Lynn Cherrie - Take Me On. Tom 3

Tłum: mary003

Gabriella Ross przeżyła najgorszy koszmar panny młodej: ucieczkę pana młodego. Ma przed sobą całe lato przed powrotem na studia medyczne. Zdeterminowana aby udowodnić, że choć miała prawo się załamać to i tak się nie poddała, wychodzi na przeciw wszystkim swoim planom - począwszy od zrobienia sobie pary skrzydeł. Wytatuowanie ich na plecach ma być, jak odradzający się z popiołów feniks. Kiedy wszyscy w Dermamanii stroją od wspaniałej perspektywy wytatuowania starszej siostry szefa, Ian Rhodes postanawia przyjąć wyzwanie. Wtedy niespodziewanie łączy się z nią w bólu, który nie ma nic wspólnego z przebijaniem skóry. Wystarczy jedna noc, aby wybuchła niesamowita namiętność - która początkowo miała być tajemnicą i jednorazową zabawą. Cały ich plan legnie w gruzach. Od tej chwili dwójka nieznajomych musi zaplanować swoją przyszłość... zaczynając od tego czy aby na pewno chcą spędzić ją razem. OSTRZEŻENIE: zawiera opisy seksu, cięty język, dramaty rodziny Ross, spotkanie starych dobrych znajomych... i gorącego tatuażystę, przejażdżki na Harleyu i bohatera, który nie ma nic przeciwko spotykaniu się z młodszą osobą.

1

Tłum: mary003 Dla mojej najdroższej przyjaciółki Amandy. Wielkie dzięki za całe Twoje wsparcie, inspirację i niebanie się powiedzieć mi, że coś jest do bani. Kocham Cię!

Rozdział 1. Marzec To był dzień o jakim marzyła każda dziewczynka, ale Gabriella Ross podejrzewała, że jej marzenia były nieco bardziej skomplikowane. Zawsze wyobrażała sobie ubraną siebie w śmiesznie rozkloszowaną suknię ślubną, idącą alejką posypaną różowymi płatkami róż, aby stanąć u boku najprzystojniejszego mężczyzny na świecie, w obecności setki uwielbianych gości. Pan młody nie mógłby oderwać od niej oczu i w końcu połączyliby się na całe życie, wszędzie fruwałyby białe gołębie, chór śpiewałby anielskim głosem, a oni żyliby długo i szczęśliwie. Bułka z masłem. Tak było do jeszcze niedawna. Nie było w tym dniu gołębi, chóru, płatków róż – ale było kilkuset gości. Miejmy nadzieję, że większość z nich lubianych. A kościół był wspaniały. Nie mogła wymarzyć sobie doskonalszego miejsca. Wpatrując się w swoje odbicie w lustrze w garderobie, Gabby widziała przerażoną kobietę, zamiast zarumienionej z podekscytowania. Suknia była fantastyczna, gustowna i elegancka i w niczym nie przypominała księżniczki z baśni. Nawet jej świadkowa/szwagierka miała ewidentnie ściśnięte ze zdenerwowania gardło. Minutę temu wyglądała, jakby ktoś przyłożył jej w oba policzki. - No dobra. – powiedziała uspokajająco Kelsey, gdy Gabby wzięła kolejny uspokajający wdech. – Potrzebujesz trochę świeżego powietrza, czy coś? Tylko mi tu nie mdlej. - Powinniśmy wziąć przykład z ciebie i Evana. Mały, kameralny… z dala od wszystkiego. - Trzeba było. – zgodziła się Kelsey. – Mój pierwszy ślub też był wybuchowy i ogromny. Nigdy więcej. - Mogłaś to powiedzieć, zanim zaczęliśmy planować cały ten dom wariatów. - I tak byś nie posłuchała. 2

Tłum: mary003

- Prawda. - Oddychaj. Gabby skinęła głową, wdychając głęboko powietrze i wachlując się dłońmi, aby tylko poczuć się lepiej. Jej serce dudniło niemiłosiernie w piersi. Przez cały dzień nie była w stanie nic zjeść chyba, że Kelsey jej coś wcisnęła. To był jej szczególny dzień, dzień, o którym marzyła… a pod ołtarzem będzie pewnie zachodzić z braku tlenu albo i zemdleje. Oczywiście myśl o Marku w smokingu mogła odstraszyć jej każdą obawę. Boże, była taką szczęściarą mogąc z nim być. Dawno, dawno temu pękała ze śmiechu na urodzinach brata na swój żart o tym, że musi poślubić doktora, zanim rozpocznie studia medyczne i właśnie to robiła – ale nie dlatego, że był lekarzem tylko dlatego, że go kochała. Stłumiła chichot. Jej brat Evan ciągle nękał ją tym komentarzem. Jego pamięć była niczym, jak komputer. Poza tym, że dostała się już do szkoły medycznej, była dosłownie o krok od zawału. Byłoby rozsądniej poczekać do wiosny, ale zawsze marzyła o weselu wiosną. Oznaczało to opóźnienie o kilka miesięcy leniwego, gorącego miesiąca miodowego, ale poradzą sobie z tym. Jeszcze na niego pojadą. Kelsey spojrzała na nią z niepokojem i cofnęła się o krok. – W porządku? - Już lepiej. – odpowiedziała Gabby, co było prawdą. Nie drżały jej już nogi na myśl o przejściu do ołtarza. Myśl o jej przyszłym mężu i fakt, że stanie się Panią Easton – a za kilka lat nawet dr Gabriella Easton – napawała ją dumą i spokojem. Musiała po prostu trzymać się tej myśli i spojrzeć na ten ślub nie jako kulminację życia, o którym marzyła odkąd była małą dziewczynką, a głupi drobiazg, który musiała pokonać, aby dostać to czego zawsze pragnęła. Życie było cudowne. Uśmiechnęła się promiennie do Kelsey. Jej szwagierka wyglądała olśniewająco w swojej czarnej sukience, będąc prawie przeciwieństwem Gabrielli. Jej ciemne włosy tworzyły na czubku głowy delikatny kok i opadały miękkimi falami w dół twarzy. - Oto megawatowy uśmiech Rossów. – oznajmiła serdecznie Kelsey, odwzajemniając uśmiech. – Musisz się pozbyć spojrzenia sarny stawiającej czoła reflektorom samochodu. Nie mogę pozwolić ci pójść do ołtarza w takim stanie. Dzięki Bogu za Kelsey. Gabby była nawet gotowa paść Evanowi do stóp za wprowadzenie tej kobiety do ich rodziny. Była kimś więcej niż tylko jej szwagierką; odkąd poślubiła Evana, Kelsey stała się siostrą, jakiej nigdy nie miała. Miała dwóch 3

Tłum: mary003

irytujących braci – adwokata Evana i najmłodszego z rodzeństwa, Briana, który prowadził świetny interes. - Mam nadzieję, że będziemy z Markiem przynajmniej w połowie tak szczęśliwi, jak wy. – wyznała Gabby, ściskając mocno Kelsey. Kelsey wybuchła śmiechem. – To nie miejsce na takie rozmowy. Powinnaś być przekonana, że będziesz szczęśliwa, najszczęśliwsza na świecie. - Oczywiście, że wiem. Będziemy. – prawda? Gabriella wyprostowała się i po raz kolejny spojrzała na swoje odbicie w lustrze. Pragnęła robić to tyko raz w życiu. Z drugiej strony, Kelsey też tego chciała. Dopiero za drugim razem trafiła na tego jedynego. - Nie będę kłamać, chodzi o zaangażowanie. – powiedziała Kelsey. – Tak długo, jak jesteś z odpowiednim partnerem, reszta w ogóle się nie liczy. To wszystko zmienia. Mark byłby świetnym partnerem. Był… do diabła, był niesamowity. Uroczy. Opiekuńczy. Czasami zadawała sobie pytanie, kiedy dotrze na szczyt listy najważniejszych dla niego rzeczy, ale to byłoby samolubne. Był jednym z najlepszych kardiologów w Dallas, więc miał również inne priorytety. Rozumiała to. A on poprosił ją o rękę, o spędzenie z nim reszty swojego życia. Kelsey chyba chciała otworzyć usta, aby dodać coś jeszcze, ale przerwało jej delikatne pukanie do drzwi. – Proszę! – krzyknęła Gabby i uśmiechnęła się, kiedy do pokoju weszła Candace Andrews. Jej prawie szwagierka odkąd Brian w końcu oświadczył się jej w Boże Narodzenie. Nie była z nią tak blisko, jak z Kelsey, ale miała nadzieję, że to się zmieni. Ta dziewczyna miała cudowny wpływ na Briana i mimo, że Brian wciąż im groził, że kiedyś uciekną, w głębi duszy miała nadzieję, że tego nie zrobią. Obejrzenie swojego wytatuowanego, wykolczykowanego braciszka ślubującego Candace przed całą chmarą ludzi, było czymś na co mogła wydać cały swój majątek. - Zaczęłam się martwić. – dokuczyła jej Gabby. – W końcu na ostatnie wesele w ogóle nie dotarłaś. Candace zatrzymała się w pół kroku, kładąc rękę na głowie. – O Boże! Nawet mi nie przypominaj. Wciąż mi głupio. Wszyscy tu o tym mówią.

4

Tłum: mary003

- Założę się. – roześmiała się Kelsey. Rodzina Candace bywała nachalna, chociaż to mało powiedziane. To, że Brian nie uciekł przed nimi z krzykiem, było dowodem na to, jak bardzo kochał tę dziewczynę. - Co robiłaś? Wykradałaś się do mojego brata? Candace uśmiechnęła się złośliwie. – Mam roztapirzone włosy? - Ach ci młodzi zakochani. – westchnęła Kelsey. Gabby wywróciła oczami. – Jakby Evan nie rozwalił ci fryzury, gdybyście byli teraz sami. Tym razem to Kelsey się zarumieniła. – Na pewno. – Hmm. Gabby brała udział z Markiem w wielu sytuacjach, w których mogła ucierpieć jej fryzura, ale nie przypominała sobie ani razu, aby musiała ją później poprawiać. Nie to, że był słaby w łóżku. Nie miała żadnych zarzutów… może z wyjątkiem tego, że nigdy nie pałał do niej taką rządzą, aby rozebrać ją, zanim zdążyli dotrzeć do sypialni. Szczerze mówiąc, przestała już żyć dziecinnymi marzeniami… poza tym jednym, dla którego tu dzisiaj była. Lepiej dla nich. Istniały ważniejsze rzeczy w życiu. - Przecież ty też nie jesteś… stara. – powiedziała dwudziestoczteroletnia Candace do trzydziestoparoletniej kobiety z naprzeciwka. - Och, dziękuję bardzo. Gabby próbowała włączyć się w późniejsze pogaduszki i śmiechy, ale myślami była z Markiem. Już prawie czas. Co robił? Denerwował się? Wydawało się nieprawdopodobne, aby człowiek ratujący codziennie ludzkie życie pocił się ze stresu przed złożeniem przysięgi w obecności kilkuset ludzi, ale lubiła się tego trzymać. Ponieważ będzie kierował te słowa do niej i będą jej towarzyszyć przez całe życie. Czuła w brzuchu stado trzepoczących kolibrów. Chciała do mamy, która jak przystało na duszę towarzystwa, wędrowała teraz wśród gości. - Chyba nie będziesz płakała? – zawołała nagle Kelsey. - Nie! - Bo ja chyba będę. Uczciwie ostrzegam.

5

Tłum: mary003

Kolejne pukanie. Było tak blisko. Gabby zerknęła na zegarek – dziesięć minut do przedstawienia. Dziesięć minut. Spojrzała w dół na swoją pierś, spodziewając się dostrzec przez suknię dudniące serce. Miejmy nadzieję, że Mark nie będzie musiał reanimować jej przy ołtarzu, ale przynajmniej byłaby w dobrych rękach. Ponieważ zaschło jej w gardle i nie mogła zdobyć się na odpowiedzenie, to Kelsey otworzyła drzwi. Gabby sięgnęła po butelkę z wodą, jakby piekła się na pustyni. Jej dobra przyjaciółka Tina – trzecia i ostatnia druhna – wślizgnęła się do środka. Trzymała bukiet Gabrielli, mieszankę wspaniałych lilii i róż. Jedyną beznadzieją było to, że nie zostały dostarczone wraz z innymi kwiatami. – Mam! Gabby uniosła kciuk, wciąż popijając wodę. - Świruje. – wyjaśniła cicho Kelsey, biorąc kwiaty. Zanim zdążyła zamknąć za nią drzwi, do środka wszedł Evan, a Gabby powoli opuściła butelkę od ust. Nie miała pojęcia, dlaczego jej serce zabiło nagle szybciej, a później opadło do żołądka. Może chodziło o samo zobaczenie go – był drużbą i powinien być w garderobie Marka. Może chodziło o zmarszczkę między brwiami Evana, która pojawiała się tylko wtedy, gdy był zmartwiony, co nie zdarzało się zbyt często. Była tam teraz w pełnej krasie. - Hej, - odezwała się Kelsey, zmieszana jego widokiem. – Nie spodziewałyśmy się ciebie. Coś się stało? Alex, dwuletni synek Evana i Kelsey, podreptał obok swoich rodziców do pokoju i podbiegł prosto do Gabby. Oderwała wzrok od brata i skupiła się na Alexie, chowając twarz w jego czarnych, gęstych włosach i chwytając się go, jak koła ratunkowego, kiedy wszyscy zdawali się zamrzeć w bezruchu. Nawet Candace przysunęła się bliżej Gabby. Wzrok Evana powędrował od swojej żony do Gabby. Coś było nie tak. O Boże, coś poszło bardzo źle. – Muszę porozmawiać z nią przez chwilę. Na osobności, jeśli możecie. Wszyscy rzucali na nią nerwowe spojrzenia, gdy zaczynali wychodzić. Zmusiła się, aby uśmiechnąć się beztrosko, ale najprawdopodobniej wyszło słabo i zdesperowanie. Evan przymknął drzwi. Odwrócił się i spojrzał na nią. Gabby czuła w szyi swój dudniący puls. – Co się dzieje? 6

Tłum: mary003

Załamało ją spojrzenie jego zielonych oczu. Nie musiał nic mówić. Stawało się oczywiste, że Gabriella Ross nie wyjdzie dzisiaj za mąż. Lub prawdopodobnie żadnego innego, pieprzonego dnia.

7

Tłum: mary003

Rozdział 2. Czerwiec - Jest wkurwiona, stary. Ian Rhodes spojrzał na swojego szefa, który wyglądał przez frontowe okno Dermamanii. Podążając za wzrokiem Briana, Ian dostrzegł gibką brunetkę pędzącą w ich kierunku po drugiej stronie ulicy. Nie dostrzegł tam niczego dziwnego. Widział tylko wysoką, piękną kobietę z niewyobrażalnym grymasem na twarzy, której kroki były tak stanowcze, że jej włosy na zmianę to opadały, to wznosiły się w powietrze. Duże, ciemne, przeciwsłoneczne okulary chroniły ją przed popołudniowym blaskiem. - Kto to? – zapytał. Brian właśnie wycierał ręce po skończeniu ostatniego percingu. Rzucił ręcznik do kosza i westchnął ciężko. – Moja siostra. - Ta, która została porzucona przed ołtarzem? - Nawet kurwa o tym nie wspominaj. - Inaczej ona wydłubie ci oczy. – krzyknął Ghost wychylając się znad komputera przy kasie. Okej, może faktycznie była wkurwiona. – Spoko. – odpowiedział, nie mogąc oderwać wzroku. Im bliżej była Gabriella – znał jej imię, bo Brian kiedyś o niej wspominał – tym bardziej stawało się oczywiste, że drań, który poddał upokorzeniu kogoś tak wspaniałego, był zwyczajnym kretynem. O ile nie kryło się za tym coś większego – wtedy znów w ogóle nie powinni decydować się na pójście do ołtarza. - I wiemy, że jest wkurwiona, bo…. ? – zapytał Ian, gdy się zbliżała. Nie dostrzegł nic nadzwyczajnie dziwnego w jej obecności. - Bo w ogóle tu przyszła. Cześć, Gab! – zawołał radośnie Brian, gdy drzwi się otworzyły i weszła do środka. Szlag. Szlag. Brian nigdy nie wspomniał, że jego siostra jest chodzącym cudem. Z drugiej strony, to mogłoby zabrzmieć nieco dziwnie. Jej włosy były koloru ciepłego kasztanowca i opadały długimi falami na plecy, lśniąc niesamowicie przy 8

Tłum: mary003

najmniejszym ruchu. Miało figurę tancerki, a w obcisłym topie i spodenkach, wyglądała nieziemsko. Nie odważył się zerknąć na jej nogi. Gdyby to zrobił, nie mógłby oderwać od nich oczu, a wtedy ona by go przyłapała i zrobiłoby się niemiło. Szczególnie w obecności jej brata. Jego szefa. Zaskoczyło go, że o wiele bardziej chciał zobaczyć jej oczy. Jakby czytając mu w myślach, przesunęła okulary na czubek głowy. Wszystko co mógł widzieć to dwa ciemnozielone punkciki, wsysające i pochłaniające go. Omal się nie zakrztusił. - Co się stało, że zaszczyciłaś nas swoją obecnością? – Brian uśmiechnął się złośliwie i podszedł do lady. - Sam namawiałeś mnie i Evana na tatuaż. – odpowiedziała. Teraz Ian mógł w całości przyjrzeć się jej twarzy. Była idealna, a jedyną skazę stanowiły cienie wokół dużych, podkrążonych oczu. Wyciągnęła swoje smukłe, niewytatuowane ramiona. – No i jestem. - Jaja sobie robisz? – zapytał Brian. Ghost obserwował całą scenę z nieukrywanym rozbawieniem. - Nie żartuję. - Co cię do tego skłoniło? - A czy to ważne? - Tak. Gabriella wywróciła oczami. – Po wszystkich latach twojego gderania, kiedy w końcu się zdecydowałam, zamierzasz mi odmówić? - No cóż… - Brian zaczął dobierać starannie słowa, a kiedy zdecydował się już przemówić, wyglądało na to, że trafił w sedno. – Wydaje mi się, że chodzi tylko o twoją zachciankę. Na tę chwilę możesz być zachwycona, ale konsekwencje zostaną na całe życie. Wpatrywała się w niego przez kilka sekund, a potem wybuchła śmiechem. Jej białe zęby kontrastowały z wiśniowymi ustami. – Jezu, Brian. - Mówię poważnie. Nie chcę, żebyś robiła to, gdy jesteś… - urwał, wyglądając na naprawdę zmieszanego. 9

Tłum: mary003

- Kiedy jestem? – zażądała odpowiedzi. - Najwyraźniej czymś wkurwiona. – wtrącił się Ian, nie mogąc już dłużej trzymać języka za zębami. Brian rzucił mu ostrzegawcze spojrzenie, a Gabriella odwróciła się do niego pełną parą i wbiła w niego wzrok. Ktoś mniejszy mógłby się skulić pod tym spojrzeniem. U niego sprawiło, że zrobiło mu się cieplej. Przyjrzała mu się bliżej, nie starając się nawet ukryć, jak podąża wzrokiem po jego wytatuowanych ramionach, a później powróciła do twarzy. – To aż tak oczywiste? – zapytała. Ian wzruszył ramionami, starając się wyglądać obojętnie. – Szłaś po tej szosie, jakby to była czyjaś twarz. Kogoś, kogo naprawdę nie lubisz. Zbliżał się do niebezpiecznego punktu, a Brian i Ghost wyglądali, jakby przygotowywali się na wybuch bomby atomowej, lecz ona wzięła tylko głęboki wdech i ponownie spojrzała na brata. – Wygląda na to, że muszę nad tym popracować. - I naprawdę chcesz mieć tatuaż. - Owszem. Zawsze o tym myślałam. Nie jestem nastawiona tak anty, jak Evan. Poza tym, wydaje mi się, że teraz jest odpowiednia pora. - I nie znienawidzisz mnie później? - Znienawidzę cię, jeśli tatuażem będzie „pocałuj mnie w dupę” wyryte na całych plecach. - Ja tego nie zrobię. – odpowiedział Brian. Wszystkie głowy poderwały się w jego kierunku, a mina jego siostry nieco zrzedła. - Dlaczego nie? – zapytała. - Musiałaś postradać rozum, skoro pomyślałaś, że dam się w to wciągnąć. - Ale ty zawsze….! - Zawsze namawiałem cię na zrobienie tatuażu. Ale nigdy nie powiedziałem ci, że to ja go zrobię. Do diabła, znając życie, pewnie wyryłbym ci na plecach „pocałuj mnie w dupę”. Podeszła do niego i uderzyła go w ramię. – Nawet się nie waż. - Możesz go zrobić tutaj, jeśli chcesz, ale ja odmawiam brania w tym udziału. Wybacz. 10

Tłum: mary003

- To kto w takim razie ma mi go zrobić? - Masz tutaj więcej niż dwóch kandydatów… - Nie ma mowy, stary. – wtrącił się Ghost. Potrząsnął głową na Gabriellę. – Bez obrazy, ale przerażasz mnie po tym co on mi naopowiadał. Poza tym, jesteś siostrą szefa. Takiej presji nie zniosę. - …Tay’a, Starle albo może Janelle będzie bardziej chętna. – dokończył Brian. - Pewnie powiedzą to samo. – odgryzła się. Ian cieszył się wymianą zdań, nie mogąc pozbierać myśli, bo gdy mówiła, skupiał się ciągle na jej ustach. Ale powoli zaczynało do niego docierać, że prawdopodobnie będzie jej ostatnią deską ratunku. Nowy facet. Naprawdę lubił swoich współpracowników, ale przez ostatnie trzy miesiące dosyć często musiał znosić ich wybryki. A teraz został jedynym kandydatem do odwalenia roboty, której nie chciał przyjąć nikt inny… nikt kto tu pracował i znał Gabriellę Ross nie chciał mieć z tym nic wspólnego. Naprawdę była aż tak przerażająca? - Ja to zrobię. – odezwał się. - Mówisz i masz. – powiedział do siostry Brian. Wychylił się, aby kilka razy klepnąć Iana po plecach. – Jest cały twój. Idźcie omówić szczegóły. – ewidentnie wyglądał, jakby mu ulżyło. - Chciałabym, żebyś ty to robił, Brian. – powiedziała stanowczo Gabriella, a potem spojrzała na Iana. – Nie obraź się. - Nie ma sprawy. - Pracuję z najlepszymi, Gab. – Brian wyszedł zza lady i odwrócił swój kaszkiet tył naprzód, co sygnalizowało zazwyczaj, że jego praca dobiegła końca i przez cały dzień już go nie będzie. – Zostawiam cię w dobrych rękach. - W takim razie nie zgadzam się. - A to już twój wybór. Przestań się mazać, jak już się zdecydujesz. - Ja się mażę? Zanim wybuchła prawdziwa rodzinna kłótnia, Ian wyprostował się i zrobił krok do przodu. – Gabriella, prawda? Jestem Ian. Jeśli chcesz, mogę zabrać cię do broszur i 11

Tłum: mary003

pokazać niektóre moje prace. Jeśli ci się spodobają, będę szczęśliwy mogąc popracować również z tobą. Dostosuję się do twoich wymagań. I obiecuję, że tatuaż wypadnie świetnie. - Stary, już nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć z czym będziesz musiał się zmierzyć. – Brian znów klepnął Iana po plecach i zostawił go ze rżącym Ghostem i mordującą wszystkich wzrokiem Gabriellą. Dupek. - W porządku. – westchnęła, kiedy jej brat wyszedł. Zebrała się w sobie, aby uśmiechnąć się do Iana i podążyła za nim do lady, gdzie bez słowa przerzucał kolejne strony tatuaży. Zatrzymała go po kilku minutach. - Ten jest niezły, ale za mały. – powiedziała. Uniósł na nią brew. – Chcesz coś większego? - O wiele większego. Właściwie to… mam już pewien pomysł. - Śmiało. - Feniksa. – wyznała. – Na plecach. Dużego, płomiennego i… - pomachała kilka razy rękoma dla podkreślenie swoich słów. - … pięknego. Z odcieniami niebieskiego i zielonego. Turkusu i morskiej zieleni. Hmm. Większość ludzi po przejściach chciało wytatuować sobie mitycznego ptaka w płomieniach. Brian wspominał o jej załamaniu… musiało więc chodzić o to. Już tworzył w swojej głowie projekt feniksa lecącego w dół, który z pewnością wyszedłby wspaniale na jej oliwkowej skórze. Projekt nie może być sztywny i mroczny. Lekki. Delikatny i kobiecy. - Dodałbym trochę fioletu, aby wydobyć z niego głębię. – dodał od siebie. – Bez żadnych czarnych kontur. - Tak? - Zaraz ci pokażę. – oderwał Ghosta od komputera i przeszukał ich najnowsze projekty, klikając na tego, którego szukał – mieszankę różu i czerwieni, którą wykonał w zeszłym tygodniu. Westchnęła ze szczęścia u jego boku. – Przepiękny! Wygląda bardzo… delikatnie. Jakby został namalowany. Przyłapał siebie na uśmiechaniu się do niej, gdy zaraził się jej entuzjazmem.

12

Tłum: mary003

- Jest w tym dobry. – odezwał się Ghost, gdy wrócił do swojego stanowiska. – Ale mnie się nie podobają. Możesz go poprawić. – przełączał kanały, aż znalazł History Channel i kolejny odcinek Warsztatu Danny’ego. - Potrafię zaspokoić swoich klientów, stary. – odpowiedział Ian. – Cokolwiek zapragniesz. - Nie obchodzi mnie reszta, chcę tego. Definitywnie. – powiedziała. - Spoko. – zniżył głos. – Tak między nami, Brianowi też się nie podobają. Więc to może i lepiej, że utknęłaś ze mną. - Słyszałem. – odezwał się Ghost. – I poskarżę na ciebie. Jasna cholera! Spójrz na tego Chevroleta. Co za cuuuuuudo. Gabriella roześmiała się radosnym, pięknym dźwiękiem, który w żaden sposób nie mógł zostać naruszony przez jej wcześniejszą mękę, no chyba, że wcześniej brzmiała, jak prawdziwy anioł. – Nie przejmuj się moim bratem. – powiedziała konspiracyjnie do Iana. – Zajmę się nim. Ian wiedział, że gdyby do tego doszło, on również zdołałby poradzić sobie z Brianem, ale pozwolił jej poczuć władzę. - Więc, kiedy możemy zacząć? – zapytała. – Musisz go narysować, czy…? - Zrobię go odręcznie. - Narysujesz go na mnie? - Markerami. Mógłbym przygotować szablon, ale najlepiej by było, gdybym narysował go odręcznie. Dzięki temu zachowamy naturalne kolory… - to by było na tyle, jeśli chodzi o nie przesunięcie wzrokiem po całej długości jej ciała, - … poza tym, pomijając to gówno, zaoszczędzimy kupę czasu. Narysuję ci go na papierze, abyś mogła zobaczyć, jak ma wygląda całość. - W takim razie możemy zacząć nawet dzisiaj. - Okej. – odpowiedział ostrożnie. – To nie będzie problem? Zachichotała, krzyżując ramiona. – Myślałam, że minie trochę czasu, zanim on w ogóle powstanie, a dopiero później zaczniemy go tatuować. Albo że będziecie zajęci i będę musiała umówić się na spotkanie. Przygotować się psychicznie, zanim wbijesz w moje plecy ogromną igłę. Trochę się stresuję.

13

Tłum: mary003

- Nie ma czym. Dostosujemy się do ciebie – i nie musimy zaczynać dzisiaj, jeżeli nie chcesz. - Im dłużej będę o tym myślała, tym prawdopodobniejsze, że będę chciała uciec… chyba powinniśmy zaczynać. Roześmiał się. – To się zdarza. Pozwól mi coś przygotować. Wrócę za kilka minut. Jej uśmiech go poraził. – W porządku. Dziękuję ci. Ten uśmiech zaprzątał wszystkie jego myśli, kiedy szedł korytarzem do pokoju, w którym zazwyczaj przygotowywali swoje projekty. Szlag. Piękne kobiety nie były mu obce, ale minęło sporo czasu, od kiedy po raz ostatni tak bardzo dotknął go sam wygląd. Próbował poczuć do niej współczucie, ale w ciągu kilku minut rozmowy, zorientował się, że nie jest kobietą, która tolerowałaby litość. Brian zauważył Iana pod drzwiami jego gabinetu i zawołał go. Ian zatrzymał się i wetknął głowę do środka. Candace, narzeczona Briana, siedziała przy biurku, a on stał za nią, oglądając coś, co pokazywała mu w komputerze. – Dzięki, stary. – powiedział do Iana. – I przepraszam, że cię w to wciągnąłem. - I masz za co. – Candace odwróciła się i trzepnęła Briana w bok nogi. – Jesteś świetny Ian, ale nie mogę uwierzyć, że tak ją potraktował. - To żaden problem, serio. – zapewnił ich Ian. - Jest dość trudna. – powiedział Brian. - Jest naprawdę miła. – w tym samym czasie odezwała się Candace. - Dla ciebie. – powiedział do niej. – Ty nie musiałaś z nią dorastać. - Nie zapominaj o tym, że ona też musiała dorastać z tobą. Najwyraźniej na to zasłużyłeś. Nie wspomnę już o tym, jak ją torturowałeś. Brian parsknął, gładząc się po swojej ciemnej brodzie. – Ja byłem aniołkiem. - Jasne. Pójdę się przywitać. - Nie siedź z nią za długo. Jeszcze się zarazisz. Ian wykorzystał szansę, aby się wyślizgnąć i wziąć do roboty – chwilami nie było widać końca ich przekomarzaniom. W pewnym sensie odczuwał ulgę, że został zwolniony z gabinetu Kary i Marco w Dallas, ponieważ ta dwójka co chwilę ze sobą 14

Tłum: mary003

flirtowała i wywoływało to raczej mdłości, niż uśmiech – ale niech go szlag, jeśli nie trafił z deszczu pod rynnę. Brian i Candace dbali przynajmniej o swoje pieniądze i interes. I nie robili przedstawień na oczach wszystkich pracowników. Kiedy usiadł przy biurku i zaczął projektować, tatuaż Gabrielli wypełnił wszystkie jego myśli i od razu zaczął przelewać je na papier. Pomyślał o jej zawodzie miłosnym – jej uśmiech może i jest promienny i radosny, ale wciąż ukrywa się za nim ból. Pomyślał o swoim własnym, był trochę inny, ale również w pewnym sensie go naznaczył. Feniks narodził się z płomiennych, płynnych linii o jakie prosiła, tak samo jak ogon i pióra. Dzięki kolorom jakie wybrała, efekt był powalający. Zajęło mu to tylko albo i aż pięć minut. Był na tyle skończony, aby zorientowała się, jak ma wyglądać cały projekt, więc z pełnym zadowoleniem ruszył ku drzwiom odnajdując Gabriellę i Candace pogrążonych w rozmowie. Candace dostrzegła go pierwsza i z podniecenia ujęła dłoń Gabby. – Wrócił. Pokazuj! Podał kartkę Gabby i obie dziewczyny zawisły nad nim, Candace niemal pisnęła z uznaniem. Gabriella, na skórze której miał się uwiecznić, wpatrywała się w niego przez dłuższy czas. Obserwował, jak jej oczy podążają za każdą z linii. – Cudowny. – odezwała się w końcu, jej ochrypły głos był dla niego pieszczotą. – Jakbyś czytał mi w myślach. - Oczywiście końcowy efekt będzie sto razy lepszy. Chciałabyś wprowadzić jakieś zmiany? - Nie dostrzegam ani jednej. Szczerze mówiąc, jest idealny, Ianie. Mój Boże. - Gdy tylko go narysuję, przejrzysz się w lustrze, aby upewnić się, że jest taki, jak chciałaś. - Okej. – roześmiała się subtelnie. – Teraz to nie mogę się doczekać, aż zaczniemy. Candace poprowadziła ją na tyły i otoczyła ramieniem. – Chodźmy tam. Wątpię czy chciałabyś zrobić to na oczach wszystkich. - Brzmi nieźle. Dzięki. – jej zielone oczy przesunęły się do Iana, a wtedy omal nie przyprawiła go o zawroty głowy swoim uśmiechem, kiedy lekko unosiła się na palcach. – Jestem gotowa, kiedy ty będziesz.

15

Tłum: mary003

Rozdział 3. Sposób w jaki Gabriella trzepotała rzęsami budził w nim największe z pragnień. Siostra szefa, stary, siostra szefa, powtarzał sobie w myślach, lecz im dłużej to robił, tym bardziej jego organizm się buntował. Słuchała uważnie wszystkich jego zaleceń. Zostawił ją samą, aby się przygotowała i poszedł po swoje markery. Ian miał nadzieję, że jej bystry wzrok pozwoli mu uniknąć wszystkich niepożądanych myśli, jakie tworzyły się w jego umyśle. Jednak nie miał takiego szczęścia. Nie kiedy jego oczom ukazały się jej obnażone plecy czekające na jego sztukę. Przełknął suchość w gardle na widok jej rozciągniętego na stole ciała, jej ciemnych, jedwabistych włosów opadających na bok po jednej stronie. Na dodatek ominęła pojedynczy pukiel. – Nie odgarnęłaś wszystkich włosów. Przesunę je. - Ups. Okej. – delikatnie odsunął na bok kapryśny lok sprawiając, że zadrżała i roześmiała się lekko. – Wybacz. Ten najdelikatniejszy kontakt z jej skórą omal nie doprowadził go do jęku – a miał tu siedzieć przez godzinę albo i dwie i jeszcze ją dotykać. Chryste, jak ja wytrzymam? Musiał wytrzymać jej kolejne drżenie i chichotanie, gdy zaczął przesuwać po niej markerami. Miała taką miękką i wrażliwą skórę. Miał nadzieję, że ukłucie igłą nie będzie bolało ją aż tak bardzo, ale z drugiej strony jakoś w to wątpił. Była twarda. Włożył swoje czarne rękawiczki i upewnił się, że widzi, jak otwiera opakowanie z igłą. Oparła głowę o stół i z głębokim westchnieniem powiedziała: - Do dzieła. Na szczęście po chwili dostał swoją odpowiedź. Kiedy pracował, bardzo często odpływał. Jego życie opierało się na końcówce igły i podobało mu się to. Kiedy wprowadzili kilka zmian w projekcie i po raz pierwszy przytknął do niej igłę, Gabriella zniosła to ze stoickim spokojem, leżała nieruchomo i oddychała spokojnie. Zapytał kilka razy jak się czuje i oczywiście odpowiedziała, że w porządku.

16

Tłum: mary003

To był jej pierwszy tatuaż i w końcu ciekawość wzięła nad nim górę. Poza tym, potrzebował czegoś do odwrócenia swojej uwagi od jej nagiej, delikatnej skóry. - Wszystko jest takie, jak oczekiwałaś? – zapytał, ocierając nadmiar tuszu. Roześmiała się. – Co masz na myśli? - Ogólne doświadczenie. Takiego bólu się spodziewałaś? - Podobnego. - Nieźle to znosisz. Nie odpowiedziała. Co pewnie oznaczało, że chciała, aby już się zamknął. Więc tak zrobił, a przynajmniej na chwilę. Ale niech to szlag, cholernie go intrygowała. Powtarzał sobie w głowie wszystko co usłyszał na jej temat w ciągu ostatnich kilku miesięcy. Była starszą siostrą Briana. Skoro była starsza od Briana, to w takim razie była też starsza i od niego. O jakieś kilka lat. Ale nie wyglądała. Wydawało mu się, że słyszał coś kiedyś o tym, że mieszka w Dallas i zamierza iść do szkoły medycznej. Poślubić lekarza. A później zostać przez niego porzuconą. Jakim pojebanym idiotą musiał być ten facet. Na tym kończyła się wiedza Iana, ale chciał wiedzieć więcej. - Więc mieszkasz w pobliżu? – zapytał, podejmując ryzyko. Udawał głupiego i próbował wciągnąć ją do pogawędki. Lecz odpuści, jeśli znów każe mu się zamknąć. - Mieszkam w Dallas. Przyjechałam tutaj tylko na lato. Zatrzymałam się na chwilę… u rodziców. – odburknęła drugie zdanie tak, jakby nie była z tego dumna. - Super. Moja mama mieszka w Dallas. Ja też tam mieszkałem, ale przeprowadziłem się tutaj odkąd pracuję dla Briana. Mamy tam kilku wspólnych znajomych. A ty czym się zajmujesz? - Byłam pielęgniarką. Planowałam zostać pediatrą. Ale ukończyłam tylko rok. - No… nieźle. – oczywiście wiedział o tym, ale w jakiś sposób usłyszenie tego od niej sprawiło, że zabrzmiało o tysiąc razy ambitniej. – Pediatra z odjazdowym tatuażem. – dokończył niepewnie. Roześmiała się delikatnie, ale nie ochrzaniła go. – Wybrałam chyba najlepsze miejsce do ukrycia go. 17

Tłum: mary003

- Idealne. – na chwilę zapadła cisza i słychać było jedynie brzęczenie maszyny. Ledwo to zniósł. – Lekarka. Nigdy nie potrafiłbym wziąć na siebie takiej odpowiedzialności. Już i tak jestem wystarczająco nienormalny bez czyjegoś życia spoczywającego w moich rękach. - Mam nadzieję, że nie mówisz teraz o tatuażach. – odpowiedziała z lekką nutą rozbawienia i czegoś jeszcze. - Jasne, że nie. Nie o to mi chodziło. - Wiesz co? I tak bierzesz na siebie mnóstwo odpowiedzialności. Ludzie do końca życia będą nosili na sobie twoją sztukę. Uśmiechnął się, lecz nie spodobało mu się, że przez jej komplement jego pierś napełniła się dumą. Wiedział, że to duża odpowiedzialność, bez względu na to co mówił jego pierdolony ojczym. A to, że ludzie aż tak bardzo mu ufali, było dla niego zaszczytem. Kochał to co robił i nie mógłby robić niczego innego. Gabriella wydała długie, drżące westchnienie i natychmiast oderwał od niej igłę. – Przerwa? - Nie, w porządku. - Może wody? Nie bój się powiedzieć. Pokręciła głową. – Nic mi nie jest. Akurat w tym momencie Brian wetknął głowę przez drzwi. – Jak wam idzie? - Zachowuje się, jak prawdziwa mistrzyni. – odpowiedział Ian. - Spadaj. – odpowiedziała Gabriella w tym samym czasie. - Spadaj? Przecież chciałaś, żebym to ja ci go zrobił! A teraz spadaj? No ładnie. Ian roześmiał się i odsunął igłę, kiedy Brian podszedł bliżej i zajrzał mu przez ramię. – Wygląda nieźle, stary. Chociaż musisz poprawić to „I” w „Idiotce”. Przygryzł sobie język od śmiechu, gdy Brian odwrócił się i uciekł, chociaż Gabrielli najwidoczniej się to nie spodobało. – O mój Boże! – krzyknęła za Brianem. – Teraz się cieszę, że ty tego nie robisz, ty gówniarzu! - A ty jesteś starą kopą! – odpowiedział jej radosny głos Briana. Ian miał wrażenie, że takie przekomarzanie jest u nich czymś normalnym.

18

Tłum: mary003

A ta kobieta będzie najfajniejszą lekarką, jaką kiedykolwiek spotkał. Z drugiej strony, nie spotkał ich wielu, kilku w salonie… albo podczas swojego pobytu w szpitalu kilka lat temu. Nawet nie chciał o tym myśleć. - A teraz potrzebujesz przerwy? – zapytał. – Chyba podniosło ci się ciśnienie? - U nas to normalne. – odpowiedziała, ale w jej tonie nie było żadnej życzliwości. – Przysięgam, że chwilami zachowuje się, jak totalny gówniarz. - Bez tego nie byłoby chyba żadnej frajdy? Znów sprawił, że zamilkła, więc wrócił do pracy. Powietrze znów wypełniło się gęstą ciszą i nie miał pojęcia dlaczego tak bardzo mu to przeszkadza. Zazwyczaj robił wszystko, aby ograniczyć rozmowy do minimum, ale jeśli chodzi o nią… - W porządku? – wypalił i choć nie miał na myśli bólu spowodowanym ukłuciem, to pewnie ona tak to odebrała. - Tak. - O co chodzi… z feniksem? - Odrodziłam się z popiołów. - Racja. – nie mógł zdobyć się na odwagę, aby zapytać o jakich popiołach mówiła. Wiedział, że chodziło o nieudany związek, ale to ona powinna rozpocząć rozmowę. I wtedy go zaskoczyła. – Miałam wyjść za mąż w marcu. - Tak? - Ale nie udało się. - Przykro mi. – dlatego, że cierpiała. A nie dlatego, że nie wyszła za jakiegoś chuja, który na nią nie zasługiwał. – Do bani. - Chyba lepiej, że stało się to teraz, niż po ślubie. - Patrząc na to z tej strony, to pewnie tak. Gorycz przepełniała jej każde kolejne słowo. – Szkoda tylko, że stało się to w trakcie ślubu. Musiał zatrzymać się na chwilę, aby pokręcić głową i uspokoić się trochę. – Co za skurwysyn. 19

Tłum: mary003

- Ale dlaczego? Dlaczego tak się stało? Przecież nie obudził się dziesięć minut przed i stwierdził, że zaraz mamy się spotkać przed ołtarzem. Musiał to czuć już od jakiegoś czasu. - Jak się wytłumaczył? - Nie tak to sobie wyobrażał. Tylko tyle otrzymałam. Zaprzeczył, że ma inną. Właściwie to powiedział, że będzie szczęśliwy, jeśli nadal będziemy mogli być razem, ale bez ślubu. Więc do diabła z nim. - No właśnie, jebać go. - Pewnie, ciągle będę tylko żyła tak jak on chce i robiła to co on chce. Do diabła z tym czego ja chcę. – warknęła, jakby mówiła do swojego byłego. O panie, powinien posłuchać ostrzeżenia Briana i nie otwierać tej Puszki Pandory. Albo zachęcać jej do jej otworzenia. – Przynajmniej przekonałaś się, zanim nie było za późno. - Czasami trudno jest patrzeć na to w ten sposób. Chciałabym po prostu wiedzieć dlaczego ja. Dlaczego do tego doszło. To było takie upokarzające. – zamilkła na dłuższą chwilę, ubolewając nad tym co się stało, a kiedy znów się odezwała, ledwo mógł ją usłyszeć. – Takie upokarzające. Chciał ją dotknąć, aby ją pocieszyć. Ale nie mógł, to byłoby wysoce niestosowne. Spoglądając w stronę otwartych drzwi, przesunął się z krzesłem na wysokość jej głowy. Powoli uniosła na niego swoje załzawione oczy, które były tak jasne i nieskazitelne, jak szmaragdy. - Uważam, że nieźle sobie radzisz. – wyznał. – To pomaga wielu ludziom. Ból jest, jak katharsis. Mogę zamknąć drzwi, jeśli chcesz. Będziesz mogła się wypłakać, przekląć go albo pokrzyczeć. Mogę być przy tobie. A kiedy skończymy z tatuażem, będzie to najpiękniejsze świadectwo gówna przez jakie musiałaś przejść i z którego wyszłaś jedynie silniejsza. – uśmiechnął się do niej słabo. – Nikomu nic nie powiem. Pokręciła głową. – Po prostu do mnie mów. - W porządku. Weź głęboki wdech. Uśmiechając się, zrobiła, jak polecił, wdychając głęboko powietrze i pozwalając wypuścić nosem nieco napięcia. – No dobra. – odezwała się. – Kontynuujmy.

20

Tłum: mary003

- W porządku. – przesunął się z powrotem na miejsce, obracając kilka razy głową wokół ramion, aby zredukować trochę własnego napięcia. Zawsze działały na niego kobiety bliskie płaczu, ale w przypadku tej konkretnej, wpływ był jeszcze większy. Spojrzał krytycznie na swoją pracę, myśląc o niebieskich liniach zapraszających go do dotknięcia i prześledzenia koniuszkiem palca ich szlaku. Zanim zaczął, zamknął drzwi jak obiecał, mając nadzieję, że nie przykuje to uwagi Briana. Brian i Gabriella może i nie byli dla siebie najmilsi, ale Ian miał wrażenie, że Brian udusiłby każdego, kto skrzywdziłby jego siostrę. Wspomniał kiedyś, jak Evan, jego brat, odciągał go od mężczyzny, który ją porzucił. I właśnie za to Ian chciał postawić Brianowi piwo, a z drugiej strony wkurzała go interwencja Evana. Z pewnością z wielką ochotą patrzyłby na kilka ciosów wymierzonych temu dupkowi. Najchętniej własnoręcznie. Dużo rozmawiali przez cały ten czas. O niczym osobistym, emocjonalnym. Nie rozpłakała się, nie przeklinała, ani nie krzyczała. Wyluzowała i polubił ją taką. Bardziej, niż powinien. Kiedy skończyli, wyjaśnił jej wszystkie zalecenia i odprowadził na przód, gdzie umówili się na kolejną wizytę. Przez swoje wścibstwo omal nie doprowadził ją do załamania emocjonalnego i czuł się z tym cholernie źle. Ale być może tego właśnie potrzebowała. Po tym, jak wyszła, obserwował przez okno, jak szła ulicą do swojego samochodu. Jej kroki nie były już przepełnione gniewem. Nie, teraz wydawała się płynąć. Wymieniła nawet kilka przyjemnych słów z Brianem, zanim wyszła. - Jesteś geniuszem, stary. – odezwał się Brian zza niego. Ian odwrócił się, nie zauważając nawet, kiedy podszedł. – Dzięki bogu, że postanowiłeś do nas dołączyć. Roześmiał się. – O co ci chodzi? Przecież nie jest taka zła. - Nie, nie, nie chodzi o to, że jest zła. - W takim razie o co? - Napuszona. Idealna. A tak. To udało mu się dostrzec. Dostrzegł też, że teraz, po zrobieniu tatuażu i swoim małym załamaniu, jest o wiele bardziej zrelaksowana. Być może to jego zasługa? Nie. Nie ma mowy. Nawet nie pozwolił sobie na takie myślenie. 21

Tłum: mary003

Brian wzruszył ramionami. – A teraz, po tym, jak ten idiota ją rzucił? Przechodzi przez ten… okres. To chyba kryzys wieku średniego. Jeszcze niedawno ledwo tknęła coś co mogło zawierać alkohol, a teraz sama wbija od baru do baru. Mama powiedziała, że przez kilka nocy nie wracała do domu, więc kto wie gdzie ona się podziewała i co robiła. A to już mu przeszkadzało. Rozumiał, że cierpiała i w jakiś sposób musiała rozładować napięcie, ale miała przed sobą świetlaną przyszłość. Miał nadzieję, że nie stoczy się i przez to zaprzepaści wszystkiego. - A teraz najważniejszy argument. – powiedział Brian, wzdychając i odwracając się, aby odejść. – Przyszła tutaj. Ian nie potrafił tego obalić, w końcu jego szef znał Gabrielle o wiele lepiej. Ale miał na to zupełny inny punkt widzenia odkąd spędził z nią kilka chwil sam na sam. Nie wydawało mu się, aby jej pojawienie się tutaj było jakimś niepokojącym objawem. Uważał, że być może, chodziło bardziej o ostateczne zapomnienie.

W drodze powrotnej plecy paliły Gabby do samych kości. Krzywiąc się z bólu niemal przy każdym ruchu, jechała podjazdem rodziców, mając nadzieję, że uda się jej wejść niezauważoną i przejść od razu do swojego pokoju. Kiedy podjechała bliżej domu, zauważyła srebrnego Lexusa zaparkowanego na podjeździe i niemal jęknęła z rozpaczy. Nie tylko będzie musiała stawić czoła matce, ale też Sylvii Andrews. Matka Candace nie była takim promyczkiem, jak jej córka i szczerze mówiąc w niczym nie przypominała przeciętnej kobiety, czy jej matki. Ale odkąd ich dzieci miały się ze sobą pobrać, całkiem nieźle udawało im się dogadywać. - Pewnie już przyjechała. Gabriella! – zawołała jej matka z salonu, kiedy Gabby weszła przez frontowe drzwi. Pragnęła udać się schodami prosto na górę, ale skoro już została nakryta, to postara się przejść przez to w miarę bezboleśnie. Kiedy weszła do pokoju, w którym siedziały obie kobiety, nie obeszło jej uwadze, jak Sylvia uniosła na nią swoją skrupulatną brew. Po raz tysięczny, Gabby pomyślała o tym samym: Biedna Candace. Musiała dorastać z tą kobietą. - Witam! – odpowiedziała promiennie Gabby. Może powinna usiąść na kanapie naprzeciwko nich i jak przystało nie na damę, rozłożyć się na niej i nie założyć nogi na nogę. To dopiero dałoby jej do myślenia.

22

Tłum: mary003

- Właśnie o tobie rozmawiałyśmy. – powiedziała jej matka. Jeśliby patrzeć jedynie po pozorach, to Gianna Ross była z tej dwójki bardziej imponującą kobietą. Przyciągała całą uwagę ze swoim naturalnym włoskim pięknem i amerykańskim akcentem. Przy niej Sylvia wydawała się nijaka, ale to właśnie ona była z nich dwóch prawdziwym rekinem. Nie to, że Gianna nie potrafiła zagrzmieć, kiedy chciała. Brian doświadczył tego na własnej skórze; został odesłany do jej znajomych we Florencji. Oczywiście po zaledwie kilku miesiącach i oni nie wytrzymali i odesłali go z powrotem. - Mam nadzieję, że w samych superlatywach. – odpowiedziała Gabby, udając zainteresowanie i przejęcie. Nie chciała być świadkiem rozmowy o „biednej, żałosnej Gabrielli”. - Oczywiście. – odpowiedziała jej matka. Wtedy ona i Sylvia wymieniły ze sobą spojrzenie wydające się być uwieńczeniem ich wspaniałej zabawy. Gabby poczuła mrowienie na karku. Co je to do diabła obchodziło? Powinna była coś zrobić, zanim jej matka zdołała choćby otworzyć usta. - Tylko rozmawiałyśmy. – zaczęła niepewnie Gianna. – Nie ma potrzeby owijać w bawełnę. Sylvia organizuje przyjęcie dla Philipa i okazało się, że jej siostrzeniec przyjeżdża z Dallas, a… A-cha. Natychmiast musi jej przerwać. Czy ona oszalała? Zaledwie trzy miesiące temu została wystawiona przed ołtarzem. W najgorszy z możliwych sposobów. Ostatnim czego teraz potrzebowała, to wejście na kolejną emocjonalną ścieżkę – może jej matce nie chodziło dokładnie o to, ale randka też się do tego zalicza. - Skoro mieszkacie w tym samym mieście i w ogóle… . – dokończyła za nią Sylvia, wymieniając z nią konspiracyjny uśmieszek. - To miłe, ale póki co wypadam z interesu. – odpowiedziała Gabby tak miło, jak tylko potrafiła. Odwróciła się, aby odejść, zanim znów zaczęłyby biadolić… i całkowicie zapomniała o zrobionym przez Iana tatuażu, który wystawał spod topu. Zatrzymała się w pół kroku na ich nagłe westchnienie i ponownie się do nich odwróciła. - Gabby, co to ma być? – zapytała jej matka, ale szybko jęknęła, kiedy Sylvia spojrzała na jej dłonie i zacisnęła usta w wąską linię. Jej ton powiedział jej, że dokładnie wiedziała co to jest. 23

Tłum: mary003

- Byłam u Briana. – odpowiedziała ze wzruszeniem ramion, starając się stłumić jęknięcie. – Nie złość się na niego, bo to nie on go zrobił. Gianna westchnęła i pokręciła głową ze smutkiem. – Macie taką piękną skórę z Brianem. Dlaczego chcecie zniszczyć ją czymś takim… - Nie niszczę jej. – rzuciła, obrażona w imieniu Iana. Był dla niej taki miły, a jego prace zapierają dech w piersiach. Nie mogła się doczekać końcowego wyniku. Pod żadnym pozorem nie uważała tego za skazy czy wady, ale za najpiękniejszą rzecz, jaką mogła nosić na swoim ciele. – Przestań Mamo, nie musisz na nie patrzeć, jeśli ci się nie podoba. Będę je zakrywała tak, jak Brian. – chyba po raz pierwszy w życiu poczuła się obrażona w imieniu swojego młodszego braciszka. Zawsze zakrywał swoje tatuaże albo zdejmował kolczyki, kiedy przyjeżdżał do rodziny – swojej czy Candace – tylko po to, żeby ich uszczęśliwić. I nigdy jakoś nie narzekał. - Jesteś dorosła, Gabby. Zrobisz, jak zechcesz. – powiedziała jej matka, chociaż i tak usłyszała lekką dezaprobatą, z którą Brian musiał sobie radzić już od młodzieńczych lat. Dzięki za pozwolenie, pomyślała. Miała trzydzieści sześć lat, była już prawie lekarką, a wciąż była pouczana. Sylvia nigdy nie zeswatałaby swojego siostrzeńca z kimś kto ma tatuaże, więc przynajmniej tego udało jej się uniknąć. Jeden mały sukcesik. - Miło było cię zobaczyć. – powiedziała do Sylvii, która odpowiedziała niepewnym uśmiechem. Była już prawie przy drzwiach, gdy znów odezwała się jej matka. - Zostaniesz na kolację? - Nie. Wreszcie dotarła do schodów, gdzie mogła uciec w zacisze swojego starego pokoju. Niech cię szlag Marku Eastonie. Miała mieć wszystko, całe życie dopracowane pod najmniejszym szczegółem. Wspaniałego męża. Dom w Highland Park. Karierę. Dzieci. A teraz musiała mieszkać tutaj. Przeznaczenie, ta kapryśna suka wywróciła jej całe życie do góry nogami. Mieszkała z rodzicami, ponieważ była praktycznie bezdomna. Przeżyła największe upokorzenie, jakiego może doświadczyć panna młoda. Straciła mężczyznę 24

Tłum: mary003

swoich marzeń. Nie będzie mogła mieć dzieci przed czterdziestką, ponieważ już nigdy więcej nie będzie w stanie znaleźć się w tej samej sytuacji. Za długo czekała. Za długo skupiała się tylko i wyłącznie na karierze. A teraz, wszystkie rzeczy, które tak odkładała, które planowała na inny dzień, znalazły się poza jej zasięgiem i być może już nigdy nie będzie mogła ich mieć. W tej chwili jej pokój był dla niej większym sanktuarium, niż w czasach młodości. Rodzice zatrzymali sporo rzeczy po jej wyprowadzce. Jednym z nich była pozytywka z baletnicą stojąca na toaletce, której nikt nie ruszał, bo każdy się bał uszkodzić ją jeszcze bardziej. Powędrowała po niej wzrokiem. Podeszła do niej i podniosła delikatnie, uważając na pajęczynkę stworzoną w efekcie pęknięcia. Był to prezent od jej prababci z Włoch, tuż przed tym, jak umarła… a Brian stłukł ją, kiedy miał jedenaście lat. Siedział w jej pokoju, jak zwykle ją denerwując i niechcący uderzył w toaletkę. Wciąż słyszała dźwięk pękającej porcelany, wciąż czuła ból w sercu na widok spadającej pozytywki. Nie słuchała jego przeprosin, chwyciła go za kołnierz i wyrzuciła ze swojego pokoju, krzycząc, jak bardzo go nienawidzi i zatrzaskując drzwi przed jego nosem. Następnego ranka znalazła ją stojącą w tym samym miejscu tylko, że posklejaną. Evan wyznał jej, że Brian zakradł się do jej pokoju i spędził całą noc próbując ją naprawić i nie pozwalając Evanowi sobie pomóc. Nie była idealna, ale odwalił kupę dobrej roboty. W jakiś sposób, teraz z tymi wszystkimi pęknięciami, stała się dla niej o wiele bardziej cenna. Spoglądała na nią i przypominała sobie, jak bardzo Brian ją kocha… bez względu na to ile razy w ciągu tych kilku lat temu przeczył. Żartowała, kiedy mówiła Ianowi, że nic się nie zmienił i wciąż jest tym samym nastolatkiem. Był zupełnie inny. A ona? Miała być mężatką. Cieszyła się z tego i była gotowa. A teraz była po prostu… w stanie zawieszenia. Po klęsce, która miała być jej ślubem, została do końca roku z Tiną. Czuła się strasznie bezużyteczna i bezradna, wylegiwała się na kanapie przyjaciółki pozbawiając ją prywatności. Rodzice Gabby byli bardzo chętni wspomóc ją finansowo – jak zawsze – znaleźć jej swoje własne gniazdko, ale była tak zajęta, że nie miała czasu na rozglądanie się. Kiedy tylko skończył się rok, przyjechała do domu z rzeczami upchanymi w bagażniku. Siedziała tu już od wieków. Mimo to, wciąż czuła się bezużyteczna i bezradna. 25

Tłum: mary003

Jedynym co jej pomagało, to Kelsey. Ich nocne rozmowy były dla niej, jak koło ratunkowe. Sama przez to przeszła, zamieszkiwała kanapę swojej najlepszej przyjaciółki po tym, jak mąż zdradził ją z byłą narzeczoną Evana. Codzienne obietnice Kelsey, że kiedyś odbije się od dna, a tuż za rogiem czeka na nią światełko w tunelu, dawały jej jedyną nadzieję i nie pozwalały zwariować. Niejednokrotnie od czasów Ślubu, który Się Nie Odbył, miała ochotę rzucić wszystko w cholerę. Pozostać tutaj, zapomnieć o swoich marzeniach, poddać się albo wrócić do pielęgniarstwa, żeby nie być ciężarem dla wszystkich wkoło. Gianna zaprosiła pewnie matkę Candace tylko dlatego, żeby tamta poznała ją z jakimś miłym mężczyzną i oszczędziła wstydu i hańby rodzinie, w której jej córce grozi staropanieństwo. Ale zrezygnować z tego wszystkiego? Zmarnować wszystkie pieniądze i zainwestowany czas. Nie mogłaby… ale myśl o samotnym powrocie do Dallas… nie była pewna czy podoła. Póki co nie chciała o tym myśleć. W ogóle nie chciała o tym myśleć. Jej mottem jest teraz życie teraźniejszością. Do diabła z przyszłością. Gabby opadła z powrotem na łóżko, zwalczając skowyt i stek przekleństw, gdy poczuła piekący ból w plecach. Natychmiast pomyślała o swoim artyście. Westchnęła i przewróciła się na brzuch. Potrzebowała szklanki zimnej wody. Ian… Poczuła, jakby znów coś w niej ożyło, kiedy przesunął się z krzesłem na wysokość jej głowy i na niego spojrzała. Tak jakby brakowało jej jakiegoś kawałeczka do układanki i właśnie wtedy go odnalazła. Miał przyjazne spojrzenie, ale była pewna, że w jego piwnych oczach tli się coś głębszego. Jego krótkie, ale jakoś nadal rozczochrane, brązowe włosy aż się prosiły aby zatopić w nich palce. Powiedział, żeby płakała i krzyczała, jeśli tego właśnie potrzebuje, ale chciało jej się krzyczeć z zupełnie innego powodu. Śmieszne, prawda? Nie musiała nawet pytać ile on ma lat. „Młodszy od Ciebie” aż wyryło się na jego czole. Mimo to, jego postawa i oczy obiecywały przygodę jakiej nikt nigdy nie byłby w stanie zapomnieć. Nigdy nie była z młodszym mężczyzną, nigdy nie potrafiła się do tego zmusić, ale w tej sytuacji była skłonna dodać to do swojej listy. Kiedy znajdzie lepszą porę niż teraz, gdy była wolna i nieograniczona? Przed chwilą wybijała z głowy swatanie swojej matce, ale kto powiedział, że była przeciwko swojemu własnemu. Słowo na dziś: żyj chwilą. 26

Tłum: mary003

Rozdział 4. Ian sączył swoje piwo, wpatrując się w telewizor, w którym, jak w większości sportowych barów, pokazywali Texas Rangers. Nie zauważył, że ma towarzystwo, dopóki nie poczuł dłoni na swoich plecach. Odwrócił się i jego oczom ukazała się para rozbawionych i bezpośrednio wpatrzonych w niego zielonych oczu. Gabriella Ross uśmiechała się do niego i przez to omal nie spadł z pieprzonego stołka. – Dawno się nie widzieliśmy. – zażartowała, unosząc dużą butelkę piwa do swoich wiśniowo czerwonych ust. Przez chwilę siedział zahipnotyzowany sposobem w jaki jej usta otaczały szyjkę butelki i wyobrażał sobie, że otaczają pewną część jego ciała… lecz od razu odepchnął od siebie tę myśl. – Cześć. No tak, to chyba już pięć godzin? – spojrzał odruchowo na swój zegarek, oczywiście nie po to, żeby sprawdzić godzinę. - Często tu przychodzisz? – zapytała, unosząc brwi na jego sceptyczną minę, która podkreślała różnicę ich wieku. - Niezbyt. Od czasu do czasu, gdy muszę nieco wyluzować. A ty? Wskazała na piwo w swojej dłoni. – Próbuję ugasić płomienie na swoich plecach. - Uuu. – skrzywił się w jej imieniu. – Niestety nie da się tego ominąć. Przykro mi. - W porządku. Było warto. - Na pewno, ale w międzyczasie… będziesz potrzebowała czegoś mocniejszego od piwa. - Próbujesz postawić mi drinka? – odepchnęła swoje olśniewające włosy za ramię i znów omal nie spadł z krzesła przez jej prowokujące spojrzenie. Kobieta, którą poznał pięć godzin temu, zniknęła. W jej miejsce pojawił się… wcielony diabeł. Wpatrywał się w nią przez chwilę, nie rozumiejąc tego, co się dzieje i walcząc z pożądaniem, jakie w nim wywoływała. Co to kurwa ma znaczyć? Przypomniał sobie wcześniejsze słowa Briana. Wziął długi łyk piwa i rozsiadł się na stołku, wgniatając się w niego mocno. – Niczego nie próbuję. 27

Tłum: mary003

- Nie? - Nie. – unikając jej spojrzenia, wyciągnął portfel z kieszeni i rzucił na blat kilka monet. - Powiedziałam coś nie tak? – wciąż z tym samym, cholernym rozbawieniem. Jakby wszystko wokół niej znajdowało się tutaj tylko dla jej przyjemności i było jej zabawkami. Jakby jej nie obchodziło, że właśnie dał jej kosza, bo przecież ma tutaj kupę innych, chętnych biedaków, którzy z chęcią ulegną jej polowaniom. - Daj sobie siana. – odpowiedział ostro, chociaż starał się zabrzmieć żartobliwie. – Nie mieszam interesów z przyjemnością. - Wow. Wyraziłeś się bardzo jasno. W porządku, sama kupię sobie drinka. Po prostu pomyślałam, że byłoby miło posiedzieć z kimś kogo znam. – odwróciła się od niego do baru, dzięki czemu mógł rzucić okiem na jej długie nogi sięgające wysokością aż do samego stołka. Jeśli ją tu zostawi, każdy z miejscowych kolesi będzie mógł zająć jego miejsce. Z powodów, których nie potrafił rozszyfrować, sama myśl burzyła w nim krew. Wzdychając i przeklinając siebie za totalną głupotę, usiadł na miejscu tuż obok niej. – Przepraszam, ja… po prostu przepraszam. Nie chciałem być chamski. Wybierz sobie drinka. – machnął do barmanki. - Daruj sobie. Nie zamierzam się prosić. – przechwyciła dziewczynę za barem, zanim zdążył choćby otworzyć usta. – Podwójną wódkę z tonikiem. – a następnie odwaliła świetną robotę w ignorowaniu go, gdy czekała na kolejkę. - Pogrywasz sobie ze mną, czy jesteś naprawdę wkurwiona? – zapytał, zerkając na ekran telewizora, gdy w barze rozległ się chór wrzasków i aplauzów. - Nie jestem wkurzona. Wiedziałbyś, gdybym była. Jakoś w to nie wątpił. – Więc… co to dla ciebie jest? Lekkie wkurwienie się? Uciął na jej ostrzegający wzrok. – Nieważne. Ian przeczesał dłonią włosy i zaczął się zastanawiać, czy aby właśnie zaczynał rozumieć o czym mówili chłopaki w Dermamanii. Nawet Ghost był przerażony na widok tej kobiety, a nie łatwo było go przestraszyć. A przecież jego dziewczyna też była na swój sposób nieco przerażająca.

