poziomie zaczęłaś mieć wątpliwości. Jedno i drugie jest jak najbardziej naturalne. Teraz się boisz, że chcę się zabawić, wykorzystując zawód miłosny Quinna. – Wszystko się zgadza – powiedziała Pearl. – Co z tego?

– Chcę, żebyśmy były wobec siebie uczciwe. – No to zacznij od uczciwości wobec mnie – zaproponowała Pearl. – W porządku. Jestem wyjątkowo ambitna, Pearl. Może bardziej niż wszyscy, których dotąd poznałaś. Owszem, czuję pociąg do Quinna, ale to mnie nie powstrzyma przed wykorzystaniem go, jeśli miałaby na tym zyskać moja kariera. Więc go wykorzystuję. Uczciwie to przed tobą przyznaję. Przed tobą i nikim innym. Zwodzę go, ale nie zamierzam zbyt blisko go dopuścić. – Dlaczego? – Nie chcę, żeby cierpiał, kiedy go rzucę. Będzie przybity, poczuje się zdradzony, ale nie na długo. Zrozumie, że jest ze mnie po prostu kawał cwanej suki. Będzie sobie powtarzał, że skoro dał się nabrać na takie wodzenie za nos, to ma nauczkę na przyszłość. I będzie miał rację. Po kilku tygodniach rzadko kiedy poświęci mi jedną myśl. – A w międzyczasie będziesz go kokietować. Jak byłam mała, mieliśmy słowo nazywające takie jak ty. – Podpuszczalska? – Właśnie. – Pasuje idealnie – powiedziała Addie. – Manipuluję mężczyznami, dając im złudną nadzieję na seks. – Do którego nigdy nie dochodzi. – Bo byłoby po złudnej nadziei – uśmiechnęła się Addie. – Jesteś

już dużą dziewczynką. Wiesz, jak manipulować mężczyznami, jak wykorzystywać ich w charakterze stopni na schodach do kariery. Sama nie jesteś ponad to. – Przyznaję, chociaż nie mogę się pochwalić, że zawsze odnoszę sukces. – Nie ma ludzi doskonałych. – Dlatego wymyślono nasze zawody – zauważyła Pearl. – Quinn też jest dużym chłopcem. Wszystko zrozumie, tak jak ty, jeśli dostanie trochę czasu na przemyślenia. Wiem, jak go lubisz, i powtarzam: nie martw się o niego tak bardzo. Zostaną mu po mnie siniaki, ale nie rany. – A co z tobą? – Ze mną? Mnie nie tak łatwo zranić. – Nie o to pytałam. W kobietach takich jak ty facetów pociąga nieprzystępność, która znika, kiedy dostaną, czego chcą. Dlatego im tego nie dajecie. Ze strachu. Wasze kokietowanie bierze się z niepewności. Addie w zamyśleniu pokiwała głową. – Tak, jest w tym trochę prawdy. Ale wiemy o tym i pogodziłyśmy się, że podążamy tą wyboistą drogą. Radzimy sobie w życiu, kokietując, a to kompensuje naszą niepewność. – Cóż za odkrycie. – W ten czy inny sposób odkrywa to większość kobiet. Gdybyśmy zbyt szczodrze rozdawały nasze wdzięki, mogłybyśmy stracić na wartości.

– Nie jesteśmy frankami szwajcarskimi – powiedziała Pearl. – Czyżby? – Może nie szukajmy na to odpowiedzi. – Jakkolwiek Quinn nas postrzega… jakkolwiek postrzega mnie, obiecuję, że nie będzie za bardzo cierpiał, kiedy nasz związek się skończy. – Kiedy wasz związek nie zostanie skonsumowany – sprecyzowała Pearl. – To też ci mogę obiecać. – O ile w ogóle można coś takiego obiecać. – Słusznie – zgodziła się Addie. Upiła długi łyk kawy i uśmiechnęła się. – Cieszę się, że porozmawiałyśmy, Pearl. Oczyściła się atmosfera między nami. – No – powiedziała Pearl. – W przeciwieństwie do mnie jesteś uczciwą kobietą. – To akurat udało nam się ustalić – zgodziła się Pearl.

57

O dziesiątej rano Quinn, Pearl i Fedderman byli w biurze w towarzystwie Erin Keller. Addie została w szpitalu. Na ochotnika zgodziła się zaczekać na mundurowego i policjanta w cywilnym ubraniu, których przydzielono do pilnowania Lisy Bolt. Lisa jak dotąd nie odzyskała przytomności. Vitali i Mishkin pracowali w terenie nad sprawą Lilly Branston. W zmasowanym ataku zbliżającej się do rekordu fali upałów klimatyzator nie tylko szumiał, ale też wydawał cichszy, łomoczący dźwięk. Skraplająca się w biurze para formowała cienką strużkę rdzawej wody, która ściekała po ścianie pod stareńkim urządzeniem. Nikt nawet słowem nie wspomniał ani o łomotaniu, ani o zacieku na ścianie. Nie chcieli zapeszyć, skoro ustrojstwo w ogóle jeszcze działało. – To na pewno ona – powiedziała Erin, patrząc na zdjęcie z wystawionego w stanie Ohio prawa jazdy Lisy Bolt. – Ta sama kobieta była na zdjęciu, które pokazaliście mi wcześniej. Quinn w to nie wątpił, ale zależało mu na oficjalnym potwierdzeniu Erin. Nie chciał żadnych niedomówień. Prędzej czy później cały ten bałagan trafi na wokandę. Jak dobrze pójdzie. – Na pewno nigdy wcześniej nie widziała pani tej kobiety? – zapytał. – W ogóle jej nie znam. – Chrissie nigdy nie wymieniła jej nazwiska? – Nigdy.

– Jeśli coś sobie pani przypomni… – Wiem – przerwała Erin. – Mam natychmiast zadzwonić. Wyszła, prawdopodobnie udając się na poszukiwanie chłodniejszego miejsca. Otworzyły się drzwi i do biura weszła Addie. Miała na sobie ten sam strój, co w szpitalu. Wyglądała świeżo i przytomnie, nie licząc może ledwie dostrzegalnego zarysu worków pod oczami. Pearl wiedziała, że ona z kolei wygląda, jakby przedwcześnie stuknęła jej sześćdziesiątka. Wszyscy powiedzieli „cześć” albo skinęli na dzień dobry głową. Addie uśmiechnęła się i odpowiedziała na powitania. – Bolt wciąż jest poza zasięgiem – powiedziała. – Ale lekarze jakby nabrali optymizmu. Zapewniła Quinna, że Lisa jest pod jak najlepszą strażą, po czym podeszła do ekspresu. Posłała Pearl spojrzenie, nieznacznie się uśmiechając. Zawiązały spisek, otwierając przed sobą tej nocy dusze i zwierzając się ze swoich ambicji. Dwuosobowe sprzysiężenie sióstr. Pieprzyć to, pomyślała Pearl. Addie wróciła z kawą i usiadła na rogu biurka Feddermana. Własnego do tej pory nie dostała, na razie miała tylko kubek z inicjałami. Chyba jej to nie przeszkadzało. Brak przypisanego stanowiska pracy pozwalał jej się do woli kręcić po biurze. – Łamałam sobie nad czymś głowę – powiedziała.

– Mów – rzucił Quinn. – Też sobie połamiemy. – Lisa Bolt pewnie w końcu dojdzie do siebie, ale nie oczekiwałabym wiele po jej zeznaniach – zaczęła Addie. – Nie wiem, z jakich powodów podszywała się pod Chrissie, ale mogła nie wiedzieć, że się podszywa. – Że co? – zdumiał się Fedderman. Dotąd siedział za biurkiem, ale odjechał z fotelem na bok, żeby widzieć coś więcej niż plecy Addie. Addie skrzyżowała długie nogi. Ta wiecznie z tymi nogami, pomyślała Pearl, widząc, jak spojrzenie Feddermana bez udziału woli biegnie ku spoczywającej na blacie krągłej pupie Addie. Możesz ich mieć na pęczki, laluniu. – Wszyscy wiemy o niewiarygodnej synchronizacji między bliźniakami – mówiła Addie. – Wiemy, że czasem myślą lub postępują jak jedna osoba. Jeśli powodem podszywania się pod Chrissie jest jakaś umysłowa aberracja, Lisa Bolt może naprawdę uważać się za Chrissie. Albo za wcielenie zamordowanej bliźniaczki. – Trzeci bliźniak – mruknął Fedderman. – Logiczny absurd, ale oddaje ideę. Możemy mieć do czynienia z czymś w rodzaju trojaczków. – To jakieś wariactwo – jęknęła Pearl. – Jak najbardziej – zgodziła się Addie. – Mamy też do czynienia z obsesją na punkcie matki, co przejawia się w odcinaniu sutek ofiarom. I to wycięte X, jakby ofiarę wykreślano z rzeczywistości, a może i z

pamięci. Co więcej, jeśli występuje tu transfer osobowości, Lisa zapewne jest gotowa uczynić wszystko w obronie swoich złudzeń. Jeśli sądzi, że naprawdę jest siostrą zmarłej Tiffany Keller, może podjąć próbę zabicia jej matki, jedynej osoby, która wie, że Lisa nie jest niczyją siostrą. – To więcej niż wariactwo – powiedziała Pearl. Nie była zachwycona tym, że śledztwo zbacza ku okultyzmowi. I bez tego rzeczywistość stanowiła twardy orzech do zgryzienia. – Nie wiadomo – wtrącił się Quinn. – Większość tu obecnych widywała dziwniejsze rzeczy. Pearl popatrzyła na Addie. – Aleś się namyślała w tej poczekalni. – Jestem pewna, że ty też – odpowiedziała Addie. – Jeszcze za wcześnie, żeby pracować nad hipotezami – znowu wtrącił Quinn. – Wszystko zależy od tego, co powie Lisa Bolt, kiedy odzyska przytomność. – O ile ją odzyska – powiedział Fedderman. Po raz kolejny otworzyły się drzwi, wypuszczając kolejną porcję chłodnego powietrza, które ginęło w upale poranka. Do środka weszli Vitali i Mishkin. Jak na nieprzespaną noc wyglądali całkiem przytomnie. Mishkin przywitał się skinięciem głowy. Jego brązowy garnitur był wyprasowany. Biała koszula wyglądała na świeżą i została starannie wsunięta w spodnie, które wprawdzie nie miały paska, ale na zdumiewająco płaskim brzuchu Mishkina podtrzymywały je szelki. Nawet jego krzaczasty wąs wyglądał,

jakby został staranniej niż zwykle przystrzyżony. Sal był cokolwiek wymięty, ale podobny do ludzi. Mrugnął do Feddermana. – Kto by pomyślał, że przegonisz gazelę? – Drugie miejsce na zawodach szkół średnich w biegu na półtora kilometra – pochwalił się Fedderman. – Szkoła średnia… Dawne czasy – powiedział Mishkin. – Bywa, że wracają – rzekł Fedderman. – Niekiedy nawet wyskakuje mi pryszcz i mam ochotę przelecieć Mary Lou Minowski na tylnym siedzeniu samochodu. – Ty też znałeś Mary Lou? – zdziwił się Sal. – Starczy już tego strzykania testosteronem – warknęła Pearl. – To męczące. Vitali podszedł do biurka Quinna i położył na blacie coś przypominającego spłaszczoną szminkę. – Co to takiego? – zapytał Quinn. – Pamięć USB. Albo karta pamięci – odpowiedział Vitali. – Morderca zabrał ze sobą laptopa Lilly Branston, ale to przegapił. Było ukryte pod wyściółką fotela. – Podłącza się to do portu USB w komputerze – powiedziała Pearl. – Można na to

kopiować pliki. To tylko napęd dyskowy, mniejszy i bez ruchomych elementów. Produkują już takie, na których można umieścić tony danych. Quinn się rozjaśnił. – Chcesz powiedzieć, że Lilly Branston mogła na to przerzucać kopie zapasowe? – Automatycznie to raczej nie – odrzekła Pearl. – Pamięć USB używana jest raczej do przechowywania danych, a nie do regularnego tworzenia kopii zapasowych. – Konkretny dowód – powiedział Quinn. – Pierwszy błąd mordercy – dorzucił Fedderman. – Możliwe – przyłączyła się Addie. – Dawajcie to – warknęła Pearl. Pearl analizowała dane z pendrive’a prawie do piętnastej. Nie znalazła nawet czasu na porządny lunch. Plastikowym widelcem zjadła sałatkę na wynos, zwiedzając świat zwodniczo małej karty pamięci, którą pośmiertnie sprezentowała im Lilly Branston. Z początku była rozczarowana. Lilly wykorzystała niewielką część pojemności urządzenia. Przechowywała na nim głównie informacje o mieszkaniach własnościowych i spółdzielczych z oferty Willman Group, a nawet o całych budynkach mieszkalnych. Korzystając z zachowanych odnośników do strony Willman Group, potencjalny klient mógł wirtualnie zwiedzić posiadłość, a nawet sprawdzić widok z okna.

Pearl pomyślała, że gdyby interesował ją rynek mieszkań, których ceny zaczynały się od miliona dolarów, poczułaby się jak w niebie. Brakowało jej tylko tego miliona dolarów. Nie była w niebie. Była detektywem i raczej nigdy nie zobaczy miliona dolarów. Chyba że kradzionych. Poprawił jej się nastrój, kiedy otworzyła plik o nazwie KiK. Szybko dowiedziała się, że KiK to skrót od „Kawa i Konwersacje”. Pod tą nazwą krył się serwis randkowy, przez który mogły się kontaktować osoby pracujące w tych samych zawodach lub mające podobne, ezoteryczne zainteresowania. Jak na Nowy Jork nie było to niczym niezwykłym – czas płynął tu z większą szybkością niż sześćdziesiąt sekund na minutę i mało kto znajdował chwilę na standardowe rytuały, których wymagało kultywowanie znajomości i romansów. Miasto znalazło szybszą metodę, bardziej dostosowaną do trybu życia mieszkańców. Poznawszy zasadę funkcjonowania KiK, Pearl się zmartwiła, chociaż klienci portalu na pewno ją sobie chwalili. Po zarejestrowaniu się publikowali swój profil osobisty (zdjęcie było opcjonalne) i sposób kontaktu, zwykle adres mejlowy. Nikt, wliczając w to KiK, nie mógł śledzić, kto się z kim kontaktował. Użytkownicy nawiązywali znajomości bezpośrednio, bez udziału firmy, która zapewne przede wszystkim zarabiała na reklamach. Gwarantowana prywatność. Istniały duże szanse, że Lilly poznała swojego mordercę przez KiK, ale znalezienie go było już zupełnie inną sprawą. Profile z KiK Lilly musiała przenieść na pendrive’a, korzystając z funkcji zrzutu ekranu. Historia jej korespondencji mejlowej przepadła wraz z jej komputerem. Korespondencję tę mógł

zarejestrować dostawca usług internetowych, ale uzyskanie do niej dostępu było zawiłe pod względem prawnym. Zawsze istniała też możliwość, że z innym użytkownikiem KiK Lilly skontaktowała się telefonicznie. Może nawet z telefonu publicznego. Byli też użytkownicy, którzy sugerowali, że można się z nimi spotkać w konkretnym miejscu i czasie. No i zawsze pierwszy kontakt mógł zostać zawarty w kafejce internetowej. Kafejki oferowały własne usługi internetowe, zapewniające anonimowość w wypadku odwiedzania stron pornograficznych lub zamieszczających ogłoszenia z ofertami seksu pozamałżeńskiego. Pearl przejrzała setki zamieszczonych na KiK profili typu „mężczyzna pozna panią”. Którym z nich mogła się zainteresować Lilly Branston? Niektóre należały do mężczyzn tak jak Lilly trudniących się sprzedażą. Całkiem duży ich odsetek działał w nieruchomościach. Byli tam prezesi, przedsiębiorcy, lobbyści, artyści, naukowcy, dziedzice fortuny, nauczyciele, producenci z Broadwayu, sportowcy, rządowi biurokraci. Ani jednego gliny czy prywatnego detektywa. Żaden wybór dla Pearl, natomiast aż za duży dla Lilly. Dość prawdopodobne, że Pearl przed chwilą widziała prawdziwe lub przybrane nazwisko Grawera. Może nawet widziała jego zdjęcie. Ale nie było sposobu, żeby go rozpoznać. A może był? Może ekspert komputerowy z odpowiedniego pokolenia mógł zawęzić obszar poszukiwań i trafić na żyłę złota? Nowojorska policja zatrudniała takich komputerowych magików. Pearl postanowiła najpierw skonsultować się z Quinnem. Jeśli się zgodzi, mogliby przekazać problem Renzowi i jego podwładnym. Może Renz wreszcie do czegoś się przyda. Przypisze sobie pomysł, ale kiedyś zrewanżuje się przysługą.

Pearl się uśmiechnęła. Myślę jak Addie. Mężczyźni, czyli stopnie schodów wiodących do celu. Addie… Pearl pomyślała, że powinna uważniej przyjrzeć się przeszłości Addie. Leżało to w jej interesie. A może i w interesie Quinna. Informacje o Addie z okresu po napadzie w Detroit łatwo było znaleźć i zweryfikować. Gdyby napastnik nie uciekł, Addie na pewno zostałaby zabita. Potem w imponującym stylu otrząsnęła się po okrutnej napaści, zrobiła doktorat i została kryminologiem. Wiadomości prasowych na jej temat było bez liku, a wiele z nich trafiło do druku za sprawą samej Addie. Niestrudzenie się promowała, aż została gadającą głową lokalnej telewizji, kiedy tylko na antenie mówiono o morderstwie. Addie, po tym, jak zamiast stracić życie, znalazła w nim cel, stała się niepowstrzymana. Ale Pearl interesowała się Addie Price sprzed tej przełomowej napaści. Nie znalazła na jej temat ani jednej informacji z tego okresu. Zupełnie nic. Pearl miała na to całkiem dobre wytłumaczenie.

58

Pearl zapoznała Quinna z dokumentacją KiK, którą Lilly Branston przechowywała na nośniku danych. Gdy wszystko skopiowała na swój komputer, Quinn zabrał pendrive’a i wyszedł, żeby przekazać go Renzowi. Komisarz na pewno znajdzie eksperta potrafiącego zawęzić obszerną listę podejrzanych. Kiedy Pearl znowu została sama, zadzwoniła na komórkę Addie i zasugerowała, żeby zjadły razem kolację w małej afgańskiej restauracji niedaleko siedziby QUiZ. Lokal nazywał się Eastern Starr. Był długi i wąski, a wystrój wnętrza budził skojarzenia z astrologią. Jedną długą ciemnoniebieską ścianę w całości pokrywały tkaniny dekoracyjne z księżycami w kwadrach i podświetlanymi gwiazdozbiorami. W dochodzącym z kuchni zapachu przypraw dominowała nieznajoma i gryząca nuta, pobudzająca wprawdzie apetyt, ale także wywołująca łzawienie. – Mięso i jogurt – powiedziała Addie, kiedy spróbowała zamówionej potrawy. – Nie przyszło mi do głowy, że to połączenie może być takie smaczne. – Tutaj prawie wszystko jest smaczne – odpowiedziała Pearl. – Yancy pokazał mi to miejsce. Jest tu stałym klientem. – No tak. Yancy. Pearl nabiła na widelec jeden z pierożków sambousek, obserwując, jak Addie delektuje się posiłkiem, na który składała się wołowina w

ziołach i polany jogurtem makaron. Addie napiła się afgańskiego wina, sądząc po wyrazie jej twarzy, także zdumiewająco dobrego. – Spotkałyśmy się na kolejne siostrzane pogaduszki? – zapytała Addie, odstawiając kieliszek, ale nie puszczając jego nóżki. – Coś w tym rodzaju – odpowiedziała Pearl. – Troszkę głębiej pokopałam na twój temat. Zainteresowanie Addie sprawiało wrażenie tylko czystej uprzejmości. – I? – Sześć lat temu zapisałaś się na Metcalf Valley College of Criminology. Do tamtej pory nie istniałaś. Pearl musiała oddać Addie sprawiedliwość. Zobaczyła zaskoczenie w jej oczach i szybką kalkulację. Zaprzeczanie nie miało sensu. – Znalazłam jedną Adelaide Price – ciągnęła Pearl – ale umarła trzydzieści lat temu na gorączkę reumatyczną. Miała tylko pięć lat. Addie odsunęła talerz z jedzeniem i jednym łykiem prawie opróżniła kieliszek. – Nie wiem, czy to zrozumiesz, skoro nie jesteś mną. Po tym, jak prawie mnie zabito, bałam się nieustannie, na jawie i we śnie. O ile udało mi się zasnąć. – Chciałaś powiedzieć, że bała się Geraldine Knott – sprostowała Pearl. – To prawda, jestem… byłam Geraldine Knott – przyznała Addie.

– Kiedy stałam się, rzec można, celebrytką, a nie tylko niedoszłą ofiarą, nagle zaczęłam bać się bardziej. I nie był to czczy strach. Dostawałem nawet listy z pogróżkami. – Rozumiem, że się bałaś – powiedziała Pearl. – Ale szanse na to, że seryjny morderca dwukrotnie zaatakuje tę samą osobę, są bardzo małe. – Och, takie rzeczy się zdarzają, chociaż mnie to na szczęście ominęło. Chciałam znów poczuć się bezpiecznie, stać się anonimowa, i dlatego zaczęłam używać nazwiska Addie Price. Przejrzałam akty zgonów i znalazłam osobę, która urodziła się mniej więcej w tym czasie co ja i umarła młodo. Przywłaszczyłam sobie jej tożsamość, włącznie z dzieciństwem. Stałam się Addie Price. – Ale po co była ta fikcyjna druga napaść? – Zdałam sobie sprawę, że jeśli zostanę Addie Price, zrezygnuję z korzyści, jakie daje sława. Więc je odzyskałam, kiedy były mi potrzebne. Wymyśliłam drugi, nieprawdziwy napad, żeby w celach zawodowych wykorzystać doświadczenie Geraldine Knott. Niektórych szczegółów nie zmieniłam. Mężczyzny, który próbował mnie zabić, nigdy nie ujęto. Nosił maskę, więc nie poznałabym go, nawet stojąc z nim twarzą w twarz. – I nowa tożsamość pomogła ci zawodowo? – Ogromnie. Ale stworzyłam ją też z powodów osobistych. Pewnie brzmi to idiotycznie, ale Addie Price mnie wzmocniła, dzięki czemu mogłam obiektywnie spojrzeć na przeżycia Geraldine. Mogłam dojść z nimi do ładu. Nowe nazwisko, nowa osobowość bardzo mi pomogły. Nie wyobrażasz sobie nawet, jak bardzo. Pozostałam więc Addie Price.

Pearl wróciła do pierożków, ale jadła wolniej i z dużo mniejszym apetytem. – Czyli napaść na Addie Price jest tylko bajeczką, która miała zwiększyć twoją wiarygodność. Ekspert z wyjątkową, opartą na osobistych przeżyciach wiedzą. – Zgadza się – przytaknęła Addie. – Dla zwiększenia tej wiarygodności wykorzystałam napaść na Geraldine Knott. Pearl napiła się wina. Miała minę, jakby rozgryzła to wszystko sama, jeszcze zanim usiadła z Addie do posiłku. – Co zamierzasz zrobić z tą wiedzą? – zapytała Addie. – Powiem Quinnowi. On z kolei powie Feddermanowi. Nikt więcej nie musi o tym wiedzieć. Addie odetchnęła głęboko i sięgnęła po kieliszek. – Mogę z tym żyć. Mówię to dosłownie. – Sądzisz, że twoim niedoszłym zabójcą mógł być Grawer? – zapytała Pearl. – Istnieje taka możliwość, ale trudno powiedzieć. Uciekł, zanim miał szansę zacząć… sama wiesz co. – Dlatego jesteś w Nowym Jorku – stwierdziła Pearl. – Dlatego tak walczyłaś o włączenie do śledztwa. Częściowo jest to dla ciebie sprawa osobista.

Addie zaczęła bawić się kieliszkiem, obracając kryształową nóżkę krótkimi, ale płynnymi ruchami. Obroty nie marszczyły gładkiej powierzchni wina. – To prawda, osobista i emocjonalna, mimo że nie jestem na sto procent pewna, że to Grawer mnie napadł. Nie jestem przecież w jego typie, nie jestem częścią jego chorych zamierzeń. – Napotkała spojrzenie Pearl. Nie odwróciła wzroku. – Ale ty jesteś, Pearl, i powinnaś wziąć to pod uwagę. – Wzięłam – odparła Pearl. Głos Addie załamał się, gdy mówiła: – Możliwość, że to Grawer próbował mnie zabić, jest wystarczająco duża. Nie mogę zostawić tej sprawy. Pearl z uśmiechem wzruszyła ramionami. – Obsesja w poszukiwaniach jak ulał pasuje do naszej małej grupki. Addie ostrożnie włożyła do ust kolejny kęs swojego dania z wołowiną i jogurtem. – Zauważyłam. – Masz na myśli Quinna – powiedziała Pearl. – Nie – pokręciła głową Addie. – Nie tylko Quinna. – Więc Addie tak naprawdę nazywa się Geraldine Knott – zadumał się Quinn następnego ranka w biurze. Wzrok skierował na prawo, jak

zawsze, kiedy coś zburzyło jego spokój i musiał pomyśleć. Siedział w ten sposób niemal od samego początku opowieści Pearl o sekretach Addie Price. Klimatyzator ciągle stukał, ale o wiele ciszej niż wczoraj. Dzień dopiero miał stać się upalny. Pearl zaparzyła kawę. Zapach świeżo zmielonych ziaren wypełniał pomieszczenie. – W sumie nie ma się co dziwić – powiedział Quinn. – W Detroit traktowana jest niemal jak ktoś z show-biznesu. Celebryci bardzo często zmieniają nazwiska. – Jesteś kimś w rodzaju celebryty w Nowym Jorku – zauważyła Pearl. – A jednak nazwiska nie zmieniłeś. – A wiesz, że o tym myślałem? Tylko nie mogłem wybrać między Mike Sledge a Sherlock Spade18. – Po ostatnich dwóch nocach czuję się tak staro, że zadowoliłabym się panną Marple. Quinn puścił do niej oko. – To jeszcze nieprędko, Pearl. Ej, a co z Feddermanem? – Och, on z pewnością nadaje się na inspektora Clous… – Aha! – odezwał stojący w drzwiach Fedderman. – Przyłapałem was! Obgadujecie moi za plecami. – Mówiliśmy o Addie Price – rzeczowo powiedział Quinn. – Ale te informacje musisz zachować dla siebie.

– Jestem studnią tajemnic bez dna – odparł Fedderman, sadowiąc się za biurkiem i ściśle składając razem palce, jakby po raz pierwszy zabrał dziecko do kościoła i pokazywał mu, jak zachowywać się między wiernymi. – Jak my wszyscy – bez uśmiechu odpowiedziała Pearl. Pięć minut później, kiedy już dowiedział się, że Addie Price była kiedyś Geraldine Knott, Fedderman potrząsnął głową. – Nieszczęsna kobieta. Przez cały czas musiała umierać ze strachu. Może wciąż się boi, nawet po zmianie nazwiska. – Dlatego jej tajemnica zostanie między nami – powiedział Quinn. – I być może Grawerem – dodała Pearl. Fedderman przemyślał to, patrząc na swoje splecione palce. – Addie nie jest w jego typie. – Popatrzył na Pearl w sposób, który jej się nie spodobał. – Tak, wiem – powiedziała. – Mam w domu lustro, widziałam zdjęcia ofiar Grawera. Świr lubi takie jak ja. – A to będzie jakiś milion mieszkanek Nowego Jorku – zauważył Quinn. – Więcej niż milion – przelicytował go Fedderman. – Pocieszająca statystyka – powiedziała Pearl, choć wcale tak nie myślała.

18 Quinn żartuje, mieszając imiona i nazwiska znanych z literatury i telewizji detektywów. Kolejno są to: Mike Hammer (z popularnego cyklu powieści Mickeya Spillane’a), Sledge Hammer (niezbyt bystry bohater tytułowy policyjnego sitcomu Sledge Hammer! ), Sherlock Holmes (wiadomo) i Sam Spade (detektyw stworzony przez Dashiella Hammetta, główny bohater powieści Sokół maltański).

59

Ohio, 1997

Miriam Grantland pragnęła, aby wycieraczki, przesuwające się po przedniej szybie forda taurusa, razem z deszczem wytarły także jej łzy. Wyszła zaraz po zakończeniu rozmowy telefonicznej. Była teraz w połowie drogi do Cleveland i większość podróży przepłakała. Własne myśli torturowały ją niczym niezmożone demony.

