MacCullough Carolyn - Once a Witch

Carolyn McCullough Once a Witch

Tłumaczenie: Translations_Club Korekta całości: isiorek03

Prolog Tłumaczenie: wiolcia29105 Korekta: isiorek03

URODZIŁAM SIĘ W NOC SAMANHAIN, kiedy bariera między światami była najcieńsza – kiedy szept i piosenka magii, starej magii, jest mocną i słodką pieśnią dla każdego, kto jest w stanie ją usłyszeć. Moja matka walczyła całą noc, a kiedy w końcu przyszłam na świat, moja babcia uniosła się nade mną, skręcając w palcach tajemnicze kształty i mrucząc w języku, który tylko ona znała. - I jak? - wyjęczała moja mama, odwracając twarz do poduszki o zapachu lawendy. - Co się stało? - zapytała. Wreszcie moja babcia odpowiedziała pewnym siebie i triumfalnym głosem. - Twoja córka będzie jedną z najpotężniejszych osób, jakie kiedykolwiek były w tej rodzinie. Będzie inspiracją dla nas wszystkich. Zawsze zastanawiałam się, jak moja starsza siostra, Rowena, która została wpuszczona do pokoju, zareagowała na to wszystko. Nikt nie pomyślał aby sprawdzić tę część historii, ja tak naprawdę byłam zachwycona tylko jedną rzeczą, tym że to ja byłam słońcem, księżycem i gwiazdami razem wziętymi, a nie Rowena. Mówią, że nie płakałam po urodzeniu, że nie wydałam żadnego dźwięku, ale otworzyłam oczy i natychmiast zdobyłam ich uznanie cichym i spokojnym wzrokiem. - Jakby wiedziała już tak wiele. - mama szepnęła, dotykając mojej twarzy. Oczywiście gdybym nawet wiedziała cokolwiek, to dawno o tym zapomniałam. A jeśli chodzi o obietnice mojej babki, ona również została zapomniana. A może nie zapomniana, ale z całą pewnością wymazana z pamięci. Nawet teraz, siedemnaście lat później wciąż wyłapuję tęskne

spojrzenia mojej matki, przyglądającej się mi i zapewne zastanawiającej się gdzie podziało się dziecko, które zostało jej obiecane. Często też zastanawiam się nad tym czy moja babka wraca do słów, które wtedy wypowiedziała: „jedna z najsilniejszych… inspiracja”. Wątpię. Historia ta była opowiadana w gorliwym oczekiwaniu do czasu moich ósmych urodzin. Wtedy to, cała moja rodzina zebrała się wspólnie w naszym domu. Stanęli w kręgu śpiewając. W tym samym czasie moja matka, zapaliła osiem złotych świec reprezentujących cztery żywioły i cztery kierunki świata. W trakcie, gdy ja stałam pośrodku tego kręgu wszyscy mi się przyglądali. Niektórzy otwarcie inni ukradkiem. A co ja zrobiłam? Nic. Zupełnie nic. Nic, czego po mnie oczekiwano, jeśli mam być dokładna. Po jakimś czasie, zmęczyło mnie, to ich przypatrywanie się mi i sobie nawzajem, więc powoli zaczęłam zdmuchiwać świece, jedna po drugiej, czując się o wiele lepiej w mroku, który powstał. Oczywiście dwa kawałki mojego urodzinowego ciasta też się do tego przyczyniły. W końcu, wszyscy udali się do swoich domów. Pochodzę z rodziny czarownic. Każdy… Wszyscy w mojej rodzinie czy to chłopak czy dziewczyna, nawet moja najmłodsza kuzynka objawiła swoją Zdolność, przed a już na pewno nie później niż do ósmych urodzin. Prócz mnie… Dziewięć lat minęło od tamtych urodzin, a ja nadal nie mam żadnych oznak dających nadzieję, że mogę mieć jakąkolwiek Zdolność. Nawet troszeczkę, kropelkę czy chociaż pół kropli, połówkę połówki magii płynącej w moich najwyraźniej przyziemnych żyłach. A co do słów mojej babki o mnie – „najpotężniejsza… inspiracja” itd. itp. – one tylko

udowodniły, że nawet najstarsza, najmądrzejsza wiedźma może się śmiertelnie mylić.

Rozdział I Tłumacz: wiolcia29105 Beta: Darkness_Soul

- JESZCZE 20 MINUT, Hectorze. - powiedziałam. - I jestem wolna od tego Piekielnego Krateru. Hector, którego żółtobrązowe oczy zaiskrzyły, kiedy mówiłam, tylko ziewnął, pokazując mi zęby, ostre jak igiełki. Mrugnął raz, a potem z powrotem zwinął się do snu, ogonem obejmując swoje przednie łapy. Krater Piekielny nie jest do końca właściwą nazwą, przyznaję, gdy rozglądam się dookoła księgarni mojej babci, upewniając się, że wszystko jest w porządku. Ale to powiedzonko stało się ostatnio moim ulubionym wyrażeniem. Mieszkam z Kraterem Piekielnym, chciałam powiedzieć, moją współlokatorką, Agathą, chyba że jestem wezwana do domu na wakacje lub weekend. W odpowiedzi na co Agatha zawsze posyła mi puste spojrzenie. - Sądzę, że to niesamowite, dorastać w czasie komuny. - zagadnęła pewnego razu. Nie zaczęłam sprzeczać się, że to naprawdę nie jest prawdziwa komuna. W pewnym sensie wiedziałam jak mogłoby to zabrzmieć gdybym przedstawiła jej prawdziwy obraz komunizmu. Wielki, kamienny dom, który wyglądał jakby był zbudowany bez jakichkolwiek planów architektonicznych, mieścił się w stanie Nowy York. Obracali się w nim moi kuzyni, wujkowie i ciotki. Do domu należała również stodoła, pole i ogród, które napędzały rodzinny biznes – Greene’s Herbal Supplies. Wszystkim zarządzają moja matka i babka, które ubierają się w długie, kolorowe spódnice, chusty i sznury korali.

- To znaczy, ja dorastałam w Pine Park, w stanie Illinois, Tamsin pojedź kiedyś ze mną do domu to zobaczysz Krater Piekielny. A tak na marginesie, twoje dziwne „Krater Piekielny” to nawet nie słowo. - Chciałabym. - odpowiedziałam chętnie, wcale tego nie kryjąc. Bardzo chciałabym wiedzieć, jak to jest żyć w prawdziwej, normalnej amerykańskiej rodzinie. A nie, w której twoja matka lub babcia czytają z fusów po herbacie i kawie, co dwie sekundy. Albo nie hodują ostro pachnących ziół w ogrodzie dla kobiet i dziewczyn ze wsi. Przychodzą po zmroku, pukają nieśmiało do tylnych drzwi prosząc o coś, co mogłyby dosypać do kawy lub piwa jakiemuś człowiekowi, kiedy nie będzie patrzył. Wtedy oczy tych kobiet wypełniają się łzami wdzięczności, te same oczy, które będą uciekały gdzieś na boki, kiedy napotkają twoje w dzień na ulicy w mieście. W prawdziwym, normalnym domu u ludzi świętuje się Dzień Dziękczynienia, Boże Narodzenie lub Chanukę. Halloween jest dla dzieci, aby mogły się poprzebierać w swoje kostiumy A. nie jakieś święto, kiedy całą rodzina zbiera się głęboko w lesie za swoimi domami, roznieca ognisko, paląc słodkie zioła na ołtarzu zbudowanym z czterech elementów. W rodzinie, dla której nie jest to dzień, w którym wszyscy tańczą do pierwszego promienia wyglądającego zza wzgórza o świcie, a potem idą boso do domu raniąc sobie stopy i nogi, podczas, gdy dłonie strasznie marzną na zimnie i jest wam niedobrze od domowej roboty wina wuja Chestera. - Krater Piekielny. - zaczęłam ponownie z uczuciem, jakby tafle deszczu bryzgały przed zbyt dużym oknem. Został już tylko tydzień, do momentu gdy będę mogła złapać pociąg do Grand Central. Ziewnęłam i wyciągnęłam moje palce w stronę wypolerowanego cynowego sufitu. Dzwonek nad drzwiami wybił trzy delikatne nuty, a ja zaskoczona opuściłam ramiona. I nie tylko ja. Hector skoczył za ladę, lądując na ziemi, miauknął zdegustowany i schował się

pomiędzy dwoma stosami książek z poezją. Właśnie wtedy przypomniałam sobie, że miałam ponownie je wycenić i ułożyć na półce z wyprzedażą. Ale zamiast tego spojrzałam na człowieka, który właśnie wszedł do środka księgarni. Był wysoki, a ponieważ ja sama byłam wysoka, to coś oznaczało. Wysoki, chudy i schowany, ubrany w ciemny płaszcz, jakby ukrywał rany. Grzecznie złożył swój parasol i włożył go do miedzianej donicy, która miała za zadanie stać przy drzwiach. Jego oczy odnalazły mnie. - Przepraszam. - powiedział, a w jego głosie można było usłyszeć nutkę nerwowości, która zaraz została zdmuchnięta przez wiatr. Drzwi się zamknęły, zostawiając nas samych w środku. - Za co? - zapytałam lekko. - Nigdy wcześniej nawet pana nie spotkałam. - W myślach usłyszałam jęk Agathy. Rozpaczała nade mną. Gość wskazał na obszar wkoło swoich butów. Ogromna kałuża rozciągała się pa drewnianej podłodze, a woda wciąż kapała z jego płaszcza. - Oh. - powiedziałam, a wszystkie moje dowcipy wyparowały. - Ja… mam mop. - Znakomicie zakończyłam. Kiwnął głową, lekko przy tym potrząsając płaszczem, a potem jeszcze bardziej zmieszany spojrzał na coraz bardziej powiększającą się plamę wody. - Szykowałaś się do zamknięcia? - jego akcent był słaby, ale słyszalny. Starałam się go rozpoznać. - Nie. - delikatnie skłamałam, mimo wszystko jest on klientem, a ja zarobiłam dziś tylko około 22 dolarów. Podeszłam za kasę i zaczęłam wyrównywać stosy książek, udając, że nie zwracam uwagi jak lawiruje obok wystawy z beletrystyką. Kiedy podszedł do działu okultystycznego i sekcji tajemnej, poczułam znajome ukłucie rezygnacji. Więc jest jednym z nich – pomyślałam. Zdecydowanie miastowy, który myśli, że magię znajdzie w książce. Westchnęłam. Uwierzcie, miałam ochotę na niego

nakrzyczeć. Jeśli mogłabym znaleźć magię w jakiejkolwiek książce, już dawno z bym ją odnalazła. Bawiłam się jedną z taśm do paragonów, następnie spojrzałam na mężczyznę, spodziewając się zobaczyć go zanurzonego w najnowszej lekturze Raven Starling „Spells for Living a Life of Good Fortune”, która jest naszym obecnym bestsellerem. Ale nigdzie go nie znalazłam. Podniosłam głowę, balansując na jednej nodze. Nagle mężczyzna pojawił się pomiędzy półkami z poezją i skierował się w moją stronę z wąską, brązową książką w ręce. Niewytłumaczalnie, zrobiłam krok w tył. Mój łokieć zadrapał się o ekspres do kawy, na który nalegała moja babcia, mówiąc, że musi tu być jeśli mam pracować w księgarni przez całe lato. Kubek zaszumiał, a jego tłusta zawartość zachlupotała, kiedy szarpnęłam ręką w przód. - Ałć. - wymsknęło mi się. Zdaje się, że mężczyzna nic nie zauważył. Z bliska widać było lśniący złotem kilkudniowy zarost, a mokre od deszczu włosy miały kolor ciemny blond. Jego stylowe okulary w czarnej oprawce odbijały światło, nie pozwalając mi dojrzeć koloru jego oczu. Oszacowałam jego wiek na około 30 lat. Nie wyglądał jakoś zachwycająco, ale było w nim coś, co sprawiało, że odwracałam wzrok, a następnie znów spoglądałam. - Czy jest więcej tych egzemplarzy? - zapytał, a mnie znów zaabsorbował jego akcent. Sylabizacja, idealna dykcja. Angielski, zdecydowałam. To zdecydowanie zwiększało jego atrakcyjność. Agatha, by dostała fioła na punkcie jego akcentu. Z uderzeniem otworzyłam okładkę i przekartkowałam strony. - Tej akurat nie znam. - powiedziałam zaskoczona, bo Eve czyta prawie wszystko, co jest w sklepie. Książka wydawała się być trzecim albumem

mojego

rodzinnego

miasta. Ołówkowe szkice, obrazki

narysowane tuszem przedstawiały wczesne rezydencje. Następnie ręczne

prace ustępowały błyszczącym zdjęciom jesiennych liści, centrum miasta, wodospadom i cmentarzowi. Pod każdym zdjęciem był krótki tekst mający dwa, albo jeden akapit wyjaśniający historię danego miejsca. - Interesujące. - stwierdziłam z niezobowiązującym uśmiechem skierowanym do mężczyzny, który akurat poprawiał sobie palcem okulary. - Interesujące to najbardziej banalne słowo w języku angielskim. Co to naprawdę oznacza? - mój uśmiech zastygł. - To znaczy, że nie mam nic lepszego do powiedzenia, niż interesujące. - gość potrząsnął głową. - Jakoś nie sądzę, że jesteś osobą, która nie ma nic lepszego do powiedzenia. - ekspres do kawy zasyczał ponownie. Znikąd, Hector wskoczył na kasę, wyginając plecy i zaciekle uderzając głową w książkę, którą trzymał mężczyzna. Na jego twarzy widać było przez ułamek sekundy zaskoczenie, a potem jego usta się skrzywiły. - Hector uważa wszystkie książki za jego rywalki o uwagę człowieka. - W takim razie to nie jest odpowiednie dla niego miejsce. skomentował mężczyzna. - Mści się w subtelny sposób. Czy to wszystko? - zapytałam wskazując na książki. W mgnieniu oka Hector trącił srebrne bransolety na moim nadgarstku i podrapał mnie. - Oh! - mówię, odpychając Hectora. - To miałam na myśli mówiąc o zemście. - wymamrotałam i spojrzałam na bladą rękę, na której pojawiły się trzy krople krwi. - Pozwól. - powiedział szybko mężczyzna. Tak szybko, że nie miałam czasu na reakcję, wyciągnął niebieską chusteczkę z kieszeni płaszcza i przycisnął do mojego nadgarstka. Jego język mignął w kąciku ust. Szarpnęłam rękę z powrotem i przykleiłam sztuczny uśmiech.

- Kto w tych czasach nosi ze sobą chusteczkę? - mój głos był chwiejny, a nawet uszczypliwy. Zauważyłam na rogu tkaniny wyszyte litery AEK. Mężczyzna wzruszył ramionami i spojrzał zakłopotany, po czym schował do kieszeni chustkę. - Tak, to nie jest amerykański zwyczaj. Przyjechałem na zgromadzenie. - Więc jest pan Anglikiem. - doszłam do wniosku. Spojrzał urażony. - Jestem Szkotem. - powiedział. - Przepraszam. - nieszczerze szepnęłam. - Niedopuszczalny błąd. podniosłam rękę przyciskając do ust. Spojrzał na mnie, a ja zakłopotana opuściłam dłoń. - Przyjechał pan tu na wakacje? - zapytałam próbując wypełnić nieprzyjemną lukę ciszy. - Nie. Jestem z NYU1. - Jest pan studentem? - spytałam, a mężczyźnie wyszły na twarz rumieńce. - Jestem profesorem. - Ty? - mówię, z opóźnieniem zdając sobie sprawę jak niegrzecznie to zabrzmiało. - Znaczy się…, pan. - Skinęłam głową. - Z pewnością. Ale, wyglądasz tak młodo. - Teraz to ja się zaczerwieniłam. Poczułam jak krew napływa mi do policzków i czoła. Czułam to dziwne ciepło nawet na nosie. - Pierwszy rok. - stwierdził z lekkim uśmiechem. - Sądzę, że do tego dorosłaś. - Czego pan uczy? - zapytałam. - Historii sztuki. Jesteś studentką? - Jeszcze nie. - wyznałam. - Wybieram się do New Hyde Prep. spojrzał na mnie bez żadnego wyrazu twarzy. - Jest to szkoła z internatem. 1New York University

Na Upper East Side. W Hedgerow jestem po prostu w domu na wakacje. pchnęłam stos tekturowych zakładek do książek, aby wszystkie ich brzegi były idealnie prosto ułożone. - Choć NYU też jest na mojej liście szkół do wyboru. Więc jeśli się dostanę może wyląduję w pańskiej klasie w następnym roku. - Byłoby świetnie. - powiedział, a potem na krótko uśmiechnął się do mnie, jakby nieco nikczemnie. - Tak długo, jak obiecasz nie używać słowa interesujące, to nie będzie podlegać żadnej dyskusji. - Nie odważyłabym się. - powiedziałam i spuściłam rzęsy w dół. Byłam znudzona całym tym latem i stwierdziłam, że potrzebuję trochę praktyki we flircie. Małe miasteczko Hedgerow jest duże pod względem rustykalnym, nie przyjeżdżają tu żadni rozrywkowi faceci. Nawet jeśli nie jestem członkinią jakiejś zhańbionej rodziny to i tak możliwości mam ograniczone. Ale chwila uciekła, więc wzięłam książkę od mężczyzny i zaczęłam szukać naklejki z zakreśloną dookoła ołówkiem ceną napisaną przez moją babcię. - Siedem dolarów. - poinformowałam, po czym sięgnęłam ręką po dwudziestkę, którą mi podał. Wziął resztę, którą mu wydałam bez przeliczenia i schował ją szybkim ruchem do portfela. Przez cały czas miał na twarzy słaby niepokój. Zdjął okulary, rozmasował nos i spojrzał na mnie. Dostrzegłam, że jego oczy są koloru pomiędzy szarym, a błękitnym. - Poszukuję jeszcze czegoś. - dodał nagle. - Nie książki. - Spojrzał na drzwi, jakby w zamiarze ucieczki na deszcz. Zmieniłam nogę, na której stałam i pogłaskałam Hectora lekko za uchem, tak jak lubi. - Więc czego pan szuka? - Jakoś nie byłam zdziwiona, że do tego doszliśmy. Większość przejezdnych dochodzi do tej części.

- Starego rodzinnego spadku. Zegara. Należał do mojej rodziny przez pokolenia i został… zagubiony. - z powrotem założył swoje okulary na nos. - Zagubiony? - machnął ręką, a Hector już był gotowy do skoku, ale przytrzymałam go. - Podczas gry w karty, zakładu lub czegoś w tym stylu w XVIII w. w Nowym Yorku. Obawiam się, że to był hazard w rodzinie. - A jak ja mogę pomóc? - zapytałam i zaczekałam, żeby spojrzał mi w oczy, co mogłoby go zniechęcić. Lodowy błękit. I wreszcie podjęłam decyzję. - To jest właśnie to… no… słyszałem, że… że to miejsce… - To miejsce? - powtórzyłam. Mężczyzna zaczął jeszcze raz. - Słyszałem, że to miejsce specjalizuje się w tego typu rzeczach. Znajdywaniem rzeczy. Zagubionych rzeczy. - Bardzo rzadko traci się coś na zawsze. - mówię enigmatycznie to, co moja babcia zazwyczaj mówi do potencjalnych klientów. Biedny facet, przyjechał tu, aż z Nowego Jorku w deszczową noc, aby znaleźć coś, co bez wątpienia nie ma żadnej wartości, prócz sentymentalnej, że musi w to się bawić siedemnastoletnia dziewczyna z „chipem” na ramieniu, dotyczącym jej specjalnego, rodzinnego talentu. Od Agathy miałam wgląd do psychologii, w zeszłym roku, byłam szturchana coraz bardziej w świadomości. - Dobra, słuchaj... Trafił pan w odpowiednie miejsce, profesorze ale... - Callum. - wtrącił. - Alistair Callum. A ty jesteś panna Greene, prawda? - Tak. - Szczerze mówiąc, miałem trochę wątpliwości, że takie miejsce… jak to istnieje. To znaczy jak fascynujące. Chce... chce tylko powiedzieć...

że najwspanialsze jest to, że zrobi to, panno Greene. Powinnam mu powiedzieć, że nie jestem osobą, której poszukuje. Ale to jest takie rzadkie, gdy ktoś patrzy na mnie tak jak Alistair teraz. Z podziwem i czcią. Czułam wszystkie ściemniania i rozjaśniania w mojej głowie, jak by ktoś przestawiał włącznik światła, a następnie tak szybko uderzał go ponownie. Nagle, chciałam być z powrotem w moim wieloosobowym pokoju, przerzucać szumiące kartki książki, zanim się oddam odrabianiu lekcji albo być na dole, w salonie studenckim oglądać telewizję, i cieszyć się z każdego kogo tam zobaczę. Normalni ludzie. Ludzie, którzy nie mają pojęcia o moich rodzinnych Zdolnościach. Ludzie, którzy nie patrzą na mnie z ukosa, z podziwem lub niepokojem i strachem albo z kombinacją wszystkich trzech. A jednak Alistair patrzy na mnie z nadzieją, rękami zaczepionymi na ladzie, pochylając się ku mnie. Wyobrażam sobie, mówiąc: słuszne, rzecz, że to co mam do powiedzenia klientowi to, to że powinien zwrócić się o pomoc, gdzieś gdzie znajdzie najnowsze tajemnice Pat Griffith. Moja babcia, jest jedyna, z którą należałoby porozmawiać. Ona będzie jutro. Ale usłyszałam wypowiadane przez siebie słowa: - Pomogę ci. - Przerwałam. Teraz ja wszystko ustalam, mały głos krzyczy do mnie. - To jest sklep mojej babci. - To prawda, przyhamowałam. Biorę oddech i szlifuje głos w milczeniu. - Ja wykonuje taki rodzaj pracy z nią. - moje słowa są zapełnione absurdami. Hector przestaje mruczeć i otwiera oczy, posyłając mi dużo żółtego wzroku. - Słyszałem o twojej rodzinie w antykwariacie. - Odpowie pan na jeszcze jedno pytanie? Która z nas była... - Powiedzieli, abym przyszedł do pani Greene albo jej wnuczki Roweny. Rowena Greene będzie tą, której potrzebuje. - Uśmiecha się ponownie i dodaje cicho: - Czekałem tak długo aby usłyszeć te słowa: Rowena Greene.

Moje gardło wyschło i było w rodzaju „tydzień bez wody”. Mamy sporo dziwnych nazw w naszej rodzinie. Mimo to, nienawidzę szczególnie kopalni Tamsin. To brzmi tak... twardo i niemuzykalnie. W przeciwieństwie do Roweny, której fale języka Tamsin spajają się z ikoną. Zapytałam mojej babci, kiedy byłam u niej wielokrotnie, dlaczego obarczono mnie taką nazwą, ale tylko uśmiechnęła się i powiedziała, że lepiej tą historię zapisać na inny czas. Przełknęłam i starałam się mówić. - Hm, rzeczywiście, to ja. - Gdy wszedłem dziś przez drzwi, wiedziałem, że to z tobą mam rozmawiać.- Schował woreczek do wewnętrznej kieszeni marynarki. - Pewnie pomyślisz, że jestem szalony. Być może jestem szalony. Dotknął krótko nosa, dwoma palcami. - Nie sądzę, że jesteś szalony. - Mówię po chwili, gdy okazuje się, że już skończył. Wydaje się, że moje zdanie go uspokoiło. Widziałam moją babcie, jak umieszcza nerwy w klientach z łatwością w krótkim czasie. - Schlebiasz mi, na prawdę. - powiedział szczerze, a ja powstrzymywałam się od dodawania pomysłów jak mu jeszcze schlebić. Nikt, jeszcze nigdy nie pomylił mnie z moją najbardziej utalentowaną siostrą, aż do teraz. Pochylił się przez ladę, chwycił moje ręce i zaczął unosić je w górę i w dół, kilka razy. Hector wymownie oplatał wzrokiem krawędzie naszych splecionych, wymachujących rąk, ale Alistair tego nie dostrzegł. - Jestem zachwycony, mogąc ciebie słuchać. Czuje, że na prawdę będziesz w stanie mi pomóc. Przełknęłam, powstrzymując się od wskazówek, że naciska na moje zranione nadgarstki. - Proszę posłuchać doktorze Callum. - Alistair. - przypomniał. - Alistair. - powtórzyłam po nim. - Muszę powiedzieć...

- Tak? - podpowiada, a gdy nie odpowiadam od razu, ramiona i ręce łapie skurcz, które stają się nagle wiotkie. Nie mogę znieść jego rozczarowania. - Um... Chciałam powiedzieć, że nie mogę obiecać... – Właściwie mogę obiecać, że najprawdopodobniej nie ja zajmę się tą pracą. Może powinnam od razu poinformować, że moja babcia zajmuje się zleceniami od szczególnie ważnych klientów lub wyjątkowo trudnymi sprawami. To, co chce znaleźć i tak będzie musiało wyjść na jaw. I nie spocznę dopóki nie zaświeci światło we wszystkich zakątkach i wygonię cienie. Latem , gdy wróciłam do domu ze szkoły, znalazłam ją spędzającą większość swojego czasu spokojnie w ogrodzie lub w swoim pokoju, mgła rozprzestrzeniała się nad jej twarzą i rękami podczas snu. Nikt tego nie zauważył. Przynajmniej otwarcie. Zamiast tego, moja mama powiedziała mi, że będę pracować w księgarni latem, podczas gdy Rowena będzie pomagała w domu. Wszystko jedno, to jest biznes, jako czarownica w świecie, w którym nie wiedzą, że istnieje. - Nie, nie. Oczywiście, oczywiście. - powiedział Alistair a ja próbowałam się na nim skupić. - I całkowicie rozumiem. Zrób cokolwiek, jeżeli możesz. Cofnął się ku drzwiom i sięgnął po parasol, nie odrywając ode mnie wzroku, jak by się bał że zaraz rozłożę nietoperze skrzydła mrucząc zaklęcia. - Czekaj. Nie chcesz mi powiedzieć więcej na ten temat? Czego miałabym szukać? Zatrzymuje się i zamyka oczy na krótko, holując kąciki ust w górę do małego uśmiechu. - Tak, oczywiście. Ale... - spojrzał na zegarek. - Mam pociąg za kilka minut. Czy możemy umówić się na rozmowę w moim biurze, kiedy zacznie się semestr?

- Oczywiście. - odpowiedziałam, prowadząc walkę nad utrzymaniem mojego normalnego głosu. Wiem jak to jest z tymi ludźmi. Gdy wróci do swojego biura i zacznie się szkoła, ten początek nocy wydadzą się mu coraz bardziej nierealne, jej kawałki zaczną mu się wymykać. Wkrótce zacznie się zastanawiać, czy prowadził rozmowę z dziewczyną w ten deszczowy wieczór. Być może będzie tylko historią do dnia, kiedy przypomni sobie, że kiedyś próbował skorzystać z usług czarownic by coś znaleźć. - Mam cię szukać na NYU, prawda? - pogrzebał przez minutę w płaszczu. - Miałem kartkę, gdzieś tutaj... - poklepał się po kieszeniach z wnioskami coraz bardziej brutalnymi. - Nie martw się o to. - W końcu oferował mi szeroki uśmiech. - Znajdę cię. To znaczy, jeżeli mogę spytać, prawdopodobnie nie chce mnie pan zatrudnić do pracy, prawda? - popatrzył na mnie zaskoczony i zaśmiał się migając ponownie tymi prawie – ale – nie – całkiem – dołeczkami. - Prawda. I...dobrze, rób co chcesz, bez względu na ustaloną cenę. - Um... omówimy to gdy będę miała lepsze pomysły na pracę. powiedziałam to moim najbardziej oficjalnym tonem. Uznał to chyba za satysfakcjonujące, ponieważ pokiwał głową i wreszcie zniknął w grubo padającym deszczu. Zamknęłam drzwi na zewnątrz, dużym mosiężnym kluczem i przeniosłam się z powrotem do kasy. Czułam, że coś zapomniałam zrobić, więc rozejrzałam się po sklepie, przeszukując stosy tomików poezji. Nagle z odczuwalną przyjemnością, pomyślałam o Alistairze i jego wierze we mnie. Chciałabym móc opowiedzieć Agathcie ta całą historię, ale jakoś nie sądzę, że by to przetrwała. Telefon pobrzękiwał ostro. Posłałam mu wrogie spojrzenie, w stylu przerażenie,

przerażenie i przerażenie. I nie potrzeba żadnego talentu mojej rodziny, aby wiedzieć kto to jest. Odebrałam. - Greene's Lost and Found, nowe i używane książki. W czym mogę pomóc? - Tam. - powiedziała Rowena. - Chcę abyś kupiła mi trzy galeony lodów waniliowych McSweeny's. - przewróciłam oczami. - Wujek Chester nie może tego naprawić2? Wujek Chester jest w stanie naprawić wszystko, co jest zepsute. AGD, szkło, porcelanę, kości. - Starał się. Ciocia Minna używa teraz przyłączonego, złączonego uchwytu. - powiedziała krótko po czym westchnęła. - Teraz jest pijany. dodaje. - Już? - Po prostu zamknij wcześniej je kup, co? - Może mam klientów. - Mówię okazale, poruszając ramionami wśród pustego sklepu. - Nie masz klientów. - Utalentowana, jak to przystało na moją siostrę, widzi przyszłość, więc rozłożyła mnie z łatwością. - Właściwie to tak. - Kto?- wymaga. - Poza tym to nie może być ktoś ważny. A nam potrzebna jest pomoc. - dodaje. Milczę i dotykam czubkiem palca nosa Hectora, który otwiera oczy i patrzymy w swoją stronę. - Przyniosę lody. - powiedziałam. - Tak, tylko zamknę. - Taa, jasne. - Tam. - powiedziała moja siostra, ale brzmiała jeszcze bardziej irytująco niż wcześniej, o ile jest to w ogóle możliwe. - Nie miałam na myśli... naprawdę. - mówię a mój głos stał się znów wesoły. - Coś jeszcze? 2 chodzi o maszynę, która służy do napełniania lodów.

- Pamiętaj, że ciotka Lydia i Gabriel będą dziś wieczorem. - Robię w powietrzu widoczny ruch jednym palcem. - Świetnie. - Ale wewnątrz tłumie ból. Gabriel. - Też jesteś podekscytowana? - wymaga prawdy. - Chce powiedzieć, że nie widziałam ich od lat. - ciotka Lydia nie jest nawet ciotką, ale należy do tej „części sieci”, która powstała wokół mojej rodziny na przestrzeni lat i od zawsze nazywamy starsze kobiety „ciociami” i wszystkich starszych mężczyzn „wujkami”, co tworzy jedną, wielką, szczęśliwą rodzinę. Albo coś w tym stylu. Gabriel jest jej synem. Był również moim najlepszym przyjacielem, kiedy byliśmy dziećmi. Potem rozwinął swój talent, jest w stanie zlokalizować wszystko: klucze, portfele, książki, biżuterię, wiele rzeczy, które się umieściło w jednym miejscu i zagubiły się niemal natychmiast. Również ludzi. W tej sprawie, Rowena i nasz kuzyn postanowili, że nie mogą już grać w chowanego razem z nami. Na znak protestu przestałam też grać w tę grę. Zaczęli gdy miał dziesięć lat, ja z kolei tylko osiem. Ciotka Lydia zgłosiła się do ruchu w całym kraju Kalifornia, prawdopodobnie aby zapisać swoje małżeństwo i wujka Phila do tego klanu talentów . Wywołało to dużo ciepła ze strony mamy i babci, ponieważ nie ma nic lepszego dla każdego w naszej rodzinie, „wielopokoleniowej rodzinie”, aby zatrzymać wszystkich w jednym miejscu. A dzisiaj jest zaplanowane, aby przyjąć ciocię Lydie i Gabriela z powrotem. - Świetnie. - powtarzam. Pociera głowę Hectora a on zamyka oczy na łuku mojej otwartej dłoni. Na drugiej stronie linii słyszę czyjś śpiew. Brzmi jak wujek Chester, jego bogaty baryton, chwiejący się w miejscu. - Muszę kończyć. - powiedziała stanowczo Rowena, jak by była już daleko. - Nie zapomnij lodów. - Co? - mówię ale ona już odłożyła słuchawkę.

Rozdział II Tłumaczenie: wiolcia29105 Korekta: isiorek03

GRUBE KROPLE DESZCZU uderzały o moje ręce i nogi przez całą drogę przez miasto, gdy wracałam na rowerze do domu. Szybko pedałowałam, tak że światła uliczne odbijały się od reflektorów. Raz lub dwa

samochód

przemknął

obok

mnie,

a

ja

słyszałam

tylko

rozbrzmiewającą z niego muzykę. - Dziwoląg. Słyszę zza szyby samochodu. Pedałowałam coraz szybciej, aż dojechałam do ostatniego odcinka drogi prowadzącej do domu. Tym samym odcięłam się od zasłony deszczu, wyciągów i brzdąkań cykad. Rozejrzałam się. Mały deszcz nie może zniszczyć tego co przygotowała Rowena. Ojciec powiedziałby do niej słodko sformułowane żądanie i nazwałby ją jasnym niebem i ciepłą bryzą, które szepczą do samych krawędzi naszych własności. Poczułam wstrząsy na podjeździe, które zdają się mnożyć za każdym razem gdy jadę do domu. Blask światła z każdego okna, prowadził jasne, wąskie ściegi przeciwko siłom ciemności trawnika. Słodko - ostre żądło dymu z ogniska unosiło się w powietrzu. Zapewne uroczystości już się rozpoczęły. Zobaczyłam obraz mojej babci, osadzonej w jej wielkim fotelu, jak królowa na tronie. " Powiedz jej, nie mów jej, powiedz jej, nie mów jej. Powiedz jej, że skłamałaś" . Nawet jeśli Alistair Callum kiedykolwiek wróci do sklepu, to zawsze mogę powiedzieć rodzinie, że zapomniałam o jego prośbie. To będzie najbardziej wiarygodne. Z przodu mojego roweru zobaczyłam szerokie wgniecenie i poczułam szept na karku. Mogłabym przysiąc, że dzisiaj rano

jeszcze tego nie było. Tak jakby ktoś ostro skręcił, próbował zahamować a następnie rozbił się i z czymś solidnie zderzył. Z kimś. Kolejne minuty. Spadłam, a następnie ja i jeszcze ktoś rozpościeramy się na ziemi i czekam aż ktoś złapie mnie za jedno ramie i zatrzyma rower na gruzach góry. - Oh! Jestem tak... - zaczynam , jednak porządnie zdenerwowany męski głos przerywa mi w pół zdania. - Może mogłabyś patrzeć, gdzie idziesz! - przeszyła mnie niesprawiedliwość tych słów. Nie mogąc się powstrzymać, mówię: - Być może mógłbyś patrzeć gdzie stoisz! - Z opóźnieniem uświadomiłam sobie, że wciąż leżę na tej osobie i próbuję podnieść się na nogi. Jest bardzo ciemno, nie widzę pełnej szkody, ale czuję powłokę błota na moim prawym ramieniu i bolesne mrowienie w lewym kolanie. Zaczęłam wyjmować kawałek żwiru osadzonego na skórze. Wyobraziłam sobie jak będę wyglądać idąc na imprezę Roweny. Przednie koło mojego roweru ciągle się kręciło, starając się wrócić na swoje miejsce. - Tutaj. - powiedział facet. - Puść mnie! - Nie! - Nasze ramiona porwały się w walce. Poczułam jego biodra. Przynajmniej miałam nadzieję, że to jego biodra. - Dobra! - Powiedział przez zaciśnięte zęby, a ja cieszyłam się ciemnością, która zakrywała moją twarz. - Mam zamiar trzymać się kilka metrów od ciebie. Może być sześć? - Niestety. - mruczę gdy idziemy w stronę domu. Mój rower dziwnie klika, co nie może być oznaką dalszej użyteczności. Wtedy uświadomiłam sobie, że zapomniałam kupić lodów. Staram się nie wzdychać zbyt głośno. Moim jedynym pocieszeniem jest to, że Rowena będzie ode mnie

oczekiwać zapomnienia. Co nie jest zbyt pocieszające. Gdy dotarliśmy do ganku, oparłam rower do szyny, i otworzyłam usta aby powiedzieć coś w stylu " Przykro mi" ale słowa zamarły mi w gardle. Stojący obok mnie facet był niezaprzeczalnie piękny. Miał ciemne włosy i takie same oczy, jego usta ułożyły się w uśmiech. - Nie wiedziałem, że okażesz się taka waleczna Tamsin?- Na darmo próbowałam się przesunąć gdy dotknął mojego przedramienia, wpatrując się w niebieski księżyc wytatuowany na prawej stronie szyi. Nie wiedziałam, że jest taki przystojny. Przełknęłam i powiedziałam tylko: - Cześć Gabriel. - Jak tylko wchodziliśmy do domu, ciocia Beatrice zaczęła się nam przyglądać. - Straciłem coś? - Usłyszałam cichy jęk i spojrzałam na mój nadgarstek trzymany przez Gabriela. Przyglądano się naszym splecionym rękom. - Na to wygląda. - szepnęłam. - To jest Gabriel, ciociu Beatrice. - mówię głośno. Kieruję to do jej pamięci, która szwankuje, a przez ostatnie dziesięć lat ciocia Beatrice traci również słuch. Mając 101 lat, wychodzi na to, że jest najstarszym członkiem rodziny. Prawdziwym członkiem rodziny. - jest siostrą mojej babci. Nigdy nie widziałam jej męża, wujka Roberta. Zmarł krótko przed moimi narodzinami, a według mojej matki, z tego co słyszała od ciotki Beatrice, zmarł ponieważ poślizgnął się na kotwicy. - Wiem, kim jest. - odpowiada, a jej długi nos drży jak by mnie obwąchiwała. - Wiem. - mówię pod nosem i kiwam głową. - Oh. - uwalniam swój nadgarstek z ręki Gabriela. - Chyba na prawdę coś straciliśmy. - Na przykład co? - Gabriel prosi o wyjaśnienia. - Widziałeś nadgarstek ciotki Beatrice?

Oboje spoglądamy przez chwilę na kościsty nadgarstek cioci Beatrice i wiszącą na niej bransoletkę z diamentem. Widzimy, jak sama przygląda się z jasnymi oczami a następnie kręci głową ze smutkiem. Uśmiecha się do nas słodko, uśmiechem który ciągnie miliony zmarszczek na twarzy . Potem wypuszcza rozproszony pocałunek zapachu talku i przytula sherry do policzka z prawdziwą miłością. Czuję trochę sympatii do cioci Beatrice. Kiedyś była potężną czarownicą, która mogła powstrzymać ludzi przed osiedleniem się za jednym dotknięciem palca. Coś się jednak stało, na długo przed moim urodzeniem, ale nikt o tym nie mówi. Teraz spędza większość swojego czasu na wędrówkach przez własny prywatny świat w poszukiwaniu tego, co kiedyś utraciła. - Tu jesteś! - usłyszałam Silde, mojego kuzynkę, która stanęła obok nas. - Spójrz, co przyniosła nam ciotka Beatrice! Twoje ulubione "w pucharze dłoni, posiada ona mały, cierpki owoc" - Uwielbiam czekoladę! - mówi. Silda zamyka ją w ręku i otwiera ponownie by wyświetlić duże wybrzuszenia na powierzchni. - Twoje ulubione. - powtarza. - Zgubiłam... - Ciotka mruczała cicho, ale pozwoliła się odprowadzić. - Czy nie... - zaczęłam zadawać pytanie. - Nie wszystko co straciła da się odnaleźć. - odpowiedział Gabriel, wzruszając ramionami. - Próbowałem jej pomóc. Tu chodzi o jakiś zegarek kieszonkowy. Ale kiedy zajrzałem do szuflady, nie było go. Nagle wszystko zawirowało na wytartym dywanie. Kątem oka zobaczyłam matkę na końcu sali . Jej głowa obraca się w moją stronę, nagle stałam się w pełni świadoma dziury na kolanach moich wyblakłych dżinsów. - Obawiam się, że nie jest zbyt dobrym pomysłem przebywanie zbyt długo w towarzystwie odmieńca rodziny. - dodał lekko Gabriel spoglądając na mnie spod uniesionych brwi.

- Odmieniec rodziny? - wzruszyłam ramionami. - Wiesz, mówię tylko to co słyszałem. Nie powinno cię to tak bardzo ciekawić. - Robi krok bliżej. Ilość ludzi w pokoju pozostaje na wysokim poziomie, ale i tak odczuwamy to, że jesteśmy na wyświetlaczu. - Chodź Gabrielu. Jesteśmy już z powrotem, masz już wszystko to co potrzeba? - Gabriel patrzy na mnie przez chwilę, a ja spodziewałam się, że powie jakieś pseudo pocieszenie . Ale zamiast tego mówi: - Może jak będę miał luźniejsze lato. - Co? - mówię, a żyły na twarzy układają mi się w linie. - Wiesz co mam na myśli. Co to było z tym niepisaniem do mnie z odpowiedzią na listy? - jego oczy zrobiły się wąskie. Gdy ciocia Lydia oznajmiła, że wyjeżdża do Californii, Gabriel i ja próbowaliśmy wszystkiego, żeby ją przekonać aby on mógł zostać. Racjonalne argumenty takie jak krzyk i strajk głodowy ( trwał przez pięć godzin a później nawalił), ciche zabiegi. Nic nie działało. W dniu wyjazdu, obiecaliśmy sobie, że będziemy pisać co tydzień. Potem odjechał, twarz Gabriela odwróciła się od domu i od nas wszystkich zebranych na trawniku. Zamiast tego patrzył na stały punkt z tyłu głowy matki w fotelu pasażerskim, jakby chciał zrobić otwór w jej czaszce. Dobrze dla niej, że jeszcze wtedy nie miał talentu. Dwa miesiące później wysłał mi fajne, ręcznie rysowane mapy swojego nowego miasta, pełne czaszek i piszczeli, gdzie przysięgał, że są skarby, mieliśmy obsesję na punkcie zakopanych w ziemi skarbów. Ale wtedy nadeszły moje niesławne ósme urodziny, i wpadłam w stan długotrwałego szoku. Kilka tygodni po mapie, wysłał do mnie długi list o nowej szkole, ale nic już nie było po staremu. następnie wysłał mi tylko notatkę: "Dlaczego już nie piszesz???" z trzema znakami zapytania, wszystkie w kolorze czerwonym. I już więcej się nie odezwał.

- Słuchaj Gabriel, byliśmy tylko dziećmi. - zrobił krok w tył, starając się przybrać normalny wygląd i wtopić w tłum. - Tamsin. - moja matka zmaterializowała się przede mną. - Czy ty i twoja siostra pogratulowałyście już James’owi? - Tak. - przypomniałam jej, chodź wiem, że wie o tym doskonale. - Coś się wydarzyło w sklepie? - Nagle przypominam sobie twarz Alistair'a. Zapomniałam już o tym wszystkim, przez ten rower i Gabriela. Potrząsam głową by pozbyć się tego obrazu. Zostanie na to kilka tygodni. - Nie bardzo. - Postaraj się być miła dzisiaj dla siostry.- kładzie rękę na moim ramieniu. - Zawsze staram się być miła dla niej. - Moja matka potrząsa głową. - Pamiętaj. - mówi, a rowek między brwiami powiększa się. - Tak mamo. - wzdycham, mając świadomość , że brzmi to jak tekst z typowego podręcznika dla nastolatek. - Coś jeszcze? - chciałam powiedzieć coś co brzmiało by przyjemniej ale było już za późno. - Oh, dobrze. - mówi z nadzieją, i nie może oprzeć się pokusie by się nie uśmiechnąć. W końcu to robi odchodząc, ale czuje, że mnie obserwuje. Poza zasięgiem wzroku, wujek Morris zachęca dzieci do zabawy, ale one z wrzaskiem uciekają w ramiona matek. Mała dziewczynka, podbiega, i łapie siwą bródkę wujka Morrisona po czym ucieka. Pozwala jej na to , po czym na chwilę znika. Nie mogę powstrzymać uśmiechu. Pamiętam go w tej samej grze, ze mną i z Roweną gdy byłyśmy małe. Brnęliśmy w tej zabawie razem z ciotkami, wujkami, kuzynami, przyjaciółmi rodziny. Każdy się uśmiecha, nie mogąc powstrzymać fali. - Ruszcie się. - mówię i mijam małego chłopczyka jak biegnie wspinać się na wielkie , dębowe schody. Nie pamiętam jego nazwiska ale wiem, że jest jednym z szczególnie denerwujących , drugim lub trzecim, kuzynem Gwyneth, który obraca w lód wszystko za jednym dotknięciem

palca. Pluszowy miś unosi się w pobliżu mojego biodra, jego szkliste oczy wirują w mojej głowie, widzę jak mały brzdąc sięga po niego. I widzę blask padający na jego twarz. - Jesteś taki, jak twoja matka. - warczenie, przypominające wyrywanie sobie ofiary. Chłopczyk zostaje uderzony w głowę. - Ow. - warczy i zaczyna trzeć czoło. - To nie boli. - odpowiadam. - Graliśmy w grę. - kiedyś była to jedna z linii obrony w przypadku Gwynetha, gdy dorośli znaleźli każdego z nas pokrytego lodem i z ustami pokrytymi niebieskim mrozem. - Ty grałeś! - Ona nie grała. - przenoszę zapłakane dziecko z dużymi, brązowymi oczami. - Jesteś po prostu zazdrosna. - krzyczy. - Ponieważ nie potrafisz tak zrobić. Wizja Nowego Yorku, miasto w lecie. - torby ze śmieciami poustawiane na popękanym chodniku a hordy ludzi idą z Century 21. Krótkie i piękne oazy. Muszę wrócić do szkoły.

Rozdział III Tłumaczenie: wiolcia29105 Korekta: isiorek03

W MOIM TYMCZASOWYM SANKTUARIUM, w pokoju, zatrzymałam się na minutę przed cennym kredensowym lustrem, uśmiechnęłam się patrząc na punktowe w różowej, plisowanej koszuli Agathy słowa "Tęsknie za tobą". Chicagowskie pocałunki. To napis czarnym, ostrym drukiem u dołu zdjęcia. Przeleciałam przez moje ciemne, kręcone włosy, aby zrobić krótki pędzel z kucyka. Poddaje się i przy okazji coś potrącam, robiąc hałas i bałagan. Dotknęłam palcami brzegu T- shirtu z My Little Pony a następnie zaczęłam szukać

mojego

pakietu

nadzwyczajnych papierosów, wciśniętych w szczelinę między nocnym stolikiem i ścianą. Otwieram skrzydła okienne i wydmuchuje pierścienie dymu przez otwór. - Jesteś skandaliczna, Tam. - głos mojej siostry dobiegł tuż za mną. Ostatnia warstwa dymu wychodzi krzywo, potargana i postrzępiona przez kosmyki włosów, którymi to zniszczyłam odwracając się. - Nie wiesz jak to jest szkodliwe dla zdrowia? - wytrzeszcza na mnie oczy. - Naprawdę? Szkoda, że nie wydrukowali ostrzeżenia lub coś na opakowaniu. Tak wiec nie jestem za to odpowiedzialna. Moja siostra potrząsnęła głową. Jakoś udaje jej się zachować każdy kosmyk jej lśniących blond włosów zakotwiczonych w kok. Ma na sobie czarną sukienkę za kolana, bez rękawów, czarne buty na obcasie, ciąg pereł i jest bez makijażu, nie licząc gładkiego, różowego połysku na ustach. Dziwi mnie, jak Rowenie, pośród szczątków płyty, popękanych płytek, odchodzącej tapety i nierównej podłogi, udaje się wyglądać tak

orzeźwiająco na co dzień. Jej polerowana powierzchnia i migotliwe odbicie... ktoś taki jak ona nie potrzebuje makijażu i nigdy nie będzie potrzebował. Oprócz swoich niezwykłych talentów, również roztapia serca. Czuje się gruba patrząc na nią. Teraz jej duże, zielone oczy, otoczone grubymi rzęsami tylko odcień ciemniejszymi niż włosy, spoglądają na mnie. - Masz coś nowego na sobie? - popatrzyłam w dół i wzruszyłam ramionami. - Tak, właśnie zmieniłam. I jak? - Wdech i wydech. Dla zignorowania pytania zaczęłam udawać kaszel. - Nie powinnaś być na dole i odbierać gratulacje i w ogóle? - Przyszłam tutaj, żeby zobaczyć czy wracasz na dół. - Podnosi delikatnie głos, tak że prawie tego nie wychwytuję. Ale nauczyłam się śledzić każdą intonację głosu mojej siostry. Rowena jest niezwykle utalentowana w dziedzinie mowy. Jej głos jest czysty jak miód zmieszany z cynamonem i winem. Potrafi zahipnotyzować mówiąc, jej głos pętli się i wije przez głowy ludzi, dopóki nie będą skakać ze skał do morza, jeśli im rozkaże. Jakby tego było mało, rozmawiała również z obiektami nieożywionymi. Kiedy byłyśmy młodsze, zachwycałam się wiele godzin jak rozmawiała z posągami w ogrodzie, ich głosy pełne były kamieni i pyłu. Potem, kiedy miała osiem lat, nie wszystko wydarzyło się w sposób w jaki miało się wydarzyć. Zwykła siostrzana szczelina między nami wzrosła do wielkości kanionu, przepaści. Za każdym razem usiłowała wykorzystać swoje moce na mnie. - Co sądzisz o Gabrielu? - zapytała. Wiem, że jeżeli się zawaham lub pozwolę sobie na rumieniec czy coś, zamiast odpowiedzieć, Rowena będzie miała przewagę nade mną, więc mówię najnormalniej jak to możliwe.

- Jest w porządku, tak myślę. Wydaje się, że to ten sam stary Gabriel. - Naprawdę? - Rowena uważa mnie za jakiś owad, który widzi pierwszy raz. - Myślę, że wiele się zmieniło. Jest teraz bardzo przystojny. Mam na myśli... - nabiera falę powietrza. - te jego spojrzenie. Wygląda jakby chciał pomocy. - Jak wygląda? - uśmiecham się. - Wiesz, niechlujny wygląd muzyka. - On jest muzykiem? - Nie wiesz? Zamierza zdawać do Juilliard w tym semestrze. Więc teraz możecie obydwoje być w mieście. - dostosowuje swój naszyjnik, palce ślizgają się na połysku pereł. - Wujek Chester i ciocia Rennie zostają na starym miejscu. A ty mogłabyś zamieszkać w domu zamiast w tym swoim pokoiku akademickim. - słowo "pokoik akademicki" brzmiał u niej jak kolonia trędowatych. - Muszę mieszkać w akademiku. Taki jest przepis. Najszczęśliwszy moment w moim życiu to dostanie listu z przyjęciem do New Hyde Prype. Drugi najszczęśliwszy moment to wtedy, kiedy przeczytałam jedną gładką i błyszczącą broszurę szkolną i dowiedziałam się, że wszyscy uczniowie muszą mieszkać w akademiku. - Nie lubię akademików. - delikatny dreszcz przeszedł przez twarz mojej siostry. - Dlaczego? - Dlaczego chcesz tam mieszkać, wśród… - Wśród co? Wśród czego?- zapytałam cicho. Papieros zaczął mnie gryźć w palec więc upuściłam go do szklanki, która stała na stoliku nocnym i patrzyłam jak gaśnie natychmiast. - Wśród ludzi, którzy nie wiedzą kim jesteśmy. - moja siostra zbiera te słowa i upuszcza jak kamień między nami. Popatrzyłam na nią.

- Rowena, w szkole nie jestem jakimś dziwakiem. Nie wyróżniam się.- I nawet nie wiesz jak wspaniale jest być częścią takiej mieszanki. - Nie chciałabym. - moja siostra mówi twardo, prostując się. Patrzę na papierosa leżącego w szklance wody. - Oczywiście, że nie. Nie musisz. - mówię cicho. Jednym z warunków pozwolenia mi pójścia do szkoły w Nowym Yorku było to, że będę żyła z wujem Chesterem i ciocią Rennie w stuletniej kamienicy na Washington Square Park. Ale kiedy moja mama poinformowała, że nie mogę tam mieszkać z powodu zasad szkoły, wyruszyli z najgorszym argumentem jaki znam. Dobra, drugi najgorszy. Najgorszy był ten, który mówił o moim wyjeździe do szkoły w pierwszej kolejności. Oboje krzyczeli aż niebo zrobiło się koloru zgniłych śliwek i powstała dziwna kombinacja deszczu i gradu, które rozbijały grunt. Kilka minut później gwałtowny wiatr podniósł się, szyby i drzwi brzęczały. W końcu mój ojciec wszedł do kuchni i wyjaśnił spokojnym głosem, że pogoda co chwila się pogarsza. Wtedy przestali się kłócić. Nawet wtedy moja matka wydawała się do tego nieprzygotowana, do dnia gdy moja babcia weszła do kuchni i powiedziała po prostu: "Dość. Pozwól jej odejść". Pamiętam, że czułam jednocześnie wdzięczność i smutek. - Tylko dlatego, że nie masz żadnych Zdolności, nie znaczy ze jesteś jedną z nich. - moja siostra się odezwała i nagle poczułam się wykończona. - Poważnie, Ro, może wróć na swoje przyjęcie i zostaw mnie i moje zanieczyszczanie płuc w spokoju? - moja siostra poruszyła się w kierunku drzwi. - Wiem, że to by wyglądało inaczej gdybym ja była tobą. Ten T-shirt naprawdę nie jest pochlebny. - Nawet jeśli Rowena nie ma daru naszej matki (przemieszczania się z prędkością światła), nadal jest dość szybka.

- Bachor! - moja siostra krzyknęła wyraźnie zmodulowanym głosem, gdzieś z głębokiego korytarza. Opuszczam zamknięty pokój. W końcu muszę wyjść i wypróbować swoją sukienkę American Airlines z 1960 roku. Jest biała z czerwonymi i niebieskimi lamówkami na brzegach i z wesołym logiem wyszytym na kieszeni. Nie trzeba mówić, że mi się podoba i jestem pewna, że wszystkim się spodoba. Może nawet i Gabrielowi. Z białego podestu, do tej pory pustego, dojrzałam Rowenę odwracając starannie blond głowę w moją stronę. Stoi obok James'a, z jednej strony lekko oparta na jego ramieniu, nie żeby potrzebowała kotwicy. James ogląda moją siostrę tak jak dziecko ogląda światło w nocy w zaciemnionym pokoju. Doprowadza mnie do szału patrzenie na zakochane pary, ale Rowena wydaje się przyjmować wszystko z wdziękiem, naturalnie, czyli tak jak wszystko co należy do jej łona. W tym momencie nawet niektórzy po winie domowej roboty wujka Chestera zdają się dobrze wyglądać. Schodząc

zauważam

moją

babcię

siedzącą

w

ogromnym,

aksamitnym, niebieskim fotelu w rogu pokoju. Zawsze tutaj siedzi podczas spotkań rodzinnych. Mając dziewięćdziesiąt trzy lata jest oficjalną głową rodziny. Szukam drogi do niej, ale czekam aż ciocia Linnie pocałuje ją w policzek i iskry światła zatańczą między ich palcami, jak to mają w zwyczaju gdy są podekscytowane. - Tamsin. - powiedziała moja babcia. Głos wydobywający się z jej ciała nigdy mnie nie dziwił. W każdej chwili może go podnieść tylko o pół stopnia, aby skupić uwagę wszystkich zebranych. - Babcia. - mówię, zginając się do pocałunku. Pachnie jak okład z nalewki, jak zwykle łączy coś ostrego ze słodkim, jest jak pierwszy powiew wiosny. Dziś jest ubrana na biało, ma diamentowe klipsy a srebrzyste włosy ułożone w wiązkę na szczycie głowy. Jednak, mimo wszystkich oczywistych starań nie mogę nie zauważyć żółtych,

połyskujących jak satyna plam na skórze i starych oczu. Zatapiam się w zagłębieniach jej twarzy. - Usiądź koło mnie. Posłusznie upadam na kolana. Ukradkiem dotykam rąbka mojej sukienki, skupiając się jedynie na dotyku zamszu i oczyszczam swojego umysł od wszystkiego innego. Moja babcia może wchodzić do umysłów ludzi jak najmniejszy i najlżejszy pająk. A oni prawie nigdy nie odczują skutków tego. Ostatni raz zrobiła mi to gdy miałam sześć lat. Mój kuzyn Jerom niedawno odkrył swój talent spowalniania lub przyśpieszania swoich ruchów i przekonał mnie, żebyśmy spróbowali latać (a właściwie spadać bardzo wolno) z dachu. Myślę, że mój dodatkowy ciężar na plecach Jeroma zawiódł w jego obliczeniach, ponieważ jeden ułamek sekundy później miałam złamaną kostkę. Moje oczy przeskoczyły po pokoju i spoczęły na Gabrielu, który rozmawiał z Roweną. Uśmiecha się, czym sprawia, że wygląda jakby skrywała tajemnicę, a jej twarz jest pochylona w dół, ale tylko połowa jest zwrócona w jego stronę. Jest to jeden z ulubionych trików Roweny, niewątpliwie dlatego, że wtedy pozwala ludziom pić piękno z jej nieskazitelnego profilu. I gryźć wargi. Nie mogę oglądać tego, więc patrzę w dół na moje ręce. - Widzę, że spotykasz Gabriela ponownie. - Tak. W pewnym sensie. .. Wbiegł na mnie. Jak jechałam rowerem. moja babcia patrzy na mnie, a następnie zamyka na chwilę swoje prawe oko. To dziwne, że może zamknąć jedne całkowicie, podczas gdy drugie pozostaje otwarte. - Dlaczego nie chcesz nigdy tego spróbować? - Bo to nie ma nic na celu. - protestuje, ale zdaje sobie sprawę, że zaczynamy się śmiać.

