Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu” tłumaczenie: Karola (marton) Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu” tłumaczenie: Karola (marton) Rozdział 1 J...
10 downloads
8 Views
2MB Size
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Rozdział 1 Jestem w eleganckim Bentleyu, opieram się o czarne skórzane siedzenia i przez przyciemniane szyby uważnie przyglądam się śnieżnobiałym ulicom St Petersburga. Z przodu obok kierowcy siedzi umięśniony ochroniarz. Drzwi samochodu są zamknięte. Przez moment, wyobrażam sobie, że próbuje je odblokować moimi pazurami ale wiem, że to i tak bez sensu. Nie mam żadnej drogi ucieczki. Ale nawet gdybym mogła to zrobić, dokąd bym poszła? Nie znam miasta, ani języka i nie mam pieniędzy; nawet mój paszport został zamknięty w sejfie hotelowym. Wszyscy dookoła ostrzegają mnie, że to miejsce jest niebezpieczne, dlatego nie mogę sama opuszczać hotelu. Mam swój telefon komórkowy ale nie jestem pewna do kogo mogłabym zadzwonić. Moi rodzice są daleko, w domu, w Anglii. Chciałbym z całego serca, być tam, teraz, chodzić po przytulnej kuchni, w której mój ojciec czyta gazetę na filiżanką popołudniowej herbaty, podczas gdy moja matka krząta się wokół, próbując robić sześć rzeczy na raz i każąc tacie zabrać nogi z jej drogi. Na kuchence coś pysznego się gotuje a w radiu leci koncert muzyki klasycznej. Prawie jestem w stanie przywołać zapach gotującego się gulaszu i dźwięki muzyki. Chcę pędzić do swoich rodziców i przytulić ich, powiedzieć im, aby się nie martwili. Ale oni się nie martwią. Wiedzą gdzie jestem. Myślą, że jestem całkowicie bezpieczna. I jestem. Jestem pod bardzo dobrą opieką. Zbyt dobrą? Staram się stłumić drżenie, które grozi konwulsją. Para niebieskich oczu jest wpatrzona we mnie. Wiem to, nawet nie patrząc w stronę człowieka, który siedzi obok mnie. Jego wzrok pali jak wiązki lasera. Nie chcę by wiedział, że boję się. Twoja żywa wyobraźnia! Rugam siebie. Tylko nie ulegaj. Jesteś perfekcyjnie
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
doskonała. Nie zostaniemy tutaj na długo. Wyjeżdżamy pojutrze. To powinno być spełnienie moich marzeń. Jestem tu, ponieważ Mark, mój szef, jest zbyt chory, by być osobiście. Jednak pomimo tych smutnych okoliczności, cieszę się bo jest to dla mnie niesamowita okazja. Zawsze pragnęłam odwiedzić Hemitage, zobaczyć niektóre, z jego ogromnej kolekcji dzieł sztuki a teraz wybieram się nie tylko do galerii ale i do samego serca, spotkać jednego z jego specjalistów. On ma wydać werdykt. po dokładnym przeanalizowaniu, w sprawie zgubionego Fra Angelico. obrazu tego którego kupił pracodawca Marka - Andrei Dubrowski. To jest podróż życia i powinnam być podekscytowana. Nie wystraszona. Nie bój się. Próbuję stłumić te słowa zanim zawładną moją głową. Nie boję się. Dlaczego miałbym się bać? A jednak... Przybyliśmy wczoraj wieczorem, lądując na lotnisku prywatnym odrzutowcem Andrei Dubrovski. Jak zwykle, formalności zostały załatwione szybko i poufnie. Zastanawiałam się, jak to by było, gdybym musiała wrócić do stania w kolejce przy kontroli paszportowej. Całe to VIP traktowanie zepsuje mnie na zawsze jeśli nie będę uważać. Wróciliśmy do normalnego życia, przesiadając się z samolotu do długiej czarnej limuzyny - mało błyskotliwe niż mogłoby się oczekiwać od takiego mężczyzny jak Dubrovski's. Może jest inaczej kiedy jest w Rosji. - Co do tej pory myślałaś o Rosji? - zapytał Andrei, kiedy samochód sunął płynnie po drodze do St Petersburg. Patrzyłam przez okno na zewnątrz ale nie było zbyt wiele widać ponieważ panowała noc. Ciemność została zabarwiona pomarańczowymi światłami miast. - Ciężko powiedzieć – Odpowiedziałam - Dam Ci znać rano. - Andrei roześmiał się.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- Wiem co powiesz. Tu jest cholernie zimno . Uwierz mi, będziesz uważać że Londyn to tropikalny raj. - Uśmiechnęłam się, i mam nadzieję, że to brzmiało przekonująco. Od czasu naszego lotu, moje emocje były w rozsypce. Andrei, dla którego pracowałam od kilku tygodni wyjawił, że wie o moim związku z Dominicem i o naszym rozstaniu. Mimo wszystko, nie oszczędzał mi przykrości, gdy mówił, że Dominic jest teraz jego wrogiem. A następnie powiedział ci trzy słowa, które przekręciły mój świat do góry nogami. - Dość tych gier! - To były słowa wypowiedziane przy moim uchu przez człowieka, który pieprzył się się ze mną w ciemnościach podczas imprezy w katakumbach. Sądziłam, że to był Dominic ale teraz po tym wszystkim obawiałam się ,że to jednaj był Andrei. Problem polegał na tym, że moją twardość umysłu przytłumił fakt, że byłam pod wpływem narkotyku, podanego najprawdopodobniej przez Annę. Andrei byłą kochankę, której uczucia do Dominica spowodowały wszystkie te kłopoty. Kiedy myślę o tej nocy, o tym dziwnym podziemnym przyjęciu, mój żołądek się wywraca . Gdybym kochała się z Andrei, wtedy byłabym niewierna Dominicowi, świadomie albo i nie. A jeśli Andrei jest typem mężczyzny, który potrafi wykorzystać kobietę która wyraźnie nie jest sobą. Do czego on jest jeszcze zdolny? Odwróciłam się szybko do Andrei, ale on już nie patrzył na mnie tylko pochylił się do przodu i zaczął mamrotać coś po rosyjsku, do ochroniarza. Jego budowa ciała była jednocześnie atrakcyjna i mało groźna, ramiona wydawały się szerokie w ciemnym płaszczu a ręce duże i silne. Idealnie dopasowany wełniany garnitur podkreślał umięśnione ciało. Twarz była wyrazista, z niebieskimi oczami i wystającą dolną wargą bez uśmiechu. Pomimo mojej miłości do Dominica, chwilami czułam dreszcz przyciągania jego atrakcyjnością. Nienawidziłam siebie za to, ale nie mogłam się powstrzymać.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Może to było dlaczego że miałam mętlik w głowie i rozważałam nad możliwością, że on i ja pieprzyliśmy się namiętnie pod zimną kamienną ścianą jaskini: część mnie wiedziała, że tego chcę, pomimo tego co mówiłam. To nie było tak, jakbym działała wbrew mojej woli. Zapytał mnie, czy chcę, a ja praktycznie błagałam by być wypieprzona tak mocno jak to tylko możliwe. To na pewno było dokonane za obopólną zgodą. Oprócz drobnej kwestii, własnej tożsamości. Czy wiedział, że myślę, o Dominicu? To było niemożliwe, aby wiedział. Ja jeszcze nie zebrałam się na odwagę żeby go zapytać. - Co się stało Beth? - Zachrypły, prawie ostry głos Andrei wybił mnie z myśli. Zaskoczona aż podskoczyłam. Nie zdawałam sobie sprawę, że wciąż się w niego wpatruję a w głowie mam wir ostatnich wydarzeń, które próbuję sobie poukładać. - Nic - Mówię. Staram się jak najszybciej odzyskać spokój. - Czy jesteśmy już blisko ? - Zdaję sobie sprawę, że mamy opóźnienie. - Korki w St Petersburgu... - Andrei mówi krótko – ...to standard, zwłaszcza kiedy jest śnieg na drogach, który jak możesz sobie wyobrazić jest dość często. Ale myślę, że jesteśmy prawie na miejscu. Jest tylko późny ranek, ale czuje się jakby był wieczór, z niskich szarych chmur leci coraz więcej śniegu. Wyglądam przez okno jeszcze raz, i zdaję sobie sprawę, że zbliżamy się do ogromnej szerokiej rzeki a po przeciwnej stronie mostu są najbardziej niesamowite fasady budynków: kolekcja barokowych pałaców, ich setki okien błyszczące ponuro i blisko. Jednak są one zdominowane przez pałac tak duży i ozdobny, wydaje się, jakby pochodzi on z filmu lub bajki. - Hermitage muzeum - Andrei ogłasza z dumą. - Z pewnością najpiękniejsze
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
muzeum świata. Taka wielkość, takie piękno.- Wskazuje on największy, najbardziej barokowy pałac, z ogromnym odcinkiem białych kolumn i ciemnozielonych ścian pomiędzy porticoed okien. - To jest Pałac Zimowy, dom Rosyjskich cesarzy. Stamtąd rządzili ponad 125 milionami dusz i jedną szóstą powierzchni ziemi. Imponujące, prawda? On ma rację, jest to wspaniały widok. Przez chwilę wyobrażam sobie, że jestem Katarzyną Wielką we wspaniałym powozie, jadąca w kierunku mojego spektakularnego domu, pełnego zebranych niesłychanych dzieł sztuki. Tak sobie myślę jak to jest być zwykłym rosyjskim, wykluczonym luksusów życia , pracownikiem pracującym mozolnie nad jego konstrukcją, albo podczas opodatkowywania płacić za cudowną sztukę na jego ścianach i nie móc tego kiedykolwiek zobaczyć. Ale czasy się zmieniły. Są to obecnie budynki użyteczności publicznej, które są dostępne dla wszystkich. Każdy może cieszyć się ich pięknem i skarbami, które znajdują się wewnątrz. - Co o tym myślisz ? - Andrei naciska. - Niesamowite! - Nie mogę powiedzieć więcej, jestem przytłoczona. Przekraczamy rzekę i zbliżamy się do Pałacu Zimowego przez nasyp, a następnie zatrzymujemy przed dużą kutą bramą, która jest zamknięta. Chwilę później, jakiś mężczyzna rzuca się, aby ją otworzyć i pomachał żebyśmy wjechali. Następnie jesteśmy wewnątrz na dziedzińcu z ogrodem w centrum, który jest okryty śniegiem. Nagie drzewa uginają się pod ciężarem białego puchu. Brama zamyka się się za nami. - Córki Mikołaj II tutaj się bawiły – Powiedział Samochód zaparkował przed ozdobnym drzwiami. - Wyobraź sobie, cztery małe księżniczki, które tu biegały śmiały się, rzucały śnieżkami w żołnierzy chroniących je. Nie wiedząc, jaka czeka ich śmierć.- Kontynuował.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Kierowca już wyszedł i otworzył drzwi po stronie Andrei. Drżę jak lodowate powietrze wpada do ciepłego wnętrza, i rozprasza moje myśli, o losie tych dzieci. Włożyłam kapelusz i rękawiczki, kiedy kierowca podchodzi, aby otworzyć mi drzwi. Pomaga wyjść na oblodzoną drogę i prowadzi mnie do miejsca, gdzie Andrei na mnie czeka. - Prywatne wejście. - Mówi, a na twarzy ma niewielki uśmiech . On tak rzadko się uśmiecha ale i ten mały wysiłek rozjaśnia skaliste cechy i łagodzi jego lodowate spojrzenie. Te rzeczy muszą być ustawione. Budynek nie jest całkiem otwarty przecież dla każdego. Pieniądze otwierają przed nim drogę, gdzie dla innych jest zamknięta. Drzwi otwierają się i wychodzi z nich mężczyzna . Jest w średnim wieku, ubrany w wielki czarny płaszcz i czapie z futra, oraz ciepłe buty. Uśmiecha się. Biegnie do przodu w kierunku Andrei, witając go wylewnie w języku rosyjskim. Rozmawiają przez chwilę, ja staram się ukryć fakt, że jest mi zimno, mimo ciepłego płaszcza. Patrzę z zazdrością na szczęście kierowcy, który z powrotem jest wewnątrz ciepłego samochodu. Andrei nagle mówi po angielsku i daje mi znak: - A to jest Beth, mój doradca sztuki. Była ze mną, gdy nabyłem to dzieło.Andrei nie kłopocze się, powiedzieć mi kim jest ten człowiek jest, ale mogę odgadnąć, że kimś ważnym w muzeum. - Panna Beth - Powiedział człowiek w języku akcentowanym angielskim. Ukłonił się zapraszając. - Proszę chodźmy do środka widzę, że jest Pani zimno - Idziemy za nim przez drzwi i od razu wzdycham głośno. Jestem pod wrażeniem przepychu jaki panuje wewnątrz, zaskoczona bogactwem na pokaz : marmurowe posadzki, pozłacane lampy z kryształowymi abażurami, ozdobne lustra, piękne obrazy w ogromnych pozłacanych ramach -
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
wszędzie jest niesamowity błyszczący złoty kolor. Dwaj mężczyźni przede mną rozmawiają ponownie w rosyjskim a ja próbuję jakoś to ogarnąć. Oto jestem w Pałacu Zimowym w St Petersburgu. Nie ma nikogo, więc musimy być w prywatnym obszarze odciętym od zwiedzających. Jakie to szczęście, że tu jestem a jednak nie mogę oprzeć się wrażeniu pełnym niepokoju. Jestem w obcym miejscu - ogromny pałac i nie mam pojęcia gdzie faktycznie się znajsuję. Towarzysz Andrei zwraca się do mnie z uśmiechem. - Czy Pani jest tutaj pierwszy raz ? - Kiwam głową, że tak. Nie wiedziałam jak go uprzejmie zapytać o to miejsce. - To jest ogromny pałac, prawda? - Zapytałam - Jest tu tysiąc pięćset pokoi i sto siedemnaście klatek schodowych. Bardzo proszę się nie zagubić, nie będzie łatwo znaleźć panią - śmieje się i odwraca się do Andrei. Jakoś nie wydaje mi się, żeby perspektywa zgubienia się tu była tak zabawna. Idziemy dalej, tak szybko, że nie sposób obejrzeć tych wszystkich dzieł. Dębowe schody prowadzą nas na pierwsze piętro a potem korytarzem, gdzie zatrzymujemy się, przed dużymi drewnianymi drzwiami ozdobionymi mosiężnym uchwytem i rozetą. Nasz przewodnik otwiera je teatralnym gestem. - Proszę wejść Prowadzi nas do wielkiej sali, wypełnionej prostymi meblami biurowymi. Dziwny kontrast do pozłacanego na suficie, olbrzymiego żyrandola i ogromnych okien. Ściany są pokryte czerwonym jedwabiem, na których wiszą ogromne malowidła w świecących ramach. W jednym z kątów zauważam dużą sztalugę, na której jest rozciągnięte płótno przykryte zwykłą tkaniną. Nasz przyjaciel zaczyna mówić po rosyjsku ale Andrei unosi jedną rękę
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
włożono rękawiczkę i kręci głową . - Nie, Nikołaj, proszę mówić po Angielsku, do mojego doradcy . - Oczywiście, oczywiście - Nikołaj uśmiecha się do mnie. - Będzie po Angielsku . Usiądźcie sobie wygodnie – Ręką wskazuje na dwa czarne skórzane fotele przy biurku Formica. - Nie jesteśmy tutaj towarzysko! - mówi z grubsza Andrei - Wiesz czego chcę, Jaka jest odpowiedz? - Nikołaj wolno zdejmuje swoją czapę z futra, odsłaniając błyszczącą łysinę na jego głowie, i kładzie ją na biurku. Zaczyna rozpinać swój płaszcz, marszcząc brwi i mówi: - Nie mogę udawać Andrei jest to jeden z najbardziej skomplikowanych przypadków, jaki kiedykolwiek został przedstawiony moim ekspertom. Poddali wyjątkowo wnikliwej analizie... - I co ? - Andrei porusza się bardzo spokojnie. Rzucam okiem na jego twarz. Jego usta są zaciśnięte a oczy płoną intensywnie. Wiem, że bardzo chce usłyszeć właściwą odpowiedz. Ten obraz połączyła nas wszystkich. Boję się: moje serce zaczyna mocno walić i czuję ogromną presję. Zdaję sobie sprawę, że zaciskam ręce w płaszczu. Nicolai wyraźnie ma ochotę na odrobinę dramatyzmu. Powoli zawiesza płaszcz na oparciu krzesła a następnie udaje się w stronę sztalugi. Bierze róg materiału pokrywającego płótno, zatrzymuje się na chwile a potem ciągnie tak że, tkanina zsuwa się powoli. I to jest to, w pełnej krasie: połyskujący, piękny obraz, który ostatnio widziałam w chorwackim klasztorze. Madonna nadal siedzi spokojnie w swoim pięknym ogrodzie, na kolanach trzyma dziecko, święci i mnisi stoją wokół niej. To jest naprawdę wspaniały moment, ja to widzę, moja wiara odradza się. To jest z pewnością autentyk. Czy coś, co nie jest arcydziełem może być tak pięknie? Jestem zaskoczona nagłym pchnięciem nieoczekiwanego smutku.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Smutek wypełnia mnie kiedy tylko pomyślę, co jeszcze wydarzyło się w tym klasztorze: miałam tam długo wyczekiwane spotkanie z Dominicem. Czułam się tak, jakby nasze uczucia rozpaliły się na nowo i są bardziej silniejsze niż kiedykolwiek. Teraz znów jesteśmy osobno ale tym razem boję się że, nigdy nie będziemy już w stanie się do siebie zbliżyć. Widzę go w swoim umyśle właśnie wtedy, kiedy ostatnio byliśmy razem, obraz jest tak wyraźny że, naglę tracę oddech. Jego piękna twarz jest zbiorem gniewu i strachu, jego oczy patrzą na mnie spode łba. I słyszę jego słowa jeszcze raz: - Chcę, żebyś przysięgła mi na swoje życie, że nic nie zdarzyło się między tobą a Dubrovski. Przysięgnij Beth. Przysięgnij. Ale nie mogłem tego zrobić. I nie mogłam mieć pewności. I to właśnie zniszczyło zaufanie między nami. Czy na zawsze ? Nie. Nie pozwolę na to. Dopilnuję, żeby tak się nie stało. Głos Andrei, surowy i szorstki, zabiera mnie z powrotem do teraźniejszości. Jestem pełna rozpaczliwej tęsknoty za Dominicem, którego tu nie ma za to jest człowiek który jest przyczyną wszystkich kłopotów. To jest czyste szaleństwo. - Chodź Nicolai i odpowiedz nam - Nicolai wkłada okulary i analizuje obraz z bliska klikając językiem. W końcu mówi: - Faktura jest wspaniała, farba w absolutnie mistrzowskich odcieniach. Pasuje dokładnie do tego, czego oczekujemy od geniuszu Fra Angelico. Wszystko: kompozycja, perspektywa, styl... to jest prawie doskonałe. - Prawie?? - zwraca uwagę Andrei Nicolai kiwa głową ze smutkiem. - Idealne gdyby nie jedno: analiza pigmentów i samego płótna, która mówi nam, że ta praca ma ponad dwieście lat. To jest bardzo mądry, bardzo
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
