Magdalena Witkiewicz - Milaczek - 01 - Milaczek

Magdalena Witkiewicz. Milaczek. Liliance, wnuczce sąsiadów z czwartego piętra. DZIŚ. – I wtedy coś pierdykło pod moim oknem. Na początku nie zwróciłam na to uwagi. Pierdykło, to pierdykło. Nie będę przecież sobie zawracać głowy byle pierdyknięciem. Gadałam właśnie z Dorotą i wspominałyśmy, jak to mu odpłaciłam pięknym za nadobne. Potem jednak coś mnie tknęło. Wlazłam na parapet, wyjrzałam przez okno i zobaczyłam, że mój samochód się pali. – Jak to pali? – Majka otworzyła szeroko oczy i przechyliła kieliszek, tak że wylała połowę wina na siebie, czego nawet nie zauważyła. Czerwony kolor idealnie komponował się z bielą jej spodni. – Załatwiła ci samochód? – No, nie wiem czy to ona. Śledztwo umorzyli. Samochód się palił, generalnie już go wcale nie było widać, jak wyjrzałam przez to okno. Długo trwało, zanim do mnie dotarło, że to mój… – No i co? – Majka nadal trzymała przechylony kieliszek. Z rozdziawionymi ustami nie wyglądała zbyt inteligentnie. – Pierwsze, co pomyślałam, to „co ja znowu namieszałam, że on się zapalił”. Pomyślałam tak oczywiście zaraz po tym, jak odzyskałam oddech. Drugie, zaczęłam się zastanawiać, co powie tata i jak ja mu to wszystko opowiem albo co powinnam nakłamać. A potem sobie przypomniałam o przebitych oponach w moim rowerze, mailach dotyczących rys na lakierze i popsutych klockach hamulcowych w moim „ślicznym czerwonym autku”. I coś z lekka zaczęło mi się układać... Wybiegając z klatki, natknęłam się przy drzwiach wejściowych na moją mamę, która wracała z pracy. Niemal nie zwróciłam na nią uwagi, tylko spojrzałam na samochód i krzyknęłam: „Szlag by to!”. Mama otworzyła szeroko oczy ze zdziwienia. Już chciała powiedzieć kilka słów na temat stosownego wychowania panny z dobrego domu, bądź co bądź wciąż na wydaniu, ale podążyła za moim wzrokiem… „O szlag by to!” –powtórzyła za mną i upuściła torbę z jajkami. I tak stałyśmy obie, co jakiś czas klnąc jeszcze z cicha i patrząc to na samochód, to na coraz liczniejszą grupę gapiów zbierających się wokół, dopóki nie przyjechała policja i straż pożarna. Nie wiem, ile to trwało, ale obie się ocknęłyśmy, gdy jajka zostały już wylizane przez psa sąsiadów. WCZEŚNIEJ. Pies sąsiadów, arystokrata, seter angielski, zwany Parysem Antoniem, miał w zwyczaju zjadać wszystko to, co niedozwolone i na pewno szkodliwe dla jego arystokratycznego żołądka… Zżerał właśnie bułkę znalezioną na śmietniku, a wyrzuconą wczoraj przez Zuzę spod jedynki w drodze powrotnej ze szkoły. I prawdę mówiąc, mało go to obchodziło, że na piątym piętrze Milena stawała właśnie na wagę, przytrzymując się szafy, ściany i wszystkiego wokół, by ważyć jak najmniej. Oczywiście stała goła, bez śniadania i po wizycie w toalecie. Póki trzymała się kurczowo szafy, było względnie dobrze. Jakieś siedemdziesiąt kilo, w porywach do siedemdziesięciu trzech, co przy wzroście koszykarki byłoby całkiem niezłym osiągnięciem. Tyle że tylko wzrost miała koszykarki, bo z koszykówką czy jakimkolwiek innym sportem Milena nie miała nigdy nic wspólnego. Kiedyś poprzedni chłopak zabrał ją na mecz koszykówki, gdzie grała drużyna Trefl Sopot. Darła się niesamowicie, kibicując, choć nie do końca wiedziała, o co w tym wszystkim chodzi. Podobało jej się tym bardziej, że z kolegą chłopaka przyszła jego nowa dziewczyna, blond piękność Lidia,

która okazała się jej starą przyjaciółką z podstawówki. Cały mecz miały co robić – niekoniecznie wiązało się to z obserwacją tłumu biegających mężczyzn, bądź co bądź przystojnych. Zamknęła oczy i puściła się szafy. Chwilę się zastanawiała, czy na pewno warto je otworzyć, ale przezwyciężyła strach. Osiemdziesiąt pięć, przecinek trzy. Zaklęła sobie siarczyście, chociaż robiła to bardzo rzadko. Tylko w bardzo ekstremalnych sytuacjach. A ta sytuacja była ekstremalna. Miała dwa wyjścia z sytuacji – albo proszkowane świństwo, albo ruscy cudotwórcy. Tylko te metody na nią działały. Odchudzała się od zawsze. Jej życie zasadniczo dzieliło się na momenty szczęśliwsze, kiedy zapinała pasek na ostatnią dziurkę, miała pomalowane paznokcie i iskierki w oczach, oraz na momenty pełne zgryzoty, kiedy przeżuwając zbędne kalorie, stała nad palnikiem i rozżarzonym gwoździem wypalała kolejną dziurkę w pasku bądź odkładała spodnie na półkę z niewidocznym napisem „napóźniejjakbędęchudsza”, a jej tłuste włosy związane w kucyk zwisały smętnie. Teraz również była w nastroju „jestem gruba, to po co mam się starać”. Koszula nocna w szkarłatnym kolorze, prezent świąteczny od brata, rozmiar 44, okazała się trochę przyciasna i zdecydowanie psuła jej humor. Stała zatem goła na tej wadze, włosy miała tłuste, bo przecież mokre włosy więcej ważą niż suche, i po raz sto pięćdziesiąty trzeci w życiu obiecywała sobie, że schudnie, że będzie ważyć sześćdziesiąt cztery kilo i tym razem to na pewno się uda. Kiedyś już się jej udało. Była u ruskich cudotwórców. Pan w ciemnym garniturze, z długą siwą brodą spojrzał jej głęboko w oczy za pomocą jakiegoś sprzętu. Odstawił sprzęt, zionął jej prosto w twarz czosnkiem i stwierdził: – Pani Milena, wątroba cziooorna jest. – Aaach – westchnęła przerażona i wyobraziła sobie swoją wątrobę czarną jak węgiel drzewny na grillu, na którym smaży się pyszna karkóweczka, a tłuszczyk cieknie i skwierczy… – Trzustka czioooooorna jest! – Aaach! – Jej czarne oczy zrobiły się jeszcze bardziej cziooorne. – Żołądek, macica, nerki… – Cziooorne są? – zapytała przerażona. – Cziorne, pani Milena. Cziorne. Cudotwórca wyjął planszę z trzewiami człowieka obazgranymi cyrylicą, co wyglądało jeszcze bardziej dramatycznie, i zaczął tłumaczyć, co jest cziooorne i dlaczego. Poczuła się wtedy strasznie chora. Jakby miała umrzeć za chwilę albo za dwie. Była zdecydowana zrobić wszystko, co jej każą, już nawet nie po to, by schudnąć, ale po to, by to co cziooorne, cziooorne być przestało. Piła zioła, jadła warzywka i jogurty. Była masowana, nakłuwana, naciskana i podgrzewana tajemnym ciepłem bioterapii. Po kilku tygodniach stała się chudsza o kilkanaście kilogramów. Jej portfel również. Obraziła się na cudotwórców w momencie, kiedy masażysta Siergiej, śpiewając rosyjskie romanse, zaczął składać pocałunki na jej nagich plecach, przekonując ją, że przyjacielskie pocałunki to nic złego, a wręcz bardzo pożądanego. Nie powiedział wprawdzie, że Milena była również pożądana przez niego i to w niezupełnie przyjacielskich celach, ale szybko sama to zrozumiała. Zwiała z cyckami na wierzchu do recepcji i dopiero kiedy wykrzyczała swoje żale, wymachując

rękami i nie zważając na zdziwione miny oczekujących pacjentów płci obojga, zauważyła panią Anię, szefową całego interesu, która podawała jej ręcznik do okrycia. Spłonęła rumieńcem i uciekła z powrotem do gabinetu, znowu w ramiona Siergieja, który akurat popijał coś z piersiówki. Na szczęście podążyła za nią pani Ania. Kobieta wtargnęła do środka, zamknęła drzwi i popchnęła Siergieja tak, że aż usiadł na podłogę. Ten, niezrażony, wyciągnął do niej rękę z piersiówką i z miłym uśmiechem zapytał: – Pani Ania, samohonku pooodać? Nie. Na Siergieja tym razem nie miała ochoty. Na samohonek może bardziej. Pozostało sproszkowane świństwo, dieta ostatniej szansy. Od jutra. MILENA. Milena mieszkała z rodzicami. Miała swój pokój, swój komputer, swój tapczan i swoją szafę z ubraniami w rozmiarach od 38 do 46. Nie miała swojego faceta. To był dla niej wielki problem. Przez całe dwudziestosześcioletnie życie zdążyła już porzucić kilku mężczyzn, rozkochać w sobie wielu, ale cały czas była przekonana, że jej dobra passa się skończyła, a nawet, że dobrej passy nigdy nie było. Ogarnęła ją pewność, że nigdy się nie zakocha, bo już raz kochała, ale porzuciła i nie ma odwrotu. Bo miał inną. Fantastyczną. „Milenko, mówię ci, fan-ta-styczna. I taka inna”. Jasne, że inna. Była dwa razy niższa od Milenki, i dwa razy chudsza. Miała dwa razy większy biust i dwa razy dłuższe włosy. To doprowadzało Milenkę do rozpaczy. Czasami przypominała sobie z nieukrywaną satysfakcją, że ta Fantastyczna była też niemalże dwa razy starsza. To były nieliczne chwile, kiedy myśląc o tej drugiej, miała uśmiech na twarzy. Złośliwy, ale uśmiech. Milenka najprawdopodobniej „inna” nie była. I najwyraźniej fantastyczna też nie. Bo mężczyzna jej życia do niej nie wrócił i z Fantastyczną był już jakieś pięć lat. Po powrocie z pracy – jak zwykle w okresie międzyświątecznym nudnej –włożyła różowy dresik ze Snoopym (również gwiazdkowy prezent od brata, w rozmiarze 46, na szczęście dobry), zjadła resztkę świątecznego makowca (wszakże od jutra proszkowane) i zasiadła do komputera. www.randki.pl Login: Milaczek Hasło: starapanna Miała dwie nowe wiadomości. Pierwszą od mężczyzny o śpiewnym pseudonimie Pavarotti69, a drugą od Leoncia. Pavarotti69 pisał: „Milaczku, przeczytałem twój opis. Zainteresowała mnie Twoja osoba. Piszesz, że czytasz książki. Ja nie lubię książek, ale lubię sex. Czy chciałabyś się ze mną spotkać? Czekam na Twoją odpowiedź!”. Leoncio natomiast był żonaty, żona go nie rozumiała i chciał spróbować zacząć od nowa z kimś takim jak „cudny Milaczek”. Cudny Milaczek zwątpił. Po dwóch miesiącach korzystania z portalu randkowego wróciła wizja staropanieństwa i dziewczyna stwierdziła, że umówić chcą się z nią jedynie: napaleni zboczeńcy,

żonaci, z dziećmi, żonaci z dziećmi, młodzieńcy w wieku od piętnastu do dwudziestu lat. Na żadnego z nich nie miała ochoty. Ona chciała wziąć ślub, mieć biały welon i gromadkę dzieci, oczywiście anielsko grzecznych. I chciała się zakochać. Najnormalniej na świecie chciała poczuć motyle w brzuchu, dreszcze, nie móc jeść, nie móc myśleć. Chciała zachorować na Miłość. – Mileno, telefon! – Usłyszała głos mamy. – Nie ma mnie! – krzyknęła Milena, zanurzając się jeszcze głębiej w truskawkową pianę w wannie. Wanna była jej odskocznią od czasu, kiedy zobaczyła Alexis Carrington relaksującą się przy świecach i dmuchającą karminowymi ustami w pianę. – Mówi, że jej nie ma. – Usłyszała. Mila kiwnęła głową z aprobatą, zmrużyła oczy, zanuciła razem ze Steczkowską i dmuchnęła w pianę. Wyszło jej to nieco mniej seksownie niż pani Carrington. Łazienkowe echo pozwoliło jej jednak stwierdzić, że śpiewa niemalże tak ładnie jak Steczkowska. – Mila, a kiedy będziesz? – Mama dalej krzyczała przez drzwi. – Mamo, nie będzie mnie nigdy. Ja tu już zostanę! Dobrze mi tu! I truskawkowo! Dziewczyna Szamaaana –śpiewała. – Nie, proszę pana. Nie będzie jej już chyba nigdy. Jest jej truskawkowo i jest z jakimś szamanem. Nie będzie jej już chyba nigdy. Tak, proszę pana, nigdy. W każdym razie tak mówi. – Proszę pana??? – Mila wybiegła z wanny, omotana co prawda w ręcznik, ale i tak kapiąca i zostawiająca mokre plamy na parkiecie. – Jak to, proszę pana?Wyrwała mamie słuchawkę z ręki. – Halooo… – Miała zwyczaj przeciągać ostatnie „o”, by rozmówca miał wrażenie, że rozmawia z kociakiem. Tak… z osiemdziesięciopięciokilowym kociakiem ociekającym wodą. – Ach, to pan… ty… Tak, tak, wiem, o kogo chodzi. – Zaczerwieniła się speszona. Mama co rusz wychylała się zza drzwi i wymownie grzebała sobie w zębach, warcząc i burcząc. Mila uniosła brwi. Mama znowu otworzyła usta i tym razem przejechała sobie po zębach długopisem, szybko nim potrząsając. Milena zrozumiała. Zniecierpliwiona pokiwała głową w stronę mamy. – Tak, będę gotowa. Znasz adres? Ciocia podała? No to pa. Odłożyła słuchawkę. – Tak, mamo. Dentysta. Przyjedzie dziś po mnie. Na spacer jakiś czy coś. Mama, rozanielona, nie zauważyła, że jest cała umazana tuszem. – Muśka, jesteś zielona. Od długopisu.. ZOFIA KRUK. Pani Zofia Kruk bawiła się w swatkę. Dentystę dla Mileny wymyśliła, siedząc z otwartą buzią na fotelu u czterdziestoletniego doktora Mariusza Rubika, który zakładał jej plombę. Doktor Rubik od piętnastu minut zwierzał się pani Zofii, jaki to jest samotny i jak potrzebuje drugiej połówki jabłka. Połowa jabłka Zofię urzekła. Z otwartymi ustami mogła jedynie mrugać ze zrozumieniem, co też czyniła.

Od razu oczyma duszy zobaczyła Milenę, swoją siostrzenicę, w objęciach dentysty. Romantyczny obraz psuł nieco fakt, że jedyną scenerią, w jakiej mogła sobie wyobrazić Milenkę z dentystą, był gabinet dentystyczny. Konkretnie fotel. A wyobraźnię pani Zofia Kruk miała olbrzymią. Odważne wytwory fantazji były nieco zniekształcone przez to, że doktora Mariusza Rubika nie była sobie w stanie wyobrazić inaczej, niż z odsysaczem do śliny. Zatem cokolwiek robił w jej wizjach pan doktor z córką jej jedynej siostry, widziała go z odsysaczem, i niezależnie od tego, w jaki sposób zbliżał się do Milenki, odsysacz syczał i nie dawał o sobie zapomnieć. Gdy pani Zofia Kruk po kilkunastu minutach mrugania oczami w geście zrozumienia dla samotności pana doktora pozbyła się syczącego odsysacza i zamknęła wreszcie usta, zaraz je otworzyła, by powiedzieć: – Mam siostrzenicę. Dentysta uniósł brwi. – Mądra, ładna. I dobra dziewczyna. Wie pan co, ja dam panu numer telefonu. – Wyjęła komórkę z torebki. – Pisze pan? Milaczek, 502… –Podała numer dwa razy. – Ma pan doktor? Pan doktor miał. Zapisał telefon, wyciągnął od pani Zofii kolejne dwie stówki za ząb i postanowił sobie, że jak coś z tego wyjdzie, następną plombę pani Zofia będzie miała za darmo. No, może nie za darmo. Po kosztach. Pani Zofia wyszła z gabinetu z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku. Jako kobieta ponadsześćdziesięcioletnia nie miałaby nic przeciwko romansowi z dentystą. Ale jak tu się oddać mężczyźnie, który widział jej lewą dolną czwórkę od środka? Było to niemożliwe. Nie zrażała jej bynajmniej różnica wieku wynosząca dwadzieścia lat. Przez całe życie miała tylu kochanków, że takimi błahymi sprawami, jak wiek, nie zaprzątała sobie głowy. Zofia Kruk była wdową. Wdową od przeszło czterdziestu lat. Rodzice zmusili ją do małżeństwa ze starszym od niej ponad trzydzieści lat Zenobim Krukiem, który nie wytrzymał nocy poślubnej z Zofiją i opuścił ziemski padół z wielkim uśmiechem na twarzy. Dwudziestoletnia wówczas Zofia poczuła ulgę. Ulgę, a zarazem moc. Dostrzegła moc swojej kobiecości, która potrafiła wzniecić ogień na tyle mocny, że zostawał tylko popiół. Moc pieniądza poczuła niewiele później, kiedy to okazało się, że pozostał nie tylko popiół, gdyż Zenobi Kruk zostawił żonie cały majątek. A było tego więcej, niż się wydawało. Zofia miała wszystko, co kiedykolwiek mieć chciała. Pieniądze. Nie rozumiała Milenki i jej pragnień związanych z dziećmi, domem, rodziną. Od kilkunastu lat miała swojego pana Staszka, który przychodził wtedy, kiedy miała na to ochotę, a wychodził bądź był wyrzucany, gdy się jej znudził. Poza panem Staszkiem miała kilku innych, w zależności od nastroju. Milenkę jednak kochała jak własne dziecko, którego nigdy nie miała i prawdę mówiąc, nigdy nie chciała mieć. Odkąd siostrzenica pokazała jej portal randkowy, dzięki czemu spędziła kilka upojnych chwil z pewnym Pavarottim69, który uderzał w jej najczulsze struny, pokochała ją jeszcze bardziej. Dlatego też, gdy usłyszała o dwóch połówkach jabłka, zaczęła sobie najpierw wyobrażać namiętny seks Milenki z dentystą, a zaraz potem Milę w białej sukni z welonem. Dzieci jakoś nie

mogła sobie wyobrazić. Pewnie ten odsysacz do śliny przeszkadzał. Włożyła okulary i wystukała numer Mileny. – Mila, mam dla ciebie dentystę. – Ciociu, ja już mam dentystkę. Zresztą wszystkie zęby mam w porządku, wybielić może jedynie… – Kochanie, wybielaj sobie, co tam chcesz, ja ci męża znalazłam. Szuka drugiej połówki jabłka. I pomyślałam, Milenko, o tobie. Milenę zatkało. Nie podejrzewała cioci Zosi o znajdowanie połówek jabłka. Jedyne połówki, jakie ją interesowały, to te, które pan Staszek przygotowywał do drinków. A jeżeli chodzi o owoce, to ciocia Zosia od kilku lat bezskutecznie poszukiwała na swoich udach skórki pomarańczy. Zawsze wzbudzała tym w Mili wielką zazdrość, bo choć ona od paru dobrych miesięcy wcierała liczne specyfiki antycellulitowe (prezent od brata na urodziny), to nie tylko połówkę, ale i całe kilogramy pomarańczy można było znaleźć na jej udach. – Majka, możesz gadać? – Mila zadzwoniła do przyjaciółki. – Ciotka Zofia swata mnie z dentystą! Majka, on mi się dzisiaj śnił! Wyglądał jak mój ginekolog. Był gruby i łysy, miał krzaczaste wąsy! – O! Randka! – Majka była wyraźnie ucieszona. – Idź do fryzjera i pomaluj pazury! Zawsze to jakaś okazja! – Majka, ale ten sen! Obudziłam się zlana potem, bynajmniej nie z powodu uniesień miłosnych. To był zimny pot, z lęku i przerażenia! A jak ja jestem dla niego za głupia? On ma dwie specjalizacje!!! – Mila, głupia nie jesteś, studia masz, nie bój się. – On powiedział cioci, że się boi, że będę słodką idiotką! Ja chyba nie jestem słodką idiotką, co? Gdy już Majce udało się uspokoić Milenę, że nie jest słodką idiotką i że ma IQ zdecydowanie powyżej przeciętnej, Mili coś się przypomniało i natychmiast zakończyła rozmowę. Wykonała kolejny telefon. – Ciociu! – krzyknęła. – Gdzie ciocia jest? Na masażu? Może ciocia gadać? – Jasne, Milenko – odpowiedziała pani Zofia, mrucząc z cicha. – Ciociu, ja mam metr siedemdziesiąt osiem! – wykrzyknęła. – Wiem, Milenko, i co z tego? – Ciociu, on jest wyższy? – zapytała przerażona. Wiele by zniosła, ale niższego faceta zdecydowanie nie, a większość mężczyzn na tym padole łez była od niej niższa. – Ciociu, już mi wszystko jedno, czy jest łysy i ma krzaczaste wąsy, byle był wyższy! – Milenko, kochanie, spokojnie. Przecież niższego bym ci nie proponowała. Idź, skarbie, do fryzjera. Wyluzuj się! Ciocia Zofia Kruk właśnie się luzowała. – Panie Siergieju, pyszny! Naprawdę sam pan go zrobił? Leżała na kozetce, głośno się zaśmiewając, a Siergiej – masażysta –kropelkami wlewał jej w usta samogonek. Zofia oblizywała seksownie wargi. – Sofija, jeszczio samohonku? – Ależ, panie Siergieju, masaż miał

być. Podwójny, panie Siergieju, całego ciała. – Pani Zofia lekko odsunęła koronkowe majtki. – Panie Siergieju, pan mnie tak nie zostawia, tłuszczyk się zbiera tu i tam. – Podniosła wysoko zgrabną nogę. – Pomasować troszkę trzeba. Galaretkę mam, panie Siergieju! –Odwróciła się szybko na brzuch i klepnęła w pośladki. – Tu mam galaretkę! Pan Siergiej, zachęcony, również klepnął panią Zofię w pośladki. Perlisty śmiech wypełnił cały gabinet. Uśmiechnięty masażysta zaczął poklepywać ochoczo panią Kruk, a ta słodko chichotała. Chwilę potem na jej plecy zaczęły spadać pierwsze przyjacielskie pocałunki. Pani Zofia odwróciła się i mocno przycisnęła Siergieja do siebie. W tym momencie spadła ze stołu do masażu, masażysta upadł wraz z nią, a do gabinetu weszła pani Ania. Z lekka zaniepokojona Zofia okryła dłońmi swoje bujne piersi, dzieło chirurga plastycznego, jej przygody sprzed kilku lat, i usiadła na podłodze, wdzięcznie krzyżując nogi. Siergiej odsunął długie włosy z czoła, popatrzył nieprzytomnie na panią Anię i z uśmiechem zapytał: – Pani Ania, samohonku? Tak, wiedziałam, co dobre, biorąc od Milenki telefon do tych cudotwórców –pomyślała pani Zofia Kruk, zapisując się na serię piętnastu kolejnych masaży do pana Siergieja, po czym oblizała usta. Nie wiadomo, czy po samogonku czy po przyjacielskich pocałunkach jurnego masażysty. BACHOR. Na parterze pod jedynką mieszkał Bachor. Bachor nosił zwykle zielone spodnie moro, glany i koszulkę z napisem „Pearl Jam”. Miał buńczuczny wyraz twarzy i nieznośny charakter. Bachor był długowłosą blondynką o twarzy aniołka i nazywał się Zuza. Miał siedem lat. Psocił nieustannie i wszędzie go było pełno. Ulubione zajęcie Bachora stanowiło karmienie Parysa Antonia rzeczami, które niekoniecznie pies arystokrata powinien jeść. Na porządku dziennym były resztki kanapek, ale też karaluchy i chrząszcze oraz zdechłe pszczoły. Parys Antonio nie był wybredny. Jadł wszystko i zawsze strasznie się cieszył, a Zuza patrzyła na jego reakcje i zapisywała spostrzeżenia w zeszycie z trupią czaszką. Zapisywała tam również wszystkie narzeczone swojego taty. Już dawno podzieliła ostatnią kartkę na dwie kolumny: „baby halo” i „baby nie halo”. Swojego tatę kochała miłością bezgraniczną i zupełnie ślepą. Nie miała zamiaru być jedyną kobietą w jego życiu, ale jeśli już musiała się z kimś nim dzielić, to zdecydowanie z jakąś panią, która była „halo”. Na razie ta kolumna pozostawała pusta. Mama Bachora o wdzięcznym imieniu Julitta nie wytrzymała depresji poporodowej oraz ogromu obowiązków związanych z małym dzieckiem i trzy miesiące po porodzie wyjechała do Norwegii. Zostawiła Jacka, małą Zuzię oraz list, że już nie wróci i że mają radzić sobie sami. Zatem radzili sobie, jak mogli. Jaca, długowłosy informatyk prowadzący do tej pory dość imprezowe życie, dogadał się z szefem i większość roboty wykonywał w domu. Powodziło mu się nieźle, więc do Zuzi przychodziła pani Wandzia, która zdecydowanie dbała o zdrowie psychiczne Jacka i o zdrowie, nie tylko psychiczne, Zuzi. Jacek zakładał wtedy słuchawki na uszy, puszczał na cały głos Pearl Jam albo inną Nirvanę i z

zapałem stukał w klawisze. Uwielbiał muzykę. W szczególności grunge. Swoją córkę też kochał, choć do pewnego momentu było to bardzo trudne. Zakochał się w niej tak naprawdę bez reszty, kiedy siedząc mu na kolanach i słysząc jego duet z Eddie’m Vedderem, przekonujący sąsiadów w promieniu stu metrów, że oni still alive, mała zaczęła potrząsać w rytm muzyki swoimi już wtedy bujnymi włosami. Od tej pory zapoznawał ją z całą dyskografią chłopaków z Seattle. W wieku lat trzech, zamiast „jadą, jadą misie”, Zuza śpiewała głośno, jadąc w wózku, „kreeeeeejjjzi meryyy”. DENTYSTA. Mariusz Rubik zawsze był indywidualistą. Nie zawsze robił to, czego od niego oczekiwano, a czasami postępował wręcz odwrotnie. Jedynym autorytetem była dla niego matka. Pochodził z małego miasteczka nieopodal Gdańska, gdzie jego rodzice prowadzili drogerię. Mariusz trochę im pomagał, ale w zasadzie unikał tego jak ognia. Mama nie miała nic przeciwko temu, nie chciała angażować syna w biznes rodzinny. Miała inne plany. Chciała, by był KIMŚ. Przez całą szkołę podstawową był jednak tylko syneczkiem mamusi, która każdego dnia roztaczała nad nim parasol ochronny. Łudziła się, że kiedyś będzie inaczej. Co rano mały Mariusz Rubik był odprowadzany do szkoły przez tatę, a popołudniem wracał z mamą, która niosła jego ciężki, a czasem nawet lekki tornister. Nie miał kolegów. Nie grał w piłkę, nie bawił się w wojnę, nie strzelał z procy. Był grzeczny. Zbyt grzeczny. Z jednej strony cieszyło to panią Rubik, a z drugiej strony chciała, by chłopak realizował swoje pasje. Pasje, których w zasadzie nie miał. Uczył się tego, co mu odpowiadało. W szkole podstawowej nic mu nie odpowiadało, więc się nie uczył. Całymi dniami czytał i siedział w oknie, obserwując rzeczywistość. Kiedy zobaczył swoje nazwisko na liście przyjętych do liceum, poczuł, że dostał szansę od losu. Był na ostatniej pozycji. A w jego nazwisku był błąd. Kilka lat później również szukał swojego nazwiska na pewnej liście. Jego samozaparcie i przeświadczenie, że wie, czego chce, oraz coś w rodzaju „pasji”, dopiero co odkrytej, sprawiły, że był czwarty. Mariusz Rubik został studentem Akademii Medycznej. Podczas sześciu lat studiów pilnie się uczył, jeździł na sympozja, odbywał darmowe dyżury nocne w szpitalach i spotykał się, z kim trzeba. Było to w zasadzie wszystko, co robił.Nie chodził na randki, nie bawił się. Studia skończył z wyróżnieniem i tak szybko, jak to było możliwe, zrobił dwie specjalizacje. Prywatny gabinet otworzył w międzyczasie. Był przystojnym, wysokim mężczyzną. Może nieco zbyt chudym, ale to tylko dodawało jego sylwetce smukłości. Miał jasne włosy, które –obcinane bardzo rzadko – niesfornie wiły się wokół jego głowy, zielononiebieskie oczy i lekko garbaty nos. Doskonale tańczył, doskonale jeździł na nartach i doskonale pływał. Jego zdaniem wszystko robił doskonale. I był przeświadczony, że każda kobieta marzy, by go usidlić. O

swoich podbojach miłosnych opowiadał ze szczegółami, jednak nikt nie był w stanie tego zweryfikować. Jednego lata marzył o Hiszpankach, kolejnego zaś o Włoszkach. Innym razem pragnął zwykłej kaszubskiej dziewczyny, a zaraz potem urzekały go Niemki. Ale tak naprawdę był sam, chociaż nie samotny. Do tej pory wydawało mu się, że nie jest jeszcze gotowy na żonę. Myślał, że ma dużo czasu. W swoje czterdzieste urodziny, spędzone między innymi na borowaniu lewej dolnej czwórki pani Zofii Kruk, uświadomił sobie, że ten czas już się powoli kończy. Mariusz Rubik od pewnego czasu mieszkał z kobietą. Utrzymywał ją. Taki układ Violetcie bardzo pasował. Budziła się w południe, robiła sobie kawę i cały dzień siedziała w Internecie, to flirtując z nieznajomymi, to pisząc, to czytając blogi i przeglądając fora. Mariusz zarabiał, prał, sprzątał, gotował. Robił wszystko. Violetta niemalże co wieczór wychodziła. Pieniądze brała od swojego „sponsora”. Często wracała rozśpiewana, pijana, w towarzystwie przeróżnych mężczyzn, czasem kobiet, z którymi potem w zaciszu bordowego pokoju oddawała się różnorakim wyuzdanym przyjemnościom. Mariusz znosił to cierpliwie, czasem jedynie nieco głośniej nastawiał radio i zasypiał, przewracając się na drugi bok. Violetta również była przekonana, że jest ideałem. To w dziwny sposób pozwalało jej na owijanie sobie mężczyzn wokół małego palca. Na jedną noc. Mariusz świata poza nią nie widział. Uważał, że jest najpiękniejsza i bardzo, bardzo zdolna. Można powiedzieć, że był z niej dumny. Każdy jej sukces był jego sukcesem, a każdą porażkę mocno przeżywał. Spędzał z nią bardzo dużo czasu. Chodzili do kina, pili wieczorami hektolitry czerwonego wina, dużo rozmawiali, jeździli pod namiot, na żagle, w góry. Siostra, młodsza od niego o siedemnaście lat, była dla niego wszystkim. PIERWSZE PODCHODY. Milena szykowała się na randkę. Poszła do fryzjera, podcięła i pofarbowała włosy. Mimo dość młodego wieku miała już kilka siwych pasm. Od fryzjera wychodziła z przekonaniem, że jest niemalże piękna. Swoje odbicie w oknach wystawowych oglądała z niekłamaną radością. Mimo siarczystego mrozu nie założyła czapki, by nie popsuć pracy fryzjerki i tym samym sobie humoru. Trzymając się za uszy, dotarła do domu. Gdy weszła do mieszkania, zziębnięta i głodna, stwierdziła, że proszkowane jednak nie od dziś, ale od pierwszego stycznia, zjadła kawałek ciasta, usiadła w fotelu i pomalowała paznokcie na krwistoczerwony kolor. Dla odwagi. – Mila, wynieś śmieci! – Usłyszała z kuchni głos mamy. – Mamo, nie mogę, paznokcie pomalowałam! – krzyknęła. – Muszą wyschnąć! – Dobra, Mila, to potem! – Nie mogę! – odkrzyknęła. Mama weszła do pokoju. – Jak to, nie możesz? A co będziesz robiła? – Zęby myła – odpowiedziała. – Zęby? Myła przez dwie godziny? –Mama zmarszczyła brwi.

– Mamo, to dentysta! Wiesz, zboczenie zawodowe! Jak ich dobrze nie umyję, to mi wszystkie ubytki wytknie! Mama, załamana, wróciła do kuchni. Milena szorowała zęby przez pięć minut. Potem ubrała się i makijażem poprawiała urodę. Będąc w łazience, usłyszała z pokoju głos pani w telewizji, która twierdziła, że najcięższym z grzechów głównych jest nienałożenie sypkiego pudru na twarz po zakończeniu makijażu. Zdecydowała się szybko naprawić to niedopatrzenie i zaczęła obficie pędzlować się pudrem. Sęk w tym, że puder osiadł nie tylko na jej twarzy, ale również na czarnym swetrze, spodniach i umywalce. Westchnęła, włożyła inny sweter i spódniczkę w kwiatki, oczywiście długą do kostek, z których bynajmniej nie była dumna. Stała przed lustrem, obracając się w tę i we w tę. Osiągnęła zamierzony efekt! Mama, przepasana fartuchem, wyszła z kuchni. Za nią wydostał się rozkoszny zapach jedzenia. Spojrzała krytycznie na Milenkę, poprawiła jej włosy i stwierdziła: – Dziecko, buźkę to ty masz śliczną, ale dupę za dużą. I wycofała się do kuchni. Właścicielka ślicznej buźki i innych nieco większych szczegółów wyjrzała przez okno. Pod blok podjeżdżał właśnie srebrny samochód. Milena nie znała się na samochodach. Dla niej było ważne, by jeździł. Od lat miała swoją śliczną czerwoną biedronkę, którą kochała –miała nadzieję – z wzajemnością. – Pa, mamo! – krzyknęła krótko i wybiegła z domu. Nienawidziła pierwszych randek. Szczególnie randek w ciemno. Nie cierpiała się wdzięczyć, robić dobrego wrażenia, a wydawało jej się, że tak trzeba. Na myśl, że znowu ma poznawać czyjeś mamy, ojców, braci i siostry, przymusowo być miłą dla kolejnych cioć i wujków, którzy obgadują za plecami jej grube nogi, robiło jej się słabo. Niestety, wiedziała, że jeśli wizja domku z ogródkiem i dentysty zabawiającego ich wspólne dzieci ma się ziścić, musi dzielnie stawić temu czoła i przetrwać to wszystko. – Cześć, Mila jestem – powiedziała, gdy dotarła do samochodu. – Mariusz. – Uśmiechnął się i otworzył jej drzwi. Och, jaki szarmancki – pomyślała. – Zamek się zacina. Muszę ci otworzyć, bo sama sobie nie poradzisz –dodał. Siedzieli już półtorej godziny w knajpie o wdzięcznej nazwie „Błękitny Pudel” w Sopocie. Mila, zestresowana, gadała jak najęta. Zawsze gdy się denerwowała, mówiła bardzo dużo, bojąc się, że jeśli choć na chwilę zamilknie, to straci kontrolę nad sytuacją. – Wiesz, nie lubię takich spotkań w ciemno, ale ciocia Zosia nalegała i stwierdziłam, że może warto spróbować. – Uśmiechnęła się. – Nie żałuję. –Spojrzała na Mariusza, zalotnie mrużąc oczy i wydymając usta. – Fajnie, że tak wyszło. No, pani Zofia to niezła swatka! Nie myliła się... Piękna jesteś... – powiedział, patrząc jej głęboko w oczy. Mila spojrzała na niego zdziwiona. Spuściła wzrok. Naprawdę odzwyczaiła się od komplementów. – Dziękuję – wychrypiała. Odniosła wrażenie, że atmosfera zrobiła się zdecydowanie zbyt gorąca i że jeżeli zaraz czegoś

nie powie, to będzie źle. Poczuła to, czego się obawiała. Nazywała to sercem w gardle. Przełknęła ślinę i wypaliła głośno: – Fajna nazwa, nie? Dla pubu. „Błękitny Pudel”. U nas też jest taki pies. Parys Antonio. To nie jest pudel, ale jakoś tak mi się skojarzyło. – Zmusiła się do uśmiechu, który stał się jeszcze bardziej sztuczny, kiedy uświadomiła sobie, jakie bzdury gada. Dentysta uśmiechnął się i zapytał: – Mila, czy ty musisz tak dużo gadać? Chodźmy na spacer. Lubisz spacery? Spacer w miłym towarzystwie to było to, czego teraz najbardziej potrzebowała. W tym momencie była tak zadowolona z propozycji, że gdyby nawet dentysta zaproponował jej borowanie zęba u niego w gabinecie, na dodatek bez znieczulenia, poszłaby tam z ochotą. Zresztą, mógłby jej wyrywać wszystko, na co miałby ochotę. Zeszli w dół ulicy Monte Cassino. Zimowymi wieczorami Sopot spał. Czasami ulicami przemknął jakiś zbłąkany przechodzień, czasami można było dostrzec objętą parę, niemalże biegnącą, bo zimno. Na choinkach, które stały na ulicy, migotały lampki, a w oddali ktoś niekoniecznie trzeźwy śpiewał kolędę. Od morza wiał lekki, ale mroźny wiatr. Szli plażą, nieco zaśnieżoną, rozmawiając o wszystkim i o niczym. Śmiech Mileny rozbrzmiewał wesoło. Szum fal i blask gwiazd nastrajał bardzo romantycznie. – Dlaczego jesteś sam? – zapytała zaciekawiona. – Nie rozumiem… – A ty? Czasem tak po prostu w życiu bywa. Raz ty odchodzisz, drugi raz ktoś odchodzi od ciebie, a ty stoisz w oknie, patrzysz i płaczesz… – Płakałeś? – Dotknęła czule jego ramienia. – Nieraz… – Pochylił głowę. – A ostatnio? Kim była? – To był trudny związek – odparł. –Mieszkała w Poznaniu… Miała syna… Bardziej potrzebowała ojca dla niego niż mężczyzny. Poza tym ta odległość. – Ty zerwałeś? – spytała zaciekawiona. – Tak… – odpowiedział zamyślony. –Po prostu przestałem dzwonić. – Jak to, przestałeś dzwonić? Tak po prostu? Bez wyjaśnienia? – Milena otworzyła szeroko oczy ze zdumienia. – Tak. To było najlepsze wyjście. Milenko, powoli wracamy. Późno już. – I zimno. – Milena zadrżała. Mariusz poprawił jej szalik i naciągnął czapkę na uszy. – Nie marznij, dziewczynko –powiedział i dał jej prztyczka w nos. Wszystko, czego Mila chciała przez całe życie, to poczuć się małą dziewczynką, maleństwem, którym ktoś się zaopiekuje, pogłaszcze go po głowie i przytuli. Teraz właśnie tak się czuła. Lekka i zwiewna niczym motyl. Wracała do domu jak na skrzydłach. Pani Zofia Kruk, leżąc na kozetce masażysty, podpytywała Siergieja o plany sylwestrowe. Po

cichu marzyła o całonocnym masażu wykonanym rękami młodego Ukraińca, najlepiej poprzedzonym wspólną kąpielą w tych zielonych kulkach, które dostała od Mileny. Wannę w swoim domu w willowej dzielnicy Gdańska miała dużą, a kulki tworzyły nieziemską pianę i pachniały bardzo zmysłowo. Zbłąkany wyrzut sumienia kazał jej jednak spędzać sylwestra z panem Staszkiem, który jak zawsze miał ochotę iść do znajomych i grać w scrabble. Zofia lubiła scrabble, lubiła brydża, ale nie, na miłość boską, w sylwestra! Najchętniej spędziłaby ten czas z młodymi, a nie w towarzystwie starych pryków wymyślających słowa, które zawsze, ale to zawsze były przyzwoite. Pavarotti69 wyjechał na Ibizę, dlatego stwierdziła, że jeżeli maestro od masażu okaże chociaż małe zainteresowanie spędzeniem z nią tej jedynej nocy w roku, będzie kuła żelazo, póki gorące, a pan Staszek pójdzie na sylwestra sam. I tak wróci. Zawsze wracał. Następnego dnia po pierwszej randce Milena nie mogła się na niczym skupić w pracy. Siedziała z mało inteligentnym uśmiechem przed monitorem, a myślami błądziła gdzieś nad morzem, po plaży, w kawiarni… Zdecydowanie nie była duchem na szóstym piętrze wysokiego biurowca, gdzie pracowała jako analityk. Cyferki w Excelu wirowały jej przed oczami, na biurku nie mogła znaleźć żadnych papierów. Uśmiechała się do siebie i podśpiewywała. Dobrze, że szefa nie było. Szusował gdzieś beztrosko na nartach, co jakiś czas wysyłając rozpaczliwe esemesy z różnorakimi poleceniami na wczoraj. Dziwne, że już go puścili na urlop. Zawsze to jednak było lepsze niż latanie do niego co pięć minut i tłumaczenie się z czegoś, na czym kompletnie się nie znał. Poszła do kuchni zrobić sobie kawę. Już trzecią tego dnia. Na korytarzu Aśka, sekretarka, wiecznie roześmiana dziewczyna, przebiegając szybko jak wiatr i postukując ekstremalnie wysokimi obcasami, zapytała: – Mila, co robisz w sylwestra? –Papiery, które trzymała w rękach, wysypały się na podłogę. Kucnęła w swojej krótkiej spódniczce, ukazując delikatną koronkę czarnych pończoch. Milena rzuciła się jej na pomoc. – Może wpadniesz na bal przebierańców? Jedziemy na Kaszuby. Bierzemy jedzenie i siedzimy trzy dni. I trzy noce! –Mrugnęła okiem i potrząsnęła obfitym biustem w białej koszulowej bluzce rozpiętej niemalże do pępka. – Będzie Iw z Murzynami! Fajnie będzie! Bierz jakiegoś chłopa, jak masz, i przyjeżdżajcie. Jak nie masz, to się jakiś znajdzie. – Roześmiała się głośno i spojrzała na zegarek. – Szefowa czeka, uciekam! Masz mój telefon! – Trzasnęła drzwiami i ruszyła w głąb korytarza. Milena obserwowała ją dłuższy czas i po raz kolejny w życiu stwierdziła, że dobry Bóg wiedział, co robi, dając jej taką figurę, jaką miała. Gdyby dał jej inną, pewnie by źle skończyła. Nosiłaby największe możliwe dekolty, najkrótsze spódniczki i stałaby pewnie gdzieś pod latarnią w prowokacyjnej pozie albo robiła striptease wieczorami. Poprawiła golf, westchnęła, po raz kolejny obiecała sobie, że proszkowane od pierwszego, weszła do swojego pokoju i usiadła za biurkiem. Bal przebierańców w domku na Kaszubach… Zaśnieżone drzewa, zamarznięte jezioro, ogień w kominku… Spacery pod gwiaździstym niebem, śmiech przy rzucaniu się śnieżkami…