28

Tłum: mary003

- Posłuchaj, nie chciałem cię urazić. Naprawdę chciałbym postawić ci drinka, ale… pracuję z twoim bratem i… - Błagam cię. Nie musisz się martwić moim braciszkiem. - Tak się składa, że twój braciszek jest moim szefem. A ty jesteś moją klientką. A… - A ty nie mieszasz interesów z przyjemnością. – wytknęła mu. – Łapię. Po sposobie w jakim wymruczała to zdanie między łykami, a zwłaszcza słowo „przyjemność”… Chryste, miał ochotę wszystko pomieszać. I to ostro. – Nie chodzi o to, że to jakaś… żelazna zasada. - Żelazna? Szlag. Czuł się, jak pierdolona mysz uciekająca z kąta do kąta przed kotem z ogromnymi, zwinnymi pazurami, a fakt, że spędził cały dzień na myśleniu o niej wcale mu nie pomagał. Siedziała w nim pewna perwersyjna ciekawość, która nie dawała mu spokoju i przez którą ciągle się zastanawiał, jak to jest, gdy w końcu chowa swoje pazury i być może nadeszła okazja, aby się o tym przekonać. - Co ty do diabła wyprawiasz? To przykuło jej uwagę i znów roześmiała się tym melodyjnym śmiechem. – Niczego nie robię, Ianie. Naprawdę doceniam twoją dzisiejszą pracę. Oraz to, że pozwoliłeś mi się wyżalić i… uspokoiłeś mnie, gdy zrobiło się niezręcznie. Dziękuję ci za to. Ale wygląda na to, że to chyba ja powinnam postawić ci drinka. - Nie… w porządku. – mruknął, wciąż pod wpływem jej delikatnych, kwiatowych perfum i uroku osobistego. – Taką mam pracę. - Czyżby? - No cóż… - chodziło o coś więcej. Byłby cholernym kłamcą, gdyby zaprzeczył. Ale nie chciał, aby o tym wiedział. Przynajmniej w tej jednej kwestii musiał zachować się w porządku i profesjonalnie. Lecz tym razem miał do czynienia z kobietą, która znała swoją wartość. Wiedziała, że wmawiał jej żałosne i gówniane wymówki, jakoby w ogóle jej nie pragnął. Każdy facet w budynku pożądał tej kobiety, a ona dobrze o tym wiedziała. Seksualność przylegała i spływała po niej, jak kurtyna błyszczących włosów.

29

Tłum: mary003

Najwidoczniej upokorzenie, które ostatnio przeżyła, nie wpłynęło na jej samowartościowanie. - Tak, to moja praca. – dokończył niezręcznie. - W takim razie jesteś w niej niezły. Teraz widzę dlaczego Brian tak bardzo w ciebie wierzy. - Doceniam to. W telewizorze, Beltre wyrzucił mocno piłkę, dając Rangersom przewagę nad Blue Jays i w całym pomieszczeniu rozległo się salwo radosnych krzyków. Nawet Gabriella dołączyła do tłumu. – Lubisz baseball? – zapytał Ian, gdy krzyki ucichły. - Kocham. Ja i Mark… chodziłam na mecze Rangersów, kiedy tylko mogłam. Niezbyt często, ale uwielbiałam to. - Żałuję, że mnie tam teraz nie ma. - W takim razie co tu jeszcze robisz? - Potrzebowałem nowego startu. Poznałem Briana dzięki wspólnym znajomym z Dallas. Znasz Kare i Marco? - Szczerze, nie znam żadnego z jego przyjaciół. - Spoko. To właśnie oni nas wszystkiego nauczyli. Pracowałem w ich salonie, ale pewnego dnia powiedzieli, że Brian potrzebuje pomocy, więc oto jestem. - Tak po prostu? - Jak powiedziałem, musiałem zacząć od nowa. - Bo? Wciągnął powietrze przez zaciśnięte zęby. – Mam swoje powody. - Ooo, tajemnica. – dała mu żartobliwego kuksańca z łokcia. – Lubię tajemnice. Tej z pewnością by nie polubiła. – A co z tobą? – zapytał. – Jesteś tutaj dlatego, że tego chcesz? Gabriella westchnęła, obracając swój kieliszek na wypolerowanej ladzie. – Nie bądź tego taki pewny. Jeśli chodzi o baseball, to oczywiście, że tak.

30

Tłum: mary003

Zaczął się nieco odprężać, choć przyszło mu do głowy, że utrata czujności w jej obecności może kosztować go bardzo wiele. Była cholernie rozbrajająca. – Będę szczery. – wyznał. – Wiem trochę o tym co się wydarzyło, zanim tu przyjechałaś. Brian nie powiedział mi wszystkiego, więc nie wściekaj się na niego. Pracuję u niego, więc od czasu do czasu wypływa na wierzch kilka brudów. Zajebiście go to wkurwiło. - W porządku. Całe miasto już wie, tak samo, jak społeczność medyczna w Dallas, więc dlaczego w twoim przypadku miałoby być inaczej? Co u diabła miał odpowiedzieć? Jak można przejść przez coś takiego i wyjść z tego jako jeszcze silniejsza osoba? Czasami pod maską, którą zakładała, dostrzegał przebłysk bólu, który stała się ukryć. Widział go wcześniej, jak również i teraz. – Wyobrażam sobie, jak ciężko jest wrócić po czymś takim do domu i stanąć twarzą w twarz z tymi wszystkimi ludźmi. - Postanowiłam poczekać z tym do lata, może wybuchną jakieś większe skandale i do tego czasu nikt już nie będzie pamiętał o moim głupim ślubie. – zażartowała bez większego humoru. - Niedoszłym ślubie. – poprawił ją. Tym razem śmiała się głośno i z radością, więc nie mógłby do niej nie dołączyć. – Wolałabym określenie Ślubu, którego Nie Było. - Jebać śluby. Stań się anty-ślubna. - Niech mnie diabli, jeśli kiedyś znów się na to zgodzę. Mój drugi brat ożenił się na plaży na Hawajach. A mnie, idiotce zachciało się ogromnego kościoła, setki gości, bajkowej scenerii i tego całego gówna. Masz rację, pierzyć to. – uniosła swoją szklankę i stuknęli się w toaście. - Strajki przeciwko wszelkim ślubom ogłaszam za rozpoczęte. – ogłosił. - Przez to wszystko mam ochotę wtargnąć na każdy ślub i wygłosić im kazanie. - Proszę bardzo. Niech wiedzą, jaki błąd popełniają. Przez chwilę wyglądała tak, jakby naprawdę to rozważała, aż w końcu wzruszyła ramionami. – Szczerze mówiąc niewiele wiem na ten temat. Mogę się odnieść do swoich rodziców – oni byli pomyłką. Ale moi bracia wydają się być zakochani po uszy. Jestem otoczona przez ogrom miłości i szczęścia, a sama jestem pozbawiona własnego i to jest najgorsze.

31

Tłum: mary003

- Hmm. Domordowała swojego drinka i odwróciła się do niego twarzą. – A jak to jest z tobą? Chyba nie podbijałam do zajętego faceta? Przez jego kręgosłup przeszły ostrzegające ciarki. Pił swoje piwo, unikając jej wzroku. Inaczej byłby zgubiony. – Podbijałaś? - Chyba nie ma sensu zaprzeczać. Brawo, nadal gap się w bar. Nie patrz na nią. Oczy w dół. – Nie, nie podbijałaś. Nie mam żony ani żadnej dziewczyny. Skinęła głową, następnie zdjęła torebkę z oparcia i wyjęła z niej portfel. Patrzył na nią tylko wtedy, gdy był pewien, że nie napotka jej magicznych oczu. - Pozwól mi postawić ci drinka. Naprawdę tego chcę. – wyznał. Ignorując go nawet, kiedy sięgał po swój portfel, położyła na ladzie kilka drobiazgów i wstała. Co do diabła takiego powiedział? - Wychodzisz? Musiał unieść wzrok, aby spojrzeć na nią ze swojego miejsca. – No cóż, Ianie, wygląda na to, że mało nie wyskoczysz z własnych portek za każdym razem, gdy próbuję być dla ciebie miła. Na początku pomyślałam, że chodzi o naruszenie twojej prywatności i przez to mogłeś poczuć się niezręcznie, czego oczywiście nie chciałam. Ale teraz jestem pewna, że to nie przypadek i doszłam tylko do jednego wniosku, a mianowicie, cholernie boisz się mojego brata albo po prostu mnie nie lubisz. W każdym razie… do zobaczenia na następnej wizycie. - Nie boję się twojego brata. – powiedział, wstając i przez to górując nad nią. Ani na chwilę nie oderwała od niego wzroku. - W takim razie mnie nie lubisz. - Nie skończyłem. Nie boję się twojego brata, ale go szanuję. Poza tym… zawsze musisz być tak cholernie bezpośrednia? – jak taka kobieta mogła się nie zorientować o tym, że jej narzeczony zamierza wystawić ją przed ołtarzem? Musiała być w niego naprawdę zapatrzona. - Posłuchaj kolego, nie przeszedłeś tego co ja, więc nie wiesz, jak to jest.

32

Tłum: mary003

- Pozwól, że się zrewanżuję. – przytknął usta do jej ucha i odezwał się wprost do nich, ocierając się wargami o jej delikatne płatki. Na tyle blisko, aby poczuć jej zapach, na tyle blisko, aby czuć miękkość jej włosów przy nosie. – Chciałbym zabrać cię do domu i pieprzyć do nieprzytomności. Zadrżała na całym ciele. Cofnął się, dostrzegając pragnienie pod jej ciężkimi powiekami. Zdecydowanie go pragnęła. – Ale nie zrobię tego. – dokończył, patrząc jak to wszystko rozpada się i rujnuje. – Z powodów, jakie wymieniłem. Możesz sobie wmawiać, że cię nie lubię, albo że mi się nie podobasz, jeśli dzięki temu poczujesz się lepiej. Zbierając swoje piwo z lady, rzucił jej ostatnie spojrzenie przez ramię, zanim ruszył w stronę stołów bilardowych. Wcześniej wpadł na myśl, że sam szatan musiał go dopaść. Teraz to ona wydawała się nim być, a gdyby spojrzenie mogło zabijać… miałby w klatce ogromną dziurę. Albo w innej części ciała, w której mogłaby narobić największych szkód. Nie mógł się cieszyć z pełnego zwycięstwa. Nie, kiedy jego dolna część ciała wręcz pulsowała gorącem. Samo wypowiedzenie tych słów w jej stronę miało dla niego katastrofalne skutki i już po sekundzie czuł się zajebiście obolały. Wyjście wydawało mu się najlepszym rozwiązaniem, ale po drodze kilku chłopaków przywołało go do stolika, więc skierował się w ich kierunku. Przez cały ten czas był świadom wwiercającego się w niego wzroku Gabrielli. Były, jak zajebiście neonowe lasery, które przebijały na wskroś. Na dodatek skierowane prosto w jego krocze. O Panie. Próbował skoncentrować się tylko na grze, lecz wzięła go kurwica, gdy podeszła do jednego ze stołów i rozpoczęła samotną partię. W czasie udawania, że skupia się na swoim kiju, tak naprawdę skupiał się na jej czarnej spódniczce, która opinała jej wypięty tyłek. Strzelił. I spudłował. Jej się udało, na co wskazywał jej radosny pisk i pochwała jej partnera. - Kurwa! – ryknął Ian, prostując się i przykuwając zbyt wiele uwagi, w tym Gabrielli. - Jest spoko, stary. – roześmiał się jego partner, klepiąc go po ramieniu. Ian potarł się po karku, wbijając wzrok w kolesia, który próbował obłapiać ją swoimi łapskami. Pozwalała na to, dopóki nie chciała oddać kolejnego strzału. Wtedy go 33

Tłum: mary003

odepchnęła i zajęła miejsce wprost przed Ianem, więc gdy się pochyliła, z jak najlepszej strony ukazała jego oczom swój dekolt. Ian poczuł nagłe uderzenie z boku ciała. – Twoja kolej, stary. Już? Otrząsnął się ze swojego odrętwienia i spojrzał na swój stół. Oczywiście najlepszy strzał jaki mógłby oddać zmusiłby go do stanięcia na wprost przed nią. Ustawił się, próbując na nią nie patrzeć – nawet się nie waż na nią spojrzeć, ignoruj ją dupku – ale po raz kolejny złapał się na gapieniu na nią. Przesuwała palcami wzdłuż kija, jakby chciała go sprowokować. A gdy już miał zajęczeć i zbłaźnić się przed wszystkimi, uśmiechnęła się. Przesunęła wzrokiem po swojej bili i uderzyła bez wahania. Oczywiście stado jej adoratorów rosło z sekundy na sekundę, a gdy wyprostowała się, udawała, że się tym nie przejmuje, lecz uśmiechnęła się uroczo pod nosem. - Na co ty kurwa czekasz, człowieku? – zapytał Iana jeden z widzów. - Chyba jest zajęty gapieniem się na coś innego. – powiedział kolejny. – Kto by go winił. Miał ochotę złamać ten kij na czyjejś głowie. Powstrzymał się jednak, ustawił przy swojej bili i z łatwością wbił ją do łuzy. Dzięki Bogu. Obszedł stół dookoła w poszukiwaniu kolejnej, przez cały czas obserwując ją kotem oka. Grupa wokół niej z minuty na minutę robiła się ciaśniejsza, a może to była tylko jego wyobraźnia. Radziła sobie nieźle bez potrzeby jego interwencji, lecz był na nią gotów w każdej sekundzie. Na szczęście on i jego partner wygrali swoją grę. Ona i jej przegrali, sądząc po wszystkich kondolencjach jakie dostała od swoich nowych koleżków. Chyba nie mogliby być bardziej oczywiście w pokazywaniu, jak bardzo chcą dostać się pod jej spódnicę. Oczywiście on też chciał się tam dostać, ale przynajmniej nie robił z siebie jakiegoś kretyna. Taaa, kogo on próbował oszukać. Ktoś zaproponował mu nową partyjkę, ale odmówił. Z jakiegoś powodu nie był w nastroju – być może miało to coś wspólnego ze wcześniejszą chęcią rozjebania kija o kilka głów. Lecz Gabriella Ross, jak diabli, cieszyła się z uwagi jaką przykuła oraz z tak licznych adoratorów, a odrzucenie Iana spłynęło po niej, jak po kaczce. Z drugiej strony, może wcale tak nie było, a całe to przedstawienie było tego dowodem. 34

Tłum: mary003

Rozmowy wokół niego ponownie przeniosły się na baseball, ponieważ Rangersi mogli utracić swój fotel lidera na rzecz Blue Jays, którzy zaciekle ich atakowali. Napięcie w barze sięgnęło apogeum przy stanie 0-3. Odbił. Cały bar odetchnął z ulgą. Ian poczuł na ramieniu czyjąś dłoń. Odwrócił się, dostrzegając stojącą za nim Gabby z zarozumiałym uśmiechem na twarzy. – Zagrasz? Pokręcił głową czując wszystkie oczy wpatrzone w siebie. – Wybacz. Właśnie skończyłem. - Obiecuję, że będzie warto. - Niby dlaczego? Przysunęła się do niego i przytknęła usta do jego ucha, naśladując jego wcześniejszy gest. Jej szept przyprawił go o ciarki. – Jeśli wygram, zabierzesz mnie do domu i wypieprzysz do nieprzytomności.

35

Tłum: mary003

Rozdział 5. Zimny deszcz uderzał o skórę Gabby, gdy ona i Ian wyszli z zatłoczonego baru. Czując palce Iana złączone ze swoimi, odchyliła głowę i pozwoliła kroplom obmyć swoją twarz, zanim jej usta zostały niespodziewanie zmiażdżone. Zarzuciła ręce na jego szyję, z radością witając jego język i pożądanie, jakie wywołał w jej ciele. Zagrali. I wygrała. O Boże, smakował wspaniale. Z każdą sekundą był coraz mokrzejszy, twardszy i silniejszy. Jego skóra pomimo lodowatego deszczu, była gorąca i przejechała po niej swoimi dłońmi, chcąc poczuć pod sobą jego ciało – które było bardzo silne. Jego z kolei, eksplorowały jej plecy, dociskając ją do niego i naciskając na wszystkie czułe miejsca. Trzeba jednak przyznać, że uważał na tatuaż i nie dotykał miejsca wokół niego. Uśmiechnęła się przy jego słodkich ustach, a on cofnął się, by złapać oddech. - Nie spodziewałam się, że zagrasz. – wyznała, ich oddechy mieszały się delikatnie ze sobą. - Nie spodziewałem się, że wygrasz. - Może zrobiłeś to specjalnie. - Na pewno nie. - To może… zrobiłeś to podświadomie. Roześmiał się i przez chwilę wpatrywał się w jej twarz, a po chwili obiema dłońmi odsunął z niej mokre kosmyki. Ona ujęła jego silną szczękę i przyglądała się twarzy. Lekko zadziorny nos, pełne usta i lekki zarost. Miała rację co do tych oczu. Paliły aż po samą duszę. Jej serce znów zabiło mocniej, gdy po raz kolejny uświadomiła sobie, że tak naprawdę nic o nim nie wie. Cienka blizna przedzielała jego prawą brew i była ciekawa skąd ją miał. Barowa bójka? Nie ma mowy, aby taki facet przegrał. Był od niej wyższy prawie o głowę, a przecież Gabby wcale nie należała do najniższych kobiet. Dobrze zbudowany, ale nie napakowany, pachniał prawdziwym 36

Tłum: mary003

mężczyzną, którego zresztą wyczuła po mięśniach nadanych z pewnością drogą trudnej pracy, a nie używek. Uważała to połączenie za fascynujące, ponieważ był bardzo miłym mężczyzną. W tej chwili nie liczyło się to, że czegoś o nim nie wiedziała. Brian go znał i ufał mu, a on mógł jej dać to, czego potrzebowała. Kilka lat temu mogłoby jej to przeszkadzać, biorąc pod uwagę fakt z jakimi ludźmi zadawał się jej brat, ale teraz wszystko się zmieniło. Cała ta tajemniczość… była cholernie pociągająca. - Chodźmy. – powiedział, ciągnąc ją za sobą w stronę parkingu, na którym nie stało nic oprócz motocyklu. - Mam nadzieję, że jedziemy do ciebie, bo ja wciąż mieszkam z rodzicami. - No tak. A miałem zapytać, które miejsce wolisz. – zatrzymał się przy motorze i uniósł na nią brew. Gabby poczuła, jak jej własne, sięgają prawie włosów ze zdziwienia. – Jeździsz motorem? - Teraz tak. Nie wiedziałem, że ma padać. - Jasna cholera. – roześmiała się i otuliła ramionami, wyobrażając sobie, jak chłodny wiatr będzie smagał jej skórę. Jednak motocykl wyglądał mistrzowsko. Nie wspominając już o tym, jak to będzie poczuć taką moc między nogami, gdzie już była obolała i potrzebująca… - Jestem w spódnicy. Na dodatek jestem trochę zalana. Wspaniale. Czemu nie? Przyjrzał się jej, zanim wskoczył na Harleya i odpalił silnik, a kiedy podeszła bliżej, dodał więcej gazu. Cholera. Siedzenie na tym motorze tylko uwydatniało jego długie, silne nogi, a uda były teraz całkowicie opięte przez spodnie. Nie mogła się doczekać aż znajdą się między jej własnymi. I te wielkie, czarne buty… Miała nadzieję, że ich rozmiar dorównuje rozmiarowi czegoś innego. Wyciągnął rękę, aby ją przytrzymać, gdy wsiadała za niego, a kiedy już jej się to udało, zaczęła się śmiać z własnej nieporadności. Nigdy w życiu nie siedziała na motorze. Nigdy w życiu nie planowała tego. - Nie wierzę, że to robię. – powiedziała, gdy obejrzał się na nią z szerokim uśmieszkiem. Jego mięśnie brzucha napięły się, gdy przesunęła dłonie, aby go objąć. Były twarde, ale nie spodziewała się niczego innego. Chciałaby już sprawdzić, czy gdzie indziej również jest taki twardy. 37

Tłum: mary003

Deszcz osłabił się, gdy wyjechali na ulicę. Na szczęście nie było dużych korków. Motocykl ryczał w jej uszach, a wiatr smagał jej policzki, gdy mijali kolejne ulice. Oparła głowę o plecy Iana i obserwowała mijane latarnie, zaciskając swój uścisk i czując się dziwnie spokojną od… bardzo dawna. Zabawne. Pamiętała, jak Brian wspomniał, że bar jest popularnym miejscem wypadów jego pracowników i miała cichą nadzieję, że trafi tam na Iana. Nie oczekiwała wiele, ale proszę bardzo. Czuła się przy nim spokojnie i bezpiecznie, a przecież jechała motocyklem z facetem, którego prawie w ogóle nie znała. Jej spódnica podwinęła się do samych bioder, przez co nogi były całkowicie nagie. Nie miało to znaczenia – nie, kiedy od bardzo dawna czuła się naprawdę seksownie. Było to miłe, potrzebne i nie zamierzała z tego rezygnować. Ani na chwilę nie potrafiła opanować swojego pożądania. Przesuwając niżej dłonie, znów mogła poczuć jaki był spięty. Niżej i niżej… aż sięgnęła palcami skrawka koszulki i natknęła się na dżinsy opinające bardzo imponującą erekcję. Najwyraźniej jej bliskość miała na niego taki sam wpływ, jak jego na nią. O Boże. Zadowolona z tego co znalazła, zachichotała i przygryzła jego ramię, pozwalając, aby wibracje spowodowane rykiem silnika odbiły się od budynków prosto do jej krocza. Potrząsnął głową, a z drgań ramion wywnioskowała, że on również się śmieje. Podróż nie była długa. Po chwili skręcił w tą samą dzielnicę z blokami, w której mieszkali Brian i Candace. – Dobrze, że nie wzięliśmy mojego samochodu. – powiedziała, gdy zahamował na pustym miejscu parkingowym. – Brian mógłby go rozpoznać. - Tak. – to był jego jedyny komentarz. Żartowała, kiedy mówiła, że nie musi się przejmować jej młodszym braciszkiem, ale z drugiej strony, zaimponował jej. Oczywiście nie pozwoliła, aby posłużył się tym, jako wymówką, żeby od niej uciec. Jako pierwsza zsiadła z Harleya i obserwowała z podziwem, jak robi to samo. W tej chwili, jego biała koszulka przyklejała się ciasno do całego ciała, spodnie były wybrzuszone, aż nie mogła się doczekać, żeby zwiedzić te miejsca. Najlepiej językiem. Mark nie dbał o swoją sylwetkę tak bardzo, jak on, tylko czasami zdarzało mu się wyjść pobiegać. Oczywiście dbał o siebie i swoje ciało, ale nigdy nie wywołał w niej takiego zachwytu, jak widok przed nią. 38

Tłum: mary003

- Podoba ci się widok? – zapytał Ian, a jej wzrok od razu powędrował do jego twarzy. No tak, w końcu stała tu kilkanaście sekund i gapiła się na jego krocze. - A tobie? – odwdzięczyła się. - Musisz pytać? Uśmiechając się do siebie, podążyła za nim do drzwi, a chwilę później stała w jego mrocznym salonie, czekając aż zaświeci światło. I nie doczekała się. Nie była nawet w stanie zobaczyć własnej dłoni przed twarzą – musiał mieć jeszcze zaciągnięte zasłony, ponieważ na zewnątrz paliły się latanie – i otoczyła ją martwa cisza. Co do diabła on robił? - Czy ktoś tu w ogóle płaci rachunki? – zapytała. - No jasne. – odpowiedział, zaskakując ją tym, jak blisko stał. Następnie… ciepłym oddechem na policzku. Z dużą delikatnością przesunął dłonią po jej nagim ramieniu, wywołując gęsią skórkę. Wargi przesuwały się wzdłuż szczęki. Jej oddech zaczął przyspieszać. Pocałuj mnie, pomyślała, lecz nie odwróciła twarzy w jego stronę. Lubił kontrolę. W jakiś sposób udało jej się to wyczuć – być może po tym, że nie dopuścił, aby go teraz widziała. A może po jego ogólnym sposobie bycia. Wiedziała, jak to jest potrzebować kontroli. Przez całe swoje życie próbowała zapanować nad wszystkim i wszystkimi. Boże drogi, chwilami miała ochotę się poddać… to było zbyt wyczerpujące. Czuła, jak jej skóra pali pod mokrymi ubraniami. Sutki stwardniały i musiała się powstrzymać, aby nie rzucić się na niego. Uśmierzyć ból we wszystkich miejscach, które wywołał jego dotyk. - Więc, - odezwał się, a gdy jego ciepły oddech musnął jej policzek, zadrżała. – Dlaczego ja? Czy oni musieli w ogóle rozmawiać? Przesunęła dłońmi po jego piersi, aż na ramiona, rozkoszując się jego dobrze zbudowanym ciałem. Tym, jaki twardy i męski był. – A czemu nie? – jedyna odpowiedź, na którą było ją stać. - W barze było wielu facetów, którzy umarliby, aby być na moim miejscu.

39

Tłum: mary003

Ale tylko ty byłeś dla mnie miły, pomyślała, ale oczywiście nie zdecydowała się na takie wyznanie. Właściwie to wielu mężczyzn było dla niej miłych. Bo chcieli ją przelecieć, ale ona ich nie chciała. – Może, gdyby któryś z nich zrobił mi tatuaż, wyglądał, jak ty, mówił, jak ty i czułabym się przy nim, jak przy tobie… byłby teraz na twoim miejscu. - Ach tak? - Mmm. - Więc znalazłem się w odpowiednim miejscu o odpowiednim czasie? – wyszeptał, przysuwając się bliżej. Jego twarda pierś – o Boże, tak! – naciskała na nią, przez co nie mogła się powstrzymać i otarła się o niego piersiami. - Czy tak właśnie nie działa ten świat? Zobaczyłam cię. I zapragnęłam. - Zawsze dostajesz to czego chcesz? Zamilkła, czując ogromny ból w efekcie przypływających wspomnień. – Wiesz, że nie. Oddech i dotyk, którym tak bardzo cieszyła się przed momentem, przestały na chwilę istnieć. – Przepraszam. Nie chciałem tego wywlekać. Gabby owinęła ręce wokół jego szyi i przyciągnęła go blisko. Teraz, gdy jego oczy znajdowały się tak blisko, mogła w końcu powiedzieć to o czym od tak dawna myślała. – Wybaczone, a teraz przestań gadać i zacznij mnie pieprzyć. Czy miało się to ograniczać tylko do poleceń, odbioru kontroli, pragnęła tego przez całą noc. Chciała mu się poddać. I nie chciała myśleć o niczym innym poza nim i tym co z nią zrobi. Przez jego pocałunek zabrakło jej tchu. Jego język napierał na jej usta i od razu wpuściła go do środka. Została uwiedziona jego wyjątkowym zapachem, ale również alkoholem, który sama wypiła. Ale teraz chodziło tylko o niego, o jego ciało przyciskające się do niej i unoszące się nad nią w ciemności. Po chwili i ona się unosiła, gdy wsunął dłonie pod jej tyłek i podniósł ją, jakby ważyła tyle co piórko. Odruchowo owinęła wokół niego nogi. Otarła się o jego erekcję wywołując jęk zarówno u siebie, jak i u niego. I wtedy zaczął ją nieść i mogła mieć tylko nadzieję, że zna rozkład mieszkania na pamięć i nie uderzy z nią w któryś z mebli. Chwilę później przytrzymała się go w 40

Tłum: mary003

oszołomieniu, krzycząc wprost w jego usta. Zaczął się śmiać, kiedy wylądowali na jego łóżku. Jego silne palce ugniatały jej tyłek, kiedy na nim leżała i… to było wspaniałe. Zwłaszcza, kiedy te zręczne palce zakradły się pod spódnicę i zetknęły się bezpośrednio z gołym ciałem. Przez cały ten czas podkreślał swoją dominację, napierając na nią swoimi ustami. Zanurzył dłoń w jej długich włosach, trzymając ją mocno przy sobie. Uwielbiała i potrzebowała tego. Potrzebowała go ostrego, aby przeżyć z nim coś, czego nigdy wcześniej z nikim nie przeżyła. Jego pocałunki doprowadzały ją do obłędu, ale to już jej nie wystarczało. Podnosząc się, wsunęła dłonie pod jego koszulkę i przesunęła nimi po twardych mięśniach. Jęknął i uniósł biodra, ocierając się nimi o nią. Chryste, to dopiero będzie zabawa. Czuła się przy nim taka niedoświadczona. Chwyciła rąbek koszulki i zdjęła ją przez jego głowę. Usiadł, aby jej pomóc, a po chwili oboje skończyli na śmianiu się z zaplątanej koszulki. Wykorzystał okazję i pocałował ją, tym razem słodziej, delikatniej i czulej. Następnie przyszła i na nią kolej i wtedy to on zabrał się za jej ubranie, zdejmując je powoli, aby nie urazić pleców. Ten prosty gest wzruszył ją bardziej, niż cokolwiek innego. Przestała o tym rozmyślać, kiedy jego dłonie zsunęły się niżej i objęły piersi. Nigdy nie miała na ich punkcie kompleksów, ale po raz kolejny poczuła się przy nim maleńka. A kiedy znienacka wziął jeden z sutków w usta… mało nie straciła oddechu. Po chwili przeniósł się do drugiego, kompletnie zawracając jej w głowie. Wbiła mocno paznokcie w jego plecy, a on w odpowiedzi wziął go jeszcze głębiej i zassał mocno. W tej chwili pulsowanie między nogami było niewyobrażalne, a przecież nawet jej tam jeszcze nie dotknął. Poruszała przy nim biodrami, starając się go poczuć, dać znać, jak bardzo go potrzebowała. Lecz nie przestał. Nadal skupiał się na stuku, doprowadzając ją do obłędu. Kiedy myślała, że dłużej tego nie wytrzyma, odsunął się i zrobił to samo z drugim. - Ian! – krzyknęła, zanurzając obie dłonie w jego włosach. Aby go odepchnąć, aby przyciągnąć go bliżej… nie wiedziała. Ciągnęła za nie, bawiła się pojedynczymi kosmykami tak, jak wcześniej sobie wyobrażała. Odsunął usta z głośnym pluskiem. Gabby niemal upadła od jednoczesnej ulgi i rozczarowania. Ulżyło jej, ponieważ nie była pewna czy zniesie to dłużej, a była rozczarowana, ponieważ za chwilę mogłaby dojść. Przesunął ją, kładąc twarzą do siebie i ubraną tylko w majtki. 41

Tłum: mary003

Ian wciąż miał na sobie dżinsy i buty. Wyobraziła sobie, jak rozpina guzik i uwalnia jego fiuta. Szybko jednak przestała się nad czymkolwiek zastanawiać, gdy przesunął dłonią po jej brzuchu, aż dotarł do koronki majtek. Odruchowo uniosła biodra na jego dotyk. Przesunął po nich dłonią, wywołując w niej długie westchnienie i jęk. Gabby rozłożyła nogi tak szeroko, jak pozwalała jej na to pozycja. - Jesteś taka mokra. – mruknął, odzywając się po raz pierwszy odkąd go uciszyła. Podobał się jej sposób w jakim do niej mówił i co mówił. I sposób w jaki ją pocierał… o taaak, nie śmiałaby zaprotestować. Zwłaszcza, kiedy przesunął je na bok i… Ochhh. Jedynie tyle była w stanie powiedzieć. Jego palce przedarły się przez płatki, docierając do wilgotności, krążąc po niej, pieszcząc, lecz omijając miejsce, w którym potrzebowała go najbardziej. – Ian. - Gabriella. – odpowiedział, brzmiąc na rozbawionego. – Masz piękne imię. - Jest za długie. – szepnęła, wykrzykując ostatnie słowo, gdy włożył w nią palec. Uczucie było tak ostre, że odchyliła się i złapała go za nadgarstek. Jej mięśnie natychmiast zacisnęły się wokół niego, próbując wchłonąć go głębiej. Puściła go i przesunęła dłoń na wybrzuszenie, pocierając je przez dżinsy. Potrzebowała każdego milimetra. Starając się nie przerywać wspaniałych rzeczy, jakie robił między jej nogami, odsunął się nieznacznie, kiedy próbowała uwolnić go ze spodni. Zadrżał, kiedy tylko ujęła go w dłoń – dobry Boże! – odetchnął głęboko, gdy najpierw pogładziła delikatnie całą długość dłonią, a później wzmocniła swoje ruchy. Dopasował rytm swoich palców do jej dłoni, rozciągając ją szerzej, gdy zarzuciła nogę na jego biodro. - O Boże. – jęknęła, ściskając go w sposób, który wywołał u niego podobny komentarz. Delikatnie wycofał z niej palec i wciągnął ją na siebie, przesuwając się tak, aby jego kutas ocierał się bezpośrednio o nią. Otarła się o niego, a następnie pochyliła głowę, by go pocałować, pokazując mu rytm, którego pragnie, kiedy już będzie w niej. Rytm, o którym samo myślenie doprowadzała ją do orgazmu. A przynajmniej do momentu, gdy złapał jej biodra i dopiero pokazał co to jest rytm. Krótkie i gwałtowne pchnięcie, które rozpalały wszystkie komórki w jej ciele. – Tak. – szepnęła, przygryzając dolną wargę. Z łatwością mogłaby całkowicie zdjąć majtki i wziąć go do środka. – Jestem gotowa, Ianie. Proszę. 42

Tłum: mary003

Złapał ją nagle za tyłek i przeciągnął przez całą całość długość swojego ciała, przez co omal na niego nie opadła. Co on… ? Och. Nawet przez bieliznę była w stanie poczuć jego ciepły oddech i musiała złapać się zagłówka, aby utrzymać równowagę. Jego usta zamknęły się na łechtaczce, tym bardziej drażniąc ją tkaniną. Przesunął jedną dłoń do tyłu, gdzie pocierał palcem dziurkę i naprawdę nie sądziła, by kiedykolwiek mogłaby być wilgotniejsza. Ponownie w nią wszedł, gdy jego usta zassały majtki i pociągnęły za nie. O Boże, zaraz wybuchnie. A kiedy przeciągnął językiem po najwrażliwszym miejscu, szarpnęła się do tyłu, nie mogąc znieść tak intensywnego doznania. – Nie chcę jeszcze dochodzić. – jęknęła. - Więc nie rób tego. – odpowiedział, przyciągając ją z powrotem do siebie. – Nie dochodź, Gabriella. Nie dochodź. Jakby mogła? Ponownie przytknął do niej swój język w powolnych, krążących ruchach. Jęczała z przyjemności, nigdy nie sądząc, że będzie w stanie zaznać czegoś takiego. Jedna z jego dłoni przesunęła się z biodra na pierś, obejmując ją i szczypiąc brodawkę, podczas gdy ona oblizywała i przygryzała usta, próbując zażegnać zbliżający się orgazm. Była już o krok. – Nie mogę… - wychrypiała na co zatrzymał się i przyciągnął ją w dół, aby ją pocałować. Aby posmakowała siebie na jego ustach. Czuła, jak się trzęsie od stóp do głów. Drżącymi dłońmi chwyciła za majtki i przesunęła je niżej – i w jakiś sposób zdjął je z niej. Była zbyt oszalała z pożądania, aby przejmować się tym, jak to zrobił. Podejrzewała, że je po prostu rozerwał. Jednak udało jej się zapanować nad własnym rozumem i wyszeptać: - Gumka. – i po kilku samotnych sekundach, znów przerzucił ją na siebie, aby nie musiała ocierać się o materac, a tym samym naruszać bolesnej sfery tatuażu. Sięgnął w dół i poczuła, jak ustawia się przy jej dziurce. – O tak. – powiedziała, słysząc jakby z oddali swój własny głos i towarzyszące mu emocje. Jej ciało żyło w tej chwili swoim własnym życiem, przysuwało się do niego, lecz złapał ją i przytrzymał w miejscu, wchodząc w nią boleśnie powoli. – Ian, Boże, Ian… Jego jedyną odpowiedzią było ostre westchnięcie. Czy on również szalał tak, jak ona? Musiał. Jego fiut idealnie do niej pasował, jakby zostali dla siebie stworzeni. Jej ciało ożyło, jak nigdy przedtem. Znów poczuła się maleńka w obliczu swojego wielkiego pożądania oraz tego, jak się przy nim czuła. Kiedy już myślała, że nie wejdzie w nią głębiej, wszedł. Kiedy już 43

Tłum: mary003

myślała, że wreszcie przestanie kazać jej czekać, kazał. Została zdana na jego łaskę, dokładnie tak, jak pragnęła. Próbowała się poruszyć, pokazać mu, jak bardzo go potrzebuje, ale jej próby były daremne i żałosne. Wszystko to sprowadziło się do kilkukrotnego wykrzyczenia jego imienia. Z kolei on chwycił ją mocniej i wycofał się biodrami. Jęknęła wprost w jego szyję, kiedy jego fiut omal całkowicie z niej nie wyszedł. Kiedy była już zbyt obolała i nie mogła dłużej wytrzymać, wszedł głębiej. I znów się przebudziła. Uniosła się, opierając rękoma o materac i wpatrywała z góry na niego. Miło było mieć pod sobą tak boskie ciało i zamierzała korzystać z każdej sekundy, jaką jej ofiarował. Chwytając jego usta we wściekłym pocałunku, na zmianę to opadała na niego, to unosiła się. Pozwolił jej prowadzić, nie wymuszając na niej swojego własnego rytmu. Zanurzył dłonie w jej włosach, a jego ciało drżało i szarpało się, gdy go ujeżdżała. - O tak. – wyszeptała wprost w jego usta. – Smakujesz wspaniale, kotku. - Ja pierdolę. – jęknął. – Za chwilę dojdę. Nie przejęła się tym, ponieważ patrzenie, jak dochodzi byłoby tak samo satysfakcjonujące, jakby ona sama miała orgazm. Prawie. Otarła się o niego piersiami i nawet z nim twardym w środku nie potrafiła jeszcze dojść. Pomimo całego swoje pożądania, Ian uważał, aby nie urazić ją w plecy. Właściwie to trzymał się od nich z daleka. Obchodziły go tylko ramiona, biodra i piersi. Pochyliła się do niego i chwyciła jego dłonie, splatając z nim palce. Jej skóra błyszczała od potu, a kiedy go pocałowała, smakowała, jak sól. Była coraz bliżej… Zakołysała biodrami, ocierając się o niego i odrzuciła głowę, gdy uderzyły w nią kolejne doznania. Zanim jeszcze zdążyła wykrzyczeć jego imię, zalała ją czysta przyjemność. Zaciskała się wokół niego każdym mięśniem, a intensywność jej orgazmu była tak wielka, że omal nie złamała jej w pół. Jej rytm stał się teraz chaotyczny, ale również bardziej wymagający, chcący wycisnąć z niego wszystko. Nie zwracała uwagi na to co mówi i pewnie później też nie będzie tego pamiętała, ale na pewno zapamięta jego twarz, gdy do niej dołączył. Sposób w jaki jego brwi się zmarszczyły, a usta rozwarły – wyglądał wspaniale w blasku tylko jednej latarni.

44

Tłum: mary003

Mimo, że milczał. Również kiedy zadrżał i przyciągnął ją do siebie, nie wydał z siebie żadnego dźwięku. Jedyną oznaką jego orgazmu, była przyjemność wypisana na twarzy i głęboki pomruk. Cholera, czego ona by nie zrobiła, aby ponownie usłyszeć ten dźwięk. Chociaż pewnie nie będzie już ku temu żadnych sposobności. Na pewno nie będzie już jej chciał. Ona jego tak. Cholerka, po tym wszystkim będzie musiał odganiać ją kijem. Kiedy jej orgazm przeminął, opadła na niego, próbując złapać oddech. Objął ją ramionami, lecz wciąż uważał na jej wrażliwe plecy. Przynajmniej na to zareagował. Schowała twarz w zagłębienie między jego szyją, a ramieniem i oddychała głęboko, czując, jak serce zaczyna bić stabilniej. Jego wciąż się nie uspokoiło. Pachniał wspaniale. Do diabła, oboje pachnieli wspaniale… mieszanką perfum i seksu. Nic dziwnego, że czuła się odurzona. Zaśmiała się z bardzo romantycznego kierunku w jakim pognały jej myśli. To miała być tylko jednorazowa noc, a w ogóle się na to nie zanosiło, przynajmniej z jej strony. Chciała być pożądana i wiedzieć na czym stoi. Byłby wspaniałym kandydatem, który na dodatek potrafi sprostać oczekiwaniom. - Co w tym takiego śmiesznego? – zapytał i pomimo kierunku w jakim szły teraz jej uczucia, cieszyła się z jego ochrypniętego głosu i tego, jak zadowolenie brzmiał. Cała zasługa w niej i dało jej to ogromnego kopa. - Myślałam o tym, jak pachniemy. Teraz to on się śmiał. – Jak pachniemy? Próbujesz mi coś powiedzieć? - Nie, kretynie. Ty pachniesz bosko, więc ja też. Ale razem pachniemy… niebiańsko. – uszczypnęła go ze zirytowania. – Chyba nie zaprotestujesz? Wciągnął powietrze i powąchał ją, kiedy się śmiała. – Ty pachniesz, jak… no nie wiem. Chociaż, pachniałabyś dużo lepiej, gdybyś pachniała, jak boczek. - Że co? - Daj spokój. Boczek ma najlepszy zapach na świecie. Kiedy jej żołądek wybrał akurat ten moment, aby dać o sobie znać, była gotowa zgodzić się z nim, w pewnym sensie. No ale jednak, serio? – Przyjmę to jako osobistą obrazę. Nie pachnę tak dobrze, jak boczek, też mi coś. - Nie obrażaj się. W końcu nie możesz nic na to poradzić. 45

Tłum: mary003

- Naprawdę o tym rozmawiamy? - Ty zaczęłaś. - Ale nie o boczku. – to była najdurniejsza rozmowa, jaką kiedykolwiek przeprowadziła, więc musiało to o czymś świadczyć. - Powiedzieć ci coś? Jeśli w tej chwili wyznasz mi, że masz kawałeczek w lodówce i któreś z nas pójdzie go podsmażyć, będę w stanie wybaczyć ci ten bardzo przeciętny gust zapachowy. Dotknął jej włosów, owijając sobie jeden kosmyk wokół palca. – Brzmi nieźle. Co powiesz na tosty z boczkiem? - Bosko. Kiedy Ian wyczołgał się z łóżka, Gabby oparła wyżej głowę, obserwując ten wspaniały widok. Wcześniej, kiedy uprawiali seks, nie ściągnął całkowicie swoich spodni, lecz na tyle, że mogła ukradkiem dostrzec jego tyłek. W tej chwili oddałaby wszystko, żeby uleczyć swoje plecy i żeby rzucił ją na łóżko i przygniótł swoim ciałem. Aby wbić paznokcie w jego plecy i fantazjować o nim, podczas gdy on będzie się w nią wbijał i szeptał jej do ucha. Ufff, cholera. Gdyby nie była ostrożniejsza, rzuciłaby się na niego, ponownie odwaliła całą robotę i spaliła jeszcze więcej kalorii, niżby chciała. Do diabła, w tej chwili ma przerąbane. A jeśli chciałby więcej, to będzie po niej. Na szczęście zniknął w łazience i chwilę później na korytarzu zaświeciło się światło. Z zadowolonym westchnieniem, Gabby opadła z powrotem na łóżko i wpatrywała się w sufit… zastanawiając się co teraz robi Mark. Niepotrzebnie o nim myślała. W końcu nie przejmowała się już nim. Albo dokładniej, nie chciała już tego robić. W tej chwili, w ogóle nie powinna o nim myśleć, a jakimś cudem wtargnął się do jej umysłu. Akurat wtedy, kiedy była po wspaniałym seksie z kimś, kto nim nie był. Po swoim pierwszym seksie odkąd ją wydymał. Jej jedynym seksie. Więc tak, wciąż o nim myślała i obawiała się powrotu do Dallas, gdzie na każdym kroku mogłaby na niego wpaść. Nie, żeby on w ogóle tego próbował. Ale mógłby rozpowiadać plotki o tym, że to nie byłą odpowiednia pora, że to był błąd i któregoś dnia wszystko się ułoży. Że mógłby poczekać na ten moment, lecz ona była pewna, że tak by się nie stało. Byłaby 46

Tłum: mary003

głupia, gdyby myślała, że jest to jeszcze w ogóle możliwe. – No pewnie Mark, bo będę tu na ciebie czekała, aż nadejdzie to kiedyś i zwiejesz sprzed kolejnego ołtarza. Dlaczego w ogóle się tym przejmowała? Była ze wspaniałym mężczyzną, który wypieprzył ją do nieprzytomności, a teraz zapinał rozporek w łazience i uśmiechał się bosko, zanim przeszedł do kuchni. Byłaby głupia, gdyby za nim nie poszła. Tak więc, założyła dżinsy i ruszyła za nim.

47

Tłum: mary003

Rozdział 6. Ian wyjmował z lodówki boczek, sałatę i pomidory, gdy do kuchni weszła Gabby, ubrana w jego koszulę. Jeśli wcześniej w salonie i w barze wyglądała niesamowicie – i o Chryste, naga w jego ramionach – teraz wyglądała obłędnie; jej włosy opadały luźnymi kosmykami na boki na oliwkową, delikatną skórę, tworzącą kontrast z koszulą. Opadała do połowy ud, a myśl, że pod nią wciąż może być naga i mokra, przyprawiała go niemal o zawał serca i kolejne niepożądane myśli. Odłożył jedzenie na blat i wytarł dłonie o spodnie, mając kompletną pustkę w głowie. Co on miał kurwa zrobić? A tak, boczek. - Mogę smażyć, skoro ty siekasz. – odezwała się, jej głos był o oktawę niższy, niż zapamiętał. Usta pełniejsze za sprawą jego pocałunków. Rozkazał jej, aby wyjęła patelnię i naczynia podczas, gdy on próbował pozbierać swoje pierdolone myśli. Zachował się idiotycznie przyjmując jej zakład, ale gdyby tego nie zrobił, byłby jeszcze większym idiotą. Przynajmniej dostrzegał to po upływie czasu. Ale jutro będzie musiał wrócić do pracy i spojrzeć swojemu szefowi w oczy. Szlag. Czy to w ogóle ważne? W końcu jedno z drugim miało niewiele wspólnego. Nikt się nie dowie. Z tego, co mówił wcześniej Brian, jego siostra była kobietą lubiącą się dobrze zabawić i szukającą pocieszenia po przeżytej gehennie. A jemu w ogóle nie przeszkadzało bycie wykorzystanym, nie w tym charakterze. - Więc, - powiedział, krojąc pomidora i próbując zacząć jakoś rozmowę, - pani doktor, tak? - Na to wygląda. – położyła patelnię na kuchence i włączyła ogień. Próbował to sobie wyobrazić, ale jakoś mu do tego nie pasowała. – Po kilku latach pielęgniarstwa zaczynałam czuć, że pediatra to moje prawdziwe powołanie, więc czemu nie? W końcu lubię dzieci. - W takim razie świetnie. Podążaj za marzeniami. Jedno z jej ramion uniosło się nonszalancko. – Powinnam to zrobić piętnaście lat temu.

48

Tłum: mary003

Piętnaście lat temu on wciąż był w liceum. Zaśmiał się na tę myśl. - Z czego się śmiejesz? - Właśnie… przywołałaś różnicę wiekową. - Och. – położyła plasterek boczku na patelnię, a ta zaskrzypiała gniewnie. – Wolę nie pytać ile ty masz lat. - Więc nie pytaj. Sam ci powiem. Dwadzieścia osiem. Roześmiała się na jego słowa. – Jezu. – powiedziała przeciągle. – Mam nadzieję, że nie przeszkadza ci bycie ze starszą kobietą. - Nie, jeśli tobie nie przeszkadza młodszy mężczyzna. - Po dzisiejszej nocy zacznę robić to codziennie. Jemu też to nie przeszkadzało. Nie, jeśli to on będzie jej celem. - Wiem, że nie powinienem pytać… - zaczął, zostawiając jej otwarte zaproszenie. Spojrzała na niego ponętnie przez ramię. – Więc nie pytaj. Ale wtedy ci nie odpowiem. - Dowiem się od twojego brata. – drażnił się. - Będzie chciał wiedzieć, czemu się interesujesz. - Może mu powiem. - Jasne. Jakoś w to wątpię po tym, jak zobaczyłam, że aż tak cię przeraża. - Nie boję się go, do jasnej cholery i zdradzę ci pewien sekret. Nie musiałaś mnie namawiać, żebym z tobą wyszedł. - Odniosłam inne wrażenie. – usłyszał uśmiech w jej głosie i nie sposób było nie odpowiedzieć tym samym. - Przepraszam za to. - W takim razie, dlaczego grałeś niedostępnego? – zapytała Gabby, kładąc na patelni kilka kolejnych kawałków. Skończył kroić pomidory i wziął się za sałatę, próbując sformułować odpowiedź.

49

Tłum: mary003

To było skomplikowane. Zaledwie dziesięć sekund temu myślał, że nie obchodzi go bycie wykorzystanym… a przynajmniej nie seksualnie. Jednak głębiej wciąż go to bolało. Gdy siedział z nią w barze czuł się, jak ofiara, gdzie ona była drapieżnikiem. Spędził zbyt wiele czasu w swoim życiu na czuciu się w ten sposób. Musiał ciężko pracować, aby przed tym uciec. Wystarczyło jedno małe przypomnienie, aby wrócić do tamtych czasów i rozdrapywać je, a właśnie tego próbował uniknąć. Im mniej myślał o swojej przyszłości, tym lepiej. Lecz piękna kobieta, ociekająca siłą, nie ułatwiała mu tego. I zaczął o tym myśleć więcej, niżby chciał. - Wydajesz się być przebojowa. Chyba chciałem się przekonać, jak bardzo będziesz się starała. – to nie była prawda, ale zabrzmiało, jak solidna wymówka. Może to jej wystarczy. - Lubisz rzucać wyzwania? - Może. - Ja lubię je podejmować. - Biorąc pod uwagę wybór profesji, nie dziwi mnie to. Następnie przeszli do luźnej pogawędki, a gdy uporali się z jedzeniem, usiedli na stołkach barowych, aby wreszcie coś zjeść. Zdumiał się, jak Gabriella wygląda seksownie jedząc boczek. Pociągały go kobiety cieszące się jedzeniem, a ona do nich należała. - Umierałam z głodu. – odezwała się w końcu, wycierając usta serwetką. – Nie jadłam boczku od wieków. Dzięki. Uśmiechnął się. – Nie ma za co. - Opowiedz mi o sobie. Złapany z pełnymi ustami, próbował szybko przełknąć i wzruszył ramionami. – A co chcesz wiedzieć? - Zacznijmy od podstaw. Twoje pełne imię i nazwisko? - Bastian Anderson Rhodes.

50

Tłum: mary003

- O! – zaśmiała się. – Jest takie… dosadne. Chyba i ja powinnam zdradzić ci swoje. - Jeśli tylko chcesz. Do niczego cię nie namawiam. Uśmiechnęła się. – Wiem. Tylko… - wypowiedziała je w innym języku i brzmiało pięknie, lecz nigdy nie będzie w stanie go powtórzyć. – Dla ciebie Irene. Pochodzi z włoskiego. Po mojej babci. - Mówisz po włosku? - Tylko, gdy tam jeżdżę. Mama się o to postarała. - Wow. Nieźle… a Brian? - Zna głównie przekleństwa. Ale z łatwością mógłby się porozumieć, tylko cały czas się z tego śmieje. Evan z kolei mówi biegle. Zawsze był wzorowym uczniem. - Jest prawnikiem? - Tak. Pokręcił głową. – Za dużo nauki, jak dla mnie. - Tacy właśnie jesteśmy. Rodziną o jak najlepszych osiągnięciach. Chociaż Brianowi trochę to zajęło. – napiła się piwa, które wcześniej wyjął z lodówki. – A co z twoją rodziną? Mieszkają w Dallas, tak? Zawiercił się na stołku. Chryste, nie pozwól jej w to brnąć. – Mama tam mieszka. - Jesteście blisko? - Nieszczególnie. Rozmawiamy. Nie kłócimy się. Ale nic więcej. - To trochę… smutne. Oczywiście to nie moja sprawa, więc lepiej się już zamknę. - W porządku. – powie jej trochę, to może nie będzie taka wyniosła. – Mój ojczym był prawdziwym chujem, delikatnie mówiąc. Byli ze sobą odkąd miałem dwanaście lat i mieliśmy odmienne zdania odnośnie całej sytuacji. – urwał, a widok na wpół niezjedzonej kanapki nagle zaczął przyprawiać go o mdłości. – Umarł kilka lat temu. Więc już po problemie. Ale szkoda i tak została wyrządzona. Mimo, że minęło ponad dziesięć lat, blizna nad okiem wciąż bolała. 51

Tłum: mary003

- Wow. – powiedziała szeptem. – Przykro mi. Ludzie nie powinni przekładać partnerów nad swoje dzieci. Nie, żeby ona taka była…. - Była. - Dzieci zawsze powinny być na pierwszym miejscu. Bez względu na wszystko. A teraz już naprawdę się zamykam. - Zanim to zrobisz, wiedz, że się z tobą zgadzam. W całości. A teraz przejdźmy do milszych spraw. – uniósł butelkę piwa w toaście. – Za Rangersów. Roześmiała się i stuknęła swoją butelką o jego. – Niech będą niepokonani. Marzyć można. - No jasne. – wziął głęboki wdech. Czuł się, jakby po raz pierwszy zaczerpnął powietrza odkąd został poruszony temat rodziny. Odsunął talerz, ponieważ nie miał już apetytu. – Chcesz? Gabby pomachała dłonią. – Nie, dzięki. Wstał i odstawił ich talerze do zlewu, po drodze wywalając swoją kanapkę do kosza. - Jak długo tu mieszkasz? – zapytała. - Trzy miesiące. - Podoba ci się? Wzruszając ramionami, oparł się o ladę, stając z nią twarzą w twarz, a jej buzia uśmiechnęła się na widok jego półnagiego ciała. On uśmiechnął się na widok swojej białej koszuli lśniącej na jej ciele. – Nie jest źle. - Ludzie zazwyczaj się stąd wyprowadzają, a nie wprowadzają. To martwa strefa. - Jak powiedziałem, Brian potrzebował pomocy, a ja zmian. Im dalej, tym lepiej. - Więc planujesz zostać tu na dłużej? - W tej chwili nie mam żadnych planów. - Brzmi… nieźle. – dopiła resztę piwa. – Czekać na to, co przyniesie los. - Nigdy tego nie robiłaś? Nie wszyscy mają zaplanowaną przyszłość.

52

Tłum: mary003

- Słuszna uwaga. - Więc, jak długo byłaś z Panem Wspaniałym? Jej ciemne brwi się zmarszczyły; kąciki ust opadły. Nie miał zamiaru ją zasmucić, ale był cholernie ciekaw faceta, który pozwolił jej odejść. Zacisnęła palce na butelce stojącej przed nią. – Prawie rok. - I był lekarzem? - Kardiologiem, który najwyraźniej gówno wie o sercach. Nie, żeby w ogóle je miał. - Utrzymujecie kontakt? - Nie odkąd się tu przeprowadziłam. Zadzwonił parę razy przed wyjazdem, ale nie chciałam z nim gadać. Pewnie przestało mu zależeć, gdy tylko zniknęłam. Musi być bardzo szczęśliwy. - Nie łapię tego. Mieliście wspólne plany, więc nie widzę powodu, dla którego w ostatniej sekundzie miałby zmienić zdanie. - To jest nas dwoje. Skłamałabym, gdybym powiedziała, że podczas naszego związku nie dostrzegałam jego wątpliwości, ale zawsze zganiałam to na ciężki harmonogram albo zmęczenie. Myślałam, że jest dość dojrzały i sam do mnie przyjdzie, gdy będzie miał problem. - No właśnie. - I pomyśleć, że rodzice wydali na to wszystkie swoje pieniądze… Chcieli za wszystko zapłacić, no wiesz, zgodnie z tradycją. Wszystko było już zaplanowane, czekało na gości. I na marne. – przerzuciła włosy za ramię i dostrzegł, że jej dłonie lekko drżą. – Żałosne. Cholernie żałosne. - Wydaje mi się, że nieźle sobie z tym radzisz. – kiedy roześmiała się bez humoru, szybko dodał: - Mówię poważnie. Nie znam cię za dobrze, ale gdybyś była słabsza, na pewno byś się załamała. Nie chciała spojrzeć sobie w twarz. Ale ty? Jasna cholera. Idziesz, jak burza. Nieoczekiwane pojawienie się uśmiechu na jej twarzy było, jak słońce przedzierające się przez chmury burzowe, jakkolwiek banalnie to brzmiało. – Idę, jak burza?