- Jak było w księgarni? Dużo klientów? - Kilku. - odpowiadam krótko, przypominając sobie Alistaira Callum. Powiedz jej, powiedz jej teraz! Później będziesz miała czysty umysł. - Nie ustaliłam cen tych książek dla ciebie. - jej brwi drgają do góry , wysyłając odzew zmarszczkom na czole. - Zrobię to jutro . - dodaję szybko a jej brwi opadają. - Musisz ciężko pracować. - mówi w końcu, szorstkim głosem. - Tak. I... dziękuje. Dźwięk rozbijanej szyby sprawia, że patrzę w górę. Wujek Chester otworzył chińską szafę i zrzucał płyty na podłogę, a później deptał odłamki butem. Biegnę aby pozbierać w ręce odłamki i całe płyty, co wywołuje tylko płacz dzieci. Z jego opracowanych gestów wynika, że to rozbijanie to tylko zabawa. Nagle moja matka kapitulowała na ten widok i zaczęła wyrywać z rąk dzieci płyty. Jej twarz jest silna, nie chce na to patrzeć, bo wygląda na to, że za chwilę zacznie łamać te płyty na głowie wujka Chestera. Ale wtedy otwierają się drzwi i staje w nich tata. Wygląda na to, że przyjechał prosto z cieplarni. Ostatnia płyta krąży a moja matka znika z wujkiem Chesterem. Jednak przed, materializuje się na chwilę przed moim ojcem. Pochyla się nad nim a ich usta poruszyły się szybko. Nie ulega wątpliwości, że jest wściekły, że jest tak późno i brudno. Później wszyscy zebraliśmy się na podwórku, gdzie znajdował się kamienny ołtarz. Nie było wcześniej deszczu, który tłumaczyłby to utrzymanie w wilgotności tego letniego dnia. Niebo było czyste i jasne, a słaby zapach jaśminu unosił się przez podwórze, podnosząc mi delikatnie włosy i spódnicę. Jestem w stanie cieszyć się, że włożył wysiłek w dobre myśli i wywołał dobrą pogodę. Jestem świadoma tego, że Gabriel nawet na mnie nie spojrzał, wchodząc przez tylne drzwi. Dobra, odepchnęłam go

wcześniej ale to nie znaczy, że musi się trzymać z daleka. Jestem pewna, że Agatha będzie miała dobrą analizę tego wszystkiego. Przechodzę koło ciotki Beatrice, która prowadzi i patrzę na czubki jej złotych butów nie mogąc zrozumieć jak można coś takiego założyć na nogi. I nawet wtedy gdy tworzymy wielkie koło wokół kamiennego ołtarza, wciąż trzymam się nadziei, że Gabriel spojrzy w moją stronę, przymknie oko na mnie lub cokolwiek. Odwracam się, aby przestudiować masywną bryłę ołtarza, niebiesko - szare żyły biegnące przez ciemny kamień, gęsto usianym płatkami kwiatów oraz osiem świec z kremowego wosku pszczelego z ula mojego taty. - Pozdrowienie.- powiedziała moja matka i na zawołanie wiatr znika, a jej głos rozbrzmiewa w ciszy jasnej i pięknej. - Uczcijmy spotkanie tej nocy. - Uczcijmy. - cały chór powtórzył za nią. Oprócz mnie. Nie jestem w nastroju. - Dzisiaj jest szczególny... - moja matka nie odbiega od wcześniejszych przemówień otwarcia takich uroczystości. Bla, bla, bla. Dzisiaj świętujemy związek dwóch kochających się osób, Roweny i Jamesa. - Moja matka przerywa i spogląda jak każdy inny między belkami. Moje oczy także przeskoczyły na to miejsce. - Dziękujemy również, że dwóch członków naszej rodziny wróciło do domu: Lydia i Gabriel. Aby uczcić ich dzisiaj proszę o zapalenie ośmiu świec. - powstał szmer w powietrzu i światełka zaczęły migać. To oddanie honoru. Nigdy nie widziałam nikogo, oprócz mojej matki i babci, żeby zwężał światło. Czyni się tak tylko podczas obrzędu inicjacji. Zafascynowana studiuję twarz Roweny, niewielki wzrost kolotu na jej policzkach. Później wszyscy łapiemy się za ręce. Po stronie ciotki Beatrice znajduję jej dłoń i staram się trzymać ją delikatnie, z obawy, że

zmiażdżę jej drobne kości. Z drugiej strony moją rękę chwyta kuzyn Jerom, tylko że jego jest niestety duża i spocona. - Oj, nie tak mocno. - chciałabym wyciągnąć swoją rękę i przetrzeć ją o sukienkę. Mogłam stanąć koło mojej rodziny. Patrzę na mamę, która ma z jednej strony babcię a z drugiej tatę. Gabriel i jego matka robią krok i zbliżają się do ołtarza z czterema żywiołami a babcia zaczyna rytuał modlitwy, jej głos jest bogaty i pełny pomimo jej pomarszczonego wyglądu. - Ziemia ciało moje, Woda moja krew... - zastanawiam się, czy to na mnie zwraca uwagę, gdy przerywa aby złapać oddech. Lydia zajmuje pierwszy stożek i światła Południowe i Zachodnie, a następnie odwracam się i patrzę na płomienie w ręku Gabriela. Studiuję jego twarz dokładnie, ale wygląda na luzie, spokojnie, jakby to było normalne. Zdaję sobie nagle sprawę, że robi to dla siebie. To miejsce traktuje już jak prawdziwy dom. - Ogień moją duszą i Powietrze duchem mym. - moja babcia mówi patrząc na Gabriela. Wschód i zachód światła. Moje usta poruszają się automatycznie w kształcie słowa, ale nie wydaję dźwięku z powodu bloku w gardle. - A teraz Rowena. - powiedziała mama. Moja siostra robi krok do przodu a Gabriel i Lydia wstępują z powrotem do kręgu. Rowena staje przodem do ołtarza. Otwiera usta w kształcie łuku i zaczyna śpiewać słowa podziękowania do gwiazd i nieba nad nami. Pozornie robi to bez wysiłku, jej czysty i słodki głos unosi się. Przypomina granie na harfie. Wszyscy inni mają zamknięte oczy ale ja patrzę na twarz mojej siostry i słucham jej śpiewu. I przez cały czas jej wcześniejszych słów czuje gryzienie na skórze. Tylko dlatego, że nie mam żadnego talentu... Tylko dlatego, że nie mam żadnego talentu... Tylko dlatego, że nie mam żadnego talentu. A później spadła powłoka balsamu na ostre krawędzie tych słów. Pamiętam słowa Alistair'a oraz sposób w jaki dzisiaj na mnie patrzył. Mam wrażenie,

że na prawdę będę w stanie mu pomóc. I w tym momencie nie obchodzi mnie nic. - Ślubuję, że znajdę zegar Alistair'a Calluma!

Rozdział IV Tłumaczenie: Phoenix_ams Korekta: isiorek03

-TRZY, CZTER, PIĘĆ, SZEŚĆ – Agatha odlicza prędko, gdy idziemy 23-cią Ulicą. - Tutaj jest – to twój przyszły mąż – Patrzę na niskiego, okrągłego mężczyznę przedzierającego się w naszą stronę. Walizka kołysze się w jego lewym ręku, w sposób przeznaczony do uderzenia w czyjąś goleń, a jego kraciasty niebieski krawat unoszony jest przez wiatr, sprawia przy tym wrażenie, jakby próbował odfrunąć. Przybiera spanikowany wyraz twarzy gdy grzebie w kieszeniach. Gdyby Gabriel tu był, mógłby dokładnie powiedzieć temu kolesiowi gdzie zostawił swoje BlackBerry. Nawet ja potrafię zgadnąć, że tego właśnie szuka. Potrząsam lekko głową. Nie ma potrzeby by myśleć o Gabrielu. Żadnej. Całkowicie nie ma takiej potrzeby. Ani o fakcie, że nie rozmawialiśmy od zaręczynowego przyjęcia Roweny i Jamesa, w zeszłym tygodniu. Musiał na poważnie wziąć moją radę o omijaniu rodzinnych dopasowań. -Okej, moja kolej. - mówi Agatha popijając swój malinowy koktajl. - dziewięćdziesiąt. - mówi. A ja unoszę brew. -Strzelamy wysoko? - Wtedy zaczynam liczyć najszybciej jak potrafię. - Piętnaście, szesnaście - ooh, szkoda, że ten jest siedemnastką. Mówię, w momencie gdy jakiś koleś na desce przejeżdża obok nas, jego lewa ręka zawadza o moją torbę z zakupami. Zwrot, podążam za nim wzrokiem, obserwując napięte mięśnie łydek i ramion. -Osiemnaście, dziewiętnaście. Hmm. Ten jest naprawdę wyraźnie wyrysowany, z

kwadratową szczęką, ubrany w czarny strój i okulary. Normalnie nie lubię mężczyzn w garniturach. Ale jakoś ten mi pasuje. - Wygląda jak bankier. - Agatha narzeka. Bardziej przemawiają do niej wysocy, chuderlawi bojówkarze, którzy noszą ciężko oprawione okulary i koszulki Ramones. - Nigdy nie wiesz. Możesz mieć to wszystko. Dom z białą palisadą, SUV’a i od dwóch do czworga niebieskookich dzieci. - Agatha robi do mnie minę. - To brzmi doskonale paskudnie. - Uśmiecham się do niej. Od czasu kursu brytyjskiej literatury w zeszłym semestrze, wiele słów jak doskonały czy prawdopodobny wsiąknęło w jej język. - W każdym razie, jaki jest twój pomysł na perfekcyjne życie? - Wymachuje dookoła ręką na podwójną spacerówkę, a potem na mnie. Upijam trochę mojego truskawkowo - bananowego napoju, chrupiąc kruszony lód zębami. - Teraz. - mówię. - Teraz? Co masz na myśli? - Agatha patrzy na mnie rozbawiona. Wymachuje ręką dookoła mnie by objąć świeże powietrze, przydrożne kafejki, trajkot i stukot i wszechobecną krzątaninę. - Teraz. To. To jest idealne. - Zezuje na mnie, w ten sam sposób, jak na szczególnie ciężki problem w książce do matematyki. -Mam na myśli, przechadzanie się, popijanie koktajli, kupowanie tych wszystkich książek, myślenie o moich zajęciach tej jesieni, i nie wiem… po prostu bycie tutaj, i to wszystko co jest oczekiwane, to wszystko czym mogę być. - Ok, teraz zaczynam brzmieć jak wojskowa dewiza. Moja kolej- dodaje żywo. Wybieram numer… - Mówię trochę głośno, mając nadzieję, że Agatha przestanie posyłać mi to spojrzenie. Siedem. - Siedem to jest to. - mówi Agatha. - Jeden, twa, trzy, cztery. zaczyna, i wtedy. - Pychota. - mówi, gdy koleś noszący chustę na szyi i ciemno niebieską koszulkę przechodzi obok. -Szkoda, że jest tylko

numerem pięć – rozkłada swoje dłonie przede mną, powstrzymując tym samym przed przejściem przez ulicę. Agatha bierze przepisy prawa dotyczące ruchu bardzo poważnie. Dwaj rowerzyści suną obok nas gdy czekamy na zmianę świateł. - Sześć, siedem. Mmmm. - Mówi oblizując usta w uznaniu. Z nie tak subtelnym ruchem ręki, wskazuje mojego następnego przyszłego męża. Niemalże się duszę słomką. Allistair Callum przekracza ulice naprzeciw nas, trzyma torbę z pralni oraz plik papierów pod jedną ręką. Mrugam, a potem mrugam ponownie, ale nie, on jest naprawdę tutaj i nie tylko jako wytwór mojej nadpobudliwej wyobraźni. Taksówka krąży obok i wydaje się jakby miał ją zamiar przywołać, gdy niespodziewanie podnosi wzrok i nasze oczy się spotykają. Podnoszę dłoń z niemrawym zamiarem mając nadzieję, że przyjmie to jako machanie. - O mój boże! - Agatha poszeptuje. - Twój przyszły mąż podchodzi do nas. Wygląda fajnie! - instruuje, zamachując się na moje włosy. - Um, słuchaj, tak, dzięki. - mówię, odpędzając jej ręce. - Znam go. A tak w ogóle, on myśli, że mam na imię Rowena. Nic nie mów! - Co.. - I wtedy dzięki bogu połyka resztę swoich słów gdy podchodzi Allistair. - Rowena. - mówi, przenosząc papiery z jednej ręki do drugiej. - Co za miła niespodzianka. - Cześć Allistair. - mówię żywo, uśmiechając się do niego. Mija nas autobus i wszyscy cofamy się na krawężnik. Złoto nakrapiany lekki zarost zniknął,

ukazując

twardy

podbródek

przedzielony

delikatnym

wgłębieniem. -Zabawne, wpaść na ciebie na Upper East Side. Jesteś dość daleko od NYU. - Tak, cóż, okazyjnie uciekam do innych części miasta. - mówi, posyłając grzeczne skinienie Agathcie. - Czy moje biuro w takim razie

było trudne do znalezienia? - Szybki uśmiech wykwita na jego twarzy i uświadamiam sobie, że próbuje być zabawnym. - Co? Oh, nie, nie, wcale! - Świetnie. Teraz pomyśli, że ostatecznie nie chcę mu pomóc. - Nie, właśnie wczoraj wróciłam i dzisiaj miałyśmy pierwszy dzień zajęć i

musiałam kupić te wszystkie książki.-

Powiedziałam, podnosząc wyżej torbę jako dowód. - Przysięgam, że przyjdę do ciebie w tym tygodniu. - dodaję, zbyt świadoma fascynującego badania Agathy w peryferiach mojego wzroku. -A tak w ogóle, to moja współlokatorka Agatha. Agatha to jest Alistair Callum. - Uroczo. - mówi Agatha, a ja staram się nie wywrócić oczami. Musi być oszołomiona przez to, że jest Brytyjczykiem. Alistair uśmiecha się. - To przyjemność, Agatho. - Odwraca się do mnie. -Nadal masz taki zamiar? - Nuta nadziei w jego głosie jest zbyt wielka do udźwignięcia. Oczywiście. Mam pod rząd kilka przerw w środę. Czy ty…? - Idealnie. W środę pracuję w biurze od dziesiątej do dwunastej. Jestem w Lerner Hall. Waverly Street. Wiesz gdzie to jest? - Nie. Mam na myśli, tak, mogę je znaleźć. - ściskam koniec słomki pomiędzy dwoma palcami. - Środa. - powtarzam, ponieważ znów wygląda na zmartwionego. Waverly Street. Uwierz mi, będę tam. - Cudownie. - Alistair obdarowuje mnie uśmiechem, a kolejnym Agathe. - Na razie wracam do biura. Nie ma odpoczynku od znużenia i tego wszystkiego mówi i odwraca się, zanurzając się w tłumie ludzi. Patrzę jak przemierza swoją drogę, jego torba z pralni zostaje przerzucona przez ramię, plastikowe uchwyty są zwinięte, w co się wydaje beztroski sposób. - Z czystej ciekawości. - Agatha zaczyna. - Ok, nadchodzi. Dlaczego, mów jak na spowiedzi… Więcej brytyjskości. Czy to się nigdy nie skończy? - …twój przyszły mąż nazwał cię Rowaną?

- Um… - Wkładam słomkę do ust i wypijam połowę koktajlu za jednym zamachem. Kilka stóp od nas, malutki stary mężczyzna zatrzymuje się przy śmietniku na rogu ulicy i zaczyna w nim grzebać. Wyławia z niego puszkę po sodzie, potrząsa gwałtownie, i wkłada głęboko do kieszeni mocno zniszczonych czarnych spodni. Kiedy odwracam się do Agathy, ona nadal czeka na moją odpowiedź. Jej oczy za zielonymi kocimi obwódkami okularów są zwężone, możliwe, że na słońce, ale bardziej prawdopodobne, że na mnie. - On jest tym profesorem z NYU i on… przyszedł do księgarni podczas wakacji i wziął mnie za Rowenę. - Ooh. - Agatha grucha podekscytowana. - Profesor z NYU. Wygląda za młodo, aby być profesorem. Ale wiem, że jest jednym z tych intelektualnych typów.- Wtedy posyła mi wyraźne spojrzenie. -Poczekaj chwilę. Wróć na moment. On myślał, że ty jesteś Roweną, a ty nie powiedziałaś mu, że tak nie jest ponieważ …?- Ponieważ, on myśli, że jestem czarownicą, która może mu pomóc odnaleźć zaginiony klejnot rodzinny używając swojego talentu, szczególnego talentu dla mojej rodziny. - Po prostu, ponieważ. - mówię żałośnie, pochylając delikatnie głowę. Agatha sięga do mnie i pociera czule moją głowę swoimi knykciami. - Masz problem. Twoja siostra nie jest całkowicie taka, okej? I co on w ogóle chce od ciebie? - wzruszam ramionami. - Wspomniałam swoje zainteresowanie sztuką średniowiecza, a on chce mi pożyczyć kilka książek. - kłamstwo pozostawia oleisty smak na moim języku, więc przełykam resztę swojego koktajlu. Agatha przytakuje. - Założę się, że to nie wszystko co chce ci pożyczyć. - mówi z wyolbrzymionym mrugnięciem. Parskam, powstrzymując się przed

opryskaniem wszystkiego koktajlem. Agatha uderza swoimi rzęsami na mnie zanim kontynuuje swoim normalnym głosem. -Może mógłby ci napisać list polecający. Nie chcesz pójść na NYU?- Mogę iść gdziekolwiek, dopóki nie będzie to powrót do Hedgerow. Dwa dni później, wychodzę z nazbyt klimatyzowanego wagonu metra i wkraczam w harmider stacji. Wspinam się niezliczoną ilość stopni po poczerniałych schodach, oblepionych starymi gumami do żucia i w końcu wyłaniam się na rogu Bleeker i Lafayette. Po błąkaniu się przez plątaninę ulic, spoglądając z nadzieją na każdy mijany budynek, wskazujący na purpurową flagę NYU przed drzwiami, ostatecznie znajduję Lerner Hall. Moje oczy skaczą poprzez holl i przechodzi mnie delikatny dreszcz. Mogę być w następnym roku tutejszą studentką. Oceniam chuderlawego gościa, który opiera się o ścianę przy zamkniętych drzwi klasy. Jest ubrany w przycięte dżinsy i klapki. Kilka smoczych tatuaży zdobi od góry do dołu jego przedramiona, wszystkie są w różnorodnych odcieniach złota i zieleni. Ostatecznie decyduję, że może on być moim chłopakiem w przyszłym roku. Zauważa mój wzrok, szybko go odwzajemnia i porusza się jakby chciał zdjąć słuchawki od iPoda. Posyłam mu skruszony uśmiech, który ma przekazać, że mój czas jest napięty i ruszam dalej, moje serce bije trochę za szybko. Zawsze byłam dobra w tej początkowej części. Nie jestem za to zbyt dobra w zbliżeniu. Ale jak większość rzeczy, dochodzę do wniosku, że to kwestia praktyki. Wędruje dalej holem, mijam biura, które w większości mają otwarte drzwi. Wewnątrz nich siedzą profesorowie wyglądający jak profesorowie, sprawdzają stosy papierów z grobową powagą, robią wściekłe notatki na marginesach książek lub rozmawiają zdecydowanie przez telefon. W jednym biurze, siedzi dziewczyna, odwrócona plecami do mnie, jej postawa jest wyprostowana jak spod igły, a jej głos wrzaskliwy kiedy mówi.

- Ale jeżeli nie wezmę tych zajęć w tym semestrze, cała sekwencja mojego przedmiotu kierunkowego zostanie odrzucona. Musisz to zrozumieć! - Na końcu korytarza, dochodzę do częściowo otwartych drzwi oznaczonych imieniem Alistair Callum. Podnoszę dłoń by zapukać, ale zamiast tego zatrzymuje się, i studiuje imię jeszcze raz. Coś związanego z literami zaskakuje w mojej pamięci, wtedy zaczynają migać zanim zdążę to złapać. Potrząsam głową i pukam twardo, popycham otwarte drzwi. - Proszę wejść… oh, cześć! Tak, witaj! - mówi, podnosząc się z siedzenia. - Jak… jak się masz? - Przeciera twarz dłonią, jakby chciał sprawdzić czy się ogolił dzisiejszego ranka. Sądząc po słabym drapiącym hałasie jaki za tym podąża, nie. Mały kwadrat jego pokoju jest zajmowany głównie przez masywne biurko oraz duże zielone, skórzane krzesło, którego oparcia są tłoczone matowymi, masywnymi okuciami. Jego biurko jest pokryte ogromem papierów i książek, niektóre są otwarte i mają pozaznaczane ustępy. Kilka ramek ze zdjęciami oraz rysunków obwodzi ściany jego biura, gdy wchodzę głębiej do pokoju, wchodzę na utkany antyczny pled. Uśmiecham się do siebie. Jest tak jakby ktoś spojrzał w słowniku pod termin „biuro profesora” i udekorował je zgodnie ze znalezioną tam definicją. - Herbaty? - potrząsam głową. - W porządku. - obserwujemy krótki moment

całkowicie

niekomfortowej ciszy i wtedy jakby zachęcony, Alistair mówi gwałtownie. - Usiądź, usiądź. - i wskazuje mi mniejsze czarne krzesło zanim siada z powrotem w zielonym. - Tak się cieszę, że przyszłaś. - mówi prosto. Muszę mu powiedzieć, muszę, muszę, muszę. Układa swoje palce w całkowicie klasyczny profesorski sposób. To sprawia, że zastanawiam się czy uczą tego gestu zanim otrzyma się tytuł doktora nauk. - Muszę … coś ci powiedzieć.

- Nie możesz mi pomóc? - Alistair mówi, trwoga w jego głosie jest tak dźwięczna, że patrzę na swoje dłonie, kręcąc przysadzistym srebrnym pierścieniem na moim lewym kciuku, w kółko i w kółko. Nie mogę tego zrobić. Nie mogę mu powiedzieć. Jeszcze nie teraz. Później, obiecuje sobie. Kiedy znajdę dla niego zegar. Wtedy nie będzie go obchodziło czy go okłamałam. - Ja … tak. Chcę cię tylko zapytać, czy wiesz cokolwiek o tym jak my… znajdujemy rzeczy? - Poprawia się w krześle, jednym długim palcem kreśląc koła na mosiężnych okuciach. - Nie chcę sprawiać… wrażenia… niestosownego człowieka. odpowiada w końcu. - To magia. Coś w tym stylu. - uśmiecham się. - Coś w tym stylu. - zgadzam się. - W każdym razie, nie nazywamy tego magią w rodzinie. Nazywamy to Zdolnością. Dokładnie, to wszyscy posiadamy pewne „Zdolności”. Przełykam. Teraz jest moja kolei, by czuć się niekomfortowo, a moje krzesło nie ma mosiężnych okuć by się nimi bawić. Pozostaje przy wykręcaniu dłoni na kolanach. - Mogę ci pomóc, ale to zajmie trochę czasu. Nie jestem… - Jesteś pewna, że nie chcesz herbaty? Ja skuszę się na jedną. Ponownie wygląda na całkowicie podenerwowanego. - Pewnie. - skoczył na nogi, przetrząsnął szufladę i wyciągnął dwa wyglądające na zakurzone kubki. -

Wracam

wypoczynkowym-

za

sekundę,

wyjaśnił

gorąca

praktycznie

woda

jest

w

obszarze

wybiegając

z

gabinetu.

Przechyliłam się do tyłu na krześle i z tej korzystnej pozycji mogłam dostrzec zakropkowaną pęcherzykami, farbę na ścianach niedaleko grzejnika. To jest wyczerpujące. Poruszanie tematu Zdolności sprawia, że normalni ludzie czują się dziwnie, jeżeli w ogóle ci uwierzą i nie skierują do miejsca dla ludzi szukających pomocy. W każdym razie, nigdy nie

starałam się wyjaśnić sprawy mojej rodziny odkąd skończyłam trzecią klasę, wtedy właśnie Denis Winters powiedziała całej klasie, że mój dom jest schronieniem dla umysłowo chorych i pozwalają mi tylko wychodzić do szkoły. Nie żebym ją obwiniała. Miałam podobne wrażenie wciągu tych lat. - Proszę bardzo. - powiedział Alistair, wracając z dwoma parującymi kubkami i cytrynowymi metalowymi osłonkami na nie. - Angielska śniadaniowa, może być? - pyta, a ja przytakuje. Z plecami do mnie, zajmuje się dodawaniem do kubków herbaty i mieszaniem. - Cukier, cytryna? - Cukier poproszę. - odkręca się podając mi kubek i dodając cytryny do swojego. - Mam tu cukier. Obawiam się, że nie jestem fanem białego cukru. mówi w poufnym tonie, jego oczy prześlizgują się przepraszająco poprzez biurko, jakby ukazanie tego małego kawałka informacji o nim było zbyt zawstydzające. Z kolejnej szuflady wyjmuje otwarte pudełko cukru i podaje mi go wraz z małą łyżeczką. - Dzięki. - biorę trochę dodając do herbaty, obserwuje jak ostre kryształki wirują i toną powoli w herbacie podczas mieszania. - Więc. zaczynam ponownie po chwili. - Ten zegar, który chcesz bym znalazła. Możesz mi opowiedzieć o nim coś więcej? - Alistair odstawia swój kubek z herbatą, delikatnie go odsuwając. - Był w mojej rodzinie od trzystu lat. To jest całkiem urokliwy przedmiot. Zegar ścienny, wysadzany masą perłową oraz rubinami przy godzinach. - Unoszę brwi i przytakuje. - Brzmi miło. - Miło nie jest odpowiednim słowem. - mówi, a jego głos przybiera profesjonalny ton.

- Nie lepszym niż interesujący, zgaduje? - uśmiecha się krótko i kontynuuje. - Podobno został nam podarowany przez króla czy kogoś innego za jakieś usługi. Kto tam zna te stare historie. W każdym razie, zaginął ponad sto lat temu podczas gry karcianej pomiędzy członkami mojej rodziny i … inną rodziną. Wydarzyło się to w Nowym Jorku w 1887 roku. I jak możesz sobie wyobrazić, ślad po nim zaginął. - I tu wkraczam ja. - dodaje, ponieważ wydaje się jakby przestał mówić. - Tak. - patrzy na mnie. - Tu wkraczasz ty. - pierwszy urywa kontakt wzrokowy, sięga niżej i kładzie małe czarne pudełeczko na biurku. Dźwięk zaskakującego zamka, otrzeźwia go momentalnie, i zauważam, że jego palce odrobinę drżą. Dmucham na herbatę by ją ostudzić, obserwuje błąkające się liście herbaty, układające się w kształt niewyraźnego znaku zapytania nim się rozpraszają. Czyż nie byłoby miło, gdyby to była moja Zdolność… odczytywać przyszłość, wiedziałabym dokładnie jak wybrnąć z tej sytuacji? - No i proszę. - mówi Alistair, przesuwając kawałek papieru poprzez biurko wprost do mnie. Pochylam się by go wziąć i dokładnie przestudiować w ciszy. To reprodukcja malowidła, dość starego sądząc po teksturze papieru, wysłużonego i wyniszczonego w rogach. Wygląda jakby kiedyś był obramowany, mogę dostrzec żółtawe linie okalające stronę. Zegar, dość prosty, umieszczony na środku strony. Tarcza jest opisana przez kolorowe klejnoty rzymskich cyfr, a jego podpory są złote. Jakieś zabawnie zaprojektowane zawijasy biegną wzdłuż krawędzi zegara, przebiegam palcem przez dół strony. Coś jest znajomego w tym zegarze, ale nie mogę powiedzieć co dokładnie. Widocznie, moja twarz musiała odzwierciedlić moje myśli, ponieważ wyczułam jak Alistair nachylił się bliżej do mnie.

- Co jest? - pyta, a jego akcent jest nagle bardziej słyszalny i intensywny. Podnoszę wzrok napotykając jego oczy, i przez jedną niewytłumaczalną sekundę czuję jakbym patrzyła na kogoś innego. Czy raczej jakby inna osoba patrzyła przez jego oczy, gorliwie. Wygłodniałe. Szarpie się w bok niekontrolowanie, moją dłoń uderza w kubek i rozlewa herbatę na podłogę. Ląduje z ostrym trzaśnięciem. - Przepraszam. - upadam natychmiast na kolana, podnosząc kubek. Uchwyt ułamał się całkowicie. - Zbiłam kubek, ale myślę, że herbata na szczęście ominęła pled. Ja… - To nie kłopot, naprawdę. Pozwól mi zobaczyć, gdzieś powinny być chusteczki… ach, tak są. - dołącza do mnie na podłodze ze zwitkiem chusteczek w każdej dłoni. Biorę kilka i zaczynamy wycierać wsiąkający w szczeliny między deskami podłogowymi płyn. - Oh! - mówi kobiecy głos gdzieś ponad naszymi głowami, oboje szybko podnosimy wzrok. Nagle moja twarz zaczyna płonąć, i nie pomaga temu fakt, że Alistair nagle zaczyna bełkotać. - Oh, tttak, Pani Barnes, ccco mogę dla ciebie zrobić? Dla ciebie? Duszę się i zajmuję odnajdywaniem uchwytu kubka, które potoczyło się pod biurko. - Twoje kopie. - Pani Barnes odpowiada, a jej głos brzmi lodowato. - Tak, dziękuję ci. Doskonale. Doskonale. - Alistair powtarza jeszcze kilka razy i szczęśliwie kiedy wyłaniam się z pod biurka, Pani Barnes wychodzi z szelestem swojej sztywnej spódnicy. - Cóż. - mówię, swoim najbardziej normalnym tonem, mimo iż jestem świadoma, że moja twarz jest nadal czerwona. - to było pamiętne. - Nieprawdaż? - Alistair mówi i prostuje się, wyciągając do mnie dłoń. Dziwacznie ją przyjmuje, i prawie odsuwam. Jego dłoń wydaje się gorąca i sucha, jakby ogień płonął tuż pod jego skórą. By ukryć moje

zmieszanie, podnoszę się i otrzepuje dżinsy, wolne od wyimaginowanych włosków. - Mogę to wziąć? - wskazuje na malunek. - Oczywiście, oczywiście. Jest twoje. - przytakuje. - Zobaczę co mogę zrobić. Będziemy w kontakcie. - Mówię, ponieważ to brzmi dość profesjonalnie, chociaż nawet nie jestem pewna czemu martwię się byciem profesjonalną, skoro kłamię odkąd spotkałam tego mężczyznę. Przytakuje odwzajemniając gest, jego oczy nagle robią się dwoma twardymi, błyszczącymi i wypolerowanymi kamieniami. - Będę tego wyczekiwać. - jeszcze raz przytakuje. - Okej. - mówię ostatecznie. Musze przestać kiwać głową. Uśmiechamy się do siebie krótko, a ja odwracam się by odejść. - Z czystej ciekawości … - Tak? - odpowiada Alistair, a ja obserwuje jak jego ciało sztywnieje. Jest coś w tym, w jaki sposób układa po bokach łokcie, jak nurkujący jastrząb. - Wiem, że wspominałeś o tym, że słyszałeś o nas w sklepie z antykami. W którym to było? - Oh.- uśmiecha się. - Pinkerton, myślę, że tak się nazywa. Przytakuje wymownie. Angus Pinkerton wskakuje do mojej głowy. Wygląda trochę jak królik, z tymi jego czerwonymi podkrążonymi oczami, spłaszczonym, drącym nosem. Pamiętam wizytę z babcią w jego sklepie, lata temu. Spoglądał na mnie jednym okiem, cały czas podczas rozmowy z babcią i wydawało się, że zaleje się łzami kiedy dotknęłam jednym palcem szklanego niebieskiego globusa. Wciąż, moja babcia „znajduje” dla niego niezliczoną ilość rzeczy, już tyle lat, a w zamian on wysyła do niej wielu klientów.

- Wspominał, że jeżeli czegoś szukam, czego nie mogę znaleźć, cóż, powinienem spróbować w sklepie twojej babci. Wygląda na to, że twoja rodzina ma określoną reputację. - Uśmiecham się. - Nie masz nawet pojęcia.

Rozdział V Tłumaczenie: Phoenix_ams Korekta: isiorek03

- PRZESTAŃ SIĘ TAK KRĘCIĆ. - Przecież się nie ruszam! - Twoja twarz się porusza. - To się nazywa oddychanie Agatha! - gapię się na moją współlokatorkę, a ona marszczy na mnie brwi. Spogląda do swojego szkicownika i robi trzy zdecydowane pociągnięcia przez stronę. Mam przeczucie, że właśnie skreśliła moją twarz. - To nie działa. Twoja twarz po prostu nie działa. - Dzięki. - mamroczę. - Mogę się teraz ruszyć? - Tak. - wzdycha wymachując ołówkiem jak dyrygent. - zrób przerwę. - po czym szturcha mnie ołówkiem, niebieskie oczy są zdecydowane pod ciemnymi brwiami. - Ale spróbujemy ponownie za dziesięć minut. To jest na jutro i nie będę teraz szukać innego obiektu. otwiera mini lodówkę. - Wypiłaś moją colę? - Um … nie. - Świnia. - odrzeka krótko Agatha, przed zgarnięciem lśniącego cztero - paku na moje biurko, które zachowałam na pranie . - Chcesz jedną? - Chojnie pyta, a ja przytakuje, obserwując jak kołysze się wychodząc z pokoju. Zeskakuje z torby groszku, który umieściłyśmy w rogu przy oknie jako naszą wersję, okiennego siedzenia. To moje ulubione miejsce do czytania, gdzie nie słyszę gwaru ulicy jedenaście pięter niżej. Obchodzę dookoła biurko, rozciągając się i spoglądając na malunek zegara, który trzymam w połowie ukryty pod jakimiś notatnikami. Nadal jestem zagubiona jeśli chodzi o to, gdzie go wcześniej widziałam.

- O MÓJ BOŻE!!! - zezłoszczony żeński głos wykrzykuje skądś na końcu korytarza. New Hyde Prep jest szkołą wszystkich dziewczyn, wydaje się jakby ktoś tu o czymś skrzeczał w każdej minucie. Nasłuchuje, czekam na więcej, ale gdy nic się nie dzieje, wracam do studiowania malowidła. Agatha ogłosiła wcześniej, że jest „śliczny”, ale to raczej nie jest jej typ. Jakkolwiek, wydedukowałam przy pomocy moich super detektywistycznych zdolności, że nie jest to coś co widziałam we wprowadzeniu do Historii Sztuki w zeszłym roku, odkąd ona wzięła ten przedmiot razem ze mną. Spędziłam wczoraj dwie godziny w bibliotece, przeczesując sekcje podręczników z Historii Sztuki, szukając bez sukcesu dopasowania. Wtedy wróciłam do domu i wpatrywałam się przez jakiś czas w ścianę, starając się jak najlepiej przypomnieć sobie gdzie wcześniej widziałam ten zegar. Coś się wiło na końcu mego umysłu, ale jest to… Ożywione stukanie do drzwi wyrwało mnie z mojego zamyślenia. Rozrzuciłam kilka folderów na obrazku, by następnie się odwrócić. Drzwi, które były początkowo w połowie uchylone, teraz kołysały się otwarte na oścież. Podniosłam wzrok znajdując Gabriela stojącego na zewnątrz pokoju. Obie dłonie miał przymocowane do oczu. - Jest bezpiecznie? - zapytał. Gabriel. Tutaj. W moim akademickim pokoju! Miałam tylko tyle czasu by naprawdę żałować tego, że nałożyłam najmniej ulubione dżinsy, niechlujne klapki i gładką niebieską koszulkę, która nie pokazuje absolutnie niczego. - Co jest bezpieczne? - pytam. Gabriel rozszerzył palce, spoglądając przez szparki. - Czy słyszałaś te krzyki na końcu korytarza? - Tak. - mówię przeciągając słowo. - Chcesz mi powiedzieć, że masz coś z tym wspólnego?

- Najwidoczniej zapukałem do niewłaściwych drzwi i wszedłem na dziewczynę, która nie była ubrana… zbytnio. Skakała po łóżku śpiewając „Respect”. Bardziej w sumie wyła, naprawdę. - Mary. - mówię od razu. - Jest wybuchowa przez cały tydzień odkąd zerwała z chłopakiem. - Tak, nie zatrzymałem się by się przedstawiać. Szukała czegoś by we mnie rzucić. - nie mogę wytrzymać. Śmieje się. - Jak w ogóle przeszedłeś koło Jędz? - Jędz? - Na dole, przy biurku? Duża kobieta? - rozkładam szeroko ręce. - Z brodawką na policzku? Wszyscy goście powinni się zameldować. Szczególnie odwiedzający mężczyźni. - kończę lekko. - Może jestem takim dżentelmenem, że wpuściła mnie tutaj na wiarę. - parskam. - Czemu zawdzięczam ten zaszczyt? Czy to część wyciągniętego programu rodziny? - Gabriel uśmiecha się do mnie uprzejmie. - Właściwie, Brzdącu, przychodzę ci powiedzieć o występie, który mam w Silver Tree w następny weekend. Powinnaś przyjść. - wyciąga żółtą fluorescencyjną ulotkę z plecaka. - Super, dzięki. - waham się, po czym odwracam do mojego biurka. Oh, chrzanić to. I tak jest zagubiona. - Cieszę się, że wpadłeś… zastanawiam się, czy możesz… pomóc mi z czymś. - Co to jest? - Nie jest to coś z czym, no wiesz, sama sobie nie poradzę. To, że cię pytam o niczym jeszcze nie świadczy. - mówię w pośpiechu. - Okej? Muszę to po prostu wyprostować. - Gabriel studiuje mnie. To naprawdę zaczyna brzmieć jak zabawa. - mówi, a jego głos jest całkowicie słodki.

- Przepraszam. - mamrocze. Zanim zdążę zmienić. zdanie, chwytam malunek spod folderów i pokazuje mu. - Czy to wygląda znajomo? - Bierze ją i obdarza krótkim spojrzeniem, potem patrzy z powrotem na mnie, unosząc jednocześnie obie brwi. - Jakoś, to nie jest to o co miałem nadzieję, że mnie zapytasz. - A na co miałeś nadzieje… oh, Boże, nieważne. Oddawaj! zamachnęłam się na kawałek papieru. Ale on trzyma go z dala od mojej ręki, wymachując mi nim nad głową. Zmieniam taktykę i próbuję natrzeć na niego, ale mając wolną rękę z łatwością mnie odgania. - Dlaczego, zapomniałam jak irytujący jesteś? - mówię przez zaciśnięte zęby. - Oh, nie wiem. Może dlatego, że zapomniałaś pisać do mnie w następstwie czego zapomniałaś siebie. - mówi pogodnie, ponownie spoglądając na malowidło. - Czego chcesz się o tym dowiedzieć? - Możesz to znaleźć? - Jak znaleźć. Tak. - gwałtownie opuszcza rękę. - Najpierw powiedz mi dlaczego. - Er… wyznaczone zadanie domowe? - Gabriel posyła mi urażone spojrzenie. - To jest słabe Tam. Spróbuj jeszcze raz. - cholera. - Ja… nie mogę. - Okej, powiedz mi czemu nie możesz. - Nie mogę powiedzieć, dlaczego nie mogę. - wzdycham. Nie wiem czego oczekiwałam. Jeżeli stary Gabriel nigdy nie pozwoliłby mi wykręcić się będąc tak blisko ze mną związanym, nie powinnam mieć nadziei, że nowy postąpi inaczej. - Dlaczego mi nie ufasz Tam? - Ufam.

- Nie prawda. Jesteś naprawdę dziwna odkąd wróciłem. W porządku, nie chciałaś utrzymywać kontaktu. Ale nie jesteśmy już dziećmi, i co z … - Widzisz w jaki sposób wszyscy na mnie patrzą. Cała rodzina. Wiesz co mi się przytrafiło. - Wiem co ci się nie przytrafiło, ale… - Nie jestem taka jak ty. - Prawda. Jestem facetem, a ty dziewczyną… - Jesteś tępy. - informuje go i wyrywam papier z jego dłoni. - I nie ważne z tym… - ale on chwyta go z powrotem. - Oh, mogę cię teraz zapewnić, że znajdę go dla ciebie. Wtedy będziesz musiała mi powiedzieć, o co chodzi. - wyszczerzył się do mnie. - Nie wstrzymuj oddechu. - odpowiadam, ale nie mogę powstrzymać uśmiechu. - Wiesz, zabawna rzecz, przysięgam, że widziałam to wcześniej. - Nie mogę tego powiedzieć, ale jest… coś w tym. - wkłada papier do swojego plecaka, następnie podpiera stopę o krzesło przy biurku Agathy by zawiązać swoje sznurówki, które się rozluźniły. Mięśnie jego ramion napinają się, lekko unoszą i mam najbardziej szalone pragnienie by przebiec palcem przez długość jego pleców. Otwieram usta by coś powiedzieć niewątpliwie głupiego i zostaję ocalona przez Agathę, która wraca do pokoju niosąc dwie puszki sody. Zatrzymuje się, przesuwając wzrokiem od Gabriela do mnie i z powrotem do Gabriela. - Czeeeść. - mówi. - Kocham mężczyzn, którzy czują się upoważnieni, by trzymać swoje brudne stopy na moich meblach. - ale używa przy tym lepkiego głosu, ciepłego i słodkiego i znajomego. Agatha potrafi powiedzieć cokolwiek tym tonem i nikt się nie obrazi. W porównaniu z Roweną, jest amatorką, ale znowu ciężko jest porównywać kogokolwiek do Roweny, a widziałam Efekt Agathy w akcji. I Gabriel nie jest wyjątkiem. Czyści krzesło, zamaszystymi ruchami podczas gdy mówi.

- Wow, przepraszam… ono wygląda jak klejnot rodzinny. - Może nim jest. - Agatha mówi, podając mi moją colę, zanim otworzyła swoją z trzaskiem. Potem posyła mu swój natychmiastowo rozświetlony uśmiech i unosi puszkę. - Chcesz trochę? Znajdę dla ciebie kubek, odkąd nie chcę byś rozsiewał dookoła swoje drobnoustroje. Mam na myśli, może jeśli znałabym cię lepiej … - podporządkowuje się swojej replice. - Gabriel, to jest Agatha. Agatha to Gabriel. - podają sobie dłonie, ruch ich rąk jest długi i lepki. Naciskam koniec klapki sody w dłoni, dopóki metal nie zaczyna szczypać mojej skóry. - Więc jak poznałeś Tam? - pyta go Agatha - Tam i ja mamy za sobą drogę. - jego oczy na krótko spotykają moje. Moja twarz się ociepla i szybko upijam trochę coli. - Oh? - mówi Agatha - Przyjaciele rodziny. - wyjaśniam. - Gabriel właśnie się sprowadził z mamą. - Fajnie. - reaguje Agatha. - Więc, myślisz, że uchwyciłam jej esencje? - pyta i ku mojemu horrorowi, podaje Gabrielowi swój szkicownik. - To moje wyznaczone zadanie „Uchwycenie esencji swojego obiektu”. - Um… on nie musi tego oglądać. - mówię, przesuwając się do przodu by wyrwać szkicownik z rąk Agathy. Ale ona odsuwa się ode mnie i tak się spóźniłam… Gabriel właśnie egzaminuje jej rysunek z zainteresowaniem. - Niezbyt dobry, prawda? - wtrąca podczas gdy oboje studiują stronę, a następnie mnie, tak wymownie, że mam ochotę wsiąknąć w podłogę. - Nie twoja wina. - mówi ostatecznie Gabriel. - Zabierz to ode mnie, jeziora są dość trudne do uchwycenia na papierze.

- Masz rację. - Mówi Agatha jakby to była najbardziej głęboka rzecz jaką usłyszała w ciągu całego dnia. W odpowiednim momencie przypominam sobie, że najpewniej nie jest zbyt odpowiednim, teraz parsknąć. Jej wzrok zahacza o żółtą ulotkę, spoczywającą obecnie na moim biurku. - Co to? -

Mój

występ.

Powinnaś

przyjść.

-

Agatha

przytakuje

entuzjastycznie. Tak samo jak ja, uwielbia weekendowe przeglądy zespołów. - Gdzie? - W Silver Tree. - Niesamowite. Nasze fałszywe dowody tam działają. - upija więcej coli, odstawia puszkę na biurko i szpera dookoła przez kilka minut. - Gdzie ja wsadziłam moje węgle do rysowania szkiców? - Są prawdopodobnie w twojej szafie. Na górnej półce. - mówi pomocnie Gabriel. Agatha posyła mu powątpiewające spojrzenie, ale i tak podchodzi do szafy, sięgając na najwyższą półkę. Odwraca się prędko, a węgielki spoczywają w jej wyciągniętej dłoni, oczy są szerokie i zdumione. - Skąd to wiedziałeś? - Gabriel tylko wzrusza ramionami. - Uh… sam lubię tam trzymać wszystkie ważne rzeczy. W szafie. - Dzięki, że wpadłeś. - mówię ożywiona, przyszpilając ulotkę do nieuporządkowanego kwadratu jakim jest moja wisząca nad biurkiem tablica korkowa. - Więc przyjdziesz w następny weekend? - przytakuje. Naprawdę chciałabym wyskoczyć z czymś zabawnym w tym momencie, ale on nie daje mi na to czasu. - Świetnie było cię poznać. - mówi do Agathy, nim mrugnie do mnie i wyjdzie przez drzwi.

- Czy to oznacza, że jest gejem? - Agatha duma po tym jak słyszymy zamykające się drzwi od holu. Zachłystuje się colą. - Ten komentarz o szafie. - dodaje gdy się gapie na nią. - Nie sądzę. - chwytam powietrze podczas gdy ostro mrowi mnie w nosie. Agatha uderza mnie w plecy. - Dobrze, ponieważ jest gorący. Gorący przez trzy g-ie. - siadam z powrotem na torbie groszku, układając nogi w bardziej komfortowej pozycji. - Tak myślisz? - mówię neutralnie po minucie. Klapka puszki z kolą odłamuje się. Metal jest teraz ciepły od moich dłoni. - Ty nie? - Jest w porządku. - mówię. Agatha posyła mi krzywe spojrzenie z nad swojego szkicownika. - I jest w tobie totalnie zakochany. - Co? - siadam prosto. - Nie ruszaj się. - mówi Agatha podnosząc ołówek. Uśmiecha się. Ale ty nie. - Wywraca oczami uderzając ołówkiem o stronę. - To jest oczywiście głupie. - odchylam się do tyłu próbując przetrawić tę informację, staram się rozgryźć jak się czuje. Potrząsam głową. - Jest przyjacielem rodziny. - Agatha marszczy na mnie brwi. - No i? - jak mam jej wytłumaczyć, że dla mnie jest to coś co unikam za wszelką cenę? Że zakochanie się w Gabrielu, naprawdę zniszczy jakąkolwiek nadzieję na ucieczką, z całkowicie duszących ramion rodziny. Przetaczam puszkę między palcami. - Nie mój typ.

- Hmm. - mówi Agatha, studiując moja twarz trochę zbyt długo. Spróbuj tym razem tak bardzo się nie ruszać. - wzdycham wewnętrznie,

ulgą jest to, że porzuca temat Gabriela. Ale wtedy dodaje. - I przestań też tak się rumienić.

Rozdział VI Tłumaczenie: Phoenix_ams Korekta: isiorek03

ZANIM tydzień później nadszedł występ Gabriela, czułam się bardzo gotowa by wyrwać się ze szkoły. Agatha i ja ostatnio przepytywałyśmy siebie nawzajem, każdego wieczoru przed pójściem do łóżka w przygotowaniu na SAT3. W konsekwencji tego, śniłam o otwieraniu testowych arkuszy pełnych słów, których nigdy wcześniej nie widziałam. A każdego dnia coraz więcej i więcej katalogów college’y przybywało na biurku na dole, byśmy mogły na nie spojrzeć. Agatha cały czas wspominała Reed i Stanford oraz Uniwersytet w San Diego. Nie miałam serca by jej powiedzieć, że moi rodzice nigdy nie pozwolą mi opuścić stanu, bym sama wyjechała na koniec kraju. Spędziłyśmy zwyczajową ilość czasu, jak dla nas na przygotowywaniu się. Ja: dziesięć minut. Agatha: jakąś godzinę w której przymierzała i rozrzucała wszystkie bluzki z szafy, zanim przeniosła się do mojej. - Ta wygląda świetnie. - mówię czterdziesty raz, z głową pochyloną nad swoim egzemplarzem „Nawałnicy”. - Czy ja robię się gruba? - Agatha jęczy, stając przed długim lustrem, które przykleiłyśmy do tyłu drzwi. Któż wie jak je zdejmiemy pod koniec roku? - Nie. - mówię automatycznie, i z delikatnym trzaskiem zamykam książkę. Przedzieram się przez swój zestaw do makijażu, wyciągam mój lśniący zielony cień do oczu, i decyduję się nałożyć kolejną warstwę na powieki. Zasadniczo jestem zadowolona ze swojego dzisiejszego wyglądu, 3 SAT (ang. Scholastic Assessment Test) – ustandaryzowany test dla uczniów szkół średnich w USA. Odpowiednik polskiej matury. Wynik testu jest głównym czynnikiem przy selekcji kandydatów na studia.

całościowa dżinsowa mini sukienka z zielonym i złotym rurkowym topem pod nią. - Okej, i jak? - Agatha połączyła moją koszulkę My Little Pony z białą miniówką. - Wspaniale! Gotowa? - patrzy na mnie przerażona. - Muszę zrobić sobie makijaż! - kiedy docieramy do pubu, wolne są tylko stojące miejsca, a występ już się rozpoczął. Gabriel jest na scenie, ubrany w dżinsy i czarny T-shirt z obciętymi rękawami. Jego gitara akustyczna kołysze się w ręku, a twarz ma oświetloną wąskim światłem padającym z góry. Dziewczyna, która ubrała różową i czarną halkę na niesamowicie ciasne dżinsy śpiewa szeptem do mikrofonu, prawie bez tchu, jej biodra wirują i kręcą się do rytmu muzyki. Struny gitary owijają się wokół jej srebrzystego głosu, gdy śpiewa coś o morzu i cieniu, o których nie może zapomnieć. Wsłuchuję się w słowa i próbuję zignorować myśl, że prawdopodobnie to dziewczyna Gabriela. - Piwa? - Agatha wypowiada to do mojego ucha, a ja przytakuje, moje oczy nadal są skupione na scenie. Gabriel ciągle gra, a dziewczyna śpiewa kolejną piosenkę, czasami unosząc flet by wtórować mu przy gitarze. Bar jest zatłoczony, ludzie migają w tę i z powrotem w przytłumionym świetle, czasami mnie potrącając. Agatha wraca po chwili i wciska mi zimną szklankę w dłoń, machając ręką na moją ofertę pieniędzy. - Są całkiem nieźli. - mówi w końcu i jestem wdzięczna, że nie mówi, że dziewczyna jest całkiem niezła. Przytakuję i popijam piwo, wtedy dziewczyna ogłasza całkowicie normalnym głosem, że robią sobie przerwę. Jej głos się ponownie lekko obniża i przypomina tłumowi, że z tyłu na stoliku są płyty, będące niesamowitą okazją za jedyne dziesięć dolarów. Posyła sugestywny uśmiech i kręci ciałem gdy to mówi, a wszyscy wokół mnie biją brawo, kilku kolesi gwiżdże. Lekko się rozjaśnia i tłum ludzi rusza do baru po drugiej stronie pomieszczenia.

- Łazienka. - ogłasza Agatha. - Przytrzymasz? - biorę od niej piwo i stoję w tłumie, pozwalając mu się rozpierzchnąć dookoła mnie, dopóki Gabriel nie pojawia się przede mną. - Zrobiłaś to. - mówi prosto, chwytając jedną ze szklanek z mojej ręki. - Pij dalej, a będziesz winny Agathcie piwo. - mówię po tym jak przełyka. Wyszczerza się, ale podaje mi szklankę z powrotem, a ja przez chwilę obserwuje zagłębienie jego gardła i sposób w jaki jego tatuaż wydaje się lśnić, na jego bladej, wilgotnej skórze. - Więc… - zaczyna. W tym samym momencie ja spieszę z… - Jesteś niezły. Byłeś tam świetny. Dobrze wyglądasz. - zamknij się, zamknij się, powtarzam sobie. - Dzięki. - przygląda mi się badawczo przez minutę i mówi gwałtownie. - Ten zegar, który chciałaś żebym znalazł. Czy jesteś pewna, że to jest to, co chcesz bym odszukał? - gapię się na niego. - Co? tak, jestem pewna. Dlaczego? - wzrusza ramionami. - Nie wiem. Wydaje się jakby on… nie istniał. - Musi. - mówię uparcie. Dlaczego Alistair poprosiłby mnie o znalezienie czegoś co nie istnieje? Wizerunek twarzy Allistaira, gdy nie wyglądał jak Alistair pojawia się w mojej głowie. - Co? - Gabriel mówi poważnie, obserwując mnie. - Nic. - osuszam szklankę i nieprzytomnie zaczynam pić piwo Agathy. - W każdym razie, znalazłem coś… - zaczyna. - Co? - mówię, prawie zachłystując się piwem. - Czemu nie powiedziałeś tego od razu? - podskakuję na nogach jak na piłkach, aż piwo wylewa się przez mój przegub. - Ponieważ nie znalazłem właściwego zegara. - mówi Gabriel, a moje szczęśliwe fantazje kończą się gwałtownie. - Miałem zamiar powiedzieć,

że znalazłem coś, co możesz chcieć zobaczyć, ale to jest skomplikowane. To nie jest tym, o co prosiłaś bym znalazł. - Cóż, jest to pomocne. - mamrocze, poklepując nieskutecznie swój nadgarstek. Przytrzymuje mój wzrok swoim i wtedy mówi. - Może jeśli byś powiedziała mi prawdę o… - Dziewczyna, która z nim śpiewała pojawia się u jego boku. - Wracamy kochanie. - grucha do jego ucha. Posyła mi szybki uśmiech, a raczej jest to prawdziwy skurcz warg, zanim owija swoją długą białą rękę dookoła szyi Gabriela, jakby przygotowywała się do zaciągnięcia go na scenę. - Jutro? - przytakuje. - Gdzie? - Dom Chester i Rennie. - marszczę brwi. - Czemu tam? Czy… oh, zatrzymałeś się tam? Myślałam, że mieszkasz w akademiku Julliardu? - myślałam, że jesteś taki jak ja. - Tak. Czasami ćwiczę tam z kapelą. W każdym razie, do juta. Ósma? - Pewnie. - wołam gdy podąża za dziewczyną na scenę, ich ręce są splecione.

