Marton Sandra - Teraz i na zawsze

SANDRA MARTON

Teraz i na zawsze 1

ROZDZIAŁ PIERWSZY Miranda zawsze sadziła, że pierwszy raz pokaże się nago mężczyźnie tylko wówczas, kiedy będzie w nim zakochana. Na pewno nie zrobi tego dla pieniędzy. Jednak te kilka miesięcy w Amsterdamie zmusiły ją do ponownego przemyślenia tej sprawy. - Powiedz Herr Muellerowi, że przyjmuję jego propozycję powiedziała Minie. I tak się to zaczęło. A prawda była taka, że wyczerpała już wszystkie inne możliwości i tylko ośli upór nie pozwalał jej stanąć twarzą w twarz z rzeczywistością. W końcu nie było już innego wyjścia. Była sama w obcym kraju i wszystko, co posiadała, to tylko garść drobnych. Mina, z którą dzieliła pokój, opłacała swoją część utrzymania, ale była teraz bez pieniędzy i obie czekały na wypłatę następnej raty stypendium. I czym, w tej sytuacji, była godzina spędzona z Ernstem Muellerem? Zima już minęła. Miasto było zupełnie odmienione, rozkwitało w wiosennym słońcu. Wiatr wiejący od Morza Północnego niósł ze sobą zapach wiosny. W oknach coraz częściej pojawiały się tulipany i Amsterdam stawał się czarowną Wenecją Północy. - Piękne, prawda? - powiedziała Mina kilka dni wcześniej, gdy budząc się, ujrzała Mirandę klęczącą przy oknie z głową wspartą na rękach i w zachwycie spoglądającą na miasto. - Zejdź na ziemię. Zapomnisz o tym wszystkim, gdy wieczorem zacznie ci burczeć w brzuchu. Miranda westchnęła ciężko. - Może jeszcze raz zadzwonić do biura w Nowym Jorku... - Po co? Żeby usłyszeć to samo, co w zeszłym tygodniu? - „Już wysłaliśmy czek". Masz rację. - A może zadzwonić do ambasady amerykańskiej? Miranda przecząco pokręciła głową.

2

RS

- Tylko w ostateczności mogliby nam pomóc. Gdybyśmy były bez szans na jakiekolwiek pieniądze i bez możliwości powrotu do domu. - A z nami jeszcze nie jest tak źle. Przynajmniej na papierze. Mamy stypendium, zagwarantowany przelot do Stanów... - Z którego przed upływem roku nie możemy skorzystać dodała Miranda i roześmiała się. - Chyba umrzemy z głodu. Podeszła do staromodnej szafy, stojącej w rogu ich słonecznej sypialni i z jej przepastnych głębi wyciągnęła czarny, bawełniany golf i dżinsową spódnicę. - W każdym razie dieta głodujących studentów nie jest taka zła ciągnęła Mina. - Dostajemy ogromne holenderskie śniadanie, kanapkę z rostbefem na obiad i kubek gorącego kakao na kolację. - Jeżeli pieniądze na opłacenie czynszu nie dotrą na czas, nie będzie ani śniadania, ani wieczornego kakao - powiedziała Miranda, wkładając srebrne kolczyki w kształcie dużych kółek. - Ty może sobie poradzisz. Jesteś jedyną malarką, jaką znam, która pozuje niemal tak często, jak maluje. - Tak, myślę, że mam szczęście - Mina uśmiechnęła się. - Ale jest wielu malarzy, którzy wolą szczupłe modelki, takie jak ty. - Niezbyt wielu - odpowiedziała Miranda, uzupełniając swój strój ciężkim, srebrnym łańcuchem. Omotała go wokół szyi, a następnie nachyliła się, aby wyciągnąć spod łóżka parę czarnych, skórzanych kozaków na wysokich obcasach. - W ubiegłym miesiącu tylko dwa razy zaproponowano mi pozowanie. Mina przyjrzała się jej badawczo. - Czy nie kupowałyśmy tego razem? - Czego? - Tej biżuterii. I ubrań. Czy nie kupiłaś ich na bazarze Waterlooplein? Miranda skrzywiła się. - A gdzie indziej robimy zakupy? Jej współtowarzyszka westchnęła żałośnie.

3

RS

- Jak to się dzieje, że na mnie wszystkie te rzeczy wyglądają jak śmiecie, a na tobie tak atrakcyjnie? - Nie ma nic atrakcyjnego w noszeniu tego, co ktoś inny wyrzucił - odpowiedziała Miranda. - Tak jak iw tym, że wkrótce możemy być zmuszone spać na ulicy. Przez chwilę panowało milczenie. - A czy jest coś atrakcyjnego w pozowaniu do aktów? - zapytała Mina. Miranda spojrzała na nią uważnie. - Co? Znów Mueller? - Aha, wczoraj, jeśli idzie o ścisłość. - Ten typ jest konsekwentny - powiedziała Miranda ścieląc łóżko. - I równie konsekwentnie zamieszany w jakieś podejrzane interesy. - Nie przesadzaj, Mirando. To nic pewnego. Jest dobrym malarzem i nieźle płaci modelkom. - Nie pozuję do aktów, Mino. Powiedziałam mu o tym pierwszego dnia, gdy mi to zaproponował. I prosiłam cię, żebyś mu to powtórzyła. - No, nie złość się. Naprawdę mu to mówiłam. Ja robię tu tylko za posłańca. Miranda uniosła ręce w geście poddania. - Przepraszam, przepraszam. Nie chciałam na ciebie napadać. Ale zrób coś dla mnie. Po prostu powiedz Muellerowi... - Mówiłam mu to setki razy, ale on się tym nie zraża. Ciągle mnie pyta, czy nie zmieniłaś zdania. Mówi, że twoja twarz ma ten szczególny wyraz, jakiego poszukuje. - Moją twarz może mieć zawsze - powiedziała Miranda rozczesując ciemne, błyszczące włosy, spadające jej na plecy. Natomiast reszta mojego ciała nie jest do sprzedania. - Kazał ci powtórzyć, że gotów jest zapłacić podwójną stawkę. Ręka Mirandy zawisła w powietrzu. - Żartujesz! Podwójną? - Mhm. Muszę się przyznać, że ogarnęła mnie zazdrość, ale

4

RS

rzeczywiście tak powiedział. - Podwójna stawka - Miranda szepnęła w rozmarzeniu. - Ale ja tego nie potrafię. Czułabym się... nie wiem, chyba jak sparaliżowana. Może jestem zbyt nieśmiała? A poza tym, ten typ jest jakiś taki... - Mueller? Przyznaję, że wygląda obleśnie, ale jest w porządku. Nigdy nie tknął mnie nawet palcem, w dosłownym znaczeniu. Ciągle tylko mnie ustawia, mówiąc: odwróć się w prawo, broda do góry, tak, dobrze. Ale nigdy nie dotyka ciała. - Prawdopodobnie to tylko takie wrażenie, ale jest coś w sposobie, w jaki na mnie patrzy... - Miranda zawiesiła głos. - Ot, co pusty żołądek robi z człowieka. Powoduje całkowity zanik zdrowego rozsądku. Miranda uśmiechnęła się. - Znów mówisz o jedzeniu. Dobrze, że Mevrouw De Vries czeka już ze śniadaniem. Czy myślisz, że ktoś zauważy, jeżeli zjem cztery jajka zamiast dwóch? Wydawało się, że sprawa pozowania została zamknięta. Aż do wczoraj, gdy wszystko zaczęło się walić. Miranda zapłaciła za swój mizerny obiad i z przerażeniem stwierdziła, że pieniędzy wystarczy jej już tylko na jeden posiłek. A wieczorem, gdy dziewczęta zeszły do kuchni na codzienny kubek kakao, Mevrouw De Vries przypomniała im, że nie zapłaciły czynszu. I nagle wszystkie skrupuły okazały się nieważne. Mogła Mina pozować Muellerowi, to i ona też może. Był to całkowicie legalny sposób zarobienia dodatkowych pieniędzy i byłaby idiotką, gdyby nie skorzystała z okazji. - Jaki jest numer Muellera? - zapytała Minę i zanim zdążyła zmienić zdanie, podeszła do telefonu, wrzuciła monetę i odbyła rozmowę, w wyniku której szła teraz ulicą z bijącym sercem. Z oczyma utkwionymi przed siebie, zdecydowanym krokiem zmierzała na umówione miejsce. Dlaczego Mueller mieszka w takiej podłej dzielnicy? Od wielu lat uliczki tej części miasta były miejscem, gdzie mężczyźni szukali uciech cielesnych. Rozejrzała się po wąskich budynkach, stojących wzdłuż ulicy.

5

RS

Choć było dopiero wczesne popołudnie, widziała wiele kobiet, które zajęły już miejsca w oknach wystawowych. Niektóre czytały, inne po prostu patrzyły na ulicę znudzonym, bezmyślnym wzrokiem. Jedna, jak symbol dobrej gospodyni, z zapałem robiła na drutach. Ale Miranda wiedziała, że wszystkie przyszły tu do pracy, że są zatrudnione w najstarszym zawodzie świata. I choć spędziła już w Amsterdamie kilka miesięcy, ciągle ją to zdumiewało. - One po prostu zarabiają na życie - powiedziała Mina, gdy obie przyszły tu po raz pierwszy, aby wraz z innymi turystami obejrzeć tę sławną dzielnicę. I nagle, zupełnie niespodziewanie, pozowanie Ernstowi Muellerowi do aktu stało się przyzwoitym zajęciem, a jej dotychczasowe podejście do tej sprawy wydało się bardzo naiwne. Przecież to nic złego, do licha. A może nawet okazać się bardzo kształcące. Szła dalej. Numer piętnasty. To już sąsiedni dom. Głęboko nabrała powietrza w płuca. Wewnątrz było ciemno i ponuro. Dom przesiąknięty był zapachem pleśni i Miranda skrzywiła się z niesmakiem, czekając, by wzrok jej przyzwyczaił się do ciemności. Zobaczyła wąskie, strome schody, takie, jakie często można spotkać w starych domach nad kanałem. Na nogach miała kozaki na wysokich obcasach, więc pokonanie tych schodów stanowiło pewien problem. - Po prostu szukasz wykrętów - szepnęła sama do siebie i trzymając się mocno poręczy, rozpoczęła żmudną wspinaczkę. Pracownia Muellera była na najwyższym piętrze i gdy tam dotarła, nogi jej drżały z wysiłku. Nerwy, pomyślała. To nie ma sensu. Mina kilkakrotnie pozowała temu człowiekowi i nigdy nie miała z nim kłopotów. Czy to nie przemawia na jego korzyść? Lekko zapukała do drzwi. - Herr Mueller? Nikt nie odpowiedział. Zapukała znowu i powoli uchyliła drzwi. - Hallo? Czy jest tu kto? Herr Mueller. To ja, Miranda Stuart. Głos jej zawisł w powietrzu. W pokoju nie było nikogo. Czuła, że

6

RS

wraca jej humor. Mogła teraz stąd wyjść w przekonaniu, że ze swej strony dotrzymała warunków umowy... Lecz, jak na zawołanie, zaburczało jej w brzuchu. To sprowadziło ją na ziemię. - W porządku, wiem, co mam robić. Drzwi zatrzasnęły się za nią. Poczuła słodki zapach marihuany, unoszący się w powietrzu i z obrzydzeniem pokręciła nosem. Światło w pracowni było doskonałe, wystarczająco dobre, by mogła zobaczyć każdy śmieć i każdy pyłek kurzu, ale nie przyszła tu, by oceniać, jak Mueller prowadzi swoje gospodarstwo. Pracownia była ogromna, w większości zastawiona płótnami, z wyjątkiem jednej ściany, pod którą stało duże, nie posłane łóżko. Poczuła, że serce jej wali. Gdzie są sztalugi? Musi spojrzeć na sztalugi. Przyszła tu, by pozować. I tylko tego Mueller od niej oczekuje. Powoli szła w kierunku sztalug, koncentrując całą uwagę na obrazach porozrzucanych po pokoju. W większości były to oryginalne prace olejne, ale stało też kilka kopii znanych mistrzów. Mina miała rację - Mueller był dobrym malarzem. Gdyby tylko mogła przestać myśleć o tym, w jaki sposób na nią patrzył, gdy po raz pierwszy zaproponował jej pozowanie, jak jego małe, paciorkowate oczka przesuwały się po jej ciele, jak zatrzymał spojrzenie na jej piersiach... - Przestań o tym myśleć! Słowa Mirandy rozpłynęły się w otaczającej ciszy. Głęboko wciągnęła powietrze i podeszła wprost do sztalug. Zobaczyła przypiętą kartkę i brwi jej uniosły się ze zdziwienia, gdy odczytała na niej wypisane węglem swoje imię. - „Mirando, daruj mi, ale musiałem wyjść. Wrócę najszybciej, jak będę mógł. Czuj się jak u siebie w domu. Ernst". Miranda i Ernst. Brzmiało to niemal intymnie. Jeszcze mogła stąd wyjść, jeszcze miała dość czasu... Głupia. Głupotą było łudzić się, że ma jakiś wybór. Szybko pomaszerowała w stronę parawanu, który dla wygody modelek był ustawiony w kącie. Sądziła, że będzie jej łatwiej rozebrać się i przygotować do pozowania, gdy będzie sama w pracowni. Myśl o

7

RS

zdejmowaniu ubrania w obecności Muellera, obserwującego parawan, napawała ją zgrozą. Rozpięła płaszcz i starała się skoncentrować całą uwagę na wykonywanych czynnościach, nie zostawiając sobie czasu na myślenie. Rzuciła płaszcz na stołek, na którym leżał kitel artysty. Za płaszczem pofrunął czarny golf. Ręce jej drżały, gdy zaczęła rozpinać spódnicę. - Jesteś idiotką - mruczała pod nosem, zsuwając z bioder figi. Nie miała na sobie już nic, oprócz srebrnej biżuterii i kozaków. Biżuteria mogła poczekać, ale buty... Podłoga była brudna. Bardzo brudna. Wyglądała, jak gdyby nikt tu nie sprzątał od lat. Usłyszała walenie do drzwi. - Mueller! - Głos był męski, donośny i bardzo zdenerwowany. Znów dało się słyszeć walenie do drzwi, a uderzenia ciężkiej pięści pasowały do wściekłości, jaką słychać było w głosie. Serce zaczęło jej łomotać ze strachu. Musi się stąd wydostać. Musi... - Mueller! Drzwi, mocno pchnięte, rozwarły się z łoskotem. Z przerażenia wtuliła się w kąt. Boże, myślała, w co się wpakowałam? - Gdzie jesteś, draniu? Czy myślisz, że uda ci się ukrywać do końca świata? Słychać było ciężkie kroki przemierzające pracownię. Co robić? Co robić? - Miranda nachyliła się do torby, aby wydobyć szlafrok. - Gdzie go wsadziłam? Gdzie jest ten przeklęty szlafrok? - Mueller? - Głos był tym razem cichszy, ale słychać w nim było groźbę. - Wyjdź zza tego parawanu. Jeśli nie chcesz, żebym cię stamtąd wyciągnął... Miranda rozejrzała się wokoło. Musi szybko coś zrobić! Serce jej waliło, jakby chciało wyrwać się z piersi. - W porządku - głos był pełen ponurej determinacji. - Jeżeli tego chcesz,.. Wzrok jej padł na ubranie leżące na stołku. Może zdąży coś na siebie włożyć. - Mueller!

8

RS

W popłochu chwyciła kitel malarski i wciągnęła najpierw jeden rękaw, później drugi. Drżącymi palcami zaczęła zapinać guziki, ale było już za późno. Krzyknęła, gdy usłyszała chrobot odsuwanego parawanu. Zobaczyła wysokiego, dobrze zbudowanego mężczyznę, który schwycił ją za ramiona i wyciągnął z kąta. - Tu jesteś - wysyczał przez zaciśnięte zęby - ty, ty... - Zamilkł raptownie. Oczy jego rozszerzyły się, a następnie zwęziły, skupiając wzrok na Mirandzie. - Co, do diabła...? Poczuła, że się czerwieni. Oburącz chwyciła poły kitla, usiłując się nim owinąć. - Będę krzyczeć - syknęła. Głos jej z trudem wydobywał się z gardła, ciężko oddychała, jakby przed chwilą wbiegła właśnie po stromych schodach do pracowni Muellera. Twarz mężczyzny wykrzywił nieprzyjemny uśmiech. - Nie jestem... - poczuła skurcz gardła. - Nie jestem Ernstem Muellerem. Mężczyzna wpatrywał się w nią przez moment, po czym wybuchnął śmiechem. Był to niski, zmysłowy śmiech i Miranda poczuła, że znów się czerwieni. - Rzeczywiście, nie jesteś. Cofnął się pół kroku do tyłu, ciągle trzymając jej ramiona w żelaznym ucisku i przyjrzał się jej dokładnie, wolno przesuwając wzrok po całym ciele, od czubków czarnych, skórzanych butów, wzdłuż gołych nóg i kitla, który sięgał jej zaledwie do pół uda, aż do piersi poruszanych szybkim oddechem. Gdy jego wzrok spoczął na jej twarzy, była purpurowa ze wstydu. - Nie - powtórzył. - Na pewno nie jesteś Muellerem. Serce waliło jej młotem. Wpadłam z deszczu pod rynnę, pomyślała w popłochu. Pozowanie do aktu Muellerowi wydało się jej dziecinnie łatwe. Jedyne, czego teraz musiała się obawiać, to tego szaleńca, który wpadł do pracowni i odkrył ją na wpół rozebraną, kulącą się w kącie... - Gdzie on jest? - zasyczał nieznajomy. Zmrużyła oczy. -

9

RS

Słucham? - Pytałem, gdzie jest Mueller? - Nie wiem. Byliśmy umówieni, ale musiał wyjść przed moim przyjściem. - Czy chcesz mi wmówić, że wiedział o twojej wizycie i mimo to wyszedł? Zawsze podejrzewałem, że coś z nim nie jest w porządku. Teraz jestem już pewien. - Chciałabym się ubrać, jeśli nie ma pan nic przeciwko temu. - Byłoby szkoda. Może ja też mógłbym obejrzeć ten towar... - Towar? Jaki towar? - twarz jej oblał gorący rumieniec. - Zwłaszcza, że tak atrakcyjnie go prezentujesz. - Co pan ma na myśli? Roześmiał się. - Te buty, to wspaniały pomysł. Dodają pikanterii. Trzymał ją ciągle na odległość wyprostowanego ramienia i wolno przesuwał spojrzenie po całym ciele. - Wysokie obcasy, czarna skóra do kolan, błysk srebra na szyi... Zawsze lubiłem kobiety z fantazją. - Dlatego prawdopodobnie ucieszy pana wiadomość, że jestem artystką. Miranda modliła się w duchu, aby drżeniem głosu nie zdradzić, jak bardzo jest przerażona. - Artystka... -pokiwał głową, choć oczy mu się śmiały. - To mi się podoba. Nowe określenie starego zawodu. - Pan nie zrozumiał. Jestem malarką. - Malarka. Powinienem był się domyślić. Wstrzymała oddech, gdy jego lewa ręka puściła jej ramię i przeniosła się na połę kitla. Poczuła, że palce jego delikatnie przesuwają się po jej piersi. - Oczywiście, jesteś malarką. Desperacko podjęła jeszcze jedną próbę. - Niech pan posłucha. Nie wiem nic o Muellerze. Przestał się uśmiechać. - I czekasz na niego kompletnie rozebrana? - Przyszłam tu, by mu pozować. - Przed chwilą mówiłaś, że sama malujesz.

10

RS

- Tak. Nie. Ja... - w gardle jej zaschło. Patrzała w jego zimne, szare oczy i fala gniewu pozwoliła jej zapomnieć na chwilę o strachu. Do licha z tym typem. Nie miał prawa się z niej naigrawać. - Kiedy wraca Mueller? - Skąd mogę wiedzieć? Prawie go nie znam. - Prawie go nie znasz? A jednak jesteś tu i to całkiem goła. - To moja sprawa. Krzyknęła z bólu, gdy znowu ścisnął jej ramiona. - A na co chcesz wydać zarobione tu pieniądze? Przyciągnął ją do siebie, prawie unosząc do góry i wpatrując się w jej pobladłą twarz. - No, na co!? - warknął. - Czekam na odpowiedź. Na co potrzebujesz pieniędzy? Narkotyki? Alkohol? W jakie bagno wdepnęłaś? Potrząsał nią, jakby była szmacianą lalką i tego było już za wiele. Strach, złość, a przede wszystkim głód, który skręcał jej kiszki, dały znać o sobie. Pokój zakołysał się, twarz mężczyzny pociemniała. Na co potrzebuje pieniędzy? Miranda uśmiechnęła się marzycielsko. Na jajka z szynką, pomyślała, ale nie powiedziała tego na głos. Już nie mogła. Jedyne co mogła, to osunąć mu się w ramiona i pogrążyć w ogarniającą ją ciemność.

11

ROZDZIAŁ DRUGI

RS

Z oddali usłyszała męski, głęboki głos. - Otwórz oczy, otwórz oczy - powtarzał uparcie. Miranda ze wszystkich sił starała się spełnić to polecenie. Powieki ciążyły jej, jakby były z ołowiu. - Co się stało? - zapytała szeptem. - Zemdlałaś. Nieprzyjemny uśmiech pojawił się na ustach mężczyzny. - Gratulacje, kochanie. Było to przedstawienie całkiem wiktoriańskie. Miranda zesztywniała. - Co takiego? - Jedyne, co uczyniłoby tę scenę bardziej stylową, to długa suknia i parasolka. Uśmiechnął się znowu, ale tym razem w uśmiechu tym pojawiło się coś nowego, co zwiastowało niebezpieczeństwo. - Ale z drugiej strony, byłoby szkoda... - Przesunął wzrokiem po jej skąpo odzianej sylwetce. - Jakich widoków byłbym pozbawiony... - Nie muszę siedzieć tutaj i słuchać, jak pan mnie obraża. - Przecież nie siedzisz - zauważył. Dopiero teraz Miranda ze zgrozą spostrzegła, że na wpół maga leży na łóżku Muellera. Ten obcy człowiek musiał ją przenieść i położyć tu, gdy zemdlała. Zamknęła oczy, ale szybko uniosła powieki czując, że nachyla się nad nią. Oparł na materacu dłonie po jej obu stronach. Przyjrzała mu się z bliska. Miał regularne rysy, bliskie klasycznej doskonałości, gdyby nie mała blizna na skroni. Zastanawiała się przez moment, jak można by go namalować, żeby uchwycić tę mieszankę pewności siebie i siły, jakie z niego emanowały. Poruszył się i kolanem dotknął jej uda. - I jak wypadła ocena? - zapytał, z trudem tając rozbawienie. Pomimo żartobliwego tonu, głos jego miał twarde brzmienie.

12

RS

Miranda poczuła lekki niepokój. Nie wpadaj w panikę, mówiła sobie w duchu, starając się głęboko oddychać. - Niech pan pozwoli mi wstać - powiedziała cicho. Dobrze to wyszło. Brzmiało tak, jakby była spokojna i kontrolowała sytuację. Dziękuję za pomoc, ale teraz... Wyciągnął rękę, dotykając dłonią jej policzka. - Nie - rzuciła ostro, odwracając głowę. Uśmiechał się ciągle, a palce jego delikatnie głaskały jej rozpaloną twarz. - O co chodzi? - zapytał miękko. Dłoń jego zawędrowała na podbródek, ześlizgnęła się na szyję i pod rozpięty kołnierzyk kitla, zatrzymując na gołym ramieniu. - Dość tego - głos jej pełen był oburzenia. - Niech pan przestanie, bo będę krzyczeć. Zaśmiał się cicho. - No, no. Pewnie myślisz, że staromodne wołanie o pomoc zrobiłoby wielkie wrażenie na mieszkańcach tego domu, zapomnianego przez Boga i ludzi - z powrotem przesunął dłoń na jej szyję. - O co ci chodzi? Ja tylko zachwycam się towarem. Wydaje się, że stary Ernst ma więcej gustu, niż go o to podejrzewałem. Serce Mirandy waliło ze strachu jak oszalałe, gdy nachylił się nad nią. - Nie! - zawołała, ale było już za późno. Poczuła ucisk jego warg. Dysząc ciężko, starała się uwolnić, okładając go pięściami, ale próby te nie odnosiły żadnego skutku. - Nie wojuj ze mną, kochanie - powiedział. - Leż spokojnie i ciesz się chwilą. - Ty draniu! - wrzasnęła. - Nie masz prawa... Znów usta jego skutecznie pozbawiły ją głosu. Nie szarp się z nim, mówiła sobie w duchu, on cię tylko straszy. Nie szarp się... Zmusiła się do leżenia bez ruchu. Z całej siły starała się nie wyrywać, ale nie mogła opanować dreszczu przerażenia. - O co chodzi? - zapytał. Łzy napłynęły jej do oczu. Mężczyzna ciągle na nią patrzył, ale wyraz rozbawienia zniknął z jego wzroku.

13

RS

- Nie płacz - wyszeptał, lecz to tylko sprawiło, że łzy popłynęły szybciej. Nachylił się nad nią i delikatnie ucałował obie wilgotne powieki. Spojrzenia ich spotkały się. Wydawało się, jakby czas stanął w miejscu i wówczas zdecydowanym, choć łagodnym ruchem, znów wziął ją w ramiona i pocałował. Takiego pocałunku Miranda jeszcze nie zaznała. Świat przestał istnieć. Liczył się tylko ten mężczyzna i ten niezwykły pocałunek. Poczuła, że jej zaciśnięte w pięści dłonie prostują się i wędrują po jego piersi, pod marynarką. - Dobrze, dobrze - wyszeptał zduszonym głosem. - Dotykaj mnie, jeśli masz ochotę. Palce jego przesunęły się z jej talii w górę, zaciskając się na piersiach osłoniętych jedynie cienkim materiałem kitla. Czuła ogarniającą ją falę gorąca i wiedziała, że nigdy jeszcze żaden mężczyzna nie rozpalił jej do tego stopnia. Dobry Boże! Jak do tego doszło? Zdrowy rozsądek nagle powrócił. Zaczęła gwałtownie wyrywać się z jego uścisku. Mężczyzna spojrzał na nią ze zdziwieniem. W jego twarzy ujrzała namiętność, w oczach pełne zaskoczenie jej zachowaniem. Przez moment obawiała się, że otrzeźwienie przyszło zbyt późno. W otaczającej ich ciszy usłyszała jego szybki oddech i zobaczyła, że z trudem usiłuje się opanować. Uwolnił ją z uścisku i odsunął się. Z powrotem opadła na poduszki, patrząc, jak wstaje z łóżka i poprawia sobie włosy. - No, no. Niezła jesteś w tym, co robisz, kochanie. Trzeba ci to przyznać. Wargi Mirandy zadrżały. - Ty łajdaku! Musiała natychmiast wydostać się z tego ohydnego pomieszczenia. Podniosła się z łóżka. Ale zrobiła to zbyt szybko i zawroty głowy znów wróciły. Wyciągniętą ręką usiłowała się czegoś chwycić, aby odzyskać równowagę. Myślała tylko o tym, że od ubrania dzieli ją cała długość pracowni. A później trzeba jeszcze

14

RS

dojść do drzwi. Głęboko nabrała powietrza. Nie miała innego wyjścia. Jeden krok. Drugi... Krzyknęła głośno, gdy podłoga zakołysała się pod stopami. Czarne plamy zawirowały jej przed oczami, łącząc się w długie, wirujące spirale. Schwycił ją, zanim upadła. Trzymał w ramionach, jakby była nie chcianym pakunkiem, którym los go obdarzył. - O co, do diabła, chodzi? - zapytał, uważnie przypatrując się jej twarzy. - Czy to jakaś nowa sztuczka? Miranda w rozpaczy zacisnęła powieki. Nigdy nie uda się jej wyjść z tej pracowni o własnych siłach. Może Mina wróciła już do domu. Poprosi go, by do niej zadzwonił i ... - Odpowiedz mi. Co tu jest grane? - Nic nie jest grane. Po prostu nie czuję się najlepiej. Głos jej przypominał głos skrzywdzonego dziecka. Przez moment się jej przyglądał, następnie przeniósł ją przez całą pracownię. Stanął obok stołka, na którym złożyła ubranie. - Gdyby mógł pan zadzwonić... - Czy Mueller wie, że jesteś chora? - Mueller nie ma z tym nic wspólnego, panie, panie... - Thorpe. Daniel Thorpe. - Czy byłaś u lekarza? - Nie. Nie jestem chora, panie Thorpe. Gdyby mógł pan tylko... - Potrzebny ci lekarz. Czy mam wezwać pogotowie? - Pogotowie? - Miranda wpatrywała się w niego zdziwiona. - Nie potrzebuję pogotowia. - W takim razie lekarza. - Do licha, czy nie zdaje pan sobie sprawy ile by to kosztowało? Uśmiechnął się drwiąco. - Tak, masz rację. Zawód, jaki uprawiasz nie jest zbyt dobrze płatny. Policzki jej pokryły się rumieńcem oburzenia. - Proszę mnie postawić na ziemi. - Żebyś mi znów upadła? Nie, kochanie, to nie najlepszy pomysł. - Nazywam się Miranda. Miranda Stuart. I jeżeli rzeczywiście

15

RS

chce mi pan pomóc, proszę zadzwonić do mojej przyjaciółki. Na imię ma Mina - chłodno mówiła Miranda. - Proszę podać jej adres Muellera, to przyjedzie i mnie zabierze. - Dobrze. Czy możesz się utrzymać na nogach? - Chyba tak. - I nie potrzebujesz pomocy przy ubieraniu? - Nie. Pokiwał głową, po czym ostrożnie postawił ją na ziemi. - W takim razie, ubieraj się. Spojrzała na niego zaskoczona. - Nie w pana obecności - powiedziała sztywno. - Nie, oczywiście nie. - Podniósł z ziemi przewrócony parawan. Nie wolno urazić uczuć panienki, co? Ustawił parawan na miejscu. Bezpiecznie odgrodzona parawanem, Miranda na moment oparła się o ścianę. Następnie szybko zrzuciła z siebie kitel i zaczęła się ubierać. Gdy wyszła zza parawanu, była całkowicie opanowana. Daniel Thorpe stał oparty o ścianę, z rękami złożonymi na piersi, i przypatrywał się jej uważnie. Wydawało się jej, że widzi niechęć w jego wzroku, ogarniającym jej wypłowiałą, dżinsową spódnicę, czarny sweter, srebrny naszyjnik i kolczyki. - Cygańska elegancja - powiedział, krzywiąc się z niesmakiem. - Mnie się podoba - odparła. - Jestem pewien, że to szczyt mody w barze Fancy Free. Poczuła, że ogarnia ją wściekłość. Fancy Free to jeden z tych barów, w których spotykali się narkomani i gdzie kupno marihuany nie stanowiło problemu. - Muszę pana rozczarować - powiedziała wyniośle. - Nigdy nie byłam w tym barze. - Proszę o wybaczenie, panno Stuart - w jego głosie słychać było sarkazm. - Pewnie inne bary bardziej pani odpowiadają. Miranda otworzyła torebkę i przez chwilę czegoś szukała, po czym wyciągnęła do niego zaciśniętą dłoń. - Co to jest? - zapytał zaciekawiony, przyglądając się leżącym na

16

RS

dłoni monetom. - Pieniądze na telefon. Zgodził się pan zadzwonić do mojej przyjaciółki... - Tobie potrzebny jest lekarz, nie przyjaciółka - zdecydowanym ruchem ujął ją pod rękę. - Idziemy. - Niech pan nie będzie śmieszny. Powiedziałam już, że nic mi nie jest. - Pozwólmy się wypowiedzieć komuś, kto się na tym zna. Czy to twoja kurtka? - Tak, ale... - Żadnych dyskusji - powiedział, kierując ją w stronę drzwi. Wzrok jej zatrzymał się na stromych schodach, oświetlonych popołudniowym słońcem. Sama myśl o ich pokonaniu powodowała zawrót głowy. Ale odważnie zrobiła krok w ich stronę. Poczuła, że Thorpe mocniej schwycił ją pod ramię. - Sprowadzę cię na dół. Z całego serca pragnęła odrzucić jego pomoc, lecz wiedziała, że nie może tego zrobić. Nogi miała jak z waty. Ale przecież nie musiał trzymać jej aż tak mocno. Gdy tylko znaleźli się na zalanej słońcem ulicy, Miranda odsunęła się od niego i z wymuszonym uśmiechem podziękowała za pomoc. Chciała odwrócić się napięcie, by pójść w swoją stronę, ale położył jej rękę na ramieniu. - Mój samochód stoi za rogiem. Odwiozę cię do lekarza.. - Bardzo dziękuję, ale to niepotrzebne. Poczuła ucisk jego ręki. Kierował jej krokami bez żadnego wysiłku, nie zwracając uwagi na protesty. - Chwileczkę! - wykrzyknęła desperacko, gdy otwierał drzwiczki czarnego mercedesa. - Czy nie słyszy pan, co do pana mówię? - Wsiadaj i podaj mi adres swego lekarza. - Nie ma pan prawa... Spojrzał na nią z ukosa. - Nie masz pieniędzy na lekarza, prawda?. - Mam, czy nie mam, to nie pański interes.

17

RS

- Odpowiedz na pytanie. Masz pieniądze, czy nie? Miranda spojrzała na niego niepewnie. - Tak myślałem. W porządku. Ja zapłacę. - Nie potrzebuję pana dobroczynności - powiedziała wyniośle. - Jestem pewien, że czyjaś jest ci jednak potrzebna. Daniel Thorpe nigdy się nie dowie, jak wielką ma rację, pomyślała i wybuchnęła śmiechem. - Tak. Potrzebuję. Ale nie pańskiej. Do widzenia, panie Thorpe. Błyskawicznie wyciągnął rękę i znów złapał ją za ramię. - Posłuchaj, młoda kobieto... - Na litość boską! - Miranda poczuła, że cierpliwość jej jest na wyczerpaniu. - Zemdlałam, bo byłam głodna! Przykro mi, że sprawiam panu zawód, ale naprawdę nie cierpię na chorobę beri-beri, ani na malarię, ani na żadną inną chorobę społeczną. Czy to do pana dotarło? Jego milczenie uświadomiło jej, że dała się ponieść nerwom i powiedziała za dużo. - Dotarło to - powiedział po chwili - że nie zaprzątasz sobie głowy jutrem. Myślisz tylko o dniu dzisiejszym. Miranda przypomniała sobie, ile wysiłku kosztowało ją skompletowanie rysunków dla komisji stypendialnej, ile godzin poświęciła, przygotowując obrazy olejne i akwarele, ile czasu straciła, wypełniając formularze, ile miesięcy czekała na odpowiedź komisji i jak oszczędnie starała się gospodarować stypendium, gdy je w końcu dostała. - Bardzo szybko udało się panu mnie rozszyfrować powiedziała zjadliwie. - Myli się pan tylko co do jednej rzeczy, panie Thorpe! Nie żyję z dnia na dzień. Żyję z minuty na minutę. Ale po co się martwić. Zawsze przecież znajdzie się jakiś Mueller, który pomoże mi w trudnej sytuacji. Twarz Thorpe'a pociemniała, a dłoń zacisnęła się na jej ramieniu. Nagle zapragnęła cofnąć te złośliwe uwagi. - Wystarczy - powiedział. Zmusił ją do zajęcia miejsca w mercedesie, pomógł zapiąć pasy i

18

RS

zajął miejsce za kierownicą. Przekręcił kluczyk w stacyjce i uruchomił silnik. - To się panu nie uda - powiedziała zduszonym głosem. - Ludzie widzieli... Daniel Thorpe popatrzył na nią, jakby jej naiwność zaczynała go nudzić. - Stek z ziemniakami? - zapytał. - Czy też to dopiero pora śniadania w twoim środowisku? - Co takiego? Westchnął ciężko, zmieniając biegi i kierując samochód w stronę centrum. - Co pani woli, panno Stuart? Śniadanie czy obiad? Ja wybiorę restaurację, a pani wybierze jedzenie. Porwał ją, żeby ją nakarmić! Miranda przypatrywała mu się z niedowierzaniem. - No więc jak? Co ma być? Śniadanie czy obiad? Pomyślała, że niczego nie chce od takiego typa jak on. Nawet szklanki wody... Śniadanie czy obiad? Już sam dźwięk tych słów spowodował, że zaczęło jej burczeć w brzuchu. - Do licha, panno Stuart. Czekam na odpowiedź. Niech się pani zdecyduje. Miranda spojrzała na jego twardy, męski profil. Wyglądało na to, że i tak z nim nie wygra. Uśmiechnęła się marzycielsko. - Jedno i drugie - odpowiedziała poważnie. Rozsiadła się wygodniej, ręce skrzyżowała na piersiach i oddała się marzeniom o soczystej szynce, złotych jajkach i ogromnym steku.