zachwycający, bardzo pasjonujący pastisz. Jest to wspaniałe dzieło wielkiego talentu, ale to nie jest przez Fra Angelico. Patrzy prosto na Andrieja, który stoi jak posąg, z twarzą bladą. - Przykro mi, Andrei, ale nie ma co do tego wątpliwości. Twój obraz jest fałszywy.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Rozdział 2 Praktycznie biegnę przez Pałac Zimowy w pogoni za Andrei, który kroczył przede mną. Mam nadzieję, że on pamięta gdzie jest wyjście ponieważ ja nie mam zielonego pojęcia gdzie jesteśmy. Szliśmy wzdłuż długich korytarzy i w dół przynajmniej jednymi schodami. Tysiąc pięćset pokoi.. Jeśli on nie będzie pamiętać drogi, to możemy spędzić tu dużo czasu szukając wyjścia. Ale Andrei najwyraźniej zna trasę i utrzymuje swój szybki krok do czasu gdy sięga do drzwi którymi weszliśmy, aby je otworzyć . - Andrei proszę. - Oddycham ciężko. - Poczekaj ! Zatrzymuje się i odwraca w moją stronę. Jego wyraz twarzy jest lodowaty : nigdy nie widziała tak głębokiej wściekłości na twarzy, a jego oczy są jak palące krzemienie. - Ja... Ja.... Przepraszam. - Udaje mi się powiedzieć, starając się złapać oddech. - Wiem ile ten obraz znaczy dla Ciebie. Nieprzyjemnym warknięciem zacisnął wargi. - Ty i twój przyjaciel kosztowaliście mnie dwa miliony dolarów. - Mówił bardzo ostrym głosem i z takim akcentem, który podkreślał jego rosyjskie korzenie. Jakby bardzo chciał podkreślić różnicę pomiędzy nami. - Co masz na myśli ? - Prawie odsuwam się ze wstrząsem. - Jesteś moim doradcą sztuki, co nie ? Ty i Mark, razem ? Przyjechałaś do mnie do Chorwacji, aby mi doradzić w sprawie zakupu Fra Angelico i to przez Twoim zdanie, kupiłem tę cholerną rzecz! To tyle jeśli chodzi o Twoją wiedzę ! Zachłystuję się w odpowiedzi na to. To jest rażąco niesprawiedliwe. Wyobrażam sobie smutną twarz Marka. Nie chciał radzić Andrei w sprawie kupna tego obrazu ale on nalegał. Za radą Marka miała poczekać do czasu ,gdy obraz zostanie odpowiednio uwierzytelniony; Andrei nie słuchał.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Mark powiedział mi, że jego reputacja wisiał na włosku gdyby obraz okazywał fałszywy. O Boże, Mark - co to ci zrobi ? Furia wzbiera się we mnie. Andrei nie może grać w ten sposób. On nie może udawać, że kupił obraz przeciwko radzie Marka. - Wiesz że to nieprawda ! - Płaczę. Gniew wzbierający we mnie czyni mój głos silny i oburzony. - I nie pozwolę ci obarczać winą za to Marka! Ostrzegł cię, kazał ci być ostrożnym, ale nie słuchałeś. Nigdy nie chciał, abyś kupił ten obraz ale ty to zrobiłeś. Był bardzo lojalny wobec ciebie, jak śmiesz mówić o nim w ten sposób! Andrei nic nie mówi, ale jest bledszy niż kiedykolwiek, jego brwi są groźnie ułożone. Jestem bardzo pobudzona, pomimo głosu w mojej głowie, który ostrzega mnie bym postępowała ostrożnie. - To jest wyłącznie twoja wina, wiesz, że tak jest. Chciałeś wierzyć, że obraz jest prawdziwy i zrobiłeś dokładnie co chciałeś. Czy to w jakiś sposób działa? Rzucać ludzi lwom na pożarcie, a gdy coś pójdzie nie tak, nie brać na siebie odpowiedzialności? Myślałam lepiej o tobie. Ale zaczynam zdawać sobie sprawę, że pomyliłam się co do ciebie na więcej niż jednym poziomie!- Całkiem nie mogę uwierzyć co właśnie powiedziałam. Nić loków strachu napina się wokół mojego brzucha. O nie, posunęłam się za daleko. Jego zęby są zaciśnięte, natomiast mięsień w policzku szybko pulsuje. Wygląda na to, że chce mnie zabić. Następnie, po bolesnej pauzie, mówi krótko: - Wsiadaj szybko do samochodu - Kroczy nie zwracając uwagi czy jestem posłuszna. Ponieważ jadę z nim, przeklinam swoją nierozwagę. Jestem całkowicie na łasce tego człowieka. To nie jest czas, żeby zrazić go do siebie - ale nie mogłam
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
się powstrzymać. Jeśli on zamierza obarczyć winą Marka i mnie, za tę sytuację, w takim razie nasze stosunki na stopie zawodowej zakończą się . Ale co jeśli właśnie miałam zobaczyć inny punkt widzenia Andrei Dubrovski ? Widziałam go: wytwornego i ucywilizowanego, taktownego, nawet uwodzicielskiego – ale gdzieś tam w głębi, wiedziałam, że poniżej tej wyrafinowanej zewnętrznej strony jest chłopcem z ulic Moskwy, wychowany w sierocińcu, który zarobił fortunę poprzez bezwzględność i determinację osiągając cel choćby „po trupach”. Jak daleko się posunie w akcie zemsty? Kierowca trzyma otwarte drzwi przede mną. Wsiadam i zastanawiam się co do cholery teraz będzie. Andrei jest obok mnie. Milczy, ale mogę wyczuć wrzenie furii w nim. Mój instynkt każe mi być cicho więc nawet nie pytam gdzie teraz jedziemy. Chcę rozpaczliwie wrócić do swojego pokoju w hotelu. Muszę uciec od niego. Samochód rusza na zewnątrz przez bramę i z powrotem na drugim brzegu rzeki. Jesteśmy na Nevsky Prospekcie, sławna główna droga St Petersburg, wleczemy się z powodu dużego natężenia ruchu, spowodowanego przez tłumy ludzi chodzących po śnieżnobiałych ulicach, przed jasnymi wystawami sklepowymi. Mijamy ozdobione domy towarowe, centra handlowe jaskrawo oświetlone, olbrzymie kościoły i piękne pomniki. Powinnam być przyprawiona o dreszczyk emocji, że tu jestem. Powinnam chłonąć te widoki lecz jestem zdenerwowana i nieszczęśliwa, zastanawiam się co się jeszcze wydarzy. Andrei nie mówi nic w drodze powrotnej do hotelu. Potem, kiedy wchodzimy do marmurowego holu hotelu z jego olbrzymimi kryształowymi żyrandolami, opowiedział: - Idź do swojego pokoju. Zamów co chcesz na obiad. Bądź gotowa do wyjazdu o drugiej - Jedziemy do domu? - Ośmielam się zapytać.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Patrzy na mnie, szybkim chłodnym spojrzeniem. Ale... już po chwili, widzi coś na mojej twarzy co sprawia, że przerywa i mięknie nieznacznie. - Nie dziś. Dziś wieczorem, jest coś co muszę najpierw zrobić- Wygląda jakby chciał powiedzieć coś jeszcze ale jedynie dodaje: - Dokładnie o drugiej. Wracam do swojego pokoju, wdzięczna, że mogę odzyskać trochę sił straconych po porannym dramacie. Gdy bezpiecznie zamykam za sobą drzwi, opieram się o nie i wzdycham z ulgą. Potem zdejmuję buty, rzucam się na łóżko i gapię w sufit. - Tak więc obraz jest fałszywy - Mówię głośno. - Nie mogę w to uwierzyć. Po tym wszystkim. Zastanawiam się, co Andrei zamierza z tym zrobić. Nie chciałbym być opatem klasztoru, króry musi odebrać tę szczególną rozmowę telefoniczną. Mając swój telefon, powinnam powiedzieć Markowi o wyniku dochodzenia w Hermitage. On powinien się dowiedzieć. Pamiętam, kiedy ostatni raz widziałam go, tuż przed moim wyjazdem do Rosji z Andriejem. Wpadłam do Belgravia domu, aby go zobaczyć i usłyszeć jakieś końcowe instrukcje. Znalazłam tam krzątającą się blondynkę, która objęła kierowanie wszystkim. - Moja siostra Caroline - Mark wyjaśnił głosem, który był słabszy niż kiedykolwiek. - Ona zostanie i będzie opiekować się domem. - A ty? - zapytałam patrząc jak Caroline głośno tupiąc, dawała instrukcje jakiejś złotej rączce na zewnątrz. Jej pokaźnych rozmiarów hałaśliwość była w dużym kontraście do szczupłej, ostrożnej elegancji Marka. Trudno było sądzić, że mieli tych samych rodziców. - Czy ona będzie opiekować się tobą? - wciąż oswajałam się zmyślą, że Mark był chory i tylko zastanawiam się jak poważne, to było ponieważ odmówił nawet powiedzenia co dokładnie było nie tak z nim.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- Oczywiście. To bardzo dobra opiekunka. Jest doskonała we wszystkim. Mark uśmiechnął się, a na jego widok chciało mi się płakać. To powinno wyglądać pogodnie, ale jego wąskie wargi rozciągnięte na jego kościstej twarzy wyglądały jak zastygły grymas na ustach. Zdałam sobie nagle sprawę , że jego usta i oczy wyglądają ogromne na jego głowie. Jest naprawdę źle, pomyślałam. Oczywiście wiedziałam, że choruje ale ludzie chorują i zdrowieją. Chyba, że ludzie chorują i już nigdy nie zdrowieją.... - Przepraszam Beth. – Powiedział Mark, skłaniając się do zaufania mi i znajdując dość sił by powiedzieć: - Nie mówiłem, że moja operacja jest jutro ? – Pokręciłam głową, mając nadzieję, że nie zobaczy łez w moich oczach. - Tak jestem priorytetem. Osiem godzin na stole operacyjnym. To będzie jak otrzeć się o śmierć, uciec od śmierci. Mam taką nadzieję. - Mark zachichotał z własnego żartu. - Więc nie myśl o mnie, bo ja będę odzyskiwać siły w szpitalnym łóżku, podczas gdy Ty będziesz tańczyć walca wokół Petersburga, a Caroline będzie się upewniać, że jestem pod dobrą opieką. Podnoszę wzrok na światło nad łóżkiem i zdaję sobie sprawę, że myślę o Marku. Operacja musiała być wczoraj. Guz był na szyji, więc nie mam pojęcia czy będzie w stanie rozmawiać, nawet przy założeniu, że operacja powiodła się. O, Boże mam nadzieję, że tak. Kocham Marka, jak przyjaciela, mentora i inspirację do pięknego życia. Był więcej niż moim pracodawcą. Podnoszę swój telefon komórkowy i mój kciuk wisi w powietrzu przez na moment, nie mogę i kładę go z powrotem na łóżko obok mnie. Nie zadzwonię do niego z tymi szczegółowymi wiadomościami, jeszcze nie. Nie ma żadnego miłego sposobu by powiedzieć mu, że Andrei ma zamiar rzucić nim pod autobusem – a może mogę go jakoś ocalić. Przecież, jest
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
tajemnicza podróż o 14:00; może mogę spróbować wpłynąć na Andrei. Tak, to jakiś sposób. Postaram się odwołać do przyzwoitości Andrei. Jestem pewna, że ją ma. I będę czekać, aby zobaczyć, jak Mark wygląda wtedy będę mogła powiedzieć mu coś innego. Siedzę i myślę, składam zamówienie na obiad, więc mogę być gotowa dokładnie na czas. Jestem dziesięć minut wcześniej w holu. Za pięć druga Andrei wychodzi z windy zamaszystym krokiem ubrany w granatowy płaszcz z jedwabiu i kaszmiru. Każdy od razu zauważa go i patrzy, jedni subtelnie, inni otwarcie. Jego energia rozchodzi się promieniście i przyciąga każde oko. Oprócz tego, jest fizycznie interesujący : jest wysoki, barczysty i ma ładną twarz. Skalistą i nieustępliwą, do tego zawzięte usta i coś niezwykłego w tych płonących niebieskich oczach. To dziwne uczucie pamiętać, że widziałam, jak te oczy zmiękły do mglistego błękitu, i ta nieuśmiechnięta krzywa ust do uśmiechu. Słyszałam, jak ten twardy głos stał się łagodny i mruczał dziwne obietnice i zapowiedzi, które uraziły coś we mnie nawet podczas gdy odjeżdżałam. - Dobrze. Jesteś tu - Warczy. - Ciebie również miło widzieć! - Tak naprawdę, wolę tego Andrei, tego wybuchowego, samolubnego egoistę. Trudniejsze jest dla mnie przebywanie z tym miękkim, słodszym i bardziej ludzkim Andrei. - Zatrzymaj się. Nie idź tam. Nawet o tym nie myśl. Wtedy zauważyłam, że Andrei nie jest sam. Jest za nim kobieta, ubrana w długi czarny płaszcz i w ciemną czapę z futra, widziałam tak ubranych wielu ludzi. Kosmyki jasnych włosów uciekają spod miękkiego futra, a jej twarz jest blada. Ona jest pozbawiona wyrazu, i opiera się jedną rękę na dużej torebce ze skóry. Zauważyłam, że jest sporo wyższa niż ja. Mamy towarzystwo? Moje serce tonie. To stawia przeszkodę na drodze rozmowy z Andrei o Marku. Andrei daje znak swojej towarzyszce.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- Beth, to jest Maria. Ona dziś jest moją asystentką. Chodź ze mną, wychodzimy. Idę posłusznie za Maria, która wychodzi za Andrei. Wyglądamy raczej komiczne jak trio : duży, średni i mały. Po chwili jesteśmy w pięknym, ciepły samochodzie. Drżę po krótkim zetknięciu z mroźnym powietrzem na zewnątrz. I nie sądzę bym kiedykolwiek była w tak zimnym miejscu jak Petersburg. Dzięki Andrei nie czuję się jak podróż na Syberię . Andrei i Maria rozmawiają przez połowę podróży, ale ponieważ każde słowo jest po rosyjsku, nie rozumiem niczego. Koncentruję się mocno przez chwilę, próbując rozszyfrować co słyszę, ale to jest bezcelowe. Maria wyjęła notebook z torby i gryzmoli coś w poprzek stron co wygląda jak nieprzystępne bazgroły. Ponieważ zostawiamy dobrze prosperującą część St Petersburg, światła stają się mniej złote i jarmarczne. Jest prawie ciemno, i czuję nagłe zmęczenie. Odchylam do tyłu moją głowę i opieram o skórzane wezgłowie, nie mogę walczyć z nagłym ciężarem powiek, i wewnętrznym pociągiem w kierunku nieprzytomności. Próbuję nie zasnąć, ale po prostu nie mogę. Kiedy się ocknęłam, parkowaliśmy na małym parkingu przed dużym, szarym, o instytucjonalnym wyglądzie budynkiem. - Chodź śpiochu. - Andrei mówi, jego głos jest szorstki ale nie niemiły. - Jesteśmy na miejscu. Wybudzisz się przez coś co jest w środku, nie martw się o to. - Kręcę głową, aby usunąć ten senność, trochę oszołomiona. Przed chwilą pogrążyłam się w żywym śnie, w którym byłam u siebie, sprzeczając się z moją matką o coś. Co to było ? O tak, kazała mi przyjść do domu. - Byłaś wystarczająco długo! - mówiła surowo - Nie podoba mi się to, Beth - Byłam zdenerwowana, starając się wyjaśnić,
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
że nie mogę po prostu wrócić do domu, musiałam czekać na prywatny samolot Andriei i .... - Chodź żesz Beth - pospiesza Andrei. Kierowca przytrzymuje drzwi. Wychodzę na zewnątrz. Zimno jest okrutne, przegryzające mój płaszcz i ubranie. Muszę niedługo wyjść z tej goryczy; moje stopy są już zdrętwiałe od lodowatej ziemi a i moja skóra drażni całkowicie na znak protestu przeciwko uczuciu mroźnego powietrza wysysającego całe jego ciepło. Andrei prowadzi, wzdłuż ścieżki dokoła przedniej części budynku, natomiast Maria i ja idziemy, koncentrując się na nie wpadaniu w poślizg na drodze, która jest wciąż oblodzona pomimo że ktoś obsypał ją piaskiem. Stojąc przy drzwiach głównych, budynek wygląda jeszcze bardziej ponuro, do tego cztery szare piętra rozciągające w górę, z zamkniętymi okiennicami. Niewiele w nim oznak życia. - Gdzie jesteśmy? - Pytam, nie zdolna utrzymać języka za zębami. - Zobaczysz – Andrei odpowiedział krótko. Wciska przycisk zamontowany na boku koło drzwi. Myślę, że mogę usłyszeć hałas zza grubych drzwi, pewnego rodzaju wysokie zawodzenie. Następnie chwilę później, drzwi się otwierają i w nich stanęła kobieta w średnim wieku, siwowłosa w prostej spódnicy i pulowerze Zobaczyła Andrei i wydała duży gwałtowny wdech, jej oczy rozszerzyły się a i usta poszerzyły do uśmiechu. W następnej chwili, zaczęła paplać z podnieceniem po rosyjsku i, ku mojemu zdziwieniu, objęła swoimi ramionami Andrei, i pomimo jego nieporęcznego płaszcza, przytula go mocno. Od wewnątrz w budynku słychać bardziej piskliwy hałas : szmer głosów i odgłos: niewielkich butów, zgrzytliwy krzesła, brzęczące stopy na schody. Musimy zwiedzać szkołę albo... Idziemy do środka. Kobieta zwolniła , ciągnie Andrei za rękę i krzyczy głośno do ludzi wewnątrz budynku. Maria jest przy mnie, szeroki uśmiech rozświetlający jej bladą, raczej ostrą twarz. Teraz
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
zaczynam domyślać się, gdy tylko przechodzimy po dużym korytarzu, do sali jaskrawo oświetlonej, cudownie ciepłej w porównaniu do chłodu na zewnątrz, wiem na pewno. Około sześćdziesiąt dzieci w wieku od około trzech do około dziesięciu lat zostały pogrupowane w korytarzu, u podnóża schodów. Dzieci mamroczą, szepcząc i wiercąc się ale ponieważ stanęliśmy przed nimi, milkną, ich oczy zwróciły się na stającą przed nim kobietę, która zaczyna liczyć, i prowadzić do piosenki. Nie rozpoznaję melodii, nie rozumiem słów ale piosenka jest piękna. Myślę, że to musi być coś związane z Bożym Narodzeniem, może dlatego, że widzę sznury domowej roboty łańcuchów zrobionych z błyszczącego papieru zawieszonych na ścianach i poręczach. Oczywiście, Boże Narodzenie nadchodzi... to już jest grudzień . Dzieci mają obdarty wygląd: wytarte spodnie, spódnice i pulowy, ale są także czyste i mają jasne twarze. Patrzę na bardzo najmniejsze, z twarzami anioła, które jeszcze nie znają słów ale śpiewają razem, jak najlepiej tylko potrafią. Wtedy widzę, że starsze, mają braki w uzębieniu, koncentrują się mocno i jednocześnie rozpraszają trącając łokciem przyjaciela albo kuszący kawałek łańcucha papierowego. Są wszystkie rodzaje dzieci: dziewczynki w warkoczach, dziewczynki z opadającymi włosami spiętymi błyszczącymi spinkami, dziewczynki w spodniach i dziewczynki w sukienkach. Są chłopcy: gwarni, chłopcy z końskimi ogonami. Są chłopcy o anielskim wyglądzie, i chłopcy ze stłuczeniami i obtarciami, pulchnymi policzkami i wychudli, którzy wyglądają jakby mogli jeść cały dzień a mimo to są głodni. Wszyscy śpiewają. Patrze na Andrei i jestem zdumiona. Uśmiecha się w sposób, którego nigdy nie widziałam wcześniej: szeroki, otwarty, pełny dumy i przyjemności. Trzyma kurczowo swoje ręce przed nimi i wznosi się w powietrze
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
lekko na palcach u nogi w takt muzyki. Patrzy zadowolony jak ojciec na koncercie kolęd swojego dziecka. Więc to jest sierociniec Andrei. Powiedział mi w samolocie, że sponsoruje sierociniec, i że jego pragnieniem jest sprawić, aby to miejsce było pełne kolorów i zabawy, aby nie było tak ponuro jak miejscu gdzie dorastał. Rozglądam się: tak, pomimo funkcjonalności miejsca, jest też kolorowe. Mnóstwo kolorów. Obrazy są wszędzie, błyszczące poduszki na krzesłach, wzorzyste chodniki na szarej podłodze wyłożonej linoleum. Jest to radosne miejsce, pomimo posiadania niewątpliwego powietrza instytucji. Patrzę na dzieci. Który z nich był najbardziej podobny do Andrei? Tak ten z okrągłą twarzą i niebieskich oczach śpiewający sercem ? Wtedy widzę chłopaka z tyłu. On jest o dziesięć cm wyższy od innych, więc schowany z dala i ciężko go było zauważyć. Przez swoją wielkość może być nieśmiały albo nie lubi śpiewać. Ma szczupłą twarz, prawdopodobnie dlatego, że rozwija się szybko, a śpiewał lekko poruszając ustami jakby robił to bo musi. Wyrazu twarzy chłopca nie da się odczytać a gdy wpatruje się w Andrei, jego twarzy przybiera spojrzenie absolutnego uwielbienia bohatera. Mam w oczach łzy ponieważ piosenka dobiega końca a dzieci wpatrzone są w Andrei ze swoimi rozpromienionymi chętnymi twarzami. On wydaje potężny śmiech i klaska w ręce, jego brawa tłumiły duże rękawiczki. Mówi coś w języku Rosyjskim, co sprawia, że dzieci się uśmiechają . Potem robi kolejną zapowiedź i ściąga swoje rękawiczki, jeden z dzieci robi gwałtowny wdech i zaczyna się trajkot z podniecenia. Kobieta w średnim wieku, która przywitała nas w drzwiach krząta się i zaczyna dawać głośno instrukcje. W ciągu kilku minut, dzieci siedzą starannie na podłodze, i Andrei rozmawia z nimi. Nie mogę zrozumieć co mówi, ale dzieci często piszczą z odpowiedzią na jego pytania, a on rozśmieszy ich .
