Maja Lidia Kossakowska Daimon Frey 02 Zbieracz Burz Tom I

Maja Lidia Kossakowka

Zbieracz Burz tom I

2010

Wydanie polskie Data wydania: 2010 Ilustracja na okładce: Piotr Cieśliński Wydawca: Fabryka Słów sp. z o.o. 20-607 Lublin, ul. Wallenroda 4c [email protected] ISBN: 978-83-7574-170-4

Wydanie elektroniczne: Trident eBooks [email protected]

Rozdział I Krew. Zapach krwi. Smak krwi. Gorąca, pulsująca, lepka czerwień. Która płynie. Która barwi myśli. Przynosi ulgę. Oszałamia. Na Jasność, ależ oszałamia. Niezbyt odpowiednia pobudka dla anioła, fakt. Nawet chwilowo bezrobotnego Abaddona, Tańczącego na Zgliszczach. Daimon stał pośrodku ringu, dysząc ciężko. I uśmiechał się. Paskudnie. Naprawdę paskudnie. Miał dziś niezły dzień. Pełen parującego szkarłatu, potu i zwycięstwa. Właśnie cztery rosłe dżinny zwlekały z areny ośmionogiego centaura. Dziewiątego pokonanego przeciwnika pod rząd. Jeszcze jeden i będzie dosyć. Umiar, przyjaciele. Porządny skrzydlaty we wszystkim musi zachować umiar. To złota zasada Królestwa. No nie? Frey poruszył opuchniętymi, poobijanymi palcami, zacisnął dłonie w pięści. Spokojnie. Spokojnie. Jest dobrze. Ten ostatni zaraz wyjdzie na ring. Już za chwilę zmażesz mu z gęby butny wyraz, zmienisz ją w kawał świeżego befsztyka, rozmażesz po ścianach i udekorujesz wybitymi zębami. A potem postarasz się opanować. Zdusisz palący się pod żebrami ogień, zalejesz go falą krzepnącej krwi, zmęczenia, euforii po skończonej walce. Uda ci się. Zawsze się udaje. Więc nie myśl o tym teraz. Nie teraz. Za jakiś czas. Kiedy już wyniosą kolejnego dupka z połamanymi kośćmi i zmasakrowanym pyskiem. Dzielnego idiotę, który ośmielił się stanąć do walki z Aniołem Zagłady. Kiedy ochłoniesz. Dżinny wreszcie zdołały wspólnym wysiłkiem ponieść bezwładne cielsko centaura. Nogi zakończone szerokimi racicami sterczały do góry niczym kołki połamanego płotu, gęste kudły, zrudziałe od stygnącej posoki, szorowały po podłodze wysypanej grubą warstwą trocin. Wywrócone białkami oczy oglądały już krajobraz po drugiej stronie tęczy. Daimona nie obchodziło, czy przeciwnik się wyliże, czy umrze, ale rzadko się zdarzało, że pozbawiał kogoś życia. Nie przyszedł tu przecież zabijać. Tylko zgasić ten wszechwładny pożar, to szaleństwo, które kazało mu krzyczeć w nocnych koszmarach, a milczeć i zaciskać zęby za dnia. Moc Burzyciela Światów, która ocknęła się, zatliła, lecz nie przepełniła go potęgą Pana, nie znalazła ujścia od czasu sławnego starcia z Siewcą Wiatru. Frey był teraz naczyniem gniewu, a to naczynie w każdej chwili mogło pęknąć, wylewając niszczycielską zawartość na każdą przypadkową krainę Kosmosu. Dlatego brał udział w nielegalnych walkach za pieniądze w dalekiej, zakazanej dzielnicy Stref Poza Czasem. Starcie, potyczka, konfrontacja, bijatyka na pięści trochę pomagały. Trochę. Stanął w lekkim rozkroku, wstrząsnął skrzydłami, ponownie rozprostował i zacisnął

palce. Gotów. Był gotów do kolejnego spotkania. Tymczasem pod szarą plandeką namiotu, wielkiego jak sala audiencyjna w Pałacu Tronu, oszalały z emocji tłum wrzeszczał, wiwatował, klął i stawiał zakłady. Geniusze w pasiastych tunikach krupierów krążyli wśród publiki, potęgując zamieszanie. Licytator niezmordowanie wykrzykiwał stawki ochrypłym głosem wrony. Gnomy gestykulowały zaciekle, krzywiąc brzydkie trójkątne pyszczki. W wąskich, małpich łapkach ściskały pliki banknotów lub wielkie kamienie szlachetne najlepszej wody. Geniusze sypali czystym regenckim srebrem, wprost z mennic Królestwa. Fauny i koboldy na ogół w ogóle nie miały pieniędzy, ale wydzierały się głośniej niż inni. Kilku Dewich stawiało piękną starożytną biżuterię i zdobione gemmy. Dżinny targowały miedziakami lub, zależnie od statusu, porządnym złotem rodem z Otchłani. Liczni Głębianie niskich kast starali się przekrzyczeć zgromadzonych na trybunach nieskrzydlatych, oferując wszystkim wokół wyzwiska i podfałszowane oficjalne szekle Lampki. Panował chaos gorszy niż w Czasach Ostatecznych. Daimon nie zwracał uwagi na wrzaski. Chciał się bić. Po to tutaj przychodził, tylko tego szukał. Zapomnienia. Ukojenia. Walki. - Koniec zakładów! Koniec zakładów! - ryknął wreszcie licytator, a Frey poczuł uderzenie tętna. Bęgggg! - zaśpiewał gong. Łup, zawtórowało serce anioła. Natychmiast pod kopułą namiotu zaległa całkowita cisza. Zapowiadało się niezwykłe starcie. Jak zawsze, gdy do walki stawał sam Daimon Frey, Anioł Zagłady. Oczywiście tutaj nie używał swego imienia ani oficjalnych tytułów, jednak każdy ze zgromadzonych na trybunach wiedział, kim jest ten czarnowłosy, mroczny skrzydlaty. Tłum rozstępował się, przepuszczając na ring zwalistego, rosłego mężczyznę z rudymi włosami i brodą. Towarzyszyły temu pełne zadowolenia i podniecenia pomruki publiczności, oznaczało to niewątpliwie, że przeciwnik Abaddona też okazał się nie byle jaki. Ktoś ze starych bogów, pomyślał Daimon. Dziwne, rzadko się tu pojawiają. Zawodnik wkroczył na arenę, zajął pozycję, a w tym samym momencie Frey rozpoznał szare oczy i znajome rysy twarzy dawnego wikińskiego bóstwa. I roześmiał się. Dosłownie parsknął śmiechem. Ależ długi musiały przycisnąć tego starego drania, pomyślał. Co za spotkanie. Nie wierzę. Nie wierzę, cholera! Na Jasność, jego lanista ma poczucie humoru. Albo nierówno pod sufitem. Ruszyli ku sobie po łuku, ostrożnie, jak dwa rozwścieczone i zaprawione w bojach smoki. Zaciśnięte pięści Asa już zapłonęły bladymi czerwonymi płomieniami zaklęcia wspomagającego siłę, otaczając dłonie kłębem widmowego ognia. Frey nie zniżał się do używania magicznych rękawic. Sama moc destruktora starczała, żeby ręce nawykłe do

dzierżenia Gwiazdy Zagłady, miecza burzącego światy, poznaczone bliznami i sinymi nitkami tatuaży, zapłonęły zimnym, niebieskim blaskiem. Krążyli wokół siebie, a lodowe błyskawice i ogniste smugi co chwila biły w piach areny, podrywając w górę tumany trocin i drobin kwarcu. To rudowłosy zaatakował pierwszy. Runął na Daimona z rozwartymi ramionami, jakby pragnął go uściskać. Widocznie chciał wykorzystać swoją posturę i od razu zwalić szczuplejszego przeciwnika z nóg. Frey wyskoczył w górę, nawet nie używając skrzydeł, i wyprowadził serdecznego kopa, wywołując błękitną fontannę wyładowań. Lecz starożytny, cwany wiking przewidział ten manewr i zdołał zrobić unik. Anioł opadał już na arenę z mocą, która zatrzęsła drewnianymi ławkami trybun, gdy rudy podciął mu nogę. Ale Daimon się nie przewrócił. Wystarczyła drobna korekta skrzydłami, szybki zryw i znów pewnie stał na wysypanym trocinami ringu, tylko widzowie siedzący w pierwszych rzędach zbierali z podłogi nakrycia głowy strącone powiewem anielskich lotek. Mógł co prawda poderwać się w górę i kontynuować starcie z powietrza, bo tutaj wszystkie chwyty były dozwolone, ale nie miał zamiaru wykorzystywać tej przewagi. Poza tym latanie zwykle kończyło zabawę. Przeciwnik psuł się za szybko. Dawny bóg warknął ze złością. Frey pokazał mu w uśmiechu zęby. Znów stali naprzeciwko siebie, dysząc lekko. No, chodź, Panie Krętaczu, pomyślał Anioł Zagłady. Zobaczymy, co wykombinujesz tym razem. Rudy znów ruszył pierwszy, zwalając się na skrzydlatego jak taran. Daimon śmignął pod płonącą pięścią wielkości kafara, ale obracając się, stracił na moment równowagę i wylądował na lewym kolanie. Starożytny natychmiast wyprowadził kopnięcie na twarz, lecz Frey błyskawicznie schwycił i wykręcił stopę przeciwnika. Wikiński bóg upadł ze stęknięciem, roztrzaskując kamienną bandę, strącając część publiki z siedzeń i osmalając kilka najbliższych ławek, ale poderwał się niemal tak szybko jak Abaddon. W powietrzu śmignęła chmura trocin, ciśnięta wprost w oczy Daimona. Anioł targnął głową, a wtedy ryży skoczył do zwarcia. Frey uchylił się w ostatniej chwili, pięść przeciwnika minęła o włos jego gardło i opadła po skosie w dół. Nagły ból przeszył obojczyk i bark Burzyciela Światów, zaś między zaciśniętymi palcami rudzielca błysnął srebrzyście polerowany metal. Maleńki, lecz piekielnie ostry nóż kastetowy. Źrenice anioła, ogromne jak lufy colta magnum, pełne kosmicznej czerni, zwęziły się groźnie. Tymczasem starożytny odskoczył na bezpieczną odległość, szykując się do kolejnego cięcia. Ani lanista Daimona, ani nikt z publiczności nie mógł dostrzec ukrytej w jego pięści broni i krzyknąć, żeby zakończyć walkę. Rudy dobrze o tym wiedział. Teraz jego usta rozciągnęły się w leciutkim drwiącym uśmieszku. Nie miał jeszcze pojęcia, jak poważny błąd popełnił. Bo Daimon się wkurzył. Wkurzył się naprawdę.

Na ringu można było robić wszystko. Wydłubywać oczy, urywać uszy, wyrywać żebra, gruchotać kości, skręcać karki czy kopać w krocze. Ale pod żadnym pozorem nie wolno było posłużyć się jakąkolwiek bronią, choćby znalezionym pod nogami kamieniem. Nigdy. Jeśli ktoś złamał tę zasadę, nie mógł liczyć na żadną litość. A już na pewno nie na litość Anioła Zagłady. Żarty się skończyły. Teraz miał się zacząć prawdziwy, porządny oklep. I nikt nie zasłużył na niego bardziej niż Pan Krętacz we własnej osobie. Daimon napiął mięśnie, czekając, aż As znów wystartuje do boju. Ułamek sekundy, zaciskające się palce przeciwnika, jeden głębszy haust powietrza. Teraz. Starożytny uderzył, lecz zanim zdołał postąpić krok i odchylić ramię do ciosu, Frey runął na niego. Potężne kopnięcie prosto w odsłonięty mostek posłało rudzielca na ziemię. Trzask pękających żeber zabrzmiał sucho jak odgłos łamania drewnianej szczapy. Twarz wikinga z miejsca zrobiła się szarozielona, rozwarte wargi z trudem łapały oddech. Impet znów zdruzgotał bandę, zatrząsł trybunami, posyłając na ziemię kolejnych gapiów. Kamienny ring pękł z hukiem, wokół strzeliły płomienie magicznej osłony i chmura zmieszanych z piachem trocin. Wydawało się, że nad areną wstała trąba powietrzna. Ale to tylko Anioł Zagłady spadł na powalonego, lecz już dźwigającego się z wyraźnym wysiłkiem Asa, jak wielki, szalony kruk. Pięść rannego, okręcona płomieniem, zbrojna w stalowe żądło, wystrzeliła w górę, godząc w bok szyi Daimona. Lecz ostrze nie zdążyło nawet drasnąć skóry w okolicy tętnicy, gdy lewa ręka Burzyciela Światów zacisnęła się na ręce wroga, miażdżąc mu palce. Widmowa czerwień ognistej rękawicy splotła się z błękitem i przygasła zduszona. Ostrze przebiło na wylot dłoń skrzydlatego, okrwawiona stal poszorowała po kościach, przecięła skórę, rozdzierając skomplikowane zawijasy magicznego tatuażu. Czerwień popłynęła ciężkimi kroplami na piach, natychmiast ciemniejąc. Ani jeden z walczących nie wydał choćby jęku. Ścierali się zaciekle w całkowitym milczeniu. Prawa ręka Freya sięgnęła do gardła przeciwnika, lecz rudy zasłonił się ramieniem, równocześnie kopiąc kolanem w splot słoneczny anioła. Zadudniło, jakby ktoś walnął młotem w beczkę. Daimonowi pociemniało przed oczami, a wtedy starożytny wyprowadził cios, który trafił anioła pod brodę. Snop iskier ciągnął się za Abaddonem niczym ogon komety. Być może złamałby kark słabszemu skrzydlatemu, lecz nie Tańczącemu na Zgliszczach. Siła uderzenia znów tąpnęła ringiem, targnęła Freya w bok, sprawiła, że zwolnił nieco uścisk. Potrząsnął głową, spluwając gęstą, gorącą krwią. Ryży natychmiast wykorzystał sytuację. Wyszarpnął prawą rękę, pogłębiając ranę w dłoni anioła, i zamachnął się do kolejnego ciosu. Dość! - pomyślał Daimon. Czas cię zgasić, kolego. Odbił ramię napastnika, czując, jak ostrze broni tnie rękaw i kaleczy skórę, jednocześnie łokciem drugiej ręki z całej siły uderzył w pierś dawnego boga.

Zimne, niebieskie płatki płomieni rozkwitły niczym lodowa orchidea. Uderzenie wgniotło Asa w ziemię, między płyty połamanej areny. Wiking zawył z bólu. Nawet nie spróbował oddać ciosu. Dłoń z kastetem opadła bezwładnie, magiczne rękawice dopalały się z sykiem. Wyglądał jak trup, któremu nie udało się wydostać spod szczątków rozbitego sarkofagu. Ale ruszał się jeszcze, pojękując głucho, kaszląc, smarkając krwią i wypluwając białe, kościane kamyki zębów, a to oznaczało, że sprawa nie została ostatecznie zakończona. Tak zaś pozostać nie mogło. Jeśli się coś przedsięweźmie, trzeba to zrobić porządnie. Kolejna podstawowa zasada rodem z Królestwa. Frey poprawił trzema krótkimi, brutalnymi uderzeniami w okoloną czerwoną brodą twarz i było po walce. Dawny bóg leżał na ringu, blady niczym mgła nad Walhallą. Daimon wstał z wysiłkiem, ostrożnie poruszył palcami poharatanej ręki. Bolało jak diabli, ale chyba nic nie było poważnie uszkodzone. Grube czerwone krople, ciężkie jak rubiny gnomów, padały na arenę u stóp anioła. W ustach czuł żelazisty smak i ciepło, więc splunął czerwienią i grudkami skrzepu. Szyja mu sztywniała, szczęka puchła, pocięty bark i przedramię paliły, jakby je pogryzła gorgona, a pod mostek, pomiędzy żebra, ktoś wetknął chyba zaostrzony kołek na wampiry. Publiczność wyła, klaskała i gwizdała wściekle. Licytator ochrypłym wrzaskiem ogłaszał zwycięstwo skrzydlatego wojownika. Sypały się na przemian przekleństwa i gotówka. Frey zbliżył się do powalonego przeciwnika, schylił z trudem i podniósł porzucony wśród trocin nóż. Szare, pociemniałe z bólu oczy patrzyły na niego nieprzytomnie. Wargi Daimona wykrzywił brzydki uśmieszek. - Hej, Loki - powiedział cicho. - Słyszałem, że podobno próbujesz mnie zastąpić. Nic z tego, bracie. Zapomnij. Nie ta liga. Bóg Oszustów jęknął głucho i zamknął powieki. Wyliżesz się, pomyślał Frey. Jak zawsze. Taki z ciebie fartowny skurwysyn. Masz to we krwi. Odwrócił się, żeby zejść z ringu, gdy nagle poczuł, że wszystko wokół szarzeje, zastyga niczym tężejący klej. Czas spowalnia, zatrzymuje się, gaśnie. Powietrze gęstnieje jak rozlana żywica, rozpycha mu płuca, przy każdym oddechu eksploduje w piersi niczym mała raca. W głowie zrodził się nagle nieznośny ucisk, jakby dziecko olbrzyma zapragnęło zgnieść ją w palcach niby orzech. W jednej chwili Daimon stracił wzrok. Błękitny płomień wypełnił przestrzeń, nie pozostawiając nic prócz zabójczej, niebieskiej jak milion błyskawic jasności. I wniknął w niego, wlał się, spłynął niczym potworne wyładowanie elektryczne, budząc w sercu, niegdyś przebitym mieczem egzekutora, nieprzytomny, niemożliwy do zniesienia ból. Wydało mu się, że za moment blask go rozerwie, podrze na strzępy, rozszarpie, a ognista kula, tak brutalnie wepchnięta pod żebra, eksploduje z siłą rodzącej się galaktyki.

Krzycząc ochryple, strasznie, zwalił się na kolana. Rozczapierzone palce darły piach i trociny, twarz, biała jak całun trupa, wykrzywiła się w nieludzkim cierpieniu. Umieram. Znowu umieram, zdołał zrozumieć, zanim błękitna jasność wypaliła wszelkie myśli. Poczuł, jak stara blizna na piersi rozdziera się powoli, niczym za mocno naciągnięty materiał i szalone światło strzela z niej nieprawdopodobnie jaskrawą wiązką, jakby połknął biały, oślepiający reflektor. I ten słup płonącego blasku naparł na niego, zmusił, żeby się wyprostował, wciąż na kolanach, odrzucił głowę do tyłu, rozwarł ramiona, niczym w oczekiwaniu na cud objawienia, oszalałą epifanię męki. Krew ciekła z dłoni zranionej przez Lokiego, płynęła także z rozdziawionej jak roześmiane usta blizny na drugiej ręce, sączyła się gorącą strugą z piersi, otwartej niczym koperta ze złamaną pieczęcią szramy. Sterczał na środku areny, nawleczony na wiązkę światła niby niedźwiedź na rohatynę, konając, krzycząc i płacząc, i wtedy właśnie światłość zechciała do niego przemówić. Słuchał głosu w głowie, huczącego niby płomień w Morzu Ognistym, i krzyczał, i konał, i szlochał, lecz tym razem z niedowierzania i lęku. Ale głos był bezlitośnie obojętny. Konkretny. Konkretny niczym polecenie dowódcy. Wypowiadał rozkaz swemu Abaddonowi, Burzycielowi Światów, Tańczącemu na Zgliszczach, a rozkaz ten był nieodwołalny. - Nie! - jęczał Frey, dygocząc z męki. Ale blask nie słuchał. Powtarzał tylko swoją wolę, tak długo, aż cierpienie przekroczyło wartość krytyczną i umysł Daimona wyłączył się jak przegrzany bezpiecznik. Po erupcji obezwładniającego blasku ciemność okazała się tak zaskakująca i głęboka, że aż sprawiała ból. Frey zapadł w nią niczym w bagno, a potem po prostu przestał istnieć. *** - Na Jasność, Frey! Nie możesz tak po prostu wyjść! O mało nie umarłeś! Miałeś jakiś atak czy coś w tym rodzaju. Nie pamiętasz? - Askalis, drobny, niemłody geniusz dreptał wzdłuż progu, zasłaniając rozłożonymi ramionami drzwi. - Doskonale pamiętam. Aż za dobrze - warknął Daimon, obwiązując chustką skaleczoną rękę. - A teraz przepuść mnie albo przetrącę ci kark, kurduplu! Był blady jak dym, cały unurzany w zakrzepłej krwi, jakby tarzał się w rzeźni. Czarne źrenice wydawały się martwymi dziurami prowadzącymi do samego piekła, tylko fosforyczne zielone otoczki płonęły szaleństwem.

- Mowy nie ma! - wrzasnął geniusz. - Po moim trupie. Nie pozwolę! Musi cię obejrzeć lekarz. Powinieneś leżeć, odpoczywać, a nie miotać się po przebieralni z tymi wilczymi ślepiami i wściekłym wyrazem pyska, wszystko wokół mażąc krwią. Jeszcze mi tu wyciągniesz kopyta i jak ja się potem wytłumaczę regentowi, co? - Do cholery, Askalis, jesteś moim lanistą, a nie niańką! - wrzasnął wkurzony na dobre Frey. - Więc się łaskawie odpieprz. Zamknij się i nie rób trudności. Nic mi się nie stało. Wychodzę. To wszystko. - Akurat nie stało! Padłeś jak podcięty, wyjąc, jakby cię topili w Jeziorze Płomieni, i strzelając we wszystkie strony strugami krwi, niczym pierdolony stygmatyk z Głębi, potem zrzygałeś się skrzepami i czymś, co przypominało twoje własne flaki porozrywane na kawałki, a na koniec zwaliłeś się bez przytomności. Nie ma co, pięknie to wyglądało. Jak rzeźba z fontanny samego Beliala. Brakowało ci tylko trąbki wystającej z pyska, żeby strumień posoki ładniej wystrzelał w górę. Rany, co za panika wybuchła. Połowa publiki pomyślała, że to jakaś egzotyczna zaraza. Druga, że zaraz wybuchniesz, rozpieprzając całe Strefy Poza Czasem. Ale był bal. Parę osób tłum zadeptał na śmierć. Ciągle broczysz posoką jak chimera, co ją Pan Gabriel miał fantazję upolować w zeszłym roku. Więc nie sadź się przede mną i nie strugaj bohatera. Nigdzie nie pójdziesz. Daimon poczuł się nagle zmęczony jak Noe po ukończeniu arki. Usiadł ciężko na drewnianej, nieheblowanej ławie pod ścianą. W garderobie było ciemnawo, na hakach wbitych w ściany wisiały nieświeże łachy, wokół walały się rozrzucone worki treningowe, w półmroku przypominające wołowe tusze, w kącie stał dzban z wodą i misa do mycia. Obok w krzywej szafce pozbawionej drzwiczek stały w obitych flakonikach mikstury leczące rany i uśmierzające ból. Kłęby brudnawych bandaży nieprzyjemnie przywodziły na myśl wnętrzności wyprute z jakiegoś zwierzęcia. Śmierdziało zastarzałym potem, pleśnią i nacieraną tłuszczem surową skórą. A nad tym wszystkim, niczym tajemna nuta w znanych perfumach, unosił się jak widmo słaby siarczany aromat uryny. - Askalis, ja muszę. No, rozumiesz? Muszę iść. Stało się coś ważnego. Bardzo ważnego. I obawiam się, że sam Pan Gabriel, zamiast polować na chimery, powinien zaraz coś w tej sprawie zrobić. Dotarło? Geniusz westchnął. - Tak to jest, gdy nieskrzydlaty na stare lata zada się ze Świetlistym. Same kłopoty. Chyba mi rozum odjęło, że zgodziłem się zostać twoim lanistą. Frey uśmiechnął się krzywo. - Ale zarobiłeś nieźle na tym zaćmieniu umysłu, co, bracie? Starczy na porządną emeryturę. - Albo na ładny nagrobek. Zresztą mnie się tam do emerytury nie spieszy. Więc mówisz, że nadchodzi jakaś rozróba, co? Mam zwijać interes, skitrać oszczędności czy wydawać

wszystko lekką ręką w oczekiwaniu na zbliżający się koniec? Daimon wzruszył ramionami. - Skąd mam niby wiedzieć. Jestem tylko skrzydlatym, który lubi się bić. I tyle. Wodniste, blade oczy Askalisa patrzyły drwiąco i serdecznie. - Akurat uwierzę, Aker, czy jak tam każesz się zwać. Nikt tu nie ma wątpliwości, kim naprawdę jesteś. No to jak, co mi poradzisz? Uciekać? Inwestować? Ładować forsę w nieruchomości czy do słoja z odpowiednio wkurzonym dżinnem? Anioł Zagłady poprawiał prowizoryczny bandaż na prawej dłoni. Rana rozharatana na lewej przez Lokiego już krzepła, ale ze starej blizny wciąż sączyła się krew. - Nie wiem. Nie pracuję w finansach, jak sam się domyślasz. Tu, głęboko w Strefach Poza Czasem, nic nie powinno ci grozić, stary. Askalis skinął głową. - Aha, czyli draka wybuchnie w Królestwie. - Nie, do diabła! Nic nie wybuchnie. A ty zrobisz lepiej, jeśli będziesz siedział cicho. Bardzo cicho i bardzo spokojnie. Lanista zmierzył skrzydlatego bacznym spojrzeniem. - Jak tam chcesz. Ja kłopotów nie lubię. W przeciwieństwie do ciebie, panie Aker ostatnie słowo wymówił z naciskiem. - Źle wyglądasz. Obiecaj mi chociaż, że odwiedzisz jakiegoś lekarza, co? Daimon zobaczył przed oczami pociągłą, chudą twarz Razjela, maga i Księcia Tajemnic. - O tak, z pewnością - mruknął cierpko. - I to nie raz. - Jak się trochę uspokoi i chłopcy rozliczą utarg, przekażę ci twoją część wygranej. Anioł machnął lekceważąco ręką. - Nie trzeba. Zatrzymaj sobie tę forsę. Na pamiątkę. - Dobra, skoro taka twoja wola. Nie będę się spierał. Ale czekaj, mam coś dla ciebie. Askalis sięgnął za pazuchę, pogrzebał chwilę, a potem wyciągnął zmiętą, brudnawą szmatkę wielkości pudełka zapałek. - Masz - wyciągnął ją w stronę anioła. - A to niby co? - sarknął Frey. - Fragment całunu potartego o tyłek Zgniłego Chłopca, tak na szczęście w hazardzie? Lanista wyszczerzył w uśmiechu zęby. - Taaaa, żarty się ciebie trzymają, Abaddonie, znaczy Aker, przepraszam! To dywan. Latający, tak dla ścisłości. Nosiłem go przez lata przy sobie, na wszelki wypadek, gdyby trzeba było szybko wiać. Skoro nie przydał się do tej pory, nie przyda się i potem. No bierz. Przecież nie mogę cię w tym stanie puścić w drogę do Królestwa. Skrwawisz się jak zbiegłe z jatki prosię, zanim dotrzesz do najbliższego szlaku. Albo znów złapie cię ten dziwaczny paralusz, czy co to za cholerstwo było. Nie daj się prosić. Bierz. Daimon uniósł ze zdumienia brwi, ale przyjął strzępek dywanu.

Askalis był lanistą, w dodatku geniuszem. Nigdy nikomu nic nie dał. Widocznie zarobił na walkach Freya więcej, niż przyznawał. A może naprawdę polubił mrocznego skrzydlatego z wilczą gębą i talentem do bójek? Jasność tylko wie. Burzyciel Światów wstał, obrócił w palcach brudny skrawek materiału. - Dzięki, Askalis. Porządny z ciebie chłop, jak na lanistę. Geniusz uśmiechnął się smutno. - To co? Znaczy mam szukać sobie innego zawodnika, tak? Wąskie usta Daimona wykrzywił gorzki grymas. - Ano, na to wygląda, stary. Trzymaj się. Dobrze się z tobą pracowało. - Ja też nie narzekam. Do zobaczenia, Aker. - Moc! - powiedział dobitnie Abaddon. Nie minęło więcej niż mgnienie i lanista został sam w garderobie. - Uważaj na siebie, przyjacielu - szepnął. - Cokolwiek żeś tam usłyszał, na ringu, i cokolwiek zamierzasz zrobić, coś mi się widzi, że przyda ci się odrobina szczęścia. Niech cię Światłość prowadzi, Aniele Zagłady. *** Gdy wylądował w ogrodzie własnego pałacu, poczuł się, jakby nagle znalazł się wewnątrz pięknej, lecz banalnej pocztówki. Nie był w domu od bardzo dawna, a i tak na widok znajomych murów i zakątków nie poczuł teraz żadnej radości. Domostwo wydawało mu się puste i obce. Kwiaty, ścieżki, krużganki, mozaiki. Naprawdę kiedyś kazał to wszystko zbudować? Doglądał starannie każdego detalu, baseniku z fontanną, klombów, tarasów. Czy to możliwe, że kiedykolwiek zajmowały go klomby? Teraz było mu wszystko jedno, co zakwitnie w ogrodzie, byle nie były to wetknięte na tyki głowy ściętych skazańców. Wszedł do środka budynku, kroczył po puchatych jak mech dywanach, mijał obite skórą kanapy i fotele, eleganckie komody i biurka. Ze ścian spoglądały na niego ulubione obrazy. Na cholerę mi to wszystko? - myślał zdumiony. Naprawdę kiedyś mi na tym zależało? Brudny, skrwawiony, osłabiony walką i eksplozją mocy Jasności, czuł się tutaj wyjątkowo nie na miejscu. Jak obleziony przez muchy ochłap mięsa na wykwintnie zastawionym stole. To przecież mój dom. Mój własny dom, nie mógł zrozumieć. Czy aż tak bardzo się zmieniłem? I kiedy, na litość pańską? Ale teraz nie to było najważniejsze. Potrzebował odpoczynku. Miękkiego łóżka, czystej pościeli. I wanny. Przede wszystkim wanny. - Plesitea! - krzyknął ochrypłym, dobrze znanym całej służbie głosem.

Wystraszona skrzydlata wbiegła do komnaty i krzyknęła, zasłaniając usta dłonią. Jej oczy zrobiły się okrągłe z niedowierzania i zgrozy. Pięknie muszę wyglądać, nie ma co, pomyślał cierpko. - Przygotuj mi kąpiel. I przynieś wina. Nie, raczej piwa. Zimnego. Nie mam ochoty truć sobie żołądka kwasem z winogron Gabriela. Aha, i jakieś ubranie. A te szmaty wywal. Już się nie dopiorą. - Witaj, panie. Tak, panie. Już przynoszę. Plesitea ukłoniła się i uciekła, jakby zastała w pokoju nie chlebodawcę, lecz Kruka z Harap Serapel. Daimon podszedł do okna i zapatrzył się na dachy i kopuły Hajot Hakados, najbardziej luksusowej dzielnicy Szóstego Nieba. W słońcu południa lśniły złotem, purpurą, szkarłatem i kobaltem, aż bolały oczy. Czy ten przepych, zastanowił się ze smutkiem, to szaleństwo architektury, portyki z marmurów białych jak chmury, złote dachówki, ulice brukowane półszlachetnymi kamieniami, fontanny tryskające słodkim winem, te cholerne putta, chimery, skrzydlate lwy i smoki, stiuki, pilastry, gzymsy i attyki są nam naprawdę potrzebne? Czy wille, ogrody, parki, pałace budują potęgę i prestiż Królestwa, czy tylko odzwierciedlają rozdętą jak pęcherz Lewiatana pychę i próżność Świetlistych? Rany, jak możemy spokojnie kroczyć po bruku z agatów, onyksów, jaspisów i jadeitu? Przecież to chore. Chore jak cholera. Uśmiechnął się gorzko, przypomniawszy sobie, że niegdyś uważał swój pałac za nieduży i skromny. Pałac i skromny. Dobre sobie. - Taki sam z ciebie skurwysyn jak cała reszta - szepnął. - Rycerz Miecza. Abaddon. Akurat. Dworak przywiązany do zbytku i luksusów. Weszła Plesitea ze szklanką piwa na srebrnej tacy. Frey sięgnął po naczynie, krople krwi pociekły na puchatą biel dywanu. Daimon podążył za wystraszonym wzrokiem służącej i spostrzegł, że cała podłoga jest przeszyta czerwonym ściegiem posoki. - Natychmiast każę posprzątać, panie. Nie zostanie nawet plamka - zapewniła anielica. Abaddon machnął ze zmęczeniem ręką. - Nie trzeba. Wyrzuć ten dywan i kup inny. Jakikolwiek. Wszystko jedno. Wybierz sama. Jak tam kąpiel? - Gotowa, panie. Podniósł wzrok i napotkał spojrzenie Plesitei. Tym razem było pełne jawnego przerażenia. *** Leżał w wannie, bezwiednie muskając palcami długą bliznę na piersi. Piekł go rozcięty bark i pokaleczone ręce. Od ciepła i wilgoci rany zaczęły znów nieznacznie krwawić. Ledwo

się zanurzył, woda przybrała brudnoróżowy odcień, ale nie dbał o to. To Pan, pomyślał. Pan do mnie przemówił. Ożywił we mnie siłę Burzyciela Światów. Wydał rozkaz. Lecz co to za rozkaz, do diabła! Na Siedem Nieb Królestwa, bodajbym go nigdy nie usłyszał. Czy to w ogóle możliwe, żeby Jasność oszalała? Postradała rozum niczym marcowa chimera? Na to wygląda. Do cholery, właśnie na to. Bluźnię. Jasne, że bluźnię. Ale co mam innego robić? To przecież był głos Pana! Rozpoznałem natychmiast. Tknięcie Jasności. Dość burzliwe. Dość bolesne, w porządku, przyznaję. Cięższe niż kiedykolwiek. Ale z pewnością pochodzące ze strony Blasku. Dobra Światłości, nie mogło być inaczej! Nie pomyliłem się. Nie byłbym zdolny aż tak się pomylić. Tak nie mógł się odezwać Antykreator. To nie on się objawił. Wiem. Czuję to. Przecież dotykałem Cienia, walczyłem z nim. Rozpoznałbym tę mroczną, zabójczą, ciężką jak wieko od trumny moc Siewcy Wiatru. Teraz przemówił do mnie blask Pana. Sama Jasność. Tyle że chyba całkiem ześwirowana. Słodka Światłości, co ja mam zrobić? Co zrobić, do wszystkich diabłów?! Objął rękami głowę, ścisnął mocno. Mokre czarne włosy przylepiły mu się do twarzy. Dopiero teraz, powoli, zaczął do niego docierać straszliwy sens rozkazu. Nie mogę, pomyślał w popłochu. Nie zrobię tego. Za żadną cholerę. To obłęd. Coś się zepsuło na łączach. Na pewno chodziło o inny świat. Rany Pańskie musiało chodzić o inny. Czegoś nie zrozumiałem. Coś przeoczyłem. Popełniłem błąd w odczycie intencji Jasności. Nie ma innego wyjścia. Ale zaraz potem przypomniał sobie ten huczący jak płomień głos bez głosu, ten przekaz czytelny i ostry jak miecz wbity w serce. Nie, nie powinien mieć najmniejszych wątpliwości. Pan objawił swą wolę. I nic już nie pozostało do gadania. Nic. Dobra Matko! To koniec. Ostateczny, zabójczy cios. Hasta la vista, baby! Taniec Abaddona na zgliszczach. Daimon zanurzył się głęboko w wannie, pozwalając, by woda zamknęła się nad nim, unosząc długie, falujące wodorosty włosów. No i pięknie, pomyślał. Amen. Stało się. Pan wreszcie przemówił. Cieszcie się, głupie gnojki. Bo ja jakoś nie mogę. Na wszystkie pieprzone planety Kosmosu, ależ mam teraz przesrane! Na całej linii, aż po horyzont. *** - No proszę! Kogo to ja widzę. Daimon! Syn marnotrawny wreszcie powrócił do Królestwa! Hosanna! Co cię sprowadza, bracie? Forsa ci się skończyła? Łachy wydarły? Potrzebujesz kompleksowej opieki medycznej? Wpadłeś wyciągnąć starych kumpli na piwo?

Gabriel siedział za biurkiem, obracając w palcach pierścień regenta. Aniołowi Zagłady wystarczył rzut oka, by zorientować się, że przyjaciel jest wściekły. Zmrużone oczy Pana Objawień miały teraz barwę jadowitej zieleni. Lecz Frey nie zamierzał się z niczego tłumaczyć. Bez zaproszenia sięgnął po krzesło i usiadł naprzeciw archanioła. Bywał w gabinecie regenta nie raz, w tej chwili czuł się tutaj jak w buduarze pensjonarki. Odwykł od orzechowych giętych mebli, obić puchatych i zielonych jak mech, intarsjowanych stoliczków, ozdób, akwareli Labadiela przedstawiających rajskie krajobrazy, bibelotów z porcelany i szlachetnych kamieni oraz wszechobecnych jednorożców. Elegancja rodem z Królestwa ostatnio zaczęła go dziwnie irytować. Na diabła rycerzowi Pana kryształowy kałamarz i piórnik z rogatym konikiem? pomyślał. Sięgnął za pazuchę kurtki, wyciągnął wojskowego skręta z mirry i zaciągnął się dymem. Przez chwilę kusiło go, żeby strząsać popiół do emaliowanego flakonika na ołówki, ale się opanował. - Ano, pewnie przydałoby się coś wypić i pogadać, Gabriel. Mam parę ciekawych nowin. - No! - warknął regent Królestwa tonem zimnym jak listopadowy deszcz. - Co ty powiesz? Ale tak się składa, że ja też mam parę nowin. Specjalnie dla ciebie. Na pograniczu panuje taki burdel, że nawet Asmodeusz poczułby się skołowany. Smoki Chaosu łażą, gdzie chcą, zapuszczają się na szlaki karawan, paraliżując handel. Kupcy się boją, sprzęt się niszczy, towary przepadają zeżarte przez bezrozumne bestie. Michał wysyła tam wojsko, żeby odwalało robotę za ciebie. A to i tak nie wszystko. Odkąd odszedłeś na ten swój samowolny urlop, utworzyło się sześć nowych, kalekich wszechświatów. Rosną na tkance Kosmosu jak pieprzony nowotwór i tak też wyglądają. Cholerne kosmiczne gówno. Zdaje się, że ktoś powinien natychmiast posprzątać ten szajs, czy może się mylę? Daimon poprawił się na krześle i wzruszył ramionami. Siedząc w ciemnym, przesyconym oliwkowymi zieleniami wnętrzu, miał wrażenie, że znajduje się na dnie akwarium. Dość dawno nieczyszczonego. - Czy ja wyglądam na śmieciarza, chłopie? To nie moja działka, stary. Poślij tam ekipę Potęg. Oni mają się zajmować zaprowadzaniem porządku na szlakach wszechświata. Niech wreszcie zrobią coś pożytecznego. Gabriel spurpurowiał z gniewu. Uniósł się z fotela, opierając ręce na blacie. Pierścień z brzękiem stoczył się na podłogę. - A może tak dla odmiany coś pożytecznego zrobiłby mój Anioł Zagłady, co? Nie za wiele. Tylko swoją cholerną robotę! Nic więcej! W odpowiedzi Daimon wybuchł ochrypłym śmiechem. - O, jak pięknie! Szanownemu regentowi chyba woda sodowa odwala. Mój Anioł Zagłady? No, nieźle. Patrz, a ja cały czas żyłem w przeświadczeniu, że Pański. Jak to Prosty skrzydlaty może się głupio pomylić, nie?

Pan Objawień oklapł, jakby ktoś spuścił z niego powietrze. - Rany, Daimon, to nie tak. Przecież wiesz. Po prostu staram się coś zrobić, uporządkować ten fatalny bałagan pozostały po inwazji Cienia. Minęło już tyle czasu, a ciągle nie mogę doprowadzić spraw do ładu. Nie jest łatwo, musisz to zrozumieć. A ty mi nie pomagasz. Znaczy nam, Archaniołom Obecności. Jasne, wiem, wiele przeszedłeś i należy ci się wypoczynek, ale czy na pewno dobrze ci robi rozbijanie głów jakichś typów spod ciemnej gwiazdy w nielegalnych walkach na pięści? Nic nie daje, że posługujesz się tym głupim pseudonimem. I tak każdy wie, że Burzyciel Światów, Daimon Frey, uczestniczy w podejrzanych mordobiciach w zakazanych dzielnicach Stref Poza Czasem. Nie dość, że to niebezpieczne, to na dodatek naraża na szwank prestiż całego Królestwa. Jesteś osobą publiczną, jednym z najwyższych Świetlistych, Aniołem Zagłady osobiście powołanym do służby przez Pana. Co ci odbiło, żeby bić się za pieniądze? Abaddon odchylił się na krześle, zaciągnął dymem. Ostry zapach wojskowej machorki sprawił, że Gabriel odruchowo zmarszczył nos. Co nie uszło uwagi Anioła Zagłady, który ostentacyjnie wypuścił kolejny kłąb. - Wiesz, Dżibril, gdybym miał starą ciotkę, pewnie gęgałaby w ten sam sposób. Bla, bla, bla, prestiż, obowiązek, pozycja. Jestem znużonym buntownikiem, bracie. Rozbijam łby, bo tak mi się podoba. I dalej będę rozbijał, jeśli bijatyka mi zagra w duszy. Nikomu nic do tego. Regent Królestwa spojrzał na przyjaciela z niepokojem. Nie podobały mu się ani jego słowa, ani postawa. Niestaranne ubranie, nieuczesane włosy, brudne buty. Blada, poszarzała skóra, cienie pod oczami. Nie pasowały do Daimona, którego znał. - Gadasz jak Samael - powiedział ponuro. Frey spuścił wzrok. Czy naprawdę? - pomyślał, nieco zbity z tropu. Cholera, a jeśli tak? Wszyscy powinniśmy odpocząć. Wariujemy powoli z nerwów i stresu. - Jestem po prostu zmęczony. Zmęczony jak diabli. Na razie mam dość kłopotów. A nie szykuje się nic dobrego, obawiam się. Gabriel sięgnął pod biurko, podniósł upuszczony pierścień. - Och, nie kracz. Poradzimy sobie. Powoli wszystko doprowadzimy do ładu. Wcale nie jest tak źle, jak się wydaje. Królestwo się nie rozpadło, spisek nie wyszedł na jaw, nasza władza i władza Lampki wydają się stabilne. Zobaczysz, znów będzie po staremu. Potrzeba tylko trochę czasu. Grunt, że Antykreator przegrał. Uratowaliśmy Królestwo, Ziemię, Głębię, całe Uniwersum, a to już niezły wyczyn, co? Daimon przygryzł wargę, spetował w popielniczce, która przypominała raczej ozdobną filiżankę zwieńczoną nieodzownym ażurowym motywem jednorożców. Mylisz się, Dżibril, pomyślał ze smutkiem. Nic nie będzie po staremu. Nigdy. A ja muszę teraz stawić temu czoła. Co za cholerny koszmar, na Jasność. Westchnął i zagapił się na własne palce. Zobaczył za Paznokciami smugi brudu i krwi,

wżarte tak głęboko, że nic nie pomagało szorowanie. Stygmaty destruktora. Nie wiedział, jak to powiedzieć Gabrielowi. Nie umiał, wprost w te zielone, niespokojne oczy? Teraz, po wojnie z Cieniem, w której zginęło tylu skrzydlatych? W której wszyscy ucierpieli? To gorzej, niż uderzyć go w twarz. Nie mogę, zrozumiał. Nie dam rady. To draństwo mnie przerasta. Ale musiał. Nie było wyjścia. Musiał, więc powiedział. - Gabrielu, Pan do mnie przemówił - wyszeptał, wciąż patrząc na przesiąknięte krwią bandaże. Byle nie na oblicze przyjaciela. Regent Królestwa zamarł. - Naprawdę? - spytał, a w jego głosie obudziło się nagle tyle nadziei, aż Daimonowi zrobiło się słabo. - Odezwał się bezpośrednio do ciebie? Przepełnił cię mocą? Wydał rozkaz? Frey z trudem przełknął lepką bryłę śliny. - Aha - mruknął bez entuzjazmu. - Jesteś pewien? - Tak. - Na Jasność! - Gabriel rozpromienił się jak lipcowe słońce. - To wspaniałe! Cudownie! Fantastycznie! Pan znów rozmawia z jednym ze swoich skrzydlatych! Z tobą! Jestem... no, nie wiem, co powiedzieć! Słuchaj, a może to znaczy, że On wraca?! Że nam wybaczył, że znów będzie królował na Białym Tronie? Nie patrz tak, w porządku, rozumiem, poniosło mnie! Za dużo bym chciał naraz! Ale to cud! Cud, do cholery! On wrócił! Jest! Komunikuje się z nami! Odzywa! To... o rany, brakuje mi słów! Cudownie! Po prostu cudownie! Nareszcie! Niech Otchłań porwie te całe Smoki Chaosu i te jakieś głupie, popsute wszechświaty! Co one mnie obchodzą? Pan przemówił! Co za radość! Rany! Daimon! Pan! Nasz Pan powrócił! Dałbym sobie skrzydła odrąbać za takie wieści! Koniec tych diabelnych spisków, układów z Głębią, matactw i ukrywania prawdy! Pan wraca do Królestwa. Znów nami pokieruje, znów będziemy Mu służyć! Do cholery z regenturą, władzą, odpowiedzialnością! Znowu zostaniemy zwykłymi skrzydlatymi pod wodzą Jasności! Rany, chyba się upiję ze szczęścia! Anioł Zagłady nawet nie próbował przerywać. Skulił się na krześle, bezwiednie zaciskając dłonie w pięści. Wiedziałem, że tak zareaguje, pomyślał. Zaraz zacznie tańczyć i chodzić na rękach jak dobry król Dawid. Och, diabli z tym! Wolałbym nie żyć. Szczerze mówiąc, wolałbym. Pan Objawień wreszcie dostrzegł ponurą minę przyjaciela i zdziwiony zamknął usta. Cisza zaległa w komnacie, ciężka jak oddech Dumy, Anioła Milczenia. Frey westchnął, wbił wzrok w podłogę i zapatrzył się na własne buty. - Ja bym się tak nie cieszył - powiedział głucho. Pan Objawień spojrzał na niego z bezbrzeżnym zdumieniem. - Daimon, co ty? Przecież od wieków na to czekaliśmy! Wtedy, w walce z Siewcą,

objawienie się Pana to była sytuacja ekstremalna! Ale teraz! Teraz znów robi się normalnie! Mówi do ciebie, wydaje rozkazy, promieniuje Jasnością. Co może być nie tak? - Wszystko. No, wszystko, do kurwy nędzy! - wrzaski z rozpaczą Frey. - Wiesz, jaki rozkaz wydał mi Pan?! Nie domyślasz się? Nie?! To cię oświecę. Kazał mi zniszczyć Ziemię! Rozumiesz?! Rozwalić na kawałki! Wznieść miecz destruktora, Gwiazdę Zagłady, i palnąć prosto w ukochaną planetę Pana. W naszą ukochaną planetę. Znisz-czyć Zie-mię. Dotarło? Policzki archanioła pobladły tak, jakby nagle pokryła je szadź. - Nie - wyjąkał słabo. - Niemożliwe... - Możliwe - szepnął Burzyciel Światów. - I właśnie nam się przytrafiło. - Nie! - powtórzył regent Królestwa, potrząsając z niedowierzaniem głową. - Na Otchłań! To jakaś bzdura! Jak Pan mógłby...? Jak miałby...? Daimon, to nie ma sensu! Zastanów się! Ziemia? Pełna ludzi? Pełna chwały pańskiej? Świat, który pokochał, na który zdecydował się posłać swego Syna? Ziemia, której służą wszyscy skrzydlaci, całe Królestwo? Obłęd! Czysty obłęd! Paranoja! To... nie może być prawda! - Wiem. - Daimon odruchowo położył dłoń na piersi, w miejscu, gdzie blizna wciąż pulsowała słabym bólem. - Ale jest. Gabriel krążył nerwowo po pokoju. Myślał intensywnie, starając się opanować emocje. - Słuchaj - zaczął w końcu. - To naprawdę nie trzyma się kupy. Przecież wszyscy znamy na pamięć przyszłość Ziemi. Proroctwa, przepowiednie, wytyczne. Są zapowiadane od tysiącleci. Nadejście Czasów Ostatecznych, wielka bitwa, Sąd i zwycięstwo prawdy. A potem nowe Królestwo dla skrzydlatych i ludzi. Znaki. Mnóstwo znaków. Głosy trąb, złamane pieczęcie, zstąpienie Bestii, iluminacja. Gdzie to wszystko jest? Daimon westchnął znowu. - Bitwa była, jakbyś zapomniał. W księgach nie piszą przecież, kto wygra. Może my. Pan Objawień parsknął. - Och, jedna tam bitwa! To jeszcze nic nie znaczy. Widzisz jakieś pozostałe znaki? Bo ja nie. A skoro nie, to znaczy, że twoja wizja nie była prawdziwa. Jasność nie zmienia planów. - Nie? - Frey splótł pokaleczone palce. - A niby kiedy zapowiedziała, że nas opuści, co? W jakim tomie znajdziesz to zapisane? Nawet Razjel nie miał pojęcia, że dojdzie do podobnego wydarzenia. Jak sądzisz, Pan podjął tę decyzję spontanicznie czy po prostu nie uznał za stosowne zawczasu podzielić się z nami swym planem? Dżibril zacisnął usta. - Daimon, nie zrozum mnie źle, lecz skąd wiesz, że to w ogóle rozkaz Jasności? Równie dobrze może pochodzić z twojej własnej, ostatnio nieco rozchwianej psychiki. Wybacz, ale nie zachowujesz się zbyt racjonalnie od czasu walki z Siewcą. Czarne źrenice Abaddona rozbłysły. - Aha, znaczy świr. Fajnie mnie oceniasz, bracie - warknął sucho. - Nie świr, tylko ktoś, kto był zmuszony dotknąć Cienia, znaleźć się naprawę blisko

potęgi, która jest zła i destruktywna niczym trucizna. I potrafi odcisnąć piętno na osobowości. Anioł Zagłady wstał. Pomyślał, że jeśli zaraz nie wydostanie się z tego dusznego, eleganckiego akwarium, gotów jest zrobić lub powiedzieć coś, czego później na Pewno pożałuje. - Tego się właśnie bałem, Dżibril. Że niczego innego od ciebie nie usłyszę. Po prostu spełniłem powinność. Zameldowałem regentowi Królestwa o tym, co mnie spotkało. Wybacz, ale stuknięty czy nie, potrafię jeszcze odróżnić Jasność od Cienia. Idę do domu. Potrzebuję pomyśleć. Ale Gabriel już stał przy drzwiach gabinetu, blokując wyjście. Daimon zmierzył go twardym spojrzeniem. I w zielonych, jasnych tęczówkach dostrzegł lęk. Pan Objawień się przestraszył. Przestraszył się nie na żarty. - Nie, poczekaj. Nie możesz tak wyjść. Pogadajmy spokojnie. Zaskoczyłeś mnie, to jasne. W pierwszej chwili tak się ucieszyłem, a zaraz potem... ten rozkaz. Rozumiesz, jak strzał prosto w potylicę. To dla mnie zbyt nagłe, zbyt straszne. Nie umiem się z tym ot tak pogodzić. Przecież nie zarzucam ci ani kłamstwa, ani utraty zmysłów. Po prostu nie wiem, jak zareagować, bronię się, wymyślając różne opcje. Ale nigdy nie powiedziałem, że ci nie wierzę. W żadnym momencie. Prawda, stary? Musisz to przyznać, bracie. Ani razu. Akurat, pomyślał z goryczą Daimon. Akurat... bracie. Dżibril uśmiechał się nieszczerze, rozkładając uspokajająco ramiona, jakby próbował złapać spłoszonego konia. - Jesteś wycieńczony, poraniony, oszołomiony tak samo jak ja. Pozwól, żeby obejrzał cię Razjel. Dobra? Zaczekaj na Razjela. Zaraz go zawołam. Każę przynieść wina, napijemy się, ochłoniemy. Razjel zaraz tu będzie. No jak? Zgadzasz się? W porządku? Frey stał na środku gabinetu, czując, jak zaciska mu się gardło, coś boleśnie pulsuje w klatce piersiowej. Mówi do mnie jak do niebezpiecznego wariata, stwierdził z goryczą. Tak samo na mnie patrzy. Tak samo myśli. Dla niego w tej chwili jestem tylko szaleńcem z brzytwą. Bardzo groźnym szaleńcem z brzytwą zdolną rozwalać światy. No, pięknie. Przymknął powieki, skinął słabo głową. - Dobrze, Dżibril. Niech będzie. Poczekajmy na Razjeła. Regent Królestwa, nie cofając się od drzwi, sięgnął po Oko Dnia. *** - No i co? - spytał po raz dziesiąty Gabriel. Książę Magów obrócił ku niemu pociągłą, chudą twarz, na której malował się wyraz irytacji. Przed nim, na blacie, leżały magiczne utensylia. Błękitny kryształ zamknięty w klatce złotych prętów, niczym nieszczęsny egzotyczny ptaszek, drżący wciąż i broczący blaskiem. Mosiężny walec opatrzony formułami błogosławieństw, z podziałką i wziernikiem z grubego

szkła. Coś, co przypominało potrójną kombinację Oka Dnia, z tym że wydawało wysoki, wibrujący dźwięk i rozgrzewało się momentalnie do takiej temperatury, że na politurowanym blacie zdołało wypalić czarny, cuchnący spalenizną okrąg. Zestaw fiołek w drewnianym pudełku. Karty wróżebne zwane „Famami”. I zasuszony owoc, przypominający małą zmumifikowaną dynię, okręcony czerwoną Wełną, zwieńczony nie kokardą, a żałośnie martwą łapką bazyliszka zalatującą podejrzanie formaliną. Przywodził na myśl paskudny prezent urodzinowy. - Nic! Daimon rzeczywiście został tknięty potężną, nadprzyrodzoną mocą o niesłychanym natężeniu. Moim zdaniem, mało brakowało, żeby od tego umarł. Gdyby nie jego dziwna kondycja wskrzeszonego półtrupa, z pewnością nie przetrzymałby takiej eksplozji energii. Pan Objawień nerwowo wyłamywał palce. - No, widzicie? Ta dziwaczna epifania prawie go zabiła. Czy tak może wyglądać interwencja Jasności? - Zawsze tak wygląda, Dżibril - wyjaśnił cierpko Razjel. - Coś podobnego dzieje się za każdym razem, gdy destruktora wypełnia moc Pana. Żaden inny anioł nie byłby w stanie przyjąć tego aspektu mocy Światła. Dlatego przed eonami Pan powołał Daimona do służby, wskrzeszając go z martwych. Niejako przygotował jego organizm do pracy w randze Anioła Zagłady. Rozumiesz, w ekstremalnych warunkach. To chyba należy mi się dodatek specjalny, pomyślał Daimon, w milczeniu spoglądający na kłótnię przyjaciół z wyżyn parapetu, na którym przysiadł. Za chłodną, przejrzystą pustką szyby widział ukwiecone drzewa, brukowane gemmami ścieżki, białe jak bezy fontanny i spacerowe portyki lśniące marmurem kolumnad. Pośród tego przepychu przechadzali się skrzydlaci w pięknych, kosztownych strojach. Frey, dziwnie zniechęcony, odwrócił wzrok. To teatr. Wszyscy bawimy się w teatr, zrozumiał. Tytuły, ceremoniały, celebra. Na Otchłań, dlaczego ostatnio tak bardzo mnie to męczy? - No więc to naprawdę Jasność wydała rozkaz zniszczenia Ziemi? - jęknął Gabriel. Pan Tajemnic ze złością palnął pięścią w stół. - A skąd mam, do cholery, wiedzieć? Pan mi się nie spowiada, bracie! - Ale wyczuwasz ślady mocy, tak? Jakieś resztki, pozostałości. Sam przed chwilą przyznałeś. No więc jaka ona jest? Jasna czy ciemna, co? Chyba tyle możesz nam objawić? Razjel wzniósł oczy ku sufitowi, jakby szukał tam sojusznika. - Pozostałości mocy! Jasne albo ciemne! A może zielone lub żółte! Ty myślisz, że co to jest?! Jakiś brud do wydłubania szpatułką? To energia, magia o wiele przerastająca moją. Co ci mam powiedzieć? O, ten kawałeczek to chyba odpadł od samej Jasności, ale tamten drugi to sam już nie wiem. Jakiś podejrzanie ciemnawy, chociaż może się tak po drodze uszargał! Teraz nerwy puściły i regentowi Królestwa. - Więc zabieraj te swoje czarodziejskie różdżki, kulki, pudełka i książeczki, a potem

spadaj, skoro do niczego nie możesz się przydać! Książę Magów, który nawet nie umie odczytać, czy ma do czynienia z siłą nieczystą, czy dotknięciem Jasności! Pan Tajemnic, z których najważniejsza to jak dać dupy w każdej sytuacji! Gratulacje, Razjel! Królestwo jest z ciebie dumne! - Może byś wziął na wstrzymanie, panie regencie, co? - warknął drugi archanioł. - Ja przynajmniej coś robię, zamiast wrzeszczeć i histeryzować! - A może obaj byście wzięli na wstrzymanie, chłopcy? - odezwał się Daimon z parapetu. Nawet jeśli będziecie się drzeć na siebie dłużej i głośniej, w niczym to nie zmieni decyzji Pana. Więc lepiej sobie darujcie. Archaniołowie umilkli. - Widzisz - zaczął po chwili Książę Tajemnic. - Problem w tym, że jak na razie nikt nie umie ustalić, czy to na pewno decyzja Pańska. I dlatego trochę nas nosi. Frey skrzyżował ręce na piersi. - Mylisz się, Razjel. Ktoś umie to ustalić. Ja. Cisza, która zapadła, była ciężka i przykra jak awantura na stypie. - Daimon, rozumiem, że moc destruktora przepełniała cię nie raz. Umiesz odróżnić dotknięcie Pana od wszelkich innych doznań - odezwał się Pan Objawień. - Owszem, przyznaję, takie doświadczenia są nam, archaniołom, obce. Dlaczego jednak jesteś przekonany, że tym razem, po tylu wiekach, wypełniła cię prawdziwa potęga Jasności, skoro tak źle to zniosłeś? Przecież sam przyznałeś, że potargało cię jak nigdy dotąd. Może więc to nie była prawdziwa Światłość? Może ktoś lub coś starało się ją udawać? - Cień, tak? Nie, Dżibril, zapomnij. Cienia także dotknąłem, jak pamiętasz. To zupełnie inna siła. Straszna. Obumarła, a żywa. Aż ciarki przechodzą. To był głos Pana, przysięgam. Faktycznie, nieco mnie zmotłoszył. Ale dobrze wiesz, że wszyscy oddalamy się od Jasności. Gubimy ją, broczymy resztkami Pańskiego światła. Nie jestem już tym aniołem, którego Światłość powołała do służby. Zmieniłem się. Straciłem mnóstwo wiary, mnóstwo nadziei, całe litry miłości. Kontakt nie mógł przebiegać bezproblemowo. Jestem naczyniem woli Pańskiej, ale raczej potłuczonym, brudnym i dziurawym. Dlatego było tak trudno. - No dobra - westchnął Gabriel. - Ty jesteś pewien. My nie. Załóżmy jednak, że to Jasność nakazała ci zniszczyć Ziemię. Czyli, zaczynają się właśnie Czasy Ostateczne. A my musimy się na nie przygotować. Nie tylko przyjąć to do wiadomości, ale natychmiast zabrać się do roboty. Zaznaczam, ciężkiej roboty, która prędko się nie skończy. Trzeba powołać sztab kryzysowy, żeby odnaleźć proroków, wysłuchać przepowiedni, spełnić wizje, jakoś logistycznie przeprowadzić wskrzeszenie takiej rzeszy nieżywych, znaleźć tymczasowe miejsce na dusze ludzi, którzy wskutek zagłady Ziemi zejdą z tego świata, przeprowadzić ewidencję wszystkich dotychczasowych zmarłych, przetrzepać Raj i Głębię w poszukiwaniu zaginionych, a pewnie będzie ich niemało, przygotować miejsce pod Sąd i Jasność sama wie co jeszcze. Oczywiście nie liczę tu parad z trąbami i konnicą, łamania pieczęci, przelotów

eskadry ptactwa niebieskiego z okrzykami: „Biada! Biada!”, popisów Czterech Jeźdźców, występów Lewiatana, Bestii, Smoka Ognistego, programu artystycznego Nierządnicy Babilońskiej i akrobacji powietrznych z wylewaniem czar goryczy czy wymachiwaniem mieczami i oliwnymi gałązkami. Cholerna olimpiada w Pekinie może się przy tym schować. Wiesz, jak długo potrwa to wszystko? - No wiem - mruknął Abaddon. - Tyle że raczej nie będzie potrzebne. Obaj archaniołowie spojrzeli na niego z osłupieniem. - Jak to? - wyjąkał Pan Objawień. - Powtórz, bo nie łapię? Dlaczego nie będzie potrzebne? Daimon poczuł się nagle tak zmęczony i załamany, że miał ochotę skoczyć z okna, nie używając skrzydeł, i rozbić sobie łeb o ametystowy bruk. - Ponieważ Pan nie ogłosił żadnych Czasów Ostatecznych. Kazał mi po prostu rozwalić Ziemię. Zakończyć eksperyment, jak sądzę. Mam tam podejść, walnąć Gwiazdą Zagłady, wysadzić wszystko w powietrze i już. Po zabawie. Po milionach lat trudu, wysiłku, serca i oczekiwań. Jak z dinozaurami i mamutami. Koniec pieśni. - Zakończyć eksperyment? - szepnął ze zgrozą Razjel. - Jak to? Tak bez dania racji? Trzask i już? Po tym, co zrobił dla dzieci Adama? Co im ofiarował? Nie wierzę! Daimon potarł skronie, w których obudził się pulsujący, tępy ból. - No. Ja też nie bardzo mogłem uwierzyć. - Czekaj! Czekaj! - Regent Królestwa nerwowo wkładał pierścień władzy na wszystkie palce po kolei. - Chcesz powiedzieć, że Ziemia po prostu zniknie? Wyparuje w eter? Zaraz, a co z duszami ludzi? Przecież są nieśmiertelne! Będą sobie tak dryfowały w pustce, a my mamy je łapać jak rozbitków ze statku? Tak? Frey ze znużeniem pokręcił głową. - Nie mam pojęcia. Wszystkie światy, które do tej pory rozbiłem, były kalekie, chore. Powstały samoistnie na tkance Kosmosu, jak wrzody. Nie stworzyła ich ręka Pańska, tylko moc twórcza, oddech Jasności przenikający każdą żywą tkankę, każdy zakątek Uniwersum. Nie wiem, czy stworzenia, które zamieszkiwały te samorodne wykwity istnienia, w ogóle miały jakieś dusze, a jeśli tak, to z pewnością nie nieśmiertelne. Razjel objął rękami głowę. - Daimon, to obłęd! Zdajesz sobie z tego sprawę, prawda? To, co chcesz zrobić, jest sprzeczne ze zdrowym rozsądkiem, z pismami, ze wszystkim, co wiemy i w co wierzymy! Zastanów się, czy warto podejmować takie ryzyko, czy warto słuchać tego głosu, czymkolwiek był. Taki rozkaz sugerowałby, że Pan oszalał! Frey poczuł, że coś w nim pęka. - I co z tego?! - krzyknął z bólem. - Co z tego, Razjel?! Może i oszalał! Kto Go wie! Ale czy to znaczy, że wolno nam ignorować Jego wolę? Jego władzę? Kwestionować sens Jego działań?! Kim się wtedy staniemy? Buntownikami! Kimś nieprzyjemnie podobnym do

Głębian! Nie spuszczaj wzroku! Patrz na mnie, archaniele Razjelu! Radzisz mi, żebym zlekceważył bezpośredni nakaz Pana. Świetnie. Ale czy ty umiałbyś tak postąpić? Umiałbyś machnąć ręką, uznać: „Widać coś się pokręciło mnie albo Jemu”? Mógłbyś z tym dalej żyć, co? Przyznaj! Miej tyle odwagi, żeby powiedzieć mi to w oczy! Książę Magów podniósł wzrok. Zimne, błękitne oczy zmierzyły się z czernią źrenic Tańczącego na Zgliszczach. - Nie wiem. Ale dla dobra świata i Królestwa może bym i potrafił. Daimon zamknął oczy. - Dla dobra świata - powtórzył. - Za daleko w tym zaszliśmy. Nie widzicie? Nie dostrzegacie tego? Za daleko w radzeniu sobie bez Pana, w udawaniu, że świetnie odczytujemy Jego wolę, w rządzeniu i radości płynącej z rządzenia. Usłyszałem rozkaz. I muszę go wypełnić, czy mi się to podoba czy nie. To tyle z mojej strony, panowie. Pan Tajemnic nie odezwał się nawet, tylko wojowniczo wysunął podbródek. Gabriel zaciskał mocno dłonie na oparciach fotela regenta, jakby miał nadzieję, że stamtąd spłynie na niego siła. - Ta rozmowa nic już nam dziś nie przyniesie, Daimon - odezwał się trochę za cicho i za spokojnie. - Po co mamy powiedzieć lub zrobić coś, czego potem będziemy żałować. Masz rację. Powinieneś teraz iść do domu. Odpocząć. Przemyśleć wszystko. Przypomnieć sobie słowo po słowie treść komunikatu Jasności. W miarę możliwości poszukać jakichś potwierdzeń. W księgach. W proroctwach. W miejscach mocy. W magii. Razjel także ich poszuka. I ja, korzystając z przywilejów regenta Królestwa. Następnie podejmę decyzję, czy wycofywać tych skrzydlatych, którzy pełnią na co dzień funkcje na Ziemi. Stróżów dzieci Adama, ale także zwierząt i roślin, aniołów czuwających nad morzami, rzekami, górami, pogodą, wiatrami, glebą, minerałami, całą planetą. Są ich tysiące i tysiące tysięcy. Nie wiemy jednak, czy ich zagłada także leży w planach Pańskich. A potem zastanowimy się, co zrobić, gdy już wypełnisz wolę Jasności. Jak uratować zawieszone w pustce dusze lub jak dalej istnieć, gdyby okazało się, że te dusze przepadły. Albo, w najgorszym razie, jak postąpić, gdyby destrukcji uległy także duchy ludzi zmarłych od zarania dziejów aż po dzień dzisiejszy, przebywające u nas, w Trzecim Niebie. Wróć do mnie jutro w południe i zakomunikuj, co postanowiłeś uczynić. Wysłucham cię i postąpię zgodnie z twoimi sugestiami. Obiecuję. Frey zsunął się z parapetu. Wiedział, że nie ma żadnych źródeł, przepowiedni ani potwierdzeń, a Pan Objawień wymyślił to na poczekaniu, żeby zyskać na czasie. Ale potrzebował spokoju. Chciał być sam, żeby pomyśleć. Żeby nie stracić pewności, z którą tutaj przyszedł. - W porządku - powiedział. - Zgadzam się. Zatem do jutra, Gabrielu. Dżibril lekko skinął głową. Ledwo drzwi zamknęły się za Abaddonem, archaniołowie spojrzeli po sobie ze zgrozą. Razjel już otwierał usta, ale Gabriel położył palec na wargach i bezgłośnie ostrzegł: „Ciiii!”,

jakby spodziewał się, że Daimon zamierza podsłuchiwać za drzwiami. *** Książę Magów pociągnął kolejny serdeczny łyk z kielicha. Regent Królestwa nerwowo obracał w palcach pierścień. - Razjel, szczerze, jakie jest prawdopodobieństwo, że Pan wydał mu ten idiotyczny rozkaz? Pan Tajemnic wzruszył ramionami. - Bo ja wiem? Obstawiałbym pół na pół. Jasność jest ostatnio troszeczkę nieprzewidywalna, nie? Gabriel oblizał wargi. - Dobra. Rozumiem. A jeśli zmienimy nieco założenia. Jak duże są szanse, że to nie Pan, a Cień do niego przemawia? Razjel znów uniósł kielich. - Spore, Gabrielu. Naprawdę spore. Walcząc z Antykreatorem, Daimon musiał wchłonąć mnóstwo jego mocy. Prawdę mówiąc, od dawna się bałem, że to mu zaszkodzi. Widać wykrakałem. Pan Objawień westchnął ciężko. - Czyli co? Musimy się przygotować na najgorsze. Nasz przyjaciel Daimon Frey, Anioł Zagłady, został opętany przez Cień? Niebieskooki archanioł potrząsnął głową. - Nie, nie sądzę, żeby było aż tak tragicznie. Wtedy zachowywałby się jeszcze dziwaczniej, dziko, agresywnie, nie dałoby się z nim w ogóle gadać. A ja nie potrafiłbym mu pomóc. Myślę, że po prostu nie umie już rozróżnić, co jest Światłem, a co Ciemnością. Zaś Antykreator stara się to wykorzystać. Jego sztuczki to kłamstwa i omamy, nie wiesz? Namieszał Daimonowi w głowie i teraz biedak wierzy, że Pan kazał mu rozwalić Ziemię. Na Jasność, to naprawdę smutne. Gabriel odłożył pierścień i spojrzał w chudą, ściągniętą zmartwieniem twarz przyjaciela. - Czy Frey jest niebezpieczny, Razjelu? To znaczy jak bardzo? Razjel nawet się nie zająknął. - Śmiertelnie - powiedział z powagą. - Śmiertelnie, Dżibril. Regent Królestwa zagryzł wargę. - Czy to znaczy...? - Nie - przerwał stanowczo Pan Tajemnic. - Musimy go tylko odizolować. Jestem pewien, że umiem go wyleczyć. To potrwa, ale zdołam go wyrwać z łap Antykreatora. Przysięgam. Gabriel o mało nie zemdlał z ulgi. - Och, to dobrze. Na litość pańską! To dobrze. Posłuchaj, cokolwiek jutro oznajmi,

musimy sprawiać wrażenie, że mu uwierzyliśmy. Jasne, nie od razu, nie bez oporu, bo się domyśli. Przecież nie jest głupi, tylko szalony. Na pewno będziesz w stanie mu pomóc? - Tak. - Wspaniale. Pozostaje pytanie, jak go obezwładnimy? Razjel uśmiechnął się. Bardzo smutno. - Powoli. Magią. Z cierpliwością i wyczuciem. Zostaw to mnie, dobra? Gabriel przytaknął. - W porządku. Zatem zaczynamy operację „Uzdrowienie”. Przy okazji, obawiam się, że będziemy musieli poinformować pozostałych. Jak sądzisz? Książę Magów napił się wina. - Też się tego obawiam. Chociaż wcale mi się nie podoba takie rozwiązanie. Boję się, że Michał dostanie kota. Wiesz, jaki jest. Wstrzymaj się chociaż do jutra, dobrze? - Do jutra mogę - zgodził się Gabriel. - Chcesz jeszcze wina? Razjel bez słowa wyciągnął kieliszek. *** Gdy Daimon wkroczył do prywatnego gabinetu Regenta, był spokojny i skupiony. Gabriel siedział w głębokim krześle, biały na twarzy jak sam Tron Pański. - Długo myślałem - zaczął Frey. - W sumie nie spałem całą noc. Bardzo ciężko jest brać na siebie taką odpowiedzialność. Przed walką z Siewcą, kiedy to rzekomo stałem się jedyną nadzieją Królestwa, sądziłem, że nic gorszego nie może mnie spotkać. A jednak. Uśmiechnął się słabo. - Nie chcę wypełniać tego rozkazu. Za cholerę nie chcę, Gabrielu. Wolałbym zapomnieć, przejść nad nim do porządku dziennego, uznać, że miałem halucynacje, że mi się przyśniło, że uderzyłem się w głowę albo że to tylko podszepty złego Cienia. Ale muszę postępować zgodnie z sumieniem i uczciwością. Wiem, że przemówił do mnie Pan. Świetnie zrozumiałem, czego ode mnie zażądał. Więc nie pozostaje mi nic innego, jak wypełnić Jego rozkaz. Przykro mi. Też bym wolał, żeby to wyglądało inaczej. - Dobrze - powiedział Pan Objawień. - Rozumiem. Także nie mógłbym żyć, gdybym miał pewność, że świadomie sprzeniewierzam się Panu. Daj mi tylko czas na ewakuację wszystkich skrzydlatych i nieskrzydlatych z Ziemi. Chcę do minimum ograniczyć ofiary. Jesteś to winien Królestwu. Pozwól mi ocalić moich podwładnych. Wojna z Cieniem i tak zabiła tysiące. Frey spojrzał prosto w oczy przyjaciela, ale równie dobrze mógłby patrzeć w dwa zielone lustra. Źrenice Gabriela były puste i chłodne jak Kosmos. Daimon nie wiedział, czy może mu ufać. Na co liczył, gdy przyszedł do Pałacu Regenta? Na pomoc, radę, zrozumienie u kogoś bliskiego czy oficjalną audiencję u naczelnika Królestwa? Ani Razjel, ani Gabriel nigdy nie przestaną pełnić swoich funkcji. W takiej sprawie nie mogą wypowiadać się jako osoby

prywatne, jak przyjaciele. Tu nie ma miejsca na sentymenty. Czuł się zaszczuty i zdruzgotany. Z bólem zrozumiał, że nigdy w życiu nie był jeszcze taki samotny. Do diabła, za co Pan go tak znienawidził? - W porządku - zgodził się. - Ewakuuj skrzydlatych. Uderzę w Ziemię, gdy już nie będzie na niej żadnego z naszych. - Dam ci znać - powiedział ten nowy, zimny i odległy Gabriel, Gabriel - regent, Gabriel polityk. - Jesteś wolny, możesz odejść, Abaddonie. Daimon wyszedł bez słowa. *** Michał przeczesywał palcami swoje gęste szafranowe włosy z taką furią, jakby chciał je powyrywać. - Wypuściłeś go?! Naprawdę go wypuściłeś?! Czemu, na litość pańską?! Trzeba go było przymknąć! Gabriel nie wierzył w to, co słyszy. - Oszalałeś?! - wrzasnął. - Zamknąć? Daimona? Przecież jest naszym przyjacielem! Pan Zastępów wycelował w niego oskarżycielsko palec. - Twoim! Twoim, Dżibril! I może Razjela! Dla mnie to niebezpieczny szaleniec! Wariat zdolny w każdej chwili rozwalić Ziemię! A regent Królestwa wypuszcza go, jakby to była jakaś głupkowata sylfida śpiewająca o kwiatkach i motylkach! Wydaj rozkaz aresztowania albo sam to zrobię! Pan Objawień wstał, oparł ręce na blacie biurka i pochylił się ku Michałowi. Zielone oczy wyglądały teraz jak jeziora jadu. - A wydam. Żebyś wiedział, że wydam! Buntownika, który śmie podważać wolę i zdanie cholernego regenta! No jak? Chcesz tego? - Chcę, żeby Królestwo było bezpieczne! Żeby nie biegał po nim wariat z Mieczem Zagłady, układający w głowie diabelski plan zniszczenia planety, którą sam Pan uczynił sercem Wszechświata. Oto, czego pragnę, regencie. - Michał ma rację, Gabrielu - wtrącił cicho Rafał. - Ja też lubię Daimona, ale sprawa jest zbyt poważna, żeby puszczać go samopas, bez dozoru. On postradał zmysły. Słucha Cienia, a nie Jasności. Przecież to oczywiste. Pan Objawień ucisnął palcami kąciki zmęczonych, podkrążonych oczu. - Wcale nie chcę pozostawić go bez kontroli. Razjel, bądź łaskaw wyjaśnić pozostałym, co mamy zamiar zrobić. Książę Magów założył nogę na nogę i odchrząknął. - To dość skomplikowana procedura, ale w skrócie mogę powiedzieć, że najpierw za pomocą magii ukoję nerwy Daimona, a potem, łagodnie i spokojnie, skłonię go do podjęcia leczenia.