19

ROZDZIAŁ TRZECI

RS

Mercedes sunął szybko ulicami. Miasto z okien samochodu wydało jej się zupełnie inne, całkiem egzotyczne. Miranda westchnęła i wtuliła się głębiej w miękką skórę oparcia. Jeśli tak ma wyglądać porwanie, pomyślała, to całkiem nieźle... Właściwie Thorpe wcale jej nie porwał, ale byłą przekonana, że gdyby stawiała opór, przerzuciłby ją po prostu przez ramię i zaniósł tam, gdzie by tylko zechciał. Najważniejsze, że wreszcie zje przyzwoity posiłek, bez względu na to, kto go postawi. - Czy dobrze się pani czuje? - pytanie Thprpe'a wynikało bardziej z ciekawości niż z troski. - Proszę się nie obawiać, nie mam mdłości i na pewno nie zabrudzę pańskiego samochodu. Zmieniło się światło i włączyli się w strumień aut. - Czy zdarza się pani odpowiedzieć na pytanie zwyczajnie, bez zaperzania się? - zaśmiał się. - A czy pańskie pytania zawsze brzmią tak, jakby je zadawał wielki inkwizytor? - Niedługo będziemy na miejscu - powiedział. Spojrzał na nią, ale ona wciąż patrzyła prosto przed siebie. - Może przymknie pani oczy i odpocznie? - To niezły pomysł - odparła i położyła głowę na oparciu, zamknęła oczy i rozluźniła się. Słyszała, jak przesuwał się na siedzeniu i naglę samochód wypełniły delikatne dźwięki „La Mer" Debussy'ego. Włączył radio, pomyślała i czekała, że poszuka innej stacji. Nie zrobił tego. Ostrożnie zwróciła ku niemu głowę i spojrzała na mego spod rzęs. Oburącz lekko podtrzymywał kierownicę, podczas gdy jego palce poruszały się w takt muzyki. To znaczy, że lubi Debussy'ego. Nie posądzała go o takie upodobania. Spodziewałaby się raczej po nim, że słucha mocnego uderzenia. Ciągle ją zaskakiwał. W eleganckim garniturze i drogim samochodzie wyglądał na dżentelmena, a

20

RS

jednocześnie był zdolny wedrzeć się do pracowni Muellera niczym wariat. Nie mogła też zapomnieć, z jaką pasją ją całował. Czy tak zachowuje się dżentelmen? Zarumieniła się i natychmiast odwróciła głowę. Co za wstyd, że tak zareagowała na jego pocałunek! To do niej zupełnie niepodobne. Potrafiła się świetnie bawić w męskim towarzystwie, śmiać się, rozmawiać i chodzić na długie spacery. Lubiła tańczyć otoczona silnym, męskim ramieniem. Lubiła pocałunki na dobranoc, po mile spędzonym wieczorze. Lecz nigdy jeszcze nie doznała tego, co poczuła w objęciach Daniela Thorpe'a. Jak gdyby jej ciało nagle ożyło! Usiadła wyprostowana z rękoma splecionymi na kolanach. Wszystko przez te zawroty głowy. Niech więc Thorpe zafunduje jej obiad. A potem życie wróci do poprzedniego stanu i pozostaną jej dwie możliwości: albo pozować Muellerowi, albo głodować. Nie trzeba być geniuszem, żeby zdawać sobie sprawę, że nie będzie to wcale kwestia wyboru. Po prostu zapuka do drzwi Muellera, jakby tam dotąd nigdy nie była, i powie: Przepraszam za spóźnienie. Po czym wejdzie za parawan, by zdjąć ubranie i... O Boże! Teraz ta perspektywa wydała się jej jeszcze bardziej przerażająca niż poprzednio. Pomyśleć tylko, że człowiek siedzący obok uważa, że ona jest zdolna do... do... Ale czy opinia kogoś nieznajomego może mieć jakieś znaczenie? Próbowała przecież mu wszystko wyjaśnić, ale on w ogóle jej nie słuchał. Widział w niej to, co chciał zobaczyć. Nie biedną studentkę, która stara się żyć za grosze, lecz kobietę lekkich obyczajów, odwiedzającą mężczyzn w ich mieszkaniach. - Jesteśmy na miejscu - Thorpe podjechał do krawężnika i zaparkował. Wyjrzała przez okno w poszukiwaniu jakiegoś znajomego miejsca. - Chodźmy, panno Stuart. - Nie poruszyła się. Sięgnął ręką do drzwi po jej stronie i otworzył je. - Nie mam zbyt wiele czasu mruknął. Powoli wyszła z samochodu, rozglądając się po okolicy. Nagle

21

RS

zorientowała się, gdzie są. Była tu raz, czy dwa. Przychodziła z blokiem rysunkowym, by zrobić szkice rzeki Amstel oraz pięknych starych domów, stojących nad nią. Daniel podszedł do niej i wziął ją pod ramię. - Nie przyjechaliśmy tutaj po to, żeby się pani mogła porozglądać - powiedział z wyraźną irytacją w głosie. - Dokąd my idziemy? - dopytywała się Miranda, nie mogąc nadążyć za Danielem. - Nie widzę tu nigdzie restauracji. Nagle zamilkła. Jasne, że nie mogła dostrzec nigdzie restauracji, bo nie było tutaj żadnej. Budynek, który zauważyła i do którego najwyraźniej się kierowali, był hotelem, największym i najelegantszym w Amsterdamie. - Ty łajdaku! - Miranda gwałtownie wyrwała rękę z jego uścisku. - Ty naprawdę sądziłeś, że ci tak łatwo to pójdzie? - Panno Stuart... Wzięła się pod boki. - To tak? - w jej głosie wyraźnie zabrzmiała pogarda. - Uważasz, że pokój Muellera był dla ciebie zbyt obskurny! Patrzył na nią, nic nie rozumiejąc. - O czym pani mówi, do licha? - A może myślałeś, że na widok jedwabnej pościeli i innych luksusów padnę ci w ramiona? Na jego twarzy pojawił się ironiczny uśmiech. - Za bardzo pani ufa swoim wdziękom, panno Stuart. Nie zrobiły one na mnie aż tak oszałamiającego wrażenia, jak pani sądzi. - Proszę wobec tego wytłumaczyć, po co mnie pan tutaj przywiózł. A może pan tu mieszka? - Odznacza się pani wprost niebywałą spostrzegawczością zadrwił. - Nie tylko. Wiem także, kiedy zastawia się na mnie pułapkę. Nic z tego. - Potrząsnęła stanowczo głową. I to był błąd. Poczuła, jak znowu zakręciło jej się w głowie. Silne dłonie chwyciły ją za ramiona. - Niech się pani nie wygłupia! - Powiedziałam, że nie zamierzam sprzedawać swojego...

22

RS

- Świetnie, bo ja wcale nie zamierzam kupować. Próbowała zapierać się obcasami, by nie iść dalej, ale on był też uparty i tak silny, że prawie niósł ją w kierunku hotelu: - Idziemy do restauracji - wyjaśnił oschle. Jednostajny szum rozmów wypełniał wnętrze. Daniel wziął ją pod ramię i poprowadził przez elegancki hol. - Ani śladu jedwabnego prześcieradła - wyszeptał złośliwie, kiedy czekali przed wejściem na salę. Miranda koniuszkiem języka zwilżyła wargi. Miała wielką ochotę olśnić go jakąś błyskotliwą uwagą, ale nie mogła wydusić z siebie słowa. Nigdy, przenigdy, przez głowę by jej nie przeszło, że przyprowadzi ją do takiej restauracji. Zresztą wyfraczony, godnie kroczący ku nim kierownik sali też był wyraźnie zaskoczony jej nieodpowiednim w tym miejscu strojem. - Dobry wieczór panu - mężczyzna obrzucił wzrokiem Mirandę od czubków jej kozaków po burzę czarnych loków opadających na plecy. - Czym mogę służyć? - Prosimy o stolik. - Czy mają państwo rezerwację? Czuła, jak dłoń Daniela zaciska się na jej ramieniu. - Nie - odpowiedział uprzejmym tonem. Przesunął wzrokiem po ledwie do połowy zapełnionej restauracji, po czym zwrócił się ponownie do kierownika: - Jestem pewien, że znajdzie pan dla nas miejsca, prawda? Miranda spojrzała na niego. Był grzeczny, ale w jego głosie brzmiała jakaś niebezpieczna nuta. Atmosfera stawała się coraz bardziej napięta. - Panie Thorpe - Miranda włączyła się cichutkim głosem - znam bardzo miłą kawiarenkę... Ręka na jej ramieniu zacisnęła się jeszcze bardziej. - Prawda? - powtórzył Daniel Kierownik sali nerwowo przełknął ślinę. - Oczywiście, proszę pana. Chodziło mi tylko o to, że gdybyśmy

23

RS

zostali uprzedzeni, przygotowalibyśmy dla pana stolik przy oknie, Uśmiechnął się ujmująco. - Stolik w rogu jest również bardzo dobry. Daniel objął dłonią talię Mirandy. Zastygła w bezruchu. Silną ręką przygarnął ją do siebie. - Tu jest wolny stolik przy oknie. Chyba pan o nim zapomniał zauważył z ironią. Kierownik sali przeniósł wzrok ze stolika na surową twarz Daniela. - Rzeczywiście - odparł pospiesznie. - Proszę za mną. Kiedy przechodzili przez restaurację, rozmowy ucichły. Panie w sukniach od Chanel i Adolfosa oraz eleganccy panowie wiedli za nią oczami z nieukrywaną ciekawością. Miranda szła z wysoko podniesioną głową, ale drżała w środku. Daniel pochylił się nad nią. - Spokojnie - szepnął. Spojrzała na niego z wdzięcznością. Kelner, gnąc się w ukłonach, wysunął dla niej krzesło, a gdy już zajęli miejsca, podał im kartę. Miranda odetchnęła z ulgą. Daniel natychmiast nachylił się do niej przez stół. - Czy dobrze się pani czuje? - spytał cicho. - W porządku - skinęła głową. - Ja tylko... - koniuszkiem języka przesunęła po wargach. - Dziękuję - zakończyła. - Za co? - Wie pan, o co chodzi. Ci ludzie, no... - Na co pani ma ochotę? - przerwał jej z niecierpliwością. Spojrzała na niego znad karty. Wyraz dezaprobaty na jego twarzy ustąpił miejsca uprzejmej obojętności. Była przekonana, że tylko czekał, by zamówiła coś, zjadła i aby mógł jak najprędzej jej się pozbyć. Zupełnie nie mogła zrozumieć, dlaczego ta myśl działała na nią przygnębiająco. - Panno Stuart - uśmiechał się teraz uprzejmie - czy pani już wybrała?

24

RS

Ponownie spojrzała na menu. Miało cztery strony, nazwy potraw były po holendersku i po francusku, nigdy w życiu nie da sobie z tym rady. - Jest mi zupełnie wszystko jedno. Niech będzie zupa, albo szynka z frytkami, albo hamburger. Mogą być jaja na bekonie. Uśmiechnęła się nieśmiało. - A zresztą - dodała - proszę zamówić to samo, co pan będzie jadł. Daniel przywołał kelnera. - Dla mnie kawa, a dla pani na początek zupa z zielonego groszku, potem szynka i frytki. - Tak, proszę pana - notował kelner. - Pani zje jeszcze hamburgera - dodał Daniel. Kelner podniósł brwi ze zdziwieniem. - Ależ oczywiście. - A potem jajka na bekonie. - Spojrzał w oczy kelnerowi, oddając mu menu. -Deser wybierzemy za chwilę. Kiedy wreszcie zostali sami, Miranda cicho spytała: - Chce pan mnie ośmieszyć, prawda? Zamówił pan tyle jedzenia, że... - To, czego pani nie zdoła zjeść, poprosimy żeby nam zapakowano - wzruszył ramionami. - Dokończy to pani później, w domu. - Proszę bardzo - zgodziła się posłusznie. - Przecież nigdy nie mogłabym zjeść nawet połowy tego, co pan zamówił. Jednakże zjadła wszystko. Jak tylko zaczęła jeść, nie mogła przestać. Była to reakcja łańcuchowa. Zaczęła od zupy, potem szynka z frytkami, hamburger i prawie cała porcja jajek na bekonie. Była głodna jak wilk. Nawet tłumiony śmiech przy stoliku obok nich nie był w stanie powstrzymać jej od jedzenia. Ale wystarczył surowy wzrok Daniela, by śmiech ucichł. Gdy wreszcie skończyła, westchnęła: - To było wspaniałe! - Spojrzała w oczy Danielowi i powiedziała po prostu: - Dziękuję.

25

RS

- Rzeczywiście - zauważył marszcząc brwi - była pani zagłodzona. - No, może niezupełnie zagłodzona, ale... - Jest pani Amerykanką, prawda? Przytaknęła. - Pan też? - Spojrzała na niego nieśmiało. - Tak. No proszę, a więc mamy ze sobą coś wspólnego. Od kiedy jest pani w Holandii? - Niewiele ponad cztery miesiące. - Zawahała się. Trzeba przyznać, że był wobec niej uprzejmy. Najwyższy czas powiedzieć mu prawdę o sobie. - Przyjechałam tutaj, bo Amsterdam jest znany w święcie z... - Oczywiście - przerwał jej lodowatym tonem -orientuję się z czego Amsterdam jest znany, panno Stuart. Z bujnego i swobodnego stylu życia. Miranda roześmiała się. - Wcale nie, panie Thorpe. To właśnie chcę wyjaśnić. Widzi pan, przyjechałam tu po to, aby... Gwałtownie nachylił się ku niej. - Jak pani może tak żyć? - spytał surowym tonem. - Zupełnie co innego znaczy być wolnym, a co innego robić głupstwa. Zaczerwieniła się. - Gdyby pan przez chwilę posłuchał... - Na Boga, nie może pani wiecznie prowadzić cygańskiego życia. Jak długo jeszcze będzie pani bazować na swojej urodzie? - Mówi pan bzdury! Nic takiego nie robię. Ciężko pracuję, tak jak wszyscy. - Można to i tak nazwać - utkwił w niej szyderczy wzrok. Przechodzenie od jednego mężczyzny do drugiego na pewno nie jest łatwe. Na policzki Mirandy wystąpiły purpurowe plamy. - Nie, nie jest - odpowiedziała. Pomyślała o swoich dwóch profesorach, z których każdy miał inne podejście do sztuki, o rzeźbiarzu, któremu niedawno pozowała, a który kazał jej trwać tak

26

RS

długo w jednej pozie, że potem nie była w stanie stanąć, bo nogi jej zdrętwiały. - To wcale nie jest łatwe - powtórzyła w zamyśleniu. Każdy artysta ma inne wymagania - uśmiechnęła się czarująco - ale podobno jestem niezła w tym, co robię. Przeraziła się, gdy znienacka chwycił ją za rękę. W jego żelaznym uścisku chrzęściły kości jej nadgarstka, - Boli mnie! - jęknęła. - Niech pana diabli... - O, jesteś, Danielu! Zastanawiałam się, co się z tobą stało. Natychmiast puścił jej rękę, odsunął się od niej i wstał. Miranda spojrzała zaskoczona. Przy ich stoliku pojawiła się starsza, siwa pani. - Ciociu Zofio - Daniel zmarszczył brwi - co ty tu robisz? - Chyba zapomniałeś - odpowiedziała, nie odrywając oczu od Mirandy - że umówiłeś się ze mną na podwieczorek. Nie było cię tak długo i nie zadzwoniłeś, że pomyślałam... - uśmiechnęła się ujmująco. - Danielu, dotąd nie przedstawiłeś mi swojej ślicznej znajomej. Zapadła głęboka cisza. Po chwili Daniel westchnął z rezygnacją. - Ciociu Zofio, to jest Miranda Stuart - obrzucił Mirandę piorunującym wzrokiem. - To jest moja ciotka, Zofia Prescott. - Dzień dobry - Miranda przywitała się z nieśmiałym uśmiechem. - Danielu, nie zaprosisz mnie do stolika? - Ależ oczywiście - odparł - tylko tak się składa, że Miranda właśnie wychodzi. - Niemożliwe - Zofia Prescott dosiadła się do nich, nie bacząc na ponure spojrzenie Daniela. - Mam nadzieję, że może pani jeszcze przez chwilę dotrzymać nam towarzystwa przy podwieczorku, panno Stuart? - Przykro mi, ale ja właśnie... - Miranda zająknęła się. - No dobrze... A teraz niech mi pani powie, gdzie poznaliście się z Danielem? - Na miłość boską, ciociu...! - Czy pani jest artystką? Na twarzy Mirandy malowało się głębokie zaskoczenie.

27

RS

- Tak, jestem - odpowiedziała. - Skąd pani...? Wzbudziło to szczerą wesołość Zofii. - Kochanie, spędziłam młodość włócząc się po Montmartrze. Mieszkał tam wtedy Hemingway, Gertruda Stein, Picasso, Chagall. - Pokiwała głową, uśmiechając się melancholijnie. Patrząc na panią czuję się tak, jak wówczas w Paryżu. Mam wrażenie, jakby wyszła pani prosto z paryskiego atelier. - Lub z amsterdamskiego studio - zauważył oschłym tonem Daniel. - No, właśnie - starsza pani zgodziła się skwapliwie. -Czy przyjechała pani tu malować? Miranda utkwiła wzrok w siedzącym naprzeciw mężczyźnie. - Tak - odparła, patrząc mu prosto w oczy. - Jestem na stypendium Harringtona. - Harringtona? Coś podobnego! Miranda uśmiechnęła się. - Dlaczego to panią dziwi? - Znałam jednego stypendystę Harringtona. To chyba było w 1934 roku, a może raczej w 1924. - Wiekowa dama zastanawiała się, a na jej twarzy pojawił się wyraz bezradności. - Ciociu, to nieważne. Nie przejmuj się tym - wtrącił Daniel łagodnym głosem. - Szkoda, że nie mogę sobie przypomnieć - pani Prescott potrząsnęła głową. - Dawniej, zarządzający tym funduszem słynęli z tego, że dzięki ich oszczędnościom stypendystom zaglądała bieda w oczy. A jak jest teraz? - Mówi pani, że zawsze tak było? - Miranda roześmiała się. - No właśnie. Ten chłopiec, którego znałam, miał ciągle kłopoty z pieniędzmi. Zawsze drżał, że nadejdzie taki moment, kiedy będzie musiał wynieść się na ulicę. Na szczęście, był świetnie zbudowany, więc... - Ciociu, nie sądzę, aby pannę Stuart interesowało... - Ależ, wierz mi Danielu, że to było dla tego chłopca prawdziwe dobrodziejstwo. Wielu malarzy ubiegało się, żeby im pozował - Zofia Prescott uśmiechnęła się do Mirandy. - Założę się, że pani, z tą

28

RS

śliczną buzią, też łata swój budżet w ten sposób. Dorabia pani jako modelka, prawda? Miranda triumfowała. Oczyma napotkała wzrok Daniela. - Tak - potwierdziła domysły starszej pani. - Przede wszystkim maluję, jednak kiedy nadarza się okazja, pozuję. To jedyny sposób zdobycia jakichś dodatkowych pieniędzy. Następnie rozmowa zeszła na inne tematy. Miranda śmiała się i rozprawiała swobodnie, podczas gdy Daniel siedział bez słowa. W jej głowie kołatała tylko jedna myśl: - No, panie Thorpe, jak się pan teraz czuje? Należą mi się przeprosiny. Jakby odpowiadając na jej milczące wyzwanie, Daniel zwrócił się w jej kierunku. Ale nie był speszony, natomiast wyraźnie trudno mu było opanować wściekłość. - Robi się późno - przerwał opowieść swojej ciotki. Wstał od stołu. - Panna Stuart musi już iść. - Czy musimy zwracać się do siebie tak oficjalnie? - starsza pani uśmiechnęła się dobrotliwie. -Możemy chyba mówić sobie po imieniu, prawda, kochanie? Miranda z niepokojem obserwowała reakcję Daniela. - Czy nie mogłabyś zostać na kolacji? - nieśmiało nalegała pani Prescott. - Miałam nadzieję, że... - Niestety, ona musi już iść - rzucił ostro Daniel. - Prawda, Mirando? - w jego tonie brzmiała groźba. - Tak, na mnie już czas - powiedziała podnosząc się z krzesła. Do widzenia, pani Prescott. Bardzo mi było miło poznać panią. Proszę mnie nie odprowadzać, panie Thorpe - dodała w pośpiechu. Dam sobie radę. - Nigdy bym na to nie pozwolił - wycedził Daniel, po czym już o wiele cieplejszym głosem zwrócił się do ciotki: - Zaraz wrócę, ciociu. - Bardzo prószę, niech pani czasami do mnie wpada -zawołała za nią Zofia Prescott, ale Miranda w pośpiechu zmierzała już do wyjścia. Dogonił ją w holu, mocno ujął jej ramię i pospiesznie poprowadzi w kierunku wyjścia. Gdy znaleźli się w alejce biegnącej wzdłuż

29

RS

hotelu, rzuciła gniewnie: - Proszę mnie natychmiast puścić! Mam dosyć tego popychania. Nie życzę sobie, żeby pan mnie tak traktował! Obrócił ją tak gwałtownie, że stanęli twarzą w twarz. - Co to wszystko, do diabła, miało znaczyć? - spytał z wściekłością. - O co panu chodzi? - Miranda patrzyła na niego nic nie rozumiejąc. - O pani gierki! Jak pani śmie wykorzystywać w taki sposób wspomnienia starszej osoby! - Nie rozumiem o czym pan mówi? - O przedstawieniu, które pani przed chwilą odegrała - złość wykrzywiła mu twarz. - Stypendystka Harringtona! - zadrwił naśladując jej głos. - Moja biedna naiwna ciotka ledwie rzuciła myśl, a pani ją natychmiast podchwyciła i kłamała w takim tempie, że trudno mi było nadążyć. Miranda poczerwieniała ze złości. - Nie kłamałam - rzekła zimnym tonem. -Jestem stypendystką Harringtona i jestem artystką. Próbowałam już wcześniej to panu wyjaśnić. - Artystką? - szydził. - Chyba żeby uznać, że to, co pani wyrabia jest sztuką kochania. - Niech pan mnie puści! - próbowała wyzwolić się z jego uścisku, ale Daniel tylko mocniej ścisnął jej ramię. - Uprawiasz sztukę w łóżku, co, malutka? Nie wątpię, że jesteś w tym świetna, - Ty świntuchu! - głos Mirandy drżał ze zdenerwowania. -I pomyśleć, że przez chwilę sądziłam, że zarozumiałość to tylko twoja poza, że masz serce! - Do diabła, dlaczego ty się zupełnie nie cenisz? - rzucił pogardliwie. - Czemu uprawiasz swój zawód w takich śmierdzących norach, jak u Muellera. Przecież wiesz, że prostytucja jest legalna w Amsterdamie. Mogłabyś wystarać się o pozwolenie i pracować oficjalnie, a przy twoich talentach na pewno wyciągnęłabyś i tysiąc guldenów za noc.

30

RS

Jego nikczemne pomysły wprawiły ją w osłupienie i ugodziły w samo serce. Wyrwała mu się z uścisku i z całej siły uderzyła w twarz. Nagle wszystko potoczyło się jak na filmie puszczonym w zwolnionym tempie. Obserwowała jego reakcję, jak gdyby stała z boku. Daniel oniemiał. Gdy trochę odchylił głowę, zauważyła ślad swojej dłoni na jego policzku. - Ty dziwko! - wycedził. Porażona wyrazem jego oczu odwróciła się, by jak najszybciej uciec, ale on był szybszy i o wiele sprawniejszy. Mimo jej rozpaczliwych wysiłków, by się wyrwać, z łatwością schwycił ją i jedną rękę zatopił w gęstwinie jej czarnych włosów. Przyparł ją do szorstkiego muru. Ustami przywarł do jej ust, a kiedy próbowała wywinąć się z uścisku, przycisnął ją jeszcze mocniej do muru. Jego usta starały się rozpalić w niej namiętność. Ponieważ nie reagowała, odsunął się od niej. - Będziesz musiała dawać z siebie więcej, jeśli chcesz zarobić mruknął. - Jest pan wstrętny! - powiedziała głosem drżącym ze zdenerwowania. Chwycił jej głowę w obie dłonie i zaczął ją całować, ale tym razem wcale nie ze złością. - Naprawdę, Mirando, tak uważasz? - szeptał jej do ucha. Naprawdę czujesz do mnie wstręt? Chciała mu odpowiedzieć, że tak, oczywiście, ale jego namiętne usta znowu przywarły do jej warg i wbrew sobie samej wtuliła się w jego ramiona, tak samo, jak już zrobiła to w pracowni Muellera. Zdawała sobie sprawę, że robi źle, ale nie miała żadnego wpływu na to, co się ż nią działo. Przylgnęła do niego z taką mocą, z jaką jeszcze chwilę przedtem walczyła z nim. W końcu to on przerwał pocałunek i odsunął się od niej. Spojrzała mu prosto w oczy. Przez moment zdawało jej się, że widziała wyraz szoku i zakłopotania, jakie i ona odczuwała, ale natychmiast pokrył go ohydnym, zimnym uśmieszkiem, Zdała sobie wtedy sprawę, że została wystawiona na próbę i że została pokonana. Jak to się działo, że nie była w stanie mu

31

RS

się oprzeć? To wprost nie do uwierzenia... Daniel zaśmiał się cicho, jakby czytał w jej myślach. - Nieźle, malutka. Widzisz, jaka potrafisz być uległa, gdy się postarasz. Tak chciała powiedzieć coś błyskotliwego, coś, co by przywróciło jej pewność siebie. Niestety, nic jej nie przychodziło na myśl. W głowie kołatały jej jedynie jego słowa, więc uczepiła się ich jak tonący brzytwy. - No, widzi pan, panie Thorpe, artystka zawsze ma w zanadrzu jakieś gierki! Ach, co to była za satysfakcja, kiedy zobaczyła, że uśmiech znika mu z twarzy. - Dobranoc - pożegnała go chłodnym tonem. Odwróciła się, lecz przeszła zaledwie parę kroków, gdy ją dogonił. - Gdzie pani mieszka? - spytał. - To nie pańska sprawa! Proszę mnie zostawić... - zamilkła, gdyż właśnie dotarli do postoju taksówek przed wejściem do hotelu. - Gdzie pani mieszka? - ponowił pytanie i podszedł do taksówki. - Wrócę do domu tramwajem - powiedziała, ale on już otwierał drzwi taksówki, po czym popchnął ją do środka. - Proszę powiedzieć kierowcy, gdzie pani mieszka - zażądał. Chyba, że nie ma pani stałego adresu. Miranda rzuciła mu druzgoczące spojrzenie. Po chwili jednak, pokonana, zrobiła to, czego chciał. - Proszę - powiedział, wpychając jej do ręki jakieś banknoty. To powinno wystarczyć. Popatrzyła na pieniądze i potrząsnęła głową, choć, prawdę mówiąc, nie miała pojęcia skąd wziąć pieniądze na zapłacenie taksówki. - Nie wezmę tego - oświadczyła chłodno. Natychmiast zareagował szyderczym uśmieszkiem. - No, Mirando, nie wygłupiaj się -przekonywał ją po cichu. Nieczęsto ci się zdarza zarobić tyle pieniędzy za nic. Gdy taksówka ruszyła z impetem, banknoty sfrunęły jej na kolana.

32

RS

Miranda powoli je zbierała, a kiedy już miała wszystkie w ręku, głuchy jęk wydobył się z jej piersi. Dał jej tysiąc guldenów. To o wiele więcej, niż potrzeba było na taksówkę. Za resztę mogłaby kupić jedzenia na parę dni. Dał jej tyle, ile według niego płaci się za usługi prostytutce wysokiej klasy.

33

ROZDZIAŁ CZWARTY

RS

Mina pochyliła się do lustra, żeby sprawdzić, czy dobrze umalowała usta, po czym wykrzywiła się do swego odbicia i poprawiła ręką krótko ostrzyżone, kasztanowe włosy. - No, dobra! Uwaga, reflektory! Idę! Mirando, jesteś gotowa? - Mmm. Mina odwróciła się i pytająco uniosła brwi na widok zamyślonej Mirandy siedzącej z notesem w ręku. - Musimy już iść - westchnęła Mina - bo inaczej nie dostaniemy śniadania. - Moment. Daj mi jeszcze chwilę. - Naprawdę chcesz zwrócić pieniądze? - zapytała Mina. Miranda podniosła na nią wzrok. - Oczywiście. Przecież mówiłam ci to wczoraj wieczorem - westchnęła. - Ale zupełnie nie mam pojęcia, co napisać w liście do niego! - W jakim liście? - Włożę do koperty list z jego tysiącem guldenów - cierpliwie wyjaśniła Miranda. - Chociaż nie będzie to już tysiąc guldenów, gdyż część musiałam wydać na taksówkę. - Może napisz: Szanowny panie Thorpe! Zwracam panu pieniądze, chociaż moja przyjaciółka jest zdania, że całkiem zwariowałam, że je panu odsyłam. Łączę wyrazy szacunku... - Czy ja w ogóle muszę coś pisać? - Miranda wzruszyła ramionami. Z ulgą cisnęła na bok notes i papeterię. Włożyła pieniądze do koperty. - Przecież wystarczy, że napiszę jego adres, już on będzie wiedział, od kogo te pieniądze. - Niekoniecznie - zauważyła Mina. Miranda podniosła wzrok, nie bardzo rozumiejąc. - Przecież mówiłaś, że jest bogaty. - Powiedziałam, że wygląda na to, że ma pieniądze - wyjaśniła Miranda.

34

RS

- Pewnie wciąż daje na jakieś cele dobroczynne. Być może wczoraj wsparł finansowo jeszcze kogoś, nie tylko ciebie. - Nie potrzebuję żadnego wsparcia od Daniela Thorpe'a. Wolałabym umrzeć z głodu. - Ej, uważaj co mówisz - Mina skrzywiła się. - Licho nie śpi, oby twoje życzenie się nie sprawdziło. Miranda podeszła do szafy i wyjęła kurtkę. - Jak zwykle masz rację. Już więcej nic nie powiem. Chodźmy na śniadanie. Ślinka mi leci, już czuję zapach gorących bułeczek naszej gospodyni. - Poczekaj - zatrzymała ją Mina. - Zrób mi przysługę. Jeszcze raz od samiuteńkiego początku opowiedz mi, co się stało. - Miałam wrażenie, że się spieszysz na śniadanie. - Chcesz mnie zbyć, prawda? - Wcale nie - Miranda uśmiechnęła się, próbując rozładować sytuację. - Mino, już ci to opowiadałam - zarzuciła torbę na ramię i otworzyła drzwi na oścież - chyba nie ma sensu do tego wracać. - Myślałam, że może coś się wyjaśni przy świetle dziennym. Miranda stancja na środku pokoju, chwyciła się pod boki i spytała: - No dobrze, co chcesz wiedzieć? - Wszystko! - No więc poszłam do pracowni Muellera... - To już wiem. Rozebrałaś się, wtedy pojawił się ten typ, a ty padłaś mu w ramiona. Mirandę ścisnęło w gardle na samo wspomnienie... - Czyja to wersja? - spytała ostrym tonem. - To nie tak. Było zupełnie inaczej. Już ci mówiłam, że nie mogłam się zdecydować, czy mam tam zostać, gdy nagle wpadł do pokoju Thorpe. - A ty zemdlałaś! - No właśnie. - A kiedy już doszłaś do siebie, zaproponował, że zawiezie cię do lekarza - ciągnęła Mina. Miranda zawahała się. W ustach przyjaciółki brzmiało to tak prosto. Pewnie dlatego, że nie wszystko mogła jej wyjawić. Nie

35

RS

powie jej przecież, jak zareagowała na pocałunki Daniela. Czuła się upokorzona, choć zdawała sobie sprawę, że nie ma w tym jej winy. - No tak, a więc do tego miejsca wszystko się zgadza? - upewniła się Mina. - Chyba tak. - Z tej relacji nie wynika, że to jest jakiś brutal - Mina uśmiechnęła się niewinnie, gdy Miranda spojrzała jej w oczy. - No wiesz, łapie cię w powietrzu, żebyś nie upadła na podłogę, chce cię zawieźć do lekarza... - To nie tak... - westchnęła Miranda. - Moja droga, zastanów się, przecież on zachował się jak rycerz z bajki. Zaprosił cię na obiad, wysłał do domu taksówką i dał ci tyle pieniędzy, żebyś przez jakiś czas nie musiała się martwić, za co zjesz następny posiłek. - Nic nie rozumiesz. Nie było cię przy tym. On zachowywał się wobec mnie arogancko i protekcjonalnie. - Może on opacznie zrozumiał twoją obecność u Ernsta. No wiesz, nie jest artystą, nie wie, że pozowanie nago jest całkiem niewinnym zajęciem. - Wszyscy o tym wiedzą. Naprawdę, nie trzeba być artystą, żeby zdawać sobie z tego sprawę - irytowała się Miranda. - W każdym razie on musi mieć coś wspólnego ze sztuką, bo w przeciwnym razie po co by przychodził do Muellera? - Mam wrażenie, że przesadzasz w tej całej sprawie. Co z tego, że on się trochę do ciebie zalecał, przecież już paru mężczyzn przed nim próbowało cię podrywać. - Zachowywał się okropnie - powiedziała ostro. - Przecież mu wyjaśniłaś, dlaczego się tam znalazłaś, prawda? - Próbowałam, ale on nie chciał słuchać. -Miranda wzruszyła ramionami i podeszła do okna. - Zresztą, co mnie to wszystko obchodzi, niech sobie myśli co chce. - A jeżeli czuł się winny, że się tak do ciebie odnosił i dlatego dał ci te pieniądze? - On? Winny? - Miranda wzruszyła ramionami. - Ja też tak z

36

RS

początku myślałam, ale teraz wątpię, czy on w ogóle wie, co to znaczy. Myślę, że tym gestem chciał mi dać do zrozumienia, co o innie sądzi. - Masz na myśli te tysiąc guldenów? - Mina dramatycznym ruchem rozłożyła ręce. - To niezły sposób na okazanie... - zamilkła w pół zdania, a oczy jej zrobiły się okrągłe ze zdziwienia. Miranda spoglądała w okno i niczego nie zauważyła. - Mhm, Mirando! - Mina znacząco chrząknęła. - Jestem pewna, że Daniel Thorpe nigdy w życiu nie poczuwał się do winy - Miranda zarzuciła torbę na ramię. - Myślał, że pieniądze zrobią na mnie wrażenie. Nic poza tym. - Mirando... - To jeden z tych mężczyzn, którzy uważają, że wszystko można mieć za pieniądze, nawet kobiety. Cóż, mnie nie kupi! - nagle cały problem wydał jej się śmieszny. Miranda zaśmiała się. - Na pewno nie za drobne tysiąc guldenów. - Odwróciła się od okna. - Musiałby wydać o wiele wię... - słowa zamarły jej w krtani. Zakryła ręką usta. W drzwiach stał Daniel i spoglądał na nią rozbawiony. - Proszę nie przerywać - powiedział uprzejmie. - Mówiła pani właśnie coś bardzo interesującego. No, to ile trzeba, żeby panią kupić, panno Stuart? Miranda oblała się rumieńcem. Spojrzała na Minę, lecz na twarzy przyjaciółki malowało się tylko zakłopotanie. - Próbowałam cię uprzedzić - wymamrotała skruszona. - Dzień dobry. - Daniel skłonił się szarmancko. - Mam nadzieję, że nie wpadłem za wcześnie. Miranda spoglądała na niego bacznie. Zachowywał się tak, jakby był mile widzianym gościem w zaprzyjaźnionym domu. - Co pan tu robi? - spytała. - Chciałem panią złapać, zanim pani wyjdzie. Wiem, jaka pani jest zajęta - na jego ustach pojawił się ironiczny uśmieszek. Mirandzie wydawało się, że wyczuwa drwinę w jego głosie. - Czego pan chce, panie Thorpe?