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Ponieważ on mówi, ich twarze stają się bardziej rozpromienione i szczęśliwsze a następnie robią wszyscy oooooooooh i nagle odwracają się się by spojrzeć na główne drzwi. Te otwierają się włnie w tym momencie, i wchodzi olbrzymia choinka, już udekorować, ostrożnie wniesiona przez dwóch ludzi w kombinezonach. Dzieci śmieją się i klaszczą ponieważ stanęła na sali i zajęła honorowe miejsce. Wtyczka jest włożona do gniazdka i przełącznik włączony, a dzieci wzdychają z zachwytu, jak wiosną wszystko budzi się do życia. Wygląda pięknie, obwieszona bombkami i czekoladkami, a zwieńczona złotą gwiazdą . Krzesło jest udekorowane i Andrei siada na tym. Inny robotnik pojawia się niosąc olbrzymi worek i, pod kierunkiem Marii, kładzie obok Andrei. Przemykam się chyłkiem do ściany, by znaleźć sobie krzesło gdzie mogę usiąść i przyglądać się. To jest piękny czas. Andrei woła po imieniu i za każdym razem gdy dziecko z podnieceniem wdrapuje się z kolan podchodzi do Andrei by otrzymać prezent z worka. Pokój szybko jest podzielony między tymi którzy trzymają kurczowo prezent a tymi którzy czekają w napięciu by usłyszeć swoje imię. Każdy, od najmniejszych po najstarszych oraz najchudszy dziesięcioletni, zostaje wezwany przez Andrei i otrzymuje prezent.. Chłopiec, który wpatrywał się z uwielbieniem w Andrei podczas śpiewu ledwie może mówić gdy jest jego kolej, ale Andrei uścisnął mu dłoń w męski sposób, klepną go w plecy i odesłał go na miejsce uszczęśliwionego. Więc to, co robi. On daje im postaci ojca. Ktoś do kochania. Po prostu kogoś. Nigdy nie widziałam Andrei takiego. Zmienił się. Uśmiecha się non-stop przez ponad godzinę to musi być rekord. Kwitnący w towarzystwie tych sierot dzieci. On ich zna, rozumie je, ponieważ był jednym z nich. Maria odhacza imiona i robi dalsze notatki. Przedstawienie się skończyło. Dzieci są wysyłane z powrotem na górę, mogą otworzyć swoje prezenty gdzieś indziej. Następnie
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Andrei, Maria i ja jesteśmy prowadzeni przez kobietę, która musi być szefem sierocińca do wygodnego saloniku ogrzanego przez ogień w kominku, i zostaje nam dana gorąca słodka czarna herbata w udekorowanych kubkach. Inni pracownicy sierocińca też są. Ludzie są dla mnie mili, uśmiechnięci, gdy łapię ich oczy, proponują mi więcej herbaty i słodkie herbatniki ale nie mogę zrozumieć rozmowy. Zauważam, że Andrei stwierdził, że dobrze się bawię, mimo wszystko. Po ok trzydziestu minutach lub coś w tym stylu, wstaje, a cały pokój idzie za jego przykładem. Dyrektor sierocińca wygłasza przemówienie a następnie całuje go w oba policzki. Andrei mówi kilka własnych słów a następne idą ramię w ramię do drzwi, z Maria a ja z reszta personelu za nimi. Na zewnątrz już jest ciemno. Gwiazdy migoczą na czarnym niebie. Końcowe pożegnania są powiedziane i mogę poczuć zapach tego niewątpliwego zapachu szkolnego obiadu rozchodzącego się gdzieś z kuchni. To więc jest takie samo tu w Rosji jak w domu. Wyobrażam sobie, jak wszystkie te dzieci siadają w jadalni, czekając na mięso duszone z jarzynami i kluchy lub coś podobnego. W takim razie idę za Andrei z powrotem wzdłuż drogi gdzie kierowca czeka. Podczas powrotu, Maria siedzi z przodu, obok kierowcy, oddzielona od nas przez szklaną ściankę. - No i co? - Pyta Andrei jak samochód zaczyna swoją gładką podróż z powrotem do Petersburga. Uśmiecham się do niego. - To było piękne! Wszystkie te dzieci , Uszczęśliwiłeś je tak bardzo. - Odwiedzam je, kiedy tylko mogę. Nie jest to często, zawsze jestem w ruchu i nie mam czasu. - Byłeś dając im prezenty świąteczne? - No, może nie do końca. Boże Narodzenie różni się trochę tu. To było zakazane kiedy byłem młody, w czasach ZSRR, ale nawet nasz rząd zrozumiał
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
wartość festiwalu w środku zimy, więc uroczystości przeniosła się do Nowego Roku. To Dziadek Mróz, nasza wersja waszego Mikołaja przychodzi rozdać prezenty i dekorować drzewa i tak dalej. Powiedziałem dzieciom, że mamy nasz Nowy Rok trochę wcześniej, to wszystko. - Więc nie ma Bożego Narodzenia 25 grudnia? - pytam, zaskoczona. Wiem istnieją różne tradycje z całego świata, oczywiście, ale jednak, to trudno sobie wyobrazić, że Boże Narodzenie nie dzieje się w tym dniu. - Mamy- Andrei mówi z uśmiechem, - Wasze 25 grudnia przypada na nasz 07 stycznia z powodu starego kalendarza w Kościele Prawosławnym. - Rozumiem – Mówię chociaż nadal jestem lekko zdezorientowana. Potem pamiętam wyraz radości na małych buźkach, kiedy otrzymały dary. Mówię cicho, - Te dzieci dużo ci zawdzięczają - Jego niebieskie oczy błyszczą płomiennie bardziej niż zwykle. - Tyle mogę dla nich zrobić. Mam mnóstwo pieniędzy i nie mam swoich dzieci. To dobrze dać coś dzieciom, które podobnie jak ja, są sierotami. Czuję drżenie, coś w rodzaju szlochu w moim gardle. Nie mogę przestać myśleć o moim własnym ciepłym, kochającym domu, w tym chaotyczna przytulność - własność moja i dwóch braci. Nie mogę wyobrażać sobie życia bez mojej matki i wsparcia mojego ojca. Nie mogę wyobrażać sobie jak poczułabym się gdybym nie miała ich bezwarunkowej miłości przez całe swoje życie. Widzę rozpromienione młode twarze tych dzieci które śpiewały, szczerze i niewinnie, i nie mogę znieść myśli, że żaden z nich nie ma matki ani ojca który otulałby ich wieczorem, całowali ich policzki i mówili im, że ich kochają. Mój nos zaczyna mnie piec i mrowić gdy nagle poczułam zdradziecką łzę na policzku,
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- Czy wszystko w porządku ? - Andrei zapytał cicho. - Tak – Odpowiadam i mam nadzieję, że nie będzie prowadzić dalszego przesłuchania bo mogłabym się pogrążyć. Czuję jego dłoń na mojej i ściska ją delikatnie. - Nie bądź smutna – mówi - Są naprawdę szczęśliwi. Widziałem dzisiaj wiele nowych twarzy . To oznacza, że część dzieci znalazło rodziny. Bo to staramy się osiągnąć. Znaleźć kochające miejsce i zapewnić im dom. Oni się kształcą i mają dobrze - Jego ręka jest olbrzymia i ciepła. To zdumiewające jak szybko i jak ciągle, muszę rewidować opinię na temat tego człowieka. Dziś rano pomyślałam, że pokazał mi swoje prawdziwe oblicze, że za swoją nietrafną decyzję o zakupie obrazu obarczyć chce winą Marka i mnie. Teraz myślę, że widziałam prawdziwego Andrei, mały chłopiec w środku dorosłego człowieka. Dusza człowiek, który chce tylko grać Świętego Mikołaja dla sierot i dać im coś. - Beth ?- Patrzę na niego. W mroku wnętrza samochodu, trudno odczytać wyraz jego twarzy. Jego błyszczące oczy patrzą na mnie i pomimo, że się nie uśmiecha się, jego skaliste cechy wyglądają na miękkie i jakieś inne. - Tak ? - Cieszę się, że tam ze mną byłaś. Wiedziałem, że zrozumiesz. Nie odpowiedziałam ale odwróciłam się by obejrzeć ogromny czarny krajobraz za oknem samochodu. Spoglądam w kierunku dalekich migających świateł St Petersburg.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Rozdział 3
Jesteśmy z powrotem w hotelu i mamy tylko krótką chwilę, żeby zebrać swoje rzeczy i jechać na lotnisko. Maria nie wracała z nami więc jesteśmy sami. Czuję, że to jest moja ostatnia okazja by powiedzieć mu coś o Fra Angelico, ale nie jestem pewna jak poruszyć ten temat. Jestem szczęśliwa, że wracam do domu i nie chcę sprawiać kłopotów. Część mnie myśli, że powinnam po prostu milczeć i pozwolić aby to co się stało rozwijało się w swój własny sposób. Ale potem dostrzegam chudą twarz Marka, jego oczy pełne zaufania: dla mnie i Andrei. Nie mogę tego znieść. Podczas gdy ja się waham, docieramy na lotnisko. Jesteśmy zabrani do odrzutowca Andrei i szybkim tempem wchodzimy na pokład. Dobrze jest wrócić do luksusowego wnętrza i zdaję sobie sprawę z wewnętrznym śmiechem, że ostatni trzy razy podróżowałam: prywatnym i bardzo drogim samolotem. Beth Villiers, stajesz się zepsuta! Ale wiem, że następnym razem polecę w klasie ekonomicznej, wepchnięta do wąskiego miejsca i picia niedobrej kawy właśnie tak jak każdy inny. Można też to polubić. Jestem uszczęśliwiona ponieważ samolot startuje. Lecimy do domu w dziwnej atmosferze, jaka panuje między Andrei a mną. Martwiłam się, kiedy jechałam, że Andrei będzie próbował zbliżyć się do mnie ale nie zrobił tego. Przypuszczam, że teraz, kiedy jest tak wściekły o obraz, to nie wchodzi w rachubę. Nie chce mieć więcej nic wspólnego ze mną. Więc dlaczego zabrał mnie do sierocińca? To było tak, jakby nadal chciał mi zaimponować. Może on właśnie pomagał a ja byłam tylko widzem. Spoglądam w stronę Andrei. Rozmawiał przez telefon całą droga na lotnisko a tu nareszcie odłożył swój telefon, wyłączając go na czas startu. Patrzy na mnie, jego spojrzenie jest nieczytelne.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Jak długo on to robił? Wiem, że mam niefortunną cechę pokazywania na twarzy wszystko, o czym myślę; nieprzeniknioność nie jest moją mocną stroną. - Wszystko w porządku Beth? - Zapytał. - Obiad zostanie podany za chwilę. Za kilka godzin wrócisz do Londynu – Dodał - I co się wtedy stanie? - Ośmieliłam się zapytać. - Co masz na myśli ? - Zapytał. Patrzę na niego, prawie nie wiedząc, od czego zacząć. I nie chce antagonizować go - Cała idea jest zmiękczyć jego serce, nie złość go. - To było niesamowite patrzeć na Ciebie z tymi dziećmi, dzisiaj - zaczynam - Byłeś jak inna osoba .Widziałam twoją dobroć i życzliwość. - Andrei unosi brew nieznacznie. - Nie sądzę, żeby inne osoby widziały Cię takiego – dodaję - Masz rację – mruczy - Nie wiele osób mnie widziało. - To sprawiło, że pamiętam, że jesteś człowiekiem współczucia i dlaczego chciałam rozmawiać z tobą o Marku... - przerywam, przełykam ślinę, a następnie idę szybko dalej, nie chcąc tracić czasu. - Mówiłam ci, że Mark jest chory a ty byłeś tak miły, aby mu załatwić najlepszych konsultantów, płacić za jego leczenie i robić, co można.... Andrei nadal patrzą na mnie i nic nie mówi. - Ale ja nie wiedziałam wtedy, jak bardzo jest źle. Widziałam go, zanim wyjechałam i to oczywiste, że jest poważnie chory. On nie powiedział mi dokładnie, co to jest, ale zgaduję, że to rak gardła i szyi, ponieważ miał mieć usunięty guz na szyi. Poszedł do szpitala w dzień w którym wyjechałam Andrei nadal patrzy ale nie odpowiada. Nie mam pojęcia czy to osiągnie cokolwiek. Ale muszę pójść dalej. Zaczęłam teraz. Pamiętam uśmiech, Andrei śmieje w sierocińcu. Muszę wierzyć, że jest człowiekiem, mówię do teraz. Biorę głęboki oddech. - Nie powinnam krzyczeli na ciebie w Pałac Zimowy, i przykro mi z tego
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
powodu. Naprawdę. Ale nie mogę cofnąć prawdy o tym, co powiedziałam: Mark był Twoim lojalnym pracownikiem przez wiele lat, a trzeba wiedzieć, że nigdy nie chciał, abyś kupić ten obraz. Proszę. -Błagam cię - Nie wiń go za to. To zniszczyć jego reputację, którą zbudował i pielęgnował przez te wszystkie lata, i to się liczy najbardziej dla niego. Jego pozycja w świecie sztuki, a jego reputacja, uczciwość i wiedza, oznacza wszystko dla niego. Jeśli rzucisz oszczerstwa na jego temat, można go zranić tak głęboko, że nie sądzę, że kiedykolwiek się z tego podniesie i wyzdrowieje Andrei był jak posąg przez cały ten czas, ale teraz pochyla się w moją stronę - A ty, Beth? Co to oznacza dla Ciebie? - zawahałam się. Dobrze czas zebrać myśli. - To nie wpłynie na mnie w ten sam sposób. Jestem asystentem w tej chwili, ale wszystko, co boli, Mark będzie bolało mnie. A jeśli jego firma nie będzie funkcjonować zostanę bez pracy. - Bardzo lubisz Marka, prawda? - Tak. On jest dobrym człowiekiem. Był dobry dla mnie. - Kogo jeszcze lubisz, Beth? - Co masz na myśli? Moją rodzinę? - Nie. Jestem pewien, że kochasz swoją rodzinę tak jak dobra córka. Mam na myśli. . . mnie. Czy lubisz mnie ? Czy byłem dobry dla ciebie? Nie wiem, co powiedzieć. Czy on stawia jakiś rodzaj pułapki? Myślę szybko i postanawiam, że jest tylko jedna odpowiedź. - Tak, jesteś również bardzo miły. Miałam okazję iść do miejsc i zobaczyć rzeczy, których nigdy nie byłaby w stanie. Chciałabym podziękować Ci za to Uśmiecha się tylko trochę, tak, że jego wargi drgają w górę na rogach . - Akceptuję twoje podziękowania. I …. Lubisz mnie? Nie pozwala mi wymigać się. Chce odpowiedzi. Jest tylko jeden odpowiedzieć mogę dać .
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- Oczywiście. Patrzą na mnie swoimi niebieskimi oczami, które znam tak dobrze, i sprawiają, że czują się tak, jakby widział we mnie prawdę. - Ale prawda jest taka, że nadal bardzo lubisz Dominika, prawda? Zaskoczona jego pytaniem zaczynam wyjękiwać odpowiedz : - Ja..... ee.... Ja, to skomplikowane ja........ Odchyla się i splata ze sobą palce, opierając swoje olbrzymie ręce na klatkę piersiową. - Nie musisz odpowiadać. Widzę to na twojej twarzy. Beth, musisz o nim zapomnieć. On nie jest dla ciebie dobry, a mnie zdradził. To nie prawda! Chcę krzyczeć. Tak jak Mark, Dominic był Ci lojalny i wierny. To nie zdrada jest! Ale ja nic nie mówię. Jest to delikatny moment i nie mogę zrażać go. Andrei kontynuuje: - Dominic nie jest człowiekiem, on jest chłopcem. On musi dorosnąć do tego co zrobił, a on popełnił błąd, odwracając mnie się ode mnie. Odkryje, że moja strefa wpływów jest bardzo wielka , nawet się tego nie spodziewa jak bardzo. Zniszczę jego każdy interes jednym kliknięciem palców. Andrei podnosi rękę i demonstruje jak to zrobi: - Jeszcze do końca nie zdecydowałem czy zrobię to czy też nie ! Opuszcza rękę z powrotem na klatkę piersiową. - Zobaczymy. Jest Ci lepiej bez niego, Beth, mówię poważnie . Nie potrzebujesz takiego chłopca, potrzebujesz człowieka....... Jego głos staje się cichy jak szmer a oczy wnikliwie spoglądają na mnie. - Masz duże możliwości, Beth. Zawsze miałaś, od pierwszego razu kiedy się spotkaliśmy. Nigdy nie zapomniałem, że rano w klasztorze, kiedy weszłaś do pokoju, taka żywa, ustawiając powietrze wokół Ciebie połyskujące z mocą swojej zmysłowości.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Pamiętam ten poranek. Dominic przywrócił mnie do życia w nocy, uwalniając moje płonące ciało, budząc wszystko we mnie. Uwielbiał mnie swoim ciałem. Andrei dostrzegł te wstrząsy tej wspaniałej nocy i to coś nie zachwycił go. - Od tej pory, wiedziałem, że jesteśmy przeznaczeni dla siebie . Jego głos jest wciąż cichy, prawie hipnotyczny. Gdy on mówi w ten sposób, nie mogę powstrzymać się stając się stanem pogotowia do jego intensywnej fizyczności: szerokie plecy, umięśnione ciało, magnetyczna charyzma - Będziesz wiedziała też, Beth, czy po prostu pozwól sobie przyjąć, że Dominic nie jest człowiek, dla Ciebie on jest, on jest, on jest. Moja tęsknota za Dominika jest nagle tak intensywna, że zaczynam ciężko oddychać. I czuję jego silne ramiona wokół mnie, z pięknym zapachem jego skóry, smak jego ust, i jak mnie posiada . . .myśl wysyła falę pożądania przez całe ciało. Być może zmysły Andrei wyczuwają to. Pochyla się ku mnie, oczy pieką z intensywnością, i mówi: - Powinnaś pozwolić mi się z tobą kochać. Obiecuję, że zapomnisz dziecinne zauroczenie raz na zawsze. Zobaczysz jak to jest kochać się z prawdziwym mężczyzną. Wpatruję się w niego. On sugeruje, że nigdy nie kochaliśmy się wcześniej. I to oznacza... Mówię w pośpiechu: - jaskinie, katakumby, ta noc na przyjęciu... On unosi brew pytająco. - Muszę cię o coś zapytać. Brzmi to dziwnie, ale muszę wiedzieć. Czy kochałeś się ze mną wcześniej? - Powiedziałam to. Nareszcie! I muszę przygotować się na odpowiedź, moje serce zaczyna walić i moje ramiona robią się sztywne z napięcia. On marszczy brwi i rozbawione spojrzenie krzyżuje z moim: - Mam nadzieję, że będzie to coś godnego zapamiętania, Beth -
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Nie wiem, co powiedzieć. Pamiętam coś, ale nie wiem, kto to był. - Byłam pod wpływem narkotyków podanych przez Annę – mówię w końcu - Pamiętasz, mówiłam ci, w drodze tutaj, że mam jakieś dziwne wspomnienia, i nie wiem, czy są one prawdziwe, czy nie ? - Anna jest z pewnością wystarczająco złośliwa żeby zrobić coś takiego komentuje Andrei. - Jest wiele rzeczy w niej dobrych i złych, ale ona uczyniła moje życie ciekawsze - uśmiecha się, jakby ciesząc że drażni mnie. - Dobrze, dobrze. Masz wspomnienie o dwóch z nas. Jak ciekawie. Uwielbiałbym dzielić to z tobą. Wciąż mam mętlik w głowie. To znaczy, że on ma własne wspomnienia – lub brak? Doszłam tak daleko. Muszę się dowiedzieć teraz. - Andrei, mam jakieś pomieszane wizerunki tego wieczoru. Muszę wiedzieć czy cokolwiek zdarzyło się między nami w jaskiniach w tą noc On wpatruje się we mnie. Nareszcie mówi: - Beth, Tak bym chciał żeby coś się stało między nami tamtej nocy, ale obawiam się, że nic z tego. Znalazłem Cię nie przytomną a że nie jestem z tych co nie reagują. Wyprowadziłem cię na powierzchnię żeby przywrócić ci przytomność. Jak myślisz co się stało? - Nic. Po prostu musiałam się upewnić. Wielka fala ulgi przepływa przeze mnie. Moje sumienie jest czyste. I nie zrobił nic, aby narazić moje relacje z Dominikiem. Dzięki Bogu za to. Nagle ogarnia mnie okropny smutek. Gdybym tylko była w stanie powiedzieć to mu gdy prosił mnie o prawdę! Dlaczego nie zapytałem Andrei wcześniej ? Nie było tak źle przecież. O mój Boże, naprawdę namieszałam. Jak, do cholery, mam to zrobić teraz? Czuję dziki impuls, aby zadzwonić do Dominika natychmiast i wyjaśnić, powiedzieć prawdę: że zawsze byłam lojalna wobec niego w moim sercu, i teraz wiem na
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
pewno, że byłam całkowicie wierny również w moim ciele . To oczywiście musi zaczekać nie mogę zrobić tego tu z Andrei słuchającym i patrzącym na mnie. Muszę skryć moją rozpacz i moją ochotę by być w domu. Właśnie jeszcze parę godzin i będę wolna. Patrzę w górę i widzę jak Andrei wpatruje się we mnie, te opadłe powieki błyszczące ponuro, prawie łapczywie, i półuśmiech na jego wargach. Gdy on mówi, jego głos jest cichy, do tego surowy ale i aksamitny. - Coś może się wydarzyć teraz, jeśli chcesz tego, Beth - Patrzy w kierunku tylnej części kabiny. - Za tymi drzwiami jest sypialnia, wyposażony w zachwycająco wygodne łóżko z prześcieradłami jedwabnymi. Mogliśmy pójść tam teraz i mógłbym pokazać cię jaka jest prawda, jak daleko byłaś od swoich wyobrażeń. Moje oczy powiększają się i moje ręce zaciskają się w moich kolanach. Jak znaleźliśmy się w tym miejscu? On skłania się ku mnie i wdycham piżmowy zapach jego wody kolońskiej. Czuję się nagle jak do bezbronnej istoty zbliżała się ukradkowo tygrys, zatrzymując mnie zahipnotyzowaną przez jego grację i dostaje się wystarczająco blisko mnie aby się jednym susem rzucić . - I zapewniam cię, że nie pożałujesz tego - mruczy. Wyciąga rękę i dotyka mnie. - Wszystko, o czym marzyłaś, coś co ci się podobał w twojej fantazji. . . możesz mieć teraz, natychmiast jeśli chcesz. Zdradziecki obraz jest w moim umyśle : to jest szeroki nagi tył Andrei, moje ramiona około niego, moja odrzucona do tyłu głowa bo on kocha się ze mną... O mój Boże , Beth, przestań! Nie, nie, nie. on próbuje uwieść mnie, nie mogę słuchać go. Wiem czego chcę, kogo pragnę najbardziej na świecie, i to nie jest Andrei. - No i ….