Po co Jerry w ogóle się urodził? Co poszło źle? Co ona zrobiła źle? Może nic, biorąc pod uwagę okoliczności. A może wszystko. Pieprzone ciężarówki! Obok taurusa z szybkością stu trzydziestu kilometrów na godzinę przemknął wielki osiemnastokołowiec, ciągnąc za sobą falę deszczówki, która oślepiła Miriam tak, że nic nie widząc, jechała teraz przez noc ku światłu zbliżających się z naprzeciwka reflektorów. Wyładowała na ciężarówce całą swoją złość. Pochyliła się, żeby lepiej widzieć przez deszcz na przedniej szybie, nacisnęła klakson, zamrugała światłami. Silnik taurusa zawył z wysiłku, a kierownica zaczęła tańczyć w spoconych dłoniach Miriam. Centymetr po centymetrze odzyskiwała stracony do ciężarówki dystans, aż wreszcie wyprzedziła ją na łagodnym zakręcie. Mimo to jej gniew nie osłabł. Spojrzała na prędkościomierz. Sto trzydzieści sześć kilometrów na godzinę. Nie zmniejszyła szybkości, patrząc, jak światła ciężarówki z naczepą coraz bardziej zostają w tyle. Na ciemnej, smaganej deszczem autostradzie widziała naprzeciwko tylko kilka samochodów. Mając przed sobą prosty odcinek drogi, zwalniała stopniowo nacisk na pedał gazu, dopóki drżenie kierownicy i przodu auta nie ustąpiło. Blacha na masce przestała wibrować. Sto trzydzieści jeden na godzinę. Nie ośmieliła się jechać szybciej z lęku przed uszkodzeniem samochodu. Najmniejsze opóźnienie nie wchodziło w grę. Miriam ustawiła tempomat. Musiała dotrzeć do Cleveland, zrobić tam co trzeba, a potem

jeszcze wrócić do domu. Myślała o Jerrym i o wszystkich problemach, których był przyczyną. To na pewno był on, tam w Cleveland. Coś było bardzo źle z jego głową. Musiała to wreszcie przyznać. Urodził się prawie o miesiąc za wcześnie, a ważył niecałe dwa kilogramy. Czy to było przyczyną problemu? Może i tak. Czy to jej wina? Wątpliwe. A ojciec Jerry’ego? Drań zostawił ich tak wcześnie, że nie mógł za bardzo wpłynąć na rozwój dziecka. Z drugiej strony, czy w takich sprawach można mieć pewność? A ostatecznie, czy w ogóle miało to znaczenie? Dobrze, niech nawet winny będzie ojciec Jerry’ego. Nie da się zmienić przeszłości. Chcąc nie chcąc, wszyscy żyjemy w teraźniejszości. Miriam nie miała nic do homoseksualistów, to było oczywiste. Zadzwoniła do niej stara przyjaciółka z Cleveland, kobieta imieniem Grace, która przez długie lata żyła w lesbijskim związku z dziewczyną poznaną w college’u. Co z tego? Miriam nie pchała nosa w życie seksualne innych. Nikogo nie powinno obchodzić, co ludzie robią za zamkniętymi drzwiami, w domowym zaciszu lub w przybytkach zaspokajających potrzeby tego typu klienteli. Miriam nie wątpiła, że któregoś dnia nawet w Ohio partnerzy tej samej płci będą mogli zawierać legalne małżeństwa. Nie miała nic przeciwko temu. Czasy się zmieniały, a Miriam potrafiła za nimi nadążyć. Ale Jerry! Jej rodzony syn! Podejrzewała, że coś jest nie tak, widząc, jak wymykał się nocami, żeby podglądać bliźniaczki z sąsiedztwa. Nigdy z nim na ten temat nie rozmawiała. Zachowanie było heteroseksualne i być może wcale nie takie nietypowe dla chłopca

w jego wieku. Dobrze, podglądał. Prawdopodobnie kierowała nim przede wszystkim ciekawość. Jeśli małe kusicielki nie opuszczały żaluzji, to był ich problem. Poza tym Miriam zmagała się z własnymi problemami, przygniatającymi i powracającymi. Praca, alkohol, nieprzespane noce, samotność. Od czasu do czasu związek, w którym chodziło tylko o seks i który nie mógł doprowadzić dalej niż do łóżka. Praca, alkohol, nieprzespane noce, samotność. W kółko. Na okrągło. Cholera, niby jakiś kierat, który w końcu odbierze jej siły i pewnego dnia Miriam odkryje, że jest już niepotrzebna i nie ma dla niej nadziei. Tak wyglądało jej życie. Było trudne i bez Jerry’ego, który potrafił znaleźć niejeden sposób, żeby uczynić je gorszym. Ale choć znajdował ich wiele, nigdy nie pomyślała, że stać go na coś takiego. Więc próbowała myśleć teraz bezstronnie. Minął czas filozofowania i wzajemnych oskarżeń. Przyszła pora na działanie. Czarna autostrada rozwijała się przed nią, jakby miała rozwijać się wiecznie. Rozmowy w radiu korespondowały z jej nastrojem i dotrzymywały jej towarzystwa. Ktoś twierdził, że rząd szpieguje społeczeństwo za pomocą bezgłośnych czarnych śmigłowców. Na odwrotnych stronach znaków drogowych malowano sprayem kodowane symbole, mające wskazywać kierunek poruszającym się pod osłoną nocy wojskom. Wszystko kontrolował tajny międzynarodowy triumwirat, zgodnie z planem mający się ujawnić na przełomie stuleci. Już za trzy lata! Miriam zmieniła stację, ale trafiła na kolejne wywiady. Gdy wjeżdżała na przedmieścia Cleveland, wiedziała już, że do Ziemi z ogromną

prędkością zbliża się rój asteroid i za jakiś czas się z nią zderzy. To znaczy na przełomie stuleci. Tak zostało przepowiedziane. Podobno pewność, że trafią w Ziemię, wynosiła sto procent. Może właśnie to potworne wydarzenie sprawi, że międzynarodowy triumwirat się ujawni. Jeszcze w Holifield zapisała na odwrocie czystej koperty wskazówki, jak ma jechać przez miasto. Kierując się nimi, ostrożnie zagłębiała się w coraz biedniejszą i bardziej niebezpieczną okolicę. Znalazła się wreszcie na szukanej ulicy w śródmieściu, którą otaczały w większości ceglane budynki handlowe. Okna niektórych zabite były pomazaną graffiti dyktą. Przed sobą widziała rozmazujący się we mgle czerwony neon z napisem „EVERY LITTLE THING”. Migoczące czerwone litery, a także upiorna, pomarańczowa poświata latarni odbijały się w deszczu i na mokrej ulicy. Poprzez rytmiczne ruchy wycieraczek Miriam widziała, że kilka osób stało na zewnątrz klubu, pod zdobioną frędzlami brązową markizą, osłaniającą wejście. Niektórzy trzymali w dłoniach kieliszki albo butelki. Wśród zebranych były też kobiety. Miriam zwolniła, podjechała do krawężnika i zatrzymała samochód. Będzie musiała zebrać się w sobie i wejść do tego odpychającego miejsca. Będzie musiała wyprowadzić stamtąd Jerry’ego, zabrać go do Holifield i wytłumaczyć mu, że powinien trzymać się z daleka od… ludzi pokroju jej przyjaciółki Grace. Może Grace nie wyszła jeszcze z klubu czy czymkolwiek był ten

lokal. To stąd dzwoniła do Miriam. Od miejsca, w którym zaparkowała, miała jakieś trzydzieści metrów do stojącej pod zadaszeniem grupki. Z pracującego na jałowym biegu auta, nie wyłączając świateł ani wycieraczek, przyglądała się ludziom, których będzie musiała minąć, aby wejść do środka. Ich głośne rozmowy i sporadyczne śmiechy słyszała nawet przez zamknięte okna wozu. Niestrudzenie kręcili się we wszystkie strony, sprawiając wrażenie, że nie szukają awantury, ale chętnie by na jakąś popatrzyli. Jedna z kobiet, przesadnie wystrojona jak na tego typu miejsce, omal się nie przewróciła. Schwycił ją jakiś mężczyzna i pomógł jej pewnie stanąć na nogach. Pocałował ją w ucho, a ona uśmiechnęła się z aprobatą i mocno chwyciła go za ramię. Inna kobieta, ta z kolei w czarnej sukience koktajlowej (Miriam miała taką samą), odsunęła się od grupy i zaczęła wykrzykiwać coś niezrozumiałego, podnosząc butelkę piwa, jakby wznosiła toast. Miała długie jasne włosy i rzędy bransoletek na obu nagich przedramionach. Musiała być pijana, ponieważ z trudem utrzymywała równowagę na wysokich czarnych obcasach. Pociągnęła z butelki, zatoczyła się w pomarańczowy blask najbliższej latarni i spostrzegła zaparkowanego taurusa. Miriam wyłączyła światła. Blondynka stała nieruchomo. Wolno pociągnęła kolejny długi łyk z butelki i podeszła bliżej, lekko pochylona, jakby chciała przypatrzeć się kierowcy. Jeden rzut okiem, spojrzenia, które spotkały się mimo deszczu spływającego po przedniej szybie – to wystarczyło, żeby Miriam wbiła się w oparcie fotela i stęknęła, wstrząśnięta nagłym rozpoznaniem. To była jej sukienka.

Jej bransoletki. To był jej syn! Niewiele myśląc, otworzyła drzwiczki i wysiadła z auta, ledwie świadoma poczynań własnego ciała. Lekki deszcz schłodził jej twarz. Jerry odwrócił się i na swoich wysokich obcasach chwiejnie wracał w stronę wejścia do klubu, do swoich znajomych, którzy mu się przyglądali, a na ich twarzach malowało się zdumienie, zmieszane z nadzieją na drakę. – Jerry! – Miriam usłyszała własny głos. Jerry przyśpieszył i potknął się, niemal upadając. – Jerry, cholera! – Miriam puściła się biegiem. Teraz już wiedziała, co robi, odzyskała zdolność racjonalnego myślenia i była wściekła. Nie mieściło jej się w głowie, że własny syn może robić takie rzeczy. To nie mogło się dziać. To było niewyobrażalne. Ale miała przed sobą żywy dowód w blond peruce i na wysokich obcasach. Serce Miriam jak silnik tłokowy pompowało w żyły furię. Dopadła Jerry’ego pod brązową markizą, tuż przed wejściem do klubu. Zbici w gromadkę ludzie – także kobiety, choć niektóre po bliższym przyjrzeniu się z pewnością nie były kobietami – cofnęli się w osłupiałej ciszy. Miriam chwyciła plecy koktajlowej sukienki i rozdarła ją, szarpiąc Jerry’ego do tyłu. Zatoczył się na wysokich obcasach i upadł. Leżąc na mokrym chodniku, wpatrywał się w Miriam umalowanymi oczyma. Na ustach

miał szminkę. Jasna peruka przekrzywiła się i prawie spadła. Tusz do rzęs spływał mu po twarzy. Miriam splunęła na niego, a potem mocno kopnęła go w bok. Jerry, tylko w jednym bucie, pozbierał się do pionu. Miriam silnie pchnęła go w kierunku samochodu. Kiedy otworzył usta, żeby się poskarżyć, pchnęła go jeszcze raz. – Mamo… – Pieprzony zbok! – Uderzyła go pięścią. Pchnięcie, cios! Pchnięcie, cios! Przesuwała go w kierunku auta. Pchnięcie, cios! Jerry zgubił drugi but, a rękami osłaniał głowę i blond perukę. Tak nisko się schylał, unikając razów, że szedł niemal w kucki. Miriam otworzyła drzwi po stronie pasażera i wepchnęła go do samochodu. Sam zamknął za sobą drzwi. Gotów był na wszystko, żeby przerwać nawałnicę uderzeń zaciśniętych pięści i zmęczonych rąk, którym siły dodawały obrzydzenie i rozpacz. Miriam ciężkim krokiem obeszła samochód i gdy była już przy drzwiach po stronie kierowcy, wrzasnęła na stojący u wejścia tłumek: – Pierdoleni zboczeńcy! Nie potrafiła wymyślić nic innego. Ci, których obrażała, tylko na nią patrzyli, jakby to z nią coś było nie tak. Kilkoro się roześmiało. Silnik zgasł. Miriam udało się go uruchomić dopiero przy trzeciej próbie. Wrzuciła wreszcie bieg, a opony zakręciły się na mokrej nawierzchni.

Kiedy przejeżdżała obok wejścia do klubu, zobaczyła, że śmiali się już prawie wszyscy. Jedna z kobiet coś do niej krzyknęła i obiema rękami wysoko uniosła sukienkę. Pod spodem nie nosiła (albo nie nosił) nic poza czarnymi siatkowymi rajstopami. Miriam takie same miała w domu, leżały zwinięte w szufladzie komody. Popatrzyła na podkulone nogi Jerry’ego. Okrywały je czarne siatkowe rajstopy. – Dlaczego? – zapytała Jerry’ego. Automatycznie wracała tą samą drogą, którą wjechała do miasta. – Na miłość boską, dlaczego? Jerry nie odpowiedział. – Twój ojciec! – powiedziała z mocą. – Gdzie, do cholery, podziewał się twój ojciec? To wszystko jego wina! Nie zamienili ze sobą ani słowa przez całą drogę powrotną do Holifield. Udało im się niepostrzeżenie wejść do domu. Przynajmniej Miriam bardzo chciała w to wierzyć. Niektórzy z sąsiadów byli doprawdy wścibscy. Lubili podglądać przez okna. Miriam kazała Jerry’emu zdjąć ubranie, które w większości należało do niej, a potem wejść na łóżko i czekać tam na rękach i kolanach. Był taki zawstydzony, tak zdruzgotany tym, co się stało, że w ogóle się nie opierał. Znowu był małym chłopcem. Znalazła w szafie gruby skórzany pas, który kiedyś należał do jej męża, i biła nim pośladki i uda Jerry’ego, dopóki nie opadła z sił. Żadne z nich się w tym czasie nie odezwało. Jerry nawet nie jęknął.

Gdy było już po wszystkim, matka Jerry’ego usiadła w salonie przed telewizorem i zaczęła upijać się ginem. W telewizji puszczali stary czarno-biały film, w którym Humphrey Bogart całował się z Ingrid Bergman. Matkę Jerry’ego jednak bardziej interesowała butelka. Jerry odczekał, dopóki donośne chrapanie nie powiedziało mu, że matka zasnęła na sofie, a potem spakował walizkę i wymknął się z domu. Nie zostawił wiadomości. Nigdy nie wrócił do Holifield.

60

Nowy Jork, dzisiaj

Pracujący dla nowojorskiej policji spec od komputerów nazywał się Norton Nyler. Przyniósł do biura na Zachodniej Siedemdziesiątej Dziewiątej Ulicy swojego laptopa, chcąc zademonstrować działanie napisanego przez siebie programu. Program miał zawęzić listę klientów KiK, którzy mogli umówić się z Lilly Branston.

Nyler był krępym, pucołowatym mężczyzną po dwudziestce; przez skąpy wąsik i zbłąkany cienki kosmyk włosów kojarzył się z aktorem ucharakteryzowanym na młodego Adolfa Hitlera, ale zbyt otyłym do roli. – Jak tylko wszystko wam pokażę, przerzucę program na wasze komputery – oznajmił. Miał zdumiewająco skrzekliwy głos. Quinn i jego detektywi zbili się w gromadkę i wymienili niepewne spojrzenia. Spośród nich tylko Pearl znała się na komputerach w stopniu wyższym niż podstawowy. Oczywiście daleko jej było pod tym względem do młodego Hitlera. – Wasze komputery są połączone w sieć? – spytał Nyler. Quinn podrapał się po głowie. – No… tego… – Raczej nie – odpowiedziała Pearl. Nyler dziwnie na nią popatrzył. Musiał coś dostrzec w jej oczach, bo zaraz odwrócił wzrok. – Nieważne. Najpierw uporajmy się z jednym. – Uśmiechnął się szeroko i Hitler niespodziewanie zniknął. – Zajmiemy się wszystkimi wymagającymi rozwiązania kwestiami. Quinna zastanowiło, czy już wszyscy mieli „wymagające rozwiązania kwestie”, czy jeszcze ktoś „z czymś sobie nie radził”. Palce Nylera, wyglądające jak białe palce chirurga, dotknęły

myszki, zatańczyły nad klawiaturą i na monitorze wyskoczyły miniaturki zdjęć bodaj dwudziestu mężczyzn, będących klientami KiK. – Za pomocą pewnych protokołów wyodrębniłem klientów, którzy z największym prawdopodobieństwem mogli skontaktować się z zamordowaną. Jeszcze bardziej ograniczyłem ich liczbę, dobierając klientów, z którymi sama ofiara mogła nawiązać kontakt, licząc na dobrze zapowiadający się romans. Ty mały swacie jeden, ty, pomyślała Pearl. – Żeby jeszcze bardziej zawęzić listę, wziąłem pod uwagę czynniki geograficzne – kontynuował Nyler. – Dopiero potem przyszło najtrudniejsze. Żmudna i czasochłonna robota, ale zdobyliśmy większość adresów mężczyzn, którzy spełniali założone kryteria. Czasem musieliśmy polegać na danych Agencji Bezpieczeństwa Narodowego, ale większość adresów była po prostu w książce telefonicznej. – Powinieneś zostać detektywem – powiedział Fedderman. – A nie jestem? – zdziwił się Nyler. Boże, pomyślała Pearl, nowa rasa. Nyler odsunął z czoła kosmyk włosów à la Führer i wrócił do tematu. – Uzyskane adresy oraz miejsca, w których popełniono morderstwa, nałożyłem na mapę miasta. – Kliknął prawym przyciskiem myszy i na monitorze pojawiła się szczegółowa mapa Manhattanu. Obraz rósł, gdy Nyler przybliżał środkową i południową część dzielnicy.

– W pobliżu miejsc zbrodni mieszka siedmiu podejrzanych klientów KiK. – Kursor tańczył i mrugał na oznaczonych miejscach, a na monitorze pojawiały się nazwiska i adresy siedmiu podejrzanych. – Uważasz, że jeden z nich jest Grawerem? – zapytał Quinn. – Nie. Uważam, że biorąc pod uwagę zgodność cech ich osobowości z osobowością ofiary, a także wygląd, wiek i miejsce zamieszkania, z tymi właśnie klientami KiK powinniście porozmawiać w pierwszej kolejności. – Zabijałby tak blisko domu? – powątpiewała Pearl. – Nie twierdzę, że blisko. Ale raczej nie zabijałby dalej niż to konieczne. Każdy, nawet seryjny morderca, popada w pewien wzorzec zachowań. Może być nie wiem jak ostrożny, ale wychodząc z domu, częściej skręca w prawo niż w lewo, częściej wybiera metro, taksówkę czy autobus, wedle upodobań, albo chodzi piechotą. Co jakiś czas wraca w te same miejsca, żeby zjeść obiad lub zrobić zakupy. Jeśli ma samochód, unika tych samych jednokierunkowych lub zbyt wąskich ulic, korków, miejsc budowy, mogących utrudnić ruch. Krótko mówiąc, podświadomie zawsze wybieramy najłatwiejszą drogę. Rzadko bez potrzeby z niej zbaczamy, nawet jeśli wychodzimy z domu, żeby popełnić morderstwo. – Po kolei przyjrzał się wszystkim słuchaczom. – Pamiętajcie, że tylko rozważamy prawdopodobieństwo. – Możliwości – powiedziała Pearl. – Niech będzie. – Na ustach Nylera znów pojawił się niehitlerowski uśmiech, upodabniający go do psotliwego chłopca. Czy prawdziwy Hitler też się tak uśmiechał? – Szanse – powiedział.

– Nie mamy nawet pewności, czy to klient KiK zabił Branston – przypomniał Quinn. – Cóż, żyjemy w niedoskonałym świecie. Trudno w nim cokolwiek przewidzieć – odparł Nyler. – Staram się tylko zarysować wam najłatwiejszą drogę dotarcia do celu. – Jak morderca wybierający ofiarę – odezwał się Fedderman. – Albo ofiara wychodząca mordercy naprzeciw. Punkt wyjścia to tych siedem adresów, a także adresy zamordowanych kobiet. Dalej mój wirtualny morderca i jego ofiara powinni myśleć i działać w pewnego rodzaju synchronizacji, z której istnienia żadne nie musiało zdawać sobie sprawy. – I doszedłeś do tego, zaczynając od miejsc zbrodni i kombinując wstecz – powiedziała Pearl. – No… niezupełnie. Ale w ogólnym zarysie tak to właśnie działa. – Tak my działamy – zauważył Quinn. – No właśnie – powiedział Nyler. – Co ty na to? – zapytała Pearl po wyjściu Nylera. – Sądzę, że w większości są to bzdury – odpowiedział Quinn. – Ale i tak powinniśmy zajrzeć pod te adresy. Trzeba porozmawiać z tymi siedmioma facetami. – Śmiesznie będzie, jak się okaże, że to siedmiu braci szukających

siedmiu narzeczonych19 – powiedział Fedderman. – Albo że mają po dziewięćdziesiąt centymetrów wzrostu, jak w Królewnie Śnieżce. Ej, może trafię na Gapcia! – Ja co dzień na niego trafiam – odparła Pearl. Quinn posłał jej ostrzegawcze spojrzenie. – Jeśli się okaże, że mają ze sobą więcej wspólnego – Pearl wróciła do tematu – wzrośnie mój szacunek do Nylera i jego programu komputerowego. – Spojrzała na Quinna, dając mu do zrozumienia, że nie jest przekonana co do tego zwrotu w sprawie. – Jak dla mnie wygląda to na robotę w sam raz dla Vitalego i Mishkina. – Nie – sprzeciwił się Quinn. – Wolę, żeby zajęli się poszukiwaniami prawdziwej Chrissie Keller. Poza tym bijesz ich na głowę, jeśli idzie o podobieństwo do królewny Śnieżki.

19 Nawiązanie do amerykańskiego musicalu filmowego Siedem narzeczonych dla siedmiu braci, zrealizowanego przez Stanleya Donena w roku 1954.

61

Pearl trafił się niejaki Fred Levin, mieszkający w doprawdy imponującym apartamentowcu na Piątej Alei, nieopodal Central Parku. W holu tego wieżowca wszystko było za duże, jakby miało w każdym nieproszonym gościu wzbudzić onieśmielenie, a może nawet kompleks niższości. Pearl pokazała prawie dwumetrowemu portierowi jedną z odznak, które Renz wydał detektywom QUiZ. Portier zadzwonił i powiadomił Levina, że przyszła do niego policja. Levin nakazał, żeby Pearl wpuszczono, więc wpisała się na listę gości, a potem wjechała windą na rozległe siedemnaste piętro. Wykładzina dywanowa na korytarzu miała głęboki brązowy kolor i wydawała się Pearl gruba na trzydzieści centymetrów. Kremowej barwy drzwi do mieszkań były złocone i zamiast gałek miały lśniące, wygięte klamki z mosiądzu. Jedne drzwi były otwarte. Tuż przed nimi stał szczupły, ciemnowłosy mężczyzna średniego wzrostu, witający Pearl uśmiechem. Miał na sobie wąskie markowe dżinsy i koszulkę polo z postawionym kołnierzykiem. Z odległości wydał się Pearl całkiem przystojny. Z bliska Levinowi też niczego nie brakowało. Rzeźbione rysy twarzy, pełne jak na mężczyznę usta, falujące czarne włosy. Jego ciemne oczy mierzyły Pearl z widocznym zainteresowaniem. Spostrzegła, że na stopy bez skarpetek założył skórzane espadryle. Zgodnie z posiadanymi przez Pearl informacjami miał trzydzieści pięć lat, ale mógł uchodzić za o dziesięć lat młodszego. Zdaniem Pearl słowo „uwodzicielski” opisywało go idealnie. Może jednak działania KiK miały jakiś sens. Przedstawiła się i podali sobie dłonie.

– Jest pani detektywem? – zapytał. – Tak jak w serialu Prawo i porządek? – Aha. Prawie że. Levin odsunął się, robiąc jej przejście, zamknął drzwi i gestem zaprosił ją, żeby usiadła na jasnobrązowej skórzanej sofie. W salonie były też dwa bliźniacze fotele i niski kawowy stolik z blatem wielkości niedużego lotniska. Na ścianach wisiały dzieła sztuki współczesnej – w większości grafiki, ale było też kilka obrazów, na pewno olejnych. Coś w ich układzie sugerowało, że nie zostały dobrane przypadkowo. Pearl usiadła. – Ładne mieszkanie. – Zatrudniłem dekoratora – powiedział Levin. – Kilka lat temu, kiedy jeszcze sprawy dobrze się układały. – A teraz układają się źle? – spytała Pearl. Levin wzruszył ramionami. – Rozumie pani, Wall Street. Pracowałem dla Lehman Brothers, ale splajtowali, więc zatrudniłem się w mniejszej firmie. Pięć miesięcy temu ona też splajtowała. – Więc jest pan bezrobotny? Uśmiechnął się. – Na to wychodzi. Ale ta mniejsza firma zajmowała się funduszami hedgingowymi, więc odszedłem z kupą forsy. Dlatego, chociaż jestem na

bezrobociu, mogę zaproponować pani coś do picia. – Te fundusze hedgingowe były legalne? – Ledwo, ledwo. Kawa? Coś mocniejszego? – Chętnie napiłabym się wody – odpowiedziała Pearl. Obserwowała go, jak wychodził do kuchni. Taki szczupły i umięśniony! Na stojącym przy oknie wysokim regale na książki stało coś, co wyglądało jak puchar z zawodów narciarskich. – Bierze pan udział w konkursach narciarskich? – zapytała, gdy wrócił, niosąc szklankę wody z kruszonym lodem. – Kiedyś brałem – odpowiedział Levin. – Narciarstwo alpejskie. Niestety, kilka lat temu rozwaliłem sobie kolano. – Szkoda. – Pearl napiła się wody z lodem. Nadal siedziała na sofie, a Levin nadal stał. – Poznaje pan tę kobietę? – Podała mu zdjęcie Lilly Branston. Oglądał je, a ona nie spuszczała wzroku z jego przystojnej twarzy. Jeśli poznał Branston, nie dał tego po sobie poznać. – Wygląda jakby znajomo, ale nie, raczej jej nie znam. – Nazywa się Lilly Branston. Teraz na jego twarzy pojawiła się jakaś emocja. – Ostatnia ofiara Grawera.

Przez chwilę wyglądał na szczerze zaskoczonego, a potem klepnął się ręką w czoło. – Jezu! Oczywiście! Pewnie widziałem to zdjęcie albo jakieś podobne. Na stacji metra wisi tablica ogłoszeń z jej fotografią i nazwiskiem. Myślałem, że zaginęła. – Nie – odpowiedziała Pearl. – Na ścianie metra musiał pan widzieć kogoś innego. Lilly Branston nie zaginęła. Dokładnie wiemy, gdzie jest. W kostnicy. Levin podjął bezowocną próbę przybrania należycie zasmuconej miny, ale w efekcie wyglądał tylko na bardziej zbitego z tropu. – Co chciała pani przez to powiedzieć? – zapytał. – Powinienem bardziej się przejąć? – Nie wiem, na ile pan się przejmuje. – Nie za bardzo, jeśli mam być szczery. Oczywiście smuci mnie, że zginął człowiek, ale nie roztkliwiam się nad tego typu rzeczami. To znaczy nad kobietą, której wcale nie znałem. Coś ją ze mną łączy? Mieszkała w pobliżu? – Niedaleko. – Pearl odstawiła szklankę na korkową podkładkę. Na kawowym stoliku, zapewne dla wygody, stał ich cały stosik. Blat stolika wykonano z dębiny; mebel sprawiał wrażenie kosztownego antyku. – Czy korzystał pan kiedykolwiek z usług internetowego serwisu randkowego o nazwie „Kawa i Konwersacje”? Obserwowała zmiany w jego oczach. Myślał z rozpaczliwą intensywnością. Zastanawiał

się, w jaki sposób może być wplątany w tę sprawę. Albo jak skłamać, żeby nie wyjść na wplątanego. – To ta Lilly Branston! – odezwał się wreszcie. – Ta martwa – odpowiedziała Pearl. – Była następna na liście kobiet, z którymi zamierzałem się skontaktować. – Levin zaczął się przechadzać, robiąc zgrabne nawroty na puszystym dywanie. Podeszwy jego skórzanych espadryli wyglądały, jakby nigdy nie wychodził w nich na dwór. – Nie chciałem pani okłamać. Po prostu stopniowo docierało do mnie, kim ta kobieta jest. Kim była. Oglądałem ostatnio wiele zdjęć bardzo wielu kobiet. – Czyli poznał pan ich kilka przez KiK? – Tylko dwie. Jestem bardzo wybredny. Trzy lata temu się rozwiodłem i od tamtej pory bardzo uważam na to, z kim się wiążę. Może aż za bardzo. – Wykonał zamaszysty gest ręką, wskazując cały gustownie umeblowany, ogromny salon. – Jak pani widzi, nazwanie mnie umiarkowanie zamożnym byłoby niedopowiedzeniem. – Boi się pan, że kobiety mogą lecieć wyłącznie na pańskie pieniądze? – Tak. Ale tylko w tym sensie, że mogą zmarnować mój czas. Prawdę mówiąc, nie chciałbym wiązać się z kobietą, która nawet nie weźmie pod uwagę mojego majątku. Lubię wybitnie inteligentne i agresywne kobiety. Kiedy zobaczyłem, że ta Lilly Branston pracuje jako agentka nieruchomości dla Willman Group, nabrałem pewności, że ma właśnie te cechy. – Levin spróbował się uśmiechnąć. – Zwróciła pani kiedyś uwagę, jak agresywne są agentki nieruchomości?

– Jak policjantki – odpowiedziała Pearl. Zmierzył ją od stóp do głów badawczym spojrzeniem. – Czytuję gazety. Intrygujące, że policjantka w typie seryjnego mordercy, w dodatku piękna, pozwolę sobie zauważyć, podąża tropem potwora. To trochę tak, jakby sardynka zasadzała się na rekina. – W te rejony oceanu wypływać nie będziemy – ucięła Pearl. – Rozmawialiśmy o pańskich poszukiwaniach bratniej duszy. – To prawda. Cóż, najbardziej w „Kawie i Konwersacjach” podobało mi się to, że jeśli pierwsza randka nie wypaliła, człowiek miał poczucie bezpieczeństwa. Bo nie trzeba było podawać adresu ani numeru telefonu. Ani nawet prawdziwego nazwiska. Klienci serwisu znali tylko podstawowe informacje. No, może na stronie KiK zobaczyli zdjęcie. Ale to wszystko. Odpadała obawa… – Że ktoś będzie pana prześladował? – Może nie aż tak. Raczej że się do mnie przyczepi. Zauważyłem, że kobiety bywają przyczepne. – Nie cierpi pan na brak poczucia własnej wartości. – To prawda, nie cierpię. Ale przyciągam kobiety polujące na mężczyzn. To dlatego tak do mnie przemówiła idea KiK. Wystarczyło się u nich zarejestrować i jeśli druga strona wyraziła chęć, umawiało się na kawę i spotkanie zapoznawcze. Na rozmowę z obcym człowiekiem, dosłownie. I można było na tym poprzestać.

– Czy pańskie spotkania z tymi dwiema kobietami wyszły poza kofeinę i konwersację? – Nie. Chyba byłem dla nich o wiele za bardzo agresywny. – Zapomniał pan powiedzieć, jak się nazywały. Podał Pearl dwa nazwiska, które zapisała w notatniku. Sprawdzi później, czy są na liście klientów KiK. Pearl położyła notatnik i długopis na podołku. – Czy mówiąc „agresywny”, miał pan na myśli seks? Pańskie upodobania seksualne? Levin przestał się przechadzać. Wyglądał na szczerze wstrząśniętego. – Co też pani mówi? Nic z tych rzeczy. Miałem na myśli coś zupełnie innego: nie czuję potrzeby przepraszania za to, że zawsze chciałbym mieć więcej pieniędzy, renomy i władzy. Że chciałbym mieć więcej wszystkiego. To część darwinizmu, część bycia człowiekiem. Zdumiewająco wielu ludzi nie przyjmuje tego do wiadomości. Zdziwiłaby się pani, ile kobiet pragnie zazielenić świat, zaatakować sprayem tych, którzy noszą futra, albo żyć tylko na rukoli i fasolce, a wszystko inne ich zdaniem najlepiej byłoby zlikwidować. – Popatrzył na Pearl otwarcie. – Pani detektyw, w głębokim poważaniu mam to, że temperatura na świecie wzrosła w ciągu dwudziestu lat o dwa stopnie albo że poziom oceanu podniósł się o piętnaście centymetrów. Chcę być tym, który zbije fortunę na budowie wałów ochronnych. Pearl wpatrywała się w niego. Nooo, stary… – Czyli co? Był pan zbyt szczery wobec tych kobiet?

