Malpas Jodi list

Ten Mężczyzna Tom 4 Jego Pocałunki

JODI ELLEN MALPAS s e r i a T e n M ę ż c z y z n a Tom 1 T e n M ę ż c z y z n a Tom 2 J e g o K ł a m s t w a Tom 3 J e g o N a m i ę t n o ś ć Tom 4 J e g o P o c a ł u n k i Tom 5 J e g o W y z n a n i a Tom 6 J e g o P r a w d a

Rozdział 1 John otwiera przede mną drzwi Rezydencji i uśmiecha się lekko, żeby dodać mi otuchy. – Uspokoił się? – pytam. Mijamy bar i przechodzimy przez ogród zimowy. Siedzący na sofach goście popijają drinki i rozmawiają, zapewne dyskutują o tym, co ich czeka wieczorem. Czuję na sobie ciekawskie spojrzenia. Cała się spinam. – A niech to, dziewczyno, zalazłaś sukinsynowi za skórę – śmieje się John, demonstrując złoty ząb. Wzdycham, przyznając mu rację. – Mój mężczyzna bywa trudny. John spogląda na mnie z uśmiechem. – Trudny? Ciekawe określenie. Ja mówię, że jest upierdliwy. Ale podziwiam jego determinację. – Determinację? – Marszczę brwi. – Determinację, żeby utrudnić mi życie? John zatrzymuje się przed gabinetem Jessego. – Jeszcze nigdy nie był tak zdeterminowany, żeby żyć. – Co masz na myśli? – Nie udaje mi się ukryć zmieszania. Nie dostrzegam żadnej determinacji, żeby żyć. Widzę tylko determinację, żeby zestresować się na śmierć. Ten facet ma skłonności autodestrukcyjne. Oddech więźnie mi w gardle. Jesse użył słowa „samozniszczalny”, kiedy zabrał mnie na przejażdżkę motorem. – Uwierz mi, to dobrze. – John spogląda na mnie z sympatią. – Nie bądź dla niego zbyt surowa. – Od jak dawna go znasz, John? – Wystarczająco długo, dziewczyno. Zostawię was teraz. – Odwraca się i odchodzi korytarzem. – Dziękuję, John – mówię do jego pleców. – Nie ma za co, dziewczyno. Nie ma za co. Stoję przed gabinetem Jessego z dłonią na klamce. Słowa Johna, choć niejasne, wzbudziły moją ciekawość. Przez głowę przemykają mi myśli o alkoholu, zabawianiu się, skórzanych strojach i bliznach. Naciskam klamkę i ostrożnie wchodzę do środka. I nie podoba mi się to, co widzę. Jesse siedzi w swoim wielkim fotelu zwrócony twarzą do Sarah, która przysiadła na jego biurku. Czuję przypływ zaborczości, ale bardziej niepokoi mnie stojąca na biurku Jessego butelka wódki. Mogę znieść kobiece zaloty, o ile są niechciane. Wódka to zupełnie inna sprawa. Oboje jednocześnie podnoszą wzrok, Sarah posyła mi nieszczery uśmiech. Zaraz potem zauważam worek z lodem na dłoni Jessego. Miałam rację,

dopuszczając do siebie uczucie zazdrości. Wydają się być w zażyłych stosunkach. Teraz nie mam już absolutnie żadnych wątpliwości, że tych dwoje spało ze sobą. Sarah ma to wypisane na twarzy. Robi mi się niedobrze, ogarnia mnie zazdrość i drapieżna zaborczość. Spojrzenia moje i Jessego spotykają się. Wciąż ma na sobie te same ciemnoszare spodnie, ale podwinął rękawy czarnej koszuli. Blond włosy ma zmierzwione, ale mimo całego swojego uroku sprawia wrażenie wystraszonego i skrępowanego. Nie winię go za to. Właśnie przyłapałam go z inną kobietą i butelką tego świństwa w zasięgu ręki. Spełniły się moje najgorsze obawy. Jesse powoli odwraca się w fotelu w moją stronę. – Piłeś? – pytam stanowczo, choć czuję się niepewnie. Jesse kręci głową. – Nie – odpowiada cicho, ale nie wiem, czy z powodu tej kobiety, czy wódki. Opuszcza lekko głowę i zapada krępująca cisza. Zaraz potem Sarah kładzie dłoń na jego ramieniu, a ja mam ochotę przyskoczyć do biurka i wytargać ją za kłaki. Jesse wzdryga się i zerka na mnie. Za kogo ona się uważa, do cholery? Nie uwierzę, że próbuje być przyjaciółką służącą mu wsparciem, nie jestem aż tak naiwna. Nagle jestem na siebie wściekła, że pozwoliłam innej kobiecie – zwłaszcza tej kobiecie – go pocieszać. To moje zadanie. – Możesz się odsunąć? – Patrzę prosto na nią, więc nie ma żadnych wątpliwości, do kogo się zwracam. Podnosi na mnie wzrok, ale nie zabiera ręki z ramienia Jessego. – Słucham? – Słyszałaś. – Rzucam jej nienawistne spojrzenie, a ona uśmiecha się kpiąco pod nosem. Jesse odsuwa się i jej dłoń opada na biurko. Biedak nerwowo wodzi wzrokiem od Sarah do mnie. Nie odzywa się ani słowem, ale wtedy ta zdzira nachyla się i całuje go w policzek, przywierając doń ustami znacznie dłużej, niż to konieczne. – Zadzwoń, gdybyś mnie potrzebował, kotku – mówi idiotycznie uwodzicielskim tonem. Jesse sztywnieje od stóp do głów i spogląda na mnie z obawą. I słusznie, kilka godzin temu to on zmieszał mnie z błotem z powodu klienta i byłego chłopaka. Gdyby to mnie przyłapał w podobnej sytuacji, z Matta i Mikaela zostałaby już tylko krwawa miazga. Otwieram na oścież drzwi biura i wbijam wzrok w tę sztuczną blond zdzirę. – Żegnam, Sarah – mówię tonem nieznoszącym sprzeciwu. Spogląda na mnie z pewną siebie miną, zsuwa się z biurka i wolnym krokiem rusza w stronę wyjścia, ani na chwilę nie odrywając ode mnie wzroku. Odprowadzam ją morderczym spojrzeniem aż do drzwi i gdy tylko jej

piętnastocentymetrowe platformy przekraczają próg, zatrzaskuję je za nią z cichą nadzieją, że walnęłam ją w ten jej jędrny tyłek. A teraz muszę się zająć moim trudnym mężczyzną. Gdy zobaczyłam go z Sarah, jedno stało się dla mnie jasne. Jesse należy do mnie, koniec kropka. Odwracam się w jego stronę. Nie ruszył się z fotela, butelka wódki wciąż stoi na środku biurka. Przygryza dolną wargę, trybiki w jego głowie kręcą się jak szalone. Wskazuję głową butelkę. – Co tu robi wódka? – Nie wiem. – Na jego twarzy maluje się udręka, a mnie dobija to, że stoję po przeciwnej stronie pokoju. – Masz ochotę się napić? – Nie kiedy ty tu jesteś – odpowiada głośno i wyraźnie. – Zostawiłeś mnie – przypominam mu. – Wiem. – A gdybym nie przyszła? – To kluczowe pytanie. Wciąż się nad tym zastanawiam. Jesse zachowuje się tak, jak gdyby nie miał problemu z alkoholem, a potem zastaję go w towarzystwie kobiety i butelki wódki, bo się pokłóciliśmy. Nie mogę się tak zamartwiać za każdym razem, gdy się posprzeczamy. – Nie miałem zamiaru pić. – Odpycha butelkę. – Więc skąd się tu wzięła? Wzrusza ramionami, jak gdyby nigdy nic. Doprowadza mnie tym do szału. Moje obawy się potwierdziły, a on myśli, że zadowolę się jego mętnymi wyjaśnieniami i wzruszeniem ramion? – Nie zamierzałem jej wypić, Avo – powtarza lekko poirytowanym tonem. – Napijesz się, jeśli odejdę? Spogląda mi w oczy, na jego przystojnej twarzy pojawia się panika. – Zostawisz mnie? – Musisz mi odpowiedzieć na kilka pytań. – Grożę mu, ale czuję, że nie mam innego wyjścia. Musi wyjaśnić kilka spraw. – Dlaczego Mikaela tak interesuje nasz związek? – Zostawiła go żona – odpowiada szybko Jesse. – Bo się z nią przespałeś. – Tak. – Kiedy? – Wiele miesięcy temu, Avo. – Podnosi na mnie wzrok, z jego oczu bije szczerość. – To ona pojawiła się w Lusso. Mówię ci to, zanim znów zagrozisz, że mnie zostawisz. – W jego słowach słychać nutkę sarkazmu, ale puszczam to mimo uszu. – Martwiła się o ciebie, prawda? – Zapewne, ale wciąż mnie pragnie.

– Jakżeby inaczej. – Zachowuję stoicki spokój. Jesse kiwa głową. – Postawiłem sprawę jasno, Avo. Przespałem się z nią wiele miesięcy temu, potem ona wróciła do Danii. Nie wiem, czemu teraz postanowiła się za mną uganiać. Wierzę mu, zresztą Mikael był zajęty swoim rozwodem, a takie sprawy wymagają czasu. Musiało minąć dobre kilka miesięcy. – A więc Mikael chce mnie tobie odebrać, tak jak ty odebrałeś mu żonę. Jesse chowa twarz w dłoniach. – Nie odebrałem mu jej, Avo. Sama od niego odeszła. Ale masz rację, chce mi ciebie odebrać. – Przecież byliście w przyjacielskich stosunkach, kupiłeś apartament w Lusso. – Od tego wszystkiego rozbolała mnie głowa. – Z jego strony to tylko pozory. Nie miał na mnie żadnego haka, bo na niczym mi nie zależało. Ale teraz mam ciebie. – Podnosi na mnie wzrok. – Teraz wie, jak mnie zranić. Czuję pieczenie pod powiekami, jemu też szklą się oczy, a na twarzy pojawia się smutek. Dłużej już nie wytrzymam tego oddalenia. Podchodzę do fotela, a on rozpościera ramiona. Nie przejmując się spuchniętą ręką, siadam mu na kolanach i pozwałam, by wziął mnie w objęcia i zawładnął moimi zmysłami. Jego dotyk i zapach działają na mnie kojąco. Gdy tak pocieszamy się i dodajemy sobie nawzajem otuchy, wszystkie dręczące nas problemy schodzą na dalszy plan, liczymy się tylko my. – Umrę, kochając cię. Nie mogę pozwolić, żebyś poleciała do Szwecji. Wzdycham. – Wiem. – Powinnaś była pozwolić mi przewieźć twoje rzeczy. Nie chciałem, żebyś się z nim spotykała – dodaje. Znów mu ulegam, ale nie dbam o to. – Wiem. Matt wie o tobie. Czuję, jak jego ciało sztywnieje pode mną. – Wie o mnie? – Powiedział mi, że jesteś alkoholikiem. Jesse rozluźnia się i wybucha śmiechem. – Ja jestem alkoholikiem? Podnoszę na niego wzrok, zszokowana jego reakcją na tak krzywdzące określenie. – To wcale nie jest zabawne. Skąd on o tym wie? – Avo, naprawdę nie mam pojęcia. – Wzdycha. – Poza tym jest źle poinformowany, bo ja nie jestem alkoholikiem. – Tak, wiem – ustępuję, choć jestem pewna, że jego problem z piciem

podchodzi pod alkoholizm. – Jesse, co ja mam zrobić? Mikael jest ważnym klientem. – Nagle do głowy przychodzi mi bardzo nieprzyjemna myśl. – Czy on zatrudnił mnie przy projekcie Life Building tylko ze względu na ciebie? Jesse się uśmiecha. – Nie, Avo. Nie wiedział o nas aż do wczoraj. Wynajął cię, bo jesteś utalentowaną projektantką. Oszałamiająca uroda była twoim dodatkowym atutem. A to, że się w tobie zakochałem, okazało się jeszcze większym. – Odsłoniłeś się – mówię cicho. – Gdybyś nie wparował na nasze spotkanie, może nigdy nie skojarzyłby faktów. – Zadziałałem instynktownie, kiedy zobaczyłem twój kalendarz. – Wzrusza ramionami. – Zresztą nawet gdyby nie wiedział, że jesteś moja, i tak próbowałby cię uwieść. Już mówiłem, jest nieustępliwy. Pamiętam, jak Jesse wybałuszył oczy i zaczął zgrzytać zębami, gdy zajrzał do mojego kalendarza. Nie dlatego, że kupiłam nowy. Dlatego, że zobaczył w nim imię Mikaela. – Skąd wiesz? Jest żonaty. To znaczy był. – Nigdy wcześniej nie stanowiło to dla niego przeszkody, Avo. Mam w głowie totalny zamęt. Po tym odkryciu nie będę już mogła pracować z Mikaelem. Nie chcę mieć z nim nic wspólnego. O Boże, jestem z nim umówiona na poniedziałek. Szykuje się niezła afera. Mam ochotę nawrzeszczeć na Jessego, że nie umie utrzymać ptaka w spodniach. Przypominam sobie paskudnego typka, którego John wyrzucił z Rezydencji w dniu, w którym odkryłam, czym naprawdę jest. Wołał coś o zdradzanych mężach i braku sumienia. Ile małżeństw rozbił Jesse? Ilu mężów dyszy żądzą zemsty? Jesse obejmuje dłonią mój policzek, odrywając mnie od tych przykrych myśli. – Jak się tu dostałaś? Uśmiecham się szeroko. – Wymknęłam się mojemu strażnikowi. Oczy Jessego skrzą się wesołością, w kącikach jego ust igra uśmiech. – Będę musiał go zwolnić. Jak ci się to udało? Poważnieję na myśl o rachunku za szkody, który zostanie wystawiony Jessemu. – Jesse, Clive ma sześćdziesiątkę na karku. Rozłączyłam mu system telefoniczny, żeby nie mógł powiadomić cię o mojej ucieczce z tej twojej niebosiężnej wieży. – Naszej wieży. Jak to „rozłączyłaś”? – Marszczy nieznacznie czoło. Chowam twarz w jego torsie. – Wyrwałam kable. – Aha – mówi beznamiętnie, ale wiem, że stara się powstrzymać śmiech. – Co to w ogóle za pomysł, kazałeś emerytowi zatrzymać mnie w budynku?

– pytam oskarżycielsko. Nawet w szpilkach byłabym w stanie uciec Clive’owi. Jesse głaszcze mnie po włosach. – Nie chciałem, żebyś wyszła. – Więc trzeba było samemu nie wychodzić. – Wyciągam mu koszulę ze spodni i wsuwam pod nią dłonie, żeby móc się nacieszyć ciepłem jego torsu. Ściska mnie mocniej, czuję pod palcami bicie jego serca. Dodaje mi to otuchy. – Byłem wściekły. – Wzdycha. – Doprowadzasz mnie do szału. – Całuje mnie w skroń i zanurza palce w moich włosach. – Jak twoja ręka? – Miałaby się lepiej, gdybym ciągle nią w coś nie walił – odpowiada oschle. Wyzwalam się z jego uścisku. – Pokaż. – Prostuję się, a on wypuszcza mnie z objęć i podaje mi chorą rękę. Delikatnie ujmuję ją w dłonie. Nie krzywi się, ale zerkam na niego spod oka, żeby upewnić się, że go nie boli. Szklane drzwi windy rozsypały się na milion kawałków i tego samego spodziewałabym się po jego dłoni. – Nic mi nie jest. – Rozwaliłeś drzwi windy – mówię, gładząc jego pokiereszowaną pięść. – Byłem naprawdę wściekły. – Już to mówiłeś. A co z nalotem na moje biuro dziś po południu? Wtedy też byłeś wściekły? – Tak. – Mruży oczy, a potem się uśmiecha. – Trochę tak jak ty przed chwilą. – Ja nie byłam wściekła, Jesse. – Spoglądam ze współczuciem na poranioną dłoń. Podobne uczucia wzbudza we mnie ta żałosna kobieta, którą właśnie wyprosiłam z gabinetu. – Po prostu znaczyłam swój teren. Ona cię pragnie. Równie dobrze mogłaby usiąść na tobie okrakiem i wepchnąć ci cycki w twarz. – Krzywię się z odrazą na myśl o jej desperacji. Gdy podnoszę wzrok, Jesse obdarza mnie szerokim uśmiechem godnym hollywoodzkiej gwiazdy. Ten uśmiech jest jeszcze bardziej promienny niż ten zarezerwowany wyłącznie dla kobiet. Ten uśmiech jest zarezerwowany wyłącznie dla mnie. Nie mogę powstrzymać lekkiego uśmieszku. – Widzę, że jesteś z siebie bardzo zadowolony. Jesse zabiera rękę, żebym przestała się nad nią roztkliwiać. – Bo jestem. Lubię, kiedy jesteś taka zaborcza i opiekuńcza. Mam wtedy pewność, że jesteś we mnie szaleńczo zakochana. – Bo jestem, mimo twoich wybryków. I nie nazywaj Sarah „kotkiem” – drwię. Trąca nosem mój nos i całuje mnie. – Dobrze. – Spałeś z nią. – To nie jest pytanie, lecz stwierdzenie (aktu. Jesse cofa się, w jego zielonych oczach dostrzegam czujność. Przewracam oczami. – Seks bez

zobowiązań? Spuszcza wzrok. – Tak. – Nie podoba mu się obrót, jaki przybrała ta rozmowa. Cholera, wiedziałam. W porządku. Jakoś to przeżyję, pod warunkiem że będzie trzymał tę lafiryndę na dystans. Co może się okazać cholernie trudne, skoro pracuje dla niego i łazi za nim jak zagubione szczenię. – Chcę powiedzieć tylko jedno. – Muszę to wyjaśnić, jeśli kiedykolwiek w przyszłości mam utrzymywać kontakty, społeczne i służbowe, z innymi mężczyznami, chociaż zdaję sobie sprawę, że Jesse nigdy nie wyzbędzie się do końca swojej zaborczości. – Liczysz się tylko ty. – Całuję go w usta, żeby podkreślić wagę tego wyznania. – Liczę się tylko ja – powtarza, odwzajemniając pocałunek. Uśmiechem się szeroko. – Grzeczny chłopiec. Odsuwa się i muska palcami mój kark, w jego oczach widzę satysfakcję. – Kocham cię, Avo. Przyciskam policzek do jego ramienia. – Wiem. – Weź jutro wolne. Nawet nie poinformowałam Patricka o moim popołudniowym spotkaniu z panem Wardem, ale potrzebuję chwili oddechu, a propozycję przedłużonego weekendu z Jessem trudno odrzucić. Nie mam żadnych umówionych spotkań i jestem ze wszystkim na bieżąco. Patrick jest mi winien kilka dni wolnego. Nie będzie miał nic przeciwko temu. Odrywam się od Jessego. – Dobrze. Marszczy brwi, jak gdyby obawiał się, że zaraz cofnę to, co powiedziałam, albo postawię jakiś warunek. – Naprawdę? – Oczy mu się skrzą, a kąciki ust drgają. – Zachowujesz się bardzo rozsądnie. To do ciebie niepodobne. Robię wielkie oczy. Wiem, że wie, że to on zachowuje się nierozsądnie. Droczy się ze mną. Nie daję się złapać. – Nie zwracam na ciebie uwagi – mruczę. – Zaraz zaczniesz. Zabieram cię do naszej niebosiężnej wieży. Już zbyt długo nie byłem w tobie. – Wstaje z fotela. – Idziemy? – pyta, wyciągając do mnie rękę. Czuję ściskanie w żołądku na myśl o tym, co czeka mnie w domu. – Mogłabym trochę powiosłować – rzucam od niechcenia. Jesse unosi brew. – Powiosłujemy innym razem, skarbie. Chcę się z tobą kochać – mówi miękko, spoglądając na mnie. Uśmiecham się. Gdy prowadzi mnie przez ogród zimowy do wyjścia, ignoruję rozczarowane

miny napotkanych po drodze kobiet. Najwyraźniej wszystkie liczyły na to, że wyjdziemy stąd osobno. Przy drzwiach spotykamy Johna, który obdarza mnie swoim charakterystycznym uśmiechem. – Zobaczymy się jutro – informuje go Jesse, otwierając mi drzwi. – W porządku. – John klepie Jessego w ramię i odchodzi w kierunku baru. Gdy się odwracam, dostrzegam kątem oka Sarah stojącą w drzwiach baru. Wita się z Johnem, ale obserwuje mnie i Jessego. Nie sposób nie zauważyć rozgoryczenia na jej silikonowej twarzy. Jestem pewna, że rano będzie miała worki pod oczami. – Zostaw auto, jutro je odwieziemy – mówi Jesse, otwierając mi drzwi astona martina. Nie protestuję. Jadąc długim podjazdem, mijamy porsche Sama zmierzające w stronę Rezydencji. Prostuję się na siedzeniu. – Hej, tam jest Kate! – wołam. Sam trąbi i pokazuje Jessemu uniesiony w górę kciuk. Wyciągam za nimi szyję. Kate niechętnie unosi rękę w geście powitania. – Co ona tu robi? – Zerkam na Jessego, który nie odrywa wzroku od drogi. Dobry Boże! – Należy do klubu, prawda? – pytam oskarżycielskim tonem. – Nie rozmawiam o członkach klubu. To poufne – odpowiada z kamienną twarzą. – A więc Kate należy do klubu! Jesse wzrusza ramionami i wciska guzik otwierający bramę. A to spryciara! Dlaczego nic mi nie powiedziała? Czy zapisała się ze względu na zamiłowanie do perwersji, czy ze względu na Sama? Chryste, a już myślałam, że moja płomiennowłosa przyjaciółka niczym mnie nie zaskoczy. Jesse rusza szosą z rykiem silnika. Wciska kilka guzików na kierownicy i otacza nas wyrazisty męski głos. – Kto to? Jesse stuka palcami w kierownicę. – John Legend. Podoba ci się? O tak. Wyciągam rękę, a Jesse zsuwa dłonie z kierownicy, żebym miała dostęp do przycisków. Znajduję ten po prawej i podgłaśniam muzykę. – Uznam to za potwierdzenie. – Uśmiecha się półgębkiem i kładzie mi rękę na kolanie. Nakrywam ją dłonią. – Ręka w porządku? – W porządku. Wyluzuj, moja droga. – Muszę wysłać wiadomość Patrickowi. – Tak, zrób to. Jutro i przez cały weekend chcę cię mieć tylko dla siebie. – Zdejmuje rękę z mojego kolana i kładzie ją z powrotem na kierownicy. Wysyłam krótki esemes Patrickowi i, tak jak się spodziewałam, od razu dostaję odpowiedź. Mogę wziąć zasłużony dzień wolny. Doskonale. Trzy dni

niezakłóconego niczym pobytu w Siódmym Niebie Jessego.

Rozdział 2 Wchodzimy do Lusso, trzymając się za ręce. Clive rzuca mi spojrzenie pełne dezaprobaty. Moja skruszona mina chyba nie robi na nim wrażenia. – Panie Ward – mówi ostrożnie, nie odrywając ode mnie wzroku. – Clive – Jesse wita go skinieniem głowy i bez wdawania się w pogawędki prowadzi mnie do windy. Nie jestem zaskoczona, gdy zaraz po zamknięciu się drzwi przyciska mnie do ściany, napierając całym ciałem. W podbrzuszu czuję znajome, silne pulsowanie, krew zaczyna mi szybciej krążyć w żyłach. Jesse wpycha mi nogę między uda i przesuwa nią po kroczu. Zaczynam dyszeć. – Zdenerwowałaś konsjerża – szepcze, przysuwając usta do moich. – A niech to – udaje mi się wydusić. Jesse rozgniata mi usta pocałunkiem, jednocześnie napierając na mnie pulsującym członkiem. O Boże, pragnę zerwać z niego ubranie, ale to z całą pewnością nie jest „kochanie się”, chociaż wcale nie zamierzam się skarżyć. – Dlaczego nie masz na sobie sukienki? – pyta z irytacją Jesse, raz po raz wsuwając mi język do ust. Sama zadaję sobie to pytanie. Teraz byłaby już zadarta na wysokość pasa, a on tkwiłby we mnie. – Nie mam ich aż tyle. Jęczy mi w usta. – Jutro kupimy same sukienki. – Wypycha biodra w górę, ocierając się o moje krocze. Wzdycham z czystej, niekłamanej rozkoszy. – Jutro kupimy jedną sukienkę. – Sięgam ręką w dół i rozpinam mu pasek. Jesse przerywa pocałunek i pociera spoconym czołem o moje, oczy błyszczą mu na znak aprobaty, wargi ma rozchylone. Pocieram grzbietem dłoni jego spodnie i czuję, jak jego członek drga pod moim dotykiem. Przesuwam językiem po jego dolnej wardze. Potem rozpinam rozporek i wyjmuję sztywny członek, łapię go mocno u nasady i ściskam lekko. Jesse zaciska powieki. – Weź go do ust – rozkazuje łagodnie. Drzwi windy otwierają się na hol penthouse’u. Czuję niewysłowioną ulgę, że to jedyna winda, która wjeżdża na ostatnie piętro. Zsuwam się plecami po ścianie i kucam przed nim, tak że mam przed sobą gorący, pulsujący członek, ale moją uwagę przykuwa paskudna blizna. Obiecałam sobie, że nie będę już o nią pytać, ale zżera mnie ciekawość, zwłaszcza że John wspomniał o autodestrukcyjnych skłonnościach Jessego. Podnoszę na niego wzrok. Wyprostowane ręce oparł sztywno o ścianę nad moją głową, patrzy na mnie. – Na co czekasz? – pyta, niecierpliwie wypychając biodra do przodu. Wszystkie myśli o tajemniczych bliznach rozpierzchają się, gdy przypominam

sobie ostatni raz, gdy wzięłam go w ten sposób. Był taki brutalny. Czy znów taki będzie? Spuszczam wzrok i łapię mocniej pulsujący członek. Potem zlizuję z nabrzmiałej żołędzi kroplę nasienia i powoli przesuwam dłoń do przodu. Z gardła Jessego wyrywa się niski jęk, biodra trzęsą mu się lekko. Każde leniwe pociągnięcie językiem sprawia, że oddycha coraz szybciej, jego podbrzusze unosi się i opada tuż przed moją twarzą. Gdy wyrywa mu się przekleństwo, oblizuję jądra, po czym muskam językiem spód penisa i unoszę się lekko na nogach, żeby dosięgnąć samego koniuszka. – Weź go całego, Avo – dyszy Jesse. Drzwi windy znów się zamykają, Jesse uderza pięścią w guzik i znów zapiera się ręką o ścianę za moimi plecami. Otaczam ustami żołądź i powoli, delikatnie, zataczam językiem kółko wokół niej. Jesse dygocze. Uwielbiam to robić. Uwielbiam, gdy z jego gardła wydobywają się takie dźwięki, gdy jego ciało reaguje na mnie w taki sposób. Czekam na pchnięcie, ale nie nadchodzi. Walczy ze sobą, czuję narastające w nim napięcie. Widzę, że biodra trzęsą mu się lekko. Postanawiam zakończyć jego udrękę i biorę go głęboko do ust, aż uderza członkiem w tylną ścianę gardła. Jest w dotyku miękki jak aksamit. Idealny. Stłumione warknięcie, jakie wydaje z siebie, gdy odsuwam się, oblizuję powoli żołądź i znów biorę go aż po nasadę, napawa mnie satysfakcję i pewnością siebie. Tym razem wyrzuca biodra naprzód, a że mam ścianę za plecami, nie mogę się cofnąć. Obejmuje dłońmi tył mojej głowy, żeby ją osłonić, z okrzykiem wbija się we mnie, odrzucając głowę w tył, i zaczyna mnie posuwać. Pamiętam, żeby się rozluźnić. Walcząc z odruchem wymiotnym, przesuwam dłonie na jego jędrny tyłek. A potem zatapiam paznokcie w muskularnych pośladkach. – Mocniej! – Głos ma surowy i drapieżny. Wbijam paznokcie mocniej. – O cholera. Wiem, że jest już blisko. Odrywam jedną dłoń od pośladka, sięgam między uda i zaciskam ją na jądrach. To go gubi. – Jasny gwint! – woła, wycofuje się i łapie mocno nasadę. – Nie puszczaj i otwórz usta! – rozkazuje, świdrując mnie wzrokiem. Posłusznie zaciskam dłoń na ciężkiej mosznie i otwieram usta, cały czas patrząc mu w oczy. Przesuwa dłonią w przód i w tył, mięśnie na szyi napinają mu się jak postronki. Ze i duszonym okrzykiem opiera nabrzmiałą główkę na mojej dolnej wardze i spuszcza się we mnie. Gorący, kremowy płyn tryska mi do gardła i zalewa usta. Przełykam odruchowo. Jesse powoli masuje członek, a ja uwalniam mosznę z uścisku i przesuwam rękę ku górze, nasze dłonie spotykają się. Otaczam dłonią jego pięść i razem z nim uciskam członek, wysysając resztki słonawego płynu, który wlewa mi się do ust.

– Mógłbym tak codziennie do końca życia. – Twarz ma nieprzeniknioną, głos śmiertelnie poważny, a ja mam nadzieję, że przewidział w swoich marzeniach miejsce dla mnie. – Z tobą – dodaje, jak gdyby czytał mi w myślach. Uśmiecham się i znów skupiam uwagę na jego członku, który wciąż pręży się pod naszymi dłońmi. Liżę go i ssę, aby nie uronić nawet kropelki, po czym całuję czule w sam koniuszek. – Chodź tutaj. – Jesse pomaga mi wstać i przyciąga mnie do piersi. – Kocham ciebie i twoje lubieżne usta – mówi cicho, trącając nosem mój nos. – Wiem. – Chowam mu członek w spodnie i zapinam rozporek. Jesse łapie mnie za rękę i wyciąga z windy. – To była kompletna strata czasu. Zdejmę je, gdy tylko znajdziemy się w środku. Wpuszcza nas do apartamentu i w nozdrza uderza mnie cudowny zapach. – Och, kolacja! – Kompletnie o niej zapomniałam. Na szczęście wyłączyłam piekarnik, bo po powrocie mogliśmy zastać straż pożarną i kolejny rachunek do zapłacenia. Jesse prowadzi mnie do kuchni, puszcza moją rękę, żeby włożyć rękawicę kuchenną, i wyciąga z piekarnika spaloną lazanię. Odstawia ją na blat, kręcąc głową. – Zatrudniam gospodynię i kucharkę, a tobie i tak udało się przypalić kolację. Z powodu naszej kłótni kompletnie zapomniałam o tej biednej kobiecie, którą potraktowałam w tak niewybaczalny sposób. Będę musiała jej to jakoś wynagrodzić. Pewnie uważa mnie za wredną zdzirę. Wróci? Jesse wybucha śmiechem. Mam nadzieję. – Dźga palcem spieczony wierzch latanii. – Lazania Cathy jest pyszna. – Spogląda na mnie. – Chyba będę musiał znaleźć coś innego do jedzenia. Podchodzi do mnie powoli, jego zielone oczy lśnią obietnicą rozkoszy. Obejmuje mnie ramieniem i przyciskając mnie mocno do piersi, rusza przed siebie. Wplatam mu palce w zmierzwioną czuprynę i marszczę brwi, gdy mija schody i kieruje się na taras. – Dokąd idziemy? – pytam. – Rżnięcie alfresco. – Przyciska wargi do moich. – Wieczór taki przyjemny. Nie zmarnujmy tego. Wynosi mnie na taras, w chłodnym wieczornym powietrzu słychać wyraźnie odgłosy nocnego Londynu. Stawia mnie na ziemi i zaczyna rozpinać mi bluzkę. Na jego czole pojawia się drobna zmarszczka, bo grube palce mają kłopot /. maleńkimi złotymi guziczkami. Sięgam w dół i rozpinam mu spodnie oraz

rozporek. Potem, guzik za guzikiem, rozpinam mu koszulę, i wreszcie mogę położyć dłonie na jego ciepłym, twardym torsie. Obwodzę kciukami sutki, a on dociera do ostatniego guzika bluzki i przechodzi do spodni. – Podpuszczalska – mruczy, odnajdując moje usta i szukając zapięcia spodni. To okrutne, ale nie pomagam mu. Na próżno maca przód, potem tył i w końcu wydaje pomruk niezadowolenia. – Gdzie suwak? – jęczy mi w usta. Zdejmuję jego dłonie z pleców i naprowadzam na zapięcie z boku. Jesse szybko się z nim rozprawia i unosi mnie, żebym mogła zrzucić buty. Ściąga spodnie w dół. – Kolejny powód, żeby nosić wyłącznie sukienki – zrzędzi, zsuwając mi bluzkę z ramion. – Wszystko, co utrudnia mi dostęp do ciebie, pójdzie na śmietnik. Uśmiecham się w duchu. Teraz chce się rozprawić z moimi ubraniami? Czuję na nagiej skórze chłodne powietrze, sterczące sutki wyprężają się jeszcze bardziej. Jesse robi krok w tył, zrzuca grensony, a potem zdejmuje skarpetki, spodnie i rozpiętą koszulę, cały czas wodząc wzrokiem po moim ciele. – Koronka – mówi z aprobatą, a potem powoli zsuwa bokserki w dół ud, uwalniając sprężysty członek. Mam ochotę uklęknąć i ponownie wziąć ten rarytas do ust, ale silne pulsowanie w moim podbrzuszu domaga się uwagi. Rozpinam stanik, który opada na drewnianą podłogę, a Jesse w mgnieniu oka przywiera do mnie całym ciałem, dysząc mi w twarz. Wsuwa palec pod materiał fig i muska łechtaczkę. Opuszczam mu głowę na pierś i mocniej zaciskam dłonie na jego ramionach, bo jego dotyk wysyła impulsy elektryczne do każdego zakończenia nerwowego w moim ciele. – Jesteś mokra – mówi niskim, chrapliwym głosem, przeciągając głoski. Zatacza koniuszkiem palca kółeczka, uciskając lekko łechtaczkę. – Tylko dla mnie? – Tylko dla ciebie – sapię. Pomruk satysfakcji, jaki wyrywa mu się z ust, wibruje w wieczornym powietrzu. Zawsze będę należeć do niego. Unoszę głowę, a Jesse muska ustami moje wargi, zachęcając mnie, żebym je otworzyła. Zsuwa figi w dół ud i z płytkim jękiem wsuwa mi język do ust. Jego smak jest uzależniający. W końcu klęka przede mną i ściąga figi do końca. Zanurza nos we włoskach u zwieńczenia ud, a potem powoli przeciąga gorącym językiem przez sam środek mojej płci. Jęczę, nogi uginają się pode mną, a w samym koniuszku łechtaczki odzywa się niemal bolesne pulsowanie. – Ooooch. Mocniej obłapia mnie za uda i przesuwa gorącym językiem w górę, przez sam środek mojego ciała, aż do szyi i ust. Całuje mnie z szacunkiem i pasją, mrucząc mi w usta.

Potem spogląda w oczy i przewierca mnie zielonym spojrzeniem. – Jesteś moim życiem. Jego słowa sprawiają, że czuję ukłucie w sercu. Jesse wznawia delikatne pocałunki, przesuwając dłoń po mojej pupie i w dół uda. Lekko unosi mi nogę do góry i zakłada ją sobie na biodro. Potem odsuwa się. – Kochasz mnie? – Szuka w moich oczach potwierdzenia. – Wiesz, że tak – szepczę. – Powiedz to. Muszę to usłyszeć. – W jego głosie słychać desperację. Nie waham się ani chwili. – Kocham cię. – Całuję jego wilgotne, pełne wargi, zarzucam mu ręce na szyję, a potem z gracją unoszę się i opasuję go w talii nogami. – Zawsze będę cię kochać. – Patrzę prosto w te jego chmurne zielone oczy, a on ustawia się na wprost mojego wejścia. Z trudem powstrzymuję chęć nadziania się na niego. – Potrzebujesz mnie? – pyta. – Potrzebuję cię. – Wiem, że cieszy go to równie mocno, jeśli nie bardziej niż wyznanie miłości. – Kocham cię. – Zawsze – przytakuje Jesse, a potem wchodzi we mnie jednym, niespiesznym ruchem. Oboje gwałtownie wciągamy powietrze w płuca. Przyciska mnie do siebie, gdy staramy się uspokoić oddech, a potem podchodzi do leżaka i kładzie mnie na nim, cały czas zanurzony we mnie. Z jego oczu wyziera niewiarygodna wręcz szczerość. – Czujesz, jak doskonale do siebie pasujemy? – Powoli wysuwa się i znów wchodzi we mnie, budując gładki, stabilny wstęp do tego, co ma nastąpić. On naprawdę chce się kochać. – Czujesz to? – pyta miękko i powtarza ten podniecający manewr, podsycając we mnie żądzę. – Tak – odpowiadam cicho. Czułam to od naszego pierwszego zbliżenia, zapewne od chwili, gdy nasze spojrzenia spotkały się po raz pierwszy. Wciąż zadaje powolne, kontrolowane pchnięcia, a ja przesuwam dłonie na jego plecy i muskam lekko jędrną skórę. – Ja też – szepcze. – Kochajmy się. W skupieniu przyjmuję jego pchnięcia. Przy każdym z nich kręci biodrami, przybliżając mnie do orgazmu. Patrzy na mnie z absolutnym podziwem i oddaniem, jego cierpliwość i siła woli, dzięki którym utrzymuje ten miarowy, namiętny rytm, sprawiają, że kocham go jeszcze mocniej. On naprawdę wie, co to słodka miłość. Choć na zewnątrz jest chłodno, zmarszczka na jego czole spływa potem. Nie mogąc się oprzeć, obejmuję dłonią jego policzek. Patrzy na mnie z góry, trzęsąc się na całym ciele. Jego członek pulsuje we mnie i odruchowo zaciskam wokół niego mięśnie, Jesse wzdycha. – O Boże, Avo – szepcze, napierając na mnie mocno. Precyzyjna stymulacja doprowadza mnie do szaleństwa, pragnę wyrzucić biodra naprzód i uchwycić

nadciągający orgazm. – Dłużej już nie wytrzymam – dyszę. – Razem – sapie Jesse. Zaciskam uda, gdy znów naciera, tym razem nie panuje już nad sobą tak dobrze. Sapiąc gwałtownie, dotyka czołem mojego czoła, odzyskuje panowanie nad sobą i zadaje kolejne rozkoszne pchnięcie. – Już, Jesse – łkam, czując, że tracę panowanie nad sobą. Z głośnym okrzykiem rozpadam się pod nim na kawałki. Jesse pospiesznie zadaje kilka ostatnich pchnięć i wraz ze mną osiąga szczyt. – O Jezu – krzyczy, wbija się we mnie po raz ostatni i opada na mnie całym ciałem. Jego członek drży i dygocze, napełniając mnie, rozgrzewając, dopełniając. – O cholera – szepczę cicho, zamykając oczy z satysfakcją. Ten mężczyzna ma bezpośredni dostęp do przycisku wywołującego u mnie orgazm. – Nie wyrażaj się – mamrocze mi w szyję, dysząc z wyczerpania. – Myślisz, że kiedyś przestaniesz przeklinać? – Przeklinam tylko wtedy, gdy mnie wkurzysz albo dajesz mi rozkosz – bronię się, rysując koniuszkiem palca słowo „cholera” na jego plecach. Jesse podnosi się na łokciu i wysuwa się ze mnie, żeby spojrzeć mi w oczy. Polem powoli wypisuje mi na piersiach słowo „przestań”, po czym całuje oba sutki. Uśmiecham się, gdy podnosi na mnie wzrok. Jego oczy skrzą się figlarnie, gdy zaciska lekko zęby na sterczącym guziczku. – Au! – śmieję się. Wypuszcza sutek z ust, zakreśla językiem mokre kółko wokół mojej piersi, a potem łapie mnie za biodro. Podskakuję z krzykiem, a on znów zaciska zęby na sutku. Zamieram, przejrzawszy jego zamiary. – Nie możesz! – krzyczę, gdy zaczyna masować biodro opuszkami palców, nie odrywając ust od sutka. Zaciskam powieki i poruszam palcami stóp, żeby stłumić instynktowne drżenie. – Jesse, proszę, przestań! – Jesse ze śmiechem zwiększa nacisk na biodro i sutek. – Proszę! – piszczę, chichocząc. Sutek pewnie by mnie bolał, gdyby nie rozpraszała mnie nieznośna tortura, jakiej poddaje moje biodro. Zaraz oszaleję! Robię głęboki wydech, usiłując jakoś przetrwać te katusze. Nieruchomieję pod nim i w końcu Jesse uwalnia moje biodro i zaczyna ssać sutek, przywracając w nim czucie. Wzdycham. – To ty zasłużyłeś na karne rżnięcie. Znów łapie mnie za biodro. – Avo! – beszta mnie ze znużeniem i znów zaczyna pieścić językiem moje piersi. Wzdycham z ulgą i zamykam oczy. – Ty drżysz – stwierdza. – Zabiorę cię do środka. Podnosi się, a ja mamroczę niezrozumiale na znak protestu i przyciągam go z powrotem do siebie. Chichocze. – Wygodnie ci? – Mhm. – Nie jestem w stanie mówić. – Do łóżka. – Dźwiga mnie w górę, żebym mogła opleść go nogami w pasie,

co bezzwłocznie czynię, zatapiając nos w jego szyi. Zanosi mnie do swojej sypialni, opuszcza na łóżko i gdy tylko wsuwa się pod kołdrę obok mnie, wpełzam na niego. Całuje moje włosy i głaszcze mnie po plecach. Przysuwam się jeszcze bardziej, bo wciąż nie leżymy wystarczająco blisko. Jak zwykłe nic nie może nas rozdzielić.

Rozdział 3 Budzę się i czuję głęboko w sobie Jessego, który przyciśnięty torsem do moich pleców wchodzi we mnie raz po raz. Nie tylko mój mózg się obudził. Moje ciało staje na baczność, sięgam ręką za siebie i wplatam mu palce we włosy, wyginając plecy w łuk i obracając głowę, żeby odnaleźć jego wargi. Pozwałam, by zawładnął moimi ustami, nasze języki splatają się w dzikim tańcu. Napieram na niego przy każdym pchnięciu, co nakręca mnie jeszcze bardziej. – Avo, nie potrafię się tobą nasycić – dyszy mi w usta. – Obiecasz, że nigdy mnie nie zostawisz? – Obiecuję. – Łapię go za włosy, przyciągam do siebie i całuję. Kocham jego usta, nawet kiedy zachowuje się niedorzecznie i mam ochotę mu je zaszyć. Czy już zawsze będzie mi kazał obiecywać, że zostanę? Zawsze, bez cienia wątpliwości, zapewniam go, że tak, ale chciałabym, żeby to wiedział i nie musiał wymuszać na mnie kolejnych obietnic. Odsuwam głowę, żeby spojrzeć na mojego niepewnego mężczyznę. Zawsze jest taki pewny siebie, oprócz tej jednej kwestii. – Proszę, uwierz mi. Utrzymując stanowcze, miarowe tempo, Jesse spogląda na mnie, uśmiecha się lekko, a potem przywiera do mnie ustami i przyspiesza. Porusza się z taką zawziętością, że nie jestem w stanie odwzajemniać jego pocałunków. Odwracam głowę i przytrzymuję się brzegu materaca, gdy raz po raz nadziewa mnie na swoją męskość. Kiedy napięcie sięga zenitu, oboje krzyczymy jednym głosem. Jesse napiera na mnie jak szaleniec, strącając mnie w bezdenną otchłań niewysłowionej rozkoszy. Z trudem łapię oddech, serce wali mi jak szalone, ciałem targają niekontrolowane spazmy. Jesse przeklina i wbija się we mnie ostatni raz, zalewając mnie gorącym nasieniem. – O mój Boże – sapie, wyślizguje się ze mnie i przewraca na plecy. Odwracam się i wspinam na niego, wtulając mu nos w szyję. – To nie był leniwy seks. – Nie? – dyszy Jesse. – Nie. To było leniwe rżnięcie. – Krzywię się, bo właśnie zaklęłam, a nawet

nie wstaliśmy jeszcze z łóżka. – Na miłość boską, Avo. Przestań przeklinać. – Przepraszam. – Gryzę go w szyję i ssę lekko. – Chcesz mi zrobić malinkę? – pyta, ale nie protestuje. – Nie, tylko cię smakuję. – Przez dłuższą chwilę pieszczę ustami jego twarz, szyję i tors. Jesse wzdycha głęboko. – Avo? – Hm? – Wiedziałem, że jesteś tą jedyną, od chwili gdy cię ujrzałem. – Tą jedyną? – Próbuję się podnieść, ale przyciąga mnie do siebie. Odwraca głowę i muska nosem moje ucho. – Tą, która przywróci mnie do życia – odpowiada rzeczowym tonem, który oznacza, że mówi coś, co tylko on sam rozumie. Tym razem udaje mi się wyswobodzić z jego objęć i odszukać jego spojrzenie. – Skąd to wiedziałeś? Przewraca mnie na plecy, kładzie się na mnie całym ciałem i spogląda mi prosto w oczy, jak gdyby chciał mi coś rozpaczliwie przekazać. – Bo moje serce znowu zaczęło bić. Mam gulę w gardle. Jego wyznanie całkowicie mnie obezwładnia. Nie wiem, co odpowiedzieć. Ten oszałamiający mężczyzna patrzy na mnie tak, jak gdyby nie istniało nic oprócz mnie. Uwalniam nadgarstki, zarzucam mu ramiona na szyję, oplatam go w pasie nogami i przywieram do niego, jak gdyby nie istniało nic oprócz niego. Nie wiem, dlaczego zdobył się na takie wyznanie, ale moc tych słów mówi sama za siebie. Jesse nie może beze mnie żyć. A ja nie mogłabym żyć bez niego. Ten mężczyzna jest całym moim światem. Leży nieruchomo i pozwala mi się ściskać, dopóki nie zaczynają mnie boleć mięśnie. – Mogę cię nakarmić? – pytam, gdy mięśnie moich ud zaczynają protestować. Jesse podnosi mnie z łóżka i znosi po schodach na dół. – Zapomnę, jak się używa nóg – stwierdzam, gdy dociera do stóp schodów i rusza do kuchni. – Wtedy będę cię wszędzie nosił. – Chciałbyś, co? – Miałby doskonałą wymówkę, żeby nigdy się ze mną nie rozstawać. – Byłbym zachwycony. – Uśmiecha się kpiąco i sadza mnie na marmurowym blacie. Chłód przenikający moje pośladki przypomina mi, że oboje jesteśmy zupełnie nadzy. Podziwiam jego idealny tyłek, gdy podchodzi do lodówki, skąd wyjmuje różne produkty niezbędne do przygotowania śniadania oraz słoik masła orzechowego. Zsuwam się z wyspy kuchennej. – To ja miałam zrobić śniadanie tobie. – Odpycham go. – Siadaj – rozkazuję najbardziej stanowczym tonem, na jaki mnie stać. Jesse uśmiecha się

szeroko, łapie słoik masła orzechowego, szczypie mnie w sutek i ucieka na stołek. – Na co masz ochotę? – pytam, wrzucając chleb do tostera. Odwracam się i widzę, że już zanurza palec w słoiku. – Na jajecznicę – mówi z palcem w ustach, z trudem powstrzymując uśmiech. Zerkam na swoje nagie ciało. Może powinnam się ubrać, jeśli chce, żebym coś usmażyła. Gdy znów na niego patrzę, widzę, że przegrał walkę z wesołością i uśmiecha się z zachwytem. – Zrobię ci jajecznicę, jeśli ty zrobisz ją dla mnie. – Przesuwam wzrokiem po jego nagiej klatce piersiowej i unoszę sugestywnie brwi. – Dzikuska – mówi Jesse, wyjmując palec z ust. Na dźwięk otwieranych drzwi gwałtownie odwracamy głowy w stronę wejścia do kuchni. Spoglądam na Jessego, który zamarł z palcem w połowie drogi do ust. Wygląda na równie zaskoczonego jak ja. Zeskakuje ze stołka i strąca z blatu słoik masła orzechowego, który z hukiem roztrzaskuje się o ziemię. Szkło pryska na wszystkie strony. Ogarnia mnie panika. – Cholera jasna! – Jesse wytrzeszcza na mnie oczy. – To Cathy! Boże dopomóż! Zmieszałam ją wczoraj z błotem, a teraz będę przed nią świecić gołym tyłkiem! Na domiar złego na blacie stoi sobie jak gdyby nigdy nic spalona lazania. Ta kobieta mnie znienawidzi. Żeby wydostać się z kuchni, musimy pobiec w jej stronę. Gapię się na Jessego. Stoi jak słup soli i wygląda na równie rozdartego jak ja. Cathy raczej nie będzie miała nic przeciwko podziwianiu jego wdzięków. Uśmiecham się w duchu, ale zaraz wracam do rzeczywistości. Odrywam łakomy wzrok od mojego muskularnego mężczyzny i puszczam się pędem przez kuchnię. – Cholera! – Moją stopę przeszywa ból. – Au, au, au! – wołam, nie zatrzymując się. Jesse jest zaraz za mną, śmieje się do rozpuku, gdy wbiegamy po schodach. – Nie wyrażaj się! – parska, klepiąc mnie w pupę, – Boże miłosierny! – rozlega się zdenerwowany głos, gdy dopadamy szczytu schodów. Cóż to musi być za widok! Wpadam do sypialni i chowam się pod kołdrę. Jesse ląduje na łóżku obok mnie. – Gdzie jesteś? – Ściąga ze mnie pościel, aż wreszcie znajduje mnie z głową pod poduszką. – Tutaj. – Obraca mnie i zanurza twarz między moimi piersiami. – Zdenerwowałaś konsjerża, a teraz naprawdę zdenerwowałaś moją gospodynię. – Przestań! – Z rozpaczą zakrywam twarz rękami. Jesse wybucha śmiechem. – Pokaż mi stopę. – Siada na piętach i bierze moją stopę w dłonie. – Boli – skarżę się, gdy muska skaleczoną piętę koniuszkiem palca.

– Skarbie, odłamek szkła wbił ci się w stopę. – Całuje piętę i zeskakuje z łóżka. – Pęseta? Zdejmuję rękę z twarzy i wskazuję łazienkę. – W kosmetyczce – mamroczę. Nie mogę uwierzyć, że właśnie błysnęłam golizną przed gospodynią Jessego. To okropne, upokarzające. Muszę sobie kupić szlafrok. Łóżko znów ugina się pod jego ciężarem, Jesse łapie innie za stopę. – Nie ruszaj się. Wstrzymuję oddech i znów zakrywam twarz dłońmi, jestem czerwona jak burak, ale zapominam o wstydzie, gdy tylko czuję jego ciepły, wilgotny język, którym przesuwa po podeszwie stopy, zlizując ślady krwi. Drżę pod pieszczotą jego języka i rozsuwam palce, żeby na niego spojrzeć. Zmieniam pozycję, napinając uda. Jesse uśmiecha się znacząco, a potem otacza ustami odłamek szkła. – Co ty robisz? – Wyciągam szkło – odpowiada. Wsysa się w moją piętę, a potem odsuwa się, bierze pęsetę i zbliża twarz do mojej stopy. Uśmiecham się, gdy na jego skupionym czole pojawia się zmarszczka. – Gotowe. – Całuje i wypuszcza stopę. Właściwie nawet nie bolało. – Co cię tak bawi? – Twoja zmarszczka na czole. – Nie mam zmarszczki na czole – mówi urażony. – Masz. Wdrapuje się na łóżko i kładzie się na mnie, – Panno O’Shea, czy twierdzi pani, że mam zmarszczki? Uśmiecham się jeszcze szerzej. – Nie, pojawia się tylko wtedy, gdy się koncentrujesz albo gniewasz. – Naprawdę? – Naprawdę. – Och. – Jesse pochmurnieje. – Mam ją teraz? Wybucham śmiechem, a on gryzie mnie w pierś. Przeszywa mnie dziki dreszcz. – Ubierz się. – Całuje mnie mocno. – Pójdę sprawdzić, czy Cathy nie uciekła z krzykiem. Mina mi rzednie na myśl o biednej gospodyni Jessego, która mogła przed chwilą podziwiać mój goły tyłek, – Okej. – Zobaczymy się na dole. – Nachyla się i całuje mnie namiętnie. – Nie ociągaj się. Wstaje, wciąga luźne kraciaste spodnie i idzie udobruchać swoją gospodynię. Żeby nie pogrążyć się w rozpaczy, idę wziąć prysznic. Wkładam

kwiecistą sukienkę – zapewne zbyt krótką – i płaskie sandałki. Ściągam włosy w kucyk. Może być. Gdy wchodzę do kuchni jak jakaś zahukana przybłęda, zawstydzona i zdenerwowana, Jesse podnosi wzrok znad bajgla z łososiem i jajkiem i obdarza mnie uśmiechem przeznaczonym wyłącznie dla mnie. Jego nagi tors sprawia, że zapominam na moment o zażenowaniu. Nie umyka mi grymas, jakim kwituje długość mojej sukienki. Ignoruję to. – Oto i ona. – Poklepuje stołek obok siebie, a Cathy odwraca się w moją stronę. – Cathy, to Ava, miłość mojego życia. – Moje policzki płoną, uśmiecham się przepraszająco. Humor znacznie mi się poprawia, gdy zauważam rumieniec na policzkach Cathy. Byłam tak przejęta własny m upokorzeniem, że nawet nie przyszło mi do głowy, jaka ona musi być zażenowana. Siadam obok Jessego, który nalewa mi soku pomarańczowego. – Ładna sukienka – mówi z przekąsem. – Za krótka, ale ułatwia dostęp. Może zostać. Patrzę na niego ze zgrozą i kopię go pod blatem. Ze śmiechem zatapia zęby w bajglu. Jestem zszokowana jego zachowaniem, choć mile zaskoczona faktem, że nie kazał mi odmaszerować na górę, narażając na kompromitację. – Avo, miło mi cię poznać. Przygotować ci śniadanie? – Glos Cathy jest przyjazny i ciepły. Nie zasługuję na to. – Mnie również. Tak, poproszę. – Na co masz ochotę? – Uśmiecha się do mnie. Ma wyjątkową sympatyczną twarz. – Poproszę to samo, co Jesse. – Wcale bym się nie zdziwiła, gdyby odwróciła się na pięcie i kazała mi się wypchać. Ale Cathy kiwa głową i zabiera się do pracy. Podnoszę szklankę soku i zerkam na Jessego, który wcale nie Wygląda na skruszonego. Cieszę się, że moje skrępowanie go bawi, ale podejrzewam, że wcale nie byłoby mu do śmiechu, gdyby Cathy była mężczyzną. Wyciągam rękę, wsuwam ją w jego luźne spodnie i łapię za członek. Jesse podskakuje, uderza kolanem w blat i zaczyna się krztusić. Cathy odwraca się przestraszona i podaje mu przez blat szklankę wody. Jesse unosi dłoń w geście podziękowania. – Nic ci nie jest? – pytam z udawanym niepokojem, masując powoli twardniejący członek. – Nie – odpowiada wysokim, napiętym głosem. Cathy zabiera się z powrotem do szykowania śniadania, a ja bez żadnych skrupułów próbuję sprawić, żeby Jesse postradał zmysły. Odkłada bajgla, bezgłośnie wciąga powietrze w płuca i spogląda na mnie wielkimi oczami. Niewzruszona jego zaszokowaną miną, obwodzę kciukiem wilgotny koniuszek, a potem zsuwam dłoń aż do nasady. Czuję, jak pulsuje w moim uścisku, z

czubka wysącza się kropla nasienia. Płynnymi ruchami rozprowadzam wilgoć po całej długości. Zerkam na Jessego. – Miło? – pytam bezgłośnie, a on z desperacją kręci głową. Jestem w swoim żywiole. Musi bardzo szanować Cathy, bo jestem pewna, że gdyby to był ktokolwiek inny, już dawno wyniósłby mnie z kuchni. – Proszę, Avo. – Cathy podsuwa mi talerz. Wypuszczam członek Jessego jak oparzona, wsuwam kciuk do ust i oblizuję go, po czym przyciągam do siebie talerz. Jesse wciąga gwałtownie powietrze, czuję na sobie jego świdrujący wzrok. – Dziękuję, Cathy – mówię radośnie. Biorę do ręki bajgla i odgryzam duży kęs. – Cathy, to jest pyszne – oznajmiam, gdy zaczyna ładować zmywarkę. Zajadam bajgla, wciąż czując na sobie płomienne spojrzenie Jessego. W końcu odwracam się powoli w jego stronę. Na jego twarzy maluje się szok i zgroza. Unosi brwi, a potem wskazuje ruchem głowy wyjście z kuchni. – Na górę, ale już – mówi cicho, wstając. – Dziękuję za śniadanie, Cathy. Idę wziąć prysznic. – Spogląda na mnie znacząco. Kiwam głową. – Nie ma za co, chłopcze. Możemy porozmawiać o moich zadaniach na dziś? Mam duże zaległości, a widzę, że zajmowałeś się głównie psuciem drzwi i robieniem dziur w ścianach. – Wyciera ręce w ścierkę i spogląda z dezaprobata na oddalające się plecy Jessego. Jesse nie odwraca się, żeby ukryć potężną erekcję wydymającą przód spodni. Z kpiącym uśmiechem przyznaję sobie w myślach punkt zwycięstwa. – Ava to z tobą załatwi, musi mi tylko w czymś pomóc – woła przez ramię Jesse i znika. Czyżby? Nie wiem, czym się zajmuje Cathy ani jakie zadania przewidział dla niej na dziś Jesse, nie mam też najmniejszego zamiaru iść za nim na górę, aby zakończyć to, co zaczęłam. Oddycham głęboko dla dodania sobie animuszu. – Cathy, chciałam cię przeprosić za wczoraj i dzisiejszy ranek. Cathy przewraca oczami. – Nie przejmuj się tym, kochanie, naprawdę. – Byłam dla ciebie nieuprzejma, a dziś rano... no cóż, nie spodziewałam się towarzystwa. – Znów się rumienię. – Avo, naprawdę nie ma o czym mówić. Jesse wytłumaczył mi, że miałaś zły dzień, a on nie uprzedził cię o moim powrocie. Rozumiem to. – Uśmiecha się do mnie, strzepując okruchy z fartucha. To szczery uśmiech. Lubię Cathy. Siwe, ostrzyżone na pazia włosy, miła twarz i kwieciste spódnice nadają jej sympatyczny wygląd. – To się już nie powtórzy. – Zanoszę talerz do zmywarki i chcę ją otworzyć, ale Cathy wyjmuje mi go z ręki. – Ja to zrobię. Lepiej idź na górę pomóc mojemu chłopcu, chyba jesteś mu

potrzebna. Doskonale wiem, czego chciał ode mnie Jesse, ale nigdzie się nie wybieram. Odmawianie mu przychodzi mi z trudem, ale jego mina była tego warta. – Och, poradzi sobie. – Dobrze, to od czego mam zacząć? Znam zakres swoich obowiązków, ale długo mnie nie było i mam straszne zaległości! – Wyjmuje z kieszeni na przodzie fartucha notes i długopis. – Chyba powinnam zacząć od prania i prasowania. – Hm, nie jestem pewna. – Wzruszam ramionami. – Właściwie nawet tu nie mieszkam – szepczę. Mam ochotę dodać, że zostałam tu przeprowadzona wbrew własnej woli. – Nie? – dziwi się Cathy. – Mój chłopiec mówił, że się wprowadziłaś. – Musimy to jeszcze przedyskutować – wyjaśniam. – Jesse źle znosi odmowę. W każdym razie z mojej strony. Na jej lśniącym czole pojawia się zmarszczka. – Mój wyrozumiały chłopiec? Prycham. – Na to wygląda. – Jeśli ktoś jeszcze nazwie go wyrozumiałym, puszczą mi nerwy. – Miło mieć panią domu – mówi Cathy, wyjmując spod zlewu jakiś preparat czyszczący. – Mój chłopiec potrzebuje dziewczyny. Pieszczotliwy sposób, w jaki Cathy wyraża się o Jessem, sprawia, że się uśmiecham. Jestem ciekawa, od jak dawna pracuje dla niego. Jesse powiedział kiedyś, że to jedyna kobieta, bez której nie mógłby żyć, choć podejrzewam, że teraz zmienił zdanie. Cathy spryskuje blat sprejem anty bakteryjnym i zaczyna go wycierać. – W takim razie zaczekam na Jessego. – Tak będzie najlepiej. Muszę teraz do kogoś zadzwonić, – Zauważam swoją komórkę przypiętą do ładowarki, ale nigdzie nie widzę torebki. – Widziałaś może moją torbę? – Schowałam ją w szafie, skarbie. Aha i poprosiłam Clive’a, żeby zajął się drzwiami windy. – Dziękuję. – Biorę komórkę do ręki i idę po torbę. Cathy z pewnością uważa mnie za fleję, a także ordynarną krowę, wandalkę i ekshibicjonistkę. Zerkam na wyświetlacz, mam dwa nieodebrane połączenia od mamy i wiadomość od Matta. Zwieszam ramiona z rezygnacją. Powinnam ją usunąć, ale ciekawość bierze górę. „Nie wiem, co we mnie wstąpiło. Przepraszam”. Zjeżam się cała i kasuję wiadomość. Jeszcze tylko tego mi brakuje, żeby Jesse ją przeczytał. Nadal zachodzę w głowę, skąd Matt wiedział o alkoholizmie Jessego. Powinnam najpierw zadzwonić do mamy, ale

przyjaciółka jest mi winna wyjaśnienia. Trochę to trwa, ale w końcu ktoś odbiera telefon. Wiem, że zastanawiała się, co powiedzieć. – Zapisałaś się do klubu! – wypalam oskarżycielsko, gdy wreszcie odbiera. – I? – Stara się nadać głosowi nonszalancki ton, ale wychwytuję w nim nutkę irytacji. – Dlaczego mi nie powiedziałaś? – To nie twoja sprawa. – Dzięki! – Czuję się głęboko urażona. Zawsze mówimy sobie o wszystkim. – Po prostu dobrze się bawię, Avo – prycha ze zniecierpliwieniem Kate. – Wciąż to powtarzasz – zgrzytam do słuchawki. – Dlaczego nie przyznasz, że to coś więcej? – Na przykład? – Jest zaskoczona, że bez owijania w bawełnę zadałam pytanie za milion dolarów. – Że naprawdę go lubisz. Kate prycha. – Bzdura! – Och, jesteś beznadziejna. – Dlaczego nie może schować dumy w garść i wreszcie się przyznać? Co jej to szkodzi, zwłaszcza że rozmawia ze mną? – A jak tam Jesse? A niech mnie, Avo, ten gość naprawdę potrafi wpaść w szał! Wybucham śmiechem. – To prawda. Matt próbował się do mnie dobierać, zanim Jesse wparował do jego mieszkania. Powiedział Jessiemu, że się całowaliśmy. Obawiam się, że Matt obudził się dziś rano z limem pod okiem. – Ha, dobre! – Kate chichocze, a ja uśmiecham się z satysfakcją. Matt zasłużył sobie na to. – On wie, że Jesse ma problem z alkoholem – dodaję. Teraz już nie jest mi do śmiechu. – Skąd? – Kate też jest zaskoczona. – Nie mam pojęcia. No nic, muszę zadzwonić do mamy. Do zobaczenia wieczorem. – O tak! – woła Kate, podekscytowana perspektywą przyjęcia w Rezydencji. Nie podzielam jej entuzjazmu. – Na razie! – Pa. – Rozłączam się i dzwonię do mamy, zanim ta wyśle po mnie ekspedycję ratunkową. – Ava? – Jej piskliwy głos atakuje moje bębenki. – Mamo, nie tak głośno! – Przepraszam. Matt znów dzwonił. Idę do salonu, żeby usiąść. Nie mam co liczyć na słowa pocieszenia ze strony mamy. – Avo, Matt twierdzi, że wprowadziłaś się do jakiegoś alkoholika, który

kompletnie nad sobą nie panuje! Pobił go! Opadam na oparcie fotela i z rezygnacją wbijam wzrok w sufit. Dlaczego ten fiut nie może schować się w jakiejś dziurze i zdechnąć? – Mamo, proszę, nie rozmawiaj z nim więcej – błagam. Co za gnida, że obarcza tym wszystkim moich rodziców. Słusznie uznałam go za wredną, zdradliwą żmiję. – Czy to prawda? – pyta z wahaniem mama. Widzę oczyma wyobraźni, jak zerka z niepokojem na tatę. – Niezupełnie. – Nie mogę jej okłamywać. W końcu dowie się, gdzie mieszkam. – Matt wszystko poprzekręcał, mamo, to nie tak. – Więc jak? Och, to nie jest rozmowa na telefon. Trzeba zbyt wiele wyjaśniać, a ja nie chcę, żeby pochopnie oceniła Jessego. Mam ochotę zabić Matta. – Mamo, posłuchaj. Muszę jechać do pracy. – Drobne kłamstewko nie zawadzi. – Avo, tak bardzo się o ciebie martwię. W jej głosie słychać desperację. Nienawidzę Matta. Powiedział, że jest mu przykro. Czy to było przed, czy po tym, jak zadzwonił do moich rodziców, żeby zdać im raport z mojego życia miłosnego? Powinnam wysłać Jessego, żeby dał mu nauczkę. – Niepotrzebnie. Matt chce mnie odzyskać. Zaczął się do mnie dobierać, kiedy przyjechałam po resztę, swoich rzeczy, i zrobił się nieprzyjemny, kiedy go odrzuciłam. Jesse tylko mnie bronił. – Staram się nie wchodzić w szczegóły i specjalnie przemilczam kwestie, które mogłyby przedstawić Jessego w złym świetle. – Jesse? To ten mężczyzna, który odebrał twój telefon, kiedy zadzwoniłam w ubiegły weekend? – Tak. – A więc jest kimś więcej niż przyjacielem? – pyta drwiąco mama. Przejrzała moje kłamstewko i jest na mnie zła. – Po prostu się z nim spotykam. To nic poważnego. – Próbuję zbagatelizować sytuację, ale śmieję się w duchu. Nie mogę uwierzyć, że to powiedziałam. – I jest alkoholikiem? Wzdycham ze znużeniem. – Jesse nie jest alkoholikiem, mamo. Matt się mści, olej go. I nie odbieraj telefonów od niego. – Nie podoba mi się to. Nie ma dymu bez ognia, Avo. – W jej głosie wyraźnie słychać niezadowolenie i nie mogę mieć o to do niej pretensji. Jeszcze nigdy się tak nie cieszyłam, że rodzice mieszkają tak daleko. Chyba nie dałabym rady spotkać się z mamą twarzą w twarz. – Twój brat wraca niedługo

do Londynu – dodaje groźnie. Jestem pewna, że gdy tylko się rozłączymy, od razu zadzwoni do Dana, żeby mu o wszystkim opowiedzieć. – Wiem. Muszę kończyć. – Dobrze, porozmawiamy w weekend – fuka. – Dbaj o siebie – dodaje trochę łagodniej. Nigdy nie kończy rozmowy w złości. – Dobrze. Kocham cię. – Ja też cię kocham, Avo. Zamykam oczy i próbuję odpędzić myśli o obleśnych eksach i nadopiekuńczych rodzicach. Bezskutecznie. Gdy tylko podnoszę powieki, widzę nad sobą twarz Jessego, który nachyla się nade mną, oparty rękami o podłokietniki fotela. Szeroki uśmiech znika z jego twarzy na widok mojej miny. – Co słychać? – pyta z troską. Nie chcę z nim o tym rozmawiać. Nie chcę go rozjuszyć, nie po tym, co się wczoraj stało. – Hej, powiedz mi. – Dobrze – mówię, a on kuca naprzeciw mnie, tak że nasze oczy znajdują się na tym samym poziomie. Bierze mnie za rękę. – No to mów – zachęca, gdy wciąż milczę. Nie chcę, żeby z samego rana wpadł w szał. – Matt zadzwonił do moich rodziców i powiedział im, że wprowadziłam się do alkoholika, który go pobił – wyrzucam z siebie z szybkością karabinu maszynowego i czekam na napad furii. Jesse czerwienieje, zagryza dolną wargę. Zmieniłam zdanie, nie chcę, żeby dał Mattowi nauczkę. Gotowy go jeszcze zamordować. Siedzę i czekam, aż się namyśli. – Nie jestem alkoholikiem – zgrzyta w końcu. ™ Wiem – zapewniam go swoim najbardziej uspokajającym tonem, ale obawiam się, że zabrzmiało to protekcjonalnie. On naprawdę nie lubi, gdy nazywać go alkoholikiem, a ja zastanawiam się, czy ma rację, czy wypiera ten fakt. Wygląda na wściekłego. Trzeba było trzymać buzię na kłódkę. – Jesse, skąd on wie? Jesse wstaje, – Nie wiem, Avo. Musimy porozmawiać z Cathy. To wszystko? Nie zamierza się tego dowiedzieć? – O czym mamy z nią rozmawiać? – pytam krótko. – Nie było jej. Musi wiedzieć pewne rzeczy. – Wyciąga do mnie rękę i pomaga mi wstać. – Jakie rzeczy? – Nie wiem – fuka Jesse. – Właśnie o tym musimy z nią porozmawiać. – Próbuje pociągnąć mnie w stronę kuchni, ile wyrywam mu się. – Nie. Ty musisz, Jesse. To twoje mieszkanie, a ona jest twoją gospodynią. – Kręcę głową. Jesse wydaje z siebie groźny pomruk i mierzy mnie wściekłym spojrzeniem. – Nasze! – Łapie mnie za pupę i przyciąga do siebie. – Naprawdę potrafisz

mnie rozdrażnić. Co przypomina mi... – ociera się o mnie kroczem – ...że zachowałaś się okrutnie i niedorzecznie. – Unosi brew. – Czekałem na górze, ale nie przyszłaś. Chichoczę cicho. – I co zrobiłeś? – A jak myślisz? Wybucham gromkim śmiechem na myśl o moim biednym mężczyźnie, zmuszonym do szybkiej robótki ręcznej, ho go podpuściłam. Ale przestaję się śmiać, gdy znów napiera na mnie biodrami. Łowię jego roziskrzone spojrzenie. Wiem, co zamierza, i wiem, że z powodu Cathy nie ma najmniejszego zamiaru doprowadzić spraw do końca. Wywijam się z jego objęć. – Przepraszam – mówię z uśmiechem, choć wcale nie jest mi przykro. Mruży olśniewająco zielone oczy. Cała złość już z niego uszła, dzięki Bogu. – Pożałujesz tego. – Łapie mnie i stawia przed sobą. – Nie rób tego więcej. – Całuje mnie namiętnie, napierając na mnie biodrami, i zostawia, oszołomioną i zdezorientowaną. Drań. Jesse odbywa krótką rozmowę z Cathy, a ja godzę się z Clive’m, odbieram pocztę, upycham ją w torebce, po czym wyruszamy do miasta. Poranne korki nie robią na Jessem wrażenia. Oasis śpiewa Morning Glory, a on nuci do wtóru. Sprawia wrażenie beztroskiego i zadowolonego z siebie. To wyrozumiały Jesse, o którym wszyscy mi opowiadają. Wiem, że ma burzliwą przeszłość, ale mamy to już za sobą. Kocha mnie. Nie wątpię w to ani przez chwilę. – Co znowu? – Zerka na mnie, przyłapując moje spojrzenie. – Myślałam o tym, jak bardzo cię kocham. – Wiem, że mnie kochasz. – Wyciąga rękę i ściska moje nagie kolano. – Więc dokąd jedziemy? – Oxford Street. Wszystkie moje ulubione sklepy są na Oxford Street. Jesse krzywi się z dezaprobatą. – Wszystkie sklepy? – Tak. – Nie ma jednego sklepu, do którego moglibyśmy pójść? – Muszę jeszcze kupić nowe buty. I może torebkę. Nie znajdę wszystkiego w jednym miejscu. – Ja bym znalazł! Nie potrafię wyobrazić sobie Jessego kupującego ubrania. Męskie zakupy są znacznie prostsze niż kobiece. Jeśli spodziewa się czegoś podobnego, czeka go szok. – A ty dokąd chodzisz na zakupy? – Do Harrodsa. Zoe zawsze mi pomaga. Krótko i bezboleśnie. – Tak, bo płacisz za obsługę.