Rozdział VII Tłumaczenie: Phoenix_ams Korekta: isiorek03

SŁABY HAŁAS ULICY przeniknął do grubych ścian miejskiego domu wujka Chestera i cioci Rennie: okazjonalny dźwięk klaksonu, wybuch muzyki od kogoś przejeżdżającego przy oknie. Ale w środku, dom był cichy, wyczekujący. Gabriel patrzył na obraz na ścianie tak długo, że pomyślał, że wpadł w trans. To scena z salonu, bardzo podobnego do tego znajdującego się na górze. Bogata żółć układa się w zabawnie wyglądający złoty uchwyt przytrzymujący zasłonę wielkiego obrazu okna, po pokoju są rozproszone sofy i krzesła. Ogień strzela w kominku, płomienie wyglądają jakby miały wyskoczyć za osłonę. Jakkolwiek, troje ludzi stojących na obrazie nie zwraca na to uwagi. Dwoje z nich to mężczyźni, ubrani w długie czarne fraki. Ich plecy są zwrócone do oglądającego, gdzie trzecie figura to kobieta, złapana profilem. Moje oczy wędrują wzdłuż jej smukłych namalowanych rys, oraz jej sukienki, cudownej czerwieni, która jest idealnym odbiciem malutkich punkcików czerwieni, może rubinów, na tarczy zegara wiszącego dokładnie nad jej głową. Zegar wygląda dokładnie tak samo, jak ten, który Alistair chciał bym znalazła. - To nie jest ten sam zegar. - w końcu przemawia Gabriel. Nie zdawałam sobie sprawy, że wstrzymuje oddech, teraz wszystko uciekło w pospiechu brzmiąc jak skrzyżowanie „co” i „huh”. - Jej! - uśmiecha się po raz pierwszy odkąd weszliśmy do domu i mówi - Jej? Cóż.. - Ale ja nie jestem w nastroju. - Patrz! - strzelam malowidłem Alistaira w niego, papier wydaje trzeszczący dźwięk gdy macha nim przed twarzą Gabriela. - Jest dokładnie

taki sam. I to wyjaśnia dlaczego wydawał mi się taki znajomy. - dodaje łoskocząc papierem Alistaira trochę bardziej. - Najwidoczniej, widziałam obraz wujka Chestera i cioci Rennie wcześniej. - Gabriel patrzy na kopie, którą trzymam i na obraz wiszący na ścianie. - Tak, wiem. - wydaje mi się, że mówi to z przesadną cierpliwością. Pozwól mi wyjaśnić jeszcze raz. Obiekt. - i tu wskazuje na namalowany zegar. - Nie jest tym co powiedziałaś mi, ze chcesz znaleźć. - O co ci chodzi? - pytam, starając się nie brzmieć na nadąsaną. Gabriel podchodzi do masywnej klatki schodowej i umiejscawia swoje długie ciało na pierwszym stopniu. Widać rozdarcie w jego dżinsach i jego prawe kolano rozpycha je trochę, gdy układa swoje nogi niedbale. Siadam obok niego. Po minucie macha swoim kolanem ku mojemu i mówi delikatnie. - To nie przemawia do mnie w sposób, w jakim zwykle to się dzieje. To nie wydaje się prawdziwe. Może to naprawdę nigdy nie istniało. - Ale mogło. - mówię miękko. - Prawda? - Gabriel wzrusza ramionami. - Możliwe. - Okej, okej. - mówię bardziej do siebie niż do niego, aż przebłysk pomysłu kształtuje się w mojej głowie. - Zegar na obrazie i zegar na kawałku papieru są jednym i tym samym. Jestem tego pewna. Ale nie możesz go znaleźć? - wachluje go brzegiem papieru. - To nie … - Shhh! - pukam wierzchem dłoni w jego ramię. - Przetwarzam. kolejny termin, którego się nauczyłam od Agathy. - Ten tutaj to stary obraz. - mówię powoli. - Sprawdziłam datę. 1899. A on powiedział, że zegar zaginął w 1887. Więc może nie potrafisz go znaleźć, ponieważ obecnie już

nie istnieje. Ale istnieje na tym obrazie. - staram się utrzymać mój głos. Gabriel, myślisz, że to jest to? Że kiedyś istniał, ale obecnie już nie? Gabriel nachyla swoją głowę w moim kierunku. - Kto powiedział, że zegar zaginął w 1887? - otwieram usta i ponownie zamykam. - Tam, powiedz mi co się dzieje. - mówi. Kiedy nie odpowiadam, zahacza palcem o mój podbródek i odwraca moją twarz do siebie. - Proszę. - dodaje prosto. - Okej, okej. - mówię ostatecznie i odchylam się trochę do tyłu, ponieważ jego palec jest zbyt ciepły na mojej skórze. - Ten koleś przyszedł do księgarni latem, ten profesor z NYU… właściwie tej nocy kiedy wróciłeś do domu. W każdym razie, słyszał o księgarni… wiesz, tą część o agencji poszukiwań… i zapytał czy mogę pomóc mu coś znaleźć, pamiątkę rodzinną, która zaginęła ponad sto lat temu. A ja się zgodziłam to zrobić. - zatrzymałam się, posyłając mu spojrzenie pełne nadziei. Gabriel wyczekiwał końca. - Um… nie powiedziałam mu, że nie posiadam… żadnych zdolności. Oh, ale powiedziałam mu, że jestem Rowena. - Ale wyszło bardziej jak „ohalepowiedziałammużejestemRowena”. - Co? - Tak, okej, to było głupie, wiem. Ale on myślał, że to ja jestem Rowena i wtedy ja po prostu doszłam do … - Poszłaś z tym dalej? - Dokładnie. - Ale później mu powiedziałaś, prawda? - nie jestem pewna czy chodziło mu o część, że nie mam zdolności, czy o tą, że nie jestem Roweną, ale postanowiłam się zmierzyć z oboma. - Nie. - wyszeptałam, patrząc na palce u stóp w świetliście zielonych sandałach. - Powinnam, ale wtedy może nie chciałby mnie więcej przy tej

sprawie. On po prostu wrócił pytając się o Ro. I ja … chciałam udowodnić swojej rodzinie, że … oh, zapomnij to głupie. - Dlaczego udawałaś, że jesteś Roweną? - zapytał Gabriel. - Jesteś dużo ładniejsza. - teraz była moja kolej by się na niego gapić. - Co? - ale on już kontynuował. - Więc, to nam mówi, dlaczego nie mogę tego znaleźć. - powiedział stukając kciukiem w papier. - To już nie istnieje. Nawet, jeżeli to taki sam zegar jak na obrazie, to nadal nie jest to czego chce twój profesor. Ostatecznie, nie aktualne. - Wytłumacz mi jak to działa. - Jak to… masz na myśli, jak znajduje rzeczy? - i teraz z jakiś powodów, wyglądał na zmartwionego. - Chce wiedzieć. - powiedziałam prosto. I tym razem naprawdę chce. Gabriel nie odpowiedział od razu. Ale w końcu mówi. - Okej. To jest jak, kiedy ktoś chce coś znaleźć, potrafię usłyszeć przedmiot. - Nie widzisz go? - szybko potrząsa głową. - Nie. A słyszę, jest najodpowiedniejszym słowem o jakim mogę myśleć, ale jest czymś więcej, jak czuciem odbicia. Czuję je, gdziekolwiek ta rzecz, osoba czy miejsce się zagubiły, a wtedy ja … podążam za tym. - Nawet przez czas? - szepcze. Twarz Gabriela jest zupełnie pusta. - Dlaczego o to pytasz? - Nie wiem. Bez powodu, naprawdę. Po prostu myślałam, że to jest… - przerywam, patrząc na niego i nawet jeżeli wyraz jego twarzy ani trochę się nie zmienił, nawet jednego drgnięcia, w jakiś sposób wie. - Potrafisz, nieprawdaż? - Wycie syreny mija okna z przodu, trąbi ostrzegająco w ciemności.

- Nigdy, nikomu nie powiedziałem, że to potrafię. Na początku nie wiedziałem. Zajęło mi kilka lat okrycie tego, tak, potrafię za czymś podążać przez czas. Ale… - Ale co? - My nie powinniśmy. - mówi zwyczajnie. I nagle czuję przepaść, na to my. - Czemu nie? - To nie zostało ci nigdy wytłumaczone? - patrzę na niego. - Najwidoczniej, robią to na Ceremonii Inicjacji. - dodaje. - Kiedy ktoś osiąga w mojej rodzinie wiek dwunastu lat, posiada już Zdolność od czterech. Cztery lata to zasadniczy czas, którego potrzeba by siły danej osoby się umocniły. Więc w Samhain, gromadzi się cała rodzina by świętować nową Inicjację. Rok w którym skończyłam dwanaście lat, a także dwóch moich kuzynów, wiązał się oczywiście z planowaniem świętowania wielkiej Ceremonii. W noc Samhain, zamknęłam się w pokoju. Przynajmniej raz moja matka, nie wyskoczyła z konfrontacją, Rowena nie próbowała mnie przekonać słodkimi jak syrop słówkami, a babcia nie kazała mi schodzić na dół. Sama w nagle cichym domu, obserwowałam jak wszyscy gromadzą się w lesie, zanim otworzyłam mój podręcznik do nauki i próbowałam się uczyć na test, który miałam w następnym tygodniu z ekosystemu. Później starałam się nie kierować wzroku ku wiele mówiącej drabinie dymu, która sygnalizowała rozpoczęcie sobótki. Zamiast tego kolorowałam soczystym odcieniem zieleni zdjęcia wypalonych pustyń w podręczniku, nie przejmując się oszpecaniem szkolnego podręcznika, i starając się zablokować dźwięki intonowane do moich uszu, nawet moje usta poruszały się odruchowo z czterema modlitwami. Oczami umysłu mogę nadal zobaczyć natężenie koloru rozprzestrzeniającego się od końca mojego markera poprzez

porowatą stronę. Muszę powiedzieć, że zaliczam to do moich drugich najgorszych urodzin, tuż zaraz za tymi kiedy obchodziłam osiem lat. - Nigdy przez to nie przeszłam. - wytykam, nawet jeżeli on o tym wie. - Ja również. - odpowiada Gabriel, a ja mrugam w zaskoczeniu. - Nie? Czemu? - Oh tak, mój tata pokochałby to gówno. - jego głos jest drwiący. - To były lata, kiedy moja mama udawała, że jesteśmy zasadniczo normalnymi ludźmi. Jak wszystkie amerykańskie rodziny. Robiliśmy normalne rzeczy na Halloween. Moja mama co roku przebierała się za dynie lub coś równie głupiego. - próbuje się nie uśmiechnąć. - Nie za czarownicę? - Gabriel potrząsa głową. - Do diabła, nie. Nigdy. To byłoby trochę zbyt blisko domu dla mojego taty. Nie, chodziłem z „cukierek albo psikus” do trzynastki, a później wychodziłem z przyjaciółmi i robiłem zwykłe rzeczy. - Czytałam o tym. - mówię w zadumie. - Obwijanie domów papierem toaletowym i krem do golenia. - Kradzież cukierków od młodszych dzieci jest bliższa prawdzie. To i podpalanie psich kup. - Oh. - myślałam nad tym przez kilka sekund. - To jest chore i obrzydliwe. - Gabriel wzrusza ramionami. - Co mogę powiedzieć? Miałem trzynaście lat. - Więc twoja mama nigdy ci nie mówiła o… - Miała taki mini ołtarzyk, który zdejmowała każdego dnia nim tata wrócił z pracy. Ziemia z podwórka, płatki kwiatów. Naczynie z wodą. Wiesz ćwiczenia. - przytakuje. - W każdym razie, nadal we wszystko wierzyła, ale dochodziło do chowania czegokolwiek, gdy mój tata tam był. Ta cała inna osoba pokazała się. A ja nigdy nie rozgryzę dlaczego. - Dlaczego co?

- Dlaczego w ogóle chciała być z kimś, jeżeli mogła być przy nim tylko ćwiartką prawdziwej siebie? I nigdy nie rozgryzę dlaczego tata to zaakceptował… wymagał tego… od niej. To jest jak bycie z kimś, gdy jego ręce czy nogi znikają, a ty nawet tego nie zauważasz. To szaleństwo. Gabriel potrząsa głową, patrzy na mnie i się szczerzy. - Okej, to prawdopodobnie więcej niż potrzebowałaś usłyszeć. - Nie ja… - wyrównuje pasek w moich sandałach, w miejscu w którym naciska na zakrzywienie mojej stopy. - Lubię z tobą o tym rozmawiać. Jest… miło. - kończę kulawo. - Nigdy z nikim nie rozmawiałam o ich… Zdolnościach. - Czemu nie? - Ja… - przyciskam palec do zniszczonego miejsca na mojej skórze dopóki ból nie przeszyje moich zakończeń nerwowych. - To za bardzo boli. - mówię ostatecznie. Nie mogę na niego spojrzeć gdy kontynuuje. - Czuje jakby moja rodzina mnie tolerowała, ale jestem dla nich nieustanną porażką. Zamiast mówić rzeczy jak „nie jesteś porażką” czy „to nie prawda”. - Gabriel nic na to nie mówi, ale kładzie rękę na moim ramieniu. Ciepło przelewa się przez moją skórę. - Rzeczy… nie powinny tak wyglądać. - stwierdza Gabriel. I wtedy ściska mocniej moje ramię, dotąd aż na niego nie spojrzę. - Dlaczego mi nie odpisywałaś? - pyta. - Ja… czułam się dziwnie – jakbyś mnie już nie lubił. - Nawet przy mnie? - wzruszam ramionami. - Nawet przy tobie. - nasze twarze są wystarczająco blisko siebie, bym mogła zauważyć, że jego oczy nie są tak ciemne jakby się na początku wydawało. Zamiast tego, są tam niewielkie refleksy zieleni promieniujące z jego tęczówek. I wtedy zegar dziadka w holu wybija pół godziny i jestem wyrwana z tego z czego powinnam być wyrwana. - Okej, co jeśli chcę znaleźć ten przedmiot? - mówię i wskazuje na obraz na

ścianie. - Zapomnij o tym kawałku papieru. Co jeśli chce znaleźć zegar z obrazu? - W jakiś sposób wiedziałem, że to powiesz. - Gabriel wzdycha i odchyla się do tyłu, z dala ode mnie. - A co jeśli, chcę iść z tobą? - i teraz wstrzymuje oddech, zbyt przerażona tym co odpowie. - Whoa! Po pierwsze, kto powiedział, że w ogóle pójdę? - Proszę. - majtam nogami na końcu schodów. - Wiem, że nie powinniśmy się wtrącać w czas, czy w jakiekolwiek zasady, które są, ale… - Gabriel marszczy brwi. - To nie tylko to. - powiedział to w sposób, który sprawił, iż pomyślałam, że dba trochę o łamanie reguł. - To niebezpieczne. Dość czytałem o czasie by wiedzieć, że nie jest dobrym pomysłem ogólnie biorąc, by w nim mieszać. - Co jeśli będziemy naprawdę, naprawdę ostrożni? I zrobimy to tylko raz. I nikt nie musi o tym wiedzieć, prawda? - wewnętrznie wyobraziłam sobie jak wyglądałaby twarz mojej matki i babki i Roweny, gdybym przyniosła zapłatę, którą dostałabym od Alistaira, po znalezieniu jego zegara. Mogłabym, rzucić pieniądze na stół. Co to? Oh, tylko małe coś co dał mi klienta po tym jak … Schody trochę zatrzeszczały wtrącając się i podskoczyłam. Na szczęście Gabriel tego nie zauważył. Jest zbyt zajęty patrzeniem na obraz. - Wiesz. - Gabriel powiedział z zamyśleniem. - Moja mama, w każdym razie nigdy nie wyjaśniła mi zasad. To była jedna z tych rozmów, które mieliśmy przeprowadzić przed zmierzchem, i mój tata wrócił do domu w jej środku i nigdy więcej do niej nie wróciliśmy. - Mi również nikt nigdy ich nie wytłumaczył. Mam na myśli, czemu mieli się kłopotać? - powiedziałam, z najbardziej niewinną miną na jaką

było mnie stać. Gabriel przyłożył jeden palec do brody w całkowicie zamyślonej pozie. - Więc, nikt w zasadzie nie zabronił nam tego robić, ani nie wyjaśnił dlaczego to może być szczególnie zły pomysł? - Nie. - kręcę smutnie głową. - Nikt. - szczerzymy się do siebie i nagle wstaje, podnosząc mnie i stawiając na stopach. Wybita z równowagi, chwieje się chwilkę blisko niego. Wystarczająco blisko by dowiedzieć się, że pachnie jak czyste pranie. Jego dłonie pozostają na moich ramionach przez sekundę, próbuję się odsunąć, ale on wzmacnia swój chwyt. - Naprawdę tego chcesz? - jego głos jest niski, a ślad po uśmiechu całkowicie zniknął. Przytakuje. - Obiecasz mi, że jeżeli to zrobimy, to niczego nie dotkniesz? Że będziesz podążała za mną cały czas? zasalutowałabym, ale przyszpilił mi ramiona do boków, więc pozostałam przy kolejnym przytaknięciu. Ale Gabriel wyglądał na nieprzekonanego, więc w końcu powiedziałam. - Tak, obiecuje. - Okej. - puszcza mnie, cofając się by ponownie przestudiować obraz. Ukradkiem pocieram ramiona. I nie mogę się powstrzymać przed gapieniem

się

na

niego.

Wygląda

na

takiego

skupionego

i

zdeterminowanego, i należącego do tak całkowicie innego świata, że ciężko jest mi pamiętać, że jest osobą, z którą bawiłam się skarpetkowymi maskotkami, kiedy miał sześć lat, a ja cztery. Wtedy odwraca się i wyciąga rękę. Podaje mu moją, czując silną bliskość jego palców. - Gotowa? – Nie! Chcę nagle powiedzieć. I tak w ogóle, czy to boli? Chcę zapytać. Jakbym wypowiedziała to na głos, Gabriel lekko potrząsa moją ręką. - Wiesz, nie musimy tego robić. - Chcę. - odpowiadam. - Naprawdę chcę. - przytakuje, spoglądając na obraz. Zamyka oczy, więc i ja zamykam także swoje. Nagle mam takie

uczucie jakbym wsiadła na roller coastera, dokładnie w momencie, gdy samochodzik pokonuje drogę do najwyższego punktu na trasie i jest spokojny, wyczekujący pionu i spada w dół, dół, dół. Wtedy wszystko się zmienia i wiruje obok mnie i czuje jakbym stała w oceanie, piasek poniżej moich stóp znika pod obcasami, pozostawiając mnie zawieszoną w powietrzu. Moje oczy otwierają się. Skup się, myślę rozpaczliwie, czepiając się Gabriela, kości jego dłoni są solidne i prawdziwe. Koncentruję się na obserwowaniu cieni, ślizgających się poprzez twardo drzewną podłogę do basenu w rogu holu. Skądś dochodzi bryza. Musi tu być otwarte okno, powoduje ono ruch i kołysanie się płomieni świec. Płonące świece? Odwracam głowę. Gdzieś ponad naszymi głowami gra muzyka, skrzypce i może pianino. - Zrobiłeś to! - mówię, a Gabriel jest rozpromieniony. - Czy zawsze tak jest? - Gabriel ponosi na mnie jedną brew. - Czy ziemia też się dla ciebie ruszała? - Oh, zamknij się! - naskakuje. Rozglądam się po raz drugi. - Gabriel to dom wujka Chestera i cioci Rennie. - patrzę na znajomy sufit pokryty wypolerowaną blachą, padające smugi światła rozpraszają się po białych ścianach. Łukowate wielkie okna z drewnianymi okiennicami, są zamknięte przy dolnych łącznikach, a podłoga, wypolerowany lśniący mahoń, jest naznaczona tu i tam tymi samymi perskimi dywanami, wyglądającymi zdecydowanie na nowsze w tym stuleciu niż w naszym. I rzeczywistych rozmiarów metalowy rycerz, który zazwyczaj znajduję się na drugim piętrze teraz stoi jak strażnik u stóp schodów. - Alistair powiedział, że jego rodzina straciła zegar w grze karcianej z inną rodziną. To musi być nasza i… - Naprawdę Mirando. - głos nadchodził gdzieś z lewej strony. Myślę, że jesteś trochę niedorzeczna. On jest najbardziej odpowiednim kawalerem w mieście. To naturalne, że z nim tańczyłam.

- Tak, ale tańczyłaś z nim trzy razy, a dobrze wiesz, że to jest niedozwolone przez taneczne zasady mamy i … - Szybko. - Gabriel wysyczał mi do ucha, rzucamy się do szafy. W samą porę oboje ściskamy się w małej czarnej przestrzeni, wypełnionej przytłaczającym zapachem kulek na mole. Pozostawiając drzwi lekko otwarte, staram się zbytnio nie oddychać. Dwie dziewczyny pojawiają się w zasięgu wzroku i nie mogę się powstrzymać, pragnę by Agatha była tu ze mną i mogła zobaczyć ich sukienki… umarła by. Czuje lekkie ukłucie smutku, gdyż nigdy nie będę w stanie jej o tym powiedzieć. Obie noszą długie białe suknie zrobione z jakiegoś jedwabistego materiału. Jedna ma dokładnie skręcone ciemne włosy w okazałe loki i wielkie białe pióra wczepione po lewej stronie twarzy. Jest wyższą spośród nich, zdecydowanie bardziej urodziwą, i z obserwacji druga dziewczyna zdaje się o tym wiedzieć. Jej szata jest tak samo wyszukana, ale nie wydaje się pasować

do

jej

ciała,

które

jest

krótsze

i

bardziej

toporne.

Przypochlebiającym się tonem, niższa dziewczyna mówi. - Tak, ale chciałam z nim zatańczyć walca. Wiesz, że walc uwydatnia mnie perfekcyjnie, a ty naumyślnie zajęłaś ten taniec. - pierwsza dziewczyna śmieję się lekko, i trzaska gwałtownie jak pękający lód. - Nie zrobiłam niczego takiego. Czy posłałam mu mój bilecik? Nie, podszedł i poprosił o taniec. Co chciałaś bym zrobiła? Powiedziała mu. - i tu przechodzi w słodki falset. - Nie, moja młodsza siostra zechce zatańczyć ten taniec z tobą, i muszę cię potępić za te doświadczenie ominięcia kroków, obolałe palce, i nudną konwersację? - Oh! - Młodsza dziewczyna zaciska dłonie w pięści, szybko jak błyskawica sięga i chwyta pióra z włosów siostry i rozrywa je. - Ty mała dziewucho. - wykrzykuje starsza dziewczyna. Nagle, kawałki piór w ręku młodszej dziewczyny buchają płomieniami, a ona upuszcza je z delikatnym szlochem. Ssie swoje palce, uważając na siostrę

przez zmrużone oczy. Ale zanim zdąży się odpłacić, starsza kobieta pojawia się w holu. Mogę zobaczyć jak szybko ocenia scenę zanim szczątki piór zdążą zniknąć w podmuchu dymu. Podchodzi powoli do obu dziewcząt, spódnica jej niebieskiej taftowej sukienki sunie przy każdym kroku. - Mamo. - młodsza dziewczyna lamentuje. - Lavida znowu to zrobiła - Ona to zaczęła. - starsza dziewczyna mamrocze. Przesuwa jedną długą dłonią po swoich włosach jakby chciała się upewnić, czy nadal tam są. - Dziewczęta, co powiedziałam o używaniu przeciwko sobie Zdolności? - głos ich matki jest niski, ale mocny, i nawet ja czuje się jakbym robiła krok w tył w szafie. - Mamy tu wystarczające podziały i konflikty pomiędzy nami wszystkimi, a wy musicie się obracać przeciw sobie, tak po prostu? Czy nasza historia was niczego nie nauczyła? - Dwie dziewczyny spoglądają w dół na mahoniową podłogę, czysty obraz winy, ostatecznie twarz matki łagodnieje. - Mają teraz podać kolacje. Lavina, Pan Collins czeka by cię odprowadzić. - Blask zwycięstwa pojawia się na twarzy starszej dziewczyny, zanim szybko ułoży swoje rysy w pustą maskę. Jej siostra nie jest tak uzdolniona, gdyż podnosi wzrok, a jej usta otwierają się w bezdźwięcznym lamencie. - Podejdź Mirando. - jej matka mówi pośpiesznie. - Twój brat cię odprowadzi. - Miranda zamyka usta, ale sięga by uszczypnąć talię siostry, gdy jej matka odwraca się, by wyprowadzić je z holu. W końcu poszły, a hol jest jeszcze raz pusty. - Wow. - szepcze, gdy wychodzimy z szafy. - A ty myślałaś, że Rowena jest zła. - mamrocze Gabriel pocierając swoje biodro. - Coś mnie dźgało w tej szafie.

- Gabriel. - mówię. - Co ich matka miała na myśli mówiąc o konflikcie „pomiędzy nami wszystkimi”. Gabriel wzrusza ramionami. - Nie wiem. - One były czarownicami, prawda? - Marszczę brwi, próbując rozważyć znaczenie tego, kiedy myślę o naszej historii. Mam na myśli, że wiem iż purytanie nie byli jedynymi, którzy przybyli na Mayflower. Wujek Morris wyśledził korzenie naszej rodziny do siedemnastego wieku, ale zapiski są pobieżne. Ale Gabriel już jest w czymś innym. - Okej, wydaję się, że wszyscy poszli na kolację, więc mamy trochę czasu by się rozejrzeć. - naglę, rozglądam się dookoła. - Czemu nie wylądowaliśmy w salonie z obrazem? - Gabriel wygląda na lekko speszonego. - Um, czasami potrafię dostać się blisko, ale to nie jest dokładna umiejętność. - przytakuje, mówię zachęcająco słodko. - Nie martw się. To się przytrafia wielu facetom. - uśmiechnięty, robi krok w moim kierunku. - Kiedy się stąd wydostaniemy… - ale, ja już się przemieszczam dalej od niego. - Na górę. - przecinamy hol, schylamy się mijając kilka otwartych wejść, i skradamy się schodami po tym jak, na szczęście potarłam hełm rycerza. - Tutaj. - szepcze, i Gabriel będący kilka kroków przede mną, odwraca się by zawrócić. Wchodzimy do pokoju, który wskazałam. Na szczęście nikogo tu nie ma. Kierujemy się między aksamitnymi kanapami i kozetkami, tymi wszystkimi małymi, wypukłymi, ozdobnym meblami. - Wow, moglibyśmy zabić rynek antykami, jeśli byśmy mogli wziąć to ze sobą. Czy możesz… - Niczego nie dotykaj. - ostrzega Gabriel.

- Tylko to i stolik. Moglibyśmy je sprzedać w Chelsea Fair i… Gabriel posyła mi ostrzegawcze spojrzenie. - Oh, świetnie. Bądź taki. - ale nie odpowiada ponieważ patrzy na zegar. - Tam. - szepcze. - To jest to. - Wiedziałam, że to jest on. Mówiłam ci… - Nie. - mówi, ściska moje ramie, by mnie uciszyć. - To jest zegar. To jest czego on chce. Dlaczego, dlaczego? - mówi, obracając słowa jakby szukał wejścia. - Czemu tutaj w tym czasie a nie w naszym? - nie mam odpowiedzi jak będę studiować zegar. Z bliska jest nawet piękniejszy niż na którymś malowidle. Jest mały, na dwie stopy wysoki i jedną i pół szeroki. Drewno jest wypolerowane na głęboki wiśniowy połysk, a rubinowe kostki lśnią cudownie na tarczy. - Możemy go zdjąć? - szepcze do Gabriela - Mam na myśli, że przyszliśmy po niego. - patrzy powątpiewająco, a następnie rusza do przodu, by sięgnąć jedną ręką i go dotknąć. - Natychmiast przestań! - za nami rozlega się głos.

Rozdział VIII Tłumaczenie: Phoenix_ams Korekta: isiorek03

OKĘCAMY SIĘ OBOJE, by znaleźć stojącego w drzwiach wysokiego mężczyznę w czarnym fraku i białej lśniącej koszuli. Nawet w jego włosach i zakręconych wąsach widać żelazną szarość, jego twarz jest nieregularna, dając niepokojące wrażenie, iż może być w każdym wieku. Ruszając w naszym kierunku wydaje się zaskoczony naszym wyglądem, towarzyszy mu nuta sztywnej pewności. - Kim jesteście i co tu robicie? - żąda, zatrzymując się kilka stóp przed nami. Jego wzrok zatrzymuję się na moich sandałach, otwiera usta by coś ponownie powiedzieć, ale opanowuje się i patrzy na nas, a jego oczy są koloru rzecznego lodu. - My… Ja… chcieliśmy się tylko temu bliżej przyjrzeć. - piszczę. Ktoś kogo znam go szuka. - Kto? Kto was przysłał? - Profesor. - mówię bezmyślnie, jakby powaga profesji miała uśmierzyć wszystkie wątpliwości mężczyzny. Potrząsa głową, studiując nas w ciszy. Po pokoju niesie się słaby śmiech. - Jesteście dziećmi. - mówi w końcu, a smutek w jego głosie sprawia, że staję się niespokojna. Wymieniamy z Gabrielem spojrzenia. - Wnioskuje. - tu jego wzrok ląduje na podartych dżinsach Gabriela i moich sandałach. – że przebyliście kawał drogi. Niezależnie, co ma być to będzie. - mówi, a jego warga tężeje w deprymującą linię, gdy podnosi jedną z dłoni. Ogień w kominku jakby w odpowiedzi podskakuje i rośnie, moje oczy z powrotem spoczywają na dłoni mężczyzny, gdzie iskry płomieni nagle budzą się do życia.

- Tam. - mówi Gabriel owijając swoje ramię wokół mojej tali, w momencie, gdy mężczyzna wyrzuca dłonią jakby posyłając szybką piłkę. Płomień rozkwita w powietrzu i ślizga się w naszą stronę jak cienka kometa, a fala oszołomienia wiruje wokół mnie. Chwiejąc się po stronie Gabriela podnoszę odruchowo jedną ręką, by chronić twarz, oczekując w każdej chwili uczucia płomieni parzących moją skórę. I wtedy ogień znika w powietrzu nawet nas nie sięgając. Powietrze jest nasycone dziwną intensywnością. Oczywiste jest, że dzwoni mi to w uszach, uświadamiam sobie, że ta sama czysta intensywność odbija się w moim wnętrzu. - Jak… niemożliwe. - syczy mężczyzna i podnosi drugą dłoń. Tym razem kula płomieni pędzi na nas dwa razy szybciej niż poprzednia. Ale nic mnie nie dosięga. Płomienie ponownie znikają. Ręka Gabriela osuwa się z mojej tali i patrzę na niego. Jego oczy wydają się ogromne w porównaniu z twarzą. - Co się do cholery właśnie stało? - szepcze do mnie gwałtownie. - On próbował… - Nie! Próbowałem nas zabrać z powrotem. I… nie mogłem. - zanim zdążyłam to przetrawić, mężczyzna ponownie podnosi dłoń i buchają z niej płomienie. Tylko po to by wyparować sekundę później. Mrugam, i wtedy robię chwiejny krok w stronę zegara, a moje oczy wędrują do ślimacznicy u jego podstawy. Kątem oka widzę jak mężczyzna potrząsa palcami, jakby poparzony własnym ogniem. Kołysze się w tył, a jego usta są ułożone w perfekcyjne „O” będące oznaką zdziwienia. Ważąc chwilę zbliżam się do zegara, a moje oczy są przyciągane przez jego wskazówki, które wyglądają na wystarczająco ostre by przeciąć ciało. Wskazują na rzymską dwunastkę. - Tam nie. - Gabriel mamrocze, patrzę na niego z boku, zdumiona widząc strach na jego twarzy. - Co? - Myślę, że nie powinnaś.

- Czemu? - Jestem zbyt świadoma mężczyzny stojącego i podsłuchującego kilka kroków od nas. Gabriel potrząsa głową. - Coś w związku z tym… pozwól mi. - patrzy na mnie. - Proszę Tam. Nie musisz… - przełykam nic nie mówiąc. Oczywiście. Mogę dotrzeć tylko do tego momentu. Marszcząc brwi Gabriel przysuwa się bliżej zegara wyciągając rękę by go dotknąć. - Nie. - mówi mężczyzna, spoglądam ponownie w jego stronę, by zobaczyć go na nowo wyprostowanego, determinacja wyryła głębokie linie na jego czole. Zanim Gabriel zdążył dotknąć palcami zdobionego brzegu, mężczyzna ponownie podnosi dłoń. Słychać syk, gdy dłoń Gabriela spoczywa na mahoniowej powierzchni zegara. Z miejsca w którym stoję, wygląda jakby kończyła się na jego nadgarstku. W tym samym czasie wyrzuca z siebie, krótki wydech bólu. - Utknęła. Moja ręka. Spala się. Wyciągnij ja! - jego ramiona drżą, ale nie może wyciągnąć ręki. - Tam. - jego skóra jest pozbawiona koloru. Wściekła odwracam się do mężczyzny. - Puść go bękarcie. Puść go! mężczyzna potrząsa głową, a zacięta mina zdobi jego twarz. - Ostrzegałem was. Nikt nie może, bez konsekwencji dotknąć tego zegara. - Odwracam się z powrotem do Gabriela. Dwa cienkie strumienie krwi wypływają z jego nosa. - Uciekaj. - szepcze. Zamiast tego chwytam jego dłoń i ciągnę. Nagle, potykamy się w tył lądując na małej kanapie. Jęcząc, Gabriel tuli swoją dłoń, ale pozwala mi wziąć ją między swoje. Badam jego palce. Wydają się być całe i nietknięte. - Jest dobrze, jest dobrze. - szepczę gdy trzęsie się przy moim boku. - Niemożliwe. - słyszę jak mężczyzna ponownie szepcze. Podnoszę głowę patrząc na niego. Wygląda na jeszcze bardziej wstrząśniętego niż poprzednio.

- Zdecydowałeś się współczuć nam? - naskakuje. Zdziwienie rozpościera się na jego twarzy. - Nie zrobiłem nic w tym rodzaju. - patrzę na niego. Coś szepcze z tyłu mojego umysłu i osiada na miejsce z miękkim kliknięciem. Zeskakuje z kanapy, rzucając się w stronę zegara. - Tam, nie. - woła Gabriel. Następuje głuchy łoskot jak, gdyby krzesło zostało przewrócone w tył, czuje jakieś poruszenie za mną jakby coś lub ktoś sięgał po mnie. Ale wyrzucam obie dłonie i ściągam zegar ze ściany, z taką samą łatwością jak wyciągam szpilkę z włosów.

Rozdział IX Tłumaczenie: Phoenix_ams Korekta: isiorek03

- I CO TERAZ? - mówię wyzywająco do mężczyzny w fraku. - I co masz teraz do powiedzenia? - ale moje słowa brzmią dziwnie, jakby nagle pojawiło się w pokoju echo. Zajęło mi trzy sekundy, by rozgryźć co jest nie tak. Nie było, żadnego innego dźwięku poza moim głosem. Ogień za mną przestał trzaskać i podskakiwać. Nawet ciężkie i ostre oddychanie Gabriela jeszcze kilka sekund temu, nagle ustało. Zupełnie jakby ktoś zamknął drzwi, a wszystkie dźwięki znikły. Spojrzałam na Gabriela. Jego oczy są szkliste, usta zaciśnięte w twardą linię, a długie palce nieruchome, w sposób w jaki nigdy w życiu nie były. Nagle jestem bardziej przerażona niż kiedykolwiek byłam. - Gabriel? - szepczę podchodząc do niego. Co ja narobiłam? Obracam się spoglądając na mężczyznę w długim fraku. Przyglądam mu się bacznie, czekając, czekając, póki w końcu nie mruga. - Jesteś przytomny! - oskarżam. - Co się stało Gabrielowi? - jeżeli to możliwe, to mężczyzna wygląda na jeszcze bardziej wstrząśniętego niż ja się czuje. - Domyślam się, że wiesz co robisz. - Czy to wygląda tak jakbym wiedziała co robię? - przytykam. Spoglądam w dół na zegar spoczywający w moich dłoniach. Słabo widoczne litery zaczynają przesuwać się przez podstawę tarczy, ale za każdym razem, gdy próbuję się na nich skupić, wtedy mienią się i przestawiają w jakiś bełkot. Wacha się, następnie wolno mówi. - Ty nie… żadnej idei… - przebiega dłonią przez usta patrząc na mnie. Ostatecznie składa, spójną wypowiedź.

- Naprawdę nie masz pojęcia co zrobiłaś, racja? - pyta, tu ujawnia się ciemniejsza, bardziej desperacka nuta w jego głosie. Układa wieżyczkę z palców, przyciskając je do ust, patrzy na mnie powątpiewająco, jakby na coś czekał. Gapię się na niego. W końcu cofa się wzdychając. - Dziesięć minut upłynęło. Moc przeminęła. Podejrzewam, że szkody mogą być większe. - Ale brzmi to jakby samemu sobie nie wierzył. - O czym ty mówisz? - owijam dłonie jeszcze mocniej wokół zegara, otrzymując połowiczny uśmiech, jakby był zbyt znużony by dokonać wysiłku. - O nie, młoda damo. Jesteś w błędzie. Nie chce już tego zegara. - Jeszcze minutę temu chciałeś. Byłeś gotowy zabić za niego! - Tak. - zgadza się. - Ale to było minutę temu. Teraz to jest… tylko zegar. - dodaje, przekrzywiając głowę na jedną stronę. - Sądzę, że twój profesor będzie rozczarowany. A teraz… - prostuje się wygładzając przód fraku. - muszę iść. Ty też powinnaś. - i z tym wychodzi. Żadnego dymu, oślepiającego światła. Tylko nagłe i całkowite wyparowanie z egzystencji. - Tam? - słaby głos dobiegający z kanapy odciągnął moja uwagę od pustego kąta pokoju. Gabriel mruga na mnie. - Co się stało? - Żyjesz. - mówię i ku mojemu głębokiemu zawstydzeniu, głos mi się załamuje i pęka. Odstawiam zegar na najbliższy patykowato - nogi stolik i wtedy podchodzę do kanapy opadając obok Gabriela. Jego głowa opada do tyłu, a oczy są zamknięte. Przynajmniej przestał krwawić z nosa. - Dobrze się czujesz? - pytam. Otwiera na to oczy, patrząc na mnie. - Raz zrobiłem objazd po barach w dzień świętego Patryka. Robiłaś to kiedyś? - potrząsam głową. - Prawda. Cóż, zwracałem piwo przez godziny. Godziny. Zielone piwo. - Krzywie się. - W tym czasie myślałem, że od zwracania piwa gorsze jest tylko zwracanie zielonego piwa na tyle

taksówki. - spogląda ponownie na zegar. - Ale to jest niczym w porównaniu co właśnie teraz czuje. - prostuję się kładąc na sekundę swoją zdrową rękę na moim kolanie. - Wynośmy się stąd. Mam dość roku 1899. - przytakuje, wstaję podnosząc ponownie zegar. Wydobywa się z niego delikatne i rytmiczne tykanie. - Zabierasz to? - Gabriel patrzy na mnie z kanapy. - Czemu nie? Teraz to tylko zegar. Słyszałeś go. - Gabriel zbliża się ostrożnie, ale ostatecznie chwyta moją dłoń i ponownie zamyka oczy. Tym razem pozostawiam je otwarte. Światło i kolory zacierają się wokół mnie w przyprawiającym o zawrót głowy kalejdoskopie. Czemu nie mogę mamo? Słyszę jak mówi rozdrażniony głos, ale nie słyszę odpowiedzi, ponieważ mężczyzna zaczyna się śmiać. Będziesz się spalać przez wieczność jak czarownica, ktoś inny mówi zimnym, finezyjnym tonem i wtedy długi i samotny gwizd pociągu przecina wszystko inne co ten głos mógł powiedzieć. Wszystkie dźwięki przyśpieszają i muszę zamknąć oczy, ponieważ nie mogę zamknąć uszu, wtedy nagle czuję chłód drewna przyciśniętego do mojej skóry i ponownie otwieram oczy. Leżę na podłodze rozłożona w ramionach Gabriela. Naturalnie, nadal nie czuje się zbyt dobrze, ponieważ oczekiwane aluzje nie nadchodzą. Zamiast tego jego oczy pozostają zamknięte, a skóra przybiera zabarwienie szarości. Z tej korzystnej pozycji mogę zauważyć, że wujek Chester i ciocia Rennie nie myją podłóg. Ciocia Rennie i wujek Chester! Wyplątując się od Gabriela, wstaję i podbiegam do okna. Zapadł już zmierzch, a wraz z nim nadszedł lekki deszcz. Latarnie uliczne na Washington Square Park migoczą, żółte taksówki, niektóre z wyłączonymi

światłami

oznaczającymi

ich

dostępność

mrugają

przejeżdżając obok. Tu i tam ludzie drżą otwierając czarne parasole, inni po prostu biegną, a ich mokre buty chlapią o chodnik, książkami czy

gazetami osłaniają głowy. Odwracam się by spojrzeć na Gabriela, znajduję go siedzącego i obserwującego mnie. Patrzącego na mnie inaczej. Jakby się mnie bał. - Dlaczego to się stało? - pytam w końcu, mój głos jest nienaturalnie głośny w tym bezruchu. - Dlaczego mogłam dotknąć zegara, a ty nie? - Nie wiem Tam. - przynajmniej odpowiada, a jego głos jest ponury. - Tak wiesz. - naciskam. - Jest coś czego mi nie mówisz. Coś co ukrywasz. - Podnosi obie dłonie i rozstawia szeroko swoje trzęsące się palce. - Nie wiem Tam. Nie wiem czemu nic nie poczułaś, gdy go dotknęłaś. Nawet nie wiem czym ta rzecz jest. - jego oczy przemieszczają się do zegara, który nadal trzymam w ramionach. Kręcę głową. - Teraz jest niczym. Słyszałeś tego mężczyznę. Moc przeminęła, cokolwiek to znaczy. - Czekaj co? O czym ty mówisz? - Przecież wiesz. - naciskam i wtedy się stopuje marszcząc brwi. - Czy ty… co pamiętasz? - Moją rękę. Spalanie. I wtedy dotknęłaś zegara, i dalej nic. - wracam myślami do ciszy pokoju po tym jak zdjęłam zegar ze ściany. - Zamarzłeś. - mówię zastanawiająco. Próbowałam odtworzyć rozmowę dla Gabriela najlepiej jak potrafiłam, jeśli można za taką ją uznać, kończąc. - i wtedy powiedział, że moc przeminęła i zniknął. - w czasie mojego monologu Gabriel utrzymywał wzrok na zegarze. Kiedy skończyłam powoli skinął głową i powiedział. - Może to wyjaśnia dlaczego, jeszcze raz mogę ci powiedzieć, że to tylko zegar. To nie jest to czego chce twój profesor. Już nie. - gapimy się na siebie i wtedy oboje przenosimy wzrok na obraz nad naszymi głowami. Marszcze brwi. Tylko dwie osoby są przedstawione w pokoju, jeden mężczyzna i jedna kobieta. Nadal stoją w tych samych pozycjach, ale

kobieta jest ubrana w intensywnie niebieską sukienkę, odzwierciedlającą odcień zmierzchającego nieba, a jej twarz jest odwrócona od ściany… która jest teraz pusta. - Gabriel. - dysze. - Zniknął. Zapada mała, ponura cisza, więc oboje kierujemy się do kuchni bez słowa. Po drobnych poszukiwaniach, wykopuje miedziany garnek i studiuje zawartość antycznie wyglądającej lodówki. Ciocie Rennie i wujek Chester wyjechali zaledwie pięć dni temu, więc zdecydowałam że, emaliowana biała misa jaj, którą znalazłam w lodówce musi być odpowiednio bezpieczna. A blok sera na górnej półce ma tylko kilka narośli szaro - niebieskiej pleśni, które dam radę odkroić za pomocą noża, nim będę kontynuować. Podczas gdy Gabriel umiejscawiał chleb w tosterze, który wygląda jakby nie był czyszczony od trzech lat, starłam pozostały ser i ubiłam jajka na żółtą pianę. Wystarczająco szybko zdjęłam grube kawałki omletu na chińskie talerze cioci Rennie. - Więc. - mówię, rozsmarowując masło na tostach. - Co ja zrobię z tym zegarem? - Gabriel wsunął trochę jajek do ust i przeżuwał przez bardzo długi czas, wystarczająco długi bym pomyślała, że unika mojego pytania. - Kim jest ten facet? - żąda ostatecznie. - Profesorem na NYU. Nazywa się Alistair Callum. Już ci to mówiłam. - Powiedz jeszcze raz. - mówi Gabriel pochylając się przez stół póki nie jestem zmuszona spojrzeć mu w oczy. Dmucham na herbatę, którą zrobiłam, ponieważ nie mogłam znaleźć żadnej kawy i jej spróbować. Ciągle jest zbyt gorąca. - Okej. - podnoszę dłoń i zaczynam wyliczać fakty. - Przyszedł do sklepu. Kupił książkę o miejscowej historii z tego obszaru. Wszystko

wydawało się w porządku. Wtedy zapytał czy mogę coś dla niego znaleźć, jako że słyszał o tym, że często znajdujemy rzeczy dla ludzi i … - Skąd o tym wiedział? - wzruszam ramionami. - Pamiętasz Angusa Pinkertona? Ma ten sklep z antykami… wiesz, ten koleś o którym zwykliśmy myśleć jak mokrym króliku? - Zapocony koleś? Nigdy nie chciał, żebyśmy czegokolwiek dotykali. Anal Pinkerton? – zapomniałam o tym przezwisku. - Zawsze robił to o czym myślała Rowena . - dumam. - A kto nie? - mówi Gabriel i posyłam mu spojrzenie. Zwiesza twarz niżej nad talerzem, ale wcześniej zauważam jego uśmiech. - Jesteś takim typowym facetem. Przepadasz za ślicznymi buźkami i… - W porządku, w porządku. - Gabriel mówi łagodnie. - Wiem, że Rowena jest harpią. - jestem umiarkowanie nim usatysfakcjonowana, zanim nie doda. - Mówiłaś mi o tym z dwieście razy. Ale wracając do sedna. Ten twój profesor, co dokładnie mówił o zegarze? - Powiedział, że to klejnot rodzinny, stracony w grze, w karty w 1887. - obracam mój pusty talerz po stole. - Ale dlaczego… - i tu mój głos się urywa. Nie wiem od czego zacząć. Gabriel delikatnie uderza widelcem o brzeg swojego talerza, następnie robi to mocniej póki bezmyślnie nie sięgam po niego i wyrywam mu go z ręki. - Myślę, że powinnaś porozmawiać o tym ze swoją babcią. - mówi. Jęczę odsuwając na bok talerz i pozwalam swojej głowie spocząć na szerokim drewnianym stole. Czemu, czemu, czemu kiedykolwiek myślałam, że pomoc Alistairowi jest dobrym pomysłem? - Człowieku, czuje się jakbym mógł spać przez tydzień. - mówi Gabriel wstając i zgarniając nasze talerze ze stołu. - Znalazłaś to o co cie prosił. To nie twoja wina, że to nie jest tym czego on naprawdę chce. obchodzi stół dookoła i zauważam, że ominął zegar szerokim łukiem

kierując się do kuchni. Zatrzymując się w drzwiach spogląda na mnie i mówi. - Więc. - jego ton zmienia się całkowicie, alarmując mnie. - Może powinniśmy wyjść czasami. Wiesz? Na kolację, film? Coś normalnego. będąc przekonaną, że moje uszy są płomienno różowe, studiuję ze szczególną fascynacją dziurę po sęku w stole. - Myślałam, że masz dziewczynę. Wiesz, tą z klubu. Tą którą… - Callie? Jesteśmy tylko przyjaciółmi. Jest fajna i w ogóle. Jednak nie mój typ. - rozważam to, pamiętając te wszystkie gwizdy w barze tej nocy, sposób w jakim śpiewała. Dla mnie wyglądała całkiem idealnie. - Więc. Gabriel kontynuuje - Kolacja? - Nie wiem. Mam na myśli, że właśnie cofnąłeś mnie o jakieś sto lat. Kolacja będzie teraz prawdopodobnie taka… spadkowa. - zapada krótka cisza i w końcu ośmielam się spojrzeć na niego. Jedną brew ma podniesioną ku górze. - Jeżeli ty i ja wyjdziemy na randkę, ostatnią rzeczą jaką to będzie, to spadkowe. - mój żołądek wykonuje lekki podskok i nie ma to nic wspólnego z przeterminowanymi jajkami, które właśnie zjadłam. I wtedy nieproszony obraz Gabriela stojącego na honorowym miejscu w kręgu obok mojej babki, podpalającego świeczki, wraca do mnie migiem. Sposób w jaki tak łatwo wszedł do domu mojej rodziny tej nocy, taki pewny powitania które otrzymał. - Mojej rodzinie się to spodoba. - mówię ostatecznie. Teraz jego obie brwi są podniesione. - Tam. Czy możemy zostawić twoją rodzinę na jedną minutę? Patrzę na niego z desperacją. Jak? Chcę zapytać. Powiedz mi jak. Cisza rozciąga się i naciska między nas jak guma. I wtedy pęka. - Nie ma sprawy. - mówi z rezygnacją w głosie, mimo, iż jego ramiona są sztywne. Odwraca się. Ponad skrobaniem i dzwonieniem

mytych naczyń, patrzę na zegar. Wyobrażam sobie twarz Alistaira kiedy mu go prezentuje i zastanawiam się czy ten drugi Alistair pojawi się w jego oczach. Wyciągam jeden palec dotykając rubinowej dwunastki. Jakoś wiem, że to nie jest ostatni raz. Poniedziałkowej nocy, po uświadomieniu sobie, że czytam 143 stronę, Sztuki Po 1945 roku od solidnych piętnastu, minut zamykam książkę z trzaskiem. Patrzę w stronę pokoju Agathy. Jej łóżko jest mieszaniną rozwalonych ubrań, książek i zeszytów, a w środku tego ona zwinięta na boku śpi, jej prawa ręka spoczywa na czole jakby w wyrazie stresu. Otwieram książkę i zatrzaskuję ją ponownie. Bez powodzenia. Nawet się nie poruszyła. Głośno wzdychając sięgam po komórkę i dla super ochrony, nawet jeżeli czuję się jak idiotka, wciskam się do szafy. Po skopaniu na bok kilku par butów, umiejscawiam się w rogu i zamykam drzwi, nagle prawie wyskakuje z własnej skóry, kiedy coś szeleści naprzeciw mojego ramienia. Ale to tylko ta cienka sukienka, którą kupiłam w zeszłym roku i jeszcze nawet nie włożyłam. Agatha i ja przeszukiwałyśmy East Village, kiedy natknęłyśmy się na maleńki sklepik. Większość rzeczy znajdujących się w nim była zwykłym szmelcem, a ja nie używam tego słowa od tak, ale z tyłu sklepu znalazłyśmy stojak z sukienkami z lat dwudziestych i trzydziestych dwudziestego wieku. W jakiś sposób skończyłam wychodząc z tego sklepu i niosąc sukienkę, w kolorze różanym, mniej więcej z 1935 roku, która była dla mnie po prostu idealna, nie licząc faktu, że jej brzeg zdobi plama i pachnie całkowicie jak kule na mole. Oh tak, i kosztowała znacznie więcej, niż mogłabym sobie na to pozwolić. Przyciski telefonu rozjaśniają się w półmroku, a ja wybieram numer. Pierwszy sygnał, drugi. - Słucham? - głos mojej matki przez telefon brzmi ostrożnie, jakby nie była całkowicie pewna tego co sama mówi.

- Cześć mamo. - mówię. - Tamsin. - teraz jej głos jest pełen zaskoczenia. Odsuwam na bok parę legginsów, które okręciły się wokół mojej głowy. - To nie jest twoje zwykłe… - Słucham… - mówi głos w tej samej chwili… powolnie, melodyjnie. Zgrzytam zębami. - Przy telefonie Rowena. - mówię pogodnie. - Prooooszę, prooooszę. - przeciąga Rowena. - Cóż to za okazja? Jesteś w więzieniu? - jestem pewna, że może usłyszeć metaliczne zgrzytanie moich tylnych trzonowców. - Tamsin, co się dzieje? - moja matka przerywa. Niewątpliwie, słowo więzienie spowodowało jej zdenerwowanie. - Nic. Po prostu chciałam… - Tam. - Rowena mówi zagłuszając mnie. - Właściwie, cieszę się, że dzwonisz. Wybieram się do miasta w ciągu kilku następnych dni i… - Co? Tutaj? - Tak. Do. Miasta. Nowego. Jorku. - Rowena wymawia, każde słowo wolno i ostrożnie. - Tam mieszkasz, prawda? Prawda. - zgadza się sama ze sobą. Odsuwam telefon od ucha i sprawdzam możliwy zasięg. Cholera. Trzy pełne kreski. Bez szansy na przerwanie połączenia. - W każdym razie. - Rowena kontynuuje.- Mam umówionych kilka spotkań w salonach mody ślubnej i chciałabym, żebyś i ty tam przyjechała. - Salony mody ślubnej. - powtarzam. - Tak. - Rowena znowu, powraca do używania swojego niesamowicie, zwolnionego głosu. - Pamiętasz? James i ja? Bierzemy ślub. Głu, głu gł gł głu, głu… - Nie nazywaj mnie głupią. - mówię słabo. To najlepsze co mogę zrobić. Wzdycha i w tym samym czasie moja matka zaczyna. - Teraz dziewczynki…

- Nawet, jeżeli ty i ja mamy bardzo odmienny gust odnoście mody, myślę, że powinnaś przyjechać. Poza tym odkąd będziesz druhną… - Czekaj, nikt mi tego nie powiedział. - mówię oszołomiona. - Nie powinnaś zapytać? I czy czarownice mają w ogóle druhny? - Cóż, nie… - zaczyna ponownie matka. - Tak matko! Mają. - przerywa Rowena, i nagle czuję się jakbym je podsłuchiwała. Prawda jest taka, że w mojej rodzinie nie ma prawdziwych ślubów. Przynajmniej nie takich, jakie się widuje w telewizji. Mamy przyspieszoną ceremonię z podaniem sobie dłoni, ale to szybko przekształca się w taką samą imprezę, jaką wyprawiamy przy większości innych okazji. Taniec, śpiew, przywoływanie czterech elementów, palenie kwiatów w lesie w ognisku. Obrzydliwy napój wujka Chestera. - Będziesz miała ślub? - pytam, zafascynowana wbrew sobie. Kto by pomyślał, że Rowena kiedykolwiek, w ogóle weźmie pod uwagę zrywanie z tradycją. - To jest nadal temat dyskusyjny. W każdym wypadku potrzebuje cudownej sukienki, tak samo jak i ty. - matka odpowiada pośpiesznie. Następnie wciąga powietrze. - Wiesz, że ciocia Linnie jest bardzo dobra w obsługiwaniu maszyny do szycia i… - Zadzwonię do ciebie rano Tam. - mówi krótko Rowena i już jej nie ma. - Więc. - matka ponownie zaczyna, i podejmuje próbę zachowania normalności. - Jak ci idzie na zajęciach? - Dobrze. - mówię. - Co wybrałaś w tym semestrze? - Historię sztuki, angielski, wstępne obliczenia… wiesz. - Wstępne obliczenia? - pyta matka podejrzanie, jakby to był rodzaj jakiejś choroby.

- Matematyka. - Oh, cóż dobrze. To wszystko brzmi bardzo… interesująco. - mówi ostatecznie. Mój żołądek zaciska się na to słowo. - Właściwie to się zastanawiam, czy mogę porozmawiać z babcią. Jest gdzieś w pobliżu? - Cóż, nie wyszła by grać w bingo. - mówi matka, a ja mrugam i zaczynam się śmiać. Obraz mojej babci w ortalionie i pantoflach, trzymającej mocno torebkę przy swojej piersi, zezującej na kartę z punktami, pojawia się w moim umyśle. Czuję się prawie świętokradczo i nagle milknę. - Ale… - matka się waha, a ja próbuję wypełnić tą pustkę. Nie koniecznie chce teraz z tobą rozmawiać. Albo, jest zajęta w salonie rzucając kilka miłosnych zaklęć, na każdą ilość głupich kobiet w mieście, które… - Może spać. Nie czuję się ostatnio… dobrze. - Nagle jestem zbyt świadoma własnego bicia serca. - Co masz na myśli mówiąc, że nie czuje się dobrze. Jak… - Jest stara Tam. - mówi matka jakby to była, jakimś sposobem nowa informacja. - Niedługo nadejdzie jej czas. Wie o tym. - Mamo… to jest zbyt bezsensowne, okej? Co z lekarzem? - Twoja babcia jest lekarzem. - Oh naprawdę? Przepraszam, ale nie przypominam sobie dokładnie, gdzie otrzymała swój dyplom z medycyny? - moja matka gwałtownie wzdycha, krótko i porywczo, i to trzeszczy przez słuchawkę dochodząc dudnieniem do moich uszu. - Wiesz, że twoja babcia jest uzdolniona w leczeniu. - i nim mogę się odciąć matka dodaje ostro. - Poczekaj, zobaczę czy nie śpi. - odkłada z brzdękiem słuchawkę. Zmieniam pozycję i odsuwam kilka kolejnych par butów, nim otwieram z trzaskiem drzwi zaglądając do pokoju.

Delikatne chrapanie dochodzi od łóżka Agathy, uspokajając mnie. Słychać miękki szeleszczący dźwięk po drugiej stronie linii i ruch wydychanego powietrza przed. - Tak? - głęboki głos mojej babki dopływa do mojego ucha. Bezzwłocznie koncentruje się na ubraniach. Koszulki ze sklepu z używaną odzieżą i siatkowana skarpeta, preferuje fioletowy, to mój ulubiony kolor. - Cześć. - mówię przez to wszystko. - Przepraszam, że zawracam ci głowę. - babcia pozostaje cicho. - Ale jest coś co muszę… - wyznać? Nie, zbyt brzmiące na winną. - Jest coś o czym muszę ci powiedzieć. - więcej ciszy. Biorę wdech. Telefon robi się gorący przy mojej głowie, ale zgubiłam słuchawkę ponad tydzień temu. - W noc zaręczynowego przyjęcia Roweny w sklepie, spotkałam kogoś. Przyszedł mężczyzna, który czegoś szukał. - Ah. - mówi babcia. To jedno z jej ulubionych słów. Zależnie od kontekstu,

znaczy

całą

masę

różnych

rzeczy.

Może

oznaczać,

zastanawiałam się, kiedy się zbierzesz by mi o tym powiedzieć. Albo, kontynuuj by rozbawić mnie tymi swoimi, tak przewidywalnymi problemami. Albo, widzę rozwiązanie twojego problemu nawet jeżeli ty nie. W tym momencie mam nadzieję, że to oznacza po trochu każdego. - W każdym razie… - ogromne walenie dochodzi znad mojej głowy, więc kończę w pośpiechu. - Nie powiedziałam mu, że tego nie potrafię. Obiecałam, że pomogę mu znaleźć to czego szuka. - I zrobiłaś to? - Tak. - mówię, a duma oplata mój głos. Nie potrzebowałam pomocy twojej, czy Roweny. Okej, potrzebowałam Gabriela, ale dotrę do tego za minutę. Ale zanim mogę kontynuować babcia mówi. - Moje gratulacje. Więc jaki jest problem? - um… jak tu na to odpowiedzieć? Zobaczmy. Udawałam Rowene, kłamałam o tym, że mogę

„znaleźć” coś dla nieznajomego, znalazłam to w 1899 roku, i podczas tego zostałam prawie zabita. W końcu szepczę. - Myślę, że to co znalazłam nie jest tym czego on chce. W każdym razie nie sądzę, że powinnam to znaleźć. - Ah. - mówi znowu, i czekam aż ponownie przemówi, wydaje się to trwać całą godzinę. - Wydaje się, że odebrałaś jedną z największych życiowych lekcji. Rzeczy rzadko są tym czym początkowo wydają się być. - W jakiś sposób ta rozmowa idzie w całkowicie innych kierunku, niż się spodziewałam. Zanim mogę powiedzieć cokolwiek innego, wzdycha i nagle pojawia mi się wizja, telefon ma przyciśnięty do ucha, a jej twarz jest podszyta niezaprzeczalnym znużeniem. - Tamsin, niezależnie od tego co powinnaś zrobić, ruszyłaś tą ścieżką. Teraz, wierzę że jedyną rzeczą jaką możesz zrobić jest spojrzenie przez to. Musisz przez to widzieć. Jeżeli nie, nie potrafię zobaczyć dla ciebie innej drogi. Albo dla nas wszystkich, oprócz tego. - W jakiś sposób jej głos jest zabarwiony smutkiem i rezygnacją. Wypuszczam oddech, mówiąc w co mi się wydaje, naprawdę spokojnym tonie. - O czym ty mówisz? - czy to możliwe, że ona nie rozumie? - Ja…Nie jestem czarownicą chcę zawyć. Ale najwyraźniej to jest wszystko co dostanę, ponieważ teraz mówi całkowicie odmiennym tonem - Teraz, jeżeli mi wybaczysz. Właśnie zaczynają się Jeopardy! - i z miękkim kliknięciem moja babcia się rozłącza.