37

RS

- Spodziewałem się większej gościnności. Czy mogę wejść? - Nie, nie widzę potrzeby - zmroziła go wzrokiem. Mimo to, Daniel wkroczył do pokoju z uśmiechem na ustach. Tym razem nie był w garniturze, miał na sobie wytarte dżinsy, a spod skórzanej kurtki widać było czarny golf. Obiektywnie patrząc, okiem malarki, musiała przyznać, że był bardzo przystojny. - Panie Thorpe... - zaczęła suchym tonem. - Danielu - przerwał jej. - Naprawdę nie ma sensu tak oficjalnie, Mirando. Po tym wszystkim, co wspólnie przeżyliśmy - dodał z czarującym uśmiechem. - Panie Thorpe... - Miranda czuła, jak płonie jej twarz. Zwróciła wzrok ku Minie. - Właśnie wychodziłyśmy, prawda, Mino? Jej przyjaciółka chrząknęła zażenowana. - Ja... znaczy się tak. - Ach, Mina! - w ustach Daniela imię to zabrzmiało jak muzyka. Zwrócił się do niej z promiennym uśmiechem. - Co za urocze imię powiedział, wyciągając dłoń na powitanie. - Jestem... - Wiem, kim pan jest - uprzedziła go Mina. Patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami, gdy podnosił jej dłoń do ust. - Wszystko o panu wiem od Mirandy, panie Thorpe. - Danielu, proszę mówić mi Daniel - Miranda słyszała w jego głosie ledwo tłumiony śmiech. - Ejże, chyba nie wszystko? - Mino... - Miranda szybko podeszła do przyjaciółki. - No tak - chichotała jej współlokatorka - może nie wszystko. Aż trudno w to uwierzyć, myślała Miranda przenosząc wzrok z Daniela na Minę. On ją czarował, a ona, mimo że tyle już o nim wiedziała, ulegała jego obłudnemu urokowi. Daniel zasypywał ją pytaniami - odkąd jest w Amsterdamie, skąd pochodzi, co studiuje, a ona wdzięczyła się do niego jak mała dziewczynka, co było do niej zupełnie niepodobne. - Mino! - przerwała te wynurzenia wzburzona Miranda. - Jeśli się nie pospieszysz, spóźnimy się. Daniel spoglądał to na jedną, to na drugą. - Mam nadzieję, że nie z mojego powodu - zauważył uprzejmie.

38

RS

- Właśnie z powodu pana - powiedziała Miranda z wyrzutem. - Ależ skąd! - jednocześnie zapewniła go Mina. - Schodziłyśmy właśnie na śniadanie. - Aha - skinął głową ze zrozumieniem. – Wobec tego, jeśli można, to chciałbym zamienić parę słów z Mirandą. - Uśmiechnął się rozbrajająco. - Pozwolisz, Mino? - Nie ma sprawy. Miranda patrzyła z niedowierzaniem, jak jej przyjaciółka z rozkosznym uśmiechem wybiega z pokoju. - Jak pan śmie tu przychodzić? - Miranda zaatakowała Daniela z wściekłością. Nie odpowiadał, tylko przechadzał się po pokoju, przyglądając się płótnom zajmującym każdy wolny kąt. Najpierw popatrzył na obrazy Miny, ale szybko je odstawił i podszedł do płócien Mirandy. Zobaczył jedno, drugie, trzecie, po czym jego wzrok spoczął na niej samej. - Te są pani - stwierdził, wskazując na jej obrazy. Skąd, u licha, mógł o tym wiedzieć? Niechętnie skinęła głową. - Tak, i będę wdzięczna, jeśli je pan zostawi w spokoju. Wziął do ręki małe płótno olejne, przedstawiające domy nad kanałem Bloemgracht. Obejrzał je z uwagą. - To jest niezłe - powiedział powoli, nie odrywając oczu od sceny nad kanałem. - Naprawdę dobre. Sprawiło jej to prawdziwą satysfakcję. Sama bardzo ten obrazek lubiła, uważała, że jest to jedna z lepszych jej prac. - Pani jest bardzo zdolna - rzekł po chwili. - Jestem malarką - odparła chłodno. - Próbowałam to panu wczoraj wyjaśnić. - I jest pani naprawdę w Holandii na stypendium? - Tym razem jego uśmiech był ciepły. -Tak. - Aha. - Daniel odwrócił się i znów zaczął przechadzać się po pokoju. - A te malowała pani współlokatorka, prawda? - upewnił się, wskazując na płótna pod ścianą. - Tak, ale panie Thorpe...

39

RS

- Ona nie ma pani talentu. - To nie jest kwestia talentu, lecz stylu. Każda z nas maluje inaczej. - Ona też ma stypendium? I pewnie, tak jak pani, dodatkowo pozuje? Miranda wstrzymała oddech. Podchwycił jej słowa, ale nadał im całkiem inne znaczenie. - To świetnie, że obie znalazłyście sposób na dorobienie sobie uśmiechnął się rozbrajająco. Tego było już za wiele. Miranda podeszła do drzwi i otworzyła je na oścież. - Proszę natychmiast stąd wyjść! - Po co tyle gniewu, malutka? - Daniel śmiał się. - A jeszcze nie wiesz, z czym przyszedłem. Gwałtownym ruchem otworzyła torbę i zaczęła w niej czegoś szukać. - Proszę - syknęła, wymachując w powietrzu kopertą z wykaligrafowanym jego nazwiskiem - to pańskie pieniądze, które mi pan dał. Z tej sumy, niestety, musiałam zapłacić za taksówkę, ale całą resztę znajdzie pan w środku. - Z jej oczu strzelały błyskawice. Niech pan to weźmie. - Nie chcę ich - machnął ręką na znak, żeby dała spokój. - Ani ja - ucięła, rzucając kopertę, która wylądowała u jego stóp. - A teraz proszę wyjść! - Niech pani się zachowuje jak osoba dorosła. Przyszedłem tu z pewną propozycją. - O... już sobie wyobrażam, co to za propozycja! Ale mnie to nie interesuje. Za żadne pieniądze nie poszłabym z panem do łóżka. - Ani ja z panią - zapewnił ją. Gdy ruszył powoli w jej kierunku, cofnęła się o krok do tyłu. - Gdybym tylko miał na panią ochotę oświadczył szyderczym tonem - może pani być pewna, że byłaby pani moją i to na moich warunkach. - Czy słyszał pan, co powiedziałam? Jeśli natychmiast nie wyjdzie pan stąd, to... to...

40

RS

- To co? Będzie pani krzyczeć? - zaśmiał się. - Idąc na górę natknąłem się na Mevrouw De Vries. Ostrzegła mnie, że mężczyźni nie mają wstępu do wynajmowanych pokoi, lecz zdołałem ją przekonać, że jestem pani kuzynem z Ameryki i składam niespodziewaną wizytę - z kamiennym wyrazem twarzy ciągnął dalej. - Jeśli zacznie pani krzyczeć, będę zmuszony wyjawić jej prawdę, że jestem mężczyzną, którego pani wczoraj poznała, zaprosiła do siebie i naobiecywała różnych rzeczy, a teraz się wycofuje. - Nie uwierzy w to - wyjąkała. - Czego pan ode mnie chce? Miranda osunęła się na krzesło. - No, to już lepiej. - Daniel pokiwał głową z aprobatą. Założył ręce na piersiach i oparł się o szafę. - Już mówiłem, że mam dla pani propozycję. Chodzi o pracę. - Co? Nie rozumiem. - Miranda utkwiła w nim niespokojny wzrok. - Pracę, panno Stuart. Nie zna pani tego słowa? Zatrudnienie, za które otrzymuje się wynagrodzenie. - Znaczenie tego słowa nie jest mi obce - odparła szorstko. - Ale zupełnie nie wiem, jaką pracę mógłby mi pan zaproponować. - Potrzebuję pani do towarzystwa. - Raczy pan żartować, panie Thorpe... Daniel dał jej znak ręką, by się uspokoiła. - Zacznijmy od początku. To nie ja, ale moja ciotka potrzebuje kogoś do towarzystwa i jest zdania, że pani spełnia wszystkie wymogi. - O czym pan mówi? - Mówię o około stu dolarach amerykańskich tygodniowo plus utrzymanie i pokój. Trzeba tu zaznaczyć, że chodzi o mieszkanie i utrzymanie w Paryżu. - Jeśli chce pan stroić żarty... - Próbowałem ciocię Zofię odwieść od tego pomysłu, lecz bez powodzenia - oznajmił suchym tonem. - Od miesięcy namawiałem ją na damę do towarzystwa i nie zgadzała się. A teraz, nagle, raz na

41

RS

panią spojrzała i już ma przeróżne plany. Wczoraj nie mówiła o niczym innym, tylko o pani. - Ja też ją polubiłam - powiedziała Miranda łagodnie. - Lecz nie jestem pielęgniarką. Proszę jej to wyjaśnić. - Ona nie potrzebuje pielęgniarki. - Znowu zaczął przemierzać pokój tam i z powrotem. - Dzięki Bogu, cieszy się doskonałym zdrowiem. Tylko pamięć ma lepszą, jeśli idzie o wydarzenia sprzed pół wieku niż o sprawy dnia wczorajszego. - Zatrzymał się i spojrzał badawczo na Mirandę. -Jest bardzo samotna i w tym tkwi cały problem. Przywiozłem ją ze sobą do Amsterdamu, gdyż nie mogłem znieść myśli, że zostawię ją samą w Nowym Jorku pod wyłączną opieką gosposi. - W Nowym Jorku? Zdawało mi się, że mówił pan o Paryżu. - Ja mieszkam w Nowym Jorku - tłumaczył, coraz bardziej zniecierpliwiony. - A ona ze mną. Przeprowadziła się do mnie' parę lat temu, po śmierci syna... Wpadł w nieodpowiednie towarzystwo i... - zamilkł na chwilę. - W drodze powrotnej do domu zatrzymamy się w Paryżu. Zofia ma tam mieszkanie. Trzyma je od lat i nie chce z niego zrezygnować. Obiecałem jej, że zamieszkamy tam przez parę tygodni. - To jest fantastyczna oferta, ale... - Miranda nie dokończyła, gdyż przerwał jej oschłym tonem: - Ona potrzebuje towarzystwa i uważa, że pani się świetnie do tego nadaje. - Prawie mnie nie znając? - spytała z niedowierzaniem. - To chyba jakaś wspólna cecha rodzinna... Niewiele o mnie wiedząc, i pan, i pańska ciotka decydujecie, do czego ja się nadaję podsumowała z niewinną miną. - Proszę mi wierzyć, starałem się jak mogłem przekonać ją, że nie jest pani odpowiednią osobą. Niemniej, w tej sytuacji, nawet pani jest lepszym rozwiązaniem, niż pozostawienie jej samej sobie. Jadę do Paryża w interesach, będę bardzo zajęty. Miranda pokiwała głową kierując się ku drzwiom. - No tak, cieszę się, że pan i pańska ciotka powzięliście decyzję

42

RS

nie pytając mnie o zdanie, lecz obawiam się, że nie jestem w stanie państwu pomóc. Moje stypendium... - Z tego stypendium może pani korzystać w każdej stolicy europejskiej. Sprawdziłem to. Miał rację. W całej Europie można było korzystać ze stypendium. Ci, których ha to stać, spędzają ten rok podróżując po różnych miastach. Zawsze marzyła o Paryżu, lecz jej wybór padł na Amsterdam, gdyż jest tańszy. Obiecywała sobie, że przed powrotem do Stanów spędzi miesiąc lub dwa w mieście nad Sekwaną, ale jej plany rozwiały się z powodu marnej sytuacji finansowej. Gdyby się zgodziła... Miałaby stypendium plus sto dolarów tygodniowo oraz pokój i utrzymanie. Ale za żadne skarby świata nie chciałaby znosić towarzystwa tego człowieka. - To nie będzie wyczerpująca praca -mówił Daniel czując, że ona mięknie. - Będzie pani wolna przez większą część dnia. Może się pani uczyć, malować i robić cokolwiek, na co będzie pani miała ochotę. Nie będzie się pani musiała martwić o pieniądze. Przez chwilę wydało jej się to całkiem realne. -Oczywiście, w tej sytuacji musi pani zerwać z Muellerem. - Zerwać... z kim? Co zerwać? - Nie ma pani chyba zamiaru kłamać. Mueller opowiadał mi, jaka jest pani w łóżku. Zapanowała głucha cisza. Miranda myślała, jaką ohydą jest kłamstwo i jak ubodły ją do żywego słowa Daniela. - To nieprawda. Ja nigdy... Mueller jest na mnie zły, gdyż... On pana okłamał. Zamilkła. I tak Daniel nie uwierzy jej słowom, ale co to ma za znaczenie? Kiedy podniosła oczy, jej wzrok wyrażał wyzwanie rzucone całemu światu. - Wobec tego nie jestem odpowiednią osobą, by towarzyszyć pańskiej ciotce. - Mówiłem już, że próbowałem ją odwieść od tego pomysłu. - Ale nie udało się panu. - Miranda zmusiła się do uprzejmego uśmiechu. - Obawiam się, że będzie pan musiał ją rozczarować.

43

RS

Proszę przekazać pańskiej ciotce, że cieszy mnie, że ma tak dobre zdanie o mnie, tym niemniej jednak nie jest możliwe... - Dwieście tygodniowo. - Ale powiedział pan... - odparła zaskoczona. - Dwieście plus pokój i utrzymanie - przyglądał jej się uważnie spod przymrużonych powiek, a na jego ustach błąkał się uśmieszek zadowolenia. - Nic z tego. - Miranda zaprzeczyła ruchem głowy. - No cóż - zaczął cicho, prawie szeptem -myślałem, że dojdziemy do porozumienia, ale widzę, że to niemożliwe - zbliżył się do niej. Od jak dawna pozujesz, Mirando? Patrzyła na niego z niedowierzaniem. Szybkim krokiem podeszła do drzwi, ale Daniel był szybszy. Zagrodził jej drogę. - Nigdzie pani nie pójdzie - tym razem w jego głosie była wyraźna groźba. - Zrobię, co zechcę. Nic panu do tego. - To prawda, ale mogę zainteresować pani osobą odpowiednie władze... Nie ma pani środków do życia - ciągnął bezlitośnie - a władze tego nie lubią. Prawo zabrania wpuszczania do kraju obcokrajowców bez grosza przy duszy. - Przecież mam stypendium... - Ale sama pani przyznaje, że trudno się za nie utrzymać. Wobec tęgo pracuje pani, żeby dorobić sobie, tak czy nie? - Nie robię niczego, co byłoby nielegalne. - Jestem pewien, że potrafiłaby pani tego dowieść. - Daniel drwił sobie. - Lecz to jest bez znaczenia. Pamiętaj, malutka, że w twojej wizie jest klauzula mówiąca, że nie masz prawa pracować, jesteś studentką. Holendrzy w ten sposób bronią się, żeby cudzoziemcy nie odbierali zatrudnienia ich obywatelom. Oczy Mirandy napotkały jego nieubłagany wzrok. - Bzdura - oznajmiła. - Nikomu nie odbieram pracy. To nie jest posada w sklepie czy fabryce. - Może to pani wyjaśni odpowiednim władzom? - To śmieszne! - zapewniała go zdenerwowana.

44

RS

- Śmieszne? Zaproponowałem pani uczciwe zajęcie, które pozwoliłoby pani zaniechać tego, czym zajmuje się pani obecnie, lecz pani je odrzuciła. I to ma być śmieszne? - Pracując dla pana naruszyłabym te same przepisy. - Obrzuciła go gniewnym spojrzeniem. - Różnica polega jedynie na tym, że nie doniósłby pan władzom, gdyż pan sam ciągnąłby z tego korzyści. - Mirando, nie zrozumiała pani tego, co powiedziałem. Zatrudniałbym panią prywatnie, wywożąc z tego kraju jako panią do towarzystwa dla mojej ciotki. Do tego oboje jesteśmy Amerykanami. - Uśmiechnął się promiennie. - Co to wszystko może obchodzić Holendrów? Miranda przyglądała mu się uważnie. Była wewnętrznie roztrzęsiona. Ze wszystkich sił starała się nie pokazać, jak zabolały ją jego słowa. Nie chodziło nawet o to, że ją straszył, ale nigdy dotąd nie spotkała kogoś tak bezwzględnego. Już wczoraj podejrzewała, że jest taki, lecz dzisiaj utwierdziła się w tym przekonaniu. - Co wobec tego mam powiedzieć Zofii? Serce Mirandy zabiło mocniej. Czy robił to wszystko, by zadowolić ciotkę? Czyż możliwe, żeby mu tak na niej zależało, że gotów był posunąć się za daleko? - Mirando! Spojrzała na niego. Stał przed nią spięty, widziała, jak drga mu mięsień policzka. Gdy ich wzrok spotkał się, natychmiast pojęła, że on zna jej myśli. Przejął ją dreszcz. Daniel zbliżył się do niej i choć bardzo pragnęła odwrócić wzrok, nie była w stanie tego uczynić. Nagle drzwi otworzyły się z impetem. - Kochani, nie chcę wam przeszkadzać, ale jest naprawdę późno. Wiecie, że... - Mina zamilkła, zauważywszy napięty wyraz twarzy obojga. - Czy coś się stało? - Skądże! - Miranda wzięła głęboki oddech i zrobiła krok do tyłu. - Pan Thorpe właśnie wychodzi - dodała.

45

RS

Zapadła cisza. Dopiero po dłuższej chwili Daniel poruszył się. - Tak, wychodzę - w kącikach jego ust pojawił się ledwie dostrzegalny uśmiech - lecz jeszcze wrócę. Miranda patrzyła za nim, gdy opuszczał pokój. Na myśl, że wróci, zapierało jej dech w piersiach.

46

ROZDZIAŁ PIĄTY

RS

Tym razem Mina nie zadawała już pytań. - Jeśli chcesz porozmawiać... - Nie - odpowiedziała pospiesznie Miranda. - No jasne, nie mamy już czasu - powiedziała Mina, pakując do torby szkicownik i książkę. - Herr van Norman wpadnie w szał, jeśli się spóźnimy. Dzień ciągnął się niemiłosiernie powoli. Popołudniu przyjaciółki rozstały się, umawiając na piątą do taniej kafejki koło Dworca Centralnego. Mina zarobiła parę guldenów pozując i postanowiła zafundować kolację. Miranda spojrzała na swoją przyjaciółkę, Mina pochłaniała właśnie resztę swojego dagschotel, jakby to był kawior, a nie kiełbaska z frytkami. Może powinna powiedzieć Minie co zaszło. Z pozoru beztroska, w rzeczywistości jej współlokatorka była osobą rozsądną i praktyczną. Mina zapewne wysłuchałaby uważnie jej wynurzeń, tylko od czasu do czasu rzucając jakąś kąśliwą uwagę. Było jednak coś dziwnego w jej zachowaniu. Miranda zauważyła to w chwili, gdy Mina wpadła zdyszana, przepraszając za spóźnienie. Potem, podczas kolacji, spoglądała na Mirandę, jak gdyby... Miranda ocknęła się. Talerz Miny był pusty, a ona sama z zainteresowaniem patrzyła na nie ruszone danie przyjaciółki. Miranda popchnęła talerz w jej kierunku. - Jeszcze ciągle nie jestem głodna po wczorajszym. Chyba nie będę nic jadła przez tydzień. - Pewnego dnia - powiedziała, zajadając z apetytem - będziemy sławne i bogate i nie spojrzymy nawet na kiełbaski. - Możesz sobie pomarzyć -roześmiała się Miranda. - Oczywiście, nigdy nie będziemy tak bogate jak twój bajkowy rycerz... - Myślałam, że jako dobra przyjaciółka nie wspomnisz o tym potworze.

47

RS

- Przepraszam. Przyrzekłam sobie dziś rano, że nie wspomnę o twoim panu Thorpe, ale.. - On nie jest żadnym moim panem Thorpe - chłodno zauważyła Miranda. - Zupełnie niepotrzebnie snujesz domysły na temat jego konta bankowego. Z tego, że zatrzymał się w eleganckim hotelu nie wynika zaraz, że jest bogaty. Hotele mają specjalne taryfy... - W porządku. - Znowu zapadła cisza. - Wierz mi, nie chciałam być przykra. Przepraszam - westchnęła Miranda, odstawiając kawę. - Nerwy mi puściły. - Rozumiem - Mina uśmiechnęła się ze współczuciem. Martwisz się o pieniądze. Wiesz... - Przerwała i przez chwilę obserwowała Mirandę, potem pokiwała głową i wróciła do swojej kawy. - Coś zaczęłaś mówić? - Nie będzie ci się podobało to, co mam do powiedzenia. - Mina wzruszyła ramionami. - Spróbuj, wolałabym robić cokolwiek innego, niż pozować temu obleśnemu typowi... - Nie, to nie ma nic wspólnego z Muellerem. Miranda spojrzała na nią z wyrzutem. – Mam nadzieję, że nie będziesz mi doradzała, żebym telegrafowała do rodziców o pieniądze. Już ci mówiłam, że gotowi są oddać mi ostatni grosz, jeśli się do nich zwrócę, tylko... - Dobrze o tym wiem. Postanowiłaś, że dasz sobie radę sama. - Oczywiście. Oni by się zamartwiali, gdyby wiedzieli, że tak u mnie krucho z forsą - zamyśliła się na chwilę. - Dzięki za dobre chęci, ale... - Pomyślałam, że nie byłoby w tym nic złego, gdybyś zadzwoniła do Thorpe'a i wyjaśniła, że zdecydowałaś się przyjąć te tysiąc guldenów. - Zwariowałaś? - Miranda zamarła. - Chwileczkę, nie denerwuj się, nie wiem przecież, co zaszło między wami dziś rano. - No jasne, że nie wiesz - na twarzy Mirandy odmalował się niesmak.

48

RS

- Cokolwiek by to było... - Jeśli tak, to ci powiem, czego chciał twój wspaniały pan Thorpe - z brzękiem postawiła filiżankę na spodku. - Zaproponował mi pracę, a gdy ją odrzuciłam, próbował mnie szantażować. - Próbował cię szantażować? Nie rozumiem, czym? Miranda wzruszyła ramionami. - Próbował mi wmówić, że pracując jako modelka, łamię warunki mojej wizy studenckiej i groził, że poinformuje o tym władze - machnęła ręką. - Na szczęście nic mi nie może zrobić. Blefował. - Uważaj na niego. Przeprowadziłam wywiad na temat twojego pana Thorpe'a... - Ile jeszcze razy mam ci powtarzać, że nie jest moim panem Thorpe! - Jest bogaty. Bajecznie bogaty. Po południu wpadłam na kawę do De Weespera. Spotkałam tam paru studentów ekonomii, którym nazwisko Thorpe nie jest obce. Mówi się o nim Midas, gdyż czego tknie, obraca się w złoto. Ten facet ma biliony! - Co ma? - Miranda roześmiała się. - Słuchaj, on ma wory pieniędzy! - Mina mówiła o tym z błogim wyrazem twarzy. - Nikt nie wie, ile tego jest, ani skąd je ma. Parę lat temu nagle pojawił się w Nowym Jorku z kieszeniami wypchanymi pieniędzmi. Zajmuje się inwestycjami, ale nie mogę nic bliższego na ten temat powiedzieć, gdyż zupełnie na tym się nie znam. Mówisz, że cię straszył, że chce poinformować władze. Może to zrobić. Kogoś innego urzędnicy pewnie by zlekceważyli, ale nie Thorpe'a. - Wzięła głęboki oddech. - No, nie wiem Mirando, nie wygląda to dobrze. Mirandę przeszły ciarki. Pogrążyła się we wspomnieniach. Przywołała w pamięci uścisk jego ramion, namiętne pocałunki. Przypomniała sobie ten wspaniały moment, w którym zaświtała iskierka nadziei, że jemu może mniej zależy, żeby zajmowała się ciotką, a bardziej chce się nią zająć... - Mirando! - Nad nimi stał Bill Kemper, trzeci stypendysta Harringtona.

49

RS

Opadł na siedzenie obok nich i rzekł teatralnym głosem: - To był najdłuższy dzień w moim życiu. Bill był znany z tego, że zawsze wnosił przygnębiającą, fatalistyczną atmosferę. Zazwyczaj źle go znosiła, ale tym razem potrzebowała jakiejś odskoczni. Ciekawe, co dzisiaj opowie, zawsze miał na podorędziu jakąś historyjkę. - Jakaż to dziś wydarzyła się tragedia? - zachęcała go do wynurzeń, mrugając w stronę Miny. - Ach wiesz... - Bill westchnął ciężko. Już po chwili żadnej z dziewcząt nie było do śmiechu. Siedziały wyprostowane, słuchając o niespodziewanej wizycie Emila Dorfmana, który z ramienia Holendrów zajmował się stypendystami Harringtona. - Był uprzejmy - ciągnął Bill - jak zwykle. Ale zadawał mnóstwo dziwnych pytań. Czy pracujesz, Bill, pytał mnie szereg razy. A ja za każdym razem zaprzeczałem, choć obaj wiedzieliśmy, że nie mówiłem prawdy. Wie, że wykonywałem drobne roboty hydrauliczne, raz nawet jemu naprawiłem klozet. Takie tam małe zlecenia, żeby sobie coś dorobić. Miałem wrażenie, że nieswojo czuje się w roli policjanta. Bez ustanku podkreślał, że będąc na wizie studenckiej nie mam prawa podejmować pracy. - Wzrok jego spoczął na Mirandzie. - Rozmawiał z tobą? - Nie - wydobyła z siebie z trudem. - No, to możesz się go wkrótce spodziewać. Powiedział, że władze zarządziły, by z wszystkimi stypendystami odbył rozmowy i przypomniał nam nasze prawa i obowiązki - rozparł się wygodniej w fotelu i zmarszczył brwi. - Będzie źle, jeśli nas zaczną pilnować. Zapanowało milczenie. Miranda utkwiła wzrok w twarzy Miny. Chyba nie myślisz... - przerwała. -Nie sądzisz, że mógłby... Wciąż miała złudzenia! Ale nie jest przecież tak naiwna, by uwierzyć w przypadek i dobrze wie, że do tej pory nigdy się nie zdarzyło, aby interesowano się dodatkowymi zajęciami stypendystów. - Thorpe - wycedziła przez zęby. Przeszły ją dreszcze. - Ten łotr!

50

RS

Ten podstępny łotr! Miranda szybkim ruchem podniosła się z fotela. Mina próbowała ją powstrzymać. - Poczekaj, zastanów się. Przecież nie wiesz na pewno. Nie wolno wyciągać pochopnych wniosków. - Jak on śmiał to zrobić! Co on sobie wyobraża, że kim on właściwie jest! - wykrzykiwała wzburzona. - Bądź spokojna, on świetnie zna swoje możliwości - bąknęła Mina. - Musisz najpierw ochłonąć. Tym razem on jest panem sytuacji. - Zobaczymy! - wyrzuciła z siebie Miranda i wypadła z kafejki. Na ulicy było już ciemno. Wiał silny wiatr od morza. Miranda trzęsła się z zimna. W ciągu dnia było ciepło i wiosennie, ale wieczorami robiło się chłodno. Jak daleko stąd jest do jego hotelu? Kawał drogi. Mniej więcej pół godziny na piechotę. Przyspieszyła kroku. Zanim dojdzie, pewnie zamieni się w sopel lodu, a on tymczasem wyjdzie sobie na kolację. Tacy mężczyźni jak on nie siedzą wieczorami w hotelu. Nagle zatrzymała się. Otworzyła torbę i zaczęła w niej grzebać. Thorpe nie schylił się po kopertę z pieniędzmi, którą w niego rano rzuciła. I mimo że obiecywała sobie wysłać ją pocztą, nie miała za co kupić znaczka, więc pieniądze Daniela wciąż jeszcze leżały w jej torbie. Rozdarła kopertę i z nieukrywaną satysfakcją wyjęła mały banknot, który starczył jej na bilet tramwajowy. Po raz pierwszy miała chwilę zwątpienia, kiedy wreszcie dotarła do hotelu. Recepcjonista z nieukrywaną niechęcią przypatrywał się jej dżinsom, wysokim butom, rozwianym włosom i kurtce. - Czego pani sobie życzy? - spytał. - W którym pokoju mieszka Daniel Thorpe? - Nie podajemy takich informacji - wyglądał tak, jakby chciał roześmiać się jej w twarz. - Może pani zostawić wiadomość. Na ścianie za plecami recepcjonisty zauważyła mnóstwo przegródek z numerami pokoi hotelowych.

51

RS

- No dobrze - zgodziła się po chwili - zostawię mu liścik. Proszę o pióro i papier. Podał jej to, o co prosiła. Gdy skończyła, spojrzała na niego niewinnym wzrokiem. - Mogę jeszcze prosić o kopertę? Był wyraźnie zniecierpliwiony. - Dziękuję - powiedziała uprzejmie. Starannie złożyła karteczkę, włożyła do koperty i zakleiła ją. Recepcjonista nieomal wyrwał jej kopertę z ręki. Odwrócił się, a ona wstrzymała na moment oddech. Wetknął list do przegródki z numerem 703. Miranda przeszła przez hol w kierunku restauracji. Zapamiętała, gdzie znajdowały się windy. Jedna z nich nie była widoczna z recepcji. Miranda wiedziała, że musi tylko udawać, że idzie na kolację. Już po chwili stała przed drzwiami do pokoju Daniela. Serce waliło jej młotem. Może powinna była poczekać? Może Mina miała rację? Co ona właściwie mu powie? Dotychczas tylko wyśmiewał jej próby przeciwstawienia się. Zawsze robił z nią, co tylko chciał, a wizyta Herr Dorfmana dowiodła, że ma większe możliwości, niż sądziła. Odskoczyła jak oparzona, bo nagle drzwi otworzyły się na oścież. W drzwiach stanął Daniel. - Słucham? - powiedział rozbawionym tonem. Zachowywał się tak, jakby jej oczekiwał. - Czy ma pani zamiar tak stać całą noc, czy wejdzie do środka? Miranda miała ochotę odwrócić się i uciec, ale przecież nie po to jechała tak daleko. Gdy weszła do pokoju, drzwi zatrzasnęły się za nią. Serce tłukło się jej w piersiach. Zaczęła się rozglądać, żeby zyskać czas na opanowanie nerwów. W niedużym, elegancko umeblowanym saloniku było mnóstwo kwiatów w wazonach, a z dużego okna rozciągał się widok na rzekę Amstel. Na stole, nakrytym dla jednej osoby, pomiędzy porcelaną i srebrami stał samotny kieliszek z niedopitym winem.

52

RS

- Mam nadzieję, że się pani u mnie podoba?. Na moment przymknęła oczy wsłuchując się w jego głos, tym razem wyraźnie drwiący. Lecz nagle zwróciła się do niego wojowniczym tonem. - Skąd pan wiedział, że przyjdę? Zaczerwieniła się. Teraz dopiero mogła mu się dobrze przyjrzeć. Pożałowała natychmiast swego impulsywnego zachowania. Daniel stał oparty o ścianę, z rękoma skrzyżowanymi na piersiach i był bardzo skąpo odziany. Miał na sobie krótki szlafrok frotte, luźno przewiązany w pasie. Wzrok jej padł na owłosiony tors, potem na opalone muskularne nogi, aż wreszcie podniosła oczy ku jego twarzy. - Co to, panno Stuart - Daniel zaśmiał się cicho - przecież nie po raz pierwszy widzi pani ciało mężczyzny. Zaczerwieniła się jeszcze bardziej, ale wytrzymała jego wzrok. - Zawiadomił pana ten gad recepcjonista? - Oczywiście. Zrobiła pani na nim silne wrażenie. Podejrzewał, że wykona pani jakiś numer, żeby się tu dostać. - Podszedł do stołu. Jadła pani kolację? Mogę zadzwonić, by coś... - Dlaczego pan to zrobił Billowi? - przerwała mu gwałtownie. - Billowi? - zmarszczył brwi. - Dobra, dobra, niech pan nie udaje. Chodzi o Billa Kempera, tak jak i ja, stypendystę. Nasłał pan na niego Dorfmana. - Dorfmana? Nic mi to nazwisko nie mówi. - Jak pan mógł tak postąpić! - przerażona usłyszała, jak głos jej się załamuje. Odchrząknęła, żeby to zatuszować. - Bill to świetny chłopak. Nikomu nie zabiera pracy... - Jeśli nie chce pani nic jeść, może chociaż napije się pani trochę wina - wziął swój kieliszek ze stołu. - To jest cabernet sauvignon. Pijałem lepsze, ale... Tego jej już było za wiele. Nie zastanawiając się ani chwili, podeszła do niego i wytrąciła mu kieliszek z ręki. Wielka, ciemnoczerwona plama rozprzestrzeniała się szybko na białym szlafroku i na dywanie. Przeraziła się. Podniosła oczy na Daniela. - Nie chciałam...