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Kręcę głową: - Nie. Nie mogę.... Wracam za jego wzrokiem, ale trudno jest spotkać się . I nie ukrywam, że jestem mi niewygodnie, jestem nawet przestraszona. Jest przerwa, a potem wzdycha. Ładunek elektryczny w powietrzu znika. - Widzę z wypowiedzi, że jesteś zdenerwowana - Wygląda prawie tak smutnie jak mówi. - Nie martw się, cokolwiek może myślisz o mnie, nie jestem gwałcicielem. Nie dostaję kopniaków od niechętnych kobiet, możesz mi wierzyć . Jego głos przybiera niskiej intensywności . - Beth, chcę byś przyszła do mnie pełna ochoty, dojrzała i skłonna. I poczekam na to. Wszystko, o co pytam jest szansą. Zachowuję milczenie, mając nadzieję, że on nie będzie naciskać mnie aby powiedzieć coś. Siada z powrotem w miękkiej skóry z fotela i przygląda się mi uważnie. - Chcesz bym chronił Marka. Bardzo dobrze. Będę chronić was oboje. Mark jest starym przyjacielem, cenię go i życzę mu jak najlepiej. Zrobię wszystko, co mogę zrobić, aby pomóc mu w jego obecnych kłopotach. I dla ciebie, Beth. . . jak mówię, wszystko o co proszę to szansa. Czy dasz mi to ? To okazja by kochać się ze mną? Nigdy tego nie mogę robić . Moje serce należy do Dominica, moje ciało też jest jego . Może ma na myśli spędzić czas ze mną? Mam wrażenie, że tak wiele jest odpowiedzi. Praktycznie mówi mi, że Mark jest bezpieczny tak długo, jak stosuję się do jego zaleceń. Właśnie wtedy drzwi kabiny otwierają się i stewardessa przychodzi - Danie jest gotowe do podania, proszę pana - mówi wesoło - Proszę pozwolić mi przygotować stół
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
– Oczywiście - Andrei nie oderwał oczu ode mnie. Mówi bezgłośnie – szansa Waham się, a potem kiwam głową raz. Co jeszcze mogę zrobić? Jest bardzo późno do czasu gdy samochód podrzuca mnie w moim mieszkaniu a w środku jest ciemno. Laura musiała zrezygnować z czkania na mnie i poszła do łóżka. Narażam się, by ponieść moją walizkę podtrzymać jej koła przed toczeniem po podłodze i budzenie jej, rozbieram się i idę do łóżka, martwiąc się, o pakt jakoś uzgodnionym z Andrei. Nie wspomniał drugi raz o tym, i rozmailiśmy o innych rzeczach, zjedliśmy pyszny posiłek. Pod koniec podróży, zanim poszliśmy każde w swoją stronę, spojrzał na mnie jednym z tych intensywnych spojrzeń i powiedział: - Bądźmy w kontakcie, Beth. Mam dla ciebie pracę. Co to do cholery miało znaczyć? Jestem wyczerpana, ale nie mogę spać. Myśli są jak wyścigi wokół mojej głowy. Muszę znaleźć Dominika i powiedzieć mu to, co ja teraz wiem na pewno: że nic się nie stało w katakumbach między Andrei i mną. Oznacza to, że na pewno był to Dominic, ta myśl, napełnia mnie ciepłą ulgą. Ale najpierw muszę zobaczyć Marka. On musi wiedzieć, co stało się w St Petersburg. W pewnym momencie, moja żarliwa mentalność musiała rozluźnić się i musiała pozwolić mi spać ponieważ budzę się półprzytomna gdy mój alarm wyje o godzinie ósmej : - Dzień Dobry! - Wykrzykuje Laurę z kuchni ponieważ słyszy, jak wyszłam ze swojego pokoju. - Jak podróż? - Świetna !- Mówię, zmierzając pod prysznic – Strasznie się cieszę że wróciłam.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- Jaki był St Petersburg? - Niesamowity. Bardzo chciałabym tam wrócić i zwiedzić go jak należy. Ja tak naprawdę widziałam go z tyłu samochodu. - Idę teraz do pracy - Laura wychodzi z kuchni, wciąż chrupiąc ostatni kęs kanapki. Elegancko ubrana i gotowa do wyjścia. - Porozmawiamy dzisiaj wieczorem , kochanie miłego dnia Patrzę na nią z zazdrością. Życie Laury czasami wydaje się bardzo proste w porównaniu do mojego: normalna praca w normalnym biurze. Wiem, że jej praca jest trudna i wymagająca, ale przynajmniej nie należą do tego rodzaju nieprzyjemnych niespodzianek, które miewam ostatnio. Kiedy jestem ubrana zastanawiam się, czy iść prosto do szpitala i zobaczyć, Mark, ale nie chcę mu przeszkadzać zbyt wcześnie, więc idę po raz pierwszy do jego domu Belgravia, skąd mam zamiar pomoc wprowadzeniu biznesu pod jego nieobecność. Jego służąca Gianna otwiera drzwi i mnie wpuszcza, a następnie Caroline pochodzi tupiąc po schodach . - Ach, Beth! - Krzyczy Jej głos jest tak niewiarygodnie elegancki, że moje imię wychodzi brzmiąc jak wanna i sprawia, że chcę śmiać się. - Jak dobrze Cię widzieć. Jak podróż? Sukces? - Witaj, Caroline. Podróż była. . . ciekawa. Muszę wprowadzić Marka w szczegóły. Jej duża różowa twarz spoważniała. - Nie jestem pewna, czy to będzie możliwe, moja droga. Niepokój podnosi się we mnie. - Nic mu nie jest? Jak operacja ? - Wzięli się za guz, i myślą, że jest niezłośliwy, choć nie są absolutnie
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
pewni. Problem polega na tym, że oni musieli usunąć kawałek jego języka, i mimo, że załatali i podali środki przeciwbólowe to jednak bardzo go boli i nie może mówić a przynajmniej nie na tę chwilę. - Och, biedny Mark . Jest bardzo chory? Caroline przez moment wygląda jak całkiem pogrążona w żalu ale szybko przykrywa to stoickim wyrażeniem. - Ale jestem pewna, że wyzdrowieje. To trudne, on jest nieustępliwym, przecież wiesz. Oni chcą poddać go promieniowaniem jak tylko się zagoi i dać mu najlepszą szansę na powrót do zdrowia. - Chciałbym, go odwiedzić . - Nie teraz - Caroline mówi, kręcąc głową: -Nie sądzę, że to właściwy czas. Ja ….Wiem, że jesteś stęskniona za nim, ale on potrzebuje pełnego odpoczynku przez kilka dni, dopóki nie jest na najgorszym bólu. A ja nie chcę, żeby się jeszcze denerwował i martwił. Kiwam głową: - Oczywiście. Chcę, tego co jest najlepsze dla Marka . - Dziękuję, kochanie. Jak my wszyscy. Siedząc w pięknym kolistym biurze Marka, czuję się bardzo mała. On powinien być tu przy swoim imponującym biurku, śmiać się i żartować gdy przeglądamy razem pocztę. To nie w porządku, że jestem tu sama, siedząc na krześle orzechowym, rozcinając koperty wygrawerowanym srebrnym nożem do papieru Marka .Nie ma mowy, nie mogę mu powiedzieć, że obraz jest fałszywy, nie teraz. On byłby zrozpaczony, i nie mogę ryzykować, zwłaszcza, że jest tak źle. I nagle uświadamiam sobie, że jestem złapana w pułapkę Andriei, przecież. Nie mogę sobie pozwolić żeby rzucić Marka wilkom na pożarcie i musiał się domyślić, kiedy poprosił o tę szansę. To tyle, jeśli chodzi o przyjaciela sierot i
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
darczyńcy prezentów. Myśli, że należy mu się wszystko – bezwzględnie.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Rozdział 4
Ponieważ wiem, że nie ma szans na widzenie się z Markiem, jedno dominuje moje myśli. Muszę zobaczyć Dominica, odnaleźć go jakoś, i powiedzieć mu, że teraz jestem pewna i mogę mu przysięgnąć. Andrei może próbować manipulować mną i starać się nakłonić do bycia z nim ale nie wie, że dał mi najcenniejszy dar: prezent na pożegnanie – potwierdzenie, że zostałam wierna człowiekowi, którego kocham. Gdy skończyłam pracę, napisałam maila do Dominica. Dominic, kochanie, Przykro mi z powodu tego co się wydarzyło między nami tamtej nocy. To było głupie i bezsensowne i nie mogłam przypuszczać, że zadaję ci taki ból . Teraz już wiem, że nie miałam nic wspólnego z Andrei, przysięgam na moje życie. Jestem tylko twoja i nikt się dla mnie nie liczy. Musisz jednak wiedzieć, że... Jest powód dlaczego nie mogłam ci przysiąc - opowiem o wszystkim kiedy się zobaczymy, obiecuję. Proszę, bardzo proszę, spotkaj się ze mną. Muszę cię zobaczyć. Chcę byś dowiedział się o wszystkim. Możemy spotkać się w buduarze ? All my love (lepiej brzmi w oryginale :) ), Beth Wysyłam to jako wiadomość tekstową na maila i smsem. Jestem pewna że dotrze do niego albo na pocztę albo na telefon. Próbuję koncentrować się na nadrabianiu zaległości w zgłoszeniach Marka ale nie mogę, nie jestem w stanie. Wciąż wpatruję się w moją skrzynkę odbiorczą i spoglądam na telefon, czekając na wiadomość.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Nie ma niczego. Dominic! Proszę odpowiedz, proszę daj nam szansę. Nie przekreślaj wszystkiego...... Nie mogę tego znieść... Moja myśli skłaniają się do tego, że wiadomości od niego nie będzie. Nic do mnie nie dociera i zaczynam wariować. Co mam zrobić? Nie mogę tak po prostu siedzieć z założonymi rękami i pozwolić mu odejść z mojego życia. Nie pozwolę na to. Obiecałam sobie, że będę walczyć o niego i walczyć o nas. - Caroline! Wychodzę, Jadę na Bond Street - Mówię i łapię swój płaszcz. - Ok, kochanie, do zobaczenia później - Jej głos dochodzi z salonu. - Uściskaj Marka ode mnie i powiedz że go kocham. - Na pewno, powtórzę. Na zewnątrz, jest bardzo zimno. Temperatura jest niezupełnie tak niska jak St Petersburg ale jest z pewnością mroźno. Łapię autobus do Hyde Park Corner a następnie przechodzę z tyłu ulicy Mayfair do Randolph Gardens. Nie wiem dokładnie co chcę zrobić, nie wiem jak sobie pomóc, muszę go zobaczyć gdy nagle uświadamiam sobie, że nic o nim nie wiem - no może tylko to gdzie mieszka. Maszeruję za portierem do windy i jadę na piętro Dominica. Prawie biegnę wzdłuż korytarza do jego drzwi mieszkania i pukam. - Dominic!- krzyczę i walę w drzwi - Jesteś tam, Dominic? - wstrzymuję oddech i słyszę wewnątrz jakieś kroki zbliżające się do drzwi. Jestem wypełniona dziką radością. On tu jest, mogę porozmawiać z nim, powiedzieć mu wszystko, sprawiać, że mnie wysłucha... Drzwi się otwierają.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- Dominic, dzięki Bogu! - Nie patrzę na twarz bo długo wpatruję się w parę ciemnych brązowych oczu, które należą do pani sprzątającej w domowych dresach trzymającą szmatę - Tak ?- Mówi - Czy jest Pan Stone ?- Pytam z trudem ale już teraz mogę odgadnąć odpowiedź. Kręci przecząco głową i mówi z silnym cudzoziemskim akcentem: - Jestem tutaj sama. Sprzątam tylko. - Czy wiesz kiedy wróci ? - Uh..hm... - Pokręca przecząco głową. - Mogę wejść na chwilkę ? - Niechętnie mnie wpuszcza a kiedy jestem w środku nie wiem co myśleć, co czuć i czego się spodziewać. Chciałabym jedynie poczuć bliskość Dominica, ale gdy wchodzę do eleganckiego salonu czuję się dalej od niego niż kiedykolwiek . To miejsce jest przepełnione jego nieobecnością. Nie czuję się tu, jakby miał właśnie się pojawić, ale jakby spakował się, wyszedł i nie zamierza już wracać. Chodzę po pokoju, patrząc na znajome przedmioty, pamiętając czasy kiedy bywałam tu z Dominicem. Krzesła od klapsów już nie ma, pamiętam jak zobaczyłam, jak Vanessa przetrzepywała skórę człowiekowi pomyślałam, że był nim Dominic. Zastanawiam się, gdzie on je wyniósł. Zauważyłem, że na stole jest broszura, błyszczący kawałek firmowej reklamy. Podniosłam go i czytam: Finlay Venture Capital pod zdjęciem uśmiechniętych biznesmenów w eleganckiej sali posiedzeń, jest jakaś krótka informacja o tym, jak ta firma lubi inwestować w przyszłość i odkrywać niesamowite nowe sposoby zarabiania pieniędzy. Dane kontaktowe są drukowane na dole, to jest gdzieś w mieście, w …. - Czy mogę w czymś pomóc? - Pyta sprzątaczka. Weszła i patrzy na mnie z niedowierzaniem, że mnie wpuściła. Odkładam
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
broszurę wyrwana z zadumy i odpowiadam: - Nie, nie! Dziękują, już wychodzę . Bardzo dziękuję za pomoc. To jest szalone! Co ja do cholery wyprawiam? Przywołałam taksówkę na South Audley Street by przejść przez Mayfair . Kiedy jedziemy, zdaję sobie sprawę, że Londyn stał się bardzo świąteczny. Światełka wiszą wszędzie, wystawy sklepowe są udekorowane: płatkami śniegu i pokazami tematycznymi . Boże Narodzenie jest już za kilka tygodni. Jeszcze nie zdecydowałam, co robię, ale nie mogę sobie wyobrazić coś innego, niż jechać do domu, by być z rodziną. Tęsknię za nimi gdy tylko o nich myślę. Nie mogę doczekać by tam być , budząc się w swoim starym pokoju. Mama kilka razy upewni się, że wszyscy mamy skarpetę chociaż jesteśmy dorośli. Wyglądam przez okno jak taxi jedzie na skróty potem do New Oxford Street, i na wschód drogi głównej. Mijamy Holborn i nagle jesteśmy w części miasta wielkich drapaczy chmur, gdzie biznes prowadzony jest w stalowoszklanych biurach - setki pięter w górę, gdzie zarabia się miliony na parkietach giełdowych. Nie zatrzymujemy się przed żadnym ze współczesnych gmachów, ani przed żadnym starym budynkiem kamiennym. Za to taksówka jedzie w dół niewiarygodnie wąskich ulic do małego wybrukowanego placu, gdzie niektóre budynki z czerwonej cegły wiktoriańskiej zostały zamienione na biura . Kierowca patrzy przez ramię na mnie.: - Jesteśmy na miejscu Tanner Square. - Dziękuję - Płacę i wychodzę Zastanawiam się teraz, bardziej niż kiedykolwiek, co do cholery tutaj robię. Ale co mam do stracenia? Poprawiam się i chodzę z determinacją w kierunku biura nr 11. W środku jest błyszcząca biała recepcja z jaskrawoniebieskimi literami po
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
prawej stronie „Finlay Venture Capital”. Recepcjonistka patrzy na mnie: - W czym, mogę pomóc? Wpatruję się w nią, nie wiedząc co powiedzieć. Powinnam była to zaplanować, zanim przyszłam, ale już jest za późno . Recepcjonistka marszczy brwi. - Czy jest pani umówiona? - Ja. . . Ja. . . Nie do końca.... - Obawiam się, że musi Pani opuścić budynek, jeśli nie ma umówionego spotkania, lub umówić się - Jej głos robi się mroźny. - Nie, proszę... ja naprawdę potrzebuję kogoś – kogokolwiek, kogoś kto może mi pomóc..... - W czym problem? - Mówi głęboki męski głos pochodzący z mojej lewej strony. Odwracam się, by zobaczyć stojącego tam młodego człowieka w okularach i lekkim zaroście. Jest ubrany w dżinsy i koszulę rozpiętą pod szyją. - Co mogę dla ciebie zrobić ? Jego oczy wydają się przyjazne i podejmuję nagłą decyzję, aby mu zaufać : - Szukam Dominica Stone i zastanawiałam się czy on jest tu ? Mężczyzna wygląda na zaskoczonego - Dominic? To dziwne. Był tutaj. Wyjechał jakieś dwadzieścia minut temu. - Oo.. Nie...! - Nie mogę się teraz rozpłakać z frustracji - Czy wiesz gdzie on poszedł? Patrzy dziwnie na mnie - O co chodzi? Nie mogę po prostu podać Ci gdzie jest. Nie mam pojęcia, kim jesteś ! Wpatruję się w niego błagalnie. Nie mogę zacząć wyjaśniać mu tutaj - publicznie, wyczytuje to po mojej minie i nagle zaprasza mnie do swojego biura : - Chodź ze mną.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Idę za nim do małego biura pełnego nowoczesnych gadżetów i siadam na wskazanym fotelu podczas gdy on zajmuje miejsce za biurkiem. - Jestem Tom Finlay, a tak przy okazji kim ty jesteś ? - pyta - Jestem Villiers Beth i jestem przyjaciółką Dominica. - Hm.... - Spojrzenie ma rozbawione i patrzy na mnie spod okularów. - Jego najlepsza przyjaciółka ? - Mówi a ja czerwienię się. - To... to skomplikowane. Ale tak, jesteśmy zaangażowani. Naprawdę muszę się z nim zobaczyć, coś wyjaśnić. Popełniłam błąd, i muszę go naprawić. - Dobrze, dobrze. - Tom Finlay uśmiecha się do mnie. - Cieszę się, że to słyszę, że to romans, a nie jakieś katastrofa gospodarcza, z racji tego, że właśnie zgodziłem się zainwestować znaczną sumę w spółce Dominica. - Jego firma już działa ? - Pytam zaskoczona. Tom kiwa głową. - Wygląda na to, że wszystko jest gotowe do pracy. On tylko czeka na uwolnienie się z jego poprzedniego zatrudnienia i zastrzyk gotówki. Kuje żelazo puki gorące. - Uśmiecham się To brzmi jak Dominic. Jestem pochłonięta tęsknotą za nim. I to chyba pokazuje moja twarzy ponieważ Tom mówi: - Słuchaj, ja normalnie nie podaje żadnych informacji o klientach lub firmach czy partnerach, ale wyglądasz na bardzo zdesperowaną. - Jestem! - Mówię szybko. - On nie odpowiada na moje telefony lub maile. - Och!- Tom marszczy brwi. - Czy myślałaś o takiej możliwości, że on może nie jest już zainteresowany ? Widzę z odrobiną paniki, że dałam mu powód do myślenia, że być może Dominic nie chce mieć ze mną nic wspólnego i że jestem kłopotliwym
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
prześladowcą. - Nie, nie, on nie wie, co ja mam mu dopowiedzenia. Będzie chciał to usłyszeć, obiecuję! Nie jestem szalona. Proszę, powiedz mi, co wiesz o tym, gdzie on jest. Tom rozważa. Staram się brzmieć spokojnie - Szczerze mówiąc, wyświadczysz ogromną przysługę Dominicowi i mnie Siada w fotelu i uśmiecha się - Wiesz co? Wydajesz się być bardzo rozsądną osobą . Dominic jest wystarczająco duży, aby zaopiekować się sobą. Tom podnosi pióro i kręci w roztargnieniu po czym mówi; - Pojechał znaleźć inwestorów do swojej firmy. Ma kilka świetnych pomysłów, ale potrzebuje pięciu czy sześciu inwestorów, aby zgromadzić dużą ilość gotówki. Pojechał dziś do Paryża spotkać bardzo się z dużą rybą, która tam mieszka i zachęcić go do inwestycji. - Paris? Tom kiwa głową. - Tak. Patrzy na zegarek. - W rzeczywistości myślę, że powiedział, że za 2 godziny ma pociąg z St Pancras. Jeżeli pospieszysz się, może go złapiesz. Pomyślałam, że dzień nie może być bardziej szalony ale oto jestem w taksówce, jadąc na północny -zachód tym razem. Mój nowy kierowca nie wydaje się być całkowicie zapalony do ścigania się wzdłuż małych tras. Powoli czołgamy się wzdłuż drogi w kierunku Old Street, za każdym razem mamy czerwone światło i ustępujemy pierwszeństwa każdemu autobusowi i pieszemu, który pokazuje nawet najbardziej niewielkie pragnienie by śmignąć przed nami.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Niemal gryzę swoje knykcie z frustracją. Wpatruję się w swój zegarek, próbując okiełznać czas. Pociąg odjeżdża o drugiej, więc Dominic będzie musiał stawić się co najmniej trzydzieści minut wcześniej. Ale wyjechał z Finlay dwadzieścia minut przed jej przyjazdem, więc prawdopodobnie już dostał do St Pancras. Pewnie jest już po odprawie. Będzie w klasie biznes, co oznacza, że będzie korzystać z biznesowej poczekalni więc tam on będzie - chyba że z jakiegoś powodu, jest na zewnątrz i mogę złapać go zanim przejdzie przez bramę. Muszę dostać tam przed 1:30 a już jest 1:10 . W końcu objeżdżamy Old Street rondo, w kierunku Kings Cross, ale zatrzymujemy się na każdych światłach po drodze. Nie możemy trafić na zielono. Prawie podskakuję na swoim miejscu z szaleńczym pragnieniem by łapać taksówkę przewożącą szybciej. Nareszcie widzę ogromny Krzyż Króla stację końcową i gotycką fasadę hotelu St Pancras. Jest prawie 1:20. Nieco ponad dziesięć minut, do odprawy. To bolesne, tak czekać, aby skręcić w prawo do wejścia Eurostar, ale w końcu przesuwamy się do przodu. Grzebię w swoim portfelu w poszukiwaniu pieniędzy żeby zapłacić za kurs a następnie wyskakuję z taksówki i pędzę do środka. Wejście do Eurostar jest pełne ludzi. Jest pociąg do Brukseli wychodzącej za godzinę i większość pasażerów odprawiają. Przeszukuję tłum pilnie za Dominiciem ale nigdzie go nie widać. Dlaczego miałby czekać w tym młynie gdy mógł być w cichym pokoju biznesowej poczekalni? Dlaczego jeszcze o tym nie pomyślałam? Rzucam okiem w górę pośpiesznie i widzę na ekranie odjazdu, pociąg do Paryża wjeżdża na peron . Jest jeszcze tylko kilka minut. W każdej chwili będzie odjeżdżać z Londynu i stracę go. Otwieram swoją torbę i sprawdzam wewnątrz. Tak, tam jest. Mój paszport. Nie usunęłam go od czasu powrotu z Rosji. Biegnę
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
do automatów biletowych i zaczynam stukanie przy ekranie, podejmując błyskawiczne decyzje. Wyciągam moją kartę kredytową i naciskam liczby niezgrabnymi palcami, które zrobiły się nagle sztywne i nieposłuszne. - Chodź, chodź! - mruczę, starając się nie krzyczeć. - Chodź. . . proszę! I wtedy transakcja przechodzi. Urządzenie rozpoczyna warkotem drukować mój bilet i wypluwa go do dozownika. Szukam po omacku tego a następnie ścigam się ponad do bramki. Nie kłopoczę się z czytelnikiem biletów ale podaję mój bilet prosto do inspektora stojącego tam więc on może otworzyć szlaban dla mnie całkowicie. Widzę kolejkę na kontroli bagażu - czy nadal zmieszczę się w czasie. Po tym wszystkim, nie mam żadnego bagażu z wyjątkiem mojej torebki .Inspektor ma mój bilet, patrzy na niego, a następnie na ekranie. W milczeniu gestem do niego i patrzę w górę. Wyświetlacz wyświetlił że odprawy zostały zakończone. - Jesteś za późno - mówi ze smutkiem - Proszę, proszę, niech mnie Pan wpuści! Błagam. Proszę, to zaledwie minuta! Kręci głową: - Nie mogę. To brew zasadom. Jeżeli jednej osobie pozwolę, muszę wpuścić wszystkich. Jeśli jedna minuta, dlaczego nie dwa lub trzy? Naprawdę. Przykro mi. Patrzę przerażona na bilet w ręku. To nie ma sensu. Właśnie wydałam trzysta funtów na ten kawałek tektury. Inspektor patrzy na mnie ze współczuciem: - Słuchaj, widziałem, jak kupowałaś bilet. Możesz zgłosić się do głównego biura na rogu, tam, i powiedz im, że cię przysłałem. Przegapiłaś pociągu przez jedną minutę. Poproś, aby zmienić bilet na następny pociąg. Możesz jeszcze dostać się do Paryża Niestety następny jest o 3:00. Patrzę jeszcze raz na bilet. Jedna droga do Gare du Nord. Zżera mnie, że pociąg nie odjechał jeszcze,
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
że Dominic nadal jest na stacji ale ja nie mogę dostać się tam. Co do cholery? Co mam do stracenia? Patrzę na inspektora. - Gdzie Pan powiedział mogę znaleźć główne biura biletów? Z moim zmienionym biletem, siadam na swoje miejsce i patrzę. Pociąg zapełnia się szybko. To jest ten czas w roku - Boże Narodzenie – gdy wydaje się że to dobra wymówka, żeby wyskoczyć do obcego miasta za zakupy. Widzę pary, jakiś starszych ludzi, może obchodzących rocznicę albo decydujących się na specjalny wypad do Paryża, do miasta romansu. Ludzie w garniturach, wyraźnie jadących do pracy, już otwierają laptopy albo patrzą w tablety. Jest mnóstwo francuskich ludzi wracających do domu albo dalej do Europy. Młoda rodzina siada obok mnie, matka wyjmująca plastikowe opakowanie wypełnione winogronem i ciastkami ryżowymi dla kilkuletnich dzieci. Wyjmuję telefon i dzwonię do Caroline. Jednak ona nie odpowiada, więc zostawiam wiadomość, że nie wracam do biura dziś po południu i odezwę się później – w sprawie Marka. Potem dzwonię do biura Laury: - Gdzie ty jesteś? - Mówi z niedowierzaniem, kiedy mówię jej, co robię. - Na Eurostar w St Pancras, w drodze do Paryża ? - Czy całkowicie oszalałaś? Dlaczego? - Bo Dominic jest w Paryżu. Pojechał pociągiem wcześniej. Pewnie jest już pod Kanałem. - I myślisz, że go tam znajdziesz? - Głos Laury jest całkowicie załamany. - Po prostu natkniesz się na niego? Masz zamiar szukać go po całym Paryżu? Beth, wysiądź z pociągu teraz to czyste szaleństwo ! - Nie ! - mówię - Mogę go znaleźć. Jestem tego pewna. - Jak ?
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- Coś wymyślę. - A kiedy wrócisz? - Ostatni pociąg odjeżdża około dziewiątej myślę - mówię niewyraźnie bo nie sprawdziłam tego jeszcze. - Prawdopodobnie tym wrócę. - Dobry Boże, Beth dopiero co nad ranem wróciłaś z St Petersburg. Teraz zamiast być w domu ty jedziesz do Paryża i chcesz wrócić o jakiejś nieludzkiej porze wieczornej. - Zadumała się przez chwilę.- To brzmi jak jakiś rodzaj zabawy jednak wolałabym być teraz z tobą. - Ja też! Ale słuchaj, będę cię na bieżąco informować, ok? Nie martw się o mnie. Nic mi nie będzie. - Beth, Chciałabym być pewna. Bądz ostrożna. - Wszystko będzie dobrze - Powtarzam jeszcze raz, mocno. I prawie uwierzyłam w to sama. Patrzę w telefonie na powroty ale chyba nie będę mogła wrócić więc muszę poszukać jakiegoś hotelu w centrum Paryża. Czuję dreszcz podniecenia. To jest szalone, ale sprawia, że czuję radość z możliwości. I nie zamierzam pozwolić Dominicowi odejść z mojego życia myśląc, że oszukałam go. On chce poznać prawdę, czy jest to ostatnia rzecz, która się dzieje między nami. Pamiętam, że nie mam ze mną ładowarki do telefonu, więc rezygnuję ze swojego telefonu komórkowego by oszczędzać jego baterię a następnie otwieram magazyn który kupiłam w sklepie przy wyjściu. I nie bardzo wiem, jak mam się uspokoić. W ciągu trzech godzin będę w Paryżu. Jak tylko ruszyliśmy, czuję, jak zmęczenie zaczęło obezwładniać mnie i korzystam z okazji by przespać się trochę. Gdy budzę się, zatrzymujemy się w Paryżu. Napiłam się wody i zaczęłam zdawać sobie sprawę co faktycznie zrobiłam. Wkrótce, będę przybywać do Gare du Nord - i co dalej? Nie wiem gdzie pójść.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Myślę przez chwilę a następnie włączam mój telefon. Łączy z francuską siecią i wiadomość tekstowa brzęczy mówiąc mi, że jestem teraz za granicą i powiadamiając mnie o nowych opłatach. Znajduję numer telefonu Finlay i dzwonię. Recepcjonista łączy mnie z Tom Finlay. - Halo? - Tom, tutaj Beth. Rozmawialiśmy wcześniej o Dominicu. - Tak, oczywiście, że pamiętam. Czy go złapałaś ? - Nie, byłam za późno. Tak, wiem, że to brzmi dziwnie, ale jadę za nim do Paryża. Śmieje się. - O Boże, wiedziałem, że nie powinienem ci pomagać. Jesteś wariatką, prawda? Świetne, Dominic naprawdę podziękuje mi za to. - Chcę ...- , mówię szybko. - Ty nie wiesz, jak bardzo. Ale słuchaj, mam problem. Nie wiem, gdzie on będzie a chciałabym go zaskoczyć. Czy istnieje możliwość dowiedzieć się nieco więcej o nim? - Dlaczego nie możesz po prostu zadzwonić do niego? - Mówiłam ci - smsy i maile wracają do mnie. - Tak, ale on może odebrać, jeśli rzeczywiście do niego zadzwonisz. - Być może. . . Postaram się, ale jednak proszę pomóż mi . - Słuchaj, zrobię, co będę mógł. Powiem mu, że go szukasz? - Nie, nie chcę go zaskoczyć. - Ok, zostaw to mnie. Czy podasz mi maila? - Tak - Wymieniamy się mailami i rozłączamy się. Usiadłam, zadowolona. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, to nie będę musiała tracić czasu na wędrówki po Paryżu, szukając Dominika. Będę mogła iść prosto do niego. Jesteśmy już na obrzeżach Paryża, kiedy dostaję wiadomość od Toma, która miga na moim telefonie. Otwieram i czytam.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Cześć Beth, Myślę, że Dominic musi być na spotkaniu z tą szychą wielkiego biznesu. Chce około dwudziestu milionów dolarów od niego, więc myślę, że nie zamierza odbierać jakiejkolwiek rozmowy telefonicznej w czasie gdy on go o tym rozmawiał. Jeśli to jest jakakolwiek pomoc, zastanawiałem się nad tym co powiedział mi dziś i jestem całkiem pewny, że powiedział, iż zamierza spotkać się z tym facetem w jego mieszkaniu w St Germain i tym samym zamierzał zostać w jego obszarze więc mogłabyś spróbować tam. Dam ci znać gdy dostanę wiadomość od Dominica. Uważaj na siebie, Tom Dobra robota, Tom, myślę. To irytujące, że Dominic nie odpowiedział bezpośrednio, ale przynajmniej zmniejszył się obszar poszukiwań do jednej części Paryża. Będę potrzebowała ładowarki zdałam sobie sprawę. Telefon jest mi potrzebny do korzystania z Internetu. To będzie moje pierwsze zadanie, gdy dotrę do dworca Gare du Nord.