Kiedy to sobie wyobraziła, znowu poczuła serce w gardle, a ręce jej zadrżały. Setki myśli kłębiły jej się w głowie. Wiedziała, że zaiskrzyło. Zaiskrzyło na pewno z jej strony. A z jego? Chyba też. Takie rzeczy się czuje. Nie wiedziała, czy ma zadzwonić pierwsza czy nie. Wahała się, czy zaproponować wspólnego sylwestra czy pojechać bez niego… Nie lubiła nigdzie jeździć sama. W ogóle nie lubiła być sama. Kiedy nie miała kogoś u boku, czuła się „niepełna”. Dla niej najważniejsza była rodzina. Bez tego życie byłoby puste. Z natłoku myśli wybił ją przenikliwy dźwięk telefonu. – Cześć, tu Mariusz. Chciałem podziękować za bardzo miły wieczór. Może go powtórzymy? – zapytał. Gdyby ktoś teraz zrobił zdjęcie poważnej – a przynajmniej za taką chciała uchodzić – pani analityk pracującej w międzynarodowej firmie, to jej dalsza kariera stałaby pod znakiem zapytania. Rozanielony wzrok i otwarta buzia z tępawym uśmiechem nie były pożądane na jej stanowisku. Gdy nieco ochłonęła, udało jej się zapytać Mariusza o plany sylwestrowe. – Cały czas się łudzę, że umówię się z tobą... – powiedział. – Ooo – ucieszyła się – to zupełnie tak jak ja. – Na jej twarzy błysnął uśmiech. –Mam zaproszenie na Kaszuby, na bal przebierańców. Jedziemy? – Mama dostałaby chyba zawału, gdyby wiedziała, że proponuję nowo poznanemu facetowi wspólny wyjazd na kilka dni – pomyślała równocześnie. – Jedziemy! Z tobą wszędzie –stwierdził. – Ale na dzisiaj mam inną propozycję. Mam zaproszenie na bankiet. Pójdziesz ze mną? – zapytał. – Mila, pacjentka idzie. Będę po ciebie o siódmej. Mila odłożyła słuchawkę. Nadal miała rozanielony wyraz twarzy. Tabelki jej nie wychodziły, wykresy się nie zgadzały, brakowało trzystu osób do bazy, którą wybierała, ale nic nie było teraz ważne. Byle do szesnastej. Mariusz przyjechał punktualnie o siódmej wieczorem. Mila czekała już pod klatką z Parysem, którego karmiła tictacami. Parys Antonio bardzo je lubił, szczególnie te miętowe. Dentysta zajechał i wysiadł z samochodu, by otworzyć dziewczynie drzwi. Parys ledwo zobaczył Mariusza, podkulił ogon i uciekł. Milena zdziwiona obejrzała się za psem. Nigdy się tak nie zachowywał. Generalnie Parys lubił wszystkich i wszystko. Wsiadła do samochodu, zamknęła oczy i owionął ją zapach wody kolońskiej. Czuła się jeszcze niepewnie, bądź co bądź była to druga randka, i nie za bardzo wiedziała, jak ma się zachować. Biła się z myślami, czy jest właściwie ubrana, właściwie uczesana i czy w ogóle jest tą właściwą. Chciałaby już wiedzieć, czy będzie z tego ślub czy nie, ile będą mieli dzieci i jakie kwiatki posadzą w ogródku. Ewentualnie na balkonie. Odetchnęła trochę w momencie, gdy po raz setny tego dnia uświadomiła sobie, że to Mariusz ją zaprosił na tę randkę, a skoro ją zaprosił, to znaczy, że pewnie mu się podoba i być może coś z tego będzie oraz że wczoraj było mu co najmniej tak fajnie jak jej. – Jedziemy na bankiet do kasyna –powiedział Mariusz – ale najpierw skoczymy do mojego znajomego po zaproszenia. – Do kasyna? Mila nigdy nie była w kasynie. Zaraz zaczęła się zastanawiać, czy czarny garnitur i bluzka z

dekoltem to odpowiedni strój na takie wyjście. Tak naprawdę nie wiedziała, jaki strój byłby odpowiedni. Kasyno kojarzyło się jej ze złem, hazardem i prostytucją. Nieco się zdenerwowała. Nie zna faceta, a jedzie z nim, Bóg wie gdzie. Najgorsze jednak dopiero miało nastąpić. Bardzo szybko dotarli do Sopotu. Potem dentysta pędził krętymi uliczkami tak ostro i zawile, że Mila o mało nie wypluła żołądka. Starała się udawać, że nie jest tchórzem, ale zamykała oczy na każdym zakręcie, a jej prawa noga ostro hamowała niewidzialnym hamulcem. Nie była pewna, gdzie się znajduje. Nigdy nie miała dobrej orientacji w terenie – jeżeli można było się gdzieś zgubić, Mila na pewno się gubiła. W pewnym momencie zaczęła się zastanawiać, czy Mariusz specjalnie tak nie kręci, aby ją wywieźć gdzieś daleko, w szczere pole, ślepy zaułek, i tam zgwałcić i wyrwać wszystkie zęby na implanty dla bardzo bogatych emerytek. Ten obraz bardzo ją przestraszył, ale zacisnęła pięści i postanowiła jakoś przetrwać ten wieczór. Wizja wyrwanych zębów była jednak przerażająca. – Mila, chodź ze mną – powiedział, gdy zajechali pod wysoki wieżowiec –skoczymy tylko po zaproszenia. – Nie, nie, Mariuszu, ja zostanę –wydusiła, wyobrażając sobie siebie związaną w jakimś mieszkaniu w domu pod lasem, gdzie nikt nigdy jej nie znajdzie, a jej szczątki (z wyjątkiem zębów) zostaną najpierw ukryte w jakiejś dużej lodówce, a potem rozwleczone po całym Sopocie. Dlaczego nie od razu rozwleczone – nie wiedziała. Dentysta nalegał, by poszła z nim i obejrzała „ciekawie urządzone mieszkanie”. Mila pomyślała, że każdy pretekst jest dobry. Naprawdę miała nadzieję, że nie będzie musiała uciekać przez okno. Wsiedli do windy i dentysta nacisnął dziesiątkę. O Boże – pomyślała –z dziesiątego ciężko przez okno. Westchnęła. Na korytarzu czekał już na nich znajomy Mariusza. Był niemalże w wieku rodziców Mili, tudzież ciotki Zofii, zatem jej przerażenie zmieniło się w lekkie zaciekawienie, tym bardziej że kolega wyglądał bardzo oryginalnie. Był średniego wzrostu, szczupły, szpakowaty i ubrany w garnitur o kroju wielce klasycznym, ale uszyty chyba z worka na ziemniaki, oraz flanelową koszulę. Na głowie miał czapkę z daszkiem z napisem „Lee”. Założył ją tyłem do przodu. Milena z zainteresowaniem przyglądała się znajomemu mężczyzny, z którym w marzeniach spędzała już zarówno młodość, jak i starość, grzejąc swe wykręcone reumatyzmem stopy przy ciepłym kominku. – Cześć! – wykrzyknął nieznajomy. –Maks jestem. Wchodźcie, wchodźcie. –Zaprosił gości do środka. Mila z Mariuszem weszli. Maks wziął leżące na półce w korytarzu zaproszenia i powiedział: – Idziemy do kasyna! Fajna muza będzie! A jak nie, pójdziemy do Vivy. Tam to dopiero fajna muza jest! Będziemy rapować! – Milena otworzyła szeroko oczy i w tym momencie usłyszała perlisty kobiecy śmiech. – Zapraszam dalej – dorzucił Maks Oryginalny i gestem zaprosił gości do pokoju. Pokój był urządzony tak, jakby znajdował się w dworku, a nie w mieszkaniu na dziesiątym piętrze wieżowca. Na ścianach wisiały obrazy, okna zdobiły grube kotary, pod sufitem zauważyła drewniane belki, a meble były w stylu Ludwika. Którego Ludwika, Mila nie wiedziała, ale podobało jej się. Na pięknym zielonym fotelu siedziała Cizia, właścicielka perlistego śmiechu. Cizia była ekstremalnie chuda, miała platynowe włosy, całe w drobnych loczkach, częściowo

upięte do góry, ekstremalnie duży biust, ekstremalnie długie sztuczne paznokcie, ekstremalnie goły pępek, ekstremalnie wysokie obcasy i krótką futrzaną spódniczkę. Ekstremalnie krótką, oczywiście. Wyglądała tak, jakby Maks Oryginalny zamówił ją sobie do towarzystwa na godzinę lub dwie. I mniej więcej tak samo się zachowywała. Cizia wstała i oznajmiła, że ma na imię Sonia. Podała Milenie miękką, bezwładną dłoń. Mila uścisnęła wiotką kończynę tej istoty niemal ze wstrętem. Sonia nałożyła krótki kożuszek, Maks skórzany płaszcz i pojechali do kasyna. – „Tu spotkasz swoje szczęście” –przeczytała Milena wróżbę, którą znalazła w jednym z ciasteczek rozdawanych przy wejściu przez piękne hostessy. Dentysta spojrzał na nią ciepło. – Może już spotkałaś? – zapytał. Mila uśmiechnęła się zawstydzona i szybko poszła zwiedzać ten przybytek rozpusty. Na odwagę wypiła od razu dwa kieliszki szampana. Świat wydał jej się bardziej kolorowy. Niestety w tym jej świecie wszystkie kobiety były od niej ładniejsze, szczuplejsze i dużo lepiej ubrane. Odłożyła dwa puste kieliszki i wzięła kolejny. Gdyby Mila grała na pieniądze, przegrałaby cały swój dobytek. Z kretesem. Grała we wszystko – w pokera, blackjacka, ale najbardziej spodobała jej się ruletka. Dopiero po godzinie siedzenia z wypiekami na twarzy przy stole do ruletki zauważyła, że Mariusz intensywnie jej się przygląda. – Piękna jesteś taka zaaferowana –powiedział. – Piękna i biedna jak mysz kościelna. – Zaśmiała się Milena. – Wszystko przegrałam. Dobrze, że to były tylko żetony! – krzyknęła z uśmiechem. – Muzy nie ma – stwierdził Maks, do którego cały czas kleiła się perliście roześmiana Cizia. – Idziemy do Vivy. Milena nie chciała iść do Vivy. Viva była dyskoteką, gdzie średnia wagi wynosiła pięćdziesiąt kilo, wszystkie dziewczyny miały długie blond włosy, odsłonięte brzuchy i spódniczki lewo przykrywające pośladki. To było ponad jej siły. Ona zdecydowanie odbiegała od kanonów piękna w Vivie. Nie chciała tam iść, mimo że w Vivie na pewno była „muza”. W drodze powrotnej spytała Mariusza, z czego żyje Maks. – Maks? Zna wielu ludzi i obraca dużą kasą – odpowiedział. – Dzieła sztuki… – Dzieła sztuki? – weszła mu w słowo. Była ciekawa, jaką sztukę ma na myśli Mariusz. Jej zdaniem jedyną sztuką, jaką obracał Maks, była Cizia. A może było ich więcej? Może obracał ciziami i za to brał dużą kasę? Szampan i wrażenia tego wieczoru zamieszały Milenie w głowie. Pod domem pożegnała się. Ledwo trafiła kluczem w zamek drzwi do klatki schodowej, wsiadła do windy i pojechała na piąte. Weszła do mieszkania, popełniła grzech straszny w postaci pozostawienia makijażu na twarzy, nawet nie umyła zębów, tylko włożyła różową piżamkę w prosiaczki i poszła spać. Śniła jej się Cizia. Dentysta wrócił do domu po siostrę i razem pojechali do Vivy. Wrócili rozśpiewani o szóstej rano. SYLWESTER. W sylwestrowy poranek panią Zofię Kruk obudził przelatujący nad domem samolot. Śniło jej

się, że była w Paryżu podczas wojny. Zawsze kiedy śnił jej się Paryż, miała zły dzień. Jak wojna – było jeszcze gorzej. Wojna w Paryżu jeszcze nigdy jej się nie śniła, a samoloty nigdy pani Zofii nie budziły. To był zdecydowanie niedobry znak. Próbowała otworzyć oczy. Nie mogła. – Jakieś cholerne uczulenie –mruknęła. – Pewnie te nowe cienie. Gdy udało jej się lekko uchylić powieki, zobaczyła śpiącego Staszka, którego chrapanie tego poranka wyjątkowo ją zdenerwowało. Poszła do łazienki i wzięła prysznic. Poczuła się nieco lepiej, mimo że jej twarzy daleko było do doskonałości –była opuchnięta i czerwona. Poczłapała do kuchni zrobić sobie kawę. Och, jak ten Staszek dzisiaj chrapie! – pomyślała wściekła na cały świat. W kuchni zauważyła pełno okruchów. Pewnie Staszek w nocy coś jadł. Nigdy nie była zbyt pedantyczna, ale…–Do cholery, okruszki mógłby sprzątnąć! – warknęła. Włączyła ekspres do kawy, coś trzasnęło i wszędzie zgasło światło. – Te cholerne korki! – jęknęła i poszła je włączyć. Włączyła korki, trzasnęło jeszcze raz i na dodatek zaśmierdziało spalenizną. – Stachu! Rusz się! – wrzasnęła. –Korki siadły! Stachu się nie ruszał. O tym, że żyje, świadczyło jedynie głośne chrapanie, które w dalszym ciągu dobiegało z sypialni. Wściekła Zofia wyrwała wtyczkę od ekspresu z kontaktu i poszła ponownie włączyć korki. Błysnęło światło, a lodówka zaczęła buczeć. Zdecydowanie wyprowadzona z równowagi Zofia włączyła czajnik elektryczny i ucieszyła się, że tym razem nic nie trzasnęło. Otworzyła szafę, ale jedyną kawą, jaką znalazła, była kawa zbożowa. Niezrażona nasypała sobie dwie łyżki do ulubionego kubka, który dostała od Mileny, kiedy ta wróciła ze Słowacji. Na kubku był napis „Nie som stary, som recyklovany teenager”. Przynajmniej ten napis poprawił jej nieco humor w tak fatalnym dniu. Zalała kawę wodą i wlała mleko. Odczekała chwilę, zrobiła trzy głębokie wdechy i upiła trochę. Zaraz potem wszystko wypluła. – Co to, do cholery, jest?! –wrzasnęła. – Popsute mleko – stwierdziła. Westchnęła i zrobiła sobie drugą kawę. Upiła łyk i wypluła jeszcze szybciej. – Stachu!!! – ryknęła. – Coś ty nalał do czajnika?! Zaczęła się zastanawiać, czy jej wierny przyjaciel nie chce się jej pozbyć na zawsze. Po chwili zauważyła, że obok czajnika stoi proszek do usuwania osadu z kamienia. Zaklęła cicho i podjęła trzecią próbę. Usiadła w fotelu i zamknęła opuchnięte oczy. Dzisiaj chrapanie Staszka wyjątkowo ją drażniło. Włączyła telewizor. Podawano informację, że jakiś satelita szpiegowski się zabłąkał i niedługo spadnie w niekontrolowany sposób. – Byle nie tutaj – westchnęła. – I byle nie dzisiaj – dodała. Staszek przestał chrapać. Po chwili usłyszała, jak krząta się w sypialni, potem podśpiewuje pod prysznicem. Śpiewał, że komety szaleją, szaleją i śmieją się, śmieją. – Na czasie – stwierdziła. Wstała z fotela, szlafrokiem zahaczając o kubek. Gdy chciała go złapać, zawadziła dłonią o stół i złamała dwa paznokcie. Kubek rozprysł się na trzy części. Najbardziej widoczna była ta z napisem „som stary”.

Zofia po raz pierwszy w życiu poczuła się, jakby miała tyle lat, ile rzeczywiście miała. Stwierdziła, że dziś nigdzie nie idzie, nawet na scrabble do znajomych. Do tych znajomych, z których zwykła była drwić, że ich jedynym wibratorem jest ten w komórce. O Siergieju nawet nie pomyślała. Usiadła, wpatrzona w ten kawałek kubka, który dobitnie przekonywał ją, że jest stara. I na nic to, że tym razem Staszek śpiewał, że wesołe jest życie staruszka. Nie było wesołe. Przynajmniej dzisiaj. Tak. Zostanie w domu. Miała nadzieję, że Staszek zostanie razem z nią. Przedtem jednak chciała iść na zakupy, żeby poprawić sobie humor. Zuza z sylwestra cieszyła się średnio. Dzień jak co dzień. W Wigilię Parys Antonio nie przemówił ludzkim głosem, mimo trzech kawałków makowca, kawałka keksa, klusek z makiem i śledzia w oleju, które w niego wpakowała zaraz po wieczerzy wigilijnej, więc stwierdziła, że dziś jej nic nie zaskoczy. – Zuzek, zostajemy w domu. Nigdzie nie wychodzę. – Do pokoju Bachora –nie zważając na to, że Zuza jest kobietą, a do pokoju kobiety, nawet siedmioletniej, należy pukać – wparował tata. – Puka się – stwierdziła, zasłaniając się kołdrą i robiąc obrażoną minę. – Tak, tak, Zuzanko, przepraszam. Jak chcesz, możesz iść do babci, ja i tak zostanę w domu – dodał. Ha – pomyślała – randka nie wyszła… Dobrze, że powiedziałam tej ostatniej, że tak naprawdę to mam mamę, tylko wyjechała na weekend… Podziałało… – Danka nie zadzwoniła… Nie wiem dlaczego. Przecież na spacerze z nią i dzieciakami było miło, prawda? – zapytał. – Miło – stwierdziła krótko. Pomyślała sobie, że nawet fajna ta Dana i jej dzieciaki, ale wizja zamieszkiwania z Klaudią i Filipem w jednym pokoju była nie do zniesienia. No i na dodatek Klaudia lubiła sukienki, i to różowe. Prychnęła. Nie, zdecydowanie będzie lepiej, jak Dana znajdzie sobie jakiegoś innego Jacka, a ona pozostanie sama z tatusiem. Najlepiej na zawsze. Dentysta czekał na nią przed swoim domem. Był z kobietą. – Mila, to moja siostra. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko. W ostatniej chwili jej plany legły w gruzach. Nie chciałem jej zostawić samej. – Jasne – odpowiedziała. – Cześć, Mila jestem – przedstawiła się, nieco zaskoczona zmianą planów. W jej marzeniach jechali sami, było romantycznie i miło. – Violetta. – Dziewczyna uśmiechnęła się i otaksowała uważnie Milenę. Ta nie wytrzymała. Okręciła się teatralnie wokół własnej osi i zapytała: – I jak? Zdałam egzamin? Nadaję się? Viola ryknęła śmiechem. To nie był subtelny kobiecy śmiech, ale faktycznie ryknięcie. Klepnęła ją po męsku w ramię. – To mi się podoba! – powiedziała z aprobatą. – Wsiadajcie, nie mamy czasu. –Milena uśmiechnęła się z ulgą. – Im szybciej wyjedziemy, tym szybciej zaczniemy się bawić. Po drodze trzeba jeszcze coś kupić. Na miejsce dojechali późnym popołudniem, zjedli coś i przebrali się w swoje stroje, bo impreza

ruszyła już pełną parą. Mila długo zastanawiała się nad przebraniem. W końcu stwierdziła, że nie będzie nic kombinować i przebierze się za dziewczynę z lat osiemdziesiątych, w klimatach flower power. Pożyczyła od koleżanki bluzkę hippiski i w zasadzie strój był gotowy. Po domku chodziła na bosaka, pobrzękując licznymi bransoletkami i pacyfkami zawieszonymi na szyi. Usiadła po turecku na środku pokoju, wzięła do ręki wino i zaczęła pleść wianek z kwiatów, które kupiła w pobliskim miasteczku. – O! Flower power girl – krzyknęła Aśka, która pojawiła się nagle w objęciach jakiegoś mężczyzny. Była ubrana w ekstremalnie krótkie spodenki z ogonkiem i czarny koronkowy top, na głowie miała doczepione uszy. – To Darek, poznajcie się. – Pocałowała chłopaka w policzek. – A to flower power girl! Plotąca wianek! Mila przywitała się z uśmiechem. Mariusz nie chciał zdradzić, kim będzie, więc nie nalegała. Oczekiwała z niecierpliwością, aż się pojawi. Po chwili z pokoju wyszedł zakonnik ubrany w długą brązową sutannę w towarzystwie siostry zakonnej… O ile Mariusz wyglądał dowcipnie jako ksiądz, o tyle strój Violetty wydał się Milenie po prostu niesmaczny – habit miał wielkie rozcięcie, przez które było widać czerwone pończochy kabaretki z czerwoną podwiązką. Mila siedziała na podłodze po turecku, rozmawiając z Aśką. Na głowie miała już wianek, który upinała właśnie wsuwkami, by jej za szybko nie spadł. – O dziewica! – Zarechotała Violetta. – No w wianku to dziewica, nie? Uważaj, żeby ci nie spadł! Bo może spaść i dziewica straci wianek! – Znów się zaśmiała i okręciła, powiewając habitem. Pobiegła przedstawiać się po kolei wszystkim gościom, a w szczególności Jimmy’emu i Johny’emu – dwóm czarnoskórym kolegom Iwony, których ta przywiozła ze swoich wojaży i którzy grzali się właśnie przy kominku. Mariusz podkasał sutannę, wziął butelkę wina i usiadł na podłodze obok Mileny. – Nalać? – zapytał. Milena kiwnęła głową. Bardzo lubiła czerwone wino. Tego wieczoru wina nie brakowało. Dziewczyny kończyły uwijać się w kuchni, mężczyźni tachali gałęzie do kominka. Część towarzystwa już przy nim siedziała w różnorakich strojach. Była czarownica i zakonnica, dziewica i kurtyzana. Był ksiądz, diabeł i dwóch mężczyzn przebranych za kobiety. Aśka była króliczkiem „Playboya”. Ona byłaby playmate nawet w golfie – pomyślała Mila. I w różowych dresach też. Nawet ze Snoopym. Na pewno miałaby rozpięty zamek w bluzie i potrząsałaby bujnym biustem. I stringi by jej wychodziły. Spod tych spodni. Ze Snoopym – kontynuowała myśl przy trzeciej lampce. – Ze Snoopym – powiedziała na głos. – Króliczkiem „Playboya”, nie? – Ty króliczkiem? Nie, kochana, ty jesteś dziewica. – Iw, która pojawiła się owinięta w masajski koc, pogłaskała Milę po głowie. – Z wiankiem nieco na bakier. – Uśmiechnęła się i przytuliła ją mocno. Iw jak zawsze była miękka, ciepła i kochana. Należała do kategorii ludzi, których możesz znać pięć minut i od razu ich pokochasz. Iw kochał każdy. Mogłaś z nią nie rozmawiać rok, a potem w kilka sekund zdradzałaś jej najbardziej intymne sekrety. Po kolejnych kieliszkach nalewanych przez Mariusza, który dbał, by Mila nie zobaczyła pustego

dna tego wieczoru, Milena czuła się zdecydowanie dziewicą, ucieleśnieniem niewinności i skromności, niczym lilia wodna, albo lądowa. – Mariuszu, powiedz mi, czy ja jestem niewinna w tym wianku niczym lilija? – zamruczała, sącząc wino. – Jesteś niewinna niczym lilija, mówię ci to, jakem ksiądz. – Szybko schował owłosioną nogę pod sutannę i przybrał poważny wyraz twarzy. – A, proszę księdza, lelija wodna czy lądowa jest niewinna? – zapytała, kładąc mu głowę na ramieniu i nadstawiając kolejny kieliszek w stronę butelki. Dentysta nie wiedział. Myślał długo, intensywnie i skapitulował. Pogłaskał Milenę po głowie, przesuwając jej wianek, który pod wpływem tańców z przystojnym księdzem był i tak już z lekka naderwany. Kwiatki z wianka można było znaleźć na całej podłodze. – Kwiat niewinności zgubiłaś. –Zaśmiała się Violetta. – Mówiłam! –rzuciła, wirując w tańcu. Siostra Mariusza tańczyła to z jednym, to z drugim Murzynem, obściskując się z wszystkimi naraz. Milena niestety nie odróżniała Jimmy’ego od Johny’ego i było jej bardzo wstyd z tego powodu. Na szczęście mogła ich rozpoznać po koszulkach. Zawsze miała z tym problem. Kiedyś była w Anglii. Upłynął tydzień, nim zaczęła rozróżniać Koreańczyków od Chińczyków i Japończyków. Po dwóch butelkach wina opróżnionych wspólnie z Mariuszem zupełnie nie odróżniała chłopaków. A co najgorsze, wydawało się jej, że ich jest co najmniej czterech. – Albo szeeeściuuu… – zaśpiewała. – Co sześciu? – zapytał Mariusz, pijąc już wino prosto z butelki. Mila wyrwała mu butelkę z rąk i upiła łyk. – Zobacz, Mariuszu – starała się mówić wyraźnie – było dwóch Murzynów, a teraz jest ich sześciu. Muuuszyyynów sześciu, nie? Się rozmnożyli, czy co? Murzyny, nie? Normalnie cud. – Wzruszyła ramionami i otworzyła szeroko oczy. – Cud, mówię ci. – Poprawiła warkoczyk, który jej się rozplótł, i odsunęła wianek z czoła. –Ooo… dwie Viole! – dodała, patrząc na siostrę Mariusza. – Dwie Viole tańczą z sześcioma murzynami. No cud! – Wstała, by sięgnąć po chipsy. Pochyliła głowę i spadł jej wianek. – Widzisz? – zawołała do Mariusza. – Wianek spadł. Znowu mi spadł. Straciłam normalnie wianek. Wianek, symbol niewinności, spadał jej tego wieczoru wielokrotnie. Był deptany i brukany. Płatki kwiatów opadały i układały dróżkę do kwintesencji zła i nieczystości, jednak Milena zawsze podnosiła go z ziemi i wkładała – nadal była niewinnym dziewczęciem w wianku. – Dochodzi dwunasta! – zawołała Aśka. – Wychodzimy na dwór! –zarządziła. Wszyscy szybko wybiegli przed dom. Mila stała z pustym kieliszkiem w ręku, obok dentysty. Violi nie było, Jimmy’ego albo Johny’ego też nie. – Pięć, cztery, trzyyy, dwaaa, jedeeen!!! – odliczali wspólnie. Wszyscy krzyczeli. Ktoś odpalił fajerwerki, ktoś nalał szampana do kieliszków. Mariusz podszedł blisko do Mileny.

– Wszystkiego dobrego w nowym roku – powiedział. Dotknął czołem jej czoła, zmrużył oczy, a potem ją pocałował. Milena poczuła ciepło ogarniające ją całą. O dwunastej zero trzy nowego roku ostatecznie straciła wianek. Pod wpływem pocałunku przebranego księdza straciła również głowę. Mariusz całował obłędnie. O-BŁĘD-NIE. Fajerwerków nie widziała. Nie słyszała. Tej nocy nie zdołała złożyć życzeń już nikomu. Mogłaby tak stać z zamkniętymi oczami całą noc, co też starała mu się okazać na wszelakie sposoby. Z zachwytu wyrwały ją słowa Mariusza: – A może zjemy kiełbaski? Jakie kiełbaski, jakie kiełbaski? –krzyczało wszystko w Milenie. Chcę się całować! Natychmiast! Pierwsze godziny Nowego Roku upłynęły niedoszłej dziewicy bardzo miło, a nawet więcej – fantastycznie. Dziewięćdziesiąt dziewięć procent czasu minęło na całowaniu, a jeden procent –ten, kiedy dentysta jadł kiełbaski – na opowiadaniu, jak to świetnie jej się z nim całowało. Odczuwała tak niebiańską rozkosz, że aż była przerażona spadkiem swojego morale. O czwartej nad ranem wianek spłonął w ognisku. Mila się obudziła. Po prawej stronie leżał dentysta z ręką na jej brzuchu, a po lewej stronie było czarno. Ale to nie znaczyło, że nikt tam nie leżał. Koło niej spał Johny (lub Jimmy), lekko pochrapując. W tej ciemności nie było go widać. Było go tylko słychać. Aśka zabawiała się ze swoim chłopakiem. Viola też się z kimś zabawiała, ale nie było wiadomo z kim, chyba z tym Murzynem, który właśnie nie spał z Milą. Milena nie zabawiała się, no bo jak tu się zabawiać, kiedy wydaje się, że obok nikt nie leży, bo czarno, a jednak leży. I jak to robić, kiedy ten facet, z którym mogłaby się nieco pozabawiać, nosi sutannę – to trudne, nawet jeżeli po niewinności pozostał już tylko ślad, bo wianek spadł z głowy poprzedniego wieczoru. Z drugiego pokoju słychać było głośne okrzyki Violi, która łamaną angielszczyzną zachęcała Jimmy’ego (lub Johny’ego) do boju. Krzyczała głównie to, co usłyszała kiedyś w filmach. Przez uchylone drzwi widać było nagie, białe ciało Violi podskakujące na kimś, kogo nie było widać. Milena przez pewien czas słuchała tego z zainteresowaniem, ale kiedy usłyszała rozdzierający wrzask Violetty: – Run, Forest! Run! – przykryła głowę poduszką. Pierwszą noc nowego roku Mila spędziła z dwoma facetami w jednym łóżku, z czego tylko jeden był biały. Co by mama powiedziała? – pomyślała Milena, przewracając się na drugi bok. Zdjęła rękę dentysty ze swojego brzucha – no bo przecież gruby – wtuliła się w niego, a on westchnął przez sen: – Nie dotykaj mnie, przecież jestem księdzem. I zasnęła. Pani Zofia Kruk nie zadowalała się byle jakimi zakupami. Jak już poprawić sobie humor, to na całego. Zapragnęła mieć komputer. Natychmiast. Jeszcze dziś. Rankiem pokłóciła się ze Staszkiem. Na koniec dyskusji oświadczył jej, że idzie sobie, a ona niech spędza sylwestra „w towarzystwie własnej dupy”, co jak na Staszka było bardzo mocnym określeniem. Stwierdziła, że po czymś takim nie poprawi sobie humoru zwykłym lakierem do paznokci. Czuła, że komputer jest jej niezbędny. Nie wiedziała jaki. Kompletnie się na tym nie znała. Chciała Allegro i chciała randek. Więcej nie potrzebowała, a raczej myślała, że nie potrzebuje. Nie sądziła, aby sześćdziesięciopięcioletnia kobieta była w stanie robić z komputerem cokolwiek więcej, ale humor

chciała mieć lepszy. A wizja jej wypielęgnowanych paznokci na klawiaturze nowego laptopa była kusząca. Przypomniała sobie, że dwa z jej paznokci są złamane. W sylwestra o tej porze kosmetyczki już chyba nie znajdzie. Obcięła je zatem krótko, zweryfikowała swoje marzenia o wypielęgnowanych dłoniach i wyszła z domu. Taksówka już na nią czekała. Mimo dużej energii życiowej nie nauczyła się jeździć samochodem, nawet nie próbowała. Autobusem jechała po raz ostatni chyba trzydzieści lat temu. Dzięki grubemu portfelowi i licznym zerom na kontach w banku mogła sobie pozwolić nawet na osobistego szofera. – Panie Krzysiu, do sklepu chciałam –powiedziała po wejściu do taksówki. – Do jakiego, pani Zosiu? Co dziś kupujemy? Manhattan? Alfa? Galeria Bałtycka? – Panie Krzysiu, nie wiem. Chciałam sobie kupić komputer. Pana Krzysia żadna prośba pani Zofii Kruk, ekscentrycznej kobiety w wieku trudnym do określenia, nie była w stanie zadziwić. Woził ją już po eleganckich butikach, po sklepach oddalonych o pięćdziesiąt metrów od jej domu, gdy nie chciało jej się chodzić, woził po sex shopach. Sam też często robił dla niej zakupy. Różnorakie. Nawet choinkę jej w tym roku przytargał. Sklep komputerowy był łatwym celem podróży. – Pani Zosiu, zawiozę panią do tego dużego na Grunwaldzkiej. Mają promocje, całkiem niezłe – zdecydował, skręcając w Słowackiego. – Proszę na mnie nie czekać –powiedziała, gdy dojechali. –Szczęśliwego Nowego Roku – dodała, dając taksówkarzowi dwa razy więcej, niż wybił licznik. – Pani Zosiu, szczęśliwego! –wykrzyknął pan Krzysiu za nią, kiedy odchodziła. Szła zamaszystym krokiem, postukując obcasami. Jej czerwony kapelusz i takie same rękawiczki były widoczne z daleka. Przy każdym zdecydowanym kroku poły czarnego, maksymalnie wciętego w talii płaszcza rozchylały się, ukazując bardzo zgrabne nogi w czerwonych kozakach na dużej szpilce. Za nią unosił się zapach nieziemsko kuszących perfum. Była zdziwiona, że w sylwestra jest tu taki tłok. Przepychanki, pełno ludzi, matek z rozkrzyczanymi dziećmi i nerwowych, głośno pokrzykujących ojców. Obsługa w firmowych koszulkach dwoiła się i troiła, ale co chwila było słychać narzekanie jakiegoś niezadowolonego klienta. W tym tłumie dostrzegła blond loki podskakującej dziewczynki. Widywała ją czasem tam, gdzie mieszkała Mila. Sprawiała wrażenie bardzo znudzonej i zniecierpliwionej. Krążyła w podskokach wokół ojca, który stał nad jakimiś kabelkami i studiował opisy. Blondyneczka latała od półki do półki i w końcu zobaczyła Zofię. Uśmiechnęła się i przybiegła do niej. – Cześć, ja cię znam – powiedziała. –Przychodzisz do takiej pani. Ona chyba mieszka na szóstym. Zuza jestem. – Na piątym – wydukała zdziwiona Zofia. – Ja jestem Zosia. – Co tu robisz? – zapytała Zuza. – Bo my kupujemy kabel. Tata chce przegrać film z kamery i nie może. Wiesz, już trzeci kupujemy – roześmiała się złośliwie – i żaden nie pasuje! – Cały czas przeskakiwała z nogi na nogę, a jej niesforne loki skakały razem z nią. – A ja kupuję komputer. Ale nie wiem jaki – odpowiedziała szczerze Zofia. – Nie wiesz? Chodź. – Pociągnęła panią Zofię za rękę. – Mój tata wie wszystko!

Pani Zofia Kruk ledwo dotrzymywała kroku pędzącej Zuzannie. Podbiegły do Jacka, Zuza z klasą przedstawiła swoją koleżankę Zosieńkę i wytłumaczyła ojcu, o co chodzi. – Pomogę pani, pani Zofio. A do czego pani potrzebny komputer? – Yyy – zająknęła się Zofia. – Allegro chciałam… – wyszeptała. – I granie, tata, granie! –Podskakiwała Zuza. – Wiesz, tam są takie lalki, które można ubierać! – Spojrzała na panią Zofię. – I one idą na ślub i na imprezy! – mówiła zaaferowana. –Pokażę ci! W Internecie! Po kilku pomocniczych pytaniach Jacek stwierdził, że tak naprawdę pani Zofia wcale nie wie, do czego potrzebuje komputera. Przecież Zofia nie mogła powiedzieć, że właśnie poprawia sobie humor! Była zdecydowana wydać pieniądze, a tym samym poprawić sobie humor i otworzyć okno na świat, w którym czekali na nią sami wspaniali i przystojni mężczyźni, marzący tylko o tym, by uprawiać z Zofią dziki, namiętny seks. Jacek zdecydował się wreszcie na trzeci kabel, wybrał laptopa, Zuza dołożyła do koszyka śliczną myszkę w krwistoczerwonym kolorze, mówiąc, że będzie pasowała Zofii do kapelusza, i udali się razem do kasy. – Ma pani w domu Internet? – zapytał Jacek. – Nie, mam komórkę. – Zofia pokazała aparat, do którego przyczepione były na łańcuszku koraliki. – Umie pani sama sobie to zainstalować? – zapytał. – No nie, a to coś trzeba instalować? – zapytała zdumiona. – To nie będę mogła tak od razu usiąść i już? – Ja pani to zrobię. – Jacek się uśmiechnął. – Kiedy może pani przyjść? – zapytał. – Dzisiaj! Tata, dzisiaj! – Zuza podskakiwała. – Mogę dzisiaj! – powiedziała pani Zofia, przed którą otworzyła się perspektywa spędzenia sylwestra niekoniecznie samej, płaczącej w domu w poduszkę, ale w miłym, jak jej się wydawało, a na pewno młodym towarzystwie. Jacka nie zaskakiwał żaden gość o żadnej porze. Czy to był sylwester, święta, piąta rano czy okolice północy, jego mieszkanie zawsze było otwarte dla przyjaciół. Gdy nie było jeszcze na świecie Zuzy, dużo jeździł stopem. Zwiedził prawie całą Europę i czuł się w obowiązku oddać wszystko to, co dostał kiedyś od przyjaciół rozsianych po górach i dolinach Szwajcarii, fiordach Norwegii, lasach i jeziorach Finlandii. Pani Zofia nie przypominała co prawda zbłąkanego autostopowicza, ale jej bezradna mina wyrażała dokładnie taki sam stan emocjonalny, w jakim byłby każdy, kto znalazłby się w obcym mieście o trzeciej w nocy, gdyby do tego zaczął padać deszcz, z oddali dochodziłyby odgłosy burzy z piorunami, a do wyboru miałby albo most, którego nie ma, albo przystanek autobusowy, którego dach właśnie zerwał wiatr. Tym sposobem Jacek Wolicki zapakował laptopa pani Zofii do bagażnika swojego zdezelowanego auta, sprawdził, czy Zuzka dobrze się przypięła pasami, otworzył drzwi oczekującej na to pani Zofii i odjechał spod sklepu. Pani Zofia wymusiła na Jacku postój przy cukierni, sklepie spożywczym i stoisku z fajerwerkami. Siedząc w samochodzie, zamówiła meksykańską megapizzę oraz grecką sałatkę. Uzbrojona w tysiąc siatek stwierdziła, że jest gotowa, by świętować sylwestra.

Gdy zajechali pod blok, Parys Antonio błąkał się po ulicy w poszukiwaniu pożywienia. Zuza wyjęła ukradkiem z torby ciastko i podzieliła się z psem. Parys lubił babeczki kajmakowe. Jacek instalował pani Zofii wszystko, co potrzebne, a ona z Bachorem okupowała drugi komputer. W międzyczasie zrobiły sałatkę warstwową, kanapki i piły wymyślone drinki z kieliszków, rozmawiając, jak to tylko kobiety – niezależnie od wieku – potrafią. W Internecie grały w gry, oglądały teledyski i ubierały jakąś lalkę w supermodne ciuchy. Pani Zofia w dzieciństwie też bawiła się w ten sposób, ale lalka i ubrania dla niej były z papieru. Współczesne możliwości ją zaskoczyły. Wirtualna lalka miała czerwone kabaretki i skórzany kombinezon, a w ręku trzymała karabin. Karabin był kompromisem pomiędzy kabaretkami i spodniami moro, na które nalegała Zuza. Przed północą nowy laptop był gotowy do użytku. Gdy wybiła dwunasta, wszyscy złożyli sobie życzenia, wypili szampana i poszli puszczać petardy. Zofia stała nieco z tyłu, ale Zuzanka odkryła w sobie duszę piromana. Biegała wokół i wybuchała perlistym śmiechem, gdy kolorowe gwiazdki pojawiały się na niebie. O pierwszej w nocy Nowego Roku Jacek Wolicki już spał. Zuza siedziała z panią Zofią przed jej nowym laptopem. Pani Zofia w okularach bacznie przyglądała się temu, co robi Bachor, i zapisywała to skrupulatnie na kartkach, których został pozbawiony zeszyt z trupią czaszką. Gdy po raz pierwszy w Nowym Roku wzeszło słońce, Zofia Kruk umiała włączyć i wyłączyć komputer, wysyłać maile, rozmawiać na Gadu-Gadu, korzystać z Allegro i obsługiwać przez Internet swoje konto bankowe. W końcu Zuza zaczęła mocno ziewać. Zapewniała wprawdzie, że wcale, ale to wcale nie chce jej się spać, ale Zofia spakowała laptopa, opowiedziała jej bajkę o złym królewiczu, pożegnała się i wezwała taksówkę. Był to jeden z najlepszych sylwestrów w jej życiu. W życiu Zuzy też. Parys Antonio nie lubił relanium. Od godziny jego pani próbowała mu przemycić małą tabletkę w różnorakich pysznościach, ale pies głupi nie był i wiedział, że relanium nie lubi. Lubił ser topiony, pasztet robiony przez babcię Jankę, kiełbasę polską i żelki o smaku malinek. Relanium wypluwał. Petardy i resztki po fajerwerkach były nawet smaczne. Korkiem od szampana nie pogardził, ale relanium budziło wstręt. Parys Antonio spędził sylwestra, trzęsąc się ze strachu pod stolikiem kawowym, przytulony mocno do nogi swojej pani. Sylwestra i huku petard Parys Antonio nie lubił tak samo jak relanium. SZCZĘŚLIWY NOWY ROK. Drugiego stycznia nowego roku Milena obudziła się z uśmiechem na ustach w swoim własnym łóżku. Spała z misiem, na którego poprzedniego dnia dentysta wylał połowę swojej wody po goleniu. Gdyby nie sen, spałoby jej się zupełnie miło. Śnił jej się tor przeszkód, który musiała codziennie pokonywać. I pokonywała go drogą, która wydawała jej się bardzo trudna. Nagle pojawiła się

Violetta i powiedziała, że zna łatwiejszą drogę. Polegało to na tym, że Violetta była wyrzucana z wyrzutni, musiała złapać się drabinki, która była zawieszona na wysokości dziesiątego piętra, podciągnąć się na rękach, przejść kawałek dalej i – tor był już pokonany. Violetcie tę drogę pokazał jakiś Wietnamczyk. I powiedział, że prawie każdy da radę. Mila się bała, że jest za gruba i że wyrzutnia majtnie ją za blisko. I nie złapie się tej drabinki. A potem to, co z niej zostanie, będzie leżało na dole, a nad nią kolejne osoby będą z powodzeniem wyrzucane. A Violetta będzie się śmiała, wirując w habicie. Straszne. Bolała ją głowa. Zawsze miała kaca na drugi dzień. Pierwszego dnia czuła się zupełnie dobrze, a drugiego od samego rana przysięgała sobie, że nigdy więcej nie weźmie do ust wina. NIGDY. Ani kropelki. Miała jeszcze urlop, bo wiedziała, że drugi stycznia będzie ciężki. Spojrzała na wagę, która bardzo złośliwie wystawała spod szafy. Poszła do łazienki, umyła zęby, wróciła do pokoju, zdjęła zieloną piżamkę z osiołkiem i –kurczowo trzymając się szafy – stanęła na wadze. Osiemdziesiąt sześć przecinek dwa. Już nawet nie zaklęła. Ponownie weszła na wagę. Dwadzieścia gramów więcej. Poprzednia wersja bardziej jej odpowiadała. Usiadła w szlafroku przy komputerze, otworzyła arkusz kalkulacyjny i zapisała tę ekstremalną wartość. Dopisała: „Dzień pierwszy proszkowanego”. Sprawdziła pocztę, w której było dwadzieścia pięć wiadomości od kogoś, kto był widoczny jako Kruczka. Przeważnie były to zdjęcia różnych bohaterów kreskówek wysyłane pierwszego stycznia pomiędzy godziną pierwszą a trzecią w nocy. Milena już chciała zrezygnować z oglądania kolejnych, kiedy otworzyła następnego maila. „To ja, ciocia Zosia, całkiem nieźle już mi to wychodzi”. Dziewczyna uśmiechnęła się. Ciotka Zofia całe życie czymś ją zaskakiwała. Myślała jednak, że Zofia ma lepsze sposoby spędzania sylwestra, niż siedzenie przed komputerem i wysyłanie maili do siostrzenicy. Nie spodziewała się, że dla „Kruczki” właśnie ten sposób był najlepszy. Milena poczłapała do kuchni, tęsknie spojrzała na kawę, która wyraźnie się do niej tego dnia uśmiechała, i sięgnęła po torebkę proszkowanego. Ta dieta zawsze działała. Trzeba było tylko stosować się ściśle do jej zasad, czyli nie jeść nic poza czterema torebkami dziennie, rozrobionymi wodą. Westchnęła, otworzyła torebkę o smaku cappuccino, nasypała do kubka, zalała wodą i zaczęła mieszać. Grudki o smaku cappuccino. Niezłe –pomyślała i poszła „jeść” do pokoju. W telewizji właśnie mówili, ilu osobom petarda urwała całą rękę, a kto stracił tylko palec. Przerzuciła kanał. Leciał program o tym, że po świętach trzeba zrzucić kilogramy. Wypowiadała się na ten temat piękna i zgrabna modelka. Opowiadała, jak to super jej zawsze wychodzi i że zawsze chudnie ten kilogram, który przybiera w czasie świąt. Mila prychnęła: – Kilogram to pikuś. Wysiorbała proszkowane do końca i poszła dalej spać. Ze snu wybił ją dźwięk telefonu. Komórkę trzymała niemalże przy uchu, by nie przegapić jakiegokolwiek sygnału od Mariusza. – Jadłaś już śniadanie? – zapytał. – Jadłam – powiedziała, myśląc ze wstrętem o grudkach o smaku cappuccino.