53

RS

Był zwinny jak kot. W mgnieniu oka był przy niej i chwycił ją za nadgarstek. - Niech pani nie igra z ogniem - wyszeptał. Spojrzała na jego twarz i zmartwiała. Zniknęły gdzieś uśmiech i rozbawienie, a w ich miejsce pojawiły się chłód i zaciętość. - Dość tego, Mirando, jeszcze mam ślad pani ręki na policzku. Nie będę dłużej tolerował takiego zachowania. Była coraz bardziej zdenerwowana. - Pan nie ma zamiaru? Po tym wszystkim, co pan mi zrobił! - łzy napłynęły jej do oczu. -Jak pan mógł! Bill nie ma z tym nic wspólnego. - Ma pani rację - rzekł patrząc jej prosto w oczy - to jest sprawa wyłącznie między panią a mną. On został wplątany w nią całkiem przypadkiem. Była zaskoczona jego szczerością. - Więc niech pan zostawi w spokoju moich przyjaciół! - To dlatego tu przyszłaś? - Daniel roześmiał się. - Właśnie dlatego! Chcę, żeby pan dał Billowi spokój. - Nie jest moim celem utrudnianie życia twoim przyjaciołom. - Lecz mnie - powiedziała z przekąsem. Daniel potrząsnął przecząco głową. - Ty wiesz, czego ja od ciebie chcę, Mirando. Wstrzymała oddech. Zaskoczył ją tym wyznaniem. Mogła je wyczytać w gorącym spojrzeniu i dotyku jego dłoni. Wydawało się, że nawet powietrze między nimi naładowane jest elektrycznością. - Jesteś... jesteś szalony! - wyszeptała. - Naprawdę? - zaśmiał się cicho. Wiedziała dobrze, co teraz nastąpi. Tłumione westchnienie wyrwało jej się z piersi. Próbowała odwrócić głowę, lecz Daniel schwycił ją, zatopił palce w jej włosach, jednocześnie przechylając się w jej stronę. Pocałunek był gwałtowny i płomienny. Wargi Mirandy rozchyliły się. Czuła, że płonie. Całe jej ciało zaczęło drżeć.

54

RS

Wydawało się jej, że trwa to wieczność. Na jej długich rzęsach lśniły łzy. Wzięła głęboki oddech. - W porządku - wyszeptała. -Wygrałeś. - Wiedziałaś przecież o tym od początku? - jego oczy błyszczały triumfem. - Odwołasz sprawę z Dorfmanem? - spytała z niepokojem. - Tak - skinął, patrząc jej prosto w oczy. - I nie sprawisz więcej kłopotów Minie ani Billowi, ani komukolwiek innemu. - Nie sprawię - znów skinął głową. Gdy wyciągnął ku niej rękę, cofnęła się do tyłu. - Nie - powiedziała ostro. - Nie, to się już nigdy nie powtórzy. Pojadę z tobą do Paryża, będę zajmować się twoją ciotką, ale nic więcej. Rozumiesz? Między nami nic... nic... - Mów, co chcesz, lecz skutek będzie ten sam - nagle jego uśmiech znikł. - Wcześniej czy później znajdziesz się w moim łóżku i o tym wiemy oboje. - Nigdy, przenigdy! Za nic w świecie! - Będzie tak, bo pragniesz tego nie mniej niż ja - magnetyzował ją wzrokiem. -A kiedy to się stanie, będzie ci ze mną, jak z żadnym innym mężczyzną na świecie. Wymaże to pamięć o twoich wszystkich poprzednich kochankach. Zapadło milczenie, w którym słychać było tylko jego przyspieszony oddech. Po dłuższej chwili Daniel odwrócił się i podszedł powoli do okna. Miranda gwałtownym ruchem otworzyła drzwi i wybiegła z pokoju.

55

ROZDZIAŁ SZÓSTY

RS

Coś ty zrobiła? - koła tramwaju wybijały rytm na szynach. Mirando, Mirando, coś ty zrobiła? Poczuła przechodzący ją dreszcz. Głębiej wsadziła ręce w kieszenie swej kurtki i skuliła się na siedzeniu. Przynajmniej teraz Bill i Mina będą bezpieczni. Cokolwiek można by mu zarzucić, Daniel Thorpe należał do ludzi, którzy dotrzymują słowa. W jakiś przewrotny sposób poczuła, że sprawia jej to zadowolenie. Wstała z miejsca, gdy tramwaj zbliżył się do przystanku. Ciągle nie mogła zrozumieć, co wydarzyło się, gdy tylko ją dotknął. Jak mogła czuć tak silny pociąg do mężczyzny, którego przecież nie lubiła? Musi przestać o tym myśleć. Przecież nie jest kobietą, która skłonna jest ulec każdemu napotkanemu mężczyźnie. Cóż za gorzka ironia! Thorpe nigdy by nie uwierzył, że jej morale jest surowsze niż jego. W pensjonacie panowała już cisza. Światła, z wyjątkiem jednego na półpiętrze, były pogaszone. Miranda wolno wchodziła na górę. Wszystko, co miała jeszcze do zrobienia, to zawiadomić Minę o swoim wyjeździe. Mina sceptycznie odniosła się do całej sprawy, pamiętając wszystko, co Miranda mówiła wcześniej. - Ale byłaś przecież taka wściekła, gdy wybiegłaś z kawiarni powiedziała Mina. - Byłaś pewna, że Daniel zawiadomił Dorfmana o Billu. Co wpłynęło na taką zmianę zdania? Miranda roześmiała się. - Pamiętasz, co mówiłaś o zbyt pochopnym wyciąganiu wniosków? To właśnie zrobiłam. Dodałam jedno do drugiego i... - I wyszło ci trzy - Mina uśmiechnęła się. Miranda przytaknęła. Zaczęła zalewać Minę potokiem słów, snując barwną opowieść utkaną z prawd i półprawd, w której obraz Daniela rysował się coraz bardziej pozytywnie. - Zapomniałam ci jeszcze powiedzieć, że pan Thorpe... pan Thorpe sądzi, że może przekonać Dorfmana, by zapomniał o całej

56

RS

sprawie. Zna parę osób... - dodała Miranda niepewnie. Twarz jej współlokatorki rozjaśniła się uśmiechem. - A co ci mówiłam? Ten facet to prawdziwy rycerz na białym koniu, Mirando. - Rozmawialiśmy znów o tej pracy, jaką mi zaproponował. Mina skrzywiła się. - Tej, do której próbował zmusić cię szantażem? - Praca ta jest dość niezwykła. Szuka towarzyszki dla swojej ciotki. Mówiłam ci o niej, pamiętasz? - Oczywiście, ale przecież ty nie jesteś pielęgniarką. - Nie. Ale ona nie potrzebuje pielęgniarki. Musi mieć po prostu kogoś, kto dotrzymywałby jej towarzystwa przez część dnia, chodził z nią na spacery, rozmawiał... Mina przytaknęła. - Wydaje się, że to dobra praca. Ale mówiłaś coś, że oni za kilka dni wyjeżdżają do Paryża? Miranda przełknęła ślinę. W końcu do tego doszły. - Tak - powiedziała cicho. - O to właśnie chodzi. Jeżeli przyjmę tę pracę, muszę jechać z nimi. - Do Paryża? - Mina spojrzała na nią z niedowierzaniem. Pojedziesz do Paryża? Cóż za wspaniała okazja! Co odpowiedziałaś? - Co mogłam odpowiedzieć? - Miranda czuła, że wszystkie mięśnie twarzy bolą ją od uśmiechu, do jakiego się zmuszała. - Gdy tylko zrozumiałam, że jest on przyzwoitym facetem, a nie łotrem... - Zgodziłaś się, prawda? Powiedz, że się zgodziłaś! Miranda przytaknęła skinieniem głowy. - Tak - wyszeptała. - Zgodziłam się. Mina chwyciła Mirandę w objęcia. - Cudownie! Paryż! I wszystko opłacone! Kiedy wyjeżdżasz? - Nie wiem. Pan Thorpe jeszcze nie... - Pan Thorpe! Pan Thorpe - Mina skrzywiła się. - Czy ciągle jeszcze zwracasz się do niego tak oficjalnie? - Wolę go tak nazywać. Zwłaszcza teraz, gdy jest moim pracodawcą.

57

RS

Ale Mina już nie słuchała. Wyliczała, co będą musiały zrobić przed wyjazdem Mirandy. - Musisz się spakować. Zawiadomić biuro fundacji w Nowym Jorku i swoich nauczycieli tutaj. I prawdopodobnie będziesz musiała załatwić sobie wizę. - Chyba tak. Ale co będzie z tobą? Musisz znaleźć kogoś na moje miejsce. - Nie przejmuj się tym. Znam trzy dziewczyny stłoczone w małym pokoiku na Valeriusstratt, które pobiją się o to mieszkanie. Ale co zrobimy z Mevrouw De Vries? Na pewno będzie chciała otrzymać swoje pieniądze przed twoim wyjazdem. - Nie wiem. Będę musiała coś wymyślić. Okazało się, że nie było czym się martwić, gdyż następnego dnia Daniel wszystkim się zajął. Gdy zeszły na śniadanie, Mevrouw De Vries powitała je z uśmiechem, mówiąc, że komorne jej jest już zapłacone. Tak samo było w Instytucie. Nauczyciele jej już wiedzieli, że wyjeżdża. Jeden z nich dał jej nawet list polecający do swego znajomego profesora w Ecole des Beaux Arts. - Taka okazja, moja droga! Studiować w Paryżu! Gdy dotarła w końcu do ambasady francuskiej, bez zdziwienia przyjęła wiadomość, że wiza już na nią czeka. Wieczorem posłaniec doręczył jej list od Daniela, w którym zawiadamiał ją, że ma być spakowana i gotowa do wyjazdu o dziesiątej rano następnego dnia. Czuła, że strach ją ogarnia. To wszystko działo się zbyt szybko. Nie była gotowa... - ...o Billu? - Przepraszam, nie słuchałam. Co powiedziałaś? Co z Billem? - Pytałam, czy słyszałaś o Billu? Herr Dorfman znów złożył mu wizytę i przeprosił. Czy możesz w to uwierzyć? Powiedział, że popełnił błąd, strasząc Billa w ten sposób. - Uśmiechnęła się łobuzersko do Mirandy. - Twój rycerz z bajki musi mieć wysoko ustawionych przyjaciół. Możemy dalej studiować i pracować.

58

RS

- Tak - powiedziała cicho. - Tak, to cudownie. Następnego ranka była gotowa na dwie godziny przed czasem. Po licznych uściskach i obietnicach, że będą do siebie pisały, Mina wyszła i teraz nie pozostawało nic innego do zrobienia, jak tylko usiąść obok zamkniętej walizki i czekać. Dokładnie o godzinie dziesiątej otworzyły się drzwi i do pokoju wszedł Daniel. Twarz jego pozbawiona była wyrazu, a ruchy były dokładne i celowe. - Dobrze - powiedział. - Widzę, że jesteś gotowa. Czy to cały twój bagaż? - Jeszcze ta walizka na łóżku. Patrzyła, jak wziął jej walizki i skierował się do drzwi. Był zimny i nieprzystępny, zupełnie jakby wyjeżdżała z nim tylko dlatego, że zaoferował jej pracę, a ona ją przyjęła. - O co chodzi? - odwrócił się w drzwiach i marszcząc czoło wpatrywał się w nią. - Czy masz zamiar stać tak cały dzień? Spóźnimy się na samolot. - Jestem gotowa - odpowiedziała cicho i wyszła za nim z pokoju. Przed domem stała taksówka, w której czekała ciotka Daniela. Zofia posadziła Mirandę obok siebie i zaczęła zalewać ją potokiem słów, opowiadając, jak cudownie będą spędzać czas. Daniel nie odezwał się ani słowem przez całą drogę. Na lotnisku okazało się, że lecą prywatnym odrzutowcem, w którym dwóch stewardów robiło wszystko, by uprzedzić każde żądanie podróżnych, choć Daniel zachowywał się tak, jakby jedyne, czego chciał, to by zostawiono go w spokoju. Uśmiechał się lekko, słuchając, jak jego ciotka rozpływa się w zachwytach z powodu towarzystwa Mirandy. - Od dawna już mnie zmuszał, żebym przyjęła kogoś do towarzystwa - opowiadała Zofia. - Ale gdybyś mogła zobaczyć jego kandydatki, nie dziwiłabyś się, że wszystkie odrzuciłam. Daniel poklepał ją po ręku. - Opowiedz o tym pannie Stuart. Ja muszę zająć się swoimi papierami.

59

RS

Starsza pani westchnęła. - Zawsze ma jakieś papiery do przejrzenia. Ale nie narzekam. Daniel to taki dobry chłopiec. Ani razu nie musiałam się martwić o swoje finanse od czasu, gdy przejął nad nimi kontrolę. Ale opowiedz mi o sobie. Czy byłaś już w Paryżu? Nie? W takim razie będę musiała ci pokazać wszystkie moje ulubione zakątki. Miranda zupełnie nie mogła skoncentrować się na tym, co opowiadała Zofia. Dobry chłopiec, twierdziła jego ciotka. Miranda z trudem powstrzymywała się od śmiechu. Nazywać Daniela Thorpe'a chłopcem, to tak, jakby nazwać tygrysa kociakiem. A jeśli chodzi o to, czy jest dobry... Być może dla ciotki jest dobry. Każdy ma jakieś dobre strony. Dżingis Chan też pewnie kochał swoją matkę... - ...Och, i Pere-Lachaise. Ten słynny cmentarz też będziesz musiała zobaczyć. Abelard i Heloiza są tam pochowani. Wiedziałaś o tym? - Zofia Prescott ciągle mówiła, obojętna na wszystko poza własnymi planami. A Daniel - Miranda spojrzała na niego - cały czas pogrążony był w swoich papierach. Na przekór sobie samej, Miranda poczuła przypływ nadziei. Dzisiaj Daniel wydawał się taki inny. Być może, przemyślał wszystko jeszcze raz i doszedł do wniosku, że nic dobrego nie wyniknie z tych emocji, jakie momentami pojawiały się między nimi. Nagle podniósł głowę i spojrzał na nią. Popatrzył, jak gdyby nigdy przedtem jej nie widział i powrócił do swoich papierów. Miranda odetchnęła z ulgą. Czuła, że po raz pierwszy od dawna opuszcza ją napięcie. W czasie lądowania w Paryżu była już zrelaksowana, mogła się śmiać i żartować z Zofią Prescott. Starsza pani była czarującą towarzyszką, posiadała szeroki repertuar zabawnych historyjek z życia artystów i Miranda uznała, że mogłaby ich słuchać bez końca. Prawie zapomniała o obecności Daniela. Pracował w skupieniu przez cały czas krótkiego lotu. Spojrzał na nią dopiero, gdy wysiedli z samolotu i zajmowali miejsca w czekającym samochodzie.

60

RS

Powiedział coś po francusku do kierowcy i samochód ruszył w stronę miasta. Paryż! Miranda chłonęła widoki miasta z nieukrywanym zachwytem. - Pojedźmy dłuższą trasą, Danielu - powiedziała Zofia. Daniel skinął głową z uśmiechem. - To właśnie powiedziałem kierowcy - odparł. - Panna Stuart powinna zobaczyć, jak wygląda Paryż. Miranda zerknęła na niego. Patrzył na nią i uprzejmie się uśmiechał. - Dziękuję - powiedziała, z równie uprzejmym uśmiechem. Odwrócił od niej wzrok. Ze skórzanej kieszeni fotela wyjął gazetę i zaczął czytać. Miranda odetchnęła z ulgą. I oto jest! Paryż, o którym marzyła, przesuwa się przed jej oczami feerią znanych widoków. Szkielet konstrukcji Wieży Eiffla, kłujący chmury, stara, wspaniała katedra Notre Dame odwrócona w kierunku słońca. Chociaż był to dopiero początek wiosny, chodniki przed wszystkimi kawiarniami pełne już były stolików, osłoniętych dużymi parasolami. - Czyż to nie jest piękne? - powtarzała Zofia Prescott, a Miranda chętnie przyznawała jej rację. - Tak się cieszę, że tu jesteś - mówiła starsza pani. - Zrobimy wszystko, co w naszej mocy, żebyś nie żałowała swojej decyzji - Zofia uśmiechnęła się do niej. - Niestety, ja nie mogę chodzić tak dużo, jak bym chciała. Tak więc Daniel w wolnych chwilach będzie miał przyjemność pokazać ci różne zakamarki tego miasta. - Och, nie - szybko powiedziała Miranda. Za szybko. Mogła jeszcze usłyszeć niepokój w swoim własnym głosie. Zmusiła się do uśmiechu: - Chciałam powiedzieć, że nie chcę sprawiać kłopotu. Kupię sobie przewodnik i... - Nonsens - powiedziała Zofia z przekonaniem. - To żaden kłopot. Prawda Danielu? - Naturalnie. Będzie mi bardzo przyjemnie.

61

RS

Miranda zauważyła, że jego oczy stały się jakby nieco ciemniejsze. I głos zabrzmiał bardziej miękko. - No i widzisz, kochanie - Zofia uśmiechnęła się. - Daniel się tobą zajmie. Miranda zesztywniała. Znów czuła utkwiony w siebie wzrok Daniela i nie miała wątpliwości, że świetnie się bawi jej zakłopotaniem. - To bardzo uprzejmie - odpowiedziała. - Ale obawiam się, że nie będę miała zbyt dużo czasu na zwiedzanie. Chciałabym każdą wolną chwilę poświęcić na naukę. Daniel uśmiechnął się. - Popieram ten plan, panno Stuart. Paryż stwarza nieograniczone możliwości dla kogoś, kto chce studiować. I nie chciałbym pani ich pozbawiać. Najwyraźniej kpił z niej. Dumnie podniosła głowę. - Cieszę się, że się zgadzamy - powiedziała uprzejmie. - W takim razie nie będzie pan miał nic przeciw temu, że wyjdę dziś na chwilę. - Dzisiaj? - głos jego stał się chłodny. - A dokąd planuje pani wyjść, panno Stuart? - Myślę, że to nie powinno pana interesować, panie Thorpe. - Zadałem pytanie i spodziewam się odpowiedzi. Miranda zaczerwieniła się z oburzenia. - Spokój, dzieci, na miłość Boga! - Zofia z niepokojem przyglądała się im. - Danielu, o co ci chodzi? Wystraszysz tylko Mirandę, jeżeli będziesz się tak zachowywał. Uśmiechnął się nieznacznie. - Nie martw się, Zofio. Panna Stuart nie zmieni zdania, jeśli chodzi o pozostanie z nami. Uzgodniliśmy wszystkie szczegóły jej zatrudnienia. Prawda, panno Stuart? Miranda spojrzała na niego ze złością. Nie mogła powiedzieć tego, co myśli ze względu na obecność jego ciotki. - Tak - mruknęła - wszystko zostało uzgodnione. Zofia pogładziła ją po ręku. - Nie przejmuj się moim bratankiem. On tylko udaje groźnego -

62

RS

powiedziała, starając się złagodzić powstałe napięcie. - Nie słuchaj go. Oczywiście twój wolny czas należy do ciebie, kochanie. I dlaczego jesteście wobec siebie tacy oficjalni? Przecież wszyscy jesteśmy przyjaciółmi, czyż nie? Wobec tego będziemy zwracać się do siebie po imieniu. Miranda, Daniel i Zofia. Dobrze? Miranda czuła, że serce jej na chwilę zamarło. Dla niej wszystko było jasne. To tylko Zofia niczego nie rozumiała. Być może nienaganne zachowanie Daniela przez cały czas podróży było spowodowane obecnością ciotki, a może chodziło mu o to, by dała się zwieść fałszywemu poczuciu bezpieczeństwa i przestała mieć się na baczności. A może wszystko to było jeszcze bardziej złożone? - Mirando! -Zofia z uśmiechem dotknęła jej ramienia. -Jesteśmy na miejscu. Rozejrzała się wokoło, jakby obudzona ze snu. Samochód zatrzymał się przy krawężniku. Spojrzała na Daniela. Przyglądał się jej, a oczy jego były ciemne i zadumane. Z trudem oderwała od niego spojrzenie, gdy kierowca otworzył drzwi. Po omacku wysiadła z samochodu. I oto była w Paryżu, gdzie nikogo nie znała, nawet języka, i gdzie praktycznie była więźniem mężczyzny, który choć czuł dla niej pogardę, to jednak pragnął ją zdobyć. Nagle zdała sobie sprawę z tego, że jeśli tak się stanie, ona będzie zgubiona. Przeszedł ją dreszcz. Jeszcze przedwczoraj była pewna, że uda się jej wszystko wytrzymać. Teraz zastanawiała się, czy to przekonanie nie było przedwczesne.

63

ROZDZIAŁ SIÓDMY

RS

Daniel powiedział, że jego ciotka ma mieszkanie w Paryżu. Nie spodziewała się jednak, że będzie to całe piętro pałacu, którego okna wychodziły na prywatne ogrody Les Poissons d'Or. Pokoje były duże i słoneczne, pełne znakomitych obrazów i rzeźb. Nie spodziewała się również, że sama dostanie tak piękny apartament. - Oto twoje gniazdko - powiedziała Zofia, oprowadzając Mirandę po jasnej sypialni, małym saloniku i łazience. - Nikt tu nie będzie ci przeszkadzać, gdy będziesz miała ochotę na odrobinę samotności. Miranda westchnęła. Daniel obiecał, że będzie miała dużo wolnego czasu, by móc kontynuować studia i ona postara się, by dotrzymał tej obietnicy. W końcu, nie była przecież w więzieniu. Stała w oknie swej sypialni, gdy z dołu usłyszała dzwonek. Spojrzała na zegarek. Kolacja o siódmej, powiedziała Zofia, i właśnie minęła siódma. Głęboko nabrała powietrza i ruszyła w stronę drzwi. To przecież tylko kolacja. Dlaczego więc czuła się jak akrobata wykonujący trudną ewolucję na trapezie bez odpowiedniego zabezpieczenia? Kolacja podana była w pokoju stołowym i cała ich trójka - Daniel, Zofia i Miranda - siedziała na jednym końcu długiego, wyczyszczonego do połysku, mahoniowego stołu. - Usiądź tutaj, Mirando, po mojej prawej stronie - powiedziała Zofia - a ty Danielu, naprzeciwko Mirandy. Kolacja była wspaniała, ale Miranda miała kłopoty z przełknięciem czegokolwiek. Obecność Daniela przy stole, sposób, w jaki na nią patrzył z uprzejmym uśmiechem na twarzy, wprawiały ją w zakłopotanie. - Jesteś dzisiaj bardzo małomówny - powiedziała Zofia.. - Wybacz mi, Zofio - Daniel spojrzał na ciotkę. - Mam jutro kilka bardzo ważnych spotkań i nie mogę przestać o nich myśleć. Starsza pani uśmiechnęła się do Mirandy.

64

RS

- Aha -powiedziała - wielki człowiek myśli... Miranda zmusiła się, żeby odpowiedzieć jej uśmiechem. Ale miała niejakie wątpliwości, czy myśli tego „wielkiego człowieka" zaprzątały jedynie sprawy interesu. Wydawało się jej, że krążą one raczej wokół jej osoby, a właściwie skupiają się na jego niechęci do niej. Całym wysiłkiem woli powstrzymywała się, by nie zerwać się z miejsca i nie powiedzieć mu, że to uczucie niechęci jest odwzajemnione i że wobec tego wyświadczy sobie i jej uprzejmość, gdy zgodzi się, żeby pierwszym samolotem wróciła do Amsterdamu. Jedynie Zofia wydawała się nic nie zauważać. Paplała radośnie o Paryżu i jego wspaniałych zakątkach. Jakimś cudem Mirandzie udawało się reagować uśmiechem, gdy tego od niej oczekiwano i od czasu do czasu wtrącić jakąś uwagę, tak, żeby starsza pani sądziła, że bierze udział w rozmowie. - ...a najlepszą rzeczą w tym mieście w latach trzydziestych było to, że zbierały się tu wszystkie wolne ptaki z całego świata. Rozumiesz, co chcę powiedzieć, Mirando? - Na pewno rozumie - głos Daniela brzmiał chłodno i wyczuwało się w nim wrogość. - Zna wszystko, co jest niekonwencjonalne. Czy nie mam racji, Mirando? - Tak, oczywiście. - Miranda jest prawdziwym wolnym duchem, Zofio. - Wystarczy, Danielu - szybko powiedziała jego ciotka. -. Nie wydaje mi się... - Powinnaś zobaczyć jej pokój w Amsterdamie - utkwił wzrok w Mirandzie. - I jej przyjaciół... - Uśmiechnął się nieprzyjemnie. - Ona obraca się wyłącznie w kręgach artystycznej awangardy. - Nie ma nic złego w moim sposobie życia - powiedziała Miranda wyniośle. - Ani też w moich przyjaciołach. - Ani w sposobie, w jaki sobie dorabiasz do stypendium. Widelec Mirandy z brzękiem upadł na talerz. - Kolacja była wspaniała, Zofio - powiedziała sztywno. Pozwolisz jednak, że pójdę już do swego pokoju. To był męczący

65

RS

dzień. - Oczywiście. Poproszę Paulette, żeby... - starsza pani sięgnęła po dzwonek na służbę. - Nie. Dziękuję za wszystko. Sama sobie poradzę. - Ja zaprowadzę Mirandę do jej pokoju. - Daniel odsunął krzesło i wstał od stołu. - To nie jest konieczne - powiedziała szybko. - Danielu - Zofia zmarszczyła brwi - nie ma potrzeby, byś... - Jest potrzeba - odpowiedział ostro, przyglądając się zaczerwienionej twarzy Mirandy. - Panna Stuart jest przyzwyczajona robić co jej się podoba i kiedy jej się podoba. Chcę jej przypomnieć, że będzie musiała liczyć się z moim zdaniem przez najbliższych parę miesięcy. - Danielu, na litość boską... Miranda wstała od stołu. - Twój siostrzeniec ma rację - powiedziała z wymuszonym uśmiechem. - Tak długo sama podejmowałam wszelkie decyzje, że prawdopodobnie trzeba mi będzie czasami przypominać, bym liczyła się z innymi. - Położyła dłoń na ramieniu starszej pani. - Dobranoc, Zofio. Do zobaczenia rano. Wyszła z pokoju z dumnie uniesioną głową, cały czas czując obecność Daniela za plecami. Gdy doszła do schodów, odwróciła się nagle i spojrzała mu prosto w oczy. - Niech pan posłucha, panie Thorpe - powiedziała z ledwo tłumioną wściekłością - jeżeli myśli pan, że zgodzę się, by mnie pan obrażał... - Ja tylko stwierdzam fakty - twarz jego pozbawiona była wyrazu. - A jak długo będzie pani dla mnie pracować, panno Stuart, będzie pani spełniać moje polecenia. Miranda dumnie uniosła głowę. - Nie pracuję dla pana. Pracuję dla pana ciotki... - Ale ja płacę pani pensję, nie moja ciotka. - Nie obchodzi mnie, kto płaci. Nie mam zamiaru przyjmować niczyich rozkazów... Zacisnął dłonie na jej ramionach.

66

RS

- Nie niczyich. Moich! Będziesz przyjmować rozkazy ode mnie. I będziesz je wykonywać. Taka była umowa, pamiętasz? - Nie taka. Powiedział pan, że mój wolny czas, to moja sprawa. - Nic takiego nie powiedziałem. - A jeśli chodzi o umowę, to nie było żadnej umowy. Zostałam zmuszona do przyjazdu tutaj. - Doprawdy? - Wie pan, że wymógł to pan na mnie. Jestem tutaj tylko dlatego, że nie cofnie się pan przed niczym, żeby osiągnąć to, co zamierza... Krzyknęła głośno, gdy dłonie jego zacisnęły się mocniej. Przyciągnął ją do siebie. - Zgadza się - powiedział. - I lepiej będzie, jeżeli o tym nie zapomnisz. Ja zawsze dostaję to, na co mam ochotę. Serce załomotało jej w piersiach. - Nie - wyszeptała, odwracając głowę, lecz było już za późno. Wargi jego zamknęły jej usta, a ramiona zacisnęły się tak, że przylgnęła do niego całym ciałem. - Nie - powtórzyła, ale wargi jego muskały delikatnie jej usta, żądając od niej, by mu się poddała i wbrew samej sobie, niezależnie od całego gniewu i niechęci poczuła, że nie chce się opierać, że ciało jej zaczyna drżeć i siły ją opuszczają. Nagle zapragnęła, by ten pocałunek trwał wiecznie. Ale on odepchnął ją od siebie tak gwałtownie, że przez chwilę nie wiedziała, co się stało. Powoli otworzyła oczy i spojrzała na niego oszołomiona. I wtedy właśnie, przez jeden moment, zobaczyła jego prawdziwe, niekontrolowane spojrzenie, w którym było widać zmieszanie i zaskoczenie, podobne do tego, jakie odbijało się w jej oczach. Ale natychmiast się opanował. - Spij dobrze - powiedział i zanim zdążyła mu odpowiedzieć, odszedł w stronę jadalni. Oczywiście, nie spała dobrze i ranek powitał ją zmęczoną. - Czy nie jesteś chora, Mirando? - pytała zaniepokojona Zofia. Miranda poczuła, że musi zaczerpnąć nieco świeżego powietrza. - Może pójdziemy na spacer? - zaproponowała. Twarz Zofii

67

RS

rozjaśniła się uśmiechem. - Chętnie - powiedziała - mam kilka rzeczy do kupienia... W ciągu następnych kilku dni regularnie odwiedzały Galeries Lafayette, Au Bon March, Printemps i wiele innych sklepów. Zofia uwielbiała zakupy, więc całe dni Mirandy wypełnione były towarzyszeniem jej do różnych magazynów i zwiedzaniem Paryża. Ale nie narzekała. Chciała być zajęta i nie chciała spotykać Daniela. Po pierwszym, pamiętnym wieczorze, Daniel nie odwiedzał ciotki. - Cały czas ma zajęty spotkaniami zawodowymi - powiedziała pewnego dnia Zofia, gdy obie z Mirandą popijały poranną kawę. - I oczywiście ma tu mnóstwo znajomych - dodała. Znajomych kobiet, pomyślała Miranda. Daniel musi znać wiele kobiet. Ale co to ma za znaczenie? Znajome Daniela Thorpe'a zupełnie jej nie interesowały. - A Daniel przecież jest taką dobrą partią. - Tak, oczywiście. - Przez chwilę się zawahała. - A czy jest jakaś kobieta... - Nie - Zofia westchnęła dramatycznie. - Ciągle w jego życiu pojawiają się jakieś kobiety, są przez chwilę, a później znikają. Uśmiechnęła się do Mirandy. - Niektórzy mężczyźni już tacy są. Widzą kobiety jako piękne istoty, z którymi można się pokazywać, ale nie jako towarzyszki życia. Mój siostrzeniec nie jest tu wyjątkiem, jeżeli rozumiesz, co chcę powiedzieć. Tak, myślała Miranda, doskonale rozumiem. Daniel może mieć każdą kobietę, więc po co ma wiązać się z jedną? Wystarczyło, by porozmawiał z kobietą... A jeżeli jeszcze ją pocałował, jeżeli kochał się z nią... Poderwała się z krzesła. - Pójdę się przejść po ogrodzie - powiedziała i szybko wyszła z pokoju. Prywatne ogrody, leżące w samym sercu Les Poissons d'Or, były całkowicie puste o tej porze dnia. Miranda szła wąską alejką, która prowadziła do małego stawu. Pływały w nim karpie, połyskujące złotem, gdy zbliżały się do powierzchni wody, by zdobyć coś do

68

RS

zjedzenia. Stała tam wpatrując się w wodę, jakby szukała w niej odpowiedzi na meczące ją pytania. Dlaczego Daniel był stale obecny w jej myślach? Dlaczego interesowała się jego życiem? Przecież kojarzył się jej ze wszystkim, co najgorsze... - Prawo francuskie zakazuje pięknym kobietom smutnych myśli - poznała ten głęboki, męski i odrobinę sarkastyczny głos. Spłoszona podniosła wzrok i zobaczyła Daniela. Stał obok na ścieżce i przypatrywał się jej. - Słońce świeci, ptaki śpiewają, a ty pośród tego wszystkiego jesteś taka ponura - uśmiechnął się. - O czymkolwiek myślisz, nie może to być takie straszne. Ale było, pomyślała w popłochu, a najgorsze ze wszystkiego, to ten nagły przypływ radości na jego widok. - Ja... Ja... - nie mogła złapać powietrza. -Właśnie dowiedziałam się, że profesor, u którego najbardziej chciałabym studiować, nie ma dla mnie czasu. Jacques Renfret znany jest na całym świecie ze swoich pejzaży. Miałam nadzieję, że będę mogła u niego studiować, ale... - wzruszyła ramionami. - Ale? - Ale przyjechałam za późno, by móc się do niego zapisać. Daniel zmarszczył brwi. - Nie jest on chyba jedynym malarzem w Paryżu, u którego chciałabyś studiować. Miranda roześmiała się. - Oczywiście. Zawsze pozostaje przecież Chardonnet lub Laurion. - A z nimi rozmawiałaś? Spojrzała na niego zdziwiona. - Ty nic nie rozumiesz, prawda? Mam takie same szanse studiowania u nich jak... lotu na Księżyc. Uśmiechnął się. - Nigdy nie można być pewnym, dopóki się nie spróbuje. Na przykład jeszcze kilka dni temu nie miałem pojęcia, że będziesz spała w moim łóżku.