– Obsługa jest pierwszorzędna i warta każdego pensa. Są najlepsi w tym, co robią – stwierdza stanowczo. – Zresztą nie ty będziesz płacić za sukienki, więc ja wybieram styl zakupów. Podrywam głowę. – Jedną sukienkę, Jesse, jesteś mi winny jedną sukienkę – przypominam mu. Wzrusza ramionami, kompletnie mnie ignorując. – Jedną sukienkę. – Mnóstwo sukienek – odpowiada cicho. – Nie będziesz kupował mi ubrań! Spogląda na mnie, jak gdyby wyrosła mi druga głowa. – A właśnie, że będę, do cholery! Nie będziesz. – Ava, to nie podlega dyskusji. Koniec tematu. – Zdejmuje dłoń z mojego kolana, żeby zmienić bieg. – Masz rację, nie podlega. Sama kupuję sobie ubrania. – Podkręcam głośność, żeby zagłuszyć jego ripostę. Tym razem się nie ugnę. Ubrania będę kupować sobie sama. Koniec tematu! Resztę drogi pokonujemy w milczeniu. Zauważam, że Jesse gryzie dolną wargę, trybiki kręcą się tak szybko, prawie je słyszę. Uśmiecham się, bo gdybyśmy nie byli w miejscu publicznym, Jesse właśnie przemawiałby mi do rozumu. Zamiast tego zastanawia się, co zrobić, żeby postawić na swoim. Parkuje samochód i odwraca się do mnie. – Mam dla ciebie propozycję. Aha, trybiki w akcji. Nie mam żadnych wątpliwości, że jeśli ją przyjmę, Jesse dopnie swego. – Nie interesuje mnie twoja propozycja. Nie będziesz mi kupował ubrań – mówię wyniośle, wysiadając z auta. – Chciałbyś mnie zerżnąć, żebym nabrała rozumu, co? – Licz się ze słowami! Nawet mnie nie wysłuchałaś – skarży się. Wyskakuje z samochodu i staje na chodniku obok mnie. – Już i tak jesteś mi winna karne rżnięcie. – Czyżby? – Tak, za ten występ przy śniadaniu. – Unosi brew. – Spodoba ci się moja propozycja. – Wyszczerza zęby w uśmiechu. Znów bije od niego pewność siebie, jestem zaintrygowana. Przyglądam mu się przez chwilę, a on uśmiecha się jeszcze szerzej. Wie, że przykuł moją uwagę. – Słucham. Oczy skrzą mu się z zadowolenia. – Pozwolisz, żebym zapłacił za zakupy – unosi mój podbródek palcem, żeby zamknąć mi usta, gdy próbuję zaprotestować – a ja powiem ci, ile mam lat. – Zbliża usta do moich i przypieczętowuje umowę głębokim pocałunkiem. Co takiego?

Całuje mnie namiętnie na zatłoczonej londyńskiej ulicy, przełamując we mnie resztki oporu. Jęczy mi w usta i przegina mnie do tyłu. – Wiem, ile masz lat – mówię. Przerywa pocałunek i spogląda na mnie. – Czyżby? Gapię się na niego z otwartą buzią. – Okłamałeś mnie? – Nie ma trzydziestu siedmiu lat? Więc ile? Cholera jasna, jest jeszcze starszy? – Powiedz mi – żądam, mierząc go gniewnym spojrzeniem. – O nie. Najpierw zakupy, później wyznania. Mogłabyś mnie oszukać. Wiem, że moja piękna dziewczyna nie gra fair. – Uśmiecha się szeroko i pomaga mi stanąć prosto. – Będę grać fair – prycham. Niedoczekanie! – Nie mogę uwierzyć, że mnie okłamałeś. Przygląda mi się badawczo. – Nie mogę uwierzyć, że przykułaś mnie kajdankami do łóżka. Sama nie mogę w to uwierzyć, ale wygląda na to, że niepotrzebnie się trudziłam. Jesse bierze mnie za rękę, przeprowadza przez ulicę i razem wchodzimy do sklepu.

Rozdział 4 Natychmiast zauważam mnóstwo fantastycznych torebek, ale nie mam czasu lepiej się im przyjrzeć. Jesse maszeruje Stanowczym krokiem, ciągnąc mnie za sobą, a gdy wchodzimy do windy, wciska guzik na pierwsze piętro. Zerkam na plan sklepu. – Hej, chcę jechać na czwarte piętro. – Wolałabym uniknąć koszmarnie drogich zagranicznych kolekcji na pierwszym piętrze, ale Jesse nie zwraca na mnie uwagi. – Jesse? – Patrzy przed siebie z kamiennym wyrazem twarzy, ściskając moją dłoń. Drzwi windy rozsuwają się i wysiadamy. – Tędy – mówi, prowadząc mnie między niewiarygodnymi kolekcjami designerskich ciuchów i sukni haute couture. Na szczęście je ominął. Ale serce zamiera mi w piersi na widok znaku „Zakupy ze stylistą”. – Nie, Jesse, nie, nie, nie. – Próbuję go zatrzymać, ale idzie dalej, ciągnąc mnie za sobą. – Jesse, proszę – błagam, ale on kompletnie mnie ignoruje. Mam ochotę kopnąć go w piszczel. Nie cierpię trzęsących się nade mną sprzedawczyń. Całują cię w tyłek i zapewniają, że wyglądasz wspaniale, żebyś czuła się w obowiązku coś kupić. Ciśnienie będzie ogromne, a o kosztach nawet nie chcę myśleć.

– Jestem umówiony z Zoe – zwraca się do mężczyzny w eleganckim garniturze, który nas wita. Po co w ogóle pytał mnie, dokąd jedziemy? Mam ochotę skręcić mu kark. – Pan Ward? – pyta asystent. – Tak – odpowiada Jesse, wciąż nie racząc na mnie spojrzeć, choć doskonale wie, że mierzę go wściekłym spojrzeniem i jestem skrępowana całą tą sytuacją. – Proszę tędy. Czy podać państwu coś do picia? Może szampana? – pyta uprzejmie. Jesse spogląda na mnie, a ja kręcę głową. Mam ochotę zwiać do House of Fraser, gdzie mogę robić zakupy z puszką coli w dłoni, bez całego tego zamieszania. – Nie, dziękujemy – odpowiada Jesse. Młody mężczyzna prowadzi nas do luksusowej sali z wielką skórzaną kanapą. Siadam obok Jessego i uwalniam dłoń z jego uścisku. Spełnił się mój najgorszy koszmar. – O co chodzi? – pyta Jesse, próbując złapać mnie z powrotem za rękę. Patrzę na niego oskarżycielsko. – Po co pytałeś, dokąd chcę iść, skoro już wcześniej umówiłeś nas na spotkanie? Wzrusza ramionami. – Nie rozumiem, po co włóczyć się po kilkunastu sklepach, skoro tutaj wszystko podsuną ci pod nos. Zanim zdążę odpowiedzieć, pojawia się młoda blondynka, która uśmiecha się promiennie do Jessego. – Jesse! – woła. – Jak się masz? Jesse wstaje, a ona całuje go w policzek. – Świetnie, Zoe. A ty? – Uśmiecha się do niej. To jeden z tych powalających uśmiechów, który sprawia, że kobiety padają mu do stóp. – Wspaniale. Ty musisz być Ava. Miło mi cię poznać. – Wyciąga do mnie rękę, a ja wstaję, żeby ją uścisnąć, uśmiechając się blado. Zachowuje się przyjaźnie, ale ja wciąż jestem skrępowana. Zoe siada w fotelu naprzeciw nas. – Avo, Jesse powiedział mi, że szukamy czegoś wyjątkowego na bardzo ważne przyjęcie – mówi, cała podekscytowana. Do czegoś wyjątkowego z pewnością będzie dołączona metka z wyjątkową ceną. – To ma być coś naprawdę wyjątkowego – podkreśla Jesse, ściągając mnie z powrotem na kanapę. Nagle oblewa mnie fala gorąca, czuję się klaustrofobicznie w tym ogromnym pomieszczeniu. – No dobrze, jaki masz styl, Avo? Opowiedz mi, jak się lubisz ubierać. – Kładzie ręce na kolanach i patrzy na mnie wyczekująco. Nie wiem, jaki mam styl. Kupuję rzeczy, które mi się podobają i w których się dobrze czuję.

– Nie mam swojego stylu. – Wzruszam ramionami i widzę błysk w oczach Zoe. To musiała być właściwa odpowiedź. – Sukienki – wtrąca Jesse. – Ava lubi sukienki. – Ty lubisz sukienki – mruczę pod nosem, a on trąca innie w kolano. Zoe uśmiecha się, prezentując olśniewająco białe zęby godne hollywoodzkiej gwiazdy. – Rozmiar 38, zgadza się? – Tak – potwierdzam. – Tylko nie za krótkie – dodaje szybko Jesse. Rozdziawiam usta. Wiedziałam, że tak będzie. Sama nic przepadam za kusymi strojami, ale to może się zmienić, jeśli on będzie się zachowywał jak jaskiniowiec. Zoe Wybucha śmiechem. – Jesse, Ava ma fantastyczne nogi. To grzech je ukrywać. Jaki masz rozmiar buta, Avo? Już ją lubię. – Trzydzieści osiem. – Świetnie. Chodźmy. – Zoe wstaje, a ja za nią. Jesse też się podnosi. – Nie mogę uwierzyć, że mi to zrobiłeś – jęczę, gdy pochyla się, żeby pocałować mnie w policzek. Lubię Zoe, ale wolałabym robić zakupy sama. Jesse wzdycha. – Avo, zrób mi tę przyjemność. – Przyciąga mnie do piersi. – Przede mną prywatny pokaz mody z moją ukochaną w roli modelki. – Kto wybierze sukienkę? Trąca nosem mój nos. – Ty. Ja będę się tylko przyglądał, obiecuję. No dalej, baw się dobrze. – Siada z powrotem na sofie i dzwoni do kogoś. Co za ulga. Chyba nie zniosłabym, gdyby łaził za mną po sklepie i kwestionował każdy mój wybór. Zoe prowadzi mnie przez sklep. – A więc możesz dzisiaj zaszaleć? – pyta przyjaznym tonem. Jest urocza, ale jej zęby są trochę zbyt białe. – Tak, pod przymusem. – Odwzajemniam jej uśmiech. – Nie masz ochoty zaszaleć? – Zoe ze śmiechem zdejmuje z wieszaka długą zieloną suknię. Jest piękna, ale ten kolor bardziej pasuje do Kate. Potrząsam przepraszająco głową. – Masz rację, to nie to. A ta? – Kładzie rękę na uroczej sukience w stylu greckim. – Piękna – przyznaję, ale wygląda też na bardzo drogą. – Prawda? Przymierzymy ją. A ta? – Wow! – wypalam na widok obcisłej kremowej sukienki z rozcięciem na nodze. – Jesse nie lubi, gdy za dużo odsłaniam – śmieję się, rozchylając rozcięcie. Do takiej sukienki trzeba by się ogolić na zero. – Naprawdę? – Zoe patrzy na mnie z zaciekawieniem. Jeśli powie... – Jest

taki wyluzowany – dodaje. Puszczam sukienkę z rozcięciem i podchodzę do kreacji z czerwonej satyny. – Nie przy mnie – burczę pod nosem. – Ta mi się podoba. Zdziwienie na twarzy Zoe ustępuje miejsca uśmiechowi. – Doskonały wybór. A ta? – Podchodzi do wieszaka naprzeciwko i muska oszałamiającą, kremową suknię bez ramiączek. Czy brak ramiączek jest dopuszczalny? – Śliczna – zgadzam się. Mogę ją przymierzyć. Jeśli nie przypadnie Jessemu do gustu, na pewno mi o tym powie. Nagle moją uwagę przykuwa sukienka po drugiej stronie sklepu i mimowolnie ruszam w jej stronę. Lekko muskam palcem przód czarnej, koronkowej sukni. Jest przepiękna. – Koniecznie musisz ją przymierzyć – mówi Zoe, stając obok mnie. Zdejmuje ją i odwraca delikatnie. Suknia jest zabezpieczona linką przeciwkradzieżową, co może oznaczać tylko jedno. – Czyż nie jest piękna? – pyta z rozmarzeniem Zoe. Z pewnością. Jest też absurdalnie droga, skoro ktoś uznał, że trzeba zabezpieczyć ją w taki sposób. Poza tym na metce nie ma ceny. To kolejny sygnał, że zemdleję, gdy usłyszę, ile kosztuje. Przesuwam wzrokiem po plecach dopasowanej sukni, która rozszerza się lekko na wysokości ud i opada aż do ziemi. Fason ma prosty, na plecach dekolt w kształcie litery V, delikatne rękawki, które odstają leciutko od ramion, i korzystny głęboki dekolt. Nie mam najmniejszych wątpliwości, że wyszła z pracowni znanego projektanta. – Jesse uwielbia mnie w koronkach – mówię cicho. I w czerni. – Więc powinnaś ją przymierzyć. – Zoe odwiesza suknię na miejsce. – Od jak dawna spotykasz się z Jessem? To pytanie budzi moją czujność. Co powinnam odpowiedzieć? Prawda jest taka, że spotykamy się nieco ponad miesiąc, z czego tydzień Jesse spędził pijany, a ja pielęgnowałam złamane serce. Do głowy przychodzi mi paskudna myśl. – Od niedawna. – Siląc się na swobodę, pytam: – Czy przyprowadza tu wszystkie kobiety, z którymi się spotyka? Zoe wybucha śmiechem. Nie wiem, czy to dobry znak. – O Boże, nie! Poszedłby z torbami! To był zdecydowanie zły znak. Zoe musiała złowić moje spojrzenie, bo lekko blednie. – Avo – przepraszam. Nie to miałam na myśli. – Kołysze się ze skrępowaniem na szpilkach. – Chciałam powiedzieć, że gdyby przyprowadzał tu wszystkie kobiety, z którymi spał... – Zastyga i blednie jeszcze bardziej. Robi mi się niedobrze. – Cholera! – woła. – Zoe, nie przejmuj się. – Zaczynam oglądać kolejną sukienkę. Kogo ja chcę oszukać? Wiem, że miał wiele kobiet.

– Avo, z tego, co wiem, on nigdy nie spotykał się z nikim na serio. To łakomy kąsek. Będziesz musiała się opędzać od kobiet z Rezydencji. – Taak – śmieję się lekko. Muszę zmienić temat. Myśl o Jessem z inną kobietą znów nie daje mi spokoju. – Dokąd teraz? – Przybieram niezazdrosny wyraz twarzy, o ile w ogóle istnieje coś takiego. W środku aż się we mnie gotuje. Dlaczego on musiał puszczać się na lewo i prawo? – Buty! – woła Zoe, prowadząc mnie w stronę ruchomych schodów pod sfinksem. Godzinę później wracamy do luksusowej prywatnej sali, a młody asystent ciągnie za nami wieszak z sukienkami i butami. Jesse nadal siedzi na kanapie z telefonem przy uchu. Na nasz widok uśmiecha się promiennie i rozłącza. – Dobrze się bawiłaś? – pyta, wstając, i całuje mnie namiętnie. – Stęskniłem się za tobą. – Nie było mnie godzinę – odpowiadam ze śmiechem i łapię go za ramiona, gdy przechyla mnie do tyłu. – Zbyt długo – narzeka. – Co tam masz? – Za duży wybór – odpowiadam. Udało mi się przekonać Zoe, żeby zostawiła koronkową suknię. Prawdę mówiąc, zrezygnowałam ze wszystkiego, co było zabezpieczone linką, – Idź się przebrać. – Klepie mnie w pupę, a ja ruszam za Zoe i wieszakiem na kółkach do wielkiej przymierzalni. Przez kilka kolejnych godzin wbijam się w sukienkę za sukienką. Razem naliczyłam ich z dwadzieścia, wszystkie są oszałamiające i wszystkie podobają się Jessemu. Zoe znika na chwilę, a ja siadam i zastanawiam się, którą kieckę wybrać. Wszystkie są ładne. Podrywam głowę, gdy Hoo wraca z kolejnym wieszakiem, ale tym razem wiszą na nim sukienki na co dzień i koktajlowe, a nie suknie wieczorowe. Spoglądam na nią, kompletnie zdezorientowana. Zoe wzrusza ramionami. – Jesse domagał się, żebyś przymierzyła mnóstwo sukienek. Oto one – mówi, chowając się za wieszakiem. Wraca, trzymając przed sobą czarną koronkową suknię. – I jeszcze ta. – Co takiego? – wypalam, podnosząc się z miejsca. Stoję w samej bieliźnie i poruszam ustami jak karp. – No więc – zaczyna Zoe, idąc w moją stronę – Jesse nie mówił, żebyś przymierzyła akurat tę suknię, ale powiedział wyraźnie, że masz kupić to, co będziesz chciała. – Uśmiecha się promiennie. – A ja wiem, że tak naprawdę chcesz kupić właśnie ją. – Zoe, nie mogę – dukam, usiłując przekonać swój mózg, że ta suknia jest ohydna, odrażająca. Po prostu paskudna. Bezskutecznie. – Jeśli martwi cię jej cena, nie przejmuj się. Mieści się w budżecie. –

Wiesza suknię na haczyku w ścianie. – Jest jakiś budżet? – pytam z wahaniem. Zoe odwraca się i uśmiecha szeroko. – Budżet jest nieograniczony. Z jękiem osuwam się z powrotem na fotel. – Mogę zapytać, ile kosztuje? – Nie – odpowiada radośnie. – Załóż to pod spód. – Podaje mi czarny koronkowy gorset. Wbijam się w niego, i Zoe zapina haftki na plecach. Przestaję się wahać, gdy wyobrażam sobie minę Jessego na widok takiej ilości koronek. Uśmiecham się. Z miejsca dostanie orgazmu. Zoe pomaga mi włożyć suknię i prowadzi do ogromnego lustra. – Jasny gwint! – woła i zaraz przyciska dłoń do ust. – Przepraszam. To było bardzo nieprofesjonalne. Jasny gwint, bez dwóch zdań. Obracam się lekko, żeby zobaczyć tył sukni, oddech więźnie mi w gardle. Materiał opina każdą krągłość na moim ciele i muska podłogę, gdy stanę na palcach. Podszewka pod koronką jest matowa, przez co delikatny, ażurowy wzór wydaje się mienić, a głęboki dekolt komponuje się idealnie z rękawkami i eksponuje obojczyki. Zoe odbiega na chwilę i zaraz wraca. Klęka przede mną. – Włóż te buty – instruuje mnie. Odrywam wzrok od lustra i zauważam u swoich stóp parę czarnych szpilek bez pięty od Diora. Robi mi się słabo. Zakładam je, a Zoe się odsuwa. – Avo, musisz mieć tę suknię – mówi ze śmiertelną powagą. – Idź się pokazać Jessemu. – Nie! – protestuję niegrzecznie. – Przepraszam, wiem, że będzie nią zachwycony. – Jest z koronki i jest czarna. Jesse padnie mi do stóp, jestem o tym przekonana, ale suknia sporo odsłania. Czy mój neurotyczny maniak kontroli powali mnie na ziemię i zasłoni własnym ciałem, żeby nikt nie zobaczył mojej nagiej skóry? I ile kosztuje ta przeklęta kiecka? Zmagam się właśnie z wyrzutami sumienia z powodu tej cholernej sukni, gdy Zoe podaje mi kopertówkę pasującą do butów. Jestem bliska łez. Wiedziałam, że nie powinnam jej przymierzać. – Jesse ją widział? – Odwracam się do Zoe, która patrzy na mnie, nie rozumiejąc. – Suknia, czy widział ją na wieszaku, kiedy wracałaś? – pytam. – Nie, chyba poszedł do łazienki. Unoszę dłoń do ust i gorączkowo stukam paznokciem w zęby. – Dobrze, kupię ją, ale nie chcę, żeby Jesse o tym wiedział. – To ryzykowne posunięcie. Zoe klaszcze w dłonie i rozpromienia się, a ja odpowiadam uśmiechem. – A to co? – Wskazuję dodatkowy wieszak, który przyciągnęła. – Jesse chce, żebyś miała mnóstwo sukienek – odpowiada, wzruszając ramionami. Wybucham śmiechem. Jesse zbyt poważnie podszedł do zasady łatwego

dostępu. Zdejmuję koronkową suknię, a wtedy Zoe odbiera ją ode mnie i oznajmia młodej asystentce, że Jesse pod żadnym pozorem nie może jej zobaczyć, znów ogarniają mnie wątpliwości. Zaczynam przymierzać resztę sukienek. Kupię maksimum trzy i lepiej niech nie próbuje się ze mną sprzeczać. Spalam chyba z milion kalorii, zakładając i zdejmując dziesiątki sukienek, które odkładamy na trzy stosy: „tak”, „nie” i „może”. Ze zdumieniem stwierdzam, że sprawia mi to przyjemność. Jesse rozsiada się z powrotem na sofie i patrzy, jak pojawiam się i znikam, za każdym razem w innej kreacji. – Ma to we krwi, prawda? – zwraca się do Jessego Zoe, gdy wychodzę w bardzo krótkiej, szarej sukience od Chloe. Bardzo mi się podoba, ale tak jak wszystkie pozostałe sukienki kosztujące ponad trzysta funtów trafi na stertę z odrzuconymi rzeczami. Widzę szok na twarzy Jessego, gdy odnotowuje długość sukienki. – Zdejmij to! – cedzi, a ja ze śmiechem wracam do przymierzalni. Ma rację, jest cudowna, ale zdecydowanie za krótka. Ktoś mógłby ją pomylić z halką. Gdy wreszcie kończę przymierzanie, padam z nóg. W ciągu kilku godzin przebrałam się więcej razy niż przez cały ten miesiąc. Razem z Zoe przeglądam sukienki, które zaakceptowałam, i jestem lekko zaniepokojona ich liczbą. Przesuwam je na wieszaku, próbując ograniczyć wybór. – Co my tu mamy? – pyta Jesse, podchodząc do mnie. Kulę się w sobie. – Ava wybrała naprawdę fantastyczne sukienki. Jestem szalenie zazdrosna – mówi Zoe. – Zaraz wszystko zapakuję. Do diabła! Czuję się jeszcze bardziej upokorzona, gdy Jesse wręcza Zoe kartę kredytową. – Jesse, to mi się wcale nie podoba. – Łapię go za ręce i staję przed nim, żeby skupił na mnie całą swoją uwagę. Jesse zwierza ramiona z rozczarowaniem. – Dlaczego? – Jest naprawdę urażony. Patrzę, jak Zoe znika z wieszakiem sukienek „na tak”. – Nie chcę, żebyś wydawał na mnie tyle pieniędzy. – To wcale nie tak dużo – próbuje mnie przekonać, ale ja widziałam metki. To zdecydowanie za dużo, a nie wiem nawet, ile kosztowała suknia wieczorowa. Wbijam wzrok w podłogę. Nie chcę się o to kłócić w Harrodsie. – Kup mi tylko suknię na dzisiejszy wieczór. Na to mogę się zgodzić. – Tylko jedną? – pyta nieszczęśliwym głosem. – Jeszcze pięć i umowa stoi. Jestem mile zaskoczona. – Dwie – odparowuję, podnosząc na niego wzrok. – Pięć – odbija piłeczkę. – Nie tak się umawialiśmy. To prawda, ale nie obchodzi mnie już, ile ma lat, poza tym przerabiałam już kompromis w jego wydaniu. Przekonałam się, że podczas gdy ja próbuję

manewrować, Jesse okopuje się na swojej wyjściowej pozycji. Mrużę oczy. – Nie obchodzi mnie, ile masz lat. Możesz to trzymać w sekrecie. – Dobrze, ale zostajemy przy pięciu – zgadza się łaskawie. Pewnie i tak nie miał zamiaru dotrzymać swojej części umowy. – Muszę zadzwonić. – Całuje mnie w usta. – Idź wybrać pięć sukienek. Zoe ma moją kartę. Mój PIN to jeden, dziewięć, siedem, cztery. Odskakuję jak oparzona. – Nie mogę uwierzyć, że właśnie podałeś mi swój PIN. – Żadnych sekretów? Żadnych sekretów? Czy on kpi? Jesse odchodzi, a ja doznaję olśnienia. Szybko obliczam w myślach. – A jednak masz trzydzieści siedem lat! – krzyczę do jego pleców. Przystaje. – Twój PIN. Urodziłeś się w siedemdziesiątym czwartym – oznajmiam triumfalnie. Rozgryzłam go. Faceci są tacy przewidywalni. – Wcale nie kłamałeś, prawda? Jesse obraca się powoli i obdarza mnie swoim firmowym uśmiechem, przeznaczonym wyłącznie dla mnie, poi cm posyła mi całusa i zostawia mnie, żebym wybrała swoje pięć sukienek. Wychodzę z działu zakupów osobistych, Jesse już na mnie czeka. Wręczam mu jego kartę i całuję go w policzek. – Dziękuję. – Nie wiem, czy jestem mu bardziej wdzięczna za zakupy, czy za wpadkę z PIN-em, dzięki której uzyskałam pewność, że rzeczywiście ma trzydzieści siedem lal. Tak czy inaczej, jestem bardzo szczęśliwa. – Nie ma za co. – Odbiera ode mnie torby. – Czy mogę liczyć na jeszcze jeden pokaz? – Unosi brwi. – Oczywiście. – Nie mogę mu odmówić, zachowywał się dzisiaj tak rozsądnie. – Ale sukni ci nie pokażę. – Którą wybrałaś? – pyta z zaciekawieniem. Wszystkie sukienki mu się podobały, ale nie widział jeszcze sukni wieczorowej, która jest bezpiecznie ukryta w pokrowcu. – Dowiesz się później. – Zaciągam się jego zapachem, gdy wtula twarz w moją szyję. – A więc mój mężczyzna zbliża się do czterdziestki – drwię. Odsuwa się, przewraca oczami, po czym bierze mnie /.a rękę i rusza do wyjścia. – Przeszkadza ci to? – pyta, jak gdyby nigdy nic, ale wiem, że się tym przejmuje. – Wcale. A tobie? – Avo, pamiętasz jedną z pierwszych rzeczy, o jakie mnie zapytałaś? Jak mogłabym zapomnieć. I wciąż nie wiem, dlaczego zapytałam właśnie o to.

– Dlaczego skłamałeś? Wzrusza ramionami. – Bo nie pytałabyś, gdyby to nie był problem. Uśmiecham się. – Twój wiek nie ma dla mnie znaczenia. Czy to siwe włosy? – pytam śmiertelnie poważnie, wchodząc na ruchome schody. Jesse staje stopień niżej i odwraca się w moją stronę. Nasze oczy znajdują się na mniej więcej tym samym poziomie. – Uważasz, że to zabawne? Nie jestem w stanie zachować powagi, a kiedy schyla się i przerzuca mnie sobie przez ramię, z trudem tłumię pisk. Nie może się tak zachowywać w Harrodsie! Prawda jest taka, że Jesse nie przejmuje się cudzą opinią na temat swojego zachowania. Przerzuci mnie sobie przez ramię, sponiewiera albo wyładuje na mnie swoją wściekłość, gdzie tylko przyjdzie mu na to ochota. Nie przejmuje się niczym. Ja, szczerze mówiąc, też nie. Wynosi mnie ze sklepu na Knightsbridge i stawia na ziemi. Obciągam sukienkę, biorę go za rękę i ruszamy do samochodu. Nawet nie robię mu wyrzutów. Pomiatanie mną, czy to w domu, czy w miejscach publicznych, weszło mu już w krew. – Zjemy lunch w Rezydencji – oznajmia Jesse, chowając zakupy do bagażnika. Otwiera mi drzwi, siada obok mnie, uśmiecha się do mnie i zakłada okulary przeciwsłoneczne. – Dobrze się dzisiaj bawisz? Bawiłam się dobrze, dopóki nie wspomniał o wizycie w Rezydencji. Będę musiała tam spędzić cały wieczór. – Doskonale. – Nie mogę narzekać, dopóki on mi towarzyszy. – Ja też. Zapnij pasy. – Z rykiem silnika włącza się do popołudniowego mchu. Podkręca głośność i opuszcza szybę, żeby całe Knightsbridge mogło posłuchać Dakoty Stereophonics.

Rozdział 5 Jesse hamuje gwałtownie przed Rezydencją, na schodach czoka już na nas John. Na parkingu stoi tylko kilka samochodów, w tym mój. Zupełnie o nim zapomniałam. – Chodź. Chcę to szybko załatwić i wrócić do domu, żeby przez kilka godzin mieć cię tylko dla siebie. – Łapie mnie za rękę i prowadzi do wejścia. – Więc zabierz mnie już teraz – marudzę, za co zostaję ukarana gniewnym spojrzeniem. – Nie słucham cię – mamrocze Jesse.

– Avo. – John wita nas skinieniem głowy i wchodzi iii nami do środka. – Wszystko w porządku? – pyta Jesse, prowadząc mnie do baru. Jest w nim pusto, jeśli nie liczyć obsługi, która uwija się jak w ukropie. Sadza mnie na wysokim stołku, siada naprzeciw mnie i kładzie sobie moją dłoń na kolanach. Zauważam Mario, który poleruje metalowe wieszaki na alkohol. – Wszystko gra – mówi tubalnym głosem John. – Catering już dotarł, zespół będzie o piątej. Sarah ma wszystko pod kontrolą. – Kiwa na Mario, a ja zjeżam się cała na dźwięk jej imienia. – Świetnie, gdzie ona jest? – pyta Jesse. – W twoim gabinecie, pakuje torebki z upominkami. Torebki z upominkami? Jakie upominki można wręczać podczas przyjęcia w seksklubie? O Boże, nawet nie chcę wiedzieć. Mario przerzuca ścierkę przez ramię i podchodzi do nas. Odruchowo odwzajemniam jego ciepły uśmiech. Jest naprawdę uroczy. – Masz ochotę na drinka? – Jesse ściska moją dłoń. – Poproszę wodę. – Dwa razy woda, Mario. – Odwraca się z powrotem w moją stronę. – Co byś zjadła? To proste. – Stek – odpowiadam z entuzjazmem, robiąc wielkie oczy. – To był najlepszy stek, jaki w życiu jadłam. Jesse się uśmiecha. – Mario, przekaż Peteowi, że prosimy dwie porcje steku z młodymi ziemniaczkami i średnią sałatką. Zjemy w barze. – Oczywiście, panie Ward – szczebiocze Mario, stawiając na kontuarze dwie butelki wody i szklankę. – Zostaniesz tu, a ja pójdę dopilnować kilku spraw? – pyta Jesse, wypuszczając moją dłoń, i nalewa mi wody do szklanki. Unoszę brew. – Czy Mario będzie mnie pilnował? – Nie – odpowiada powoli Jesse, zerkając na mnie spod oka. Zza pleców słyszę niski, tubalny śmiech Johna. – Chyba nie ma już potrzeby? – Chyba nie. – Wzruszam ramionami i rozglądam się dookoła. – Gdzie są wszyscy? Jesse wstaje. – W dniu przyjęcia klub jest nieczynny. Przygotowania są czasochłonne. – Całuje mnie w czoło i bierze do ręki swoją butelkę. – John? – Jestem gotowy. Jesse odgarnia mi włosy z twarzy. – Postaram się to załatwić jak najszybciej. Jesteś pewna, że chcesz tu zostać? – Tak. – Przeganiam go ruchem ręki.

Zostawiają mnie w barze wśród obsługi wycierającej gorączkowo szklanki i uzupełniającej lodówki. Czuję, że powinnam jakoś pomóc, ale słyszę dzwonek komórki. Wyjmuję telefon z torebki, dzwoni Ruth Quinn. Powinnam pozwolić, żeby nagrała się na pocztę głosową, bo mam dzisiaj dzień wolny, ale może uda mi się jakoś wykręcić ze spotkania z nią. – Witaj, Ruth. – Avo, jak się masz? Jest taka miła... zbyt miła, – Świetnie, a ty? – Doskonale. Dostałam już twój cennik i projekty. Są cudowne! – Cieszę się, że ci się podobają, Ruth. – Przy takim entuzjazmie z jej strony współpraca powinna nam się dobrze układać. – Teraz, gdy już wiem, jak wspaniale może wyglądać moje ponure mieszkanie, nie mogę się doczekać, kiedy zaczniemy. – Gdy tylko uiścisz wstępną opłatę, a na pewno dostałaś już fakturę, możemy brać się do roboty. – Tak, dostałam. Zrobię przelew. Możesz mi podać numer firmowego konta? – Niestety nie. Mogłabyś zadzwonić do biura? Mam dzisiaj dzień wolny, więc w tej chwili nie mogę tego sprawdzić. – Przepraszam, nie wiedziałam. – To była spontaniczna decyzja. To żaden problem, naprawdę. – Jakieś miłe plany na dziś? Uśmiecham się. – Tak się składa, że owszem. Spędzam dziś dzień z moim chłopakiem. – Dziwnie to zabrzmiało. – Och. – Po drugiej stronie słuchawki zapada cisza. – Ruth, jesteś tam? – Zerkam na wyświetlacz, żeby sprawdzić, czy nie straciłam zasięgu. Nie. – Halo? – Tak, jestem. Przepraszam. Po prostu mówiłaś wcześniej, że nie masz faceta. – Nie mam kłopotów z facetem. To miałam na myśli. – Rozumiem! W takim razie baw się dobrze. – Dziękuję. Zadzwonię w przyszłym tygodniu i weźmiemy się do pracy. – Świetnie. Do widzenia, Avo. – Rozłącza się, a ja uświadamiam sobie, że nie wykręciłam się z wyjścia na drinka. Z drugiej strony ona też o tym nie wspomniała. Chowam telefon do torby i zauważam Mario, który zmierza w moją stronę z pudłem pełnym świeżych owoców. – Jak się masz, Avo? – Doskonale, Mario. A ty? Dźwiga pudło w górę, a ja pomagam mu wciągnąć je na kontuar.

– Bardzo dobrze. Czy zostaniesz... – Marszczy brwi. – Jak to powiedzieć... królikiem doświadczalnym? – O tak! – odpowiadam z zapałem. Uwielbiam całe to mieszanie, potrząsanie i degustowanie. Mario chichocze i podaje mi małą deseczkę oraz nożyk do obierania owoców. – Pokrój – instruuje mnie, wyjmując z pudła koszyk pełen owoców. Wybieram truskawkę, usuwam szypułkę i przekrawam owoc na pół. – Właśnie tak. – Mario kiwa głową i zaczyna wlewać różne płyny do dużego srebrnego shakera. Obieram wszystkie truskawki i zabieram się do cytryny. Mario śpiewa pod nosem jakąś melodię z włoskiej opery, a ja siedzę przy kontuarze, kroję cytryny na plasterki i z zainteresowaniem obserwuję, jak odmierza, nalewa i przygotowuje koktajl przy użyciu najróżniejszych akcesoriów. – A teraz najlepsze. – Uśmiecha się, zamyka shaker i zaczyna nim potrząsać. Podrzuca go w górę i chwyta, a potem wyrzuca nad głowę i obraca się wokół własnej osi, żeby go złapać. Patrzę jak zaczarowana, jak stuka shakorem o kontuar, po czym wlewa ciemnoróżowy płyn do wysokiej szklanki z miętą i truskawkami. – Voila! – woła. – Wow! – mówię, wpatrując się w obsypany cukrem brzeg szklanki. – Czy ma jakąś nazwę? – To magiczna mikstura Mario! – odpowiada z emfazą. Jest z siebie dumny. – Skosztuj. – Popycha szklankę w moją stronę, a ja pochylam się, żeby powąchać. Pachnie cudownie, nie pamiętam, że gdy ostatnim razem spróbowałam drinka, którego przygotował, palił w gardle. Ostrożnie podnoszę szklankę, a Mario kiwa zachęcająco głową. Wzruszam ramionami i upijam łyczek. – Smaczne, prawda? – Uśmiecha się promiennie i zaczyna zakrywać pojemniki ? owocami. – Tak! – Pociągam większy łyk, drink jest przepyszny. – Co w nim jest? Mario wybucha śmiechem i kręci głową. – O nie, nie. Tego nikomu nie zdradzę, – Co tam masz? – słyszę zza pleców chrapliwy głos Jessego. Okręcam się na stołku. Stoi za mną, na jego czole jak zwykle rysuje się zmarszczka. Z uśmiechem wyciągam do niego szklankę. – Musisz spróbować. O mój Boże! Jesse cofa się nieznacznie, zmarszczka na czole robi się jeszcze głębsza. – Nie, dziękuję. Wierzę ci na słowo. – Siada obok mnie. – Nie pij za dużo. – Spogląda na szklankę z dezaprobatą. – Przepraszam! – wołam. – Nie pomyślałam. – W myślach rzucam się do kubła na śmieci za barem. Mario musiał wyczuć napiętą atmosferę, bo znika, zostawiając nas samych.

Odstawiam drinka na kontuar i odwracam się twarzą do baru. Pyszny koktajl nie smakuje już tak słodko. – Hej. – Jesse ściąga mnie ze stołka i sadza sobie na kolanach. Chowam twarz w jego szyi. Nie mam śmiałości spojrzeć mu w oczy. Tak mi głupio. – Nic się nie stało. Wrzuć na luz, moja droga – mówi ze śmiechem. Jego mina świadczyła o czymś zupełnie przeciwnym. A może chodziło o to, że ja piję? Odchyla się do tyłu, żeby spojrzeć mi w twarz, palcem unosi mój podbródek. Wyraz jego oczu łagodnieje. – Przestań przepraszać i pocałuj mnie. Natychmiast spełniam jego polecenie. Kładę mu dłoń na karku i przyciągam go do siebie. Rozluźniam się w jego ramionach i chłonę go całą sobą, mrucząc mu w usta. Czuję, że się uśmiecha. – Przepraszam – powtarzam. Strasznie mi głupio. – Powiedziałem: przestań – ostrzega. – Nie wiem, czym się tak przejmujesz. Czym się przejmuję? Przejmuję się jego pełnym wyrzutu spojrzeniem, gdy zaproponowałam mu alkohol. – Załatwiłeś wszystko? – pytam. – Tak. Teraz coś zjemy, a potem wrócimy do domu wziąć kąpiel i trochę się poprzytulać, zgoda? – Zgoda. – Grzeczna dziewczynka. – Daje mi buziaka i sadza z powrotem na moim stołku. – A oto nasz lunch. – Wskazuje głową Pete’a, który idzie w naszą stronę z tacą. Kładzie ją na kontuarze. – Dziękuję, Pete. – Cała przyjemność po mojej stronie. Smacznego. – Pete uśmiecha się do mnie miło. Jest taki sympatyczny. Prawdę mówiąc, wszyscy pracownicy Jessego są uroczy... z wyjątkiem jednej osoby, ale nie pozwolę, żeby Sarah zepsuła mi mój dzień z Jessem. Odwijam sztućce z serwetki i zaczynam pałaszować kolorową sałatkę skropioną pysznym dressingiem. Muszę się dowiedzieć, co to za sos. – Smakuje ci? Podnoszę wzrok znad talerza i widzę, że Jesse też zajada. Mruczę z zachwytem. Mogłabym to jeść codziennie do końca życia. Jesse uśmiecha się do mnie. – Jesse, czy zgadzasz się, żeby zespół rozstawił instrumenty w rogu ogrodu zimowego? Odruchowo napinam ramiona na dźwięk przenikliwego głosu Sarah. – Tak. Myślałem, że już to ustaliliśmy? – Jesse odwraca się lekko w jej stronę. Ja nie. Siedzę twarzą do baru i dziobię widelcem sałatkę. – Chciałam to tylko potwierdzić. Jak się masz, Avo? – pyta. Wbijam wściekły wzrok w talerz. Jeśli naprawdę chce to wiedzieć, chętnie jej odpowiem. Czuję na sobie spojrzenie Jessego, oczekuje, że zachowam się przyzwoicie i odpowiem tej wiedźmie. Obracam się i przyklejam do twarzy

szeroki, nieszczery uśmiech. – Dobrze, dziękuję, Sarah. A ty? Sarah uśmiecha się równie sztucznie jak ja, ciekawe, czy Jesse wychwycił naszą wzajemną niechęć. – Świetnie. Pewnie nie możesz się już doczekać wieczoru? – O tak – kłamię. Cieszyłabym się bardziej, gdyby nie jej obecność. Jesse włącza się do rozmowy, ratując nas przed dalszą wymianą wymuszonych uprzejmości. – Jadę do domu. Wrócę o szóstej. Dopilnuj, żeby na górze wszystko grało. Apartamenty i sala wspólna mają pozostać zamknięte do dziesiątej trzydzieści. – Jesse wskazuje widelcem wejście do baru. – Bez wyjątków – dodaje surowo. Na wzmiankę o sali wspólnej kompletnie tracę apetyt. Przez cały wieczór będę obserwować ludzi odpływających stopniowo na górę. – Oczywiście – przytakuje Sarah. – Zostawię was. Do zobaczenia, Avo. – Pa. – Uśmiecham się, a ona odwzajemnia mój uśmiech, ale po wczorajszym wieczorze nie da się już ukryć faktu, że nie przepadamy za sobą, więc całe to udawanie nie ma większego sensu. Odwracam się i zabieram do sałatki. Nie mam żadnych wątpliwości, że Sarah udaje przyjazną przez wzgląd na Jessego. Z pewnością przejrzał jej grę, – Dlaczego nie cieszysz się z powodu przyjęcia? – pyta cicho Jesse. – Cieszę się – odpowiadam, nie patrząc na niego. Jesse wzdycha ciężko. – Avo, przestań się bawić włosami. Bawiłaś się nimi, kiedy Sarah zadała ci to samo pytanie i teraz też to robisz. – Trąca moją nogę kolanem, a ja wypuszczam z palców kosmyk włosów. Odkładam widelec. – Przepraszam, że nie tryskam entuzjazmem na myśl o przyjęciu, na którym za każdym razem, gdy ktoś na mnie spojrzy albo się do mnie odezwie, będę się zastanawiać, czy nie chce zaciągnąć mnie na górę i zerżnąć. Podskakuję, gdy sztućce Jessego spadają ze szczękiem na talerz. – Do jasnej cholery! – Odsuwa talerz gwałtownym gestem, kątem oka widzę, że kolistymi ruchami masuje sobie skronie. – Licz się ze słowami, Avo. – Łapie mnie za brodę i zmusza, żebym na niego spojrzała. Jego zielone oczy płoną wściekłością. – Nikt nie odważy się na nic podobnego, bo wszyscy wiedzą, że jesteś moja. Nie mów rzeczy, które doprowadzają mnie do szału. Surowy ton jego głosu sprawia, że kulę się w sobie. – Przepraszam – mówię naburmuszona, ale przecież taka jest prawda. Mogą sobie myśleć, co chcą. Skąd będzie to wiedział? – Proszę, spróbuj wykrzesać z siebie choć odrobinę entuzjazmu. – Przesuwa dłoń z brody na mój policzek. – Chcę, żebyś się dobrze bawiła. Patrzy na mnie błagalnie, a ja mam ochotę kopnąć się w swój frajerski tyłek. Wydał Bóg jeden wie ile pieniędzy na oszałamiającą suknię wieczorową dla mnie, ten wieczór jest dla niego wyjątkowy. Jestem niewdzięczną krową.

Siadam mu okrakiem na kolanach. Oczywiście nie przejmuje się wcale, że obejmuję go w pasie nogami na środku baru. – Wybaczysz mi? – Śmiało przygryzam jego dolną wargę i zataczam nosem kółko wokół jego nosa. – Jesteś urocza, kiedy się dąsasz – wzdycha. – Ty zawsze jesteś uroczy – odparowuję i przywieram do niego ustami. – Zabierz mnie do domu – szepczę. Jesse jęczy. – Zgoda. Wstawaj. – Wstaje ze stołka, a ja rozluźniam żelazny uścisk wokół jego bioder. – Co z moim autem? – Poproszę kogoś z obsługi, żeby je odstawił – rozwiewa moje obawy i rusza na parking. Nie mogę się już doczekać kij pieli w wannie. Odczuwam ulgę, gdy wreszcie docieramy do Lusso. – Cathy wciąż tu jest? – pytam. Mam nadzieję, że nie. Mam ochotę wtulić się w Jessego i nie ruszać się jakiś czas. – Nie. Miała wyjść, gdy tylko skończy. – Wysiadamy % windy i Jesse przekłada moje zakupy do drugiej ręki, żeby otworzyć drzwi. Wchodzę za nim do środka i odbieram od niego torby. – Co robisz? – pyta, marszcząc brwi. – Zabieram je do gościnnej sypialni. Nie możesz zobaczyć mojej sukni. – Ruszam w stronę schodów. – Zanieś je do naszej sypialni! – krzyczy za mną. – Nie ma mowy – wołam, znikając w moim ulubionym pokoju. Natychmiast wypakowuję suknię z pokrowca i wieszam ją na drzwiach. Z westchnieniem cofam się kilka kroków, żeby móc ją podziwiać w całej okazałości. Albo dostanie na jej widok orgazmu, albo kompletnie się rozklei. Wypakowuję gorset, buty oraz torebkę, resztę sukienek zostawiam na później. Chwilę później słyszę cichutkie pukanie do drzwi. – Nie wchodź! – wołam z przerażeniem i biegnę do drzwi, żeby lekko je uchylić. Jesse stoi na korytarzu z rękami w kieszeniach i uśmiecha się drwiąco. – Czy bierzemy ślub? – pyta. – Chcę ci zrobić niespodziankę. – Zbywam go machnięciem ręki. – Muszę pomalować paznokcie. Idź. – Chciał entuzjazmu, więc niech lepiej nie narzeka. Jesse unosi ręce do góry, jak gdyby chciał się poddać. – W porządku, zaczekam na ciebie w wannie. Tylko się pospiesz – zrzędzi, odchodząc korytarzem. Zamykam drzwi, wyjmuję z torebki kosmetyczkę i odnajduję listy, które Clive oddał mi rano. Kładę je na komodzie przy drzwiach i siadam wygodnie na łóżku, żeby pomalować paznokcie.

Gdy wchodzę do łazienki, Jesse leży w pianie z obrażoną miną. Ściągam sukienkę przez głowę, zdejmuję stanik i majtki i wchodzę do wanny. Na jego twarzy odmalowuje się zadowolenie. – Gdzie się podziewałaś? – Czekałam, aż mi wyschną paznokcie. – Sadowię mu się między nogami i opieram o jego muskularny tors. Jesse mruczy z satysfakcją, oplata moje nogi swoimi, obejmuje mnie i zanurza nos w moich włosach. – Och, prawie zapomniałam. Clive przekazał mi rano listy do ciebie. Schowałam je do torby i zupełnie o nich zapomniałam. Przepraszam. – Nic się nie stało – uspokaja mnie Jesse. – Uwielbiam, uwielbiam, uwielbiam, gdy jesteś cała mokra i śliska. – Nakrywa moje piersi dłońmi i gryzie mnie w szyję. – Jutro spędzimy cały dzień w łóżku. Uśmiecham się pod nosem, żałując w duchu, że nie możemy pójść do łóżka już teraz. Czuję bicie jego serca przyciśniętego do moich pleców i przypominają mi się jego słowa o sercu, które zaczęło bić. – Jaka była pierwsza rzecz, która przyszła ci do głowy na mój widok? Jesse milczy przez chwilę. – Moja – warczy i gryzie mnie w ucho. Podskakuję ze śmiechem. – Nieprawda! – Tak właśnie pomyślałem, a teraz jesteś moja. – Odwraca moją twarz w swoją stronę i całuje mnie delikatnie. – Kocham cię. – Wiem. Czy nie przyszło ci do głowy, żeby zaprosić mnie na kolację, zamiast mnie śledzić, zadawać niestosowne pytania i osaczać w jednej ze swoich sal tortur? Odwraca wzrok, zastanawia się. – Nie, nie przyszło. Nie myślałem rozsądnie. Przez ciebie straciłem rozum. – Jak to? – Nie wiem. Coś we mnie wyzwoliłaś. To było bardzo niepokojące. – Odchyla się do tyłu, a ja znów opieram głowę o jego tors. Co ja takiego wyzwoliłam? Bicie serca? Uznałabym to stwierdzenie za dziwne, ale on też coś we mnie wyzwolił i to również było bardzo niepokojące. – Wręczyłeś mi kwiat – mówię cicho. – Tak, próbowałem zachować się jak gentleman. Uśmiecham się. – To dlatego przy następnym spotkaniu zapytałeś mnie, jak głośno będę krzyczeć, kiedy będziesz mnie pieprzył? – Nie wyrażaj się, Avo. Nie wiedziałem, co robić. Zwykle wystarczy, że się uśmiechnę, żeby dostać to, czego chcę. – Mogłeś być mniej arogancki. – Nie podoba mi się myśl, że uśmiech wystarcza mu, żeby dostać to, czego chce. Do ilu kobiet się tak uśmiechał?

– Być może. Powiedz, co ty sobie pomyślałaś. – Szturcha mnie, a ja uśmiecham się w duchu. Ta kąpiel może potrwać. – Powiedz mi – naciska niecierpliwie. – Żebyś wbił się w jeszcze większą dumę? – prycham, a on daje mi kuksańca pod żebro. Podskakuję, wylewając wodę z wanny. – Przestań! – Powiedz mi, chcę wiedzieć. Biorę głęboki oddech. – Prawie zemdlałam – przyznaję. – A potem mnie pocałowałeś. Dlaczego mnie pocałowałeś? – pytam z niedowierzaniem, drżąc lekko. – Nie wiem. To się po prostu stało. Prawie zemdlałaś? – pyta. Nie widzę jego twarzy, ale dałabym głowę, że maluje się na niej szelmowski uśmiech. Odchylam głowę do tyłu. Tak jak myślałam. Przewracam oczami. – Uznałam, że jesteś aroganckim dupkiem, wszystko przez to ciągłe dotykanie mnie, nietaktowne uwagi i złe maniery. Ale tak mocno na mnie działałeś. – Wciąż nie mogę uwierzyć, jaka byłam ślepa. Byłam zbyt pochłonięta walką z niechcianymi reakcjami własnego ciała. To ulegałam im, to walczyłam z nimi. Jesse obwodzi moje sutki opuszkami palców. – Musiałem cię ciągle dotykać, żeby upewnić się, że sobie tego nie wyobraziłem. – Czego? – Czułem mrowienie w całym ciele za każdym razem, gdy cię dotknąłem. Wciąż je czuję. – Ja też – przytakuję. To niesamowite uczucie. – Czy zdajesz sobie sprawę z tego, jak działasz na kobiety? – Rozczapierzam palce na jego udach. – Tak jak ty na mnie? – Splata palce z moimi. – Czy tracą oddech za każdym razem, gdy mnie widzą? – Przyciska wargi do mojej skroni i zaciąga się moim zapachem. – Czy mają ochotę zamknąć mnie w szklanym pudełku, żeby nikt ani nic nie mogło mnie skrzywdzić? Oddech więźnie mi w gardle. Jesse wzdycha ciężko, unoszę się i opadam w rytmie jego oddechów. – Czy myślą, że ich życie się skończy, jeśli odejdę? – kończy cicho. Oczy zachodzą mi łzami, z trudem łapię oddech. To mocne stwierdzenia, tym bardziej że znamy się dopiero miesiąc. Ten mężczyzna był nieustępliwy, a teraz jestem mu za to wdzięczna. Jego interesy i problemy z alkoholem są teraz nieistotne. To wciąż Jesse i wciąż należy do mnie. Odwracam się na brzuch i przesuwam w górę jego torsu, aż nasze oczy znajdą się na tym samym poziomie. – Miałam powiedzieć to samo – mówię miękko. Chcę, żeby wiedział, że nie tylko on w tym związku jest niewiarygodnie zaborczy i opiekuńczy. To istne

szaleństwo. Ten wielki, dominujący mężczyzna całkowicie mną zawładnął, poddaję mu się bez zadawania pytań i bez wahania. Władza, jaką mu dałam, może mnie zniszczyć. Jest dla mnie tak samo ważny, jak ja dla niego. Tak po prostu. – Tak bardzo cię kocham – mówię stanowczo. – Musisz mi obiecać, że nigdy mnie nie opuścisz. Jesse parska. – Skarbie, jesteś na mnie skazana. – To dobrze, pocałuj mnie. Rozchyla zapraszająco wargi i przyciska je do moich ust. Smakuję żar jego miętowego oddechu, nasze języki splatają się ze sobą. Jesse przesuwa dłońmi w dół i w górę moich mokrych pleców. – Wiem, że z chęcią zostałabyś tutaj całą noc, ale musimy się zbierać. – Oplata dłońmi moją pupę i podnosi mnie w górę, żeby mieć dostęp do mojej szyi. Zostańmy – upieram się nierozsądnie. Zsuwam się w dół, ocierając się kroczem o jego członek. Jesse wciąga gwałtownie powietrze. – Musisz mnie wypuścić, bo jeśli tu zostanę, nigdzie nie pojedziemy. – Całuje mnie niecierpliwie i popycha w górę, tak że siadam przed nim na piętach. – Więc zostań – mówię nadąsana, napierając na niego całym ciałem, zarzucam mu ręce na szyję, i siadam na nim. Próbuje mnie powstrzymać, ale bez przekonania. – Chcę zostawić swój ślad – oznajmiam z uśmiechem i przysysam się do jego klatki piersiowej. Jesse z jękiem odchyla się do tyłu. – Avo, spóźnimy się – mówi, ale głos ma spokojny. Zaciskam zęby i ssę. – Cholera, nie potrafię ci odmówić – jęczy i unosi mnie, żeby przybrać dogodną pozycję. Wzdychamy jednocześnie, gdy pozwala mi opaść. Zaciskam mocniej zęby i zaczynam poruszać się powoli w górę i w dół. Jesse łapie mnie w talii, unosi i opuszcza w narzuconym przeze mnie tempie. – Chcę zobaczyć twoją twarz – żąda. Całuję ugryzione miejsce i unoszę głowę. – Tak lepiej – mówi z uśmiechem. Odgarniam mu mokre włosy z czoła i splatam palce z tyłu jego głowy. Poruszamy się w jednym rytmie, wpatrując się sobie w oczy. Żar w moim podbrzuszu tli się łagodnie, dopóki Jesse nie wyrzuca w górę bioder, aż muszę się złapać brzegów wanny. Wydymam policzki, a on spogląda na mnie kpiąco i powtarza ten sam ruch. – Jeszcze raz – żądam impulsywnie, czując nadciągający orgazm, Z krzykiem odrzucam głowę do tyłu, gdy spełnia polecenie. Odrywa jedną dłoń od mojej talii i kładzie mi ją na szyi. – Jeszcze? – pyta niskim, chrapliwym głosem. Głowa opada mi w dół.

– Tak – udaje mi się wysapać, zanim znów podrzuci biodrami. Zamykam oczy. – Otwórz, skarbie – ostrzega łagodnie, przesuwając dłonią po moim mostku i brzuchu. Otwieram oczy i widzę, że zaciska zęby, mięśnie szyi ma napięte jak postronki. Znów unosi mnie i ściąga w dół, jednocześnie napierając biodrami. Krzyczę, walcząc z odruchową chęcią zamknięcia oczu. – Dobrze ci? – pyta, nagradzając mnie kolejnym podrzutem bioder. – Tak! – Zaciskam palce na brzegu wanny tak mocno, że bieleją mi knykcie. – Zaczekaj na mnie, Avo. Nie jestem gotowy. Koncentruję się na powstrzymaniu nadchodzącego orgazmu. Jego miarowe, kontrolowane ruchy wcale mi w tym nie pomagają. Odrzuca głowę do tyłu, ale wciąż Wpatruje mi się w oczy, unosi mnie, ściąga w dół i mocno napiera biodrami, raz po raz. Oboje jęczymy, moja głowa robi się coraz cięższa. Mam ochotę odrzucić ją w tył i dać się ponieść, ale muszę czekać na jego zgodę. Nie wiem, jak długo jeszcze dam radę. – Grzeczna dziewczynka – chwali mnie, łapie mocniej w talii i przyciska do swoich bioder. – Czujesz, Avo? – Zaraz dojdziesz – sapię, czując, jak jego członek nabrzmiewa. Uśmiecha się. – Poskub sutki. Puszczam brzeg wanny i pod jego uważnym spojrzeniem wydłużam sutki palcami, tak że twardnieją jeszcze bardziej. – Mocniej, Avo – żąda, po raz kolejny wyrzucając biodra W górę. Nadziewam się na niego z krzykiem, przeszywają mnie igiełki bólu. – Mocniej! – krzyczy Jesse, wbijając mi kciuki w talię. – Jesse! – Jeszcze nie, skarbie. Jeszcze nie. Zapanuj nad tym. Z trudem przełykam ślinę, każdy mięsień w moim ciele sztywnieje. Nie wiem, jak on to robi. Widzę napięcie rysujące się na jego twarzy, zaciśniętą szczękę, czuję to w jego pulsującym członku. To wręcz niewiarygodne, że potrafi się do tego stopnia kontrolować. Pędzę ku oszałamiającemu orgazmowi, napięcie w sutkach staje się coraz silniejsze. Jesse zsuwa dłoń na wnętrze mojego uda i muska lekko moją szparkę. Gdy unosi i opuszcza biodra, jego palce pocierają ją w rytmie jego niespiesznych pchnięć– Potrząsam głową z rozpaczą, – Jesse, proszę! – Chcesz dojść? – Tak! Przyciska kciuk do czubka łechtaczki. – Teraz – rozkazuje, wyrzucając biodra w górę, a ja, oszalała z rozkoszy,

eksploduję z krzykiem, który rozchodzi się echem po łazience. Z głośnym przekleństwem unosi mnie i nadziewa na siebie, raz za razem. Zszokowana tymi karzącymi ciosami, krzyczę i opadam na jego tors, dygocząc niepohamowanie. Czuję, że unosi moje zwiotczałe ciało i ściąga je z powrotem w dół. Wbija się we mnie i przywiera do mnie, jego potężne uda wydają się szorstkie w kontakcie z moim bezwładnym ciałem, – O Jezu! – Wypuszcza głośno powietrze, rozchlapując wodę. – Avo, jutro ja przykuję ciebie do łóżka – dyszy. – Pocałuj mnie. Dźwigam głowę do góry i odnajduję jego usta, Jesse wykonuje biodrami koliste ruchy, wyciskając z nas ostatnie krople rozkoszy. Mogłabym teraz zasnąć na jego mokrej piersi. – Zabierz mnie do łóżka – mamroczę. – Nie słucham cię – odpowiada surowo. Przyciskam mu dłonie do policzków, żeby go unieruchomić, i całuję namiętnie w rozpaczliwej próbie przekonania go, żebyśmy zostali w domu. – Chcę się z tobą kochać – szepczę, przesuwając dłonie, żeby złapać go za włosy. Chcę tu zostać, ale wiem, że nie mam najmniejszych szans, żeby postawić na swoim. – Skarbie, przestań. Nie cierpię ci odmawiać. Schodź. – Odpycha mnie, wyślizguje się ze mnie i wstaje. Mruczę coś pod nosem, nadąsana. Nie cierpi mi odmawiać? Jasne, ale tylko wtedy, gdy ofiarowuję mu swoje ciało. – Nie upinaj dziś włosów do góry – mówi, biorąc ręcznik do ręki. Wychodzę z wanny i włączam prysznic. – Możliwe, że będę chciała je upiąć – odpowiadam, wchodzę pod wodę i zaczynam myć głowę. Tak się składa, że miałam zamiar je rozpuścić, ale sprzeciwiam mu się dla zasady. Piszczę, gdy wymierza mi siarczystego klapsa. Szybko zmywam szampon i otwieram oczy. Mam przed sobą skrzywionego, bardzo niezadowolonego mężczyznę. – Cicho bądź. – To ten jego ton budzi we mnie instynktowny sprzeciw. – Rozpuścisz włosy. – Muska wargami moje usta. – Prawda? – Prawda. – Wiem. – Wychodzi spod prysznica. – Wyszykuj się tutaj, ja pójdę do innego pokoju. – Tylko nie kremowego! – wołam w panice. – Nie wchodź do kremowego pokoju! – Wrzuć na luz, moja droga. Odprowadzam wzrokiem jego wilgotne plecy, gdy zostawia mnie w łazience.

Rozdział 6 Stoję przed ogromnym lustrem z żołądkiem zwiniętym w supeł. Wysuszone włosy ułożyłam w lśniące fale, zrobiłam delikatny makijaż i mam na sobie suknię. Czuję się w niej niesamowicie, ale jestem kłębkiem nerwów. Nie wiem, czy powodem jest miejsce, w które idziemy, czy może niedorzeczne obawy, że Jessemu nie spodoba się mój strój. Odwracam się do lustra, żeby zobaczyć głęboki dekolt na plecach, który wydaje się odsłaniać więcej niż w sklepie. Czy Jesse wpadnie w szał? Prawie dostał ataku serca na widok wydekoltowanej letniej sukienki. Zdmuchuję włosy z twarzy, wkładam proste złote kolczyki – koronka nie pozwala na bardziej wyszukaną biżuterię – i przekładam błyszczyk, puder oraz telefon do kopertówki. Rozlega się pukanie do drzwi, serce podchodzi mi do gardła. – Ava? Skarbie, musimy już iść – mówi przez drzwi. Nie próbuje wejść do środka i ten drobny gest, w połączeniu z cichym, niepewnym tonem jego głosu, podpowiada mi, że on też jest zdenerwowany. Dlaczego? Normalnie wparowałby do sypialni bez pukania i czułych słówek. – Dwie minuty – wołam wysokim, drżącym głosem. Spryskuję się moim ulubionym zapachem Calvina Kleina. Nie słyszę groźnego pomruku ani zniecierpliwionego głosu domagającego się, żebym wzięła dupę w troki. Daje mi czas, żebym wzięła się w garść. Robię kilka uspokajających oddechów, biorę kopertówkę do ręki i ściągam łopatki. To na nic. Zżerają mnie nerwy. Będę musiała stawić czoło wszystkim członkom klubu. Kobiety z Rezydencji dały mi jasno do zrozumienia, że nie jestem tam mile widziana i nie sądzę, żeby zmieniły zdanie tylko dlatego, że mam na sobie suknię od projektanta albo że jestem dziewczyną Jessego. Biorę głęboki oddech i podnoszę dół sukni, żeby zerknąć z zachwytem na nowe szpilki. Wychodzę z sypialni i staję na szczycie schodów. Widzę z góry cały salon, zewsząd dobiegają niskie, hipnotyzujące dźwięki Nights in w lute satin Moody Bluesa. Uśmiecham się w duchu. A potem zauważam Jessego. Zastygam na najwyższym stopniu, z trudem łapiąc oddech. Czuję się tak, jak gdybym znów zobaczyła go po raz pierwszy w życiu. W czarnym garniturze, śnieżnobiałej koszuli i czarnej muszce wygląda olśniewająco. Jest świeżo ogolony, włosy zaczesał na bok i utrwalił woskiem. O Boże, dziś wieczór będę musiała zawalczyć o swoje. Jeszcze mnie nie zauważył. Przechadza się powoli tam i z powrotem, z rękami w kieszeniach, wpatrzony we własne stopy. Jest zdenerwowany. Mój

pewny siebie, dominujący eksplayboy jest zdenerwowany. Obserwuję w milczeniu, jak siada, splata dłonie, kręci kciukami młynka, a potem wstaje i znów zaczyna się przechadzać. Uśmiecham się pod nosem, a on, jak gdyby wyczuł moją obecność, podnosi głowę, tak że mogę podziwiać go w pełnej krasie. Oddech więźnie mi w gardle, przytrzymuję się poręczy schodów. Jego źrenice rozszerzają się lekko. – O Jezu – szepcze, a ja przestępuję nerwowo z nogi na nogę. Nasze spojrzenia spotykają się, Jesse rusza powoli w stronę schodów. Chcę zejść na dół, ale moje głupie nogi jakby wrosły w ziemię i żadne zachęty nie są w stanie ruszyć ich z miejsca. Chyba będzie musiał mnie znieść. Jesse rusza po schodach, przez cały czas patrząc mi w oczy, a gdy staje przede mną, wyciąga do mnie rękę' z lekkim uśmiechem. Biorę głęboki oddech, unoszę jedną ręką suknię, a drugą podaję jemu i pozwalam, żeby sprowadził mnie na dół. Teraz, gdy mnie podtrzymuje, moje nogi wydają się bardziej stabilne. Na dole Jesse zatrzymuje się, odwraca i omiata wzrokiem ; moje okryte koronką ciało. Powoli obchodzi mnie dookoła, ) a ja zaciskam powieki, modląc się w duchu, żeby wybór odważnego dekoltu na plecach nie okazał się karygodnym błędem. Słyszę, jak wciąga gwałtownie powietrze, a potem jego ciepłe opuszki dotykają mojego karku. Przesuwa nimi leniwie w dół kręgosłupa, przyprawiając mnie o gęsią skórkę. Chwilę potem czuję na skórze charakterystyczny żar jego ust, gdy całuje mnie w sam środek pleców. Rozluźniam się pod ciepłą pieszczotą jego warg. Powoli kończy okrążenie, staje przede mną i spogląda j mi w oczy. – Nie mogę złapać tchu – mruczy, otacza mnie ręką w pasie i przyciąga do siebie. Całuje mnie czule, jak gdybym stała się równie delikatna jak spowijająca mnie koronka. Całe zdenerwowanie przeszło mi jak ręką odjął. Teraz j martwią mnie już tylko rzesze kobiet, które będą mu się rzucać do stóp. Przerywa pocałunek i napiera biodrami na moje podbrzusze, wyraźnie czuję przez materiał jego potężną erekcję. Chyba nie każe mi się rozbierać, w każdym razie nie teraz? – Twoja sukienka naprawdę mi się podoba – mówi z lekkim uśmiechem. – Tej nie przymierzałaś. Zapamiętałbym ją. – Omiata suknię spojrzeniem pełnym podziwu. – Zawsze w koronkach – powtarzam jego słowa, a on j znów zagląda mi w oczy. – Wybrałaś tę suknię dla mnie? Przytakuję, a Jesse robi krok w tył i chowa ręce do kieszeni. Zagryza dolną wargę, trybiki kręcą się jak szalone, gdy kiwa głową z aprobatą. Potem znów spogląda mi w oczy. – Tak jak ja wybrałem dla ciebie to? – Wyciąga rękę /. kieszeni, z jego palca zwisa delikatny, platynowy łańcuszek.

Prawie dławię się własnym językiem. Widziałam ten naszyjnik w szklanej gablocie, gdy dziś rano przechodziłyśmy z Zoe przez dział z biżuterią. Pokazała mi go i natychmiast innie oczarował. Na końcu delikatnych, platynowych splotów wisiał spory, kwadratowy diament. Prawie dostałam zawału na widok małej karteczki z ceną. Patrzę mu w oczy. – Jesse, ten naszyjnik kosztował sześćdziesiąt kawałków! – wybucham. Nie ma mowy o pomyłce. Liczyłam zera kilka razy. Nagle robi mi się gorąco, wodzę wzrokiem od Jessego do diamentu zwisającego wciąż z jego palca, Jesse uśmiecha się, staje za moimi plecami i przerzuca mi włosy przez ramię. Serce podskakuje mi w piersi, gdy przekłada mi naszyjnik nad głową, tak że brylant opiera się na moim mostku. Jest Laki ciężki. Zaczynam się trząść. Muskając lekko plecy, Jesse zapina naszyjnik, a potem zsuwa dłonie na moje barki i całuje mnie w kark. – Podoba ci się? – szepcze mi do ucha. – Wiesz, że tak, ale... – Podnoszę rękę i dotykam diamentu. Natychmiast nachodzi mnie chęć, żeby zetrzeć z niego odciski palców aksamitną szmatką. – Zoe ci powiedziała? – Robi mi się niedobrze. Wiem, że odpowiada m sprzedaż, ale powiedzieć Jessemu, że zachwyciłam się obscenicznie drogim diamentowym naszyjnikiem, to już lekka przesada. Sześćdziesiąt patyków? A niech to. – Nie, to ja poprosiłem Zoe, żeby ci go pokazała, – Obraca mnie przodem do siebie i przesuwa palcami po naszyjniku. – Jesteś szalenie piękna. – Delikatnie całuje mnie w usta. On ją o to poprosił? Śmieję się nerwowo. – Mówisz o mnie czy o tej błyskotce? – Liczysz się tylko ty – mówi, unosząc brew. – Teraz i zawsze. Poważnieję. – Jesse, a jeśli go zgubię, jeśli... – Jesse ucisza mnie pocałunkiem. – Avo, zamknij buzię. – Przekłada mi włosy z powrotem na plecy. – Jest ubezpieczony i dostałaś go ode mnie w prezencie. Jeśli nie będziesz go nosić, będę szalenie zły. Zrozumiano? Ton jego głosu mówi mi, że sprzeciw jest bezcelowy, ale jestem kompletnie oszołomiona i denerwuję się jeszcze bardziej niż przedtem. Oddycham głęboko i kładę mu dłonie na piersi. – Naprawdę nie wiem, co powiedzieć. – Głos lekko mi drży, trzęsę się na całym ciele. – Na przykład, że bardzo ci się podoba. – Kąciki jego ust unoszą się leciutko. – Mogłabyś podziękować. – Bardzo mi się podoba. Dziękuję. – Całuję go.