Wybuchnął śmiechem. – Można to tak ująć. Nie wierzę w związki, które zaczynają się od niedomówień. Najlepiej na początku wyznać, w co się wierzy i do czego dąży. Czy chcę być obłędnie bogaty i podbić świat? Zostać królem wszystkiego? Pewnie, jeśli tylko nadarzy się okazja! – Czy oficjalnie jest pan przy zdrowych zmysłach? – spytała Pearl. W pierwszej chwili pomyślała, że Levin się wścieknie, ale on tylko znowu się roześmiał. – Oboje wiemy, że na to pytanie nie odpowiem. Po co więc pytać? – Bo… hmm… kogoś mi pan przypomina. – Podniosła notes i zerknęła na swoje notatki. – Czy spotkał się pan przedwczoraj z którąś z tych kobiet? – Jak najbardziej. – Podał Pearl nazwisko, a ona podkreśliła je w notesie. – Jakieś trzy godziny rozmawialiśmy w kawiarni, potem zjedliśmy późną kolację i przez jakiś czas spacerowaliśmy po mieście. Szczerze mówiąc, rozstaliśmy się sporo po północy. – Romantyczne. Coś musiało między wami zaiskrzyć. – Też tak myślałem. W końcu trzy latte to nie byle co. Dała mi nawet numer telefonu, ale kiedy wczoraj do niej zadzwoniłem, powiedziała, że wszystko sobie przemyślała i nie chce tego dłużej ciągnąć. Tylko dlatego, że podczas spaceru kopnąłem jakiegoś bezdomnego kota. A przecież mógł być wściekły! Wyznała, że należy do PETA20. Tłumaczyłem jej, że lubię zwierzęta i sam bym chętnie do tej organizacji wstąpił, ale chyba mi nie uwierzyła.

– Może z jakichś powodów pomyślała, że nie mówi pan szczerze. – Ale ja lubię zwierzęta. Bez przesady, ale lubię. – Może przemawiała przez nią kofeina. Ma pan jeszcze numer jej telefonu? – Chyba tak. Na pewno. – Podszedł do stolika przy drzwiach, na którym stał telefon, obok którego leżał plik żółtych karteczek. Odwrócił pierwszą z nich i głośno odczytał numer telefonu. – Proszę do niej zadzwonić. Potwierdzi moje alibi. Przynajmniej zakładam, że chodzi o alibi. – Zadzwonię – Pearl zanotowała numer. – Wtedy zamordowano Lilly Branston, prawda? Kiedy byłem z moją znajomą z KiK? – Na to wskazują ramy czasowe – powiedziała Pearl. – A swoją drogą, czy skłamał pan, mówiąc, że nie rozpoznaje Lilly Branston na fotografii? – Nie, skądże! Naprawdę jej nie poznałem. Potem wziąłem ją za kobietę, której zdjęcie wywieszono na stacji metra. Olśniło mnie dopiero wtedy, kiedy wypowiedziała pani jej nazwisko. Zapytała go, gdzie przebywał w czasie wcześniejszych morderstw Grawera. Pamiętał tylko, że gdy zamordowano Joyce House, wyjechał z miasta na zebranie udziałowców. Miał świadków, mogły to też potwierdzić wyciągi z konta bankowego. Pearl podejrzewała, że mówił prawdę, skoro wykładał kawę na ławę, ale i tak sumiennie wszystko zapisała w celu późniejszej

weryfikacji. Wsunęła notatnik do małej skórzanej torebki i wstała. Pasek torebki przełożyła przez pierś. Podziękowała Levinowi za poświęcony jej czas i skierowała się w stronę drzwi. – Może wyszłoby panu z Lilly Branston – powiedziała. Levin uśmiechnął się promiennie. – Jeszcze jak! Wilczyca z branży nieruchomości. Pearl nie mogła pojąć, skąd bierze się w niej cień sympatii dla tej spaczonej istoty ludzkiej. Nie – jednak wiedziała, a wiedza ta miała coś wspólnego z zaręczynowym pierścionkiem z brylantem, który nosiła na palcu. Nie umknęło jej uwadze, że Yancy – a teraz także i ona – mieszkał zupełnie niedaleko stąd. Levin odprowadził ją do windy. Dżentelmen jak się patrzy. Miała ochotę powiedzieć mu, jaką płytką i łatwą do przejrzenia był szują, ale uznała, że byłoby to nieprofesjonalne. I na nic by się nie zdało. Był jej drugim rozmówcą z grona klientów KiK. Rozmowa z nim także nic do sprawy nie wniosła. Ponieważ zrobiło się późno, Pearl postanowiła, że skończy na dzisiaj pracę i przespaceruje się do odległego o sześć przecznic mieszkania Yancy’ego. Stamtąd będzie mogła zadzwonić do kobiety, która zapewniała Levinowi alibi. A może lepiej jutro rano spotkać się z nią

osobiście? Bądźmy skrupulatni. Gdy winda była już prawie na poziomie holu, Pearl przyłapała się na nuceniu melodii z dawnych lat. Z początku nie mogła jej umiejscowić, ale w końcu sobie przypomniała. Love is Strange 21. Pearl zajrzała do biura, żeby sporządzić raporty z przesłuchań. Niedługo później zjawił się Fedderman, wykończony i lśniący od potu. – Wyglądasz, jakby spryskano się WD-40 – przywitała go Pearl. – Bo na dworze gorąco jak cholera. – Poszczęściło ci się? – Nieee. Trafił mi się kochaś o nazwisku Gerald Lone. Tyle że Gerald Lone nie istnieje, sprawdzałem, gdzie się dało. Dobrze, odszczekuję – jeden mieszka w Queens, ale ma dziewięćdziesiąt trzy lata. Nie nasz ptaszek. Gość używał zmyślonego nazwiska i adresu, żeby sobie poużywać. Ślepy zaułek. – Jakoś powinno dać się go namierzyć. – Próbowałem wszystkiego. Na KiK zarejestrował się, korzystając z komputera w kafejce internetowej albo w bibliotece. Resztą zajął się serwis randkowy, zabezpieczony jak CIA. Facet zatarł za sobą ślady jak haker na usługach terrorystów. Na dobrą sprawę może w ogóle nie istnieć. – Najwyżej dla prawa. – Prędzej dla żony, kiedy urywa się, żeby udając kogoś innego,

wepchnąć jakiejś lasce rękę w reformy. – Reformy? – No. Ponoć znowu stają się modne. – Może dla ciebie, Feds. I dla tego biednego stworzenia, z którym się spotykasz. – Pearl zamknęła edytor tekstu i wyłączyła komputer. Raporty może wydrukować jutro. – À propos loterii, co sądzisz o naszej komputerowej obławie? – Sądzę, że nic z tego nie będzie, bo KiK zatrudnia mądrzejszych informatyków niż nowojorska policja. Pearl pokiwała głową. – Miłość zawsze znajdzie sposób. Quinn zabrał swój żółty notatnik do Lotus Diner. Chciał go przejrzeć przy wczesnej i lekkiej kolacji. Zamówił drugą filiżankę kawy. Miał chętkę na cygaro, ale się powstrzymał. Nie miał ochoty wysłuchiwać, co myślą o tym inni klienci. Przeczytał swoją ostatnią notatkę:

Kobieta cień znowu pojawia się na miejscu zbrodni.

Właśnie przykładał ołówek do kartki, kiedy nadeszła Thel z dolewką kawy. Przechylając dzbanek, zerknęła na notatnik. – Książkę piszesz? – Tak jakby – mruknął Quinn. – Albo tak, albo nie. Albo coś robisz, albo tego nie robisz – powiedziała Thel. – Kto to powiedział? Platon? – Platon to nasza grecka sałatka. Pierwsza z pozycji w menu. Kawa się przelała i Quinn szybko zabrał notatnik, ratując go przed zamoczeniem. – Przepraszam – powiedziała Thel. – Zafilozofowałam się. Quinn jeszcze nie jadł deseru. – Zostały wam jakieś pączki? – Tak jakby – odparła Thel i odmaszerowała ze szklanym dzbankiem w dłoni. Quinn z powrotem zajął się notatnikiem, zakładając, że albo dostanie pączka, albo nie. Napisał:

Pearl zaręczona z Yancym T.

Skreślił notatkę. Nie miała nic wspólnego z dochodzeniem. Napił się kawy i zaczął pisać dalej swoim krótkim żółtym ołówkiem.

Znaleziono zwłoki Lilly Branston. Sposób działania Grawera.

Świadek: Stephen Elsinger. Teleskop.

Kobieta cień schwytana. Lisa Bolt. Śpiączka. Jedna Chrissie odhaczona.

Geraldine Knott i Addie Price – ta sama osoba.

Na nośniku danych Branston strona KiK.

Program komputerowy policyjnego informatyka, siedem nazwisk.

Wróciła Thel i postawiła przed Quinnem talerzyk z nadłamanym pączkiem. – Ostatni – powiedziała. – Wygląda, jakbyś wyrwała go myszom. – Wiedzą, co dobre – odpowiedziała Thel. – Dolać ci gorącej kawy? – Nie, dziękuję. – Patrzył na notatki, starając się znaleźć w nich jakiś sens lub wzór. – Wkręciła cię książka? – zapytała Thel. Z jej perspektywy notatnik leżał do góry nogami. – Wygląda to dość chaotycznie. Jakbyś nie znał zakończenia. – Nie znam – powiedział Quinn. – Jaka to będzie książka? – Kryminał. – Twoja para kaloszy.

– Pewnie tak – mruknął Quinn. – Na twoim miejscu nie moczyłabym tego pączka.

20 PETA (People for the Ethical Treatment of Animals) – kontrowersyjna międzynarodowa organizacja, której głównym celem jest walka o prawa zwierząt.

21 Love Is Strange (z ang. Miłość jest dziwna) – popularny amerykański przebój, napisany w latach pięćdziesiątych, spopularyzowany m.in. przez Buddy’ego Holly’ego.

62

Pilnujący bloku Yancy’ego portier w uniformie oddalił się o pół przecznicy i rozmawiał z kobietą usiłującą okiełznać puchatego psa na długiej smyczy. Smycz zaplątała się wokół nóg portiera. Też mi ochrona, pomyślała Pearl, popychając podwójne przeszklone drzwi do holu. Yancy miał dziś wrócić późno w nocy. Zdziwi się, widząc ją w swoim łóżku, ale nie będzie miał obiekcji. Lubił takie niespodzianki. Bez wątpienia ją obudzi. Takie niespodzianki z kolei ona lubiła. Jadąc idealnie wyciszoną windą, dumała, że wznoszenie się w górę budynku ładnie koresponduje z jej awansem społecznym. Yancy miał pieniądze i – tak jak Fred Levin – prawdopodobnie zawsze będzie je miał. Podobieństwa między dwoma szafarzami uroku wciąż budziły w niej lekki niepokój. Ale kochała Yancy’ego, co w wypadku Levina było nie do pomyślenia. Różnice między dwoma mężczyznami można było podsumować stwierdzeniem, że tylko jeden z nich miał dobre serce. W Levinie było coś sugerującego, że kieruje nim złośliwość, że w swojej obojętności i

czystym pragmatyzmie znajduje leciutką, sadystyczną przyjemność. Yancy może i był płytki jak cień, ale w jego beztroskiej duszy nie znalazłoby się odrobiny złośliwości. Po wyjściu z windy Pearl bezszelestnie ruszyła po wykładzinie dywanowej w głąb korytarza. Poza nią nikogo na nim nie było. Wciąż jeszcze nie poznała sąsiadów Yancy’ego, a teraz już i swoich. Nie widywała ich na korytarzu, nawet nie słyszała ich przez ściany. Może tak właśnie żyli bogaci ludzie – izolowali się swoim majątkiem. Przekręciła klucz w zamku, otworzyła drzwi. Otarły się o gruby chodniczek w przedpokoju, z szeleszczącym dźwiękiem, który bardzo lubiła. Uważając, żeby nie zepsuć sobie fryzury, przełożyła nad głową pasek torebki, po czym odłożyła ją na niski stolik z marmurowym blatem. Zdjęła żakiet. Powiesi go na oparciu sofy, a potem poszuka w kuchni czegoś do picia. Zostawiła za sobą wyłożoną płytkami podłogę przedpokoju, dała dwa kroki po dywanie wyściełającym salon i zorientowała się, że coś jest nie tak. Ale nie wiedziała co, więc nie wiedziała też, jak zareagować. Z dreszczem lęku zdała sobie sprawę, że nie była sama. Coś mocno uderzyło ją poniżej krzyża. Powietrze ze świstem uszło z jej płuc, a cios na chwilę ją sparaliżował. Opadła na kolano, zginając się, jakby w poszukiwaniu upuszczonego na podłogę przedmiotu. Próbowała zaczerpnąć tchu, ale nie była w stanie. Jej umysł gorączkowo starał się zaskoczyć, zrozumieć, co się dzieje. …W torebce mam broń.

Myślała tylko i wyłącznie o tym, jak się obronić. Na pewno wiedziała jedno: znalazła się w poważnych opałach. Wszystkie inne myśli zasnuła mgła. Zza głowy Pearl wynurzyła się ręka, zamknęła się na jej podbródku i mocno szarpnęła w tył. Pearl przewróciła się na plecy. Mimowolnie podciągnęła kolana, wciąż walcząc o oddech. Stanął nad nią, szczupły, ale muskularny, w luźnej bluzie i spodniach od dresu. Nosił sportowe buty, czarne z wyjątkiem białych podeszew i nosków. Czarna wełniana kominiarka pozwalała dostrzec jedynie jego oczy. Pearl pomyślała, że te oczy wydają się znajome, ale nie miała pewności. Przez chwilę pomyślała też o niesumiennym portierze. Zapewne właśnie przez jego nieuwagę mężczyzna dostał się do budynku i mieszkania Yancy’ego. Intruz usiadł na niej okrakiem i brutalnie rozkrzyżował jej ręce. Nie puszczając ich, przesunął się do przodu. Przycisnął jej ramiona kolanami i oparł na nich cały ciężar ciała, przyszpilając je – przyszpilając Pearl – do podłogi. Pearl od razu rozpoznała sposób działania i już wiedziała, że ten mężczyzna to Grawer. Zrozumiała, jak wielkie niebezpieczeństwo jej grozi i jak cennym skarbem jest życie. W pierwszej chwili wydało jej się, że napastnik nie miał paznokci, ale zaraz zobaczyła, że nosił cielistego koloru lateksowe rękawiczki, ściśle przylegające do skóry. Z przypominającej torbę kangura kieszeni dresu wyjął nóż o długim, cienkim ostrzu. Mogąc tylko słabo poruszać dłońmi i przedramionami, Pearl

bezradnie wbijała palce w powietrze. W tej dziwacznej pozycji, pod ciężarem mężczyzny, jej ręce szybko straciły siłę. Wróciła jej zdolność oddychania i zastanowiła się, czy nie krzyknąć, ale gdyby wydała jakikolwiek dźwięk, mężczyzna uciszyłby ją nożem. Pochylał się lekko, przyglądał się jej i wolno przesuwał nóż tam i z powrotem przed jej oczami, jakby chciał ją zahipnotyzować. Skądś przyszło jej do głowy, że uśmiechał się pod tą swoją kominiarką. Pragnie mojej niepodzielnej uwagi. Chce, żeby w pełni do mnie dotarło, co ma się stać. Tym razem nie oczy, ale coś w całej jego sylwetce wydało jej się znajome. Sposób, w jaki się poruszał. Kim ten bydlak jest? Wierzgnęła nogą w próbie zrzucenia z ramion miażdżącego ciężaru, ale on po prostu mocniej wbił kolana. Zaczęła tracić czucie w niewyobrażalnie bolących ramionach. Myśl, do jasnej cholery! Kończy ci się czas. Kończy ci się życie. Myśl! Skoro nie mogę używać rąk, użyję nóg! Gwałtownie i niespodziewanie szarpnęła kolana w górę i jedno z nich sięgnęło pleców mężczyzny. Ale takie dotknięcie mogło co najwyżej go rozzłościć. Albo rozbawić. Zbliżył czubek noża do jej prawego oka i pokręcił głową, dając jej do zrozumienia, że nie powinna więcej kopać. Spod zasłaniającej usta czarnej wełny rozległ się głęboki,

stłumiony głos. – Będę ci opowiadał o wszystkim, co robię. Wolną ręką podciągnął w górę jej bluzkę, a potem wprawnie przeciął nożem materiał łączący miseczki stanika. Czubkiem noża odrzucił je na boki. Jej piersi były nagie. Pearl znała przebieg rytuału i wiedziała, że skoro już się zaczął, to niedługo ból i groza uczynią ją całkowicie bezradną. Postanowiła walczyć, dopóki starczy jej sił. Kontrolowała oddech. Głęboko wciągając powietrze, zbierała siły na jeszcze jedną próbę zrzucenia mężczyzny, aby później w jakiś sposób podjąć walkę. Może uda jej się kopnąć go we wrażliwe miejsce i spowolnić, a wtedy spróbuje dosięgnąć torebki z bronią. Powoli podciągnęła kolana, najwyżej jak mogła, po czym wierzgnęła z całych sił, pięty i łokcie wbijając w dywan. Jej nagły, spazmatyczny wysiłek przyniósł jakiś efekt. Usłyszała zaskoczone stęknięcie mężczyzny, który przesunął się o kilka centymetrów do przodu. Jego krocze miała teraz prawie na twarzy. Nacisk zelżał i wydało jej się, że będzie mogła uwolnić jedną rękę. Próbując ją wyszarpnąć, zacisnęła powieki z wysiłku. Wierzgnęła jeszcze raz. Prawie zupełnie przestała czuć na sobie ciężar mężczyzny, jakby przesuwał się, szukając dogodniejszej pozycji, być może z zamiarem uderzenia jej bądź kopnięcia. Otworzyła oczy i spojrzała w spoconą, zawziętą twarz Yancy’ego Taggarta.

***

W oczach Yancy’ego, rozszerzonych ze złości i zdziwienia, nie było lęku. Obiema rękami szarpnął dres Grawera, ściągając napastnika z Pearl. Usłyszała jego głos: – Mam drania! Wtedy zobaczyła błysk noża, gdy morderca wykręcił ciało i odwinął się, żeby pewniej zadać cios. Ostrze zalśniło w powietrzu, a Pearl usłyszała, że Yancy wydał dźwięk brzmiący jak ochrypły wdech. Poczuła na twarzy coś ciepłego, a na ścianie zobaczyła próbkę rozchlapanej krwi, jak powiedzieliby technicy kryminalistyczni. Morderca zupełnie się wyprostował. Mocno kopnął Pearl w skroń, a ją na kilka sekund oszołomił ból. W zwolnionym tempie widziała, jak chowa nóż do kieszeni bluzy i piruetem godnym baletowego tancerza odwraca się ku drzwiom. Wyszedł przez nie i zniknął na korytarzu. Pearl podczołgała się do leżącego na plecach Yancy’ego. Gardło miał podcięte niemal od ucha do ucha. Wpatrzony w sufit, wydawał z siebie ciche, gulgoczące dźwięki, rozpaczliwie obmacując palcami krawędzie rozcięcia w gardle, jakby próbował się naprawić. Pearl miała pewność, że ją zobaczył. Spróbował coś powiedzieć, ale ucichł zupełnie, a życie w jego oczach zgasło. Usłyszała własne skomlenie. Kończyny jej nie słuchały. Udało jej się wstać i zrobić kilka kroków, ale się potknęła. Pokój przechylił się i ciężko upadła na dywan, uderzając się w łokieć. Walcząc z zawrotami głowy i mdłościami, doczołgała się do

leżącej na stoliku torebki, niczym niemowlę, które już trochę potrafi chodzić, ale wciąż uważa czołganie się za najszybszy i najpewniejszy sposób dotarcia do celu. Teraz potrzebny jej był telefon komórkowy, nie pistolet.

63

Quinn siedział przy niej na podłodze, przytulając ją tak mocno, że rozbolały ją żebra. Pearl była wściekła, bo nie mogła pohamować płaczu. Każdy oddech zatykał jej gardło i przechodził w przeciągłe, żałosne zawodzenie. Po jej policzkach spływały łzy, tak obficie, że czuła, jak kapią jej na przedramię. Rozpacz była niczym straszliwe monstrum, które znalazło sobie legowisko w jej ciele. Nie wytrzymała. Wcisnęła czoło w ramię Quinna i rozbeczała się w głos. Gdzieś w pobliżu kręcił się Fedderman. W krzątaninie techników kryminalistycznych wyróżniali się dwaj nieruchomi ratownicy medyczni – czekali, aż będzie można zabrać ciało. Zabrać Yancy’ego. Na razie wszyscy obchodzili Pearl i Quinna szerokim łukiem. – Wszystko będzie dobrze – śpiewnie powtarzał Quinn, wielką prawą łapą klepiąc ją po plecach, delikatnie jak nigdy. – Będzie

dobrze… będzie dobrze… będzie dobrze… – Nie będzie! – wyrzuciła z siebie Pearl. – Cholera jasna, nigdy nie będzie dobrze! – Zatem będzie lepiej – powiedział Quinn, nie wypadając z rytmu, w jakim ją poklepywał. – Za jakiś czas. Będzie lepiej, Pearl. Wystarczyłoby mi „do zniesienia”. Boże mój, tylko „do zniesienia”! Łkała jeszcze przez jakiś czas, a Quinn poklepywał ją do wtóru swojego zaśpiewu. Kiedy wreszcie uspokoiła się na tyle, żeby przemówić, nie rozklejając się przy tym zupełnie, opowiedziała mu, co się stało. Dużo, dużo więcej niż przez telefon. – Na razie wystarczy – łagodnie powiedział Quinn, kiedy skończyła. – Nie musisz mówić nic więcej, Pearl. Ale słowa, nagle uwolnione z zaciśniętego gardła, nie chciały przestać płynąć. – Yancy wcześniej wrócił do domu. – Jej głos zupełnie nie przypominał głosu Pearl. Władała nią rozpacz. – Wrócił wcześniej, nie wiedząc, w co się wpakuje. Nie wiedział… Czy taka już teraz będę? Zawsze? – Wcześniej wrócił do domu i uratował ci życie – powiedział Quinn. – Dobrym

człowiekiem był ten twój Yancy. Godnym ciebie. – Quinn, do jasnej cholery! Skończ z tymi hemingwayowskimi bzdetami! Yancy nie żyje, a ja chcę, żeby żył! – Tak jak my wszyscy, kochanie. Ale to niemożliwe. Boże! Jezu, mój Jezu! Usłyszała i poczuła westchnienie Quinna. Ciepło i waga jego ciała przemieściły się. – Nic, co powiem, nie może ci pomóc, Pearl. Wiesz to równie dobrze, jak ja. Pearl skinęła głową i odsunęła się od niego. Pochylił się, pocałował ją w czoło. Jego oddech grzał jak palenisko. – Przecież pomogłeś – powiedziała. – Dziękuję ci. Teraz już mówiła własnym, znajomym głosem. Quinn też zauważył tę zmianę. Spokój w jej głosie zmroził mu krew w żyłach, ale nie był niespodzianką. Rozumiał Pearl. Przechodziła piekło. Nie będzie płonęła w nim wiecznie, ale węgielki już nigdy do końca nie wygasną. Quinn patrzył, jak przy nim siedziała, taka drobna, zdruzgotana, a jednak w dziwny sposób wyrazista jak nigdy. Wyglądała, jakby jakiś widmowy blask rozświetlał ją od wewnątrz. Poczuł zimny dreszcz i pomyślał, że może powinien znowu ją

przytulić, ale nie zrobił tego. Wiedział, co myślała. Znał świat, w którym się znalazła. Pod pewnymi względami byli jak bliźniacy. Przewidywał jej reakcje sercem i myślą. Znał jej namiętności i obsesje. Jeśli tropem Grawera nie podążała dotąd żadna istota z piekła rodem, to właśnie się to zmieniło. Morderca przycupnął z pochyloną głową i łokciami na kolanach na brzeżku ławki w Washington Square Park. Ręce miał w miarę spokojne, poza czubkami palców, które drżały. Było tak blisko. Tyle planowania, czytanie znaków losu, a tu otwierają się drzwi i wszystko wymyka się spod kontroli. Straszne, że takie rzeczy i jemu mogą się przydarzyć. Oczywiście wiedział, że zdarzały się innym, którzy nie popełnili błędu. Przekraczają skrzyżowanie na zielonym świetle i giną pod kołami samochodu. Wsiadają do samolotu, który na końcu pasa startowego wbija się w ziemię. Unoszą do ust pierwszy kęs posiłku, ciesząc się spodziewaną ucztą, i atak serca zabija ich, zanim poczują smak. Coś w tym rodzaju prawie mu się zdarzyło. W istocie dokładnie to zdarzyło się człowiekowi, któremu podciął gardło. Otwierasz drzwi, wchodzisz do domu i umierasz. Nie mógł narzekać: odpowiednio zareagował na pojawienie się intruza. Natychmiast ocenił nowe i niespodziewane zagrożenie. Ciało skrzętnie wykonało rozkaz umysłu. Ostrze skrzętnie wykonało rozkaz ciała.

Poruszał się tak szybko, że nie skapnęła na niego jedna kropla krwi. Przez chwilę kołysał się na ławce, w przód i w tył. Pearl. Tak bardzo jej pragnął. Przejęła się losem kochanka. Do tego stopnia, że nie rzuciła się w pogoń. Wiedział, że przynajmniej na jakiś czas musi zostawić Pearl w spokoju. Będzie się pilnowała. Będą jej pilnowały pozostałe psy gończe. Lepiej jej ponownie nie nachodzić. W dodatku, po tym jak nie udało mu się włączyć jej do kolekcji swoich ofiar, radość ze zdobycia jej nie będzie taka duża. Pociechę znajdował w przeświadczeniu, że wizyta u Pearl nie była zupełną porażką. Wyjdzie na dobre, jeśli psy gończe zaczną teraz marnować czas i zapał na ochronę Pearl zamiast na łowy. Napaść przynajmniej czemuś posłuży. Ławka lekko się zakołysała, wyrywając go z zamyślenia. Żelazne nóżki z jednej strony nie sięgały ziemi i ktoś, kto usiadł na drugim końcu, spowodował efekt huśtawki. Podniósł wzrok. Była to niewysoka kobieta o ciemnych włosach i oczach. Jej dłonie otwierały białą, szczelnie zamkniętą papierową torebkę. Kobieta miała na sobie dżinsy i różowy T-shirt bez rękawów. Gładkie, opalone ramiona wyglądały na silne. Miała obfity biust. Otworzyła torebkę, zanurzyła w niej rękę i zamaszystym gestem siewcy rozsypała przed ławką garść prażonej kukurydzy. Natychmiast

zleciały się gołębie; trzepocząc skrzydłami i przepychając się, korzystały z niespodziewanej uczty. Kobieta rozrzuciła więcej popcornu, przyzywając następne gołębie. Wywnioskował z jej uśmiechu, że karmienie ptaków sprawiało jej niewysłowioną przyjemność. Potem obróciła głowę i teraz ten uśmiech był tylko dla niego. Coś drgnęło w sercu mordercy. Kobieta przypominała Pearl. I to bardzo. Odpowiedział uśmiechem i przedstawił się nazwiskiem, którego obecnie używał: – Jestem Gerald Lone. Chyba nieco ją zaskoczyły te spontanicznie rzucone słowa. W końcu był to Nowy Jork. Widział, jak szacowała go wzrokiem. Może uprawiał jogging w parku i usiadł, żeby odpocząć? Wyglądał przyzwoicie. Przystojny mężczyzna (jak sam o sobie myślał) w wielkim mieście samotnych ludzi. Właśnie w ten sposób na co dzień krzyżowały się życia. Taki był zwykle początek rzeczy. Czy zaryzykuje i dostrzeże jego istnienie? Czy okaże się na tyle uprzejma, żeby odpowiedzieć? Nie może potraktować go ozięble, skoro tyle serca poświęcała gołębiom. – A ja jestem Elana Dare22 – odezwała się. – Jakby się pani ośmieliła?

– Właśnie tak się to pisze. Jej głos przypominał głos Pearl.

22 Dare (ang.) – ośmielać się, odważać.

64

Quinn poradził Pearl, żeby wzięła sobie wolne. Powinna się pozbierać. Nie chciał, żeby choćby myślała o powrocie do pracy przed pogrzebem Yancy’ego. Oczywiście nie posłuchała. Następnego ranka siedziała za swoim biurkiem. Wytyczyła sobie cel i nic poza nim dla niej nie istniało. Pojawiła się w biurze nawet po południu w dniu pogrzebu Yancy’ego. Za pogrzeb częściowo zapłaciła z własnej kieszeni, ale większość pieniędzy – jako że Yancy nie miał żyjących krewnych – wyłożyło Narodowe Zrzeszenie Zwolenników Energii Wiatru. Gdy Quinn przyszedł tego dnia do biura, zastał ją samą. Na pogrzeb wybrali się wszyscy. Później Vitali i Mishkin udali się w swoją stronę, załatwiać jakieś policyjne sprawy dla Renza. Prawdopodobnie zdawali mu szczegółowy raport z przebiegu napaści na Pearl i z pogrzebu. Fedderman po raz wtóry przesłuchiwał sąsiadów Pearl i Yancy’ego, w nadziei, że ktoś przypomniał sobie jakiś szczegół, który

mógłby okazać się przełomowy. Najnowsze wiadomości, przeważnie nieprecyzyjne, będzie można przeczytać w jutrzejszym wydaniu „City Beat”, a także w większości liczących się gazet. Na pogrzebie była Cindy Sellers w obcisłej czarnej sukience; jako ozdobę do niej zabrała cyfrową kamerę. Stypy nie przewidziano. Część żałobników na własną rękę udała się w okolice dworca Grand Central, do manhattańskiego baru dla klientów z wyższych sfer, żeby powspominać Yancy’ego przy kieliszku. Byli to przeważnie mężczyźni w kosztownych garniturach, zadbani, z modnymi fryzurami. Ci, którzy nie zamierzali zostać na Manhattanie, wrócili pociągami do swoich zamożnych społeczności w New Jersey lub Connecticut. Quinn nie wiedział, czym się zajmowali. Pearl również. Może bracia lobbyści, kto wie. W biurze panował zaduch, ale Pearl chyba tego nie zauważyła. Żyła we własnym, wewnętrznym świecie. Quinn włączył klimatyzator. Gdy zaczęło się metaliczne łomotanie, przyłożył pięścią w bok urządzenia. Nie przestało stukać, ale nieco przycichło, jakby z szacunku dla żałoby Pearl. Koszula Quinna przykleiła się do jego spoconych pleców, gdy sadowił się na gorącej, skórzanej wyściółce fotela. Rozparty za biurkiem, przyglądał się Pearl. Na jej czole i nad górną wargą lśnił pot. Albo po drodze zajrzała do mieszkania, albo miała ze sobą ubranie na zmianę, bo z czarnej żałobnej sukni przebrała się w beżowe spodnie i biały bezrękawnik, ściągnięty w talii intensywnie czerwoną przepaską. Jej oczy były lekko zapuchnięte, ale nic poza tym nie przypominało, jak rozpaczliwie zanosiła się płaczem kilka godzin temu w New Jersey. I pogrzeb, i Yancy stali się obecnie częścią przeszłości, zostawionej tam, na kontynencie. Manhattan był zgoła innym miejscem, wyspą. Terenem łowieckim bardziej cywilizowanym

niż afrykańskie równiny czy dżungle, ale nie mniej przez to niebezpiecznym. Na rogu biurka Pearl stał rozłożysty bukiet kwiatów. Quinn pamiętał, że widział go w domu pogrzebowym, choć na cmentarzu już nie. Pracownicy zakładu musieli podarować cięte kwiaty Pearl, a ona przywiozła je tutaj, gdzie w wazonie z tłoczonego szkła powinny przetrwać około tygodnia, o ile będzie pamiętała o wymianie wody. Quinn zastanawiał się, o czym myślała Pearl, gdy na nie spoglądała. Czy czule wspominała Yancy’ego, czy raczej podsycały ogień w jej sercu, utwierdzając ją w pragnieniu ujęcia mordercy? – Wszystko w porządku, Pearl? – zagaił. – Mhm. – Najwyraźniej nie miała ochoty na rozmowę. Zadzwonił telefon i zaświecił się sygnalizujący połączenie przycisk. Quinn wcisnął go uderzeniem pięści, zanim Pearl miała szansę zareagować. Wyświetlacz powiedział mu, że dzwoni ktoś z Roosevelt Hospital. – Quinn i Zespół – Docho… – Quinn, mówi Fedderman. Jak Pearl? Quinn spojrzał w jej stronę i przyłapał ją, jak opuszczała powieki. Zerkała na niego wcześniej, zaintrygowana. – W porządku – odpowiedział. – Dzwonię, bo Lisa Bolt odzyskała przytomność. – Czy ona…

– Jest półprzytomna, ale lekarz twierdzi, że to normalne i że nie doznała trwałego uszkodzenia mózgu. Sam wiesz, jak krwawią urazy głowy. Rana nie była taka groźna, na jaką wyglądała. Poza tym Lisa w zasadzie doszła do siebie. Biorąc wszystko pod uwagę, jest w całkiem niezłym stanie, Quinn. – Jej język też? – Quinn znowu przyłapał spojrzenie Pearl. – Po południu może zrobić z niego użytek, tylko nie wolno nam jej za bardzo przyciskać. Quinn spojrzał na zegarek. – Już jest po południu. – No właśnie. – Do zobaczenia wkrótce. Quinn odłożył słuchawkę i wstał zza biurka. – Przejedziemy się? – spytał. Pearl skierowała na niego spojrzenie zapuchniętych oczu. – Dokąd? – Do szpitala. Lisa Bolt się obudziła. Wyraz twarzy Pearl się zmienił. Jej rysy w sekundę stężały, a ból zastąpiła determinacja. – Jedziemy.