- Jak rozumiem, chodzi o jakiś rodzaj hipnozy? - spytał Rafael. - Nie - wtrącił się ostro Gabriel. - Raczej o coś zbliżonego do bardzo potężnego uroku. Pan Uzdrowień uniósł ze zdumieniem brwi. - Ależ to zakrawa na praktyki czarnomagiczne! - W istocie - potwierdził Razjel. - Poważnie zakrawa. Ale jak inaczej chcesz obezwładnić Anioła Zagłady? Rafał w milczeniu skubał rękaw szaty. - Dobrze - przytaknął wreszcie słabym głosem. - Ja się zgadzam. Powstrzymaj Freya, Razjelu. Zgodzę się nawet na czarną magię, byle nie dopuścić do rozlewu krwi. Michał popatrzył na Pana Tajemnic twardo i chłodno. - A ile to potrwa, bracie, co? Bo tego akurat nie raczyłeś nam powiedzieć. Mag zastanawiał się przez chwilę. - Kilka dni. Pewnie z dziesięć. Może dwa tygodnie w najgorszym wypadku. Daimon da nam ten czas, obiecał. Udawaliśmy, że potrzebujemy go, żeby ewakuować z Ziemi wszystkich skrzydlatych. Pan Zastępów potrząsnął szafranową czupryną. - Dwa tygodnie? Nie, to znacznie za długo. Dla mnie odpada. Trzeba go zatrzymać natychmiast. Zielone oczy regenta Królestwa zwęziły się niebezpiecznie. - W porządku, ale w jaki sposób? Jak chciałbyś aresztować Tańczącego na Zgliszczach, kiedy jest tak zdeterminowany, co? Michael wydął wargi. - Po prostu. Wyślę tam moje Zastępy i osobiście obejmę dowodzenie akcją. - A potem, również osobiście, pozbieram z gruzów całe Hajot Hakados, a może i Szóste Niebo. Kamyczek po kamyczku i kwiatek po kwiatku. Chociaż nie sądzę, żeby naprawdę było co zbierać - warknął Razjel. - Wspaniały plan, bracie. Ażbym to chciał obejrzeć. - Na Jasność, Michale! - jęknął Rafał. - To prawda! Jeśli ty i twoi żołnierze wdacie się w bójkę z Abaddonem w samym sercu Królestwa, skończy się to katastrofą! Pomyśl o dziesiątkach, może setkach zabitych niewinnych skrzydlatych! Pomyśl o zniszczeniach! On naprawdę wierzy, że musi wypełnić wolę Pana! Nic go nie powstrzyma! Nie zdołasz przemówić mu do rozumu, osaczając go w pałacu z całą chmarą żołdaków! Nie, to absolutnie nie wchodzi w grę! Michael skrzywił się paskudnie na tych „żołdaków”, ale nie odszczeknął się Panu Uzdrowień. - Dobrze więc, przyjąłem do wiadomości wasze stanowisko, ale oficjalnie ogłaszam, że się z nim nie zgadzam. Zostałem przegłosowany. A teraz wybaczcie, pójdę już, bo inaczej chyba mnie szlag trafi. Zostawiacie los Królestwa i Ziemi w rękach wariata, licząc na jakieś cudowne mikstury i podejrzane magiczne sztuczki. Nie chcę i nie mogę w tym uczestniczyć.

Żegnajcie. Wyszedł, trzaskając ostentacyjnie drzwiami. Pozostali archaniołowie popatrzyli po sobie ponuro. - Widzisz, ostrzegałem, że dostanie kota - mruknął Razjel. - Witaj, proroku! - burknął cierpko Gabriel. - Zamiast wieszczyć oczywistości, lepiej zabierz się do roboty. - Rafał, pomożesz mi? W końcu znasz się na zdrowiu. Muszę wiedzieć, jaka dawka podziała, ale z pewnością mu nie zaszkodzi. - Książę Magów odwrócił się do Pana Uzdrowień. - Oczywiście - zgodził się skwapliwie Rafael. - Jestem gotowy. *** Piołun, rumak Daimona, wyszczerzył złowrogo zęby. - Czemuż to Pan Zastępów, Archistrateg Nieba, dybie na wolność i swobodę lojalnego poddanego Jasności? Jak śmiesz przybywać tutaj i zakłócać mój spokój, Michaelu? Czy uczyniłem cokolwiek złego? Głos konia dudnił pod czaszką archanioła jak dzwon alarmowy. Ale Michał nie zamierzał zmienić zdania. Był zaciekły i uparty jak osły Harbony, Anioła Zamętu. Zacisnął gniewnie usta. Nic nie przebiegało tak, jak sobie założył. Do stajen Piołuna musiał się udać pieszo, gdyż Klinga, jego wierzchowiec i przyjaciel, odmówił udziału w aresztowaniu towarzysza. To oczywiście była poważna niesubordynacja, ale Michał postanowił później ukarać swego rumaka. W dodatku koń Freya wyraźnie zamierzał stawiać opór, a tego Pan Zastępów nie przewidział. - W trosce o dobro państwa - odpowiedział sucho. - Osobliwa to troska, która każe wtręcie do lochu niewinnego, archaniele. Czyżby w Królestwie zaczęły obowiązywać obyczaje rodem z Głębi? Piołun uderzył w ziemię kopytem, jakby dla podkreślenia swoich słów, a Michał z niedowierzaniem ujrzał, jak stojący najbliżej żołnierze cofają się z obawą, co wprawiło go w jeszcze gorszy nastrój. - Nie ma mowy o żadnym lochu - warknął ze złością. - Chodzi jedynie o chwilową izolację. Twój pan, Daimon Frey, został, niestety, opętany przez Cień. Istnieje obawa, że w imię źle pojmowanej solidarności mógłbyś pomóc mu w realizacji szalonych pomysłów, które gotów jest wcielać w życie za podszeptem Antykreatora. Koń stulił uszy. - Pozwól mi łaskawie samemu ocenić, komu i w czym zechcę pomagać, Książę Zastępów. Zdajesz się zapominać, iż wraz z mym panem przybliżyłem się do Cienia bardziej niż ty kiedykolwiek. Mam zatem podstawy, by sądzić, że poradzę sobie z rozróżnieniem jego

podszeptów. Michał poczuł, że ogarnia go wściekłość. Impertynencja Piołuna wytrąciła go z równowagi. W sumie od czasu bitwy z Siewcą wszyscy bez przerwy przypominali mu, że to Frey pokonał Antykreatora, a on sam, głównodowodzący armii Królestwa, największy wojownik w Siedmiu Niebach i Głębi, nawet nie zdołał podejść do kalekiego, mrocznego boga z Czeluści, nie mówiąc o nawiązaniu jakiejkolwiek walki. I te uwagi, te lekceważące spojrzenia zaczęły go w końcu wkurzać. Wkurzać na całego. - Skoro znalazłeś się tak blisko trującej mocy, możesz być tak samo opętany jak i twój pan! - warknął przez zęby. - Czego właśnie dowiodłeś! Aresztować go! Żołnierze poruszyli się niespokojnie, ale żaden nie zrobił kroku w kierunku konia. Piołun stał przed nimi niczym olbrzymi posąg z antracytu. Poderwał łeb i jeszcze raz pokazał skrzydlatym ogromne, wyszczerzone groźnie zęby. Jego kopyta były wielkie i ciężkie jak kowadła. Podwładni Michała nie raz oglądali rumaki bojowe w walce, więc dobrze wiedzieli, jak zabójcze potrafią być ciosy tych Niebiańskich Bestii. Żaden nie miał ochoty paść na onyksowy bruk z głową rozłupaną na krwawe kawałki lub pożegnać się z twarzą oddartą jednym szarpnięciem zębów. - Zdecydowałeś więc. Chcesz pogwałcić prawa i obyczaje Nieba i ograniczyć wolność poddanego Jasności, w dodatku licząc, że nie będzie się bronił. Twoja pycha i zaślepienie czynią cię szaleńcem większym i niebezpieczniejszym, niż kiedykolwiek stanie się mój pan! Zanim zacznie się to żenujące widowisko, Aniele Obecności, zechciej mi, proszę, pokazać oficjalny nakaz aresztowania podpisany przez regenta Królestwa! - zagrzmiał Piołun głosem gromu, aż Pan Zastępów przysiadł. - Aresztujcie opętanego! - ryknął, odwracając się do żołnierzy. - Rozumiem, że nie masz nakazu, Michaelu! Zatem poleje się krew! Koń zachrapał gniewnie i porwał się na tylne nogi, stając dęba. Czarna grzywa powiewała niczym poszarpany sztandar. Kopyta okute ciężkimi podkowami śmignęły w powietrzu jak maczugi. Żołnierze Michała odskoczyli na bezpieczną odległość, pomagając sobie rozpaczliwym machaniem skrzydeł. Jeden przewrócił się, a teraz w popłochu czołgał tyłem za bezpieczną osłonę ściany. Ktoś wyciągnął miecz i wymachiwał nim niemrawo, raczej bez przekonania, inny opuścił włócznię, jednak od razu dało się odczuć, że skrzydlaci nie kwapią się do ataku. - Odstąpcie! - zakwiczał rumak głośniej od trąb Izrafela. - A nikomu nie stanie się krzywda!. - Otoczyć go! - wrzasnął Michał. - To rozkaz! Ruszajcie się, durnie! To tylko koń! Dwaj żołnierze usłuchali dowódcy. Ciemnowłosy skrzydlaty ruszył na Piołuna z pochyloną włócznią. Za nim sunął blondyn uzbrojony w krótki miecz. - Odstąpcie, głupcy! - powtórzył wierzchowiec z wściekłością.

Nie usłuchali, na swoje nieszczęście. Włócznia już miała rozedrzeć lśniący, pokryty czarną sierścią bok, gdy rumak obrócił się i jednym celnym kopnięciem posłał skrzydlatego na ziemię. Żołnierz upadł na twarz, zalaną nagle strugą szkarłatu. Blondyn z mieczem próbował się cofnąć, ale Piołun uderzył go w pierś mocarnym kopytem. Anioł zgiął się jak zamykany scyzoryk, poleciał w powietrze i upadł ciężko niczym wór pod przeciwległą ścianą. Posypało się nieco tynku, żłób na siano przekrzywił się i zwisł żałośnie, podłoga zadrżała, aż kilku skrzydlatych upadło na kolana, jakby korząc się przed potęgą pierwotnego, zwierzęcego bóstwa. Istotnie, było się czego bać, bo Piołun wspinający się na tylne nogi, ogromny i groźny, wyglądał teraz jak mroczna końska wersja Złotego Cielca. - Morderca! - krzyknął Pan Zastępów. - Brać go! Gdzie macie liny, kretyni? Użyjcie lin! Żołnierze, przerażeni i rozzłoszczeni klęską towarzyszy, ruszyli do ataku. Zafurkotały wyrzucone arkany. Koń tańczył, rozdając kopniaki i rzucając łbem, żeby uniknąć nadlatujących pętli, ale wkrótce dwie zacisnęły mu się na szyi. Rumak targnął się gwałtownie, przekonany, że dzięki swojej sile bez trudu zerwie pęta, jednak liny wytrzymały. Kopyta tłukły w bruk, wywołując fontanny iskier i dzwoniąc niczym sygnatura na wieży Pałacu Regenta, lecz kolejne sznury spadły na nogi i kark wierzchowca parasim. Michał odetchnął z ulgą. Przeliczyłeś się, chabeto, pomyślał z triumfem. Nie zdołasz poszarpać tych lin. Są nasączone magią. Piołun wciąż rzucał się dziko, ale teraz wyglądał jak ogromny czarny owad uwięziony w splotach pajęczyny. - Razem, chłopcy! Ciągnijcie! Teraz! - zawołał Pan Zastępów. Żołnierze napięli mięśnie, arkany naciągnęły się jak struny. Koń próbował jeszcze kopać i stawać dęba, lecz stracił równowagę i ciężko zwalił się na bruk. - Świetna robota! - pochwalił Michał. - Załadujcie go na wóz. Dwaj aniołowie przyprowadzili czekającą w pogotowiu platformę zaprzężoną w dwie pary płowych wołów, w których ciemnych, łagodnych oczach mieszkało wieczne zdumienie. Michał zbliżył się do powalonego Piołuna i stwierdził z mściwą satysfakcją, że pęta trzymają mocno, mimo iż rumak wciąż walczy, starając się uwolnić choć jedną nogę. Z pyska konia toczyła się piana, na skórze wystąpiły białe plamy potu. - Nic z tego - uśmiechnął się Pan Zastępów. - Ta magia powstała, aby powstrzymać Bestie Pańskie, w razie gdyby przyszło im do głowy rozrabiać, tak jak na przykład teraz tobie. Wszyscy wiedzą, że są stuknięte, więc na wszelki wypadek armia dysponuje stosownym sprzętem. - Zaraza na twoją duszę, archaniele - usłyszał w umyśle przepojony wściekłością kwik. Jest przeżarta przez czerwie jak gnijące truchło potwornej Tiamat! Zapłacisz za swą pychę i głupotę, skrzydlaty! Przysięgam.

- A ty posiedzisz sobie trochę w samotności, aż ochłoniesz - powiedział Michael i odszedł, nie oglądając się nawet za siebie. Żołnierze z wysiłkiem wciągali ciężkie cielsko wierzchowca na wóz i opatrywali nieprzytomnych towarzyszy, którzy nie okazali się jednak martwi, tylko poważnie ranni. *** Daimon zacisnął dłonie w pięści tak mocno, aż rany znów zaczęły krwawić. Przez warstwę bandaży przesiąkały czerwone plamy, jakby Anioł Zagłady miażdżył w dłoniach róże. Bezdenne, pełne kosmicznej pustki źrenice rozszerzyły się tak, że fosforyczne zielone otoczki tęczówek zmieniły się w ledwie widoczne okręgi blasku. W ogrodzie byli żołnierze. Kręcili się też po dziedzińcu i wewnątrz pałacu. Wystraszona służba stała na podwórcu, zbita w gromadkę, a skrzydlaty oficer srogo wykrzykiwał i gestykulował, przechadzając się przed frontem bladych, ściągniętych twarzy. Plesitea zaszczebiotała coś nerwowo, ale zaraz umilkła, zgromiona wzrokiem dowódcy. Szukają mnie, zrozumiał Daimon. Czają się w moim domu. Depczą moje dywany. Wnoszą błoto na moje podłogi. Niszczą moje ogrody, plują do fontanny i chleją moje wino. Czekają, żeby mnie dorwać i zamknąć. Słudzy Jasności. Moi dawni towarzysze. Moi bracia. Przywołał przed oczami twarz Gabriela. Włosy w barwie antracytu, zielone oczy, mocny podbródek. Twarz zdrajcy. Przyjaciele, pomyślał z goryczą. Gabriel i Razjel. Oddałby za nich życie. A oni go sprzedali. Za rzekome „dobro Królestwa”. Nawet nie dali mu niczego wytłumaczyć, przekonać. Tak podle, podstępem, spróbowali wyprowadzić go w pole, żeby teraz cichaczem pojmać. Szast-prast i po bólu. Niebezpieczny wariat siedzi w lochu. Można odetchnąć z ulgą. Politycy. O tak, są jak bracia. Ale raczej Judasza. A on, idiota, poszedł do nich w dobrej wierze. Po radę. Po pomoc. Kretyn! Walnął z wściekłością pięścią w ścianę. No nic. Teraz trzeba uciekać. Zwiewać z Królestwa jak głębiański szczur. Mógłby co prawda szybko i bez trudu rozprawić się z żołnierzami okupującymi pałac, ale co z tego? Zaraz przygalopują następni. A potem kolejni. Nie pokona całych Zastępów. Nawet gdyby chciał, a nie chce. Nie będzie brudzić sobie rąk krwią skrzydlatych. Choćby i żołdaków z bandy Michaela. Jest Aniołem Zagłady, poddanym Pana. Wypełnia jego wolę. I będzie krzywdził pozostałych aniołów, tylko jeśli nie znajdzie innego wyjścia. Niech go nazywają szaleńcem i upiorem. Na zdrowie. W końcu przekonają się, kto ma rację. Wycofał się ostrożnie znad krawędzi dachu, usiadł, opierając się o ścianę nadbudówki,

nogi zaparł o komin. Gdybym po prostu wszedł do domu, już by mnie mieli, pomyślał z goryczą. - Piołun! - przywołał w myślach konia. Ale odpowiedziała mu głucha pustka. - Piołun! - ponowił wezwanie. Nic. Cisza. Co jest, do cholery, z tą chabetą? - zdumiał się. - Piołun, wzywam cię! Odpowiedz, na Otchłań! Rumak milczał uparcie. Co się stało? - nie mógł zrozumieć Daimon. Prywatne stajnie Piołuna mieściły się przecież w granicach miejskiej posesji Freya. Dosłownie kilka kroków od miejsca, gdzie się teraz ukrywał. Z dachu mógł choćby teraz zobaczyć płaski kamienny budynek z szerokimi drzwiami. Apartamenty Piołuna. Nawet jeśli wierzchowiec wybrał się na spacer po Hajot Hakados, powinien bez trudu usłyszeć zew pana. Chyba że słyszy, ale nie chce odpowiedzieć. Daimon zesztywniał. O tak, to miało sens. Słyszy, ale udaje, że nie. Bo też go opuścił. Jest z nimi, z archaniołami. Uwierzył, że jego jeździec i przyjaciel naprawdę postradał rozum. Zdradził, jak pozostali. Serce Freya uderzyło gwałtownie, przed oczami zobaczył czarne i czerwone płatki wywijające szydercze tango. Nie, koń nie mógłby tego zrobić. Przecież nie Piołun. Za nic. Razem podchodzili do Siewcy, walczyli niby jedna maszyna, gotowi umrzeć za siebie. Rany, Piołun był jak jego własny cień. Nierozłączny. Zawsze obecny. Nie porzuciłby go tak po prostu. Nie oszukał. Nie jest zdolny do oszustwa. To nieznośna, zarozumiała, stuknięta szkapa, ale nie zdrajca. Nigdy. Do cholery, przecież to jakiś koszmar! Miał wrażenie, że cały świat, całe życie, wszystko, co znał i kochał, rozłazi mu się w rękach. I to wcale nie na proch i pył, tylko cuchnącą, obrzydliwą brunatną breję, która śmierdzi jak kloaka, wygląda jak kloaka, zachowuje się jak kloaka, więc musi być kloaką, do wszystkich diabłów! Po sam swój słynny warkocz topił się w gównie. I wiele wskazywało, że w najbliższym czasie ohydna maź zamknie się ponad nim na amen. - Piołun! - krzyknął rozpaczliwie. Cisza nigdy nie była tak smutna. Na podwórcu dowódca skrzydlatych wydawał jakieś rozkazy, wskazując rękami górne piętra pałacu, attyki i dachy. Nie wyglądało to dobrze.

No cóż, pomyślał Daimon z bólem. Czas spadać, przyjaciele. Nie dam wam satysfakcji pojmania i wsadzenia do czubków Tańczącego na Zgliszczach. Tym razem pobawimy się po mojemu. Sięgnął do kieszeni, wyciągnął pomięty skrawek materiału. Oby zostało w nim jeszcze trochę czaru, poprosił Jasność. I Pan wysłuchał swego wiernego rycerza, bo ledwo Daimon zdołał powiedzieć: „Moc!”, rzeczywistość wokół zwinęła się jak latający dywan i wyrzuciła go daleko od Królestwa. *** - Zrobiłeś co?! - wrzasnął niezbyt gramatycznie blady ze złości Gabriel. - Powtórz, bo chyba źle rozumiem! - Straciłem go - wymamrotał Michał. Stał przed regentem niczym uczniak przyłapany na kradzieży dziennika przed rozsierdzonym dyrektorem szkoły. Na policzkach miał ceglaste wypieki. - Po cholerę w ogóle uparłeś się go aresztować?! Przecież umówiliśmy się inaczej. Nie pamiętasz, co? Nie pamiętasz! Dlaczego nie potrafisz przez pięć minut utrzymać dupy na stołku i pozwolić działać komuś inteligentniejszemu? Złota Jasności, powinienem cię zamknąć! Zdegradować! Dość już mam tych ekscesów, niesubordynacji, fochów! Widzisz, do czego doprowadziłeś? Dotarło? - Znajdę go. Nie uciekł daleko. Założę się, że ukrył się gdzieś w Sferach Poza Czasem. Dżibril parsknął z pogardą. - Na Otchłań! A to dobre. Nie uciekł daleko! Tylko do Sfer Poza Czasem! Zdajesz sobie sprawę, jak wielkie są Sfery? Możesz go tam szukać dłużej niż patriarcha Mojżesz Ziemi Obiecanej! Pan Zastępów gapił się ponuro w dywan. - Poproszę o pomoc dobrego maga. - Pewnie Razjela, tak? - warknął Gabriel. - Miej odwagę przyznać, że chodzi ci o Razjela! Ale się ucieszy! Już to widzę. Zamiast pozwolić mu spokojnie podejść Daimona i wyleczyć z tych niebezpiecznych obsesji, narobiłeś bałaganu na pół Królestwa, a w końcu pozwoliłeś biednemu szaleńcowi uciec. Prawda jest taka, że spieprzyłeś sprawę, Michał. Dlatego nie ruszysz już palcem w kwestii Freya, rozumiesz? Definitywnie odsuwam cię od projektu „Uzdrowienie”. Mam nadzieję, że nie będzie już przez ciebie więcej kłopotów. Bo jeśli tak, to gorzko tego pożałujesz, bracie! Michael przygryzł wargę. Rozumiał. Oczywiście, że rozumiał. Co wcale nie znaczyło, że miał zamiar odpuścić. - Pójdę już, dobra? - mruknął. - Ochrzaniłeś mnie jak burego kota, wysłuchałem cię z pokorą, ale teraz mam dość. Chcę iść do domu.

Pan Objawień machnął tylko ręką. - Idź. Ja muszę pogadać z Razjelem. Lepiej, żebym sam mu przekazał cudowną nowinę. Mam w tym wprawę, nie? Michał uśmiechnął się z przymusem. - Na razie, Dżibril - powiedział już w drzwiach. Drugi archanioł odpowiedział tylko skinieniem głowy i sięgnął po Oko Dnia.

Rozdział II Tak. Nie mogło być żadnych wątpliwości. To autentyk. Ta gładka, połyskliwa struktura, bez skaz, pęknięć, pęcherzyków powietrza czy niepożądanej chropawości. Ciemna, złocistobrązowa barwa. Cudowna zielonkawa patyna odkładająca się w załomach i zgięciach metalu. Staranne srebrne inkrustowane wzory kół i spirali. Te skomplikowane, splątane kształty, przywodzące na myśl żywe pędy roślin, a nie kruchy chłód brązu. Absolutny kunszt odlewniczy. I pulsujące delikatnie pod palcami ślady mocy. Magicznej aury, ocalałej mimo upływu tylu tysiącleci. Naprawdę kochał i cenił ziemską sztukę. Był koneserem i znawcą literatury, poezji, malarstwa i rzeźby, ale tylko starożytności uwielbiał naprawdę. Zwłaszcza te, które służyły dawnym kultom i wiedzy czarnoksięskiej. Zawsze zachowywał się w nich ślad minionej potęgi, jakby posążki, talizmany, naczynia i wotywne tabliczki potrafiły wchłonąć, nasączyć się siłą modlitw i rytuałów. Całkiem jak magiczne baterie. Ostrożnie odłożył na blat statuetkę przedstawiającą jelenia z rogami niczym rosochata gałąź, flankowanego przez dwa konie. W podstawie znajdowała się tuleja służąca do zamocowania posążka na drewnianym trzonku. Tak zwany sztandar. Anatolia, przełom drugiego i trzeciego tysiąclecia przed naszą erą. Prawdziwy brąz luristański. Rzadkość na rynku antyków. - Tak, to bez wątpienia autentyk. - Uśmiechnął się do właściciela. - Ma pan oczywiście papiery? Certyfikat, dowód zakupu? Kartę wykopalisk? Mężczyzna nerwowo poprawił się na krześle. - Prawdę mówiąc, nic nie mam. Wie pan, ten przedmiot od lat znajdował się w posiadaniu rodziny. Nie zdawałem sobie sprawy, że ma jakąś wartość... Antykwariusz skinął tylko głową. Oczywiście był pewny, że facet nie ma papierów. Antyk prawdopodobnie został ukradziony. A może przegrany w zakładzie albo zarekwirowany za długi. Ale, na Głębię, co go to w sumie obchodziło? - No cóż, skoro tak, będziemy musieli się obyć bez papierów. Choć oczywiście w ten sposób uzyskamy nieco niższą cenę. Ale proszę się nie obawiać. Zapewniam, że będzie pan w pełni usatysfakcjonowany. Sprzedający z ulgą wykrzywił usta w namiastce uśmiechu. - To doskonale, doskonale. A ile, oczywiście w przybliżeniu, ta rzecz jest pańskim zdaniem warta? Być może twoje życie, głupi dupku, pomyślał antykwariusz. To zależy, czy naprawdę będę chciał mieć ten sztandar. Zobaczymy. - Nie mogę tak od razu ocenić. Przecież nie zależy panu na tym, bym podał przypadkową kwotę. Muszę dokonać niezbędnych badań, ocenić stan zabytku, przeprowadzić wywiad

wśród kolekcjonerów i znawców. Sprawdzić, czy ostatnio coś w tym rodzaju pojawiło się na aukcji. To potrwa. Sam pan rozumie. Mężczyzna spojrzał w łagodne szare oczy konesera starożytności i nagle poczuł narastającą falę zaufania i wdzięczności. O tak, to był z pewnością najlepszy, najbardziej uczciwy fachowiec, na jakiego mógł trafić. - Czy nie sprawiłoby panu zbytniego kłopotu przechowanie dla mnie tego drobiazgu? spytał drżącym z nadziei głosem. - Miałby pan czas na przeprowadzenie wszystkich niezbędnych badań. Bardzo proszę, zależy mi, żeby tak wartościowy antyk spoczywał tylko w powołanych ku temu rękach. Antykwariusz skinął głową, nie odrywając oczu od twarzy klienta. - No cóż, zwykle nie biorę na siebie takiej odpowiedzialności, ale specjalnie dla pana... Sprzedający zamrugał, jakby za chwilę miał się popłakać z radości. - Och, to wspaniale! Naprawdę wspaniale! Będę niesłychanie zobowiązany! - Doprawdy nie ma powodu. Ale teraz proszę już iść! Jestem bardzo zajęty. Mężczyzna zerwał się skwapliwie z krzesła. - Oczywiście! Oczywiście! Studia historyczne! Badania! Ważne sprawy! Już mnie nie ma! Nie przeszkadzam! I dziękuję! Jeszcze raz serdecznie dziękuję za pomoc! Wybiegł ze sklepu, przewracając stojak z mapami, 1 trzasnął drzwiami, wywołując jękliwe zawodzenie staroświeckiego dzwonka umieszczonego nad framugą. Obyś się tylko nie zesrał ze szczęścia, suczy synku, pomyślał złośliwie antykwariusz. Tym razem łatwo poszło. Istniało spore prawdopodobieństwo, że facet nigdy nie wróci. Nawet jeśli przypomni sobie o rzekomej transakcji, ogarnie go miła błogość i poczucie dobrze przeprowadzonego interesu. A jeśli wróci? No cóż. Wtedy porozmawiają inaczej. Może nieco mniej przyjaźnie. Bo już zdążył nabrać przekonania, że chce ten antyk. Znów ujął posążek w palce. Cudowny, stary, dobrze znajomy brąz luristański. Przypominał mu czasy młodości. Przymknął na chwilę oczy i ujrzał ciemne, zadymione kadzidłem wnętrze świątyni, przejętych grozą i bojaźnią wiernych, ubranych w długie, tkane z surowej wełny szaty. Niesamowity nastrój tajemnicy i lęku w oczekiwaniu na spodziewaną epifanię. Zapach krwi i czerwone, parujące jeszcze mięso złożonych w ofierze owiec. Kapłana gapiącego się w te cuchnące, rozwłóczone po podłodze wątpia, jakby tam naprawdę widział przyszłość. I ten niesamowity ubaw, kiedy można było zaczerpnąć głęboko tchu, powiedzieć sobie „teraz”, a potem wsunąć się w umysł tego głupka jak w wygodne sandały, żeby jego ustami pleść wszystko, co tylko strzeliło ci do łba. Wieszczyć klęski, zarazy, pożogi. Napuszczać jednych na drugich, wywołując bezsensowne wojny. Knuć intrygi i bezkarnie oskarżać o zdradę. Tłumaczyć sny. No, to

naprawdę wychodziło cudnie! Te chude krowy, zaćmione słońca, spustoszone spichlerze i kłosy zboża broczące krwią, niechciane pozagrobowe wizyty zamordowanych krewnych, stojących niegdyś na drodze do majątku lub tronu. Zabawa na całego! Zakładali się kiedyś nawet z Belialem, Baalem i Belzebubem, kto narobi większego bydła w Syrii lub Anatolii. No, pomysły były czasem świetne. Musiał jednak przyznać palmę pierwszeństwa Baalowi. Napuszczenie Achajów na Troję to był naprawdę epokowy numer. Chociaż zmarnowałby się całkiem, gdyby on sam nie młotkował tak długo tego ślepego głupka Homera, aż naskrobał o tym całkiem znośny eposik. Może powinienem go sobie zachować? - zastanowił się, spoglądając tęsknie na posążek. Na szczęście i na pamiątkę. Na dzisiaj i tak dosyć pracy. Wstał zza biurka i ruszył ku drzwiom. W sumie był całkiem zadowolony z siebie. Po drodze klepnął w tyłek jedną z trzech gracji, rzymska podróba greckiego oryginału, zupełnie nieźle zrobiona, wywinął się spod śmigających w powietrzu ramion tańczącego Sziwy i poprawił stojak z mapami. - Nudzę się! - pisnęła z malutkiego, kunsztownego sarkofagu mumia kotka, jego osobisty sklepowy pupil. - Wypuść mnie, to się pobawimy. Porzucasz mi trochę tę polinezyjską suszoną główkę. Przecież ciebie też bawi, kiedy tak okropnie przy tym klnie! - Później, Nefer. Obiecuję. Ale teraz muszę jeszcze coś załatwić - powiedział, odwracając tabliczkę na drzwiach napisem „Zamknięte” do ulicy. - Ojej! - prychnął zwierzak. - Z tobą tak zawsze! Później i później! Jak jesteś taki, to idę spać! - Przecież ty wiecznie śpisz, mały - zaśmiał się. Odpowiedziało mu pełne urazy fuknięcie. Nalał sobie nieco sherry do kryształowego kieliszka i poszedł do łazienki. W ostrym świetle lampy starannie przeczesał włosy, sprawdzając, czy nie widać odrostów. Nie, było w porządku, ale dobrze, że ostrożność weszła mu w nawyk. Sięgnął do szafki po buteleczkę z płynem fizjologicznym i z ulgą wyjął soczewki kontaktowe, starannie odkładając obie wklęsłe, przezroczyste miseczki do pudełka. Nie mógł się do nich przyzwyczaić mimo upływu czasu. Trudno. Czasem trzeba się przemęczyć dla wyższych celów. Zanim zamknął etui, przejrzyste łuski spojrzały na niego tępo szarymi tęczówkami. Gdy wychodził z łazienki, jego oczy świeciły już głęboką, nieludzką barwą fiołków. *** - Zaduszę kretyna! - syknął przez zaciśnięte zęby Razjel. - Powyrywam mu z tyłka nogi i wetknę z powrotem, tyle że pozamieniam lewą na prawą! Co za bezmyślny bęcwał! Na Jasność, pokaziło tego idiotę?! Przysięgam, zamienię kretyna w barana! Ta postać bardziej

przystaje do jego osiągnięć umysłowych. Jego też powinieneś zamknąć i leczyć, Dżibril! - Trudno, stało się. - Gabriel stał nieruchomo pośrodku zagraconej, zastawionej magicznym sprzętem pracowni przyjaciela, starając się niczego nie dotknąć. Kiedy gościł tu ostatnim razem, oblał sobie połę miksturą, która sprawiła, że nie tylko kurtka, ale także jego bok i udo pokryły się mieniącymi, barwnymi łuskami. Ponieważ nie miał szczególnej ochoty łapać much lep kim językiem, postanowił być ostrożny. - Niestety, musimy zmienić plan. - Jakby poprzedniemu coś brakowało oprócz głupiego gnojka z przerostem ambicji! warknął Pan Tajemnic. - Daimon nam zwiał. Nic nie poradzimy - westchnął regent Królestwa. - Nigdzie nie ma też Piołuna, obawiam się, że uciekł wraz ze swym panem. Razjel zasępił się jeszcze bardziej. Jego pociągła twarz wydłużyła się ze zmartwienia. Bezwiednie postukiwał palcem w blat stołu, a leżąca na nim martwa żaba zmieniała się kolejno w małego złotego smoka, mydelniczkę, sekstans i chimerę bez nóg. - To naprawdę pięknie! Na koniu będzie się przemieszczać swobodnie, niczym zbiegły meteor. W takim razie może się ukryć wszędzie. Gabriel tylko skinął głową. Minę miał ponurą jak wąwóz Gehenny. - Przychodzą ci do genialnego mózgu jakieś pomysły? - spytał z nadzieją. Książę Magów parsknął ze złością. - O, jasne! Całe mnóstwo! Na przykład zebrać graty do walizki i wyprowadzić się z tego burdelu! Jak najdalej, Dżibril. - Chciałbyś! - mruknął Pan Objawień. - Słuchaj, Daimon może i ma wierzchowca, ale nie zdołał zabrać z domu miecza... - Gwiazda Zagłady wciąż jest w Królestwie? - przerwał Razjel, a żaba znów przybrała własny wygląd, z tym że teraz zrobiła się jaskrawofioletowa. - To daje nam jakąś nadzieję. Jestem przekonany, że spróbuje po nią wrócić. Czekaj, pozwól mi moment pomyśleć! Archaniołowie zamilkli na chwilę. Żaden się nie łudził, że pozbawiony miecza Frey nie zdoła tym samym zniszczyć Ziemi. Był wszakże Aniołem Zagłady, Abaddonem, Tańczącym na Zgliszczach. Smutna prawda wyglądała tak, że mógł rozwalić, co chciał i kiedy chciał. Ale Gwiazda Zagłady z kolei nie była też zwykłą bronią, lecz potężnym artefaktem, podczas przemiany Daimona w Burzyciela Światów napełniającym się mocą Jasności. Niejako gwarantem, że destruktor się nie myli i wypełnia wolę Pana. Jeśli Gwiazda zabłyśnie, gdy Frey wzniesie ją do zabójczego ciosu mającego dopełnić los Ziemi, będzie to jawny dowód, że to z pewnością Światłość wydała wyrok. - Wróci po nią - stwierdził Razjel. - Dam sobie skrzydła odrąbać, że wróci. Musi być stuprocentowo przekonany, że czyni dobrze, zanim zniszczy ukochaną planetę Pana. Wróci, a wtedy go przejmiemy. Gwiazda wciąż się znajduje w pałacu Freya? - Na szczęście tak. Michał bał się dotknąć miecza. - Przynajmniej w tym wypadku zachował resztki rozumu - burknął Książę Magów.

Wszyscy wiedzieli, że Gwiazdy Zagłady mógł bowiem dotykać tylko Abaddon, który kazał wytatuować sobie na grzbietach rąk specjalne magiczne formuły po to, by ujmować w dłonie broń Burzyciela Światów. Gabriel westchnął. - Nie bardzo mi odpowiada, że będziemy musieli zastawić pułapkę na Daimona w jego własnym domu. To nam z pewnością nie pomoże. Ale trudno. Tak się gra, jak przeciwnik pozwala. Razjel w zamyśleniu potarł policzek. Żaba wstała, ukłoniła się i znów padła jak podcięta. - Nie będziemy musieli, Dżibril. Po prostu zabiorę stamtąd miecz. Lepiej, żeby Daimon nie wiedział, gdzie jest Gwiazda. Regent machnął tylko ze złością ręką. - Jasne, akurat. Dotkniesz miecza, piorun cię trzaśnie, a ja stracę przyjaciela i najlepszego maga w Królestwie. W dodatku w obliczu takiego kryzysu. Zapomnij! - Wiem, co mówię, Gabrielu. Jestem zdolny zabrać z pałacu Gwiazdę. Uwierz czasem w profesjonalizm tego twojego najlepszego maga, dobra? Błękitne oczy Razjela były chłodne i pewne. Pewne jak stal. Pan Objawień zawahał się. Nie chciał dopuścić do tego, żeby przyjaciel podejmował takie ryzyko, ale z drugiej strony Pan Tajemnic nie miał skłonności do głupiej brawury. - Dobrze, zobaczymy - wykręcił się od odpowiedzi. - Słuchaj, coś jeszcze przyszło mi do głowy. Może to niezbyt mądre, ale a nuż zadziała? Razjel uniósł pytająco brwi. - Widzisz - ciągnął, teraz już niezbyt pewny, czy to naprawdę dobry pomysł. - Jest ktoś, kto moim zdaniem potrafiłby przemówić Freyowi do rozumu lepiej niż my. - W istocie - mruknął Pan Tajemnic. - Ten ktoś nazywa się Pan. Ale, jak może łaskawie pamiętasz, On z nami nie rozmawia. I to od paru tysięcy lat. Tylko biedny stuknięty Daimon sądzi inaczej. - Miałem na myśli Hiję. Książę Magów zamrugał z niedowierzaniem. Temat anielicy był dla obydwu zbyt bolesny, żeby go poruszać. Odwiedzali ją na widmowej wyspie na Księżycu, ale w sekrecie przed sobą. I nigdy o tym nie wspominali. - Gabriel, może i masz rację. Tyle że ona wisi w niebycie tylko nad terytorium wyspy. Zapomniałeś? W jaki sposób miałaby się skontaktować z Freyem? We śnie, tak jak poprzednim razem? Wątpię, czy to wypali. - Nie wypali - powiedział stanowczo regent. - Wtedy Daimon leżał w gorączce, teraz jest przytomny i w dodatku czujny. Zaraz odkryłby moją interwencję. Jako Pan Snów mogę cię zapewnić, że nic z tego. Wierz mi, w ten sposób nic nie zdziałamy. Jeśli Hija ma nam pomóc, musi wrócić do Królestwa. Sam szok powinien wtedy zadziałać na Freya otrzeźwiająco. Tak czy inaczej, wtedy z pewnością zechce się z nią zobaczyć. I to natychmiast.

- Chcesz wykorzystać Hiję jako przynętę? Gabriel zacisnął usta. - Nie wiem jeszcze. Możliwe. Najważniejsze to sprowadzić ją z powrotem. Razjel w zadumie stukał palcem o blat. Fioletowa żaba tańczyła kankana. - Myślisz, że nie próbowałem jej wyciągnąć? Że nadal nie próbuję? Regent spojrzał na przyjaciela twardo. - Oczywiście. Wiem doskonale, że zrobiłeś, co w twojej mocy. Ale teraz już nie chodzi tylko o naszą wychowankę i przyjaciółkę. Nawet o dobrego maga, który mógłby się nam przydać. Teraz w grę wchodzi dobro Królestwa. I wszystkie środki są dozwolone. Rozumiesz? Wszystkie! Najmroczniejsza, najbardziej podła, najniebezpieczniejsza magia też. Zgodzisz się ze mną? Pan Tajemnic pobladł, ale po chwili wolno skinął głową. - Tak, Gabrielu. Zrozumiałem. Masz rację. Zgadzam się z tobą. Sytuacja jest ekstremalna. Ziemia musi przetrwać. Taki jest nasz priorytet. Nieważne, jakimi środkami do tego doprowadzimy. Udzielasz mi wszelkich pełnomocnictw? Mam otwartą drogę? Pan Objawień nabrał głęboko powietrza. Spojrzał na pierścień władzy i zdało mu się, że szmaragdowe oko mruga szyderczo. - Tak, Razjelu. Masz wolną rękę. Sprowadź Hiję i zatrzymaj Daimona. Nieważne, czy ktoś inny przez to ucierpi. Twarz czarnoksiężnika zrobiła się napięta i blada jak księżycowy kamień. - Dobrze. Ściągnę Hiję i spróbuję obezwładnić Freya. I niech Jasność ma nas w opiece, Gabrielu. Regent Królestwa bawił się nerwowo sygnetem. *** Kiedy świat wokoło staje się smutny i parszywy jak Ziemia przed Potopem, kiedy możesz się pożegnać z własnym komfortowo urządzonym domem, z przedmiotami, które do ciebie należą, z wygodami, do których przywykłeś, kiedy przyzwyczaiłeś się do mieszkania w pałacu, a teraz nie masz dachu nad głową, a w kieszeni daje się wymacać tylko stary, oberwany guzik, gdy nie możesz liczyć choćby na przyzwoity posiłek i jeden nocleg w gospodzie, czujesz się jak kloszard. I jesteś kloszardem, nawet jeśli wystarczyłoby pstryknięcie palcami, by każdy z tych żałosnych gnojków na ulicy padł przed tobą na twarz. Kiedy musisz naciągnąć na łeb kaptur, ubrudzić sadzą tatuaż na policzku, chować dłonie pod bandażami, łypać trwożliwie naokoło i modlić się, żeby jakiś dupek nie rozpoznał twojego pyska. Niczym Jesse James w knajpie oblepionej listami gończymi, jesteś wyrzutkiem.

Nawet jeśli wciąż pozostajesz cholernym Świetlistym najwyższej rangi. Jeżeli nie masz przy sobie bodaj wygiętego scyzoryka, noża do filetowania ryb czy skałkowej pukawki godnej d’Artagnana, bo uciekałeś z własnego bezpiecznego na pozór domu nagle i gwałtownie, tak jak Lot spieprzał z Sodomy, jeżeli nigdy w swoim zasranym życiu nie czułeś się tak bezbronny, to jesteś tylko zaszczutym, wściekłym psem na gigancie. Nawet gdy na twoich dłoniach wciąż widnieją magiczne formuły pozwalające im dzierżyć jelec Gwiazdy Zagłady, miecza Burzyciela Światów. Jeśli wciąż krwawisz z dawnych ran, znacząc za sobą gruby ścieg czerwieni, jak postrzelony jakuza, jeżeli we wnętrzu twojej prawej dłoni znów rozdziawiają się szydercze, roześmiane usta pełne ciepłej krwi, niby cholerny bluźnierczy stygmat, jeśli blizna na twojej piersi otwiera się niczym zepsuty suwak, a ty możesz wsunąć palce do środka i dotknąć ciężko pracującego serca, niedobrze z tobą, stary. Nawet gdy od wieków już jesteś martwy. Ale kiedy nie masz już nikogo, twoi przyjaciele, kumple na śmierć i życie, bracia, za których dałbyś się skrwawić do ostatniej kropli, ścigają cię, żeby zamknąć lub zabić, gdy stajesz się dla nich problemem do rozwiązania, niebezpieczeństwem do zażegnania, kiedy patrzą ci prosto w oczy, uśmiechają się zdradziecko, nieszczerze i myślą: „Wariat. Trzeba zgasić wariata”, kiedy gdzieś tam głęboko pod żebrami rozpycha się, pęka, roztwiera mała bomba jądrowa, gdy tylko przypomnisz sobie ich imiona, gdy czujesz się jak śmieć, jak nic, jak kawał poszatkowanego mięsa i tyle właśnie dla nich znaczysz, o bracie, uważaj! Bo stąd tylko krok do szaleństwa. Do eksplozji bólu, żalu i takiej cholernej rozpaczy, że nie będzie już miało znaczenia, czy jesteś pieprzonym Abaddonem wypełniającym za wszelką cenę rozkaz Pański, czy po prostu naprawdę wściekłym kolesiem, którego najbliżsi wystawili dupą do wiatru. Między odwagą a szaleństwem jest tylko cienka czerwona linia. Bardzo cienka. Bardzo szkarłatna. Po prostu jeszcze odrobina krwi. Tylko odrobina. Kawałeczek czerwonego szlaku ciągnącego się za tobą po chodniku, aż do znajomych drzwi. Parę kroków. Parę kropel. I oto próg. *** - Abaddonie! To znaczy Aker, czy jak ci tam! Co się, na Jasność, wydarzyło? Siewca,

oby jego tyłek nigdy nie wychynął z Czeluści, powrócił i poszlachtował cię na cacy?! - Stary lanista z wytrzeszczonymi z przestrachu, załzawionymi, wodnistymi oczami wyglądał całkiem jak wyleniała sowa wychylająca się z dziupli garderoby zawodników. - Nie - wychrypiało widmo Świetlistego. - Jest u ciebie ktoś? Geniusz pokręcił głową, przez co jeszcze bardziej przypominał wiekowego, nastroszonego ptaka. - Nie. Tylko ja i moje najczarniejsze przeczucia, jak powiedziała mysz, gdy przypadkiem wlazła do nory żmii. Zakapturzony, okrwawiony anioł, który wyglądał i patrzył jak śmierć, musiał się przytrzymać framugi, bo nogi się pod nim składały jak wyrobione scyzoryki. - To mogę wejść? - Na Jasność, oczywiście! Chociaż wyglądasz na takiego, co zamiast chodzić, powinien się czym prędzej położyć! Daimon przekroczył próg i znalazł się w znajomej stęchłej ciemności przebieralni. - Stary, chyba nigdy nie byłem zdrowszy - powiedział tylko, a potem zemdlał. *** - A właściwie to co ci się stało? - zagadnął Askalis, zawiązując bandaż na prawej dłoni anioła. - Widziałem w życiu więcej ran niż niektórzy skrzydlaci garnków z manną. Te twoje blizny są starsze niż mój kochany dziadunio. Za cholerę nie powinny się otwierać. Frey siedział na ławie, w milczeniu poddając się zabiegom lanisty. Cały tors miał już spowity czystymi białymi pasami płótna, przez co wyglądał jak schludna i elegancka, choć niedokończona mumia. Był tak zmęczony, że z trudem przypominał sobie, żeby oddychać. - Nie wiem, mam tak od czasu, gdy Jasność do mnie przemówiła. Wtedy na ringu, pamiętasz? - urwał nagle, z takim wyrazem twarzy, jakby przypomniał sobie, że wysłał powierzone swojej opiece dziecko po wodę do stawu pełnego krokodyli. - Kurwa! Nie powinienem ci tego mówić! Niepotrzebnie narażam cię na kłopoty. A, cholera! Przepraszam, Askalis. To nie jest mój najlepszy dzień, przyjacielu. - Nie przejmuj się. Zawsze może być jeszcze gorzej. No więc co z tobą? Czemu krwawisz? Daimon wzruszył nieznacznie ramionami. - Właściwie to bez przyczyny. Nawet Razjel nie wie dlaczego. Moc Pana chyba po prostu się przelała. Dostałem lekarstwa, jakieś magiczne mikstury Pana Tajemnic, ale zostały w domu. Czyli przepadły. Askalis, krzątający się przy apteczce, na szczęście nie spytał, z jakiej przyczyny jego były zawodnik nie może wrócić do Królestwa. Lata pracy w zawodzie skutecznie oduczyły go

ciekawości. Frey odetchnął z ulgą, bo za nic nie chciał sprowadzać na głowę starego jeszcze większych problemów. - Niedobrze, że nie masz tych diabelnych driakwi, bo jeszcze jesteś gotów wykrwawić się na amen - mruknął geniusz, ciężko siadając na ławie obok skrzydlatego. - Trzeba będzie wezwać do ciebie jakiegoś tutejszego medyka. Większość to konowały zdolne jedynie aplikować chorym pastę z tłuczonej kredy i suszonych jaszczurek, ale taki na przykład Silkan podobno nawet raz kogoś wyleczył. Jednego Głębianina, któremu przemodelowali łeb taboretem „Pod Wesołym Centaurem”. Daimon poruszył palcami. Dłonie miał okutane tak ściśle, że stawy zginały się z trudem. - Odpada, Askalis. Nie mogę się pokazać u żadnego medyka. Nawet gdyby był ślepy jak wieszczek Terezjasz, i tak mnie rozpozna. Poza tym nie mam ani grosza. Lanista pokazał w uśmiechu nierówne, żółtawe zęby. - Oj, synku. Co ty gadasz? Jasne, że masz. Choćby dolę z poprzedniego pojedynku, którą tak wspaniałomyślnie mi zostawiłeś na odchodnym. Poza tym ja mogę za ciebie zapłacić, no nie? Stać mnie, a co. Frey spojrzał na starego geniusza podejrzliwie. - Co jest? Chcesz mnie sprzedać, kolego, czy to początki postępującej sklerozy? Zapłacić? Za mnie? Na głowę upadłeś, chłopie? Askalis rozłożył ręce obronnym gestem. - Synu, w końcu to ci się należy jak psu micha krupniku. Przecież ja cię waliłem po rogach przy podziale zysków, od kiedy zacząłeś dla mnie walczyć. Zarobiłem na tobie kilka razy więcej, niż się przyznałem. No nie gap się jak niewinna Świetlista z Piątego Nieba na trzonek łopatki! Musiałeś się domyślać. Wszyscy laniści tak robią, na Głębię! Daimon zaśmiał się ochryple. Było coś żałośnie śmiesznego w fakcie, że jedyny przyjaciel, który na razie nie zdradził, od zawsze radośnie orzynał go na pieniądze. - Wiesz, co sobie możesz zrobić z tą forsą, dziadziu, nie? - parsknął. Geniusz skinął głową. - Ano, mogę załatwić pewnemu kumplowi w potrzebie wygodny nocleg w miejscu, gdzie nikt nie będzie go szukał. Pasuje? Bo ta szatnia, jak mi się widzi, nie jest najbezpieczniejszym miejscem dla nas obydwu, prawda? Anioł Zagłady spoważniał. - No, nie bardzo, bracie. Słuchaj, będzie lepiej, jak sobie pójdę. Popełniłem poważny błąd, przychodząc do ciebie, ale przyznam, byłem nieco skołowany. Zaraz znikam. A kiedy cię już znajdą, bo znajdą, nie ma wątpliwości, niczego nie próbuj ukrywać. Powiedz wszystko, co o mnie wiesz. Rozumiesz? Wszystko. Stary lanista uśmiechnął się z pobłażaniem. - Daimon, przyjacielu, jasne, że powiem. Opiszę nawet kolor twoich gaci, jeśli zajdzie

taka potrzeba. Nie martw się, umiem zadbać o własny tyłek. Ale teraz i tak już po ptokach. Nie masz co wybiegać stąd z popłochem w oczach. Ja też, razem z tobą, siedzę przecież po kokardę w gównie. Sam się prosiłem, jak westchnął Dawid na widok Goliata. Przestań się wygłupiać i przyjmij pomoc od starego cwaniaka. Przecież potrzebny ci wypoczynek i trochę kasy, żeby zacząć nowe życie, co powtarzała sobie królowa Saby, odchodząc od Salomona. Daimon odpowiedział zmęczonym uśmiechem. Oczywiście szpiedzy Gabriela czy żandarmi Michała mogli dotrzeć do lanisty lada chwila, ale zostawał jeszcze skrawek dywanu, który powinien zachować resztkę mocy na krótki, niezbyt daleki skok. A cudowna wizja spędzenia nocy pod dachem, być może nawet w łóżku, wydawała się cholernie kusząca. - Dobra. Jeden nocleg i znikam, a ty nawet w najśmielszych snach nie wymyślisz, dokąd mnie wyniosło. - Źle mnie oceniasz, synu - burknął Askalis. - Nie zwykłem śnić o moich zawodnikach, cokolwiek ci się roi w anielskiej głowie. Chodź, nie traćmy czasu. Daimon wstał i nawet się za bardzo nie zatoczył. *** Drzwi małej, obskurnej kamieniczki pomalowane były na różowo. Na krzywym szyldzie wyłupiaste gołąbki, brzydkie jak oskubane indyki, całowały się dziwnie namiętnie. Geniusz zastukał trzy razy krótko i potem dwa razy długo, niczym w tajnym kodzie francuskich kolonistów przeciwnych niepodległości Algierii. Po chwili usłyszeli ciężkie kroki i sapanie, a następnie skrzypnięcie zawiasów. Framugę wypełniło coś ogromnego, różowego, spowitego w tiule i niezliczone kokardki, zwieńczonego kłębem cytrynowożółtych pakuł czy konopi. Pod frędzlami kłaków chował się maleńki okrągły pyszczek z czerwonym dzióbkiem ust. Oczy całkiem zniknęły pod pokładami czarnego tuszu i kredki. Z fałdów mieniącej się materii, nieco poniżej twarzyczki, wystawały dwie malutkie, pulchne rączki, upstrzone złotem pierścionków i bransolet, które zdawały się odkręcone od dziecięcej lalki i na siłę wepchnięte w ciastowaty tułów malinowego stwora. Daimon nigdy w życiu nie widział grubej sylfidy. Wszystkie, które spotkał, były lekkie i zwiewne jak firanka w oknie. Ta przypominała raczej różowy sterowiec. - Mój przyjaciel Aker - przedstawił Askalis. - Madame Aurora. Sterowiec omdlewającym gestem złożył w ręce anioła wilgotną, oklapła szmatkę dłoni. Frey potrzymał tak długo, jak musiał, tę bladą, upierścienioną rękawiczkę wypchaną tłuszczem, która raczej przypominała zdechłą meduzę niż część ciała normalnej istoty. - Prrrroszę za mną, panowie - zaszemrała sylfida słodkim głosem lemoniadowej fontanny. Cofnęła się w głąb ciemnej, odrapanej sieni, cuchnącej piwnicą, przypaloną manną

smażoną na prastarym tłuszczu i dławiącym aromatem różanego kadzidła. To burdel, domyślił się Daimon. Najbardziej obskurny, podły, tani burdel, jaki widział. A widział sporo. Wspinał się po schodach za wzdętym jak balon, różowym niczym letni poranek, monstrualnym tyłkiem madame Aurory, uśmiechając się do siebie i dziwując przemyślności starego lanisty. Bo nigdy, nawet gdyby wykazały to najlepsze magiczne sztuczki Razjela, żaden z archaniołów nie uwierzy, że Daimon Frey, Anioł Zagłady, wyższy Świetlisty i niegdysiejszy Rycerz Miecza, zostałby na noc w takim miejscu. *** Razjel spędził trzy pracowite godziny, zanim otworzył sejf w bibliotece Daimona. Strzepywał teraz palce poparzone czarami zabezpieczającymi i z niedowierzaniem kręcił głową. Dwa wielkie jak strusie jaja kryształy nieustannie, niestrudzenie spijały moc magicznych blokad. Wewnątrz pękatej szafy wisiała broń. Płaski pistolet Babilon, opatrzony formułą piętnastu błogosławieństw, kaliber .50, z magazynkiem wyładowanym pełnopłaszczowymi pociskami „pomsta sprawiedliwych”. Rewolwer Astaroth 38, z powodu logo przedstawiającego rogatą demonicę popularnie zwany „krówką”. Zakazany przez Konwencję Praw Skrzydlatych głębiański, czarnomagiczny karabin NEX AP666 magnum. Szybkostrzelny karabinek Kadawer, typ Apokalypsys Mortus. Szesnaście zaczepnych granatów „gniew Niebios”. Dwadzieścia cztery obronne typu „dobry pasterz”. Moździerz Siedem Plag Egiptu, stara, ale niezawodna broń Zastępów. Snajperski karabin Deus ex Machina, rodem z Królestwa, ale tuningowany w Otchłani. Dwa pistolety Appolyon ładowane głębiańskimi nabojami „lewiatan .45”. Krzywa dżinnijska szabla. Katana azjatyckich demonów Tengu, z Otchłani. Zupełnie niezwykły zabytek broni białej, fomoriański pałasz abordażowy. Bardzo piękny, bardzo klasyczny, smukły sztylet Salamander, zabójczy niczym ząb kobry. A na środku, na poczesnym miejscu, Gwiazda Zagłady. - Uf - stęknął Pan Tajemnic. - No, łatwo nie było, to fakt. Gabriel zbliżył się i z ciekawością zajrzał do sejfu. - Niezła kolekcja - zagwizdał przez zęby. - Nie wiedziałem, że Daimon zebrał tyle żelastwa. Ej, popatrz. Niczego nie brakuje. Nie zdążył wziąć ze sobą broni. - Jasne - mruknął Razjel. - Inaczej zabrałby także miecz. - A, no tak - zgodził się nieco skonfundowany regent. Skoncentrowany, skupiony czarnoksiężnik tymczasem zacierał ręce, wyłamywał palce i rozgrzewał nadgarstki, szepcząc ledwie dosłyszalnie skomplikowane zaklęcia.

Dżibril co chwila zerkał nerwowo na dłonie przyjaciela, wymalowane w tajemne formuły pozwalające dotknąć broni Abaddona. Skóra wokół wykreślonych czarnomagicznym atramentem linii nabrzmiała, poczerwieniała i spuchła. - Uważaj, biorę - ostrzegł Razjel. - Czekaj! - stęknął Pan Objawień. - A jak się nie uda? - To wybuchnę jak złe zwierzątko z ziemskiej kreskówki dla dzieci, tyle że nie pozbieram się potem z głupią miną, osmalony i kopcący dymem - warknął zły, że Gabriel go rozprasza. - Czekaj - szepnął znów archanioł, starając się złapać Księcia Magów za rękaw. Ale Razjel już sięgał po miecz. Och, Jasności, niech mu się uda! Strzeż go, proszę! - jęknął w duchu regent. Tylko milimetry dzieliły palce Pana Tajemnic od rękojeści Gwiazdy. Rany, co my wyrabiamy! - pomyślał z rozpaczą Dżibril, zamykając oczy. To się za cholerę nie może udać! W powietrzu rozszedł się dziwny zapach. Ni to swąd spalenizny, ni ostry aromat ozonu. - Mam - wyszeptał Razjel. Gabriel odemknął powieki akurat w momencie, gdy mag odkładał srebrzystą, metaliczną śmierć do wyłożonego aksamitem pudła. Regent Królestwa oblał się zimnym potem i zatrząsł, jakby dopadł go atak febry. Jak tak dalej pójdzie, trzasnę na zawał, stwierdził z niezbitą pewnością. Razjel, krzywiąc się z bólu, potrząsał dłońmi, które przybrały barwę intensywnego karminu. - Ach, co to za cholerstwo! Do diabła, ale mnie poparzyło! Pan Objawień uśmiechnął się słabo. - Grunt, że ją mamy. Gdzie zamierzasz ukryć to pudło? - U siebie w pracowni - syknął. - Tam będzie bezpieczna jak w uchu Lewiatana. - On nie ma uszu, Razjel. To raczej ryba jest, jak pamiętasz. - Ryba czy krokodyl, co za różnica! Podaj mi tę zieloną flaszkę ze stołu, bo zaraz mi ręce uschną. Au, do czorta, pali jak głębiańska smoła. Gabriel odkorkował buteleczkę. - Masz. Wygląda na to, że robota Daimona to nie najlepsza fucha, co? - Całkiem do dupy - powiedział poważnie Razjel, opryskując sobie palce lepkim, śmierdzącym apteką płynem. *** Nie dali mu się wyspać w spokoju. Najpierw długo musiał odmawiać przyjęcia do łóżka potwornej lampucery, przechodzonej jak merkawa po latach bitew. Nie potrafił nawet odróżnić, czy ta oklapła, gruba, przeżarta alkoholem stwora należy do sylfid, tak jak

burdelmama, czy jest raczej żeńskim geniuszem. Potem wysłał do diabła przysłanego zamiast lampucery obleśnego efeba z tłustymi strąkami loków i konstelacją pryszczy na pysku. A następnie długo przewracał się w wymiętej, nieświeżej pościeli, usiłując nie słuchać typowych odgłosów pracy burdelu. Ledwo świt zaczął barwić niebo bladą szarością, obudził go łomot do drzwi i krzyki na dole. Położył się w ubraniu i butach, więc teraz zerwał się momentalnie z posłania, ścisnął brudny kawałek szmatki i dobitnie zawołał: - Moc! Przez jedną okropną sekundę nic się nie wydarzyło, jakby dywan stracił jednak czarodziejskie właściwości. A potem świat zwinął się, zawirował i opornie, ale jednak rozstąpił pod nogami anioła. Gdy ekipa Michała kopniakami rozwaliła zamek i wpadła do brudnej izby, podłoga właśnie falowała niczym kręgi na wodzie, a po Daimonie nie pozostał ślad. *** Siły w dywanie starczyło jedynie na krótki skok. Frey niezgrabnie, z impetem wylądował na bruku ze dwie przecznice od przybytku madame Aurory. Uliczne kamienie pękły z trzaskiem, w nawierzchni powstał lej wielkości dużej miednicy, a anioł podniósł się z kolan, klnąc szpetnie. Rozejrzał się szybko, lecz żaden z mieszkańców nie zareagował na hałas. Strefy Poza Czasem rządziły się własnymi prawami. Nikt tu nie lubił się wychylać. Obskurne, krzywe kamieniczki milczały jak chińskie małpki, zamykając oczy okien ciężkimi powiekami drewnianych okiennic. Sama uliczka też okazała się ślepa. Kończyła się wysokim, ponurym murem bez otworów. Całkiem jak w więzieniu. Jedyny wylot prowadził na placyk z pompą. Przykrym zrządzeniem losu ten sam, od którego odchodziła uliczka mieszcząca lupanar pod wezwaniem niegrzecznych gołąbków. Podkomendni Michała musieliby być po lobotomii i niedawnym przeszczepie rogówek, żeby nie zauważyć przemykającego Abaddona. W ogóle próba wydostania się z zakamarka nadawała słowu „przemykanie” nowy wymiar. Równie dobrze mogła dotyczyć Tronu w trybie bojowym wymykającego się chyłkiem ze składu porcelany lub Lewiatana mającego zamiar niepostrzeżenie opuścić dziecięcy basenik. Jednym słowem, kicha na całej linii. Daimon stał w brudnym zaułku, kombinując gorączkowo. Prawdę mówiąc, liczył, że dywan przeniesie go nieco dalej. A tak odległe jak odgłos nadciągającej burzy dochodziły go wrzaski, przekleństwa i łomoty z burdelu grubej sylfidy.

Burzy, która w każdej chwili może się przetoczyć niebezpiecznie blisko. Bez latającego kobierca, bez szans na ucieczkę, bez możliwości magicznego przemieszczenia się, nie zostawiwszy za sobą śladu, Anioł Zagłady czuł się jak szczur przyłapany w lodówce. Mógł tylko rozłożyć rozbrajającym gestem łapki i powiedzieć: „Miło, że wpadliście, chłopaki!”. Myśl, myśl! - nakazywał sobie w popłochu. Bo jak nic nie wymyślisz, bracie, przysmażą cię magią i odeślą, śliniącego się i gadającego głupstwa niczym ćpun po sztachu fatimskiej trawki, wprost do twego podstępnego kumpla Razjela. A tego byś raczej nie chciał. Lecz właśnie wtedy światło szarego, dymnego brzasku ostrożnie zajrzało do zaułka i zalśniło na kawałku stłuczonej szybki. - Och, dzięki, Kam! - szepnął Daimon, wyszarpnął kawałek szkła z framugi i przetarł starannie rękawem. To był doskonały, niezawodny sposób ucieczki. Świetny sposób, praktycznie niewykrywalny nawet dla wytrawnego maga. Jeśli tylko gdziekolwiek na Ziemi jakiś posraniec miał na tyle nierówno pod sufitem, żeby przyzywać nadprzyrodzone istoty. A zwykle miał. Anioł Zagłady wpatrzył się w skupieniu w ułomek szyby, starając się dokładnie przypomnieć sobie formuły, których kiedyś nauczył go Kamael. Przezorny, cwany Kamael, oby go Jasność na rękach nosiła! Szybka zmatowiała, a potem jak ekranik komórki zaczęła wyświetlać obrazy. Makumba voodoo. Nie, za gęsto od loa. Jeszcze by wylądował któremuś na karku. Soryjska szamanka podczas obrzędu przywołania. Do kitu. Nie przeciśnie się przez taki tłum zmarłych. I powitania mógłby się spodziewać chłodnego, gdyby wyniósł na kopach paru szacownych plemiennych przodków, którzy od lat już gryzą piach. Wiccańskie zaślubiny. Byłby niezły ubaw, ale poziom magicznej mocy słabiutki. Wiccanie, niestety, są ciency w te klocki. Odpada. Tymczasem wrzaski umilkły, rozległo się trzaśniecie drzwi, urywane odgłosy komend i tupot ciężkich butów. Niedobrze. - No, dalej! - warknął, ponaglając szybkę, która wciąż pokazywała bosą, ubraną w prześcieradło starszawą kobicinę o spojrzeniu lunatyczki i faceta z tekturowym porożem na głowie. Kroki żołnierzy przybliżały się niebezpiecznie. Szybka zrobiła się mlecznobiała, chyba z wysiłku. - Nie mdlej! - jęknął Frey. A wtedy na szklanej tafli ukazał się elegancki pentagram otoczony wiankiem dwunastu czarnych świec stojących w miskach pełnych krzepnącej posoki. - Ave! - krzyknął radośnie Daimon.