– A gdybym był za trzy minuty, co byś mi zrobiła na śniadanie? – zapytał. – Mhmm, mogłoby być jajeczko, jajecznica, serek waniliowy – zaczęła wymieniać. – To otwieraj! – zawołał z uśmiechem. – Jestem pod drzwiami! W tym momencie Mila usłyszała dzwonek domofonu. Nim otworzyła, z szybkością światła zmoczyła wodą tłuste włosy. Pobiegła otworzyć. Piąte piętro, winda znowu nie działa, mam trzy minuty – pomyślała. Pędem udała się z powrotem do łazienki, gubiąc po drodze kapcie, wyjęła pierwszy lepszy szampon, wylała pół butelki na głowę, pomasowała nieco włosy, spłukała i w tym momencie odezwał się dzwonek. Zawinęła turban z ręcznika, w locie spryskała się perfumami, rzuciła okiem w lustro i z promiennym uśmiechem otworzyła drzwi. W drzwiach stał dentysta z metrową różą w ręku. – Nie spodziewałam się ciebie, wariacie! – Mila uśmiechnęła się szeroko, poprawiając ręcznik. – Przepraszam, właśnie myłam włosy. – Zdjęła ręcznik z głowy, a jej mokre włosy rozsypały się na ramionach. – Nie szkodzi, ślicznie wyglądasz! – Dziękuję. – Milena włożyła różę do wazonu. – A wracając do śniadania… Jajecznica? Ja już jadłam, więc tylko wypiję kawę... – zaczęła, otwierając lodówkę, w której była pustka. Rodzice wyjechali na tydzień, a Mila, chcąc uniknąć różnorakich pokus, w lodówce miała trzy jajka i jogurt naturalny, ważny do piętnastego grudnia. – Nie, dziękuję. Żartowałem. Już jadłem. Może zrób kawę. – Uśmiechnął się. Mila zwątpiła, czy dentysta dojrzał w lodówce, oprócz pustki, kawałek zeschniętego sera pokrytego już grubą warstwą niebieskiego nalotu, nienależącego bynajmniej do szlachetnego gatunku serów pleśniowych, czy faktycznie jadł już śniadanie. Postanowiła nie wnikać. Szybko zamknęła lodówkę, dziękując w duchu swojej mamie, że zawsze miała zapas śmietanki w proszku, bo Mariusz pijał jedynie białą kawę. – To przez wrzody – powiedział jej na pierwszej randce. – Mam wrzody i nadżerki. Duże nadżerki w całym przełyku. – Wymownie przejechał palcem w okolicach szyi. Po tym wyznaniu zaszczycił ją szczegółową opowieścią o gastroskopii, którą miał wykonywaną już trzy razy w życiu, nie pomijając faktu połykania kabla z kamerą czy Bóg wie czym, odruchów wymiotnych z tym związanych, wpompowywania powietrza do żołądka oraz wydostawania się gazów wszystkimi niemalże otworami. Mila musiała mocno się natrudzić, by wymazać z pamięci dentystę leżącego na kozetce z rurą w buzi. Aby zapomnieć o odgłosach powietrza wydostającego się otworami ciała, musiała się namęczyć jeszcze bardziej. Ale w końcu się udało. Styczeń tego roku był jak z bajki. Mila biegała z głową w chmurach i rozanielonym wzrokiem. Zasypiała, czytając po raz kolejny esemesy od Mariusza. Pisała maile pełne miłości, z niecierpliwością czekając na odpowiedź. Spotykali się niemal codziennie, chodzili na długie spacery i do kina. Dużo rozmawiali. Mila przesiadywała u niego, czasem grali w scrabble z Violą, czasem po prostu siedzieli i wspólnie milczeli. Milena twardo jadła proszkowane, nic poza tym, więc chudła. Codziennie rano powtarzała rytuał wagowy, skrupulatnie zapisując cyferki. Z diety nie wyłamała się ani razu. Sabina, zwana

przez nią „dilerką proszkowanego”, kobieta o obfitym biuście i kruczoczarnych włosach, srogo ją przed tym przestrzegała. – Pani Milenko, jak pani zje cokolwiek innego, zniszczy się pani powłoka ketonowa! Trzeba będzie odbudowywać! A to ciężka robota! Mila nie chciała niszczyć powłoki ketonowej. Czymkolwiek ta powłoka była. Tym bardziej nie chciała wykonywać ciężkiej roboty, by tę powłokę odbudować. Jadła zatem proszkowane – jarzynowe, pomidorowe, kakaowe. Chudła, a tym samym rozkwitała… – Kocham cię, Milu – powiedział kiedyś, gdy siedzieli na jego wielkiej kanapie i oglądali telewizję. W oczach miał łzy. Tego dnia Milena leżała cały wieczór na podłodze, wąchając misia, którego dentysta regularnie skraplał zapachem. Słuchała po raz dziesiąty piosenki z serii „Leżę na podłodze i płaczę”. Płakała ze szczęścia i radości. Motyle w brzuchu fruwały jej jak oszalałe. – Kochaj mnie nieprzytomnie, jak zapalniczka płomień, jak sucha studnia wodę! – śpiewała. – Kochaj mnie namiętnie tak, jakby świat się skończyć miał! – Pachnący misiu leżał na twarzy Mili, a ona to płakała, to wdychała zapach Mariusza, śpiewając bardzo głośno. EFEKT CIEPLARNIANY. Zofia Kruk wstała, wyjrzała przez okno i zobaczyła śnieg. Zamknęła oczy i ponownie je otworzyła, marząc, by śnieg okazał się senną marą, a nawet koszmarem. Zofia nie cierpiała zimy. Śnieg, lód, ślizgawica były jednymi z najgorszych rzeczy, jakie jej się w życiu przydarzały. Bo zasadniczo od śmierci męża nie przydarzało jej się nic złego. A czy śmierć Zenobiego była dla niej czymś złym? Niekoniecznie. Całkiem dobrze na tym wyszła. Włożyła ciepłe skarpety. Przechodząc obok lustra, krytycznie obejrzała swoją flanelową piżamę. Schowała górę od piżamy w spodnie, które podciągnęła niemalże pod biust, skarpety naciągnęła na nogawki i tak opancerzona wróciła do łóżka. Staszek spał. – Jasne, że śpi. Co ma robić, jak taka pogoda – mruknęła. – Kobieta we flaneli, i to w kratkę, zamiast w seksownych koronkach, to tylko spać się chce. –Ściągnęła kołdrę ze Staszka, który leżał cały w nią zawinięty. – Oddaj kołdrę, Stachu – mruknęła. – I nie chrap. Pojechałoby się gdzieś. Na Karaiby. Albo inne Seszele – pomyślała i popatrzyła na Staszka. – Karaiby – westchnęła. Staszka trudno było wyciągnąć do Sopotu na spacer, a co dopiero na Karaiby. Albo do Afryki. Plaże nad oceanem i uwielbienie w oczach czarnoskórych Masajów. Może to i lepiej, że Staszek boi się latać. Chyba pojedzie kiedyś sama. Kładąc się spać, Milena nie mogła się doczekać, kiedy się obudzi. W ostatnim czasie wstawała rano, szła do pracy, odwalała robotę, byle tylko znów spotkać się z Mariuszem. Budziła się z uśmiechem i z olbrzymią chęcią do życia. Ostatnio nie potrzebowała snu. Prawie wcale. Nawet nie potrzebowała jeść. I całe szczęście. Pewnego styczniowego poranka obudziła się jak zwykle radośnie. Poszła do łazienki, rozebrała się i powtarzając swój rytuał związany ze wspieraniem się na szafie, stanęła na wagę. Osiemdziesiąt trzy przecinek dwa. – Spada! – ucieszyła się. Za oknem zobaczyła opadające płatki śniegu. Pięknie jest – pomyślała.

Ubrała się i nie jedząc śniadania, wybiegła z domu. Humoru nie popsuło jej nawet to, że stała na mrozie już kilka minut, skrobiąc szyby. Obok z wielką werwą szyby drapała podskakująca dziewczynka z parteru. – Fajnie, nie? – Skakała, a jej loki wraz z nią. – Fajnie tak podrapać. –Uśmiechała się. – No, fajnie – przytaknęła Milena. –Ale zimno. – Zimno? – zdziwił się Bachor. –Poskacz trochę, zrobi ci się cieplej. Bachor złapał Milenę za rękę i zaczął skakać z nią w kółko, śmiejąc się przy tym bardzo głośno i śpiewając jakąś piosenkę o zimie. Skakały przez chwilę, Milenie już się nawet zdążyły zaróżowić policzki, tylko nos był jeszcze czerwony od zimna. – Dzień dobry. – Usłyszała nagle. Natychmiast stanęła. Przy samochodzie Zuzanny pojawił się jej tata. – Dzień dobry – odpowiedziała speszona i mimo że szyba była tylko częściowo oczyszczona, uciekła do samochodu i odjechała. Fatalnie się jechało. Milena siedziała za kierownicą zgarbiona, tak by jej spojrzenie trafiało dokładnie w ten cienki pasek przezroczystej szyby, który oczyściła ze śniegu. Nic nie było widać. No, prawie nic. Zofia Kruk od pół godziny nie zajmowała się niczym innym poza poszturchiwaniem Staszka. – Przewróć się na drugi bok –warknęła. – Nie chrap! Staszek mimo wszystko chrapał. Chrapał i buczał. Zofia zrezygnowana spojrzała na zegarek. Dochodziła ósma. – Człowiek nie pracuje, a musi wstawać o świcie – mruknęła. Wstała z łóżka, na piżamę założyła różowy frotowy szlafrok i poszła zrobić sobie kawę. – Boże, minus dwadzieścia. –Spojrzała na termometr za oknem. – Jak jeszcze raz usłyszę, że mamy ocieplenie klimatu, to chyba zwątpię w naukowców. – Mocniej zawiązała pasek od szlafroka. – Jestem ciekawa, ile by było bez ocieplenia. Zrobiła dwie kawy, posmarowała rogaliki dżemem i poszła obudzić Staszka. – Stachu, wstawaj. Wstawaj, bo efekt cieplarniany przeoczysz – mówiła, potrząsając nim gwałtownie. Parys Antonio również nie był zadowolony z nagłego „ocieplenia klimatu”. Leżał na wycieraczce, zziębnięty po spacerze, i wygryzał sobie lód z łap. JACEK. Jacek Wolicki był w pracy. Siedział pod biurkiem i łączył kabelki w niedziałającym komputerze należącym do dyrektora Działu Marketingu. Pod biurkiem, oprócz Jacka, były również nogi odziane w cienkie czarne rajstopy bądź pończochy – Jacek nie zweryfikował tego mimo wnikliwej obserwacji – oraz buty na nieprawdopodobnie wysokich obcasach. I w zasadzie tylko tyle było widać. Nogi znajdowały się dwadzieścia centymetrów od twarzy Jacka.

Właścicielka tych nóg usiadła właśnie przy biurku, nie mając zielonego pojęcia, że ktoś pod nim siedzi. I to mężczyzna. I to mężczyzna, na którego czekała od dwóch godzin, non stop dzwoniąc do informatyków i awanturując się, że komputer nie działa. Ponownie próbowała połączyć się z Internetem. Nic z tego. Zamaszyście założyła nogę na nogę. Jacek gwałtownie się odsunął, by obcas lakierowanego buta nie znalazł się w jego oku. – Znowu nie działa! – warknęła do telefonu. – Czy możecie wreszcie kogoś przysłać? Jacek siedział bez słowa. – Jak to przysłaliście? Ślepa nie jestem! – awanturowała się kobieta. –Niewidzialny czy co? Zaraz mi powiecie, że się schował pod stołem! – Mówiąc te słowa, mocno odepchnęła się nogą, by odjechać fotelem od biurka. Niestety tym razem cienki obcas wylądował na policzku Jacka. Ten jęknął. Ewelina, wciąż trzymając telefon przy uchu, zajrzała pod biurko. – O kurczę. Schował się, faktycznie się schował. – Zdziwiona rzuciła słuchawką, po czym weszła pod stół do Jacka. Bachor był zły. Był zły zawsze wtedy, gdy jego ojciec był przesadnie zadowolony. Przesadne zadowolenie u ojca Zuzanny objawiało się tym, że podśpiewywał i tańczył. Jacek Wolicki często śpiewał, zdarzało mu się nawet tańczyć, ale gdy zaczynał śpiewać, że moknie pod oknem i że luba o tym nie wie bądź inne tego typu piosenki – dla Bachora był to sygnał alarmowy. Bachor się właśnie obudził. Z łazienki dobiegał śpiew Jacka: – Trzy godziny moknę pod twoim oknem. Z góry na mnie pada deszcz. Buty przemoknięte i ubranie zdjęte. Czy ty luba o tym wiesz, że ja… Zwrotka została powtórzona. Przy trzeciej powtórce Zuza przykryła głowę poduszką, by tego nie słyszeć. Nie pomogło. Wciąż brzęczało jej to w uszach. Jak zawsze postanowiła działać. Nie wiedziała jeszcze jak, ale na pewno zrobi wszystko, by wybić tacie z głowy to stanie pod oknem w deszczu. – Też ma pomysły – szepnęła cicho i naciągnęła dodatkowo kołdrę na głowę. Miała jeszcze pięć minut do pobudki. Za chwilę ojciec każe jej wstawać z łóżka. Bachor postanowił udawać, że jest chory. Bardzo chory. Kiedy Zuza była chora, ojciec zawsze wracał szybko z pracy z czymś słodkim, robił jej herbatę malinową z dużą ilością cukru, kazał jej wkładać grube skarpety i grał z nią w karty. Raz, jak ją ucho bolało, grali w wojnę do pierwszej w nocy. Ale wtedy była jeszcze mała. Potem już grali we wszystko inne. Nawet w pokera. Na pieniądze. Czasem takie do zabawy, a czasem nawet prawdziwe… W wieku siedmiu lat Zuzanna Wolicka umiała grać we wszystko, w co był ją w stanie nauczyć Jacek. Czasami grali z babcią, czasami tylko we dwoje. Lubiła zapach kart i ich szelest przy tasowaniu. Uwielbiała obserwować zza nich swojego tatę, tak by jej wcale nie widział. Fajne były te momenty, kiedy tata marszczył czoło. Wtedy myślał. Była przeszczęśliwa, że jest tak dobrym przeciwnikiem, że tata, grając z nią, musi kombinować. – Pod twoim oknem. Z góry na mnie pada deszcz. – Jacek wszedł do pokoju córki ze śpiewem na ustach. – Zuzanko!

Wstawaj! Piękny dzień dzisiaj mamy! Zuzanna już chciała oświadczyć, że tak boli ją gardło, że nic nie może powiedzieć, a już na pewno nie może iść do szkoły, kiedy usłyszała: – Śnieg spadł, trzeba iść na sanki! Wyjrzała przez okno. Chwilę zastanawiała się, co jest ważniejsze: sanki czy to, żeby kolejna narzeczona taty się od niego odczepiła. Stwierdziła, że śnieg stopnieje, a narzeczoną można zająć się później. – Sanki! – zawołała. – Pójdziesz ze mną na sanki? Dzisiaj? Po szkole? –Skakała na łóżku niczym na trampolinie. – No jasne. Pójdziemy. – Jacek próbował uspokoić córkę. – Wstawaj, bo się spóźnisz. Zuzanna Wolicka nie uznawała spóźniania się. Wszędzie była przed czasem. Gdyby została zaproszona do królowej angielskiej, na pewno by się nie spóźniła. Byłaby pierwsza i czekałaby przed złotymi drzwiami. Królowa angielska na pewno ma złote drzwi. I fosę. I most zwodzony. Zuzanna Wolicka czekałaby zatem, aż opuszczą most zwodzony i będzie mogła wejść do królowej. W długiej sukni. Niestety, idąc do królowej, musiałaby włożyć długą suknię, a nie spodnie moro. Westchnęła, szybko naciągnęła rajstopy, na nie spodnie i pobiegła do kuchni na śniadanie. *** W pracy Jacek od rana szukał pretekstu. Pretekstu, by pójść do Eweliny. Najlepiej byłoby znowu wejść pod jej biurko. Natychmiast. Zuzanna Wolicka nie bała się niczego. A przynajmniej za taką chciała uchodzić. Niestraszne jej były myszy i pająki. Całowała żaby, sprawdzając, czy się nie zamienią w księcia. Skakała przez płoty, chodziła do ciemnej piwnicy i wywoływała duchy z koleżankami. A tak naprawdę bała się jednego. Że tata się ożeni i nie będzie miał dla niej czasu. Albo chęci. Albo że zwinie się z kolejną narzeczoną i zniknie tak jak mama. Bez śladu. Dlatego każdą nową miłość taty przyjmowała z rezerwą. Rezerwa – to mało powiedziane. Sympatia taty do kobiet innych niż ona budziła jej wielkie, ale to wielkie przerażenie. – Zuzanko, spóźnię się trochę. –Bachor usłyszał w telefonie głos taty. – Tato, a co z sankami? – Zuzanna miała łzy w oczach. – Obiecałeś. –Zacisnęła swoją małą piąstkę na słuchawce. – Tak, kochanie. Ale nie mogę teraz przyjść. To jakaś poważniejsza awaria –tłumaczył Jacek, siedząc znowu pod biurkiem w gabinecie Eweliny, szefowej Działu Marketingu. Od godziny zastanawiał się, dlaczego komputer Eweliny nie działa. Zastanawianie to było wielce utrudnione przez liczne pocałunki, które spadały na niego to z lewej, to z prawej strony. Na pocałunki miał ochotę, ale w godzinach pracy. Siedzenie dzisiaj po godzinach niekoniecznie mu odpowiadało. Obiecał Zuzie sanki, chciał tej obietnicy dotrzymać, a nie siedzieć z Eweliną pod biurkiem w słoneczne zimowe popołudnie. Wolał z nią spędzać wieczory i noce. Gdziekolwiek. Ale nie kosztem Zuzy. Nie wiedział, że tego dnia Ewelina już jakiś czas pod swoim biurkiem przesiedziała. Pół godziny pracowicie przecinała nożyczkami do paznokci najbardziej niedostępne kabelki, jakie tylko znalazła w swoim komputerze. Warto było – pomyślała, wychodząc z pracy bardzo późnym popołudniem.

Milena wyjrzała przez okno. Po śniegu szedł Bachor, dziewczynka z parteru. Na głowie miała czapkę w paski, zawadiacko założoną na bakier, na szyi powiewający szalik. Szła zgarbiona, najwyraźniej smutna, szurając nogami. Ciągnęła sanki, na których siedział miś. Obok statecznym krokiem szedł pies. Miś wypadł z sanek. Mała tego nie zauważyła. Podbiegł do niego pies. Dziewczynce wlokącej za sobą sanki z wielkim, jak się wydawało, trudem, smętnie zwisały blond loki, które przeplatały się z frędzlami szalika. Z pyska psa zwisał miś. On też wyglądał na smutnego. WACŁAW. Wielka, szara, rozdeptana guma do żucia. To była pierwsza rzecz, jaką Milena zobaczyła po wejściu do gabinetu szefa. Guma była przyklejona do podeszwy buta, który tkwił prawie na wysokości jej oczu. Właścicielem buta i samej nogi był nowy dyrektor Działu Analiz, Wacław Lubkiewicz. Wacław Lubkiewicz, przez swoją mamę do tej pory czule zwany „moim Wackiem”, siedział głęboko w skórzanym fotelu, największym, jaki można było dostać we wszystkich chyba sklepach na świecie, i trzymał nogi na stole. Sam ledwo co wystawał spod sterty zadrukowanych analizami papierów i trząsł się ze zdenerwowania. – Jakie seksy ci w głowie, dziewczyno! – wybuchnął wzburzony. –Czytam te twoje analizy i same seksy tutaj! – Wymachiwał kartką. Milena stała i doprawdy nie wiedziała, co ma zrobić. Zdarzało jej się w pracy myśleć o seksie, ale żeby zaraz o tym pisać? Kompletnie nie miała pojęcia, o czym on mówi. – Jakie seksy, panie dyrektorze? –zapytała cicho. – Tutaj, o tutaj! – Dyrektor potężnym palcem wskazał na kod programu napisany przez Milenę. – If sex równa się jeden. – Zmrużył oczy w okularach. – A potem zaraz dwa seksy! If sex równa się dwa. A potem, kochana, nie ma seksu! Null! – Machnął kartką przed nosem Mileny. – Żadnego seksu! Nic! Celibat jakiś! Milena, przerażona, sięgnęła po wydruki. – Panie dyrektorze, to są analizy naszych klientów! Z podziałem na płeć! –Archimedes musiał swoje „Eureka!” powiedzieć dokładnie takim samym tonem. – Sex to płeć po angielsku! Jeden kobiety, dwa mężczyźni, a te null to puste, panie dyrektorze. – Płeć? Ty mnie angielskiego nie ucz! – Pan Wacław nieco się zmieszał. –Wracaj do pracy. Milena, powstrzymując się od parsknięcia śmiechem, skierowała się w stronę drzwi. Zatrzymał ją ryk dyrektora: – Mila! Jakiś Grek, Hindus czy inny Arab przyjedzie cię szkolić. Kiriosek Mikrosek czy jakoś tam. Zajrzyj do maila. Kiriosek Mikrosek? Matko! I co jeszcze? – pomyślała Mila, zostawiając w pokoju szefa wraz z jego butem oraz przyklejoną do niego wielką, szarą gumą do żucia. Nim odebrała maila, poszła sobie zrobić kawę. Kawa była tym, co jeszcze trzymało ją w pracy po zmianie szefa. Stary szef ni stąd, ni zowąd zwolnił się i odszedł, Bóg wie gdzie. Odkąd przyszedł

Wacek, świat stanął na głowie. Dyrektor Działu Analiz nazywany był przez pracowników Wackiem od momentu, kiedy do firmy przyszła starsza pani z torbą wypchaną ręcznie robionym swetrem, szalikiem i czapką, pytając wszystkich napotkanych ludzi: „Czy tu pracuje mój Wacek?”. Pytała portiera, sekretarkę, a nawet samego prezesa, z którym jechała windą. Dopiero Milena skojarzyła Wacka ze swoim dyrektorem. Wacławem Fryderykiem Lubkiewiczem. W podziękowaniu dostała słoik miodu z domowej pasieki. – Na przeziębienie. Doskonały na przeziębienie – przekonywała mama „mojego Wacka”. – Nie będziesz miała takiego czerwonego nosa – dodała na koniec. Mila wlała mleko do kawy. Lubiła bardziej mleko z kawą niż kawę z mlekiem. Podobnie było z piwem i sokiem malinowym. Zawsze prosiła o sok z piwem, nigdy odwrotnie. Niosła kawę do pokoju, gdy natknęła się na Aśkę. Ta rechotała jak żaba. – Chartofakilas, słyszałaś Mila? Przyjeżdża do nas do roboty, z Grecji. Co za nazwisko! Od rana, jak tylko spojrzę na maila od niego, humor mi się poprawia. – Asiu, mnie będzie szkolił jakiś Kirusek Mikrusek – odparła Mila. – A Wacek miał mi do zarzucenia, że piszę o seksie! – O seksie? – Aśka była bardzo zainteresowana. Już miała zapytać o coś więcej, gdy z pokoju wybiegł dyrektor Lubkiewicz. – Dzień dobry, panie dyrektorze. – Uśmiechnęła się słodko. – Dzień dobry – odparł Lubkiewicz, wpatrując się w jej jak zwykle bardzo głęboki dekolt. Po chwili gdzieś obok dekoltu zobaczył Milenę. – Mila, do roboty! Odpisałaś Mikrusowi? Mila bez słowa pomachała Aśce i zamknęła za sobą drzwi. – Panno Asiu, może kawy z ekspresu? – zaproponował „mój Wacek”. Pytanie było skierowane jednak bardziej w stronę dekoltu niż panny Asi. Dekolt nie chciał kawy. Również poszedł do roboty i spoczął na biurku obok klawiatury. Kirios Mikros pisał, że przyjeżdża za dwa tygodnie i oczekuje powitania na lotnisku. Oczekiwał też, że zostaną przygotowane analizy, które wypisał w załączonym pliku. Plik o wdzięcznej nazwie Mikros_Anal zawierał pięćdziesiąt punktów, a każdy z nich był informacją o analizie, która była bardzo potrzebna panu Kiriosowi do pracy. Milena, nie chcąc być posądzona przez szefa o zamiłowanie do seksu, w szczególności niezbyt tradycyjnego, zmieniła nazwę pliku na Mikros_Analiza, westchnęła i zabrała się ostro do roboty. WALENTYNKI. – Tato, przegraj te płyty, proszę. – Dobrze, córeczko. Bachor siedział Jacy na kolanach i machał nogami w takt muzyki. Kątem oka zajrzał do jego poczty. Czytać umiał znakomicie. Już od kilku lat. Tak naprawdę nikt nie wiedział, kiedy i w jaki sposób się nauczył. Zuza znowu zobaczyła wiadomość od Eweliny. Niestety, nie mogła dojrzeć nic więcej. W zeszłym miesiącu autorka tych maili była u nich pierwszy raz na kawie. W momencie, gdy na przywitanie uszczypnęła Zuzę w oba policzki, mówiąc wysokim głosikiem:

„Tititi malutka”, a w prezencie dała jej czarne żelki, których dziewczynka nie cierpiała, Zuza wiedziała już, w jakiej rubryce w jej zeszycie się znajdzie. Dziewczynka – zdenerwowana zbliżającymi się walentynkami i coraz to dziwniejszym wyrazem twarzy taty, jego nieprzytomnymi oczami oraz tym, że zaczął pachnieć inaczej niż zwykle, a do niej już dwa razy wieczorem przyszła pani Wandzia – wpadła na szatański plan. Pobiegła na siódme piętro. Windy nie uznawała – to była wersja oficjalna. Nieoficjalna, a zarazem prawdziwa, była taka, że panicznie się jej bała. Musiała jednak dbać o image Bachora. Zadzwoniła do drzwi. – Cześć, ja do ciebie. Musisz mi pomóc. – Do mnie? – Rudy Michał, student trzeciego roku politechniki, a z zamiłowania znany osiedlowy haker, który według słów „wszystkich na podwórku” potrafił „wszystko”, ze zdziwieniem otworzył oczy. Miał już wizję wyrzucania śmieci, mycia okien, tudzież bawienia się lalkami z Bachorem. – Płytki ci dam. Jakie chcesz. Mój tata ma wszystko. Michał był jeszcze bardziej zakłopotany. – Wpuść mnie. Musimy poważnie porozmawiać. – Zmarszczyła brwi i wsunęła małą stópkę pomiędzy drzwi a futrynę. – Poważnie. W tym momencie w drzwiach stanęła Ania, dziewczyna Michała. Gdyby kobieta, która chciała poważnie rozmawiać z jej mężczyzną, była trzy razy starsza, pewnie by się zmartwiła, jednak na widok aniołka w blond lokach ubranego specjalnie na tę okazję w sukienkę – zaintrygowana kazała Michałowi wpuścić Zuzę do środka. Michał poszedł do kuchni nalać Bachorowi coś do picia, a dziewczyny usiadły w pokoju. – Zuza jestem. Nie przedstawiłam się jeszcze, a to wstyd. Tata mówi, że trzeba być dobrze wychowanym, bo inaczej mnie nie zaproszą na obiad do królowej angielskiej. A tak to pewnie pojadę. –Zamyśliła się, po czym podniosła głowę i krzyknęła: – Musicie mi pomóc! Siedziała po turecku na dywanie i kręciła loki wokół palca. – Ja nie chcę, żeby Ewelina była moją macochą! Nie chcę być Kopciuszkiem! Zuzanna zaczęła roztaczać przed Anią obraz Eweliny – potencjalnej złej macochy. Im bardziej oczy dziewczyny rozszerzały się z przerażenia, tym bardziej popuszczała wodze fantazji. Opowiadała, jak Ewelina zgasiła papierosa w oczach jej ulubionej lalki, a potem wrzuciła niedopałek Zuzi do mleka, jak zamyka ją w pokoju i zastawia drzwi krzesłem, by nie wyszła. Kiedy zobaczyła łzy w oczach Ani, stwierdziła, że nieco przesadziła. Na szczęście w tym momencie wszedł Michał z ciasteczkami i oranżadą. – Musisz jej pomóc. Koniecznie. –Ania wstała z tapczanu i potrząsnęła nim. – Musisz! – krzyknęła. Zuza, siedząc na podłodze, otarła oczy – niby z łez, których tak naprawdę nie miała. Kilka razy westchnęła teatralnie, potem spojrzała błagalnie na Michała. – Pomóż mi – szepnęła, wbijając w niego swoje anielskie oczy. Michał usiadł zrezygnowany. – O co chodzi? – zapytał. – Kasuj maile Eweliny mojemu tacie. Włam się do jego poczty i kasuj. Tata kiedyś mówił, że tak się da. Proszę. Dam ci płytkę. Jaką chcesz.

Michał był ostatnią deską ratunku. Sama nie potrafiła sobie poradzić. Przebicie opon w samochodzie Eweliny spowodowało tylko to, że siedziała samotnie w domu, a tata załatwiał Ewelinie wulkanizatora. Reflektor rozbity przez kolegę z klasy (w zamian tata przegrał mu nowe Simsy) skłonił Ewelinę do spazmatycznego szlochu, a tym samym do rzucenia się tacie na szyję, czego już Zuza znieść nie mogła. Tata pocieszał Ewelinę do północy, a że ze zbitym reflektorem nie mogła wrócić do domu, rano Zuza natknęła się na nią w łazience. Była w szlafroku taty i na dodatek dłubała swoim czerwonym pazurem w nosie. – Nie dłubie się w nosie – powiedziała Zuza. – Jak będziesz dłubała w nosie, nigdy nie pójdziesz na obiad do królowej angielskiej. Tak mówi tata. – Odwróciła się na pięcie i wyszła z łazienki. Zuza zgarnęła płyty. Na jednej narysowała serduszko i napisała „Dla Ani”, na drugiej już nic nie rysowała, bo przecież Ania mogłaby być zazdrosna, napisała „Dla Michała” i pobiegła na siódme piętro. – Cześć. Przyniosłam płytki –powiedziała, gdy Michał otworzył jej drzwi. – Skasowałeś? – Bez problemu – odpowiedział. – Są jeszcze od jakiejś Violi, też skasować? – Pokaż. – Zuza wspięła się na kolana Michała i zaczęła wpatrywać się w monitor. „A nie możesz pozbyć się małej na weekend, pojechalibyśmy do SPA” –mignęło jej przed oczami. – Kasuj! – zdecydowała. Nie wiedziała, gdzie leży to SPA, ale nie życzyła sobie, by tata się jej pozbywał. –Dziękuję ci bardzo. – Pocałowała go w policzek. Gdy była na piątym piętrze, coś sobie przypomniała i wbiegła z powrotem na górę. Zadzwoniła ponownie do drzwi, po czym nacisnęła klamkę i wparowała prosto do pokoju zaskoczonego Michała. – Od Violi też wszystkie kasuj. Dam ci płytki. Jakie chcesz. – Nie czekając na odpowiedź, uciekła. Na trawniku przed domem Parys Antonio powąchał wyrzucony prezent od Eweliny, po czym z niesmakiem się odwrócił. „Parys Antonio nie lubi czarnych żelków” – siedząca w oknie Zuza zapisała swoją obserwację w zeszycie. Z tego, co zanotowała, była to dotąd jedyna rzecz, której osiedlowy arystokrata nie lubił. Zuzanna nie lubiła Eweliny i Violi. Szybko to zanotowała, po czym poszła się uczyć angielskiego. Przyda się na obiedzie u królowej.* ** Pani Zofia Kruk siedziała u fryzjera i podsłuchiwała. Wystawiła głowę spod suszarki. – Ech, bokserki to takie oklepane –powiedziała do telefonu blondynka w wałkach wielkich na pół głowy. – Kup mu coś innego. Zrób kolację przy świecach, bieliznę kup sobie… Nie, nie musisz chodzić po sklepach. Wejdź na Allegro, „pozostałe” i potem „dla dorosłych”. Pani Zofii zaczęło szybciej bić serce. Wyjęła kalendarz i zapisała, gdzie dokładnie ma wejść. – Mówię ci, tam jest wszystko! Olejek do masażu i sexy bielizna… –kontynuowała dziewczyna. – Tak, Viagrę też tam pewnie kupisz, ale, kochana, jak będziesz miała bieliznę, wino, muzykę, to po co Viagra? Da radę bez!

Zofia szybko skreśliła Viagrę, dopisała „da radę bez”, a przy bieliźnie postawiła duży wykrzyknik. Blondynka skończyła gadać. Zofia Kruk zamknęła oczy i zaczęła się zastanawiać, co dla kogo kupić na walentynki. Wprawdzie to amerykański zwyczaj, nie była przyzwyczajona, ale dlaczego nie? Kolejny miły, rozrywkowy dzień w roku. Pomyślała o panu Staszku i Siergieju… Z Pavarottim69 kontakt się urwał po tym, jak przesłała mu maila z tematem „Enlarge your penis”. Obraził się śmiertelnie i nie odezwał więcej. A Zofia przecież chciała dobrze. Uśmiechała się na myśl o zbliżającym się dniu, pozwalając robić się na bóstwo. Wkładając fryzjerowi Filipowi napiwek do tylnej kieszeni jeansów, uszczypnęła go w pośladek, po czym sięgnęła po telefon do torebki. – Milaczek? Milaczku, ty wiedziałaś, jakie fajne rzeczy są na Allegro? –zapytała. – Będę u ciebie za godzinę! Jacek nie dostał maila od Eweliny od kilku dni. W związku z tym nie planował nic na walentynki. Ewelina nie odbierała komórki, a on nie mógł znaleźć swojej od trzech dni. Nie wiedział, że obie komórki leżą w zgodzie w zamkniętej na kluczyk sekretnej szufladzie Zuzanny. Dentysta miał prezent walentynkowy z głowy. Od jakiegoś przedstawiciela handlowego dostał dwa zegarki od Armaniego. – Viola, chodź tutaj, mam coś dla ciebie – zawołał. Wyłożył zegarki na stół. – Armani!!! Braciszku, ile to jest warte? – Viola przybiegła do brata w samej bieliźnie. – Oba dla mnie? Jejku! – Wybierz jeden. Drugi dam Milenie na walentynki – powiedział. Viola się skrzywiła. Nie bardzo odpowiadała jej perspektywa dzielenia się czymkolwiek z Mileną. Ani z kimkolwiek innym. Wystarczyło, że dzieliła się już z nią bratem, którego do tej pory przez większość czasu miała na wyłączność. Nie była zadowolona z tego, że wszystkie kobiece prezenty, które otrzymywał Mariusz, będą teraz trafiały również do rąk Mili. Zgarnęła czarny zegarek, zostawiła brązowy, odwróciła się obrażona i zniknęła w swoim pokoju, skąd nie wyszła przez cały dzień. – Mila, wejdź na Allegro. Założyłam konto, ale czekam jeszcze na jakieś potwierdzenie – powiedziała ciotka Zofia, która właśnie dotarła do Mileny. Wyjęła kalendarz i przeczytała: – „Pozostałe” i „Dla dorosłych”. Mila zakrztusiła się kawą. – Ciociu? – zapytała zdziwiona. – Co ty chcesz kupować? – Mileczko, są walentynki! Prezenty! Dla Marusza nic nie kupujesz? Bielizna, świece, muzyka. Kochana, to lepsze niż Viagra! Mila posłusznie wypełniła rozkazy ciotki. Ciotka zamówiła trzy olejki do erotycznego masażu, każdy inny, bieliznę dla siebie, niemalże przezroczystą, i szukała jeszcze filmu. – Mila, Staszkowi chcę kupić. Bo on taki nierozkręcony. Wiesz, za grzeczny jest – powiedziała, oglądając paznokcie. –Tylko szukaj jakiegoś z treścią. Rozumiesz, nie genitalia na cały ekran.

Chłopak się przestraszy. Mila chciała, by ten dzień już się skończył. Mimo że znała swoją ciotkę całe życie, ta wciąż ją zaskakiwała. – Milaczku, film ma być piękny, romantyczny, ukazujący uczucia oraz miłość fizyczną – kontynuowała ciotka. –Wiesz, on ma ją czule pieścić, ona jego, i takie tam. Rozumiesz, prawda? Mila rozumiała. Zaczęła w Internecie szukać filmów erotycznych. – O! Masz już! Czytaj opis, bo ja nie widzę bez okularów. – Ciotka oparła się wygodnie na krześle, które dostawiła sobie do biurka Mileny. – No, czytaj. – „Tak powinna wyglądać prawdziwa lekcja tenisa, jeba…”. Ciociu! – Mila była zniesmaczona. – Czytaj dalej – rozkazała Zofia. – „...na korcie młodej laski przez starego nauczyciela. Dogadza jej w najlepszy sposób, pier…”. Ciociu! – Mila nie mogła wydobyć z siebie kolejnego słowa. Gdy jednak zauważyła wzrok ciotki, szybko zaczęła czytać dalej –„...na całego w każdy sposób, a ona jęczy jak prosiak” – skończyła. – Hm. Może jednak coś innego. To jęczenie prosiaka nie pasuje mi do wizerunku seksu z uczuciem. Cholera –zatroskała się pani Zofia. – Szukaj czegoś innego – poleciła. – Staszkowi nie będzie się ten prosiak podobać. Zdecydowanie nie. Prosiaków on nie lubi. Milena zdecydowała, że na walentynki upiecze Mariuszowi ciasto w formie serduszka, ładnie je przystroi i da w prezencie. Weszła na wagę. Od sylwestra schudła osiem kilo. Nieźle. Może sobie pozwolić na ciasto. Nawet duży kawałek. Potem znowu proszkowane. Ciotka Zofia wprawdzie była bardzo zadowolona z rezultatów ukraińskich cudotwórców i z masowania, ale Mila nie chciała powtórki z rozrywki i postanowiła, że masować ją może tylko dentysta. Usiadła do komputera, znalazła przepis na torcik walentynkowy i wydrukowała go. Oczyma duszy widziała już dentystę, który z zachwytem w oczach sięga po kolejny kawałek, a potem kolejny i kolejny… – Ludzie listy piszą, zwykłe, polecone – śpiewał Staszek, jak zawsze pod prysznicem. Zofia Kruk jak zwykle zaraz po obudzeniu usiadła do komputera i odebrała pocztę. Dwie wiadomości. Pierwsza od jakiegoś banku, który oferował jej kredyt – zupełnie przecież niepotrzebnie, a druga od kogoś, kto przekonywał ją, że ona, Zofia Kruk, lubi rosyjskie dziewczęta. Zofia nie miała nic przeciwko rosyjskim dziewczętom, aczkolwiek naprawdę nie wiedziała, skąd nadawca miał jej adres. Od pewnego czasu dostawała różne emaile, które pilnie czytała, zaglądając czasem do internetowego słownika – bo były w większości po angielsku – i była zadziwiona różnorodną tematyką. Przeważnie seksualną. Żałowała nieco, że kupiła już na Allegro prezent dla pana Staszka, bo takich ofert, jak w mailach, dotyczących Viagry i innych afrodyzjaków, nigdy wcześniej nie widziała. A prezent dla Staszka był rewelacyjny. Bała się tylko, że Staszek odłoży go na półkę i pójdzie spać, odwracając się do niej plecami. Milenka miała z dentystą trochę wspólnego. Obydwoje kochali kalkulować. Obydwoje kochali rubryczki, analizy i wykresiki. Milenka codziennie zapisywała w arkuszu kalkulacyjnym swoje ubywające kilogramy, a

dentysta rosnące wydatki. Milenka liczyła zjadane kalorie, Mariusz Rubik – wpływy do kasy za każdy naprawiony tudzież wyrwany ząb. Dentysta miał wydatki skategoryzowane i na każdą kategorię przeznaczony określony budżet. Mila miała prognozy spadku wagi również podzielone na te prawdopodobne, bardziej prawdopodobne i najbardziej prawdopodobne. Każdy z nich analizował wieczorami swoje wykresy i tabelki i cieszył się niesamowicie, gdy odpowiednie linie biegły w dół, a inne w górę. Przełomem w związku Milenki z Mariuszem był zapewne moment, kiedy w jego arkuszu kalkulacyjnym „Wydatki” pojawiła się rubryka „Milaczek”. Do tej pory kwiatki dla Mileny były kwalifikowane do wydatków okazjonalnych, ale po głębokiej analizie niepokojącego wzrostu tychże, dentysta stwierdził, że jego związek z Milą jest już na takim etapie, że dziewczyna wymaga osobnej kolumny. W walentynkowy, sobotni poranek Milenę obudził Joe Cocker, który przekonywał ją, że jest piękna i że jest tym wszystkim, na co czekał i na co miał nadzieję. Milena zdecydowanie w to uwierzyła i otworzyła najpierw jedno, a potem drugie oko. Jedno, a potem drugie oko zauważyło wielkie zielone skarpety z napisem „Wściekła Krowa” wystające spod kołdry. Poprzedniego dnia, gdy cały dom pachniał już biszkoptem w kształcie serca, a Mila wyżarła pół garnka kremu budyniowego, usiadła do komputera i na jednym z forów kobiecych przeczytała, że aby pięty były gładkie, należy koniecznie posmarować je kremem do stóp, potem owinąć folią spożywczą, nałożyć grube skarpety i tak iść spać. Natychmiast to uczyniła. Oprócz tego siedziała wczoraj z plastrami do depilacji, snując marzenia. W słuchawkach brzmiało Red Hot Chili Peppers, bo do usuwania owłosienia tym sposobem potrzebowała zwykle bardziej energicznych rytmów. – Jak zedrę to cholerstwo z siebie, nim policzę do pięciu – szeptała po cichu, przyklejając na nogę kolejny plaster z woskiem – to wtedy Mariusz będzie mnie kochał... Zwykle, gdy miała zrobić coś, czego nie lubiła, wymyślała sobie życzenia i obiecywała sobie, że jeżeli wykona to bardzo ważne, nielubiane zadanie, to życzenie się spełni. Odlepienie plastra do depilacji z bardzo owłosionej nogi było zdecydowanie ważnym zadaniem do wykonania, a tym bardziej nielubianym. – ...trzy, cztery, aaaaaaaaaah –jęknęła i oderwała plaster. – Jeżeli uda mi się ściągnąć to cholerstwo – naklejała kolejny plaster – zanim policzę do pięciu… – Zacisnęła usta i zamknęła oczy. – Mariusz mi się oświadczy. Nie zdążyła policzyć do dwóch i zerwała, po czym wkurzona stwierdziła, że to nie ma sensu. Poszła do łazienki i dokończyła dzieła różową maszynką do golenia. Bo i tak się nie oświadczy –pomyślała. Nogi miała gładkie, posmarowane balsamem brązującym. Była ciekawa, czy pięty ma tak miękkie, jak to obiecywały dziewczyny na forum. Stanęła pod prysznicem, wysmarowała się truskawkowym żelem i spłukała. Faktycznie, pięty były niemalże jak u niemowlaka. Uśmiechnęła się, nałożyła na twarz zielone świństwo z torebeczki, którą kupiła poprzedniego

dnia, i poszła do pokoju malować paznokcie u nóg. Na bordowo. Podobał jej się prawie każdy lakier, pod warunkiem że był bordowy. W jej szufladzie stało ze trzydzieści buteleczek, z czego każdy w kolorze mniej lub bardziej zbliżonym do bordowego. Milena dziwnym trafem odróżniała te odcienie i w zależności od nastroju malowała paznokcie to jednym, to drugim. Siedziała z zieloną ciapką na twarzy, w turbanie z ręcznika na głowie i z watą pomiędzy palcami u nóg. Śpiewała razem z Lipnicką i próbowała nie wyjeżdżać pędzelkiem poza paznokcie. Nie zauważyła mamy, która weszła do pokoju i patrzyła na nią dziwnym wzrokiem. – Przynieśli wczoraj paczkę –powiedziała, wręczając Mili duży pakunek. – Zośka już trzy razy dzwoniła i dopytywała o nią. Powiedziała, że te XXL są dla ciebie, a reszta dla niej i że jeden olejek masz sobie wziąć. –Wzruszyła ramionami, ale jej mina wyrażała zakłopotanie pomieszane z dezaprobatą. – Zadzwoń do niej. Chciała, żebyś jej to koniecznie dzisiaj podrzuciła. Mila poczłapała do telefonu, uważając, by nie zetrzeć sobie paznokci. Ciotka oświadczyła, że musi koniecznie dzisiaj dostać tę paczkę, i to przed piętnastą. Jeśli to kłopot, to ona przyśle Krzysia – taksówkarza, bo „jak sobie poradzi w walentynki bez paczki, kiedy tam jest i bielizna, i olejek z afrodyzjakiem, i prezent dla pana Staszka”. Mila nigdy nie odmawiała ciotce Zofii. Westchnęła i ubrała się, aby zawieźć tę paczkę. Nie rozpakowała jej nawet. Złapała za sznurek, wrzuciła ją do samochodu i ruszyła. Zofia Kruk czekała już na nią przed domem. Na różowy szlafrok miała narzucone futro z norek czy innych bożych stworzeń. Milena ich nie rozróżniała. – Wejdź, Milaczku, wejdź. Pani Asia jest u mnie, paznokcie robimy. Załapiesz się! Mila wyszła od ciotki Zofii po dwóch godzinach. Była prawie piękna, a przynajmniej tak się czuła. Pięty miała jeszcze gładsze niż o poranku, brwi wyskubane, paznokcie u rąk i nóg pomalowane na krwistoczerwono, a jej torba była wypełniona po brzegi trzema kompletami bielizny, butelką czerwonego wina oraz dwoma buteleczkami po sokach Kubuś zawierającymi olejek erotyczny o wdzięcznej nazwie L’amour. Ciotka Zofia miała gest. Milena wróciła do domu. Pozostało jej tylko leżeć i pachnieć oraz czekać na dziewiętnastą, kiedy to umówiła się z Mariuszem. Pani Zofia Kruk, zrelaksowana po masażu, została właśnie przywieziona do domu przez pana Krzysia. Olejek L’amour sprawdził się w stu procentach, mimo że tego dnia u Siergieja skończyło się jedynie na masażu. Ale za to na jakim masażu! Zofia uśmiechnęła się na samo wspomnienie. Była wymasowana wszędzie. Doprawdy WSZĘDZIE. Ach. Tego dnia przygotowała kolację i wino. Staszek miał zawitać do niej około siódmej. Nie zostało zbyt wiele czasu. Nakryła do stołu, zapakowała prezent i czekała z dreszczykiem emocji. – Siadaj do kolacji, już stygnie –powiedziała, gdy Staszek wyswobodził się z płaszcza i wręczył jej olbrzymi bukiet róż oraz butelkę białego wina. – Masz rację, napijmy się, potem dam ci prezent, bo, kochanie, do tego prezentu –zmrużyła oczy – musimy się bardzo mocno przygotować. Zaskoczony Staszek usiadł do stołu. – Co mi kupiłaś? – zapytał. – W swoim czasie, Staszku. Poczekaj chwilę.