Dwadzieścia minut później, idę peronem z wszystkimi innymi podróżnymi . Byłam w Paryżu kiedyś na wycieczce szkolnej. Nie rozumiem ani słowa z francuskiego, ale jestem dumna, że dotarłam aż tutaj. Muszę znaleźć bankomat i wybrać trochę euro z banku, a następnie poszukam kiosku z telefonami. Gdy znalazłam takowy sklepik sprzedawca nie rozumie, że chcę, ładowarkę do mojego telefonu. Kilka minut później, jestem już dumnym posiadaczem ładowarki przewodowej dla europejskich gniazdach. Pierwsza misja zrealizowana. W innym kiosku turystycznym, kupiłam mapę Paryża i metra. Robię duże kroki.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Znajduję cichy zakątek gdzie mogę popatrzeć na plany i wytyczyć drogę dokąd muszę pójść. Z pomocą internetu, lokalizuję obszar St Germain i najbliższą linię metra. Dobra. Nie ma sensu czekać w nieskończoność. To miejsce, gdzie pójdę. Metro paryskie różni się od metra londyńskiego jednak łatwo znajduję moją drogę. Decyduję się pojechać na dworzec ze St Germain-des-Prés ponieważ to najtańsza droga, więc idę na dół do stacji, kupuję bilet z kabiny z moim strasznym francuskim idę na Linię 4, która zatrzymuje się w St Germain-des-Prés. Kwadratowy pociąg przyjeżdża prawie natychmiast rycząc wzdłuż, i patrzę na innych dojeżdżających. Czuję się podniecona ponieważ pociąg przechodzi przez każdą stację o romantycznej nazwie - Château d'Eau, Châtelet, Cité - i zabiera mnie bliżej Dominica. Wysiadam przy St Germaindes- Prés i, ponieważ wychodzę ze stacji, zdaję sobie sprawę, że moje zadanie będzie trudniejsze ponieważ zapadł wieczór. Tu jest o jedną godzinę do przodu czyli jest dziecinna pora ale są światła, które oświetlają Paryż, tak jak Londyn. Wszędzie też są błyskotliwe dekoracje świąteczne. Jestem na rynku zdominowanym przez duży kościół, jego oświetlenie przebija granatowe niebo jak wielki dart szaro-złoty. Ledwo mogę oddychać z podniecenia. Jestem tutaj, w Paryżu! Stoję na pięknym placu, który jest oświetlony przez witryny kawiarni i barów, ludzie chodzą i czuć francuską atmosferę. Teraz wszystko, co musisz zrobić, to znaleźć Dominica. Jak trudne to może być? Wyciągam mój telefon i sprawdzam. Nie ma nic od Toma. Pójdę do kawiarni by zobaczyć, czy mogę naładować telefon i zamówić filiżankę kawy. Muszę pomyśleć, co robić dalej. Podchodzę do najbliższej kawiarni i natychmiast czuję się nieswojo. Jest pełna ludzi biznesu sprawdzających telefony podczas popijania kawy albo kieliszki z winem. Piękne kobiety siedzą, z małymi psami pokojowymi włożonymi w olbrzymie torebki. Jestem zbyt nieśmiała, aby iść do takiego miejsca. Idę dalej wzdłuż drogi, i
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
widzę spokojniejsze, przytulnie wyglądające miejsce zwane Chez Albert, ze stolikami na zewnątrz. Zbieram się na odwagę i siadam przy jednym z pustych stolików. Kelner podchodzi i mówi coś po francusku. - Café au lait, s’il vous plaît,- Odpowiadam mu kalecząc francuski, że chcę kawę. Wada bycia cudzoziemcem jest taka, że nie można zapłacić telefonem. Muszę ruszyć się do środka, decyduje się na ten ruch później, bo lubię być tutaj z szansą, że Dominic może przechodzić obok. Wyobrażam sobie go teraz w mieszkaniu tego ważnego człowieka, inspirując go jego retoryką i namiętnością by inwestować miliony dolarów w jego nowe przedsiębiorstwo. Jeśli każdy może robić to, Dominic też może. Kelner wraca z czarną kawą i dzban gorącego mleka, i kładzie przy mnie, wraz z rachunkiem. Rzucam okiem na to. Pięć euro za filiżankę kawy! Tak więc, przypuszczam, że to jest jak wchodzenie do kawiarni w Knightsbridge - to będzie drogie choćby nie wiem co. Co zrobię jeśli nie znajdę Dominica? To nie jest problem, mówię sobie stanowczo. Pojadę Eurostar do domu albo znajdę hotel, jeśli to konieczne. Ale rozważanie innych alternatyw nie wydają się być niezbędnymi. Coś mi mówi , że znajdę go. I nagle mój telefon, budzi się do życia i błyska światłem. To jest mail od Tom.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Rozdział 5 Jestem w holu wytwornego butiku hotelowego na eleganckiej ulicy w St Germain. Jest to ta część Paryża, która jest bardzo droga i nawet nie śmiem zapytać ile kosztuje pokój, jako że białe wino które sączę kosztowało mnie dziesięć euro. Tom wysłał mi nazwę hotelu, w którym Dominic się zatrzymał. Znalazłam go za pomocą aplikacji mapy w smartfonie. Po dotarciu na miejsce, odświeżyłam się i wróciłam do holu, siadając na bardzo ładnej kanapie w paski. Zajęłam się czytaniem magazynu i ukradkiem obserwuję wszystkich wchodzących i wychodzących do holu, w międzyczasie sącząc drinka. Jest mi tu bardzo wygodnie. Jednak mam nadzieję, że Dominic pojawi się niedługo, ponieważ nie wiem na ile kieliszków wina lub drinków mogę sobie pozwolić . A co jeśli jest gdzieś na kolacji i wróci późno? Jak długo pozwolą mi tu siedzieć? Poza tym, umieram z głodu. Zdaję sobie sprawę, że przez cały dzień nic nie jadłam. Staram się nie myśleć o tych wszystkich wspaniałych restauracjach, znajdujących się niedaleko, które serwują pyszne dania kuchni francuskiej. . . mój żołądek burczy tęsknie. Nagle jedzenie jest ostatnią rzeczą, o jakiej myślę. Czuję to zanim cokolwiek mogę zobaczyć. Jak zwierzę wyczuwające grzmot, jestem wyczulona na to coś w powietrzu i każdy włos na mojej skórze to potwierdza. Wiem, nawet nie patrząc, że chemia w pokoju się zmieniła i że wydarzy się coś cudownego. To tak jakby pokój wypełnił się cudownym aromatem, albo jakby nagle zaczęła grać najpiękniejsza muzyka. Napełnia mnie to radością. On jest tutaj. Wiem to. Obracam głowę i kieruję wzrok na wejście hotelowe. Mam wrażenie, że
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
ruszam się w zwolnionym tempie. Bardzo wierzę w to, co czuję. Reaguję na obecność, którą kocham najbardziej na świecie. Jak w takim razie mogłoby tam go nie być? Dominic. Wchodzi do środka, przechodzi przez niewielki hol, rozmawiając przez telefon. Podchodzi do recepcji i odbiera klucz. Jego widok sprawia, że mam zawroty głowy i słabnę. Nie upłynęło wiele czasu, od chwili, w której ostatnio go widziałam, ale czuję jakby minęła wieczność. Ostatnie raz, kiedy widziałam jego twarz, był zły, zrozpaczony i zimny, a teraz wygląda poważne i intensywnie skupiona, słuchając kogoś po drugiej stronie linii. Mój Boże, on jest wspaniały. . . Siła jego atrakcyjności na nowo mnie uderza. Oliwkowa skóra jest przyciemniona przez cień zarostu wokół jego szczęki, brązowe oczy są wpatrzone w podłogę, a usta, tak piękne, z drobnym grymasem jak u nikczemnego pirata. Chcę skoczyć na równe nogi i go pocałować. Wygląda wspaniale w szarym garniturze i rozpiętej przy szyi białej koszuli. Pomyślałam, że gdy go zobaczę mogę zrobić wszystko, ale kiedy próbuję się podnieść - moje nogi uginają się pode mną. Odwrócił się w moją stronę i skierował się prosto na mnie, trzymając klucz w ręce. Za chwilę przejdzie obok mnie i nawet nie zauważy, że tu jestem. Jest głęboko pogrążony w rozmowie i na nic nie zważa. Zmuszam się do wstania. Ręce mi się trzęsą, a mój żołądek kręci się i kłębi jak pralka. Czuję się beztroska i zdenerwowana, ale również triumfuję. Znalazłam go - oczywiście z pomocą Toma, ale go znalazłam! Jest teraz tak blisko mnie, prawie mogę wyciągać rękę i go dotknąć. Muszę się odezwać zanim wyjdzie: - Dominic, - Mówię, ale to wychodzi jak cichy szept zagubiony wśród odgłosów holu. Biorę głęboki wdech i mówię jeszcze raz głośniej:
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- Dominic! Usłyszał mnie. Zatrzymuje się. Odwraca głowę a jego brązowe oczy patrzą na mnie. Widzę jak jego twarz obejmuje zdziwienie. Usta ma otwarte i odsuwa telefon od ucha. Nagle mówi z niedowierzaniem: - Beth? - W oczach widać zaskoczenie oraz szczęście. - Przepraszam, że cię zaskoczyłam, ale musiałam się z tobą zobaczyć. Musimy porozmawiać! - Wciąż stoi pomiędzy sofą i niskim stolikiem, jest mój drink na białej papierowej serwetce. Dominic opamiętał się i podniósł telefon z powrotem do ucha. - Richard, masz coś przeciwko, żebym później do ciebie oddzwonił? Coś mi wypadło... Dzięki - Wsuwa telefon do kieszeni i patrzy na mnie, nadal w szoku. Szczęśliwy wygląd zanika i zaczyna marszczyć czoło. - Co ty tu robisz? Wiedziałaś że tutaj będę...? Kiwam głową. - Tak. Wiem, to wydaje się ekstremalne, że naskakuję na ciebie w holu, ale musiałam ciebie zobaczyć. Proszę - możemy porozmawiać? Jego spojrzenie ochładza się z każdą sekundą. Pamięta, co się stało, kiedy ostatni raz się widzieliśmy: - Nie chcę kolejnej awantury, Beth. Myślę, że wszystko, zostało powiedziane w Londynie. Wiesz, jak się czuję? - Dominik - mówię szybko - Wszystko się zmieni. Obiecuję. Musisz mi uwierzyć. - Czy mogę? - Zaczyna wyglądać wrogo. Muszę opanować tę sytuację, zanim będzie za późno. - Tak. Wiem coś, czego wcześniej nie wiedziałam. - Jak? czy nie masz już nic do czynienia z. . . - Nie może zmusić się do powiedzenia nazwiska Andrieja. - Tak. Tak. Wiesz, że nie kłamię, wiesz, że mówię prawdę. Proszę, posłuchaj
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
mnie. Nie pozwól nam stracić tego, co już mamy przez jakiś głupie zamieszanie. Patrzę na niego błagalnie: - Pięć minut. Proszę . Patrzy na podłogę, jakby toczył wewnętrzną bitwę. - No, dobrze - mówi po chwili. - Masz pięć minut. Ale to wszystko. - Tutaj? - pytam, rozglądając się po holu, w którym kręcącą się ludzie a pracownicy patrzą na nas z zainteresowaniem. Myśli przez sekundę. - Nie... Pójdziemy do mojego pokoju. Chodź ze mną. Idę za nim pośpiesznie po marmurowej posadzce w kierunku wind. Jedziemy na trzecie piętro. Dominic na mnie nie patrzy, ale mogę wyczuć, że zareagował na moją obecność widocznym napięcie ramion i zaciśnięciem ust. Stoję obok niego i zbieram wszystkie siły, żeby go nie dotknąć. Pragnienie jest niemal przytłaczające. Chcę otrzeć swoje koniuszki palców o jego dłoń, naciskać wargami jego miękką szyję pod uchem i wciągać w płuca świeży zapach jego skóry. Czuję, że moje ciało reaguje na jego bliskość z zachwytem i jestem dla niego gotowa. Chcę kazać uspokoić się mojemu pożądaniu. W czasie, gdy moje hormony zwiększają obroty a moje zakończenia nerwowe przygotowują się by wykonać fikołka z radości, mój mózg próbuje uspokoić moje podekscytowane ciało i każe temu ustąpić - bo nic nie jest pewne. Jeszcze.... Drzwi windy rozsuwają się i wchodzimy do wyłożonego chodnikiem korytarza kierując się do pokoju Dominica. Otwiera drzwi, włącza światło by pokazać wygodny, elegancki pokój. Idę za nim, kiedy on się odwraca i patrzy na mnie mówiąc: - Masz pięć minut. Jestem bardzo zajęty, Beth. To jest bardzo ważny czas dla mnie. Jego spojrzenie jest zimne. Nienawidzę tego w jego oczach .Czy naprawdę jego uczucia do mnie zmieniły się? Nigdy już nie zobaczę tego miękkiego i
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
kochającego spojrzenia palącego swoją intensywnością? Nie wiem jak to przeżyję, jeśli on przestał mnie kochać. Myśl, że nigdy już nie posmakuję jego ust wywołuje w piersiach ból… ostry ból. Mam pięć minut żeby go wygrać. - Kiedy ostatni raz się widzieliśmy, chciałeś wiedzieć, czy coś się stało między mną i Andriejem? – Zaczynam. Odciął się ostro: - I nie potrafiłaś mi odpowiedzieć. Pamiętasz? - Wiem, wiem jestem idiotką. Wiedziałam, że nigdy nie chciałam żeby coś się stało. Robił mi sugestie, że może. . . że coś może się zdarzyć. . . ale oczywiście zawsze go odrzucałam. Ponieważ to ty jesteś wszystkim, czego chcę i potrzebuję, wiesz o tym. Patrzę na niego błagalnie, ale jego oczy są zimne, a usta bez uśmiechu. - Tej nocy, na przyjęciu w katakumbach, zdarzyło się coś bardzo dziwnego, kiedy się rozdzieliliśmy. Tańczyłeś z Anną i byliśmy z dala od siebie. Potem Anna zbliżyła się do mnie i gdy coś rozproszyło moja uwagę, dosypała coś do mojego drinka. Nie wiem dokładnie co to było, ale jestem pewna, że ona to zrobiła. Tak było, Dominic. Musiała ci powiedzieć, że zażywa jakieś leki. Jakaś iskierka pojawiała się w jego oczach, ale nie mogę powiedzieć, jaki rodzaj iskry to był. Nie ustaję w wysiłkach. - Nie wiedziałam, że byłam pod wpływem narkotyków, ale działo się ze mną coś dziwnego. Byłam bardzo zmieszana i zagubiona w jaskiniach. Starałam się znaleźć wyjście. I wtedy ty mnie znalazłeś, prawda? Kochaliśmy się . Ale z powodu dalszych wydarzeń miałam najokropniejszą myśl… że to nie byłeś ty… chociaż byłam przekonana, że to ty. Tygodniami zadręczałam się ze strachem, że być może byłam ci nieświadomie niewierna. Obawiałam się, że zupełnie przypadkiem kochałam się z Andriejem . Dominic wydał dźwięk gorzkiego śmiechu:
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- Przypadek - Mówi cicho. - Tak - Robię krok w jego stronę. - Proszę musisz mi uwierzyć. Gdy poprosiłeś mnie o to, bym przysięgła, rozpaczliwie chciałam to zrobić ,ponieważ wiedziałam, że w głębi serca zawsze byłam ci całkowicie wierna, całkowicie twoja. Nie ma nikogo. Dominic, jesteś tylko ty. Wiesz o tym. - Tak? To dlaczego właśnie mnie nie zapytałaś czy kochaliśmy się w jaskiniach? - Ponieważ znalazłem się w potrzasku - Powiedziałam cicho. - Jeżeli bym ciebie zapytała, a ty powiedziałbyś, że nie, dowiedziałbyś się, że to zdarzyło się z kimś innym a ja nie mogłabym tego znieść. Nie mogę wyjaśnić co się zdarzyło tamtej nocy… wszystko było takie dziwne i zniekształcone. Wspomnienia o tym wszystkim miałam bardzo wypaczone. Nie rozumiałam nic do czasu, w którym zdałam sobie sprawę z tego, co zrobiła Anna. Patrzy na mnie. Jego oczy są prawie nieczytelne, ale zastanawia się. Widzę, że już coś w nim pęka. Czuję to, że walczy z samym sobą. Domyślam się, że spędził wiele czasu przekonując siebie, że to koniec między nami, ale nie może zwalczyć swoich uczuć, swoich pragnień. Chcę go błagać, by mi uległ, powiedzieć mu, że nie może próbować zabić tego, co do mnie czuje, że to jest szczególnie cenne dla nas. - Chciałam szczerze porozmawiać z tobą. Nigdy ciebie nie okłamałam Mówię cicho - I wcześniej nie mogłam przysiąc, ale teraz mogę. Nigdy nic nie zdarzyło się między mną a Andriejem Dubrovskim, przysięgam na moje życie. - Jak możesz być teraz taka pewna ? - Pyta nagle - Bo go zapytałam. A on powiedział mi, że nic się między nami nie wydarzyło - Wściekłość pojawiła się na twarzy Dominica a pięści zacisnęły. - Byłaś z nim? - Oczywiście, wciąż pracuję dla niego. Teraz, kiedy Mark jest chory,
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
zastępuję go . - A jakie były okoliczności, w których zapytałaś Andrieja czy on cię pieprzył gdy byłaś pod wpływem jakiejś mieszanki, którą podała ci Anna? - Jego głos jest zgryźliwy, niemiły. - Nie chciałam pytać go, ale musiałam. Musiałam poznać prawdę dla dobra nas wszystkich. Dominic odwraca twarz z dala ode mnie, wpatruje się w podłogę, zaciska zęby i widać jak na jego szczęce pulsują mięśnie. Walczy z czymś. Wiem, że nienawidzi myśli o Andrieju i mnie razem. - On nic dla mnie nie znaczy – Mówię - Kocham cię. Wiesz o tym. Proszę, Dominic. Nie pozwól mu nas rozdzielić. To jest jego marzenie. Jeśli będziemy szczęśliwi, będzie to nad nim najlepsza zemsta. Popatrzył na mnie w końcu, miał ból w oczach i ciężko oddychał. - Nawet nie wiesz jak ciężko mi z tym było. - Mówi niskim głosem. Podchodzi do jednego z foteli i opada do niego. - Beth, nigdy nie czułem do nikogo tego, co czuję do ciebie . Odkąd cię poznałem, byłem w najdziwniejszych miejscach. Myślałem, że wszystko mogę kontrolować a ty przewróciłaś to do góry nogami. Idę do niego i klękam na podłodze obok krzesła. Biorę go za rękę i trzymam delikatnie, rozkoszując się dotykiem jego skóry. Pozwala mi na delikatną pieszczotę. Chcę ją pocałować, ale się powstrzymuję. - Sądziłem, że wiem co to miłość. - Mówi chropawym głosem - Jednak myślałem, że miłość to zgoda, granice i uległość wobec mojej woli. Ale z tobą, miłość była chaotyczna, niepohamowana i musiałem się tego wyrzec. Wiesz, jak to mnie dręczyło? Patrzy na mnie, a jego brązowe oczy łagodnieją, gdy prosi o zrozumienie. Kiwam głową. Wiem, że nasza wspólna podróż zabrała Dominica do innych miejsc. Próbował odrzucić pewne aspekty siebie i pozwolić im ujawnić się w inny
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
sposób. Przestał używać pewnych akcesoriów na mnie, gdy kochaliśmy się, myśląc, że to zapobiegnie jego potrzebie kontroli i dominacji, ale te aspekty nie mogły być powstrzymane, nawet gdy spróbował ukarać siebie… samobiczowaniem. - Kocham cię i wszystko w tobie kocham - Mówię łagodnie, marząc by mój dotyk doprowadził do poprawy stosunków między nami i pokazać mu że ma być wciąż sobą. - Nie musisz się zmieniać - Jego głowa trochę opadła. Bardzo pragnę całować jego usta, objąć go ramionami, czuć jego rozgrzaną skórę . Podnoszę jego rękę do swoich warg i całuję. - Beth - Jego głos brzmi jak rozdarty. Patrzę w górę. On patrzył na mnie z góry. - Nie wiem. . . Nie jestem jeszcze gotowy. - Nie chcesz tego? - Pytam cicho, wyciskając kolejny pocałunek na dłoni. On jęczy. - Oczywiście, że tak. Wiesz, że masz moc nade mną. Ale. . . - Zamyka oczy na sekundę, a kiedy je otwiera, wygląda na zdeterminowanego. - Ty i ja nie to nie tylko seks, wiesz o tym. To jest coś ważnego, prawdziwego , to jest w naszych sercach. Chcę ciebie pieprzyć bardzo, bardzo mocno. Ale kiedy to robimy, to jest takie prawdziwe. Dziesięć minut temu byłem zdecydowany wyrzucić cię z mojego życia. Nie mogę kochać się teraz tak, jakby wszystko było ok . Muszę pomyśleć o tym i być pewnym. Nie mogę jeszcze raz ryzykować bólu. Chcę skoczyć na równe nogi i wykrzyczeć radośnie: - Ale my jesteśmy razem, nic nas nie rozdzieli! Wiem, że to, co dla mnie wygląda na proste, nie jest takie dla Dominica. Nie musiałam toczyć wewnętrznej bitwy, przed którą stanął. Więc mówię łagodnie: - A co jeśli ludzie, którzy się pieprzą nie są nami?