– Nie ma za co, skarbie. Choć nie jest tak piękny, jak ty. Nic nie jest równie piękne. – Zdejmuje moje dłonie z piersi. – Zrobiłem, co do mnie należało. Chodź, przez ciebie twój bóg jest spóźniony. – Prowadzi mnie do drzwi frontowych, wyłącza muzykę, bierze klucze i idzie do windy. Zauważam, że szyba została naprawiona. Drzwi otwierają się, Jesse wbija kod i odsuwa się. Zerka na mnie i mruga. – Jesteś szalenie przystojny – mówię tęsknie i przeciągam kciukiem po jego dolnej wardze, żeby zetrzeć z niej resztki mojej szminki. – I cały mój. Łapie mnie za rękę i całuje w koniuszek palca. – Wyłącznie twój, skarbie. Gdy przechodzimy przez hol Lusso, Clive patrzy się na nas z lekko rozdziawionymi ustami. Jesse obejmuje mnie ciasno ramieniem i wiem, że będzie taki zaborczy przez cały wieczór, co nawet mi odpowiada, bo mam zamiar spędzić całe przyjęcie u jego boku. Pomaga mi wsiąść do astona martina i już pędzimy do Rezydencji. Przeze mnie spóźni się na własne przyjęcie, ale wydaje się tym nie przejmować. Od czasu do czasu zerka na mnie i uśmiecha się półgębkiem, gdy przyłapuję go na tym. Opieram dłoń na jego jędrnym udzie i rozluźniam się, gdy przykrywa moją dłoń swoją i ściska ją dla dodania mi otuchy. Jestem w nim taka zakochana i ku swemu zaskoczeniu po raz pierwszy myślę z radością o nadchodzącym wieczorze. Rozrywkowy Jesse zamierza się dziś dobrze bawić i właśnie w takich ulotnych chwilach dostrzegam wyluzowaną stronę jego charakteru, o której wszyscy mi opowiadają. Jest jednak boleśnie oczywiste, że zachowuje się tak tylko wtedy, gdy wszystko idzie po jego myśli, kiedy robię, co mi każe, a on dostaje to, czego chce. Ale jestem najszczęśliwsza, najbardziej zadowolona, kiedy jest właśnie tuki. W Siódmym Niebie Jessego czuję się jak w swoim żywiole. Kiedy dojeżdżamy na miejsce, nie jestem wcale zaskoczona widokiem Johna na schodach Rezydencji. Jesse pomaga mi wysiąść z samochodu i prowadzi mnie do wejścia, gdzie John właśnie udziela ostatnich wskazówek kilkunastu parkingowym. Jesse rzuca mu kluczyki do samochodu, a John oddaje je jednemu z mężczyzn z surowym zaleceniem, żeby nie przestawiał astona marina, chyba że będzie to absolutnie konieczne. Unoszę rękę na powitanie, a John uśmiecha się do mnie i szeroko, błyskając złotym zębem. Jak zwykle ma na sobie czarny garnitur, ale zamiast czarnej koszuli włożył białą z czarną muszką. Okulary tkwią na swoim miejscu, a on sam jak zwykle emanuje spokojem. – Tu jesteś! – Spanikowany głos Sarah to pierwsza rzecz, juką słyszymy po wejściu do Rezydencji. Sunie ku nam drobnymi kroczkami, skrępowana obcisłą suknią z czerwonej satyny, która przypomina drugą skórę. Musiała się w nią

wbijać. Jeśli wcześniej miałam jakiekolwiek wątpliwości co do jej piersi, teraz zostały całkowicie rozwiane. Choć jej suknia nie ma ramiączek, sterczą dumnie do góry i gdyby trochę pochyliła głowę, mogłaby je pocałować. Zatrzymuje się przed Jessem i mierzy mnie wzrokiem. Jej spojrzenie zatrzymuje się na mojej szyi, co nie jest specjalnie zaskakujące, bo naszyjnika trudno nie zauważyć. Ale to nie jego piękno ją olśniło. Mowy nie ma. Zastanawia się, od kogo go dostałam, i sądząc po grymasie, który wykrzywia jej ostrzykaną botoksem twarz, już się tego domyśliła. Instynktownie zaciskam diament w dłoni, jak gdybym chciała go ukryć przed jej wzrokiem. Spogląda na mnie z zazdrością, a potem omiata wzrokiem moje opięte koronką ciało. Ściągam łopatki i uśmiecham się słodko. – Już jestem – burczy Jesse, ciągnąc mnie za sobą. Wchodzimy do baru, gdzie Mario wydaje instrukcje pracownikom. Bar jest trzykrotnie większy niż zwykle, bo drzwi między nim a restauracją zostały otwarte, a pomiędzy pomieszczeniami rozstawione wysokie barowe stoły i stołki. – Siadaj. – Jesse sadza mnie przy kontuarze, przywołuje Mario, po czym siada obok mnie. Sarah wskazuje arkusz, który trzyma w ręku. – Możemy to przejrzeć... – Sarah, daj mi chwilę – przerywa jej Jesse, nie odrywając ode mnie oczu. Mam ochotę go pocałować. – Na co masz ochotę? Czuję chłód bijący od Sarah, gdy stoi jak głupia i czeka, aż Jesse zwróci na nią uwagę. Podjęcie decyzji może zająć mi trochę czasu. Czy mogę pić alkohol? Jesse powiedział, że mogę, kiedy on jest w pobliżu. Pojawia się Mario, który wygląda bardzo szykownie w białej kamizelce i muszce, z włosami zaczesanymi na bok i starannie przystrzyżonymi wąsami. Uśmiecha się promiennie, a ja przypominam sobie smakowity koktajl, który przygotował dla mnie w południe. – Poproszę magiczną miksturę Mario – uśmiecham się szeroko. Mario śmieje się głośno. – Tak! – woła i zaczyna krzątać się za barem. – A dla pana, panie Ward? – Poproszę wodę, Mario – odpowiada Jesse, nachylając się ku mnie, żeby mnie pocałować. Czuję na sobie świdrujący wzrok Sarah, więc oczywiście pozwalam mu zrobić t o, na co ma ochotę. Nie żeby obecność Sarah była do tego konieczna. Ten mężczyzna robi to, na co ma ochotę, zawsze i wszędzie. – Dla mnie dżin, Mario – rzuca Sarah i prycha, gdy Jesse nie przestaje mnie całować. On naprawdę ma ją w nosie, co bardzo mnie cieszy. Nie jest dla mnie żadnym zagrożeniem. – Jesse, chciałabym porozmawiać z tobą w twoim gabinecie – nalega Sarah. Z gardła Jessego wyrywa się groźny pomruk, a ja zachęcam go w duchu, żeby dał jej nauczkę.

– Sarah, proszę! – zgrzyta zębami Jesse, wstając. – Skarbie, chcesz tu zostać, czy wolisz pójść ze mną? Nie patrzę na Sarah, ale wiem, że właśnie przewróciła oczami, i choć miałabym ochotę wkurzyć ją jeszcze bardziej, chętnie zostanę tu z Mario, żeby wypić jego magiczną miksturę. – Zostanę tutaj. Idź sam. Jesse bierze swoją wodę i całuje mnie w czoło. – Zaraz wrócę. – Odchodzi szybkim krokiem i Sarah, żeby za nim nadążyć, jest zmuszona prawie biec na swoich dwudziestocentymetrowych obcasach. Ale najpierw nachyla się nade mną i z warknięciem bierze swój dżin z kontuaru. Olewam ją i odbieram swojego drinka od Mario. – Dziękuję, Mario. – Odwzajemniam jego uśmiech i upijam łyk, wzdychając z wdzięcznością. – Panno Avo, czy będzie nietaktem, jeśli powiem, że dziś wieczór wygląda pani wyjątkowo pięknie? – Uśmiecha się z sympatią, a ja rumienią się lekko. – Mario, czy będzie nietaktem, jeśli powiem, że wyglądasz dziś piekielnie przystojnie? – pytam, unosząc szklankę w toaście za zdrowie tego niskiego Włocha, którego zdążyłam już tak polubić. Mario wybucha śmiechem i klepie dłonią w kontuar. Jego wzrok pada na diament wiszący na mojej szyi. Spogląda na mnie spod uniesionej brew. – Bardzo panią kocha, prawda? Zawstydzona, wzruszam ramionami. Nagle czuję się nieswojo w towarzystwie tego sympatycznego Włocha. Nie chcę, żeby wszyscy doszli do podobnych wniosków jak Sarah. – To tylko naszyjnik, Mario. – Naszyjnik za sześćdziesiąt tysięcy funtów, ale nikt nie musi o tym wiedzieć. Znów go dotykam. Co chwilę upewniam się, że jest na swoim miejscu, choć przecież doskonale czuję jego ciężar. – Widzę, że ty też bardzo kochasz pana Warda. – Mario uśmiecha się i dolewa mi koktajlu. – Bardzo mnie to cieszy. Rozlega się brzęk tłuczonego szkła i Mario odchodzi, wymachując rękami i krzycząc po włosku. Siedzę zadowolona przy barze i obserwuję obsługę przygotowującą wszystko do wieczornej uroczystości. Nalewają szampana do kieliszków, polerują kontuar, a Mario wydaje pracownikom polecenia. Niski Włoch jest perfekcjonistą. Wielkie pomieszczenie prezentuje się doskonale, zadbano o najdrobniejsze szczegóły. Wiszące nisko żyrandole migoczą lekko, dając miękkie, brzoskwiniowe światło. Na myśl natychmiast przychodzą mi słowa „zmysłowe” i „pobudzające”, słowa, które gdzieś już kiedyś słyszałam. Pojawia się Pete z tacą pełną kanapeczek. – Avo, wyglądasz wspaniale. – Podsuwa mi tacę. – Może się poczęstujesz? Wdycham cudowny zapach wędzonego łososia.

– Och, Pete – kładę dłoń na brzuchu. – Jestem taka najedzona. – Nie mam pojęcia, jak zmieszczę trzydaniową kolację. Szwy sukni raczej tego nie wytrzymają. – Avo, prawie nic nie zjadłaś na lunch. – Obrzuca mnie spojrzeniem pełnym dezaprobaty i rusza dalej. – Baw się dobrze. – Ty też, Pete – odpowiadam i natychmiast robi mi się głupio, że życzyłam udanej zabawy pracownikowi Jessego, którego czeka dziś ciężki wieczór. Ale ma rację. Nie dokończyłam lunchu, bo obecność Sarah odebrała mi apetyt i pewnie teraz też nie jestem głodna z tego samego powodu. Odwracam się przodem do kontuaru i widzę, że moja szklanka jest znów pełna. Odszukuję wzrokiem Maria, który przestawia stołki po przeciwnej stronie baru. Łowi moje spojrzenie i uśmiecha się zuchwale. Podnoszę szklankę i marszczę brwi. Mario dalej przestawia stołki, jak gdyby nigdy nic. Muszę uważać. Zdążyłam już wypić dwie szklanki tej magicznej mikstury, a nie mam pojęcia, co w niej jest. Nie mogę się zataczać, kiedy pojawią się goście. – Ava! Zeskakuję ze stołka na dźwięk podnieconego okrzyku Kate. – O rany! – Zatrzymuje się przede mną jak wryta, oczy wychodzą jej z orbit. – Jasny gwint! – Wiem – mruczę. – Jestem nim przerażona. Powinien leżeć w sejfie. – Znów dotykam ręką diamentu, ale Kate odpycha ją, żeby samemu go pomacać. – Wow! Niezłe cacuszko. – Wypuszcza diament z palców i odsuwa się, żeby mi się przyjrzeć. – Ale się odstawiłaś! Ktoś cię dzisiaj solidnie rozpieszczał. Wybucham śmiechem. „Rozpieszczał” to mało powiedziane. – A ty? – Łapię ją za ręce i rozkładam je na boki. – Piękna sukienka. – Obracam Kate dookoła. Jak zwykle wygląda fantastycznie w długiej zielonej sukni. Płomiennorude loki upięło wysoko na głowie. – Masz ochotę na drinka? Musisz tego spróbować – unoszę moją szklankę. – Siadaj. Gdzie Sam? Kate siada obok mnie i przewraca oczami. – Nie pozwolił nikomu zaparkować swojego samochodu. Uważa parkingowych za kretynów, którzy nie są w stanie ujarzmić mocy carrery. – Wybucha śmiechem. – Gdzie Jesse? Uśmiech znika mi z twarzy. – Sarah gdzieś go zaciągnęła. – Zerkam na zegar, nie ma go już ponad godzinę. – Tak czy siak, zauważyłam pewną carrerę, z pewnym rudzielcem w środku, podjeżdżającą wczoraj wieczór pod Rezydencję – mówię spokojnie, popijając drinka i obserwując jej reakcję znad brzegu szklanki. Moja płomiennoruda przyjaciółka posyła mi mordercze spojrzenie. – Tak, Avo. Już o tym wspominałaś – mówi wyniośle. – Poproszę tego drinka.

Kręcę głową, ale nie naciskam. – Mario? – wołam, a Włoch macha do mnie i podchodzi. – To moja przyjaciółka Kate. Kate, to Mario. – Zdążyliśmy się już poznać – Kate uśmiecha się do Mario. – Jak się dziś miewasz, Kate? – Mario obdarza ją swoim uroczym, ciepłym uśmiechem. – Będę się mieć jeszcze lepiej, jeśli przygotujesz dla mnie taki koktajl – Wskazuje moją szklankę, a Mario śmieje się i idzie po szklany dzbanek pełny magicznej mikstury. No jasne, że się spotkali. Ale ile razy? Mario wraca z dzbankiem, a ja zakrywam moją szklankę dłonią i rzucam mu na żarty ostrzegawcze spojrzenie. Wzrusza ramionami, mamrocząc pod nosem coś po włosku i powstrzymując uśmiech. Najwyraźniej udaje, że jest urażony. – Ktoś się ze mną przywita? Obie się odwracamy. Przy wejściu do baru, na szeroko rozstawionych nogach i z rozpostartymi ramionami, stoi Sam. Wygląda wyjątkowo szykownie w porównaniu ze swoim zwykłym wydaniem w workowatych dżinsach i T-shircie. Wygładza marynarkę, podchodzi tanecznym krokiem do kontuaru i zamawia głośno butelkę piwa. Jest ubrany elegancko, ale jego falująca czupryna jest zmierzwiona, a na twarzy jak zawsze gości zuchwały uśmiech i dołeczki. – Drogie panie! Wyglądacie wspaniale w ten przemiły wieczór. – Daje mi buziaka w policzek, a potem całuje namiętnie Kate. Ta odpycha go ze śmiechem. – Gdzie mój kumpel? – pyta, rozglądając się po barze. Mam ochotę wyprowadzić go z błędu i poinformować, że Jesse jest mój, ale obawiam się, że byłoby to nieuprzejme. – Jest w swoim gabinecie – odpowiadam, upijając kolejny łyk drinka. Mam trochę za szybkie tempo, ale ten koktajl jest przepyszny i wchodzi aż miło. Godzinę później w barze nie ma gdzie szpilki wcisnąć, a Jessego wciąż nie widać. W tle przygrywa jazzowa orkiestra, wszędzie słychać gwar ożywionych rozmów. Wszyscy mężczyźni mają na sobie eleganckie garnitury lub smokingi, a kobiety oszałamiające kreacje. Zdaję sobie sprawę, że wiele osób rozmawia o mnie, zwłaszcza kobiety, które nieudolnie próbują ukryć swoje zainteresowanie. Najgorsze jest to, że ciekawość wciąż każe mi się zastanawiać, z iloma z nich Jesse się przespał. To przygnębiająca myśl, od której już chyba nigdy się nie uwolnię. Sączę powoli trzecią szklankę magicznej mikstury. Pojawił się Drew, który jest jak zwykle elegancko i starannie ubrany. Oddycham głęboko i rozluźniam się, gdy ktoś kładzie dwie wielkie dłonie na moich biodrach, w nozdrza uderza mnie cudowny, miętowy zapach. Jesse opiera brodę na moim ramieniu.

– Zaniedbałem cię. Wykręcam szyję do tyłu. – To prawda. Gdzie się podziewałeś? – Nie mogłem przejść spokojnie dwóch metrów, bo co chwilę ktoś coś ode mnie chciał. Ale teraz jestem już do twojej dyspozycji, obiecuję. – Przyciska się do moich pleców i nachyla do przodu, żeby uścisnąć dłonie chłopaków, po czym nadstawia Kate policzek do pocałunku. Mogę się założyć, że wszystkie te osoby, których nie mógł spokojnie wyminąć, były kobietami. – Wszyscy dobrze się bawią? – pyta, kiwając na Mario na znak, że prosi o wodę. – Będziemy się dobrze bawić po kolacji – wyszczerza zęby Sam i stuka się butelką z Drew. – Dziesiąta trzydzieści – mówi stanowczo Jesse. Ściąga mnie ze stołka, siada na nim i sadza mnie sobie na kolanach, po czym zanurza twarz w mojej szyi. Sam i Drew wymieniają zniesmaczone spojrzenia, a Kate odwraca wzrok, co tylko wzmaga moją podejrzliwość i niepokój. – Mam ochotę położyć cię na kontuarze i powoli zedrzeć z ciebie wszystkie te koronki – szepcze mi do ucha, przyciskając krocze do mojej pupy. Sztywnieję, błagając go w duchu, żeby się zamknął, bo zaraz sama się na niego rzucę. – Co masz pod tą sukienką? – Jeszcze więcej koronek – mówię cicho, uśmiechając się pod nosem, a on jęczy mi do ucha. – Cholera, dobijasz mnie. – Przygryza płatek ucha, a mnie przeszywa dreszcz. – Musisz przestać – ostrzegam bez przekonania. Wydostanie mnie z tej sukni i zapakowanie w nią z powrotem zajęłoby mu z tydzień. Pewnie straciłby cierpliwość i zdarł ją ze mnie, a wtedy nie nadawałaby się już do ponownego założenia. – Nigdy. – Wsuwa mi język do ucha, a ja zamykam oczy z westchnieniem. – Hej! – Kate klepie Jessego w ramię. – Wypuść ją! – Właśnie, ograniczasz nasze potrzeby seksualne, a sam pieścisz swoją dziewczynę – skarży się Sam. Jesse spogląda na Sama z wyrzutem. – Więc mnie powstrzymaj. Zamknę interes na trzy spusty i zabiorę ją do domu. – Teraz znęcasz się nad swoimi kumplami – śmieję się, a oni mi wtórują. Jesse wznawia pieszczoty, ale moją uwagę przykuwa kobieta w kremowej sukience stojąca przy wejściu do baru. – Kto to? – pytam. – Kto? – Jesse podnosi głowę, a ja wskazuję kobietę ruchem głowy. Ma około trzydziestu lat, czarne włosy do ramion i ładną buzię. Nie zwróciłabym na nią uwagi, gdyby nie patrzyła prosto na nas i nie była sama. Gdy rusza w naszą stronę, Jesse zastyga pode mną. Sam i Drew milkną, a ja robię się jeszcze

bardziej podejrzliwa. Kim ona jest, u licha? Gdy dociera do naszej grupki, zatrzymuje się ze wzrokiem wbitym w Jessego. Napięcie wiszące w powietrzu jest niemal namacalne. Zerkam na Kate, która wyraźnie spochmurniała. Jesse zestawia mnie na ziemię. – Coral, może przejdziemy do mojego gabinetu? – pyta Jesse, moim zdaniem zbyt miękko i łagodnie. Kobieta kiwa głową i teraz widzę, że ma łzy w oczach. – Chodźmy. – Odwraca się do mnie i uśmiecha przepraszająco, po czym kładzie dłoń na krzyżu kobiety i wyprowadza ją z baru, a ja zastanawiam się, co tu się, do cholery, dzieje, i w myślach każę mu zdjąć rękę z jej pleców. John kiwa mu głową, gdy mijają go przy wejściu do baru, a potem oznajmia wszem wobec, że zaraz zostanie podana kolacja. Robi się zamieszanie, bo wszyscy naraz ruszają do ogrodu zimowego. Mijające mnie kobiety rzucają mi ciekawskie spojrzenia. Nie zwracam na nie uwagi, jestem zbyt zajęta zastanawianiem się, co robią Jesse i tajemnicza nieznajoma. Kate przerywa milczenie. – Kto to był? – pyta, pomagając mi zsiąść ze stołka. Spogląda na Drew i Sama, którzy wzruszają ramionami na znak, że nic nie wiedza, ale ich nagłe skrępowanie mówi mi, że doskonale wiedzą, kim jest Coral. – Nie wiem. Nigdy wcześniej jej nie widziałam – mówię, idąc za tłumem do ogrodu zimowego. – Ale Jesse wydaje się ją znać – dodaję sucho. Odnajdujemy nasz stół i czuję nie wysłowioną ulgę, gdy okazuje się, że siedzę obok Kate, Sama, Drew i Johna. To, że siedzi z nami Sarah, cieszy mnie nieco mniej. Dołącza do nas jeszcze jeden mężczyzna, którego widzę po raz pierwszy. Przedstawia się jako Niles. To typ uroczego chłopca o zmierzwionych włosach, kogoś takiego zupełnie nie spodziewałabym się spotkać w Rezydencji. Ale jak właściwie powinien wyglądać bywalec Rezydencji? Z ogrodu zimowego wyniesiono wszystkie sofy i stoliki, a ich miejsce zajęły okrągłe stoły mieszczące od ośmiu do dziesięciu osób. Próbuję je policzyć, ale przy trzydziestu tracę rachubę. W wystroju sali dominuje czerń i złoto. Zastanawiam się, czy to przypadek. Wszędzie palą się świece, co jeszcze bardziej podkreśla atmosferę zmysłowości. Jesse wymienił zmysłowość w wytycznych dla mojego projektu i wtedy, gdy byłam nieświadoma, czym jest Rezydencja, jego wymaganie wydało mi się dziwne. Teraz nabiera ono sensu. W rogu sali rozłożyła się orkiestra, ale do kolacji przygrywają nam czterej mężczyźni z saksofonami. Krzesło obok mnie jest wciąż puste, dalej siedzi już Sarah. Zgaduję, że to ona odpowiadała za usadzenie gości. Musiała być nieźle wkurzona, gdy musiała mnie posadzić po drugiej stronie Jessego. Gdzie on jest? Kate bierze do ręki wytłaczany woreczek ze złotej satyny i wymachuje nim w powietrzu. To musi być torebka z upominkiem. Decyduję, że nawet do niej

nie zajrzę, i utwierdzam się w tej decyzji, gdy Kate wtyka nos do środka i zamyka torebkę, wytrzeszczając niebieskie oczy. Sam próbuje ją jej wyrwać, ale Kate odpycha jego ręce. Nadąsany Sam bierze do ręki czarny woreczek ułożony przy jego nakryciu. Reaguje równie gwałtownie, ale zamiast się id/, i wić, uśmiecha się szeroko do Kate i tym razem to ona próbuje mu wyrwać upominek. Na przystawkę zostaję podane przegrzebki i na chwilę zapominam o całym świecie. Smakują bosko, w Rezydencji naprawdę potrafią gotować. – Avo, słyszałem, że odpowiadasz za wystrój Lusso – odzywa się Niles. – Wyrazy uznania. – Uśmiecha się i wznosi kieliszek w toaście. – Nie zaszkodziło to mojemu portfolio – odpowiadam niezobowiązująco. – Cóż za skromność. – Niles wybucha śmiechem. – Jest niezła – wtrąca Kate. – Projektuje teraz wnętrza w nowym skrzydle. – Kate wskazuje widelcem sufit, co zupełnie nie przystoi damie. – Rozumiem. Czy tak poznałaś Jessego? – pyta Niles, nieco zaskoczony. – Zgadza się – potwierdzam uprzejmie, ale nie podejmuję tematu. Czuję się nieswojo, opowiadając o swoim związku z Jessem, zwłaszcza w obecności Sarah, która siedzi przy stole z kamienną twarzą. Jego pytanie przypomina mi, to Jessego wciąż nie ma. – Czym się zajmujesz? – pytam, żeby zmienić temat. Niles odkłada widelec i wyciera usta serwetką. – Odpowiadam za dostawy – mówi z lekkim uśmiechem. Udaje mi się powstrzymać przed zadaniem najgłupszego z możliwych pytań. Nie dostarcza przecież do Rezydencji jedzenia i picia. Nie, Niles dostarcza inne istotne towary, niezbędne na wyższych piętrach. Kiwam głową, chcąc zakończyć ten temat. Sarah korzysta z okazji, żeby zapytać, jak udała się jego ostatnia podróż do Amsterdamu. Jestem jej za to wdzięczna, choć szybko przestaję się przysłuchiwać, bo ta konwersacja również zmierza w niepożądanym kierunku. Zerkam na Kate, która z wrednym uśmieszkiem wskazuje Sarah głową i łapie się z pierś. Staram się ukryć uśmiech, ale jej tupet mnie rozbawił. Kate niczym się nie przejmuje. Uwielbiam ją za to. Dopijam szklankę magicznej mikstury, biorę kieliszek białego wina zaproponowany mi przez kelnera, od razu upijam łyk i wybucham śmiechem, gdy Drew dźga widelcem ostatniego przegrzebka, który wyskakuje na środek stołu. Wściekły Drew usiłuje nabić śliskiego mięczaka na widelec, burcząc coś pod nosem, ale w końcu poddaje się i łapie go ręką. Nachmurzony, rzuca go na talerz, po czym zerka na pozostałych biesiadników, którzy – za wyjątkiem Sarah – doskonale się bawią jego kosztem. Drew poddaje się, wstaje i składa nam ukłon, odzyskując dobre maniery. To zabawne przedstawienie zupełnie nie pasuje do sztywnego, wycofanego Drew, jakiego znam. Obsługa sprząta ze stołów przystawki i podaje danie główne: łososia w

bukiecie kolorowych warzyw. Cieszę się, że kolacja jest stosunkowo lekka. Nie dałabym rady zjeść więcej, gdy Sarah siedzi obok mnie. Przez całą kolację nie odezwała się do mnie ani słowem, nie zapytała też, co się stało z Jessem, więc zakładam, że wie. Poleca kelnerowi, żeby zabrał jego nietkniętą przystawkę i wstrzymał się podaniem dania głównego. Gdyby nie było tu Kate, mogłabym stracić panowanie nad sobą. – Nie zaprosiłeś Victorii? – rzuca Kate do Drew, który nie wydaje się ani trochę zaskoczony jej pytaniem. – Nie. Victoria jest urocza, ale to trudny przypadek. – Upija łyk wina i odchyla się na oparcie krzesła. – Dobrze jest tak, jak jest. – Unosi kieliszek i wszyscy, łącznie ze mną, przyłączają się do toastu, choć ja nie jestem do końca zachwycona swoim obecnym położeniem. – Poza tym nie dała się dotknąć przy włączonym świetle. Parskam tak, że prawie opluwam stół winem, a potem wybucham głośnym śmiechem. Kate rzuca we mnie serwetką, którą łapię i wycieram cieknące mi po brodzie wino, nie przestając się śmiać. Drew przygląda się nam z poważną miną, ale w kącikach jego ust błąka się uśmiech. – Do tego, co chciałem zrobić, potrzebne jest zapalone światło. – Przestań – wołam, usiłując pohamować chichotanie. Zerkam na Sarah i napotykam jej wredne spojrzenie. Opieram się morderczej pokusie wciśnięcia jej buźki w talerz z łososiem. Siadam wyprostowana – Sarah również – gdy Jesse i tajemnicza nieznajoma wyłaniają się z korytarza prowadzącego do jego gabinetu. John musiał dostrzec naszą gwałtowną reakcję, bo zrywa się od stołu i rusza w ich stronę. Po krótkiej wymianie zdań olbrzym wyprowadza kobietę z ogrodu zimowego. Jesse rozgląda się po sali, odnajduje moje spojrzenie i rusza w naszą stronę. Po drodze zostaje zatrzymany kilkanaście razy przez różnych gości, ale nie wdaje się z nimi w pogawędki. Z uprzejmym uśmiechem potrząsa dłońmi mężczyzn i nachyla się, by pocałować kobiety w policzek, po czym znów odszukuje mnie wzrokiem. W końcu dociera na miejsce, siada i łapie mnie pod stołem za kolano. Sam wita go radośnie i nalewa mu wody do kieliszka. Kate spogląda na mnie spod zmarszczonych brwi, a Sarah przerywa rozmowę z Nilesem. Jesse odwraca się w moją stronę j patrzy na mnie przepraszająco. – Wybaczysz mi? – Kto to był? – pytam cicho. – Nikt, kim musiałabyś się przejmować. – Wskazuje głową mój talerz. – Jak jedzenie? Nikt, kim musiałabym się przejmować? Jego słowa sprawiają, że przejmuję się jeszcze bardziej. – Pyszne, spróbuj – odpowiadam krótko, rozglądając się za kelnerem, ale mam spóźniony refleks. Wygląda na to, że Sarah już się tym zajęła. Przed

Jessem ląduje łosoś i mój mężczyzna zaczyna pałaszować. Wciąż ściskając moje kolano, kroi i wkłada jedzenie do ust jedną ręką. Kiedy John wraca i kiwa mu głową w swój charakterystyczny sposób, rzucam ochroniarzowi pytające spojrzenie, ale Jesse zauważa to, nachyla się i całuje mnie. Odwzajemniam pocałunek bez większego entuzjazmu. Zdaję sobie sprawę, że znów próbuje odwrócić moją uwagę. Jesse odsuwa się i przygląda mi badawczo. – Masz mi coś do zarzucenia? – A ty coś do ukrycia? – odparowuję. – Hej – zgrzyta przez zęby Jesse, całkiem głośno, zważywszy na bliskość współbiesiadników. – Jak ty się do mnie odzywasz? – pyta z gniewnym grymasem, mocniej ściskając moje kolano. Kręcę głową. – Ciekawe, jak ty byś się zachował, gdyby jakiś tajemniczy nieznajomy odciągnął mnie od ciebie na ponad godzinę. – Patrzę mu prosto w oczy. Sarah uśmiecha się chytrze za jego plecami. Może się odpieprzyć. Nie mam nastroju na jej gierki. Spojrzenie Jessego łagodnieje, przestaje zaciskać zęby, wypuszcza moje kolano i głaszcze zwieńczenie ud. Tężeję. Doskonale wie, co robi. – Avo, proszę, nie mów rzeczy, które doprowadzają mnie do szału. – Jego głos złagodniał, ale wciąż wyczuwam w nim nutkę złości. – Powiedziałem, żebyś się nie martwiła. Koniec tematu. Odwracam się przodem do stołu, ignorując jego gorący dotyk. W środku aż się we mnie gotuje. Zaczynam dorównywać mu zaborczością, ale ta rozmowa nigdzie nas nie zaprowadzi, w każdym razie nie teraz.

Rozdział 7 Kiedy podano już deser i kawę, a mnie od śmiechu z przekomarzań Kate i Sama bolą policzki, John wstaje i oznajmia swoim tubalnym głosem, że wszyscy powinni opuścić salę, aby można ją było przygotować do reszty wieczoru. Jesse podnosi się i pomaga mi wstać, nadskakując mi na każdym kroku, ale ja wciąż się dąsam. Gdy próbuję odejść od stołu, łapie mnie za łokieć i obraca twarzą do siebie. Świdruje mnie zielonym spojrzeniem, wyraźnie niezadowolony. – Będziesz się zachowywać przez cały wieczór jak rozkapryszony bachor, czy mam cię zabrać na górę i zerżnąć, żebyś nabrała rozumu? Z jego głosu bije taka wrogość, że aż się cofam. Jesse patrzy nad moim ramieniem i uśmiecha się do kogoś. Gdy znów spogląda mi w oczy, uśmiech

znika mu z twarzy. Obejmuje mnie, kładzie mi dłoń na pupie, przyciska mnie do swojego krocza i zatacza tymi swoimi przeklętymi biodrami koło, mocno i powoli. Przeklinam swoje zdradzieckie ciało, które natychmiast tężeje. Instynktownie chwytam go za ramiona. Nachyla mi się do ucha. – Czujesz to? – Znów ociera się o mnie. Tym razem z ust wyrywa mi się jęk rozkoszy. Nie chcę się za bardzo napalić, bo nie ma takiej siły, która skłoniłaby mnie, żeby oddać mu się w tym miejscu. Nigdy. – Odpowiedz na pytanie, Avo. – Skubie zębami małżowinę i lekko ciągnie. Zaciskam dłonie na jego barkach. – Czuję – odpowiadam niskim, rwącym się głosem. – To dobrze. Jest twój. Cały twój. – Napiera na mnie jeszcze mocniej. – Więc przestań się dąsać, do cholery. Rozumiemy się? – Tak – szepczę mu w ramię. Wypuszcza mnie z objęć i unosi wyczekująco brwi, a ja kiwam głową, próbując wziąć się w garść. Czy on już zawsze będzie tak na mnie działał? Cała drżę i poważnie zastanawiam się nad złamaniem danego sobie słowa, że nigdy nie będę uprawiać seksu w Rezydencji. Bez żadnego wysiłku mogłabym go zaciągnąć do któregoś z apartamentów na piętrze i pozwolić, by pożarł mnie żywcem. Zerkam nad jego ramieniem i dostrzegam jadowite spojrzenie Sarah. W żałosnej próbie zaznaczenia, do kogo należy ten mężczyzna, znów przywieram do jego piersi i spoglądam na niego przepraszająco. Jesse kiwa głową z aprobatą i pochyla się, by złożyć na moich ustach pocałunek. – Tak lepiej – mówi, a potem obraca mnie i prowadzi do wyjścia. – Z trudem znoszę te wszystkie zachwycone spojrzenia, które przyciągasz – burczy, stanowczym ruchem kładąc mi dłoń na krzyżu. Prycham. – Sam też budzisz duże zainteresowanie – stwierdzam, mijając jakąś atrakcyjną brunetkę, która uśmiecha się do niego promiennie i głaszcze go po ramieniu. – Jesse, jak zwykle wyglądasz bardzo smakowicie. Jestem tak zaskoczona, że parskam śmiechem. Ależ to babsko ma tupet! Najwyraźniej uznała, że pominę milczeniem tę jawną próbę flirtu. Mam już przystanąć i pokazać jej, gdzie jej miejsce, ale Jesse popycha mnie do przodu, uniemożliwiając mi konfrontację z tą bezwstydną zdzirą. – Nataszo, jak zwykle straszna z ciebie flirciara – odpowiada cierpko Jesse, otacza mnie ramieniem i daje mi buziaka. Najwyraźniej wyczuł moją irytację. Brunetka uśmiecha się przebiegle i przygląda mi się spod zmrużonych powiek. Z nią też spał? Zaborczość, którą niedawno w sobie odkryłam, znów dochodzi do głosu. Nie mam wcale ochoty lii przyjeżdżać, skoro za każdym razem

napotykam takie reakcje. Nie żebym jakoś szczególnie chciała tu być, ale to miejsce pracy Jessego. Chciałabym się tu czuć swobodnie, u nie tak, jak gdybym nadepnęła na odcisk tabunom atrakcyjnych kobiet. No właśnie, czy Jesse oferuje członkostwo wyłącznie kobietom, które na skali atrakcyjności plasują się od ósemki w górę? Rezygnacja z pracy z każdą chwilą wydaje mi się coraz bardziej realna. Mam ochotę przylgnąć do Jessego na stałe, żeby przepędzić wszystkie te kobiety. Gdy wchodzimy do baru, stołek, na którym zwykle siedzę, jest zajęty. Mężczyzna, który na nim siedzi, na nasz widok wstaje i unosi szklankę w toaście. Jesse podsadza mnie i zaraz pojawia się przy nas Mario. Pozostałych członków Rezydencji obsługuje ktoś inny. – Na co masz ochotę? – Jesse sadowi się naprzeciw mnie i bierze mnie za rękę. – Na magiczną miksturę? – pyta, unosząc brew. Odwracam się do czekającego Mario. – Poproszę – mówię, a on jak zwykle uśmiecha się sympatycznie, choć wygląda na lekko podenerwowanego. Wcale mnie to nie dziwi, ma tu niezłe urwanie głowy. – Ja poproszę to samo. – Kate dołącza do nas i z sapnięciem opiera się o ramię Jessego. – Padam z nóg! – woła ze zbolałą miną. – Bez kitu. Wysokie obcasy musiał wymyślić jakiś mężczyzna, żeby ułatwić wam, facetom, powalenie nas na ziemię i zaciągnięcie do łóżka. Jesse odrzuca głowę do tyłu i wybucha gromkim śmiechem. W tej samej chwili odnajdują nas Sam i Drew. – Co jest grane? – pyta Sam, przyglądając się rechoczącemu Jessemu. Spogląda na mnie i na Kate, ale obie wzruszamy ramionami, uśmiechając się kpiąco. Kate z uczuciem klepie Jessego w ramię. Udziela mi się jego rozbawienie. Kiedy się tak śmieje, wokół jego roziskrzonych zielonych oczu pojawiają się drobne zmarszczki. Jest taki przystojny. – Przepraszam, co chcieliście zamówić? – pyta, opanowując wesołość, i puszcza do mnie oko. Cała się rozpływam i wysyłam mu telepatyczną wiadomość, żeby zabrał mnie natychmiast do domu. Znów jestem w siódmym niebie. Drew i Sam chcą złożyć zamówienie, ale Mario jest już w połowie drogi do lodówki po ich piwa. Odbieram nasze koktajle i podaję jeden Kate, która daje mi głową jakiś znak. Marszczę brwi, nie rozumiejąc, więc powtarza ten sam ruch, a ja wreszcie załapuję, o co jej chodzi. Nachylam się w stronę Jessego, który przerywa rozmowę z chłopakami i od razu odwraca się w moją stronę. – O co chodzi, skarbie? – Sprawia wrażenie zaniepokojonego. – Nic takiego, idę do łazienki. – Zsuwam się ze stołka i biorę torebkę z baru. – Zaraz wrócę. – Dobrze. – Całuje moją dłoń.

Podchodzę do Kate. – Muszę zapalić – mówi niecierpliwie. – Naprawdę? A ja myślałam, że chcesz mnie zaciągnąć na górę – wypalam. – Idę do łazienki. Spotkamy się na zewnątrz. – Przed wyjściem – woła Kate, idąc w stronę holu, a ja ruszam w przeciwnym kierunku. W damskiej łazience nie ma nikogo. Zamykam się w kabinie i zadzieram suknię do góry. Zaraz potem ktoś wchodzi do łazienki. Słyszę dźwięk otwieranych drzwi i kilka rozbawionych głosów. – Widziałyście ją? Jest za młoda dla naszego Jessego. Zamieram, wstrzymując oddech. Naszego Jessego? Słucham? Czy one się nim dzieliły? Opadam na sedes i opróżniam pęcherz do końca. Skoro już zaczęłam siusiać, muszę skończyć. – Stracił dla niej głowę. Cholera jasna, widziałyście ten diament na jej szyi? – wybucha głos numer dwa. – Trudno go nie zauważyć. To jasne, że dybie na jego forsę – włącza się trzeci głos. Ile ich tam jest? Kończę siusiać i obciągam sukienkę, zastanawiając się, co zrobić. Mam ochotę tam wyjść i wyprowadzić je z błędu. – Przestań, Nataszo. Jesse jest bogiem seksu. Kasa to tylko dodatek. – To głos numer dwa. Teraz już wiem, że właścicielką głosu numer trzy jest Natasza, niepoprawna flirciara. A Jesse jest moim bogiem seksu! – Wygląda na to, że wszystkie nasze starania na nic. Słyszałam o niej, ale nie chciałam uwierzyć, dopóki nie przekonałam się na własne oczy. Sprzątnęła nam Jessego sprzed nosa – śmieje się pierwszy głos. Stoję w kabinie, modląc się w duchu, żeby już sobie poszły i pozwoliły mi uciec, ale słyszę, jak cmokają przy nakładaniu szminki i pryskają się perfumami. – Wielka szkoda, to był najlepszy seks w moim życiu, ale nie mam co liczyć na powtórkę – mówi z rozmarzeniem głos numer trzy, czyli Natasza. Cała się zjeżam. A więc jednak z nią spał. Spoglądam w sufit, usiłując się uspokoić, ale to niemożliwe, gdy te trzy zdziry rozprawiają o seksualnych wyczynach mojego boga. – Och, ja też nie – dodaje głos numer jeden, a mnie szczęka opada do podłogi. Czekam, aż trzeci głos przyłączy się do tego pochwalnego chóru. – Nie wiem, jak wy, ale ja nie zamierzam dać za wygraną, był za dobry – dobija mnie drugi głos. Nie mogę tego dłużej słuchać. Spuszczam wodę i wszystkie trzy głosy milkną. Upewniam się, że suknia nie zahaczyła się o gorset, a potem otwieram drzwi i wychodzę jak gdyby nigdy nic z kabiny. Uśmiecham się uprzejmie do trzech kobiet, które zamarły w trakcie poprawiania makijażu i wpatrują się we

mnie jak rażone piorunem. Podchodzę do lustra po drugiej stronie łazienki, spokojnie myję i wycieram ręce i w milczeniu nakładam błyszczyk pod czujnym wzrokiem trzech bezwstydnych lafirynd. Mijam je pewnym krokiem i bez słowa wychodzę z łazienki. Mam poczucie, że moja godność nie doznała uszczerbku. Serce wali mi jak szalone i trochę trzęsą mi się nogi, ale jakoś udaje mi się dotrzeć do holu. To było koszmarne. Sposób, w jaki te kobiety wyrażały się o Jessem, raczej zmartwił mnie, niż rozwścieczył. On naprawdę nieźle się zabawiał... z tyloma kobietami. Ja chyba też muszę zapalić. Z ust wyrywa mi się jęk, gdy zza drzwi służących normalnie jako wejście do restauracji wychodzi Sarah. Czekała na tę chwilę cały wieczór, ale po tym, co właśnie przeżyłam, nie mogę na nią patrzyć. W ciągu kilku minut – nie, raczej sekund – spotykam czwartą kobietę, którą Jesse pieprzył. Żołądek wywraca mi się na drugą stronę. Jest mi niedobrze i nie mam ochoty wysłuchiwać jadowitych uwag Sarah. – Sarah, przeszłaś dziś samą siebie – mówię kurtuazyjnie. Zacznę od uprzejmości, żeby było jasne, że chcę utrzymać poprawne stosunki, choć wymaga to ode mnie ogromnego wysiłku. Sarah obejmuje się ramieniem w pasie, wypychając piersi jeszcze bardziej w górę. Drugą ręką trzyma szklankę dżinu na wysokości ust. Język jej ciała świadczy o poczuciu wyższości. – Zajrzałaś do swojej torebki z upominkiem? – pyta z uśmiechem. Zbija mnie tym pytaniem z tropu. – Nie – odpowiadam ostrożnie. Mina Kate skutecznie mnie do tego zniechęciła. Sarah uśmiecha się szerzej. – Co za szkoda. Było w niej coś, co może ci się przydać. – Na przykład? – pytam z nieskrywaną ciekawością. Co ona kombinuje? – Wibrator. Zauważyłam, że twój leżał roztrzaskany na podłodze sypialni Jessego. – Słucham? – pytam ze śmiechem. Sarah uśmiecha się chytrze i wypowiada słowa, których tak się obawiam: – A tak, kiedy ratowałam go w środę rano po tym, jak przykułaś go kajdankami do łóżka. – Kręci głową. – Niemądre posunięcie. Mój żołądek wędruje w okolice pięt. Jesse zadzwonił po Sarah? Kompletnie nagi, przykuty kajdankami do łóżka i z leżącym obok wibratorem wybrał Sarah, żeby go uwolniła? Myślałam, że John go wypuścił. Dlaczego tak pomyślałam? Teraz nie potrafię sobie przypomnieć. Wpatruję się w tę paskudną kreaturę, która stoi naprzeciwko mnie, delektując się moją niedolą. Zabiję Jessego, ale najpierw zetrę ten przebiegły uśmiech z tej jej napompowanej botoksem buźki. – Słyszałaś kiedyś o plastrach podtrzymujących biust, Sarah? – pytam

chłodno. Mina jej rzednie, spuszcza wzrok na swoje piersi. Ruszam w jej stronę. Zaraz się doigra! – Słucham? – pyta z rozbawieniem. – Plastry podtrzymujące biust. Używa się ich... – kręcę głową. – No pewnie, ty przecież specjalnie afiszujesz się ze swoją nadmuchaną klatką piersiową. – Staję tuż przed nią. – Mniej znaczy więcej, Sarah. Słyszałaś kiedyś takie powiedzenie? Powinnaś wziąć je sobie do serca, zwłaszcza w twoim wieku. – Avo? O nie! Odwracam się i widzę Jessego, na jego czole rysuje się zmarszczka. Doskonale, ma powody do niepokoju. Zaraz potem słyszę stukot obcasów Sarah, która znika w restauracji. No jasne, zrzuciła taką bombę, a teraz zwiała, żeby nie dostać szrapnelem. – Co tu się dzieje? – pyta Jesse, na jego przystojnej twarzy maluje się niepokój. Nawet nie wiem, co odpowiedzieć. Rozglądam się po holu Rezydencji i widzę, że wiele osób idzie po schodach na górę. Musi już być po wpół do jedenastej. – Avo? Znów patrzę na Jessego, która rusza w moją stronę, ale przystaje, gdy zaczynam się cofać. – Wychodzę – mówię zdecydowanym tonem. Nie mogę tu zostać i wysłuchiwać, jak te babska przechwalają się swoimi igraszkami z Jessem i oceniają powody, dla których z nim jestem. A już na pewno nie zamierzam znosić upokorzeń ze strony Sarah. Odwracam się i ruszam pewnym krokiem w stronę wielkich, podwójnych drzwi, które pozwolą mi się wydostać z tego piekła. Serce wali mi w piersi, oczy zachodzą łzami frustracji. – Avo! – krzyczy Jesse, a zaraz potem słyszę za plecami jego dudniące kroki. Nie mam pojęcia, co zrobię, kiedy wyjdę na zewnątrz. Wiem, że mnie złapie, i wiem, że nie pozwoli mi odjechać. Ukradnę czyjś samochód. Mam w nosie fakt, że za dużo wypiłam. Nie zniosę dłużej tych tortur. Odbierają mi zdrowy rozsądek, zmieniają w zazdrosnego, ziejącego nienawiścią potwora. Nie powinnam była tu przyjeżdżać. – Avo, wracaj tu, do cholery! Docieram na schody i wpadam na Kate. – Gdzie byłaś? – pyta krótko moja przyjaciółka i robi wielkie oczy na widok ścigającego mnie Jessego. – Spadam stąd – wypalam, zadzierając suknię, żeby zbiec na dół. Kate odprowadza mnie osłupiałym wzrokiem. Na łeb na szyję zbiegam po schodach i zderzam się z twardym torsem Jessego. Pieprzony tors! Bez wysiłku podnosi mnie i przerzuca sobie przez ramię.

– Nigdzie nie idziesz, do cholery – warczy i wraca po schodach na górę. Odrzucam włosy z twarzy i zapieram się rękami o dół jego pleców. – Puść mnie! – wrzeszczę jak opętana, szamocząc się, ale on trzyma mnie w żelaznym uścisku i wiem, że prędzej umrze, niż mnie wypuści. – Jesse! Kate patrzy na nas z rozdziawioną buzią, a potem ciska niedopałek na ziemię i rusza za nami. – Co jest grane? – To dupek! Ot co! – drę się, ściągając na nas uwagę wszystkich parkingowych, którzy porzucają swoje obowiązki i obserwują w ciszy, jak zostaję zawleczona do Rezydencji. – Jesse, postaw mnie na ziemi! – Nie! – Idzie przez hol w stronę ogrodu zimowego. – Wszystko w porządku, Kate. Muszę tylko uciąć sobie z Avą małą pogawędkę – mówi spokojnie, przytrzymując mnie mocniej, bo wciąż próbuję się wyrwać. Podnoszę wzrok i widzę, że Kate zatrzymuje się przy wejściu do baru i wzrusza ramionami. Mam ochotę na nią wrzasnąć, ale wiem, że nie wydrze mnie ze stalowego uścisku Jessego. Niesie mnie przez ogród zimowy, skąd usunięto wszystkie stoły, żeby zrobić miejsce na tańce. Orkiestra przerywa próbę dźwięku i odprowadza nas wzrokiem. Wykręcam szyję i dostrzegam Johna, który zbliża się od strony gabinetu Jessego. Na nasz widok kręci głową z uśmiechem. To wcale nie jest zabawne. Mijamy go w korytarzu, ale nie odzywa się do nas. Przepuszcza nas i idzie w swoją stronę, jak gdyby nie było w tej sytuacji nic niezwykłego. Pewnie nie ma. Jesse zamyka kopniakiem drzwi gabinetu i zrzuca mnie z ramienia, jego twarz jest wykrzywiona wściekłością, co tylko podsyca moją furię. – Nie waż się mnie zostawiać! – ryczy. Wzdrygam się. Z frustracji wyrzuca ręce w powietrze i podchodzi do barku. Ruszam do drzwi. Czy napije się, jeśli wyjdę? W tej chwili jestem tak wściekła, że nie dbam o to. Łapię za klamkę, ale nie udaje mi się wyjść. Jesse chwyta mnie i odciąga do tyłu, po czym kopniakami przesuwa barek tak, że blokuje drzwi. – Co ty wyrabiasz, do cholery? – Łapie mnie za ramiona i lekko mną potrząsa. – Co jest grane? Odzyskuję panowanie nad swoim ciałem i odsuwam się od niego. Jesse wydaje z siebie groźny pomruk, ale pozwala mi na to. Teraz i tak już się stąd nie wydostanę. Obracam się i posyłam mu najbardziej wredne spojrzenie, na jakie mnie stać. – Nie mogę uwierzyć, że jesteś gotowy wdeptać w ziemię każdego faceta, który tylko na mnie spojrzy, a jednocześnie uważasz, że możesz wezwać do swojej sypialni inną kobietę, gdy leżysz nago na łóżku! – Mój głos jest coraz wyższy. Jestem taka wściekła! – Myślałam, że to John cię uwolnił!

Mina trochę mu rzednie, gdy dociera do niego to, co właśnie wywrzeszczałam. – Nie uwolnił mnie! – krzyczy. – Był w Rezydencji, z Samem nie mogłem się skontaktować, a Sarah była w pobliżu. Co twoim zdaniem miałem zrobić? Gapię się na niego. Dlaczego jest na mnie taki wściekły? – Na pewno nie powinieneś dzwonić po inną kobietę! – W takim razie nie powinnaś mnie zostawiać przykutego kajdankami do naszego łóżka! – To twoje łóżko! – poprawiam go. Wytrzeszcza oczy. – Nasze! – Twoje! Odrzuca głowę do tyłu i przeklina siarczyście. Mam to w nosie. To nie ja jestem winna, niech nie wykręca kota ogonem. – A tak przy okazji, właśnie miałam wątpliwą przyjemność przysłuchiwania się trzem kobietom porównującym twoje seksualne możliwości Naprawdę doskonale się bawiłam. I kim, do cholery, była tamta kobieta w barze? – Próbuję odzyskać panowanie nad sobą, ale przychodzi mi to z trudem. Natrętne myśli i obrazy Jessego zadowalającego inną kobietę zatruwają mój umysł. To jakiś absurd. On ma trzydzieści siedem lat. Jesse rusza w moją stronę. – Wiesz, że mam przeszłość, Avo – mówi zniecierpliwiony. – Czy to znaczy, że zerżnąłeś wszystkie klubowiczki? – Nie przeklinaj, do cholery! – Nie! – Podchodzę do barku, łapię pierwszą butelkę z brzegu – to wódka – i nalewam trochę do szklanki. Ręce mi się trzęsą, gdy unoszę ją do ust i wlewam w siebie jej zawartość. Dopiero teraz zadaję sobie pytanie, po co Jesse trzyma alkohol w gabinecie, skoro nie chce go pić. Wódka pali mnie w gardle, wzdrygam się i z hukiem odstawiam szklankę na wypolerowany drewniany blat. Nie jestem aż tak głupia, żeby nalać sobie kolejną. Stoję oparta rękami o barek, ze wzrokiem wbitym w ścianę. Jesse milczy. Gardło mam obolałe i zachrypnięte, czuję, że wszystko wymyka mi się spod kontroli, zżera mnie zazdrość i nienawiść. – Co byś poczuł, gdyby jakiś obcy mężczyzna oglądał moje nagie ciało przykute kajdankami do łóżka? Gorący oddech, który czuję na plecach, wystarcza mi za odpowiedź. – Chęć mordu – warczy Jesse. – Jak byś się czuł, gdybyś musiał wysłuchiwać cudzych opinii na temat moich łóżkowych wyczynów? Gdybyś usłyszał, że ktoś wciąż ma zamiar zaciągnąć mnie do łóżka?

– Przestań! Gdy się odwracam, Jesse obserwuje mnie uważnie, zaciskając zęby. – Zrobiłam, co do mnie należało – rzucam i ruszam do drzwi. Barek wygląda na ciężki, ale nie mam okazji się o tym przekonać. Jesse zastępuje mi drogę. Biorę głęboki oddech, żeby się uspokoić i podnoszę na niego wzrok. – Nie pojadę do domu, ale tylko dlatego, że nie mogę. Idę wypić drinka, a jutro wieczorem wychodzę do miasta z Kate. A ty mnie nie powstrzymasz. – To się jeszcze okaże – wypala Jesse pewnym siebie głosem. – Właśnie. Zagryza wargę, przewiercając mnie wzrokiem. – Nie mogę zmienić mojej przeszłości, Avo. – Wiem o tym. I wygląda na to, że ja nie będę potrafiła o niej zapomnieć. Możesz przesunąć ten barek? – Kocham cię. – Proszę, przesuń barek. – Musimy się pogodzić – mówi z kamienną twarzą, a ja wytrzeszczam na niego oczy. – Nie! Robi krok do przodu, a ja do tyłu. – Nie będę się patyczkował, Avo – ostrzega spokojnie. Robię kolejny krok w tył, nie spuszczając z niego wzroku. – Odmówisz mi? – Unosi ostrzegawczo brew, a ja cofam się, dopóki nie dotrę do barku. Jeśli mnie dotknie, już po mnie, a ja chcę pozostać wściekła. Muszę pozostać wściekła! Staje tuż przede mną i nakrywa moje dłonie swoimi. Moja twarz znajduje się na poziomie jego szyi i szczęki, próbuję nie wdychać jego zapachu. Na próżno. – Jutro przeprowadzam się do Kate – oznajmiam odważnie. Potrzebuję czasu, żeby zapanować nad chorobliwą zazdrością, jaką we mnie wzbudza. Wygląda na to, że Jesse Ward wydobył ze mnie kilka paskudnych cech. – Nie zrobisz tego, Avo. Ale już sama wzmianka o tym doprowadza mnie do szału. – Zrobię – odpowiadam. Czuję przypływ niemądrej śmiałości, ale chcę, żeby wiedział, jakie to dla mnie ważne. Pochyla się i spogląda mi prosto w oczy. – Do szału, Avo – ostrzega cicho. – Spójrz na mnie – dyszy mi w twarz. Kwilę cicho. – Nie. – Powiedziałem: spójrz na mnie. Kręcę słabo głową, a on wzdycha. – Trzy. Instynktownie podnoszę na niego wzrok, ale nie dlatego, że zaczął odliczanie i nie chcę, żeby doszedł do zera. Dlatego, że jestem w szoku.

Mimowolnie spełniłam jego polecenie, a teraz wpatruję się w ciemnozielone oczy pełne pożądania. – Pocałuj mnie – żąda. Wydymam usta i kręcę głową, próbując wyrwać ręce z jego uścisku. – Trzy – zaczyna odliczać od nowa, a ja zastygam z rozdziawionymi ustami. Delikatnie muska ustami moje wargi. – Dwa. To nie fair. Mógłby mnie pocałować, ale wiem, że tego nie zrobi. Chce, żebym mu uległa, a ja rozpaczliwie próbuję się opierać, mimo że moje zdradzieckie ciało domaga się jego dotyku. – Jeden. – Znów muska moje wargi. Odwracam głowę i szamoczę się desperacko w jego uścisku. – Nic z tego, Jesse. Wydaje z siebie okrzyk pełen frustracji, rozluźnia chwyt, a ja podrywam ręce, żeby go odepchnąć. Okładam go pięściami, a on próbuje złapać mnie za nadgarstki. – Ava! – krzyczy, gdy wreszcie udaje mu się dopiąć celu. Nie wiem, dlaczego to robię. Nigdy z nim nie wygram, choć wyraźnie stara się być delikatny. – Przestań, do cholery, ty wariatko! Wciąż stawiam zaciekły opór, wściekłość i adrenalina dodają mi sił. – Do jasnej cholery! – wrzeszczy, powala mnie na podłogę i przygniata własnym ciężarem. – Opanuj się! Oddycham ciężko, boli mnie każdy mięsień, walące serce próbuje wyskoczyć mi z piersi. Gdy otwieram oczy, na jego twarzy maluje się osłupienie. Nie wie, co ze mną począć. Wpatrujemy się w siebie, dysząc ze zmęczenia. A potem jednocześnie rzucamy się na siebie, nasze usta zderzają się ze sobą, języki splatają w gorączkowym pojedynku. Punkt dla Jessego. Z jękiem wypuszcza moje nadgarstki, łapie mnie za włosy i atakuje moje usta z zapałem, który dorównuje mojemu. To zaborczy pocałunek. Obejmuję go w posiadanie, chcę, żeby zrozumiał, jak bardzo mi na nim zależy, że na myśl o tym, że spał z innymi kobietami, ja też wpadam w szał. Jesse odnajduje moją pierś i ściska ją mocno przez materiał sukienki. Stękając, miętosi ją i ugniata. Bolą mnie język i wargi, ale żadne z nas nie odpuszcza. Oboje próbujemy coś udowodnić. Przesuwam dłonie z jego bicepsów na głowę, łapię go za włosy, a potem przyciskam do siebie. Cała płonę. Wiję się pod nim na podłodze, skutecznie uświadamiając mu, do kogo należy. Jesse przewraca nas na plecy, tak że ląduję na nim. Przerywam pocałunek i zjeżdżam ustami po jego okrytym garniturem torsie i docieram do rozporka. Rozpinam go jednym szarpnięciem, uwalniam szybko członek i bez zwłoki obejmuję dłonią nasadę. W przypływie szaleństwa biorę go w usta aż do samego końca, bez żadnych pieszczot, liźnięć ani drażniących muśnięć. Atakuję go, gorączkowo i rozpacz-

liwie. – Kurwa! – wrzeszczy Jesse, a ja czuję, jak uderza mnie w tylną ścianę gardła. – Kurwa, kurwa, kurwa! Nie dławię się, nie mam odruchu wymiotnego. Raz za razem wsuwam członek do ust, ściskając nasadę. Potem sięgam między uda, żeby złapać za ciężką mosznę. Mocno. – Jezu! – Jesse podrzuca biodrami. – Ava! – Odnajduje moją głowę i szarpie mnie za włosy. Nie wiem, czy błaga mnie o coś, czy udziela reprymendy. Gwałtownymi, szorstkimi ruchami staram się przekazać mu, jak rozpaczliwie go pragnę. Jego członek jest jedwabisty w dotyku, szybkie tempo rozgrzewa nas oboje. – Nie wypuszczaj go z ust, Avo – rozkazuje Jesse, wypinając biodra przy każdym pociągnięciu. Bolą mnie policzki, ale nie daję za wygraną. Zaraz potem czuję, że jest już blisko. Członek nabrzmiewa mi w ustach, oddech Jessego staje się urywany. Jęcząc, chwytam mocniej jądra, wsuwam mu drugą dłoń pod koszulę, łapię za sutek i ściskam z całej siły. Jesse z rykiem wyrzuca biodra w górę i przyciska sobie moją głowę do krocza, główka członka napiera na tylną ścianę mojego gardła. Jesse dochodzi. Przełykam. Oboje jęczymy. – Cholera, kobieto – dyszy, podciągając mnie w górę. – Cholera jasna. – Znów mnie całuje, dzieląc się ze mną swoim słonym nasieniem. – Rozumiem, że to miały być przeprosiny – sapie, splatając język z moim. Niechcący zgodziłam się na przeprosinowe rżnięcie. Za co chciałam go przeprosić? Za to, że jestem niedorzecznie zaborczą idiotką... zupełnie tak jak on? – Ależ skąd – mówię stanowczo. Wcale nie jest mi przykro. Nasz języki splatają się ze sobą, oboje jęczymy, przesuwając dłońmi po swoich ciałach. Sięgam w dół, obejmuję dłonią jego zwiotczały członek i masuję go niezmordowanie, przez cały czas rozgniatając mu usta pocałunkiem. Nie zamierzam przestać. Jesse odsuwa się, dysząc, jego klatka piersiowa unosi się i opada, ale nie daję za wygraną. Przyciskam obolałe wargi z powrotem do jego ust, wpycham w nie język, nie przestając masować członka. – Avo, przestań. – Zabiera moją rękę ze swojego krocza i odwraca twarz w dragą stronę. Nawet teraz się nie poddaję. Zasypuję go gorączkowymi pocałunkami. Jeszcze nigdy mi nie odmówił. – Avo! Proszę! – Jesse traci cierpliwość i przewraca mnie na plecy, przygważdżając do ziemi. Pod powiekami czuję łzy. Jestem bardziej zdesperowana niż którakolwiek z

tych kobiet. W ogóle nie radzę sobie z tą sytuacją. Z ust wyrywa mi się szloch, odwracam głowę, zawstydzona. – Skarbie, nie płacz – prosi miękko Jesse, odwraca moją twarz do siebie i odgarnia z niej rozczochrane włosy. Patrzy na mnie, jak gdyby mi współczuł. – Rozumiem – szepcze, kciukiem ocierając mi łzy. – Nie płacz. – Muska ustami moje wargi. – Zawsze liczysz się tylko ty. Mrugam, żeby powstrzymać łzy. – Nie radzę sobie z tym. – Dotykam jego twarzy. – Mam ochotę zrobić komuś krzywdę – przyznaję. Nie mogę uwierzyć, że wyznałam mu to z własnej woli i jestem oszołomiona, że naprawdę tak się czuję. – Mój – mówię cicho. Kiwa głową. Rozumie, o co mi chodzi. – Zawsze tylko twój. – Przyciąga moją dłoń do ust i całuje ją stanowczo. – Proszę, nie zwracaj na nie uwagi. Są w szoku, to wszystko. Pewna młoda, ciemnooka piękność utarła im nosa. Moja piękność. – Ty jesteś moją pięknością – mówię chrapliwie. – Cały ja, Avo. Każda cząstka mnie. – Kładzie się na mnie, przywierając do mnie całym ciałem. Ujmuje moją twarz w dłonie i wpatruje się we mnie zielonymi oczami. – Avo, jestem twój. – Całuje mnie. – Rozumiesz, co mówię? Kiwam głową, czuję się słaba i żałosna. – Grzeczna dziewczynka – szepcze. – Ty jesteś moja, a ja jestem twój. Znów kiwam głową, bo boję się, że wybuchnę szlochem, jeśli się odezwę. Nie sądziłam, że mogę go kochać jeszcze bardziej. Przesuwa dłońmi po moich policzkach, badając wzrokiem każdy centymetr mojej twarzy. – Wiem, że to dla ciebie trudne, ale uwierz mi, w ogóle nie zwracam na nie uwagi. Widzę wyłącznie ciebie. – Kocham cię – udaje mi się wydusić. – Wiem o tym. A ja kocham ciebie. – Wstaje i pomaga mi się podnieść z podłogi. – Później pogodzimy się jak należy. Nie chcę ci wymiąć sukienki. – Uśmiecha się lekko i obraca mnie tyłem do siebie. – Wygląda na to, że wymaga cierpliwości, a oboje wiemy, że ja nią nie grzeszę. – Odwraca mnie przodem do siebie i pociera nosem o mój nos. – Lepiej? – Tak. – To dobrze. Chodźmy. – Bierze mnie za rękę i prowadzi do drzwi. Wypuszcza ją na chwilę, żeby przestawić barek na miejsce, a potem znów ją łapie i odprowadza mnie z powrotem na przyjęcie. Zrozumiał.

Rozdział 8 Orkiestra zaczęła grać i goście powoli przechodzą do ogrodu zimowego.

– Motown? – pytam, nieco zaskoczona, gdy prowadzi mnie między nielicznymi stołami, jakie zostały w sali. – To świetny zespół. Chcesz zatańczyć? – Zerka na mnie, uśmiechając się półgębkiem, a ja przypominam sobie, że mój mężczyzna jest królem parkietu. – Później. – Zdaję sobie sprawę, że Kate z pewnością zastanawia się, co się stało, i gdzie jestem. Jesse kiwa głową i ruszamy do baru. Mój stołek jest wolny, więc sadza mnie na nim. Kate, Drew i Sam nadal okupują kontuar, ich twarze są zarumienione od alkoholu. – Gdzie się podziewałaś? – dopytuje się Kate, zerkając ostrożnie na Jessego. – W gabinecie Jessego. Dyskutowaliśmy o pewnej kobiecie, która uwolniła go z kajdanków, którymi przykułam go do łóżka – wypalam półgłosem, upewniając się, że Jesse nie słucha. Jest zbyt zajęty zamawianiem drinków. – Zostawiłaś go tak? – Kate z trudem powstrzymuje śmiech. Nie wspominałam jej o tym wcześniej. – Był naprawdę wściekły. Kate wydyma usta. – I zadzwonił po Sarah, żeby go uwolniła? – Tak – zgrzytam. – W dodatku kiedyś z nią spał. – O. – Kate robi wielkie oczy. – Dlaczego zadzwonił akurat po nią? – Przysuwa się bliżej i wciska między mnie a Jessego. – Nie mógł się dodzwonić do nikogo innego. John był w Rezydencji, a Sam był zajęty. – Jaki to był dzień? – Środa. – Przyglądam się spod uniesionych brwi, jak wraca pamięcią do środowego poranka. Chyba coś jej świta, bo robi skruszoną minę. Nawet nie będę pytać, dlaczego Sam nie mógł podjechać do Lusso. – Sarah poinformowała mnie o tym z nieskrywaną rozkoszą. Jej wyznanie oraz wątpliwa przyjemność wysłuchania trzech kobiet porównujących łóżkowe wyczyny Jessego sprawiło, że straciłam panowanie nad sobą – zrzędzę. – Ojej. – Kate patrzy na mnie ze współczuciem. – Facet z przeszłością. – Wiem. – Potrząsam głową z niesmakiem. – Kate, mam ci tyle do opowiedzenia. Możemy jutro gdzieś wyjść? Muszę się odstresować. Kate kiwa głową, a potem wydaje z siebie pisk, bo Jesse podnosi ją i stawia obok, żeby zająć jej miejsce. Kate klepie go na żarty w ramię, chichocząc. – Napij się. – Jesse podsuwa mi pod nos szklankę wody, a ja biorę ją bez słowa skargi, opróżniam i oddaję mu pustą. Jesse przygląda mi się z uśmiechem, nieco zaskoczony, kiwa głową na znak aprobaty, a potem wymienia pustą szklankę na szklankę magicznej mikstury. – Widzisz, o ile jest łatwiej, gdy robisz to, o co proszę. Mrużę filuternie oczy, kręcąc głową na tę impertynencję. Tak, to prawda, ale jego prośby nie zawsze są tak proste jak wypicie szklanki wody. Jesse

odwraca się, żeby porozmawiać z Samem i Drew, ale wciąż trzyma dłoń na moim kolanie. – Patrz – szepcze Kate. Podążam za jej spojrzeniem i widzę roześmianą Sarah otoczoną wianuszkiem mężczyzn. Głaszcze ich, dotyka i obmacuje przy każdej możliwej okazji. Jej złośliwe oczka odnajdują mnie w tłumie, patrzy na mnie z zadowoloną z siebie miną... dopóki nie poczuję na policzku ust Jessego. Niech udławi się świadomością, że jej plan spalił na panewce. Jesse puszcza do mnie oko, pomaga mi wstać, zarzuca sobie moje ręce na szyję, a potem obejmuje mnie ramionami, przyciąga do siebie i dotyka czołem mojego czoła. Chce dodać mi otuchy. Jestem mu za to wdzięczna. – Wszystko w porządku? Odsuwam się z uśmiechem i omiatam wzrokiem jego przystojną twarz. – Jak najbardziej. – To dobrze. Oboje odwracamy się, gdy błyska flesz. Kate stoi z wycelowanym w nas aparatem. Jesse przechyla mnie przez ramię, a ja ze śmiechem odrzucam głowę do tyłu. Migawka nie przestaje pstrykać, a flesz błyskać. Jesse przyciska mi usta do szyi. – Uśmiechnij się do mnie, skarbie. Podnoszę głowę, jego zielone oczy skrzą się z zadowolenia... szczęścia nawet. To ja go uszczęśliwiam. To ja budzę w nim wolę życia. To ja sprawiam, że chce porzucić swój dawny styl życia. Uśmiecham się, wplatam mu palce we włosy i przyciągam jego usta do swoich. – Okej – woła Kate – wystarczy! Jesse całuje mnie namiętnie, nie przejmując się wcale widownią, a potem pomaga mi się wyprostować i sadza mnie z powrotem na stołku. Podaje mi drinka i jak gdyby nigdy nic wraca do przerwanej rozmowy z chłopakami. Zerkam na drugą stronę baru, gdzie Sarah aż się gotuje ze złości. ; – Ona naprawdę mnie nie cierpi, Kate. – Och, chrzanić ją! – rzuca ze złością Kate. – Obchodzi cię to?