Zofia prawie drżała z niecierpliwości. Włączyła muzykę. Płytkę dostała od Zuzy. Była to mieszanka słodkich dźwięków. Ive Mendes delikatnie zawodziła, Sade śpiewała o niezwykłej miłości, potem kilka nut Mike’a Oldfielda. Zofia zapaliła świeczki i usiadła naprzeciwko Staszka. Czuła się jak na pierwszej randce i nie bardzo wiedziała, o czym ma rozmawiać i czego może po tym spotkaniu oczekiwać. Świeczka migotała, muzyka płynęła z głośników, a słowa same układały się w rozmowę. Gdy już butelka wina została opróżniona, Staszek otworzył kolejną, a Zofia wyjęła dość duży czerwony pakunek przewiązany złotą wstążką. Z trwogą w oczach wręczyła go Staszkowi. – Co ta moja Zosia wymyśliła? –zapytał, oglądając prezent ze wszystkich stron. – Otwórz! – W blasku świec, ze swoją niecierpliwą miną pani Zofia Kruk wyglądała jak mała dziewczynka, która czeka na prezent gwiazdkowy. – Co to jest? – zapytał ponownie i rozwiązał wstążkę oplatającą pakunek. Z okładki pudełka patrzyła na niego naga kobieta w dość dwuznacznej pozie. – Gra planszowa, Staszku. Erotyczna gra planszowa. – Zofia spuściła wzrok, co było do niej zupełnie niepodobne. Staszek otworzył opakowanie, rozłożył planszę na stole. – A to? – Wyciągnął z pudełka czerwone piórko. – No, Staszku, do miziania –stwierdziła zawstydzona. – Zobacz, tu są różne zadania, na planszy. – Rozłożyła kartonik na stole. – Jak staniesz na tym polu – wskazała piórkiem – to musisz mnie pomiziać. Albo pogłaskać mój brzuch. – Zofia nadal była niepewna reakcji Staszka. – To co, zagramy? –zapytała i zamknęła oczy, bojąc się, że ją wyśmieje. – Jasne, gramy! Odpowiedź Staszka bardzo ją zadziwiła. On tymczasem wziął do ręki zasady gry i zdecydował, że najpierw muszą zagrać w rozbieranego pokera. Zofia, ku swojej wielkiej rozpaczy, wygrywała każdą partię, co doprowadziło do tego, że Staszek siedział na łóżku, wstydliwie zakrywając się rękami, a ona, kompletnie ubrana, siedziała obok. – Och, jak tu gorąco – westchnęła tylko po to, by ściągając bluzkę i spodnie, ukazać Staszkowi nowy bieliźniany nabytek, a konkretnie siebie w tym nabytku. Ułożyła się wygodnie na podłodze, prezentując przezroczystości. Staszkowi na widok Zofii rozszerzyły się źrenice. Szybko złapał za kostki do gry, wyrzucił szóstkę, stanął na zielonym polu z napisem „Pomasuj brzuch”. Wieloletni partner pani Zofii w walentynkowy wieczór wykazał się specyficzną znajomością anatomii. Według pana Staszka brzuch Zofii Kruk zaczynał się w okolicach kolan, a kończył gdzieś w okolicach głowy. Masując Zofię po plecach, uparcie twierdził, że to nadal brzuch, a całując, przekonywał, że to również masaż, ale ustami. Wykonanie poleceń według instrukcji miało trwać dziewięćdziesiąt sekund. Staszek „masował” szeroko rozumiany brzuch pani Zofii już od godziny. To był nie tylko najlepszy seks, jaki Zofia miała ze Staszkiem. To był najlepszy seks w jej całym życiu. Po trzech godzinach wzajemnego głaskania brzuchów oraz miziania piórkiem innych części ciała Zofia i Staszek, z lekka wyczerpani, zasnęli w swoich objęciach. Piórko, kostki do gry i dwie puste butelki po winie leżały pod łóżkiem.

Punktualnie o siódmej Milena zapukała do drzwi Mariusza. Violi już nie było, wyjechała gdzieś na koniec świata z kolejnym absztyfikantem. Byli sami. Dentysta otworzył drzwi. Jasne dżinsy zasłaniał fartuch kuchenny, a podwinięte rękawy koszuli ukazywały całkiem muskularne ręce. – Cześć, kochanie. – Pocałował ją mocno. – Wejdź, proszę, już kończę. Lubisz ostre, prawda? – mruknął porozumiewawczo. – Lubię ostrych – odparła Mila, mrużąc oczy. – Bardzo ostrych. –Dotknęła palcem ust Mariusza. –Szczególnie takich, którzy robią dla mnie kolację. Ostrą kolację, oczywiście. –Zaśmiała się. Weszła do pokoju. Wszędzie stały świeczki – na parapecie, na telewizorze, na stole, nawet na podłodze wzdłuż ściany. Światło było zgaszone, ale od tych świec bił taki blask, że było prawie jasno. Mila usiadła na tapczanie z podkurczonymi nogami. Po chwili do pokoju wszedł dentysta z kieliszkiem wina. – Pij, Milaczku, ja zaraz przyjdę –powiedział, podając jej kieliszek. Z kuchni dochodził wspaniały zapach. – Co to? – krzyknęła Mila. – Zobaczysz! Już dochodzi! –odpowiedział. – Mariusz, kto dochodzi? – Mila zaczęła się śmiać. Mariusz wszedł do pokoju z dwoma talerzami wypełnionymi po brzegi czymś żółtym i pachnącym. – Na razie doszło danie. A potem się zobaczy… – Uśmiechnął się porozumiewawczo, nalał sobie wina i stuknął swoim kieliszkiem w kieliszek Mileny. – Za nas – powiedział. Milena usiadła do stołu. Prawdę mówiąc, żaden mężczyzna nie przygotował jeszcze dla niej kolacji. Już samo to wystarczyło, by uznała tę kolację za najbardziej udaną w życiu. Gdy już wszystko zjadła, opadła na sofę, odchylając się mocno do tyłu. Piła wino, ledwo mocząc usta w kieliszku. Jego krople spłynęły jej po policzku, szyi, w zagłębienie dekoltu. – Pięknie wyglądasz – szepnął wpatrzony w nią Mariusz. – I te krople na dekolcie. Piękne. Podszedł do Mileny i zaczął scałowywać wino z jej policzków, szyi, dekoltu i piersi… Na parterze Zuzanna Wolicka pakowała w papier bokserki w serduszka. Tata lubił bokserki – Zuza lubiła serduszka. Wszystko zatem grało. FUNDUSZ EMERYTALNY BACHORA. Bachor, wyraźnie zaniepokojony, przybiegł do ojca i spytał: – Tatusiu, czy Zosia jest emerytką? Jacek próbował właśnie wyjaśnić w mailu Ewelinie, że tym razem naprawdę, ale to naprawdę musi iść z córką na sanki. Po raz kolejny również pytał, dlaczego Ewelina nie odpowiada na maile, telefony, a na dodatek nie ma jej w pracy. – Mhm – mruknął zamyślony. – Tato, co to znaczy „mhm”? Jest emerytką czy nie? – pytał dalej Bachor, zniecierpliwiony. – Tak, Zuzanko, na pewno jest –odpowiedział Jacek i znów zagłębił się w pisanie.

Gdyby Jacek Wolicki wiedział, jak wielki wpływ będzie miała jego odpowiedź na przyszłość narodu, w postaci jego córki Zuzanny, zastanowiłby się nad nią trzy razy. A może nawet cztery. Bardzo by się zastanowił. Bardzo. Zofia Kruk leżała i pachniała. To lubiła najbardziej. W ręku trzymała poradnik dla początkujących internautów i próbowała się skupić. Nie mogła. Terminologia ją przerażała. – Milaczku, nic nie rozumiem. –Zadzwoniła do siostrzenicy. – Jakieś hatetepy, esemtepy i inny gogel. Milaczku, ja się czuję z lekka zagubiona! – mówiła zdenerwowana. Słysząc w tle jakieś głosy, zawołała z rozpaczą: –Kochana, ty rozmawiaj ze mną! Ja nie wiem, kto to jest gogel! – Ciociu, jestem w pracy –odpowiedziała cicho Milena. Nad nią stał Kirios Mikros, który tego dnia po raz trzeci przerywał swój wykład na temat wyższości analiz przygotowywanych metodą jedną nad analizami robionymi metodą drugą. Był już lekko zirytowany. – W sobotę w pracy, Milenko? Na głowę upadłaś? – Ciotka oglądała swój paznokieć i stwierdziła, że następnym razem pomaluje go sobie w odcieniu nieco bardziej śliwkowym. To znaczy, pani Asia go pomaluje. – A kto ci za to zapłaci? – Korporacja, ciociu, korporacja –westchnęła Milena. – Załatwię ci jakąś inną książkę. Zostaw to. Albo ci wytłumaczę. Zofia Kruk była zadowolona. Na Milence jeszcze nigdy się nie zawiodła. Odłożyła poradnik pod łóżko. Czuła się doskonale. Okrywał ją miękki koc, na DVD leciał film, który Staszek kupił z jakąś gazetą, paznokcie miała pięknie zrobione przez panią Asię, włosy przez Filipa, wymasowana była przez Siergieja… Dobrze być bogatym na stare lata. Pomyślała z czułością o świętej pamięci Zenobim. – Na mszę muszę dać – powiedziała cicho. – Zasłużył. Za życia Zenobiego Kruka młoda Zosia nigdy nie myślała o nim z czułością. Co gorsza, starała się w ogóle o nim nie myśleć. Po jego śmierci, a w szczególności przy okazji wydawania pozostawionych przez niego pieniędzy, myślała o nim tak ciepło, że Zenobi, patrząc na nią gdzieś z góry, z pewnością był przekonany, że właśnie dla takich chwil umarł w tą pełną wrażeń noc poślubną. Bachor był przerażony. Rano w radiu powiedzieli, że emeryci nie mają na chleb. Nie wspominając już o czymś, co na ten chleb można by położyć. I jeszcze tata potwierdził, że Zosia jest emerytką. Niedobrze. Siedziała ze łzami w oczach, myśląc o Zosi.–Coś z tym trzeba zrobić –powiedziała cicho. – Nie ma na chleb. Biedna Zosia. Bachor poszedł do lodówki, wziął dwa plasterki sera, dwa plasterki szynki i słoik, w którym na dnie było trochę keczupu. Razem z połową bułki, która została ze śniadania, zapakował to w plastikową torebkę. Wyrwał kartkę z

zeszytu, napisał na niej „Dla Zosi” i przywiązał ją do torby. Biedna Zosia – pomyślał. Poszedł sprawdzić w swojej kurtce, czy nie ma jakiś pieniędzy. Dołożyłby. W kurtce było pięć złotych. Już Bachor miał włożyć je do reklamówki, kiedy wpadł na pomysł. Iście szatański. Uśmiechnął się przebiegle, schował pięć złotych do kieszeni, szybko się ubrał i wbiegł pędem na piąte piętro. Powiesił reklamówkę na drzwiach i nadal z szelmowskim uśmiechem na twarzy wybiegł gdzieś na mróz. Wrócił po trzech godzinach. W jego kieszeni zamiast jednej samotnej piątki były trzy, a obok nich tkwiła równo poskładana w kosteczkę papierowa dwudziestka. CIĄŻA. Mila była w ciąży. Była w ciąży już po raz mniej więcej siedemdziesiąty drugi w swoim życiu. Właściwie zawsze, kiedy się z kimś spotykała, to zanim jeszcze zdążyła się z nim na dobre pocałować, już miała wszystkie objawy ciążowe, z mdłościami, powiększonymi piersiami i chęcią na śledzie oraz ogórki kiszone włącznie. Z Mariuszem zdążyła się już nie tylko pocałować. Była zatem NAPRAWDĘ w ciąży. Naprawdę w ciąży była już razy dwadzieścia pięć. Gdyby była Mariuszem, w swoim arkuszu kalkulacyjnym zapisałaby pozycję „Testy ciążowe” i byłaby to znacząca pozycja w domowym budżecie. Jej organizm był zsynchronizowany z księżycem w stu procentach, aczkolwiek Mila nigdy nie dotrwała do tej pełni i już trzy dni przed, zawstydzonym głosem, prosiła w aptece o test ciążowy, a „najlepiej trzy i to każdy inny, byleby szybko wykrywały”. Usiadła na tapczanie po turecku, jedną rękę położyła na brzuchu, a w drugą wzięła ogórka kiszonego i westchnęła. Nie byłoby tak źle. Mieszkanie by wynajęli albo kupili na kredyt. Viola zostałaby sama w domu, a oni poszliby na swoje. Dziecko urodziłoby się jakoś w październiku. Chyba niezbyt fajny miesiąc na rodzenie – pomyślała, ale już widziała Mariusza, jak asystuje przy porodzie i ociera pot z jej czoła. Potem widziała go z bukietem kwiatów, jak wbiega do szpitala. Na samą myśl o tych wydarzeniach Milena się popłakała. W tym momencie zadzwonił Mariusz. – Jestem w ciąży – powiedziała. – Jak to… – Przerażony Mariusz usiadł na fotelu. – Przecież, przecież to niemożliwe. – No wiesz, zawsze jest ten jeden procent… – odparła, gryząc ogórka i zastanawiając się, czy Jeremi to ładne imię.–Robiłaś test? – zapytał z trwogą w głosie. Milena stała przed lustrem, wypinając brzuch i oglądając się z profilu. Obróciła się, popatrzyła z drugiej strony. Fajnie będzie. Wypięła brzuch jeszcze bardziej. Będzie mogła teraz chodzić w luźnych sukienkach i udawać, że ten brzuch, co go ma, to od ciąży, a nie od tłuszczu. Uśmiechnęła się i znów ugryzła ogórka. Brzuch miała taki, że kobieta w czwartym miesiącu ciąży by się go nie powstydziła. Nic dziwnego – po kilogramie jabłek i pięciu kiszonych ogórkach popitych kawą z mlekiem.

Milena włożyła buty, stękając wielce i wczuwając się w rolę ciężarnej kobiety. Zupełnie nie zdawała sobie sprawy, że kilka kilometrów dalej dentysta zagryzał wargi, robiąc symulacje wydatków w arkuszu kalkulacyjnym i zastanawiając się nad sensem dalszego życia. Nie wiedział, czy już kupować pierścionek czy lepiej zbierać na wózek, czy się cieszyć czy martwić. Nie umiał przewidzieć, jak na tę informację zareaguje Viola. Kochał Milenę, ale na ciążę, rodzinę, dzieci było stanowczo za wcześnie. Zastanawiał się –jak w podobnej sytuacji tysiące matek i ojców – w jaki sposób TO się mogło stać. I podobnie jak tysiące matek i ojców nie miał pojęcia. Mila, idąc do apteki, minęła trzy wózki. Najbardziej podobał jej się taki niebieski w kratkę. No, ale jakby była dziewczynka to różowy. Koniecznie różowy. Złapała się za brzuch i weszła do apteki. Chowając prawą rękę w kieszeni, by nie było widać, że nie ma obrączki (jakieś pozory trzeba przecież zachować), powiedziała: – Test ciążowy, poproszę. – I jak zawsze spłonęła rumieńcem. – Który? – Farmaceutka położyła na ladzie trzy testy, każdy inny. Milena wybrała ten z najbardziej uśmiechniętym niemowlakiem na opakowaniu. – Ten. – Wskazała. – I jeszcze ten drugi. One szybko wykrywają ciążę, prawda? Chowając testy do torebki, miała minę kobiety, która skrywa w sobie wielką tajemnicę. Zofia Kruk wysiadała z taksówki pana Krzysia, kiedy usłyszała za sobą tupot stóp i poczuła małe rączki obejmujące ją w pasie. – Zosieńka! – Usłyszała. Odwróciła się i zobaczyła małe stworzenie, oczywiście w moro, ale z cygańską chustką na głowie i ramionach. Spod chustki jak zawsze loki uciekały w każdą stronę. – Zuzka, co ty masz na głowie? –zapytała zdziwiona, poprawiając apaszkę, swój nowy zakup na Allegro, jak zachwalał supersprzedawca – oryginalna Prada. Dziewczynka natychmiast odsunęła się od Zofii i nasunęła chustkę na oczy. Wypluła frędzle wpadające jej do ust, zmrużyła oczy, zadarła wyżej już i tak nieźle zadarty nos i spojrzała na Zofię. – Ja nie jestem Zuza! Ja jestem Cyganka! – powiedziała, kołysząc się na boki. – Pani da dychę, powróżę! – Zuza wyciągnęła trzęsącą się małą dłoń. – Jak nie dasz dychy, będziesz przeklęta. – Wyglądała bardzo groźnie. Zofia nie chciała być przeklęta. Zdecydowanym ruchem otworzyła torebkę, wyjęła z portmonetki dwadzieścia złotych i dała Zuzi. Dziewczynka z kieszeni spodni wyciągnęła różowe karty. – Ciągnie pani jedną – powiedziała, nadal potrząsając ręką. Zofia wyciągnęła kartę ze środka talii. – Rychło na cię troski spadną, bo złodzieje cię okradną! – przeczytał Bachor i zwiał. Zofia westchnęła głośno, poprawiła apaszkę od Prady i weszła do klatki. W przedsionku minęła jakiegoś pijaka, który zataczając się, popchnął ją na ścianę. Wzdrygnęła się. Obciągnęła płaszcz, wcisnęła kapelusz mocniej na głowę i pojechała windą na piąte piętro. Nacisnęła dzwonek. Nikt nie otwierał.

Drugi raz. Nic. Nacisnęła klamkę i weszła do środka. Ani żywego ducha. Martwego ducha też nie było. Weszła do kuchni. Przy stole siedział Milaczek i zalewał się łzami. Zofia rzuciła torebkę na ziemię. – Milenko, kochanie, co się stało? –Usiadła na krześle obok Mili i zaczęła ją głaskać po głowie. – Ciociu! – załkała Milena. – Zrobiłam test, ciążowy! – Oj, Milaczku, nie martw się –powiedziała zaskoczona ciotka Zofia –jakoś to będzie! I zaczęła wymyślać miliony scenariuszy możliwych do zastosowania w tym momencie. Kupi Milence mieszkanie, bo przecież nie będą mieszkać z siostrą doktora Rubika! Kupi wózek. Potem założy fundusz na szkołę dla malucha. Jakoś dadzą radę. – Ale jesteś pewna? – zapytała. – Cio… ach… cioooooociuuu – wyła dalej Mila. – Ma… ach, mam jeszcze jeden test. – Zamachała błękitnym opakowaniem z uśmiechniętym bobasem. – Milaczku, to leć sikać! – zawołała wzburzona Zofia. – Siknij na ten test i zobaczymy – stwierdziła, zachowując spokój i popychając Milenę w stronę ubikacji. – Raz, dwa! Mila weszła do toalety, wciąż płacząc. – Już? – zapytała po minucie Zofia, stojąc niemalże z nosem przytkniętym do drzwi. Z łazienki słychać było tylko łkanie. Ciotka wyszła na balkon, by nieco odetchnąć świeżym powietrzem. Zapaliłaby sobie papieroska. Albo dwa. Spoglądając w dół, zobaczyła Bachora i jego powiewającą chustkę. Zuza zgarnęła właśnie kolejny banknot od jakiejś naiwnej staruszki. Pani Zofia Kruk uśmiechnęła się, ale szybko jej ten uśmiech zgasł, bo zamiast łkania znowu usłyszała wycie. Wyjęła z kieszeni gumę do żucia, odwinęła z papierka, licząc do dziesięciu, i wróciła pod drzwi łazienki. – I co, Mila? – zapytała, nasłuchując. – Tak samo jak było – odparła dziewczyna, wychodząc do przedpokoju. – Milaczku, poradzisz sobie. – Ciotka Zofia przytuliła siostrzenicę. – Urodzi się zimą, będzie dobrze! – Nie urodzi się, ciociu! – powiedziała Milena, znów szlochając i pokazując ciotce jeden obsikany test, a drugi wyciągając z kieszeni. – Jedna kreska! –wykrzyczała ze łzami. – I tutaj też jedna! – Pokazała drugi. – Milaczku, nic nie rozumiem, jak to się nie urodzi? Co to znaczy jedna kreska? – Ciotka Zofia kiwała bezradnie głową. – No, nie jestem w ciąży! – Milena zapłakała jeszcze głośniej. – A już imię miałam! Jeremi miał być! I wózek wybrany! Taki w kratkę... – Kratka zamieniła się w jęk rozpaczy. – Niebieską kratkę, ciociu! Ciotka Zofia nie była w stanie tego zrozumieć. Dzisiejsza młodzież wciąż ją zadziwiała. Och jak dobrze, że ona nie ma takich problemów. Otworzyła torebkę w poszukiwaniu apaszki, którą zamówiła od tego samego supersprzedawcy dla Milenki. Mała rzecz, a na pewno pocieszy. – Milaczku, nie martw się, mam dla ciebie mały prezent – powiedziała, wręczając Mili pakunek z wielkim napisem „Burberry”. – Nie widziałaś czasem mojej portmonetki? Nie widziała. Ostatni raz Zofia miała pieniądze, gdy rozmawiała z Zuzanną...

„Rychło na cię troski spadną, bo złodzieje cię okradną”. Bachor zwinął pani Zofii Kruk portmonetkę. PORTMONETKA. – Konseee madonseee flooore, o ma de, o ma de, o ma deo, deo, riki, tiki, sprzedajemy narkotyki, łan tu friiiii –śpiewał Bachor pod oknem Liliance, rocznej wnuczce sąsiadów z czwartego piętra. Lilianka w tym czasie karmiła to Bachora, to Parysa Antonia chrupkami, zaśmiewając się i pokazując wszystkie swoje zęby, sztuk cztery. Parys Antonio bardzo lubił chrupki. Na parterze, pod jedynką, a konkretnie przed komputerem, siedział Jacek Wolicki. Spojrzał przez okno na swoją rozkrzyczaną radośnie córkę, westchnął, słysząc słowa wyliczanki, odpalił komputer, wpisał adres serwisu randkowego, zalogował się i zaczął szukać. Miał już dość samotności, dość przelotnych związków, dość dziewczyn, dla których Zuzanna była przeszkodą. Chciał też, by Zuza miała bliski kontakt z kobietą, bo o pewnych sprawach, mimo dużego samozaparcia, naprawdę nie umiał, a przede wszystkim bardzo nie chciał rozmawiać. Sześćdziesięciopięcioletnia zwariowana wdowa, która nagle pojawiła się w ich życiu, nie była w stanie zastąpić Zuzi matki. Spojrzał na monitor. Już chciał spełnić marzenie Julitty, dziewczyny z ekranu, lat trzydzieści pięć, szukającej nowej drogi w życiu właśnie z nim, gdy usłyszał głośne pukanie do drzwi. Można by rzec, walenie. Za drzwiami stała wzburzona pani Zofia Kruk. Wymachiwała rękami i apaszką w kratkę. Nie mogła złapać oddechu. – Bachor jeden! – zaczęła. – Pani Zosiu, co się stało? – zapytał zdziwiony. – Bachor jeden zwinął mi portmonetkę! Miałam tam wszystko! Karty, dowód, pieniądze! – krzyczała kobieta, w dalszym ciągu wymachując rękami. – Pani Zosiu, proszę wejść, porozmawiamy – zaproponował Jacek, zasłaniając się przed nieudolnymi próbami okładania go apaszką Burberry, jeszcze w woreczku, po twarzy. – Porozmawiamy, porozmawiamy! Panie Jacku, kobiety panu trzeba! Nie do rozmawiania! Do wychowywania córki! –Wzburzona Zofia spojrzała na zdjęcie Julitty i krzyczała dalej: – Nie jakiejś wydumanej marzycielki, a normalnej baby z ikrą! Julitta, phi. – Zofia usiadła przy stoliku z komputerem i przeczytała na głos ofertę Julitty: – „Jesteś tym, na kogo czekam, moim wybrańcem, słońcem na bezkresnym niebie”. – Zofia spojrzała na zawstydzonego Jacka z politowaniem. – Bezkresne niebo, żesz… – wycedziła i znów zamachnęła się workiem z apaszką. Tym razem trafiła. Jacek złapał się za policzek i spojrzał na Zofię. – O co chodzi, pani Zosiu? Spokojnie, bo ja nic nie rozumiem. Moja Zuza zabrała pani portmonetkę? Moja Zuza? – Tak, panie Jacku – stwierdziła już nieco spokojniej Zofia Kruk. – W

Cygankę się bawiła! Wywróżyła mi, że mnie złodzieje „napadną i coś mi ukradną” – powiedziała teatralnym szeptem, mocno gestykulując. – W każdym razie wróżba się spełniła –westchnęła. – Portmonetka zniknęła, a ostatnią osobą, która ją widziała, była Zuza. Skasowała mi za tę wróżbę dwadzieścia złotych! Jacek zmarszczył czoło. Poszli razem do pokoju Zuzy. Na stole leżała książka „Dzieci z Bullerbyn”, otwarta na sto dwudziestej stronie. Marginesy były brudne od krwi, a obok leżały dwa niemalże świeżo wyrwane zęby mleczne. Jacek po kolei otwierał wszystkie szuflady i szafki Zuzy. Nigdy tego nie robił. Dla zasady. Czuł się podle, niemalże jak CBA wkraczające do mieszkań o godzinie szóstej rano i szperające w poszukiwaniu ukrytych dowodów. Jacek też szukał dowodu winy. Bezskutecznie. Wyjrzał przez okno i zawołał Zuzę, by wróciła do domu. – Zosieńka! – Zuza rzuciła się w objęcia Zofii Kruk, jak tylko ją zobaczyła. Ta stanowczo odsunęła dziewczynkę od siebie. Zuza, zdziwiona, spoglądała raz na panią Kruk, raz na tatę. Nie wiedziała, o co chodzi. – Co się stało? – zapytała. – Coś się stało? – zapytała ponownie. – Zuzanko… – zaczął Jacek. – Gdzie jest portmonetka pani Zosi? – Portmonetka? – zapytał Bachor zdziwiony. – Nie wiem. – Zabrałaś portmonetkę? – Jacek złapał córkę za rękę i spojrzał w jej coraz bardziej szkliste oczy. – Pani Zofia nie ma portmonetki. Ostatnio dawała ci pieniądze za wróżenie. O tym też porozmawiamy, innym razem. Teraz najważniejsze jest to, gdzie się podziała portmonetka. Gdzie ją schowałaś? I dlaczego to zrobiłaś? – Jacek zasypał córkę serią pytań. Zuzanna wybuchnęła płaczem i uciekła do pokoju. – Nic nie zabrałam! Nie mam! Nawet te dwadzieścia złotych mi Gibon ukradł! –Dobiegło ich łkanie Zuzy z pokoju. –Chciałam mu powróżyć, a on mi ukradł! – Bachor trzasnął drzwiami. – Kto to Gibon? – zapytała Zofia Jacka. – E, to taki tutejszy menel. Popija wiśnióweczkę i chodzi bez celu po osiedlu. W tym samym czasie Parys Antonio gryzł złotą kartę kredytową pani Zofii Kruk. Parys Antonio lubił złote karty kredytowe. Dzisiejszy dzień był dla pani Zofii Kruk bardzo trudny. Zmęczona jego wydarzeniami leżała w wannie i opowiadała wszystko Staszkowi. Zawiodła się na Zuzannie. Dziecku potrzebna jest matka. Musiała im jakoś pomóc. Usłyszała dzwonek do drzwi. Staszek poszedł otworzyć, po chwili wrócił. – Zosieńko, policja do ciebie. – Policja? – zdziwiła się Zofia, wychodząc z wanny i narzucając swój różowy szlafroczek. – Czego chcą? –zapytała. Staszek nie wiedział. Miły pan policjant, tak młody, że mógłby być jej wnukiem, zamarł na jej widok. – Nie patrz się tak, kochasiu, tylko mów, o co chodzi – powiedziała Zofia i ścisnęła się mocniej paskiem. Kochaś powiedział. O godzinie piętnastej znaleźli na trawie pijanego w sztok Wiesława

Gibończyka. Pan Wiesław, zwany Gibonem, przed odwiezieniem na izbę wytrzeźwień zeznał, że zwinął portmonetkę kobiecie, na którą wpadł przez przypadek w klatce D, w bloku o numerze dwadzieścia dziewięć. Zofia odetchnęła z ulgą. Wyciągnęła rękę po portmonetkę, w której było wszystko oprócz dwustu złotych i złotej karty kredytowej. – Która godzina? – zapytała Zofia. – Dochodzi dwudziesta – odparł policjant. – Pan poczeka na mnie – poleciła pani Kruk, wychodząc z pokoju. – Zawiezie mnie pan do sklepu z zabawkami. Na sygnale, byle szybko. O jedenastej w nocy Jacek usłyszał, jak ktoś rzuca w jego okno drobnym żwirkiem. Przed oknem stała pani Zofia Kruk z wielkim, owiniętym w kolorowy papier kartonem. – Ciii, panie Jacku. Nie chciałam budzić Zuzanny – powiedziała cicho. –Portfel się znalazł, Gibon go zwinął, ten menel od wiśniówki. Głupio mi strasznie i mam prezent dla Zuzanki. Położy pan, panie Jacku, pod drzwiami Zuzy i powie, że od Wróżki Zębuszki! Ucieszy się. Następnego dnia, idąc do szkoły, Zuza zatrzymała się, rozejrzała konspiracyjnie wokoło, wyjęła czarny sprej i napisała na murze „Gibon to parówa i osraniec oraz złodziej”. Odsunęła się, podziwiając swoje dzieło. Parys Antonio podniósł prawą nogę, zrobił swoje i uciekł z podkulonym ogonem. Jacek Wolicki, bardzo zaniepokojony ostatnimi ekscesami córki, postanowił działać. Ewelina nie była taka zła. Wydawało mu się, że Zuza niezbyt ją polubiła, ale w miarę upływu czasu na pewno będzie lepiej. Zaprzyjaźnią się, zawsze to dorosła kobieta w domu. Ewelina była w porządku. I jak całowała! O matko! Nie dawał za wygraną. To, że telefon Eweliny nie odpowiadał, przecież nic nie znaczyło. Maile mogły nie dochodzić. Fakt, w pracy nie było jej ostatnio, ale może wreszcie wróciła? Zaraz po ósmej, jak tylko machnął kartą magnetyczną przed bramką wejściową, pobiegł na trzecie piętro do marketingu. „Ewelina Forycka – Dyrektor”. Pokój numer trzysta dwanaście. Zapukał do drzwi – nikt nie otwierał. Nacisnął klamkę – ustąpiła. Zajrzał do środka – nikogo nie było. A przynajmniej tak mu się wydawało. Spod biurka wystawały niezmiernie długie nogi. Tym razem w czerwonych szpilkach. Zaraz obok nich znajdowały się inne nogi. Odziane w spodnie od garnituru, w prążki. Pod biurkiem dyrektor Działu Marketingu, Ewelina Forycka, całowała się namiętnie ze swoim nowym asystentem. Jacka nie zauważyła. Po chwili wahania Jacek stwierdził, że powinien poszukać innego wzorca dla swojej jedynej córki. Wyszedł cicho z pokoju, zamykając za sobą drzwi. ALERGIA NA PANA JANKA.

Milena siedziała w ciemnym kinie i siąkała nosem. Obok siedział dentysta i się nudził. Na ekranie leciała reklama czekoladek, która to Milenę bardzo, ale to bardzo wzruszyła. Milenę wzruszało niemalże wszystko, od reklam począwszy, poprzez rzewne piosenki, na wyborach Miss Polonia czy Miss Świata skończywszy. Bo ona taka szczęśliwa – myślała sobie Mila, ocierając łzy. W ciemnym kinie, podczas reklamy czekoladek, w momencie kiedy mały chłopiec ofiarowywał jeszcze mniejszej dziewczynce bukiet kwiatów wraz z czekoladką zawiniętą w złoty papierek, rozległ się spazmatyczny szloch. Po chwili dało się słyszeć wyraźny szept, przerwany głośnym dmuchnięciem w chusteczkę. – Pyli coś. Niechybnie alergia. Milena, nie zważając na to, że w samym środku zimy, przy temperaturze piętnastu stopni poniżej zera trudno o pylenie, wtuliła się w Mariusza i wpatrzona w ekran dalej cicho pochlipywała. Tym razem z powodu reklamy kawy. Alergię miała też Zofia Kruk. Alergię na dobroczynność. Objawiało się to nie tyle łzawieniem, ile wściekłością i przekleństwami w co najmniej trzech językach. Idąc do swojej siostry, na drzwiach zobaczyła reklamówkę. Znalazła w niej bułkę „rozmaitości”, ser topiony, jabłko i do połowy wypitego Kubusia. Na dnie reklamówki luzem latały trzy monety pięciozłotowe. – Po jaką cholerę? – mruknęła Zofia, otwierając drzwi. – Kawały się kogoś trzymają. – Pokiwała głową i rzuciła reklamówkę w stronę wychylającego głowę z sąsiednich drzwi Parysa Antonia. Pomiędzy piętrem czwartym a piątym, w klatce D dużego wieżowca pies arystokrata na pewno nie miał alergii. Przeżuwał z należytym szacunkiem bułkę z pasztetem oraz dwa trójkąciki serków topionych, które wyjął z małej reklamówki. Mruknął z zadowolenia, wypluł resztkę kartki w kratkę z napisem „Dla Zosieńki” i poszedł pod drzwi mieszkania czekać, aż ktoś go wpuści do środka. – Podobało ci się? – Rozmarzona Milena wpatrywała się w Mariusza. – To była miłość! Na śmierć i życie! Mariuszowi film się mniej podobał, ale zachwycona Milena bardzo. Jej oczy, jej włosy, jej głos. Wszystko. Chciał pokazać ją całemu światu. Ale przede wszystkim mamie. – Milaczku, chciałbym cię przedstawić mamie – powiedział, gdy siedzieli w samochodzie pod jej blokiem i obściskiwali się namiętnie. – Mamie? – Milena czuła się zdecydowanie nieswojo, kiedy Mariusz jedną ręką dotykał jej brzucha, drugą uda, a mówił o swojej mamie. – Kiedy? Po co? – Milena nie lubiła być „przedstawiana”. Uświadomiła sobie, że sama jeszcze nie zaprosiła Mariusza do domu. Wypadałoby – pomyślała. Ale tak samo jak nie chciała być przedstawiana – nie chciała też przedstawiać. Mama kupowałaby jej wtedy suknię ślubną, a tata konsekwentnie mówiłby do niego

„panie Janku”, jak do wszystkich chłopaków, którzy się kiedykolwiek przy Milenie kręcili. Pan Janek wprawdzie był jeden, ale za to długo. Jeździł do Mileny na rowerze, zwykle z różą w zębach. Czasem konwaliami. To ten od Fantastycznej. Gdy Milena płakała któryś dzień z kolei dlatego, że ta Fantastyczna jest fantastyczna i że na pewno Janek do niej nie wróci, tata wreszcie to zauważył. Usiadł na kanapie w pokoju Mileny, podrapał się zatroskany w resztkę siwych włosów i zadał retoryczne pytanie: – Milaczku, ale ty chyba nie traktowałaś go poważnie? Nie. Prowadzając się z kimś za rękę przez tyle lat, nie można traktować go poważnie. Zaiste – jakby powiedziała ciotka Zofia. Zuzanna wracała do domu. Niewiele dzisiaj. Osiemnaście złotych i dwadzieścia groszy oraz scyzoryk. Po kiego jej scyzoryk? Niby szwajcarski. Trudno. Lepsze to, niż nic –pomyślała, chowając pieniądze do skarbonki. Parys Antonio miał niestrawność. Dolegliwość ta dopadła go – przez zupełny przypadek – zaraz po tym, jak zobaczył Jacka Wolickiego wchodzącego do domu w towarzystwie nowej kobiety. Nowa kobieta Jacka miała na imię Jowita. Była informatykiem. Chuda, jakby wysuszona, miała rzadkie włosy koloru mysiego, długi szpiczasty nos, a na nim okulary w srebrnych oprawkach. Słodka córeczka Jacka Wolickiego, Zuzanna, na widok Jowity również –przez zupełny przypadek – dostała niestrawności. Jacek więc zamiast spędzać mile czas ze swoją nową wybranką (poznaną na forum „Serwery i urządzenia serwerowe”) doglądał córki koczującej w toalecie, a konkretnie siedzącej na sedesie z różową miską na kolanach. I cierpiącej. Latał między łazienką a pokojem, między jedną kobietą żądną jego towarzystwa a drugą, co chwila obie przepraszając. Gdy wymęczona Zuzanna wreszcie usnęła w jego ramionach, zaskoczony stwierdził, że Jowita zniknęła. Nowa kobieta Jacka Wolickiego zniknęła bezpowrotnie z jego życia, a także z forum „Serwery i urządzenia serwerowe”. A szkoda. Była ekspertem. – Ładnie ci Mila schudła. – Zofia Kruk piła kawę u siostry i obserwowała siostrzenicę sprzątającą nerwowo swój pokój. – No ładnie, ładnie. Byleby to utrzymała. Bo z nią różnie bywa. – Pani Anna popatrzyła krytycznie na córkę. –No zobacz, jak ona wygląda. Stringi jej wystają. Mila! – zawołała. – Cicho, Aniu. – Zofia spojrzała na siostrę wieszającą pranie. – A co ty byś chciała, by jej wystawało? – zapytała. –Barchany? Jak już muszą wystawać, to koronki. – Ty popatrz. – Mama Mileny wyjęła coś czarnego z miski. To „coś” zamknęłoby się w łupinie orzecha. –Majtki ze sznurkiem w tyłku. Ja nie wiem po co. Ani to wygodne, ani ładne. – Aj tam, zaraz wygodne – prychnęła Zofia. – By być piękną, trzeba się nacierpieć. – Wzruszyła ramionami. –Zobacz, jak szpilki ładnie wyglądają na nodze. – Uniosła zgrabną stopę w wysokiej

szpilce. – Chodzimy w nich? –zapytała. – Chodzimy – odpowiedziała sama sobie. – I cierpimy, prawda? Mama Mileny, a zarazem siostra Zofii Kruk, nie bardzo wiedziała, jak ma zareagować. Nigdy nie posiadała szpilek, a cierpieć nie miała zamiaru. Ani przez sznurki w tyłku, ani przez ekstremalnie wysokie obcasy. Spojrzała tylko na siostrę i dalej wieszała pranie. Zarówno szpilki, jak i stringi były jej zupełnie obce. Wolała jeansy, flanelową koszulę, plecak i góry. Teraz, będąc na emeryturze, kiedy tylko mogła, pakowała do pociągu męża, siebie, tonę książek i jechała do małego domku w Bieszczadach, który wprawdzie należał do Zofii, ale Zofia nigdy tam nawet nie była.Zofia Kruk na górskim szlaku? I może jeszcze w traperach? Niemożliwe. Zofia i Anna były zupełnie inne. Zupełnie. FERALNA KAWA. Pani Zofia Kruk czuła się poirytowana. Po raz kolejny Milena wręczyła jej reklamówkę z kawałkiem bułki i wędliną oraz niedokończonym słoikiem majonezu. I jeszcze była tam koperta. A w niej dziesięć złotych. Jak zawsze do reklamówki przyczepiono kartkę z napisem „Dla Zosieńki”. Zosieńkę powoli trafiał szlag. Milena też się wkurzała, że co najmniej raz w tygodniu na drzwiach do jej mieszkania wisi reklamówka z jakimś jedzeniem w środku, a czasem nawet pieniędzmi. – Głupie kawały się kogoś trzymają! –zżymała się ciotka Zofia. – Czy ja wyglądam na wychudzoną? Zdaniem Mileny ciotka wyglądała na zdecydowanie bardziej wychudzoną niż ona, ale nie zmieniało to faktu, że reklamówka wieszana na klamce była zdecydowanie nie na miejscu. Jedynie pewien arystokrata nie był zdenerwowany tym faktem. Pies Parys Antonio wolał, jak Zuza do reklamówki wraz z bułką wrzucała kiełbasę krakowską, a nie metkę tatarską. Parys Antonio nie lubił surowizny. Od rana Milena cierpiała. Przeżywała katusze. Mariusz miał przyjść na kawę. – Będzie, mamuniu. W niedzielę –oświadczyła mamie, korzystając z okazji, że ta nie siedziała w Bieszczadach. –Kiedyś musi być ten pierwszy raz. Już trzeci raz odkurzała swój pokój, zastanawiając się, gdzie jeszcze nie jest wystarczająco sterylnie. Potem dwa razy machnęła mopem. Nakrzyczała na ojca, że na podłodze stoją dwie brudne butelki od wina, na mamę też się wydarła, ale tak właściwie nikt nie wiedział dlaczego. Zmęczona i zestresowana położyła się późno spać. Zrzuciła tylko jeansy i weszła do łóżka. Pozostało czekać. Spojrzała na zegarek. – Dziewięć godzin i trzydzieści dziewięć minut – powiedziała cicho. – I już. Nic mnie nie może zaskoczyć. – I zasnęła.

Wieczorem Zuza, z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku, włożyła kolejne trzydzieści złotych do skarbonki. Monetę pięciozłotową, luźno brzęczącą, wrzuciła do koperty z napisem „Zosia”. Postanowiła kupić drugą skarbonkę. Było ją na to stać. Uśmiechnęła się i poszła oglądać Scoobiego na DVD. Jacek spał. – Ach, zapomniałam dać cukier! –Milena zerwała się i pobiegła do kuchni. – Milaczku, nie trzeba. – Mariusz chciał ją zatrzymać. – Przyniosę, kochanie, nie ma kłopotu – krzyknęła. Po powrocie zauważyła, że nie ma łyżeczki. Znowu śmignęła do kuchni. Mariusz odprowadził ją wzrokiem. A w szczególności jej lewą nogawkę, z której coś wystawało. Mila usiadła i uśmiechnęła się. – Tato, przyjdziesz? – zawołała. – Idę po tatę – stwierdziła i poszła do pokoju ojca. Mariusz był coraz bardziej zaintrygowany czymś, co wystawało z jej lewej nogawki. Nic jednak nie powiedział. – Tato, to Mariusz. – Zawsze zapominała, kogo należy przedstawiać pierwszego. – A to mój tata. Dwaj mężczyźni jej życia uścisnęli sobie dłonie. – Mila, przynieś słodzik – poprosił tata. Milena zerwała się z miejsca. –Milaczku, poczekaj! – Nie tylko dentystę zaintrygowało COŚ wystające z nogawki jeansów Mileny. Ojciec zmrużył oczy i złapał. Zaczął ciągnąć. I ciągnąć. Z nogawki zaczęły wysuwać się rajstopy koloru cielistego. I wychodziły bardzo długo. Na jakieś dwa metry, bezlitośnie ciągnięte przez ojca. Milena od razu zaczęła żałować, że wzorem romantycznych bohaterek nie potrafi zemdleć na zawołanie. Przydałoby się. Natychmiast padłaby nieżywa. Rajstopy były tam od wczoraj. Zdjęte razem ze spodniami. Milena zrobiła zdziwioną minę i stwierdziła z wymuszonym uśmiechem: – Ojej, rajstopy. Ach, jak one się tu znalazły? A wszędzie ich szukałam. Zwinęła rajstopy w kłębek i poszła do kuchni, skąd po chwili rozległ się rozdzierający szloch. Nie wychodziła przez pół godziny. Mama starała się ją pocieszyć, a w tym czasie ojciec zabawiał Mariusza, opowiadając mu o dzieciństwie Milenki. Gdy wróciła, miała taką minę, że Mariusz od razu zdecydował się iść do domu. Zostawił niedojedzony placek z wiśniami i niedopitą kawę. – Miły ten twój kolejny Janek –stwierdził tata. – Chyba najlepszy z nich wszystkich. WIZYTA U TEŚCIOWEJ. – Kochanie, a może jutro pojedziemy do mamy? – Usłyszała na początku rozmowy telefonicznej z Mariuszem pewnego piątkowego wieczoru. – Jutro? Do twojej mamy? – zapytała zdziwiona. – Ale ja nie jestem przygotowana! – Mila, co jest do przygotowywania na dwa dni? Bierzesz piżamę i już. Spędzimy razem weekend. To Milenę przekonało. Wspólny weekend z Mariuszem to było to, na co zawsze miała ochotę.