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Patrzy na mnie, marszcząc brwi: - Co masz na myśli? - Mam na myśli. . . że nie musimy być Beth i Dominikiem – Wstaję - Czekaj na mnie. Wchodzę do łazienki i zaczynam zdejmować płaszcz potem ubranie. Mam na sobie prostą czarną sukienkę. Ściągam przez głowę, spoglądając na swoją twarz w lustrze. Moje oczy są jasne i intensywne a policzki są poczerwieniałe. Odpinam stanik i odrzucam go, zdejmuję rajstopy i majtki. Stoję naga w łazience pokoju hotelowego Dominica. To jest dziwne ale myślę o swoich stopach. I ubieram suknię z powrotem. Jestem boso, bez bielizny, na sobie mam tylko sukienkę. Otwieram drzwi od łazienki, widzę, że Dominic wciąż siedzi w fotelu, czekając na mnie. - Zostań tu - Mówię - Zamknij oczy. Zamyka oczy posłusznie a ja idę szybko do drzwi i wychodzę na korytarz. Podniecenie nasila się we mnie. Nie mam pojęcia, czy to będzie działać, może to zbyt szalone, ale warto spróbować. To wszystko zależy od tego, czy Dominic jest gotowy iść ze mną, czy nie . Pukam do drzwi. Chwilę później, odpowiada, otwierając tylko trochę. - Tak? Świetnie. Nie powiedział: Beth lub Co robisz? Jest otwarty na to. - Pańska pokojówka przyszła - Mówię bardzo cichym głosem. - Moja pokojówka? - Nie zamawiał pan pokojówki ? - Nie jestem pewien, ale skoro tu jesteś, to lepiej wejdź. Otwiera drzwi szerzej i wychodzę do pokoju. Trzymam głowę pochyloną,
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
patrząc na moje nagie palce na dywanie, a moje ręce są splecione przed sobą. - Kim jesteś? - pyta w rozkazującym głosem. Właśnie tak, mój kochany, właśnie tak! - Mam na imię Rosa, - Odpowiadam. Przyszło to prosto do mojej głowy. To brzmi dobrze. - Witaj, Rosa - Dominic obserwuje mnie, ale ja na niego nie patrzę.- A ty jesteś moją pokojówką, tak? - Tak, Proszę Pana. - Jak ciekawie. Jakie są twoje obowiązki? - Wszystko, co chcesz, Panie - Wszystko? Kiwam głową, a następnie dodaję: - Tak, proszę pana. - Rozumiem - Z tonu Dominika mogę powiedzieć że jest tym scenariuszem zafascynowany. Wiem, że jest coraz bardziej nakręcony, i wiem, że czuję ogromne podniecenie między nogami. - Cóż, wydajesz się być obiecującą pokojówką, Rosa. Wydajesz się być bardzo chętna i to jest dobre. Ale musimy sprawdzić, czy to wszystko, to prawda. Po pierwsze, Rosa, chcę, żebyś przygotowała łóżko. - Tak, proszę pana. Podchodzę do dużego podwójnego łóżka i zdejmuję ozdobne poduszki, odchylam ciężkie adamaszkowe przykrycie ujawniające poduszki i koce poniżej. - Całe przykrycie, proszę. - Tak, proszę pana. Odchylam ciężką narzutę do czasu gdy osunie się na ziemię. - O nie. Bardzo niechlujnie, Rosa. Nie może tak być. Posprzątaj. Próbuję złożyć narzutę ale jest sztywna i ciężka. Walczę z tym. Dominic patrzy. Udaje mi się w końcu zrobić to porządnie.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- Musisz się jeszcze dużo nauczyć - mówi. - Przepraszam, proszę pana - mówię, spuszczając głowę w dół. - Jestem niezdarna. - Jesteś niezdarna, prawda. Wiesz co, Rosa? Lubię cię, ale myślę, że ważne jest, aby określić granice od razu. I nie można tolerować niezręczności. Musisz nauczyć się robić to lepiej. Chodź tu. Podchodzę do niego, moje serce wali mocno w niecierpliwym oczekiwaniu. Jestem świadoma, że moja sukienka ociera się o moją nagą skórę. Dominic siada na stołku przy toaletce. Staję przed nim. - Połóż się na moich kolanach, – mówi miłym głosem. - Myślę że trzeba ci delikatnie przypomnieć że moje dziewczęta muszą być na najwyższym poziomie, nie mogę akceptować niczego innego. Czy rozumiesz? Kiwam głową , w gardle mi zaschło i zaczyna mnie mrowić skóra. Jak przykucnąć i leżeć na jego kolanach? Jest to niewygodne, bo stołek jest wysoki i nie mogę umieścić moich kolan na podłodze, ale mam zgiąć nogi by być wystarczająco nisko. Jednak kocham to uczucie jego twardych mięśni ud pod piersiami i chwilę później nie myślę o niezręczności, tylko o tym, że duże gładkie dłonie, Dominica wygładzają sukienkę na moich pośladkach. Lekko wzdycha i wydaje gardłowy wyraz uznania, kiedy zdaje sobie sprawę, że nie mam nic na sobie pod spodem. Prowadzi rękę po moich pośladkach, rozkoszując się dorodnością i ciepłotą skóry potem wygładza materiał delikatnie. - O Rosa, masz piękny tyłek. Nie mogę czekać by zobaczyć go zaróżowiony i gorący. Mam nadzieję, że nie zranię cię za mocno ale ważne jest żeby dostać nauczkę. Drżę z oczekiwania i czuję, że moje soki już mocno płyną, robiąc mnie wspaniale chłonną na każde jego dotknięcie. Chcę wyjść mu naprzeciw ale muszę się teraz powstrzymać. Uderza mnie lekko. To nie boli aż tak bardzo, ale wołam: - Och, panie, proszę, to boli! - Kolejny cios ląduje na moim tyłku.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- Taki jest mój zamiar, Rosa. - Uderzenie jest jak mrowienie, wystarczająco silne, aby rozbrzmiewać we mnie, ale nie tak bardzo, żeby powodować prawdziwy ból. To jest jak żądło, które wysyła małe kolce, wlatujące we mnie, a efekt jest dla mnie jeszcze bardziej stymulujący. Trudno mi się powstrzymać od wicia się. - Nie ruszaj się! - Kolejny klaps, trochę mocniejszy Jęczę: - O Panie, to boli! Obiecuję, że będę już dobra! To powoduje, że dostaję trzy mocne, ostre klapsy. Czuję, że mój tyłek w miejscu, gdzie były zadane ciosy jest gorący i czerwony. - Myślę, że wystarczy na dzisiaj, Rosa. Jak na pierwszy raz nie było tak źle. Ale to tylko przedsmak, tego czego możesz się spodziewać, jeśli nie wykonasz dobrze polecenia. - Tak jest proszę pana . Będę najlepsza ! Dominic zmienił głos. - Co to jest? Co to jest, Rosa? Rozstawiłam swoje nogi, wspierając się lepiej podczas mojego lania. Teraz Dominic pozwala swoim palcom kursować w dół mojego tyłka, gdzie moja płeć jest widoczna i otwarta dla niego. Przeciąga koniuszkiem palca w gorących moich sokach a ja sapię niechcący. - O, widzę, że podobało ci się to małe lanie? Nie było to moim zamiarem. Rozumiem, że moją karą pobudziłem twoje zmysły. Dobrze, bardzo dobrze... Nie mogę już dłużej utrzymać się i pozwoliłam sobie osunąć się na podłogę, więc teraz przed nim klęczę. - Spójrz na to. Zostawiłaś na moich palcach swoje soki! Dominic kładzie swoją rękę przed moją twarzą aby pokazać mi to . Biorę jego mokry palec w usta i zaczynam lizać rozkoszując się lekko słonawym, ostrym smakiem mojej własnej płci. Przygląda mi się dobrze i poznaję po jego oddechu,
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
że przeciwstawia się mocno dotknięciu mojego ciepłego mokrego liżącego i ssącego języka. - Cieszę się, że oferujesz takie osobiste usługi - Mruczy z pożądaniem gardłowym głosem. Puszczam jego rękę i łagodnie rozsuwam jego kolana . Potem przesuwam się do przodu, aby moja twarz była blisko jego krocza. Mogę tam teraz dostrzec twarde wybrzuszenie a mój żołądek przekręca się w radosnym podnieceniu. Nie mogę się doczekać, aby zobaczyć, przytrzymać i dotknąć jego wspaniałego penisa, mieć go tylko dla siebie i po raz kolejny w sobie. Przechylam swoją twarz i patrzę na niego. - Mogę zdjąć twoje spodnie, panie? Patrzy na mnie czule. - Tak, możesz. W jednym momencie rozpięłam jego spodnie i pozwoliłam jego penisowi wydostać się z bokserek jak sprężyna. Piękny jak zapamiętałam i nie mogę już dłużej wytrzymać, pochylam się biorę go w usta. Jest gorący i twardy, przesuwam językiem po jego sinej główce. Chcę włożyć całego , ale jest na to zbyt nabrzmiały i zbyt duży. Moje usta przesuwają się w górę i w dół po całej długości, wchłaniam go tak głęboko ,jak mogę. Wspaniale czuć go ponownie i pieprzyć go moimi ustami. Drugą ręką pieszczę delikatnie jego jądra. Jęczy i kładzie rękę na mojej głowie, wkładając palce w moje włosy i popychając mnie łagodnie aby nasilić presję na jego twardym jak skała penisie. Ssę i liżę z wyraźną przyjemnością, nie chcę wypuścić go z moich stęsknionych ust, kontynuując do czasu gdy on łagodnie odciąga moją głowę i przechyla w górę i całuje. Bierze moje ręce i podnosi mnie w górę. Obejmuje mnie ramionami i przyciąga w ciasnym uścisku. Nareszcie jego wargi znajdują moje i całujemy się gorączkowo, głęboko, tak jakbyśmy umierali z potrzeby siebie. Jego język bierze w posiadanie mój, a ja cała się w nim rozpływam. Jego smak jest boski i uczucie spotkania z ustami jest jak niebiańskie zakończenie. Nie
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
ma lepszych pocałunków niż te. Czuję się tak doskonale, jakby dwie połówki ponownie złączyły się w całość. Pociągnął mnie na swoje kolana cały czas całując i teraz siedzę na nim okrakiem. Z gwałtownym radosnym podnieceniem mogę czuć, jak jego twardy penis napiera przy wejściu do mojej płci. Wychodzę naprzeciw jego kutasowi, który napiera na moją wrażliwą, spuchniętą łechtaczkę. Rozpaczliwie chce go przyjąć. Ogromne podniecenie sprawia, że całuję go mocniej, i wbijam swoje palce w jego włosy. Dominic porusza nieznacznie biodrami, aby jego penis dawał mi dreszcz silnej elektryczności za każdym razem kiedy dotykał mojego wzgórka. Mam wrażenie, że mogłabym dojść w ciągu sekundy, tylko z przyjemności naszych namiętnych pocałunków i zapachu jego skóry. Jego penis naciska na moją łechtaczkę, jestem bardzo blisko. Ale nie chcę tak dojść, chcę go poczuć w sobie. On chyba też tego chce. Podnoszę się, biorę penisa do ręki, pochylam lekko do przodu i powoli, delikatnie opuszczam się, znajdując wejście. Wchodzi idealnie. Wiedziałam, że jesteśmy stworzeni dla siebie. Opadam w dół jęcząc z rozkoszy jego ciepła. Dominic również się rozpływa jęcząc i ciężko oddychając . - O.. Boże, to jest wspaniałe – mówi. Jego oczy płoną ogromną siłą pożądania, całuje mnie znowu a ja zaczynam poruszać biodrami tak, że wbija się we mnie coraz głębiej. - Och.. Rosa, - mruczy między pocałunkami. Sięga w dół i ściąga mi sukienkę przez głowę zrzucając ją na podłogę. Obejmuje moje piersi, całuje je namiętnie, że aż płoną. Rozpala mnie jeszcze bardziej, gdy ssie je i przygryza . Jego palce wędrują w dół głaszcząc moje plecy, chwyta mnie mocno za pupę wykorzystując przy tym całą swoją siłę, aby mnie podnieść i upuścić na swojego penisa. Chcę go całego we mnie tak głęboko, jak tylko można. Czuję się tak, jakbym mi zawsze było go mało. Oszalałam z rozkoszy że znów go mam, że nasze ciała znów są złączone. Nagle czuję jak przyciska mnie bardzo mocno do siebie, jego uda stają się twarde, wyzwala całą
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
swoją siłę i podnosi się ale nadal jego penis jest we mnie. Owijam swoje nogi wokół niego, całując lekkomyślnie - jego wargi, jego policzki, jego powieki – a on niesie mnie do łóżka. Kładzie na plecy a ja rozkładam nogi szeroko. Cały czas jest we mnie. Łapie mnie za nadgarstki jedną ręką trzymając je mocno nad moją głową, i zaczyna się ciąg gwałtownych pchnięć biodrami. Porusza się silnym rytmem, pogrąża się we mnie tak mocno, jak tylko może. Każde pchnięcie sprawia, że sapię głośno i za każdym razem przybliżam się do krawędzi. Twardy jak skała naciska głęboko na moją strefę przyjemności. - Jesteś taka piękna - Mówi, bez tchu, patrząc na mnie z góry. - Ale najbardziej olśniewająca i zachwycająca jesteś, kiedy się pieprzymy. - Nie przestawaj, nie przestawaj - Błagam, spełnienie jest coraz bliższe. Błogie uczucie narasta, chwyt wokół moich nadgarstków jest mocny i pasjonujący. Czuję, że się całkowicie otwieram dla niego. Rozciągam pod nim. Jego klatka piersiowa mocno napiera na moje piersi. Poddaję się jego pulsującej męskości. Czujemy że zaraz dosięgnie nas rozkosz . Unoszę biodra, by spotykać się z jego pchnięciem. Naciska mocniej moją łechtaczkę. On jęczy ze swoim zbliżającym się orgazmem i czuję że mój własny uruchomiony w głębi serca się zbliża. Nie mogę już stawia oporu przypływowi przyjemności, która mnie ogarnia, sztywnieję i krzyczę w orgazmie, który mnie omiata. Spazmy mną wstrząsają, trzęsę się i widzę jak Dominic wygiął się w łuk do tyłu, sztywniejąc pod wpływem zalewającego go żarem spełnienia. Leżymy wtuleni. Dominic ciężki ale pyszny na mojej klatce piersiowej, dyszy mi do ucha. Moje ręce są wolne i przeciągam nimi po jego gładkim grzbiecie. Żadnych niewyjaśnionych śladów po uderzeniach tym razem nie ma, zauważam z ulgą. Jego oddech spowalnia, odwraca się do mnie całuje, wodzi nosem po mojej szyi. - To było piękne, Rosa, - mruczy. - Dziękuję.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- Myślę, że masz zadatki na najlepszą pokojówkę. - Dziękuję. Postaram się być dla ciebie najlepsza. - Jesteś bardzo słodka. Leżymy przytuleni do siebie przez chwilę nic nie mówiąc, rozkoszując się bliskością naszych ciał i blaskiem na naszej skórze. Czuję dynamiczną zmianę jakby pokojówka i jej Pan wrócili z powrotem do swoich prawdziwych tożsamości. Jesteśmy ponownie Beth i Dominikiem. Ta fantazja przywróciła nas do siebie, i teraz jesteśmy w stanie leżeć zjednoczeni w swoich ramionach. Dominic mówił normalnie – nie jak mój rozkazujący mistrz z udzielającą ostrej nagany ręką, ale jak śliczny człowiek z silnym, ciepłym uściskiem i wspaniale pachnącą skórą. - Czy masz gdzie pójść? Możesz zatrzymać się tu na noc, jeśli chcesz. Wychodzę i muszę się właśnie przygotować. Spotykam się z ważnym klientem na kolacji. Kiedy wracasz do Londynu? - Będę wracała rano. Jestem pewna, że dość łatwo zdobędę bilet. Mój nastrój zmienia się trochę. Dopiero co wróciliśmy do siebie a już mówimy o separacji. - Jakie są twoje plany? - Nie wracam do Londynu. Przez dwa może trzy miesiące będę podróżował. Jest mnóstwo osób, z którymi muszę się zobaczyć. - A potem? - patrzę na niego błagalnie. - Nie wiem, Beth. Nie pytaj. Zbyt wiele się dzieje. - Ale. . . - Wiem, że w moich oczach pojawił się strach. Właśnie tak słodko i rozkosznie się kochaliśmy. To się nie liczy? Czy nasz związek nie jest najważniejszy? - Czy poczekasz na mnie? - Pyta łagodnie. - Muszę to wszystko poukładać. Rozumiesz? - Oczywiście mogę poczekać, ale boję się, że znowu cię stracę.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- Nie masz się czego bać – Całuje mój nos - Ale chcę jednej rzeczy, jeśli mamy zamiar zacząć wszystko od nowa. - Oczywiście. Patrzy na mnie czarującymi, pięknymi oczami: są takie szczere, intymne, jakby widział całą moją duszę. - Beth, chcę, żeby Andriej Dubrovski zniknął całkowicie z naszego życia. Nie jestem zazdrosny. Martwię się o to, że jesteś z nim. Nie spodobał mu się pomysł że zakładam własny biznes. Jeżeli odgadnie, co dla siebie znaczymy, może uciec się do jakiś paskudnych sztuczek, żeby na mnie się zemścić i krzywdząc ciebie. Patrzę na niego, starając się nie okazywać swoich uczuć . Och Dominic, to nie jest takie proste. Nie mogę powiedzieć, Andriejowi, że nie chcę mieć z nim nic wspólnego. Nie żebym nie chciała. Obiecałam kontynuować współpracę z nim, ponieważ on trzyma w rękach karierę Marka. - Czy rozumiesz, Beth? - mówi Dominic, trzymając jedną z moich rąk i głaszcząc ją kciukiem. - Tak będzie najlepiej dla nas obojga jeżeli wyrzucimy go z naszego życia . Kiwam głową. Nie wiem, co powiedzieć. Nie mogę ryzykować stracenia niedawno odzyskanego zaufania między nami i naszej ponownie znalezionej intymności. - Dobrze – składa pocałunek na mojej dłoni - Teraz wychodzę. Czuj się jak u siebie w domu. Wrócę późno.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Rozdział 6
Pociąg Eurostar pędzi w stronę Londynu. Opieram czoło o szybę i patrzę jak francuska wieś przemyka obok okna. Moja podróż udała się lepiej, niż mogłam to sobie wymarzyć. Jestem opuchnięta i obolała ale szczęśliwa. Spałam, gdy Dominic wrócił wczoraj w nocy, ale rano, gdy obudziliśmy się w łóżku razem, bez słowa zaczął się ze mną kochać, jego silny wzwód czułam między nogami i tak się w tym zatraciłam, że nie wiedziałam gdzie jestem. To było szybkie i gwałtowne a wypełniający mnie penis był doskonałym sposobem na rozpoczęcie dnia. Potem wstał i wziął prysznic. Atmosfera przy śniadaniu była bardzo dziwna: intymna ale jeszcze zdystansowana. Znamy się dość dobrze, a jednak można było wyczuć, że jesteśmy pod pewnymi względami dla siebie wciąż obcy. Kiedy zapytałam go, dlaczego, nie odpowiedział na żadną z moich wiadomości, spojrzał na mnie pytająco. Trwało to chwilę, zanim zorientowaliśmy się, że wysyłałam je na nieistniejące konto e-mail i telefon. - Wszystko zwróciłem do firmy, kiedy odszedłem od Dubrovski,- Wyjaśnił Dominic. - Mam nowy telefon i nowy e-mail. - dodał Uświadamiam sobie jadąc do domu, że nadal nie wiem, na czym stoję. Dominic powiedział, że jedzie teraz do Czarnogóry spotkać się z jakimś multimilionerem na jego jachcie ale nie mówił co potem. Mam wrażenie, że jest gotowy do korzystania z naszych relacji, kiedy udajemy innych ludzi, ale nie jest gotów do zaufania swojemu sercu. Teraz zna już prawdę. Muszę tylko dać mu trochę czasu, żeby to przemyślał. Jestem pewna, że to co się między nami wydarzyło na długo zostanie mu w pamięci. Jak można nie chcieć więcej tych wspaniałości, które razem robiliśmy?
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Drżę lekko na samą myśl klapsa - jego zachwycającego mrowienia i dotyku jego dłoni na moim nagim wrażliwym, czerwonym tyłku. Był taki słodki, kiedy rozstawaliśmy się, całował mnie czule i obiecał, że będzie ze mną w kontakcie. Ale jak mamy być razem, kiedy Dominic podróżuje po całym świecie? Już za nim tęsknię, tak bardzo, że aż boli. Pociąg pędzi i mnie od niego oddala. Zastanawiam się, jak mam znieść naszą rozłąkę, bo tak naprawdę nie wiem, kiedy ona się skończy. Pamiętam ostatnie jego słowa dzisiejszego ranka: - Nie zapomnij, Beth, musisz zerwać wszelkie kontakty z Dubrovskim i to natychmiast. Powiedz Markowi, że nie możesz już się nim zajmować. Wiem, że Dominic potrzebuje tej gwarancji zanim, ponownie się zaangażuje. Ale w jaki sposób mam to zrobić żeby nie zniszczyć Marka? W porze lunchu jestem w Londynie. Trudno mi uwierzyć, że jeszcze wczoraj rano nie miałam pojęcia, gdzie jest Dominic. Nadal czuję jego pocałunki i sztywność w kościach od tej całej aktywności fizycznej. Staram się opanować głos w mojej głowie, który pyta, na jakim etapie jest nasz związek i jak mam zamiar pozbyć się Andrieja z mojego życia. Muszę, myśleć o swojej pracy po tak nagłej nieobecności. Z St. Pancras kieruję się do domu, żeby się przebrać i pójść do biura Marka. Kiedy docieram na miejsce, jest wczesne popołudnie a Caroline właśnie wychodzi: - O cześć, Beth, kochanie - mówi, wciągając pomarańczowe rękawiczki zrobione na drutach. - Właśnie jadę z wizytą do Marka. - Czy mogę z Tobą jechać? Chciałbym się z nim zobaczyć.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Patrzy na mnie przez chwilę i mówi: - Dlaczego nie? Jestem pewna, że poprawisz mu nastrój swoim towarzystwem. Bez względu na to, jak wygodny jest szpital, zawsze tam jest coś przygnębiającego, prawda? Macha ręką i taksówka zatrzymuje się przy krawężniku. - The Princess Charlotte Hospital, proszę – łzy lecą jej po policzkach. Obie usadawiamy się z tyłu i jedziemy w kierunku dzielnicy Kensington. - Byłaś bardzo zajęta, Beth? - Caroline pyta poprawiając płaszcz. Kiwam głową. - Opowiem Markowi o wszystkim. - Nie chcę go martwić pracą, chociaż..... - mówi szybko - … dobrze sobie radzi i jest o wiele bardziej radosny niż wczoraj, ale nie musi mieć żadnych komplikacji. - Rozumiem. Właśnie wtedy poczułam że mój telefon wibruje. Wyjmuję go z kieszeni i sprawdzam. Jest to sms z nowego numeru Dominica. Chcę ponownie zobaczyć, Rose. Ona świetnie się ze mną pieprzy. Mój żołądek wykonuje salto a myślami wracam do orgazmów. To sprawia, że ciężko oddycham. - Czy wszystko w porządku? - pyta Caroline.- Jakieś złe wieści? - Nie, nie, wszystko jest w porządku" – mówię. Odpisuję Dominicowi: Rosa, też chce się z Tobą zobaczyć. Będzie Ci posłuszna. Kiedy to będzie możliwe?