Bruk zapadł mu się pod stopami, jakby nagle okazał się fatamorganą, przez moment w pełnej czerni i wiatru pustce zapaliły się lampy niezliczonych gwiazd, a potem już była podłoga z czerwonym, lepkim odciskiem pentagramu, wyrysowanym świńską krwią. *** Kiedy rąbnąłeś o ziemię jak urwany z dźwigu ładunek, bo jakiemuś dupkowi nie chciało się dokładnie wykreślić liter henochiańskiego alfabetu, kiedy wdepnąłeś w świeczki, ochlapałeś buty stearyną i nadpaliłeś nogawkę spodni, a w dodatku cały jesteś unurzany w cholernej świńskiej krwi, możesz nie mieć humoru, prawda? Daimon nie miał. Po raz kolejny tego dnia wstał z kolan i machnął skrzydłami, aż poprzewracała się reszta świec, wylało więcej krwi, pospadały ze ścian odwrócone krzyże i wizerunki zezowatych kozłów. Rozczochrany, cały w bandażach, z bladą ze zmęczenia twarzą i martwymi dziurami oczu wyglądał jak samo zło. I tak też się miewał. Niektórzy wyznawcy też leżeli na podłodze, obok upadłych symboli swej wiary, w tym przynajmniej dwoje, blondyna umalowana jak afrykański autobus i chuderlawy koleś o wyglądzie księgowego, bez przytomności. Reszta wrzeszczała całą mocą strun głosowych, w większości wzywając imienia Pańskiego nadaremno. Tylko kapłan, ubrany w coś w rodzaju mrocznej piżamy w spirytystyczne ornamenty, milczał, choć usta miał otwarte szeroko jak drzwi do hangaru. Kielich, który trzymał w drżącej dłoni, przechylił się, wylewając smutną strużkę świńskiej krwi wprost na pępek nagiej, rozciągniętej na stole dziewczyny, służącej dobrowolnie za obrazoburczy ołtarz. Frey rozejrzał się z niedowierzaniem, czując, jak wszystkie ostatnie klęski, napięcie i gniew szukają ujścia w wybuchu wściekłości. A to ujście okazało się szerokie niczym delta Eufratu. W sumie cała ta parodia obrządku ku czci Jasności, choć chwilowo przydatna, okropnie go wkurzyła. Jako poddany Światłości nie miał zamiaru tolerować podobnie szkodliwego zabobonu. Przynajmniej nie widział nigdzie zaszlachtowanych lub, niech Otchłań ma w opiece tych żałosnych dupków, zamęczonych zwierząt. Bo wtedy naprawdę by go poniosło. Poniosło niczym woda rydwany faraona. - Zamknijcie się, durnie! - ryknął. - Zabierajcie to tandetne badziewo i won stąd! Czarnej mszy wam się zachciało, bando kretynów! Co z wami, ludzie?! Naprawdę myślicie, że Lucek to lubi? Zerwał ze ściany ocalały obrazek przedstawiający Wielkiego Kozła i potrząsał nim przed oczami osłupiałego kapłana.

- Tak ma niby wyglądać, co? Jak tryk cuchnący piżmem?! Tobie by się podobało na jego miejscu?! Jak byś się czuł, idioto, gdyby ktoś cię przedstawiał z rogami i wyleniała brodą? A ty przestań wytrzeszczać gały, laska, bo ci pod stół wypadną! I ubierz się w coś, do cholery! Dziewczyna zerwała się z piskiem, porywając za sobą fioletowy obrus, który prawdopodobnie wcześniej pracował jako zasłona. W przelocie wpadła na mistrza ceremonii. Kapłan zakręcił się jak wielki, dziwnie niewesoły bąk i padł ciężko na tyłek. - Partacze! - warknął Frey, występując z pentagramu. - Nigdy porządnie nie wymalują tych cholernych znaków! Popatrz na moje buty. No spójrz tylko! Czym ja teraz wyczyszczę tę twoją zasraną stearynę, co? Pochylił ku kapłanowi wykrzywioną złością twarz z kosmiczną pustką oczu. Tego było za dużo nawet dla wprawionego w makabrze lucyferianina. Mega therion zgromadzenia Wyznawców Najmroczniejszego Blasku zemdlał. Daimon machnął z irytacją ręką. - Idiota - powiedział dobitnie. Rozejrzał się po ciemnawym, nieprzyjemnie wilgotnym pomieszczeniu, które, sądząc z pęków pocących się rosą rur pod sufitem, było zapewne piwnicą. Ci z ofiarników, którzy na swoje nieszczęście zachowali przytomność, tulili się do siebie, szlochając i pojękując. Frey obrócił ku nim bezdenne oczy Abaddona. - Rany, wyleźcie z tej brudnej nory i zróbcie coś pożytecznego! Najlepiej znajdźcie sobie nowe hobby. Rozumiecie, spacery, jogging, puzzle, kółko miłośników militariów, praca w zoo przy rozmnażaniu ginących pand. Cokolwiek. Jedna z kobiet, brunetka w średnim wieku, osunęła się omdlała na podłogę. Tańczący na Zgliszczach potrząsnął tylko głową. - Dno - powiedział z przekonaniem i ruszył ku drzwiom. Nacisnąwszy klamkę, odwrócił się na moment. - Aha, żeby nie było później nieporozumień. Jestem aniołem czystej krwi, a nie jakimś pieprzonym demonem. Zapamiętajcie to sobie na zawsze, dobra? I wyszedł, trzasnąwszy drzwiami. *** Nie ma chyba niczego smutniejszego niż głębiańska noc. Samotna głębiańska noc. Ciemna jak sama zęza Otchłani i równie przyjemna. Aż po samo niskie, chmurne niebo, przybrudzone na horyzoncie rudawą łuną Jeziora Płomieni, wypełniona problemami. Okropny, rzewny klangor harpii krążących nad wodą brzmi jak twoja pieśń pogrzebowa. A jedyny przyjaciel, jakiego kiedykolwiek miałeś, odwrócił się do ciebie zadkiem i zaszył gdzieś na cholernej Ziemi z powodu rzekomego załamania nerwowego wywołanego głupią,

nieudaną miłostką. Dobra, może i ma matkę psychopatkę, która ukatrupiła mu tę małą ifrytę, mniejsza, jak jej tam było, oraz ojca mieniącego się nie bez powodu królem skurwysynów, ale, do cholery, przez parę tysiącleci można się jakoś do tego przyzwyczaić, nie? Pieprzone problemy rodzinne! Rany, co za banał. Prawdziwe kłopoty są tu, w Głębi. Bardzo prawdziwe. Diabelnie bliskie erupcji totalnego syfu. Bo jak inaczej to nazwać? Katastrofa? Klęska? Chowajcie - się - wszyscy - nadchodzi wybuch - supergówna? Kiedy jesteś władcą Głębi, imperatorem Otchłani, cesarzem Piekieł, Wielkim Buntownikiem, Niosącym Światło, a i tak nazywają cię Lampka, to masz prawo trochę się zdenerwować, gdy dowiadujesz się, że cholerny Daimon Frey, Abaddon, nic mniej, tylko Burzyciel Światów, zwariował? Oszalał jak stary, dobry król Orland albo, co stanowi jeszcze gorszą opcję, został opętany przez Cień. Siedzisz w ciemnym pokoju, nie możesz spać, gapisz się na łunę znad Jeziora Płomieni i wcale nie wiesz, co zrobić. Bo wkrótce przyjdą tu koledzy archaniołowie i zażądają, żebyś właśnie ty się tym zajął. Nie wiedzieć czemu akurat ty a nie, na przykład oni. W końcu mamy koalicję. Ach, pieprzona polityka! A on tam gdzieś ostentacyjnie cierpi, na tej diabelnej Ziemi, zamiast wracać do domu i pomóc staremu kumplowi wyplątać się z tego nieszczęścia. Jego sprawa, jak mu Abaddon rozwali planetę pod nogami. Zobaczymy, jak na tym wyjdzie, kretyn! Zawsze tak jest. Na koniec zostajesz sam. Z obojętną głębiańską nocą nad głową i zadkiem wystawionym do wiatru przez najlepszego kumpla. *** Nic nie jest chyba tak smutne, samotne i ostateczne jak ta obca, rozgwieżdżona noc na Ziemi. Gapisz się na odległe, nieznajome konstelacje i tęsknisz do domu. Ale dom diabli wzięli. I wszystko, co było twoje na tym niesprawiedliwym, zimnym świecie. Prawda wygląda tak. Nie masz dokąd pójść, nie masz gdzie spać, jesteś głodny i marzniesz. Wielki wojownik. Wierny rycerz Jasności. Pieprzony bohater Królestwa. Bezdomny ogar Pana. Jedyne, co masz, to garść sztuczek Kamaela. Apartamenty na nieistniejących piętrach hoteli, żarcie na krzywy ryj w restauracjach, penthouse’y magicznie otwierane na strychach

pustostanów. Każdy z tych pomysłów niewarty funta kłaków. Mag klasy Razjela wytropi czarodziejską interwencję tego rodzaju nawet przez sen. Bo Razjel cię tropi. Twój przyjaciel Razjel. Nie, to nie jest wcale jakaś cholerna paranoja. Twoi serdeczni kumple, Dżibril i Razjel, ścigają cię jak zbrodniarza. Jak szaleńca zbrojnego w bombę atomową. Ponieważ Pan miał fantazję wydać ci nieco kłopotliwe polecenie. Fajnie, co? Tak fajnie, że tylko siąść i płakać. Do diabła, ależ tu zimno, na tej całej Ziemi! Wieje, jakby się Judasz powiesił. Tyle że on się świetnie miewa. I śmieje się z twojej naiwności, aniele. Aż mu przepona gotowa trzasnąć. Tak kończy ten, co wierzy w siłę przyjaźni. Niby Abaddon, Tańczący na Zgliszczach, Burzyciel Światów, żywy upiór zdolny obracać w perzynę planety, bla, bla, bla i tak dalej, a durny jak dzieciak. Siła przyjaźni. Dobre sobie. Raczej siła polityki. I czas do tego przywyknąć. Jesteś sam jak Józef na dnie studni. A ziemska lodowata noc przetacza ci się nad głową niczym twarde kamienne tryby przeznaczenia. *** Pałac Pandemonium jest brzydki. Niby wielki, warowny i groźny, ale i tak ma w sobie tyle wdzięku, co krowi placek. Bure kamienne mury wyglądają posępnie, wieże i bastiony są zbyt pękate, toporne jak tyrolska komedia erotyczna. W środku, w salach, nie wiedzieć po co obszernych jak hala do koszykówki, wiecznie hula wicher, przeciągi wciąż walą gdzieś zatrzaskiwanymi drzwiami, w ścianach mieszka wilgoć, a arrasy i dywany cuchną pleśnią. Ale w końcu czego chcieć od budowli, która tak naprawdę wznosi się niczym pokrywka na czajniczku nad gigantycznym więzieniem. Słynne i przerażające lochy Pandemonium niczym osteoporoza przeżerają bowiem skałę, na której zbudowano zamek. Nikt nie wie, jak daleko sięgają wykute w granicie korytarze otoczone niezliczoną ilością ciasnych, zatęchłych, ciemnych cel. Ani kto tam aktualnie siedzi. Lochy Pandemonium są jakimś cholernym piekłem w piekle. Mrocznym memento, ostrzeżeniem dla każdego Głębianina, który stoi przed trudną decyzją. Zdają się szeptać spod podłogi: „Nie popełnij błędu, bracie. Nawet jeśli jesteś chrzanionym cesarzem Otchłani”. Lucyfer wyjrzał przez okno tylko po to, żeby zobaczyć przygnębiający, surowy krajobraz Równiny Lawy. Serdecznie nie znosił swojej oficjalnej rezydencji. Ilekroć był zmuszony

nocować w Pandemonium, zawsze łapał przeziębienie. W dodatku źle sypiał. Przewracał się godzinami w ogromnym, nieustannie wilgotnawym łożu, trzęsąc się pod kołdrą ciężką i sztywną niczym wieko od trumny, a gdy wreszcie udawało mu się zdrzemnąć, w męczących, płytkich snach wciąż słyszał zawodzenie i jęki więźniów przetrzymywanych latami w lochach. - No więc jak będzie? Wchodzisz w to? - zapytał natarczywie Gabriel. Lampka przygryzł nerwowo wargę. - Wybacz, ale stuknięty Frey to raczej wasz problem, chłopaki - starał się, żeby to zabrzmiało stanowczo, choć w sumie wcale nie wypadło tak asertywnie, jak pragnął. Zamiast stawiać warunki, bronił się wątłymi argumentami przed ostrym atakiem archaniołów. I przypominał sobie z goryczą, dlaczego nienawidzi polityki. W końcu to oni mieli kłopoty, do diabła. Więc jakim prawem przychodzą tu, naciskając i żądając pomocy? Ach, do cholery! Przecież wiedział, że tak się to skończy. - Może i nasz - odezwał się Razjel, dolewając sobie do kielicha wybornego wina Lucyfera. - Lecz rozpieprzona Ziemia już nie, prawda? Pan Otchłani spuścił wzrok. Nie. Zdecydowanie nie. Wizja płonących kawałków niegdysiejszej Ziemi dryfujących swobodnie w Kosmosie wywoływała u Lucka dreszcze zgrozy. I miała jedno imię: katastrofa. Ponura katastrofa, skutkiem której całe Uniwersum zatrzęsie się w posadach, archaniołowie polecą ze stołków, wszyscy się dowiedzą, że Pan odszedł, a potem oczywiście koalicja najwyższych Mrocznych ze Świetlistymi wyjdzie na jaw, a on sam, Lucyfer, wielki władca Otchłani, będzie na wieki rezydował w Pandemonium, tyle że bardzo głęboko pod ziemią, w jednej z cuchnących, zapyziałych, zapomnianych przez wszystkich cel. I może sobie wtedy wyć do woli. Najwyżej zakłóci sen nowemu panu piekielnego państwa. Niestety, miał wczoraj rację. Bez dwóch zdań, zbliżała się erupcja supersyfu. - Więc czego chcecie? - spytał bezradnie. - Współpracy - powiedział gładko Gabriel. - Daimon może zapragnąć ukryć się w Głębi. Jasne, pomyślał Lampka. A gołębie latać do tyłu i wpadać tyłkami na drzewa. Pomysł, że Abaddon zechce szukać schronienia w Otchłani, był zupełnie absurdalny. Ale z drugiej strony Frey podobno stracił zmysły. A szalony Anioł Zagłady mógł przecież zapomnieć o logice i wpaść na równie głupią koncepcję. Prawdę mówiąc, imperator Piekieł zupełnie nie wiedział, co zrobić. Więc tradycyjnie postanowił się zgodzić na wszystko. - W porządku - westchnął. - Niech będzie. Gdybym dowiedział się o czymkolwiek podejrzanym, natychmiast was zawiadomię. Razjel uśmiechnął się jak kobra. - To miłe, Lampa, ale obawiam się, że nam nie wystarczy. Musimy naprawdę starannie przeszukać całą Głębię. Poziom po poziomie.

Lucyfer pobladł jak śmiertelna koszula. - No nie! Odbiło ci? Mam się niby zgodzić, żeby wasi szpiedzy łazili bezkarnie po moim państwie? Nie wierzę! Razjel, to jest zbyt bezczelna propozycja, nawet jak na was! Gabriel zabrał od Księcia Magów omszałą flaszkę i nalał sobie solidną porcję wina, nie kiwnąwszy butelką w stronę Pana Otchłani. - Ale jedyna w tej sytuacji, bracie. Potrzebne nam są rzetelne, pewne informacje. A twój wywiad jest zupełnie do dupy. Taka prawda, Lampka. Lucyfer z trudem powstrzymał się od oburzonego okrzyku: „Wcale nie!”. Niestety, jego wywiad ostatnio rzeczywiście był do dupy. - Za to informatorom Asmodeusza niczego nie da się zarzucić. Są najlepsi w całym Uniwersum - wypalił rozpaczliwie. - O, jasne - zgodził się uprzejmie Dżibril. - Ale pozostaje mały problem. Nie bardzo wiadomo, gdzie się podziewa sam Zgniły Chłopiec. W jaki sposób chcesz więc uruchomić jego kontakty, co? Pan Otchłani przymknął powieki. Czuł się zaszczuty jak mysz zapędzona w kąt przez dwie głodne chimery. - Dobrze! - krzyknął ze złością. - Dobrze, dobrze, dobrze! Na Mrok, jakżeż nienawidził polityki! *** Sytuacja nędzarza, który stracił przyjaciół i stał się wyrzutkiem, bywa nacechowana romantycznym tragizmem tylko w głupich powieściach. Sytuacja chorego nędzarza to już czyste dno. Daimon czuł się jak brudna ścierka, którą ktoś przetarł podłogę rzeźni. Blizny znów zaczęły broczyć krwią, nieznacznie, ale wystarczająco, żeby upaprać ubranie. W dodatku koszmarnie przemarzł w nocy. Okropnej, długiej jak wędrówka Ludu Wybranego nocy spędzonej w kartonie, z którego przedtem wyrzucił zaćpanego bezdomnego ifryta. Jeśli nie nazwać tego upadkiem, to chyba z powodu cisnących się na usta bardziej dosadnych określeń. Jak choćby pieprzone gówno. Wstał z trudem, roztarł ścierpnięte, obolałe ramiona. Cała ta Ziemia wydała mu się grubo przereklamowana. Ile czasu przyjdzie mi tu spędzić? - pomyślał ponuro. Dni? Tygodnie? Przecież szlag mnie prędzej trafi, jeśli przedtem nie zejdę na zapalenie płuc. Owszem, nie tak dawno, bo ledwo kilkanaście lat wstecz, mieszkał przecież na Ziemi. Ale, do cholery, nie w takich warunkach! Otworzył sobie magicznie bardzo wygodne

mieszkanko, a nawet przez chwilę bawił się myślą, żeby rzucić posadę i na swoje miejsce wkręcić pewnego utalentowanego plastycznie dzieciaka z rodu Adama, ale chwila słabości minęła i Daimon wrócił zarówno do pracy, jak i Królestwa. Rany, ależ to się wydaje dawno. Wieki temu. Ziemskie ulice wydawały mu się hałaśliwe i brudne. Zapomniał też, jak wielu tu się plącze skrzydlatych. Wszędzie widział bure tuniki stróżów czy workowate, brzydkie szaty ptactwa niebieskiego, aniołów najpośledniejszej kasty, powołanych do pracy przy konserwacji planety. Pilnowali klientów przed niebezpieczeństwem i pokusami. Kręcili się po parkach i skwerach, doglądając roślin. Starali się kontrolować pogodę. Nawet tu, w mieście, troszczyli się o glebę i kamienie. Czuwali nad stanem wody w rzekach. Włazili do kanałów, aby zapobiegać powodziom czy zatorom. Wypuszczali i znów łapali do worków wiatr. Harowali bez wytchnienia. A obok, zupełnie lekceważąc ich wysiłki, przelewał się barwny tłum próżniaków i drani. Dżinny handlowały zakazanymi używkami. Geniusze handlowali, czym się da. Gnomy w większości szukały szczęścia. Sylfy fruwały w powietrzu, bezmyślne jak ważki, tylko czasami robiły pozostałym głupie kawały. Głębianie kombinowali na różne sposoby, najczęściej mając na myśli jakiś szwindel. Upiory i strzygi wypatrywały potencjalnych ofiar. W śmietnikach buszowały chochliki, co chwila szarpiące się z piskiem za kudły z powodu nadpalonego peta lub papierka po batoniku. Migały kolorowe szaty, jaskrawe fryzury, turbany dżinnów i ifrytów, pierzaste skrzydła mieszkańców Królestwa i skórzaste poddanych Otchłani. Było gorzej niż na Niebiańskim Placu w godzinach szczytu. Ziemia - planeta ludzi. Akurat. Ukryć się tutaj, pomyślał Daimon z irytacją. Podobno nic prostszego. Może wybrać się w głuszę, zamieszkać w schludnej, suchej jaskini jak cholerny pustelnik. Wokół pustka, cisza i trzydzieści milionów ptaków niebieskich czuwających nad każdym źdźbłem trawy, trzęsących się nad pojedynczym kwiatkiem, krzakiem, zwierzakiem czy strumyczkiem. Ale perspektywa. I pewnie żaden z nich nigdy nie puści pary z gęby, że widział byłego Anioła Zagłady, który dla odmiany nabrał fantazji zostania eremitą. Wesołe, co? - Miau! - powiedziało coś pod jego nogami. Abaddon spojrzał na chodnik i zobaczył srebrzystą malutką kotkę, wpatrzoną w niego okrągłymi, bardzo zielonymi oczami. Zawsze lubił koty, więc pochylił się, żeby pogłaskać zwierzątko. Jeszcze zanim palce anioła natrafiły na pustkę, zorientował się, że stworzenie jest chłodne i przejrzyste jak dym wędzarniany. Widmo. Koteczka była widmem.

Uniosła zatroskany pyszczek i dobitnie oznajmiła: - Miau! Miau! Mrakka! - Hej, mała - powiedział. - O czym ty mówisz? Stało się coś? - Mraff! - potwierdziła, machając ze zdenerwowania ogonem. Frey oczywiście rozumiał język zwierząt, zwłaszcza martwych, ale kotka była tak wystraszona, że nie bardzo mógł dociec, o co chodzi. Ktoś gdzieś potrzebował pomocy i było to bardzo pilne. - Miaf! Miaf! - pisnęła rozpaczliwie i ruszyła truchtem w głąb zaułka, odwracając się z niepokojem, żeby sprawdzić, czy skrzydlaty za nią podąży. Podążył. W końcu naprawdę lubił koty. Co prawda zwykle nie lubił kłopotów, ale one dziwnie się go czepiały. Poza tym co miał do stracenia? Znał dobrze swoich byłych przyjaciół, więc wiedział, że ani Gabriel, ani Razjel nie posłużyliby się taką prostą sztuczką. Za duże ryzyko. Gdyby go wykryli, już dawno leżałby na bruku podstępnie otumaniony czarną magią. Na robotę Lampki też nie wyglądało. Pewnie ktoś gdzieś naprawdę potrzebował pomocy, a może potem z wdzięczności będzie gotów podzielić się śniadaniem lub pożyczyć kawałek materaca na noc. Jesteś poddanym Jasności. Nie przechodź obojętnie wobec cudzej krzywdy Nie odwracaj się tyłem. Zwłaszcza w sytuacji, gdy współczucie może ci się opłacić. - No, prowadź, kicia - mruknął. Widmowa kotka śmignęła w dół uliczki. *** Dżinny zwykle nie bywają rosłe. Ani brzydkie. Ten okazał się wielki jak nowoczesny biurowiec, w dodatku równie szpetny. Za to geniusz, szczerzący w uśmiechu nierówne, żółte zęby, wyglądał na lepszego skurwiela. Po prostu źle mu patrzyło ze zmrużonych ślepiów, zimnych niczym tusza w chłodni. Cwaniak i mięśniak. Dobrana para. Pewnie zrobili niejednego skrzydlatego w dzielnicy. A teraz wyraźnie mieli zamiar zrobić biedaka wciśniętego w załom muru, jakby miał nadzieję przejść przez cegły niczym upiór na polowaniu. Anioł był chudy. A może raczej chuderlawy. Ubrany w dziwne płócienne łachmany wyglądał jak wskrzeszony Łazarz, który nie umiał się odmotać z całunu. W dodatku był biały. Biały jak mąka, począwszy od wystających z rękawów drżących, kościstych dłoni, przez cienką szyję, pociągłą twarz i wiecheć grubych dredów na głowie. Przez tę fryzurę przypominał ośnieżony mop. Wokół na chodniku leżały wywrócone miseczki z resztkami, ogryzione rybie głowy, skórki z pieczonych kurczaków, okrawki mięsa i chrupki rozsypane jak wróżebne kamyki.

Albinos, zrozumiał Daimon. Rachityczny, anorektyczny albinos w potrzebie. Cholera, dlaczego to nie mogła być ładna, miła laska? Nadprzyrodzona koteczka niepewnie przystanęła za węgłem. - Mia! - tchnęła prawie bezgłośnie. Wielkie szmaragdowe oczy wpatrywały się w Anioła Zagłady z lękiem. Tymczasem dżinn pyrgnął skrzydlatego, aż mu kości zaklekotały. - Te, kociarz - syknął przez zęby geniusz. - Jak to szmalu nie będzie? Czyja mam coś z uszami może? Czy kiepsko słyszę? No, gdakaj, żałosny śmieciu! Gdzie kasa, a? Bo mi się święta cierpliwość skończy! - Miaa! - szepnęła znowu kotka z rozpaczą. Anioł wymamrotał coś niewyraźnie, a wtedy dżinn uderzył go w brzuch. Skrzydlaty stęknął żałośnie i upadł. Leżał na bruku, zwinięty w kłębek. Białe ubranie i dredy nasiąkały błotem. Geniusz stał nad nim w rozkroku, z twarzą wykrzywioną gniewem. - Ty ścierwo cuchnące! - warczał, podkreślając każdą obelgę kopniakiem. - Haraczu nie ma z czego płacić! Skurwielek blady! Zaraz się znajdzie, jak ci te zapchlone sierściuchy poleję smoczym olejem i zahajcuję aż miło! Ale będzie widowisko! Lepsze niż fajerwerki! No co, smarku! Chcesz tego?! Chcesz?! Tak? - Ja nie chcę, dla odmiany - powiedział Daimon, wyłaniając się zza rogu. - Zostawcie go, gnoje, bo to będzie ostatni błąd, który zrobicie w waszym durnym, zasranym, bezwartościowym życiu. Geniusz zamrugał z zaskoczenia, a potem oparł ręce na biodrach i splunął ostentacyjnie pod nogi Abaddona. - Ło, patrzcie! Rycerz się znalazł dla naszej bezbarwnej księżniczki! Ktoś się bierze ratować chudą dupę tego zasmarkanego ścierwa od sparszywiałych sierściuchów. Chyba ma mendy w mózgu, suczy synek, bo nie wie, na co się porywa! Wielki dżinn zarechotał, a jego wszawy kumpel spojrzał na Daimona z pogardą. - Spadaj, kolo. Zanim wyjdę z nerw! Źrenice Freya rozszerzyły się, aż zaczęły przypominać karabinowe lufy. Wielkie, złe i czarne. - Nie, śmieciu. Ty spadaj. Jeśli zdążysz. A wątpię - wycedził ochryple. I błyskawicznym ruchem złapał przeciwnika za gardło. Mały gnojek spróbował kopnąć anioła w krocze, równocześnie dźgając go nożem w bok, ale nie zdążył. To był jeden krótki ruch, głuche chrupnięcie i geniusz osunął się na ziemię, z głową groteskowo, niemożliwie odgiętą do tyłu, jakby zapragnął zapatrzyć się w słońce. Widząc upadek towarzysza, dżinn ryknął wściekle. Natarł na Abaddona, młócąc pięściami. I trafiony w skroń z siłą bombowca odleciał do tyłu, waląc plecami o mur. Nie poruszył się nawet. Nie mógł.

Bo podobnie jak jego towarzysz nie żył. Czaszka ustąpiła pod ciosem Anioła Zagłady jak dojrzały kawon. Wgniecione do środka puszki mózgowej kawałki kości przypominały białe cząstki rambutana w sałatce owocowej z przewagą arbuza. Daimon z obrzydzeniem rozglądał się za szmatą, którą mógłby wytrzeć ręce. - Widzisz, gnoju - powiedział do martwego geniusza gapiącego się w niebo wytrzeszczonymi oczami. - Wyszło na to, że ja wyszedłem nieco z nerw. Kotka próbowała lizać uratowanego albinosa po palcach i twarzy, ale jej widmowy język był niematerialny jak mgła. - Jej! - stęknął skrzydlaty z dredami, gramoląc się z chodnika. - Za nic nie chciałbym cię zdenerwować, chłopie! - To daj mi szybko coś, czym mógłbym się obetrzeć z tego syfu! - powiedział Frey. *** Albinos nalał wrzątku do kubka i zaraz rozszedł się miły aromat bergamotki. - Herbaty? - spytał. - Wyglądasz, jakbyś marzł. - Bo marznę. Jasne, poproszę herbaty. Chudy, biały skrzydlaty podsunął Abaddonowi naczynie i usiadł naprzeciw przy stole. Mieszkał w czymś w rodzaju porzuconego magazynu. W wielkiej hali stały jakieś paki, drewniane skrzynie i pudła, ale w rogu udało się wykroić coś w rodzaju sporej kawalerki. Sprzęty prezentowały się raczej skromnie. Żelazne łóżko, drugi materac na stelażu, stół, cztery krzesła, krzywy, popruty fotel, szafka i wielki okuty kufer. Obok drzwi zlew i odrapana kuchenka. W przeciwległym kącie za przepierzeniem mała łazienka, z sedesem i wanną przypominającą duży ceber. Standard raczej więzienno-gastarbeiterowski. Ale w pomieszczeniu było sucho i nawet nie tak tragicznie zimno. No i woda leciała gorąca. Tyle że wszędzie leżały kocyki, wyściełane koszyki, kartony i posłania, a podłogę zastawiały niezliczone miseczki z kocim żarciem. - Nazywam się Hariel - powiedział blady skrzydlaty. - Anioł stróż kotów miejskich. Dzięki za ratunek. Może powinienem żałować tych bydlaków, ale jakoś nie umiem. Cała dzielnica odetchnie z ulgą. Mówiąc mową z Królestwa, dobrze, że wypleniłeś ten kąkol, przyjacielu! Daimon uważnie zmierzył wzrokiem pociągłą, nieco pobrużdżoną twarz albinosa, jego poczciwy uśmiech i bardzo blade, błękitnawe oczy. A kiedy ty byłeś ostatnio w Królestwie, bracie? - zastanowił się. Pewnie za panowania Salomona, co? - Jestem Lahatiel - przedstawił się imieniem dawnego kumpla, Anioła Płomienia, bo pseudonim Aker uważał za spalony. - Słuchaj, mam prośbę. Mógłbym u ciebie przenocować?

Bo tak się składa, że akurat nie mam się gdzie zaczepić. - Pewnie! - rozpromienił się biały. - Zostań, ile tylko zechcesz. W końcu uratowałeś mi życie! - Mruff! - zaprotestowała widmokotka z oburzeniem. - Ach tak, ty oczywiście też! - zgodził się Hariel, głaszcząc powietrze w kształcie wygiętego kociego grzbietu. - To jest Sterchacia. Została ze mną, zamiast odejść do krainy Pani Bast. Dobra z niej kicia, tyle że okropnie lubi się we wszystko wtrącać. Hej, wiesz co? A może uczcimy moje cudowne ocalenie! Mam piwo i rum. Napijesz się? Daimon uśmiechnął się. W końcu nie wylądował źle na swojej akcji charytatywnej. Może i będzie dzielić łoże z bandą futrzących zwierzaków, ale przynajmniej nie skończy się na kartonie po jakimś pijaku. Postanowił zabawić u Hariela przynajmniej kilka dni. Nie sądził, żeby go zbytnio narażał. Nawet Razjelowi zajęłoby sporo czasu namierzenie takiej kryjówki. Zresztą zmyje się stąd najdalej po trzech noclegach. Przyszłość wyglądała tego ranka trochę mniej jak ponura dziura kloaczna. - Dawaj ten rum, bracie - powiedział wesoło. *** Razjel wpadł bez pukania do prywatnych apartamentów regenta. Twarz miał poszarzałą ze zmęczenia, oczy podkrążone. - Gabriel, mam! - krzyknął od progu. Pan Objawień zerwał się z kanapy. - Zlokalizowałeś Daimona? - spytał z nadzieją. Książę Magów potrząsnął głową. - Nie, ale wiem, jak wyciągnąć Hiję! - Przynajmniej jakaś dobra wiadomość. To trudne? Razjel klapnął ciężko na krzesło. - Diabelnie. Ale ma szansę się udać. Tyle że musisz mi znaleźć kogoś w zamian. - Jak to w zamian? - zdziwił się regent. Pan Tajemnic zniecierpliwiony strzepnął palcami, jakby chciał się pozbyć natrętnego owada. - No, zwyczajnie. Przesunąć je miejscami. Hija za jakąś inną anielicę. Tamta utknie na zawsze w niebycie, a naszą dziewczynę ściągnę z powrotem. Dżibril zamyślił się. - Dobra, zorganizuję kogoś. Daj mi dwa, trzy dni, OK? Razjel podrapał się po policzku. - Widzisz, stary, jest drobny problem. Zamiana musi być dobrowolna.

Gabrielowi mina się wyciągnęła. - To nieco zmienia postać rzeczy. Książę Magów zmierzył przyjaciela chłodnym, błękitnym spojrzeniem. - Zawsze pozostaje szantaż, no nie? Regent znów opadł na kanapę. - Przyznaję, to rokuje trochę lepiej. Pięć dni. Najwyżej tydzień. Może być? Razjel westchnął. - W porządku. Znajdź ją w ciągu tygodnia, a góra za dziesięć dni dostaniemy Hiję całą i zdrową. Zajmę się tymczasem przygotowaniami. - Lepiej się prześpij - poradził Gabriel. - Wyglądasz jak Hiob. - I tak się czuję, bracie - burknął Pan Tajemnic. - Dobra, idę. Mam mnóstwo roboty. - Czekaj! - zawołał za nim faktyczny szef Królestwa. - To będzie czarna magia? Mag obrócił się w progu. - Najczarniejsza. Jak dziura w tyłku matki nocy.

Rozdział III Gorąca

kąpiel i względnie wygodne łóżko mają swoje uroki, ale kiedy jesteś

niegdysiejszym mieszkańcem Hajot Hakados, szybko przestają ci wystarczać. Gdy zaś przypadkiem pechowo okażesz się Aniołem Zagłady, któremu Pan zlecił cokolwiek kontrowersyjne zadanie, a w dodatku dopiero co straciłeś swój miecz, jedyny poza przekonaniami i odczuciami mniej więcej wiarygodny wskaźnik, czy faktycznie wypełniasz wolę Jasności, czy raczej całkiem odwrotnej strony, możesz się poczuć nieco sfrustrowany. A sfrustrowany Abaddon, który czasem sam ma wątpliwości co do własnego zdrowia psychicznego, to istota niebezpieczna i nieprzewidywalna. Można się po niej spodziewać sprzecznych decyzji, nagłych zmian zachowania, gwałtownych spadków nastroju, a nawet szaleństw i dziwactw. Ale jedno jest pewne. Taki Abaddon nie zazna spokoju, póki nie odzyska Gwiazdy Zagłady. Miecz Pana będzie mu po prostu potrzebny. Niezbędny wręcz. Dlatego Daimon od kilku godzin leżał rozciągnięty na materacu, gapił się na łuszczący się sufit, pił rum, ćmił ziemskie pety i intensywnie myślał. Skrzydlaty albinos tymczasem krzątał się po magazynie, sprzątając kuwety, myjąc miski i rozsypując wokół chrupki. Za nim ciągnął orszak kilkunastu kotów z ogonami wzniesionymi w górę jak lance. - Słuchaj no, Hariel - zagadnął w końcu Frey, unosząc się na łokciu. - Można tu u was dostać latający dywan? Wystarczy skrawek. Stróż kotów uśmiechnął się znad sterty rybich głów i skrawków mięsa. - Dywan, powiadasz, bracie? Ano, da się załatwić, ale to rzecz kosztowna i, jak by to ująć, niezbyt pewna. Łatwo się nadziać na podróbę. Rozumiesz, nie tkaną przez Cafniela, tylko wydzierganą gdzieś na zapleczu z użyciem wykradzionych formuł magicznych. Jeden koleś mi opowiadał, że ktoś kupił taki dywan za kupę szmalu, a potem klął w żywy kamień, bo sprzęt co prawda działał, ale miał ogromny rozrzut. Skrzydlaty chciał się przenieść do Limbo, a lądował w Przedpieklu, albo i Pierwszym Kręgu Otchłani. Kłopotów sobie tylko narobił, ledwo się wykręcił od zarzutów szpiegostwa i łamania praw głębiańsko-królewskich. A jak poszedł z reklamacją, to sprzedawca go wyśmiał, twierdząc, że towar nie jest wadliwy, bo przecież lata. U nas mało kto kupuje magiczne przedmioty o takiej mocy. Ale popytać mogę. Chociaż zaraz zrobi się dużo szumu, cała dzielnica zacznie gadać, że stary Hariel chce sobie sprawić szmatkę do fruwania. A na rozgłosie ci chyba nie zależy, co? - No fakt. Nie bardzo - mruknął zafrasowany Daimon. - Cholera, to niedobrze. Widzisz, muszę się pilnie i cicho przenieść do Królestwa. Oficjalne bramy odpadają. Różne czarodziejskie sztuczki też, ponieważ ściga mnie mag najwyższej klasy. Gdybym skorzystał z innej drogi niż dywan, równie dobrze mógłbym zostawić mu uprzejmy bilecik: „Tu byłem”.

Przejście z powrotem na Ziemię to pestka. Można skorzystać z pentagramu i już. Łatwo, miło i elegancko. A w dodatku bez śladów. Ale w tamtą stronę trochę gorzej. W Królestwie jakoś nikt nie wywołuje ludzi, nie pamiętam dlaczego. Hariel wpasował się w popruty, wysłużony fotel, a pięć kotów natychmiast uwiesiło się na nim jak mruczące, ciepłe futrzane pijawki. - Więc czemu nie otworzysz portalu, korzystając z mocy świętej relikwii? Jesteś wyższym Świetlistym, nie rób takiej miny, przecież od razu widać, zatem możesz bez trudu tym sposobem dostać się do Królestwa. Relikwie oddziałują z taką mocą, że nikt nie zauważy twojej nikłej aury. Emanacja Jasności natychmiast ją zagłuszy. Przejdziesz bez śladu i po krzyku. Daimon zaciągnął się papierosem. - Jasne, chłopie. Ale ja nie mam czasu ani ochoty na dalekie pielgrzymki. Zresztą kto wie na pewno, który kawałek kości naprawdę należy do męża wybranego przez Jasność? Tyle ich czczą, że zeszłyby mi lata na znalezieniu odpowiedniej. Hariel się roześmiał. - Kto mówi o jakichś pielgrzymkach? Ja cię zaprowadzę do świętego męża. Leży pochowany parę przecznic stąd. Tyle że nikt prócz samej Światłości nie wie, że to wybraniec, bo za życia był cichy i skromny. Ale za to grobowiec wali taką mocą, aż się tynk osypuje. No, co ty na to? Idziesz obejrzeć portal? Frey zastanawiał się tylko chwilę. - Dlaczego nie? - zgodził się. - Zawsze to jakaś opcja. *** Kościółek był malutki, delikatny i biały, otoczony ogródkiem wielkości chustki do nosa. Wciśnięty między szare bloki wielkich czynszowych kamienic wyglądał jak przebiśnieg uczepiony rozpaczliwie na skale. Moc Jasności otaczała go niczym tęczowe halo. - Ale daje! - zdumiał się Daimon. - I co? Nikt o nim nie wie? Ani z ludzi, ani z naszych? Ślepi jacyś czy co? Hariel wzruszył ramionami. - Ludzie nie mieli pojęcia, że spokojny, łagodny ksiądz ze slumsów, kierujący łobuzów na drogę cnoty, opiekujący się miejscowymi dzieciakami, leczący pijaków i ćpunów, może być szczególnie ulubiony przez Jasność. Kiedy zginął, zadźgany przez dilerów, którym psuł interes szczególnie dużym odsetkiem nawróceń, natychmiast został męczennikiem. Od tej pory kościółek płonie jak flara sygnałowa, ale Ziemianie nie są w stanie dostrzec takich subtelnych znaków. A nasi? Cóż, prości skrzydlaci są zbyt zajęci, żeby tu zaglądać, a całej reszcie do niczego to niepotrzebne. Tu moc Pana tylko płonie, nie krystalizując się. To nie krwawe łzy świętych figur, fatimska trawa czy uzdrawiające źródło. Nic nie możesz sprzedać, bo niby jak? Nie nałapiesz Światłości do słoika, więc nie zawracasz sobie tym głowy.

Ziemia, pomyślał ponuro Daimon. Chyba nigdy nie zadałem sobie trudu, żeby ją dobrze poznać. Rany, co za miejsce! Aż ciarki przechodzą. - No jak? - wyrwał go z zadumy głos stróża kotów. - Nada się na portal? - Na to wygląda - przyznał. - Tyle że wyląduję w Siódmym Niebie, w dzielnicy, gdzie kwaterują wybrani osobiście przez Pana świątobliwi. - No to co? - zdziwił się Hariel. - Zejdziesz sobie spokojnie, przez nikogo nie niepokojony, na niższy poziom. Przecież czeszą tylko przy bramach wiodących w górę, żeby niepożądany element z niskich Nieb nie skaził aby swoją obecnością siedziby Świetlistych, nie? Po raz pierwszy Daimon usłyszał w głosie albinosa cień goryczy. No tak, pomyślał z niejakim zaskoczeniem. On jest z ptactwa niebieskiego. Opiekun bezdomnych zwierzaków. Niżej w hierarchii niż pośledni stróż. Nawet bym na niego nie splunął, gdybyśmy spotkali się w Królestwie. Cholera, poplątane to wszystko. Już miał odruchowo odpowiedzieć, że w pustych kwaterach świętych, których Pan, odchodząc, zabrał przecież ze sobą, będzie się prezentował równie wyraźnie jak tarantula na torcie, ale w porę ugryzł się w język. Czyżbym za bardzo ufał temu skrzydlatemu? - zastanowił się. Przecież wcale go nie znam. Chociaż właściwie co z tego? Wydawało mi się przecież, że znam swoich przyjaciół lepiej niż sama Jasność. A teraz co? Tropią mnie jak wściekłego psa. Obcy czy nie, Hariel mi pomógł. Teraz tylko to się liczy. - Tam służą Świetliści, którzy dobrze się znają. Na widok nowej twarzy mogą zacząć coś podejrzewać - wykręcił się niezbyt zgrabnie. Ale Hariel to kupił. - No tak - zasmucił się. - Zwłaszcza na widok takiej twarzy jak twoja. Coś mi za bardzo patrzysz na żołnierza, kolego. Daimon ze smutkiem musiał przyznać nowemu przyjacielowi rację. Fakt, w tym stanie nie mógł wrócić do Królestwa. Powinien radykalnie odmienić wygląd. Najlepszy byłby czar przemiany, ale taki zabieg wymagał sporego wysiłku i drogo kosztował, zresztą zostawał po nim zawsze cień magicznej aury, który mógłby zdemaskować przebierańca. - Więc czas na zmianę imażu, jak powiedziała żona Lota, obracając się w słup soli zacytował swego lanistę. Hariel zmierzył go krytycznym spojrzeniem. - To będziesz się musiał nieźle napracować, bracie - stwierdził z powątpiewaniem. *** Jak głosi Święta Księga, na górze Tabor zdarzył się cud Przemienienia. Cud wody i mydła sprawdza się zwłaszcza na dzieciach lub kloszardach, dobry fryzjer też potrafi podobno

zdziałać cuda. Ale Daimon nie był dobrym fryzjerem. Kiedy wreszcie wychynął z łazienki, zmęczony i wściekły, dwie wyjątkowo wrażliwe kotki, Dzikuska i Szara Kicia, wygięły na jego widok grzbiety i zasyczały ostrzegawczo, zaś kocur zwany Ogonkiem schował się przezornie pod łóżkiem. Tylko Elf obwąchał ciekawie buty Abaddona. - O rany! - powiedział Hariel. - Wyglądasz jak... - Wiem! - warknął Daimon. - Królowa Salamander! - Raczej naprany gwiazdor punka po nieudanym odwyku - skwitował albinos. Niegdyś długie i czarne włosy Freya sterczały teraz jak szczotka do szorowania sedesu i miały wszystkie kolory płomienia, od głębokiej purpury po radosny żółty. Ciemne, grafitowe lotki skrzydeł nabrały paskudnego rdzawonoletowego odcienia, przywodzącego na myśl korozję. Gnomica, stara jak dziadzio Chronos, która sprzedała skrzydlatym specyfik do farbowania o dumnej nazwie „Słoneczna Iris”, zapewniała, że nadaje piękny ognisty kolor, naturalny i trwały. Z tym że naturalny raczej dla tancerki gogo ze świty Samaela. Przyozdobiony nową, egzotyczną fryzurą i pokrytymi nieregularnymi plamami skrzydłami Frey naprawdę zaczął wyglądać na niebezpiecznego wariata. Oczy mu płonęły ponuro fosforyczną zielenią, a na głowie tańczyły wielobarwne płomienie włosów. Przejrzał się w pękniętym lustrze tylko po to, żeby zobaczyć bladą, posępną gębę pod szopą oszalałych, świecących jak ognisko kłaków. Przypominał teraz klauna z Piekła. - Masz pumeks? - spytał. - A gdzieś tam leżał w łazience. Pewnie koty gdzieś wepchnęły. Wiesz, wszystkim się bawią. Widmokotka wynurzyła się spod fotela ze stanowczym „mnia!”. Hariel pochylił się i wyciągnął spod mebla pokryty pajęczynami kawałek pumeksu. - Dziękuję, Sterchaciu - powiedział. - Masz, ale po co ci toto, skoro... Urwał nagle, kiedy Daimon poszorował porowatym kamieniem po policzku ozdobionym tatuażem. Stylizowana salamandra natychmiast zrosiła się drobinami czerwieni. - Au! - skrzywił się z niesmakiem Hariel. - Takich numerów to mi nie rób w domu, kolego! Koty straszysz! - Sam się boję, jak na siebie patrzę - burknął niezrażony Frey, zajęty ukrywaniem tatuażu pod krwistą plamą zadrapań. - Dobra, starczy. Może być. Prawie nie widać, nie? Muszę jeszcze skombinować jakieś ciuchy, bo moje są trochę brudne i podarte. - No nie wiem - Hariel nie wydawał się przekonany do nowego wizerunku Abaddona. Zdaje się, że chodziło ci o to, żeby nie rzucać się w oczy, prawda? Szczerze mówiąc, to chyba nie wyszło, Lahatiel. Daimon machnął ręką. - Trudno. Najważniejsze, żeby mnie od razu nie rozpoznali. Stróż kotów przyjrzał mu się krytycznie. Z nowymi włosami i skrzydłami Tańczący na

Zgliszczach prezentował się szokująco okropnie. - No faktycznie, teraz wyglądasz tak, że cię rodzony Metatron nie pozna - przyznał albinos. *** Portal otworzył się łagodnie jak pąk w ciepłym blasku słońca i przeniósł Anioła Zagłady wprost do pustych teraz kwater świętych. Przemierzając dziedzinę wybranych w Siódmym Niebie, mijając rozległe białe pawilony zatopione w rajskich ogrodach, Frey czuł się jak Boży szaleniec. I tak też wyglądał. Hariel pożyczył dla niego jakąś przedpotopową ceremonialną szatę, modną jeszcze przed upadkiem Lucyfera, zbyt obszerną, ale za to haftowaną w wypłowiałe złote smoki. Ręce Abaddona, wepchnięte w czarne rękawice, wystawały z przykrótkich, postrzępionych rękawów. Tren idiotycznego przyodziewku ciągnął się za nim jak ogon, zagarniając opadłe liście i małe kamyki. Wydawało mu się, że w spojrzeniach spotykanych po drodze Świetlistych widzi nieme pytanie: „Na Jasność, cóż to za zdumiewający żebrak? Ciekawe, jak się tu dostał?”. Ale na szczęście nikt go nie zaczepiał. Jeśli ktoś znalazł się w Najwyższym Niebie, z pewnością miał wszelkie uprawnienia. Tutaj intruzów nie bywało. Królowała cisza, spokój i niezliczone zastępy kwiatów. Było tak cicho i pusto, aż bolało serce. Zwłaszcza jeśli wiedziałeś, że Biały Tron stoi pusty, a chwała Pana nie przepełnia już ani Sali Obecności, ani pałacu, ani samego Królestwa. Daimon wiedział. Zaś świadomość tego ponurego faktu przygnębiała go i budziła nieustanne wątpliwości. Na Jasność, co ty w ogóle robisz, skrzydlaty? W tym kretyńskim szlafroku, z łbem ufarbowanym jak u taniej dziwki, z dziurą aż do samego serca i głębokim przekonaniem, że słuchasz głosu Pana? - zastanawiał się, krocząc wśród uśpionego kwiecia, szemrzących sennie strumieni i zamarłych w egzaltowanych pozach ozdobnych drzew. Naprawdę masz zamiar sprzeciwić się zdrowemu rozsądkowi, wszystkim przyjaciołom i samemu sobie, wznieść Gwiazdę Zagłady do ciosu, a potem rozwalić Ziemię? Powtórz to jeszcze raz, proszę, i posłuchaj, jak brzmi. Rozwalić Ziemię. Fajnie? Rozumnie? Dorzecznie? No, nie zdaje mi się. Wcale mi się nie zdaje, bracie. Racja. Brzmiało szaleńczo. Bez sensu. Głupio. Musiał przyznać. Ale tak czy inaczej, to był głos Pana. Jasności we własnej osobie, a nie żadnego cholernego Antykreatora. I nikt nie mógł być tego bardziej pewien niż on sam, Abaddon, Tańczący na Zgliszczach. Więc trzymał się tego. Trzymał się rozpaczliwie, kurczowo, wszystkimi siłami, nawet nie myśląc, nie potrafiąc, nie umiejąc sobie wyobrazić, co by się stało, gdyby jednak się mylił.

A mógł się mylić. Mógł, jak człowiek, jak anioł, jak demon, jak każda niedoskonała istota. Bo doskonałość zarezerwował sobie Pan, wieki temu. A teraz nadszedł czas, żeby uwierzyć w nią i usłuchać. Bez słowa. Bez pytań. Bez wątpliwości. Jak przystało prawemu rycerzowi Światła. Tylko czemu to musiało być tak cholernie trudne? Biel i zieleń, i złoto ogrodów kładły się przed nim niczym emalia naniesiona na tło Siódmego Nieba. Nie wiedział już, co jest prawdą, a co złudą, co snem, a co szaleństwem. Usłyszał rozkaz. Więc musiał go wykonać. To wszystko. Tylko tyle. Aż tyle. Brzemię nie do udźwignięcia. A kwiaty milczały, stulone w pąki, okryte woalami płatków, baldachimami liści. Bladzi, smutni, żałobni czarnoksiężnicy, w ciszy opłakujący utratę swoich magicznych mocy, bo skoro Pan odszedł, nawet oni nie są niczym więcej jak tylko ewolucyjnie wykształconymi strzępami biologicznej tkanki. *** Zszedł o poziom niżej niezbyt uczęszczaną Bramą Siódmej Pieczęci, natychmiast wpadając w barwny tłum przelewający się, najczęściej bez celu, ulicami Hajot Hakados. No, teraz zacznie się bal, pomyślał z niepokojem. Przyspieszył kroku, opuszczając odruchowo głowę, w nadziei, że nie spotka nikogo znajomego, kto mógłby rozpoznać w dziwacznym, wyraźnie niezbyt zrównoważonym umysłowo skrzydlatym poszukiwanego Abaddona. Szedł więc spiesznie, nie rozglądając się, ze wzrokiem wbitym we własne buty, modląc się, żeby jak najszybciej opuścić jedną z głównych ulic w dzielnicy. I oczywiście przegiął. Zrozumiał to natychmiast, gdy zderzył się z czymś miękkim, elastycznym i ciepłym, co wydało z siebie oburzone „uff!”. Klnąc w duchu na czym świat stoi, zgiął się w uniżonym pokłonie, mamrocząc nieskładne przeprosiny i starając się trzymać twarz możliwie nisko, wściekły, że ten parszywy, idiotyczny chałat nie ma kaptura czy choćby wysokiego kołnierza. - Jak łazisz, wywłoko dziwaczna! Patrz, gdzie cię diabli niosą, jak już cię zagnało między przyzwoitych skrzydlatych! Mundur mi jeszcze upaćkasz, łazęgo! Oby cię Mrok zagarnął, flejo smutna! - zagrzmiał z góry oburzony głos. Głos cholernie znajomy, niestety. Daimon pozwolił sobie na króciutkie, szybkie zerknięcie i skamieniał.

Jakiś wredny, lecz niepozbawiony poczucia humoru przypadek sprawił, że wpadł w tłumie na Gadriela. Generała Gadriela, zwanego Żelazne Ramię. Pana Wojny. Władcę planety Mars. Starego kumpla, można tak powiedzieć. Czasem sprzymierzeńca, częściej wroga, lecz z pewnością nie kogoś, kto znał go przelotnie i nie bardzo umiał rozpoznać. Och, blada dupa! - pomyślał w popłochu. To raczej koniec wycieczki. Ale stalowe, pełne złości oczy generała spoglądały na żebraka z pogardą, widząc tylko to, co spodziewały się ujrzeć. Słabego na umyśle skrzydlatego, który zapuścił się za wysoko, w dziedziny zarezerwowane dla tak znacznych person jak wyżsi Świetliści, do których Pan Wojny z pewnością się zaliczał. - Usilnie upraszam o wybaczenie, jasny panie! Najusilniej upraszam! - mamrotał nieskładnie Frey, myśląc w duchu, jakiż to próżny i nadęty dupek z tego Gadriela. Kilku skrzydlatych przystanęło, zaciekawionych zamieszaniem. Żelazne Ramię zwęszył publikę i nastroszył się jak kogut przed walką. - Wybaczyć tobie, kreaturo? - ryknął. - Niedoczekanie! Masz szczęście, że spieszę do pałacu Archistratega w niecierpiącej zwłoki sprawie, inaczej z ciebie zostałyby tylko zwłoki! I roześmiał się z własnego dowcipu, zdaniem Daimona, cienkiego jak piwo w tawernie „Pod Rzezią Niewiniątek”, najgorszej z knajp nad zatoką Rahaba, w której Abaddon kiedykolwiek pił. Cholera, pomyślał w popłochu, jeśli prędko nie skończy się popisywać, walnę go z bani i zacznę wiać. Przecież nawet taki kretyn jak on w końcu przypomni sobie, że kiedyś mnie widział. Ale Gadriel perorował dalej: - Ha, co to za czasy nastały, żeby taka persona łaziła sobie swobodnie po Hajot Hakados! Król błaznów we własnej osobie. A gdzie twój tron, jaśniepanie? Pewnie w śmietniku, co? A szczury i szumowiny z Limbo to twoi podwładni! Mam nadzieję, że tym razem nie towarzyszy ci świta, bo trzeba by urządzać deratyzację! Paru Świetlistych zaśmiało się słabo, a Pan Wojny potoczył wokół tryumfalnym wzrokiem. A to durny buc! - pomyślał Daimon ze złością. Zachciało mu się dawać występy, Czeluść by go zabrała! - Ja nie z braku szacunku, o Jasny! To był wypadek! - stęknął, wciąż pochylony w kornym ukłonie, starając się odsunąć od Gadriela, żeby w razie czego czmychnąć w tłum, ale potężna, koścista dłoń Świetlistego zacisnęła się na jego ramieniu niczym kajdany. Frey jęknął z tłumionej wściekłości. Że też musiał trafić na tego żałosnego gnojka! Nie chciał szarpać się z generałem, ani tym bardziej wdawać w bijatykę na jednej z głównych alei Hajot, ale zaczął się liczyć z tym, że prawdopodobnie będzie musiał zgasić tego idiotę, a potem próbować zwiewać. Wszystko to razem wyglądało kiepsko. Jak katastrofa, prawdę mówiąc.

- Hej, a dokąd to?! Sądziłeś, że pozwolę ci uciec? Niedoczekanie, paskudo! - warknął Gadriel. - Nie możemy pozwolić, żeby coś takiego poniewierało się po ulicach naszej pięknej, eleganckiej dzielnicy, prawda? Śmieci trzeba sprzątać! Regent Królestwa chyba nie za dobrze sobie radzi, skoro pozwala, aby panowało takie rozprężenie! To nic. Pomożemy mu. Przecież to nasz obywatelski obowiązek! Niech no ktoś zawoła żandarmów Gabriela, a ja tymczasem potrzymam dla nich tego ptaszka o egzotycznej urodzie! Gówno! - pomyślał z rozpaczą Daimon. Blada dupa i smutek. Trzeba mu wypłacić w ryj i wracać galopem na Ziemię! Spiął mięśnie, gotów do ciosu, gdy gdzieś z tyłu, za plecami zgromadzonych gapiów, rozległ się dziki, ostry, rażący gwizd, tak przenikliwy, że wszyscy przysiedli jak konie osadzone na miejscu munsztukiem. Izrafel odjął od ust trąbkę i spojrzał na Żelazne Ramię rozmarzonym turkusowym wzrokiem szaleńca. Tłumek zaszemrał zdziwiony, gdyż Archanioł Muzyki, pokręcony na umyśle niczym gnom z kanalizacji, bywał bardzo rzadkim gościem w Królestwie. Teraz podszedł blisko do Daimona i łagodnym, uspokajającym gestem położył mu dłoń na ramieniu. Uśmiechnął się paskudnie, jak kot na widok mysiej nory, cały czas mierząc Pana Wojny zagadkowym, nieco nieprzytomnym spojrzeniem. - A, generał Gadriel - odezwał się uprzejmie. - Jakie miłe spotkanie. Wiele słyszałem o twoich wspaniałych czynach, Świetlisty! Żelazne Ramię wypiął pierś, jakby oczekiwał na ordery. - Ach, nic takiego - mruknął z fałszywą skromnością. - Można powiedzieć, wypełniałem tylko obowiązek żołnierza. - O tak - ciągnął Izrafel. - Powiadają, że wsławiłeś się odwagą w boju i wielkimi dokonaniami na polu walki. Nawet pieśni o tobie śpiewają. Sam znam kilka całkiem udanych. Tyle że nic tam nie ma o znęcaniu się i wyszydzaniu niezbyt rozgarniętych, stojących dużo niżej w hierarchii skrzydlatych, którzy w dodatku niczego złego nie zrobili. Ot, istnieją i to ich cała wina. Czasem się przemieszczają, swoim widokiem irytując co wspanialszych Świetlistych. Tak sobie myślę, może powinienem ułożyć nową piosenkę o nieustraszonym wojowniku zwanym Żelaznym Ramieniem, co? Taką prawdziwą, z życia wziętą. Założę się, że to byłby przebój śpiewany nie tylko w Limbo i niższych Niebach, ale także na salonach całego Królestwa. Przypuszczam, że zrobiłaby się z tego zabawna, popularna przyśpiewka. Bardzo popularna, śmiem sądzić. A ty jak uważasz, generale? Mam rację? Gadriel pobladł, zaciskając gwałtownie szczęki. Puścił jednak ramię Daimona, z obrzydzeniem, jakby to była macka zdechłej mątwy. - Dziękuję za twoją uprzejmą propozycję, ale jej nie przyjmę. Wystarczą mi pieśni, które już powstały - syknął wściekle. - Za dużo musiałbyś sobie zadać dla mnie trudu, archaniele. Komponować, pisać tekst, doprawdy za wiele zachodu. Nie warto.

- Słusznie. - Izrafel skinął potakująco głową. - Ja też myślę, że nie warto. Ironiczny uśmiech na chwilę wykrzywił jego twarz. Za to na policzkach Pana Wojny pojawiły się ceglaste plamy rumieńców. Skłonił się sztywno i krótko, jakby nosił niewygodny gorset. - Zechciej mi teraz wybaczyć, Świetlisty - warknął do Archanioła Muzyki. - Spieszę się na audiencję u Archistratega, Pana Zastępów Michaela, oby Światłość nad nim czuwała. Cieszę się, że wreszcie znów cię spotkałem. Nie widzieliśmy się wszakże całe wieki. Rzadko bawisz w Królestwie, Izrafelu. - Zaiste - przyznał archanioł. - A ilekroć tu powrócę, zawsze znajduję nowe powody do zdziwień. Do zobaczenia, dzielny wojowniku. Gadriel odwrócił się bez słowa, choć Daimonowi zdawało się, że słyszy coś jakby: „Do zobaczenia, świrze”. Niewielka publiczność, zwabiona występami generała, zaczęła się spiesznie rozchodzić. Frey kulił się przed Izrafelem, trzymając głowę schyloną tak, żeby nowe, obrzydliwie barwne włosy możliwie zakrywały twarz. - No, załatwione - powiedział Archanioł Muzyki. - Możesz iść w spokoju, przyjacielu. On wie, pomyślał Daimon i zadrżał. Wie, ale nie zamierza mnie wydać. Jakby w odpowiedzi, niczym sprawny telepata, Izrafel pochylił się ku Aniołowi Zagłady i szepnął mu prosto w ucho: - Czasem udawanie wariata okazuje się bardzo pomocne. Gorzej, gdy wchodzi w krew. Powodzenia na wyboistej ścieżce szaleństwa. Rób to, co uważasz za słuszne, nie oglądając się na innych. Oni są jak słupy soli, bracie. Zgorzkniali, zimni i kamienni. A Jasność, żeby świecić, musi być również gorąca, prawda? Nawet jeśli czasami zdarzy się Jej coś spopielić. I mrugnął porozumiewawczo turkusowym, obłędnym okiem marzyciela i poety. Daimona znów przeszedł dreszcz. Niektóre istoty w Królestwie uchodziły za dziwaczne i być może obdarzone szczególną mocą, a Izrafel z pewnością do nich należał. Opętani Światłością. Tak o nich mówiono. Wariaci Pana. Jeśli miał Frey pozostać wierny własnej wizji, sam stał się oto jednym z nich. Nawiedzonym przez Jasność. Lub Mrok. - Panie... - wymamrotał, próbując nadać głosowi błagalny, wystraszony ton, choć szczerze mówiąc, nie musiał szczególnie się o to starać. - Ja nic nie wiem! Nie rozumiem... Izrafel spoważniał. - Idź! - nakazał stanowczo. - A ja ci zagram na drogę. Marsz. Lubisz marsze, żołnierzu? Bo jesteś żołnierzem Pana, jak wszyscy skrzydlaci, nieprawdaż? Idź! I staraj się złapać rytm! On jest naprawdę stuknięty, pomyślał Daimon, oddalając się spiesznie. Archanioł Muzyki tymczasem przyłożył do warg ustnik trąbki. W złociste powietrze Szóstego Nieba popłynęły radosne, buńczuczne dźwięki „Johnny is marching home”.

*** Ruszył przed siebie, tym razem ostrożniej, rozglądając się na boki, żeby w razie czego zawczasu zanurkować w tłum i umknąć przed potencjalnym znajomym, nie zwracając powszechnej uwagi. Ale Świetliści, zajęci własnymi sprawami, nie zważali na osobliwego przechodnia. Daimon, nie niepokojony przez nikogo, dotarł prawie do granicy swojej posesji, gdy wyczuł bijące od domu wyraźne chłodne fale magicznej mocy. Oczywiście starannie zamaskowane, bardzo skomplikowanym, bardzo mocnym czarem, za słabym jednak dla Abaddona, wyczulonego na najlżejsze emanacje Cienia. Frey był w stanie wyłapać prawie każdą zmianę czarodziejskiej aury, nawet ukrytą przez maga tak sprawnego jak Książę Tajemnic. Całe szczęście. Ponieważ Razjel dobrze się przygotował na ewentualny powrót przyjaciela. Gdyby Frey choć czubkiem buta trącił niewidzialną czarodziejską linię, natychmiast wpadłby w sidła, niczym mucha zwabiona na lep. Może zdołałby przełamać barierę i uciec, ale i tak wszcząłby alarm. Michał też nie próżnował. W ogrodzie i na dziedzińcu kręciło się więcej żołnierzy niż w koszarach. Wydawali się jednak znudzeni. Łazili bez celu, zaglądali w różne kąty i starali się bałamucić wystraszone służące. Nie spodziewają się, że wrócę, pomyślał Daimon. I dobrze. Zrobię im jednoosobowe przyjęcie niespodziankę. Zaczesał palcami więcej włosów na twarz, odwrócił się i odszedł od bram własnego domu. *** Jeśli jesteś prostym skrzydlatym, mieszkańcem Pierwszego lub Drugiego Nieba, to gdy śpisz, marzysz, sprzątasz, wychodzisz do pracy, a potem, po pełnym obowiązków dniu, przekraczasz z powrotem przyjazny próg swej kwatery czy domu, możesz czuć się bezpiecznie, gdyż chronią cię białe niczym sama Jasność mury Królestwa. Jeżeli urodziłeś się w Trzecim i Czwartym Niebie, pracujesz jako urzędnik w państwie Pańskim i nie wyściubiłeś nigdy nosa poza którąkolwiek z bram zewnętrznych, nie zaglądnąwszy nawet do Limbo, nie bardzo rozumiesz, co to w ogóle znaczy „niebezpieczeństwo”. Jeśli jesteś wyższym Świetlistym, dzierżawisz prowincje, masz pałac i służbę, i dominia na planetach czy Księżycu, i mnóstwo nieprzyjaciół politycznych, wystawiasz własne fortyfikacje oraz prywatne armie, żeby w swoich włościach czuć się jak u samej Światłości za

piecem. Jeśli jednak przypadkiem należysz do wąskiej grupy uprzywilejowanych, rządzących Królestwem, zamieszanych w niezliczone spiski, splątanych więzami tajemnic wagi państwowej, otoczonych fałszywymi przyjaciółmi i prawdziwymi wrogami, uciekasz się do magii, szyfrów, sztuczek, pułapek, tajnych przejść i ukrytych bunkrów, lecz i tak nigdy nie czujesz się dostatecznie chroniony. Jeżeli zaś przy tym wszystkim jesteś istotą przezorną, wiesz, że prędzej czy później będziesz być może zmuszony bronić się, uciekać, walczyć i próbować przetrwać zupełnie sam, porzucony, zdradzony, oszukany i ścigany, gdy twoi sprzymierzeńcy obrócą się przeciwko tobie, zginą lub sami będą potrzebować pomocy. Daimon Frey, Anioł Zagłady, był przezorny. Musiał z racji pełnionych funkcji. Każdy skrzydlaty, któryby go teraz ujrzał i rozpoznał, nie mógłby wyjść ze zdumienia. Bo Tańczący na Zgliszczach, w wystrzępionej, niemodnej szacie, ze skrzydłami oblazłymi liszajami plam, nie ukrywał się wcale w jakimś nieuczęszczanym zaułku, czekając na zapadnięcie ciemności, lecz udał się prosto do Ogrodu Siedmiu Wysokości, największego publicznego parku Hajot Hakados, miejsca słynącego z wyrafinowanych rozrywek. Tam, gdzie jak zwykle można się było spodziewać całego tłumu spacerowiczów. Ale Daimon wcale nie oszalał pod zgubnym wpływem trąbki Izrafela. Miał plan. Od dawna przygotowywany na wypadek puczu, rewolucji, buntu lub nagłej napaści wrogów plan, którego nigdy nie chciał użyć, choć teraz właśnie musiał. Ogród Siedmiu Wysokości, prawdziwe cudo niebiańskich architektów krajobrazu, przy którym Raj mieszczący się w Trzecim Niebie był jak brudny, zaniedbany miejski skwerek, rozciągał się na znacznym obszarze w samym centrum Hajot Hakados. Legenda mówi, że król Salomon obsesyjnie, noc w noc, próbował zmusić swoje dżinny, żeby zbudowały mu coś choćby odlegle podobnego, od czasu gdy uprzejmy, lecz wredny Asmodeusz ukazał mu obraz Ogrodu w sprytnie wypolerowanym srebrnym zwierciadle. Jednak choć moc synów pustyni była ogromna, nie dorównywała nawet w części anielskim ogrodnikom, dlatego też wściekły i zawiedziony Salomon każdego ranka kazał swym sługom niszczyć nieudane dzieło i wieczorem zaczynać od nowa. Niektóre z jego nieszczęsnych, udręczonych dżinnów ponoć same pozamykały się w butelkach i lampach, żeby uniknąć mordęgi nieustannego sadzenia i wyrywania roślin. Ten figiel udał się Zgniłemu Chłopcu znacznie lepiej niż podobny wycięty wcześniej Semiramidzie, gdyż królowa Babilonu była bardzo zadowolona z kilku spiętrzonych, wąskich i jałowych tarasów obsadzonych wątłymi, wiecznie zakurzonymi palmami i smętną kępą kaktusów. Wszystko to razem było równie podobne do Ogrodu Siedmiu Wysokości co zagroda dla osłów w miejskim zoo do Parku Narodowego Serengeti.

Daimonowi jednak nie chodziło o urodę tego miejsca, ale o liczne korzyści płynące z lokalizacji, bowiem botaniczny eden przytykał bezpośrednio do ogrodzenia jego własnej posiadłości. A to już był istotny bonus. A Frey, jako istota przezorna, dobrze przemyślał, jak to sprytnie zrobić. Niebo uchodzi zazwyczaj za nudne miejsce. Przynajmniej w mniemaniu przeciętnego mieszkańca Ziemi. No bo cóż można tam robić innego, niż przechadzać się wśród kwiatów, brzdąkać na harfie i poprawiać przekrzywioną aureolkę? Nic bardziej błędnego. Można. Zwłaszcza jeśli jest się Świetlistym wyższego stopnia. Cały Ogród Siedmiu Wysokości stanowił wielki, wymyślny park rozrywki połączony z ekskluzywnym salonem spa. Daimon minął ogromną niczym basen olimpijski Fontannę Wiecznej Młodości, nie zwracając uwagi na pluskające się w niej rozchichotane anielice. Przeciął romantyczną Czarowną Aleję, pochylając się nisko, gdy przechodził pod pergolami oplecionymi kwiatami paproci. Nawet nie spojrzał w stronę Areału Aktywnego Wypoczynku, gdzie grupki dbałych o kondycję Świetlistych z mozołem wspinały się na Szklaną Górę, próbowały przekroczyć most cieńszy od włosa, rozpięty ponad wzburzoną tonią Otchłani lub przejechać rydwanem między spiętrzonymi ścianami odtworzonego Czerwonego Morza, zanim zamkną się z hukiem, obryzgując śmiałka pianą i galonami słodkiego czerwonego wina z Byblos. Obszedł łukiem Studnię Życzeń i Zatrute Źródło, o mało nie oberwał piorunem od ślicznej, bardzo speszonej skrzydlatej, która brała udział w zabawie terenowej odtwarzającej „Mahabharatę”, a potem wpadł między tłum roześmianych przebierańców bawiących się w pozorowany Ragnarok. Wywołał nieco zamieszania, skracając sobie drogę przez boisko do gry w Babel, gdzie maleńkie chochliki pracowicie wznosiły miniaturki słynnej wieży, a dwie drużyny Świetlistych starały się je rozwalić ognistymi kulami, a potem musiał już tylko minąć Sezam, wyspę Lemurię i smoczą jamę, aktualnie nieatakowaną przez nikogo. Wielki jaszczur, sprowadzony specjalnie z Głębi, spał zwinięty w kłębek, wypuszczając z nozdrzy obłoczki pary. Lodowy Olbrzym ze Stref Poza Czasem także odpoczywał, zdjąwszy pikowany ochronny strój Goliata. W Labiryncie Minotaura gra wyraźnie dobiegała końca, gdyż służący rozstawiali już na dziedzińcu ruszt na tradycyjne pieczyste z wołowiny. Na Avalonie, jak zawsze, trwała zaciekła, wesoła bitwa na jabłka. Jeszcze tylko brodaty Charon, opłacany specjalnymi landrynkami w kształcie oboli, musiał przewieźć Daimona przez Flegeton wypełniony mocną, najczystszą niebiańską gorzałką zwaną „Ognistym Podmuchem” i już Anioł Zagłady znalazł się w części parku poświęconej sztuce ciszy i kontemplacji. Nie było tu zbytniego ruchu, co bardzo odpowiadało Daimonowi. W Odeonie Jedutun, Mistrz Wycia, główny kapelmistrz chórów niebiańskich, prowadził próbę przed koncertem. Kilku skrzydlatych, z zaciśniętymi powiekami i błogim wyrazem twarzy, siedziało w pozycji lotosu, słuchając brzmienia wiatru w pawilonie Szangri La.