– Jesteś pewna, że czujesz się na siłach? – Jesteś pewien, że możesz mnie powstrzymać? – Uczciwie mówiąc, nie – odpowiedział Quinn. Zanim wyszli, odwróciła się i zabrała wazon kwiatów, tych z domu pogrzebowego. Zręcznie usunęła czarną wstążkę i kartkę z napisem pożegnalnym, nie robiąc krzywdy kwiatom. – To dla Lisy Bolt – powiedziała. – Może skłonią ją do zwierzeń. Quinn uśmiechnął się do niej z pewnym smutkiem. – Pearl, Pearl… – Nie wiem, jak lepiej można je wykorzystać – powiedziała. – Ja też nie. Quinn wywiesił tabliczkę z napisem „ZARAZ WRACAM” i zamknął drzwi. Wsiedli do lincolna. Prowadził Quinn. W drodze do szpitala Pearl była milcząca, ale czuł, jak z jej wilgotnego od potu ciała emanuje energia, niczym fale prądu o wysokim napięciu. Przypomniało mu to, jak w dzieciństwie zbliżał rękę do ekranu telewizora i widział podnoszący się na niej każdy włos. Zasnute szarymi chmurami letnie niebo przeszyła błyskawica, tak jasna, że nawet w świetle dnia raziła w oczy. Quinn zastanawiał się, czy to tylko przypadek.

Leżał rozdzierany cierpieniem, a ostra krawędź noża lekko opierała się o jego pierś. Myślał, że to on sprawuje kontrolę, ale okazało się, że jest inaczej. Potrzeba istniała od zawsze i po raz kolejny ożyła. Kontrolę sprawowały niepojęte moce, żywiące się wstydem i poczuciem winy. Widział, jak po suficie niczym ławica chmur sunie jego los. Nie może do tego dojść. Powinien wiedzieć, powinien być ostrożniejszy, powinien staranniej planować. Czyż nie podejrzewał, że któregoś dnia znajdzie się w tym punkcie? „Powinienem” zostało w przeszłości. W tej przeszłości, o której sądził, że umarła. Której bał się tak, że nocami stawała się królową jego snów. Przeszłość. Nie może do tego dojść. Nie może! Za pierwszym razem, dla dodania sobie odwagi, wypowiedział te słowa na głos. Teraz wypowiedział je ponownie, ale już tylko w duchu. Jestem głupcem. Docisnął nóż. Będę musiał starannie wyprać pościel.

65

Sala szpitalna, w której leżała Lisa Bolt, pachniała lizolem i miętą, jakby przed chwilą wysprzątała ją żująca gumę sprzątaczka. Niemal zupełnie wyprostowana Lisa siedziała na podnoszonym łóżku, wspierając się plecami o poduszkę. Zmizerniała, ale wyglądała zaskakująco dobrze. Z boku jej szyi zwisał cielistego koloru pasek taśmy klejącej. Głowę miała owiniętą beżowym turbanem, z pewnością skrywającym bandaże. Nałożyła lekki makijaż, ale brwi podkreśliła kredką mocno – wyglądały jak czarne ukośniki. Pielęgniarka, kobieta w średnim wieku, przypominająca wychudzone drapieżne ptaszysko, poinformowała ich, że w sali wolno przebywać tylko dwojgu odwiedzającym. Quinn zdecydował, że będzie to on i Pearl. – Miejcie proszę na uwadze, że ciągle jest osłabiona – ostrzegła Quinna pielęgniarka. – Oczywiście, będziemy pamiętać. Pielęgniarka popatrzyła na niego kątem oka. Najwyraźniej mu nie dowierzała. – To dla ciebie, Liso – z uśmiechem powiedziała Pearl. Postawiła wazon na gołym parapecie, po czym wprawnie i z uczuciem poprawiła ułożenie kwiatów.

– Może napiłabyś się wody? – Quinn ruchem głowy wskazał stojący blisko łóżka składany stolik z plastikowym kubkiem i dzbankiem na blacie. Nie odrywając głowy, Lisa przesunęła poduszkę tam i z powrotem, żeby się obniżyć. W ogóle nie poruszała głową, gdy popatrzyła najpierw na Pearl, a potem na Quinna. – Jestem wam winna przeprosiny – powiedziała. Głos miała ochrypły, może dlatego, że dawno nie robiła z niego użytku, a może przyczyną było to, że dopiero usunięto jej zgłębnik. – Cieszymy się, że żyjesz – powiedział Quinn. – Jesteś nam winna prawdę. – Pearl naciskała za mocno i za szybko. Quinn spojrzeniem nakazał jej, żeby wyluzowała i posłuchała przez chwilę bez wtrącania swoich trzech groszy. Wiedział, że bezbłędnie odczytała to spojrzenie. Potrafili niemal czytać sobie myślach i oboje by się zgodzili, że bywało to czasami przerażające. Pearl cofnęła się o krok, pozwalając Quinnowi kontynuować. – Rzeczywiście, pora powiedzieć prawdę. – W jego głosie nie było cienia groźby. – Wiem – przyznała Lisa. Odetchnęła głęboko i przełknęła ślinę, krzywiąc się, jakby ją to zabolało. – Na pewno nie chcesz wody? – zapytał Quinn. Pokręciła głową i zamknęła oczy.

– Próbuję zebrać myśli, zanim wszystko wam opowiem. – Oczywiście, oczywiście… Rozumiemy. – Czuję się, jakbym wróciła z dalekiej podróży. – Oczywiście, oczywiście… Upłynęła prawie minuta, zanim Lisa zaczęła. – Wszystko zaczęło się od tego, że Chrissie Keller przyszła do mojego biura w Columbus. Chciała mnie zatrudnić, żebym w jakiś sposób doprowadziła do wznowienia śledztwa w sprawie jej zamordowanej siostry. Opowiedziała mi o swoim łucie szczęścia na automatach do gry i pomachała mi przed nosem okrągłą sumką. Na tyle okrągłą, że przyjęłam zlecenie, chociaż nie widziałam cienia szansy na to, że uda mi się zrewidować wyniki policyjnego śledztwa i znaleźć coś, co zmusi Wydział Zabójstw do ponownego zajęcia się sprawą. – Lisa odwróciła głowę, a jej oczy się zaszkliły. – Wiem, skoro nie wierzyłam, że potrafię jej pomóc, nie powinnam brać od niej pieniędzy. – Sądzę, że możemy to zrozumieć – powiedział Quinn. – Prowadzisz firmę w celach zarobkowych i trafił ci się klient. Taka jest kolej rzeczy w tej naszej profesji. – Tkwimy w tym razem. Sojusznicy. – Opowiadaj dalej, moja droga. Lisa podniosła na niego wzrok i wysiliła się na blady uśmiech. Dla Pearl było to niemal nie do zniesienia. – Żeby pomóc Chrissie, musiałam myśleć nieszablonowo – podjęła Lisa. – Doszłam do wniosku, że skoro mój wpływ na nowojorską policję jest zerowy,

to może powinnam „podnająć” sprawę komuś, kto ten wpływ ma. Komuś takiemu jak wy. Żeby to osiągnąć, musiałam być przekonująca w stopniu, w jakim Chrissie była przekonująca wobec mnie. Wtedy wpadłam na pomysł, że na dobry początek sama mogę stać się Chrissie, bliźniaczką, która przeżyła. Chrissie zaaprobowała ten pomysł. – Nie dziwota. Sprytne zagranie. Lisa gestem dała znać, że teraz napiłaby się wody. Quinn jej w tym pomógł. Z kącika ust Lisy spłynęła strużka płynu. Pomoc Quinna wywołała kolejny uśmiech Lisy, jakby widziała w nim Ojca Teresę. – Moim celem było zdobycie waszego zaufania – mówiła dalej, trochę bardziej ożywionym głosem – a potem dyskretne pilnowanie postępów dochodzenia. Chrissie musiała się dowiedzieć, kim jest morderca i gdzie go szukać. Koniecznie przed policją. To ostatnie było dla niej szczególnie ważne. Quinn rozumiał motywy Chrissie. Chciała jako pierwsza odegrać się na mordercy siostry. – Zależało jej na wymierzeniu sprawiedliwości. W jej rozumieniu tego słowa. – Właśnie – przytaknęła Lisa. – Chrissie wypala pragnienie zemsty. Prawie jakby to ją molestowano, torturowano i zamordowano. – Masz na myśli, że te jej emocje… wykraczają ponad normę. – Daleko ponad normę. O ile w ogóle w takich sytuacjach można mówić o normie.

Chrissie ma obsesję. Wiecie, jak to bywa z bliźniakami. Wieje grozą – dwa odrębne ciała, które w zasadzie mają jeden umysł. Mam wrażenie, że śmierć tego nie kończy. Przynajmniej z punktu widzenia Chrissie. Ale jest coś jeszcze. – Coś jeszcze? – powtórzył Quinn, żałując, że nie ma z nimi Addie albo choćby Helen, opracowującej dla policji profile psychologiczne. One mogłyby rozszyfrować głębsze motywacje, kryjące się między słowami. – Tiffany w dzieciństwie molestował jej własny ojciec. I zawsze kiedy to się działo, Chrissie dostawała lanie. Mocne. Bił ją tak, żeby nie zostawić śladów. Oczywiście nic nie rozumiała i umierała ze strachu, więc się nie broniła. Nie próbowała nawet pomóc Tiffany. Do tej pory ma z tego powodu straszliwe poczucie winy. – Mówiąc „straszliwe”… – Poczucie winy kieruje jej życiem. Uważa, że zazna odkupienia dopiero wtedy, kiedy znajdzie mordercę Tiffany i zada mu męczeńską śmierć. – Czyli wykorzystuje nas, żeby popełnić morderstwo. – Nie nazwałaby tego morderstwem – powiedziała Lisa. – Kto wie, może ja też nie – mruknął Quinn. – Ale zadanie mamy jasne: musimy ją znaleźć i powstrzymać. Pearl zbliżyła się do łóżka i popatrzyła na Lisę. – Jak sądzisz, czy może aż tak zależeć jej na wymierzeniu „sprawiedliwości”, że gotowa jest zabić, by dotrzeć do Grawera? – zapytała.

– Tak – bez wahania odpowiedziała Lisa. – Byłyście w kontakcie? – To pytanie zadał Quinn. – Nie mam pojęcia, gdzie jej szukać – odrzekła Lisa. Wymijająca odpowiedź, pomyślał Quinn. Otworzyły się drzwi i do sali weszła pielęgniarka, która wcześniej zezwoliła na odwiedziny u Lisy Bolt. Za nią podążała jej młodsza koleżanka. Była niższa, wyglądała mniej więcej na dwadzieścia lat i niosła prostokątną metalową tacę, na której pośród galimatiasu skomplikowanych narzędzi leżała długa igła do zastrzyków. – Przykro mi, ale pacjentka potrzebuje odpoczynku – powiedziała starsza pielęgniarka. – Oczywiście – odpowiedział Quinn. Chciał poklepać Lisę po ręce, ale zobaczył mnóstwo śladów po nakłuciach dożylnych. Poklepał ją więc po plecach. – Odpoczywaj, porozmawiamy później. Mam nadzieję, że zrzuciłaś kamień z serca, wszystko nam wreszcie mówiąc. Nas na pewno podniosło na duchu, że się obudziłaś i jest ci lepiej. Starsza pielęgniarka, która potrafiła rozpoznać nieszczerą uprzejmość, ostentacyjnie się przesunęła, żeby Quinn i Pearl mieli wolną drogę do drzwi. – Dobrze się nią opiekujcie – powiedział Quinn, przechodząc obok pielęgniarek. – Zamierzamy, proszę szanownego pana – odpowiedziała starsza. – Zresztą właśnie to robimy.

Przytrzymując dla Pearl drzwi, Quinn uśmiechnął się błogo do pielęgniarki. Już w korytarzu Pearl usłyszała, jak starsza pielęgniarka ostrzega koleżankę: – Uważaj na niego. Przeszli kilka metrów w kierunku stanowiska pielęgniarek i zatrzymali się przy fontannie z wodą pitną. – Wiesz, że ciągle nie możemy wierzyć w ani jedno słowo Lisy? – zapytała Pearl. – Oczywiście. Z drugiej strony, mogła doznać objawienia. Takie rzeczy się zdarzają, jak kogoś potrąci samochód. – Można też obudzić się w szpitalnym łóżku i łgać tak samo jak przed potrąceniem. – Prawda – zgodził się Quinn. Zamyślony, pomacał kieszeń koszuli, jakby się zapomniał i chciał zapalić cygaro. – Jak sądzisz, Pearl, mogłaś zostać napadnięta przez kobietę? Pearl przemyślała to pytanie. – Niewykluczone. Wszystko działo się cholernie szybko. Napastnik był szczupły, jak na faceta raczej niezbyt wysokiego wzrostu, a do tego cholernie silny. Powiedziałabym, że był wysportowanym, smukłym, ale umięśnionym mężczyzną. Kobieta? Hmm… Tak, to też możliwe. – Według raportu z sekcji zwłok Tiffany miała ponad metr

siedemdziesiąt. Możliwe, że Chrissie jest tego samego wzrostu. – Nie wiem, może i pasuje. Morderca Yancy’ego ani razu nie wyprostował się na całą wysokość, więc mogę się mylić o kilka centymetrów w którąś stronę. – A podsycany obsesją szał daje nadludzką siłę – powiedział Quinn. Kto wie lepiej od ciebie? – pomyślała Pearl. Umilkli na chwilę, gdy przemykało obok nich trio pielęgniarek. – Lisę Bolt niedługo wypiszą – powiedziała Pearl. – Trzeba jej będzie pilnować. – To robota dla ciebie i Feddermana – odparł Quinn. Delikatnie oparł rękę na jej ramieniu, jakby w obawie, że Pearl odfrunie niczym balonik, i popatrzył jej głęboko w oczy. – Jak ty się czujesz, Pearl? Tak naprawdę? – Nie chcę, żebyś się o mnie martwił. Nie zamierzała pozwolić, żeby Quinn, wykorzystując ból po stracie Yancy’ego, odzyskał jej uczucia. Raczej nie stosował takiej strategii specjalnie, ale i tak, cholera, mogło mu się udać. Nie mogła zaufać jemu, nie mogła zaufać sobie, musiała więc grać rolę twardej Pearl. – Nic nie poradzę na to, że się martwię. – Ja też, więc martw się, ile wlezie – odpowiedziała. – Tylko mnie

w to nie mieszaj.

66

Quinn siedział w gabinecie Renza, obserwując wpadające ukośnie przez żaluzje promienie słońca – pasemka światła, w których roiły się pyłki kurzu. W gabinecie było gorąco i jak zwykle ciasno, nie pomagała też ta inwazja słonecznego blasku. Ale Renzowi, który siedział za swoim biurkiem w granatowych szelkach i białej koszuli z elegancko podwiniętymi rękawami, najwyraźniej nie było za ciepło. W pomieszczeniu, na granicy wyczuwalności, unosił się zapach dymu z cygar, wzbogacony nikłą wonią politycznej korupcji. Spotkanie zaproponował Quinn, ale Renz zachowywał się tak, jakby to on go wezwał. Quinn znał tę Renzową przebiegłość, jego potrzebę dominacji. Komisarz na każdą okazję miał przygotowaną tego typu małą strategię, pozwalającą mu wieść prym w stadzie psów. Quinn lubił kiedyś spuszczać z niego powietrze, ale w końcu się znudził i przeważnie pozwalał pieskowi nacieszyć się kością. – To dochodzenie zmienia się w katastrofę – zaczął Renz. – Obskoczyły je dziennikarskie hieny, które co gorsza podgryzają też mnie. Z biura burmistrza dzwonią do mnie minimum sześć razy dziennie. – Pochylił się nad blatem i wpatrzył w Quinna, siedzącego na

jednym z foteli po drugiej stronie biurka. – Co się tam u was wyprawia, do jasnej ciasnej? – Postęp – odparł Quinn. – Oświeć mnie. Quinn powiedział, że Lisa Bolt się obudziła, i streścił Renzowi wczorajszą rozmowę w szpitalu. – Ciągle nie wiemy, gdzie podziewa się prawdziwa Chrissie Keller? – spytał Renz. – Jeszcze nie – przyznał Quinn. – Znalazłeś zatem kobietę, która wkręciła cię, że nazywa się Chrissie Keller. To jedyny postęp, jaki widzę. W dodatku pomógł ci w tym bezmyślny taksówkarz. – No, niezupełnie. Opowiedział Renzowi, jak Tiffany Keller w dzieciństwie molestował jej własny ojciec, opowiedział o poczuciu winy Chrissie, która nic z tym nigdy nie zrobiła. Patrząc na obwisłą twarz Renza, Quinn był zadowolony, że tę informację postanowił przekazać makiawelicznemu komisarzowi policji osobiście. Stwarzało to różnorakie możliwości. Renz przesuwał palcem po swoich gładkich, wylewających się podbródkach. Uważnie nadstawiając ucha, można było wyłapać dźwięk paznokcia, drapiącego parogodzinny siny zarost. – Sugerujesz, że powinniśmy użyć ojca jako przynęty? – odezwał

się wreszcie. Quinn chciał, żeby propozycja wyszła od Renza, co niezupełnie mu się udało. Ale tyle powinno wystarczyć. – Pomysł podsunęła mi Addie – powiedział. Ponieważ to Renz przydzielił Addie do śledztwa, powinien przynajmniej udać, że starannie rozważa strategię postępowania opartą na jej teorii. – A co na to żona, Erin? – chciał wiedzieć Renz. – Jak dotąd nic. Nie wie, że rozważamy tę możliwość. – A wie, że ma męża skurwysyna, który molestował córki? – Prawdopodobnie. Żony przeważnie wiedzą takie rzeczy. – Czyli zgodzi się, żebyśmy zrobili z niego przynętę. Może nawet się ucieszy. – Może nawet wpadnie w euforię. – Gdzie jest teraz mężulek? – Jeszcze go nie szukaliśmy. Chciałem się najpierw skonsultować z tobą. – Opowiedz mi więcej. – Możemy puścić do prasy przeciek, że ojciec jest w mieście, i podać miejsce jego pobytu. Jeśli któreś z morderstw to rzeczywiście sprawka Chrissie, chcącej nam wmówić, że Grawer wrócił do akcji, to może zabrać się i za kochanego tatusia. Ma już krew na rękach i szuka zemsty za śmierć

Tiffany. Dlaczego miałaby nie zemścić się także za molestowanie? Choć trochę zagłuszyć poczucie winy, że kiedyś nikomu nie powiedziała, co się dzieje? – Może się udać – powiedział Renz. – Ale jeśli się za to zabierzemy i położymy sprawę, media łykną nas jak psy karmę. Zdajesz sobie sprawę, jakie ryzyko podejmujemy z politycznego punktu widzenia? – Jasne. Ale na większe ryzyko możemy się narazić, nie podejmując żadnych działań. Bo i tak coś się wydarzy. – Nie ma siły, żebyśmy ukryli to przed dziennikarzami. – Nie ma – zgodził się Quinn. – Ale o to właśnie chodzi. Jakieś informacje na ten temat muszą trafić do wiadomości publicznej, inaczej plan nie wypali. – Wiesz przynajmniej, gdzie tatula szukać? – Myślę, że łatwo go namierzymy. – Ha! A jak go wtedy przekonasz, żeby wszedł w rolę przynęty? – Jeszcze nie wiem. Może matka bliźniaczek coś nam doradzi. – Spróbuj zaszachować go zarzutem o molestowanie nieletnich. Albo pójdzie na współpracę, albo do paki. – Sprawa jest przedawniona – odparł Quinn. – Nie można go skazać nawet z naręczami dowodów. – Ale on może o tym nie wiedzieć.

Quinn wstał. – Rozumiem, że mam twoją zgodę? – Chciał, żeby udział Renza nie budził wątpliwości. Decyzja będzie należała do nich obu i w razie porażki obaj poniosą konsekwencje. Każdy odpowiednie do swojej pozycji. – Bierz się za to – powiedział Renz, który też wstał. – Lepsze to niż nasze obecne działania, które polegają głównie na znajdowaniu kolejnych ofiar. Quinn skinął głową i skierował się do drzwi. – Jak współpraca z Vitalim i Mishkinem? – usłyszał za plecami pytanie. Przystanął i odwrócił się. – To dobre gliny. – A Addie Price? Sprawdza się? – Dlatego jestem w tym gabinecie – odpowiedział Quinn. Renz wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Potrafię ich dobierać, nie? – Dlatego ty jesteś w tym gabinecie. Wyszedł przez drzwi, zastanawiając się, czy ojciec bliźniaczek w ogóle jeszcze żyje.

67

– Mieszka w Detroit pod nazwiskiem Edward Archer – powiedziała Erin. Lekko uniosła podbródek. – Prawie nie utrzymujemy ze sobą kontaktów. Poza Quinnem i Feddermanem w biurze była jeszcze Helen Iman, policyjna specjalistka od profili psychologicznych. Renz nalegał, żeby zastąpiła Addie, która była dziś z nim i pomagała mu w przygotowaniach do rutynowej konferencji prasowej. Stawała się kimś w rodzaju prasowego konsultanta komisarza policji. Helen była chuda, mierzyła metr osiemdziesiąt, miała lekko potargane rude włosy i wyglądała na stworzoną do gry na pozycji środkowego w drużynie koszykówki. Poza tym była najlepsza w swoim rzemiośle – Quinn nie ufał żadnemu innemu specjaliście od profili. Erin siedziała na fotelu przed biurkiem Quinna. Jej długie kasztanowe włosy były starannie uczesane, a ubrana była w beżowy kostium i jasnobrązowe szpilki. Z dekoltu białej bluzki wyglądał misterny, wysadzany perłami naszyjnik. W porównaniu z Helen była wręcz zbitej budowy. Quinn czuł subtelną woń jej perfum. Przypomniały mu się przez to kwiaty, które Pearl zaniosła Lisie Bolt. – Ale wie pani, jak się z nim skontaktować? – zapytał. – Bezpośrednio nie – odpowiedziała Erin. – Musiałabym tu i tam zadzwonić. – Uśmiechnęła się po swojemu, tajemniczo, jakby wyprzedzała go o

jeden ruch. – Ale dlaczego miałabym to robić? Teraz już nie interesuję go ani ja, ani Chrissie. Ostatni raz widziałam go trzy lata temu, na Boże Narodzenie, kiedy to wpadł z nieoczekiwaną wizytą. Chyba za dużo wtedy wypił. – Co pani mąż robi w Detroit? – spytał Quinn. Skrzyżowała nogi tak, że jej łydki prawie się o siebie ocierały. – Były mąż. Pracuje w ubezpieczeniach, prowadzi własną agencję. Nieźle mu się powodzi. Słyszałam, że ma ambicje polityczne. – Polityczne? – Quinn wyczuł słaby punkt. – Chce ubiegać się o stanowisko w radzie miejskiej czy coś w tym rodzaju. Może w radzie gminy. Nie wiem, jak to nazywają w Detroit. – Machinalnie pogrzebała w dobranej pod kolor stroju beżowej torebce, ale zaraz się opamiętała i rozejrzała po obecnych. – Mogę zapalić? – Nie – odpowiedziała Pearl zza swojego biurka. Erin wzruszyła ramionami i zamknęła torebkę. – Dlaczego wypytujecie mnie o Eda? Quinn przedstawił ich zamysł, wspominając o regularnym molestowaniu Tiffany, którego świadkiem była Chrissie. Nie zapytał Erin, czy o tym wiedziała. Ale niewypowiedziane pytanie zawisło w powietrzu. Erin znów sięgnęła do torebki, otworzyła ją i gwałtownie zamknęła. Myślała nad czymś, nie zaprzeczając ani nie potwierdzając, czy wiedziała o molestowaniu i biciu, które rzuciło cień na wczesną

młodość jej córek. Prawda była bestią, której lepiej nie wypuszczać z klatki. – Chce pan, żeby Ed wrócił do Nowego Jorku, w dodatku zgadzając się na to, że rozgłosi pan wieść o jego powrocie – spokojnym głosem zwróciła się do Quinna. – Tak. Chcę, żeby wrócił pod swoim prawdziwym nazwiskiem: Keller. Erin jeszcze ściślej skrzyżowała nogi. – Możliwe, że się na to zgodzi. Będzie mu zależało, żeby pewne rzeczy nie wyszły na jaw. Ambitny z niego sukinsyn. Ale nie wierzę, że Chrissie mogłaby… – Wiem – powiedział Quinn. – Ale proszę wziąć pod uwagę, że jest pani matką tej nieszczęsnej dziewczyny. A ona nie myśli jasno. Nasz psycholog – skinął głową w stronę Helen, która eksponowała całe swoje metr osiemdziesiąt wzrostu, swobodnie opierając się o ścianę – uważa, że jeśli Chrissie dowie się o powrocie ojca, może wyjść z ukrycia. Będzie chciała go odnaleźć. – Ma pan na myśli: zabić. – Niewykluczone, chociaż ujęła to pani chyba trochę zbyt dramatycznie. Może po prostu będzie chciała się z nim spotkać, żeby wyrzucić z siebie pewne rzeczy. – A wtedy zza firanek wypadną policjanci i założą jej kajdanki. – Ajajaj, to też trąci melodramatem. Ale tak, nie zamierzam pani oszukiwać. Córka jest podejrzana w sprawie morderstwa. Co jeszcze nie znaczy, że jest winna.

– Pan myśli, że jest. – Niekoniecznie. Myślę, że nie możemy jej znaleźć. Wszystkie nasze sposoby spaliły na panewce. Chce pani, żeby została odnaleziona? – Oczywiście, że chcę. Odnaleziona, ale nie skrzywdzona. – To samo jest naszym celem. Daję pani słowo: nikt z nas nie chce, żeby Chrissie spadł włos z głowy. – A ja mam przekonać Eda do tego całego planu. – Tak, skoro to jedyny plan. Erin rozplątała nogi i wstała z fotela. – Muszę to przemyśleć. – Oczywiście. – Quinn także się podniósł. – Ale proszę o szybkie podjęcie decyzji. – Będzie szybka – obiecała Erin. Popatrzyła na wszystkich, zdawkowo skinęła głową i wyszła. – Idź za nią – polecił Quinn Feddermanowi. Fedderman wbił się w swoją marynarkę. Szybkim krokiem opuścił biuro, zapinając po drodze mankiety. Przez chwilę panowała cisza.

Milczenie przerwała Pearl: – Myślisz, że się zgodzi? – Nie mam zielonego pojęcia – odparł Quinn. Popatrzył pytająco na Helen. – Bardzo ładnie to załatwiłeś – Helen odkleiła się od ściany. – Jest duża szansa, że Erin spełni twoją prośbę. Jak by na to patrzeć, chce, żebyśmy znaleźli jej córkę. – Nie potrzebujemy jej – oznajmiła Pearl. – Skoro wiemy, że Edward Keller stał się Edwardem Archerem, powinniśmy łatwo go znaleźć. A do współpracy go przekonamy. – Erin może być o wiele bardziej przekonująca – nie zgodziła się Helen. – Musimy przypomnieć mu przeszłość i cisnąć go, póki nie zgodzi się na współpracę. Wie, że żona w każdej chwili może zniszczyć jego przykrywkę i ujawnić, jak w dzieciństwie molestował i bił własne córki. Że kilkoma słowami może obrócić w gruzy nowe życie Edwarda Archera. – Przeszłość to dziwka – powiedziała Pearl, być może wspominając Yancy’ego. Helen potakująco kiwnęła głową. – Erin wprawdzie zarzeka się, że go nienawidzi, ale Keller był kiedyś jej mężem. Niełatwo będzie jej do niego zadzwonić. Wziąć Kellera w imadło i ścisnąć. – Och, może być wręcz przeciwnie – powiedziała Pearl.

– Myślisz, że ściśnie? – spytał Quinn. – Myślę, że jest kobietą, którą na to stać – odparła Helen. Pół godziny później do Quinna zatelefonował Fedderman. – Po wyjściu od nas Erin złapała taksówkę – zaczął opowiadać. – Pojechała na Piątą Aleję, pooglądała wystawy, a potem zatrzymała następną taksówkę. Przed chwilą weszła do swojego hotelu. – Oglądała wystawy – mruknął Quinn. – Ciekawe. – Może lepiej jej się przy tym myśli. – Pokręć się tam jeszcze trochę – powiedział Quinn. – Pilnuj, czy gdzieś nie pójdzie. A jeśli pójdzie, nie spuszczaj jej z oka. – Zrobione – odparł Fedderman i rozłączył się. Quinn powoli odkładał słuchawkę. – Każe nam poczekać na odpowiedź – powiedział. – Na swój sposób, Erin lubi być osobą, która rozdaje karty. – Tak sądzisz? – spytała Helen. Uśmiechała się. – Te bliźniaczki – powiedział Quinn, potrząsając głową – musiały w dzieciństwie przejść prawdziwe piekło. – Jedna z nich do tej pory w nim jest – zauważyła Helen. – Jak myślisz, ile czasu zajmie Erin podjęcie decyzji?