69

RS

- Nie śpię w twoim łóżku! - czuła, że się czerwieni. - I byłabym zobowiązana, gdybyś nie wygłaszał takich bzdur wiedząc, że są całkowicie nieprawdziwe. Daniel uśmiechał się nadal. - Ależ tak, skarbie. Czy Zofia nie powiedziała ci? Zwykle to ja zajmuję pokoje, w których teraz mieszkasz. - Ty? A ja myślałam... - Jestem zawiedziony. Miałem nadzieję, że poczujesz nocą moją obecność w swojej sypialni. - Zaśmiał się miękko. - Ja spędzam długie godziny wyobrażając sobie ciebie w tym wielkim łóżku, z włosami rozrzuconymi na poduszce, twoje nagie ciało leżące w pościeli, gdy obserwujesz mnie, jak się zbliżam do ciebie... Przypatrywała mu się szeroko otwartymi oczami. Goś, co zaczęło się jako żart, wywołało nagle wizje, które były niepokojąco prawdziwe. Powietrze między nimi stało się ciężkie. - Mirando! - wyszeptał jej imię. — Mirando - powtórzył tonem pełnym pożądania - słuchaj... - Tutaj jesteście, dzieciaki. Miranda z trudem oderwała wzrok od Daniela. Zofia Prescott podążała w ich kierunku. - Powiedziałam Danielowi, gdzie cię może znaleźć. Idziemy dzisiaj na koncert! - zawołała Zofia radośnie. - Czy to nie cudowne? - Oczywiście... - przytaknęła ostrożnie. - A Daniel zabiera cię na zakupy. Czy to nie wspaniałe? - Zabiera mnie na zakupy? Ale to przecież ja mam ci towarzyszyć w zakupach, Zofio. - Tak, ale ja mam umówionego fryzjera, a Monsieur Guy jest taki wrażliwy. Nigdy by mi nie wybaczył, gdybym nie przyszła. Miranda spojrzała na nią niepewnie. - Ale co mam kupować? Jeśli o mnie chodzi, to nie potrzebuję.., - Oczywiście coś do włożenia na dzisiejszy koncert. Suknia, dodatki. - Zofia uśmiechnęła się marzycielsko. - Coś tres francais, n'est-ce pas? Coś francuskiego. Miranda westchnęła. Coś szykownego, coś co

70

RS

będzie pasowało do eleganckiego świata Paryża. Francuzki, które widywała, były pięknie ubrane i seksowne, ale co to miało z nią wspólnego? Ona tu przyjechała, by pracować i studiować. Wzrok jej powędrował w stronę Daniela. Wargi jego wykrzywiał grymas, jakby wiedział dokładnie, o czym ona myśli. - Mam własne ubrania - powiedziała ostro. - Może nie podobają się one twojemu bratankowi, ale mnie wystarczają. Zofia zrobiła zmartwioną minę. - Och, Boże - szepnęła. - Nie chciałam cię obrazić, Mirando. Myślałam, że sprawię ci przyjemność. Wiedziałam, jak musisz oszczędzać i sądziłam, że suknia kupiona w Paryżu będzie dla ciebie miłą pamiątką. Nigdy nie myślałam, że poczujesz się dotknięta. Spodziewam się, że mi wybaczysz. - Ależ oczywiście, że ci wybaczam. Twarz Zofii rozpromieniła się uśmiechem. - Czy słyszałeś, co powiedziała Miranda? Zgadza się przyjąć mój mały prezent. - Nie - szybko wtrąciła Miranda. -Ja tylko... Spojrzała na Daniela, który przygryzał wargi, by zachować powagę. Westchnęła z rezygnacją. - Bardzo ci dziękuję. - Ciągle uważam, że to idiotyczny pomysł. Nie chcę, by twoja ciotka kupowała mi cokolwiek. Daniel siedzący obok niej w taksówce obdarzył ją chłodnym spojrzeniem. - W takim razie powinnaś być zadowolona, że to ja zabieram cię na te zakupy. Siedź spokojnie i ciesz się widokami miasta. Tam widać Arc de Triomphe. - Na litość boską - powiedziała zirytowana - przestań traktować mnie, jakbym była kompletną idiotką. Wiem, że to jest Łuk Triumfalny. Nie wiem natomiast, jak to się stało, że dałam się namówić na to wszystko. - Ciotka przeprowadziła całą akcję z siłą buldożera. Byłaś bez szans - lekko wzruszył ramionami.

71

RS

- Tak. Rzeczywiście tak to wyglądało. Czy zawsze jest taka stanowcza? - Przynajmniej od momentu, kiedy ją poznałem. - Co masz na myśli? Czyż ona nie jest twoją ciotką? - spojrzała na niego zaciekawiona. - Jest moją cioteczną babką, siostrą mojego dziadka, która wyszła za mąż i mieszkała w Europie, kiedy się urodziłem. - Ale mówiła, że teraz mieszkacie razem. - Zgadza się. Jej jedyny syn zmarł kilka lat temu i to ją kompletnie załamało. - Dużo o nim opowiada - szepnęła. - Mówi tak, jakby bardzo mu ufała. - Istotnie tak było - usta Daniela wykrzywił grymas. Przez chwilę panowało milczenie. - A teraz obowiązek opieki nad nią spadł na ciebie. - Nie nazwałbym tego obowiązkiem. To coś, co dobrowolnie wziąłem na siebie. Nie wierzysz mi? - Nie, tylko... to nie jest ta strona twojego charakteru, jaką dane mi było poznać... - zamilkła. - Martwi cię, że nie jestem w stu procentach potworem? - Nie chciałabym w tobie widzieć potwora, ja... - Daj spokój. Masz to wypisane na twarzy. Daniel Thorpe, łotr. Czy tak o mnie myślisz? Poczuła, że się czerwieni. - Trudno mi myśleć z sympatią o kimś, kto mnie zmusił, żebym zrobiła coś, na co nie miałam ochoty. - Może to cecha rodzinna. Stwierdzić, na co ma się ochotę i dążyć do zdobycia tego. - Danielu... - Pierwszy raz zwróciłaś się do mnie po imieniu. - Powiedział to cicho, tak cicho, że ledwo usłyszała. Spojrzała na niego, a to, co zobaczyła w jego oczach spowodowało, że serce mocniej jej zabiło. - Danielu - powtórzyła szybko. - Proszę cię. Ja chcę wrócić do

72

RS

Holandii. Pozostanę w Paryżu, dopóki nie znajdziesz kogoś na moje miejsce, ale ja... Przerwał jej ostro: - Do licha - warknął. - Czy nie sądzisz, że ja też chciałbym, by to było takie proste? Miranda opadła na poduszki siedzenia. Boże, jak on nią pogardzał. A to, że równocześnie jej pożądał, jedynie potęgowało jego niechęć. Przyglądała mu się, jak się nachylił i zastukał w szybę dzielącą ich od kierowcy. Coś do niego powiedział. Taksówka podjechała do krawężnika i Daniel odwrócił się do niej. - Chodźmy - powiedział burkliwie. - Mamy niewiele czasu. Miranda widziała kiedyś tornado na filmie. Widziała długi, ciemny tunel, łączący niebo z ziemią, który pochłaniał wszystko, co napotkał na swej drodze. Tak właśnie czuła się teraz, gnana z jednego sklepu do drugiego. Suknia, powiedziała Zofia i dodatki do tej sukni. Ale Daniel kupował wszystko: suknie i żakiety z jedwabiu w kolorach ziemi i morza oraz spodnie i swetry z miękkich dżersejów. Nic nie było w stanie go powstrzymać. - Nie potrzebuję tego wszystkiego - powiedziała zagniewana. Suknia na dzisiejszy wieczór, to co innego, ale ty kupiłeś mi mnóstwo rzeczy, których nie chcę. - Ale ja chcę - powiedział chłodno. Przez chwilę wpatrywała się w niego. - Tak - powiedziała wolno. - Rozumiem. Próbujesz zmienić mnie w kobietę, którą będziesz mógł zaakceptować. Ale to ci się nie uda. Jestem, jaka jestem, Danielu. - Ty głuptasie. Gdy patrzę na ciebie, nie myślę o innych kobietach. Myślę o innych mężczyznach. - Mocniej zacisnął dłoń na jej ramieniu. - Za każdym razem, gdy na ciebie patrzę, wyobrażam sobie ciebie na jakimś przeklętym holenderskim poddaszu, zdejmującą z siebie te cygańskie szmatki na oczach jakiegoś czekającego mężczyzny. Poczuła, że cała krew odpływa jej z twarzy. - Jak śmiesz mówić coś takiego? - Od dzisiaj - warknął - cokolwiek będzie dotykać twej skóry,

73

RS

będzie pochodziło ode mnie. Czy to jasne? Miranda wpatrywała się w niego z niedowierzaniem. - Jesteś szalony - szepnęła. - Tak - powiedział, biorąc ją w ramiona. - Prawdopodobnie jestem szalony. Biła go pięściami, gdy przytulał ją do piersi, ale nie mogła powstrzymać jego ust, które nieuchronnie zbliżały się do jej warg. - Nie - jęknęła, ale jaki pożytek mogła mieć z tej wyszeptanej prośby, która przeciwna była jej pragnieniom? W chwili, gdy ich wargi się spotkały, poczuła, że wtula się w niego całym ciałem, jak poprzednio. Całe otoczenie, ulica, wszystko przestało istnieć. Gdy w końcu ją puścił, cała drżała. - Danielu? - wyszeptała i przez moment w jego czarnych oczach zobaczyła coś więcej niż tylko złość i pożądanie. - Danielu? powtórzyła wyczekująco. - Chodźmy - powiedział i gdy weszli znów do kolejnego, eleganckiego sklepu, już nie protestowała. Była zbyt zaskoczona tym, co przed chwilą przeżyła. Stała milcząc i słuchała, jak opisywał detale bielizny nocnej, którą chciałby jej kupić. Sprzedawca odszedł, by po chwili powrócić z naręczem jedwabi i koronek. - Obejrzyj to - powiedział miękko - i wybierz, co ci się podoba. Popatrzyła na niego. Jakie czarne moce kierowały jego postępowaniem? Dobry Boże, myślała, a jakie czarne moce kierują mną? - Nie - powiedziała zdecydowanie - nie chcę. Może jej kupić co zechce, ale nie będzie brała udziału w tym szaleństwie. - Powiedziałam już, że nie będę niczego wybierać. - W porządku. Odwrócił się do cierpliwie czekającego sprzedawcy. - Mademoiselle nie może się zdecydować - powiedział. Bierzemy wszystko. Wciągnęła powietrze tak głośno, że sprzedawca mógł to usłyszeć.

74

RS

- Nie - powiedziała. - Danielu, ty nie możesz... - Proszę zapakować -powiedział ostro - i przesłać pod ten adres. Tym razem, gdy ujął ją pod rękę i wyprowadził na ulicę, w kierunku następnego sklepu, Miranda nie odezwała się ani słowem. Scena w sklepie pokazała jej dobitnie, że to on dyktuje warunki. Nie było sposobu, by z nim wygrać. Mogła się tylko poddać. - Tak - mówiła, gdy pokazał jej parę pantofli na szalenie wysokim obcasie. - Nie - powiedziała, gdy uśmiechnięty sprzedawca demonstrował jej suknię w kolorze fioletu, który przejął ją grozą. I tak, stopniowo, tworzyła się góra sprawunków, elegancko zapakowanych, które kosztowały małą fortunę. Straciła rachubę sklepów, które odwiedzili. Pięć, dziesięć? I co mógł obchodzić ją fakt, że Daniel przeglądał wszystkie te zakupy, łącznie z najbardziej osobistą bielizną, beż żadnego zakłopotania. W ten sposób piętnował ją jako swoją własność, tak jak jej to obiecał. Domyślne spojrzenia sprzedawców upokarzały ją, ale ich szepty były jeszcze gorsze. Nie wiedziała, co mówią do siebie, ale potrafiła to sobie wyobrazić. W sklepie, który był jeszcze bardziej elegancki niż wszystkie poprzednie, Miranda stanęła na podwyższeniu, jak posłuszna modelka, a gromada szykownych sprzedawczyń oglądała ją z każdej strony. Wiedziała, że przyszli tutaj, by kupić tę suknię, od której wszystko się zaczęło. Daniel wybierze jej model i całe to upokorzenie będzie miała za sobą. Daniel siedział w czarnym, skórzanym fotelu, czekając spokojnie. Z jego twarzy nic nie można było wyczytać. - Wieczorowa suknia — powiedziała jedną ze sprzedawczyń, przyglądając się jej uważnie. - Pani, mademoiselle, z tym kolorem włosów i cery będzie świetnie wyglądać w czerwonym aksamicie. Daniel przecząco pokręcił głową. - Wobec tego może w zielonym jedwabiu? - powiedziała inna. Z takim dekoltem... - dłonią zaznaczyła głęboki łuk dekoltu. - I spódnicą rozciętą do uda, n'est-ce pas?

75

RS

Kobieta spojrzała pytająco na Daniela, który zmarszczył czoło i znów przecząco pokręcił głową. - Hmm - trzecia sprzedawczyni w zamyśleniu uderzała palcem o wargi. - Czarna satyna, może bez ramiączek, z dekoltem na plecach... - Koronka - głos Daniela był cichy. - Koronka w kolorze kości słoniowej, bez dekoltu, z długimi rękawami - spojrzał uważnie na Mirandę. - Tak. To by nam odpowiadało. Kobiety zaprowadziły Mirandę do przymierzalni, szepcząc i śmiejąc się między sobą. Chwilę później przyniosły jej suknię. Była to suknia opisana przez Daniela. To, że wyglądała, dokładnie tak jak sobie wyobraził, było pierwszym cudem. To, że pasowała na nią tak idealnie, jakby specjalnie dla niej była szyta, było drugim. Ale trzecim cudem, który spowodował, że serce zaczęło walić jej w piersi jak oszalałe, było spojrzenie, jakim ją objął, gdy wyszła z przymierzalni, aby mu się pokazać. Wstał z fotela, a jego czarne oczy przesuwały się po niej powoli. - Tak - powiedział miękko. - To jest to. Podszedł do niej i odwrócił ją w stronę lustra. - I jak ci się podoba? Miranda spojrzała w lustro. Miał całkowitą rację. Suknia była wspaniała, jak z minionej epoki. Ale Miranda zobaczyła w lustrze nie tylko suknię. Zobaczyła przystojnego mężczyznę z czarnymi, płonącymi oczami i smukłą kobietę o drżących wargach. Obraz ten spowodował przyspieszone bicie jej serca. - Mirando? - oczy jej napotkały wzrok Daniela w lustrze. - Powiedz, czy ci się ta suknia podoba? Chciała mu powiedzieć, że nie, że to nie jej styl, że wolałaby coś bardziej kolorowego, ognistego, coś, co sama by sobie wybrała i za co sama by zapłaciła, ale... - Nigdy nie widziałam ładniejszej - usłyszała własny szept. - Ja też nie - powiedział. Stali tak oboje, patrząc na siebie w lustrze, aż w końcu Miranda zrozumiała, że od tej chwili świat już nigdy nie będzie taki, jak przedtem.

76

ROZDZIAŁ ÓSMY

RS

Kilka godzin później Miranda stała przed innym lustrem, tym, które wisiało na ścianie jej sypialni, i przymierzała koronkową suknię. Było już późno i Zofia Prescott oczekiwała jej na dole. Daniel miał nadjechać lada moment. Gospodyni Zofii, Paulette, właśnie zapukała do drzwi. - Madame pyta, czy pani jest gotowa, mademoiselle. - Zejdę na dół za chwilę - odpowiedziała Miranda. Ale to nie była prawda. Nie była jeszcze gotowa; nigdy nie będzie gotowa zejść na dół i stanąć oko w oko z Danielem. Popołudniowe przeżycia głęboko nią wstrząsnęły. Wiedziała, że nigdy nie zapomni tych chwil przed lustrem w butiku, wyrazu twarzy Daniela. Łóżko za jej plecami zasłane było ubraniami, które dostała od niego. Ciągle jeszcze nie mogła zrozumieć, dlaczego to zrobił. Nie czuł do niej nic, tylko pogardę, a jednak pragnął jej tak bardzo, że chciał wymazać z jej pamięci wszystkich, którzy, jak podejrzewał, odgrywali jakąś rolę w jej życiu. Już prawie chciała powiedzieć mu prawdę, że nigdy nie łączyły jej żadne bliskie stosunki z jakimkolwiek mężczyzną. Ale duma kazała jej milczeć. Duma i przekonanie, że i tak jej nie uwierzy. Zdążył już wyrobić sobie opinię o niej i teraz nic nie będzie w stanie jej zmienić. Zacisnęła zęby i odwróciła się od lustra. Daniel narzucił jej swoją wolę po raz ostatni. Wykona wszystko to, po co przyjechała do Paryża. Będzie towarzyszką Zofii Prescott i do licha z Danielem, jeśli sądzi, że zmusi ją, by była czymś więcej. Twarz jej przybrała łagodniejszy wyraz. Lubiła tę starszą panią. Z wyjątkiem krótkich momentów zaniku pamięci, Zofia stanowiła wspaniałe towarzystwo. Dzisiejszy wieczór też będzie przyjemny. Kochała przecież dobrą muzykę i jeszcze nie miała okazji obejrzenia nocnego życia Paryża. To co, że Daniel tam będzie, ale przecież będzie także i Zofia.

77

RS

Wykonała piruet przed lustrem. Wyglądała na kobietę zdecydowaną, w pełni kontrolującą sytuację. Uśmiechnęła się do siebie. Szybko zgasiła światło i wyszła z pokoju. - Już jestem - powiedziała, schodząc ze schodów. I wtedy spostrzegła Zofię. Siedziała w fotelu w niebieskim, aksamitnym szlafroku i rannych pantoflach. - Ależ ty nie jesteś ubrana - powiedziała wolno. - Czy nie mówiłaś, że Daniel ma tu być o siódmej trzydzieści? Zofia uśmiechnęła się i wstała z fotela. - Wyglądasz wspaniale, kochanie! Ta suknia jest świetna. I twoje włosy... jaka urocza fryzura. Odwróć się, żebym mogła cię dokładnie obejrzeć. Miranda powoli okręciła się wokoło, podczas gdy starsza pani podziwiała jej odgarnięte do tyłu loki, spięte parą srebrnych grzebieni. - Daniel będzie dumny, że tak piękna dama siądzie przy jego boku. - Zofio - Miranda podeszła do niej, starając się opanować złe przeczucie - dlaczego nie jesteś ubrana? Jeżeli Daniel ma być za chwilę... - Czy Paulette nie powiedziała ci? Obawiam się, że będziecie musieli iść dzisiaj na koncert beze mnie. - Co się stało? Starsza pani przestała się uśmiechać. - Cała ta podróż, to chyba za dużo dla mnie. Jestem wyczerpana. Oczywiście, pomyślała Miranda. Skończyła przecież osiemdziesiątkę. - Nic nie szkodzi - powiedziała, podchodząc do telefonu. Rozumiem. I twój bratanek też zrozumie, gdy mu wyjaśnię. - Och, nie musisz dzwonić do Daniela. Już z nim rozmawiałam. Miranda poczuła ulgę, ale i coś jeszcze. Rozczarowanie? - W takim razie pójdę do siebie i zdejmę tę idiotyczną sukienkę... - Idiotyczną? Jest śliczna, mówiłam ci już. A poza tym, to, że ja

78

RS

nie mogę dziś wyjść, wcale nie oznacza, że ty masz także siedzieć w domu. Pójdziesz z Danielem, tyle że beze mnie. - Nie - Miranda powiedziała szybko. - Ja nie pójdę. - Mirando, kochanie, ja wiem, że Daniel był, jakby to powiedzieć, nieco przykry. - Zofia zawahała się. - Ale on już taki nie będzie. Przeprowadziłam z nim rozmowę i on... - Nie chodzi o mnie - szybko wtrąciła Miranda. - Chodzi o to, że nie chcę zostawiać cię samej. Daniel na pewno się ze mną zgodzi. - Nie będę sama. Paulette będzie ze mną. Na litość Boga powiedziała zniecierpliwiona - nie jestem chora i nie chcę, byście traktowali mnie tak, jakbym była. Już przeprowadziłam podobną rozmowę z Danielem i... -Twarz jej się rozpromieniła, gdy usłyszała dzwonek do drzwi. - Otóż i on. Paulette, otwórz drzwi. Miranda stała bezradnie na środku salonu. - Zofio - powiedziała błagalnym tonem - proszę, pozwól mi powiedzieć Danielowi... - Co powiedzieć? Odwróciła się na dźwięk jego głębokiego głosu. Daniel stał w drzwiach do salonu i uśmiechał się do niej. Patrzyła, jak całuje ciotkę w rękę i wręcza jej ogromny bukiet kwiatów. Miał na sobie elegancki, czarny smoking, którego krój podkreślał szerokość jego ramion, wąskie biodra i długie nogi. Czarne włosy, nieco potargane wiatrem, lśniły jedwabiście i Miranda zdała sobie sprawę z tego, że nie ma drugiego tak przystojnego i tak godnego pożądania mężczyzny, jak ten, który stał teraz przed nią. Daniel powoli zbliżał się do niej uśmiechając się. W wyciągniętej ręce trzymał biały storczyk. - Jaka jesteś piękna - powiedział miękko, podając jej kwiat. Całą drogę do sali koncertowej zabawiał ją grzeczną rozmową. Ale przez cały czas dręczyła ją jedna sprawa. - Powiedz mi jedno - zapytała - czy rzeczywiście miałeś zamiar zabrać dziś z nami swoją ciotkę? Daniel westchnął. - Przykro mi, że muszę cię rozczarować, ale nie zakładałem

79

RS

takiego przebiegu zdarzeń. Gdy Zofia zadzwoniła do mnie, byłem tak samo zdziwiony jak i ty. - I mam w to uwierzyć? - zapytała chłodno. Zacisnął wargi. - Tak, chyba że chcesz zarzucić mi kłamstwo. Miranda zawahała się. Oskarżała go już o różne rzeczy, ale kłamstwo jakoś do niego nie pasowało. A jednak... - Bardzo przejąłem się tym, że źle się czuje. Proponowałem, że odwołam nasze wyjście i coś jej poczytam. - Poczytasz? Jakoś nie mogę sobie wyobrazić... - Tak, jestem pewien, że nie możesz. Musi to być trudne wyobrazić sobie, żeby ten... Jak mnie ostatnio nazwałaś? Łotr? Żeby ten łotr... Zaczerwieniła się. - Zmieniasz temat... - Trudno sobie wyobrazić, żeby taki łotr spędzał wieczór na czytaniu starej ciotce. - Jeśli masz nadzieję, że cię przeproszę... - Prawdopodobnie byłabyś zaskoczona, gdybym ci powiedział, że od czasu do czasu spędzam długie, zimowe wieczory grając ze staruszką w karty. Miranda czubkiem języka zwilżyła wyschnięte wargi. - Co chcesz mi udowodnić? - Chciałbym cię przekonać, że źle mnie oceniałaś. Ale, z drugiej strony, myślę, że oboje popełniliśmy ten sam błąd. Miranda czuła, że tym razem nie żartuje z niej. Wpatrywał się w nią uważnie, co wprawiało ją w zakłopotanie. - Nie jestem pewna, czy dobrze cię rozumiem. Daniel wzruszył ramionami. - To dość proste, prawda? Wyrobiłaś sobie o mnie opinię na podstawie mojego zachowania. - Zawahał się na moment. - A ja, jak przypuszczam, zachowywałem się nie najlepiej. - Przypuszczasz? - Miranda zaśmiała się. - Zachowywałeś się jak... jak... - Gbur. Tak nazwała mnie Mina.

80

RS

Rzucił jej łobuzerski uśmiech. Nagle poczuła przypływ sympatii do niego. Ale musiała mieć się na baczności. - Rozumiem, Danielu, ale co chcesz przez to powiedzieć? Chwycił ją za ramiona. - No cóż - zawahał się. - Staram się cię przeprosić. Czy musisz mi to utrudniać? Popatrzyła na niego. Czy rzeczywiście Daniel Thorpe chciał ją przeprosić? Poczuła, że puls bije jej coraz szybciej, ale gdy się odezwała, głos miała spokojny. - Być może powinieneś mi powiedzieć, za co mnie przepraszasz. Czy za to, że groziłeś moim przyjaciołom? Za zmuszenie mnie do wyjazdu z Amsterdamu? Zanim przyjmę twoje przeprosiny, muszę wiedzieć, o co ci chodzi, Danielu? Wsadził ręce w kieszenie spodni. - Postaraj się zobaczyć to wszystko z mojego punktu widzenia, dobrze? Spotkałem cię w pracowni Muellera kompletnie nagą... Miranda zaśmiała się. - To już przerabialiśmy - powiedziała. - Mówiliśmy o tym setki razy i mam już tego dosyć. Nie mam zamiaru wyjaśniać jeszcze raz. Nie jestem... - Posłuchaj wreszcie - znów chwycił ją za ramię. - Nic nie musisz wyjaśniać. To nie o to chodzi. - W takim razie o co? Do licha, Danielu... - Myliłem się co do ciebie - powiedział. - Wiem, że jesteś malarką, która czasami zmienia się w modelkę i ja... byłem łotrem sugerując, że masz inny zawód. Miranda wpatrywała się w niego. Rzeczywiście starał się ją przeprosić. Dlaczego? - Co sprawiło, że zmieniłeś zdanie? Głęboko nabrał powietrza. - Dzisiaj zadzwoniłem do Muellera. Powiedział mi... Oczy jej zabłysły gniewem. - Ernst Mueller jest przeklętym kłamcą. - Zgadza się. Ale tym razem powiedział mi prawdę. Powiedział, że prawie cię nie zna. - Daniel uśmiechnął się.

81

RS

- I ty mu uwierzyłeś? -Tak. - Ostatnim razem, gdy z nim rozmawiałeś, twierdził, że sypia ze mną. I wtedy także mu uwierzyłeś. Daniel nerwowym ruchem odgarnął sobie włosy z czoła. - Słuchaj, popełniłem błąd. Byłem wściekły i... - Wyjaśnijmy to do końca. Poprosiłeś Ernsta Muellera, żeby mi wystawił świadectwo moralności. I to dwa razy. Zgadza się? - Mirando, pozwól mi się wytłumaczyć! - Dobrze. Czekam, żebyś mi wyjaśnił, dlaczego uwierzyłeś w dwie różne historie tego... tego... - Może dlatego, że cię w międzyczasie poznałem - powiedział cicho. - Może dlatego, że miałem czas ochłonąć i pomyśleć rzeczowo. Do licha, co to ma za znaczenie? Staram się ciebie przekonać, że się myliłem w swoich opiniach. Spojrzała na niego, a serce zaczęło jej bić jak oszalałe. - Mirando - głos jego był miękki, pieszczotliwy - byłem głupcem. - Trudno temu zaprzeczyć - powiedziała poważnie. Uśmiechnął się. - I co teraz? - Czy powinnam być wzruszona tym, że w końcu zdecydowałeś się uwierzyć w to, że nie marnuję swojego życia? - zaśmiała się cicho. - Czy sądzisz, że interesuje mnie, co o mnie myślisz? - zapytała, a serce jej znów zaczęło uderzać w jakiś dziwny sposób. - Mnie bardzo interesuje, co ty o mnie myślisz - powiedział cicho. Cała złość, którą gromadziła w sobie, zaczęta ją opuszczać. Uśmiechał się do niej tym swoim ciepłym uśmiechem, a ona... ona... - Mirando! Z trudem wróciła na ziemię. - Słucham? - Daj mi jeszcze jedną szansę, dobrze? - Ja... ja... nie wiem, Danielu - wyszeptała. - Chciałabym, ale... - Pozwól mi zabrać cię po koncercie na kolację. I jeżeli potem nie będziesz chciała mnie już więcej oglądać, to...

82

RS

Spojrzała na niego uważnie. - Pozwolisz mi wrócić do Amsterdamu? Przez moment się wahał. - Jeśli będziesz chciała... to tak powiedział w końcu. Daniel lekko objął ją ramieniem i poprowadził w kierunku oświetlonego wejścia do sali koncertowej. - Spóźnimy się, jeśli się nie pospieszymy. Wysłuchamy pierwszej części koncertu i w czasie przerwy, jeżeli będziesz chciała, wyjdziemy. Byli już prawie w drzwiach. Miranda nie zdążyła przemyśleć tej propozycji. Napierający tłum wepchnął ich do środka. - Dobrze - szepnęła. - Zostaniemy do przerwy i wtedy zobaczymy. Ale gdy nadeszła przerwa, była zbyt zachwycona koncertem, by myśleć o wyjściu. Muzyka była wspaniała, teatr przepiękny, a Daniel... Daniel był czarujący. W przerwie znalazł jej miejsce w rogu zatłoczonego westybulu, a sam zaczął torować sobie drogę do baru. Nie zapytał jej, czy chce zostać na drugiej części koncertu, ale co to miało za znaczenie? Prawo wyboru należało do niej, ale ona zdecydowała z niego nie korzystać. Czekając na jego powrót, wyjęła z torebki mały notes i ołówek, i po chwili miała gotowy szkic. Nie słyszała, kiedy Daniel wrócił, nie wiedziała, że stoi obok i z zainteresowaniem ogląda jej rysunek. W końcu nachylił się i powiedział jej do ucha: - Podobno Toulouse-Lautrec robił to samo. Zaskoczona podniosła wzrok i poczuła, że się czerwieni. Ton jego głosu był poważny, ale w oczach błyskały szelmowskie iskierki radości. - Danielu! Przepraszam, tak mnie to wciągnęło, że nie zauważyłam cię... Uśmiechnął się, gdy chowała szkic. - Nie ma takiego drugiego miasta dla artysty, jak Paryż, prawda? - zapytał, podając jej kieliszek. Miranda przytaknęła głową.

83

RS

- Marzyłam, by móc tu malować. Moi rodzice mieli nadzieję, że wystarczy mi Nowy Jork, ale... - Nowy Jork? - jego uśmiech stał się żartobliwy. - Pomyśleć tylko, że oboje mieszkamy w tym samym mieście i nigdy się nie spotkaliśmy. - Nie wydaje mi się, byśmy bywali w tych samych kręgach. Zresztą - dodała pociągając łyk wina -mieszkałam w tym mieście tylko przez rok. Pochodzę z Filadelfii. - Tam mieszka twoja rodzina? - Aha - przytaknęła. - Mama, tata, mała siostrzyczka, dwa koty i pies. - I każde z nich bardzo przeżywało, gdy dostałaś stypendium. Roześmiała się. - Naturalnie. - A po kim odziedziczyłaś talent? Po rodzicach? - Nie. Mój ojciec jest mechanikiem. Ale moja mama raz zrobiła mi kostium na maskaradę. Czy to się liczy? - Z całą pewnością - podniósł swój kieliszek -zdolności artystyczne muszą być w genach Stuartów. - A co powiesz o sobie? Czy wychowywałeś się w rodzinie biznesmenów? - Niezupełnie. Słowo sukces uważane było w mojej rodzinie za nieeleganckie. - Nie rozumiem. - Miranda zmarszczyła czoło. - Ja też nie rozumiałem. Wiedziałem tylko, że ulubionym słowem mojej matki na określenie mojego ojca było „nieudacznik". - A jaki był naprawdę? - Myślę, że mogłabyś nazwać go marzycielem, takim człowiekiem, który ciągle ma nowe pomysły na zrobienie majątku. - Ale nic mu nie wychodzi? - Właśnie. - Obracał w rękach pusty kieliszek. - Nie znosiłem tego, w jaki sposób napadała na niego, ale teraz widzę, że musiało to być ciężkie życie, to stałe wiązanie końca z końcem, podczas gdy ojciec siedział w swoim gabinecie i dumał, jak

84

RS

zostać bogatym. Miranda popatrzyła na Daniela. Nigdy nie widziała go w takim nastroju. Poczuła ogromną radość, że właśnie z nią chciał o tym rozmawiać. - Ale tobie się to udało - powiedziała miękko i uśmiechnęła się do niego. - Ty zdobyłeś majątek. - Chyba tak. - Twój ojciec jest z ciebie dumny? - Nigdy się o tym nie dowiedział - powiedział Daniel smutno. Zmarł, zanim zdążyłem cokolwiek osiągnąć. Rozległ się gong i tłum wokół nich się poruszył. - Koniec przerwy - powiedziała Miranda z lekkim żalem w głosie. Odstawiła kieliszek na parapet, obok kieliszka Daniela i on znienacka schwycił ją za rękę. - Mirando! Zależy ci na drugiej połowie, czy wolałabyś zobaczyć Paryż nocą? Mam na myśli prawdziwy Paryż. Tym razem nie zastanawiała się ani chwili. - Marzę o tym - powiedziała. Szli ręka w rękę przez miasto, kierując się w stronę rzeki, następnie schodami w dół, na nabrzeże. - Wiesz, że jesteś najpiękniejszą kobietą w Paryżu? - powiedział cicho i serce jej podskoczyło z radości. Doszli do Champs-Elysees. Tu hałas i światła stanowiły ostry kontrast z ciszą i spokojem alei nad rzeką. - Zarezerwowałem stolik u Fouqueta, ale może powinniśmy pójść gdzie indziej - powiedział Daniel, gdy włączyli się w tłum ludzi spacerujących bulwarem. Miranda przecząco potrząsnęła głową. - Zawsze marzyłam o kolacji u Fouqueta. Wszystkie przewodniki chwalą jego elegancję. Stolik ich znajdował się w cichym zakątku sali. Gdy kelner przyniósł kartę, Miranda oddała ją Danielowi. - Potrafiłabym zamówić jedynie vin, frontage, pain i cafe, ale na tym moja wiedza się kończy. Czy mógłbyś więc zamówić za mnie?

85

RS

Daniel uśmiechnął się do niej łobuzersko. - Oczywiście, mademoiselle. Wiem nawet, na co masz ochotę. Hamburger. Jajka na bekonie. Zupa z groszku i frytki. Miranda spoglądała na niego zażenowana. - Tego dnia byłam strasznie głodna - powiedziała, starając się zachować powagę. -Nie jadłam, Pan Bóg raczy wiedzieć, od jak dawna. - Mogłaś przecież zwrócić się do kogoś o pomoc? Do rodziców? - Nie chciałam ich martwić wiadomością, że jestem bez grosza. Poza tym, jeżeli chce się zostać malarką, trzeba nauczyć się samej sobie radzić. - Aha, zapomniałem. Idiotyzm jest czasami ceną, jaką trzeba zapłacić za wolność ducha. Miranda spojrzała na niego uważnie. Daniel uśmiechał się, lecz jego oczy były poważne. Poczuła, że gdzieś umyka to wspaniałe uczucie wzajemnego zrozumienia, jakie udało się im zbudować. - Idiotyzm i niezależność, to nie to samo - powiedziała ostrożnie. - Można by o tym podyskutować, prawda? Nie poprosiłaś o pomoc, gdy była ci potrzebna, zdecydowałaś się studiować w mieście znanym ze swych luźnych obyczajów... - Mówisz o Amsterdamie? - zaśmiała się. - Jest również znany z Rembrandta i Vermeera, prawda? - Weszłaś w środowisko mało ciekawych ludzi... - O kim mówisz? Mina i Bill... - Nawet ten twój sposób ubierania się - powiedział, uśmiechając się w wymuszony sposób - ten styl, który mówił: „Popatrzcie na mnie. Jestem inna niż wszyscy". Przyglądała mu się ze zdumieniem. - Nie mogę wydawać dużo pieniędzy na ubrania. Nie stać mnie na to - powiedziała przez zaciśnięte gardło. - Wszystko kupuję na pchlim targu. - Ale to nie dowodzi twojej niezależności, Mirando. Chyba zdajesz sobie z tego sprawę?