53

Tłum: mary003

- Jesteś, jak feniks rodzący się z popiołów. Jestem dumny, że to ja mogłem ci to pokazać. – uśmiechnął się. – Nie tylko poprzez tatuaż. - Przez to, jak na mnie teraz patrzysz, mam ochotę, żebyś pokazał mi to jeszcze raz. - Tak? Nie mógł oderwać od niej oczu, gdy przyciągnął jej stołek do siebie. Intensywność spojrzenia z jakim go obserwowała, zassanie powietrza, gdy rozsunął jej nogi i wszedł pomiędzy nie – rozpaliło go do stopnia, którego się nie spodziewał, zwłaszcza, że chwilę wcześniej wycisnęła go do ostatniej kropli. Ale dlaczego miałoby być inaczej? Bez wątpienia była najwspanialszą kobietą, jaką widział, a im dłużej na nią patrzył, tym bardziej stawało się to niepodważalne. Przesunęła dłońmi po jego nagiej klatce piersiowej, a później po ramionach. Pragnął znów poczuć na sobie jej długie, zwinne palce. Wyciągnął brzeg koszuli spod jej tyłka i przeciągnął przez głowę. A teraz, gdy jej piersi były obnażone, a długie, ciemne włosy opadały na nie luźno, wyglądała jeszcze piękniej. Jej skóra… błyszczała. Chciał pożreć ją żywcem. Bez wątpienia zdawała sobie sprawę ze swojej urody, ale nie mógł się powstrzymać, aby ją o tym zapewnić. Nigdy nie miałby dość powtarzania tych słów. – Jesteś zajebiście piękna, Gabriello. - Dziękuję. – odpowiedziała nieśmiało. Owinęła ręce wokół jego szyi i przyciągnęła go do pocałunku. W chwili, gdy jej pełne, miękkie wargi dotknęły jego ust, był stracony. To, że przyjęła go radośnie swoim pięknym ciałem, było w pewien sposób darem, jak nie cudem. Przysunął jej biodra bliżej, aż ocierała się o jego ponownie twardego kutasa. Jak podejrzewał, nie miała na sobie bielizny. Wciąż mokra, obrzmiała, zaczerwieniona od ich wcześniejszego seksu. Ian mruknął głęboko, gdy rozpiął spodnie, aby być bliżej niej. Odrzuciła głowę i wygięła ciało w łuk, podkreślając doskonałe, cynamonowe sutki. Pochylił się, aby przesunąć końcówką języka po jednym z nich, a ona zassała oddech. – Ian… Gdy tylko jego kutas został uwolniony i próbował się dostać do jej ciasnego ciała, zadrżała i otarła się o niego, pozostawiając po sobie ślad wilgoci. Jej cipka była tak napęczniała i potrzebująca, że miał ochotę paść przed nią na kolana i lizać ją przez całą noc. Sprawiać, że dochodziłaby raz po razie, aż nie będzie mogła tego wytrzymać. – Ja pierdolę, skarbie. Powinnaś była mi powiedzieć, że nie jesteś gotowa. 54

Tłum: mary003

- Nie mogłabym. – kącik jej ust uniósł się w figlarnym uśmiechu. – Jesteś strasznie seksowny i twardy. – wraz z tymi słowami, jej dłonie przesuwały się po jego bicepsach. Wróciły na klatkę piersiową, ciesząc się twardością mięśni. Otarł się główką kutasa o jej dziurkę, ciesząc się, jak żywo na niego reagowała. Potrzeba, aby wedrzeć się do środka i poczuć na sobie jej zaciskające się ciało, omal nie zwaliła go z nóg. Jeszcze przez chwilę drażnił się z nią, ocierając się o nią, a ona westchnęła i przytuliła się do niego, kręcąc głową. - Wiem. – wyszeptał. – Smakujesz wspaniale. - Sprawiasz, że jestem mokra. - Bardzo mokra. – pochylił się i pocałował ją, przez chwilę drażniąc językiem jej wargi. Próbowała go zatrzymać, lecz zdołał jej umknąć. – Chcę znów cię posmakować. Gabby szarpnęła się w jego stronę, a on musiał przywołać całe swoje opanowanie, aby w nią nie wejść. Nigdy nie widział niczego seksowniejszego od jej odsłoniętych, błyszczących warg rozdzielanych przez główkę jego członka. Nigdy nie czuł nic słodszego. – Tak, tak. – szeptała ochrypłym głosem. – Proszę, tak. - Zamierzam trochę tu zabawić. Z jej piersi wyrwał się głęboki śmiech. – Namyślaj się szybciej. – przyciągnęła go bliżej i przemówiła wprost do ucha swoim seksownym głosem, przez który na karku stanęły mu wszystkie włoski. – Tym razem pragnę dojść w twoich ustach. A później, chcę, abyś wszedł we mnie najgłębiej, jak się da. Dla niego brzmiało idealnie. Opadł w posłuszeństwie na kolana, a może to jej słowa zwaliły go z nóg. Tak czy inaczej, miał ją przed sobą – nagą, rozłożoną, łatwo dostępną. I to chwilę wcześniej uważał, że jest seksowna. Być może to tylko jego wyobraźnia albo miał omamy przez swój zajebiście szalejący puls, ale wydawało mu się, że pod jego spojrzeniem się zacisnęła i zaczyna pulsować. Swawolna, wspaniała i lekko różowata. - Proszę. – poprosiła urywanym głosem. Uniósł wzrok, dostrzegając, jak wpatruje się w niego swoimi szmaragdowymi oczami, które były teraz dwa razy jaśniejsze, niż gdy się spotkali. Pożądanie, które w nich dostrzegł omal nie go nie zgubiło. W jakiś niewytłumaczalny sposób, była słodsza, niż godzinę temu. Przeciągnął językiem po łechtaczce, wokół niej, delektując się tym małym pęczkiem. Gabby zacisnęła palce na tyle jego głowy i wiedział, że próbowała się opanować, wytrzymać dla niego, jak 55

Tłum: mary003

najdłużej. Zanim z nią skończy, zamierzał odebrać jej całą kontrolę. To było jego postanowienie. Lizał ją powoli, aż jęczała. Zassał łechtaczkę, dopóki się nie szarpnęła i zaczęła dyszeć. – Oooo mój Boże, Ianie. To właśnie lubił najbardziej. Sprawiać jej przyjemność. Każdy mężczyzna byłby zaszczycony móc robić to przez całe swoje życie. Był tak twardy, że aż obolały, więc chwycił w dłoń swojego penisa, chociaż wolałby, żeby to była jej dłoń. Wessał ją mocniej i straciła całą samokontrolę, okrążyła go biodrami i przycisnęła bliżej, gdy palcami rozszerzył jej wargi. Krzyknęła, miotając głową. Puścił ją, gdy jej uda zaczęły zaciskać się mocniej i powrócił do tym samych, powolnych, leniwych liźnięć. - Nie! – krzyknęła, a później jęknęła. – Ian, chcę dojść, proszę, spraw, żebym doszła. - Sprawię. – odpowiedział po prostu. Wycisnął pocałunek wokół nagiej, intymnej części ciała, a następnie wsunął język do jej małej, potrzebującej dziurki, gdzie jej smak był tysiąckrotnie intensywniejszy. Ciepły, wyraźny i słodko-słony. Uderzyła mocno ręką o blat, próbując rozszerzyć bardziej nogi. Nie mogła otworzyć się wystarczająco, a on nie mógł wziąć jej wystarczająco. Puścił ją i otoczył dłonią pierś. Na jego dotyk uniosły się w głębokim westchnieniu i wtedy wepchnął głębiej język, zdesperowany, aby poczuć ją bardziej. Chwycił jej nadgarstek i odsunął, gdy przesunęła dłoń w kierunku łechtaczki. Walczyła z nim przez chwilę, wijąc się pod nim rozpaczliwie. Dojdzie, kiedy to on będzie na to gotowy. Będzie ją kontrolował, aby sprawić jej przyjemność. I szczerze mówiąc, uwielbiał to. Nie mogła z nim walczyć ani nigdzie uciec. Ustąpiła w swoich staraniach i opadła z bezradnym jękiem, w całości mu się oddając. - Skarbie. – zanucił pomiędzy jej wilgotnymi wargami. – Jesteś taka słodka. – przesunął się wyżej, w miejsce, gdzie go najbardziej potrzebowała. W którymś momencie ich dłonie się splotły i omal nie zmiażdżyła mu kości, gdy owinął język wokół łechtaczki i naparł na nią. Potem znów. - Proszę, nie przestawaj. – zajęczała. – Proszę. To było niesamowite, pomyślał, gdy ssał łechtaczkę, taka mała część ciała, a przynosiła tak destruktywne skutki. Kiedy doszła w jego ustach, jej palce zacisnęły się mocno wokół jego głowy, lecz nie odsunął się od razu i do samego końca rozkoszował 56

Tłum: mary003

się tą fantazją. Jęknął przy niej i ścisnął swojego kutasa, wyobrażając sobie, że to ona zaciska się wokół niego. Gdy otrząsnęła się z orgazmu, musiał ją podtrzymać, ponieważ była tak wyczerpana, że omal nie upadła. Powtarzając wielokrotne „O Boże”, gdy owijała ramiona wokół jego szyi, pozwoliła mu wziąć się w ramiona i zanieść do sypialni. Usiadł na łóżku, z nią na swoich kolanach i czekał, aż w pełni do niego wróci. Trochę to zajęło, ale kiedy uniosła do niego swoją śliczną, zarumienioną twarz, był dla niej równie gotowy, co wcześniej. - To było… - Wiem. – cały był pokryty jej sokami. Pocałowała go, z pewnością smakując siebie. Wyszedł jej naprzeciw swoim językiem, a kiedy odpowiedziała na jego dotyk, zaczął się wycofywać, zmuszać ją, aby za nim podążyła. - Złośliwiec. – skarciła go. Jej dłoń przesunęła się pomiędzy ich ciała, spoczywając na jego kutasie. – Mmm. Moja kolej. – jęknęła, kiedy ścisnęła go mocniej palcami. – Chryste, jest taki duży. - i pochyliła się, aby ugryźć go w szyję. Ostrożnie, unikając tatuażu, pochylił się i zaczął pieścić jej ramiona, a w międzyczasie spojrzał na przeciwległą ścianę, zaledwie kilka stóp od nich. O tak, była idealna. - Spójrz. – szepnął, przechylając brodę w tym kierunku. Odwróciła się, uśmiechnęła, a potem znów na niego spojrzała. – To niesprawiedliwe. – powiedziała na widok lustra oddającego całe ich sylwetki. – Ty możesz podglądać, a ja nie. Pocałował ją w czubek nosa. – Więc się odwróć. Uśmiechając się z podniecenia, opuściła jedną nogę i wstała. Zanim zdążyła odzyskać swoją pozycję, on zdążył wyjąć kondoma i założyć go. Gabby rozłożyła nogi i zaprezentowała mu swój idealny, jędrny tyłek, który od razu ujął w dłonie i umieścił pod odpowiednim kątem podczas, gdy jego serce zabiło mocniej na myśl, że może ją wziąć ponownie. - Pieprz mnie, Ianie. – wyszeptała. Rozdzielił jej wargi za pomocą kciuka. Ustawiła się nad główką i powoli, ale to bardzo powoli, zaczęła na niego opadać. Kiedy omal nie zabrakło mu tchu, uniósł wzrok i dostrzegł, że przez cały czas obserwuje ich uważnie w lustrze, a na ten widok prawie całkowicie przestał oddychać. Rozciągał jej miękkie, lecz mocne mięśnie, drżąc, gdy brała go głębiej. Wciąż była mokra i gotowa. Jeśli tak wyglądała przeciętna kobieta w kwiecie wieku , to już nigdy więcej nie zadowoli się żadną młodszą. Zamruczała bezradnie „mmm”, gdy brała go coraz głębiej. Uwielbiał ten dźwięk. Na szczęście po chwili usiadła na nim równo, 57

Tłum: mary003

biorąc go od czubka do podstawy. Zatopił zęby w jej ramieniu i ujął piersi, szczypiąc i wykręcając sutki między palcami. - Spójrz na nas. – wyszeptała, przechylając biodra. Chryste, nie wiedział, czy będzie w stanie. Jeśli zobaczy, jak wyglądają razem, wszystko może dobiec końca, zanim jeszcze się zaczęło. – Spójrz. – powiedziała ponownie. Spojrzał. I całe jego ciało zadrżało. Mogłaby być… swawolną boginią płodności. Długie, szczupłe nogi rozłożone były po bokach jego bioder. Gruba podstawa fiuta rozciągała jej cipkę, a całość znikała w ciele. Oboje byli spoceni i błyszczeli. Jej włosy opadały na ramiona i piersi, otulając je ciepło. Ian nie mógł oprzeć się chęci przesunięcia dłoni w miejsce, w którym stykali się intymnie. Obserwował siebie w lustrze i czuł w organizmie wywołaną reakcję. - Piękna. – wymamrotał wprost do jej ucha i okrążył łechtaczkę środkowym palcem. Wciąż była nabrzmiała i spragniona jego dotyku. Chciał, aby wychodząc stąd, była tak usatysfakcjonowana i zadowolona, że przez co najmniej najbliższy rok nie będzie chciała nawet myśleć o seksie. Była jak burza, więc mogło to zająć całą noc. Zaczęła poruszać biodrami, wywołując tarcie, które odbijało się w każdym jego nerwie. - Och, Ian. – jęknęła i odchyliła się, aby schować pod siebie nogi. Podtrzymał ją, gdy się ustawiała, ale nawet przez tak delikatny ruch, musiał zagryźć zęby. Teraz miała więcej władzy i wiedział, że nie zawaha się jej użyć. Jednakże, jej nowa pozycja, była nieco bardziej niestabilna, więc musiał ją podtrzymywać. Uwielbiał, gdy jej nagi tyłeczek dociskał się do jego umięśnionego brzucha. Właściwie to wszystko w niej uwielbiał. Uniosła się. On opadł. Oboje westchnęli. Lustro pokazywało każdy cal jego grubego kutasa wychodzącego i wchodzącego w jej mokrą i potrzebującą dziurkę. Wyszła z niego całkowicie, wzdychając głęboko, gdy szarpnął się gwałtownie w powietrzu. – Boże, to takie seksowne. – wyznała ochryple. – Widzieć go. Pragnąć. Wiedząc, że mogę go mieć. – na potwierdzenie swoich słów, opadła na niego ponownie. - Rozumiem cię. – wycedził przez zaciśnięte zęby. – Weź go, Gabriella. Możesz go mieć. Gdziekolwiek i kiedykolwiek zapragniesz. Pieprz mnie, Gabby. Ostro. Spraw, aby był twój. Wyglądało na to, że jego słowa coś w niej rozpaliły. Przerzuciła włosy na jeden bok i oparła się dłońmi o jego kolana. Ian natychmiast położył usta na jej szyi, ssąc ten 58

Tłum: mary003

uroczy skrawek skóry. Przytrzymał ją, gdy zaczęła się ruszać, ujeżdżać go, kołysać się na nim i przesunął palcem z powrotem po jej łechtaczce. Nie widział w lustrze zbyt wiele, oprócz jej unoszącego się ciała, ale nawet ten widok, był nieziemsko erotyczny, tym bardziej, że czuł, jak jej ciało reaguje łapczywie na jego dotyk. U podstawy jego kręgosłupa zaczęło budować się napięcie, jądra szalały od ognia, ale próbował przedłużyć chwilę najdłużej, jak się da. Nie, nie, do diabła. Ona dojdzie pierwsza. Zawsze. Całe jego ciało okrywały te piękne włosy. Tkwiły między ich ciałami, ocierając się o jego pierś. Dostawały się nawet do jego buzi, gdy otwierał usta, aby wziąć głębszy oddech albo pocałować ją w szyję. Jęczała i krzyczała. Przesunęła dłonią po jego ramieniu, aż po nadgarstek, gdzie ją dotykał. – Szybciej. – poprosiła. – Dojdę tak mocno, mocno, kochanie. Zamiast dać jej to, czego potrzebowała, utworzył z palców V wokół łechtaczki, ściskając je delikatnie i drażniąc, lecz unikając bezpośredniego dotknięcia. – Szlag! Dlaczego nigdy mnie nie słuchasz? – roześmiałby się przez jej zrozpaczony ton, gdyby sam również nie był na krawędzi. - Ponieważ chcę zabrać cię wyżej, sprawić, że dojdziesz o wiele mocniej, niż się spodziewałaś. – wychrypiał. Zadyszała. – Och! – lecz nie wiedział czy w odpowiedzi na jego wyznanie, czy w geście protestu. Może w obu. Biedactwo. Już dość się nacierpiała. Przesunął palce na łechtaczkę i zaczął poruszać się szybciej. – Ach! Nie przestawaj. Nie przestawaj… odchyliła się do niego, jej ciało drżało od intensywnych skurczów, które zdumiały nawet jego. Oczywiście nie mógłby do niej nie dołączyć. Osiągnął swoje uwolnienie, dochodząc głęboko i wytryskując w nią, napełniając swoim nasieniem niewielką rzecz, jaka gwarantowała im bezpieczeństwo. Gdy drżenia ustąpiły, opadł z powrotem na łóżko, ciągnąc ją za sobą i tuląc blisko swojego ciała. Zadrżała u jego boku, pocierając nerwowo nogi. Żadne z nich nie odezwało się ani słowem… a kiedy w końcu spojrzał na nią, żeby coś powiedzieć, ona już spała.

59

Tłum: mary003

Rozdział 7. Ian odwiózł ją wczesnego ranka do samochodu, ponieważ Gabriella nie chciała, aby rodzice nakryli ją na zakradaniu się do domu, a poza tym chciała uniknąć szansy wpadnięcia na Briana. Oczywiście z tym ostatnim mogła zaczekać do południa. Miała nadzieję na uniknięcie niezręcznego pożegnania, ale kiedy zsiadła z Harleya Iana, nie sposób było przejść obok tego obojętnie. Spędziła wspaniałą noc. Obudzenie się rano i zobaczenie, jak się o nią troszczy, przesuwa na poduszce, żeby ją objąć, było nie tylko najseksowniejszym momentem jej życia, ale też najsłodszym. Jasny gwint, trafiła na mężczyznę, które był zarówno gorący, jak i opiekuńczy. Wiedziała, że gdzieś tam na pewno jeszcze znajduje się ktoś taki, ale po tym co tutaj przeżyła, inni już ją nie obchodzili. Poza tym, po ostatniej nocy nie będzie w stanie myśleć o seksie przez najbliższy rok. - Dziękuję za najwspanialszą noc od… od… bardzo dawna. – wydusiła w końcu, czując przerażenie swoim onieśmieleniem po tym co robili. Z drugiej strony, w końcu to ona zainicjowała całą sytuację. Oczywiście on nie narzekał, ale to ona zrobiła pierwszy krok. Nie żeby jej to przeszkadzało. - Dziękuję. – powiedział z lekkim uśmiechem. Jego zarost był tego ranka o wiele wyraźniejszy, igiełki sterczały nadając mu nieco bardziej chropowaty wygląd, niż wczoraj. Twarde bicepsy, tatuaże rozpływające się po rękach i motocykl nadawały mu dokładnie taki wygląd, jakiego próbowali uniknąć wszyscy rodzice. I dokładnie taki, jakiego potrzebowała. Ale facet w jego wieku potrzebował miłej, nieco zwariowanej dziewczyny w swoim wieku. Nie jakiejś starszej panny, która miała tak wielkie ambicje, że na nic nie starczało jej czasu oprócz studiowania. Idealna byłaby dla niego dziewczyna taka, jak Candace, która była słodka, jak miód, a przy tym bardzo rozrywkowa i bez problemu potrafiła utrzymać w ryzach Briana. Jednak kimkolwiek ona będzie, Ian z pewnością będzie wiedział, jak ją zaspokoić. Gabriella nie mogła powstrzymać swojej zazdrości o dziewczynę, której nawet nie znała. Cholera, już ją znienawidziła. - O czym myślisz? – zapytał, wciąż uśmiechając się tajemniczo i dopiero wtedy zorientowała się, że przygląda mu się już od dłuższej chwili.

60

Tłum: mary003

- Wybacz. – na pewno nie chciałby słuchać od dziewczyny, którą pieprzył całą noc kazania o tym jaką powinien sobie znaleźć dziewczynę. – Po prostu dałeś mi dużo do myślenia. – albo jej się wydawało, albo poczuła rumieniec na policzkach? Dobry Boże. To prawda, rumieniła się. Chyba ją trochę oczarował. - W takim razie się cieszę. - Do zobaczenia na następnej wizycie? – miała nadzieję, że dla niego nie będzie to zbyt niezręczne i będzie potrafił zachować się profesjonalnie. Przytaknął. – Tak, to pewnie będzie ostatnia. - To dobrze. Na moment zapadła cisza. Chciała odjechać, ale też i nie chciała. Miała ochotę uciec… a jednocześnie wrócić do jego mieszkania i wtulić się w jego ramiona. - W takim razie, - odezwał się, wyciągając dłoń. – Do zobaczenia wkrótce. – ujęła ją bez wahania i zadrżała lekko, gdy uniósł ją do swoich ust i pocałował jej wierzch. Skóra mrowiła w miejscu, w którym musnął ją ustami. Takie samo mrowienie czuła, gdy dotykał ją wczoraj. Jakby pocałunek przywołał wspomnienia i ożywiał ciało, które domagało się jego dotyku. O Boże. Był niesamowity. Przy nim czuła się, jak nastolatka. Musiała się stąd wynieść, zanim rzuci mu się w ramiona i poprosi o powtórkę. Gabby zebrała się w sobie i uśmiechnęła się, cofając się. Doświadczała głębokiego i niepokojącego uczucia, jakby zostawiała coś bardzo drogiego. – Na razie. Poczekał, aż zapali samochód i odjedzie. Dostrzegła w tylnym lusterku, jak zakręca motocyklem i rusza w przeciwnym kierunku. Stanęła na czerwonym, więc mogła go obserwować, dopóki nie skręcił za róg i całkowicie zniknął. O jej przednią szybę zaczął stukać deszcz. Wpatrywała się przed siebie, starając się pamiętać o oddychaniu.

Nie udało się. Kiedy wjechała na podjazd rodziców, mijała się z tatą, który właśnie jechał do biura. Westchnęła, kiedy zaczął zwalniać, gdy ją zauważył i przystanął obok niej, opuszczając okno, więc musiała zrobić to samo. - Wygląda na to, że opuściłaś godzinę policyjną. – powiedział na co ona wybuchła śmiechem. Czasami jej tata potrafił być naprawdę fajny. A czasami 61

Tłum: mary003

upierdliwy. Jak jego żona i dzieci. Gabby z łatwością mogła skłamać i powiedzieć, że wyjechała wczesnym rankiem… ale musiałaby nie mieć mózgu, ponieważ od razu zapytałby gdzie była i co robiła i potrzebowałaby niezłej wymówki. - Na to wygląda. Mam nadzieję, że nie czekaliście na mnie. - Mama czekała. Wciąż wygląda przez drzwi. – uśmiechnął się, a jego oczy zmarszczyły się w kącikach. – Żartowałem. Była na górze, kiedy wyszedłem. Jeśli się pospieszysz, może uda ci się ją ominąć. - Okej. Dzięki. - Zdaje się, że musimy później porozmawiać, Gabby. – oho. W tej chwili przybrał swoją najgroźniejszą minę – dezaprobatę ukrywaną pod fasadą miłego gościa. Z chwilą wypowiedzenia tych słów, nie wróżyły one niczego dobrego dla żadnego z jego dzieci. - Jasne. - Do zobaczenia wieczorem. – zasunął okno i ruszył dalej. Ona natomiast jadąc podjazdem zagryzała z nerwów dolną wargę. „Rozmowa”, którą chciał odbyć bez wątpienia dotyczyła dwóch spraw: jej całonocnego zniknięcia i zrobienia tatuażu. Rozumiała to. W końcu, gdyby to jej dziecko zachowywało się zupełnie przeciwnie do tego, co mu wpajano, ona też zaczęłaby się martwić, nieważne ile miałaby wtedy lat. Pragnęła jedynie mieć dla nich lepsze wytłumaczenie, niż chęć spróbowania nowych rzeczy z nowymi ludźmi. Jej życie uczuciowe składało się z jednego nieudanego związku, który prowadził do kolejnego nieudanego – ostatni zakończył się nadzwyczaj spektakularnie. Skoro przez cały ten czas nic jej nie wychodziło, to jaki jest sens z powtarzaniem tego i mieniem nadziei, że jednak coś się zmieni? Nie widziała nic złego w przybraniu innej ścieżki. A wczorajszej nocy przekonała się o tym najlepiej. Musiała zapewnić rodziców, że nic takiego się nie stało, żeby się nie martwili, a jeśli się nie uspokoją, to może zacznie zastanawiać się nad wcześniejszym powrotem do Dallas. Znalezieniem mieszkania i wprowadzenia się tam na własną rękę. Spędzenie lata u rodziców i ukrywanie się wydawało jej się dobrym pomysłem, gdy jej świat legł w gruzach, ale teraz… nie była tego taka pewna. Obudziła się w ramionach Iana i od razu poczuła się o niebo lepiej. Czuła, że jest w stanie znieść wszystko, pokonać każdą przeszkodę i że przede wszystkim to ona nie ma żadnego powodu do wstydu i ukrywania się. 62

Tłum: mary003

Nie podobało jej się tylko, że to za sprawą mężczyzny poczuła się w ten sposób. A co gorsze, mężczyzny, którego nie mogła mieć. Tata miał rację, udało jej się dotrzeć do pokoju bez wpadnięcia na mamę. Pomimo wyczerpania spowodowanego zeszłą nocą, była pobudzona i pełna energii, gotowa na poranne bieganie, śniadanie albo jakieś bezsensowne zakupy. Kiedy w końcu uporała się ze wszystkim, usiadła na łóżku próbując przeczytać książkę, lecz szybko odrzuciła ją z irytacją. Może powinna wyjść. Może on znów będzie w barze. Może… Nie. Jasna cholera, co ona wyprawiała? Jej ciało pamiętało dokładnie jego dotyk tak, jakby nadal przesuwał po nim swoimi dłońmi. Mmm, jego spojrzenie, gdy ją pieprzył i wpatrywał się w nią w lustrze… Pukanie do drzwi wyrwało ją z fantazji. – Proszę! – zawołała, siadając i modląc się, żeby nie była zarumieniona. Drzwi uchyliły się i do środka wszedł jej tata. - Zajęta? - Nie. Czytałam, ale nie mogę się skupić. – zawierciła się niespokojnie. Zwykle to mama dawała jej wykłady, więc pojawienie się tutaj taty było trochę przerażające. Zazwyczaj był od zajmowania się chłopakami. Zamknął za sobą drzwi, skrzyżował ramiona na szerokiej piersi i oparł się o biurko po przeciwnej stronie pokoju, dając jej znak, że to nie zajmie dużo czasu. – W porządku, Gabby? Westchnęła i skinęła głową. – Nic mi nie jest, tato. - Wczoraj po raz trzeci nie wróciłaś na noc. Trafił w sedno. Ale i tak wolała, aby się domyślał, jak spędzała ten czas, niż żeby poznał prawdę: czasami po prostu musiała uciec. A gdyby mu powiedziała, to i tak by jej nie uwierzył. Nie była szczęśliwa w Dallas. Nie była szczęśliwa w swoim dziecinnym pokoju. Pokój hotelowy był jedynym miejscem, gdzie czuła się neutralnie. A gdyby rodzice zobaczyli, jak się załamuje, zamartwialiby się jeszcze bardziej. Więc wolała uciec i

63

Tłum: mary003

posiedzieć w samotności, z dala od ciekawskich oczu. Gdzie będzie mogła swobodnie wylać tonę łez. - Nie martw się. Ja naprawdę nie zachowuję się inaczej, niż zazwyczaj. Po prostu macie mnie teraz na oku i dlatego tak myślicie. Nadal spotykam się z przyjaciółmi i świetnie się bawię. - Zrobiłaś sobie tatuaż, kiedy wróciłaś? Oczywiście, że mama mu powiedziała. – No i co z tego? Miliony ludzi mają tatuaże. Pewnego dnia będziemy się dziwić, kiedy ktoś nie będzie go miał. Po prostu stwierdziłam, że najwyższy czas. - Przyznaję, że to mama bardziej się o niego wścieka, niż ja. Chciałem tylko sprawdzić co u ciebie i upewnić się, że wszystko w porządku. - Nie gotuję mety i nie jestem tajną członkinią kryminalnych grup. Nie macie się czym martwić. – uśmiechnęła się do niego, a on zachichotał. - Cieszymy się, że wróciłaś. – wyznał. – I w żadnym wypadku nie chcemy, żebyś czuła się ubezwłasnowolniona. - Po prostu jesteście wścibskimi rodzicami. – zażartowała. - Masz rację. – wyprostował się i spojrzał na rząd książek medycznych na półce. – Nadal zamierzasz wrócić w sierpniu? - Tak. Właściwie to myślałam nad szybszym powrotem i znalezieniem własnego mieszkania. Może wyjadę i przenocuję u Tiny przez kilka dni. Szybciej się mnie pozbędziecie. Podszedł do niej i pocałował ją w głowę. – Nie chcemy się ciebie pozbywać, Gabby. Obiecaj, że dasz znać, jeśli będziesz czegoś potrzebowała, w porządku, dzieciaku? - Jasne, tato. Kocham cię. - Ja ciebie też. Kiedy wyszedł i zamknął za sobą drzwi, odgarnęła z twarzy włosy i wzięła głęboki oddech. Okej. Powoli wszystko szło naprzód. Miała zrobić sobie zwyczajny tatuaż, a została oczarowana przez seksownego mężczyznę. Rodzice zachowywali się nieswojo, ale całkiem znośnie. Musiała jedynie pozałatwiać kilka spraw, żeby wrócić do Dallas, do swojej pracy i odbudować stare życie. Będzie ciężko i minie trochę 64

Tłum: mary003

czasu, zanim całkowicie uda jej się zebrać do kupy i poskładać poszarpane kawałki. Ale po raz pierwszy od dawna miała nadzieję i nie mogła oprzeć się wrażeniu, że duża w tym zasługa Iana. Może powinna poprosić Briana o danie mu podwyżki. W końcu ten facet był cholernie seksowny, a seks z nim to istna terapia.

65

Tłum: mary003

Rozdział 8. Lipiec Cztery tygodnie minęły pomiędzy upałami, grillowaniem i rodzinnymi spotkaniami. Nawet Evan i Kelsey wraz z Alexem wpadli na krótką wizytę, a skoro Gabby nie potrafiła zapanować nad żywiołowym siostrzeńcem, to już chyba nikt nie potrafił. Kiedy kilka dni później weszła do Dermamanii na drugą i miejmy nadzieję ostatnią wizytę, w końcu czuła się znów sobą. Poza tym cieszyła się z zobaczenia Iana. Mimo, że zamierzała zachować dystans, nie rumienić się, jak nastolatka i zdecydowanie po raz pierwszy od bardzo dawna nie przekomarzać się ze swoim młodszym braciszkiem. Cóż, plan brzmiał całkiem nieźle. Gdyby tylko zdołała się go trzymać. Kiedy tylko odnalazła go wzrokiem po drugiej stronie pokoju, z pomieszczenia wyparowało całe powietrze i albo właśnie odnotowano największą temperaturę w historii albo to on miał na nią taki wpływ. Był o wiele seksowniejszy, niż we wspomnieniach. Miał na sobie dżinsy i czarny podkoszulek AC/DC. Śmiał się do jakiegoś łysego gościa – Ghosta?. Szlag, miał seksowny śmiech. Wszystko w nim było seksowne. Gong przy drzwiach obwieścił jej nadejście, więc poczekała, aż Ghost w końcu ją zauważy, a kiedy już to zrobił, krzyknął „ Do diabła!” i ukrył się za biurkiem, jakby nagle mu się coś przypomniało. Ian spojrzał na nią i uśmiechnął się. Starała się nie zmoczyć na podłogę. Dzięki Bogu, nie zauważyła w pobliżu Briana ani Candace, a reszta artystów była zajęta ignorowaniem jej. Gabby roześmiała się na reakcję Ghosta, wdzięczna, kiedy Ian zaprowadził ją szybko do malutkiego pokoiku na tyłach. - Dzisiaj powinniśmy skończyć. – powiedział, brzmiąc normalnie, a raczej całkowicie profesjonalnie. - To dobrze, nie mogę się już doczekać. – starała się odpowiedzieć tym samym, ale oblała i zabrzmiało zarówno fałszywie, jak i słabo. A może tylko jej się tak wydawało.

66

Tłum: mary003

Jedyną wskazówką świadczącą o tym, że coś pomiędzy nimi było, były jego błyszczące orzechowe oczy, które wpatrywały się w nią przez dłuższą chwilę. I ciało, które kiedyś było nagie i wdzierało się w nią. Jezu! Omal się nie spoliczkowała za takie myślenie. Ale im dłużej powstrzymywała swoją wyobraźnię, tym wyraźniejsze stawały się obrazy. Poddała się od razu pierwszemu wspomnieniu. Ian zamknął drzwi. – Gabby. Położyła dłonie na swoich płonących policzkach. – O Boże, przepraszam. Pewnie wszystko zepsułam? Starałam się zachowywać normalnie. Uśmiechnął się słodko, lecz z diabelskim wdziękiem. – Wydaje mi się, że za bardzo próbujesz i dlatego tak to widać. Ale tutaj to nie ma różnicy. Jesteśmy sami. - Widać, bo może za bardzo się przyglądasz. – zażartowała. - Nie. Twoja twarz jest czerwona. Chyba, że to z powodu ciepła. Co za żenująca sytuacja. Była trzydziestosześcioletnią kobietą, a nie zakompleksioną nastolatką. – Nie przybiegłam tutaj, więc pewnie nie mogę zrzucić tego na upał. - Jak powiedziałem, to nic takiego. Wyjdę, żebyś mogła się przygotować i zaczniemy kiedy będziesz gotowa. Nie było sensu, żeby wychodził. Widział ją już nago… całą. Chyba, że chodziło o innych; dla nich mogłoby wydawać się to trochę dziwne. Uśmiechnęła się, gdy wyszedł z pomieszczenia i zrzuciła bluzkę i stanik. Jak niby miała leżeć tu ponad godzinę czując na sobie jego dotyk, kiedy tak bardzo dobrze pamiętała jego dłonie na różnych częściach swojego ciała? A wszystko z jej winy. Powinna poczekać, aż skończy robić tatuaż. Położyła się na stole. Chwilę później zapukał do drzwi i wszedł za jej zgodą. Większość linii narysował podczas pierwszej sesji, więc dzisiaj czekało ich tylko wypełnienie, które nie powinno w ogóle boleć. Nie mogła się doczekać. - Co u ciebie? – zapytał, na co Gabby odwróciła głowę w kierunku jego głosu. Nie dostrzegła go, ponieważ znajdował się tuż przy jej kostkach. Czyżby jej unikał? –

67

Tłum: mary003

Wyglądasz wspaniale. – dodał, zanim zdążyła odpowiedzieć. – Jakbyś była w o wiele lepszej kondycji, niż podczas naszego pierwszego spotkania. Dzięki tobie. – Czuję się świetnie. A co u ciebie? – tęskniłeś za mną? Śniłeś o mnie? Było ci tak dobrze, jak mi? - Nie narzekam. Nie było mowy, żeby o niej nie myślał. Ale co ją to obchodziło? Postanowiła, że będzie to jednorazowy wyskok i nie mogła pozwolić się oczarować. Ale z drugiej strony, nawet nie dopuszczała do siebie faktu, że on mógłby nie być nią oczarowany. - Zajebiście pragnę cię dotknąć. Omal nie doszła na stole. A może źle go zrozumiała? Jego głos był tak cichy i ochrypły, że od razu przywołał najgorętsze wspomnienia, które od tamtego czasu nieustannie ją prześladowały i będą prześladować. Podniosła głowę i spojrzała na niego. Przesunął wzrokiem po jej tyłku, plecach, które czekały na jego sztukę i w końcu zatrzymał się na twarzy. Zadyszała, kiedy wbił w nią swoje rozgrzane spojrzenie. – Ian… - Wiem. – roześmiał się, zakładając swoje czarne rękawiczki. – Damy radę. Będę trzymać ręce przy sobie, chociaż będzie to zajebistą męczarnią. Poczuła się lepiej, kiedy przyznał, że dla niego będzie to równie trudne, jak dla niej. Najwidoczniej nie tylko ona była nakręcona. Uśmiechając się do siebie, położyła głowę na stole i nasłuchiwała, jak się porusza, gdy przygotowywał się do pracy. - Dla mnie też. – szepnęła. - Tak? - Mmm. - W takim razie się zamknę, zanim któreś z nas zrobi coś czego nie powinno. Yyy, to nie jest zabawne. Ale mądre. Nawet bardzo mądre. - Gotowa? Uspokój się skarbie. A niby jak? Jego głos spływał po niej, jak najsłodsze pieszczoty. Po chwili poczuła, jak ją dotyka przez rękawiczki. Przymknęła powieki i stłumiła jęk. 68

Tłum: mary003

- Nieźle się zagoił. – odezwał się. – Wygląda wspaniale. Nie była w stanie odpowiedzieć. Cała jej uwaga była skupiona na bólu między nogami i przerażeniu spowodowanego wiedzą, że musiała tu leżeć bez ruchu, gdy on będzie ją dotykał. Drgnęła na ukłucie igły; ból był silniejszy, niż sobie wyobrażała. - W porządku? – zapytał. - Tak. – wyszeptała. Będzie silna i zniesie to, a później przejdzie do kolejnego dnia. Jeszcze jedna sesja z nim mogłaby ją zabić. Słuchanie jego głosu również mogłoby ją zabić, ale musiała odwrócić swoją uwagę od bólu. – Mów do mnie. – poprosiła. Zatrzymał się, aby wytrzeć nadmiar tuszu. – Hmm. Co chcesz wiedzieć? Jesteś twardy? Zachichotała. – Nie wiem. Zazwyczaj nie wiemy co powiedzieć, gdy ktoś nas o to prosi, prawda? - Święta racja. - Jak długo się tym zajmujesz? - Około ośmiu lat. - Wow. Dlaczego akurat tatuaże? - Na początku chodziło tylko o wkurzenie ojczyma. W wieku osiemnastu lat wróciłem do domu z pierwszym tatuażem, a on powiedział, że jest cholernie tandetny. Zawsze lubiłem rysować, ale nigdy nie traktowałem tego, jako sposób zarabiania. - Więc chodzi o bunt. Nic dziwnego, że tak szybko złapaliście z Brianem wspólny język. Roześmiał się, ale nie znalazła w tym żadnego humoru. – Na to wygląda. Dostrzegła odrobinę bólu, więc natychmiast zapragnęła go odegnać. – Bez względu na powody, cieszę się, że trafiłam akurat na ciebie. Na pewno uszczęśliwiłeś sporo ludzi. - Cała przyjemność po mojej stronie, Gabriello. Grrr. Dlaczego tak bardzo nienawidziła swojego głupiego i długiego imienia, aż do chwili, w której on je wypowiadał? Ponieważ jego język sprawiał, że wszystko wypadało o wiele lepiej. 69

Tłum: mary003

- Przepraszam, że to mówię, Ianie, ale jesteś najseksowniejszym mężczyzną jakiego spotkałam. Czułabym się okrutnie i nie fair, gdybym ci o tym nie powiedziała. Wybuchnął śmiechem. – Czułbym się okrutnie i nie fair, gdybym nie przyznał, że od tej pory skreśliłaś u mnie inne kobiety. O cholera. Gdyby mogła go teraz przytulić. Pewnie nie pozwoliłaby mu odejść. I co oni do diabła teraz zrobią? Była bardzo chętna do powtórzenia tego. Ale wtedy chciałaby więcej. I więcej. I więcej. I właśnie z tego samego powodu powinni to zakończyć. Niedługo wyjeżdża. W przyszłym tygodniu miała się spotkać z Tiną i zostać u niej, dopóki czegoś nie znajdzie. Mieszkanie, w którym mieszkała przed wprowadzeniem się do Marka było już zajęte, ale obdzwoniła już inne w poszukiwaniu wolnego miejsca. - Dziękuję. – odpowiedziała, znaczyło to dla niej dużo więcej, niż mógł się domyślić. – Nie żebym chciała skreślać cię dla innych osób, ale… właściwie to chcę. - Dzięki za przyznanie się. - Nie ma za co. Dobrze, że jej teraz nie widział, bo szczerzyła się, jak idiotka.

- Gotowe. – ogłosił ponad godzinę później. Gabby odetchnęła, czuła się kompletnie bezwładna i jedynie trochę cieszyła się z faktu, że to już koniec. Ale przeżyła. - Cholera. – powiedział wcześniej Brian. – Gdybym ja go zrobił, wyszedłby okropnie. Znała Briana tak dobrze, że wiedziała, że mówił prawdę. – Nie mogę się doczekać, żeby zerknąć. – wyznała. – Ale chyba muszę poleżeć tu z godzinę albo i dwie. - Rozgość się. Potrzebujesz czegoś? Może wody? – Ian dał jej tyle przerw, ile tylko potrzebowała… a wtedy czas płynął wolniej. - Nic mi nie jest. – wsparła się na dłoniach i usiadła, nie dbając nawet o zakrycie piersi. Szybko odsunął od niej wzrok, kiedy się wyprostowała. - Powinnaś się zakryć. 70

Tłum: mary003

- Dlaczego? – zapytała niewinnie. - Bo nie ufam sobie. Śmiejąc się, chwyciła swoją bluzkę i zakryła nią piersi. – Dobrze, już dobrze. Mężczyźni. Pokazać im cycki, a oni już tracą głowę. Wypuszczając powietrze, podniósł podręczne lusterko i ustawił za nią, aby mogła zobaczyć swoje odbicie w wielkim lustrze wiszącym na ścianie. I… odebrało jej mowę. - O Boże. – wyszeptała, nie mogąc oderwać oczu od wspaniałego arcydzieła. Kolory były wyraziste, głównie błękitne, fioletowe i zielone, a te delikatniejsze rozpływały się po plecach w idealnej harmonii, przez co cała praca stwarzała wrażenie niemożliwej do wykonania z rąk człowieka. Projekt nie był ogromny i przytłaczający, lecz delikatny i kobiecy, mityczny ptak przedzierał się przez niebo z siłą, którą wreszcie zdołała poczuć. Wyobrażała sobie, jak wznosi się z jej skóry i trzepocze skrzydłami. - Powiedz, że to „O Boże” oznacza twoje uwielbienie. – powiedział, pochylając się, żeby przyjrzeć się pod dokładnie takim samym kątem, co ona. - Jest wspaniały. Tak wspaniały, jak wszystkie „O Boże”, które mi dajesz. – wyznała. Dałeś, powinna powiedzieć. Czas przeszły. Ale przez otaczający ją zapach, jego ciało pochylone nad nią, pracę, która zdobiła jej skórę… Odwróciła się do niego i naparła ustami na jego wargi. Odetchnął, poddając się jej i tonąc w pocałunku. - O Boże. – wymamrotał i mimo, że się odsunął, nie mogła opanować śmiechu. Zalały ją wspomnienia, niektórych nawet nie pamiętała, dopóki nie złączyła się z nim językiem. Gabby pragnęła go posmakować, pragnęła się odsunąć, lecz nie mogła mu tego zrobić. Nie mogła mu odmówić. - Skarbie. – jęknął w końcu, odsuwając się, a ich oddechy wciąż się ze sobą mieszały. – To ostatnie miejsce, w którym powinniśmy to robić. Ostatnie miejsce i ostatnia rzecz, jaką powinna robić. Oblizała usta chcąc poczuć resztki jego smaku i przygotować się na jego odejście.

71

Tłum: mary003

Poczuła chłód. Prawie tak lodowaty, jak w marcu, gdy poczuła ogromną pustkę wydzierającą z niej wszystko. Co powinna zrobić? Na pierwszy rzut oka widać, że nie mogą być ze sobą pomimo szalejącej chemii. Musiała podejść do tego profesjonalnie. Kontrolować swój umysł i nie dać się zawładnąć. To tylko pożądanie. Nic więcej. Nigdy wcześniej nie czuła tak silnego pożądania, ale wiedziała już, że jest do bani, tak samo, jak niespełniona miłość albo obiekt pożądania, który znajduje się poza naszym zasięgiem. Ścisnęła mocniej lustro w śmiertelnym uścisku. Odwróciła od niego twarz i mimo, że cholernie ją to bolało, uniosła lusterko, aby jeszcze raz spojrzeć na tatuaż. I zwalczyć łzy. Ostatnia rzecz oprócz wspomnień, która będzie trzymała ją blisko niego, nieważne gdzie i z kim będzie. Była feniksem, a on był tym, który odrodził ją z popiołów.

72

Tłum: mary003

Rozdział 9. Gabriella otworzyła oczy przeciwko rażącemu światłu słonecznemu i natychmiast poczuła potrzebę zwymiotowania. Odrzuciła na bok kołdrę i pobiegła do łazienki, ledwo zdążając. Następnie drżąc i skomląc, oblała twarz zimną wodą i uniosła głowę, żeby spojrzeć na swoje okropne odbicie. - Chryste, co to ma być? – rzadko bywała chora, a ostatnim razem kiedy miała grypę żołądkową, … właściwie to nawet nie mogła sobie przypomnieć, kiedy to było. Wytarła twarz i rozmyślała nad tym czy w ogóle ryzykować i wychodzić z łazienki – jej żołądek nadal był niestabilny – i przez chwilę przez jej głowę przemknęła niepokojąca myśl. - Nie. To niemożliwe. Prawda? Zazwyczaj miała regularny okres, ale nie używała tabletek antykoncepcyjnych, bo od wieków przyprawiały ją o zawrót głowy. Mark z kolei nie używał gumek, skoro myśleli o małżeństwie, więc wtedy nie martwiła się tym. Nie miała okresu już od… matko, początku czerwca? Dziwne, ale jak najbardziej możliwe. Jednak to, że miałaby być w ciąży, było już niemożliwe. Byli ostrożni. Tak więc, szanse, że chodziło o nagłą chorobę były o wiele większe, niż pęknięcie prezerwatywy. Na pewno. Przestała się tym martwić i wróciła do łóżka. Następnego ranka spotkało ją to samo. I jeszcze następnego – przeleżała cały ranek, czując się fatalnie i użalając nad sobą. Nie mogę być w ciąży, pomyślała, leżąc na łóżku i wpatrując się w sufit. Po prostu nie mogę. Zeszłego tygodnia wróciła do Dallas i znalazła mieszkanie. A pod koniec miesiąca – czyli za kilka tygodni – zamierzała się tam wprowadzić, a miała jeszcze milion spraw na głowie. W pierwszym tygodniu sierpnia musi wrócić do szkoły medycznej. Jasny gwint. 73

Tłum: mary003

- To niemożliwe. – jęknęła, odwracając się, żeby spojrzeć na zegar. Skrzywiła się, gdy jej prawa pierś docisnęła się do ramienia i poczuła w tym miejscu niewielki ból. Miała obrzmiała piersi. Gabriella Ross nigdy nie panikuje. Z drugiej jednak strony, nigdy nie znalazła się w podobnej sytuacji. Miała pieprzony napad paniki. I nigdy w swoim życiu nie była tak bardzo religijna, jak teraz. Modliła się o cud. I co do diabła ona ma teraz zrobić? Po pierwsze, zdecydowała, da sobie dziesięć minut, a może dwadzieścia na płakanie, panikowanie i wrzeszczenie, a potem, jak każda rozsądna osoba, stawi czoła problemowi, pojedzie do apteki i kupi test ciążowy. A najlepiej cztery. Nie ma się czym martwić, skoro na razie wszystko jest w porządku. A przynajmniej dopóki testy nie wskażą pozytywnego wyniku i zobaczy na własne oczy, że jest już czym się martwić. Gabby powtarzała te słowa, jak mantrę, gdy założyła szorty i bokserkę i związała włosy w kucyk, nie dbając nawet o to, żeby jakoś wyglądać. Kiedy chwyciła za klamkę, omal znów nie pobiegła do łazienki, ale tym razem była zbyt zdeterminowana, żeby przerwać passę wymiocin. Wzięła kilka głębszych wdechów, dopóki nie poczuła minimalnej ulgi, zeszła schodami na dół i po raz kolejny zaczęła się modlić. Tym razem o to, żeby nie spotkać swojej matki. Misja wykonana, pięć minut później jechała do miasta, obgryzając ze stresu paznokcie. Nie ma się czym martwić. O Boże, była kompletnie nakręcona. Test na pewno wyjdzie pozytywnie. W końcu nie bez powodu bolały ją cycki, a żołądek się kurczył. Zaparkowała przed najbliższą apteką i chwyciła pierwsze lepsze testy, gdy usłyszała śmiejącą się sprzedawczynię. Oczywiście nie śmiała się z niej. Gabby jedynie to sobie uroiła, ponieważ jej życie właśnie wywracało się do góry nogami, a wszystkie plany trafiał szlag.

74

Tłum: mary003

No dobrze, powiedziała sobie, gdy wróciła do samochodu w tą piekielnie gorącą połowę lipca, która wcale nie pomagała na jej dolegliwości żołądkowe. Jej życie nie musiało się marnować. Studenci szkoły medycznej mieli dzieci i jakoś sobie radzili. Jedna para z jej grupy starała się nawet o dziecko, co uważała za kompletnie szalone. Lecz ich rozumowanie nie różniło się tak bardzo od jej, gdy była jeszcze w szczęśliwym związku. A jeśli oni sobie poradzą, ona też sobie poradzi. Po prostu nie będzie mogła przebywać blisko promieniowania rentgenowskiego, ale to akurat mogła załatwić. Znów poczuła mdłości i zaczynała doświadczać huśtawki emocjonalnej. Hormony? O Boże! Kolejny objaw. Za chwilę dostanie hiperwentylacji. W drodze do domu została zatrzymana za przekroczenie prędkości. Miała ochotę wykrzyczeć policjantowi, że chyba spodziewała się dziecka, więc jak miałaby nie pędzić? I tak by tego nie łyknął. Na szczęście skończyło się jedynie na upomnieniu i odesłaniu do domu. Jeśli Alexander Ross musiałby wyciągać swoją córkę z więzienia, na pewno zorientowałby się, że jest coś na rzeczy. O kurwa, rodzice! Mało brakowało, a zatrzymałaby się na środku drogi, zaczęła szlochać w kierownicę, ale wtedy na pewno dostałaby mandat. Wrzuciła bieg i ruszyła już nieco łagodniej. A gdy tylko policjant odjechał w przeciwnym kierunku, przyspieszyła. Na szczęście, kiedy Gabby wróciła do domu, nigdzie nie znalazła samochodu matki. Nie musiała się więc ukrywać, poszła do swojego samochodu, nie martwiąc się, że ktoś ją nakryje, ponieważ na samą myśl znów chciało jej się jedynie wymiotować. Gdy tylko weszła do pokoju, usiadła na sedesie i otworzyła jeden z testów. Na odwrocie zalecano zrobienie porannego siusiu. „ Do diabła z tym” mruknęła do siebie. Nie ma mowy, żeby czekała osiemnaście godzin. Musiała wiedzieć, niezależnie od wyniku. Jeśli okaże się negatywny będzie mogła się końcu uspokoić… chociaż szanse na to wydawały się coraz mniejsze z każdą mijającą sekundą. A jeśli okaże się pozytywny… jakoś to przeżyje. Rozdarła pudełko, odrzuciła je na podłogę i wyjęła test. Następnie usiadła i wpatrywała się w niewielkie okienko, od którego zależało całe jej życie. Wyjdzie albo pozytywny albo negatywny, nie ma co rozpaczać. Po chwili nie była nawet w stanie na nie patrzeć. Uniosła wzrok i wpatrywała się w brzoskwiniowe płytki, które komponowały się idealnie z białym ręcznikiem 75

Tłum: mary003

wiszącym na wieszaku obok niej. Powyżej znajdował się obraz, który wisiał tam od czasu, gdy była jeszcze małą dziewczynką –czarnowłosa dziewczynka w sukience i kapeluszu, trzymająca ozdobiony wstążkami koszyk pełen kwiatów. Jej tata i mama zawsze jej powtarzali, że wyglądała, jak ta dziewczynka. Ta sytuacja w ogóle nie powinna mieć miejsca. Przymykając powieki, pochyliła głowę, a potem otworzyła na powrót oczy. Jej oczom, na białym malutkim okienku, ukazał się niebieski plusik. - Kurwa. – szepnęła. – O ja pierdolę. Ale właśnie to wpakowało ją w całą tą sytuację.

Blondynka wysyłała w stronę Iana sygnały, które od razu zauważył. Przyszła z niedokończonymi symbolami na nadgarstku, które zajęły mu tylko kilka minut, ale wciąż kręciła się obok niego, udając, że zastanawia się co wybierze następnym razem. Była seksowna. Niebieskooka, szczupła, ubrana w żółty neonowy top i dżinsy opinające tyłek. Wszyscy faceci się w nią wpatrywali, oprócz jedynego tu zajętego Ghosta, który za wszelką cenę próbował podziać oczy gdzie indziej. Wyglądało to całkiem zabawnie. Lecz Ian w ciągu ostatnich kilku miesięcy nie przywiązywał się do zbyt wielu klientów. Może z wyjątkiem jednej… klientki. Mimo, że dziewczyna była niezła, to i tak nie umywała się do kobiety, która stale nawiedzała jego wspomnienia. Nigdy nie miał nadziei na coś większego z Gabby. No dobra, to byłoby kłamstwo. Miał, ale był też realistą. Kiedy kilka tygodni temu wyszła ze studia z ukończonym tatuażem, nie było już nadziei. Nie umówili się na kolejne spotkanie, nie wymienili numerami. Wyglądała na smutną, a on wiedział, że to pożegnanie. Być może na dobre. Brian wspominał o niej co jakiś czas, co było dla Iana męką. Powiedział nawet, że jeżeli znajdzie sobie nowego faceta(takiego, którego nie będzie miał ochoty zabić), być może znów będzie gotowa na ślub. Z tego co wiedział, to jeszcze nie wyjechała, a był przerażony tym, jak bardzo zaszła mu pod skórę. Blondynka zerknęła na niego przez ramię. Spojrzał na nią bez żadnego podtekstu, a jej twarz od razu rozpromieniła się od uśmiechu. Cholera. 76

Tłum: mary003

- Chyba znalazłam. – powiedziała do niego. Jej głos był zbyt… dziewczęcy. Bardziej podobał mu się głęboki pomruk Gabby. Blondyna zdecydowanie była dla niego za młoda. – Mogę zapisać się na sesję? Chciałabym go mieć. - Jasne. Wyciągnął kartkę z lady i rozejrzał się za zeszytem, który znalazł w końcu na stanowisku Starli. Syknęła na niego żartobliwie, jak kocica, gdy po niego sięgnął. – W porządku. – powiedział, wracając z powrotem do swojej klientki. Mogłaby już przestać wysyłać w jego stronę te wszystkie sygnały. Zachowywał się pewnie, jak totalny dupek, ale nie był w nastroju użerać się z kobietą, która była kompletnym zaprzeczeniem tego co miał w głowie. – Kiedy chciałabyś go zrobić? - W przeciągu kilku tygodni? Otworzył zeszyt i obrócił go na ladzie, żeby mogła zerknąć. – W poniedziałki i we wtorki nie pracuję, ale w pozostałe dni siedzę tu od rana do wieczora. Wybrała dzień i godzinę, które zapisał jej na malutkiej karteczce. A kiedy ją podawał, drzwi się otworzyły i na widok osoby, która weszła, omal nie upuścił jej, zanim dziewczyna zdążyła ją choćby chwycić. Gabby od razu go zauważyła i zaczęła do niego iść. Blondynka wzięła od niego kartkę i zanim zdążył zareagować, wsunęła coś do jego dłoni. - Tak w razie czego. – wyjaśniła. Spojrzał na nią pytająco, a potem na to co miał w ręku. Jej pieprzony numer. - Posłuchaj… - zaczął, ale ona uśmiechnęła się do niego dwuznacznie i odsunęła od lady, schodząc Gabrielli z drogi. Gabby spojrzała na nią, jakby chciała przeciągnąć ją po podłodze za włosy. - Gabby! – zawołał Ghost. – Co tam, piękna? - Muszę porozmawiać z nim o… wykończeniu. – powiedziała, a przez jej wzrok poczuł się, jak pierdolony robal wgnieciony w podłogę. Z zaplecza od razu wyszedł Brian. – Coś się dzieje? – zapytał w tym samym czasie, co powiedział Ghost „Ostrzegałem cię”. - Nie, Ian spisał się świetnie. Po prostu muszę z nim porozmawiać.

77

Tłum: mary003

Wszyscy zaczęli się na niego gapić, więc wzruszył jedynie ramionami i podszedł do niej, robiąc wszystko, żeby zachować obojętną minę. Ponieważ był pewien, że nie chodzi o tatuaż. Drzwi znów się otworzyły, wlewając do środka teksańskie ciepło. Musiał poczekać, ponieważ do środka weszła Candace i dziewczyna Ghosta, Macy. Gabriella i dziewczyny wymieniły uściski, ale pomimo, że się uśmiechała, zauważył, że była spięta. Candace nie wytrzymała długo i po chwili wyparowała: - Pokaż jej tatuaż. – po czym popchnęła ją w stronę Macy. – Szybko, szybko. Właśnie mi powiedziała, że myśli o zrobieniu sobie jednego. - Candace! – zaśmiała się Macy, a twarz Ghosta rozpromieniła się od uśmiechu, gdy przyciągnął ją do siebie i wtulił twarz w jej szyję, odciągając ją żartobliwie do tyłu. - Chodźmy. – powiedział, niewzruszony, gdy Macy protestowała i próbowała go odepchnąć. –Czekałem na to zbyt długo, Wytatuuję cię, skarbie. Wytatuuję cię tak cholernie mocno. Dziewczyna musiała być silna, ponieważ po chwili udało jej się uwolnić z uścisku i to na pewno nie przez przypadek. Śmiejąc się, Macy odsunęła się od Ghosta i podbiegła do dziewczyn. – Powiedziałam, że pewnego dnia! – wbiła palec w pierś Ghosta, gdy ten ponownie do niej podszedł, objął w talii i pocałował w policzek. - Poczekam nawet wieczność, jeśli tego będziesz potrzebowała, marudo. Bleee. Ian odwrócił się do Briana i Candace, których zobaczył w podobnej sytuacji i do których uśmiechała się Gabby. Następnie jej wzrok przeniósł się do niego, a uśmiech od razu osłabł. No dobra. Niezależnie od tego co zrobił, z pewnością usłyszy o tym kilka cierpkich słów. Kiwnęła do niego głową, wskazując na tylne pomieszczenie, a gdy zaczął do niej iść, rzuciła się naprzód, mijając go. Po raz kolejny im przerwano. - Candace? Candace. Ian i Gabby wpatrywali się w kompletnie bezwładną dziewczynę leżącą na podłodze, którą Brian trzymał w ramionach i z paniką powtarzał jej imię. I po raz pierwszy widział Gabrielle Ross w roli lekarza. Podczas, gdy wszyscy zebrani wpatrywali się w nią w szoku, Gabby znalazła się w mgnieniu oka obok Briana, pomagając mu ułożyć ją na podłodze. – Co się stało? – zapytała, nie identyfikując się z paniką Briana. 78

Tłum: mary003

- Po prostu… upadła. Co jest kurwa? Candace? - Brian. – powiedziała spokojnie. – Uspokój się. Oddycha, nic jej nie jest. Unieś jej nogi i podtrzymaj… właśnie tak. W porządku. Ian nie mógł zobaczyć wiele z tego, co się działo. Macy tłoczyła się z przodu wraz z Ghostem, starając się zajrzeć Gabby przez ramię, więc pośród tej zwartej grupki, Ian stał się outsiderem. – Zadzwonić po karetkę? – zapytał, podchodząc do telefonu. Chciał coś zrobić, pomóc, zamiast stać, jak bezczynny kołek. - Nie, już się budzi. – odpowiedziała Gabby, wciąż tym samym spokojnym tonem. Nie spodobał się mu. Był taki nieprawdziwy. Podobny do lekarzy i pielęgniarek unoszących się nad nim i oślepiających go światłem mimo, że i tak przez swoje przekrwione oczy mało wtedy widział… - No dalej. – powiedział Brian. – Spokojnie, kochanie. Mów do mnie. – jego głos wyrwał Iana z jego własnego koszmaru. Cofnął się o krok, pocierając dłonią klatkę piersiową. Jego serce dudniło bez opamiętania. Usłyszał szept Candace mimo, że jego uszy cholernie szumiały. Nic jej nie było. Musiał wydostać się stamtąd, jak najprędzej, zanim ktoś zauważy, że za chwilę podzieli ten sam los. - To pewnie przez pocałunek. – zażartowała Gabby i roześmiała się nerwowo. – Dziewczynie dosłownie zabrakło tchu. – Candace próbowała się podnieść, ale Gabby nie pozwoliła na to. – Nie tak szybko, kochanieńka. Powoli. Niech ktoś przyniesie wody. – Ghost poszedł po szklankę, a Macy uklękła obok swojej najlepszej przyjaciółki. Ian usłyszał, jak Gabby zapytała Candace czy wcześniej spotkało ją coś podobnego, gdy znalazł krzesło i zaparkował na nim swoje dupsko. Mimo, że bardzo chciał uciec, każdy zacząłby się zastanawiać co się dzieje, skoro nie chciał być świadkiem tej sceny. - Nie. – odpowiedziała cichym głosem dziewczyna. – Nigdy. - Tętno jest w porządku. Chciałabym sprawdzić ci ciśnienie krwi, ale pewnie nie macie tu manometru. - Nie mamy. – odpowiedział Brian. - Powinieneś zabrać ją na badania.

79

Tłum: mary003

- Nic mi nie jest. – wtrąciła Candace, brzmiąc już o wiele silniej. – To pewnie przez te upały. Poza tym przez cały dzień nic nie jadłam i nie czuję się za dobrze. – kiedy Ghost wrócił ze szklanką wody, grupa pomogła jej usiąść, aby mogła się napić. - Chyba nie jesteś w ciąży? – zapytała Macy, wywołując tym okropną ciszę, jakby ktoś wyłączyć dźwięk. O szlag. Ian omal się nie zakrztusił, gdy wyobraził sobie wyraz twarzy Briana. Większość osób była przed nim odwrócona, więc z profilu widział jedynie Gabby. - No cóż… nic o tym nie wiem. – odpowiedziała Candace. - Też chciałam o to zapytać. – powiedziała z chłodem Gabby. – Ale nie chciałam się wtrącać. - No tak, zostawiliście to mnie. – wtrąciła Macy z ponurym uśmiechem. Drzwi się otworzyły i do środka weszło troje klientów, zatrzymując się w progu na widok grupy stłoczonej wokół Candace. Ghost szybko do nich podbiegł, a Brian podniósł Candace z podłogi, przytulił do siebie i zaniósł na zaplecze. Wyglądał cholernie blado, kiedy wtuliła się w niego, chowając twarz w ramieniu. - W porządku? – zapytała Gabby, a Ian uniósł na nią wzrok gwałtownie. Nie zauważył kiedy do niego podeszła. Nie spodobał się mu również jej oceniający ton. - Nic mi nie jest. – mruknął, podrywając się na nogi. Najwidoczniej ostatnie wydarzenia nie sprawiły, że zapomniała o ich czekającej rozmowie. Usłyszał, jak bierze kilka głębszych oddechów, gdy szli na tył. Czyżby tak bardzo martwiła się o Candace? - Nic jej nie będzie? – zapytał, gdy zaprowadził ją do pokoju, w którym wykonywał jej tatuaż i zamknął za nimi drzwi. Zmarszczyła czoło. – Candace? Nie. Wydaje mi się, że jest w ciąży. - Jasna cholera. Brian dostanie świra. - Wiem. Nic dziwnego… biorąc pod uwagę jej rodzinę. Pomyślał o tym samym. – Więc, o czym chciałabyś porozmawiać? - Chcielibyśmy. - No dobra, o czym musimy porozmawiać? Zawierciła się, założyła ramiona na pierś, a następnie opuściła je do boków i wybuchła niespodziewanym śmiechem. Jego też by to bawiło, gdyby nie jej zamglone 80

Tłum: mary003

oczy, rozglądające się dookoła, jakby za chwilę miała wybuchnąć płaczem. Odsunęła obiema dłońmi włosy z czoła. – Nie wierzę, że to się dzieje. Już wcześniej obawiał się tej rozmowy, a teraz czuł paraliżujący strach. Podszedł do niej i delikatnie ujął jej dłonie w swoje. – Gabby. Powiedz co się dzieje. - Ian… jestem w ciąży. Uniosła na niego wzrok, który uderzył w niego niczym uderzenie pioruna. I stał się z jej powodu kompletnie odrętwiały. Z powodu niepewności w jej oczach, sposobu w jaki drżała jej dolna warga. Nie mając pojęcia co zrobić z piękną istotą stojącą przed nim, wpatrującą się w niego i czekającą na… znak, jakąkolwiek reakcję, wykonał kolejny krok do przodu na swoich galaretowatych nogach i w niemym zdumieniu zagarnął ją w ramiona. Uległa, chowając twarz w jego koszulce. Natychmiast przylgnęła do jego ciała za sprawą wilgoci od jej cichych łez. Wiedział, że dla większości facetów ta chwila byłaby najgorszym koszmarem w życiu, lecz dla niego… Kiedy odrętwienie ustało, miał ochotę skopać sobie tyłek za wcześniejsze podśmiewanie się z Briana. Natychmiast wróciła do niego karma i to z podwójną siłą. Chryste. Jak do diabła mogło do tego dojść? Podjęli wszelkie środki ostrożności. Chyba, że zaważyła na tym jedna chwila w kuchni. - Jesteś pewna? – zapytał, jak kompletny debil. W końcu nie przyszłaby tutaj, gdyby nie była. Ale jego mózg nie potrafił wymyśleć niczego sensowniejszego. - Zrobiłam trzy testy. Wszystkie wyszły pozytywnie. Poza tym mam wszystkie książkowe objawy. – odsuwając się od niego, wytarła łzy, jakby nie zamierzała pozwolić im już ulecieć. – To nic. Poradzę sobie. - Co masz na myśli? - To znaczy, żebyś nie panikował, ponieważ nie będziesz musiał się niczym przejmować. Zamierzam urodzić i wychować to dziecko i jeśli chcesz, nikt się nie dowie, że jest twoje. Zresztą, jestem pewna, że tego właśnie chcesz. – dodała z nutą goryczy, która go zraniła. Słowa „twoje dziecko” odbijały się echem w jego mózgu. Dziecko. Jego dziecko. Nie miał do cholery bladego pojęcia o dzieciach. Nie miał rodzeństwa, więc nie miał też siostrzeńców. Ani młodszych kuzynów. Jego kontakty z dziećmi ograniczały się jedynie do stania w kolejce obok matki z wózkiem dziecięcym albo mijaniu jej podczas spaceru. – Nie chcę wyjść na dupka, Gabby, ale jesteś pewna, że jest moje? 81

Tłum: mary003

Przygotowywał się do awantury, ale nic takiego nie miało miejsca. – Rozumiem dlaczego pytasz i że masz pewne obawy, ale tak, jestem pewna. Od czasów Marka byłam tylko z tobą. Pragnął jej wierzyć. Ale tyle razy Brian opowiadał o nocnych szaleństwach swojej siostry, o tym, jak nie wracała nocą do domu i nikt nie wiedział co się z nią wtedy dzieje. Oczywiście to nie znaczyło, że musiała być z innymi mężczyznami… ale wobec niego była cholernie śmiała. Jakoś trudno było mu uwierzyć, że wcześniej miałaby jakieś obawy. - Nie wierzysz mi. Spojrzał w jej oczy. Dostrzegał już nadchodzący wybuch. – Jeśli mówisz, że jest moje, - odezwał się, - to tak jest. – I mówił poważnie. W końcu to nie on by tu stał, gdyby miała jakieś wątpliwości albo przed nim miałaby innego faceta. Tym bardziej, że tak naprawdę on mógł jej gówno zaoferować. Odwrócił się od niej i uderzył pięścią w udo, starając się wziąć w garść, zacząć myśleć. - O czym myślisz? – zapytała i omal nie wybuchł śmiechem na dobór pytania. - Nie wiem. Naprawdę. - Znam to uczucie. - Ktoś jeszcze wie? - Nie. Pomyślałam, że powinieneś dowiedzieć się jako pierwszy. - Chryste. Miałaś tak wiele planów Gabby. Nie mogę kurwa w to uwierzyć. Wszystko sprowadzało się do tego jednego zdania. Stała przed nim mówiąc, że za kilka miesięcy ich życie ulegnie nieodwracalnym zmianom i w ogóle się tym nie przejmowała, pogodziła się z tym. A on nie wiedział w co kolejno włożyć ręce. - Mną się nie przejmuj. Mam silne wsparcie. Poza tym, moje plany uwzględniały posiadanie dziecka, może nie teraz, ale kiedyś na pewno. – odchrząknęła. – Pójdę sprawdzić co z Candace. - Poczekaj. Spotkajmy się później i porozmawiajmy o tym. - A o czym tu rozmawiać?