– Nie. Ale trudno mi się pogodzić z faktem, że Jesse będzie tu codziennie przyjeżdżał i ona tu będzie. – Czy zwolniłby ją, gdybym go o to poprosiła? Nagle miejsce Kate robi się puste – Sam porywa ją i wyprowadza z baru, – Avo, tańce! – woła Kate, znikając mi z oczu. Do Jessego podchodzi z wyciągniętą ręką jakiś mężczyzna, Już go gdzieś widziałam. Jesse potrząsa lekko podaną mu dłonią. Rozmawiają przez chwilę, a potem mężczyzna wskazuje mnie swoją szklanką, dając Jessemu znak, żeby podeszli do mnie. Ma ponad czterdzieści lat i wydaje się lekko wstawiony. – Avo, to Chris – ton Jessego sugeruje, że wolałby mnie nie przedstawiać. – Jest agentem nieruchomości, pośredniczył w sprzedaży apartamentów w Lusso. No jasne. Wiedziałam, że skądś go znam. Mężczyzna uśmiecha się paskudnie i od razu czuję do niego niechęć. – Witam. – Wyciągam z wahaniem rękę. Jego dłoń jest spocona. – Miło mi cię poznać. – Uśmiecham się nieszczerze, a Jesse obserwuje z uśmiechem, jak bawię się włosami. – Cała przyjemność po mojej stronie – odpowiada Chris, przeciągając sylaby. Zerkam nerwowo na Jessego, gdy Chris przysuwa się bliżej, nie wypuszczając mojej dłoni z uścisku. – Piękna suknia. – Przesuwa wzrokiem po mojej klatce piersiowej, a ja odsuwam się nieznacznie. Ten facet jest bardzo odważny albo wyjątkowy głupi. Jesse przyskakuje do niego w ułamku sekundy, zaciskając nerwowo zęby. Cały aż się trzęsie. Chris zostaje usunięty z mojej przestrzeni osobistej krótkim, gwałtownym szarpnięciem za ramię. Stoi, gdzie go postawiono, i patrzy, jak Jesse siada na moim miejscu i sadza mnie sobie na kolanach. – Chris, lepiej trzymaj ręce przy sobie i nie strzelaj oczami. Może wtedy nie połamię ci tych twoich pieprzonych kulasów, kapujesz? – Jesse wypowiada te słowa ze spokojem, ale w jego głosie słychać groźbę. Chris cofa się z niepokojeni. – Jesse, przepraszam. Uznałem, że to wolna sztuka. – Słucham? – krztuszę się. Czuję, jak Jesse tężeje pode mną, spanikowana kładę mu rękę na udzie i ściskam lekko. Bije od niego żar, serce łomocze mu w piersi. Z miłą chęcią poszczułabym go na tę świnię, ale wolałabym doczekać końca wieczoru bez konieczności okładania jego obolałej pięści lodem. Zamorduje Chrisa, jeśli go nie powstrzymam. Unosi się lekko na stołku i przyciąga mnie do piersi. – Sugeruję, żebyś się odpieprzył – warczy złowróżbnie. Napieram na niego plecami i rzucam Chrisowi spojrzenie mówiące „spieprzaj, jeśli ci życie miłe”. Chris wycofuje się i wątpię, żeby wrócił w najbliższym czasie. Wykręcam szyję i spoglądam badawczo na Jessego.

– Żądny krwi? – Mordu. – Czy wszystkie kobiety to „wolne sztuki”? – To dla mnie nowość. Jesse wzrusza ramionami. – Nie zostajesz członkiem klubu, jeśli nie jesteś gotowy na przygody. Cudownie. Rozglądam się po barze, w którym zrobiło się trochę luźniej, odkąd orkiestra zaczęła grać i otwarto górę. Ludzie, którzy mnie otaczają, wyglądają zwyczajnie, ale wszyscy są tu z jednego powodu i nie chodzi bynajmniej o wypasione obiekty sportowe, jakimi może się pochwalić Rezydencja. Jedno jest pewne, sądząc po drogich samochodach parkujących często przed budynkiem – wszyscy są bardzo bogaci. – Ile kosztuje członkostwo? – Ciekawość bierze górę. Wtula twarz w moją szyję, – A co, chcesz wstąpić do klubu? – Może. Gryzie mnie w szyję. – Sarkazm nie pasuje do ciebie, moja droga. – Podciąga mnie wyżej. – Czterdzieści pięć. – Funtów za miesiąc? – To nie tak dużo. Jesse wybucha śmiechem, – Nie, tysięcy rocznie. – O cholera! Zaciska zęby na moim uchu i napiera biodrami na moją pupę. – Nie wyrażaj się. Wydaję z siebie cichy jęk, bo wyraźnie czuję jego erekcję. Czterdzieści pięć tysięcy rocznie to bajońska suma. Ci ludzie muszą być głupi albo zdesperowani, ale gdy rozglądam się wokoło, nie widzę żadnych wyjątkowo odrażających mężczyzn ani kobiet. Gdyby chcieli, bez problemu zaciągnęliby kogoś do łóżka. – Hej, czy Kate też tyle płaci? – Wiem, że nie klepie biedy, ale jest bardzo oszczędna. – A jak myślisz? – pyta ze śmiechem Jesse. Skąd mam wiedzieć? Czy Jesse odstąpił od opłaty członkowskiej, bo jest moją przyjaciółką? Zrobiłby coś takiego? – Sam! – mówię, doznając nagłego olśnienia. – Sam zapłacił. – Stawkę dla kumpla, rzecz jasna. Wprowadził stawkę dla kumpli w swoim seksualnym raju? Chyba trafiłam na jakąś obcą planetę. To wszystko nie mieści mi się w głowie, a jednak siedzę tu, jem i piję w towarzystwie tych ludzi i spotykam się z właścicielem. – Mogłeś odmówić – burczę. Kate jest wyluzowana, ale mam obawy, że pędzi na łeb na szyję ku katastrofie.

– Avo, to co robią Sam i Kate, to ich sprawa. Krzywię się. – Ilu jest wszystkich członków? Kładzie mi dłoń na czole i naciska lekko, dopóki nie oprę głowy o jego ramię. – Ktoś jest dzisiaj bardzo ciekawski, choć podobno nie cierpi tego miejsca. – Całuje mnie w policzek. – Nie jestem ciekawska – wzruszam obojętnie ramionami, choć tak naprawdę interesuje mnie ten temat. Dzięki Rezydencji Jesse stał się bardzo bogatym człowiekiem, nawet jeśli odziedziczył ją po wuju Carmichaelu. Jesse uśmiecha się lekko. – Kiedy ostatnio liczyliśmy, Sarah mówiła coś o tysiącu pięciuset, ale nie wszyscy członkowie są aktywni. Niektórych widzimy raz na miesiąc, część spotyka kogoś i wchodzi w związek, a inni robią sobie przerwę. Przeprowadzam w pamięci błyskawiczne obliczenia i wychodzi mi suma liczona w milionach. – Czy restauracja i bar są w cenie? – Nie! – zaprzecza gwałtownie Jesse. Nie wiem, co go tak zaszokowało. Za czterdzieści pięć tysięcy funtów rocznie życzyłabym sobie czegoś więcej niż możliwości uprawiania seksu z kimkolwiek zechcę. – Bar i restauracja są płatne osobno. Niektórzy członkowie klubu jedzą tu śniadanie, lunch i kolację cztery czy pięć razy w tygodniu. Wiele bym nie zarobił, gdyby wszystkie posiłki i drinki były za darmo. Każdy ma rachunek, który reguluje raz w miesiącu. Odwróć się, muszę cię zobaczyć. – Trąca mnie lekko, żebym wstała i ustawia mnie między swoimi udami. Przerzuca mi włosy przez ramię, poprawia diamentowy naszyjnik, po czym łapie mnie za ręce. – Chciałabyś pójść na górę? – pyta, zagryzając dolną wargę. Odsuwam się nieznacznie. Wiem, że nie chodzi mu o apartamenty. Widziałam je, a w każdym razie jeden z nich. Ma na myśli salę wspólną. Czy chcę ją zobaczyć? Jasny gwint! Chcę, i to bardzo. Nie wiem, czy to magiczna mikstura Mario dodała mi odwagi, czy może to kwestia czystej ciekawości, ale naprawdę chcę się dowiedzieć, jak to wygląda. – Dobrze – mówię cichutko, zanim zmienię zdanie, a on kiwa nieznacznie głową, jak gdyby się namyślał. Wstaje, a ja pozwalam, żeby zaprowadził mnie do stóp schodów. Spoglądam na galerię na piętrze, słyszę ludzi wchodzących i wychodzących z pokojów. A potem ruszamy powoli w górę schodów. Wiem, że się nie spieszy, żeby dać mi czas na zmianę decyzji, a ja mam ochotę powiedzieć mu, żeby właśnie się pospieszył, zanim ją zmienię. Docieramy na szczyt schodów, obchodzimy

galerię i stajemy pod witrażowym oknem. Wszędzie kręci się mnóstwo osób, całkowicie ubranych, niektórzy po prostu rozmawiają. To dziwaczne. – W przyszłym tygodniu musimy się wziąć do roboty – mówi Jesse, wskazując przejście do nowego skrzydła. Teraz rozumiem dlaczego. – Gotowa? Wiem, że mi się przygląda, gdy patrzę na podwójne drzwi prowadzące do sali wspólnej, jego magnetyczne spojrzenie przyciąga mój wzrok. Jego zielone oczy przeszywają mnie na wskroś. Wie, że wszystko, co związane z tym miejscem, strasznie mnie onieśmiela, ale nie jest z tego powodu urażony. Prawie tak, jak gdyby pochwalał moją reakcję i awersję. Przysuwa się, nie przerywając kontaktu wzrokowego, aż stoimy pierś w pierś. – Jesteś ciekawa. – Tak – przyznaję. – Nie musisz być taka spięta. Będę przy tobie przez cały czas. Jeśli będziesz chciała wyjść, wystarczy słowo i wyjdziemy. – O dziwo, ta próba uspokojenia mnie działa. Ściska moją dłoń dla dodania mi otuchy i od razu czuję się pewniej. Ciągnie mnie lekko w stronę schodów, a ja pozwalam mu się prowadzić. Serce zaczyna mi szybciej bić. – W środku odbywać się będą różne akty. Niektóre łagodne, inne nie. Musisz pamiętać, że wszystko dzieje się za zgodą uczestników. Sama obecność w sali nie musi oznaczać, że masz ochotę wziąć udział w którymś z tych aktów. – Spogląda na mnie z uśmiechem. – I nigdy nie weźmiesz. Dopilnuję, żeby każdy mężczyzna wiedział, jakie poniesie konsekwencje, jeśli się do ciebie zbliży. – Znów patrzy przed siebie. – Może wyślę wszystkim specjalne powiadomienie. Uśmiecham się pod nosem. To do niego podobne. Zerka na mnie z szelmowskim uśmiechem, a ja kocham go jeszcze mocniej. Pozwalam, żeby wprowadził mnie przez podwójne drzwi z ciemnego drewna do sali wspólnej.

Rozdział 9 Omiatam wzrokiem salę, próbując uspokoić oddech. To trudne. Muzyka w tle stanowi absolutną esencję seksu i tylko przyspiesza bicie mojego serca. Ogromne pomieszczenie jest tak piękne, jak zapamiętałam. Strop pokrywa wyraźne belkowanie, zwisające z niego złote żyrandole dają przytłumione światło. Austriackie rolety w georgiańskich oknach są zaciągnięte, co w połączeniu z łagodnym blaskiem żyrandoli tworzy zmysłowy, ale nie obskurny nastrój. Nie potrafię stwierdzić, czego jest to zasługą. To doprawdy ironia losu, że otaczają mnie nadzy ludzie, a ja podziwiam wystrój i atmosferę. Gdy idziemy przez salę, Jesse kiwa głową licznym osobom. Kobiety ożywiają się

wyraźnie na jego widok, mimo że trzyma mnie mocno za rękę. Czuję się jak ktoś z zupełnie innej bajki, głównie dlatego, że jestem ubrana. Podnoszę na niego wzrok i widzę, że otoczenie nie robi na nim żadnego wrażenia. Dlaczego miałoby być inaczej? To dla niego codzienność. Na moich oczach rozgrywają się różne sceny, od których kręci mi się w głowie. Trudno odwrócić wzrok. Jesse zerka na mnie i uśmiecha się, ściskając lekko moją dłoń. – W porządku? – pyta, zatrzymuje się i staje przodem do mnie. Kiwam głową, uśmiecham się blado i spoglądam na nasze złączone ręce. Jesse muska kciukiem wierzch mojej dłoni. Swoim dotykiem usunął ze mnie cały niepokój, a kiedy podnoszę na niego wzrok, on też przygląda się naszym dłoniom. Wciąż gładząc kciukiem moją skórę, odwraca się w stronę młodej kobiety po dwudziestce, przywiązanej do podwieszonej ramy, takiej samej, jaką widziałam w dobudówce. Kobieta ma na oczach przepaskę z czarnej satyny i lekko rozchylone usta. Przed nią, na rozstawionych nogach, nagi od pasa w górę, stoi mężczyzna z batem w dłoni. Z jego oczu bije czysta żądza i zachwyt, gdy powoli, starannie, obrysowuje koniuszkiem bicza jej piersi. Kobieta faluje pod jego dotykiem. Dłoń Jessego drga lekko, podnoszę na niego wzrok, ale obserwuje rozgrywającą się przed nami scenę. Spoglądam na związaną kobietę. Mężczyzna przesuwa powoli biczem w dół jej ciała, między piersiami, przez środek brzucha, precyzyjnymi, miarowymi ruchami zatacza kółka wokół pępka. Kobieta kwili. Przestępuję z nogi na nogę. Jesse rzuca mi zaintrygowane spojrzenie, ale ignoruję go i patrzę, jak bat kontynuuje swoją wędrówkę w dół, aż do zwieńczenia ud, a gdy kobieta wydaje z siebie głośny jęk, mężczyzna zamyka jej usta pocałunkiem. Odrzuca bat, palcami rozsuwa wargi i zaczyna pocierać powoli łechtaczkę. Kobieta jęczy coraz głośniej w miarę, jak narasta w niej pożądanie. Oblewam się potem, czuję się trochę klaustrofobicznie, moje serce bije coraz szybciej. Partner kobiety przyspiesza ruchy ręki i pogłębia pocałunki, odgłosy zmagających się ze sobą języków robią się rozpaczliwe. Kobieta szczytuje ze zduszonym okrzykiem, jej ciało wypręża się w więzach, a mężczyzna głaszcze ją, wyżymając z niej resztki rozkoszy. Kobieta obwisa, spuszcza podbródek na pierś. Wzdycham bezwiednie, a Jesse ściska moją dłoń. To intensywne przeżycie, a ja jestem zaskoczona tym wszystkim. Nie tylko my przyglądamy się tej erotycznej scenie. Przyciągnęła uwagę wielu osób, które zebrały się wokół pary. Rozglądam się i rozpoznaję różnych ludzi, których widziałam w barze i na kolacji, z tą różnicą, że teraz są nadzy lub na wpół rozebrani. Trzeba być cholernie odważnym, żeby uczęszczać do sali wspólnej. Jesse ciągnie mnie za rękę, żeby zwrócić moją uwagę. Podnoszę na niego wzrok, ale wskazuje głową dwójkę kochanków – teraz mężczyzna całuje

kobietę na znak wdzięczności. Podnosi bat z ziemi i powoli obchodzi ją dookoła, wlekąc go za sobą. Ona go nie widzi, ale nagle sztywnieje i podnosi głowę, dysząc, bo mężczyzna zaczyna głaskać jej plecy, wodząc palcami w górę i w dół jej kręgosłupa, a potem po pośladkach. Kobieta mruczy z satysfakcją, a ja jej wtóruję. Jesse zerka na mnie. On też mnie usłyszał. Mężczyzna pieści jej idealne, jędrne pośladki, pocierając je i ugniatając dłonią, z gardła wyrywa mu się jęk, gdy kobieta wygina plecy w łuk, a potem znów się rozluźnia. Po kilku minutach masowania jej krągłego tyłeczka zabiera rękę, a kobieta tężeje. Wie, co ją czeka. Ja też to wiem. Zaciskająca się mocniej dłoń Jessego potwierdza moje przypuszczenia, ale nie jestem w stanie oderwać wzroku. Mężczyzna unosi bat i szybkim ruchem smaga jeden pośladek. Kobieta krzyczy, a ja wzdrygam się i chowam twarz w twardym, szerokim torsie Jessego. Zanim się zorientuję, przyciska moją głowę do ramienia i przyciąga mnie do siebie. Ucisk jego dłoni robi się silniejszy, gdy po raz kolejny rozlega się trzaśnięcie bata. Wypuszcza moją rękę i obejmuje mnie ramieniem, a ja kulę się z rękami na jego piersi. Otula mnie swoim ciałem jak kokonem i mimo tego wszystkiego, co się tu rozgrywa, jeszcze nigdy nie czułam się tak bezpieczna. – To nie twoja bajka, chodźmy dalej – szepcze mi do ucha. Dalej, ale dokąd? Czy to będzie „moja bajka”? Czuję się obnażona, gdy Jesse odkleja mnie od siebie, bierze za rękę i prowadzi dalej przy wtórze trzaśnięć z bata. Przy każdym smagnięciu zaciskam powieki i wstrzymuję oddech. Nie pojmuję tego, czego właśnie byłam świadkiem. Ale zaraz przypomina mi się, jak Jesse skuł mnie kajdankami, i jego mocne klapsy, gdy wbijał się we mnie. Nawet nie zamierzam udawać, że nie czerpałam z tego przyjemności. – Co to za muzyka? – pytam, gdy zbliżamy się do kolejnej grupki ludzi. Spogląda na mnie z uśmiechem. – Enigma. Zrobiłaś się napalona? – Nie – prycham. A właśnie że tak! To wszystko mnie kręci, ale nie przyznam się do tego, choć zdradza mnie palec, na który gorączkowo nawijam włosy. Jesse ze śmiechem paca mnie w dłoń i zatrzymuje się przed grupą złożoną z kobiety i trzech mężczyzn. Nachyla się, tak że patrzymy sobie prosto w oczy. – Żeby było jasne: my nigdy nie weźmiemy udziału w czymś takim. Patrzę na niego, a on puszcza do mnie oko. Jestem mu wdzięczna za to wyjaśnienie, bo ja też nie zamierzam się nim dzielić. – A inne rzeczy? – próbuję nadać głosowi obojętny ton i chyba mi się to udało. – Nie dzielę się tobą z nikim, Avo. Nawet z ich wzrokiem. – Sprawia wrażenie oburzonego, a ja uśmiecham się, choć nie miałam na myśli sali

wspólnej. Są przecież prywatne apartamenty. Cholera jasna, co we mnie wstąpiło? Skupiam uwagę na scenie przed nami. Na futrzanej narzucie zarzuconej poduchami leży kobieta, ręce ma luźno związane miękkim rzemieniem. Zerka na Jessego i oblizuje wargi. Wybucham nerwowym śmiechem na ten bezwstyd. Czyżby kolejna kochanka? Jest zupełnie naga, a jej oczy są pełne pożądania, gdy odrywa wzrok od Jessego i przenosi go na trzech pochylających się nad nią mężczyzn. Pragnie również Jessego i jestem pewna, że to, co zaraz zobaczę, odbędzie się także dla niego. Trzej mężczyźni klękają wokół leżącej kobiety i kładą dłonie w różnych miejscach na jej ciele. Każdy w innym, każdy zna swoją pozycję. Jeden powoli przysuwa głowę do jej piersi i zaczyna wodzić językiem wokół sutka, a potem otacza ustami brodawkę i ssie, ugniatając dłonią całą półkulę. Kolejny mężczyzna poddaje takim samym zmysłowym pieszczotom drugą pierś. Współpracuje z pierwszym, jak gdyby wiedzieli, jak najlepiej ją zaspokoić. Jęki i westchnienia kobiety świadczą o skuteczności tych zabiegów. Przestępuję z nogi na nogi, czując mrowienie w twardniejących sutkach. Wiem, że Jesse na mnie patrzy. Spoglądam na niego, a on szybko odwraca wzrok, ale w kącikach jego ust czai się uśmiech. Wie, że jestem podniecona. Wzdrygam się i skupiam z powrotem na scenie przed nami, usiłując zapanować nad reakcjami własnego ciała. Teraz do grupki dołączył trzeci mężczyzna, który głaszcze i pociera kobietę między udami. Jest tak mokra, że jego palce ślizgają się wokół wejścia. Unosi rękę i muska wilgotnymi palcami jej dolną wargę, a ona wysuwa język i zlizuje tę wilgoć. Mężczyzna przesuwa palce na jej brodę, a potem wytycza leniwy szlak w dół jej ciała, aż w końcu dociera do zbiegu ud. Kobieta drży i krzyczy z frustracji, gdy przyciska rękę do jej brzucha, żeby ją unieruchomić. Potem zanurza w niej dwa palce, z uśmiechem obserwując jej próby uwolnienia się z więzów. Patrzę jak urzeczona na kobietę, która nie przestaje pojękiwać, oznajmiając im w ten sposób, że dają jej wiele szczęścia. Jestem zaskoczona tym, jak bardzo mnie to podnieca. Ci mężczyźni poświęcają jej całą swoją uwagę, czerpiąc całą rozkosz z jej rozkoszy. Wiem, że Jesse znów na mnie patrzy, ale nie jestem w stanie na niego spojrzeć. Właśnie wtedy mężczyzna klęczący przy jej udach kiwa głową dwóm pozostałym i wszyscy trzej odsuwają się od niej. Kobieta wydaje z siebie okrzyk, a zaraz po nim kolejny, gdy rozsuwają jej kolana i czyjeś usta przyciskają się do jej nabrzmiałej szparki. Krzyżuję nogi, dłoń Jessego rozluźnia się, a potem mocno ściska moją. Kolejny mężczyzna całuje chciwie kobietę, a ostatni zajmuje się jej piersiami. Ujmuje w dłonie obie półkule, drażni je i pieści, jednocześnie przesuwając językiem wzdłuż rowka między nimi, a w końcu smaga je na

zmianę językiem. Wszyscy trzej zerkają co rusz na jej twarz i za każdym razem zostają nagrodzeni spojrzeniem pełnym satysfakcji, co jeszcze bardziej ich ośmiela. Trzej wspaniali mężczyźni oddają kobiecie cześć i chyba tylko zakonnica nie poczułaby podniecenia na taki widok. Wkrótce jej ciało wyraźnie się napina – to widomy znak, że zaraz osiągnie orgazm. Ja też tężeję. Na sygnał, że jest już blisko, mężczyźni zaczynają ją pieścić z jeszcze większym zapałem, ich ruchy stają się gorączkowe. Mężczyzna przy głowie kobiety tłumi jej jęki namiętnym pocałunkiem, a ona rozchyla uda jeszcze szerzej, żeby mężczyzna między nimi miał lepszy dostęp. Działają jak zgrany zespół, przygotowując ją do eksplozji. I wtedy kobieta dochodzi z głośnym okrzykiem, tylko trochę stłumionym przez usta pierwszego mężczyzny. Mężczyźni zmniejszają tempo i siłę tarcia. Kobieta rozluźnia się i cichnie, a oni delikatnie pieszczą jej ciało ustami i dłońmi. Mężczyzna przy głowie przerywa pocałunek i uwalnia jej ręce z rzemiennych więzów. Uśmiecha się, gdy kobieta rozciera nadgarstki, a po kilku minutach wyciąga się na futrzanej narzucie. Jest uosobieniem spełnienia. Jej wzrok znów pada na Jessego. Kręcę głową z niedowierzaniem. Czy ona ma ochotę wstać i się ukłonić? Mimo jej arogancji było to niesamowite przeżycie, które pochłonęło mnie bez reszty, ale teraz dopada mnie nieuniknione poczucie skrępowania. Jesse bywał tutaj, robił takie rzeczy, i to z wieloma kobietami, niektóre z nich są tu w tej chwili. Ile ich było i jak daleko się posunęli? Nagle czuję, że Jesse porusza dłonią i uświadamiam sobie, że ściskam ją jak w imadle. Podnoszę na niego wzrok i rozluźniam uścisk. Jesse przygląda mi się uważnie, próbując odgadnąć moje myśli, po chwili odwraca się przodem do mnie i łapie mnie za drugą rękę. – Jesteś ekshibicjonistką, Avo, i kocham cię za to jeszcze bardziej. Jesteś moja i tylko moja, a ja jestem wyłącznie twój. Rozumiesz mnie? – W jego głosie słychać troskę. Domyślił się, o czym myślałam. Moje ciało zamienia się w galaretę, serce zamiera mi w piersi, zataczam się lekko w przód. Jesse przyciąga mnie do siebie, dotykam czołem jego ramienia. Jest solidny, ciepły i cały mój. – Do diabła – wzdycha głęboko. – Nie potrafię wyrazić, jak bardzo cię kocham. – Całuje mnie w czubek głowy. – Chodź, chcę z tobą zatańczyć. – Odrywa się ode mnie, obejmuje mnie ramieniem i rusza w stronę drzwi. Po tym wszystkim chce ze mną zatańczyć? Nachyla się ku mnie. – Założę się, że jesteś cała mokra. – Oddech więźnie mi w gardle, a Jesse śmieje się cichutko. – Tylko dla mnie – przypomina mi. Nie żebym potrzebowała przypomnienia. Zerkam przez ramię i staję jak wryta. Kobieta zostaje odwrócona na czworaki, jeden z mężczyzn wdziera się w nią od tyłu, a drugi klęka przed nią. Wbija jej się prosto w usta, uciszając jej zszokowane skamlenie. Wytrzeszczam oczy, zaskoczona tą nagłą zmianą. Posuwają ją jednocześnie, każdy ze swojej

strony, a trzeci mężczyzna zaczyna okrążać klęczących. Co, u diabła, teraz zrobi? Patrzę, jak trzeci mężczyzna bierze coś z szafki obok łóżka, a potem klęka na ziemi za kobietą. Drugi mężczyzna wysuwa się z niej i rozchyla jej pośladki. Muszę stąd wyjść. Muszę natychmiast wyjść, ale patrzę jak zaczarowana, jak coś pomiędzy nie wkłada. Nie mam pojęcia co to, ale przedmiot jest duży i mieści się tylko do połowy. Nie mogę oderwać oczu od tej sceny. Trzeci mężczyzna odsuwa się i pozwala, aby ten drugi ponownie w nią wszedł, a sam kładzie się na plecach pod nią. Łapie jedną pierś w dłoń, unosi głowę i bierze drugą do ust, wolną ręką obejmując własny członek. Dobry Boże. Czuję, że Jesse szarpie mnie za rękę, więc zerkam na niego. Ma niepewną minę. Wyraz mojej twarzy musi mówić sam za siebie. Mam nadzieję, że on nie robił takich rzeczy. – Chodź, widziałaś już wystarczająco dużo. – Ciągnie mnie w stronę drzwi, żeby mnie stąd zabrać. Jezu, mój biedny, niewinny mózg jest jak rażony obuchem. – Jesse? – Nie pytaj, Avo. – Kręci głową, nie patrząc na mnie. Wie, o czym myślę. Poczucie skrępowania wróciło, jeszcze silniejsze i bardziej dojmujące. – Potrzebuję wyłącznie ciebie. – Czy... – Powiedziałem, nie pytaj! – powtarza, wciąż unikając mojego wzroku. Postanawiam nie drążyć tematu. Nie mogę myśleć o nim w taki sposób. Gdy docieramy do drzwi, Natasza udaremnia naszą próbę ucieczki. Jest naga, jeśli nie liczyć mikroskopijnych satynowych fig, a jej piersi kołyszą się jak szalone, gdy staje przed nami. Nie wiem, gdzie oczy podziać. – Masz na sobie trochę za dużo ubrań, Jesse – mruczy. Po tym, co właśnie przeżyłam, to pewny sposób, żeby wytrącić mnie z równowagi. Mam ochotę ją spoliczkować. Zaciskam dłoń w pięść i napinam mięśnie szczęki, ale Jesse wymija Nataszę. – Do diabła, miej trochę szacunku, Nataszo – warczy. Krótka odpowiedź Jessego sprawia, że mój gniew zmienia się w satysfakcję. Wychodzimy z sali wspólnej, zostawiając za plecami Nataszę, która z pewnością ma teraz skwaszoną minę. – Ja też chciałabym rozesłać specjalne powiadomienie – mówię z ironią, schodząc po schodach. – Czego tylko sobie życzysz, Avo – śmieje się Jesse, gdy wchodzimy do baru. – Masz ochotę na drinka? – Tak, poproszę. – Nie chcę, żeby poznał po tonie mojego głosu, że czuję się zraniona, choć to daremna próba. Już nigdy nie będę w stanie wymazać tych scen z pamięci, ale oczyma wyobraźni nie widzę wcale obcych mężczyzn,

którzy na klęczkach zadowalają jakąś kobietę. Widzę wyłącznie Jessego. Niedobrze mi, ale sama się o to prosiłam. Jesse patrzy na mnie z namysłem, i widzę, że on też żałuje, że mnie tam zabrał. – Chciałaś, żebym był bardziej otwarty – mówi cicho. To prawda, ale już tego żałuję. – Już nigdy więcej tam nie pójdę. – Nie pójdziesz – przytakuje natychmiast. – I nie chcę, żebyś ty tam chodził. – To nierozsądne wymagać od niego, żeby unikał epicentrum swojego przybytku rozkoszy. Przygląda mi się uważnie. – Nie potrzebuję tam chodzić. Wszystko, czego potrzebuję, mam na wyciągnięcie ręki, i zamierzam dopilnować, żeby tak już zostało. Kiwam głową, omiatając go wzrokiem. – Dziękuję – mówię cicho. Czuję się winna, że stawiam mu takie wymagania, a jeszcze bardziej dlatego, że zgodził się bez żadnych pytań i kłótni. Delikatnie odgarnia mi włosy z twarzy. – Znajdź Kate, a ja przyniosę napoje. – Dobrze, – Idź. – Obraca mnie i popycha. Idę przez ogród zimowy. Na parkiecie jest tłoczno, ale od razu dostrzegam Kate, którą wyróżniają z tłumu rude włosy. Wychodzę na parkiet w chwili, gdy orkiestra zaczyna grać Love man Otisa Redinga. Kate wydaje z siebie okrzyk, uradowana moim widokiem i ulubionym kawałkiem. – Gdzie byłaś? – woła, przekrzykując muzykę. – Zwiedzałam salę wspólną. – Wzruszam ramionami, ale mój umysł opanowuje zaraz paskudna myśl, że ona też tam była. O Boże, nie. Jej wielkie niebieskie oczy rozszerzają się ze zdumienia, a potem jej bladą twarz rozpromienia szeroki uśmiech. Łapie mnie za rękę, a ja podwijam suknię, żeby dołączyć do tańczących. Sam i Drew są już nieźle wstawieni i poruszają się w sposób, który powinien być karalny. Przyciągają uwagę wielu kobiet, ale Kate wydaje się nie mieć nic przeciwko temu. Jest wyluzowana jak zawsze, czego nie można powiedzieć o Samie. Zaraz odciąga ją od faceta, który jego zdaniem tańczy zbyt blisko niej. Podskakuję, lekko spanikowana, gdy ktoś przywiera do moich pleców, ale do moich nozdrzy dociera znajomy zapach. Odwracam samą głowę, a Jesse opiera mi podbródek na ramieniu. – Hej, piękna. – Wystraszyłeś mnie. Uśmiecha się. – Trochę cię sponiewieram. Naprawdę? Leciutko unosi moją suknię, a potem przysiada na nogach,

pociągając mnie za sobą w dół. Kładzie mi dłoń na podbrzuszu i zaczyna kołysać biodrami. Moje biodra odnajdują szybko jego rytm, oboje zgrywamy się z niesamowitym wykonaniem słynnego utworu. Ze śmiechem odrzucam głowę do tyłu, a Jesse wyciąga rękę w bok i porusza nią w górę i w dół. Przyspieszamy i zwalniamy w rytmie muzyki, Jesse kołysze mną na boki, a potem w przód i w tył. Kate i Sam tańczą przyciśnięci do siebie, a Drew porwał do tańca jakąś kobietę, która wyraźnie się o to prosiła. Nakrywam dłonią dłoń Jessego i pozwalam mu robić swoje, bez wahania i przejmowania się dziesiątkami kobiet wokół nas, które zauważyły obecność Jessego na parkiecie i teraz dwoją się i troją w tanecznych wygibasach. Na próżno próbują zwrócić na siebie jego uwagę. Liczę się tylko ja. – O Boże, kocham cię – mówi mi do ucha, całując mnie w skroń, a potem łapie mnie za rękę, okręca i znów przyciąga do piersi. Tancerze biją brawo, a orkiestra zaczyna grać Superstition Steviego Wondera. Słyszę za plecami pisk Kate. – Zostajemy? – Jesse unosi brew i uśmiecha się pewnie, kołysząc mnie z boku na bok. – Pić – błagam. – Nie jesteś w stanie dotrzymać kroku swojemu bogowi, słodka kusicielko – stwierdza chrapliwym głosem. Jesteśmy jedyną obejmującą się parą na parkiecie, pozostali goście tańczą już w takt nowej melodii. Jesse ma rację, orkiestra jest naprawdę świetna. Przesuwa nosem po moim policzku, a potem powoli zatacza nim kółko. – Szczęśliwa? – Opętańczo – odpowiadam bez wahania. To najłatwiejsze pytanie, na jakie musiałam kiedykolwiek odpowiadać. Przyciągam go bliżej. Stoimy za daleko od siebie. – A więc zrobiłem, co do mnie należało. – Wtula twarz w moją szyję i zaciąga się moim zapachem. Uśmiecham się z czystą, niekłamaną rozkoszą, gdy przyciska mnie do siebie, obejmując ramionami jak kokonem. Jeszcze nigdy nie byłam tak szczęśliwa i wiem, że nigdy nie będę szczęśliwsza. Dam radę uporać się z jego przeszłością. – Twoja kusicielka umiera z pragnienia – mówię cicho. Jesse uśmiecha się. – Niech Bóg broni – mówi, wypuszczając mnie z objęć. – Chodź, nie chcę zostać oskarżony o zaniedbywanie cię. – Obraca mnie i prowadzi przez parkiet do baru. – Proszę. – Sadza mnie na moim ulubionym stołku i macha do Mario, który natychmiast wyjmuje zza kontuaru mojego drinka oraz dwie butelki wody. Sama sięgam po wodę, zanim zdąży zażądać, żebym się napiła. Siada na stołku naprzeciw mnie i poprawia diament na mojej szyi. – Dobrze się czujesz?

Kiwam głową, tłumiąc ziewnięcie. – Tak. Jesse uśmiecha się. – Zabieram cię do domu. To był długi dzień. Do baru wchodzi John, klepie Jessego w ramię i kiwa mi głową. – W porządku, dziewczyno? – grzmi, a ja potakuję. Nagle utraciłam zdolność mówienia. Jestem kompletnie wyczerpana. – Zabieram Avę do domu. Na górze wszystko w porządku? – W porządku – zapewnia John. Kiwa mi głową, a ja znów ziewam. – Zadzwonię po twój wóz. Zabierz ją do domu. – Wyjmuje telefon, po czym wydaje krótkie, precyzyjne instrukcje i znów kiwa głową Jessemu. – Muszę się pożegnać z Kate – mamroczę. John śmieje się głębokim barytonem, który rozbrzmiewa mi aż w trzewiach. – Wydaje mi się, że właśnie weszła z Samem na górę. Jesse też jest rozbawiony. – Chcesz pójść się pożegnać? – Nie! – Wiem, że krzywię się z odrazą, bo obaj śmieją się jeszcze głośniej. O Boże, czy ktoś do nich dołączy? A gdzie Drew? Gorączkowo odpędzam nieproszone myśli. – Zabierz mnie do domu. – Wzdrygam się i staję na znużonych nogach. Jesse i John rozmawiają chwilę, ale mój mózg nie pozwala uszom słuchać. Udaje mi się wyłapać, jak Jesse mówi, że jutro go nie będzie, co oznacza, że spędzę z nim cały dzień w łóżku. Jeśli spróbuje obudzić mnie bladym świtem i wręczyć mi strój do biegania, zrobię mu scenę godną Oscara. Żegnam się z Mario i Johnem, opieram głowę na ramieniu Jessego i pozwalam mu wyprowadzić się z Rezydencji i wsadzić do samochodu. – Spędziłam cudowny dzień – mruczę sennie, wtulając się w chłodną, miękką skórę siedzenia. To prawda, jeśli nie liczyć tych bezczelnych lafirynd. Jesse kładzie mi dłoń na udzie i wykonuje nią koliste ruchy. – Skarbie, ja również. Dziękuję. – Za co mi dziękujesz? – Znów ziewam, moje powieki stają się coraz cięższe. To on mnie dzisiaj rozpieszczał i nadskakiwał mi na każdym kroku. – Za to, że pozwoliłaś odświeżyć sobie pamięć – mówi cicho. Spoglądam na niego sennie i patrzę z uśmiechem, jak włącza silnik i pośpiesznie wyjeżdża z parkingu. Zamykam oczy i poddaję się zmęczeniu. Rzeczywiście odświeżył mi pamięć, a ja jestem mu za to wdzięczna. – Jutro przywieziemy resztę twoich rzeczy od Kate – mówi, gdy oddalamy się od Rezydencji. – W poniedziałek powiemy o nas Patrickowi. I uważam, że powinnaś powiedzieć rodzicom, że jestem kimś więcej niż przyjacielem. Mamroczę coś niezrozumiale na znak, że rozumiem. Oficjalna przeprowadzka przestała mi się jawić czymś wyjątkowym, ale zdaję sobie

sprawę, że z Patrickiem i rodzicami mogę mieć cięższy orzech do zgryzienia. Jesse może sprawiać wrażenie kontrolującego tyrana i jest nim do pewnego stopnia, ale ma całą masę innych zalet. Nie wiem, czy moi rodzice będą w stanie dojrzeć coś poza jego potrzebą tłamszenia i kontrolowania mnie. Uznają, że to niezdrowe, ale czy rzeczywiście tak jest, jeśli druga strona to akceptuje? Nie dlatego, że jest zastraszona czy bezbronna, ale dlatego, że niezmiernie kogoś kocha, a takie dni jak dziś wynagradzają z nawiązką te chwile, gdy mam ochotę wrzeszczeć z frustracji, a nawet go udusić. Jest zaborczy, to fakt, i czasem mu się sprzeciwiam, ale nie jestem do tego stopnia zaślepiona, żeby myśleć, że to ja noszę spodnie w tym związku. Wiem doskonale, dlaczego się tak zachowuje. Wiem, że żyje w strachu, że ktoś mu mnie odbierze, ale ja boję się tego samego. Teraz, gdy znam coraz lepiej jego historię, nie jestem już wcale taka pewna, czy strach Jessego jest bezpodstawny.

Rozdział 10 Dzień dobry. Otwieram oczy i zaraz mrużę je z powrotem, oślepiona światłem dnia. W tle gra cicho taka sama muzyka jak w sali wspólnej. Nade mną unosi się przystojna twarz Jessego, na której widać cień porannego zarostu. Wygląda smakowicie. Próbuję go objąć, ale nie mogę poruszyć ramionami. Co u licha? Na jego twarzy pojawia się mroczny, szelmowski uśmiech i od razu wiem, co zrobił. Patrzę w górę i widzę, że przykuł mi ręce kajdankami do wezgłowia łóżka. – Wybierasz się gdzieś? – pyta. Znów spoglądam mu w oczy, powieki ma na wpół przymknięte, długie rzęsy rzucają cień na policzki. Powinnam była to przewidzieć. – Co chcesz zrobić? – O poranku mam lekko zachrypnięty głos i jest ku temu więcej niż jeden powód. – Pogodzić się z tobą – mówi, uśmiechając się półgębkiem. – Chcesz się pogodzić, prawda? – Unosi wyczekująco brwi. – Leniwy seks? – podsuwam nieśmiało. – Nie, nie leniwy seks. Jeszcze nie wymyśliłem dla niego nazwy – mówi, po czym zdejmuje z nocnego stolika woreczek ze złotej satyny, który dostałam na przyjęciu. Nie przypominam sobie, żebym go zabierała do domu, ale z drugiej strony w ogóle nie pamiętam, jak się w nim znalazłam. Jesse siada mi okrakiem na biodrach i kładzie woreczek na moim brzuchu. – Co my tu mamy? – Wyciąga ze środka złoty wibrator. – Tego nie potrzebujemy. – Spogląda na niego z odrazą, po czym wyrzuca go przez ramię. Wibrator ląduje z łoskotem na podłodze sypialni, – Co jeszcze? – Wyjmuje

małe pudełeczko i je też wyrzuca przez ramię, z jeszcze bardziej zniesmaczoną miną. – Tego też nie. – Co to? – pytam, ale Jesse kompletnie mnie ignoruje i dalej szpera w woreczku. Wyciąga z niego stringi ze srebrnej satyny, które ogląda dokładnie i też wyrzuca. – Brak koronki – mruczy, zaglądając znów do torebki. Przyglądam mu się z lekkim rozbawieniem, gdy tak siedzi na mnie okrakiem, krzywiąc się gniewnie. Nie jest zachwycony. Wyjmuje ze środka kartę, czyta ją, z prychnięciem drze na kawałki i ciska w ślad za resztą rzeczy, których nie zaakceptował. – Co to było? – pytam zaintrygowana. Zerka na mnie. – Nic, co mogłoby ci się przydać. – Co takiego? – Voucher na botoks – mamrocze. Wybucham śmiechem. Nie mam żadnych wątpliwości, że to Sarah zadbała o zawartość torebek z upominkami. Żałuję, że podarł voucher, mogłabym go jej sprezentować. – Same śmieci – prycha, po czym wyjmuję ostatnią rzecz i rzuca torebkę na ziemię. – Chociaż to wygląda interesująco. – Unosi czarny gumowy pierścień, do którego dołączone jest małe, metalowe urządzenie w kształcie naboju. – Co to jest, do cholery? – wypalam. Jesse podnosi to coś do góry, żeby mu się przyjrzeć, a potem znów spogląda na mnie. Uśmiecha się znacząco, nachyla do przodu, układa mi poduszkę pod głową i daje buziaka. – Chcę, żebyś miała dobry widok – szepcze, siada z powrotem na wysokości moich bioder, po czym unosi się na kolanach. Zaczyna wsuwać czarny gumowy pierścień na wzwiedziony członek i jego przeznaczenie szybko przestaje być zagadką. – O nie! Skoro ja nie mogę korzystać z urządzeń na baterie, to ty też nie! – krzyczę, ale mnie ignoruje. Nie odrywając oczu od swoich rąk, przesuwa pierścień do nasady i przyciska nabój do penisa. Z prychnięciem odrzucam głowę na poduszkę i wbijam wzrok w sufit. – Spójrz na mnie – żąda, ale ja wciąż patrzę w górę. Czuję, jak materac obok mojej głowy zapada się pod ciężarem jego pięści, drugą ręką łapie mnie za szczękę. – Spójrz. W tonie jego głosu słychać wyzwanie. Potrząsa lekko moją szczęką, a ja spuszczam wzrok. Z jego zielonych oczu wyziera żądza, wargi ma rozchylone. – Pocałuj mnie, Avo. – Opuszcza głowę, a ja unoszę swoją, wychodząc mu na spotkanie. Atakuje gorączkowo moje usta, zanurza w nich język i jęczy z zadowoleniem. Wiem, że zostawi mnie zdyszaną i rozochoconą i nie będę w

stanie nic na to poradzić. Ten dziki, zwierzęcy pocałunek sprawia, że moje zmysły domagają się czegoś więcej, ale wtedy Jesse się odsuwa. Kwilę. – Będziesz patrzyć – mówi, gryząc mnie w wargę. – Wyłącz muzykę! – Mówię buntowniczo. Łapie mnie gwałtownie za biodro, rzucając mi ostrzegawcze spojrzenie. – Dlaczego? Jesteś napalona. To będzie istne piekło. Odsuwa się od mojej twarzy i obejmuje ustami sutek, ssąc mocno. Z jękiem wyginam ciało w łuk, zamykam oczy i próbuję ukryć twarz. Nie mam gdzie. – Otwórz oczy! – warczy Jesse, szturchając mnie ponownie w biodro. Unoszę powieki, a on przechodzi do drugiej piersi, którą ssie, liże i kąsa, wydłużając maksymalnie sutek. Walczę z chęcią zaciśnięcia powiek i usztywnienia nóg. Chciałabym je zgiąć, ale Jesse przytrzymuje moje łydki swoimi. – Jesteś okrutny – jęczę, a on przygląda mi się z wyraźną satysfakcją. To jego zemsta. Unosi się na kolanach, jedną ręką łapie członek, a drugą włącza przypominające nabój urządzenie. Rozlega się miarowe bzyczenie, Jesse rozchyla wargi. – Wow – szepcze. Zamykam powieki na ułamek sekundy, ale ściska moje wrażliwe biodro, więc natychmiast otwieram oczy z powrotem. Biorę głęboki oddech i przenoszę wzrok z jego twarzy na tors, w dół na bliznę i owłosione podbrzusze. Powoli przesuwa dłonią wzdłuż członka, napinając mięśnie ud. Z gardła wyrywa mi się okrzyk rozpaczy, tak bardzo pragnę go dotknąć. Teraz wiem, jak się wtedy czuł, i jest to cholernie nieprzyjemne uczucie. Chcę go dotknąć, poczuć, ale nie mogę. Jestem bezradna. Jego dłoń drży, gdy przesuwa ją z powrotem do nasady członka, wilgotna żołądź lśni. – Jak mi dobrze, skarbie. – Jego chrapliwy głos sprawia, że czuję ukłucie w podbrzuszu. – Chcesz mi pomóc? Spoglądam mu w twarz. – Pieprz się – mówię cicho i spokojnie. Mogę sobie poprzeklinać. I tak nie może mnie ukarać bardziej niż teraz. – Nie... wyrażaj... się – wydusza z siebie z jękiem, a ja potrząsam kajdankami. – Będziesz miała siniaki, Avo. Przestań walczyć – syczy łamiącym się głosem, powoli przesuwając dłonią wzdłuż potężnej erekcji. Nie przestaję się szamotać. – Nie ruszaj się! – krzyczy, a jego ruchy stają się nagle szybsze. Dobija mnie to, ale wygląda niewiarygodnie, gdy tak klęczy nade mną i się masturbuje. Wszystkie mięśnie na jego torsie, ramionach i udach napinają się jeszcze bar-

dziej, na szyi wyraźnie pulsuje tętnica. – Proszę – błagam. Muszę go dotknąć. – Niezbyt przyjemne, prawda? – pyta. – Pomyśl o tym następnym razem, gdy nie pozwolisz mi się dotknąć. – Pomyślę! Jesse, proszę, wypuść mnie. – Zaciskam powieki, krzycząc w myślach, żeby zagłuszyć głośną muzykę. – Otwórz te pieprzone oczy, Avo! – Nie! – Miotam głową z boku na bok. To najgorsza możliwa tortura. Już nigdy nie zabronię mu się dotknąć. Nigdy. Czuję, jak jego palce zsuwają się do mojej cipki, zbierają z niej wilgoć i rozprowadzają ją wokół wejścia, po czym zanurzają się we mnie brutalnie. Otwieram oczy. – Proszę. Jego twarz się napina. – Masz patrzeć – powtarza, zwiększając tempo. – Cholera! – Nagle przesuwa się wyżej i obejmuje kolanami moją głowę, wpychając mi krocze w twarz. – Otwórz usta – ryczy, a ja robię, co każe, bez sekundy wahania. Zapiera się wolną ręką o wezgłowie łóżka, drugą masuje członek. – O Jezu! – Spuszcza głowę, wsuwa członek w moje oczekujące usta i tryska mi na język. Czuję w gardle słonawy smak nasienia. Korzystam z okazji i zaciskam wargi wokół trzonu, zadowalając się tą namiastką kontaktu. Tors Jessego faluje, jego ruchy stają się coraz wolniejsze. Wibracje naboju przenoszą się na członek, łaskocząc mnie w usta. Penis drga na moim języku, a ja liżę go i ssę do woli. Jesse dygocze nade mną, usiłując złapać oddech. Unosi ciężkie powieki i spogląda na mnie. Wibracje ustają, słyszę trzask elastycznej gumki i ciche stuknięcie, co oznacza, że cisnął urządzenie na podłogę. Jesse układa się między moimi udami i spogląda na mnie z namysłem, głaszcząc moje ramiona. Nie zamierza mnie wypuścić? Erotyczne nuty enigmy wciąż zalewają mi uszy, trawiąca mnie żądza grozi wybuchem. – Mógłbym cię tak trzymać cały czas. – Przyciska usta do moich i przesuwa w nich językiem. – Dzięki temu zawsze będę wiedział, gdzie jesteś. – Myślę, że coś takiego zahaczałoby niebezpiecznie o niewolnictwo seksualne – mruczę mu w usta. – I to byłby problem, bo...? – Bo chciałabym myśleć, że pragniesz mnie nie tylko ze względu na moje ciało. – O, chcę od ciebie czegoś więcej. – Zasypuje moją twarz pocałunkami, a potem znów wsuwa mi język do ust. – Chcę, żebyś została moją żoną. Że co? Jestem w takim szoku, że prawie odgryzam mu język. Jesse spokojnie całuje mnie dalej, jak gdyby nie wypowiedział tych słów zaraz po tym, jak spuścił mi się w usta, gdy byłam przykuta do łóżka kajdankami. W końcu odsuwa się i patrzy w moją oszołomioną twarz.

– Wyjdź za mnie – prosi miękko. – Nie możesz mi się oświadczyć, kiedy jestem przykuta do łóżka! – Mam cię zerżnąć, żebyś nabrała rozumu? – pyta cicho, a potem znów bierze moje usta w posiadanie. Jestem jak ogłuszona. Tym razem nie może wymusić na mnie zgody seksem! Śmieję się w duchu, bo wiem, że jest do tego zdolny. Jesse odsuwa się, spuszcza wzrok i wzdycha. – To był żart, bardzo niestosowny żart. – Zagryza dolną wargę, trybiki w jego pięknym umyśle zaczynają się obracać. – Całkowicie mną zawładnęłaś, Avo. Nie potrafię bez ciebie funkcjonować. Jestem od ciebie kompletnie uzależniony, skarbie. – Głos ma miękki i niepewny. Mój stanowczy, dominujący eksplayboy denerwuje się. – Należę do ciebie. Wyjdź za mnie. Wpatruję się w jego boleśnie przystojną twarz, wciąż jestem w ciężkim szoku. Kompletnie się tego nie spodziewałam. Dopiero wczoraj wieczorem zdecydowałam się do niego wprowadzić, choć Jesse, ten szaleniec, przeniósł moje rzeczy tydzień wcześniej. Teraz zagryza gorączkowo dolną wargę, przyglądając się mojej zdezorientowanej twarzy. Mam dwadzieścia sześć lat, a on trzydzieści siedem. Dlaczego myślę teraz o różnicy wieku? Nigdy wcześniej nie miała dla mnie znaczenia. Bardziej powinnam się niepokoić jego zaborczością. Nawet nie przeszło mi przez myśl, że mógłby się zmienić, jeśli zgodzę się za niego wyjść. On nigdy się nie zmieni, ale taki właśnie jest mężczyzna, którego kocham. – Dobrze. – Wypowiedziane szeptem słowo pada z moich ust bez większego namysłu. To w naszym przypadku naturalna kolej rzeczy. Czy poprosi mnie o rękę teraz, czy za rok, odpowiedź będzie taka sama. Chcę z nim być już zawsze, pomimo jego zaborczości. Kocham go. Potrzebuję go. Teraz to na twarzy Jessego pojawia się oszołomienie, trybiki kręcą się tak szybko, że zaraz pójdzie z nich dym. – Tak? – pyta cicho. – Odpowiedziałam odruchowo. – Wzruszam ramionami, a potem uświadamiam sobie, że wciąż jestem przykuta do łóżka. – Nie musisz przemawiać mi do rozsądku. Możesz mnie już wypuścić? Jesse przyskakuje w panice do nocnego stolika, bierze z niego kluczyk i pospiesznie rozpina kajdanki. Rozcieram zdrętwiałe nadgarstki, ale Jesse wyciąga mnie spod siebie, obejmuje i ściska. Jasny gwint! Właśnie zgodziłam się wyjść za mąż za tego kontrolującego, neurotycznego eksplayboya, którego znam zaledwie kilka tygodni! O Boże, moich rodziców trafi szlag. Opada na łóżko, pociągając mnie za sobą, i zanurza twarz w mojej szyi. Ściska mnie jak w imadle, a ja nie mam serca powiedzieć mu, żeby trochę odpuścił. Nigdzie się przecież nie wybieram – teraz zostanę z nim już na

zawsze. – Uczynię cię taką szczęśliwą – mówi łamiącym się głosem. Szamoczę się lekko, ale Jesse wciąż chowa głowę w mojej szyi, więc zdwajam wysiłki i w końcu udaje mi się spojrzeć, mu w oczy. Są pełne łez. – Już jestem szczęśliwa. – Głaszczę go po twarzy i przesuwam kciukiem po dolnej powiece, zbierając zbłąkaną łzę. – Dlaczego płaczesz? – pytam, próbując opanować drżenie głosu. Kręci lekko głową i gorączkowo pociera twarz dłońmi. – Widzisz, jak na mnie działasz? – Ujmuje moją twarz w dłonie, przyciąga do siebie i dotyka czołem mojego czoła. – Nie mogę uwierzyć, że pojawiłaś się w moim życiu.; Nie mogę uwierzyć, że jesteś moja. Jesteś moim skarbem. – Wodzi wzrokiem po mojej twarzy i gładzi dłońmi policzki, jak gdyby chciał się upewnić, że jestem prawdziwa. – A ty moim – mówię cicho. Mam nadzieję, że to rozumie. Jest dla mnie wszystkim... całym światem. Uśmiecha się łagodnie. – Jesteśmy przyjaciółmi? – Zawsze. – Odwzajemniam jego uśmiech. – To dobrze. Zrobiłem, co do mnie należało. – Przewraca mnie na plecy, układa się między moimi udami, a potem powoli zanurza się we mnie. – A teraz pora na leniwy seks dla uczczenia zaręczyn. – Sięga po pilot i wyłącza muzykę. – Chcę słyszeć tylko ciebie, kiedy dojdziesz dla mnie. – Opuszcza głowę i jęczy, gdy przywieram do jego ust. Łapie mnie za ręce i przytrzymując mi je nad głową, wycofuje się i znów naciera. – To było rżnięcie oświadczynowe – oznajmiam i czuję, że się uśmiecha, ale nic nie mówi ani nie beszta mnie za przeklinanie, Wchodzi we mnie i wychodzi w sennym rytmie, wbija się we mnie, kołysze lekko biodrami i wysuwa. Znów ogarnia mnie uczucie błogości, rosnące napięcie zaczyna się domagać rozładowania. Jego niespieszne ruchy i rozkołysane biodra mają jak zwykle magiczny wpływ na moje ciało. Jesse przerywa pocałunek, kontynuując namiętne pchnięcia. – Zostaniesz panią Warci. – Patrzy na mnie z góry, czuję na twarzy jego miętowy oddech. – Tak. – To dopiero będzie dziwne. – Będziesz moja na zawsze. – Już jestem. – Mleko już dawno się rozlało. Jesse zaciska powieki, a ja czuję pulsowanie zwiastujące jego orgazm, co popycha mnie ku mojemu własnemu spełnieniu. – Będę cię wielbił każdego dnia do końca mojego życia. – Wyrzuca biodra naprzód. – Jezu! – O Boże – wyduszam i sztywnieję pod nim, drganie w moim wnętrzu

przechodzi w szybkie, nieprzerwane pulsowanie. Wbija się we mnie raz po raz, całując mnie rozpaczliwie i powarkując przy każdym pchnięciu. Ręce trzyma mi nad głową, zanurzając się we mnie niezmordowanie. Dochodzi z krzykiem, a ja oplatam nogami jego biodra i przyciągam go bliżej, dygocząc intensywnie. Czuję się tak, jak gdyby piorun przeszył całe moje ciało. Leżę pod nim, zdyszana i spocona. Jego głowa opada mi na szyję, oddech ma nierówny i płytki. – Nie mogę złapać tchu – mówi, wypuszczając moje ręce. Natychmiast opasuję nimi jego ciepłe, potężne plecy i rozpływam się pod nim. Unosi głowę i przesuwa ustami po mojej twarzy, dopóki nie odnajdzie ust. – Kocham cię do szaleństwa, skarbie. Cieszę się, że jesteśmy przyjaciółmi. Uśmiecham się, a on przetacza nas, tak że teraz siedzę na nim okrakiem. Kładę mu dłonie na klatce piersiowej, a on nakrywa je swoimi. Leniwie kołyszę biodrami. – Wiem o tym. Jeśli mam wyjść za ciebie za mąż, musisz mi odpowiedzieć na kilka pytań. – Mówię to asertywnym tonem, który oznacza „nie waż mi się sprzeciwić”. Nie wiem, czy mi się uda, ale warto spróbować. Brwi Jessego wędrują w górę. – Muszę? – Tak – mówię z przekonaniem. – Więc wykrztuś to wreszcie. Co chcesz wiedzieć? – Wzdycha ciężko, a ja piorunuję go wzrokiem. – Przepraszam. – Ma przynajmniej dość przyzwoitości, żeby zrobić skruszoną minę. Wciąż nakrywa moje dłonie swoimi. – Kim była ta kobieta wczoraj? – To Coral – odpowiada bez wahania, jak gdyby spodziewał się tego pytania. Przewracam oczami. – Wiem, że ma na imię Coral. Kto to jest? – To żona tego skurwysyna, którego John wyrzucił z Rezydencji tego dnia, gdy odkryłaś salę wspólną. Naprawdę? Wracam pamięcią do tamtego okropnego dnia i przypominam sobie złośliwą, ziejącą nienawiścią kreaturę, obrzucającą Jessego stekiem wyzwisk. – Miałeś z nią romans? – Nie. – Kręci głową, marszcząc brwi. – Przyszli do mnie, bo szukali kogoś do trójkąta. Wzdrygam się lekko. Nie musi mówić nic więcej. – Do ciebie? – szepczę. Jesse kiwa głową, prawie zawstydzony. – Dlaczego miałbyś się zgodzić? – Poprosiła mnie o to. – Zakochała się w tobie.

Jego oczy rozszerzają się nieznacznie. To przecież jasne. – Chyba tak. Od razu nasuwają mi się kolejne pytania. Wcale nie dziwi mnie to, że się w nim zakochała. Chcę dowiedzieć się czegoś więcej o powodach jej niezapowiedzianej wizyty w Rezydencji i dlaczego Jesse spędził z nią tyle czasu w swoim gabinecie. – Czego chciała wczoraj? Bardzo długo cię nie było. Jesse bierze głęboki oddech i wbija we mnie spojrzenie pełne determinacji. – Zostawiła Mike’a... dla mnie. Nie wiem czemu. Nigdy nie dałem jej powodów, by myśleć, że chcę z nią być. – Urywa na chwilę, żeby ocenić moją reakcję. Sama nie jestem pewna, co czuję. Jesse wzdycha. – Wyrzucił ją z domu, zabrał jej samochód i zablokował karty. Nie ma nic. – Przyszła do ciebie po pomoc? – Tak. – I co jej powiedziałeś? – Nie jestem pewna, czy spodoba mi się odpowiedź na to pytanie. – Powiedziałem, że zrobię, co w mojej mocy. – Zagryza tę przeklętą wargę. Miałam rację. Nie spodobała mi się ta odpowiedź. Co właściwie mógłby zrobić? Jeśli jej pomoże, tylko ją zachęci i da jej fałszywą nadzieję. Przekrzywiam lekko głowę. – Czy to ma coś wspólnego z policją? Jesse śmieje się leciutko. Nie wiem czemu, bo to wcale nie jest zabawne. – Mike pogrywa ze mną. Powiadomił służby imigracyjne, że połowa moich pracowników to nielegalni imigranci. Szybko oczyszczono mnie z zarzutów, nie wielkiego się nie stało. Trochę utrudnił nam życie. – Dlaczego nie powiedziałeś mi o tym wszystkim, zamiast zmuszać mnie do snucia domysłów? Jesse marszczy brwi. – Po co miałbym ci zawracać głowę tymi głupotami? Rozumiem jego punkt widzenia, niemniej jednak powinnam o tym wiedzieć, zwłaszcza gdy chodzi o inną kobietę pragnącą mojego zaborczego mężczyzny. Wytrzymuję jego spojrzenie, gdy kreśli kciukami kółka na wierzchach moich dłoni. – Więc wziąłeś udział w trójkącie i na tym koniec? – Tak. – Zmienia pozycję, unikając mojego spojrzenia. – Kłamiesz. – Zaciskam zęby. – To nie był koniec, prawda? – Niezupełnie, – Znów zmienia pozycję, wciąż unikając mojego spojrzenia, – Możemy już skończyć ten temat? – pyta poirytowany. – Odniosła błędne wrażenie, że chcę czegoś więcej. Nie chciałem, Koniec kropka. – A więc miałeś z nią romans?

– Tak! Okej, mieliśmy romans, ale to był tylko seks, nic więcej. – Jego zielone oczy mają dziki wyraz. – Zmieńmy temat. – Kiedyś powiedziałeś mi, że nigdy nie miałeś ochoty pieprzyć się z żadną kobietą więcej niż raz, że jestem wyjątkiem. – Nigdy nie zapomnę tej uwagi, a choć marna to pociecha, zważywszy na fakt, ile miał kobiet, podoba mi się myśl, że tylko mnie miał więcej niż raz. – Nigdy nie mówiłem, że nie miałem żadnej kobiety więcej niż raz. Powiedziałem, że nie chciałem mieć żadnej kobiety więcej niż raz. To był środek do celu, to wszystko. Sama się o to prosiła. – Więc nie tylko ze mną pieprzyłeś się więcej niż raz? – W moim głosie słychać urazę. To absurdalne. Zanim mnie poznał, był szukającym podniet playboyem. Mój zazdrosny umysł zaraz się przegrzeje. – Avo, licz się ze słowami! – Nie, nie gdy opowiadasz o pieprzeniu innych kobiet! Nie tylko mnie pieprzyłeś więcej niż raz, prawda? Jesse wydaje z siebie groźny pomruk, a ja mierzę go gniewnym spojrzeniem, – Prawda – przyznaje, coraz szybciej rysując kółka na moich dłoniach. – Ale musisz zrozumieć, że żadna z nich nic dla mnie nie znaczyła. Używałem ich, traktowałem jak przedmioty. Nie jestem z tego dumny, ale tak właśnie było. Brały mnie i nie wymagały niczego w zamian, Avo. Wszystkie chciały czegoś więcej, ale nigdy tego nie oczekiwały. A teraz zorientowały się, że potrafię być z jedną kobietą. Robi mi się niedobrze. Ta rozmowa musiała się tak skończyć. Ile z nich będzie próbowało odbić mi mojego

neurotycznego maniaka kontroli? Żona Mikaela już próbowała, a teraz Coral. – Ona wciąż jest w tobie zakochana – mówię cicho. To kolejny powód, dla którego Coral pojawiła się wczoraj w Rezydencji. – Nie dostanie cię – mówię. – Żadna z nich cię nie dostanie – dodaję, żeby miał świadomość, że na tym się nie skończy. Czuję się tak, jak gdybym szykowała się na wojnę. Wyraz jego oczu łagodnieje, uśmiecha się półgębkiem. – Już jej to mówiłem. Żadna z nich nie ma u mnie szans. Liczysz się tylko ty. – I nie chcę, żebyś pomagał Coral. Nie możesz ode mnie oczekiwać, że to zaakceptuję. – Avo, nie mogę się od niej odwrócić. – Sprawie wrażenie zaskoczonego moim żądaniem. – Dobrze, w takim razie będę dalej pracować dla Mikaela. – Nie mam pojęcia, dlaczego to powiedziałam. To był błąd. Wyraz jego twarzy, z łagodnego i pokrzepiającego, zrobił się mroczny i surowy. Czy ja kiedyś zmądrzeję? – Lepiej to odwołaj. – Jego pierś faluje pode mną, zaciska zęby tak mocno, że zaraz je skruszy. Ja czuję to samo, gdy pomyślę, że pomaga Coral. – Nie – wypalam, wiedząc, że przeginam. – Trzy – zaczyna odliczać Jesse. – O nie! – Próbuję z niego zejść, ale przytrzymuje moje dłonie w silnym uścisku. – Dwa! – Nie! Tym razem nie możesz tego zrobić! Mowy nie ma, Ward. Możesz wpakować sobie swoje zero w swój pieprzony tyłek! – Próbuję uwolnić ręce. Im mocniej mnie trzyma, tym większa wściekłość mnie ogarnia. – Nie przeklinaj! – Przewraca mnie na łóżko, twarzą do materaca, i przygniata mnie całym ciałem. – Jeden. – Spadaj! – Tym razem się nie ugnę. – Zero, skarbie. – Odnajduje moje biodro i wpija mi się palcami w bok... mocno. Wrzeszczę, strącona w piekielną otchłań jego bezlitosnymi kuksańcami. Naprawdę idzie na całość, a ja nagle czuję, że mój pęcherz zaraz pęknie jak balon. – Dobrze! Już dobrze, przepraszam! Przepraszam! Przepraszam! – Nie jestem w stanie tego znieść. Natychmiast przerywa tortury, obraca mnie na plecy i przygważdża do łóżka. – Pocałuj mnie – rozkazuje, nachylając się nade mną. – Nic nie zrobię, dopóki nie przyznasz, że jesteś niesprawiedliwy. – Widzę, jak moje słowa docierają do niego powoli, trybiki obracają się w jego głowie.

Ciągnę dalej, zanim mi przerwie: – Coral chce mi cię odebrać, a ja nigdy na to nie pozwolę. Jeśli mam wyjść za ciebie za mąż, musisz szanować moje uczucia. Nie chcę, żebyś się z nią widywał ani z nią rozmawiał. Żal mi jej, ale nie aż tak, żeby miało to wpływ na nasz związek, i mam nadzieję, że czujesz to samo. – Oczywiście, że tak. – Wzdycha. – Zatem spełnienie mojej prośby nie powinno być trudne. – Nie będzie. Przepraszam. – Pociera nosem o mój nos. – Zachowałem się bezmyślnie. Więcej się z nią nie spotkam. Wybacz mi. – Wybaczam. Pocałuj mnie. Bez chwili zwłoki przywiera do mnie ustami i całuje namiętnie, mrucząc gardłowo z niekłamanym zadowoleniem. – Powiedz, że mnie kochasz – żąda. – Kocham cię. W jego zielonych oczach błyszczą iskierki, na wargach błąka się uśmiech. – Powiedz, że za mnie wyjdziesz. – Wyjdę za ciebie. – Nie mogę się już doczekać. A teraz ty pocałuj mnie. – Gardłowy ton jego głosy sprawia, że kręci mi się w głowie. Zarzucam mu ręce na szyję i obdarzam pocałunkiem pełnym uwielbienia. Jesse uśmiecha się i wstaje z łóżka, a ja opasuję go nogami w biodrach. Wchodzi do łazienki i wolną ręką rozplata moje nogi. Burczę z niezadowoleniem, a on się śmieje. – Umyj zęby, ja przygotuję śniadanie. – Ściąga moje ręce z szyi, stawia mnie przodem do lustra, całuje w bark, a potem daje mi klapsa w pupę i wychodzi. A więc wychodzę za mąż? Wpatruję się w swoje odbicie w lustrze – ciemne włosy opadają kaskadą zmierzwionych fal, oczy błyszczą, usta są zaróżowione, a policzki zarumienione. Wyglądam dobrze. Z roztargnieniem biorę do ręki szczoteczkę i nakładam pastę, rozmyślając o tym, jak dobrze się czuję. Jeszcze nigdy nie miałam w sobie tyle życia i jest ku temu tylko jeden powód, który nazywa się Jesse Ward. Cholera jasna, Kate trafi szlag. Nawet nie chcę myśleć o tym, jak zareagują moi rodzice. Unoszę szczoteczkę do ust i cała w skowronkach zaczynam myć zęby. Drugą ręką odgarniam z twarzy niesforny kosmyk. Coś natychmiast przykuwa moją uwagę. Co to jest, do licha ciężkiego?

Rozdział 11 Z szoku aż mnie zatyka, prycham pastą na lustro, szczoteczka wypada mi z ręki na umywalkę. Przytrzymując się brzegu blatu, żeby nie upaść, gapię się na

swoją lewą dłoń, która nagle robi się ciężka jak z ołowiu. Potem mrugam kilka razy i kręcę głową, jak gdyby to był jakiś omam, który zaraz zniknie. Ale nie, patrzę prosto na ogromny diament pyszniący się dumnie na moim serdecznym palcu. – Jesse! – piszczę, a potem przytrzymując się blatu, docieram do szezlongu i opadam na niego bez sił. Chowam głowę między kolanami, próbując uspokoić oddech i łomoczące serce. Zaraz chyba zemdleję. Słyszę, jak Jesse wpada do łazienki, ale nie jestem w stanie unieść głowy spomiędzy nóg. – Ava, skarbie, co się stało? – W jego głosie słychać panikę. Klęka przede mną i kładzie mi dłonie na udach. Nie mogę wydobyć z siebie głosu. W gardle mam gulę wielkości diamentu, który obciąża moją dłoń. – Avo, do cholery! Co się stało? – Delikatnie unosi mi głowę i zagląda w oczy, Jego spojrzenie jest pełne rozpaczy, moje pełne łez. – Proszę! Powiedz mi. Przełykam ślinę i próbuję wykrztusić jakieś słowa, ale bezskutecznie, więc po prostu unoszę dłoń. O Boże, wydaje się taka ciężka. Widzę przez łzy, jak na jego czole pojawia się zmarszczka, wodzi zdezorientowanym wzrokiem od mojej twarzy do ręki. – Więc go znalazłaś? – pyta sucho. – Nie spieszyłaś się z tym. Jezu, Avo, prawie dostałem zawału. – Bierze moją rękę w dłonie i przyciska do niej usta tuż obok mojego nowego przyjaciela. – Podoba ci się? – O Boże! – wołam z niedowierzaniem. Nawet nie zamierzam pytać, ile kosztował. To zbyt wielka odpowiedzialność. Oddech więźnie mi w gardle, szybko unoszę dłoń do piersi, szukając mojego drugiego przyjaciela. – Jest w sejfie. – Łapie moją rękę i kładzie ją obok tej z pierścionkiem na moich nagich kolanach. Oddycham z ulgą, a Jesse z uśmiechem rysuje kciukami kółka na wierzchach moich dłoni. – Powiedz, podoba ci się? – Wiesz, że tak. – Spoglądam na pierścionek. Jest wykonany z platyny, w płaską obrączkę wprawiono oszałamiający, kwadratowy diament. Podnoszę wzrok na Jessego. Wiem, że na moim czole rysują się zmarszczki. Ten voucher na botoks może mi się jeszcze przydać. – Kiedy mi go włożyłeś? Ściąga usta w kreskę. – Zaraz po tym, jak założyłem ci kajdanki. Robię wielkie oczy. – Cóż za pewność siebie. Wzrusza ramionami. – Trzeba być optymistą. – Ty to nazywasz optymizmem, ja oślim uporem. Wyszczerza zęby w uśmiechu.