Helen wzruszyła ramionami. – W grę mogą wchodzić godziny, a może nawet dni. Zależy, co i jak bardzo chce na tym ugrać. Dwadzieścia minut później Quinn odebrał telefon od Erin, która podała mu numer komórki Edwarda Archera. – Proszę sprawdzić, jak zareaguje na pańską propozycję – powiedziała – a potem ja z nim porozmawiam. Quinn odpowiedział, że jego zdaniem to rozsądny pomysł.

68

Dwadzieścia minut temu na Manhattanie minęło południe. Morderca drugi dzień z rzędu siedział o tej samej porze na tej samej parkowej ławce. Dziś również przyniósł ze sobą nieduży papierowy rożek popcornu, kupiony, jak podejrzewał, od tego samego ulicznego sprzedawcy, którego odwiedzała Elana Dare. Był to kolejny ciepły dzień, a delikatny wietrzyk niósł od pobliskich krzewów zapach świeżych kwiatów. Mordercę mijali śpieszący dokądś przechodnie. Ruch uliczny, widoczny za niskim kamiennym murkiem otaczającym park, pomrukiwał jak daleki lew. Na

chodnikach tłoczyli się robotnicy zmianowi, idący na lunch lub z niego wracający. Parkowa ścieżka, przy której stała ławka, nie była tak ruchliwa jak chodniki, ale sam park wypełniały tłumy. Ławka zahuśtała się, gdy na jej drugi koniec klapnął bezdomny w łachmanach. Cuchnął moczem i alkoholem, a także potrzebował golenia, chociaż na dobrą sprawę można było uznać, że nosił brodę. Wypuszczona na wierzch koszula wymięła się w miejscu, w którym wystawała szyjka ukrytej w kieszeni spodni butelki. Bezdomny miał oczy zamglone, ale spojrzenie przytomne. – Nie siadaj tu – powiedział morderca. Zaskoczony mężczyzna popatrzył na niego spod szarych krzaczastych brwi. Ludzie raczej starali się go ignorować. – Nie twoja ławka – odpowiedział szorstkim, nienawykłym do rozmów głosem. Morderca pozostał stanowczy. – Wynająłem ją na dziś. – To ja ją podnajmuję. Morderca sięgnął do kieszeni, co obudziło czujność bezdomnego. Widząc to, morderca się uśmiechnął. Tacy ludzie żyli poza systemem, prawie w ciągłym strachu. Ktoś potrafiący zrobić z tego strachu użytek powinien bez problemu sobie z nimi poradzić. – Załóżmy, że mam w kieszeni policyjną odznakę i zamierzam ci ją pokazać – powiedział morderca. – Wtedy już nie będzie odwrotu. Naprawdę tego chcesz?

Mężczyzna przyglądał mu się bardzo długo. Wreszcie chwiejnie się podniósł i odszedł. Wolnym krokiem, nie odwracając się za siebie, zachowując te resztki godności, z których jeszcze nie został odarty. I zaoszczędzając mordercy dwa dolary, które ten chciał mu zapłacić za odejście. Umiejętność chwytania okazji była sztuką. Tak jak umiejętność dostrzeżenia jej. Morderca w zamyśleniu sięgnął do wąskiego papierowego rożka, wyjął kilka spęczniałych grudek popcornu i wrzucił je do ust. Z torebki wydostał się zapach prażonej soli i pobudził jego apetyt. Cieszył się teraz, że kupił popcorn, choć miał mu posłużyć tylko jako wabik. Jako lep. Lepcorn, pomyślał i uśmiechnął się. Może by to opatentować? Okazja lepi mu się do rąk? Na ścieżce, trzydzieści metrów dalej, dwóch chłopców na deskorolkach w pełnym pędzie i z grzechotem kółek minęło z obu stron trójkę spacerowiczów, którzy musieli zbić się w ciasną gromadkę, żeby uniknąć potrącenia. Jeden ze skejtów zjechał na bok i zeskoczył z deski tak, że ostro wyleciała w powietrze nosem w górę. Chwycił ją w locie i zaczął biec z właściwą młodości lekkością. A spoza niego wyłoniła się ona, idąca w kierunku ławki. Jeszcze go nie zobaczyła – przyglądała się drugiemu chłopakowi, który wysforował się daleko przed kolegę. Morderca z satysfakcją zauważył, że niosła identyczny rożek popcornu. Dziś założyła bardziej powszedni strój – dżinsy, sandały, czerwony

T-shirt z nadrukiem „FDNY”23. Była niewysoka, miała talię osy i obfity biust. Jej długie ciemne włosy lekko falowały. Jak włosy Pearl. Zobaczyła go i przystanęła, udając zaskoczenie. Tak, na pewno udawała, i wiedział już, że spodziewała się go tutaj zastać. Że na to liczyła. Poczuł mrowienie satysfakcji i niecierpliwości, jak rybak, który zobaczył drgający spławik. Zabawa dopiero go czekała. Dotarła do ławki i usiadła, tym razem nie na drugim końcu, ale jakieś pół metra od niego. Miała jeszcze na twarzy wyraz zaskoczenia. – Jaki ten park mały – powiedziała. Uśmiechnął się. – Ale nie chciałbym znaleźć się w skórze tego, kto go kosi. Jej śmiech był muzyką. – Jakbym już słyszała ten żart. – Pewnie każdej wiosny – odrzekł. Otworzyła swoją papierową torebkę i zaczęła rzucać popcorn na gołą ziemię i zaśmieconą ścieżkę przy ławce. Jak poprzednio gołębie pojawiły się niby za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Przestała karmić ptaki, widząc, że zupełnie blisko podeszła wiewiórka. Schyliła się, podniosła drobny kamyk i rzuciła nim w kierunku zwierzątka. Specjalnie nie trafiła – chciała ją tylko przepłoszyć. – Nie przepada pani za wiewiórkami? – zapytał.

– Nie. Odstraszają gołębie. – Niektórzy uważają, że wiewiórki są urocze. – Ale nie ja. To po prostu szczury z ozdobnymi ogonami. – Zgadzam się. – Naprawdę? – Tak. Zgodzę się z każdym twoim słowem, Elano, tylko przyjmij moje zaproszenie na lunch. Wróciła do rozrzucania popcornu. Wiewiórka przyglądała się temu z odległości mniej więcej piętnastu metrów. – Zapamiętałeś moje imię. – Bo nigdy nie słyszałem piękniejszego. – A ja tak. Maria. – Nie, nie. Elana. Znałem kiedyś pewną Elanę. – Zrobił zszokowaną minę. – Nie pamiętasz mojego imienia! – Gerald Lone – powiedziała. – Łał! A minęły już dwa dni. To na pewno znaczy, że zjemy razem ten lunch. – Dopiero gdy gołębie się najedzą.

– Dobrze. Szczególnie dla gołębi. – Sięgnął po swój popcorn i naśladując Elanę, zaczął karmić nienasycone ptaki. – Masz teraz przerwę na lunch? – zapytał. Przecząco pokręciła głową. – Jak wielu innych w tym mieście, właśnie zmieniam pracę. – Jesteś strażakiem? – Wskazał nadruk na jej T-shircie. – Nie – odpowiedziała. – Ale kocham strażaków. – Zupełnie jak ja. – A jak to wygląda u ciebie? Pracujesz zarobkowo? – Zajmuję się oprogramowaniem komputerowym. Co wiąże się z częstymi podróżami. A jaka była, czy raczej ciągle jest, twoja branża? – Księgowość. Pracowałam jako młodsza księgowa dla sieci sklepów obuwniczych. Zaczęli ciąć zbędne wydatki i okazało się, że byłam jednym z nich. – Dranie. Ja bym cię zatrzymał, choćby po to, żeby na ciebie patrzeć. Posłała mu udawane spojrzenie skromnisi i zachichotała. – Podobno kobiety rzadko radzą sobie z matematyką – powiedział. Skromnisia zniknęła.

– Radzę sobie z wieloma rzeczami, z którymi kobiety podobno sobie nie radzą. – Toczyła z nim grę, tak jak on toczył grę z nią. Nie wiedziała, że znalazła się w o wiele za wysokiej dla siebie lidze. To będzie dobra zabawa. Uśmiechnął się do niej. – Czy ta torebka nie jest już prawie pusta? Też się uśmiechnęła, wysypując resztę popcornu na ziemię. Zrobił to samo. Pójdzie świetnie, wiedział to. Pójdzie po prostu jak z płatka. Wychodząc z parku, zgnietli torebki po popcornie i wyrzucili je do kosza na śmieci. Szli blisko siebie. Oboje ścierali sól z palców, pocierając dłonią o dłoń, niby w osobliwych, stłumionych oklaskach na cześć końca samotności. Gołębie za nimi ucztowały jak szalone, a wiewiórka wróciła.

23 FDNY (Fire Department of the City of New York) – Straż Pożarna Miasta Nowy Jork.

69

– Niech no się upewnię, że dobrze rozumiem – powiedział Ed Archer alias Ed Keller, kiedy Quinn zadzwonił na jego komórkę. – Chce pan, żebym przyjechał do Nowego Jorku i zameldował się pod nazwiskiem Keller? A potem chce pan rozgłosić, gdzie jestem? – Chyba nietrudno spełnić tę prośbę – odparł Quinn. – Przecież Keller to pańskie prawdziwe nazwisko. Kilkusekundowe milczenie. Potem: – Cóż, nie jest to tajemnica państwowa.

– Ale stanowa już tak. W pańskim stanie. I w mieście, w którym prowadzi pan interesy i przymierza się do politycznego stanowiska. – Podejrzanie zaczyna mi to przypominać szantaż, detektywie… Quinn, nieprawdaż? – Prawdaż. Nie myślałem o tym jako o szantażu. Raczej jako prośbie do ojca, który ma szansę pomóc córce w wykaraskaniu się z niebezpiecznej sytuacji. – Córce? – Chrissie Keller. Nie udało nam się jej odszukać. – Rozmawialiście z Erin, moją eks. Stąd macie mój numer. – Nie uprzedziła pana, że zamierzam zadzwonić? – W ogóle z nią nie rozmawiałem. Jest w Ohio. – W Nowym Jorku – sprostował Quinn. – Robi to, co powinien robić dobry rodzic. Stara się chronić swoją córkę. – Chrissie naprawdę zaginęła? – Tak. Chce doprowadzić mordercę pańskiej drugiej córki przed oblicze sprawiedliwości. Przyjechała do Nowego Jorku w poszukiwaniu pomocy. – Jezu! – powiedział Keller. – Sporo pan o mnie wie. – Tyle ile trzeba do moich celów – odparł Quinn. Niech drań wie, że znalazł się między dwoma młotami.

– Parszywą rzecz pan robi – rzekł Keller. – Pcha się pan z butami do świata, od którego dawno temu się odciąłem. Stworzyłem sobie nowe życie, nawet oficjalnie zmieniłem nazwisko. A pan mi grozi zniszczeniem tego wszystkiego, jeśli nie zgodzę się na jakieś… odegranie samego siebie z dawnych lat. – Na stanie się prawdziwym sobą – poprawił Quinn. – Daję panu jako ojcu szansę na zrehabilitowanie się. Na nadstawienie karku za córkę. – O co chodzi z tym nadstawianiem karku? – Podejrzewamy ją o dokonanie kilku morderstw – oznajmił Quinn. – Chyba panu rozum odebrało! Chrissie? – We własnej osobie. – Nie wierzę. – To zrozumiałe. Jest pańską córką. Możliwe, że ma pan rację, a Chrissie jest niewinna. Ale i tak może pan jej pomóc. Zakładamy, że jeśli Chrissie usłyszy o pańskim przyjeździe do Nowego Jorku, spróbuje się z panem skontaktować. Przetrawienie tego zajęło Kellerowi kilka sekund. – A wtedy ją przechwycicie. Mam być przynętą. – Nie sposób dyskutować z pańską oceną sytuacji. – Niech pan posłucha, panie Quinn. W zasadzie prosi mnie pan, bym zrobił to dla obcego człowieka. Po śmierci Tiffany… cóż, wszystko

się rozpadło. Świat mój, mojej żony, świat Chrissie. Każde z nas chciało… potrzebowało nowego życia, tylko dla siebie. Przeszłość jest dla nas jak trucizna. Z tego co usłyszałem, najbardziej dotyczy to Chrissie. Nie rozumie pan, o co mnie prosi. Quinna korciło, żeby wywlec molestowanie dzieci, ale nie był to dobry pomysł. Policji będzie zależeć na współpracy Kellera, niech więc zadzwoni do niego Erin, wbije nóż i obróci go w ranie. – Wiem, o co proszę – powiedział. – Wiem też, że pan ulegnie po rozważeniu wszystkich za i przeciw. – Potrzebuję czasu do namysłu – rzekł Keller. – Bardzo rozsądnie, ale im szybciej powie pan „tak”, tym lepiej. Zwłaszcza dla Chrissie. Najpóźniej jutro muszę mieć odpowiedź. Podam panu mój numer. – Wyświetlił mi się na komórce – powiedział Keller. – Znakomicie. Czekam na pański telefon do piętnastej. Ale Keller już się rozłączył. Quinn był w miarę usatysfakcjonowany rozmową. Wiedział, że Keller prędzej czy później się zgodzi. Nie chciał tylko, żeby prędzej nastąpiło zbyt późno. Wystukał numer Erin. Odebrała natychmiast. Kiedy Quinn streścił swoją rozmowę z Kellerem, roześmiała się paskudnie. Aż się wystraszył, że jad stopi mu słuchawkę w ręku. – Zadzwonię do niego – zadeklarowała się. – Wypomnę

sukinsynowi tę trującą przeszłość i uświadomię mu bez ogródek, jak wygląda trująca teraźniejszość. Niech wie, że to on stworzył jedno i drugie. Zrobi, co chcemy, a jak nie, to będzie mógł się podetrzeć swoim wystawnym życiem i pozycją społeczną. – Niech pani tylko nie zapomni mnie zawiadomić… Quinn uświadomił sobie, że Erin bez ostrzeżenia przerwała połączenie, tak jak chwilę wcześniej Keller. Może to rodzinne. Ledwie Quinn odłożył słuchawkę po rozmowie z Erin, zadzwoniła Pearl ze szpitala. – Lisa Bolt wypisała się na własne żądanie godzinę przed moim przyjazdem – powiedziała. Quinn otworzył szufladę biurka i sięgnął po owinięte w celofan cygaro. – Powtórz, Pearl, bo nie rozumiem. – Jego głos kipiał gniewem. – Doskonale rozumiesz, Quinn. – O której dokładnie wyszła? – Według szpitalnego rejestru o jedenastej trzydzieści jeden. Miałaś tam być pół godziny wcześniej. Nie radzisz sobie, Pearl? Z rozpaczy po śmierci Yancy’ego czy jest w tym coś więcej? Tylko ze względu na Yancy’ego Quinn nie zapytał, dlaczego Pearl się spóźniła.

– Jak to się stało, że wypuścili ją ze szpitala? – A jak mieli ją powstrzymać? Twierdzą, że wystarczająco wydobrzała. – Mieli jej pilnować mundurowi. Co z nimi? – Przyszła zmiana i całe towarzystwo urządziło sobie pogaduszki w głębi korytarza, przy automacie z kawą. Myśleli, że minuta czy dwie nie ma znaczenia, skoro i tak stoją między jej salą a windami. Lisa tylko na to czekała. Pewnie zeszła schodami piętro niżej i dopiero wtedy wsiadła do windy. Ale mundurowi nie mogli jej powstrzymać, nawet gdyby nie dali ciała i byli gdzie trzeba. – Żadnemu nie przyszło do głowy, że ktoś mógł wejść po schodach, żeby się do niej dostać? – Na pewno już zadawano im to pytanie. – Wyszła sama czy z kimś? – Sama. Podobno odjechała taksówką. – Czy w szpitalu mają adres, pod którym można ją zastać? Albo telefon kontaktowy? – Mają. Adres to jakieś mieszkanie w rejonie Zachodnich Dziewięćdziesiątych, a pod numerem telefonu odpowiada sklep zoologiczny na Amsterdam. – Czyli spokojnie mogę założyć, że znowu przepadła jak kamień w wodę? – Quinn starał się pohamować wściekłość.

– O ile nie zamieniła się w papużkę. Sprawdzę sklep zoologiczny i to mieszkanie. Dam ci znać. – Nie znajdziesz pod tym adresem żadnego mieszkania. A jeśli znajdziesz, nie będzie miało nic wspólnego z Lisą Bolt. – Bez wątpienia. – Nadajemy się w ogóle do tej roboty? – Quinn oglądał nierozpakowane cygaro. Stracił na nie ochotę. – Na niczym innym się nie znamy. – Wydaje mi się czasami, że nie znamy się nawet na tym. – Trudno upilnować kogoś, kto nie chce być pilnowany – zauważyła Pearl. – Przestań się krytykować. Niepotrzebnie kopiesz się w dupę. – To ciebie krytykuję, Pearl, i ciebie kopię w dupę. – Aha. Cóż, nic to nie da.

70

Następnego ranka Quinn zajrzał do Lotus Diner, gdzie zamówił na śniadanie jajka,

grzanki i kawę. Przy drugiej filiżance kawy przeczytał „Timesa”, a potem „City Beat”, który po drodze wyjął z ulicznego automatu. Nie zdziwił się, widząc nagłówek „KOBIETA CIEŃ WYCHODZI ZE SZPITALA”. Artykuł opowiadał, jak Lisa Bolt, podejrzewana o to, że jest tak zwaną kobietą cieniem, wciąż przewijającą się w sprawie Grawera, na własne żądanie wypisała się ze szpitala i ślad po niej zaginął. Mały ptaszek z nowojorskiej policji wyśpiewał dziennikarce (według nagłówka była nią Cindy Sellers), że policjanci nie mogli pilnować Lisy Bolt dwadzieścia cztery godziny na dobę oraz że nie mieli podstaw prawnych, aby zabronić jej wypisania się. Sellers wyciągnęła z tego konkluzję, że Ameryka wciąż jest krajem wolności – przeważnie – i nawet osoby pod nadzorem policji mogą postępować wedle własnej woli. Artykuł z premedytacją bagatelizował chwilowe gapiostwo mundurowych, wyznaczonych do pilnowania Lisy Bolt, co miało zamaskować blamaż wydziału, a konkretnie Renza. Quinn nie miał wątpliwości, że lubiącym śpiewać ptaszkiem był Renz we własnej osobie. Odkładając złożoną gazetę na bok, w kałużę, którą powstała pod jego filiżanką, Quinn zadawał sobie pytanie, jak to się stało, że i on, i Renz mieli zobowiązania wobec Cindy Sellers. Zdobywała informacje z obu źródeł, dzięki czemu mogła sprawdzać, na ile są ze sobą zgodne. Pozbawiona zasad łowczyni skandali w swój pierwszy układ weszła pewnie zaraz po narodzinach. Quinn rozejrzał się i doszedł do wniosku, że nie powinien w lokalu dzwonić z komórki. Ktoś z tłumu klientów zbyt łatwo mógł go podsłuchać. Wysunął się z boksu i zapłacił Thel za śniadanie, uwzględniając napiwek.

– Śpieszymy się, kapitanie Quinn? – zapytała, wsuwając banknoty do kieszeni fartuszka. – Jak zawsze – odpowiedział Quinn. – Zamordowano kogoś? – Jak zawsze. – Może kawę na wynos? – Jak zaw… – Dobra, dobra – ucięła Thel. Podszedł z nią do lady i odczekał chwilę, dopóki nie napełniła białego styropianowego kubka kawą i nie zamknęła go szczelnie plastikowym wieczkiem. Przyjął kubek i podziękował. – Thel, nie jestem już kapitanem policji – przypomniał. – Dla mnie pan jest – odparła. – Jak zawsze. Przed restauracją powitał go gorący poranek i słodko-zgniły odór czekających na wywiezienie śmieci. Przespacerował się do lincolna, wprawdzie zaparkowanego w niedozwolonym miejscu, ale z plakietką nowojorskiej policji na opuszczonym daszku przeciwsłonecznym. Wsiadłszy do samochodu, umieścił parujący kubek w uchwycie, a szyby w mgnieniu oka pokryły się mgłą. Nadszedł czas, żeby poudawać durnia. A przynajmniej kogoś niedoinformowanego. Wybrał bezpośredni numer Cindy Sellers. – Tu twój drugi mały ptaszek – mruczał niecierpliwie, czekając na

połączenie. Musiała widzieć na wyświetlaczu, kto dzwoni. Odebrała i z miejsca zadała pytanie: – Co dla mnie masz, Quinn? – Lisa Bolt wypisała się wczoraj ze szpitala. Znowu się rozpłynęła. Cindy pozwoliła, żeby minęło kilka chwil. Potem odpowiedziała: – Czytałeś dzisiejsze wydanie „City Beat”? – Nie miałem czasu – skłamał Quinn. – To zdobądź egzemplarz i przeczytaj. Dowiesz się, że Lisa Bolt zniknęła po wypisaniu się ze szpitala. Kobieta cień przepadła pośród cieni. O ile rzeczywiście to ona jest kobietą cieniem. Za słabo się starasz, Quinn. Ktoś szybciej podrzucił mi materiał. – Poważnie? – A jak. – Cholera! – skwitował Quinn. W biurze zastał siedzącą za biurkiem Pearl. Zobaczył obok jej monitora kubek z parującą kawą i zdał sobie sprawę, że swoją kawę na wynos zostawił w samochodzie. – Renz zdążył już szepnąć co trzeba do uszka Cindy Sellers – powiedział, sadowiąc się za biurkiem i kręcąc się z fotelem, jakby miał wątpliwości, czy wystarczająco pewnie trzyma się podłogi. – Ogranicza straty. – Nie dziwię się – odpowiedziała Pearl. Kliknęła myszką, nie

odrywając oczu od monitora. – Odkryłaś coś? – zapytał. – Oceany wiedzy, która nie jest dla nas żadną pomocą. Quinn wstał, podszedł do ekspresu i nalał kawy do swojego kubka z inicjałami. Kiedy wracał za biurko, pojawił się Fedderman. Był wymięty i wyglądał na zgrzanego, chociaż do południa brakowało jeszcze trzech godzin. – Wszystkie okna twojego wozu zaparowały – poinformował Quinna. – Jest teraz idealnym miejscem, żeby pozbyć się kantów na porciętach. Quinn skinął głową. – Miewam z tym kłopoty – odparł, nie chcąc wdawać się w wyjaśnienia. Nie sądził, żeby ktoś poza Feddermanem używał jeszcze słowa „porcięta”. Z kubkiem w dłoni wrócił na swój fotel. Spróbował kawy. Fuj! – Erin to kobieta z przeszłością – powiedziała Pearl. Quinn i Fedderman popatrzyli na nią jednocześnie. – Nie podniecajcie się, chłopaki. Nie o taką przeszłość mi chodzi – zgasiła ich Pearl. – Dwanaście lat temu zabrała dziewczynki na wakacje do małej mieściny na Florydzie i wpadła tam w kłopoty. Oskarżenie o napaść na funkcjonariusza. Małomiasteczkowy krawężnik zatrzymał ją za przekroczenie szybkości i zaczęła się awanturować. Złamała mu nos.

– Jakoś to do niej nie pasuje – powiedział Fedderman. Pearl słodko się do niego uśmiechnęła. – Tłumaczyła się samoobroną. Twierdziła, że chciała go tylko odepchnąć, a oberwał przypadkiem. – Kiedy wycelowała w nos – mruknął Quinn. – Dwanaście lat temu – znów odezwał się Fedderman. – Coś takiego każdemu może się zdarzyć. Jakie to ma teraz znaczenie? – Dajesz jej niezły kredyt zaufania – zauważyła Pearl. – Daj spokój, Pearl. Potwór zabrał jej córkę. Pojęcia nie masz, jakie to uczucie. – Trochę chyba mam – odpowiedziała Pearl. Fedderman westchnął. – Przepraszam, Pearl. Przykro mi. Wiesz, z powodu Yancy’ego. Oczy Pearl zaszkliły się. Quinn pomyślał, że będzie chciała schować się w łazience albo przynajmniej sięgnie po chusteczkę. Ale ona po prostu dalej pracowała przy komputerze, być może poznając szczegóły dawnej napaści na funkcjonariusza. Niezniszczalna Pearl. Quinn poczuł, jak rośnie w nim podziw dla niej. Zadzwonił telefon na jego biurku. Sięgając po słuchawkę, Quinn zerknął na wyświetlacz i rozpoznał numer komórki Edwarda Archera.

– Dzień dobry, panie Keller – przywitał się. – Archer – poprawił Keller. – Dopóki nie znajdę się w Nowym Jorku. To część umowy. – Więc jednak mamy umowę, panie Keller? – Poprzesuwam co nieco w grafiku i jutro rano przylecę na LaGuardię. – Wspaniała wiadomość. – Długo mam zostać w Nowym Jorku? – Nie potrafię na to odpowiedzieć. Proszę zabrać dużo ubrań na zmianę. – Nie ułatwia mi pan tego. – Bo to nie będzie łatwe. Czyni pan swoją powinność. – Czynię to, do czego zostałem zmuszony – odparł Keller. – Gdzie mam się zatrzymać? – W Belington Midtown. Na Dwudziestej Czwartej Ulicy. – To nie jest w Midtown. – Niewiele rzeczy jest takimi, jakimi się wydają – powiedział Quinn. – Musi pan się zameldować jako Edward Keller, proszę o tym nie zapomnieć. Będę w kontakcie. – Nie chcę, żeby Chrissie spotkało coś złego – oświadczył Keller. – Tylko dlatego się zgodziłem.

– Naturalnie. Quinn odłożył słuchawkę, zanim Keller miał szansę się rozłączyć. To było przyjemne uczucie. – Jest nasz – powiedział, a w duchu pomyślał: Dziękuję ci, Erin Keller. Pearl uśmiechnęła się. Fedderman też wyglądał na zadowolonego, chociaż był zadumany. Quinn miał dojście w Belington. Pamiętał to miejsce z czasów, kiedy było obskurną noclegownią. Podniosło potem swój status, ale obecnie znów było na najlepszej drodze do stoczenia się w obskurność. Jednak, przynajmniej na razie, cieszyło się jeszcze dobrym imieniem. Wiele lat temu, podczas strzelaniny w chińskiej restauracji, Quinn ocalił życie synowi właściciela hotelu. Właściciel załatwi pokój dla Kellera i spełni każde życzenie Quinna. Trzeba będzie w to wciągnąć Vitalego i Mishkina, i to szybko. Ale przed tym Quinn musiał zadzwonić do Cindy Sellers. Wykorzystywała Quinna i jego zespół, żeby zwiększyć sprzedaż pisma. Przyszła pora, aby i ją ktoś wykorzystał.

71

Następnego ranka Quinn parkował lincolna naprzeciwko biura, kiedy zauważył po drugiej stronie ulicy Addie. Szła do pracy, a ubrana była w niebieskie spodnie, białą bluzkę i szyty na miarę szary żakiet. Wyłączył silnik i siedział przez chwilę, zachwycając się jej chodem i umięśnionymi pośladkami, opiętymi niebieskim materiałem. W połowie chód, w połowie taniec. Był ciekaw, czy kobiety zdawały sobie sprawę, że to, czym działają na mężczyzn – naprawdę działają – zagnieżdżone jest w czasie i pożądaniu, pochodzącym nawet sprzed pierwszych bruzd, wyżłobionych w piasku jakiegoś odległego wybrzeża? Głębia i ponadczasowość ich prostego, choć potężnego magnetyzmu rozciągała się na stulecia, niczym moc jakiejś pradawnej bogini. Cud, że więcej ludzi nie ginęło przez namiętności, które wymknęły się spod kontroli. Cud, że tak niewielu było Grawerów. Pod wpływem impulsu Quinn nacisnął klakson. Addie odwróciła się, poznała go i posłała mu uśmiech, czyniąc przedpołudnie radośniejszym. Kiedy zorientowała się, że nie zamierzał wysiadać z samochodu, spojrzała w lewo i w prawo, po czym przeszła na drugą stronę ulicy. Kolejna symfonia poruszeń. Nacisnął przycisk opuszczający okno.

– Idziesz do biura? – zagadnął, zdając sobie sprawę z głupoty tego pytania. Beztroski spacer nie zaprowadziłby jej pod siedzibę QUiZ. – Szłam – odpowiedziała. Uśmiechnęła się szerzej. – Nadal tam idę? – Zależy, czy już jadłaś lunch. – Spojrzał na zegarek. – Już za pięć jedenasta. – Zatrąbiłeś, żeby zaprosić mnie na lunch dla rannych ptaszków, czy chcesz porozmawiać o pracy? – Trochę jedno i drugie. Addie skinęła głową, obeszła samochód i zajęła fotel pasażera. – Ciągle tu chłodno – powiedziała. – Widać, że dopiero przyjechałeś. – Jesteś pierwszą kobietą w moim życiu, na którą zatrąbiłem. – Ależ musisz być głodny! Przejechał trzy przecznice, które dzieliły ich od Simone’s, francuskiej restauracji specjalizującej się w deserach. Płynące z kuchni zapachy pobudzały apetyt. Stoliki były okrągłe i niepraktycznie małe, a dzieliły je przepierzenia z polerowanego drewna, tworzące atmosferę prywatności i istny labirynt dla kelnerów. Na białych obrusach lśniło srebro i kryształy. – Ładnie – powiedziała Addie, rozejrzawszy się. – Przychodziliście tu z Pearl? – Nigdy – odpowiedział Quinn.

– Ach! Jakby znalazła jakiś sens, którego on jeszcze nie odkrył. Nadszedł kelner, nalał im wody i zaproponował, że przyjmie zamówienia na napoje. Addie pozostała przy wodzie, Quinn poprosił o kawę. Żadne z nich nie było tak naprawdę głodne, więc się zgodzili, że od razu zamówią desery. Kiedy kelner wrócił z kawą dla Quinna, Addie zamówiła sorbet malinowy, a Quinn crème brûlée. – Pomyślałem, że sobie porozmawiamy – powiedział Quinn, gdy kelner się oddalił. – Miły pomysł. – O pracy – podkreślił. – Wyłącznie o pracy? – Nie. Ale nigdy nie wyraziłaś opinii o planie wykorzystania Eda Kellera do wywabienia Chrissie z kryjówki. Nie wiem też, czy twoim zdaniem to Chrissie jest winna morderstw, popełnianych w stylu Grawera. Czy dzięki nim chciała uruchomić dochodzenie w sprawie śmierci siostry. Addie odpowiedziała bez namysłu. – Moim zdaniem Chrissie z powodzeniem mogła zabić Maureen Sanders tylko i wyłącznie w tym celu. Sanders była bezdomna. Chrissie mogła ją wybrać spośród potencjalnych ofiar, zakładając, że jej śmierć będzie mniejszym złem.