82

Tłum: mary003

- Przyszłaś tu i mówisz mi, że niedługo zostanę ojcem. Spodziewałaś się, że sobie to oleję? - Spędziliśmy ze sobą jedną noc, Ianie. Nie spodziewam się, że mi się oświadczysz. - Nie zamierzam. Ale nie zamierzam też udawać, że nic się nie dzieje i wypiąć się na ciebie. Nie odpuszczę. - Dlaczego nie? Jaja sobie robiła? – Niech to szlag, Gabby. – zamknął przestrzeń między nimi zaledwie kilkoma krokami. – Myślisz, że tylko dlatego, że spędziliśmy ze sobą jedną noc, w ogóle mnie nie obchodzisz? Zalazłaś mi pod skórę. Ani jednej pieprzonej nocy nie potrafię przestać o tobie myśleć. Nie jestem w stanie zasnąć nie wyobrażając sobie ciebie obok mnie. I na dodatek dowiaduję się, że daliśmy życie nowej osobie. A ty traktujesz mnie, jak pierdolonego dawcę spermy. Mylisz się, jeżeli sądzisz, że ci na to pozwolę. Dopiero po wypowiedzeniu tych słów zrozumiał co czuje; nie potrafił ogarnąć tego umysłem, ponieważ potrzebował wypowiedzieć je na głos. Pomimo szoku, przerażenia i niepokoju i myślenia „Cholera, co ja narobiłem?”, które nieustannie przedzierało się do jego głowy – właśnie dostał szansę na naprawienie wszystkich złych rzeczy w swoim życiu. Emocje, które w sobie trzymał, cierpienie jakiego doświadczał, to wszystko właśnie wypełzło na powierzchnię. Nie w gniewie, ale w motywacji, aby to naprawić. Miał nadzieję na zmiękczenie jej swoimi słowami, przekazanie, jak dużo poczuł do niej w ciągu ostatnich kilku tygodni, ale zawiódł. Jej wzrok nie zmienił się ani o jotę, wciąż pozostawał niewzruszony i zdecydowany. - Czego do cholery się spodziewasz? Nie zamierzam zmienić swoich planów chyba, że sytuacja mnie do tego zmusi. Wyjeżdżam w ciągu kilku tygodni. Nic mnie tu nie trzyma. - Jak możesz teraz wyjeżdżać? O takim wsparciu mówiłaś? Masz tu wszystkich bliskich. Nawet jeśli nie potrzebujesz mnie, to wciąż potrzebujesz ich. Odepchnęła jego dłonie. – I właśnie tego starałam się uniknąć. Nie życzę sobie, żebyś podejmował za mnie decyzje. To moje życie.

83

Tłum: mary003

Odsunął się, czując, jakby wbiła w jego pierś gwoździa, a potem go przekręciła. – Skoro nie tego się spodziewałaś, to po chuja mi o tym mówiłaś? Zamierzałaś mnie dobić, a potem zwiać z miasta z moim dzieckiem? - Ponieważ myślałam, że i tak się dowiesz skoro pracujesz z moim bratem. Nie chciałam, żebyś dowiedział się w ten sposób. - Więc to coś w tym stylu: „cześć, tak przy okazji, jestem w ciąży. Miłego życia”. - Nie. Nie chcę cię odcinać, Ianie. Nie chcę… - urwała i zauważył, jak jej dłoń wędruje w dół i spoczywa delikatnie na brzuchu. – Nie planowaliśmy tego. Nie chcę komplikować i niszczyć twojego życia. Może to niepotrzebne i kompletnie bez sensu, ale czuję się winna. - A co z twoim życiem? Ono również zostanie zburzone. Nie musisz być z tym sama. - Wiem. Ale co chcesz zrobić? Wrócić ze mną do Dallas? Porzucić dopiero co rozpoczęte życie? – umilkła na chwilę, aby wziąć kilka głębszych oddechów. – Po tym, jak się rozstaliśmy, myślałam o tym, co przyniesie ci los. Nie było mnie w twoim życiu. Bardziej pasowała do niego ta blondynka, która przed chwilą dała ci swój numer. Jeśli chodzi o przeprowadzkę do Dallas, miała rację. Lubił to miejsce, ciszę, ludzi, z którymi pracował. Ale wieści, którymi zasypała go kilka minut temu zmieniły dosłownie wszystko. Wszystko. A tamta dziewczyna nie miała znaczenia. - Już wyrobiłaś sobie na mój temat zdanie, co? - Nie! Naprawdę. Właściwie to nic o tobie nie wiem. – uśmiechnęła się z goryczą. – Oprócz tego, jaki jesteś w łóżku. - Więc wtajemniczę cię trochę. – wziął głęboki wdech, od którego zapaliły się jego płuca. – Miałem gówniane dzieciństwo. Nigdy nie poznałem swojego prawdziwego taty, a ojczym pewnego dnia roztrzaskał butelkę piwa o moją głowę. – jej oczy rozszerzyły się, gdy prześledził palcem bliznę na brwi. – Obiecałem sobie, że moje dziecko nie będzie musiało przechodzić przez coś takiego. I jestem tego pewien, skoro to ty będziesz jej/jego mamą. Jeśli chodzi o moją matkę, kochała mnie… ale bała się go, była przerażona. Natomiast ty… z tego co mi mówiłaś i co sam zaobserwowałem, wiem, że jesteś nieustraszona. Nie zgodziłabyś się na takie traktowanie. Ale to nie znaczy, że nie chcę się zaangażować. To nie znaczy, że mam umyć ręce i odejść bez oglądania się wstecz. Chcę być blisko was. 84

Tłum: mary003

- Oczywiście. – powiedziała. – Oczywiście, że możesz. Boże, Ian, przepraszam. - Nie powiedziałem ci tego, żebyś się nade mną litowała. Lecz po to, żebyś zrozumiała. – nie wiedział dlaczego akurat teraz, ale w tym momencie jej uroda skradła mu oddech. Jej skóra wyglądała, jakby błyszczała od wewnątrz, a ostre światło rzucało blask na jedwabiste włosy. Wyobrażenie sobie jej za kilka miesięcy z okrągłym brzuszkiem i jego dzieckiem… Na samą myśl ścisnęło go w sercu. Pragnął czegoś więcej, niż bycia w pobliżu. Chciał tam być. Zawsze, przy niej, podczas życiowej wędrówki. Ale uciekłaby, gdyby jej to wyznał. Uniosła wzrok przez niekończącą się chwilę, w której żadne z nich się nie odezwało. Aż w końcu go spuściła. - Podaj mi swój numer. Porozmawiamy o tym później. – powiedział stanowczym głosem. Wyrecytowała go, gdy wprowadzał go do kontaktów. – Zadzwonię. - W porządku. Pójdę sprawdzić co z Candace. Kiedy wyszła bez słowa, przytknął kciuka i palec wskazujący do oczu, aż zobaczył przed nimi pieprzone gwiazdy. Jego głowa pulsowała tym samym rytmem co serce, w którym niedowierzanie wciąż walczyło z paniką. Zapłodnił siostrę swojego szefa. Chryste. Co za popieprzony dzień.

85

Tłum: mary003

Rozdział 10. Dłonie Gabby drżały. Czuła, że za chwilę może zwymiotować. A kiedy weszła do gabinetu Briana, dostrzegła dwie wyglądające podobnie osoby. Candace siedziała na biurku, jej głowa spoczywała w dłoniach, którymi głaskała się po włosach. Wpatrywała się przed siebie, jakby nie zauważyła jej wejścia. Brian opierał się o ścianę, skrzyżował ramiona na klatce piersiowej i przygryzał wnętrze policzka. - Dajecie radę? – zapytała Gabby, próbując brzmieć tak, jakby sama właśnie nie przeżyła emocjonalnej traumy. - Tak. – odpowiedziała ponuro Candace. - Zawroty głowy? Nudności? Jakieś bóle? - Tylko nudności. – witaj w klubie, kochana. – Macy poszła po test ciążowy. Powiedziała, że nie wytrzyma dłużej tej niepewności. Gabby miała w zanadrzu kilka sztuk, ale pewnie to wywołałoby wielkie zdziwienie. – Nie chcesz go robić? – zapytała. – Przynajmniej będziesz miała pewność. - Powiedz, że wcale nie uważasz, że jestem w ciąży. Chciało jej się śmiać i powiedzieć coś w stylu my Rossowie jesteśmy bardzo płodnymi osobnikami, ale pewnie to również wywołałoby zdziwienie. - Nie wiem, kochana. Wszystko jest możliwe. - Ciągle jej powtarzam, że powinna się z tego cieszyć. – odezwał się po raz pierwszy Brian. – Nieważne jaki będzie wynik, poradzimy sobie. To było trochę zaskakujące, szczególnie teraz, gdy cała jego twarz była zielona. – Ma rację. – powiedziała do Candace. - Wiem. Po prostu chwila jest nieodpowiednia. - Jak to mówią, nigdy nie ma odpowiedniej pory. – to samo wmawiała sobie, gdy zobaczyła pozytywny wynik. Oczywiście marzyła o tym, ale nie teraz. Może po ukończeniu szkoły medycznej. Tylko, że wtedy byłaby zapracowana.

86

Tłum: mary003

Plany. Wyglądało na to, że w jej życiu nie ma już dla nich miejsca. Od dawna nie spotykało jej nic dobrego, więc równie dobrze mogła przestać marzyć. Gdy spotkała Iana po raz pierwszy, planowała spędzić z nim szaloną noc. A on zrobił z niej matkę. Jasny gwint, matka. Pracowała kiedyś jako pielęgniarka w przedszkolu i to wtedy tak bardzo pragnęła mieć słodkiego, pachnącego bobasa. Może to hormony, ale pragnęła rozpłakać się ze szczęścia na myśl, że w końcu będzie go miała i może nawet Candace. Razem byłoby raźniej. Ian też chciał ją wspierać. To było…. zaskakujące. Ale miłe. Z jednej strony miała ochotę go pokiereszować, a z drugiej o dziwo wciąż go pragnęła. Pragnęła odegnać od niego ból, który tak desperacko próbował ukryć. Otulić go miłością. Chryste, nie mogła myśleć w ten sposób. Nie na tak wczesnym etapie. Ale była ciekawa co teraz robi, o czym myśli… Macy weszła do pokoju z chłopakiem za swoimi plecami i grzechoczącą reklamówką. – Kupiłam! W razie czego wzięłam kilka. - Obsługa wzięła mnie pewnie za największego dawcę plemników na świecie. – powiedział Ghost. - Taaa, opowiedz im jeszcze o tym, jak flirtowałeś i puszczałeś oczko do laski stojącej przy kasie podczas, gdy ja musiałam wybierać testy. – powiedziała Macy, przewracając oczami. – Nigdzie nie można cię zabrać. - Tylko się wygłupiałem! Patrzyła na mnie, jak na kompletnego kretyna, więc nie mogłem się powstrzymać. Powinnaś była zobaczyć jej minę. - Cholernie zabawne. Poczekaj tylko, aż przyjdzie nasza kolej. Zobaczymy wtedy, jak bardzo będziesz rżał ze śmiechu. – walnęła Ghosta w ramię i odwróciła się do przyjaciółki. – Gotowa na siusianie? - Nie. - Mam ci pomóc? - Z chęcią popatrzę. – wtrącił się Ghost. – Albo nie. Wolałbym na to nie patrzeć. - Candace. – odezwała się delikatnie Gabby. – Lepiej mieć to już za sobą. Candace wstała i obeszła biurko, biorąc po drodze reklamówkę od Macy.

87

Tłum: mary003

- Jak skończysz, wróć tu od razu. – powiedziała Macy, praktycznie depcząc jej po piętach. – Chcemy być przy tobie. Brian wystrzelił do przodu i wszedł pomiędzy Candace, a jej przyjaciółkę. – Ja z nią poczekam. Wracajcie do salonu. Macy oparła dłonie o biodra. – Że co… - No chodź, skarbie. – powiedział Ghost, przytulając ją do siebie ramieniem i prowadząc do drzwi. – To nie nasza sprawa. - Ale… - Wybacz, Macy. – odezwała się Candace. – Chciałabym, żeby był przy mnie tylko Brian. Dam wam znać za kilka minut. Macy spojrzała na Ghosta ze zmartwieniem, który bez słowa wyprowadzał ją za drzwi. Gabby wyszła za nimi, a gdy odwróciła się po raz ostatni, dostrzegła, jak Brian całuje Candace w czoło, zanim ta weszła z testem do łazienki. Zawróciła, kiedy został sam i oparł się o ścianę. Spojrzał na nią, gdy do niego podeszła. - Przerażające. – powiedział. Jakby nie wiedziała. – Będzie dobrze, braciszku. Sam to powiedziałeś. - Nie gówniarzu? - Chwilo zawieszony. Roześmiał się. – Poradzimy sobie. - Pomyśl jaka szczęśliwa będzie mama. - Z radości wskoczy na pieprzony księżyc. A nawet Plutona, gdy dowie się o dwóch wnukach w tym samym czasie. - Pomyśl, jak nieszczęśliwa będzie mama Candace. – powiedział. Gabby machnęła lekceważąco dłonią. – A daj spokój. Warto będzie zobaczyć jej minę. Brian roześmiał się głośno na jej słowa. – Prawda? Ile to razy powtarzała mi, żebym nie bzykał jej córki.

88

Tłum: mary003

- Powiesz jej, że nie mogłeś się powstrzymać, bo w tych kwestiach jesteś jak najbardziej sprawny. To powinno ją zamknąć. - O tak. Uwielbiam na to patrzeć. - Czy wy w ogóle stosowaliście jakieś zabezpieczenie? Wzruszył ramionami. – Candace brała pigułki, ale kilka tygodni temu zachorowała na grypę i zaczęła przyjmować leki. Powiedziała, że będziemy musieli zachować większą ostrożność, ale najwyraźniej nie wyszło. - Dlatego nie zadziałały. Drzwi łazienki się otworzyły i pojawiła się w nich Candace, trzymając w dłoni białą pałeczkę. Zatrzymała się, gdy zobaczyła Gabby. – Poczekam z resztą. – odezwała się, oddalając się szybko. - Możesz zostać. – powiedziała Candace. Kącik jej ust uniósł się w krzywym uśmiechu. – W instrukcji napisano, że powinniśmy poczekać pięć minut, ale chyba nie musimy. Chyba, że ta kreska zniknie w ciągu tych kilku minut. – powiedziała, podsuwając test do Briana. – Będziemy mieli dziecko. - Och, kochanie. – wyszeptał, przytulając ją i unosząc z podłogi. Ukryła twarz w jego szyi i pociągnęła nosem. Tego właśnie pragnęła Gabriella. Kogoś kto odwzajemni jej miłość, kogoś komu będzie mogła zaufać. Kogoś kto ją przytuli i sprawi, że poczuje się lepiej. Kogoś kto będzie powtarzał jej czułe słówka. Ian taki właśnie był. A przynajmniej próbował być. – No dobra, robi mi się niedobrze. – powiedziała, uderzając Briana w ramię. – Zostawię was samych. - Zabieram ją do domu. – powiedział ponad ramieniem Candace. – Powiedz Macy, że później do niej zadzwoni. Macy od razu do niej podbiegła, gdy pojawiła się z przodu salonu. – I co? Powiedziała ci? - Jadą do domu. Candace zadzwoni do ciebie później. Macy skrzywiła się. – Więc pewnie jest w ciąży. - Może jest, a może nie jest. – zerknęła ponad Macy na Iana, który wylegiwał się na swoim stanowisku. W żaden sposób nie okazywał tego, że sam przed chwilą przeszedł przez podobne zawirowania.

89

Tłum: mary003

- Uciekam. – powiedziała Gabby, głównie do niego mimo, że to Macy stała przed nią. – Do zobaczenia później. Pożegnała się z nimi i wyszła szybko z budynku. Przynajmniej ona i Candace będą rodziły na wiosnę, dzięki czemu unikną ogromnych upałów, które jeszcze bardziej wzmogłyby ataki nudności. Zanim zdążyła dojść do samochodu, zadzwonił jej telefon. Wieczorem u mnie? Urwę się wcześniej. Oznajmił jej wcześniej, że muszę porozmawiać, ale nie podał konkretnej daty. Wieczorem… Nie była do tego przekonana, ale powinna brać co jej się daje. Jasne, odpowiedziała. Osiemnasta? Osiemnasta.

90

Tłum: mary003

Rozdział 11. Drzwi otworzyły się punktualnie o 17:58. Siedziała wcześniej w samochodzie i wpatrywała się przez jakieś trzy minuty w zegar na wyświetlaczu, zanim zdecydowała się zapukać. Przybrała na twarz uśmiech i modliła się aby był promienny. Uśmiech jakim odwzajemnił się Ian podpowiedział jej, że się udało. Przebrał się po pracy i miał teraz na sobie czarne dżinsy i szmaragdową koszulkę. Oba ubrania idealnie dopasowały się do jego ciała, podkreślając walory i pogłębiając kolor oczu, które lśniły teraz, jak diament na jego koszulce. Omal nie odebrało jej tchu. Dzięki jego uśmiechowi poczuła nadzieję. Na to, że mogą przejść przez to razem. - Cześć. – powiedziała, gdy się odsunął aby mogła wejść i zamknął za nią drzwi. - Głodna? Mogłaby zjeść konia z kopytami, ale była tak zdenerwowana, jak nastolatka na swojej pierwszej randce. Miała ochotę na coś chińskiego, ale bała się, że może je zwrócić. – Eee… tak i nie. Zrozumiałbyś gdybyś był w ciąży i gdyby buzowały ci hormony. Uśmiechnął się słodko. – Nie naciskam. Jego mieszkanie było klasyczną kawalerką, funkcjonalną i nic więcej. Naprawdę nie spodziewała się niczego nadzwyczajnego, ale jakoś ją niepokoiło. Jeżeli chodzi o motocykl, czyżby był jego jedynym środkiem transportu? Nie, żeby spodziewała się, że od razu kupi samochód, ale… Jezu, czy to w ogóle ma sens? - Nie jestem dobrym kucharzem, więc jeśli chcesz możemy wyjść na miasto albo zamówić coś na wynos. Nie wiedziałem co lubisz. - Nie jestem wybredna. - Albo możemy posiedzieć tutaj i porozmawiać. – powiedział, obserwując ją uważnie i najwyraźniej z łatwością odczytując myśli. - Tak chyba będzie najlepiej. Nie przełknę nic dopóki… chciałam powiedzieć dopóki „tego nie rozgryziemy”, ale nie jestem pewna czy istnieje jakiekolwiek wyjście z tej sytuacji.

91

Tłum: mary003

- A co powiesz na to? – ujął jej ręce w swoje ciepłe, duże dłonie. Spojrzała na niego, zatracając się w jego spojrzeniu. Mimo, że przez koszulkę jego oczy wyglądały na zielone, odnalazła w nich tak dobrze znajomy bursztyn przypominający jej upalny, letni dzień. – Będziemy to rozgryzać dzień po dniu. Nie będziesz musiała zmieniać swoich planów, a ja nie zmienię swoich, ponieważ chyba masz rację – w tej chwili nie mamy żadnego wyjścia. Oboje przeżywamy coś nowego i razem pokonamy ten mrok. Okej. Miał całkowitą rację. – Jestem przyzwyczajona do sprawowania nad wszystkim kontroli. A ta niewiedza mnie dobija. - Ja również jestem do tego przyzwyczajony. – powiedział. – Ale rzadko kiedy coś planuję. Uda nam się, jeśli zaczniesz w to wierzyć. Niemal mogła to zobaczyć. Podobnie, jak jego spokojną siłę prowadzącą ją przez chaotyczne dni. Brian powiedział jej kiedyś coś czego nigdy nie zapomni – że Candace jest jak oko tornada. Była jego spokojem, oparciem, stabilnym środkiem; trzymała go twardo na ziemi. Gabby była przyzwyczajona do buntowniczej osobowości Briana, więc jego zmiana była dla niej całkowitą rewolucją, której sama może zostać zaraz poddana. Jej były narzeczony również był tornadem, ale wirującym obok niej, żyjącym swoim własnym życiem. Nic dziwnego, że im nie wyszło. Może balsam dla jej ognistej duszy stał właśnie przed nią. Była pewna tylko jednego. Nie chciała już dłużej rozmawiać. Chciała, jak najszybciej znaleźć się w jego ramionach. Znowu czytał w jej myślach. Zanim zdążyła się poruszyć, została wciągnięta w jego silne ramiona. Ukryła twarz w zagłębieniu jego szyi i westchnęła na jego zapach. Uwielbiała sposób w jaki pachniał. I sposób w jaki jego krótkie włosy muskały jej palce, miękkie i giętkie po ostatnim prysznicu. Sprawiał, że potrafiła się zrelaksować. - Jesteś szczęśliwa? – zapytał, jego klatka piersiowa uniosła się mocno, gdy się odezwał. – Pomimo całej tej niepewności i utraty kontroli, jesteś szczęśliwa? - Tak. – wyszeptała, przesuwając dłonie w dół jego pleców i przyciągając go bliżej. – Chciałabym żebyś coś wiedział. Kiedy po raz pierwszy zobaczyłam wynik testu, byłam tak przerażona, że spanikowałam. A ja nigdy nie panikuję. Jednak po chwili zrozumiałam, że za żadne skarby nie zmieniłabym jego wyniku. Sądziłam, że już nigdy nie będę szczęśliwa, ale teraz jestem. - Cieszę się. – powiedział. – I przepraszam za to, że zapytałem dlaczego mi powiedziałaś. Cieszę się, że to zrobiłaś. W końcu nie musiałaś tego robić. Mogłaś wrócić do Dallas i o niczym bym się nie dowiedział. 92

Tłum: mary003

- W porządku. Ja też przepraszam. Oboje nie wiedzieliśmy, jak się zachować. – czuła się trochę żałośnie, ponieważ jeszcze nigdy nie bała się tak żadnej rozmowy, ale z nim mogłaby się przyzwyczaić. Czuła się przy nim bezpiecznie. Mimo, że było za wcześnie na takie wyznania i myśli, jej serce najwyraźniej miało inne zdanie. Uwielbiała jak gładził ją po włosach, przeczesywał palcami pojedyncze loki, jakby nie mógł się nimi nacieszyć. – Pragnę cię owiniętej wokół siebie. – mruknął, pociągając za nie aby przechylić jej twarz do góry. Przymknęła powieki i wzdychając czekała na pocałunek. – Ale wyrządziliśmy już chyba wystarczająco szkód. Z niecierpliwości zacisnęła mocniej dłonie. – Szkoda i tak została już wyrządzona. Mam tylko nadzieję, że jesteś czysty, ponieważ… - Mogę zrobić badania, ale nie masz powodu do obaw. Jestem czysty. - W porządku. – przeniosła swój ciężar na palce, unosząc się do niego i przysuwając usta do jego warg. - Mmm. Chyba mieliśmy porozmawiać? - A czy właśnie nie osiągnęliśmy przełomu? Musnął jej dolną wargę, a następnie polizał czubkiem języka. – Tak? - Dzień po dniu, pamiętasz? - A co z poznaniem siebie nawzajem? - Czy to nie podchodzi pod poznawanie? Pocałuj mnie. – wyszeptała. Wygiął wargi, ich usta oddzielał jedynie oddech. – Wiem tylko, jak całujesz. Za chwilę go zabije. Najpierw pocałuje, a potem zabije. No dobra, może najpierw przeleci. Nie spodziewała się tego przed przyjazdem, ale teraz nie zamierzała wychodzić stąd bez orgazmu albo nawet i trzech. Powiedzenie, że kobieta w pierwszym trymestrze nie panuje nad hormonami idealnie odzwierciedlało jej stan. Wiecznie głodna, mająca mdłości, rozemocjonowana, napalona – mogłaby wymienić całą listę. Przysunęła usta do jego ucha i wyszeptała. – Ale nie wiesz, jak robię inne rzeczy. – wciągnęła płatek ucha między wargi i zaczęła go ssać, podgryzając leciutko zębami.

93

Tłum: mary003

- Chryste. – przesunął dłonie na jej tyłek i przycisnął ją do swojej erekcji. – Gabby. - Proszę? – przesunęła jedną dłoń przez jego pierś do spodni i potarła wybrzuszenie. Jęknął i pochylił się do niej. – Pozwól mi go possać. – powiedziała, skubiąc go zębami po raz ostatni. – A później porozmawiamy. Obiecuję. - Jesteś cholerną syreną. Byłem tego pewien w chwili, gdy spotkaliśmy się w barze. Wiedziałem, że zwabisz mnie na pewną śmierć. - Śmierć? – zachichotała. – Nie sądzę by jakikolwiek mężczyzna dla mnie umarł. To raczej ja dla nich umierałam. – osunęła się na nogach, głównie dlatego, że nie chciała o tym rozmawiać i zaczęła rozpinać jego spodnie. Jego dłonie spoczywały na czubku jej głowy, odgarniając włosy i gładząc ją po niej. Uwolniła penisa ze spodni i oblizała usta. Był wspaniały. Długi i gruby. Stworzony dla przyjemności, z grubą główką na widok której jej cipka zaciskała się w oczekiwaniu. Spoglądając na niego spod rzęs, wysunęła język i polizała czubek, dając mu przedsmak tego co go czeka. Ścisnął mocniej jej włosy, a drugą dłonią przytrzymał dla niej penisa. Jego oczy płonęły. Nie odzywał się, lecz oddech wyraźnie mu przyspieszył. Zamknęła usta na główce, ssąc ją i liżąc aż jęknął i zaczął drżeć. – O ja pierdolę. – zawołał. Zaczął się poruszać, kołysząc biodrami w takt jej ruchów. Puściła go na chwilę i polizała, a potem znów wzięła do buzi, tym razem na całą długość. Przesunęła nieco usta i polizała jądra, skłaniając go do zabrania ręki aby miała lepszy dostęp. Rozkoszowała się jego smakiem i zapachem, odkrywając ustami nowe miejsca. Ciepło rozprzestrzeniało się w dół jej brzucha, w którym znajdowało się małe dzieciątko. Przez chwilę myślała, że popsuje to nastrój, a tak naprawdę jeszcze bardziej ją to uszczęśliwiło. Nosiła w sobie nowe życie. Razem z Ianem stworzyli coś o co niektóre pary muszą starać się przez lata. Ian odrzucił do tyłu głowę. Zsunęła mu niżej spodnie i wbiła paznokcie w jego jędrne mięśnie na tyłku. - Gabriella. – jęknął. Jedynie w jego ustach jej długie imię brzmiało jak błogosławieństwo. – Tak. Kiedy zrobił się już wystarczająco wilgotny, włożyła go z powrotem do buzi i znów zaczęła ssać. – Chryste! Za chwilę dojdę. 94

Tłum: mary003

O nie, na pewno nie. Miał jeszcze długą drogę do przebycia. Przesunęła dłonie z jego tyłka i oparła je na przedniej części bioder. Muskularne uda były jednym z jej ulubionych miejsc w męskim ciele, w które dowoli mogła wbijać paznokcie. Puścił ją od razu i założył ręce z tyłu głowy. Obserwowała go uważnie, gdy się wycofywała, nie chcąc przeoczyć żadnego niuansu. Uwielbiała jednocześnie go czuć i widzieć. Gabby wędrowała dłońmi po jego ciele, rozkoszując się tym, jak wypełniał jej usta i pozwolił jej przejąć całą kontrolę. Z drugiej strony tak bardzo go pragnęła. Jej cipka pulsowała w rytm, w którym go ssała. Powoli. Głęboko, powoli, a później w przód i w tył. Pragnęła aby ją zaspokoił, była gotowa oddać mu wszystko. - Najseksowniejszy widok jaki kiedykolwiek mogłem oglądać. – powiedział z seksownym pomrukiem. Zerknęła w górę odnajdując jego obserwujący wzrok. Równie dobrze mógł to mówić każdej poprzedniej kobiecie, ale jakoś w to wątpiła. Zgodnie z tym co mu powiedziała, on również był najseksowniejszym mężczyzną jakiego spotkała. Odsunął się nagle i podciągnął ją do góry. Jego pierś falowała mocno, gdy przysunęła się do niego, potrzebując poczuć każdy skrawek jego ciała. Chwyciła w dłoń jego penisa i ścisnęła mocno, omal nie doprowadzając go do orgazmu. Pulsował w jej dłoni, a gdy spojrzała w dół, dostrzegła, że był zaczerwieniony. Tak bardzo pragnęła mieć go w sobie. Był tak samo gorący w jej dłoni, jak wcześniej w ustach. Jakby już był w niej. - Nie chcemy pobrudzić tej ślicznej buzi. – mruknął, całując ją wzdłuż ust i głaszcząc po policzku. - Miałam zamiar wycisnąć z niego ostatnią kroplę. – wyszeptała. – A potem połknąć. - Kurwa. Puściła go i odwróciła się plecami, spoglądając na niego figlarnie, gdy podchodziła do kanapy. – Twoja strata. Teraz mam ochotę na coś innego. Trzymał się blisko niej, nie pozwalając jej się odsunąć, a kiedy zatrzymała się przy kanapie, odwróciła się i wsunęła ręce pod jego bluzkę. – Zapytam ponownie, czy tego właśnie chcesz? – zapytał. - A co w tym złego? Moje pragnienia są dla mnie bardzo ważne. 95

Tłum: mary003

- I powinny być. Po prostu zastanawiałem się jak ktoś byłby w stanie ci odmówić, Gabriello. – musnął jej usta wargami i uśmiechnęła się przy nich. - Podoba mi się to. - To, że jestem w stanie dać ci każdą cholerną rzecz, jeśli tylko będzie w mojej mocy? - Wszystko czego teraz pragnę leży jak najbardziej w twoich rękach, Ianie. – przesunęła swoje dłonie ponownie na jego penisa i potarła lekko główkę. – A dokładniej tutaj. - Niczego więcej nie pragniesz? - Oczywiście, że pragnę. Ale wbrew wszelkiemu przekonaniu, wiem kiedy mogę sobie na coś pozwolić. Zazwyczaj. – uśmiechnęła się do niego krzywo. – Czasami zdarzają się wyjątki. - Jak we wszystkim. Nie naciskał dalej, a jej to odpowiadało, ponieważ nie miała chwilowo ochoty na zagłębianie się w szczegóły. Powoli, tak powoli, że aż bolało, zaczął ją rozbierać, całując każdy odkryty skrawek ciała. Pocałował delikatnie obrzęknięte piersi, przesunął językiem po łechtaczce, gdy już ściągnął z niej spodnie i majtki. Zanim skończył całkowicie je zdejmować, ona już niemal na nim wisiała. Musiała się wyprostować, gdy zaczął się podnosić. - Cholera. – mruknął, przesuwając opuszką palca po sutku. Zadrżała. - Zaczynają mi rosnąć. – powiedziała. - Są wspaniałe. – pocałował ją czule i ujął w dłonie jej piersi, tak idealnie pasujące do jego dłoni, że miała ochotę odrzucić do tyłu głowę i wzdychać z przyjemności. Jakby zostały stworzone specjalnie dla niego. – Mógłbym to robić przez całą noc. - Nie mam nic przeciwko. - Muszę cię ostrzec. Nie mam zielonego pojęcia o wszystkich tych ciążowych sprawach, więc jeśli będę robił coś źle, będziesz musiała mi po prostu powiedzieć. - Zrobię to, nie martw się. Póki co, przez te ciążowe sprawy jestem jedynie napalona.

96

Tłum: mary003

- Tylko dlatego? - I przez ciebie. Opuścił dłonie i aż zapragnęła położyć je z powrotem tam gdzie były. Ale kiedy chwycił ją za tyłek i przycisnął mocno do siebie… to było równie dobre. Nie tylko jej piersi były obolałe z potrzeby. – Tak dla twojej wiadomości, mam wrażenie, że próbujesz uniknąć rozmowy. – mruknął przy jej szyi. – Ale i tak zamierzam dać ci to czego pragniesz, Gabriello Ross, ponieważ nie mam pojęcia co innego mógłbym zrobić. Poza tym, postradam swój pieprzony rozum, jeśli za chwilę w ciebie nie wejdę. Pomyślała o wszystkich rzeczach, które powiedział jej w Dermamanii. Przez cały czas o niej myślał. Nie mógł spać. Ona również. Co jeżeli faktycznie dla niej upadał? A co gorsze, co jeśli to ona upadała dla niego? Niedługo będą mieli dziecko. Powinni się zatrzymać, porozmawiać o tym dopóki czegoś nie wymyślą. Lecz to co robili wydawało się o wiele prostsze niż zmierzenie się z problemami. Póki ją dotykał, pragnął jej, wszystko było w porządku. A ona nie potrafiłaby go odepchnąć. Był zbyt przepyszny, twardy, seksowny i sprośny. Nigdy nie spotkała się z czymś takim i nie była gotowa pozwolić temu odejść. - Zrób to. – powiedziała. – Potrzebuję cię. Obiecuję, że potem porozmawiamy. Ja również nie potrafię przestać o tobie myśleć, Ianie. Cały czas zaprzątasz moją głowę. Pragnę cię na o wiele więcej sposobów niż ten. - A jeżeli nie spodoba ci się to co odkryjesz? Przeszedł przez nią dreszcz. – Zmierzę się z tym. Zmiażdżył jej wargi swoimi ustami i popchnął do tyłu aż opadli na kanapę. Serce podskoczyło jej do gardła, niemal zakrztusiła się od szybkości z jaką biło. Po raz pierwszy miała pewne obawy. Była w ciąży z kimś kogo prawie w ogóle nie znała. Z kimś kto mógł mieć przed nią poważne tajemnice. Opowiedział jej trochę o swoim trudnym dzieciństwie i naprawdę mu współczuła, ale kto wie, co jeszcze przed nią ukrywał? Z drugiej strony, ufała mu, ponieważ wiedziała, że Brian nie zatrudniłby nikogo o złej reputacji. Po raz kolejny rozkładała przed nim nogi, realizowała wszystkie fantazje na jego temat. Może i była naiwna, ale nie chciała dopuścić do siebie myśli, że robił to tylko dlatego, że był honorowy. Być może ją sprawdzał, testował jak daleko jest w stanie się posunąć. 97

Tłum: mary003

Jego pocałunek był pełen pasji i dzikości, lecz jego wędrujące po jej ciele dłonie były delikatne i uważał aby nie przygniatać ją swoim ciałem. Popychając ją na tylną poduszkę, ulokował się między jej nogami. Wiła się w miejscu, gdy w końcu przytknął język do jej najbardziej potrzebującego miejsca. Całował ją tam, jakby całował ją w usta. Głęboko. Muskając wargami i przesuwając językiem. Wygięła się do niego. O Chryste, za chwile dojdzie… Wsunął w nią palce, dodając do tego gwałtowne ruchy języka. Następnie zwolnił, torturując ją celowymi muśnięciami. Przesunął wyżej język, za wysoko aby mogła osiągnąć orgazm, ale nie tak wysoko aby nie odczuwała pewnych doznań. - O mój Boże, pozwól mi dojść, Ianie. – zawołała, ściskając gorączkowo jego obie dłonie. - Dojdziesz gdy będę w tobie albo w ogóle. – warknął przy jej łechtaczce. - Więc wejdź we mnie do cholery! - Za dobrze się tu bawię. – znów wepchnął w nią swoje długie palce, poruszając nimi głęboko i powoli, a gdy upewnił się, że go obserwuje, wyjął je i wsadził do buzi, zlizując jej smak. Od razu poczuła w sobie pustkę. – Proszę. – wyszeptała, chociaż wiedziała, że nic to nie da. – Proszę. - Założę prezerwatywę. – powiedział do niej tonem zwykłej pogawędki. – Dla bezpieczeństwa nas obojga. Gabby zaczęła się śmiać, lecz śmiech szybko zamienił się w jęk, gdy wstał i bardzo powoli zaczął zdejmować z siebie ubrania… jakby przymierzał się pójść spać, a nie ją pieprzyć. Następnie nałożył na siebie prezerwatywę, robiąc to tak słodko, że miała ochotę usiąść i mu w tym pomóc. Może i zrobiłaby to, gdyby nie odczuwała takiej przyjemności z samego oglądania go. - Za chwilę zacznę się dotykać i dojdę zanim zdążysz do mnie podejść. – ostrzegła go. - Nie zrobisz tego. Oboje wiemy, że nie zaspokoi cię to tak bardzo, jak mój dotyk. Poza tym pragniesz mieć mnie w sobie. Och Boże, miał cholerną rację. Wrócił do niej po chwili, całując ją wzdłuż szczęki, gdy próbowała rozsunąć nogi i się do niego dostosować. Znów się z nią drażnił, tym razem przesuwając swoim penisem wzdłuż jej gorących warg i 98

Tłum: mary003

obserwując przy tym uważnie jej twarz. Starała się złapać oddech, gdy jej cipka zaciskała się w potrzebie. Była tak blisko. Jeszcze tylko jedno mocniejsze draśnięcie… - Mocniej, do diabła! – wykrzyczała do niego. Wybuchnął śmiechem. – To nie ja powinienem wypowiadać tą kwestię za kilka miesięcy? - Na ciebie przyjdzie jeszcze pora. Teraz jest moja kolej. Nie poddał się. Przesunął po niej penisem, znów drażniąc jej wrażliwe miejsce. Próbowała się do niego wygiąć, lecz pozycja, w której leżała uniemożliwiała jej to. – Ty cholerny matkojebcu. – warknęła, brzmiąc jak opętana. - W tym muszę się z tobą zgodzić. Nigdy nie pieprzyłem matki. - Dobrze wiedzieć. Tylko, że ta przed tobą wręcz cię o to błaga. - Błaga? Tak naprawdę jeszcze nie zaczęłaś mnie błagać, Gabriello. Może dam ci to czego pragniesz. – wszedł w nią i aż miała ochotę zaśpiewać alleluja. – A potem to odbiorę. – następnie wyszedł, zostawiając ją dyszącą i pozbawioną siły do mówienia. Miała ochotę się rozpłakać. Być może łzy zdołają go przekonać. - Chryste, tak dobrze smakujesz. – jęknął, jakby jej smak stanowił dla niego kompletną nirwanę. – Jesteś tak wspaniała, że nie mam pojęcia jak długo jeszcze wytrzymam. To przecież z jego winy wszystko się opóźniało. – Więc może się przekonamy? – zasugerowało cichutko. - Cholera, brzmisz teraz zajebiście słodko. – wyznał. Znów zaczął jej dokuczać poprzez ocieranie się penisem o jej nabrzmiałą cipkę. Gabby polizała wargi i próbowała nie zacząć błagać, ponieważ tego właśnie chciał. Przygryzła wargę, nie mogąc już tego znieść. Bała się, że za chwilę eksploduje. - Ian! – wybuchła. – Zacznij mnie pieprzyć albo przysięgam na Boga, że za chwilę wstanę, ubiorę się i pójdę do domu zaspokoić się wibratorem. Wszedł w nią. Miała ochotę rozpłakać się z ulgi. Jego gruba długość rozciągała ją od środka, poruszając wszystkie wrażliwe nerwy. Naznaczała ją i jeszcze bardziej podniecała. Jej wcześniejsze życie seksualne było naprawdę bardzo dobre i nie miała na co narzekać, ale to... nigdy nie przeżyła czegoś tak intensywnego.

99

Tłum: mary003

Wbił się w nią ponownie. Na jego skórze pojawiły się pierwsze krople potu, które od razu zlizała. – Tak, skarbie, tak. – jęczała mu do ucha. W tej chwili, gdy był w niej, gdy jego ciało unosiło się nad nią, zniknęły wszystkie problemy. Liczyło się tylko to. On. - W porządku? – zapytał, próbując złapać oddech. - O tak. – powiedziała, przeciągając wyrazy, gdy zakołysał biodrami, wysyłając niezmierną słodycz wzdłuż jej kręgosłupa. Orgazm, który nadszedł nie należał do tych wywołujących krzyk. Raczej do tych po których nie jest się w stanie odezwać ani poruszyć. Pragnęła go i potrzebowała. Jęknęła, kiedy zwolnił, a mięśnie jej cipki zacisnęły się wokół niego. - Jesteś mi winna błaganie. – przypomniał jej złośliwie. - Nienawidzę cię. - Nieprawda. – wyszedł z niej. Jej zmęczone ciało prawie zwiotczało przez jego nieobecność. Czuła się tak, jakby ktoś wlał w nią żarzącą substancję. Nic dziwnego, że z takimi umiejętnościami od razu zdołał ją zapłodnić. Chyba nic nie byłoby w stanie go powstrzymać. - Chodź tu, skarbie. Chcę żebyś była na górze. – powiedział, zsuwając się z niej. - Nie mogę. - Możesz. No chodź. Mam wrażenie, że cię zgniatam. - Nie zgniatasz. – tak naprawdę to nie chciała się ruszać. Wziął ją dokładnie tak, jak chciała. Wygląda na to, że Ian już zaczynał mieć paranoję odnośnie ciąży. – Wracaj do mnie. O dziwo posłuchał jej, chichocząc przy tym. Owinęła wokół niego ramiona i powitała go znów w swoim ciele. Przytknął do niej czoło, a gdy zaczął się poruszać, wpatrywał się bezpośrednio w jej oczy. Co się kryło za tym spojrzeniem? Może dzisiaj się tego dowie, a przynajmniej spróbuje dowiedzieć. Ian wsparł się ramionami, a kiedy się pochylił i pocałował ją delikatnie, a następnie wziął w usta jej sutek, nie mogła się powstrzymać by nie przesunąć dłońmi po jego silnych bicepsach. Od razu poczuła jego dotyk w innym bardziej intymnym miejscu, jakby to właśnie tam musnął ją ustami. Była gotowa przeleżeć tu całą noc i pozwolić mu się z nią kochać. Ponieważ tak się teraz czuła… jakby uprawiali miłość. Tym razem nie protestowała kiedy z niej wyszedł i pocałował ją w brzuch. Poczuła coś 100

Tłum: mary003

dziwnego, ale miłego, gdy położył dłoń na jej brzuchu niemal w opiekuńczym i nabożnym geście. - Wspaniała. – powiedział, gdy pogładziła go po włosach i wyobraziła sobie tę scenę za jakieś cztery miesiące. Zadrżała, gdy następnie oparł o niego czoło. Dlaczego to robił? I dlaczego ona mu na to pozwalała? Przecież to takie intymne. Na dodatek dzieliła tę chwilę z kimś kogo praktycznie nie znała. Wyobrażała sobie zawsze, że będzie ją dzieliła ze swoim mężem. Markiem. Ale to nie Mark muskał teraz ustami jej ciało, przesuwając się w górę dopóki nie napotkał jej ust. Od razu wyszła Ianowi na spotkanie. Wygięła biodra i przyjęła go z powrotem do siebie. Płomienie, które już ustępowały, znów powracały do życia. Znów doprowadził ją do orgazmu silnymi, stanowczymi pchnięciami. Orgazm był długi i intensywny, lecz Gabby i tak zdołała się na nim skupić. Odetchnął głębiej, jęknął i zadrżał, gdy i on zbliżał się do kulminacyjnego momentu. Zapach, który ich otaczał był wyjątkowy. O Boże, upadała i upadała aż w końcu nie miała pojęcia dokąd ją to doprowadzi.

101

Tłum: mary003

Rozdział 12. Gabby przez cały czas powtarzała, że musi wrócić na noc do domu, ale Ian nie był zbyt chętny, żeby ją puścić. Za każdym razem, gdy próbowała wstać z łóżka, on łapał ją od tyłu i wciągał z powrotem. Czuła się przy nim bezpiecznie i było jej ciepło. - Mówię poważnie. Wiem, że mam trzydzieści sześć lat, ale moja rodzina… - Aha! – wykrzyczał. – W końcu to powiedziałaś. - Cholera. – Gabby zakryła twarz. – No dobra, przyznaję się, jestem starsza od ciebie o osiem pieprzonych lat. Podgryzł delikatnie skrawek jej szyi. – najseksowniejszą trzydziestą szóstką, jaką spotkałem.

Jesteś

najcudowniejszą,

- Byłoby chyba trochę dziwnie, gdybyś nie wiedział nawet ile lat ma matka twojego dziecko, prawda? Położył dłoń na jej brzuchu i zaczął kreślić kółka wokół pępka. – Co jeszcze czujesz? Oprócz tego, że jesteś napalona. Zaśmiała się na jego słowa. – Raczej zajebiście napalona. Zobaczmy, stale umieram z głodu, ale nie jestem w stanie niczego zjeść, bo od razu wykręca mi się żołądek. Strasznie naparzają mnie cycki. – westchnęła. – Gdy tylko wrócę do Dallas, muszę skontaktować się ze swoim lekarzem. Chciałby tam z nią pojechać, ale to trzy godziny drogi stąd. Szlag, będzie im ciężko. – Chciałbym pojechać z tobą. – powiedział, w końcu się do tego przyznając. - Naprawdę? Możemy o tym pomyśleć jeśli chcesz. – powiedziała delikatnie. – Mogę cię o coś zapytać? - Jasne. - Jestem po prostu ciekawa. Jak to się stało, że tak wspaniały facet nikogo jeszcze nie ma? Dlaczego nikt nie zdołał cię wyrwać? - O to musisz chyba zapytać wszystkie te tępe dziewczynki, które za mną latały. – powiedział ze śmiechem, przesuwając palcem wzdłuż jej szczęki. - Udało ci się kiedykolwiek być poważnym? 102

Tłum: mary003

- Kilka razy. Zrobiłem sobie przerwę od tych dwóch rzeczy. Jak widzisz, nie zadziałało. - Byłeś zakochany? - Nie wiem czy można tak to nazwać. Byłem zadowolony. Milczała przez chwilę, a on nie zdołał niczego wyczytać z jej twarzy. – Nie chcę tego. – odpowiedziała w końcu. – Myślę teraz o swoim eks i właśnie to wszystko co powiedziałeś, miałam z nim. Dlaczego do diabła wtedy tego nie widziałam? Gdybym wiedziała to co teraz, pierwsza zwiałabym z tego ślubu. - A co dokładniej wiesz teraz? Lekko jak piórko, prześledziła palcem jego ramię. – Chodzi mi o to, jak się przy tobie czuję. Jak sprawiasz, że się czuję. Z drugiej jednak strony… nie mogę pozwolić sobie aby ktoś znów mnie tak skrzywdził, Ianie. Straciłam wszystko. Powinnam była to przewidzieć. Myślałam, że po tym co się stało, nie będę w stanie myśleć o nikim na poważnie. A już na pewno, że zajdę w ciążę. - Brzmi mądrze, Gabby. Równocześnie gównianie dla mnie. Ale dobrze dla ciebie. – bolało go przyznanie się do tego. Tak samo, jak bolały jej słowa. Ewidentnie zamknęła się na związek przed nim i każdym innym. – Potrzebujesz jakiejś pomocy? Możesz na mnie liczyć. - Nie, zabiorę ze sobą tylko kilka rzeczy i ubrania. Meble i wszystko inne mam na miejscu. Poza tym, co byś powiedział Brianowi? Nie miał zielonego pojęcia. Najwyżej wróciłby do swoich byłych szefów, czołgając się przed nimi aby przyjęli go z powrotem. Wzdychając, ukrył twarz w jej włosach. Ich ciepło i jedwab przypomniały o jego ulubionej piosence - „Sweet Child O’ Mine. Nigdy nie sądził, że kiedykolwiek znajdzie kogoś przy kim poczuje się w ten sposób. A teraz, kiedy znalazł… nie mógł tego mieć.

Kelsey odebrała telefon Gabby ze śmiechem. – Cześć. – pewnie śmiała się z czegoś co przed chwilą zrobił Evan lub Alex. Ta rodzina była obrzydliwie szczęśliwa, ale za to właśnie ich kochała. Po tym co przeszli, Kelsey i Evan, jak nikt zasługują na prawdziwe szczęście. - Muszę ci coś powiedzieć. – wypaliła Gabby. 103

Tłum: mary003

- Okej. – odpowiedziała ukochana szwagierka, przeciągając i dobierając ostrożnie słowa. - Jeżeli jesteś w pokoju z moim bratem, proszę cię, wyjdź z niego. Nie chcę, żeby jeszcze wiedział. Kelsey od razu wymyśliła dobrą wymówkę. – W porządku. – odpowiedziała promiennie. – Zaczynają się bajki Alexa. Pójdę na górę. Czekała aż Kelsey znajdzie się sama i po chwili słyszała już trzask zamykanych drzwi. – No dobra, jestem sama. – odezwała się. – Co się dzieje? - A teraz, chciałabym żebyś usiadła i nie krzyczała. - Gabby! Przerażasz mnie. Pieprzone hormony. Dzięki trosce w głosie Kelsey, Gabby poczuła się lepiej. Nie mogła już dłużej czekać z powiedzeniem jej. – Jestem w ciąży. Po drugiej stronie zapadła martwa cisza. Tak martwa, że przez chwilę myślała, że Kelsey się rozłączyła. Sprawdziła telefon. Nadal włączony. – Halo? Oddychasz? Czy może mam zadzwonić do Evana, żeby zrobił ci sztuczne oddychanie? - Gabby. – wyszeptała Kelsey, jej głos był ledwie słyszalny. – Jak? To byłoby zbyt piękne gdyby nie zapytała. – No cóż, mężczyzna wkłada swojego penisa do waginy kobiety i… - Wiem, ty cholerna idiotko. Pytam się jak… O Boże, kim on jest?! - Ciii! Wiesz tylko ty i ten mężczyzna. Chciałabym, żebyś na razie zachowała to dla siebie, dobrze? Nie jestem gotowa tłumaczyć się wszystkim. W końcu przed chwilą porzucono mnie na ołtarzu, a teraz nagle zaciążyłam. Powiem wszystkim, ale dopiero za kilka tygodni. - Nie możesz zwlekać. Powiesz im albo sama to zrobię. - Ty okrutna zdziro. - Kto jest ojcem? - Nie znasz go. – Gabby przycisnęła wolną dłoń do czoła. - To nie ma znaczenia. Chcę go poznać. Powiedziałaś mu, tak? - Tak. On… pracuje dla Briana. 104

Tłum: mary003

- Gabby! - Wiem, dobra? - Twoja mama powiedziała mi, że zrobiłaś sobie tatuaż. - Wygląda na to, że nie tylko tatuaż. - Więc chodzi o tatuażystę? Czy to, sama nie wiem… wbrew zasadom? Gabby prychnęła. – Błagam cię, Brian wydymał Candace przy pierwszej lepszej okazji po tym, jak zrobił jej tatuaż. Mam zamiar przypomnieć mu o tym małym szczególe, jeśli będzie trzeba. Ian bardzo się martwi całą sytuacją. - Nawet nie wiem co powiedzieć. Co zamierzasz? - A jakie mam wyjście? Będę miała dziecko. Zatrzymam je. Innego wyjścia sobie nie wyobrażam. - A co ze szkołą? - Jakoś sobie poradzę. Wezmę urlop, jeśli będzie trzeba. – od razu przypomniała sobie rozmowę z Ianem z tej nocy. Bierz życie takim jakie jest. - Co Ian na to? - Chyba jest w szoku. Dużo o tym rozmawialiśmy. Chce być przy mnie, ale… sama nie wiem. Mieliśmy spędzić ze sobą tylko jedną noc, a teraz stał się kimś z kim będę musiała żyć przez kolejnych osiemnaście lat. - Co najmniej. – dodała Kelsey, wcale jej nie ułatwiając. – Lubisz go? - Na szczęście tak. Bardzo. Z tego co wiem jest naprawdę porządnym facetem. – zachichotała. – I seksownym jak diabli. Bardzo chce tego dziecka, a ja nie potrafię trzymać się od niego z daleka. Kelsey wybuchła śmiechem. – To dobrze, że masz do niego taki stosunek. – następnie w słuchawce zapadła długa i ciężka cisza. – Chryste, nie wiem co ci powiedzieć. Musisz powiedzieć mamie. Nie chciała nawet o tym myśleć. – Wiem. - Nie przejmuj się. Na początku pewnie zwariuje, ale potem będzie skakać z radości i nie odstępować na krok swojego wnuka. Na pewno się ucieszy. - Mam nadzieję. 105

Tłum: mary003

- Musisz powiedzieć też Evanowi. - Nie. - W takim razie ja mu powiem. - Nie. Jeszcze nie teraz. Jeśli mu powiesz, on wygada wszystko mamie. Wiesz, że nie będzie potrafił się powstrzymać. - Im dłużej będziesz zwlekać, tym ciężej ci będzie. - Ale zaczną mi zadawać pytania, na które nie znam jeszcze odpowiedzi. – na dodatek musiałaby powiedzieć też tacie, co było jeszcze gorsze. Miała cichą nadzieję, że zrobi to za nią mama. – Nie jestem jeszcze gotowa. - Więc obciążyłaś tym mnie i zrobiłaś ze mnie jedyną osobę, która wie. - Zrozum mnie. Musiałam komuś powiedzieć. Poza Ianem nikogo nie mam. - Dobrze wiesz, że nie musi tak być. Bylibyśmy przy tobie. - Na razie musi. - Martwię się o ciebie. Miała ochotę zacząć na nią krzyczeć. Nie miała już szesnastu lat. Problemem było tylko to, że właśnie tak długo była od nich zależna i kompletnie bezradna. Nie miała własnych pieniędzy a przynajmniej nie aż tyle aby mogła utrzymać dziecko. Jej szkoła również była zależna od rodziców, byli z niej dumni, ponieważ w końcu podążała za marzeniami. Mogła się jednak z tym uporać, ale w sposób, który wcale jej się nie podobał. Co, jeżeli po tym wszystkim kompletnie się od niej odwrócą? Jeżeli będzie musiała wybrać pomiędzy marzeniem o szkole a posiadaniu dziecka? Z któregoś będzie musiała zrezygnować. Do szkoły mogłaby wrócić w każdej chwili. Z drugiej strony, dzięki pielęgniarstwu będzie mogła zarobić dla siebie i dziecka. - Przepraszam, ale próbuję skoncentrować się na dobrych stronach całej tej sytuacji. – odpowiedziała Gabby nieco bardziej lodowatym tonem niż zamierzała. – Inaczej będę w głębokiej dupie. - Rozumiem. – odpowiedziała Kelsey. – Nie chciałam cię rozzłościć. Obiecaj mi tylko, że niedługo powiesz o wszystkim rodzicom. Potrzebujesz wsparcia. Nie podoba

106

Tłum: mary003

ci się moje narzekanie, ale nic nie mogę na nie poradzić. Martwię się o ciebie. Byłaś już u lekarza? - Nie. Póki co, zrobiłam trzy testy i wszystkie wyszły pozytywnie. Kelsey zachichotała. – Ja chyba też zrobiłam ze trzy. Byłam w ogromnym szoku. Na szczęście oni byli już zaręczeni i mieli ustaloną datę ślubu. Gabby musiała się powstrzymać, żeby nie zdradzić malutkiego sekretu Candace i Briana. Najwyraźniej nie chcieli jeszcze o wszystkim rozpowiadać, a Kelsey z pewnością by oszalała. Gabby zakodowała sobie w głowie aby później do nich zadzwonić i zapytać jak się mają. - W porządku? Dobrze się czujesz? Gabby nie zdołała powstrzymać śmiechu. – Pytasz mnie czy stoję na stołku z pętlą na szyi? Nie. W porządku. Przyrzekam. - Nie znoszę być tak daleko ciebie! Powinnyśmy rozpracowywać to razem. - Może mogłabyś przyjechać na kilka dni? - Może. Ale mam lepszy pomysł. Zróbmy sobie babski weekend w Destin. Plaża brzmiała niebiańsko. Tym bardziej, że Rossowie mają mieszkanie we Florydzie, tuż nad piaszczystą plażą. Choć jej rodzice często tam jeździli, ona nie była tam już od kilku lat. Niemal mogła poczuć ten lekki wiaterek i ciepłe promienie słoneczne. – Z chęcią. - Najpierw zorientuję się czy dam radę, okej? - W porządku. - Kocham cię. Do usłyszenia wkrótce. Gabby rozłączyła się i siedząc, wpatrywała się w telefon praktycznie go nie widząc. Kelsey pewnie miała rację. Im dłużej będzie zwlekać, tym ciężej jej będzie. Do diabła, przecież mogła zejść teraz na dół i opowiedzieć o wszystkim mamie, mieć to już za sobą. Na pewno będzie szczęśliwa z powodu kolejnego wnuka i nawet do głowy jej nie przyszło, że mogłaby nią być rozczarowana. Zawsze była grzecznym dzieckiem. To Brian był tym buntownikiem popadającym niekiedy w naprawdę poważne kłopoty. Evan natomiast był graczem pozostawiającym za sobą szereg złamanych serc. Gabby często karciła ich z tego powodu. A teraz, mogła sobie wyobrazić te wszystkie wytykające ją palce. Młodszy 107

Tłum: mary003

braciszek z pewnością nie będzie się kontrolował, chcąc się odwdzięczyć za wszystkie te lata, w których ona to robiła. Pomimo to, nie wstydziła się tego. Im mogło być wstyd, ale za kilka lat to i tak nie będzie miało znaczenia. Najgorsza była niepewność, niewiedza. Fakt, że nie będzie potrafiła odpowiedzieć na wszystkie te pytania. Nie miała pojęcia jak się z nimi upora, ponieważ nigdy nie była w takiej sytuacji. Niemal do bólu tęskniła za swoim starym życiem. Za mieszkaniem z Markiem. Przyjaciółmi. Szkołą. Samym Markiem. Spokojnym, zrównoważonym Markiem, który za swoje opanowanie powinien dostać Oskara. Za każdym razem, gdy wracała myślami do swojego teraźniejszego życia, musiała myśleć o wszystkich rzeczach, które zostały jej odebrane. Powiedziała wcześniej Ianowi, że nie szuka oparcia i powinna jako pierwsza uciec z własnego ślubu. Pragnęła jednak w życiu czegoś więcej. Szczęścia, podniecenia, miłości. I przede wszystkim stabilności. Życia na odpowiednim standardzie. W tej chwili była na to wszystko za słaba. Poczuła się tak bezbronna, że naszła ją okropna myśl zadzwonienia do Marka. Co miałaby mu powiedzieć? Po co miałaby do niego dzwonić? Nawet jeśli istniała maleńka szansa na powrót do siebie, to na pewno nie w obecnej sytuacji. Będzie miała dziecko z innym mężczyzną. Z tego co wiedziała, Mark również ruszył ze swoim życiem. Być może z jakąś nadęta, wytapetowaną laską, z którą dzieli teraz ich łóżko. Ponownie chwyciła za słuchawkę. Zamiast zadzwonić do swojego byłego, wybrała numer Briana. Odebrał akurat, gdy miała się już rozłączać. - W porządku u was? – zapytała. - Tak. – biorąc pod uwagę jego ostatni stan psychiczny, brzmiał na naprawdę pewnego siebie. - Jak się czuje Candace? - Rano było jej niedobrze. Przeleżała na kanapie cały ranek i popołudnie z szmatką na głowie. Na szczęście teraz jest już lepiej. - Biedactwo. Powiedz jej, żeby trzymała przy łóżku jakieś krakersy i colę. Po przebudzeniu niech od razu coś zje i wypije. – ona sama tak robiła aż do wczoraj i dzięki temu pozbyła się nudności.

108

Tłum: mary003

- Tak? Powiem jej. Dzięki za radę. – myślał pewnie, że to czysto medyczna rada a nie wyniesiona z własnych doświadczeń. - Powiedzieliście już komuś? - Nie. Candace chce zaczekać. Chyba nie powiedziałaś nic mamie? - Oczywiście, że nie. Nie zrobiłabym ci tego. - Dzięki. Oceniała przez chwilę jego nastrój i doszła do wniosku, że był cholernie zmęczony. – A z tobą wszystko dobrze? - Martwię się o nią. - Jeszcze się z tym nie pogodziła? - Nie w tym rzecz. Jest szczęśliwa. To ja ciągle wariuję… chyba za bardzo. - Będziesz naprawdę świetnym tatą, Brian. - Boję się, że spieprzę. - O nie, te czasy masz już za sobą. I lepiej nie mów „spieprzę” przy swoim dziecku. Roześmiał się na to. – Zapamiętam. Lepiej, żeby nie było to jego pierwsze słowo. - Jego? – zapytała. - Przecież nie mogę mieć dziewczynki. - Myślę, że właśnie tego ci trzeba. Małej, słodkiej dziewczynki, która zgotuje ci takie samo piekło, jak ty rodzicom Candace. A najlepiej byłoby gdybyś miał bliźniaczki. - Zamknij się! Później pewnie za to zapłaci, ale teraz nie mogła się powstrzymać. Kiedy już całkowicie zaczął panikować, rozłączyła się ciesząc się, że jej dobry humor powrócił. Po rozmowie z nim poczuła większą pewność siebie. Powtarzała sobie jego słowa, wszystko będzie dobrze. Prawda? 109

Tłum: mary003

Ian może stracić swoją nową, ukochaną pracę, jeśli za chwilę się nie uspokoi. Poprosił Ghosta aby go zastąpił i tak jak stał, pojechał motocyklem do Dallas. Nie planował zostać tam na długo. Wiatr dmuchający prosto w twarz i ryk silnika nie uspokoił jego myśli tak, jak sądził. Do jego głowy stale wkradała się Gabriella Ross i na jego nieszczęście, była dość upartą kobietą. Miał ochotę zadzwonić do niej i zapytać czy z nim pojedzie, ale nie mógł się na to zdobyć. Pewnie i tak by się nie zgodziła. Podróż była długa i samotna. Ale nie aż tak samotna, jak czekający na niego ceglany domek. Samotny nie dlatego, że stał sam – wokół niego było pełno takich samych domków – ale dlatego, że przeżył w nim wszystkie złe wspomnienia. Nie powiedział mamie, że przyjedzie. Nie wiedział czy będzie zaskoczona, szczęśliwa czy oburzona… to nie miało najmniejszego znaczenia. Dziwnie było pukać do budynku, w którym kiedyś mieszkał. Nie uważał go jednak już za swój dom. Zapukał po raz kolejny i czekał. Drzwi się otworzyły. Czy była zaskoczona czy szczęśliwa, nie mógł stwierdzić. Widział jedynie pomarszczoną twarz matki, która nie wyrażała kompletnie niczego. Wyglądała staro. Źle. Zmusił się aby się uśmiechnąć mimo, że nie przyjęła go najcieplej. – Cześć, Mamo. - Mam bałagan. – powiedziała na powitanie, cofając się aby mógł wejść. Przesuwała się powoli, jakby każdy ruch sprawiał jej ból. – Posprzątałabym, gdybym wiedziała, że przyjedziesz. - Nie przejmuj się tym. – powiedział, wchodząc do środka. Sam zapach domu przypomniał mu o koszmarnych wspomnieniach. W środku wcale nie panował bałagan – było schludnie, tak, jak zawsze wymagał tego ten stary pryk. Nic dziwnego, że po wszystkich latach słuchania narzekań tego gnoja, uważała, że w domu jest brudno. - Kawy? – zapytała, prowadząc go do kuchni. Podążył za nią, jego buty stukały o wypolerowaną posadzkę. – Jasne. Podeszła do dzbanka, a on walczył ze sobą aby coś powiedzieć podczas, gdy obserwował jej zręczną pracę. Wielu ludzi mówiło mu, że jest zbyt cichy. Najwidoczniej oddziedziczył to po niej. Nigdy nie słyszał, żeby podniosła głos, ciągle 110

Tłum: mary003

mówiła spokojnym i wyważonym tonem. Bardzo często się o to kłócili. Jako dziecko potrzebował aby zareagowała ostrzej w jego obronie. Wtedy też sam nauczył się podnosić głos. - Co cię sprowadza? – zapytała, a kiedy zauważył, że ma problem z podejściem do szafy, wstał i jej pomógł. - Chciałem ci coś powiedzieć. – powiedział, wyciągając z szafki dwa połamane kubki. Jeden z nich bardzo dobrze pamiętał z dzieciństwa. Pękł, gdy stary uderzył w nim o ścianę obok lodówki. Przynajmniej nie trafił go w głowę. - Tak? Mam nadzieję, że coś dobrego. – po raz pierwszy dostrzegł na jej twarzy słaby uśmiech. Zza jej ucha uciekł siwy kosmyk, który od razu wsunął na miejsce. - Chyba tak. Będę tatą. Kubek, który trzymała uderzył o blat, lecz nie wiedział czy to z zaskoczenia czy z powodu jej słabych, bolejących palców. – To trochę… - powiedziała i po raz kolejny nie potrafił niczego wyczytać z jej twarzy. - Niespodziewane, wiem. Nie planowałem tego. Wyjęła dzbanek z ekspresu i zaczęła nalewać kawę. Szczerze mówiąc, spodziewał się trochę większej reakcji. Była samotna, a on był jej jedynym dzieckiem. Mąż nie żył. Wnuki powinny ją chyba uszczęśliwić? Z frustracją zabrał od niej jeden kubek, ale nie mógł się przemóc aby go wypić. – W każdym razie, pomyślałem, że chciałabyś wiedzieć. – powiedział, słysząc tą samą frustrację w głosie. – I być może mi pogratulujesz. - Gratuluję. – powiedziała, co jeszcze bardziej go wkurzyło. - Zamierzasz mnie winić do końca życia? - Za co? - Dobrze wiesz za co. – próbował zablokować obrazy, które do niego napływały. On i Earl krzyczeli na siebie, jak zwykle. Jeszcze raz położysz łapę na mojej matce, ty sukinsyny, a wylądujesz na tej pieprzonej ścianie. Nieważne co by powiedział, nic nie cofnie jego słów i zachowania. Ale wtedy wszystko przedstawiało się inaczej. W środku kłótni z Earlem, zakaszlał on nagle gwałtownie, złapał się za pierś i przewrócił.