Pół biedy potencjalna teściowa, według Mariusza –kobieta idealna. Wstała z łóżka, wzięła prysznic. Spakowała do małej walizki najpotrzebniejsze rzeczy i była gotowa. Pozostało jeszcze przygotować się psychicznie. Miała na to całą noc. – Witaj, Helenko, Mariusz dużo mi o tobie opowiadał. – Na progu dużego, białego domu z czerwoną dachówką stała, uśmiechając się czarująco, dystyngowana pani. Przez okulary w złotych delikatnych oprawkach wnikliwie obserwowała gości. – Milenko, mamo, Milenko –poprawił ją Mariusz. – Ach, oczywiście, że Milenko! Witaj zatem, Milenko! – Kobieta w nieskazitelnie białej sukience cmoknęła powietrze trzy razy gdzieś w okolicach policzków Mileny. Mila poczuła woń perfum i pudru. Nie zdążyła nawet odwzajemnić pocałunków. Pani domu szybko się od niej odsunęła. – Wejdźcie do środka, zapraszam. – Uchyliła drzwi i przepuściła gości przodem. – Helenko? – Milena spojrzała przerażona na Mariusza i wyszeptała cicho: – Jaka Helenko? – Chwyciła go mocno za rękę. – Ciii, kochanie, mama się przejęzyczyła – uspokoił ją Mariusz. „Helenka” brzmiała w uszach Mileny w dalszym ciągu. Widziała tę Helenkę oczyma wyobraźni i pod każdym względem wyimaginowana postać wypadała lepiej od niej. Na pewno była blondynką. I to chudą. Chuda była na pewno. Rozszczebiotana pani Rubik zaprowadziła Milenę i Mariusza do kuchni. Na ławie przy stole, niemalże wbity w róg kuchni, siedział przykryty w całości gazetą pan Rubik. Na dźwięk otwieranych drzwi podskoczył wysoko, energicznie zamknął gazetę i pod rozkazującym spojrzeniem żony ośmielił się przywitać syna i jego dziewczynę. – To jest He… Milenka, kochanie, oczywiście, że Milenka. – Pani Rubik szybko poprawiła się, widząc wzrok syna. Milena podeszła do pana Rubika, objęła go w pół i pocałowała na powitanie w obydwa policzki. Marek Rubik nie był przyzwyczajony do takiej wylewności. Zaskoczony upuścił gazetę. Milena rzuciła się pod stół. Między stroną piętnastą a szesnastą schowana była książka. Z okładki patrzył na nią koń. I się uśmiechał. Przynajmniej tak się Milenie wydawało. Znad stołu patrzył na nią pan Rubik. Błagalnie kiwał głową i wymownie wywracał oczami w stronę żony. Nie uśmiechał się zupełnie, a prawie płakał. Milena zrozumiała. Schowała książkę z powrotem pomiędzy stronę piętnastą a szesnastą i oddała gazetę panu Rubikowi. Wstała i otrzepała kolana. – Zanieś, kochanie, torbę Milenki do pokoju – rozkazała mężowi pani Rubik. –Toż zostaw tę gazetę! – Wyciągnęła rękę. – Ja ją z chęcią przejrzę. – Milena ubiegła panią Rubik w zamiarze przechwycenia gazety z końską wkładką. – Poczytam sobie później. Teraz pójdę się rozpakować. – Uśmiechnęła się i ściskając gazetę, ruszyła za panem Rubikiem. Pan Rubik bez słowa położył walizkę na podłodze, gestem wskazał łóżko, zgarnął gazetę niczym

najcenniejszy skarb i zgarbiony szybko czmychnął z powrotem do kuchni. – Dobranoc, Milenko. – Do pokoju, gdzie przygotowywała się do snu, cicho wszedł Mariusz. – Zostań ze mną chwilę, przytul mnie. – Wyciągnęła do niego ręce. – Milenko, ale mama. Jeszcze nie śpi, krząta się. – Mariusz był wyraźnie spięty. – Wracam do siebie. – Mariusz, no co ty… – Milenie było przykro. – Chociaż daj mi buzi na dobranoc! – Uśmiechnęła się i wydymając usta do pocałunku, zamknęła oczy.Otworzyła je natychmiast po tym, jak usłyszała trzask zamykanych drzwi. Od zewnątrz. Mariusz Rubik poszedł spać. Niedzielny poranek upłynąłby w zupełnie miłej atmosferze, gdyby nie to, że Milena już na stałe została Helenką. Nawet przestała protestować. Dobrze, że chociaż kochaną. Jednak „kochana Helenka” nieco jej przeszkadzała. Milena starała się zachowywać bardzo poprawnie. Tak jak na potencjalną narzeczoną szanowanego lekarza przystało. Nie wychodziło jej to zupełnie. Na bluzce miała już kawałek pomidora, masła i żółtko od jajka. Obok siedział Mariusz i nerwowo połykał kawę zbożową. Naprzeciwko niej pani Rubik, w nieskazitelnie czystej bluzce, przeżuwała kanapkę z szynką. Pan Rubik jak zwykle siedział w rogu i czytał gazetę. Po latach przekonywania męża do właściwego zachowywania się przy stole – konwersowania, a nie czytania bzdurnej polityki – pani Rubik dała za wygraną. Dobrze, że chociaż czyta o polityce, a nie jakieś dyrdymały – myślała. Dyrdymałami dla pani Rubik było wszystko, co nie leżało w sferze jej zainteresowań. O godzinie jedenastej ojciec Mariusza podziękował za śniadanie i wstał od stołu. Każdej niedzieli udawał się do kościoła na dwunastą. Najpierw była suma, potem spotkanie Kościelnej Służby Mężczyzn. „Oldboje” – mawiała z drwiną pani Rubik, ale pozwalała na te trzy godziny nieobecności. Każdy musi mieć jakieś hobby, a że jej mąż miał akurat takie? Nieszkodliwe. Zupełnie nieszkodliwe. Nogi złamać nie można, kobiety innej poznać... Pan Rubik wkładał najlepszy garnitur, wylewał na siebie pół butelki wody kolońskiej i szedł na sumę. Pani Rubik do kościoła chodziła sama. Suma wydawała jej się zbyt długa. Sąsiadki też wolały wieczorną mszę, więc chodziła z nimi, by chwalić się to nową sukienką, to kapeluszem, to synem czy córką. Chociaż córką nie chwaliła się już dawno. Poza tym te męskie, kościelne spotkania. Nuda. Wielokrotnie próbowała przekonać męża, by się z nią pokazywał w pierwszej ławce w kościele, głośno śpiewając „Ave Maria” – taki piękny miał głos! – ale bezskutecznie. Pan Rubik konsekwentnie wsiadał sam do samochodu, cicho mówił „Z Bogiem” i szybko odjeżdżał w stronę kamiennego kościółka. Do kościoła nigdy jednak nie docierał. Tym bardziej na spotkania służby kościelnej. Kilka kilometrów za miastem, w starej stodole, zrzucał z siebie elegancki garnitur i starannie wieszał go na wieszaku. Potem zakładał wysłużony podkoszulek, bryczesy, oficerki i całą godzinę to kłusował, to galopował na koniu po okolicznych lasach. Zwykle pędził jak wiatr z tak promiennym uśmiechem na twarzy, że nawet mijający go znajomi nie byli w stanie rozpoznać w nim Marka Rubika, cichego, smutnego pantoflarza,

mieszkającego w domu z czerwoną dachówką. Kim jest ta cholerna Helenka –myślała Milena, zasypiając już w swoim własnym łóżku. – Helenka to, Helenka tamto. Dobranoc, kochana Helenko. – Ziewnęła przeciągle. Ostatnią rzeczą, na jakiej zawiesiła wzrok przed snem, był brzeg skórzanej okładki z napisem „Moralność pani Dulskiej”. Milena wzięła poduszkę pod pachę, odwróciła się na bok, założyła nogę na kołdrę, jeszcze raz mruknęła coś o cholernej Helence i zasnęła. OCH, KAROLAJNA. Milena siedziała u szefa, oglądając jego podeszwę, tym razem bez gumy do żucia. Zaciekawiły ją dzisiaj jego skarpetki. Każda innego koloru, chociaż zbliżonego, i każda ukazująca owłosione nogi.Zaiste, cudowny widok, jakby powiedziała ciotka Zofia. Milena miała ten cudowny widok przed oczami już jakąś chwilę i usiłowała się skupić na słowach szefa, który oświadczył, że Kirusek Mikrusek potrzebuje do pracy analiz, które przedstawił na wydruku. Mówiąc te słowa, Wacek wyciągnął segregator wypełniony papierami. – Co to jest? – zapytała Milena, nieświadoma swojej sytuacji w nadchodzącym miesiącu, dwóch, a może nawet i trzech. – Analizy do zrobienia – powtórzył szef, również nieświadomy swojej sytuacji, z tym że w dużo bliższej przyszłości – w nadchodzących minutach, a nawet sekundach. – Analizy? – Milena spojrzała na niego pytająco. Szef kiwnął głową. – Do zrobienia? – Milena wstała i coraz bardziej czerwieniejąc, wyrzuciła z siebie podniesionym głosem serię pytań: – Te wszystkie kartki, tak? Te wszystkie karteczki? I te kolorki mówią, co ja mam robić? Kiedy? – Rzuciła segregatorem tak mocno, że nogi szefa spadły ze stołu. Zachwiał się na swoim fotelu. –Potrzebuję pomocy! Sama nie dam rady. Tu jest roboty dla trzech aż nadto! –Wychodząc, trzasnęła drzwiami. Wpadła na zdziwionego Kiriosa. – I need help, panie Mikrusek –powiedziała wzburzona. – I jak mi pan kogoś nie znajdzie, sam pan se będzie te analizy robił! – krzyknęła. Kirios Mikros nic nie rozumiał. Nie rozumiał, dlaczego ta miła, zwykle spokojna dziewczyna potrzebuje pomocy, dlaczego wymachuje jego segregatorem, nad którym tak bardzo się napracował. Wacek miał problem. A raczej problem miał szef Działu Analiz Wacław Fryderyk Lubkiewicz. Zaobserwował bunt na pokładzie. Bez Milenki jego okręt zatonie, na pewno zatonie. A on, jak ten szczur, będzie musiał uciekać. Zawsze uciekał. Zasadniczo umiał niewiele, ale przez ciągłą zmianę pracy miał kontakty. Tu nabroił, tam nabroił i potem zwiewał. Jak ten szczur. – Nie ma analityków – westchnął. Wszyscy wyjechali do Irlandii. O tym Wacław Lubkiewicz był przekonany. Wszyscy. I nie miał kto pracować. A drugiej takiej Milenki nie znajdzie. Trzeba działać. Na kartce napisał sobie dwa punkty: „Udobruchać Milenkę”.

„Znaleźć nową laskę do analiz”. O ile punkt pierwszy wydawał mu się łatwy do spełnienia – nie wątpił przecież w swój urok osobisty – o tyle punkt drugi był czystą abstrakcją. Przez Irlandię. Westchnął i zadzwonił do kadr. Trzy godziny później w drzwiach stanęła dziewczyna. Milena znienawidziła ją od pierwszego wejrzenia. Z założenia nie lubiła kobiet, których rozmiar garderoby wynosił mniej niż 38. Rozmiar 34 był zupełnie odpychający. Tym bardziej odpychające były jej błękitne jak niebo oczy i długie do pasa blond włosy – kompletnie bez odrostów. Widać naturalne, jak zauważyła Milena. Nie mówiąc już o twarzy, która była tak piękna, że aż nierealna. Okropność. – Cześć, jestem Karolina. Twoje wsparcie. – Dziewczyna podeszła do Mileny i uśmiechnęła się promiennie. –Przyszłam z marketingu. Tam chwilowo mamy luz, a słyszałam, że potrzebujesz pomocy? Ostatnia deska ratunku. Karolina jest na pewno głupia. Jak na blondynkę przystało – pomyślała. Po czterech godzinach dłubania w analizach i dzielenia się pracą ku swojemu zaskoczeniu stwierdziła, że dziewczyna jest fajna. I łapie wszystko w lot. Kiriosek, który wleciał w międzyczasie z kolejnym segregatorem do zrobienia, pewnie miałby taką samą opinię, ale widząc zjawiskowe piękno pochylające się nad jego wydrukami, wydusił z siebie tylko jedno: – Och, Karolajna. Och. – I znikł za drzwiami. Za drzwiami natomiast nie chciał zniknąć Wacław Lubkiewicz, który gdy tylko zobaczył nowe wsparcie Działu Analiz, sam chciał ten dział wesprzeć. Całym sercem i duchem, a najchętniej ciałem. Usiadł niedaleko dziewczyn i udając, że się przysłuchuje, tylko się przyglądał. A raczej pochłaniał rozmarzonym wzrokiem nowy „nabytek” działu. Do tej pory Milena myślała, że nie można mieć wszystkiego. Przypadek Karoliny pokazywał, że jest inaczej. Była piękna, zgrabna, mądra i fajna. – To niesprawiedliwe – zamruczała Milena, porównując swoje udo z udem Karoliny. – Niesprawiedliwe. Kirios Mikros również uważał, że życie nie jest sprawiedliwe. Od długiego już czasu szukał żony, pracując na wszystkich niemal kontynentach – bez sukcesu. Jego kontrakty trwały długo. Czasami rok, czasami pół roku, ale nigdy krócej. I akurat teraz, gdy przyjechał do takiej Polski, o której wcześniej niewiele co słyszał, na raptem dwa tygodnie, spotkał Zjawisko. Zjawisko przecudnej urody. I wybornego intelektu. – Och, Karolajna – westchnął. – Och. – Po czym wyjął komórkę, by zadzwonić do kogo trzeba w sprawie przedłużenia kontraktu. Najlepiej na całe życie.

„BALLADA O HENDRYKU” I HOKUS-POKUS. Chyba już wystarczy – pomyślał Bachor, gdy wyrwał sobie trzeci ząb mleczny. Otarł zakrwawiony palec o książkę, którą dostał w prezencie od Wróżki Zębuszki. Siedział w pelerynie Harry’ego Pottera, wywijał różdżką i mówił zaklęcia. – Lumos! – krzyknęła Zuza. Światło się nie zapaliło, ale za to przez otwarte okno Zuzanna zobaczyła panią Zofię Kruk wysiadającą z taksówki. Szybko wzięła kartkę i przeczytała szeptem: – Włos staruszki, trzy włosy kota, paznokieć dziewicy, zęby, piasek i marcepan. Wychyliła się przez okno i krzyknęła: – Zosieńko, czy ty jesteś staruszką? Zofia rozejrzała się wokół, czy ktoś nie widzi, i odparła, że wolałaby nie być staruszką, aczkolwiek niektórym się wydaje, że jest. – To jesteś czy nie? – pytał dalej Bachor. – Włosa potrzebuję. – Zuziu, po co ci włos? – Zofia zamarła. Oczyma wyobraźni widziała, jak Bachor ją skalpuje, by zrobić sobie totem. Mocniej naciągnęła kapelusz na głowę. – Zosieńko, lecę na dół! – krzyknęła Zuza. Po chwili Zofia usłyszała trzask zamykanych drzwi i nim się spostrzegła, Bachor wyrwał jej trzy kruczoczarne włosy i schował do woreczka, w którym znajdowały się już trzy zęby mleczne. – A to futro, co masz, to z kotów? –zapytał Bachor, gładząc Zofię po rękawie. – No… z norek, Zuzanko. – Zofia była coraz bardziej zaniepokojona. – A norki to są takie inne koty, tak? –Dziewczynka była żądna wiedzy. – No… Zuzanko… – zaczęła Zofia, ale widząc w oczach dziecka pragnienie, by norki okazały się niezwykłym gatunkiem kotów, kontynuowała – tak, norki to takie inne koty. – Wzniosła oczy ku niebu. – To wyrywam – stwierdził Bachor. Wyrwał trzy włosy z futra pani Zofii i zwiał do domu. Po chwili zobaczył kolejne ofiary idące w stronę klatki. Szybko spojrzał na przepis na eliksir, schował kartkę do kieszeni i wybiegł z domu. – Cześć, jesteś dziewicą? – zapytał Bachor Mileny, która wracała z mamą ze sklepu. Milenę zatkało. Jej mamę też. – No, jesteś dziewicą czy nie? Potrzebuję do eliksiru czarodziejskiego paznokcia dziewicy. I szukam. – Oj… To najlepiej obetnij swój paznokieć. – Zaśmiała się Milena. – A ja jestem dziewicą? – zapytała Zuza. – Na pewno. – Milena usiłowała zachować poważną minę. – To lecę. – I Zuzanny już nie było. Milena z matką wymieniły porozumiewawcze spojrzenia i weszły do klatki. Przed drzwiami do windy zauważyły czekającą na nich Zofię. – No wreszcie! Gdzie się podziewacie? Przyszłam na kawę. Mila, skocz po ciastka – powiedziała ciotka, wyjmując portmonetkę z torebki. –Wiesz, kochanie, te kawowe, z bezami.

Mila ruszyła do cukierni, obiecując sobie solennie, że nie zje ani kawałka, a mama z ciotką pojechały na piąte piętro. – Coś ty taka skwaszona? – zapytała siostrę Zofia. – Milena chyba uprawia seks –wyznała wstydliwie pani Anna. – Kochanie, seks po dwudziestce to zaiste dziwna sprawa! Najlepiej czekać z tym do emerytury! – stwierdziła Zofia i wyszła z windy, stukając obcasami czerwonych kozaków. – Tato, podpal mi gaz – zażądała Zuza. – Już kochanie. – Jacek wcale nie był zdziwiony, że jego dziecko w piątkowy wieczór, a właściwie noc, będzie coś gotować. Był przyzwyczajony do tabunów dzieci różnej płci przebiegających przez jego dom o różnych porach dnia i gotujących zupy bądź piekących ciasteczka. Nawet o północy. Sam im pomagał, to wycinając wymyślne kształty, to dekorując ciastka kolorowym lukrem. Zdziwiony był jedynie telefonami bardzo zaniepokojonych rodziców, którzy martwili się o swoje dzieci. Nie rozumiał dlaczego. Przecież były z nim. Tym razem Zuza była sama. W jednej ręce trzymała jakiś woreczek, w drugiej – gruby tom Harry’ego Pottera. Na stole w kuchni leżała zadrukowana kartka z napisem „Zaklęcia i eliksiry”. Jacek zawsze starał się poważnie traktować córkę, powstrzymał się zatem od komentarza. Zapalił gaz pod garnkiem z wodą i poszedł z powrotem do swojego pokoju. Zuza zamknęła dokładnie drzwi do kuchni, włożyła strój czarodzieja, który dostała w paczce od Wróżki Zębuszki, i odmawiając zaklęcia z kartki, wrzucała po kolei wszystko do garnka. – Tato, ile to jest pół godziny? –krzyknęła do Jacka. – Jeden raz „M jak Miłość” –odpowiedział. Zuzanna, mimo wielu zalet, miała swoiste poczucie czasu. Na zegarku kompletnie się nie znała – pięć godzin, pięć minut i pięć sekund to było dla niej mniej więcej to samo. Wiedziała jednak, ile trwa „M jak Miłość”. I tej miary czasu trzymała się już od jakiegoś roku. Eliksir miał się gotować pół godziny, krótko przed północą, zatem Zuza wpatrywała się w garnek i czekała, wykrzykując różnorakie zaklęcia i śpiewając najstraszniejsze piosenki, jakie przychodziły jej do głowy. Na kartce było napisane, że trzeba śpiewać strasznie, więc stosowała się ściśle do zaleceń. Jedną z najstraszniejszych piosenek była ta, której nauczyła ją starsza koleżanka, że cztery mile za Warszawą wydał ojciec córkę za mąż i ta córka wyszła za Hendryka, największego rozbójnika. Około północy Milena wysiadła pod blokiem ze swojej biedronki. Gdy w ogromnej torebce szukała kluczy do klatki schodowej, przez otwarte okno usłyszała donośny śpiew dziecka: – Raz jej przyniósł chustkę białą, całą we krwi umazaaaną, całą we krwi umazaaaną... Zdziwiona słuchała dalej. – Ona prała i płakała, ona prała iii płakała, bo po chustce poznawała, bo po chustce poznawała… W tej chwili piosenka została przerwana głośnym „hokus-pokus”, a potem „abrakadabra” i Milena nie dowiedziała się, czyja to była chustka. Wydawało jej się, że kojarzy tę piosenkę ze swoich lat kolonijnych. Z tego, co pamiętała, Hendryk był wielce okrutny i zabijał wszystkich po kolei, a na końcu ukatrupił bohaterkę tej strasznej ballady.

Jadąc sama windą na piąte piętro, wzdrygnęła się, tym bardziej że jej zegarek piknął, informując ją, że wybiła godzina duchów. Biorąc prysznic, Milena miała w uszach śpiew Bachora spod jedynki. Nawet nie zauważyła, kiedy zaczęła śpiewać smętnym głosem: – Raz zaprosił ją na łączkę, raz zaprosił ją na łączkę, tam wyłamał śliczną rączkę, tam wyłamał śliczną rączkę... Milena zadrżała. Straszna piosenka. Mimo że pomyślała o narzeczonym, nie spała spokojnie tej nocy. Śnił jej się Hendryk z twarzą Mariusza, który wspólnie z Violą kazał jej prać brudne chusteczki. Parys Antonio spał. Śnił mu się napad na sklep mięsny. Aż przebierał łapami, gdy we śnie próbowali go złapać, by wyrwać mu z pyska pęta kiełbasy, które ukradł. NAJSZCZĘŚLIWSZY DZIEŃ W ŻYCIU. W pierwszą słoneczną sobotę marca każdy robił to, co lubił. Prawie każdy. Milena kupowała na ryneczku za trzynaście złotych kolejny stanik powiększający biust – tym razem czerwony. Zofia Kruk poddawała się masażowi wykonywanemu przez cudotwórcę, nucąc Bułata Okudżawę. Bachor karmił Parysa Antonia dżdżownicą znalezioną w kałuży. Parys Antonio jadł. Tylko Mariusz Rubik zamierzał zrobić to, czego bardzo nie lubił. Zamierzał wydać pieniądze. Na pierścionek. Zaręczynowy pierścionek dla Mileny. Zaplanował budżet na następne trzy miesiące, uwzględniając nieoczekiwane koszty. W związku z tym, że kompletnie nie znał się na pierścionkach, wziął do jubilera siostrę, by mu pomogła podjąć decyzję. – Kup ten z oczkiem – powiedziała Viola, nachylając się nad ladą i wskazując pierścionek. – Viola, a to nie muszą być brylanty? – zapytał zagubiony. Ostatnio czytał w jakimś czasopiśmie pozostawionym przez pacjentkę, że jeśli pierścionek zaręczynowy, to jedynie z brylantem. – Ach, nie bądź taki małomiasteczkowy – odparła drwiąco Viola. – Zobacz, jest jakaś różnica? Cyrkonia wygląda tak samo. Podniosła pierścionek do góry. Oczko błysnęło w promieniach lamp. Mariusz nie był przekonany. – Ale nie będzie jej przykro, że to nie brylanty? – upewniał się. Kochał Milenę i podświadomie czuł, że to powinien być brylant. Było go na to stać, więc zdecydowanie powinien kupić. – Nie, braciszku. Nie bądź śmieszny –prychnęła. – Z cyrkonią będzie na pewno równie szczęśliwa. Zobacz, jakie piękne kolczyki! – krzyknęła. – Popatrz tylko! Pięć minut później Mariusz płacił swoją kartą kredytową za delikatny pierścionek z cyrkonią, który jubiler schował w śliczne czerwone pudełko w kształcie serca, oraz za ogromne złote kolczyki, które uśmiechnięta szeroko Violetta miała już w uszach. – No idę, idę. – Milena sapała, wchodząc na wieżę kościoła Mariackiego.

– Zwolnij trochę! – Chodź, już niedaleko – zachęcał ją Mariusz całkiem rześkim głosem. – Kiedy ostatnio widziałaś Gdańsk z góry? – Nie wiem. Z dołu też mi się podoba. Nie trzeba włazić tak wysoko, żeby popatrzeć. – Przystanęła, by złapać oddech. Weszli wreszcie na samą górę. Mila, dysząc głośno i wycierając nos, wychyliła się i spojrzała na czerwone dachy miasta. Delikatny wiatr rozwiewał jej włosy, pachniało wiosną. Rozpięła sweter i zamknęła oczy. – Milaczku. – Usłyszała. Odwróciła się i zobaczyła klęczącego przed nią Mariusza, który trzymał otwarte czerwone pudełeczko z prześlicznym pierścionkiem. – Majka! Oświadczył mi się! –zaryczała przez telefon Milena. – No piękny! Taki z oczkiem! Piękny! –krzyczała przez słuchawkę, oglądając swój serdeczny palec. – Ukląkł przede mną i zapytał, czy chcę, a ja powiedziałam, że chcę... – Z brylantem? – zapytała jak zawsze pragmatyczna Majka. – Maja, nie wiem, nieważne! –szczebiotała dalej Milena. – Jest piękny! Jestem taka szczęśliwa! I potem piliśmy szampana! I w ogóle cudowny wieczór! Ślub za rok! Za tydzień będziemy jeździć i szukać miejsca! – Milaczku, czy to nie za szybko? –zapytała Maja. – Majka, takie rzeczy się wie. Wie się, że to ten – stwierdziła Mila z wyższością kobiety, na której palcu lśnił pierścionek zaręczynowy. Trochę ciasny. Muszę go powiększyć – pomyślała Milena, uśmiechając się błogo i marząc o pięknej białej sukni. Phi, za szybko. To ona jest z tym swoim Romeo już od czterech lat i nic. Nie ma na co czekać –kontynuowała swą myśl, wyjadając kawowe lody prosto z pudełka. Piętnasty czerwca, piękna data. Oblizywała kolejną łyżkę o smaku mocnej kawy. W ogóle wszyscy się czepiają. Mama też jakaś taka niedzisiejsza. Czepiła się, że nie powiedział, że ją kocha. Nie wystarczyło, że prosił o rękę jej córki z bukietem róż wielkim jak stodoła? Nie powiedział, że ją kocha, też coś. Jasne, że kocha. Bardzo kocha. Taki ładny pierścionek kupił. Mila wyrzuciła puste pudełko po lodach, obiecując sobie, że znowu weźmie się za siebie, bo przecież te pięć kilo, które wróciły, trzeba zgubić. I jeszcze jakieś dziesięć. Żeby w sukni ślubnej mieć talię osy i czarować męża wdziękiem. Milena Rubik, dobrze brzmi –stwierdziła i poszła marzyć do wanny pełnej, jak zawsze, truskawkowej piany. Mila chciała mieć bajkowy ślub. Królewicza już miała, teraz pozostało znaleźć zamek i karocę. – Zgodziła się! – Mariusz wrócił do domu i od progu przekazał siostrze szczęśliwą nowinę. – Viola, pijemy! – Nie marudziła na cyrkonię? –zapytała. – Jaką cyrkonię? – zdziwił się. Jego mętny wzrok wyrażał bezgraniczne szczęście. – A nie, nie, no co ty. Była szczęśliwa! – Uśmiechnął się. Nie jest tak źle – pomyślała. Wymagająca to ona nie jest. Może jakoś przeżyję to małżeństwo. A jak będzie źle, to się coś

wymyśli. Uśmiechnęła się i na głos powiedziała: – Jasne, że pijemy, braciszku. Dla Violetty Rubik każda okazja do picia była dobra. SĄD OSTATECZNY. Bachor siedział na ławce w kościele Mariackim i wywijał nogami z wrażenia, a zarazem przerażenia. W kaplicy rozlegał się miarowy łomot. Od godziny wpatrywał się w obraz Memlinga „Sąd Ostateczny”[1]. Bał się. Bardzo się bał. Przez ten długi czas (jakieś dwa odcinki „M jak Miłość”), kiedy tu siedział, przypomniał sobie wszystkie swoje złe uczynki. Oczywiście namawianie hakera, aby włamał się do skrzynki pocztowej taty, zostało zaliczone przez specyficzne sumienie Bachora do kategorii uczynków dobrych, podobnie jak afera z eliksirem. Wzrok Zuzy uciekał w prawą stronę, gdzie nadzy ludzie z krzykiem spadali w ogień piekielny. Oj, Zuzanna słyszała ten krzyk! Co chwila zamykała oczy i otwierała je ponownie z przerażeniem. Była ciekawa, co ci ludzie zrobili, że spotkała ich taka kara. Pewnie też bawili się we wróżkę. I brali pieniądze za stawianie kart, i w nie grali. I pewnie też podrabiali podpisy… Jacek doszedł do wniosku, że trzeba koniecznie pokazać córce obraz Memlinga, kiedy przyłapał ją na podrabianiu swojego podpisu pod uwagą o następującej treści: „Zuzanna Wolicka poiła kolegę świństwem. Kolega zwymiotował na tornister koleżanki”. – Zuza, co ty robisz? – zapytał, zabierając jej dzienniczek. Przeczytał spokojnie uwagę i zmartwiony usiadł obok córki na tapczanie. Rozejrzał się po pokoju dziecka. Przed oczami mignął mu plakat Harry’ego Pottera i zaczął się zastanawiać, czy Zuza nie jest jeszcze za mała na takie książki. Tym bardziej na film. Wziął do ręki czapkę czarodzieja i zapytał: – O co chodzi z tym świństwem? – Bo wiesz, tato, ja zrobiłam eliksir. Czarodziejski – wydukała Zuza ze spuszczoną głową. – Miłosny eliksir. I chciałam wypróbować. No i Kacper się nawinął... – Podniosła szybko głowę. –To naprawdę nie moja wina, że on się porzygał! – Kiwała przecząco głową. –Porzygał się zaraz po tym, jak mu powiedziałam, z czego zrobiłam eliksir… – Z czego? – zapytał Jacek, choć nieco bał się odpowiedzi. – Włosy kota, woda z kranu, odrobina marcepanu, włos staruszki, cztery zęby, co wypadły komuś z gęby, trochę piasku z piaskownicy i paznokieć od dziewicy –wyrecytowała Zuza jednym tchem. Jacek walczył z odruchem wymiotnym. – Dziecko, i ty mu to dałaś do wypicia? – zapytał skrzywiony. – Tak, ale przecedziłam – powiedziała niewinnie. – Było napisane, że przecedzić, to przecedziłam. Przez skarpetkę. – Jackowi zrobiło się jeszcze gorzej. – Czystą, tata! – krzyknęła, widząc minę Jacka. – Ale, Zuza, dlaczego? – W dalszym ciągu nic z tego nie rozumiał. – Skąd ty ten przepis wzięłaś? I na co on miał pomóc? – Z Internetu, a miał pomóc na miłość, no… – Zuza się zniecierpliwiła. –Dzisiaj rano dałam polizać Parysowi.

Zaraz zwiał pod piętnastkę. Położył się na wycieraczce i skomlał. Wiesz, tam ta sznaucerka mieszka. Wył do niej, zatem myślę, że się zakochał. – Uśmiechnęła się i kontynuowała: – Pomyślałam sobie, że jak na Parysa działa, to muszę wypróbować na ludziach. A ten idiota się porzygał na tornister Karoliny. –Wzruszyła ramionami i zrobiła smutną minę. – Zuza! – krzyknął tata. – No naprawdę. – Bachor kiwał głową. – Prawie wszystko wyrzygał. Zmarnował eliksir. – Zuzanko, ale dlaczego chciałaś, żeby Kacper się w tobie zakochał? –Rozmowy tego typu wykańczały Jacka. Zdecydowanie nie rozumiał kobiet, nawet tych małych. – Tato, tu nie chodziło o mnie. Ani o Kacpra. To było na próbę. Chodziło o ciebie! – dokończyła podniesionym głosem. Jacka zatkało. Przez chwilę nie mógł z siebie wydobyć słowa. Jego córka skorzystała z okazji i ciągnęła dalej: – Bo nie idzie ci z tymi dziewczynami, tato, co jedna to gorsza. I pomyślałam sobie, że jak znajdę kogoś odpowiedniego, to dam wam eliksir i już. I ty się zakochasz, i ona – powiedziała z miną znawcy. – No, niestety, jeszcze nie znalazłam, ale przecież ty zawsze mi mówisz, że trzeba być przygotowanym na wszystko. Jacek nie wiedział, co powiedzieć. Z jednej strony powinien ukarać córkę za takie zachowanie, a z drugiej strony czuł, że to jego wina. Że coś zaniedbał. Westchnął głęboko i stwierdził, że pojadą do Mariackiego zobaczyć „Sąd Ostateczny” Memlinga. Może córka przemyśli pewne sprawy. Wierzył w jej inteligencję. A potem obiecał sobie, że zabierze Zuzę na duże lody. I frytki. I cokolwiek będzie chciała. Cokolwiek. MECZ. Pani Zofia Kruk siedziała po turecku na podłodze w starym czerwonym dresie z dwoma białymi paskami na nogawce i z dziurą na kolanie i głośno pokrzykiwała. W zasadzie pani Zofia Kruk nigdy nie siadywała na podłodze w dresie. Tym bardziej dziurawym. Chyba że był mundial lub inne cholerstwo, gdzie tabuny chłopów biegały za piłką. Teraz właśnie był ten czas. Czy to był mundial czy inne mistrzostwa, Staszek nie wiedział. Był laikiem w kwestii sportu, a w szczególności piłki nożnej. Jedynym sportem, jaki uznawał, był chyba brydż. Czasem szachy. No, ale mundial (czy inne cholerstwo) rządził się swoimi prawami. Gdy tylko widział Zosię ubraną w dres i koszulkę z napisem „Polska”, natychmiast zaczynał chodzić po domu na palcach, co chwila tylko uzupełniając Zofii popcorn w kartoniku, który leżał na podłodze, i dolewając piwa do kufla z napisem „Lechia Gdańsk”. Sam brał kufel z napisem „Arka Gdynia” i nalewał sobie do niego pepsi. Ktoś musiał zachować trzeźwość umysłu podczas mundialu. A może to były jednak jakieś inne rozgrywki, bo ostatnim razem, jak był mundial, było ciepło. Wtedy Staszek stał spocony w gorącej kuchni i smażył popcorn na patelni. Przypalało mu się strasznie. Śmierdziało i pryskało na wszystkie strony. Nawet się poparzył. A Zofia cały wieczór domagała się to zwycięstwa, to popcornu. Na przemian albo równocześnie.

Wtedy obiecał sobie, że na następne mistrzostwa na pewno kupi maszynkę. Automat do popcornu. I kupił. Teraz Zofia znowu krzyczała, a Staszek wyjmował zupełnie nieprzypalony popcorn z maszynki i donosił go co chwilę chyba najwierniejszemu kibicowi polskiej drużyny. Bachor był bardzo zawiedziony niesprawiedliwością panującą na świecie. Bardzo. Był wręcz zniesmaczony. Przez to, że umiał czytać „od zawsze”, za czytanie nie dostawał ocen. Ba, nawet go pani o to czytanie nie pytała. A taka Arleta ledwo wydukała jakieś trzy zdania i pani była wniebowzięta. Ale sukces. Phi. Los wydawał mu się okrutny. Do tego stopnia okrutny, że dostarczając cotygodniowy zestaw spożywczy dla biednej emerytki, pani Zofii Kruk, postanowił jechać windą. Mimo strachu. Po prostu na nic nie miał już siły. – O, jak dobrze, że panowie jadą –powiedział Bachor, wciskając guzik od windy na parterze. – Zawsze to raźniej, prawda? – mówił i równocześnie się zastanawiał, czy może jednak obrać inną drogę dostania się do mieszkania siostrzenicy pani Zofii. – No raźniej, raźniej – mruknął mężczyzna w okularach znad gazety z wynikami ostatniego meczu. – To dobrze – nerwowo kontynuował Bachor. – A panu też raźniej? – zapytał sąsiada z siódmego. Został zapewniony, że tak. Nerwowo stąpał z jednej nogi na drugą w oczekiwaniu na windę. W ręku trzymał zawiązaną reklamówkę. Dziś udało mu się tam włożyć drożdżówkę. Bardzo się z tego cieszył. Przyjechała winda. Szybko wbiegł do środka i wcisnął piąte. Całą drogę miał zamknięte oczy, bo się bał. Otworzył je dopiero, gdy minęli czwarte piętro. Cel był blisko. Był prawie bezpieczny. W tym momencie coś zazgrzytało, huknęło i winda zatrzymała się między piętrami. Bachor pomyślał, że to kara za grzechy. Na pewno tak było. – Stanęła! – wyszeptał przerażony. Postanowił nie płakać. Było to bardzo trudne. – Co teraz zrobimy? – Musimy czekać – westchnął sąsiad, naciskając guzik alarmowy. – Mecz jakiś teraz jest. Zanim zareagują, miną pewnie ze trzy godziny. Drugi mężczyzna wyjął telefon, ale w windzie nie było zasięgu. Westchnął. – Mam drożdżówkę – powiedział Bachor. – Nie umrzemy z głodu. – Usiadł po turecku w kącie windy, rozwiązując reklamówkę. – Proszę. – Poczęstował towarzyszy niedoli. Gdy jadł, było mu nieco lepiej. Mężczyźni skwapliwie przyjęli poczęstunek. – To kara za grzechy – westchnął zrezygnowany. – Moje grzechy. Za granie w karty i takie tam… – Grasz w karty? – zainteresował się sąsiad z siódmego. – W co grasz? – Nooo… Chyba we wszystko –odpowiedział wciąż smutny Bachor.

– W pokera chyba nie umiesz? –zapytał drugi sąsiad. W tym momencie Zuzanna Wolicka doznała olśnienia. Winda zatrzaśnięta pomiędzy czwartym i piątym piętrem nie była karą za grzechy! Była potwierdzeniem słuszności jej działań charytatywnych! A nawet mogła być szansą na zdobycie nowych środków! Trzy godziny w windzie z dwoma mężczyznami i talią kart dawało jej niesamowite możliwości… – Umiem trochę – odpowiedział niewinnie Bachor. – Nawet karty mam przy sobie. – Wyciągnął z kieszeni talię kart.–Możemy zagrać! – zawołał uszczęśliwiony sąsiad w okularach, który zdecydowanie wolał grać w karty, nawet z siedmioletnim dzieckiem, niż nudzić się trzy godziny w windzie. Prawdę mówiąc, wolał to nawet od meczu. Nie był już taki ucieszony, kiedy po dwóch godzinach ekipa techniczna otworzyła windę. Był uboższy o całe dwieście trzydzieści złotych. Gotówką. Promienny, w swoim mniemaniu bardzo bogaty, Bachor wyczołgał się z windy, pobiegł szybko pod drzwi na piątym. Do rozerwanej reklamówki, niestety uboższej już o drożdżówkę z kruszonką, włożył sto trzydzieści złotych, poprawił kartkę z nazwą adresata i zbiegł na dół. W domu wrzucił pozostałe pieniądze do skarbonki z napisem „Zuza –emerytura”. Była tam już całkiem niezła sumka. Potrząsnął skarbonką. Miło zagrzechotało. – Może nie będzie tak źle z tą emeryturą. – Uśmiechnął się. – To był dobry dzień – szepnął i poszedł przytulić się do nieświadomego niczego taty, który oglądał zrezygnowany końcówkę meczu na tapczanie w swoim pokoju. Milena strasznie się nudziła. Piłka nożna nie należała do ścisłej czołówki jej zainteresowań. Była gdzieś na szarym końcu, o ile w ogóle. Siedziała u Mariusza na sofie, przeglądała gazetę z modą ślubną i z niecierpliwością czekała, kiedy wygrają lub przegrają. Było jej wszystko jedno. Mariusz siedział na podłodze wpatrzony w piłkę, obok Viola –wpatrzona w piłkarzy. W zależności od sytuacji ich „eee” miało różną intonację. O! – pomyślała odwracając stronę –ta z trenem nawet ładna. Tyko dekolt powinna mieć inny. CELLULIT MILENKI. Parys Antonio stał na chodniku z rolką folii spożywczej w zębach. Nieopodal w dzikim szale miotała się Milena. Próbowała złapać pozostałe rolki, które turlały się na wszystkie strony po ulicy. Przed chwilą w akcie desperacji zakupiła ich sześć, bo na forum przeczytała, że folia spożywcza to cud i że należy nią owijać nie tylko stopy, ale też uda i włosy. Mila miała zamiar owinąć sobie wszystko, co tylko możliwe, jeszcze tego samego wieczoru. Najpierw jednak musiała złapać rolki, które wydawały się żyć własnym życiem. W przeciwnym razie jej plany spania w kompresie z ciapki kawowej, która podobno jest rewelacyjna na cellulit, spalą na panewce. A cellulit Mila miała. Coś ostatnio nie grało w jej związku z Mariuszem – była pewna, że to przez cellulit. Albo przez Violę. I jedno, i drugie było tak samo okropne. Pozbierała rolki, o mało nie wpadając pod samochód, i wdrapała się na piąte piętro po schodach. Przez namiętne kolacyjki, wspólne obiadki i wypady do kawiarni waga niestety szła w górę w

zastraszającym tempie. Mila pożegnała się już z jednymi spodniami, odłożyła je na stosowną półkę, wyciągając inne, w nieco większym rozmiarze. Waga była obecnie jej najgorszym wrogiem i nie chcąc sobie zbytnio psuć humoru, wsunęła ją głębiej pod szafę i starała się o niej zapomnieć. Niestety bezskutecznie. Przygotowania do ślubu szły pełną parą. Mila zarejestrowała się na wszystkich możliwych forach ślubnych. Na pulpicie jej komputera widniał suwak pokazujący, że zostało już tylko trzysta osiemdziesiąt pięć dni. To bardzo mało, by zaplanować ślub jak z bajki. Sala była już wstępnie wybrana, zaklepana. Menu miało przyjść mailem w ciągu miesiąca. Nadchodził czas, by wpłacić zaliczkę. – Kochanie, już powoli trzeba –powiedziała Mariuszowi pewnego dnia, gdy leżeli objęci na jego kanapie. –Wiesz, to bardzo popularne miejsce, zwiną nam sprzed nosa – martwiła się. –Myślę, że pod koniec sierpnia trzeba będzie wpłacić zaliczkę. Mariusz zmrużył oczy i westchnął. Tempo przygotowań go przerażało. Życie go przerażało. Przerażała go Viola, która robiła wszystko, by się rozstał z Mileną. Przerażała go Milena, która ciągle mówiła o ślubie i o niczym innym. I przerażało go to, co wyliczył sobie z samego rana w Excelu, a mianowicie liczba zębów, które musi zrobić, by zapłacić swoją część za wesele. Tak, to przerażało go najbardziej. – Wiesz, Mila, jak będę chciała, żeby z tobą zerwał, to zerwie – powiedziała Viola któregoś dnia. – Myślisz, że dlaczego zostawił poznaniankę? – Wydęła usta i spojrzała na Milę z wyższością. –Nie podobała mi się, kotku. – Pstryknęła Milenę w nos i wyszła do swojego pokoju. Zabrzmiało to złowrogo. Mila stała w kuchni u dentysty i sypała już czwartą łyżkę cukru do zupy pomidorowej. Chciała mu zrobić przyjemność, gdy wróci z pracy, i jak idealna żona czekać z dobrym obiadem. Gdyby się w porę nie opamiętała, idealny obiad stałby pod znakiem zapytania. Mila nadepnęła Violi na odcisk. A nawet na dwa. Zupełnie przez przypadek i zupełnie niechcący. Sama nawet nie wiedziała dlaczego. Pewnego dnia Viola wpadła z kartką papieru do pokoju, gdzie Milena czekała na Mariusza. – Mila, podobno miałaś szóstkę z polskiego na maturze. Zerknij na ten list motywacyjny, chcę go dzisiaj wysłać. List motywacyjny był przysłowiową oliwą dolaną do płonącego już ognia. Viola czuła się opuszczona przez wszystkich. Mina rozanielonego wiecznie brata działała jej na nerwy. Tu uśmiech, tam uśmiech. Porzygać się można. Nawet podczas usuwania jej kamienia nazębnego dwa tygodnie wcześniej szczerzył zęby, nie wiadomo dlaczego i po co. Tydzień temu Viola dorwała się do analiz wydatków Mariusza i to, co ujrzała, bardzo ją zaniepokoiło. Wydatki w rubryce „Milaczek” były ponad dwukrotnie wyższe niż w rubryce „Viola”. Dodatkowo Mila chodziła w coraz to innych bluzach z logo firm farmaceutycznych, ewidentnie prezentach od Mariusza, które powinna dostać Viola, a teraz na dodatek oddała pokreślony list motywacyjny. W każdym zdaniu była jakaś poprawka – to przecinek, to kropka. Viola wzięła kartkę do ręki, spojrzała na rzucające się bardzo w oczy czerwone podkreślenia i wycedziła przez zęby: – Nauczycielka się znalazła. Wiesz co, przestań się wtrącać w moje życie. – Odwróciła się obrażona i ruszyła do swojego pokoju, zatrzaskując Milenie drzwi przed nosem.

Milena stała zaskoczona, wpatrując się w szybę oddaloną o centymetr od jej twarzy. Nie wiedziała, o co chodzi. Zapukała i weszła do pokoju Violetty. – Ależ Viola, ja chciałam tylko pomóc! – zaczęła mówić drżącym głosem. – Nie wiedziałam, że cię urażę. Myślałam, że chcesz, bym poprawiła to, co uważam za… – Wyjdź – przerwała jej Viola. –Wyjdź z mojego pokoju. I z mojego życia. Naszego życia – powiedziała, patrząc Milenie prosto w oczy. Po tym zdarzeniu Mila długo chlipała w poduszkę przesiąkniętą zapachem Mariusza. Ten próbował ją pocieszać. Bezskutecznie. Wielokrotnie chciała porozmawiać o tym z Violą, ale ta zachowywała się tak, jakby wyrządzono jej krzywdę, której nie można wybaczyć. W telefonach do rodziców Violetta grała biedną dziewczynkę, która znalazła się sama w dużym mieście i nie może sobie dać rady, bo brat, do tej pory otaczający ją czułą opieką, nagle dostał się w sidła modliszki, która najpierw pożre jego, a potem całą jego rodzinę, w tym Violę, niewinne dziewczę. Mamie przedstawiała Milenę jako latawicę, która zachowuje się co najmniej dziwnie i rości sobie prawo do wszystkiego, co znajduje się w ich wspólnym domu. – Mamo, grzebie w garach, przestawia w szafkach! I powiedziała, że się tutaj wprowadzi, a dla mnie nie będzie już miejsca! – żaliła się Viola przez telefon. Słysząc reakcję mamy, wiedziała, że osiągnęła już połowę sukcesu. – Nie życzę sobie żadnych kłótni w rodzinie! – strofowała mama Mariusza. –Czy ty się dobrze zastanowiłeś? Co za tupet ma ta dziewczyna! – Mamo, to nie było tak. To ja powiedziałem Violi, że chciałbym, by Mila się wprowadziła. Nie pomagały żadne tłumaczenia. Mama była obrażona i oburzona. Ktoś krzywdził jej biedne dziecko, kochaną małą córeczkę Violetkę. Kochana mała córeczka Violetka dalej realizowała swój chytry plan. Jeździła do domu co tydzień i szlochała, że Mila spędza całe weekendy u Mariusza i ona nie ma się gdzie podziać. – Daj mi telefon do twojej mamy. Jakoś to załagodzę – powiedziała Mila, czując, że atmosfera staje się coraz bardziej napięta. Po rozmowie, w której Mila generalnie przepraszała za to, że żyje, i informowała, że nigdy w życiu nie miała zamiaru wprowadzać się do wspólnego mieszkania Mariusza i Violi, było jeszcze gorzej. Jej potencjalna teściowa była oburzona już nie tylko na Milenę, ale także na Mariusza. Z dwóch powodów. Po pierwsze, dał tej tupeciarze jej numer telefonu. Jak śmiał? Po drugie, nie poinformował, że modliszka będzie dzwonić, a zadzwoniła w momencie, kiedy pani Rubik była u fryzjera i jako właścicielka drogerii, u której wszystko zawsze było świetnie i która miała wszystko najlepsze, nie mogła powiedzieć Milenie tego, co chciała. Musiała się uśmiechać, robiąc dobrą minę do złej gry. Sytuacja nie jest kolorowa. Jest fatalna. Mila leżała w wannie i rozmyślała. I jeszcze ta propozycja Mariusza. Jechać na wesele na drugi koniec Polski, gdzie będzie cała jego rodzina. Do dupy. Mila dolała sobie ciepłej wody do wanny i kontynuowała rozmyślania. – Milaczku, żyjesz? – zapytała mama.