Rozdział XI Tłumaczenie: Phoenix_ams Korekta: isiorek03

- A JAK TA? - okręcając się przede mną zadaje pytanie Rowena. Jej odbicie ukazuje się w trój-skrzydłowym lustrze, przyprawiając o zawrót głowy zawirowaniem jedwabiu w kolorze kości słoniowej i koronek. - Jest świetna. - mówię. - Bardzo ślubna. - jej spódnica opada powoli, gdy Rowena przestaję wirować. Patrzy na mnie zmrużonymi oczami. - Powiedziałaś to samo o ostatniej i tej wcześniejszej i jeszcze wcześniejszej. - podnoszę dłoń w kpiącej obronie. - Wyglądasz świetnie, w każdej z nich. - co mogę powiedzieć? Roweną z jej falującymi blond włosami, bladą skórą, zielonymi oczami, po prostu urodziła się, by tańczyć walca w długiej, białej i powłóczystej sukni. - Dlaczego nie ma tu mamy? Czyż nie powinna w kółko tego rozdrapywać? - Rowena parska. - Ona nienawidzi miasta. Wiesz o tym. - to prawda. W zeszłym roku to Rowena podwiozła mnie do New Hyde Prep. Nie miałabym nic przeciwko jeździe pociągiem, ale moja matka nalegała byśmy pojechały razem. Siedziała na siedzeniu pasażera przyciskając rękę do okna, z oczami skupionymi na przyciemnionej przestrzeni nieba widocznej między wysokimi budynkami. Kiedy mój rezydent wręczył mi mapę metra, moja matka wyglądała na wstrząśniętą i przerażoną, doradziła mi bym nie jeździła metrem po dziewiątej wieczorem. Wymieniamy z Roweną rzadkie, ale całkowicie wspólne wywrócenie oczami. Po tym jak moja siostra zapakowała z powrotem naszą matkę do samochodu, na chwilę Rowena przycisnęła swój zimny policzek do mojej gorącej i spoconej twarzy. I wtedy odjechały. Były tu dokładnie czterdzieści dwie minuty.

- I nie ma nic złego w Hedgerow. Chyba, że chcę znaleźć swoją kreację w składzie konsygnacyjnym4.. - tu delikatnie się wzdryga, jakby wyobraziła sobie horror włożenia zakurzonych koronek. - Znalazłam kilka z moich ulubionych rzeczy w takim składzie. Jak ten naszyjnik. Kupiłam go zaledwie w zeszłym tygodniu za dwadzieścia dolarów. - unoszę okrągły medalion, który zwisa ze srebrnego łańcuszka, umieszczonego na mojej szyi. - I patrz… można go otworzyć, a w środku jest zegarek. - przyglądam się malutkiej tarczy zegara wewnątrz medalionu. Smukłe wskazówki na stałe zatrzymały się na godzinie dwunastej. - Nie działa, ale wciąż jest śliczny. Nazywam go moim zegalionem. Łapiesz? Zegar skrzyżowany z medalionem? - spotykam oczy siostry w lustrze. - Uroczo. - mówi krótko, przesuwając palcami przez marszczenia na gorsecie w sukni. - Co pomyślisz, jeżeli ją zdejmę i… - szczęśliwie, nie muszę tego rozważać, ponieważ w tym momencie podchodzi ekspedientka kręcąca się z tyłu i grucha i ocha i acha dopóki Rowena nie promienieje, a ja mogę się wymknąć, by zerknąć na moją kopię Makbeta, z której mam napisać pięć stron na ten poniedziałek. Moim zdaniem te trzy czarownice są przeceniane. Może to właśnie będzie moją tezą. Kiedy wychodzimy ze sklepu

uporczywy

wiatr

kotłuje

wzdłuż

chodnika

przypadkowe

reklamówki, pogniecione serwetki i kilka wymęczonych wieczek od kubków po kawie. Podmuch spalenizny zawieszony w powietrzu wybucha tak silnie, że prawie mogę go poczuć na końcu mojego języka. Rozglądając się dookoła lokalizuje źródło odoru: stolik ustawiony w rogu, gdzie

4 Skład konsygnacyjny - (ang. consignment warehouse), jednostka organizacyjna obrotu handlowego występująca najczęściej w imporcie towarów, a także w obrocie krajowym. Skład konsygnacyjny jest mieszaną konstrukcją prawną obejmującą elementy umowy komisu oraz umowy składu. Strony zawierają umowę o skład konsygnacyjny, gdy chodzi o składowanie towarów lub o sprzedaż konsygnacyjną, gdy składowanie wiąże się ze sprzedażą była więzieniem dla kobiet zanim stała się oddziałem biblioteki.

mężczyzna ubrany w jaskrawe, wielokolorowe ciuchy, wymachuje zamaszyście fioletowo-żółtą paczką, wykrzykując przy tym cenę do każdego przechodzącego obok. - Dwadolarydwadolarydwadolary. - podnoszę wzrok na wieżę zegarową, umieszczoną na wydziale Jeffersona Nowojorskiej Biblioteki Miejskiej. Z tymi swoimi czerwonymi cegłami, z których jest zbudowana zawsze przypominała mi zamek, ale najwidoczniej kiedyś. Dochodzi szósta. Słońce właśnie zbliża się ku zachodowi, a ja myślę już tylko o powrocie do akademika, gdzie obiecałam Agathie, że wybierzemy się na wieczorek filmowy organizowany na kampusie. Ale wtedy Rowena przemawia. - Chodźmy na cappuccino. W domu nigdy nie można dostać wystarczająco dobrego. - Um… nie mogę. Muszę gdzieś być. - Naprawdę musisz? - pyta Rowena i dodaje prawie tęsknie. - Już cię nie widuje Tam. - mrugam. - Jestem w domu prawie, każdego weekendu. - Tak, ale… - uwalnia zabłąkane pasmo blond włosów, które dostało się pod pasek jej torebki posyłając mi krzywy uśmiech. - Tylko dlatego, że musisz. - rozważam skłamanie stwierdzeniem, że muszę się zameldować w akademiku o szóstej. Ale wtedy zastanawiam się czy, przypadkiem nie czuje się ona samotna w Hedgerow, odkąd się wyprowadziłam. W następnej chwili drwię z tego. Ma Jamesa i Gwyneth (mimo, że kto naprawdę chciałby Gwyneth?). Prawda, nie ma swojej własnej wersji Agathy (Gwyneth się nie liczy), ale ma… całkiem sporo innych rzeczy. Ale w tej chwili wygląda na taką chętną, by razem ze mną usiąść gdzieś na kawę, że nie mam serca skłamać. - Okej. Le Petit Cafe jest za tymi blokami. - mówię z nadzieją, że to miejsce sprosta standardom Roweny.

- Wspaniale. - mówi z uśmiecham, a ja jak bardzo bym się nie starała, by jej nie ulec i tak ponoszę porażkę. - Ja funduję – dodaje, okręcając mnie i podążając w kierunku, który wskazałam. Le Petit Cafe jest przewidywalnie zatłoczona o tej godzinie. W końcu znajduję miejsca przy oknie czekając na siostrę, okruszki ze stolików pokrywają jego powierzchnie. Kiedy wraca, jakimś cudem balansuje z wdziękiem naszymi napojami i talerzem ciastek. - Facet przy ladzie dał mi te ciasteczka za darmo, powiedział że dopiero co zostały upieczone.- rzucam okiem na przód pomieszczenia. Wyobrażam sobie. To ten uroczy blondyn, z którym myślałam, że z sukcesem flirtowałam w zeszłym roku. Nie widziałam go jeszcze w tym semestrze, więc doszłam do smutnej konkluzji, że odszedł lub został wylany. Ale nie, oto i jest. Obsypujący Rowene deserami. Wgryzam się w słodkiego biskwita, którego podaje mi siostra, przyciskając jego ostre brzegi do języka. - Więc Tam. - po tym jak Rowena usiadła na miejscu zaczyna powoli. - Myślałaś już o tym, co będziesz robić po zakończeniu szkoły średniej? - biorę łyk swojej mrożonej kawy, rozrywając brzeg opakowania z cukrem i wsypuje go do szklanki. - Chodzi mi o to, czy zamierzasz wrócić do domu lub… - Nie. - mówię bardziej gwałtownie niż powinnam. Smukłe brwi Roweny ściągają się w jedną. - Czemu nie? Mamie, by się to spodobało. - I robić co? Nie jestem taka jak ty Rowena. Ja nie … pasuje. Poza tym chcę iść do koledżu. - cóż nie jest tajemnicą, że moja matka i babka przygotowują Rowenę do przewodzenia rodzinie pewnego dnia. Będzie tą do, której wszyscy będą się zwracać z podjęciem jakiejś decyzji, będzie przewodzić rytuałom i obrzędom, każdej wiosny i w porze zbiorów, będzie rozpoznawać mężczyzn i kobiety z miasta, którzy podążą za ciemnością,

pukając do tylnich drzwi w poszukiwaniu pomocy. To zapewnienie dobrej i samowystarczalnej przyszłości. - To twój dom. Zawsze będzie tam dla ciebie miejsce. James i ja zawsze… - sztywnieje. Już się zaczyna, James i ja to, James i ja tamto. James i ja chcemy stworzyć stronę internetową dla Greene’s Herbals, zamiast używać tych przestarzałych katalogów wysyłkowych. - Rowena. - wtrącam się. - Nie chciałaś nigdy czegoś więcej od życia niż… - zataczam dłonią kręgi w powietrzu. - Niż nasza rodzina i dom i… - I co? - pyta zakłopotanym głosem. Wszystko, chcę odpowiedzieć, ale oczywiście nie mogę. Kto chciałby czegoś więcej niż takich Zdolności jakie ona posiada, jakie mają wszyscy poza mną. - Nic. - mamrocze. Rozglądam się po zatłoczonej kawiarni, z desperacką nadzieją na zmianę tematu, i pojawia się, kiedy zauważam Alistaira Calluma, czytającego coś co wygląda na studencką gazetę i trzymającego biały kubek w zagięciu łokcia. Podnosi głowę, odwracają się powoli i uśmiecha do mnie. Oh, nieeeeeeeeeeeeeeeee.

Rozdział XI Tłumaczenie: Phoenix_ams Korekta: isiorek03

NATYCHMISTOWO, schowałam się za moją wysoką i chuderlawą mokką, jakaś część mnie zdawała sobie sprawę, że jest to bezcelowe i nie tylko dlatego, że wysoka choć smukła szklanka nie zapewniała zbyt wielkiego schronienia. - Tam. - słyszę mówiącą siostrę i mam wrażenie, że powtarza to od jakiegoś czasu. Alistair w tym czasie odsuwa krzesło, zbierając dokumenty i umieszczając je schludnie w swojej aktówce. - Ja… znam tego profesora. - wstaję tak szybko, że uderzam krzesłem o stolik znajdujący się za mną, gdzie jakaś młoda matka grucha do czerwonej kulki zwiniętej w dziecięcej spacerówce. Podnosi na mnie wzrok. - Przepraszam. - szepcze poprawiając krzesło. Odwracam się wyginając ciało do przodu z połowicznie uformowanym pomysłem, by dotrzeć do Alistaira nim on podejdzie do naszego stolika. Ale już jest za późno. - Rowena. - Alistair mówi do mnie i nawet wiedząc jak bardzo jest wysoki, to odnoszę wrażenie, że mógłby dosięgnąć sufitu gdyby tylko wyciągnął ręce. Kątem oka widzę jak Rowena okręca głową od Alistaira do mnie i z powrotem do niego, otwiera usta w zdziwieniu. - Czy my… - zaczyna - Profesor Callum. - wcinam się przechodząc do formalności. Zawsze na ciebie wpadam. Nie wiedziałam, że odwiedzasz to miejsce. dodaje, uświadamiając sobie zbyt późno jak głupio to brzmi. - Tak, cóż, czasami przebywanie w moim biurze jest zbyt… ciche. nie mogę w tym dostrzec jakiejkolwiek wesołości, ale oczywiście moja

siostra się zaśmiewa, tym swoim sławnym jedno-spojrzenie-na-mnie-izgubisz-swe-serce-na-zawsze śmiechem i jakby na jakiś znak Alistair spogląda na nią. - A to jest moja siostra Rowena. - mówię skupiając się na wzorach krawata Alistaira, czerwone diamenty na czarnym tle, póki nie zaczyna mnie lekko mdlić. - Rowena, profesor Callum. - Alistair przekłada aktówkę z jednej ręki w drugą spoglądając na mnie przez pryzmat swoich okularów, następnie przekrzywia głowę w stronę mojej siostry. Gwar i rozmowy w kawiarni wydają się oddalać w tym momencie, pozostawiając pustkę dzwoniącą w moich uszach - Miło cię poznać Rowena. - mówi w końcu Alistair. Jej imię owija się powoli wokół jego języka, te trzy sylaby są tak nacechowane, że muszę podnieść na niego wzrok. Rowena robi gest w kierunku wstania i oczywiście Alistair odwzajemnia gest sugestywnym „nie wstawaj”, więc tak robi. Wyciąga swoją zgrabną dłoń. - Jak miło poznać nareszcie jednego z profesorów Tam – mówi to, tak jakbym rozmyślnie ukrywała przed nią swoich nauczycieli. - On nie jest… Ale Rowena już mówi. - proszę usiąść. - do Alistaira - Oh nie profesorze Callum, nie chcemy cię zatrzymywać. - wtrącam się, ale zdążył już odsunąć krzesło. - Tak formalnie. - delikatnie mnie strofuje. - I byłem pewny, że bazujemy na pierwszych imionach, Panno Greene. - obnaża swoje zęby w coś co mogłoby ujść za uśmiech. Przełykam, odsuwam krzesło, tym razem ostrożniej, by w nikogo nie uderzyć. Siedzę studiując zarysy cynamonu na mojej kawie. - Czy także jesteś uczennicą w… - zatrzymuje się Alistair patrząc na mnie szukając potwierdzenia. - New Hyde Prep? - Rowena śmieje się

radośnie, a ja widzę jak dwóch kolesi ze stolika obok ją obserwuje. Podążam łyżką śladami gęstego osadu na dnie mojej szklanki. - Oh nie. Jestem starsza od Tamsin. - mówi pochylając się do przodu jakby wyznawała sekret. - Doprawdy? - mówi grzecznie Alistair. - Nie mogę stwierdzić, która z was jest starsza. - Dzięki. - mówię. Alistair wygląda na rozbawionego moim tonem. - Jesteś zbyt młoda, by przejmować się wyglądaniem na starą panno Gr… oh, tak, Tamsin. - uśmiechają się do siebie z Roweną i naraz mam ochotę kopnąć w jego krzesło. - Wpadłam tylko do miasta, a Tamsin pomagała mi w zakupie sukni ślubnej – mówi jakby byli swoimi starymi powiernikami. Mieszam kostki lodu słomką, tak gwałtownie, że aż słychać ich gruchotanie. - Naprawdę? Kiedy ma miejsce szczęśliwe wydarzenie? - podczas gdy Rowena opowiada o szczegółach, a Alistair robi odpowiednie uwagi tu i tam, przyglądam mu się dyskretnie. Wygląda na zmęczonego, jego palce drżą delikatnie, podczas zaciskania i rozluźniania się wokół jego kubka z herbatą, tak samo jak moje, gdy mam w organizmie zbyt dużą ilość kofeiny. - Ale obawiam się, że zanudzamy Tam. - głos Roweny wdziera się w moje myśli. - Tam nie uważa sukien ślubnych za tak fascynujące. Sukienek w ogóle. - patrzę na nią. Tak bardzo dla siostrzanego koleżeństwa, wsiada na mnie od dwóch godzin. Alistair uśmiecha się grzecznie odwracając do mnie. - Więc. - mówi. - Miałaś jakieś szczęście z… projektem? - palce zaciskają mi się na słomce. - Tak, ale może wpadnę jutro do twojego biura i… - Oh, ale jeśli to znalazłaś, to czemu nie…

- Co to jest? - wtrąca się Rowena pochylając ponad stołem.- Czy to jakieś wyznaczone zadanie? - pyta z tym swoim delikatnym uśmiechem. - Właśnie ci powiedziałem, że on nie jest moim profesorem. - mówię. Próbuję pod stołem przydepnąć jej stopę, ale zamiast tego kończę kopiąc w nogę stolika. - Nie powiedziałaś siostrze? - teraz mówi do mnie Alistair i naraz porzucam nadzieję na wyjście żywą z tej sytuacji. - Alistair poprosił mnie o znalezienie czegoś. - wyrzucam z siebie. - Znaleźć… oh! - Rowena wciąga delikatnie powietrze jakby właśnie się sparzyła. - Ale… Tam… - gapie się na nią, życząc sobie by jednym z jej darów była telepatia, mogłabym wtedy cicho krzyczeć na nią, by się zamknęła. - Jak sobie w ogóle poradziłaś… - urywa, i teraz czuję jakbym spoliczkowaniem sięgając przez stół zdjęła te zdezorientowane spojrzenie, z jej perfekcyjnej twarzy. - Znalazłam to. - Sycze. Jej szczęka nie do końca opadła, ale oczy się rozszerzyły. Staram się zapamiętać ten moment, gdyż prawdopodobnie to jedyna satysfakcja jaką kiedykolwiek otrzymam. Alistair przyszpila swój wzrok do mnie. - Znalazłaś? - pyta cicho. Jego palce ponownie drżą i odsuwa od siebie kubek. Przytakuje, nagle niechętna do mówienia. - Co to jest? - pyta Rowena, bawiąc się opakowaniem cukru na stole dodaje. - Oczywiście, jeśli wolałbyś, żebym nie… - Nie, nie, w porządku. Mimo wszystko, jesteście siostrami. - mówi Alistair i właśnie tu, w sposobie w jakim przeciąga słowo „siostry”, znajduje się coś, coś podobnego do tego jak wcześniej wypowiedział imię Roweny, to sprawia, że nagle siadam prosto. - Mam na myśli, że to jest rodzinny biznes, prawda? - Przyniosę to do ciebie jutro. Masz wyznaczone godziny przebywania w biurze? - obserwuje jak rysy jego twarzy wygładzają się.

- Tak, ale… - Czemu nie teraz? - Rowena ponownie się wtrąca. Tym razem, kopię ją tępym brzegiem trampka w goleń, ale ona ledwie reaguje. - Twój akademik jest blisko, prawda? - Nie. A to nie jest w akademiku. - mówię przez zaciśnięte zęby. - Gdzie jest w takim razie? - pyta Alistair nachylając się odrobinę. - Tak, gdzie to jest Tam? - Rowena mówi jak echo. I składa to do kupy.- Oh, w domu wujka Chestera. - Dom twojego wuja? - zachęca Alistair z idealną ilością zagubienia w głosie i oczywiście Rowena służy odpowiedzią. - Tak, nasz wujek wraz z ciocią mieszkają w mieście. Na placu Waszyngtona. W tej cudownej starej kamienicy, która ma więcej niż sto lat. Zawsze myślałam, że powinno być tam muzeum, ma do tego prawa. - Naprawdę? - Alistair odchyla się do tyłu na krześle, oczy ma skupione na twarzy Roweny. - Może wiesz, że jestem profesorem historii sztuki. Średniowieczne obiekty są moja specjalizacją, ale również pasjonuje się sztuką i artefaktami z epoki wiktoriańskiej. - Wspaniale. - mówi Rowena. - Sztuka średniowiecza jest taka fascynująca! - gapie się na nią. Nie mogę się opanować. - Nawet nie wiesz jak przeliterować słowo „średniowiecze”. - zapada cisza, wtedy Rowena się uśmiecha wdzięcznie, pochylając w stronę Alistaira i kładąc dłoń na jego ramieniu. - Wybacz mojej siostrze. Nasi rodzice wychowali ją odpowiednio, ale czasami tego nie widać. - podnosi jeden z nadgarstków, by sprawdzić swój złoty zegarek. - Oczywiście przegapiłam pociąg. - mówi spokojnie. I teraz muszę poczekać na kolejny, który odjeżdża za ponad godzinę. Chyba możemy pokazać doktorowi Callumowi dom i odebrać dla niego jego przedmiot. Jestem pewna, że kazałaś mu czekać wystarczająco długo Tam. – moja siostra posyła mi swój uśmiech zatrutego jabłka jak lubię o

nim myśleć. Jak się tu znaleźliśmy? Planowałam jutro przynieść Alistairowi zegar do jego biura. I zadać mu kilka pytań. Nie wiem czego oczekiwałam dokonać, albo czemu Alistair miałby być zdolny, rzucić trochę światła na zagadkę „dlaczego mogłam dotknąć zegara, a Gabriel nie”. Ale z Roweną na karku, nie będzie żadnego rzucania światła dzisiejszego wieczoru.

Rozdział XII Tłumaczenie: Phoenix_ams Korekta: isiorek03

- A TO JEST NALEŻĄCA DO CIOCI RENNIE kolekcja kałamarzy. Ma jakąś obsesję na ich punkcie i nikt tego naprawdę nie rozumie. - ciągnę się za Roweną i Alistairem, gdy oprowadza go po domu, od pokoju do pokoju, wskazując na wszystkie cenne przedmioty. Moja siostra była w swoim żywiole, gdyż mogła rozprzestrzeniać swój czar. Jej głos zagina się i prostuje przechodząc w miodową gładkość. Mogłaby dyskutować o składnikach korektora, a i tak każdy słuchacz byłby zaabsorbowany, każdym jej słowem jakby to były krople złota. Ale nie Alistair. Wykonywał odpowiednie gesty. - przytakując głową, uśmiechając się. - i nie mam wątpliwości, że Rowena jest kompletnie przekonana, że uważa ją za nieodpartą. Ale jest w nim jakiś bezruch, oszustwo, cienka jak lód cisza, która może runąć w każdej minucie. Jak tylko z powrotem zgromadziliśmy się w holu, celowo utrzymywałam wzrok odwrócony od obrazu, który ukazywał kiedyś zegar. - Jestem pewna, że chcesz zobaczyć co tam dla ciebie znalazła Tam. mówi ostatecznie Rowena. Mogę niemalże usłyszeć jak dodaje „tak samo jak ja”. - Cóż. - mówi Alistair trochę oszołomiony, jakby właśnie ta myśl przemknęła mu przez myśl. - To musi być fascynujące. Co za wspaniały stary dom. Jakże wy dwie musicie być szczęśliwe go posiadając. - wtedy odwraca się do mnie wyczekująco. - Okej. - mówię próbując utrzymać spokojny głos. - To jest tutaj. prowadzę drogą do kuchni. Zegar stoi na stole, tam gdzie go zostawiłam ostatniej soboty. Następuje nagła, pozbawiona oddechu pauza, gdy Alistair podchodzi do zegara i bieżę go w swoje drżące dłonie.

- Cudowny. - mówi, dotykając jednym palcem końcówki jednej ze wskazówki zegara. - Tak prosto zdumiewający. - jego oczy skaczą po zegarze, a jego głos nabiera nuty ciążącej gwałtowności gdy mówi. - Tak, zdumiewający. - Czy to jest to? - pyta Rowena, a ja uśmiecham się do siebie. Prawie słyszę jak mówi, „Co jest w tym takiego wyjątkowego?” - Gdzie… jak go znalazłaś? - Alistair odwraca się do mnie, oczy błyszczą mu dziwnie, a moje pragnienie by się uśmiechnąć znika. - Oh, cóż nie mogę ujawnić moich źródeł. - mówię, próbując utrzymać lekki głos. Krótki spazm wykrzywia jego twarz i wygląda ona całkowicie inaczej. Ale trwa to tak krótko, że sama sobie nie wierze, że to zobaczyłam. I po chwili Alistair wygląda znowu jak Alistair. Ale tym razem i mnie nie zwiedzie. Kim jesteś? I czego ty naprawdę chcesz? Najwyraźniej nie jest to zegar, nie ważne na jak zadowolonego próbujesz wyglądać. Nie wiem jak długo możemy podtrzymywać ten konkurs spojrzeń, ale Rowena wtrąca się delikatnym śmiechem. - Cóż, mogę stwierdzić, że to na pewno piękna rzecz. Jestem zadowolona, że Tam mogła to znaleźć dla ciebie. I tak bardzo się cieszę, że nas znalazłeś. Nie wszyscy wiedzą w jaki sposób zapytać o pomoc. - Tak. - mówi Alistair powoli. - Zrozumiałem jakie miałem szczęście. - odwraca się do niej uśmiechnięty, i wtedy sprawdza swój zegarek. Myślę, że twój pociąg odjedzie bez ciebie, jeżeli się nie pośpieszysz. - Tak, oczywiście. I mój fiancé5 będzie się zastanawiał gdzie jestem. wywracam oczami. Rowena ma romans z tym słowem. Dodaje nawet pobieżny francuski akcent, gdy to wypowiada. - Powinniśmy w takim razie jechać jedną taksówką? Kierujesz się do Grand Central prawda? Chyba że planujesz jechać tubą? 5Fiancé – (fr.) narzeczony

- Tubą? - trzy zakrzywione linie pojawiają się na czole Roweny i znikają jak słowa napisane na wodzie. - Oh masz na myśli metro! Oh nie! Nie jestem zbyt dumna z tego, ale muszę przyznać, że nigdy wcześniej nie jechałam metrem. - marszczy figlarnie swój nos. - Te niewymyte masy. - szepcze kpiąco do Alistaira. - Powinnaś tego spróbować. - mówię głośno. - Nie pachniemy tak źle - Rowena ledwo oszczędza mi spojrzenia. - Oczywiście możemy wziąć taksówkę. - mówi wdzięcznie. - Tam możemy cię gdziekolwiek podrzucić? - Nie, przejdę się. - mówię krótko. Wychodzimy z domu na lekki deszcz, który zaczął padać w międzyczasie. - Aj. - mówi Alistair. - Jestem bez parasola. - Ale Anglik z ciebie. - droczy się Rowena sięgając do swojej ogromnej czarnej torebki. - On nie jest Anglikiem. - mamrocze. - On jest… - Tu jest. - mówi Rowena tryumfalnie. Wyciąga małą czarną parasolkę, a teraz próbuje rozluźnić zatrzask, gdy deszcz zaczyna padać silniej. - Oczywiście zacięło się. Nie mogę… - Pozwól. - mówi gorliwie Alistair, jakby całe życie czekał by być na jej usługi. Przykłada swój długi palec ponad jej i teraz oboje przez sekundę mocują się z parasolem nim nie otwiera się nagle. - Oh! - Rowena wydaje okrzyk strapienia, który dzwoni w moich uszach jak dzwon. To pierwszy szczery dźwięk jaki wydała odkąd Alistair usiadł przy naszym stoliku. Potrząsa dłonią w dziwnie pozbawionym gracji geście, następnie przestaje studiując ją uważnie. Z miejsca w którym stoję, mogę zobaczyć drobne zadrapanie, z którego wypływa krew na jej bladą skórę.

- Oh, przepraszam. - mówi Alistair, a jego głos jest gładki. Przechodzi mnie dreszcz, który nie ma nic wspólnego z deszczem. Urywek błękitu pojawia się w jego dłoni, następnie przyciska on swoją chusteczkę do zadrapania Roweny, tą samą chusteczkę, którą przyciskał do mojego nadgarstka w księgarni. - To całkowicie moja wina. - Dziękuję. - mamrocze, gdy Alistair dotyka jej dłoni, zabierając po chwili chusteczkę. - Teraz jest lepiej - Rowena. - mówię, a mój głos jest ostry i pełny ostrzeżenia. Ale kiedy ona się do mnie odwraca, słowa zamierają w moim gardle. Niepokój buduje się w moim umyśle, ale nie mogę niczego okazać tutaj i teraz. - Ja… nic. - Patrz, jest taksówka. - mówi Alistair. Wyciąga jedną rękę i taksówka zawraca z kursu prosto w kałużę przy krawężniku, ślizgiem zatrzymując się przed nim. Rozbryzguje przy tym krople wody, wokół moich kostek. - Tamsin dziękuję ci za wszystko. - otwiera drzwi, gestem wskazując, by moja siostra wsiadła pierwsza. Rowena całuje mnie w każdy policzek, następnie odsuwa się do tyłu i posyła mi spojrzenie. - Mama do ciebie zadzwoni. - mamrocze. - Będzie szczególnie zainteresowana słysząc wszystko o tym zegarze i o tym jak go odnalazłaś. Zresztą tak samo jak ja. - podając mi parasol, schodzi z krawężnika ponownie już opanowana i umiejscawia się w taksówce. Alistair stawia jedną stopę w taksówce gotowy wsiąść za nią. - Przyjdę omówić cenę. - mówię śmiało do jego ramienia. Odwraca się, jego zęby błyszczą w uśmiechu. - Oh, będę tego wyczekiwać. Myślę, że mamy kilka rzeczy do omówienia. - drzwi się zamykają i taksówka szybko odjeżdża, a ja zostaje na chodniku rozmyślając nad kałużami, w których odbijają się małe, niewyraźne poświaty ulicznych latarni.

Rozdział XIII Tłumaczenie: Phoenix_ams Korekta: isiorek03

- TWOJA MAMA DZWONIŁA. - mówi Agatha, kiedy otwieram łokciem drzwi z rękami pełnymi książek. Siedzi przy swoim biurku i wydaje się, że jest ciężko zapracowana, przed nią leży otwarty zeszyt, a gruby żółty zakreślacz spoczywa w jej dłoni. Pomijając unoszący się w pokoju zapach zmywacza do paznokci, zauważam, że palce u stóp Agathy, które ostatnio były jaskrawo - różowe teraz są lśniąco niebieskie. - Pfff. - odpowiadam przerzucając książki na swoje niepościelone łóżko. Większość się tam zatrzymuje, ale dwie jednak spadają na podłogę. - Co jeszcze nowego? - unikałam telefonu od mamy przez ostatni tydzień. - Gazety? - pyta Agatha przesuwając wzrokiem przez ten rozgardiasz. - Trzy. - mówię, zatapiając się w siedzeniu z torby po groszku. Rozglądam się za naszą mini-lodówką i podskakuję w zaskoczeniu. Moje oczy patrzą na mnie. - Agatha! - krzyczę i wstaje by ściągnąć jej szkicownik z drzwi lodówki. - Oh, to. - mówi machając swoim markerem na mnie. - Podoba ci się? - trzymam szkicownik na długość ramienia. - Zrobiłaś mi zakrzywiony nos. - Agatha patrzy na mnie, a potem studiuje rysownik. - Oh, a ten? - pyta wskazując na drzwi do szafy, które są niecharakterystycznie zamknięte. Nie znoszę myśleć, o tych wszystkich ubraniach, butach, paskach i torebkach wymieszanych wewnątrz, czekających na kolejne ich przetrząśnięcie, gdy tylko ją otworzymy. Przyglądam się swojej drugiej podobiźnie przyklejonej do drzwi.

- Na tym moje oczy są osadzone zbyt blisko siebie. Ohyda… tak mnie widzisz? - Okej, panno wybredna, a ten? - Który? - Ten na lustrze. Gabrielowi podobał się najbardziej. - Co? Gdzie? Przyszedł tu? - okręcam się jak gdyby w każdym momencie mógł wyjść z szafy. - Dlaczego po prostu mnie nie znalazł? pytam mojego odbicia w lustrze. Wtedy zauważam, że Agatha się na mnie gapi. - Myślisz, że to był cel jego odwiedzin? - Oh… chodzi o… dlaczego zwyczajnie nie zadzwonił do mnie na komórkę? - Powiedział, że dzwonił. Ale była wyłączona. - szperam w poszukiwaniu telefonu i widzę jego czarny wyświetlacz. - Oh... Wyłączyłam go gdy wchodziłam do biblioteki. - włączam go z powrotem i obserwuje jak ekran się rozjaśnia. Trzy nieodebrane połączenia.

Gabriel.

KRATER

PIEKIELNY.

Jeszcze

jedno

od

PIEKIELNEGO KRATERU. - Więc, um… co chciał Gabriel? prawdopodobnie już za późno by brzmieć obojętnie, ale nadal próbuję. Słychać szeleszczący dźwięk, gdy Agatha otwiera zębami torbę lukrecji. - Ciebie. - odpowiada przez usta pełne plastiku. - Co? - szczerzy się grzebiąc w torbie słodyczy. - Żartuje. Powiedział, że był w sąsiedztwie. Tego rodzaju rzeczy. Chciał zobaczyć jak się masz. - przeżuwając w zamyśleniu dodaje. - Jest naprawdę uroczy. Jeżeli nie masz zamiaru się zakręcić wokół niego, to czy ja mogę? - Co? - Tak myślałam, że to powiesz. Lukrecję? - pyta, trzymając otwartą torebkę w wyciągniętej dłoni.

- Dzięki, ale nie przepadam za czerwonym plastikiem. - Purytanka. - po tym jak Agatha powraca do swoich obliczeniowych zajęć, prostuję, każdy magazyn znajdujący się w pokoju, wyrównując idealnie wszystkie brzegi. Następnie wyjmuję ściereczki Agathy i wycieram nasze biurka, stoliki nocne i komodę, którą dzielimy. Rozplątuje wszystkie naszyjniki z pudełka na biżuterię, układam moje pierścionki, bransoletki i ozdoby na kostki w schludne lśniące stosiki. Po czym zaczynam przyswajać kolejne stosy fiszek na SAT. Kiedy słowa zaczynają się mieszać w mojej głowie, podnoszę telefon i dzwonię do domu, czekając minutę przed każdorazowym połączeniem. Moja matka odpowiada zanim pierwszy dzwonek zdąży dojść do połowy. - Słucham! - komenderuje i prawię upuszczam telefon. Biorę oddech, prawdopodobnie ostatni w moim życiu i mówię. - Cześć mamo… Agatha mówiła, że dzwoniłaś? I wiem, że próbowałaś się dodzwonić na moją komórkę. Po prostu byłam tak zwariowanie zajęta tymi papierami, testami i rzeczami na SAT, cóż, ja po prostu jakoś tak zapomniałam ci powiedzieć, że… - Oh Tamsin. - mamrocze. Owijam kabel od telefonu ciaśniej wokół palca i jeszcze ciaśniej, aż krew całkowicie odpływa z opuszków. - Mogę wyjaśnić. - mówię drętwo. - Nie jestem pewna co Rowena powiedziała, ale… - Jak tam zakupy sukni ślubnej? - kabel odwija się z mojej dłoni. - Um… było w porządku. Wiesz, Rowena przymierzyła całe mnóstwo sukien i we wszystkich wyglądała jak panna młoda i wtedy… nagle, zastanawiam się czy, w ogóle chodzi o Alistaira. Mając nadzieję, że matka jest roztargniona przez całą tą dramę ze ślubem, dodaję pośpiesznie - Wiesz, może nie jest zwolenniczką tych białych sukien i tak dalej. Chodzi mi o to, że nie kupiła niczego.

- Nalegała, by ponownie wybrać się do miasta w tym tygodniu. W piątek. - moja matka wymawia miasto, ale brzmi to raczej jak jaskinia niegodziwości. - Oh, cóż… - bezmyślnie zaczynam liczyć książki, znajdujące się w stosie na moim biurku. Jestem przy dziewiątej, gdy przerażenie spływa na mnie. - Czy muszę iść z nią na zakupy? Znowu? - zapada ciężka i gęsta cisza po drugiej stronie linii. Patrzę na część pokoju należącą do Agathy, na stos czystego prania, który właśnie złożyłam i pozostawiłam na jej łóżku. - Mamo? Co się dzieje? - Twoja siostra wydaje się… nieobecna ostatnio. - Cóż… popularna mądrość, mówi, że ludzie trochę szaleją przed ślubem. - Tak, wiem. Ale… przez kilka ostatnich dni była… inna. - Jak inna? - moja matka odrobinę pociąga nosem, a ja marszczę brwi przez telefon. - Mamo, czy ty? - Tylko… mniej na nią oko w mieście, dobrze? - Pewnie, nie ma problemu. - rozłączamy się, ale mam nieodparte wrażenie, że moja matka wcale się nie uspokoiła. Tak samo jak ja. Czemu Rowena nie powiedziała matce, co zrobiłam?

*****

- Jak zobaczycie na następnym slajdzie zasadnicza forma Pollocka jak i struktura pozostały. Ale rozmiar jego płócien… ten slajd właściwie nie oddaje im sprawiedliwości, ale rozmiar… - mój telefon wibruje mi przy biodrze, wybudzając mnie ze wstrząsem. Poza tym jestem całkiem pewna, że ta wibracja nie może być usłyszana, aż z przodu sali, gdzie pan

McDobbins przystaje, by przeczyścić gardło. Zazwyczaj robi to za każdym razem, gdy jacyś uczniowie się spóźniają, szepczą zbyt głośno, albo czyjś telefon wypadnie podczas martwej ciszy, gdy poleca nam swoją lekturę. Jest po prostu łatwiej zanudzać nas do łez w ten sposób. Spoglądając w dół, widzę jak na ekranie wyświetla się PIEKIELNY KRATER. Marszczę brwi i wyłączam telefon próbując skupić swoją uwagę na tym co się dzieje. - Kariera Pollocka tak naprawdę, nie rozwinęła się do momentu… dopiero co wczoraj rozmawiałam z matką. Jeżeli dzwoni ponownie, to oznacza, że stało się coś strasznego. Moja babcia! Odsuwam w tył swoje krzesło i oczywiście piszczy ono na podłodze z linoleum. Światło z projektora rozchodzi się nadając twarzy McDobbins’a upiorny blask. - Ahem. - mówi w końcu po dręczącej pauzie podczas, gdy ja próbuję zebrać swoje książki i papiery. Mój długopis uderza o podłogę głośno jak eksplodująca bomba, w tej grobowej ciszy. Znikając pod krzesłem nieświadomej niczego dziewczyny. Cholera. To był mój ulubiony, mimo iż wiem że posiadanie ulubionego długopisu jest głupotą. W jakiś sposób, daje rade wymknąć się przez drzwi i szczęśliwie McDobbins powraca do wykładu, gdy moja dłoń znajduje się na matowej gałce. Drzwi zamykają się za jakąkolwiek fascynującą informacją jaką nauczyciel chciał udzielić o Pollocku… bez wątpliwości zaczerpnął ją prosto ze strony 188 książki „Biograficzne informacje o Jacksonie Pollocku”. Przeglądałam ta sekcję zeszłej nocy, kiedy Agatha dodawała sobie odwagi shot’yami wódki przed obcięciem włosów. Kiedy było już za dużo ostrych wrzasków strapienia, dochodzących z jej strony pokoju, musiałam wyrwać nożyczki z jej dłoni, by móc powrócić do dalszego czytania. Teraz zatrzymując się przy samym wyjściu z budynku, w połowie przykucnięta kończyłam pakować książki do swojej torby. Miękki i delikatny deszcz już zaczął padać. A ja jak zwykle nie mam ze sobą parasola. Pochylając się w drzwiach, obserwuje jak trzy dziewczyny przeciskają się obok i zatrzymują na pasach, które

obecnie są

zanurzone w gładkiej szarej wodzie. Ich pisk dobiega do

cienkich oszklonych drzwi i jedna z dziewcząt, jej twarz jest ułożona w wyrazie dojmującego strapienia, podnosząc stopę odsłania czerwone ozdobione cekinami klapki. Błysk przyciąga mój wzrok. Po drugiej stronie ulicy, mężczyzna i kobieta zatrzymują się w wejściu do budynku szukając schronienia pod kamienną wyciętą w łuk markizą. Patrzę jak jasna głowa dziewczyny nachyla się ku jej kompanowi. On pochyla się i chyba coś do niej szepcze. Przez trzy sekundy zastygają w tym obrazie i nie mogę nic poradzić, ale przypatruje się im jak malowidłu: złote włosy dziewczyny, jej blada twarz, postacie jak cięcie trującego atramentu naprzeciw białych marmurowych łukowych bram. Wtedy on odwraca głowę, a błysk jego okularów migocze do mnie krótko i właśnie w tym momencie rusza krocząc pośpiesznie w deszczu jak najdalej stąd. Dziewczyna patrzy za nim, nagle opadając na framugę drzwi, jedna z dłoń wędruje do jej gardła. Wydaje się bardzo słaba. I wtedy wyrywając się z drzwi mojego budynku krzyczę - Rowena!

Rozdział XIV Tłumaczenie: Phoenix_ams Korekta: isiorek03

KAŁUŻE ZALAŁY BŁOTEM chodniki, ale ruszyłam wprost przez nie. Deszcz zacinał, na chwilę straciłam siostrę z oczu, dokładnie w momencie, gdy autobus przejeżdżał przede mną, rozchlapując plaśnięcia wody, które natychmiast wsiąkły w moje dżinsy. W ciągu tych kilku szalonych sekund, mój umysł skotłował się. Rowena i Alistair? Rowena i Alistair? Jak? Dlaczego? Kiedy dobiegam do drugiej strony ulicy jakimś cudem, nadal tam jest.

- Rowena. - mówię ponownie i przynajmniej jej głowa odwraca się i patrzy na mnie. - Oh. - mówi mętnie. - Oh? - jest ubrana w tą samą czarną sukienkę, którą włożyła w wieczór przyjęcia zaręczynowego i szpilki, których nie mogę sobie wyobrazić jako przydatne przy manewrowaniu między kałużami. Jest bledsza niż zazwyczaj, ale jej oczy błyszczą i muszę przyznać, że niezależnie od okoliczności, wygląda pięknie. - Co ty tu robisz? wyrzucam z siebie, próbując się wpasować w płytką ochronę wejścia, podczas, gdy deszcz pada na prawą stronę mojej twarzy. - Co się dzieje? I dlaczego byłaś z Alistairem? To z profesorem Callumem, cię widziałam, prawda? - biorę głęboki oddech i próbuję zwolnić, staram się zignorować fakt, że moja siostra patrzy na mnie jak gdyby nigdy wcześniej nie widziała mnie na oczy. - Mama powiedziała, że przyjeżdżasz tutaj na ponowne zakupy sukni. Ale powiedziała, że w piątek. Jest dopiero środa. Rowena, środa. - naciskam, jakby w jakiś sposób określanie dnia tygodnia miało sprawić, że moja siostra zaskoczy. - Środa? - powtarza słabym głosem, takim niepodobnym do jej zwyczajnego ciepłego, miodowego tonu. Moje dłonie i stopy mrowią niespodziewanie, odwracam się, ale przejście jest puste nie licząc strumieni deszczu spływających do kratek odpływowych. Odwracając się z powrotem, zauważam iż moja siostra także wyciąga szyję, jak w poszukiwaniu kogoś. Przebiega przez nią dreszcz, więc jeszcze bardziej kuli się w wejściu, jak kupa wymiętej dziewczyny. - Jaki naprawdę on jest Tam? – mówi z błagającym wzrokiem, drapiąc palcami rękaw od mojego płaszcza. Chcę się zapytać, czy mówi o Alistairze, w momencie gdy mój wzrok przyciąga coś znajdującego się na jej wyeksponowanym nadgarstku. Bez pytania, łapię ją za rękę i podciągam rękaw płaszcza. Trzy ciemne linie, ledwie co zasklepione, szpecą czystą powierzchnię jej skóry. Gorszy

nawet od tego jest fakt, że się temu nie opiera, nie wydaje się zauważać iż moje palce zacisnęły się wokół jej dłoni, w coś co musi być bolesnym uściskiem. - Co to jest? - mówię brutalnie, potrząsając nieznacznie jej dłonią, patrząc na strupy krwi. Czuje suchość w ustach, jakbym właśnie co przełknęła piasek, gdy dodaję. - Musisz… ty… nie powinno cię tu być. - jej palce kurczą się krótko pod moimi i ostatecznie wyszarpuje się. - Chcę tu być. Muszę tu być. Z nim. Nie zrozumiesz. – cofam się, aż kamienna krawędź nadproża dotyka moich ramion. Nie pytam się kogo ma na myśli. Czuję jak gdyby moje serce na chwilę przestało bić. Deszcz spływa mi po szyi wsiąkając w kołnierz kurtki, ale nie przejmuje się tym. Otaczam dłonią telefon, słuchając dźwięku połączenia. Proszę, proszę, pro… - Słucham? - Potrzebuje cię. - Podoba mi się to. - krzyczy Gabriel, a jego głos wypełnia moją głowę. Ale nawet nie mogę się uśmiechnąć. - Wiesz. Zastanawiałem się, jak długo potrwa… - Masz w mieście swój samochód, prawda? - mężczyzna ciasno owinięty w ciemny płaszcz przeciwdeszczowy, przemyka koło mnie, a ja tłumię w sobie krzyk, ale nawet na mnie nie patrzy. Nie Alistair, nie Alistair, nie Alistair. - Um... Potrzebujesz mnie, bym zawiózł cię do IKEI czy coś? chciałabym. - Potrzebuję byś zabrał mnie do domu. Mnie i Rowenę. - Poczekaj sekundę… co jest… - Nie mam czasu na wyjaśnienia. - szepcze do telefonu. - Coś jest z nią nie tak. - Powiedz mi gdzie jesteście.

***

Przez ten deszcz zabrało nam ponad godzinę wydostanie się z miasta. Odnosiło się wrażenie, że minęły ze trzy. - Tamsin. - mówi Rowena z tylniego siedzenia. - Gdzie jedziemy? to trzeci raz kiedy pyta. - Jedziemy do domu Ro. - mówię jej ponownie. - Pamiętasz? Duży dom, pola, ogród, kozy. - Gabriel patrzy na mnie z boku, ale nie robi żadnych komentarzy. Przemieszczam się na siedzeniu pasażera i pusta puszka coli odtacza się od mojej stopy. - Nie chcę jechać do domu. - mówi przewidywalnie, a ja wzdycham, wbijając paznokcie głębiej w swoje uda. - Tak, wiem. To tylko na jakiś czas. Potem wrócimy. Okej, Rowena? - wyciągam szyję, próbując się uśmiechnąć do siostry. Ale ona nie odwzajemnia mojego uśmiechu, nawet na mnie nie patrzy. Zamiast tego jej twarz i dłonie są przyciśnięte do zamazanych przez deszcz szyb, a ja mam nagły absurdalny przebłysk tego jak musi wyglądać dla innych kierowców i pasażerów na autostradzie. Jej palce drgają bezustannie na szybie, a jej paznokcie wystukują kod morsa wysyłając wiadomość o strapieniu. - On nie chce bym odjechała. - szepcze tak miękko, że jest to jak pasmo dźwięku, praktycznie zagubione w pędzie kół i deszczu. - On mnie potrzebuje - przynajmniej odwraca do mnie niespokojną twarz i mówi Muszę wrócić. Wiem to. Wiem to tutaj. - i uderza w swoją pierś tak mocno, że prawie czuję wibracje we własnym ciele.

Przesuwa się na tylnim

siedzeniu, ale wtedy nagle ponownie przechyla się do przodu, jej usta są rozciągnięte w wąskie przecięcie. - Słuchaj Rowena. - błagam, ledwie rozumiejąc co sama mówię. Musimy pojechać na jakiś czas do domu. Tylko na trochę, na trochę czasu.

I wtedy wrócimy. Obiecuję. - na tym samym oddechu mamrocze do Gabriela. - Nie możesz jechać szybciej? - Gabriel ponownie spogląda na mnie z boku i odpowiada tym samym szepczącym tonem. - Wyciągam osiemdziesiąt pięć. To wszystko co ta kupa złomu może osiągnąć. - On chce mnie z powrotem! - nagle Rowena wrzeszczy, uderzając dłońmi w zagłówek Gabriela. - Shit! - warczy, i przechylamy się wokół samochodu na naszym pasie, ledwie co ocierając się obok. - Rowena. - mówię, sięgając by złapać jej dłonie. Wykręca się ode mnie, aż blady punkt na jej języku styka się z górną wargą. Jej oczy, które obecnie wydają się samymi źrenicami, stają się ciemniejsze. - Wrócimy. Ale tak jest dobrze. Naprawdę. - bredzę. - Dobrze jest grać trudną do zdobycia. Faceci w ten sposób stają się bardziej zaintrygowani. Prawa Gabriel? Gabriel? - patrzy we wsteczne lusterko, obserwując moją siostrę jakby była jakimś wściekłym zwierzęciem. - Um… oh, tak. My… uwielbiamy takie rzeczy. To nas rozpala. przytakuje maniakalnie, gdy oczy mojej siostry mrugają do mnie. Przez jeden krótki moment jej twarz jest bezbarwna, ale wtedy potrząsa głową. - Co ty wiesz, Tam? Co ty wiesz o miłości? - przełykając ciężko, przyjmuje te słowa w ciszy, przynajmniej, brzmią ja Rowena, nawet jeżeli ton jest pusty, beznamiętny, a wszystko jest nie tak. - Wiem, że to nie jest miłość. - mówię, całe udawanie pozostawania spokojną odeszło. - Owszem to jest coś, ale do cholery, na pewno nie miłość– owijam dłonie wokół moich kolan… w innym razie mogę sięgnąć i spróbować policzkiem przywrócić mojej siostrze zmysły.

- Spokojnie Tam. - szepcze Gabriel wyciągając rękę, którą chwytam, czuję komfort uścisku jego ciepłych palców. Ale następne słowa Roweny usuwają to wszystko z mojej głowy. - Powiedział mi, że to powiesz. Że nie zrozumiesz. Żadne z was nie zrozumie. - Oh, naprawdę? - mówię głosem ociekającym pogardą. - A co on… - Musimy zawrócić. - mówi ponownie Rowena, ale teraz jej głos jest gładszy, naprężony w tą znajomą słodkość. - Chce, żebym wróciła. Do niego. - patrzę na nią bezradnie. - Gabriel. - moja siostra improwizuje, ignorując mnie w tej chwili. Zawróć samochód. Na następnym zjeździe zawrócisz samochód i skierujesz się z powrotem do Nowego Jorku. - Tam. - mówi śpiąco Gabriel. - może powinniśmy zawrócić. - Co? Nie! Zwariowałeś? Nie słuchaj jej! - Tak słuchaj mnie. - dodaje moja siostra głosem miękkim i błagalnym. - To jest to co musisz zrobić. Zawróć samochód. - Okej, okej. - zgadza się Gabriel, jego głos jaśnieje, szczęśliwy mogąc jej ulegać. Uderzam go pięścią. Mocno. - Ow! Co do diabła? potrząsa głową, palce zaciska mocniej na kierownicy, następnie posyła mi spojrzenie. - Tam, co ja… ja czuję… - Rowena odchyla się w siedzeniu. - To jest to Gabriel. - mruczy, jej głos oplata i wiruje wewnątrz samochodu jak ciepły irys. - Robisz właściwą rzecz. - zachęca Gabriela, gdy on włącza kierunkowskaz i zjeżdża na prawy pas. Klakson ciężarówki grzmi na nas, gdy przednie światła przecinają samochód. - Nie zabij nas. - naskakuje. - Nie słuchaj jej. - mówi Rowena. - Ona nie rozumie. Niczego. ignorując ją, sięgam przez podołek Gabriela i opuszczam okno. Deszcz nacina do środka, wsiąkając w nas oboje. - Otrząśnij się. - mówię mu.

- Nie mogę… przymusza mnie do tego. - szepcze. Jego palce zaciskają się jeszcze bardziej na kierownicy, ale kierujemy się zbyt szybko do zjazdu. Tik, tik, tik. Dźwięk kierunkowskazu wydaje się nienaturalnie głośny. - Uspokój się Tamsin. - mówi moja siostra. - Przestań mówić Gabrielowi co ma robić. - jej wzniosły głos, zaczyna rozlegać się ciepło w moim wnętrzu, jak falistości rozłożyście rozchodzące po powierzchni jeziora. Nie używała na mnie swoich Zdolności od lat, ale pamiętam jakie to uczucie. I wtedy doświadczam najdziwniejszej sensacji. Jest tak jakby rozszerzający się głos Roweny, uderza w kamienną ścianę wewnątrz mnie z rozrywającym wstrząsem. Tak po prostu uciszają się. Bez chwili zatrzymania, pochylam się i klepie Gabriela w ramię. - Przestań jej słuchać. Przestań. - patrzę na siostrę, która patrzy na mnie. - Wystarczy. - mówię cicho. Gabriel mruga i szarpie się jakby porażony elektrycznością. - Co to było? - szepcze. W następnej chwili wyłącza kierunkowskaz i mijamy zjazd. - Nieeeeeee! - krzyczy Rowena, uderzając obok siebie z furią w siedzenie. Myślę, że nigdy nie słyszałam niczego tak słodkiego. Półtorej godziny później zatrzymujemy się. - Dom, słodki dom. - mówię i po raz pierwszy naprawdę mam to na myśli. Rowena wydaje się przysypiać na tylnim siedzeniu, mimo że co jakiś czas skurcz przebiega przez jej twarz i jęczy jakby w bólu. Gabriel gasi silnik, pochyla się trochę do przodu i kładzie głowę na kierownicy. Jedną ręką pociera szyję, jego palce zataczają koła wokół tatuażu niebieskiego księżyca.

- Nie cieszysz się, że wróciłeś? - pytam po kilku sekundach. Posyła mi spojrzenie, wyginając jedną stronę ust do góry w coś, co mam nadzieję, że jest uśmiechem, ale nie odpowiada. I nie mam czasu by mu podziękować ponieważ, drzwi otwierają się zamaszyście i moja matka spływa po podjeździe, jej włosy usiłują się uwolnić z tego co udało jej się stworzyć. W następnej sekundzie znika i pojawia się na tylnym siedzeniu samochodu. - Cześć mamo. - mówię, a mój głos jest jakiś stłumiony, gdy otacza mnie uściskiem tak jak tylko może z tylniego siedzenia. Moja głowa uderza o jej ramię, a szyja zaczyna doświadczać poważnego skrętu. Jej skóra pachnie lawendą i szałwią, to ciężkie perfumy zagęszczające się wokół mnie. - Um… mamo, możesz… - Oh Tamsin. - mówi, jej ręce nagle mnie uwalniają. Łykam powietrze. - Znalazłaś ją. Dzięki ziemi i gwiazdom powyżej. - jej twarz jest tak ostro ściągnięta i tak plamista od płaczu, że czuję okropny spazm bólu, na myśl, że nie zadzwoniłam do niej wcześniej. Ale radziłam sobie z szaleńcem. - Co do tego mamo. - mówię odsuwając się delikatnie. - Właśnie dokonałam kilku interesujących odkryć. - ale wzrok mojej matki jest przyszpilony do Roweny, gdy moja siostra kręci się i otwiera oczy. Spogląda na nas wszystkich, mrugając kilka razy jak byśmy byli zjawami z nieodpowiedniego snu. - Gdzie on jest? - szepcze. Przeczesując dłonią włosy, jakby szukała w nich odpowiedzi, a ja muszę się odwrócić. Jakiś ruch pojawia się na krawędzi mojego wzroku, spoglądając przez okno widzę jak ojciec i wujek Morris idą przez podjazd.