111

Tłum: mary003

Umarł na miejscu, tuż u stóp Iana. Jego matka była przerażająco cicha, wpatrywała się w niego wielkimi oczami… oskarżającymi go o zabicie go, zanim podniosła słuchawkę. - Czego ode mnie oczekujesz, Ianie? Wziął głęboki oddech, próbując usunąć z głowy okropne myśli. Nie udało się. Z każdego kąta tego domu napierały na niego coraz to nowsze wspomnienia. Z każdego zapachu – nawet tej kawy. Earl stale ją pijał, gdy nie mógł porządnie się wyżyć. Ian nie potrafił przywołać do siebie ani jednego szczęśliwego wspomnienia z czasów, gdy tu mieszkał. Pewnie znalazłoby się kilka, ale były skutecznie zagłuszane. – Myślałem, że się ucieszysz. - Niby dlaczego? Przyjeżdżasz tutaj i mówisz mi o wnuku, którego pewnie nigdy nie zobaczę, którego nigdy nie potrzymam. Jak miałabym być szczęśliwa? On również mógł jej lub jego nigdy nie zobaczyć ani nie potrzymać, a przynajmniej nie tak często, jakby chciał. Wszystko zależało od decyzji Gabby. – To nie musi tak wyglądać. - Ty postąpisz tak, że z pewnością będzie tak wyglądać. - Powiedziałem ci, że nic do ciebie nie mam. A ty nie powinnaś mieć niczego do mnie. To co się stało… należy do przeszłości. - Wyjechałeś. Kiedy potrzebowałam cię najbardziej, ty wyjechałeś. - Nigdy nie pokazałaś, że mnie potrzebujesz. Właściwie to byłaś zadowolona z mojej wyprowadzki. Nie odwiedzałem cię tak często, bo nie chciałem, żeby Earl jeszcze bardziej się na tobie wyżywał. – chodził w tę i z powrotem po maleńkiej kuchni, gdy ona stała i popijała spokojnie kawę. – Przyznaję, moje dziecko nigdy nie postawiłoby stopy w tym domu, ale gdyby on nadal tutaj mieszkał. - To straszne co mówisz. - Straszny to był on i nie powinnaś o tym zapominać. – wskazał na swoją bliznę. - Nigdy tego nie zapomnę. Będę pamiętała do końca swojego życia i jeszcze dłużej. - Tak jak i ja. – westchnął i oparł swoją dłoń blisko niej. – Wracając do tego co mówiłem, nie chcę, żeby sprawy między nami tak wyglądały. Cieszę się z powodu dziecka, naprawdę. Nie wiem, jak ułoży mi się z jego matką, ale jest świetną kobietą. 112

Tłum: mary003

Chciałbym dzielić z nią przyszłość. Mam wrażenie, że dostałem życiową szansę i w końcu mogę wieść normalne życie. Jakbym zaczął od nowa. Skinęła głową. – To dobrze. Zasługujesz na to. - Chciałbym również, żebyś ty w nim uczestniczyła. Mam nadzieję, że w końcu zrozumiesz dlaczego musiałem wtedy wyjechać. Przez całe swoje życie martwiłem się czy jesteś z nim bezpieczna. A kiedy już go nie było, po prostu wykorzystałem swoją szansę. – nie zareagowała, jakby w ogóle go nie słyszała. Oparł się pokusie, aby krzyknąć, zmusić ją do tego samego. – Dlaczego nie zostawisz tego piekła? Pojedź ze mną. Pomogę ci. - Czekałam zbyt długo aby zacząć żyć. – powiedziała zgorzkniałym tonem. Jej wyblakłe, niebieskie oczy były zimne, gdy uniosła na niego wzrok. – Mam nadzieję, że tobie się w końcu uda.

113

Tłum: mary003

Rozdział 13. Gabriella spojrzała na swoje palce osadzone w piasku, a następnie rozejrzała się po lazurowej wodzie Zatoki Meksykańskiej. Fale wybijały się na plażę i wycofywały, zabierając ze sobą piasek spod jej stóp, co było idealną analogią do tego, jak się teraz czuła. Nieustający wiatr smagał jej włosy, rzucając nimi do tyłu. Powinna je spiąć, ponieważ później będzie musiała przejść z nimi piekło, lecz w tej chwili miała to gdzieś. Kilometry nad wodą, chmury robiły się cięższe i większe, zwiastując nadchodzący deszcz. Niedługo będą musiały uciekać do mieszkania. Odwróciła się w stronę leżącej i opalającej się Kelsey, której oczy ukryte były pod ogromnymi, ciemnymi okularami. Przyjechały tu wczoraj po niemal dziesięciogodzinnej podróży. – Chyba będzie sztorm. - Serio? – Kelsey usiadła, podtrzymując swoje różowe bikini. Jedynie dzięki patrzeniu na nią, Gabby miała nadzieję na utrzymanie po ciąży takiej samej wagi. W końcu Kelsey udało się to w naprawdę krótkim czasie. Dzisiaj wyniosła już nauczkę z lekcji i spięła włosy w luźny kok. - Może dopiero później. – Gabby usiadła na ręczniku obok swojej szwagierki. Od przyjazdu nie rozmawiały dużo o jej sytuacji. Jej to pasowało, ponieważ nie miała nic więcej do dodania. Chciała jedynie się zrelaksować i chociaż na chwilę zapomnieć o problemach. Jedynie jej rodzice i Evan wiedzieli, że jest tutaj. Nie poinformowała o tym nawet Iana. Może powinna, ale dziwnie jej było informować go o swoich planach czy decyzjach. Z drugiej strony, jakby nie było, nosiła w sobie coś cennego dla niego. - Powinnam powiedzieć Ianowi, że wyjeżdżam? To tyle, jeśli chodzi o nierozmawianie o tym. - No cóż, - zaczęła Kelsey zamyślonym tonem. – Jesteś dorosła. To, że nosisz jego dziecko nie zobowiązuje cię do tłumaczenia się. - Wiem. Chodziło mi o czystą uprzejmość.

114

Tłum: mary003

Kelsey wzruszyła ramionami. – Powiedz mu, jeśli cię to gryzie. – odparła i przechyliła głowę w stronę wody. – Ktoś nas wyrywa. Gabby zerknęła na trzech chłopaków, którzy wpatrywali się w nie doceniającym wzrokiem. Właściwie, doceniającym jest delikatnym określeniem. Bardziej lubieżnym. - Fuj. – ciągnęła dalej Kesley. – Zawsze chce mi się z tego śmiać. Jakby któryś z nich dorównywał mojemu mężowi. - Przestań, to mój brat. Nie chcę znać żadnych szczegółów. – spojrzała jeszcze raz na chłopaków. O tak, żaden z nich nie mógł się równać również z Ianem. Nagle zatęskniła za nim. Za jego twardym, umięśnionym ciałem, byciu przy nim. Gdyby tu był, żaden facet nie zaryzykowałby poderwania jej. Wzdychając, Gabby przyciągnęła do siebie nogi i otoczyła je rękoma. Niedługo nie będzie w stanie siedzieć w takiej pozycji. – Tęsknię za nim. - Jeżeli go kochasz, nie czekaj. - Nie wiem czy go kocham. Nawet jeśli, przeraża mnie to tym bardziej, że jestem w ciąży. W grę wchodzi teraz nasze dziecko, więc jeśli nam nie wyjdzie, to nie ja ucierpię na tym najbardziej. - Racja, ale nie możesz myśleć tak pesymistycznie. Jeśli wam się uda, moja mała siostrzenica będzie miała wspaniałych rodziców. - A więc to dziewczynka? Kelsey zachichotała. – Mam nadzieję. Dziewczynki są słodkie. Rozmawialiśmy z Evanem żeby spróbować jeszcze raz, ale sama nie wiem. - Wygląda na to, że nikt w naszej rodzinie nie musi za długo próbować. To się po prostu dzieje. – gdy tylko to powiedziała, pożałowała, ponieważ mówiąc to nawiązywała również do Briana. Miała nadzieję, że Kelsey to przegapi, ale z jej prawniczą głową, nic z tego. - Niech Candace lepiej uważa. – powiedziała. – Tylko ona została. Gabby zagryzła wargę i zmieniła szybko temat. – Gdzie idziemy na kolację? - Fudpacker? Albo Back Porch?

115

Tłum: mary003

Kryzys zażegnany… przynajmniej na chwilę. – Szkoda, że nie mogę pić. – żałowała, że nie może również pływać, ale jej tatuaż nie zniósłby tego dobrze. Co ona sobie myślała przyjeżdżając tutaj nie mogąc nawet popływać, napić się i zjeść swoich ulubionych krewetek? - Przykro mi, koleżanko. Kiedy byłam w swoim najgorszym kryzysie, powiedziałam Evanowi, że marzę tylko o tym by znaleźć się na plaży ze szklanką Margarity. Obiecał mi, że nic straconego i gdy tylko Alex był na tyle duży, żeby zostać z mamą, przywiózł mnie tutaj na kilka dni. Cieszyłam się, ale tęskniłam też za Alexem. Wystarczyło kilka minut żebym chciała wrócić i potrzymać go w ramionach. Nie żebym teraz nie cieszyła się z naszego wyjazdu, ale również za nim tęsknię. Nie chcę cię straszyć, ale po urodzeniu dziecka, twoje życie nigdy nie będzie już takie samo. - Rozumiem. Właściwie to nie, ale wierzę ci na słowo. - Cieszmy się chwilą. Tych kilka następnych i trudnych miesięcy będzie tak naprawdę najnormalniejszymi w twoim życiu. Będziesz potrzebowała pomocy, żeby wyjść z wanny albo zawiązać buty. A poczekaj tylko aż dziecko uderzy cię w szyjkę macicy. Nie będziesz mogła włożyć normalnych butów, ponieważ cały dzień jest się na nogach, a wieczorem twoje stopy będą obrzmiałe i napuchnięte. No i ten okropny dzień, gdy zdasz sobie sprawę, że już ich w ogóle nie widzisz. - Kelsey? Zamknij się. - A wtedy pojawi się dziecko i dopiero zacznie się prawdziwy chaos. Ale warto. - Zabawne, że na ostatnim miejscu zawsze znajduje się poród. - Niedługo sama się przekonasz. Chmury przeniosły się bliżej, dlatego pozbierały swoje rzeczy i wróciły do mieszkania. Burza prawdopodobnie nie potrwa długo, więc zaczęły przebierać się do kolacji. Gabby wpatrywała się przez drzwi, jak fale obmywają plaże podczas gdy Kelsey kończyła się stroić. Nie rozmawiała z Ianem od ostatniej spędzonej z nim nocy. Nie powiedział ani nie zrobił niczego złego; po prostu była zagubiona i cholernie zmieszana. Czy kiedykolwiek przezwycięży strach, który powstrzymywał ją od zrobienia tak wielu rzeczy? Dlaczego tak się zachowywała? Przecież miała tak wiele do stracenia. Już wcześniej czuła się odpowiedzialna za ludzkie życie, ale nie aż tak bardzo jak teraz.

116

Tłum: mary003

- W porządku? – zapytała Kelsey, gdy weszła do pokoju i zastała Gabby odwróconą plecami. - Tak. Tylko rozmyślam. - Kiedy byłam pod prysznicem, wymyśliłam dla ciebie pytanie. - Trochę to dziwne, że myślisz o mnie, kiedy jesteś naga. - Co nie? W każdym razie, jeśli wszystko miałoby potoczyć się po twojej myśli, co by się stało? - W pierwszej kolejności wyszłabym za mąż za ojca swojego dziecka. Oczy Kelsey stały się jeszcze większe niż zwykle. – Chcesz go poślubić? - Chodziło mi o to, że zawsze chciałam wyjść za ojca swojego dziecka. Nie za kogoś kogo ledwo znam i kto mieszka trzy godziny drogi ode mnie. - Najpierw musisz go dobrze poznać. Jeśli mu to wyznasz i dasz szansę, a on nie będzie chciał się dla was przeprowadzić, to będzie znaczyło, że dziecko nie jest dla niego tak ważne aby był gotów się poświęcić. Mówiła z sensem, prawda? Może za kilka miesięcy. Teraz jest zbyt wcześnie aby tego od niego wymagać. Ale z drugiej strony, jak inaczej mieliby się poznać? - Wiesz, już, że za nim tęsknisz. – ciągnęła dalej Kelsey i opadła na kanapę, podciągając pod siebie gołe stopy. – Na razie jest tak, że możesz zobaczyć się z nim w ciągu kilku dni. Ale co będzie, gdy przerodzi się to w miesiąc? Jak się będziesz czuła? Gabby zachichotała. – Po tygodniu rozłąki będę gotowa przyjechać do niego w środku nocy. Jak nie szybciej. Spojrzała głęboko w oczy Kelsey, która zagwizdała z podziwu. – No, wygląda na to, że nieźle wpadłaś. - Postanowiliśmy się nie spieszyć. Zajmować się wszystkim dzień po dniu. Nie chcę wywierać na niego nacisku, tak samo jak on na mnie, więc póki co, to najlepsze rozwiązanie. - Hmm. – Kelsey zaczęła bawić się swoim ciemnym pasemkiem, wpatrując się w dal. Gabby odwróciła się i ponownie zapatrzyła się w burzliwą Zatokę Meksykańską.

117

Tłum: mary003

- Myślałaś nad tym czy naprawdę kogoś znasz? – zapytała. - Znam Evana. - Ja myślałam, że znam Marka. - Znałaś go tylko od roku. Ja znam Evana od dwunastego roku życia. Gwarantuję ci, że znam go lepiej niż ty czy twoja rodzina. - Naprawdę? – Gabby znów się odwróciła. – A wiedziałaś, że kiedy był w liceum Pan Prokurator okradł mamę na osiem dolców i zrzucił winę na Briana? Kelsey uśmiechnęła się. – A czy wiedziałaś, że Brian zaoferował Evanowi wzięcie na siebie winy w zamian za odrobienie pracy domowej? No dobra. Punkt dla niej. Gabby pokręciła głową. – Dranie. Mama wściekała się o to przez tydzień. Co się stało z pieniędzmi? - Evan kupił swojej dziewczynie naszyjnik. - Oczywiście próbował kogoś poderwać. - Evan nigdy nie musiał się starać o dziewczyny. – odpowiedziała Kelsey cierpkim tonem. – Pamiętam długą listę jego lasek, zanim w końcu padło na mnie. - Powinnaś złapać go za kołnierz i powiedzieć, że to ty jesteś tą jedyną. - Ach tak? Przygania kocioł garnkowi. – odpowiedziała Kelsey z niewinnym uśmieszkiem. Kolejny punkt dla niej. – Nie wiem czy pamiętasz, ale w tym wyjeździe nie chodziło o to, żebym cię znienawidziła. - Jeśli będziesz to przeciągać, torturować siebie i udawać, że ci na nim nie zależy, sama sobie wyrządzisz ogromną krzywdę, Gabby. Ale jeśli dasz mu szansę, będziesz przynajmniej wiedziała, że próbowałaś. Jeśli okaże się miłością twojego życia, to świetnie. Jeśli nie, będziesz żyła dalej. Jesteś na tyle rozsądna i mądra, że z pewnością ocenisz go prawidłowo i nie zdecydujesz się na związek z kimś przez kogo będziesz cierpiała ty albo moja siostrzenica. Gabby trawiła słowa Kelsey w ciszy i opadła na przeciwległy kąt kanapy. – Masz rację. Masz absolutną rację. Pytanie tylko czy jestem w stanie pójść za twoją radą. - Rozumiem cię doskonale. Myślę, że najlepiej będzie, jak postąpisz tak jak dotychczas. 118

Tłum: mary003

Niestety, to właśnie było nie do pomyślenia.

Kelsey roześmiała się głośno, gdy Gabby ogłosiła o godzinie 20, że idzie już do łóżka. – W drugim trymestrze powinnaś mieć więcej energii. – zawołała, gdy Gabby skradała się już do swojej sypialni. A niech to, teraz to Kelsey faszerowała Gabby tymi wszystkimi niechcianymi poradami, których sama musiała słuchać przez ostatnie dwa lata. Trzeba przyznać, że źle się z tym czuła, ale to w końcu ona była tą do której zadzwoniła, kiedy małemu Alexowi nie przechodziła gorączka zeszłej zimy, więc musiała je też doceniać. Była w ciąży zaledwie dwa miesiące, a już nie mogła się doczekać końca. To były bardzo długie i żmudne tygodnie. Przebrała się w luźną koszulkę i przeczołgała do łóżka, spodziewając się zapaść w sen, jak tylko jej głowa dotknie poduszki. Nic z tego. Wierciła się i zamartwiała. Myślała o ładnej blondynce węszącej po Dermamanii z nadzieją, że uda jej się wcisnąć swój numer Ianowi. Czy taki właśnie był? Na początku obojętny a później rzuca się do ataku? Chwyciła komórkę z nocnej szafki i napisała do niego. Co robisz? Jestem w barze, odpisał od razu. Serio? No to uważaj, bo jeszcze poznasz tam kolejną laskę, którą zabierzesz do domu i zapłodnisz. WTF1? Była w trakcie odpisywania, gdy zadzwonił telefon. Oczywiście od niego. Odebrała bez żadnego zbędnego powitania. Musiał wyjść na zewnątrz, ponieważ w tle panowała cisza. - Jesteś tam? – zapytał po kilku sekundach. Gabby nie potrafiła oprzeć się reakcji jaką wywołał w jej ciele jego głos. Poczuła ciarki a jej serce zaczęło bić szybciej. - Tak. - O co się tak wściekasz? Przyszedłem na piwo. Nic więcej. 1

Skrót z języka angielskiego. WTF (What’s the fuck?) – co jest do diabła? Pomyślałam, że w oryginale zabrzmi lepiej.

119

Tłum: mary003

Wiedziała, że zachowywała się jak wredna suka, ale nie potrafiła pozbyć się z głowy tego obrazka. Czy to ich właśnie czeka? Ona będzie siedziała w domu z dzieckiem, spędzając samotnie wieczory podczas, gdy on będzie wychodził na piwo, kolekcjonował numery telefonu i wpadał od czasu do czasu? – Nie masz w zwyczaju pieprzyć swoich klientek? Albo zabierać do domu świeżo poznane laski w barze? - Co… Nie, Gabby. Nie mam. Nie jestem święty, ale jesteś jedyną kobietą, z którą spałem odkąd tu mieszkam. Skąd ci się to wzięło? Westchnęła. – Nie wiem. Najwyraźniej bzikowanie należy do kolejnych objawów ciąży. Przypomniałam sobie o dziewczynie, która próbowała cię poderwać wtedy, gdy przyszłam powiedzieć ci o ciąży i… sama nie wiem. - Nie obchodzą mnie inne. - Miło to słyszeć. – zaśmiała się smutno. - Gdzie jesteś? - Właściwie to we Florydzie. Zaległa długa cisza w trakcie której usłyszała kilka odgłosów w tle, prawdopodobnie należących do wychodzących klientów. – Co ty do diabła robisz we Florydzie? - Jestem w domku rodziców. Zrobiłyśmy sobie babski weekend. Wrócę za kilka dni. - Gabby… zajebiście mnie martwisz, wiesz? Z jakiegoś powodu usłyszenie tego akurat od niego zadziałało jej na nerwy. – W takim razie możesz zajebiście przestać się martwić! Milionom kobiet w ciąży nie dzieje się nic złego. Jestem pewna, że będę jedną z nich. - Mam dziwne przeczucie, że napisałaś do mnie tylko po to, żeby się na mnie wyżyć. - Napisałam do ciebie, ponieważ za tobą tęsknię. – po tych słowach miała ochotę zapaść się pod ziemię. I zrobiłaby to, gdyby tylko miało to cofnąć jej słowa. - To po co uciekłaś na Florydę? - Żeby sprawdzić czy za tobą zatęsknię. No dobra, może nie tylko po to, ale to dobry eksperyment. 120

Tłum: mary003

- Z kim jesteś? - Ze szwagierką. - Powiedziałaś jej? - Tak. Jest jedyną osobą, która wie. - Ja też za tobą tęsknię, skarbie. Jej oddech zaczął przyspieszać. Słodycz rozeszła się po wszystkich żyłach sprawiając, że stała się najszczęśliwszą osobą na świecie. Nigdy nie sądziła, że doświadczy czegoś takiego. Że kiedykolwiek ją to spotka. Dotychczas, żyła w malutkim, uporządkowanym i pięknym pudełeczku. Ian Rhodes wdarł się do jej życia przez otwarte okno zrównując z ziemią cały jej poukładany pokoik. I to tak bardzo, że nie potrafiła już przywrócić go do poprzedniego stanu. A nawet jakby chciała, to i tak już nic do siebie nie pasowało. Tak więc, musiała opuścić bezpieczne pudełeczko. – Nie próbowałeś wedrzeć się przez moje drzwi. – powiedziała cichym tonem. - Nie zachowywałaś się, jakbyś tego chciała. Chciała mu powiedzieć, żeby to zrobił. Wdarł się przez nie, powalił je na ziemię i odkrył wszystko co próbowała przed nim ukryć. – Nie wiem co mam robić. – odpowiedziała w końcu. - Dzień po dniu. – przypomniał jej. - A co, jeśli dni przerodzą się w tygodnie, te w miesiące a ja nadal nie będę wiedziała? - Może ja będę. Cholera, nie mogła tego robić. Leżeć tu w ciemności, otoczona szumem fal i słuchać jego głosu. Tęsknota za nim dosłownie ją zabijała. – Zobaczymy się, gdy wrócę? - W porządku. – odpowiedział z lekkim przygnębieniem. – Na pewno u ciebie w porządku? - Tak. - Gabby… - czekała na jego następne słowa, całą istotę znajdującą się w całej tej ciszy, której mogły nie oddać żadne słowa. Wreszcie usłyszała jak wzdycha. – Dobranoc. 121

Tłum: mary003

A potem się rozłączył. I pozostała sama. Przewróciła się na bok i pogładziła dłonią brzuch, gdy poduszka na której leżała zaczęła nasiąkać cichymi łzami. – Przynajmniej zawsze będę miała ciebie, prawda? – jej malutkiego orzeszka. Chłopiec czy dziewczynka? Jakie imię wybierze? Odziedziczy po niej oczy? Czy uśmiech po Ianie? Jeśli okaże się, że to chłopiec i będzie na dodatek podobny do taty… codziennie będzie jej przypominał o tęsknocie za Ianem. Gabby poszła do łóżka tak wcześnie, że Kelsey z pewnością jeszcze nie zasnęła, ale nie chciała jej stale zadręczać swoimi udrękami i emocjonalnymi problemami. Wystarczy, że już Ian posmakował jej napadu szaleństwa. Mogłaby zaszyć się tu na chwilę. Mimo, że obiecała Kelsey, że porozmawia z rodzicami, mogłaby pojechać najpierw do Dallas i stamtąd zająć się wszystkim. Tak byłoby o wiele łatwiej. Być może trzymanie się z dala od Iana również byłoby dla niej najlepsze. Po jakimś czasie przestałoby boleć. Nie wzdychałaby na każde wspomnienie jego dotyku. Zachowuj się tak, jak dotychczas. To było nie do pomyślenia, ale być może tylko to jej pozostało.

122

Tłum: mary003

Rozdział 14. Gabby nie była pewna czy zbliża się w końcu do podjęcia jakiejś decyzji, ale wszystko na to wskazywało. Przespała prawie całą drogę powrotną, rekompensując sobie wszystkie nieprzespane noce. Chciała zaproponować pomoc w prowadzeniu samochodu, podzielenie się obowiązkami, ale pewnie skończyłoby się na wypadku. Wiele długich godzin później, Kelsey wjechała na podjazd Rossów a Gabby westchnęła ostentacyjnie na widok domu. Kelsey oczywiście od razu wyłapała jego znaczenie i odezwała się do Gabby, gdy tylko zgasiła silnik. – Musisz im powiedzieć. - Powiem. – po tym jak ucieknę. – Przepraszam, że byłam taką marudą. Musimy jeszcze wybrać się gdzieś razem, jak tylko skończy się całe to szaleństwo. - Nie marudziłaś. Nie ma sprawy, ale jeśli będziesz czekała aż samo wszystko się uspokoi, możesz się nie doczekać. Święta prawda? Kelsey została na jeszcze jedną noc, zanim następnego ranka wróciła do Austin. Gabby cieszyła się jej obecnością pomimo węszących nad nimi Rossów. Uwielbiali Kelsey, więc nic dziwnego, że chcieli spędzać z nią jak najwięcej czasu. Na szczęście udało jej się wstać rano i pożegnać szwagierkę, a potem wróciła do łóżka, ponieważ zaczęły dokuczać jej nudności. Najwidoczniej kilka dni wytchnienia to wszystko na co mogła liczyć. Rodzice myśleli pewnie, że przez cały czas imprezowała, bo spała aż do późnego popołudnia. Budząc się, czuła się… lepiej. Zazwyczaj po otworzeniu oczu zaczynała potwornie się bać, a jej serce dudniło, jakby ktoś uderzał o bębny. Przez jedną krótką chwilę nie pamiętała co się z nią działo i nagle… bum. Zamiast O mój Boże, co ja mam teraz zrobić? miała ochotę wyjść na świeże powietrze, poczuć na skórze ciepło promieni słonecznych i pójść na spacer. Być może faktycznie zaczynała patrzeć na wszystko z innej perspektywy. Korzystając ze wspaniałego samopoczucia, postanowiła wykorzystać ten dzień najlepiej jak się da. Wyczołgała się z łóżka i poszła do łazienki. I całe jej dobre samopoczucie zniknęło w jednej sekundzie, zastąpione przerażeniem tak ogromnym, że wcześniejsze zamartwianie się o wynik testu wydawało jej się błahe. 123

Tłum: mary003

Spokojnie. Zachowaj spokój. Wmawiała sobie, żeby nie panikować, gdy przebierała się ze spodni od piżamy w strój do jogi. Portfel, gdzie jest jej portfel? Tam jest, na komodzie. Chwyciła go, poruszając się najostrożniej jak potrafiła i podeszła do łóżka. Pościel w kwiatowy wzór wyglądała nieskazitelnie, więc może nie było tak źle. Wyszła z pokoju i bardzo powoli, uważając na każdy krok, zeszła na dół. Jej mama siedziała w kąciku śniadaniowym, pijąc popołudniową kawę i czytając gazetę. Jej idealny spokój za chwilę może zostać poważnie zakłócony. Akurat podnosiła filiżankę do ust, gdy odezwała się Gabby. - Mamo. – powiedziała spokojnie i poczekała aż na nią spojrzy. – Odłóż filiżankę. – marszcząc brwi, Gianna zrobiła jak mówi. – Musisz zawieźć mnie do szpitala, ale proszę cię, nie panikuj. Oczywiście tak, jak się spodziewała, Gianna kompletnie zbzikowała. Zbladła i wybałuszyła na nią oczy. Podbiegła szybko do Gabby, jakby ta miała za chwilę umrzeć. – O Boże, co się dzieje? - Nic mi nie jest, ale musimy już iść. Wytłumaczę ci po drodze. Jej mama zmarszczyła na nią brwi, wpatrując się w nią oceniającym wzrokiem Evana. – Nic ci nie jest, ale… . - Mamo! Pospiesz się! Mniej niż dwie minuty później, Gianna pędziła Mercedesem po podjeździe, zaciskając dłonie mocno na kierownicy. Gabby wpatrywała się w jej ozdobione pierścionkami palce, czując jak ściska ją w gardle. Nie potrafiła zdobyć się na odwagę i zacząć rozmowę, wiec jako pierwsza odezwała się jej mama. - Gabriello, mów co się dzieje. - Jestem w ciąży. I krwawię. – i po tym nie była już w stanie spojrzeć na swoją mamę, więc odwróciła się do szyby i wpatrywała w dal, zagryzając dolną wargę, żeby powstrzymać łzy. To nie mogło się dziać. Nie mogła zawieźć swojej rodziny, zaangażować się z Ianem a potem to wszystko stracić. Nie mogła stracić swojego kolejnego marzenia. Nie zniosłaby tego. Rozpłakała się, nie będąc w stanie powstrzymać cisnących się do oczu łez. Nie płakała przy matce od czasu gdy była dzieckiem. Nie płakała nawet przy Marku. - Co?

124

Tłum: mary003

- Słyszałaś. Wiem co zaraz powiesz, więc daruj sobie. - Ale z kim? - Nieważne. I tak go nie znasz a ja pewnie poroniłam. Ku swojemu zaskoczeniu, poczuła jak dłoń jej mamy zaciska się pocieszająco na jej własnej. – Nie mów tak. Po chwili puściła ją i położyła ją z powrotem na kierownicy. – Wyjmij telefon z mojej torebki. Dzwonię do twojego ojca. I nie pyskuj. – dodała szybko, gdy Gabby otworzyła usta, żeby zacząć się kłócić. – Powinnaś była nam powiedzieć. - Przepraszam, ale… - Merda, Gabriella. Zamierzałaś wyjechać nic nam nie mówiąc? O Chryste, zaczynała gadać po włosku. Brian będzie z niej dumny. – Nie wiem! - Nie w taki sposób chciałam się dowiedzieć! Gabby uniosła palce i zaczęła pocierać skroń. – Nie krzycz na mnie. Zdenerwujesz dziecko. Jej mama nieco zmiękła. – Podaj mi telefon. - Dzwonienie do taty również zdenerwuje dziecko. - Telefon. Wzdychając, sięgnęła po torebkę Prady i podała jej telefon, a następnie wróciła do swojej wcześniej pozycji gapienia się przez szybę. Ona również powinna gdzieś zadzwonić, ale nie chciała tego robić, dopóki nie będzie wiedziała więcej. Nadal nie odczuwała żadnego bólu w okolicach brzucha. Położnictwo nie było jej specjalnością, ale miała nadzieję, że to dobry znak. Zamknęła oczy i próbowała nie słuchać matki narzekającej na nią do taty, lecz w samochodzie panowała taka cisza, że nie sposób było niczego nie usłyszeć. - Wiem. – powiedziała Gianna. – Nie mam pojęcia o czym ona myślała. Jeśli w ogóle… . Nie mogła już tego znieść. Ani udawać, że jej tu nie było, jakby nie miała nic do gadania. – Oddaj mi ten pieprzony telefon. – warknęła, wyrywać go swojej matce. – Tato? 125

Tłum: mary003

- Co się z tobą dzieje, Gabby? – Alexander Ross potrafił chwilami brzmieć na równie wkurzonego co jego żona, więc Gabriella była przygotowana na najgorsze. Ale jej tata nie brzmiał na złego, lecz rozczarowanego i trochę zaniepokojonego. - Przykro mi. – odparła, walcząc sama ze sobą. Ona również na jego miejscu patrzyłaby na to w taki sam sposób. Ale dopiero teraz zrozumiała jak bardzo pomimo wszelkich zlotów i upadków tego pragnie. W jej oczach wezbrały łzy. – Nie planowałam tego. Nie chciałam was martwić. Przysięgam, że zamierzałam wam powiedzieć. Ale owszem, jestem w ciąży i nie zamierzam stracić swojego dziecka, więc proszę, odłóżcie wszelkie żale na później. Pragnę jedynie znaleźć się w szpitalu i sprawdzić czy wszystko jest w porządku. - W porządku. Zobaczymy się na miejscu. – odpowiedział. – Kocham cię. - Ja ciebie też. – pociągając nosem, oddała telefon matce praktycznie rzucając nim w nią, ponieważ przez łzy ledwo była w stanie coś widzieć. Gianna wymieniła z mężem jeszcze kilka zdań po czym rozłączyła się. W samochodzie zapadła cisza. Po krótkim czasie pojawił się przed nimi szpitalny budynek na widok który Gabby poczuła przerażenie, którego nie uspokoił nawet kojący dotyk matki. Zawsze powiadano, że lekarze są najgorszymi pacjentami – no cóż, ona może nie była lekarką, ale zaliczała się do podobnej specjalizacji. - Będzie dobrze. – zapewniała ją Gianna. Bardziej od strachu czuła teraz panikę. – Nie chcę tam iść. - Musisz. Wiedziała o tym, ale i tak marzyła o jakimś cudownym sposobie dzięki któremu uda jej się przekonać matkę, aby zawróciła samochód i zabrała ją z powrotem do domu. Kiedy Gianna przemierzała parking w poszukiwaniu pustego miejsca, Gabby chwyciła swoją torebkę i wyjęła telefon. Napisała krótką wiadomość do Iana, modląc się, żeby do niej przyjechał. Nie przejmowała się teraz okropnymi opiniami, które pewnie późnej usłyszą na swój temat, nie miało to już dla niej najmniejszego znaczenia. Pragnęła po prostu zobaczyć jego twarz. Posłuchać jego głosu zapewniającego ją, że wszystko będzie dobrze. Poczuć wokół siebie jego opiekuńcze i chroniące ją ramiona. Jeśli oczywiście będzie chciał tu przyjechać. Jeżeli nastanie najgorsze – a zawsze przygotowywała się na wszystko co najgorsze – nie miała pojęcia jak mu o tym powie. Zapewne zniknie z jej życia, ciesząc się, że będzie miał z głowy szaloną matkę swojego dziecka. 126

Tłum: mary003

Oczekiwanie w poczekalni było prawdziwym koszmarem i żałowała, że nikogo tu nie znała, ponieważ dzięki temu miałaby szybsze badania. W całym korytarzu były tylko dwa wolne miejsca, które zajęła ona i jej matka. Naprzeciwko nich siedziała ciemnowłosa kobieta z niemowlęciem w ramionach i małym dzieckiem bawiącym się u jej stóp. Spoglądała nerwowo na dziecko przez co lekarska ciekawość Gabby sięgnęła zenitu, ale postanowiła nie wtrącać się skoro jeszcze nie odebrała dyplomu. Dziecko zaczęło kaszleć, więc poklepała je delikatnie po plecach a spod różowego koca wyłoniła się dziewczynka. Kiedy kaszel nie ustępował, Gabby znów poczuła jak jej instynkt się budzi. Dziecko przez chwilę zrobiło się sine, ale w końcu kaszel ustąpił. - Poproś ich o badania na krztuśca. – odezwała się. Kobieta spojrzała na nią wielkimi oczyma. - Słucham? - Krztusiec może kiedyś powrócić. Mówię w razie czego, gdyby na to nie wpadli. - Oh… w porządku. Dziękuję. – spojrzała z niepokojem na swoją córeczkę a Gabby poczuła ścisk w żołądku. Bez względu na wszystko, nigdy nie rzuci medycyny. Z czasem będzie jej coraz ciężej, ale kobieta z naprzeciwka była idealnym przykładem dlaczego warto się nie poddawać. Już teraz była w tym dobra a z czasem stanie się jeszcze lepsza. Poza tym było to coś co zawsze chciała robić. Nie ciągnęło ją do biurokracji lecz do pomagania. Jej matka zawierciła się nerwowo obok niej. Gabby sama miała ochotę wstać i trochę pochodzić dla odstresowania, ale wiedziała iż powinna jak najwięcej odpoczywać. Od razu wyczuła, że Gianna próbuje coś powiedzieć. Zanim kobieta zawierciła się po raz kolejny, Gabby pochyliła się w jej stronę i powiedziała. – No dobra. Mów co leży ci na sercu. - Chciałabym wiedzieć kto jest ojcem. - Już mówiłam, że go nie znasz. Napisałam mu, że tu jestem. Zobaczymy czy przyjedzie. - Miejmy nadzieję. Myślałam, że zejdziesz się z Markiem.

127

Tłum: mary003

Co do diabła? Gabby powstrzymała się aby nie krzyknąć. – Mówisz o tym samym mężczyźnie, który porzucił mnie przed ołtarzem? Nie wierzę, że w ogóle o tym pomyślałaś. – nie wspominając o tym, że Gabby również przemknęło to przez głowę. Ale to była chwila słabości, gdy czuła się kompletnie beznadziejna. To tylko iluzja. Być może jak całe jej życie. - Wiem, że postąpił okropnie, ale uważałam was za naprawdę dobraną parę. Taaa, ona też tak myślała. Tak bardzo, że przyjęła jego oświadczyny zgadzając się ślubować mu miłość przed Bogiem i wszystkimi gośćmi. – Między nami wszystko skończone. – odparła. - Na to wygląda. Powoli zaczęto wzywać pacjentów do gabinetów przez co w poczekalni zrobiło się pusto, lecz nie minęło dużo czasu, zanim sala zapełniła się od nowa. Jej matka odpuściła na chwilę, lecz Gabby dobrze znała to westchnienie. - Opowiedz mi o nim. – odezwała się Gianna. Gabby udawała, że nie wie o co chodzi. – O kim? – jednak to było bez sensu. To nie była wina jej matki, więc powinna przestać zachowywać się, jakby miała do niej żal. - Brian go zna. – nie musiała na nią patrzeć, żeby wiedzieć co czuje. Napięcie panujące w powietrzu było dość namacalne. - Zakładam, że to on zrobił ci tatuaż. - Ding ding ding. – odparła Gabby, naśladując dzwon. - To z nim byłaś tej nocy, gdy nie wróciłaś do domu. Dobry Boże, nie spodziewała się, że tak szybko poskłada wszystko w całość. – Tak. - A więc, spotykacie się od dwóch miesięcy. - Mniej więcej. - Czyli wie o ciąży skoro powiedziałaś mu, że jedziesz do szpitala. Powiedz mi jedno. Zależy mu? Dlaczego dwie z najbliższych jej osób z góry założyły, że musi umawiać się z jakimś dupkiem? Ian wspierał ją w najtrudniejszych chwilach, był przy niej i okazał 128

Tłum: mary003

dobre serce. Oczywiście jeden akt dobroci nie mógł określać całego charakteru, ale on akurat był dobrym człowiekiem. – Wie i obchodzi go. To ja, mamo, jestem tą, która trzyma ten związek na dystans. Jest ode mnie młodszy, mieszka tutaj i planuje tu zostać… nie mam pojęcia jak to się dalej potoczy i dlatego jeszcze wam nie powiedziałam. – jej wzrok przesunął się w kierunku podwójnych drzwi prowadzących do gabinetu lekarskiego. – Tym bardziej teraz. - Musisz myśleć pozytywnie. – powiedziała Gianna. – Będziemy cię wspierać, jeżeli tego właśnie chcesz, chociaż wydaje mi się, że sama nie jesteś pewna, Gabriello. Dziwi mnie trochę, że nie postarałaś się o żadne środki bezpieczeństwa skoro planujesz rozwijać karierę. - Dla twojej wiedzy. – odparła chłodno. – Zabezpieczaliśmy się. Po prostu stało się. – Gabby miała ochotę dopiec jej aby najpierw porozmawiała o tym ze swoimi dwoma synami, ale przypomniała sobie, że Brian jeszcze nic nikomu nie mówił. – I przestań mnie stresować. - Dobrze, już dobrze. – odparła Gianna zniecierpliwionym głosem i zerknęła w zamontowany w rogu telewizor. – Mogliby się pospieszyć. To niedorzeczne. Mogłabyś wykrwawić się na śmierć i nikt by się tym nie przejął. - Nie przesadzaj. Idę do łazienki. – bardzo ostrożnie, Gabby wstała. Jej mama zaczęła podnosić się wraz z nią, ale powstrzymała ją ruchem ręki. – Nic mi nie jest. Za chwilę wrócę. Kiedy była już sama, sprawdziła swoje blade odbicie w lustrze. Zalała ją nowa fala nudności, którą zdołała jednak opanować. Nie jadła cały dzień, pusty żołądek pogarszał już i tak jej słabe samopoczucie, więc miała nadzieję, że znajdzie jakiś automat z batonami lub krakersami. Krwawienie nie przybrało na sile, co powinno być dobrym znakiem. Sprawdziła z powątpiewaniem komórkę chociaż była pewna, że nikt nie dzwonił ani nie pisał. Boże, Ian. Gdzie jesteś? Pytanie jej matki rozbrzmiało echem w jej głowie. Zależy mu? Chciałaby żeby tu przyjechał, ukoił wszystkie lęki, wziął ją w ramiona, ale wiedziała, że są to jedynie romantyczne banały. Stała przed lustrem, ponieważ nie chciała wracać na zewnątrz i wysłuchiwać kolejnych pytań matki. Chwilę później drzwi się uchyliły a do środka zajrzała Gianna. – Wołają nas. Biorąc głęboki oddech, Gabby schowała telefon do torebki i poszła za matką do poczekalni. 129

Tłum: mary003

Rozdział 15. Drzwi zamknęły się za podekscytowanymi klientami, z którymi Ian właśnie skończył pracować i dopiero teraz, po przeszło dwóch godzinach, pozwolił sobie na lekkie rozprostowanie się. W dzisiejszym dniu było sporo klientów i część musieli przerzucić na listę rezerwowych, lecz teraz nie czekało na niego nic pilnego, więc mógł przenieść się do pokoiku, w którym spędzali przerwy. W środku zastał Briana pijącego dzisiaj już piątą kawę mimo, że było dopiero późne popołudnie. - W porządku, stary? – zapytał Ian i podszedł do lodówki po napój energetyczny. Potrzebował własnego kopniaka. - Tak, potrzebuję jedynie solidnego powera. – odpowiedział Brian, trzymając w jednej dłoni dzban a w drugiej kubek. - Mógłbym powiedzieć to samo. - Zeszłej nocy Candace zachciało się arbuzowych Oreo. Nie miałem nawet pojęcia, że coś takiego kurwa istnieje. Trzecia nad ranem, a ja biegałem po jebanym mieście w poszukiwaniu arbuzowych Oreo. – intensywne zachcianki Candace były tematem żartów wszystkich pracujących w studiu. Ian po raz kolejny poczuł wyrzuty sumienia z powodu własnego sekretu. Brian nie tylko był jego szefem, ale też dobrym kumplem. W końcu kiedy nadejdzie odpowiednia pora na powiedzenie swojemu szefowi/kumplowi, że właśnie zrobił dziecko jego siostrze? Na pewno nie wtedy kiedy sam ledwo żył wymęczony zachciankami własnej zapłodnionej dziewczyny. - Żeby było jasne, nie narzekam. – wyjaśnił. – Candace nawet nie prosi mnie o te wszystkie rzeczy, jedynie mówi „ale bym zjadła arbuzowego Oreo” i już mnie nie ma. Tak naprawdę, nie mogę się doczekać co będzie następne. Mam z tego cholerny ubaw. - No to spoko. – Ian otworzył puszkę i upił łyka, pogrążając się w myślach. Czy Gabby miała jakieś dziwne zachcianki? Nie miał pojęcia, ale gdyby z nim została, zrobiłby dla niej to samo. Niestety nigdy do tego nie dojdzie. Doktor Dupek miał pewnie jakąś rezydencję na wzgórzu, więc nie ma mowy, żeby Ian pobił go swoim jedno sypialniowym mieszkaniem. Co do czego.

130

Tłum: mary003

Kiedy odsunął puszkę od ust, zauważył swoją komórkę, która leżała na ladzie obok mikrofalówki. Musiał zostawić ją tutaj kiedy podgrzewał pizzę. Mijając Briana, sięgnął po nią i sprawdził oczekujące wiadomości. I poczuł, że nagle miękną mu kolana. – Chryste. Ja pierdolę. - Co jest? – zawołał Brian. Ian spojrzał mu w oczy i zrozumiał, że nie może dłużej go okłamywać. Nie teraz. Nie w takiej sprawie. – Twoja siostra trafiła do szpitala. - Czekaj. Co? Ignorując jego pytanie, Ian zerknął pospiesznie na zegarek. – Jasna cholera, to było ponad trzy godziny temu. Brian, powinienem wyjaśnić ci parę rzeczy, ale teraz muszę iść. Brian złapał go za ramię, gdy Ian był już przy drzwiach. – Poczekaj jedną pieprzoną minutę. Dlaczego trafiła do szpitala i jakim cudem powiedziała o tym tobie a nie mnie? Chciał wyjaśnić mu wszystko powoli, ale teraz nie było na to czasu. Poinformowała go, że trafiła na ostry dyżur, ale nie znał żadnych szczegółów. Bóg jeden wie co musi przeżywać albo co się stało. Musiał do niej pojechać i byłby nawet gotów pobić się z Brianem, gdyby tylko stanął mu na drodze. Ian wyszarpnął rękę i spojrzał wprost w niebieskie oczy Briana. Nie było mowy o upiększeniu całej historii. – Twoja siostra jest w ciąży. Ja jestem ojcem. A trafiła do szpitala, ponieważ doszło do jakiś komplikacji. Muszę do niej jechać. Za jego spojrzeniem mogła się kryć naprawdę cholernie kwitnąca wściekłość, ale miał nadzieję, że Brian próbuje tylko przyswoić słowa, które spadły na niego jak grom z jasnego nieba. Kiedy już to zrobił, jego twarz się rozluźniła, jakby odzyskał panowanie nad sobą. I wtedy powiedział. – Mam cholerną ochotę ci przyjebać. – to tyle, jeżeli chodzi o nadzieję. - Pozwolę ci na to później, serio, ale teraz muszę iść. – poklepał Briana po ramieniu, dając mu tym samym znać, że to naprawdę pilne. – Ona mnie potrzebuje. Chce żebym z nią był. Daj spokój, sam wiesz jak to jest.

131

Tłum: mary003

- No dobra. Idź. – głos Briana wibrował ledwo poskromioną furią a jego zęby zacisnęły się z taką mocą, że mogłyby w tej chwili przegryźć kubek. – Daj mi znać co się dzieje. A potem, ty plus ja, równa się zajebiście długa rozmowa. Ian nie spodziewał się tego. Nie czekał jednak na wyjaśnienia, ale wybiegł z pokoju, uciekając przed oskarżycielskim wzrokiem przyjaciela. Byle jak najszybciej dostać się do Gabby. - A ty kurwa gdzie? – krzyknął za nim Ghost gdy wybiegł przez frontowe drzwi. Nie odpowiedział. Równie dobrze mógł to zrobić Brian. W tej chwili mało go to obchodziło. Kiedy jechał do szpitala, łamał wszystkie przepisy drogowe, wykorzystując swój motocykl do płynnego poruszania się między samochodami. Wiedział, że ginąc na niewiele jej się przyda, ale kiedy zwalniał, jego frustracja pogłębiała się jeszcze bardziej. Dostrzegł wreszcie niebieski szyld szpitala i zaparkował na pierwszym lepszym miejscu. Ludzie pewnie brali go za szalonego, no i z pewnością wystraszył na śmierć panią z recepcji. Skierowała go na tyły, ewidentnie chcąc się go już pozbyć. Kolejna pielęgniarka wskazała mu pokój Gabby, do której biegł sprintem, aż zatrzymał się gwałtownie, jakby wpadł na niewidzialną ścianę. Leżała częściowo w pozycji pionowej, oparta o poduszkę, jej wspaniałe, ciemne włosy rozkładały się po śnieżnobiałej pościeli. Dostrzegła go, jej twarz od razu się rozjaśniła i wszystko inne przestało istnieć… dopóki stojąca przed nią para nie odwróciła się i nie spojrzała na niego. Szlag. Pewnie jej rodzice. Nawet gdyby Gabriella nie wyglądała jak młodsza wersja kobiety, sposób w jaki patrzyła na niego, jakby chciała złamać jego kręgosłup na pół, powinien dać mu wskazówkę, że jest jej matką. - Ian, jak mniemam? – zagrzmiał jej ojciec, podchodząc do niego. Był wielkim facetem ubranym w szary garnitur, wyglądającym na naprawdę szanowanego, przez co Ian miał ochotę się cofnąć. Jednak zamiast uderzyć go tak, jak chciał wcześniej Brian (mimo, że patrzył na niego w dokładnie taki sam sposób), mężczyzna wyciągnął do niego rękę. - Tak, proszę pana. – odpowiedział, ujmując ją ostrożnie. - Alex Ross. - Miło mi pana poznać. 132

Tłum: mary003

Pan Ross nie pałał do niego entuzjazmem, ale rozumiał to. Był zadowolony, że go nie odprawił. Pan Ross sięgnął ramieniem po swoją żonę i przedstawił ją jako Gianne. Gabby obserwowała ich, lekkie rozbawienie przyćmiewało cały strach widoczny w jej oczach. – No cóż, - odezwał się jej tata. – Dajmy dzieciakom nieco prywatności. - Będziemy w kawiarni. – powiedziała mama Gabby i pochyliła się aby pocałować ją lekko w czoło. – Do zobaczenia. Chwilę później ich dwójka została sama a Ian przeklął w myślach na wspomnienie szpitala: Do diabła, nienawidzę szpitali. Lecz tym razem nie czuł niepokoju – liczyła się jedynie kobieta leżąca w łóżku i to czy nadal nosi jego dziecko. Nie miał pojęcia jak się zachować albo co powiedzieć. Teraz kiedy już tutaj był, wolał żyć w niewiedzy. - Udało ci się. – odezwała się, wyciągając w jego stronę rękę. - Tak. – odpowiedział niepewnie, głaszcząc ją delikatnie po włosach, gdy usiadł na brzegu łóżka. – Mało nie wpadłem po drodze na kilka samochodów i nie przejechałem pieszych. Teraz pewnie i tak padli na zawał. – zachichotała co go prawie złamało. Ujął dłoń, którą wcześniej wyciągała. – Skarbie, tak bardzo cię przepraszam. Nie miałem przy sobie telefonu a pracowałem. Przyjechałem jak tylko odczytałem twoją wiadomość. Nic ci nie jest? Czy wszystko… w porządku? - Chyba tak. – odpowiedziała, głaszcząc się wolną dłonią po brzuchu. Jej głos brzmiał teraz tak cholernie słodko. – Zrobili mi USG i wszystko wygląda w porządku. – uśmiechnęła się. – Udało mi się nawet zobaczyć bijące serduszko. Niestety tylko mignęło. Odsunął z jej czoła zbłąkane kosmyki. Uwielbiał ją czuć, dlatego nie mógł oderwać od niej rąk. – Szkoda, że nie mogłem być wtedy przy tobie. - Zrobili mi też badania krwi i właśnie czekamy na wyniki. Jeżeli krwawienie nie ustąpi będę musiała leżeć w łóżku, ale jeżeli się poprawi, być może będę mogła już wstać. Mówią, że to częste. Westchnął, ulga rozbrzmiała w każdej pojedynczej komórce jego ciała. Była taka piękna, ciemnowłosy anioł. Wpatrując się w nią, w jej szmaragdowe oczy i lekko drżące usta, pragnął chwycić ją w ramiona i nigdy nie puszczać. – Musiałem powiedzieć twojemu bratu. - I tak by się dowiedział. – powiedziała, krzywiąc się. – Jak to przyjął? 133

Tłum: mary003

- Ledwo uszedłem bez szwanku. - Zostaw go mnie. - Nie. Poradzę sobie. - Męskie porachunki, co? Roześmiał się. – Coś w tym stylu. Gabriello… - spojrzała na niego wyczekująco, jej blade kości policzkowe pokryły się delikatnym rumieńcem. Prześledził palcem linię wzdłuż brwi. – Tak się cieszę, że nic wam nie jest. - Ja również. - Wiem, że nie mogę zaoferować ci wszystkiego. – jego głos omal się nie załamał, ale udało mu się poskromić emocje. – Wiem, że jesteś przyzwyczajona do tego, że masz wszystko w zasięgu ręki. Gabby uniosła dłoń i dotknęła jego policzka. – Może teraz mam. – powiedziała, uśmiechając się. Jego serce podskoczyło i zabiło szybciej. – Przepraszam, że zachowywałam się, jakbym chciała cię odepchnąć. – ciągnęła. – Kiedy to się stało, pragnęłam jedynie, żebyś był przy mnie. Od razu wiedziałam, że musiało się coś stać i dlatego jeszcze nie przyjechałeś. Byłam przerażona możliwością utraty dziecka i wyobrażałam sobie, jak ci mówię… - zamilkła i pokręciła głową, ściskając wypełnione łzami oczy. I tak zdołały uciec rozmazując się na rzęsach. Ocierał je delikatnie kciukiem, czekając aż jej oddech ustabilizuje się. - Nadal nie znamy siebie zbyt dobrze, skarbie, ale jestem gotów zaryzykować, jeżeli ty jesteś. Albo nam wyjdzie albo nie, kto wie, ale nigdy bym sobie nie wybaczył gdybym nie spróbował. Chcę być przy tobie. Jeżeli w środku nocy dopadnie cię jakaś zachcianka, to ja chcę być tym facetem, który będzie biegał po mieście byle tylko ją zaspokoić. Jeżeli będziesz chciała odpocząć, to ja chcę być tym facetem, który weźmie cię w ramiona. - Chcesz powiedzieć, że… ? - Zrobię co zechcesz. To chcę właśnie powiedzieć. Mogę się nawet przeprowadzić. Po prostu chcę być blisko ciebie. Przyznaję, jestem tym wszystkim przerażony, ale proszę, nie trzymaj mnie na dystans. Jej drżący uśmiech rozgrzał jego serce. – Dobrze się składa, bo nie sądzę bym była w stanie wytrzymać kolejną noc pod dachem rodziców. Doprowadzają mnie do szału. 134

Tłum: mary003

Mówiła poważnie czy słyszał to co chciał słyszeć? – Chcesz zostać ze mną? - Czy to dziwne? Za wcześnie? Przepraszam. - Nie, nie, tylko… nie mogę uwierzyć, że ty również tego chcesz. - Jak inaczej moglibyśmy sprawdzić czy nam wyjdzie nie doprowadzając siebie nawzajem do szału? - Chciałbym tylko wyjaśnić jedną rzecz. – westchnął kiedy zmarszczyła brwi i przysunął krzesło do brzegu łóżka. Jej palce były ciepłe i miękkie, gdy ujął ją za rękę. – Zdaję sobie sprawę, że nie doszłoby do tego gdybyś nie była w ciąży. Przeniósł wzrok z jej dłoni na twarz, licząc, że będzie z nim szczera. – Masz rację. Nie ma sensu zaprzeczać, ale z pewnością chciałabym spotkać się z tobą raz jeszcze. Po prostu… nie chciałabym dopuścić do tego, żebyś mną zawładnął. – spojrzała w dół na swój z brzuch z lekkim uśmiechem. – Wygląda na to, że ktoś już miał inne plany. - Nasza obecna sytuacja zmusiła nas do działania, ale nie chcę żeby to był jedyny powód dla którego ze mną jesteś. - Uwierz mi, nie jest. I nie sądzę, żeby moje hormony zakłócały w jakiś sposób zdrowy rozsądek. - Kiedy wracasz do Dallas? Krzywiąc się, przytknęła rękę do czoła. – W przyszłym tygodniu a muszę jeszcze tyle zrobić. Oczywiście wszystko zależy od wyników badań. Jeżeli ciąża będzie zagrożona, nie mogłabym wrócić do szkoły nawet gdybym chciała. Był tak cholernie zmęczony ciągłymi wyrzutami sumienia, lecz i tak nie potrafił pozbyć się gryzącego go bólu w klatce. Wszystkie dziewczyny, z którymi dotąd był, zostawiały go. A ona go wybrała – dzięki Bogu nie podeszła w barze do żadnego innego dupka. Jednak przez to cały jej świat wywrócił się do góry nogami. – Przykro mi, skarbie. Przepraszam, że przeszkodziłem ci w realizowaniu marzenia. - W porządku. – wyszeptała. – Teraz mam inne marzenia. Częściowo przymknięte drzwi otworzyły się szeroko i do środka weszła pielęgniarka. Ian wstał i odsunął krzesło, czując się niekomfortowo gdy oglądała Gabby, lecz nie chciał jej zostawiać. Będzie przy niej skoro postanowili spróbować i

135

Tłum: mary003

nie przeszkodzi mu w tym nawet jego fobia przed szpitalami, która już i tak odgrywała w jego życiu zbyt wielką rolę. Pielęgniarka zanotowała coś na karcie i uprzedziła przed kolejną wizytą lekarza. Gdy tylko wyszła, Gabby przesunęła się na środek łóżka, a Ian od razu znalazł się przy niej. – Potrzebujesz czegoś? - Opuścić to miejsce. – odpowiedziała oschle. - Jestem przy tobie. Drzwi znów się otworzyły i tym razem do środka weszli rodzice Gabby, trzymając w dłoniach kubki kawy. Ian odruchowo spróbował odsunąć się od ich córki, wiedząc, że samo dotykanie jej może nabawić im kłopotu, lecz Gabby trzymała go mocno przy sobie. - Wiadomo już coś? – zapytała jej matka. - Właściwie to nie. – odparła Gabby. – Przed chwilą była tu pielęgniarka i powiedziała, że niedługo przyjdzie lekarz. - Dzięki Bogu. Może niedługo cię wypiszą. Gabby i jej matka zajęły się rozmową, ale Pan Ross milczał, wpatrując się złowieszczo w Iana. Chryste, miał wzrok faceta, który w każdej chwili może wyjebać cię z tego świata. Biedny Brian. - Pracujesz dla Briana? – zapytał Pan Ross. Tak i błagam pozwól mi wyjść stąd nienaruszonym, jeżeli nadal będę mógł tam pracować. – Tak, proszę pana. Skinął głową i wziął łyka kawy, nie komentując tego w żaden sposób. Ian próbował odczytać jego myśli. Pewnie ma go za pieprzonego dupka, który przekuwał wszystkich jego klientów aż w końcu znalazł sposób, żeby dobrać się do jego rodziny. Zapewne zostanie zwolniony, jak nie dosłownie wygnany z miasta. Próbował znaleźć jakiś bezpieczny temat, którym mógłby zacząć rozmowę, ale miał w głowie kompletną pustkę. Wszystko co w tej chwili by powiedział tylko wzmocniłoby podejrzenia Pana Rossa. Nie zamierzał też niczego deklarować czy zapewniać go o swojej dozgonnej miłości do Gabby. W tej sytuacji brzmiałoby to fałszywie. Wszystko co mógł teraz zrobić, to starać się wykazać. Niech jego czyny mówią same za siebie. W końcu postępował tak przez większość swojego życia. 136

Tłum: mary003

- Brian już wie. – powiedziała rodzicom Gabby, otrząsając go z myśli. – Ian mu powiedział zanim tu przyjechał. - Naprawdę? – zapytała jej mama. – W takim razie, nie będziemy już ukrywać tego przed Evanem. - Zadzwonię do niego wieczorem. Pan Ross uniósł brew na Iana. – Jak Brian to przyjął? - Niezbyt dobrze. Powiedziałem mu, że jeżeli chce mnie sprać na kwaśne jabłko, musi z tym poczekać. - Pozwoliłbyś mu? - Gdyby naprawdę tego chciał. Roześmiał się cicho. – Na twoim miejscu nie martwiłbym się. Dlaczego, do diabła, wszyscy zakładali, że bał się Briana? – Ale ja się nie martwię. – dzięki temu roześmiał się jeszcze głośniej. Niedługo potem do pokoju wszedł lekarz i choć Ian był pełen obaw co do przyszłych wieści, to przynajmniej przerwał niezręczny moment przeciągania rozmowy. Na szczęście, miał dobre wieści. Krwawienie Gabby ustało, badanie USG niczego nie wykazało a ciśnienie krwi było prawidłowe. Mogła wrócić do domu, ale przez kilka dni powinna odpoczywać. Kiedy opuszczali szpital, rodzice Gabby szli na przodzie, a ona ociągała się z tyłu z Ianem, splatając z nim swoje palce. W całym swoim życiu, nigdy nie doznał niczego tak słodkiego jak sama jej obecność. Żadnych więcej tajemnic, żadnego więcej ukrywania się.