– Nazywaj to sobie, jak chcesz. Powiedziałaś „tak”. – Rzuca się na mnie, kładzie moje nagie ciało na twardej i zimnej łazienkowej posadzce, przewraca mnie na plecy i chowa twarz między moimi piersiami. Ze śmiechem napawa się moimi wdziękami. – Przestań! – Nie! – Gryzie mnie w pierś. – Zostawiam swój ślad. Nawet gdybym była w stanie go powstrzymać, nie zrobiłabym tego. I tak tylko on mnie ogląda. Wplatam mu palce we włosy, a gdy mój wzrok pada na pierścionek, znów zapiera mi dech. Nie mogę uwierzyć, że włożył mi go, zanim mi się oświadczył. Arogancki dupek. Jakim cudem niczego nie zauważyłam? Byłam rozkojarzona... pochłonięta. – Proszę – całuje malinkę na mojej piersi. – Teraz do siebie pasujemy. Spoglądam na idealne kółko na mojej skórze, a potem na Jessego, który podziwia swoje dzieło. – Szczęśliwy? – pytam. – Tak. A ty? – Zachwycona. – To dobrze. Zrobiłem, co do mnie należało. Następne zadanie: nakarmić moją kusicielkę. Wstawaj. – Pomaga mi się podnieść. – Zejdziesz zaraz na dół? – Za pięć minut... może trochę dłużej. – Trochę. – Nachyla się i gryzie mnie w ucho. – Pospiesz się. – Klepie mnie w pupę i wychodzi. Na mojej zarumienionej twarzy pojawia się szeroki uśmiech. Powiedziałam „tak”. Nie mam żadnych wątpliwości, absolutnie żadnych. Należę do Jessego. Biorę szybki prysznic, podnoszę z podłogi jego koszulę i wkładam ją do bawełnianych szortów. Wychodzę na korytarz i przypominam sobie o poczcie, której wciąż nie oddałam Jessemu, więc zaglądam do kremowego pokoju, biorę listy z szafki i schodzę na dół. Nie widzieliśmy się nieco ponad dwadzieścia minut, a ja już za nim tęsknię. Jesse siedzi w kuchni z palcem w słoiku masła orzechowego i wpatruje się w ekran laptopa. Wzdycham na widok skupienia na jego twarzy, a potem marszczę z niesmakiem nos, gdy wtyka do ust palec pokryty orzechową mazią. – Proszę, zapomniałam ci oddać. – Oddaję mu listy i nalewam sobie soku pomarańczowego. – Ty je otwórz. Zauważam na blacie moje kluczyki od samochodu. – Mój wóz tu jest? – John go podrzucił – mówi Jesse, nie przestając studiować ekranu swojego komputera. Uśmiecham się w duchu na myśl o olbrzymim Johnie prowadzącym mojego maleńkiego mini coopera. – Jesteś religijna? – pyta niezobowiązująco.

Marszczę brwi. – Nie. – Ja też nie. Masz jakieś preferencje co do daty? – Daty czego? – W moim głosie słychać dezorientację. Podnosi na mnie wzrok, marszcząc brwi. – Czy jest jakaś szczególna data, kiedy chciałabyś zostać panią Avą Ward? – Nie wiem – wzruszam ramionami. – Za rok albo dwa. – Biorę do ręki tosta i zaczynam go smarować masłem. Oświadczył mi się ledwo pół godziny temu. Jeszcze się dobrze nie obudziłam. Mamy na decyzję mnóstwo czasu, a na początek powinnam porozmawiać z rodzicami. Jesse upuszcza słoik masła orzechowego na marmurowy blat, aż podskakuję. – Za rok? – woła z oburzeniem. – No dobrze, za dwa lata. – Przyszły rok to chyba trochę za wcześnie. Przekrawam tosta na pół i wgryzam się w niego. – Za dwa lata? Spoglądam na niego i widzę, że jego przystojną twarz wykrzywia grymas niedowierzania. Naprawdę mi się nie spieszy. Może być i za trzy, jest mi to obojętne. Wzruszam ramionami, żując tosta. Twarz Jessego wykrzywia wściekłość. – Weźmiemy ślub w przyszłym miesiącu. – Bierze do ręki swój słoik i wtyka w niego palec agresywnym gestem. Prawie dławię się tostem, a potem gryzę go gorączkowo, żeby przełknąć resztki. W przyszłym miesiącu? Czy on oszalał? – Jesse, nie mogę wyjść za ciebie w przyszłym miesiącu! – Możesz i wyjdziesz – ucina, nie patrząc na mnie. Odsuwam się lekko. Nie powiedziałam jeszcze rodzicom, że z nim mieszkam, nie mówiąc już o ślubie. Potrzebuję czasu, – Nie, nie mogę – mówię ze śmiechem. Wbija we mnie wściekłe spojrzenie i z hukiem odstawia słoik. Znów podskakuję. – Słucham? – pyta, szczerze zaskoczony. – Jesse, moi rodzice nic o tobie nie wiedza. Nie możesz oczekiwać, że do nich zadzwonię i przekażę taką wiadomość przez telefon. – Błagam go w duchu, żeby był rozsądny. Widziałam już tę minę wiele razy i zawsze oznacza, że nie da za wygraną. – W takim razie spotkamy się z nimi. Ja nie żartuję, Avo. Nerwowo upijam łyk soku pomarańczowego, a on wwierca się we mnie niezadowolonym wzrokiem. Myśl o przedstawieniu Jessego rodzicom napełnia mnie strachem. Wiję się pod jego spojrzeniem, ale nie mogę odpuścić. – Jesteś nierozsądny. Zresztą nie da się zorganizować ślubu w miesiąc. –

Odgryzam kolejny kęs tosta, czując złość bijącą od mojego zaborczego mężczyzny. – Kochasz mnie? – pyta ostro. Patrzę na niego, mrużąc oczy. – Nie zadawaj głupich pytań. – To dobrze. – Wydaje z siebie pomruk, który ma oznaczać koniec dyskusji, i znów wbija wzrok w laptop. – Ja też cię kocham. Bierzemy ślub w przyszłym miesiącu. Zdesperowana, opuszczam tosta. – Jesse, nie wezmę z tobą ślubu w przyszłym miesiącu. – Wstaję ze stołka i podchodzę do kosza na śmieci, żeby pozbyć się resztek niedojedzonego śniadania. Zupełnie straciłam apetyt. – Chodź tutaj – warczy do moich pleców. Obracam się twarzą do niego, czuję, że znów budzi się we mnie dziki opór. – Nie – rzucam. Jesse robi wielkie oczy. – I nie uda ci się wymóc na mnie zgody rżnięciem. Zapomnij o tym. – Nie przeklinaj, do cholery. – Z gniewnym grymasem ściąga usta w wąską kreskę i przygważdża mnie spojrzeniem. – Trzy. – O nie! – wołam ze śmiechem. – Nawet o tym nie myśl! – Dwa! – Nie! – Jeden! – Jesse, odwal się! – Gryzę się w język, przekleństwo rozdrażniło go z pewnością jeszcze bardziej. – Nie wyrażaj się! – warczy. – Zero. – Zaczyna okrążać wyspę, a ja instynktownie ruszam w przeciwną stronę. – Chodź tutaj – cedzi przez zęby. Pilnuję, żeby przez cały czas pozostawać po przeciwnej stronie wyspy. – Nie, skąd ten pośpiech? Nigdzie się nie wybieram. – Żebyś wiedziała, do cholery. Po co to odwlekasz? – Spokojnie próbuje zmniejszyć dystans między nami. – Niczego nie odwlekam. Zorganizowanie ślubu i wesela zajmuje przynajmniej rok. – Nie mówię o ślubie. – Rzuca się naprzód, a ja umykam w przeciwnym kierunku. – Przestań przede mną uciekać, Avo. Wiesz, że doprowadza mnie to do szału! – Więc przestań zachowywać się nierozsądnie! – Prawie wybucham śmiechem, gdy znienacka zmienia kierunek, a ja nurkuję w przeciwną stronę. – Avo! – Jesse! – drwię, zastanawiając się, czy zdołam wybiec z kuchni i dotrzeć na piętro, zanim mnie złapie. Marne szanse. Jesse rzuca się ku mnie, a ja z piskiem pędzę do przejścia. Wiem, że nie uda

mi się dobiec do schodów, więc wpadam do siłowni i próbuję zamknąć szklane drzwi. Jesse już napiera na nie z drugiej strony, ale wiem, że nie wkłada w to całej swojej siły, żeby nie zrobić mi krzywdy. – Puszczaj! – wrzeszczy. – Co chcesz zrobić? Natychmiast przestaje popychać drzwi i spogląda na mnie przez szybę z lekkim niepokojem. – A jak myślisz? – Nie wiem – kłamię. Doskonale wiem, co zamierza. Zamierza mnie zerżnąć, ale nie mogę wpleść palców we włosy, bo mam zajęte ręce. Niepokój na twarzy Jessego jeszcze się wzmaga, a napór na drzwi słabnie. Wykorzystuję okazję, zatrzaskuję drzwi i przekręcam zamek. Jesse rozdziawia usta. – Nie zrobiłaś tego! – Szarpie za klamkę. Robię krok w tył. – Avo, otwórz drzwi. Kręcę głową. Jego nagi tors unosi się i opada gwałtownie. – Avo, wiesz, jak się czuję, kiedy nie mogę cię dotknąć. Otwórz drzwi. – Nie, najpierw obiecaj, że porozmawiamy o naszym ślubie w rozsądny sposób. – Rozmawialiśmy. – Znów szarpie za klamkę, aż drzwi się trzęsą. – Avo, proszę, otwórz. – Nie, nie rozmawialiśmy, Jesse. Ty oznajmiłeś mi, jak ma być. Naprawdę nigdy nie byłeś z nikim w związku, co? – Nie, już ci to mówiłem. – To widać, Jesteś w tym beznadziejny. Spogląda na mnie nerwowo zielonymi oczami. – Kocham cię – mówi miękko, jak gdyby to wszystko tłumaczyło. – Proszę, otwórz drzwi. – Zgadzasz się? – Wiem, jak bardzo irytuje go fakt, że nie może mnie dosięgnąć, a ja wykorzystuję tę jego słabość. To jego jedyny słaby punkt, jaki znam, więc skoro muszę go wykorzystać, zrobię to, zwłaszcza w sprawie tak wielkiej wagi. Jesse gryzie nerwowo dolną wargę, rozważając moje żądania. – Zgadzam się. Otwórz drzwi. – Łapie za klamkę, ale mnie przychodzi do głowy jeszcze jedna kwestia, która może mnie narazić na odliczanie. Spróbuję upiec dwie pieczenie na jednym ogniu. – Wieczorem wychodzę z Kate – oznajmiam śmiało. Jesse wytrzeszcza oczy, tak jak się spodziewałam. – Co takiego? – Wczoraj uprzedziłam cię, że wychodzę z Kate – przypominam mu. – I? Otwórz drzwi. – Nie możesz mi zabronić spotkań z przyjaciółką. Jeśli mam za ciebie wyjść,

nie możesz kontrolować wszystkiego, co robię. Wieczorem wychodzę z Kate, a ty mi na to pozwolisz... bez marudzenia. – Mówię spokojnym, asertywnym tonem, choć w duchu przygotowuję się na rżnięcie, które przyćmi wszystkie poprzednie próby przywołania mnie do rozsądku. – Przeginasz, moja droga. – Jesse zaciska zęby, a ja wzdycham ze znużeniem. Ja przeginam, bo chcę wyjść do miasta z przyjaciółką? Odwracam się do niego plecami, idę do ławeczki do podnoszenia ciężarów i rozsiadam się na niej wygodnie. Nie otworzę drzwi, dopóki się nie ugnie, więc może to trochę potrwać. – Ava, co ty wyrabiasz? Otwórz te pieprzone drzwi. – Szarpie gorączkowo drzwiami. Boże, kocham go, ale musi trochę przystopować z tymi swoimi niedorzecznymi żądaniami i nadmierną opiekuńczością. – Nie otworzę drzwi, dopóki nie zaczniesz zachowywać się rozsądnie. Jeśli chcesz się ze mną ożenić, musisz trochę wyluzować. Patrzy na mnie jak na idiotkę. – Martwienie się o ciebie to nie jest brak rozsądku. – Ty się nie martwisz, Jesse, ty się zadręczasz. – Otwórz drzwi. – Znów szarpie klamką. – Wychodzę wieczorem z Kate. – W porządku, ale żadnego alkoholu. Otwórz te pieprzone drzwi! O tak, w tej sprawie też powinnam mu się postawić, ale chyba dostarczyłam mu już dość powodów do zawału jak na jeden poranek. Wygląda, jak gdyby miał zaraz wyjść z siebie, co nie ma zupełnie sensu. Przecież jestem tuż obok. Z westchnieniem wstaję, podchodzę do drzwi, otwieram zamek i odsuwam się, zanim wpędzę go przedwcześnie do grobu. Wpada do środka jak pocisk, przyciska mnie do piersi i przewraca nas oboje na jedną z mat. Obejmując mnie ciasno, dyszy mi ciężko we włosy. – Proszę, nie rób tego więcej – prosi. W całej tej sytuacji najbardziej niedorzeczne jest jego zdenerwowanie. – Obiecaj mi. – Tylko w ten sposób mogę cię zmusić, żebyś mnie posłuchał – próbuję go udobruchać. Głaszczę go po plecach i czuję, jak serce wali mu w piersi. – Będę słuchał. Tylko nie zamykaj się już przede mną. – Nie możesz być ze mną przez cały czas. – Wiem, ale nawet wtedy chcę, żeby to było na moich zasadach. Ze śmiechem łapię się za głowę. – A co ze mną? Odsuwa twarz i mierzy mnie gniewnym spojrzeniem. – Będę słuchał – burczy nadąsany. – Jesteś bardzo wymagająca, przyszła żono. – Naburmuszony, chowa twarz w mojej szyi. Och, jest taki gruboskórny. Ale tym razem nie mam nic przeciwko

wymianie argumentów. Po takiej akcji spodziewałam się, że przyciśnie mnie do ściany i zerżnie tak, że zapomnę, jak się nazywam, więc jestem trochę zaskoczona faktem, że tylko mnie obejmuje. Może wreszcie znalazłam sposób na targowanie się z nim. Siada na ławeczce i sadza mnie sobie na kolanach. – Dlaczego nie pojedziecie na drinka do Rezydencji? – Mowy nie ma! – Dlaczego? – Sprawia wrażenie urażonego. – Żebyś mógł mnie mieć na oku? – To logiczne– Ty będziesz mogła się napić, ja będę miał pewność, że jesteś bezpieczna, a potem odwiozę cię do domu. Brzmi to całkiem logicznie, ale nie zamierzam ukręcić bicza na własne plecy. – Nie. Koniec tematu. Jesse wydyma usta, ale ja kręcę przecząco głową. Poza tym ona tam będzie. Będzie rzucać te swoje spojrzenia i kąśliwe uwagi. Wykluczone. – Jesteś niemożliwa – zrzędzi Jesse, wstając ze mną w ramionach. Stawia mnie na ziemi i daje mi buziaka. – Idę pod prysznic, a ty ze mną. – Unosi znacząco brew i uśmiecha się szelmowsko. Łatwiej mi się zgodzić na jego warunki, kiedy stawia je w takie sposób. – Przyjdę za minutkę. Muszę zadzwonić do Kate. – Wyzwalam się z jego objęć i wracam do kuchni. – Gdzie mój telefon? – Jest podłączony do ładowarki. Pospiesz się. Odnajduję swoją komórkę i dzwonię do Kate. – Halo? – słyszę z drugiej strony jej zachrypnięty głos. Chyba ma kaca. – Złe samopoczucie? – Nie, jestem zmęczona. Która godzina? Zerkam na piekarnik. – Jedenasta. – Cholera! – woła Kate i słyszę w tle jakieś poruszę nie. – Samuel, ty frajerze. Jestem spóźniona! Ava, powinnam właśnie dowozić tort w Chelsea! Zadzwonię później! – Hej, idziemy gdzieś wieczorem? – wołam, zanim się rozłączy. – No jasne. Dostałaś pozwolenie? – Tak! Podjadę do ciebie o siódmej. – Super! To na razie. Rozłączam się i moja komórka natychmiast powiadamia mnie o nadejściu wiadomości. Gdy ją otwieram, domofon zaczyna piszczeć, więc ruszam w jego stronę, jednocześnie zerkając na wyświetlacz. Krew krzepnie mi w żyłach. To esemes od Mikaela. Nie chcę go przeczytać, ale mój kciuk wciska przycisk „otwieram”, zanim zdołam przekonać mózg, żeby wykasował go bez przeczytania.

„Nie uda mi się spotkać w poniedziałek. Wróciłem na jakiś czas do Danii. Skontaktuję się po powrocie, żeby przełożyć nasze spotkanie”. Żołądek podchodzi mi do gardła, komórka zaczyna mi się trząść w dłoni. Co ja mam zrobić, u licha? Natychmiast kasuję wiadomość, bo wiem, że Jesse na pewno by ją przeczytał. Nie odpisuję. Mam przynajmniej więcej czasu, żeby wybrnąć jakoś z całej tej sytuacji i porozmawiać z Patrickiem. Jak długo go nie będzie? Ile mam czasu, żeby przygotować się do tego spotkania? Mam ochotę odpisać Mikaelowi, że wiem, co zaszło między jego żoną a Jessem, ale znów rozlega się pisk domofonu. Podskakuję, wystraszona. To Clive. – Avo, mam tu przesyłkę dla ciebie. Będę zaraz na górze. Nie zdążyłam zapytać, co to takiego ani kto jest nadawcą. Clive się rozłącza. Wracam do kuchni cała w nerwach i zaczynam przeglądać menu komórki, szukając opcji wprowadzenia PIN-u, żeby uniemożliwić Jessemu przeczytanie kolejnych wiadomości od Mikaela. Nabierze podejrzeń, kiedy zauważy, że założyłam blokadę, ale wolę, żeby się obraził, niż zmienił w trąbę powietrzną pustoszącą penthouse. Otwieram drzwi i słyszę dźwięk zatrzymującej się windy, a potem charakterystyczne gderanie Clive’a. Podchodzę ostrożnie do windy, z której Clive zaczyna wynosić niezliczone pudła i torby. – Avo, masz poważny problem. Jesteś zakupoholiczką. Mam wnieść to wszystko do środka? – sapie. – Eee, tak. – Omiatam wzrokiem pudła i torebki z Harrodsa. Co jest grane, u licha? Czuję się jak piąte koło u wozu, gdy tak trzymam drzwi otwarte, przyglądając się z rozdziawioną buzią, jak Clive wnosi je wszystkie do apartamentu i upuszcza na podłogę. Nie mogę uwierzyć, że to zrobił. Dlaczego nie domyśliłam się, że coś jest nie tak, gdy bez żadnego oporu pozwolił mi postawić na swoim? A raczej pozwolił mi tak myśleć. Ten mężczyzna przepuścił wczoraj bajońskie sumy. Clive wnosi ostatnią torbę i rusza w stronę drzwi. – To już chyba wszystko. Coś tam jeszcze zostało? Patrzę zdezorientowana na plecy Clive’a. – Słucham? Odwraca się i marszczy brwi. – W sklepie, zostało coś, czy wykupiłaś cały asortyment? – Aha. Dziękuję, Clive. – Och, byłbym zapomniał, była u mnie młoda kobieta... – zaczyna Clive, ale zaraz urywa i zaciska usta, jak gdyby uświadomił sobie swój błąd. Ta wiadomość wyrywa mnie z oszołomienia. – Naprawdę? Clive wytrzeszcza oczy. – Eee... no nie wiem... – Rusza do wyjścia. – Może przyszła do kogoś

innego. Nie jestem pewien, – Śmieje się nerwowo..– Starość nie radość. – Krótkie, czarne włosy? – pytam. Użył słowa „dojrzała”, gdy wspominał o blondynce, która okazała się żoną Mikaela. A raczej jego byłą żoną. – Nie jestem pewien, Avo. Właściwie jest mi go trochę żal. Biedaczysko nie powinien się tym zajmować. – Zachowajmy to w tajemnicy, dobrze? – O? – Wygląda, jakby mu ulżyło. – Tak, ty nie mów Jessemu o młodej kobiecie, a ja nie powiem nikomu o zwyczajach naszych sąsiadów. Clive wciąga gwałtownie powietrze w płuca. O tak, nie gram fair, staruszku. Podchodzę i zamykam mu drzwi przed nosem. Czy mój biedny mózg zniesie kolejne rewelacje? Nie powiem o niczym Jessemu. Nie chcę, żeby się kontaktował z Coral, pomagał jej, widywał się z nią. Przepełniają mnie niepokój i strach, walczę z potworną zazdrością, i właśnie skazałam się na przeżywanie takich rozterek już do końca życia. Zgodziłam się wyjść za niego za mąż. Czy ja jestem głupia? W kuchni rozlega się dzwonek komórki Jessego. Idę za nim, staję przed wyspą kuchenną i spoglądam na wyświetlacz. Słusznie czy nie, odbieram połączenie, choć sumienie wyrzuca mi hipokryzję. – Coral? – mówię powoli i wyraźnie. Odpowiada mi cisza, ale kobieta nie rozłącza się. – Coral, czego chcesz? – Zastałam Jessego? – pyta cicho, a ja jestem odrobinę zaskoczona, że się nie rozłączyła. – Bierze prysznic. Mogę jakoś pomóc? – pytam uprzejmie, ale w moim głosie słychać irytację. – Nie, muszę z nim porozmawiać. – Coral nie sili się na uprzejmość. Sprawia wrażenie urażonej. – Coral, musisz przestać mu się narzucać. – Muszę postawić sprawę jasno, bo Jessego najwyraźniej gryzą wyrzuty sumienia. – Ava, zgadza się?

Chyba nie podoba mi się ton jej głosu. – Tak. – Avo, on rozkocha cię w sobie, a potem porzuci. Odejdź, dopóki jeszcze możesz. – Rozłącza się. Stoję z komórką Jessego przy uchu, wodząc wzrokiem po kuchni, kompletnie przytłoczona, i próbuję przekonać samą siebie, że przemawiała przez nią zazdrość. Wszystkie te kobiety są zazdrosne i urażone, bo Jesse zabawił się z nimi, wykorzystał je, a potem porzucił, gdy się nimi znudził. Wiem, jak się czułam, gdy się rozstaliśmy, więc jeśli one wszystkie tak się czują, naprawdę je rozumiem. Jest mi ich bardzo żal, ale to nie moja wina, że nie mogą znieść faktu, że on zmienił się dla mnie – nie dla żadnej z nich, ale dla mnie. Przestał dla mnie pić. Przestał się zabawiać. To już przeszłość, dość paskudna, ale przeszłość. Prostuję się, czując przypływ determinacji. Nigdy go nie opuszczę. Sprawił, że go potrzebuję, ale on też mnie potrzebuje. Nie zamierzam go zostawić. Odkładam telefon na blat, wracam do salonu i spoglądam na górę toreb i pudeł. Nie wiem, czy mam być podekscytowana, czy wściekła. Przy każdej okazji lekceważy moje zdanie, zachowuje się jak zaborczy neurotyk i obawiam się, że ja też zaczynam się tak zachowywać. Klękam na podłodze, delikatnie macam jedną z toreb i ostrożnie zaglądam do środka, jak gdyby coś mogło z niej wyskoczyć i mnie zaatakować. Hę? To nie leżało na kupce z wybranymi rzeczami. Wyciągam granatową jedwabną sukienkę Cabana Kleina. Odłożyłam ją na stos rzeczy, nad którymi miałam się jeszcze zastanowić. Otwieram pudełko i znajduję w nim kremowo-czamą sukienkę od Chloe. Tę sukienkę odrzuciłam. Była zdecydowanie za droga. O nie. Wszystko pomieszali. Przyciągam następną torbę i odkrywam w niej parę luźnych dżinsów Diesla. Ich w ogóle nie przymierzałam. Przeglądam wszystkie pakunki i oprócz ubrań znajduję w nich bieliznę we wszystkich kolorach i fasonach, jakie można sobie wyobrazić. Bóg jeden wie, ile czasu później siedzę na środku podłogi, otoczona stertami ubrań, butów, toreb i innych dodatków. Są tu wszystkie stroje, które przymierzałam, oprócz wieczorowej sukni – te na tak, te na nie, te, nad którymi miałam się jeszcze zastanowić, i cała masa ciuchów, których w ogóle nie przymierzałam. Wiem, że to jakieś nieporozumienie, bo jest tu nawet szara sukienka od Chloe, a Jesse nigdy by mi jej nie kupił z własnej, nieprzymuszonej woli. Jest cudowna. Kładę się na plecach i wbijam wzrok w wysoki sufit penthouseu. Tego już za wiele: suknia, naszyjnik, pierścionek, a teraz jeszcze to wszystko. Czuję się przytłoczona i jest mi duszno. Nie chcę tego wszystkiego. Chcę tylko jego, bez przeszłości, bez innych kobiet i bez komplikacji w postaci Mikaela.

– Hej, skarbie. – Widzę nad sobą mokrą, przystojną twarz Jessego. – Czekałem na ciebie. Co słychać? Prycham i wskazuję hałdy designerskiej odzieży. Czy on tego nie widzi? Jesse rozgląda się, zupełnie niespeszony stertami damskich ciuchów, jakie mnie otaczają. – W czym problem? – To zbyt wiele – narzekam. – Chcę tylko ciebie. Uśmiecha się, oczy błyszczą mu z zadowolenia. – Cieszy mnie to, ale nigdy nie miałem nikogo, z kim mógłbym się dzielić swoimi pieniędzmi, Avo. Proszę, pozwól mi na to. – Ludzie pomyślą, że wychodzę za ciebie dla pieniędzy. – Mówię, jak jest. Już spotkałam się z takim oskarżeniem. – Mam w dupie to, co myślą inni. Liczymy się tylko my. A teraz się zamknij. – Zbankrutujesz, jeśli będziesz wydawał pieniądze w takim tempie jak wczoraj – burczę pod nosem. – Avo, powiedziałem, żebyś się zamknęła. – Zmuś mnie – odpowiadam, uśmiechając się półgębkiem. A on to robi. Pożera mnie żywcem pośród połowy stoiska z modą damską.

Rozdział 12 Wychodzę spod prysznica do sypialni i z potępieniem kręcę głową na widok Jessego, który leży na łóżku w białych, obcisłych bokserkach. Jest niezadowolony. Siadam przed wielkim lustrem i zaczynam suszyć włosy. Spędziliśmy cały dzień na wnoszeniu obscenicznych ilości ubrań i akcesoriów na piętro. Cała połowa ogromnej garderoby należy teraz do mnie, miałam też zadowolonego faceta... dopóki nie zaczęłam się szykować do wyjścia z Kate. Jego dobry nastrój prysł, ale ponieważ mają do nas dołączyć Tom i Victoria, a ja mam tyle spraw do obgadania z Kate, nie mogę się już doczekać wieczoru. Jesse musi się nauczyć mną dzielić. Kończę układać włosy i gdy wyłączam suszarkę, słyszę wzdychanie, sapanie i prychanie dobiegające od strony łóżka. Zachowuje się jak rozkapryszony chłopiec, więc ignoruję go i idę do łazienki, żeby wklepać balsam i zrobić makijaż. Jestem właśnie w połowie malowania rzęs, gdy Jesse wchodzi do środka jak gdyby nigdy nic i wyciąga się na szezlongu z głośnym westchnieniem. Ręce unosi nad głowę, napinając każdy mięsień klatki piersiowej. Próbuję nie zwracać na niego uwagi, ale Jesse paradujący w białych, obcisłych bokserkach od Armaniego strasznie mnie rozprasza. Robi to specjalnie.

Szybko wychodzę z łazienki, żeby znaleźć bieliznę i coś do ubrania. To może zająć trochę czasu, zwłaszcza pod krytycznym okiem Jessego. Nie udaje mi się dotrzeć nawet do przydzielonej mi dopiero co szuflady z bielizną, bo ktoś zdziera ze mnie ręcznik i rzuca mnie na łóżko. Powinnam się była domyślić. Zamierza mnie sponiewierać, naznaczyć i wysłać do miasta przesiąkniętą jego zapachem. Pieprzony maniak kontroli. Unosi mnie na czworaki, rozsuwa mi nogi i łapie za nadgarstki, skutecznie unieruchamiając. – Nie dojdziesz – warczy, zanurzając we mnie dwa palce, żeby mnie rozciągnąć i przygotować. Zaskoczona tym nagłym atakiem, chowam twarz w pościeli, żeby stłumić krzyk. Zostawi mnie na krawędzi orgazmu, wiem o tym. Zaczyna zataczać kółka wokół wejścia, z osamotnienia jęczę w materac. To najgorsza możliwa tortura. Jesse doskonale wie, co robi. Cała sztywnieję w odpowiedzi na jego dotyk. – Rozluźnij się, Avo. Nie chcę zrobić ci krzywdy. – Wpycha we mnie palce, ale instynktownie napinam mięśnie, broniąc się przed tą inwazją. Krzyczę. – Rozluźnij się! – wrzeszczy Jesse, a ja bezskutecznie próbuję skłonić swoje ciało, żeby wykonało jego polecenie. Jestem pewna, że Jesse zostawi mnie tuż przed wybuchem. Nie chcę wyjść do miasta z kroczem pulsującym z powodu nierozładowanego napięcia. Chcę się czuć spełniona i zrelaksowana, i on to potrafi. Cholerny dupek! Czuję, jak ustawia się naprzeciw wejścia. Łkam. – Do licha, Avo. – W jego głosie słychać zniecierpliwienie. – Przestań mi się opierać. – Zamierzasz mnie porzucić, prawda? Nie pozwolisz mi dojść. – Ja o tym zadecyduję, skarbie. – Daje mi klapsa w pupę. – Rozluźnij się! – Nie mogę! – Pieczenie promieniuje na całe pośladki. Jesse, sfrustrowany moim oporem, sięga ręką w dół i muska palcem pulsującą łechtaczkę. – Ooooch! – Natychmiast się rozluźniam, żar jego dotyku poraża moje zmysły i popycha mnie ku spełnieniu, jak gdyby wcisnął jakiś magiczny przycisk. Zalewa mnie fala intensywnej rozkoszy, mknę ku oszałamiającemu orgazmowi. Desperacko próbuję się go uczepić i zatrzymać, ale Jesse zabiera palce. – Nie! – krzyczę z frustracją. – O tak. – Znów zanurza we mnie palce, muskając kciukiem sam koniuszek łechtaczki, a ja rozpaczliwie próbuję się o niego otrzeć. Jesse wysuwa palce i rozprowadza wilgoć po mojej szparce. – Nie, Jesse! – Czuję, jak jego twardy członek przyciska się do wejścia. – Proszę! – Kochasz to, Avo. – Napiera i wchodzi we mnie powoli. – O cholera. Chce mi się płakać z wściekłości i frustracji, lecz mimo to napieram na niego biodrami, tak że wchodzi we mnie aż po nasadę. Wiem, że nie dojdę, ale nie potrafię się powstrzymać. Z krzykiem łapie mnie w pasie i zadaje potężne

pchnięcie, pozbawiając mnie tchu. – O Boże! – wołam, gdy wypełnia mnie całą. Znów naciera, nie dając mi czasu, żeby się dostosować. Żarty się skończyły. – Och, Avo – dyszy, nieruchomiejąc. – Jesteś niesamowita, skarbie. – Ociera się o mnie z przeciągłym jękiem, a ja usiłuję zapanować nad rwącym się oddechem. – Złap się wezgłowia. Biorę głęboki oddech i chwytam dłońmi drewnianą listwę. Z gardła wyrywa mi się okrzyk, bo zmiana pozycja sprawia, że wbija się we mnie jeszcze głębiej. Zastyga na chwilę, delikatnie głaszcząc moje plecy. Iskrzenie, jakie odczuwam w łechtaczce, jest prawie bolesne. – Dobrze się trzymasz? – Tak! – odwarkuję, za co zostaję ukarana klapsem. Chce mi się wyć, a on jeszcze ze mną nie skończył. Dlaczego, do diabła, nie powiem dość? Słyszę, jak wciąga ze świstem powietrze. Gdy zaczyna się ze mnie wysuwać, uczucie wypełnienia słabnie nieco, ale zaraz potem lecę do przodu, bo znów wbija się we mnie potężnym pchnięciem. Znów krzyczę. – Zaprzyj się rękami, Avo! – Powtarza ten rozkoszny manewr, a ja usztywniam ramiona i opieram spocone czoło na przedramieniu. – Jesse, proszę – błagam. – Przyjemnie, prawda? – pyta zmysłowym, pożądliwym głosem. – Tak. – Lubisz, kiedy cię ostro pieprzę, prawda, Avo? – Tak! – Wiem o tym. – Puszcza moje biodra i chwyta mnie za ramiona, a potem wbija się we mnie raz po raz, rycząc przy każdym pchnięciu. Wyciąga rękę i przesuwa palcami po mojej drżącej łechtaczce. Z krzykiem zatapiam zęby we własnym przedramieniu, w głowie kręci mi się od niewiarygodnej rozkoszy połączonej z ostrym, przejmującym bólem. Czuję zbliżający się orgazm i w gorączkowej próbie uchwycenia go napieram na niego biodrami przy każdym pchnięciu. – O nie – warczy Jesse, zabiera palce i wysuwa się ze mnie. Krzyczę ze złości, gdy odrywa moje ręce od wezgłowia, obraca mnie i popycha na plecy. Siada mi okrakiem na brzuchu, kolanami przyciska ręce wzdłuż ciała i zaczyna przesuwać dłonią po pulsującym członku. Zamykam oczy. – Otwórz oczy, Avo! – wrzeszczy i chwyta mnie za biodro. Wyrywam się z krzykiem. – Jesteś draniem! – Rzucam mu moje najbardziej wredne spojrzenie. – Zaleję się dzisiaj w trupa! – Nie zrobisz tego. – Nie przestaje się masturbować, a ja zaciskam usta. Pochyla się do przodu, opiera wolną ręką o wezgłowie łóżka i tryska mi na

piersi z głośnym okrzykiem, który odbija się echem w całej sypialni. Dysząc, zwalnia tempo, a ja szamoczę się bezskutecznie. Piersi mam całe w jego ciepłej spermie, włosy potargane, makijaż z pewnością wymaga poprawek, a ogromne napięcie w moim kroczu grozi eksplozją. Nie jestem zadowoloną dziewczynką. – Chcesz dojść? – pyta, spoglądając na mnie z góry. Czoło ma pokryte potem. – I tak wychodzę! – warczę, żeby zaznaczyć, że o to nie będę się z nim targować. Wykluczone! – Uparciucha. – Przesuwa dłonią po moich piersiach, wcierając spermę w każdy centymetr kwadratowy mojej klatki piersiowej. – Zrobiłem, co do mnie należało – mówi, uśmiechając się półgębkiem, a potem nachyla się i mocno przywiera do mnie ustami. Mimowolnie rozchylam wargi, chłonąc chciwe smagnięcia jego języka, jęcząc, prosząc o więcej, ale wtedy przerywa pocałunek, a ja miotam głową na boki i przewracam się na brzuch. Jesse śmieje się, a potem klepie mnie mocno w pupę i wstaje z łóżka. – Nie bierz prysznica. – Nie mam czasu! – Zeskakuję z łóżka i próbuję doprowadzić się do porządku. Ułożone suszarką loki mam w nieładzie, policzki – zarumienione. Wyglądam na porządnie zerżniętą, co zakrawa na ironię. Z jękiem zaciskam uda i biorę ręcznik, żeby zetrzeć z piersi resztki nasienia Jessego. Wielkiej malinki nie da się zmazać. Nie włożę dziś niczego z dużym dekoltem, i to nie tylko z powodu siniaka. Gdy już poprawiłam makijaż i się ubrałam, schodzę po schodach najciszej jak się da. Rozglądam się po przestronnym apartamencie, ale nigdzie nie widzę Jessego, więc idę na paluszkach w stronę kuchni i wysuwam głowę z przejścia. – W tym nie pójdziesz, do diabła! Na dźwięk tego wściekłego głosu moje nogi dostają przyspieszenia, rzucam się do drzwi, zatrzaskuję je za sobą, żeby utrudnić mu pościg, i modlę się w duchu, żeby winda była otwarta. Dziękując niebiosom, wpadam do środka i wbijam gorączkowo kod. Przez szparę w zasuwających się drzwiach dostrzegam wściekłą twarz Jessego. Macham mu zuchwale i odwracam się, żeby przejrzeć się w lustrze. No dobrze, szara kiecka od Chloe jest nieco ryzykowna, ale moje nogi wyglądają w niej niewiarygodnie. Sam się o to prosił. Drzwi windy otwierają się, ruszam szybkim krokiem po marmurowej posadzce, szukając po drodze kluczyków. Jesse musi się ubrać i zaczekać, aż winda wróci na górę, więc powinnam zdążyć. Słyszę go, zanim go zobaczę. Odwracam się i patrzę, jak wypada z holu Lusso. Wygląda jak sam diabeł. Zaciskam usta, żeby powstrzymać chichot. Ma w oczach żądzę mordu. Pędzi w moją stronę, bosy i cudownie nagi, jeśli nie

liczyć obcisłych bokserek. Stoję nieruchomo. Wiedziałam, że nie wyjdę w tej sukience. Czy złapałby mnie tutaj, czy w barze, i tak zawlókłby mnie z powrotem do domu i kazał się przebrać w coś bardziej odpowiedniego. Łapie mnie, przerzuca sobie przez ramię, jedną ręką obciąga dół sukienki i zabiera mnie z powrotem do Lusso. – Trzeba mojego szczęścia, żeby zakochać się do szaleństwa w najbardziej niemożliwej kobiecie na całym cholernym świecie. Dobry wieczór, Clive. – Panie Ward. – Clive kiwa głową, nie zwracając na nas większej uwagi. – Dzień dobry, Avo. – Dzień dobry, CIive! – wołam ze śmiechem, gdy Jesse wsiada do windy i wbija kod, mamrocząc pod nosem. – Wciąż nie zmieniłeś kodu? – Zamknij się, Avo. – Jesteśmy przyjaciółmi? – Uśmiecham się pod nosem. – Nie! – Daje mi bolesnego klapsa. – Au! – Nie zadzieraj ze mną, piękna. Powinnaś już wiedzieć, że ja zawsze wygrywam. – Wiem. Kocham cię, – Ja też cię kocham, ale jesteś okropnie upierdliwa. Podjeżdżamy pod dom Kate okropnie spóźnieni. Jesse zaakceptował sukienkę w kolorze pudrowego różu i pasujące do niej szpilki, ale mało brakowało, a znów przykułby mnie kajdankami do łóżka, kiedy zauważył, że zostawiłam pierścionek zaręczynowy na stoliku nocnym. Dopilnował, żeby trafił na mój palec, ale udało mi się go przekonać, żeby naszyjnik pozostał w sejfie. Czuję się nieswojo z tym wielkim kamieniem na palcu. Gdybym włożyła jeszcze naszyjnik, zjadłyby mnie nerwy. Kate wybiega z domu i Jesse wysiada, żeby wpuścić ją na tylne siedzenie. – Rety! Podoba mi się bardziej niż porsche – mówi, sadowiąc się wygodnie z tyłu. – Tylko nie powtarzajcie tego Samuelowi. No dobra, pokazuj. – Co takiego? – Odwracam się, żeby spojrzeć na swoją płomiennowłosą przyjaciółkę. Kate zamiera i zerka ze strachem na Jessego. – O cholera! – Nic nie szkodzi – zapewnia ją Jesse. Rozdziawiam buzię. – Kate wiedziała o wszystkim? – Potrzebowałem twojego pierścionka, żeby wybrać odpowiedni rozmiar. – Wzrusza ramionami, nie odrywając wzroku od drogi. Kate oddycha z ulgą. – Było romantycznie? Pokaż mi go. – Gestem zachęca mnie, żebym

pokazała jej dłoń. Wybucham głośnym śmiechem. Jesse zerka na mnie kątem oka, usta ma zaciśnięte w wąską kreskę. – Tak, bardzo romantycznie – prycham. Jeśli kajdanki i lód z połykiem można tak nazwać. Wyciągam do niej rękę. – Jasny gwint! – Łapie moją dłoń w obie ręce i ogląda z bliska diament. – Jest naprawdę wyjątkowy. To kiedy ślub? – Wypuszcza moją dłoń i grzebie w torebce, skąd wyjmuje podręczne lusterko. – Cholera, Avo. Mówiłaś już rodzicom? Kate nieświadomie poruszyła dwa drażliwe tematy. – Nie wiem kiedy. I nie, nie mówiłam. Jesse porusza się niespokojnie i rzuca mi niezadowolone spojrzenie. Ignoruję go. Nie będę teraz o tym rozmawiać. Odwracam się do Kate. – Dobrze się wczoraj bawiłaś? – Tak, było cudownie. – Wciąż wpatruje się w lusterko. – O której się zwinęliście? – Nie pamiętam. – Wydyma usta do swojego odbicia, a potem wbija we mnie swoje niebieskie oczy. – A czemu pytasz? Jesse chichocze. – Ava chyba chciałaby wiedzieć, czy dobrze się bawiłaś na górze. Kate klepie go w ramię. – Nie twój interes, przyjacielu. To znaczy twój, ale nie twój. – Kate wybucha śmiechem. Otaczają mnie wariaci. Jesse zatrzymuje się przed Baroque i wysiada, żeby wypuścić Kate. – Zamówię drinki! – woła Kate i tanecznym krokiem wchodzi do baru. Jesse czeka, aż wysiądę i wejdę na chodnik. Znów się nachmurzył, nie umyka też mojej uwadze fakt, że właśnie skinął głową bramkarzowi. Przytula mnie do piersi i zaciąga się zapachem moich włosów. – Nie pij. – Dobrze. Odsuwa się i dotyka czołem mojego czoła. – Nie żartuję. – Nie będę piła alkoholu – zapewniam go. Nie zamierzam się sprzeczać. Donikąd mnie to nie zaprowadzi, zanim mrugnę okiem, wsadzi mnie do samochodu i odwiezie z powrotem do Lusso. – Przyjadę po ciebie. Zadzwoń. – Odgarnia mi włosy z twarzy i całuje głęboko, żeby nikt nie miał wątpliwości, do kogo należę. Mam na palcu gigantyczny diament, trudno sobie wyobrazić bardziej jawną demonstrację przynależności. Jest taki przygnębiony, że prawie mam ochotę z nim wrócić, ale musimy jakoś pokonać tę niedorzeczną obawę przed wypuszczaniem mnie z

zasięgu wzroku. Całuję go w chropowaty policzek. – Zadzwonię po ciebie. Idź się przebiec albo coś w tym rodzaju. – Zostawiam go na chodniku i modlę się w duchu, żeby wrócił do domu, włożył strój do biegania i zrobił z dziesięć rundek wokół Royal Parks. Uśmiecham się słodko do ochroniarza, a on kiwa mi głową ze znaczącym uśmieszkiem. Kate siedzi przy barze z Tomem i Victorią, którzy są już obsługiwani. Victoria nie dąsa się już tak bardzo, a Tom wydaje się zachwycony moim widokiem. Ma na sobie idiotyczną koszulę w różowo-żołte pasy. – Ava! – woła. – Wow, fantastyczna kiecka! – grucha. – Dziękuję. – Bóg jeden wie, jak zareagowałby na tę szarą. – Czego się napijesz, Avo? – pyta przez ramię Victoria. – Wina! – wołam z desperacją, a cała trójka wybucha śmiechem. Siadamy przy stoliku. Rozluźniona, upijam pierwszy łyk wina i wzdycham z rozkoszy, zamykając oczy z zadowoleniem. Och, ależ pyszne. – Dobry Boże! A to co, u licha? – Tom nachyla się nad stolikiem i łapie moją dłoń, a potem zaczyna się ślinić do mojego nowego przyjaciela. – Od adonisa? Wzruszam ramionami. – Zakochałam się do szaleństwa. – Znasz go jak długo... od miesiąca? – Pełen dezaprobaty ton Victorii podnosi mi ciśnienie. – I jest właścicielem seksklubu? – I co z tego? – odcinam się. Victoria aż się wzdryga. – Nic, tak tylko pytam. – Opada z powrotem na stołek. – Kiedy to się stało? Ostatnio tylko z nim sypiałaś – przedrzeźnia moje własne słowa Tom. – A teraz wychodzę za niego za mąż. – Wyrywam rękę i ukrywam twarz w kieliszku wina. Zdaję sobie sprawę, że rodzice i Dan wezmą mnie w krzyżowy ogień pytań. Nie chcę, żeby teraz przesłuchiwali mnie przyjaciele. O rety, Dan wraca już jutro. Przez te wszystkie wydarzenia ostatnich dni zupełnie wyleciało mi to z głowy. Ogarnia mnie poczucie winy, które zaraz ustępuje podnieceniu, a zaraz potem lękowi. Co o tym wszystkim pomyśli Dan? – Co słychać u Drew? – pyta Victorię Kate. Nie jest to zbyt rozsądne pytanie, ale jestem wdzięczna przyjaciółce za zmianę tematu. – Nie mam pojęcia – odpowiada wyniośle Victoria. – Nie spotykamy się już. Zaraz mam randkę. – Dziś? – pyta zaskoczony Tom. – Tak. Tom prycha i odchyla się na oparcie stołka. – Wielkie dzięki! Porzucasz mnie!

Victoria wytrzeszcza oczy na nadąsanego Toma. – Ty zostawiasz mnie bez żadnych skrupułów, gdy na horyzoncie pojawia się szansa na seks! – W jej głosie słychać wyrzut i słusznie. Tom wiele razy zostawiał Victorię, gdy jakiś gej rzucił mu obiecujące spojrzenie. – Mogłaś wybrać jeden z pozostałych sześciu dni tygodnia. A kto to w ogóle jest? – Popija pina coladę, udając znudzonego. – Przyjaciel przyjaciela – odpowiada wymijająco Victoria. – O, tam jest. – Zeskakuje ze stołka. – Na razie! – Rusza w stronę przeciętnie wyglądającego faceta przeciętnego wzrostu, który stoi przy barze. Witają się niezręcznym całusem w policzek i uściskiem dłoni. Victoria mówi mu coś do ucha, a on kiwa głową i wychodzą. Sensowne posunięcie. Wszyscy obserwowaliby rozwój wydarzeń, a Tom zachowywałby się jak kompletny dupek. Przez następną godzinę śmiejemy się, rozmawiamy o wszystkim i o niczym, i pijemy. Jest cudownie. Przypomniałam sobie, dlaczego w tej kwestii nie mogę ulec mojemu zaborczemu mężczyźnie. Potrzebuję przyjaciół. – A co u Sama? – zwraca się do Kate Tom. – Czemu pytasz? Wciąż masz ochotę go przelecieć? – Kate mruga do mnie, a Tom rumieni się od stóp do głów i rzuca Kate urażone spojrzenie. – Nie. – Krzywi się z dezaprobatą i krzyżuje nogi. – Chciałem tylko być uprzejmy. A co u Jessego? – Czemu pytasz? Jego też chcesz przelecieć? – pyta ironicznie Kate, a ja wybucham śmiechem. Tom patrzy na nas z niesmakiem. – A więc to wieczór drwin z Toma? – Na to wygląda – mówię i unoszę szklankę. – Tom, Jesse zwaliłby... cię z nóg! – Ava! – Toma zamurowało. – Proszę cię! Ciągle muszę wysłuchiwać opowieści o twoich ekscesach. Kate chichocze. – Jeśli mamy omawiać życie seksualne Toma, idę na fajkę. – Zeskakuje ze stołka i idzie do strefy dla palaczy. – Muszę się odlać – burczy Tom i rusza w stronę toalet, a ja zostaję sama. Mogę zająć się obserwowaniu ludzi, co zwykle lubię robić, ale nagle w moim polu widzenia pojawia się Matt. Kulę się za stolikiem. Cholera! Pierścionek zaczyna mnie palić żywym ogniem, cała oblewam się potem. Nie odpowiedziałam na jego esemes z przeprosinami i wiem, że ten oślizły padalec dzwonił do moich rodziców. Już mam nadzieję, że udało mi się przed nim ukryć, gdy jego złośliwe oczka odnajdują mnie w tłumie. Rozglądam się dookoła, pamiętając, że ochroniarz ma mnie pilnować, a potem spoglądam na

Matta. Pod okiem ma blednącego siniaka. Gratuluję w duchu Jessemu i nagle zaczynam żałować, że nie uległam mu i nie zostałam w domu. – Avo – wita mnie radośnie Matt, jak gdyby nic się nie stało, jak gdyby nie wydzwaniał do moich rodziców i nie karmił ich przekłamanymi informacjami. No... trochę prze kłamanymi. – Matt, najlepiej będzie, jeśli mnie zostawisz – oznajmiam spokojnym, stanowczym tonem. – Avo, proszę, wysłuchaj mnie. Jest mi niewymownie przykro. Zachowałem się jak totalny palant. Zasłużyłem sobie na to wszystko. – Przestępuje z nogi na nogę i wbija wzrok w kufel piwa. – Jeśli jesteś teraz z kimś innym, pogodzę się z tym. Czuję się jak wypatroszony, ale pogodzę się z tym. Trzymam dłonie pod stołem, żeby nie zauważył pierścionka. Muszę go o to zapytać, nie jestem w stanie się powstrzymać. – Skąd wiesz o Jessem? Podnosi na mnie zaskoczone spojrzenie. – Wciąż się z nim spotykasz? – To nie twoja sprawa, Matt. I dlaczego dzwonisz do moich rodziców i opowiadasz im bzdury? – To są bzdury? – Z kim rozmawiałeś? – Z nikim. – Nie chce spojrzeć mi w oczy, ale potem opiera łokcie na stole i nachyla się w moją stronę. – Avo, wciąż pragnę cię odzyskać. Prostuję plecy i zerkam w stronę wyjścia, żeby upewnić się, że nikt mnie nie obserwuje. Przed chwilą powiedział, że pogodził się z naszym rozstaniem. Ile razy będziemy wałkować ten sam temat? Mam ochotę ucałować Toma, który właśnie wrócił z łazienki i obrzuca Matta pożądliwym spojrzeniem, na co ten odpycha się gwałtownie od stolika, zrzucając moją torebkę na ziemię. Zeskakuję ze stołka. – Och, kochanie! – Tom kuca, żeby pomóc mi zebrać rozrzucone rzeczy. – Ale z niego ciacho! – szepcze do mnie. – Nieprawda! – Krzywię się i wstaję, Matt właśnie odchodzi, machając mi na pożegnanie. – Dokąd on idzie? – woła Tom, tupiąc nogą. – Mam nadzieję, że rzucić się w przepaść – mruczę nieżyczliwie pod nosem. Dopijam wino jednym haustem. Po spotkaniu z Mattem mam ochotę na kolejny kieliszek. – Matt tu jest! – Kate opada na stołek. – I ma podbite oko. Piąteczka dla Jessego! – Dziewczęta, było mi bardzo miło, ale muszę dziś kogoś bzyknąć, a tutaj nie mam na co liczyć. – Tom patrzy z odrazą w stronę wszystkich jawnie heteroseksualnych mężczyzn w klubie. – Idę do Route Sixty. Macie ochotę

dołączyć? – pyta z nadzieją w głosie. – Nie! – wołamy z Kate jednocześnie, po czym wybuchamy śmiechem. Tom wychodzi z klubu poszukać okazji. – Czy ten padalec rozmawiał z tobą? – pyta Kate, gdy już przestała chichotać.

– Próbował. – Mam właśnie zaproponować, że pójdę po drinki, gdy do baru wpada z powrotem Tom. Jest cały zasapany. Razem z Kate wpatrujemy się w niego spod zmarszczonych brwi. Wreszcie udaje mu się odzyskać oddech. – Nie uwierzycie, kogo właśnie widziałem. – Kogo? – pyta Kate, zanim zdołam otworzyć usta. – Sally. – Tom uśmiecha się od ucha do ucha, zerka przez ramię i z powrotem wlepia w nas podniecone spojrzenie. – Sally w minispódniczce i wydekoltowanym topie... bardzo opiętej, krótkiej minispódniczce i bardzo wydekoltowanym topie. Jest z kimś! – O? – pytam, nieco zaskoczona, ale nie z powodu wyzywającego stroju. Jestem zaskoczona, bo jeszcze w czwartek Sally miała myśli samobójcze. – Co takiego? Nasza nudna jak flaki z olejem Sally? – pyta Kate. – Tak – potwierdzam. – Tom, zostaw ją w spokoju. – Podnoszę pusty kieliszek i orientuję się, że miałam pójść po kolejny. – Cyknę jej fotkę! – Tom oddala się tanecznym krokiem, wyciągając z kieszeni komórkę. – Pójdę po drinki. – Zsuwam się ze stołka i biorę torebkę. – To samo? – Jeszcze się pytasz? – Kate przewraca oczami i wymachuje pustym kieliszkiem. Przeciskam się do baru i czekam na swoją kolej. Jakiś napakowany, odrażający typek z włosami związanymi w kucyk zwraca na mnie uwagę, ale ignoruję jego pożądliwe spojrzenie i zamawiam wino dla siebie i Kate. – Hej, mogę postawić ci drinka? Rozglądam się dookoła ze słodkim uśmiechem. – Nie, dziękuję. – To tylko jeden drink – naciska typek i przysuwa się bliżej. – Nie, naprawdę. Ale dziękuję. Barman stawia na kontuarze jeden kieliszek wina. – Muszę skoczyć do piwnicy. Wino się skończyło. – Zostawia mnie przy barze w towarzystwie śliniącego się do mnie typka z kucykiem. Przewracam oczami, ale barman niczego nie zauważa. – W takim razie może dałabyś się gdzieś zaprosić? – Teraz przysunął się już naprawdę blisko. – Mam kogoś – mówię przez ramię. Nie mógł nie zauważyć gigantycznego diamentu na moim palcu. Upijam łyk wina. – I? Odwracam się do niego. – I... mam kogoś. – Migam mu pierścionkiem, a on kiwa głową, ale chyba niespecjalnie się przejął. Chyba uznał wyzwanie za jeszcze bardziej interesujące.

– Ale teraz go tu nie ma, prawda? – Nie ma, na twoje szczęście – odpowiadam krótko, odwracając się w stronę kontuaru. Skóra mi cierpnie pod jego lubieżnym spojrzeniem, więc pociągam kolejny łyk wina, usiłując go ignorować. Moja irytacja sięga zenitu, gdy barman sygnalizuje, że nie ma jak mi wydać reszty. Idzie na drugi koniec baru i zaczyna szperać w różnych szufladach. Typek z kucykiem przysuwa się bliżej. – Gdybyś była moja, nie spuszczałbym cię z oka. Boże święty! – Posłuchaj, próbowałam być uprzejma. Odwal się. – Myślę, że moglibyśmy się świetnie zabawić. – Przesuwa koniuszkiem palca po moim ramieniu. Podskakuję w górę, wściekła na samą siebie, że okazałam niepokój, ale zaraz wraca barman. Bogu niech będą dzięki! Wydaje mi resztę, a ja chwytam wino Kate, żeby uciec przed tym gadem. Odwracam się zbyt pospiesznie i monety rozsypują się po podłodze. Szlag by to trafił! Odstawiam kieliszki z powrotem na kontuar, podnoszę monety, które upadły w zasięgu ręki i zostawiam resztę, nie jestem aż tak zdesperowana. Biorę wino i robiąc krok, źle stawiam obcas, przez co lekko się chwieję. – Cholera! – przeklinam. Teraz pomyśli, że jestem wstawiona i łatwa. Gdy znów się odwracam, palant stoi naprzeciwko mnie. – Trochę się wypiło, co, skarbie? – Odwal się! – W końcu straciłam cierpliwość. – Oho, ma się ten charakterek. – Typek śmieje się, a ja przeciskam się obok niego. Powinien się cieszyć, że nie ma tu Jessego. Rozjechałby go jak walec drogowy. Docieram do Kate i stawiam kieliszki na stoliku trochę zbyt niezdarnie, wino rozchlapuje się po blacie. Potrząsam lekko głową i siadam na stołku, znów się zataczając. Kate marszczy brwi. – To przez buty – mamroczę. – Nic ci nie jest? – Kate nachyla się w moją stronę, wygląda na zaniepokojoną. – Nie, wszystko w porządku – zapewniam ją. Nie jestem pijana. To dopiero mój trzeci kieliszek wina. – Co to był za idiota? – Wskazuje głową samozwańczego ogiera, upijając łyk wina, które właśnie przyniosłam. – Po prostu idiota – odpowiadam krótko. – Poza tym jesteś mi winna wyjaśnienia. – Naprawdę? – Tak i nie waż się mnie zbywać. Co jest grane? Kate wypija kolejny łyk wina, unikając mojego wzroku. – O czym ty mówisz?

Moja płomiennoruda przyjaciółka zaczyna mi działać na nerwy. Ona nigdy nie pozwoliłaby mi się wykręcać, zresztą nawet bym nie próbowała. O wszystkim sobie mówimy. – Mówię o tobie, Samie i Rezydencji. – To tylko zabawa! – Ani mi się waż! – Po prostu dobrze się bawię, Avo. Co to za pytania? Jesteś z sekspolicji? – Więc nic do niego nie czujesz? – Nie! – Wiesz co, gdybyś była mną, właśnie bawiłabyś się włosami. – Pociągam długi łyk wina. – No dobrze, w takim razie mi pomóż. Skoro nie chcesz się przede mną otworzyć, pozawracam ci głowę moimi problemami. Cenię sobie twoje zdanie. – Uśmiecham się słodko. Kate unosi wysoko brwi, ignorując ten przytyk. – Brzmi poważnie. – Bo to poważna sprawa. Kojarzysz dewelopera Lusso, tego, który zaprosił mnie na kolację? Kate kiwa głową. – Tak, tego Duńczyka, przystojnego na skandynawski sposób. – Tak, Mikaela. Jesse przespał się z jego żoną. Teraz on się rozwodzi. – Nie mów! – Kate nachyla się nad stolikiem. – Tak, a teraz Mikael chce się odegrać na Jessem i wygląda na to, że chce wykorzystać do tego mnie. Mam się z nim spotkać i wiem, że nie będziemy omawiać spraw zawodowych. – O cholera! – No właśnie. Jego żona też się kręci w pobliżu. – I co zamierzasz zrobić? Kręcę głową i upijam kolejny łyk wina. – Nie wiem. Nie wiem też, co zrobić z tamtą kobietą, która pojawiła się na przyjęciu w Rezydencji. – Kim ona jest? – Oczy Kate z każdą sekundą robią się coraz większe. Nie dziwi mnie to. To się nazywa przeładowanie informacjami. – Ma na imię Coral. Pamiętasz tego paskudnego typka, którego John wyrzucił z Rezydencji, kiedy odkryłyśmy salę wspólną? – O tak! Jesse nieźle go obił. To było przerażające, Avo. – To jej mąż. Coral zaprosiła Jessego do trójkąta. Zakochała się w nim, zostawiła męża i teraz została z niczym. Chce odzyskać Jessego. Pojawiła się w Lusso i dzwoniła na jego komórkę. O niczym mu nie powiedziałam. Ostrzegła mnie przed nim. – Ja pierdzielę! – Kate opada z powrotem na stołek, a ja wychylam kolejny łyk wina.

Sama muszę przyznać, że wszystko to brzmi absurdalnie, wariacko, nierzeczywiście. Twarz Kate rozpromienia się na czyjś widok. Nie muszę się odwracać, żeby wiedzieć kto to. – Drogie panie! Podnoszę wzrok i widzę Sama, który uśmiecha się od ucha do ucha. Co on tu robi? To miało być babskie wyjście, a Kate wciąż nie wydała werdyktu w sprawie mojej pokręconej sytuacji. Sam wtyka język do ucha Kate, a ja prycham pod nosem. Dawniej Kate nigdy nie pozwoliłaby facetowi wtargnąć na babski wieczór. Dopijam swoje wino, obserwując znad brzegu kieliszka, jak Kate i Sam wymieniają czułości. Jeśli jutro spróbuje mi powiedzieć, że to tylko zabawa, postawię się jej! – Idę do łazienki – oznajmiam. – Okej – odpowiada Kate. Wstaję i odwracam się w stronę wyjścia, pocierając skronie, aby uśmierzyć ból rozsadzający mi głowę. Gdy przedzieram się przez tłum, otaczający mnie gwar przechodzi w tępy szum, a w głowie zaczyna mi się lekko kręcić. Przeciskam się obok rozmazanej grupki osób i prawie dostaję ataku serca na widok Jessego., który stoi kilka metrów przede mną w drzwiach klubu. O cholera! Staję jak wryta. Wiedziałam, że nie będzie w stanie zostawić mnie w spokoju, nawet na kilka godzin, żebym mogła wypić kilka zasłużonych kieliszków wina. Widzę trochę niewyraźnie, ale nie sposób pomylić z niczym istnej furii, jaka wykrzywia jego przystojną twarz. Wypiłam z przyjemnością kilka kieliszków wina. To on ma problem z piciem, nie ja. Znów zataczam się lekko. Stoimy tak, wpatrując się w siebie, a potem on rusza w moją stronę. Chce się przytrzymać stolika, ale nogi uginają się pode mną. Przerażenie, jakie odmalowuje się na jego twarzy, jest ostatnią rzeczą, jaką widzę, zanim ogarnia mnie ciemność i zapadam się w niebyt.

Rozdział 13 Jesse, uspokój się. Wypiła trzy kieliszki wina. Nie była pijana. Oślepia mnie blask świetlówek i jaskrawa biel ścian. Czuję się tak, jak gdyby ktoś zdzielił mnie w głowę żelaznym prętem. Gdzie ja jestem, u diabła? Zamykam z powrotem oczy i podnoszę rękę, żeby odgarnąć kosmyk włosów, który łaskocze mnie w policzek. Lekko dotykam dłonią czoła i mój mózg przeszywa dojmujący ból. – Ava? – pyta cicho Jesse, ściskając moją dłoń. – Ava, skarbie, otwórz oczy.

Próbuję ze wszystkich sił, ale to zbyt bolesne. Szlag! Co się ze mną dzieje? Czy to jakiś koszmarny kac? Nie przypominam sobie, żebym aż tyle wypiła. – Czy ktoś mi powie, co tu się, kurwa, dzieje?! – ryczy Jesse. Znów podnoszę powieki i rozglądam się po nieznanym miejscu. Jedyną znajomą rzeczą jest ten rozdrażniony głos, który przynosi mi dziwne ukojenie, choć sieje spustoszenie w mojej wrażliwej głowie. Unoszę ręce, żeby objąć obolałą czaszkę. – Ava, skarbie? Mrużę oczy, próbując skupić wzrok, i napotykam zrozpaczone zielone spojrzenie. Jego ciepła dłoń gładzi mnie po głowie, a ja jęczę na znak protestu. To boli. – Cześć – chrypię. Gardło mam suche jak wiór. – Dzięki ci, Boże! – Jesse zasypuje mnie pocałunkami, a ja próbuję go odepchnąć. Nie mogę oddychać. – Nic ci nie jest, laska? Patrzę tam, skąd dobiega kolejny znajomy głos, i widzę pochylającego się nade mną Sama, który jeszcze nigdy nie wyglądał tak poważnie. Co jest grane? – Czy ona wygląda, jak gdyby nic jej nie było?! – wrzeszczy mu w twarz Jesse. ■ Kurwa mać! – Uspokój się! Ten głos też znam. Omiatam wzrokiem pomieszczenie i odnajduję Kate siedzącą na krześle naprzeciw mnie. – Gdzie ja jestem? – pytam, przezwyciężając suchość w gardle. Muszę się napić wody. – Jesteś w szpitalu, skarbie. – Jesse głaszcze mnie po twarzy i znów całuje w czoło. Co ja robię w szpitalu, u diabła? Próbuję usiąść, ale Jesse z całej siły przyciska mnie do materaca. Odpycham jego nieustępliwe ręce i podnoszę się do pozycji siedzącej. Łapię się za głowę, gdy siła ciążenia atakuje mój mózg. Jasny gwint, to najgorszy kac, jakiego miałam w życiu. Stękam i krzyżuję nogi przed sobą, opieram łokcie na kolanach, a głowę na dłoniach. Czuję szarpnięcie, a gdy podnoszę wzrok, widzę podłączoną do ramienia kroplówkę. – Niech ktoś, kurwa, zawoła lekarza! – wrzeszczy Jesse, aż się wzdrygam. Kate się nie rusza, ale Sam wychodzi z pokoju. – Ava, co się stało? – W głosie Kate słychać szczery niepokój, co rzadko jej się zdarza. – Nie wiem – odpowiadam, opierając głowę o wezgłowie łóżka. Znów ogarnia mnie niewiarygodna senność. – Ja wiem! – woła Jesse, patrząc na mnie oskarżycielsko. Wykorzystuję resztki energii, żeby rzucić mu gniewne spojrzenie. – Nie upiłam się!

– Często urywa ci się film, bo jesteś trzeźwa?! – wrzeszczy Jesse. Jego krzyk rani moje wrażliwe uszy, wzdrygam się. Ma przynajmniej dość przyzwoitości, by wyglądać na skruszonego, gdy ponownie otwieram oczy. – Nie krzycz na nią! – broni mnie Kate. Jestem jej za to wdzięczna. Jesse mierzy ją gniewnym wzrokiem, a potem wpycha ręce w kieszenie dżinsów i zaczyna chodzić tam i z powrotem po pokoju. – Wypiła kilka kieliszków wina. Wcześniej zdarzało jej się wypić nawet dwie butelki i nigdy nie straciła przytomności. – Kate siada obok mnie i rozciera mi ramię. – Zjadłaś coś przed wyjściem? Wytężam pamięć. – Tak – odpowiadam. Jesse karmił mnie przez cały dzień między wnoszeniem kolejnych partii ubrań na piętro i dobieraniem się do mnie. Jesse przystaje i zagryza dolną wargę. – Jesteś w ciąży? – pyta, przyglądając mi się uważnie i żując wargę. – Nie! – wołam, zaszokowana jego bezpośredniością, ale zaraz zamieram. Boże święty! Moje pigułki. Nie wykupiłam nowego opakowania! Boże, ależ ze mnie idiotka. Pieprzę się jak królica bez żadnego zabezpieczenia. Jak mogło mi to umknąć? Spoglądam na Jessego z najbardziej obojętną miną, na jaką mnie stać. Jesse mruży oczy. – Jesteś pewna? – Tak! – krzywię się na dźwięk własnego piskliwego głosu i napinam ramię, żeby nie dotknąć włosów. Jesse pomyśli, że jestem wkurzona. Tak naprawdę świruję ze strachu. – Tylko pytam. – Znów zaczyna chodzić po pokoju. – Co pamiętasz? – pyta Kate, nie przestając głaskać mnie po ramieniu. Próbuję przypomnieć sobie wydarzenia ostatniego wieczoru, ale przychodzi mi to z wielkim trudem. W tej chwili jestem w stanie myśleć wyłącznie o tym, ile pigułek przegapiłam i jakie są szanse, że zaszłam w ciążę. Próbuję przypomnieć sobie cokolwiek. Pamiętam Matta, ale o nim nie zamierzam wspominać Jessemu. Potem przypomina mi się napakowany typek z kucykiem, ale o nim też nie wspomnę. Wzruszam ramionami. Niewiele mogę powiedzieć, jeśli nie chcę, żeby mój neurotyk wpadł w szał. Wszystkie głowy odwracają się w stronę drzwi, gdy do pokoju wchodzi lekarz, a za nim Sam. – Usłyszałem, że odzyskałaś przytomność. – Kiwa mi głową. – Jestem doktor Manvi. Jak się czujesz, Avo? – Dobrze. – Wzdycham ze znużeniem. – Boli mnie głowa, ale poza tym nic mi nie jest. Słyszę obok siebie pomruk Jessego, który siada na łóżku i bierze mnie za rękę.