- Chodzi ci o Jamesa? Już jedzie. Będzie tu dosłownie za chwilę. moja matka mówi głośnym, super-ostrożnym głosem, który rezerwuje się dla obcokrajowców oraz dzieci. - Um mamo. - zaczynam. - Ona nie… - On chce bym wróciła. - odgryza się Rowena. - Na pewno tak jest. - matka zgadza się zbyt szybko. - Wszyscy tego chcemy kochanie. Nie byłaś sobą w ciągu tych kilku ostatnich dni. Ty… pośpieszne słowa matki zwalniają, zatrzymując się. Znajduje ślady na nadgarstku Roweny, następnie gładzi je swoimi palcami, a jej usta pracują ważąc to czego nie może i nie chce powiedzieć. Rowena potyka się wychodząc z samochodu i matka prawie przewraca się podążając za nią w pośpiechu. Gabriel i ja patrzymy na siebie. - Jak to odczuwałeś? - pytam w końcu. Owija palce wokół kluczy nadal zwisających z zapłonu i wyciąga je, ale nic nie mówi. - Wtedy na autostradzie, gdy… - Wiem kiedy. - mówi gwałtownie. - Czułem jakbym musiał to zrobić. Jakbym musiał zawrócić samochód, albo bym… bym umarł lub coś takiego. - chrząka, ale zauważam że trzyma kurczowo klucze. - Po prostu wiedziałem, że muszę to zrobić. Że to jest słuszne. I wtedy… - I wtedy co? - szepcze - Wtedy zatrzymało się. Kiedy mnie dotknęłaś. Kiedy powiedziałaś jej by przestała. - patrzy na mnie. - Co dokładnie zrobiłaś? - Nie wiem. - Nie wiesz? - przełykam pod jego niesamowicie gorącym spojrzeniem. - Przysięgam, że nie. Także coś poczułam, ale potem… zatrzymało się. Chciałam by to się skończyło i posłuchało. - patrzę przez okno. Rowena zatacza się po podjeździe, ma wyciągnięte ręce jakby kogoś szukała, podczas gdy matka balansuje obok niej. Widzę jak matka łapie

siostrę za ramię, ale ta strząsa ją w niecierpliwym geście. Mój trzymający wyrwane z korzeniami rośliny ojciec, podąża za nimi. A wujek Morris zwyczajnie stoi na podjeździe potrząsając głową. - Dlaczego czegoś nie zrobią? - szepczę. - Nie wiem. Nie sądzę by mogli. - jego głos zaostrza się z podekscytowania. - Ale ty może potrafisz Tam. - potrząsam głową i mówię automatycznie - Nie umiem powstrzymać Roweny. - w ciszy samochodu moje słowa wirują jak wprawione w ruch monety, by w końcu opaść. Patrzę na Gabriela. - Ona… powstrzymałam ją. Od przekonywania cię. Naprawdę nic nie zrobiłeś? - Nie mogłem. - mówi prosto. Uderza kluczami o moje kolano, by zyskać moją uwagę. - Nie łapiesz Tam? Powstrzymałaś ją. Chciała bym zawrócił samochód, a ja bym… - Umie to zrobić. - mówię oszołomiona. - Potrafi zmusić każdego, do zrobienia akurat tego co ona powie… - Najwidoczniej nie. - przerywa Gabriel, ponownie klepiąc mnie w kolano. - I co więcej, powstrzymałaś tego mężczyznę przed zabiciem nas w 1899. - Powstrzymałam? - Tak, idiotko! Nie widzisz tego? Chciał nas zabić. Z zegarem… - Pamiętam. - mówię - I przestań krzyczeć. Jestem tuż obok. - ale coś rozwija się wewnątrz mnie i czuję jakbym w każdej chwili, także mogła zacząć krzyczeć. Coś na Take that6, każdy kto mówi, że to prawdziwa 6

Take That – nagrodzony nagrodami BRIT's brytyjski boysband, który powstał w 1990 r. w Manchesterze. Członkami grupy są Mark Owen, Jason Orange, Howard Donald, Gary Barlow i Robbie Williams. Do roku 1996 grupa wydała cztery płyty, po czym zespół zawiesił swoją działalność, a jego członkowie rozpoczęli solowe kariery.i Robbie Williams. Do roku 1996 grupa wydała cztery płyty, po czym zespół zawiesił swoją działalność, a jego członkowie rozpoczęli solowe kariery.

hańba z mojej strony. W moim umyśle mogę zobaczyć przysłowiowy dach, na który wspinam się by wydać obwieszczenie, zaskoczonym twarzom poniżej. - I dotknęłaś zegara. I nic ci się nie stało. Dwa to za dużo jak na zbieg okoliczności Tam. - mówi Gabriel, a ja patrzę na niego oszołomiona - Masz Zdolności. - Ale dlaczego? Dlaczego teraz? Dlaczego nie wiedziałam o tym wcześniej? Dlaczego moja matka i babka czy ktokolwiek inny nie wiedzieli o tym? - przerywam patrząc na Gabriela, który nagle nie patrzy na mnie. Zamiast tego sięga do przodu, podnosząc leżącą luźno płytę i wkłada ja z powrotem do połamanego fioletowego opakowania. - Co? Co jest? - ale zanim może odpowiedzieć, ciemno niebieski Saab ryczy wjeżdżając na podjazd nie przejmując się wybojami. Zatrzymuje się rozchlapując błotnisty żwir, który odbija się od boku Volvo Gabriela. Sekundę później James wypada z samochodu. - Zrobi się nieprzyjemnie. - mruczę wysiadając z samochodu, świadoma tego iż Gabriel robi to samo. Deszcz osłabł przechodząc w mżawkę, podchodzę do Jamesa i staję obok niego. Zawsze myślałam o narzeczonym mojej siostry jak o narzeczonym mojej siostry. Każdy wiedział, że dopasują się pewnego dnia. Osobiście uważam iż to dlatego, że oboje są aroganccy i pewni siebie. Nawet, gdy byliśmy dziećmi, on nie był jak żadne z nas. Myślę, że to wynika z jego Zdolności – może przyjmować w siebie słowa i składować je jak kaktus wodę. Może raz przeczytać jakąś książkę i lata później recytować ją strona po stronie. Myślę, że te wszystkie słowa są ustawione w równe ścianki w jego umyśle i duszą się w pragnieniu porozmawiania z nami, tymi gorszymi śmiertelnikami. Albo sami też stłamsiliśmy je dawno temu, gdy odmawialiśmy słuchania jego rozległych mądrych historyjek, przez więcej niż dwie sekundy, nim nie uciekaliśmy zostawiając go zanurzonego głową

w dół, w beczkach ustawionych za zewnątrz stodoły, do zbierania deszczówki. Na moją obronę, mogę powiedzieć, że nigdy tego nie robiłam. Stawałam po prostu na czatach jak każdy inny. Kto wie o czym rozmawia z Roweną, albo czy w ogóle dostaje szansę by cokolwiek powiedzieć, gdy są razem. Ale on już urodził się z tym zimnym ogniem i ta intensywność wydaje się służyć jako elokwentne tło dla piękna i blasku mojej siostry. Teraz jakkolwiek jego twarz jest ściągnięta w białą formę, jak u człowieka stojącego w zamieci. - Cześć Tam. - mówi posępnie, patrząc w dół w podjazd. Moja matka trzyma Rowenę za ramię, a ojciec podszedł stając obok, blokując Rowenie drogę ucieczki. Moja siostra drży pod dłońmi matki jak chustka na wietrze. Nagle zastanawiam się kiedy Rowena ostatnio spała albo jadła. - Jak długo jest taka? - pytam - Tydzień. - odpowiada James pustym głosem. - Gdy zadzwoniła twoja matka, miałem nadzieję, że… kiedy powiedziała, że przywozisz ją z powrotem… że z Ro będzie… lepiej. - ostatnie słowo łamie się, a ja obniżam wzrok, patrząc na nastroszoną rozkwitającą w szczególnie głębokiej wyrwie trawę. Gwizd wydobywa się z pomiędzy zębów Gabriela. - Co oni myślą? - Że jest pod jakiegoś rodzaju… - ból przeszywa twarz Jamesa. urokiem. Miłosnym urokiem. - Odwraca się do mnie tak nagle, że muszę się odsunąć. - Co to za człowiek? - przełykam. Nie wiem czy teraz jest odpowiedni moment, by powiedzieć, że to ja jakkolwiek nie celowo, wprowadziłam Alistaira w życie Roweny. W życia nas wszystkich. Ale właśnie wtedy Rowena wyrywa się mojej matce i biegnie w naszą stronę, z rozłożonymi rękami i zwichrzonymi włosami. James występuje naprzód

jakby chciał ją złapać, ale ona zatrzymuje się krótko, ledwie zauważając jego obecność, za wyjątkiem powiedzenia - Potrzebuje tych kluczy -Ro. - mówi miękko. - Czekaj chwilę. Czy ty w ogóle… - Klucze. - powtarza, niecierpliwie gestykulując lewą dłonią w stronę Saaba. - Nie. - mówi James. Jego głos jest zadziorny, a ja zastanawiam się czy pierwszy raz używa tego słowa w stosunku do niej. - James. - mówi Rowena, a jej głos staje się kremowo miękki i słodki. - Daj mi swoje kluczyki, teraz. Potrzebuję ich, a ty chcesz mi pomóc. - chwiejąc się w przód, kładzie jedną dłoń na jego ramieniu. - Rowena. - wymawia jej imię długim pociągnięciem i jest to zgoda i miłość i skrajna desperacja wymieszane w jednym. I w tym samym czasie sięga do kieszeni i słyszę słaby dźwięk metalu. Nie potrzebuję nawet gorączkowego szeptu Gabriela - Tam. - w moim uchu, nim ruszam do przodu. - Przestań jej słuchać. - mówię do Jamesa i ponieważ nadal nie umiem dojść do sedna tego, szarpię rękę Roweny mówiąc brutalnie - Przestań mówić mu, by oddał tobie kluczyki. - czuję jak obok mnie przez Jamesa przechodzi lekki prąd, a potem wyciąga dłoń z kieszeni jak poparzoną. Moja siostra zawodzi kiedy widzi, że jego dłoń jest pusta. Odwraca się policzkując mnie. Mocno. - Wow! - krzyczy Gabriel, przesuwając się obok mnie i przytrzymując ręce Roweny po jej bokach. Krzyczy, a pasma jej blond włosów opadają na jej twarz i przywierają do jej szeroko otwartych ust. Kątem oka widzę jak rodzice ruszają w naszą stronę. Moja matka mruga w pół-kroku i staję obok mnie, oddychając ciężko jakby naprawdę dopiero co przebiegła podjazd.

- Co się stało? - łapie oddech. Wyrzuca pytanie do nas wszystkich, prześwietlając wzrokiem ciągle trzymaną przez Gabriela, wyrywającą się Rowenę. Dotykam piekącego policzka, moje palce poruszają się po zadrapaniu, które pewnie spowodował pierścionek mojej siostry. - Tamsin powstrzymała ją, przed przymuszeniem mnie. - mówi James zastanawiającym głosem. - W jednej minucie wiedziałem, że muszę dać jej te kluczyki i… w następnej sekundzie wiedziałem już, że nie. To uczucie odeszło. - Mi też to zrobiła. W samochodzie, gdy tu jechaliśmy. - dodaje Gabriel. - W innym wypadku, w tej chwili nie byłoby nas tutaj. - w tym momencie głowa mojej siostry podnosi się i uderza w brodę Gabriela. - Ow… cholera. - pojawia się krew na jego wardze, gdy dodaje pozbawiony oddechu. - A mogło być miło. - ale myślę, że jestem jedyną, która to usłyszała. James robi krok do przodu wyciągając ręce do mojej siostry, która obecnie ciężko oddycha. - Zdrajca. - wypluwa odwracając głowę. Pozostaje bardzo nieruchomo, Gabriel nie może odprężyć się, ponieważ Rowena nagle podrywa się i uwalnia jednym mocnym szarpnięciem. Odchodzi od nas trochę, niemal wpadając na ojca i spoglądając na nas złowrogo. Wlatuje do Saaba, jej palce drapią w jego drzwi. Nie wiem czy moja siostra planowała w jakiś sposób odpalić samochód z kabli. - wątpię, by w ogóle wiedziała jak to zrobić - ale moja matka kwili trochę spazmatycznie, następnie odwraca się i gestem pokazuje, byśmy wrócili do domu, gdzie na podwórku zebrała się niewielka grupka ludzi. Matka Gabriela, Lydia oddziela się od grupy podchodząc wolno, prawie niechętnie. Ma podkrążone oczy, gdy kładzie dłoń na ramieniu mojej matki, ściskając je delikatnie. Kiwa na ojca, który wygląda na wyraźnie zakłopotanego, a następnie podchodzi do mojej siostry.

- Oh, nie możliwe. - mamrocze Gabriel, posyłam mu spojrzenie. Ale on obserwuje z niepokojem swoją matkę. - Chcę byś ją zdekoncentrował. - szepcze do Jamesa Lidia, a on z zgarbionymi ramionami i z zwieszoną głową robi krok w stronę szalonej kobiety, którą jest moja siostra. W jakiś sposób przypomina mi zmęczonego byka, który ponownie poddaje się atakom matadora. - Rowena. - mówi miękko. - Odwiozę cię z powrotem do miasta. oferuje, gdy ona odwraca się i bezmyślnie patrzy na niego jak gdyby próbując zapamiętać jego imię. - Odwiozę cię z powrotem do… niego dławi się głosem, ale idzie z tym dalej. - Wyjedźmy teraz, okej? - ostrożnie podchodzi do niego. Zawieziesz mnie? - powtarza niedbałym głosem, a on przytakuje. Przysuwa się do niego bliżej. - Dziękuję. - szepcze. Szybciej niż zdążę pomyśleć, jak białe rozmazane ptaki dłonie Lydii wysuwają się w powietrze i ściskają po każdej ze stron skroni mojej siostry. Twarz Roweny wykrzywia się w mgnieniu sekundy, a następnie ona sama opada w czekające ramiona Jamesa. Lydia wzrusza ramionami, pocierając jedną dłonią po jej twarzy. - Będzie spać przez jakiś czas Camillo. - mówi do mojej matki. - Zadzwoń kiedy będziesz mnie ponownie potrzebować. - dodaje i wraca z powrotem na ganek z rękami owiniętymi wokół łokci. James mocniej ściska Rowenę w ramionach i na chwilę dotyka swoją twarzą jej, jak mężczyzna połykający powietrze. Następnie prostuje się i zanosi moją siostrę do domu. Ostrza jej szpilek są wytarte od błota z podjazdu, a jej prawa ręka porusza się bezwładnie w powietrzu przy każdym trzęsącym kroku. Nie sądzę bym kiedykolwiek widziała siostrę tak pozbawioną wdzięku. Rozglądam się za matką, która opiera się na ramieniu ojca, a łzy zdobią jej twarz.

Rozdział XV Tłumaczenie: Phoenix_ams Korekta: isiorek03

SIEDZĘ NA najwyższym stopniu schodów, z ręką zaplątaną między szczeblami balustrady, gdy znajduje mnie Gabriel. Wchodzi po schodach balansując pełnym talerzem i kubkiem, gdy podnosi na mnie wzrok, błysk srebra ześlizguje się z talerza spadając z brzdękiem na stopień poniżej mnie. - Shit, przepraszam. - szepcze Gabriel, spoglądając na zamknięte drzwi, prowadzące do biblioteki u podnóża schodów. - Nie ma problemu. - mówię. - Wiedzą, że jestem tutaj. - moi rodzice odosobnili się w bibliotece już ponad godzinę temu. - Kto jest w środku? - pyta Gabriel, wskazując podbródkiem, wciąż nie przyjęłam od niego talerza. Podążam za ruchem, spoglądając w przeciwnym kierunku w dół korytarza, gdzie znajdują się również szczelnie zamknięte drzwi, które prowadzą do pokoju Roweny. - Twoja mama. - Gabriel przytakuje, siadając obok mnie i podając talerz. Ponad nim unosi się zapach lekko przypalonego chleba. Przyrządził mi kanapkę z grillowanym serem, z której farsz wypływa jako białe i kleiste

paskudztwo.

Gdzieś

znalazł

również

sporo

marchewek,

pokrojonych w grube talarki. Próbuje ustalić dlaczego uważał, że będę potrzebować do tego noża i widelca, ale decyduje, że pytanie o to może brzmieć niewdzięcznie. - To nie sushi, czy rybna tortilla, czy też pizza, ale zrobiłem co mogłem. - oferuje, a ja biorę talerz w dłonie odczuając jego ciepło jako bardzo komfortowe uczucie. Spoglądam na niego z boku.

- Skąd wiesz że lubię sushi, rybną tortille i pizze? - Moje źródła są doskonałe. - Agatha. - myślę przez minutę o mojej współlokatorce. Nawet jej nie powiedziałam, że wyjeżdżam z miasta. Nie było czasu, pewnie się strasznie martwi. - Powinnam do niej zadzwonić. - mówię, ale jakoś nie mogę znaleźć energii, by wstać i to zrobić. - Najpierw powinnaś zjeść. - mówi Gabriel popychając talerz w moją stronę. Podnoszę trójkątną kanapkę, obserwując jak więcej sera wypływa bokami i odkładam ją z powrotem. - Więc twoja mama była bardzo przydatna w ciągu tych ostatnich kilku dni. - mówię, goniąc marchewkę dookoła talerza, zanim podnoszę ją do ust. - Najwidocznie.j - mruczy Gabriel. - Robiła to mi, kiedy nie chciałem iść do łóżka. - Kiedy przestała? - Kiedy miałem siedemnaście lat. - mówi zwędzając marchewkę z talerza i sprawiając, że znika w jego dłoni. - Żartuje. - dodaje wyciągając marchewkę z za mojego ucha. Uderzam go w tą dłoń. - Dosyć tego. - mówię. - Czy to więcej twojej Zdolności? - potrząsa głową. - Nie. Zwykła rzecz, której się nauczyłem. Sztuczki z kartami, z monetami, takie rzeczy. Proszenie na ulicy o pieniądze jest dużo łatwiejsze jeżeli najpierw umiesz zabawić ludzi. - skubię brzeg kanapki. - Prosiłeś o pieniądze? - wzrusza ramionami. - Mój tata wykopał mnie z domu na jakiś czas. - mówi lekko, łatwo, ale nadal czuję drżenie pod tymi słowami. Przeżuwam, przełykam, czekam. Gdy nic nie nadchodzi pytam - Dlaczego? - Gabriel przygląda się swoim dłoniom obracając rzemień na nadgarstku.

- Ponieważ wciąż znajdowałem dla niego rzeczy. Których, nie chciał bym znajdywał. Albo znajdowała moja matka. - Oh. - mówię z pełnymi ustami. Wiem, że nie powinnam pytać, ale i tak to robię. - Jakie rzeczy? - uśmiech pojawia się na jego twarzy. - Oh, numery telefonów, prezerwatywy, biżuterię, która nie była dla mojej matki. To ostatnie wywołało prawdziwą scenę. - Co się stało? - mówię z prysznicem okruchów. Jakimś cudem połowa kanapki zniknęła, a ja zaczęłam kolejną, próbując jeść bardziej wdzięcznie. Gabriel drapie się w zamyśleniu po szyi. - Cóż, zamachnął się na mnie. Co mogłem zrobić? W zasadzie to była ulga po wszystkim innym. Mam na myśli, że już mnie wyrzucił, ale przyszedłem by zobaczyć się z mamą przez chwilę, a on wrócił do domu, w każdym razie mama stanęła mu na drodze. - robię wielkie oczy odkładając kanapkę. - Czy on, uderzył cię? - Gabriel potrząsa głową. - Nie, stanęła mu na drodze, usypiając go. Na jakiś czas. Zgaduje, że to było to. Spakowaliśmy się w czasie gdy leżał nieprzytomny na podłodze. Myślę, że wtedy wiedziała, że to koniec. Ale nie sądzę, by kiedykolwiek wybaczyła samej sobie. - odetchnął. Bierze moją połówkę kanapki i wgryza się w nią. - Albo mnie. - mówi, albo myślę, że tak powiedział, ale w tym momencie jak na zawołanie drzwi do pokoju Roweny otwierają się i wychodzi przez nie Lydia. Patrzy na mnie i Gabriela siedzących na schodach, ruszając w naszym kierunku, jej zamglona spódnica faluje delikatnie z każdym jej ruchem. - Potrzebuje… - Przerwy. - mówię pośpiesznie i wstaję. Kawałki marchewki spadają po schodach, widzę jak Gabriel chwyta jedną w powietrzu. Mam nadzieję, że niczego nie słyszała.

- Posiedzę z nią. - mówię, kiwając w stronę drzwi siostry. Lydia waha się patrząc na Gabriela, potem na mnie i na zamknięte drzwi do biblioteki u podnóża schodów. Przytakuje krótko. Ruszam mijając ja, ale łapie mnie za nadgarstek. - Zawołaj mnie, jakby miała się obudzić. Nie wiem jak długo to będzie trwać. Wydaję się coraz mniej i mniej… efektywne. - potrząsa głową na coś niewidzialnego i uwalnia mnie. - Czy możesz zrobić to ponownie? - pytam nerwowo. - Tak na wszelki wypadek? - Lydia patrzy na mnie i wtedy uświadamiam sobie, że wydaje się patrzyć na coś znajdującego się za mną. Prawie oglądam się za siebie. Nie chce zakładać, że to niewidzialny wujek Morris podsłuchuje w korytarzu. - To niebezpieczne. Jeżeli zrobię to zbyt wiele razy. - Oh. - mówię miękko, a obraz mężczyzny leżącego tak spokojnie na podłodze uderza w mój umysł. Lydia podąża w głąb korytarza, w górę schodów, a ja obserwuje jak wraz z Gabrielem zachowują się dziwnie wobec siebie nawzajem. Mam kilka sekund na rozważenie ironii, że całe moje życie, nie posiadając Zdolności czułam się jak wyrzutek wśród swojej rodziny, podczas gdy w życiu Gabriela było zupełnie odwrotnie. Zastanawiam się jak bardzo ciocia Lydia musiała kochać wujka Phila. Potem zastanawiam się dlaczego. Otrzepując ramiona wchodzę do pokoju Roweny. Mała lampka nocna rzuca słabe światło na skórę mojej siostry, ale nawet z dodatkowym światłem, mogę zobaczyć jak bardzo jest blada. Jej oddech jest płytki i przyspieszony, niepodobny do głębokich oddechów śpiączki z przed kilku godzin. Zatrzymuje się w wejściu, pragnąc z powrotem zawołać Lydie. Ale wtedy Rowena wydaje się zapaść głębiej w sen i uśmiech przeszywa jej twarz. Jej włosy są rozrzucone na poduszce, odblaski złota prześwitują tu i tam. Trzy pasma są schwytane przez grzebień znajdujący się na nocnym stoliku, dotykam ich delikatnie,

próbując wyobrazić sobie ciocie Lydie czeszącą włosy mojej siostry. Obracam grzebieniem na stoliku. To musiał być James. Po ułożeniu Roweny w jej pokoju, matka wzięła go za ramię i zaprowadziła do wolnej sypialni, mówiąc by się przespał. Wyglądał jakby nie spał od dwóch dni. Złapałam wzrok mojej matki, ale potrząsnęła głową i wyślizgnęła się ode mnie do biblioteki z wargami mówiącymi „później”. Moja siostra poruszyła się, a ja odwracam się przełykając ciężko. Jeżeli będę musiała, powstrzymam ją. Następnie myślę o tym przez minutę. Może umiem powstrzymać ją przed używaniem swoich Zdolności na mnie, ale fizycznie nie powstrzymam jej przed wyskoczeniem przez drzwi, by wrócić do Alistaira. Muszę porozmawiać z matką. Muszę porozmawiać… patrzę na leżący na stoliku telefon, podnoszę go i cicho z jednym okiem obserwującym siostrę, która ponownie się układa. Łączę się z numerem, który znam na pamięć. - Słucham? - głos Agathy jest grzeczny i uświadamiam sobie, że nie rozpoznaje mojego domowego numeru - To ja - Tam! Gdzie jesteś? Gdzie byłaś? Dzwoniłam do ciebie na komórkę, z pięć razy i ciągle odsyła mnie do poczty głosowej. Co ci się stało? Myślałam, że miałyśmy… - Przepraszam. - mówię pośpiesznie. - Ja… jest nagły wypadek w domu. - Czy wszystko w porządku? - głos Agathy jest wyczekujący, mogę wyczuć jej oczekiwanie na zapewnienia. Przygryzam dolną wargę. - Tak, teraz jest w porządku. - Co się… - urywa, czekając, aż jej przerwę i kiedy tego nie robie, mogę wyczuć jej zmieszanie nadchodzące falami przez linię. - Nawet się nie wymeldowałaś. Jędze będą wkurzone.

- Wiem. - pocieram czoło. Możemy obejść wiele rzeczy w New Hyde Prep, ale nawet Jędze mają swoje ograniczenia. - Co im mam powiedzieć? - To jest… skomplikowane. Mam na myśli, że ze wszystkim jest okej - mówię spoglądając na Rowenę, która nagle kręci się i popiskuje – Głównie. - dodaje. - Tam… jesteś… dziwna. Czy jesteś pewna … - Tak, tak. Przyrzekam. W każdym razie, chciałam ci tylko powiedzieć, że nie będzie mnie wieczorem. I przez resztę tygodnia. I w weekend także. - Co z imprezą Cynthi w piątek? Myślałam, że ty… - Przepraszam. - szepcze - Spróbuję. Ale… - Okej. - mówi Agatha, ale mogę wyczuć, że nie wszystko jest okej. - Um … więc jak minął ci dzień? - Dobrze. - mówi, ale teraz jest zbyt miła, jak przy odbieraniu telefonu, ściskam powieki dopóki nie zobaczę zapalających się świetlistych linii, które się rozpraszają. Rowena ponownie się porusza, jej ręce drapią poduszkę. Dźwięk jej paznokci na bawełnianej pościeli przypomina mi o myszach biegających w ścianach. - Muszę iść. - szepcze. - Przepraszam Agatha. - Przepraszasz za co? Ale potrząsam głową bo niby co mogę powiedzieć. - Przepraszam, że nie zadzwoniłam wcześniej. - rozłączamy się, wyobrażam ją sobie siedzącą w naszym pokoju i patrzącą przez okno, bardziej niż trochę zdezorientowaną. Siadam na brzegu łóżka Roweny i patrzę na nią. Obudź się! Obudź się i powiedz mi co się dzieje. I tak jakby mnie usłyszała, otwiera oczy. - Ty. - mówi płasko. - Cześć Rowena. - mówię. Jej oczy są szkliste i ciemniejsze niż kiedykolwiek widziałam. Teraz kiedy jest przebudzona, życzę sobie by

jednak nie była. Nerwowo spoglądam w stronę drzwi. Jak długiej przerwy potrzebuje Lydia? - Um… chcesz wrócić do spania? - Nie. - szepcze i zamyka oczy jakby wyganiając z siebie kłamcę. Przez jakiś czas pozostajemy cicho, oddychając w nierównym wzajemnym koncercie. I wtedy jej twarz wykrzywia udręka. Wzdycha z zamkniętymi oczami. - Powstrzymałaś mnie. Zastanawiałam się przez te wszystkie lata kiedy to sobie uświadomisz. - otwiera oczy i nagle całe światło i powietrze z pokoju zostaje jakby wyssane. - Co masz na myśli? - szepcze. Ale ona pozostaje cicho. Jej zamknięte powieki trzepoczą jakby odpływała w sen. - Rowena. - mówię ostro. - O czym ty mówisz? - szturcham ją w ramię. Utrzymuje zamknięte oczy mówi gardło, niskim głosem. - Przez cały ten czas mówili nam by nie… by nigdy… - Nigdy co? Nigdy co? - szczypię ją mocno w górne ramię, wystarczająco mocno by pozostawić ciemno różowe ślady po paznokciach. Ale nawet się nie porusza. - Pozwól jej spać. - niski głos dochodzi zza mnie, obracam się by zobaczyć Lydie stojącą w wejściu. Patrzy na mnie spokojnie z błyskiem sympatii w oczach. Sympatii lub czegoś innego, nie jestem tego pewna. Przełykam. - O co jej chodziło? - nawet nie pytam czy słyszała naszą rozmowę, czy też nie. Lydia podchodzi bezdźwięcznie w moją stronę, kładąc dłoń na moim ramieniu i odwracając w stronę drzwi. - Idź porozmawiać ze swoją matką. - Kto powiedział… - Jest jedyną osobą, która może ci odpowiedzieć Tamsin. - jej palce zaciskają się na chwilę. - Spróbuj nie osądzać jej zbyt ostro. - ale kiedy opuszczam pokój Roweny, nie kieruję się od razu do matki. Mam zamiar

przejść przez drzwi biblioteki, by zmierzyć się z matką i ojcem i z kimkolwiek się tam znajdującym. Nawet kiedy przemierzam obecnie pusty hol i wspinam się po krótkich spiralnych schodach do skrzydła domu babci, ciągle planuje w głowie co powiem rodzicom. Salon babci jest zimny, spoglądając przez okno zauważam, że ktoś zostawił je otwarte. Zasłony trzepoczą i falują, napełniając się jak żagle statku, gdy przemierzam pokój sięgając do okiennicy, materiał owija się wokół moich rąk jak całun. Strząsam to i zamykam okno mocniej niż powinnam. Skrawek farby odrywa się od futryny lądując na moim ramieniu. Zrzucam go, odwracam się patrząc na zamknięte drzwi sypialni. Nigdy nie wchodziłam do sypialni babci bez jej zaproszenia. Ale potem przypominam sobie, że wcześniej nie robiłam wielu rzeczy. Z tą myślą wmaszerowuje przez drzwi. Nie wiem czego oczekiwałam. Przyłapania babci wypowiadającej jakieś zaklęcia czy inkantacje do księżyca w nowiu migającego za oknem, czy może radzącej się jakiś antycznych tomów. To co widzę niepokoi mnie nawet bardziej niż któraś z tych rzeczy. Ona śpi. Mocno. W łóżku z kołdrą podwiniętą do pasa, z dłońmi złożonymi schludnie na piersi i długimi białymi włosami ułożonymi na poduszce w pojedynczym splocie. Przez chwilę podobieństwo między nią i Roweną jest tak widoczne, że zezuje w połowicznie oświetlonym pokoju. Nie, to moja babcia. Stolik przy jej łóżku zawiera zwyczajowo rozsypane świeże płatki kwiatów oraz małą brązową buteleczkę z bladą pajęczą winoroślą wyciętą w szkle. Wygląda jak jedna z tych, które moja mama z babcią wręczają kobietom przychodzących do tylnich drzwi w środku nocy. Starając się ułożyć jakiś sens tego wszystkiego, doprowadzam tylko do pulsującego bólu odbijającego się echem w moich skroniach. Szukam dłonią po omacku klamki, kiedy moja matka pojawia się w zasięgu wzroku, blisko mojego ramienia. Właściwie to zbyt blisko. - Przepraszam Tam. - szepcze

- W porządku. - mamrocze. - Właściwie i tak nie używam tej stopy. - to powinno być rozdrażnione spojrzenie… to, które moja matka jest szczęśliwa oszczędzając mi go, kiedykolwiek się odzywam… ale zamiast tego odwraca się i podchodzi do babci, opadając na kolana przy łóżku. Jej dłonie podróżują po kołdrze, aż nie spotkają się z dłońmi babci, a ja muszę odwrócić wzrok. Nie chce widzieć płaczącej matki. - Jak długo jest taka? - Odkąd Rowena… Rowena rzuciła na nią zaklęcie. - ponownie rzucam wzrokiem na małą brązową butelkę stojącą na szafce nocnej. - Wypiła to? Czekaj, skąd wiesz, że Rowena to zrobiła? - matka ponosi ociężale głowę, by spojrzeć na mnie zapuchniętymi oczami. - Ponieważ mi powiedziała. Twoja siostra usiadła tutaj i powiedziała mi z uśmiechem na ustach i błyskiem w oczach, że… - mama ucina wygładzając narzutę wokół kształtu ciała babci. - Powiedziała, że on chciał żeby to zrobiła. - Ale… - przysuwam się bliżej łóżka i obserwuję twarz babci w kolorze wosku. - Nie możesz jej po prostu obudzić? - Próbowałam. Wszystkim czym mogłam. Wszystkim co wiem. Nic. Nic. Nie mogę przełamać zaklęcia twojej babci. - palce matki zaciskają się na kołdrze, nim powraca do swojego obsesyjnego wygładzania kołdry. - To jej zaklęcie? - Tak. - mówi matka i mimo, że w jej głosie słychać bezmiar rozgoryczenia, to bardzo czule podnosi dłoń babci. - Widzisz? W tym miejscu musiała ściągnąć jej własną krew. - nie chcę patrzeć, ale to robię. Na opuszku kciuka babci widnieje jasno czerwone nakłucie. - Następnie zmieszała to z korzeniem waleriany i supłem wiedźmy i musiała to wypić. Tylko dlatego, że Rowena siedząc tu przymusiła ją do tego. - matka na chwilę przyciska swoją twarz do narzuty i osusza oczy brzegiem koronki.

Marszczę brwi, patrząc w dół na łóżko i przypominam sobie moje wcześniejsze wrażenie. Babcia wygląda na zesztywniałą, prawie jakby była zamrożona. Nie sprawia wrażenia śpiącej w podobny sposób jak obecnie Rowena. - To dlatego Lydia używa swej mocy na Ro. - mówię, a moje oczy uciekają przed krwawym śladem . - Nie wiem czego jeszcze mogę spróbować. - przyznaje matka. Jeżeli ją tu trzymam, to próbuje uciekać, a teraz to. Jeżeli pozwalam jej odejść, to jest z tym… mężczyzną. - wypluwa mama. - Alistair Callum. - imię wydobywa się z mojego gardła. - Tak. - zgadza się zmęczona matka. - Powiedziała mi jak się nazywa – migawka jego niebieskiej chusteczki pojawia się w mojej głowie, a na niej wyraźnie ukazane inicjały, białe wąskiej litery na niebieskim tle. AEK. I wtedy przypominam sobie tabliczkę na drzwiach jego gabinetu. - Nie sądzę, że to jego prawdziwe imię. - mówię wolno. - Skąd to wiesz? - żąda matka, wygładza dłońmi narzutę póki długie zmarszczki z niej nie znikają. - Znasz go? - opadam obok niej. Pokój pozostaje cichy z wyjątkiem okazjonalnych wdechów matki, która znowu płaczę. Na zewnątrz półokrągły księżyc błyszczy w swojej sierpowato kształtnej chwale. - Przyszedł do księgarni pewnego wieczoru, w ciągu lata. Poprosił o pomoc w znalezieniu starego zegara. Rodzinnego klejnotu. Powiedział, że zaginął. W 1887. - teraz w pokoju nie ma już, żadnego dźwięku. Jakby matka wstrzymywała oddech. - Dlaczego? - mówi w końcu, złość przenika jej głos. - Dlaczego nam nie powiedziałaś? - nagle, czuję odpowiadający płomień złości. - Dlaczego nie powiedziałaś mi, że mam Zdolności? Musiałaś wiedzieć! - dwa ciemne kolory wkradają się na kości policzkowe matki. W jednej krótkiej chwili podnosi się na nogi.

- Twój ojciec powinien o tym wiedzieć. - mamrocze, unikając mojego wzroku. - Czekaj chwilkę. - i nagle wiem, że zamierza zniknąć z pokoju. Nie myśląc, napływam gwałtownie do niej w swoim umyśle i krzyczę „Stop”. Zrywam się na nogi i patrzymy na siebie z matką. I jeszcze raz dawne słowa mojej babci przebiegają przez mój umysł. „Twoja córka, będzie jedną z najbardziej potężnych pośród tych z którymi mieliśmy styczność w tej rodzinie.” - Tamsin. - mówi matka, podnosząc jedną z dłoni do gardła. „Przepraszam”, chcę powiedzieć i „czy to bolało?”. Ale zamiast tego moje następne słowa pojawiają się jak idealnie wycelowane w stroję jeziora kamienie: równe i mocne. - Dlaczego okłamywałaś mnie przez te wszystkie lata?

***

Kiedy wchodzimy z matką do biblioteki, mały posępny ogień tli się w kominku, strzeżony z każdej strony przez chińskie kozły. Przełykam. Rowena zazwyczaj sprawiała, że te kozły śpiewały rdzawym skowytem i szczekały, a ja śmiałam się do łez. Ojciec stoi przy ścianie okien wychodzących na obszar jego szkółki. Odwraca się w momencie naszego wejścia do pokoju, przechodzi za masywnym orzechowym biurkiem zasłanym papierami i książkami, i długopisami, i butelkami z atramentem, których moja matka wciąż uwielbia używać, i spotyka ją w połowie pokoju. Matka nachyla głowę do tyłu patrząc na niego. - Tamsin właśnie… powstrzymała mnie przed użyciem moich Zdolności.

-

twarz

ojca

przybiera

wyraz,

który

oznacza,

że

prawdopodobnie chciałby posiadać coś z daru mojej matki, by móc natychmiast przetransportować się z powrotem do swojego ogrodu.

- Ona musi wiedzieć. - w końcu burczy, mówiąc do mojej matki. Althea, cokolwiek robi, nie czuje potrzeby, by nas tym oświecić, a teraz mówię, powiedz jej. - wspomnienie pierwszego imienia mojej babci zatrzymuje mnie. Matka przyciska dłonie do skroni masując je minutę, następnie podchodził do małego różowego krzesła z oparciami, stojącego przy kominku, by na nie opaść. W końcu nie patrząc na mnie mówi. - Tamsin, masz Zdolność. Okazuje się, że więcej niż jedną. - opieram się o ścianę ponieważ mam wrażenie, że moje nogi właśnie zamieniły się w wodę. - Nikt nie może użyć swoich Zdolności przeciw tobie. To po prostu nie działa. Możesz również powstrzymać, każdego przed użyciem swoich własnych mocy, nawet jeżeli nie są skierowane przeciw tobie. - Tak jak dzisiaj powstrzymałam Rowenę. Przed zmuszeniem Gabriela. - Tak. I również przed przymuszeniem Jamesa. - Więc… cokolwiek dzieje się z Roweną, to mogę to powstrzymać. i nie mogę utrzymać tryumfu emanującego z mojego głosu. Ale matka potrząsa głową. - To co innego. Możesz powstrzymać coś, kiedy dzieje się to tobie lub komuś innemu. I tak jak powiedziałam, moce nigdy nie działały przeciw tobie. To wyklucza zaklęcia. Ale kiedy chodzi o kogoś innego. - i tu matka ponownie potrząsa głową. - nie możesz cofnąć czegoś co już zostało zrobione. - Jak? - szepcze - Jak się tego o mnie dowiedziałaś? Nigdy nawet sama nie wiedziałam tego o sobie! - Kiedy miałaś cztery lata może pięć. - matka zaczyna. - Znalazłam cię w destylarni. Jakoś wspięłaś się po półkach i znalazłaś cały koszyk liści truskawek, które zasuszałam i wtedy znalazłaś drogę do soku truskawkowego, który ważyłam. - jakkolwiek nie mam o tym żadnych

wspomnień. - Aczkolwiek, to nie był zwykły sok truskawkowy. To było bardzo potężne zaklęcie usypiające. Zaprojektowane, by znokautować dorosłego mężczyznę na całe dni. Za co zapłaciła Cathy Monroe. - Kim jest Cathy Monroe? - matka macha ręką. - Mieszkała na Hancock Street z mężem. Bardzo wybuchowym mężem. Chciała trzy dni przewagi, gdy go opuszczała. - Co dla niej zrobiłaś. - matka przytakuje - A ty wypiłaś - I? - I nic. Pozostałaś przytomna. Zrobiłam kolejny napar, a Cathy Monroe dostała swoje trzy dni przewagi. - Widziałaś mnie to pijącą? - moja matka pozwala sobie na mały uśmiech. - Nie. Nie pierwszy napar. Drugi, trzeci i czwarty tak. Twój ojciec wypił z tobą drugi i przespał trzeci i czwarty. - patrzę na ojca, który pogrzebaczem porusza drewno w kominku. - Okej, ale skąd wiesz, że również potrafię… - Twoja babcia, nigdy nie mogła czytać w twoich myślach. - Nigdy? - myślę o tych wszystkich razach w przeszłości, gdy oczyszczałam umysł z myśli na wypadek gdyby czegoś próbowała. - A co z czasem kiedy Jerom złamała kostkę? Czułam wtedy, że to robi. - Czułaś, że próbuje. - poprawia mnie matka. - Czy czułaś się również po tym oszołomiona? - myślę o dniu, w którym wpadłam na kuzynkę i przypominam sobie sunący przez głowę pęd, który przebiegł przeze mnie gdy upadłam. Zawsze dochodziłam do wniosku, że to spóźniony refleks do szoku po przecięciu powietrza albo ciężkie lądowanie. Przytakuje. - Kiedy pierwszy raz zaczynamy używać naszych Zdolności, z reguły odbywa się to niespodziewanie. Niektórzy z nas są oszołomieni, inni dostają straszliwych bólów głowy.

- Jak miło, że teraz nagle jestem częścią klubu „my” i „nas”. - mówię - Im więcej używasz swoich Zdolności, tym bardziej ich efekt słabnie ostatecznie znikając. - mówi matka ignorując mój komentarz. Przyciska palec do czoła tak mocno, że wygląda to jakby próbowała wywiercić sobie dziurę w skórze. - Jest więcej. - dodaje mama, jakby zastanawiając się jak dużo może odkryć. - Twoja babcia myśli, że potrafisz naśladować Zdolności innych. - Co?! - Jeżeli ktoś użyje swoich Zdolności przeciw tobie, by cię skrzywdzić, to nie zadziała. Ale jeżeli będzie to kontynuował, to możesz go przyswoić. - Skąd to wie? - mama potrząsa głową. - Tego nie wiem. Powiedziała, że widziała to, widziała ciebie to robiącą. - patrzę na matkę. - Kiedy? Ja nie mogę… nigdy tego nie robiłam. - dotykam mojego zamkniętego naszyjnika, wykręcając łańcuszek w palcach. - Dlaczego… dlaczego trzymaliście to przede mną, przez tyle lat? Dlaczego pozwoliliście mi myśleć, że byłam… wielkim, głupim rozczarowaniem dla was wszystkich? I dlaczego Rowena wie, a ja nie? - Rowena zastąpi pewnego dnia twoją babcię i musiała się dowiedzieć pewnych rzeczy. - odpowiada matka. Ale ledwo słucham, ponieważ te same mrowiące fale przesuwają się obok mnie, tam gdzie nawet cień płomieni nie dosięga. Bezmyślnie sięgam tam umysłem i bam, wujek Morris staje się widoczny. Odsuwa ode mnie wzrok i wzrusza ramionami. - Morris! - krzyczy mama. - Zapomniałem okularów. - mówi beztrosko, przechodząc przez pokój i robiąc niezły show szukając ich na małym bocznym stoliku. - Nic, zgaduje, że jednak ich tu nie ma. - jego krawędzie zaczynają się rozmywać, ale pozostaje w miejscu. Unosi brwi, ale ja nie ustępuje.

- Tamsin. - mówi ojciec, ale ja ignoruję ten cichy ton ostrzeżenia w jego głosie. - Jeżeli chcesz wyjść, zrób to w normalny sposób. - mówię, nawet jeżeli część mnie cofa się wraz z wujkiem Morrisem. To nie jego wina. Pociąga lekko za swoją kozią bródkę i porusza się szybciej niż widziałam od dłuższego czasu, śpiesząc do drzwi. Zatrzymuje się patrząc na mnie, otwiera usta jakby chciał coś powiedzieć, ale chyba się jednak powstrzymuje. Otwiera drzwi wymykając się, a ja pozostaje z tym jego wzrokiem. Zranionym i oszołomionym. - To dlatego mi nie powiedzieliście? Myśleliście, że będę powstrzymywać ludzi cały czas przed byciem… sobą. - Nie. - mówi cicho matka. - Nie, nie powiedzieliśmy ci bo twoja babcia nas o to poprosiła. Ponieważ stwierdziła, że mimo iż dokładnie nie wie dlaczego, to pewnego dnia będziesz potrzebować tego co możemy ci dać. - I co to jest? - Ona… nigdy nie mogła powiedzieć. Wszystko co powiedziała to, to że jednego dnia będziesz musiała dokonać wyboru, a wychowanie cię w ten sposób pomoże, gdy ten czas nadejdzie. - Kto jeszcze? - żądam. - Kto jeszcze wie o mnie? - Nikt. Tylko twoja babcia, twój ojciec i ja. - matka zakłada włosy za ucho. - I oczywiście Rowena. - Rowena. - powtarzam. Oczywiście. Idealna Rowena, która przejmie rodzinę pewnego dnia. Nawet jeżeli zawsze to wiedziałam, to nie mogę powstrzymać tych cierpkich myśli. Gdzieś na końcu umysłu, przez cały dzień chroniłam tą szaloną, głupią nadzieję, że teraz kiedy naprawdę mam moc, może będę tym cholernym światłem latarni morskiej, które babcia przepowiedziała – cokolwiek to znaczy, że choć raz Rowena nie będzie

miała monopolu na bycie taką uzdolnioną i taką specjalną, że to może ja będę tą przewodzącą rodzinie… potrząsam głową by rozproszyć te myśli. - Nie mogę uwierzyć, że postępowaliście w ten sposób. - oskarżam matkę. Niski odgłos burzy odbija się poza szybą, a wyraz twarzy ojca zazwyczaj taki łagodny i życzliwy, bardziej jak wiosenny ciepły deszcz, przemienił się teraz w coś ostrzejszego. - Jeżeli ty to robisz to przestań. - naskakuje na niego - Albo zrobię to za ciebie – rodzice patrzą na mnie jak na wyzwanie, ale przestałam się przejmować. Ojciec otwiera usta. - Kto to jest? Alistair Callum? - matka wzdycha - Dawno temu. - zaczyna, pomijając cokolwiek ojciec chciał powiedzieć. - dawno temu była wojna. - mam wrażenie, że jakoś nie usłyszę wykładu z Amerykańskiej Rewolucji. - Walka, prawdziwa, pomiędzy naszą rodziną i innym znacznie potężniejszym klanem. Ta druga rodzina wierzyła w rzeczy, w które… nasza nie. - zatrzymuje się jakby to rozważając, następnie kontynuuje pośpiesznie. - Schwytaliśmy ich moce i zdołaliśmy umieścić je w jednym obiekcie… to nie jest jasne, jak dokładnie udało nam się to zrobić. - mówi, najwidoczniej oczekując mojego następnego pytania. - Nasza historia mówi, że czterech członków naszej rodziny, działało razem by wypracować potężne zaklęcie i dokonali przy tym ogromnego poświęcenia. - zatrzymuje się, uderza o siebie dłońmi i deklaruje - Jeden stoi dla Północy, jeden stoi dla Południa, jeden stoi dla Wschodu i jeden stoi dla Zachodu. Północ przywołuje Powietrze, Południe przewodzi Wodzie, Wschód wzywa Ogień i Zachód rodzi Ziemię. A wszystko jest związane razem. - patrzę na nią. - Um… to mi nic nie mówi. - mówię w końcu i jestem nagrodzona potępiającym zmarszczeniem brwi, które otrzymuje od matki nim kontynuuje.

- W każdym razie, nazywamy to Domani… gdzie pozostają moce wszystkich z tej rodziny. Ktokolwiek kto był i jest powiązany z ta rodziną więziami krwi, był i jest pod wpływem tego zaklęcia. I oczywiście ukryliśmy Domani bardzo ostrożnie. - Czemu go po prostu nie zniszczyliście? - ojciec przeczyszcza gardło. - Nie chodzisz do szkoły? - to szczególnie dziwne pytanie patrząc na okoliczności. Ale mówi dalej. - Naukowe przedmioty? – teraz to zaczyna nabierać trochę sensu. Mój ojciec uwielbia naukę. Einstein, Newton, Mendel. - to jego bohaterowie. Gdziekolwiek ma możliwość, włącza naukę do rozmowy. Nie zwracając uwagi czy ktoś ma na to ochotę. - Pamiętasz zasadę, że materia nie może być ani stworzona, ani zniszczona? Cóż, ma to tutaj zastosowanie. - Jedynie się zmienia. - dodaje miękko matka. - Może się zmienić z powrotem? - matka bierze oddech. - Masz na myśli, czy mogą ją odzyskać i przebudzić? - kiwam głową, ogień strzela i syczy gdy odpowiada. - Tak. - słowo zanika w cienistych tajnikach pokoju. - Myślimy, że już się przebudziła. Jakimś sposobem. - te jakimś sposobem dzwoni we mnie jak zimny brzęczący dzwon. I wtedy ponownie słyszę słowa mężczyzny w czarnym fraku. „Naprawdę nie wiesz co zrobiłaś, prawda?”.

Rozdział XVI Tłumaczenie: Phoenix_ams Korekta: isiorek03

- ZEGAR. Zegar, który chciał bym znalazła. To on jest Domani, prawda? - matka kładąc dłonie na ramionach ojca, gdy ten wpatruje się we mnie, wyjaśnia bezzwłocznie. - Tamsin spotkała go wcześniej. Przyszedł w ciągu lata do sklepu i poprosił ją o pomoc. Jest profesorem. Albo tak twierdzi. - kończy. - W twojej szkole? - pyta zaskoczony ojciec. - Nie, w szkole Roweny - mówię sarkastycznie. Następnie zagryzam usta. - Przepraszam. Właściwie to na NYU. - Ale ja nie… dlaczego poprosił ciebie o pomoc? - pyta ojciec. - Dzięki. - mówię. - Tamsin. - mówi ostro ojciec. - To nie jest tym co miałem na myśli. Chodziło mi o to, że dlaczego przyszedł do księgarni, jeżeli wiedząc cokolwiek o tej rodzinie, oczekiwał, że ty mu pomożesz? - To czego nie wiesz to, to że na całą rodzinę zostało rzucone zaklęcie ochronne. Które nie sięga zbyt daleko. - dodaje słabo matka. Niezbyt daleko, czyli poza granice tego miasta. - rozważam to przez sekundę. To wyjaśnia tą głęboką niechęć matki przed przebywaniem, gdziekolwiek poza Hedgerow. - I oczywiście, zaklęcie nie działa w twoim przypadku. To wyjaśnia czemu mógł, zbliżyć się do ciebie w księgarni. wykręcam palce u dłoni. - Udawałam, że jestem Roweną. - Co?! - matka z ojcem mówią w tej samej chwili, oboje gapiąc się na mnie.

- Myślał, że jestem Roweną i ja… po prostu to kontynuowałam. Później dowiedział się, że tak nie jest. - decyduje się nie wspominać jak bardzo później. - Jak go dla niego znalazłaś? - pyta matka. - Zegar? Jak? - Zobaczyłam go. Na obrazie. W domu wujka Chestera i cioci Ronnie. I wtedy ja… poszłam tam i zdobyłam go. - Potrafisz Podróżować? - matka łapie powietrze. A ogień rozchodzi się po drewnie z osobliwymi głośnymi trzaskami. - Co jest? - pytam pusto. - Nikt w tej rodzinie nie był w stanie Podróżować od pokoleń. Nie wspominając, że to jest nie dozwolone. - mówi matka, nawet jeżeli to wcale nie jest odpowiedzią na moje pytanie. Wzruszam ramionami. Nie mam zamiaru wydać Gabriela. - Skąd miałam to wiedzieć? Nie żeby, ktokolwiek mówił mi tutaj o czymkolwiek. - grzmot uderza ponownie, patrzę na ojca nim dodaję. Mam na myśli, że może jeżeli wyjaśnilibyście mi czym jest Podróżowanie… - Podróżowanie. - mówi ojciec ciężkim głosem. - to stara Zdolność, która wydawała się zaginąć w przeciągu lat. Nikt nie został nią Obdarzony od pokoleń. - okręca swoją kudłatą głowę patrząc na mnie. - Nikt o kim byśmy wiedzieli. - staram się nie kręcić. - I to jest złe? - matka wzdycha. - Powiedzmy, że to nie jest coś dobrego. Czas jest… wrażliwy. wtrąca ojciec, a ona przytakuje. - Tak. Łagodnie złożony. Czas jest naprawdę kruchy. Jeżeli dotkniesz nawet

jednej

rzeczy,

przeszkodzisz

przeszłości,

konsekwencje, które dla przyszłości będą…

może

to

mieć

- Niewesołe. - ojciec wydaje się to rozważać i dodaje. Katastrofalne. - Oh. - mówię słabym głosem. - Kiedy to miało miejsce? - pyta w końcu matka. - Nim Rowena… zachorowała? - przytakuje i ten nieznaczny ruch wydaje się potwierdzić najgorsze obawy matki, ponieważ podnosi dłonie do twarzy. - Co się dzieje? - proszę w ciszy. - Myślimy, że część mocy Domani uciekło, kiedy Podróżowałaś z powrotem. Czy ty… dotknęłaś go w ogóle? - ojciec zaczyna przemierzać przestrzeń przy oknie, z luźno zwieszonymi ramionami oraz lekko drżącymi dłońmi, jakby nie chciał niczego więcej tylko wyrwać całą sytuację z korzeniami. - Oczywiście, że go dotknęła. Jest jedyną, która może to zrobić. Czy był tam ktoś kto go strzegł? Kobieta lub mężczyzna? - Mężczyzna. - decyduje ominąć część jak rzucał we mnie kulami ognia. - Kim on był? - Strażnikiem. - mówi matka. - Domani zmienia się tak często, jak jego Strażnik. Nikt nie wie kim jest strażnik. To sposób ochrony Domani. - Powiedział to! Mężczyzna we fraku. On był Strażnikiem. Powiedział, że moc przeminęła. - mówię podekscytowana. Ojciec przytakuje jakby dla potwierdzenia jego największych hipotez. - Musiała. Na szczęście, cokolwiek dałaś temu… profesorowi, nie było to już dłużej Domani. - Więc jest w porządku? - mówię z nadzieją, nawet jeżeli wiem, że tak nie jest. Nie z obojgiem moich rodziców wyglądających na takich popielatych jakimi są teraz.

- Sam fakt, że go dotknęłaś oznacza, że część jego mocy wymknęła się. Wystarczająco, by… - Wystarczająco, by dać Alistairowi to, co potrzebował by dostać się do Roweny. - kończę mamrocząc. Jakimś szczęśliwym zbiegiem okoliczności, obok mnie znajduje się krzesło, na które mogę opaść, gdyż nie wiem czy moje nogi wytrzymają dłużej. Rowena, myślę wracając do nocy kiedy Alistair wsiadł za nią do taksówki, a potem razem odjechali. To był ostatni raz kiedy moja siostra była… moją siostrą. Matka podnosi się powoli obchodząc biurko i otwierając oprawioną w brązową skórę księgę, która spoczywa na zielonym rejestrze. - Widziałaś wcześniej tą księgę. - czuję się jakbym poruszała się przez ciężkie, słone wody, by dostać się do swoich nóg, a następnie podejść i stanąć obok matki. Jednym palcem przesuwam po wyprawionej skórzanej obwolucie, pozostawiając tą zakrywającą grzbiet. Matka wstrzymuje oddech. Potrząsam głową. - Ta księga jest bardzo cenna. Zawiera historię naszej rodziny oraz przelotne spojrzenie na to co może się wydarzyć w przyszłości. - ciepło z kominka zaczyna migotać przy moich kostkach i gołych stopach jak jakieś niewidoczne ostrzeżenie: odwróć się, odwróć się. Waham się. Przez tak długi czas, wmawiałam sobie, że nie chcę mieć nic wspólnego ze Zdolnościami rodziny i ich komplikacjami, że prawie sama siebie do tego przekonałam. Kolejna mijająca sekunda i podchodzę bliżej, spoglądam na stronę. Linijka pod linijką gęstego ciemnego pisma, zakrywają coś co wygląda jak stary papier welinowy. Ale za każdym razem, gdy próbuję cokolwiek z nich odczytać, słowa uciekają przede mną. Bezmyślnie przykładam palec do strony, jakby próbując przytrzymać słowa w miejscu. Ale prześlizgują się do grzbietu książki jak przelewająca się przez szczelinę woda. Matka przerzuca strony nim nie znajduje jednej nie zapisanej. Drżącym głosem pyta

- Możesz cokolwiek zobaczyć? Cokolwiek? - strona pozostaje czystą połacią pustej przestrzeni. - Tu nie ma nic do zobaczenia. - mówię. Ojciec wzdycha. - To było warte próby Camilla. - oczy mojej matki wyglądają na podejrzanie mokre i sekundę później ociera je rękawem. - Myślałam, że mówiłaś iż… jestem odporna na zaklęcia. - Nie ma na tym uroku. Cóż jest. - matka poprawia się. - Na książkę jest nałożone proste zaklęcie zamknięcia, by trzymać wścibskie oczy z daleka. To coś jak rytuał przejścia dla każdego kto próbuje ją otworzyć i … - jej głos zamiera gdy spotyka mój kamienny wzrok. - Nie wiedziałam. - mówię sucho. - To Zdolność. Czytania przyszłości. - Jak to, gdy czytasz przyszłość dla tych wszystkich kobiet z filiżanek i tych … - Nie ich przyszłość. Nic takiego. Naszą przyszłość. Przyszłość naszej rodziny. Myślałam, że może skoro posiadasz inne Zdolności jak Podróżowanie… - posyła mi twarde przeszywające spojrzenie, ale nie pozwalam zmienić się wyrazowi twarzy, ani na jotę, ani jednej cząsteczce, dopóki matka nie odwraca wzroku na książkę. - Myślałam, że możesz go posiadać. - Więc, kto potrafi to czytać? - ale już znam odpowiedź. - Twoja babcia. - potwierdza matka. - Potrzeba ogromnej ilości Zdolności, by móc odszyfrować przyszłość. I często jest to frustrujące jako, że przyszłość może się zmienić od tak. - matka pstryka palcami, sprawiając że lekko podskakuje. - Poza tym, kto umie czytać tę księgę ten przewodzi naszej rodzinie. Zawsze tak było. - Więc, cokolwiek babcia tu wyczyta wpływa to na jej decyzje? - gdy matka przytakuje nie mogę nic na to poradzić więc dodaje. - Więc

przeczytała coś, co sprawiło, że chciała mnie okłamywać przez te wszystkie lata? - patrzę znowu na książkę nim nie zmienia się w białą plamę światła. - Twoja babcia nie kłamie. - mówi poważnie matka. - Oszczędź mi mamo. - mamrocze. - Wszyscy kłamaliście. Nie ma znaczenia, czy okłamaliście mnie czy po prostu zatailiście prawdę. zapada między nami niewielka, brudna, opuchnięta cisza, a następnie dociera do nas uderzenie grzmotu tak głośne, że obie z matką podskakujemy. Ojciec kroczy w moją stronę. - Ty. Kłamałaś. Także. - wypowiada wskazując we mnie palcem. Gdybyś wcześniej nam powiedziała, co zrobiłaś dla tego mężczyzny, to może twoja siostra nie byłaby … - Powiedziałam! - krzyczę. A płomienie w kominku migoczą cicho w odpowiedzi, patrzę na nich,

rozproszona na moment przez pulsujące

uczucie w mojej dłoni. Następnie zmuszam siebie, by kontynuować. Powiedziałam babci, że mężczyzna przyszedł pewnej nocy do sklepu i prosił mnie bym znalazła coś dla niego, i że to zrobiłam. Znalazłam to. rodzice patrzą na mnie, ale to matka przytomnieje pierwsza. - Powiedziałaś jej? - szepcze matka. - Kiedy? - wtedy jej twarz wydaje się wydłużać i blednąć w cieniu pokoju. - Gdy dzwoniłaś do domu? - przytakuje. - Nie powiedziałam jej wszystkiego. Ale powiedziałam jej, że znalazłam coś, czego wydaje mi się, że nie powinnam szukać. - zatrzymuje się, wracając do słów mojej babci. - A ona odpowiedziała mi, że odkąd to zaczęłam, to muszę przez to spojrzeć. Że nie widzi dla mnie innej drogi. Albo dla kogokolwiek z nas. potrząsam głową. - Nie wiedziałam o co jej chodzi. Myślałam, że to tylko… - wzruszam ramionami pozwalając słowom zawisnąć.