137

Tłum: mary003

Rozdział 16. Gabby wróciła z mamą do domu a Ian wrócił do pracy. Przez cały ten czas Gianna była spięta i milcząca – co nie wróżyło niczego dobrego. Gdyby była zła, Gabby od razu by się o tym dowiedziała. Ale skoro tłumiła w sobie emocje, oznaczało to tylko jedno – miała plan. Gabby była zbyt zmęczona, żeby o tym myśleć i prawdę mówiąc, nie miała nawet ochoty mierzyć się z humorami matki. Gdy tylko znalazły się w domu, poszła do swojego pokoju i schowała się w łóżku. Zasnęła, jak tylko jej głowa opadła na poduszkę. Kiedy się obudziła, za oknem było już ciemno. Ledwo udało jej się dostrzec godzinę i aż jęknęła widząc, że jest prawie północ. Ian pewnie próbował się z nią skontaktować, ale jej telefon znajdował się w torebce, którą zostawiła przy drzwiach. Nawet trzęsienie ziemi nie zdołałoby ją obudzić. Wygramoliła się z łóżka i poszła po telefon. Oczywiście, jedno nieodebrane połączenie, trzy smsy i wiadomość głosowa. Martwił się o nią. Wybrała jego numer a on odpowiedział niemal od razu. - W porządku? Kurwa. Miałem ochotę złapać Briana za gardło i wydusić z niego twój adres. - Nic mi nie jest. Spałam. Jak z Brianem? - Ledwo się do mnie odzywa, ale jeszcze mnie nie skopał. Pewnie chce trochę ochłonąć, zanim przeprowadzimy naszą zapowiadaną pogawędkę. - Jesteś w domu? - Tak. Chciałbym żebyś tu była, skarbie. - W takim razie przyjadę. Wezmę tylko kilka ubrań. Sama miała ochotę udusić Briana. Jak on śmiał? Wpakowała kilka ubrań do torby układając w głowie wiązankę dla brata, ale wtedy przypomniała sobie, że mieszka kilka bloków dalej. Lepiej będzie, gdy porozmawiają twarzą w twarz. Gabby objęła ramieniem kosmetyki z półki i wrzuciła je wszystkie do torby, następnie przebrała się w top i spodnie od jogi – które zapewne będą jej 138

Tłum: mary003

podstawowym ubraniem przez kolejnych siedem miesięcy. Jak i przez kilka miesięcy po porodzie. Zarzucając sobie torbę na ramię, skierowała się do drzwi i związała włosy w kucyk, gdy schodziła schodami. Kiedy miała już nacisnąć klamkę, zatrzymał ją głos matki. – Dokąd się wybierasz? Odwracając się, Gabby ujrzała matkę siedzącą w salonie, obserwującą drzwi, jakby była tam już jakiś czas. Miała na sobie luźne spodenki z jedwabiu i górę od piżamy a obok niej, na stoliku, stała w połowie pusta lampka wina. - Jadę do Iana. Jej matka przeniosła wzrok na ciężką torbę zwisającą przy biodrze Gabby. – Na jak długo? - Nie wiem. Muszę na chwilę odetchnąć. - Dlaczego? Zrobiliśmy coś złego? Martwimy się o ciebie. - Proszę, nie… Gianna uniosła rękę. – Nawet nie próbuj mi wmówić, że nie mam się czym martwić. Nie rozumiem dlaczego z nami nie porozmawiasz. Lepiej jest wykraść się z domu z torbą ubrań? - Nigdzie się nie wykradam. Po prostu zasnęłam i nie miałam kiedy z wami porozmawiać. A planowałam pojechać do Iana już w szpitalu. – westchnęła i wzruszyła ramionami. – Tak będzie lepiej. - A więc wychodzisz. Wprowadzasz się do tego mężczyzny. - Nie wprowadzam się do niego. Chcę tylko spędzić trochę czasu z ojcem mojego dziecka. Nie rozumiem co w tym złego? - Uważaj, Gabriello. Gabby wybuchła śmiechem. – Myślę, że najgorsze mam już za sobą, mamo. Gianna pokręciła głową i wstała, zabierając ze sobą kieliszek. – Niekoniecznie. – powiedziała, mijając ją bez słowa. To tyle, jeżeli chodzi o podekscytowanie jej matki na myśl o kolejnym wnuku. Szczerze mówiąc, nie spodziewała się takiej reakcji. Wzdychając, wyszła na chłodne, ciężkie powietrze. 139

Tłum: mary003

Pięć minut później, Ian otworzył dla niej drzwi i przejął od niej ciężką torbę. Zanim zdążył ją odstawić, zarzuciła mu ręce na szyję i wbiła się swoimi ustami w jego, robiąc to na co miała ochotę odkąd wszedł do szpitalnego pokoju. - Mmm. – jęknął, gdy ich usta się rozłączyły, a następnie westchnął i wtulił twarz w jej włosy. – Cieszę się, że przyjechałaś. – uczepiła się go mocno, delektując się poczuciem bezpieczeństwa jakie oferowały jego silne ramiona. - Ja też. – wyszeptała. Nadeszła jednak pora na naprostowanie kilku spraw, odbycie rozmowy i wyrzucenie z siebie kilku rzeczy, zanim eksploduje. Oczywiście nie z Ianem. Tylko ze swoim młodszym braciszkiem. – Chodźmy do Briana. – powiedziała, gdy wydostała się z jego uścisku, za którym od razu zatęskniła. - Już późno. - Nie obchodzi mnie to. I tak jeszcze nie śpi. - Albo biega za arbuzowymi Oreo. - Co? Dobra, nieważne. Chodźmy. Szedł za nią przez całą drogę do mieszkania Briana i Candace, próbując wyperswadować jej ten pomysł, lecz była zbyt uparta. Waliła w drzwi tak długo dopóki Brian nie otworzył– bez koszulki i kompletnie wkurzony. - Co jest kurwa, Gab? Obejrzała się, chcąc upewnić się, że Ian nie uciekł. Wciąż tam był, ale wyglądał trochę blado. Dźgnęła brata palcem w twarz, gdy otworzył usta, żeby coś dodać. – Nadal zamierzasz prawić kazania po tym co przeszedłeś z tą śliczniutką dziewczyną i jej stukniętym braciszkiem? Albo po tym, jak wkurwiała cię jej rodzina? Zamierzasz zachowywać się tak samo? Bo właśnie to w tej chwili robisz. – wbijała paznokieć w jego pierś aby podkreślić każde słowo a potem wskazała jedną dłonią na swoje ucho a drugą wymachiwała w jego stronę. – No dalej, śmiało. Wyrzuć to z siebie. Powiedz mi te same gówna, którymi oni ciebie częstowali. Brian stał kompletnie osłupiały. Nie odezwał się. Nawet wtedy, gdy walnęła go w ramię. – Tak myślałam. Mam nadzieję, że w końcu zrozumiałeś jakim hipokrytą jesteś. Nigdy więcej nie próbuj wykręcać takich numerów. Brian zerknął na Iana i wskazał na Gabby. – Oto twoja kobieta, stary. Moje kondolencje. Tylko nie mów, że cię nie ostrzegałem. – następnie zatrząsnął drzwi, mrucząc pod nosem „totalnie pieprznięta”. 140

Tłum: mary003

Gabby roześmiała się i odwróciła do Iana. – No to po sprawie. Ian nie mógł mieć bardziej zdziwionej miny. – Mówiłaś poważnie.

Dzisiejszy dzień był zbyt emocjonalny. Od strachu o dziecko do sprzeczki z Brianem – zarówno Iana, jak później i Gabby. Ian nie musiał być lekarzem, żeby wiedzieć, że coś takiego mogło odbić się na jej zdrowiu. Potrzebowała odpoczynku a zamiast tego, przyjechała do niego w środku nocy i na dodatek staczała za niego bitwy ze swoim bratem. Z drugiej strony, to Brian należał do jej rodziny, więc on sam miał pewnie niewiele do powiedzenia. Żałował tylko, że znalazł się w samym środku burzy. - Co ty na to, żebyśmy stąd zwiali? – zapytał zaraz po tym, jak zauważył, że za chwilę Gabby wywierci dziurę w podłodze. - Hmmm?- zapytała z roztargnieniem. - Pojedźmy gdzieś albo poróbmy coś. Pamiętasz, że jestem nowy w mieście? Nie mogę spotkać się ze swoimi starymi znajomymi. Prychnęła i wetknęła kosmyk włosów do ciasnego, długiego kucyka. Następnie westchnęła i opadła na kanapę obok niego, przylegając ciasno biodrem do niego. – Jestem pewna, że widziałeś już wszystko. - Hej. – powiedział, delikatnie obracając jej podbródek w swoją stronę tak aby musiała na niego spojrzeć. Czy tylko to sobie wyobraził, czy ona naprawdę topniała w jego dotyku? – Jesteś tutaj, ale mam wrażenie, jakby cię tu nie było. - Masz rację. – przyznała. Mógłby patrzeć w jej piękne, głębokie oczy przez całą noc. - Zapomnijmy na chwilę o wszystkim. Tylko ja i ty, choćby tylko przez kilka godzin. Kąciki jej ust wykrzywiły się w seksowny sposób przez, który miał ochotę zmienić swoje plany i wykorzystać wspólne chwile w inny sposób, ale nie mógł. Nie chciał jej naciskać. Chryste, była taka piękna. Rodzaju tych dziewczyn, do których nigdy nie miałby odwagi podbijać. – Dokąd pojedziemy? – zapytała. - Ja kieruję, ty nawigujesz. Pokażesz mi kilka ważnych dla ciebie miejsc. Chciałbym cię poznać. 141

Tłum: mary003

- Nie byłam zbyt przebojowa. Dopiero w collegu zaczęłam żyć. Roześmiała się, gdy ściągnął brwi. Ktoś tak seksowny, mądry i uwodzicielski, jak ona, śmie twierdzić, że jest nudny? Wyobrażał sobie ją w liceum otoczoną całą zgrają zalotników. – Myślałem raczej, że byłaś Królową Szkoły. - Nie. Nie obchodziło mnie co inni o mnie myślą, co nie czyniło ze mnie najbardziej lubianej osoby. Na dodatek, nie zależało mi na przyjaźni innych osób. Nie byłam popularna. Jak już, to znienawidzona. - Trudno mi w to uwierzyć. Może byli onieśmieleni. Jej delikatny uśmiech rozkwitł do tego rozmiaru, który zawsze chwytał go za serce. – A czy ciebie onieśmielam? - Do diabła, nie. – skłamał a ona się roześmiała. Owszem, potrafiła to robić, ale on potrafił sobie z tym poradzić. - No dobra. Wybierzmy się na tą przejażdżkę, jeśli tak bardzo chcesz. Pragnął być z nią – tylko z nią, a nie całym tym szajsem, jaki ich otaczał. – Chcę. - To do dzieła. Chwilę później, jechali ciemnymi uliczkami, mijając stare, zapomniane budynki. Ian prowadził a Gabby głównie wpatrywała się przez okno. Trochę go denerwowało mieszkanie w mieście, w którym można jedynie wyjść do kina albo do baru na piwo. Nie, żeby był stałym bywalcem gwarowego miasta, ale w takich miejscach jak to, tęsknił za tym. - Nie czujesz się trochę zdziczała po powrocie tutaj? – zapytał, próbując przerwać ciszę. - Nie bardzo. Potrafię odnaleźć się zarówno tutaj, jak i tam. Właściwie, nie robi mi to żadnej różnicy. – wskazała przed siebie. – Moje liceum. Chryste, było takie małe. Pewnie nie dało się w nim wtopić w tło, pozostać niezauważonym… jak on miał w zwyczaju robić we własnej szkole. W pewnym momencie opanował to do perfekcji. Nie miał zbyt wielu przyjaciół, głównie dlatego, że w końcu zaczynali się zastanawiać, dlaczego nie zaprasza ich do siebie albo dlaczego nie wychodzi z domu. Powodem był jego wiecznie najebany i popieprzony ojczym. Ian nie chciał, żeby ktoś mu się naraził, poza tym próbował chronić matkę.

142

Tłum: mary003

Jego kłykcie zacisnęły się mocniej na kierownicy Gabby, gdy wspominał przeszłość. – Jakie jest twoje najbardziej zawstydzające wspomnienie? – zapytał pod wpływem impulsu. - O Boże. – roześmiała się. – W trakcie szkoły było ich wiele. Może, wręczenie dyplomów, miałam na sobie szpilki, na których nie potrafiłam chodzić i przewróciłam się akurat wtedy, gdy miałam odebrać dyplom. - Bez jaj. - Poważnie. Brian nadal powinien mieć zdjęcie, jak leżę rozłożona twarzą do podłogi. A potem musiałam wstać i udawać, że nic się nie stało mimo, że miałam ochotę uciec… - urwała a następnie westchnęła. Rozumiał co czuje. Wyciągnął dłoń i splótł z nią palce. - Ale podniosłaś się i poszłaś dalej. – powiedział i kątem oka dostrzegł jej uśmiech. – Jak zawsze. - Czułam się prawie tak samo, jak wtedy gdy Mark mnie zostawił. Jakbym przeniosła się w czasie, upadła przed wszystkimi i leżała na tej podłodze. „Co mam teraz zrobić? Jak mam spojrzeć im wszystkim w oczy?” Dopiero wtedy zrozumiałam, jak ważne jest dla mnie zdanie innych osób. – uścisnęła go mocniej. – Wiesz, czuję, że jesteś jedyną osobą, której mogę o tym opowiedzieć. A wiesz dlaczego? Nie odpowiedział od razu, ponieważ był zbyt zajęty cieszeniem się z bycia najszczęśliwszym skurwielem na świecie. Chwilę później, zaczęła go dręczyć niepokojąca myśl. – Czujesz to samo na myśl, że wszyscy wiedzą o ciąży? Przechyliła głowę w zamyśleniu i pomiędzy wpatrywaniem się w drogę, zdążył dostrzec, jak formułuje odpowiedź. Mijana latarnia rzuciła delikatne światło na jej pełne usta i dodała blasku ciemnym włosom. Ooo tak, był największym farciarzem na świecie, bez względu na to co powie. – Nie. Oczywiście myślę o tym, ale nie jest to dla mnie najważniejsze. - Co mówili twoi rodzice po tym, jak opuściliśmy szpital? - Szczerze mówiąc, niewiele się odzywali. Trochę mnie to martwi. Jestem pewna, że obgadywali to przez całą noc i niedługo poznam werdykt. – roześmiała się, ale wyczuł jej zdenerwowanie. Kurwa. Nie zasługiwała na to. Pragnął jej szczęścia i tego aby była spokojna… ale jak miał to osiągnąć? Każda ich rozmowa dotyczyła jakiegoś dołującego tematu. 143

Tłum: mary003

- Niepotrzebnie pytałem. – powiedział. – Mieliśmy nie myśleć o innych, zająć się tylko sobą. Zapomniałem. Przepraszam. Zaskoczyła go, gdy odwróciła się do niego i uśmiechnęła się. – Możemy udawać, że jesteśmy szczęśliwym małżeństwem, które wyskoczyło na kolację aby celebrować swój udany związek. Ten obraz uderzył go niczym pociąg, odbierając na chwilę mowę. Czyżby taką widziała dla nich przyszłość? A może powiedziała to, ponieważ chciała się poczuć zrelaksowana i szczęśliwa. – Jak chcesz. – powiedział bez przekonania i odwrócił się, zaciskając zęby we frustracji. Kurwa, kurwa, kurwa! Mógłby poprosić ją o rękę a ona zapewne wyśmiałaby go w twarz i wyjaśniła, że tylko żartowała. Może ten pomysł był zbyt absurdalny, staromodny. Jakby nie było, dopiero dzisiaj zdecydowali się dać sobie szansę. Myśl, że taka kobieta mogłaby… Poczuł, jak jej ciepła dłoń opuszcza go i musiał zaczerpnąć kilka głębokich oddechów dla uspokojenia. Czyżby właśnie pozwolił czemuś prześlizgnąć się między swoimi palcami? Nieważne, jak bardzo próbował zebrać myśli, nie potrafił. Puściła jego dłoń, żeby pogłośnić radio. - Jesteś fanem metalu, jak mój brat? – zapytała. Zajęło mu chwilę, żeby się przełączyć. On zastanawia się nad ich wspólną przyszłością, a ona wyjeżdża mu z muzyką. - Ja słucham bardziej klasycznego metalu, jak Sabbath, Maiden, AC/DC. - Jakoś to zniosę. – powiedziała. – Znalazłbyś wspólny język z moim tatą, jest wielkim fanem Led Zeppelin. Hej… skręć tutaj w prawo. Pokażę ci gdzie się wszyscy spotykali. – pomimo jej neutralnego głosu i uszczypnięcia w ramię, nie mógł oprzeć się wrażeniu, że właśnie coś spieprzył. Kilka mil dalej, nakierowała go na ulicę prowadzącą do: Teksańskiej Piły Mechanicznej, Piątku 13 i innych tego typu gówien. Drzewa kłębiły się po obu stronach ulicy, zasłaniając ciemne niebo. Zaczął żałować, że nie pojechali innym samochodem, ponieważ droga robiła się tak wąska, że z trudem dało się na niej coś minąć. Miał wrażenie, że gdy uchyli okno, usłyszy jeszcze strzelaninę rodem z westernów. – Jezu. – mruknął, gdy mijali farmę wyjętą żywcem z ubiegłego wieku. - Pierwszy raz w takim miejscu, miejski chłopcze? – zażartowała. – Kiedy mieszka się w takim miejscu jak to, to jest jedyna rozrywka. Oczywiście, nie denerwuj się tak. 144

Tłum: mary003

- Mam wrażenie, że gdybyśmy zatrzymali się w dowolnym miejscu, to zza zakrętu wybiegłby jakiś szaleniec gotów odrąbać nam głowy siekierą. - No cóż… wystarczy poczekać. – zamilkła i wpatrywała się w krajobraz. Na niebie świecił już księżyc, pola wokół były płaskie i pokryte liśćmi. – Zawsze chciałam zobaczyć, jak wyglądają w środku. – powiedziała, gdy minęli kolejny stary, opuszczony dom. – Nie wiem dlaczego. - Byłoby nieźle. Dopóki Jason nie pojawiłby się z maczetą. - Zawsze jest fajnie i śmiesznie, dopóki ktoś nie zostanie zabity. - Prawda? Kilka mil dalej, droga robiła się coraz szersza a drzewa coraz rzadsze, aż w końcu ujawniły wspaniały widok spokojnego, szklistego jeziora. – Wow. – powiedział, próbując się nie gapić, żeby nie zboczyć z drogi. - Piękny widok, prawda? Jedź dalej… Widzisz tamten zjazd? Skręć tam. Ze wzgórza będzie jeszcze lepszy widok. Właściwie, była to pustynia, więc nie był to szczególnie odwiedzany teren. Gabby wysiadła z samochodu, gdy tylko Ian go zatrzymał. Podążył za nią, wpatrując się w olśniewający widok przed nimi. Z dala od świateł, cywilizacji, nie było żadnych dźwięków oprócz tych wydawanych przez żaby i lekkiego szumu wody. - Dawno tu nie byłam. – powiedziała i obeszła samochód, żeby usiąść na przedniej masce. Ian usiadł obok niej. –Nie martw się. – powiedziała, dając mu kuksańca. – Nie przyjeżdżałam tu na randki. Byłam tu z przyjaciółką, która myślała, że jej chłopak ją zdradza. Przyjechałyśmy tu, żeby sprawdzić czy jest z tą drugą. No dobra, może i poczuł lekką zazdrość na myśl o tym, że mogłaby tu być z innym kolesiem. Roześmiał się i objął ją ramieniem, przyciągając do siebie. – Ach tak? Może powinniśmy to zmienić. - Jestem za. Westchnęła w jego usta, pieszcząc je przez chwilę swoim oddechem, lżejszym nawet od delikatniejszego wiaterku, zanim przytknęła do niego wargi. Była taka słodka. Westchnęła po raz kolejny i pogłębiła pocałunek, a kiedy ledwo mógł to znieść, oderwała się i odsunęła.

145

Tłum: mary003

W jej oczach odbijał się blask księżyca. – Zawsze chciałam posłuchać tutaj Mazzy Star’s „Fade Into You”. Mam go nawet w komórce! – zeskoczyła z podnieceniem z maski i pobiegła do drzwi podczas, gdy Ian śmiał się z niej i kręcił głową. - Jeśli tylko chcesz, skarbie. – podziwiał krajobraz, kiedy ona przeszukiwała telefon, a po chwili w tle rozbrzmiała bajeczna piosenka, dodając uroku całej scenerii. Uśmiechając się pod nosem, dołączyła do niego i wyszeptała. – Idealnie. – po czym przytknęła z powrotem swoje usta do jego. Ian całkowicie się zatracił… nią, piosenką, otaczającym go pięknem, a z każdym jej dotykiem, czuł coraz silniejszą potrzebę przedarcia się przez jej mury, wzięcia jej, uczynienia swoją i wymazania z pamięci wszystkich krzywd, jakie wyrządził jej były. I zastąpienia ich nowymi, dobrymi wspomnieniami. Nie był jednak pewien, czy jest w stanie jej to zapewnić. Gabby zasługiwała na wszystko co najlepsze, a on nie miał nic, więc jak miał to uczynić? Oderwała się od niego i spojrzała w jego oczy, jej palce gładziły delikatnie jego kark. – Nie opowiedziałeś mi o sobie za wiele. Wzruszył ramionami. – Nie ma co opowiadać. - Co chciałbyś, żeby nasze dziecko odziedziczyło po tobie? Po nim? Chryste, nie miał pojęcia. W jego gardle uformowała się ogromna bryła przez, którą nie mógł złapać oddechu. A może chodziło o to, jak wyglądała w świetle księżyca, wpatrując się w niego, jakby chciała, żeby wykrzyczał przed nią wszystkie swoje sekrety. Pragnął aby ich dziecko było całkowitym odzwierciedleniem Gabby. Żeby niewiele po nim odziedziczyło. - Nie myślałem o tym. – powiedział. – Chciałbym raczej zbudować coś nowego. Nowe tradycje. Nowe rzeczy, którymi będę mógł się dzielić z nią albo z nim. - W porządku. – przyznała cicho, po czym jej usta rozciągnęły się w uśmiechu. – Ale nie możesz pozbywać się swojej miłości do baseballu. - O tak. Zdecydowanie nie. Dzieciak na pewno będzie fanem Rangersów. - To mi się podoba. – jej usta ponownie odnalazły jego. To było, jak czysta magia. Jej długie, jedwabne włosy spływały pomiędzy jego palcami, gdy przyciągał ją coraz bliżej. Tutaj, otoczeni jedynie przez piękny krajobraz i nastrojową muzykę, mógł naprawdę uwierzyć w to, że są jedyni na świecie. I podobało mu się to. 146

Tłum: mary003

Kilka godzin później, w jego mieszkaniu, Gabby wtulała się w Iana, gdy leżeli w łóżku. Przerzuciła przez niego jedną nogę i rękę, ale i to było dla niej niewystarczające. Nie potrafiła już zaprzeczać temu, że coś do niego czuje. Nie planowała wpaść tak szybko i mocno, ale nie zamierzała też czekać. Jego ciepły oddech przy jej uchu idealnie odzwierciedlał rytm jej życia, a kiedy była w jego ramionach, zapominała o wszystkich problemach. Światło rzucane z telewizora rozświetlało ciemny pokój, Ian śmiał się z czegoś w telewizji. Zdrzemnęła się wcześniej, ale teraz też miała ochotę na sen. Ale kiedy przysunął ją bliżej i złożył na jej czole delikatny pocałunek, nie mogła się powstrzymać i odchyliła głowę aby poczuć jego usta. Kiedy tylko poczuła na sobie jego usta, po całym jej ciele rozprzestrzeniło się ciepło. Serce szarpnęło się w leniwym tempie, puls zaczął pobudzać uśpione części ciała. Ian pochylił głowę i pogłębił pocałunek, prosząc językiem jej usta aby go wpuściły. Poddała się, lecz on zaczął się z nią drażnić, co chwila wycofując się i zmuszając ją aby podążyła za nim. - Skarbie. – mruknął przy jej ustach, gdy ponownie je posmakowała. – Próbuję trzymać ręce z dala od ciebie. Jęknęła, niezadowolona i pogładziła go po włosach. – Proszę. - Pamiętasz, że lekarz kazał ci odpoczywać przez kilka dni? - Wiem. – mruknęła Gabby, skubiąc jego dolną wargę i pociągając za nią delikatnie. – Ale to nie znaczy, że nie możesz mnie dotykać. - Jeżeli zacznę cię dotykać, to nie przestanę. - Nie musisz przestawać. Możesz mnie dotykać całą noc. Tylko dotykać. - Achhh. – jęknął. – Ale jaka byłaby to tortura. - Słodka. – pogładziła dłońmi jego nagą pierś, przesuwając je do przebitych sutków. Zadrżał, gdy je pogładziła i uśmiechnęła się. – Nigdy nie sądziłam, że mi się spodobają, dopóki nie zobaczyłam ich u ciebie. - Cieszę się, że stało się to dzięki mnie. – pocałował ją głęboko, przetoczył pod siebie, uważając aby nie przyciskać zbyt mocno swoim ciałem. Jak zawsze ostrożny. Ujęła jego twarz w dłonie i pocałowała go, eksplorując natarczywie jego język. Był 147

Tłum: mary003

słodki, cholernie słodki. Jego dłonie wsunęły się pod jej koszulkę – a właściwie jego – podciągając ją, dopóki nie dotarły do piersi. Wygięła się ku niemu, stęskniona za jego dotykiem. Kilka szybkich pociągnięć wystarczyło, żeby zdjąć z niej bluzkę. – O tak. – wyszeptała, pragnąc czuć jego nagą skórą przy swojej. Wygięła się, ocierając się o niego, a im bardziej próbowała zapanować nad swoim pożądaniem i im częściej czuła na sobie dotyk jego dłoni, tym coraz bardziej była podniecona. Pogładził jej sutek kciukiem a następnie ścisnął go mocno, szczypiąc palcami. - O Boże. – wyszeptała, zamykając mocno oczy. – Ledwo wytrzymuję. Ian rozluźnił uścisk i znów gładził sutek jedynie kciukiem. Otworzyła oczy ze zdziwienia, gdy usłyszała, jak powstrzymuje śmiech. – Wydaje mi się, że są większe. – powiedział i po chwili oboje zaczęli się śmiać. - Mam wrażenie, jakbym miała tam jakieś melony. - Niesamowite. – powiedział. – Nigdy wcześniej o tym nie myślałem. Nawet nie jestem w stanie sobie wyobrazić, co musisz czuć przy wszystkich tych zmianach. Zadrżała, ale nie z powodu pożądania jakie w niej wywoływał. Przeżywanie tych zmian powinno być najradośniejszym momentem jej życia. Chciała, żeby takie było. Ale na Boga, postępowała wbrew wszelkim oczekiwaniom. Nie chciała, żeby dezaprobata matki miała na nią taki wpływ, ale miała. Ian zsunął się, całując ścieżkę do jej pępka. Jej brzuch wciąż był płaski, ale kilka dni temu zauważyła, że dawne spodnie zaczynają ją uciskać. Nie mogła się doczekać aż będzie coś widać. Jej szwagierka wyglądała tak wspaniale i słodko, że Gabby ledwo była w stanie oderwać ręce od jej brzuszka. Język Iana krążył wokół jej pępka podczas, gdy dłonie wciąż pieściły piersi. Gabby rzucała się na łóżku, przewracając głowę z boku na bok. Ian nie zatrzymywał się, więc zaczęła się zastanawiać, czy posunie się dalej niż go prosiła. Jego dłonie stanowiły słodką torturę przez którą jej wewnętrzne mięśnie zaciskały się z tęsknoty i pragnienia. Przewrócił ją na plecy akurat wtedy, gdy miała już zacząć go błagać. Jego silne dłonie masowały jej plecy, pozbywając się z jej ciała całego napięcia, które gromadziła od Bóg wie, jak dawna. Od kiedy nie wiedziała jeszcze, że jest w ciąży. Do diabła, od kiedy pewnie została porzucona na ołtarzu. Jęknęła w poduszkę, 148

Tłum: mary003

gdy wzmocnił masaż i odnalazł wrażliwe miejsca, o których istnieniu nie miała pojęcia. Miał nadzwyczaj utalentowane palce, jak nie magiczne. Nie ograniczał się jednak tylko do pleców, zjechał w dół masując biodra i pośladki, a następnie łydki i stopy. Powinien zostać fizjoterapeutą. Powiedziała mu to, gdy uniósł jedną z jej nóg i z idealnym wyczuciem siły gładził piętę. Roześmiał się tak, jakby kiedyś to rozważał. – Może gdyby nie udało mi się dogadać z twoim bratem. - Mogłabym pomóc ci z anatomią. - Wspaniale. Chyba właśnie znalazłem swoje powołanie. - No nie wiem… może będę zazdrosna, gdy pomyślę o… o Boże… robieniu tego. - Byłbym zbyt zajęty masowaniem ciebie, żeby myśleć o tak szerokiej karierze. - Masz rację. Mogłabym ci nawet płacić. - Nie musiałabyś. – jego usta przesunęły się wzdłuż jej lewej łydki na co uśmiechnęła się w poduszkę. O tak. Gdyby nie jej stan, zrobiłaby z nim bardzo niegrzeczne rzeczy. – Nigdy nie będę miał cię dość. – wyszeptał. Jedną dłonią gładził jej nogę, natomiast drugą ściskał pośladek przez majtki. Zadrżała, gdy jego usta poszły w ślad za palcami i rozłożyła nogi, gdy polizał wewnętrzną część uda. Uśmiechnął się diabelsko. – Nie. - Proszę? - Dopiero gdy upewnimy się, że nic ci nie jest. Następnie będę cię lizał i ssał, dopóki nie rozpadniesz się na kawałki. – podniósł się aby pogładzić dłonią jej plecy. Pomyślała o tatuażu, o tym jak jego silna dłoń śledzi dopiero co zagojone linie. - Chcesz mnie zabić? - Zajmę się tobą powoli, tak byś czuła każdy milimetr. Będę go wyciągał o wiele wolniej niż wsadzał. I nie będę się spieszył, nieważne, jak bardzo będziesz błagać. - Nienawidzę cię. – jęknęła. Jego niski, zmysłowy głos od razu przyniósł odpowiednią reakcję. Jej cipka ścisnęła się w potrzebie. Ian zebrał wszystkie włosy do kupy i odsunął je na plecy, następnie zanurzył w nich twarz, wdychając głęboko ich zapach. Przesuwał palcami po jej nagich ramionach wyciągniętych na poduszki. - Pragnę tego tak samo mocno, jak ty. – warknął. – Zajebiście mocno. 149

Tłum: mary003

Nie rozumiała, jak to możliwe. Przecież nie był tak, jak ona nabuzowany hormonami. Przesunął się nieco i rozciągnął obok niej. Odwróciła głowę w jego stronę, dostrzegając jak światło z telewizora odbija się w jego oczach. Przez otaczająca ich ciemność nie mogła stwierdzić tego na pewno, ale coś w jego spojrzeniu było niepokojąco bolesne. Nadal jednak głaskał ją po twarzy i włosach, przełykając ciężki guzek w gardle. Bez wątpienia chciał jej coś wyznać, coś, co go niepokoiło. A ona chciała wiedzieć, a raczej potrzebowała wiedzieć. Zanim zapytała, błagała w myślach Boga, żeby tego nie schrzaniła. – Ian? Co się dzieje? - Spotkałem się z mamą. Powiedziałem jej o dziecku. - I? - Mówiłem ci, że nie jesteśmy blisko przez wzgląd na mojego ojczyma? Wygląda na to, że jest między nami gorzej niż myślałem. To… skomplikowane. Martwię się o nią, o to, że została tam sama. Ma depresję odkąd on nie żyje. Nie mam żadnego rodzeństwa, więc pomyślałem, że rozweseli się na myśl o hałasującym wnuku. Niestety, chyba jest nawet gorzej. Odniosłem wrażenie, że nie chciała nawet, żebym przyjeżdżał. Zaproponowałem jej, żeby przyjechała ze mną, zamieszkała tutaj, ale nie chciała nawet o tym słyszeć. - Och, kochanie. – dotknęła jego silnej szczęki, gładząc ją delikatnie kciukiem. Jak? Jak to możliwe aby jakaś kobieta mogła odwrócić się od tak wspaniałego mężczyzny? Przecież to nie miało żadnego sensu. Na samą myśl czuła gniew. Pragnęła znaleźć się z tą kobietą sam na sam, choćby tylko na pięć minut. Ian nie chciał pewnie, żeby się wtrącała, ale cieszyła się, że w końcu się otworzył. – Przepraszam, ale nie rozumiem tego. - Nie powiedziałem ci wszystkiego. Chryste, nikomu tego nie mówiłem. Ona obwinia mnie za jego śmierć. – wzdychając, zdjął jej dłoń ze swojego policzka i ucałował mocno. Westchnął, a jej serce omal się nie rozpadło. – Kłóciliśmy się, kiedy on upadł i dostał zawału serca. Tłumaczyłem jej wiele razy, że był chory, że z powodu picia był, jak tykająca bomba, ale nie chciała słuchać. Uważa, że wciąż by żył, gdybym był wtedy w pracy i nie wtrącał się. - Jezu. – do głowy nie przychodziło jej żadne inne słowo. - Próbuję pamiętać, że została kompletnie sponiewierana emocjonalnie i to dlatego ma tak dziwny sposób myślenia, ale nigdy nie sądziłem, że po jego śmierci ten stan będzie się utrzymywał. Myślałem, że będzie lepiej, że wszystko się skończy. 150

Tłum: mary003

W tej chwili, jej własne narzekanie na rodziców wydawało się śmieszne. Musi odbyć ze swoją matką długą pogawędkę. – Wiem, że bardzo ją kochasz. - Kocham. Naprawdę ją kocham. - Jeżeli chcesz, możemy pojechać do niej po porodzie. Pokażemy jej wnuka i może między wami się poprawi. Jeżeli nie, będziesz przynajmniej wiedział, że zrobiłeś wszystko co w twojej mocy. Patrzył na nią, mrużąc oczy. – Zrobiłabyś to? - Oczywiście. - W takim razie pojedziemy. Przynajmniej będę wiedział czy jestem mile widziany. - Ale to twoja mama. - Jeżeli nadal będzie chciała się nad sobą użalać, to proszę bardzo, ale nie pozwolę aby pociągnęła mnie za sobą. Dawałem się jej przez większość swojego życia a kiedy w końcu się stamtąd wydostałem, obiecałem sobie, że już nigdy więcej nie dopuszczę do takiej sytuacji. Życzę jej wszystkiego co najlepsze, ale muszę myśleć też o sobie. Bolało ją to przez co musiał przejść, jej wzrok od razu powędrował do blizny na brwi. Ile razy był bity i nie zawożono go do szpitala? A może po prostu trafił na nieodpowiednich lekarzy, którzy nic sobie z tego nie robili? Gabby wolałaby bardziej udusić tę kobietę, niż przedstawiać ją swojemu dziecku. Miała nadzieję, że Ian przeszedł przynajmniej jakąś terapię, ale rozsądek podpowiadał jej, że nic takiego nie miało miejsca. Być może zasugeruje mu to w przyszłości, gdy poznają się trochę lepiej. - A co mówili lekarzom? – zapytała cicho. Od razu wiedział o co jej chodzi. - Że albo się bilem albo ktoś obrzucał mnie kamieniami. Nie odzywałem się, bo bałem się, że oberwę jeszcze bardziej. Niektórzy ludzie nie zasługiwali na życie. – Kłamała dla niego? - Właściwie, nie, po prostu trzymała gębę na kłódkę. - A czy kiedykolwiek próbowała od niego odejść? Rozważała to w ogóle? - Nie. Nigdy. A przynajmniej ja o tym nie słyszałem. Wychodziła z pokoju, gdy tylko o tym wspominałem albo to mi kazała wyjść. 151

Tłum: mary003

- Boże, Ian. Miała szczęście, że nie skończyłeś martwy. Cholerne szczęście. - Wiem. Powiedziałem jej to, ale oczywiście zaprzeczyła. - Domyślam się. Wiesz… - urwała i ściągnęła brwi. – Kiedy pracowałam w szpitalu, na ostry dyżur często przychodziły dzieciaki z rozciętymi głowami, skaleczeniami albo siniakami. Czasami jeżyły mi się włosy na głowie, gdy rodzice opowiadali swoje wymyślone historyjki. Chodziło nawet o samo to uczucie, że coś jest nie tak albo że jest się okłamywanym. Jako pielęgniarka wielokrotnie dzwoniłam do CPS2. Czułam się, jakby ktoś mnie uderzył. Przesunął kciukiem pod jej lewym okiem. – Biorąc pod uwagę to, jak silna jesteś, nie mam wątpliwości, że już sobie z tym poradziłaś. - Tęsknię za swoją pracą. – powiedziała cicho. – Żałuję, że nie zostałam lekarzem. Siedzenie cały dzień w pokoju z chorymi dziećmi… Czułam się wtedy taka potrzebna. Nie mogę tego zostawić. - A kto powiedział, że miałabyś to rzucić, skarbie? - Nikt, po prostu rozważam swoje opcje. Zastanawiałam się nad ukończeniem pielęgniarstwa, znalezieniem pracy tutaj i porzuceniem szkoły medycznej. - Nie powinnaś tego robić. Nie ma mowy, żebym ci na to pozwolił, Gabby. Nie możesz, rozumiesz? - Wiem, ale jak sam powiedziałeś, moje wsparcie jest tutaj. - Byłem w szoku, gdy mi powiedziałaś. Przepraszam za tamto. Myślałem jedynie o tym, że odetniesz mnie od swojego życia i pozwolisz jedynie widywać się z dzieckiem. Teraz jestem o to spokojny. - Nie zrobiłabym tego. – kreśliła kółka na jego ramieniu, dobierając ostrożnie każde kolejne słowo. – Nie oczekuję od ciebie, że rzucisz wszystko i wrócisz dla mnie do Dallas. Chcę, żebyś trochę poczekał i zastanowił się czego pragniesz.

2

CPS – Koronna Służba Prokuratorska - instytucja państwowa działająca w Anglii i Walii, pełniąca

rolę oskarżyciela publicznego w sprawach karnych. Jest odpowiednikiem polskiej prokuratury, choć działa na nieco innych zasadach i ma odmienny zakres obowiązków. CPS wypełnia wyłącznie zadania o charakterze prawnym, np. przygotowywanie aktów oskarżenia. Nie prowadzi natomiast działań śledczych - jest to wyłączna domena policji, choć prokuratorzy CPS mają obowiązek wspierać policjantów

152

Tłum: mary003

- Pragnę być z tobą. Ale wolałbym nie wyjeżdżać, dopóki Brian nie znajdzie kogoś na moje miejsce. Jeśli wcześniej oczywiście mnie nie wywali. - A w międzyczasie… oboje dostaniemy szału. - Będziemy do siebie przyjeżdżać. - Niby kiedy? W weekendy, gdzie ja będę ledwo żyła i ciągle będę spała, a Brian będzie najbardziej potrzebował twojej pomocy? Roześmiał się. – Myślisz zbyt pesymistycznie. Spojrzała na niego z powagą. – Raczej realistyczne. Wzdychając, przewrócił się na plecy, podłożył rękę pod głowę i wpatrywał się w sufit. Gabby oparła policzek o jego pierś, jej wzrok był równie odległy, jak myśli. – W takim razie, czego ode mnie oczekujesz? – zapytał w końcu. - Nie mogłabym niczego od ciebie oczekiwać, Ianie. Ale jest do bani. Musisz to przyznać. - Musimy sobie z tym jakoś poradzić. Ja również nie mógłbym niczego od ciebie oczekiwać. - Na pewno nie chcesz, żebym została? - Do diabła, nie. – powiedział, unosząc głowę aby na nią spojrzeć. Ulżyło jej, gdy dostrzegła gwałtowność w jego spojrzeniu. – Doprowadzisz mnie do szału, jeśli zostaniesz tu tylko dla mnie. Znając życie, nie wytrzymam i sam cię spakuję, a następnie odstawię do Dallas. Czy to jasne? - W porządku. – odparła. – Jakoś sobie poradzimy. Uśmiech, który jej posłał mogłaby oglądać codziennie. Choćby nawet przez chwilę. – Wszystko się ułoży, skarbie. Rozpracuję to. Właśnie to pragnęła od niego usłyszeć. Tak naprawdę, uważała to za o wiele lepsze niż te dwa słowa, które ludzie wypowiadają sobie po kilka razy dziennie bez całkowitej szczerości. Chryste, i pomyśleć, że jeszcze przed zajściem w ciążę bała się wrócić do Dallas. W tej chwili odczuwała całą gamę emocji. Nie zdawała sobie nawet sprawy z tego, jak bardzo tęskniła za swoim starym życiem. Brakowało jej Tiny i innych przyjaciół.

153

Tłum: mary003

Gabby przymknęła powieki, gdy Ian przysunął ją bliżej. Już dawno nie spała tak dobrze.

154

Tłum: mary003

Rozdział 17. Ian bał się wrócić do pracy jedynie odrobinę mniej niż poprzedniego dnia, gdy widział wkurzonego Briana. Spodziewał się kłótni, lecz nic takiego się nie stało. Sam również nie nalegał na rozmowę, ponieważ widział, że Brian nie jest w nastroju. A dzisiaj… nie wiedział czego ma się spodziewać. Brian na pewno mu nie wybaczył, ale może będzie chociaż gotowy pogadać. Ian żałował, że nie udało mu się przekonać Gabby aby nie robiła scen, ale gdy ta kobieta coś sobie ubzdura… . Wzdychając, uchylił drzwi i wszedł do środka zgarbiony, mijając biuro Briana. Zdążył zrobić zaledwie jeden krok, zanim usłyszał wołającego go Briana. - Stary. Pozwól tu na chwilę. Odwrócił się i wetknął głowę między drzwi. Brian był sam, bez Candace, co było nieco dziwne, lecz nadal musiała się źle czuć i pewnie wróci do biura później. – Jasne. - Zamknij drzwi. Szlag. Być może powinien pierwszy poruszyć temat… Zamknął za sobą drzwi i opadł na krzesło naprzeciwko biurka Briana, wytrzymując jego nieugięte spojrzenie. - Posłuchaj. – zaczął Brian, robiąc mu tym samym przysługę. – Chciałem przeprosić za wczoraj. Żeby była jasność, nie mam nic do ciebie, spoko? On uważał inaczej, ale co tam. Jakby nie było, nigdy nie słyszał aby Brian Ross kiedykolwiek kogoś przepraszał. – Spoko. - Chodzi o moją siostrę. O to, że niedawno przeszła przez spore gówno. Kiedy ten dupek ją wystawił, miałem ochotę złamać jego pieprzony kark. A teraz znowu się w coś wpakowała. Doprowadza mnie do szału, ale zasługuje na odrobinę wytchnienia. - Nie zamierzam jej skrzywdzić. Jasne, nie spodziewaliśmy się tego i nie planowaliśmy, ale stało się i zamierzam być przy niej. Będę przy niej tak długo, jak mi na to pozwoli. - No to spoko. Tylko tyle chciałem wiedzieć. Znam cię od bardzo dawna i wiem, że jesteś w porządku. Dlatego nie powinienem był zareagować tak ostro. Wolę żeby była z tobą, niż z którymś z tych swoich przydupasów.

155

Tłum: mary003

Wow. – Okej. Widziałem twoje zaskoczenie i wiem, że nie spodziewałeś się tego po mnie. Dlatego dzięki, że mnie nie wyjebałeś. – powiedział i uśmiechnął się lekko. – Jak Candace? - Przeniosła się na ogórki konserwowe z sosem pomidorowym i ciasteczka z orzechami laskowymi. Na moje szczęście sama gotuje i nie muszę biegać po sklepach. - Jestem za nią! Nie znam się na tym, ale jestem za nią. - Jeśli Gab zacznie mieć jakieś dziwne pragnienia, to powiedz jej, żeby przyszła do nas. Pomogę jej, biorąc pod uwagę mój ciężki staż. Albo po prostu dziewczyny wymienią się przepisami. - Póki co o żadnych nie wiem a przynajmniej ona o żadnych nie wspominała. - A co z jej szkołą? Ian momentalnie poczuł uderzenie w klatkę piersiową. Bardziej niż czegokolwiek, pragnął aby wróciła do Dallas, jeśli tego właśnie chciała. Ale fakt, że nie widziałby jej dniami, nie byłby przy niej, gdy będzie rósł jej brzuszek… - Nie porzuci jej. Na razie próbujemy to rozgryźć. Zrobię wszystko co w mojej mocy, żeby jej pomóc. Brian odchylił głowę, zastanawiając się nad czymś. – Zamierzasz wrócić? Wydawało mu się, że upłynie trochę czasu, zanim będzie musiał poruszyć z Brianem ten temat, lecz to było bardziej myślenie życzeniowe. Przecież to oczywiste, że jego szef chce wiedzieć na czym stoi, ale porzucenie pracy, której się nie lubi to jedno, a porzucenie pracy, którą się lubi… do bani. Westchnął i potarł dłonią włosy. – Nie w najbliższej przyszłości. – powiedział ostrożnie. – Ale owszem, istnieje taka możliwość. Wybacz, stary, nie chciałem żeby do tego doszło. - Wiem. Chcielibyśmy cię tu zatrzymać, ale sam wiesz, że długi dystans byłby ciężki. Sam nie chciałbym przez to przechodzić. – Ian spuścił wzrok, lecz Brian mówił dalej. – Nie musisz zostawać, jeżeli nie chcesz. Nie zmuszam cię. Będzie nam ciężko, jeśli wyjedziesz, ale jakoś przeżyjemy. Dlaczego Ian nie mógł mieć takiej rodziny jak Gabby? Brian był gotów poświęcić dobro swojej pracy po to, żeby jego siostra była szczęśliwa. Przez chwilę wydawało mu się, że go podpuszcza, ale nie, Brian po prostu taki jest. Musi po prostu przywyknąć do tego iż facet, który próbował rozwalić mu łeb, mógł się zdobyć wobec niego również na jakiś miły gest. Nie był taki jak jego ojczym, czy dzieciaki z ulicy i szkoły. Całe życie spędził na walce. To oczywiste, że wciąż był nieufny i ostrożny, ale wygląda na to, że tutaj nie musiał taki być. 156

Tłum: mary003

To było smutne i był już tym szczerze zmęczony. - Chciałbym zostać tu trochę dłużej. Wciąż muszę się liczyć z tym, że kiedy Gabby wróci do Dallas, może mnie tam nie chcieć. – no dobra, co on mówił o nieufności? - Powiem ci coś o Gabrielli. – powiedział Brian a Ian chyba po raz pierwszy usłyszał, jak wymawia jej pełne imię. – Kiedy Gabriella cię nie chce, daje ci to do zrozumienia. Ale kiedy chce, jest w stanie zrobić dla ciebie wszystko. Nigdy nie widziałem aby komuś na niej tak bardzo zależało. Zazwyczaj to jej tylko zależy. Dlatego między innymi tak się wczoraj zachowałem. - Nie jestem taki jak reszta. – wyznał Ian, dostrzegając podobieństwo między nimi. – Nie skrzywdzę jej. - Na cokolwiek się zdecydujesz, informuj mnie na bieżąco. – Brian bawił się długopisem, stukając nim o biurko aż w końcu odłożył go na miejsce. – W porządku. Między nami spoko? - Spoko. – obaj wstali i podali sobie ręce. Dzięki Bogu przynajmniej to miał za sobą.

Zbliżając się do frontowych drzwi domu rodziców, Gabby zastanawiała się czy powinna zapukać. Żałowała swojego zachowania i bała się, że matka nie wpuści jej nawet do domu. W ciągu kilku miesięcy Gabby stanie się matką i zapewne karma ugryzie ją w tyłek, doprowadzając niejednokrotnie do szału. Z drugiej strony, to było istne szaleństwo. Nigdy nie musiała pukać aby wejść do własnego domu, nawet kiedy przyjeżdżała z wizytą. Zawsze po prostu wchodziła do środka i tym samym zapowiadała swój przyjazd. Zanim zdążyła dosięgnąć klamki, drzwi się otworzyły i ukazały jej matkę z torebką i determinacją na twarzy. – Jak się czujesz? - Dobrze? – odparła niepewnie Gabby, przez co wyszło jak pytanie. - W porządku. Idziemy na zakupy. – rozkazała Gianna. Gabby zerknęła w dół na swój ciążowy strój – spodnie od jogi i zwykły podkoszulek. Włosy miała upięte w niedbały kok. – Okeeej.

157

Tłum: mary003

- Wyglądasz dobrze. No chodź. - Mamo… - Cicho. Nie zamierzam puścić cię do Dallas kompletnie nieprzygotowaną. - Ale kupię sobie wszystko na miejscu… - Ale wtedy ja nie będę mogła w tym uczestniczyć. A nieważne co myślisz, chciałabym. Wzdychając z ulgi, Gabby podążyła za swoją matką do samochodu. Mała zakupowa terapia jeszcze nigdy nikomu nie zaszkodziła i na szczęście czuwała nad nią mama. - Nie zadzwoniłaś do Evana. – odezwała się jej mama, próbując zacząć rozmowę, gdy wycofywała z podjazdu. - A wiesz to bo…? - Bo ja do niego zadzwoniłam. - Świetnie. Co mówił? - A co miał mówić? Przecież on również należy do rodziny i chce dla ciebie jak najlepiej. Gabby parsknęła, zastanawiając się co powiedziała Kelsey, gdy Evan powiedział jej o ciąży. Czy przyznała się, że wiedziała? Czy może udawała, że o niczym nie wie? Znając Kelsey, nie potrafiła go okłamać, a poza tym, Evan sam mógł się wszystkiego domyślić po tym, jak uciekły na te kilka dni. Ich pierwszym przystankiem był sklep z akcesoriami macierzyńskimi. – Jest zbyt wcześnie na takie zakupy. – powiedziała Gabby i poprawiła bluzkę, która wyglądała tak, jakby za chwilę miała ją połknąć. - A potem nim się zorientujesz będziesz leżała na porodówce i wtedy będzie już za późno. - Świetnie. – kupiła kilka rzeczy po to, żeby uspokoić matkę; ich kolejnym przystankiem był sklep z ubrankami dla dzieci. - No dobra, teraz to naprawdę za wcześnie. – powiedziała Gabby, rozglądając się po wspaniałych plisowanych sukienkach, piżamkach, kołyskach i zabawkach.

158

Tłum: mary003

- Dawno tego nie robiłam. Mogłabyś przynajmniej nie psuć mi humoru. Gabby rozglądała się dookoła a wszystko to wydawało jej się zbyt surrealistyczne. Uwielbiała robić zakupy dla małego Alexa, ale myśl, że kupuje coś dla własnego dziecka… - Nie znamy nawet płci. - Więc kupimy coś neutralnego. Mówię ci, jak zaczniesz, tak nie będziesz chciała skończyć. Poza tym, lepiej jest być przygotowanym zawczasu. - Mamo… - zatrzymała się przy dziale chłopięcym i z roztargnieniem zaczęła przerzucać kolejne wieszaki. – Przepraszam za ostatnią noc. - Nic się nie stało. – Gianna nawet na nią nie spojrzała. - Wciąż jesteś zła i dlatego przyszłyśmy na zakupy. - Mam tylko nadzieję, że przemyślisz wszystko, zanim postąpisz zbyt pochopnie. - A co niby miałabym zrobić? Jedyną pochopną rzeczą jaką w tej chwili mogłabym zrobić, jest wzięcie ślubu. A po ostatnim przedstawieniu nie mam na to najmniejszej ochoty. Matka spojrzała na nią ze zdziwieniem. – Naprawdę? Nigdy? Gabby musiała zatrzymać się na chwilę aby pozbierać myśli. Obiecywała to sobie tak wiele razy, że w końcu sama zaczęła w to wierzyć. – Nie wiem. - Być może ten chłopak sprawi, że zmienisz zdanie. Jeżeli ktokolwiek mógłby ją przekonać, byłby to właśnie Ian. On nigdy nie potraktowałby jej tak, jak Mark. Nigdy nie oświadczyłby się jej, gdyby nie był pewien na sto procent. A Mark niósł za sobą jedynie masę wątpliwości. - Może kiedyś. – wyznała. – Polubiłabyś go, gdybyś spędziła z nim trochę więcej czasu. - Skarbie, przecież ty go w ogóle nie znasz. A więc się zaczyna. Matka specjalnie zabrała ją w publiczne miejsce tak, aby Gabby nie mogła uciec i była zmuszona wysłuchać całego kazania. Świetnie. – Do rzeczy.

159

Tłum: mary003

- Gabriello, jesteś piękną, utalentowaną kobietą pochodzącą z bogatej rodziny. Za kilka lat zostaniesz lekarką… - Czy próbujesz mi zasugerować, że jest ze mną tylko dla pieniędzy? Że w jakiś cudowny i magiczny sposób, planował to od dawna? A może jeszcze przekuł specjalnie prezerwatywę? Proszę cię, daj spokój. - Chcę tylko powiedzieć, że cała sytuacja jest mu na rękę. Jego życie znacznie się poprawi a ty nie będziesz mogła się od niego uwolnić. Dlaczego nie chciałby skorzystać z tak dogodnej sytuacji? - To najśmieszniejsza i najbardziej niedorzeczna rzecz jaką kiedykolwiek słyszałam! - Mów ciszej. – syknęła Gianna, rozglądając się po innych klientach. - Sama zaczęłaś. - Nie chcę żebyś znowu cierpiała. - A myślisz, że ja chcę? Mogłabyś przynajmniej okazać więcej szacunku wobec moich własnych wyborów. Wiem, że w przeszłości nie były najlepsze, ale… - Przestań obwiniać siebie za to, co stało się na ślubie. To nie była twoja wina. - Zabawne, że mówi to osoba, która marzy skrycie o tym abym wróciła do Marka. I kto teraz podejmuje nienajlepsze decyzje? - Gabriello… Gabby wpadła w taki szał, że nie potrafiła się powstrzymać i co rusz wypływały z niej kolejne słowa. – No tak, według twojego rozumowania Mark nie może być ze mną dla pieniędzy, bo ma wystarczająco dużo własnych. Najwyraźniej jest to dla ciebie o wiele, wiele gorsze niż bycie tchórzliwym, niezdecydowanym dupkiem. Gianna skrzyżowała ramiona i patrzyła na nią lodowatym wzrokiem. – Jeżeli wprowadzisz się do Iana, będziesz musiała radzić sobie sama. - Wydziedziczasz mnie? - Bronię cię przed samą sobą. Chciałaś zatrzymać dziecko i poparłam cię, ale nie będę popierała… jakiegoś pasożyta. - Ale on nie jest żadnym pasożytem!

160

Tłum: mary003

- Jeśli chcesz być z nim, proszę bardzo, ale najpierw będziesz musiała rzucić szkołę i wrócić do pielęgniarstwa. My nie będziemy was opłacać. Przykro mi, ale robię w tej chwili to, co najlepsze. Powinnaś zapomnieć o tym mężczyźnie, Gabriello, i skupić się na swojej karierze i dziecku. - A więc, albo szkoła albo Ian? No tak, stawianie mi takich dylematów, gdy jestem w kompletnej rozsypce, jest na pewno dla mnie jak najlepsze. - Wydaje mi się, że decyzja powinna byś dość łatwa. - Mamo… Gianna pogroziła jej palcem, akcentując wyraźnie każde słowo. – Koniec. Dyskusji. Gabriella straciła całą odwagę, która przed chwilą nią kierowała, jej ramiona opadły beznamiętnie pod twardym spojrzeniem Gianny Ross. – Nie zamierzałam się do niego wprowadzać. – wyznała, odnajdując w końcu głos. – A Ian nie jest bezrobotny. Pracuje dla twojego syna. Prawdopodobnie wróci do swojej starej pracy, jeśli zdecyduje się pojechać ze mną do Dallas. - Bardzo dobrze. Będzie mógł obrać swoją własną drogę. Natomiast ty Gabriello, możesz robić co chcesz, ale nie będziemy ci płacić, póki on będzie mieszkał z tobą pod jednym dachem. Masz swoją własną ścieżkę, którą chciałabym, żebyś podążała, bez zbędnych kłód pod nogami. To zbyt nierozsądne. - Nierozsądny jest twój brak szacunku wobec jego osoby. Chyba ktoś tu spędza zbyt dużo czasu z Sylvia Andrews, nieprawdaż? Czyżbyś już zapomniała, jak traktowała Briana? – warknęła Gabriella. – Albo jak ty się przez to czułaś? Jej matka nie połknęła przynęty, co bardzo odpowiadało Gabrielli, ponieważ od razu pożałowała swoich słów. – To nie ma nic wspólnego z nią czy Brianem, a z tobą. - Zakładam, że tata podziela twoje zdanie. To był twój czy jego pomysł? - Owszem, tata jest tego samego zdania. - Ian jest ojcem twojego wnuka. Mogłabyś przynamniej okazać mu trochę szacunku. Jeżeli nawet na to cię nie stać, nie dziw się później, że się od was oddaliłam. – aby zachować resztę zimnej krwi, Gabriella odwróciła się i wymaszerowała ze sklepu mimo, że to miało oznaczać pogorszenie sytuacji, a jej matka przejęła się tym tak bardzo, że kontynuowała zakupy. Miała ochotę powiedzieć jej, gdzie może wsadzić sobie wszystkie te rzeczy. 161

Tłum: mary003

Samochód miał pilota w kluczykach, więc kiedy Gianna zlitowała się nad nią, Gabby wspięła się szybko na siedzenie pasażera i schowała głowę między kolana, biorąc kilka głębszych wdechów. Czy powinna podzielić się z Ianem tą rozmową? Powiedzieć mu, że jej rodzina, z wyjątkiem Briana, nie akceptuje go? Tak wiele wycierpiał w swoim życiu. Chciała go chronić – przed swoją rodziną, przed nią samą. Czuła się tak samo, jak wtedy we Florydzie na plaży. Woda usuwała piasek spod jej stóp, zabierając jej ostoję i sprawiając, że czuła się niepewnie.

162

Tłum: mary003

Rozdział 18. Candace otworzyła drzwi, gdy Gabby zapukała do mieszkania Briana, wyglądając naprawdę uroczo w spiętych, rozczochranych blond włosach. Koszulka musiała należeć do Briana, ponieważ prawie się niej topiła. Przywitała radośnie Gabby i zaprosiła ją do środka. - Jak się czujesz? – zapytała Gabby, gdy weszła do mieszkania, które miało niemal identyczny rozkład pokoi, jak mieszkanie Iana. Z kuchni ulatywał słodki zapach wanilii przez który pociekła jej ślinka. - Nie jest źle. A ty? – Candace uśmiechnęła się, a po tonie w jakim zadała pytanie, Gabby domyśliła się, że Brian powiedział jej o ciąży. Podążyła za nią do kuchni. - W porządku, ale nadal odczuwam poranne mdłości. - Ja też. Słyszałam, że byłaś w szpitalu. Wszystko w porządku? – Candace pochyliła się aby zajrzeć do piekarnika, w którym piekła coś słodkiego i dekadenckiego. - Tak. Nie ma Briana? - Poszedł do sklepu kupić lukier do babeczek. Powinien za chwilę wrócić. Gabby roześmiała się i zajęła miejsce przy blacie oddzielającym kuchnię od salonu. – Niedługo zmizernieje przez ciebie. - Nie grozi mu to, dopóki chodzi regularnie na siłkę. Ja z kolei… - Candace wywróciła oczami. – Codziennie powtarzam sobie, że biorę się za siebie, a w nocy i tak ląduję w kuchni. - A więc… kiedy podzielicie się z nami dobrymi wiadomościami? Jej twarz pociemniała. – No cóż… - urwała, gdy drzwi się otworzyły, a Gabby odwróciła się, aby uśmiechnąć się do Briana, który niósł tonę toreb i musiał zamknąć za sobą drzwi kopniakiem. - Czy to nie słodkie? – zapytała Gabby z obrzydzeniem w głosie. - Gdybym nie miał teraz zajętych rąk, zrzuciłbym cię z tego taboretu. – powiedział, gdy wszedł do kuchni, żeby odłożyć zakupy na ladę. 163

Tłum: mary003

- Prosiłam jedynie o lukier. – powiedziała Candace, przyglądając się stosowi toreb. - Tak, ale kto wie co ubzdurasz sobie kolejnego, cholernego wieczoru. Kupiłem wszystko, co niedługo będzie się kończyło. – uśmiechnął się i pocałował ją przelotnie w odsłoniętą szyję. – To się nazywa przezorność. - Jesteś wspaniały. – poklepała go po tyłku, on w odwecie ścisnął jej, lecz wyrwała się szybko, chichocząc. Boże, czy mogli być jeszcze bardziej obrzydliwi? - A gdzie Ian? – zapytał Brian, rozpakowując zakupy. - U siebie. Nie widzieliśmy się dzisiaj, ale mam wstąpić do niego później. - Wiesz, że jest tu mile widziany. - Dzięki, ale najpierw chciałam z tobą porozmawiać. - Co się stało? – Brian zerknął na nią, nawet jego czarna czapka z daszkiem nie zdołała ukryć zmartwionego spojrzenia. Zrobiło jej się miło na myśl, że jej młodszy brat nadal był gotowy skopać tyłek każdemu chłopakowi, który ją skrzywdzi, nawet jeśli miałoby chodzić o jego przyjaciela. - Mama nie daje mi spokoju. - Dlaczego? - Uważa, że Ian próbuje dostać się do naszych pieniędzy. - O Chryste. Przecież to kurwa niedorzeczne. – krzyknął Brian w tym samym czasie co Candace. – Chcesz, żebym z nią pogadał? - Sama nie wiem. Niech sobie myśli co chce… z drugiej jednak strony, Ian na to nie zasługuje. Nie planujemy ślubu, ale już jasno się wyraziła, że jeśli zdecyduję się na jakikolwiek poważny związek z nim, to pożałuję tego. - Nie mogę w to uwierzyć. – odezwała się Candace, kręcąc głową. – Wasza mama zawsze była w porządku. - Bo z nią nie dorastałaś. – odparł Brian. - To co ja mam powiedzieć? – odparła Candace. – Uwierz mi, że wasza mama w porównaniu do mojej wydaje się spoko.

164

Tłum: mary003

- Nie w tym temacie. – Gabby spuściła wzrok na swoje dłonie, które były tak zaciśnięte, że aż pobielały. – Może… powinniście ogłosić kolejny krok i wtedy odczepi się ode mnie? Brian i Candace zagapili się na nią, a po chwili spojrzeli na siebie. - Na razie nie planujemy tego. – odezwał się w końcu Brian. - Dlaczego? - Bo najpierw chcemy się pobrać. - Co? - W ten weekend. Gabby usłyszała jego słowa, ale nie potrafiła ich przyswoić. – Co? - Zawsze was ostrzegałem, że zamierzamy uciec i dopiero wtedy wziąć ślub. Myślisz, że żartowałem? Przecież znasz mnie najlepiej. Wzdychając, Gabby pokręciła głową. – Wiem, że ostrzegałeś. Myślałam tylko, że zmienicie zdanie. Brian parsknął i wrócił do rozpakowywania toreb. – Wiesz przez co musielibyśmy przejść z jej matką, a teraz mówisz mi, że nasza też zbzikowała, więc jebać to. Sami się wszystkim zajmiemy, a po wszystkim ogłosimy: Zrobiliśmy to i lepiej się z tym kurwa pogódźcie. Mam dość tego syfu, Gab. Jesteśmy dorośli, a oni wciąż traktują nas, jakbyśmy byli gówniarzami, których trzeba prowadzić za rączki. - Rozumiem. – powiedziała cicho. - Evan miał rację. Trzeba się wyprowadzić, bo inaczej w ogóle się od nich nie uwolnisz. - Tylko, że on nigdy nie musiał przez to przechodzić. – zauważyła Gabby. - Bo jest pieprzonym świętoszkiem, a ja nie i nie zamierzam takiego udawać. Ty też nie powinnaś, siostrzyczko. Jeśli chcesz być z Ianem, to z nim bądź i masz na to moje jebane błogosławieństwo. Roześmiała się, ponieważ Brian gestykulował przy tym mocno torbami, aż w końcu odłożył je do szafki i zatrzasnął mocno drzwiczki, tracąc nad sobą panowanie. Candace drgnęła a Gabby uśmiechnęła się do niej życzliwie. Jej młodszy brat był

165

Tłum: mary003

znany z posługiwania się ostrymi słowami, więc z pewnością Candace nie po raz pierwszy słyszy coś takiego. - Jak według ciebie zareagują? – zapytała ją Gabby, nie musiała wspominać o kogo jej chodzi. - Będą wkurzeni. – jej smukłe dłonie powędrowały w stronę brzuszka ukrytego pod ogromną koszulką Briana. – Ale zgadzam się z nim w każdym punkcie. Ja również mam tego dość. Planowaliśmy to od bardzo dawna, a moja ciąża jedynie to przyspieszyła. Gabby przeniosła wzrok na Briana. – A więc, w ten weekend. - Dzisiaj kupiliśmy bilety i lecimy do Vegas. - Cieszę się waszym szczęściem. Naprawdę, ale… tak bardzo chciałam wyprawić wam wielkie wesele! - Ale my tego nie chcieliśmy. - Właśnie. – zgodziła się Candace, kręcąc głową. - Naprawdę tego nie chcesz, Candace, czy po prostu próbujesz po raz kolejny przeciwstawić się swojej rodzinie? – zabawne, że o to pytała. Czy to nie ona pozwoliła, aby rodzina urządziła jej cały ślub? - Rozumiem o co ci chodzi, ale Brian jest wszystkim czego potrzebuję. Nie obchodzi mnie tłum ludzi, czy biała suknia. Szczerze, wolałabym czarną. Brian uśmiechnął się. – Moja dziewczynka. Boże. Gabriella mogła sobie jedynie wyobrazić, jak zareaguje rodzina Andrews. Od razu pomyślała o ambulansach i radiowozach policyjnych. Jak to możliwe, że tak bardzo chciała uszczęśliwić Briana i zapominała przy tym o swoich własnych potrzebach? Ale skoro tego właśnie chcieli, Gabby nie miała prawa mieć do nich pretensji, prawda? Powróciło do niej wspomnienie bycia podekscytowanej i zdenerwowanej na myśl o zostaniu przyszłą panną młodą. I moment, w którym jedno zdanie Evana zniszczyło całe jej życie. Gabby, on zniknął. Oczywiście Brian nigdy nie zrobiłby tego Candace. A gdyby Gabby mogła cofnąć się w czasie, wymazałaby całe wydarzenie, żeby uniknąć całego wstydu i upokorzenia.