– Żyję, mamo, żyję! – powiedziała i zaraz mruknęła: – Phi, ale co to za życie. Milena cały czas się wahała, czy ma jechać na to wesele czy nie. Dyskusje, jakie prowadziła z Mariuszem na ten temat, doprowadzały ją do szaleństwa. Dni mijały, a ona wciąż się zastanawiała. W wyobraźni widziała siebie rzuconą na pastwę rodziny Rubików. W końcu stwierdziła, że sroce spod ogona nie wypadła. Skoro to ma być jej najbliższa rodzina już za rok, to trzeba stawić czoło problemom i pokazać, że aż taka beznadziejna to ona nie jest. Na weselu postanowiła być olśniewająco piękna, zadbana. Zaczęła od krawcowej. „Najlepszej, Milaczku, na świecie” – jak zapewniała Aśka z pracy. – Dzień dobry. – Mila weszła do dość ciemnego mieszkania w jednej z kamienic w starej Oliwie. Na oknach wisiały ciężkie, złotawe kotary, wszędzie było pełno manekinów ubranych w różnorakie stroje, a w powietrzu unosił się zapach kadzidełka. W resztkach materiału w wielkim wiklinowym koszu drzemał czarny kot. – Chciałam uszyć sobie sukienkę, na wesele – powiedziała. – Pani wesele? – zapytała niska, okrągła kobieta o bystrych i przenikliwych oczach, zwana przez wszystkich panią Jasią. Pani Jasia miała w sobie coś takiego, że gdy ktoś ją zobaczył, miał ochotę opowiedzieć jej o sobie wszystko, łącznie z historią rodziny do trzech pokoleń. Mila zaczęła mówić. Opowiadała o narzeczonym, o jego siostrze, o rodzinie. Mówiła o tym, co ją gnębi, a krawcowa mierzyła, upinała tkaninę i starała się Milę pocieszyć, że będzie dobrze. Nagle Milena dostrzegła, że pod oknem, w tym najciemniejszym miejscu, na małym sekretarzyku leży szklana kula. – Pani wróży? – zapytała zdumiona. – Tak – powiedziała pani Jasia. – Od zawsze. – Proszę mi powróżyć – poprosiła Mila, łapiąc krawcową za ręce. – Proszę. Pani Jasia wyjęła szpilki z ust i podeszła do biurka. Gdy to zrobiła, kot zerwał się szybko z legowiska i zaczął leniwie chodzić wokół Mileny, ocierając się o jej nogi. Krawcowa wyjęła z szuflady karty tarota, poprosiła dziewczynę o ich przełożenie i zaczęła rozkładać. Szybko jednak przerwała, jednym ruchem złożyła karty z powrotem na kupkę i poprosiła Milę o to, by już szła do domu. Niby ktoś miał do niej zadzwonić. – Ale, pani Jasiu, co się dzieje? Miała mi pani powróżyć. Chcę wiedzieć, czy będzie dobrze! – protestowała Mila. – Pani Mileno, tak czy inaczej będzie dobrze. Proszę iść do domu. Czekam na ważny telefon. Do zobaczenia na przymiarce. – Niemalże wypchnęła ją z domu i szybko zamknęła za nią drzwi. Mila usłyszała tylko zgrzyt zamykanego zamka, stukot oddalających się w głąb korytarza obcasów krawcowej i głośne miauczenie kota. UROCZA MAŁA SĄSIADECZKA. Zuzanna Wolicka otarła zakrwawione palce w spodnie i położyła kolejny ząb na stole. To był już trzeci. Całkiem niezła kolekcja – pomyślała. Postanowiła być Pocahontas. Wzięła od taty klej super glue i poprzyklejała zęby do starego rzemyka. Wpisała w internetowej wyszukiwarce „Pocahontas” i się skrzywiła. Pocahontas nosiła tylko sukienki, a na jej szyi nie było żadnych zębów.

– Phi – westchnęła pogardliwie. Będzie Indianinem. Facetem. Oni mają lepiej. Mogą nosić zęby na szyi i spodnie. Bez żadnego gadania o sukienkach. – Będę wodzem Apaczów – stwierdziła. Wyszukała w Internecie wodza Apaczów i była bardzo usatysfakcjonowana jego wyglądem. Przewiązała włosy apaszką, wetknęła za nią trzy pióra, na szyję założyła naszyjnik z zębów i wybiegła na dwór. Pod klatką stał mężczyzna. Czasami widywała go z Mileną z góry. Podbiegła do niego z dzikim okrzykiem – jak się jej wydawało wojennym – i zapytała, spoglądając groźnie: – Biały człowieku, kim jestem? –Ponownie wydała okrzyk. Biały człowiek spojrzał na nią badawczo. – Mieszkasz tutaj? Jesteś sąsiadką Milenki. Uroczą małą sąsiadeczką. –Uszczypnął ją w policzek. Mariusz Rubik miał szczęście, że w tym momencie z klatki wyszła Milena i nie widział wzroku „uroczej małej sąsiadeczki”. Gdyby Zuza mogła, natychmiast by go oskalpowała. Milena pocałowała na powitanie Mariusza, ale widząc groźny wzrok Bachora spod apaszki i znad naszyjnika z zębami – jeszcze ociekającymi krwią –wykrzyknęła: – Cóż za groźny wódz Apaczów! Chodź Mariuszu, szybko uciekamy na te kręgle! W tym momencie wódz Apaczów uwielbiał Milenę dokładnie w takim samym stopniu, jak „urocza mała sąsiadeczka” nienawidziła Mariusza Rubika. Zuzanna Wolicka mogła znieść wiele, ale nazwanie ją „uroczą małą sąsiadeczką” i szczypanie w policzek niczym niemowlaka było poniżej jej godności. – Wszystkie! – Milena z radością odwróciła się do Mariusza. – Widziałeś? Wszystkie kręgle zbiłam! Spędzali wieczór na spotkaniu zorganizowanym przez jednego z najbardziej wpływowych przedstawicieli handlowych. Od akrylu czy czegoś podobnego. Milenie akryl kojarzył się jedynie ze sztucznymi paznokciami. Mniejsza z tym. Bawiła się świetnie i nawet całkiem dobrze jej szło. – Ech, dochodzi dwunasta. Muszę wracać. Kto to wymyślił, organizować takie imprezy w poniedziałek? – Przytuliła się do Mariusza. Pogłaskał ją po głowie. – Nie możesz zostać? Zostań jeszcze chwilę, pójdziemy za godzinę! Muszę jeszcze pogadać z tym przedstawicielem, może da jakiś rabat… – Przytulał ją mocno. – A może potem pojedziemy do mnie? – Nie mogę, kochanie, jutro idę do roboty, muszę coś wziąć z domu. –Uśmiechnęła się. – I wytrzeźwieć! Zostań, wrócę sama. Wsiadając do taksówki, nie mogła oderwać się od narzeczonego. Zasypiała z uśmiechem na twarzy, ale mimo to w jej głowie kłębiły się złe myśli. On popycha te bile, a może oprócz bil popycha też coś innego? O matko, kogoś! Milena wyraźnie usłyszała w głowie muzykę podnoszącą grozę sytuacji, dokładnie tak jak na filmach. Ach, te wszystkie długonogie pchaczki i kręglarki! Z biustami wielkości bil do kręgli! I

nogami od podłogi do promiennych oczu! Wypinające się wdzięcznie do Mariusza, gotowe do pchnięcia… Pchnięcia bili oczywiście. Milena przewróciła się na drugi bok i przytuliła do poduszki. Jak one się tak pochylają, to i z przodu, i z tyłu jest źle… Z przodu zwisające bile wystające spoza dekoltu, a z tyłu jeszcze gorzej. Mila ziewnęła. Jak mam spać, kiedy narzeczony wciąż kręgluje? Kręgluje z bilami, kręglarkami oraz popycha? O matko, ciężkie jest życie narzeczonej… Milena zasnęła. Śniło jej się, że nie może strącić żadnego kręgla. Bardzo się tym snem zmęczyła. Zuzannie śniła się emerytura. Miała koka na głowie, zupełnie białe włosy i robiła na drutach bardzo długi szalik. Siedziała w bujanym fotelu i słuchała Mozarta. Zuza chyba nigdy Mozarta nie słyszała, ale śniąc, była przeświadczona, że to, co słyszy, to Mozart. U jej stóp leżał pies łudząco podobny do Parysa Antonia. Jadł kawior. Zuzanna raz miała jeść kawior, razem z Zosią, ale kiedy Staszek życzliwie ją poinformował, że kawior to jajka ryby, grzecznie podziękowała. Nie miała zamiaru jeść rybich jajek, jednakże sama nazwa „kawior” brzmiała bardzo ekskluzywnie. I bogato. W tym śnie była dobrze sytuowaną damą. Miała kilkanaście skarbonek z napisem „Zuza – emerytura”. Wszystkie były ponumerowane i wszystkie nagle pękły, a pieniądze zaczęły wyfruwać przez okno. Zuzanna obudziła się przestraszona. Szybko wstała z łóżka i wyjęła z szafki swoją skarbonkę. – Dwieście trzydzieści, trzysta trzydzieści, trzysta trzydzieści pięć, trzysta osiemdziesiąt pięć... – Było wszystko. Nie brakowało ani złotówki. Zapowiada się, że jej sen przynajmniej po części się spełni. Będzie bardzo bogata. Już jest. Zuzanna uśmiechnęła się szeroko, schowała skarbonkę do tapczanu i poszła spać. IDIOTKA MIMOCHODEM. W pierwszą sobotę lipca Milena cały wieczór robiła z siebie idiotkę. Idiotkę robiła z siebie już w pierwszy piątek lipca, ale to, co się stało w sobotę, przekroczyło wszelkie normy idiotyzmu. Niestety, a może na szczęście, wcale nie zdawała sobie z tego sprawy. Stała w kościele gdzieś na dalekich Mazurach wpatrzona w piękną filigranową pannę młodą, marzyła o swoim cudownym dniu za rok i miała łzy wzruszenia w oczach. Czuła się bardzo szczęśliwa. Przed chwilą odeszła od konfesjonału, gdzie stary zakonnik długo namawiał ją na życie w małżeństwie, a ona przekonywała go, że jak najbardziej, że już w przyszłym roku będzie stała u boku Mariusza przed ołtarzem. Mariusz spowiadał się poprzedniego dnia. Pewnie obiecywał księdzu to samo – uśmiechnęła się, podchodząc do ławki. Siedziała tam mama Mariusza, ojciec, który jak zwykle nie miał nic do gadania, i jego siostra Viola – niby osłonięta szalem, a tak naprawdę prowokacyjnie ukazująca miejsce, które ci bardziej domyślni nazywali już pośladkami, a ci bardziej przyzwoici jeszcze plecami. Nieco powyżej tego miejsca uwagę zwracała róża – wytatuowana niegdyś przez mężczyznę mającego wszędzie kolczyki.

O lokalizacji tychże kolczyków Viola informowała z detalami każdego, kto tylko chciał słuchać. O okolicznościach, w jakich te miejsca oglądała, również. Viola kołysała biodrami przy każdym ruchu. Nawet w kościele nie potrafiła się zachowywać stosownie. Mariusz stał blisko panny młodej, był świadkiem, więc tego dnia miał swoje obowiązki. Mila strasznie się bała, że będzie samotna na tym weselu. Wspomnienie ostatnich wypadków z Violą i mamą Mariusza powodowało skurcz żołądka i strach, że będzie stała jak ta sierota, bez żadnego wsparcia. Sama, opuszczona, daleko od domu. Rzeczywistość mile ją zaskoczyła. Spotkała się z bardzo ciepłym przyjęciem, zarówno ze strony Violi, jak i mamy Mariusza. Była przeszczęśliwa. Chodziła niemalże na palcach, by niczego nie popsuć. I o dziwo jej się to udawało. Ale „o mało co”... Przed ślubem, siedząc w kuchni u ciotki Mariusza i pijąc kawę, rozmawiali na temat zakupu kwiatów. – Kochanie, nie będę kupować wielkiego bukietu. Myślę o fiołkach albo margerytkach. A może stokrotki? –zastanawiała się Milena. – Wiesz, to zawsze tak ślicznie wygląda! Niezobowiązująco, ale ładnie. – Dobrze, kochanie – odpowiedział Mariusz. – Masz rację. W tym momencie do kuchni wpadła pani Rubik. A raczej nie wpadła, ale weszła z gracją. Albo wpłynęła. – O! Jesteście jeszcze! – powiedziała, poprawiając sukienkę. – To dobrze. Kupcie mi kwiaty, proszę. – Jakie, mamo? – zapytał Mariusz. – Hmmm… syneczku, wszystko jedno – odparła. – Tylko wiesz, absolutnie nie żadne margerytki czy frezje. – Skrzywiła się. – Bo co ludzie powiedzą? Mogą być orchidee, lilie. O! Anturium byłoby dobre. Mila dziękowała Bogu, że nie kupiła tych margerytek. Nie wiedziała wprawdzie, w czym kwiat przypominający paprykę z fiutkiem w środku miałby być lepszy od delikatnych białych płatków, ale nie chciała się narażać. Kupiła długą bordową różę i miała nadzieję, że przyszła teściowa nie będzie miała jej za złe, że tylko jedną. Z zamyślenia wyrwał ją głos księdza: – Przekażcie sobie znak pokoju. Spojrzała na Violę i wyciągnęła rękę. Ta zamiast podać jej swoją objęła ją wpół i powiedziała teatralnym szeptem, tak głośno, że aż mama zmroziła ją wzrokiem: – Znak pokoju, znak pokoju, wódki musimy się razem napić! Milena wyglądała kwitnąco. Włosy prosto od fryzjera, bordowa sukienka podkreślająca talię – czyli to, co Milena miała – a zasłaniająca nogi, czyli to, czego Milena nie chciała pokazywać. Czuła się znakomicie, w szczególności po dwóch kieliszkach wina i wódce wypitej z Violą. Niezbyt lubiła wódkę, ale skoro miała pomóc w przywróceniu dobrych relacji z siostrą narzeczonego, była gotowa wypić nawet pół litra. Zupełnie sama. Albo nawet trzy ćwiartki, wszystko jedno.

Może ten czas pod górkę już się skończy? Może już będzie dobrze? Za rok ślub. Ona będzie panną młodą wpatrzoną w swojego królewicza, potem dzieci, najlepiej dwójka. Najlepiej od razu. I mieszkanie jakieś fajne. I pelargonie na balkonie, ale te zwisające, bo są ładniejsze. Różowe. W oknach w kuchni firanki, a na parapecie zioła. Będzie pięknie. – Ślicznie wyglądasz. – Podeszła do Agnieszki, panny młodej. – Rewelacyjny ślub, wszystko dopięte na ostatni guzik! – Dziękuję – odparła kuzynka Mariusza. – To ciężkie przygotowania! Ale było warto! A ile to wszystko kosztowało! Majątek. Chcesz wiedzieć ile? Mila była zakłopotana. Nie chciała rozmawiać o pieniądzach. Ale widziała, że panna młoda aż płonie, by jej o tym opowiedzieć. Nie zdążyła przytaknąć, gdy usłyszała zawrotną sumę. – A moja suknia pięć tysięcy. Sprowadzona prosto z Włoch – mówiła dalej Agnieszka. Mila nie wiedziała, jak zakończyć temat. Szybko podziękowała za informację i z uśmiechem oświadczyła, że ta wiedza z pewnością jej się przyda, bo przecież ślub z Mariuszem już za rok. Słysząc tę wiadomość, Agnieszka uśmiechnęła się z politowaniem. A może Milenie tylko się wydawało, że to politowanie? Usiadła z powrotem obok Mariusza i sama, z własnej woli kazała sobie nalać wódki. Po godzinie drugiej, zmęczeni tańcem, usiedli przy stole. – Ale super, prawda, kochanie? –zapytała Milena, z trudem łapiąc oddech po intensywnym kankanie. Wywijała zamaszyście nogami, jakby od tego zależało jej życie. Kamerzysta szczególnie sobie ją upodobał, jak również młody brunet o czarującym spojrzeniu. Brunet okazał się dalekim kuzynem Mariusza. – Nie przedstawisz mnie? – zapytał. – Milena, moja dziewczyna. –Mariusz wskazał ręką na Milę. – Narzeczona! – poprawiła. – Za rok bierzemy ślub! – Nie zauważyła niepewnej miny dentysty. – Nie mogę się doczekać! Już za rok! – Rozmarzyła się. – Mamy już wybraną salę. Czekamy tylko na menu, które mają przysłać do zaakceptowania. Mam nadzieję, że ten czas szybko minie! – trajkotała jak nakręcona. – Bierzecie ślub? – zapytał zdziwiony kuzyn. – Mariusz, nic nie mówiłeś, gratulacje! Mariusz uśmiechnął się zakłopotany. Milena wtuliła się w niego, a jej oczy promieniały szczęściem. – O kurczę, już jedenasta! – mruknęła Milena, patrząc na zegarek. Tej nocy dzieliła pokój – ba, nawet łóżko – z Violą, bo przecież trzeba zachować pozory. Violetty już nie było, natomiast na łóżku leżała rozrzucona piżama i dwa staniki, każdy innego koloru. Milena spojrzała na staniki, przeciągnęła się i szybko wstała. Z kuchni, położonej na końcu korytarza, usłyszała podniesione głosy. Gdy tam dotarła, umilkły w pół zdania. Twarz matki Mariusza w jednej sekundzie rozbłysła promiennym uśmiechem. – Siadaj, kochanie. Śniadanko –powiedziała i wskazała miejsce. Kochanie dało buzi Mariuszowi, mimo jego wyraźnych protestów, i usiadło do stołu. Po wspaniałym weselu, na którym nawet nie miała czasu na jedzenie, była bardzo głodna.

Viola z mamą poszły do ogrodu. Mila została z narzeczonym. Miała szampański humor. Rewelacyjnie się bawiła poprzedniego dnia. – Milaczku… – Tak, kochanie? – Uśmiechnęła się do niego, kładąc rękę na jego kolanach. – Słuchaj… Może byśmy… – Mariusz był wyraźnie zakłopotany. – Może byśmy nieco przesunęli ślub… Może to trochę za szybko? – wydusił z siebie. Milena zamarła z kanapką w połowie drogi do ust. Zacisnęła kurczowo rękę na kolanie Mariusza. – Jak to za szybko? – Łzy napłynęły jej do oczu. – Jak to za szybko? –powtórzyła szeptem. – Nie chcesz? Rozmyśliłeś się? – Słone krople powoli spływały jej po policzkach. – Przecież to dopiero za rok? Za rok to za szybko? Czuła się tak, jakby ktoś dał jej w twarz. Jakby niewidzialne imadło ścisnęło mocno jej serce, a krew odpłynęła do stóp.Wstała bez słowa i ruszyła do pokoju. Mariusz próbował ją zatrzymać. – Mila, ja nadal cię kocham! Nic się nie zmieniło! – Kiedy możemy wracać? – zapytała przez ściśnięte gardło. – Chciałabym jak najszybciej. Sama w obcym domu, ponad trzysta kilometrów od własnego ciepłego łóżka i wanny pełnej truskawkowej piany. Bardzo daleko od szczęścia. Nie mogło być gorzej. – Ci twoi nadal w Bieszczadach? –Zofia Kruk otwierała kopertę, która jak zwykle była w reklamówce wiszącej na drzwiach Mileny. – Zobacz, pięćdziesiąt złotych. – Pokazała Milenie banknot. –Czy ci ludzie nie wiedzą, co z kasą robić? – Ano w Bieszczadach. Milena jeszcze nie rozpakowała się po powrocie z feralnego wesela. Nie miała ochoty na żadne wizyty. Nawet ciotki Zofii. – Zrób mi kawy, Milaczku. – Ciotka miała jednak ochotę zostać. – Co ja mam zrobić z tymi pieniędzmi? Dam na biedne dzieci. – Podniosła głowę i popatrzyła na Milenę. – No, co z tą kawą? Milena westchnęła i podniosła się z krzesła. W drzwiach do kuchni ze złością kopnęła walizkę. – Milenko, coś ty taka naburmuszona? – Ciotka wreszcie zauważyła, że coś nie gra. Poszła za nią do kuchni. – E tam. – Mila usiadła na taborecie. – Ślubu nie będzie. – Jak to, Milaczku? Nie będzie? –Zofia otworzyła szeroko oczy ze zdumienia. – Co się stało? Zerwaliście? – Niby nie… Niby kocha, ale ślubu nie chce – westchnęła Milena. –Przynajmniej na razie. A ja już tak się cieszyłam, tak było miło i sympatycznie… I z Violą wódkę piłam… – Milenko, nie rozumiem. – Ciotka złapała Milę za rękę. – Co ma wódka do ślubu, którego nie będzie? W tym momencie Mila zaczęła płakać. Nie mogła wykrztusić z siebie słowa. Ciotka ją przytuliła i głaskała po głowie, zastanawiając się, co ma zrobić. – Masz, Milenko, masz. – Wyjęła z koperty pięćdziesiąt złotych, które miały być ofiarą na

biedne dzieci. – Ty w końcu też dziś jesteś biedne dziecko. HIPOPOTAM NA MAJTKACH. Milena wracała właśnie od Mariusza. Targały nią mieszane uczucia, bo podczas rozmowy dentysta stwierdził, że tylko dziwki noszą stringi, a ona właśnie miała na sobie takowe. I to w dodatku czerwone. Dziwne, że jej tego wcześniej nie powiedział. Tyle razy widział ją w stringach. Na klatce natknęła się na siedzącego na schodach i płaczącego Bachora. Płaczący Bachor spod jedynki to był rzadki widok. Milena miała taki nastrój, że chętnie by do niego dołączyła. Gdy Bachor zobaczył, że ktoś idzie, natychmiast podniósł głowę, otarł szybkim ruchem oczy i chciał coś powiedzieć, ale zobaczył oczy Mileny. Wyglądały zupełnie tak samo. Były czerwone i zapłakane. – Co jest? – zapytała Zuza. –Ryczałaś? Milena, zaskoczona pytaniem, przystanęła. – Ja? Nie ryczałam. To alergia. Uczulenie. Pyli coś. – I siąknęła nosem. –Ale ty płakałaś – stwierdziła. – Nie, też uczulenie – powiedział Bachor i zaczął z przekonaniem potakiwać głową. Milena usiadła na schodach obok Zuzy. – Jak ty się właściwie nazywasz? –zapytała. – Zuzanna Wolicka – wyszeptał Bachor. – Ja jestem Milena. – Uścisnęły sobie dłonie, po czym Zuza nagle zerwała się na równe nogi. – Chodź. Chodź do mnie. Mam ciasto. Sama upiekłam. Tata mi trochę pomagał. – Zamyśliła się. – Ale może lepiej, jakby tego nie robił. Milena była tak zaskoczona propozycją, że nawet się nie spostrzegła, a już stała przy drzwiach z numerem jeden. Bachor kluczem zdjętym z szyi manipulował w zamku. W pokoju, na środku stołu stał placek o wysokości półtora centymetra. Był efektem wspólnych starań Zuzy i jej taty. Zuza często gotowała w domu państwa Wolickich. Zawsze pod okiem taty, choć niekoniecznie czujnym. Tata otwierał książkę kucharską w dowolnym miejscu i mówił: „Chcę to”. Nieważne, co to było. Wczoraj wypadło na placek drożdżowy. – Przykryć i pozostawić w ciepłym miejscu – przeczytała Zuza. Najcieplejszym miejscem był nasłoneczniony balkon. Zuza wyniosła rozczyn na balkon i co chwila zaglądała, ale nie wyrósł. Do akcji wkroczył tata. Pół nocy cudowali. Podgrzewali na gazie, w kuchence mikrofalowej, potem chłodzili – nic nie pomogło. Około północy zdecydowali, że trudno, robią dalej. Placek miał półtora centymetra. Bardzo różnił się od tego na zdjęciu w książce… – Weź kawałek – powiedziała Zuza. –Z dżemem nie jest taki niedobry. Próbowałam już rano. – Nałożyła solidną porcję dżemu na ciasto. Milena zrobiła to samo. Ugryzła kawałek. – Masz rację, Zuza. Aż taki niedobry z tym dżemem nie jest. – Wybuchła śmiechem.

Zuza uśmiechnęła się, po chwili popatrzyła badawczo na Milenę, zakręciła lok na palcu i westchnęła: – Nie mam uczulenia. Ty też nie masz. – Wbiła wzrok w dziewczynę. Milena, zdziwiona, popatrzyła na Bachora. – Nie mam – potwierdziła. –Płakałam. – Ja też – powiedział cicho Bachor. –Miał zostać i „Shreka” ze mną oglądać. Obiecał, że wszystkie trzy części. Po kolei. – Siedziała po turecku na białej kanapie, ręce wycierała w spodnie. –Mieliśmy jeść ciasto i pić wino. Znaczy, tata wino, a ja sok. Ale w prawdziwych kieliszkach! – Szybko podniosła się z tapczanu i podbiegła do szafki. – Chcesz soku? Bo nie wiem, gdzie tata trzyma wino. – Postawiła kieliszki na stole i podała Milenie sok jabłkowy. – Nalej. Bo ja porozlewam. Tata powiedział, że serwer nawalił i musi iść. Pani Wandzia miała przyjść, ale zadzwoniła, że nie może, i musiałam zostać sama. Nie lubię być sama. Jak wisi pranie, to tak jakby duchy wisiały i się boję. A tata prał dzisiaj białe. – Wskazała ręką na lekko różową bieliznę wiszącą na balkonie. – A ty czemu ryczałaś? – zapytała znienacka. Milena zakrztusiła się ciastem z dżemem. – Bo… bo… nie podobały mu się moje majtki – odparła prosto z mostu. – Pokaż! – rozkazał Bachor. Milenę zatkało. Chciała coś powiedzieć, ale nie zdążyła. Ponownie usłyszała nieznoszący sprzeciwu głos: – No pokaż! Nie zastanawiając się długo, odsunęła spodnie i pokazała dziewczynce kawałek koronki. – O, ja cię! Piękne! Czerwone! Ja mam z hipopotamem, chcesz zobaczyć? –Zuza szybko pokazała Milenie hipopotama. Był różowy, uśmiechał się i trzymał kwiatek w zębach. Milena rozlała sok. Podniosła kieliszek do góry. – Za nas – powiedziała, gdy się stuknęły. – Obejrzę z tobą „Shreka”, jak chcesz. Wszystkie trzy części. Z przyjemnością. Jacek Wolicki wrócił do domu około drugiej w nocy. Oczy mu się zamykały. Wszedł do pokoju córki. Zuzanna spała głęboko, tuląc do siebie misia. Zasłonił rolety, poprawił jej kołdrę. Poszedł do drugiego pokoju. Zaskoczony zatrzymał się w progu. Na sofie leżała sąsiadka z piątego piętra. Spod spodni wystawał jej kawałek czerwonej koronki. Jaca głośno przełknął ślinę. Milena otworzyła oczy, przeciągnęła się. Zobaczyła Jacka i z przerażeniem usiadła na tapczanie. – Ja, my, no… – zaczęła się jąkać. –My z Zuzą oglądałyśmy „Shreka”... I… piłyśmy fałszywe wino… Powąchał kieliszek. – Może napijesz się prawdziwego? –Uśmiechnął się. Wyjął wino z barku i otwierając je, westchnął: – Też mi się to przyda. Wyłączył telewizor, z którego uśmiechali się Shrek i Fiona, i włączył Dianę Krall. O piątej rano śpiący na ręcznie tkanym dywanie Parys Antonio usłyszał trzaśnięcie drzwi na klatce. Podniósł

prawe ucho. Milena, sąsiadka z naprzeciwka, często pachnąca truskawkami, wróciła właśnie do domu. Parys Antonio bardzo lubił truskawki. BRZĘCZĄCE, NIE SZELESZCZĄCE. Milena stała w wannie pod strumieniem ciepłej wody. Niemalże wrzątku. Szorowała się myjką z naturalnego włosia (rewelacja na skórkę pomarańczową) tak, że prawie zdarła sobie cały naskórek z tyłka. Chciała zmyć, zetrzeć z siebie problemy. Najlepiej nie tylko swoje, ale całego świata. Z oczu lało jej się niemalże tak samo jak z prysznica. Tylko bardziej słono. Szum wody zagłuszał jej szloch. Przed chwilą odebrała długo wyczekiwany telefon. A przynajmniej tak się Milenie wydawało. Dzwonił Mariusz. Przez ostatnie dni miał dla niej niewiele czasu. Kursy, szkolenia, konferencje i nagłe przypadki wymagające natychmiastowej interwencji nie przyczyniały się do rozkwitu miłości. W tygodniu tylko do siebie dzwonili, nie licząc krótkiego spotkania, gdy wpadł do niej, by pożyczyć tysiąc złotych, bo zablokował sobie dostęp do konta internetowego, a pilnie potrzebował. Teraz również tylko zadzwonił. – Cześć, Milena. – Zabrzmiało to nieco poważniej niż zwykle. – Cześć, kochanie, stało się coś? –zmartwiła się. – Brzmisz tak oficjalnie –powiedziała ciepłym głosem. – No, właściwie to nic – odparł. –Mam film z wesela. – O, to super! – ucieszyła się. Pomijając kilka aspektów, wesele było rewelacyjne, wariowali nieziemsko i – co tu ukrywać – byli ulubieńcami kamerzysty. – I jesteśmy na tym filmie? –zapytała. – No… Tak… Jesteśmy. Ty też jesteś – wycedził przez zęby. – Wiesz, cała rodzina o tym mówi! – krzyknął. – O czym? – Milena była zakłopotana. Nie wiedziała, czy mówią o jej za grubych nogach, za grubym tyłku czy za dużym dekolcie. A może miała oczko w rajstopach? A może tyłkiem za bardzo kręciła? Gubiła się w domysłach. –Mariusz, o czym mówią? – powtórzyła pytanie. – Pamiętasz oczepiny? I ten taniec, za który trzeba było zapłacić? – zapytał. – Pamiętam, wielokrotnie podchodziłam do pana młodego! Filmowali mnie wtedy! – oznajmiła radośnie Milena. – No właśnie, filmowali. Cała rodzina mówi o tym, że ty wrzucałaś brzęczące, a wszyscy inni szeleszczące… Dobrze, że Mila siedziała. Bo gdyby stała, osunęłaby się na podłogę. A tak westchnęła sobie głęboko, odłożyła słuchawkę i poszła ryczeć pod prysznic. Rodzina dentysty była co najmniej dziwna. WOJNA NA POLACH ELIZEJSKICH. Pani Zofia Kruk biegła z rozwianym włosem przez Pola Elizejskie w Paryżu, śpiewając głośno: Ooooo szanzelize, tarararara, o szanzelize, tarararara. Za nią biegli Staszek, Pavarotti69, Siergiej i kilku innych mężczyzn, których kiedyś poznała. Może nawet było ich kilkudziesięciu. Nie oglądała się za siebie, to nie wiedziała.

Biegła szybko – mężczyźni nie mogli nadążyć za jej krokami. Obcasy w różowych sandałach stukały rytmicznie. Sukienka w pastelowe kwiaty powiewała lekko na wietrze. Zofia nie odczuwała zmęczenia. Biegła, ale cel był wciąż daleko. Nawet nie za bardzo wiedziała, gdzie on się znajduje. Niemalże frunęła, śpiewając, kiedy nagle usłyszała wybuch. Wojna! – pomyślała. Szybko odwróciła się, aby zobaczyć, co się stało. Za nią z obłoków dymu wybiegł Siergiej, potem Pavarotti69 i kilkunastu innych. Przerażona usiadła na ulicy, podciągając kolana pod brodę. Patrzyła na kłęby dymu. Po kolei mijali ją mężczyźni. W tłumie zauważyła nawet Zenobiego Kruka, który przeskakiwał z gracją przez kałuże. Staszka wciąż nie było. Czekała tylko na niego. Bezskutecznie. Obudziła się zlana potem. – Matko Boska, znowu Paryż. I znowu wojna – wyszeptała przerażona. Leżała w łóżku – tym razem sama –na brzuchu, mocno przytulając poduszkę. Staszek był u siebie, bo się posprzeczali. On trzasnął drzwiami i poszedł w cholerę. Przynajmniej tam go wysłała. Była zdenerwowana snem i niewyspana. Poprzedniego wieczoru odkryła portal Nasza-Klasa.pl i stwierdziła, że to dużo lepsze niż Pudelek. O drugiej w nocy wiedziała już wszystko. Wiedziała, kto się z kim ożenił, tudzież wyszedł za mąż, jak wyglądają ich dzieci oraz wnuki. Wiedziała, kto z kim się rozwiódł i dlaczego. Wiedziała, kto jest gruby, a kto chudy. Co dziwne, te, które kiedyś wyglądały jak świnka Piggy, teraz wyglądały jak Pamela Anderson. Niesamowite, doprawdy. I niesprawiedliwe, bardzo niesprawiedliwe… – pomyślała, łapiąc się za małą fałdkę na brzuchu. Nie podnosząc się z łóżka, sięgnęła po komórkę. Wystukała numer Staszka, odsuwając telefon tak daleko, jak tylko mogła, bo posiała gdzieś okulary i kompletnie nic nie widziała. Staszek nie odbierał. Wstała z łóżka. Miała bardzo złe przeczucia. Zrobiła sobie kawę, nasłuchując. Brakowało jej dzisiaj donośnego śpiewu Staszka pod prysznicem. Wystukała ponownie jego numer, ale i tym razem telefon nie odpowiadał. Nie miała ochoty na śniadanie. Znalazła okulary, wzięła telefon do ręki i wcisnęła zieloną słuchawkę. – Panie Krzysiu, gdzie pan jest? –zapytała taksówkarza. – Kiedy pan może być? W ciągu pięciu minut była gotowa. Niedbale zarzuciła szal na ramiona i wybiegła z domu. Pan Krzysiu już czekał. – Panie Krzysiu, do Staszka, byle szybko! – wysapała, ledwo łapiąc oddech. Pan Krzysiu do Staszka jechał nie pierwszy raz. Doskonale znał drogę. Wyzywając wszystkich mężczyzn z wąsami i wszystkie kobiety za kierownicą, bardzo szybko dojechał do wysokiego wieżowca pod lasem. Pod jedną z klatek stała karetka z włączonym kogutem. Pani Zofia wybiegła z taksówki, nie zamykając drzwi. W tej samej chwili zauważyła Staszka, który wychodził z klatki wsparty o sanitariusza.

– Staszku! – krzyknęła. – Staszku! Co się dzieje! – Podbiegła do niego. – Zosia? Wszystko dobrze. –Uśmiechnął się. – Serce mi nierówno bije. Jadę to sprawdzić. – Jadę za tobą. – Pobiegła do taksówki. – Panie Krzysiu, za karetką. Zofia siedziała, kurczowo ściskając torebkę. Co chwila przechodził ktoś w białym fartuchu, lekarz, pielęgniarka. Nerwowo wstawała, pytając każdego, czy wie coś na temat Staszka. Przez okno od czasu do czasu widziała mężczyzn w czerwonych strojach wysiadających z karetek. Nie mogła zrozumieć, dlaczego się uśmiechają. Jak oni mogą się uśmiechać? W takiej sytuacji! Uśmiechać się? Kiedy Staszek – jej Staszek – leży tu i nie wiadomo, co się z nim dzieje? Staszka badali, kłuli, podłączali do dziwnych sprzętów. Bóg wie, co jeszcze z nim robili. Nie mogła się niczego dowiedzieć już od godziny. – Czy jest pani krewną pana Stanisława? – zapytała chuda pielęgniarka siedząca w okienku z napisem „Informacja”, bacznie przypatrując się Zofii. – Tak jakby, proszę pani –odpowiedziała Zofia, siląc się na uśmiech. – Jestem przyjaciółką. – Przykro mi, informacji udzielamy tylko rodzinie – stwierdziła z uśmiechem, pielęgniarka, nadal stukając swoimi tipsami w klawiaturę komputera. Odwróciła wzrok. Zofia już jej nie interesowała. To były ostatnie słowa, jakie Zofia Kruk usłyszała od tej kobiety. Zaraz po tym, jak nazwała ją chudą, tandetną ździrą bez serca, „pani dobrze o wszystkim poinformowana” zamilkła. Z tego wszystkiego Zofii zrobiło się niedobrze. Wstała, by pójść do łazienki. Zrobiła dwa kroki, po czym osunęła się na podłogę. Dwie godziny później Staszek i Zofia leżeli obok siebie w metalowych łóżkach. Dzieliła ich tylko cienka szpitalna ściana. Serce każdego z nich biło inaczej, ale oba nierówno i niemiarowo. BACHOR ANIOŁEM. Milena całowała się zawzięcie z dentystą, leżąc na jego wygodnej kanapie. Mimo jej usilnych prób nie chciał posunąć się dalej. Mila nie wiedziała dlaczego. – Co się dzieje? – zapytała. – Nie masz ochoty? – Nie, Mila, nie o to chodzi – odparł. – Chodzi o mamę. – Odsunął się od dziewczyny. – Co się stało mamie? – przestraszyła się Milena. – Jest chora? – Popatrzyła ze współczuciem. – Nie, nie, kochanie, ale jest oburzona. – Mariusz spojrzał narzeczonej w oczy. – Mama jest oburzona. Cała rodzina jest oburzona – westchnął. Mila usiadła, zapięła bluzkę pod samą szyję, podkuliła nogi i objęła się rękami. – Co się znowu stało? – zapytała ze strachem w oczach. Zastanawiała się, do czego tym razem mogłaby się przyczepić rodzina Mariusza, i z czystym sumieniem stwierdziła, że do niczego. – Milaczku, czy to prawda, że na ślubie wypytywałaś Agnieszkę, ile kosztowało wesele i ile zapłaciła za suknię ślubną? – zapytał Mariusz. – Agnieszka była zadziwiona twoim brakiem taktu. – Mariusz! Aga mi o tym sama powiedziała! – krzyknęła wzburzona Milena. – Nie wiem, Milaczku, nie wnikam. Załatwcie to między sobą. Tylko mama prosiła, żebyś już do niej w tej sprawie nie dzwoniła –

westchnął. Milena wstała bez słowa. Pożegnała się. Nawet nie próbował jej zatrzymać. Usiadła za kierownicą swojej biedronki i odjechała z płaczem. Parkując pod blokiem, usłyszała dzwonek telefonu. Ciotka Zofia. Nie chciała gadać o masażystach, seksownej bieliźnie, strojach kuchareczek, króliczków Playboya i innych pokojówek, które Zofia znalazła na Allegro i chciała kupić Milenie w prezencie. Odrzuciła połączenie. Wysiadła z samochodu. Po chwili ujrzała Zuzę biegnącą do niej z rozpostartymi ramionami. Za nią pędził przez trawnik Parys Antonio z wywieszonym jęzorem. – Milaczek! – krzyknęła dziewczynka, obejmując mocno Milenę. Mila odwzajemniła uścisk. – Znowu alergia –stwierdził Bachor, spoglądając na łzy na policzku. – Znowu mu się twoje majtki nie podobają? – zapytał groźnie. – Nie, Zuzanko. – Milenie drżały wargi. – Teraz coś innego –odpowiedziała, szukając kluczy w torebce. Ponownie zadzwonił telefon. –Nie odbieram, ciotka – stwierdziła wyraźnie zirytowana. Bachor wyrwał jej telefon z rąk. Odebrał. – Zosieńka, to ja Zuza! Właśnie stoję z Milenką przed klatką i ona znowu płakała! – wyrzuciła Zuza z szybkością karabinu maszynowego. – Daj, kochanie, Milenę – powiedziała ciotka. Milena kiwała do niej przecząco głową, by pokazać, że nie bardzo ma ochotę na rozmowę. Dla Bachora pani Zofia Kruk była jednak najważniejsza. Szybko oddał słuchawkę. Po chwili zobaczył przerażone oczy Mili i usłyszał cichy szept: – Szpitalu? Jakim szpitalu? Staszek też? Co się stało? Zuzanna, słysząc rozmowę, złapała Milę kurczowo za sweter i zacisnęła piąstki. – Ciociu, już idę! – szepnęła Milena. Szpital był po drugiej stronie ulicy. Milena, jak w transie, wrzuciła telefon do torebki, złapała Zuzę za rękę i prawie płacząc, powiedziała: – Idziemy. Migotanie przedsionków. – Jakie migotanie? Jakich przedsionków? – chlipnął cicho Bachor, usiłując nadążyć za Mileną. Co chwilę podbiegał, by dotrzymać jej kroku. –Milaczku, czy Zosia umrze? – Zuza! Nawet tak nie myśl! –krzyknęła Mila. Bachor starał się TAK nie myśleć. W swoim siedmioletnim życiu nie miał jeszcze nikogo w szpitalu. Szpital kojarzył mu się wyłącznie z przeraźliwym wyciem karetek i tym, że tata jeździł wtedy po chodniku, by te karetki przepuścić. Wtedy było nawet fajnie. – No i kicha. Nie umiarowiło się –westchnęła Zofia, patrząc na wykres EKG. – Ładują we mnie te kroplówki i nic. Staszek ma się już lepiej, niedługo go wypuszczą – powiedziała z wyraźną ulgą. Leżała na łóżku w zielonej koszuli i czuła się bezsilna. Milena stała nad nią, a Zuza, nie wydając z siebie głosu – co w jej przypadku było co najmniej dziwne –obserwowała z zainteresowaniem

maszynerię rysującą wykresy na cienkiej rolce papieru i wieszak z płynem, który kapał po kropelce do żyły jej ukochanej Zosieńki. – Dobrze, że chociaż Stasiu może już wrócić do domu – powiedziała Zofia. –Chciałabym, by już zawsze był ze mną. Budzić się razem, zasypiać... –rozmarzyła się. – Cholera! Nawet w te pioruńskie scrabble mogę z nim codziennie grać! – To dlaczego się z nim nie ożenisz? –rzucił Bachor. – Ożeń się z nim, Zosieńko! – Ożenić to może nie, Zuzanko, ale za mąż to bym za niego wyszła –powiedziała cicho Zofia. – To czemu nie wyjdziesz? – spytał zaciekawiony Bachor. Dla pani Zofii było niewyobrażalne, aby ślub mógł się odbyć bez wcześniejszych oświadczyn. Poinformowała Zuzę, że szanująca się kobieta oczekuje od mężczyzny kwiatów, pierścionka co najmniej z brylantem – w tym momencie Milena spojrzała zawstydzona na swój pierścionek – i tego, by padł na kolana, przekonując wybrankę o swojej dozgonnej miłości. Zofia Kruk zdecydowanie była szanującą się kobietą. Zuza nie czekała do końca wypowiedzi. Oświadczyła, że „idzie sikać”, i wyszła ze szpitalnego pokoju. – Ty jesteś Staszek? – zapytał Bachor, wpadając z impetem do sali obok i zderzając się z przystojnym mężczyzną w kwiecie wieku. Zdziwiony mężczyzna przytaknął. – Zuzanna Wolicka. – Dziewczynka dygnęła, podając rękę. – Ożenisz się z Zosią? – zapytała. Staszek zdębiał. Przepełnione nadzieją oczy małego, jasnowłosego aniołka patrzyły na niego z wyczekiwaniem. – Ale… – wydukał. – Ona chce! Przed chwilą mówiła, że chce. – Zuza złapała Staszka za rękę. –Ożeń się z nią! Proszę! Staszek nie wiedział, co o tym myśleć. W momencie, gdy był przekonany, że to już koniec jego doczesnego życia, do szpitalnego pokoju wszedł anioł, aby zachęcić go do zrealizowania największego marzenia. – Musisz kupić pierścionek z brylantem – ciągnął Bachor. – Co najmniej z brylantem – podkreślił. –Musisz kupić kwiaty i powiedzieć, że ją kochasz. I takie tam. – Wciąż patrzył błagalnym wzrokiem. – Kupisz? Zdziwiony Staszek rozczulił się i ku swojemu wielkiemu zaskoczeniu szybko obiecał, że kupi zarówno pierścionek, jak i kwiaty oraz że będzie klękał. Zaraz po tym anioł rzucił mu się na szyję, pocałował go głośno w policzek, oświadczył: „Stasiulku, jak ja ciebie kocham”, i zniknął, trzaskając drzwiami. ELEKTROWSTRZĄSY. – Milaczku, nie zostawiaj mnie samej. – Zofia Kruk leżała na szpitalnym łóżku i była zdenerwowana. – Staszek wczoraj wyszedł, a mnie nie chcą puścić. – Ciociu, wypuszczą. – Mila złapała ciotkę za rękę. Wydawała jej się taka drobna i krucha. Jak nigdy. – Milenko, ty wiesz, co oni powiedzieli? – Zofia patrzyła przerażona.