Ale niewielki biały budynek Pałacu Snów był prawie pusty. Tylko jedna niemłoda anielica spoczywała na kobiercu z mchu, pogrążona w głębokim transie, lekko uśmiechnięta, bezwolna niczym ofiara doktora Cagliostro, oddając się we władanie elfiej królowej Mab, Pani Marzeń Sennych. Świetlista miała widać bujną wyobraźnię, gdyż całe wnętrze pałacyku wypełniały przejrzyste, rozświetlone fatamorgany, dziwne kruche budowle z promieni słonecznych i mgły, czarodziejskie zwierzęta i śpiewające nimfy. Gdy tylko Anioł Zagłady przestąpił próg, podleciała ku niemu maleńka, utkana z różowego oparu, skrzydlata wróżka, podwładna królowej, gotowa natychmiast przenieść go do czarownej krainy majaków, lecz Daimon stanowczo pokręcił głową. Nie miał zamiaru pogrążyć się w słodkich rojeniach. Podszedł do ściany, ignorując wysiłki elfa zachwalającego cudowne przeżycia, przesunął dłońmi po tynku, mamrocząc zaklęcia, i już po chwili ujrzał blady, fosforyczny zarys magicznych drzwi. Uchylił je bezgłośnie, po czym zniknął w ciemnym, wąskim wnętrzu, równie ulotny i blady jak wiotkie zjawy wywołane snem anielicy. *** Przezorni mają lepiej, pomyślał, namacawszy w ciemności korytarza niewielką niszę w ścianie. Sięgnął głębiej, wyciągając owinięty starannie w naoliwione szmaty płaski kompaktowy pistolet głębiańskiej konstrukcji Adramelech 300 TR. TR było skrótem od „Totalna Rozpierducha”, nadanym broni przez samego Pana Ognia, piekielnego rusznikarza i konstruktora tego cacka. W miękkich objęciach szmaty spoczywały jeszcze trzy dodatkowe magazynki oraz nóż szturmowy Komanda Szeol, a w głębi skrytki spokojnie czekała sakiewka pełna złotych koron Królestwa bitych przez regenta. Uzbrojony Daimon poczuł się natychmiast znacznie lepiej. Weselej, można rzec. Zaraz też spojrzał na swoją sytuację z większym optymizmem. Żył. Dostał się do Królestwa. Uniknął magicznych pułapek Księcia Magów i siepaczy Pana Zastępów. A teraz właśnie tajemnym tunelem, najwyraźniej przeoczonym przez Razjela, zmierzał do domu, po Gwiazdę Zagłady. Może i kretyńsko ubrany i ostrzyżony, ale za to zbrojny w całkiem dobry kawałek klamki. Wybrał Pałac Snów, bo klienci tego przybytku byli zwykle napruci bardziej niż ptactwo niebieskie po paru sztachach trawki z Fatimy. Nie obawiał się więc, że ktoś go rozpozna i narobi szumu. Starszawa anielica zapewne w ogóle nie postrzegła jego krótkiej wizyty, a jeśli nawet, to z pewnością wzięła go za gościa z innego snu. Poza tym w budynku tak przepełnionym magią, że nawet cegły zdawały się pogrążone w słodkich majakach, nawet świetny mag z trudnością odkryłby zaklęcie niewidzialnych drzwi. Daimon mógł więc swobodnie wniknąć do swego domu, robiąc żołnierzom Michaela

przykrą siurpryzę. I tak trzymać! - nakazał sobie zadowolony. Wyjął ze skrytki latarkę z zaspanym dżinnem w środku, odpalił i ruszył w głąb wąskiego korytarza. „Johnny is marching home”, zanucił sobie bezgłośnie, powtarzając za Izrafelem, a potem uśmiechnął się paskudnie. O tak. Johnny wraca do domu i zamierza przywrócić tam nieco porządku. A w każdym razie rozruszać trochę licznie zgromadzone towarzystwo. I zabrać swoją cholerną własność, którą bezprawnie zagarnęli. Miecz destruktora. Z pewnością nie wynieśli go z sejfu. Prędzej sfajdaliby się ze strachu. Gwiazdy Zagłady może dotykać tylko Boży szaleniec, Abaddon. Dlatego nosi na grzbietach dłoni ochronne tatuaże. Inaczej moc broni spopieliłaby nawet jego. Razjel z pewnością nie podjął się ryzyka wyniesienia miecza w inne miejsce. Jest na to zbyt rozważny. Rozważny, przezorny Razjel. Ojciec dobrej rady. Powiernik największych tajemnic. Mądry, zaufany polityk. Chodząca cnota. Przyjaciel. Bodaj go Czeluść zeżarła! *** Skrzydlaci są potężni. I raczej przerażający, to fakt. Tak naprawdę opowieści o ślicznych, słodkich aniołkach w białych szatkach to bzdury dla grzecznych dzieci. Ilekroć któryś z synów Adama ujrzał na własne oczy anioła, zwykle padał na twarz, trzęsąc się ze strachu i wcale nie chcąc uwierzyć w to, co właśnie widział. A pierwsze słowa nadprzyrodzonego posłańca brzmiały zwykle jakoś uspokajająco, na przykład: „No co ty? Nie wygłupiaj się! To tylko ja, twój stary, dobry stróż” albo: „O rany, przestań dygotać! Przecież ja nawet nie jestem cholernym archaniołem! Nie ma się czego bać!”. Skrzydlaci wyższych kast są jeszcze dziwniejsi i groźniejsi, zwłaszcza że dysponują niezwykłymi, często zabójczymi mocami. Ale najbardziej straszni, najlepiej wyszkoleni, przygotowani do walki i zabijania są żołnierze z regularnej armii Królestwa. Nawet zwykły szeregowy z Zastępów budzi powszechną grozę i respekt, także wśród dobrze urodzonych skrzydlatych. To Boży wojownik, dziki rycerz Pański, bicz w rękach Jasności i postrach niegodziwych. Z tym że nawet on niewiele może zdziałać w obliczu Anioła Zagłady. Zwłaszcza mocno wkurzonego Anioła Zagłady. Co najwyżej jest w stanie stać, szczękając zębami, i usilnie starać się nie pomoczyć spodni. Kiedy Daimon wychynął ze ściany, niczym widmo krwawego mściciela, Danhaj, pełniący akurat straż w wąskim korytarzyku za kuchnią, zdążył tylko zamachnąć się

niezbornie mieczem, który wydał mu się nagle równie zabójczy co nóż do sera. Podstawowy pistolet wojskowy Królestwa Gehennah .44 pozostał w kaburze, gdy Abaddon wykręcił rękę szeregowca i złamał jak patyczek do lodów. Miecz żołnierza upadł na podłogę. Danhaj pisnął słabo i ukląkł, jakby składał hołd zwycięzcy. Frey, nie puszczając ramienia skrzydlatego, sięgnął po jego broń. - Co za szajs! - mruknął gniewnie. - Z czego wy strzelacie? To żelastwo ma więcej lat niż Lilith. Dużo was tam czeka w głównym korytarzu? - Nie mogę powiedzieć! - wykrztusił Danhaj. Daimon wzmocnił dźwignię. Żołnierz zaskomlał rozpaczliwie. - Możesz, kolego. Zapewniam, że możesz. No więc ilu? Piętnastu? Dwudziestu? - Trzydziestu! - wydyszał szeregowy z rozpaczą. - No pięknie! - warknął Abaddon. - Pełen komitet powitalny. Będą strzelać? Twarz anioła nabrała popielatej barwy, nad górną wargą perlił się pot. - Regent zakazał. Tańczący na Zgliszczach zacisnął mocniej palce. - Waszym szefem jest Michał. Nie rób ze mnie idioty, synku. No to jak, mają rozkaz otworzyć ogień? Usta żołnierza zrobiły się sine, jakby najadł się jagód. - Auuu! Tak! Szzzz! Puść! Olbrzymie, bezdenne źrenice Daimona zdawały się połykać światło niczym czarna dziura. - Nie tak prędko, mały. Michael kazał wam strzelać? Nie kłamiesz? - Nie! - stęknął udręczony skrzydlaty, a w jego oczach zapłonęła nienawiść. - Załatwią cię! Zabiją jak wściekłego psa, Frey! Nie wywiniesz się! W domu jest ponad stu ludzi! Najlepszych! To twój koniec, świrze! Urwał, bo pięść Abaddona grzmotnęła go w skroń niczym młot do burzenia ścian. Osunął się cicho na wytarty dywanik i zamarł, nie robiąc więcej niepotrzebnego hałasu. Anioł Zagłady wsunął do kieszeni gehennę. Kiepska, bo kiepska, ale zawsze klamka. Spojrzał z politowaniem na nieprzytomnego żołnierza. - Najlepsi ludzie, co? Jeśli tak świetni, jak ty, to chyba będę się nudził przez najbliższą godzinę. Pośpij sobie, synku. Dobrze ci to zrobi - powiedział, a potem znowu wszedł w ścianę. *** Tajne przejścia są fajne. I przydatne. Szczególnie gdy potrafiłeś oprzeć się pokusie pokazania ich twoim najlepszym kumplom, którzy aktualnie nabrali fantazji, żeby cię zabić. Tak jak na przykład Michał. Szafranowowłosy, szczery, wesoły Michał, który świetnie

umie się bić, za to wcale nie wie, jak myśleć. I chyba zwariował, jak właśnie zaczynasz z goryczą przypuszczać. Bo jeśli nie, to czemu, do cholery, uwziął się, żeby cię pozbawić życia? Nie zamknąć, odizolować, wpakować na siłę do wariatkowa. Zgasić. Wyłączyć. Odesłać do Bozi. Po prostu zabić. Niczym najgorszego wroga. Jak zwierzę, które się wściekło. Dokładnie tak. Podług proroczych słów tego małego żołnierzyka z mieczem. Nie wiesz. Ni diabła nie możesz zrozumieć. Ale tak właśnie jest. I nic na to nie poradzisz. Najwyżej możesz skradać się po własnym pałacu jak złodziej, mając nikłą nadzieję, że któryś ze stu wspaniale wyszkolonych ludzi nie odstrzeli ci tyłka, zanim sam nie wpakujesz w jego wyborową pierś kilku ołowianych błogosławieństw. Chociaż regent zakazał. Dzięki ci, Gabriel. Dzięki, stary. Naprawdę wyborny z ciebie przyjaciel. Aż wzruszenie dupę ściska. Łaskawca się znalazł, no proszę. Zakazał strzelać! Chyba się popłaczę. Daimon zatrzymał się na chwilę w dusznej, pachnącej kurzem ciemności tajemnego korytarza. Musiał pomyśleć. Z pewnością najwięcej żołnierzy strzeże biblioteki i sejfu zawierającego Gwiazdę Zagłady. Dobrze obsadzone są też wszystkie wejścia, jakby naprawdę spodziewali się, że wkroczy sobie spokojnie przez drzwi. Ukryte przejście oczywiście prowadziło do wnętrza biblioteki, jednak zgarnięcie miecza zabierze nieco czasu, a tego właśnie Freyowi najbardziej zabraknie w obliczu kilkudziesięcioosobowej doborowej jednostki Królestwa przyczajonej wokół sejfu jedynie po to, żeby poszatkować właściciela na kawałki pociskami kalibru 44. Powinien więc wywabić z pułapki przynajmniej część skrzydlatych Michaela. Pozostawało pytanie jak? Nie potrafił wygenerować magicznie własnego awatara. Do tego potrzebny był prawdziwy, wcale sprawny mag. A Daimon nigdy nie opanował sztuki w wystarczającym stopniu. Na szczęście czarodziejskie osłony Razjela działały tylko wokół posesji, a nie w jej obrębie, bo inaczej Frey natychmiast padłby bez zmysłów powalony zaklęciem dawnego przyjaciela. Ale nawet Książę Tajemnic nie dysponował dostateczną mocą, żeby utrzymać pełną magiczną blokadę tak dużego obiektu jak pałac Daimona. Poza tym nagromadzenie czarów wysokiego stopnia mogłoby otępiająco wpłynąć na żołnierzy. Popadliby w ospałość, odrętwienie, zaczęli widywać niebezpieczne zwidy, być może strzelać do siebie nawzajem. Zaklęcie zdolne powalić Abaddona z całą pewnością odbijałoby siłę na zewnątrz, szkodząc wszystkim w domu. Zatem Frey mógł się bezpiecznie poruszać. Przynajmniej jeśli chodzi o magię. Ale nabuzowani energią i strachem żołnierze Michała stanowili realny problem. Zwłaszcza że Tańczący na Zgliszczach z niechęcią myślał o strzelaniu do swoich. Bo to wciąż byli swoi, przynajmniej dla niego.

Ale prawdopodobnie nie znajdzie innego wyjścia. Albo ich załatwi, albo żegnaj, nieprzyjazny świecie. Wasz ulubiony Anioł Zagłady w ekspresowym tempie, podziurawiony jak przetak, odleci na Błękitne Łany pić wodę zapomnienia i snuć się bez celu po niebieskich łąkach. Jak na razie mało kusząca perspektywa. Pozostawało więc tylko wymyślić coś sprytnego. Lub głupiego, zależnie, z jakiej strony na to spojrzeć. Bo jedyne, co przychodziło mu do głowy, to pojawić się w odległej części domu niczym diabeł z pudełka, narobić zamieszania i zniknąć w ścianie na kształt ducha Banka. To powinno odciągnąć część Zastępów od biblioteki. Chociaż równie dobrze mogło się skończyć nieprzyjemnie. Bardzo nieprzyjemnie. Czymś całkiem śmiertelnym, jak na przykład garść kul karabinowych w brzuchu. - Spróbujmy, jak powiedział Mojżesz do ludu na widok Morza Czerwonego - zacytował w myślach swego dawnego lanistę. - Zdarzają się gorsze dopusty boże. W końcu najwyżej pomrzemy mokrzy. *** Stał przed chropawą, spowitą mrokiem ścianą, napięty jak cięciwa arbaletu. Palcami muskał wymacany w półmroku słabej latarki przycisk. Wystarczy lekko nacisnąć, a panel bogato zdobionej boazerii salonu obróci się, wypuszczając go wprost do pokoju. Pod kule żołnierzy. Ale fajnie, co? Nabrał głęboko powietrza. Nikt nie obiecywał, że zajęcie Anioła Zagłady to łatwa fucha. Nadchodził czas, gdy trzeba wreszcie podjąć decyzję. Albo się rozwala, albo spierdala, jak mawiał w kryzysowej sytuacji Mistrz Ran, Alimon, dowódca Komanda Szeol. Daimon przypomniał sobie surową, pociętą bliznami twarz starego przyjaciela i zadrżał. Chyba nie wystawili przeciwko niemu Szeolitów? Do nich z pewnością nie chciałby strzelać. Cholera, trzeba było lepiej wypytać tego żołnierzyka z kruchym nadgarstkiem. Do diabła, co za kretyńska sytuacja. Dyszeć za przepierzeniem własnego salonu, będąc w domu równie mile widzianym gościem co pluskwa na prześcieradle. Decyduj się, Frey. Decyduj, chłopie. Albo spadasz, albo wchodzisz. No dobra. Niech będzie. Teraz. Nacisnął kamienne wybrzuszenie w ścianie. Panel odwrócił się posłusznie, bezgłośnie, ukazując w powstałej niszy Abaddona, podobnego do osobliwej kukułki w starym zegarze. Kuku! Oto nadchodzę! Ktoś ma ochotę zabawić się w chowanego? Albo raczej w cholernego berka na pociski z automatu. Raz, dwa, trzy, czarownica patrzy. I pruje z adramelecha, aż drzazgi idą z podłogi. Daimon pociągnął kilkoma krótkimi seriami tuż pod nogami oszołomionych żołnierzy, którzy jednak pozbierali się szybko i odpowiedzieli ogniem. Ale Abaddon już znikał w

czeluści tajemnego korytarza, wbiwszy łokciem w boazerię sprytnie zamontowaną rozetkę uruchamiającą mechanizm. Kule uderzyły w ścianę, wzbijając w ciemności ukrytego przejścia tuman kurzu, pyłu i skruszonego tynku, ale nie przeszły na wylot. Frey, odruchowo skulony, biegł już dalej, klnąc ze złością. Moje parkiety. Moja boazeria z rajskich jabłoni i wiedźmiego drzewa. Moje tapety! Wazy z okresu panowania Króla Małp! Farfurki Pigmaliona! Torkes Luga Długorękiego! I cholerne obrazy! Zniszczą mi obrazy, zasrańcy! Przemykał między ścianami jak szczur na okręcie opanowanym przez piratów. Oburzony i zirytowany. W końcu to był jego dom. Jego rzeczy. Starannie wyselekcjonowane meble, antyki, dzieła sztuki. Może i przez chwilę czuł się wśród nich zblazowany, ale to nie znaczy, że byle żołdak ma mu tu wszystko rozwalać. Niedoczekanie suczych synów. Strzały ucichły. Zastąpiło je szuranie, postukiwanie i gardłowe okrzyki. Chłopaki Michała szukały przycisku otwierającego tajne przejście. Ale mała rozetka pilnie strzegła sekretu, schowana pośród setek identycznych sióstr, kłębów drewnianych pnączy, liści i owoców, a Daimon nie był już wcale pewien, czy przeładowane ozdobami futryny i gzymsy to naprawdę taka przesada. Kolejne wielkie wejście postanowił mieć w jadalni. Tyle że jeśli naprawdę chciał narobić zamieszania, powinien przebiec przez pokój i dotrzeć do kolejnego tunelu, ukrytego za zabytkową klepsydrą Chronosa. Gdyby zdołał zgubić lub zmylić przeciwników i znów wejść w mur niezauważony, sprawiłby wrażenie, że ukrywa się gdzieś w tym skrzydle domu albo korzysta z czaru niewidzialności. Szukaliby go w popłochu, zamiast rozwalać ściany w nadziei znalezienia tajnego korytarza, a on w miarę spokojnie mógłby dotrzeć do biblioteki i zabrać miecz. Plan wydawał się niezły, gorzej z realizacją. Przebiec sobie przez jadalnię, nurkując pod ogniem kilku karabinów i pistoletów, a potem hyc, znowu wskoczyć w bezpieczną, zakurzoną ciemność ukrytych zakamarków. Dobre. Naprawdę dobre. Tyle że średnio wykonalne. Nawet dla kogoś, kto w sumie od wieków jest już półtrupem. Nie miał miecza, nie wykonywał bezpośredniego rozkazu Pańskiego, nie mógł więc przemienić się, aby osiągnąć pełną moc Burzyciela Światów. Jedyne, co poważyłby się zburzyć, to spokój kilkudziesięciu niezłych zabijaków z Zastępów. Ale wciąż pozostawał Aniołem Zagłady. Trudniejszym do ubicia niż zdeterminowany karaluch. I tylko na to mógł teraz liczyć. Wyłonił się ze ściany, gniewny, szalony i przerażony, z głową spowitą obłokiem okropnych, pałających ognistą barwą włosów, strzelając po nogach zaskoczonych skrzydlatych w jadalni, modląc się w duchu, żeby nie było wśród nich nikogo ze służby. Kilku padło od razu, brocząc krwią na elegancki, jasny dywan utkany ponoć przez dżinny

ze świty Szecherezady, ze dwóch, trafionych widać lżej, zachwiało się, lecz sięgnęło natychmiast po broń. Trudno powiedzieć, żeby Abaddon nie wykorzystał elementu zaskoczenia. Ale doborowy oddział Królestwa, na oko z tuzin całkowicie sprawnych żołnierzy, przegrupował się zaskakująco szybko i już walił do Daimona z ciężkiej, ostrej amunicji, bynajmniej nie celując poniżej kolan. Frey rzucił się rozpaczliwym szczupakiem za komodę z chińskim serwisem z czasów pierwszej dynastii Niebiańskich Smoków, krzywiąc się na przykry dźwięk tłuczonej porcelany. Kule wizgały wokoło jak tknięte wścieklizną elfy, a Anioł Zagłady już porywał się na nogi, strzelając, fruwając, skacząc, odbijając się od mebli i framug w poszukiwaniu osłony, przewracając przedmioty, robiąc zwroty i uniki w powietrzu, niczym oszalały akrobata w cyrku dziwolągów. Powiewając haftowaną w smoki szatą, przypominał osobliwy latawiec, gdyby latawce, rycząc dziko, waliły z automatu do wszystkiego, co się rusza. Nurkowanie między pociskami, pomyślał z goryczą, wykonując coś w rodzaju podwójnego salta, żeby kopniakiem zbić z nóg najbliższego żołnierza, jednocześnie potężnym uderzeniem skrzydeł ogłuszyć następnego. Przereklamowana rozrywka. Cholernie przereklamowana. Żyrandol pękł z hukiem, obsypując walczących srebrnymi łzami kryształu. Jakiś rykoszet przebił połę niemodnego szlafroka Freya i otarł się o udo. Kolejny pocisk przeorał przedramię, trzeci przejechał po żebrach. Ze dwa kolejne rozdarły skrzydła. Zaczęło się robić gorąco. I nieprzyjemnie. Sorry, chłopaki, pomyślał Daimon. To już nie są ćwiczenia. Adramelech plunął ogniem, znacząc korpusy i torsy dwóch najbliższych skrzydlatych krwawymi orderami Pani Kostuchy. Upadli, podcinając nogi kolegom. Abaddon znów wyskoczył w górę, pomagając sobie gwałtownym machnięciem skrzydeł, wylądował za stołem i wywrócił go, tworząc rodzaj obronnego muru. Blat z prawdziwego głębiańskiego dębu byłby w stanie zatrzymać rozpędzone merkawy, nie tylko kule z gehenny i niebiańskiego karabinu automatycznego Cherub. Skrzydlaci znęcali się nad meblem, wyrywając ostrzałem zadziory i drzazgi w drewnie, a Frey na moment skulił się za stołem, żeby wymienić magazynek. A to ci cholerny bal! - pomyślał, wychynąwszy na moment, żeby pociągnąć serią po bluzach mundurowych atakujących. Remont zajmie całe miesiące. Tyle że ja go już nie zrobię, bo póki się gwiazdy nie wypalą, nie wyjrzę z lochu. Zabijam skrzydlatych. Jestem pieprzonym mordercą. Nie wierzę, że tego dożyłem. Michał, ty skurwysynu, widzisz, do czego doprowadziłeś? Niesiony falą szalonego gniewu i żalu, pojawił się znów ponad barykadą blatu, blady, zaciekły, umazany krwią. Adramelech wyrzucał pociski, robiąc to, co obiecywał konstruktor. Totalną rozpierduchę. Dosyć tego, zdecydował Daimon, nie zniosę już więcej śmierci w tym domu.

I porwał się na nogi, złożony niemal wpół, niczym scyzoryk, żeby jak najdłużej biec pod osłoną stołu. Dopadł drzwi jadalni, ścigany przez świszczące upiornie kule dzielnych obrońców Królestwa, na oślep wyciągnął rękę, starając się rozpaczliwie namacać brązowego gryfa uczepionego fikuśnego gzymsu okalającego framugę. Był tam. Słodki, paskudny, kiczowaty, głupawy mały gryfek. Jakże ukochany i przydatny. Schwycił go za szyję i targnął, jakby miał zamiar ukręcić łebek. A wtedy ze zgrzytem opadła masywna zielonkawa, jakby pokryta liszajem glonów płyta z ogrowego kamienia, blokując w mgnieniu oka wejście i odcinając atakujących żołnierzy. Daimon opadł ciężko na podłogę. Serce tłukło mu w piersi niby pięść rozgniewanego olbrzyma. Wewnątrz klatki żeber słyszał złowrogie łup! łup! łup! jakby ktoś próbował wyłamać zamknięte drzwi. Chociaż nie. Może to był po prostu odgłos strzałów walących w kamienną płytę blokady. Nie mogło minąć więcej niż kilkadziesiąt sekund, może minuta, ale Aniołowi Zagłady zdawało się, że przepłynęły eony. Był poraniony, ledwie żywy z wysiłku i zdruzgotany. Strzelał do swoich. Zabijał. Stało się. Zabił poddanych Królestwa. Do tej pory był tylko wyrzutkiem. Teraz stał się zbrodniarzem. Panie, pomyślał z rozpaczą. Po co ci to wszystko? Taki masz plan? Każesz swoim lojalnym sługom przelewać nawzajem własną krew? Ale Jasność milczała, tak samo jak od tysięcy lat. Z drugiej strony ogrowego kamienia słyszał podniesione głosy i rumor. Nie był tu bezpieczny. Ani nigdzie pod gwiazdami stworzonymi ręką Światła. Podniósł się z trudem i zachwiał. Musiał iść. Spełniać rozkaz Pański. Odzyskać miecz. Żeby zniszczyć jakieś kilka miliardów istnień, podobno ukochanych przez Pana. A to dobre. Naprawdę przednie. Nie ma co. Uśmiech, jaki pojawił się na jego pobladłych, sinych ustach, był straszny. Przypominał agonalny grymas. Anioł Zagłady powlókł się ku ogromnej, czarnej jak sama śmierć klepsydrze mrocznego starca Chronosa i znikł za nią, niczym prawdziwe upiorne widmo. *** Przyłożył ucho do ściany, nasłuchując. Ktoś był w bibliotece. Przynajmniej kilka osób. Słyszał stłumione głosy, szuranie, metaliczne postukiwanie sprzętu. Żołnierze Michała. Niedobrze. Nie liczył wprawdzie na to, że wszyscy porzucą posterunek, żeby wspomóc towarzyszy zamkniętych w jadalni, ale żywił cichą nadzieję na nieco mniejszy komitet powitalny. Dobra. Musi tam wejść i rozwalić wszystkich. Zostawić za sobą stertę zwłok, porwać

miecz i spadać. Jak ponury, nieznający litości destruktor, którym uczynił go Pan. Nieodrodny Burzyciel Światów. W końcu co to za różnica, kogo zabije? Spontanicznie powstałe, kalekie twory Chaosu czy skrzydlatych podległych Królestwu? Trup jest trup. A morderca pozostaje mordercą, niezależnie od miałkich rozterek moralnych. Tylko że te rozterki nie chciały zniknąć. Stał więc w dusznej ciemności, wdychając kurz, i czuł się tak, jakby w jego żyłach krążył tylko pył i popiół, popychany przez skurcze dawno martwego serca. Kadawer pośród mnóstwa innych kadawrów. I tyle. Stał więc i myślał usilnie, co zrobić, żeby oszczędzić choć paru skrzydlatych. Ale nic rozsądnego nie przychodziło mu do głowy. Wychynąć z głębi muru z okrzykiem: „Dobrzy żołnierze! Zaniechajmy rozlewu krwi! Przecież wszyscy jesteśmy braćmi!”? Akurat. Już to widział. Rozmazałby się po tynku, zanim doszedłby do dramatycznego apelu o rozsądek w kwestii wylewania posoki. Wychynąć na chwilę w innym miejscu, postrzelać w żyrandole i znów wrócić do mrówczych korytarzy tajnego przejścia? Może by to i miało nieco sensu. Musiał się zastanowić. Ale czas zmykał szybko jak mysz biegnąca pod podłogą. A Daimon nie potrafił zaatakować. Czekał na nagły przebłysk olśnienia, który nie chciał nadejść. Dlaczego nie zadbałem, żeby ten cholerny sejf otwierał się także od strony tajnego przejścia? - zastanawiał się ze złością. Jak mogłem być takim kretynem? Przeszedłbym sobie spokojnie między murami niczym porządny upiór i zabrałbym miecz, a oni nawet by się nie domyślili, że znów rzucam cień na ściany mojego pałacu. Lecz jednocześnie dobrze wiedział, że prawdziwy magiczny sejf może mieć wejście tylko z jednej strony, tak jak Sezam. Inaczej czarodziejskie zabezpieczenia okazałyby się za słabe dla dobrego maga. Cała siła zaklęcia musiała być władowana w pojedyncze drzwi, a włażenie do mrocznego, zatęchłego korytarzyka schowanego za warstwą tynku i cegieł za każdym razem, gdy chce się postrzelać lub wyczyścić Gwiazdę Zagłady, stanowiłoby okropną uciążliwość. Zatem sejf stał w bibliotece, a Daimon w dusznej ciemności za boazerią. I wiele wskazywało na to, że sytuacja nie zmieni się, póki nie zagasną wszystkie słońca Wszechświata. Gdyby nie odległy głuchy trzask gdzieś wewnątrz budynku, stłumione krzyki, tupot nóg i przekleństwa. A potem ciche komendy, metaliczny klekot poprawianej broni, szuranie podeszew i odgłos kroków, słabo słyszalny przez grubą otulinę tysięcy książek zapełniających wysokie po sufit regały. Wtedy zaś stary, sterany i nieszczęśliwy Anioł Zagłady poczuł, że jego równie stare i

sterane serce wypełnia się nadzieją. Bo żołnierze wyszli. Z pewnością wyszli zwabieni dźwiękiem, który był pewnie hurgotem odsuwanej zapory z ogrowego kamienia. Nie łudził się, że nie zostawili nikogo na straży. Ale chyba nie więcej niż dwóch, góra trzech skrzydlatych. A tych być może, z łaską Jasności, uda się zgasić, zamiast zabić. Więc wiedziony tą słabiutką i mdłą nadzieją obrócił panel, żeby wychynąć spomiędzy woluminów, niczym ożywiony bohater któregoś z nich. Zawiasy fikuśnie odchylanego regału zaskomlały cichutko. Młody żołnierz o skrzydłach białych jak sam Tron Pański zdążył tylko szeroko otworzyć zdumione oczy i padł zgłuszony ciosem pięści w czarnej rękawiczce. Drugi z podkomendnych Michała oszołomiony skoczył do przodu z mieczem w dłoni, jakby zapomniał, że na pasie przewieszonym przez pierś kołysze mu się dwunastostrzałowy cherub. Daimon odbił zbrojne ramię napastnika, łatwo, jakby rozgarniał trzcinę, a potem kopnął serdecznie w sam środek bluzy mundurowej, ozdobionej na piersi godłem Królestwa. Kolba cheruba wbiła się głęboko w splot słoneczny żołnierza, który stęknąwszy głucho, poleciał do tyłu i walnął plecami w półki z żelaznego elfickiego orzecha z taką siłą, aż księgi zadrżały i z łomotem pospadały w dół, atakując głowę i ramiona ofiary, niczym wściekłe pergaminowe nietoperze. Po chwili obaj podkomendni Michaela leżeli nieprzytomni, zapatrzeni w drugą stronę tęczy. Frey rozejrzał się dziko w poszukiwaniu kolejnego celu, ale biblioteka była pusta. Zamknięty sejf przypominał czarną, kanciastą rafę w oceanie niezliczonych tomów. Krzywiąc się z bólu i kulejąc, zbliżył się do drzwi pancernej szafy, zrobionych ze splecionych z sobą w milczącym uścisku ciał kamiennych węży. Rzucił zaklęcie odmykające, ale zamek tylko lekko drgnął i zamarł. Frey zaklął cicho. Razjel, no tak. Jasne, że założył swoje blokady, skoro musiał zostawić miecz w skrytce. Ale to nic. Grunt nie tracić głowy, jak rzekła Judyta do Holofernesa. Daimon splótł palce w tajemny znak i wypowiedział hasło: - Ave Lux! Morituri te salutant! A wtedy skamieniałe gady zasyczały gniewnie, cofając się. Gładkie kamienne sploty prześlizgiwały się z suchym szelestem, gdy węże rozluźniały uścisk. Zawiasy zaśpiewały wysoko, boleśnie i sejf się otworzył. Oczywiście był pusty. Nie licząc zawieszonej pośrodku Gwiazdy, przypominającej teraz złowróżbny krzyż na nekrologu Ziemi. Jest, pomyślał Frey z niedowierzaniem. Razjel naprawdę nie ośmielił się jej tknąć. Udało się.

To był autentyczny miecz Abaddona. Natychmiast rozpoznał. Przecież znał każdą najmniejszą szczerbę, każdy ślad na ostrzu i rękojeści. Nawet oleisty, ciemny poblask klingi. Tak, nie mogło być wątpliwości. To broń Tańczącego na Zgliszczach. Gwiazda Zagłady. Powoli wyciągnął rękę. I zamarł. Coś było nie tak. Grubo nie tak. Szelest. Słaby, ledwo słyszalny szelest za plecami. Który mógł mieć tylko jedno wytłumaczenie. Żołnierze Michała. Odwrócił się powoli, ostrożnie, jakby balansował na powierzchni bardzo kruchego lodu. Stali w drzwiach. Sześciu, z automatami wycelowanymi teraz prosto w jego pierś. Lecz nie poruszali się i nie strzelali, jakby byli sylwetkami wyciętymi z kartonu. Dowódca, oficer w stopniu porucznika, odruchowo zwilżył językiem wargi. Bał się. Tak samo jak pozostali. I Daimon, trzeba przyznać. - Odłóż broń i poddaj się! - wychrypiał porucznik. Ale jego oczy uciekały na boki, a usta drgnęły nieznacznie. Czekał na coś. Na mój błąd? - pomyślał Abaddon. Chce mnie sprowokować, a potem zabić? Nie. Chyba nie. Bo coś tu naprawdę poważnie nie grało. Żołnierze zamarli w nerwowym napięciu. Pełne kosmicznej pustki źrenice Freya zwęziły się niebezpiecznie. Czas pędził niczym stadko myszy w panice ewakuujących się z pożaru. Gdyż na to się właśnie zanosiło. Na pożar stulecia. Boją się, że zdążę sięgnąć po miecz i jednym zamachem skasować pół Królestwa? zastanowił się. Naprawdę sądzą, że byłbym zdolny to zrobić? Któryś skrzydlaty przełknął głośno ślinę. Ano zobaczymy! - warknął w duchu Daimon, rozwierając palce. Już miały zacisnąć się na rękojeści Gwiazdy, gdy nagle bardzo zimny, bardzo złowrogi dreszcz przebiegł po kręgosłupie Anioła Zagłady. Ponieważ w pomieszczeniu panowała cisza. Zupełna, martwa cisza grobowca. Miecz milczał. Gwiazda Zagłady nie odezwała się do niego głosami wszystkich umarłych, których zgładził na rozkaz Pański. Nieustanny, upiorny, złorzeczący szept klingi nie rozlegał się w umyśle Abaddona. Nie płynął ku niemu potok skarg, gróźb i jęków. Tak jakby strzępy dusz pozostałych na zawsze w żelazie, wtopionych w strukturę ostrza umarły. Chociaż umrzeć nie mogły, bo nigdy naprawdę nie żyły. Samorodne, nie stworzone ręką Jasności, świeciły tylko odbitym światłem Jej potęgi. Nieśmiertelne, gdyż nigdy niepowołane do prawdziwego istnienia. Iluzoryczne jak fatamorgana. A to znaczyło jedno. Miecz nie był prawdziwy. Zaś cała szóstka warujących na progu uzbrojonych skrzydlatych czekała, aż naiwny frajer

Frey ujmie rękojeść i zwali się na ziemię, przetrącony końską dawką czarnej magii. Mały prezencik od dawnego przyjaciela. Całkiem jak prawdziwa Gwiazda, co? A w środku paskudna niespodzianka. I żegnaj, nieprzyjazny świecie. Przynajmniej na dobę, jak przypuszczał. Akurat tyle czasu, żeby zamknąć go w izolatce napuchniętej od zaklęć i porządnie unieruchomić, na wypadek spodziewanych kłopotów. Czarnomagiczne elektrowstrząsy, a potem czarnomagiczna lobotomia i oto Anioł Zagłady jak nowy! Cieszcie się wszyscy, bo świr został wyleczony. Co prawda ślini się i godzinami układa klocki, ale za to jest zdrowy. I nie zrobi krzywdy żadnemu suczemu synowi. Satysfakcja gwarantowana. Poczuł, jak ogarnia go gniew. O tak, Razjel dobrze się spisał. Podrobił miecz z precyzją zegarmistrza. Każdy by się nabrał. Nawet Frey. Z tym że biedny Książę Magów nie wiedział, że zaklęte w mieczu śmierci wołają o pomstę. I tylko Abaddon je słyszy. Co gorsza, nie ma w tym krztyny magii. Ani kropelki. Bo głos umarłych może dotrzeć tylko do kogoś, kto także jest martwy. A Daimon od tysięcy lat był wskrzeszonym trupem. Prawdziwym upiorem Pańskim. Jeden mały, słodki sekret, do którego Książę Tajemnic jakoś nie miał dostępu. Błąd niewielki, ale kosztowny. I co teraz, Razjel, kochany stary kumplu? Dupa blada, czyż nie? Wyszczerzył drapieżnie zęby. Czekacie, aż się wykopyrtnę, chłopaki? - spytał w duchu. Ano czekajcie. Tyle że możecie się nieco przeliczyć. Za chwilę wy sami będziecie mieć problem z podniesieniem się z podłogi. Nabrał głęboko powietrza, a potem błyskawicznie obrócił się znów ku rozwartym trzewiom pancernej szafy, jakby chciał porwać za miecz. Nie przeszkadzali mu. Jasne, że nie. A kiedy ogromny, przeraźliwie ciężki mebel, ze straszliwym wysiłkiem wyrwany z podłogi, poszybował w ich stronę, było już za późno. Sejf grzmotnął we framugę drzwi, wyrywając ją wraz z kawałami gruzu i tynku, a potem runął na żołnierzy. Rozległy się przeraźliwe wrzaski, gdy uwolnione z wieloletniej niewoli kamienne węże rzuciły się na skrzydlatych, kłapiąc zbrojnymi w jadowe zęby paszczami. Ale Daimon już tego nie słyszał, gdyż zataczając się ze zmęczenia, szary jak szmata do podłogi, cały umazany krwią, biegł ciężko i chwiejnie tajnym przejściem, klnąc najgorszymi słowami Razjela i całą tę cholerną, spieprzoną wyprawę. *** Wytwory ludzkiej techniki bywają całkiem udane. I przydatne. Choć konserwatywni

mieszkańcy Królestwa zwykle ich nie doceniają. Żołnierze ćmią uparcie ciężkie, niezdrowe skręty z mirry, mimo że ziemskie papierosy mają lepszy smak i wcale nie szkodzą skrzydlatym. Maszyny napędzające tryby Wszechświata zamiast z plastiku i stali są zrobione z drewna i parcianych taśm. Nie uświadczysz przy pracy koparki czy walca, za to całe rzesze harującego w pocie czoła ptactwa niebieskiego. Zaś ulicami i traktami Królestwa nie ciągną sznury samochodów, lecz długie tabory wozów zaprzężonych w woły i konnych rydwanów. A coś tak egzotycznego jak motocykl można zobaczyć jedynie na obrazku pochodzącym z Ziemi. Zazwyczaj. Ale nie w chwili, gdy Anioł Zagłady musi pilnie opuścić wszystkie Siedem Nieb. W tempie nieco ekspresowym. Motocykl BMW Sahara, stary, lecz przepięknie tuningowany głębiańską magią o wyższej mocy, wielki niczym bojowy koń, czekał na taką okazję od wielu łat, stojąc w podziemnym garażu Freya, obok Lustra Prawdy i Latającej Łodzi Sindbada Żeglarza. Daimon dostał go w prezencie od Kamaela, speca w dziedzinie ludzkich przedmiotów i zachowań. Były dowódca Rycerzy Miecza spędził na Ziemi tyle czasu, że chcąc nie chcąc musiał nauczyć się posługiwania mechanicznymi pojazdami. Zrobił to z przyjemnością, a z czasem przerabianie ziemskich maszyn na modłę głębiańską stało się jego ulubionym hobby. Gdy krwawiący, półżywy Abaddon dotarł wreszcie do bezpiecznej kryjówki, położonej głęboko pod ulicami miasta, natychmiast wypił dwie fiolki uzdrawiającego dekoktu, który zostawił mu niegdyś Razjel. Magiczny specyfik oczywiście nie był w stanie cudownie go uleczyć, lecz przywracał nieco sił i wspomagał proces krzepnięcia krwi, a tego Abaddon bardzo potrzebował. - Twoje zdrowie, stary! - Uśmiechnął się drwiąco, odrzuciwszy w kąt puste flakoniki. Było coś ironicznego w fakcie, że Książę Magów, który tak zaciekle usiłował go schwytać, aż zaryzykował dotknięcie Gwiazdy, teraz poniekąd pomoże mu w ucieczce. Daimon poczuł w żołądku miłe ciepło, znak, że dekokt zaczyna działać. Sięgnął więc po apteczkę i spróbował chociaż pobieżnie opatrzyć rany. Najgorzej wyglądał rozharatany bok i przestrzelone przedramię. Oba skrzydła były co prawda dziurawe, ale mógł nimi poruszać, więc zapewne obeszło się bez złamań. Na udzie miał tylko draśnięcie. Owinął mocno żebra i rękę bandażami, modląc się w duchu, żeby stare blizny nie nabrały fantazji znów się otwierać, bo tego by z pewnością nie przetrzymał. Ale mroczne stygmaty przyschły zupełnie, odkąd, jak miał nadzieję, zabrał się na poważnie do wykonywania Pańskiego rozkazu. Wsadził do kieszeni dwa zapasowe magazynki do adramelecha i odruchowo, kątem oka, zerknął do Lustra Prawdy. Aż się wzdrygnął, ujrzawszy szaloną postać o srogim obliczu i oczach, z których wyzierała ciemność kosmicznej pustki, stwora zbryzganego krwią czerwoną jak alarmowe

światło. Witaj, świrze, pomyślał. Kimkolwiek jesteś. Wiedział, że nie ma za wiele czasu, zanim żołnierze odkryją tajne przejście i dotrą nim aż do garażu. Dosiadł więc sahary i odpalił. Silnik odezwał się głuchym rykiem pełnym pokrzepiającej potęgi. Stara maszyna wyraźnie rwała się do boju. - Dzięki, Kam, niech cię Jasność prowadzi - szepnął Frey. - Czas na wielką ucieczkę. I szarpnął manetkę gazu. *** Onyksowy, ametystowy i jadeitowy bruk klekotał pod kołami motoru, wstrząsany mocarnymi wibracjami. Daimon mknął środkiem ulicy niczym widmowy rycerz z baśni o nawiedzonym zamku. Tyle że bezgłowy wydawał się jego mechaniczny rumak. Skrzydła Abaddona powiewały w pędzie niby poszarpane bandery. Żagle Latającego Holendra. Na ulicy panował taki chaos, jakby nie jeden, a czterech Jeźdźców Apokalipsy wyrwało się na spacer, ziejąc siarką, rażąc trującymi wyziewami i kosząc po drodze wszystko, co się rusza. Skrzydlaci umykali w popłochu, wpadając na siebie, tratując i krzycząc. Niektórzy próbowali fruwać, potęgując zamieszanie. Wszędzie rozlegały się pełne przerażenia okrzyki: „Smok Chaosu! To Smok Chaosu!” „Na pomoc! Gdzie żandarmeria?! Dlaczego nikt nic nie zrobi?!” „Głębianie atakują! Skrzydlaci, uciekajcie!” „Lucyfer! Lucyfer na nas naciera! Popatrzcie, jak mu płoną włosy!” „Ifeaszu, czy to Powtórne Nadejście?!” „Antykreator! Antykreator jedzie!” „Zginiemy! Zginiemy! Królestwo upada!” „Biada! Biada! Nadszedł koniec czasów!” A ci w kółko to samo! Biada i biada! - pomyślał przelotnie Daimon, starając się wyminąć wóz wypchany marchwią i rzepą. Nie mogliby wrzeszczeć czegoś optymistyczniejszego? Spanikowany woźnica szarpał bezradnie lejce, dwa płowe woły u dyszla zaczęły się cofać, unosząc wysoko pyski i łyskając wokół wystraszonymi ślepiami. Frey w ostatniej chwili wykręcił kierownicę, unikając zderzenia z ciężką platformą sunącej do tyłu furmanki. Silnik sahary zawył z oburzenia, koła darły jaspis bruku. - Uważaj, kretynie! - ryknął Anioł Zagłady, ale już było za późno. Wóz z impetem władował się w manewrującą rozpaczliwie dostawczą landarę, warzywa potoczyły się po jezdni, niczym obcięte głowy wrogów. Daimon dodał gazu, ocierając się bokiem o chwiejącą się już pakę landary, i wyrwał do

przodu, zanim towar zdołał go przysypać. Rozległ się wściekły łomot, woźnice wrzasnęli społem, woły zaryczały boleśnie, szarpiąc się w jarzmach, a oba pojazdy z trzaskiem wywróciły się na ziemię, gubiąc zawartość. Kątem oka zauważył, że rozsypane paczki spadły pod nogi osłów zaprzężonych do nadjeżdżającego z naprzeciwka wozu, co spłoszyło zwierzęta i spotęgowało karambol. Ale nie miał czasu się przyglądać, bo tuż nad sobą zobaczył kopyta stającego dęba konia. Mignęła mu tylko przerażona twarz powożącego rydwanem skrzydlatego, z ciemnym owalem rozwartych do krzyku ust, a umysł smagnął wizg rumaka: - Głębianin! Zabić! - Nie Głębianin! - wrzasnął wściekle. - Świetlisty, chabeto! Szarpnął gaz, zmuszając motocykl do dzikiego skoku. Podkowy minęły o włos jego skroń, usłyszał za sobą głuchy odgłos kopyt uderzających o bruk, trzask łamiącego się drewna i głuchy łomot upadku. Koń, spętany uprzężą, zrobił zbyt gwałtowny zwrot, wywracając rydwan. Rozległy się okrzyki przestrachu, posypały przekleństwa, odezwały ostre jak zgrzyt metalu gwizdki żandarmerii, ale chaosu już nie dało się powstrzymać. Entropia to potężna siła, nawet w Niebie. Rydwany, wozy, lektyki i powozy powpadały na siebie, na jezdnię wtargnęli piesi, uciekający lub próbujący zbierać wysypane towary. Woźnice i stangreci kłócili się zawzięcie, zamiast uspokajać spanikowane, gryzące i kopiące na oślep zwierzęta oraz podnosić połamane pojazdy. Wśród tego wszystkiego miotali się żandarmi Gabriela, krzycząc i gwiżdżąc. Zapanował bałagan stulecia. Główna arteria Hajot Hakados właśnie zatkała się na amen. Brakowało tylko Izrafela wygrywającego wesołą, wariacką melodyjkę z dachu budynku. A Daimon pruł pod prąd, w stronę Bramy Zachodzącego Księżyca, zabójczy niczym skrzep w żyle, gotów uśmiercić ruch uliczny nie tylko w Hajot Hakados, ale w całym Królestwie. *** Nie liczył, że zdoła przelecieć jak piorun kulisty przez wszystkie Nieba i Limbo, a potem spokojnie zjechać na Ziemię. Tego nie zdołałaby dokonać nawet bmw sahara pobłogosławiona przez Kamaela. Musiał się dostać zaledwie do Trzeciego Nieba. Ponieważ miał plan. Niemożliwy do wykonania, idiotyczny, zupełnie wariacki plan. Ale lepszy niż walenie na oślep z okrzykiem: „Banzaiiiii!”. Nie chciał zostać motocyklowym kamikaze. Wykonywał tylko rozkaz Jasności. A przynajmniej tak mu się zdawało. W szalonym pędzie przemykał między wozami i rydwanami, wzbudzając wszędzie

popłoch i grozę, aż wreszcie, manewrując wściekle i rozjeżdżając wszystko, co stawało na drodze, wpadł w rozwartą paszczę bramy. Zdziwił się, że jeszcze na niego nie czekali. Tylko oszołomieni strażnicy bramni wyskoczyli z mieczami, ale cofnęli się spiesznie, gdy zrozumieli, że naprawdę jest gotów ich staranować. Bmw sahara z łomotem opadła na poziom Piątego Nieba i wpadła w gęsty ruch uliczny. Daimon zawył opętańczo klaksonem i dodał gazu. Motor śmigał między pojazdami niczym zdalnie sterowana torpeda klucząca pośród raf. Jakiś żandarm rzucił się w samobójczym odruchu pod koła, gwiżdżąc wściekle i wymachując nieodzownym mieczem. Frey skręcił ostro, wymijając go z piskiem opon. Mignęła mu tylko purpurowa z wysiłku, zdumiona twarz funkcyjnego. Zawsze to samo, pomyślał z niechęcią. Tylko im machanie mieczem we łbie! Ma kretyn broń palną, to czemu nie użyje? Zacofane te cholerne Zastępy! Co się dziwić, że przy każdej potyczce mamy takie straty. Ulice Piątego Nieba były szersze i nie tak zatłoczone, więc przemykał nimi niczym cień apokaliptycznego orła wieszczącego zagładę. Już widział przed sobą szeroko rozkraczoną sylwetkę Bramy Opatrzności, gdy okazało się, że to właśnie tam czeka niespodzianka. Wysypali się jak groszki z pudełka, od razu waląc z cherubów. Nawet im do głów nie przyszło przejmować się niewinnymi ofiarami. Michał zawsze wierzył w ideę wyższej konieczności. Kule przepruły powietrze, muskając rozwiane włosy Daimona. Jasna cholera, źle! - pomyślał w popłochu Anioł Zagłady i spróbował rozpaczliwie zawrócić motor niemal w miejscu. Ale sahara go zaskoczyła. Wydała z siebie ryk godny oślicy Baalama, a potem z wdziękiem nadęła się jak rybka fugu, wypuszczając długie, fioletowe, fosforyczne kolce ze światła. Pomiędzy końcami świetlistych cierni strzelały słabe wyładowania, a świat przed oczami Freya zafalował słabo i okrył się mgiełką, jakby motocykl nagle wjechał pod wodę. Pociski wpadły w niewidzialną banię bariery ochronnej i odbiły się z pełnym zdumienia „bęg!”. Rykoszety śmignęły we wszystkie strony, rażąc napastników i tych przechodniów, którzy zawczasu nie zdążyli uciec. Żołnierze, wrzeszcząc i klnąc, padali na ziemię lub chowali się w załomach murów. Po kilku sekundach droga była pusta jak głowa sylfidy. Pole siłowe! Czarnomagiczne, zrozumiał ogarnięty zachwytem Daimon. Kamael, bracie, cóż z ciebie za przemyślny sukinsyn! Czarna magia rządzi! Wyjąc silnikiem, wjechał w zaskoczone, szeroko otwarte usta bramy i ze wstrząsem opadł na bruk Czwartego Nieba. Tu czekały go opustoszałe ulice i wielu kolejnych skrzydlatych z bronią wszelkiego rodzaju. Ale żadna nie zdołała przebić czarodziejskiej ochrony Kamaela. Jeśli były dowódca Aniołów Miecza już się do czegoś zabierał, robił to dobrze. Przejazd przez Czwarte Niebo przypominałby nieco dziwne ćwiczenia polowe albo osobliwą grę terenową, gdyby podkomendnym Michała nie szło tak bardzo pod górę. I tak

stał się raczej klęską taktyki i wyszkolenia Zastępów. Żołnierze wypadali z zasadzki, strzelali, a potem przewracali się na ziemię pod gradem własnych kul. Miotacze ognia odbijały się od pola otaczającego motocykl, żeby precyzyjnie porazić operatorów broni. Granaty rozpryskiwały się, nie czyniąc szkody nikomu z wyjątkiem podwładnych Michaela. A sahara sunęła bezpiecznie przed siebie. To było naprawdę doskonałe czarnomagiczne zabezpieczenie. Przez krótki czas Abaddon zastanawiał się, dlaczego nie ma tu Razjela, który jednym ruchem ręki zdjąłby czarodziejskie zasłony z motoru i z uśmiechem powiedział: „Amen, kolego”, ale szybko doszedł do wniosku, że Pan Tajemnic pewnie nic jeszcze nie wie o chryi w Królestwie. I jakoś to Freya nie zmartwiło. Ani trochę. Mijając kolejną grupę wyjących, rzucających mięsem, Padających plackiem pod ostrzałem własnych pocisków żołnierzy, wcale się nie dziwił, że Michał nie kwapi się powiadomić regenta o wielkiej ucieczce niepoczytalnego Anioła Zagłady. Uśmiechnął się złośliwie. Oj, Misiek, pomyślał. Spartoliłeś to koncertowo, bracie. Ale mało brakowało, żeby zmienił zdanie, gdy pędząc z prędkością szalonego meteorytu, już prawie wjechawszy przednim kołem w Bramę Nieskończoności, nie dostrzegł kilku skrzydlatych z wysiłkiem ciągnących za liny. W jednej chwili, niczym fala tsunami, w świetle bramy powstała wysoka na chłopa zapora. Barykada policyjna. Daimon rozpaczliwie nacisnął hamulec, jednocześnie próbując wykonać zwrot w ten sposób, żeby nie runąć na bruk, ale rozpędzona bezwładna bryła metalu, w którą zmieniła się nagle śmigła sahara, nie zareagowała. A w każdym razie nie w przewidywalny sposób. O dupa! Witaj, niebycie! - zdążył pomyśleć Frey, napinając mięśnie i zaciskając odruchowo szczęki w oczekiwaniu na miażdżące uderzenie w barierę, gdy motocykl stanął dęba niczym spłoszony koń i ciężko oderwał się od podłoża. Przefrunął nad barykadą, niezgrabnie, bez wdzięku, niczym zmuszony do szaleńczego skoku perszeron, sypiąc wokół fioletowymi smugami wyładowań i rycząc silnikiem gorzej niż Lewiatan. Grzmotnął z impetem w jezdnię Trzeciego Nieba, aż wszystko wokół zadrżało, a Abaddon poczuł w ustach żelazisty posmak krwi z przygryzionego języka. Ale wylądował bezpiecznie, zostawiając za sobą blokadę i osłupiałych skrzydlatych, którzy ją wznieśli. Daimon poklepał czule bak motoru. - Dzięki, kochana - szepnął. - Trzeba przyznać, że niezła z ciebie suka! Sahara zawyła buńczucznie w odpowiedzi, mknąc tryumfalnie szeroką Aleją Apokalipsy. Lecz nie kierowała się ani do Igielnego Ucha, ani Świetlistego Źródła.

Szczerze mówiąc, nie podążała w kierunku żadnej bramy. Pędziła tam, gdzie z pewnością nie było blokad i żołnierzy. Gdzie nikt nie spodziewał się niezapowiedzianej i niezbyt mile widzianej wizyty Anioła Zagłady. Trzecie Niebo nie prezentowało się szczególnie pięknie. Brakowało tu oficjalnych gmachów i budowli Królestwa lub wytwornych willi i pałaców arystokracji. Przy zacienionych starymi drzewami alejach stały niewielkie domki otoczone ogródkami. Czasem ciągnęły się pierzeje niskich, zadbanych kamieniczek. Wesołe wiejskie kwiatki ciekawie wychylały głowy przez pręty ogrodzeń. Wzdłuż szerokich chodników stały rzędy wyprężonych na baczność gazowych latarni, na skwerach stadkami przysiadły ławeczki. Słowem, panowała sielska swojskość małego miasteczka. Jednak właśnie tutaj mieściło się pewne ukryte wśród zieleni osiedle, dobrze strzeżone, ale też ogólnodostępne dla większości wyższych skrzydlatych, do którego zmierzał właśnie Abaddon. Rodzaj ogrodu z pięknymi kwaterami mieszkalnymi, serwisem all inclusive i licznymi atrakcjami. Oaza spokoju, radości i ciszy. Jednym słowem, Eden. Co wcale nie znaczyło, że Frey zamierzał porzucić fach Tańczącego na Zgliszczach, żeby odpocząć w rajskich zakątkach. Nie pragnął także odwiedzić żadnego z dawno zmarłych wielkich magów. Chciał tylko dostać się z powrotem na Ziemię. Choćby przyszło mu poszybować pod prąd śmierci. I to właśnie próbował zrobić. Oszukać śmierć. W końcu niegdyś umarł i został wskrzeszony, więc poniekąd raz mu się już udało, nie? Tylko śmignął obok strażników pilnujących wejścia do Raju, prując przed siebie żwirową alejką, aż wśród rabatek i klombów uniósł się od wieków niewidziany kurz. Skręcił ostro w lewo, roztrącając spacerujące leniwym krokiem dusze, ścigany oburzonymi okrzykami i wymachiwaniem pięściami. Objechał bokiem słynny Sad z Drzewem Wiadomości, o tej porze szczególnie oblegany przez spragnionych cienia mieszkańców Edenu, i skierował się w stronę Źródła Wiecznej Młodości. Jeśli się nie omylił, miejsce, którego szukał, powinno się znajdować gdzieś tutaj. Jest, ucieszył się na widok wysokich, białych słupów światła strzelających w czyste, zawsze błękitne niebo Raju niczym reflektory szperacze. Przejście na Ziemię. Może niezbyt wygodne i nieco ryzykowne, ale za to ekspresowe. Na ukwieconej, starannie skoszonej łące kręciło się nerwowo kilku aniołów stróżów. Niektórym towarzyszyła jedna lub więcej ludzka dusza, niektórzy zaś byli sami. Co chwila spomiędzy darni wytryskiwały wiązki jaskrawego, oślepiającego blasku. Wtedy któryś z czekających skrzydlatych rzucał się biegiem w stronę jasności i znikał, jakby wciągnięty pod ziemię, a synowie i córki Adama pędzili za nim i też wpadali w wir olśniewającej energii. Potem następowała erupcja tęczowej mgły i świeżutko zmarła dusza wyłaniała się na

powierzchnię, troskliwie podtrzymywana przez swego stróża, z oszołomionym wyrazem twarzy, mrugając i potrząsając głową. Później zaś następowały wylewne powitania z rodziną i przyjaciółmi, szlochy, śmiechy i ogólne poklepywanie po plecach. Witaj w Raju, kochanie. Wszyscy tak się za tobą stęskniliśmy! Daimon zahamował ostro, drąc kołami trawę, aż niektórzy ze stróżów obrócili się z uciszającym, karcącym „tsss!”. Nie przeszkadzać. To wzniosła chwila. Człowiek budzi się do nowego życia, a tu takie hałasy i w ogóle zakłócanie porządku, zdawały się mówić ich niechętne spojrzenia. To z pewnością niezgodne z przepisami! Jeszcze jak, pomyślał Frey ze złością. Nie lubił stróżów. Szczerze mówiąc, mało kto darzył ich sympatią. W całym Królestwie, nie licząc tylko Czwartego Nieba zaludnionego przez rzeszę urzędników, trudno było o gorszych służbistów. Ale to, co dla większości skrzydlatych stanowiło trudną do zniesienia uciążliwość, mogło zadziałać na korzyść Abaddona. Gotów był się założyć, że żadnemu z warujących przy przejściu opiekunów nie przeszłoby nawet przez głowę, co zamierza za chwilę zrobić. Tak poważne naruszenie prawa po prostu przerastało wyobrażenie przeciętnego stróża. Daimon z niechęcią zsunął się z motoru. Wcale nie miał ochoty porzucać wspaniałej maszyny na pastwę drętwych sukinsynów z Trzeciego Nieba, ale nie było innego wyjścia. Nie mógł przecież wpakować się w tunel nadprzestrzenny na motocyklu. - Dzięki, mała - szepnął ze smutkiem, głaszcząc kierownicę. - Dzielna dziewczynka. Nie martw się. Jeszcze cię odzyskam. Niestety, nie był pewien, czy kiedykolwiek zdoła spełnić obietnicę. Rozejrzał się wokół i stwierdził, że musi się spieszyć. Jego dziwny wygląd i zachowanie zaczęły wzbudzać coraz większe zainteresowanie dotychczas skupionych jedynie na pracy stróżów. Padały cierpkie uwagi i zdziwione komentarze, wśród których: „Cóż to za cudak? Z pewnością nie ma zezwolenia na przebywanie w Strefie Przybyć!” uchodziły za raczej łagodne. Co gorsza, z głębi ogrodu biegło paru zdyszanych strażników, fioletowych na twarzach z wysiłku i oburzenia. Wybrał najbliższy, szeroki tunel. Gdy tylko czatujący obok niego skrzydlaty ochroniarz ruszył biegiem w światło, Daimon skoczył za nim, odepchnąwszy łokciem starowinę w chustce na głowie i drobnego dziadka ubranego w fufajkę i gumofilce. Natychmiast ogarnęła go tęczowa, opalizująca mgła, a gwałtowny, silny prąd powietrza porwał z powrotem w górę. Oż ty, cholero! - pomyślał Frey, który za nic nie chciał pozwolić wypchnąć się znów na powierzchnię. Poczekaj, zobaczysz, co potrafi prawdziwy Abaddon. Krzywiąc się z bólu, zamachał potężnie skrzydłami, uporczywie kierując się w dół. Rany zapiekły niczym wypalane rozgrzanym żelazem, w skroniach zaczął walić puls, serce ruszyło do ciężkiego galopu, ale Anioł Zagłady nie ustawał. Zniżał się coraz bardziej, sunąc pod prąd tunelem kotłującej się wściekle, wzburzonej tęczowej mgły. A za nim, wciągani przez wir,

spadali, krzycząc, jakby ich wilki rozdzierały, babula w chustce i chuderlawy dziadzio. Tymczasem anioł stróż płynął majestatycznie ku majaczącemu wysoko w otworze tunelu światłu, podtrzymując młodego blondyna w poszarpanym mundurze. Obaj mrużyli oczy przed oślepiającym blaskiem, lekko zaniepokojeni powstałym zamieszaniem, nie mogąc pojąć przyczyny dochodzących z góry okropnych wrzasków. Skrzydlaty opiekun wytężył wzrok i ujrzał zbliżające się rozmyte, skąpane w jasności sylwetki. Pracował w branży od niedawna, więc nic mu nie powiedziało, że nadlatują znacznie za szybko. - Za chwilę ujrzysz swoich bliskich witających cię po stronie blasku! - zdążył nieco patetycznie oznajmić zmarłemu, zanim zderzył się z nim spadający jak jastrząb na kurczaki Frey. A potem wiele rzeczy wydarzyło się równocześnie. - Babuszka! - ryknął chłopak, wytrzeszczając z przerażeniem oczy. - Co z tobą? Wirująca niczym gruby brunatny bąk, machająca rozpaczliwie kończynami staruszka, ujrzawszy wnuka, rozdarła się jeszcze głośniej: - Wołodia! Bodaj ci wątpia wygniły, chuliganie! Za twoje grzechy czort nas do Piekła niesie! Mnie i dziadka! A już sobie kartoszki w Raju sadzilim, suczy synu! - Łaaaa! - wył na potwierdzenie staruszek, powiewając połami fufajki. - Łaaaa! - rozdarł się staranowany stróż. - Precz stąd, bydlaku, kimkolwiek jesteś! To tunel przejścia! Dostępny tylko dla upoważnionych! I rozpaczliwie spróbował zastawić Abaddonowi drogę. Ale Daimon nie był w nastroju do żartów. Krwawił, wszystko go bolało, przebijał się w dół z potwornym wysiłkiem, a w dodatku mógł sobie akcję o kant dupy potłuc, bo wracał bez miecza, za to z paroma dziurami w organizmie. Nie miał więc ochoty na słowne przepychanki. W przelocie strzelił stróża w pysk, aż tamten nakrył się nogami, wykonując eleganckie salto, i poszybował bezwładnie w górę, ciągnięty mocą tunelu niczym ryba nawleczona na harpun. - Spadaj, gnojku! - wrzasnął za nim Frey ochrypłym ze zmęczenia głosem. - I wypchaj sobie dziurę w tyłku swoim upoważnieniem, w czym ci z chęcią pomogę! Dopiero po odpłynięciu stróża Wołodia ujrzał Daimona w pełnej krasie. I zawył ze strachu. Potworny, dziko upierzony sęp o ostrej twarzy wykrzywionej grymasem gniewu mógł być tylko diabłem. W dodatku naprawdę wkurzonym. - Święta Mateczko, spasaj! Czort po mnie leci! Głowa mu się pali! Cały w płomieniach! Ja nic nie zrobiłem! Ja tylko wypełniałem rozkazy! Pomocy, babuszka! Zabierz go! Ja jestem żołnierz, a nie jakiś zbrodniarz wojenny! Przysięgam! - wrzasnął, zasłaniając ramionami głowę i rozpaczliwie kopiąc w powietrzu nogami obutymi w ciężkie wojskowe glany. - Nie chcę do Piekła! Nie chcę umierać! Swaty Mikoła, spasaj!

Ale Mikołaj się nie pojawił. Za to w babcię chyba wstąpił demon, gdyż natarła na Daimona z pazurami jak oszalała harpia. - Precz od mego wnusia, diable nasienie! Nie dam jedynaka na zatracenie! Ogarnięty wściekłością Frey, bijąc rozpaczliwie skrzydłami, żeby przeciwstawić się prądowi wznoszącemu, odpychał od siebie oszalałą staruszkę, czując, że traci nie tylko siły, ale i kontrolę nad sytuacją. - Nie obchodzi mnie twój durny wnuk! Niech idzie, gdzie chce, choćby i do Komsomołu, do diabła z nim! - wychrypiał, dźgając łokciem tłuste, miękkie ciało. - Precz, babo cholerna, bo po ścianie rozmażę! Widać starowina pojęła, bo przestała się wczepiać w Abaddona, za to rzuciła się na swego chudego męża. - To przez ciebie, pijaku jeden! Do Piekła nas zabiera, przeklęty! - zawodziła, szarpiąc staruszka za cienkie resztki włosów. - Życie mi zmarnowałeś, niewdzięczniku! A teraz i śmierć chcesz spieprzyć! Mówiłam, żebyś bimbru w Raju nie pędził, zarazo! Mało ci było tej jambrozji, co ją za darmo dawali? Za darmo, a temu i tak nie starczało! I masz teraz! Wyrzucili na stare lata! Do czorta za karę posłali! Wołodia, synku, już po nas! My potępieńcy! Na wieki! Daimon poczuł, że za chwilę zwariuje. - Zamknąć się! Cisza! - ryknął rozwścieczony, odtrącając potężnym kopem szamoczących się w uścisku małżonków. Zrównał się z chłopakiem w mundurze, złapał wpół, nie bacząc na kolejną serię okropnych wrzasków, przytrzymał mocno i strzelił serdecznie z bani, aż żołnierz uwiądł w jego ramionach niczym omdlała panienka z dobrego domu. Frey natychmiast odrzucił za siebie bezwładne ciało, wprost w objęcia stęsknionej rodziny, a sam zanurkował ostro w kłęby tęczowej mgły na dole. Dziadkowie i wnuk zakotłowali się tymczasem, wywijając w powietrzu fikołki godne najlepszych akrobatów, i porwani prądem tunelu, wciąż krzycząc i wyrzekając, unieśli się w górę niczym balony napełnione helem. Rany! - pomyślał Frey ze zgrozą. Co za banda posrańców! Odetchnął głęboko, szczęśliwy, że wreszcie pozbył się piekielnej trójki, ale nie miał szans na choćby chwilkę spokoju. Bowiem blask tunelu zaczął się już przerzedzać, rozwiewać jak opar nad bagnami w słoneczny dzień, więc trzeba było się skupić na lądowaniu. Oszukiwanie śmierci okazało się jednak cholernie niewdzięcznym zadaniem. *** Wojna generuje legendy. O wielkich czynach, niezwykłych bohaterach albo wyjątkowych sukinsynach. A także o nadprzyrodzonych wydarzeniach i istotach, które mają wpływ na

przebieg walki. Podania o mistycznych bitwach i wojownikach mnożą się wszędzie, na całym świecie, w różnych epokach i kulturach. O nieludzkich interwencjach w wojskowe sprawy synów Adama pisano już poematy, choćby „Iliadę” czy „Mahabharatę”. Joanna d’Arc radziła się ponoć samego Michała w sprawach strategii i taktyki. Jak na tym wyszła, wiadomo z historii. Ogólnie znane są opowieści o aniołach z Mons czy spod Askalon. Ale jak na razie nikt nie poświęcił strof pewnemu wydarzeniu, o którym szeptano tylko cicho w szczególnie ciemne, bezksiężycowe noce. Upewniwszy się przedtem, czy w mroku nie pojawi się jeszcze gęstszy i jeszcze bardziej czarny cień ogromnych skrzydeł. Przejście przez tunel śmierci to w sumie prosty, szybki, choć wymagający nieco wysiłku sposób dostania się na Ziemię. Nie zostawia magicznych śladów i jest ogólnie niezły, z jednym małym wyjątkiem. Małym, lecz uciążliwym. Lądowanie odbywa się dokładnie w miejscu, gdzie zmarły wydał ostatni oddech. A to bywa kłopotliwe. Zwłaszcza gdy wstajesz z jakiegoś ponurego gruzowiska, cały obolały i okrwawiony, a wokół jeżdżą sobie radośnie czołgi, zaś niebo jest pełne latającej, bardzo zabójczej stali. Wokoło zaś biegają ludzie z automatami i wcale nie uważają, w którą stronę kierują lufy. Możesz się wtedy nieco rozzłościć, prawda? - Au! - syknął Daimon, kiedy pocisk z kałasznikowa, dokuczliwy jak rozsierdzona osa, uderzył go w ramię i utkwił w adamaszkach rękawa, mniej więcej w pysku haftowanego smoka. Baszar, smagły, brodaty mężczyzna z głową okręconą turbanem, zamarł z automatem w dłoni, a jego twarz zaczęła szybko nabierać barwy starego papieru gazetowego, gdy nagle z ruin wyłonił się przed nim ogromny anioł z aureolą płomieni wokół głowy i skrzydłami rdzawymi od krwi. - Proroku! - szepnął z nabożną grozą. - Święty mąż! Miał zamiar paść na kolana, bić pokłony i wezwać imienia Boskiego, ale nie zdążył, bo nadprzyrodzona zjawa wyrwała mu brutalnie kałasza z ręki i z łatwością skręciła w dłoniach we wdzięczną pętlę. Straszne jak otchłań Piekieł, puste czarne oczy spoglądały z wściekłością, a zielone tęczówki płonęły upiornym, martwym światłem próchna. - Nie baw się tym więcej w mojej obecności, rozumiesz? - odezwał się anioł okropnym, ochrypłym, bezdźwięcznym głosem, potrząsając szczątkami karabinu. - Możesz komuś krzywdę zrobić. Marsz do domu kozy pasać, czy co tam zwykle robisz! Partyzant słuchał, mrugając nerwowo i przełykając odruchowo ślinę, ale jego źrenice były rozszerzone i zupełnie bezrozumne. Chwiał się tylko na nogach, niezdolny nic odpowiedzieć. Jedno wydawało się pewne. Dla niego świat już nigdy nie będzie taki sam. Daimon machnął ze złością ręką. - To na nic, kolego - warknął. - Wygląda na to, że tobie na razie dziękujemy.