166

Tłum: mary003

Porażka… niekoniecznie musi chodzić o taką samą sytuację, jaka przytrafiła się jej przed ołtarzem. Może dziać się latami albo mogła zdarzyć się rok później i wciąż wywołałaby takie samo spustoszenie. Być może to nie ze ślubem miała problem… Tylko z małżeństwem, które oznaczało wieczność. Do diabła, być może ich związek wcale nie był aż tak zaawansowany. Być może jedynie pozostawali w związku, mieli wspólnych znajomych i pracę. Zapomniała o przeszłości, zdając sobie sprawę, że Candace i Brian czekali aż się odezwie, powie czy się z tym zgadza czy nie. – Rozumiem. Nie izolujecie się od nich, ale izolujecie od nich wasz ślub. Candace uśmiechnęła się. – Skoro tak na to patrzysz. Być może ona również będzie kiedyś w podobnej sytuacji. Być może będzie tak przytłoczona, i nie tylko dlatego, że będzie się bała zawieść na linii rodzic-dziecko, ale to wszystko będzie na nią napierało tak bardzo, iż odniesie porażkę, choćby w szkole medycznej. Boże, na samą myśl nie mogła oddychać. - Informujcie mnie na bieżąco. – wypaliła, wstając z miejsca. Jej brat i przyszła szwagierka wpatrywali się w nią z dezorientacją, gdy szła w stronę drzwi. - Hej, w porządku? – zapytał Brian. - Tak. Zadzwońcie później. – następnie wybiegła w chłodną noc, której powietrze dusiło ją tak bardzo, jak ściany mieszkania, z którego przed chwilą wyszła. Mogłaby w tej chwili uciec stąd i znowu poczuć się wolna. Mogłaby wskoczyć do samochodu, wyjechać do Dallas i odzyskać swoje dawne życie. Mogłaby nie podejmować żadnych decyzji i czekać na ich ruch. Poczuła okropne zmęczenie, kiedy docierała do mieszkania Iana. Nie zapukała, ponieważ i tak się jej spodziewał. Zostawił dla niej otwarte drzwi. Jak ma teraz spojrzeć mu w oczy?

Ian wiedział, że coś jest nie tak, gdy tylko Gabby przekroczyła próg. Nie tylko poruszała się wolno, ociężale, jakby coś jej w tym przeszkadzało, ale gdy tylko go 167

Tłum: mary003

zobaczyła, rzuciła się naprzód w jego stronę. Wstał, zapominając o meczu Rangersów, gdy tylko wtuliła się w jego pierś. - Gabby? Co się dzieje? - Nie wiem. Zachichotał, gładząc ją po włosach. Domyślił się, że odpowie w ten sposób, ale wiedział również, że coś jest nie tak. – Skarbie. Wzdychając, uniosła na niego swój zmęczony wzrok. – Ja… wyjeżdżam w następnym tygodniu i myśl o tym, co mnie tam czeka i czym muszę się zająć… wykańcza mnie. To wszystko. - Na pewno? Skinęła głową, śledząc koniuszkiem palca wzór na jego koszulce. – Hej. – uniósł jej podbródek, aby raz jeszcze na niego spojrzała. – Jestem tutaj, więc jeśli potrzebujesz pomocy, wystarczy, że powiesz. - Nie, poradzę sobie. Spodziewałam się, że kiedy tam wrócę, odzyskam swoje dawne życie, a tak naprawdę będę musiała zacząć od nowa. Trochę to dziwne. - To zrozumiałe. Ale jesteś twarda. Poradzisz sobie. - Wiem. Wiedział, że coś jeszcze ją niepokoi, miała to niemal wypisane na twarzy. Ale wiedział też, że próby wyciągnięcia tego z niej byłyby w tej chwili bezużyteczne, sama musi chcieć podzielić się z nim tym. Tak, jak ledwo chodziła ze zmęczenia, tak niemal wibrowała z napięcia. - Mam wrażenie, że niedługo oszaleję. – wyznała, na co on uniósł brew. – Zrobiłam się cholernie emocjonalna. – uniosła na niego wzrok pełen mieszających się ze sobą emocji. Wyjeżdżała w następnym tygodniu. Niedługo musiał podjąć własne decyzje, a najlepiej już teraz. Jak on sobie bez niej poradzi? Nawet nie chciał się nad tym zastanawiać, chciał pozbyć się tej myśli z głowy, gdy tylko go zaatakowała. W tak krótkim czasie, zaczęła mieć na niego tak duży wpływ i chodziło o coś więcej, niż fakt, że urodzi mu dziecko. Już dużo wcześniej z trudem udawało mu się o niej nie myśleć. - Pocałujesz mnie? – wyszeptała, prosząc go. Wiedział, co się stanie, jeśli to zrobi. Był zbyt napalony po ostatniej nocy. 168

Tłum: mary003

- Jeśli to zrobię, - wyszeptał, opierając swoje czoło o jej. – Nie będę mógł przestać. Nie przeszkadza ci to? Oplotła dłońmi jego szyję. – Nie. Ian ujął jej twarz w dłonie, przybliżając jej usta do swoich. Westchnęła delikatnie, gdy ich usta się złączyły. On natomiast poczuł rosnącą desperację, uderzenie gorąca, jakby jego krew zawrzała. Smakowała tak cholernie dobrze. Zawsze smakuje dobrze. Gabby wsunęła dłonie pod jego koszulkę, naciskając leciutko paznokciami na skórę, gdy ją unosiła, żeby ją zdjąć. Po chwili to samo spotkało jej bluzkę, a potem biustonosz. - Chciałabym, żebyś dotrzymał wczorajszej obietnicy. – szepnęła, gdy biustonosz wylądował na podłodze u ich stóp. - Ach. Niby co takiego obiecywałem? - Masę wspaniałych rzeczy. - Czyżby? Może powinnaś mi nieco odświeżyć pamięć? – uśmiechnął się. Dobrze wiedział co obiecywał, głównie dlatego, że myślał o tym przez cały dzień. Polizała jego dolną wargę, a następnie ją zassała. O kurwa, tak, był już na półtwardy na samą myśl o tym, co zrobi z jej cipką albo na myśl o tym, jak będzie pod nim pojękiwać. A teraz, kiedy go dotykała i zapowiadała co go czeka, jego wybrzuszenie było tak silne i duże, że niemal rozrywało mu rozporek. - Coś zaczyna mi świtać. – mruknął, gdy zaczynała odpinać guzik w jego spodniach. Gabby ujęła w dłoń jego twarz, przytrzymując ją w miejscu podczas, gdy przesuwała powoli językiem po jego dolnej wardze, a potem odsunęła się. Po chwili znów zaczęła go drażnić, a kiedy Ian miał już go uchwycić i wciągnąć do ust, Gabby znowu się odsunęła. – Kurwa. – westchnął. - Ian… - pochyliła się i pocałowała jego nagą pierś, przesuwając językiem wzdłuż kontur tatuażu. Jej dłoń powędrowała niżej, aby potrzeć przez spodnie erekcję. Jęknął na uczucie tarcia jej dłoni połączonego z mokrymi pocałunkami, jakie zostawiała na jego ciele. Jej palce bawiły się paskiem, dopóki po chwili nie usłyszał brzdęku odpinanej klamry. Następnie przesuwanego zamku i… o jasna cholera, jego wolny kutas znajdował się już w jej dłoniach. Pogłaskała go wzdłuż całej długości, 169

Tłum: mary003

wystarczająco mocno, aby go rozpalić, lecz nie na tyle, aby zaprowadzić go na krawędź. - Jesteś wspaniały. – szepnęła, jej gładkie, jedwabne włosy otarły się o jego pierś, gdy spojrzała w dół. To ona była wspaniała. Tak bardzo, że paliła go potrzeba pokazania jej, jak bardzo. Podciągając ją do góry, osunął na kolana, całując piersi, dopóki nie sięgnął sutków, które possał delikatnie. Korzystając z jej chwilowego rozproszenia, zsunął jej dresowe spodnie, zostawiając ją jedynie w jedwabnych, fioletowych majteczkach. Jej palce oplotły jego szyję, głaszcząc i drapiąc delikatnie wzdłuż kręgosłupa. Chryste, skoro sam jej dotyk miał na niego tak silny wpływ… Oddech ugrzązł mu w gardle. Puls podskoczył mu do niewyobrażalnej szybkości, sprawiając, że czuł go niemal wszędzie. Potrafił się upić samym zapachem Gabby, ale kiedy w grę wchodziło jeszcze jej miękkie ciało, które czuł pod dłońmi, ustami… omal nie oszalał. Wetknął palce pod majtki, a gdy pociągnął je w dół, Gabby wyszła z nich, prezentując przed nim swoje piękne, nagie ciało. Ujął jej smukłe biodra, otaczając językiem pępek i przesuwając delikatnie koniuszkiem palca po linii między piersiami i brzuchem, aż dotarł do cienkiego paseczka włosów między nogami. Zadrżała. Piękna, pewna siebie Gabriella Ross drżała pod jego dotykiem – czy to z nerwów, czy z pożądania, nie miał pojęcia i prawdę mówiąc, nie obchodziło go to. Jedyne o co w tej chwili dbał, to nagroda, która stała przed nim, może za wszystkie cierpienia, jakich doświadczył w życiu, i zamierzał ją szczerze docenić. Wilgoć spłynęła po jego palcu, gdy dotknął jej miękkiej, delikatnej cipki. Pchnął głębiej, zmuszając ją, aby rozłożyła szerzej nogi. Pochylając się, przesunął językiem po jej małym wzgórku. - Och! – krzyknęła, jej kolana omal się nie ugięły pod tym delikatnym dotykiem. Czyżby była już blisko? Spojrzał na nią i poklepał ją lekko po tyłku. - Usiądź, skarbie. Usiadła na krześle znajdującym się zaraz za nią, a on natychmiast znalazł się przy niej, aby rozłożyć jej nogi na oparcia. Zadyszała, jej dłoń powędrowała w stronę ud, jakby chciała się zakryć. - W porządku? – wyszeptał, składając delikatny pocałunek na jej kolanie. Skinęła szybko głową, a on uśmiechnął się. 170

Tłum: mary003

- Jesteś piękna. Jej zielony oczy rozbłysły radośnie. Pochylił się i posmakował jej, wydając z siebie jęk, gdy jego język napotkał jej słodką wrażliwość. Chryste, tak bardzo za tym tęsknił, a ona za chwilę musiała wyjechać. Na samą myśl poczuł niewyobrażalną wściekłość. Podtrzymując jej uda szeroko otwarte, ssał ją i lizał głęboko, dopóki nie skręcała się pod nim albo sama na niego nie napierała. Ian specjalnie drażnił ją językiem w taki sposób, aby ją rozpalić, lecz nie doprowadzić do orgazmu. Potrzebował tego… Pozbawić jej kontroli, której tak bardzo pragnęła i potrzebowała. Zadrżała i doszła w jego ustach, jej krzyki były tak głośne, że pewnie obudziły sąsiadów. Ian mógł myśleć jedynie o tym, że mógłby to robić codziennie. - Boże, o Boże. – jęknęła, szamocąc się na krześle. Oblizała dolną wargę i spróbowała doprowadzić do ładu rozczochrane włosy. Dla Iana była najpiękniejszą i najseksowniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek widział. Gładką, jędrną, o oliwkowej skórze. Nieskazitelną. Zbyt idealną, by należała do niego. Nie mógł się doczekać, aż znów się w niej znajdzie. Sięgając do portfela, wyjął z niego prezerwatywę i szybko rozerwał opakowanie. Zgodnie ze swoją obietnicą, drażnił się z nią, naciskając główką penisa na jej wejście. Powoli, bardzo powoli, obserwował, jak jej cipka rozciąga się wokół jego dużego, twardego penisa. Odrzuciła głowę, praktycznie mrucząc z niecierpliwości. On, z kolei, musiał przygryźć policzek, aby zachować nad sobą kontrolę i nie wziąć jej szybko i mocno. W końcu, nie o to go wcześniej prosiła. Odpowiadało mu to tak długo, jak na jej twarzy malowało się zadowolenie i pożądanie. Kiedy przyjęła go całego, wycofał się z niej powoli, rozmazując na sobie jej wilgoć i obserwując, jak jej usta otwierają się w cichym dreszczu. To było tak intensywne, że samo patrzenie na nią groziło mu wytryskiem. Gabby wykrzyczała jego imię, gdy wyszedł z niej cały. Zimne powietrze zacisnęło się wokół jego penisa, który był obrzmiały i obolały, aby znów w nią wszedł, lecz zostawił ją oczekującą. Spojrzała na niego, błagając go o więcej. Nic z tego, jeszcze nie teraz. Ujął jej piersi, skupiając się na ciemnych sutkach, które zaczął delikatnie drażnić. Kiedy były wystarczająco twarde, wszedł w nią ponownie, milimetr po milimetrze.

171

Tłum: mary003

- Pieprzyć to! – zawołała, ujmując dłońmi jego szyję i przyciskając się do niego. Roześmiał się, gdy zmiażdżyła go ustami i popchnęła do tyłu, dopóki nie leżał rozłożony plecami na podłodze, a ona go nie ujeżdżała. Przyszpiliła jego nadgarstki do podłogi i zaczęła go pieprzyć w tak szalonym tempie, że przez chwilę nie wiedział co się dzieje. Brała od jego ciała, to czego oczekiwała, a on nie miał nic przeciwko. Mógłby z łatwością wyrwać się spod jej uścisku i przejąć kontrolę, ale podobała mu się taka. Poza tym, miał piękny widok na jej rozczochrane włosy i zarumienioną skórę. Jej cipka zaciskała się wokół niego, wylewając na niego swój miód. Doszedł i na szczęście ona zrobiła to samo, bo w innym wypadku byłby stracony. Ta kobieta niedługo go zabije. Ale śmierć z jej rąk będzie najlepszym, co mogłoby go spotkać.

Światło przenikało do środka sypialni z jedynego okna w pokoju. Było wystarczająco jasne, aby mógł w pełni zobaczyć jej nagie ciało rozciągnięte na jego łóżku. Leżała na brzuchu, a on nie mógł przestać jej dotykać. Uprawiali dziki, nieokiełznany seks, ale nawet on nie pomógł jej zapomnieć o zaprzątających jej głowę kłopotach. Właściwie, wyglądała na jeszcze bardziej przygnębioną. Może naprawdę chodziło tylko o jej wyjazd. Miejmy nadzieję, że rozłąka będzie krótka i zdołają coś wymyślić. Gdyby tylko wiedział w czym tkwi problem. Przechyliła głowę i odwróciła się w jego stronę. Zastanawiał się czy spała, ale nie, miała otwarte oczy. Nawet w półmroku były pełne chaotycznych myśli. Pewnie nawet nie zdawała sobie sprawy, jak wiele uczuć wyrażają; były jak zwierciadło do jej duszy. - Gabby. – odezwał się, przygotowany na to, że nie będzie chciała rozmawiać. – Co się dzieje? Tylko nie mów, że nic. - Ian… - Coś cię gnębi. Zauważyłem to, gdy tylko przeszłaś przez próg. Jeśli ma nam się udać, musisz mi zaufać i wpuścić do środka. Odpychanie mnie niczemu nie pomoże. - To nie ja cię odpycham. – wyznała w końcu, siadając i odwracając od niego twarz. 172

Tłum: mary003

Ian zesztywniał, podniósł się, żeby lepiej widzieć jej twarz. – Co, do diabła, masz przez to na myśli? Spojrzała na niego, w jej oczach wciąż był widoczny niepokój. Próbowała coś powiedzieć, lecz żadne słowa nie chciały przejść przez jej usta, aż w końcu się odezwała i poprosiła. – Kurwa. Nie zmuszaj mnie do tego. - Do czego? Na Boga, porozmawiaj ze mną. - Rozmawialiśmy już o tym abyśmy trzymali się razem, tak? - Tak. - Cóż, moi rodzice są temu przeciwni. Lód przeniknął jego serce, zaciskając wokół niego swoje szponiaste pazury. To nie powinno oznaczać nic wielkiego, prawda? W końcu, kogo obchodzi opinia rodziców? Była dorosłą kobietą. Ale coś mu mówiło, że to dla niej ważne, bardzo ważne. Jakby nie było, przez całą noc nie dawało jej to spokoju. – Okej. To się zdarza… - uniósł brew, czekając aż powie coś więcej. - Rodzice płacą za moje mieszkanie i pokrywają większość wydatków, ale tylko pod warunkiem, że chodzę do szkoły. Cholera, płacą nawet za moją naukę. Mam odłożonych trochę pieniędzy, ale to nie wystarczy. Bez nich sobie nie poradzę. Rozumiał dokąd zmierza i był kompletnym kretynem, że wcześniej tego nie przewidział. Od samego początku ich związek zmierzał tylko do tego. Wiedział już co powie dalej, mimo to nie powstrzymał jej od dalszego wyjaśniania, a każde kolejne słowo zostawiało coraz głębszą ranę w jego sercu. - Nie przeszkadza im nasz związek. – powiedziała. – Ale nie możesz się ze mną wyprowadzić. Jeśli zamieszkamy razem, będę musiała radzić sobie sama, co w skrócie oznacza, że będę musiała rzucić szkołę i wrócić do pielęgniarstwa. Wzdychając, przewrócił się na plecy, wpatrując się ślepo we wzór zdobiący zasłony. Co mógłby powiedzieć? Pomyślał o potężnej parze, którą spotkał w szpitalu i już wtedy widział w spojrzeniu jej ojca, w którą stronę wędrują jego myśli. Wygląda na to, że dopiął swego. - Nie zrobisz tego. – odparł stanowczo. Nie dopuszczał nawet do myśli, aby Gabby porzuciła swoje marzenia.

173

Tłum: mary003

- Chodzi mi o to, że w sumie nawet nie rozmawialiśmy o tym czy zamieszkamy razem. - Racja. – ale miał taką nadzieję; myślał, że to oczywiste, skoro ich związek miał wejść w nową fazę. Nie wyobrażał sobie budzić się codziennie bez niej u swego boku. Jednak, biorąc pod uwagę jego zarobki, nie mógł zapewnić jej odpowiedniego bytu. Miałby współlokatorów, gdyby wrócił do Dallas, a i z nimi ledwo sobie radził. - To po prostu do bani, że już rozplanowali mi całe życie. Mama nigdy dotąd nie zachowywała się w ten sposób, a jak już, to tylko w stosunku do Briana. Pomyślał o własnej matce, o bałaganie, jaki panował w ich relacjach. Gdyby tylko mógł je naprawić. Gabriella, w przeciwieństwie do niego nigdy nie musiała przechodzić przez życie sama. Była mądra i piękna, potrafiła sobie poradzić. On nadrabiał jedynie mięśniami i pyskówkami na ulicach. Poza tym, należała do zupełnie innego świata i nie chciał, aby nigdy, ale to przenigdy, nie posmakowała jego świata. A jeśli chodzi o rodziców, nie mogła tak po prostu się od nich odciąć. Potrzebowała ich. Potrzebowała ich o wiele, wiele bardziej niż jego. Co on, do cholery, mógłby niby dla niej zrobić? Na pewno nie byłoby go stać na jednoczesne wspieranie dziecka i posłanie jej do szkoły. - Nie wiem co robić. – wyznała mizernie. Pogładził ją po plecach, gdy nadal przytrzymywała przy piersi prześcieradło i spojrzała na niego z takim smutkiem w oczach, że nie mógł tego znieść. A najgorsze z tego wszystkiego było jego upokorzenie. Fakt, że nie był dla niej wystarczająco dobry. Earl na okrągło mu powtarzał, że jest bezwartościowym kawałkiem gówna, z którego nic nie wyrośnie. Słysząc to od niego, mógł jedynie wybuchnąć śmiechem. I kto to mówił – największy król bycia bezwartościowym gównem. Ale usłyszenie tego od rodziców Gabrielii. Bolało. I to bardzo. Wygląda na to, że ten dupek miał rację, co? Ian znalazł w końcu piękną kobietę, która chce z nim być, która chce mieć z nim dziecko, ale i tak nie jest dla niej wystarczająco dobry. Nigdy nie zostanie pieprzonym doktorkiem mogącym spełnić każdą jej zachciankę i wyprawić wymarzone wesele. Prawie słyszał, jak jego pojebany ojczym przewraca się ze śmiechu w grobie.

174

Tłum: mary003

- Ja też nie wiem. – odparł z dystansem w głosie. Zimno wypełniło jego brzuch, dawne rany zostały znów otwarte, sącząc się nowym bólem. Nie chciał, żeby musiała na to patrzeć. – Może powinnaś wrócić do domu. Nie, żebym tego chciał, skarbie, ale… - urwał i westchnął, gdy wybałuszyła na niego oczy. - Mówisz poważnie? Poddajesz się z powodu tych bzdur? - A co mam ci powiedzieć, Gabby? Sama powiedziałaś, że nie wiesz, co robić, więc ja tym bardziej, do chuja, nie wiem. Spodziewał się wybuchu, ale nic takiego nie nadeszło. Ramiona Gabby zadrżały w głębokich westchnieniu. Wpatrywała się przez chwilę naprzód, oszołomiona, aż w końcu wstała. Ian próbował znaleźć jakieś odpowiednie słowa, gdy się ubierała. Coś, dzięki czemu poczułaby się lepiej, coś, co złagodziłoby jego wcześniejsze słowa, lecz miał kompletną pustkę w głowie. Poza tym, tak było dla niej lepiej, lepiej dla ich dziecka – być z bogatą, wpływową rodziną. A jeżeli sama jego obecność mogła im zagrozić, to musiał odejść. Poczuł rozdzierającą dziurę w piersi, kiedy drzwi za nią się zamknęły.

175

Tłum: mary003

Rozdział 19. Wrzesień Nawet pod dachem garażu było goręcej, niż w samym środku piekła. Wrzesień w Teksasie był tylko nieco lepszy od sierpnia, wciąż gorący, a do prawdziwego ochłodzenia będzie musiała poczekać do października. Wrześniowa aura już kilkukrotnie pobiła rekord gorąca. Gabriella czuła się tak, jakby wchodziła pod ogromną górę, taszcząc ze sobą kilkukilogramowy plecak, mając wrażenie, że w każdej chwili może upaść, a przecież przejście do samochodu powinno być, jak powiew wiaterku. Skoro teraz jest tak kiepsko, to co będzie w ósmym miesiącu? Nie wspominając już o dziewiątym. Była cholernie zmęczona, a całą noc spędziła na czytaniu o swoich dolegliwości żołądkowych. Cóż za szczęście. Wygrzebując z torebki swój wyciszony telefon, przeklęła się ponownie za bycie taką idiotką. Miała nadzieję na jakąś wiadomość od Iana. Na to, aż w końcu zmieni zdanie. Pokaże, że mu zależy. Znając życie, to ona będzie musiała rzucić wszystko, żeby z nim być. Niech go szlag. Przecież musiały istnieć inne wyjścia z tej sytuacji. Zapytała go czy chciałby się przeprowadzić, znaleźć własne mieszkanie, wrócić do starej pracy, żeby byli bliżej siebie. - Skarbie, zawsze musiałem dzielić mieszkanie ze współlokatorami. Nie chcę znów tego robić. Zasugerowała nawet, że mógłby zatrzymać się u niej. - Wtedy ty mogłabyś mieć problemy. Przecież jej rodzina nie mogła kontrolować każdego jej kroku, na miłość Boską. Nie byli Andrewsami. Poza tym, są kilka pieprzonych godzin drogi stąd. Zapytała go, kiedy spotkają się ponownie. - Jestem teraz trochę zajęty. Zapytam Briana, kiedy mógłby dać mi wolne. Czy on naprawdę myślał, że ona to połknie? Przecież Brian nie raz im powtarzał, że jeśli będą czegoś potrzebować, Ian w każdej chwili może wziąć urlop. 176

Tłum: mary003

A więc, w końcu można to ogłosić, prawda? Jest samotną kobietą w ciąży. Być może za bardzo wszystko przeżywała, ale miała wrażenie, że nawet jej znajomi zaczęli się od niej odsuwać. Nie chcieli już wychodzić na drinka – no cóż, ona również nie mogła, ale za każdym razem, gdy próbowała się z nimi umówić, opowiadali jej o tym, jak bawili się zeszłej nocy i nie mają już siły się spotkać. Nawet Tina, jedna z jej druhen, zaczęła jej unikać, gdy potwierdziła plotki o ciąży, tłumacząc się ciągłym zapracowaniem. Miała już dość tego, że ciągle kogoś potrzebowała, a nikt nie potrzebował jej. Na szczęście Gabby wiedziała, że sobie z tym poradzi. Jak zawsze, ze wszystkim. Kiedy mijała samochód za samochodem i w końcu znalazła własny, zrozumiała, że karma dopiero zaczyna dawać jej w kość. Mężczyzna opierał się niedbale o drzwi samochodu, wpatrując się w dół w swój telefon. Doktor Mark Easton. Były narzeczony, niedoszły mąż. Wyglądał tak samo przystojnie, jak zawsze, jak gdyby duszna i upalna pogoda w ogóle nie wywierały na nim żadnego wrażenia. Spodnie khaki idealnie komponowały się z ciemnoniebieską koszulą i marynarką. Włosy w kolorze ciemnego blondu były zaczesane do tyłu, dzięki czemu wyglądał tak, jakby dopiero co zszedł ze swojej łodzi po całym dniu żeglowania – zmęczony i rozczochrany. Mimo to i tak wyglądał znakomicie. Pierwszym odruchem Gabby, była chęć ucieczki. Ukrycia się gdzieś i poczekania, aż znudzi mu się czekanie i odejdzie. Drugim, chęć uderzenia go i patrzenia aż w końcu straci tę pewność siebie i spokój i w końcu będzie mogła delektować się swoją wyższością. Pierwszy w ogóle nie miałby sensu, ponieważ później i tak by ją znalazł, a poza tym, za chwilę się roztopi. Musiała usiąść i już nie mogła się doczekać, kiedy uruchomi samochód i poczuje na swojej skórze podmuch klimatyzacji. Była nawet gotowa go staranować, jeśli nadejdzie taka konieczność. Co do drugiego odruchu… miałaby niezły ubaw, lecz później mogłoby się to na niej zemścić. - No, no. – zawołała głośno, upewniając się, że ją usłyszy i spojrzy na nią, gdy wypowie kolejne zdanie. – Mark Easton raczył się w końcu pojawić. Takie zachowanie odbiegało nieco od jej poziomu, ale… co tam. Gdyby spodziewała się po nim jakiegoś zawstydzenia, byłaby rozczarowana – jego ekspresja stała się jeszcze bardziej pewna siebie i zdystansowana. 177

Tłum: mary003

Gabby pomaszerowała do drzwi swojego samochodu, jakby go tam w ogóle nie było, lecz on ani drgnął. - Gabriello, proszę. – powiedział, blokując jej drogę. – Poświęć mi chociaż pięć minut. - Z tego co pamiętam, ciebie nie było stać na taką uprzejmość. Tyle właśnie potrzebowałam, pięć minut twojego czasu. – odskoczyła w prawo, próbując dostać się do klamki, lecz on chwycił ją za rękę. - Wiem o ciąży. Zastygła pod jego lekkim dotykiem i spojrzała na znajomą, niegdyś ukochaną twarz. Na uwydatnione, roześmiane rysy, jasne, niebieskie oczy. Patrzenie na niego z tak bliska pobudziło jej głębokie zmysły, lecz nijak się to miało do twarzy, za którą tęskniła każdej nocy. - Niby skąd? – zapytała, mimo, że domyślała się odpowiedzi. Jej matkę czeka później bardzo wkurwiony telefon i niech się lepiej modli, aby przeszła przez to bez choćby jednego przekleństwa. - To akurat jest mało ważne. - Mało ważne? Ona dzwoniła do ciebie czy ty do niej? Wzdychając, opuścił rękę i odwrócił wzrok. – Jeśli musisz wiedzieć, to ja dzwoniłem do niej. Chciałem się upewnić, że wrócisz. - Aby sprawdzić, czy kompletnie zrujnowałeś moje marzenia, czy tylko jedno z nich? - Nigdy nie chciałem pozbawić cię marzeń. Uważałem tylko, że potrzebujemy więcej czasu. - To ty myślałeś, że potrzebujesz więcej czasu. Ja wiedziałam czego chcę. - Miałaś taką obsesję na punkcie tego ślubu, Gabby, że już nie chodziło ci nawet o sam ślub. Spójrzcie na niego, na jego kolejną wyciągniętą z dupy wymówkę. Ciekawe, jak długo to wymyślał. – Przestań chrzanić, Mark! - Mów ciszej…

178

Tłum: mary003

- Przecież to nie ma najmniejszego sensu. Owszem, pragnęłam całej tej otoczki. Pragnęłam cholernego ślubu księżniczki. Ale moje serce zawsze należało do ciebie i tym się właśnie kierowałam. Chciałam, żebyśmy tworzyli przyszłość. Skoro tak bardzo cię to przerażało, trzeba było mi o tym powiedzieć, a jakoś nie usłyszałam ani słowa. - Rozumiem i ponoszę za to pełną odpowiedzialność. Miałem napięty grafik i łatwiej było mi pozostawić te sprawy tobie, tym bardziej, że sama tego chciałaś. Kompletnie cię to pochłonęło. A kiedy nadszedł nasz czas, nie potrafiłem, ponieważ odnosiłem wrażenie, że to już nie chodzi o nas. - Mark, mamy teraz prawie 40 stopni Celsjusza. Nie zamierzam stać w tym piekarniku i rozmawiać o tym, co już dawno temu powinniśmy omówić. Nie ma już takiej potrzeby, a ja nie czuję się najlepiej. Nie złamiesz mnie. Nieważne, jak bardzo będziesz przepraszał, nie jestem w stanie wybaczyć ci tego, co mi zrobiłeś. Koniec. Kropka. - Zjedzmy razem kolację. - Jestem z kimś… - jej głos załamał się w żenującej, łamiącej serce ciszy. Ponieważ związek, o którym chciała wspomnieć, istnieje tak naprawdę jedynie w jej głowie. Tak bardzo tęskniła za Ianem, że jej gardło ścisnęło się automatycznie na myśl o nim, a dłonie od razu powędrowały w stronę brzuszka, który był już lekko wypukły i tak bardzo pragnęła, aby Ian był przy niej, gdy ich dziecko z każdym dniem będzie stawało się silniejsze i większe. Tęsknota za nim niemal ją zabijała. - Skarbie, wiem, że harowałaś, jak wół i mogę sobie jedynie wyobrazić, jak bardzo martwisz się ciążą. Byciem samej. Tak przy okazji, gdzie on niby jest? - Został w domu. – odpowiedziała beznamiętnie mimo, iż miała ochotę posłać go do diabła. Domyślił się z jej tonu, że to drażliwy temat. – Wyjdźmy wieczorem i zjedzmy kolację, a zobaczysz, że twój humor się poprawi. Wiem, jak przeżywasz stres, więc zakładam, że nie jadasz ostatnio zbyt dobrze. Nie musimy się kłócić. Nie musimy w ogóle rozmawiać, jeśli nie będziesz miała na to ochoty. Wiem, jak przeżywasz stres. Powiedział tak dużo, ale tylko na tym potrafiła się skupić. To zdanie było tak pocieszające, ponieważ w końcu znalazł się ktoś, kto wiedział, jak się czuje i czego potrzebuje. Przez większość czasu Mark świetnie sobie z tym radził, ale nie wtedy, gdy potrzebowała, aby pojawił się przed ołtarzem i złożył przysięgę. 179

Tłum: mary003

Co jest złego w niewinnej kolacji? A jeśli chociaż raz poczuje, że próbuje ją poderwać, schłodzi nieco jego entuzjazm i pokaże mu, gdzie jest jego miejsce. Z drugiej zaś strony… czego mógłby od niej chcieć? - Zależy mi na tobie, Gabby. – powiedział, jakby wyczuwając jej wahanie. – Możesz w to nie wierzyć, ale tak jest. Chodzi mi o coś więcej, niż tylko upewnienie się, że nic ci nie jest. Marszcząc na nią brwi, sięgnął do przodu i schował zgubiony kosmyk włosów za jej wilgotne czoło. – Nie jesteś anemiczką, prawda? - Nie. - Bierzesz witaminy? - A ty co, mój lekarz? To chyba normalne, że trzydziestostopniowy upał działa tak na trzydziestosześcioletnią kobietę w ciąży. Opuścił rękę, lecz wciąż wpatrywał się w nią swoim oceniającym lekarskim wzrokiem. – W porządku. Moja oferta jest nadal aktualna. Co ty na to? Z jednej strony, w końcu mogłaby wyjść z domu i spędzić noc wśród ludzi. Z drugiej zaś strony, musiałaby dzielić towarzystwo z kimś, kto nie należał do ulubionego kręgu jej znajomych. Miała już dość ciągłego siedzenia samej, samotności i chaotycznych myśli, które się wtedy pojawiają. - Nie mogę. – odparła cicho. – Dziękuję za troskę, ale nie mogę. – próbowała go wyminąć, lecz ponownie ją przytrzymał. - Gabby… - Co, Mark? - Kocham cię. - Ja też cię kochałam. Czas przeszły, gdybyś nie zauważył. - Nie wierzę w to. Nie byłabyś w stanie odejść tak szybko, skoro chciałaś spędzić ze mną resztę swojego życia. - Nie potrafię kochać kogoś, kogo nie szanuję. Tak samo, jak nie potrafię szanować kogoś, kto nie szanuje mnie. To co zrobiłeś… jest dalekie od szacunku, nie sądzisz?

180

Tłum: mary003

- Całe lato bez ciebie… zżerało mnie to, co ci zrobiłem I to, jak mogłaś się z tym czuć. A potem dowiedziałem się, że nosisz dziecko innego mężczyzny i pogodziłem się z tym, Gabby. Możemy to naprawić. Mogę wychowywać twoje dziecko, jak własne. Wystarczy mi, że jest częścią ciebie. Przysięgam, kochanie, wcześniej może i nie byłem gotowy, ale teraz jestem. Zostanę z tobą i z dzieckiem. Gabby mogła jedynie wpatrywać się w niego w cichym osłupieniu. - Nie chciałem robić tego tutaj, ale nie pozostawiasz mi wyboru. – wyznał, rozejrzał się dookoła, po czym ujął jej dłonie. – Wciąż mam twój pierścionek. Możesz go odzyskać albo jeżeli wolisz, kupię nowy. Możemy zacząć wszystko od nowa. Tęsknię za tobą. – spojrzał badawczo w jej oczy. Jego własne były, jak wyraźny, jesienny poranek, a nie jak upalne, letnie niebo, czy ciepła wiosna, która należała do Iana. – Chcę się z tobą ożenić. Gabby wyszarpnęła swoje dłonie z jego uścisku i odepchnęła je od siebie. Poczuła niewyobrażalną furię. Czy to z powodu jego wyznania, zaproszenia na kolację, nie wiedziała i nie zamierzała się nad tym zastanawiać, ale ogarniała całe jej ciało. – Nie mogę uwierzyć, że to robisz. Muszę już iść. Jego błękitne, jesienne oczy wpatrywały się w nią z desperacją. – Przemyśl to przynajmniej. Przysięgam, Gabby, zrozumiałem co straciłem i przepraszam cię za to, że zajęło mi tak długo… - Za późno. - Pomyśl o tym, co jest najlepsze dla ciebie i twojego dziecka. - Na pewno nie ty. A teraz zejdź mi z drogi. Nie próbował jej zatrzymać, gdy go minęła, ani nie odwrócił się, gdy szarpała się z klamką i wsiadła do samochodu, w którym było dwa razy goręcej, niż na zewnątrz. Zamierzała uruchomić samochód i odjechać od niego czym prędzej, lecz on pierwszy odszedł, jego kroki były długie i szybkie. Obserwowała, jak coraz bardziej się od niej oddala, zbierając resztę swoich sił, aby nie wyskoczyć z samochodu i nie pobiec za nim. Był dla niej… domem. Nieważne co zrobił, jak bardzo ją zranił, i tak reprezentował wszystko, czego pragnęła. Czuła się, jakby patrzyła na swoje uciekające życie. Przyszłość, która wymykała się z jej rąk, a którą na nowo jej zaoferował. Boże, i ta jego pewność siebie emanująca z każdego kolejnego kroku. Kontrola, elegancja, nic dziwnego, że tak szybko się w nim zakochała. Do diabła, nawet seks z nim był pełen wdzięku. 181

Tłum: mary003

Ian był zupełnie inny. Jego zarozumiałość podniecała ją w ten sam sposób, a nawet bardziej. Jedyną rzeczą, którą mogła opisać jako elegancką, była jego sztuka. Podarował jej wszystko, czego pragnęła, albo i więcej. Ale czy mógł zapewnić jej to samo, co odchodzący mężczyzna? Mark przynajmniej był przy niej. Owszem, nawalił w wielu sprawach, ale przyszedł do niej i próbował to naprawić. A gdzie, do diabła, podziewał się ojciec jej dziecka? Do diabła z tym. Jak to jej matka mówiła, jedynym rozwiązaniem jest posłanie do diabła wszystkich mężczyzn. Gdyby nie oni, nie miałaby tylu problemów. Uruchomiła silnik z zamiarem odjechania, a w końcu wyszło na to, że siedziała z włączoną klimatyzacją i płakała. Trzęsła się z płaczu, uwalniając wszystkie swoje troski, problemy, których do tej pory nie chciała do siebie dopuścić. Nawet, kiedy Mark zostawił ją przed ołtarzem, nie pozwoliła sobie na płacz, a teraz wszystko się w niej skumulowało. Uniosła głowę na nagłe pukanie w okno i mogła sobie jedynie wyobrazić, jak żałośnie wyglądała. - Gabby. – krzyknął Mark stanowczo, mimo, że jego głos został stłumiony przez szybę. – Otwórz drzwi. Natychmiast. Posłuchała od razu, czując się kompletnie wyczerpana i nie zadała sobie nawet trudu, aby obetrzeć łzy, czy poprawić zmierzwione włosy. – Czego chcesz? - Nie pozwolę, abyś prowadziła w takim stanie. Przesiądź się, zawiozę cię do domu. - Ale… - Bez dyskusji. Zamówię u ciebie taksówkę. Wróciłby, pomyślała, gdy zajmowała miejsce po stronie pasażera. Nieważne ile razy by go odpychała, czy jak bardzo, nie poddałby się. Czuła się, jak samotna osoba, pozostawiona na pastwę losu, której jedynym wsparciem był Mark. Podała mu swój adres obojętnym tonem i przez całą drogę siedziała ze spuszczoną głową, modląc się o to, by przestał ją naciskać i nie próbował jej zmanipulować. Niestety, jednoczesna bliskość między nimi, a zarazem dystans namieszały jedynie w jej głowie. Chciała czegoś pewnego, sprawdzonego i ostatecznego, lecz wiedziała, że kwestią czasu jest, aby znów pojawił się w jej życiu. 182

Tłum: mary003

Na szczęście dotknął jej tylko raz, gdy zatrzymali się na czerwonym świetle, wtedy w przelotnym kontakcie potarł jej plecy. Oczywiście korki były przerażająco duże, przez co większość czasu siedzieli w niezręcznej ciszy. Gabby przypomniała sobie, jak Ian po raz pierwszy i ostatni prowadził jej samochód. Tej nocy skończyli nad jeziorem, siedząc na masce samochodu i całując się w świetle księżyca. Tej nocy, również, czuła niewyobrażalny spokój, bezpieczeństwo i pewność, że wszystko się ułoży. - Lepiej się czujesz? – zapytał Mark. Podniosła głowę, aby dostrzec, jak wjeżdżają na parking obok jej mieszkania. Dzięki Bogu, bo przeczuwała, że za chwilę znów może wybuchnąć płaczem i kto wie co jeszcze? Może zaczęłaby krzyczeć, kopać i uderzać w różne rzeczy. - Nie bardzo. - Nie powinnaś przechodzić przez to sama. - Sama wiem, co jest dla mnie najlepsze. - On powinien… - Nie mam pojęcia, co zamierzałeś powiedzieć, ale nie waż się go oceniać. Nie tak dawno temu to twojej głowy wszyscy pragnęli. Po krótkiej przerwie znów się odezwał. – Słusznie. - Lepiej już wracaj. Westchnął i spojrzał na zegarek, a potem zadzwonił po taksówkę. Gabby wpatrywała się prosto przed siebie, obserwując, jak jedni z jej sąsiadów pchają wózek, w którym leżało malutkie dziecko ubrane w różowy kombinezon. Następnej wiosny czeka to Gabby. Różowy czy niebieski? I czy będzie miała kogokolwiek u swego boku? Co, jeżeli nie musi przechodzić przez to sama? Mark skończył rozmawiać i po chwili poczuła na sobie jego wzrok. Wzięła głęboki wdech i w końcu udało jej się spotkać jego spojrzenie. - Pójdę z tobą na kolację. Przyjedź po mnie o siódmej.

183

Tłum: mary003

- Ian, pozwól do mnie na minutę. – nie czekając na odpowiedź, Brian odwrócił się i ruszył korytarzem do swojego biura. Oczywiście wszystkie spojrzenia w Dermamanii od razu skierowały się w stronę Iana, a Ghost nie omieszkał mu dokuczyć. – Uuuuuuu. Ktoś będzie miał kłopoty. - Odpierdol się, stary. - Idź dostać lanie, jak przystało na niegrzecznego chłopca. - Na serio jesteś pieprznięty. - Bez jaj. – odparł Ghost, wybuchając śmiechem. Wzdychając, Ian wstał ostentacyjnie ze swojego miejsca, kręcąc się przez chwilę wokół krzesła, grając tym samym na zwłokę. Spodziewał się tego, ale wciąż nie był przygotowany na rozmowę. Ostatnimi czasy Brian był bardzo milczący, ponieważ stale zajmował się swoim świeżym małżeństwem i rolą przyszłego ojca, ale teraz, kiedy było po wszystkim, mógł z powrotem skupić się na Gabby. Tak więc, kiedy wszedł do biura, Ian zamknął za sobą drzwi, nie pytając o to Briana. Brian opierał się o biurko, krzyżując ręce na piersi. Jak zwykle przeszedł do sedna. – Co jest grane? - To znaczy? – jakby nie wiedział o co chodzi. - Po pierwsze, nadal tu jesteś… tak naprawdę, cały czas tu jesteś. Nie chcę ci mówić co masz robić – zrobić sobie przerwę, czy spotkać się z moją siostrą, ale podchodzisz do tego zbyt ostro. Niedługo się wypalisz. Nie mógł powiedzieć swojemu szefowi, że właściwie, to już się wypalił. Pracował dzień za dniem, tydzień za tygodniem, aby poprawić swoją sytuację finansową. Po co, nie miał pojęcia, może dlatego, iż marzył o tym, że mając wystarczająco dużo forsy, uda mu się odzyskać kobietę, którą kochał, swoje dziecko i na dodatek sprawi, że jej rodzina w końcu go zaakceptuje. Po raz pierwszy w życiu żałował, że nie jest kimś więcej, nie poszedł na studia. W młodości uwielbiał fotografię, ale Earl zniszczył jego aparat i już nigdy więcej nie kupił nowego. Nadal uprawiał sztukę i zapewne więcej zarobi na tatuażach, niż na sprzedawaniu zdjęć. - Może masz rację. – odparł, poruszając nieswojo nogą pod intensywnym spojrzeniem Briana. – Ale lepsze to, niż bycie w domu.

184

Tłum: mary003

- No dobra. Kiedy to się zaczęło, obiecałem sobie, oczywiście po moim chwilowym odjebaniu, że nie będę się wtrącał. Nienawidzę, gdy ktoś się wtrąca do mojego życia, więc sam staram się tego unikać. Ale teraz muszę cofnąć swoje słowa. Powiedz, co się dzieje. - Ona jest tam. Ja jestem tutaj. - Stary, jeśli ją kochasz, o co cię nie pytam, tylko oznajmiam, to zabieraj swoje dupsko do Dallas i bądź z nią. Słyszeć te słowa, gdy nie znał prawdy, to było dla Iana zbyt wiele. – Jak niby, do chuja, mam to zrobić? – odparł z taką gwałtownością, że Brian odchylił głowę na jego ostry ton. Sam Ian był zaskoczony. Ale pustka, która pozostała w jego piersi była zbyt głęboka… każdego dnia zżerała go coraz bardziej i bał się, że niedługo nie pozostanie mu już nic. – Chryste, stary, twoja rodzina uważa, że jestem z nią dla pieniędzy, albo że wykorzystuję jej pieprzony status społeczny. Mam pozwolić, żeby rzuciła wszystko to na co tak ciężko pracowała? Dla naszego dziecka i dla niej będzie lepiej, jeśli podąży za własnymi marzeniami, a ja w tej chwili nie mogę być ich częścią. Ona potrzebuje was, nie mnie. - Tak ci powiedziała? - Tak. Najwyraźniej Ian zdobył sojusznika, ponieważ Brian wyglądał tak, jakby za chwilę miał w coś przywalić. – Niech to szlag. Posłuchaj, stary, przepraszam. Wiem przez co przechodzisz, bo sam byłem na twoim miejscu. - Jak udało ci się to naprawić? - Nie naprawiłem. Wiem o rzeczach, które rodzice Candace chcą zatrzymać w tajemnicy i dzięki temu zaczęli mnie tolerować. Nie mamy ze sobą jakiegoś zajebistego kontaktu, ale jest tego warta. - Nie wiem niczego, czym mógłbym zaszantażować twoją rodzinę. Chyba, że chcesz się podzielić jakąś mroczną tajemnicą. – uśmiechnął się do Briana, aby pokazać mu, że tylko żartuje. - Mogę ci jedynie udzielić porady: nigdy nie lekceważ potęgi dobrego, staromodnego podejścia do związku i rodziców dziewczyny. W moim przypadku zdziałało cuda. Moja mama bywa trudna, ale jeśli uda ci się ją podejść, wtedy zagra, jak jej każesz. 185

Tłum: mary003

- No tak, tylko, że ty jesteś jej synem. Ja jestem tylko ubogim dupkiem, który puknął jej córkę. - Ale na pewno nie chce, żeby Gabby skończyła, jako żałosna i samotna matka. Rozwiązanie jest podane na tyce, wystarczy tylko po nie chwycić. - Nie pstryknę palcami w jednej sekundzie, a w drugiej zdobędę ich zaufanie. - Wierz mi lub nie, wydaje mi się, że nie chodzi tutaj o pieniądze. Bardziej o ambicje. Nie podoba im się, że pracuję, jako tatuażysta, na dodatek w zwykłym mieście, a nie jakiejś metropolii. Jebie mnie to, bo kiedy zobaczyli, że zarabiam na własne utrzymanie i podchodzę do tego poważnie, przestali się czepiać i zaczęli mnie wspierać. Wszystko zależy od twojego podejścia do pracy. - Nie wiem, jak mógłbym im to pokazać. - Wystarczy, że pokazujesz to mnie. Wiem, że stać cię na więcej i wydaje mi się, że wybrałeś ten zawód z czystego przypadku. Byłeś w tym dobry, więc zostałeś przy nim. Lubisz to, ale to nie jest twoja pasja. - Masz rację. – Brian miał rację, ale pasje Iana zawsze spełzały na niczym. Czasami przez krytykę innych, a czasami przez okoliczności. Był już kurewsko zmęczony siedzeniem na dupie i patrzeniem na to. W tej chwili jego pasją była Gabriella i myśl o przyszłym ojcostwu. Mimo to, znów siedział tylko i patrzył, jak wszystko prześlizguje mu się przez palce. O wszystko winił albo Rossów albo odległość, jaka ich dzieliła, nie siebie. Podnosząc ponownie wzrok na Briana, wiedział tylko jedno. Znów mogłoby mu się udać, lecz nie bez małej pomocy. – Pomóż mi do nich dotrzeć. Twarz Briana rozciągnęła się w szerokim uśmiechu. – Wystarczyło jedynie poprosić.

186

Tłum: mary003

Rozdział 20. Gabby wiedziała, że jeżeli ona i Mark mieli zrobić dzisiaj jakieś postępy, to będzie musiała wprawić się w lepszy nastrój. Próbowała przypomnieć sobie ich pierwszą randkę.. Podekscytowanie, jakie wtedy czuła na myśl o wyjściu z nim, o tym, że może być Tą Jedyną. Czuła się tak, jakby wygrała na loterii. Cały wysiłek, jaki w to wkładała jedynie pogorszył jej nastrój a nie polepszył. Wiedziała, że dawne czasy mogły wrócić, wystarczyło jedynie skinięcie palca, więc nie mogła zrozumieć w czym tkwi problem. Problem znajdował się trzy godziny stąd. Był wysoki, wytatuowany, dobrze zbudowany, do tego nosiła w brzuchu jego dziecko. Gabby ustawiła się bokiem do lustra, przyglądała się swojej sylwetce i głaskała po brzuchu. Czarna sukienka, którą wybrała była w miarę opływowa i prawie całkowicie ukrywała jej ciążowy brzuszek. Niestety nie można było powiedzieć tego o innych ubraniach z szafy, które z każdym kolejnym dniem robiły się coraz bardziej za ciasne. Dlaczego Ian odsuwał się od niej? Przecież pragnął tego tak bardzo, jak ona. Żałowała, że opowiedziała mu o reakcji rodziców, ale z drugiej strony, to nie powinno mieć aż takiego znaczenia, prawda? A niechęć do przeprowadzki tłumaczył tym, że nie chce mieszkać ze współlokatorami. Gabby z kolei nie chciała mieszkać tu sama, ale musiała to zrobić, dlatego, gdyby Ianowi naprawdę zależało, on również by się przeprowadził i razem jakoś by sobie poradzili. Gabriella Ross nigdy w swoim życiu nie czuła się tak zdesperowana. Nawet wtedy, kiedy Mark zostawił ją przed ołtarzem. Była na niego wściekła, miała złamane serce, ale nie czuła desperacji. Mogłaby znienawidzić Iana za to, jak się teraz przez niego czuje, do czego ją zmuszał przez swój brak zaangażowania i obojętność, za obietnice, które jej składał, a których nie zamierzał dotrzymać. Czy Mark naprawdę byłby w stanie pokochać jej dziecko, jak własne? Czy wciąż ją kochał albo w ogóle kiedykolwiek kochał? Jak Ian by się z tym czuł? Za mniej niż dwadzieścia minut Mark powinien zapukać do jej drzwi, więc miała ostatnią szansę na

187

Tłum: mary003

dodzwonienie się do Iana, zanim da sobie z nim całkowicie spokój. Wyjęła komórkę z torebki i wybrała jego numer. Czuła, jak jej serce przyspiesza z każdym kolejnym, nadchodzącym sygnałem. Modliła się przed każdym, aby odebrał. - Cześć, tu Ian. Co tam? – poczta głosowa. Rozłączyła się akurat wtedy, gdy usłyszała pukanie do drzwi. Punktualny, jak zawsze. Stresowała się tak bardzo, że było jej niedobrze, a nerwy zastąpiły skutecznie wszystkie inne emocje. Może Ian pracował i dlatego nie odebrał, a może spał, albo wyszedł na miasto i całkowicie odpłynął. Może siedzi teraz w tym pieprzonym barze. Może to nie Mark puka do jej drzwi, ale Ian. Prawda była taka, że nigdy nie rozstawała się telefonem w nadziei, że w końcu do niej zadzwoni. Nawet na zajęciach miała go zawsze przed nosem, bojąc się przegapić jakąś wiadomość czy rozmowę. Nienawidziła siebie za to, zwłaszcza teraz. To, że on nigdy pierwszy do niej nie dzwonił ani nie próbował z nią być powinno być wyraźną wskazówką. Przyjrzała się po raz ostatni w lustrze i poszła otworzyć drzwi, gotowa na nowe możliwości.

- A właśnie. – powiedział Brian siedzący na miejscu kierowcy w swojej ciężarówce. – Zapomniałem wspomnieć, że mój brat przyjechał na weekend. Ian wpatrywał się we wspaniały dom odkąd pojawił się przed nimi i dopiero teraz zauważył czarnego, eleganckiego SUV-a zaparkowanego na podjeździe. – Prawnik. - Właśnie, stary. Wyobrażasz sobie całe to zgromadzenie? – zaśmiał się wesoło. – Ale będzie ubaw. Ian przymknął powieki, próbując nastawić się na każdą z możliwych opcji. – Chyba nie spisujesz mnie na porażkę, co? - Będzie dobrze. Będę cię ubezpieczał. Czy to mu pomoże, skoro Brian jest czarną owcą w rodzinie? Mógłby okazać się niewystarczającym sojusznikiem w takiej bitwie. 188

Tłum: mary003

- Zresztą, - ciągnął Brian. – Jego żona, Kelsey, jest spoko. Chwilami potrafi być twarda, a rodzice liczą się z jej zdaniem. Przekonaj ją, a ona już zajmie się moimi starymi. - Dzięki za radę. I tak nie mam zielonego pojęcia, co mógłbym powiedzieć im wszystkim. Brian zatrzymał się i w tym samym momencie zaczął dzwonić telefon Iana. Szlag, Gabby! Nie mógł teraz odebrać. Jeżeli wyznałby jej, że idzie na spotkanie z jej rodzicami, mogłaby zbzikować i pewnie próbowałaby mu to wyperswadować. Będzie miał szczęście, jeśli nie będzie musiał uciekać stąd z gnatami w obu rękach. Jaka szkoda, że jej rodzice nie byli na tyle staroświeccy, że nie naciskali ich na ślub. Przez całą tą sytuację znów zaczął o niej myśleć – o jej uśmiechu, zapachu. Przypomniał sobie noc nad jeziorem, jak wierzył, że wszystko jest w zasięgu jego ręki. Pragnął wtedy, aby ta noc trwała wiecznie. Aby mógł być z nią. Jeżeli jedyną przeszkodą, jaka mogłaby mu w tym przeszkodzić, są ludzie wewnątrz tego domu, to wejdzie tam i da z siebie wszystko. Ian wysiadł z ciężarówki Briana, idąc za nim do domu z zaciśniętymi w determinacji zębami. W przeszłości, gdy był młodszy, brał udział w wielu konfrontacjach i kłótniach, ale do diabła, tym razem chodziło o jego przyszłość. O jego rodzinę. Jak oni śmieli trzymać ich z dala od niego? Kto dał im takie prawo? Kontynuował walkę w swojej głowie, gdy Brian przeskakiwał po trzy stopnie schodów na raz, aby w końcu znaleźć się przy masywnych, wejściowych drzwiach. Uchylił je i wykrzyczał: - Cześć! – podczas, gdy Ian zatrzymał się w progu. Odpowiedział mu chór głosów, zapraszając go do środka. - Stary. Brian obejrzał się na niego. – A ty co, jebany wampir? Zapraszam cię do środka. – poruszył ręką, aby go ponaglić. Wzdychając, Ian wszedł do nieziemsko chłodnego domu, dopiero teraz zdając sobie sprawę, że cały w środku płonął... i stanął, jak wryty, rozglądając się dookoła. Dom był urządzony w stylu europejskim – gustowne, stonowane barwy, ciemne, drewniane meble i piękne, żelazne dekoracje. Czuł się, jak w pałacu. To był dom Gabby i do takich standardów właśnie przywykła. Standardów, których on nigdy nie będzie w stanie jej zapewnić. - Co z tobą? – mruknął Brian. 189

Tłum: mary003

- Jest piękny. - Stary, jebać dom. Chodźmy. Brian podążył w stronę głosów. Dom był przepełniony rozmowami, śmiechami i gaworzeniem małego dziecka, które próbowało przebić się przez dorosłych. Z tego co słyszał, spotkali się na wspólnej kolacji. W co, do diabła, próbował wciągnąć go Brian? W łukowatych drzwiach pojawiła się ładna, ciemnowłosa kobieta, zatrzymując się niepewnie, gdy dostrzegła Iana, ale po chwili popędziła do Briana, by go uściskać. – Cześć! A gdzie twoja śliczna żona? Brian odwzajemnił uścisk, a następnie wskazał w stronę Iana. – Będziesz musiała zadowolić się nim. Nie jest aż tak śliczny, ale niezły z niego ubaw czasami. Trzepnęła go lekko w ramię, następnie wyciągnęła rękę w stronę Iana. – Nie przejmuj się nim, jest okropny. Jestem Kelsey Ross. Potrząsnął lekko jej dłonią. – Ian Rhodes. Kelsey wytrzeszczyła oczy i ścisnęła go trochę mocniej, pewnie w zaskoczeniu. – Och! To ty… och! Brian parsknął. – Dobrze powiedziane, Kels. - Przymknij się, Brian. Przepraszam, Ian, ja po prostu… dużo o tobie słyszałam. Miło cię poznać. - Mnie również. –wydawała się być szczera, więc Ian tym bardziej miał nadzieję, że Brian miał rację. Z jadalni wybiegł malutki, ciemnowłosy chłopczyk domagający się od Kelsey, aby wzięła go na ręce. Brian złapał go szybko i odwrócił do góry nogami, sprawiając, że chłopiec piszczał z zachwytu. - Gdzie się podziewa ten Alex? – zapytał Brian, udając zagubionego. – Nigdzie nie mogę go znaleźć. - Jestem tutaj, Bi! – zawołał radośnie chłopiec, gdy Kelsey kręciła głową. Brian odwrócił go z powrotem i przybyli piątkę. – Mój bratanek, Alex. – wyjaśnił Ianowi. - Który uwielbia wujka Bi. – dodała Kelsey i sięgnęła do Alexa, aby poprawić jego rozczochrane włosy. Brian wbił w Iana śmiertelnie poważny wzrok. – Jeśli powiesz Ghostowi, że Alex nazywa mnie wujkiem Bi, przysięgam na Boga, że wylecisz. 190

Tłum: mary003

Ian uśmiechnął się szelmowsko. – Zachowam tą informację na przyszłość. - Dobry pomysł. – przytaknęła Kelsey. – Ianie, poznałeś już chyba wszystkich z wyjątkiem Evana, prawda? - Powiedzmy. - Przyjechaliśmy, bo Ian chciał zamienić słówko z rodzicami. – odezwał się Brian. – Rozmawiałaś z Gabby? - Tak, nawet dzisiaj. – odparła Kelsey. Zmarszczyła brwi i spojrzała dziwnym wzrokiem na swojego brata. Coś w tym spojrzeniu sprawiło, że Ianowi stanęły włoski na karku. – A ty? - Gadaliśmy jakiś tydzień temu, a co? - A ty, Ian? Poczuł narastający w piersi wstyd. Minęło sporo czasu odkąd ostatnim razem ze sobą rozmawiali. Uważał, że unikając Gabby wyświadcza jej przysługę, a odsuwając się od niej działa dla jej dobra. Mimo, że była to pewnie ostatnia rzecz pod słońcem, jakiej pragnęła. – Minęło kilka dni. - Chłopaki. – powiedziała Kelsey i zabrała Alexa od Briana, gdy zaczął wyciągać w jej stronę rączki. – Mam ochotę ją zabić. Pewnie nie wiecie z kim się dzisiaj spotyka. Kiedyś, bardzo dawno temu, gdy grał w baseball, Ian dostał jakiegoś napadu. Upadł na ziemię i nie mógł oddychać. Był przekonany, że któryś z jego organów przestał pracować i za chwilę umrze. Nawet nie ośmielił się porównywać tego momentu do tamtego. Gabriella wychodzi z kimś. Z kimś, kto nie był nim. Obie pary oczu powędrowały od razu do niego, jakby chciały ocenić jego reakcję. – Z kim? – udało mu się wykrztusić. - Z Markiem. Jej byłym. Jezu Chryste. - Naprawdę mi przykro. – odezwała się od razu Kelsey i zaczął się zastanawiać, jak wygląda w tej chwili jego twarz, skoro od razu podeszła do niego, chcąc go 191

Tłum: mary003

pocieszyć. Położyła pocieszająco dłoń na jego ramieniu. – Nie wiem co się dzieje, ale ona usycha tam bez ciebie. Obawiam się, że niedługo może zrobić coś głupiego. - Jak na przykład wrócić do tego dupka. – warknął Brian. – Powinienem stłuc go, kiedy miałam szansę. - Kogo? – u boku Kelsey pojawił się jakiś mężczyzna i otoczył jej talię ramieniem. Zielone oczy – niemal identyczne, jak u Gabby – spotkały się z jego, boleśnie przypominając mu o niej. O tym, jak czuł się obnażony, gdy na niego patrzyła. - Evan, to jest Ian. – przedstawiła go Kelsey. – A to jest Evan, mój mąż. – Evan jedynie skinął w jego stronę głową i zlustrował go dyskretnie wzrokiem. Jego spojrzenie mówiło samo za siebie – oto stoi przed nim ten śmieć, który znieważył mu siostrę. - Mój dupkowaty brat. – dodał Brian. - Musimy coś zrobić. – powiedziała Kelsey, ignorując komentarz Briana i spoglądając błagalnie na Evana. – Powiedz, że nie popierasz tego co robi. - A co robi? – odparł Evan. Jego ton wyraźnie sugerował, że mają odmienne zdania. – Jest tam zupełnie sama, więc nie mogę jej winić. - Posłuchajcie, byłem głupi. – wypalił znienacka Ian, mając nadzieję, że uda mu się uratować sytuację i nie skończy się wyrzuceniem go stąd. – Nie powinienem był pozwolić, żeby wyjechała sama. Zrobiłem to tylko ze względu na was, ponieważ myślałem, że bardziej ode mnie potrzebuje was. Wiedziałem, jaki macie do mnie stosunek i nie chciałem przez to wpędzić ją w kłopoty. Dlatego się wycofałem. - Co było najbardziej debilnym rozwiązaniem na jakie mogłeś wpaść. – wtrącił się Brian, specjalnie podnosząc głos. Chwilę później, Pan i Pani Ross pojawili się obok nich z niezbyt zadowolonymi minami na widok Iana. - Co się dzieje, Brianie? – zapytała Pani Ross. - Zamknij się, koleś. – wysyczał cicho Ian w stronę Briana. - No dobra. – powiedział Brian, skrzyżował ramiona na piersi i oparł się o ścianę. – Przyprowadziłem cię do domu. Reszta zależy od ciebie. – uśmiechnął się, jakby nie mógł się doczekać całego przedstawienia.

192

Tłum: mary003

Ian nabrał głęboko powietrza, dodając sobie odwagi. Wszystkie oczy były zwrócone na niego, a jeśli pioruny mogłyby mieć postać ludzką, byłyby uosobieniem Pana Rossa. Wyglądał przerażająco, jak diabli. Nie chodziło o to, że był wyższy czy potężniejszy od wszystkich w pokoju – chodziło o autorytet jakim się cieszył i który dodawał mu mocy. Być może właśnie ten sam autorytet zniszczy za chwilę jego marzenia. Ale, do diabła, czy naprawdę ma to jakiekolwiek znaczenie? W tej chwili Gabby spotyka się z Doktorkiem Dupkiem. Odnawiają stare czasy. Może wpaść w jego ramiona i na dodatek, skoro jest tak wkurwiona na Iana, być może nie będzie chciała wrócić do niego tak szybko. Kurwa. Próbowała dodzwonić się do niego jakieś dwadzieścia minut temu, a on pozwolił aby nagrała się na pocztę. – Przepraszam, że przeszkadzam w kolacji. Nie taki miałem zamiar. Poprosiłem Briana aby mnie tu przywiózł, ponieważ chciałem Państwu powiedzieć… jak bardzo kocham Państwa córkę. Jak bardzo pragnę być przy niej i opiekować się nią i naszym dzieckiem. – zabrzmiało to dla niego cholernie kulawo, jakby nie potrafił znaleźć lepszych słów podsumowujących jego uczucia. Nigdy nie był dobrym mówcą. - Doceniamy to. – zaczęła matka Gabby, ale Pan Ross jej przerwał. - Powiedz nam, co zamierzasz zrobić, Ianie. - Wiem, że nie posiadam tego wszystkiego, co Państwo. Nie wstydzę się swojego pochodzenia, ale to prawda, nie miałem zbyt szczęśliwego dzieciństwa. Zacząłem zajmować się tatuażami, kiedy byłem młody i tak naprawdę utknąłem w nich tylko dlatego, że byłem w tym dobry. Brian może to potwierdzić. Ale jeśli pobłogosławią Państwo nasz związek, popracuję nad sobą. Będę pracował dla niej tak ciężko, jak tylko będę mógł. Zrobię wszystko, co będzie trzeba. Pójdę na studia, żeby stać się kimś więcej, jeśli tego właśnie Państwo oczekują. Jeśli będę musiał pracować siedem dni w tygodni, będę pracował. Chcę być tylko wszystkim, czego potrzebuje. Kiedy Gabby będzie chciała, żebym został w domu z dzieckiem, aby ona mogła się rozwijać, zrobię to. Zrobię to wszystko dla niej. - Gdyby pół roku temu zapytali mnie Państwo jakie mam ambicje, nie potrafiłbym odpowiedzieć. Odkąd spotkałem Gabby, odpowiedź jest prosta. Ona jest moimi ambicjami. Ona i nasze dziecko. Proszę, dajcie nam szansę. Klnę się na Boga, jeśli kiedyś nawalę a Państwo i ona nie będą chcieli mnie już widzieć, odejdę. Ale… dajcie nam szansę. Proszę. Nie zawiodę was.