86

RS

Miranda głęboko nabrała powietrza. - Nie spodziewam się, że zaakceptujesz mój styl życia, Danielu. - Styl życia? - wymówił to słowo z odrazą. - Mój Boże, jak ja nienawidzę tego określenia. - Sprawą zasadniczą jest to, że mnie takie życie odpowiada. - Mademoiselle? Monsieur? Daniel spojrzał na kelnera, który pojawił się przy ich stoliku, gotowy przyjąć zamówienie, a następnie zajrzał do karty. Miranda podniosła do ust kieliszek wina i wypiła łyk. Dłoń jej lekko drżała ze zdenerwowania. Daniel był najbardziej aroganckim człowiekiem, jakiego znała. A jego opinia o niej tak naprawdę wcale nie uległa zmianie. Obserwowała go, gdy zamawiał kolację. Miał nienaganny akcent, doskonale znał się na jedzeniu i winach, ale przecież to był jego świat, w którym dobrze się czuł. Nic dziwnego, że jej sposób życia wydawał mu się dziwaczny i naganny. W rzeczywistości nie był zainteresowany odkryciem prawdy, dopóki nie zobaczył jej w tej koronkowej sukience, w której wyglądała tak przyzwoicie, że nagle postanowił spróbować dać wiarę jej tłumaczeniom. - Mirando! Dobrze się czujesz? Przyglądał się jej pytającym wzrokiem. - Tak. Dziękuję. Wszystko w porządku. - Jesteś pewna? Jeśli ci się tu nie podoba, to... - O co chodzi, Danielu? Czy obawiasz się, że nie będę umiała zachować się przy stole? Westchnął. - Przykro mi z powodu tego, co powiedziałem. - Danielu - zwilżyła językiem wargi. - To był długi dzień i chyba jestem zmęczona. Czy myślisz, że moglibyśmy pójść już do domu? Zrobił zdziwioną minę. - Właśnie zamówiłem kolację. - Och, rzeczywiście. - Zmusiła się do uśmiechu i z desperacją szukała jakiegoś tematu do rozmowy.

87

RS

- Powiedz mi, proszę, skąd wiedziałeś, że z przyjemnością spędzę wieczór słuchając Debussy'ego i Ravela? Daniel ciągle przyglądał się jej z niepokojem. - Chciałbym powiedzieć, że to przebłysk geniuszu - powiedział wolno. - Ale prawda jest taka, że pamiętam, jakie wrażenie zrobiło na tobie „La Mer", gdy pierwszy raz jechałaś ze mną samochodem. Miranda uśmiechnęła się wbrew własnej woli. - Rzeczywiście zrobiło na mnie wrażenie, ale z innego powodu, niż ci się wydaje. Pomyślałam sobie, że ktoś, kto lubi Debussy'ego nie może być całkiem złym człowiekiem. - Cieszę się, że tak myślisz, choć jest to wątpliwa metoda oceny charakteru mężczyzny. Miranda spojrzała na niego uważnie. Nic już nie mogło jej powstrzymać od powiedzenia tego, co miała na końcu języka. - Ciekawa jestem, czy zmieniłeś o mnie zdanie dlatego, że Mueller powiedział w końcu prawdę, czy dlatego, że jestem lepiej ubrana? Co wpłynęło na zmianę twojej opinii? Bo ja jestem ciągle ta sama. Nagle zaczęło to mieć ogromne znaczenie, żeby to sobie uprzytomnił. Ta kobieta, która tu z nim przyszła, pięknie ubrana, śmiejąca się i żartująca, to ta sama Miranda Stuart i jeżeli o tym zapomniał, to wszystko nie miało sensu. - Ja ciągle jestem tą samą osobą. Czy to rozumiesz? Wstała i ruszyła w stronę drzwi. Słyszała, że Daniel ją woła, ale się nie zatrzymała. Przyspieszyła jedynie kroku, prawie biegła. Daniel dogonił ją na zakręcie. - Poczekaj chwilę - powiedział. Miranda spojrzała na niego. Był wściekły. - Wracam do twojej ciotki - oświadczyła. - A jutro wyjeżdżam do Amsterdamu. Nie staraj się mnie zatrzymać, Danielu. Ostrzegałam cię. - Nie rozumiem, o co ci chodzi, ale... - Powiem ci, o co mi chodzi. - Głos jej zadrżał. - Nie jestem

88

RS

Galateą, ani ty Pygmalionem. Ja to ja, a ty, to ty... Uśmiechnął się ponuro. - To bardzo odkrywcze. I co jeszcze? - I nie wiem, czego naprawdę ode mnie oczekujesz, ale... - Nie wiesz? Miranda poczuła, że coś dziwnego dzieje się z jej sercem, Chciała mu powiedzieć, by nie patrzył na nią w taki sposób, usiłowała przetrzymać jego wzrok, ale musiała się w końcu poddać. - Proszę, zabierz mnie do domu - powiedziała cicho. Popatrzył na nią przez chwilę, zanim zapytał: - Czy chcesz tego, Mirando? Czy naprawdę tego chcesz? Nie, pomyślała z rozpaczą. Chcę przytulić się do niego, i pozwolić, by mnie całował. Ale nie była tak naiwna, by mu o tym powiedzieć. - Tak - powiedziała. - Chcę wrócić do domu. Zdawała sobie sprawę, że musi tak postąpić, bo w przeciwnym razie...

89

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

RS

Miranda siedziała w oknie sypialni, obserwując zmieniające się kolory nieba, od ciemnej cyny do jasnoperłowej szarości. Pod oknem, w ogrodach Les Poissons d'Or, jakiś ptak pieśnią witał poranek. Wstała na długo przed świtem, gdy dalsze udawanie, że będzie jeszcze spała, okazało się bez sensu. Usiadła w głębokim fotelu przy oknie i przyglądała się narodzinom nowego dnia. Głębiej wtuliła się w fotel i zamknęła oczy. Czuła się wyczerpana zarówno fizycznie, jak i emocjonalnie. Musiała jednak zaprowadzić jakiś porządek w życiu. Wyjeżdżała z Paryża, ale nie wracała jeszcze do Stanów. Miała przecież prestiżowe stypendium. Dlaczego miałaby z niego zrezygnować? Jeśli chodzi o konsekwencje jej decyzji dla Miny i Billa, to przecież Daniel powiedział, że jest wolna i może robić co chce. Teraz będzie się mogła przekonać, czy dotrzyma słowa. Wróciła myślami do wydarzeń poprzedniej nocy. - Dziękuję za odwiezienie mnie do domu - powiedziała uprzejmie, gdy ich taksówka zatrzymała się pod domem Zofii. - Cała przyjemność po mojej stronie - równie uprzejmie odpowiedział Daniel. Nie odezwał się do niej, gdy wchodzili po schodach, nie starał się jej dotknąć, więc miała nadzieję, że rozstanie przebiegnie bez komplikacji. Stanęła pod drzwiami i szukała klucza w torebce. - Musimy porozmawiać, Mirando - powiedział. - Nie mamy o czym rozmawiać, Danielu. - Ręką jej drżała, gdy przekręcała klucz w zamku. - Dziękuję ci za... za interesujący wieczór. - Do diabła, nie możesz tak po prostu odejść! - chwycił ją za rękę i tak mocno przyciągnął do siebie, że nagle znalazła się w jego ramionach. Gdy oczy ich się spotkały, poczuła, że oddech zamiera jej w piersiach.

90

RS

- Danielu, proszę... Wyraz jego twarzy złagodniał. - O co prosisz? - wyszeptał, a dłonie jego przesunęły się z jej ramion na szyję. - Powiedz mi, czego chcesz? Czy tego, Mirando? muskał wargami jej usta, powieki i policzki. Oddech jego owiewał jej skórę. - Powiedz mi - szeptał niecierpliwie, patrząc jej prosto w oczy, a ona wznosiła się na palcach, by być bliżej, jeszcze bliżej... aż w końcu usta ich spotkały się w namiętnym pocałunku. Co stało się z jej gniewem i upokorzeniem, które kierowały nią, gdy w pośpiechu opuszczała restaurację Fouqueta? Gdzie było jej mocne postanowienie, by się do niego nie zbliżać. To wszystko było teraz nieważne. Jedyne, co się liczyło, to obecność Daniela, jego bliskość, jego zapach, sposób, w jaki ją całował... - Mirando - dłonie jego zsunęły się z jej ramion, na piersi. Przeszedł ją dreszcz, gdy poczuła reakcję własnego ciała na dotyk jego dłoni. - Chodź do mnie - żarliwie szeptał jej do ucha. - Nie - odpowiedziała. - Nie mogę. - Dlaczego? Czuła, że unosi się w powietrzu. Nie była w stanie zrozumieć, co do niej mówi, a tym bardziej odpowiedzieć na jego pytanie. - Chodź ze mną - powtarzał, tuląc ją mocno do siebie. Przestała oddychać, gdy poczuła moc jego pożądania. -Powiedz „tak", Mirando. Wiesz przecież, że ty także mnie pragniesz. Tak, tak, tak - krew szumiała jej w skroniach. Tego właśnie pragnęła. Być w jego ramionach, pozwalać się pieścić, odpowiadać namiętnością równą jego namiętności. Przez ułamek sekundy pokusa była Ogromna, ale wkrótce dawne wątpliwości zaczęły brać górę. On pragnie Galatei, nie ciebie, szeptał jej jakiś mądry duch. On pragnie kobiety, jaką może z ciebie uczynić. - Mirando. Proszę, jedź ze mną do hotelu. Tym razem jakiś zły duch znów zaczął szeptać. Jedź z nim, Mirando. Masz tak słaby charakter, że wszystko ci jedno, co on o tobie myśli. Pożądasz go tak bardzo, że twoja duma się nie liczy.

91

RS

- Nie! - zawołała nagle, wyrywając się z jego ramion. - Zostaw mnie w spokoju! Czy możesz to zrozumieć? Nie chcę mieć Z tobą nic wspólnego! Odwróciła się na pięcie, weszła do mieszkania i zamknęła mu drzwi przed nosem. A teraz, gdy słońce zajrzało już do jej pokoju, westchnęła i wstała z fotela. Ogrody Les Poissons d'Or budziły się ze snu. Z kuchni rozchodził się zapach kawy, słychać było cichutkie dzwonienie porcelany i pobrzękiwanie sztućców oraz wesołe podśpiewywanie Paulette. Na tę chwilę czekała całą noc. Mogła już zacząć się pakować. Im wcześniej się z tym upora, tym lepiej. Najtrudniej będzie pożegnać się z Zofią i wytłumaczyć jej nagłą decyzję wyjazdu. Otworzyła drzwi szafy, wyjęła walizki i rzuciła je na łóżko, a następnie zaczęła wyjmować ubrania. Swoje własne ubrania, nie te, które kupił jej Daniel. Tych nie zabierze. - Mirando! Czy już wstałaś, kochanie? - Zofia zajrzała do pokoju. - Miałam wrażenie, że słyszę, jak się ruszasz - uśmiechnęła się. Dlaczego nie miałybyśmy razem wypić kawy? - Tak, ale... Starsza pani weszła do pokoju, z za nią Paulette niosąc srebrny serwis do kawy. - Postaw to na stoliku koło okna, Paulette. Merci. Mirando, pijesz czarną kawę, prawda? Miranda bezradnie przyglądała się krzątaninie Paulette, a gdy ta wyszła z pokoju, z rezygnacją zajęła swoje miejsce przy stoliku. - Może być czarna - powiedziała, biorąc filiżankę od Zofii dziękuję. - A teraz, kochanie, powiedz mi, jak się wczoraj bawiłaś? - twarz starszej pani promieniała zadowoleniem. - Podobał ci się koncert? - Był bardzo dobry. - Miranda zwilżyła wyschnięte wargi językiem. - Zofio, muszę ci coś powiedzieć... - A Fouquet? Czy to nie urocze miejsce? Czy zamówiłaś sobie takie małe ciasteczka z bitą śmietaną?

92

RS

- Zofio, proszę. Jest to dla mnie bardzo trudne, ale... - Bawiłaś się niezbyt dobrze, prawda? - starsza pani zmarszczyła brwi. - Nie, to znaczy tak. Koncert był wspaniały, a restauracja... - W takim razie, to znów mój bratanek! - Zofia potrząsnęła głową. - Obiecał mi, że będzie się dobrze zachowywać. Daniel przychodzi dziś rano, żebym mu podpisała jakieś czeki i będę musiała z nim poważnie porozmawiać. - Nie. Nie rób tego. To nie ma sensu. Ja... - Głupstwo - Zofią przybrała zdecydowany wyraz twarzy. Muszę dać mu nauczkę. - Uśmiechnęła się. - Ale prawdopodobnie zastanawiasz się, dlaczego wtargnęłam do twego pokoju? - Wcale nie wtargnęłaś. Bardzo się cieszę, że mamy okazję porozmawiać. Widzisz, chciałam ci... - Chodzi o to, że obudziłam się dziś z uczuciem wielkiej radości. Już dawno nie byłam taka szczęśliwa. I to wszystko z twojego powodu. - Z mojego powodu? - Miranda szeroko otworzyła oczy ze zdumienia. - Tak. Nie miałam odwagi przypuszczać, że wszystko dobrze się ułoży, a jednak tak. się stało. Miranda westchnęła. - Zofio, utrudniasz mi to, co chcę ci powiedzieć. Proszę, wysłuchaj... - Daniel potrafi być czasami taki trudny we współżyciu, ale teraz jesteśmy jak gdyby prawdziwą rodziną. Ty, Daniel i ja, prawda, Mirando? Miranda spojrzała na Zofię, z trudem przełykając ślinę. - Tak powiedziała w końcu. - Przypuszczam, że masz rację. - Nie możesz sobie wyobrazić, jaka to dla mnie radość, kochanie - jej starcze, niebieskie oczy zaszły łzami. - Od czasu, gdy straciłam syna, pragnęłam... pragnęłam... - Głos jej się załamał. – Przepraszam wyszeptała - nie chciałam tak się rozkleić. - Zofio! - Miranda szybko wstała z miejsca i podeszła do niej. -

93

RS

Co się stało? - uklękła obok starszej pani. - Czy dobrze się czujesz? - Tak, tak. Wszystko w porządku. Po prostu... - Zofia potrząsnęła głową. - Wybacz mi, Mirando. Zwykle nie jestem taka sentymentalna. - Czy jesteś pewna, że nic ci nie dolega? Czy mam poprosić Paulette, by zadzwoniła do Daniela? - Nic mi nie jest. Naprawdę. - Starsza pani przetarła oczy dłonią. - Sama nie wiem. Obudziłam się rano, myśląc o tobie, Mirando, o tym, jaka jestem szczęśliwa, że pojawiłaś się w moim życiu i po raz pierwszy, od dawna, z nadzieją myślałam o przyszłości. Uśmiechnęła się i poklepała Mirandę po dłoni. - Nie czułam się tak od czasu, gdy mój syn... od czasu jego śmierci. - Ale przecież masz Daniela - powiedziała łagodnie Miranda, ściskając jej dłoń. - On bardzo cię kocha. - Wiem. - Zofia wyjęła koronkową chusteczkę z kieszeni sukni i wytarła nos. - Jest cudowny. - Uśmiechnęła się. - Myślę, że byliśmy sobie potrzebni. Ja potrzebowałam kogoś, kto zająłby się moimi sprawami, a on potrzebował domu. Nie mógł przecież bez końca siedzieć w tej Brazylii, prawda? Pomógł mi ogromnie. Znakomicie umie załatwiać interesy. - O, tak - odpowiedziała Miranda. - Ma do tego prawdziwy talent. - On nie zawsze potrafi zrozumieć, co się dzieje. Zwłaszcza tutaj - Zofia położyła dłoń na sercu. - Wiesz, o czym mówię? - O, tak - odpowiedziała Miranda z gorzkim uśmiechem, przypominając sobie, że sama wykonała podobny gest wczoraj wieczorem. - Wiem aż za dobrze. - Mężczyźni są czasami tacy, zwłaszcza ci przystojni, robiący karierę zawodową. Czasami musimy im trochę pomóc. Zgadzasz się, kochanie? Miranda przysiadła na piętach. - Nie bardzo rozumiem, o czym mówisz, Zofio - powiedziała łagodnie. - Są rozpuszczeni. Wszystko tak łatwo im przychodzi.

94

RS

Wystarczy, że uśmiechną się do kobiety, a ona już jest gotowa. Starsza pani skrzywiła się. - Ciągle powtarzam Danielowi: - Czy nie mógłbyś znaleźć sobie jakiejś miłej panienki i ożenić się z nią? A on odpowiada niezmiennie: - Żadna nie jest podobna do ciebie, i dodaje: - Po co mam się żenić z jedną, kiedy mogę mieć wszystkie? I śmieje się, jakby był to najlepszy dowcip. - Nachyliła się do Mirandy. - Ale to nie jest dowcip, prawda? I on nie ma racji. Nigdy nie znajdzie odpowiedniej dziewczyny, jeżeli będzie zmieniał je jak rękawiczki. Potrzeba czasu, by móc zajrzeć do serca drugiej osoby. - Zofio, posłuchaj. Muszę ci coś powiedzieć. Zofia uśmiechnęła się do niej. - Nie, to ja chcę ci coś powiedzieć. Wszystko się dobrze skończy - poklepała dłoń Mirandy. - A teraz - powiedziała energicznie możesz dokończyć pakowanie, gdy ja tymczasem zobaczę, co mamy na śniadanie. Miranda poczuła, że się czerwieni. - Wiedziałaś, co robię? - Oczywiście. - Cieszę się, że to zaakceptowałaś. Starałam się wytłumaczyć ci moje racje, ale... - Na twoim miejscu nie pozbywałabym się wszystkich tych ładnych rzeczy, kochanie. Daniel może krytykować twoje cygańskie stroje, ale myślę, że w głębi serca podobają mu się. - Ale ja się ich nie pozbywam. Ja... - Chcesz je komuś ofiarować? Nie rób tego, Mirando. Na pewno będziesz chciała jeszcze je kiedyś włożyć. Miranda głęboko nabrała powietrza. - Nic nie rozumiesz. Ja... ja nie... - zagryzła wargi. Zofia obserwowała ją z uśmiechem na twarzy i nagle Miranda zdała sobie sprawę z tego, że nie może jej zostawić. W każdym razie nie dziś. Nie bez jakiegoś wcześniejszego wytłumaczenia. - Mirando! O co chodzi? Miranda westchnęła.

95

RS

- Postanowiłam spakować niektóre moje zimowe ubrania powiedziała. - Czy myślisz, że Paulette ma jakieś puste pudła, które mogłaby mi pożyczyć? - Zapytam ją. A teraz pospiesz się i ubieraj. Mówiłam ci, że Daniel zaraz tu będzie... - Nie zejdę do niego, Zofio. Jestem zbyt zajęta. - W takim razie postaraj się skończyć wszystko jak najprędzej. Mam mnóstwo planów na dzisiaj. Zjemy obiad w Deux Magots, później zakupy w Printemps i Galerii Lafayette, no i najwyższy już czas pokazać ci Wieżę Eiffla... Gdy Zofia wyszła z pokoju, Miranda wyczerpana opadła na łóżko. W porządku, pomyślała. Tym razem nie udało się. Będzie musiała spotkać się jeszcze z Danielem podczas kolacji i wtedy powie mu, że wyjeżdża. I że daje mu siedem dni na znalezienie następczyni. Za tydzień, o tej porze, będzie już w Amsterdamie. Bezpieczna. Plan ten jednak zaczął się walić w chwili, gdy Miranda z Zofią powróciły do domu późnym popołudniem. Paulette powitała je wiadomością od Daniela. Niestety, nie może zjeść z nimi kolacji, bo plany jego uległy zmianie. - Jak mi przykro! - wykrzyknęła Zofią. Miranda nic nie odpowiedziała. Z jednej strony czuła ulgę, że nie będzie musiała się z nim spotkać, ale z drugiej strony odsuwało to jej zamierzenia. Wieczorem Paulette podała lekką kolację i już o ósmej Zofia była w łóżku. - Wybacz mi, Mirando, ale jestem wyczerpana -powiedziała. Chwilę później również Paulette udała się na spoczynek. Miranda pozostała sama. Wolała dzisiaj być sama, czuła się podenerwowana. Była zmęczona, ale jeszcze nie chciała iść do łóżka. Wzięła więc książkę i usiadła wygodnie na sofie. Jednak już po chwili westchnęła i zamknęła książkę. Nie mogła skupić się na tym, co czyta. Wstała z kanapy i zaczęła chodzić po pokoju. Czuła w sobie niepokój, ale i zmęczenie. Czuła się spięta, zupełnie jakby na coś czekała.

96

RS

Włączyła telewizor. Nadawali jakiś film. Na ekranie widać było parę aktorów, mężczyznę i kobietę, połączonych w uścisku. Kobieta była ładna, a mężczyzna... Gdzie teraz jesteś, Danielu? Myśl ta przeraziła ją. Co ją to mogło obchodzić?, Ale gdzie był? Czy był sam, czy może w towarzystwie? A jeśli w towarzystwie, to czy była to kobieta? Miranda wyłączyła telewizor. W porządku, pomyślała oddychając głęboko. W porządku. Nie ma ochoty na czytanie książki, ani na oglądanie głupiego filmu w telewizji. Może więc weźmie się za rysowanie. Godzina lub dwie z węglem w dłoni, to było to, czego potrzebowała. Pobiegła do swojego pokoju po przybory do rysowania, a potem do kuchni, gdzie stał ogromny stół. Nie był on tak dobry jak sztalugi lub stół kreślarski, ale miał stabilny blat, a światło w kuchni było bardzo dobre. Przymknęła oczy i przez chwilę przypominała sobie wszystko, co tego dnia widziała, po czym pochyliła się nad stołem. Oglądane wcześniej obrazy przesuwały się przed jej oczami. Mała dziewczynka w wózku, kaczki na stawie w parku, stary mężczyzna wygrzewający się w promieniach słońca, elegancki policjant regulujący ruch pojazdów. ...Daniel, wysoki i przystojny w swoim czarnym smokingu. Daniel z twarzą napiętą, na której malowało się głębokie wzruszenie, gdy słuchał muzyki. Daniel... Dłoń Mirandy zastygła w bezruchu. Z bloku rysunkowego spoglądały na nią oczy Daniela. Zobaczyła wiele jego twarzy, uśmiechniętych i poważnych, rozbawionych i skupionych. Myślała o nim i bezwiednie go szkicowała. Ostrożnie odłożyła węgiel i zamknęła szkicownik. Ręce jej drżały, więc splotła je mocno na piersiach. Co się z nią dzisiaj działo? Daniel nic dla niej nie znaczy, więc dlaczego ciągle o nim myśli? Z rozważań tych wyrwał ją dzwonek do drzwi. Kto mógł do nich dzwonić o tak późnej porze? Daniel? Poczuła, że puls bije jej szybciej. Nie, to nie mógł być on.

97

RS

Powiedział przecież, że nie przyjdzie. Ale i tak brakowało jej tchu, gdy otworzyła drzwi. - Daniel? - Bon soir, mademoiselle. Miranda położyła dłoń na sercu, starając się uspokoić jego przyspieszone bicie. To nie był Daniel. To był dozorca. W ręku trzymał paczuszkę. - C'est pour vous. - Dla mnie? Tak, to jej imię znajdowało się na opakowaniu. Spojrzała pytająco na dozorcę. - Ale kto to przysłał? - Mademoiselle? - Nieważne. Dziękuję. Merci. Zamknęła drzwi i wpatrywała się w tajemniczy pakunek. Kto mógłby jej coś przysłać? Mina? Posłała jej swój nowy adres, ale nie przypuszczała, by przyjaciółka przysłała jej jakiś prezent. Potrząsnęła paczuszką i zaśmiała się. - Otwórz ją - powiedziała na głos - to będziesz wiedziała, kto mógł ją przysłać. Szybko zerwała papier. To była książka. Bardzo zniszczona, niepokaźna okładka, ze skórzanym grzbietem odbarwionym przez czas. Obejrzała ją ze wszystkich stron i w końcu otworzyła. - Och... Rozpoznała ją natychmiast -widywała ilustrowane średniowieczne modlitewniki na wystawach w Muzeum Sztuki w Nowym Jorku i w małej galerii na Pięćdziesiątej Siódmej Ulicy. Ale ten był wyjątkowo wspaniały, a miniaturowe ilustracje stanowiły prawdziwe dzieła sztuki. Miranda opadła na krzesło. Z szacunkiem trzymała modlitewnik w rękach. Uważnie przewracała kartki, ciesząc oczy wspaniałymi kolorami. Doszła prawie do połowy książki, gdy wypadła z niej mała kartka. Podniosła ją i przeczytała na głos: - „Dla Mirandy, która zawsze wiedziała, że nie ocenia się książki

98

RS

po okładce. Czy kiedykolwiek będziesz mi mogła przebaczyć?" Łzy zakręciły się jej w oczach. Daniel mógł przysłać jej kwiaty lub czekoladki, lub też coś z biżuterii, ale wiedział, czym sprawi jej największą przyjemność. - Danielu - wyszeptała - och, Danielu... - Mirando! Twarz jej rozjaśniła się uśmiechem. Powoli odłożyła książkę, wstała z krzesła i odwróciła się w jego stronę. - Danielu - wyszeptała. Czuła ucisk w gardle. Jego twarz, jego wspaniała twarz była spięta, a oczy pociemniałe ze wzruszenia. - Mirando, czy mi przebaczysz? Przyglądała mu się w milczeniu. Po długiej, bardzo długiej chwili podszedł wolno do niej. - Starałem się trzymać od ciebie z daleka - powiedział cicho. Ale nie mogłem. Myślałem o tobie cały dzień, Mirando. Wszędzie widziałem twoją twarz. Pomyślała o swoim szkicowniku leżącym na stole. - Cieszę się, że przyszedłeś - wyszeptała. Po raz pierwszy się uśmiechnął. - Naprawdę? - Tak - odpowiedziała. - O, tak... Daniel szeroko otworzył ramiona. Przez chwilę się zawahała. Ciągle zbyt wiele pytań pozostawało bez odpowiedzi. Ale jak mogła teraz o tym myśleć? Daniel był tutaj, przyszedł do niej. Podbiegła do niego. Silne ramiona zacisnęły się wokół niej. - Nigdy mnie już nie zostawiaj - powiedział gwałtownie. - Nigdy - wyszeptała, a on zaczął ją całować tak, że cały świat przestał dla nich istnieć.

99

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

RS

Miranda spoglądała sponad swego szkicownika na barki zacumowane na Sekwanie. Tak. Teraz uchwyciła ich charakter: bielizna susząca się na sznurach, umocowanych na pokładzie, bardzo dużo nagietek rosnących w skrzynkach na dachu kabiny, jeszcze tylko kilka plam cienia i rysunek będzie gotowy, a wtedy... Silne ramiona objęły ją w talii. - To ponad moje siły, mademoiselle - męski głos zamruczał jej do ucha. - Ten ślad węgla na twoim nosie doprowadza mnie do szaleństwa. Miranda starała się zachować powagę. - Danielu - powiedziała z udawaną surowością - naprawdę... - Ach, Mademoiselle pamięta moje imię! Jakże mi miło! Poddała się. Zadźwięczał jej wesoły śmiech. - Naprawdę, Danielu. Jeżeli będziesz mnie rozpraszać, to nigdy nie uda mi się... - Ja rozpraszam ciebie? - wtulił swoją twarz w zagłębienie jej szyi. - Nie jesteś dobra dla mojego ego, kochanie. Już od godziny staram się, byś zapomniała o całym świecie poza mną... - Czy uderzy ci do głowy, jeśli powiem, że prawie ci się to udało? - Nie - popatrzył na jej rozchylone wargi. - Nie do głowy powiedział miękko, zanim ją pocałował. - A co mam powiedzieć Monsieur Renfretowi, gdy jutro zechce obejrzeć moje prace? - Twoje prace są świetne. Uwierz mi, Mirando. Staruszek będzie zachwycony, że przybędzie mu taka studentka. - Twoja wiara we mnie jest wzruszająca, ale spodziewam się, że on będzie chciał zobaczyć, co namalowałam ostatnio. Jestem w Paryżu już od dwóch tygodni i nic jeszcze nie zrobiłam. - Owszem, zrobiłaś - powiedział Daniel poważnie. - Spędziłaś cały ten czas ze mną. Renfret może mieć tysiąc lat, ale jest Francuzem. Musi jeszcze pamiętać jak to jest, gdy się jest młodym w

100

RS

Paryżu, zwłaszcza wiosną. - On nie tyle jest Francuzem, co artystą. I pewnie ma bardzo krytyczne spojrzenie. A poza tym, jeżeli odrzuci moje prace, to odbije się to negatywnie na tobie. Ciągle nie mogę zrozumieć, jak udało ci się załatwić mi to spotkanie z nim. - Powiedziałem ci już, najważniejsze to mieć odpowiednie znajomości - uśmiechnął się i pocałował ją w czoło. - Już prawie ciemno. Jeżeli chcesz dokończyć ten szkic, musisz wrócić do pracy. - Potrzebuję tylko kilka minut. Daniel w milczeniu obserwował, jak znów wzięła się do roboty. - Mirando! Czy tęsknisz za Amsterdamem? - Tęsknię? Co masz na myśli? Wzruszył ramionami. - Twoich przyjaciół, tamtejsze życie. Po prostu zastanawiałem się, czy czasami myślisz o tym, co tam zostawiłaś? Nigdy, pomyślała tak szybko, że prawie powiedziała to na głos. Jedyne, o czym myśli to on. Ale tego nie mogła mu powiedzieć. Ostatnie dni były wspaniałe, prawie cały czas spędzali razem, ale ani razu nie powiedział tego, co chciała usłyszeć, o czym marzyła... - Jestem z nimi w kontakcie. Koresponduję z Miną. Daniel spojrzał na nią uważnie. - Kończ już i idziemy na kolację. Przyglądała się, jak spacerował nad wodą. Chciała go naszkicować. Próbowała już wiele razy. Ale nigdy nie udawało jej się uchwycić tego, co najważniejsze, co czyniło go jedynym i niepowtarzalnym. Poznawała go coraz lepiej. Tyle było w nim zaskakujących cech. Był tkliwy i zabawny, szczodry i opiekuńczy. I wyrozumiały. Gdyby nie był taki, z pewnością chciałby uczynić ich stosunki bardziej intymnymi, a on dawał jej czas, by mogła przywyknąć do tej nowej sytuacji. Pozwalał jej uczyć się wiary w niego, pozbyć się tych wszystkich wątpliwości, jakie ją prześladowały. I ona mu uwierzyła. Coraz trudniej było jej żegnać go na progu mieszkania i samotnie spędzać całe noce, śniąc o tym, że leży koło niego, że czuje dotyk jego dłoni, jego pocałunki... - O czymkolwiek myślisz, mam nadzieję, że to dotyczy mnie.

101

RS

Podniosła oczy, spłoszona. Daniel znów stał obok niej. Na ulicy zapalono już lampy i w ich słabym świetle widziała, że uśmiecha się wesoło. - Chyba śniłam na jawie... Uśmiechnął się łobuzersko, obejmując ją. - Z wyrazu twoich oczu domyślam się, że musiał to być fascynujący sen. Mam nadzieję, że mi go opowiesz. Roześmiała się, chowając twarz na jego ramieniu. - Rzeczywiście był fascynujący. Myślałam właśnie o kolacji. Czy idziemy do tego barku, o którym mi opowiadałeś, tego z dala od szlaków turystycznych? - No tak! - roześmiał się. - Tylko myśl o jedzeniu nadaje twoim oczom ten zgłodniały wyraz - pocałował ją w skroń. - Czy jesteś szczęśliwa, Mirando? Odpowiedź wyczytał w jej oczach. - Tak - wyszeptała. - To był wspaniały dzień. Daniel przytulił ją do siebie. - Jeszcze się nie skończył. - Serce jej zadrżało na dźwięk obietnicy, jaka brzmiała w jego głosie. Barek był nie tylko z dala od szlaków turystycznych. Był tak ukryty, że ktoś, kto nie znał drogi, nigdy by go nie znalazł. - Jest tuż za rogiem - powtarzał Daniel, prowadząc ją labiryntem wąskich uliczek. - Nic ci nie wierzę - przekomarzała się z nim. - Powinniśmy rysować strzałki, żeby wiedzieć, którędy wrócić do cywilizacji. - A po co nam cywilizacja? Czy nie wystarczy, że jesteśmy razem? - Bez cywilizacji? - Bez. - Żadnych samochodów? Samolotów? - Nie są nam potrzebne. - Żadnych kuchenek mikrofalowych? Elektryczności? Telewizji? - OK, OK, potrzebujemy telewizji. - Naprawdę?

102

RS

- Potrzebujemy telewizji, żebyś mogła oglądać stare filmy. - Jakie stare filmy? - Stare filmy Alfreda Hitchcocka - odpowiedział bez zastanowienia. - Chyba żartujesz? Zaśmiał się, - Jesteś pojętna, mademoiselle. Dużo dobrego można by powiedzieć o spędzaniu przed telewizorem mroźnych, zimowych wieczorów... Miranda westchnęła z udawaną rozpaczą, ale oczy jej promieniały radością. - Polubisz to - powiedział. - Zobaczysz, że polubisz. Po raz pierwszy powiedział coś na temat przyszłości, w której ona miała mieć swoje miejsce. Za następnym rogiem znajdował się barek, którego szukali. Był nieduży i ciemny, oświetlony jedynie blaskiem świec, ze stolikami tak małymi, że kolana ich się stykały. Miranda rzuciła okiem na kartę i oddała ją Danielowi. - Zamów coś dla mnie - powiedziała. - Czy pamiętasz, kiedy po raz pierwszy mi to zaproponowałaś? Westchnęła. - To był okropny wieczór, prawda? - Rzeczywiście okropny. - Podniósł jej dłoń do ust. - Myślałem wówczas, że cię utraciłem. - Prawie, prawie. Następnego ranka zaczęłam się pakować. Chciałam wrócić do Amsterdamu. Daniel przytaknął. - Wiem. Zofia mi powiedziała. - Zofia? Przecież ona sądziła, że ja wyrzucam swoje stare ubrania. Dopadła mnie tego dnia w kuchni i wygłosiła kazanie. „Ta młoda osoba ci ucieknie, jeżeli nie będziesz uważać". Tak powiedziała. Miranda zaśmiała się. - Więc ona cały czas wiedziała, co chcę zrobić? - Nie doceniasz jej. Wszystko widzi i umie wyciągnąć wnioski.