– Że jak się nie umiarowi do drugiej, to elektrowstrząsy mi zrobią! – krzyknęła. –Przepraszam, że obudziłam – zwróciła się do niezadowolonej szpitalnej współlokatorki. – Elektrowstrząsy? – Mila zaczynała się bać. – Tak, Mila. To się chyba kardiowersja nazywa, czy jakoś tak. „Linię życia” oglądałaś? – zapytała. –Taki film, co brali sprzęt, przykładali do człowieka i robili takie „pach”! –Wykonała odpowiedni ruch. – Mila, od tego można umrzeć! Mila chyba oglądała „Linię życia”, ale nawet gdyby nie, „pach” ciotki Zofii było na tyle wymowne, że zaczęła odczuwać strach. – Oni nawet każą podpisać, że jak umrę w czasie tych wstrząsów, to moja wina – westchnęła Zofia. – No fakt, bo niby czyja? – zmartwiła się wyraźnie. –Pewnie jak mogą tym ożywić umarlaka, to zabić też – myślała głośno. – I to będzie moja wina. Zaiste. Pan Krzysiu, taksówkarz, podjechał pod klatkę D bloku numer 29. Zatrąbił dwa razy. Ledwo ucichło trąbienie, z drzwi wejściowych do klatki wybiegła jak z procy, powiewając lokami, Zuzanna Wolicka. Szybko wsiadła do taksówki, trzaskając drzwiami. W samochodzie czekał na nią Staszek. Mieli do wykonania bardzo ważną misję. Misję tajną i ekstremalnie odpowiedzialną. Zofia Kruk zbierała się do domu. – Droga pani – zwróciła się do pacjentki na łóżku obok, machając pędzlem oprószonym pudrem. – Trochę koloru jeszcze nigdy nikomu nie zaszkodziło. – Wydęła usta. – Błyszczyku nieco, a na oczy oczywiście cień. –Popatrzyła na kobietę. – Pani pasowałby niebieski. Sąsiadka patrzyła na nią zaciekawiona. – Niebieski? – zapytała z niedowierzaniem. Wstała z łóżka, ciągnąc za sobą kroplówkę z kolejną butelką potasu, i podeszła do lustra. – Eee, zielony chyba. – Popatrzyła krytycznie na swoją bladą twarz. – Nie, proszę pani, niebieski –zaprzeczyła stanowczo Zofia i nie pytając nikogo, a już zupełnie samą zainteresowaną, zabrała się do dzieła. Pomachała kilka razy pędzlem, to jednym, to drugim, położyła cienie, oczywiście niebieskie, dodała trochę różu i błyszczyku. – Chwilka – powiedziała, gdy weszła pielęgniarka. – Już! – dodała po chwili. –Ślicznie pani teraz wygląda! Proszę pamiętać, niebieski! – Uśmiechnęła się. –To dla pani. – Wyciągnęła pudełeczko z cieniami do powiek i zostawiła je oszołomionej pacjentce. Poskładała w równą kosteczkę swoją koszulę nocną i szlafrok. Ułożyła w kosmetyczce mazidła i malowidła. Wszystko zapakowała do małej walizeczki. Pościeliła łóżko i dosunęła krzesło do ściany. Zofia Kruk tak się zdenerwowała tymi elektrowstrząsami, którymi ją straszyli, że jej serce zaczęło bić równo i miarowo bez żadnych wspomagaczy, co przyjęła z niesamowitą ulgą, a lekarze z niemałym zdumieniem. – Musi być z brylantem –

komenderowała Zuza. – Zosia powiedziała, że żadne inne się nie liczą. – Kupimy, Zuza, z brylantem. –Staszek wciąż nie dowierzał, że kupuje pierścionek zaręczynowy. Na dodatek doradza mu anioł, który pojawił się znikąd w szpitalnej sali. I teraz ten anioł podryguje wokół niego. Jak żywy! Nie mógł się nadziwić. – Ojej! – Anioł położył się niemal cały na przeszklonej ladzie. – Stasiulku, te z czerwonym oczkiem jakie śliczne! To brylanty! Na pewno brylanty! – Bachor promieniał szczęściem. – Ojej! A te z niebieskim! – krzyczał. – I z zielonym! –Prawie skakał na tej ladzie. – Stasiulku, piękne! Ekspedientka patrzyła na dziecko takim wzrokiem, jakby za chwilę miała je zmieść z powierzchni Ziemi. – Przyszliśmy kupić pierścionek! –oświadczyła Zuza, odrzucając poważnie włosy do tyłu. – Z brylantem! Pięknym brylantem, proszę pani! Pani za ladą pytająco spojrzała na zgarbionego, niemalże zawstydzonego Staszka, który gdyby mógł, zapadłby się pod ziemię. – Tak, tak… – wydukał cicho. –Zaręczynowy. – Zaczerwienił się. – Pan się oświadcza? – zapytała. –Czy syn? – No jasne, że Staszek się oświadcza! – krzyknął Bachor. – Wie pani, Zosieńce! – szepnął konspiracyjnym szeptem. Pani popatrzyła podejrzliwie, wyjęła kilka pierścionków i położyła na ladzie. – To są brylanty? – Zuzanna była rozczarowana. – A nie te duże, kolorowe? – Jej oczy były jeszcze większe niż zazwyczaj. Wpatrywała się smutno w błyszczące kamyki w pierścionkach leżących na czerwonym suknie. – Tak, Zuzanko, to są brylanty. –Staszek patrzył oczarowany. Wybrał pierścionek z małym oczkiem. – Tak. Ten będzie najlepszy. Poproszę. – Ooo, co to? – U Mariusza na półce Milena zobaczyła bordowy kartonik złożony na pół. – Zaproszenie na wesele dostaliśmy? – ucieszyła się. – Kiedy? –zapytała, otwierając. – No… – mruknął Mariusz. – Ale, Milaczku… – O matko! – przerwała mu zdziwiona. – Gdzie to jest? – Koło Suwałk – odparł dentysta. –Ale… – O kurde, daleko – westchnęła Milena. – A to jacyś twoi bliscy znajomi? – Tak, Milaczku… – Dentysta chciał wyraźnie jeszcze coś dodać. – No to trzeba jechać! – Uśmiechnęła się promiennie. – Boże, to już za tydzień! Co ja założę? – Zmarszczyła czoło. –Może tę bordową, wiesz którą, tę na ramiączkach… – Spojrzała na Mariusza, który siedział z dziwnym, jak się jej wydawało, wyrazem twarzy. – Co jest? –zapytała. – Coś nie gra z tą bordową? I’M JUST DYING IN YOUR ARMS TONIGHT. Milena ponownie wystukała numer. Nie ma zasięgu. Nie ma zasięgu lub wyłączył komórkę. To drugie było mało prawdopodobne. Mariusz miał zawsze włączoną komórkę. Mówił przecież, że nie pójdzie na to wesele – pomyślała, próbując skupić się na liczbach, które komputer wypluwał co chwila na ekran monitora. Siedziała nocą przy biurku i kończyła zaległy

raport dla szefa. Pewnie na ślubie wyłączył komórkę i nie włączył – myślała dalej. Znowu spróbowała się dodzwonić – nic z tego. Napisała trzeciego esemesa. Wszystkie były podobnej treści: „Kochanie, martwię się. Co z Tobą? Zadzwoń”. Nie pojechała na ten ślub, bo tak dziwnie wyszło z tym zaproszeniem. Niby został zaproszony sam, niby z nią. Czasami odnosiła wrażenie, że Mariusz po prostu nie chce, by jechała. Wrażenie? Przecież wyraźnie jej to powiedział. – Milenko, przecież nie będziesz jechała czterysta kilometrów, by pójść na wesele osób, których nie znasz. Nie warto. Pojadę sam na ślub, a potem ulotnię się do ciotki. Mieszka rzut beretem, a dawno jej nie widziałem –przekonywał ją Mariusz kilka dni wcześniej. – Nie mam ochoty na to wesele. Samotny wyjazd Mariusza bardzo się Milenie nie podobał. *** O trzeciej w nocy w wieżowcu numer dwadzieścia dziewięć paliły się tylko dwa światła. Na parterze Jacek Wolicki bezskutecznie szukał w Internecie matki, żony i kochanki. Na piątym piętrze Milena siedziała nad raportem dla szefa, który musiał być gotowy na jutro. Oczy jej się zamykały, ale chciała to wydrukować, przeczytać i mieć święty spokój. O trzeciej trzydzieści pięć na parterze światło zgasło. Na piątym Mila, wzorem Witkacego, który na każdym niemalże swoim dziele pisał, ile czego wypił i czym się naćpał, by dzieła dokonać, na raporcie dla szefa nabazgrała ołówkiem: „Dwa Red Bulle, jedna czekolada z orzechami, pół paczki żelków, chleb ze smalcem ze skwarkami i solą. Razowy”, podkreśliła razowy na zielono i poszła spać. W tym samym czasie dentysta spał już od godziny. W stodole, na sianie, gdzieś daleko na mazurskiej wsi. W ręku trzymał muszkę, którą złapał na oczepinach. Obok niego leżała dziewczyna w purpurowej sukni przykryta długim białym welonem. Nie spała. Gładziła Mariusza po policzku. Mila obudziła się rano z podpuchniętymi oczami. Od razu spojrzała na telefon. Nie było żadnej wiadomości, żadnego nieodebranego połączenia. Westchnęła, zadzwoniła po raz kolejny. Znowu nic. Telefon był w dalszym ciągu wyłączony. Zwlokła się z łóżka, stwierdziła, że włosów myć nie będzie, tylko je zepnie, wysmarowała twarz fluidem, pomalowała oczy, włożyła ubranie robocze w postaci szarego garnituru i poszła do pracy. Szkoda jej było cennych minut na jedzenie śniadania. Wolała się wyspać. Na parkingu minęła Parysa Antonia błąkającego się po osiedlu, mignęły jej również blond włosy dziewczynki mieszkającej na parterze, która popędzana wsiadała do samochodu swojego taty. Mila usiadła za kierownicą swojej biedronki. Światła włączyła dopiero, gdy trzeci z kolei kierowca mrugnął jej długimi. Wreszcie zaspana odgadła, co jest grane. Nastawiła głośniej radio, leciała ich piosenka. I’m just dying in your arms tonight. Uśmiechnęła się i zaczęła śpiewać razem z wokalistą. Nie byłaby taka rozśpiewana, gdyby wiedziała, że jej narzeczony „umierał” poprzedniego wieczoru w zupełnie innych ramionach. Teraz jednak na ustach miała śpiew, a jej serce wciąż grało marsza Mendelssohna. Nie spodziewała się, że niedługo serce, dusza i ciało

najchętniej będą grały marsz żałobny. – Cześć, kochanie, wreszcie się do ciebie dodzwoniłam! – Mila odetchnęła z ulgą i spojrzała na zegarek. Dochodziła dziewiętnasta. – Nie mogłam się z tobą skontaktować. Co się działo? – Zdjęła buty i położyła nogi na stół. Była bardzo zmęczona. Prezentacja wyszła nieźle, raport był policzony prawidłowo, więc miała poczucie dobrze spełnionego obowiązku. Jedną ręką odwinęła ze srebrnego papierka michałka. – Milaczku, to zadupie było! Nie miałem zasięgu! – Usłyszała. – Kochanie, gdybyś wiedział, jak się martwiłam. Chyba ze sto razy dzwoniłam! Bałam się, że coś ci się stało! – wyrzuciła jednym tchem z ustami pełnymi michałków. – Byłeś w końcu na tym weselu czy pojechałeś do ciotki? – Przekonali mnie, Mila –odpowiedział Mariusz. – Ale wiesz, to nie było typowe wesele, tylko takie ogrodowe przyjęcie. Nic specjalnego. – A mówiłeś, że nie pojedziesz beze mnie… – Milenie zrobiło się przykro. –Mówiłeś, że pojedziesz do ciotki… –Miała łzy w oczach. – Kochanie, nie smuć się! Naprawdę nie masz czego żałować! – przekonywał Mariusz. – Muszę ci powiedzieć, że złapałem muszkę! Teraz moja kolej! – Twoja czy nasza? – zapytała Milena. – No nasza, kochanie, oczywiście –powiedział szybko Mariusz. Nie był przekonujący. Mila zamknęła oczy. Cały wieczór wyobrażała sobie narzeczonego, który tańczył w kółeczku, a tabuny starych panien wpatrywały się w niego, czyhając na jego ciało, majątek, poczucie humoru i inne cnoty. Wyobrażała go sobie, jak podczas zabaw weselnych jest bałamucony przez te wszystkie, co się wcześniej w niego wpatrywały. Widziała wyraźnie, jak one, najlepiej wszystkie naraz, przekładają jajko kurze przez nogawki jego spodni, jak macają go po kolanach, kostkach, nosie i innych wystających częściach ciała, jak noszą jego marynarki wywrócone na drugą stronę i podają mu butelkę po wódce między nogami, wypinając się na niego w obcisłych sukienkach. Bez majtek. O tak, na pewno jakaś była bez majtek. Nawet nie wiedziała, jak bliska była prawdy. ZAPRACOWANY NARZECZONY. Zuza siedziała przy oknie, wkuwając angielskie słówka – na wypadek tego obiadu u królowej, gdy nagle zobaczyła kręcącego się koło klatki Gibona. Przechadzał się w tę i we w tę, jakby na kogoś czekał. Albo jakby miał robaki w tyłku – pomyślał Bachor. Bachor czuł się w obowiązku ustrzec wszystkich przed Gibonem, tym obsrańcem, parówą i złodziejem. Włożył polar, buty i wybiegł przed dom. Szybko narysował kredą kwadraty na chodniku i udając, że jest bardzo zaangażowany w skakanie na lewej nodze, obserwował Gibona pociągającego wiśniówkę prosto z butelki. – Raz, dwa, trzy, cztery. – Liczył podskoki. Pod blok zajechał samochód, z którego wysiadła wysoka kobieta. Zuzannie wydawało się, że już ją kiedyś widziała. Kobieta podeszła do Gibona. On wyciągnął dłoń na przywitanie, ale kobieta to zignorowała. Odsunęła się od niego na odległość ręki.

– Ile za to chcesz? – zapytała, wyjmując portmonetkę z torebki. – Pani Violetko, niedużo, wiśnióweczkę. No, może dwie wiśnióweczki. I jakieś sto złotych. – Gibon uśmiechał się bezzębnymi ustami. – No, może dwie stóweczki. Śmierdziało od niego na kilometr. Nawet Zuzanna, skacząc nieco dalej, uważała, by za głęboko nie oddychać. Violi to chyba też przeszkadzało, bo niecierpliwie przestępowała z jednej nogi na drugą. Wyglądała, jakby chciała załatwić jakąś sprawę i szybko odjechać. – Dobrze. Stówa teraz, stówa po robocie. Czekaj na mój znak. Znajdę cię. – Odwróciła się i udała do samochodu. Na Bachora nawet nie spojrzała. Zuzanna nie zrozumiała, o co chodzi. Jedno jednak wiedziała – na Gibona trzeba uważać. Postanowiła, że będzie go obserwować. Usiadła na ławce, wyjęła zeszyt z plecaczka. W połowie zeszytu z trupią czaszką napisała czarnym flamastrem „GIBON – PARÓWA”. Pod spodem zanotowała: „Obserwacja pierwsza. Gibon dostał stówę i coś knuje”. Zamknęła zeszyt z trzaskiem. Dała Parysowi kanapkę ze szkoły i wróciła do domu. Nie zauważyła, że na parkingu w czerwonym samochodzie siedziała, zalewając się łzami, Milenka. – Jak to, nie zobaczymy się w tym tygodniu? – pytała. – Nie mogę, Milenko. Dopiero w następną środę jestem wolny. – W środę? A co z sobotą? Nie będzie cię w sobotę na moich urodzinach? –załkała. – Przecież to jedyny dzień w roku! Obiecałeś, że spędzimy go razem! – Milenko, nie mogę. Mam bardzo dużo pacjentów – tłumaczył się dentysta. – Wiesz, nagłe przypadki. Codziennie kończę o dwudziestej drugiej i jestem zmęczony. – Mariusz, ale mieliśmy spędzić ten dzień razem! – Milena nie rozumiała, jak to możliwe, że własny, osobisty narzeczony nie chce spędzić z nią dwudziestych siódmych urodzin. –Przyjedź chociaż po dwudziestej drugiej! Proszę! Albo ja przyjadę do ciebie! –zaproponowała. – Milenko, będę bardzo zmęczony –uciął krótko. – Zachowujesz się dziwnie! Albo przyjedziesz, albo z nami koniec! –stwierdziła wzburzona i przerwała połączenie. Oparła się o fotel, wzięła głęboki oddech i z całej siły rzuciła telefonem w siedzenie pasażera. Nie rozumiała Mariusza. Kiedy ona kochała, kochała całym sercem. Wszystko inne schodziło na drugi plan. Praca, zainteresowania… Liczył się tylko on i dla niego była w stanie zrobić wszystko. A on nie może tak sobie umówić pacjentów, by spędzić z nią urodziny? Wzięła komórkę, trzasnęła drzwiami, aż zatrzęsło Biedroną, i szybkim krokiem udała się do domu. Minęła menela popijającego wiśniówkę, który bacznie ją obserwował. Miała ochotę wzorem Zuzy spod jedynki pokazać mu język. – Masz, jedz! – Pani Zofia Kruk wyjęła bułkę z reklamówki, którą jak co tydzień przekazała jej Milena. Odwinęła ją z folii i rzuciła Parysowi. – Jaja sobie ktoś ze mnie robi! – warknęła wściekła. – O! Jajo też sobie zjedz – mruczała, obierając ze skorupki jajko wyjęte z worka. – Jajka też lubisz? – zapytała, widząc, jak Parys Antonio posłusznie połyka wszystko, co znajdzie się w zasięgu jego

pyska. – Boże, ten pies zeżre wszystko. A może z majonezem, kochany? – Parys Antonio posłusznie wylizał podetknięty pod nos słoiczek. – O kurde, znowu koperta – zasępiła się pani Zofia. Włożyła okulary i spojrzała na banknot. – Pięćdziesiąt! No, normalnie nie wytrzymam! Pani Zofia Kruk nie wiedziała, co robić. Póki anonimowy darczyńca dawał jej bułki, był nieszkodliwy. Pieniądze to była już przesada. Schowała kopertę do płaszcza. Odda jak zwykle na ten dom dziecka obok Staszka. Dzieciaki tam zawsze tak się cieszą. WARTOŚĆ SŁÓW „NA ZAWSZE”. Milena w dalszym ciągu wpatrywała się w komórkę. – Nadal nie dzwoni – stwierdziła, popijając czerwone wino prosto z butelki. – Nawet durnego esemesa. Nawet życzeń. Powinien, prawda? – Dentysta nie dzwonił już od ponad tygodnia. Dokładnie od dziesięciu dni, trzech godzin i jedenastu minut. – Powinien zadzwonić. – Majka wzięła od niej butelkę i upiła duży łyk. Mila obracała pierścionek wokół palca, wpatrując się w niego poprzez łzy. – Zdejmę go. Zdejmę i mu odeślę. – Odeślesz? Głupia byś była! Sprzedaj! Przynajmniej będzie z niego jakiś pożytek! – skwitowała Majka. Dwudzieste siódme urodziny zamiast w romantycznym towarzystwie narzeczonego Milena spędziła w doborowym towarzystwie przyjaciółki. Po prawie trzech butelkach kadarki, całym torcie czekoladowym z internetowej cukierni o smacznej nazwie Deserlandia.pl – prezencie od ciotki Zofii – i nalewce wiśniowej przywleczonej z domu przez Majkę zasnęły zgodnie w jednym łóżku, przytulając się mocno. – Szkoooda Majeszkooo, że nie jesteś fasssetem – wybełkotała Milenka. –Oszeniłabymmm sie s tobom. – Przytuliła mocno przyjaciółkę. Zdjęła pierścionek i rzuciła go na środek pokoju. – W Holandii moszszszna –odpowiedziała z trudem Majka, walcząc, by półprzymknięte oczy nie zamknęły się jej do końca. – Yyyjeziemy do Holandii. – Milena bezskutecznie próbowała wstać z łóżka. –Mosze jutro pojeziemy – stwierdziła i zasnęła. Obok donośnie chrapała Majka, wysuwając z gracją lewą zgrabną nogę odzianą jedynie w cieliste podkolanówki, które zrolowały jej się aż do kostek. Z dziury wystawał duży palec z paznokciem pomalowanym na wściekły czerwony kolor. Trzy dni później Mariusz nadal nie zadzwonił. Trzy dni później Milena również co minutę spoglądała na zegarek. Trzy dni później otworzyła skrzypiące drzwi i wparowała do jubilera. Jednym tchem wyrzuciła z siebie: – Dzień dobry, mam do sprzedania złoty złom. – Przy słowie „złom” głos jej zadrżał. Położyła pierścionek na blat. Starszy pan kilka chwil oglądał skarb Mileny przez szkło powiększające. Zawzięta mina Mili wyrażała stanowczość i zdecydowanie. Co się za tym kryło –jubiler nie miał pojęcia, ale czuł się z lekka zaniepokojony. Przypomniała mu się jego świętej pamięci żona i jej dokładnie taka sama mina, która owocowała dużymi zmianami w ich życiu. Czasami były to zmiany nieistotne, takie jak zmuszanie go do szurania meblami po całym mieszkaniu, a czasami bardzo znaczące. Wspominał drobną, filigranową czarnulkę, która po dwóch latach obściskiwania się z nim

w jego ciasnym pokoiku oświadczyła, że jak się nie pobiorą, to idzie brać ślub z Ludwikiem z sąsiedztwa. Dwa miesiące później piękna stała u jego boku przy ołtarzu w katedrze oliwskiej. – Nie zależy mi, proszę pana, na pieniądzach. Proszę to wycenić tak, by to było dla pana korzystne – oświadczyła Milena. Mężczyzna zdziwił się. Położył pierścionek na wagę, wziął kalkulator do ręki, wykonał kilka prostych obliczeń i stwierdził: – Droga pani, za to mogę dać jedynie sześćdziesiąt siedem złotych. Cyrkonia, złoto… – Dobrze, proszę pana. Super. Proszę tylko o jakiś świstek, że go sprzedałam. Zaintrygowany jubiler podniósł wzrok. Wziął wydruk z kasy i wręczył go Milenie. – Mógłby pan jeszcze napisać tutaj, że to złoty pierścionek z cyrkonią? –Mężczyzna napisał wszystko, o co prosiła go dziewczyna. – I jeszcze pieczątkę. Że od jubilera. Pieczątka została przybita. Milena wybiegła ze sklepu z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku i z kwotą sześćdziesięciu siedmiu złotych w kieszeni. Poszła kupić sobie czerwone wino, przy okazji zahaczyła o sklep muzyczny. Wsiadła do samochodu, odpaliła silnik i puściła sobie nowo nabytą płytę. – Wymienię cięęęę na lepszy model –podśpiewywała, uśmiechając się złośliwie. Stała pod prysznicem i szorowała się zamaszyście rękawicą, która mogłaby być używana zamiast papieru ściernego. Jej skóra przypominała kolorem buraka. – Już się zepsułeś i wiem, co zrobię! Wymienię cięęę na lepszy model! –śpiewała głośno, maltretując swoje uda. Łazienka na piątym piętrze miała małe okienko. Przez szybę zaglądała głowa. Męska głowa. Kiedy Milena po raz trzeci ryczała w niebogłosy, że wymieni dentystę na lepszy model, ujrzała tę głowę. Nie wiedziała, czy zacząć krzyczeć, czy próbować się zakrywać, czy szybko uciekać. Zamiast tego po prostu zamarła. Dopiero gdy dała panu z głową za oknem obejrzeć swoje ciało ze szczegółami, przypomniała sobie, że w zasadzie to powinna się zakryć, więc owinęła się zasłonką od prysznica i zaczęła się nerwowo chichrać. Głowa znikła. Gibon, bardzo usatysfakcjonowany widokiem, zszedł z powrotem po rusztowaniach, które rozłożyli robotnicy pracujący przy docieplaniu budynku. Mimo wiśniówki płynącej w jego żyłach, wyszedł z tego bez szwanku. Milena włożyła różowy szlafrok, zawinęła turban na głowie i usiadła przy biurku. Wyjęła z torebki dowód sprzedaży pierścionka, zeskanowała go i otworzyła Outlooka. „Ile są warte słowa NA ZAWSZE” –napisała w temacie. Wkleiła zeskanowany świstek i dopisała: „Dzięki, przydało się”, wpisała adres dentysty i kliknęła „Wyślij”. Już dawno na twarzy Mileny nie gościł taki uśmiech. KOCHANY MAŁY SZKRAB. Parys Antonio rozrywał zębami niebieską reklamówkę. Nad nim stała zrezygnowana Zofia. Nie miała już siły. Prywatne śledztwo nic nie dało. Mimo wielu usilnych starań nie dowiedziała się, kto jej robił niechciane prezenty. Gdyby jeszcze ta Anka wróciła z Bieszczad, może by coś zauważyła, a tak – nic z tego. Parys dorwał się do koperty, która jak zawsze była w reklamówce. Zofia szybko ją podniosła,

nawet nie zajrzała do środka. Przeważnie nie było w niej mniej niż pięćdziesiąt złotych. Czasami sto, czasami nawet więcej. – Folii nie żryj, Parys. – Zebrała folię z chodnika i wyrzuciła do śmieci. Zostawiła Parysa jedzącego bułkę –tym razem z Nutellą – i już chciała dzwonić po pana Krzysia, gdy usłyszała: – Zosia! Zosieńko!!! – Rozdzierający serce krzyk Bachora był słyszalny chyba w promieniu kilometra. – Parys bułkę ci zżera! Pani Zofia Kruk odwróciła głowę i zobaczyła blond loki powiewające nad Parysem Antoniem, który patrzył tęsknymi wzrokiem na kawałek bułki, który wydarła mu Zuza. Bachor chwycił strzępy reklamówki i ze łzami w oczach przybiegł do Zofii. Zofia patrzyła na tę scenę zdziwiona, jeszcze do końca nie zdając sobie sprawy, o co chodzi. – Zosieńko! Zżarł ci wszystko! –krzyknął Bachor, płacząc. – Wszystko! Trochę tej bułki zostawił, ale oblizana! –Uniósł w zaciśniętej pięści kawałek obślinionej bułki, na widok której Parys Antonio wyraźnie się ożywił. – Koperta tu była! Też zżarł?! Całe sto złotych! – Bachor był zrozpaczony. – I nic nie będziesz miała! Takiego rozżalonego Zofia go jeszcze nigdy nie widziała. Ba, nikt go nigdy takim nie widział. Nawet on sam. Bachor usiadł na ławce. Schował twarz w dłoniach i głośno zapłakał. Zofia poczuła się niezręcznie. Parys Antonio chyba też, bo lizał Bachora po obdartych kolanach. Zofia objęła dziewczynkę. – Zuzanko… Skąd, kochanie, wiesz, ile tam było pieniążków? – zapytała spokojnie. – Jak to skąd? Sama je tam włożyłam! – odparł Bachor. – Włożyłaś? – Zofia otworzyła szeroko oczy ze zdumienia. – No tak! – Bachor tarł czerwone od płaczu oczy. – I bułka była dla ciebie, i ta koperta też! Zofia patrzyła na Bachora z niedowierzaniem. – Zuziu, czy te reklamówki dla mnie to twoja sprawka? – zapytała. – No jasne, że moja! Dla ciebie! –Zuza uśmiechnęła się nieznacznie przez łzy. – Zuzanko, ale dlaczego? – Mimo bardzo bujnej wyobraźni Zofia Kruk nie była w stanie sama sobie udzielić odpowiedzi na to pytanie. – Bo jesteś emerytką! – Bachor znowu zaczął szlochać. Zofia zamyślona pokiwała głową, ale w dalszym ciągu nic nie mogła zrozumieć. Głaskała zamyślona Zuzannę po nodze. – No… jestem. I co? – zapytała. – Emeryci nie mają pieniędzy! –powiedziała Zuza. – Ale ja mam! – krzyknęła Zofia. Bachor podniósł głowę i spokojnie powiedział: – Masz, Zosieńko, bo ja ci je daję. Już ci dałam pięćset dwadzieścia trzy złote. – Uśmiechnął się i wyjął zeszyt z plecaka. Otworzył i pokazał Zofii kolorową tabelkę. – Wszystko mam tu zapisane! Zofia wzięła głęboki oddech. Żałowała, że nie ma doświadczenia z małymi dziewczynkami. Nie wiedziała, o co Bachorowi chodzi. Jak wytłumaczyć to nagłe zainteresowanie dofinansowaniem jej – bądź co bądź niewymagającego dotacji – życia.

Zuza spojrzała na Zofię i widząc jej zagubione spojrzenie, zaczęła mówić: – Zosieńko, jak to nie rozumiesz? W radiu mówili, że emeryci nie mają pieniędzy. I są bardzo biedni. Mówili, że nawet na chleb nie mają! Nic a nic! –Złapała Zofię za rękę. – Zupełnie jak ty, Zosieńko. – Położyła głowę pełną loków na jej kolanach i mówiła dalej: –Zapytałam taty, czy ty jesteś emerytką, i powiedział mi, że tak. – Pociągnęła nosem. – Nie mogłam cię zostawić samej! – Spojrzała na Zofię. – Zosieńko, ja bym nie zniosła, jakbyś ty na chleb nie miała! Pani Zofia Kruk wiele już przeżyła. Śmierć męża, kilku kochanków, okupację i stan wojenny. To, co się dzisiaj stało, było jednak zupełnie nowym doświadczeniem. Zupełnie niespodziewanym. Zaiste. Nerwowo głaskała Bachora po miękkich lokach, zastanawiając się, co z tym wszystkim zrobić. Ku swojemu zaskoczeniu była wzruszona. Kochany mały szkrab. Nie powie Jackowi. Może Milena i Staszek coś wymyślą. Szczególnie Milena. Ona zupełnie niedawno była małą dziewczynką. Powinna pamiętać. Tylko skąd Bachor miał pieniądze? –pomyślała, gładząc Zuzankę po głowie. Zapyta innym razem. Na jeden dzień to zbyt wiele. GROŹBY VIOLI. Praca analityka w wielkiej korporacji często polega na siedzeniu, nic nierobieniu, nieruszaniu się, nieoddychaniu i nieklikaniu, broń Boże, myszką. Milena wiedziała, że jeżeli wykona jakąkolwiek czynność z wyżej wymienionych, to obliczenia trafi szlag, komputer się zawiesi, na monitorze pojawi się napis „Out of resources” i trzy godziny bezruchu pójdzie na marne. Zatem czekała, siedząc na skraju krzesła, prawie na bezdechu, aż komputer skończy i znowu wypluje kilka tysięcy rekordów, bardzo istotnych dla jej szefa. Zakończenia obliczeń nie mogła się doczekać z tego względu, że chciała jak najszybciej odebrać maila. Chciała zobaczyć reakcję dentysty na jej wczorajsze słowa. Komputer stwierdził, że już skończył. Milena szybko zapisała wynik pracy i zajrzała do skrzynki. Maila od Mariusza nie było. Nie odpisał. Za to jego siostra wysłała trzy. Milena zajrzała do pierwszego: „Jesteś mniej warta niż ten pierścionek. Masz mniejszą klasę, niż myślałam. Nie mówię oczywiście o subtelności. Myślałam, że w takich sytuacjach prezenty się zwraca, ale chyba ominęłaś kolejną lekcję na kursie taktu i dobrego smaku. Już ci nic nie pomoże”. – Phi – prychnęła. – „Ominęłaś kolejną lekcję na kursie taktu” –powtórzyła. – Sratatata – wymamrotała, biorąc do ręki wafelka. Czując słodycz czekolady w ustach, zajrzała do następnego maila. „Oddaj mojemu bratu wszystkie prezenty, jakie od niego dostałaś. Jeżeli nie oddasz do końca miesiąca, pójdziemy do sądu”. – Sratatata – skomentowała Milena z ustami pełnymi czekolady. Trzeci e-mail spowodował, że się zachłysnęła. Viola jej groziła. „Uważaj, by ten twój śliczny czerwony samochodzik nie wylądował na drzewie. Biedronki nie mają dobrych hamulców”. Milena nieco się przestraszyła. Przesłała wszystkie trzy maile do ciotki z informacją, że jak ją szlag trafi, to wiadomo przez

kogo. Ciotka odezwała się prawie natychmiast. Napisała, żeby Milenka się nie martwiła, że ona nad wszystkim czuwa. Na końcu dodała, że zmienia dentystę. – No i, Staszku, wysłała mu mailem ten rachunek. Tam było napisane, że pierścionek z cyrkonią i że kosztował sześćdziesiąt siedem złotych – opowiadała Zofia Kruk, nakrywając do stołu. –Napisała coś w stylu „Wartość słów NA ZAWSZE”. – Niedobrze, Zosieńko – westchnął Staszek. – To chyba nieważne, ile kosztował? – zapytał zatroskany. – Staszku, nic nie rozumiesz. – Zofia gestykulowała zamaszyście, trzymając chochlę do zupy. – Kiedyś ten pierścionek był dla niej bezcenny. Tak jak ten dupek. – Zamyśliła się. – Ale teraz, kochany, aż dziw, że tyle za niego dostała. Pierścionek z jarmarku dany naprawdę z miłości byłby wart o wiele więcej. – Zosieńko, może odłóż tę chochlę. –Staszek zasłaniał się rękami w trosce o swoją głowę. Zofia z pluskiem włożyła chochlę do wazy. – Oczywiście, w sklepie kosztował dużo więcej. Gdyby, Staszku, pozostało tak, jak wszystko na to wskazywało, pierścionek stałby się może i bezcenny. Ale ponieważ skończyło się tak, jak się skończyło, wart jest tylko tyle. –Rozłożyła ręce i usiadła przy stole. – A moim zdaniem dużo mniej. Nalać ci zupy? – zmieniła temat. – Tak, poproszę – westchnął Staszek. Nalewając zupę, Zofia kontynuowała poprzedni wątek: – Ja bym ten pierścionek normalnie wyrzuciła. Widać oszczędna dziewczyna. Tej nocy Staszek nie mógł spać. Przewracał się z boku na bok. Kilka razy wstawał, wyciągał małe pudełeczko z kieszeni w kurtce i zastanawiał się, czy ten złoty pierścionek z małym błyszczącym brylantem, który kupił dla Zofii Kruk zaraz po wyjściu ze szpitala, jest wystarczająco drogi. Na parterze w wysokim bloku, kilka kilometrów dalej, Zuzanna również nie spała. Stała przy zgaszonym świetle w oknie i podglądała. Na parkingu dostrzegła Gibona z dziwnym mężczyzną. Mężczyzna miał czapkę z daszkiem z napisem „Lee” i trzymał w ręku dość spory pakunek. Zuzanna, zaintrygowana, zapisała to w zeszycie z czaszką. Po chwili podjechał kolejny samochód. Wysiadła z niego wysoka kobieta. Zuzannie wydawało się, że to ta, która już kiedyś rozmawiała z Gibonem. Dziewczynka bardzo żałowała, że nic nie słyszy. Trzeba otworzyć okno –pomyślała. Kobieta czule przywitała się z facetem w czapce. Zuza odruchowo zakryła oczy. Zawsze tak robiła na filmach. Nie chciała oglądać całowania. Kobieta wyjęła z torebki dużą kopertę, ale zaraz szybko ją schowała, bo zobaczyła, że na parking wjeżdża ochrona. Rutynowa kontrola. Korzystając z zamieszania, Zuzanna otworzyła okno. Teraz mogła nie tylko oglądać, ale i podsłuchiwać. Kucnęła przy parapecie, znad którego wystawały jej tylko oczy. Małe, świdrujące oczka zaobserwowały ponowny ruch koperty. Pieniądze. Znacznie większa część poszła do rąk dziwnego faceta, a znacznie mniejsza część do rąk Gibona.

– To jutro około dziesiątej –powiedziała kobieta i razem z facetem w czapce wsiadła do samochodu. – Będzie stał na parkingu. To ten czerwony. –Wskazała ręką na samochód Mileny. Gibon kiwnął głową. Zasalutował i odszedł w ciemność. Milena spała. Pierwszy raz od jakiegoś czasu zasnęła bez płaczu. Poprzedniego wieczoru przypomniała sobie, że Mariusz nie oddał jej tysiąca złotych, które pożyczył od niej, kiedy miał kłopoty z bankiem. Wysłała mu numer konta z informacją, że czeka na wpłatę. Wzorem ciotki Zofii chciała zaszaleć, by poprawić sobie humor. Może nie laptop, ale na pewno buty. Najlepiej dwie pary. WAGARY ZUZANNY. Na talerzyku leżał surowy ziemniak pokrojony w plastry. Przy stole siedział Bachor z widelcem i nożem w dłoni. Serwetkę położył sobie na kolanach, bo uznał, że tak robi się u królowej angielskiej, a jak sobie wyobrazi, że jest właśnie tam na bankiecie, to na pewno łatwiej zje to świństwo. To „świństwo” miało zapewnić Zuzannie taką gorączkę, by mogła normalnie funkcjonować, ale zarazem by tata uznał, że nie musi iść do szkoły. Tak przynajmniej usłyszała od kolegów z podwórka. Zuzanna odkroiła kawałek ziemniaka i nabiła go na widelec. Chwilkę trzymała go przed oczami, uważnie obserwując. – Tak, panie hrabio, to przysmak, zaiste! – powiedziała do misia siedzącego na krześle obok, również z serwetką na kolanach. Wzięła ziemniaka do ust i szybko go wypluła. – Aaaaaa! – krzyknęła. Zaraz jednak przestała krzyczeć i lekko skrzywiona spokojnie powiedziała do misia: – Wstrętne, panie hrabio, zaiste. – Ponownie spróbowała. Tym razem mniejszy kawałek. Szybko połknęła i stwierdziła, że dalej nie da rady. Jej wzrok pobiegł na półkę nad stołem. – Ach, ma pan rację, panie hrabio. – Skinęła głową w stronę misia. – To danie będzie przepyszne z konfiturami. Zaiste! – Bardzo podobało jej się to słowo. Zosieńka czasem go używała. – Zaiste, panie hrabio, z truskawkowymi spróbuję. – Weszła na krzesło i ręką sięgnęła po słoik stojący na półce. Usiadła z powrotem, ponownie położyła sobie serwetkę na kolanach i posmarowała plaster ziemniaka pachnącymi konfiturami. – Mmm, co za aromat, panie hrabio. Zaiste! – Ugryzła duży kęs, który natychmiast wypluła, zupełnie bez gracji, z powrotem na talerz. – Tak się nie da – stwierdziła smutno. –Musimy wykombinować coś innego –zwróciła się do misia. Zuzanna miała nadzieję, że wagary w zdecydowanie słusznej sprawie nie spowodują, że znowu przed oczami będzie widziała prawą stronę obrazu Memlinga, a już na pewno nie przyczynią się do tego, że się tam, po tej gorszej stronie, kiedyś znajdzie. Nie wiedziała, co ma zrobić, by zostać jutro w domu. Kiedyś przytknęła termometr do kaloryfera i pękł. Innym razem włożyła go do herbaty i nie zdążyła strzepnąć. Rany! Jak tata się martwił. Pół nocy jeździli po lekarzach. Teraz musi wymyślić coś innego. Nie chciała, by tata się martwił. Usiadła do komputera i na GaduGadu zobaczyła panią Zofię Kruk. Ucieszyła się strasznie i wymusiła na Zofii obietnicę, że ta przyjedzie do niej następnego dnia rano z panem Krzysiem, by zawieźć ją do szkoły. Do żadnej szkoły Zuzanna nie miała zamiaru iść, ale o tym pani Zofia miała się dowiedzieć dopiero nazajutrz.

Gibon ewidentnie coś knuł. Nie wiedziała co. Musiała się dowiedzieć. Wydawało jej się, że ma to coś wspólnego z Mileną i jej samochodem, a kochanej Milenki nie chciała skrzywdzić. Bachor był już spokojny. Wystarczyło tylko powiedzieć tacie, że Zosia jutro przyjedzie po nią do szkoły, i z głowy. Musiała się dowiedzieć, co Milenka robi jutro o 10.00 i dlaczego jej samochód będzie stał na parkingu. Ciężko dysząc, Bachor wbiegł na piąte piętro. Mocno zapukał do drzwi. – Cześć – powiedział. – Przyszłam pożyczyć cukier. – Wyciągnęła rękę z pustym słoikiem, który wzięła z domu. – Hej, Zuzanko! – odpowiedziała Mila. – Wejdź do środka. Już ci nasypuję. Bachor rozsiadł się przy stole w kuchni i zaczął rozglądać. – O! Już dziś nie ryczysz – stwierdził. – To dobrze. Milena nasypała cukru, zakręciła słoik i wręczyła go Zuzannie, która nie ruszała się do wyjścia. – No, nie ryczę – przytaknęła Milena. – Jakoś mi lepiej. – Poproszę herbatki malinowej. –Bachor wskazał palcem na puszkę stojącą na półce. – A idziesz jutro do pracy? Milena – jak zwykle – miała zamiar iść do pracy. Mimo wypitych dwóch herbatek malinowych i zjedzonej bułki z miodem Zuza niczego się nie dowiedziała. Wszystko wskazywało na to, że Milena następnego dnia rano wyjedzie samochodem spod bloku. Odetchnęła z ulgą. – Ach, zapomniałam ci powiedzieć –dodała Milena przy drzwiach – od tygodnia jeżdżę do pracy na rowerze! Rewelacyjnie się po tym czuję! To było to. Bachor musiał coś zrobić, by Mila nie pojechała do pracy na rowerze, ale wzięła samochód. Pobiegł do domu, by poinformować Zosieńkę, że musi coś zrobić. Sam musi coś wykombinować. Dla dobra Milenki. Zuzanna stała przed piwnicą Mileny z kijem, do którego taśmą klejącą przywiązany był gwóźdź. Przez szpary w szczeblach próbowała trafić w oponę roweru. Było ciemno, niewiele widziała. W końcu zrobiła dwie dziury w jednej oponie i jedną dziurę w drugiej. Potem uklękła na podłodze obok trutki na szczury, poprosiła świętego Antoniego, by się za nią wstawił, i szefa, by za to nie poszła do piekła. – Kurczę, a może lepiej Judę poprosić. Tata mówił, że to on jest od rzeczy beznadziejnych – szepnęła, gdy wstała. Uklękła z powrotem i złożyła ręce. – Święty Judo, ja cię proszę, pogadajcie z Antonim i z panem Bogiem, bym nie znalazła się tam po tej prawej stronie na Memlingu! – Podniosła się z kolan, otrzepała je, dowód zbrodni podrzuciła do innej piwnicy i poszła na górę. O siódmej rano wściekła Milena wstawiała z powrotem swój rower do piwnicy. – Dwa flaki! Jak nie urok, to sraczka – wymamrotała. Zamknęła piwnicę i poszła do góry po

kluczyki od samochodu. O siódmej trzydzieści zadowolony Bachor obserwował przez okno czerwoną Biedronkę odjeżdżającą z piskiem opon z parkingu. Odetchnął z ulgą. Przeciągnął się i poszedł umyć zęby. Kiedyś przeczytał: „Wieczorem dla zdrowia, rano dla urody” – zdrowie pal licho, uroda była ważniejsza. O porannym myciu zębów Zuzanna Wolicka nigdy nie zapominała. – Akcja przełożona. Laska wzięła samochód. – Gibon gadał z kimś cicho przez telefon. Leżał w krzakach na wyciągniętym ze śmietnika kocu i popijał wiśnióweczkę. – No nie wiem, nie wiem. – Ziewnął. – Dwie wiśniówki, trochę kasy i powtórzymy, pani Violetko. Teraz mi się nie chce. Teraz mam wakacje. Niebawem. Całą drogę do szkoły i przez dwie pierwsze lekcje młoda adeptka szpiegostwa, Zuzanna Wolicka, zastanawiała się nad trzema rzeczami: kiedy Gibonowi się zachce, kiedy skończą mu się wakacje i ile w „M jak Miłość” wynosi „niebawem”. NARESZCIE,STASZKU,NARESZCIE.... – Stanisławie, coś ty się tak wystroił jak na odpust w Sulęczynie? – Zofia Kruk otworzyła drzwi w różowym, półprzezroczystym szlafroczku. Brakowało jej tylko klapek z różowymi pomponikami, które przekrzywiały się zalotnie. Zofia była boso, a klapki stały równiutko koło łóżka. Stanisław się speszył. Zza pleców wyjął wielki bukiet kwiatów. – Dla ciebie, Zosieńko – wydukał. – Och, Staszku! – zawołała. – Z jakiej to okazji? Imienin nie mam, urodzin nie obchodzę... – Koło… Koło kwiaciarni przechodziłem. – Staszek nerwowo szukał czegoś w kieszeni. Nie mógł znaleźć. – I ten… no… promocja była! –wykrztusił wreszcie. – Kupiłem, bo ładne, dla ciebie. – Uśmiechnął się zawstydzony. Zofia Kruk odebrała od niego bukiet wielki jak stodoła. Wstawiła kwiaty do wazonu. Były dokładnie takie, jak lubiła. Kolorowe, różne. Zanurzyła w nich twarz. Pachniały wiosną, młodością i tą łąką, gdzie jako dziecko spędzała całe dnie. Uśmiechnęła się do siebie i do Staszka. – Kotku, zdejmij ten pancerz. –Wskazała na garnitur. – Poprzytulamy się troszkę. – Mrugnęła okiem. – Czekam! –zawołała śpiewnie i pobiegła do sypialni, zupełnie jak za czasów tej łąki, pachnącej jak bukiet. Żałowała, że już nie paliła. Na filmach „po” spleciona uściskiem para zawsze wspólnie paliła jednego papierosa. Staszek nie palił nigdy, ona rzuciła jakiś czas temu. – Toć jednej gumy z nikotyną nie będziemy żuli – westchnęła cicho, odwijając gumę z papierka. Staszek cicho pochrapywał, szczelnie otulony kołdrą. Na filmach mężczyzna nigdy nie pochrapywał. I chyba nigdy nie zabierał kołdry. Czule spojrzała na Staszka. Niech śpi.