193

Tłum: mary003

W pomieszczeniu zapadła cisza, słychać było jedynie jego ciężki oddech. Co jeszcze potrzebowali od niego usłyszeć? Jego umysł szukał rozpaczliwie czegoś czym mógłby ich przekonać. Rodzice Gabby wymienili ze sobą spojrzenia. Brwi Briana podchodziły ze zdumienia prawie pod same czoło, ale szturchnął go lekko, próbując dodać otuchy. – Są jeszcze inne sposoby wsparcia. Ian przytaknął. – Nie jestem bogaty i nie na wszystko mnie stać, ale będę dla niej wsparciem w każdy możliwy sposób. To mogę Państwu obiecać. - Martwię się o nią. – wtrąciła się Kelsey, spoglądając na Panią i Pana Ross. – Za każdym razem, gdy z nią rozmawiam, brzmi… jakby nie była sobą. - To prawda. – przyznała matka Gabby. Kelsey nie odpuściła, próbowała dalej ich przekonać. – Naprawdę chcecie, aby wróciła do mężczyzny, który poniżył ją na oczach całej medycznej społeczności Dallas? Rodziny i przyjaciół? Ludźmi, z którymi pracuje? Nie wiem, jak wy, ale mnie się ten pomysł nie podoba. Zasługuje na kogoś lepszego. Dzięki Bogu za Kelsey; Brian miał rację. Ian podłapał temat, gdy odezwał się ponownie. – Jestem gotów poślubić ją nawet i jutro, jeśli będzie chciała. Pojadę się z nią spotkać i lepiej mi uwierzcie, że nic mnie przed tym nie powstrzyma. Nawet ona sama. Rodzice Gabby uśmiechnęli się w tym samym czasie. Evan wziął z rąk Kelsey swojego synka, nie wyglądał na zbyt przekonanego, ale nie spoglądał już na niego tak złowrogo, jak wcześniej. - Dajcie spokój, ludziska. – odezwał się Brian, nie będąc w stanie trzymać dłużej języka za zębami. – Sam zapłodniłem Candace i jakoś żadne z was nie robiło takiego gówna. A teraz świrujecie i próbujecie przejąć władzę nad życiem Gabby, ponieważ jest dziewczyną i w dodatku jakąś cholerną księżniczką. Wyluzujcie. To nie jest wasza sprawa, tylko jej. Ian miał ochotę uśmiechnąć się na dobór słów Briana, ale za bardzo bał się poruszyć, a nawet odetchnąć głębiej. - Cóż. – zaczął Pan Ross, spoglądając w dół na swoją żonę. – Przypuszczam, że wszystko sprowadza się właśnie do tego, prawda? – westchnęła i kiedy przytaknęła, ponownie wrócił spojrzeniem do Iana, mrużąc nieco oczy. – To sprawa Gabby. Cokolwiek zdecyduje, my was poprzemy. 194

Tłum: mary003

- O stary. – roześmiał się Brian. – Teraz naprawdę będziesz musiał pokazać jaja.

195

Tłum: mary003

Rozdział 21. Teraz naprawdę będziesz musiał pokazać jaja. Cholerna prawda. Próbował się do niej dodzwonić, lecz bez szczęścia. Wyszła z doktorkiem. Ian wyobrażał sobie, jak spogląda na telefon myśląc pieprzyć go i odrzuca połączenie. A może była zbyt zajęta, żeby go w ogóle sprawdzić. Nie mógł przestać o tym myśleć, kiedy jechał do Dallas. Nie miał pojęcia co zastanie, gdy przybędzie na miejsce, ale cokolwiek się stanie, to on będzie ponosił za to odpowiedzialność. Z tego właśnie powodu nie potrafił się na nią wściekać. Siedziała tam całkiem sama. Nie potrafił jej winić nawet za to, że umówiła się z doktorkiem. A niech to, nawet gdyby wpadła mu w ramiona, czy naprawdę byłaby temu winna? Evan miał rację. Pomimo tych niepokojących myśli, Ian wiedział, że Gabby nie zrobi niczego pochopnego. Mark wykorzystał jego nieobecność i byłby głupcem, gdyby nie próbował jej odzyskać. Wiedział natomiast, że Gabby nie podejmie tak szybko decyzji. Nie wyobrażał sobie również aby nie chciała z nim porozmawiać, nie dała mu szansy naprostowania wszystkiego zanim podejmie decyzję. Z drugiej zaś strony, nie miał pojęcia. Niepewność rozciągała się przed nim równie długo, jak droga, którą przemierzał swoim Harleyem.

- Nie chcesz deseru? – zapytał ponownie Mark, gdy kelnerka zbliżyła się do ich stolika. - Nie, dzięki. – Gabby odłożyła serwetkę na stół, chyba po raz pierwszy od powrotu zjadła dobry posiłek. Nie potrafiła jeść, gdy się stresowała i dopiero teraz, gdy odwiedziła swoją ulubioną restaurację, jej apetyt dał o sobie znać. Wszystko wyglądało tak, jak kiedyś. Na dodatek Mark spotkał w wejściu swoich znajomych, którzy zachwycali się tym, jak dobrze jest znów widzieć ich razem. Gabby trzymała język za zębami, a Mark nie wyprowadził ich z błędu. Zastanawiała się później przez kilka kolejnych minut czy to prawda. 196

Tłum: mary003

Czy przyjście tutaj z nim oznaczało, że do siebie wrócili? Wszystko wydawało się takie normalne, na miejscu, ale nic dziwnego. W końcu jeszcze kilka miesięcy temu tak właśnie wyglądało jej życie. Zerknęła na siebie i Marka w lustrze, gdy rozmawiali z parą znajomych i od razu dostrzegła, jak świetnie do siebie pasują. Idealnie wpasowywała się w jego umięśnioną budowę ciała, kontrastowała z jego blond włosami. Mark najwyraźniej musiał ją kochać, skoro nawet teraz próbował ją odzyskać. Niewielu mężczyzn byłoby gotowych do złożenia takich deklaracji. Rzadko się do siebie odzywali przez całą kolację, a jak już, to unikali głębszych tematów, co bardzo jej odpowiadało. Jednak przez cały czas czuła na sobie jego pewny siebie i oceniający wzrok i bała się, że zanim spotkanie dobiegnie końca, na wierzch mogą wypłynąć jakieś niechciane tematy. - Nie chcę jeszcze się z tobą rozstawać. – wyznał, gdy kelnerka przyniosła rachunek. Tego się właśnie bała. – Gdzie chciałbyś pojechać? - Do domu. Nie powiedział do mojego mieszkania, lecz do domu, jakby wciąż mieszkali tam razem. - Nie wydaje mi się, żeby to był dobry pomysł, Mark. Uśmiechnął się. – A wcześniej nie wydawało ci się, że wspólne wyjście jest dobrym pomysłem, a pomimo to bawiłaś się dobrze, prawda? Miał rację. Przez cały czas jednak myślała o Ianie, czasami do jej oczu napływały łzy, lecz pomimo tego, bawiła się świetnie. Na pewno lepiej niż w domu, gdzie siedziała całkiem sama, użalając się nad sobą. – Jasne. - Chcę tylko porozmawiać, Gabby. - Nie wiem czy jestem na to gotowa. Widziałeś mnie rano. Nie jestem teraz w najlepszej kondycji. - Wiesz, że chciałbym to naprawić. Stłumiła parsknięcie. – Wiesz, że nie możesz. - Nie mogę? 197

Tłum: mary003

- Nie, sama muszę się z tym uporać. - Kochanie. – jej dłonie leżały na stoliku; Mark wyciągnął rękę i ścisnął delikatnie jej dłoń. – Powiedz mi o czym myślisz. Jaki problem próbujesz rozwiązać? Spojrzała na niego z niedowierzaniem. – Taki, jak na przykład, jak zajmę się szkołą i jednocześnie sama wychowam dziecko. - Zaproponowałem ci już rozwiązanie. Wróć do mnie. Będę przy tobie i nie będziesz musiała sama przez to przechodzić. - Mark, sprawiasz, że to brzmi tak łatwo. - A nie jest takie? - Nie. Jezu… - zagryzła wargę z frustracji. Gabby musiała nabrać głęboko powietrza, aby nie zacząć krzyczeć. – Poniżyłeś mnie. Zostawiłeś mnie, jakbym nic dla ciebie nie znaczyła. Nadwyrężyłeś moje zaufanie. Nie potrafię przejść obok czegoś takiego obojętnie tylko dlatego, że ty mnie o to prosisz. Nie jestem aż tak zdesperowana. Zmusiła się aby wypowiedzieć te słowa na głos. Nie tak dawno, bo jeszcze dwie godziny temu, czuła się zdesperowana. Nie z powodu Marka, ale Iana, który w ogóle nie odbierał od niej telefonu. Dlaczego Mark nie potrafił tego zrozumieć? Być może był tak zimny i nieczuły, jak sobie wmawiała. Uratuję ją niczym rycerz na białym koniu a ona i tak wpadnie w moje ramiona mimo, że sześć miesięcy temu zniszczyłem jej życie. Bułka z masłem. - Jeśli chcesz to naprawić, - odezwała się, dbając o to aby jej głos nie drżał. – wtedy musimy zacząć powoli. Kolacja była w porządku, ale reszcie dajmy na razie spokój. Podzieliło nas tak wiele rzeczy, że nie zdążymy naprawić wszystkiego w jedną noc. - Czy mam jakąś szansę? – zapytał cicho. Spojrzała na jego przystojną twarz, prawie żałując, że nie żyją w jakimś równoległym świecie, w którym ich ślub został przypieczętowany, minęło pół roku i właśnie spodziewają się pierwszego dziecka. Nigdy nie pojechała do domu i nie spotkała tam Iana Rhodesa. Ale to nie był ich świat, prawda? Pomimo wszystko, nigdy nie cofnęłaby niczego co się wydarzyło. Inaczej utraciłaby wszystkie piękne wspomnienia. 198

Tłum: mary003

- Może. – odpowiedziała. – Tylko tyle jestem teraz w stanie ci zaoferować. Nie chcę abyś skakał z radości i miał nadzieję, ale nie zamykam przed tobą drzwi. W porządku? Nie był zadowolony z jej odpowiedzi, ale nic nie mogła na to poradzić. Nie da się nabrać na sztuczki Marka. Gdyby z nim pojechała, zobaczyła ten piękny dom, w którym kiedyś mieszkała, mogłaby zapragnąć wrócić do swojego starego, wymykającego się życia… a wtedy by przepadła. - A więc… dziękują za miłą kolację, ale powinnam już wracać do domu. – odwróciła wzrok na bukiet stojący na ich stoliku. Mark westchnął i odsunął rękę. – W porządku. – pomógł jej wstać, a gdy wychodzili z budynku jego dłoń przez cały czas spoczywała na jej drobnych plecach. Chwilę później znaleźli się już w jego niebieskim BMW. Nigdy nie potrafiła zaprzeczyć jego dobrym manierom, przynajmniej w kwestii bycia gentlemanem. Gabby rozsiadła się wygodnie na siedzeniu, a następnie wyjęła z torebki wyciszoną komórkę. Jej serce zabiło mocniej na widok Iana, który próbował dodzwonić się do niej kilka razy. Zamiast cieszyć się z tego powodu, poczuła niewyobrażalną złość. Dopiero teraz zrozumiała, jak bardzo jest na niego wściekła. - Cieszę się, że mogłem cię dzisiaj zobaczyć. – wyznał Mark, gdy wjechali swobodnie na autostradę. - Ciebie również było miło zobaczyć. - Cieszę się również, że dałaś nam szansę. - Mhm. – wpatrywała się przez okno, myśląc o rozpalonych oczach… a potem przywaleniu w jedno z nich. Oczywiście nigdy nie uciekała się do przemocy. Jedynie w myślach. - Myślisz o nim, prawda? Otrząsnęła się ze swoich myśli i odwróciła głowę, aby spojrzeć na Marka. – Trudno jest nie myśleć. Jest ojcem mojego dziecka. - Czy to jedyny powód? - Możemy o tym nie rozmawiać? – potarła ze znużeniem skronie, wyczuwając zbliżający się ból głowy. 199

Tłum: mary003

- Wolałbym poznać swojego rywala. Twoja matka nie chciała mówić zbyt wiele. Przynajmniej w tym jednym wyświadczyła jej przysługę. Zakodowała sobie w głowie, aby następnym razem jej podziękować. Rywala. Mark uważał Iana za rywala w takim samym stopniu, jak uważał, że każdego robaka należy zgnieść. Rozchodziło się jedynie o prestiż i pieniądze, o walkę pomiędzy Dawidem a Goliatem. W przeszłości Gabby może i by się tym martwiła, ale teraz miała to gdzieś. - Jest jak każdy inny facet. Pracuje, spotyka się z przyjaciółmi, jeździ na motocyklu, nie roztrwania pieniędzy i… Kocham go. Przymknęła powieki. Poczuła pod nimi zbierające się łzy, które tylko zaostrzyły ból głowy. Boże, potrzebowała aspiryny. - Porzuca cię w najbardziej potrzebującym momencie? – dokończył Mark. - Wygląda na to, że to nie pierwszy raz, prawda? Na szczęście, mam już doświadczenie. Mark westchnął i zacisnął zęby. – W takim razie lepiej uwierz, że ja nie uciekłbym przed taką odpowiedzialnością. - Aha, czyli ty w ogóle nie miałeś wobec mnie żadnej odpowiedzialności, tak? Musiałbyś mnie zapłodnić, żeby w ogóle pojawić się na naszym ślubie? W takim razie cię oświecę: nie zamierzam wychodzić za mąż tylko dlatego, że noszę czyjeś dziecko. Nie uszczęśliwiłoby to ani mnie ani żadnej ze stron. - Wygląda na to, że cokolwiek próbuję powiedzieć, wychodzi źle. - I dlatego właśnie nie chcę o tym rozmawiać. Nigdy nie zdołasz tego odkręcić, więc darujmy sobie. - Przepraszam. – powiedział po bardzo długiej przerwie. – Myliłem się. Byłem w cholernym błędzie, Gabby, a teraz nie mogę ani nic z tym zrobić ani powiedzieć czegoś, co by to naprawiło. To co zrobiłem było… niewybaczalne. Nie ma sekundy abym tego nie żałował. Dlatego zrozumiem, jeśli nie będziesz chciała dać nam drugiej szansy. Mimo, że wciąż mam nadzieję na to drugie.

200

Tłum: mary003

Niech to szlag, chciała utrzymać między nimi dystans, ale jakżeby mogła? Powiedział wszystko co pragnęła usłyszeć a czego nie spodziewała się usłyszeć. – Cóż… - odezwała się w końcu i westchnęła. – Przynajmniej tyle. Równie dobrze mogłaby zrezygnować ze swojego uporu. Mark nigdy nie zmięknie, podobnie jak ona. A jej rodzice – zwłaszcza matka – byliby wniebowzięci. Istniała jeszcze sprawa ślubu, który się nie odbył. Przynajmniej był tutaj, walczył o nią. Nie mogła powiedzieć tego samego o niektórych osobach. Odprowadził ją do drzwi, ociągając się i próbując przeciągnąć rozmowę, gdy ona mocowała się z zamkiem. Oczywiście miał nadzieję na zaproszenie, ale Gabby nie była jeszcze na to gotowa. - Cóż… - mruknęła, gdy rozmowa nie szła po raz kolejny. – Jeszcze raz dzięki. Skinął głową, przyjmując porażkę z gracją. Lecz potem pochylił się i czubkiem palca uniósł jej podbródek. Przymknęła oczy, jej puls przyspieszył, a jego usta opadły na jej. I… nic. Nie poczuła żadnego przypływu adrenaliny, rozpaczliwej potrzeby przyciągnięcia go do siebie, wciągnięcia do swojego mieszkania i zostania z nim. W tym samym momencie, gdy jej puls przyspieszył, poczuła rozczarowanie. Musiała się zmusić aby przebrnąć przez cały pocałunek aż w końcu odsunął się i uśmiechnął. Och nie. - Dobranoc, Gabriello. – powiedział i odwrócił się, wyglądając na zadowolonego z siebie. Pewnie uważał, że dał jej do myślenia. Dał, naprawdę. Walcząc ze łzami, weszła do mieszkania i oparła się plecami o drzwi, próbując złapać oddech. Nie mogła zmarnować kolejnych łez na Iana Rhodesa. Nie mogła. Niech go szlag. Nie potrafiła nad sobą zapanować i chwilę później rozpłakała się, łzy spływały obficie po jej twarzy. Nienawidziła go.

201

Tłum: mary003

Zapukał do drzwi, lecz w środku nikogo nie było. Modląc się o to, aby przynajmniej wróciła do domu na noc, wrócił do swojego motocykla i rozważał swój następny ruch – nie mając pojęcia co robić – kiedy na ulicy pojawiło się ciemne BMW. Nie chciał na to patrzeć – miał ochotę podejść do nich i zasygnalizować swoją obecność – ale przeczucie mówiło mu aby został na miejscu, a wtedy patrzył bezradnie, jak ten dupek całuje jego Gabby. Problem tkwił w tym, że Ian był takim samym dupkiem, jak ten facet. A gdyby Gabby naprawdę była jego, nie chciałaby dawać temu palantowi kolejnej szansy. Wydawało mu się, że załamie się pod ciężarem winy, która teraz go dopadła. Wszystko to jego wina. Poczekał aż doktorek – wysoki, przystojny i oczywiście szelmowsko zadowolony z siebie – zejdzie po schodach, wsiądzie do swojego jebanego, drogiego samochodu i odjedzie. Gabby już dawno temu zamknęła się w mieszkaniu. Zastanawiał się czy zadzwonić do niej i uprzedzić, że był pod jej domem, ale nie. Jakakolwiek będzie jej reakcja, dobra czy zła, chciał aby była prawdziwa. Szczera i nieprzygotowana. Wszedł po schodach i zapukał do drzwi, mając nadzieję, że nie przerazi jej. Nie musiał czekać zbyt długo. Otworzyły się niemal od razu. Gabby miała na sobie szpilki, dzięki którym prawie dorównywała mu wzrostem, jej oczy lśniły. Mimo, że czuł wewnętrzne spustoszenie po tym, jak widział ją z innym mężczyzną, jej widok zaparł mu dech w piersiach, jej spięte włosy odsłaniały wdzięczną szyję i piękne ramiona. - Co ty do diabła tu robisz? – zapytała. Nie, nie przerażona. Na pewno też nie szczęśliwa. Wkurzona jak cholera. Mimo, że wyglądała na rozwścieczoną, dostrzegł przebłyski czegoś innego. Na chwilę zrzuciła z siebie maskę, a kiedy światło z salonu padło na jej twarz, zauważył na policzkach świeże ślady po łzach. Były rozmazane, jakby chciała je odegnać, ukryć przed nim, zanim otworzyła drzwi. Nie czekał na jej zaproszenie. Podszedł do niej, chwycił dłońmi jej twarz, czując pod nimi wilgoć, co tylko upewniło go w swoim przekonaniu. – Ian. – wyszeptała, wpatrywała się w jego twarz, jakby z niego piła. Po chwili poczuła kolejny pocałunek na swoich ustach, tym razem od innego mężczyzny. Walczył desperacko aby jej wspomnienie innego mężczyzny całkowicie 202

Tłum: mary003

wygasło. Przesunęła dłońmi po jego ramionach, zaciskając je w końcu wokół jego nadgarstków i oderwała się od niego. – Nie jestem teraz w stanie się z tobą użerać. - Gabby… proszę, wysłuchaj mnie. - Od miesiąca nie miałam od ciebie żadnych wieści, a teraz mam cię wysłuchać, bo ty tak mówisz? – cholernie uparta kobieta. Brian miał rację ostrzegając go na samym początku. Nie posłuchał, ale i tak był z tego bardzo zadowolony. – Co tam robiłeś? Czaiłeś się w moich krzakach? Jak długo tam byłeś? - Niedługo, ale wystarczająco długo. - Widziałeś nas. - Skarbie, nie jestem… rozumiem, okej? Rozumiem. - Niczego nie rozumiesz. Nie jesteś nawet w stanie zrozumieć przez co muszę przechodzić. Nie potrzebuję twojej pieprzonej litości i nie chcę nawet słyszeć znów tych słów. - Chodziło mi o to, że rozumiem dlaczego mogłaś się do niego zwrócić. Byłaś tu sama. Nie potrafię winić nikogo innego, ponieważ to ja się do tego przyczyniłem. Nie chciałem żebyś odseparowywała się od rodziny, Gabby. Potrzebujesz ich bardziej niż mnie i nie możesz temu zaprzeczyć. - W takim razie, co ty, do cholery, tutaj robisz? Podjąłeś swoją decyzję, a więc szerokiej drogi. - A co miałem niby zrobić? Pozwolić abyś wszystko rzuciła? Od samego początku powtarzałaś, że nie chcesz aby ktoś inny podejmował za ciebie decyzję, więc wycofałem się. – pragnął powiedzieć jej, że wszystko jest już w porządku, że wszystko naprostował. Nie wiedział jednak, jak zareagowałaby na to w tej chwili. - Przedstawiłam ci inne opcje, ale na żadną nie chciałeś przystać. W porządku. Powiedziałam ci na samym początku, że sama mogę się wszystkim zająć, a ty nie musisz się angażować, jeśli nie chcesz. I nie powinieneś był tego robić! Skoro tego właśnie chciałeś, to dlaczego pozwoliłeś mi wierzyć, że… - nie wytrzymała i wybuchła płaczem. O Chryste, nie mógł tego znieść. Objął ją, wytrzymując jej chwilowe protesty, aż w końcu opadła i przylgnęła do niego. - Nie chciałem tego. Kocham cię. – wyznał, jego głos załamał się, gdy przymknął powieki i przyciągnął ją bliżej. Gabby zacisnęła pięści na jego koszulce, która zrobiła

203

Tłum: mary003

się morka od łez. – Tak bardzo cię kocham. Nie potrafię już trzymać się od ciebie z daleka.

Dwa razy w ciągu tej samej nocy usłyszała słowa, które chciała usłyszeć dawno temu od dwóch różnych mężczyzn. Nie spodziewała się żadnych z nich. Mark wciąż jej pragnął. Mogłaby zostać z nim i odzyskać swoje bezpieczeństwo i stabilność. A także mieć wsparcie rodziny. Ale musiałaby wtedy poświęcić swoje dziecko aby dorastało z mężczyzną, który nie jest jego ojcem, a także zmysłowość i namiętność, którą nie potrafiła dzielić z innym mężczyzną. Ian również jej pragnął. Będąc z nim musiałaby zrezygnować z niemal wszystkiego oprócz założenia prawdziwej rodziny, która razem pokonałaby wszystkie trudności świata… a uczucie i połączenie, jakie było między nimi, było tego warte. Poza tym, był tutaj, walczył o nią. Westchnęła, nogi miała, jak z waty, kiedy wysunął się z jej uścisku i padł przed nią na kolana. Jedynie uścisk jego dłoni na jej biodrach utrzymywał ją w pionie. Jego piwne oczy wpatrywały się w nią z takim żarem i tak głębokimi emocjami aż zaparło jej dech w piersiach. Czuła, jak serce podchodzi jej do gardła, a puls przyspiesza stukrotnie. Drżała na całym ciele. - Kocham cię. – wyznał, jego oczy były zamglone mimo, że żadna łza nie spłynęła po jego policzku. – Jesteś jedyną rodziną jaką mam i jedyną o jaką się troszczę, Gabriello, ale nie chodzi tylko o to. Chodzi o ciebie. Gdybyś nie była ode mnie tak dużo lepsza, tak bardzo poza moim zasięgiem, walczyłbym o ciebie, zanim jeszcze dowiedziałbym się o dziecku. Myślałem jednak, że to nie ma sensu. Że nie warto próbować, bo nigdy nie chciałabyś być z kimś takim, jak ja. Ale jeśli mi wybaczysz, przysięgam tobie i Bogu i wszystkim innym, że nigdy więcej cię nie opuszczę. Będę chronić ciebie, nasze dziecko i inne dzieciaki, które możemy mieć. Nie jestem w stanie obiecać ci, że zagwarantuję ci wszystko na co zasłużyłaś, ale jestem stanie obiecać, że jeśli mnie przyjmiesz, oddam ci się cały. Na wieczność. Nigdy nie widziała takiej tęsknoty i szczerości, która tak bardzo łamałaby serce. Tyle jednoczesnej nadziei i rozpaczy, jakby modlił się o coś, co było poza jego zasięgiem. Nie potrafiła się powstrzymać i opadła w jego ramiona. Ian od razu uścisnął ją tak mocno, że ledwo mogła oddychać. O Boże. Co oni wyprawiali? W tej chwili nie obchodziło ją to. Wiedziała, że razem jakoś to rozpracują, a ona zrobi to co konieczne. Do diabła ze wszystkimi. Jeśli 204

Tłum: mary003

będzie trzeba, zostaną tylko we trójkę, ale przynajmniej będzie miała pewność, że nic ich nie rozdzieli, a ich trio da radę wszystkiemu i wszystkim. - Kocham cię. – wyparowała, nie mogąc się powstrzymać. – I kocham wszystko co właśnie powiedziałeś. Tylko tego pragnę, Ianie. Nie potrzebuję niczego innego, ponieważ tylko ciebie potrzebuję i w pełni mi to wystarcza. - Naprawdę? Byłabyś w stanie rzucić dla mnie wszystko? Nawet szkołę? Nie chciała tego robić. Pracowała na to tak długo, ale… tak. Kiedy myślała o przyszłości bez tego uczucia, które w tej chwili w sobie miała, bez stabilności i bezpieczeństwa jakie teraz czuła, była gotowa na wszystko. Umarłaby bez niego. Już umierała. - Tak. – przymknęła powieki, aby powstrzymać nową falę łez. Będzie musiała zrezygnować z tak wielu marzeń. - Skarbie. – wyszeptał w jej szyję, wdychał jej słodki zapach i wyglądał w końcu na odprężonego. – Muszę ci coś powiedzieć. Poczuła, jak strach kopie ją w brzuch. – Co takiego? - Rozmawiałem z twoimi rodzicami. Wszystko jest w porządku. Mamy ich błogosławieństwo. Chwyciła go za ramiona, odsunęła się niedowierzaniem w jego twarz. Czy ona śniła? – Co?

gwałtownie

i

spojrzała

z

- Byłem u nich, zanim przyjechałem tutaj. Nie mogę powiedzieć, że byli szczęśliwi, ale powiedzieli, że poprą każdą twoją decyzję. Jeżeli się nie mylę, przyzwalają na nas związek. – roześmiał się, jak sądziła na widok jej miny. – Brian mi pomógł. – dodał. – Zawdzięczasz mu niestety przysługę. - Kocham tego gówniarza. Śmiejąc się, przygarnął ją z powrotem w ramiona. – Wszystko będzie w porządku. Na razie znów mogę pracować dla Marco, ale pragnę czegoś więcej. Poza tym, obiecałem to twojej rodzinie. - Nie obchodzi mnie to. Jeżeli robisz to co kochasz, to oni będą musieli nauczyć się z tym żyć. Nie rezygnuj z tego. Mnie to nie przeszkadza. - Dla mnie ta praca jest jak każda inna. Nie jest moją życiową ambicją, jak u Briana czy innych chłopaków. Ty jesteś moją ambicją. – pogładził kciukiem jej 205

Tłum: mary003

policzek, a sposób w jaki spojrzał na jej usta, jakby pragnął je od razu posiąść, sprawił, że jej krew zagotowała się z gorąca. - Myślę, że mam dla ciebie pewien pomysł. - Tak? Zamieniam się w słuch. Uśmiechnęła się. – Rozmawialiśmy już o tym. Masaż leczniczy. Możesz zacząć ode mnie. Pocałował ją – w końcu! – a głód, który poczuła był niemal przerażający w swojej intensywności. Nie miała nic przeciwko zrobieniu tego na podłodze, ale wciąż mieli otwarte drzwi. Każdy sąsiad weźmie ją za wariatkę widząc, jak najpierw całuje się z jednym mężczyzną, a potem obściskuje na podłodze z drugim. Nie była z tego dumna, zwłaszcza, że Ian wszystko widział. Na szczęście, jej limit poniżenia wyczerpał się dawno, dawno temu. Oderwali się od siebie i Ian zamknął drzwi, kiedy Gabby zwróciła na nie uwagę w żartach. Pomógł jej wstać a kiedy zdjęła szpilki, ponownie pochylił do niej głowę. Czuła się wspaniale mogąc znów poczuć na swoich ustach jego wargi, jego wspaniały smak, gdy dokuczał jej językiem. Jęknęła i przyciągnęła go bliżej, uważając starannie aby każdy milimetr jej ciała stykał się z jego ciałem. Jego dłonie przesunęły się po jej plecach, a gdy znalazły się na jej tyłku, przycisnął ją mocniej do siebie. Ciepło zgromadziło się w jej brzuchu, rozprzestrzeniając się po całym ciele, jednocześnie je osłabiając i wzmacniając. Uniosła jedną nogę i objęła nią jego biodro, pozwalając jego dłoni gładzić jej nagie udo. Jej naga skóra mrowiła pod jego intensywnym dotykiem. Podobnie jak inne miejsca, które czekały na jego dotyk. - Tęskniłem. – wyszeptał. Nawet nie potrafiła wyjaśnić, jak bardzo ona tęskniła. Jakby jakaś cząstka jej umarła. - Nawet nie chcę pamiętać, jak się czułam, gdy nie było cię obok. – wyznała. – Po prostu bądź ze mną. Spraw aby to wszystko odeszło. Ciepło rozgorzało w jego spojrzeniu. Jego pocałunek ponownie rozpalił jej zmysły, a dłonie tym razem wędrowały po całym ciele. Na zmianę ściskały jej tyłek, potem piersi. W końcu rozpuścił jej włosy, uwalniając kaskadę fal, która w zetknięciu z nagą skórą ramion sprawiła, że zadrżała.

206

Tłum: mary003

Niemal roześmiała się na myśl, że w końcu znalazła faceta, który potrafił rozpuścić jej włosy bez szarpania za nie. Mimo, że to było niedorzeczne, nawet po tak pospolitej czynności wiedziała, że znalazła swój ideał. Wylądowali w końcu w jej sypialni, rzucając ubraniami na lewo i prawo, dopóki nie upadła na łóżko a jego na wpół nagie ciało nie znalazło się pomiędzy jej udami. Oprócz jego dżinsów dzieliły ich tylko jej majteczki, szarpała się z guzikiem u spodni, próbując zlikwidować ostatnią dzielącą ich barierę. Jęknęła z frustracji, gdy umknął spod jej rąk. Całował ją wzdłuż ciała, podrażnił piersi a następnie skierował się niżej. Poczuła ciepło i siłę jego palców, gdy położył dłoń na jej brzuchu. Było zbyt wcześnie, by wyczuć jakikolwiek ruch, ale lubiła wyobrażać sobie, że dziecko, które nosiła rozkwitało pod jego dotykiem. - Widać już brzuszek. – powiedział z nutką dumy w głosie. - Tak mi się wydaje. – wyszeptała. Odsunął dłoń aby wycisnąć na brzuchu kilka delikatnych pocałunków, które rozbudzały ją w takim samym stopniu, jak łaskotały. Zachichotała, wijąc się pod jego dłonią i pogładziła go po włosach. Były dłuższe, ale podobały się jej. – Ian, proszę… nie każ mi czekać. Posłuchał jej, powoli ściągał z niej majtki, całował i lizał miejsca, które były wrażliwsze na dotyk. Uwielbiała widok jego dłoni zsuwających z jej bioder majtki, a następnie ust, które szły w ślad za nimi i drażniły dopiero co odkryte miejsca. - Boże! – krzyknęła z frustracji, niemal rozrywając swoje majtki. Jej cipka zaciskała się, pożądanie wzrosło do nieznośnej intensywności. Ian pochylił głowę i przesunął nieśmiało językiem po łechtaczce. Szarpnęła się, próbując wyjść mu naprzeciw, lecz odsunął się. Dźwięk, który wydobył się wtedy z jej gardła przypominał w dużej mierze warkot. Uśmiechnął się jedynie i uniósł wysoko jej nogi, aby całkowicie zdjąć z niej majtki i odrzucić je na podłogę. Patrzenie na niego … bez koszulki, wytatuowanego i wykolczykowanego, ze spodniami zwisającymi luźno na biodrach… było nieziemsko gorące. Jeśli szybko ich nie zdejmie, ona zrobi to za niego. Wykorzystując jej pozycję, Ian przesunął językiem wzdłuż jej łydki, a następnie poskubał zębami wewnętrzną część uda. Wzdychając z potrzeby, Gabby rozchyliła nogi najszerzej jak mogła. Jego usta od razu znalazły się na jej łechtaczce, ssąc ją zaborczo.

207

Tłum: mary003

Ssał ją, lizał, pochłaniał, szepcząc, jak bardzo kocha każdą część jej ciała, sposób w jaki smakowała i to, że nigdy nie będzie miał jej dość. Modliła się aby była to prawda, ponieważ to ona nigdy nie będzie miała go dość. Kiedy sprawił, że była już tak napalona, że nie mogła dłużej powstrzymywać orgazmu, uniósł się nad jej ciałem i wziął w usta każdy z sutków, ssąc go głęboko. Wbiła paznokcie w jego plecy i zaczęła wić się pod nim, gdy poczuła, że zsuwające się spodnie uwalniają jego penisa. - Badałeś się? – zapytała pospiesznie. - Tak. Jestem czysty. - Ja też. – pragnęła aby jak najszybciej w nią wszedł. Sięgnęła po niego w dół i przysunęła do swojej dziurki. – Wejdź we mnie. – błagała, unosząc uda i ocierając się o grubą główkę. - Pragniesz mnie?. – pocałował ją z furią. - Tak. Tak. Tak. I to już… . Spodziewała się, że będzie to przeciągał, drażnił ją, ale był równie zmęczony czekaniem, co ona. Wszedł w nią jednym silnym pchnięciem, krzyknęli w tym samym czasie i popatrzyli sobie głęboko w oczy. Nigdy nie czuła się lepiej. Pasował do niej idealnie, jakby była dla niego stworzona. Nie pozostawił jej zbyt wiele czasu na przyzwyczajenie się, ponieważ od razu zaczął się w niej powoli poruszać. Nie mogła oderwać od niego wzroku. Nie chciała aby kiedykolwiek znów rozdzielał ich mur, pragnęła dzielić z nim wszystko. Zadyszała, gdy wszedł w nią głębiej i chwyciła jego twarz, dopóki nie stykali się czołami. – Ian… - Kocham cię. – wyszeptał i zabrzmiało to dużo słodziej niż za pierwszym razem. - Ja ciebie też. - Wyjdź za mnie. Rozszerzyła oczy ze zdziwienia a on pocałował ją dziko. Fizyczna przyjemność, emocje, które w sobie kłębiła i te piękne trzy słowa, to było za wiele. Odpowiedź mogła być tylko jedna, ale i tak zdołała wykrztusić jedynie: - Tak! Po chwili osiągnęła kolejny orgazm, który zagłuszył kompletnie wypowiedziane wcześniej słowa. Drżała, gdy dochodziła do siebie, Ian natomiast ukrył twarz w zagłębieniu jej szyi, przytulił ją mocno i wykrzyknął jej imię, tryskając w nią mocno. 208

Tłum: mary003

Przez chwilę żadne z nich nie odezwało się ani słowem. Wtedy Ian sturlał się z niej i przyciągnął ją w ramiona, tuląc do siebie. - Tak? – wyszeptał z uśmiechem, składając lekkie pocałunki wzdłuż jej szczęki. Łatwo było wykrzyczeć odpowiedź podczas nieposkromionego pożądania, ale teraz też nie miała z tym problemu. – Tak. Oczywiście, że za ciebie wyjdę. - Nawet nie wiesz ile to dla mnie znaczy. – wyszeptał, głaszcząc ją kciukiem po policzku. Dla niej również, biorąc pod uwagę co wcześniej przeżyła. Wciąż gdzieś na samym dnie serca czuła lekkie ukłucie na myśl o przykrych wspomnieniach, ale wiedziała, że postępuje słusznie. Z Ianem zbudowali to, czego nie potrafiła zbudować z Markiem. Biedny Mark. Nie był złym facetem i będzie musiała jakoś wytłumaczyć mu całą sytuację. Z nim jednak upora się później. Teraz miała przed sobą całą noc z Ianem. A nawet całe życie. Marzenia jednak się spełniają.

209

Tłum: mary003

Rozdział 22. Marzec Gabriella Rhodes otworzyła oczy dokładnie o 3:02 nad ranem. Wpatrywała się w czerwone cyfry budzika. Wzdychając, wtuliła mocniej twarz w poduszkę i zatęskniła za czasami, gdzie mogła przespać spokojnie całą noc aż do wschodu słońca. Według Kelsey te czasy miała już za sobą, a przynajmniej mogła zrezygnować z nich na kilka kolejnych miesięcy. Na tą chwilę nie odczuwała żadnych bólów, kopniaków czy innych wskazówek, dzięki którym od razu musiałaby gnać do szpitala. Jedynym problemem było przewracanie się na łóżku, które wymagało niezwykłej sprawności i zręczności. Czy to się kiedykolwiek skończy? Była już cztery dni spóźniona, ale nieważne, jak bardzo błagała i płakała, lekarz nie chciał jej jeszcze przyjąć. Wszystko było w porządku i nie powinno się wywoływać sztucznie porodu. Tak więc pozostało jedynie czekać. Dziecku najwyraźniej było tak dobrze w jej brzuszku, że nie spieszyło się na wielkie powitanie. Ian wciąż spał spokojnie obok niej przez co miała ochotę go kopnąć. Skoro ona się obudziła, to on też powinien. To byłoby w porządku. Nie, nie w porządku. Prędzej by go pocałowała niż kopnęła. Zbierając w sobie wszystkie siły, aby się przesunąć, poczuła nagle dziwny ból w dole kręgosłupa. To było coś nowego. Plecy nie bolały ją zbyt często i to uczucie było trochę… inne. Może to była ta długo wyczekiwana wskazówka. Ależ miałaby szczęście! Była u lekarza niecałe dwa dni temu i nie zauważył żadnego rozszerzenia się ścianki macicy. Na dodatek nie mogła pracować, chodzić, uprawiać seksu ani robić milion innych rzeczy, w tym swobodnie obrócać się na łóżku. Jak tak dalej pójdzie, to do końca życia nie uda jej się urodzić tego dziecka. Ból trochę osłabł, więc podparła się dłońmi o łóżko, próbując się podnieść. Cała sytuacja musiała wyglądać bardzo żenująco, ponieważ jej cholerny brzuch sprawiał, że ledwo była w stanie obrócić się na drugą stronę, a co dopiero mówić o podniesieniu.

210

Tłum: mary003

Ze wszystkich rzeczy, tego właśnie się nie spodziewała. Czuła się upokorzona. Kelsey nie ostrzegła jej przed tym, dopóki któregoś dnia jej o tym nie wspomniała, po czym odparła: - Poczekaj aż zaczniesz rodzić. Tyle osób zacznie interesować się twoją macicą, że za każdym razem, gdy ktoś będzie wchodził do pokoju, ty będziesz miała ochotę rozłożyć nogi. Suka. Wszystko przed czym ją ostrzegała, okazało się prawdą. Przerażającą prawdą. Gabby przymknęła powieki, zmuszając się aby znów zasnąć. Omal jej się udało. Gdyby nie ten ból w plecach… I to, że musiała siku. Oczywiście w najlepszym momencie. Rzucając wiązankę przekleństw, których ostatnio nadużywała, po wielkim wysiłku w końcu udało jej się usiąść. Ale to był dopiero początek. Mogła znieść wszystko, ale z nietrzymaniem moczu miała ogromny problem. To dziecko musi się w końcu urodzić albo niedługo sama je stamtąd wyciągnie. Albo zrobi taki raban w szpitalu, że w końcu ktoś jej posłucha. Niestety będzie musiała obudzić teraz Iana i powiedzieć mu, żeby zmienił pościel. Tylko, że sporo było tej cieczy… - Ian! – krzyknęła. Podskoczył w miejscu, następnie wyskoczył z łóżka i pobiegł od razu po swoje ubrania. Omal się nie roześmiała. Czy on w ogóle się obudził czy nadal śnił? Najwyraźniej był w ciągłym stanie czuwania. – Mam ochotę na miętowe paszteciki. Idź do kuchni. Zatrzymał się trzymając w dłoni dżinsy, włosy sterczały mu na boki, gdy wpatrywał się w nią pytająco. – Co? - No już, ubieraj się. Przynieś mi trochę. - Gabby. - Naprawdę w to uwierzyłeś? Właśnie odeszły mi wody. Opadając z powrotem na materac, założył spodnie. – Mówisz poważnie czy znów robisz sobie ze mnie jaja?

211

Tłum: mary003

- Przepraszam, ale jestem taka podekscytowana. Niecałe dwie minuty temu miałam ochotę wsadzić w siebie ręce i wyciągnąć dziecko gołymi rękoma. - To obrzydliwe, Gab. - Nie widziałeś jeszcze najgorszego, kochanie. – po tym, jak udało się jej wstać z łóżka, przeciągnęła się i pomasowała po plecach. – Trochę boli, ale nie jest źle. Mój Boże. Teraz, kiedy musiała się z tym zmierzyć, miała ochotę wrócić do łóżka i schować się pod kołdrą. Przez cały ten czas miała w głowie wszystkie te traumatyczne filmy a niedługo sama będzie musiała przez to przejść. - W porządku? – zapytał Ian i podszedł do niej, gdy był już w pełni ubrany. Musiała się przebrać w coś suchego. - Tak. – Gabby ledwo się poruszała w swoich sztywnych spodniach, które kupiła specjalnie na tą okazję. Ian przez cały czas był obok niej, jakby bał się, że za chwilę się przewróci i zacznie toczyć. – Nic mi nie jest. – zapewniła go i zerknęła na jego ukochaną twarz, uśmiechając się do niego. – Umyję się i ogarnę trochę, a ty zabierz nasze rzeczy do samochodu i poinformuj szpital, że jesteśmy już w drodze, dobrze? - Jasne. – przyciągnął ją w ramiona, dzięki czemu mogła się poczuć bezpieczna i spokojna w porównaniu do strachu, który odczuwała na myśl o kilku czekających ją godzinach. Błagam, niech poród przebiegnie gładko. Krótko, w miarę bezboleśnie i nieskomplikowanie. Zasługiwali na to, prawda? Mimo wszystkich swoich jęków, skowytów i narzekań, nie mogła się doczekać aż zobaczy swoje dziecko. Policzy jego małe paluszki i ucałuje każde z nich. Była już ciekawa osoby, która wywołała takie zamieszanie. Kiedy pomyślała o tym, jak Ian kładzie głowę na jej brzuchu, nasłuchując jakiegoś ruchu dziecka i jak promiennie wyglądała wtedy jego twarz, ściskało ją w sercu. Niestety już ich to nie czeka i będzie jej tego brakować. Na szczęście będą mieli dziecko, któremu będą mogli okazywać równie dużo miłości na o wiele więcej różnych sposobów. Kiedy znaleźli się w samochodzie i jechali do szpitala – siedziała na torbie aby nie poplamić siedzenia – Gabby zadzwoniła do Kelsey, gdy Ian prowadził. Była prawie czwarta nad ranem, ale gdy Kelsey odebrała, brzmiała jakby przez całą noc piła jedynie kawę. – Rodzisz? – wykrzyczała. - Tak się teraz odbiera telefon?

212

Tłum: mary003

- Jest czwarta nad ranem! Evan! – Gabby usłyszała jęk oczywiście wciąż śpiącego brata. – Gabby odeszły wody! Prawda, Gabby? Nie mów mi tylko, że żartujesz. - Nie żartuję. To już prawie godzina a teraz jesteśmy w drodze do szpitala. Kelsey westchnęła głośno. – Nawet nie waż się urodzić tego dziecka beze mnie! - Ściskam nogi tak mocno, jak tylko się da, Kels, ale nie wydaje mi się, żebym długo wytrzymała. – Ian siedzący obok niej, wybuchł śmiechem. - Boli? Poruszyła się niespokojnie próbując wyczuć intensywność bólu. – Trochę, ale nie jest źle. Nawet nie chcę słyszeć o tym, jak bardzo będzie mnie później boleć. - Nie zrobiłabym ci tego teraz. Nie chcę cie przestraszyć. A teraz nie brzmiała niby strasznie? – Straszysz mnie przez samo mówienie o tym. Jesteś wcielonym diabłem. - Wiem, że mnie kochasz. No dobra, jesteśmy spakowani, więc zaraz ruszamy w drogę. Wstrzymaj się albo jeśli za bardzo cię boli, powiedz Ianowi żeby cię powstrzymywał. - Nienawidzę cię. - Pa, skarbie! Kelsey była dla niej prawdziwą Superwoman, ponieważ rodziła naturalnie. Gabriella nie lubiła bólu, a więc nie miała nic przeciwko małemu wspomożeniu ze strony współczesnej medycyny. Potrzebowała znieczulenia, mnóstwo znieczulenia. A wtedy mogłaby się w końcu zrelaksować.

Gdyby Ian stał w pobliżu Gabby, gdy ta wydała się z siebie pierwszy okrzyk, to pewnie od razu skurczyłyby mu się jaja. Dzięki Bogu, że właśnie wracał do pokoju niosąc kawałek lodu i zdołał zachować bezpieczny dystans. W pokoju znajdowały się wszystkie kobiety z rodziny Rossów – jej matka, Kelsey i Candace – oblegały jej łóżko próbując ją wesprzeć, ale jej wzrok i tak poszukiwał Iana. - Gdzieś ty do diabła był? – zawołała głosem przepełnionym bólem. 213

Tłum: mary003

- Przyniosłem lód. - Czy ja prosiłam cię o pieprzony lód? – wszyscy obecni wybuchli śmiechem, chociaż jej matka pokręciła głową i spojrzała w sufit. - Tak. - Przepraszam. – Gabby skrzywiła się i wbiła pięty w materac, próbując przewrócić się na drugą stronę. Podszedł do niej aby jej pomóc, ściskało go w żołądku na widok jej cierpienia. Gdzie był ten pieprzony anestezjolog? Powinien tu być już godzinę temu. Ostatnia pielęgniarka, która tu zaglądała poinformowała ich, że jest już w drodze. Kelsey pogładziła Gabby po włosach, a drugą dłonią ściskała jej rękę. – Świetnie sobie radzisz. Pamiętaj żeby głęboko oddychać. – poradziła, pochylając się nad nią. Ian wiedział, że to on powinien być przy Gabby, ale Kelsey była już w takiej sytuacji i wiedziała co robić. Potarł lekko kark Gabby, dając jej znać, że nadal jest przy niej. Rossowie zjawili się kilka godzin po tym, jak Gabby i Ian przyjechali do szpitala. Było już wczesne popołudnie. Brian i Evan wchodzili do pokoju od czasu do czasu, ale Gabby zawsze ich wyganiała, ponieważ wtedy miała największe bóle. Twierdziła, że nie może stracić swojego statusu „starszej, wrednej siostry”, bo nigdy nie daliby jej spokoju. Candace bała się z kolei, że i ona w każdej chwili może zacząć rodzić. Brian próbował przekonać ją aby została w domu, ale nie chciała przegapić takiej okazji. Ian zadzwonił do swojej matki, żeby poinformować ją o porodzie. Nie odebrała, więc zostawił wiadomość. Obchodziło ją to czy nie, wciąż była babcią ich dziecka a on zrobił już wszystko co mógł. Byłoby miło mieć przy sobie własną rodzinę po porodzie, ale w tej chwili nie miało to aż takiego znaczenia. Nie kiedy Gabriella tak bardzo cierpiała aby urodzić mu dziecko. Nie mogła już uleżeć w łóżku. Przekręcała się z boku na bok, podnosiła aż w końcu wróciła do swojej pierwotnej pozycji, w której wiła się i jęczała z bólu. Powtarzał jej, jak silna była i jak świetnie sobie radzi. Jak bardzo była piękna i jak bardzo ją kocha. Gdyby tylko mógł przyjąć na siebie odrobinę jej bólu, zrobiłby to. Zwłaszcza, kiedy spojrzała na niego z agonią w oczach i powiedziała: - Ian, nie dam rady. Nie mogę już tego znieść. 214

Tłum: mary003

Tego było za wiele. Miał zamiar znaleźć tego pieprzonego lekarza i przytargać go tutaj za jego pieprzony kark. Zrobiłby to, gdyby nie trzymała jego dłoni w żelaznym uścisku. – Poradzisz sobie, kochanie. Pozwól mi sprawdzić co się dzieje. - Nie zostawiaj mnie. Spojrzał bezradnie na Kelsey, która skinęła głową i opuściła pokój wraz z Panią Ross i Candace. Wtedy Gabby westchnęła z ulgą. – Mimo, że mi się to nie podoba, to wolałabym, żeby zostały na zewnątrz. – wyznała. - Jesteś pewna? - Chcę być tylko z tobą. Chryste, nie miał pojęcia czy będzie w stanie to znieść. Uczęszczał z nią do szkoły rodzenia, ale kiedy teraz znalazł się bezpośrednio w takiej sytuacji, miał wrażenie jakby uczestniczył w gaszeniu pożaru, o którym nic nie wie. Pogładził ją delikatnie po czole. – Powiedz co mogę dla ciebie zrobić. Skuliła się i ścisnęła jego rękę, gdy wstrząsnął nią kolejny skurcz wydobywając okrzyk z jej gardła. – Oddychaj, skarbie, oddychaj. – odezwał się, nie mając pojęcia co innego mógłby powiedzieć. Próbowała zwalczyć ból, ale posłuchała również jego rady. Spojrzał na odczyty monitora podłączone do jej płodu. Skurcze były coraz częstsze. - Czy każda pieprzona kobieta musi dzisiaj rodzić w tym mieście? – wykrzyczała przez zaciśnięte zęby. Roześmiał się, lecz szybko powstrzymał śmiech. Po chwili przemówiła swoim diabelskim głosem: - Dzisiaj pełnia księżyca czy co? - Nie wiem, ale radzisz sobie świetnie. Mówiłem ci już jak piękna jesteś? Mówił szczerze mimo, że cała była spocona a włosy kleiły się do jej twarzy. – Zaraz rzygnę. - Eeee… przepraszam. - Nie, chodzi mi o to, że za chwilę naprawdę zwymiotuję, Ian. - Och. – niech to szlag. Podniósł kosz, który stał przy jej łóżku, ale po kilku minutach nudności ustąpiły. - Nie wierzę, że moja matka musiała przechodzić przez to trzy razy. – odezwała się, gdy skurcze trochę ustąpiły. – A wszystko to dla takich gówniarzy jak my, którzy

215

Tłum: mary003

chwilami potrafili być naprawdę wredni. Musiała przechodzić z nami gehennę. Zwłaszcza z Brianem. - Moja matka powtarzała, że nie przez przypadek jestem jej jedynym dzieckiem. Najwyraźniej omal przeze mnie nie umarła. - Świetnie. To dziecko musiało odziedziczyć po tobie jakieś demoniczne geny. Gładził ją po brzuchu i obserwował bacznie monitor. – On albo ona będzie idealny/a. - Masz jakieś szczególne życzenia odnośnie płci? - Nie. – dla niego nie miało to znaczenia. Dziewczynka czy chłopiec, miał tylko nadzieję, że będą szczęśliwi i zdrowi. Poza tym, całe to wyczekiwanie aby poznać płeć było naprawdę ekscytujące. Wkrótce przyszedł anestezjolog, który zbadał Gabby i podał jej znieczulenie. Położyła się z ulgą, prawie w ogóle nie czując skurczu, który wykraczał prawie poza wykres na monitorze. Gabby jednak wciąż nie czuła się zbyt dobrze, więc jej rodzina musiała poczekać w poczekalni. I nareszcie, gdy nastał wieczór, nastała odpowiednia chwila. Ian wspierał ją, gdy parła, obserwując ze zdumieniem, jak ich dziecko przychodzi na świat. Otrzymali gratulację od personelu. Mała, różowa, pomarszczona lecz idealna kuleczka… Ian wstrzymał oddech czekając na krzyk dziecka, a kiedy już się rozniósł, omal nie zemdlał z ulgi. Miał córeczkę. Nie był jedyną osobą, która omal nie zemdlała. Gabby oparła głowę o jego ramię, jej pierś wznosiła się szybko i opadała z wyczerpania. Westchnęła, gdy ją przytulił. Jego głos był zduszony od kłębiących się w nim uczuć. – Udało ci się, kochanie. Tak bardzo cię kocham. - Ja ciebie też. – odparła. - Widzisz ją? – zapytał, obserwując pielęgniarkę, która opiekowała się teraz jego maleńkim aniołkiem. Gdyby nie był tak bliski rozpłakania się, roześmiałby się na donośny głos swojej córeczki. - Widzę. Jest piękna. - Jak ty. 216

Tłum: mary003

Miał wrażenie, że minęła wieczność, kiedy pielęgniarka przekazała Gabby dziecko. Ian wczołgał się do łóżka i objął ich ramieniem, wpatrując się w maleńki cud, który właśnie przyszedł na świat. Była bardzo podobna do mamy, ale dostrzegł również niewielkie podobieństwo do siebie. Otworzyła oczy, rozejrzała się dookoła i chwyciła ich palce z zaskakującą siłą. Gabby odwinęła kocyk i pogłaskała ją po plecach, zachwycając się jej delikatnością. – O mój Boże. – powiedziała ze łzami w oczach. – Jest idealna. Ian złożył delikatny pocałunek na czole swojej żony. Zaraz obok córki, wciąż była najpiękniejszą kobietą jaką spotkał. Pogładził leciutko czoło córeczki, podziwiając miękkość jej skóry. - Nie zmieniamy imienia? – zapytała Gabby. - Lia? Myślę, że idealnie do niej pasuje. - Zgadzam się. – zwróciła się do dziecka gruchającym głosikiem. – Cześć, Lia, moje kochanie. Mamusia cię kocha. – odwróciła głowę i pocałowała Iana w usta. – Tatuś też cię kocha. Tatuś. Wow. Myślał kiedyś o tym, jakby to było być ojcem, ale nie był w stanie przygotować się na coś takiego. Było przerażająco, ale i wspaniale. Czuł się trochę przestraszony, ale również pełen miłości. Nie mógł obiecać, że nigdy nie pozwoli swojej córce popełnić błędu, ale mógł obiecać, że nigdy w życiu nie pozwoli jej nikomu ani niczemu skrzywdzić. Jej ani tej wspaniałej kobiety, która podarowała mu najwspanialszą rzecz w życiu. Rodzinę.

Rzadkością było aby cała rodzina Rossów znajdowała się w tym samym miejscu w tym samym czasie. Wyjątkiem były święta i urodziny. Gabby była wdzięczna za każdą szansę. Z wyjątkiem tej. Była wyczerpana, obolała, osłabiona, znieczulenie powoli przestawało działać… i nigdy w swoim życiu nie była tak szczęśliwa. Przytulała do siebie córeczkę w swoim szpitalnym pokoju podczas gdy Ian robił im zdjęcie – zajmował się teraz fotografią i był w tym naprawdę dobry i naturalny. Z pewnością będzie miała mnóstwo ciążowych zdjęć.

217

Tłum: mary003

- Ian! Wystarczy. – roześmiała się, gdy dźwięk migawki nie ustępował. Uśmiechnął się do niej i zrobił kolejne zdjęcie ich śpiącej córeczce. – Nie mogę przestać. - A ciebie nadal nie ma na żadnym zdjęciu. – odezwała się Gianna. - No właśnie. – zgodziła się z nią Gabby. - Dawaj, stary. – Brian podszedł do Iana i wziął od niego aparat. – Spadaj do nich. Pozowali do rodzinnego zdjęcia a Brian ogłosił się najlepszym fotografem na świecie przez co naraził się na wybuch śmiechu wszystkich obecnych, tym bardziej, że chłopcy konkurowali ze sobą przez kilka minut. - Odwdzięczę się, gdy nadejdzie wasza pora. – powiedział Ian, wskazując na Candace. Siedziała na krześle z wyciągniętymi nogami. Miała tak spuchnięte stopy, że Gabby jej współczuła. - Miejmy nadzieję, że prędzej niż później. – odparła ze znużeniem. - Serio? – zapytała Kelsey. – Nie jesteś dość przerażona po dzisiejszym? - To i tak nie ma znaczenia. – odparła Candace, poruszając się niespokojnie. – I tak będę musiała się z tym zmierzyć, czy tego chcę czy nie. Chcę mieć to już za sobą. – Brian podszedł do niej i pogładził ją po włosach. Uśmiechnęła się do niego. – Jestem pewna, że warto pocierpieć. Lia poruszyła się w ramionach Gabby, która od razu pocałowała ją w czoło. Nie mogła przestać jej całować – miała ochotę wręcz ją pożreć, taka była słodka. Na dodatek była owinięta w piękny, różowy kocyk, który idealnie pasował do jej różowiutkich ust. – Oczywiście, że warto. – zgodziła się. Rozległo się pukanie do drzwi. Evan, który stał najbliżej, otworzył je i wyjrzał na zewnątrz, zamieniając tam kilka słów z jakąś kobietą. Gabby spodziewała się, że to któraś z jej przyjaciółek, lecz kiedy Evan otworzył drzwi, do środka weszła nieznajoma starsza kobieta o siwych włosach, niosąc nieśmiało w dłoniach kwiaty i różowe pudełko. - Mama? – zapytał Ian.

218

Tłum: mary003

Westchnienie opuściło usta Gabby, zanim zdołała je powstrzymać. Poinformował ją wcześniej, że powiedział swojej mamie, iż są w szpitalu, ale nikt nie spodziewał się jej przyjścia. - Mam nadzieję, że mogę? – zapytała, rozglądając się niespokojnie po Rossach oblegających cały pokój. - Oczywiście. Cieszę się, że cię widzę. – Ian podszedł do matki i objął ją. Ian oczywiście nie mógł dostrzec jej twarzy, lecz Gabby ją widziała. Było na niej wszystko co Ian powinien kiedyś zobaczyć, a czego się nie doczekał. Smutek, tęsknotę i ogromną miłość, jakby w końcu odzyskała kontrolę nad swoim życiem. Gabby zanotowała sobie w głowie aby później mu o tym opowiedzieć. - Posłuchajcie, to moja mama. – przedstawił ją Ian. Gianna nawet objęła ją i przywitała oficjalnie jako członka rodziny. A kiedy Pani Rhodes podeszła do Gabby i Lia, w jej oczach zalśniły łzy. - Och… - powiedziała, przyciskając dłonie do piersi. – Jest piękna. - Chciałaby ją Pani potrzymać? Starsza kobieta spojrzała na swojego syna, jakby szukała u niego zgody. Skinął głową i wziął od niej prezent i kwiaty. Pani Rhodes usiadła na brzegu łóżka obok Gabby, która przekazała ostrożnie córeczkę jej babci. Lia otworzyła oczka i spojrzała na mamę Iana, przyglądając się jej z ciekawością. Gabby od razu wiedziała, że Ian nie będzie już musiał martwić się o mamę, która trzymała się na uboczu. Nigdy nie można lekceważyć siły dziecka, które zespala całą rodzinę. Kobieta była w nim wręcz zakochana. Mieli jeszcze sporo lat do nadrobienia, lecz Gabby była gotowa towarzyszyć mu w tej podróży, jeśli tego właśnie będzie chciał. A była tego pewna po wyrazie jego twarzy, gdy spoglądał na swoją mamę trzymającą w ramionach jego córeczkę. W całym pokoju rozległ się gwar rozmów. Gabby rozejrzała się z pełną miłością i szczęściem po członkach swojej rodziny. Wkurzali ją, szarpali jej nerwy, ale mimo, że jej grozili, mimo, że byli przeszkodą w drodze ku jej szczęściu, kochała ich. - Nie chcemy kraść wam całego show, Gabby, ale chcielibyśmy coś ogłosić. – odezwał się nagle Evan. Kelsey, która stała przed nim i którą otaczał ramionami, uśmiechnęła się szeroko. Candace, Gabby i Gianna krzyknęły naraz. – Jesteś w ciąży! 219

Tłum: mary003

Szczęśliwa para parsknęła śmiechem. – Nic nie ujdzie waszej uwadze. – powiedział Evan. - Jak długo? – zapytała Candace. - Od końca października. – wyjaśniła Kelsey. Odwzajemniła podekscytowany uśmiech Gabby. – Nie tylko ty musiałaś pić wodę. Wszyscy zaczęli im gratulować, przytulać i ściskać dłonie. Candace podniosła się z krzesła z pomocą Briana, by do nich podejść, ale zamarła, zanim jeszcze zrobiła pierwszy krok i złapała się za brzuch. – O Boże. – powiedziała, spoglądając w wytrzeszczone oczy Briana. - Co? – zapytał, ściskając mocno jej ramiona. – Skarbie, nic ci nie jest? - Nie wiem. – skrzywiła się, a następnie pochyliła i położyła dłonie na pobliskiej komodzie. - Dziecko? - Rodzisz! - O Boże! - Zawsze musisz zgarniać całe show, co? – powiedział Evan do Briana i walnął go w ramię. Gabriella chciała zrobić dużo więcej dla Candace, niż wyskoczyć z łóżka. Chciała wesprzeć ją w nieznanym, a w końcu wylądowała na podłodze prosto na twarzy. Zdołała jedynie wykrzyczeć powodzenia, gdy wyprowadzano jej szwagierkę z pokoju. Brian podbiegł szybko do Gabby aby ją uściskać, a następnie wybiegł, zostawiając w pokoju jedynie ją, Iana, jego mamę i Lie. - Cóż. – powiedziała radośnie do Pani Rhodes. – Oto moja radosna, porywista i szalona rodzina. - Wydaje się wspaniała. – odparła, wciąż tuląc do siebie Lie. Ian i Gabby zerknęli na siebie nad jej głową. Uśmiechnął się do niej, jego oczy błyszczały promiennie. Wiedziała, że to ona i Lia jest za to odpowiedzialna. Czyż ta noc mogłaby potoczyć się lepiej? Czyż jej życie mogłoby potoczyć się lepiej? Pomyśleć gdzie była rok wcześniej… . Miała złamane serce, była w kompletnej rozsypce. Gdyby ktoś powiedział jej co ją czeka po tym, jak Mark ją porzucił, wyśmiałaby go prosto w twarz. 220

Tłum: mary003

A teraz była tutaj. Jako matka. Jako żona. A wszystko to zasługa mężczyzny, który podarował jej skrzydła.

KONIEC

221