103

RS

- Danielu - uśmiech zniknął z jej twarzy. - Co stało się z Aaronem? Wiem, że umarł, ale jak? Nie Chciałam rozmawiać o tym z twoją ciotką, żeby nie otwierać starych ran... Mięsień zadrgał mu w twarzy. - Aaron popełnił samobójstwo. - Samobójstwo? Ależ to okropne! Dlaczego? Jak do tego doszło? Daniel wzruszył ramionami. - Nie znam wszystkich szczegółów. Było to przed moim powrotem z Brazylii. - Biedna Zofia. Musiał to być dla niej ogromny cios. - Tak - głos Daniela był bezbarwny. - On był dla niej wszystkim. - Miała szczęście, że znalazła oparcie w tobie. Wargi Daniela zadrgały. Podniósł kieliszek i pociągnął łyk wina. - Powiedzmy, że oboje mieliśmy szczęście. Każde z nas potrzebowało kogoś drugiego. Zamilkli na moment, gdy kelner przyniósł im zupę cebulową. - Danielu, zawsze chciałam cię spytać dlaczego wyjechałeś do Brazylii? - Mówiłem ci już - zaśmiał się gorzko. - Była to idiotyczna chęć odnalezienia własnego ja. - Tak, ale dlaczego nie do Kanady lub Meksyku? Brazylia wydaje się być tak strasznie daleko. - Właśnie dlatego. Chciałem być jak najdalej od domu. - Ale dlaczego? Odłożył łyżkę. - Miałem ogromną awanturę z matką w dniu pogrzebu ojca. Rzuciłem kilka nieprzemyślanych oskarżeń. Powiedziałem, że wpędziła go do grobu... - Och, Danielu. Wzruszył ramionami. - To było już dawno temu. Zapomnijmy o tym. Patrzyła, jak odsunął zupę. Przez chwilę oboje milczeli, po czym ona także odstawiła talerz. Kelner przyniósł następne danie. Miranda próbowała jeść, ale wszystko straciło smak. Spojrzała na Daniela. Siedział z posępną twarzą. Mirandzie zrobiło się go żal. Dzień był taki piękny, a teraz całkiem go zepsuła,

104

RS

wyciągając na światło duchy przeszłości. - Już się najadłam - powiedziała. - Nie zjesz deseru? - Nie - wstrząsnęła się. - Już chyba nigdy niczego nie zjem. - To fatalnie - odstawił talerz i nachylił się do niej. - Mają tu najlepsze na świecie matrons Mont Blanc, ale jeśli nie chcesz... - Nie mogę. - Miranda zawahała się przez chwilę. - A co to takiego? - To ucierane kasztany, bita śmietana, biszkopt i rum. Okropne, prawda? - Masz rację. Okropne - uśmiechnęła się łakomie. - Poproszę podwójną porcję. Daniel śmiał się głośno, a serce Mirandy wypełniło się radością. Tego właśnie chciała. Chciała być z nim i chciała, by w jej towarzystwie był zawsze szczęśliwy. Gdyby musiała poświęcić dla niego swoje lekcje z Renfretem, to i tak nie byłaby to zbyt wysoka cena. - Znów masz taką dziwną minę - powiedział Daniel. - Powiedz, o czym myślisz? Spojrzenia ich się spotkały i tym razem Miranda nie miała żadnej błyskotliwej odpowiedzi. - Jestem szczęśliwa - powiedziała po prostu. I rzeczywiście tak było. Była szczęśliwsza niż kiedykolwiek w całym swoim życiu. Na pytanie o jej marzenia, zawsze odpowiadała: „Chciałabym malować najlepiej na świecie". Ale teraz, jedyne czego chciała, to być kobietą Daniela. Jego kochanką. Jego żoną. Uświadomienie sobie tego faktu na moment zaparło jej dech w piersiach. Wyprostowała się na krześle, odłożyła łyżeczkę i zaplotła ręce na piersiach. - Mirando! Co się stało? Nie mów mi, że nie możesz skończyć

105

RS

deseru. Przytaknęła głową. - Ale to prawda - powiedziała z bladym uśmiechem. - Tak się najadłam, że chyba pęknę. Jego uśmiech był teraz łagodny i pełen uczucia. - Ja chyba też już skończyłem - powiedział i w tej chwili wiedziała już na pewno, że on ją kocha. Padał mały deszczyk, gdy opuszczali barek. Daniel rozejrzał się wokół. - Zupełnie jak w Nowym Jorku - powiedział, obejmując Mirandę ramieniem. -Wszystkie taksówki znikają, gdy pada deszcz. - To nieważne, możemy się kawałek przejść, prawda? Nachylił się ku niej i lekko pocałował w usta. - Jeżeli lubisz chodzić w deszczu. Miranda oparła głowę na jego ramieniu. - Lubię deszcz - powiedziała z uśmiechem. - A poza tym, to nie jest prawdziwy deszcz. To tylko mgła. Jednak, gdy przeszli kawałek drogi, rozpadało się na dobre. W oddali słychać było grzmoty. - Zmokniemy - powiedział Daniel i jak na komendę spadły na nich pierwsze, duże krople deszczu. - Mirando, musimy uciekać. Ale już niebo rozdarło się nad nimi i w jednej chwili przemoczona sukienka Mirandy okleiła jej ciało. Daniel zdjął marynarkę i zarzucił ją na ramiona Mirandy, po czym wziął ją mocno za rękę i obydwoje pobiegli w kierunku połyskującego w deszczu bulwaru. - Mój hotel jest kilka przecznic stąd. - Daniel przekrzykiwał ulewę. -Jeżeli będziemy mieli szczęście, dotrzemy tam, zanim deszcz nas zatopi. Przemoczeni i roześmiani wpadli do saloniku jego apartamentu, pozostawiając na podłodze kałuże wody. - Moje pantofle, należą już do historii - powiedziała Miranda, zrzucając przemoczone skórzane czółenka. - A moja sukienka... Wybuchneła śmiechem, gdy zobaczyła swoje odbicie w lustrze. -

106

RS

Danielu, wyglądamy jak zmokłe kury. Daniel objął ją za ramiona i pomaszerował z nią w kierunku sypialni. - Jak zmokłe kury, którym grozi zapalenie płuc - powiedział. - Weź prysznic i włóż mój płaszcz kąpielowy, a ja zadzwonię po koniak. - Ale... Dostała dreszczy. Daniel ma rację, pomyślała nagle. - Nie sprzeczaj się, Mirando. Po prostu zdejmij to mokre ubranie. I to szybko. Stała pod strumieniami gorącej, parującej wody i czuła, jak krew wraca do jej zmarzniętych członków. Gdy wyszła spod prysznica, nałożyła płaszcz kąpielowy, który wisiał na drzwiach łazienki i owinięta w nim, boso, powędrowała w kierunku salonu. Poczuła wyrzuty sumienia, gdy zobaczyła, że Daniel jest jeszcze w swym mokrym ubraniu. Wziął od niej przemoczoną bieliznę i sukienkę, i położył je przed wejściem do apartamentu. - Pokojówka je zabierze i wysuszy - powiedział rozpinając koszulę. - A tu mamy kawę i koniak. -Zdjął mokrą koszulę i rzucił ją na krzesło. -Zaraz wracam. - Nie spiesz się. Wypiję kawę i postaram się rozgrzać. Ale już po chwili wyszedł z łazienki. Serce zabiło jej żywiej na jego widok. Stał w drzwiach do salonu w dresie, z bluzą rozpiętą do pasa. - Pokojówka powiedziała, że ubrania będą suche za godzinę. Wypijemy więc kawę i porozmawiamy, a później... później odwiozę cię do domu. Uśmiechnęła się nerwowo. - Usiądź i rozluźnij się. - Poczekał, aż zajmie miejsce na kanapie i podał jej lampkę koniaku. - Ja usiądę tutaj, na krześle. Teraz lepiej? Siedział dosyć daleko. Nie musiała się obawiać, że jej dotknie, a jednocześnie na tyle blisko, by mogła mu się przyglądać, patrzeć na jego ciemne, wilgotne włosy, na maleńkie krople wilgoci, błyszczące na jego szyi. Widziała, jak włosy kręcą mu się na piersiach, tworząc małe pierścienie.

107

RS

Kieliszek drżał w jej ręku, gdy odstawiała go na stolik. Szybko wstała z kanapy. - Czy wiesz, z czego nagle zdałam sobie sprawę? - głos jej był lekko zdyszany. - Prawdopodobnie wszystkie te szkice, które dzisiaj zrobiłam, są bezpowrotnie zniszczone. Daniel roześmiał się. - Chyba tak. - Będę musiała... muszę coś jeszcze narysować. - Mirando, uspokój się. Jestem pewien, że masz się czym pochwalić. Renfret będzie zachwycony. - Ale czy nie miałbyś nic przeciwko temu, żebym trochę popracowała? - szybko podeszła do biurka stojącego w rogu pokoju i wzięła do ręki szkicownik i ołówek. - Jeśli chcesz. Uśmiechnęła się do niego i usiadła naprzeciwko. Czuła się bezpieczna tak długo, jak długo mogła się czymś zająć. Ale dlaczego? Przecież pragnęła Daniela. O Boże, jak bardzo go pragnęła. Pracowała szybko, szkicując jego twarz. Prosty nos, pełne wargi, wyraźnie zaznaczona szczęka, blizna na skroni. Po chwili zapomniała o otaczającym ją świecie. - Mirando! - Mmm? - Nie podniosła głowy. Cała była skoncentrowana na tej wspaniałej, męskiej twarzy, którą budziła do życia pociągnięciami ołówka. - Wiesz, o czym marzę? - Mmm? - Żeby mieć twój talent. Uśmiechnęła się, nie przerywając pracy. - Ja też bym tego chciała, bo wówczas ty miałbyś jutro spotkanie z Renfretem, a ja mogłabym... - Bo wówczas mógłbym ciebie narysować, uwiecznić twoją urodę dla potomnych. Ręce zaczęły jej drżeć, więc musiała odłożyć ołówek. - Myślę, że powinnam już pójść - powiedziała wstając. - jak

108

RS

dzwoni się na pokojówkę? - Mirando - głos Daniela brzmiał miękko - popatrz na mnie. - Już późno. Zofia będzie się niepokoić. - Nie będzie. Zadzwoniłem do niej, gdy brałaś prysznic. Spojrzała na niego. Wstał z krzesła, i zbliżał się do niej. Serce łomotało jak oszalałe. - Danielu... Wziął ją za rękę. - Mirando! Boisz się mnie? Spuściła głowę. - Nie - wyszeptała. - To o co chodzi? - wziął ją pod brodę i uniósł jej twarz. - Wiesz, że chcę się z tobą kochać. - Głos jego był bardzo niski. - Przecież ty też tego pragniesz. Miranda zamknęła oczy. - Tak. Ja... ale... Ujął jej twarz w dłonie. - Pozwól mi się pocałować - delikatnie musnął jej wargi w pocałunku. - Pozwól mi się dotykać. A jeżeli... jeżeli nie będziesz chciała, to mi powiesz. - Nie chcę. Chcę, żebyś przestał. - O co chodzi, kochanie? Poczuła, że coś ją dusi w gardle. Taka była go pewna ostatnio, a teraz powróciły wszystkie stare wątpliwości. - Nie chciałabym sprawić ci zawodu - wyszeptała. - Ja nie jestem... nie jestem jak te wszystkie inne kobiety, z którymi byłeś... Przełknęła z trudem. - Ja jestem wciąż tą samą Mirandą. Czy takiej mnie pragniesz? Daniel wydał z siebie jęk rozpaczy i wziął ją w ramiona. - Jesteś niesamowita. Przecież ty jesteś wszystkim, czego pragnę. Przytulił ją i całował, całował, całował, a każdy pocałunek był mocniejszy od poprzedniego i w końcu wyszeptał jej do ucha: - Nie będę mógł dzisiaj zasnąć. Będę czuł twój smak, twój zapach i pragnął ze wszystkich sił, byś była moją. Miranda wtuliła twarz w jego ramię, wdychając ciepły zapach jego skóry.

109

RS

- Czy pamiętasz ten dzień w sklepie z sukienkami? Sposób, w jaki na mnie patrzyłeś w lustrze, tak jakby... jakbyś widział mnie inną, taką, jakiej nigdy wcześniej nie widziałeś? Daniel objął ją i odwrócił w stronę lustra. - Spójrz teraz - wyszeptał. - Mirando! Spojrzyj do lustra. Powoli, niechętnie podniosła głowę i zrobiła, co jej kazał. Ujrzała siebie, śmiesznie owiniętą zbyt dużym płaszczem kąpielowym, szeroko otwarte oczy i burzę włosów wokół twarzy. I ujrzała Daniela. Wspaniałego Daniela, mężczyznę, który mógł mieć każdą kobietę, której zapragnął. - Powiedz mi, co widzisz? Z trudem wydobyła z siebie głos. - Widzę siebie i widzę ciebie. - Ja widzę coś innego - w jego oczach malowało się głębokie uczucie. - Ja widzę najpiękniejszą kobietę na świecie. Serce jej zamarło, gdy zobaczyła, jak z wolna rozwiązuje pasek płaszcza kąpielowego. Płaszcz powoli zsuwał się z jej ramion. - Widzę twoje pociemniałe oczy, gdy cię dotykam. Miranda zadrżała. - Widzę twoją skórę, tak gładką i białą jak krem. I jestem ciekaw, jakie są twoje piersi? Czy są okrągłe, jak jabłka? Czy wypełnią całe moje dłonie? Miranda jęknęła, gdy płaszcz zsunął się na podłogę. - Ach! Cóż za idealne piersi, Mirando. Przestała oddychać, obserwując jego palce poruszające się na jej piersiach, coraz bardziej zbliżające się do ich wierzchołków. - Powiedz mi, czego pragniesz? Wszystkiego. Chciałaby wszystkiego. Być w ramionach Daniela, czuć jego usta na swoich wargach, czuć jego rosnące pożądanie. I jeszcze. Chciałaby czegoś więcej. Chciałaby... Oparła głowę na jego ramieniu, gdy mocniej przytulił ją do swego pobudzonego ciała. - Tak długo marzyłem o tej chwili, o tym, by cię nagą trzymać w ramionach, by cię dotykać...

110

RS

Jęknęła cicho, gdy jego dłonie zsunęły się z jej piersi ku dołowi, na brzuch i niżej, jeszcze niżej... Czuła szalone uniesienie. Nigdy nie wyobrażała sobie takiej namiętności. Daniel mocniej ją przytulił. - Mirando - szeptał. -Mirando... odwrócił ją ku sobie i teraz przesuwał palcami po jej włosach, i okręcał ich długie pasma wokół dłoni, nie przestając jej całować. - Powiedz mi, czego pragniesz - wyszeptał i nagle nie mogła już powstrzymać słów. - Ciebie - wykrzyknęła. - Pragnę ciebie, Danielu. Chcę, byś mnie kochał. Zaśmiał się radośnie, uniósł ją w ramionach i ruszył w stronę sypialni. - Tak - powiedział, kładąc ją na łóżku - tak, to prawda. Chcesz mnie teraz i na zawsze. Przyglądała się, jak zrzuca z siebie dres. Serce przestało jej bić. Jakiż był piękny. Była to uroda dumnego samca, doskonały wzór męskości, harmonia kształtów, która działała na jej wyobraźnię jako artystki. Ale pragnęła go jako kobieta, w której rozbudził namiętność. Uniosła do niego swe ramiona, szepcząc jego imię. Zbliżył się do niej szybko, żarliwie, zapominając o powściągliwości, jaką narzucał sobie przez tyle długich dni i nocy. - Pragnąłem cię od tak dawna - szeptał. Siła jej doznań była tak wielka, że zapierała dech w płucach, gdy przesuwał swe dłonie po jej ciele, pieszcząc ją i całując. Jego dłoń znaczyła szlak od piersi, przez brzuch i w dół, do środka jej kobiecości, a usta podążały śladem dłoni. Głośno wykrzykiwała jego imię. Palce jej kurczowo zaciskały się w jego włosach, a całe ciało jakby wznosiło się w powietrze pod jego dotykiem. Znów całował jej usta, a ona nagle zapragnęła poznać wszystkie sekrety jego ciała, tak jak on poznał jej. Całowała jego wargi, gdy on szeptał jej imię. Następnie szyję, ramiona, piersi. Dłonie jej przesuwały się po całym jego ciele, jakby ucząc się go na pamięć. Jego nagły okrzyk zelektryzował ją, dając jej oszałamiające

111

RS

poczucie własnej siły. On należał do niej tak, jak ona do niego i cokolwiek dzieliło ich w przeszłości, nie miało już teraz żadnego znaczenia. Obudziła się przed, świtem i przez moment nie wiedziała, gdzie się znajduje, ale po chwili powróciły wspomnienia minionego wieczora: pierwsza namiętność i długie godziny spędzone w ramionach Daniela. Od wielu już dni, w głębi swego serca wiedziała, że go kocha. Ale nawet nie śmiała przypuszczać, że on także mógłby ją kochać. Miała nadzieję i marzyła, a teraz... Miranda przeciągnęła się i stwierdziła, że jest sama w łóżku. Wstała i owinęła się kocem. Znalazła go w salonie, stojącego nago w oknie, z dłońmi opartymi o szybę, po której płynęły strugi deszczu. - Danielu! Na dźwięk jej głosu, odwrócił się. - Mirando! - Wyciągnął do niej ramiona, a ona bez wahania przytuliła się do niego. - Nie chciałem cię obudzić. - Ale już nie spałam. Szkoda jest marnować taką noc na spanie. Daniel zaśmiał się triumfalnie, a ona, zakłopotana, ukryła twarz na jego piersi. - Nie to miałam na myśli. Chciałam tylko powiedzieć, że... - Ja również jestem szczęśliwy - wyszeptał jej do ucha. Podniosła głowę i uśmiechnęła się. - Chciałabym... chciałabym, żeby ta noc trwała wiecznie. Przez chwilę w pokoju panowała cisza, a następnie Daniel powiedział: - Mogłoby tak być, gdybyś za mnie wyszła. - Z uśmiechem na twarzy czekał na jej odpowiedź. - Danielu, och, Danielu! Roześmiał się i chwycił ją w ramiona. - Czy to znaczy: tak? Miranda zarzuciła mu ręce na szyję., - Tak - powiedziała, śmiejąc się, - Tak, tak, tak. Ale stopniowo, do radości dołączyło pożądanie. Wiedzeni jedną myślą znaleźli się ponownie w sypialni.

112

ROZDZIAŁ JEDENASTY

RS

Miranda wysiadła z metra na stacji Eglise d'Auteuil i po wyjściu na ulicę uśmiechnęła się radośnie. Deszcz przestał padać i niebo było jasnoniebieskie. Paryż, pomyślała, kierując się w stronę mieszkania Zofii Prescott, jakie to piękne miasto! Jakie wspaniałe! Na rogu ulicy stał drewniany wózek pełen bukiecików fiołków. Miranda poszukała pieniędzy w kieszeni, podała je sprzedawczyni i wzięła bukiecik. - Bonjour! - wykrzyknęła do niej radośnie. - Bonjour, mademoiselle. Merci. Po cichu nuciła melodię „Deszczowej piosenki". Co było takiego specjalnego w tym dniu i w tym mieście, że przywodziło na myśl wszystkie stare, znane melodie? Uśmiechnęła się z rozmarzeniem. To nie ten dzień i nawet nie to miasto. To jej serce wypełnione było po brzegi radością i szczęściem. Daniel ją kochał. On ją kochał! Był to cud, w który nie mogła uwierzyć. - Czy jesteś pewien? - szeptała do niego tego ranka. - Jesteś dla mnie wszystkim, kochanie - odpowiedział. - Bez ciebie nic nie znaczę. Później wszelka rozmowa była już niepotrzebna i niemożliwa... - Bonjour, Mademoiselle Stuart. Rozejrzała się, zdziwiona. Dozorca przyglądał się jej, a w oczach błyskały mu iskierki radości. - Bonjour. Piękny dzień, prawda? Il fait beau. Czy powinnam powiedzieć belle? - roześmiała się. - Co za różnica? W każdym razie jest to po prostu wspaniały dzień. Ciągle jeszcze nuciła, gdy Paulette otwierała jej drzwi mieszkania. - Bonjour - zaśpiewała. I zanim zdziwiona gospodyni zdążyła coś powiedzieć, Miranda wręczyła jej bukiecik fiołków.

113

RS

- Gdzie jest pani Prescott? Czy jest w swoim pokoju, czy... - Tutaj jestem, w gabinecie. Zofia odwróciła się od biurka i patrzyła, jak Miranda wchodzi do pokoju. - Nie muszę cię pytać, jak się bawiłaś. Miranda roześmiała się, całując starszą panią w policzek. - Zacznij od początku - powiedziała Zofia figlarnie. - Wczoraj zwiedziliśmy z Danielem Muzeum Ro-dina, a potem poszliśmy na Plac Inwalidów. Później spacerowaliśmy nad Sekwaną. Zjedliśmy kolację w takim miłym, małym barze. Nie pamiętam, jak się nazywa, potem znów spacerowaliśmy i... Przerwała w połowie zdania, czerwieniąc się. Wargi Zofii zadrgały w powstrzymywanym uśmiechu. - Tak. Wiem. Daniel dzwonił. Wytłumaczył, że oboje przemokliście i że wpadliście do jego hotelu, by się wysuszyć. Błękitne oczy Zofii zabłysły wesołością. - Mam nadzieję, że się wam udało? Miranda spojrzała zdziwiona. - Co się nam udało? - Wysuszyć ubrania - odpowiedziała Zofia z udawaną niewinnością. - Nie chciałabym, żebyś się zaziębiła. - Zofio, jeśli chodzi o to, że wczoraj nie wróciłam do domu... Zofia wstała od biurka i podeszła do niej. Uśmiechając się delikatnie, usiadła obok Mirandy i wzięła jej dłonie w swoje ręce. - Nie musisz mi się tłumaczyć. Powiedziałam ci, gdy tylko tu przyjechaliśmy, że możesz spędzać czas tak, jak tylko ci się podoba. - Tak, pamiętam. Ale nie chciałam, żebyś myślała... - Opowiedz mi teraz o spotkaniu z Monsieur Renfretem. Podobały mu się twoje prace? Oczywiście, musiały się podobać. - Powiedział, że mam duże możliwości... - Zgodził się wziąć cię pod opiekę? To wspaniale. Cudowna wiadomość. Choć ani przez chwilę w to nie wątpiłam. - Mam nadzieję, że nie sprawię mu zawodu. Gdy przeglądał moje prace, to ciągłe myślałam o tym, że Daniel na pewno poruszył

114

RS

niebo i ziemię, żeby załatwić mi to spotkanie i że... - Jestem pewna, że Monsieur Renfret nie robił Danielowi trudności. Przecież oni się dobrze znają. - Naprawdę? Daniel nigdy się nie przyznał, że osobiście zna Renfreta. - Przecież Renfret jest autorytetem, jeśli chodzi o Vermeera. Dlatego właśnie Daniel w pierwszym rzędzie udał się do niego. - Obawiam się, że nie wiem, o czym mówisz, Zofio. - To nic, kochanie. Opowiedz mi resztę nowin. Miranda zawahała się. Może Daniel będzie chciał sam zawiadomić ciotkę o ich planach? - Daniel ci się oświadczył, prawda? - Prawda, ale skąd o tym wiesz? Czy dzwonił do ciebie? - Och, Mirando. Taka jestem szczęśliwa. To wspaniała wiadomość. - Zofia z radości aż klasnęła w ręce. - Kiedy planujecie się pobrać? - Jeszcze o tym nie rozmawialiśmy. - Maj jest wspaniałym miesiącem w Paryżu. Albo czerwiec. Co o tym myślisz? - Zofia podeszła do biurka. - Dwudziestego dziewiątego czerwca - powiedziała zaglądając do kalendarza. - Miałybyśmy dość czasu na zaplanowanie wszystkiego... Trzeba pomyśleć o twojej sukni, przyjęciu, ułożyć listę gości... - Zofio... - Miranda podeszła do starszej pani i położyła jej rękę na ramieniu. - Jeszcze nie miałam czasu pomyśleć o ślubie. Uśmiechnęła się z zakłopotaniem. - Przecież Daniel dopiero wczoraj mi się oświadczył. - Przepraszam cię, Mirando. Nie chciałam ci niczego narzucać. Na pewno będziesz chciała porozmawiać o tym z Danielem. I ze swoimi rodzicami. Ale ja tak długo na to czekałam... - westchnęła. Nie możesz mieć mi za złe, że jestem podniecona. Gdy pomyślę o tych wszystkich głupstwach, jakie ten chłopiec wyprawiał. Ta jego ucieczka do Ameryki Południowej, mieszkanie w dżungli, powrót... i ciągle żadnego celu w życiu... Opowiadał ci o tym, prawda? - Niewiele.

115

RS

- Szczerze mówiąc, chyba mu trochę pomogłam. Szukał sensu życia. Musiał czymś się zająć. Przyjąć na siebie za coś odpowiedzialność - cień smutku przemknął po jej twarzy. - Myślę, że jedyne dobro, jakie wynikło ze śmierci mego syna, było to, że musiałam przekazać zarząd nad moim majątkiem Danielowi uśmiechnęła się smutno. - Dziwne, ale czasami to, co nas najbardziej rani, może również być motywacją dla naszych najlepszych uczynków. - Masz na myśli obowiązki, jakie Daniel przyjął na siebie po tym, jak... jak straciłaś syna? Zofia westchnęła. - To też, ale ja myślałam o stosunkach między Danielem a jego ojcem. To jest jego siła napędowa, właśnie ta chęć pokazania światu, że nie popełni błędów ojca. - Myślę, że masz ragę - przytaknęła Miranda. - Danielu, powiedziałam mu, w głębi serca cierpię, że nie mam syna, któremu mogłabym wszystko zostawić. - Gestem wskazała dookoła. - Chciałabym mieć wnuka, który byłby spadkobiercą... Miranda ujęła dłonie starszej pani. - Wiem, że śmierć Aarona musiała sprawić ci wielki ból, ale teraz masz Daniela. A kiedy on i ja... Kiedy będziemy mieć dzieci... - Właśnie - powiedziała Zofia radośnie. - To właśnie mu powiedziałam. Jesteś dla mnie wszystkim, Danielu. Musisz się ożenić i dać mi wnuka - spojrzała Mirandzie prosto w oczy. - I wówczas ty się zjawiłaś, a ja wiedziałam, że jesteś dla niego wymarzoną dziewczyną. - Doprawdy? Musiałaś więc wiedzieć więcej niż Daniel i ja. Przecież nasze stosunki na początku nie były najlepsze... - Nonsens. Wszyscy widzieli, że jest coś między wami, nie tylko taka stara marzycielka jak ja. Tego pierwszego dnia, gdy cię spotkał, powiedziałam mu: Danielu, jedyna dobra rzecz, jaka wynikła z twoich kontaktów z Muellerem, to... Miranda otworzyła szeroko oczy ze zdziwienia. - Znasz Ernsta Muellera?

116

RS

Starsza kobieta wstrząsnęła się z odrazą. - Nie, osobiście nie i dobrze, że nie znam - jej pomarszczona twarz przybrała wyraz smutku. - Nie mogłabym mu zaufać. Wyobraź sobie, że kupił od Daniela moje dwa obrazy Vermeera, wiedząc, że Daniel nie ma prawa nimi rozporządzać. Miranda przyglądała się jej zdziwiona. Zofia podeszła do kanapy i usiadła. - Zofio, nic nie rozumiem. Kupił od Daniela obraz... Kto? Mueller? - Tak. Dwa obrazy, Mirando. - I to były twoje obrazy, a Daniel... Starsza pani westchnęła ciężko. - To nie była jego wina. Daniel wytłumaczył, jak to się stało, że on... - oczy Zofii zaszły łzami. - Widzisz, on nie miał pieniędzy. Był zdesperowany. Daniel wszystko mi opowiedział... i ja to zrozumiałam. Był taki nieszczęśliwy, taki zagubiony. Miranda z całych sił trzymała się biurka, bojąc się, że upadnie. - Daniel? - wyszeptała. - To było okropne, okropne. O mało mnie to nie zabiło, gdy się dowiedziałam. Miranda ręką poszukała krzesła i opadła na nie. - Ale to kradzież. Jak on mógł to zrobić? Zofia znów westchnęła. - Mówiłam ci już, Mirando, że był zdesperowany. Początkowo nie mogłam tego zrozumieć. Powiedziałam, że mu nigdy tego nie daruję - oczy jej znów się zaszkliły łzami. - Niech mi Bóg wybaczy, ale nawet zagroziłam, że odwołam się do wymiaru sprawiedliwości. - Ale tego nie zrobiłaś - powiedziała miękko Miranda. - Nie, oczywiście, że nie. Jak mogłabym? Zresztą Daniel starał się poruszyć niebo i ziemię, żeby odzyskać te obrazy dla mnie. - Odzyskać je od Muellera? Starsza pani przytaknęła. - Tak. Kosztowało go to wiele lat i małą fortunę, ale odzyskał już jeden obraz. Miranda czuła zamęt w głowie. Wyraźnie miała w pamięci Daniela wpadającego do pracowni Ernsta Muellera z twarzą wykrzywioną

117

RS

złością. Nic dziwnego, że był wściekły. Wszystko, czym był, wszystko, co miał, zależało od odzyskania przez niego tego drugiego obrazu. Ale to niemożliwe. Zofia była już stara. Czasami myliła pewne rzeczy. Daniel nie był złodziejem. Nie mógł być... - Wówczas właśnie poznał Monsieur Renfreta - spokojnie kontynuowała Zofia. - On jest tym ekspertem, którego Daniel poprosił, by wydał opinię o autentyczności tego odzyskanego Vermeera. Teraz obraz jest oczywiście w sejfie, już nie odważyłabym się powiesić go na ścianie. - Zofio, czy jesteś pewna? Chodzi mi o to, że być może coś źle zapamiętałaś. Być może... - Och, Mirando! Sprawiłam ci przykrość, a tego naprawdę nie chciałam. Ale to przecież już minęło. Jestem szczęśliwa, że umiałam wybaczyć i zapomnieć o tym całkowicie. - Czy naprawdę wybaczyłaś i zapomniałaś? - Oczywiście. Zawsze możesz wybaczyć komuś, kogo prawdziwie kochasz. Zgadzasz się ze mną? Taka jestem szczęśliwa, że Daniel jest jak odmieniony... - Naprawdę? - O, tak. Mówiłam ci, że odrobina odpowiedzialności może zdziałać cuda. Popatrz, jak dobrze sobie radzi z moim majątkiem. - Chcesz mi powiedzieć, że oddałaś Danielowi kontrolę nad swoim majątkiem po tym, co on zrobił z twoimi obrazami? Zofia przytaknęła. - Powiedziałam sobie, że jeżeli nie będę ufała ludziom tylko dlatego, że raz się zawiodłam, to jaki sens będzie miało moje życie? I miałam rację. Zawsze byłam zamożna, ale teraz Daniel uczynił nas oboje bogatymi. - Chcesz powiedzieć, że on używa twoich pieniędzy, by budować swój majątek? - Moich, swoich, co za różnica? - Zofia wzruszyła ramionami. - W ciągu ostatnich kilku lat staliśmy się sobie bardzo bliscy. A jeśli chodzi o wasze małżeństwo, to wiedziałam, że trzeba go tylko trochę

118

RS

popchnąć w odpowiednim kierunku. Miranda czuła, że wszystko wokół niej wiruje. - Zofio - przesunęła językiem po spieczonych wargach. - Zofio, ja nic już nie rozumiem. O czym mówisz? - Nie pamiętasz? Zgodziłyśmy się, że mężczyznom trzeba czasami trochę pomóc, żeby się szybciej zdecydowali... - Zofia zagryzła usta. – Mirando - szepnęła - nie chcę, byś mnie źle zrozumiała... - Zofio? - Czy to mój głos, myślała Miranda. - Powiedz, miałaś coś wspólnego z oświadczynami Daniela? - Chodzi po prostu o to, że mężczyźni zwykle się nie spieszą powiedziała powoli. - Mój pierwszy mąż... - Zofio! - Miranda powiedziała to dość ostro. - Proszę. Coś mu powiedziała? Zofia zmarszczyła brwi. - Tylko to, co już mówiłam wcześniej. Od lat mu powtarzałam, że powinien się ożenić. I teraz... teraz... - Co mu powiedziałaś? Starsza pani uśmiechnęła się niepewnie. - Powiedziałam mu, że już najwyższy czas, by założył rodzinę. Powiedziałam mu, że powinien obdarzyć mnie wnukiem, jeśli chce nadal zarządzać moim majątkiem. Miranda czuła, że krew uderza jej do głowy. „On jest bardzo bogaty - dźwięczały jej słowa Miny. - Nikt nawet nie wie, skąd wziął się jego majątek". A to wszystko należało do jego ciotki. I on nie chciał się z tym rozstać. Miranda głębiej wtuliła się w poduszki kanapy. Wszystkie kawałki układanki zaczynały do siebie pasować: determinacja Daniela, żeby zmusić ją do wyjazdu do Paryża, po tym, jak została zaakceptowana przez jego ciotkę, szybkość, z jaką zmieniły się jego uczucia względem niej. Poczuła niesmak. Jedyne, czego nie musiał udawać, to pożądania. Wiedziała, że pragnął mieć ją w swoim łóżku od pierwszego spotkania. - Mirando! - Zofia nachyliła się do niej. - Sprawiłam ci przykrość, prawda?

119

RS

Miranda spojrzała na zmartwioną twarz Zofii. Jak on mógł jej to zrobić? Jak mógł wykorzystać najpierw swoją ciotkę, a teraz ją? - Zofio - westchnęła smutno. - Musisz pogodzić się z tym, że nie wszystko układa się zawsze tak, jakbyśmy chcieli. - O czym mówisz? Mirando, proszę... - Muszę iść teraz do swego pokoju -powiedziała, wolno wstając z kanapy. - Głowa mnie boli. Zofia przyglądała się jej badawczo. - Chyba nie powinnyśmy mówić Danielowi o naszej rozmowie. Nie chciałabym, żeby miał mi to za złe. - Nie miałam zamiaru nic mu powtarzać - powiedziała Miranda. - Nie musisz się o to martwić. Jakoś udało się jej dojść do pokoju; Trzęsła się cała, gdy zamknęła za sobą drzwi i ciężko upadła na łóżko. Nie, to niemożliwe. Zofia Prescott nie mogła stać za tym wszystkim, co się wydarzyło. Daniel przecież ją kochał. Czyż nie okazał tego ostatniej nocy? Ale zły duch niepewności znów dał o sobie znać. Szeptał: To, co przeżyłaś ostatniej nocy, to tylko seks. To ty mówiłaś o miłości, Mirando, nie on. Miranda potrząsnęła głową. Nie; Nie. Daniel ją kochał. Kocha w tobie to -podpowiadał zły duch - co dla niego oznacza małżeństwo z tobą. Nie chce stracić pieniędzy Zofii, tej fortuny, jaka wpadła mu w ręce. Nie. Nie! Miranda otworzyła oczy. Porozmawia z Danielem. Zmusi go, by powiedział jej prawdę. Ale jak? Jak? Stała nieruchoma, jak posąg, czekając na windę w hotelu Daniela. Wiedziała, ze zwraca uwagę. Jej indyjska bawełniana bluzka i sandały nie pasowały do tego miejsca. Ale nie przywiązywała wagi do tego, co o niej pomyślą. Ciągle jeszcze nie była pewna, co powie Danielowi. Gdy szła korytarzem w kierunku jego apartamentu, opuściła ją cała odwaga.