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Niemal natychmiast otrzymuję odpowiedz: Wkrótce. Powiedz Rose, że jestem kochającym panem, jeśli ona jest chętną i posłuszną pokojówką. Czytając to, czuję mrowienie z podniecenia, pamiętam wczorajszą karę Rosy, jego rozgrzaną dłoń pieszczącą tyłek a kiedy zsunął ją niżej moja wilgotna płeć już na niego czekała gotowa. Przestań – karcę samą siebie – nie możesz o tym myśleć, kiedy Caroline siedzi obok Ciebie w taksówce. Ona jest nieświadoma tego, o czym myślę. Wpatruje się w wystawy sklepowe przyozdobione światełkami Bożonarodzeniowymi. Zatrzymujemy się przy szpitalu i Caroline płaci taksówkarzowi. Wchodzimy do środka i od razu można poczuć zapach szpitala, ten cytrusowy aromat, który mówi o sterylnych powierzchniach. Duża choinka błyszczy dekoracjami, ale nie czuć tu magii świąt. Caroline po rozmowie w recepcji wskazała drogę do pokoju Marka. Jestem zdenerwowana, bo nie wiem czego mogę się spodziewać. To nie jest miejsce pasujące do niego. On jest taki elegancki i dobrze ułożony. Jak może być w takim miejscu? Kiedy docieramy do pokoju, pielęgniarka każe nam umyć i zdezynfekować ręce, ubrać fartuchy i już jesteśmy gotowe na spotkanie z Markiem. Caroline puka do drzwi, otwiera je i wchodzi. Idę za nią. Pokój jest całkiem przyjemny i dobrze wyposażony. Jednak fotele i telewizor nie ukryją jego prawdziwego celu. Zdominowany przez duże szpitalne łóżko i przez sprzęt, który go otacza: kroplówki i maszyny do monitorowania parametrów życiowych. W łóżku na pół siedząco drzemie Mark, jest bardzo chudy i zagubiony w gnieździe poduszki. Ma zabandażowaną szyję i spuchnięte usta. Podchodzimy bliżej, lekko otwiera oczy i delikatnie się uśmiecha. Jestem
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
zaszokowana tym, jak źle i słabo wygląda… jakby był zmęczony. - Cześć, staruszku – przywitała się Caroline i pocałowała go czule. - Jak się czujesz? Beth, przyszła ze mną, żeby się z tobą przywiać. Tęskniła za tobą, biedactwo. Zrobiłam krok do przodu i uśmiechnęłam się. - Cześć, Mark. Jak się masz? Caroline powiedziała, że operacja zakończyła się sukcesem. Kiwa głową i mówi: - Trudno mówić. - głos ma tak zniekształcony, że trudno zrozumieć. - Język nadal spuchnięty? - pyta Caroline siadając na krzesło obok łóżka. Mark przytakuje. - Boli? Kiwa głową dobitnie. Odwraca głowę wskazując kroplówkę: - Kochana morfina ! - Zrozumieliśmy dokładnie. Wszyscy się śmieją. Patrzy na mnie i uśmiecha się bardziej oczami niż ustami. - Wszystko, ok.? – Mówi swoim nowym grubym głosem. Widać, że może mówić tylko krótkimi frazami, to dziwne, bo to nie jest w jego stylu. Nigdy tak nie mówił. - Tak, w porządku.- Uśmiecham się ponownie, starając przekazać, że nie musi się niczym martwić. Mówi coś niezrozumiale i musi powtórzyć to kilka razy, zanim zdaję sobie sprawę, że on mówi: - St Petersburg… - Ach, tak, podróż – Czuję, jakby to było wieki temu, a nie dwa dni. Uśmiecham się ponownie i zastanawiam się, co powiedzieć. Zamierzałam być z nim całkowicie szczera i powiedzieć mu, że obraz jest fałszywy. Jednak teraz, kiedy widzę, że jest z nim naprawdę źle, nie mogę tego zrobić. Od razu będzie wiedział, co to oznacza. Do publicznych wiadomości już zostało podane, że Mark
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
jest człowiekiem, który ustalił autentyczność Fra Angelico. Na pewno odbije się to na jego reputacji, nawet mimo zapewnień Andrieja o ochronie. Nie zrobię tego teraz, kiedy siedzi taki bezradny w szpitalnym łóżku. - Obraz? - pyta Mark. Kiwam głową, nadal się uśmiechając i mając nadzieję, że wyglądam szczerze. - Tak, widziałam go. Jeszcze nie doszli do ostatecznych wniosków, ale jest nadzieja. Czy to wystarczy, żeby uspokoić Marka? Kiwa głową, odpręża się i wygląda na zadowolonego. - Wystarczy już tych rozmów na temat pracy, - Caroline nas beszta. Pokazuje, żebym usiadła. - Porozmawiajmy o czymś innym. Beth, jedziesz do domu na święta? Godzinę później wychodzimy z pokoju Marka. Cieszył się z naszego towarzystwa, ale to go również wyczerpało. Mam pewne obawy. On tak szybko nie wróci do siebie. Jak u licha mam ukrywać przed nim prawdę… i czy w ogóle powinnam? Dzień dobiega końca, nie wracam już do Belgravia. Powinnam wrócić do domu i zobaczyć się z Laurą, który wysyłała mi regularnie smsy. Upewniła się, czy jestem cała po powrocie z Paryża. Nagle dostaję e-mail: Pomocy! Jestem na imprezie z pracy z Erlandem w Travellers! Nie znam nikogo. Przyjdź, napij się ze mną grzanego wina i uratuj mnie, jeśli możesz. . . Doskonale. Co mam zrobić. Jestem pewna, że James mi poradzi. Około dwadzieścia minut później jestem w Travellers Club na Pall Mall.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Posmarowałam tylko błyszczykiem usta. Nie jestem ubrana jak na wigilię, ale mi to nie przeszkadza. Nie chcę nikomu zaimponować. Idę do biblioteki w Travellers. Pokój jest już pełen ludzi. To jest staromodny klub dżentelmeński i stosunek mężczyzn do kobiet jest jak 10:1. Przypuszczam wynika również z faktu, że krawcy jak Erland są najczęściej mężczyznami. Jamesa dostrzegam niemal natychmiast. Jest wysoki i stoi sam, patrząc na gipsowy frez, który rozciąga się na ścianie aż do sufitu. Podchodzę i staję obok niego, patrzę w górę na klasyczne rysunki zebrane na białym tle: - Bardzo imponujące. Podobnie jak Elgin Marbles, ale mniejszy. - mówię. James spuszcza na mnie wzrok. - Beth,- Mówi z uśmiechem - Hurra, że tu jesteś! - przytula i całuje w oba policzki. - Co za wyczucie! Tak, ten piękny frez jest kopią Elgin Marbles. Jak się masz, cukiereczku? Pozwól, że postawię Ci drinka. Erland flirtuje cały czas z połową Savile Row. Zabawmy się. Chwilę później trzymam kubek grzanego wina, który mocno pachnie cynamonem, goździkami i pomarańczą. Opowiadam Jamesowi ostatnie wydarzenia. Jaka to ulga zwierzyć się komuś, z tego co się działo w St. Petersburgu . On mnie rozumie, pojmując konsekwencje. - Oh, kochanie, - mówi z powagą - Biedny Mark. Jest źle, jest bardzo źle . - Nie byłam w stanie mu powiedzieć, kiedy jest z nim tak bardzo źle. To ostatnia rzecz, której teraz potrzebuje . James z powagą pokręcił głową. - Oczywiście. Ale w pewnym momencie będziesz musiała mu o wszystkim powiedzieć. - Czy na pewno ? Wiem, brzmi to koszmarnie, ale może mogłabym przekonać Dubrovskiego do zachowania tego w tajemnicy.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- W nieskończoność?- James kręci głową - Niby jak. No, chyba że masz niezwykłą siły perswazji. Patrzy ma mnie z zainteresowaniem przez soczewki małych okularów w złotej oprawie. - Masz rodzaj kontroli nad Andriejem Dubrovskim? Czy to znaczy, że nasz przyjaciel Dominic należy do historii? - Oczywiście, że nie - mówię z oburzeniem - Oh, James. To jest takie skomplikowane – wzdycham. - Bez wątpienia jest. Ostatnim razem, kiedy cię widziałem byłaś przekonana, że Dominik sypia z Anną. Czy to już zostało wyjaśnione? Kiwam głową. - Próbowała namieszać nam w głowach. Chciała nas rozdzielić. Jest w tym jednak coś tajemniczego… Wciąż nie mam pojęcia, skąd tyle wiedziała o Dominicu i o mnie oraz o szczegółach naszych relacji. Dominic przysiągł, że jej nie powiedział, a ja mu wierzę. W sumie odgadłam coś innego: Anna podała mi środek usypiający tej nocy w katakumbach i na pewno to nie Andriej pieprzył się ze mną. Jestem tego pewna. - Świetnie, co za ulga – powiedział James z uśmiechem - Cieszę się, że to zostało wyjaśnione. - Tak..- mówię wolno -... ale Andriej wyraźnie dał do zrozumienia, że jest mną zainteresowany. Chce, żebym zapomniała o Dominicu i była z nim. - Wiele dziewczyn skorzystałaby z tej szansy – zauważa James - Jest przystojny i bogaty. - Nie dbam o to. - odpowiadam - Kocham Dominika i wszystko na ten temat, wiesz o tym. James uśmiecha się do mnie. - Wiem to, Nie mogłabyś być ani z Andriejem Dubrovskim, ani ze mną. Jesteś prawdziwą romantyczką. Miłość albo nic.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- Absolutnie. Miłość albo nic! - Uśmiecham się do niego - Więc gdzie jest boski Dominic? - Pracuje za granicą. To nie będzie łatwe ale jestem pewna, że wypracujemy jakiś mechanizm, jak być razem. - Znajdziesz sposób, - Mówi James pocieszająco - Wy dwoje zawsze znajdziecie drogę do siebie, jestem tego pewien. Sączę grzane wino. To nie jest takie proste, jak mogłoby się wydawać. Mam jednak nadzieję, że szybko takie będzie. Tym razem, kiedy ja i Dominic będziemy razem, nic już nas nie rozdzieli.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Rozdział 7
Tej nocy śpię bardzo głęboko, i o dziwo nic mi się nie śni. Kiedy obudził mnie alarm, poczułam się tak, jakbym dopiero przed chwilką zasnęła. Wydarzenia z ostatnich kilku dni, na pewno przyczyniły się do takiego stanu rzeczy. Jak tylko się umyłam i ubrałam, dołączyłam do Laury w kuchni na śniadanie, które zazwyczaj jemy stojąc i opierając się o ladę. Wymieniamy najświeższe wiadomości. Laura jest dzisiaj bardzo pogodna, ma jasne spojrzenie i chrupie swoje musli. - Hej, panno Impulsywna! Dobrze cię widzieć. Czy planujesz dzisiaj zostać w kraju, a może masz zaplanowany wyjazd do Florencji? A może błyskawiczny wylot na noc do Wiednia? Śmieję się wylewając na siebie musli. - Nie, nie dzisiaj. Może w przyszłym tygodniu będę mieć na to ochotę, zobaczymy. - Cóż, właściwie, nie jesteś jedyną osobą, która decyduje się na podróż. Laura kiwa wskazując na koperty podparte o toster z naszymi nazwiskami: - Otwórz. Podnoszę kopertę i przyglądam się jej, rozpoznaję pismo Laury, rozrywam i znajduję kartką świąteczną. - Och, to jest piękne, Laura, dzięki! - Mówię, zaskoczona. Zwykle nie dajemy sobie w kartek. - Otwórz! - nalega, zniecierpliwiona. Otwieram kartkę i wypada z niej kawałek papieru. Podnoszę go i rozkładam. To jest wydruk z serwisu internetowego, potwierdzającego zakup dwóch biletów na lot do Nowego Jorku, z terminem od piątku do poniedziałku. - To jest podróż, którą obiecałyśmy sobie, pamiętasz! - Laura podskakiwała
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
z podniecenia. - Oczywiście – spoglądam na bilet. - Babska podróż do Nowego Yorku. Jak cudownie . - Postanowiłam wczoraj wziąć sprawy w swoje ręce . Mój szef przypomniał mi, że muszę wziąć ostatnie dni urlopu z tego roku, żeby ich nie stracić, więc błyskawiczne znalazłam i kupiłam bilety. Dostaniesz chyba wolne ? - Jestem pewna, że nie będzie z tym problemu. - To chciałam usłyszeć. - Laura uśmiechnęła się szeroko do mnie. - Zadowolona ? - Zachwycona - Odpowiadam – Nie mogę się już doczekać. To będzie fajna zabawa pojechać z Laurą do Nowego Yorku. Tylko dlaczego wyczuwam niechęć do opuszczenia Londynu. Próbuję usunąć to z mojej głowy. Kto by mógł prosić o więcej niż o podróż przed świąteczną do Nowego Jorku?
Caroline cieszy się, że biorę wolne przed świętami.: - Szczerze mówiąc, Beth, nie spodziewam, że wyrobisz się z pracą przed nowym rokiem. Mark zawsze mówił, że to spokojny czas, chyba, że ktoś zdecydował się kupić coś naprawdę niesamowitego jako prezent gwiazdkowy. Korzystaj z okazji, aby się zabawić. Spodziewam się, że wszyscy zaczniemy od styczna. Ona ma rację. Wszystko teraz zwolni. Możliwe, że ludzie wiedzą o chorobie Marka, albo może rynek dzieł sztuki właśnie trochę się uciszył, mimo tego mam tutaj sporo papierkowej roboty. Z tego powodu mogę rozważyć wcześniejszy wyjazd do domu, na Boże Narodzenie, gdy tylko wrócimy z naszej podróży do Nowego Yorku. Zastanawiam się, jak długo Mark będzie w szpitalu i czy podczas rehabilitacji, chce mieć mnie przy sobie. Muszę o tym porozmawiać z Caroline. Właśnie wtedy mail miga w skrzynce odbiorczej, na moim komputerze.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Widzę, że jest od Andrei i kłąb lęku obraca się złośliwie w moim żołądku. Wiedziałam, że to tylko kwestia czasu, zanim ponownie wezwie mnie do siebie. Ostatnią rzeczą, jaką powiedział było to, że chce abym pracowała dla niego, i że nie pozwoli mi zniknąć z jego życia. Wiem, że udaję przed sobą że poradzę sobie z Andrei Dubrowski i pozbędę się tak łatwo jak sobie myśli Dominic ale prawda jest taka że jestem związana z nim przez Marka. Klikam na e-mail i otwieram go: Beth, Potrzebuję cię dziś wieczorem. Przyjdź do Albany o godzinie siódmej to ważne spotkanie. A Jak zwykle, jego ton doprowadza do szału mnie. Żadnego proszę, dziękuję,żadnej społecznej subtelności. Andrei najwyraźniej jest niezdolny do podstawowej uprzejmości. On nadal zakłada, że jestem na jego zawołanie, kiedy mu się podoba. Tylko problem w tym, że jestem. Dostaje po prostu to co chce. Odpisuję odpowiedź informując, że będę. Dobrze , że nie mam innych planów.
Jest coś szczególnie świątecznego w Piccadilly. To może jest staromodne czuć coś do budynków, okazałych starych domów, które są teraz sklepami i galeriami. To może są: błyszczące arkady z ich kuszącymi wystawami pełnymi klejnotów, srebra i skóry. To pewnie dlatego, że z atrakcji, takich jak Ritz, ma porozwieszane dekoracje świąteczne i pełno błyszczącego światła, Royal Academy - fronton zdobiony bladym, niebieskim światłem i Fortnum and Mason z choinkami, błyszczącymi ekranami w oknach pełnych przepychu jedzenia i
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
picia. Cokolwiek to jest, trudno zignorować, zwłaszcza w mroźne zimowe wieczory. Albany House, z dala od głównej drogi, z małym prywatnym parkingiem przed nim. Tysiące ludzi przechodzi codziennie obok niego, nie wiedząc, że z zewnątrz ma wygląd klasyczny a w środku są dziesiątki luksusowych apartamentów, gdzie poeci, politycy i gwiazdy filmowe żyli. To jest miejsce gdzie Andrei postanowił mieć swój londyński dom , w samym sercu, centrum prestiżowej dzielnicy Mayfair. Wiadomo dlaczego to miejsce wybrał – dla prywatności. Bez przynależności do tego miejsca, nikt nie może być w nim. Portierzy pilnują wejścia głównego a kamery skierowane są na wejście z tyłu, które można otworzyć tylko za pomocą karty bezpieczeństwa. Nie ulega wątpliwości, Andrei czuje się bezpiecznie i anonimowo wewnątrz tego bastionu przywileju. Portier rozpoznaje mnie i mówi wesoło: - Dobry wieczór, proszę pani – Mijam małą portiernię. Nie tak dawno temu byłam tu codziennie żeby z katalogować kolekcję sztuki Andrei. Czuje się jak w innym życiu. Idę Rope Walk do schodów Andrei, zastanawiając się czego on chce. Obawiam się, że on ma nade mną władzę , a najgorsze w tym jest, że on o tym wie. Nie jest typem człowieka, który tak łatwo rezygnuje, z tego czego chce. Mam tylko nadzieję, że mam wystarczająco wewnętrznej siły, aby zmierzyć się z nim. Jeśli będę mogła uciec od niego, usunę ostatnią przeszkodę do bycia z Dominicem. Pukam do drzwi mosiężną kołatką w kształcie ryby. Drzwi otworzył ochroniarz Andrei, który skniął bym weszła. Słyszę szmer głosów z salonu i sprawdzam, która godzina. Jest jeszcze przed siódmą. Jakkolwiek ważne to spotkanie, już się zaczęło. Ochroniarz, cichy jak zawsze, prowadzi mnie do salonu, otwiera drzwi i
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
gestem zaprasza bym weszła do środka. Robię krok i widzę kilku mężczyzn siedzących na kanapie. Andrei jest w fotelu naprzeciwko nich, jak mnie zobaczył wstaje: - Ach, Beth. Dobrze że jesteś - Patrzy na mężczyzn i mówi: - Panowie, pamiętacie Beth, z naszej wizyty w klasztorze, kiedy pierwszy raz zobaczyłem Fra Angelico ? Przyglądam się uważniej i zdaję sobie sprawę, że rozpoznaję dwóch z nich. Jednym z nich jest opat klasztoru, ubrany w garnitur zupełnie inaczej wygląda. Drugim jest jeden z braci. Nie wiem natomiast kim są pozostali dwaj , chociaż jeden z nich patrzy na mnie dziwnie ciemnymi oczami. Rzucam okiem jeszcze raz ale nie rozpoznaję go. - Wejdź Beth, i usiądź. Wezwałem cię tu ponieważ ta sprawa dotyczy Marka. Mark, niestety, nie może być tu osobiście, więc Beth reprezentuje go. Andrei wskazał na krzesło żebym usiadła, a ja wciąż zastanawiam się jaki jest cel tego spotkania. Mówi ponownie: - Pierwszą rzecz, jaką chce powiedzieć to to, że chcemy to wszystko załatwić po cichu - prawda, Beth? Kiwam głową - Nie ma sensu psuć reputacji, albo postawić zarzut: oszustwa lub działalności przestępczej. Opat jest tak samo zszokowany i przerażony jak ja, że obraz okazał się fałszywy. Rzucam okiem na opata ale on nie wydaje się w szczególności wstrząśnięty albo przerażony. Tak naprawdę, on wygląda na całkiem szczęśliwego. Kiwa zgodnie głową. - Zatem zdecydowaliśmy, że po prostu zrobimy wymianę. Klasztor zwróci moje pieniądze, a ja zwrócę obraz . Pod warunkiem, że nie będą próbować go sprzedać jako prawdziwy Fra Angelico. - Rozumiem, - spoglądam na mężczyzn ale najwyraźniej ten z brązowymi
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
oczami, ciągle na mnie patrzy. - To brzmi zadowalająco. Cieszę się, że przystałeś tak łatwo na zgodę . Jestem zadowolona – a to jest z pewnością najlepsze rozwiązanie. Jeśli obraz bez kłopotów wrócił, to może reputacja Marka pozostanie niezbrukana. Może nawet będzie w stanie zorganizować jakieś oświadczenie, w którym wycofa potwierdzenie autentyczności, które Andrei wystawił w jego imieniu i Hermitage przyznała po fakcie. Czuję ponownie sympatię do Andrei – zrobił to dla dobra nas. On ma dobre serce, widziałam to teraz i w sierocińcu. Jednak naprawdę nie rozumiem dlaczego tu jestem. Wszystko zostało ustalone, bez mojej pomocy, więc dlaczego chciał abym uczestniczyła w tym spotkaniu? Andrei spojrzał na mnie : - Beth, chciałbym żebyś zorganizowała transakcje zwrotną . - Ja? - pytam zaskoczona - Jestem asystentem sztuki, nie bankierem. Andrei pokiwał powolnie głową. - Mark nie powiedział ci? On uzgadnia i organizuje finansowanie za wszystkie moje zakupy sztuk. Płaci za pośrednictwem swoich kont a ja zwracam mu pieniądze. I tak chciałbym je odzyskać. Doradca opata uzgodni z tobą szczegóły. Pieniądze przyjdą na Marka konto a następnie na moje. - Rozumiem - Wydaje się to raczej bez sensowne rozwiązanie dla mnie, ale Andrei i Mark muszą mieć przy tym swoje powody. Jeśli to, co odbywa się zawsze, musi tak zostać. Andrei wstaje i uśmiecha się dość chłodno. - Dobrze. Muszę was opuścić na chwilę. Muszę zadzwonić. Beth, możesz podać swoje dane Bratu Gregor ? Kiedy wychodzi z pokoju, jeden z braci przychodzi do mnie, ale to nie jest ten od brązowych oczu . On nadal obserwuje mnie jak omawiam szczegóły z Bratem Gregor, wymieniamy się mailami żeby ułatwić płatności online. Kiedy kończymy, podchodzi i zawisa w pobliżu mnie, najwyraźniej czekając na okazję porozmawiania. Gdy brat Gregor oddala się porozmawiać z opatem, podchodzi do
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
mnie bliżej. - Chciałem z tobą porozmawiać. I sprawdzić, czy masz jakieś wieści. - Wieści? - Jego głos, głęboki i niski zarazem, ma dziwny wpływ na mnie. Brzmi całkiem znajomo. - Nie wiem, co masz na myśli? - Wiadomości o Dominicu Stone. Od jakiegoś czasu nie był w klasztorze. Mój wnętrzności zaciskają się na brzmienie imienia Dominic. - N-n-nie.., - udaje mi się wydukać - On nie wróci. Już nie pracuje dla Pana Dubrovski. Jego twarz pobladła. - Jak mniemam - Panna Anna.... też - Anna? - Powtarzam, zdumiona słysząc jej imię wypowiedziane przez tego mnicha. Gdy James wspomniał o Annie wczoraj wieczorem, zastanawiałam się co robiła od czasu kiedy tak nagle straciła zatrudnienie u Andrei . To wciąż mnie martwi, że nie odkryłam skąd wiedziała, że Dominic zaczął ćwiczyć samobiczowanie albo jak to się stało, że była w posiadaniu tajemnic naszego życia . Pod warunkiem, że ona będzie trzymać z dala od Dominica i mnie, mogę jakoś z tym żyć. - Czy Panna Anna wróci? - pyta mnich niecierpliwie. Dostrzegam jej piękną twarz przed oczyma mojej wyobraźni: gładka skóra i kocie zielone oczy, pełne usta i błyszczące ciemne włosy. Nic dziwnego, że jest rozczarowany, że nie ma tu jej oczu: seksowna Anna jest przyczyną fal sejsmicznych wywołanych u mężczyzny żyjącego w celibacie. - Nie wiem, obawiam się. Nie sądzę, że tak.... - Widzę jak przez jego twarz przechodzą linię rozczarowania i rezygnacji. - Przykro mi Odwraca się by wrócić na swoje krzesło i mam nagły przebłysk pamięci. Nie wiem kto to, ale jestem pewna, że nigdy go wcześniej widziałam. Ale ten głos.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Słyszałam go. . . ale kiedy? Wtedy to do mnie dotarło. Słyszałam, jak mówi do mnie w ciemności. To jest to! To jest ten mnich, który zabrał mnie do Dominika, nocą. Czy jest on tym który nauczył Dominica jak pokonać samego siebie w wiązanie lin, jak pozbyć się swoich pragnień ? Nie mogę pytać o to tutaj przed każdym, ale jestem pewna, że to jest człowiek, który w nocy poprowadził mnie przez ciemny klasztor by ponownie połączyć z Dominicem. Jak on miał na imię? Słyszę w pamięci roześmiany głos Dominica: Czy Brat Giovanni nie wydaje ci się nie co dziwaczny? Tak był, jego twarzy i kaptur, latarka, jak coś z horroru. Ten klasztor był na pewno osobliwym miejscem. To dziwne, że oni mają Fra Angelico do sprzedaży dla Andrei i że byli tam też jego prawa ręka i kobieta, Dominic i Anna, pracując nad dużą transakcją. Spotkanie wydaje się skończyć się. Zastanawiam się, czy mogę już wyjść, czy powinnam zaczekać aż Andrei wrócić. Właśnie wtedy mój telefon wydaje odgłos przychodzącej wiadomości. Biorę go z kieszeni i czytam: Rosa's Pan by chciał się z Tobą zobaczyć dziś wieczorem. Ciężko oddycham. Co on ma na myśli? Czy jest w Londynie? Szybko piszę odpowiedź: Gdzie? Odpowiedź nadchodzi w ciągu kilku sekund: W buduarze w ósmej Patrzę na zegarek. Jest 7:30. Mogę dostać się do buduaru stąd na czas pod