Odwrócił się, a wtedy Baszar opadł z chrzęstem na żwir i gruzy. I to był jedyny słyszalny dźwięk. Bo wokół panowała nienaturalna, głucha cisza. O cholera! - pomyślał Frey. Kiepsko. Wszyscy żołnierze zamarli, gapiąc się na niego z otwartymi ustami. Nawet czołgi się zatrzymały. Tylko gdzieś w oddali klekotał miarowo automat, a powietrzem wstrząsał głęboki jak kaszlnięcie olbrzyma pogłos artyleryjskiej eksplozji. Daimon stał pośród tłumu niczym aktor na scenie, za plecami mając rozwaloną ścianę domu, a przed sobą brzydki, krzywy i smutny krajobraz rozstrzelanego miasta. Wokół było tak szpetnie i żałośnie, aż pękały oczy. Może dlatego, zamiast oznajmić: „Nie widzieliście mnie, dociera?” i spokojnie odejść, otworzył usta i ze zdziwieniem usłyszał własne słowa: - Ludzie! Przybywam do was z przesłaniem pokoju! Przestańcie się tak bezmyślnie wybijać! Jedni niech wracają do swoich domów, drudzy do własnego kraju. Każdy ma prawo wierzyć, w co chce, myśleć, co chce, i robić, co chce, byle obeszło się bez krzywdy innego człowieka. Oto wielka tajemnica z Nieba! Proste, nie? Zwyczajnie róbcie swoje i nie wtrącajcie się w sprawy innych. Tyle wam wystarczy do szczęścia. A teraz żegnam. I nie muszę chyba przypominać, że nikt z was mnie nie widział. Ozory trzymać za zębami, bo jak nie, to wrócę i powyrywam... Jednak nie dane było nikomu dowiedzieć się, co powyrywa, bo z tyłu, od strony sterczącej jak ohydny parawan ściany, rozległa się seria z kałasza. Przejechała krwawymi plamami po skrzydłach i barkach anioła, a potem zamilkła, jakby w poczuciu całkowitej bezradności. Ponieważ Daimon wciąż stał. Cholernie, naprawdę cholernie rozwścieczony. Wystarczyło spojrzeć w jego ściągniętą, pobladłą niczym śmiertelne prześcieradło twarz i fosforyczne, przerażające oczy upiora. Zacisnął pięści i obrócił się powoli. Bardzo powoli. Kałasznikow wysunął się napastnikowi z rąk i upadł z chrobotem na ziemię. Frey ocenił go jednym spojrzeniem. Sierżant. Z kwadratową szczęką twardziela, kartoflowatym nosem i niebieskimi okrągłymi oczami porcelanowego pieska znad kominka, które teraz wypełniało zdumienie z wolna ustępujące panice. - W plecy? Bezbronnemu? Orędownikowi pokoju? - syknął Anioł Zagłady głosem okropniejszym niż wizg granatu fosforowego. - Takie tu panują porządki, skurwysynu? Żołnierzowi zatrzęsła się broda, choć dzielnie starał się stać prosto, przybierając pewną, dowódczą minę. Wyglądało to jednak rozpaczliwie, jakby próbował powstrzymać atak płaczu i kichania równocześnie. - Aniołów nie ma. Religia to opium dla mas - wyjąkał z trudem. - Prowokacja.

Halucynacja. Trujące gazy bojowe. Akcja wroga w celu rozproszenia... Urwał, bo Abaddon przyskoczył do niego, chwycił za bluzę na piersi i uniósł w górę łatwo jak suka szczeniaczka. Nieludzkie czarne źrenice zwęziły się niebezpiecznie. - Prowokacja, tak? Aniołów nie ma? Czekaj, ty kanalio strzelająca ludziom w plecy! Zaraz ci halucynacja rozproszy wszystkie zęby z pyska! I strzelił sierżanta w twarz, która pękła jak dojrzały melon, sypiąc wokół kroplami czerwieni. Zgruchotana szczęka przemieściła się na bok, nadając żołnierzowi groteskowo żałosny wygląd zepsutego klauna. Zwiądł natychmiast bezprzytomnie, wywracając oczy białkami. Przypominał teraz przetrąconego stracha na wróble. Chyba żył, ale Abaddon nie miał zamiaru przejmować się jego stanem. Bydlak z pewnością zasłużył na swój los. Daimon odrzucił z obrzydzeniem bezwładne ciało i wytarł dłonie o poły szaty. - No. To tyle w kwestii mego nieistnienia. Pozbierajcie tę padlinę, a potem przemyślcie sobie dokładnie to, co powiedziałem. Mnie tu nie było, jasne? Niech nikt nie ośmieli się pisnąć, że kiedykolwiek ujrzał anioła. Mordy na kłódki. Aha. I używajcie czasem mózgów do myślenia, dobra? Pan się bardzo napracował, żeby je stworzyć. Ruszył przed siebie, klnąc w duchu, odprowadzany oszołomionym wzrokiem bojowników i najeźdźców, na ten jeden krótki moment zjednoczonych we wspólnym poczuciu grozy i szaleństwa.

Rozdział IV Dlaczego wszystkim wydaje się, że władza to naprawdę coś wspaniałego? Czemu różne istoty w Kosmosie tak jej pożądają? Ludzie, Głębianie, dawni bogowie, duchy żywiołów, geniusze? Nawet skrzydlaci. Szczególnie skrzydlaci. Jeśli dostaną choćby cień szansy, zaraz próbują zabierać się do rządzenia i włazić innym na głowy. Czy to jakiś błąd Jasności, czy po prostu tępa, ale konieczna siła generująca zmiany w strukturze Wszechświata i napędzająca w ten sposób machiny rozwoju? Gabriel nie wiedział. Jedyne, co w tej chwili z pewnością odczuwał, to smutek, rozterki i potężny, z każdą chwilą rosnący garb odpowiedzialności. Bo władza to w pewnym sensie kalectwo. Przekonał się o tym boleśnie przez tysiące lat sprawowania funkcji regenta. Westchnął i znów bezwiednie zaczął się bawić pierścieniem. Symbolem jego pozycji. Otrzymanym od samej Światłości gwarantem, że jest zdolny piastować tak wysokie stanowisko. A Światłość nie może się mylić, prawda? Za oknem fioletowiał zmierzch. Ale pierwszy raz od bardzo dawna lśniące w ostatnich promieniach słońca słynne kopuły i dachy Hajot Hakados nie wydały mu się tak piękne jak zawsze. Zbytkowne i kosztowne, przypomniały mu raczej Wieżę Babel. Budowlę pychy i szaleństwa. Odgarnął włosy z czoła i wpatrzył się ponuro w cudownie zwodniczy widok na Szóste Niebo. To moje Królestwo, pomyślał ze smutkiem. Powierzył mi je Pan. Czy na pewno uczynił słusznie? Od wieków bronię dostępu do prawdy, zatajam najważniejszy fakt w dziejach Uniwersum. Czy Jasność podniosła mnie do rangi regenta, wiedząc, że będę kłamał i kluczył zmyślnie i fachowo? Czy do moich licznych godności nie należałoby dołożyć tytułu Księcia Krętaczy i Pana Oszustów? Nieustannie, odkąd tylko ujrzeliśmy pusty Biały Tron, zachodzimy w głowę, dlaczego Jasność opuściła swoją siedzibę. A może odpowiedź jest zaskakująco prosta? Może nie mogła już znieść tego blichtru, skostnienia, wtłoczenia w sztywne ramy konwenansów i etykiety dworu? Czy to nie potworna Wieża Babel, w którą zmieniło się Królestwo, spowodowała gniew i odejście Pana? Czyżby nawet Stwórca potrzebował czasem odetchnąć pełną piersią, cieszyć się swobodą, spokojem, radością tworzenia? Czy zapragnął nagle po prostu istnieć, kreować, obserwować życie, a nie tylko panować? Gabriel nie potrafił tego wykluczyć. Nie umiał pozbyć się z umysłu tej natrętnej myśli. Bo to oznaczało, że Królestwo jest skazane na zagładę. Powoli zapadnie się w sobie i zgnije, jak porzucony, niepotrzebny już kokon, z którego Światłość wykluła się na nowo. Odrzucając to, co stare, zbędne i szkodliwe. Gdyż Jasność zawsze opowiada się po stronie dobra. A zło odtrąca. Tak jak odtrąciła Królestwo wraz z jego skrzydlatymi sługami.

I nigdy się nie myli. Nigdy. Zarówno Ziemia, jak i wszystkie Nieba są więc już tylko odpadkiem. Toksycznym. Skażonym. Czy należy się więc dziwić, że na odchodnym Pan kazał Abaddonowi zniszczyć ten cuchnący złem śmietnik? Najpierw wyrok dosięgnął Ziemi, a potem pewnie przyjdzie czas na Królestwo. Zło nie powinno się pienić. Musi ulec zagładzie. A czyimi rękami należy wykonać tę niewdzięczną i trudną robotę, jak nie anioła przed wiekami powołanego do burzenia światów? Dżibril opuścił głowę, podparł rękami czoło. Czuł się stary, zmęczony i wypalony. Odpadek. Po prostu wygasły odprysk Jasności. Lecz gdy rozległo się pukanie do drzwi, twarz miał już spokojną i surową. Oficjalne oblicze namiestnika Królestwa. Maskę skrywającą ściągnięte, wykrzywione goryczą rysy przegranego. *** - Michał, wytłumacz mi łaskawie, co to wszystko miało oznaczać? Pan Zastępów podniósł wzrok, a Gabriel nie ujrzał w jego oczach ani krztyny poczucia żalu czy winy. - Starałem się spełnić swój obowiązek i schwytać szaleńca stanowiącego zagrożenie dla najważniejszego projektu Jasności. Książę Objawień zacisnął z irytacją szczęki. Do cholery, Mikail za dużo sobie pozwalał. - Nie, kumplu. Nikogo nie miałeś zamiaru schwytać. Chciałeś zabić Daimona, nie przejmując się wcale, że przy okazji zginą niewinni cywile. Mógłbym cię za to wsadzić do lochu, gdzie byś gnił, aż się wypalą gwiazdy, rozumiesz? Twarz Michała była nieprzenikniona i zupełnie pozbawiona wyrazu. Gabriel miał przez chwilę wrażenie, że rozmawia z gipsowym odlewem. - Istnieje termin „dopuszczalne straty”. Wielokrotnie sam go stosowałeś, regencie. To na nic, pomyślał Pan Objawień ze złością i żalem. Michał uparł się grać odpowiedzialnego żołnierza i nic nie jest w stanie złamać tej maniery. Pochylił się nisko nad biurkiem, zbliżając twarz do twarzy przyjaciela. - Michał, na litość pańską, co cię, do diabła, opętało? Nie zawiadomiłeś mnie o pojawieniu się Freya, nie wezwałeś na pomoc Razjela, w dodatku wydałeś rozkaz użycia ostrej amunicji! Dociera do ciebie waga niesubordynacji? Co jest? Chcesz się bawić w policjantów i złodziei? Odstawiasz ostatniego sprawiedliwego? Powiedz mi, tylko szczerze, czemu ty nagle tak wściekle pragniesz go zabić? To wygląda na jakąś obsesję! Opanuj się, bracie! Mamy tu wystarczającą ilość niebezpiecznych szaleńców i bez ciebie! Zrozum, nie mogę pozwolić, żeby głównodowodzący armii miał nierówno pod sufitem. Wytłumacz się

albo zdejmę cię z funkcji i skieruję na obowiązkowe leczenie! Michał milczał przez chwilę. Jego niebieskie oczy wydawały się czyste i puste jak szkło. Akwarium pełne niezmąconego błękitu. - Dżibril - rzekł wreszcie twardo - obawiam się, że ty masz problem, a nie ja. Też lubiłem Daimona. Był w sumie niezłym przyjacielem. Dziwacznym i nieprzewidywalnym, chociaż niezłym. Ale jego już nie ma wśród nas. Nie rozumiesz? Istota, którą, jak słusznie zauważyłeś, staram się wyeliminować, to nie Daimon Frey, były Rycerz Miecza. Nawet nie Abaddon, Tańczący na Zgliszczach. Już nie. Bezpowrotnie. Teraz objawił się przed nami awatar Antykreatora. Marionetka Cienia. Potwór opętany przez Mrok. Tym groźniejszy, że obdarzony mocą destruktora. Nie widzisz? Daimon zginął. Umarł wchłonięty przez Siewcę podczas słynnego pojedynku. Zwyciężył tylko pozornie. Bo Antykreator go opanował i zmienił w narzędzie służące zniszczeniu dzieła Pańskiego. Czy nie to jest w końcu głównym motorem działań Cienia? Wymazanie wszystkiego, co stworzyła Światłość? Ty tego nie dostrzegasz, ponieważ zawsze darzyłeś Freya serdeczną przyjaźnią. I tak na niego teraz patrzysz. Jak na chorego przyjaciela. Nie umiesz spojrzeć inaczej, odrzucasz prawdę. To potwór, Dżibril. Wróg. Kolejna emanacja Cienia. Musimy ją zniszczyć, zanim ona przyniesie nam zagładę. Ja staram się to zrobić. Ty - ratować kogoś bliskiego, którego już nie ma w ciele destruktora. Jest tylko mroczna moc Nieprzyjaciela. To chwalebne, że starasz się go za wszelką cenę ocalić, choć to, niestety, niemożliwe, ale przejrzyj wreszcie na oczy! Jesteś w końcu regentem! Więc myśl jak regent, do cholery! Nie jesteś w stanie zauważyć, jak on się zmienił od czasu bitwy. Stał się kimś zupełnie innym. Obcym. Myśli jak szaleniec i tak samo się zachowuje. Zawsze był stuknięty, ale teraz przekroczył wszelkie granice! Chce zniszczyć Ziemię, Gabriel! Nie dociera do ciebie waga tego faktu? Kto inny mógłby pragnąć to uczynić, jeśli nie Antykreator? Pojedynek z destruktorem był doskonałym pretekstem do zawłaszczenia jego duszy, do opętania. Prawdopodobnie tę całą przepowiednię sprokurował sam Cień, żeby nas omamić i zmylić. Półmartwy upiór obdarzony mocą i żądzą niszczenia. Czy może być lepszy kandydat na sługę Ciemności? Szczerze mówiąc, nigdy mnie nie przekonywał Frey jako ostatnia nadzieja i zbawca Królestwa. Burzyciel Światów, pięść Boskiego gniewu, zwykły czyściciel, zabójca na zlecenie Światłości, tępo, na rozkaz wykonujący egzekucje całych planet, miałby uratować Chwałę Pańską? Nie wierzę! Przysięgam ci, Dżibril, nie umiem uwierzyć! Do tego powinien być powołany ktoś inny! Świetlisty wojownik, prawdziwy rycerz Pański, świadomie i z radością gotów poświęcić życie dla dobra Królestwa! Najdzielniejszy spośród skrzydlatych, prawdziwy żołnierz, a nie jakiś siepacz! Egzekutor! Szkoda, że nie rzeźnik lub rakarz! A przecież... - Dość! - przerwał regent głosem tak zimnym i spokojnym jak pustka Kosmosu. - Dość, archaniele. I Michał urwał zaskoczony. Jeszcze nigdy nie widział takiego Gabriela. Przez tę jedną krótką chwilę można było zrozumieć, dlaczego prosty archanioł został przez Jasność

podniesiony do godności cherubina. Twarz Pana Objawień była blada i surowa, oczy pałały niezwykłą mocą. Mocą Boskiej prawdy. - Masz rację, Michale - odezwał się znowu tym strasznym, lodowym tonem. - Nie zauważyłem wielkiej zmiany w Daimonie. Może nieco zgorzkniał, może bardziej niż zwykle ukrywa swoje myśli za zasłoną ironii. Pewnie pogłębiły się jego zgryzoty i znużenie. Pewnie stał się jeszcze bardziej samotny i wyobcowany. Niewykluczone, że nie dostrzegłem tego. Nie mogę zaprzeczyć. Jednak właśnie zdałem sobie sprawę, że popełniłem błąd o wiele poważniejszy. Nie zauważyłem, że zmienił się ktoś jeszcze. Mój przyjaciel. Niegdyś bardzo serdeczny. Nie wiem, czy można mi wybaczyć to zaślepienie. Nie da się wykluczyć, że będzie ono miało bardzo poważne konsekwencje dla losów Królestwa. Uznaję swoją winę i boleję nad nią. Wierz mi, boleję z całej duszy. Kiedyś Jasność oceni moje czyny i motywy. Teraz mogę tylko żałować braku spostrzegawczości. Bo oto przede mną nie siedzi już mój uczciwy, prawy i wypróbowany przyjaciel, współrządca, współkonspirator, dowódca mojej armii, jedna z niewielu istot w Kosmosie, której zaufałem bezgranicznie. Zamiast niego widzę słabego, nieradzącego sobie z kompleksami zazdrośnika, przepełnionego kipiącą, toksyczną zawiścią! Powiedz, Michaelu, któż miałby być tym wojownikiem Światła?! Tym wspaniałym zbawcą otoczonym nimbem chwały?! Czy nie ten, który swą mocarną postacią przypomina Najwyższego?! Którego imię nieprzypadkowo brzmi: „Kto jak Bóg”?! Który okazał się nagle podłym, zawistnym gnojkiem?! Och, na Jasność! Wolałbym wyrwać sobie serce i zeżreć na surowo, niż doczekać czegoś podobnego! Michał zerwał się na równe nogi, wywracając z hukiem krzesło. Był blady jak gromnica. Pięści mu się zacisnęły, mięśnie szczęk drgały. - To... nieprawda! - wyrzucił z rozpaczliwą wściekłością. - Potwarz! Jak możesz...?! Jak śmiesz sugerować...! Ja...! Na Światłość, ja... - Ano ty! Właśnie ty, Mikail! - uciął ostro regent. - Nie masz nawet tyle godności, żeby znieść prawdę. Zejdź mi z oczu! Natychmiast, bo inaczej każę straży wynieść cię na kopach z pałacu. Nie żartuję! Wynoś się albo nie ręczę za siebie! Pan Zastępów stał przez chwilę nieruchomo, dysząc jak po wielkim wysiłku. - Dobrze - wykrztusił wreszcie. - Dobrze. Wyjdę. A ty siedź tu zaślepiony swoim szaleństwem! Pogrążaj się w mętnych iluzjach, rzucając fałszywe oskarżenia, obrażając uczciwych skrzydlatych i pozwalając Królestwu zginąć! Godząc się, by wariat i wróg zniszczył Ziemię! Ja nie zamierzam do tego dopuścić! Nigdy! Słyszysz?! Nigdy! Wyszedł, trzasnąwszy drzwiami tak mocno, aż ze ściany spadła akwarela Labadiela. Gabriel wstał, ciężko i powoli, podniósł obraz, a na jego ustach pojawił się grymas gorzkiego uśmiechu. Malunek przedstawiał dwie postaci alegoryczne. Uczciwość wieńczącą laurem chwały klęczącą Lojalność.

*** Widmokotka Sterchacia obudziła się, czujnie nadstawiając uszu. - Miau! - oznajmiła, trącając przezroczystym noskiem ucho śpiącego Hariela, który zamruczał coś tylko przez sen. - Miau! Mrauu! - nie ustępowała. Anioł stróż kotów miejskich niechętnie rozkleił powieki. - Hej, co jest? Daj mi spokój! Ledwie świta. - Mraf! - pisnęła Sterchacia, zeskoczyła z łóżka, pobiegła do drzwi i wspiąwszy się na łapki, zaczęła drapać niematerialnymi pazurkami we framugę. - Nie, nie wychodzimy teraz - burknął Hariel. - Jest za wcześnie. Śpij. - Mnia! - Nic nie słyszę! Wydaje ci się. Chociaż, czekaj no. Chyba naprawdę ktoś puka. Tylko czemu, do licha, tak cicho? Albinos wygramolił się z pościeli i ostrożnie podszedł do wejścia. Starał się nie narobić hałasu, ale w półmroku potknął się o kocią miskę, która wywróciła się z brzękiem, sypiąc chrupkami. Hariel zaklął szpetnie. - Kto tam? - zawołał, rezygnując z konspiracji. - Wpuść mnie, do cholery! Zanim zaleję ci krwią całą wycieraczkę! - usłyszał charakterystyczny, ochrypły, nieprzyjemny głos i skoczył spiesznie do klamki. *** - Chyba powinienem zapisać się na jakiś kurs pierwszej pomocy - powiedział Hariel, myjąc ręce. - Skrzydlaci do ciebie strzelają, ludzie do ciebie strzelają, w coś ty się wpakował, Świetlisty? Daimon skrzywił się boleśnie. Siedział na łóżku, cały oklejony plastrami, obwiązany bandażami i opatrunkami. Czuł się jak zużyty manekin do testów. I podobnie się prezentował. Najbardziej bolał rozorany bok i przestrzelone ramię. Dziury w skrzydłach nie okazały się specjalnie groźne, choć nieźle dokuczały. Szrama na udzie wyglądała paskudnie, ale była ledwie powierzchownym zadrapaniem. Na szczęście ludzka broń nie mogła wyrządzić większej krzywdy skrzydlatemu tej klasy, co Abaddon, lecz Frey doskonale mógłby się obyć bez serii przykrych siniaków i skaleczeń na plecach. - Nie nazywaj mnie tak. Żaden ze mnie zasrany dworzanin - burknął, prostując obolałe barki. - Zejdź z tego Świetlistego, co? Chciałbyś, żebym nieustannie przypominał ci, że jesteś stróżem? - Nie jestem - zachichotał albinos. - Oficjalnie należę do ptactwa niebieskiego. Samo dno dna. Ale dobra, nie mam ochoty się z tobą drażnić. Bądź sobie, kim tam zechcesz. Koty cię

lubią, a to najważniejsze. Sądząc z twojej grobowej miny, nie udało się, prawda? Daimon podniósł na nowego przyjaciela zmęczony wzrok. - Ano nie. Szczerze mówiąc, wszystko się spieprzyło. Za to mam trochę kasy. Może się przydać. Hariel uśmiechnął się promiennie. - Forsa zawsze się przyda. Słuchaj, jeśli to nie tajemnica, powiedz, jakim cudem ostrzelały cię dzieci Adama? Przecież nas nie widzą, do diabła! Abaddon westchnął. - No i tu mamy kolejny problem. Zwykle nie widzą. Ale wtedy, gdy korzystasz z pentagramu albo decydujesz się lecieć na łeb w dół tunelem śmierci, dochodzi do chwilowej epifanii. To znaczy, że wszyscy, którzy byli obecni podczas przejścia, mogą cię dostrzec. Po krótkim czasie rozwiewasz się niczym duch Banka, ale i tak jesteś materialny dostatecznie długo, żeby powstały ploty. Albinos pokręcił z niedowierzaniem głową. - W dół tunelem śmierci, powiadasz? Nieźle. Nawet imponująco. Chętnie bym się dowiedział czegoś jeszcze, ale ty, bracie, wyglądasz gorzej niż Łazarz. Prześpij się, to ci dobrze zrobi. I żadnych protestów. Lekarz każe. Daimon poczuł nagle, jak strasznie jest zmęczony. Niczego bardziej nie pragnął, niż się położyć. Powoli i ostrożnie ułożył się w łóżku kociego stróża, a wtedy uświadomił sobie, jakie miał szczęście, że wtedy poszedł za widmokotką. Brzydki, stuknięty skrzydlaty z dredami parzył na kuchence uśmierzające zioła, otoczony świtą burczących, ocierających się o nogi kotów, o nic nie pytając, nie żądając wyjaśnień ani odpłaty. Ot, po prostu użyczył mu swojego domu, pewnie dobrze wiedząc, że naraża się przez to na kłopoty, a nawet niebezpieczeństwo. Ale nie dbał o to. Po prostu pomagał komuś w potrzebie, a Frey nagle zrozumiał, ile to dla niego znaczy. Przepełniła go głęboka wdzięczność za tę nagłą przyjaźń, która w innych warunkach nigdy by się nie narodziła. W końcu naprawdę był Świetlistym, a ptactwo niebieskie znaczyło dla niego mniej niż błoto pod butem. Pyszny ze mnie skurwysyn, pomyślał ze smutkiem. Nie ma co. Jeszcze niedawno nawet bym na niego nie splunął. A teraz... teraz, cholera, wszystko się miesza, zmienia, dziwnieje. Jeśli wyjdę z tego żywy, będę już innym skrzydlatym. To pewne. Chciał podziękować, powiedzieć coś miłego gospodarzowi, ale słowa utkwiły mu w gardle. Zawsze miał problemy z wyrażaniem uczuć, jak powiedział Abel o Kainie. - Hej, Hariel - rzucił tylko. - Wygląda na to, że jeszcze u ciebie pomieszkam. Albinos machnął ręką. - Jasne. Nie krępuj się. Ważne, że koty cię lubią. ***

Dominia na Księżycu są fajne. Może nie aż tak, jak samo Królestwo, ale z pewnością lepsze niż Limbo czy Głębia. Jeśli jesteś akurat byłym dowódcą Szarańczy, który popełnił w życiu jeden fatalny błąd i przyłączył się niegdyś do bandy Lucka, a teraz masz szanse wrócić do którejś ze stu dziewięćdziesięciu sześciu prowincji olimpijskich, lennych ziem wszystkich Siedmiu Nieb, dzięki wstawiennictwu przyjaciela i opiece regenta, doceniasz to. Cholernie to doceniasz. I za nic nie chcesz stracić. Nawet za cenę lojalności. Chociaż to strasznie wysoka cena. Okrutna, zupełnie niemożliwa cena, którą przyjdzie ci zapłacić. Kamael snuł się ulicami Luna Urbs Major, kurortu położonego nad samym Mare Nectaris, Morzem Nektaru, znajdującego się na prywatnym terenie należącym do Gabriela. Wszystko, co miał, należało do Gabriela. Wygodna willa nad Sinus Iridum, Zatoką Tęcz, niewielka, lecz wystarczająca pensja, którą regularnie otrzymywał niby za doradztwo, ale w praktyce za działalność szpiegowską, nawet pokój w hotelu, gdzie oficjalnie przyjechał na wakacje, a naprawdę przybył na wezwanie regenta, żeby móc spotkać się i porozmawiać w spokoju. Tylko dzięki Panu Objawień miał szansę zamieszkać na stałe w jednej z prowincji olimpijskich, tak blisko Królestwa, że aż dech zapiera. A kiedyś, kto wie, może i powrócić do domu w Piątym Niebie? To przecież mogło się wydarzyć. Naprawdę mogło. W końcu w Królestwie dochodziło do dziwniejszych powrotów. Nie teraz. Jeszcze nie. Ale w przyszłości. Na samą myśl serce Kamaela zaczynało bić tęsknie i boleśnie. Dom. Znów zobaczy dom. A w każdym razie ma przynajmniej szansę. On, niegdysiejszy nieudany buntownik, potem przymusowy mieszkaniec Głębi, ograbiony i wyzuty ze swoich dóbr, wieczny uciekinier spędzający resztę życia na Ziemi, wciąż ukrywający się przed wrogami jak szczur przed deratyzacją. Wyrzutek Kamael. Aktualnie tajny doradca regenta do spraw ziemskich, rezydujący w jego włościach na Księżycu. Brzmi lepiej? Jasne, że tak. Ale to, co dobre, szybko wywraca się na drugą stronę, prezentując swoją paskudną, straszną naturę. Tego nauczył się w Głębi, a wypraktykował wśród synów Adama. Jeśli twoje marzenia zaczynają się nagle spełniać, strzeż się. Bo wkrótce czeka cię bolesne rozczarowanie. Oto prawo Kosmosu, od którego nie ma odwołania. Właśnie się o tym przekonał. Mijał kafejki pełne roześmianych skrzydlatych, spacerował bulwarem otwartym na cudowny widok Morza Nektaru, patrząc na sunące majestatycznie jachty. Wysokie, wzdęte żagle przywodziły na myśl rozpostarte skrzydła ogromnych aniołów. Przy brzegu na stromych księżycowych falach surferzy ślizgali się na grzbietach trytonów, zachęcając się do

rywalizacji wesołymi okrzykami. Spacerujący po molo rozbawieni Świetliści rzucali ryby przelatującym nisko harpiom, śledząc, jak te wdzięcznie chwytają zdobycz. Niektórzy próbowali tresować wylegujące się na przybrzeżnych głazach syreny, nakłaniając je do śpiewania oklaskami i porcjami herbatników. Głębiej, w srebrzystej toni morza, trwały zaciekłe wyścigi zawodników dosiadających wodnych smoków. Pośród kąpiących się śmigali rozbawieni śmiałkowie balansujący na deskach ciągniętych przez fruwające tuż nad falami wywerny. Inni żądni przygód i aktywnego wypoczynku skrzydlaci unosili się nad wodą w szponach Ptaków Grzmotu. Wszyscy wokoło świetnie się bawili, tylko w duszy byłego dowódcy Rycerzy Miecza mieszkał mrok. Mrok i wielkie, arktyczne zimno. Bo żeby zatrzymać to, co tak nagle dostał, musiał zdradzić przyjaciela. Jedynego skrzydlatego, który nigdy się od niego nie odwrócił. Któremu wszystko zawdzięczał. I tę willę, i opiekę regenta, i powrót na ziemie należące do Królestwa, i pozycję, i pracę. Anioła, który w przededniu walki z Siewcą wymusił na Gabrielu tymczasowe przywrócenie mu utraconego dowództwa nad całą Szarańczą, a potem zażądał dla niego schronienia na Księżycu i kolejnych przywilejów. Daimona Freya. A zdrada to paskudna rzecz. Niegodna i podła. Nawet jeśli wytłumaczono ci i pokazano dowody na to, że Abaddon oszalał. Nawet gdy przekonują cię w kółko, że chcą mu tylko pomóc, że nie ma mowy o jakiejkolwiek krzywdzie, która mogłaby go spotkać. Przyjaciele pragną uratować ciężko chorego przyjaciela. A ty też się do nich zaliczasz, prawda? Do tych, którzy tak wiele zawdzięczają Freyowi. Którzy go kochają i cenią. Dlatego musisz go znaleźć. Jak najszybciej. A potem zawiadomić regenta albo Razjela. Wszak Abaddon ukrywa się na Ziemi, a kto zna ją lepiej niż ty? Kamael wyrzutek? Kamael, który spędził całe wieki wśród dzieci Adama, zaszywając się w różnych nieprawdopodobnych kątach? Kamael, któremu leży na sercu tylko dobro biednego szalonego Daimona? Kamael zdrajca. Wolałbym nie żyć, pomyślał z rozpaczą były szef Szarańczy. Wolałbym dać się schwytać i poćwiartować wrogom. Wolałbym być już martwy. Ale przechadzał się uliczkami kurortu, wśród zadowolonych, spokojnych skrzydlatych, z duszą pełną ciemności, ciężką, niczym sam grzech. Bo chociaż szalał z rozpaczy, walczył ze sobą targany rozterkami, klął i zamartwiał się, decyzja podjęła się już sama. I ani odrobinę nie była słuszna. ***

- Nie możesz go zdjąć ze stanowiska - powiedział Razjel. Wyglądał na bardzo znużonego. Czyste jak akwamaryn błękitne oczy straciły blask, zmętniały. Cera nabrała barwy piasku pomieszanego z popiołem. Kąciki ust opadły. - Wiem - westchnął Gabriel. - Zresztą wcale nie zamierzam. Michał jest mi potrzebny. Nie zniósłbym straty kolejnego sojusznika i przyjaciela. Książę Magów zmrużył z uwagą powieki. - A jesteś pewien, że to jeszcze sojusznik? - Liczę na to. Cholera, może za ostro zareagowałem? Ale wyprowadził mnie z równowagi. Jest zazdrosny jak primadonna przed premierą. To nie czas na fochy, Razjel. Co by było, gdyby naprawdę zdołał zabić Freya? Nie chcę nawet o tym myśleć. Pan Tajemnic uśmiechnął się krzywo. - Ja bym się tak nie przejmował. Nie zdoła. Przecież znasz Daimona. - Znam też Michaela - odparł regent ponuro. - W końcu faktycznie jest największym rycerzem Królestwa. Gdyby, niech Jasność uchowa, tych dwóch się starło... - Powstałby burdel na skalę kosmiczną - dokończył rzeczowo Razjel. - W każdym razie staraj się postępować ostrożniej. Zdajesz sobie sprawę, że w razie czego Zastępy pójdą za swoim ukochanym dowódcą? Nie stać nas na stratę armii. Mielibyśmy na łbie nie tylko szalonego Freya, ale i bunt porównywalny w skali do odejścia Lucyfera. - Jasne, wiem, wiem! - jęknął udręczony Gabriel. - Naprawdę nie masz mi do powiedzenia nic bardziej budującego? Uruchamiasz w środku nocy Oko Dnia tylko po to, żeby mnie strofować? Nie ukrywam, że mógłbyś z tym zaczekać do rana, co? - Nie mógłbym. Skończyłem właśnie obliczenia, dokonałem niezbędnych przygotowań i wiem, że jestem w stanie podjąć się wyprowadzenia Hii z niebytu. Gabriel gwizdnął przez zęby. - Jak wysokie jest ryzyko? Śmiech Razjela zabrzmiał sucho i zgrzytliwie, jak dźwięk pilnika szorującego żelazną sztabę. - Bracie, lepiej nie pytaj! Tak czy inaczej, postanowiłem. Spróbuję. Za kilka dni, gdy konstelacje i planety ustawią się w najprzychylniejszej konfiguracji. - Chcę być obecny! To rozkaz regenta! - wtrącił szybko Dżibril. Książę Magów skrzywił się z przekąsem. - Pewnie. Innej reakcji się nie spodziewałem. Odezwę się, gdy będę mógł dokładnie określić datę i godzinę. Tafla Oka Dnia przybladła. - Zaczekaj! - zawołał Gabriel. - Ta anielica, którą ci podesłałem, nada się? - Idealna nie jest, ale coś wykombinuję - burknął Razjel i wyłączył transmisję. Regent Królestwa patrzył przez chwilę w pusty kryształ magicznego komunikatora. Wygląda, jakby oślepł, pomyślał ponuro. Obyśmy obaj nie okazali się tak samo

zaślepieni, zabierając się do tego cholernego rytuału. Dwóch idiotów brnących po omacku przez najgęstszy mrok czarnej magii. Oby tylko Razjel miał blade pojęcie, co robi. I oby Jasność nam wybaczyła. Bo przecież dobrze wiemy, jakie świństwo chcemy uczynić. *** Wyspa jednorożców. Pałac. Sad pełen jabłoni. Cienisty, prastary las rozświetlony drobnymi kałużami słonecznego blasku. Posiadłość Hii. Jego słodkiej, małej dziewczynki. Azyl. Cudowne miejsce. Na Jasność, gdzie się to wszystko podziało? Ziemia nie odrodziła się po kataklizmie. Zwalone pnie gniły, wykroty napełniły się cuchnącym błotem, ruiny budynków wyglądały jak kawałki skamieniałych kości wystające z ran w glebie. Szaro-czarnego krajobrazu zniszczenia nie rozjaśniał najmniejszy zielony pęd, najsłabszy blady kwiatuszek. Nie było owadów ani ptaków. Wyspa przypominała cmentarzysko. Miejsce na zawsze skażone eksplozją mrocznej magii. Czarodziejska iluzja, z wielkim trudem nałożona niegdyś przez Razjela, zblakła niemal zupełnie. Niegdyś straszne okaleczenia przyrody widoczne były tylko kątem oka, niczym stary, prześwietlony slajd przeświecający przez nowy, ładny i czysty. Teraz resztki magicznego parawanu boleśnie rzucały się w oczy. Gdzieniegdzie tylko połamane, sczerniałe kikuty drzew owocowały przejrzystymi, niematerialnymi jabłkami zrobionymi z dymu i pobożnych życzeń. Trawa przypominała raczej cień niegdysiejszej pleśni, a wyblakły, widmowy obraz pałacu, unoszący się nad zgliszczami niczym opar fatamorgany, sprawiał szczególnie przygnębiające wrażenie. Zachodzące krwawo słońce rozchlapywało posokę czerwonego światła na szczątkach byłych budynków, zamieniając wyspę znów w pobojowisko. - Hija też tak to postrzega? Jak upiorne, szydercze wspomnienie dawnej posiadłości? Gabriel przerwał ciężkie, ponure milczenie. Razjel wzruszył ramionami. - Nie wiem. Mam nadzieję, że nie. Nie rozmawiałem z nią o tym. Pewnie wcale nie miałeś ochoty, pomyślał ze smutkiem Dżibril. Też bym się nie chciał dowiedzieć, że nasza kochana księżniczka tkwi uwięziona na gigantycznym śmierdzącym śmietniku. Razjel zatrzymał się przed resztkami pałacowej bramy. Odwrócił ku przyjacielowi napiętą, posępną niczym u grabarza twarz. - Tam, gdzie kiedyś był dziedziniec, znajdziesz podróżny kufer. W środku są ceremonialne szaty ozdobione odpowiednimi pentaklami. Masz też instrukcje, jakie znaki

wymalować na twarzy i rękach. Wraz z rysunkami i kolejnością nanoszenia poszczególnych symboli. Zrób to dokładnie, a istnieje nikła szansa, że przeżyjesz rytuał. Tylko się nie pomyl, na litość Jasności! Przebierz się i przyjdź do ogrodu, a raczej tego, co z niego zostało. Zaczynamy tuż po zmierzchu. To będzie długa noc, Dżibril. - Uda się - powiedział Gabriel, ale zabrzmiało to wątło i niepewnie. Książę Magów nawet nie skrzywił się w udawanym uśmiechu. - Idę wszystkiego dopilnować. Nie spóźnij się. Masz być na miejscu, gdy tylko słońce zajdzie. Nie oglądając się, ruszył w stronę niegdysiejszego ogrodu. - Razjel! - zawołał za nim Pan Objawień. - A ona... ta stara? Już tam jest? Czarnoksiężnik skinął głową. - Czeka. Słuchaj, mówiłem, że nie musisz w tym uczestniczyć... - Daj spokój! - obruszył się regent. - Wchodzimy w to obaj albo wcale. Błękitne oczy Razjela pociemniały ze zmęczenia i niewyspania. A także z niepokoju. Po raz pierwszy Gabriel zauważył, że kostyczny, zawsze chłodny i opanowany archanioł się boi. Boi jak diabli. Zachowywał się nienaturalnie sztywno, był spięty i blady, a w dodatku jego duże, chude dłonie drżały. Nieznacznie, lecz zauważalnie. Gabriela przeszedł dreszcz. W co my się pakujemy? - pomyślał ze strachem. - Jak uważasz - mruknął niechętnie Pan Tajemnic. - Najwyżej Królestwo straci regenta. Ale ubierz się starannie, zgodnie z instrukcją, dobra? Sam bym cię przygotował, lecz nie dam rady. Nie zdążę. Za dużo mam tej nocy na głowie. - W porządku - uspokoił go Gabriel. - Poradzę sobie. Idź już. Bo przegapimy ten twój korzystny układ gwiazd. - Korzystny? - Razjel wzruszył ramionami. - Raczej makabryczny. Za chwilę w ogrodzie, cokolwiek się będzie działo, staraj się zachować spokój. To najważniejsze, rozumiesz? Wszystko zostaw mnie. W żadnym razie się nie wtrącaj. Nawet jeśli będzie ci się zdawało, że sprawy przybierają zły obrót. Poradzę sobie. Zaufaj mi. - Jasne - powiedział Pan Objawień, bynajmniej nie uspokojony. *** Kiedy jesteś regentem Królestwa, jednym z wyższych skrzydlatych w Uniwersum, władcą, politykiem, konspiratorem i gwarantem prawa, musisz także być po trosze magiem. A jako mag słyszałeś pewnie niestworzone opowieści o czarnym ogniu. Ale jako istota rozsądna i twardo stąpająca po ziemi odłożyłeś je tam, gdzie ich miejsce. Między bajki. No bo czy można uwierzyć w mroczną i straszliwą materię czarnego płomienia, nieustannie przemierzającą zimne przestrzenie Kosmosu gigantycznymi kłębami mocy, której

do końca nie jest w stanie kontrolować nawet sama Jasność? Zwłaszcza że siła ta, zdumiewająca i potężna, ma być nie czym innym, tylko energią śmierci, swoistym skupiskiem nadprzyrodzonej entropii, powstałym w momencie, gdy Pan powołał do istnienia Kosmos? Z niebytu wyłoniło się więc światło i ciemność, uległy się gwiazdy i planety, pojawiły żywe istoty, zaś czarny ogień zapłonął podobno już w momencie, gdy Jasność wyraziła wolę stworzenia Uniwersum, jako osobliwy kod dezintegracji, jądro przyszłego niebytu. Stos pogrzebowy przygotowany zawczasu dla świeżo stworzonego świata. U końca czasów czarny płomień pochłonie wszystko, co kiedykolwiek utworzyła ręka Pana. Nie wiadomo tylko, czy skutkiem tego znów zapadnie wiekuisty mrok, czy z pogorzeliska odrodzi się wspaniały, nowy Kosmos. Niektórzy ośmielają się szeptać, że nie wie tego także Światłość. Jeśli okaże się, że w myślach i uczynkach stworzeń, które pospołu zginęły w płonącej czerni, przeważy zło, świat nie podniesie się z popiołów. W przypadku zwycięstwa dobra zapanuje niekończący się złoty wiek. Na razie mroczna, ognista materia przemierza lodową pustkę między gwiazdami, z każdą sekundą nabierając mocy, gdyż karmi się śmiercią. Zgasła iskra życia najdrobniejszego choćby stworzenia, pierwotniaka, owada, rośliny, bakterii, buduje potęgę czarnego ognia. Kiedy nadejdzie kres i zginie wszystko, co żywe, Kosmos wybuchnie mrocznym płomieniem w ostatnim pogrzebowym rytuale. Tak mówi legenda. Niemądra legenda, jak byłby w stanie przysiąc Gabriel. Aż do teraz. Gdyż w chwili, gdy tylko wkroczył do zrujnowanego ogrodu, ujrzał szpaler pochodni płonących zimnym, przyprawiającym o dreszcze blaskiem. A języki ognia unoszące się znad głowni były czarne jak samo Piekło. I równie złowieszcze. Archanioł Objawień czuł zarówno buchające od płomienia porażające gorąco, jak i paraliżujący chłód kosmicznej głębi. Buzujące czernią i śmiercią pochodnie wiły się niczym żywe stworzenia, a ogień krzyczał. Krzyczał tak, aż włosy stawały dęba. W skręconych, strzelających mrocznymi iskrami ozorach czarnego blasku pojawiały się i ginęły wrzeszczące, zdeformowane twarze, wyjące pyski potwornych psów czy wilków, rozwarte paszcze upiornych drapieżników. A w tym chóralnym jęku, złowrogim zawodzeniu, płomienistym ryku dawał się słyszeć jeden przenikliwy szept: „Pożremy was, jeśli zdołamy”, „Pożremy was, jeśli zdołamy”, „Pożremy was, jeśli zdołamy”. Strużki zimnego potu spływały po skroniach, karku i plecach regenta Królestwa. Bo zrozumiał od razu. Zdołają. Kiedyś w końcu zdołają, choć wolałby tego nie doczekać. Szedł więc aleją czarnej śmierci, wsłuchany w głos upiorów, a wokół ścieżki, ułożone w

dziwaczne, obrzydliwe figury, leżały martwe zwierzęta. Kozły z wyprutymi festonami wnętrzności, kruki poukładane w skomplikowane spirale i trystyki, barany tworzące na ziemi obrazy gwiazd i konstelacji, ogromne, podobne do głazów tusze byków ustawione w okręgi i elipsy, jaszczurki i węże powykręcane w kształt starożytnych, dawno zapomnianych liter i słów. A sierść, skóra czy upierzenie każdego z ofiarnych stworzeń miały barwę ciemniejszą niż węgiel. Koszmarny alfabet śmieci. Układanka dla kostuchy. Powietrze przesycał odór świeżej posoki, wypatroszonych organów, niestrawionej treści żołądkowej, żółci oraz nadciągającej już, niczym zapowiedź moru, przyszłej zgnilizny. Czarny ogień odbijał się szyderczo w zmętniałych, szeroko rozwartych ślepiach zwierząt, nadając im złudne pozory życia. Gabriel byłby gotów przysiąc, że zaszlachtowane stwory toczą za nim niechętnym, złowrogim spojrzeniem. „Pożremy was, jeśli zdołamy”. Wydawało mu się, że straszna aleja nie ma końca, a każdy krok wydłuża ją aż do granicy nieskończoności. Że ogarnia go nie noc, tylko nicość. Ponura, bezgwiezdna otchłań Kosmosu, zimna jak ślepia pająka. I tak samo bezduszna. Mijając martwe gołębie, kawki, kury i gęsi, poukładane w fantazyjne symbole, zastygłe w pozach egzotycznych tancerek owce i krowy, mógł myśleć tylko o jednym. Razjel to zrobił. Mój przyjaciel Razjel, starannie i metodycznie, stworzył tutaj to panoptikum śmierci, ten szyderczy balet ofiarnych wnętrzności, mięsa i krwi. Pan Tajemnic, Książę Obecności, a teraz po prostu czarny mag. Czarnoksiężnik. Babrający się, nurzający w esencji zła, żądz, mroku i ciemnych spraw. Na Jasność, czy cokolwiek jest tego warte? Nie umiał odpowiedzieć. Ale decyzja zapadła. Dobro Królestwa wymaga przecież najwyższych ofiar. Skrzywił się w gorzkim uśmiechu. O tak. Dla Królestwa wszystko. Nawet bluźniercza czarna magia. Lecz i tak zamarł jak wryty, gdy za załomem starego muru oddzielającego niegdyś sad ujrzał miejsce rytuału. Trzy kręgi czarnych pochodni miotały się niczym wściekłe żmije, wyjąc, chichocząc i rycząc. Pośrodku, otoczony przez mroczny płomień, leżał na ziemi stwór, ogromny niczym dom. Łuski pokrywające jego cielsko lśniły oleiście. Trzy pary potężnych skrzydeł okrywały go srebrzystym całunem. Łba nie było widać, gdyż spoczywał gdzieś pod warstwą fosforycznych, bielejących w ciemności piór. Na pierwszy rzut oka zdawał się martwy, lecz z wolna unoszące się w głębokim oddechu boki i drżące końce lotek świadczyły, że kostucha jeszcze nie przytuliła go do piersi. Smok Chaosu? - zdumiał się Gabriel. Ma nieco nietypowy pokrój i wydaje się trochę za mały, ale co, u diabła, miałoby to być innego? Zaraz, a co tam za nim majaczy? Rany, jak

cuchnie! Na litość pańską, co za szkaradztwo wzniósł tutaj Razjel, niech Jasność ma go w opiece! Istotnie, tuż za płomiennym legowiskiem smoka stała osobliwa, makabryczna konstrukcja. Ogromne krzesło czy tron, zbudowane z kości, ścięgien i świeżo zdartych zwierzęcych skór. Potworny mebel oblepiała śliska, opalizująca w blasku ognia, krzepnąca posoka. Długie, gładkie piszczele nóg i podłokietników łyskały upiorną bielą, oparcie ze splecionych żeber oblepiały frędzle skrzepów. A na siedzeniu spoczywał potwór. Wielki na ponad trzy metry golem z mięsa, gnatów, zwierzęcych wątpi, sierści, piór i zbrylonej krwi. Straszliwa kukła powiązana była rzemieniami ze skóry i ścięgien. Gapiła się na Gabriela ślepiami zasnutymi bielmem śmierci. Na jej kolanach, na kształt koszmarnej lalki, siedziała drobna, chudziutka anielica, ubrana w białe niegdyś szaty. Pan Objawień rozpoznał bladą, zwiędłą, pomarszczoną twarz staruszki. Akne. Skrzydlata, którą bez skrupułów przekazał Razjelowi, żeby zastąpiła uwięzioną w niebycie Hiję. Nie umiał spojrzeć jej w oczy, przerażony cofnął się odruchowo, odwracając wzrok. A wtedy zdarzyło się coś potwornego. Smok Chaosu uniósł się, rozsunął z szumem lotek skrzydła i zwrócił oblicze ku regentowi Królestwa. Zaś Gabriel go rozpoznał i zadrżał, zdjęty niemą grozą. Bo to nie było bezrozumne dziecię pierwotnego Mroku. W czarnym okręgu ognia zostało uwięzione jedno z Boskich Zwierząt. Bestia Pańska. Prawy sługa Jasności. Skrzydlaty. Jeden z najstarszych, najbardziej pierwotnych aniołów. Byt, który Światłość powołała do życia jeszcze w czasach przed Stworzeniem. Boskie Bestie, obdarzone niezwykłymi mocami istoty starsze niż Wszechświat, wydawały się obce i niepojęte nawet wyższym Świetlistym. Zamieszkiwały puste, odległe krańce Kosmosu i Sfer Poza Czasem, bardzo rzadko pojawiając się w Królestwie. Ich umysły funkcjonowały w niezrozumiały sposób, mowa była pokrętna i pełna zawiłych metafor, a kształty niepodobne do anielskich i ludzkich. Większość skrzydlatych, w tym także po trosze i Dżibril, sądziła, że Bestie są obłąkane. Lecz tak czy inaczej były pełnoprawnymi aniołami. Podwładnymi Jasności. Braćmi w wierze i obowiązku. Posłańcami wypełniającymi rozkazy Pana. A teraz taki właśnie prastary sługa Światła miał zostać złożony w ofierze w ohydnym czarnomagicznym rytuale. Który przeprowadza Razjel, Archanioł Obecności i Pan Tajemnic. Zaś regent Królestwa przygląda się temu i milczy. Pan Objawień poczuł, że zaraz zemdleje. Długa, niezwykle wąska twarz Istoty pozbawiona była oczu. Usta przypominały starą szramę, nos był wybrzuszeniem chrząstki, z cienkimi szczelinami nozdrzy. Zamiast uszu widniały tylko małe okrągłe otwory. Wydłużoną nienaturalnie czaszkę porastały kostne

grzebienie i guzy pokryte lśniącą, opalizującą księżycowo łuską. Każdy kończył się ostrym, czerwonym niczym krew kolcem. Długa, segmentowa szyja łączyła się z obłym tułowiem, także łuskowanym jak u gada. Stwór nie miał rąk, z jego barków wyrastało sześć ogromnych niby żagle skrzydeł, pokrytych niezliczoną rzeszą szeroko rozwartych ludzkich oczu. Zupełnie różnych od siebie, pojedynczych, a nie zgrupowanych w pary, jakby ktoś po prostu rozrzucił je niedbale wśród piór. Oczu męskich, kobiecych, dziecięcych, pięknych i kaprawych, mrugających, wytrzeszczonych, zalotnych, surowych, zezowatych, ślepych. Niektóre były skośne i ciemne jak kawa, inne błękitne i zamglone niemowlęcym oparem wiecznego zdumienia, poczerwieniałe z gniewu lub świecące żywym, bystrym blaskiem. A teraz wszystkie te niezliczone tęczówki, niebieskie, zielone, szare, piwne i czarne, spoglądały na Gabriela z nienawiścią. Regencie! - usłyszał w głowie głos, niczym zawodzenie wichury. Regencie! Groza! Zadrżał z przerażenia, gotów pędzić, uwalniać Istotę, tłumaczyć, błagać o wybaczenie, gdy poczuł na ramieniu uścisk chudej, lecz silnej dłoni. - Nie - powiedział Razjel chrapliwie, jakby z wielkim trudem artykułował słowa. - Nie wolno ci się wtrącać. Obiecałeś. Pan Objawień odwrócił się i z lękiem spojrzał na przyjaciela. Książę Magów miał oczy wypełnione najczystszym błękitnym szaleństwem, jakiego na próżno by szukać w którymkolwiek ze ślepi osadzonych na skrzydłach Boskiej Bestii. Nie nosił ceremonialnej szaty zdobnej pentaklami i spirytystycznymi symbolami tak jak Gabriel, lecz krótką, wściekle szafirową tunikę bez wzorów. Jego ściągnięta, szczupła twarz, zaplecione w warkocz czarne włosy i dłonie wolne od magicznych pierścieni czy bransolet były starannie pomalowane krwią. Krzepła już, wykrzywiając rysy Pana Tajemnic w koszmarną maskę. W ręce ściskał prostą, gładką pałkę, czarną niczym dno Piekła. - Muszę - szepnął zdławionym, strasznym głosem. - Rozumiesz? Muszę! Dżibril nic nie pojmował, ale skinął głową, bo gardło miał zbyt ściśnięte, by przemówić. - Czekaj tu - rzekł Razjel. - I nie drgnij nawet. Stój w miejscu. - Dobrze - zdołał wychrypieć regent Królestwa, choć najchętniej natychmiast rzuciłby się do ucieczki. - Przysięgałeś - szepnął nieprzytomnie Książę Magów. - Przysięgałeś. Nikt nie może wiedzieć. Nigdy! I odszedł, stawiając sztywne, nienaturalnie długie kroki. Wyglądał jak szaleniec. A Gabriel nawet nie chciał myśleć, do czego by doszło, gdyby i ten przyjaciel postradał nagle zmysły. Czarny ogień syczał złowrogo, śpiewając monotonną, krwiożerczą pieśń pożercy. Razjel stanął tyłem do kościanego krzesła, uniósł grubą, krótką różdżkę i zaczął intonować zaklęcia. Brzmiały zaskakująco śpiewnie i miękko. Gabriel, który jako archanioł i cherubin znał siedemdziesiąt języków Ziemi i Sfer Poza Czasem, nie był w stanie zrozumieć ani słowa.

Książę Magów przemawiał w jakiejś zapomnianej starożytnej mowie, dialekcie Chaosu z czasu poprzedzającego Stworzenie. Jakby pobudzone dźwiękiem jego głosu, czarne płomienie wybuchły groźnym sykiem, skwierczeniem i dudnieniem. „Pożremy!”, „Pożremy!”, „Pożremy!”, krzyczały pochodnie, a Razjel zdawał się im przytakiwać, obiecując kolejne ofiary. Ogień wystrzelał w górę, uniesiony szaleństwem, trawiony głodem i gorączką, niczym żywe, lecz chore stworzenie. Boska Bestia uwięziona pośrodku kręgu porwała się na nogi, bijąc skrzydłami, jakby starała się zagasić płomienie. Rozwarła usta, wydając głuchy, dudniący dźwięk, podobny do odległego bicia w tysiące bębnów. Porwał się wściekły, huraganowy wiatr, lecz Gabriel nie wiedział, czy to skutek działania Istoty, czy raczej czarów Razjela. Wicher wciąż przybierał na sile, targając szatami Archanioła Objawień, zmuszając go do kulenia się i mrużenia oczu. Z ziemi uniósł się pył, drobiny piasku i żwiru poszybowały w powietrze, skręcone w miniaturowe tornada. Maleńkie, ostre kamyczki uderzyły regenta Królestwa w twarz. Próbował naciągnąć głębiej kaptur szaty, ale wichura wydzierała mu materiał z palców, wyszarpując długie niczym frędzle strzępy. Wściekłe podmuchy przygięły do ziemi pochodnie, telepały upiornym krzesłem z mięsa i cielskiem kościanego giganta, niemal zdmuchując mu z kolan krzyczącą z przestrachu Akne. Gabriel zdołał dostrzec, że anielica składa dłonie i pochyla głowę, zaciskając z całej siły powieki. Modli się, zrozumiał ze zgrozą. Na Jasność, ona się modli! Panie, wybacz nam, bo nie zdobędzie się na to żadna obdarzona sumieniem istota w Kosmosie! Tymczasem Boska Bestia wyprostowała się na całą wysokość, wyciągając segmentową szyję ku czarnemu niebu nocy, i wzniósłszy twarz w górę, jakby dopominała się interwencji samej Światłości, wybuchła straszliwym lamentem. Brzmiało to jak szloch z Otchłani, jak kwilenie niewiniątek, jak krzyk potępionych i jęk konających. Fala dźwięku niemal zwaliła Gabriela z nóg. Złożył się wpół, odruchowo przyciskając dłonie do uszu, nie zdając sobie sprawy z tego, że sam także krzyczy. Strzępy skór i ścięgien z naderwanej konstrukcji tronu mięsnego demona powiewały w powietrzu na kształt szyderczych sztandarów. Wicher darł pasy z ciała kukły, wyszarpywał kawały stygnących, okrwawionych tkanek, wywijał pękami żył niczym biczem o wielu rzemieniach. Fragmenty porwanych, poplamionych szat Akne płynęły w powietrzu, niby opadłe płatki kwiatów z rajskich jabłoni. Zbezczeszczony Eden. Splugawiony Avalon. Gaj Hesperyd zdeptany butem barbarzyńcy. Niegdysiejszy ogród Hii. Pośrodku tego chaosu stał Razjel, opanowany, nieporuszony, z drewnianą pałką

skierowaną wprost w uwięzioną między kręgami ognia Bestię. Jego wicher się nie imał. Włosy splecione w schludny warkocz, oblepione teraz posoką, przypominały dziwaczną perukę. Twarz Księcia Magów, oblicze posągu z miedzi. Śpiewał inwokacje miękkim, niemal łagodnym głosem, wciąż kierując czarną różdżkę w stronę Istoty. A ona słabła wyraźnie, zapadała się w sobie, kuliła, coraz wolniej bijąc skrzydłami. Nadal ciągnęła swą potężną pieśń śmierci, ale już ciszej, żałośniej, prosząco. Jednak Razjel pozostawał niewzruszony. Gabrielowi wydawało się, że zapadł w jakiś trans, że myślami znajduje się gdzieś daleko, zadumany, lecz natchniony. Aż do chwili, gdy Pan Tajemnic odwrócił lekko głowę, a regent dostrzegł wyraz jego oczu. Błękitnych jak Błogosławione Łany. Zimniejszych niż czarne płomienie. Lodowych. Niezłomnych. Obcych. Pan Objawień zadrżał. Zrobi to, pomyślał. Złoży ostatnią, najpotężniejszą ofiarę. Nie cofnie się. Teraz już na pewno się nie cofnie. A ja jestem świadkiem morderstwa. Gorzej, wspólnikiem zbrodni. Zrobiło mu się słabo, o mało nie upadł. Szalony wiatr ucichł prawie zupełnie, powietrze pachniało jak rozgrzane żelazo, ziemia parowała odorem świeżej krwi. Zaś Razjel czarnoksiężnik, Razjel nieustępliwy, Razjel zatwardziały w złu, Razjel, jakiego nie znał, raptownie urwał swoje melodyjne inkantacje, machnął w powietrzu pałką i powiedział coś, co brzmiało jak: „Idźcie w tango!”. Rozkaz, wypowiedziany chłodnym, sarkastycznym tonem, wyprutym z emocji i choćby odrobiny współczucia, okazał się skierowany do tusz zaszlachtowanego mięsa. I mięso usłuchało. Otwarte jak piórniki kozły, byki, owce i reszta pomniejszych trupów z trudem, lecz posłusznie zaczęły gramolić się z ziemi, ciągnąc za sobą girlandy cuchnących jelit. A potem sztywno, bez wdzięku, niczym figury w ratuszowym zegarze, wspięły się na tylne nogi i puściły w taniec. Ciężkie cielska wirowały w upiornym kontredansie, co chwila zginając się w ukłonach i dygając. Racice, łapy i kopyta miarowo uderzały w ziemię. Martwe, wyprostowane jak kije przednie kończyny sterczały na boki niczym osobliwe wieszaki. Odrąbane lub podcięte łby, często trzymające się tylko na płacie skóry czy mięśni, kiwały się i podrygiwały do taktu. W zastygłych ślepiach odbijał się złowrogi blask czarnego ognia. „Zabijemy was, jeśli zdołamy”. Nie zapominajcie o tym nawet na chwilę! Po chwili cała aleja śmierci tańczyła, zamieniając się w wenecki korowód rodem z koszmaru rzeźnika. A ten żałosny, obrzydliwy, przerażający pochód, w bolesnych skurczach tanecznych figur, przywodzących raczej na myśl nieudany eksperyment Frankensteina, parł naprzód, przybliżając się coraz bardziej do Razjela i dyszącej w okowach płomiennych kręgów Istoty. Oraz, niestety, Gabriela.

Pan Objawień zatrząsł się jak w ataku febry. Jego zęby dzwoniły, dłonie drżały. Doświadczył wielu dziwnych i strasznych przeżyć, ale nigdy jeszcze nie zdjął go taki lęk. Mógł tylko bezradnie patrzeć, jak martwe ofiarne zwierzęta osaczają go, podążając w śmiertelnym milczeniu ku czarnym ognistym okręgom. Boska Bestia także zamarła, ogarnięta grozą. Ze wszystkich oczu popłynęły łzy, wsiąkając w pióra skrzydeł. Z ust wydobywał się cichy skowyt. Zaś Książę Magów, surowy, spokojny, skrwawiony, w tunice krzyczącej wściekłą, szafirową barwą, niczym dyrygent wymachiwał pałką, kierując swoimi niezgrabnymi baletmistrzami. Ku czarnym płomieniom, dzieci! Jeszcze raz prosto w ramiona śmierci! I one szły. Martwe zwierzęta. Wypatroszone tusze. Mięso. A ogień pochłaniał je, jedno po drugim, z każdą chwilą nabierając mocy. Nienasycone czarne ozory wystrzelały w górę, wyżej i wyżej, jakby chciały już teraz, natychmiast sięgnąć odległych, mdłych gwiazd i pożreć je, kończąc tym samym istnienie Kosmosu. Płomienie przybierały na sile niczym fale przypływu. Potrójny krąg zlał się momentalnie w jeden, a ten rozprzestrzeniał się, zamykał nad Boską Bestią niczym stos. Każda kolejna spopielona ofiara wzmacniała moc mrocznego ognia. Istota nie walczyła już. Niezliczone oczy wciąż broczyły łzami, lecz twarz stwora wydawała się spokojna. Jedynie w chwili, gdy baldachim płomieni napinał się ponad obłą, ślepą głową, Bestia zakrzyknęła wielkim głosem. Brzmiało to jak jęk wichury i dudnienie błyskawic, lecz Gabriel wyraźnie usłyszał w głowie wołanie: Regencie! Regencie! Biada! A potem był tylko ogień. I cisza. Cisza śmierci. Pan Objawień zdał sobie sprawę, że on również płakał, gdyż policzki miał mokre od łez. Wszystkie zwierzęta zniknęły w otchłani czerni, która pochłonęła Istotę. Ogień przygasł, a w samym sercu potrójnego kręgu, tam gdzie zginęła Bestia, ziała teraz dziura mroku, czarniejsza niż panująca wszechwładnie noc, ciemniejsza niż pustka Kosmosu. Razjel stał wyprostowany, niewzruszony, tylko oczy płonęły mu zimnym, arktycznym szaleństwem. Dał znak swoim berłem, a wtedy golem spoczywający na kościanym tronie poruszył się. Ciężkie cielsko drgnęło, podrywając się do góry. Anielica Akne krzyknęła rozdzierająco, gdy ogromna dłoń zamknęła ją w uścisku ścięgien i tkanek surowego mięsa. Upiorna kukła poruszała się niezwykle wolno, niezgrabnie, lecz niezmordowanie, cuchnąc, brocząc krwią i gubiąc kawałki rąbanki przy każdym kolejnym kroku. Pan Tajemnic

ponaglał ją ruchami różdżki i ochrypłymi okrzykami. Akne krzyczała cały czas strasznym, wysokim głosem, szarpiąc się w uścisku potwora. Jej blada, wąska niczym księżyc w nowiu, starcza twarz była tak napięta, jakby za chwilę miała pęknąć. Siwe włosy rozsypały się, tworząc srebrzystą aureolę. Chude, ptasie ramiona drgały w spazmach płaczu, wątłe ręce odpychały palce golema, starając się poluźnić uścisk. A groteskowy stwór, ten wywrócony na lewą stronę King Kong, człapiąc ciężko, kiwając głową i wodząc nieprzytomnym, zastygłym wzrokiem trupa, niósł ją w stronę czarnego otworu w strukturze nocy. Bez trudu przekraczał okręgi czarnego płomienia, aby wreszcie powoli, ciągnąc za sobą nogi, wejść w wyrwę powstałą w rzeczywistości i rozwiać się jak dym. A potem czas zamarł. Zastygł jak żywica. Gabriel stał, kurczowo zaciskając dłonie, czekając, aż skończy się wieczność. Lecz ona trwała niestrudzenie, niepokorna, śmiała, nie poddając się zabójczemu działaniu mrocznego ognia. Dlatego gdy wreszcie drobny, wydłużony kształt niczym pocisk wystrzelił z bramy w murze nocy, Pan Objawień wydał stłumiony krótki okrzyk. Zdążył tylko zobaczyć, jak błękitny kot ze ślepiami pałającymi najczystszym przerażeniem śmiga obok jego nóg i znika w mroku. Na Jasność, to Nehemiasz! - zrozumiał. A zaraz potem pojął jeszcze jedną straszną rzecz. Nie udało się. Przeszedł tylko kot. Hija znów utknęła. Więc na nic to straszne poświęcenie, ta ponura, niegodna skrzydlatego magia, ta śmierć niepotrzebna, okrutna, bez sensu. Wszystko na nic. Zapłakałby, ale chyba już nie umiał. Jego łzy spłynęły z niezliczonych oczu zamordowanej Istoty. Nie została choćby jedna. Lecz właśnie wtedy w dziurze między światami dostrzegł słabe poruszenie. Coś drgało w ciemności, kolebało się, szło. Golem Razjela. Teraz już nie człekokształtna kukła, ale rozpadający się, poszatkowany niczym rąbanka zewłok. Pełznąca z rozpaczliwą determinacją sterta obnażonych mięśni i kości. Preparat anatomiczny. Upiór. Gabriela przeszedł dreszcz obrzydzenia i lęku. Ale w ramionach, w rozmiażdżonych, połamanych strzępach czegoś, co być może było niegdyś ramionami, stwór niósł coś. Kogoś. Drobną postać o smukłych błękitnych skrzydłach. Archanioł Objawień poczuł, że wraca mu życie. Wiara. Moc. Nadzieja. Lecz zaraz zgasły, zmarniały jak zmrożony przymrozkiem liść. Bo postać się nie poruszała. Leżała bezwładnie, a kobaltowe loki, teraz brudne i uwalane krwią, wyglądały jak śmiertelny kir.

Chciał rzucić się na pomoc, biec, pędzić, ratować, ale nogi odmówiły mu posłuszeństwa. Stał więc bezradnie, patrząc, jak golem z Hiją w objęciach przekracza ostatni, trzeci krąg, a potem pada ciężko na kolana i rozsypuje się w wielką, bezkształtną kupę miecha, a niebieskowłosa anielica pada na ziemię, bezwładnie jak wór kartofli. Z rozpaczliwym wysiłkiem zmusił ciało do posłuszeństwa i ruszył niezgrabnym truchtem. - Razjel! - wychrypiał przez ściśnięte gardło. - Razjel! Pomóż! Ale Książę Magów nie był zdolny udzielić nikomu pomocy. Zgiął się wpół, jakby ktoś uderzył go w brzuch, skulił się, objął ramionami głowę i zapłakał. Strasznie. Boleśnie. Bezwstydnie. Łzy żłobiły kręte ścieżki w masce zakrzepłej krwi, ściekały na ziemię ciężkimi czerwonymi kroplami. Gabriel, nie zważając na przyjaciela, przypadł do Hii, rozpaczliwie szukając pulsu. *** Ziemia bywa przyjemnym miejscem. Bezpiecznym. Spokojnym. Pełnym dogodnych kryjówek oraz miejsc, gdzie można się zabawić lepiej niż w samym Limbo. Tak, Ziemia to fajne miejsce. Zarówno dla skrzydlatego, jak i Głębianina. Dla kogoś, kto nie jest ani pełnoprawnym skrzydlatym, ani porządnym Głębianinem, z konieczności zostaje domem. Dlatego gdy Kamael znów wylądował na ulubionej planecie Jasności, poczuł, jakby powrócił w rodzinne strony. Tyle że wcale dobrze mu się nie kojarzyły. Raczej beznadziejnie i smutno, trzeba przyznać. Spędził tutaj tak wiele czasu jako wyrzutek i uciekinier, że teraz targały nim podobne odczucia, co recydywistą powracającym do znajomego więzienia. Nigdy więcej! - powtarzał sobie, przemierzając znane na pamięć ulice. Za cholerę tu nie wrócę! Za cholerę nie będę znów tutaj mieszkał. Sorry, Daimon, bracie, przyjacielu, dobroczyńco. Sam rozumiesz. Muszę. Muszę, bo inaczej skończę jako wyjący do księżyca wariat. W końcu, do licha, czy robił coś złego? Tylko starał się pomóc stroskanym przyjaciołom uzyskać choćby drobną informację o miejscu pobytu lub stanie zdrowia chorego kumpla. W sumie nic naprawdę podłego. Żadne prawdziwe kurewstwo. Dobry uczynek, jeśli inaczej na to spojrzeć. Ale i tak czuł w ustach podły smak goryczy, a myśli miał czarne i robaczywe niczym Judasz. Lokal „Pod Wesołym Diabłem” mieścił się w piwnicy ludzkiego klubu. Zwykle wieczorową porą aż puchł i tętnił od bywalców, dzikiej muzyki i oparów fatimskiej trawy, ale dziś wydał się Kamaelowi opuszczony i ponury.