– Mniej ważne morderstwo? – Owszem, w niektórych pokręconych umysłach. – Ale czy Chrissie też tak myśli? Nie dałbym głowy. – Pamiętaj, Chrissie nie myśli logicznie. A jeśli chcesz zwrócić na siebie uwagę, żeby odnaleźć tego, kogo naprawdę chcesz zabić, to jak wybierzesz ofiarę? Będzie to kobieta, która ma po co żyć? Czy raczej biedna, bezdomna Maureen Sanders, cierpiąca na ulicach, która i tak pewnie długo by nie pociągnęła? – Zabawa w Boga. – Czasami każde z nas się w niego bawi – powiedziała Addie. – Na małą i dużą skalę. – Ale większość z nas w duchu rozumie, że to tylko udawanie. – Może Chrissie też, w chwilach, w których jasno myśli. – Addie upiła wody, odginając mały palec. – Oczywiście wszystko to przy założeniu, że Chrissie jest morderczynią. – A przynajmniej, że zabiła Maureen Sanders – powiedział Quinn. – Przeszłość jest dla Chrissie źródłem nieustającej nienawiści wobec ojca, więc tutaj też zgadzam się z Helen. Taka nienawiść może zawładnąć człowiekiem bez reszty. Myślę, że Chrissie spróbuje go zabić. – Addie znów sięgnęła po wodę. Uwagę Quinna przykuł półksiężyc szminki, który zostawiła na obrzeżu szklanki. Podano desery i rozmowa na pewien czas się urwała. – W hotelu wszystko już zorganizowane? – zapytała Addie w

przerwie między łyżeczkami sorbetu. – Tak. Plan powinien zadziałać, o ile Keller nie zmieni zdania co do współpracy. – Nie zmieni – stanowczo oświadczyła Addie. – Między innymi ze względu na instrukcje swojej byłej żony. Za dużo o nim wie. Keller się jej boi. – Zgodzisz się, że związki nigdy tak naprawdę się nie kończą. To nie było pytanie. – Nigdy. Addie wróciła do swojego sorbetu. Quinna zachwycał malinowy róż, topiący się na tle czerwieni jej ust. Przyłapała go na przyglądaniu się, odczytała jego myśli i skwitowała je uśmiechem. Quinn nagle poczuł się nieswojo, skulony na miniaturowym krzesełku przy malutkim stoliku. Miał zbyt duże gabaryty, czuł się tu nie na miejscu i znalazł się w pułapce ciszy, która rozpaczliwie potrzebowała wypełnienia. – Niesamowite, że to, co robimy naszym dzieciom, wraca do nas czasami pod postacią bólu i gniewu – powiedział. – Nic dziwnego, że świat jest, jaki jest. – Czy przeszliśmy do tej części rozmowy, która nie dotyczy pracy? Quinn wyszczerzył zęby. – Chyba tak. Z drugiej strony, może właśnie o to w naszej pracy chodzi. A zwłaszcza w tej sprawie.

Wytarła usta chusteczką. Jej następne słowa go zaskoczyły. – Ciągle kochasz Pearl, Quinn. Przez chwilę nie mógł oddychać. – Skąd wiesz? – zapytał. – Ślepy by zauważył. – Pearl też wie? – Boże, oczywiście, że tak! – Addie odchyliła się na oparcie, czekając na pytanie, które musiał zadać. Nie rozczarował jej. – Pearl też mnie kocha? – Tak. Ale nie wie o tym. Wypiera to, zupełnie jak ty. Tyle że w jej przypadku wyparcie jest problemem głębszym i bardziej złożonym. Przez rozpacz po śmierci Yancy’ego. – Addie pochyliła się i lekko dotknęła opuszkami palców wierzchu jego dłoni. Zaintrygował go wyzierający z jej oczu głęboki smutek. – Niezależnie od tego, jak wyglądają nasze osobiste relacje, musimy brać to pod uwagę, Quinn. Musimy brać pod uwagę Pearl. – Zmierzamy ku nawiązaniu osobistych relacji? – Oboje wiemy, że tak. Dlatego tutaj jesteśmy. Quinn się nad tym zastanowił. To on zaproponował wspólny lunch i nie kierowały nim wyłącznie względy zawodowe. Zaproszenie Addie wydawało się najbardziej naturalną rzeczą pod słońcem.

– Musimy być wobec siebie uczciwi – powiedziała Addie. – I ostrożni. – Czy jestem na to gotowy? Czy naprawdę tego chcę? – Też. – Coś między nami iskrzy, ale w żaden związek się to nie sklei. Nie tobie i mnie. – Własne słowa wydały się Quinnowi nietrafione. Nawet w przybliżeniu nie oddawały uczuć, jakie budziła w nim Addie. Targających nim wewnętrznych zmagań, duchowego zamętu, który powstrzymywał go przed wykonaniem następnego kroku. – Wiem – odparła smutno. – Ale poczekamy. – Na co? – Na to, co przyniesie czas. Po następnych kilku łyżeczkach sorbetu wstała od stolika. – Wrócę piechotą, a ty zjedz w spokoju – powiedziała. – Głupio wyjdzie, jeśli razem pojawimy się w biurze. – Nie mamy nic do ukrycia. – Ile razy każdy glina słyszał te słowa? Addie odpowiedziała uśmiechem. – Ja pójdę – zaoponował Quinn. – Zostań i dokończ swój sorbet. – Ty go dokończ. – Pochyliła się i pocałowała go w policzek. Wciąż miała chłodne usta po sorbecie, ale pod lodem buzował ogień.

– Ci naprawdę zakochani nie czują głodu – powiedziała. Nie oglądając się za siebie, wyszła z restauracji. Quinn przez chwilę sączył swoją kawę. Wiedział, że był urabiany. Chryste, jeszcze jak urabiany! Lunch w towarzystwie Addie wydawał się bardzo dobrym pomysłem, ale pozostawił po sobie nieokreślony niepokój. Większą niepewność. Quinn wiedział, w jakim stopniu ludzkie doświadczenia skazane są na powtarzalność. Upadek za upadkiem. Gdy zamykał oczy, niemal widział czubki swoich butów nad przepaścią. Nie czuł głodu.

72

Lisa Bolt przeszła na drugą stronę ulicy, gdzie znajdował się jej hotel, z którego wprawdzie się wymeldowała, ale zostały w nim jej bagaże. Na pewno przechowali je przez czas jej pobytu w szpitalu. Zameldowała się pod innym nazwiskiem, więc nie skojarzą jej z Lisą Bolt, o której mówiono we wszystkich dziennikach. Ale czy tak długa nieobecność nie wzbudzi podejrzeń? A nuż pracownicy hotelu uznali, że w bagażach może być bomba, i skontaktowali się z siłami bezpieczeństwa. Nie, w to Lisa wątpiła. Ostatnią rzeczą, jakiej życzyliby sobie w

takim podupadłym hotelu, były tłumy ludzi w mundurach, przeszukujące budynek z pomocą wszystkiego, co się tylko da, od wykrywaczy metalu po psy. Jeśli już, to hotelowy personel mógł otworzyć walizki, żeby sprawdzić, co zawierają – może nawet w poszukiwaniu wartościowych przedmiotów. Gorzko by się rozczarowali. W bagażach Lisy była tylko jej skromna i porządnie już znoszona garderoba podróżna. Właśnie miała wejść do holu, gdy czyjaś ręka ścisnęła jej ramię tuż poniżej łokcia, aż zabolało. – Bądź cicho, to nic ci się nie stanie – powiedział męski głos. Odwróciła się, chcąc zobaczyć człowieka, który ją zatrzymał. Był to przeciętnego wzrostu mężczyzna, w średnim wieku, ale w dobrej formie, ubrany w ciemne spodnie od garnituru i błękitną koszulę z podwiniętymi rękawami. Jego oczy były ledwie widoczne za ciemnymi okularami, ale zauważyła, że emanowały zdecydowaniem – ten człowiek nie rzucał słów na wiatr. Lisa uwierzyła tym oczom. – Mam nóż – powiedział. – Narób hałasu, a go użyję. Pozycja Lisy, zgiętej z bólu wpół, zaczęła przyciągać uwagę. Zbliżyła się jakaś kobieta i z troską w głosie zapytała, czy wszystko w porządku. – Teraz już tak – odpowiedział mężczyzna. – Nie pozwolę jej upaść po raz drugi. Zaprowadził Lisę do wąskiego przejścia, biegnącego wzdłuż ściany hotelu. W ciasnej przestrzeni, ocienionej przez ściany z cegły i kamienia, które

zdawały się zbiegać u góry, było ciemno, jakby zapadł już zmrok. Ktoś zostawił tu kilka plastikowych worków na śmieci, a w plamie światła na drugim końcu przejścia stał kontener na odpadki. Lisa wiedziała, że gdzieś w tej ścianie są drzwi przeciwpożarowe, ale nie sądziła, że mężczyzna chce ją zabrać do hotelu. Miał chyba inne zamiary. Śmiertelnie wystraszona, spróbowała jednak zebrać się na odwagę. – Proszę posłuchać – powiedziała, kiedy lekko zwolnił uścisk na jej ramieniu. – Nie sądzi pan, że… Pięść z siłą młota wbiła się w jej żebra. Lisa osunęła się po ścianie. – To żebyś nie miała wątpliwości, kto tu rządzi – powiedział. Pochylił się nad nią, wspierając się jedną ręką o cegły. Twarz miał zaledwie o centymetry od jej twarzy. Jakby byli kochankami. Jeśli ktoś zajrzy do zaułka, zobaczy właśnie to: schadzkę kochanków z dala od zatłoczonych ulic i wścibskich spojrzeń. Dwoje ludzi, którzy chcą, żeby reszta świata zostawiła ich w spokoju. Zdawało się, że stali w ten sposób bardzo długo, podczas gdy Lisa usiłowała złapać oddech. Jego oddech pachniał mieszanką cebuli i miętowego płynu do ust. – Czego, do cholery, chcesz? – wykrztusiła wreszcie. – To łatwe – odpowiedział.

***

Quinn zaparkował lincolna niezgodnie z przepisami w tej samej strefie załadunkowej, z której dostrzegł Addie i na nią zatrąbił. Ciągle chodziła mu po głowie ich rozmowa w restauracji. Analizował każde słowo, szukając ukrytych znaczeń i przesłań, które prawdopodobnie nie istniały. Starał się zrozumieć, co naprawdę czuje. Po wejściu do biura zauważył kątem oka stojącą przy ekspresie Addie, ale nie spojrzał prosto na nią. Fedderman siedział za biurkiem, poszukując czegoś w teczce z aktami. Pearl patrzyła na Quinna sponad swojego monitora. W jej oczach błysnęła ciekawość. Wyczuwała, że coś w jakiś subtelny sposób się zmieniło, ale nie wiedziała jeszcze, co, jak i dlaczego. – Co tam? – Quinn rzucił swoje rutynowe pytanie. – Nikogo więcej nie zamordowano, nikomu więcej nie obcięto sutek – odpowiedział Fedderman. – To dobre wieści. – A te złe? – Wszystkie pozostałe. Żadna z kobiet się nie odezwała. – Dogadałem się z Sellers, żeby dopiero jutro, w porannym wydaniu, opublikowała wiadomość o przylocie Kellera i o tym, że zatrzymał się w Belington – powiedział Quinn. – Obiecała przedstawić to z wyczuciem, żeby nie wyglądało na oczywistą pułapkę.

– A potrafi? – zapytała Addie. – Jest artystką w takich sprawach – odrzekł Quinn. – Umie… Urwał, gdy gwałtownie otwarte drzwi uderzyły o ścianę. Do biura wtoczyła się Lisa Bolt. Jej lewe oko było zapuchnięte i kulała. Lewą stopę miała wykręconą pod dziwnym kątem. Fedderman zerwał się na równe nogi i złapał ją, zanim upadła. Poprowadził ją do swojego biurka i usadził w fotelu. Quinn podniósł słuchawkę i zaczął wybierać 911. Lisa gwałtownie potrząsnęła głową i uniosła rękę, nakazując mu przerwać. Odłożył słuchawkę na widełki. – Nie jest ze mną tak źle – powiedziała. – Żadnych złamań. Nie to, co po wypadku. Ale po tym, jak krzywiła się i obejmowała, wyraźnie było widać, że mówienie sprawia jej ból. – Zostałaś pobita – powiedział Quinn. Skinęła głową i wyszeptała coś, czego nikt nie zrozumiał. Quinn podszedł do niej i schylił się, żeby lepiej słyszeć. Obróciła głowę, a jej usta znalazły się przy jego uchu. – Archer.

73

– Mówisz o Kellerze – powiedział Quinn. Lisa oddychała urywanie. – Jest tutaj, w Nowym Jorku. I to od jakiegoś czasu. Używa nazwiska Archer. Dzwoniłeś na jego komórkę, myśląc, że jest w Detroit. Jest tutaj i musiał jakoś mnie znaleźć, może śledził mnie od szpitala. Podeszła Addie i podała Quinnowi szklankę wody. Wyciągnął szklankę do Lisy. Upiła sześć łyków, głośno przełykając i większość płynu wylewając sobie na bluzkę. Quinnowi wydawało się, że oprócz plam po wodzie widzi na bluzce drobne ślady krwi. – Nie śpiesz się – powiedział Quinn, trzymając szklankę w zasięgu ręki Lisy. – Opowiesz nam wszystko, jak ochłoniesz. Odepchnęła szklankę. – Podszedł do mnie na ulicy przed moim hotelem. W pierwszej chwili nie wiedziałam, kim jest, ale Chrissie mi o nim opowiadała. Pokazywała mi stare rodzinne fotografie. – To na pewno był Keller? – zapytała Pearl.

– Nie mam wątpliwości. Przyleciał do Nowego Jorku, bo chciał znaleźć Chrissie. Myślał, że mogę wiedzieć, gdzie ona jest. Powiedziałam, że nie wiem, ale nie uwierzył i próbował mnie nastraszyć. Potem chciał wydobyć ze mnie informacje biciem. Bił i bił, i ciągle zadawał pytania. – Powiedziałaś? – zapytał Quinn. – Nie mogłam. Przecież nie wiem, gdzie jest Chrissie. Keller się boi, że jeśli Chrissie zostanie schwytana żywcem, zdradzi nie tylko jego podwójną tożsamość, ale także jego brudne sekrety. Byłby skończony pod względem zawodowym, politycznym i osobistym. Złożyła usta w dzióbek i wyciągnęła głowę w przód. Quinn przechylił szklankę, żeby mogła siorbnąć jeszcze trochę wody. Odrobina chłodnego płynu skapnęła mu na kciuk. – Jestem pewna, że Keller chce zabić Chrissie – kontynuowała Lisa. – Musi to zrobić. Tylko ona może ujawnić, co robił córkom w Ohio. Boi się jej zeznań, które mogą potwierdzić, że molestował Tiffany, boi się dochodzenia w tej sprawie. Chce ją jak najszybciej uciszyć. – To ma sens – uznał Fedderman, patrząc na Quinna z ukosa. Quinnowi nie trzeba było tego mówić. – Tropiłaś nas, żeby jak najwcześniej mieć informacje dla Chrissie, a Keller z kolei szedł twoim tropem, żeby ją znaleźć. – Właśnie – potwierdziła Lisa. – Wiedziałam, że ktoś za mną chodzi, ale nie wiedziałam kto. Nie był zawodowcem, więc wykluczyłam wszystkich tu obecnych, a także Vitalego

i Mishkina. Gdyby to był ktoś tak doświadczony, w ogóle nie zorientowałabym się, że jestem śledzona. Nie miałam też pojęcia, czego chciał ten mój cień. – Ale teraz już masz. – Tak. Zawsze udawało mi się go zgubić, nie było to wielką sztuką. I nigdy nie zaprowadziłam go do Chrissie. Pewnie miał tego dosyć i postanowił po prostu wyciągnąć ze mnie informacje. Ale nie mogłam mu dać tego, czego chciał. – Oczywiście, że nie. – Quinn poklepał ją po ramieniu. Lisa głęboko i chrapliwie zaczerpnęła tchu, po czym wsparła ręce na poręczach. Podniosła się, zachwiała, ale złapała równowagę. Wygładziła ubranie, daremnie pocierając plamy na bluzce. – Musiałam wam o tym opowiedzieć – oznajmiła. – Powinniście wiedzieć, że Archer usiłuje was przechytrzyć. – Keller – poprawił ją Quinn. – Wszystko jedno. Mówimy o tej samej mendzie, a teraz już wiecie, że jego prawdziwym celem jest zabicie Chrissie, żeby nie mogła opowiedzieć, jaki jest naprawdę. Jaką ma przeszłość. Powie wam, że ma na uwadze jedynie jej dobro, że chce zapewnić jej bezpieczeństwo. Nie wierzcie mu. – Zdaje się, że nikomu nie można wierzyć – mruknął Quinn. – Na pewno nie wiesz, gdzie jest Chrissie? Krwawo podkrążone oczy Lisy napotkały spojrzenie Quinna i

wytrzymały je. – Nie wiem. – Wierzymy ci. Powlokła się w stronę drzwi. – A ty dokąd? – spytała zaniepokojona Addie. – Do hotelu. Muszę odpocząć. – Ktoś powinien z tobą być – powiedział Quinn. – Nic mi nie będzie. Archer… Keller uwierzył w końcu, że nie wiem, gdzie szukać Chrissie. Już mnie wcześniej bito, taka praca. Wiedziałabym, gdyby coś mi uszkodził. Odpocznę trochę i dojdę do siebie. Towarzystwo jest mi teraz najmniej potrzebne. – Nie możemy cię zmuszać – powiedział Fedderman. Lisa wysiliła się na bolesny uśmiech. – Zawsze ktoś tak mówi, a potem i tak, cholera, próbuje. – Skoro mówisz, że nic ci nie będzie, trzymamy cię za słowo – rzekł Quinn. – Ale przynajmniej pozwól komuś z nas odwieźć się do hotelu. – Nie. Pojadę taksówką. – Wezwiemy ją dla ciebie. – Na rogu łatwo jakąś złapię.

Quinn wiedział, że to prawda. Kiedy Lisa dojdzie do rogu ulic, przepadnie w ciągu kilku minut. – W szpitalu podałaś zły adres – powiedział. – Bałam się człowieka, który mnie śledził. Okazało się, że słusznie. – Fakt. Jak nazywa się twój hotel? – Middleton Towers na Ósmej Alei. Dotarła do drzwi. Poruszała się już normalnie, nie licząc lekkiego utykania. Odwróciła się jeszcze i uśmiechnęła. – Dziękuję wam wszystkim. I przepraszam za kłopoty, których byłam przyczyną. Kilka sekund później Quinn usłyszał, jak otwierają i zamykają się drzwi na ulicę. – Śledź ją, Pearl – polecił. – I spisz mi się z tym. – Zawsze się spisuję. – Pearl podeszła do drzwi i odczekała chwilę, pozwalając Lisie zyskać na czasie i odległości. Kiedy wyszła, Quinn zadzwonił do Middleton Towers i poprosił o połączenie z pokojem Lisy Bolt. Recepcjonista poinformował go, że nie zatrzymał się u nich nikt o takim nazwisku. Quinn odłożył słuchawkę i wyszczerzył zęby w uśmiechu, który bardziej był grymasem.

– Czy na tym pieprzonym świecie nikt już nie mówi prawdy? – rzucił w przestrzeń. – Nikt – odpowiedziała Addie.

74

Zgodnie z tym, co obiecała, Lisa dokuśtykała do rogu i pomachała na pierwszą nadjeżdżającą taksówkę. Pearl siedziała już wtedy za kierownicą służbowego samochodu, czekając z uruchomionym silnikiem. Ruch był duży i Pearl zdarzało się tracić z oczu taksówkę. Raz nawet pomyślała, że zupełnie ją zgubiła. Zapamiętała jednak numer rejestracyjny, więc po przemknięciu obok zakorkowanego na światłach sznura samochodów udało jej się ją znaleźć. Też tkwiła w korku. W tylnym oknie taksówki nadal widać było znajomy kontur głowy i ramion Lisy. Ani razu nie odwróciła się, żeby sprawdzić, czy ktoś ją śledzi. Gdyby zapytać Pearl, to zmaltretowana kobieta uznała, że nic gorszego nie może jej spotkać, i wyzbyła się wszelkiego lęku. Czasami się to ludziom zdarzało. Była to w gruncie rzeczy pewna odmiana kapitulacji. Taksówka przybiła do krawężnika na Columbus Avenue, a kilka sekund później wysiadła z niej Lisa. Prostowała się etapami, jakby bolały ją plecy. Rozejrzała się po ulicy. Pearl zatrzymała się pół

przecznicy dalej, ale nie wyszła jeszcze z samochodu. Spojrzenie Lisy prześliznęło się po niej. Lisa zaczęła kuśtykać wzdłuż Columbus. Śledzenie jej nie sprawiało Pearl najmniejszego problemu. Zamknęła samochód i podążała za Lisą jak najzwyklejszy przechodzień. Na chodniku był tak duży ścisk, że nawet gdyby Lisa znów obejrzała się za siebie, raczej nie wypatrzyłaby Pearl, potrafiącej zgrabnie się za kimś schować i wtapiającej się w tłum jak kameleon. Lisa zatrzymała się przy bocznej uliczce, na której kończył się rząd sklepików. Otworzyła swoją brązową skórzaną torebkę i popatrzyła na wyjętą z niej kartkę, jakby upewniała się, że trafiła pod właściwy adres. Potem skręciła za róg. Szła teraz szybciej i bardziej zdecydowanie. Pearl uważnie patrzyła, jak Lisa pokonuje kilka betonowych stopni i wchodzi do trzypiętrowego budynku z kamienia i różowego granitu, który na oko mieścił osiem mieszkań. Albo szesnaście, jeśli są małe, pomyślała nagle Pearl. Powinna podejść bliżej, jeśli chce się dowiedzieć, które z mieszkań zamierza odwiedzić Lisa. Z nadzieją, że idealnie wyczuła moment, przebiegła przez ulicę i bez wahania wbiegła po betonowych schodach. Jeśli budynek był zabezpieczony i wejście do niego wymagało skorzystania z domofonu, mogły się spotkać twarzą w twarz przed wewnętrznymi drzwiami. Z drugiej strony, gdyby Pearl czekała, nie dogoniłaby Lisy i nigdy by się nie dowiedziała, którego mieszkania szukać. Pearl nabrała tchu, pchnęła ciężkie drewniane drzwi i weszła do środka.

Żadnego domofonu. Ani śladu Lisy. Ani w holu, ani na schodach. W budynku była winda. Pearl zauważyła mosiężną strzałkę, która celowała w kolejne wyblakłe cyfry, wskazując położenie kabiny. W tym momencie była na jedynce. Pearl natychmiast zaczęła wbiegać po szerokich drewnianych schodach, pokonując po dwa stopnie naraz. Zatrzymała się na chwilę na drugim piętrze, żeby wyjrzeć spoza narożnika i sprawdzić, czy winda się zatrzymała. Okazało się, że nie. Mosiężna strzałka wciąż pięła się w górę. Jeśli wskaźnik nie był rozregulowany, winda była już prawie na drugim piętrze. Pearl zaczęła brać po trzy stopnie naraz, podciągając się na lśniącej, wytartej poręczy. Na drugim piętrze wychyliła się spoza narożnika. Lisa akurat opuściła windę i ruszyła pogrążonym w półmroku korytarzem, wyłożonym linoleum we wzory udające szare płytki. Lisa zapukała do drzwi i daremnie czekała, aż ktoś jej otworzy. Zapukała raz jeszcze, odczekała minutę, po czym sięgnęła do torebki i wyjęła z niej przedmiot przypominający wytrych. Pochyliła się, żeby włożyć go do zamka, i odruchowo pokręciła gałką, sprawdzając, czy drzwi na pewno są zamknięte. Były otwarte. Lisa schowała wytrych do torebki i weszła do mieszkania.

Pearl uśmiechnęła się radośnie. Bingo! Cichutko przebiegła korytarz, zapamiętała numer mieszkania – 3-S – i wróciła na schody. Co teraz? Jej zadaniem było śledzenie Lisy, a nie bezpośrednia konfrontacja. Ale co Lisa mogła tam robić? Mieszkanie na pewno nie było jej, inaczej miałaby klucz. Poza tym zapukała, na co nikt nie zareagował. Zapewne nikogo poza nią w mieszkaniu nie było. Co więc tam robi? Czeka na znajomego, który tam mieszkał? Obrabia lokal? Teoria ze znajomym była bardziej prawdopodobna. Ale możliwe, że Lisa na nikogo nie czekała. Pearl doszła do wniosku, że wizyta w mieszkaniu była dla Lisy po prostu przystankiem. Zaraz może ruszyć dalej. Może w innym ubraniu. Może przybierze nową tożsamość. Najrozsądniej będzie wyjść na zewnątrz i poczekać, aż Lisa wyjdzie. Zobaczyć, dokąd się uda. Ale przedtem Pearl upewniła się, że z budynku nie ma tylnego wyjścia. Potem wyszła na zewnątrz i wróciła na róg. Stamtąd mogła niepostrzeżenie obserwować betonowe schody domu, w którym zniknęła Lisa. Lisa była w potrzasku. Jeśli po wyjściu na chodnik skręci w tę stronę, Pearl wystarczy skulić się w bramie lub ukryć w jakiś inny

sposób. Lisa ją minie, a Pearl podejmie inwigilację. Jeśli natomiast Lisa zejdzie po schodach i pójdzie w przeciwnym kierunku, Pearl spokojnie zdąży ją dogonić przed końcem ulicy. Utykająca Lisa wolno się poruszała. Pearl założyła swoje okulary przeciwsłoneczne, podróbkę Gucciego, skrzyżowała ramiona, oparła się o znak z napisem „ZAKAZ PARKOWANIA NA ROGU” i czekała.

75

Quinn i Fedderman przecisnęli się przez ciężkie przeszklone drzwi obrotowe i weszli do hotelu Belington. Zgiełk miasta, w którym wszyscy zawsze się śpieszyli, nagle ucichł. Hol był nie tylko wyciszony, ale też zaskakująco chłodny i przestronny. W długiej ladzie recepcyjnej osadzono szereg zdobionych miedzianych prętów, przywodzących na myśl okienko kasjera w obsesyjnie dbającym o bezpieczeństwo banku. Marmurową posadzkę zdobił deseń misternych rys, a pod sklepieniem widniały łukowate drewniane belki. Z dużych terakotowych donic, stojących tuż obok zgrupowania wyściełanych mebli, zwieszały się sztuczne zielone winorośle. Na stoliku przed półokrągłym lustrem znajdowały się obtłuczone i pożółkłe popiersia Artemidy i Apolla, ustawione tyłem do siebie niczym obrażone podpórki na książki. – Wygląda to jak odpicowana starogrecka ruina – ocenił

Fedderman. Ignorując boya i zaciekawionego recepcjonistę, skierowali się do wind. Vitali i Mishkin odebrali Kellera z LaGuardii i przywieźli go do hotelu. Zgodnie z instrukcjami Quinna zaprowadzili go do pokoju i wyjaśnili mu zasady gry. Mishkin później zajrzał do siedziby QUiZ i zostawił Quinnowi kartę magnetyczną otwierającą pokój. Zapewniał, że Keller był skłonny do współpracy, a w hotelu wszystko zostało dopięte na ostatni guzik. Quinn, jak to Quinn, postanowił sprawdzić to osobiście. Poza tym miał do Kellera mnóstwo pytań. Na przykład: od jak dawna przebywał w Nowym Jorku? Czy naprawdę przyleciał na LaGuardię, czy tylko dojechał tam taksówką i udawał, że dopiero wysiadł z samolotu? Czy Lisa powiedziała prawdę o tym, że ją pobił? Wiadomo, że potrafiła kłamać jak z nut. – Pokój dwieście dwadzieścia jeden – powiedział Quinn, opierając się na przycisku oznaczonym strzałką skierowaną w górę, tak jak ludzie opierają się czasem na dzwonku do drzwi, żeby szybciej im otworzono. Szybkość nie była jedną z zalet wind w Belington. Znudzeni czekaniem Quinn i Fedderman weszli na piętro wyłożonymi chodnikiem schodami. Korytarze starej budowli były długie i szerokie, a na ich ścianach znajdowały się rzędy jasnoniebieskich drzwi z wypukłymi panelami. Quinn i Fedderman podeszli do tych, które oznaczone były numerem 221, i zapukali. Nikt im nie otworzył, więc Quinn zapukał głośniej, patrząc przy tym, czy w szklanym judaszu mignie światło.

Nic. Quinn wyjął portfel z tylnej kieszeni spodni i odszukał w nim kartę magnetyczną. Zadziałała przy pierwszym przesunięciu. Pchnięciem otworzyli drzwi. Pierwszy wszedł Quinn, rzucając spojrzenia na lewo i prawo. Zauważył starannie zasłane łóżko, na którym leżała zamknięta walizka, i torbę wiszącą w poza tym pustej szafie. W odróżnieniu od drzwi do pokoi drzwi szafy wykonane zostały z taniego, pustego w środku panelu, przesuwanego na szynie. Pokoje w Belington nie dorównywały przepychowi holu. Były małe, przeciętne i skromnie umeblowane. Obaj mężczyźni stali nieruchomo i nasłuchiwali. Z prysznica ani z kranów nie płynęła woda. Fedderman podszedł do drzwi łazienki, dwukrotnie zapukał, po czym je otworzył. Zerknął przez ramię i pokręcił przecząco głową. W łazience nikogo nie było. Pokój był pusty. – Keller zgodził się zaczekać w pokoju, dopóki się z nim nie skontaktujemy – powiedział Quinn. Zdenerwowało go, że kolejny element jego planu gdzieś przepadł. – Pewnie spędził tu góra dwadzieścia sekund – rzekł Fedderman. Otwierał i zamykał szuflady komody. Wszystkie były puste. – Nawet się nie rozpakował.

– Co chwilę znika tylu ludzi, że może powinniśmy przekazać sprawę instytucji poszukującej osób zaginionych – mruknął Quinn. Podszedł do drzwi łączących pokój Kellera z sąsiednim. Sprawdził – były otwarte. Ten pokój miała zajmować osoba słuchająca, co dzieje się u Kellera, w którego pokoju założono podsłuch. Tam także mieli czatować policjanci, kiedy pojawi się Chrissie, żeby wyładować na ojcu gniew. O ile w ogóle się pojawi. Quinn omiótł spojrzeniem pokój identyczny z pokojem Kellera, a potem zamknął drzwi, chociaż nie na zasuwkę. Zbliżył się do łóżka i sprawdził przywieszkę bagażową na walizce. Walizka należała do Edwarda Archera. Quinn zaczynał powoli oswajać się z tym, że zaangażowani w sprawę ludzie mają co najmniej dwie tożsamości. – Może poszedł coś zjeść – podsunął Fedderman. – Uzgodniliśmy, że będzie wzywał obsługę hotelową. – Zauważyłeś, że żadne uzgodnienia jak dotąd nam nie wychodzą? – Trudno nie zauważyć – mruknął Quinn. – Oszuści i mordercy, których spotykamy w tej robocie, są doprawdy nieuczciwi. – Nie można na nich polegać. – Więc nie ma co się dziwić, że Edward Keller kłamie aż się kurzy. – Ja się nie dziwię – odparł Quinn. – Ja się wkurwiam. Wrócił do leżącej na łóżku walizki i sięgnął do zamków.

– Uważaj! – ostrzegł go Fedderman. – W środku może być bomba! Bomby nie było. Walizka była pusta.