- Ale jeżeli wiedziała kto to jest, dlaczego powiedziała Tamsin by „spojrzeć przez to”? - pyta matka. Jej pytanie nie wydaje się być skierowane do mnie, więc patrzę na ojca, ale on wydaje się tak samo zagubiony. Ostatecznie mówi. - Ponieważ Althea musiała zobaczyć coś jeszcze gorszego, gdyby Tamsin mu nie pomogła. - Kim on jest? - szepcze. - Jest jednym z Knights’ów. To ich nazwisko rodzinne. The Knights – mówi ciężko ojciec, ponieważ matka nie wydaje się zdolna do odpowiedzi. Patrzy w dół na książkę, zezując okazjonalnie jakby na coś zawieszonego poza granicami jej wizji. - Oh. - Knights zaklęty widok lśniącej zbroi i świetlistej tarczy, wygrawerowany w złocie i zieleni. Pojedynkujący się i … - Nigdy nie byli zadowoleni z tego co mamy. - My? - Oh tak. W tym jednym miejscu niczym się nie różnimy. Żadni z nas. Wszyscy jesteśmy Uzdolnieni. Przybyliśmy do tego nowego wieku szukając miejsca, by zacząć wszystko od początku. Byliśmy prześladowani w innych stuleciach. Uczyłaś się o polowaniach na czarownice w szkole? kontynuuje ojciec z dłońmi złączonymi za plecami. Naprawdę powinien być profesorem na jakimś uniwersytecie. Przytakuje. - To byliśmy my? - Cóż, niektórzy z nas. Historia nie zawsze jest prawdziwa. Ale tak, byliśmy prześladowani, aż nie przenieśliśmy się tutaj. - Ale tutaj też były polowania. Pamiętam kiedy omawialiśmy losy czarownic z Salem i … I wtedy Leah Connelly i Melanie Nightingale złapały mnie w łazience podczas przerwy, odkręcając kran i próbując zmusić moją głowę do zanurzenia w umywalce, by zobaczyć czy nie utopię się jak prawdziwa

czarownica. Planowały zrobić też kłujący test nim nie otworzyłam ust Melanie. - Tak. - zgadza się matka, podnosząc w końcu głowę i przecierając oczy. - Ale przed tym, nauczyliśmy się jak się wmieszać, jak zniknąć w społeczeństwie. - Naprawdę? - pytam. - Um… czy teraz zapomnieliśmy jak to się robi? Bo nie jesteśmy wcale tacy świetni w wtapianiu się i znikaniu. - ojciec wykonuje jakieś kolejne burkliwe dźwięki, ale tym razem brzmi to bardziej jak śmiech. Matka wzrusza ramionami. - Oh, to. Teraz czasy są inne. W każdym razie, wtedy niektórzy z nas wybrali używanie swoich Zdolności by leczyć, a inni by uprawiać ziemię. Spokojny wybór. Poza Knights’ami. Z upływem czasu wrócili do tego co zaczęli robić jeszcze w starszych wiekach. Zawsze musieli odkrywać głębokie i ciemne pokłady swoich Zdolności, napierając na nie do granic, aż nie ulegały zmianie. Zniekształcały się. - głos matki opada na ostatnich słowach i ponownie przyciska dłonie do oczu na chwilę. - Niektóre z ich… poszukiwań angażowały innych ludzi. Znaleźli sposób by rozszerzać swoją naturalną długość życia oraz siłą odsączać życie z innych, które było im przy tym procesie potrzebne. - Jak? - szepczę ale matka potrząsa głową. - Nigdy nie wiedzieliśmy. Używali zaklęć, pierwotne czarownice, których nigdy nie potrafiliśmy zrozumieć. Zaklęcia, które zawierały krew ofiar. - naraz czarny parasol Roweny pojawia się w moim umyśle i ponownie widzę długie czerwone zadrapanie na jej dłoni. A Alistair ściera jej krew swoją chusteczką. Ojciec przeczyszcza gardło i mówi. - Najpierw byli zadowoleni używając pozbawionych Zdolności ludzi. Ale gdy raz opanowali tą umiejętność zaczęli przechodzić na

Uzdolnionych ludzi. Obecnie poza wydłużaniem swoich żyć, również zwiększają swoją moc. - ponownie zaczyna chodzić, zatrzymując się. - Omawiałaś pasożyty w szkole? - krótka lekcja o waleniach i ich gościach, różnorodnych pąklach z powrotem napływa do mnie. - Um … tak? - Cóż. - mówi ojciec przechodząc na moduł wykładowcy - Pomyśl o pasożycie i o tym jak wysysa on wszystko ze swego gospodarza. Czasami bez jego wiedzy. - Lub wiedzy, ale gdy jest już za późno. - wtrąca matka. - Rowena. - szepcze. - Jej nadgarstek. - wyrzucam z siebie. - On… wziął jej krew? - Tak. Będąc częścią rodziny Knights, ten mężczyzna zna dobrze urok. Może nie używał go przez te wszystkie lata, ale był na to przygotowany, czekał na odpowiedni moment, kiedy odpowiednia ilość mocy Domani ucieknie. - matka ponownie odwraca stronę książki drącymi dłońmi, jakby spodziewała się, że nagle pojawi się w niej odpowiedź. - Teraz jest w jej krwi, jak choroba. Lub jak uzależnienie. Które jest bardzo, bardzo trudne do złamania. - Nie możecie zwyczajnie… zabić go? - ojciec przygląda mi się poważnie. - Myśleliśmy o tym. W tym przypadku z chęcią wzięłabym życie innej osoby. - matka owija się ramionami. - Nawet jeżeli, życie jest świętością, jak wiesz. - mówi. - Ale jest inny aspekt tego uroku. Efekt lustra. Cokolwiek zrobisz osobie która rzuciła zaklęcie odbije się to na zaklętym. - szepcze matka jakby cytując z pamięci. - Trzy razy. - A co jeśli… tam wrócę? - szepcze. - Do czasu kiedy… kiedy …

- Nie. - mówi ostro matka. Obchodzi stół łapiąc mnie za rękę. - Nie możesz ponownie Podróżować. Zrozumiałaś? - Nie. - mówię, próbując wywinąć się z jej uścisku, ale jej palce zacisnęły się w moim ciele zbyt głęboko. - Już mamy straszliwe konsekwencje przez twoje Podróżowanie… nie widzisz? - syczy matka. - Ale czemu nie mogę po prostu wrócić i tego naprawić? - matka potrząsa mną lekko. Wystarczająco, by moje tylnie zęby zagruchotały. - Oł, mamo… - Nie możesz tego naprawić, jak to beztrosko nazwałaś, ponieważ Tam jak to ci już wyłożyliśmy, to jest niesamowicie delikatne. Jak już wyszyjesz jeden skręt, to wszyjesz coś innego we wzór. - Okej, ale … - Obiecaj mi, że tego nie zrobisz. Obiecaj. - oczy matki są zwężonymi punkcikami światła wwiercającymi się w moją czaszkę. - Okej, okej. - w końcu mnie puszcza i odstępuje o krok, a krew z powrotem zaczyna krążyć w moich ramionach. - Powiedz jej. - mówi za nią miękko ojciec, a kolor odpływa z jej twarzy. - Powiedz jej dlaczego. - Rowena potrafi … także potrafi czytać przyszłość. - Oczywiście, że to umie. - mruczę. I naprawdę nie jestem zaskoczona. Rowena jest najpotężniejszą czarownicą w naszej rodzinie, zaraz po babci. Zawsze to wiedziałam, akceptowałam. Aż do dzisiaj. Ale gwałtownie odwracam się do matki, która dodaje. I ona… ona trochę przeczytała. Zanim ją nakryłam. Zanim ją powstrzymałam. - czuję, że wszystko we mnie zamiera. I powiedziała ci co wyczytała? - szepcze. - Wyczytała… wyczytała dokąd Podróżowałaś i, że nie wróciłaś. Nie mogłaś z jakiegoś powodu. - zaciskam usta jakby to mogło powstrzymać

ich drżenie. Ale to nie działa. - Proszę Tamsin. - mówi matka i nagle jej głos się załamuje. - Nie chce stracić was obu, ciebie i twojej siostry.

Rozdział XVII Tłumaczenie: Phoenix_ams Korekta: isiorek03

ZNAJDUJE GABRIELA w salonie na dole, grającego w karty z moim kuzynostwem Jeromem i Sildą oraz ciocią Beatrice, ze wszystkich możliwych

ludzi

do

wyboru.

Pozostając

w

ciszy

odpowiadam

wzruszeniem ramion na jego podniesioną brew. Dłońmi rozkłada karty wokół małego stołu wykonanego z orzecha włoskiego, gdzie gracze wymieniają się nimi lub odkładają je na stosik z boku. Od czasu do czasu Gabriel rozlosowuje kilka kart więcej z tali, umieszczając je na środku stołu obok trzech butelek piwa i niewielkiej kryształowej szklaneczki z czymś co wygląda jak sherry. Nie ma wątpliwości do kogo ona należy. Jednym błyskawicznym ruchem ciocia Beatrice opróżnia jej zawartość, uderzając nią o stół ze szklanym stylem staccato, nim Silda wywracając oczami nie wstaje przynosząc karafki ze stolika stojącego w pobliżu. - Proszę ciociu Beatrice. - mówi odsączając trochę więcej bursztynowego alkoholu do szklaneczki. - Ale to wszystko. Nic więcej – w jakiś sposób myślę, że mówiła to już wcześniej. Najwidoczniej ciocia Beatrice nie wydaje się tym szczególnie przejmować, ponieważ salutuje Sildi z „błoto w twoim oku” chichotem i uderza kartami w stół. Wszyscy jęczą, gdy Beatrice wyciąga dłonie wyrzucając parę kolczyków, spinek do mankietów i kilka zmiętych rachunków. - Nie ma żetonów. - wyjaśnia Gabriel, gdy podchodzę stając za nim. Podnoszę, co mam nadzieję jest jego piwem i pociągam zdrowy łyk. - Wszystko okej? - wzruszam ramionami.

- Nie zupełnie. Ale grajcie dalej. - nalegam szeptem podczas, gdy tym razem to Jerom rozdaje karty, a jego palce stają się jedynie niewyraźną plamą. Gabriel zapada głębiej w siedzeniu. - Chcesz zagrać Tam? - pyta Silda odsuwając już swoje krzesło, by zrobić dla mnie miejsce. Potrząsam głową i stoję dalej. - Nie dzięki. - następnie dodaję z uśmiechem. - Ale prawdopodobnie powinnaś wiedzieć, że Jerom właśnie sprawił iż kilka kart zniknęło. Zgaduje, że są to asy. - Co? - mówi kuzyn, jego dłonie zastygają nad stołem w momencie, gdy podaje karty cioci Beatrice. - Co za kłamstwo. - naciska, a jego niebieskie oczy rozszerzają się w dramatycznym geście. Silda spoglądając na niego, zaciska usta w kształt małego guziczka. - Czy znowu oszukujesz Jerom? - Ja nigdy nie oszukiwałem. - nalega jej brat, wywracając oczami do sufitu jakby szukając tam potwierdzenia. - Oh, tak? Cóż, a to co? - mówi Gabriel, schylając się do stóp Jeroma i prostując z cienkim plikiem kart. Królowa pik wydaje się do nas mrugać. - Jerom! - wykrzykuje Silda. - O jeny! - mówi ciocia Beatrice. Spoglądając z bliska na karty. - To ta… nie, to nie to co zgubiłam. - wzdycha, pochłaniając większość ze swojej sherry, potem wymachuje swoją szklanką opadającym łukiem ponad głowami wszystkich obecnych. Skrapia w alkoholowym deszczu stół, karty i wszyscy zaczynają mówić jednocześnie. - Ciociu Beatrice! - Ktoś rozdaje. Ktoś poza Jeromem! - Cóż, czyż nie jest to niesamowicie wygodne jak Gabriel znajdował wszystkie swoje karty w samą porę! - Hej! Po prostu miałem szczęście. - sięgam przez ramię Gabriela chwytając talię, przerzucając po kolei karty.

- Kto zamienił je wszystkie w asy? - mówię, przewracając cztery asy, a pięć kolejnych rozkłada się w tali. - Nie jestem mistrzem pokera, ale jestem całkiem pewna, że w tali powinny być tylko cztery asy. - Silda. - mówi Jerom głosem przepełnionym potępieniem. - Ty? Nie mogę ci wierzyć. - kończy kręcąc głową. - Oh, zamknij się Jerome. Jakbyś nie oszukiwał przez cały czas. - Mogę uronić kolejną kroplę lub dwie. - mówi ciocia Beatrice kaszląc delikatnie. - Może, w takim razie Tamsin powinna rozdawać. W każdym razie, umie powstrzymać cały ten nonsens. Czyżbyście nie wiedzieli co ona potrafi? - lekkie zmrożenie osiada wokół stołu. - Czy to prawda Tam? - pyta w końcu Silda, trudnym do odczytania głosem. Przesuwa na mnie wzrok obracają między palcami kapsel od piwa. W jednej chwili przechodzi on w diament, następnie w szafir i kolejno w rubin, nim gwałtownie z powrotem nie uderza w stół, już jako niewielki krążek aluminium. - Czy to prawda, że możesz nas powstrzymać przed… używaniem naszych Zdolności? - otwieram usta. Silda i ja zawsze radziłyśmy sobie na zewnętrznym poziomie. Może dlatego, że to siostra Gwyneth, więc jesteśmy naturalnie ze sobą związane faktem, że obie zostałyśmy przeklęte przez posiadanie idealnych starszych sióstr, które najwidoczniej nie mogą robić

czegokolwiek

źle.

Niektóre

z

moich

najprzyjemniejszych

wspomnień, dotyczą kradzieży rzeczy Gwyneth i Roweny… pary kryształowych kolczyków lub szpilek… a następnie obserwowanie jak Silda szybko zamienia je w marmur, albo w zabłocone trampki, podczas gdy nasze siostry przetrząsały dom podczas poszukiwania, wyzywając nas od złodziei. Ale wtedy, gdy moja własna Zdolność się nie ujawniła, Silda i ja odsunęłyśmy się od siebie wystarczająco jak dla mnie, by unikać jej jak

wszystkich innych na rodzinnych spotkaniach. Teraz biorę oddech i czekam, aż nie spojrzy na mnie, wtedy przytakuje. - Najwidoczniej. - patrzę wokół pogrążonego w ciszy stolika. Ciocia Beatrice napotyka mój wzrok i jestem zaskoczona przez nagłe zwieszenie przez nią ust, łzy wypełniają jej ciemne oczy. Przełykam mówiąc szybko. - Więc… nie ma więcej oszukiwania, to się odnosi do wszystkich. Ponieważ będę o tym wiedziała. To tyczy się również ciebie Gabriel. uderzam lekko talią kart w tył jego głowy, a on uśmiecha się nim zabiera talię z moich rąk. Ale jest jedynym, który to robi. Zauważam, że Jerom i Silda nagle pochylają się do siebie w krzesłach. - Prawda. - mówi Jerom. - A może Gin? Trzynaście kart? Mam dość pokera. - jego słowa są lekkie i wesołe, ale nie mogę nic poradzić na te straszne odczucie lęku, które we mnie wsiąka. W każdym razie, czego ty się spodziewałaś? Dłoń Gabriela zaciska się na moim nadgarstku w ciepłym uścisku, ale uwalniam się z niego najdyskretniej jak potrafię. - Oh, uwielbiam gin. - rechocze ciocia Beatrice, jej radosny nastrój pozornie powraca po słowach związanych ze świeżym alkoholem. - I sherry. - mówi znacząco do Sildy, która ją ignoruje. Dziękując za coś odciągającego uwagę, wyjmuję szklankę z nieopierających się palców cioci Beatrice i podchodzę do stolika, nalewając niewielką ilość sherry. Łzy zaczynają szczypać w kącikach moich powiek, ale biorę głęboki wdech. Gdy oddają szklankę cioci Beatrice, spogląda ona na mnie oczami jasnymi i perlistymi. - Znam cię kochanie. - mówi, a jej dłonie zastygają w połowie drogi. - Możesz powstrzymać ludzi, prawda? Powstrzymałaś mnie. - szepcze. Bierze ode mnie szklankę, opróżniając zawartość jednym pociągnięciem i przyciskając język do kącika ust. - I wtedy straciłam to. Straciłam

wszystko – jej głos wyostrza się do zwyczajnej bystrości. - Zgubiłam to i nie mogłam tego ponownie znaleźć. Nigdy. - Ciociu Beatrice. - mówi Silda, pokazując mi gestem, bym zabrała starej kobiecie szklankę. - Naprawdę myślę, że już ci wystarczy. - Nie! - mówię ostro. - Trochę więcej. - pędzę do stolika, chwytam za butelkę i wlewam wszystko do szklanki cioci Beatrice. - Tamsin! - mówi Silda głosem przepełnionym zaskoczeniem. - Naprawdę Tam. Nie jest miło, gdy ona się upije. - burczy Jerom. Ale ciocia przełyka bez widocznej przyjemności, a jej oczy ponownie stają się posępne. - Kiedy to było ciociu Beatrice? - pytam, pochylając się tak, by musiała patrzeć na mnie. Jej usta drżą, wydaje się jakby rozluźniła się na chwilę, ale wtedy prostuje się, prawie uderzając głową w moją twarz podczas tej czynności. - W 1939. Oh, te przyjęcia, które zazwyczaj wyprawialiśmy. klaszcze dłońmi raz, potem drugi, jakby zachwycona dzwonieniem jej kryształowych bransolet. - Tutaj? - wymieniam spojrzenia z Gabrielem, który już zdążył odłożyć karty, a teraz przysłuchuje się uważnie. - Nie. Oczywiście, że nie tutaj. Nie przychodziłam tu, aż do późniejszego czasu. Dużo późniejszego. Dopiero po tym jak mój Roberto zmarł – jej usta miękną. - W domu wujka Chestera i cioci Rennie. - mówię powoli. - Moim domu. - mówi dostojnie. - Wtedy to był mój dom. I nadal jest. - dodaje z drżeniem w głosie. Obawiam się, że melancholia przejmuje władzę. Ale wtedy posyła nam wszystkim promienny uśmiech i mówi. - Nowy Jork. Był piękny. A ja byłam wtedy taka młoda. Taka silna. - szepcze. Podnosi swoje szponiaste dłonie i patrzy na nie. - Jeden ruch i mogłam cię zamrozić. Ale nie ciebie

kochanie. Nie mogłam. Ciebie tak. - mówi okręcając głowę do Gabriela. Brwi Gabriela przekrzywiają się i wskazuje palcem w swoja pierś jakby chciał zapytać, Mnie? - Cóż, to jest zwyczajnie niemądre ciociu Beatrice. - naskakuje Silda i mówi do mnie. - Odpłynęła. Myśli, że jesteś kimś innym. - Znam ją. - nalega ciocia. - Wiem kim ona jest. Dlaczego to zrobiłaś Tamsin? - pyta mnie miękko, a jej głos jest wypełniony takim smutkiem, że aż muszę przełknąć potrząsając głową. - Przepraszam. - szepcze, a Silda wstaje odsuwając swoje krzesło. - Wystarczy na teraz. - mówi żwawo, ale jej dłonie są delikatne podnosząc ciocię Beatrice z krzesła. - Połóżmy cię do łóżka. Jerom? Mała pomoc? - Jerom opuszcza dłoń posyłając Gabrielowi spojrzenie. - Następnym razem, nie będziesz miał tyle szczęścia. - mówi przesuwając się na drugą stronę kobiety. - Cokolwiek. - odpowiada wesoło Gabriel, zaczynając ponownie układać karty w schludny stosik. - Nic mi nie jest. - mówi ciocia Beatrice, zamachnąwszy się na Jeroma, ale on schyla się podnosząc ją w ramionach i rusza do przodu z Sildą podążającą za nimi. Przez chwilę Silda spogląda na mnie. - Tam, nie bierz do siebie wszystkiego co ona mówi okej? Ona jest… cóż, wiesz jaka jest. - ze wzruszeniem ramion zamyka za nimi drzwi. W tym momencie zauważam jak zimny jest pokój. Wydaje się jakby wcześniej padający deszcz przesiąkł przez ściany, pozostawiając wilgotne i zatęchłe powietrze. Drżąc podchodzę do kominka, dorzucam drewno z kosza do paleniska, skrapiając je porządną ilością płynnej podpałki, sięgam, by zapalić długą zakrzywioną zapałkę. Płomienie buzują i syczą, zaczynają rosnąć i lizać drewna. Siadam na piętach, gdy krzesło zgrzyta za mną o podłogę, a następnie Gabriel przykuca obok mnie. Wciąż trzyma

talię kart, tym razem figurami ku górze, tasując ją automatycznie. Szelest kart jest podkreślany przez zagłębiające się w ogniu kłody. Półświatło igra na dłoniach Gabriela, wygładzając rysy waleta pik, króla serc, królowej karo, wirujących w nieskończonej mieszaninie przed moimi oczami. - Czy wiedziałeś? - szepczę w końcu. - Że mam Zdolności? - Skąd mogłem wiedzieć? - mówi Gabriel. - Sama nawet nie wiedziałaś, aż do dzisiaj. - Moi rodzice wiedzieli. - mówię ponuro. - I moja babcia. I Rowena! Przez cały czas. Ale jakoś oni … oh, i powiedzieli mi, że w jakiś sposób mogę przejmować Zdolności innych. Jeżeli użyją ich przeciw mnie wystarczającą ilość razy. - Jak wiele razy? - Nie wiem. - Tam. - mówi wolno Gabriel. - Ten mężczyzna z 1899 roku. Czy on nie próbował rzucić w ciebie ogniem trzy razy? Czy myślisz… Patrzymy na siebie. Wciągam nierówno powietrze, studiując swoje dłonie. Dla mnie nadal wyglądają zwyczajnie. Wolno podnoszę jedną z dłoni, celując nią w kominek. Poryw krwi buzuje jasno pod moją skórą, a następnie kula ognia wystrzela z mojej dłoni, uderzając z miękkim świstem w palenisko. Obecne płomienie, które rozpaliłam chwilę temu unoszą się w odpowiedzi, by następnie opaść z powrotem dając słabe światło. Drżąca spoglądam na swoją dłoń. Skóra jest nienaruszona i chłodna w dotyku, ale cała dłoń wibruje jak uderzony dzwon. - To dlatego powiedzieli nam… - mówi miękko Gabriel, a jego głos zamiera. Odwracam głowę w jego stronę. - Powiedzieli ci? Powiedzieli ci co? - patrzy mi prosto w oczy, to mnie uspokaja. Ale jego następne słowa sprawiają, że zamarzam. - Zaraz przed tym jak wyjechałem, pamiętam jak twoja matka zebrała nas całą gromadę… głównie dzieci… i powiedziała nam, że ty…

prawdopodobnie nie będziesz mieć żadnych Zdolności. Więc powinniśmy, być nadzwyczajnie ostrożni, gdy używamy ich przy tobie. I, że nigdy nie powinniśmy używać ich przeciw tobie. Nie sądzę, by ktokolwiek zwrócił na to uwagę. Ale wtedy weszła twoja babcia i posłała nam to spojrzenie. Znasz je? I Rowena wzięła to do siebie jak jakąś osobistą misję, by upewnić się, że wszyscy podążymy za tą regułą. - Założę się, że tak właśnie było. - ogień ponownie wybucha z mojej dłoni uderzając o kominek. Drewno łamie się pod nagłym atakiem gorąca i prysznic iskier ulatuje przez komin. Chcę spalić jeszcze coś innego, ale powstrzymuje się od tego. - Ale dlaczego to zrobili? - Gabriel przerzuca kilka kart w tali. - Może, obawiali się, że staniesz się… zbyt potężna. - mrugam, i mrugam ponownie, ale niewystarczająco szybko, by powstrzymać wypływające z oczu łzy. - Hej. - mówi miękko Gabriel. Kładzie jeden ze swoich palców pod moim podbródkiem, a następnie odwraca moją twarz tak, że dzielą nas zaledwie cale. - Dlaczego nie powiedziałeś mi o tym wcześniej? - dotykam palcem swojego policzka. - Chodzi mi o to, że nie chciałbyś wiedzieć? Gdybyś to był ty? - Tak. - obniża wzrok na talię i odkłada ją na bok. - Prawdopodobnie, bym ci o tym powiedział. Jeżeli bym został. Lub, gdybyśmy wcześniej pozostali przyjaciółmi i utrzymywali ze sobą kontakt. Przepraszam Tam. szepcze. Wyciąga dłoń, przesuwając palcem po moich kościach policzkowych, wycierając łzy. Jego dłoń ześlizguje się obrysowując kontur moich ust, i wtedy pochyla się, a ja zamykam oczy. - Co do diabła? - wykrzykuje Gabriel. Otwieram oczy i widzę go podnoszącego się z miejsca. Odwracam się. Trzepocząca biel przemyka obok okna, uderzając w szybę z delikatnym hukiem. Podnoszę się na nogi,

szarpię za skrzydło okna i wychylam się na zewnątrz. Wiatr dmucha zagorzale, coś długiego i powiązanego ze sobą uderza w moją twarz. Odchylam się patrząc do góry. Wykręcony sznur prześcieradeł zwisa z górnego okna. - Cholera. - mówię, a Gabriel odpycha mnie łokciem z drogi, łapiąc za linę. Odwracamy się do siebie. - Rowena. - wołam. - Moja mama. - mówi w tym samym momencie. Odwracamy się i spoglądamy ponownie przez okno. Półksiężyc rzuca dla nas wystarczającą ilość światła, by móc zobaczyć, że długi podjazd jest pusty z wyjątkiem bruzd, żwiru i ponurych cieni. Odeszła.

Rozdział XVIII Tłumaczenie: Phoenix_ams Korekta: isiorek03

- NIE. - MÓWI MATKA już po raz trzeci, z twarzą wyjątkowo bladą pod oświetleniem kuchennych lamp. - Nie zbliżysz się do tego człowieka. Nigdy więcej. - Ale on chce … - Nie obchodzi mnie czego on chce Tamsin. Jest wyjątkowo niebezpieczny. WYJĄTKOWO NIEBEZPIECZNY. - powtarza jakby chciała się upewnić, że jej naprawdę słucham. Związuje ściśle ścierkę do naczyń, aż umieszczone na niej róże i tulipany zniekształcają się pod jej dłońmi, następnie rozwiązuje ją wieszając przy piecu na drewnianym haczyku. - Twój ojciec i ja damy sobie z nim radę. - Co zamierzacie zrobić? - mówię. - Porozmawiamy z nim. - prycham. - Tak, to na pewno zadziała. - Przepraszam Camilla. - już po raz trzeci, mówi ciocia Lydia zajmując jedno z krzeseł przy stole w kuchni. Kubek herbaty stoi przed nią, ale nie sądzę, by wzięła choć jeden łyk. Jej oczy nadal są spuchnięte i obramowane na czerwono. - To nie twoja wina. - odpowiada automatycznie matka, także już trzeci raz, a jej oczy skaczą bez wytchnienia po kuchennych ścianach. Nic nie można było zrobić. - najwidoczniej, Rowena obudziła się jakąś godzinę temu, pozorując sen, aż do momentu, gdy głowa Lydia była odwrócona, a wtedy zaczęła ją nakłaniać do swojej woli. Przekonała Lydie,

by pozostała cicho i nieruchomo, za wyjątkiem żądania pomocy przy wiązaniu prześcieradeł. - Nawet nie mogłam nic zrobić, tylko patrzeć jak wiąże te prześcieradła. I przez cały ten czas myślałam o wykonywaniu jej poleceń, jako o najbardziej naturalnej rzeczy na świecie. Cokolwiek, by nie powiedziała. Wyskoczyłabym przez okno, jeżeliby tylko o to poprosiła. Lydia trzyma przed sobą dłonie jakby cicho pytając je, czemu ją zdradziły. - Nie zdawałam sobie sprawy, że może być taka… potężna. - jej głos załamuje się delikatnie, a siedzący obok niej Gabriel trąca kubek z herbatą w jej stronę. - Jest. - mówi ponuro moja matka. - I dlatego potrzebujesz mojej pomocy! - nalegam, odsuwając do tyłu krzesło. Którego nogi szarpią po kafelkach podłogowych, a matka krótko przymyka oczy. - Nie. - Poważnie ciociu. - mówi Gabriel. - Tamsin naprawdę potrafi powstrzymać … - Nie chcę by się zbliżała do tego mężczyzny! - Co się wydarzy? - pytam w końcu. - Czego się tak obawiasz? Co takiego wyczytała Ro i powiedziała ci o tym? - matka potrząsa głową. - Nie wszystko jest takie oczywiste. Ale wiem, że jakoś razem z tą… kreaturą… ty… - i wtedy wydaje ten dziwny rodzaj dźwięku. Po minucie uświadamiam sobie, że matka stara się nie rozpłakać. - Umieram? - mówię bezbarwnie, a Gabriel unosi głowę, najpierw patrząc na moją matkę, a potem wpatrując się we mnie. Matka wykonuje jakiś sztywny ruch głową, który można uznać za skinienie. - Cóż. - mówię, ponieważ nie jestem całkowicie pewna, co powinnam zrobić, po usłyszeniu takich wspaniałych wieści. - Ale powiedziałaś, że nic nie jest pewne, prawda?

- Tak. - mówi matka na jednym wydechu. - Tak, masz rację. Przyszłość jest niepewna. - mówi zwięźle, jakby przypominała sobie o ważnej prawdzie. - I właśnie dlatego zostaniesz bardzo, bardzo, bardzo daleko od tego mężczyzny. Czy to jasne? - wujek Morris materializuje się w kuchni i wszyscy podskakujemy na jego widok, poza moją mamą, która chyba odzyskała swoje dotychczasowe opanowanie. Wstaje zwinnie zakładając pasmo włosów za ucho, co jest bezużytecznym zabiegiem jako, że wyskakują ponownie w swojej skręconej wspaniałości. - Poczekajcie tu na mnie. - mówi. - Cokolwiek się wydarzy … jeżeli nie wrócimy … chcę byś spaliła księgę. - Co? - Jeśli nie wrócimy … - Wrócicie! - Spal ją, jeśli nie. Wolę by została spopielona, niż znalazła się w niewłaściwych rękach. - Czy Rowena ją czytała? - Nie od… nie od czasu, gdy ją powstrzymałam. Więc nie wiem, jak dużo ona wie. Są pewne rzeczy, których nie jest świadoma. Przynajmniej jedna jest. - dodaje matka, ale tak jakby do siebie. - Ale powie mu o tobie. On wie… co potrafisz. - nagle przyciska usta do mojego czoła i po prostu znika. Podbiegam do okna, w ostatnim momencie, by zobaczyć jak matka pojawia się na podjeździe, obok naszego brązowego kombi, który tak niezwykle rzadko opuszcza stodołę. Ojciec już siedzi za kierownicą, podnosi dłoń do okna od strony kierowcy machając w generalnym kierunku domu, jakby wiedział, że patrzymy z różnych miejsc w domu. Przyciskam dłoń do okna, moje palce spoczywają na okazałym pęknięciu w szybie, która jest tu już od lat. Przełykam potrzebę zawołania za nimi, wiedząc, że i tak nie będą mnie słyszeć. Ojciec wyprowadza samochód na trój-punktowy zakręt, opony zagłębiają się w

wyrwy tu i tam, i następnie nasze kombi rusza do przodu, a jego tylnie światła mrugają czerwienią w ciemności. - Co teraz? - pyta Gabriel, rozkładając się na moim łóżku, obserwuje jak wypalam kolejnego papierosa, aż do samego filtra. Wyrzucam resztę peta przez dziurę w ekranie, zbyt późno wyobrażając sobie przerażoną twarz ojca, jeżeli mógłby zobaczyć, że ląduje on niżej w jego cennych kwietnikach. I zastanawiam się, czy jeszcze kiedykolwiek go zobaczę, przerażonego czy nie. To rodzaj myślenia, które doprowadziło mnie do ciągu palenia przez ostatnie pół godziny. - Nie wiem. - mówię zaczynając chodzić. Poruszanie się i palenie, łącznie przyprawiają mnie o zawroty głowy, więc staram się je robić na zmianę. - Jak długo ich nie ma? - Odkąd, ostatnio pytałaś? Dwie godziny i teraz już sześć minut. bierze łyk ze szklanki z wodą, którą trzyma, a struny w jego gardle drżą krótko. - Więc, pozwól mi to ogarnąć. - Gabriel mówił to, już wiele razy dzisiejszego wieczoru, od momentu, kiedy powiedziałam mu o wszystkim, czego dowiedziałam się od rodziców w bibliotece. - Przypuszczalnie, namieszaliśmy we wszystkim Podróżując po zegar do roku 1899. - Może, nie wszystko, ale całkiem sporo. Zgaduje, że wystarczająco, by moc, która się wymknęła, pozwoliła Alistairowi użyć czegokolwiek potrzebował na Rowenie. - mała strużka iskier ulatuje spiralą z moich palców. I prześcieradło leżące na brzegu łóżka zaczyna się palić. - Cholera. - mówi Gabriel, wylewając pozostałości wody na płomienie, gasząc je w ten sposób, ale zapach przypalonego materiału wypełnia powietrze. - Hej Pyro, możesz przestać to robić? Proszę?

- Przepraszam. Ale nie jest tak jakbym miała dziewięć lat, by nauczyć się to kontrolować – Gabriel nie komentuje tego. Natomiast odstawia pustą szklankę na komodę i pyta. - Więc, czemu nie możemy cofnąć się do momentu, zanim zabraliśmy zegar, i tego nie zrobić? – potrząsam głową pozostając w ruchu. - Ponieważ, z tej małej wiedzy, którą mi przekazali o Podróżowaniu wynika, że za każdym razem, gdy to robimy, rozplątujemy jakieś nici w całym … cholernym wzorze. Cokolwiek to znaczy. I dodatkowo nie możemy się cofnąć do momentu, w którym możemy spotkać samych siebie. Wydaje się niemożliwym wrócenie po tym do czasu, gdzie obecnie istniejemy… w teorii materia nie może być ani stworzona, ani zniszczona, może jedynie ulec zmianie. Więc nie możemy dodać siebie, by mieć nas podwójnie. Najwidoczniej to byłoby bardzo, bardzo złe. - No, nie wiem. - mówi kontemplacyjnie Gabriel. - Dwie ty? Może, być perwersyjnie. - Proszę! - zatrzymuje się patrząc na niego. - To wszystko o czym możesz myśleć, w czasie jak ten? - Gabriel przekręca się opierając na łokciu i uśmiecha do mnie. - Jestem facetem. To jest tym, o czym myślę cały czas. Ale uh… niektóre myśli powinienem zachować dla siebie, tak? - Tak! - powracam do przemieszczania się, a Gabriel do pozostawania w ciszy, myśląc o czymkolwiek, tam sobie myśli, aż nie mówi. - Ale co z ciocią Beatrice? Mówię, że najwidoczniej Podróżowałaś. Oboje to robiliśmy, skoro mnie również rozpoznaje. Czemu to zrobiliśmy? - Myślałam o tym. - mówię wolno. - Ponieważ to ona była Strażnikiem. Musiała być Gabrielu. - siadam gwałtownie na łóżku. - I próbowaliśmy zabrać jej zegar?

- Nie uważam, że to nadal zegar. - dumam. - Zmienia się, za każdym razem, gdy zmienia się Strażnik. To powiedzieli mi rodzice. I nikt nie zna tożsamości Strażnika. To sprawia, iż jest bezpieczne. Więc musieliśmy próbować, zabrać to od niej. - Gabriel wygina żałośnie dłoń. - Próbowaliśmy tego ponownie? Dlaczego byliśmy tacy głupi? - Musieliśmy uważać, że to był dobry pomysł. Nie wiem co sprawiło, że tak pomyśleliśmy. - Albo co sprawi, że tak będziemy myśleć. - mówi po chwili miękko Gabriel. - Kto wie. Może teraz już nie będziemy. Według mojej matki, przyszłość jest ulotna. - Wątpię w to. - wtrąca Gabriel. - Nie w to, że przyszłość jest ulotna. Wszyscy to wiedzą. - Ja nie … - Tamsin… nie jesteś taką ignorantką. Mam na myśli, że musiałaś zwrócić uwagą na rytuały, które się tu odprawia. Wystarczająco, by znać odpowiednie elementy. - wymachuje dłonią, jakbym chciała odegnać jego słowa. - W porządku, ale … - W każdym razie, chodziło mi o to, że wątpię iż nie wyruszymy, by to zrobić. Ponieważ ona wciąż to pamięta. - Ahh! To sprawia, że moja głowa wiruje. - mówię, osuwając się na oparcie u głowy łóżka. Śledzę rzeźbienia na gałce w słupie łóżka, które zrobiłam, gdy miałam dziesięć lat. Rowena jest do bani. Wyżłobione cienkimi, zbuntowanymi literami. Nagle, myślę, że mogę się rozpłakać. - Daj spokój. - mówi Gabriel, wstając i podając mi dłoń. - Chodźmy na spacer. Możesz wypalać kolejne papierosy, ale przynajmniej na świeżym powietrzu. - pozwalam mu podnieść się na nogi. Wtedy mój

telefon zaczyna brzęczeć na nocnym stoliku jak przerośnięta pszczoła. Chwytam go wzdychając. - To tylko Agatha. - wciskam klawisz odbioru, trzymając telefon z dala od głowy. Hałas wylewa się ze słuchawki, dochodzą do mnie głośne zachrypnięte głosy i ciężkie gitarowe basy. Gabriel wygina ponownie swoją dłoń, zaczynając ruszać palcami w coś co mogę ocenić jako powietrzne struny. Faceci są czasami tacy dziwni. - Cześć? Agatha? Ledwie cię słyszę. - odkrzykuje na maleńki szum w uchu. - Tam? Tak lepiej? - Tak, trochę. - wywracam oczami na Gabriela, który chowając ręce do kieszeni i zaczyna przeglądać artykuły rozrzucone na mojej komodzie. - Tam, jestem w Lion’s Head Tavern. Wiesz, w tej na Mercer Street? W tej, do której nigdy nie poszłyśmy? - Uh - huh. Pozwól mi zgadnąć… poznałaś faceta? - cóż, przynajmniej czyjaś noc rozwija się przyjemnie. A jeżeli dzwoni, by mi o tym

powiedzieć,

to

prawdopodobnie

nie

doświadczyła,

żadnych

szczątkowych dziwactw, z naszej wcześniejszej rozmowy. - Nie. Jest tak zabawnie. - głos Agathy pojawia się i zanika. - Jesteś pijana? - chichocze odrobinę, chichot Agathy. - o dwa tony za wysokie fukanie i rechot. Muszę się uśmiechnąć, słysząc to. - Trochę. Możesz to stwierdzić? - i wtedy spieszy nie czekając na moją odpowiedź. - W każdym razie, nie miałam zamiaru w ogóle wychodzić dzisiejszego wieczoru i wtedy, to było takie zabawne. Twoja siostra zadzwoniła do naszego pokoju, odebrałam i ona powiedziała, że jest w mieście i chcę zapytać czy spotkałabym się z nią na drinka. - nagle mam wrażenie, że w pokoju jest za mało powietrza. - Nie! - łapię powietrze, a Gabriel odwraca się posyłając mi spojrzenie „co jest”.

- Jest taka miła Tam. Wiem, że nie zawsze się między wami układało, ale ona jest naprawdę, naprawdę słodka. Chodzi mi o to, że najpierw było trochę dziwnie i byłam nastawiona na „mam tyle do nauki”, ale ona była taka fajna i ona po prostu, zgaduję, że ona … - Przekonała cię? - dodaje ponuro. - Tak! Jakkolwiek, po prostu postanowiłam wyjść na trochę i rozmawiałyśmy i … - Co piłaś? Co piłaś Agatha? - znowu chichocze. - Piwo. I twoja siostra postawiła wszystkie kolejki. Wypiłam jakieś trzy piwa, a ona nie pozwoliła mi za żadne zapłacić. I nawet przynosiła je za każdym razem. To było takie miłe z jej strony. - Oh Agatha. - mój głos się łamie. Gabriel przecina pokój, pytając niskim głosem. - Co się stało? - jestem zbyt zdrętwiała, więc potrząsam tylko głową. Na linii pojawia się wiązka zakłóceń i głos Agathy powraca. - Naprawdę słodkie i … - Czy jest tam teraz Rowena? - przerywam. Następuje pauza, podczas której słyszę jak ktoś krzyczy coś niezrozumiałego i muzyka powraca jeszcze głośniej. - Um… nie. Myślę, że poszła do łazienki. Nie wiem. To było jakiś czas temu. - lekkie zdezorientowanie pojawia się w jej głosie. - Skaleczyłam się w rękę. - mówi, rozkładając mnie całkowicie innym gwoździem. - Jest źle? Może powinnaś iść do szpitala? - Nie, jest w porządku, naprawdę jest okej. - mówi. - Musiałam naciąć sobie rękę… teraz pamiętam. Twoja siostra… głos Agathy pojawia się i znika z mojego umysłu, kiedy paple o tym jak to moja siostra pomogła jej skaleczyć się w rękę w tutejszej łazience i jak krew wylewała się z okazałego nacięcia na skórze, w tą małą fiolkę, którą

akurat zdarzyło się Rowenie posiadać. Zamykam oczy starając się na próżno,

usunąć

obraz

takiej

gorliwej Agathy,

czerwona

twarz,

prawdopodobnie wciąż chichocząca, oparta o moją siostrę lub o obskurną ścianę łazienki, podczas gdy Rowena wytacza jej krew kropla po kropli jak przy wyrywaniu kurzych piór. - Agatha. - wyrzucam z siebie. - Powinnaś iść teraz do domu. I zamknąć drzwi okej? - ale nie wydaje się, by dosłyszała moje ostatnie słowa. - Poczekaj … cholera, naprawdę jestem pijana. Powiedziała, by ci przekazać, że on czeka na ciebie. Kim on jest? To twój chłopak? - pyta i ponownie chichocze. - Idź do domu, Agatha, poważnie. Będę tam niedługo, okej? - Okej, Tam. Jesteś najlepsza. I hej, może jutro wszyscy zjemy lunch? Ty i ja i Rowena. - Pewnie. - mówię pogodnie. - No to ustalone. - szczęśliwie Agatha jest zbyt wstawiona, by wyczuć mój sarkazm. Mówi coś jeszcze i się rozłącza. - Pozwól mi zgadnąć. - mówi Gabriel. - Złe wieści?

Rozdział XIX Tłumaczenie: Phoenix_ams Korekta: isiorek03

POJEDYŃCZE ŚWIATŁO przebija się przez szybę w Lerner Hall, gdy Gabriel zatrzymuje samochód na krawężniku, wciskając się pomiędzy zaparkowaną ciężarówkę i kontener na śmieci. - Jak właściwie planujemy dostać się do środka? - pyta, gdy młoda kobieta ubrana w podarte, plastikowe worki na śmieci, mija samochód od strony pasażera, pchając przed sobą przeładowany wózek z supermarketu. Jedna z plastikowych toreb śmiga w dół ulicy, a kobieta zatrzymuje się, by rozpaczliwie patrzeć za nią, zupełnie jakby obserwowała jedno z ukochanych dzieci odchodzących na zawsze. Potem znów wolno idzie dalej, potrząsając głową w czasie wydawania skrzypnięć przez złamane kółko wózka. - Nie planujemy. - Zasadzka? - pyta Gabriel, niespokojnie poruszając palcami na kierownicy. - Nie. - wciągam powietrze, odwracając się nieznacznie w siedzeniu, by spojrzeć mu w twarz. - Ja wchodzę. Ty będziesz czekał tutaj. - Nie. Nie ma mowy. - mówi, a jego głos jest tak równy i zdecydowany, że muszę mrugnąć. Byłam przygotowana na krzyk. - Proszę Gabrielu, to jedyny … - Nie, Tam. - okręca się w siedzeniu, a jego kolano dotyka mojego. Słyszałaś swoją matkę. Nie powinienem nawet przywozić nas tutaj z powrotem dzisiejszego wieczoru, ale… nie… nie stawisz mu czoła sama. Co jeśli umrzesz? - słowa te są ponure i proste, i wywołują efekt zatrzymujący bicie mego serca, który staram się z całych sił zignorować.

- Nie umrę. - Oh naprawdę? Kiedy ostatnim razem sprawdzałem, to pomimo wszystkich swoich Zdolności, nie potrafiłaś odczytać przyszłości. Albo, może jestem niedoinformowany? - Zamknij się. Nie, nie jesteś. Ale pomyśl o tym. Nie, posłuchaj mnie. - mówię przyciskając palce do jego otwartych ust. Po chwili odsuwa się od mojej dłoni, ale pozostaje cicho. - On chce mnie żywej. Chcę bym znalazła tą… rzecz, dla niego. Zegar, który nie jest już zegarem. Domani. Z jakiegoś powodu, potrzebuje tego. - By, móc odzyskać moc swojej rodziny. - podpowiada płaskim głosem, całkowicie jakby uważał mnie za idiotkę. - Dlaczego masz zamiar mu pomóc, bo właściwie to nie jestem pewien… - Nie mam zamiaru mu pomagać – pomagać. - mówię sfrustrowana, ponieważ nie rozumiem dlaczego od razu nie podłapał mojego na wprędce obmyślanego planu działania, który zawiera pewnie więcej dziur niż ser szwajcarski. Patrzę przez szybę. Mały cień, prawie nie dostrzegalny na kocich łbach ulicy, przebiega przez nią znikając w kanale. - Okej, w takim razie jaki jest twój plan? - Zamierzam tam wejść i z nim porozmawiać. - Będziesz z nim rozmawiać? To jest to? Ten wielki plan? - ręka wędruję mi do zamka i naciskam na mały zaczep. Otwiera się z miękkim kliknięciem. Zamykam go, otwieram, ponownie zamykam. Jestem zbyt świadoma tego, że wcześniej tego wieczoru rzuciłam do matki dokładnie takim samym pytaniem, jeszcze zanim wyszła. I o ile wiem, nadal nie wróciła. Dźwięk budzącego się do życia silnika samochodu, rozrywa moją zadumę w kawałki. - Co robisz? - Gabriel włącza kierunkowskaz. - Stop. - mówię, zaciskając dłoń na jego nadgarstku.

- Możesz powstrzymać mnie przed używaniem moich Zdolności. Ale, jestem całkiem pewny, że nie możesz powstrzymać mnie przed odwiezieniem twojego tyłka z powrotem do domu. - Gabriel! Po prostu wstrzymaj się na minutę, możesz? - zostawia włączony kierunkowskaz, ale równocześnie pozwala, by samochód pracował na jałowym biegu. Ciche tykanie, zbyt przypominające dźwięki wydawane przez zegar, wypełnia wnętrze samochodu. - On jest … niebezpieczny. - Jeszcze jeden powód, byś nie szła tam sama i … - Wydaje się, że on celuje we wszystkich, będących w moim życiu. Najpierw Rowena, teraz Agatha. Nie mogę pozwolić byś stał się trzecią ofiarą. - prycha. - Jestem całkiem pewien, że poradzę sobie z nim. - uderzam go w ramię, prawdopodobnie mocniej niż powinnam. - Możesz nie być przy tym, takim facetem? Nie możesz sobie z nim „poradzić” ponieważ, on nie jest… tak prawdziwie normalny. On jest zły. Akurat tobie ze wszystkich ludzi nie powinnam musieć tego wyjaśniać. biorę głęboki oddech. - Proszę. Nie chcę, by wiedział, że jesteś… dla mnie ważny. On nie może tego wiedzieć. - silnik brzęczy i zanika gdzieś w tle, a ja patrzę na zieloną diodę, migającą na desce rozdzielczej. I wtedy bez żadnego ostrzeżenia, Gabriel odwraca się do mnie, chwytając mnie jedną ręką za szyje i przyciąga do siebie. Całuje mnie zawzięcie, krótko, w usta. - Dziesięć minut. - mówi zachrypniętym głosem. - Masz dziesięć minut, a potem idę po ciebie. I przynajmniej odprowadzę cię do holu. zatrzymując się przed ogromnymi, zaciemnionymi drzwiami, zaglądam przez przydymione szyby. Ochroniarz odpoczywa na biurku, z głową zwieszoną na złożonych rękach. - Jest tam, prawda? - pytam już po raz piąty a Gabriel nie wytyka mi tego.

- Nie wyszła. - mówi cicho. Jakby jego słowa mogły ją unaocznić, Rowena pojawia się w zasięgu wzroku. Jest sama. Stukam w szybę, a ona uśmiechając się macha do mnie, zupełnie jakbyśmy grały w jakiś rodzaj gry. Przecina parkiet pochylając się nad ochroniarzem, wygina usta tuż nad jego uchem. Facet obraca głowę we śnie i nie otwierając oczu, grzebie przy swoim pasku, wyciągając lśniący plik kluczy, z którego wybiera ten odpowiedni i podaje go Rowenie. Siostra ponownie się uśmiecha oraz mówi do niego coś zdecydowanie innego niż wcześniej, na co on obniża głowę na ramiona i sprawia wrażenie iż ponownie zapadł w sen. Rowena przesuwa się w naszą stronę, otwierając zamek i uchylając masywne drzwi. - Dotarłaś – mówi jak jakaś hostessa na widowiskowym przyjęciu. Alistair będzie taki zadowolony, mogąc cię zobaczyć. Ale nie ciebie – dodaje Rowena ze zmarszczeniem brwi, które w jakiś sposób, również jest czarujące. - Powiedział, tylko ona. - mówi łajająco do Gabriela, wyginając na mnie jeden z palców. - Przestań. - mówię krótko. - On nie wchodzi ze mną, więc nie trać swojego czasu. - Cóż! - fuka Rowena, już całkowicie innym głosem. Przybliżam się, by przyjrzeć się dokładniej siostrze. Pomijając jej relatywnie pogodnego ducha, to wygląda na jeszcze bledszą niż wcześniej, a białka jej oczu przybrały jakieś żółtawe zabarwienie. Nadal nosi tą czarną sukienkę, tylko że teraz zdobi ją długie pasmo błota po prawej stronie i brakuje znacznego fragmentu u brzegu. - Wyglądasz jak gówno Ro. - stwierdzam fakt. - A to dużo mówi. - Jestem zakochana. - odpowiada hardo z palcami przyłożonymi do policzków. - A co z Jamesem? - jeżeli ma szczęście, to nadal jest pogrążony w śpiączce, z dala od tego koszmaru, schowany gdzieś w jednej z wielu sypialni domu. Rozglądam się po foyer Lerner Hall. Jedno z

fluorescencyjnych świateł brzęczy i buczy nad głową ochroniarza. W porównaniu z tym, budynek jest ciemny i pogrążony w ciszy. Rowena waha się otwierając usta. Wtedy coś wewnątrz niej jakby sztywnieje i wiruje oddalając się przerywanymi krokami jak balon ciągnięty za sznurek. - On czeka. - to wszystko co mówi. Kładę dłoń na ramieniu Gabriela, który wygląda na wyraźnie nieszczęśliwego. - Dziesięć minut. - przypomina mi, a ja przytakuje. - Dziesięć minut. - powtarzam, przez sekundę zastanawiam się czy ponownie mnie pocałuje. Albo czy ja powinnam go pocałować. Ale nie robi tego, tak samo jak i ja. Zamiast tego podążam za siostrą z wyczuwalnym kłuciem z tyłu szyi. Mam wrażenie, że upłynęły całe lata odkąd, ostatnim razem przechodziłam tym korytarzem, w czasie pierwszego tygodnia szkoły, byłam wtedy taka zdeterminowana, by pokazać rodzinie iż nie jestem bezużyteczna, taka pełna nadziei, że znajdę cokolwiek Alistair będzie potrzebował. Albo co powie, że jest mu potrzebne. Zbyt szybko dochodzimy do jego gabinetu. Siostra unosi pojedynczy knykieć dłoni ułożonej w pięść i bardziej pieści drzwi niż w nie puka. Wywracam oczami… tylko dla własnej przyjemności. Wiem, ale bycie uszczypliwą daje mi coś na kształt odwagi, której w tym momencie potrzebuje bardziej niż kiedykolwiek. Drzwi otwierają się pod naciskiem dłoni Roweny i wchodzimy do pokoju. Alistair siedzi za swoim biurkiem. W porównaniu do mojej siostry jego skóra promieniuje zdrowiem, a jego okulary lśnią jakby właśnie skończył je polerować. Prosta mosiężna taca zawiera dwie kryształowe szklanice i ściętą kryształową karafkę wypełnioną mrocznym brązowo – czerwony alkoholem, czekającym w pobliżu jednego ze spiczastych odzianych w czarny garnitur łokci. Moje oczy przeskakują ponad tacą, prześwietlając ściany i wracając do jego twarzy, utrzymującej wyraz usłużnej cierpliwości.

- Tamsin. - mówi miękko, a ja próbuję nie wzdrygnąć się na cichą radość w jego głosie. Wracam myślami do ostatniego razu, gdy tu byłam i jak dobrze grał wtedy niespokojnego profesora. - Dr Callum. - odpowiadam spokojnym głosem. - Albo może powinnam powiedzieć Dr Knight? - obnaża zęby w cichym śmiechu. Odwraca się do mojej siostry, która kochająco wisi u jego boku i mówi. - Poczekaj na zewnątrz. - jego głos jest niski i pozbawiony wyrazu. Jej twarz wiotczeje jakby wszystkie jej rysy zsunęły się ze skóry. Ale nie protestuje, jedynie przebiega dłonią po ramieniu Alistaira, dotykając delikatnie jego palców swoimi, nim rusza do drzwi. Alistair nie pokazuje, że zauważa jej rozdzielający gest czy też jej wyjście. - Usiądziesz? - pyta. - Nie dzięki. - mówię tak ozięble jak to tylko możliwe. - I nie oferuj mi do picia herbaty ani czegokolwiek czym to jest. - mówię wskazując na karafkę. - Nie jestem w nastroju na twoją gościnność. - Nie interesuje się szczególnie sportem, ale zakładam, że dobry atak jest najlepszą obroną. - To? - mówi z chichotem Alistair wskazując w stronę karafki. - Bardzo wątpię byś chciała to wypić. Jesteś zbyt… etyczna. Ale znowu, to zawsze było problemem w twojej rodzinie. - składa dłonie na biurku patrząc na mnie. - Poważnie, czy masz pojęcie jak głupia jest twoja rodzina… i była w ciągu tych lat? Czy wiesz jak mało używali życia i swoich Zdolności? Co za strata. Zwyczajne marnotrawstwo. - Gdzie są moi rodzice? - pytam przez zdrętwiałe usta. Nie żebym się spodziewała, że powie mi prawdę, ale przynajmniej może będę potrafiła stwierdzić, że kłamie. Ale odwołująco macha ręką i mówi. - Nie byłem zainteresowany ich ofertą. - nie umiem sobie wyobrazić czym to miałoby być, ale nie dam mu satysfakcji pytając. Pochyla się nad biurkiem, przyszpilając mnie swoim lodowatym spojrzeniem, a ja nagle przypominam sobie o wielkim czarnym żurawiu.