Wykidajło, stary, wielki jak Samson Głębianin zwany figlarnie Wole Oczko, zerknął na niego przez wypukłe ślepie wizjera i bez słowa odemknął drzwi. Bar nie miał żadnego szyldu, a jedynym kryterium wyboru gości było widzimisię piekielnego ochroniarza. Gdy były dowódca Rycerzy Miecza przekraczał próg, Wole Oczko mrugnął porozumiewawczo. - A, pan Kamael Coś dawno nas pan nie zaszczycał, co? Stęsknił się pan za widokiem starej wiary? - O mało mi serce nie pękło z rozpaczy - warknął Kam. - Salvicus jest? Wykidajło skinął ogromną, baniatą jak kocioł głową. - No, szef jak zwykle na miejscu. - Idę do swego stolika. Powiedz mu, żeby tam przyszedł z jakimś dobrym alkoholem. Mam z nim do pogadania. Wole Oczko wyszczerzył zęby. - Interesy, nie? Szef zaraz będzie, panie Kam. - Spodziewam się - burknął kwaśno Głębianin. Usiadł w ulubionym miejscu w rogu, żeby zwyczajem rewolwerowców dobrze widzieć całą salę. Czekając na Salvicusa, zastanawiał się niechętnie, jak, u czorta, mógł kiedyś lubić tę spelunę. Lokal przywodził na myśl wnętrze okrętu podwodnego i tak też cuchnął. Pijani goście, beznadziejna mieszanina duchów żywiołów i tałałajstwa rodem ze Sfer Poza Czasem, podpierali ściany albo pokładali się na stołach. Pijane dziwki, najczęściej sylfidy o wielkich, pustych oczach kałamarnic, obściskiwały leniwie co bardziej nawalonych klientów. Było smutno, ciasno i rozpaczliwie, niczym w arce Noego po czterdziestu dniach Potopu. - Dobrze cię widzieć, Kam - powiedział na przywitanie Salvicus, rosły geniusz w średnim wieku, znany jako alfons i paser. Wyciągnął rękę, potrząsając omszałą butelką, którą przyniósł. - „Złoto Królowej Saby” - oznajmił z dumą. - Autentyk. Czysty i potężny jak łzy niewinnych sierotek. Może być? - Ujdzie - zgodził się Kamael bez entuzjazmu. - Siadaj, Sal. Mam sprawę. - Skoro tak... - Geniusz odsunął krzesło i polał do dwóch kanciastych szklanek stojących już na blacie. Rozszedł się zapach mirry i ostrych orientalnych korzeni. „Złoto Saby” uchodziło za wyborny trunek dla koneserów i wyrafinowanych gości, ale dla Kamaela było zbyt ciężkie i słodkie. Napił się jednak, bo w końcu nie przyszedł tu dla przyjemności. - Słuchaj no, Sal - zaczął bez ogródek. - Kręcą się tu różne typy, nie? Bawią się, opowiadają dykteryjki, plotą głupoty i wymyślają dowcipy. Chcę wiedzieć, czy ktoś nie opowiadał aby zabawnych historyjek o wielkim, wkurzonym skrzydlatym, zapewne Świetlistym, który narobił bydła na Ziemi, wszystko jedno, nam czy synom Adama?

Wąskie, ciemne oczy Salvicusa zwęziły się jeszcze. - Tylko tyle? - spytał podejrzliwie. - To cały twój problem? Były Rycerz Miecza skinął głową. - Na to wygląda. Więc jak, obiło ci się coś o uszy? Geniusz podrapał się w kark. - Ano, różne rzeczy klienci gadają. O wygłupach Samaela. O tym, jak Belial i Azazel, napruci gorzej niż merkawa w trybie bojowym, wzięli się straszyć w jednym zabytkowym klasztorze, ale byli tak nawaleni, że opat ich wyegzorcyzmował i zanim się spostrzegli, wylądowali znów dupami w Głębi. Dużo śmiechu z tego potem było. Że Asmodeusz na dobre przeniósł się do nas, na Ziemię, i ponoć handluje antykami. Mnóstwo pijackich gadek, Kam. Kamael pociągnął łyk trunku i skrzywił się, jakby go ząb zabolał. - A jakieś numery z rytuałami, czarnymi mszami i takimi tam? Nic nie słyszałeś? Salvicus zmarszczył czoło. - Czekaj, coś niby było. Jakiś wielki, wściekły demon rozpędził grupkę satanistów, będzie tak z miesiąc temu. Ponoć przelazł przez pentagram, narobił wkoło szumu, a przy wyjściu oznajmił, że jest sługą Jasności i żeby mu takie numery były ostatni raz. W sumie niezły dowcip, co? A z kolei gdzieś tam na wschodzie, w jakiejś Czeczenii czy Afganistanie, było podobno objawienie. W samym ogniu walki zstąpił między żołnierzy ogromny skrzydlaty i wzywał do zachowania pokoju. Tyle że zaraz potem urwał łeb jakiemuś sierżantowi. A obie strony uparcie twierdzą, że to ich anioł, który przyznał rację ich sprawie, choć generalnie zabronił im do siebie strzelać i kazał wracać do domu. Głupia jakaś ta historyjka i niespójna, ale ci powtarzam, bo może się przydać. Tym razem Kamael wychylił od razu całą szklankę „Złota”. - Taaa - mruknął. - To by się nawet zgadzało. *** W komnacie prywatnego pałacu Gabriela na Marsie było cicho i chłodno. Blask czerwonego słońca przeświecał przez zaciągnięte żaluzje szkarłatnymi szprosami. Niebieskowłosa skrzydlata poruszyła się niespokojnie na łóżku. Błękitny kot w jej nogach niewzruszenie lizał łapę. - Wciąż nie mogę uwierzyć, że to nie sen - szepnęła słabo. Jej mizerna, blada twarz wychudła, ale zachowała słodki kształt serca. - Powinnaś odpoczywać, kochanie - powiedział Gabriel z troską. - Odpoczęłam dostatecznie, tkwiąc w uwięzi między światami. Przysięgnij, że naprawdę tu jestem, że nie oszalałam, nie majaczę, tylko wróciłam. Wróciłam, Gabrielu. Skinął głową. - Wróciłaś. Razjel cię ściągnął. Nie było dnia, żeby nie myślał, jak tego dokonać.

Wreszcie mu się udało. Zamknęła białe jak papier powieki. - Wiedziałam. Zawsze w niego wierzyłam. Nie ma lepszego maga w całym Uniwersum. Ani lepszego przyjaciela. Ale gdzie on jest, Gabrielu? Dlaczego nie mogę się z nim zobaczyć? Przez kamienną twarz Pana Objawień przepłynął jakiś cień, a ona natychmiast to zauważyła. - Nic mu nie jest? - spytała gorączkowo. - Nic mu się nie stało? Na Jasność! To niebezpieczna magia, czy on...? - Jest zdrów i cały - powiedział stanowczo regent. - Wkrótce cię odwiedzi. Obiecuję. Po prostu wyjechał na krótko. Rozumiesz, chodzi o sprawy Królestwa. A ty lepiej się prześpij, skarbie. Musisz dojść do siebie. Jesteś bardzo osłabiona. Uśmiechnęła się lekko, samymi kącikami ust. - No racja. Czuję się pusta i lekka jak wylinka węża. Jakby prawdziwa Hija została tam, a ja bym była tylko jej cieniem, widmem. - Widząc minę Gabriela, machnęła lekceważąco dłonią. - Wiem, wiem. To tylko majaki. Razjel mnie uratował. To najważniejsze. Kochany, dobry Razjel. Wiesz, miałam dziwny sen. Taki prawdziwy. W niebycie zawsze jest szaro. Mlecznie, jakby wszystko ogarniała gęsta, bezbrzeżna mgła. I nagle w tej mgle podeszła do mnie skrzydlata. Bardzo stara, biednie ubrana, pomarszczona jak pieczone jabłko, jeśli pieczone jabłka mogą być białe niczym księżyc. Tak, srebrna i pomarszczona jak pieczony księżyc. Wyobrażasz to sobie? Gabriela przeszedł zimny dreszcz. Zdało mu się, że jego serce zatrzymało się na moment, a potem puściło biegiem. Prawdziwym sprintem przez płotki. - To tylko sen, kochanie. To z gorączki... - zaczął łagodnie, ale Hija mu przerwała. Jej złote oczy pełne były niezdrowego, gorączkowego blasku, jakby mówiła w transie. - Podeszła i położyła mi dłoń na ramieniu. Starczą, słabą dłoń o palcach jak brzozowe kołki. Sękatych i bladych. Zachowywała się bardzo śmiało, choć z pewnością widziała, że jestem Świetlistą, a ona należy zaledwie do ptactwa niebieskiego. Odwróciłam się zdumiona i spytałam: „Co tu robisz?”. A ona na to: „Przyszłam cię zastąpić, dziewczyno”. Rozumiesz? Tak się do mnie zwróciła. Dziewczyno. Bez odrobiny szacunku. Ale byłam tak zbita z tropu, że nawet jej nie skarciłam. Zapytałam tylko: „Co ty mówisz? Jak to zastąpić?”. Uśmiechnęła się smutno i powiedziała, że popełniła wielki grzech, a teraz musi za niego odpowiedzieć. A potem zrobiło się całkiem ciemno, zaczęło cuchnąć krwią i surowym mięsem, a ja chyba zemdlałam. Więcej nie pamiętam. Ale wiem, że to był bardzo realistyczny sen. Co to może znaczyć? Jesteś Panem Snów, Gabrielu. Umiesz to zinterpretować? Regent Królestwa przełknął z trudem ślinę, która zrobiła się nagle gorzka i piekąca jak kwas. - Interpretacja może być tylko jedna, skarbie - starał się mówić lekkim tonem. -

Zmęczenie i gorączka. A teraz wypij grzecznie lekarstwo, które zostawił Razjel, i połóż się spać. Protestowała, ale wcisnął jej w ręce naczynie i poczekał, aż je opróżni. - Jesteś pewien, że ten sen nic nie znaczy? - spytała z nutą niepokoju. - Nic. Dobranoc, kochanie. - A... - zawahała się i urwała. - A... Daimon? Wie, że wróciłam? Gabriel bardzo się starał, żeby w jego głosie nie zabrzmiał ani ton goryczy. - Właśnie staram się go zawiadomić, kochanie. Śpij spokojnie. Kiedy naciskał klamkę, zawołała za nim. - Dobranoc - powtórzył stanowczo i wyszedł. Ledwie dotarł do swego gabinetu, wyciągnął Oko Dnia. Po chwili tarcza zamgliła się i wyostrzyła, ukazując pociągłą twarz Kamaela. - Słuchaj, Kam - powiedział Gabriel. - Chcę, żebyś coś dla mnie zrobił. Rozpuść wszędzie, na całej Ziemi, cynk, że Razjel uwolnił Hiję. Wiesz, niby jako ciekawą plotkę. Coś wymyśl. W każdym razie Daimon musi się o tym dowiedzieć. Musi, Kam. I to jak najszybciej. Rozumiesz? Kamael wyglądał na zmęczonego i zniechęconego, jednak przytaknął. - Dowie się - obiecał. - Już moja w tym głowa, Dżibril. Archanioł Objawień rozłączył się. Łupało go w skroniach, a w potylicy ćmił uporczywy ból. Jakby ktoś walnął go kijem w łeb. Mocnym, grubym kijem. Gdy tylko przymknął oczy, widział Istotę wijącą się w kłębach płomienia, błagającą o pomoc, konającą. Miał ochotę zamknąć się w gabinecie i pić do urżnięcia. Pić tak, żeby zapomnieć. Ale nie mógł. Do cholery, nie mógł. Czasami bardzo kiepsko być regentem Królestwa. Naprawdę kiepsko. *** Kiedy masz do wykonania parszywe zadanie, zdaje się całkiem naturalne, że chronicznie czujesz się podle. Ale gdy zadanie jest w dodatku nużące, możesz mieć wszystkiego dosyć i czuć się zmęczony jak chart po medalowym biegu. Kamael był zmęczony. I cholernie wkurzony. Na Gabriela, na Daimona, który nagle, nie wiedzieć czego, nabrał fantazji, żeby zwariować, na całą tę zasraną sytuację, a szczególnie samego siebie. Wmawiał sobie, dlaczego nie powiedział stanowczo „nie”, kiedy Archanioł Objawień zlecił mu tę misję, i czemu to była mądra i światła decyzja. Sęk w tym, że nie była. W końcu, do diabła, pozycję i przywileje tracił już Wielokrotnie w życiu. Przyjaciół

także. I przykre to doświadczenie nauczyło go, że dobry przyjaciel to rzecz cenniejsza. Teraz zaś narażał się najserdeczniejszemu kumplowi tylko dlatego, że liczył na protekcję regenta. A łaska pańska, jak wiadomo, jeździ na pstrym i bardzo chimerycznym smoku. Kamael zaklął pod nosem. Naprawdę był wykończony. Odwiedził już prawie wszystkie znaczące miejsca mocy w całym Lewancie, Europie i północnej Afryce. Wszystkie punkty, na które kiedykolwiek padł choć słaby odblask Jasności. Obleciał groty objawień, święte źródła, uzdrawiające relikwie, a teraz zaliczał właśnie szlak biblijnych cudów. Był na szczycie Araratu i góry Tabor, przemierzał ulice Jerozolimy, Betlejem i Nazaretu, bawił nad brzegiem jeziora Genezaret. Słowem, znajdował się wszędzie tam, gdzie gromadzili się skrzydlaci, spragnieni choć odrobiny Boskiej Światłości. A za nimi, jak muchy za owrzodziałym psem, ciągnęły chmary różnych handlarzy, cinkciarzy, oszustów, magików i naciągaczy wszelkich możliwych ras. Kamael uśmiechał się krzywo, krążąc wśród licznych ludzkich turystów, którzy także przybywali do świętych miejsc, z ciekawości lub w poszukiwaniu duchowej odnowy. Biedacy, nawet nie mieli pojęcia, że obok nich kłębią się i tłoczą tłumy nadprzyrodzonych istot. Dżinny handlujące zakazanymi używkami, Głębianie sprzedający cięższe dragi, geniusze oferujący uzdrawiające talizmany i mikstury, gnomy kupczące magiczną biżuterią i szlachetnymi kamieniami, aniołowie o niezbyt czystych duszach i skrzydłach oraz cała banda innego tałałajstwa z zaświatów. No cóż, turystyka to wszędzie dobry biznes. Lecz kiedy wylądował wreszcie wysoko w górach nad Efezem, w spokojnym, ozłoconym słońcem ogrodzie w pobliżu maleńkiego kamiennego domku, uśmiechał się z innego powodu. Zawsze lubił to miejsce, gdzie ponoć Królowa dokonała swych dni w pokorze i świętości. Prastary, nadzwyczaj skromny budyneczek z ciosów piaskowca, drzewa oliwne, kwiaty, szemrzące cicho źródełko i cudowny, słodki spokój zawsze napełniały go otuchą. Co z tego, że wszędzie kręcili się synowie Adama, pstrykając fotografie, kręcąc filmy, kupując pamiątki, czerpiąc świętą wodę i przyczepiając te swoje idiotyczne prośby do ogrodzenia ogródka? Co z tego, że tą samą wodą handlowali Głębianie i geniusze? Że dżinny rozkładały wszędzie płachty ze swoimi ludowymi wyrobami, a ifryty oferowały cudowne oleje do namaszczeń i masę magicznego badziewia? Że wszędzie plątali się skrzydlaci z minami naćpanych idiotów? Kamael ignorował ten bałagan. Wystarczyło mu, że odczuwał niegdysiejszą obecność Królowej, niczym słaby, zwietrzały, ale wyczuwalny zapach perfum. Różanego pachnidła. Ogród róż i wzruszeń. Łagodna, cicha enklawa lekkiej melancholii. Przeszedł wzdłuż płotka z przywiązanymi wotywnymi chusteczkami i kartkami akurat w

momencie, gdy młoda skrzydlata z wyrazem ekstazy w oczach padała na kolana pod kranem doprowadzającym wodę ze źródełka i chłeptała z korytka niczym kot z miseczki. Nie zdziwił się nawet. Tutaj zawsze tak było. Moc Pana parowała z Uniwersum niby woda z czajnika stojącego na gazie. Minął kram z dewocjonaliami i ujrzał to, czego szukał. Kolorowy jak poranek nad laguną namiot ifryta Abdul Haszima. Wytwórcy i sprzedawcy najprzedniejszych aromatycznych olejów magicznych. I największego plotkarza, jakiego kiedykolwiek pustynia nosiła. Wkroczył śmiało pod umajoną wściekle barwnymi arabeskami plandekę i zanurzył się w gorącym, pachnącym różami mroku namiotu. Ifryt, smukły, smagły i pięknolicy, siedział na stertach poduszek, zajęty przelewaniem wonnego złota z dużego szklanego flakonu do kilku mniejszych. Na widok przybysza uniósł oczy zielone jak malachit i wąskie jak u pantery, a potem westchnął, przyciskając do piersi dłoń o szmaragdowych paznokciach, jakby obawiał się ataku serca. - Dusza ma śpiewa ze szczęścia, tarza się w rozkoszy niczym w miodzie i najsłodszym winie, gdyż widzę, iż najszlachetniejszy spośród skrzydlatych zechciał zaszczycić mój jakże podły i skromny namiot swą jaśniejącą niby gwiazda zaranna obecnością! O, cóż to za dzień cudowny, co za tryskający wspaniałością poranek, co za niespodziewana a szczęsna okoliczność! Nie wiem wszakże, czy godzien jestem, aby tak znaczny, tak niezwykły gość zaszczycał me żałosne progi! O wielki, przyjm korne przeprosiny i pozdrowienia płynące z serca rozpłomienionego szczerą ku tobie miłością! Oby błogosławiła ci Jasność Najjaśniejsza oraz Mrok niczym skrzydła kruka czarny! Oby mądrość Salomonowa i dobroć godna samej osławionej i opromienionej chwałą Królowej, której drobne święte stopy przemierzały kiedyś tę ziemię, nadal towarzyszyła ci, dokądkolwiek się udać zechcesz! Obyś dożył swych dni w zdrowiu godnym najdzielniejszego króla Dawida i latach przesławnego patriarchy Matuzalema! Oby... - O szlachetny Abdul Haszimie! - przerwał Kamael tubalnym głosem, żeby zagłuszyć ifryta. - Niech to samo przypadnie tobie, cztery razy po dwa razy, a w dodatku z odznaką harcerską i orderem uśmiechu na wierzchu! Mogę usiąść? - Och, jakże zapomniał się niegodny twój sługa! Cóż za fatalne niedopatrzenie! Racz wybaczyć, o najszlachetniejszy! Racz wybaczyć i spocząć na tych jakże skromnych i niewygodnych poduszkach. Kamael z ulgą opadł między satynowe i jedwabne pufy. Rozmowa z Abdul Haszimem była bardziej męcząca niż załatwienie prostej sprawy w głębiańskim urzędzie pocztowym, a to już doprawdy wyczyn. Nigdzie nie ma bowiem gorszej biurokracji niż w Otchłani. Były dowódca Szarańczy był święcie przekonany, że spędzi w namiocie ifryta parę rozkosznych godzin, a wyjdzie z flakonem całkiem mu niepotrzebnego olejku migdałowego wskazanego przy lumbago i puchlinie kolan oraz bólem głowy od ciężkich korzennych zapachów, zmachany jak koń roboczy i biedniejszy o kilka dobrych lucyferiańskich szekli,

gdyż Abdul Haszim z pewnością zedrze z niego ostatnią skórę. Ale zadanie trzeba wypełnić rzetelnie, siedział więc zapadnięty w stertę poduszek, pił obrzydliwie słodką miętową herbatę, pocił się, wiercił, sypał kwieciste uprzejmości i zaciekle targował o magiczne mikstury, wyczekując usilnie momentu, gdy będzie wreszcie mógł wtrącić słówko o ciekawym przypadku Razjela oraz jego małej wychowanicy, tej całej Hii o skażonej krwi. Tymczasem ifryt, mrużąc przepiękne, okrutne oczy wytrawnego handlarza, śpiewnie zachwalał zalety swoich towarów, podsuwając mu pod nos kolejne pachnące jak sam Eden oleje. Jestem w piekle, pomyślał z rozpaczą Kamael, zaciągając się aromatem hizopu i najczystszej, prawdziwej ambrozji, doskonałej przy objawach melancholii i bólach w ciemieniu. Jestem w piekle, a on jest wcielonym złem! Abdul Haszim wdzięcznym ruchem smukłej dłoni otwierał już słój z maścią miodową Kleopatry.

Rozdział V Kiedy jesteś Głębianinem wysokiej rangi, a masz akurat

fantazję leczyć na Ziemi swe

złamane serce, bawiąc się w antykwariusza i konesera starożytności, zaczynasz nabierać upodobania do całkiem ludzkich rozrywek. Ot tak, dla odmiany. Bo ile można zajmować się zakazanymi magicznymi sztuczkami, urządzać balangi w daczy nad Jeziorem Płomieni, tracić kasę we własnych kasynach albo poszukiwać osobliwości w licznych burdelach, które, notabene, także do ciebie należą? W końcu wszystko to robi się nudne i znajome na pamięć. Trzeba więc przyznać, że w takich okolicznościach wernisaż w Muzeum Archeologicznym może się stać prawdziwą atrakcją. Zwłaszcza gdy wystawa dotyczy magicznych przedmiotów i rytuałów z okręgu Lewantu oraz całego starożytnego Bliskiego Wschodu. Tak więc gdy jesteś demonem, który z łezką rozrzewnienia w oku przypomina sobie dzieciństwo spędzone gdzieś między Kisz, Lagasz, Ur i Ugarit, wciąż pamięta jak dziś głupie żarty wycinane Gilgameszowi, Gudei czy Hammurabiemu, a panowanie króla Salomona wspomina jako złote czasy wczesnej młodości, masz prawo sądzić, że będzie zabawnie. Asmodeusz tak właśnie sądził. Ale nigdy, nawet przez moment, nie przeszło mu przez myśl, że zainteresuje go coś więcej niż tartinki z kawiorem, darmowy szampan i beznadziejne, całkiem nieprawdziwe teorie dotyczące niektórych artefaktów, wysnuwane przez nadętych profesorów czy doktorów. Z kieliszkiem w ręku i czarującym uśmiechem wiecznego playboya zbliżył się właśnie do gabloty zawierającej posążki demonów z pierwszego i drugiego tysiąclecia przed przybyciem Syna. I z trudem tylko powstrzymał atak szyderczego śmiechu na widok głupich mord Pazuzu, Baala, Nergala, Tiamat oraz ukochanej Lilith. Byli tak rozpaczliwie brzydcy, a przy tym w jakiś sposób komicznie do siebie podobni. Starożytni wyznawcy próbowali z całą powagą uchwycić podobieństwo, ale wyszły im groteskowo przerysowane karykatury. Na przykład Pazuzu, w sumie sympatyczny bydlak, z którym Mod wymyślał naprawdę fajne odjazdy, z tymi wyłupiastymi gałami, szalonym irokezem na głowie i dziobem zamiast nosa wyglądał jak palant. A Nergalowi przywalili niechcący zeza i jakąś dziadowską, rozwichrzoną brodę, robiąc z niego menela spod piwnej budki. Za to Tiamat wyglądała, jakby sprzedawała tam browar, i to od paru dobrych wieków, nie wylewając przy tym za kołnierz. Cudowna banda. Gdyby tylko maman mogła zobaczyć, jak pięknie się prezentuje z wężowymi włosami i dupą jak szafa grająca. Wiele by dał, żeby zobaczyć jej minę. Zaczął czytać podpisy pod eksponatami, ale chyba nie był to najlepszy pomysł, bo teraz już nie potrafił powstrzymać nieustającego chichotu. To w sumie cholernie śmieszne oglądać wykonane ręką ludzką dość niepochlebne wizerunki starych kumpli, a także własnej szanownej mamusi, ale kocowały, które wypisywano na ich temat, okazały się jeszcze lepsze.

Po chwili Asmodeusz ryczał już na całe gardło, krztusząc się i wylewając szampana. - Mają bardzo durne miny, prawda? - usłyszał za plecami ciepły, niski, niewątpliwie kobiecy głos. Odwrócił się i spojrzał wprost w najbardziej niebieskie, czyste jak lazur oczy, jakie kiedykolwiek ujrzał. Spoglądały na niego zza szkieł okularów, przypominając dwie słodkie egzotyczne rybki za szybami akwarium. To nie była dziewczyna w jego typie. Zdecydowanie nie. Te króciutkie ciemne włosy, nieco zbyt okrągła twarz, okulary, obcisła czarna kiecka, a do tego czerwone kabaretki i ciężkie glany do kolan. Wyglądała jak tyfusowe dziecko ubrane dzięki pomocy Armii Zbawienia. Kwintesencja nowoczesnej laski w głupim, niewymyślnym stylu, którego nie lubił. Żadna tam smagła lewantyńska piękność, za jakimi przepadał. Ale było w niej coś fascynującego, czego nie umiał określić. Jakiś naturalny, niewymuszony wdzięk. A łobuzerski błysk w oczach jak kawałki lapis lazuli zdradzał żywy temperament i inteligencję. Dlaczego nie? - pomyślał natychmiast Zgniły Chłopiec. Mały flirt, może romansik. W najgorszym razie po prostu wieczór spędzony w miłym towarzystwie. To w końcu nic złego, prawda? Nie sposób przecież poczytywać czegoś takiego za zdradę wobec słodkiej, ukochanej dziewczynki tak brutalnie zamordowanej przez tę żmiję, moją matkę. To tylko przystanek w drodze między rozpaczą a żałobą. Nic więcej. - Nawet podobne do siebie - powiedział. - Na przykład taki Pazuzu. Wypisz, wymaluj ta sama morda. Albo Lilith. Popatrz tylko na te nadęte, grube usta i wredne, wąskie oczka. Jakbym ją widział. Ale nie mów jej, proszę, co myślę, bo wydrapie mi ślepia. To wredna baba, zapewniam. Zaśmiała się. - No pewnie, skoro została patronką feministek. Nieźle, skwitował w myślach Mod. Przynajmniej nie jest głupia. - Jest tak wyzwolona, że kiedy budzi się rano, nie bardzo umie zdecydować, jakiej jest płci. Zmrużyła figlarnie oczy. Wyglądało to uroczo. Jakby dwie błękitne rybki zanurzały się głębiej w wodę. - Myślałam, że jest kwintesencją kobiecości. Zacisnął usta. Bo wciąż miał przed oczami jej dłonie. Nieszczęsne, okaleczone dłonie swojej nieżywej miłości. - Raczej sukowatości - powiedział, starając się, żeby to nie zabrzmiało jak warknięcie. - Tak dobrze ją znasz, że wiesz, o czym rozmyśla w łóżku? - spytała, wskazując palcem

gablotę. Jasne, pomyślał. W końcu ta krwawa dziwka to moja matka. - Nieźle. Tak jakoś wyszło, że całkiem dobrze znam się na demonach. Zaciekawił ją. - Uprawiasz czarną magię, co? Jesteś okultystą? - Miała ładny uśmiech. Nie, skarbie, diabłem, chciał powiedzieć, ale zamiast tego potrząsnął głową. - Antykwariuszem. Handluję tymi bezcennymi skarbami, żeby zaspokoić snobistyczne potrzeby moich nadzianych klientów. I pilnuję, żeby nikt nie wcisnął im dziewiętnastowiecznego kitu zamiast rzetelnych sumeryjskich orantów. A tych gości w gablocie znam jak zły szeląg, zapewniam. Znów spojrzała na wystawione posążki. - No popatrz. A ja myślałam, że nikt nie może być z nimi bardziej zaprzyjaźniony niż ja. W sumie spędziłam parę miesięcy, patrząc czule w ich wyłupiaste, kaprawe oczka. - A co, jesteś wyznawczynią dawnych kultów? Neopoganką? Mroczne rytuały przy księżycu, Kybele i te sprawy? - zagadnął trochę zaczepnie, odgryzając się za okultystę. - Żadnych takich. Porządna dziewczyna jestem. Tyle że pracuję jako konserwator zabytków. Te pyski tutaj to moja robota. Asmodeusz zerknął uważnie. Posążki wyglądały całkiem nieźle. Naprawdę przyzwoicie. - Bardzo przystojne - powiedział, patrząc jej bezczelnie w oczy, z uwodzicielską miną numer pięć. Czyli błyskotliwy, słodki drań. - Szanowny panie - powiedziała z komiczną powagą - może i uchybiam manierom, rozmawiając z nieznajomymi, ale już na pewno nie przyjmuję od nich komplementów. - Nie jestem nieznajomym, tylko fachowcem z branży - oburzył się. - Saturnin Markolf. Rzeczoznawca od antyków bliskowschodnich. Decydując się osiąść na Ziemi, odgrzebał gdzieś w pamięci ten stary pseudonim, którym w dawnych czasach przedstawiał się Salomonowi i jego magom, bo uznał, że będzie się nadawał dla nieco ekscentrycznego antykwariusza. Podając dłoń, ściągnęła lekko brwi, jakby jego nazwisko nie było jej całkiem nieznane. - Blanka Krammer. Konserwator sztuki. - Szampana? - zaproponował na widok kelnera krążącego z tacą pełną kieliszków. Skinęła z uśmiechem głową. - Z przyjemnością. W końcu to wernisaż. - Jasne. Grunt to wypełniać obowiązki. Przejdziemy się po wystawie? Trzeba. W końcu to wernisaż - powtórzył. Upiła łyk szampana. - Dobrze. Będziesz mógł się wykazać swoim rzeczoznawstwem, prawda? Wyszczerzył w uśmiechu zęby. Podobała mu się ta laska. Naprawdę się podobała. I jak zwykle w wypadkach takich

nagłych olśnień, nie potrafił wytłumaczyć dlaczego. Nie zacukał się nawet, kiedy zobaczył niewielki relief przedstawiający dobrze sobie znaną, niezbyt ulubioną postać pokracznego demona z trzema ukoronowanymi głowami, byczą, ludzką i baranią, wężowym ogonem i najgorszym z atrybutów, krzywymi, gęsimi nogami. Stwór dosiadał smoka, dzierżąc w dłoniach chorągiew i włócznię, a to, co wypadało z jego paszczy i wyglądało jak serdeczne rzygi, miało być w założeniu smugami ognia. Podpis pod zabytkiem głosił, że to perski Aeszma Dewa, bardziej znany jako hebrajski Asmodeusz. - Nie ma trzech głów - oznajmił stanowczo. - Ani tych paskudnych kaczych łap. Trochę kuleje, ale w niczym nie przypomina tej pokraki. Kiedy ludzie przestali czcić istoty demoniczne, zaczęli je przedstawiać jako groteskowe, obrzydliwe łamagi. Znam fajną opowieść o Asmodeuszu. Kiedyś, już w głębokim średniowieczu, objawił się pewnemu mnichowi i z oburzeniem zażądał, żeby ten przestał go tak szkaradnie malować. Asmodeusz lubi sztukę, więc nie mógł znieść takiego okropnego bohomazu. Inna rzecz, że był wtedy zalany w trupa. Posłała mu wieloznaczne lazurytowe spojrzenie. - Ja słyszałam, że wtedy chodziło o Lucyfera. - Nie - powiedział z naciskiem Asmodeusz. - O Asmodeusza. Na pewno. Mogę się założyć, że tak. Krążyli, oglądając ekspozycję, a Zgniły Chłopiec starał się być uroczy. - To kompletnie nie działało - mówił, wskazując klinową tabliczkę z zaklęciem. - Mogli sobie odprawiać ten rytuał do usranej śmierci, i tak żaden demon nie przybywał. Chyba że dla wygłupu. Oni lubili się wygłupiać, zwłaszcza kiedy byli dzieciakami. A za czasów Gudei wszystkie te wschodnie demony to były jeszcze szczeniaki. Zresztą tamtejsze bóstwa też. Słyszałaś, jak Inanna przerobiła swego chłopaka Dumuziego? Z niej był też niezły kawał suki, tak jak Lilith. A ona słuchała, spoglądając odrobinę drwiąco spod przymrużonych powiek, pozwalając, żeby dalej rozwijał przed nią zalety swego rzeczoznawstwa. W sumie, mimo że nie zdołał zaprosić jej na kolację ani wydębić numeru telefonu, Asmodeusz, tak jak zakładał, spędził całkiem miły wieczór. Tyle że to mu wcale nie wystarczało. *** Skrzydlaty, który przyszedł „Pod Pijanego Noego”, wyglądał jak stuknięty mim uliczny. Białe dredy przypominały szczotkę do zmywania pokładu, a poszarpany płócienny strój bandaże do okręcania mumii. U jego nóg biegło widmo kota, szare jak popiół i przejrzyste niczym mgła.

Kiedy świr zaczął rozpytywać o Kamaela, były dowódca Szarańczy poczuł niemiły ucisk w żołądku. Bo to mógł być ktoś od Daimona. A on nie wiedział, jak zdoła spojrzeć przyjacielowi w oczy. Dziwny frik zwrócił uwagę kilku bywalców, którzy popatrzyli po sobie i znacząco zaczęli podwijać rękawy. Ale on chyba nie zdawał sobie sprawy, w co się pakuje, bo uporczywie indagował dalej. Byłemu dowódcy Szarańczy wcale nie zależało na rozgłosie, więc postanowił zakończyć przykre śledztwo białego mima. - Ja jestem Kamael - powiedział szybko, żeby dziwaczny nieznajomy nie robił więcej dymu. - Przyszedłeś od niego? On chce się ze mną widzieć, tak? Blade, prawie białe oczy świra spojrzały na niego nieufnie. - Może. To zależy. Kamael był tak zdenerwowany, że w pierwszej chwili nie zrozumiał. W głowie brzęczała mu uporczywie tylko jedna fraza. „Judaszowe srebrniki”. „Judaszowe srebrniki”, „Twoja willa, twoja posada, twój kurort na Księżycu i łaskawość Gabriela to nic, tylko Judaszowe srebrniki, bydlaku!” I tak w kółko, zagłuszając myśli. - Od czego? - spytał niemądrze. - Od tego, czy ty to naprawdę ty. Takiego obrotu sprawy się nie spodziewał. - Jasne, że ja - powiedział zdumiony. - Wyglądam jak ja, zachowuję się jak ja, więc muszę być mną. Podaj mu mój rysopis, a zaraz mnie rozpozna. Albo spytaj tu kogoś. Wszyscy mnie znają. Albinos parsknął z pogardą. - Pewnie. Jeśli to pułapka, oni też są podstawieni. To za mało, koleś. Nie przekonałeś mnie. Wy, wyżsi skrzydlaci, jesteście wszyscy siebie warci. Nie ufam wam ani za grosz. Kamael jęknął w duchu. Rany, demokrata się znalazł, pomyślał z niechęcią. - Masz coś do przekazania Kamaelowi, nie? Tak się składa, że to akurat ja. Więc wal prosto albo spadaj. Nie mam czasu na głupie gierki. Biały cudak zawahał się na moment, a potem oczy mu rozbłysły, jakby przypomniał sobie, że ma na Głębianina haka. - W takim razie powiedz, co sobie zażyczyłeś od inwokanta, gdy pierwszy raz przechodziliście razem przez pentagram! - wypalił tryumfalnie. Kamael uśmiechnął się krzywo. Bo pamiętał. Jasne, że pamiętał. - Koktajl. Truskawkowy - powiedział bez namysłu. Posłaniec zamrugał zdziwiony, jakby nie spodziewał się, że były dowódca Szarańczy odpowie poprawnie, ale nie dał się zbić z tropu. - A on?! - zażądał ostro. - Co on chciał?

- Ciemne okulary. I fajki - warknął poirytowany Kam. Albinos zrobił wyczekującą minę. - I whisky! - przypomniał sobie niegdysiejszy palatyn Głębi, teraz już naprawdę wkurzony. - Cholera, daj już spokój temu idiotycznemu śledztwu, panie zasrany detektywie Monk! Gadasz albo stąd idę! Biały mim patrzył na niego jak na coś, co długo leżało w kociej kuwecie. - Mrrruf! - odezwała się widmokotka. Skrzydlaty niechętnie skinął głową. - On czeka w pobliżu - powiedział. - Zostań tu, pójdę po niego. To były długie minuty dla Kamaela. Gdy wreszcie drzwi knajpy zaskrzypiały i w dziurze framugi pojawiła się wysoka, szczupła postać, były Rycerz Miecza drgnął. Daimon wyglądał okropnie. Miał wyciągniętą, poszarzałą twarz trupa, wokół której sterczały szalone płomienie włosów, oczy jak otwory po pociskach, a na policzku w miejscu tatuażu zaogniony strup. Schudł bardzo, ubranie miał podarte i brudne, dłonie spowijały grube opatrunki. Zbliżył się, a wtedy Kamael zauważył, że kuleje. - Cześć, Kam - powiedział schrypniętym, głuchym głosem. Dawny wódz Szarańczy z trudem przełknął ślinę. „Judaszowe srebrniki!”, zabrzęczało mu w umyśle. - Witaj, Daimon - wykrztusił. Frey patrzył na niego chłodno i spokojnie, ale na dnie ogromnych czarnych źrenic mieszkało szaleństwo. - To prawda? - spytał tylko. Głębianin skinął w milczeniu głową. - Chcę ją zobaczyć. Załatw to. Jak się da najszybciej, Kam - znów ten szorstki, chropawy głos, na pozór wyzuty z emocji. - Dobrze - powiedział Kamael, a Judaszowe srebrniki ponownie zadźwięczały niespokojnie. *** Gabriel się martwił. Martwił jak cholera. Miał przecież tak mało czasu, żeby przygotować Hiję na spotkanie z Daimonem. Starał się wszystko dokładnie wytłumaczyć, przekonać, żeby na niego wpłynęła. A ona siedziała bez słowa, zdruzgotana, słaba i mizerna. To było prawdziwe świństwo mówić jej teraz to wszystko, wciągać ją w polityczne gry, żądać, żeby podjęła się niełatwej mediacji. Przecież powinna odpoczywać, dochodzić do siebie, leczyć się. Nowy szok to ostatnie, czego potrzebowała. Ale gdyby zrezygnował, gdyby pozwolił jej żyć spokojnie w nieświadomości, gdyby ją

okłamywał, mamił, że Daimon jest daleko, że niedługo wróci, te straszne, zapłakane, pełne grozy i niedowierzania oczy rozsypane pośród piór, oczy, które prześladowały go każdej nocy, gdy tylko przymykał powieki, zgasłyby na darmo. A oni nie mieliby już żadnego wytłumaczenia dla swego okropnego mordu. Więc Hija musiała to znieść. Tu i teraz. Natychmiast. Kamael skontaktował się z Freyem. Teraz pozostawało tylko doprowadzić do jego spotkania z dziewczyną. Nawet jutro. Bo niby dlaczego nie? - No, to jedziemy z tym koksem - szepnął, sięgając po Oko Dnia, żeby wywołać byłego palatyna Głębi. *** Czasem, kiedy bardzo czegoś pragniesz, kiedy nie możesz myśleć o niczym innym, gdy czas zamarza, zamiera i wcale nie chce płynąć, a do wytęsknionego spotkania jeszcze doba, jeszcze nieskończona noc, jeszcze godziny, nie wierzysz, że uda ci się żyć tak długo, żeby to przetrwać. Patrzysz na zegar tak, jakbyś chciał go zabić, rozwalić za to, że wskazówki wcale nie posuwają się do przodu. Zamarznięty czas to okropny wróg. Wykańcza cię. Powoli pożera, zostawiając tylko tęsknotę, tylko niepokój, tylko głębokie wewnętrzne rozdygotanie. Zabiera ci sen, zabiera apetyt. Zabiera zdrowe zmysły i trzeźwość oceny sytuacji. Nie zabiera tylko nadziei, która rozpycha ci się pod żebrami niczym jakiś złośliwy tumor. Tak. Zamarznięty czas bardzo trudno przetrwać. Daimon leżał na łóżku Hariela, patrząc na plamy zdobiące sufit konstelacjami brudu i tłuszczu. Koty prześlizgiwały się pod ścianami niczym widma. Widmowa kotka za to leżała na poduszce obok jego ucha, mrucząc jak agregat prądotwórczy. Było cicho, niecierpliwie i wciąż bardzo daleko do rana. Zamrożony czas porastał soplami. *** Mimo ostrzeżeń albinosa uparł się, że przyjmie Hiję tutaj, w starym magazynie, który służył im obu za mieszkanie. Przecież to jego dziewczynka, jego słodka, kochana Hija. Gdyby jej nie zaufał, czułby się jak ostatni sukinsyn. Ale niepokój żarł go dokuczliwie, niczym stara rana. Oczywiście jego wdzięczność dla Razjela za ściągnięcie Hii nie miała granic, rozlewała się szeroko niczym Zatoka Rahaba. Jednak nie miał pojęcia, co archaniołowie nagadali jego magicznej dziewczynie ani po co ją tutaj przysłali.

Oczywiście odgryzłby sobie rękę za to, że nigdy go nie wyda. Na Jasność, nie byłaby do tego zdolna. Każdy, lecz nie ona. Nie po tym wszystkim, przez co musieli przejść. Nie po jej długim, rozpaczliwym wygnaniu do świata niebytu. Nie po wojnie i jego pojedynku z Siewcą. Za to ręczył. Ale diabli wiedzą co knują przy okazji jego serdeczni przyjaciele. Bo coś knują. To pewne. Mimo to nie zamierzał ukrywać się przed Hiją. Powinni zachować wobec siebie całkowitą szczerość. Inaczej wszystko skończy się na nieporozumieniach i pretensjach. A do tego za nic nie chciał dopuścić. W końcu Hariel ustąpił i wycofał się, zabierając ze sobą koty. W pustym, obskurnym pomieszczeniu Daimon poczuł się nagle opuszczony i niepewny. Krążył wokół stołu, wyłamując nerwowo palce. Uspokój się, kretynie! - nakazywał sobie ostro. To Hija! Twoja Hija! Nie bądź idiotą. Wszystko będzie dobrze. Jak w bajce. Jak w Edenie. Jak... Ale z kątów zgrzytała rzeczywistość, a były Rycerz Miecza, Abaddon, Tańczący na Zgliszczach, musiał w duchu przyznać, że cholernie się boi. *** Kiedy czekasz na coś i czekasz, kiedy z tęsknoty twoje serce gotowe pęknąć na cząstki jak dojrzała mandarynka i nagle to coś się ziszcza, nadchodzi potężne jak wyładowanie atmosferyczne, jasne i nabuzowane adrenaliną, aż gwiżdże ci w uszach, a ty już w tej chwili, w tym jednym momencie, gdy otwierają się drzwi i po raz pierwszy od tak dawna widzisz jej okoloną kobaltowymi lokami twarz, wiesz, że coś poszło nie tak, powinieneś zniknąć. Zapaść się pod ziemię. Uciec i dopiero później, dużo później spróbować jeszcze raz. W innych okolicznościach. Nie teraz. Na Światłość, nie teraz! Ale stoisz jak wryty, nie mogąc się poruszyć, a nieszczęście zbiera się nad twoją głową podobne do burzowej chmury. I wypiętrza się z każdą kapiącą z sopla czasu sekundą, aż do stadium tornada. Bo wystarczy jedno spojrzenie, jedno skrzywienie jej ust, żeby wiedzieć, że jedziecie na wózku bez hamulców wprost w objęcia katastrofy. A ona przekracza próg i zatrzymuje się. Zatrzymuje, mierząc cię tym zdumionym, zaskoczonym wzrokiem, nie podbiega ku tobie, nie pada ci w ramiona, nie śmieje się, nie płacze, nie cieszy. Po prostu stoi. I ty stoisz, choć nagle brakuje ci oddechu, jakby gigantyczna dekompresja wyssała z pomieszczenia całe powietrze. Tylko czujesz, jak dłonie bezwiednie zaciskają się w pięści,

gniotąc brudne zwoje bandaży. Ma na sobie piękną suknię. Błękitną, długą, wyszywaną złotymi aplikacjami suknię uszytą według najnowszej mody z Królestwa. I włosy nosi kunsztownie upięte. Jej skrzydła lśnią jak czyste niebo w słoneczny dzień. W splotach jej loków, na nadgarstkach i palcach połyskują drogie klejnoty. Widać, że długo się szykowała na to spotkanie. Wygląda jak księżniczka. Jak natchniony anioł. Jak Świetlista najczystszej krwi, opromieniona chwałą całego Królestwa. A ty, bracie, ty wyglądasz jak brudny, ześwirowany menel. Wcale nie jak książę. Nie jak dzielny, niezłomny wojownik Jasności. Ani piękny, dumny, ironiczny Anioł Zagłady. Masz teraz w sobie coś ze ściuchranego, ale groźnego i niepoczytalnego świra. Daimon Frey, Boży szaleniec. Wariat. Widzisz to w jej oczach. Lęk. Lęk i odrazę. Jest oszołomiona i zdruzgotana. Wszystko, co zobaczyła, odkąd opuściła Księżyc, wydaje jej się obrzydliwe i przerażające. Ty też. Też, bo jesteś częścią rzeczywistości, która jawi się jako koszmar. Sen zbyt straszny dla małej, słodkiej wiedźmy, która kocha jabłonie i jednorożce. Robi dwa kroki, a potem znów się zatrzymuje, jakby uderzyła w twardą, niewidzialną barierę, która wyrosła między wami tak nagle, w przeciągu sekundy. Olbrzymi lodowy wał zamrożonego czasu. Zapora nie do przebycia. - Daimon? - mówi wreszcie, jakby cię nie poznawała. Przełykasz z trudem ślinę. W skroniach wali ci puls podniecenia i strachu. Tak łatwo wszystko teraz zepsuć. Tak rozpaczliwie łatwo. - Cześć, Hija. Cześć, kotku. - Wyciągasz ramiona, ale ona wzdraga się, niedostrzegalnie, lecz jednak cofa. Nie chce cię objąć, nie chce przytulić. Nie umie. Odejdź, upiorze. Niech wróci mój dawny ukochany! Tyle że to teraz niemożliwe. Niemożliwe, bo ten upiór to naprawdę ty. - Skąd te bandaże? Jesteś ranny? Potrząsasz kłamliwie głową., - Nie. To nic poważnego. Drobne zadrapania. Oczy ma ogromne, złote, ciemne od lęku. - A to ubranie? Fryzura? Co to ma znaczyć? Przebierasz się? Tak, kochanie. Ścigają mnie, szczują, szukają wszędzie, żeby zabić lub zamknąć w

wariatkowie, to się przebieram. Mało pomaga, ale chociaż trochę. Spoglądasz na łachy Hariela, które masz na sobie, i próbujesz się nieszczerze uśmiechnąć. - Ach, to? Kumpel mi pożyczył kurtkę i spodnie. Moje się nieco podarły i poplamiły. Krwią, maleńka. Moją i wrogów, których zabiłem. Ale nie wspominajmy teraz o tym. Cicho sza! Nerwowo wyłamuje palce, a potem unosi ku tobie twarz w kształcie serca, ożywioną nagłą nadzieją. - Chodź! Zabiorę cię do domu! Zaraz! Natychmiast! Zobaczysz, wszystko... wszystko będzie dobrze! Tylko chodź! Jednak nie wyciąga ku tobie dłoni. Stoi z wyrazem wyczekiwania w oczach. Znów potrząsasz głową. - Nie mogę, skarbie. Nie wolno mi. Muszę zrobić to, co nakazała mi Jasność. W Królestwie zbyt wiele osób chce mi to uniemożliwić. Waha się przez chwilę. Widać, że słowa przychodzą jej z trudem. - Mylisz się. Wszyscy chcą ci pomóc. A najbardziej ja. - Wierzę - mówisz. - I dziękuję, kochanie. Ale wiem też, że muszę tu zostać. - Zostać? - Gdybyś oznajmił, że teraz przeprowadzasz się na stałe do Głębi, byłaby mniej zaskoczona. - Tutaj? Dlaczego? - Żeby spełnić obowiązek względem Jasności - odpowiadasz cicho i cierpliwie. Nie rozumie cię. Nawet nie próbuje. Rozgląda się wokoło oszołomionym, pustym wzrokiem. - Co? - szepcze. - Co się z tobą stało? Co to za straszne miejsce? - Ziemia, kotku. Ukochana planeta Pana. - Ukochana? - Unosi ze zdumieniem brwi. - Te okropne, zapyziałe budynki, ten śmietnik, te brzydkie, głupie, bezmyślne istoty, które nazywacie ludźmi... to jakiś okropny żart, tak? Wymyśliliście to z Kamaelem, Gabrielem i Razjelem, żeby mnie przestraszyć? Tylko po co, na litość Jasności?! - Nikt cię nie chce straszyć ani drwić z ciebie. Tak naprawdę wygląda Ziemia, skarbie. Jest wstrząśnięta. Jeszcze sekunda, a dozna szoku. - Ziemia? - powtarza bezwiednie. - Myślałam, że jest piękna, cudowna jak ogrody Siódmego Nieba. Nie, jeszcze piękniejsza! Myślałam... Ci tutejsi skrzydlaci! Na Mrok, skąd się biorą takie istoty! Przecież nie z Królestwa! Nawet w prowincjach, nawet w niskich Niebach nie mogło się ulegnąć coś podobnego! Widziałam ich na ulicach, całe tłumy. Potworni degeneraci. Gapili się na mnie i... Nigdy nie przeżyłam czegoś takiego! To jacyś okropni mieszańcy, tak? Jasności! Wyglądają jak chorzy! Są tknięci przez Ciemność, prawda? Skażeni. Nic nie mów, do razu zauważyłam! A ludzie? Te stwory, takie pokraczne, nieładne, oni mają być stworzeni na podobieństwo Pana?! Na litość Światłości, przecież to jakieś żałosne kreatury!

- Samael też tak sądził - mówisz, zanim pomyślisz, żeby ugryźć się w język. - No wiesz! - Cofa się urażona. - To porównanie było bardzo... bardzo krzywdzące. Zdumiewasz mnie. Wyglądasz okropnie, zachowujesz się dziwacznie. To przykre, co mówisz. Przyszłam tu... chciałam... Najdroższy, opuść czym prędzej to straszne miejsce, wróć ze mną do Królestwa! Zostaw ich własnemu losowi! Doprawdy nie wiem, jak tutaj wytrzymujesz. To... to potworne. Brakuje mi słów! Ona nic nie widziała, przebiega ci przez myśl. Nigdy nie opuściła wyspy na Księżycu. Moja cudowna dziewczynka wychowała się w pieprzonym terrarium, cholernym Disneylandzie Gabriela. Nie widziała świata. Nie spostrzegła nigdy, czym jest życie. Trwała w niebycie swojej rajskiej wyspy, tak samo odległym od rzeczywistości jak międzyświat, w którym utknęła wskutek złego czaru. Ale to, że pojmujesz, wcale nie pomaga. Wcale. - Skarbie, kochanie! - szepczesz łagodnie. - Świat jest skomplikowany i nie zawsze bardzo piękny. Ja... bardzo się cieszę, że przyszłaś. Naprawdę. Tylko, widzisz, mam teraz mnóstwo kłopotów. Muszę wypełnić ważne zadanie, bezpośredni rozkaz Pański, a moi przyjaciele, zamiast mi pomóc, chcą mnie wpakować na przymusową kurację, bo uważają, że oszalałem. Nie wiem, jak sobie z tym poradzić. Nie chcę nikogo skrzywdzić, ale... Bursztynowe oczy zachodzą łzami. - Wiem. Rozumiem wszystko, ukochany! Po prostu wróć ze mną do domu, a wszystko dobrze się skończy! Zobaczysz, wkrótce problemy znikną, za jakiś czas będziemy się z nich śmiali. Tak, po prostu śmiali! Chodź, zabiorę cię stąd. Natychmiast! Wyciąga dłoń, ale nie umie się zdobyć na to, żeby dotknąć twojej twarzy. Z jakiejś przyczyny bardzo cię to wścieka. Z jakiejś przyczyny boli. I zmusza, żebyś powiedział to, co właśnie mówisz. - Nic nie rozumiesz, Hija. Nic. I nigdy nie będziesz potrafiła zrozumieć. W tym właśnie leży problem. Pan wyznaczył mi straszne zadanie. Tak straszne, że wolałbym nie żyć. Moi bliscy ścigają mnie jak tyfusowego szczura. A ty, ty zachowujesz się, jakbym był przedszkolakiem, który dąsa się bez powodu, więc trzeba go szybko udobruchać obietnicą wizyty w cukierni! To ja cię nie poznaję, dziewczyno! Bez względu na to, co Gabriel i Razjel... Błąd. Zaciska ze złością usta, na bladych policzkach wykwitają ceglaste plamy rumieńców. - Och, oczywiście. Straszny spisek przeciwko tobie, który zawiązali najbardziej ci życzliwi skrzydlaci w całym Uniwersum. Jeśli to nie chorobliwa mania, to co? - Więc ty też? Tak prędko postawiłaś diagnozę? Pewnie jeszcze zanim tu weszłaś. Wariat. Tak, z całą pewnością wariat. Pomóżmy nieszczęsnemu idiocie? Prostuje ramiona i z wyzwaniem w oczach unosi dumnie głowę.

- Najpierw uciekasz z Królestwa, żeby w jakichś podłych, zakazanych dziurach Sfer Poza Czasem bić się na pięści za pieniądze, jak ostatni barbarzyńca, kalając honor i godność Świetlistego, potem wracasz, opowiadając skończone bzdury o pozbawionych sensu rozkazach Pańskich, obrażasz i lekceważysz przyjaciół, którzy starają się za wszelką cenę cię uleczyć, a następnie masakrujesz żołnierzy z regularnej armii Królestwa i ukrywasz się na Ziemi, wśród mętów i wyrzutków. A przy tym masz czelność upierać się, że zachowałeś zdrowe zmysły. Wybacz, ale to śmieszne. Po prostu śmieszne. - Śmieszne, kotku? - warczysz, choć wcale nie chcesz warknąć. - Naprawdę? Komiczne to jest raczej twoje wyobrażenie o świecie i problemach, na jakie napotykają prawdziwe istoty, a nie mydlane jak bańki królewny żyjące na szczytach szklanych gór. Przystopuj trochę, kochanie, i pomyśl, jeśli masz czym! Nie, to nie był dobry pomysł. Ani dobre słowa. Raczej diabelskie. Wypowiedział je za ciebie Mrok, największy z destruktorów. A teraz cieszy się i rży ze śmiechu. Bo na odwrót już za późno. Za późno jak cholera. Wózek bez hamulców nabiera pędu i sunie w przepaść wypełnioną czerwoną mgłą furii. Widzisz to i tak naprawdę chce ci się płakać, chociaż zamiast żalu w twoim pękniętym, rozpadniętym na cząstki sercu budzi się gniew. To oczywiście najgorsze, co może się zdarzyć, ale nie umiesz z tym walczyć, bo dobrze wiesz, że wokół ciebie, wokół was obojga, chrzęści lód i wieje arktycznym zimnem. Hija milczy. Nie potrzebuje się odzywać, naprawdę nie potrzebuje. Jej twarz mówi wszystko. Jej wyważone kroki, ostrożne ruchy, żeby przypadkiem niczego nie dotknąć, żeby nie doszło do nieodwracalnego skażenia tym brudnym, prymitywnym, godnym pogardy światem, w którym żyją najniżsi skrzydlaci. Ptactwo niebieskie. Pariasi. A teraz także on. Jej cudowny rycerz. Upadły bohater. Trawiony chorobą umysłową nieszczęśnik. Czujesz się tak, jakbyś umarł. Jakby złożyła cię do grobu, do wielkiej, pełnej błota dziury w ziemi, a teraz, przed zasypaniem, patrzy z góry na to, co czas i śmierć zrobiły z twoim ciałem. Nieodżałowany. Ukochany. Opłakany. Trup. A przecież jednak otwiera usta i słyszysz jej głos, wytęskniony, teraz chłodny i odległy jak górski strumień. - Ach tak. Tak właśnie mnie oceniasz, Daimonie. Jak pustą idiotkę. To przykre. I

niesprawiedliwe. Wiesz, kiedy tkwiłam w nicości między światami, za jedynego towarzysza mając zjawę kota, nieustannie wyobrażałam sobie tę chwilę. Nasze spotkanie. Widzę, że traciłam tylko czas, który mogłam poświęcić na inne marzenia. Wybacz, że zawiodłam twoje oczekiwania, tak jak ty zawiodłeś moje. Ale obiecałam Razjelowi, że z tobą porozmawiam. Przywykłam spełniać obietnice. Wysłuchasz mnie? W końcu jest damą. Damą, która otrzymała bardzo staranne wychowanie. Umie się znaleźć w każdej sytuacji. Nawet takiej, gdy wszystko, co kochałeś, za co oddałbyś życie, wali się w przepaść, ot tak, po prostu, bez specjalnego powodu, jedynie z winy tego zamrożonego, arktycznego czasu. I może twoich włosów. I brudnych bandaży. I niezbyt starannego stroju. Pamiętaj, strój jest bardzo ważny! I twego nieszlachetnie urodzonego przyjaciela z fryzurą jak mop, tych kocich kuwet, misek i zapachów, mieszkania przerobionego ze starego magazynu, ziemskiego brudu, i prochu, i pyłu. Prochu i pyłu. Taka jest twoja natura, nie zmienisz jej. Nie umiesz, nie możesz, nie wolno ci. Takie zadanie wyznaczył ci Pan. Destruktora. Tańczącego na Zgliszczach. Czyściciela. Abaddon i wyższa Świetlista, którą jest, którą przecież zawsze była, bez względu na nieprawe pochodzenie. To się po prostu nie mogło udać. I właśnie się nie udawało. Stąd to żałosne, złe, nieznośne, uprzejme: „Wysłuchasz mnie?”. - Tak - mówisz, a twój głos brzmi jak szuranie ołowianej trumny po kamieniach. Dobrze. Ale nie jest za dobrze. Wcale nie. Do grobu, do grobu, tam go wrzućcie, tam wszystko ma po prostu swój koniec! Stara piosenka Rycerzy Miecza. Stara piosenka w sam raz dla Anioła Zagłady. Zagryza wargę, milknie, nie wiedząc, co dalej. Ty oczywiście wiesz. Ale jeszcze na razie nie chcesz przykładać do tego ręki. Nie teraz. Bo próbujesz zapanować nad sobą. Zapanować nad nieuchronną katastrofą. Zatrzymać burzę. Zebrać w otwarte dłonie jej kolące ziarna, ostre jak odłamki szkła. Zebrać plon wzbierającej wichury. Chociaż zdajesz sobie sprawę, rozpaczliwie, boleśnie, że już dawno na to za późno. - Razjel mnie uwolnił - mówi, jakby to była dla ciebie jakaś nowość. - Wiem - odpowiadasz machinalnie. - Więc przyszłam. Najszybciej jak mogłam.

- Wiem. - Nie było łatwo cię odnaleźć. - Wiem. „Wiem” to, zdaje się, jedyne, co potrafisz powtarzać. Ona patrzy na ciebie złotymi oczami, w których pojawia się żal i zdumienie. Robi nieokreślony ruch ręką, jakby chciała cię dotknąć przez grubą warstwę lodu, jaka was rozdziela, ale w końcu jej dłoń opada bezwładnie. A ty nadal stoisz jak posąg. Księżniczka i bestia. Niepojęta, dzika, zmieniona nie do poznania bestia. - Wszyscy bardzo się o ciebie martwimy - mówi jasny, miły głos księżniczki. - Niepotrzebnie - chrzęści po żwirze ołowiana trumna. Wrzućcie go, wrzućcie! - Posłuchaj, Gabriel i Razjel są twoimi przyjaciółmi. Próbują tylko pomóc. A ty, moja słodka, moja ukochana, moja wytęskniona? Kim jesteś? Kim się nagle stałaś? - myślisz, ale nic nie mówisz. Zbierasz nasiona burzy. - Pomóc? W czym, na Jasność? Przełyka nerwowo ślinę. - Nie jesteś w pełni sobą, Daimonie. Chcą cię wyleczyć. Pomóc ci dojść do zdrowia. To wszystko. - Bo wypełniam rozkaz Pana? W głębi złotych oczu zaczynają strzelać płomienie. - Bo wydaje ci się, że wypełniasz. Twoje dłonie zaciskają się na zwojach opatrunku, mocno, aż do bólu. - Wybacz, ale skąd ty możesz wiedzieć, czego żąda ode mnie Światłość? Albo Razjel? Lub Gabriel? Dlaczego zakładacie, że nie umiem rozpoznać Jej głosu? Często ucinacie sobie z Nią pogawędki, co? Twarz Hii blednie, brwi ściągają się w gniewie. - Pytasz dlaczego?! Spójrz tylko na siebie! Na ten śmietnik dokoła! Na litość pańską! Nie poznaję cię. Co cię opętało? Bo opętało, widzę to w twoich oczach, postawie, zachowaniu. Postępujesz jak wariat, pragniesz zrobić rzeczy dziwaczne, szalone i nieodwracalne, motywując to nakazami Światłości, i jeszcze pytasz, czemu potrzebna ci fachowa pomoc? Postradałeś zmysły! W głowie ci się pomieszało! Nie jesteś w stanie trzeźwo oceniać sytuacji. Wierzysz w jakieś mrzonki, złudzenia, przywidzenia. Masz nerwy w strzępach. Ostatnie wydarzenia musiały poważniej wpłynąć na twoje zdrowie psychiczne, niż wszyscy sądziliśmy. Musisz się leczyć, Daimonie. Jak najszybciej poddać się kuracji Razjela. Jesteś wyczerpany i skołowany. I, wybacz, że to mówię, łatwo możesz stać się marionetką w

czyichś rękach. Rękach Mroku. Kończy tę swoją natchnioną tyradę i patrzy na ciebie jak matka na niesforne dziecko. A w twojej piersi fala gniewu właśnie zrywa ostatnie tamy. - Mylisz się, Hijo, mylisz, skarbie. To ty pragniesz, żebym stał się marionetką. W dłoniach twoich przyjaciół. Ale nic z tego, moja słodka. Nie jestem jednorożcem, którego można obłaskawić czułymi słówkami i jabłkami. Nie jestem posłusznym ci faunem ani wiernym służącym. Jestem Bożym potworem. Wybranym do pełnienia tej funkcji, ponieważ zawsze miałem ku temu doskonałe predyspozycje. Lubię swoją pracę. Nie odwracaj wzroku, kotku. Tak, naprawdę lubię. Jasność nigdy się nie myli i każdemu przydaje to, co najbardziej pasuje. Dla ciebie przeznaczyła magię, dla Gabriela i Razjela politykę, zaś dla mnie śmierć. Mam świadomość tego, kim jestem i czemu służę. I wykonam rozkaz Pański, ponieważ wiem, co jest moim obowiązkiem. A niektórzy zdają się o tym zapominać. Policzki Hii robią się białe jak śmiertelna chustka. - Więc nie odstąpisz od tego szaleństwa? - Nie - mówią twoje stanowcze, zimne usta. Zagryza wargę. - Widzę, że traciłam czas. Mnóstwo go straciłam na próżno, Abaddonie. Wybacz, że ośmieliłam się niepokoić cię w tym twoim nowym, szalonym lokum. I nowym, szalonym życiu. Nie będę więcej przeszkadzać. Ani wtrącać się w nie swoje sprawy. Kiedyś sądziłam, że łączy nas coś szczególnego. Teraz widzę, jak bardzo się pomyliłam. Nie miej tego za złe naiwnej dziewczynie. Czy mógłbyś przywołać tego swego obrzydliwego, albinotycznego sługę, który mnie tu przyprowadził, i nakazać, żeby zabrał mnie z powrotem do plugawej spelunki, w której czeka Kamael? Nie przywykłam sama poruszać się po Ziemi. Nawet nie wyobrażałam sobie, że to takie paskudne miejsce. Wielu rzeczy sobie nie wyobrażałaś, skarbie. Bardzo wielu, jak się okazuje. - Hariel nie jest niczyim sługą - mówisz, a brzmi to tak, jakby na wieko ołowianej trumny padała właśnie pierwsza łopata piasku. Cienkie brwi unoszą się z niedowierzaniem. - Nie? A więc kim, na litość pańską? Niewolnikiem? Nie spodziewałam się, że trzymasz niewolników. Nie. Trzymasz w rękach ziarna burzy. A one pękają i wypuszczają czarne, nabrzmiałe deszczem pędy. - To mój przyjaciel. Jedyny, jaki został, obawiam się. Wydyma pogardliwie usta. - O, znalazłeś sobie nowe towarzystwo. Gratuluję. Baw się dobrze. - I ty też, słońce. - Nie sądziłam - mówi. - Że jesteś taki. Uśmiechasz się krzywo, brzydko.

- Jaki, skarbie? - Bezwzględny - rzuca ze złością. - Brutalny. Okrutny. Pozbawiony serca i rozumu. Prymitywny jak rzeźnik, jak... Urywa, jakby zabrakło jej tchu. - Abaddon? - podsuwasz uprzejmie. Zaciska usta. Nie płacze. Wcale nie płacze. - Chcę stąd wyjść! - odzywa się po chwili głosem królowej. Sam nie wiesz, jak to się dzieje, ale wzruszasz ramionami. - Drzwi są otwarte. Nikt cię tu nie więzi. Nie tego się spodziewała. Ty też nie. Twój zaskoczony rozum podpowiada, że powinieneś przepraszać, błagać, żeby została, starać się ją za wszelką cenę zatrzymać. Ale serce, złe, zaciśnięte i gorzkie jak niedojrzałe jabłko, milczy uparcie. Po prostu milczy. - Więc nie zawołasz go? Pozwolisz, żebym szła sama przez te zakazane, pełne mętów ulice? - stara się przemawiać dumnie i godnie, ale brzmi to raczej żałośnie. - Zawołam - zgadzasz się. - Jeśli naprawdę chcesz teraz wyjść. - Czy chcę? O niczym innym nie marzę! - Bursztynowa burza rodzi się i szaleje w jej złotych tęczówkach. Wszystkie rzeczy tak kończę ponuro, więc wrzućcie go, wrzućcie go w dziurę! I niech dobra Jasność was broni łzę choć jedne, łzę choć jedną uronić! Więc wołasz Hariela, przyjaciela z bardzo nieodpowiedniej kasty, a jego zatroskana, smutna mina wystarcza, żebyś wiedział, że cały czas podsłuchiwał przy dziurce od klucza. A ona odwraca się, przepojona poczuciem żalu i zawiedzionych nadziei, choć przecież wciąż przepełniona po wręby anielskim dobrym wychowaniem, żeby powiedzieć chłodno: - Żegnaj, Daimonie. - Żegnaj, Hijo - mówisz, ledwo poruszając ustami. Żegnaj, słońce. Od tej pory będziesz musiał nauczyć się żyć w ciemności. *** Gabriel dawno nie widział wychowanki w stanie takiego wzburzenia. Hija miotała się po komnacie, blada, z podkrążonymi oczami, na przemian dziko wściekła i zupełnie zrozpaczona. Przekazał jej jeden ze swoich pięknych, wygodnych pałacyków na Księżycu, więc teraz za oknem szumiały łagodnie fale Marę Nectaris, a na srebrzystej powierzchni wody niczym pierzaste, obłoczne skrzydła wydymały się żagle dalekich okrętów. Było bardzo spokojnie, cicho i kojąco. Ogród rozkwitał zielenią i złotem nadmorskich palm. Całe kaskady pnących kwiatów, różowych jak poranek, wylewały się przez wysoki biały mur na rozpaloną słońcem uliczkę. Płynęły w dół po ogrodzeniu niczym krople różanego nektaru.