– Avo, jest czwarta nad ranem, do cholery! – Zamyka oczy, żeby odzyskać panowanie nad sobą. – Straciłaś przytomność na prawie siedem godzin, więc nie waż się mówić, że nic ci nie jest. – Siedem godzin? – Pójdziemy coś zjeść. – Kate spogląda na Sama, który kiwa głową. Najwyraźniej nie mają ochoty przebywać w towarzystwie Jessego, kiedy jest w takim humorze. Doktor Manvi świeci mi najpierw w jedno, a potem w drugie oko przyrządem przypominającym ołówek, po czym chowa go do kieszeni na piersi. – Avo, co pamiętasz z ubiegłej nocy? – Niewiele. – Jesse mocniej ściska moją dłoń, widocznie wciąż jest wściekły, Czuję się fatalnie. Doktor Manvi spogląda na Jessego. – A pan jest? – Mężem – odpowiada ostro Jesse, nie odrywając ode mnie wzroku. Wytrzeszczam oczy, ale nie robi to na nim wrażenia. Zapomniał dodać „przyszłym”. – O? – Doktor przegląda moją dokumentację. – Tu jest napisane „panna” O’Shea. – Pobieramy się w przyszłym miesiącu. – Świdruje mnie wzrokiem, rzucając mi wyzwanie. Nie mam na to sił. Ostrożnie opuszczam głowę na poduszkę. – Rozumiem. – Doktor Manvi wydaje się usatysfakcjonowany wyjaśnieniem Jessego. Zwisa mi to. – Zrobiliśmy rutynowe badania. – Przyciąga do siebie krzesło ze zgrzytem, który przyprawia mnie o dreszcze. – Data ostatniej miesiączki? – Wpatruje się we mnie ze współczuciem, a ja mam ochotę przeczołgać się przez pokój i wpełznąć do kubła na odpady medyczne. – Jakiś tydzień temu – odpowiadam cicho. Nie muszę zerkać na Jessego, żeby wiedzieć, że drgnął nerwowo. – W porządku, rutynowo przeprowadzamy test ciążowy, aby ustalić, co spowodowało utratę przytomności. – Urywa, a ja przygotowuję się na atak huraganu Jesse. – Nie jest pani w ciąży. Podrywam głowę do góry. – Nie? – Wynik testu był negatywny, ale od miesiączki minął tylko tydzień, więc jest jeszcze za wcześnie, by mieć pewność – Uśmiecha się życzliwie, ale nie udaje mu się mnie uspokoić. – Stosujesz pigułki antykoncepcyjne, Avo? – Tak. – W takim razie możemy bezpiecznie założyć, że nie jesteś w ciąży, – Uśmiecha się krzepiąco i nachyla do przodu. – Avo, to ważne, żebyś spróbowała sobie przypomnieć, co wydarzyło się wczoraj, z kim rozmawiałaś, kogo spotkałaś.

– Co takiego? – warczy Jesse. – Do czego pan zmierza? Nawet nie chce mi się go besztać za chamskie zachowanie, ale doktor Manvi ignoruje go i ciągnie dalej: – Wykonaliśmy jeszcze jedno badanie. Skłoniły nas do tego twoje objawy. – Objawy? Jakie objawy? – pytam, nic nie rozumiejąc. Lekarz robi wdech i zmienia pozycję na krześle. – Wykryliśmy wyraźne ślady rophynolu. – Co takiego? – ryczy Jesse. Wytrzeszczam oczy, serce wali mi w piersi jak młotem. Jasny gwint, Jesse podrywa się z łóżka, wypuszczając moją dłoń. Gdy zerkam na niego nerwowo, cały aż się trzęsie z wściekłości. – To coś w rodzaju tabletki gwałtu?! – wrzeszczy na biednego lekarza. – Tak – potwierdza nasze obawy doktor Manvi. Ogarnia mnie panika. Nie jest dobrze. Jesse odwraca się i odrzuca głowę do tyłu. – Jezu Chryste! – woła. Zapiera się rękami o metalowy stolik, jego plecy unoszą się i opadają gwałtownie. – Avo, radziłbym ci powiadomić policję. Powinnaś opowiedzieć im wszystko, co pamiętasz. – Doktor Manvi odwraca się do Jessego. – Potrafi pan stwierdzić, czy panna O’Shea przebywała przez jakiś czas sama? Błyskawicznie przebiegam myślą wydarzenia wczorajszego wieczoru, ale mam w głowie mętlik. Chyba nie. Jesse zaczyna masować palcami skronie. Zaraz eksploduje. Zmieni się w tornado, które rozniesie szpital. Nagle powiedzenie mu, że mogę być w ciąży, wydaje się znacznie lepszym rozwiązaniem. – Nie była sama – odpowiada Jesse spokojniej, niż mogłabym się spodziewać. – Widziałem, jak upadła, natychmiast do niej podbiegłem. – Odwraca się do mnie i spogląda na mnie zbolałym wzrokiem. Czuję się całkowicie wyprana z wszelkich emocji. Chyba jestem w szoku. – Jest pan tego pewien? – Tak – odpowiada ostro Jesse. – Avo, chciałbym panią zbadać – naciska doktor Manvi. – Poszukać siniaków i zadrapań. Żeby mieć pewność. – Obejrzałem każdy centymetr kwadratowy jej ciała. Nie ma żadnych śladów na ciele. – Jesse przechodzi przez pokój i otwiera drzwi. – Kate? Słyszę zza drzwi stłumioną wymianę zdań, najwyraźniej Jesse chce z niej wyciągnąć jakieś informacje. Skonsternowany lekarz wodzi wzrokiem ode mnie do Jessego, a ja wciąż próbuję sobie coś przypomnieć. Jesse wraca i siada obok mnie. – Skarbie, Kate powiedziała, że poszła zapalić, ale Tom został z tobą. Pamiętasz to?

– Tak – odpowiadam szybko. To bardzo dobrze pamiętam. – Ale Tom wyszedł do łazienki, kiedy Kate wyszła na papierosa – dodaję. – Okej, czy pamiętasz, co się działo, kiedy byłaś sama? – naciska. – Tak. – Nie powiem mu, dlaczego to pamiętam. Cholera, wzmianka o Matcie byłaby poważnym błędem. – Dlaczego pytasz? – Bo nie chcę, żeby ktoś cię obmacywał, jeśli nie jest to absolutnie konieczne. Więc proszę, zastanów się dobrze. – Ściska moją dłoń. – Przed moim przybyciem dobrze się czułaś? Pamiętasz wszystko? – Tak. – To dobrze – wtrąca doktor Manvi. – Ale wolałbym, żebyś zgodziła się na badanie, Avo. – Nie! Wiem, że nic się nie stało. Nie mam żadnych siniaków ani ran. – Jeśli masz stuprocentową pewność, Avo, nie mogę cię zmusić. – Do niczego nie doszło. Pamiętam wszystko do przybycia Jessego. – Spoglądam na Jessego. – Pamiętam wszystko. – Głos mi się trzęsie. Cała się trzęsę. Jesse głaszcze mnie po policzku. – Wiem. Wierzę ci. – W porządku. Organy wewnętrzne są nienaruszone – mówi doktor Manvi. – Przez pewien czas może cię boleć głowa, ale poza tym nie powinno ci nic dolegać. Gdy przygotuję wypis i odłączymy kroplówkę, będziesz mogła wrócić do domu. – Jak długo to potrwa? – Jesse znów zamienia się w szaleńca. – Proszę pana, jest noc z soboty na niedzielę w centrum Londynu. Jak pan myśli? – Zabieram ją do domu natychmiast – oświadcza Jesse tonem nieznoszącym sprzeciwu. Podnoszę na niego wzrok i od razu wiem, że tej bitwy nie warto staczać – jeśli chce się przeżyć. Leżę jak w transie, ktoś odłącza mi kroplówkę, a Jesse rozmawia z lekarzem. Nic nie słyszę. Dociera do mnie tylko stłumiony bełkot. Jak to się mogło stać? Nawet na chwilę nie spuściłam mojego kieliszka z oczu. Nikt nie postawił mi drinka. Byłam ostrożna i rozsądna. Jezu, a gdybym poszła do łazienki kilka sekund wcześniej i minęła się z Jessem? Mogłam stracić przytomność i kompletnie nie zdawać sobie sprawy, co się dzieje wokół mnie. Mogłam zostać zgwałcona. Niespodziewanie zalewam się łzami, moim ciałem wstrząsają niepohamowane spazmy. Szlochając, chowam twarz w dłoniach. – Avo, proszę, nie płacz. – Czuję ciepło jego ciała, gdy przyciska mnie mocno do siebie, a ja dygoczę w jego objęciach. – Dostanę szału, jeśli będziesz płakać. Łkam nieprzerwanie, a on pociesza mnie, mamrocząc pod nosem przekleństwa. – Przepraszam – wyduszam między szlochami. Nie wiem za co, może za to,

że sprzeciwiłam mu się i wyszłam do miasta mimo jego próśb. Naprawdę nie wiem czemu, ale jestem pełna skruchy. – Avo, proszę, zamknij się. – Obejmuje mnie mocno i głaszcze po włosach. Słyszę, jak serce tłucze mu się w klatce piersiowej. Gdy wreszcie udaje mi się zapanować nad sobą, ocieram łzy i pociągam nosem. Muszę wyglądać jak siedem nieszczęść. – Nic mi nie jest – mówię, robię kilka oddechów dla uspokojenia i odpycham go. – Chcę wrócić do domu. Próbuję zgramolić się z łóżka, ale drogę zagradza mi zielonooka góra mięśni. Jesse bierze mnie na ręce i wynosi z pokoju, mijając po drodze Kate. – Weź jej rzeczy – rozkazuje. – Co się dzieje? – Sam podrywa się z krzesła w korytarzu. – Ktoś podał jej narkotyk. – Jesse nie zatrzymuje się, żeby udzielić dalszych wyjaśnień. – O cholera! – W głosie Sama słychać przerażenie. Słyszę za plecami stukot obcasów Kate, która próbuje dotrzymać nam kroku. – Narkotyk? – Tak! – krzyczy Jesse, idąc korytarzem ze mną w ramionach. – Zabieram ją do domu. Opuszcza mnie na siedzenie astona martina i zapina mi pasy. Wzdrygam się, gdy trzaska drzwiami, zaraz potem słyszę z zewnątrz odgłosy rozmowy. Ktoś puka w okno, a gdy podnoszę wzrok, Kate daje mi znak, żebym do niej zadzwoniła. Kiwam głową i opieram się o szybę. Jesse wsiada do samochodu i kładzie moje buty oraz torebkę pod moimi nogami. Znów zamykam oczy i odpływam. Kładzie mnie na swoim wielkim łóżku. Jak przez mgłę rejestruję, że zdejmuje ze mnie sukienkę, chrząkając przy tym z dezaprobatą, ale nie zwracam na niego uwagi. Przewracam się na brzuch i wzdycham z zadowoleniem, wciągając w nozdrza mój ulubiony zapach świeżej wody i mięty. Wiem, że wróciłam tam, gdzie moje miejsce.

Rozdział 14 O mmmóóój Booożeeeeee! – Przeciągam się i jest to najbardziej rozkoszne uczucie, jakie potrafię sobie wyobrazić,' Podnoszę się na łokciu, wyciągam szyję i rozglądam się po, pokoju, ale nie ma w nim nikogo oprócz mnie. Ostrożnie t przesuwam się na skraj łóżka i zanurzam stopy w puszystym kremowym dywanie, przygotowana na zawroty głowy, gdy ’ wstanę. Ale nic

takiego się nie dzieje. Stoję zaskakująco pewnie. Wychodzę z sypialni na korytarz, z góry widzę Jessego, który siedzi rozparty w fotelu i rozmawia cicho przez telefon. Wziął prysznic, ogolił się i włożył bladoniebieskie dżinsy. Jest nagi od pasa w górę. Cichutko siadam na najwyższym stopniu i obserwuję go przez szklaną barierkę. Jesse wygląda świeżo, ale coś go trapi. – Nie wiem – mówi cicho, skubiąc obicie fotela. – Przysięgam na Boga, wydrapię im te ich pieprzone ślepia. – Unosi rękę i przeciera oczy. – Niewiele mi brakuje, John. Naprawdę tego potrzebuję. Kurwa, co za kanał. O Boże, przeze mnie znów ma ochotę sięgnąć po alkohol? Zupełnie jak gdyby usłyszał moje nieme pytanie, podnosi wzrok i spogląda mi w oczy. Czuję się nieswojo pod jego bacznym spojrzeniem. – Spróbuj się czegoś dowiedzieć, John. Nie pokażę się przez kilka najbliższych dni... tak, dzięki, wielkoludzie. – Telefon zsuwa mu się do wnętrza dłoni, ale rękę wciąż trzyma przy uchu. Czuję się jak jakiś intruz. Siedzi w fotelu, a ja na najwyższym stopniu schodów i niewyobrażalnie długo wpatrujemy się w siebie przez szybę. Nie mam pojęcia, co powiedzieć. Chciałam mu udowodnić, że jego przesadna opiekuńczość jest niedorzeczna, ale tylko pogorszyłam sytuację. Teraz już nigdy nie spuści mnie z oka. Gdy rozważam swój kolejny ruch, Jesse wstaje z fotela i rusza w stronę schodów. Patrzę, jak wspina się po nich powoli, staje kilka stopni pode mną i spogląda na mnie z góry. Przez jego twarz przemykają gniew i żal, zmarszczka na czole wydaje się żłobić je już od dawna. – Jeśli masz zamiar na mnie krzyczeć, od razu sobie pójdę – oznajmiam, pokonując suchość w gardle. Nie chcę, żeby Pan Neurotyk wyżywał się na mnie. Chcę zapomnieć o wszystkim i uznać, że miałam szczęście, że wszystko nie skończyło się gorzej. Mogło skończyć się znacznie gorzej. – Już się nakrzyczałem – odpowiada schrypniętym głosem. – Jak się czujesz? – Lepiej. – Wbijam wzrok w swoje nagie stopy. Jestem naga, jeśli nie liczyć czarnej koronkowej bielizny, i czuję się maleńka, gdy tak stoi nade mną. – Trochę lepiej? – pyta. – Po prostu lepiej – upieram się. Kuca przede mną, tak że nasze głowy znajdują się teraz na mniej więcej tym samym poziomie, i opiera dłonie na najwyższym stopniu, po obu stronach mojego ciała. Podnoszę na niego wzrok. – Doprowadzasz mnie do szału, Avo – mówi miękko. – Nie upiłam się – stwierdzam ostro. Cholera, nawet nie byłam wstawiona. – Prosiłem cię, żebyś w ogóle nie piła alkoholu. Nie powinienem był cię nigdzie puszczać. – Ciekawa jestem, skąd pomysł, że możesz mi dyktować, co mam robić – mówię wyzywająco. – Jestem dorosłą kobietą. Czy masz zamiar kontrolował

każdy mój ruch? – Mój głos jest cichy, ale stanowczy. Musi zrozumieć mój punkt widzenia. Jesse ściąga usta w wąską kreskę, trybiki w jego głowie zaczynają się obracać. Z westchnieniem spuszczam wzrok. – Powiedziałeś, że niewiele ci brakuje. Do czego? – Podnoszę wzrok. Patrzy mi w oczy. Wie, że go słyszałam. Popatrzył prosto na mnie zaraz po tym, jak to powiedział. – Do niczego. – Niczego? – nie potrafię ukryć niedowierzania w głosie. – Masz ochotę się napić, prawda? Potrzebujesz tego, żeby uporać się z tym całym pieprzonym bałaganem. Jesse wytrzeszcza oczy. – Licz. Się. Ze. Słowami! Pieprzony bałagan wziął się stąd, że wyszłaś z domu, kompletnie się ze mną nie licząc. – Przysuwa twarz do mojej. – Nic by się nie stało, gdybyś mnie posłuchała, do cholery. Jego szorstkie słowa i ton, jakim je wypowiada, ranią mnie do żywego. – Przepraszam! – prycham. – Przepraszam, że cię nie posłuchałam! – Wstaję, a on wciąż klęczy na schodach. – Przepraszam, że z mojego powodu czujesz potrzebę utopienia smutków w wódce! Najwyraźniej mam na ciebie zły wpływ. Położę kres twoim mękom. – Obracam się na pięcie i ruszam do sypialni, trzęsąc się ze złości. – Do szału, Avo. Odwracam się i widzę, że idzie w moją stronę z chmurną miną. Cofam się odrobinę, i od razu wyrzucam sobie, że nie umiem mu się postawić. Dlaczego on nie rozumie, że to jego niedorzeczne oczekiwania popychają go ku szaleństwu, nie ja? Staje przede mną, oddychając ciężko, czuję na sobie jego miętowy oddech. – Pocałuj mnie. – Nie! – Chyba mu odbiło! Mruży pociemniałe oczy. – Trzy. Chyba żartuje. – Oszalałeś? – Kompletnie oszalałem, Avo. Dwa. Jest zupełnie poważny. O mój Boże! – Jeden – szepcze. Wiem, że tym razem ucieczka nie ma sensu. – Zero. Łapie mnie i w sekundę przygniata do łóżka, jedną ręką unosząc mi ramiona nad głowę. Obciągniętą dżinsami nogę kładzie mi na udach, przytrzymując mnie, choć wcale nie stawiam oporu. Dyszy mi w twarz, wodząc palcem po

moim brzuchu, a potem sunie nim w górę, przez środek ciała, aż do ust. Dotyka opuszką mojej dolnej wargi, a potem wznawia wędrówkę w dół. – Proszę, nie pij. – Nigdy bym sobie nie wybaczyła, gdyby z mojego powodu znów się tak sponiewierał. – Nie napiję się, Avo – odpowiada bez przekonania. Czuję się nieswojo. Siada, a potem podciąga mnie i sadza sobie na kolanach. Odgarnia mi włosy z twarzy i obejmuje dłońmi policzki. – Ubiegłej nocy w szpitalu, kiedy byłaś nieprzytomna, czułem, jak moje serce z każdą minutą bije coraz wolniej. Nigdy nie pojmiesz, jak bardzo cię kocham. Gdyby kiedykolwiek mi cię odebrano, nie przeżyłbym tego, Avo. Mam ochotę łeb sobie urwać, że pozwoliłem ci się sprzeciwić. Wytrzeszczam oczy. Mówi śmiertelnie poważnie i bardzo mnie to martwi. W zasadzie próbuje powiedzieć, że by się zabił. To jakiś szalony bełkot, ale lepiej będzie mu tego nie wypominać. – Nic mi nie jest – mówię, na próżno próbując podnieść go na duchu. – A gdyby coś ci się stało? Gdybym się wtedy nie pojawił? – Zaciska powieki. – Zajrzałem do baru, żeby sprawdzić, czy wszystko w porządku, miałem zaraz sobie pójść. Potrafisz sobie wyobrazić, co czułem, gdy runęłaś jak długa na ziemię? – Otwiera oczy, są zaszklone i udręczone. Teraz mam już pewność, że równie dobrze mogę się raz na zawsze przykuć kajdankami do łóżka. To nie jest zdrowy układ, ani dla niego, ani dla mnie. – To był przypadek, ktoś się głupio bawił. Znalazłam się w nieodpowiednim miejscu w nieodpowiednim czasie, to wszystko. – Odrywam jego dłonie od swojej twarzy i kładę między nami. – W takim tempie zestresujesz się na śmierć i co ja wtedy zrobię? – pytam cicho. Kręci głową i zagryza dolną wargę. – Odniosłem wrażenie, że poczułaś ulgę, kiedy lekarz oznajmił, że nie jesteś w ciąży. Ze wstydu nie wiem, gdzie oczy podziać. – Zapomniałam wziąć pigułkę. – Czuję, jak jego dłoń zaciska się wokół mojej. Gdy podnoszę wzrok, napotykam jego oskarżycielskie spojrzenie. – Kilka pigułek. Znów je zgubiłam. – Nie kupiłaś nowych? – Zapomniałam. – Wzruszam ramionami. – Okej. – Przygląda mi się przez chwilę. – Więc kiedy wzięłaś pigułkę po raz ostatni? – Kilka dni temu – odpowiadam cicho. Kłamię jak z nut, walcząc z chęcią wplecenia dłoni we włosy. Nie mogę uwierzyć, że minął już prawie cały tydzień, a ja wciąż nie poszłam po receptę. – Więc kupisz nowe opakowanie? – Jutro. – Jego twarz przybiera dziwny wyraz. Jakby czegoś żałował? –

Jesse... – urywam, nie wiedząc, jak ująć w słowa to, co zamierzam zasugerować. – Tak? – pyta ostrożnie, jak gdyby czuł się winny. Wie, o czym myślę. Wiem, że to wie, i nabieram poważnych podejrzeń. Chyba nie próbował wrobić mnie w ciążę? Byłby do tego zdolny? Nie jestem pewna, ale jeśli chował przede mną pigułki, doskonale zdaje sobie sprawę, że nie biorę ich od tygodnia. A może myślał, że zdążyłam już kupić nowe? – Nic – odpowiadam, kręcąc głową. Wiem, że się do niczego nie przyzna, więc udaję głupią, ale przy pierwszej okazji przeszukam każdy centymetr kwadratowy penthouseu. – Dzwonił twój brat – oznajmia Jesse, ewidentnie próbując zmienić temat. Prostuję się. Osiągnął swój cel. – Dan? – Tak. – Rozmawiałeś z nim? Spogląda na mnie z powątpiewaniem. – Nie mogłem pozwolić, żeby ciągle wydzwaniał, zacząłby się o ciebie martwić. Dlaczego masz hasło w komórce? Śmieję się w duchu. Ciekawe, ile kombinacji wypróbował, zanim je złamał? – Mimo to zdołałeś odebrać. Co powiedziałeś mojemu bratu? – W moim głosie słychać nutę paniki. Dan od razu zadzwoni do mamy, a ja nie mam najmniejszej ochoty się przed nią tłumaczyć. – Nie powiedziałem mu, co się stało. Nie chcę, żeby twoja rodzina myślała, że nie potrafię się o ciebie zatroszczyć. Mówił, że mieliście się spotkać. – Patrzy na mnie z wyrzutem, jak gdybym popełniła poważne wykroczenie, nie mówiąc mu o swoich planach, choć to przecież jeszcze nic pewnego. – Powiedziałeś mu, że z tobą mieszkam, prawda? – Ściągam wargi. – Tak. – W jego głosie nie słychać nawet cienia skruchy. Mam ochotę go zamordować! – Jesse, coś ty narobił? – Z rezygnacją opieram głowę na jego ramieniu. – Hej, popatrz na mnie. – W jego głosie znów słychać gniew. Dźwigam głowę z jego ramienia i spoglądam na niego z udręką. Na jego czole pojawia się zmarszczka. – Nie sądzisz, żeby mógłby zacząć się martwić? Pogódź się z tym, Avo. – Przyciąga mnie do piersi, serce bije mu jak szalone. – Idę pobiegać. Ty weź prysznic. Po drodze kupię coś do jedzenia. – Nie możesz zostać? – pytam z nosem w jego torsie. Nie chcę zostać sama. – Nie. – Pomaga mi wstać i popycha w stronę łazienki. – Pod prysznic. – Włącza wodę i zostawia mnie, urażoną i zmartwioną. On nigdy nie chce się ze mną rozstawać.

Rozdział 15 Kilka godzin później wchodzę do kuchni i zastaję Jessego z palcem w słoiku masła orzechowego. Wciąż ma na sobie strój do biegania. Krzywię się z obrzydzeniem, gdy podnosi wzrok i posyła mi niewyraźny uśmiech, który nie sięga oczu. “ Cappuccino z dodatkowym espresso, bez czekolady. – Wyciąga w moją stronę kubek ze Starbucksa, który przyjmuję z wdzięcznością. – Przyniosłem ci coś do jedzenia – wzrusza ramionami. – Nie mieli bajgli z łososiem. – Dziękuję. – Uśmiecham się i siadam obok niego. – Mam nadzieję, że masz koronkową bieliznę pod tymi workowatymi ciuchami. – Wskazuje mnie głową, wtykając palec do ust. Zerkam na moje wystrzępione dżinsy i kusy T-shirt z Jimim Hendriksem i uśmiecham się. – Owszem. – Zadzieram koszulkę, żeby pokazać mu kremowy stanik z koronki, a on kiwa głową z aprobatą. – Myślałam, że przyniosłeś mi kolację. – Przyciągam najbliższą papierową torbę, w której znajduję croissanta. Od razu zatapiam w nim zęby. – Ponieważ przespałaś prawie cały dzień, w zasadzie jest to śniadanie. – Uśmiecha się blado. – Co masz ochotę robić wieczorem? – Mogę zdecydować? – pytam z buzią pełną rogalika. Przekrzywia głowę na bok. – Już ci mówiłem, od czasu do czasu muszę ci pozwolić postawić na swoim. – Strąca jakiś okruszek z kącika moich ust. – Jestem całym sercem za równowagą w związku. Wybucham śmiechem i dostaję ataku kaszlu. Przyciskam rękę do ust, żeby nie wypadł z niej na wpół przeżuty croissant. Równowaga w związku? Ten mężczyzna jest obłąkany. – Powiedziałem coś zabawnego? – Nie, nic, wpadło nie do tej dziurki co trzeba. – Pokasłuję jeszcze przez chwilę, a on, niech Bóg ma go w swojej opiece, zaczyna głaskać mnie po plecach. Gdy wreszcie dochodzę do siebie, rozlega się dzwonek domofonu i Jesse idzie odebrać. – Tak, Clive, wyślij go na górę. – Odkłada słuchawkę. – To Jay – mruczy, nie patrząc na mnie. – Jay? Kto to jest Jay? – Bramkarz. Przyniósł nagranie z monitoringu w klubie. – Chowa masło orzechowe do lodówki i wychodzi z kuchni.

Cholera jasna! Nagranie, na którym rozmawiam z Mattem? Robi mi się niedobrze. Słyszę stłumione głosy i chwilę później Jesse wraca do kuchni razem z Jayem. Bramkarz wita mnie uśmieszkiem, który sugeruje, że oglądał już nagranie i wie, co się zaraz wydarzy. Tak, zaraz zwymiotuję. Zeskakuję ze stołka i ruszam do wyjścia. – Dokąd idziesz? – pyta mnie Jesse. Nie odwracam się. Na mojej twarzy maluje się kompletna panika. – Do łazienki – wołam, zostawiając Jessego i Jaya w kuchni. Gdy tylko znikam im z oczu, puszczam się pędem po schodach i zamykam w łazience, gdzie nie zagraża mi nadciągająca burza. Powinnam była się domyślić, że tak tego nie zostawi. Powinnam była wiedzieć, że postanowi odnaleźć winowajcę. O Boże, ale kanał. Siadam na sedesie, wstaję, chodzę w kółko po łazience, a potem ktoś porusza klamką. – Avo? Staję w miejscu, wpatrując się w drzwi. – Tak? – pytam piskliwym, nerwowym głosem. Nerwy mam napięte jak postronki. – Co się dzieje, skarbie? Dobrze się czujesz? Może powinnam zaprzeczyć, udać, że jestem chora, żebym mogła zostać w łazience. – Tak. Zaraz zejdę na dół. – Przyznanie, że źle się czuję, byłoby głupotą. Wyważyłby drzwi, żeby się mną zająć. – Dlaczego drzwi są zamknięte? – Zamknęłam je nieświadomie. Robię siusiu. – Wzdrygam się. Dobrze, że oddziela nas solidna deska, bo właśnie nawijam włosy na palec. – Tylko nie siedź za długo. – Dobrze. – Słyszę jego długie, równe kroki, gdy wychodzi z sypialni. Ogarnia mnie panika. Świruję ze strachu, choć sama nie wiem czemu. Nie umawiałam się przecież z Mattem. To było przypadkowe spotkanie, to wszystko. A niech to! Dlaczego on musi być tak cholernie nieustępliwy? Dlaczego nie może zapomnieć o całej sprawie, zamiast kazać bramkarzowi podprowadzić nagranie z monitoringu? Powinnam zejść na dół i je zniszczyć. Szarpnięciem otwieram drzwi i zdecydowanym krokiem wychodzę z sypialni na korytarz. Jesse zdecydowanie przesadził. Przystaję w pół kroku, gdy w moim polu widzenia pojawia się gigantyczny, płaski telewizor. Ekran podświetla się jak w kinie, podkreślając każdy szczegół, który wydaje się przez to ogromny. Ale to nie kino. Obraz jest zamazany i skacze. Jay zaczyna przewijać nagranie do przodu, ludzie śmigający po klubie, błyski świateł, to wszystko sprawia bardzo chaotyczne wrażenie. I wtedy zauważam siebie, siedzącą przy stole ze znajomymi.

– Zwolnij – rozkazuje Jesse i Jay puszcza nagranie w normalnym tempie. – I zostaw. Siadam na najwyższym stopniu i oglądam w telewizorze swój wieczór. Przez dłuższy czas nie dzieje się nic ciekawego. Patrzę, jak Tom rzuca się na blat i łapie moją rękę. Patrzę, jak Victoria zostawia nas, żeby spotkać się ze swoim nowym facetem, a potem Kate wstaje od stolika, a ja wiem aż nadto dobrze, co się teraz wydarzy. Modlę się w duchu, żeby telewizor wybuchł, ale nic z tego. Tom odchodzi i wtedy pojawia się Matt. Cała sztywnieję i widzę, że Jesse unosi barki aż do uszu. Matt stoi odwrócony plecami do kamery, ale to na pewno on. Nie zdołałabym zamydlić Jessemu oczu. – Zatrzymaj – poleca krótko Jesse, podchodząc do telewizora, żeby przyjrzeć mu się z bliska. Kiwa głową z namysłem. – Puść dalej. Jay włącza nagranie, a Jesse cofa się o kilka kroków. Mam przechlapane. Siedzę na najwyższym stopniu i przypominam sobie, co się stało ostatnim razem, kiedy Jesse dowiedział się o moim spotkaniu z Mattem. Nie chcę przeżyć powtórki. Dlaczego tego nie przewidziałam? Patrzę, jak zeskakuję ze stołka i kucam, żeby razem z Tomem pozbierać rozrzuconą zawartość mojej torebki. – Chcę to obejrzeć z drugiej strony – mówi Jesse. – Potrzebne by było nagranie z drugiej kamery – odpowiada szybko Jay. – Zdobądź je. Widziałeś, jak z nim rozmawiała? – Ward, robię, co mogę, ale jeśli muszę wywalić jakiegoś pijanego palanta albo rozdzielić bijące się panienki, nie mogę jej pilnować. Kręcę głową z niedowierzaniem. Niedługo załatwi mi ochroniarza. To jakiś absurd. – Nie potrzebuję, żeby ktoś mnie pilnował – cedzę przez zęby. Obaj odwracają głowy w moją stronę. Jay wydaje się skrępowany, a Jesse sztywny i pobudzony, zapada nieprzyjemne milczenie. Bezwiednie obejmuję się ramionami i siadam. Jesse przygląda mi się badawczo. – Czy w którymś momencie zostawiłaś swojego drinka bez opieki? – pyta Jay. Jestem w szoku. – Nie. – Kiedy poczułaś się dziwnie? – włącza się Jesse, krzyżując ramiona na piersi. – Zachwiałam się lekko przy barze, ale uznałam, że to przez wysokie obcasy. – Rozmawiałaś z kimś przy barze? O cholera! Mam skłamać? Widziałam już reakcję Jessego, gdy podrywał mnie jakiś facet, i nie było to przyjemne. Jasny gwint! Zerkam nerwowo na Jaya. Wie, nad czym się zastanawiam.

Ciemne oczy Jessego wpatrują się we mnie ostrzegawczo, jego klatka piersiowa unosi się i opada, ręce ma wciąż skrzyżowane. – Odpowiedz na pytanie, Avo – mówi spokojnie, choć wiem, że to pozory. – Jakiś facet przy barze zaproponował mi drinka. Odmówiłam – wyrzucam z siebie ze wzrokiem wbitym w ziemię, ale Jesse sam to odkryje, gdy skończy oglądać nagranie, więc równie dobrze mogę być z nim szczera. – Nic się nie stało. Odeszłam od baru i wróciłam do Kate. – Próbuję zbagatelizować całe zajście, zanim Jesse zacznie świrować. – Przestań powtarzać, że nic się nie stało! – wrzeszczy. Podskakuję i niechętnie podnoszę na niego wzrok, na szyi wystąpiły mu tętnice, mocno zaciska szczękę. Nagle coś na ekranie przykuwa moją uwagę i spoglądam ponad ramieniem Jessego. Nie powinnam była tego robić. Powinnam była to zignorować i może wtedy Jesse by to przeoczył. Krew krzepnie mi w żyłach. Przy barze stoi wysoki mężczyzna w garniturze. Już za późno, Jesse obraca się w stronę ekranu, żeby sprawdzić, co przykuło moją uwagę, Jay również. W milczeniu patrzymy, jak mężczyzna znika z ekranu, kiedy ja wstaję, żeby podejść do baru. Potem pojawia się napakowany typek z kucykiem, ja upuszczam drobne i zbieram je z podłogi, po czym zataczam się i wracam do stolika. Mężczyzna znów pojawia się na ekranie. Mrużę oczy, żeby mu się lepiej przyjrzeć. Czy to on? Na to wygląda, ale przecież napisał mi, że jest w Danii. Widzę kątem oka, jak Jesse się wzdryga, najwyraźniej myśli o tym samym co ja. Słyszę jego ciężki oddech, ale jestem zbyt pochłonięta tym, co widzę, żeby na niego ! spojrzeć. Wiem, że zaraz wpadnie w szał. On też myśli, że to Mikael. Ale nie wie, że Mikael powinien być w Danii. A może wie? Przewijamy nagranie aż do momentu, gdy wchodzi Sam, a ja wstaję od stolika. Potem w dolnym rogu ekranu pojawia się Jesse, a ja zwalam się na podłogę. Ludzie zbiegają się wokół mojego bezwładnego ciała, zasłaniając je przed moim wzrokiem. Przez bardzo długą, krępującą chwilę nikt nic nie mówi. Spoglądam na Jessego, który przygląda mi się uważnie. Jego mroczne spojrzenie napawa mnie niepokojem, do oczu napływają mi łzy. Powinnam im powiedzieć o esemesie? Jesse już teraz ma chęć mordu w oczach. Czy mam rozwścieczyć go jeszcze bardziej? Jay chrząka. – Wystarczy? – Tak – odpowiada Jesse, nie odrywając ode mnie wzroku. Jest dla mnie jasne, że pojawienie się Jessego w klubie było najlepszą rzeczą, jaka mogła się wydarzyć.

– W takim razie pójdę już. – Jay wstaje i wyjmuje płytkę z odtwarzacza. – Sam znajdę wyjście. Wbijam wzrok we własne stopy. Mogło być znacznie gorzej. Jesse z pewnością zarzuci mi brak szczerości i zatajenie spotkania z Mattem, ale nie może mieć o to pretensji. Po co miałabym mu o tym mówić z własnej woli? Nie jestem kompletną idiotką. No cóż, chyba jednak jestem. Nigdy nie pomyślałam o nagraniu z monitoringu, a już na pewno nie przyszło mi do głowy, że Jesse zechce się bawić w detektywa Poirot. – Nie wspominałaś wcześniej o spotkaniu z Mattem. – Jego spokojny ton mnie nie zwiedzie, ale czemu skupił się na tym, zamiast na znacznie ważniejszej kwestii... wysokim, eleganckim mężczyźnie przy barze? Wiem, że on też uważa, że to Mikael. Unoszę nerwowo ramiona, ale nie patrzę na niego. Wiem, że jest wściekły, nie potrzebuję potwierdzenia. To chyba jasne, dlaczego nie wspomniałam o spotkaniu z Mattem. – Nie chciałam cię zmartwić. – Zmartwić? – pyta zaskoczonym głosem. – Okej, nie chciałam cię wkurzyć. – Podnoszę na niego wzrok i widzę zupełnie obojętny wyraz twarzy. Jestem zdziwiona, bo spodziewałam się wściekłości. – To było przypadkowe spotkanie. – Ale rozmawialiście przez kilka minut. O czym? – Przeprosił mnie. – I zajęło mu to kilka minut? – Jesse unosi brwi. Ma rację, przeprosiny nie trwają nawet dwóch sekund, ale nie pamiętam każdego szczegółu naszej rozmowy. – Mówiłem ci, żebyś się z nim więcej nie spotykała. Wytrzeszczam oczy. – Jesse, ja tego nie planowałam. Mówiłam ci już, to był przypadek. – Co jego zdaniem miałam zrobić? Wyjść z klubu? – Chciałam się dowiedzieć, skąd o tobie wie. – Obchodzi cię to? – Stara się pohamować złość. Widzę to. – Nie. Przygląda mi się, gryząc dolną wargę. Czuję się winna i nie wiem dlaczego. Nie zrobiłam nic złego. Nie krzyczy na mnie, ale jest wyraźnie niezadowolony. Co mam zrobić? Wiem, że też podejrzewa Mikaela, ale chyba nie może złościć się na mnie z tego powodu, bo nawet nie wiedziałam, że tam był – o ile to w ogóle był on. – Więc daj temu spokój. – Przechodzi przez salon i rusza po schodach w górę. – Idę wziąć prysznic. – Mija mnie, a siedzę na najwyższym stopniu, oszołomiona jego pozornym spokojem. Chyba wolałabym, żeby dał upust kotłującej się w nim złości. Przynajmniej wiedziałabym, na czym stoję. Wstaję i idę do sypialni. Muszę ustalić, co się właściwie dzieje w tym jego

skomplikowanym umyśle. Wiem, że jest wściekły, więc dlaczego nie wpada w szał? Wolałabym już, żeby wybuchł i oczyścił atmosferę. Czuję się tak, jak gdybym unosiła się nad guzikiem detonatora. Wchodzę do sypialni i skradam się do łazienki. Jesse bierze prysznic. Nawet w tej chwili pociąga mnie ta przystojna postać, która stoi przede mną, trzęsąc się ze złości. Jest wzburzony, ale panuje nad sobą. – Proszę, ochrzań mnie i miejmy to już z głowy. – Siadam na blacie i kładę ręce na kolanach. Po raz pierwszy od przebudzenia zauważam, że nie mam na palcu pierścionka zaręczynowego. To on go zdjął? Czuję się tak, jak gdyby ktoś wbił mi nóż w serce. Nie podoba mi się to, nic a nic. Jesse nie odzywa się nawet słowem. Spłukuje mydło, wychodzi spod prysznica i wyciera się ręcznikiem. Idzie do sypialni, a ja dalej siedzę na blacie, wodząc wzrokiem po łazience. Zżera mnie niepewność. Zeskakuję na podłogę i wchodzę nerwowo do sypialni. – Jesse? Kompletnie mnie ignorując, znika w garderobie, skąd wychodzi chwilę później w spłowiałych dżinsach. Widzę, jak grają mu mięśnie szczęki, zapanowanie nad targającymi nim emocjami wymaga od niego ogromnego wysiłku. Nigdy nie sądziłam, że będę chciała, żeby stracił panowanie nad sobą. I dokąd on się wybiera? Wciąga przez głowę szarą koszulkę i wraca do łazienki, a ja stoję na środku pokoju, zastanawiając się, co mam, u licha, zrobić. Gdy idę za nim, myje właśnie zęby. Zerka na mnie w lustrze. Czuję niepokój... skrępowanie. – Proszę, porozmawiaj ze mną. Kończy szczotkować zęby, ochlapuje twarz wodą, a potem opiera się rękami o brzeg blatu i robi kilka głębokich oddechów. Przygotowuję się na wybuch, ale ten nie następuje. Jesse mija mnie i wraca do sypialni. Drepczę za nim jak potępiona dusza. – Dokąd idziesz? – pytam, gdy idzie w stronę drzwi. Przystaje i dopiero po chwili zwraca ku mnie mroczne, znękane spojrzenie. – Muszę coś załatwić w Rezydencji. – Jego głos jest wyprany z emocji, podczas gdy ja jestem bliska łez. Jestem przerażona. – Myślałam, że spędzimy wieczór wspólnie – przypominam mu desperacko. – Coś mi wypadło – burczy i odwraca się do wyjścia. – Jesteś na mnie wściekły – wołam rozpaczliwie. Nie chcę, żeby wyszedł. Normalnie nalegałby, żebym pojechała razem z nim, a ja stanęłabym okoniem, ale tym razem chcę jechać. Kręci głową i opuszcza ją nieznacznie, ale nie odwraca się do mnie. Muszę zobaczyć jego twarz. Wychodzi z sypialni, a ja osuwam się na podłogę i wybucham płaczem. Czuję się bezradna i wybrakowana. Cierpię, bo chciałam mieć ostatnie słowo, uparłam się wyjść do miasta i coś mu udowodnić.

Udowodniłam tylko to, że bez niego jestem kompletnie zagubiona. Dźwigam się z podłogi, dowlekam do łóżka, padam na nie i odszukuję miejsce, które pachnie nim najmocniej. To tylko nędzna namiastka. Tylko on może to wszystko naprawić. A najgorsze jest to, że wiem, dokąd poszedł, kto tam będzie, i co będzie robił. Co ja mam zrobić? Jestem w rozsypce, twarz mam spuchniętą i mokrą od łez, a głowa boli mnie od natłoku niepokojących myśli. Czy otworzy butelkę wódki? Wiem, że jeśli to zrobi, szybko go nie zobaczę, nie chcę go widzieć w takim stanie. Nie chcę mieć nic do czynienia z tym wrakiem człowieka, jakim staje się po pijaku. Tego mężczyzny nie chcę znać. Siadam na łóżku, bo nagle coś mi się przypomniało. Nie ma go tu, a ja... jestem sama. Zrywam się na równe nogi i biegnę do łazienki, otwieram szafkę na kosmetyki i wpatruję się w niezliczone butelki, pudełka i tubki. Rozpoczynam poszukiwania od przesunięcia zawartości szafki na bok, ale trzęsą mi się ręce i przewracam przy tym buteleczki. Z ust wyrywa mi się okrzyk frustracji, w przypływie wściekłości rozrzucam buteleczki po całej podłodze. Co ja sobie wyobrażałam? Nie jest aż tak głupi, żeby schować je w takim oczywistym miejscu. Wychodzę z łazienki, biegnę do garderoby i sprawdzam kieszenie jego marynarek, zewnętrzne i wewnętrzne, obracam buty do góry dnem i przeszukuję sterty równo złożonych koszulek. Nadal nic, ale nie poddaję się. Moje pigułki znikają w tajemniczy sposób, odkąd poznałam tego mężczyznę. Co on próbuje osiągnąć? Osuwam się na podłogę garderoby, ocieram łzy, które nie chcą przestać płynąć, i zaczynam przeszukiwać kieszenie dżinsów, gorączkowo rozrzucając ubrania po całej garderobie, ale nie udaje mi się nic znaleźć. Gdy zrywam z wieszaka jedną z marynarek, wypada z niej woreczek ze złotej satyny, a jego zawartość wysypuje się na podłogę. Prezerwatywy. „Nie są nam potrzebne”. On naprawdę chce, żebym zaszła w ciążę! Jasny gwint! Biegam po całym apartamencie jak szalona, zaglądając do każdej szuflady i szafki, wszędzie, gdzie mógłby schować

pigułki, ale godzinę później wciąż nie udało mi się ich znaleźć. Zastygam, słysząc z oddali dzwonek swojej komórki, ale urywa się, gdy ruszam w jego stronę. – Cholera! – przeklinam pod nosem, ale zaraz potem rozlega się sygnał nadchodzącej wiadomości, który doprowadza mnie do fotela, gdzie wcześniej siedział Jesse. Wsadzam rękę w głąb siedzenia i odnajduję moją komórkę. Nieodebrane połączenie od mamy. O Boże, czy Dan już się z nią skontaktował? Naprawdę nie mogę z nią teraz rozmawiać. To przykra myśl, ale sama nie wiem, na czym stoję, więc jak miałabym się jej tłumaczyć. Serce zamiera mi w piersi, gdy widzę, że esemes wysłał John. „Nic mu nie jest, ale chyba powinnaś przyjechać”. Pierwsza część wiadomości poprawia mi humor, ale druga skutecznie go psuje. Chyba powinnam przyjechać? Czy John stara się wydrzeć Jessemu z rąk butelkę wódki? Wbiegam na górę i wpadam do łazienki, żeby umyć twarz i doprowadzić się do porządku. To na nic, wyglądam na zapłakaną i nie ukryje tego żadna ilość makijażu ani mycie. Odnajduję kluczyki do samochodu i biegnę na parking. Docieram do Rezydencji w rekordowym tempie i wcale nie jestem zaskoczona, gdy brama otwiera się, gdy tylko przed nią staję. John musi na mnie czekać. Szybko maszeruję przez podjazd, rozpaczliwie pragnąc się przy nim znaleźć. Drzwi Rezydencji są otwarte, więc pokonuję biegiem hol, ignorując gwar dobiegający z baru i ogrodu zimowego. Jestem pewna, że napotkałabym tam wiele niechętnych spojrzeń, ale nie mam czasu ani ochoty narażać się na niechęć bywalczyń. Gdy zbliżam się do drzwi gabinetu Jessego, podskakuję, słysząc głośny trzask. Co to było, do diabła? Łapię klamkę i oglądam się za siebie, ale korytarz jest pusty. Przekręcam klamkę i popycham drzwi. – Ava! – Tubalny głos Johna niesie się korytarzem, zatrzymując mnie w pół kroku, ale nigdzie go nie widzę. – A to skurczybyk! – Avo, zaczekaj! – Dostrzegam go, zbliża się do mnie z szybkością, o jaką nie podejrzewałabym tak zwalistego mężczyzny. W przeciwsłonecznych okularach na nosie, mknie ku mnie niczym parowóz. – Jezu, kobieto, nie wchodź tam! Wpatruję się w pędzącą ku mnie oszalałą bestię i podskakuję, gdy powietrze przeszywa kolejne trzaśnięcie. Ignoruję dudniący głos Johna i skupiam uwagę na gabinecie Jessego. Co to było? Popycham drzwi nieco mocniej i moim oczom ukazuje się cały pokój. Dławię się. O Jezu Chryste!

Rozdział 16 Zataczam się do tyłu, serce zamiera mi w piersi na kilka sekund. Co tu się dzieje, do cholery? – Nie! – John wpada na mnie i łapie w pasie. Jak odrętwiała wpatruję się w ohydę przed sobą, a potem mocuję się z niewiarygodnie silnym Johnem, który próbuje wywlec mnie z gabinetu. Nie wiem jak, może za sprawą adrenaliny, udaje mi się wyrwać i wpaść do pokoju w chwili, w której Sarah unosi bat i opuszcza go z trzaskiem na plecy Jessego. Żołądek podchodzi mi do gardła, czuję na ramieniu ciepłą dłoń Johna. – Avo, kochanie – mówi John tak miękko, jak nigdy przedtem – nie musisz na to patrzeć. Strącam jego rękę i wstaję, próbując nadać sens rozgrywającej się przede mną scenie. To trudne, choć czas zwolnił bieg i dostrzegam wyraźnie każdy, najdrobniejszy szczegół. Jesse, nagi od pasa w górę, klęczy na podłodze ze zwieszoną głową. Nawet nie podniósł na mnie wzroku. Sarah stoi za nim, ubrana w czarne skórzane spodnie, skórzany gorset i skórzane buty za kolana. Wygląda równie odrażająco, jak bicz w jej ręku. Nie mogę się mszyć. Stoję jak wmurowana. Nogi mi się trzęsą, serce chce wyskoczyć z piersi, nie jestem w stanie otworzyć ust. Co tu się dzieje? Sarah spogląda na mnie z głęboką satysfakcją, powoli unosi bicz. Mam ochotę wrzasnąć, kazać jej przestać, ale zaschło mi w gardle, a język nie odpowiada na polecenia mózgu. Jej odęte usteczka wykrzywia grymas zadowolenia, z radością poddaje Jessego tej odrażającej torturze, tym bardziej że ja muszę być tego świadkiem. Po raz kolejny opuszcza ze świstem bat na jego nagie plecy, a on wygina je w łuk i odrzuca głowę do tyłu, ale nie wydaje z siebie żadnego dźwięku. Głośny okrzyk odbijający się echem od ścian pokoju należy do mnie. Jesse podrywa głowę, gdy mój okrzyk dociera do jego uszu. Znów mocuję się z Johnem, któremu udało się mnie złapać. – Puść mnie! – Stawiam coraz zacieklejszy opór, szamoczę się w jego uścisku, drapię i młócę rękami. – Ava? – Słaby, złamany głos Jessego sprawia, że nieruchomieję. Odwraca głowę w moją stronę. Z ust wyrywa mi się rozpaczliwy okrzyk, gdy napotykam jego puste, zaszklone spojrzenie. Wygląda, jak gdyby stracił kontakt z rzeczywistością. Sprawia wrażenie odurzonego. Próbuje wstać, ale zatacza się lekko do przodu, kompletnie zdezorientowany. Mój wzrok pada na jego plecy, poprzecinane

przynajmniej dziesięcioma zaognionymi pręgami, które wzbierają kropelkami krwi. Jest mi niedobrze. Targają mną mdłości. Sarah po raz kolejny unosi bat, słyszę jak z oddali głos Johna wykrzykujący jej imię. Kolana uginają się pode mną i osuwam się na podłogę u stóp Johna. – Ava? – Jesse zdołał utrzymać się na nogach, ale wciąż się chwieje. Potrząsa głową, jak gdyby próbował oprzytomnieć, zmieszanie na jego twarzy ustępuje zgrozie. – Jezu, nie! – Na jego przystojnej twarzy maluje się przerażenie. Nawet głos mu się załamuje. Chce ruszyć przed siebie, ale Sarah łapie go za ramię. – Odpieprz się! – ryczy, odpychając ją. – Ava, skarbie. Co ty tu robisz? – Rzuca się naprzód i pada przede mną na kolana, ujmuje moją twarz w dłonie i zagląda mi w oczy. Ledwo go widzę przez łzy. Nie mogę wydobyć z siebie głosu. Kręcę gorączkowo głową, usiłując wymazać z pamięci to, czego właśnie byłam świadkiem. Czy to jakiś koszmar? W ogóle się przed nią nie bronił. Klęczał, czekając na ciosy jak w transie. Odpycham go od siebie i dźwigam się z trudem. – Avo, proszę – błaga, gdy odpycham od siebie jego dłonie. Muszę się stąd wydostać. Odwracam się, odtrącam Johna na bok i pędzę na oślep korytarzem, aż do ogromnego ogrodu zimowego. Gdy przebiegam przez salę, słyszę jak przez mgłę zszokowane okrzyki, a gdy się odwracam, dostrzegam ścigających mnie Jessego i Johna. Przyciskam dłoń do ust, bo żółć podchodzi mi do gardła. O Boże, zaraz zwymiotuję. Wpadam do łazienki, zatrzaskuję za sobą drzwi kabiny, w ostatniej chwili pochylam się nad muszlą i oddaję zawartość żołądka, targana głośnymi, bolesnymi spazmami. Twarz mam mokrą od potu i łez. Trafiłam do najniższego kręgu piekieł. Drzwi damskiej łazienki walą z głośnym hukiem o wykafelkowaną ścianę. – Ava! – Jesse dobija się do drzwi kabiny za moimi plecami, czuję, jak wzbiera we mnie kolejna fala gwałtownych mdłości. – Ava, otwórz drzwi! Z powodu wymiotów nie byłabym w stanie odpowiedzieć, nawet gdybym chciała. Co, do diabła, mam mu powiedzieć? Właśnie byłam świadkiem chłosty wymierzonej mu przez kobietę, której nienawidzę, kobietę, która pragnie jego i nienawidzi mnie. Moja wyobraźnia nie jest w stanie ogarnąć takiej bezduszności. Znów wymiotuję, a potem szukam papieru toaletowego, żeby otrzeć usta. Zza moich pleców wciąż słychać walenie w drzwi. – Proszę – błaga Jesse i zza drzwi rozlega się głuche „łup”. Wiem, że walnął o nie czołem. – Avo, proszę, otwórz drzwi. Jego błagalny ton sprawia, że znów zalewam się łzami. Nie mogę przecież spojrzeć w oczy mężczyźnie, którego kocham, gdy wiem, że zrobił sobie coś takiego. – Kto ją wpuścił? – pyta z wściekłością, waląc pięścią w drzwi. – Kurwa!

Kto ją tu wpuścił, pytam? – Jesse, to nie ja. Nigdy bym jej nie wpuścił. – Niski głos Johna brzmi kojąco. Mam ochotę stanąć w jego obronie. To nie on mnie wpuścił. Jego przerażony głos, próby powstrzymania mnie przed wejściem do gabinetu Jessego, to wszystko dowodzi, że to nie on wysłał mi esemes. To nie on otworzył bramę. Znowu to zrobiła. Nie doceniłam nienawiści, jaką do mnie żywi. Udało jej się mnie zaszokować, to muszę jej przyznać, ale nie zmienia to faktu, że Jesse aktywnie, z własnej woli brał udział w tym odrażającym akcie. Dlaczego? – Co tu się dzieje? – Znajomy głos Kate daje mi nadzieję na ucieczkę z tego koszmaru. – O żesz! Jesse, co ci się stało z plecami? – Nic! – warczy Jesse. – Nie rozmawiaj ze mną w ten sposób. Gdzie Ava? Co tu się dzieje, do diabła? Ava? – Woła mnie po imieniu, a ja rozpaczliwie pragnę jej odpowiedzieć, ale wiem, że jeśli otworzę drzwi, Jesse wedrze się do środka. Nie mogę na niego spojrzeć. – Jest w środku. Nie chce wyjść. Avo? – woła. – Proszę, Kate, wyciągnij ją stamtąd. – Znów łomocze do drzwi. W jego rozgorączkowanym głosie pobrzmiewa desperacja. – Hej! Wyjaśnij mi, dlaczego się tam zamknęła i dlaczego krwawisz jak zarzynane prosię? – pyta gniewnie Kate. – Ava zobaczyła coś, co nie było przeznaczone dla jej oczu. Wpadła w panikę. Muszę z nią porozmawiać. – Z trudem wymawia słowa, oddycha ciężko. Mam ochotę wy wrzeszczeć im, dlaczego wpadłam w panikę, ale targa mną kolejna seria mdłości. – Jeśli ją wydymałeś, Jesse, pożałujesz! – krzyczy Kate. – Avo? Wydymał mnie jak się patrzy, ale nie tak, jak ona myśli. Jest gorzej. Znacznie gorzej. – Nie! – broni się Jesse. – To nie tak! – Więc jak? Ona tam wymiotuje. Avo? – Kate delikatnie stuka pięścią w drzwi. – Avo, daj spokój. Otwórz drzwi. – Ava! – wrzeszczy jak opętany Jesse. – Jesse, po prostu wyjdź! – krzyczy Kate. – Nie! – Ona nie wyjdzie stamtąd, dopóki tu jesteś. Hej, wielkoludzie. Wyprowadź go stąd. – Jesse? – grzmi John, a ja modlę się w duchu, żeby Jesse posłuchał go i wyszedł z łazienki. Nie wyjdę z kabiny, dopóki on tu jest. – Trzeba to opatrzyć, ty durny sukinsynu. Siedzę z głową ukrytą w dłoniach, słuchając, jak Kate i John usiłują

wywabić Jessego z łazienki. Wreszcie drzwi się otwierają, zamykają, a potem Kate puka lekko w drzwi kabiny. – Avo, już sobie poszedł – zapewnia mnie przez drzwi. Podnoszę się i odsuwam zamek, żeby wpuścić przyjaciółkę do kabiny. Przeciska się przez wąską szparę w drzwiach i krzywi na widok zarzyganego sedesu. – Co tu się dzieje, do cholery? – Kuca naprzeciwko mnie, tak że stykamy się kolanami. Nie przestając szlochać, robię kilka kontrolowanych oddechów, żeby ustabilizować struny głosowe. – Kazał się wychłostać. – Dźwięk tych słów sprawia, że znów nachylam się nad muszlą, ale dławię się tylko, bo nie mam już czym wymiotować. Kate głaszcze mnie po plecach. – Co takiego? Odpycham się od sedesu i widzę, że Kate zbiera szczękę z podłogi. Kto by pomyślał? Ale widziałam dowody, wyraźne i niezbite, na całych plecach Jessego. – Przyłapałam ich z Sarah, jak go chłostała. Kate wytrzeszcza oczy. – Ta wredna suka? – Tak. – Kiwam głową na wypadek, gdyby mnie nie usłyszała. – On klęczał, Kate, jak jakiś uległy niewolnik. – Łzy znów zaczynają płynąć, przed oczyma mam mojego silnego, pewnego siebie mężczyznę, który zostaje poddany chłoście. – O cholera! – Kate kładzie mi dłoń na kolanie. – Avo, jego plecy są w strasznym stanie. – Wiem! – wołam. – Widziałam! – To nie była żadna perwersyjna gra. Nie było w tym elementu przyjemności. A przynajmniej ze strony Jessego. W przypadku Sarah nie byłabym tego taka pewna. Jesse chciał cierpieć. Znów targają mną mdłości. – Kate, muszę się stąd wydostać. On mi nie pozwoli. Wiem, że nie pozwoli mi odjechać. Na jej bladej, ładnej twarzyczce odmalowuje się determinacje, Kate wstaje. – Zaczekaj tu. – Dokąd idziesz? – W moim głosie słychać panikę. Wtargnie tu, gdy tylko Kate wyjdzie. Jestem tego pewna. – John zabrał Jessego do biura. Ale na wszelki wypadek sprawdzę. – Otwiera drzwi i mija moje bezwładne ciało. Wstrzymuję oddech, spodziewając się zamieszania, ale nic się nie dzieje. Drzwi otwierają się i zamykają, a potem zapada cisza. Jestem sama. Wstaję, ale nogi trzęsą się pode mną, gdy próbuję wytrzeć muszlę papierem. A potem drzwi łazienki otwierają się i zamieram, wstrzymując oddech. – Ava? – szepcze Kate, pukając cicho w drzwi kabiny. – Jesse jest w swoim gabinecie z Johnem. Samuel otworzy bramę. Otwieram drzwi, a Kate wyciąga mnie z kabiny i wlecze w stronę drzwi.

Kątem oka łowię swoje odbicie w lustrze. Wyglądam tragicznie. – Zaczekaj, muszę się umyć. – Wyrywam się Kate, podchodzę do umywalki i nachylam się, żeby ochlapać twarz wodą i przepłukać usta. – Masz gumę do żucia. – Kate wsuwa mi listek do ust. Rozważam zalety alkoholu. Czy wolałabym zastać go pijanego? Tak, bez wątpienia wolałabym stawić czoło tamtej żałosnej kreaturze, niż patrzeć, jak poddaje się chłoście. On naprawdę ma skłonności autodestrukcyjne. Mój smutek przeradza się w gniew, gdy przypominam sobie jego przesadną reakcję, kiedy nabiłam sobie kilka siniaków podczas jazdy Margo Seniorką, i jego minę, gdy zauważył moje posiniaczone ramię po scysji z łysym właścicielem jaguara. Zanim zdążę oznajmić Kate, że zamierzam odszukać Jessego i zażądać od niego wyjaśnień, on sam wpada spanikowany do łazienki. Jego spojrzenie nie jest już zamglone, tors ma wilgotny, blond włosy pociemniałe od potu. Czuję na sobie wzrok Kate, która zerka to na niego, to na mnie, usiłując ocenić sytuację. Jesse rusza w moją stronę, a ja nawet nie próbuję go powstrzymać. Pochyla się, bierze mnie na ręce i wychodzi z łazienki, kierując się w stronę swojego gabinetu. Patrzy prosto przed siebie i idzie zdecydowanym krokiem przez ogród zimowy, odprowadzany czujnymi spojrzeniami członków klubu, którzy wciąż się tam kręcą, delektując się całym tym przedstawieniem. Wiem, że szepczą między sobą i pokazują nas palcami. Łzy napływają mi do oczu i ciekną po pliczkach. Przeżywam istne katusze, jest mi niedobrze, i mam wrażenie, że moje serce zostało przekrojone na pół. Jesse kopniakiem zamyka za nami drzwi gabinetu, idzie prosto do kanapy i siada na niej z grymasem bólu. Żołądek wywraca mi się na drugą stronę. Obejmuje mnie ramionami i chowa głowę w mojej szyi. Milcząc, przyciska mnie mocno do siebie, a ja próbuję zapanować nad spazmami, które wstrząsają całym moim ciałem. Ale tej bitwy nie wygram. Mój piękny mężczyzna ma poważne problemy z samym sobą, i właśnie gdy myślałam już, że udało mi się go rozgryźć, zostałam oblana kubłem zimnej wody. W ogóle go nie znam i z całą pewnością nie rozumiem. – Nie płacz, proszę. – Jego stłumiony głos dociera do mnie przez dzwonienie w uszach. – To mnie dobija. – Dlaczego? – pytam. Nic innego nie przychodzi mi do głowy. Tylko tego chcę się dowiedzieć. Dlaczego to sobie zrobił? – Obiecałem ci, że już nigdy się nie napiję. Co takiego? Wolał znieść chłostę, niż się napić, bo obiecał mi, że tego nie zrobi. – Chciałeś się napić? – Chciałem zapomnieć. – Spójrz na mnie – żądam, ale on nawet nie próbuje unieść głowy. – Cholera jasna, Jesse, spójrz na mnie! – Uwalniam się z jego objęć, żeby złapać

go za głowę i podnieść ją, ale syczy z bólu, więc nieruchomieję. – Trzy – mówię spokojnie, nie wiedząc, jak inaczej postąpić. Czuję, że tężeje, ale wciąż nie chce na mnie popatrzeć. – Dwa. – Co będzie, kiedy dojdziesz do zera? – pyta cicho. – Wyjdę – odpowiadam spokojnie. Podrywa głowę do góry, a mnie z gardła wyrywa się szloch na widok jego zamglonych zielonych oczu, wyzierającego z nich bólu, trzęsącej się brody. Spogląda mi prosto w oczy w niemej prośbie. – Proszę, nie rób tego. Resztki sił, które nie pozwalały mi się rozkleić, opuszczają mnie, gdy na niego patrzę i go słucham. Biorę jego twarz w dłonie i całuję, ale wciąż nie jestem dość blisko. Przysuwam się ostrożnie, siadam mu na kolanach, po czym przyciągam go do siebie najbliżej, jak się da, starając się go nie urazić. – Powiedz mi, o czym chciałeś zapomnieć. – O tym, że cierpisz. – Nie rozumiem. – Czy on myśli, że teraz nie cierpię? – Wolałabym, żebyś się napił. – Nieprawda. – Mówi to z ponurym uśmiechem, od którego po plecach przebiega mi nerwowy dreszcz. Odsuwam się i zaglądam mu w oczy. – Wolałabym zastać cię urżniętego w trupa, niż zobaczyć to, czego byłam świadkiem. Jesse spuszcza głowę ze wstydem. – Zaufaj mi, Avo, nie wolałabyś. – Zaufać ci? Jesse, czuję się zdradzona. – Jeszcze się nawet nie zastanawiałam, co zrobię Sarze, kiedy ją dorwę. Naznaczyła mojego neurotycznego boga, a w miarę jak to do mnie dociera, ogarnia mnie coraz większa złość. Wstaję mu z kolan i odpycham jego ręce, gdy próbuje mnie przyciągnąć. – Nigdzie nie wychodzę – mówię trochę za ostro. Panika malująca się na jego twarzy tylko wzmaga mój gniew. Zaczynam chodzić tam i z powrotem po gabinecie, pukając paznokciem w zęby. Mój trudny mężczyzna, który wciąż dostarcza mi nowych wyzwań, obserwuje mnie bacznie. Boże, strzeliłam przy nim z paska w noc otwarcia Lusso. Siadam na sofie naprzeciw niego i chowam bolącą głowę w dłoniach. Słyszę, jak kilka razy wciąga powietrze, jak gdyby chciał coś powiedzieć. Wzdycham ze znużeniem, masując skronie. – Czy jest coś jeszcze, o czym powinnam wiedzieć? – Na przykład? – pyta ostrożnie. Nie podoba mi się to, zresztą skąd, do cholery, mam to wiedzieć? Załatwił mnie na amen tym miejscem, swoim alkoholizmem, a teraz jeszcze to. – Nie wiem, ty mi powiedz. – Z irytacją wyrzucam ręce w powietrze. Rozpaczliwie pragnę go pocieszyć. Trzymanie się od niego na dystans jest prawie równie bolesne jak przyglądanie się jego kaźni. – Dlaczego wolałabym

to niż pijanego Jessego? Z zaciśniętą szczęką pochyla się lekko w przód, opiera łokcie na kolanach i rozciera z namysłem skronie. – Picie i seks idą u mnie w parze. – Co to znaczy? – pytam wysokim, rozdrażnionym tonem. – Avo, odziedziczyłem Rezydencję, gdy miałem dwadzieścia jeden lat. Wyobrażasz sobie młodego chłopaka, otoczonego przez całą masę chętnych i gotowych kobiet? – Wygląda na zawstydzonego. Mam w głowie gonitwę myśli. O tak, potrafię to sobie wyobrazić, i wcale się nie dziwię, że kobiety były chętne i gotowe. Wciąż są. – Piłeś i bzykałeś? Wypuszcza powietrze z płuc. – Tak, już przecież mówiłem: seks i alkohol idą u mnie w parze. Ale mam już to wszystko za sobą. – Nachyla się do przodu z grymasem bólu. – Teraz liczysz się tylko ty. Wyciąga rękę nad stolikiem, który oddziela nas od siebie, ale odsuwam się. Opuszcza rękę i wbija wzrok w podłogę. Wciąż nie rozumiem, dlaczego zgodził się, żeby Sarah go wychłostała. – Więc nie napiłeś się, bo miałbyś ochotę na seks? – Moje czoło musi przypominać mapę drogową, bo nic z tego nie rozumiem. – Nie ufam sobie po alkoholu, Avo. – Boisz się, że rzucisz się na najbliższą kobietę? Śmieje się nerwowo i przeczesuje włosy palcami. – Nie sądzę. Nie mógłbym ci tego zrobić. – Nie sądzisz? – Jestem w szoku. – Nie chcę ryzykować, Avo. Gdy wypiję za dużo, tracę rozsądek i kobiety same się na mnie rzucają. Widziałaś przecież. – Uśmiecha się z zażenowaniem. Prycham. – W ubiegły piątek nie byłeś w stanie ruszyć palcem. – Zwykle nie doprowadzam się do takiego stanu, Avo. Piłem, żeby się totalnie znieczulić. – A więc zazwyczaj pijesz umiarkowanie, a potem uprawiasz seks z całą masą chętnych kobiet? – Chyba zaczynam rozumieć. – Nigdy się nie napiłeś, kiedy spałeś ze mną? Wstaje i przesuwa stolik, żeby uklęknąć przede mną i oprzeć ręce na moich kolanach. Spogląda mi prosto w oczy. – Nie, Avo. Nigdy nie kochałem się z tobą pod wpływem alkoholu... Nie jest mi potrzebny. Alkohol mnie znieczulał, pozwalał zapomnieć o tym, jak puste jest moje życie. Miałem w dupie wszystkie te kobiety, z którymi spałem. A potem w moim życiu pojawiłaś się ty i wszystko się zmieniło. Przywróciłaś mnie do życia, Avo. Nie chcę już nigdy tknąć alkoholu, bo jeśli zacznę, mogę

nie przestać, a nie chcę stracić ani chwili z tobą. To wyznanie sprawia, że pod powiekami czuję łzy. – Czy kiedykolwiek uprawiałeś z kimś innym leniwy seks? – Wstrzymuję oddech. Ze wszystkich pytań, jakie mogłabym zadać, zadaję właśnie to. Jesse wzdycha ciężko. – Nie. Mrużę oczy. – A co z rżnięciem dla nabrania rozumu? – Avo, nie! Nigdy nie zależało mi na kimś innym na tyle, żebym chciał przemawiać mu do rozumu. – Ściska moje uda. – Tylko tobie. Strącam jego ręce ze swoich ud i wstaję. Jesse klęczy obok sofy i sprawia wrażenie zagubionego. – Czy chcesz przez to powiedzieć, że gdybyś w ubiegły czwartek napił się wódki w swoim gabinecie, zastałabym cię posuwającego Sarah na biurku, a nie tylko w zażyłych stosunkach z nią? Jesse wstaje, podchodzi do mnie, łapie za biodra i pochyla się, żeby spojrzeć mi prosto w oczy. – Nie! Nie pleć głupstw! – Nie wydaje mi się, żebym plotła głupstwa – szydzę. – Wystarczy, że muszę się martwić o twoje picie. Nie wiem, czy zniosę zamartwianie się o to, czy po wypiciu nie zechcesz pieprzyć innych kobiet! – wrzeszczę, nie mogąc się powstrzymać. Jesse wzdryga się. – Możesz się nie wyrażać, do cholery? Alkohol nie sprawia, że chcę pieprzyć inne kobiety. Po prostu chcę się pieprzyć! – Więc chyba powinnam zadbać o to, żeby być przy tobie, kiedy się napijesz? – Nie napiję się! Kiedy wreszcie zaczniesz mnie słuchać, kobieto? – krzyczy. – Nie potrzebuję się napić. – Wypuszcza mnie szorstko i podchodzi do okna, ale zaraz wraca. Wskazuje mnie palcem. – Potrzebuję ciebie! Wracamy do punktu wyjścia. Odpycham jego palec wycelowany w moją twarz. – Chcesz zastąpić mną picie i pieprzenie. – Mam ochotę się rozpłakać. Tak naprawdę potrzebuje zerwać ze stylem życia, który wkrótce by go zabił. Jestem jego ucieczką przed przedwczesną śmiercią z powodu zatrucia alkoholowego. Znów zbiera mi się na wymioty. On naprawdę boi się, że go opuszczę, ale nie ma to nic wspólnego z miłością do mnie. Tak naprawdę boi się powrotu do swojego pustego życia. – Manipulujesz mną. – Nie manipuluję! – Wygląda na szczerze urażonego. – Ależ tak! Za pomocą seksu! Pieprzysz mnie, żebym nabrała rozumu albo żeby odświeżyć mi pamięć. To wszystko manipulacja. Potrzebuję cię, a ty

wykorzystujesz to przeciwko mnie! – Nie! – ryczy Jesse, a potem jednym ruchem ręki zrzuca z barku kilkanaście butelek z alkoholem i szklanek, które roztrzaskują się o podłogę z głośnym hukiem. Odskakuję w tył, ale Jesse rusza naprzód i łapie mnie za ramiona. – Chcę, żebyś mnie potrzebowała, Avo. Prościej nie potrafię tego wyjaśnić. Ile razy mam ci to powtarzać? Tak długo, jak mnie potrzebujesz, ja dbam o siebie... proste. – Poddanie się chłoście nazywasz dbaniem o siebie? – wykrzykuję mu w twarz. Wypuszcza mnie i zaczyna rwać sobie włosy z głowy. – Nie wiem, kurwa! Wznoszę oczy ku niebu. To beznadziejna sprawa. – Potrzebuję cię, ale nie w taki sposób. Bierze mnie za ręce. – Spójrz na mnie – rozkazuje ostro. Opuszczam głowę, tak że znów patrzymy sobie w oczy. – Powiedz mi, co do mnie czujesz. Ja wiem, co czuję do ciebie. Tak, miałem wiele kobiet, ale chodziło wyłącznie o seks. Bezrozumny seks. Bez żadnych uczuć. Avo, potrzebuję cię. Patrzę na mojego przystojnego, udręczonego, neurotycznego łobuza i mam ochotę nawrzeszczeć na niego, albo walnąć jego głową o ścianę, żeby przemówić mu do rozumu w bardziej konwencjonalny sposób. – Jak możesz mnie potrzebować, skoro przeze mnie robisz sobie takie rzeczy? – pytam ze znużeniem. – Masz jeszcze większe skłonności do autodestrukcji niż przed poznaniem mnie. Przeze mnie potrzebujesz alkoholu, a nie tylko masz ochotę się napić. Zmieniłam cię w nierozsądnego szaleńca, sama też zachowuję się jak niezrównoważona. Nie widzisz, jak na siebie działamy? – Avo – mówi ostrzegawczym tonem. Wie, dokąd zmierzam. – Przestań. – A tak między nami, jestem wściekła, że spałeś z tyloma kobietami. – Chcę, żeby to wiedział, ale właśnie wtedy do głowy przychodzi mi przerażająca myśl. Z ust wyrywa mi się zduszony okrzyk. – Kiedy zniknąłeś na cztery dni... – Nawet nie potrafię dokończyć. Serce właśnie podeszło mi do gardła i eksplodowało. Jesse wytrzeszcza oczy i zaciska zęby. – One. Nic. Nie. Znaczyły. Kocham ciebie. Potrzebuję ciebie. – O Boże! – Padam na kolana. Nie zaprzeczył. – Pieprzyłeś inne kobiety. – Zakrywam twarz dłońmi i znów zalewam się łzami. Czuję się tak, jak gdyby ktoś ciosem pięści przebił mi żołądek na wylot. Jesse osuwa się obok mnie, łapie za ramiona i potrząsa mną. – Avo, posłuchaj mnie. One nic dla mnie nie znaczyły. Zacząłem się w tobie zakochiwać. Wiedziałem, że cię zranię. Nie chciałem cię zranić.