- Jestem zainteresowany tym co, ty możesz dla mnie zrobić. - A co to jest? - Alistair uśmiecha się. - Możesz mi dostarczyć to czego chcę. - Myślę, że już to zrobiłam. Przyniosłam ci zegar. - mówię. - Więc moje zobowiązanie zostało

wypełnione. -

lekko dotyka brzegu

kryształowej szklanki. Głęboki brzmiący dźwięk wypełnia przestrzeń między nami. - Może, dasz się przekonać by spróbować ponownie. - A jeśli nie? - ostre linie zaczynają piętnować jego czoło. - Nie? - odpowiada miękko. Podnosząc głos tylko o oktawę mówi. Rowena, wejdź proszę. Drzwi otwierają się i moja siostra wślizguje się do pokoju. Zastanawiam się czy jej uszy były przyciśnięte do drewna przez ten cały czas. I wtedy zastanawiam się czy w ogóle zrozumiała to co usłyszała przez drzwi. Przechodzi obok mnie, zatrzymując się u jego boku, a ja zauważam radosny wyraz na jej twarzy. - Potrzebuje twojej pomocy. - mówi Alistair z okropną delikatnością otwierając szufladę biurka i grzebiąc w niej przez kilka sekund, a następnie podając mojej siostrze nóż z kościstym trzonkiem. - Nie! - mówię, ale żadne z nich nawet na mnie nie patrzy. Rowena wyciąga rękę, a biel jej spodu zwraca ku sufitowi i bez najmniejszej chwili zawahania zagłębia krzywiznę ostrza w swojej skórze tak jakby kroiła kawał mięsa. - Stop! - skrzeczę i przysuwam się do niej wyrywając ostrze z dłoni siostry. Zaciskam dłoń na gładkim trzonku i przez jedną porażającą sekundę spoglądam w oczy Alistaira wyobrażając sobie jak wbijam mu ten nóż prosto w serce. - Zrób to, a nie spodoba ci się to co stanie się z twoją siostrą. - syczy Alistair. Nagle przypominam sobie matkę, ostrzegającą mnie przed

zaklęciem o charakterze efektu lustra, rzuconym na Rowenę, odrzucam nóż w róg pokoju, gdzie ślizgając się po podłodze ostatecznie się zatrzymuje. Odwracając się do Roweny prawie do niej podbiegam widząc jak spokojnie ściska swoje ramię, obserwując jak ze świeżej rany do małej białej filiżanki, którą domyślnie zapewnił Alistair wypływa gęstniejąca krew. - Ro. - szepcze i zwijając w górę koszulkę próbuję zatamować krwawienie. - Nie Tamsin. - mówi łagodnie, dużo bardziej łagodnie niżby powiedziała prawdziwa Rowena, gdybym weszła jej w drogę . - Muszę mu to dać. - wyjaśnia szczerze. - To jest po to by mógł przeżyć. - Dziękuję moja droga. To wystarczy na razie. - mówi Alistair sięgając po filiżankę. Rzucam się do przodu zgarniając filiżankę i rzucając nią o ścianę znajdującą się za mną. Porcelanowy przedmiot uderza dokładnie w ramę obrazu przedstawiającego scenę średniowiecznego polowania, rozbijając się na kawałki. A jego zawartość ścieka z malowidła jako kleista i czerwona maź. Jestem zadowolona mogąc zobaczyć, że zdołałam również rozbić szybę ramy. Odwracam się do Alistaira z sympatycznym uśmiechem. - Ups. Wydaje się, że zawsze tłucze jakieś kubki w twoim biurze. wargi Alistaira są cienkie jak linia ułożona z płaskich igieł, ale to moja siostra jest tą, która przemawia jako pierwsza. - Tamsin. - jęczy Rowena. - Czemu to zrobiłaś? - kuca w rogu pokoju i zaczyna zbierać rozbite kawałki porcelany, a jej palce natychmiast pokrywają się plamami krwi. - Zostaw to. - mówi Alistair, a jego głos jest prawie tak ostry jak nóż i wydaje się ciąć tak samo głęboko, ponieważ siostra podnosi wzrok, a wyraz przerażenia na jej twarzy jest praktycznie nie możliwy do zniesienia. - Możesz iść. - mówi, nadal tym samym zimnym tonem, siostra schyla

głowę podnosząc się na nogi, wciąż ostrożnie trzymając kawałki filiżanki. Wymyka się z pokoju. - Ty i ja jesteśmy bardziej do siebie podobni niż myślisz. - mówi zamyślonym głosem Alistair ze wzrokiem przyszpilonym do mojego. Parskam nie mogąc się powstrzymać. - Wcale tego nie widzę. - mówię, kopiąc na bok odłamki porcelany. Które odbijają się od listew przypodłogowych. - Poza tym, że oboje kłamaliśmy co do naszych imion. - dodaje. Ale ignoruje to. - Oboje zrobilibyśmy wszystko dla naszych rodzin. - podnoszę wzrok, patrzę na niego otwierając usta. Żadnych słów. Nie mam nic by temu zaprzeczyć. - I oboje byliśmy pozbawieni tego co jest naturalnie nasze. Przez poczynania twojej rodziny. - To nie prawda. - mówię natychmiastowo. Alistair unosi jedną brew. - Nie? Czyż twoja rodzina nie trzymała w tajemnicy prawdy o twoich Zdolnościach? - pochyla się przez biurko, przyszpilając mnie wzrokiem do ściany. - Przez te wszystkie lata? - zmuszam się by powiedzieć: - Mieli swoje powody. - Niesamowite. Że bronisz dokładnie tych ludzi, którzy odebrali ci twoje prawa. - potrząsa głową jakbym była szczególnie trudnym egzemplarzem do zaklasyfikowania. - ja nie mam, aż takich skrupułów. - Co to niby jest? - mówię w końcu. - Wyjaśnienia szalonego człowieka, przed zabiciem mnie? - Szalonego człowieka? - i teraz wygląda na rozbawionego. - Oh, nie Tamsin. Nie szalonego człowieka. Mam obiekcje co do tego. Jestem po prostu systematyczny. Muszę być. Kiedy wszystko co masz to pojedyncze imię, by za nim podążać przez długie lata, uczysz się być… dokładnym. coś dzwoni mi w uszach. - Imię? - mówię głupio i wtedy to do mnie dociera.

- Imię Roweny. To dlatego przyszedłeś tamtej nocy do księgarni. Szukałeś Roweny. Dlaczego? - uśmiecha się. - Tak, Rowena Greene. To imię zostało nam obiecane jako ocalenie. Kiedy twoja rodzina wymordowała moją, naszą jedyną nadzieją było jedno spojrzenie w przyszłość, jedno spojrzenie do księgi, którą twoja babcia, twoja cała rodzina przechowuje. - I zobaczyłeś imię Roweny? - biorę głęboki oddech. Alistair wzrusza ramionami. - Oczywiście, że nie. To było ponad sto lat temu. Moi krewni to widzieli i jest to imię, którego chwytaliśmy się przez stulecia. Wiedzieliśmy, że ona jest kluczem. - Co masz na myśli mówiąc, że moja rodzina wymordowała twoją? Nikogo nie zabiliśmy! - Czy jesteś tego taka pewna? - To wy jesteście tymi, którzy mordują ludzi. Dlatego was powstrzymaliśmy. Właśnie to po… - przełykam resztę swoich słów. Właśnie to powiedziała mi moja matka… brzmi niesamowicie dziecinnie. - To właśnie myślisz? Że mordowaliśmy ludzi, zatem rodzina Greene wkroczyła na scenę i uratowała sytuację? Kłamstwa. - mówi szorstko. Twoja rodzina o nic nie dbała, nie interesowało ją kogo dla siebie bierzemy tak długo, póki nie był to jeden z nich. Ale niech i tak będzie. - mówi podniesionym głosem. - Nie myl znaczenia słowa zabić. - patrzę na niego, na sposób w jaki jego wargi rozdzielają się i wykrzywiają w warknięciu. - Czy wiesz jak to jest dorastać wiedząc, że powinieneś być kimś innym, kimś tak bardzo różnym od tego pospolitego plugastwa, które widujesz dookoła na ulicy, czymś poza tym zwyczajnym śmiertelnym życiem? Żyjąc, każdego dnia z myślą, że powinieneś mieć Zdolności, wiedząc o tym z całego serca, ale nie posiadasz tego z powodu czegoś co

się wydarzyło ponad sto lat temu? - patrzy na mnie, a jego dłonie zwijają się i prostują na brzegu biurka. Następnie wciąga powietrze i mówi miękko. - Kiedy pozbawiasz kogoś jego Zdolności, jego prawa do jej posiadania, uśmiercasz w ten sposób pewną jego część. Z tego co powiedziała mi twoja siostra, wnioskuję, że akurat to jesteś w stanie zrozumieć. Pomyśl Tamsin. Pomyśl jak inaczej mogło wyglądać twoje życie. - zamykam oczy, mój umysł pędzi i wyrzuca sceny, jak rzeka napuchnięta deszczem: Rowena i Gwyneth wyśmiewające się ze mnie czerwonymi, szeroko otwartymi ustami; Gabriel i jego listy pozostawione bez odpowiedzi; Silda odsuwająca się stopniowo ode mnie; początkowe lata szkoły, kiedy ludzie patrzyli na mnie jak na jakieś dziwadło, gdy w rzeczywistości niczym się od nich nie różniłam. Co jeśli to wszystko nigdy by się nie wydarzyło? Jeżeli od ósmych urodzin wiedziałabym dokładnie do czego jestem zdolna, co potrafię? Żaden aspekt mojego życia nie byłby taki sam. Otwieram oczy. Alistair obserwuje mnie z satysfakcją rozciągniętą na jego długiej twarzy. Patrzymy na siebie przez czas pojedynczego uderzenia serca, nim nie spoglądam w kierunku drzwi, zastanawiając się czy moja siostra nadal krwawi. - Co otrzymam w zamian? Jeśli ci pomogę? - Życie siostry. - mówi, odchylając się w krześle, ponownie kreśląc palcami po brzegu kielicha. - I Agathy. - mówię, próbując utrzymać z dala od mojego głosu, te zimne, drżące mdłości, które kotłują się wewnątrz mnie. Jego wzrok zmierza ponownie w stroną karafki, ale tym razem jego twarz wyraża taki zachłanny głód, że prawie zmusza mnie to do odwrócenia wzroku. - Możliwe - Możliwe? - powtarzam. - Co to ma znaczyć?

- Możliwe, że zależy to od ciebie. Jeżeli potrafisz znaleźć to czego chcę i przynieść mi to wystarczająco szybko, możliwe, że jeszcze nie będzie zbyt późno dla uroczej i pełnej życia Agathy. - mam wrażenie, że moje usta wypełnione są watą, ale zmuszam słowa do wydostania się z pomiędzy warg. - Czego ty chcesz od Agathy? Ona nie posiada Zdolności… ona jest… normalna… - Agatha jest użyteczna przy pomaganiu mi… utrzymuje mnie. - Jak Rowena? - pytam. Nachyla głowę w zamyśleniu, co jest okropną parodią profesora rozważającego pytanie, zadane przez studenta. - W inny sposób. - Co się z nimi stanie? Jeżeli przyniosę to czego chcesz? Uwolnisz ich? - Cokolwiek pozostanie do uwolnienia. - dodaje miękko, a ja tym razem, nie umiem powstrzymać dreszczu przebiegającego przez moją twarz. - Czas się dla nich kończy Tamsin. Ale bądź pewna, że gdy to nastąpi, to znajdą się jeszcze inni na mojej liście. - składa dłonie w wieżyczkę, patrząc znacząco na zegar i uśmiechając się do mnie. - Sądzę, że ten młody mężczyzna czekający na zewnątrz, staje się chyba trochę niespokojny. - Jak szybko muszę ci dostarczać tego czego chcesz? I czemu sam nie możesz tego zdobyć skoro jesteś taki potężny? - głębokie zmarszczenie brwi przecina jego twarz i mimo, że odnoszę wrażenie, że nie osiągnęłam zbyt wiele podczas tej rozmowy, to otrzymałam przynajmniej to. - Okazuje się, że jedna z twoich specjalnych Zdolności jest przy tym wymagana. - podczas ciszy, która się pojawia, prawie wybucham śmiechem na ten smutny fakt, że kiedyś tak bardzo chciałam być uzdolniona, a teraz oddałabym wszystko by tak nie było. Ale cały śmiech

histeryczny czy nie, znika na dźwięk wybijającego godziny zegara. Odwracam się odnajdując źródło dźwięku: zegar, który kiedyś był Domani, teraz stoi w rogu pokoju. - Pamiątka. - mamrocze Alistair. - I udowadnia swoją użyteczność. dodaje, wykręcam głowę do tyłu, w momencie, gdy ten otwiera karafkę, wlewając trochę tego ponurego alkoholu do szklanki. Trzyma ją wysoko, by złapała trochę światła i iskrzyła jasno. - Za twój… sukces. - mówi z okropną grzecznością i opróżnia zawartość za jednym pociągnięciem. Widzę jak mięśnie jego gardła drżą, a on uśmiecha się do mnie lśniącymi, mokrymi wargami. Agatha! Odwracam się i wybiegam z pokoju, mijając skuloną przy drzwiach siostrę, która siedzi z zamkniętymi oczami. A śmiech Alistaira podąża za mną przez całą długość korytarza.

Rozdział XX Tłumaczenie: Phoenix_ams Korekta: isiorek03

- JESTEŚ PEWNA, że chcesz to zrobić? - pyta mnie ponownie Gabriel, przez częściowo otwarte drzwi do garderoby cioci Rennie i wujka Chestera. - A jaki mam wybór? - mamrocze żałośnie, wciskając się w sukienkę, którą zabrałam z mojej szafy w akademiku. Podjechaliśmy tam z Gabrielem po tym jak zdołałam mu wyjaśnić, w większości niespójnym dyszeniem, co mi powiedział Alistair. Agatha była pogrążona we śnie i może to tylko moja wyobraźnia, ale miałam nieprzyjemne wrażenie, że nie jest to jej zwyczajna głęboka śpiączka. Gdy kręciłam się po pokoju zbierając wszystko czego mogę potrzebować, przewracała się z boku na bok i mamrotała. Raz nawet krzyknęła. - Nie, proszę! - myślałam przez chwilę czy jej nie obudzić, ale zdecydowałam, że jednak lepiej nie. Zamiast tego, zatrzymałam się nad nią przez minutę, w czasie gdy Gabriel czekał na zewnątrz. Położyłam dłoń na jej czole. Ale odwróciła się ode mnie w stronę ściany i w tym momencie spostrzegłam nacięcie na jej ramieniu, które dopiero co się zasklepiło. Musiałam szybko stamtąd uciec, nim ponownie zaczęłabym hiperwentylować. Starałam się znaleźć trochę komfortu w jedwabistym materiale sukienki, ale nawet ona za bardzo przypomina mi o Agathcie i jej piszczącym podekscytowaniu, kiedy wyszłam z przymierzalni w sklepie z używaną odzieżą na East Vilage. Przekonała mnie bym kupiła sobie tą kreację, pomimo tego, że nie mogłam sobie na nią pozwolić, a także nie miałam jakiejkolwiek okazji by założyć długą wieczorową suknię w

kolorze różanym z lat 30-tych XX w.. W zeszłym miesiącu, nawet głupio pomyślałam, że założę ją na ślub Roweny. - Może nadal będę mogła ją nałożyć. - szepcze do siebie podczas, gdy poprawiam sukienkę. - Jak ci tam idzie? - Okej. - wzdycham. - Tak naprawdę to nie mogę oddychać, ale poza tym jest w porządku. - Oddychanie jest przeceniane. - poucza mnie Gabriel. - Właśnie to odkryłem, dzięki temu cholernemu krawatowi. - przechodzę przez pomieszczenie, by stanąć przed ogromnym lustrem cioci Rennie. Sukienka krzyczy „jestem z 1930”, ale moje włosy to co innego. Przeszukuje stos ozdób do włosów umieszczonych na różnych szpilkach. Co z tego, że są ze sklepu sieciowego? Jak wiele osób będzie z tak bliska przyglądało się moim ozdobom we włosach? W każdym razie, na jak długo możemy utknąć w 1939? Najwyraźniej na wystarczająco długo, by rozbić życie cioci Beatrice i zwiać. I nim mogę zmierzyć się z tą okropną myślą, Gabriel wchodzi przez sąsiednie drzwi. Łapię ślad jego odbicia w lustrze, gdy próbuję skręcić ciemne loki w coś przypominającego fryzurę z lat 30. - Wyglądasz świetnie. - wykrzykuje w momencie, gdy połowa włosów wysuwa się z koka, który próbuję upiąć. Wzdycham. - Poddaje się. - Gabriel zbliża się do mnie, nosi jeden z grafitowych garniturów wujka Chestera. -

Poddajesz

się?

Poddajesz

swój

niemądry

opór

mojemu

niezaprzeczalnemu urokowi? Wiedziałem, że ulegniesz ostatecznie. Zawsze tak robią. - pokazuje język jego odbiciu w lustrze. Trzymając moją kolekcję wsuwek mówię. - Poddaje się co do moich włosów, idioto. - wyciąga dłoń. - Daj mi je. - mówi przystępując do pracy.

- Ał. - mówię, gdy kuje moją głowę szpilką. Ale tak naprawdę, to wcale nie boli. Powiedziałam to tylko dlatego, ponieważ stoi tak blisko. - Przepraszam. - mamrocze, a jego oddech owiewa nagą skórę mojej szyi. - Ok. - mówię przez zaciśnięte zęby, mając nadzieję, że moja gęsia skórka jest nie widoczna. - Proszę. I co myślisz? - cofa się o pół kroku, a ja z powrotem spoglądam na siebie w lustrze. Jakimś sposobem udało mu się, tam gdzie ja poniosłam porażkę, zrolować i upiąć nisko na szyi koka. - Nieźle. - mówię. - Wiesz, jeżeli nie wyjdzie ci z muzyką, zawsze możesz zostać… - za moimi plecami Gabriel wykonuje ruch jakby dźgał się w serce, a ja szczerze się do niego. - Szminka. - mówię pośpiesznie. - Nie, nie potrzebujesz tego. W każdym razie , po co dziewczyny w ogóle używają tego gówna? - To rok 1939. Nie mogę, nie pomalować się szminką. - mówię przeszukując rzeczy, które przeniosłam ze sobą nim nie znajduje tubki należącej do Agathy Rev Me Up Red firmy L’Oreal. Ale moje ręce trzęsą się niemiłosiernie, w rezultacie, kończę zmazując szminkę z przednich zębów. - Okej. - mówię w końcu. - Gotowa, tak myślę. - Gabriel wyciąga zdjęcie, z wewnętrznej kieszeni obszernej marynarki, przyglądając się mu. Na strychu znalazłam stary album pokryty warstwą zatęchłego brudu. O dzięki żywiołom, że ciocia Rennie nigdy, niczego nie wyrzuca. - Czy zawsze potrzebujesz czegoś takiego? - pytam. - Jak obraz albo to zdjęcie tutaj? Wiesz, by pomogło ci… Podróżować? - Gabriel studiuję zdjęcie minutę dłużej. - Myślę, że to pomaga. Nigdy nie byłbym zdolny, by to zrobić bez pewnego…

naprowadzenia

takiego

jak

to

czy

obraz

zegara.

Skoncentrowana? - przytakuję, patrząc na zdjęcie dziewczyny w obszernym kapeluszu. Jej twarz jest uniesiona i uśmiechnięta. W jednej dłoni trzyma długą cygarniczkę, a drugą obejmuje coś co wygląda jak staromodny kieliszek do szampana. Patrzy na coś znajdującego się poza ramami zdjęcia. Beatrice, 1939… jest napisane cienkim pismem u dołu. Palce Gabriela zaciskają się wokół moich i po chwili oboje wirujemy w przestrzeni, a ja czuję jak suknia wysuwa się i faluje przy moich nogach. Niewiarygodne, że znajduję czas, by zastanowić się czy moje włosy pozostają na swoim miejscu, gdy muzyka dociera do moich uszu i coś co wydaje się twarde jak kamień uderza w moje ramię. - Ał! - mówię odsuwając się od ceglastej ściany. Mrugam i puszczam dłoń Gabriela. - Sorry. - mówi nieśmiało. - Mówiłem ci, że nie jest to precyzyjna nauka. - Gdzie jesteśmy? - moje oczy przyzwyczajają się do przyćmienia, aż do momentu, w którym jestem zdolna rozróżnić rzędy butelek i słoików, których zawartość wygląda jak ususzone zioła lub oleje. Wciągając powietrze odkrywam znajomy zapach ziemi. - Destylarnia. - mówię robiąc krok do przodu i zostaję jakby nagrodzona za rozwiązanie tej zagadki, czymś chłodnym i pierzastym uderzającym mnie w twarz. Sięgam po to by odsunąć zwisający bukiet lawendy, dotykając palcami ich jedwabistych kwiatów. Szczelina światła błyszczy w drugim końcu pokoju, myślami powracam do planu domu cioci Rennie. Destylarnia otwiera się na ogród a oceniając na podstawie muzyki dochodzącej z drugiej strony drzwi, tam właśnie odbywa się przyjęcie. - Myślę … - Cicho. - syczy Gabriel. - Ktoś idzie. - odwracam się w stronę, gdzie wiem, że powinna znajdować się druga para drzwi, która prowadzi do kuchni, jestem pewna, że za nimi słychać ciężkie powłóczyste kroki.

Wciskamy się w najdalszy kąt pokoju, w momencie gdy drzwi zostają otwarte. Mogę zauważyć tylko rysy sylwetki jakiejś wysokiej kobiety, jej włosy są ciasno związane w kucyk, przymocowany z tyłu głowy. Przesuwa się wzdłuż półek mamrocząc. - Więcej syropu miodowego Bertha. Więcej hizopu7 do ponczu Bertha. Goście są spragnieni. Nie grzeb się Bertha, Bertha, Bertha! I już nawet moje kości błagają o chwilę wytchnienia. - przystaje na środku pokoju, sięgając w stronę sufitu. Sekundę przed tym jak włączy światło, uświadamiam sobie co ona chce zrobić. Pochylam się do Gabriela przyciągając jego twarz do mojej, dłonie mam zręcznie rozłożone na jego policzkach, by ukryć tak wiele jak tylko mogę. W chwili gdy jego usta zderzają się z moimi, jasna smuga światła pojawia się naprzeciw moich zamkniętych powiek. - Oh! - słyszę jak Bertha wciąga powietrze. - Błagam o wybaczenie. jąka się. Uderzenia ciężkich butów, zatrzaśnięcie drzwi i już jej nie ma. - Przepraszam. - mamrocze, odsuwając się z ramion Gabriela. - To nie było najlepsze. Trochę niedbałe. - Nie przeszkadza mi to. - mówi, a jego głos zawiera nutkę niepewności. Prostuje krawat i wygładza przód swojej marynarki. - Rumienisz się. - Tak… cóż, teraz masz na sobie szminkę. - sięgam, by ją z niego zetrzeć, najlepiej jak potrafię, starając się nie pozwolić palcom zatrzymać się na zakrzywieniu jego dolnej wargi. - Dzięki. Gotowa? - Nie. - mówię, ale ściska moją dłoń i tak otwiera drzwi do ogrodu. Zagłębiamy się w tłum ludzi. Wszyscy wydają cię pić i palić; kobiety 7 krzew z rodziny wargowych stosowany powszechnie w krajach o ciepłym klimacie jako roślina przyprawowa, lecznicza oraz ozdobna; także uzyskiwany z niej olejek wykorzystywany w przemyśle spożywczym i kosmetycznym; hyzop.

trzymają cienkie zrobione z kości słoniowej i złota cygaretki podczas, gdy mężczyźni pociągają grube, koloru toffi cygara i fajki. Kłęb kolorów przyciąga moje oczy. Kobieta ubrana w pierzaste brązowe nakrycie głowy prowadzi właśnie jakąś rozprawę, jej długie oczy umalowane są purpurowym cieniem, a jej usta to smuga czystego szkarłatu. Kaganki poustawiane na ziemi zapewniają miękkie mrugające światło, a wesołe brzmienie kwartetu jazzowego przebija się okazjonalnie przez potok rozmów. Ogromny biały namiot widoczny pośrodku ogrodu został ustawiony dla tańczących, gdzie różnorodność par wchodzi i wychodzi z półmroku. - Widzisz ją? - mówi do mnie Gabriel niskim głosem, w momencie gdy kelner ślizgając się, zatrzymuje się przed nami i wyciąga tacę. Wzrok mężczyzny zatrzymuje się w miejscu pomiędzy ramieniem moim i Gabriela, i po tym jak bierzemy dwa kieliszki szampana w kształcie dzwonu, przemieszcza się dalej, nawet raz na nas nie spoglądając. Zaczynam powoli oddychać. - Jeszcze nie. - mówię, pociągając szampana. - Spokojnie z tym. - ostrzega Gabriel, jego oczy skaczą za mnie, odwracam się by znaleźć grupę dziewcząt ubranych na różowo, przyglądających się nam, a raczej Gabrielowi… chyba z pewnego rodzaju podziwem. W samą porę łapię uśmiech przebiegający przez jego twarz, gdy odwzajemnia ich spojrzenie. - Spokojnie z tym. - mówię i ze złączonymi ramionami przesuwamy się przez tłum tak zwyczajnie jak tylko można. Biorę od kelnera swoją wskazówkę, nie nawiązując z nikim szczególnym kontaktu wzrokowego. Ale i tak zostajemy nakryci. - Kochanie. - żeński głos mruczy do mojego ucha, a ja prawie rozlewam swojego szampana. - Szukałam cię wszędzie. Kiedy przybyłaś?

- Um … kilka minut temu. - przytakuję i próbuję ruszyć dalej, ale jej dłoń owija się wokół mojej ręki. Jest małą kobietą, z ostrymi rysami, a jej włosy układają się w lśniące fale wokół jej głowy. - Oczywiście, że tak. To takie podobne do ciebie! - wykrzykuje, jakby chwaliła mnie za zrobienie czegoś naprawdę sprytnego. Czarny, pierzasty boa owinięty wokół jej ramion wydaje się być żyjącą i oddychającą kreaturą. Patrzę na to zafascynowana, kobieta przysuwa się do mnie mówiąc głośnym teatralnym szeptem. - I kim jest ten przystojny mężczyzna? - nie czekając na moja odpowiedź, mruga do Gabriela i wciska się pomiędzy nas. Jej boa zatacza łuk w powietrzu owijając się ciasno wokół ich bioder. Otwieram usta, ale w tym momencie jakiś serdeczny głos odzywa się po mojej prawej stronie. - Melora. Za każdym razem, gdy tylko się odwrócę, po prostu znikasz. Co to ma naprawdę znaczyć? – rumiany mężczyzna o słusznej budowie pojawia się w zasięgu wzroku i klepie jedną ze swoich mięsistych dłoni ramię kobiety, ma to wyglądać na opiekuńczy gest, ale bardziej przypomina śmiertelny uchwyt. Boa Melory wydaje się rozumieć jego zamiar. - Oh! Charles! - mówi Melora i mimo, że się uśmiecha, to mogę stwierdzić, że tak naprawdę to stara się nie wrzeszczeć. - Chciałam tylko przywitać kuzynkę … - i tu posyła mi spojrzenie. - Agatha. - mówię beztrosko. Mężczyzna spogląda na mnie przez sekundę, mruga potrząsając głową. - Tak wiele kuzynów. - ryczy wesoło. - Kuzynko Agatho. - mówi, całując mnie w każdy policzek. Całkowicie ignorując Gabriela odwraca się z powrotem do Melory i mówi. - Teraz naprawdę musisz pójść ze mną. Jest coś co chciałbym z tobą przedyskutować. - niesmak migocze na twarzy Melory, ale pozwala mężczyźnie prowadzić się z dala od nas, z ręką nadal ściskającą jej ramię.

Ale w następnej sekundzie boa ponownie podrywa się jakby sterowany przez błądzącą bryzę i owija się krótko wokół ręki mężczyzny. Z niespodziewanie wysokim okrzykiem wyrywa on z powrotem swoją dłoń, wykręcając ją raz i drugi. - Ta cholerna rzecz mnie ugryzła! - wykrzykuje. - Nie, baranku. - grucha Melora, kołysząc jego dłonią. Zdecydowanie nie. - spogląda na mnie ukradkiem, puszczając oko nim oboje nie znikają w ciemności. - Czy ona właśnie nazwała go barankiem? - pyta Gabriel, gdy powracamy do tłumu ludzi. - Tędy. - dodaje, więc skręcamy w lewo i przemykamy schyleni pod białym namiotem, poruszając się po obrębie kwadratowego parkietu z wypolerowanego drewna, który wydaje się położony wyłącznie na ten wieczór. - Jesteś z nimi spokrewniona? - Nie byłabym zaskoczona, gdyby się okazało, że to babka Gwyneth. Ona ma takie żmijowate spojrzenie. - Tnę i chwytam urywki rozmów toczących się wokół mnie podczas, gdy kluczymy wokół masy ludzi. - Mówię ci, mieli rację ostatecznie wjeżdżając na Roosevelta. Odkąd Nowa Sprawa… - Kochanie obiecałeś. Dobrze wiesz, że kuzyn Lindel jest człowiekiem Roosevelta. Dlaczego zawsze musisz się nad nim znęcać? - Ale ja… - Gabriel odciąga mnie na bok. Figura z wymalowaną na biało twarzą przechodzi obok nas, odwracając jedwabny szalik na stronę z ptakami i z powrotem. Mrugam, starając się określić, czy jest uzdolniona, czy zaledwie zatrudniona do przedstawienia na wieczór, gdy Gabriel mówi miękko. - Tutaj. - zatrzymujemy się w pobliżu ściany ogrodowej, w cieniu ogromnego magnoliowego drzewa. Młoda kobieta ubrana w syrenią czarną suknię i srebrną etole, odchyla do tyłu głowę, śmiejąc się z szerokimi

białymi zębami. Diamenty błyszczą na jej nadgarstku i świecą jak spadające gwiazdy. - To ona. - mówi Gabriel, patrzę na dziewczynę, która wygląda na kogoś w moim wieku, jest ubrana na biało. Stoi blisko cioci Beatrice i na pierwszy rzut oka, obie wydają się głęboko pogrążone w rozmowie, ale wtedy jej wzrok przesuwa się po tłumie, śledząc go zupełnie jak dwie latarnie poprzez czarną wodę. Nagle przesuwa głowę w moją stronę i spotyka przez sekundę mój wzrok… jakby w potwierdzeniu… nim z powrotem nie odwraca się do cioci Beatrice. Czuję walenie głęboko w klatce piersiowej, jakby moje serce się zatrzymało i z hukiem zaczęło bić ponownie i w chwile później moment ten odchodzi. Lekka bryza kręci się po ogrodzie, podrywając suknie i szale. Różowa zasłona płatków magnolii zasłania moją wizję. Gdy spoglądam ponownie wysoki, krzepki mężczyzna zapala papierosa cioci Beatrice. - Możesz… wyczuć Domani? - pytam z nadzieją. Gabriel potrząsa głową, nic nie mówiąc. Jego brwi ściągają się razem, jego palce drżą, spogląda na mnie i mówi z frustracją. - Nie wiem czego szukam. Igły? Stogu siana? Najwyraźniej nie zegara. Co? Co to jest? - mówi miękko, bardziej do siebie niż do mnie. Nieświadomie, sięga wyjmując kwiat z moich włosów i przykłada go do nosa. - Czas. - mówi po minucie. - Tyka w mojej głowie. - muszę wyglądać na zaalarmowaną, ponieważ dodaje z uśmiechem. - Nie jak bomba. - To jest gorsze niż igła w trzech stogach siana. - mówię ponuro po minucie, kiedy nic się nie wydarza. - Dlaczego myślałam, że możemy to zrobić? - Ponieważ możemy. Po prostu jeszcze nie wiemy jak. - odpowiada Gabriel, a ja uśmiecham się do niego, ściskając jego dłoń. W tym momencie kapela zaczyna grać jakąś wolną, dostojną melodię.

- Zatańczmy. Taniec zawsze sprawia, że lepiej mi się myśli. posyłam mu wątpiące spojrzenie. - Naprawdę? I czy to rzeczywiście dobry pomysł? - Morderca zabawy. - wyjaśnia spokojnie Gabriel. - Mam na sobie garnitur. A ty jesteś ubrana w najładniejszą sukienkę w historii. Mamy 1939 rok i kto wie co wydarzy się dalej. Choć Tamsin. To najlepszy pomysł na jaki mogę wpaść w tej chwili. - i tak wyprowadza mnie z cieni drzew na oświetlony kagankami parkiet, gdzie dołączamy do tłumu innych splecionych par. - Nie umiem tańczyć. - szepcze. - To jest walc. - mówi Gabriel w dokładnie taki sam sposób w jaki ja mówię „to jest pomarańcza”. - Nadal nie umiem tańczyć. - Ja umiem. - mówi Gabriel przyciągając mnie do siebie. Z jedną ręką owiniętą wokół mojej tali, zaczyna mną wirować dokoła po parkiecie tak szybko, że nie mam nawet czasu pomyśleć o tym, że nie mam pojęcia co robić dalej. Twarze pojawiają się i znikają w cieniach ponad ramieniem Gabriela, gdy przemierzamy wypełnione zapachem kwiatów powietrze. Muzyka rozbrzmiewa miękko, aż staje się częścią moich stóp i nagle poruszamy się w idealnej synchronizacji kroków. Gdy czuję, że to może i powinno trwać wiecznie, muzyka zatrzymuje się, a moja suknia okręca się wokół moich nóg. Wciągam lekko powietrze, moją fryzura jest zrujnowana. - Ah, młodzieńcza miłość. - nuci baryton po mojej lewej i widzę tego wysokiego, krzepkiego mężczyznę, który zapalał papierosa cioci Beatrice, stojącego obok nas. Uśmiecha się do nas szeroko i odwraca do swojego partnera szepcząc mu coś na ucho, uświadamiam sobie, że jest nim ciocia Beatrice. Nachyla głowę w naszą stronę unosząc jedną dłoń ozdobioną wszelakimi klejnotami, by pogłaskać go po twarzy, jej usta zamieniają się

w niewielki uśmiech. Wujek Roberto, myślę sobie. Unoszę się na palcach. Mąż Beatrice, mówię bezgłośnie do Gabriela. W czasie gdy ich obserwujemy, wujek Roberto sięga do kieszeni swojej szarej kamizelki i wyciąga z niej lśniący złoty kieszonkowy zegarek. Łańcuch zwisający z zegarka migocze krótko. Dłoń Gabriela zaciska się na mojej. Nagle powracam myślami do tej pierwszej nocy, której Gabriel wrócił do domu, kiedy staliśmy w salonie z ciocią Beatrice. Ona nie zgubiła niczego, co może znaleźć. Próbowała wcześniej. To było coś właśnie o kieszonkowym zegarku. - Bardzo dobrze moja droga. - mówi mężczyzna. - Ale muszę powiedzieć kucharzom, by wstrzymali się przez kolejne piętnaście minut. Niewątpliwie będą z tego niezadowoleni. - całuje ją w rękę. - Oczywiście, przyjąłbym tysiąc zmarszczeń brwi za twój jeden uśmiech. - schodzi z parkietu, ciocia Beatrice dotyka ust trzema palcami i posyła pocałunek do wycofującego się mężczyzny, następnie przedziera się przez tłum w przeciwnym kierunku. - Myślisz, że to … - Jest tylko jeden sposób, by się o tym przekonać. - mówi Gabriel, podążamy za wujkiem Roberto.

Rozdział XXI Tłumaczenie: Phoenix_ams Korekta: isiorek03

- PRZEPRASZAM PANA. - woła Gabriel do wujka Roberto, który dotarł już do stosunkowo opustoszałej żwirowej ścieżki, wiodącej do kuchni. Wujek odwraca się, uśmiechając do nas błogo. - Ah, młodzi ludzie. Czy dobrze bawicie się dzisiejszego wieczoru? - O, tak. - mówię gorączkowo. - Ty i ciocia Beatrice zawsze urządzacie najlepsze przyjęcia. - może to zabrzmieć na zbyt poufałe, ale gdy zbliżamy się do wujka Roberto, uświadamiam sobie z ulgą, że jest bardziej niż trochę wypity. Twarz ma lśniącą od wilgoci, a jego oczy błyszczą się dobrotliwie. - Więc jesteście spokrewnieni z Beatrice. Z pewnością pamiętałbym jeżeli, bylibyście moimi krewnymi. - dodaje z chichotem i puszcza do Gabriela oczko co oczywiście oznacza, iż przekazał mu coś w męski sposób. Szturcham Gabriela w bok, a ten wybucha spóźnionym śmiechem. - Proszę pana, zastanawialiśmy się, czy możemy zobaczyć… zaczynam, gdy Gabriel mi przerywa. - Zastanawialiśmy się, czy chcesz zobaczyć sztuczkę karcianą, w którą z pewnością nie uwierzysz. - nie wiadomo skąd w dłoni Gabriela pojawia się talia kart. Gapię się na niego. To nie jest tym co planowaliśmy. Tak szczerze, to nie planowaliśmy zbyt dużo. Mieliśmy po prostu zamiar spytać wujka Roberto o ten zegarek z nadzieją, że pojawi się jakaś niejasna sposobność. Najwidoczniej, Gabriel nie pomyślał o tym planie. - Oh, teraz. - z ust wujka wydobywa się kolejny delikatny chichot, któremu towarzyszy potrząśnięcie głową. - Obawiam się, że goście będę się zastanawiać, kiedy przybędzie ich kolacja, a ja muszę porozmawiać z

kucharzami.

Ale

moja

żona

uwielbia

karciane

sztuczki.

Może

powinniście… - Jak dotąd próbowaliśmy już tego na kilku twoich gościach. I cioci Beatrice. – mówi gładko Gabriel. A następnie nuta dumy wkrada się w jego głos. - Żaden z nich, wliczając w to twoją żonę, nie potrafił tego rozgryźć. Ale powiedziała nam, że ty możesz tego dokonać. Dodała też, że nikt nie może nabrać cię na takie sztuczki. - jęczę wewnętrznie. To zdecydowanie jest zbyt wielkie kłamstwo. Wujek Roberto przygląda się nam z czymś, co na pewno jest podejrzliwością. - Powiedzieliście, że jak jesteście spokrewnieni z moją żoną? – pyta miękko. Robi mi się sucho w ustach, ale Gabriel mówi z beztroskim uśmiechem. - Oh, wiesz jak ta rodzina funkcjonuje. Ludzie pojawiają się cały czas. Szczególnie na przyjęciach. Mój ojciec, niech spoczywa w spokoju, był zupełnie jak ty. - i tu pozwala tym słowom zawisnąć w powietrzu. Również, był dobrym przyjacielem wujka Charlesa. „Tak wiele kuzynów” było ich prywatnym żartem. - Gabriel tasuje talię ze zwyczajną ufną miną. I z oczami utkwionymi w kaskadzie kart dodaje. - Czy ktokolwiek zgadnie, w jaki sposób, naprawdę dajecie radę gościć tą rodzinę. - wujek Roberto wybucha takim śmiechem, że prawie wyskakuję z własnej skóry. - To cholerna prawda. Twój ojciec był… - Człowiekiem, który wszystko zawdzięczał samemu sobie. dokańcza Gabriel. - Niech spoczywa na wieki. - Eh, na chwilę obecną. - Roberto przybliża się. - Nie wiem czy wy wierzycie w Boga. Mam na myśli, że Beatrice wszystko mi wyjaśniła. To jak praktykujecie białą magię, że tak powiem. - przełykam swój uśmiech słysząc, przedstawienie tego w ten sposób. Babcia z mamą wyły, by ze śmiechu.

- Cóż, ojciec miał kilka rzeczy do powiedzenia, gdy nadszedł czas mojego pierwszego Połączenia. - mówi Gabriel, z potulną szczerością. Staram się na niego nie gapić. Z tego co pamiętam o wujku Philu, to religijna pobożność nie figurowała na liście jego cech. Chyba, że był członkiem Kościoła Nużących Sportów. W takim wypadku, pamiętam wiele wykrzykiwanych, „bądź przeklęty!” i „dzięki ci Jezu!”, w czasie meczy footballu i koszykówki łapanych na odbiorniku rozklekotanego telewizora, który moja matka umieściła w niewielkim bocznym pomieszczeniu. Zawsze można tam było znaleźć ukrytego wujka Phila… jeżeli w ogóle chciałeś to zrobić. Większość z nas nie chciała. - Dobry człowiek. - chrząka wujek Roberto. - O tym, także miałbym kilka rzeczy do powiedzenia, jeżeli ja i Beatrice kiedykolwiek… cóż… to nie jest temat do rozmowy na przyjęciu, prawda? - strząsa z siebie cokolwiek miał na myśli, przysuwając się i klepiąc dłonią Gabriela w ramię. - Zobaczmy tę sztuczkę. Ale to jest prawdziwa sztuczka, prawda? A nie jedna z twoich… - przełyka i nagle pojawia się u mnie nić sympatii do wujka Roberto. Najwidoczniej, jest trochę prawdy w tym co mówił Gabriel, że nie wie jak się obchodzić z rodziną. - Nic z tych rzeczy. W każdym razie, nie moja Zdolność. - w końcu szczerze mówi Gabriel, a karty trzepoczą w jego dłoniach, nagły ruch jego palców jest zbyt szybki, by móc go dostrzec. Po kilku sekundach skomplikowanego tasowania i różnych przełożeń, rozkłada w wachlarz karty i wyciąga je ku wujkowi. - Najpierw wybierz jedną kartę, jakąkolwiek. - i tak właśnie robi mężczyzna, wyczekująco trzymając ją w dłoni. - Możesz na nią spojrzeć, ale proszę nie pokazuj jej, ani mnie, ani mojej asystentce. - wujek przytakuje, a jego twarz staje się ostrożnie bezbarwna, gdy szybko spogląda na kartę. - Teraz włóż ją do swojej lewej kieszeni. - instruuje Gabriel. - Dobrze, wspaniale. Teraz wybierz kolejną, jakąkolwiek sobie życzysz. Spójrz na nią, ale tej również nikomu nie

pokazuj… idealnie. Teraz podaj ją mojej asystentce figurą do dołu, tak bym nie mógł jej zobaczyć. Świetnie. Teraz ona włoży ją do prawej kieszeni twojej marynarki. - robię krok do przodu, a serce nagle zaczyna walić o moje żebra. Podchodzę z nadzieją, że wujek Roberto nie zauważy drżenia moich palców, biorę od niego drugą kartę. Gładki plastik jest zimny w moich dłoniach, gdy zbliżam się do wujka mogę wyczuć oplatający go słodki zapach alkoholu i wody po goleniu. - Pan wybaczy. - mamrocze, gdy moje place przesuwają się po jego klatce piersiowej. - Czy także wykonywałeś tę sztuczkę na paniach? - mówi wujek rycząc ze śmiechu. - To dlatego mam ze sobą moją uroczą asystentkę. By nikt nie mógł narzekać. - mówi Gabriel szlachetnym i lekkim głosem, który nie zdradza żadnego zdenerwowania, mimo iż wiem, że musi je odczuwać. - Okej, Ta... yyy, Agatha. Umieść teraz kartę, w jego przedniej prawej kieszeni. przymila się i nagle, w tym samym momencie, w którym uświadamiam sobie, że ta sztuczką donikąd go nie zaprowadzi, wujek bierze ode mnie kartę i wkłada ją sobie do kieszeni, miło się do mnie uśmiechając. - Myślę, że twoja asystentka potrzebuje trochę praktyki. - mówi delikatnie, odwracając się z wyczekującym spojrzeniem. - I co teraz, mój młody człowieku? - A teraz… - mówi Gabriel z pauzą co musi się wydawać dramatycznym ozdobnikiem, ale ja tak naprawdę wiem, że w ten sposób kupuje trochę czasu. - A teraz proszę wyjąć pierwszą kartę i ponownie na nią spojrzeć. - gdy wujek gmera za pierwszą kartą, Gabriel posyła mi spojrzenie, które jasno można odczytać jako „co do cholery jest z tobą nie tak”, a ja odpowiadam czymś co mam nadzieję, że przekazuje „przepraszam!”

- A teraz co? - mówi wujek Roberto, trzymając wysoko kartę, patrząc na zmianę na każdego z nas. Kołyszę się trochę na piętach, uśmiechając szczęśliwie. - Czy to nadal ta sama karta? - pyta Gabriel. - Tak. - Czy jesteś pewien? - mówi Gabriel robiąc krok do przodu. - Jestem. - odpowiada wujek z pierwszą nutą niecierpliwości. - Spójrz … - A co z twoją drugą kartą? Proszę, pozwól mi. - mówi Gabriel i nim wujek zdąży w ogóle zareagować, ten gładko postępując wkłada dłoń do kieszeni Roberto i strząsa kartę, uwalniając ją. Ta upada na ziemię figurą ku górze. I królowa serc łypie na mnie. - Czy to nie jest twoja pierwsza karta? - mówi wyniośle Gabriel. - Nie, na pewno nie jest. - mówi wujek z szerokim uśmiechem. Myśląc, że pokonał sztuczkę. - Uważam, że nie tylko twoja asystentka potrzebuje trochę praktyki. - Możliwe. - przyznaje Gabriel z rozbrajającym uśmiechem, nim dodaje. - Ale nie jestem tego taki pewny. Pozwól mi zobaczyć jeszcze jakie karty można tu znaleźć. - Oh! - mówi, najwyraźniej chętny, by podarować nam jeszcze jedną sekundę. - Gabrielu nie! - mówię ze ściśniętym gardłem, gdy pochyla się i wyciąga kieszonkowy zegarek prosto z kieszeni wuja. Trzyma go za łańcuch, a jego palce nie dotykają tarczy zegara. Przez jedną sekundę, jedną minutę, jeden wiek nic się nie dzieje, a wtedy wujek odsuwa się na krok, ze zmarszczonymi brwiami. - Widzę, o co w tym chodzi? - to nie jest to, myślę z topniejącym sercem, ale wtedy Gabriel wykonuje krótkie, ostre szarpnięcie i zegarek uwalnia się z łańcucha, wirując w powietrzu, a jego tarcza lśni i błyszczy w

nocy. W mgnieniu sekundy Gabriel wysuwa swoją prawą dłoń łapiąc go tuż przed wujkiem Roberto. - Tamsin. - Gabriel wciąga powietrze. - To jest… - Idiota. - jęczę. Srebrne wstążki wyślizgują się z zegarka, owijając dłonie Gabriela z wężowatą płynnością, a następnie podrywają do góry jego przedramię. - Zimne. - szepcze. - tak bardzo zimne. - Co jest… ja… czemu ty… zrób coś. - błaga wujek i zszokowana uświadamiam sobie, że wcale nie mówi tego do mnie. Odwracam się i widzę jak ciocia Beatrice wysuwa się z cienia, beznamiętnie obserwując Gabriela z głową przekrzywioną na jedną stronę. - Zrób coś. - mówi ponownie wujek do swojej żony, a ona uśmiecha się do niego, delikatnym uśmiechem, takim samym jaki posyła nauczyciel swojemu uczniowi, który może nie jest najlepszy ani najmądrzejszy, ale zajmuje takie same miejsce w jej sercu. - Robię coś kochanie. To co powinnam robić. Ale nie powinieneś tego widzieć. - i lekkim muśnięciem palców, czule dotyka czoła swojego męża. Naraz wujek Roberto przestaje się poruszać. Jego oczy pozostają szeroko otwarte nie mrugając. Nachylam się do Gabriela, ale ciocia Beatrice jakoś blokuje mi przejście, przykuwając mnie do siebie przez chwycenie obu moich nadgarstków w jedną dłoń. Trzyma mnie tak mocno, że moje dłonie i palce wykręcają się nieprzyjemnie. - Gabriel! - skrzeczę. - Rzuć to. Rzuć to w tej chwili. - z czymś co wydaje się wielkim wysiłkiem, Gabriel obraca swoją dłoń, ale kieszonkowy zegarek przywarł do jego palców. - Dobrze, że to nie była jego lewa ręka. - mówi ciocia Beatrice w zadumie, zwracając swoją uwagę ku Gabrielowi. - W innym wypadku, byłby już martwy. Ale znowu, to zajmie jakąś minutę czy dwie, by w ten sposób dosięgnąć do jego serca.

- Co? - krzyczę odrywając wzrok od twarzy Gabriela, teraz już koloru kamienia. - Powstrzymaj to! - mówię gorączkowo do cioci Beatrice, próbując wyrwać nadgarstki z jej dłoni. - Teraz, albo tego pożałujesz. uśmiecha się do mnie, w zupełnie inny sposób niż wcześniej uśmiechała się do męża, a moja wijąca się skóra próbuje zrównać tą ostrą jak miecz kobietę z moją zbzikowaną cioteczną babką. Wolną dłonią sięga do mojego czoła, sunąc po nim palcami ze zdecydowanie większą siłą niż, gdy dotykała wujka Roberto. Jej oczy błyszczą zimnym i najprawdziwszym gniewem. Wewnętrznie czuje te dziwne zawroty przechodzące przeze mnie falami, które nagle ustają. Wykręcając nadgarstki w jej uścisku, w końcu daję radę wykrzywić dłonie z dala od siebie. Płomienie wybuchają z mojej prawej dłoni, sunąc w kierunku trawy blisko jej stóp. - Oh! - skrzeczy, depcząc szaleńczo brzeg jej sukni. Wykorzystując jej rozproszenie, uwalniam się i podchodzę do Gabriela, wyrywając zegarek z jego dłoni. Od razu srebrne wstęgi, które wyryły się w jego skórze, zaczynają się mienić i znikają, ale on pozostaje nieruchomo. I nagle przypominam sobie jak Gabriel, ogień i nawet czas zatrzymały się, gdy dotknęłam zegara w 1899 roku. - Co ty zrobiłaś? - szepcze ciocia Beatrice, patrząc na mnie. Jej usta drżą, a oczy przesuwają się ode mnie do Gabriela i z powrotem do mnie. Parzę na kieszonkowy zegarek znajdujący się w mojej dłoni otwierając go. Blade napisy pojawiają się na wieku, mimo iż staram się jak tylko mogę, to i tak nie potrafię ich odczytać. Gdy już wydaje mi się, że wychwyciłam jakieś słowo tu czy tam, to one wykręcają się ode mnie. Uświadamiam sobie, że te litery zachowują się w identyczny sposób, jak te na zegarze w 1899 roku. I tak jak te w mojej rodzinnej księdze. Mija dziesięć sekund. - Co mówi ten napis? - szepcze ostro. - Nie wiem. - od razu odpowiada ciotka. Nawet jeżeli wiem, w jakiś sposób, że ona nie kłamię, to i tak mówię.

- Co masz na myśli mówiąc, że nie wiesz? Jesteś Strażnikiem, prawda? - odsuwa się przytakując. - Ale nadal nie potrafię tego odczytać. Nie posiadam takiej Zdolności. - Jak długo jesteś Strażnikiem? - mija dwadzieścia pięć sekund. - Trzy lata. - zamyka na krótko oczy. - A teraz to stracę. - Dlaczego? - Gdy raz moc zostanie naruszona, odchodzi do kogoś innego. - Kogo? - Nie wiem. Strażnik nigdy nie wie, kto będzie jego następcą. Domani sam ich wybiera. - minęło trzydzieści, trzydzieści pięć sekund. - Dlaczego wujek Roberto mógł go dotknąć bez… bez tych wężowatych rzeczy go atakujących? - Ponieważ, mój mąż nie posiada Zdolności. Jest zwyczajnym człowiekiem. - sposób w jaki wymawia słowo zwyczajny brzmi jak cudowny. Przełykam. - Skoro nie ma Zdolności, to Domani go nie rozpoznaje. - Więc te napisy nigdy się nie pokazywały jeżeli… kiedy… on go dotykał? - ciotka potrząsa głową. - A jeśli je przeczytam, co się wydarzy? kobieta blednie, ponownie potrząsając głową. – Co się stanie? Jeśli przeczytam je na głos? Będę w stanie go zniszczyć? Będę w stanie zniszczyć Domani? - Nie. - szepcze ciocia Beatrice. - Będziesz mogła wrócić do czasu, kiedy jeszcze nie istniał. - Do czasu, kiedy nie… do wojny pomiędzy rodzinami? To masz na myśli? - ciotka przytakuje sztywno, patrząc na mnie z przerażeniem. Mniejsza wskazówka zegara sięga ku rzymskiej dwunastce. Jeden długi dreszcz przechodzi przez kobietę, a jej powieki trzepoczą dziko. Wtedy otwiera oczy i spogląda na mnie przez płynną ciemność.

- Kim jesteś? - szepcze. - Znam cię? - potrząsam głową, podając jej bezgłośnie kieszonkowy zegarek. Otwiera go i ponownie zamyka. Zgubiłam go. - mówi, a w jej głosie słychać taką beznamiętność i determinację, że nie potrafię wydobyć z siebie słów, nawet jeżeli wiedziałabym co w tym momencie powiedzieć. Przez jedno uderzenie serca jesteśmy cicho jak wiatr, przedzierający się przez korony drzew nad nami i wtedy przemawia bardziej gwałtownie. - Dlaczego mogłaś dotknąć Domani, bez jakiegokolwiek zranienia? Nikt, poza Strażnikiem nie może go dotknąć bez szwanku. - jej głos nagle się pogłębia, a ona podnosi drżącą dłoń mówiąc. - Czy jesteś następnym … - Nie sądzę. - mówię. - Nie, wiedziałabym o tym? - O, tak. - mówi czcigodnie. - Wiedziałabyś. - wydaje się, że patrzy na coś za mną. - Każdym kawałkiem swojej duszy, czułabyś tą więź. To największy honor. - opuszcza dłonie i zbliża się do mnie. - I dlaczego moja Zdolność nie działa na tobie? Dlaczego nie zamarzłaś? - i szybko jak wąż sięga, ponownie przykładając swoją dłoń do mojego czoła, patrząc na mnie wyczekująco. Mrugam odsuwając się. Tym razem czuję jedynie zwykły nacisk wewnątrz siebie. - Spróbuj jeszcze raz. - mówię pytająco, nie będąc całkowicie pewna dlaczego, ciocia Beatrice ulega i ponownie dotyka mojego czoła, tym razem patrząc mi prosto w oczy. Nic. Nawet najmniejszego szmeru. Eksperymentalnie wysuwam dłoń dotykając jej czoła. Mimo, iż wiem co się wydarzy, to i tak jestem tym zszokowana. Jest zupełnie tak jakby zamieniła się w żywą kolumnę z kamienia, jej oczy pozostają szerokie i nieruchome, a usta zamierają pół otwarte w wyrazie zaskoczenia lub przerażenia. - Ciociu Beatrice. - szepcze. - Przestań natychmiast. Wystarczy. - gdzieś ze skrzypnięciem otwierają się drzwi, a ja wykręcam wzrok w stronę domu. Kilka figur w białych czapkach porusza w tą i w tamtą wewnątrz wielkiego okna,

trzymając srebrne tace i patery. Prędzej czy później ktoś wyjdzie na tą ścieżkę i dowie się, że coś jest okropnie nie w porządku. Patrzę rozpaczliwie na Gabriela, wujka Roberto i ciocię Beatrice, wszyscy nieruchomi, jakbyśmy grali w Freeze Tag8. - Okej, um… - mówię, a mój głos podnosi się lekko spanikowany. - Wystarczy, ale to już. - kroki szemrzą lekko na żwirowej ścieżce, odwracam się, by znaleźć jedynie cienie zbierające się poza małym okręgiem świateł kaganków. Gdy zastanawiam się, czy przypadkiem nie wyobraziłam sobie tych dźwięków, jakaś dziewczyna pokazuje się w zasięgu wzroku. To ta dziewczyna w bieli, która stała wcześniej w ogrodzie obok cioci Beatrice. - Nie wiem co mam zrobić. - mówię do niej bezradnie, a jeden obcas zagłębia się w wilgotnej ziemi ogrodu. - Nie wiem co się stało. dziewczyna rozgląda się po ogrodzie, jej oczy najpierw zatrzymują się na wujku Roberto, potem na Gabrielu i w końcu na cioci Beatrice. - Zamroziłaś ją. - stwierdza, ze słabiutką nutą podziwu w głosie. Przygląda się mi przez minutę, następnie przytrzymując mnie w miejscu zamyka całkowicie swoje prawe oko podczas, gdy drugie pozostaje szeroko otwarte. - Ach. - dodaje miękko.

8Freeze Tag lub frozen Tag – gra w ,którą ludzie bawią się na całym świecie. Ogólnie polega na tym, że stoi się nieruchomo, a gdy się poruszysz to osoba goniąca ściga cię, a jej celem jest dotknięcie ściganego. Jeżeli go dotknie to teraz on goni.

Rozdział XXII Tłumaczenie: Phoenix_ams Korekta: isiorek03

PATRZĘ

OSZOŁOMIONA

NA

SWOJĄ

BABCIĘ.

Oczywiście,

oczywiście, wyśpiewuje do mnie mój umysł. Jest siostrą cioci Beatrice, więc czemu miałoby jej tutaj nie być? Moje oczy przesuwają się po jej całym wizerunku, staram się znaleźć babcine zmarszczenia w czystej, gładkiej skórze i wielkich oczach dziewczyny. - Babciu. - mówię miękko, ale zaraz wycofuje się z tego. - Cóż, technicznie, przypuszczam że nie jesteś jeszcze moją babcią, prawda? To ja… Tamsin. Wiem, że nie ma to obecnie zbyt wiele sensu, ale… - księżyc wyłania się z za bariery chmur, zalewając srebrną poświatą otaczające nas drzewa. Babcia podchodzi do mnie, a spódnica jej białej, filmowej sukni muska cienistą trawę. Zatrzymując się krok przede mnę, wyciąga dłoń, by prześledzić nią krzywizny mojego policzka. - Tamsin. - szepcze. - Czekałam na ciebie. - jej głos jest czysty i głęboki, dokładnie tak jak zapamiętałam, a usłyszenie go wewnętrznie coś we mnie odblokowuje. Pragnę opaść na kolana, by móc zanurzyć twarz w jej sukni i płakać. Ale wpierw muszę o coś zapytać. - Czemu… czemu pozwoliłaś mi żyć przez tyle lat z myślą, że nic nie posiadam? Zupełnie nic. Czemu… - babcia podnosi dłoń, a ja natychmiastowo milknę. Gdy mówi jej głos jest miększy niż kiedykolwiek wcześniej słyszałam. - Uwierz mi to, co zrobiłam… - zatrzymuje się potrząsając głową. To co zrobię, nigdy nie będzie łatwe. To, że tu jesteś, potwierdza to co zawsze podejrzewałam. - Czyli co?