120

RS

Co mu powie? Zapyta: Czy jesteś złodziejem, Danielu? Czy poprosiłeś o moją rękę, bo ciotka zagroziła, że pozbawi cię majątku? Nagle wszystko to wydało się jej niedorzeczne. Przyjście tutaj w tym idiotycznym stroju, wiara w opowieści starszej pani, której pewne rzeczy się już myliły - to wszystko było bez sensu. Jedyne, co może zrobić, to wrócić do mieszkania, zadzwonić do Daniela, umówić się z nim w jakimś spokojnym miejscu, gdzie będzie mogła opowiedzieć mu to wszystko, czego dowiedziała się od Zofii. Daniel uśmieje się, weźmie ją w ramiona i wtedy... Drzwi od jego apartamentu otworzyły się niespodziewanie. Miranda podniosła oczy i napotkała jego wzrok. - Mirando - powiedział z uśmiechem. Nagle zauważył jej ubranie. - Co to, do diabła, znaczy? Miranda zaczerwieniła się. - Czy możemy wejść do środka, Danielu? - Tak - powiedział ponuro. - Oczywiście. Zatrzasnął drzwi i odwrócił się do niej. - Zadałem ci pytanie, Mirando. - Danielu - powiedziała miękko. - Przepraszam. Bardzo cię przepraszam. Popełniłam błąd, sądząc... Zamilkła na dźwięk telefonu. Daniel rzucił jakieś przekleństwo, którego nie usłyszała i skierował się w stronę sypialni. - Nie ruszaj się stąd - rozkazał. - Zaraz wrócę. Oparła się o ścianę, gdy wyszedł z pokoju. Wszystko będzie dobrze, musi tylko wyjaśnić swój błąd. Z sypialni słychać było jego głos. Od razu domyśliła się, że rozmawia z Zofią. Ton jego głosu stawał się coraz bardziej niecierpliwy. - ...nie mogę z tobą teraz rozmawiać. Zadzwonię później. Dlaczego Zofia dzwoniła? Chyba nie po to, by powtórzyć Danielowi ich rozmowę. Sama prosiła, by nic o niej nie mówić. - Co masz na myśli mówiąc, że jest zdenerwowana? Miranda wstrzymała oddech. Zofia opowiadała mu o wszystkim. - Rozumiem - głos Daniela brzmiał ponuro. -Tak. Rozumiem.

121

RS

Głos jego stawał się coraz cichszy, jakby przesunął się w głąb pokoju. Serce Mirandy tłukło się niespokojnie w piersiach. - Zofio - mruknął. - Do licha, nie musisz mi tego mówić. Wiem, że to moja ostatnia szansa. Nie jestem głupcem. O Boże! Miranda odwróciła się do ściany, ręką zatykając sobie usta. To była prawda. - Mirando... Odwróciła się do niego. Stał w drzwiach. Twarz jego pozbawiona była wyrazu. - Zofia dzwoniła. Ruchem głowy przytaknęła, że domyśliła się tego. Zrobił krok w jej kierunku. - Słyszałaś rozmowę? Znów przytaknęła. - Więc nie muszę udawać, że nie wiem, dlaczego tu przyszłaś odetchnął ciężko. - Nie - wyszeptała. - Popatrz na mnie, Mirando. Potrząsnęła głową, więc podszedł do niej, wziął ją pod brodę i siłą zmusił, by na niego spojrzała. Jego pociemniała twarz ściągnięta była cierpieniem. Patrzyła na niego powstrzymując łzy. - Czy jesteś tak pewny siebie, że przypuszczasz, że mogłabym zapomnieć, że ty... Dłonie Daniela zsunęły się na jej ramiona. - Nie bądź głupia - powiedział. - Jeszcze mamy szansę. - Nie. Nigdy nie mieliśmy. W głębi serca byłam o tym przekonana. - Do diabła, nie wiesz o czym mówisz - szybkim gestem przytulił ją do siebie. - To, co jest między nami ma chyba jakieś znaczenie. Miranda wydała dźwięk, który był czymś pomiędzy śmiechem a szlochem. - Nic nie ma między nami. Ja chcę czegoś, czego ty nie jesteś w stanie pojąć - głos jej się załamał. - Do widzenia, Danielu. - Wyrwała się z jego objęć.

122

RS

- Mirando! Kroki jego zadudniły za nią i znów poczuła jego dłonie na ramionach. Daniel odwrócił ją tak, że znów patrzyli na siebie. - Mirando! Przecież nie chcesz mnie zostawić. Spojrzała na niego. Jego oczy miały kolor dymu i przez moment wydawało jej się, że widzi w nich ból. „Wiem, że to moja ostatnia szansa. Nie musisz mi tego mówić". Z resztką dumy, jaka jej pozostała, spojrzała na niego. - Czy myślisz, że nigdy nie zmądrzeję? - powiedziała zimno. Widzisz mnie taką, jaką jestem naprawdę i zrobię to, co chcę zrobić. Odsunęła się od niego, otworzyła drzwi i szybko wyszła.

123

ROZDZIAŁ DWUNASTY

RS

Miranda pąkowała się nocą. Wzięła jedynie swoje rzeczy, zostawiając te, które dostała w prezencie od Daniela i napisała krótką kartkę do Zofii. „Przykro mi, że nic z tego nie wyszło". Przez chwilę wpatrywała się w te kilka słów. Tyle miała do powiedzenia, tyle chciała powiedzieć, ale nie miała już siły. Położyła kartkę na widocznym miejscu na biurku Zofii i wyszła z mieszkania. Gdy dotarła do Amsterdamu, była całkowicie wyczerpana, przybita i niezdolna do niczego więcej, poza telefonem do Miny. - To ja - powiedziała. - Jestem na Dworcu Centralnym. Wiadomość była krótka, lecz rozpacz dźwięcząca w jej głosie powiedziała wszystko. - Czy dasz radę dostać się tu sama, czy mam po ciebie przyjechać? - zapytała Mina. Miranda oparła czoło o szklaną ścianę budki telefonicznej. Przyjechała tu w przekonaniu, że musi być silna i że może polegać jedynie na sobie. Teraz, słysząc głos przyjaciółki poczuła, że jest bliska załamania. Nie teraz - powtarzała sobie - tylko nie teraz. - Dam sobie radę - powiedziała. Gdy dotarła już do swego starego mieszkania, padła bez sił na małą, niewygodną kanapkę w swojej dawnej sypialni. - Powinnaś położyć się na moim łóżku - nalegała Mina, ale Miranda odmawiała uparcie. - Jestem taka zmęczona, że mogłabym usnąć nawet na gwoździach - wyszeptała, uśmiechając się blado. Ale mimo zmęczenia, nie mogła zasnąć prawie do świtu. Gdy obudziła się późnym rankiem, ze śladami łez na policzkach, zauważyła Minę, stojącą przy łóżku z kubkiem kakao w ręku, z uśmiechem na twarzy i wiadomością, że dziewczyna, która z nią mieszkała po wyjeździe Mirandy, właśnie się wyprowadziła. - Mam nadzieję, że to nie z mojego powodu - powiedziała

124

RS

Miranda. - Nie, ona już od dłuższego czasu zastanawiała się, czy nie zamieszkać z przyjacielem. Dzisiaj rano powiedziała mi, że ostatnio przestał ją do tego namawiać i zastanawiała się, co to może znaczyć. Powiedziałam jej, że prawdopodobnie znudziło mu się czekanie i znalazł sobie kogoś innego. Wobec tego spakowała się i wyniosła w dwadzieścia minut. Miranda nie mogła powstrzymać śmiechu. - Jesteś okropna - powiedziała i nagle, ku jej przerażeniu, śmiech przeszedł w szloch i zaczęła żałośnie łkać. - Proszę, uspokój się. Nie płacz. Cokolwiek się stało... - Nigdy nie powinnam z nim wyjeżdżać - łkała Miranda. Mina usiadła na łóżku i objęła ją ramieniem. - On nie jest tego wart - starała się ją pocieszyć. Miranda już się o tym przekonała. Daniel ją wykorzystał. Była ofiarą jego nie kończących się oszustw... W ciągu następnych tygodni starała się wmawiać sobie, że go nie kocha. Że nigdy go nie kochała. Że łączył ich tylko pociąg fizyczny. Starała się jak najwięcej pracować, by nie mieć czasu na myślenie. Uprosiła swoich holenderskich profesorów, żeby z powrotem przyjęli ją do swoich pracowni. Malowała obrazy w niesłychanym tempie. - Pani styl uległ zmianie - powiedział z nieukrywanym podziwem jeden z profesorów. - Zawsze miała pani talent, panno Stuart, ale teraz pani obrazy posiadają głębię i pewną dojrzałość. Taka pochwała, jeszcze kilka tygodni wcześniej, sprawiłaby jej ogromną radość. Teraz była tak udręczona sprawami osobistymi, że nawet nie miała siły się cieszyć. Kochała Daniela, a on zawiódł jej zaufanie. Kochała człowieka, którego tak naprawdę poznała dopiero w Paryżu, podczas dni i nocy wspólnie spędzonych. To wszystko nie miało sensu. Ten mężczyzna, który na zawsze zamieszkał w jej sercu, nigdy naprawdę nie istniał. A jednak ból jej nie opuszczał.

125

RS

Drzewa w Vondelparku pokryły się już liśćmi, gdy otrzymała list adresowany ręką Daniela. Miranda zbladła gwałtownie, przyglądając się kopercie, jakby była czymś niebezpiecznym, czego lepiej nie dotykać, po czym wyrzuciła bez otwierania. Mina wyjęła kopertę z kosza. - Nie masz zamiaru jej otworzyć? Miranda przecząco pokręciła głową. - Nie ma sensu odpowiedziała. Mijały dni i tygodnie, a Miranda nie mogła przestać myśleć o Danielu. Pogardzała sobą za tę swoją słabość. Jedyne lekarstwo widziała w pracy, więc pracowała coraz ciężej. Aż pewnego dnia, w drugiej połowie lata, Mina przybiegła do domu szalenie podniecona. - Nigdy nie zgadniesz, kogo dziś spotkałam w Rijksmuseum powiedziała, padając na krzesło. Miranda spojrzała na nią znad sztalug. - Ducha Rembrandta? Jej współlokatorka uśmiechnęła się wesoło. - Prawie zgadłaś. Tego typa, któremu kiedyś pozowałam. - Mhm - Miranda znów pochyliła się nad sztalugami. - I co z tego? - To, że zaoferował nam pracę. - Pracę modelki? - Nie, prawdziwą pracę. Potrzebuje pomocy dwóch dziewcząt, trzy razy w tygodniu, przy katalogowaniu prywatnej kolekcji. Miranda odgarnęła z czoła pasmo ciemnych włosów. - To wspaniale - powiedziała szczerze. - Bardzo się cieszę. - Mamy szczęście! - Mina aż klasnęła w dłonie. - Może nawet będziemy mogły wyprowadzić się z tego koszmarnego domu i wynająć prawdziwe mieszkanie? Jesienią, gdy zimny wiatr wiał od morza, obie mieszkały już w trzech małych, przytulnych pokoikach w okolicy Hadsonstraat. Miranda cały czas była bardzo zajęta. Jej nowa praca nie była skomplikowana, ale ciągle stawiała przed nią nowe wymagania. A poza tym spędzała całe godziny na pchlich targach, poszukując

126

RS

różnych drobiazgów do nowego mieszkania. I malowała, niemal tak szybko, jak szybko mogła teraz pozwolić sobie na zakup płócien. Odbijało się to na jej wyglądzie, o czym informowało ją lustro. Straciła już nadzieję na to, że będzie mogła kiedyś przespać całą noc. Jednakże życie jej stawało się coraz bardziej uporządkowane i w końcu udawało się jej nie myśleć o Danielu nawet przez cały dzień. Minęło lato i większa część jesieni, a cierpienie ciągle wypełniało część jej życia. Wkrótce przyjdzie zima i kanały pokryją się lodem. Wszystko będzie ciemne, zimne i ponure, aż znów nadejdzie wiosna! Tulipany zakwitną, powietrze będzie ciepłe i pachnące, i Amsterdam pokaże światu swe najpiękniejsze oblicze. Ale nie będzie to zmysłowe oblicze Paryża... Łzy zakręciły się jej w oczach. Czy uda się jej kiedykolwiek zapomnieć o tych gorących, słodkich chwilach spędzonych z Danielem? Gdy tylko zamykała oczy, od razu widziała jego uśmiech, czuła dotyk jego warg. Miranda otrząsnęła się. Skąd ta nagła chwila słabości? Czyżby cały wysiłek, jaki włożyła w odbudowanie swego życia, miał się zmarnować, a ona miałaby powrócić do punktu wyjścia? Było już po szóstej. Dzień pracy się skończył i miała spotkać się z Miną na kolacji, w małej restauracyjce na Leidesplein. Po kolacji Mina namówiła ją, by jeszcze chwilę zostały w restauracji. Było to ulubione miejsce spotkań cudzoziemców i mieszkańców miasta, była tu zawsze wesoła atmosfera i panował zwyczaj wspólnego, improwizowanego śpiewania. Miranda bezskutecznie starała się poddać nastrojowi tego miejsca, gdy nagle zawładnęła nią myśl, że Daniel jest tutaj. Powoli rozejrzała się po sali. Nie było go. Oczywiście, nie mogła go tu spotkać. I nie chciała go spotkać. Ale czy na pewno nie chciała? I nagle zrozumiała, że natychmiast musi stąd uciec. Musi wydostać się z tego rozbawionego, beztroskiego tłumu. Szybko przeszła przez salę i wyszła na cichą ulicę. Z sąsiedniego domu wychodził jakiś mężczyzna. Jego postać oświetlona była światłem padającym z holu. Był wysoki, miał

127

RS

szerokie ramiona i sprężysty krok. - Miranda? Serce podskoczyło jej do gardła. - Daniel? - wyszeptała. Ale oczywiście to nie był Daniel. Był to ich sąsiad, Pieter. Ciągle tęskniła za Danielem. Ciągle go kochała. To wszystko pokazywało jej dobitnie, jak była beznadziejnie głupia. Siedziała skulona w fotelu, w ciemnym pokoju, gdy Mina wróciła do domu. - Która godzina? - zapytała. Przez moment panowała cisza. Po chwili Mina odpowiedziała: - Najlepsza godzina na szczerą rozmowę. Miranda wstała z fotela. - Proszę cię. Nie mam ochoty... - Wiem, że nie masz. Od powrotu do Amsterdamu nie powiedziałaś ani słowa o tym, co zdarzyło się między tobą a Danielem. A ja nie pytałam. - Wiem. I jestem ci wdzięczna. Ale wolałabym, żebyś nadal nie pytała. Mina usiadła na brzegu kanapy. - Już dłużej nie będę milczała. Zmuszę cię do tej rozmowy. Nie będę stała z boku i przyglądała się, jak się męczysz. - Przesadzasz. Nic mi nie jest. - Wyglądasz okropnie. - Dziękuję. Jeśli chodzi o komplementy, zawsze możemy liczyć na przyjaciółki. - Mirando - Mina westchnęła ciężko. - Mówisz o nim przez sen. - Nieprawda! - Miranda była przerażona. - Na pewno przesadzasz. - Szepczesz jego imię tak rozpaczliwie, że serce mi pęka. - Nie. Nie! - I ciągle go malujesz. Masz jego obrazy i rysunki w całym mieszkaniu. Niezależnie od tego, kto jest twoim modelem, ty zawsze' rysujesz Daniela. Miranda potrząsnęła głową.

128

RS

- To niemożliwe. Nagle ukryła twarz w dłoniach. - Co ja mam robić? - szeptała. - Nie mogę o nim zapomnieć. Pokochałam go i będę kochać zawsze, a on... - A on, co? - Mina próbowała pomóc jej w zwierzeniach. - A on mnie nigdy nie kochał - powiedziała z goryczą. - Nigdy! Tylko mnie wykorzystał. - Czy jesteś tego pewna? Czy on naprawdę cię nie kocha? Miranda potrząsnęła głową. - Nigdy go nie obchodziłam. To wszystko były kłamstwa. Dlatego go nienawidzę. Pogardzam nim... - Głos się jej załamał i zaczęła płakać. Mina zamyśliła się. - W takim razie - powiedziała po chwili - jest to tajemnica, która wymaga wyświetlenia, nie sądzisz? Miranda spojrzała zdziwiona. Ale jakoś nie przyszło jej do głowy, żeby zapytać, o jakiej tajemnicy mówiła Mina. Tydzień później Miranda została wezwana do biura Herr Dorfmana. - Nie mam pojęcia, o co chodzi - powiedziała Minie. - Dostałam już przecież ostatnią ratę stypendium, Herr Dorfman rozpoczął rozmowę informując ją, że władze stypendialne dumne są z jej osiągnięć. Miranda odpowiedziała, że jest dumna z tego, że jest stypendystką Harringtona. Dorfman promieniał. W takim razie, rzekł, na pewno nie odmówi swojej pomocy fundacji. Miranda zapewniła go, że może na nią liczyć. - To wspaniale, znakomicie. Chcielibyśmy, by w imieniu fundacji przyjęła pani darowiznę. - Ja? - popatrzyła na niego zdumiona. - Nic nie rozumiem. Jaką darowiznę? - Ogromną. Sto tysięcy dolarów, z przeznaczeniem na podniesienie stypendium dla tych wszystkich, którzy zdecydują się studiować w Holandii. - To wspaniale. Ale obawiam się, że nie rozumiem, jaki to ma

129

RS

związek ze mną. - Darowizna ta pochodzi od kogoś z pani przyjaciół, panno Stuart. Od kogoś, kto dał pani szansę studiowania w Paryżu. Zesztywniała. Daniel. Daniel był ofiarodawcą pieniędzy. Ale dlaczego? - Dobroczyńca uczynił jedno zastrzeżenie. Że w imieniu fundacji pani osobiście odbierze ten dar. Odsunęła się od biurka. - To niemożliwe. Nie zrobię tego. Proszę powiedzieć panu Thorpe'owi, że... - Panu Thorpe'owi? Dar pochodzi od Zofii Preseott. Zofia? To Zofia ofiarowuje pieniądze? Miranda z powrotem usiadła przy biurku, słuchając wyjaśnień Dorfmana. Pani Preseott zgłosiła się do władz fundacji i wyjaśniła, że od wielu lat obserwuje jej pożyteczną pracę i że nawet osobiście zna jedną ubiegłoroczną stypendystkę. - Nalega, aby to pani odebrała czek. Miranda wpatrywała się w niego. - Ale dlaczego? Dorfman westchnął. - Panno Stuart. Ona jest starą kobietą, może nieco ekscentryczną. Chyba możemy spełnić tę jej zachciankę, prawda? Serce jej waliło. Z pewnością coś się za tym kryje, pomyślała. - Herr Dorfman. Stawia mnie pan w trudnej sytuacji. Sprawę komplikują pewne moje osobiste związki z tą rodziną. Bratanek pani Preseott i ja... Dorfman uciszył ją ruchem ręki. - Nie interesują mnie opowieści o bratanku pani Prescott, panno Stuart - uśmiechnął się, ale jego oczy były zimne. - Chyba, że chce pani powiedzieć, że pani osobiste uprzedzenia nie pozwalają pani wspomóc fundacji, która płaciła pani stypendium. Miranda zamknęła oczy. Sto tysięcy dolarów na pomoc dla przyszłych stypendystów! Miała świeżo w pamięci kłopoty finansowe, jakie przeżywały obie z Miną. Jak bardzo starały się zarobić choć parę guldenów...

130

RS

- Dobrze. Zrobię to. Ale i ja mam swoje warunki. Spotkam się z panią Prescott prywatnie, a moje nazwisko nie będzie nigdzie wymieniane - odetchnęła głęboko. - I spotkam się tylko z Zofią Prescott. Z nikim więcej. Dorfman przyjął jej warunki. Omówili wszystkie szczegóły. A mimo to, tydzień później, Miranda była jednym kłębkiem nerwów, gdy znów zapukała do drzwi pokoju w eleganckim hotelu w Amsterdamie. - Jestem pewna, że wszystko będzie dobrze - zapewniała ją Mina, starając się ukryć niepokój o przyjaciółkę. - Wiem, że postępujesz właściwie. I choć Miranda również była pewna, że robi to, co powinna, wcale nie cieszyła jej perspektywa spotkania z Zofią. Niezależnie od swoich racji, sprawiła ból tej starej kobiecie, niszcząc jej marzenia. A poza tym Zofia może chcieć rozmawiać o Danielu... Miranda wyprostowała ramiona, po czym z uśmiechem przyklejonym do twarzy i wzrokiem utkwionym w podłogę, zapukała do drzwi. Otworzyły się natychmiast. - Zofio - powiedziała. Podniosła wzrok i uśmiech zamarł jej na twarzy. W drzwiach stał Daniel. Miranda cofnęła się. Jaka była naiwna. Zofia Prescott nigdy nie postawiłaby takich warunków, jeżeli rzeczywiście chciałaby coś ofiarować fundacji. To musiał być Daniel. Daniel przygotowujący dla niej tę pułapkę i używający pieniędzy Zofii jako przynęty. Odwróciła się na pięcie, ale jak zwykle był od niej szybszy i silniejszy. - Nie - wykrzyknęła, gdy jego ręce zacisnęły się na jej łokciach. Podniósł ją do góry i w następnej chwili była już wewnątrz pokoju, a drzwi były zamknięte na klucz. Stali mierząc się wzrokiem. - Jesteś tutaj w imieniu tego artystycznego światka, który tak uwielbiasz - rzekł szyderczo.

131

RS

- Gdzie jest Zofia? Roześmiał się i oparł o drzwi, składając ręce na piersiach. - Bezpieczna i spokojna w swoim łóżku w Nowym Jorku. - Więc to wszystko, to znów kłamstwo? - Wstydź się, Mirando. Czy moja ciotka kłamałaby Herr Dorfmanowi? - Głową wskazał na biurko pod przeciwległą ścianą. Czek dla fundacji jest prawdziwy. Sto tysięcy dolarów. Możesz zobaczyć, jeśli mi nie wierzysz. Nie poruszyła się. Nie mogła. Przyglądała się mu, rejestrując w pamięci każdy szczegół jego osoby. Coś ścisnęło ją w gardle. Był przystojny, jak zawsze, ale wyglądał na dziwnie zmęczonego. Wokół oczu i ust pojawiły się zmarszczki, których nie było wcześniej, a blizna na skroni wyraźniej odcinała się od jego bladej twarzy. - Wyglądasz koszmarnie. - Dziękuję bardzo - powiedziała. - To samo przed chwilą myślałam o tobie. - Schudłaś. - Tak, udało mi się. W tym roku panuje moda na szczupłe dziewczyny. Nie wiedziałeś? - Nigdy nie zwracałaś uwagi na modę. - Przyjrzał się uważnie jej skromnej, jedwabnej sukience. - Widzę, że dołożyłaś wszelkich starań, aby wyglądać przyzwoicie. Dlaczego miałaby mu wyjaśniać, że teraz mogła sobie pozwolić na kupno paru rzeczy, odkąd Mina znalazła jej pracę. W końcu, to nie jego interes. - Przyszłam tu jako przedstawicielka fundacji - powiedziała. Nie występuję we własnym imieniu. - Oczywiście. Wszystko dla przyjaciół. Jak mógłbym zapomnieć, że tak wiele dla ciebie znaczą. Nie. Nie! Nie da się znów wciągnąć w dyskusję na ten temat. - Może wytłumaczysz mi, dlaczego zadałeś sobie tyle trudu powiedziała ostrożnie. - Musiałeś przekonać Zofię, żeby wystąpiła o to spotkanie, namówić ją na taką darowiznę... - To mój czek. Ta darowizna jest ode mnie. Być może

132

RS

powstrzyma ona w przyszłości jakąś dziewczynę ód konieczności rozbierania się przed Ernstem Muellerem lub kimś podobnym. - Proszę - powiedziała kąśliwie - przestań udawać. Czek pochodzi od Zofii. Tylko dlatego, że udało ci się ją przekonać, aby powierzyła ci prowadzenie swoich interesów... - Zofia nic mi nie powiedziała, zanim nie obiecała pieniędzy Dorfmanowi, ale chętnie zgodziłem się na dotrzymanie jej obietnicy. A to jej zastrzeżenie, aby pieniądze zostały wręczone tylko tobie osobiście, było genialne. Sam nigdy nie wymyśliłbym czegoś takiego. - Nie musisz już przede mną udawać - powiedziała Miranda chłodno. - Znam prawdę, Danielu. Zofia wszystko mi powiedziała. Głęboko nabrała powietrza. -Wiem o wszystkim. Także o obrazach, które Mueller wyłudził... - Powiedziała ci to? - Zdziwienie odmalowało się na jego twarzy. - Jestem zaskoczony. - Wyobrażam sobie. Myślę, że nie spodziewałeś się, że ona mi to powie. - Nigdy nikomu nie opowiadała o tej przykrej historii. Westchnął, zbliżając się do niej. - I wcale jej za to nie winię. Nie jest łatwo przyznać się, że własny syn był złodziejem. - Nie, to na pewno nie jest łatwe... - Oczy Mirandy otworzyły się szeroko ze zdumienia. - Co ty mówisz? - Wydawało mi się, że powiedziałaś, że znasz całą historię o tym, jak Aaron sprzedał Muellerowi obrazy Vermeera. Miranda wpatrywała się w niego zdumiona. - Aaron? Ale ona mówiła... ona mówiła... - Głos Zofii dźwięczał jej w uszach. „On nie miał pieniędzy. Był zdesperowany". - Aaron powiedziała miękko. - Aaron je zabrał? Twarz Daniela wyrażała pogardę. - Nie tylko obrazy. Inne rzeczy również. Jej perły. I wiele innych rzeczy. - Ale dlaczego? Dlaczego jej własny syn dopuścił się czegoś takiego?

133

RS

Daniel wyciągnął rękę i pogładził ją po włosach. - Nie przyjechałem tutaj, by rozmawiać o Aaronie - powiedział łagodnie. - Danielu, ale ja już nic nie rozumiem. Dlaczego Aaron to zrobił? Daniel westchnął z rezygnacją. - Ten biedny głupiec był zdesperowany. Jeszcze nie udało mi się dowiedzieć wszystkiego i nie wiem, czy uda mi się kiedykolwiek. Ale z tego, co wiem, wynika, że po prostu wpadł w złe towarzystwo. Nazywali siebie artystami. A byli zwykłymi nieudacznikami. Narkomanami. Pijakami. Żaden z nich groszem nie śmierdział. Miranda przypomniała sobie, jak Daniel pytał: „Jak możesz tak żyć?", gdy spotkali się po raz pierwszy. „Jak możesz wydawać wszystkie pieniądze i pozostawać bez grosza. Na co potrzebujesz pieniędzy? Narkotyki? Alkohol?" - Był uzależniony. Heroina. Kokaina. Kto wie, co jeszcze? Daniel odwrócił się i podszedł do okna. - Aaron kupował to dla siebie i dla przyjaciół. Na początku wszystko szło dobrze. Pieniędzy nie brakowało. Ostatecznie to on zarządzał finansami Zofii. W końcu niemal wyczyścił jej konto. Nie było ono zresztą tak duże. Wydaje się, że od początku niezbyt fortunnie zarządzał jej majątkiem. Narkotyki dokończyły dzieła. Miranda wpatrywała się w niego z niedowierzaniem. - Chcesz mi powiedzieć, że Zofia nie ma pieniędzy? Daniel wzruszył ramionami. - Ani grosza. Aaron się o to postarał, Zofia była bankrutem? Bez pieniędzy? Miranda z niedowierzaniem kręciła głową. To niemożliwe. - Ale przecież... zarządzasz jej majątkiem... Roześmiał się. - To jest taka nasza prywatna gra, w którą oboje gramy. Przynajmniej. wydaje mi się, że oboje. Nie jestem pewien, czy Zofia wie, że to ja ją utrzymuję... - Ty?! - Może woli udawać, że Aaron nie zostawił jej bez grosza? Ale to nie ma znaczenia. Pozwala mi opiekować się sobą i tylko to się liczy,

134

RS

ponieważ to sprawia mi radość. Ona mnie potrzebuje, a ja jej. Chcę czuć, że jestem za nią odpowiedzialny. Wszystko, co mówił, nie miało sensu. Dlaczego Daniel chciał być za Zofię odpowiedzialny? I jeżeli majątek, którym zarządzał, należał do niego, to skąd się wziął? - Nie jestem pewna, czy dobrze cię rozumiem - powiedziała z niedowierzaniem. - To nie jest skomplikowane - Daniel westchnął. - Aaron już nie żył, gdy wróciłem z Brazylii. Doktorzy twierdzili, że przedawkował narkotyki. Poszedłem zobaczyć się z Zofią i złożyć jej kondolencje. Paulette złapała mnie, gdy tylko przekroczyłem próg ich domu. Była roztrzęsiona. Pokazała mi biurko pełne rachunków. Wszyscy żądali od Zofii pieniędzy, począwszy od piekarza, aż po urząd podatkowy. - Ale czego Paulette spodziewała się po tobie? Sam nie miałeś pieniędzy. Daniel uśmiechnął się. - Ale miałem coś innego. Miałem sejf w banku pełen brazylijskich szmaragdów. Odpowiedź ta zaskoczyła ją. - Szmaragdów? Ale przecież sam mówiłeś, że nie znalazłeś niczego w Brazylii. - Powiedziałem, że nie znalazłem tego, czego szukałem. I to prawda. Pojechałem tam rozgoryczony. Czułem się zawiedziony z powodu mojego ojca, któremu nic się nie udawało, mojej matki, ponieważ robiła mu z tego powodu piekło, samego siebie, że to widziałem i nic nie robiłem. Miałem nadzieję, że jak wyjadę gdzieś daleko, to uda mi się odnaleźć spokój. - Ale ci się nie udało? - zapytała. - Nie - pokręcił przecząco głową. - Ciągle byłem zgorzkniały i nieszczęśliwy. To jedynie się zmieniło, że teraz miałem majątek w kamieniach. I w jakiś dziwny sposób czyniło mnie to jeszcze bardziej zgorzkniałym. Starała się patrzeć mu prosto w oczy. - Ciągle nie rozumiem powiedziała cicho.

135

RS

- Wiem, że brzmi to dziwnie, ale czasami wydawało mi się, że przehandlowałem życie mojej matki za te przeklęte kamienie. - W głosie jego zabrzmiał ból. - Och, Danielu. Przecież jedno nie ma nic wspólnego z drugim. Położyła mu rękę na ramieniu. Poczuła, że mięśnie jego przeszedł nagły skurcz. - Słyszałam, jak rozmawiałeś z Zofią tamtego pamiętnego wieczora. Powiedziałeś wtedy, że możesz już nie mieć jeszcze jednej szansy... Odwrócił się do niej gwałtownie. - To prawda - powiedział. - De szans ma mężczyzna, żeby odnaleźć tę jedyną kobietę, którą będzie kochać całe życie? Oczy jej zaszły łzami. - Ostrzeżenie Zofii przyszło zbyt późno - powiedział. Powtórzyła mi waszą rozmowę po twoim spotkaniu z Renfretem. Miranda wpatrywała się w niego. - Czy nie powiedziała ci, o czym rozmawiałyśmy? Przecząco pokręcił głową. - Powiedziała, że obiecała ci, że zachowa to w tajemnicy. Ale domyśliłem się. Spędziłaś cały dzień w towarzystwie ludzi, którzy ci odpowiadają i gdy Zofia powiedziała mi, że widziała cię, jak wychodzisz z domu ubrana w jedno ze swoich starych ubrań... - Och, Danielu - wyszeptała Miranda. - Danielu, posłuchaj mnie... - „To nie świadczy o niczym dobrym, Danielu'' - powiedziała Zofia. Ale ja sam to wiedziałem. Stałaś przecież w moim salonie i mówiłaś mi, że nie możesz zrezygnować z życia, jakie sobie wybrałaś i jakie lubisz... Uniosła dłonie do jego twarzy. - Nie, to nie o to chodziło. - ...mówiłaś mi, że nie kochasz mnie dość mocno, by zostać moją żoną - wydał dźwięk, który był niemal jękiem i chwycił ją mocno za ręce. - Wpadłem w panikę. Zamiast powiedzieć ci, co czułem, zapewnić cię, że zgadzam się na wszystkie twoje warunki, że zgadzam się żyć tak, jak ty chcesz... Łzy płynęły po twarzy Mirandy.

136

RS

- Kochanie - szeptała. - Danielu, kochanie... - Zamiast powiedzieć ci, że wszystko mi jedno, gdzie będziesz kupować swoje rzeczy, czy na pchlim targu, czy u Chanel, że wiem, że nie masz nic wspólnego z takimi ludźmi, z jakimi zadawał się Aaron... - głęboko nabrał powietrza. - Zamiast zrobić coś rozsądnego, po prostu pozwoliłem ci zniknąć z mojego życia. Chwycił ją w ramiona i mocno przytulił do siebie. - Jak mogłaś mnie tak zostawić? - pytał nerwowym szeptem. Kochałaś mnie przecież. Wiem, że mnie kochałaś. - Myślałam... myślałam, że nie chcesz mnie, Danielu. - Miranda uśmiechnęła się przez łzy. - Decyzja o opuszczeniu ciebie była najbardziej bolesną w moim życiu. - Dlaczego wyrzuciłaś mój list? Opisałem w nim wszystkie moje uczucia do ciebie. Miranda spojrzała na niego zdumiona. - Skąd wiesz, że wyrzuciłam list? Już wiem. Od Miny. Ona wyjęła go z kosza... - Ale go nie przeczytała. Domyśliła się tylko, że muszę być tak samo nieszczęśliwy jak i ty. Więc napisała do Zofii. - Nawet nie możesz sobie wyobrazić, jaka byłam nieszczęśliwa powiedziała. - To właśnie Mina napisała Zofii. Była pewna, że ciągle mnie kochasz. Daniel wziął jej twarz w dłonie. ' - Czy to prawda, kochanie? Kochasz mnie? - Nie - szepnęła. - Ja cię uwielbiam! Daniel mocno ją przytulił. Zaczął całować jej policzki, skronie, usta i stopniowo te drobne, radosne pocałunki nabierały ognia. - Mirando, kochanie, czy zgadzasz się wyjść za mnie? - O, tak. Tak. Tak. Twarz jego rozjaśniła się radością, ale za moment znów spoważniała. - Chciałbym zrobić wszystko, jak należy. Chcę poznać twoich rodziców i poprosić o twoją rękę. Wiem, że jest to staroświeckie,

137

RS

ale... - Miłość nigdy nie jest staroświecka - szepnęła. Daniel podniósł jej rękę do ust i ucałował. - Wobec tego polecimy dzisiaj do Stanów. Zarzuciła mu ręce na szyję. - Już późno - powiedziała. - A ja źle sypiałam od tylu miesięcy. Czy możesz to sobie wyobrazić? Oczy Daniela błyszczały hamowaną radością. Przytulił ją do siebie, pocałował i uniósł do góry. - W takim razie potrzebujesz kogoś, kto by o ciebie zadbał - głos jego przeszedł w wesołe mruczenie, gdy niósł ją do sąsiedniego pokoju. - Kogoś, kto zadba o to, byś się dobrze ubierała, dobrze jadła i kładła do łóżka, gdy przychodzi na to pora. Miranda zaśmiała się wesoło, gdy Daniel położył ją na łóżku. - Wygląda na to, że będziesz miał teraz pełne ręce roboty. - Teraz i zawsze!

138