Dalej, nad Zatoką Tęcz, rozciągały się płaskie, wypalone jak piasek budynki najstarszego księżycowego kurortu, Luna Urbs Major. Gabriel spojrzał tęsknie na trójkąt plaży, złocisty niby dobrze wypieczony rogal, i próbował sobie przypomnieć, od jak dawna nie miał wakacji. Wieki. A może tysiąclecia. Westchnął. Niekiedy naprawdę ciężko być regentem Królestwa. Tymczasem Hija szalała po pokoju jak sztorm, który niespodziewanie nawiedził wybrzeże Mare Nectaris. Może powinienem raczej zabrać ją gdzieś nad Mare Imbrium? - zastanowił się przelotnie Dżibril. Tamtejszy surowy krajobraz i posępne klify pasowałyby do jej obecnego nastroju. Nie wspominając już o wietrze i dżdżu. Ale, do diabła, komu może przysłużyć się deszcz? Oddając wychowance do dyspozycji pałacyk w znanym uzdrowisku, miał nadzieję, że wesoła atmosfera i liczne rozrywki dobrze jej zrobią. Lecz chyba się omylił. Hija przysiadła na sofie tylko po to, żeby zaraz się zerwać i nerwowo biegać wokół dywanu. - Rozumiesz, nie poznałam go! Wyglądał jak jakiś przebieraniec, szaleniec! Ten strój, te okropne, rozczochrane włosy! Na Jasność, nie pojmuję, co się z nim stało! Przypadła do regenta, schwyciła jego dłoń. - Jest tylko jedno wytłumaczenie! - zawołała z pasją. - Opętanie! Cień go ogarnął! To już nie mój Daimon! To jakaś inna, dziwaczna istota! Gabrielu, ja osłupiałam! Po prostu osłupiałam, gdy tylko przekroczyłam próg tego obrzydliwego, cuchnącego baraku, w którym teraz mieszka. I to z kim?! Z jakimś ohydnym, brudnym, pospolitym niebieskim ptakiem! Bodajże stróżem chorych, zapchlonych, zdziczałych miejskich kotów! I w dodatku nazywa go przyjacielem! Tak, Gabrielu! Skrzydlaty z ostatniej kasty to ponoć teraz jego jedyny przyjaciel. Jedyny! Sam się tak wyraził! Nie, nie myśl, że przesadzam! Rzecz w tym, że nie przesadzam ani odrobinę! Na Jasność, myślałam, że zemdleję! Byłam pewna, że zemdleję! Wybacz, że nie do końca ci uwierzyłam. Teraz widzę na własne oczy. On oszalał! Zwariował! Stał przede mną taki obcy. Zupełnie nie do poznania. Nie potrafiłam wykrztusić ani słowa! Jakbyśmy byli nieznajomymi istotami, których nic nie łączy! Miał takie okropne oczy! Puste. Złe. I ten wygląd! Ten zaciekły wyraz twarzy! Na Jasność, to było straszne. Puściła rękę opiekuna i znów zaczęła maraton wokół dywanu. - W porządku, to nie jest tak, jak myślisz! - zawołała, wysuwając brodę do przodu i wyzywająco patrząc w zielone tęczówki Pana Objawień. - Wcale nie tak! Zanim zdążył wtrącić, że na razie nic jeszcze nie zdołał pomyśleć, już mówiła dalej: - Widziałam go nie raz w strasznym stanie. Rannego, chorego, przepojonego smutkiem i wściekłością. Ale teraz stanęłam twarzą w twarz z obcym. Włóczęgą. Niebezpiecznym opętańcem! Gabrielu, ja się go bałam! Przestraszyłam się Daimona! Mego jedynego

ukochanego przyjaciela! Mojej miłości! Skrzydlatego, któremu ufałam najbardziej na świecie. A raczej tego, co z niego zostało. To już nie był mój Rycerz Miecza. O nie! To teraz tylko Anioł Zagłady. Abaddon w stanie pomieszania zmysłów. Mój najdroższy umarł! Zostało to coś okropnego, co się pod niego podszywa! Biedactwo, zasmucił się Gabriel. Nie powinienem tak jej izolować od świata, od życia. Popełniłem błąd, za który musi zapłacić. Wychowałem księżniczkę z bajki. Baśniową wróżkę. A teraz ta bajka roztrzaskała się na kawałki, niczym szklana kula wiedźmy. Oczywiście, że Frey to nadal Frey. Taki sam jak zawsze. Może i kopnięty, ale wcale nie przemieniony w dzikiego potwora. Dlatego tak usilnie staram się go uratować. Bo może jednak ma rację, upierając się przy tym pieprzonym rozkazie. A tobie po prostu spadły z oczu łuski, kotku. Śliczne tęczowe łuski pierwszej miłości. To cholernie smutne, ale ostatnio wszystko wokoło wygląda raczej jak kloaka. - Więc sądzisz, że Daimona opętał Siewca Wiatru? - spytał ostrożnie. Spojrzała na niego z ponurą desperacją. - Nie mam wątpliwości. Prawdziwy Daimon zginął. Tym osobliwym stworem rządzi Mrok we własnej postaci! - Może nie jest aż tak źle - mruknął Pan Objawień. Obróciła się jak podcięta. - Nie jest źle?! To koniec! Absolutna klęska! Nie wyobrażam sobie, żebym jeszcze kiedyś mogła... - Razjel utrzymuje, że Daimon prawdopodobnie nie jest opętany przez Antykreatora przerwał regent. - Z pewnością jakaś okropna choroba odebrała mu rozum, ale jest szansa, żeby go uratować. Hija potrząsnęła kobaltową chmurą loków. - Wybacz, lecz ja jej nie widzę. - A Razjel tak. Głos Gabriela był spokojny i bardzo stanowczy. Zawahała się. - Jest potężniejszym magiem ode mnie. Być może więc ma rację. Pan Objawień wyczuł, że teraz jest odpowiedni moment. Pochylił się ku wychowance i łagodnie oparł dłoń na jej ramieniu. - Kochanie, na świecie istnieje tylko jedna osoba, która może pomóc Freyowi. Westchnęła. - Oczywiście. Wiem, że Razjel zrobi wszystko, co w jego mocy. Zielone oczy Dżibrila zaświeciły jak u kota. - Nie Razjel. Ty. Żachnęła się. - Ja? Wierz mi, próbowałam! Myślisz, że nie? Że zrobiłam za mało? Poszłam tam pełna

miłości, troski i dobrych chęci. Poszłam do tego okropnego miejsca, a on mnie tak potraktował! Jak idiotkę! Jak śmiecia! Jak coś niepotrzebnego... po tym wszystkim... co przeszłam... Po... Usta jej się wykrzywiły, broda zadrżała. - Hija, skarbie. Wiem, ile zdziałałaś. I jak dużo cię to kosztowało. Ale pomóż nam, pomóż jemu jeszcze jeden, ostatni raz. Tylko raz, obiecuję. Zerknęła na niego z niechęcią i pociągnęła nosem. - Doprawdy nie wiem, co jeszcze mogłabym... Tygrysie ślepia Gabriela zwęziły się niebezpiecznie. - Zaufał ci, prawda? Nie zawiązywał oczu, nie bronił dostępu do swej kryjówki, nie groził. - Oczywiście, że nie! - fuknęła. - Nie śmiałby przecież! Nie miałby czelności! Regent Królestwa skinął głową. - Oczywiście. Gdzieżby śmiał. A ty zapamiętałaś drogę, kochanie. Tylko nie mów, że się mylę. Przez moment w bursztynowych oczach coś zamigotało i zgasło. - Nie wiem. Szłam z tym okropnym albinosem. A potem zajął się mną Kamael. Wiesz przecież, że nie jestem obyta w świecie. Mieszkałam do tej pory cały czas na wyspie i... - I trafisz do tej nory, gdzie się ukrywa, prawda? Nie musisz z nami iść. Wystarczy, że wskażesz drogę Kamaelowi. On dobrze zna Ziemię, poradzi sobie. Wahała się. Gdzieś między świętym oburzeniem, lękiem i resztkami uczucia, które żywiła do Daimona. Albo do obrazu Daimona powstałego w jej wyobraźni. - Naprawdę myślisz, że to pomoże? - spytała niepewnie. Gabriel uśmiechnął się krzepiąco. - Bez wątpienia. Razjel ma już opracowaną kurację. Wystarczy odnaleźć Freya i zaaplikować mu lekarstwo. Powinien wyzdrowieć, kochanie. Odwróciła głowę, spojrzała w okno. Pan Objawień byłby w stanie przysiąc, że jej myśli kołyszą się teraz na kapryśnym wietrze niczym jachty na Mare Nectaris. - Nawet jeśli powróci do zdrowia, to ja nigdy... nie po tym, co się zdarzyło, nie po tym, jak mnie potraktował, obraził... - Nikt od ciebie tego nie oczekuje, kochanie. Ale wiem, że jesteś słodką, mądrą, dzielną dziewczyną, która nie żywi w sercu urazy dla biedaka, który postradał zmysły. Prawda? Znów przygryzła wargę. - Tak myślisz? - Podniosła na Dżibrila bursztynowe, pełne smutku oczy. - Ręczę za to - oznajmił z powagą. A także za to, że sam przed sobą okazuję się większym skurwysynem, niż podejrzewałem, przebiegło mu przez myśl.

Hija znów zapatrzyła się na morze. - Dobrze - powiedziała wreszcie. - Wskażę wam kryjówkę Daimona. Gabriel spróbował się uśmiechnąć z ulgą, ale tylko się paskudnie wykrzywił. Alleluja! Pogratuluj sobie mistrzostwa w robieniu świństw, bydlaku! - pomyślał z goryczą. *** Zapomniał już, jak bardzo Ziemia różni się od Królestwa. Rzadko tu ostatnio bywał. A ten kawałek Ziemi nie prezentował się szczególnie ładnie. Wysokie, strome domy, poczerniałe niczym nagrobne wiązanki po surowej zimie, sprawiały przygnębiające wrażenie. Większość wąskich, podzielonych pajęczyną szprosów okien oślepła, zabita deskami. Wątłe światło przebijało tylko przez nieliczne, zasnute firanką kurzu szyby. To nie była porządna dzielnica. To nie była w ogóle żadna dzielnica, tylko zapomniana przez Jasność umieralnia. Kraina chłodu, nędzy i pustostanów. Pod spróchniałą ścianą siedział jakiś wyjątkowo niechlujny dżinn, pijany w trupa. Na widok dwóch wysokich skrzydlatych wybełkotał coś obelżywego. Gabriel przez chwilę walczył z pokusą, żeby go kopnąć. - Nie rób tego - mruknął Razjel. - Szkoda butów. Głos miał bezbarwny jak plastikowa folia. I równie wyprany z emocji. Pan Objawień zerknął na przyjaciela z niepokojem. Od czasu przeprowadzenia Hii Książę Tajemnic zrobił się nieprzyjemnie chłodny i cyniczny. Sprawiał wrażenie, że nic nie jest w stanie naprawdę go obejść czy dotknąć. Gabriel wbił dłonie w kieszenie płaszcza. Było zimno. Między posępnymi budynkami hulał natrętny, ostry wiatr. - Masz ze sobą wszystko, co trzeba? - spytał milczącego, zamkniętego w sobie niczym puszka konserwy Razjela. Wysoki archanioł skinął sztywno głową. - Nie jestem jeszcze tak stary, żeby cierpieć na sklerozę, Dżibril. Regent zamilkł. W sumie ostatnio przyjaciel udzielał tylko podobnych odpowiedzi. Popatrzył na brzydkie, wykrzywione jakby w szyderczym grymasie fasady kamienic. Uda się, pomyślał wbrew sobie. Musi się udać, do cholery. Ale wcale nie był tego pewien. W pierwszej chwili chciał zabrać ze sobą Kamaela, ale teraz cieszył się, że były palatyn Głębi wykręcił się od obowiązku. Uśmiechnął się ponuro. W ten sposób przynajmniej wszystko zostanie załatwione na najwyższym szczeblu.

Szli przez ciemność, nieprzyjemnie namacalną, niczym gęsta, zimna, lepka mgła. Pierwszy zatrzymał się Pan Tajemnic. - To pewnie tutaj - powiedział tylko. Gabriel zobaczył długi barak z płaskim dachem i poczuł nieprzyjemne ukłucie strachu pod żebrami. - I co? - szepnął, odruchowo zniżając głos. - Po prostu wchodzimy? Błękitne, nieprzeniknione jak wody laguny oczy Księcia Magów patrzyły chłodno, bez zdziwienia czy irytacji. Nawet nie starał się mówić cicho. - Tak jak wielokrotnie ustalaliśmy, prawda? Od razu, od progu, spróbuj go zagadać. Mam tylko trzy pewne uderzenia i muszę trafić celnie. Inaczej zrobi z nas krwawą sałatkę. Gabriel zadrżał w podmuchu wiatru. - Nie Daimon - powiedział niepewnie. - Przecież to nasz przyjaciel. - Raczej były, w tej sytuacji - stwierdził bez emocji Razjel. - Drzwi się otwierają, a ty od razu nawijasz, pamiętaj. I zrób mi miejsce. Muszę dobrze go widzieć. Jeden strzał, gaszę go, wyciągamy dywan i odjazd. Wszystko jasne? Regent nerwowo przełknął ślinę. - Tak. - No to wchodzimy - zakomenderował Pan Tajemnic. *** Kiedy czujesz się bardzo nieszczęśliwy, okrutnie rozbity, rozłupany na kawałki niczym nagrobna płyta z piaskowca, możesz płakać, kląć, spróbować się komuś wyżalić, pisać rzewne listy albo wiersze lub w milczeniu spacerować po deszczu, najlepiej w kierunku cmentarza. Możesz też popaść w histerię, desperować i grozić, że odbierzesz sobie życie. Równie dobrze możesz urżnąć się na smutno, pozwalając, żeby alkohol zalał cię niczym gorycz. Gdy jesteś akurat Aniołem Zagłady, zwykle wybierasz ten rodzaj żałoby. To chyba po prostu kwestia charakteru. W momencie gdy rozległo się nieśmiałe stukanie do drzwi, Daimon był już tak pijany, że z trudem się ruszał. Jednak, jak na złość, zdążył przed Harielem dopaść klamki i przekręcić klucz. Bo to przecież mogłaby być ona. Jasne, to nierealne, niemożliwe, zbyt wydumane, zakrawające na pieprzony cud, choć w końcu śladowo prawdopodobne. Może to jednak mogłaby być ona. Ale przypadkiem nie jest. Więc stoisz ogłupiały w progu, a gorzała paruje ci ze łba niczym dym z kotłowni.

Gdyż wszystkiego się spodziewałeś, ale nie wizyty dawno niewidzianych, niezbyt wyczekiwanych niegdysiejszych przyjaciół. A potem twoje biedne, paskudne, ściśnięte jak pięść serce dostaje nerwowych drgawek, bo tylko jedna istota była w stanie zdradzić im miejsce twego pobytu. Tylko jedna w całym cholernym Kosmosie. Zaś ty stoisz jak pal, na który właśnie nawleczono twoją duszę, i wciąż nie potrafisz uwierzyć, że jednak to zrobiła. Hija to zrobiła. Zdradziła cię. Powiedziała twoim wrogom, gdzie mają cię szukać. A teraz oni stoją u twoich drzwi niczym kolędnicy z Piekła. Dzień dobry, Razjelu. Miło cię widzieć, Gabriel. Jakże się cieszę! Z jakiejś przyczyny nie zatrzaskujesz błyskawicznie zamka, nie uciekasz, nie bronisz się. Prawdopodobnie dlatego, że nie jesteś w stanie się poruszyć. Wcale nie z powodu alkoholu. Otóż wcale nie. Dżibril, blady jak śnieg, otwiera usta, żeby coś oznajmić, ale widocznie nie znajduje słów. Tymczasem Pan Tajemnic, jakiś dziwnie odległy i obojętny, przebiera palcami, jakby przykleiła się do nich grudka żywicy. Nawet Hariel zamiera w bezruchu. Nawet koty. Chociaż nie. Widmokotka Sterchacia śmiga pod nogi Księcia Magów i skacze mu na pierś, wydając rozpaczliwy pisk. - Iiiip! On strząsa ją niecierpliwą dłonią, po prostu smugę szarego dymu. A wtedy strumień wściekle niebieskiego światła strzela mu z ręki i uderza prosto w stół, który natychmiast pokrywa się błękitnym, parującym szronem. - Kurwa! - wrzeszczy Razjel z pasją. - Gabriel, daj mi wolne pole! Ale regent Królestwa nie może. Pada właśnie na kolana, wywrócony przez cztery wściekłe, całkiem realne koty, które rzucają mu się na nogi, drąc pazurami materiał spodni i skórę pod spodem. Cztery kolejne wskakują mu na ramiona, plecy i głowę, prychając, wizgając i drapiąc. - Auuu! - jęczy Pan Objawień, starając się oderwać od siebie wczepione desperacko pazurzaste kłęby atakującego futra. - Zabierzcie stąd te cholerne bydlaki! Pan Tajemnic waha się przez moment, ale wie, że nie może teraz ratować regenta. Wciąż porusza palcami, jakby ugniatał w kulkę błękitny piorun. Jego prawa dłoń zaczyna się jarzyć słabym, widmowym poblaskiem. - Nie dotykaj moich zwierząt! - ryczy albinos i pędzi kotom na pomoc. W tym samym czasie Daimon, który wreszcie odzyskuje kontrolę nad ciałem, skacze

susem godnym pantery wprost w objęcia Razjela, jakby pragnął go serdecznie uściskać. Przewracają się obaj. Frey wykręca świecący nadgarstek archanioła, próbując zmusić go do rozwarcia dłoni. Pan Tajemnic walczy cicho, zaciekle. Jest zdumiewająco silny. Jego palce, krzywe jak haki, drgają. Błękitny płomień przeskakuje między nimi niczym prąd. Jedna sekunda, desperackie szarpnięcie, skurcz miażdżonej w uścisku Abaddona ręki i kolejny niebieski piorun wystrzela w górę, o włos mijając twarz Daimona, który właśnie robi rozpaczliwy unik. Gabriel wyje i klnie, szarpiąc się z futrzanymi przeciwnikami i rozwścieczonym Harielem. A błękitna, elektryczna śmierć szybuje w sufit, odbija się od niego i poraża umywalkę, która pęka niczym skorupa lodu. Frey przytłacza Razjela, łamie go wpół niczym scyzoryk i powoli, bardzo powoli obezwładnia. Twarz Księcia Magów, woskowa jak maska z gabinetu figur, pokrywa się kropelkami potu na czole i ponad górną wargą. Usta wykrzywia szyderczy grymas. - Idioto! - słyszy Daimon. - Smętny idioto! Wcale nie chcę cię zabić! Chodzi o to, że za żadną cholerę nie chcę cię zabić! Abaddon na ułamek sekundy traci rezon. Wtedy archanioł wyszarpuje się z wściekłością, sprzedając mu kopa kolanem w podbrzusze. Daimon wydaje ochrypłe stęknięcie. Razjel próbuje zepchnąć go z siebie i porwać się na nogi, lecz w tym samym momencie szary cień znów atakuje. Pan Tajemnic porywa ręce do policzka, przeoranego czerwonymi krechami pazurów, a widmokotka odskakuje zjeżona, nastroszona jak kłąb wściekłej mgły. Błękitna, fosforyczna kulka toczy się na podłogę. Jeden ruch i już trafia w rękę Daimona. Oczy Razjela rozszerzają się gwałtownie. - Nie - mówi, prawie nie poruszając ustami. Frey obraca w palcach lodowo niebieską błyskawicę, z wahaniem przesuwając ją między kciukiem i wskazującym. Już ma ją rzucić, gdy słychać skrzypnięcie zawiasów. - No, panowie. Na waszym miejscu szybciutko zaniechałbym takich głupich zabaw. Coś mi się zdaje, że nie czas na to - mówi drwiący, wesoły głos. Bardzo, bardzo znajomy. Głos Michaela. Wszyscy znów zamierają w bezruchu. Koty odskakują od podrapanego, purpurowego z wysiłku regenta, prychając i bijąc ogonami po bokach, jak prawdziwe tygrysy. - Niech nikt nie waży się drgnąć, przyjaciele. Bo będę zmuszony się zdenerwować ciągnie Pan Zastępów tym irytującym tonem rodem z serialu kryminalnego. - A tego nikt by nie chciał, prawda? Teraz bardzo powolutku odwróćcie się do mnie, nie wstając z podłogi. Tylko bez numerów, bardzo proszę. Nie jestem w nastroju. Stoi w drzwiach, ściskając w ramionach automat, jakby to było ukochane niemowlę.

Minę ma rozradowaną jak szczeniak, który dobrał się do lodówki. Uśmiech szeroki do samych uszu. A za plecami oddział z dziesięciu doborowych skrzydlatych, pod bronią i w rynsztunku bojowym. U jego nóg sapie ze złością podrapany Gabriel. Hariel podnosi na Archistratega Nieba zdziwione spojrzenie. Daimon błyskawicznie zamyka dłoń i błękitne światełko gaśnie. Maleńka elektryczna wróżka. Dzwoneczek Piotrusia Pana, który służy do gaszenia niepokornych skrzydlatych. Gaszenia, a nie zabijania, jak przysięgał Razjel. Patrzy teraz na Freya z napięciem i lekko potrząsa głową. Ale Daimon już się zdecydował. - Witaj, Michał - mówi ochryple. - I ty się wprosiłeś na kolację? Szafranowa czupryna Pana Zastępów płonie w ciemności ulicy jak gazowa latarnia. - Się masz, świrze. Kopę lat. - Ano, tak się złożyło. - Frey wykrzywia twarz w uśmiechu i jednym szybkim ruchem posyła niebieski piorun wprost w twarz byłego kumpla. I trafia. Wyładowanie rozlewa się po skórze i ubraniu archanioła jak niebieski napalm. Iskry i błękitne języki płomienia suną po włosach, torsie, rękawach, nogawkach spodni. Wygląda to jak zimne, przebielone objawienie w barwie ultramaryny. Niczym nieznany obraz El Greca. Święty Michał zstępujący do lodowego piekła. Tylko że Michał zamieniający się gwałtownie w zamrożony posąg. Zaklęcie płynie w dół, tułów, ramiona i nogi sztywnieją w dynamicznych pozach. Rozwiane loki tracą szafranową barwę, stając się białe i bladoniebieskie. Twarz Pana Zastępów wykrzywia grymas wściekłości i strachu, ale z rozwartych ust nie wydobywa się krzyk. Skórę pokrywa sinawy szron. Zastygłe gałki oczne przypominają kulki lazurowych lodów. Pozbawieni dowódcy żołnierze wahają się wyraźnie. Nie wiedzą, czy atakować, czy uciekać. Wszyscy tkwią w bezruchu, jakby czar Razjela promieniował także na nich. Pierwszy porywa się na nogi Pan Tajemnic. Policzki ma naznaczone czerwonymi szramami zadrapań, niczym osobliwymi barwami wojennymi. Szarpie za ramię Gabriela, zmuszając go, żeby wstał, brutalnie ciągnąc za sobą. Jednocześnie grzebie w kieszeni płaszcza i wyciąga stamtąd wymiętą burą szmatkę. W oczach regenta budzi się zrozumienie. Niemal równocześnie z Księciem Magów chwyta za ramiona porażonego magią Michaela. - Moc! - woła wyraźnie. A potem znika, wraz z Gabrielem i posągiem oszroniałego Archistratega Nieba. Wszystko to trwa krócej niż oddech. A przynajmniej tak się wydaje Daimonowi, który nagle staje naprzeciw dziesiątki oszołomionych, osłupiałych komandosów. - Masz - szepcze Hariel, cichy jak duch swojej kotki.

Frey czuje w dłoni ciężar adramelecha i nim zdąży się zastanowić, jak albinos zdołał niezauważony wstać i sięgnąć po broń, płynnym ruchem odsuwa się za framugę, kierując lufę automatu prosto w pierś pierwszego z żołnierzy. - Zabili Szefa - mówi ktoś głucho z ciemności na zewnątrz. - Zabili go! I nagle w magazynie przerobionym na mieszkanie Hariela rozpętuje się burza. Pociski ciężkie jak grad walą w meble, paki i worki, wyrywając w powietrze drzazgi i smugi białawego pyłu, który chyba jest wapnem. Huk wystrzałów, ciężki jak odgłos grzmotu, przetacza się pod sufitem, rozsadza ściany. Karabiny plują błyskawicami, smród prochu rozchodzi się w pomieszczeniu niczym zapach osobliwego ozonu. Dym wisi nisko niby chmury Prawdziwej nawałnicy. Gaśnie światło, a chaos sięga zenitu. Hariel, kulący się pod ścianą, przygarnia do siebie dwie przerażone kotki, wczepia palce głęboko w futro, zęby zwierzęta nie wyrwały się i nie uciekły, wpadając wprost w piekło potyczki ogniowej. Ma nadzieję, że w mroku i chaosie żołnierze powystrzelają się nawzajem. Że koty przetrwają. Że przetrwa on sam. I Lahatiel, czy jak tam naprawdę zwie się jego nowy, świetlisty przyjaciel. Że magazyn się nie zawali. Ma mnóstwo nadziei oraz bardzo paskudne przeczucia. Ktoś odpala flarę, syczącą i podskakującą po podłodze na kształt smoczego jaja, z którego właśnie wykluwa się młode. W nierównym, pełgającym blasku, upiornym jak lampion z piekła, sylwetki strzelających pojawiają się i znikają, jak dyskotekowi tancerze w stroboskopowym świetle reflektorów. Hariel najchętniej poczołgałby się ku drzwiom i ukrył gdzieś na zewnątrz, ale tkwiąc w całym tym szaleństwie strzelaniny, boi się poruszyć. No i koty też tu gdzieś są. Nagle wzdraga się, słysząc głuchy łomot, a zaraz potem ostry wybuch pękającej szyby. Flara umiera, plując i skwiercząc, ciemne sylwetki śmigają po ścianach jak cienie. Ktoś kopie go w przelocie ciężkim wojskowym butem, a potem burza ucicha, wypływa wybitym oknem na ulicę. Stróż miejskich kotów jeszcze przez dłuższą chwilę kuli się w bezruchu, dygocząc, a dopiero potem wstaje, żeby poszukać drżącymi dłońmi świeczki i zobaczyć, co nawałnica zrobiła z jego domem. *** Przede wszystkim chciał wyprowadzić tych cholernych komandosów Michała poza obręb domu Hariela. Oczywiście był sam, a do obrony został mu tylko jeden automat Adramelech, z pojedynczym magazynkiem, bo albinos nie miał pojęcia, że przydałyby się kolejne na zmianę. A może po prostu nie mógł się do nich niepostrzeżenie dostać. W tej chwili to nie było już ważne. Bo poza wszystkim wciąż pozostawał Aniołem Zagłady. I miał w zanadrzu dodatkową

przewagę. Znał położenie każdej pieprzonej skrzyni i wora w magazynie. Tylko dzięki temu od razu zdołał położyć dwóch przeciwników, a trzeciego zgasił już po wybuchu flary. Ze smutkiem porzucił poczciwego, pustego jak łeb sierżanta adramelecha i podniósł z podłogi leżącego obok trupa cheruba. Udało mu się jeszcze zabrać dodatkowy magazynek, gdy któryś z chłopaków Michaela znów zaczął strzelać mniej więcej w jego kierunku, więc musiał rzucić się szczupakiem za najbliższą drewnianą pakę. Żołnierze rozbiegli się po magazynie jak szczury. Zostało ich siedmiu. Jak siedem grzechów głównych. I wiele wskazywało na to, że któryś z nich okaże się dla niego śmiertelny. Dlatego naprawdę się ucieszył, gdy udało mu się wyskoczyć na ulicę przez wywalone okno, choć równocześnie pozbawiał się jedynej wątłej przewagi, jaką zdołał osiągnąć. Pustostanów okalających magazyn nie znał tak dobrze, bo przez cały czas, gdy przebywał u stróża kotów, starał się nie wychylać i nie rzucać niepotrzebnie w oczy. A teraz jego cichym sprzymierzeńcem została jedynie ciemność. Wbiegł między ponure, milczące budowle w nadziei, 2e zdoła zgubić pościg. Ale gdy pocisk wizgnął mu tuż koło skroni, musiał ze smutkiem stwierdzić, że nie zgubił. Skręcił w zarośnięty zielskiem ogród i zapadł w mrok w podcieniu bramy. Dwóch sylfów, tak naćpanych, że ich ogromne oczy przypominały ugotowane jajka, powiodło za nim nieprzytomnym spojrzeniem. Daimon wiedział, że komandosi Michała są dobrze wyszkoleni, ale właściwie nigdy niewzywani do jakichkolwiek akcji na Ziemi. To był uświęcony teren szczególnej opieki Pańskiej, a jednocześnie terra incognita dla zaciężnych jednostek Królestwa. Właściwie armia Nieba nie miała żadnego cholernego prawa, żeby postawić tu stopę. A wszyscy doskonale o tym wiedzieli. Żołnierze powinni być więc nieco zdetonowani, operując na odcinku tak znaczącym, a jednocześnie tak nieznanym i pełnym hipotetycznych pułapek. Zaś Frey w tym upatrywał swoją szansę. Pochylona sylwetka zamajaczyła w ciemności niczym księżycowy cień. Za nią pojawiła się druga. Chłopcy Michała sunęli przez ogród czujnie i ostrożnie. Przeskakiwali między grubymi jak kolumny doryckie pniami drzew, osłaniając się nawzajem. Byli uważni i sprawni. Ale nie dość. Cherub plunął krótką serią. Pierwsza postać, czarna i płaska na tle mroku, zgięła się wpół i upadła. Druga zwinęła się jak wystraszony jeż. Obaj dostali, pomyślał Daimon, wychyliwszy się nieco z bramy. I chyba sama łaska Pana uchroniła go od cofnięcia się w sklepioną ciemność wejścia, bo gdy tylko się poruszył, w tynk tuż koło jego głowy uderzyły pociski. Pochylił się i zanurkował w chaszcze, a potem rzucił się do ucieczki, ścigany głuchym kasłaniem cheruba. Kluczył wśród drzew, między zapuszczonymi ścianami niegdysiejszego żywopłotu i

wybujałymi krzakami głogu, aż wpadł w otwarte, klapiące na jednym zawiasie drzwi kolejnej kamienicy. Przebiegł przez tunel wejścia i znalazł się nie po drugiej stronie budynku, jak sądził, tylko na zamkniętym ze wszystkich stron podwórzu studni. Pośrodku sterczała kretyńsko mała jak wanienka fontanna, cała zasypana stertami opadłych, gnijących liści z jedynego krzywego drzewka rosnącego opodal. Kamienny faun wieńczący kaskadkę wykrzywiał się paskudnie znad trzymanej przy ustach fujarki. Wydawało się, że drwiąco chichocze. Daimon zaklął paskudnie. Bo wysokie, wąskie okna domu były starannie zabite deskami grubymi na dobre dwa palce. A w korytarzu już dawał się słyszeć ciężki tupot obutych w glany nóg. Frey rozejrzał się w popłochu. Nie znalazł żadnej drogi ucieczki. Uniósł głowę. Wysoko nad sobą widział kwadrat chmurnego, jakby obrażonego nocnego nieba. I czarny nawis dachu ze sterczącymi ostrzegawczo palcami kominów. Jeśli miał gdzieś zwiewać, to tylko tam. Zamachnął się potężnie skrzydłami, wystrzelił w górę. Zanim żołnierze dotarli na podwórze, już lądował na śliskiej od wilgoci łusce dachówki. Złapał z trudem równowagę, rozkładając szeroko lotki, a potem pobiegł po kalenicy wprost między przyjazne cienie kominów. Cheruby podkomendnych Michaela zaklekotały oburzone, plując pociskami niczym jadowitymi klątwami. Frey był już naprawdę bardzo blisko ciemnego lasu zbawczych ceglanych słupów, gdy nagle poczuł, jakby ktoś bardzo silny klepnął go mocno w plecy. Prawa łopatka zesztywniała od uderzenia, a po chwili eksplodowała czerwonym jak płomień bólem. Daimon zachwiał się zaskoczony. A wtedy otrzymał drugie serdeczne klepnięcie w ramię. Biegł jeszcze, ale kalenica dachu zaczęła się bez powodu niebezpiecznie kolebać, a dachówki zrobiły się dziwnie miękkie i grząskie. Zapadł się w nich po kostki, po kolana i uda, jak w ruchomych piaskach. Chciał jeszcze poderwać się w górę, podfrunąć, żeby wydobyć się z tego zdumiewającego kamionkowego bagna, w które zamienił się dach, ale ledwo poruszył barkami, oszalała, przejmująca czerwień bólu ogarnęła go i zalała niczym fala tsunami. Anioł Zagłady krzyknął krótko, ochryple, a potem zwalił się w dół, w gęstwinę kolejnego zaniedbanego ogrodu, wprost w objęcia dzikich róż i tarniny. *** Straty były spore. Prawdę mówiąc, ogromne. Połamane meble, poprute worki, z których sypał się śmierdzący chemią biały proszek, rozłupane pociskami boki skrzyń, ściany poznaczone rozbryzgami przestrzelin, materac, z którego poranionego grzbietu smętnie wystawały sprężyny. Kompletna ruina. Nie było się co łudzić. Hariel stracił dach nad głową. Na szczęście koty ocalały. Chyłkiem wysuwały się z kątów i kryjówek, z nastroszonymi wąsami, ogonami jak szczoty i płomieniami paniki w oczach. Albinotyczny skrzydlaty wołał je wszystkie po imieniu i witał pieszczotami drżących wciąż jeszcze palców. Gdy okazało się,

że są w komplecie, zaczął oględziny swego lokum. I z pewną tylko spokojną melancholią nędzarza nawykłego do wiecznych porażek stwierdził, że nie ma co zbierać. Powinien jak najszybciej opuścić skorupę magazynu, zanim trzaśnie konstrukcja i wszystko zawali się w diabły. Zabrał więc parę osobistych drobiazgów, kilka łachów, które po wytrzepaniu i upraniu mogły się jeszcze do czegoś nadać, wygrzebał spod truchła szafki nocnej sakiewkę Daimona, jakimś cudem całą, i wyszedł w noc, otoczony gromadką znów bezdomnych zwierzaków. Obejrzał się za siebie tylko raz, uśmiechając się krzywo na myśl, że w jutrzejszej gazecie synów Adama z pewnością pojawi się notka o starym, opuszczonym magazynie, w którym skutkiem zwarcia w przedpotopowej instalacji elektrycznej doszło do pożaru zakończonego całkowitym zniszczeniem obiektu. O tak, na niektóre sprawy ludzie byli ślepi jak krety pod snopem reflektora. Hariel poprawił na ramieniu prowizoryczny tobołek. - Chodźcie, skarby - odezwał się do kotów. - Nie martwcie się. Znajdę wam jakiś miły kąt na resztę nocy, a potem pójdę poszukać Lahatiela. Zdaje się, że tym razem wdepnął w niezłe gówno. *** Czterej ocalali szeregowcy pod wodzą niebieskowłosego kaprala z twarzą oszpeconą blizną nerwowo przeszukiwali krzaki. - Dostał, i to dwa razy - ośmielił się odezwać Sertael, młody, srebrnoskrzydły anioł z konstelacją piegów na nosie. - A potem zleciał na łeb z dachu. Na pewno nie żyje. Kapral zmierzył go surowym spojrzeniem czarnych jak obsydian oczu. - Na pewno to Dawid kropnął Goliata. To przecież sam Frey, pieprzony Abaddon. Trudniej go zatłuc, niż patriarsze Mojżeszowi trafić do Ziemi Obiecanej. Do roboty, sucze dzieci. Jeśli jest trupem, to gdzie leży ciało, psia mać? Zamknąć gęby i szukać. Szukali więc, lecz niespokojnie i niechętnie, starając się zbytnio nie oddalać od siebie. Jeden z szeregowców pochylił się nagle i dotknął dłonią trawy, a następnie uważnie obejrzał palce. - Chyba krew, panie kapral - powiedział niepewnie. Podoficer uniósł z niedowierzaniem brwi. - Chyba? Co ty, nie umiesz rozróżnić, czy to krew, czy szczyny? Pozostali żołnierze zarechotali bez przekonania. - Ciemno tu cholernie, nie widzę - tłumaczył obrugany. - To powąchaj, głupku. A jak tego za mało, wsadź do pyska i obliż. Jeśli to szczyny, życzę smacznego - warknął kapral. Młody anioł posłusznie uniósł rękę do twarzy. Ale nie zdążył zameldować, czym umazał

palce, gdyż w powietrzu świsnął spory kamień, a skrzydlaty zupełnie niespodziewanie upadł na kolana, a następnie osunął się na trawę. Towarzysze natychmiast otoczyli go kołem, wystawiając lufy karabinów na kształt rogów, niczym stado bawołów w obliczu lwa. - O, mundurowi, niech ja skonam! - odezwał się drwiący, nieprzyjemny głos z ciemności. - Własnym ślepiom nie wierzę! Chłopaki, wy też to widzicie, co? - Hej, toż to psy! - warknął drugi. - Chodźcie, pieski! Zabawimy się? Na przykład w Głębian i skrzydlatych. Jak za cudnych czasów dzieciństwa. - Niezła okazja, bo tutaj nikt nie chciałby być mundurowym, nawet na chwilę, gnojki zawtórował kolejny. I mrok zaczął wypluwać radosnych i przyjaznych mieszkańców pustostanów. Najpierw wystąpiło dwóch Głębian o posępnych, pociętych szramami gębach. Uśmiechali się, pokazując czarne dziury po wybitych zębach, i znacząco klepali się po biodrach, gdzie wisiały w olstrach ciężkie głębiańskie rewolwery Astaroth, popularne wśród bandytów „krówki”. Potem wyszło pięciu wyjątkowo szpetnych geniuszy zbrojnych w różne pistolety, pałki i noże. Za nimi wysunęło się trzech sennych sylfów z brzytwami i maczetami dyndającymi u pasa, a także cztery dżinny, jeden złocisty jak księżyc o wschodzie ifryt i trzy gnomy zbrojne w karabinki automatyczne. Cholerna mała armia spod znaku gangsta. Kapral jednym spojrzeniem ocenił sytuację. Była, prawdę rzekłszy, niewesoła. Niemal niedostrzegalnym ruchem dłoni wysunął z rękawa skrawek materiału. Gdy tylko zawołał: „Moc!”, świat wokół niego i jego ludzi zawirował, głusząc odgłosy bandyckiej kanonady.

Rozdział VI Asmodeusz rozmawiał przez telefon.

Nefer, egipski widmokot, wskoczył na zawalone

papierami biurko i z namaszczeniem mył łapką uszy. - Jasne, stary! Dzięki. Wiesz, jak to jest z upierdliwym klientem. No tak, był na wystawie, podobało mu się, jak odpicowała te posążki, i teraz wierci mi dziurę w dupie, żeby dostać jej adres. Tak, to spora kolekcja. Niezła, sprzedałem mu z rok temu. Pewnie, czemu dziewczyna nie ma sobie zarobić, nie? Ładna? Nie, nie powiedziałbym. Wiesz, opitolona na jeża Tyfusowa Mary. No pewno, dla ciebie każda dobra, byle miała tyłek i cycki, OK, jasne. Odezwę się później. Jeszcze raz dzięki. I trzymaj się. Hej! Kot podniósł przejrzysty jak opar, wąski pyszczek. - Posuwasz się do prymitywnych podstępów, żeby zdobyć namiar na tę laskę? Mod, nie poznaję cię. Zgniły Chłopiec wyszczerzył w uśmiechu zęby. - Tylko nie porzygaj się kłakami na moje papiery, futrzaku - rzucił. Nefer wygiął grzbiet i przeciągnął się. - Moja sierść jest jak dym i mgła. Rozwieje się przy najlżejszym muśnięciu - oświadczył z godnością. - Tak czy inaczej, jeśli dokumenty będą mokre i lepkie od ektoplazmy, nie wypuszczę cię z sarkofagu przez dobę. Szlaban, rozumiesz? Widmokot parsknął obrażony. - Koty to najczystsze stworzenia świata. - Z wyjątkiem szopów praczy i krewetek - skwitował Mod. - Oraz delfinów i białych waleni. Spędzają całe życie w wodzie, nie? - I porastają pąklami - burknął Nefer. Asmodeusz się roześmiał. Miał adres i telefon Blanki Krammer, więc nic nie mogło popsuć mu humoru. - Wychodzę - oznajmił. - Mogę wrócić późno. Nie rozrabiaj w antykwariacie, bo staruszka z góry skarży się potem, że u mnie straszy. - A nie? - fuknął kotek. - Przejrzyj się czasem w lustrze, jak już wyjmiesz soczewki, dobra? Zgniły Chłopiec zignorował go i pogwizdując, szykował się do wyjścia. Ubrał się starannie, ale swobodnie, już w korytarzu sięgnął jeszcze po kapelusz i parasol. Było pochmurno, mogło się na dobre zaciągnąć, a on nie chciał, żeby panna Krammer zmokła. - Hej! - zawołał za nim Nefer. - Rzuć mi na odchodnym tę papuaską suszoną główkę, co? - W koszyku z turkusowymi skarabeuszami leży kłębek wełny. Weź, nie krępuj się powiedział Mod, zatrzaskując drzwi. - Wełny? - parsknął z oburzeniem widmokot i znów się obraził.

*** Cmentarz tonął w mroku. Noc zalała go jak morze, ciemna głębina gęstego, chłodnego powietrza. Pogrążone w cieniu połamane nagrobki, żałosne płaczące panny, kamienne krzyże i anioły przypominały zatopione przed wiekami wraki okrętów. Wysokie, widmowe drzewa przywodziły na myśl maszty pradawnych żaglowców. Na nagrobnej płycie, pękniętej w połowie, pod rozwartymi ramionami szlochającej marmurowej płaczki siedział upiór Maurycy, zwany powszechnie Zyziem. U stóp nagrobka przykucnęła nieduża, skulona jak mysz strzyga. Jej oczy świeciły zielonym blaskiem próchna, a ostry, bardzo czerwony język co chwila oblizywał blade, bezkrwiste usta. - Właściwie dlaczego chcesz go szukać? - spytał upiór, wzruszając kościstym wieszakiem ramion. - Nie pomogłeś mu już dość? Hariel spojrzał z powagą na przyjaciół, których poznał wiele lat temu, kiedy opiekował się populacją cmentarnych kotów. - Bo uratował mi życie, Zyziek. Zapomniałeś? Kiedy napadły mnie te łachudry od haraczu. Nie wywinąłbym się, gdyby nie on. Widziałem to wyraźnie w ich oczach. Upiór westchnął, a brzmiało to jak skrzypnięcie starych zawiasów. - Uratował ci życie. No dobra, to jest jakiś powód. Z wdzięczności przyjąłeś go do siebie, ukrywałeś, pomagałeś, leczyłeś, karmiłeś. A on naraził cię na niebezpieczeństwo, nadużywał twojej gościnności i w końcu pozbawił cię dachu nade łbem. Powiedz, bracie, czyś aby nie spłacił wielokrotnie swojego długu? Biały anioł z dredami uśmiechnął się rozbrajająco. - Słuchaj, Zyz. Chcę go znaleźć. Może leży gdzieś w krzakach, wykrwawia się i potrzebuje pomocy? Uwierz mi, naprawdę nie sposób zachować się przyzwoicie zbyt wiele razy w życiu. Na to nie ma limitu. Rozumiesz? Idziesz ze mną czy nie? Upiór znów zaskrzypiał westchnieniem. - Mała? - zwrócił się do strzygi. - Co ty na to? Oblizała się nerwowo szkarłatną tasiemką ozora. - Idę z Harielem. W sumie co mi szkodzi? Maurycy popatrzył przyjacielowi w oczy. - Dobra - zdecydował. - Ale zanim się rozwidni, musimy wrócić do domu, OK? Nie pozwolę, żeby zobaczył nas jakiś przypadkowy łudź i narobił wrzasku. Sam wiesz, że my nie jesteśmy tak doskonale niewidzialni jak skrzydlaci. - Jasne - zgodził się Hariel. - Przed pierwszym brzaskiem będziecie z powrotem na cmentarzu. Wyciągnął rękę i uścisnął zimną, ubrudzoną ziemią dłoń Zyzia.

*** Gabriel spodziewał się, że rozmrożony Michał wpadnie w furię. Ale nie. Pan Zastępów siedział w fotelu, posępny, lecz zupełnie spokojny. Przestał już dygotać jak tknięty febrą, choć wciąż okrywał się szczelnie dwoma kocami. Pobielałymi palcami ściskał kubek z parującym grzanym winem. Regent Królestwa splótł dłonie, żeby bezwiednie nie bawić się pierścieniem. Ten odruch zdradzał zdenerwowanie, a Dżibril nie chciał, żeby przyjaciel dostrzegł, jak bardzo się niepokoi. - Mikail, nie rozumiem cię. Po cholerę się wtrąciłeś? Inaczej już byśmy go mieli i ten koszmar wreszcie by się skończył. A Michał z kamienną twarzą, Michał z rysami zastygłymi jak lawa, Michał - posąg z betonu, tylko powoli, zdecydowanie pokręcił głową. Gabriel zacisnął usta, bo dobrze znał ten uparty, niezłomny, nieznośny gest. Nie. Nie. Nie. Z tępym, zaciekłym uporem wołu. Zamiast tłumaczyć cokolwiek Panu Zastępów, mógłby równie dobrze próbować wstrzymać ruch obrotowy Ziemi. Michał siorbnął z kubka. - Pytasz dlaczego? Bo wciąż popełniasz ten sam błąd, Dżibril. Zakładasz, że Frey to wciąż Frey. A to nieprawda. Przed nami stoi opętany Cieniem wróg. Mnie też to ciężko przychodzi, ale staram się wypełniać obowiązki. A moim obowiązkiem, jak zapewne pamiętasz, jest walczyć z wrogami Światła. Gdybyś mi nie przeszkodził, spełniłbym swoją powinność, regencie. Gabriel żachnął się. - Michał, błagam, opanuj te chore emocje! Nie czas na takie rozłamy! Musimy działać razem. Tak jak zawsze. Tylko dzięki temu zawsze zwyciężaliśmy. I zwyciężymy teraz. Lecz Michael - statua spokoju, odstawił bez słowa kubek. Jego oczy były chłodne, odległe i zamglone. - Po raz kolejny mylisz się, Gabrielu. Ja już podjąłem decyzję. I nic, co powiesz lub zrobisz, jej nie zmieni. W moich oczach mamy do czynienia z rażącą niekompetencją regenta Królestwa, który nie dość, że dopuszcza się nepotyzmu, to jeszcze lekceważy realne niebezpieczeństwo zagrażające Ziemi i Niebu. W obliczu tych faktów ja, jako Pan Zastępów, muszę wypowiedzieć posłuszeństwo. Co niniejszym czynię. Gabriel osłupiał. - Co? Co ty? - wyjąkał. Michał założył niedbale nogę na nogę.

- Nie sądź, że to coś osobistego. Mam nadzieję, że w końcu obaj z Razjelem się opamiętacie. Zanim będzie za późno. Naprawdę niczego bym bardziej nie pragnął. Ale na razie, skoro główny mag i głowa Królestwa są niepoczytalni, muszę postąpić odpowiedzialnie. Powtórzę to jeszcze raz, żebyś dobrze zrozumiał, Gabrielu. Właśnie wypowiadam ci posłuszeństwo. A wraz ze mną cała armia. Twarz archanioła zrobiła się biała jak stearyna. - Nie - szepnął. - Nie wierzę. - Lepiej uwierz - uśmiechnął się cierpko Pan Zastępów. - Bo od tej chwili nie przyjmę od ciebie najbłahszego polecenia. Nawet prośby, żebym zapalił światło. Gabriel zerwał się z fotela. - Michał! - jęknął wstrząśnięty. - Ty bredzisz! Oszalałeś, do diabła! Co chcesz zrobić? Wzniecić bunt?! Jak Lucyfer i Samael?! Michael wstał spokojnie z fotela, zdjął z ramion koce i zaczął starannie składać je w kostkę. - Nie, Dżibril. Nie bunt. Słuszny protest obywatelski. Ktoś tu musi zostać przy zdrowych zmysłach, nie? Straszny zielony ogień zapłonął w oczach regenta. - Wiesz, że stąd nie wyjdziesz, prawda? - głos Gabriela brzmiał jak syk kobry. Archistrateg Nieba roześmiał się szyderczo. - Ależ wyjdę, bracie. Zaraz się przekonasz. Widzisz, i znów błąd. Ostatnio wciąż je popełniasz, nie zauważyłeś? Jakoś tak śmiesznie się dzieje, że jestem w stanie przewidzieć każdy twój ruch. Czy to nie zabawne? Otóż jeśli do zachodu słońca nie wrócę do koszar, moi generałowie, Gadriel i Faleg, uderzą na Pałac Regenta. I co, wypuścisz mnie, przyjacielu? Gabriel z trudem przełknął gorzką, lepką ślinę. - Odpowiesz za to, Michał. Odpowiesz przed samą Jasnością. I bodajby się wtedy okazało, że jednak jesteś szalony! Michael wysączył do końca grzane wino i uśmiechnął się znów. W oczach miał czysty, nieskażony obłęd. Podszedł do drzwi, położył dłoń na klamce, jednak zawahał się na moment i odwrócił do zamarłego jak żona Lota regenta. - Wszystko, co robię, jest spowodowane jedynie troską o Królestwo. Wierzę, że kiedyś wreszcie przejrzysz i przeprosisz mnie, Dżibril. Dzięki za wino. Jak zwykle wyborne. Przykro mi, że tak wyszło. Naprawdę przykro. Kiedy wyszedł, Gabriel zacisnął dłonie w pięści i zamknął powieki. Stał tak, niczym posąg żałobnika na nagrobku przyjaciela. A potem bardzo powoli opadł na fotel. Wyglądał jak starzec. Jak wrak niegdysiejszego archanioła. Jasności, pomyślał z bólem. Czym na to zasłużyłem?

Ale Niebiosa, jak zwykle, milczały. *** Czasami szczególnie wrażliwi ludzie na widok jakiegoś zakątka, pustej uliczki, zaułka, polany w lesie czują dziwny niepokój albo nagłe ukłucie smutku. Oczywiście myślą, że to tylko nagłe przeczucie, jakieś zapomniane wspomnienie czy bezzasadna zmiana nastroju. Zwykle nie mają racji. Po prostu nie są w stanie dostrzec, że w danym momencie, w tym samym miejscu i czasie, ale w świecie nadprzyrodzonym, odbywa się właśnie jakiś dramat. Gdyby ktoś o lekkich zdolnościach parapsychicznych przechodził bladym przedświtem zapuszczoną uliczką pośród starych, na wpół widmowych kamienic otoczonych ogrodami pełnymi pieniącego się głogu i tarniny, doświadczyłby niespodziewanie wielkiego smutku albo nagłego dreszczu przerażenia. I gdyby mógł ujrzeć to, czego zwykli śmiertelnicy nie widzą, zobaczyłby dwie chude, nieludzkie postaci o fosforycznych oczach upiora i strzygi, pochylone nad ogromnym nieruchomym cieniem spoczywającym w gęstwinie kolczastych krzewów. A także białego jak kalafonia anioła z dredami na głowie, w połatanym płóciennym ubraniu, który odszedł za węgieł, oparł się ramieniem o zimną, nieczułą ścianę i zapłakał. Ale, rzecz jasna, żaden z synów Adama nie dysponuje takim niezwykłym wzrokiem. *** Na widok wchodzącego dowódcy Faleg, Pan Wojny, odetchnął z ulgą. Słońce za oknem pochyliło się już niebezpiecznie ku dachom pałaców, jego blask nabrał złotego i pomarańczowego odcienia zwiastującego nadejście niedalekiego wieczoru. A generał Faleg tego dnia wcale nie czekał z utęsknieniem na wieczór. Oczywiście poszedłby za Michaelem nawet w otchłań Jeziora Płomieni, ale szturm na siedzibę regenta, to byłoby chyba troszkę za dużo nawet dla niego. Chociaż gdyby zachód zabarwił się czerwienią, zaś Archistrateg wciąż nie powrócił, wypełniłby bez zastanowienia rozkaz ataku. - Witaj, Michale - powiedział, starając się, żeby głos nie zdradził uczuć. Pan Zastępów nie lubił, gdy jego ludzie wykazywali za dużo wątpliwości. - Dobrze cię widzieć, stary. Nawet nie wiesz, jak dobrze - rzucił na powitanie ryży archanioł, pokazując w uśmiechu wielkie, drapieżne zęby. Niebieskie, jasne oczy wciąż pałały jak niespożyte latarki szaleństwa. - Pewnie od razu chcesz się dowiedzieć, jaki raport z akcji przedstawili twoi chłopcy, co? - zagadnął Pan Wojny.

Archistrateg zmarszczył brwi. - Mów! - rozkazał. Więc Faleg zaczął mówić, a twarz Michaela rozpogadzała się z każdym jego słowem. *** Są miejsca, które nie należą do nikogo. Domy, których nikt nie kocha. Sklepy, w których nikt nie kupuje, aż wreszcie bankrutują. Muzea, których nikt nie odwiedza. Stacje metra, na których nigdy nie przyśnie żaden bezdomny. Urzędy, najczęściej wszystkie, gdzie petenci plączą się i tłoczą jedynie z konieczności. Teatry i kina świecące pustkami, nawet gdy grają dobry repertuar. Hotele i motele pełne duchów i pajęczyn. Niektórzy powiedzieliby, że te miejsca mają złą aurę. Inni upieraliby się, że to jakieś nieznane czynniki zewnętrzne. Zła lokalizacja, brak wyczucia rynku, odpychający wystrój. Prawda wygląda jednak inaczej. Za dużo tam magii. Prawdziwa magia bowiem odpycha współczesnych ludzi. Przeraża ich, zdumiewa, odstręcza. W miejscu pełnym czarów i starożytnej mocy czują się zwykle nieswojo. Dziwnie przytłoczeni. Podenerwowani. Przygnębieni. Niepewni i słabi. Zwłaszcza gdy chodzi o czarną magię. Promieniowanie rodem z Głębi, obecność istot pochodzących z Otchłani, mrok spowijający las, park czy budynek nawet w ciepły, słoneczny dzień. Większość ludzi odnosi po prostu wrażenie, że dane miejsce jest ponure, odpychające, brzydkie. Ci, którzy mają czulsze zmysły, uważają, że dziwnie nieprzyjemne albo nawet niebezpieczne. A zupełne świry, zresztą słusznie, utrzymują, że jest zwyczajnie nawiedzone. Tylko dobry mag albo porządnie ukierunkowane medium będą w stanie wyczuć i dostrzec obecność energii mroku. Ale o dobrych magów teraz trudno. Dlatego choć nikt we władzach miasta ani dzielnicy nie potrafił tego wytłumaczyć, stary, ogromny, liczący dwa wieki budynek filtrów, opuszczony niemal sto lat wcześniej, nadal nie został zburzony. I chociaż działka, na której się znajdował, była obszerna i atrakcyjnie zlokalizowana, nie znalazł się żaden inwestor pragnący wykupić i przebudować obiekt. Przepompownia stała więc nadal na granicy światów, wielka, czerwona, ceglana, spowita wieczną mgłą cienistego oparu, niczym mityczny Camelot, zapuszczając w głąb gruntu korzenie przerdzewiałych rur, sięgające aż do infernalnej krainy podziemnych rzek ciągnących się pod całym miastem. Prawdę rzekłszy, należała bardziej do dziedziny zjawisk nadprzyrodzonych niż do świata ludzi. Każdego, kto przechodził obok, zwłaszcza w nocy, przebiegał naraz zimny dreszcz. Czasem z budynku dochodziły dziwne odgłosy, coś jak szloch, śmiech albo zawodzenie.

Niefortunni przechodnie tłumaczyli sobie zwykle, że to gra i płacze stary system kanalizacyjny, całe węzły i festony zużytych, wyrudziałych od korozji metalowych przewodów, kranów, kolanek i pomp, ale i tak wracali do domów zlani lodowatym potem, starając się nie zachodzić w głowę, jakim cudem system filtrów mógłby pracować w budynku, w którym prawdopodobnie już lata temu odcięto prąd. Nie pracował, oczywiście. Niewidzialni dla oczu synów Adama mieszkańcy posesji oświetlali swoją siedzibę za pomocą czarów i ogromnych ilości cuchnącej, podłej smoczej oliwy, wyciskanej z trzewi padłych wywern i ognistych draków zakładających gniazda w piwnicach pobliskich kotłowni. Żaden z lokatorów filtrowni nie był bowiem szczególnie majętny. W oczach współziomków z Głębi czy Stref Poza Czasem uchodziliby raczej za nędzarzy. I hołotę. Meneli. Bydło. Odpadki. Oni sami zaś czuli się bogaci, ponieważ przynajmniej mieli dom. A raczej nielegalnie zamieszkiwany squat. Ale w ich obecnej sytuacji to i tak było bardzo dużo. Tak się bowiem zdarzyło, że starą pompownię przejęli i urządzili uciekinierzy z Piekła. Wyrzutki, których nie chciano w Otchłani. Głębia to nie jest dobre miejsce. Nawet dla własnych synów. Żeby przetrwać, trzeba nieustannie walczyć. Sąsiad najeżdża sąsiada, przyjaciel zdradza przyjaciela, chcąc zagarnąć jego dobra, żona knuje spiski przeciw mężowi lub własnym dzieciom, brat często zabija brata dla majątku, sławy czy spadku. Nieustannie toczą się wojny, możni wyzyskują niżej urodzonych, kupcy oszukują, najemnicy palą i gwałcą, żołnierze palą, gwałcą i plądrują, szulerzy kantują, okrutnicy się srożą, szaleńcy sięgają po władzę. Dłużnicy lądują w Jeziorze Płomieni z kamieniem młyńskim u nóg, politycy kłamią i kradną, mafia rządzi śmiercią i życiem. I jak zawsze, od wieków, bogaci stają się coraz bogatsi, a biedni coraz biedniejsi. Lojalność to towar niedostępny w Głębi. Zaś słabość staje się jedynym grzechem, jaki zna i rozumie Otchłań. I w każdym przypadku okazuje się ona grzechem śmiertelnym. Dlatego słabi umierają albo muszą uciekać. Do Limbo, do Sfer Poza Czasem, a w najgorszym wypadku na Ziemię, w miejsce schronienia wszystkich wygnańców, dla których planety, księżyce, prowincje i inne terytoria zależne kosmicznego Uniwersum leżą wciąż za blisko Królestwa bądź Otchłani. W ten sposób dawny budynek filtrów zmienił się w azyl dla chorych, niedołężnych, zgnębionych, wyzutych z praw, pozbawionych sił i opieki Głębian. A czasem po prostu takich, których serca nie zmieniły się w kawał betonu mimo wieloletniej tułaczki po Otchłani. Chociaż pompownia nie została domem dla dobrych demonów, stała się nim dla tych, którzy zdecydowanie nie chcieli być źli. Ironicznie ochrzcili swą nową siedzibę „Śmietniskiem” i żyli w niej mniej więcej zgodnie, rządząc się własnymi nakazami i regułami.

Kiedy więc o świcie w progu ceglanej twierdzy stanęło osiem żywych kotów, jeden koci duch, a także chudy upiór, karłowata strzyga i anioł o białych włosach dźwigający pokaźny, ciężki tobół owinięty w koce, przerdzewiałe metalowe drzwi otworzyły się z trzaskiem. - Witajcie w Śmietnisku, przyjaciele - powiedział wysoki Głębianin o twarzy przeżartej sinym liszajem, uśmiechając się najładniej jak mógł. *** Hariel, Zyzio i Mała siedzieli na szerokiej ławie, naprzeciw postawnego, niemłodego demona o regularnych rysach i grubo ciosanym obliczu byłego wojskowego. Skrzydlaty albinos wyjaśniał mu sytuację, a cmentarni towarzysze kiwali przytakująco głowami. Demon wydawał się szary jak pozostałość po ognisku. Jego skóra była blada, oczy spokojne i niewzruszone niczym kamienie z dna rzeki. Popielate włosy nosił związane na karku w węzeł, zgodnie z obyczajem głębiańskich żołnierzy. Jego prosty strój miał barwę grafitu ołówka. Bluza, spodnie i buty sprawiały wrażenie rzeczy uszytych ręcznie, a materiał był zapewne utkany na krosnach w małym rzemieślniczym warsztacie. Szary Głębianin i biały skrzydlaty rozmawiali długo, siedząc niemal bez ruchu, podobni do wzajemnego odbicia w wodzie. Tyle że grafitowemu wizerunkowi brakowało lewej ręki i obu skrzydeł. Po jednym nie został nawet ślad, po drugim ocalał krótki kikut sterczący znad prawego ramienia demona. Wszyscy wiedzieli, że Jomjael, były najemnik, ciężko okaleczony w bitwie o dominia piekielnego księcia Abalama, został przez swego dowódcę porzucony na stercie gnojówki, żeby potem posłużyć jako nawóz do użyźnienia pól głębiańskiego magnata. Leżał więc na kopcu trupów swoich towarzyszy, gnijąc za życia, i uporczywie nie chciał umrzeć. W końcu, ciężko chory, dręczony gorączką i zakażeniem krwi, zaczął się osuwać w pustkę śmierci i z pewnością nigdy by się nie podźwignął, gdyby nie Kłak, wyliniały, trójnogi kocur pewnej wiedźmy pracującej na usługach Abalama. Jomjael niegdyś uratował zwierzęciu życie, gdy pijani żołnierze chcieli go oblać oliwą i podpalić. Teraz kot odwdzięczał się przyjacielowi, przynosząc mu upolowane szczury, ukradzione kawałki mięsa, a przede wszystkim lekarstwa wykradzione swojej pani. Gdy czarownica zdybała swego pomocnika w składziku z magicznymi miksturami, złamała mu dwie przednie łapy i wyrzuciła na kompost obok rannego najemnika. Jednak dzięki czarom Jomjael wyzdrowiał na tyle, że znalazł w sobie siłę, żeby zabić wiedźmę, opatrzyć Kłaka i zabrać go ze sobą w drogę. Wędrowali przez Głębię, rabując, kradnąc, żebrząc i oszukując, aż wreszcie dotarli na Ziemię. Tam zaś były żołnierz po długich i trudnych latach zdołał założyć Śmietnisko i obronić je przed wszystkimi, którym przyszła fantazja zaatakować siedlisko wyrzutków. Hariel poznał Jomjaela dzięki staremu rudemu Kłakowi. Nie mógł może nazywać Głębianina przyjacielem, ale obaj z pewnością lubili się i szanowali nawzajem.

Teraz Jomjael zamyślił się, a potem zwrócił na anioła pełne powagi, spokojne spojrzenie. - Oczywiście możesz zostać, Harielu. I twoje zwierzęta także. Znam cię i wiem, że jesteś godny zaufania. Nigdy jeszcze nie zdarzyło się, żeby mieszkaniec Śmietniska odmówił pomocy przyzwoitej istocie w potrzebie, wszystko jedno, czy to skrzydlaty czy demon. Poradzimy sobie ze wszystkimi problemami, bracie. W końcu od tego tu jesteśmy. Anioł uścisnął dłoń byłego najemnika. - Dziękuję - powiedział z prostotą. - Postaramy się narobić jak najmniej kłopotów. - Akurat, Hariel! - parsknął wielki rudy kocur zwinięty w kłębek na przeciwległym krańcu ławy. - Ty przecież śmierdzisz kłopotami jak struta mysz arszenikiem. Ale tak naprawdę uśmiechał się serdecznie pod posiwiałymi ze starości wąsami. *** Pałac Pięści był zawsze ulubionym lokum Lucyfera. Niewielki, granitowy, zwarty zamek rzeczywiście wyglądał jak zaciśnięta dłoń. Stał na wysokim skalnym klifie, a szare wody Morza Niepokoju tłukły miarowo o brzeg, zawsze gniewne i spienione niczym dobre bojowe smoki. Wbrew pozorom surowy spokój pałacu działał na Pana Otchłani kojąco. Odległy, rzewny klangor harpii i muzyka fal uspokajały skołatane nerwy. Nawet mgły i niskie, nabrzmiałe deszczem chmury nie przeszkadzały. Bo ostatnio Niosący Światło daleki był od pogody ducha. Ostre, czerwonawe głębiańskie słońce tylko by go drażniło. Nie umiał sobie poradzić z narastającym poczuciem pustki i chaosu. Nieustanne problemy, z którymi musiał się borykać jako władca Piekieł, wykańczały go, przerastały i męczyły Całe moje życie to porażka, myślał ze smutkiem, spoglądając na szarą, wzburzoną toń morza. Gdyby mógł, najchętniej po prostu popłynąłby przed siebie, w dal, aż za dławiącą jak obroża obręcz horyzontu. Znalazł nowe, czyste, nieskażone miejsce, gdzie mógłby zacząć od początku. Natrętna idea, żeby rzucić wszystko i odejść, prześladowała go już od wieków. A teraz, gdy zabrakło przy jego boku wiernego przyjaciela, Asmodeusza, przybrała na sile niczym przypływ na Morzu Niepokoju. Zamknął oczy, uniósł twarz, pozwalając, żeby owiał ją ostry, zimny wiatr pachnący ozonem, wodorostami i solą, a potem przez chwilę wyobrażał sobie, że stoi na dziobie okrętu płynącego w nieznane, hen poza całe Uniwersum, gdzieś w pustkę, która wydawała mu się tak kusząca. W końcu jednak musiał odemknąć powieki i pozwolić marzeniom zgasnąć. Uśmiechnął się gorzko. Był wszakże Panem Głębi, cesarzem Piekła, upadłą Gwiazdą Najjaśniejszą, byłym cherubinem, istotą rozpoznawaną natychmiast wszędzie, gdzie tylko

dociera światło najdalszych słońc. Nie miał nawet co śnić o chwili anonimowości, a co dopiero o rozpoczynaniu życia na nowo. Zszedł po kamiennych stopniach aż na plażę, ciesząc się tą krótką chwilą samotności, mgnieniem, gdy mógł poczuć się po prostu sobą. Lucyferem. Nikim więcej. Nie upadłym aniołem, władcą Otchłani, politykiem z konieczności, spiskowcem bez przekonania, demonem, którym nigdy nie pragnął zostać. Kiedy zdyszany i wystraszony lokaj przybył z wiadomością, Lampka oddawał się właśnie ulubionemu zajęciu. Dokarmiał tabun półdzikich kelpich. Z lubością patrzył, jak przewodnik stada, ogromny, czarniawy ogier, pożera wielkie kawały surowego mięsa i rybie tusze. Z bliska kelpie wcale nie przypominały tak bardzo koni. Ich wąskie, kościste, jakby szylkretowe pyski przywodziły raczej na myśl łby morskich smoków czy niezwykłych pławikoników. Nad oczodołami i w okolicach nozdrzy wyrastały długie, ostre kolce, kształtem podobne do cierni, przez co zwierzęta wyglądały, jakby nosiły osobliwe chitynowe bukraniony. Ślepia były ciemne, bystre i dzikie. Niezwykle długie, trójkątne szczęki, zbrojne w ostre, lśniące, białawe kły, bez trudu miażdżyły kości i chrzęści. Smukłe, wysoko osadzone uszy drgały nerwowo przy każdym nietypowym odgłosie. Wygięte wdzięcznie segmentowe szyje porastały długie, pierzaste grzywy, a każdy drżący na wietrze kosmyk przypominający delikatną, wydłużoną płetwę na końcu przybierał głęboko koralową barwę. Zgrabne, obłe tułowia kelpich porastała bardzo gładka szara sierść, natłuszczona i lśniąca jak u foki. Czasem boki i zad pokrywały ciemne cętki albo słabo widoczne pręgi. Gruby feston ogona był szarografitowy u nasady, żeby potem rozkwitnąć jak ukwiał białymi i koralowymi pasami. Długie, mocne nogi, jakby splecione z samych ścięgien, wydawały się odlane z czarnego szkła albo obsydianu. Kończyły się szerokimi, płaskimi kopytami, przypominającymi nieco płetwy. Zostawiały na piasku plaży charakterystyczny rysunek, coś na kształt odwróconego V. Stąd pochodził pewnie bezzasadny przesąd, że kopyta kelpich zwrócone są do tyłu. Lampka, z dłońmi umazanymi w śluzie i krwi, rzucał właśnie kawałki mięsa krakena nieśmiałym, podrastającym już źrebiętom o zabawnie wysokich tykach odnóży i wciąż odrobinę za wielkich łbach, gdy służący wreszcie zbiegł z klifu i brnąc w piasku, zdołał dotrzeć do swego pana. - O Najmroczniejszy! - zawołał. - Przybył gość z góry! - Z Ziemi? - zapytał wiedziony nagłą nadzieją, że może Asmodeusz doszedł wreszcie do rozumu i raczył wrócić do domu. Ale lokaj potrząsnął głową. - Nie, panie. On jest z... no, z samej góry, o Wielki. Lampka skrzywił się z niesmakiem. Ostatnie, na co miał ochotę, to wizyty kogokolwiek z Królestwa. - Którego tam znów diabli przynieśli? - burknął z niechęcią. - Gabriela czy Razjela? - Żadnego z nich, Władco Zmierzchu. To Pan Zastępów we własnej osobie.

Michał? - zdumiał się i zasmucił Lucyfer. No, to dopiero oznacza burdel! Że proszę siadać. Pan Otchłani i Archistrateg Nieba nie darzyli się bowiem serdecznymi uczuciami od chwili słynnego pojedynku. A z biegiem lat wzajemne stosunki wcale się nie polepszyły. Lampka westchnął i jął wycierać ręce w szmatę. - Dobrze, powiedz, że przyjmę go w Gabinecie Prostokątnym - polecił słudze. Ale ten tylko pobladł i zamrugał oczami, jakby zamierzał się rozpłakać. - Ach, panie mój! Wybacz, ale on już tu idzie! Nie daliśmy rady go zatrzymać. Po prostu wszedł do pałacu i kazał się do ciebie prowadzić. Nawet szambelan... Lucyfer z rezygnacją machnął dłonią. - W porządku już, nie gniewam się. Jeśli tak mu spieszno, niech tu przyłazi umazać się szlamem i nasypać sobie piasku do butów. Proszę bardzo. Żółta jak nagietek czupryna Pana Zastępów już świeciła na ścianie klifu. Michał naprawdę się spieszył. Przeskakiwał po dwa skalne stopnie, ryzykując runięcie w dół. Chociaż może chce się przede mną popisać techniką lotu, pomyślał cierpko Lucek. Archanioł o białych jak śnieg skrzydłach i takiej że duszy znów spada jak jastrząb na kark zła. Bla, bla, bla, siwy dym i fanfary. Nie znoszę cholernego pozera. Wysunął wojowniczo szczękę, zmrużył stalowe oczy i czekał na przybycie dawnego wroga. Michael się zasapał. Na skroniach perlił mu się pot, ostry nadmorski wiatr rozwiewał pomarańczowe, mokre kosmyki loków. - Cześć, Lampa - powiedział na powitanie. Lucyfer natychmiast się zjeżył. - Ano, witam w Głębi. Tylko sobie piór nie upapraj, kolego. Czemu zawdzięczam ten zaszczyt, co? Znowu narobiliście bydła tam, na górze? Niebieskie oczy Pana Zastępów wydawały się dziwnie pogodne. - Rany, nie! A niby czemu? - Bo zawsze przyłazicie tu i żądacie, żeby po was posprzątać. Michał wzruszył ramionami. - Skoro macie taką dobrą firmę zbierającą odpadki, to czemu nie? W końcu Głębia to jeden wielki śmietnik. Spadają tu syfy z Ziemi i Nieba, prawda? Lampka aż się zatrząsł. Bydlak! Arogancki skurwysyn! - warknął w duszy. Ale tylko się ironicznie uśmiechnął. - No, jak widać właśnie. Michael roześmiał się gromko. Lucek tylko czekał, aż klepnie go po przyjacielsku w plecy. - Co, humor ci nie dopisuje?