– Powiedziałeś, że nie byłbyś w stanie mi tego zrobić. Zapomniałeś tylko dodać „znowu”. Powinieneś był powiedzieć, że nie byłbyś w stanie znowu mi tego zrobić. – Nie chciałem cię zranić – szepcze. Unoszę pokonaną twarz. – Więc żeby temu zaradzić, pieprzyłeś inne kobiety? – Jest mi niedobrze. Nie mogę złapać tchu. – Ile ich było? – Avo, proszę, przestań. Nienawidzę się za to. – Ja też cię nienawidzę! – wołam, a moim ciałem wstrząsa niepohamowany szloch. – Jak mogłeś? – Avo> dlaczego mnie nie słuchasz? – Słucham i nie podoba mi się to, co słyszę! – Dźwigam się z kolan, ale Jesse łapie mnie w talii, nie pozwalając odejść. Opiera czoło o mój brzuch, przez załzawione oczy widzę, że jego ramiona też się trzęsą. – Przepraszam. Kocham cię. Proszę, błagam, nie zostawiaj mnie. Wyjdź za mnie. – Co takiego? – wołam. Jeszcze nie uporaliśmy się z jednym problemem, a ja już czuję, że balansuję na krawędzi załamania nerwowego. To był śmiertelny cios. – Nie mogę wyjść za kogoś, kogo nie rozumiem – mówię cicho między szlochami, a Jesse wciąga gwałtownie powietrze i zwiesza ramiona. Widzę czerwone pręgi i kropelki krwi na jego plecach. Znów robi mi się niedobrze. – Myślałam, że wreszcie udało mi się do ciebie dotrzeć. – Mój głos drży. – Znów mnie zniszczyłeś, Jesse.

– Avo, proszę. Byłem załamany. Straciłem panowanie nad sobą. Myślałem, że zdołam wybić sobie ciebie z głowy. – Upijając się i pieprząc inne kobiety? – Nie wiedziałem, co robić – mówi cicho. – Mogłeś porozmawiać ze mną. – Avo, znów byś przede mną uciekła. – Wszystkie twoje przeprosiny wynikały z wyrzutów sumienia. Przepraszałeś mnie nie dlatego, że się upiłeś, ale dlatego, że mnie zdradzałeś. Zapewniłeś mnie, że ostatni raz zabawiałeś się na długo przed tym, jak mnie poznałeś. Okłamałeś mnie. Za każdym razem, kiedy myślę, że zrobiliśmy postępy, kolejne rewelacje. Dłużej tego nie zniosę. Nie wiem, kim jesteś, Jesse. – Avo, znasz mnie. – Patrzy na mnie błagalnym wzrokiem. – Nawaliłem. Nawaliłem na całej linii, ale nikt nie zna mnie lepiej od ciebie, nikt. – A Sarah? Wydaje się znać cię bardzo dobrze – mówię beznamiętnym tonem. – Dlaczego? Opada na pięty i zwiesza głowę. – Zawiodłem cię. Miałem ochotę się napić, ale obiecałem ci, że tego nie zrobię, zresztą wiem, co się może wydarzyć, kiedy piję. Wzdrygam się na to wyznanie. – Więc kazałeś się wy chłostać? – Tak. Żołądek podchodzi mi do gardła. – Nie rozumiem. Nie podnosi głowy. – Avo, wiesz, że wiodłem barwne życie – mówi cicho. Jest mu wstyd. – Rozbijałem małżeństwa, traktowałem kobiety przedmiotowo, brałem to, co nie należało do mnie. Krzywdziłem łudzi i teraz czuję, że muszę za to odpokutować. Odnalazłem swój mały kawałek raju, a teraz mam wrażenie, że wszyscy próbują mi go odebrać. Gula w moim gardle robi się coraz większa. – Tylko ty możesz to spieprzyć, Ty i nikt inny. Ty i twoje picie, ty i twoja obsesyjna potrzeba kontroli, fakt, że pieprzysz inne kobiety. Ty! – Mogłem z tym wszystkim skończyć. Nie mogę uwierzyć, że cię mam, Avo. Przeraża mnie myśl, że ktoś mi ciebie odbierze. – Więc prosisz kobietę, której nie cierpię, kobietę, która chce mi ciebie odebrać, żeby cię wychłostała? Marszczy brwi i podnosi na mnie wzrok, – Sarah nie chce mnie tobie odebrać. Kręcę głową z frustracją. – Owszem, Jesse, chce! Cierpię, kiedy robisz takie rzeczy. Karzesz w ten

sposób mnie, nie siebie. – Rozpaczliwie pragnę, żeby to zrozumiał. – Kocham cię, pomimo tego całego gówna, jakie zrzucasz na moje barki, ale nie mogę patrzeć, jak sam robisz sobie krzywdę. – Nie zostawiaj mnie – cedzi przez zęby, łapiąc mnie za ręce. – Wolę umrzeć, niż zostać bez ciebie, Avo. – Nie mów tak! – krzyczę na niego. – Chyba oszalałeś. Ściąga mnie z powrotem na kolana. – Nie oszalałem. Ten koszmar senny, w którym zniknęłaś. Tak po prostu zniknęłaś. Dał mi przedsmak życia bez ciebie. To mnie dobiło, Avo. Przeprosiny, które powtarzał przez sen, nabierają teraz sensu. – Jeśli odejdę, to tylko dlatego, że nie mogę patrzeć, jak się ranisz. Nie mogę już dłużej patrzeć, jak się zadręczasz. – Nigdy nie zrozumiesz, jak bardzo cię kocham. – Wyciąga rękę ku mojej twarzy, ale uciekam przed nią. Jego słowa doprowadzają mnie do szewskiej pasji. – Pozwól mi się dotknąć – żąda, próbując mnie złapać. Ogarnia go panika, a mnie na ten widok kraje się serce. – Rozumiem, Jesse, bo czuję to samo! – wrzeszczę. – Chociaż mnie oszukałeś, wciąż cholernie cię kocham i cholernie się za to nienawidzę. Więc nie waż mi się mówić, że nie rozumiem! – To niemożliwe. – Łapie mnie za barki i przyciąga do siebie z sykiem. – To nie jest, kurwa, możliwe! – Głos ma poważny. On naprawdę w to wierzy. Pozwalam, żeby przyciągnął mnie do piersi, ale nawet nie jestem w stanie go objąć. Jestem emocjonalnie wyczerpana i kompletnie odrętwiała. Mój silny, dominujący playboy zmienił się w przestraszonego, zrozpaczonego nieszczęśnika. Chcę, żeby wrócił dawny Jesse. – Przyniosę wodę, żeby cię umyć. – Próbuję uwolnić się z jego uścisku. – Jesse, muszę cię umyć. – Nie odchodź. Wyrywam mu się i wstaję. – Powiedziałam, że cię nie opuszczę. Mówiłam poważnie. – Odwracam się i kompletnie zamroczona wychodzę z gabinetu, zostawiając go na klęczkach. Nie idę po wodę do umycia. Poświęcając chwilę uwagi jego ranom, niczego mu nie udowodnię. Jest tylko jeden sposób, żeby dotarło do niego, że rozumiem, co czuje. Skoro nie ma innego wyjścia, zrobię to.

Rozdział 17 Szybko mijam toalety, zatłoczony bar i restaurację. Wkrótce zacznie mnie szukać, więc muszę się pospieszyć. Docieram do holu wejściowego, wbiegam po schodach, przeskakując po dwa stopnie naraz, i szybkim krokiem obchodzę galerię, ignorując ostre spojrzenia kobiet. A potem zauważam ją. Rozmawia z kilkoma bywalczyniami klubu, bez wątpienia wtajemnicza je w wydarzenia ostatniej godziny. Wciąż ma na sobie skórzany strój, w ręku ściska bat. Podchodzę i zatrzymuję się za jej plecami. Gdy towarzyszące jej kobiety milkną, zaintrygowana Sarah odwraca się w moją stronę. Wyraz jej twarzy jest pełen wyższości przemieszanej z odrobinę chorej satysfakcji. Krew się we mnie gotuje, gdy tak stoi przede mną w swobodnej pozie, kręcąc w ręku biczem. – Wysłałaś mi wiadomość z telefonu Johna – rzucam ze spokojem. Prawie wybucha śmiechem. – Nie mam pojęcia, o czym mówisz. – No jasne. – Kręcę głową z niedowierzaniem. – I wpuściłaś mnie do Rezydencji tamtego dnia, gdy odkryłam salę wspólną. – Niby po co miałabym zrobić coś takiego? – pyta zuchwale. – Ponieważ go pragniesz. – Mój głos jest zdumiewająco spokojny, jeśli wziąć pod uwagę fakt, że mam ochotę ją zamordować. Czuję na sobie palące spojrzenia pozostałych kobiet. Omiatam je wzrokiem. – Wszystkie go pragniecie. Żadna z nich nie odzywa się nawet słowem. Stoją i wpatrują się we mnie, zapewne próbując przewidzieć mój następny ruch. Tylko Sarah nie potrafi trzymać gęby na kłódkę. – Nie, dziewuszko, wszystkie go miałyśmy. Coś we mnie pęka. Moja dłoń zaciska się w pięść i wystrzela do przodu, trafiając ją prosto w napompowaną botoksem buźkę. Sarah zatacza się w tył i siada na tyłku. Wciąż mi mało. Łapię ją za kudły w sposób, który zupełnie nie przystoi damie, podrywam do góry, łapię za gardło i przypieram do ściany. W powietrzu rozlegają się zszokowane okrzyki, a potem zapada cisza, słychać tylko ciężki oddech oszołomionej Sarah. – Jeśli kiedykolwiek tkniesz go choćby palcem, proszona czy nie, pogruchoczę ci wszystkie kości! Rozumiemy się? Patrzy na mnie wytrzeszczonymi oczami. Czuję, że dygocze. – Rozumiemy się? – wrzeszczę jej w twarz. Straciłam panowanie nad sobą.

– Tak – piszczy cienko, szamocząc się w moim żelaznym uścisku. Poddusiłam ją. Gdy ją wypuszczam, zwala się na podłogę, sapiąc i łapiąc się za szyję. Trzęsąc się z wściekłości, obracam się i widzę oszołomione spojrzenia świadków, którzy przyglądają nam się w ciszy. Nie muszę mówić nic więcej. Wyraziłam się wystarczająco jasno dla Sarah i każdej innej osoby, która widziała moje załamanie nerwowe. Zostawiam ich wszystkich i ruszam w dalszą drogę, roztrzęsiona i zdyszana. Gdy docieram do stóp schodów prowadzących do sali wspólnej, waham się przez kilka sekund, ale gdy tylko przypominam sobie słowa Jessego, czuję przypływ adrenaliny i determinacji. Wbiegam pędem na górę. Wchodzę do mrocznego pomieszczenia. Ignoruję kilka rozgrywających się przed mną scen i usiłuję nie zwracać uwagi na erotyczną muzykę zalewającą mi uszy. Nie przyszłam tu, żeby się podniecać. Idę w prawo i trafiam dokładnie tam, gdzie chciałam. Dwaj mężczyźni rozmawiają ze sobą przyciszonymi głosami, a jakaś kobieta zakłada z powrotem bieliznę. Cała trójka spogląda na mnie i milknie, gdy podchodzę. Pierwszy mężczyzna przygląda mi się z rezerwą, ten drugi z aprobatą, na jego twarz wypełza mroczny uśmiech. Zrzucam buty, ściągam koszulkę przez głowę, ciskam ją na ziemię i zaczynam rozpinać dżinsy. – Przyszłaś się zabawić, cukiereczku? – pyta drugi mężczyzna, przeciągając sylaby, i rusza w moją stronę. – Steve, zostaw ją – ostrzega ten pierwszy. Najwidoczniej mnie rozpoznaje. Rzucam mu ostrzegawcze spojrzenie, a on kręci głową. – Chce się zabawić, prawda, cukiereczku? – Jego mroczne oczy skrzą się na mój widok. – To dziewczyna, Jessego, Steve. Nie warto. – Przyjaciel Steve’a próbuje przemówić mu do rozsądku, ale Steve wygląda na zdeterminowanego i najwyraźniej nie lubi, kiedy ktoś mówi mu, co ma robić. Właśnie na to liczę. – W seksie i w Rezydencji wszystkie chwyty są dozwolone – żartuje Steve z uśmiechem. – Co mogę dla ciebie zrobić, cukiereczku? – Nie żartuję, Steve, ona jest dla niego kimś wyjątkowym. – Jest wyjątkowa, bez dwóch zdań. Teraz może być wyjątkowa także dla mnie. Ward nigdy wcześniej nie miał nic przeciwko dzieleniu się. Jego słowa sprawiają, że znów czuję w gardle gorzki smak żółci. Patrzę, jak ten rozsądniejszy mężczyzna łapie kobietę za ramię i odciąga ją z niepokojem na twarzy. Za to Steve jest zuchwały i pewny siebie, ale nie w atrakcyjny sposób. Nie żeby to miało jakieś znaczenie. Nie zamierzam się z nim całować. Podchodzę do stojaka przy ścianie i wybieram najgroźniej wyglądający bicz, odwracam się i wręczam mu go stanowczym gestem. Jeśli się zawaham, nic z tego nie wyjdzie, a tylko w taki sposób mogę pokazać Jessemu, jakie to

szaleństwo. Usta Steve’a rozciągają się w szerokim uśmiechu, gdy odbiera bat i przesuwa wzrokiem po moim na wpół obnażonym ciele. Zdejmuję dżinsy, staję pod podwieszoną złotą ramą i unoszę ręce nad głowę. – Żadnego dotykania, tylko bicz. Mocno. – Mówię wyraźnie i zdecydowanie. Jestem zdecydowana. Nie czuję strachu ani wahania. – Mocno? – pyta. – Bardzo mocno. – A co ze stanikiem? – Wbija wzrok w moją klatkę piersiową. – Stanik zostaje. – W porządku. – Kiwa głową i podchodzi wolnym krokiem, wtykając trzonek bicza w tylną kieszeń spodni, po czym zamyka na moich nadgarstkach kajdanki przytwierdzone do złotej ramy. – Steve, przestań – woła jakiś głos. – Nie twój interes – zgrzytam zębami. – Słyszałeś, sama tego chce. – Steve spogląda na mnie pożądliwie, a potem obchodzi mnie i staje za moimi plecami. Serce wali mi w piersi równym rytmem, zamykam oczy, recytując w myślach słowa Jessego: „To niemożliwe. To niemożliwe. To niemożliwe”. Wyrzucam z głowy wszystko prócz tej mantry, muzyka cichnie, a ja czekam na swoją karę – za to, że zmieniłam Jessego w kłębek nerwów, za to, że przeze mnie potrzebuje alkoholu, a nie tylko ma ochotę się napić, za to, że zmieniłam go w spiętego, neurotycznego maniaka kontroli... za to, że wyrządził sobie taką krzywdę. Słyszę cios, jeszcze zanim mnie dosięgnie. Szybki, ostry trzask przecina powietrze. Krzyczę. Jasna cholera! Czuję ciągły, kłujący ból, który promieniuje na całe moje ciało, nogi mam jak z galarety. Zaciskam mocno powieki. Dopiero teraz zdaję sobie sprawę, że nie uzgodniliśmy liczby razów. Wstrzymuję oddech i zaciskam zęby, gdy drugi cios spada na moje plecy, a w duchu modlę się, żebym w milczeniu wytrzymała chłostę. Tężeję w oczekiwaniu na kolejny cios, a gdy nadchodzi, rozluźniam się i obwisam bezradnie. Jestem całkowicie zdana na łaskę tego nieznajomego. Wymierza mi czwarte, piąte i szóste smagnięcie w równych odstępach czasu, więc już wiem, kiedy spodziewać się kolejnego uderzenia. Nie zwracam uwagi na to, co dzieje się wokoło, muzyka dobiega jakby z oddali, głosy wokół mnie ucichły. Śledzę wyłącznie odstępy czasu między poszczególnymi razami i trzaśnięcie tuż przed tym, jak rzemień dosięga mojej skóry. Może jestem nieprzytomna, nie jestem pewna. Już nawet nie napinam mięśni. Następny cios dosięga moich pleców, wyginam plecy w łuk i odrzucam głowę do tyłu.

– Nieeeeeee! Ryk, który tak dobrze znam, przywraca mnie do rzeczywistości w chwili, w której następny palący cios przecina moje plecy. Drżę w szoku, metalowe okowy brzęczą głośno nad moją głową. Nie mogę otworzyć oczu. Moja głowa jest ciężka, ciało bezwładne, ramiona pozbawione czucia i zdrętwiałe. – Jezu, Avo, nie! – Jego głos jest donośny, lecz złamany. Moje ciało kołysze się lekko, czuję na sobie jego ciepłe dłonie. – John, uwolnij ją! O Boże, nie, nie, nie, nie, nie! – A to skurwysyn! – John, do cholery, uwolnij ją! Ava? – W jego głosie słychać przerażenie. Trzyma mnie i głaszcze po całym ciele. Czuję, jak czyjeś wielkie, niezdarne dłonie majstrują przy kajdankach. Mam wrażenie, że trwa to całą wieczność, ale po kilku sekundach moje ciało osuwa się na ziemię, ciężkie jak ołów. Obwisam bezwładnie w jego ramionach, – Ava? O Boże! Ava? – Czuję, że gdzieś mnie niesie. I wtedy dosięga mnie ból. Dobry Boże! Skóra pali mnie żywym ogniem, ból promieniuje z każdego zakończenia nerwowego na moich plecach i niżej, Jesse niesie mnie, a ja nie jestem w stanie wykrztusić nawet słowa. Jeszcze nigdy nie zaznałam takiego bólu. – Nie pozwól mu odejść! – Głos Jessego jest stłumiony, ale wiem, o kim mówi, i jak przez mgłę uświadamiam sobie, że prawdopodobnie skazałam Steve’a na śmierć. Muszę temu zapobiec. Sama go o to poprosiłam, choć teraz zadaję sobie pytanie dlaczego. Naprawdę jestem kompletnie szalona, ale zaraz przypominam sobie, co mnie do tego skłoniło. Może Jesse nie będzie już taki chętny do torturowania siebie, jeśli ja będę gotowa pójść w jego ślady. Szalona i rozsądna część mojego umysłu toczą ze sobą walkę. Słyszę głośny tupot nóg Jessego i zaskoczone okrzyki, gdy niesie mnie przez Rezydencję. – Co jest, do cholery? – dobiega z oddali zszokowany głos Kate. – Jesse? Jesse nie odpowiada. Słyszę tylko niski głos Johna zlewający się z odgłosami zamieszania, które spowodowałam. Nie dbam o to. Słyszę trzaśnięcie drzwiami i chwilę później czuję, że siada na sofie ze mną na kolanach. – Ty głuptasie – łka łamiącym się głosem. Zanurza twarz w mojej szyi, wdycha zapach moich włosów, gorączkowo głaszcze mnie po głowie. – Ty szalony głuptasie. Z trudem podnoszę ciężkie powieki i patrzę pustym wzrokiem na jego tors. Strasznie mnie boli, ale nie mam ochoty się poruszyć ani skarżyć. Czuję się jak na środkach uspokajających, jak gdybym opuściła własne ciało i przyglądała się całej tej scenie z pewnej odległości. A co, jeśli ta próba przekonania Jessego do mojego punktu widzenia zawiodła? Co, jeśli znów się ukarze? Nie dam rady

przejść przez to jeszcze raz, i wcale nie dlatego, że tak strasznie cierpię – nie zniosłabym widoku Jessego na kolanach, chłostanego przez Sarah czy kogokolwiek innego. Nie żebym była w stanie wymazać ten obraz z pamięci. Wyrył się w niej już na zawsze. Nie wiem, jak długo siedzimy w milczeniu, ja wpatrzona przed siebie, zupełnie nieobecna, Jesse łkający mi we włosy. Całe godziny, może dłużej. Całkowicie straciłam poczucie czasu i rzeczywistości. Ktoś puka do drzwi. – Czego? – pyta Jesse cichym, łamiącym się głosem. Kilka razy pociąga nosem. Drzwi otwierają się, ale nie wiem, kto wchodzi. Tak długo gapiłam się w jeden punkt, że nie jestem w stanie oderwać od niego wzroku. Słyszę w pobliżu jakiś ruch, ktoś bez słowa stawia coś na stoliku przed nami. Wychodzi równie cicho, drzwi gabinetu zamykają się prawie bezszelestnie. Jesse porusza się pode mną, a mnie wyrywa się bolesne syknięcie. Jesse nieruchomieje. – O Jezu – W jego głosie słychać napięcie. – Skarbie, muszę cię przenieść, muszę obejrzeć twoje plecy. Kręcę lekko głową i wciskam twarz w jego nagi tors. Zmiana pozycji będzie bolała jak cholera. Chcę to odwlec najdłużej, jak się da. Jego własne plecy są w krwawych pręgach, a ja przyciskam go do oparcia kanapy. To musi być bardzo bolesne. Jesse wzdycha i opiera podbródek o czubek mojej głowy. – Dlaczego? – chrypi, całując mnie w głowę. – Nie rozumiem. Gdybym była w stanie wydobyć z siebie głos, zadałabym mu to samo pytanie. – Avo, muszę zobaczyć twoje plecy. – Znów próbuje wstać, a mnie przeszywa ból, ale zaciskam suche powieki i pozwalam, żeby posadził mnie prosto. Grawitacja wymierza mi cios w brzuch, żołądek podchodzi mi do gardła, a całym ciałem targa spazm, co jeszcze bardziej wzmaga ból. Zwijam się wpół. – O Boże, Avo! – Kładzie mi dłoń na plecach, instynktownie próbując mnie uspokoić. Gorący dotyk jego dłoni sprawia, że rzucam się do przodu, a mój żołądek decyduje, że owszem, zostało w nim jeszcze coś, czego można się pozbyć. Wymiotuję na podłogę gabinetu. – Cholera! Avo, przepraszam. O żesz! – Odgarnia mi włosy z twarzy i przesuwa się ostrożnie, żeby mieć dostęp do moich pleców. – O kurwa! Avo, coś ty najlepszego zrobiła? – Jego roztrzęsiony głos mówi mi, że moje plecy muszą wyglądać naprawdę paskudnie. Rozpaczliwie próbuję pohamować targające mną mdłości, żeby zminimalizować ból. – Podniosę cię teraz, dobrze? – Łapie mnie pod pachami i wstaje. Krzyczę. – Nie mogę cię unieść bez dotykania. – Stękając i przeklinając z frustracji, próbuje zawlec mnie na drugą kanapę w taki sposób, żeby nie urazić

moich pleców. Nogi wciąż mi się trzęsą. Nie wyobrażałam sobie takiego bólu. – Połóż się na brzuchu. – Opuszcza mnie na kanapę, a ja kładę ręce pod głową jak poduszkę. – Avo, nie mogę uwierzyć, że to zrobiłaś. – Klęka obok sofy i przyciąga do siebie szklaną misę oraz buteleczkę fioletowego płynu. Wlewa trochę płynu do misy, odrywa z rolki kawałek ligniny, zanurza ją w roztworze, a potem odciska nadmiar płynu. – To będzie piekło, skarbie. Postaram się być delikatny, dobrze? – Przysuwa się, żeby jego twarz znalazła się w moim polu widzenia. Z pewnym wysiłkiem unoszę powieki i widzę przed sobą dwoje zielonych oczu, z których wyziera dojmujące cierpienie. Wpatruję się w niego pustym wzrokiem, moje mięśnie odmawiają współpracy. Całuje mnie delikatnie w usta i po raz pierwszy moje ciało nie reaguje na jego dotyk. Potrząsa głową i skupia uwagę na moich plecach. Nerwowo wciągam powietrze, gdy delikatnie rozpina mi stanik i pozwala ramiączkom opaść na boki. Potem muska moją skórę miękką ligniną. Mam wrażenie, że szoruje po niej drutem kolczastym. Łkam. – Przepraszam. Tak mi przykro. Chowam twarz w ramionach i zaciskam zęby, gdy próbuje pokryć moje plecy roztworem. Przed każdym bolesnym maźnięciem namacza ligninę i nasącza ją ciepłą miksturą. Przeklina za każdym razem, gdy się wzdrygam. Gdy słyszę, że misa przesuwa się po stole, wydaję z siebie przeciągłe westchnienie ulgi. Odwracam głowę w bok i widzę, że fioletowa ciecz zabarwiła się na czerwono i pływają w niej pęczniejące waciki. Jesse wstaje, ale wraca szybko z butelką wody i kuca obok mnie. – Dasz radę usiąść? Kiwam głową i z mozołem unoszę się do pozycji siedzącej. Jesse macha rękami i przeklina. Stanik spada mi na kolana, bez przekonania próbuję go podciągnąć z powrotem. – Zostaw to. – Odsuwa moje ręce i wkłada mi do jednej butelkę wody. – Otwórz usta. – Bez namysłu spełniam polecenie, a on kładzie mi na języku dwie tabletki. – Popij. Butelka wydaje się ważyć tonę, gdy unoszę ją do ust. Jesse musiał zauważyć, jaki to dla mnie wysiłek, bo podpiera palcami dno, a ja skwapliwie wlewam lodowatą wodę w wyschnięte usta. Jesse podchodzi do biurka, bierze kluczyki i telefon, wpycha je do kieszeni, a potem zakłada koszulkę przez głowę i podchodzi do mnie. Zdejmuje moje ubrania z oparcia sofy i znów kuca przede mną. – Zabieram cię do domu. – Przytrzymuje przede mną moje dżinsy i klepie mnie w kostkę, a potem pomaga je naciągnąć. Przenosi wzrok z koszulki na moje nagie piersi, marszcząc lekko brwi. Na samą myśl o nakryciu czymkolwiek poranionej skóry robi mi się niedobrze, ale

nie mogę stąd wyjść ani wparadować do Lusso naga od pasa w górę. – Możemy spróbować? – Rozciąga dekolt koszulki, ściąga stanik zwisający mi z ramion, po czym ostrożnie przekłada mi T-shirt przez głowę. Chcę unieść ramiona, żeby wsunąć je w rękawy, ale wysiłek i dotkliwy ból sprawiają, że do oczu napływają mi łzy. Potrząsam gwałtownie głową. Za bardzo boli. – Nie wiem, co zrobić, Avo. – W jego głosie słychać rozpacz, gdy przytrzymuje koszulkę tak, żeby nie dotykała moich pleców. – Proszę, nie płacz. – Całuje mnie w czoło, a ja zalewam się łzami. – Och, pieprzyć to! – Ściąga mi koszulkę z głowy i rzuca ją na sofę. – Chodź do mnie. – Nachyla się, łapie mnie za pupę i unosi w górę. – Obejmij mnie nogami w pasie, a ręce zarzuć na szyję. Ostrożnie. – Robię, co każe, powoli i ostrożnie. – W porządku? – pyta. Kiwam głową przytuloną do jego ramienia i zaplatam kostki nóg na wysokości jego krzyża. Przerzuca mi włosy na piersi i kładzie mi dłoń na karku. Przyciska mnie do siebie, starając się nie zadawać mi niepotrzebnego bólu. Moje piersi są rozpłaszczone o jego tors, plecy całkowicie odsłonięte, ale nie dbam o to. Podchodzi do drzwi, puszcza mój kark, żeby je otworzyć, a potem znów kładzie na nim dłoń. – W porządku, skarbie? – pyta, idąc korytarzem w stronę ogrodu zimowego. Kiwam głową, ale wcale nie czuję się dobrze. Czuję się tak, jak gdybym smażyła się za długo na słońcu i cała skóra zeszła mi z pleców, ukazując surowe mięso. – John! – wrzeszczy Jesse. Słyszę kilka zduszonych okrzyków, znacznie bardziej zszokowanych niż wtedy, gdy niósł mnie do gabinetu. – Co z nią? – słyszę obok siebie niski głos Johna. – A jak to wygląda, do cholery? Przynieś bawełniane prześcieradło ze schowka. – Ava? – Przejęty ton Kate atakuje moje uszy. – Jasna cholera! Coś ty narobiła, głupia krowo? – Zabieram ją do domu. – Jesse nie zatrzymuje się, nawet dla Kate. – Nic jej nie będzie. Zadzwonię później. – Jesse, ona krwawi! – Wiem, Kate. Wiem, kurwa! – Czuję, jak jego pierś się unosi. – Zadzwonię do ciebie. – Kate milknie, ale słyszę, jak Sam ją uspokaja. Jego głos, zazwyczaj radosny, jest pełen niepokoju. Wiem, że zbliżamy się do holu wejściowego, bo chłodne powietrze owiewa mi plecy, niosąc ulgę. – Jesse, stary, nie wiedziałem. Przystajemy raptownie i zapada cisza, zaniepokojone szepty milkną jak nożem uciął, gdy głos Steve’a dociera do moich uszu. Ściskam Jessego resztką sił, a on trąca nosem moją szyję.

– Steve, lepiej podziękuj niebu, że trzymam moją dziewczynę w ramionach, bo inaczej sprzątaczki zbierałyby cię z podłogi przez resztę pieprzonego roku – mówi Jesse jadowitym tonem. Serce łomocze mu w piersi. – Ja... ja... – jąka się Steve. – Ja nie wiedziałem. – Nikt ci nie powiedział, że ona należy do mnie? – pyta Jesse, wyraźnie zszokowany. – Ja... ja uznałem... ja... – Ona jest MOJA! – ryczy Jesse, potrząsając mną. Kwilę, bo przeszywa mnie rozdzierający ból. Jesse tężeje i wciska mi twarz w zagłębienie na szyi. – Przepraszam – szepcze. Czuję, jak grają mu mięśnie szczęki. – Już nie żyjesz, Steve. – Stoi przez chwilę nieruchomo i wiem, że ma na twarzy żądzę mordu. Czuję się za to odpowiedzialna. – Jesse? – tubalny głos Johna przerywa ogłuszającą ciszę. – Spokojnie. Wszystko w swoim czasie, tak? – Tak. – Jesse znów rusza przed siebie i nagle czuję na plecach dojmujący chłód. Jesse schodzi powoli po schodach. – Ja otworzę. – Słyszę na schodach stukot obcasów Kate. – Poradzę sobie, Kate. – Jesse, przestań zachowywać się jak uparty osioł i pozwól sobie pomóc, do cholery! Nie tylko ty się o nią troszczysz. Jesse przyciska mnie do piersi. – Kluczyki są w tylnej kieszeni moich spodni. Ręka Kate muska moje dżinsy, gdy wyjmuje kluczyki z kieszeni Jessego, a ja uśmiecham się w duchu, bo moja rudowłosa przyjaciółka podtrzymała swoją reputację. Otwieram oczy i łowię jej spojrzenie. – Och, Avo. – Kręci głową i otwiera zamek centralny. Jesse odwraca się twarzą do Rezydencji. – Niech wszyscy spieprzają do środka. – Nie chce, żeby ktokolwiek mnie oglądał. Słyszę chrzęst żwiru pod stopami, Jesse czeka ze mną w ramionach, aż wszyscy sobie pójdą. – Avo, posadzę cię teraz w samochodzie, musisz odwrócić się na bok, twarzą do siedzenie kierowcy. Dasz radę to zrobić? – pyta miękko. Rozluźniam chwyt na jego szyi na znak, że dam radę, a on zaczyna mnie powoli opuszczać na siedzenie pasażera. – Nie odchylaj się do tyłu. Obracam się powoli, dopóki nie siedzę oparta ramieniem o fotel, twarzą do kierowcy. Jasny gwint, jak to boli. Jesse okrywa mnie lekkim prześcieradłem i zamyka delikatnie drzwi, nawet nie próbując zapiąć mi pasów. Głowa opada mi na oparcie, oczy zamykają się, a zaraz potem słyszę trzask zamykanych drzwi i do moich nozdrzy dociera zapach Jessego. Otwieram oczy i napotykam zielone spojrzenie pełne żalu. Jesse wyciąga rękę i muska wierzchem dłoni mój policzek. – Przestań – rozkazuje, ocierając kolejną łzę, ale ja nie płaczę już z bólu.

Płaczę z rozpaczy. Przekręca kluczyk w stacyjce i rusza powoli podjazdem, dziki ryk i szaloną jazdę, do których zdążyłam się już przyzwyczaić, zastąpił miarowy pomruk silnika. Jesse ostrożnie wchodzi w zakręty, delikatnie hamuje i przyspiesza, i raz po raz zerka na mnie. Siedzę nieruchomo i wpatruję się martwym wzrokiem w profil mojego przystojnego, zaburzonego mężczyzny i zastanawiam się, czy mnie też można już uznać za zaburzoną. Moje zdrowie psychiczne z całą pewnością doznało uszczerbku, ale wciąż jestem na tyle zdrowa na umyśle, żeby to przyznać. Byłam normalną, trzeźwo myślącą dziewczyną. Teraz nie mogę już tego o sobie powiedzieć. Nasze milczenie podczas podróży do domu wypełnia tylko szum silnika i Snow Patrol grający w tle Run.

Rozdział 18 Wiem, że jeśli się przeciągnę, głośno wrzasnę. Przemożna potrzeba wyciągnięcia się kłóci się z odruchową chęcią pozostania nieruchomo, aby zredukować ból i pieczenie. Wszystkie wydarzenia poprzedniego dnia bombardują mój umysł, zanim jeszcze otworzę oczy – cała ta ohyda, trzaśnięcia bata, przebłyski bólu, cierpienie i tortury. To wszystko wylądowało z przytupem w moim budzącym się mózgu, po czym wykonało dyg na powitanie. Otwieram oczy i dostrzegam Jessego. Leży z dłonią na moim policzku i twarzą tuż przy mojej, oddycha miarowo przez rozchylone wargi. Wygląda tak spokojnie. Długie rzęsy rzucają cień na policzki, blond czupryna jest jak zwykle rano zmierzwiona. Na szczęce ma cień zarostu, a jego beztroska, przystojna twarz tak blisko mojej sprawia, że lekko się uśmiecham. Jego irytujący, władczy sposób bycia skrywa poważnie zaburzonego mężczyznę, który pije, dupczy i wymierza sobie karę chłosty. A ja przyczyniłam się w dużym stopniu do jego opłakanego stanu. Jego powieki drgają, powoli otwiera oczy i mruga kilka razy, zanim skupi na mnie wzrok. Trwa to chwilę, ale w końcu wzdycha i przysuwa się do mnie, aż leżymy nos w nos. Wciąż nie dość blisko. Wyciągam ręce spod poduszki i krzywiąc się, próbuję zmienić pozycję. Jesse kładzie mi dłoń na biodrze, żeby mnie powstrzymać, i sam przysuwa się, dopóki nasze ciała nie leżą przyciśnięte do siebie. – Możesz – szepczę, przezwyciężając niewiarygodną suchość w gardle – zrozumieć, co do ciebie czuję, to możliwe. – Zrobiłaś to, żeby mi udowodnić, że mnie kochasz?

– Nie, wiesz, że cię kocham. Zrobiłam to, żebyś pokazać ci, jakie to uczucie. Na jego czole pojawia się głęboko zmarszczka. – Nie rozumiem. Wiem, jakie to uczucie, zostać wychłostanym. – Nie o to mi chodziło. Mam na myśli cierpienie, jakie sprawił mi widok ukochanego mężczyzny robiącego sobie krzywdę. – Unoszę dłoń i zaczynam głaskać go po policzku, widzę, że zaczyna pojmować. – Nic nie jest w stanie zranić mnie mocniej niż patrzenie, jak sam siebie krzywdzisz. To mnie zabije, nic innego. Jeśli znów się ukarzesz, ja też to zrobię. – Głos lekko mi drży na samą myśl, że miałabym przeżyć jeszcze jeden dzień taki jak wczoraj. Ale jeśli mnie kocha, tak jak mówi, powinien bez trudu spełnić moją prośbę. Jesse wodzi wzrokiem po mojej twarzy, gryząc dolną wargę i potrząsając lekko głową. Spogląda mi w oczy. – Kochasz mnie, – Tak. I potrzebuję cię. Silnego i zdrowego. Chcę, żebyś zrozumiał, jak bardzo cię kocham. Chcę, żebyś zrozumiał, że ja też nie potrafię bez ciebie żyć. Wolę umrzeć, niż cię stracić. – Nie zasługuję na ciebie, Avo. Nie po tym, jak żyłem. Nigdy nie miałem niczego, co bym cenił albo chciał chronić. Teraz mam coś takiego i jest to dziwaczna mieszanka szczęścia i obezwładniającego strachu. – Bada wzrokiem każdy centymetr mojej twarzy. – Pragnę cię kontrolować Avo. Nie potrafię nic na to poradzić. Naprawdę nie potrafię. – Wiem – wzdycham. – Wiem, że nie potrafisz. – Wtulam się w jego tors i chłonę jego ciepło. Po raz pierwszy czuję, że w pełni go rozumiem. W jego życiu brakowało troski, uczuć i porządku. Teraz nie wie, co zrobić z tymi wszystkimi nowo odkrytymi emocjami. – Cierpisz z mojego powodu – mówi w moje włosy. – A ty z mojego. Uporamy się z przeszłością. Tak długo, jak jesteś przy mnie, silny, uporamy się z nią. To nie twoja przeszłość mnie rani. Tylko ty sam. To, co robisz teraz. – Jesteś szalona – mówi miękko Jesse, przyciskając usta do moich. – Kompletnie, totalnie szalona. Skwapliwie odwzajemniam pieszczotę jego miękkich warg. Usta to jedyna część ciała, którą jestem w stanie poruszać bez przeszywającego bólu. – Jestem w tobie szaleńczo zakochana. Proszę, nie rób tego więcej. Bolą mnie plecy. Odsuwa się, krzywiąc się lekko. – Wciąż jestem na ciebie wściekły. – Ja też nie jestem tobą zachwycona. – Nie mogę cię dotknąć – zrzędzi, obsypując pocałunkami całą moją twarz. – Wiem. Jak twoje plecy?

Prycha i dalej zasypuje mnie pocałunkami. – Nic mi nie jest. Po prostu jestem na ciebie wkurzony. Musimy cię rozruszać, inaczej się zatrzesz. – Nie mam nic przeciwko temu – oznajmiam. Jestem szczęśliwa, mogąc tak leżeć, gdy on całuje mnie od stóp do głów. – Wykluczone, moja droga. Musisz wziąć lawendową kąpiel i pozwolić, żebym posmarował ci plecy kremem. Nie mogę uwierzyć, że ze wszystkich członków klubu wybrałaś tego najbardziej niezrównoważonego. – Naprawdę? – Skąd miałam to wiedzieć. Po prostu wręczyłam bat pierwszemu lepszemu mężczyźnie, który chciał go wziąć. – Tak. – Odrywa usta od mojej twarzy i z niezadowoleniem mruży oczy. – John i ja mieliśmy się dzisiaj spotkać, żeby przedyskutować usunięcie go z klubu. Obserwowaliśmy go od pewnego czasu. Ostatnio zrobił się nieobliczalny, a choć niektóre kobiety cenią sobie brutalność w seksie, inne niekoniecznie. Część kobiet czuje się przy nim nieswojo i na tym polega problem. – Przez jego twarz przemyka grymas żalu, i wiem, że żałuje, że nie wyrzucił Steve’a wcześniej. – Aż do ostatniego wieczora nie zrobił nic, co dałoby nam pretekst do pozbycia się go. – Zrobił to na moją prośbę. – Próbuję złagodzić jego poczucie winy. Nie mam ochoty przechodzić przez to wszystko jeszcze raz. – Są pewne zasady, Avo. – Całuje mnie, skubiąc dolną wargę, – Czy uzgodniliście granice? – Nie. – Teraz dociera do mnie, jaka byłam głupia. – Steve złamał wiele zasad. Musi odejść. – Nie pamiętam go. Nie było go na przyjęciu. – Zapamiętałabym tę zuchwałą twarz. – Nie, był na służbie. – Na służbie? Jesse uśmiecha się. Czekałam na ten widok. – Jest gliną. Kaszlę, a potem się krzywię. – Co takiego? – Jest gliną. – Groziłeś policjantowi śmiercią? – Wpadłem w szał. – Odgarnia mi włosy z twarzy i spogląda na mnie z namysłem. – Rozmyślałem trochę. To nie brzmi dobrze. On też ma niewyraźną minę. – O czym? – O wielu sprawach. Ale przede wszystkim powinienem porozmawiać z Patrickiem o Van Der Hausie. Wiedziałam, że nie spodoba mi się to, co powie, ale nie widzę innego

wyjścia z całej tej sytuacji. Mikeal jest prawdopodobnie odpowiednikiem funduszu emerytalnego Patricka i wiem, że mój szef padnie z wrażenia, kiedy powiem mu, że nie mogę pracować z Mikaelem. O Boże! – Dziś poniedziałek! – wołam, próbując zerwać się z łóżka. Jesse naciska na moje barki, spychając mnie z powrotem na materac. – Naprawdę sądzisz, że pozwolę ci gdzieś pójść? – Kręci głową. – Posłuchaj, to nie jest jedyna sprawa, o której myślałem. – Zagryza dolną wargę. O nie. – O czym jeszcze? Przysuwa się jeszcze bliżej. – Nie mogę bez ciebie żyć. – Wiem o tym. – Ale nie dlatego, że boję się powrotu do dawnych nawyków. Kocham cię, bo nadajesz mojemu życiu sens. Zapełniłaś wielką wyrwę swoją piękną twarzą i swoim duchem. Może utrudniłem ci trochę życie... – Unosi ironicznie brew. – Ale mogę powiedzieć to samo o tobie. Wybucham śmiechem i natychmiast się krzywię, ale Jesse nie podziela mojej wesołości. Wydyma usta i mocniej przytrzymuje moje biodro. – Nie jestem trudna, panie Ward. – Jesse unosi brwi jeszcze wyżej. Najwyraźniej nie zgadza się z tym, ale zakrywam mu usta dłonią, żeby uprzedzić jego kontratak. – Właśnie powiedziałeś, że wypełniłam wielką wyrwę moim duchem... – I piękną twarzą – mamrocze mi w dłoń. Przewracam oczami. – Częścią tego ducha jest nieustanna potrzeba stawiania ci oporu. Nigdy nie pozbędziesz się tej cząstki mnie, która się przeciwko tobie buntuje, i nie chciałbyś tego. Właśnie to odróżnia mnie od wszystkich kobiet z Rezydencji, które zdecydowanie za długo lizały ci buty. – Teraz to ja unoszę ironicznie brew, a on mruży lekko oczy. – Oddałam ci się cała. Każda część mnie należy do ciebie. Nikt ci mnie nie odbierze. Nigdy. I wiem, że część twoich problemów wynika z potrzeby trzymania mnie jak najdalej od tego wszystkiego, co reprezentują sobą inne kobiety w twoim życiu. – W moim życiu nie było żadnych innych kobiet! – oponuje Jesse. Mocniej przyciskam dłoń do jego ust. – Ale jedno muszę wiedzieć. Unosi brwi. Nie może odpowiedzieć, bo przyciskam mu dłoń do ust. – Chcesz mnie trzymać jak najdalej od kobiet z Rezydencji, ale co z seksem? – pytam, czując, jak się uśmiecha. Zabieram rękę. Tak, uśmiecha się tym swoim łobuzerskim uśmiechem. To piękny widok, nawet jeśli irytuje mnie jego rozbawienie. Jesse staje na głowie, żeby ubierać mnie w przyzwoity sposób, każe mi nosić koronkową bieliznę – powód tej prośby staje się nagle aż

nadto oczywisty – i nie chce, żebym piła alkohol. No jasne! – Nie lubisz, kiedy piję, bo myślisz, że będę się zachowywać tak jak ty, kiedy byłeś pijany. Myślisz, że zechcę pieprzyć się z każdym, kto się nawinie! – prawie wrzeszczę. Uśmiech znika mu z twarzy. Nie dałam mu nawet szansy odpowiedzieć na moje poprzednie pytanie, a już domagam się odpowiedzi na kolejne. Właściwie to nie pytanie, tylko wniosek domagający się potwierdzenia. – Przestaniesz przeklinać, do cholery? – Przewraca się na plecy bez syku ani żadnych innych oznak bólu. O nie. Podnoszę się i nie zważając na ból, siadam na nim okrakiem. – To prawda, tak? . Obserwuję, jak trawi moje słowa. Nie może temu zaprzeczyć, wiem o tym. Robi wdech i otwiera usta, ale nic się z nich nie wydobywa. Znów robi wdech, ale nadal nic nie mówi. Robi to trzy razy, aż w końcu odzywa się: – To nie tak, Avo. Jesteś bezbronna, kiedy jesteś pijana. – Ale to tylko część odpowiedzi, prawda? – Wiem, że boi się, że inni mężczyźni uznają mnie za „wolną sztukę”. – Tak, chyba tak – przyznaje. – Okej, a co z seksem? – Naprawdę muszę to wiedzieć. Chce, żebym była przeciwieństwem wszystkiego, co ma związek z Rezydencją, a jednak pieprzy się ze mną jak szalony. Łobuzerski uśmiech wraca na swoje miejsce. – Już ci mówiłem. Wciąż pragnę być bliżej ciebie. – Do tego wystarcza leniwy seks. – To prawda, ale między nami jest niewiarygodna chemia. Nigdy wcześniej się tak nie czułem. Serce wyrywa mi się z piersi i po raz pierwszy w ciągu tej doby robi to ze szczęścia. Nigdy wcześniej nie czuł czegoś takiego. Ale spał z dziesiątkami kobiet. A może setkami? Uśmiech znika mi z twarzy. – Jakie to uczucie? Opiera ręce na moich udach. – Niczym niezmącona błogość. Pełna satysfakcja. Absolutna, wszechogarniająca, poruszająca w posadach ziemią i wstrząsająca kosmosem miłość. Znów się uśmiecham. – Naprawdę? – Naprawdę. Jest jak w niebie. Opadam na jego klatkę piersiową. – Au! – Ostrożnie. – Pomaga mi się podnieść. – Bardzo boli? – Przez jego twarz przemyka cień gniewu, gdy czeka na moją odpowiedź, a ja modlę się w duchu,

żeby John wyrzucił Steve’a, zanim Jesse go dorwie. – W porządku. Co ja mam zrobić z pracą? – Jak to możliwe, że weekend już minął? Śmieję się w duchu. Minął mi na rozrzutnych zakupach, pysznym jedzeniu, drogocennej biżuterii, wystawnym przyjęciu, niezwykłych oświadczynach, masie niewiarygodnego seksu, utracie przytomności pod wpływem narkotyków, chłoście... Z gardła wydobywa mi się jęk. To był zwariowany weekend. – Wrzuć na luz. Rozmawiałem z Patrickiem. – Jesse siada i przesuwa nas na brzeg łóżka. – Czy jest w moim życiu ktoś, kogo nie zastraszyłeś? – pytam sucho. Jesse wstaje i stawia mnie na ziemi, mam przed sobą jego cudowne, nagie ciało. – Tylko bez żadnych numerów – ostrzega z całkowitą powagą. – Na pupie nie masz śladów po chłoście. A tak przy okazji, dlaczego nasz dom wygląda, jak gdyby ktoś go splądrował? Och, zupełnie o tym zapomniałam. – Szukałam czegoś. Jesse marszczy brwi. – Czego? – pyta, ale w jego głosie słychać ostrożność. Przyglądam mu się uważnie, oceniam wyraz jego twarzy i język ciała. Nie jestem w stanie go rozgryźć. Odwraca mnie plecami do siebie i zaczyna prowadzić mnie w stronę łazienki, jedną ręką trzyma mnie za łokieć, a z drugą na mojej pupie. Brak zainteresowania obiektem moich poszukiwań tylko wzmógł moją podejrzliwość. Normalnie nie zaakceptowałby tak wymijającej odpowiedzi. – Co powiedziałeś Patrickowi? – pytam, gdy sadza mnie na łazienkowym blacie. – Powiedziałem mu, że zemdlałaś w sobotę i nadwerężyłaś sobie plecy. Sprytnie. – Nie był zdziwiony, że to ty do niego dzwonisz? – Nie wiem i wcale mnie to nie obchodzi. – Zaczyna nalewać wody do wanny. – Patrz, co zrobiłaś ze swoim pięknym ciałem – mówi cicho, patrząc nad moim ramieniem na odbicie moich nagich pleców. – Przez jakiś czas nie będę mógł cię brać na plecach. Gdy zerkam przez ramię, ogarnia mnie rozczarowanie. – To wszystko? – wypalam z niedowierzaniem. Czuję się jak obdarta żywcem ze skóry, ale po tych torturach na moich plecach zostało tylko kilka długich, czerwonych pręg i jedna pokryta smużką zaschniętej krwi. – Jak to „to wszystko?”? Z grymasem niezadowolenia odrywam wzrok od moich godnych pożałowania ran i spoglądam na Jessego, który ma podobną minę do mojej, ale

jest jeszcze bardziej zły. Łapię go za biodra. – Odwróć się – rozkazuję i odpycham jego szczupłe ciało. Na widok jego pleców z gardła wyrywa mi się zduszony okrzyk. Ma dwa razy tyle pręg co ja, więcej krwi i ogólnie więcej śladów tego paskudnego dnia, który wczoraj przeżyliśmy. – Widzisz, masz się czym pochwalić. Obraca się błyskawicznie, przyszpila mnie oburzonym wzrokiem, łapie za barki i potrząsa mną lekko. – Zamknij się, Avo! – Przepraszam! – Dlaczego opowiadam takie bzdury? – Tak strasznie mnie boli. Myślałam, że będą wyglądać znacznie gorzej, – Wyglądają wystarczająco źle! – Wypuszcza mnie, podchodzi do wanny, żeby nalać do niej olejku lawendowego i miesza wodę ręką. Przekrzywiam głowę na bok i podziwiam jego nagie, jędrne ciało. Macham nogami i poruszam barkami, żeby się trochę rozruszać. Muszę się rozluźnić. Czuję napięte węzły mięśni na plecach. Siedzę cierpliwie na blacie, a tymczasem Jesse przynosi ręczniki i podnosi rozrzucone przeze mnie przedmioty. Robi to wszystko w całkowitym milczeniu, ani razu nie podnosi na mnie wzroku. Wie, czego szukałam. – Schodź. – Wyciąga do mnie rękę, patrząc wyczekująco, ale nie łapię jej. Zsuwam się ostrożnie z blatu, zdejmuję figi i podchodzę do wanny. Wchodzę do środka i bardzo powoli siadam w piekącej wodzie. Jesse siada za moimi plecami bez choćby słowa skargi, gdy woda omywa mu plecy. Obejmuje mnie ramionami i delikatnie przyciąga do siebie. – Nie walcz ze mną. Gryzie mnie w ucho, a gdy się wykręcam, obejmuje mnie nogami i otacza rękami moją szyję. No dobrze. Czas na pogaduszki w wannie. Opieram głowę na jego ramieniu, jego poranny zarost drapie mnie w policzek. – Więc Steve wyleciał? – Na zbity pysk. – Bez żadnych pytań? – Zapytałem tylko, czy woli pochówek, czy kremację. – Jego słowa są brutalne i nieco przesadzone, ale właśnie takiej odpowiedzi się spodziewałam. – Nie boli cię? – Nie, nic mi nie jest – zapewniam go. – Czy to samo dotyczy Sarah? Bum! Jesse zastyga, a ja dalej kreślę na jego udach kółka leciutkimi muśnięciami palców wskazujących. Wiedziałam, że to będzie drażliwe pytanie. Steve nie jest mną zainteresowany, a w każdym razie nie na dłuższą metę, za to Sarah z całą pewnością leci na Jessego, i choć mój gruboskórny mężczyzna jest

nieświadomy jej romantycznych zapędów, to ja muszę zadbać o minimalizację strat. – A co Sarah ma z tym wspólnego? – Skrzywdziła cię. – Poprosiłem ją o to. – Ja poprosiłam Steve’a – odpowiadam spokojnie. – Tak, ale Steve wiedział, że jesteś nietykalna, że jesteś moja. Przekroczył wyraźną granicę, którą wyznaczyłem, i nie chodzi tylko o osobę, na której się wyżył, ale o sposób, w jaki to zrobił. Choć to owa osoba stała się kością niezgody. – Gryzie mnie w ucho, żebym nie miała żadnych wątpliwości, że mówi o mnie. O kim innym? – Przyjął bat od nowo poznanej osoby i nawet nie określił granic. Mogłaś być psychicznie niezrównoważona. – W tamtej chwili prawdopodobnie byłam – mruczę. – A tak poza tym, jesteś mój. Też jesteś nietykalny, wiesz? – Wiem – mówi miękko. – Wiem, skarbie. To się już nigdy nie powtórzy, ale mam wrażenie, że okazałaś już Sarze swoje niezadowolenie – dodaje z ironią. Uśmiecham się z satysfakcją. To prawda, ale wciąż chcę ją wywalić na zbity pysk. – Więc nie zamierzasz się jej pozbyć? – Jest moją podwładną i bliską przyjaciółką. Nie mogę jej zwolnić za wykonanie mojego polecenia, Avo. Wzdycham ciężko, żeby zademonstrować swoje niezadowolenie. Przyjaciółką? Bliską przyjaciółką? – Ona to zaplanowała, Jesse. – Jak to „zaplanowała”? – Esemes, który dostałam od Johna. – Jaki esemes? – Ten, który wysłała z komórki Johna, wzywając mnie do Rezydencji. – Myślisz, że Sarah zwędziła Johnowi telefon i wysłała ci wiadomość? – Tak! – Nie bądź niemądra! – Nie jestem niemądra! – piszczę. – Mam ją zapisaną, pokażę ci. – Avo, Sarah nie zrobiłaby tego. Błagam! Podobno jest jego przyjaciółką, ale najwyraźniej nie zna jej zbyt dobrze. Wystarczyło mi kilka sekund znajomości z nią, żeby ją rozpracować. – Uważasz, że sobie to wyobraziłam? – Nie, myślę, że w sobotni wieczór zostałaś odurzona narkotykami i może coś ci się pomyliło. – Pokażę ci. – Brzmię jak upierdliwa nastolatka. – Ona chce cię zdobyć. – Ale nie może mnie mieć i wie o tym. Należę do ciebie. – Całuje mnie w

policzek. – To prawda. – Przyciskam policzek do jego warg. Jakie to wszystko skomplikowane. Jesse ma rację – nie może jej zwolnić za coś, o co sam ją poprosił, co mnie wkurza, bo gdyby chodziło o mnie, z pewnością chciałby ukarać oprawcę. Jedynym pocieszeniem jest dla mnie świadomość, że Jesse nie jest nią ani trochę zainteresowany. Jestem tego absolutnie pewna. – Nachyl się do przodu, żebym mógł ci obmyć plecy. – Zachęca mnie, żebym usiadła. – Będę delikatny. – Wolę, gdy jesteś szorstki – szepczę zuchwale. – Avo, nie mów takich rzeczy, gdy nie mogę cię mieć. Z uśmiechem pozwalam mu się umyć. Delikatnie przesuwa gąbką po moich plecach, co chwila obdarzając je pocałunkami. Myje mi włosy, zawija mnie w ręcznik i zanosi do sypialni, gdzie kładzie mnie ostrożnie na łóżku. – Może być trochę zimny. – Siada mi okrakiem na pupie i wyciska odrobinę kremu na moje plecy. Unoszę łopatki, tężejąc. – Ciii – ucisza mnie. – Więcej tego nie zrobisz, prawda? – Pod warunkiem że ty też nie – burczę i zanurzam głowę w poduszce, modląc się o to w duchu. Zaczyna masować mi czule plecy, żebym oswoiła się z jego dotykiem, a gdy już się rozluźniłam, wciera krem w rany. Ciepłe, płynne ruchy jego rąk wkrótce robią się hipnotyzujące, a ja czuję, że coś twardego i wilgotnego trąca mnie w krzyż. Uśmiecham się pod nosem. Nie jest w stanie długo wytrzymać bez dobierania się do mnie, a mnie to odpowiada. Ale będzie musiał nakładać prezerwatywę. Masuje mnie, dopóki całe napięcie nie ustępuje, a plecy przestają tak bardzo boleć. – Halo? Oboje podrywamy głowy na dźwięk głosu Cathy. – Cholera! – przeklina Jesse, zeskakując ze mnie. – Zapomniałem zadzwonić do Cathy. – Znika w garderobie i pojawia się chwilę później w dżinsach i bladoniebieskiej koszulce. – Wstawaj. – Łapie mnie w talii i podnosi z materaca. – Muszę dać ci jeść. – Nie jestem głodna. – Zjesz. – Znów ten ton. – Musisz mieć zupełnie pusty żołądek po tym, jak oddałaś jego zawartość na podłogę mojego gabinetu. Wzdrygam się. – Przepraszam. – Nie przepraszaj. Ubierz się. Spotkamy się w kuchni. – Daje mi buziaka i wychodzi, żebym mogła się ogarnąć. – Dzień dobry, Avo. – Cathy, która właśnie pakuje zmywarkę, uśmiecha się

do mnie z sympatią. Ubrana w stare, miękkie, wystrzępione dżinsy i biały, obszerny T-shirt, który nie uciska pleców, siadam na stołku obok Jessego, który nachyla się, że powąchać moje świeżo umyte włosy. – Dzień dobry, Cathy, jak się masz? – odpowiadam. Odpycham Jessego, który warczy na mnie na żarty, po czym wciera mi kulkę masła orzechowego w górną wargę. Odruchowo wysuwam język, żeby je zlizać. – O Boże! – Krzywię się z niesmakiem, a Jesse wybucha śmiechem, a potem przyciąga mnie do siebie i zlizuje je za mnie. – Mniam. – Uśmiecha się i wyciska na moich wargach wilgotny pocałunek o smaku masła orzechowego. Ocieram usta i spoglądam na Cathy, która przygląda się naszym przekomarzaniom z lekkim uśmiechem na cienkich wargach. Oblewam się krwistym rumieńcem. – Doskonale, Avo. Przygotować ci śniadanie? Łosoś? – O tak, poproszę – mówię z wdzięcznością, a ona kiwa głową, wyciera dłonie w śnieżnobiały fartuch i podchodzi do lodówki. Rozglądam się po kuchni i zauważam, że cały bałagan, jaki narobiłam, został uprzątnięty. – Chcemy ci coś powiedzieć, Cathy – odzywa się Jesse. Naprawdę? Patrzę na niego, marszcząc brwi, ale nie zwraca na mnie uwagi. – Ava zostanie niebawem panią Ward. Rozdziawiam buzię, ale Jesse nadal mnie ignoruje. Przez te wszystkie wydarzenia ostatnich dni kompletnie o tym zapomniałam. Jak mogłam? – Och, cóż za wspaniała wiadomość! – Cathy odkłada jajka i łososia na wyspę kuchenną, obchodzi ją i mocno mnie obejmuje. – Och, jestem taka szczęśliwa – pieje mi do ucha. Zaciskam zęby, bo pociera przy tym boleśnie moje plecy. Odsuwa się i ujmuje moją twarz w dłonie. – Nawet nie wiesz, jak się cieszę. To dobry chłopak. – Całuje mnie niezdarnie w policzek i wypuszcza z objęć. – Chodź no tu. – Obejmuje Jessego z równym entuzjazmem, a on godzi się na to bez słowa skargi. Po wydarzeniach ubiegłej nocy uznałam – jak widać, błędnie – że ta kwestia wymaga jeszcze przedyskutowania. Pierścionek zaręczynowy zniknął z mojego palca, a kiedy Jesse zapytał mnie, czy nadal chcę za niego wyjść, odpowiedziałam, że nie mogę. Czy nie powinniśmy uporać się najpierw z problemami, które nawarstwiły się w weekend? Nasze zagubienie, Sarah, Coral, Mikael... Kompletnie mnie zlekceważył. Nawet nie porozmawiałam jeszcze z rodzicami. Jeśli mam wyjść za tego zaborczego dupka, powinni się o tym dowiedzieć jako pierwsi. – Mój chłopak wreszcie się ustatkuje. – Cathy ściska jego policzki i daje mu buziaka. Zachowuje się jak dumna matka. Zastanawiam się, co ich łączy. To

coś więcej niż relacja pracodawca – pracownik. Wypuszcza Jessego z lekko pomarszczonych dłoni i pociągając nosem, ociera fartuchem łzy. – Cathy, przestań! – beszta ją Jesse. – Przepraszam. – Opanowuje się i z szerokim uśmiechem na twarzy zabiera się z powrotem do szykowania śniadania. – Więc gdzie i kiedy? – W przyszłym miesiącu w Rezydencji – informuje ją Jesse pewnym siebie głosem. Z wrażenia stukam imbryczkiem w bok kubka i spoglądam na Jessego. – Naprawdę? – Naprawdę – odpowiada ze spokojem. Powrót zaborczego dupka, który doprowadza mnie do szału, nie potrwał długo. – Jak cudownie! – szczebioce Cathy. Wodzę wzrokiem między nią a Jessem. Czy Cathy wie, czym naprawdę jest Rezydencja? – Z pewnością będzie cudownie. – Jesse zakręca słoik z masłem orzechowym i zaczyna skubać etykietę, ignorując moje zdumione spojrzenie. Zerka na mnie kątem oka i gryząc wargę, odrywa kawałek etykiety i rzuca ją na blat. Powoli wypuszczam powietrze z płuc. Starając się zapanować nad zniecierpliwieniem, podnoszę ze stołu naderwany papierek. Przecież mieliśmy to jeszcze przedyskutować? Zsuwam się ze stołka i idę do kosza na śmieci, żeby zająć się czymś, zamiast kopnąć go w piszczel. Staję za nim i przysuwam usta do jego ucha. – Z kim bierzesz ślub? – pytam cicho, po czym ruszam w stronę kubła. Z gardła Jessego wydobywa się pomruk. – Uważaj, Avo. – Słucham? – Cathy odwraca się od płyty. – Nic takiego – mówimy jednocześnie, a potem mierzymy się nawzajem wściekłym wzrokiem. Ten weekend dowiódł, że powinniśmy skupić się na innych, ważniejszych kwestiach, takich jak udzielenie sobie nawzajem wsparcia, którego oboje najwyraźniej potrzebujemy. Wciskam pedał i wrzucam papierek do kosza, ale moją uwagę przykuwa coś błyszczącego na jego dnie. Marszcząc brwi, wkładam rękę do środka i wyciągam połówkę srebrno-białej kartki. To zaproszenie na ślub. Odwracam je, przekrzywiam głowę, i jeszcze raz zaglądam do kosza. Wyciągam drugą połowę i przykładam je do siebie. Pan i Pani Ward mają zaszczyt zaprosić na zaślubiny ich córki, panny Amalie Ward, z doktorem Davidem Garcią. O mój Boże!

Ktoś wyrywa mi zaproszenie z ręki i wrzuca je z powrotem do kosza, a mnie przyciąga szarpnięciem z powrotem do wyspy kuchennej. – Siadaj – mówi tonem, którego lepiej nie lekceważyć. Troskliwie sadza mnie na stołku, a gdy podnoszę na niego wzrok, widzę grające mięśnie szczęki i napięte mięśnie na szyi. – Twoja siostra? – pytam cicho. – Daj spokój – ostrzega, nie patrząc na mnie. W głowie mam gonitwę myśli. Nie rozmawialiśmy wiele o jego rodzicach, ale wiem na pewno, że nie widział ich od łat. Czy to ich decyzja, czy Jessego? Raczej Jessego, skoro wysłali mu zaproszenie na ślub siostry. Przyglądam mu się z boku, ale nie śmiem się odezwać. – Proszę. – Cathy stawia przed nami śniadanie, a potem wtyka miotełkę do ścierania kurzu za przód fartucha. – Zostawię was, żebyście mogli spokojnie zjeść. – Dziękujemy, Cathy – mówi Jesse, ale w jego głosie nie słychać wdzięczności. Nie jestem w stanie wydusić z siebie nawet słowa. Zaczynam skubać brzeg bajgla z łososiem, ale po wlekącej się w nieskończoność chwili milczenia daję za wygraną i schodzę ze stołka. – Dokąd idziesz? – pyta krótko Jesse. – Na górę. – Wychodzę z kuchni, zostawiając śniadanie nietknięte. Jesse i wieczna walka z nim mają zły wpływ na mój apetyt. – Avo, nie odchodź – grozi. Ignoruję go. – Ava!