76

Pearl zmęczyła się czekaniem. Przez pierwszych piętnaście minut nikt nie wchodził do budynku z kamienia i różowego granitu ani go nie opuszczał. Potem po betonowych schodach zeszła kobieta z psem na smyczy. Pies chyba był chartem. Dziesięć minut później po schodach zbiegł mężczyzna w niebieskiej wiatrówce i białym kaszkiecie. Po drodze pstryknięciem wyrzucił papierosa i otworzył ciemny parasol. Dopiero wtedy Pearl zauważyła, że pada drobna mżawka. Krople deszczu pozostawiły lekkie ślady na jej bluzce, a jej kołnierzyk zawilgotniał i lepił się do szyi. Zgarbiła się, ale postanowiła nie szukać osłony. Chyba że rozpada się mocniej. Pięć minut później do budynku zbliżyła się starsza pani, pchająca składany dwukołowy wózek na zakupy. Były w nim trzy torby z brązowego papieru. Z wysiłkiem wciągnęła go po mokrych, śliskich schodach i zniknęła w środku. Pearl zerknęła na zegarek. Lisa Bolt przebywała w budynku już pół godziny. Mieszkanie z pewnością nie należało do niej, ale może się w nim zatrzymała, mimo tej akcji z wytrychem. Albo odwiedziła kogoś, kto się tam zatrzymał.

Na przykład Chrissie Keller. Pearl postanowiła to sprawdzić. Pomysł wydawał się dobry, skoro nie miała parasolki. Nikogo nie spotkała, wjeżdżając windą na drugie piętro i idąc korytarzem do lokalu 3-S. Kiedy była trzy metry od drzwi, zauważyła, że są uchylone na jakieś dwa centymetry, jakby ktoś je zamykał, ale za słabo, i zatrzask nie zaskoczył. Ktoś wychodził w pośpiechu? Pearl miała pewność, że tym kimś nie była Lisa. W żaden sposób nie mogła prześliznąć się niepostrzeżenie . Chyba że byłam wtedy w windzie. Pearl nie założyła żakietu, nie miała więc także kabury pod pachą. Wyjęła z torebki swojego dziewięciomilimetrowego glocka i mocno przycisnęła go do uda. Potem pchnęła drzwi, unosząc jednocześnie broń, i szybko weszła do mieszkania. Glocka trzymała przed sobą w obu rękach. Za nią drzwi uderzyły o ścianę. Przykucnęła i zamiotła lufą pistoletu w lewo i prawo. Nikt nie widział jej dramatycznego wejścia, więc nikt nie zareagował. Na pierwszy rzut oka mieszkanie wydawało się puste. Wydawało się, bo był w nim ktoś jeszcze. Pearl nie miała co do tego wątpliwości. Może była to intuicja, ruch powietrza, o ułamek stopnia zwiększona temperatura ciała, podprogowo odebrany dźwięk… cokolwiek. Wiedziała, że nie była sama.

Zaschło jej w gardle i z trudem przełknęła ślinę. Postanowiła się rozejrzeć. W salonie nie było gdzie się schować. Meble były wytarte, a identyczne stoliki ustawione po bokach długiej zielonej sofy pokrywał kurz. Na parapecie stał rząd doniczek z małymi roślinkami, które co do jednej zwiędły. Na jednym ze stolików leżała na boku pusta puszka po dietetycznej pepsi, a na podłodze, rozłożony jakby go tam rzucono, egzemplarz pisma „Oprah Winfrey”. Ktoś tu kiepsko sobie radził z prowadzeniem domu. Pearl nabrała tchu. Wciąż trzymając pistolet w gotowości, pokonała korytarz. Po drodze poświęciła chwilę na upewnienie się, że nikogo nie ma w mikroskopijnej łazience. Znalazła się w sypialni, chyba jedynej w mieszkaniu. Też wydawała się pusta. W powietrzu unosił się dziwny zapach, dymu lub lekkiej spalenizny, jakby ktoś tu niedawno palił papierosa. Albo coś smażył. Łóżko zostało posłane, choć cokolwiek niedbale. Było zbyt niskie, żeby się pod nim schować. Szafa. Jeśli Pearl rzeczywiście nie była tu sama, to on, ona lub ono musiało być w szafie. Wyczekiwało za wiszącymi na wieszakach ubraniami. Pearl zebrała się w sobie i gwałtownie otworzyła drzwi szafy. Ani jednego ubrania. W szafie było tylko kilka drucianych

wieszaków i stary kupon na pizzę, leżący na podłodze. Górna półka była pusta. Z wnętrza szafy wydobył się słaby zapach kulek na mole. Pearl zamknęła szafę, odwróciła się i zobaczyła stopę. Stopa odrobinę wystawała zza łóżka, jakby ktoś z niego spadł i nie miał ochoty wstawać. Była goła, a na jej paznokciach łuszczył się czerwony lakier. Z boku wielkiego palca widać było odcisk lub pęcherz. Pearl ostrożnie się przesuwała, aż wreszcie znalazła się przy ścianie i mogła zajrzeć w wąską przestrzeń między ścianą a łóżkiem. W tę przestrzeń wciśnięta została Lisa Bolt. Jej lewa stopa wystawała za łóżko, a prawa noga tkwiła zablokowana i przekrzywiona, z wygiętym kolanem. Lisa miała na sobie dżinsy i nic poza tym. Pearl wcisnęła się w lukę na tyle głęboko, żeby dosięgnąć Lisy. Wymówiła kilkakrotnie jej imię, sprawdzając, czy kobieta jest przytomna. – Dobrze, dobrze – wymamrotała Lisa. Nie poruszyła się i nie otworzyła oczu. Pearl chwyciła spocone ramiona Lisy i zaczęła ciągnąć. Wyślizgiwały jej się z uchwytu. – Pomóż mi, co? – powiedziała, gdy wygiął jej się paznokieć. Palec pulsował bólem. Z wielką niechęcią, młócąc powietrze ramionami, Lisa podjęła współpracę na tyle, że udało się ją postawić na kolana. Pearl chwyciła ją w pasie, posadziła na łóżku, a Lisa na nie padła.

Pearl ostrożnie ją przesuwała, aż wreszcie ułożyła ją w normalnej pozycji, prosto, z głową na poduszce. Wtedy zobaczyła na piersiach Lisy ślady po przypalaniu papierosem i wiedziała już, skąd pochodził unoszący się w sypialni swąd spalenizny. Nie miał nic wspólnego ze smażeniem potrawy. A przynajmniej niewiele. Ktoś Lisę torturował, przykładając żarzący się koniuszek papierosa do jej nagiego ciała. Gdy Pearl uświadomiła to sobie w dusznej sypialni cuchnącej przypalonym mięsem, jej żołądek się zbuntował. Przez chwilę bała się, że zwymiotuje. Kiedy przełknęła, poczuła gorycz w gardle. – Kto ci to zrobił? – zapytała. – Przepraszam – powiedziała Lisa i rozszlochała się. Pearl miała ochotę ją spoliczkować, ale zmieniła zdanie. – Nie mamy czasu na pieprzenie się z przeprosinami – warknęła. – Powiedz mi, co się tu stało. W tej chwili, Liso! Lisa próbowała odzyskać panowanie nad sobą. Starając się zdławić płacz, głęboko łykała powietrze. Szloch przerodził się w rwany oddech. Uspokajała się. – Weź się w garść! – powiedziała Pearl. – Tak… Już w porządku. Może domyśliła się, że o mało nie dostała po twarzy, i to rozwiązało problem. – Co tu robisz? – zapytała Pearl.

– Miałam nadzieję, że zastanę tu Chrissie. Spotkałyśmy się raz w tym mieszkaniu, ale się przeprowadziła. Pewnie ze strachu. – Ze strachu przed nami? Przed policją? – Tak. Oczywiście, że przed wami. Do tego bała się ojca. Pewnie zobaczyła w wiadomościach, że pojawił się w mieście. – Keller ci to zrobił? On cię przypalał? – Tak. Wyszedł przed chwilą. Mężczyzna w niebieskiej wiatrówce i z parasolem! Ten, który pstryknął na schodach papierosem. – Cholera! – rzuciła Pearl. – Spieprzyłaś sprawę? – Totalnie. – Witaj w klubie – powiedziała Lisa. – Wiedziałam, że Chrissie może być albo tutaj, albo w drugim mieszkaniu, w którym też niekiedy nocowała. Tu jej nie było. – Przebiegła wzrokiem po pokoju i jej oczy nieznacznie się rozszerzyły, jakby znów ogarnął ją strach. – Keller niespodziewanie znalazł się za mną. Gdzieś się chował, drań. Nie miałam jak się obronić. – W jej głosie brzmiał wstyd. – Zaskoczył cię – powiedziała Pearl. – Tak w ogóle to powinnaś jeszcze leżeć w szpitalnym łóżku. Nie osądzaj się tak surowo. – Związał mnie, zerwał ze mnie bluzkę i zabrał się do roboty z tymi papierosami. Kiedy próbowałam krzyczeć, przyciskał mi poduszkę

do twarzy. Poobijał mnie też trochę. Chyba coś mi złamał. Słyszałam, jak trzasnęło. Chciał się dowiedzieć, gdzie jest Chrissie. Powiedział, że mnie zabije, jeśli mu nie powiem. A jeśli skłamię, znajdzie mnie i też zabije. Lisa zaczęła drżeć, może wpadała w szok. Chcąc ją ogrzać, Pearl okryła ją drugą połową starej narzuty. Drżenie się nasiliło. – Już wszystko dobrze – powiedziała Pearl. – Już sobie poszedł. – Oczywiście, że poszedł. Przecież dałam mu to, czego chciał. Zna adres mieszkania, w którym przebywa Chrissie. – Lisa słabym ruchem wskazała drzwi. – Poszedł do Chrissie. Mówiłam, że jej szuka. Uprzedzałam was. – Uprzedzałaś – przyznała Pearl, szukając w torebce telefonu komórkowego. Wystukała dziewięćset jedenaście i zażądała jak najszybszego przysłania karetki po Lisę. – A teraz podaj mi adres, który dałaś Kellerowi – powiedziała, kiedy karetka była już w drodze. Lisa zrobiła to, leżąc z zamkniętymi oczyma, jakby czytała z wewnętrznej strony powiek. Pearl zadzwoniła do Quinna, zrelacjonowała mu ostatnie wydarzenia i podała adres na West Side. Potem skontaktowała się z Vitalim i wprowadziła go w sytuację. Jej rewelacje usłyszał oczywiście także Mishkin. Obaj gliniarze byli w Midtown, w swoim nieoznakowanym radiowozie. Poprosiła, żeby najszybciej jak to możliwe przysłali jakiś radiowóz do domu, w którym była z Lisą, a drugi na adres, pod którym podobno zatrzymała się Chrissie. – Już jadą – powiedział Vitali. – Mundurowi dopilnują, żeby Lisa trafiła do szpitala.

Może tym razem trochę w nim poleży. – Poleży – zapewniła go Pearl. – Tym razem dorobiła się połamanych kości i oparzeń od papierosa we wrażliwych miejscach. – Usłyszała przez telefon wycie policyjnej syreny, rozganiającej samochody przed Vitalim i Mishkinem. – Co zamierzasz zrobić, Pearl? – Jak tylko zjawią się mundurowi, wybiorę się tam, gdzie wy. Do mieszkania Chrissie. Musimy tam dotrzeć przed Kellerem. – Nie możesz tego słyszeć, ale Harold zasuwa po Broadwayu sto czterdzieści na godzinę. Zwolnimy dopiero, żeby wysiąść. – Zabije ją. – Za plecami Pearl zbolałym głosem odezwała się Lisa. – To bydlę, własny ojciec, ją zabije. – Dwóch gliniarzy wyciągających sto czterdzieści na godzinę jest innego zdania – odpowiedziała Pearl.

77

Pearl musiała zaparkować samochód przecznicę od mieszkania,

którego adres podała jej Lisa. Ulica została odgrodzona poskręcanymi pasmami żółtej taśmy policyjnej oraz blokującym przejście kozłem w białe i niebieskie paski. Nieopodal z rękami na biodrach stali dwaj postawni policjanci w mundurach. Gliniarze, którzy wydawali się o wiele potężniejsi dzięki temu, co reprezentowali, stali nieruchomo i po prostu przyglądali się nadchodzącej Pearl. W tego typu sytuacjach zawsze zachowywali się w taki sam sposób. Pearl czasami zapominała, że byli po jej stronie (no, przeważnie byli) i że sama była jedną z nich. Nie potrafiła wyzbyć się wrażenia, że łamie zakaz „Przejścia nie ma!”, bijący z ich postury i postawy. Reprezentują prawo, ale sprawiedliwości już nie zawsze. Pieprzenie w stylu Quinna. Mignęła legitymacją, a wtedy jeden z mundurowych, ciemnowłosy chłopak o urodzie gwiazdora filmowego, podniósł taśmę, żeby zgięta wpół Pearl mogła pod nią przejść. Pamiętała go z czasów, kiedy pracowała w wydziale, ale nie mogła przypomnieć sobie jego imienia. Dexter, a może Derrick… coś w tym rodzaju. Uśmiechnął się i puścił do niej oczko. Ci faceci nigdy się nie poddają. Przecznicę wyłączono z ruchu ulicznego, a grupki gapiów Pearl zostawiła za sobą, po drugiej stronie taśmy policyjnej i za kozłem. Gdy opustoszałym chodnikiem zbliżała się do budynku, w którym podobno była Chrissie Keller, a może i jej ojciec, widziała twarze spoglądające przez okna. Niektóre były znudzone, inne zaintrygowane, jeszcze inne rozbawione. W odległości mniej więcej trzydziestu metrów od siebie stali lub przechadzali się mundurowi, pilnujący, by obywatele nie opuszczali mieszkań i nie

weszli przypadkiem na linię ognia. Większość osób, które o to poprosiły, została na początku wypuszczona z przestrzeni otoczonej taśmą. Zostali tylko ci, którzy z jakichś powodów musieli zostać, a także zwyczajni gapie, podnieceni tym, że polowanie na mordercę dodało pikanterii ich dniu. Coś się tu miało wydarzyć. Ktoś mógł tu zginąć. Samochody ekip ratunkowych stały przy krawężniku, zaparkowane pod przeróżnymi kątami, jak zabawki rozrzucone na ulicy przez dziecko. Pearl widziała ich błyskające światła. Z tyłu zebrało się drugie, mniejsze skupisko samochodów. W ten sposób ludzie i radiowozy, dwiema oddalonymi od siebie grupami, oskrzydlali budynek, w którym nareszcie udało się znaleźć Chrissie Keller. Przy bliższej grupie samochodów poruszało się kilka postaci. Jedną z nich był Quinn. Kiedy zobaczył zbliżającą się Pearl, oddalił się od gromadki pogrążonych w rozmowie ludzi i przybrał wyczekującą pozę. – Widzę, że wszyscy przyjechali przede mną – powiedziała z lekką zadyszką. – I wszyscy się spóźnili – odparł Quinn. – Edward Keller jest z Chrissie na czwartym piętrze. – Kurwa! – powiedziała Pearl i ze złości aż kopnęła krawężnik. Quinn rozumiał jej rozczarowanie. Pearl popatrzyła na armię glin. – Wziął Chrissie jako zakładniczkę? – Taki chyba miał plan, ale nie wyszło – odpowiedział Quinn. – Chrissie czekała i była przygotowana. Trzyma śrutówkę przy głowie

tatusia. Pearl zobaczyła, że najbliżej budynku stoi biały van bez okien. Domyśliła się, że w środku jest negocjator, który zapewne rozmawia z Chrissie. – Postawiła jakieś żądania? – zapytała Pearl. – Czy raczej przymierza się do zabicia Kellera? Do zabicia ojca. Pearl próbowała sobie wyobrazić, jakie to uczucie. Jej umysł nie chciał tknąć czegoś takiego. – Nie powiedziała – odrzekł Quinn. – Ale zgodziła się na rozmowę, jeśli kogoś do niej poślemy. – Czyli kogo? – Nie powiedziała. Nie sprecyzowała też, ile osób może przyjść. Negocjator mówi, że najwyżej dwie albo trzy, a do tego ktoś, kto ma największe szanse, żeby odwieść Chrissie od pociągnięcia za spust. Pearl szybko domyśliła się, kto to może być. – Jej matka? – Aha. Przynajmniej Erin uważa, że stanie na wysokości zadania. Jeden z mundurowych stanowczym machnięciem ramienia zatrzymał przed sobą nieoznakowany radiowóz, z którego od strony pasażera wysiadła Erin, jakby wystarczyło wymówić jej imię, żeby się pojawiła. Zza kierownicy wygramolił się Sal Vitali, a Mishkin z tylnego siedzenia. Sal łagodnie, ale stanowczo trzymał ramię Erin, prowadząc ją w kierunku Pearl i Quinna. Obrzucał przy tym ostrożnym spojrzeniem przednią

ścianę ceglanego budynku, oceniając kąt, pod którym stali w stosunku do okien. Vitali i Mishkin musieli zboczyć z trasy po telefonicznej rozmowie z Pearl. Najpierw zajechali po Erin, a dopiero potem śpiesznie udali się na miejsce zdarzenia. Erin była blada i wyglądała na przestraszoną. – Sal wprowadził mnie w sytuację. O, po drodze przeszliśmy na ty, pomyślała Pearl. Quinn szybko i rzeczowo zapoznał ich z planem. Pearl zdała sobie sprawę, że czekając na Erin, musiał dokładnie go przemyśleć. Gdy Quinn udzielał wyjaśnień, mundurowy zakładał na Erin kuloodporną kamizelkę z kevlaru, dokładnie sprawdzając, czy ściśle przylega do ciała. W gorącym powietrzu popołudnia ramiączka na rzepy wydawały szorstkie dźwięki prutego materiału. – Pearl, Feds i ja pojedziemy z Erin na górę – mówił Quinn. – Nie będziemy się śpieszyć. Sal i Harold wejdą po drabince przeciwpożarowej i dostaną się do mieszkania, a my odwrócimy uwagę Chrissie. Będziemy w salonie, więc musicie się jakoś tam dostać i znaleźć miejsce, z którego da się oddać czysty strzał. Ale nikomu nie wolno strzelać, dopóki nie będzie to absolutnie konieczne! Erin poprawiła obszerną kamizelkę, żeby nigdzie jej nie uwierała. Wiatr zmierzwił jej rude włosy i już nie wyglądała na taką wystraszoną. Ciągle nie rozluźniła zaciśniętych szczęk, ale coś pojawiło się w jej oczach. Biło z nich zdecydowanie. Zauważywszy, że Quinn się jej przygląda, ledwie zauważalnie skinęła głową, jakby chciała go

zapewnić, że da sobie radę. Quinn pomyślał, że pewnie tak będzie. – Bądźcie ostrożni – powiedział. – Jak to spieprzymy, do akcji wkroczy SWAT. A wtedy ktoś zginie. – Miasto wystrzałów – powiedział Vitali. – Rzadko bywasz taki poetyczny, Sal – zauważył Mishkin. – Tym razem chwila jest odpowiednia, Haroldzie. Vitali i Mishkin oddalili się w kierunku przejścia między budynkami, skrywającego drabinkę przeciwpożarową. Pozostali szli pod ścianą budynku, uniemożliwiając celny strzał z okna. Quinn podążał przodem, za nim Erin, potem Pearl i Fedderman, i w tym szyku dotarli do wejścia. Pearl spostrzegła, że Erin trzyma Quinna za pasek na plecach jak niewidoma polegająca na przewodniku. Weszli do środka, przemierzyli mały, wyłożony ceramicznymi płytkami hol, po czym ciasną, ospałą windą wjechali na czwarte piętro. Mieli wrażenie, że im wyżej wznosi się winda, tym bardziej w kabinie robi się ciaśniej i goręcej. Pearl machinalnie dotknęła kolby ukrytego pod żakietem rewolweru, jakby sprawdzała, czy jej serce wciąż bije. Myślała o Yancym.

78

Wysiedli z kabiny i Quinn poprowadził ich do lokalu 5-D, odległego tylko o kilka metrów od windy. Okna mieszkania wychodziły na ulicę. Te same okna, które, zdaniem Quinna, dawały snajperom SWAT aż zbyt wiele okazji. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, w mieszkaniu niedługo zaroi się od ludzi. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, nie padnie ani jeden strzał. Ale jeśli coś pójdzie źle… Stanął przy drzwiach, plecami do ściany, i zapukał. – Chrissie! Wchodzimy! Z mieszkania nie dobiegł żaden dźwięk, ale musiała go usłyszeć. A już na pewno usłyszała pukanie. Zaczerpnął tchu ze świadomością, że być może zrobił to po raz ostatni, i stanął we framudze. Zobaczył Edwarda Kellera w dziwnej pozycji, lekko wychylonego na prawo, z ramionami opuszczonymi wzdłuż boków, z kolanem dla zachowania równowagi wspartym o jasnozieloną poręcz pluszowego fotela. Keller był mężczyzną średniego wzrostu, w szarych spodniach, białej koszuli i czerwonym, poluzowanym krawacie. Poprzez biel

przepoconej, przyklejonej do ciała koszuli przebijał róż jego ciała. Resztki rzedniejących ciemnych włosów były rozczochrane, jakby przed chwilą jeździł po nich palcami. Pod oczami, podrażnionymi przez spływające po twarzy strużki potu, widniały czerwone obwódki. Twarz miał przeciętną, choć teraz ze strachu zesztywniała jak maska. W tym momencie zupełnie nie wyglądał na złego lub niebezpiecznego człowieka. A to dlatego, że jego córka Chrissie stała trzy metry od niego, z kamiennym spokojem mierząc mu w brzuch ze strzelby śrutowej kaliber 12. Zszokowany i przerażony Keller wpatrywał się w Quinna i pozostałych, zbitych w gromadkę za Quinnem. Coś się tu wydarzy, i to niedługo. Keller nie wiedział, co to będzie, ale śmiertelnie się bał. Jego strach udzielił się Quinnowi. Śrutówka. Tylko tego nam brakowało. Na pewno przywiozła ją ze sobą z Ohio. Quinn wyczuł, że z tyłu jego towarzysze odsuwają się od siebie. Wiedzieli, że wyglądająca na półautomatyczną strzelba śrutowa, jeśli strzelać z niej szybko, repetując raz za razem, może zmienić pomieszczenie w krwawą, śmiertelną pułapkę. Quinn przyjrzał się Chrissie. Wydawała się nienaturalnie spokojna, niemal pogrążona w transie. Mknęła po torze, z którego zaraz wypadnie, a nie potrafiła i nie chciała się zatrzymać. Strzelbę trzymała pewnie i swobodnie. Wyrosła w małym miasteczku, w okolicy, w której powszechnie poluje się na ptactwo. Quinn miał nadzieję, że znała się na broni i nie zrobi czegoś głupiego.

Ciszę przełamało jąkanie się Kellera. – Ppproszę, powiedzcie jej, żeby przestała we mnie z tego celować. – Moja droga, nic się nie stanie, jeśli opuścisz tę lufę o kilka centymetrów – zwrócił się do Chrissie Quinn. Nie poruszyła się, nie zmienił się wyraz jej twarzy. Broń pozostała w takiej samej pozycji jak dotąd. Quinn zauważył, że stała w jednym z nielicznych miejsc, w których snajper nie mógł jej dosięgnąć strzałem zza okna. Wszystko sobie przemyślała. Jej spojrzenie oderwało się od Quinna i spoczęło na ojcu. – Powinnaś opuścić broń i porozmawiać z nami – spokojnie powiedział Quinn. – Tak będzie najlepiej dla wszystkich. Zorientował się nagle, że Pearl niepostrzeżenie wyjęła z kabury pistolet i chowała go teraz za prawym udem, poza zasięgiem wzroku Chrissie. Jezu! Yancy! Nie powinienem zabierać jej na górę… Quinn przestał myśleć o Pearl. Uśmiechając się do Chrissie, przesunął się kilka centymetrów w prawo, żeby mogła widzieć go kątem oka, patrząc jednocześnie na ojca. Keller zaczął się trząść. Z przodu jego szarych spodni rozszerzała się plama moczu. – Powiedz nam, czego chcesz – powiedział Quinn. Odpowiedź była jak splunięcie przez zaciśnięte zęby.

– Sprawiedliwości. – Więc jesteśmy po tej samej stronie – powiedział Quinn. – Porozmawiajmy o tym, może uda nam się ją znaleźć. – Nie chcę rozmawiać. Quinn zobaczył, jak Keller sztywnieje na te słowa. Widocznie zadał sobie to samo pytanie, co Quinn: Dlaczego zatem pozwoliłaś tym ludziom wejść na górę? I nagle Quinn już wiedział. Śrutówka zagrzmiała, a ciało Kellera poleciało w tył i okręciło się, chlapiąc krwią podczas upadku. Chrissie przesuwała długą lufę strzelby, mierząc najpierw w Quinna, potem w Erin, i znów w Quinna, i znowu w Erin. Erin zaczęła wrzeszczeć. – On nie żyje, Chrissie! – Quinn sam prawie wrzasnął, żeby być słyszanym poprzez krzyk Erin. Erin też już wszystko zrozumiała. Chrissie wiedziała, że matka pojawi się w mieszkaniu, wiedziała też dlaczego. Grzech Erin polegał tylko na przymykaniu oczu, ale pragnęła milczenia Chrissie tak samo jak Keller. Chciała osobiście dopilnować, że córka będzie cicho. Choć istniała możliwość, że Erin wystarczyłoby po prostu przebaczenie. Które teraz nie wchodziło w grę.

Quinn jeszcze raz spróbował przekrzyczeć Erin: – Możesz na tym skończyć, Chrissie! Przestań już! – Zabijcie ją! – zaskrzeczała Erin. – Zastrzelcie ją, do cholery! Strzelajcie! Lufa śrutówki znieruchomiała, wymierzona dokładnie między Quinna i Erin. Quinn był łowcą i przedstawicielem władz, który być może przyszedł tu ją uciszyć, tak jak Keller. Erin była jej matką. Broń już się nie przesuwała, ale Quinn wiedział, że lada chwila skieruje się jakieś trzydzieści centymetrów w lewo lub w prawo. Chrissie dokonywała wyboru. – Nie rób tego, moja droga… – Zastrzelcie ją, do cholery! Zastrzelcie! – znowu zaskrzeczała Erin. Quinn usłyszał za sobą szczeknięcie dziewięciomilimetrowego pistoletu Feddermana. Kula trafiła Chrissie w bok i obróciła ją o czterdzieści pięć stopni, cofając ją zarazem o kilka chwiejnych kroków. Lufa strzelby uniosła się i ładunek śrutu trafił w sufit, obsypując wszystkich deszczem tynku lub gipsu. Chrissie opuszczała broń, nadal trzymając palec na spuście. Za ułamek sekundy długa lufa się obróci. Ale wtedy plunął ogniem wysłużony policyjny rewolwer, który Quinn zdążył wyrwać z kabury. Nie widział innego wyjścia i zadziałał odruchowo. Głowę Chrissie otoczyła aureola czerwonej mgiełki. Jej oczy wywróciły się w tył i upadła na ziemię.

Przez kilka sekund panowała absolutna cisza. Potem Quinnowi zaczęło dzwonić w uszach. Spojrzał na Feddermana, a później na Pearl. Chyba nic im nie było. Erin osunęła się na podłogę, policzek przyciskała do ściany. Quinn podszedł do niej, pochylił się i popatrzył w jej rozszerzone, nierozumiejące oczy. – Jesteś ranna? – Własny głos dotarł do Quinna z bardzo, bardzo daleka. Wykrzyczał więc pytanie po raz drugi, ale i tym razem ledwie je usłyszał: – Jesteś ranna?! Pokręciła przecząco głową i coś powiedziała. Moje dziecko chciało mnie zabić, odczytał z ruchu warg. Quinn wyprostował się i popatrzył tam, gdzie z brakującą dolną połową twarzy leżała zwyciężczyni „Traf trzy małpki i zgarnij pulę” w międzystanowej superkumulacji. Potem podszedł do Pearl. Zwisający u jej boku glock wciąż celował w podłogę. Quinn delikatnie wyjął z ręki Pearl ciężką broń, sprawdził zamek, sprawdził magazynek. Z glocka nie padł ani jeden strzał. Oddał Pearl pistolet, po czym uściskał ją i uśmiechnął się. – Zacięło się, badziewie – powiedziała. Zastanawiał się, czy to prawda. Odwróciła wzrok.

Pocałował ją w czoło, a wtedy odpowiedziała uśmiechem. Mizerny był to uśmiech, ale zawsze coś.

79

Następnego ranka Quinn siedział przed szerokim biurkiem w gabinecie Renza. Komisarz rozpierał się na swoim wyściełanym fotelu – krągły, nadęty satysfakcją i nie do ruszenia. Obydwu mężczyzn grzały promienie słońca, wpadające przez ukośne żaluzje. – Dobrze wyszło – powiedział Renz. W dostającym się przez żaluzje blasku jego jedno oko lśniło bardziej niż drugie. – Jakoś wyszło – odrzekł Quinn. Ten brak entuzjazmu wyraźnie zbił Renza z tropu. – Addie miała rację. To Chrissie zamordowała tę bezdomną, Maureen Sanders. Mieliśmy pomyśleć, że powrócił Grawer, i zaangażować w dochodzenie jak największe siły. W ten sposób Chrissie zamierzała do niego dotrzeć. To dlatego jak cień obserwowała nasze działania. Popełniła też następne dwa morderstwa, żeby śledztwo nie utknęło w martwym punkcie. Choć może po zabiciu Maureen Sanders Chrissie odnalazła w sobie żądzę krwi i już nie potrafiła przestać. Helen uważa, że to bardzo możliwe.

– Helen w przeszłości zdarzało się mylić – mruknął Quinn. Renz opadł na oparcie, wbijając brodę w pierś, aż mięsiste podbródki wylały się na biały kołnierzyk. – Jeżeli to nie Chrissie naśladowała Grawera, jeśli wrócił, żeby mordować, to fakt, że po śmierci cała wina spadła na nią, może skłonić go do powrotu na emeryturę, jak pewnie by to nazwał. – Gadasz zupełnie jak Helen. – Bo to jej słowa. Grawer będzie bezpieczny, skoro jego ostatnie dwa morderstwa – trzy, wliczając Yancy’ego Taggarta – obciążyły konto Chrissie. Więc miasto też będzie bezpieczne. Względnie. – No i bezpieczne będą twoje polityczne aspiracje. – Względnie. – Łajdak z ciebie, Harley. – Wiem. Zauważ, że powiedziałem „ jeżeli Chrissie nie popełniła tych morderstw”. Moim zdaniem je popełniła, a Grawer przechytrzył nas tylko raz, dawno temu. – Czyżbyś go podziwiał? – Cóż, wygrał z nami – odparł Renz. – Tylko to jedno w nim podziwiam. – Więc wynik śledztwa cię satysfakcjonuje – powiedział Quinn. – Wszystkich satysfakcjonuje. Sam ich zapytaj.