- Wiesz, nie lubię nieproszonych gości. Zwłaszcza źle wychowanych. Taka drobna wada. Pan Zastępów wsparł się pod boki. Oczy miał jakieś dziwne. Bardzo niebieskie i niezupełnie przytomne. - Przyszedłem z dobrą nowiną, bracie - oznajmił. Lucyfer wzruszył ramionami. - A od tego czasem nie jest Gabriel? - Jasne. Tyle że dla niego ta wiadomość nie jest taka fajna, Lampa. Frey nie żyje. Moi ludzie wreszcie go kropnęli. Władca Głębi tylko parsknął z pogardą. - Nieco zdezaktualizowana ta twoja nowina. Całe Uniwersum o niczym innym nie dudni. Przynosisz przestarzałe plotki, Michał. Jak stara baba z alzheimerem. Zaczniesz teraz opowiadać przedpotopowe dowcipy czy co? Lecz Michael chyba go nie słyszał. Stał zapatrzony w wodę. Po chwili tak długiej, że Lucek miał ochotę chrząknąć znacząco i zasugerować, że może już dość tej wizyty, odwrócił się z napiętą, bladą twarzą i spojrzał na cesarza Piekieł błękitnymi jeziorami obłędu. - Ale ja draniowi nie wierzę - szepnął głucho. - Nie wierzę bękartowi ani odrobinę. Wiesz, kim on jest? Pieprzonym żywym trupem! Skrzydlatym zombie z brzytwą w ręce i umysłem zżartym przez robaki. Tyle że ta brzytwa to Gwiazda Zagłady. Miecz zdolny rozwalić cały Wszechświat. Cień nim kieruje. Opętał go Siewca Wiatru, 0 czym wszyscy doskonale wiedzą. Myślisz, że da sobie tak łatwo odebrać doskonałe narzędzie mordu? Że pozwoli mu umrzeć? Nie, Lucek! Nigdy. Kiedyś wskrzesił go Pan. Teraz zrobi to Cień. Wiem o tym, czuję to. On żyje, Lampa. Ten bękart, to przekleństwo Kosmosu, żyje. I zamierza wypełnić dzieło zniszczenia. Lucyfer zbladł. - Skąd wiesz? Razjel to odkrył? Dotarły do niego jakieś potężne, mroczne emanacje mocy? Mikail powoli, z powagą skinął głową. - Tak. Razjel już wie. I Gabriel też. Ale musimy mieć pewność. Rozumiesz? Zniszczyć zło w zarodku, zanim urośnie w siłę. Teraz jest słabe. Potem nikt nie zdoła go pokonać. Pan Otchłani popatrzył na bladą, ściągniętą twarz archanioła. To jakaś farsa! - pomyślał. Co to ma znaczyć, jesteśmy w teatrze czy co? Te miny, szepty, spojrzenia. Podstęp czy jak? - Michał, co ty bredzisz? - odezwał się ostro. - Zgnieść zło w zarodku? Powstrzymać narzędzie mordu? Co ty, Szekspir jesteś? Odbiło ci? W jednej chwili Michał otrząsnął się jak mokry pies. Jego oczy znów stały się bystre i normalne. - Lampa, ja nic nie bredzę! To ty się trochę opanuj i rusz mózgiem, jeśli go jeszcze masz, po tym jak rąbnąłeś łbem o podłogę Otchłani. Cień opętał Freya. To problem dla obu naszych

drużyn, nie? Chyba się z tym zgodziliśmy? Moi chłopcy zastrzelili drania, ale boję się, że to za mało. Antykreator nie wypuści z łap takiego fantastycznego łupu jak Frey. Tchnie w niego nowe, jeszcze bardziej posrane życie, namiesza mu w bani jak w pralce Frani i odda nam skurwysyna, z którym sobie nie poradzimy. Nawet wspólnie. Łapiesz? Lucek niechętnie skinął głową. Michał oblizał wargi. Ślina smakowała słono. - Więc musimy coś zrobić, żeby powstrzymać zagładę. Lucyfer zaprotestował słabym gestem dłoni, ale archanioł natychmiast go uciszył. - Tak, zagładę. Nie bójmy się tego słowa. Totalny rozpierdzielnik. Śmierć Ziemi. A potem pewnie także Królestwa i Głębi, kiedy się ten szalony posraniec rozhula. Żadnemu z nas to nie odpowiada, prawda? - Nie. Michał nabrał głęboko powietrza, jakby zamierzał skoczyć do wody. - Właśnie. Dlatego przyszedłem tu z prośbą. Wyślij za nim Apolyona, Lucek. On zdoła drania obezwładnić i pokonać. To przecież czysta furia. Bezmyślny, szalony kłąb nienawiści. Wytropi go wszędzie i zniszczy. A potem posłusznie wróci do Głębi, bo tak jest ułożony. Nie mylę się? Możesz go wysłać jak naćpanego asasyna, gończego psa z Piekła? Możesz, co? Lucyfer omal nie klapnął na piasek. Przypomniał sobie mrok i chłód celi. Przypomniał smród szaleństwa i wiecznego gniewu. Przypomniał pałające wiecznym głodem ślepia. I furię. Furię, od której drżały potężne kamienne ściany. Apolyon. Uśpiona wściekłość. Wiekuisty, niewygasły ogień nienawiści do wszystkiego, co żyje. Bomba atomowa w postaci demona. Szał zabijania. Czysta, bezmyślna śmierć. Zadrżał. - No nie! - jęknął. - Ty naprawdę dostałeś hyzia! Michał przyskoczył, schwycił go za ramiona. - Nie, do cholery! Chcę tylko ratować świat! Nas! Ciebie, mnie, wszystko! Lampa, zrozum! Teraz sytuacja jest o wiele groźniejsza niż wtedy, gdy wspólnie toczyliśmy wojnę z Cieniem. Przyłączyłeś się do nas bez wahania, bez wątpliwości. Zrób to i teraz! Błagam! Bo będzie za późno i wylądujemy pospołu z ręką w nocniku, w jaki zmienią się szczątki niegdysiejszej Ziemi. Cesarz Piekła odsunął się nieco, rozłożył ręce, jakby chciał uspokoić spłoszonego kelpie. - Zaraz, czekaj. Nie galopuj. Dlaczego przychodzisz z tym do mnie? Gdzie Gabryś i Razjel? Nie wiedzą, co knujesz? Michał popatrzył ponuro. - Nie. Chcą chronić Freya. Myślą, że on tam wciąż jest, w tej oszalałej, opętanej czaszce, gdzie mieszka tylko Cień. Nie pozwalają mi działać. Ale ty nie masz wobec Abaddona żadnych zobowiązań ani sentymentów. Zrób to. Poślij Apolyona. Przynajmniej będziemy coś

wiedzieć. Jeśli złapie trop, znaczy, że Daimon żyje. Jeśli nie, wróci spokojnie do celi, a my nabierzemy pewności, że drań jest sztywny i zimny jak patriarcha Abraham. Lucyfer zamyślił się. - Wiesz, że w razie czego nie zdołam go odwołać? Nikt nie zdoła. Może tylko Pan. Michał skinął głową. - I co z tego? Albo wykona zadanie, albo się go nie podejmie. Żadne ryzyko. Jasne, pomyślał cierpko Lucyfer. Łatwo ci mówić. W razie chryi wszystko i tak spadnie na mój łeb. Gorzko pożałował, że nie ma tu Asmodeusza. Zgniły Chłopiec wiedziałby, co postanowić. Ale im bardziej tego żałował, tym bardziej Moda nie było w pobliżu. Rozpaczliwie nie było. Zrobił więc to, co zwykle. Wycofał się. - Słuchaj, muszę to przemyśleć - powiedział otwarcie. - Wysłanie w świat takiego zabójcy jak Apolyon to nie hop-siup. W dodatku przyznałeś, że postępując tak, naraziłbym się regentowi Królestwa i najlepszemu magowi Uniwersum. To wszystko wymaga namysłu, Misiek. Nie jest proste. Potrzebuję czasu, rozumiesz? Chcę uruchomić własne kontakty, sprawdzić, czy mnie w coś nie wkręcasz. Michael westchnął. - OK, rozumiem. Ale nie zastanawiaj się za długo. Inaczej drań tak urośnie w siłę, którą pompuje w niego Cień, że nawet Apolyon nie da rady. Kapujesz? - Wszystko kapuję - burknął niechętnie Lucek. - Zostaw mnie samego, dobra? Muszę się skupić. Archanioł przygryzł wargę. - Rzecz w tym, Lampa, że ja nie oszalałem, nie działam pochopnie, nie kieruję się urazami ani niczym takim. Po prostu muszę podjąć trudne działania i decyzje, bo moi przyjaciele i jednocześnie szefowie całkiem skrewili, rozumiesz? Odpadli, pobłądzili, zachowują się głupio i nieodpowiedzialnie. Więc zostałem z tym sam. Teraz robię, co mogę, żeby naprawić ich błędy i nie dopuścić do katastrofy. To niełatwe także dla mnie. Weź to pod uwagę, dobra? Lucyfer podrapał się po krótko wygolonym karku. - Wezmę. Obiecuję. Ale nie wiem jeszcze, co postanowię. Michał skrzywił się w dziwnym uśmiechu. - Jeśli powiesz Gabrielowi, nie będę miał za złe. Zniosę to jakoś. Lampka wzruszył ramionami. - Jestem buntownikiem, Mikael. Nie kapusiem. Zrobię, co uznam za słuszne i dobre dla Głębi. - Ja robię to samo dla Królestwa - rzekł cicho archanioł. - Pójdę już. Ale wrócę, żeby dowiedzieć się, co postanowiłeś. Ładnie tu masz. Plaża, klify, wygodny zameczek. I te kelpie fajne. Chociaż paskudne jak diabli.

Lucek się uśmiechnął. Stado pluskało się w płytkiej przybrzeżnej wodzie. Źrebaki hasały, kłapiąc paszczami i usiłując się kopać, a dorosłe osobniki leniwie skubały wodorosty. - Mnie się podobają. Michał obserwował zwierzęta. - W sumie mnie też - powiedział na pożegnanie. Ruszył ku skalnym stopniom, ale po paru krokach odwrócił się jeszcze. Na twarzy miał szeroki, radosny uśmiech. - Ale starcie Abaddona z Apolyonem to byłaby prawdziwa walka tysiąclecia, co? Pomyśl no tylko, Lampa! - Ja bym się dobrze zastanowił, na kogo postawić! - zawołał w odpowiedzi Lucek, żeby przekrzyczeć szum fal. Michał wspinał się już na klif. Ogromny ogier kelpie zakwiczał gniewnie i zdzielił karcąco kopytem bezczelnego wyrostka, który ośmielił się go zaczepiać. *** Świt na cmentarzu był niestosownie różowy, wesoły jak wiosenna stokrotka. Kamienne anioły i płaczki stanęły w pąsach pierwszego, malinowego brzasku. Krople rosy zawisłe na pajęczynach tworzyły ułudne brylantowe kolie, biżuterię elfów i wróżek. Nawet ciemne, mroczne drzewa przypomniały sobie czasy dawno minionej młodości, strojąc się w tęczowe aureole blasku. Było ślicznie, malowniczo i tylko nieco melancholijnie. Biały anioł, świetlisty w pierwszych promieniach słońca, pasowałby doskonale do tego pejzażu godnego pędzla szanującego się prerafaelity, gdyby nie okropna, skołtuniona fryzura, długa, końska twarz komika Bourvile’a i pokaźny gąsiorek głębiańskiego bimbru w ręce. Prawie pusty gąsiorek. Hariel siedział na zapadniętym nagrobku, czule otaczając ramieniem kibić marmurowej żałobnicy, pijany tak bardzo, jak tylko może być skrzydlaty przez całą noc walący trunek wypędzony w Otchłani. U jego nóg spało, przylegało w słońcu bądź czyściło futerka osiem nieodłącznych kotów. Widmokotka Sterchata siedziała na kolanach strzygi, podstawiając łebek do głaskania. A Hariel rozlewnym pijackim tonem rozmawiał ze zmarłym. I wcale mu nie przeszkadzało, że interlokutor w ogóle go nie słyszy, bo pewnie dawno świetnie się bawi w Trzecim Niebie, czekając na wyrok chwilowo nieobecnej Jasności. Litery na grobie zatarły się, pozostawiając nowego przyjaciela bezimiennym, co też nie stanowiło dla kociego anioła problemu.

W danym stanie ducha drobiazgi takie jak życie i śmierć zupełnie go nie dotyczyły. - Słuchaj no, Nieodżałowany. - Pochylił się poufale nad płytą. - Tak to już jest, mówię ci. Cokolwiek byś zrobił, wychodzi syf i smutek. To one rządzą tym światem. Syf, smutek i malaria. Wielka trójka. Prawdziwi królowie życia. Wszystkie dobre uczynki zostaną szybko i słusznie ukarane. Taka karma, chłopie. I nie zrozum mnie źle, proszę. Chodzi mi w końcu o reguły. O sens Kosmosu, że tak powiem. Łapiesz, nie? Pokiwał się chwilę w zamyśleniu i pociągnął łyk z gąsiorka, oblewając sobie brodę i tors płóciennej bluzy. - Popatrz no na nie. - Wyciągnął sztywno palec. - Na koty znaczy. To mój klan, bracie. Poniekąd rodzina. Ta grafitowa z białymi łapkami i końcem ogona jakby umoczonym w śmietanie to Szara Kicia. Mądra, stateczna, dobrze ułożona kocica. Zna swoje miejsce, ale lepiej nie wchodzić jej w drogę. Bo gotowa się bardzo rozzłościć. Reguły, bracie. Szara Kicia je zna i szanuje, powiadam ci. A tamten jasny to Popiołek. Prowadzają się razem jak stare, ale dobrane małżeństwo. Wiesz, że po tylu latach nadal chodzą przytuleni, splatając razem ogonki? Słodkie, co? Jasne, to nie znaczy, że on nie ma czasem ochoty odskoczyć gdzieś na bok. W końcu to kocur. Ale i tak wraca. Reguły, kolego. Reguły. Właśnie o tym mówię. Rozumiesz mnie? Tamten chudy, trochę śledziennik, nazywa się Ogonek. Właściwie cholera wie czemu. Dobry z niego chłopak, chociaż czasami za dużo kombinuje. A to nie zawsze wychodzi na zdrowie. O, spójrz, ten łobuz z uśmiechniętym pyskiem i oczami jak zielone lampy to Elf. No, ten to nie ma skrupułów. Ani specjalnych problemów. Słodki drań z niego. W każdym razie kotki tak twierdzą. Oczywiście wszystkie, tylko nie Płowa. Tamta kocica z sierścią jak asfalt posypany piaskiem. Widzisz, nawet teraz leży nieco na uboczu. Nie pospolituje się łatwo. Prawdziwa wojowniczka. Ona zawsze była dzika i niezależna. Taki charakter, Nieodżałowany, chłopie. Ten ciemny, z płaską mordką to Piąty Element. Jest bardzo nieśmiały, chowa się po kątach i rzadko można go zobaczyć. Ale to też dobry kociak. No i Wilkot. Trochę mroczny, z długą sierścią i kosmatym ogonem. Właściwie mruk i milczek. Ale kiedy się zakocha, potrafi godzinami czarować ukochaną. Pozory mylą, Nieodżałowany. Ten ma gadane, przysięgam! Ta popielata, jaśniutka nazywa się Krewecia, bo kiedy była mała, miała różowawą sierść, jak słabo opieczona krewetka. Przyjaźni się z tamtą sporą biało-burą koteczką, Oczlikiem. Od tych wielkich turkusowych oczu. Ona też się nie obcyndala, przyjacielu. Ale stara się być ostrożna, a to się chwali w królestwie syfu, smutku i malarii. Umilkł na chwilę, westchnął, opuścił gąsior na ziemię, wpatrzony gdzieś w dal, poza różową złudę poranka. - Tak, Nieodżałowany - szepnął. - Życie jest od tego, żeby kopać w dupę. Niełatwo być kotem. Skrzydlatym zresztą też nie. Mój klan żył sobie kiedyś spokojnie. Nie tak, żeby bez problemów, wcale nie. Ale całkiem znośnie. Byli nawet tacy synowie Adama, którzy o niego dbali. Karmili, dawali schronienie, a przynajmniej nie wyganiali. Lecz inni synowie Adama

zaraz zaczęli się czepiać. Że co to ma być, bezpańskie zwierzęta, że niby śmierdzą, niszczą jakieś ich żałosne uprawy, roznoszą pasożyty, żrą ptaki i są niebezpieczne dla dzieci. Rany, bracie, wyobrażasz sobie te nadęte, rzewne kocopały? Głupie, grube baby, które pawimi głosami wykrzykiwały, że moje ukochane koty, dużo czystsze, mądrzejsze i ładniejsze od każdej z nich, stanowią zagrożenie dla ich tłustych, durnych bachorów? Że niby polują na paskudne pierzaste pterodaktyle? A co mają jeść? Trawę? Pan takimi je stworzył. Nie ich wina, że są drapieżnikami. A reszta to już totalne pierdoły. Widziałeś kiedyś koty demolujące ogród? Niby jak? Saperkami? Albo rzucające się z pazurami na spokojnych ludzi przechodzących obok, jak ich zasrane, rozpieszczone, złośliwe kundle? Brednie, Nieodżałowany! Cholerne, pieprzone, szkodliwe zabobony bezmózgich, zacofanych bab! Ale nie skończyło się to dobrze, o nie! Nikt ich nie wyśmiał, nie kazał się zamknąć, nie postraszył Towarzystwem Opieki nad Zwierzętami. Wygnali mój klan. Wygubili. Sucze syny! Żmije! Bodajby ich Jasność spiekła. Tak, Nieodżałowany. Jak zwykle wygrał syf, smutek i malaria. Oparł się czołem o zimny marmur, przygryzł wargę. Przez chwilę wyglądał, jakby miał zapaść w pijacki sen, ale się ocknął. - Zebrałem je znowu razem - ciągnął cichym, złamanym głosem. - Przerażone, rozproszone, słabe. Dałem im dom i opiekę. Znów mogą być razem, w stadzie. Ale, widzisz, życie to nie fajny film. Sterchatka, moja najmilsza Sterchatka, nie przeżyła. Spóźniłem się. Nie dałem rady. Gdy ją wreszcie znalazłem, już odchodziła do krainy Pani Bast. Wróciła, lecz jako widmokot. Została z nami, żeby nie opuszczać swej rodziny. Swego klanu. I niech ktoś tylko beknie, że koty to dranie, że nie znają przyjaźni i lojalności. Niech się ośmieli beknąć, Nieodżałowany, a z lubością skręcę mu kark, bo to wstyd, żeby coś tak głupiego i szkodliwego łaziło po Ziemi. Przysięgam ci, czysty wstyd! Teraz szukam dla mojej rodziny dobrego miejsca, ale trudno ulokować gdzieś osiem żywych kotów przyzwyczajonych do mieszkania pod chmurką. Nie mówiąc już o kocim widmie. Tak to jest, Nieodżałowany. Syf, powiadam ci. Masz szczęście, że odszedłeś. Życie to przereklamowany towar, stary. Robisz coś, co uważasz za słuszne, i dostajesz tylko w łeb. Myślisz, że wszystko już pójdzie dobrze, starasz się, kombinujesz, walczysz, a tu nagle brzdęk! I wali się! Wali się wszystko z trzaskiem! Masz przyjaciela, a potem już nie. Bo ktoś nabrał akurat fantazji go ścigać. I zabić, Nieodżałowany. Zmieść z powierzchni świata jak jakiś cholerny odpadek! Pieprzyć to, chłopie! Pieprzyć i tyle! Syf, śmierć i malaria! Ja ci to mówię! Podniósł głos, zaczął nerwowo gestykulować, wywijając niebezpiecznie blisko głowy podniesioną z ziemi butelką. - Mruuu? - odezwała się zaniepokojona Sterchatka. Strzyga spojrzała pytająco na Maurycego. Upiór wstał z nagrobka, otrzepał spodnie. - Mała, coś mi się widzi, że lepiej będzie zaprowadzić go z powrotem do Śmietniska. Trudno, świt czy nie, tu go zostawić nie można. Jeszcze go jaki łudź zobaczy! Ależ się schlał. Nie pamiętam, kiedy ostatnio widziałem go w takim stanie.

Strzyga uśmiechnęła się smutno. - Pamiętasz. Kiedy Sterchata odeszła. - Prrrch! - żachnęła się widmokotka i zeskoczyła Małej z kolan. *** Kiedy jesteś władcą Głębi, generalnie nie masz za łatwo. Układy, koterie, spiski, zamachy, wojny. Rany, co za toksyczne bagno. A teraz jeszcze to. Michał i jego szalona, cholerna propozycja. Weź i wypuść Apolyona. A co ci tam. Niech sobie drań pozabija. W końcu coś mu się od życia należy, nie? Łatwo powiedzieć. Bardzo łatwo. Wypuść chaos, Lucek. Wypuść żywą śmierć. Co to dla ciebie. Przecież jesteś cesarzem Piekła. Tym złym. Nie pamiętasz? Rzecz w tym, że nie bardzo. Nie bardzo uśmiecha ci się wciąż robić za wroga rodzaju ludzkiego. Za drania. Za esesmana. Badguya. Za tego, na którego tak fajnie wszystko potem zwalić. A z drugiej strony, jeśli Freya naprawdę tknął Cień i w końcu rozpieprzy tę cholerną Ziemię, możesz się założyć, że pretensje będą tylko do ciebie. No jak to?! Miałeś w zanadrzu najbardziej świrniętego, najstraszniejszego asasyna w Kosmosie i pozwoliłeś mu gnić w ciupie, zamiast nasłać go na pieprzniętego Abaddona?! Lucek, znowu spieprzyłeś sprawę. I tak w kółko. Cokolwiek zrobisz, smród zostanie. Więc może to nie jest moment na głupie unoszenie się honorem, może warto schować głębiańską dumę do kieszeni i zapytać o zdanie najlepszego kumpla, co? Nawet jeśli najwyraźniej o tobie zapomniał, bo ma własne niezwykle istotne sprawy. Przecież to Mod. Brat. Przyjaciel. Doradca. Lucyfer ścisnął dłońmi skronie. Tak, nie ma co dłużej kombinować. Chodzi o sprawę wagi państwowej. Kosmicznej, u diabła. Nie miejsce na durne fochy. Trzeba wezwać Asmodeusza. Tak będzie w sumie najmądrzej. Wstał od stołu, sięgnął do szkatułki po inkrustowane onyksem Oko Nocy. - Ebriel? - wywołał swego sekretarza. - Przybywaj natychmiast. Muszę cię wysłać z ważnym poselstwem. *** Kiedy Zgniły Chłopiec po raz pierwszy zawitał nieproszony u drzwi pracowni Blanki Krammer, nie spotkał się z entuzjastycznym przyjęciem. Dziewczyna zmarszczyła gniewnie

brwi, najwyraźniej gotowa pozbyć się intruza. Ale Mod wiedział, co robić. W końcu był mistrzem ściemniania. Od progu oznajmił, że zjawił się w sprawach służbowych, i wyjął z torby kilka unikalnych, bezcennych reliefów oraz figurek z Urartu, kraju Hatti i Mitanii, pochodzących z jego własnej zbieranej przez wieki kolekcji, a następnie uprzejmie poinformował konserwatorkę, że pewien wpływowy klient życzy sobie, żeby wykonała dla niego renowację tych drobnych zabytków. Blance oczy się zaświeciły jak kotu na widok chrupek z walerianą. Z czcią niemal nabożną oglądała starożytne artefakty, a wypieki na jej policzkach stawały się coraz intensywniejsze i bardziej ceglaste. Dlatego zupełnie bezwiednie powiedziała trzy razy „tak” na trzy kolejne propozycje Asmodeusza. Wysokość honorarium. Wycieczkę do bardzo ciekawego miejsca, oczywiście związanego z pracą obojga. Kolację. Tak. Tak. Tak. Zgniły Chłopiec podejrzewał, że zgodziłaby się bez wahania, gdyby zaproponował małżeństwo. Tyle że na to akurat nie miał szczególnej ochoty. Wychodził więc z pracowni z szerokim, radosnym uśmiechem, pogwizdując „Sympathy for a devil” Stonesów, umówiony na najbliższy weekend. *** Przyjechał po Blankę, gdy cienie zaczęły się już wydłużać, a nad miastem powoli osiadał wieczór. Uznał bowiem, że w mroku wczesnej nocy zaplanowana wyprawa zrobi o wiele bardziej niesamowite wrażenie. A to właśnie pragnął osiągnąć. Wywrzeć wrażenie na pannie Krammer. I to wrażenie nie byle jakie. Zaparkował przed domem i zastukał. Nie miał ze sobą żadnych pretensjonalnych kwiatów ani głupich czekoladek. W końcu chodziło o spotkanie czysto służbowe, prawda? Dwoje ludzi dzielących wspólną pasję do antyku, z których jedno zna interesujące, niebanalne miejsce, mogące zaciekawić to drugie, ma ze sobą spędzić trochę czasu. Rozgrywka prosta i jasna jak zasady kantowania przy grze w trzy karty. Oparł się o burtę swojego lincolna i czekał, paląc cygaretkę. Jako demon bystry i pozytywnie nastawiony do różnych przejawów ludzkiej cywilizacji, już dawno temu nauczył się prowadzić auto. Z głębiańskich nawyków do luksusu i dekadencji zostało mu przywiązanie do ogromnych, starych, ogoniastych amerykańskich limuzyn. Było w nich coś rozkosznie staroświeckiego, jakaś zagubiona industrialna dusza, przepełniona tęsknotą za rozumianą po lucyferiańsku wolnością. W dodatku dobrze pasowały do osobowości Saturnina Markolfa, ekscentrycznego antykwariusza.

Blanka też wcale się nie zdziwiła na widok chromowanego, platynowego cudu ze skórzaną tapicerką. Uśmiechnęła się na powitanie i bez słowa komentarza odnośnie samochodu wsiadła na siedzenie pasażera. Mod zdusił pod butem niedopałek. Witaj, skarbie, pomyślał. Czas cię olśnić, moja droga. *** Wiele złego można było powiedzieć o Zgniłym Chłopcu, ale na pewno nie to, że zachowywał się jak dupek. Od kobiet wcale nie oczekiwał zachwytów ani ślepego uwielbienia. Oczekiwał raczej żywego charakteru i wyrazistych poglądów. I może właśnie dlatego tak przyjemnie patrzyło mu się w niebieskie, ożywione oczy Blanki Krammer, choć fizycznie wcale nie przypominała jego byłych dziewcząt. Rozmawiając, śmiejąc się i kokietując tylko troszeczkę, wjechali do starej podmiejskiej dzielnicy willowej. Wielkie, ustrojone w koronki ganków, werand i balkonów domy przysiadły wśród ciemnej zieleni ogromnych, wiekowych ogrodów jak stateczne wdowy w dożywotniej żałobie. Ulice spowijał fioletowy zmrok. Wygięte niczym szyja Nessie żeliwne latarnie broczyły słabym blaskiem. Zrobiło się bardzo stylowo, dziewiętnastowiecznie i odrobinę strasznie. Pejzaż przypominał sztych w starej księdze. Ilustrację do prozy Edgara Allana Poe albo raczej Ambrose’a Bierce’a. Blanka jednak nie wydawała się speszona ani za bardzo zaintrygowana. Owszem, rozglądała się ciekawie, ale raczej fachowym okiem, a uwagi, które wygłaszała, dotyczyły zwykle stanu budynków lub stylu niektórych detali architektonicznych. Nie wierzę, żeby była zawsze taka profesjonalna, pomyślał Mod, uśmiechając się w mroku. Też gra. Założę się o całe złoto Salomona. Zdziwiła się, dopiero gdy zaparkowali przed ogromnym, opuszczonym gmachem, przywodzącym na myśl raczej zamek niż dom, a Asmodeusz wyjął spod siedzenia dwie grube jak ramię woskowe świece, nieprzyjemnie przypominające gromnice. Spojrzała na niego zaskoczona. - Wybieramy się na czarną mszę? Zgniły Chłopiec skrzywił się z obrzydzeniem. - Nie, nic równie trywialnego. Wybieramy się zobaczyć coś o wiele ciekawszego. I starszego. Prawdziwy ukryty skarb. Uśmiechnęła się tylko nieco niepewnie. - No to prowadź, Wergiliuszu. Zawiasy wysokiej gotyckiej furty zajęczały jak potępiona dusza. W ciemności ogród wydawał się olbrzymi i zarośnięty niczym pierwotna puszcza. Szli ledwo widocznym

zarysem ścieżki, rozgarniając pióropusze gigantycznych paproci, brodząc w strugach bluszczu i sennych, hipnotycznych powojników. Wcale nie Poe, pomyślał Mod. Raczej Boclin i jego „Wyspa Umarłych”. Zerknął na dziewczynę. Teraz już wyglądała na przejętą. I odrobinę wylęknioną. Stawiała ostrożnie nogi, rozglądając się na boki, jakby spodziewała się, że z krzaków wyskoczy naraz wilkołak. Pewnie cieszy się, że nie założyła szpilek, stwierdził Zgniły Chłopiec. Spokojnie. Jeszcze chwila i wpadnie w niekłamany zachwyt. Dom wydawał się wrastać w grunt, niczym stary dąb. Szeroko wsparty na fundamentach, wyciągał ku intruzom ramiona skrzydeł, jakby chciał ich osaczyć. Ze szczytu fontanny na podjeździe straszył kamienny, wyszczerzony szyderczo satyr, podobny raczej do diabła niż poczciwego Pana. Kiedy Asmodeusz otworzył ciężkie frontowe drzwi, ze środka buchnął chłód i nikły piwniczny zapach. Blanka drgnęła i cofnęła się o krok. Zrobił zapraszający gest ręką. - Wchodzisz? Starała się usilnie dostrzec w ciemności wyraz jego twarzy. - Według wszelkich znaków na Niebie i Ziemi nie powinnam - powiedziała poważnie. Nie mógł się nie uśmiechnąć. - Co, tchórzysz? Skinęła głową. - Jasne. Jestem sama z prawie obcym mężczyzną, w opustoszałym domu na jakimś zadupiu, gdzie diabeł mówi dobranoc. I to nie wygląda na scenariusz thrillera. - Diabeł, jak to diabeł. Kusi. Więc mówi: „Chodź”. I co? Wzruszyła ramionami z udaną brawurą. - Nic. Teraz pewnie mnie zgwałci i zabije. Mama się w grobie przewraca, jeśli widzi, w co się wpakowałam przez własną głupotę. Zgniły Chłopiec bez trudu widział w mroku jej rozszerzone, bardzo niebieskie oczy, teraz pociemniałe od lęku. Nie, kotku, pomyślał. To wcale nie numer w stylu mego szanownego tatki Samaela. Nie zrobiłbym ci przecież krzywdy. Nigdy. I wkrótce się sama przekonasz. Wyjął z kieszeni zapalniczkę, zapalił obie świece, jedną wciskając w niechętną dłoń dziewczyny. - Przypatrz się dobrze temu domowi, proszę. A zwłaszcza fundamentom. Widzisz? Są cholernie stare. Pomoże, jeśli powiem, że pochodzą z czasów rzymskich? Z uwagą zbadała ściany, a potem przełknęła z trudem lepką ślinę. - Trochę pomogło - powiedziała, starając się dzielnie uśmiechnąć. Schylił się i podał jej spory kamień brukowy.

- Masz. Żebyś się poczuła raźniej. A teraz chodź. Musimy zejść do piwnicy. Obiecałem, że to sprawa zawodowa. I dopilnuję, żebyś się nie rozczarowała. Pójdę pierwszy, żeby oświetlać drogę. Jeśli tylko coś ci się nie spodoba, możesz mnie dymnąć w potylicę i zwiewać. W porządku? Zważyła w dłoni ciężki koci łeb. - No dobra. Niech będzie, że zwariowałam. Zstępując po wilgotnych kamiennych stopniach, Mod, słysząc za sobą przyspieszony oddech dziewczyny, czuł się trochę jak Orfeusz. Dobrze, że nie muszę grać na lirze, pomyślał. Nigdy mi to nie szło. Schodzili długo, naprawdę długo, aż piekło go na karku świdrujące, podejrzliwe spojrzenie Blanki. Wśród kamiennych ścian korytarza zrobiło się gęsto od napięcia. Blask świec ślizgał się po murze, malując koszmarne twarze i stwory. Jeszcze chwila, a oberwę w łeb kamieniem, skwitował po kolejnych paru krokach. I nie wiadomo czemu, miał ochotę wybuchnąć śmiechem. Ale to byłoby niezgodne z regułami gry, które sam przecież ustalił. Gdyby zaczął wariacko chichotać, straciłby w jednym mgnieniu oka swą spłoszoną, zdenerwowaną Eurydykę. Na szczęście schody wreszcie się skończyły. Przed Asmodeuszem otwarło się sklepione kamienne pomieszczenie. Szkatułka ze skarbem. - Podejdź - odruchowo zniżył głos. - I spójrz. To tutaj. Zbliżyła się drobnymi krokami, wciąż nieufna. A potem jęknęła z zachwytu, bo płomień świecy ożywił ukryte w gęstym mroku freski. Farba wciąż lśniła świeżą, niezblakłą barwą, ukazując przyczajone na ścianach postaci. Rzymskich żołnierzy o surowych obliczach, dzierżących w dłoniach miecze i tarcze. Kruki z rozłożonymi skrzydłami. Psy z sierścią zjeżoną na karku i obnażonymi kłami. Skorpiony z żądłami wzniesionymi bojowo. Dwóch pięknych młodzieńców uśmiechających się tajemniczo, bliźniaczo podobnych, choć przecież całkiem odmiennych. Jeden, promienny i świeży, trzymał wysoko w górze płonącą pochodnię. Drugi, melancholijny, zatroskany, z oczami pełnymi głębokiej mądrości starca, gasił swoją żagiew o ziemię. Kautes i Kautopates. Dwaj bracia. Życie i śmierć. A pośrodku piękny, młody mężczyzna z twarzą jasną jak słońce przyklękał na karku monstrualnego, powalonego byka i ostrym nożem przecinał mu gardło. Wielki zwierz wyglądał jak potwór, z wywalonym ozorem i dzikim, wywróconym ślepiem bestii. Bóg miał na sobie komplet przypominający dres do joggingu, na ramionach krótką, granatową jak noc pelerynkę obsypaną srebrnymi cekinami gwiazd, a na głowie nosił śmieszną, wywiniętą do przodu czapeczkę, zwaną frygijską, spod której sypały się złote loki. Asmodeusz uśmiechnął się jak na widok zdjęcia dawno niewidzianego przyjaciela. Mitra wyglądał, jakby pozował hollywoodzkim fotografom. W sumie miał być z czego dumny. Nie dość, że jego urodziny obchodzono powszechnie

jako dzień Narodzin Syna, to jeszcze zdołał przekazać w spadku wszystkim bajkowym czarownikom świata swoją zabawną pelerynę i pożyczyć czapkę francuskiej rewolucjonistce Mariannie. - O Boże! - westchnęła Blanka. - To cud! Prawdziwy cud! Mitreum! I to jak wspaniale zachowane! Mod miał ochotę burknąć: „No widzisz. I po co było panikować?”, ale zawczasu ugryzł się w język. Dziewczyny nie lubią słuchać słów prawdy. Wcale nie. Więc tylko skinął głową. Tymczasem konserwatorka w skupieniu zaczęła badać obrazy, przyświecając sobie gromnicą. Obeszła tak całe pomieszczenie raz, a potem drugi. - Imponujące - wyszeptała. - Absolutne arcydzieło. Boże, byłam pewna, że nie ma mitreów tak daleko na północy. Że w ogóle nie występują! Rany, w jaki sposób znalazłeś to miejsce? - Właściwie przez przypadek. Przyjaciel kiedyś zastanawiał się, czy nie kupić tej posesji, i odnalazł w piwnicy to - skłamał Mod. Raczej nie był to jeszcze ten etap znajomości, żeby przyznać, że dawną świątynię swego kultu pokazał mu osobiście Mitra, który przez jakiś czas wygodnie mieszkał sobie w opuszczonej rezydencji. Trochę z sentymentu, a trochę dlatego, że niegdysiejsze miejsce mocy dodawało mu nieco sił witalnych. Zupełnie jak zastrzyk witamin. Zgniły Chłopiec nie gościł tutaj, odkąd perski bóg, narzekając na chłody, wyprowadził się z powrotem do Syrii. A teraz przypomniał sobie, że wycieczka do byłego domu Mitry to doskonały sposób, żeby zaimponować dziewczynie kochającej antyki. I zaimponował. Wystarczyło spojrzeć w rozszerzone zachwytem i niedowierzaniem niebieskie akwarium okularów. Blanka po raz trzeci ruszyła na obchód ścian i zatrzymała się na dłużej przed wizerunkiem byka. - Niesamowite. Wciąż nie wierzę, że to widzę! Posłuchaj, dlaczego nie pokazałeś tego jakimś badaczom, archeologom? Przecież taki skarb nie może się marnować! Bo Mitra nie chciał, żeby mu zadeptali jedną z ostatnich ocalałych bez szwanku kapliczek, pomyślał Asmodeusz. Ale oczywiście nie mógł tego powiedzieć na głos. - Nie marnuje się przecież. Trwa. Widzisz, to miejsce jest na swój sposób uświęcone. Ktoś kiedyś modlił się tu, wierzył, drżał, przechodząc skomplikowane i bolesne rytuały kolejnych inicjacji, błagał o pomoc i nie wahał się walczyć ze złem u boku swojego boga. Dla archeologów to tylko wspaniałe zabytki. Dla tamtych rzymskich żołnierzy - wiara. Życie i śmierć. Jak oni obaj. Kautes i Kautopates. Nie chciałem, żeby ktoś zniszczył to sanktuarium. Ono wciąż w pewien sposób promieniuje mocą. Spojrzała na niego uważnie. - Nie boisz się więc, że ja powiem? W sercu każdy konserwator uważa, że artefakty

pozostawione na pastwę czasu po prostu bezsensownie niszczeją. Skinął głową. - Boję się. Ale postąpisz, jak zechcesz. Może to w końcu lepiej, żeby ktoś fachowo zajął się tymi freskami. Westchnęła. - Mam przez ciebie o czym myśleć przez kilka następnych nocy. Ale i tak dziękuję, że mi zaufałeś. To jest... jest... piękne. Brakuje tchu, gdy się na nie patrzy. I masz rację. Nawet ja czuję tę moc. To wspaniałe, porażające uczucie. Możemy jeszcze chwilę tu zostać? Pokazał w uśmiechu zęby. - Ile tylko zechcesz. To twój wieczór. I Mitry. Nie odpowiedziała, tylko w milczeniu zbliżyła twarz do najbliższego wizerunku, starannie okrywając dłonią płomień świecy, żeby ochronić zabytki przed kopciem. *** - Kiedy przyjęłam zaproszenie na kolację, nie podejrzewałam nawet, że będzie u ciebie mruknęła Blanka, gdy zaparkował pod antykwariatem. - Nie podejrzewałaś też, że jestem romantycznym sukinsynem, który chowa przed światem archeologiczną sensację dziesięciolecia. - No fakt - zgodziła się. Wysiadł z auta i otworzył jej drzwi. - Chodź. To nie koniec atrakcji na wieczór. W sklepie mam parę naprawdę niezłych rzeczy. Chcesz zobaczyć? Przekrzywiła kokieteryjnie głowę. - Jasne. W końcu jestem profesjonalistką. Przez jakiś czas oprowadzał ją po antykwariacie, ignorując oburzone wrzaski zatrzaśniętego w sarkofagu egipskiego widmokota. W końcu, wystraszony, że Blanka zobaczy podskakujące na półce pudełko, zastukał ostrzegawczo w wieko trumienki. - Szlaban na dobre dwa dni, Nefer, jeśli się zaraz nie zamkniesz! - syknął gniewnie. W odpowiedzi widmokot rozdarł się jeszcze głośniej. - MiiiiiaaafFf! Chcę wyjść! I polinezyjską główkę! - Później, cholero! - warknął Mod zduszonym szeptem i przywalił sarkofag koptyjskim gobelinem przedstawiającym zezowatego Gabriela z jedną nogą znacznie krótszą od drugiej. Spędzili w sklepie parę miłych chwil, gawędząc o luristańskich brązach, ceramice typu Tell Halaf i stylu orientalizującym. A potem zabrał ją na górę, do mieszkania. W progu stanęła jak wryta. - Rany! - gwizdnęła. - Z dołu wyglądało na znacznie mniejsze! No pewnie, pomyślał Zgniły Chłopiec. Jest rozepchnięte magią jak bańka z mydła.

Lazurowe oczy Blanki Krammer zrobiły się całkiem okrągłe z zaskoczenia. - Ile tu jest powierzchni? - stęknęła. Wzruszył ramionami. - Nie wiem. Nie zastanawiałem się. Dla mnie wystarczy. - No myślę! - rzuciła z podziwem. Szybko okazało się, że w domu miał jeszcze więcej ciekawych rzeczy, więc powoli zaczął się martwić, że kolacja spłonie na węgiel. - Zjedzmy coś - zaproponował wreszcie, gdy po raz siedemnasty zaczęła podziwiać kolekcję biżuterii królowej Saby. - Pewnie jesteś okropnie głodna. Zgodziła się niechętnie, więc szybko zaprowadził ją do jadalni. Stół, który starannie nakryły podczas ich nieobecności dżinny Asmodeusza, prezentował się mniej więcej jak dekoracja z wysokobudżetowego filmu o Drakuli, okraszona klimatem z „Pięknej i Bestii”. Kolacja wyglądała, jakby namalował ja Caravaggio. Homary i langusty, pieczone bażanty, jagnięce udźce, combry z dziczyzny, kawiory i pasztety, góry egzotycznych owoców, ciasta i zakąski spoczywały na półmiskach i paterach ułożone smagłymi dłońmi synów ognia w cudowne martwe natury. Blanka zatrzymała się oszołomiona. Zgniły Chłopiec zaś spojrzał z przyjemnością na swoje miśnieńskie talerze, najdelikatniejszą chińską porcelanę z epoki Ming i przepiękne flamandzkie szkła. Uznał, że zastawa prezentuje się nieźle. Francuski koronkowy obrus richelieu białą pianą koronek sięgał autentycznego perskiego dywanu. - Boże! - jęknęła Blanka. - A królowa kiedy przyjdzie? Mod pozwolił sobie na szarmancki gest. - Już przyszła - powiedział z uśmiechem. Zarumieniła się. Jest dobrze, pomyślał zadowolony. Odwróciła się tyłem, niby żeby podziwiać „Ostatnią Wieczerzę” Leonarda, zajmującą całą północną ścianę jadalni. Asmodeusz zawsze uważał, że bardzo zabawnie mieć coś takiego w pomieszczeniu, gdzie zwykł spożywać kolację. - Oryginał? - spytała, mrużąc drwiąco oczy. - Oczywiście - przyznał Zgniły Chłopiec. - Nie kolekcjonuję chłamu. Kazał swoim dżinnom zdjąć cały fresk wraz z tynkiem i przenieść do siebie jeszcze w tysiąc osiemset czterdziestym ósmym, gdy podczas Wiosny Ludów w Mediolanie toczyły się zaciekłe walki. Jako miłośnik i koneser ludzkiej sztuki, nie mógłby znieść tego, żeby jakieś durne, bestialskie wojny stanowiły zagrożenie dla wielkich dzieł człowieka. W domu w Głębi miał nawet w ogrodzie oba wysadzone przez talibów posągi Buddy, które długie oliwkowe pałce cierpliwych dżinnów starannie poskładały z powrotem. W refektarzu dominikańskiego klasztoru przy kościele Santa Maria delia Grazie nie zostawił nawet marnej kopii fresku da Vinci, tylko słabą, rzuconą naprędce iluzję magiczną,

która do tej pory strasznie zblakła i rozlazła się niemal zupełnie. Blanka Krammer potrząsnęła ze zdumieniem głową. - Powiedz, skąd się biorą tacy jak ty? Z Piekła, skarbie, pomyślał. Z samego dna Otchłani. Ale nic nie powiedział, tylko zaprowadził ją do stołu. Zabawiał anegdotami, poił winem, nie zająknąwszy się nawet, że trunek pochodzi ze starożytnego Byblos, karmił homarem i wcale nie próbował zaciągnąć do łóżka, tak że kiedy odwiózł ją taksówką pod dom i nie napraszał się, żeby wejść do środka, nabrała pewności, że spotkała chodzący męski ideał. *** Pracownia Razjela wyglądała, jakby przejechał po niej oddział rozpędzonych merkawot. Flakony, karty, astrolabia i inne dziwne magiczne przedmioty leżały wszędzie w nieładzie. Na podłodze i krzesłach spoczywały pootwierane księgi z zatłuszczonymi, powywijanymi stronicami. Zwoje papirusów i pergaminów poniewierały się na podłodze. Ze stłuczonej retorty wciąż parował cuchnący żółty dym, a w wypalonej plamie na dywanie spoczywał martwy homunkulus. Gabriel zdziwił się i raczej zasmucił na ten widok, bo Książę Magów zawsze bardzo dbał o porządek w miejscu pracy. Teraz wyraźnie przestał. Pan Objawień zastał przyjaciela odpoczywającego na skórzanej kanapce w rogu pracowni. Archanioł półsiedział rozparty wśród poduszek, z pucharem korzennego, ciężkiego miodu pędzonego na sprzedaż w Strefach Poza Czasem przez niedobitki nordyckich bogów. Nie wyglądał najlepiej. Cerę miał poszarzałą, twarz wyciągniętą, oczy zapadłe. - Cześć, Dżibril - rzucił na przywitanie. - Napijesz się miodu? Ponury, zmęczony Gabriel nie prezentował się lepiej niż Pan Tajemnic. - Napiłbym się i bimbru - westchnął. - Rany, Raz, gdyby to tylko mogło w czymś pomóc! Razjel zmrużył w odpowiedzi oczy i uśmiechnął się krzywo. - Obawiam się, bracie, że tym razem kawaleria nie przybędzie na odsiecz. Zwłaszcza że tą kawalerią mieliśmy niby być my. Gabriel klapnął na fotel, nie przejmując się wcale, że siada na starożytnym manuskrypcie z Qumran. Co gorsza, gospodarz też nie wyglądał na poruszonego. Spokojnie nalał przyjacielowi miodu do fiolki po wodzie życia, wylawszy uprzednio zawartość do donicy z kwiatem paproci. Regent Królestwa przyjął naczynie, pociągnął łyk trunku i zakrztusił się, aż łzy stanęły mu w oczach. - Uf, zaraza! Co to, do cholery? Pan Tajemnic wzruszył pogardliwie ramionami. - No, bimber. Wedle życzenia. Głębiański. Na wodzie z Jeziora Płomieni. Gabriel powąchał ostrożnie fiolkę.

- Pewnie dlatego zalatuje zęzą. Razjel, powiedz mi coś, tylko proszę, szczerze. Ty naprawdę myślisz, że Michał go zabił? Blade, błękitne oczy Księcia Magów przez chwilę zrobiły się zimne jak kostkarka do lodu. - Freya? Nie wiem, Dżibril. Mam nadzieję, że nie. Regent potrząsnął fiolką, żeby wzburzyć osad z dna, i wypił wszystko jednym haustem. - A umiałbyś się tego dowiedzieć? - wykrztusił, gdy już odzyskał dech. - Za pomocą twoich magicznych sztuczek, co? Pan Tajemnic pokręcił głową. - Nie da rady, Gabriel. Próbowałem. Kicha na całej linii. Władca Nieba rozłożył rozpaczliwie ręce. - Czyli co? Koniec. Klapa. Nul. Nie możemy nic zdziałać, siedzimy na dupach jak głupcy i czekamy na rozwój wypadków? Razjel sięgnął po flaszkę. - Tego nie powiedziałem - oświadczył spokojnie. - Coś niby jesteśmy w stanie zrobić. Pochylił się ku przyjacielowi. - Pamiętasz tego albinosa, tego niebieskiego ptaka od kotów, który plątał się z Freyem? Jasne, że Gabriel pamiętał. Do tej pory miał na nogach i plecach strupy po pazurach. A że nie bardzo chciał komentować tamtą historię, skinął więc w milczeniu głową. - Nie mogę o nim zapomnieć - mruknął Razjel. - Nie daje mi spokoju. - Bo co? Chcesz wesprzeć jednoosobowe schronisko dla widmowych zwierząt? - zakpił Dżibril. Książę Magów popatrzył na niego jak na pełną kuwetę. - Nie, bracie. Mam raczej nadzieję odszukać jedyną istotę, której Frey ostatnio ufał. Łapiesz? Oczy Gabriela zapłonęły. Klepnął się znacząco w czoło. - Jasne! Bystry to ja ostatnio nie jestem. Oczywiście. Jeśli odnajdziemy tego albinotycznego Franciszka od miauczenia, mamy szansę dowiedzieć się, co się stało z Daimonem. Razjel wyprostował się na kanapie. - Założę się, że jeśli Abaddon żyje, ten drań wie, gdzie go szukać. A jeżeli, niech Jasność uchowa, chłopcy od Michała rzeczywiście go zdjęli, wskaże nam ciało. - Racja. Trzeba wysłać kogoś, żeby miał oko na tego zwierzęcego stróża. Zofiela? - Nie. To nie jest robota dla szpiega, tylko maga. Ale nie martw się, już kogoś znalazłem. Kojarzysz Mambeę? Gabriel przypomniał sobie mgliście widzianego kiedyś z Razjelem wysokiego, postawnego skrzydlatego o hebanowej skórze i złotych skrzydłach. - Słabo - przyznał. - To ktoś odpowiednio zaufany?

- Z całą pewnością. Dyskretny, spokojny, oddany, a w dodatku doskonały czarnoksiężnik. Jeden z moich najzdolniejszych uczniów. Proponuję jemu zlecić wyśledzenie albinosa. Jestem pewien, że nas nie zawiedzie. Wkrótce będziemy wiedzieli, co się naprawdę stało z tym biedakiem Daimonem. - Dobrze - zgodził się regent. - Poślij go. Swoją drogą, co, u diabła, napadło Michała? Przecież on też zachowuje się jak wariat! Rzeczywiście. Pan Zastępów po wypowiedzeniu posłuszeństwa Gabrielowi jakby nigdy nic wybrał się na ćwiczenia polowe w daleki kraniec Kosmosu. Wszystko to razem niepokoiło i przygnębiało archaniołów. Ale na razie niewiele potrafili poradzić. Pan Tajemnic strzelił kolejny łyk bimbru. - Jasność go wie. Pewnie jest zazdrosny czy co? A jak tam Hija? Doszła do siebie? Muszę ją wreszcie odwiedzić - zagadnął, żeby zmienić temat, bo nie bardzo chciał teraz roztrząsać w obecności Gabriela, co też mogło ugryźć Archistratega. Miał bowiem swoją teorię, paskudnie ponurą. Otóż zaczął niedawno poważnie podejrzewać, że Cień wcale nie musiał skupić mrocznej mocy na Abaddonie. Wcale nie. Mógł go przecież zainteresować inny potężny, wpływowy skrzydlaty. Na przykład archanioł pełniący funkcje serafina. Jak choćby Michał. Tak. Właśnie Michał. Dlatego słuchał teraz z udanym zainteresowaniem, jak bardzo ubodła Hiję zmiana zauważona w zachowaniu Daimona. I milczał. I przytakiwał. I pił bimber z nadzieją, że może uda mu się wreszcie upić i choć na chwilę zapomnieć o całym cholernym Uniwersum stworzonym przez Światłość. Bo sekrety czasem mogą naprawdę ciążyć jak kamienie. *** Kiedy jesteś demonem ciężko doświadczonym przez los, gdy musiałeś długo borykać się z rozpaczą, poczuciem straty i niesprawiedliwości, jeśli skrzywdziła cię boleśnie własna matka, a ojciec olał kompletnie, jeżeli walczyłeś z depresją i wiecznym przygnębieniem, a teraz powoli, nieśmiało wszystko zdaje się wychodzić na prostą, iść ku lepszemu, gdy dostajesz nową szansę i nową nadzieję, ostatnią rzeczą, jaka może cię obchodzić, są „ważne sprawy państwowe”. Po prostu nie istnieją. Mogą zniknąć. Pęknąć jak bańka z mydła. Wystrzelić fajerwerkiem na Księżyc. Walić się na rogi. Zdechnąć. Oparszywieć. Utonąć w gnojówce. Właśnie tak. I wszystkie te rzeczy naraz. Swoją drogą, to wyjątkowo podłe, że jedyny przyjaciel, jakiego masz, okazuje się taką mendą, chłystkiem i egoistą, żeby zawracać ci teraz gitarę. Jakby nie mógł sobie raz w życiu poradzić sam. Nieudacznik cholerny. Cesarz Piekła. Akurat. Ciepłe kluchy. Wiecznie rozmazany słabeusz z podbródkiem godnym Charltona Hestona. Nie, do diabła! Dość tego! Wreszcie dosyć! Jeśli oddasz palec, zeżre ci i wątrobę! Niedoczekanie. Tym razem przegiął.

Nie masz pieprzonego zamiaru się nim przejmować. Z pewnością nie! Bo wizyta tego wielkiego, nadętego głupka jest nie tylko nieproszona, przykra i niemile zaskakująca. Jest przede wszystkim niebezpieczna. Znaczy bowiem, że już cię mają. Dopadli. Znaleźli. I nie odpuszczą. Zaszyłeś się na Ziemi, z dala od Otchłani i jej cholernych problemów, w poszukiwaniu spokoju, żyjesz cicho i prosto pośród swoich antycznych rupieci, powolutku odzyskując kontrolę nad nerwami, a tu nagle jeden bałwan przysyła do ciebie drugiego, w pełnej krasie głębiańskich skórzastych skrzydeł, zielonych włosów i ognistych spojrzeń. Odbiło im czy jak? A jakby, niech Mrok uchowa, ktoś nagle przyszedł? Klient, znajomy. Albo Blanka. Na Ciemność, na przykład Blanka! I dupa. Co powiesz? Odwiedził mnie kolega z wojska? Film będą u mnie kręcić? Przebrał się tak na jasełka? Co z tego, że Boże Narodzenie dopiero za kilka miesięcy. To przezorny facet jest. Do diabła, są gotowi po prostu, tak od ręki, spieprzyć ci życie. Rozwalić wszystko, co z trudem udało ci się zbudować. Bezmyślnie. Bez sekundy zastanowienia. Bo to tylko Asmodeusz. Kto by się tam przejmował jego kłopotami! Masz przesrane, chłopie. Odkryli cię. Znaleźli. I jeśli nie dasz stanowczego odporu, będą ci truć tyłek tak długo, aż gwiazdy zamienią się w zimne, martwe bryły kamienia. „Ważne sprawy państwowe”. Rany! Spadaj, Lucek! Spadaj natychmiast albo pożałujesz, gnido! - Nie - powtórzył więc Asmodeusz, patrząc twardo w oczy Ebriela. Sekretarz Lucyfera wydął z niechęcią usta. - I to mam powtórzyć imperatorowi Głębi? Po prostu „nie”? - Chyba nie jesteś głuchy, Eb - warknął Zgniły Chłopiec. - Nie znaczy nie. I tyle. A teraz żegnam. Mam wiele zajęć. Głębianin pobladł. - Wypraszasz mnie? - No, wreszcie! Popatrz, aleś ty bystry! - ucieszył się Mod. - Tak, bracie. Dokładnie. Wyrzucam cię na zbity ryj. Spadaj. I powiedz Lampie, że ma się zabierać razem z tobą. Niech wreszcie zrobi coś sam. Tak dla odmiany. - Dobrze - zgodził się pobielały na twarzy, z trudem hamujący gniew Ebriel. - Powiem Niosącemu Światło, jak traktuje swoje obowiązki doradca imperatora. - A mów, co chcesz! - wrzasnął rozsierdzony Asmodeusz. - Nie jestem w końcu żadnym pieprzonym oficjalnym doradcą! I nie mam żadnych obowiązków! Żadnych, dociera?! Drzwi są tam. Powiedziałem wyraźnie, żegnam! Nie obejrzał się nawet, gdy sekretarz, ciężko obrażony, wyszedł, walnąwszy drzwiami, aż jęknęły szyby. Jednak chociaż na dzisiejszy wieczór też był umówiony z Blanką, z jakiegoś powodu Zgniły Chłopiec stracił całkiem humor i nie potrafił wcale odnaleźć w duszy niedawnej

beztroskiej radości. No, jakoś dziwnie nie potrafił. *** Życie wcale nie jest powieścią idioty. To paskudna, wredna, zasrana tragedia napisana przez cynicznego psychopatę. I jak byś nie kombinował, w końcu zawsze lądujesz w bagnie. Sam. Na tym to polega. Niezmiennie, bez wyjątku sam. Jeśli przypadkiem po drodze wydawało ci się, że komuś na tobie zależy, że masz przyjaciela, brata, kogoś, kto murem za tobą stoi, tym lepiej. Bo robi się paskudniej. Wredniej. Bardziej zasranie, kiedy już karty się odkryją i prawda wyjdzie na jaw. Twój przyjaciel ma cię głęboko w zadzie. I kazał ci to przekazać z szyderczymi ukłonami. Jasne. A czego się niby spodziewałeś, biedny dupku? Do diabła z tym! Koniec. Przyjaźń to bzdura. Kupa toksycznych odpadów. Oszustwo. Gówno prawda. Ściemnianka dla frajerów. A ty jesteś i będziesz frajerem. Umrzesz frajerem, choć podobno rządzisz dziś Otchłanią. No to zrób coś, skoro taki z ciebie cesarz! Pokaż im. Nie bój się. Zagraj w tę od początku ustawioną grę. Albo kopnij w stolik. Nie czas na wątpliwości. Wątpliwości nie są godne porządnego wroga rodzaju ludzkiego. Chociaż raz w życiu się postaw. Rozrzuć pulę w powietrze. Potrząśnij nimi. Chichocząc szyderczo, wypuść chaos. Uczyń zło, tak jak powinieneś. I do czorta, nie waż się mieć skrupułów! Od teraz obowiązuje jedna zasada. Nie chcesz, nie masz. Wypinasz się na wieloletnią, niby wypróbowaną przyjaźń, to dobrze. Twoja sprawa. Imperator Głębi, Lucyfer, Niosący Światło, odtąd rządzi i postanawia sam. Tak jak sam właśnie upija się w ciemności. I fajnie. Niech będzie. Krzyżyk na drogę. A jego pierwsza samodzielna decyzja nieco namiesza w tym głupim, skostniałym Królestwie. O tak. Namiesza jak diabli. *** Gdy Lucyfer niespodziewanie pojawiał się w Pandemonium, powszechnie było wiadomo, że chodzi o coś poważnego. A kiedy z dziwnie surową i zaciekłą miną, nawet nie zajrzawszy do prywatnych pokoi, kazał się od progu prowadzić do lochu, musiało wydarzyć się coś naprawdę niezwykłego. Kolopatiron, nadzorca piekielnych więzień, nieco się wystraszył, gdy ujrzał imperatora zstępującego z pochodnią do jego mrocznego królestwa. Lucek nigdy specjalnie się nie

interesował losem aresztantów i bardzo rzadko zaglądał na dół, do lochów. Kolopatiron miał więc powód do niepokoju. Rany, pewnie zdejmie mnie ze stanowiska za defraudacje, zafrasował się na widok przybywającego pewnie z niezapowiedzianą inspekcją władcy. Ale ten nowy, rzutki, zły jak cholera, stanowczy Lampka ani myślał interesować się księgami lub dziennym budżetem wyżywienia. Wydał natomiast tak dziwaczne rozporządzenie, że pod Kolopatironem ugięły się nogi. Kazał się zaprowadzić na samo dno lochu, do więźnia, o którym zapomniał cały Kosmos. Osadzonego, przy którym Smoki Chaosu to słodkie yorki miniaturki. Otóż imperator Głębi zażyczył sobie odwiedzić Apolyona. *** Głęboko, w samym sercu skały, pod fundamentami Pandemonium, na najniższym zbadanym za życia Lucka piętrze lochów, wszechobecny wyżej fetor uryny i rozkładu ustąpił miejsca nieco tylko piwnicznej woni zimnego jaskiniowego powietrza. Korytarze tu zrobiły się wysokie, cele przestronne, przywodzące na myśl podziemne groty. Z sufitu zwisały zawsze wilgotne, płaczące kroplami wapnia stalaktyty. Magiczne lampy i pochodnie często nie były w stanie rozświetlić ogromnych, sklepionych pomieszczeń. W mroku pod ścianami czające się cienie wyglądały jak duchy dawno zmarłych więźniów. Lucyfer nadrabiał miną, ale czuł się nieswojo. Ciężka, przedwieczna niemal atmosfera lochów przytłaczała go i niepokoiła. Teraz nie był już wcale pewien, czy słusznie postanowił przedsięwziąć tę przygnębiającą wyprawę. Tu, na samym dnie, nie był przynajmniej zmuszony słuchać wrzasków, jęków i błagań osadzonych na wyższych piętrach skazańców. Przejście korytarzami dudniącymi od krzyków, próśb i przekleństw stanowiło prawdziwą drogę przez mękę. Lucek wzdragał się na samą myśl, że przyjdzie mu tamtędy wracać. Tutaj panowała nieprzyjemna cisza. Czasami zza okutych, potężnych drzwi cel dochodziły dziwne syki, westchnienia i szelesty, jakby w zamknięciu trzymano tam gady czy smoki. Lampka wzdrygnął się, gdy Kolopatiron zatrzymał się przed wielkimi jak brama odrzwiami na zakręcie korytarza. Wydawało mu się, że podziemna podróż nigdy się nie skończy, że będą krążyć w labiryncie skalnych ścian na zawsze, bo czas tu chyba przestawał płynąć. Było tak odmiennie, odwiecznie i nienaturalnie spokojnie. - Jesteśmy na miejscu - powiedział nadzorca, odruchowo zniżając głos do szeptu. Ale i tak echo podchwyciło i zwielokrotniło jego słowa, odbijając je od stalaktytów dzikim, wariackim chichotem. Lucyfer z trudem przełknął ślinę. Gardło miał zdarte, suche jak pergamin.

- Otwórz. Kolopatiron skinął na jednego z trzech towarzyszących im milkliwych, zaniedbanych z wyglądu strażników. Demon wyjął klucz i przekręcił w ogromnym, wysokim na chłopa mechanizmie zamka, oplatającym skrzydło drzwi niczym zardzewiały żelazny bluszcz. Zamknięcie szczęknęło głucho, odchylane zawiasy zajęczały wysoko, histerycznie, pełnym grozy głosem. Na Otchłań, zaraz go ujrzę, pomyślał władca Głębi. Zobaczę śmierć, którą być może wypuszczę na świat. W otworze wejściowym ukazała się misternie kuta, niezwykle stara na pierwszy rzut oka, lecz solidna krata. Strażnik nie kwapił się jej odemknąć, a Lucek też nie pragnął, by została otwarta. Przecież nie podjął jeszcze ostatecznej decyzji. W celi zamiast głębokiej, bezgwiezdnej nocy wnętrza ziemi panował blady, fosforyczny półmrok. To ściany lśniły zielonkawym i błękitnym blaskiem podobnym do jarzącego się próchna. Na podłodze w zupełnie pustym pomieszczeniu siedział ze skrzyżowanymi nogami całkiem nagi młodzieniec. Był nieprawdopodobnie, zapierająco dech w piersiach piękny. Z twarzy i postawy przypominał najwspanialszych, najczystszych Świetlistych, których Jasność stworzyła u zarania dziejów, utkała z własnych marzeń i najszczerszych pragnień. Apolyon miał niezwykle długie, gęste kasztanowe włosy, opadające na plecy i spadające na podłogę cudownym, błyszczącym płaszczem. Lady Godiva mogła się przy nim schować ze wstydu. Nieprzytomnie urodziwa, chłodna i niewzruszona twarz pozostała spokojna, tylko usta na widok Lucyfera wygięły się w lekkim uśmiechu. Lampka zupełnie stracił rezon. Na Mrok, pomyślał. Przy nim wyglądam jak niedorozwinięty syn Quasimoda. Wszyscy tak wyglądamy. Świetliści i Mroczni. Pewnie jest starszy niż Sophia i Jaldabaot. Starszy niż czas. Rany, ile on może mieć lat? Eony? - Apolyonie? - chciał przemówić godnie, ale tylko słabo zaskrzeczał. - Tak mnie zwą - odparł głos boga, głos kosmicznych otchłani, cudowny śpiew Metatrona. Lucek zbliżył twarz do kraty. Serce mu biło jak dzwon na trwogę. Bał się. Teraz naprawdę się bał. Ale jednocześnie czuł, że zgarnia pulę. Że los daje mu w ręce potężne karty. - Pragnąłbyś stąd wyjść? Chciałbyś znów znaleźć się na wolności? - spytał napiętym, drżącym głosem. Cudowna, na wpół boska istota roześmiała się i to brzmiało jak odgłos wybuchu, który powołał do życia Wszechświat. - Wolność? Ja jestem chaosem. Jestem nicością. Chwilą przed ostatecznym niebytem. Wolność dla mnie to śmierć, skrzydlaty. Lucek zebrał w sobie całą odwagę.

- I właśnie śmierć chcę ci zaofiarować. Zainteresowany? Apolyon podniósł się jednym płynnym, niesłychanie zwinnym ruchem, zdumiewającym u kogoś, kto tysiąclecia spędził w niewoli. Poruszał się jak wiatr. I jak ogień. I sfery niebieskie. Stanął przy kracie, objął pręty smukłymi, białymi, jakby utoczonymi z marmuru palcami. A Lampka po raz pierwszy zobaczył jego oczy. I zadrżał. Bo widział tam tylko straszne, nieskończone szaleństwo wiekuistej pożogi. Pan Otchłani pierwszy raz w życiu spojrzał w źrenice Szatana. Abaddon przynosi zagładę światom, pomyślał z lękiem. Planetom, księżycom, prowincjom, nawet Ziemi. Ten obróci w proch i płomień wszystko. Może i Jasność samą, jeśli taka będzie jej wola, u krańca czasów. A potem nastanie tylko pustka. - Usłuchasz mnie i postąpisz zgodnie z moim pragnieniem? - spytał, przezwyciężając strach. Demon przekrzywił głowę, nagle, po ptasiemu. Jego rysy pozostały niewzruszone, obojętne. - Stworzono mnie, bym słuchał jedynie głosu Jasności i władcy pałacu Pandemonium. - Ja jestem tym władcą. - W takim razie poddam się twemu nakazowi, gdy otworzysz drzwi, by wypuścić chaos. Dobre i to, stwierdził Lucek. - Czy zabijesz dla mnie na rozkaz i powrócisz potem tutaj z własnej i nieprzymuszonej woli, powołany i posłuszny nakazom, jakie otrzymałeś w chwili narodzin od Tego, Który Zasiada na Białym Tronie? Młodzieniec nabrał głęboko powietrza, jakby spłynęło na niego ożywcze tchnienie. - Czy zabiję? - szepnął. - Czy zabiję?! O tak. Przecież ja jestem śmierć. Jestem końcem, lecz nie początkiem. Jestem opoką, o którą rozbije się wszelkie życie. Ostatecznym krańcem. Synem wydziedziczonym, lecz ukochanym. Prawem Kosmosu. Jam jest nicość i nie ma większego ode mnie prócz Króla na Białym Tronie, który raz, jeden raz w dziejach Uniwersum zdołał mnie pokonać. Jest szalony, zrozumiał Lucyfer. Całkowicie szalony. Pokręcony jak szczur z kanalizacji. - Więc podejmiesz się zadania? Poniesiesz śmierć Tańczącemu na Zgliszczach i nikomu innemu, a potem powrócisz do mnie i dasz się znów zamknąć, tak? - Zgodnie z twą wolą. Pan Otchłani wiedział, że demon nie kłamie. Po prostu nie stworzono go zdolnym do kłamstwa. Umiał jedynie zabijać. Za to z pewnością potrafił to robić najlepiej na świecie. Pozostawała tylko jedna, ostatnia kwestia. - Rozumiem. A co uczynisz, jeśli ofiara, którą wyznaczę, już nie żyje? Kasztanowowłosy młodzian zrobił taki ruch, jakby chciał wzruszyć ramionami, ale się rozmyślił.

- Jeżeli twój wybraniec należy już do dziedziny nicości, nie podejmę tropu. - I nie wyrwiesz się na świat? - upewnił się Lucek. Po raz pierwszy ujrzał na twarzy demona cień emocji. - Cały świat dawno do mnie należy, skrzydlaty. Tu czy tam, w powietrzu, wodzie, skale, jestem wieczny. I cierpliwy. Bardzo cierpliwy. No to chwała Jasności, pomyślał władca Głębi. - Zgładzisz go? - zapytał jeszcze dla pewności. - Anioła Pańskiego? Burzyciela Światów, który pełni funkcję tak pokrewną do twojej? Poniekąd twego brata? Straszliwe oczy Apolyona zabłysły. - Nikt nie pełni funkcji podobnej do mojej. Nikt. Lucyfer cofnął się odruchowo. - W porządku. Miałem tylko na myśli, czy bez skrupułów zadasz cios Świetlistemu takiemu jak Abaddon. Apolyon przymknął powieki, odchylił głowę, pozwalając spłynąć z szumem kaskadzie brązowych loków. Wydawało się, że trwa w niemym zachwycie. - Poniosę śmierć - powiedział wreszcie cicho. - Zabiję dla ciebie Tańczącego, skrzydlaty. A potem wrócę tu, bo mój czas jeszcze nie nadszedł. I całe szczęście, skwitował cierpko Lampka. Po cholerę ja go pytałem o skrupuły. Przecież od razu widać, że ma ich mniej niż grzechotnik. - Dobrze - oznajmił. - Więc zejdę tu niebawem i przekażę ci, co postanowiłem. Jeśli zdecyduję, że Abaddon powinien zginąć, zabijesz go. Jeżeli nie, zostaniesz w celi, póki Jasność nie powoła cię do służby. Zamknąć drzwi! Strażnicy dość ochoczo ruszyli zatrzaskiwać wielkie, masywne skrzydła. Kolopatiron odetchnął z ulgą i przysiągł sobie w duchu, że następnym razem wymyśli coś, żeby nie schodzić wraz z cesarzem w dół. Miał bowiem niewielką ochotę znów oglądać twarz Apolyona, zwłaszcza jeśli istniał cień prawdopodobieństwa, że tym razem nie będzie jej oglądał zza krat. Tymczasem zamyślony, poruszony Lucyfer szedł już w górę korytarzem, nie czekając na asystę strażników, a w głowie wciąż rozbrzmiewały mu natchnione, gorące jak płomień słowa. Poniosę śmierć. Poniosę śmierć!

Koniec tomu pierwszego