Obracam się. – Jesteś bardziej niż szalony, jeśli sądzisz, że za ciebie wyjdę, Jesse – mówię spokojnie i zostawiam go w kuchni. Spodziewam się, że zaraz powali mnie na ziemię, ale ku mojemu kompletnemu zaskoczeniu – i niepokojowi – pozwala mi wyjść z kuchni i schować się w sypialni bez odliczania ani prób przemówienia mi do rozsądku. Jestem teraz bardzo wrażliwa, więc poniewieranie mną nie wchodzi w grę. Cathy wyciera kurze w moim ulubionym pokoju gościnnym, śpiewając Valerie. Na jej widok uśmiecham się lekko. Cichutko zamykam za sobą drzwi sypialni i idę umyć zęby. Pójdę do pracy. Nie będę się tu kręcić przez cały dzień jak piąte koło u wozu, plecy też już tak nie bolą, jeśli nie wykonuję gwałtownych ruchów. Wolę stawić czoło mojemu szefowi, który z pewnością będzie chciał wiedzieć, co łączy mnie z Jessem. Przesuwam rzędy wieszaków z nowymi ubraniami i w końcu wybieram jedną ze swoich starych sukienek. Przebieram się, wkładam szpilki i staję przed lustrem, żeby zrobić makijaż. Drzwi sypialni otwierają się. – Dokąd idziesz? – pyta z nutką niepokoju w głosie. – Do pracy. – Nie pójdziesz. – Owszem, pójdę. – Maluję się dalej, ignorując jego wysoką postać za plecami. Niemożność dotknięcia mnie musi go dobijać, zwłaszcza teraz, gdy ma ochotę mnie powstrzymać. – Jak twoje plecy? Spoglądam mu w oczy. – Są obolałe – ostrzegam. Znów wbijam wzrok w lustro, ale w duchu żal mi stojącego za mną mężczyzny, który naprawdę nie wie, co począć. Nie może stłamsić mojego oporu w zwykły sposób. Jest w kropce. Kończę się malować i pakuję torebkę, – Gdzie mój telefon? – pytam. – Ładuje się w moim gabinecie. Jestem zaskoczona, że sam z siebie wyjawił tę informację. – Dziękuję. – Biorę torebkę do ręki i ruszam w stronę drzwi, ale odskakuję, gdy Jesse zastępuje mi drogę. – Porozmawiajmy – wypluwa z siebie z niesmakiem. – Proszę, nie idź. Porozmawiam z tobą. – Chcesz porozmawiać? Wzrusza ramionami ze skrępowaniem. – Nie mogę przemówić ci do rozsądku w tradycyjny sposób, więc chyba będę musiał z tobą porozmawiać. – Właśnie to jest konwencjonalny sposób załatwiania spraw, Jesse. – Tak, ale mój sposób jest znacznie przyjemniejszy, – Obdarza mnie tym

swoim szelmowskim uśmiechem, a ja ze wszystkich sił powściągam rozbawienie. To nie pora na żarty. Jesse bierze mnie za rękę i przyciąga do siebie. – Nigdy nie musiałem tłumaczyć się przed nikim ze swojego życia, Avo. Nie mam wcale ochoty o tym rozmawiać. – Nie wyjdę za mąż za kogoś, kto nie chce się przede mną otworzyć. Wciąż coś przede mną ukrywasz, co kończy się dla nas fatalnie. – Wiem – wzdycha Jesse. – Avo, wiesz o mnie więcej niż ktokolwiek inny. Nigdy nie byłem z nikim blisko, nie tak jak z tobą. Zwykle nie wdajesz się w pogawędki o swoim życiu, kiedy tylko się z kimś pieprzysz. – Nie mów takich rzeczy. Ciągnie mnie w stronę łóżka. – Siadaj – rozkazuje. Bierze głęboki oddech. – Moje ostatnie spotkanie z rodzicami nie było udane. Moja siostra zaaranżowała je w tajemnicy. Mój ojciec wygłosił tyradę, matka się zdenerwowała, a ja się kompletnie upiłem, więc możesz sobie wyobrazić, jak się to wszystko zakończyło. – Więc twojej siostrze zależy na tym, żebyście się pogodzili – mówię cicho z nadzieją w głosie. – Amalie bywa uparta. – Jesse wzdycha, a ja śmieję się w duchu. Jaki brat, taka siostra! – Nie chce przyjąć do wiadomości, że zbyt wiele się wydarzyło, zbyt wiele ostrych słów padło przez te wszystkie lata. – Spogląda na mnie i widzę cierpienie w jego oczach. – Tego się nie da naprawić, Avo. – To twoi rodzice. – Nie jestem w stanie wyobrazić sobie życia bez mojej mamy i taty. – Jesteś ich synem. Uśmiecha się krzywo, co ma oznaczać, że nic nie rozumiem, co jest jak najbardziej zgodne z prawdą. Wzdycha. – Dostałem to zaproszenie tylko dlatego, że moja siostra wysłała je za plecami rodziców. Oni nie chcą mnie tam widzieć. – Ale najwyraźniej Amalie chce, żebyś tam był. Nie chcesz być przy tym, jak wychodzi za mąż? – Bardzo bym chciał być na ślubie mojej młodszej siostrzyczki, ale nie chcę jej zepsuć wesela. Jeśli się pojawię, wszystko skończy się awanturą. Uwierz mi. – Dlaczego to tak wygląda? Zwiesza żałośnie ramiona i zaczyna kreślić kciukami kółka na moich dłoniach. Widzę, że ta sprawa jest dla niego bolesna, co jeszcze bardziej mnie frustruje, bo świadczy o tym, że wcale nie jest mu wszystko jedno. – Wiesz już, że mój wuj Carmichael zostawił mi po śmierci Rezydencję. Nasze stosunki były napięte już wtedy, gdy rodzice wyprowadzili się do Hiszpanii, a ja postanowiłem zostać z Carmichaelem. Miałem osiemnaście lat i mieszkałem w Rezydencji. Zdaję sobie sprawę, że ziścił się największy koszmar każdych rodziców. – Śmieje się pod nosem. – Zacząłem wieść życie playboya i kompletnie się upodliłem po śmierci Carmichaela. Gdyby nie John, pewnie nie

byłoby dziś Rezydencji. W zasadzie to on ją prowadził, gdy ja chlałem i zaliczałem kolejne kobiety. – O – szepczę. Zaliczał kolejne kobiety? Wolałam zabawianie się. – Udało mi się uspokoić, ale rodzice postawili mnie przed ultimatum. Rezydencja albo oni. Wybrałem Rezydencję. Carmichael był moim bohaterem, nie mogłem jej sprzedać – kończy kategorycznym tonem. – Twoi rodzice wiedzieli, że nadal... – Odchrząkuję. – Wiedzieli o tym? – Nie jestem w stanie tego powiedzieć. Robi mi się niedobrze. – Tak, w dodatku to przewidzieli, więc mieli rację i nigdy nie pozwolili mi o tym zapomnieć. Prowadziłem dość nieciekawy styl życia, przyznaję. Carmichael był czarną owcą w rodzinie. Nikt z nim nie rozmawiał, rodzina go wydziedziczyła. Wstydzili się go, a gdy umarł, ja zająłem jego miejsce. Moi rodzice się mnie wstydzą. Wzdrygam się, słysząc ostatnie zdanie. – Nie powinni się ciebie wstydzić. – Tak po prostu jest. – Więc znasz Johna od dawna? – Jeśli pomagał prowadzić Rezydencję od początków jej istnienia, mówimy o jakichś szesnastu latach. – Tak, od dawna. – Uśmiecha się z sympatią. – Bardzo się przyjaźnił z Carmichaelem. – Ile John ma lat? Jesse podnosi wzrok i marszczy brwi. – Chyba około pięćdziesięciu. – Ile lat miał Carmichael? – Kiedy zginął? Trzydzieści jeden. – Był taki młody? – wyrywa mi się. Wyobrażałam sobie wysokiego, siwego, opalonego jegomościa. Jesse wybucha śmiechem na widok mojej zaskoczonej miny. – Między moim ojcem a Carmichaelem była różnica dziesięciu lat. Był późnym dzieckiem moich dziadków. – Aha. – W myślach przeprowadzam błyskawiczne obliczenia. – Więc między tobą a Carmiachelem też była różnica dziesięciu lat. – Traktowałem go jak brata. – Jak on zginął? – Chyba przeciągam strunę, ale jestem zaintrygowana. Historia Jessego wreszcie zaczyna układać mi się w całość. Jestem jak pies, który zwęszył kość. Na twarzy Jessego odmalowuje się smutek. – W wypadku samochodowym. – Och – szepczę, ale zaraz potem doznaję olśnienia. Mój wzrok zsuwa się na jego brzuch i zatrzymuje w miejscu, gdzie ukryta jest blizna. Jesse jechał wtedy z Carmichaelem. Za każdym razem, gdy próbowałam to z niego wyciągnąć,

twierdził, że to zbyt bolesne. Miał rację. – Nie idź do pracy. – Ostrożnie sadza mnie sobie na kolanach i trąca nosem mój nos. – Zostań w domu i pozwól otoczyć się miłością. Chcę zabrać cię wieczorem na kolację. Jestem ci winny coś wyjątkowego. Cała się rozpływam. Nowo zdobyta wiedza, w połączeniu z rozsądkiem, jakim się wykazał, nie pozwala mi odmówić. – Wrócę do pracy jutro – oznajmiam stanowczo. Muszę załatwić kilka spraw związanych z pracą, głównie kwestię Mikaela. – W porządku – przewraca oczami. – No dobrze, idę pobiegać, żeby złagodzić nieco napięcie, jakie wywołuje we mnie moja kusicielka, potem będziemy się przytulać całe popołudnie, a wieczorem pójdziemy na kolację. Zgoda? – Zgoda, ale nie zgadzam się ze środkową częścią tego zdania i zastępuję ją „obłąkanym bogiem”. Obdarza mnie uśmiechem zarezerwowanym wyłącznie dla mnie i ostrożnie opada na plecy. – Pocałuj mnie – żąda, a ja natychmiast przywieram do niego i całuję go z uznaniem. Otworzył się przede mną, a ja czuję się o wiele lepiej. Znów jestem w siódmym niebie.

Rozdział 19 Dzień dobry, skarbie. Z przerażeniem otwieram oczy. Dzień dobry? – Jest już rano? – Nie, jest siedemnasta. Przespałaś całe popołudnie. Jak twoje plecy? – Wdrapuje się na łóżko, kompletnie nagi, i kładzie się obok mnie, a ja podziwiam kropelki wody lśniące na jego mocnych ramionach i torsie. Ogolił się. Pachnie bosko. Poruszam się nieznacznie. – W porządku. – Wtulam się w jego pierś, żeby zaciągnąć się jego cudownym zapachem. – Pomyśl tylko, gdybyś zrezygnowała z pracy, mogłoby tak być codziennie. Czyż nie byłoby wspaniale? – Dla ciebie – zrzędzę. – Wspaniale dla ciebie, bo zawsze byś wiedział, gdzie jestem. – Przyciskam wargi do jego torsu, zastanawiając się, czy cała sprawa nie zakończy się po jego myśli. Znam dobrze Patricka, ale nie jestem pewna, że pośle Mikaela do diabła, gdy opowiem mu, co jest grane. – Otóż to! – Przeczesuje moje włosy palcami. – Mogłabyś jeździć do pracy

ze mną i nigdy nie musielibyśmy się rozstawać. – Miałbyś mnie wyżej uszu. – To niemożliwe. Pozwolisz mi się zaprosić na kolację? – Moglibyśmy też zostać tutaj. – Przesuwam dłonią po jego brzuchu i muskam bliznę. – Nic nie ucieszyłoby mnie bardziej, ale chciałbym zabrać cię na kolację. Masz coś przeciwko temu? – pyta całkiem rozsądnie. To w ogóle do niego niepodobne. Odrzucił możliwość zatrzymania mnie w łóżku? Robię się podejrzliwa. – Ale z drugiej strony – szepcze – nie byłem w tobie już za długo. To niedopuszczalne. – Delikatnie kładzie mnie na plecach. – Skarbie, leniwy seks jeszcze przez jakiś czas nie wchodzi w grę, więc po prostu cię zerżnę. Masz coś przeciwko temu? – Kładzie się na mnie połową ciała, w jego oczach zapala się ogień. To, w połączeniu z jego namiętnymi słowami, sprawia, że zaczynam się wić w przypływie pożądania. – Pytasz, czy możesz mnie zerżnąć? – Nabieram coraz większych podejrzeń. Jego oczy skrzą się filuternie, gdy całuje mnie w jeden, a potem drugi kącik ust. – Licz się ze słowami. Próbuję zachowywać się rozsądnie. – Zatacza kroczem koło i trafia mnie dokładnie tam, gdzie trzeba. – Niepotrzebnie! – wypalam. Wycofuje się, zmarszczka na czole znów jest na swoim miejscu. Przez kilka sekund zastanawia się nad moimi słowami. – Nie chcesz, żebym był rozsądny? – Nie. – Zaczyna mi brakować tchu. Jesse dokładnie wie, co robi. – Pozwól, że się upewnię. Jestem trochę zdezorientowany. – Napiera na mnie biodrami, wyzwalając natarczywe pulsowanie w moim kroczu. – Naprawdę nie chcesz, żebym był rozsądny? – Nie! – Rozumiem. – Wsuwa palec za skraj moich majtek i muska leciutko wrażliwą łechtaczkę, a ja prawie wyskakuję ze skóry. – Carte blanche? – Tak! – Teraz dajesz mi sprzeczne sygnały – mówi, przesuwając kciukiem po mojej szparce. – Uwielbiam, gdy jesteś dla mnie taka mokra. Wyginam plecy w łuk, cały dotychczasowy dyskomfort ustępuje seksualnemu napięciu. Aż się we mnie gotuje. Jesse wsuwa we mnie jeden długi palec i naciska na przednią ścianę. – Miękka, gorąca, jakby stworzona dla mnie. – Wolną ręką ściąga miseczkę stanika i palcami wydłuża sutek. – Malinka przybladła – stwierdza i wpija mi się w pierś, gryząc i ssąc. – Nie chcemy, żebyś zapomniała, do kogo należysz, prawda?

Jęczę, gdy wsuwa do środka drugi palec. – Prawda, Avo? – Tak – dyszę. Zaciska wargi na moim sutku i przesuwa zębami po koniuszku. Przenika mnie dreszcz rozkoszy. – Uwielbiam twoją podatność na mój dotyk. To daje mi władzę. – Do dwóch palców dołącza trzeci, a ponieważ mam poranione plecy, łapię się prześcieradła. – Dobrze ci? – Wsuwa i wysuwa ze mnie palce, zatacza nimi kółka, patrząc, jak pod nim faluję. – Bardzo dobrze. – Głos mi drży i trzęsę się na całym ciele. Naprawdę tego potrzebuję. – Otwórz oczy, Avo. Chcę, żebyś na mnie patrzyła, kiedy dojdziesz. Otwieram z trudem powieki i odnajduję jego spojrzenie. Wciąż pieści mnie palcami, doprowadzając na krawędź orgazmu. – Pocałuj mnie – rozkazuję, wychodząc biodrami naprzeciw jego pchnięciom. Zaraz rozpadnę się na kawałki i chcę czuć na sobie jego usta. – Kto ma władzę, Avo? – pyta spod przymkniętych powiek, – Powiedz mi, kto ma władzę. – Ty. – Grzeczna dziewczynka. – Unosi się i rozgniata mi usta pocałunkiem, zataczając kciukiem kółka wokół mojego napiętego guziczka. Wczepiam mu się palcami we włosy, jak gdyby zależało od tego moje życie, a on całuje mnie mocno, doprowadzając na sam szczyt. Bada językiem moje usta, stanowczo, ale powoli, szorstko, ale z czcią. Odświeża mi pamięć. Jego twardy tors wciska mi się w bok, cudowne usta całują namiętnie, a długie, utalentowane palce sprawiają, że moje ciało sztywnieje, w głowie pojawia się pustka, a dusza powraca do ciała. Znowu jestem kompletna. Fala rozkoszy przetacza się przez moje ciało, gdy osiągam orgazm. Wzdycham mu w usta, dygocząc w niekontrolowany sposób. – Tylko moja – warczy z absolutnym przekonaniem. Sposób, w jaki objął moje ciało w posiadanie, sprawia, że słabnę z pożądania. – Zawsze tylko moja, rozumiesz? – Tak – wzdycham i rozluźniam się, krew powoli przestaje mi szumieć w uszach. – Wstawaj. – Zarzuca sobie moje ręce na szyję. – Opleć mnie w pasie tymi fantastycznymi nogami. Posłusznie obejmuję go i pozwalam się podnieść z łóżka. Jesse rusza w stronę drzwi sypialni. – Dokąd idziemy? – pytam, a na myśl o kłótni w stylu Jessego kiełkuje we mnie nadzieja. – Do mojego gabinetu.

– Zaczekaj! – wołam nagle. Od razu przystaje. – Co się stało? – Zanieś mnie do garderoby. – Po co? – Bo potrzebujemy prezerwatywy. – Co takiego? – Potrzebujemy prezerwatywy – powtarzam, choć doskonałe wiem, że usłyszał mnie za pierwszym razem. – Nie mam prezerwatyw. – Masz. W garderobie. – Powinnam być na niego ostro wkurzona, a on spodziewa się mojego wybuchu, sądząc po tym, jaki jest spięty. Wie, że ja wiem. – Avo, z tobą nie używam prezerwatyw. – Więc nie będziemy uprawiać seksu. – Wzruszam ramionami. Sam wpuszcza się w kanał. – Słucham? – Odsuwa się i mierzy mnie zdegustowanym spojrzeniem. Mam ochotę się roześmiać, choć powinnam być na niego wściekła za ukrywanie moich pigułek, – Słyszałeś. Niesmak na jego twarzy przechodzi w grymas niezadowolenia. – Do jasnej cholery. – Ściskając mnie mocno, idzie do garderoby i jedną ręką odnajduje prezerwatywy, których podobno nie miał. Ani na chwilę nie przestając narzekać. – Wiesz co, twoja malinka też już blednie – mówię, spoglądając na jego tors, gdy wychodzi z sypialni. Jesse przestaje się krzywić i spogląda na mnie kpiąco. – Czyżby? – Trzeba ją odświeżyć. – Unoszę brwi i z pożądliwą satysfakcją obserwuję, jak jego oczy ciemnieją jeszcze bardziej. – Moja dziewczyna jest zaborcza. Proszę bardzo, skarbie. Z uśmiechem zatapiam zęby w jego piersi, z ust wyrywa mu się cichy jęk. Znosi mnie po schodach prosto do swojego gabinetu. – Chcę wziąć cię tutaj, żebym za każdym razem, gdy będę tu pracował, widział cię nagą na moim biurku. – Opuszcza mnie na wielkie, drewniane biurko, rzuca pudełeczko kondomów na blat, po czym siada w skórzanym fotelu. Jest zupełnie nagi, z podnieceniem przesuwam wzrokiem po jego twardej jak stal erekcji. Zaczepia palcami o brzeg moich fig, a ja zapieram się rękami o krawędź biurka i unoszę pupę, żeby mógł je ściągnąć. Otwiera górną szufladę biurka i wrzuca do niej majtki, zamyka ją i znów spogląda na mnie. – Kompletnie je zamoczyłaś. – Opiera dłonie na moich udach. – Chcę

poczuć twój zapach. Rozsuń nogi. O mój Boże! Rozwieram uda najszerzej jak potrafię, całkowicie się przed nim odsłaniając. Widział mnie tak już z milion razy, ale teraz czuję się całkowicie naga. Krzesło podjeżdża do biurka, Jesse sięga za moje plecy i delikatnie rozpina mi stanik. Mój oddech przyspiesza, znów jestem w stanie gotowości, ale po jego zachowaniu i nastroju poznaję, że tym razem odbędzie się to na jego zasadach. To on ma władzę i gdy tak siedzi na tym krześle, całkiem nagi, z napiętymi mięśniami i potężną erekcją przyciśniętą do brzucha, wygląda naprawdę imponująco. – Odchyl się do tyłu. – Chowa stanik od kompletu do szuflady, w której są już figi, i odchyla się na oparcie krzesła. Opieram się na rękach i wypinam pierś do przodu. Jestem zdenerwowana i nie wiem dlaczego. Brał mnie już na wszystkie możliwe sposoby, ale dziś jestem lekko skrępowana. Odrywa wzrok od moich oczu i powoli, niespiesznie, przesuwa nim w dół mojego ciała, aż zatrzymuje się na cipce. Wpatrzony w nią, zapada się głębiej w fotel, który pochyla się do tyłu pod jego ciężarem. Jest mu naprawdę wygodnie. Mnie? Nie aż tak bardzo. Siedzę na biurku, naga jak on, a serce chce mi wyskoczyć z piersi, gdy wpatruje się jak urzeczony w moją szparkę. – Dlaczego się denerwujesz? – pyta, nie podnosząc wzroku. Jego głęboki głos wcale mnie nie uspokaja. – Nie denerwuję się – odpowiadam bez przekonania. Czuję się obnażona i poddana gruntowym oględzinom, co jest absurdalne. Nie ma takiego miejsca na moim ciele, która nie miałaby go na sobie, w sobie lub nad sobą. Spogląda mi w oczy i jego spojrzenie natychmiast łagodnieje. – Kocham cię. Te dwa słowa sprawiają, że cała się rozluźniam. – Ja też cię kocham. – Nigdy w to nie wątp. – Dobrze. Skończyłeś już oględziny? – unoszę ironicznie brew. – Nie. – Wyciąga rękę i rozsuwa mi uda. Nawet nie zauważyłam, że bezwiednie je zsunęłam. – Oceniam moje aktywa. – Odchyla się na oparcie i dalej ogląda moje najbardziej intymne miejsce. – To są aktywa? – Nie, to są moje aktywa. – Wzrok ma nadal wbity w to samo miejsce, więc dochodzę do wniosku, że równie dobrze mogę popodziwiać moje aktywa. Jego doskonałość wciąż sprawia, że ślinka napływa mi do ust. – Chciałabyś usłyszeć werdykt? – Tak. Podnosi wzrok i uśmiecha się półgębkiem.

– Jestem bardzo bogatym człowiekiem. – Przysuwa się na krześle do biurka, łapie mnie za kostki i opiera moje stopy o swoje barki. Jeśli już wcześniej się obnażyłam, nie mam pojęcia, jak nazwać to, co dzieje się teraz. – Nie ukrywaj się przede mną – gani mnie, marszcząc lekko brwi. Nakrywa dłońmi moje stopy i przywiera wargami do kostki, żar jego ust sprawia, że moją nogę przenika dreszcz, który dociera aż do podbrzusza. Z moich ust wyrywa się cichutkie stęknięcie. – Odgarnij włosy z ramion – rozkazuje spokojnie. Podnoszę się na łokciu, zbieram włosy z klatki piersiowej i przerzucam je na plecy. – Tak lepiej. Teraz widzę wszystkie swoje aktywa. – Skubie zębami moją kostkę. Dygoczę. – Kiedy jesteś podniecona, świadomość, że to ja doprowadziłem cię do takiego stanu, dostarcza mi ogromnej satysfakcji. – Wyciąga rękę i przesuwa środkowym palcem w górę mojej szparki i naciska lekko czubek łechtaczki. Rozchylam usta, mój oddech staje się płytki i urywany. Ogarnia mnie przemożna chęć zaciśnięcia nóg. – Trzymaj je rozwarte, Avo. Chcę widzieć twoją pulsującą łechtaczkę, kiedy dla mnie dojdziesz. – Jego chrapliwy głos wzmaga we mnie chęć eksplodowania pod jego intensywnym dotykiem i równie intensywnym spojrzeniem. Do jednego palca dołącza drugi, powoli zaciska je na łechtaczce. Głowa z jękiem opada mi do tyłu. Wiem, że dopuściłam się poważnego wykroczenia. – Oczy. Patrz na mnie, skarbie. – Jestem blisko – łkam. – Wiem, ale zabiorę rękę, jeśli nie będziesz na mnie patrzeć. Posłuchaj mnie, Avo. Pokaż mi te piękne oczy. Dygocząc pod jego dotykiem, z ogromnym wysiłkiem dźwigam głowę do góry. Nasze spojrzenia spotykają się, Jesse zwiększa tempo, jego pożądliwy wzrok i rozchylone usta pomagają mi się rozluźnić i zwielokrotniają przyjemność. Siedzi zupełnie nieruchomo, tylko jego palce przesuwają się w górę i w dół łechtaczki, członek pulsuje, a klatka piersiowa unosi się i opada gwałtownie. A potem przywiera ustami do mojej kostki i przeciąga po skórze zębami. Przepadłam z kretesem. Tłumiąc okrzyk, zapieram się stopami o ramiona Jessego, gdy ze wszystkich stron atakuje mnie nagły wzrost napięcia, które eksploduje i zmienia moje ciało w niekontaktujący, rozedrgany kłąb nerwów. – O proszę – szepcze Jesse, całując mnie w stopę, i przesuwa palcem w górę mojej szparki. – Avo, ty pulsujesz. Jesteś doskonała. Moje piersi unoszą się i opadają, mięśnie kurczą się spazmatycznie. Jesse, rozparty w fotelu, wpatrzony w moje wejście, patrzy, jak kończę szczytować. Jego zadowolone spojrzenie mówi samo za siebie.

– Chodź tutaj. – Wyciąga do mnie ręce, a ja łapię je, zdejmuję mu stopy z ramion i siadam na nim okrakiem, trzymając się oparcia krzesła. – W górę – mówi cicho. – Prezerwatywa – dyszę. – Avo, nie proś mnie, żebym nałożył kondom – prawie błaga. – Jesse, czy zdajesz sobie sprawę, ile mieliśmy szczęścia, że jak dotąd nie zaszłam w ciążę? – Pojawienie się dziecka w naszym związku? To byłoby bardziej niż niemądre. Kręcąc głową, ściąga mnie w dół, próbując we mnie wejść, ale napinam mięśnie, usilnie starając mu się to uniemożliwić. Podnosi na mnie wzrok, jego spojrzenie mówi mi wszystko. Odpycham jego rękę spod pupy i siadam mu na kolanach. Dopięłam swego. Wciąż patrzę mu w oczy, ale on spuszcza wzrok. Wie, że wygrałam. Odwracam się, wyjmuję z pudełka foliowe opakowanie i zsuwam się w dół, tak że klęczę na podłodze między jego udami. Patrzy, jak rozrywam pakunek, wyjmuję prezerwatywę, a potem chwytam delikatnie jego członek, nakładam ją na czubek i rozwijam aż do samej nasady. Oboje milczymy, gdy wspinam mu się z powrotem na kolana i zajmuję pozycję. Unoszę się, tak że mógłby polizać moje piersi, a on wykorzystuje w pełni sytuację. Posyła mi znaczący uśmiech i zatacza gorącym językiem kółko wokół każdego z sutków, po czym zaciska zęby najpierw wokół jednego, potem drugiego. Przeżyłam przed chwilą dwa oszałamiające orgazmy i zmierzam ku trzeciemu. Jak on to robi? Czuję pod sobą jego rękę, gdy ustawia członek naprzeciw wejścia, lateks muska lekko skórę uda. Dziwne wrażenie. – Usiądź powoli. – To krótkie, ostre polecenie wydaje tonem, który nie pozostawia żadnych złudzeń co do tego, kto tu rządzi. Posłusznie opadam powoli na jego sztywny penis. Jesse bierze głęboki oddech, głowa opada mu na oparcie krzesła, a ja dotykam czołem jego czoła i zamykam oczy. Wszedł we mnie aż po nasadę. Jest to nieco inne doznanie niż zwykle, ale czuję, że mam go w sobie. – Nie ruszaj się. – Czuję na twarzy jego miętowy oddech, gdy otacza wielkimi dłońmi moją talię. Czekam. Czuję, jak pulsuje wewnątrz mnie, muszę się hamować ze wszystkich sił, żeby nie zacisnąć wokół niego mięśni. Potrzebuje chwili oddechu. – Jesteś doskonała. Jak myślisz, jak długo byłabyś w stanie wytrzymać tak bez ruchu? – Całuje mnie i przesuwa językiem po mojej dolnej wardze. W ogóle nie byłabym w stanie się powstrzymać. Przyciskam usta do jego ust, ale on cmoka i odwraca twarz w bok. – A więc niedługo.

Odsuwam się, a wtedy odwraca się twarzą do mnie. – Odmawiasz mi – mówię miękko. – To wyzwanie. – Ty jesteś wyzwaniem – szepczę i znów próbuję go pocałować, ale ponownie odwraca twarz. Próbuję zmusić go do działania kołysaniem biodrami, ale zaciska dłonie wokół mojej talii. Unieruchomienie mnie przychodzi mu bez większego trudu. – Potrzebujesz mnie. – Głos ma chrapliwy, piekielnie seksowny, co wcale nie pomaga mi uspokoić oddechu. Jego członek pulsuje we mnie gwałtownie. – Potrzebuję cię. – Wiem, że te słowa znaczą dla niego więcej niż wyznanie miłości. Jego zadowolona mina tylko to potwierdza. Pochylam się do przodu, żeby przylgnąć do jego ust, ale znów odwraca twarz. – Jak byś się czuł, gdyby ktoś nie pozwalał ci mnie pocałować? – pytam. – Miałbym ochotę go zabić – warczy groźnie, spoglądając mi w oczy. Wypuszcza moją talię z uścisku, co natychmiast wykorzystuję, aby nadziać się na niego z jękiem. Zaciska powieki i zaraz je unosi. – Ja też – oświadczam stanowczo, napierając miednicą na jego biodra. Wydyma policzki i łapie mnie za biodra, uniemożliwiając dalsze kusicielskie manewry. – Kto tu rządzi, Avo? – Ty. W jego oczach skrzą się iskierki. – Chcesz, żebym cię zerżnął? – Tak. – Poprawna odpowiedź. – Unosi mnie za biodra i z gardłowym warknięciem ściąga w dół, jednocześnie zadając pchnięcie w górę. Z krzykiem łapię oparcie krzesła. – Tak dobrze? – pyta, wysuwa się i znów wbija we mnie jak taran. – O Boże, tak! – Zamykam oczy, kręci mi się w głowie. – Oczy! – krzyczy, gdy znów zderzamy się biodrami. – Poczuj to, Avo. Czy czujesz to? Z trudem unoszę ciężkie powieki, obraz rozmazuje mi się w oczach. Zwierzęca zaborczość malująca się na jego przystojnej twarzy sprawia, że czuję się jak najbardziej pożądana istota na świecie. – Czuję. Stękając, raz po raz wyrzuca biodra w górę, unosząc mnie i ściągając w dół. Na jego czole pojawia się lśniąca warstewka potu, zęby ma zaciśnięte, tętnica na szyi pulsuje. Zaciskam dłonie na oparciu krzesła, aż bieleją mi knykcie. Chcę go pocałować, ale po pierwsze, nie pozwolił mi na to, a po drugie, nasze usta i tak nie pozostaną złączone. Moja łechtaczka drga, przemęczony kłębuszek nerwów błaga o chwilę wytchnienia, ale potrzebuję jeszcze jednego orgazmu – tylko jednego.

– Jestem blisko. – Głos mi się rwie, moje rozpaczliwie słowa trudno zrozumieć. – Jesse, jestem blisko!

– Zaczekaj! – zgrzyta Jesse i zadaje kolejne pchnięcie. Uścisk jego dłoni na moim biodrach jest niemal bolesny. – Masz zaczekać. – Nie mogę – wołam, a on natychmiast nieruchomieje. Brak stymulacji i rytmu sprawia, że orgazm się ulatnia. – Zaczekasz – dyszy. Oddech ma ciężki i wysilony, jego członek drga we mnie gwałtownie. – Zapanuj nad tym, Avo. – Przy tobie nad niczym nie panuję. – Opieram mu głowę na ramieniu, żar w moim kroczu stygnie. – Wiem. – Przysuwa usta do moich włosów i całuje mnie. – Jesteś moja, więc ja przejmę kontrolę. – Zatacza biodrami koło, budząc mój uśpiony orgazm. Nie będę się z nim spierać. Cała jestem jego i nie mam żadnych złudzeń, że nie mówi wyłącznie o moim nadciągającym orgazmie. – Kocham cię – mruczę w jego wilgotne ramię. Wzdycha. – Ja też cię kocham, skarbie. Dojdziemy jednocześnie? – Proszę. – Pocałuj mnie. Przesuwam ustami po jego szyi, szczęce, aż do ust, a on leniwie, niespiesznie kołysze moimi biodrami w przód i w tył, gdy zatapiam się w jego pocałunku. To łagodne wcielenie Jessego. Czuję się tak, jak gdybym była w związku z tuzinem różnych mężczyzn. – Hm. Pysznie smakujesz – mówi. – Czuję, jak zaciskasz się wokół mnie. To takie przyjemne. – Steruje ruchami moich bioder, wychodząc im naprzeciw. – Mnie też. – Zaciskam uda i łapię go za włosy, żeby przyciągnąć go bliżej do siebie. – Dojdź dla mnie. – Wykonuje biodrami kilka kolistych ruchów, po czym podrzuca je w górę, a ja z jękiem satysfakcji osiągam łagodnie szczyt. Mój trzeci orgazm w tej sesji nie jest aż tak gwałtowny, ale nie mniej oszałamiający czy zadowalający niż poprzednie. – O Jezu. – Jego ciało sztywnieje. Nie czuję, jak zalewa mnie jego gorące nasienie, ale wszystkie pozostałe oznaki orgazmu są takie same. Wciąż trzyma mnie w ramionach. – Jesteś. Niesamowita. Chciwie nadziewam się na jego drgający członek i wciągam go w siebie. To istna rozkosz. On jest istną rozkoszą. – Było fantastycznie – mówię, całując go namiętnie. Jesse przyciska mnie jak najbliżej do siebie i lekkimi jak piórko muśnięciami rysuje kółka na moich kościach biodrowych. – Nie było aż tak źle, co? – pytam. – Nie, ale coś było między nami. – Masz ochotę stłamsić kondom – mówię z uśmiechem. – To prawda. – Odsuwa się i uśmiecha. – Musisz się wyszykować, bo inaczej się spóźnimy.

Nie przerywam pocałunku. – Dokąd idziemy? – Z radością zostałabym tu, gdzie jestem. – Dobrze mi tutaj. – Na kolację. Zrobiłem już rezerwację. – Śmieje się lekko, ujmuje moje policzki w dłonie i odsuwa moją twarz. – Prysznic. – Pozwól mi się kochać. – Pochylam głowę i kąsam go lekko w ucho. – Avo – ostrzega, przerywając te pieszczoty. W oczach ma iskierki, gdy obrysowuje palcami malinkę na mojej piersi. – Nigdy się jej nie pozbędziesz. – Podnosi na mnie wzrok. – Nigdy. Wyciągam rękę i zataczam kółko wokół malinki na jego torsie. – Powinieneś wytatuować mi swoje imię na czole – mówię z uśmiechem. – Wtedy nikt nie miałby wątpliwości, do kogo należę. Jesse unosi brwi i lekko wydyma usta. – Niezły pomysł. – Wstaje ze mną w ramionach, a ja jak zwykle wczepiam się w niego jak szympansiątko. Wchodzi ze mną na górę, cały czas zanurzony we mnie, staje nad łóżkiem, wysuwa się ze mnie i opuszcza mnie delikatnie na pościel. Potrząsa głową, prychając z odrazą, zdejmuje prezerwatywę, zawiązuje i wrzuca do kosza. – Połóż się na brzuchu. Muszę cię nakremować. – Pomaga mi się obrócić i przesuwa dłońmi po pośladkach. – Muszę wziąć prysznic – wzdycham. – Po prysznicu nakremuję cię jeszcze raz. – Tobie też by się to przydało. – Nic mi nie jest. Liczysz się tylko ty. – Siada mi na pupie i wyciska trochę kremu na plecy. Zaskoczona, podrywam łopatki do góry. – A gdzie ostrzeżenie? – sapię. – Przepraszam – śmieje się Jesse. – Chyba jest zimny. Wykręcam szyję, żeby na niego spojrzeć, a on obdarza mnie olśniewającym uśmiechem przeznaczonym wyłącznie dla mnie. – Jesteś taki przystojny – mamroczę sennie, układając policzek z powrotem na poduszce. – Chyba zatrzymam cię na zawsze. – Dobrze – zgadza się Jesse, znów wybuchając śmiechem. – Gdzie chowasz moje pigułki? – pytam jak gdyby nigdy nic, a jego dłonie zastygają bez ruchu. Chowa je przede mną, jestem tego pewna. – O czym ty mówisz? – Mówię o tym, że odkąd cię poznałam, moim pigułkom antykoncepcyjnym wyrastają nóżki. – Niby po co miałbym to robić? – Powoli, ostrożnie masuje mi plecy kolistymi ruchami. – Nigdzie się nie wybieram, jeśli o to się martwisz. – To prawda.

– W porządku. Umówię się do lekarza, żeby wykupić nowe – mówię spokojnie. I będę je ukrywać. Nie mam pojęcia, co zrobię, jeśli zajdę w ciążę. Chyba umrę. – Będziesz musiał używać prezerwatyw, dopóki nie zacznę kolejnego opakowania – dodaję. – Nie lubię się z tobą kochać w gumkach – cedzi. – Więc nie będziemy uprawiać seksu – stwierdzam, bardzo z siebie zadowolona. – Licz się ze słowami! Śmieję się w duchu. Nie wiem czemu. Powinnam wpaść we wściekłość, panikować, zamartwiać się. Nawet nie jestem w stanie sobie wyobrazić, jak by się zachowywał, gdybym nosiła jego dziecko. Jasny gwint, to byłoby nie do zniesienia. Owinąłby mnie watą, zamknął w wyściełanej celi i pilnował przez bite dziewięć miesięcy. I jak traktowałby swoje dzieci, skoro nade mną trzęsie się jak nad jajkiem? Oczekiwanie na okres w tym miesiącu będzie najdłuższe w moim życiu. – Wszystko w porządku? – pyta Jesse. – Tak – odpowiadam szybko. – Od jak dawna Cathy pracuje dla ciebie? – pytam, zmieniając temat. – Prawie dziesięć lat. – Bardzo cię lubi. – To prawda – odpowiada cicho Jesse, a ja wiem, że on też ma dla niej ogromną sympatię. – Czy Cathy wie o Rezydencji? Au! – Skarbie, przepraszam! – Całuje mnie w plecy, żeby uśmierzyć ból. – Przepraszam. Przepraszam. – W porządku. Wrzuć na luz. – Czuję, jak się unosi, a potem wymierza mi klapsa w pupę. – Au! – Sarkazm nie pasuje do ciebie, moja droga. – No więc? – pytam. – No więc co? – Cathy? Czy ona wie? – Tak, wie. To nie jest jakieś sekretne stowarzyszenie, Avo. Żadnych płaszczy i szpad. – Schodzi ze mnie. – Skończyłem. Wstawaj. – Trzymałeś to w sekrecie przede mną – burczę z oburzeniem, siadając na brzegu łóżka. – Bo zakochałem się w tobie do szaleństwa i śmiertelnie przerażała mnie myśl, że uciekniesz, jeśli odkryjesz prawdę. – Unosi oskarżycielsko jedną brew i wiem już, co zaraz powie. – I uciekłaś. – Byłam w lekkim szoku. – Wciąż wzdrygam się na myśl o tym, co nastąpiło, gdy odkryłam prawdę o Rezydencji, ale chcę mu zwrócić uwagę, że potem do niego wróciłam. Tak naprawdę to jego picie sprawiło, że wzięłam nogi za pas. – Wiedziałam, że jesteś doświadczony, ale nie sądziłam, że to

dlatego, że jesteś właścicielem seksklubu. – Hej! – Podchodzi do mnie, kładzie mnie na łóżku i wyciska pocałunek na moich wargach. – Było, minęło. Liczymy się tylko my, teraz, jutro, pojutrze i przez resztę naszego życia. – Dobrze. Pocałuj mnie. – Uśmiecham się szeroko. – Chwileczkę. Kto tu rządzi? – Kąciki ust mu drgają, gdy przesuwa wzrokiem z moich oczu na moje wargi. – T y. – Grzeczna dziewczynka. – Całuje mnie chciwie, dając mi dokładnie to, czego chcę, ale zdecydowanie za szybko się odsuwa, co kwituję teatralnym prychnięciem. – Nie słyszałem tego. Włóż tę nową kremową sukienkę. – Wstaje i zostawia mnie, żebym wzięła prysznic i przygotowała się do wyjścia. Wchodzę do kuchni ubrana w moją nową kremową sukienkę, wąski złoty pasek i nowe kremowe szpilki. Czuję się naprawdę wyjątkowo. Włosy opadają mi swobodnie na plecy, makijaż mam bardzo naturalny. Na widok Jessego staję jak wryta. Rozmawia właśnie przez telefon, w granatowym garniturze i bladoróżowej koszuli wygląda tak, że mam ochotę go schrupać. Przesuwam wzrokiem po jego jasnobeżowych półbutach, wzdłuż długich, muskularnych nóg, mocnego, idealnie wyrzeźbionego torsu, na starannie ogoloną, oszałamiająco przystojną twarz. Jest zły. Marszczę brwi i jego spojrzenie łagodnieje. Siada na stołku i klepie się po udzie. Podchodzę, siadam mu na kolanach i zaczynam szukać w torebce błyszczyka. Zanurza twarz w moich włosach, zaciągając się ich zapachem, otacza mnie ramieniem w pasie i przyciąga bliżej. – Masz coś jeszcze do dodania? – Nie sili się na uprzejmości. Odwracam się i spoglądam na niego pytająco, przeciągając błyszczykiem po wargach. Ignoruje moje zaciekawienie i całuje mnie lekko w policzek. – Cóż za zbieg okoliczności, że druga kamera się zepsuła – mówi z przekąsem. – Sprawdzałeś nagranie sprzed baru? O nie! Jesse oddycha głęboko. Ściskam jego udo, a on spogląda na mnie, a potem całuje w czoło, – Dobra, daj mi znać, co znalazłeś. – Komórka rzucona przez Jessego na blat przejeżdża po nim dobry metr. – To jakieś kpiny. – Uważasz, że ten facet na nagraniu to Mikael, prawda? – Tak. – Myślisz, że mnie odurzył? – Nie wiem, Avo. – Brzmi, jak gdyby uszło z niego całe powietrze. – To trochę naciągana hipoteza, nie sądzisz? – On mnie nienawidzi, Avo. Wie, że jesteś moją piętą achillesową. Tylko na

to czekał. Wstaję i odwracam się przodem do niego. – Powinniśmy pójść na policję? – pytam. Udzielił mi się jego niepokój. – Nie. – Kręci głową. – Ja się tym zajmę. – Dobrze – mówię cicho. Nie będę się z nim o to spierać. Uśmiecha się lekko, a potem mruży filuternie oczy. – Podoba mi się twoja sukienka. – Jego dłoń wślizguje mi się między nogi i wsuwa pod materiał fig. – Mnie też. – Cholera, znowu dyszę. Torebka spada mi na podłogę, łapię go za przód marynarki. Wysuwa palec, podnosi go do moich ust i rozprowadza wilgoć po moich pociągniętych błyszczykiem wargach. – Jestem wielkim szczęściarzem. – Sadza mnie sobie na kolanach, przechyla w tył i wyciska na moich ustach długi, namiętny pocałunek. Kiedy już się mną nacieszył, odsuwa się i posyła mi uśmiech przeznaczony wyłącznie dla mnie. Odwzajemniam go, przesuwając kciukiem po jego pełnej dolnej wardze. – Ten kolor nie pasuje do ciebie. – Nie? – Wydyma usta, a ja wybucham śmiechem. Stawia mnie na ziemi i sięga po pilot do wieży. – Chcę z tobą zatańczyć. – Naprawdę? – Tak. Uśmiecham się, gdy z głośników rozlega się głośno Pumped up kicks Foster the People. On naprawdę chce potańczyć. Przyciąga mnie do piersi, jedną dłoń kładzie mi na krzyżu, a drugą łapie mnie za rękę. Wolną rękę kładę mu na ramieniu i z uśmiechem spoglądam mu w twarz. – Jestem z tobą taka szczęśliwa. Oczy mu się skrzą, w kąciku ponętnych ust błąka się uśmiech. – Będę cię uszczęśliwiał przez resztę mojego życia, skarbie. Zatańczmy. – Tyłem wychodzi z kuchni i gdy tylko znajdziemy się na otwartej przestrzeni, odpycha mnie i znów przyciąga do siebie. Zaczynamy krążyć po pokoju. Śmiejąc się, patrzę w jego błyszczące zielone oczy, gdy z uśmiechem lawiruje między meblami. Prowadzi mnie z jednego końca apartamentu na drugi, na taras, wokół drewnianego podestu, po czym wraca do środka. – Co my tańczymy? – pytam, gdy po raz kolejny okrążamy sofę. – Nie wiem. Chyba coś pomiędzy walcem a quickstepem. – Uśmiecha się szeroko, a ja pozwałam mu się prowadzić. Jego spojrzenie tryska szczęściem. – To równie przyjemne jak zanurzenie się w tobie. – Naprawdę? – pytam, kompletnie zszokowana. – Nie. – Marszczy brwi. – To chyba najgłupsza rzecz, jaką kiedykolwiek powiedziałem. Ze śmiechem odrzucam głowę do tyłu, a on pochyla się i całuje mnie w

szyję, kierując się z powrotem do kuchni. Unosi mnie, a ja oplatam nogami jego wąskie biodra i wczepiam mu się palcami we włosy. Patrzę mu w oczy, gdy staje, przygląda mi się uważnie, po czym sadza mnie delikatnie na blacie kuchennym. Ujmuje moją twarz w dłonie i zagląda mi w oczy. Nie musi nic mówić, ale wiem, że to zrobi. Jak gdyby chciał pochwalić się przede mną nowo odkrytym talentem. Potrafi ze mną rozmawiać. Gładzi kciukami moją skórę. – Kto ma władzę, Avo? Przewracam oczami. – Ty. – Mylisz się. – Naprawdę? – dziwię się. To on ma władzę. Nie pozostawił mi co tego żadnych wątpliwości. – Ty. – Uśmiecha się, a ja marszczę brwi. – To ty masz władzę, skarbie. – Zawsze upierasz się, że jest na odwrót. Wzrusza ramionami. – Lubię, gdy łechczesz moje ego. Wybucham śmiechem. – Żartujesz sobie? – Nie. Przestaję się śmiać, gdy nie zaczyna mi wtórować, choć to przecież cholernie zabawne. Świdruje mnie wzrokiem. – Mam władzę nad twoim ciałem, Avo. Kiedy te piękne oczy patrzą na mnie z pożądaniem, wtedy mam nad tobą władzę. – Wypuszcza moje policzki i muska dłońmi wnętrze moich ud. Sztywnieję i rozchylam usta, mnąc w dłoniach materiał jego marynarki. Jesse uśmiecha się, pochyla i delikatnie mnie całuje. – Widzisz – szepcze, zabierając ręce z moich ud i uwalniając marynarkę z mojego uścisku. – Znów ty masz władzę. Przyglądam mu się, uśmiechając się półgębkiem, wreszcie zrozumiałam, o co mu chodzi. – To dlatego pieprzysz mnie do nieprzytomności, stosujesz odliczanie i żądasz, żebym cię pocałowała, kiedy jestem wściekła. Uśmiecha się. – Nie przeklinaj. – Całkowicie się odsłoniłeś. Już nigdy nie pozwolę ci się dotknąć! Jesse odrzuca głowę do tyłu i wybucha gromkim śmiechem. Chyba już wcześniej to wiedziałam. To dlatego uciekałam, gdy zaczynał odliczać. Wiem, do czego jest zdolny, kiedy dostanie mnie w swoje ręce. Opuszcza głowę i patrzy na mnie badawczo.

– Cóż, panie Ward, biorąc pod uwagę to, jak często uprawiamy seks, powiedziałabym, że jest pan głównym udziałowcem w tym związku. Wyszczerzam zęby, gdy znów wybucha śmiechem. Wokół jego roziskrzonych oczu pojawiają się lekkie zmarszczki. To cudowny widok, – Kochanie, nigdy nie będziemy mieli dość seksu. – To czyni cię bardzo potężnym człowiekiem. – O Jezu, Avo. – Odgarnia mi włosy z twarzy i ujmuje ją w dłonie. – Cholernie cię kocham. Pocałuj mnie. – Czujesz się słaby? Nachyla się ku mnie. – Tak. – Delikatnie muska moje wargi, a ja mu ulegam, oddaję mu kontrolę, której tak pragnie, pozwalam, by jego język nasycił moje zmysły, gdy mruczy mi w usta i przejmuje całą władzę. – Lepiej? – pytam. – Zdecydowanie. Chodź, moja droga, wychodzimy na randkę. – Stawia mnie na ziemi, wyłącza muzykę i podnosi z podłogi moją kopertówkę. – Gotowa? – Och, miałam ci pokazać tamtą wiadomość. – Wyjmuję z torebki komórkę. Prawie o tym zapomniałam. – Jaką wiadomość? – pyta, marszcząc brwi. On najwyraźniej też zapomniał. – Tę wysłaną z telefonu Johna. – Przewijam listę otrzymanych esemesów, serce łomocze mi w piersi. To ten moment. Moment, w którym wreszcie zrzucę z siebie ten ciężar. Wszystko stoi czarno na białym, więc nie może mnie tym razem zbyć. John by tego nie zrobił. – Proszę. – Podaję mu telefon. Gdy czyta wiadomość, na jego czole pojawia się zmarszczka. Zerka na mnie, a potem znów na ekran. Naprawdę się nad tym zastanawia. Mam wrażenie, że wpatruje się w ekran całą wieczność, ale w końcu zaczyna kiwać głową. – Zajmę się tym. – Rzuca moją komórkę na blat. Nie wygląda na zachwyconego. Oddycham z ulgą. Obawiałam się, że zacznie jej bronić albo powie, że wiadomość wysłał ktoś inny, ale kto mógłby to zrobić? Nie muszę mówić nic więcej. Już wie, a mnie kamień spadł z serca. Mój telefon zaczyna dzwonić, podnoszę go z blatu. Na widok podświetlonego nazwiska Ruth Quinn wzdycham ze znużeniem i odrzucam połączenie. Wkrótce zadzwoni do biura i dowie się, że wzięłam dziś wolne. – Kto to? – Nowa klientka. Okropnie upierdliwa. Jesse odbiera mi telefon i odkłada go z powrotem na blat, a potem przyciska mnie do piersi. – Dziś masz wolne. Gotowa na randkę? Kiwam głową.

– Tak. Całuje mnie w czubek głowy, wypuszcza z objęć i podaje mi ramię jak prawdziwy gentleman. Z uśmiechem biorę go pod rękę i pozwalam, żeby wyprowadził mnie z apartamentu do windy. Odbijamy się we wszystkich otaczających nas lustrach. Gdziekolwiek spojrzę, widzę jego wspaniałą postać, i siebie, trzymającą go kurczowo za rękę. Jesse spogląda na mnie kątem oka. – W ramach przeprosin powinnaś pozwolić mi się zerżnąć, tu i teraz – mówi niskim, cichym głosem. – Jestem ci winna przeprosiny? – Owszem. – Znów spogląda przed siebie, a ja odnajduję w lustrze jego spojrzenie. – Za co? – Szybko przebiegam w myślach ewentualne powody, do głowy przychodzi mi cała masa rzeczy, o które mógłby mieć do mnie pretensje. Ale dziś rano byłam uległa, a on zachowywał się całkiem rozsądnie. – Jesteś mi winna przeprosiny za to, że musiałem na ciebie tak cholernie długo czekać. – Mówi zupełnie poważnie. Z uśmiechem wtulam się w niego. Ja wcale nie musiałam na niego długo czekać, jeśli nie liczyć dwóch beznadziejnych związków. Podczas gdy on zmagał się ze swoimi demonami, żyłam w błogiej nieświadomości, przeżywając zwykłe rozterki normalnej młodej kobiety. To dziwna myśl. Drzwi windy otwierają się, Jesse obejmuje mnie delikatnie ramieniem i ruszamy przez hol Lusso. – Clive. – Jesse kiwa konsjerżowi, który odpowiada zdawkowym skinieniem głowy i z powrotem wlepia wzrok w swoje biurko. Wychodzimy na rześkie wieczorne powietrze, Jesse otwiera DBS. – Och, Kate dzwoniła. Chyba powinnaś oddzwonić. – Znów odebrałeś mój telefon? – pytam, ale on zbywa moje oskarżenie wzruszeniem ramion. Z westchnieniem otwieram torebkę, żeby wyjąć komórkę, ale nie udaje mi się jej wyszperać. – Jesse, zostawiłam telefon na górze. Jesse nie ukrywa swojego niezadowolenia. – Proszę. – Podaje mi klucze. – Tylko szybko, bo spóźnimy się na kolację. – Zaraz wrócę. – Puszczam się pędem przez hol Lusso, spoglądam krzywo na Clive’a, który wciąż nie zwraca na mnie uwagi, i wzywam windę. Dlaczego nie ma jej na parterze? Czekam niecierpliwie, aż zjedzie na dół, i wskakuję do środka. Wychodzę, zanim jeszcze drzwi rozsuną się do końca, wtykam klucz w zamek, zostawiam go w nim i biegnę do kuchni. Ze stłumionym okrzykiem staję jak wryta na widok dwóch osób, które siedzą na stołkach barowych z

bardzo groźnymi minami.

Rozdział 20 Co... jak... kiedy.... – plączę się i jąkam. Skąd oni się tu wzięli? – Dzień dobry – mówi mama, krótko i ostro. Tata siedzi i kręci głową. Nie potrafię stwierdzić, czy jest zła, czy nie. Mam ochotę rzucić się na nich oboje i wy ściskać ich za wszystkie czasy. Nie widziałam ich od wielu tygodni, ale teraz są tutaj, a ja nie umiem ocenić, w jakim są nastroju. – Jak się tu dostaliście? – udaje mi się wydukać. – To nie wiedziałaś? Ojciec jest emerytowanym włamywaczem. – Mama unosi perfekcyjnie wyregulowaną brew, tata siedzi w milczeniu z miną pełną dezaprobaty. – Mamo? – Marszczę brwi. Mama wstaje z westchnieniem. – Avo O’Shea, chodź no tu i uściskaj matkę. – Wyciąga do mnie ramiona. Wybucham płaczem. – Wiedziałem, że to zrobi – zrzędzi tato. – Cholerne baby! – Zamknij się, Joseph. – Znów rozpościera ramiona, a ja padam w nie, łkając jak dziecko. Krzywię się nieznacznie, gdy czule rozciera mi plecy. – Och, Avo. Dlaczego płaczesz? Przestań, bo czuję się nieswojo. – Tak się cieszę, że was widzę – mamroczę w szary blezer mamy. Słyszę, jak tata prycha z niesmakiem, bo dwie najważniejsze kobiety w jego życiu beczą i pochlipują. On nigdy nie lubił okazywać emocji, zawsze go to krępowało. – Avo, nie mogłaś nas unikać w nieskończoność, nawet jeśli mieszkamy tak daleko. Pokaż no mi się. – Odsuwa mnie i ociera mi łzy. Nie wyprę się podobieństwa do własnej matki. Ma takie same oczy jak ja, wielkie i czekoladowe, a jej włosy, tego samego koloru co moje, są krótko obcięte. Wygląda dobrze jak na swoje czterdzieści siedem lat, wręcz świetnie. – Ja i tata bardzo się o ciebie martwiliśmy przez kilka ostatnich tygodni. – Przepraszam. Ostatnie tygodnie były naprawdę szalone. – Próbuję doprowadzić się do porządku. Tusz z pewnością spływa mi po twarzy i koniecznie muszę wysmarkać nos. – Chwileczkę. – Spoglądam na mamę, a potem na tatę, który wzrusza potężnymi ramionami, chrząkając. – Jak się tu w ogóle dostaliście? – Szok i emocje oszołomiły mnie do tego stopnia, że zapomniałam, że stoimy w wartym dziesięć milionów apartamencie Jessego. – Ja ich zaprosiłem. Obracam się i widzę Jessego, który stoi w wejściu do kuchni z rękami w

kieszeniach. – Nie uprzedziłeś mnie – prycham. Nic z tego nie rozumiem. – Nie chciałem się z tobą kłócić – odpowiada, wzruszając ramionami. – A teraz już tu są. Spoglądam na mamę, która uśmiecha się promiennie, i z zażenowaniem stwierdzam, że jest pod jego urokiem. Nie wiem, czemu mnie to zawstydza, wszystkie kobiety tak na niego reagują, a ja powinnam pamiętać, że moja matka jest mu bliższa wiekiem niż ja. – Eee, mamo, tato. To Jesse. – Wskazuję go gestem. – Jesse, to moi rodzice. Elisabeth i Joseph. – Nie planowałam tego w taki sposób. W ogóle tego nie zaplanowałam. – Już się poznaliśmy – oznajmia Jesse. Patrzę na niego z zaskoczeniem. – Co takiego? – Poznaliśmy się już – powtarza, zupełnie niepotrzebnie, bo usłyszałam go za pierwszym razem. Kąciki ust mu drgają. Okej, mam w głowie kompletny mętlik. Jesse wzdycha i rusza w naszą stronę. Staje przede mną, odrobinę za blisko, zważywszy na obecność moich rodziców, dla których ta cała sytuacja musi być nieco szokująca. Dla mnie również. – Nie poszedłem rano biegać – oznajmia. – Nie? – Marszczę brwi. – Włożyłeś strój do biegania. Śmieje się leciutko. – Wiem. Nie jest to strój, który sam wybrałbym na spotkanie z twoimi rodzicami, ale nie miałem wyboru. – Wzrusza ramionami. – Teraz to nadrabiasz, Jesse. – Mama klepie go po obciągniętym marynarką ramieniu, a ja zbieram szczękę z podłogi. Co tu się dzieje, do cholery? Mam ochotę zakląć siarczyście, ale moja mama nie cierpi wulgaryzmów równie mocno jak Jesse. – Przepraszam. – Rozcieram dłońmi skronie. – Jestem zdezorientowana. – Usiądź. – Jesse bierze mnie za rękę i prowadzi do jednego ze stołków, a sam siada obok mnie. Mama zajmuje miejsce obok taty. – Rozmawiałem z twoją mamą wczoraj późnym wieczorem. To zrozumiałe, że martwiła się o ciebie i pytała mnie o wiele spraw. – Unosi brew i spogląda na moją mamę, która śmieje się lekko. – Jest strasznie wścibska, co? – cmoka z dezaprobatą tata, a mama paca go w ramię. – To moja mała dziewczynka, Josephie. – W każdym razie – ciągnie Jesse – uznałem, że najlepiej będzie, jeśli twoi rodzice sami się przekonają, że nie jestem jakimś obłąkanym świrem, który więzi cię w swojej wieży. Dlatego tu są.

– No właśnie – szczebioce moja mama. Najwyraźniej nie ma nic przeciwko oszałamiająco przystojnemu mężczyźnie, który głaszcze moją dłoń. Próbuję otrząsnąć się z szoku. – Więc spotkaliście się dziś rano. Po co? – Czułem, że muszę się wytłumaczyć – mówi Jesse. Patrzę na niego i mam ochotę się rozpłakać. Nie mogę uwierzyć, że to zrobił. – Avo, żadne z nas nie było na siebie przygotowane i to z bardzo różnych powodów. Wiem, że liczysz się ze zdaniem rodziców, a ponieważ jest ono dla ciebie tak ważne, jest ważne także dla mnie. Jesteś dla mnie wszystkim. Tylko ty się liczysz. Kocham cię. Wiem, że moją mamę właśnie ścięło z nóg, a tata, choć emocjonalnie zdystansowany, kiwa głową z aprobatą. – Każdy ojciec pragnie, żeby ktoś zaopiekował się jego córką. – Ojciec wyciąga rękę do Jessego. – Wierzę, że sobie poradzisz. Jesse ściska jego dłoń. – Będę się nią opiekował dwadzieścia cztery godziny na dobę – uśmiecha się Jesse. Mama omdlewa, a ja wybucham śmiechem. Mój Boże! Jesse zerka na mnie z rozbawieniem spod uniesionej brwi. Wie, co sobie myślę. Czy moi rodzice zdają sobie sprawę, jak poważnie podchodzi do tej deklaracji? Ale muszę pogratulować Jessemu przemowy. Udało mu się podbić ich serca, a ja czuję, że z mojego spadł ogromny ciężar. Rodzice nie wiedzą jednak, czym zajmuje się Jesse ani co robił, gdy się upił. Ani o karze, jaką sobie wymierzył, gdy uznał, że mnie zawiódł, gdy uznał, że zasługuje na odwet... ani o tym, że mogę być w ciąży. Mogłabym tak wyliczać w nieskończoność. Martwi mnie jeszcze jedna sprawa. Czy rozmawiał z nimi o piciu? Po telefonie Matta muszę się nad tym zastanawiać. Mama zsuwa się ze stołka, okrąża wyspę kuchenną i podchodzi do mnie. W oczach ma łzy. – Chodź no tu, głuptasie! – Ściąga mnie na ziemię i obejmuje. Z sykiem zaciskam powieki. – Wpadłaś jak śliwka w kompot. Zakochałaś się, Avo. Powinnaś była mi powiedzieć. Ma rację, wpadłam jak śliwka w kompot, ale z wielu innych powodów, niż przypuszcza. – Zjemy coś w końcu? Marzę o piwie. – Tata przywraca mnie do rzeczywistości. Mama wypuszcza mnie z objęć i prostuje się. – Mogę skorzystać z łazienki, Jesse? – pyta. – Oczywiście. W prawo i od razu jeszcze raz w prawo. Przy siłowni. Nie krępuj się. – Słucham? Wybucham śmiechem.

– Przepraszam – uśmiecha się Jesse. – Czuj się jak u siebie w domu. W prawo i jeszcze raz w prawo. Obok siłowni. – Dziękuję. – Mama rzuca mi spojrzenie mówiące „oho, siłownia”, zabiera torebkę z blatu i zostawia nas samych. – Czym jeździsz? – zaczyna niezobowiązującą rozmowę tata, a ja jęczę w duchu. Namiętność ojca do wielkich, drogich samochodów, zostanie zaraz zaspokojona. Jesse wciąga mnie na stołek. – DBS-em. – Astonem martinem? – Zgadza się. – Tata kiwa głową, nieudolnie udając brak zainteresowania. – Masz hotel w Surrey Hills? Jesse musiał poczuć, że sztywnieję, bo ściska mnie lekko. – Tak. Pokażę go kiedyś państwu, może przy następnej wizycie. – Oczywiście, Elisabeth uwielbia wszystko, co luksusowe. – Tata przewraca oczami. Mama z pewnością byle czym się nie zadowoli. – Masz przyjemny apartament. – Tata rozgląda się po kuchni, a potem znów spogląda na Jessego. – Dziękuję, ale to zasługa pańskiej córki. – Nawija sobie na palec kosmyk moich włosów. – Ja go tylko kupiłem. – Więc to jest ten ważny projekt, któremu poświęciłaś tyle czasu? – pyta tata. – Dobra robota. – Dziękuję, tato. – Czuję ulgę, gdy rozlega się dzwonek do drzwi. Tato nie opanował nigdy trudnej sztuki rozmowy towarzyskiej. – Chcesz otworzyć? – Jesse klepie mnie w pupę, a ja wstaję. – Kto to? – Nie wiem. Idź sprawdzić. – Popycha mnie, więc zostawiam go z tatą i ruszam w stronę drzwi wejściowych. Na górę nie może się dostać nikt, kto nie zna kodu, więc musi to być Clive. Otwieram drzwi i widzę przed sobą Dana, Kate i Sama. Pierwsza myśl, jaka przychodzi mi do głowy, to: Dan i Kate w jednym pomieszczeniu? To źle wróży. Ale Dan występuje naprzód z szerokim uśmiechem, a ja prawie się na niego rzucam, zapominając o bólu pleców i wyczuwalnym skrępowaniu między nim a moją najlepszą przyjaciółką. – Co ty tu robisz? – Przyciskam go do siebie ze śmiechem. – Robię, co mi każą. – Uwalnia się z mojego uścisku i odsuwa mnie na długość ramienia. – Świetnie wyglądasz – mówi z promiennym uśmiechem. – Gdzie ten nowy koleś, któremu muszę palnąć gadkę pod tytułem „jeśli ją skrzywdzisz”? Na myśl o reakcji Jessego oblatuje mnie strach. – Jest w kuchni, ale nie musisz tego robić. Dan mierzy mnie wzrokiem.

– To mój braterski obowiązek – oświadcza stanowczo, a potem zagląda mi nad ramieniem do penthous’u. – Jasny gwint! – szepcze, omiatając apartament wzrokiem. Puszcza mnie i wchodzi do środka. Kate podchodzi i obejmuje mnie. Jej blada twarzyczka jest pełna niepokoju. – To musi być najbardziej niezręczna sytuacja, w jaką się kiedykolwiek wpakowałam – szepcze mi do ucha, – Masakra. Wybucham śmiechem. – Nie ściskaj mnie tak mocno. – Potrząsam nią lekko. – Sam wie? – pytam szeptem. – Przepraszam. Nie. Nie ma zielonego pojęcia. – Hej! Nie przywitasz się ze mną? – Sam odsuwa Kate i obejmuje mnie delikatnie. – Jesteś szalona – mówi cicho. – Wiem. – Nie rób tego więcej. A gdzie mój kumpel? – W kuchni. Wypuszcza mnie z objęć i rusza do kuchni. Spoglądam na Kate, która kręci głową. – Gdybym mogła się z tego wy miksować, zrobiłabym to. – Wzdycha nerwowo. – Chodź. – Łapie mnie za rękę i wracamy do kuchni, gdzie Jesse wszystkich sobie przedstawia. Dan zerka to na Jessego, to na Sama, pewnie ma ku temu swoje powody. Nagle jak spod ziemi wyrasta Cathy, a wraz z nią Luigi i trzech kelnerów. Jesse wstaje, żeby z nimi porozmawiać. Patrzę, jak się pochyla, żeby Cathy mogła go pocałować w policzek, ściska dłoń Luigiego, a potem wskazuje kuchnię i taras. Cathy przegania go i macha do mnie radośnie. – Co się dzieje? – pytam, gdy siada obok mnie przy wyspie. – Zaraz zjemy kolację. – Tutaj? – Tak. Poprosiłem Luigiego, żeby czynił honory. Zjemy na tarasie. Wieczór taki przyjemny. – Sadza mnie przed sobą i odgarnia mi włosy z twarzy. – Nie wierzę, że to zrobiłeś. Przekrzywia głowę w bok. – Zrobię dla ciebie wszystko, wiesz o tym. Wsuwam dłoń w rękaw jego marynarki i dotykam bicepsu. – Niewykluczone, że będziesz musiał wysłuchać przemowy kochającego brata. – Uśmiecham się przepraszająco. – Zniesiesz to jakoś? Jesse zaciska wargi w wąską kreskę. – Inny facet ma mi mówić, jak się tobą opiekować? Mowy nie ma. Zwieszam ramiona. – „Zrobię dla ciebie wszystko”? – przypominam mu szeptem. Nawet nie jestem sobie w stanie wyobrazić, ile kosztowała go rozmowa z moimi

rodzicami. To wbrew jego wszystkim naturalnym odruchom. Unosi mi brodę palcem i całuje leciutko w kącik ust. – Dla ciebie wszystko – potwierdza. – Chodź. Wyprowadza gości z kuchni na taras, gdzie wszystko zostało już przygotowane do posiłku. Stół na tarasie został wykwintnie nakryty, grzejniki ogrodowe zapewniają ciepło mimo chłodnego wieczornego powietrza, a butelki wina i piwa chłodzą się w lodówce obok ogromnego grilla. Rzucam Jessemu pytające spojrzenie. Jak udało mu się to wszystko zorganizować? Jesse uśmiecha się i składa dłonie jak do snu. Kiedy ja smacznie spałam, on spotkał się z moimi rodzicami i przygotował to wszystko? Wciąż jestem w szoku. Jak w transie obserwuję, jak ludzie, których kocham najbardziej na świecie, gawędzą, śmieją się i piją przy stole, podczas gdy Luigi i jego zespół przygotowują i serwują smakowitą włoską ucztę. Jesse je tylko jedną ręką, drugą trzyma na moim kolanie i ściska je od czasu do czasu, mocniej, gdy Dan rozpoczyna swoją braterską przemowę. Patrzę, jak próbuje być uprzejmy, a gdy mama włącza się do rozmowy, jestem jej niewymownie wdzięczna. Mama beszta Dana, uśmiecha się słodko do Jessego, po czym podejmuje przerwaną rozmowę z Kate, która trochę się rozluźniła, choć trudno nie zauważyć napięcia między nią a Danem. Za to Sam nie zdaje sobie z niczego sprawy i bawi mojego ojca do łez Bóg raczy wiedzieć jakimi anegdotami. – Kate jest dzisiaj jakaś nieswoja – zauważa Jesse cicho, dolewając mi wody. – Ona i Dan byli kiedyś parą – odpowiadam. – To skomplikowane. Jesse unosi brwi z zaskoczeniem. – Rozumiem. Smakował ci makaron? – Był pyszny. – Nakrywam ręką dłoń, którą trzyma na moim kolanie. – Dziękuję. – Nie ma za co. – Puszcza do mnie oko. – Teraz nic już nie stoi na przeszkodzie, prawda? – Droga wolna. – Uśmiecham się, a potem topnieję, gdy obdarza mnie uśmiechem zarezerwowanym wyłącznie dla mnie. – Cieszę się, że to powiedziałaś – mówi z błyskiem w oku. Gdy wstaje, wszystkie rozmowy przy stole cichną, cała uwaga skupia się na nim. Odsuwa moje krzesło. – Wstań. Podnoszę się, marszcząc brwi. – Proszę nam na chwilę wybaczyć – mówi do naszych milczących gości, po czym bierze mnie za rękę i odprowadza kilka kroków dalej. – Dokąd idziemy? – pytam. Jesse staje, odwraca się i przyklęka na jedno kolano, zaledwie kilka metrów od stołu. Słyszę, jak mama wciąga gwałtownie powietrze, sama też wzdycham.

Rozdziawiam buzię i robię wielkie oczy, gdy ujmuje moją doń i wbija we mnie zielone spojrzenie. – Spróbujemy zrobić to w tradycyjny sposób? – pyta cicho. Zaczynam się trząść. – O Boże – szepczę. W gardle mam gulę wielkości melona. Odwracam się powoli i omiatam wzrokiem stół oraz przyglądających się nam uważnie biesiadników. Mama zakrywa usta dłonią, a mój tato uśmiecha się blado. Dan ma kamienny wyraz twarzy, a Kate i Sam siedzą wygodnie na swoich krzesłach, uśmiechając się od ucha do ucha. Serce wali mi w piersi, gdy znów spoglądam na Jessego zaszklonymi oczami. Dopiero co poznał moich rodziców. Nie może mi tego zrobić... nie na ich oczach. – Stłamsiłem ich wszystkich... – mówi, a oczy mu się świecą. – Nawet zapytałem o zgodę twojego ojca. – Uśmiecha się półgębkiem, z mojego gardła wyrywa się szloch. – Wiesz, jakie to musiało być dla mnie trudne. – Wypuszcza moją dłoń i otacza rękami moje nogi, żeby przyciągnąć mnie bliżej. Opieram mu ręce na ramionach. – Dla ciebie wszystko, Avo – szepcze. Moje dłonie wędrują na tył jego głowy, wplatam mu palce w jasne włosy. Podnosi na mnie wzrok. – Wyjdź za mnie, skarbie. – Jesteś szalony – łkam, pochylając się, żeby go pocałować, i ujmuję jego twarz w dłonie. – Jesteś kompletnie szalony. – Czy będę szalony i żonaty? – pyta, całując mnie. – Proszę, powiedz, że tak. – Ściąga mnie w dół, tak że klęczę naprzeciw niego, a on patrzy na mnie wilgotnymi oczyma. – Liczysz się tylko i wyłącznie ty, teraz i zawsze. Do końca życia tylko ty. Kocham cię do szaleństwa. Wyjdź za mnie, Avo. Łkając, padam mu w ramiona. Moja mama wybucha płaczem. – Czy to oznacza tak? – Tak. Gwałtownie wciąga powietrze. – Nie mogę złapać tchu – mamrocze i pada na plecy, pociągając mnie za sobą, tak że leżymy wyciągnięci na podłodze tarasu. Całuje mnie z uwielbieniem. Po raz kolejny mój zaborczy, neurotyczny eksplayboy bierze mnie, gdzie zechce i kiedy chce. I kompletnie się tego nie wstydzi. – Tak bardzo cię kocham. – Bierze moją dłoń i z powrotem wsuwa mi na palec pierścionek zaręczynowy. Całuje palce obok niego, a potem znów obejmuje mnie i mocno ściska. – Ja też cię kocham – szepczę mu do ucha. – Tak się cieszę. Jesteś najlepszym prezentem urodzinowym, jaki kiedykolwiek dostałem. Co takiego?

Siadam i spoglądam na niego przez łzy. Uśmiecha się, prawie zawstydzony. – Masz dziś urodziny? – Tak. – Zagryza wargę. – Dziś? – Tak. – Kiwa głową. Mrużę filuternie oczy. – Ile masz lat? – Trzydzieści osiem. Uśmiecham się promiennie od ucha do ucha. – Wszystkiego najlepszego. Obdarza mnie uśmiechem zarezerwowanym wyłącznie dla mnie, przyciąga z powrotem do piersi i zatapia nos w mojej szyi. Rozpływam się w jego objęciach. Kocham tego mężczyznę, w całej jego doskonałości, mimo wszystkich jego problemów i niedorzecznego zachowania. Wziął mnie mocno i szybko. Sprawił, że się w nim zakochałam. Sprawił, że zaczęłam go potrzebować. Był taki zaskakujący, taki namiętny, nie sposób było mu się oprzeć. A teraz jest wyłącznie mój, a ja jestem niezaprzeczalnie jego. Wreszcie go rozumiem. Wreszcie udało mi się rozgryźć tego mężczyznę. ciąg dalszy nastąpi... 24 lipca 2014 Ten Mężczyzna Tom 5 Jego Wyznania