- Że rodzina Knight ponownie powstaje. - jej potwierdzenie obaw rodziców, zwija się we mnie przeszywającym dreszczem, pozwalając oczom wędrować po ogrodzie, jakaś część mnie oczekuje, że Alistair wyskoczy gdzieś z cieni. - Myślałam, że już ich pokonaliśmy. Kiedy ty… czy ktokolwiek inny… stworzył Domani. To nie wystarczy? - odchylając do tyłu głowę i wpatrują się w niebo jakby czytając gwiazdy, babcia recytuje. - Jeden stoi dla Północy, jeden stoi dla Południa, jeden stoi dla Wschodu i jeden stoi dla Zachodu. Jeden stoi w Centrum. Północ przywołuje Powietrze, Południe przewodzi Wodzie, Wschód wzywa Ogień i Zachód rodzi Ziemię. A Centrum ofiaruje krew. A wszystko jest związane razem. - Czekaj chwilę. - mamrocze. - Mama wybełkotała tą samą gadkę, ale nie wspominała nic o Centrum. A już na pewno nie wspominała niczego o krwi. Powietrze, woda, ogień, ziemia tak, ale nie krew. - przełykam delikatnie. Może to rozumiała przez poświęcenie. Twarz babci wydaje się kurczyć, jakby ona sama nagle była tym zmęczona i przez chwilę wydaje się taką babcią jaką znam, a nie tą młodą dziewczyną stojącą przede mną. - Ona nie wie. - szepcze po chwili. - Tylko niewielu z nas wie co zrobiła nasza rodzina. Zabraliśmy życie. Okropny sposób, by rozwiązać okropny problem. - przystaje i dodaje. - Ale to go nie rozwiązało. Sądzę, że faktycznie jest to część unieważnienia. - czuje tonące, zmieniające się odczucia, gdy słowa Alistaira ponownie do mnie napływają. „Nie myl znaczenia słowa zabić”. Patrzę na ziemię, poruszając kamykiem końcówką błyszczącego buta. - Wiesz, ja zaczęłam to wszystko. Przez udawanie, że jestem Roweną. On myślał, że nią jestem, a ja pozwoliłam mu tak myśleć. To był… rodzaj wypadku.

- Nic nie dzieje się przez przypadek Tamsin. Nawet jeśli w danej chwili, na taki wygląda. - wzdycha i podchodzi bliżej. - Pozwolisz, że pokażę ci to co widziałam? Pozwolisz mi? - przytakuje, przełykając ciężko, gdy podnosi dłonie przykładając je do moich skroni. - Zamknij oczy. - robię to. Nagle stoję na ogromnym zielonym polu, zaledwie sekundę zajmuje mi uświadomienie sobie, że jest to pole znajdujące się za naszym domem. Moja prawa ręka jest zajęta przez Roweny, lewa przez Gabriela. Gwyneth i Jerome wraz z Sildą stoją naprzeciw mnie, a wszyscy kołyszemy się ustawieni w luźnym kręgu. Krawędzie pola są rozmyte, migoczą, a światło wydaje się tańczyć wraz z nami, świecąc ciepło i złoto, prosto na nasze twarze. „Złap mnie” woła moja siostra, jej głos rozbrzmiewa czystością i słodyczą pośród miękkiego powietrza, i nagle wszyscy biegniemy, przez wysokie trawy. Dzikie, fioletowe astry muskają moje rozstawione palce, gdy wyciągam ręce by sięgnąć Rowenę, która zawsze jest o krok przede mną. Dobiegamy do krawędzi lasu i niespodziewanie Rowena znika, a światło blednie zamieniając się w ciemność. „Rowena!”, krzyczę zawieszona na krawędzi lasu. Masywne, powykręcane u podstawy drzewa sięgają koronami pozbawionego koloru nieba, zamieram w pół kroku niezdolna, by się poruszyć. Inni również zniknęli. Jestem sama. „Rowena!”, wołam ponownie i zostaję nagrodzona przebłyskiem jej złotych włosów podczas, gdy przemieszcza się pomiędzy drzewami na wprost mnie, a cienie pochłaniają jej smukłą sylwetkę. Nagle, znowu idę, potem biegnę, ale moje serce wystukuje… „za późno, za późno, za późno”, w nachalnym rytmie staccato, które zaczyna przetaczać się szybciej i szybciej przez mój umysł. Rowena zatrzymuje się w półmroku przede mną, z rękoma ułożonymi po jej bokach. Tuż za nią stoi, cicho wyczekując, jakaś wysoka, ciemna postać. „Rowena!” Krzyczę, a ona obraca się z agonalną, senną powolnością. Kolor powoli wycieka z jej włosów, pasma wymykają się ze wstążek z popiołu, które falują na wietrze

ostatecznie znikając. Jej twarz staje się bledsza i bledsza, wyostrzona do cienkości ostrza noża, a jej oczy są ciemne i skupione na mnie. Prostuje jedną cienką jak kosmyk dłoń, a końcówki jej palców rozmywają się w nicości. „Tamsin”. Jej usta bezgłośnie wymawiają moje imię, nim jej rysy nie maleją, gubiąc określony kształt. Jej ciało zanika jak podmuch dymu i nagle jej nie ma. Stoję na podwórku wpatrując się w dom rodzinny… lub w to co z niego pozostało. Opustoszała cisza pochwyciła zniszczone drewniane belki a zimny wiatr świszczę w dziurach po oknach. Wokół moich stóp poszarzałe i uschnięte łodygi lilii są porozrzucane po czarnej ziemi. Altanka leży w dwóch rozerwanych kawałkach jakby rażona piorunem. Wszyscy odeszli. Zimny nacisk dłoni mojej babci znika a ja otwieram usta łapiąc powietrze tak jakbym dopiero co wydostała się z głębin jeziora. Dźwięk mojego urywanego oddechu wypełnia ogród. - Co powinnam zrobić? - Nie wiem. - mówi babcia, pierwszy raz w moim życiu i może w jej również, brzmiąc na przerażoną. Patrzę na nią przez sekundę. - Co? - słowa uciekają ze mnie nim zdążę je opanować. - Co masz na myśli mówiąc, że nie wiesz? Powinnaś wiedzieć wszystko. - Nawet jeżeli umiałabym odczytywać przyszłość całkowicie i odpowiednio, czego nie umiał nigdy nikt w naszej rodzinie, nie umiałabym ci powiedzieć co robić. To zmienia się tak łatwo i nagle, zależnie od wszystkiego co teraz robimy. Każda sekunda, w której tu pozostajesz zmienia

coś

w

przyszłości.

Prawdopodobnie

coś

małego,

nie

znaczącego,… lub może wcale nie takiego nie znaczącego. Dotąd powinnaś już to zrozumieć. - babcia odwraca się zaczynając kroczyć przez ogród, kierując się w stronę statuy wujka Roberto, Gabriela i cioci Beatrice. Zatrzymuje się przed ciocią, dotykając kieszonkowego zegarka, który zwisa z jej zwiniętych palców - Masz przed sobą straszliwy wybór,

to wszystko co wiem. To mogę zobaczyć. - w oddali kwartet zaczyna grać kolejnego walca, a muzyka wzrasta słodko i powoli. Straszliwy wybór? - On ma także Agathę. - mówię w końcu. Babcia marszczy na mnie brwi. - Kim jest Agatha? Należy do rodziny? - Nie. - na szczęście. - Jest moją przyjaciółką ze szkoły. Moją współlokatorką. Ona jest … - Nieuzdolniona? - Tak, ale… - przerywa mi. - Kiedy wrócisz, znowu znajdziesz Domani. - Ale jak… mam na myśli, że ciocia Beatrice jest… była… - patrzę gwałtownie na ciocie jakby miała potwierdzić te informację. Ale jej oczy pozostają nieruchomo, a usta nadal są uformowane w wyrazie zaskoczenia. - Wnioskując, że wciąż żyję. - mówi wolno babcia. - Ja jestem Strażnikiem. - Ty? - wciągam powietrze. Przytakuje raz. - Od tego momentu, to ja stałam się Strażnikiem. - W takim razie… gdzie teraz jest Domani? - Na Grand Central Station. - zamykam oczy przywołując z pamięci, przepychanie i pomruki w tym zatłoczonym miejscu. Tak wiele razy, przechodziłam tamtędy, gdy zegar odmierzał tych kilka ostatnich sekund, które mi pozostały, zawsze byłam spóźniona, by złapać pociąg odjeżdżający na obrzeża stanu. Spóźniona. Otwieram gwałtownie oczy. - Zegar? - Skąd to wiesz? - pyta babcia. - To zawsze ma coś wspólnego z czasem, prawda? - cofam się myślami w przeszłość. - W 1899 roku, był to zegar ścienny, a jest… mam na myśli był… w 1939 zegarkiem kieszonkowym. Więc, w moich czasach, to również musi być zegarem. - Ale teraz coś innego mnie martwi. - Co

masz na myśli mówiąc „Wnioskując, że wciąż żyję”? - żądam. A ona się na to uśmiecha. - Tamsin. Teraz to może być dla mnie ciężkie, do wyobrażenia sobie. Zestarzeje się. - patrzy ciekawie na swoje dłonie, jakby próbowała sobie wyobrazić uwypuklające się naczynia krwionośne i stare plamy, które rozprzestrzenią się na obecnie gładkiej i napiętej skórze. - Kiedy? - pytam żałośnie. - Kiedy ty… - śmieje się, a jej twarz rozpogadza się, nagle jestem porażona tym jak naprawdę piękna jest moja babcia. - Czy chcesz, abym przewidziała dokładny czas swojej śmierci? - Nie… przepraszam. - szepcze, ale ona nadal się do mnie uśmiecha. Ponownie podnosząc dłoń dotyka przez chwilę moich kości policzkowych - Musisz ocalić swoją siostrę. Jeżeli tego nie zrobisz, jeżeli on zabierze ją ze sobą do momentu, w którym to wszystko się zaczęło, wtedy będzie nie do powstrzymania. Jeżeli ją zabierze, wszystko się wtedy zakończy. - Więc. - zaczynam, ale gula w gardle wydaje się bardziej jak głaz, więc próbuje ponownie. - Więc, to wszystko co o mnie powiedziałaś, że stanę się jedną z najbardziej potężnych, to prawda? Bo wciąż porównując się z Roweną, nie jestem… nigdy nie będę taka jak ona… nigdy nie będę… - urywam, uświadamiając sobie, że tym razem naprawdę chciałabym, by babcia mogła czytać w moich myślach. Przypatrujemy się sobie w zapadającej miękko ciemności i gdzieś ponad nami, jakiś nocny ptak nuci trzy rozdzierające nuty. Mrugam, potem mrugam dwa razy, starając się powstrzymać oczy przed wypełnieniem się łzami. - Masz własną rolę do odegrania. Jesteś dla nas wszystkich jak latarnia morska. - mówi w końcu babcia, niespodziewanie delikatnym głosem. Wywracam oczami.

- Sposób w jaki wspomniałaś o tej rzeczy z latarnią, kiedy się urodziłam. Może nie powinnaś tego robić, gdyż nałożyło to na mnie dużo presji. - wewnętrznie, jestem zachwycona, że mogę tak rozmawiać z babcią, w moim prawdziwym życiu byłoby to nierealne. Może tak jest przez to wszystko co się wydarzyło. A może dlatego, że w tym momencie, nie wygląda zbytnio jak moja babcia. Drzwi zatrzaskują się, gdzieś w pobliżu domu i babcia robi krok do tyłu. - Czas ucieka także i w twoim świecie. Musisz już iść. - przytakuje, odwracając się do trzech nieruchomym figur, które stoją za nami. - Ale co z ciocią Beatrice? Co jej zrobiłam? Gabriel… czy on… będzie z nim w porządku? Jak mam… - Wiesz jak. - mówi spokojnie babcia, a ja zaczynam się denerwować. - Właściwie, to nie wiem co robić. Chodzi mi o to, że to miło iż nagle masz we mnie tyle wiary i w ogóle, szczególnie po tych wszystkich latach… um… nim te wszystkie lata nadejdą. - potrząsam zirytowana głową i kontynuuje. - Ale nie wiem co zrobiłam cioci Beatrice. Mam na myśli, że poklepałam ją po czole w taki sposób, widzisz? – podchodzę dwa kroki do cioci, ponownie dotykając jej czoła. - Oh! - mówi ciocia Beatrice, mrugając na mnie i robiąc sztywny krok w tył jak przebudzona z długiego snu. - Ty! - podnosi jedną dłoń… albo by mnie uderzyć, albo by bronić samej siebie przede mną, nie jestem pewna… kiedy moja babcie mówi. - Nie Beatrice. Ona nie jest jedną z nich. - ciocia gapi się na swoją siostrę, potem z powrotem na mnie. - Ale ona próbowała … - Wiem. - zgadza się babcia. Składa ręce i zamyka na krótko jedno oko.

- Nic z tego Althea! - usta Beatrice wykręcają się w ciasny woreczek zirytowania i wtedy wylatuje z... - Chcę wiedzieć co… - podzielam spojrzenie między moją rozwścieczoną ciotkę i spokojną babcie, nim nie podbiegam do Gabriela. Dotykam lekko jego czoła i czekam na jego mrugnięcie. - Mam ci tak wiele do powiedzenia - szepcze. Ale jego twarz pozostaje zmrożona. - To nie działa. - krzyczę. - Dlaczego? - Wygląda na to, że nie możesz cofnąć czegoś co zrobił ktoś inny. mówi w końcu babcia, wyglądając na zamyśloną. - Co oznacza, że tylko Beatrice może go uwolnić. - Cóż, nie uwolnię go. - mówi ciotka, a obrona przebija się przez jej głos. - Nie, dopóki ktoś mi nie wyjaśni co się dzieje. Natychmiast. - składa ręce w poprzek klatki piersiowej, spoglądając na nas obie. - Albo zostanie tak na zawsze! - Właściwie. - babcia wcina się suchym głosem. - to i tak zejdzie po tygodniu czy dwóch. Jak miałam szczęście odkryć. - Nie możesz wciąż się o to złościć. - nalega ciocia. - Ona nie ma zbyt wiele czasu. - dodaje babcia. - Cóż, ja mam. - mówi ciocia Beatrice. Kołysze kieszonkowym zegarkiem w palcach jak wahadłem. Patrzę na ciocie. - Lubiłam cię. - mamrocze. - Co? - Nic! - zaciskam tylne zęby, gdy naskakuję na ciotkę. - Jeżeli go nie uwolnisz ciociu Beatrice, to przysięgam, że sama spędzisz następny tydzień swojego życia, jako statua w swoim własnym głupim ogrodzie! ciotka wyciąga się, co byłoby imponujące, gdyby nie była zdecydowanie niższa ode mnie. - Cóż! - fuka ciężko podchodząc do Gabriela i uderzając go w głowę. Z długim dreszczem Gabriel powraca do życia, rozglądając się

nieprzytomnie nim mnie nie spostrzega. Biegnę przez trawę, potykając się w szpilkach i wpadam wprost na niego. - Uh! - mówi w moje włosy. - Ostrzeż mnie zanim będziesz chciała to zrobić ponownie, okej? - ale jego ramiona trzymają mnie przy nim i oddycham w jego ciepłą skórę. - Cieszę się, że nic ci nie jest. - szepcze. - Ja także. Um… co się w ogóle stało? - Wyjaśnię później. - odszeptuje. - I dlaczego znowu dotknąłeś tej głupiej rzeczy? Nie nauczyłeś się niczego z ostatniego stulecia? - Cóż, właściwie to nic nie robiłaś Tam. Staliśmy tu jak idioci, a ten facet chciał… - Oh, ciiii! - mówię, przykładając palce do jego ust. Milknie, ale mam wrażenie, że uśmiecha się do mnie. - Możemy się pokłócić o to później. Teraz musimy się stąd wydostać. - niechętnie wyplątuję się z jego objęcia i odsuwam. Ponad moją głową Gabriel patrzy na ciocię Beatrice, która wygłasza coś co wygląda jak jeden syk monologu do ucha mojej babci. Obdarzam spojrzeniem biednego wujka Roberto, który nadal pozostaje nieruchomo z jedną ręką w pobliżu serca, jakby chciał powstrzymać zegarek kieszonkowy przed wydostaniem się z jego uchwytu. - Poczekaj przez sekundę - mówię do Gabriela, podchodząc z powrotem do dwóch kobiet. - Dziękuję. - mówię miękko do babci, która się uśmiecha. Ciocia Beatrice gapi się na mnie, ale ignoruje ją przez odwrócenie się. Ale wtedy ostatnia myśl mną szarpie i odwracam się ponownie. - Więc, dlaczego nazwałaś mnie Tamsin? - pytam - Zawsze obiecywałaś, że powiesz mi później. Nawet jeżeli technicznie jest wcześniej. - uśmiech babci migocze i poszerza się. - Tak mi się przedstawiłaś dzisiejszego wieczoru. Stwierdziłam, że tak po prostu chcesz być nazwana.

Rozdział XXIII Tłumaczenie: Phoenix_ams Korekta: isiorek03

SŁABE ŚWIATŁO przesącza się przez zasłony, padając na płaski złoty dywan. Moja różowa suknia jest zaplątana w rękawy marynarki Gabriela i przez jedną sekundę wyobrażam sobie jak nasze ubrania unoszą się razem w walcu, zupełnie tak jak my ostatniej nocy. Ostatnia noc, która wydarzyła

się

siedemdziesiąt-ileś

lat

temu.

Powróciliśmy

do

teraźniejszości tuż przed północą, znajdując gościnną sypialnię, w której pościel wydawała się relatywnie świeża, rzucając się na łóżko. Oboje wpatrywaliśmy się przez jakiś czas w sufit, po tym jak wyjaśniłam Gabrielowi wszystko, co się wydarzyło, w czasie gdy był zmrożony. W końcu Gabriel podciągnął biały koc do poziomu naszych kolan, wzbijając w ten sposób chmury kurzu. Gdy skończyłam kichać i kaszleć, zwinęłam się w jego ramionach i oboje zasnęliśmy. Cóż on na pewno. Nie spałam przez większość nocy, wpatrując się w ciemność okazjonalnie rozpraszaną przez przejeżdżające samochody. - Tamsin. - mówi do mnie Gabriel, podczas gdy jemy przy stole cioci Rennie, zamówioną przez niego pizze. Przynajmniej, on ją je. Ja jestem zbyt zajęta rozrywaniem stwardniałego ciasta na kawałki, a następnie proszkowaniem ich na okruszki. - Nie zamierzasz zrobić czegoś głupiego, prawda? - Masz na myśli, celowo? - opuszkami palców zgarniam okruszki na środek talerza tworząc mały stosik. Ale on się nawet nie uśmiecha, tylko sięga przez stół, zmuszając dłonią mój podbródek do uniesienia się, aż nie spotyka moich oczu. - Nie wiem. - Szepcze. Zeszłej nocy obserwowałam go jak śpi, mieliśmy złączone ze sobą dłonie, by nie kusiło mnie dotknięcie jego twarzy i prawdopodobnie obudzenie go tym. – Postaram się tego nie

robić. - mówię, starając się rozjaśnić mój ton. Mój telefon dzwoni, a całkowicie czarne litery układające się w słowo KRATER PIEKIELNY wyświetlają się na ekranie. Przełykam niespodziewaną kluchę bólu w gardle. Rankiem, gdy poprosiłam Gabriela, by zlokalizował moich rodziców, zamknął oczy na nie więcej niż sekundę i powiedział. - Są w domu. - spłynęła na mnie ulga. Ale teraz nie mam tyle energii, by kłamać matce na temat tego dlaczego jestem w mieście. Gdy w końcu telefon milknie Gabriel mówi. - Cokolwiek sobie myślisz, ty… - domowy telefon rozwiewa resztę jego wypowiedzi. Podskakuję, trącając łokciem talerz. Patrzę na żółty telefon, który piszczy rozkazująco na kuchennej ścianie. Wygląda na to, że mojej matki nie można od tak odprawić. Wchodzę do kuchni na sztywnych nogach. - Słucham? - Tamsin. - czysty jak zimna woda, głos rozbrzmiewa w mojej głowie. - Pan Knight. - mówię. Słyszę niski chichot. - Wnioskuję, że masz coś dla mnie? - Możliwe. - wykręcam się na odsunięcie krzesła przez Gabriela, ponadto wydaje mi się, że zrobił to niepotrzebnie głośno. Odczekuje chwilę i wtedy Alistair mówi. - Nie graj ze mną w gierki Tamsin. Nie spodobają ci się tego rezultaty. - przełykam. - Jak moja siostra? - ignoruje to. - Kiedy? - Dziś wieczorem. - mówię wolno, przemierzając oczami absurdalnie wesołą tapetę w kuchni. Czerwone wiśnie i okrągłe różowe truskawki ułożone w luźne kolumny. - Jedenasta czterdzieści pięć. - Gdzie?

- Spotkajmy się na Grand Central Station. Przy punkcie informacyjnym. - Sięgam dłonią, by dotknąć jednej wiśni. Rozmywa się i przebiega przez moje palce. Krótka ostra cisza zapada pomiędzy naszym połączeniem i wtedy słyszę jak Alistair wciąga powietrze. - Dobrze. - mówi, a satysfakcja wypełnia jego głos. - Podaj mi moją siostrę. - mówię miękko. - Czy to naprawdę przyniesie ci coś dobrego? - pyta prawie, że delikatnie i wtedy dźwięk połączenia rozbrzmiewa w moim uchu. Uderzam słuchawką i robię to ponownie, kilka razy. Zaczynając rozwalać ją o wiśnie i truskawki, ledwie świadoma tego, iż Gabriel stara się wyrwać ją z moich palców. W końcu ściska mój nadgarstek, aż nie rozluźniam dłoni upuszczając słuchawkę już na dobre, pozwalając jej rozbić się o podłogę. - Ze mną w porządku. - mówię do ramienia Gabriela, zniekształcając słowa przez jego koszulkę. A jego dłoń oplata z tyłu moją głowę. - Tak. - mówi brzmiąc na całkowicie nie przekonanego. Piętnaście minut przed północą Grand Central jest zupełnie innym miejscem, niż w ciągu dnia. Jedynie kilka osób przemierza wielki marmurowy hol, kierując się ku odpowiednim peronom lub podążając za znakami w stronę metra. Wszystkie budki z biletami są pozamykane, z wyjątkiem jednej, w której wyglądająca na zaspaną kobieta spogląda na nas krótko nim nie wraca do swojego czasopisma. Moje oczy wędrują ku górze i spoczywają na chwilę na pięknej złoconej konstelacji wiszącej na niebieskim suficie w kształcie kopuły. Spoglądam niżej na czterostronny brązowy zegar umieszony nad głównym zjazdem, jego wspaniałe tarcze są jak nieruchome oczy, które patrzą w każdym kierunku. Tak jak oczekiwałam, kiosk informacyjny jest zamknięty na noc. Ale mimo tego, jakaś dziewczyna czeka tam, ubrana w wygniecioną i zniszczoną czarną sukienkę, z włosami opadającymi na jej ramiona jak jakiś podszept. Gdy zbliżam się do niej, nie mogę nic poradzić na to, że wykrzywiam się.

- Ro. - mówię miękko sięgając do niej dłonią. Purpurowo-żółte cienie skupiają się pod jej oczami, a usta ma wysuszone i popękane, nawet gdy rozszerzają się w uśmiechu. - Tamsin. - wzdycha i na to Alistair wychodzi zza drugiej strony kiosku. W przeciwieństwie do mojej siostry jego skóra jest zarumieniona i wypełniona zdrowiem, nosi czarny płaszcz przeciwdeszczowy ściśle dopasowany do jego ramion. W jednej dłoni trzyma małą czarną walizkę podróżną. Jego oczy przesuwają się chłodno po Gabrielu nim nie zatrzymują się na mnie. - Więc? - mówi, a moja siostra odwraca się sięgając do niego jedną z drżących dłoni. Odpycha ją, jakby była niczym więcej, niż insektem, który popełnił błąd siadając na jego rękawie. - Skąd mam wiedzieć, że ją uwolnisz? - uśmiecha się. - Gdy będę miał Domani, nie będzie mi już potrzebna. - patrzę na siostrę, chcąc by to zrozumiała, ale ona jedynie podśpiewuje sobie, bawiąc się luźnym kawałkiem rękawa. Wtedy zauważam, że jej stopy są nagie, oblepione brudem. Przełykam fale złości. - Albo Agathę? - uśmiech prześlizguje się przez jego twarz. - Twoją przepyszną, małą przyjaciółkę? - rozważam rzuceniem tu i tam, ale Gabriel zaciska moje palce ze swoimi. - Spokojnie. - szepcze. - Była przydatna. - mówi Alistair trzepocząc palcami. - Ale będzie żyć. - jego wzrok twardnieje na mnie. - Jeżeli dasz mi to czego chcę. Teraz. - Dobra. - mówię, robiąc wdech, by uspokoić swój głos. - Ale powinieneś wiedzieć, że ty i ja wcale nie jesteśmy podobni. Uzdolnieni czy nie. Nie robisz tego dla swojej rodziny, cokolwiek możesz tam sobie myśleć. Robisz to dla siebie. A to jest różnica pomiędzy tobą a mną. Alistair patrzy na mnie przez sekundę, z twarzą pustą, niemożliwą do odczytania.

- Jak niezmiernie wzruszające. - mówi w końcu, odgryzając się. Czy teraz możemy? - przytakuje. Nie mam zbyt wielkich mocy przetargowych. - Za tobą. - mówię. Powoli Alistair odwraca się, studiując zegar wiszący nad naszymi głowami. - Oczywiście. - mówi miękko. - Tak wiele razy przechodziłem obok niego. A on był tutaj przez cały czas. - Odwraca się lekko i mówi okropnie wesołym tonem. - Jesteś gotowa moja droga? - Rowena odrywa wzrok od kawałka rękawa, posyłając mu pusty uśmiech. - Otwórz to. - mówi do mnie owijając jedną dłoń wokół ręki mojej siostry, a jego knykcie nagle formułują się w białe twarde wypukłości. Siostra spogląda na niego z lekkim, ale ostrym śmiechem. - Czy gramy w coś? - pyta. Przełykam ciężko odwracając się do zegara. - Podnieś mnie. - szepcze do Gabriela. - Jesteś pewna, że to jest… - Tak. - mówię, mimo iż moje zęby drżą. Składa dłonie i zanim zdąży zmienić zdanie, wkraczam na nie i podnoszę się na okienko. Zegar ćmi dokładnie nad moją dłonią. - Odsuń się. - mówię do Gabriela, nie mając pojęcia co się stanie w innym przypadku. - Nie chcesz chyba ponownie zamarznąć. - Hej! - słychać zaskoczony krzyk sprzedawcy biletów. - Złaź stamtąd. - Szybciej. - syczy Alistair. Nie ma czasu na przemyślenie tego. Podciągam się, dotykając palcami zegara. Snop światła wylewa się z jego przytłumionego środka. Przywołując w głowie obraz mojej młodej i zdrowej babci z 1939, pozwalam jej mocy rozciągnąć się wokół mnie. Obrazy pojawiają się pod moimi powiekami, prawie zbyt szybko, by móc za nimi nadążyć. Cztery osoby stojące na placu z podniesionymi rękami.

Zmącona masa ciemności unosząca się nad ich pochylonymi głowami i wtedy pięść ognia ugadza w pięcioro osób związanych łańcuchami. I wtedy obraz porusza się z wypaczoną prędkością i rozmywa się w biel, biel stron księgi mojej rodziny, które są bardziej puste niż pola świeżo opadniętego śniegu. „Tamsin”, głos babci rozbrzmiewa w mojej głowie. „Nie pozwól mu jej zabrać. Jeżeli on zabierze twoją siostrę, będzie niepowstrzymany”. Jak? Cicho popłakuje do niej. „Czas. Jedynie czas i wielka odległość może złamać to zaklęcie”. Otwieram oczy. Krótkie spojrzenie w tył pokazuje iż Gabriel nadal żyje. Spotyka moje oczy i mówi bezgłośnie „Okej?” Przytakuje odwracając się do siostry. - Ro? - mówię, a ona podnosi powoli głowę, oczy nadal ma wypełnione tym przerażającym, niespokojnym spojrzeniem. - Dobra robota. - mówi Alistair, a jego głos jest czysty jak kryształ. Usta ma lekko otwarte zupełnie jakby coś malował. - Teraz Rowena. Już. z przerażeniem obserwuje jak siostra odwraca się do mnie swoim nadal idealnym profilem i patrzy na zegar, który błyszczy zimnym, zimnym światłem. Pochylonym pismem, litery pojawiają się na brzegach tarczy zegara. Wysokie i złote litery, które kołyszą się i znikają, kiedy tylko na nie spojrzę, co czyni je niemożliwym do odczytania. Ale Rowena nie ma takich trudności. Jej głos rozbrzmiewa jak gdyby stała przy rodzinnym ołtarzu, śpiewając podziękowania do gwiazd i żywiołów. - Ogień na Wschodzie i Woda dla Południa; Powietrze dla Północy i Ziemia na Zachodzie. Wszystko to wiąże Krew. Jednakże tylko Czas może utrzymać to co Krew wykuła. - przez jedną śniącą sekundę nic się nie wydarzyło. I wtedy z miękkim wirującym dźwiękiem, wskazówki zegara zaczynają się obracać w tył, szybciej i szybciej, aż poruszają się z zawrotną prędkością. Rozświetlając pęknięcia na niebieskim kopulastym suficie, przebijając się w dół i spadając na zegar. Trzask. Kolejna śruba wypada ze złotej konstelacji i wtedy kloce gipsu i kamieni zaczynają spadać w dół.

Deszcz zaczyna lać sekundę później, natychmiast przyklejając ubrania do mojej skóry. Na moich oczach zegar rozrasta się do monstrualnych rozmiarów, dodatkowo owijając się białymi płomieniami, które nie zostają ugaszone mimo deszczu. - Tamsin. - Gabriel syczy do mojego ucha i rzuca się biegiem do przodu. Podłoga chwieje się i faluje pod moimi stopami, a w podłodze pojawia się wielka szczelina, która rozrywa marmurowe płyty, ukazując poniżej ziejącą paszcze kamieni. Ogień, woda, ziemia, recytuje do siebie. Powietrze? Jak na rozkaz wiatr zaczyna wiać i dmuchać, przewijając się przez główny zjazd, krzycząc jak tysiące głosów zmieszanych razem w jedną nieziemską pieśń. Ciemność rozlewa się po holu, łagodzona jedynie przez okazjonalne przebłyski światła i przez nadal lśniący zimnym białym ogniem zegar. Upadając na kolana zamykam oczy i całą swoją wolą pragnę, by to się zatrzymało. Nic się nie dzieje. To nie jest coś co mogę po prostu zatrzymać. Uświadamiam sobie nagle, że to nie jest czyjaś Zdolność. To jest moc czterech żywiołów będąca źródłem wszystkich naszych Zdolności, coś poza czyjąkolwiek kontrolą. Otwieram oczy i patrzę na zegar. Jest otwarty. Jedna z tarczy stała się drzwiami, które są otwarte. I podczas, gdy wskazówki wciąż wirują, a wirując ukazują momenty z lat. Dziesięć stóp od drzwi, trzy postacie wydają się zamknięte w dziwnym rodzaju tańca, ręce i nogi mają wykoślawione przez jasny blask zegara. Alistair ciągnie moją siostrę w stronę tych drzwi podczas, gdy Gabriel trzyma za jej drugą rękę. Rowena skręca się między nimi jak szmaciana lalka. Usta Alistaira ruszają się, chyba mówi coś do mojej siostry, a Gabriel trzyma się lekko jej pasków. - Nie! - krzyczę podnosząc się na nogi, gdy podłoga ponownie zaczyna się chwiać. Przeskakując ponad poszerzającymi się szczelinami w marmurze, wyciągam ręce ku mojej siostrze. Tym czasem kolejny kawałek

sufitu upada na dół, roztrzaskując się trzy cale ode mnie z lewej strony, a rozlatujące się na boki odłamki kaleczą mnie w nogę. - Puść mnie. - krzyczy Rowena i myślę, że mówi to do Gabriela. Ale szczęśliwie jej głos ginie w pędzie wiatru. Alistair ciągnie ją znowu w stronę drzwi zegara i kompletnej ciemności, która za nimi czeka. - Rowena! - krzyczę ponownie. - Oczy Alistaira… odłamki lodu… spotykają moje i wtedy szarpię ostro za rękę mojej siostry, tak mocno, że mam wrażenie iż wyszarpie ją prosto z barku. Podnoszę dłoń, wizualizując sobie kometę ognia, która rozbije się na jego twarzy. Krew zaczyna się rozgrzewać pod moją skórą. Ale wtedy słowa mojej matki wracają do mnie. „Cokolwiek zrobisz osobie rzucającej zaklęcie, odbije się to na osobie będącej pod jego wpływem. Trzy razy.” Podłoga zachwiała mną ponownie. Przemieszczam się na bok, podnosząc dłoń i celując tak ostrożnie jak tylko mogę. Nie chcę tego robić, nie chcę, nie chcę. Przepraszam Ro. - szepcze. Fala ognia rozprzestrzenia się po tym ręku Roweny, który trzyma w mocnym uścisku Alistair. Oczy siostry rozszerzają się z bólu. Krzycząc wykręca swe ciało do tyłu, z dala od Alistaira, a jego uchwyt na niej zostaje zerwany. Gabriel puszcza na chwilę jej dłoń jedynie po to, by owinąć rękę wokół jej tali i odciągnąć dalej do tyłu. Gdy oboje upadają na podłogę, błyskawica ponownie przecina sufit. A spory odłamek niebieskiego kamienia sunie przez powietrze rozbijając się na głowie Gabriela. Próbuje się podnieść, ale nawet stąd mogę dojrzeć ciemną strużkę krwi. Alistair posyła mi jedno migotliwe spojrzenie, usta ma zaciśnięte z wściekłości, gdy deszcz spływa strumykami po jego twarzy. - Rowena! - ryczy do mojej siostry, a ona podnosi wzrok z łzami spływającymi po jej twarzy. Jej oparzona ręka pozostaje czule zwinięta na jej kolanach. - Rowena do drzwi. Już! - Jak marionetka siostra podnosi się, przechodząc nad ciałem Gabriela, który przekręca się połowicznie,

zamachując się słabo na rękę Roweny, ale ona omija go. Jej oczy są puste i bez życia, a twarz woskowo biała. Przełykam, przypominając sobie wizję babci o ciele Roweny rozmywającym się w ciemności. Robię krok do przodu z rozpostartymi palcami, mając zamiar zamrozić siostrę. Gdy będzie zmrożona, stanie się martwym balastem i mam nadzieję, że wtedy Alistair nie będzie mógł przenieść ją przez drzwi. Ale moje ręce zostają zablokowane w pół drogi. Alistair wykręca mnie w tył, gdy Rowena przebiega obok mnie. - Nie dostaniesz jej tak łatwo. - syczy mi do ucha, a jego słowa przenoszą się z wiatrem i deszczem. Wykręcam się rozpaczliwie, obserwując jak moja siostra zbliża sie do drzwi. Z dłońmi rozpostartymi przed nią krok po kroku podchodzi do nich. - Ty także nie. - szepcze. Podnoszę wolną dłoń i posyłam podmuch płomieni, który ląduje dokładnie przed stopami siostry. Krzyczy i upada do tyłu, gdy płomienie przemieszczają się po brzegu zegara. Początkowo jest to pomarańczowy blask płomieni, ale tylko na krótko, gdyż następnie zlewa się z zimnym białym światłem okalającym brzeg drzwi. Podłoga ponownie porusza się i pojawiają się kolejne szczeliny w marmurze przypominające jakąś zwariowaną pajęczą sieć. Moja siostra poślizguje się młócąc dłońmi w powietrzu i wpada przez szczególnie szeroki rozłam. I w tym samym momencie wskazówki zegar przestają się cofać. Wolno drzwi zaczynają się zamykać. „Okropny wybór”, głos mojej babci wiruje w moim umyśle jak wędrowny wietrzyk. „Masz straszny wybór”. Z prychnięciem, Alistair odrzuca mnie na podłogę. Rzucając się do przodu, przystaje na brzegu przepaści, pochylając się i wyciągając jedną z dłoni. Podnoszę się na kolana, gdy moja siostra podnosi prawą dłoń próbując złapać palców Alistaira. Wyrzucam w nich kolejny podmuch płomieni. W tym momencie Rowena cofa dłoń. Głowa siostry obniża się jakby osuwała się dalej. - Rowena! - krzyczę wyciągając się do przodu. Szczelina poszerza się pod moimi stopami i odskakuje w ostatniej chwili. Ruszam do przodu z

wzrokiem przyszpilonym do lewej dłoni Roweny, pragnąc by wytrzymała jeszcze trochę dłużej. Zamykające się drzwi zegara rzucają cień na twarz Alistaira. Wykręcając się spogląda przez ramię. Drzwi są już mniej niż w połowie zamknięte. Wtedy z powrotem spogląda na moją siostrę. Wydaje się, że nie jestem jedyną, która staje przed trudnym wyborem. Z rykiem, Alistair podnosi się na nogi i nie spoglądając nawet za siebie przeciska się przez wąsko uchylone drzwi. Ruszając do przodu, kucam przy nawisie przepaści. Palce siostry są przyciśnięte do krawędzi podłogi, a usta są białą linią bólu i przerażenia. Jej stopy są umieszczone z obu stron otchłani, ale przestrzeń wciąż się poszerza. Rowena prawą stopą młóci w powietrzu, by znaleźć coś o co mogłaby ją oprzeć. Ale jej palce ześlizgują się coraz bardziej. Rzucam jedno spojrzenie przez ramię. Jeszcze dwie stopy i drzwi będą zamknięte. I teraz potworność własnego wyboru uderza we mnie. Może umiem zatrzymać to wszystko nim w ogóle się wydarzy. Ocalić Rowenę lub podążyć za Alistairem do czasu z przed wojny pomiędzy naszymi rodzinami. Siostra wydaje pojedynczy szloch, będący szorstkim, łamiącym się dźwiękiem, odwracam się do niej. - Trzymaj się Ro. - krzyczę, ale nie sądzę, by mogła mnie usłyszeć. Oczy wywracają się jej do tyłu i uświadamiam sobie, że zaraz zemdleje. Leżąc płasko na swoim brzuchu sięgam w dół zahaczając dłońmi pod łokciami siostry i próbuję ją wyciągnąć. Ale jej waga spycha mnie do przodu i z przerażeniem zdaje sobie sprawę, że powoli i nieuchronnie ześlizguje się po marmurowej podłodze. Wtedy Gabriel kuca u mojego boku, z jego twarzy nadal kapie krew. Zamyka dłonie na ramionach mojej siostry i jednym mocnym szarpnięciem, wyciągamy ją i odsuwamy od krawędzi, a wtedy jest już całościowo wolna od otchłani. Drzwi zegara zamykają się z grzmotnięciem. Zamykam w ciszy oczy, moje uszy dzwonią z powodu nagłej ciszy. Kiedy już myślę, że może to trwać wiecznie, zarówno czuje jak i słyszę równomierne tykanie nad moim

sercem. Otwieram próbnie oczy, patrzę na nienaruszony niebieski, kopulasty sufit nade mną, całą i lśniącą jasno konstelacje. Wyrywam się do góry rozglądając wokół. Podłoga jest gładka i nietknięta, a marmur ponownie błyszczy. Ostatecznie odwracam głowę i spoglądam na zegar. Powrócił już do swoich normalnych rozmiarów. Gabriel pojękuje obok mnie powracając do pozycji siedzącej. Krew zaschła na jego twarzy, a jedno oko jest zamknięte od opuchlizny, ale sięga po moją, dłoń by ścisnąć ją pocieszająco. Przełykam odwracając się do siostry, dotykam delikatnie jej twarzy. Jej powieki trzepoczą i potem spogląda na mnie. - Tamsin. - szepcze. Jej ręka jest bardzo poparzona, a rozczochrane włosy zdobi kurz, tynk i deszcz. Twarz Roweny pozostaje blada z długim zadrapaniem na szyi i ramieniu, ale jej oczy stają się nagle czyste i skupione. Nie sądzę by kiedykolwiek wyglądała piękniej. - Ro? Czy ty… czy ty, to ty? - jedna blada brew unosi się, a ruch ten wygląda na pozbawiony jakiegokolwiek wysiłku i jest niesamowicie elegancki. Kiedyś gdy byłam młodsza ćwiczyłam to spojrzenie przed lustrem całymi godzinami. I nadal nie potrafię robić tego tak jak ona. - Kim innym mogłabym być? - pyta. Grymasi próbując usiąść i w końcu zarzuca ten pomysł. - Co się stało? - pyta. Znajomy ślad zniecierpliwienia wkrada się do jej głosu i już wiem, że to jej, „co się stało” dzieli tylko trzy sekundy od „coś ty zrobiła?” Dobre pytanie. I jak na odpowiedź, tykanie powyżej mojego serca staje się coraz głośniejsze, aż nie przeradza się w idealne echo uderzeń mojego serca. Bawiąc się kołnierzykiem przy mojej koszuli pociągam za łańcuszek od medalionu i naciskam na małe zapięcie. Dwie rzeczy stały się najzupełniej jasne. Mój zegalion znowu działa. A ja stałam się Strażnikiem.

*****

- Cześć mamo. - mówię gdy wchodzimy przez kuchenne drzwi. Moja matka upuszcza imbryczek, który przypuszczalnie dopiero co napełniła i krzyczy. Czajniczek rozbija się o podłogę, ale przykrywka obraca się nienaruszona. Woda rozchlapuje się łukiem u naszych stóp. Myślę, że mogłam ją jakoś przygotować. - Rowena. - wzdycha. - Tamsin. Oh dziewczynki, jesteście w domu. i wtedy obie z Roweną zostajemy zgarnięte, gdy matka próbuje nas objąć, jednocześnie cały czas wykrzykując nasze imiona. W połowie oślepiona przez włosy matki, odwracam głowę, by zobaczyć ojca, Lydie i Jamesa wpadających przez drzwi. Ojciec rusza w moją stronę, Rowenie udaje się wyrwać wolno jedynie, by wpaść w ramiona Jamesa, a Lydia zbliża się do Gabriela z uśmiechem, który rozjaśnia cienie zmęczenia pod oczami. - Jak wam się udało? - moja matka nadal płacze i słyszę jak Rowena mamrocze do Jamesa. - Tak, to naprawdę ja. Prawdziwa, prawdziwa ja. - wszyscy mówią, jeden przez drugiego. Lydia dotyka głowy Gabriela wilgotną ścierką do naczyń, jej palce delikatnie przeczesują jego włosy. Moja matka nadal przytula najpierw mnie, potem Rowenę, a ojciec ściska mocno moje ramiona, wycierając oczy rękawami od koszuli. I wtedy Silda, Jerom i Gwyneth wchodzą naraz przez drzwi kuchenne powodując, że ten cały zamęt robi się tylko głośniejszy. W końcu udaje mi się uwolnić z objęć matki na tyle długo, by zadać pytanie. - Czy babcia… - matka potrząsa sztywno głową, odgarniając włosy z twarzy. - Nadal… śpi. - spogląda na Rowenę. - Nie umiem… - Co? - pyta ostro Rowena. Patrzy na Jamesa jakby szukała u niego odpowiedzi i gdy ten przygryza wargę pyta. - Co jest nie tak z babcią? -

Jedną z rąk wędruje do gardła. Ale nim ktokolwiek może coś powiedzieć, drzwi do kuchni otwierają się po raz trzeci i ciocia Beatrice chwieje się niepewnie na środku pokoju podążając za moją babcią. - Spójrzcie kto się obudził - ciocia pieje i poślizguje się na rozlanej wodzie z imbryka, chwiejąc się łapie pion. Matka w końcu mnie puszcza i robiąc krok do przodu mówi. - Mamo? Co się stało? Jak…? - patrzy oszołomiona na ciocie Beatrice, wyciągając ku babci ręce jakby chciała sprawdzić czy to naprawdę ona. - Odmroziłam ją! - mówi szczęśliwie ciocia Beatrice, patrząc po zszokowanych twarzach. - Najwidoczniej. - zaczyna babcia, swoim głębokim i gładkim tonem mimo, iż spała przez ostatni tydzień. - Beatrice zamroź mnie. - posyła swojej siostrze wzrok wyrażający połowicznie zirytowanie i rozbawienie. - Ale wszyscy myśleliśmy, że już nie możesz używać swoich mocy. wykrzykuje mama patrząc na ciocie Beatrice. - Nigdy tego nie powiedziałam! Prawda? - mówi w zamyśleniu ciocia drapiąc się po brodzie. - Myślałam, że to straciłam. - mamrocze patrząc intensywnie w okno, swoimi nieostrym wzrokiem. - Nie… używałam go tak długo. - Czemu ty… ? - zaczyna Silda, ale przerywa z krzykiem, gdy wujek Morris nagle staje się dla nas widzialny i dodatkowo trzyma wypełnioną czerwonym winem karafkę. Wolną dłonią, rześko klepie Silde po ramieniu. - Przepraszam moja droga. Nie zawsze widzę dokąd się kieruje. Cóż, to się nie wydarzy. - mamrocze, przyglądając się rozlanemu szkarłatowi plamiącemu jej rękaw. - Czemu ją zamroziłaś? - pyta Rowena. - Cóż. - mówi oburzona ciocia, odwracając głowę jakby strzelała batem. - to dobre pytanie do ciebie panno Roweno. Jeżeli skłoniłabyś ją do

wypicia jeszcze więcej tego napoju, z pewnością zabiłabyś ją tym. Nie mogłam cię powstrzymać, ale mogłam zastopować ją. - ciocia Beatrice robi kilka kroków w przód, a jej bransolety dzwonią radośnie. - Oh, byłaś tak bardzo zła na mnie! - wyje wesoło nawet, gdy Rowena obniża głowę na ramię Jamesa. - Ale zanim mogłaś powiedzieć cokolwiek, zmuszając mnie do czegoś, uciekłam chowając się. Siedziałam schowana w szafie całe popołudnie! - Nim ktokolwiek może zareagować na jej słowa, ciocia Beatrice podnosi swoją białą kosmatą głowę. - Hmm… jeżeli mogłam cię zamrozić kiedy byłam już w tym, to czemu tego nie spróbowałam? niewielkie zmarszczenie brwi powoduje, że kąciki jej ust zagłębiają się jeszcze bardziej. - Podejrzewam, że znowu to straciłam. - mamrocze, jej kroki zwalniają do pociągnięć. - Oh, cóż! - dodaje, a cała jej radość powraca, gdy dostrzega kieliszek wina w dłoni wujka Morrisa. Złącza z klaśnięciem dłonie wykonując mały obrót. Brzegi jej długiej sukienki ciągną się po wodzie, która nadal pokrywa podłogę, po niefortunnej przygodzie z imbrykiem. Kładę pewną dłoń na jej ramieniu, a ona zezuje na mnie. - Oh! Znam cię. Pamiętam co możesz zrobić! - mówi. - Przepraszam za to. - mamrocze. - Co tu się dzieje? - żąda matka, a z drugiej strony pokoju Gabriel spogląda na mnie swoim zdrowym okiem i mruga. Odwracam się do babci robiąc krok do przodu. Ona dotyka mojej twarzy swoimi powykręcanymi palcami. I wtedy uśmiecha się i przez jedną sekundę, mogę dostrzec w niej tą nastolatkę, którą była w 1939 roku. - Powiedziałam wszystkim, że będziesz latarnią. - szepcze.

Epilog Tłumaczenie: Phoenix_ams Korekta: isiorek03

UPIORNIE BIAŁY KSIĘŻYC dryfuje po czystym niebie, a tysiące gwiazd mruga świecąc ponad luźnym kręgiem, który uformowaliśmy. Kopiasty ołtarzyk został ułożony z jabłek, mających skórki koloru wina oraz ostatnich białych i szkarłatnych astrów. Światło z ogniska odbija się na wszystkich twarzach podczas, gdy dym skręcając się, ulatuje w górę przez zimne jesienne powietrze. - Pozdrowienia. - woła babcia dźwięcznym głosem. - Zebraliśmy się jak w inne noce. - Zebraliśmy się. - powtarzam wraz z resztą mojej rodziny. - Dzisiejszej nocy w Samhain, najbardziej magicznej nocy roku. kontynuuje. - Dzisiaj przez Rytuał Inicjacji, wprowadzamy dwóch nowych członków naszej rodziny. - zatrzymuje się zbierając oddech i uśmiechając się. - Tamsin i Gabriel, prosimy was dzisiaj o zapalenie czterech świec. stojąca obok mnie Rowena uwalnia swoją rękę z mojego uścisku i popycha mnie lekko, gdy moje nogi odmawiają współpracy. Robię jeden krok przez trawę, potem kolejny podczas, gdy Gabriel kroczy w moim kierunku z przeciwnej strony kręgu. Spotykamy się przy ołtarzu, a matka podchodzi podając mi cienką świeczkę, którą wcześniej odpaliła od ogniska. Ale moje ręce trzęsą się tak bardzo, że nie jestem w stanie odpalić od niej pierwszej z ośmiu woskowych świec, które reprezentują cztery kierunki oraz cztery żywioły. I wtedy Gabriel owija swoje palce, wokół moich, spoglądam w jego twarz, na jego nową Blizne w kształcie półksiężyca ukrytą połowicznie pod linią włosów. - Hej. - szepcze.

- Hej tobie. - i wspólnie po kolei dotykamy świeczką wszystkich knotów. Patrzę na niewielkie płomienie rozkwitające na świecach, świadoma tego, iż Gabriel nadal trzyma moją dłoń. - Udało nam się. mówię. - Wiem. - robi krok do przodu. - Więc, czy to znaczy, że w końcu pójdziesz ze mną na kolację? Czy też nadal obawiasz się, że randka będzie spadkowa? - uśmiecham się do niego, gdy zapalona świeczka migocze między nami. - Nie. - unosi na mnie jedną z brwi odczekując sekundę. - Czy planujesz powiedzenie mi na, które z pytań właśnie odpowiedziałaś? - nagle staję się głęboko świadoma całej rodziny zgromadzonej wokół nas. - Czy możemy porozmawiać o tym później? - szepcze. - Oh, zdecydowanie. - odpowiada z uśmiechem. Posyłam mu spojrzenie z pod rzęs nim nie cofam się, by z powrotem zająć miejsce przy Rowenie. Po ceremonii zatrzymuje się na chwilę na krańcu ogrodu, obserwując jak wszyscy wchodzą i wychodzą z zasięgu światła. Wujek Chester gra powolną pieśń na swoich skrzypcach podczas, gdy ciocia Rennie akompaniuje mu na srebrnym smukłym flecie. Muzyka przelewa się przez ogród jak lekka bryza. Matka uśmiecha się do ojca i spogląda co i raz w stronę Roweny, która tańczy z Jamesem. Moja siostra podnosi dłonie do ramion Jamesa. I tylko przez chwilę widać blady spód jej ręki, ale jej blizny są niewidzialne przy tym miękkim świetle. Obserwuje jak wujek Morris pokazuje się i znika z widoku, kiedy Silda próbuje pacnąć pustą przestrzeń, którą przed chwilą zajmował. Mała grupka dzieci zebrała się wokół cioci Beatrice i jedno po drugim pochylają się pozwalając, by dotknęła ich czoła. Zamarzają jak statuy dopóki ponownie nie dotknie ich czoła i śmieją się, że są wolne. Niedaleko Gwyneth i Lydia obserwują tą zabawę jakby zastanawiając się kiedy ją zakończyć. W końcu moje oczy

spoczywają na Gabrielu. Stoi w odległym miejscu ogrodu, obok Jeroma, przytakując na cokolwiek Jerom mówi. Talia kart przeskakuje z jednej dłoni do drugiej. Właśnie wtedy podnosi wzrok i widzi jak go obserwuję. Wkładając karty w rękę Jeroma, podchodzi do mnie. Biorę głęboki oddech, opierając się chęci przeczesania dłonią włosów. I tak wiem, że to dzika poskręcana masa. - Tutaj jesteś. - mówi, podchodząc by stanąć przede mną. Wszystkiego najlepszego. - Dzięki. Wiesz normalnie nie znoszę swoich urodzin, ale te nie są takie złe. - nasze oddechy mieszają się przed nami, gdy obserwujemy siebie nawzajem w ciszy. Studiuję ten niebieski tatuaż w kształcie księżyca na jego szyi i doświadczam przytłaczającej potrzeby przejechania po nim moimi palcami. Właśnie wtedy wujek Chester zaczyna grać dziką melodie, a jego smyczek zapętla się o struny. Ciocia Rennie piszczy na flecie w odpowiedzi i muzyka dźwięczy owijając się wokół nas. Gabriel chwyta moją dłoń. - Chodź, zatańcz ze mną. - nim mogę odpowiedzieć pociąga mnie do przodu podczas, gdy wszyscy wokół nas zaczynają się ustawiać parami. - To nie jest walc. - mamrocze. Porusza mną w stronę światła, patrząc na mnie tym swoim żywym, szerokim uśmiechem. - Oh naprawdę? Czy to oznacza, że nie będziesz stawać na moich stopach? - śmieje się biorąc jego drugą dłoń, pozwalając mu zawirować mną w tańcu. Muzyka rozbrzmiewa coraz szybciej, a Gabriel kręci mną w kółko, aż nie mogę złapać oddechu, aż nasze dłonie złączone razem wydają się jedyną namacalną rzeczą trzymającą mnie na ziemi. Później gdy cała zabawa osiąga gorączkowy poziom, wymykam się z powrotem do domu. Dzwoni mi w głowie, mimo iż nawet nie tknęłam kropli domowej roboty wina wujka Chestera, dzwoni za to od tych wszystkich gratulacji, nie myślałam, że mój uśmiech może się rozpaść na mojej twarzy. Jedynym

pocieszeniem było częste wymienianie przez ogród spojrzeń z Gabrielem. Masuje skronie zastanawiając się nad zadzwonieniem do Agathy, po to tylko, by usłyszeć jak opowiada mi o Halloweenowej imprezie, która ominęła mnie w szkole. Zaciskam oczy, mrugając, i mrugając ponownie. Spod drzwi biblioteki sączy się światło. Ostrożnie podchodzę do nich, przyciskając ucho do solidnych dębowych drzwi i pukając w nie raz. - Proszę. - mówi babcia, otwierając drzwi, znajduje ją siedzącą za potężnym biurkiem, wygląda na mniejszą i bardziej zmęczoną niż kiedykolwiek. - Dlaczego nie jesteś na zewnątrz bawiąc się… - Mogłabym zapytać cię o to samo. - mówi sucho. Patrzymy na siebie przez chwilę, odwracam wzrok - Zgaduje, że nie jestem do tego wszystkiego przyzwyczajona. mówię ostatecznie. - Ach. - mówi miękko spoglądając z powrotem na biurko. Z dreszczem, uświadamiam sobie, że czyta księgę, którą pokazała mi matka. Przez minutę męczę górną wargę między zębami i pytam. - Co widzisz? - początkowo myślę, że mi w ogóle nie odpowie i nagle odczuwam przebłysk złości na to, że nadal nie jestem dopuszcza do pewnych rzeczy. Ale wtedy podnosi wzrok i pociera nasadę swojego nosa wykręconymi i drżącymi palcami. - Nic. - mówi cicho. - Cóż, to dobrze prawda? Nic się nie wydarzy, wszystko się uspokoiło na froncie i to… - podskakuje trochę, gdy Hector wpada przez otwarte okno i zatrzymuje się na parapecie, jego ogon drży jak znak zapytania, a mała brązowa mysz zwisa z jego pyska. Kierując się wzdłuż półek z książkami, Hector wskakuje na biurko i składa mysz blisko dłoni babci. Wtedy siada i obserwuje ją swoimi złotymi skośnymi oczami. Babcia podnosi mysz jedną dłonią i zrzuca ją z drugiej strony biurka,

wydaje się nie zauważyć, że Hector zeskakuje na podłogę ponownie szukając swojej ofiary. Zamiast tego spogląda prosto na mnie i mówi. - Nie mogę zobaczyć naszej przyszłości. Nic, jakbyśmy mieli już dłużej nie istnieć. - odnoszę wrażenie, że moje płuca nagle przestają pracować. - Strony są puste w taki sposób, w jaki nigdy wcześniej nie były. Więc... - babcia kontynuuje - …wróciłam. Do naszej przeszłej historii, dokładnie przed tym, gdy Domani został stworzony. - jej palce przeskakują przez strony, a ja podchodzę bliżej. Jak zwykle słowa przekształcają i przemieszczają się w niezrozumiały język i uciekają ze strony, ale wtedy moja babcia wydaje jedną słowną komendę i w końcu litery ustawiają się w swoich rządkach. 1887 roku ostatniego dnia października, tuż przed Samhain, nieznajomy przybył do Nowego Jorku twierdząc, że wie więcej niż jest to możliwe. Był widziany jak składał wizytę La Spider, przywódcy rodu Knight. - Alistair. - szepcze. Dotykam medalionu na mojej szyi, znajdując ukojenie w jego stabilnym tykaniu. - Jeszcze nie odniósł sukcesu. - mówię uporczywie. - Nie, nie odniósł. - potwierdza babcia. - I to może nigdy nie nastąpić. Na pewno częściowo zniszczyłaś jego nadzieje, kiedy przeszkodziłaś mu w zabraniu ze sobą twojej siostry. Byłaby niezmiernie mocną bronią. - wtedy wzdycha, zamykając księgę z lekkim trzaśnięciem. Moc Domani została naruszona. I to bardzo. Prawda jest taka, że rodzina Knight nie jest już tym czym była. Ale wydarzenia ostatniego miesiąca na Grand Central wysłały do nas apel, pewne odbicie, na który oni spróbują odpowiedzieć. - w rogu pokoju nagły szelest i cieniutki pisk potwierdza odzyskanie przez Hectora myszy. Oczy babci i moje spotykają się. - Ile mam czasu? - szepcze. Babcia uśmiecha się odsuwając do tyłu krzesło, wstając. Sięga po moje dłonie i prowadzi mnie do okna.

- Masz niewiele czasu. Ale wystarczy on na… cieszenie się tym. razem patrzymy na jasno płonące ognisko i na wszystkich tańczących wokół niego. I właśnie w tym momencie kłoda drewna pęka i setki iskier ulatuje ku górze, płonąc na nocnym niebie jak spadające gwiazdy.