Ona posprząta, zrobi śniadanie, pewnie biedak nic jeszcze nie jadł. Wystroił się jak stróż w Boże Ciało, pewnie wszystko ma brudne. Musi mu zaproponować, by się wprowadził, bo dalej tak być nie może. Pogłaskała go po jeszcze bujnej, siwej czuprynie. Staszek mruknął przez sen: – Zgubiłem Zosieńko, zgubiłem… –westchnął i zaczął chrapać jeszcze donośniej. Zofia pogłaskała go jeszcze raz i intensywnie żując gumę, poszła zrobić sobie kawę. Staszek chrapał dalej. Pootwierała okna, usiadła wygodnie, oparła stopy na stołku. Było ciepło. Piła kawę, na talerzyku leżał francuski rogalik z dżemem, pachniało latem. Przymknęła oczy. Chyba po raz pierwszy w życiu cieszyła się z ciszy i spokoju. Chrapiący nagi mężczyzna w łóżku, kawa, rogalik i ogród za oknem. Czego można chcieć więcej? Staszek spał dwie godziny. Wykończyły go te miłosne ekscesy. Obudził się i zobaczył nad sobą Zofię trzymającą w ręku pudełeczko od jubilera. – Stasiulku, co to jest? – zapytała. – Zosieńko, nie zgubiłem! – krzyknął. – Bo ja chciałem, ja chciałem… – Szybko poderwał się z łóżka i nie zważając, że nie ma nic na sobie, ukląkł przed panią Zofią. – Zosieńko, ja cię kocham. Ja nic nie mam, wiesz, no, goły jestem, ale zostaniesz moją żoną? Zdziwiona Zofia mechanicznie wysunęła palec. Staszek nałożył jej pierścionek. Lśniący brylant wydawał jej się najpiękniejszy na świecie. Przytuliła narzeczonego do swojej bujnej piersi. – Nareszcie, Staszku, nareszcie… –powtarzała, mocno go tuląc. Nie usłyszała nawet okrzyku ogrodnika strzygącego trawę, który przez przypadek zajrzał przez okno do środka. Pan Zdzichu wiedział, że Zofia Kruk jest ekscentryczna, ale to, co zobaczył, przekraczało jego najśmielsze wyobrażenia. Zofia, obiekt jego długoletnich westchnień, stała ubrana w jakieś zwiewne cudo i klapki z pomponikami, a przed nią klęczał goły facet, wtulając twarz w jej obfity biust. – Ta to ma fantazję – szepnął zafascynowany ogrodnik. Popatrzył jeszcze przez chwilę, po czym rozmarzony poszedł dalej kosić trawę. REWALORYZACJA EMERYTUR. „Rewaloryzacja emerytur” – głosił nagłówek w gazecie, którą była przykryta pani Zofia Kruk, siedząca na ławce pod oknem Zuzanny. Siedziała tam już od trzech godzin, łudząc się, że Zuza wreszcie dojrzy ją, gazetę oraz nagłówek. Był to element chytrego planu Zofii, realizowanego ze Staszkiem i Mileną dzień w dzień, do późna w nocy przez ostatni tydzień. Gazeta była drukowana na drukarce laserowej w pracy Milenki, ku wielkiemu niezadowoleniu Wacława Lubkiewicza. Wyglądała idealnie. Jak prawdziwa. Zofia Kruk ziewała. Nie wiedziała, gdzie Bachor się podziewa i kiedy przyjdzie. No cóż. Trzeba było czekać. Spojrzała na zegarek. Podniosła głowę znad gazety i zobaczyła podskakującego wesoło Bachora.

Za nim, jak zwykle, dumnie kroczył Parys Antonio. Coś przeżuwał. Szybko schowała się za gazetę, udając, że czyta. – Zosieńka! – Widząc Zofię, Zuzanna Wolicka przyspieszyła kroku i w mgnieniu oka uwiesiła się jej na szyi. Parys Antonio niewiele później wylizał jej buty. Z taką samą, niekłamaną radością. – Cześć, Zuzanko – powiedziała Zofia. – Czytam sobie. – O! A o czym? – Dziewczynka zabrała Zofii gazetę. – Re-wa-lo-ry-zacja. Co to znaczy? – Ach, radosne wieści! – Uśmiechnęła się Zofia. – To znaczy, że podwyższają emerytury. – Podwyższają? – Bachor spojrzał bacznie na Zofię. – Dużo? – Ach, teraz będę bogata! –kontynuowała Zofia. – Może samochód sobie kupię, jacht albo nowy dom. – Aż taka będziesz bogata? –zdumiała się Zuza. – I na chleb już będziesz miała? – Zuzanko, oczywiście, że tak! I na chleb, i na bułki! Wszystko, czego tylko zapragnę, będę mogła sobie kupić. Do tej pory Zofia Kruk prawie wcale nie kłamała. Kiedy jednak Zuzanna zapytała ją, czy tak będą mieli teraz wszyscy emeryci, przełknęła głośno ślinę i stwierdziła: – Tak, Zuzanko. Wszyscy emeryci będą mieli na chleb. – Zamknęła oczy, mając nadzieję, że to prawda. – O matko! Zosieńko, to cudownie! –Bachor ponownie zawisł Zofii na szyi. –To nie mam ci już robić kanapek? Dasz sobie sama radę? Zofia zapewniła, że na pewno da sobie sama radę, a na dodatek czasem jeszcze pomoże innym. Bachor był w pełni szczęścia. Uśmiech rozjaśniał całą jego twarz. Szybko dał Parysowi Antoniowi bułkę, którą mu wcześniej wyrwał z pyska, i podrapał go za uchem. – Ach, Zosiu, zapomniałam –krzyknął, grzebiąc w plecaku – to co ja mam zrobić z pieniędzmi, które dzisiaj zarobiłam?! – Wyjęła woreczek z kilkoma banknotami będącymi w towarzystwie kilkunastu monet. – Trzysta pięćdziesiąt siedem. I dwadzieścia groszy. Super, nie? – Podsunęła Zofii woreczek. Zofia wzięła go do ręki i przez chwilę oglądała. – Zuzanko, skąd masz te pieniądze? –Zmarszczyła czoło. Myślała, że to koniec atrakcji na ten dzień. Życie jednak było bardziej brutalne, niż sądziła. – Jak to skąd? – zdumiał się Bachor. – Wygrałam! Zawsze wygrywam! –Bachor zaczął tańczyć wokół ławki. – Wygrałaś? – Zofia nic nie rozumiała. – Zuza, w co ty grasz? – W pokera, Zosieńko! – Bachor wirował wokół Zofii tak, że ta nie mogła się skoncentrować na niczym innym, tylko na jej fruwających lokach i ogonie Parysa Antonia, któremu udzieliła się radość Zuzanny, bo wirował wraz z nią. – Zuza! Zatrzymaj się, dziecko, i wszystko mi opowiedz! – Zofia Kruk aż wstała z ławki. Bachor posłusznie stanął. Jego spocona i zaczerwieniona od biegu twarz promieniała szczęściem. – Ty grasz w pokera? Na pieniądze? –zapytała Zofia Kruk, trzymając Zuzę za ramiona. – Od kiedy? – Od zawsze, Zosieńko. A jak tata mi powiedział, że jesteś biedną emerytką, zaczęłam grać częściej! – Uśmiechnęła się Zuza. – Zawodowo, Zosieńko! I ciągle wygrywam! – Okręciła się

wokół własnej osi. Zofia myślała, że wiele w życiu przeszła i że już nic nie jest w stanie jej zaskoczyć. A jednak. Wizja siedmioletniej dziewczynki o twarzy anioła rżnącej w pokera na pieniądze ze starymi facetami była ponad jej siły. Oparła się o ławkę i westchnęła. Po chwili z trudem wymogła na Zuzannie obietnicę, że ta już nie będzie tego robić. Przynajmniej bez porozumienia z Zofią. Och, czuję, że to nie był koniec pracy sztabu kryzysowego – pomyślała zmartwiona. Zapowiada się pracowita noc. Pewnie niejedna. Zuzanna Wolicka miała problem. Skoro gazety pisały, że na emeryturze będzie bogata, nie wiedziała, co ma zrobić z tymi wszystkimi pieniędzmi upchniętymi już w dwóch skarbonkach. Zofia ich nie chce, ona nie będzie potrzebować, bo emerytura jawiła się jej przed oczami jak senne marzenie, zatem miała kłopot. Przeliczyła szybko pieniądze, schowała je z powrotem do tapczanu, po czym usiadła i stwierdziła, że na pewno wkrótce wymyśli, co zrobić z taką kasą. Bez wątpienia. Wymyśli. Uśmiechnęła się i poszła uczyć się angielskiego. Królowa wciąż nie zapraszała, ale „nie znasz dnia ani godziny” – jak mawiał tata. BŁĘKITNE KWIATKI. – Milaczku, ty mi powiedz, jak ja mam tych bukietów szukać. – Zofia Kruk dzwoniła do Mileny średnio co godzinę. Było tak mniej więcej od momentu, kiedy wyznaczyli ze Stanisławem datę ślubu, z małą przerwą na sen. Sen Zofii, nie Mileny. I tym razem Mila została bardzo brutalnie wyrwana z objęć Morfeusza. Ciotka Zofia zupełnie nie liczyła się z tym, że chociaż podczas snu ktoś Milenę obejmował. Nawet jeżeli to był tylko Morfeusz. – Ciociu, śpię. – Milena nie miała ochoty z nikim rozmawiać na żaden temat. Tym bardziej na temat ślubu, który ją ominął. I to szerokim łukiem. Bardzo szerokim. – Kochanie, całe życie będziesz spać? Powiedz mi, gdzie znaleźć te ze storczykami. Pamiętasz, kiedyś mi pokazywałaś. – Ciociu, jak wstanę, to ci powiem. –Milena naprawdę chciała spać. – To wstań, Milaczku, poczekam –powiedziała Zofia. – Przy telefonie poczekam – dodała. – Przecież masz włączony komputer. Widzę cię na GaduGadu. Milena westchnęła i wstała z łóżka. Różowe prosiaczki z piżamy radośnie się do niej uśmiechały. Podeszła do komputera i wysłała ciotce namiary na stosowne zdjęcia. Zakończyła rozmowę i poszła spać. Różowe prosiaczki poszły wraz z nią, czy tego chciała czy nie. *** – Stasiulku, tam jest wszystko! –Zofia Kruk siedziała przed laptopem i buszowała po forum ślubnym. –Stasiulku, ale my nie zdążymy wszystkiego przygotować!

– Zdążymy, Zosiu, zdążymy. Stanisław był już lekko zmęczony tymi wszystkimi przygotowaniami. Zaproszenia jeszcze był w stanie wybierać, ale kiedy Zofia kazała mu dopasować, najlepiej jak potrafi, kwiaty w bukiecie ślubnym do wizytówek na stole, załamał się. Zastanawiał się, czy zamiast wieczoru kawalerskiego nie wyprawić tygodnia kawalerskiego albo nawet miesiąca – byleby nie uczestniczyć w tych wariackich przygotowaniach. – Stasiu, a jakie storczyki będą ładniejsze? Białe czy różowe? – Zofia wyrwała go z zamyślenia. Staszek zastanawiał się chwilę. – Białe chyba, Zosieńko, tak mi się wydaje, że białe. – Hm… Białe mówisz… – Zofia powiększyła zdjęcie na monitorze. –Wiesz co? Różowe wezmę! – powiedziała radośnie. Tak. Przydałby mu się miesiąc kawalerski. Musi jakoś Zofię do tego przekonać. Bachor, gdyby mógł, uczestniczyłby w przygotowaniach ślubnych swojej kochanej Zosieńki przez cały czas. Na razie ograniczony był szkołą, która na szczęście wkrótce miała się skończyć. Już się cieszył, że będzie mógł zająć stanowisko dowodzenia przy komputerze i szukać Zofii wszystkiego, czego ona nie będzie mogła znaleźć. – Głupi gogel, Zuzanko. Robię wszystko dokładnie tak jak ty, a on mi nie szuka – mówiła Zofia Kruk. Skoro głupi „gogel” Zofii nic nie mógł znaleźć, musiał znaleźć Zuzannie. Zuzanna, jako Zuza, lat dwadzieścia trzy, wysyłała zapytania na fora ślubne, które uprzednio znalazła, w bardzo różnych kwestiach. Pytała o knajpę, o orkiestrę, a później szukała zaproszeń. Po tygodniu Zuzanna Wolicka, lat siedem i pół, była ekspertem, jeżeli chodzi o przygotowywanie wesel. Wiedziała jak, gdzie i za ile. Gdzie dobrze, a gdzie źle. Nie dość, że dzieliła się informacjami z Zofią, to jeszcze chętnie udzielała porad na wszystkich forach ślubnych, jakie tylko „gogel” jej wyszukał. Zofia Kruk skrzętnie korzystała z podanych informacji. Do rozstrzygnięcia pozostawała kwestia utworu na pierwszy taniec. I był to problem naglący. – Staszku, a walc angielski? – pytała Zofia Staszka, który zaczytany uczestniczył w pogoni za radzieckim szpiegiem. – Zosieńko, dobrze, może być walc angielski. – Szpieg uciekł. A już prawie go mieli. – A może coś Seweryna Krajewskiego? – Zofia przelatywała wzrokiem listę, którą Bachor przysłał jej mailem. – Tak, Zosieńko, Krajewskiego. –Szpieg został zraniony w nogę. Ciężko mu będzie teraz uciec. Cholera. Zofia popatrzyła na Staszka, który z wypiekami na twarzy czytał książkę, wcale na nią nie patrząc. – A może marsz żałobny? – zapytała złośliwie, czekając na jego reakcję. Zraniony szpieg zamknął się w starej stodole i jedna deska została już wyłamana. Ktoś mógł w każdej chwili wejść do środka! – Tak, Zosieńko, to by było najlepsze! – Staszek odetchnął z ulgą, bo ktoś przeszkodził intruzom i szpieg zyskał na czasie. Jakoś polubił tego szpiega…

– Stachu! – ryknęła Zofia. Wyrwała mu z rąk lekturę. Książka o szpiegu wylądowała z hukiem na jego głowie. –Ty mnie w ogóle nie słuchasz! Staszek podniósł głowę zaskoczony nagłym atakiem. Faktycznie, starał się jak najmniej uczestniczyć w tym wariactwie, jakim był jego własny ślub, a raczej przygotowania do niego. Zofia obmyślała każdy najdrobniejszy szczegół, dopasowywała drobiazgi. Sukienka, bukiet, wizytówki na stół, zaproszenia, dekoracja samochodu. Kilkanaście razy dziennie wyobrażała sobie przysięgę małżeńską składaną w ogrodzie pełnym kwiatów. Widziała oczyma wyobraźni ich pierwszy taniec, gdy suną spleceni w miłosnym uścisku… Staszek natomiast marzył o czymś zupełnie innym. Rozmyślał o tym, jakie życie będzie piękne, gdy skończy się ten cały harmider i ubrany w koszulę flanelową w kratkę i stare jeansy, albo jeszcze lepiej frotową piżamę z ryneczku, będzie mógł, leżąc na tapczanie z Zofią, czytać książkę. Najlepiej sensacyjną. A ona niech sobie maluje te paznokcie czy leży z zielonym świństwem na twarzy. Wszystko jedno. Byle razem. I w spokoju. – Och, Karolajna, och. Milenie robiło się niedobrze. Kirusek Mikrusek najwyraźniej się zakochał. I co gorsza, z wzajemnością. Codziennie rano był w pokoju Mileny i z zapartym tchem czekał, kiedy przyjdzie Karolina. O ile Karoliny już tam nie było. – Niedługo będą tu siedzieć już od piątej rano – mruczała Milena – a wychodzić po północy. Albo i wcale – myślała z nieukrywaną zupełnie zazdrością. Gdy Karolina przychodziła, Kirusek zabierał się do roboty, tłumacząc jej zawiłości skomplikowanych analiz, zestawień i innych obliczeń. Milena czuła się niepotrzebna. Łapała coś jednym uchem, dużo się uczyła, robiła swoje, ale tak naprawdę czuła się intruzem. – To może ja wyjdę dziś wcześniej? –zapytała. Gdyby w biurze było echo, pewnie by jej coś odpowiedziało. Echa nie było. Nikogo nie było oprócz Kiriosa i Karoliny. Wacław miał wolne. – Idę do domu! – powtórzyła, spoglądając na zegarek. Była dwunasta. Miła perspektywa początku weekendu już w piątek w południe. – Mogę iść? – ryknęła prosto nad uchem Karoliny i Mikruska. – Czy wy mnie potrzebujecie? Do you need me, Mikrusek? – zapytała. – Och, Karolajna. I need you –powiedział Mikrusek, patrząc tępawym wzrokiem na Karolinę. Milena westchnęła, spakowała torbę i piętnaście po dwunastej siedziała już w swojej Biedronce, oddalając się w stronę domu. Przymrużone oczy Parysa Antonia wskazywały na to, że był szczęśliwy. Jadł loda o smaku caffè latte. Ze swojego własnego wafelka. Wafelek ten był trzymany przez Zuzannę Wolicką, która właśnie zakończyła edukację w klasie pierwszej. Zuzanna Wolicka siedziała dumna na ławce pod blokiem, a obok leżało świadectwo i książka. – O, Milaczek! – Zuza zobaczyła Milenę wychodzącą z samochodu. – A ty nie w pracy? – Uciekłam. Miłość mnie przerosła –westchnęła Mila i odganiając się od wielce uradowanego Parysa Antonia, usiadła na ławce obok Bachora. – „Karolcia” –przeczytała na okładce książki. –

Ha, w temacie – stwierdziła. – Wszyscy się zakochują. Wszyscy. – Eee, Mila, ja nie – odpowiedziała Zuza. – Mnie się tylko Pudzian podoba –dodała po chwili. – Ale to nic poważnego. Na razie. – Pudzian? – zdziwiła się Milena. Po chwili jednak przyznała, że nie ma się czemu dziwić, bo jej Pudzian też się podoba. I to bardzo. No i co z tego? Nic. Z Pudzianem na wesele ciotki Zofii nie pójdzie. A szkoda. – Zuzanko, a ty będziesz sypać błękitne kwiatki. – Rozmarzona Zofia Kruk siedziała nad kartką papieru i skreślała rzeczy załatwione, a dopisywała inne – konieczne do załatwienia. Była tego całkiem długa lista. I po jednej, i po drugiej stronie. – Ja? – Bachor popatrzył na Zofię spode łba. – Tak, Zuzanko. – Uśmiechnęła się czarująco Zofia. – Kwiatki? – zapytał z niedowierzaniem Bachor. – Sypać? –upewnił się jeszcze raz. – Błękitne? –Przez dłuższą chwilę zastanawiał się, czy kochana Zosieńka dobrze się dzisiaj czuje. – Czy ja, Zosiu, wyglądam na kogoś, kto będzie sypał kwiatki? –zapytał, niedowierzając ekstrawaganckim pomysłom pani Zofii. – Czy wyobrażasz sobie mnie sypiącą kwiatki? – zapytał ponownie. Zofia Kruk ocknęła się, jakby ktoś ją nagle obudził. Popatrzyła na Zuzannę, na jej anielskie blond loki i śliczny zadarty nosek, i uśmiechnęła się. Zaraz potem zauważyła zbuntowany wyraz twarzy, powyciąganą koszulkę z napisem „Bad girl”, spodnie moro i zabłocone glany. Jednak Zuzanka nie pasowała do wymarzonego obrazu, jaki kreśliła sobie każdego wieczoru przed snem. Może sobie te kwiatki podaruje. Jeszcze raz spojrzała na Bachora, który miał minę, jakby zwątpił we wszystko, w co do tej pory wierzył. No dobra. Jeżeli będą kwiatki, to na pewno nie sypane przez Bachora. Zuzanna Wolicka odetchnęła z niekłamaną ulgą. Przygotowania dobiegały końca. Staszek ciągnął resztkami sił. Nie spodziewał się, że dopiero po ślubie czeka go najgorsze. Podróż poślubna. Do Afryki. Samolotem. Staszek nigdy w życiu nie leciał samolotem i co ważniejsze – nie zamierzał. Stalowych ptaków Stanisław, przyszły małżonek pani Zofii Kruk, bardzo się bał. Bardzo. WESELE. Całe wesele ciotki Milena przepłakała. Szlochała zarówno wtedy, gdy pan w srebrnym garniturze śpiewał o białym misiu, jak i wtedy, kiedy rzewnie zawodził, że taka jedna zabrała jego serce i jego sny, a tylko zostawiła te łzy, gorące łzy. Apogeum płaczu przypadło jednak na „siedem dziewcząt z Albatrosa, tyś jedyna”. Z oczu Mileny poleciały wtedy łzy jak groch.

Na weselu Mila nie była sama. Miała towarzystwo w postaci Bachora, który na tę okoliczność włożył sukienkę z falbankami. Mimo falbanek na nogach miał swoje glany, nad wyraz zabłocone. Staszek uparł się, że Bachor musi być na weselu, Zofia nie miała pojęcia dlaczego. Jacek nie mógł przyjść, bo zwalczał trwającą od trzech dni awarię serwera i ostatnie, na co mógł sobie pozwolić, to balowanie. Ślub i wesele odbyły się w ogrodzie. Pani Zofia Kruk stwierdziła, że skoro czekała już sześćdziesiąt pięć lat na najszczęśliwszy dzień życia, to nie jest w stanie czekać ani chwili dłużej i ślub musi mieć natychmiast. Gdy usłyszała przez telefon o wymogach Kościoła dotyczących nauk przedmałżeńskich, jeszcze tego samego dnia udała się do proboszcza. – Proszę księdza – wyjęła dowód, podsuwając pod nos biednemu proboszczowi stronę z datą urodzenia –ksiądz chce mnie uczyć kalendarzyka małżeńskiego? Temperaturę mam mierzyć? Czy śluz rozciągać? – pytała głośno. – Czy proboszcz wie, co to menopauza? – Stała nad skulonym księdzem, niemal wciśniętym w wielkie dębowe biurko. Proboszcz wiedział, co to menopauza. Miał na ten temat zasób wiedzy na tyle wystarczający, że termin ślubu wyznaczył za miesiąc. Dzięki rozległym znajomościom Staszka w magistracie ślub mógłby się odbyć nawet na Księżycu, więc ukwiecony ogród pani Zofii wydawał się miejscem idealnym. – Łap, Milena, łap!!! – Podskakująca Zuzanna pchnęła podczas oczepin Milenę w stronę spadającego welonu. Zofia Kruk, jak na każdą pannę młodą przystało, miała welon. I wianek. Nie mogła się zdecydować, co tak naprawdę powinna mieć na głowie. Stwierdziła, że to na pewno ostatni ślub w jej życiu, zatem nic nie stało na przeszkodzie, by połączyć wianek z welonem. Zuzanna tak popchnęła Milenę w stronę Zofii, że ta się przewróciła. Prawie natychmiast spadł na nią welon, a kiedy tylko podniosła głowę, dostała w twarz wiankiem. Usiadła z powrotem. Akurat śpiewali, że miłość nie umiera, tylko nie wie, czego chce. Jej miłość umarła. Wstała, założyła welon na głowę i poprawiła przekrzywiony wianek. Uśmiechając się przez łzy, zatańczyła z dalekim kuzynem pana Staszka, który złapał muszkę i w tańcu gibał się uroczo. Nie grzeszył wzrostem i przez to jego oczy były mniej więcej na wysokości dekoltu Mileny, co odczuwała jako lekki dyskomfort. Pan z kapeli śpiewał właśnie o tym, że ona chce przetańczyć z kuzynem Staszka całą noc i nie odstąpić go na krok. Jak tylko skończył, Milena odstąpiła swojego partnera na kilka, a nawet kilkanaście kroków, zgarnęła ociągającego się Bachora i wciąż z welonem i przekrzywionym wiankiem na głowie wsiadła do samochodu i odjechała. – Przywiozłam Zuzę – powiedziała, gdy Jacek otworzył drzwi. Był nieco zaspany. Stał boso, ubrany jedynie w bokserki w serduszka. Pewnie od jakiejś laski dostał – pomyślała. Bo jaki facet kupuje sobie bokserki w serduszka? – Może wejdziesz? – zapytał. – Nie, raczej nie – powiedziała stanowczo, patrząc na niego spod welonu. – Idę się upić. Wreszcie – westchnęła. –Kto to widział, żeby na wesele jechać samochodem. – Zdjęła buty na obcasach. Światu ukazała się wielka dziura, przez którą wychodził duży palec z pomalowanym na

bordowo paznokciem. – Wejdź, mam dobre wino – zachęcał Jacek. – Serwer naprawiłem, jest okazja. Samemu się nie chce. – Wejdź, wejdź! – Skakała Zuza. Skąd ten Bachor ma tyle energii? –pomyślała Milena. Spojrzała na swoje stopy bez butów, pokiwała dużym palcem u nogi i mruknęła: – Do dupy. Pomachała Jackowi i Zuzie i na piechotę powlokła się na piąte piętro. Welon smętnie zwisał, a kwiaty w wianku zgubiły już prawie wszystkie płatki. O godzinie drugiej w nocy w mieszkaniu Jacka Wolickiego i jego śpiącej już smacznie córki Zuzanny rozległ się dzwonek do drzwi. Jacek podniósł się sprzed telewizora. Właśnie oglądał na Discovery, jak dwóch gości przerabia popsuty wrak na reprezentacyjny wóz, i się rozmarzył. Na stole stała wypita do połowy butelka czerwonego wina i pusty już kieliszek. W drzwiach ujrzał Milenę. Nie miała już welonu, ale za to różowy dres. Bordowy paznokieć w dalszym ciągu wystawał z dziury. – Skończyło mi się. Pół butelki to nic – stwierdziła, nieco chwiejnie wchodząc do środka. – Był jeszcze jakiś szampan. Ale piłeś kiedyś szampana, który stoi otwarty dłużej niż miesiąc? Paskudztwo. – Skrzywiła się. – Potem mamie wypiłam takie małe buteleczki. Kawowe było dobre. I skończyło się, to przyszłam. –Uśmiechnęła się promiennie. – Nalej! –poleciła, podnosząc kieliszek, który stał na stole. Kieliszek Jacka. – Mila, dam czysty. – Wyjął z szafki kieliszek i nalał po brzegi. – Menisk wypukły – stwierdziła Mila. – Trzecie miejsce na olimpiadzie chemicznej w podstawówce. – Siorbnęła głośno, nie podnosząc kieliszka ze stołu. –Faceci to świnie, wiesz? – zapytała. – Wiem, Mila – odparł. – To dobrze, że wiesz – przytaknęła. – Wiesz, kiedy oni tak o tym Albatrosie śpiewali, to mi się wszystko przypomniało – ciągnęła, nie patrząc nawet, czy Jacek słucha. – I jak mi się oświadczał, i jak mówił, że kocha… Ale Jacek… Ta jego siostra… – Nagle chwyciła go za rękę. –Jacek! To baby są świnie! Wiesz? – Wiem – przytaknął. Cóż miał innego zrobić? – Hm. Szkoda, że jestem kobietą –westchnęła, nalewając sobie sama kolejny kieliszek wina. Chyba już czwarty. –Okres mam, i takie tam. Tylko rodzić nie będę. Bo stare panny nie rodzą. Jacek, ale powiedz, faceta nie poznaje się po tym, jak zaczyna, ale jak kończy, prawda? – Prawda – odparł Jacek. – Wiesz, bo ja rozumiem, że on przestał mnie kochać. Bo kto by tam mnie kochał. Ale dlaczego bał się mi o tym powiedzieć? – pytała. – Tchórz. Wiesz, że tchórze śmierdzą? OOOkropnie. OOOKROPNIE. Jacek ukradkiem upijał wino z jej kieliszka. Jego zdaniem miała już dosyć. – O! Dziurę mam – zauważyła. – Ale głupio. Jaka śmieszna ta dziura! – Śmiejąc się, ściągnęła

podkolanówki. – No normalnie śmieszna dziura, prawda? Mogłaby być taka nazwa miejscowości. Śmieszna Dziura. – Milena wciąż chichotała. – Albo Gęsia Skórka! –dodała, obserwując swoją rękę. –Mieszkam w Gęsiej Skórce, ulica Grunwaldzka, numer… – Nie jest ci za zimno? – przerwał Jacek. – Przyniosę koc. – Przynieś. – Milena położyła się na sofie.Gdy Jacek wrócił, spała przytulona do miękkiego misia Zuzanny. Miał jakby déjà vu. Spod lekko zsuniętych różowych spodni od dresu wystawały czerwone koronki. – Boże, czy ta kobieta nie nosi innej bielizny? – westchnął głośno, przykrył Milenę kocem, zgasił światło i wyszedł z pokoju. Po chwili wrócił i pogładził ją po policzku. – Dobranoc – szepnął. – Śpij dobrze. – Przez chwilę na nią spoglądał. Widział jej zaróżowione policzki, smugi pod oczami od częściowo zmytego łzami makijażu, kasztanowe włosy lekko opadające na oczy. Bardzo mu się podobała. Po chwili Milena głośno chrapnęła. Tego już na szczęście Jacek Wolicki nie słyszał. Spał głębokim snem w swojej sypialni. Śniło mu się, że śpiewał na weselu. Nie pamiętał dokładnie, co to było, ale na pewno jakiś grunge’owy kawałek. Wzruszył się przy tym niemal tak mocno jak Milena przy Albatrosie. TERE-FERE. – Jak to, kasę jest ci winien? – Ciotka Zofia była zdumiona. – Dzwonisz i mówisz, że ma oddać, i po sprawie. No co za… dupek, Milaczku. Zwykły dupek. – Ciociu! – Mila mimo całej niechęci do dentysty była zdegustowana. – No, powiedz, czy ja nie mam racji? – Ciotka długimi czerwonymi paznokciami stukała w stół. – Masz, ciociu, masz. – Mila jadła ciasto, pomrukując z zadowolenia. – Jak zawsze masz rację. Zobacz, jakie super –powiedziała, oblizując palce. – Krem budyniowy i karmel, z mleka skondensowanego z puszki… – Mila! Tysiąc złotych! – Ciotka przywołała ją do porządku. – Ciociu, jak pomyślę, że mam dzwonić do tego, tego… – jąkała się Milena. – Ulżyj sobie, Milaczku, „dupka”. –Ciotka teatralnym ruchem wyciągnęła ręce przed siebie. – Właśnie – skwitowała Mila. –Napisałam trzy maile. Nic z tego. Za każdym razem jego adwokat odpowiadał, że mam oddać mu najpierw zegarek za tysiąc złotych. – Mila wyciągnęła lewą rękę i pokazała ciotce zegarek. – Armani – westchnęła. – Jaki adwokat? O czym ty mówisz? – Pani Zofia Kruk nic nie rozumiała. Milena miała już wszystkiego dość. Nawet ciotka ją denerwowała. Chciała zapomnieć o całej sprawie, nie myśleć, iść do przodu. Niech Mariusz się udławi tym tysiącem złotych albo podetrze sobie tyłek. Było jej obojętne, do czego go użyje i co będzie z nim robił. Chciała zapomnieć o całej historii, wymazać ją z pamięci, tak jak wymazała numery z telefonu, i mieć święty spokój. Zarówno od niego, jak i od jego siostry w charakterze adwokata. Nie chciała go słyszeć. Jedyne,

na co się zdobyła, to te trzy listy, w których grzecznie poprosiła o zwrot pożyczonych pieniędzy. Listy pozostały bez echa, saldo na jej koncie nie wzrosło. – Gdzie dzwonisz? – zapytała, gdy ciotka Zofia wyjęła swój notes i patrząc znad okularów, szukała numeru telefonu. – Do niego? – Milena ze zdziwienia otworzyła szeroko oczy. – Cicho. – Ciotka nerwowo kiwnęła ręką. – Pani Asia? Pani Asiu kochana, Zofia Kruk. Mam nadzieję, że nie przeszkadzam. Mam pilną sprawę. – Mila słuchała zaciekawiona. – Nie, nie testament. Chodzi o następującą rzecz. –Pani Zofia w szczegółach wytłumaczyła pani mecenas Joannie Wojniłło, właścicielce jednej z największych trójmiejskich kancelarii prawnych, o co chodzi. Słuchając tego wywodu, Mila nie wierzyła swoim uszom, że trafiła na faceta, który ją tak potraktował. Słuchała tej historii z przymkniętymi oczami jakieś piętnaście minut, pochłaniając kolejne kawałki ciasta z kremem budyniowym. W uszach brzmiały jej słowa ciotki: „Pani Asiu, po prostu przestał dzwonić”, a potem słowa dentysty, który mówił niemalże to samo, w nieco innych okolicznościach. Mila w wyobraźni obmyślała słodką zemstę. – Asia się tym zajmie. – Ciotka przerwała jej w najpiękniejszym momencie. Momencie, kiedy to Milena dodawała właśnie gazu, by raz na zawsze zakończyć żywot dentysty i jego strasznej siostry. Milena niestety nie docisnęła pedału i dentysta przeżył. Viola również. Ach, jaka szkoda. – A jak Asia powiedziała, że to zrobi, to zrobi –przekonywała ciotka. – Milenko, nie martw się, kochanie. Kochanie zupełnie się nie martwiło. Nie myślało nawet o honorarium dla „pani Asi”, bo wiedziało, że na mecenas Wojniłło stać było nielicznych. Ciotka miała swoje znajomości i Mila w to nie wnikała. Ważne, że będzie miała kasę z powrotem. Na waciki. A dentysta? Dupek. Wzruszyła ramionami. – Dupek dupowaty, ciociu, prawda? –zapytała. Dupek dupowaty, oficjalnie zwany Mariuszem Rubikiem, stał właśnie przed lustrem i poprawiał musznik. Musznik był tego sezonu na topie i Mariusz Rubik absolutnie nie mógł iść do ślubu bez musznika. Za nim stała uśmiechnięta pani Rubik w doskonale skrojonej garsonce i strzepywała mu niewidzialne pyłki z ramienia. – Kochanie, jak się cieszę –szczebiotała. – Helenka to taka swojska dziewczyna. Znamy ją od dziecka. To wasz dzień. Zadbaj o to, by wszystko było idealne. Pamiętaj, całe miasto będzie dziś patrzeć na ciebie! – Z dumą podziwiała swojego pierworodnego w lustrze. – Wszystko będzie dobrze. Bukiet zamówiłam ten najdroższy, od Kwiatkowskich, kelnerzy zapłaceni, by się uwijali jak mróweczki, wszystko będzie grało. – Tembr głosu świadczył o tym, że nieco się denerwowała. – Ludzie będą mówić o tym ślubie cały rok! Byleby tylko nie było żadnych niespodzianek! Niespodzianka właśnie podążała w kierunku białego domu państwa Rubików, a dokładnie jechała na rowerze, spoczywając spokojnie w torbie pana Władka, miejscowego listonosza. W momencie, gdy Violetta Rubik, leżąc w samych stringach na wielkiej kanapie w swoim pokoju, przekonywała kolejnego wielbiciela o tym, że wystarczy jedno jej słowo, a Mariusz z Heleną od razu się rozwiedzie, w całym domu rozległ się dzwonek wideofonu. Pani Rubik jeszcze nie bardzo umiała z niego korzystać, ale wypadało go mieć, zatem przekonała męża o konieczności

montażu i to on pewnego dnia wezwał najlepszych fachowców, którzy podłączyli ten – jak mu się wydawało – do niczego niepotrzebny gadżet. Wychodząc z domu, pani Rubik zobaczyła pana Władka, który z ciekawością zaglądał przez płot. Była zadowolona. Listonosz, największy plotkarz w okolicy, w tym dniu był bardzo mile widziany. Ogród wypielony, trawa przycięta, wszystko wysprzątane na błysk. Pewnie przyniósł powinszowania – pomyślała. Zaproszę go do środka, wszyscy będą mówić, jak pięknie wszystko przygotowane. Władek się o to postara. Uśmiechnęła się, mrużąc oczy. – Panie Władku! Proszę wejść! Dziś mój syn się żeni! Proszę wejść, chociaż łyczka za szczęście pary młodej wypić! –zawołała, nie dochodząc do furtki. –Otwarte! Pana Władka dwa razy nie trzeba było prosić. Sam był ciekawy, co znajduje się w eleganckiej podłużnej kopercie z logo kancelarii prawnej adresowanej do bohatera dzisiejszego dnia. Zawsze będzie miał o czym opowiadać małżonce. Ba, nie tylko małżonce. Usiadł w dużej kuchni, na stole położył wszystkie listy do Mariusza Rubika. Pani domu już mu nalewała koniaku w kryształowy kieliszek. Jednym ruchem zgarnęła korespondencję i odłożyła na półkę. – Tam jest jeden polecony, trzeba podpisać – powiedział listonosz, wznosząc toast za zdrowie państwa młodych. – Polecony? – Mama Mariusza zamarła na chwilę. Wzięła z powrotem listy, zobaczyła na kopercie napis „Kancelaria Prawna Joanna Wojniłło” i usiadła, próbując opanować zdenerwowanie. Rozerwała kopertę byle jak, nie korzystając nawet ze specjalnego nożyka do otwierania korespondencji leżącego od zawsze na półce. To świadczyło o ekstremalnych nerwach. – Wezwanie do zapłaty – przeczytała szeptem. – Jezu! Tysiąc złotych! –krzyknęła, zapominając, że ma towarzystwo. Szybko przeczytała cicho dalszy fragment, a na koniec wyszeptała znowu: – Brak dokonania wpłaty na wyżej wymieniony rachunek w terminie tygodnia od daty doręczenia niniejszego pisma spowoduje natychmiastowe podjęcie działań w celu przymusowej egzekucji wierzytelności. – Nalała sobie koniaku do pustego już kieliszka pana Władka i wypiła jednym haustem. –Matko Boska! – W tym momencie przypomniała sobie, że ma gościa. – Nic pan nie widział, panie Władku. Pan Władek, niestety, widział. Nie tylko widział, ale i słyszał. Nie pomogły nawet pieniądze, które na pożegnanie wręczyła mu pani Rubik z prośbą, by wszystko pozostało między nimi. Nie mógł się już doczekać, kiedy opowie żonie o długu pierworodnego Rubików. – Ha, pan doktór – prychnął. – Jaki pan doktór? Długi ma jakieś. Szemrane interesy pewnie prowadzi. Mafia czy co. Pewnie mafia. Pan doktór. A to se wymyślili. Pan Władek oczyma wyobraźni widział już reakcję swojej żony na świeże ploteczki. Uśmiechnął się pod wąsem. Odpali jej połowę z kwoty „za milczenie”. „Pomilczą” sobie razem. Roześmiał się głośno i zaczął mocniej pedałować, by szybciej dojechać do domu. Pani Rubik siedziała w pierwszej ławce w kościele z przyklejonym sztucznym uśmiechem na twarzy. Oczywiście po lewej stronie. Po prawej siedziała rodzina panny młodej, Helenki. Porządek musi być. Uśmiechała się, co chwila pozdrawiając zaproszonych gości ledwo widocznym skinieniem

głowy. – Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że cię nie opuszczę aż do śmierci. – Cały kościół wypełniony był słowami Mariusza. – Tere-fere – szepnęła Viola, jednak na tyle głośno, by jej matka to usłyszała. Zmroziła Violę wzrokiem, po czym na ustach znowu zakwitł jej słynny uśmiech. – Tere-fere – powiedziała w tym samym momencie Milena, odpowiadając na propozycję ciotki, że znajdzie jej kolejnego narzeczonego. – Już mi jednego znalazłaś, ciociu – stwierdziła. – To miała być druga połówka jabłka czy pomarańczy. – Zaśmiała się szyderczo. –A okazało się, że nie tylko nadgryziona, ale jeszcze robaczywa. – Tak, Milenko, wiem, taki wielki tłusty robak – przyznała jej rację Zofia. – Eee, ciociu, aż taki wielki i tłusty to on nie był! – Mila uśmiechnęła się do ciotki porozumiewawczo. Ciotka niestety tego nie widziała, bo w ramach poprawiania sobie nastroju obie leżały w ogrodzie u pani Zofii z plastrami ogórków na oczach i z zielonym paskudztwem na twarzy. Z domu dochodziła cicha muzyka, ptaki śpiewały bardzo donośnie, w stawie odzywały się żaby, a pan Staszek co chwila przychodził i serwował drinki z palemką. – Żyć, nie umierać – stwierdziła Milena. – Och tak – westchnęła Zofia Kruk, bawiąc się swoją obrączką i błogo się przy tym uśmiechając. KONIEC. Każdy kolejny dzień był podobny do poprzedniego. Praca od ósmej do szesnastej, a czasem nawet dłużej. Nieskończone analizy, tabelki i formularze. Wreszcie byli z niej zadowoleni. Karola pojechała do Grecji z wpatrzonym w nią Kiruskiem Mikruskiem i Milena znowu została sama na placu boju. No tak, ale Mikrusek też pojechał, więc nie miał kto jej zlecać analiz. Życie zawodowe powoli się stabilizowało, ale życie prywatne nadal leżało w gruzach. Jedyną odskocznią był Bachor, dbający o psychikę Milenki i wymyślający na siłę różnorakie rozrywki, a także ciotka Zofia, dbająca o wygląd fizyczny swojej siostrzenicy. Tym samym Milena nie miała na nic czasu, zwłaszcza na rozmyślania. Raz przychodził Bachor, płacząc, że nabroił i Mila musi z nim jechać oglądać Memlinga, a następnego dnia ciotka Zofia, że trzeba ją zawieźć do kosmetyczki na akrylowe paznokcie. – Milenko, akryl jest bardzo ładny. Malujesz tylko raz w tygodniu –przekonywała ciotka. – Zrób sobie przy okazji. Tobie też zarezerwowałam miejsce. Milenka zatem paznokcie malowała raz w tygodniu. Akryl miała na dłoniach i stopach, włosy prosto od fryzjera, cerę prosto od kosmetyczki, wydepilowana laserem była od stóp do głów, a jej ciało pachniało najnowszym odkryciem pani Zofii – olejkiem czekoladowym wmasowywanym przez – o dziwo –kobietę. Pani Zofia po swoim ślubie nie dała się dotknąć innemu mężczyźnie. Nawet sprzedawca w sklepie z butami dostał po łapach, gdy próbował założyć jej na nogę czarną szpilkę. Z Zuzanną Mila była w trzech muzeach, dwa razy na placu zabaw, raz w kinie i raz w teatrze lalkowym. Bachor dwoił się i troił, by zapewnić sąsiadce rozrywkę. Mila była bardzo szczęśliwa, że – znając upodobania Zuzanny – nie jest zmuszana do picia eliksirów ze składników niewiadomego

pochodzenia, czołgania się w kanałach pod ulicami czy noszenia naszyjników z zakrwawionych zębów mlecznych. W takich okolicznościach Milenka musiała zapomnieć o swojej olbrzymiej niechęci do mężczyzn. I znowu zapragnęła mieć chłopa. Jak opowiadała ciotce, brakowało jej faceta ze ściśle określonych, prozaicznych powodów. Wpadła w poślizg i z całej siły przygrzała w murek – miała wybór: walnąć w samochód albo w murek. Opona jęknęła. – Wiesz, ciociu, faceta mi brakuje. Żeby stwierdził, czy opona przebita czy nie – mówiła, siąkając nosem. Odwinęła cukierek z papierka i wzięła go do ust. – I w moim samochodzie piszczy. Piszczy i jęczy. Już od trzech miesięcy. Chyba pasek klinowy, bo co może jęczeć? – Duchy? – zapytała ciotka, oglądając swoje czerwone paznokcie. – Ciociu, jakie duchy? – kontynuowała zamyślona Milenka. – No właśnie, faceta mi brakuje, żeby mi powiedział – Mila zrobiła groźną minę i grubym głosem powiedziała, – słoneczko, to nie duchy, to pasek klinowy, nie musisz się martwić, możesz jeździć dalej. – Wzięła kolejny cukierek. – Albo nie jeździć dalej. No i nie ma, ciociu, kto mi wsadzić... – Milaczku, wreszcie mądrze gadasz. – Ciotka spojrzała na nią zaciekawiona. – Nie, nie, ciociu, ty tylko o seksie. Seks też jest ważny, ale to radio do samochodu, które dostałam od brata, muszę w samochodzie zainstalować. A nie wiem jak. No i wiesz, wszystkie mają facetów, a ja nie. No i dla masażu, i seksu. Bo tak bez masażu i seksu to człowiek nerwowy jest. – Opowiadała Milena, biorąc kolejny cukierek z torebki. – Milaczku, tobie tak naprawdę to nie chłop, a mechanik samochodowy jest potrzebny! No, ewentualnie świadczący usługi seksualne po godzinach. Siedziały we trzy na ławce przed blokiem. Pani Zofia jak zwykle elegancka, w czerwonym kostiumie i szpilkach, Mila w swoim różowym dresiku, a Bachor – o dziwo – w sukience. W sukience moro. Obok siedział Parys Antonio i z torebki Zofii wyżerał gumę Nicorette. W oddali Gibon rozmawiał z facetem w czapce z napisem „Lee”. Żadna z nich nie sądziła, że ta rozmowa zaowocuje pierdyknięciem za kilka dni. Głośnym pierdyknięciem za oknem. Znudzony Bachor przeglądał zapiski w swoim zeszycie. Życie go przytłaczało. Zdecydowanie. Królowa angielska na obiad nie zapraszała, czary Harry’ego Pottera okazały się jedną wielką ściemą, a tata zaczął się do siebie uśmiechać. Zawsze tak robił, gdy na horyzoncie pojawiała się nowa dziewczyna. Zofia Kruk też się martwiła. Obudził się w niej instynkt macierzyński. Trochę za późno. Gdybym wyszła za Staszka dwadzieścia lat wcześniej – westchnęła w myślach – miałabym rodzinę, dzieci. A tak jestem sama. W tym momencie spojrzała na zatroskanego Bachora potrząsającego blond lokami, ukradkiem dłubiącego w małym, zgrabnym nosku i na zgarbioną Milenę obserwującą coraz to mniej widoczny ślad po pierścionku zaręczynowym. Pani Zofia uśmiechnęła się do siebie.

Nie była sama. W mieszkaniu na parterze Jacek Wolicki nagrywał płytkę z balladami Pearl Jamu i marzył, by ktoś nazwał go Better manem. Wiedział kto. Szybkim ruchem napisał na płycie „Dla Milenki” i wyjrzał przez okno. Spojrzał czule na Milenę. Ładnie jej w różowym – pomyślał. Pewnie znowu ma te koronki pod spodem. Zuza uchwyciła jego spojrzenie. Odrzuciła energicznie loki do tyłu i w zeszycie z czaszką, po stronie „baby halo” napisała „Milena”. Dorysowała trzy serduszka i uśmiechnęła się do ojca, który chyba nawet jej nie zauważył. Milena siedziała dalej smutna. Tłusta jak tucznik na chwilę przed śmiercią – myślała o sobie. Gruba, brzydka i niekochana. Nic a nic. Przez nikogo. Och, jakże się myliła. Prawda?.