– Pytałem. – I co? – Satysfakcjonuje. Renz wyszczerzył zęby i wzruszył ramionami. Nagle jego mina się zmieniła, jakby poczuł lekki ból. Albo zrozumiał, że ból, który go dręczy, nie minie. – Ty nie jesteś usatysfakcjonowany, prawda? – Wszystko do siebie pasuje – powiedział Quinn. – Ale na styk. – Jak ta kula, która trafiła w głowę morderczyni? Na styk. – Renz pochylił się i wsparł łokciami o biurko. – Nie wściubiaj w to nosa, Quinn. Jeszcze wywołasz wilka z lasu. Quinn uśmiechnął się. – Boisz się, że wilk może przybrać postać niewygodnej prawdy? – Boję się, że skurwiel może być wściekły. Elana Dare okręciła się przed wysokim lustrem, przyśrubowanym od wewnątrz do drzwi sypialni. Obejrzała się przez ramię, chcąc zobaczyć, jak zachowuje się jedwabna sukienka, którą kupiła zaledwie kilka godzin temu. Gładki materiał w paski zgrabnie uniósł się wokół jej bioder, zupełnie jak w lustrze sklepowym. Na odpowiednią wysokość, odsłaniając dokładnie tyle, ile trzeba. Ktoś mógłby uznać, że sukienka jest za krótka i w złym guście, gdyby nie zachodzące na siebie falbanki i ciemnoszary kolor. Sukienka była zmysłowa, ale subtelnie.

Seksowna i z klasą, brzmiał ostateczny werdykt Elany. Być może najbardziej doniosłą rzeczą, jaką zrobiła w życiu, było podanie Geraldowi swojej daty urodzenia. Zadzwonił później i zapytał, czy nie zechciałaby świętować urodzin przy kolacji we dwoje. Powiedział też, że nie ma w tym żadnych ukrytych zamiarów, że po prostu lubi ją i podziwia, więc chciałby sprawić jej przyjemność. Ani słowa o tym, jak bardzo zbliżyli się do siebie, odkrywając, ile mają ze sobą wspólnego. Ani o iskrzeniu, niemal zauważalnym, gdy nagie ciało ocierało się o nagie ciało. Ani oczywiście o tym, że w końcu zdobył jej serce. Umówili się więc na kolację. Bez podtekstów. A po kolacji, nawet jeśli Gerald jeszcze o tym nie wie, przyjdą do jej mieszkania, które zresztą powinna posprzątać, bo jutro nie znajdzie na to czasu. Elana uśmiechnęła się do swojego lustrzanego odbicia. Wciąż wyglądała atrakcyjnie, choć nie była już taka młoda. Na miłość boską, jutro skończy dwadzieścia siedem lat! Kiedy ten czas minął? Dopiero teraz zrozumiała, jakim sprytnym złodziejem jest czas. Pewnego dnia niespodziewanie się do człowieka podkradał. Zaskakiwał znienacka. Ale Elanie to nie groziło. Nie zamierzała za wcześnie się zestarzeć, a zmądrzeć zbyt późno, kiedy coraz szybciej upływać będą kolejne samotne lata. Postanowiła, że jutro sprawy potoczą się inaczej. Ukryte zamiary, o których mówił

Gerald, pojawią się same i zwiążą ich ze sobą. Elana potrafiła być sprytna, zupełnie jak czas. Po sutym posiłku, zakrapianym dobrym winem, Gerald łatwo uwierzy, że to od niego wyszła propozycja zakończenia randki w jej mieszkaniu. Ale to był pomysł Elany. Ona pokieruje przebiegiem jutrzejszego spotkania. Jutro wieczorem sprawi sobie prezent urodzinowy. Będzie nim Gerald Lone.

80

Quinn opuścił biuro Renza w posępnym nastroju. Prawdą było, że wynik dochodzenia usatysfakcjonował wszystkich zaangażowanych. W każdym razie wystarczająco. Renz z pewnością był wniebowzięty, że umocniła się jego pozycja polityczna i wiążąca się z nią władza. Fedderman był realistą i poddał się szarości świata. Odpowiednie osoby poklepią Helen, tę od profili psychologicznych, po plecach, a może nawet dadzą jej podwyżkę. Addie Price będzie miała co omawiać w czasie antenowym, który dostawała od telewizji w Detroit, i bez wątpienia jej stawka za występ

wzrośnie. Vitali i Mishkin zostali przedstawieni do odznaczeń; może też znajdą się szczebel wyżej na drabinie służbowej. I płacowej. Łapówki, żeby wilk pozostał w lesie. Nawet Pearl nie czepiała się wyniku dochodzenia. Nie miała chyba wątpliwości, że to Chrissie zabiła Yancy’ego. Gdy Chrissie szachowała Kellera śrutówką, Pearl zjawiła się tylko po to, żeby pod jakimkolwiek pretekstem ją zabić. Zemsta za Yancy’ego. Tylko Pearl mogła powstrzymać Pearl od pociągnięcia za spust. I powstrzymała. Ale nie zmieniło to jej zdania o Chrissie Keller. Cóż, może to oni mieli rację, pomyślał Quinn. Sprawiedliwości stało się zadość na niejeden sposób. Możliwe, że śmierć Chrissie położyła kres nowemu wcieleniu Grawera, a sama Chrissie dokonała swojej zemsty. Zabiła własnego ojca, a teraz jej matka będzie musiała żyć z poczuciem winy, że milczała te wszystkie lata temu. Będzie musiała żyć z widokiem głowy rodzonej córki, rozlatującej się od uderzenia kuli, która wychodząc z czaszki, zabrała ze sobą strzępy mózgu. Być może najgorsze dla Erin będzie to, że nigdy nie zapomni śrutowej strzelby, której lufa przesuwała się tam i z powrotem między nią a Quinnem, i zawsze będzie się zastanawiała, kto zginąłby jako następny w tamtym mieszkaniu na West Side. Skoro ostatnie morderstwa przypisano Chrissie, zakończyło się wreszcie krwawe panowanie Grawera. Sprawa w końcu została zamknięta. Przyniesie to ukojenie rodzinom ofiar Grawera.

Przecież tak bardzo tego wyglądały. Mary Bakehouse z czasem przestanie się bać i znajdzie dwoje oddanych przyjaciół w parze wielkich golden retrieverów. Jej wierni obrońcy. Psy, które prawdopodobnie nigdy i w żadnych okolicznościach nikogo nie ugryzą. Może Renz miał rację, że Quinn powinien skończyć z wściubianiem nosa i szukaniem dziury w całym. Quinn w to wierzył. A jakże.

81

Addie zadzwoniła do Quinna i powiedziała, że wieczorem z lotniska Kennedy’ego odlatuje jej samolot do Detroit. Zapytał, czy mogliby się zobaczyć ten ostatni raz. Chodzi o dochodzenie, zapewnił. Było już po południu, więc może zajrzałaby do jego mieszkania, żeby porozmawiali o sprawie w cztery oczy? – Sprawa została zamknięta – powiedziała Addie. – Nie jestem przekonany. Słuchał jej oddechu w słuchawce, patrząc na drobinki kurzu unoszące się w zaglądających przez okno promieniach słońca. W

wymarłym biurze nic więcej się nie poruszało. – Zaintrygowałem cię? – zapytał. – Przyznaję – odpowiedziała ze śmiechem. – Dlatego że i ty masz wątpliwości? – Dlatego że zawsze jesteś wszystkiego taki pewny. Przede wszystkim to tak bardzo mi się w tobie spodobało. – Może więc o tym porozmawiamy? Na przykład gdzieś przy kolacji. – Kolację zjem w samolocie. – Jaką? Orzeszki i herbatniki? – Lecę pierwszą klasą, Quinn. Zafunduję sobie stek. – Wobec tego u mnie. Potem zajedziemy do ciebie po bagaże i odwiozę cię na lotnisko. – Niech będzie, u ciebie – zgodziła się. – Wpadnę na drinka i rozmowę. Potem możemy pojechać prosto na lotnisko, bo mam tylko dwie torby podróżne. Nie lubię dźwigać niepotrzebnego bagażu. – Szczęściara – powiedział Quinn. Znowu się roześmiała. – Quinn, glina filozof. To też mi się w tobie podobało. – Co cię zatem odstrasza?

– Mrok – odpowiedziała. Po zakończeniu rozmowy Quinn zastanawiał się, czy mówiła poważnie. Przyjechała w beżowej bluzce, luźno przewiązanej na szyi białej apaszce, ciemnobrązowych spodniach i brązowych szpilkach, na których jej nogi wydawały się dłuższe. Wąskie paski dużych toreb podróżnych z czarnej skóry zarzuciła na ramię. Uśmiechnęła się do niego w sposób, który zranił go do głębi i którego miał nigdy nie zapomnieć. Cmoknęła go w policzek i przecisnęła się obok niego do środka, trzymając ramię z tyłu. Ciągnęła za sobą czerwoną walizkę na kółkach, która idealnie mieściła się w dopuszczalnych wymiarach bagażu podręcznego. – Będę za tobą tęskniła – powiedziała. – Ja za tobą też. Cofnął się ładnych parę kroków, schodząc z drogi walizce, po czym wyjął z ręki Addie uchwyt i postawił walizkę pionowo przy drzwiach. Wskazał Addie drogę do salonu, a ona podeszła do zielonego wyściełanego fotela, który dawno temu był ulubionym fotelem jego żony. Usiadła, skrzyżowała nogi, ręce położyła na poręczach i wyczekując, wpatrzyła się w Quinna. – Będziesz najpiękniejszą pasażerką na pokładzie – powiedział. – To bardzo miłe, Quinn.

– Czego się napijesz? – Wszystko jedno, byle nie ginu. Quinn zniknął w kuchni, a po kilku minutach wrócił, niosąc szkocką z wodą i kostkami lodu. W drugiej ręce trzymał otwartą butelkę heinekena. Podał jej szklankę, a gdy oboje się napili, Quinn zajął miejsce na sofie. Nie usiadł jednak na miękkich poduszkach – zamiast tego przycupnął na szerokim podłokietniku, twarzą do Addie. – Jak już oboje wypijemy, chcę cię zabrać do sypialni – powiedział. Addie zdawała się kołysać szklanką, choć tak naprawdę wcale nią nie poruszała. Tylko przez chwilę wyglądała na czujniejszą. – Tego chyba nie było w umowie. – Zauważyłaś, że wprawdzie czujemy do siebie wzajemny pociąg, ale nigdy się nie pocałowaliśmy? Mam na myśli prawdziwy pocałunek. Skinęła głową, ale przedtem napiła się szkockiej. – Zauważyłam. – Oparła się w fotelu, ale wyglądało to tak, jakby chciała odsunąć się jak najdalej od Quinna. – Nie powinnam tu przychodzić. – Dlaczego? – Miałam o tobie lepsze zdanie.

– Chciałbym się z tobą kochać – powiedział Quinn. Spokojnie i śmiało popatrzyła mu w oczy. Nigdy dotąd nie widział u niej takiego spojrzenia. – Nie ma takiej możliwości. – Zaczęła się podnosić. – Siadaj, Addie. Powiedział to spokojnie, nawet nie podnosząc głosu, ale bardzo stanowczo. Usiadła dokładnie w takiej samej pozycji, co poprzednio. – Zgadzasz się z hipotezą, która pozostała nam po zamknięciu dochodzenia? – spytał. – Mogłeś delikatniej zmienić temat, ale niech ci będzie. – Zgadzasz się? – powtórzył. – Naturalnie. Quinn odstawił butelkę na stolik, nie dbając o to, czy na blacie pozostaną kółka. Skrzyżował ramiona. – Chciałabyś usłyszeć moją hipotezę? – Po to tu tak naprawdę przyjechałam, prawda? Nie odpowiedział. W jego głosie pojawił się cień smutku. – Na początek kilka faktów. Współpracowałaś z policją stanu Michigan, kiedy zaczęłaś ubiegać się o przydział do tej sprawy. Ed

Keller przybył do Nowego Jorku z Detroit, też w stanie Michigan. Umiejętnie wpływałaś na tok śledztwa, zyskując na wiarygodności za każdym razem, kiedy sprawdzały się twoje przewidywania. Twoje CV robi wrażenie, ale jest w nim luka, która przypada na pierwszy okres nowojorskiej aktywności Grawera. Kiedy Erin Keller po raz pierwszy pojawiła się w biurze, założyłaś okulary do czytania, jeden jedyny raz. Nigdy ich nie nosiłaś, ani wcześniej, ani później. Potem zawsze udawało ci się unikać Erin. Zauważyłem też, że nigdy nie było cię z nami, kiedy na miejscach zbrodni widywaliśmy kobietę cień. Addie upiła szkockiej i popatrzyła mu prosto w oczy. – Coś jeszcze? Quinn uśmiechnął się, ale jego oczy pozostały smutne. – Tak, Addie. Nigdy, nawet przez chwilę, nie byłaś mną zainteresowana. Skurczyła się w fotelu, zraniona jego słowami. Potem odstawiła szklankę i zaczęła rozpinać bluzkę. – Addie… – Cicho bądź, Quinn. Rozpięła ostatni guzik i szeroko rozchyliła poły bluzki. Nie potrafił wykrztusić słowa, widząc sztuczne piersi, wykonane z jakiegoś rodzaju pianki. – To dlatego Grawer uciekł, nie zabijając cię – powiedział wreszcie.

– Nie wiadomo tego na pewno. Może coś go zaskoczyło, spłoszyło. Jak wiesz, to przez niego zostałam specjalistką od opracowywania profili psychologicznych i przybrałam nazwisko Addie Price. Pragnęłam zemsty, a szansę na nią dało mi włączenie się do waszego śledztwa. I nagle mogłam zrobić to, do czego dążyła Chrissie: wykorzystać ciebie i twoich detektywów do namierzenia mordercy. To na pewno Chrissie zamordowała tamtą bezdomną i okaleczyła ją w jego stylu. Chciała wyciągnąć Grawera z kryjówki albo przynajmniej doprowadzić do wznowienia śledztwa. – Udało jej się aż za dobrze – mruknął Quinn. – Joyce House i Lilly Branston zamordował Grawer – ciągnęła Addie. – Dzięki temu udało nam się do niego zbliżyć. – Nie ujęliśmy go – powiedział Quinn. – Ujęliśmy – odparła Addie. – Przez komórkę ściągnąłeś do Nowego Jorku Kellera, który używał nazwiska Edward Archer, ale Lisa Bolt, która od pewnego momentu pracowała dla mnie, potwierdzi, że Keller już tu był. Wykorzystywałeś go, żeby wywabić Chrissie, podczas gdy on wykorzystywał ciebie, żeby zrobić to samo. Tylko Chrissie mogła ujawnić jego sekrety. Gdyby usunął ją z drogi, ludzie mogliby gadać sobie do woli. Powinieneś uważniej sprawdzić życiorys Kellera, w nim też znalazłbyś lukę, przypadającą na ten sam okres co u mnie. Próbowałam się wtedy pozbierać po tym, jak mnie zaatakował i uciekł, zanim zdążył poderżnąć mi gardło. Dowiedziałbyś się też, że w czasie aktywności Grawera przebywał w Nowym Jorku. Quinn wstał z podłokietnika i przespacerował się kilka kroków tam i z powrotem. Nie usiadł ponownie.

– Chcesz powiedzieć, że Grawerem był Edward Keller? Człowiek, który prawie cię zabił w Detroit, nosił maskę. Skąd więc ta pewność? – Poznałam go po głosie. A Lisa Bolt podejrzała go przez szparę w drzwiach, kiedy w tanim nowojorskim hoteliku rozbierał się do snu. – Co z tego? – Zadzwoń do lekarza sądowego i zapytaj o ciało. Quinn zadzwonił do prosektorium i w końcu połączono go z Niftem. – Czy podczas sekcji Edwarda Kellera odkryto coś nietypowego? Nift przez pewien czas milczał. Potem powiedział: – Miał w sobie śruciny, Quinn. To dość nietypowe. – Coś jeszcze? Kolejna długa pauza. – Zadzwoń do Renza – powiedział Nift i odłożył słuchawkę. Quinn zadzwonił, ale Renz także udawał głupiego. – Słuchaj, jutro i tak trafi to do wiadomości – skłamał Quinn. – Nic nie stoi na przeszkodzie, żebyś mi powiedział. – Jakich wiadomości?

– Nift wie to, co ty. Rozporządza tym cholernym ciałem. No to zgadnij, skąd wziął się przeciek? – Co za dupek! – warknął Renz. – Wiesz to od lat, po co więc starasz się zachować w tajemnicy coś, co wie i on? – Masz rację, to był błąd. Dobrze, niech Cindy Sellers odniesie swoje zwycięstwo. – Cindy przeważnie wygrywa – powiedział Quinn. – Nie chciałem puszczać tego do mediów. Na cholerę mi kolejne pytania i wypominanie faktu, że sprawa została umorzona na całe lata? – O czym mówimy? – O torsie Edwarda Kellera. Miał usunięte sutki i dużą literę X wyciętą na klatce piersiowej. – Jezu! – Rany powstały stosunkowo niedawno i prawie na pewno zadał je sobie sam. Quinn stał bez słowa, układając sobie to wszystko. – Jezu! – powtórzył w końcu. Renz coś jeszcze do niego mówił, ale Quinn odłożył słuchawkę. Znał prawdziwy powód, dla którego Renz chciał zachować w tajemnicy samookaleczenie Kellera. Najnowszym i ostatnim Grawerem musiała pozostać Chrissie Keller, inaczej ucierpiałyby polityczne ambicje

komisarza policji. Chciał, żeby sprawa została w kartotece, starannie zapakowana i dogodnie odłożona na półkę. Popadająca w zapomnienie część niechlubnej przeszłości miasta. Quinn spojrzał na Addie, która znała odpowiedzi. A większość z nich od samego początku. – Teraz rozumiesz – powiedziała. – O ile w ogóle na tym świecie można coś do końca zrozumieć. – Keller mógł być Grawerem przez cały czas. Może Chrissie była niewinna. – Może – odpowiedziała Addie. – Nigdy się tego nie dowiemy. – Ale możemy się dowiedzieć innych rzeczy. – Na pewno chcesz wiedzieć? – Na pewno muszę wiedzieć – odpowiedział Quinn.

82

Addie dopiła drinka i wpatrzyła się w kostki lodu, jakby teraz, kiedy już w szklance nie było płynu, coś mogło się pośród nich objawić.

– Nic między nami nie było prawdziwe – powiedziała. Quinn skinął głową. – Skądś to wiedziałem. Od samego początku. – Ale nie wiedziałeś, że wiesz. – Wciąż nie mam pewności. Jak na razie. – Możesz mieć tę pewność – odpowiedziała Addie. – Nic nie było dla mnie prawdziwe od czasu Edwarda Kellera. Obawiam się, że nigdy nie będzie. Pojechałam za nim do Detroit, potem z Detroit do Nowego Jorku, wciąż niepewna, czy to on mnie zaatakował, a później zabił Tiffany. Wiedziałam, że nie jest Edwardem Archerem, chociaż nie założyłabym się, że jest Grawerem. Ale później poszłabym o ten zakład. – Dlaczego ze wszystkich ludzi w Detroit zaatakował właśnie ciebie? – Musiał zauważyć, że go obserwuję, i coś we mnie albo go zdenerwowało, albo przyciągnęło. – Ale czemu potem przyjechał do Nowego Jorku? Czemu tropił i mordował kolejne ofiary? – Tego nie wiem na sto procent – odparła Addie. – Może było tak: niemalże został złapany, zdał sobie sprawę z ryzyka, na jakie się narażał, wybrał więc większe miasto, w którym łatwo jest zniknąć. W dużym mieście miał też większy wybór ewentualnych ofiar. Może chadzał

w Nowym Jorku tropem Tiffany. A może to we mnie dostrzegł coś specjalnego. Byłam dla niego zaskoczeniem, dlatego uciekł. Nie widziałam jego twarzy, to wiedział, ale mogłam rozpoznać jego głos. Mimo to niczego bym mu nie udowodniła. Mogła to zrobić Tiffany, więc musiał ją usunąć. Wtedy nic by mu nie groziło. Gdyby nawet Chrissie zdobyła się na odwagę i zgłosiła, że była w dzieciństwie molestowana, to co? Przesłuchanie, słowo Kellera przeciw jej słowu. Kto by jej uwierzył? Nie uważał jej za zagrożenie, a ja na pewno nie byłam najbardziej wiarygodnym świadkiem. Ale kiedy odniósł sukces, kiedy zaczął planować karierę polityczną, nie mógł sobie pozwolić na słabe punkty. A jednym z nich była Chrissie. Dlatego zgodził się zostać przynętą. Chciał zwabić Chrissie, żeby ją zamordować. – Dołączyłaś do śledztwa po zniknięciu Lisy Bolt – powiedział Quinn. – Wtedy jeszcze nie widziałam jej twarzy, więc myślałam, że to prawdziwa Chrissie. Bałam się, że mnie rozpozna. Tak jak bałam się, że rozpozna mnie Erin Keller. Quinn zawiesił na niej spojrzenie. – Więc stąd wzięły się okulary do czytania podczas pierwszej wizyty Erin. To nie były szkła korekcyjne. – Czyli zauważyłeś. To do ciebie podobne zauważać takie rzeczy. – Nie po raz pierwszy zmieniłaś nazwisko, kiedy zostałaś Addie Price, prawda? – Tak – odpowiedziała, opuszczając głowę i uśmiechając się smutno. Gdy znów podniosła wzrok, miała łzy w oczach. Rozmazał jej się

tusz do rzęs. – Czy jesteś wreszcie usatysfakcjonowany? – Cholernie dobre pytanie. Roześmiała się. Wydobyła skądś złożoną chusteczkę i osuszyła oczy. Na chwilę zapadło krępujące milczenie. Przerwał je Quinn. – Keller… dlaczego coś takiego sobie zrobił? Addie wzruszyła ramionami. – Poczucie winy – powiedziała. – Wstyd – dodał Quinn. – To bliźniacze rodzeństwo – szepnęła Addie.

83

Cindy Sellers zaschło w gardle. Zafascynowana rozmową Quinna i Addie Price, z wrażenia prawie zapomniała oddychać. Słuchała jej przez miniaturowy rejestrator dźwięku, który

niedawno podłożyła w mieszkaniu Quinna. Trafiła na fantastyczny temat – taki, na którym można wypłynąć. Oczywiście materiały zbierała w sposób nieetyczny, a już z pewnością nielegalny, ale była przecież dziennikarką, więc przysługiwało jej prawo do zachowania źródła w tajemnicy. Sellers, podobnie jak Pearl, sprawdziła życiorys Addie Price i dowiedziała się, że prawdziwa Addie zmarła w wieku pięciu lat. Ale w przeciwieństwie do Pearl Sellers na tym nie poprzestała i odkryła rzeczywisty powód dwukrotnej zmiany nazwiska. A także powód, dla którego Grawer z niewyjaśnionych przyczyn uciekł, darowując w Detroit życie Geraldine Knott. Powód, dla którego napastnik nie mógł się zdobyć na to, żeby ją zabić. Geraldine nie była Geraldine. Ani trochę. Obecnie Sellers ważyła w myślach i sumieniu pytanie, czy powinna ujawnić nagraną rozmowę, której przed chwilą wysłuchała. Wewnętrzne zmagania zajęły jej około dziesięciu sekund. Potem zadzwoniła do studia, żeby przekazać na żywo gorące wieści.

***

Addie Price nie zdążyła na samolot, wobec czego Quinn odwiózł ją następnego dnia na lotnisko Kennedy’ego. W lotniskowym barze wypili

pożegnalnego drinka, a potem Quinn odprowadził Addie do punktu kontrolnego. Podali sobie ręce, a Addie pod wpływem impulsu pocałowała Quinna w policzek. Stanęła w kolejce do kontroli. Ani razu się nie obejrzała. Po powrocie do mieszkania Quinn usiadł za biurkiem, zapalił cygaro i wyjął swój żółty notatnik. Znalazł pękaty żółty ołówek. Pod „Program komputerowy policyjnego informatyka, siedem nazwisk” napisał:

Napaść na Pearl, śmierć Yancy’ego.

Lisa Bolt wychodzi ze szpitala na własne żądanie.

Edward Keller zgadza się przylecieć do Nowego Jorku.

Lisa Bolt twierdzi, że Keller chce zabić Chrissie, żeby nie wyszła na jaw jego przeszłość.

Keller łamie umowę i nie ma go w hotelu.

Pearl znajduje skatowaną przez Kellera Lisę Bolt.

Lisa podaje policji adres, który wcześniej zdradziła Kellerowi.

Rozpętuje się piekło. Ginie Keller, ginie Chrissie.

Quinn odchylił się na oparcie i wpatrywał w kartkę. Ciągle coś mu nie grało. Ale nie w notatkach. Czegoś w tym wszystkim brakowało. Zrozumiał, co to było, w momencie, w którym zadzwonił telefon i wyrwał go z zadumy. Podnosząc słuchawkę, zobaczył na wyświetlaczu, że dzwoni Renz. – Pomyślałem, że chciałbyś coś wiedzieć – zaczął bez wstępów komisarz. – Policja znalazła ukryte pomieszczenie w piwnicy Kellera, a w nim zamrażarkę. Zgadnij, co w niej było? – Makabryczne pamiątki – posłusznie zgadł Quinn.

– Strzępy ciał – powiedział Renz. – Każda torebka miała nalepkę z opisem. Czekamy na wyniki badań DNA, ale porównanie grup krwi i inne badania laboratoryjne wskazują, że nalepki nie kłamią. Znaleźliśmy sutki wszystkich ofiar Grawera, włącznie z Tiffany Sellers. – Zabił własną córkę. – Ludzie robią takie rzeczy, Quinn. Zwłaszcza w pewnych okolicznościach. Była dla niego ciężarem. – No. Popatrz, co mu to dało. – Był psychiczny – skwitował Renz. – Koniec kropka. – Chyba masz rację, Harley. – Pora, żebyś przestał się „chybotać”, Quinn. Spij się, przeleć jakąś laskę, o ile w tym wieku jeszcze ci staje, i zostaw to za sobą. – Tak jest, Harley. Choć nie wiem, czy podołam jednemu i drugiemu naraz. Quinn odłożył słuchawkę. Wpatrzył się w notatnik, wspominając słowa Renza. …włącznie z Tiffany Sellers. Wszystkie pamiątki w zamrażarce Kellera miały ponad pięć lat. Chronologicznie najnowsze były makabryczne szczątki Tiffany. A gdzie brakujące części ciał ostatnich ofiar?

Skoro Keller powrócił do roli Grawera, dlaczego odszedł od dawnego sposobu działania? Skrzętnie przeszukano jego pokój hotelowy i dobytek. Nie znaleziono fragmentów ciał. Jeśli to Chrissie popełniła ostatnie morderstwa i zabrała sutki na pamiątkę – co nie wydawało się zbyt wiarygodne – gdzie się te sutki podziały? Czy obcinała je tylko dlatego, że tak robił Grawer, a potem je wyrzucała? Quinn uznał, że była to chyba najbardziej prawdopodobna teoria. Jeśli sutki nie zostały zniszczone, to znalezienie ich i udowodnienie tego, co uważał za prawdziwy przebieg wydarzeń, było działaniem na zbyt długą metę – należałoby ponownie otworzyć sprawę, a dosłownie wszyscy chcieli, żeby pozostała zamknięta. Należałoby też udowodnić w sądzie, że ani Keller, ani Chrissie nikogo od czasu śmierci Tiffany nie zamordowali. Niełatwe zadanie, skoro oboje nie żyli. Więc sprawa pozostanie zamknięta. Wszyscy zainteresowani, czyli ci, którzy przeżyli, będą musieli się z tym pogodzić. Ze swojego domowego gabinetu Quinn zadzwonił do mieszkania Pearl. Nie odebrała, ale i tak przez jakiś czas słuchał sygnałów jej telefonu. Potem gwałtownie odłożył słuchawkę. Uznał, że najbardziej samotny dźwięk na świecie wydawał nieodebrany po piątym dzwonku telefon. Addie Price wznosiła się wiele kilometrów nad ziemią. Oczy miała zamknięte. Śniła o parnej nocy i ostrzu noża, mocno ściskanym przez pobielałe

palce tuż przy czubku, bo cięcia musiały być płytkie i sprawiać wrażenie niepewnych. W tym śnie była też szara bezdomna kobieta o rozszerzonych, lśniących ze strachu oczach, o obnażonych, obwisłych piersiach… zgrzyt noża ocierającego się o kość, grawerującego ciało… tak cudownie podatne ludzkie ciało… tak tymczasowe. Ludzkie ciało… na początku strużka krwi, a po niej krwawy potop. Te inne… Samolot trafił na dziurę powietrzną. Addie obudziła się, rozejrzała, zorientowała się, gdzie jest, i uśmiechnęła się do tego odkrycia. Ludzkie ciało, takie delikatne… Nadaje się do wysyłki tylko po uprzednim, starannym obłożeniu lodem. Tego samego wieczoru, w Holifield w stanie Ohio, siedząca nad otwartą butelką ginu Miriam, matka Jerry’ego Grantlanda, która była też matką Geraldine Knott, Lorena Ensama, Geralda Lone’a i Addie Price, przeczytała nowojorskie gazety, po czym schowała głowę w dłoniach i rozpłakała się. O tej samej porze Elana Dare siedziała samotnie przy stoliku w restauracji na Upper West Side w Nowym Jorku, starając się nie zwracać uwagi na spojrzenia innych klientów, którzy do tej pory na pewno zdążyli się zorientować, że ktoś ją wystawił do wiatru. Przed nią na wilgotnej papierowej serwetce stał drugi zamówiony koktajl, rekwizyt mający zmniejszyć zawstydzenie. Między kolejnymi łykami napoju, który zmienił się już w roztopiony lód, rozpaczliwie raz po raz wybierała numer Geralda Lone’a. Jego telefon dzwonił i dzwonił.

EPILOG

Detroit, rok po wydarzeniach w Nowym Jorku

Ostrzyżony na krótko Jerry Gartland, w ciemnym garniturze i efektownym żółtym krawacie, wszedł do sklepu CookRight, sprzedającego akcesoria kuchenne, i podszedł do szklanej gabloty, w której wystawiono noże do krojenia mięsa. Kiedy z przyłożonym do policzka palcem zastanawiał się nad wyborem, podszedł do niego sprzedawca – brzuchaty człowieczek lat około czterdziestu, na którym opinał się tani szary garnitur. Powitał klienta jeszcze bardziej tanim, pełnym białych zębów uśmiechem. Przeszedł za ladę, dając do zrozumienia, że w każdej chwili może ją otworzyć, jeśli tylko Jerry nabierze ochoty na obejrzenie asortymentu z bliska. Wtedy wyraz jego twarzy się zmienił, a oczy, i tak powiększone przez okulary bez oprawek, rozszerzyły się. – Jak nic kogoś mi pan przypomina – powiedział. W jego spojrzeniu pojawił się niepewny blask rozpoznania. – Taką panią, która w telewizji komentowała popełnione w okolicy morderstwa. Wie pan, tę, co wpakowała się w jakieś kłopoty. Mogłaby być pańską siostrą.

– Gdybym tylko miał siostrę – odpowiedział Jerry i kupił nóż.