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
warunkiem, że będę mogłem wyjść już teraz. Wtedy przychodzi inny sms: Gdzie jesteś? O Boże. Nie chcę odpowiadać na to pytanie. Jeśli powiem, że jestem w Albany będzie wiedział od razu, że jestem z Andrei, a ja nie chcę się jeszcze zmierzyć z tym problemem. Nie daleko. Mogę wkrótce być z tobą. W tym momencie, Andrei wraca do pokoju i chowam swój telefon. Zaczyna rozmawiać z opatem, oczywiście dziękując mu i żegnając go. Ochroniarz odprowadził mnichów do drzwi. Kiedy zostaliśmy sami, Andrei odwrócił się do mnie i uśmiechnął się. - Cieszę się, że problem został rozwiązany bez większych trudności. Prawda? - Tak – mówię szczerze – Dziękuję ci za to. - Jest to też w moim interesie. Dasz mi znać, kiedy już przelejesz pieniądze? Kiwam głową. Nie mogę się doczekać by wyjść i pobiec do buduaru ale nie chcę by Andrei odgadł moje zniecierpliwienie. - Co z Markiem? Podchodzi do barku i otwiera go. Wlewa wódkę do dwóch kryształowych kieliszków i dodaje lodu z srebrnego wiaderka oraz kilka plasterków cytryny. Podaje mi jeden, chociaż nie prosiłam o to. - Czuje się dobrze, taką mamy nadzieję – odpowiadam - Nie wiem, kiedy wyjdzie ze szpitala. Jest jeszcze bardzo słaby, i będzie musiał rozpocząć wkrótce radioterapię. Andrei kiwa głową i sączy wódkę. Patrzy na mnie spod zakapturzonych
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
powiek. Czuję się coraz bardziej niespokojna. Dominic jest w Londynie - Nie wiem, dlaczego i kiedy przybył, ale on na pewno tutaj jest - i mój przymus bycia z nim jest czymś o co trzeba walczyć. - Czy wszystko w porządku, Beth?- mówi Andrei. - Wyglądasz trochę na zdenerwowaną - Wszystko w porządku. Naprawdę. - Mam nadzieję, że możemy uznać sprawę Fra Angelico za załatwioną. Mam kilka nowych pomysłów co do naszej następnej współpracy. Wykonałaś kawał dobrej roboty tutaj, w moim domu w Londynie. Jestem bardzo zadowolony.- Uśmiecha się do mnie. Odwdzięczam się tym samym, chociaż mój uśmiech nie jest tak szczery. Wszystko, o czym mogę teraz myśleć, jest to, że Dominic czeka na mnie - albo na Rosa - niedaleko. Nie moc pójścia do niego jest nieznośna. -I..... - Wiruje wódkę w kieliszku i lód brzęczy. Chciałbym, abyś zrobiła to samo z moim apartamentem na Manhattanie. Dekoratorzy nie dawno zakończyli odświeżanie i chciałbym, abyś rzuciła na to okiem. - Patrzy na mnie, oceniając moją reakcję. - Co o tym sądzisz? Czy pomysł spędzenia kilku tygodni w Nowym Jorku podoba się? Próbuję oswoić się z nowymi wiadomościami. Kilka tygodni w Nowym Jorku? To takie dziwne. Zanim zastanowię się nad tym, odpowiadam: - Jadę tam w przyszłym tygodniu. Andrei unosi brew. - Naprawdę? Co za zbieg okoliczności. - Weekend z mojego współlokatorką, - mówię. - Babskie rzeczy. Wygląda na rozbawionego. - Zakupy i koktajle? Uważam, że to jest to, co masz na myśli mówiąc babskie rzeczy.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Rzuca mi ironiczne spojrzenie. - Cóż, jak już tam będziesz, musisz odwiedzić moje mieszkanie i rozejrzeć się. Jeśli chcesz tę pracę, chciałbym, abyś rozpoczęła tak szybko, jak to jest możliwe zaraz po nowym roku. A jeśli chcesz uczestniczyć w niektórych aukcji w moim imieniu, można też to zrobić. Jestem przygotowany do wyłożenia wielkiego budżetu, jeśli znajdziesz odpowiednie dzieła sztuki. Ufam,twojemu gustowi, jestem pewien, że będziesz wybierać to, co chcę i co mi się będzie podobać. Patrzę na niego. O mój Boże, jak cudownie. Jest to wymarzona praca, a to oznacza, że postanowił, że bez względu na to, co się stało na Fra Angelico, jest gotów utrzymać Marka jako jego doradca sztuki. Wyobrażam sobie, jak to może być : pobyt w Nowym Jorku, zakupy z domów aukcyjnych z budżetem praktycznie nieograniczonym i praca poprzez gromadzenie sztuki Andrei. Jeżeli jest tak jak w Londynie to ten apartament musi być pełen skarbów. Co za niezwykła okazja....... Zaczekaj. Nie możesz tego zrobić. Nie mogę zostać przy Andrei. Dominic nie będzie w stanie tego znieść, ale to nie jest jedyny powód. Andrei dał mi jasno do zrozumienia, że on ma inne zamiary wobec mnie, a ta praca jest prawdopodobnie częścią jego planu: uwiedzenia mnie. Nie jestem nim zainteresowana, bez względu na to, jak wielkie zadanie mi przydzieli, jeśli przyjmę jego propozycję to będzie również zgoda na jego warunki i pozwolenie mu zbliżyć się do mnie na poziomie osobistym. Zgoda będzie sugerować, że chcę więcej. Świetnie. Moja idealna praca przychodzi z ciągiem komplikacji. Otwieram usta, żeby odmówić, ale coś mnie powstrzymuje. Widzę Marka na jego łóżku szpitalnym, kruchego i chorego. Nie mogę ryzykować stawiając Andrei przeciwko mnie, kiedy Mark jest nadal tak słaby. Za kilka tygodni kiedy nabierze
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
sił , będę się mogła w końcu wyplątać. Do tego czasu, będę musiała bawić się w grę na przeczekanie. - To jest niesamowite – mówię i nie muszę udawać bo taka jest prawda. Obejrzę wszystko gdy będę w Nowym Yorku i po powrocie zastanowimy się. Oczywiście najpierw będę musiała porozmawiać z Markiem o moim wolnym. Patrzy na mnie tak przeszywająco jakby umiał mi czytać w myślach. Zastanawia się pewnie, dlaczego nie skaczę z radości i dlaczego nie odpowiedziałam od razu. Nagle odezwał się: - Dlaczego nie omawiamy tego przy obiedzie? Mam stolik w Caprice, możesz dołączyć do mnie. - Och. . . Ja. . . Nie mogę. Mam już plany. - Masz plany? Kiwam głową. - Mam spotkanie z przyjacielem. - Rozumiem - Andrei podchodzi do kominka i opiera się o niego. Odwraca się do mnie i mówi: - Przyjaciel, który przybył dziś wieczorem z Paryża? Zaniemówiłam. Wpatruję się w niego, oniemiała. Skąd do diabła wiesz, to? Odpowiada tak jakby czytał mi w myślach: - Mam swoje powody żeby wszystko wiedzieć o ludziach z mojego otoczenia – kiedy i gdzie są. Nie mogę spuścić z oka osoby, która może zagrozić mojej firmie. Jestem pewien, że to rozumiesz. Kładzie drinka na półce i podchodzi do mnie. - Mówiłem ci, że on nie jest dla ciebie dobry. Nie możesz być związana z nami dwoma. Musisz dokonać wyboru. Jak sądzę po naszej wcześniejszej rozmowie, to chcesz zostać ze mną. - Patrzy na mnie z lodowatym wyrazem twarzy. - Nie można służyć dwóm panom.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Mam żywy obraz wiadomości od Dominika: Powiedz Rosie, że jestem kochającym Panem, jeśli ona jest chętną i posłuszną pokojówką. Ale Dominic jest moim Panem tylko w sypialni, i tylko wtedy gdy postanawiamy wcielić się w inne osoby. Poza tym jesteśmy na równi. Podczas gdy Andrei chce bym była posłuszna mu w każdym aspekcie mojego życia,a to jest coś, czego nigdy nie mogę zrobić. Wpadam w furię przy jego arogancji. Ty draniu, jak śmiesz mnie zmusić do tego wyboru? Moje romantyczne życie nie ma nic wspólnego z tobą i mylisz moją rolę jako profesjonalisty z czymś całkowicie innym. Dominic pragnie żebym usunęła się z życia Andrei ponieważ chce mnie chronić. Andrei chce bym zostawiła Dominica aby kontrolować i manipulować mną. Chcę powiedzieć mu dokładnie gdzie może sobie pójść, jasno i wyraźnie. Ale nie mogę. Jeszcze nie teraz. - Ok... - mówię cicho. Andrei przygląda mi się uważnie. - Tzn.... że pójdziesz ze mną na kolację? - Nie dziś, - odpowiadam stanowczo. - Muszę się z nim zobaczyć. Muszę wyjaśnić. Twarz Andrei stygnie i tężeje. - Nie chcę byś spotykała się z tym wężem. On jest pieprzonym zdrajcą. Nie, Andrei, to ty jesteś zdrajcą. Jesteś także ogromnym egoistą, który nie może przyjąć odrzucenia w dowolnej formie, nawet gdy lojalny pracownik wyjaśnia, że chce szansy zrobić coś na własną rękę. Nie możesz też przyjąć faktu, że Cię nie chcę a innego mężczyznę pożądam. - Powiem mu, że... - mówię. - Nie podoba Ci się ten pomysł? Waha się po czym mówi: - Ja …. jestem zaskoczony, że jesteś gotowa, odrzucić go bez stawiania więcej oporu. Mówię szybko.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- Dominic nie zrobił mi żadnych obietnic. Nie mogę liczyć na niego. Ilekroć są jakiekolwiek kłopoty między nami, on znika. Oprócz tego, spieprzył. Spodziewałam się, że Anna powiedziała ci, to. Próbowałam dotrzeć do niego i pomóc mu ale to na nic. Nie mogę być z kimś tak niezrównoważonym. O Boże to brzmi tak wiarygodnie. Czy ja naprawdę tak czuję? - Dobrze - mówi Andriej, patrząc zadowolony. Być może chce mi wierzyć. - Lepiej idź na to spotkanie. Ale ja mam Dominica na oku. Nie mam wyboru, szczególnie teraz kiedy jest przeciwko mnie. Możesz mu to powiedzieć, jeśli chcesz.- patrzy na mnie. - Nie podoba mi się myśl, że jesteś z nim. - Muszę zobaczyć się z nim teraz – patrzę na Andrei nie mrugając. - W takim razie idź. Zakończ to. Kiedy opuszczam Albany House, zaczynam biec, omijając ludzi z zakupami świątecznymi. Chcę uciec od Andrei tak szybko, jak to możliwe. Jak to możliwe, że to wszystko stało się jeszcze bardziej skomplikowane? Jestem niespokojna na myśl, że Andrei wie, że Dominic jest w kraju. Czy jego sieć kontroli naprawdę sięga tak daleko? Jak daleko może się posunąć żeby mieć na oku ludzi, którzy go interesują? Czuję nagły strach i zdumienie czy ktoś idzie za mną, patrzy na mnie w tym momencie. Rozglądam się ale nic nie widzę nikogo kto by podążał moim tropem. Wszystko czego chcę to być z Dominiciem. Mój telefon oznajmia mi przyjście wiadomości: Rosa spóźnia się. Będzie ukarana. Dominic pragnie mnie. Albo on pragnie Rosa? Albo jesteśmy tą samą osobą? Moja skóra się jeży ponieważ wyobrażam sobie co mój Pan może mieć
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
dla mnie w buduarze. Wszystko, o co troszczę się, jest to, że Dominic pragnie Rosa, a ja chcę mu ją dać. - Wejdź! Łagodny głos nadchodzi z ciemności, wewnątrz buduaru. Wchodzę do ciemności, dysząc z mojej krótkiej drogi. Nic nie widzę. Słyszę klepnięcie skóry na wewnętrznej części dłoni, i wstrzymuję gorący oddech. - Spóźniłaś się. Kazałaś mi czekać. Wiesz co o tym myślę. - Głos Dominika jest niski i pieszczotliwy, ale zarazem władczy. - Tak, proszę pana. Pulsuję z pożądania, nie wiedząc, co może dziać się ze mną. Wierzę, że mój pan chce abym doświadczyła przyjemności bólu i bólu dla przyjemności, i to mnie zachwyca. Nie jestem teraz Beth. Jestem Rosa, gotowa, skromna, uległa dziewczyna, która przyjmie wszystko co Pan chce jej dać. - Uklęknij na kolana. Klękam, spuszczam głowę i zamykam oczy. - Zdejmij płaszcz . Przesuwam go z ramion i spuszczam na podłogę. Słyszę kroki. Dominic oddala się ode mnie. Zapala świece. Ja nadal klęczę i mam wzrok spuszczony na podłogę. - Teraz, zdejmij ubranie. Utrzymując swoją pozycję, rozpinam koszulę, zdejmuję spódnicę i jednocześnie buty. Jestem w staniku i majtkach i w parze wełnianych zimowych rajstop. Mój Pan podchodzi do mnie, wyraźnie delektując się moim widokiem: klękającej na podłodze w bieliźnie, w łagodnym złotym blasku świec igrającym ponad moją skórą. Klęka przy mnie. Ma w swoim ręku nożyczki, widzę jak błyszczą w półmroku. Druga ręka ląduje na moim karku i głaszcze moje plecy.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- Piękna Rosa- szepcze. - Jesteś tylko moja, prawda? Kiwam głową. - Spójrz na swoje piersi, jak wypełniają biustonosz. Są wspaniałe i soczyste. Chcę je zobaczyć. Bierze nożyczki i przyciska je do mojej klatki piersiowej, to nie boli ale sprawia, że sapię ze zdziwieniem. - Nie bój się Rosa, nie zrobię Ci krzywdy. Chcę jedynie zobaczyć twoje ciało. Przesuwa ostrze delikatnie w dół moich piersi na złączeniu a następnie pod lewą zataczając kółko. Łaskocze mnie ale jednocześnie wysyła naelektryzowany sygnał, przeszywając moje ciało. Sutek twardnieje i napiera na miękką koronkę stanika. - To jest to – mówi łagodnie - To pokazuje mi że tak lubisz Rosa. Potem zręcznie, odwraca ostrza i przecina niedaleko miseczki mojego biustonosza, odsłaniając jedną pierś. Opuszcza usta, bierze mój twardy sutek, ssąc i gryząc delikatną końcówkę. Kiedy uwalnia go, mówi: - To jest piękne i pyszne. Mógłbym ssać cały dzień twoje sutki. Smakują jak miód. Moje ciało napręża się z radosnego podniecenia, drżę i staję się wilgotna z powodu ochoty. Bierze nożyczki i odcina drugą miseczkę, poddając ją takiemu samemu, kochanemu traktowaniu językiem i zębami. - Znacznie lepiej, - mówi, odsuwając się ode mnie i patrząc na moje piersi, mokre od jego śliny. - Teraz jest więcej do zrobienia. Klęcz Rosa. Jestem posłuszna i mam świadomość, że mam na sobie grube czarne rajstopy. Nie miałam pojęcia, wkładając je, że dzisiaj spotkam się z Dominiciem, w przeciwnym razie ubrałabym coś bardziej sexownego. Obserwuje mnie. - Lubię twoją bieliznę - mówi cicho.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- Jest bardzo odpowiednia dla Ciebie, Rosa. Nic szczególnego. Ale może moglibyśmy zrobić ją trochę bardziej. . . przystępną. Bierze nożyczki i przeciąga nimi po moim biodrze. Uczucie jest nie do zniesienia: łaskotanie i dręczenie. Chcę przeciwstawić się i wiję się pod tym, próbuję wytrzymać jeszcze - wiem, że tak chce. Nic na to nie poradzę , że oddycham ciężko i trochę drżę, jak ostrze nurkuje do dołu do mojego płci, przesuwając się po wzgórku. Cicho jęczę, bo ten dotyk przyprawia mnie o zawrót głowy. Pożądanie pędzi po moich żyłach, wywołując uczucie gorąca jakby płynęła w nich lawa. O Boże, nie miałam pojęcia,że taka zabawa, może wywołać taki efekt. Jestem zaskoczona odgłosem cięcia, Dominic odsunął pas rajstop od mojej skóry i zaczął silnym, pewnym i regularnym ruchem … Ciął od pasa w dół w stronę uda, potem przekręcił ostrza i zrobił to po obwodzie. - Prawie skończyłem – zamruczał i zaczął robić to samo po drugiej stronie. Talia i klin moich rajstop całkowicie zniknęły, pozostawiając nogi zakryte tylko w kierunku kolana. - To jeszcze nie koniec – mówi i czuję że się uśmiecha. Robi dwa paski z resztek i obwiązuje nimi moje uda. Wygląda to teraz tak jakby podwiązki trzymały pończochy na moich nogach. - Idealnie - mówi, obserwując swoje dzieło z satysfakcją. - Tak, jak chciałem. Ale. . . - Bierze ponownie nożyczki i dotyka ostrzem w okolicach moich białych majtek. - Jest jeszcze coś, co wymaga mojej uwagi. Czuję, że biała bawełniana jest już mokre od moich soków, i jestem pewna, że on to zobaczy. Przesuwa ostrza do dołu, przyciskając je do mojej skóry, nie na tyle mocno, by sprawić ból ale wystarczająco abym mogła czuć twardość na swoich wiotkich wargach pod materiałem. Boże, ta ostrość jest niesamowita. Trudno mi uwierzyć, że tak reaguje na
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
ruch nożyczek, że ledwo mogę się powstrzymać żeby rozszerzyć uda, aby pozwolić mu przesunąć koniuszek pode mną. Moja łechtaczka napiera na majtki, jakby prosząc o uwagę. Och, wow, to jest niesamowite. . . Tym razem nie odcina moich majtek zamiast tego odsuwa mokry materiał, wycina coś między palcami, zręcznie trzymając ostrze z dala od mojej skóry. - Nie wystarczająco, nie mogę zobaczyć wszystkich twoich wdzięków.Zauważa. Tnie dalej tak że odkrywa całą moją płeć. - Bardzo ładnie - mruczy, odchylając się do tyłu, aby obserwować mnie. Czuję się niesamowicie. Krojenie zostawiło mnie obszarpaną, zniszczyło bieliznę, moje piersi i moja płeć jest teraz otwarta na widok, w rajstopach wyglądam jak w grubych czarnych pończochach związanych przetartymi wstążkami ale to co czuje, to to, że jest to jeden z najbardziej erotycznych strojów jakie kiedykolwiek nosiłam. Cała drżę z siły swojego pobudzenia. - Rosa, - on szepcze - Jesteś taka piękna. Taka nieposłuszna. Kazałaś mi czekać. Musisz nauczyć się tego nie robić. Bierze dużą poduszkę i rzuca mi ją. - Pochyl się nad tym ! Robię co mi każe, zawijam ramiona wokół poduszki. On wstaje i staje za mną . - Unieś swoją płeć do góry - on mówi Wypinam się w górę. Ponownie nożyczki naciskają na moje pośladki , a następnie siekają tył majtek. Czuję jak moje pośladki stają się gołe do niego. Nie zostało już z nich wiele: elastyczna i postrzępiona bawełna. - Czas na karę, Rosa. Pierwszy dotyk jest miękki i delikatny, lekko łaskoczący, coś przesuwa po moim dole. Zdaję sobie sprawę, że to jest długi ogon włosów skierowywanych na moją skórę. Wzdycham. To jest przyjemne i miękkie ale wiem, że to oznacza, że
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
coś inne zaraz nadejdzie. Rzeczywiście, pejcz pozostawia mnie, ale tylko na moment. Chwilę później, to uderza mnie w dół z gwizdem. - Och! - Płaczę, ale bardziej z zaskoczenia niż bólu. To kłuje ale nie na tyle, aby spowodować prawdziwą krzywdę. Kolejny cios ląduje na moim tyłku, przesuwając się do środka moich pośladków. Gryzące małe żądła drażnią wszędzie, ukazując pożądanie. - Daj mi znać, że to działa, Rosa - mówi mój Pan. Unoszę bardziej mój tyłek do góry i mówię: - Zasłużyłam na moją karę, Panie. On zwiększa swoje smagnięcie a ja zalewam się łzami i krzyczę: - Och, och.... Panie krzywdzisz swoją Rosę - Ponieważ ją kocham – mówi miłym głosem – Ona musi dostać nauczkę. Uderza mocno, niektóre włosy znajdują gorące miejsca na mojej płci. Bardzo boli, ale nie mogę nic na to poradzić, reaguję na ukąszenia, wyginając plecy. O Boże, to mnie tak niesamowicie pobudza, że chcę nacisnąć na poduszkę, aby złagodzić desperacką potrzebę dotyku między nogami. Teraz przesuwa pejcz tam i z powrotem po mojej płci, miękkie i delikatne pociągnięcia na zaczerwienionym tyłku. To jest tak słodkie i delikatne jak robi okrągłe ósemki na skórze. Potem przerwa i - trach! - uderza mnie znowu. - Ach, - jęczę i ściska mocno poduszkę. Ląduje kolejny i kolejny. Próbuję przesunąć się aby uniknąć uderzenia, jęczę z bólu , chociaż nie jest to dręczący, okrutny ból. To mnie pobudza, czyniąc moją skórę gorącą, wpływa na moją płeć jak nic jeszcze. Drżę z radosnego podniecenia i tęsknoty. Biorę dziesięć z męczących, pasjonujących ciosów, krzyczę głośno za każdym uderzeniem, delektuję się miękkimi kolistymi ruchami, pocałunkami między uderzeniami, to czyni mnie bardziej mokrą i potrzebującą więcej. Mój pan lubi słyszeć efekt mojej kary, wiem, że tak jest, proszę go, aby nie zranił swojej pokojówki, która tylko chce go zadowolić, i krzyczę, gdy uderza.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Kiedy osiągnął dziesiąty cios, mówi: - Dobrze zniosłaś swoją karę. Nadszedł czas, nagrodzić cię. Mój mistrz odwraca to i naciska grubą skórę do wejścia mojej płci. Wzdycham i jęczę ponieważ przesuwa to po wilgotności, w kierunku mojej łechtaczki a następnie naciska na wzgórek. On będzie pieprzyć mnie jego twardą grubą fakturą. Nie mogę pomóc, otwierając moje nogi aby ułatwić dostęp . Chcę coś we mnie, teraz. Moje biodra są już w ruchu, jakbym była pieprzona, wydaję niski gardłowy jęk pożądania. Odsuwa rączkę . Czuję, jak przysunął się do mnie i słyszę dźwięk otwierania zamka błyskawicznego. O tak, dziękuję, Dominic, daj to mnie teraz. Ku mojemu zadowoleniu, czuję jego penisa przy moim wejściu. Zatrzymuje się tylko na chwilę, aby mieć pewność, że jest prawidłowo ułożony, a potem pcha go mocno we mnie, wypełniając mnie całą jego długością. Jestem więc gotowa, mokra i otwarta, ślizga się z łatwością, wpychając do środka jednym silnym ruchem. To jest wszystko, czego chcę: moje plecy wyginają się w łuk ponieważ on trafia do końca, wycofuje się i wchodzi we mnie jeszcze raz. To jest zażarte pieprzenie, którego chcę tak bardzo po pobudzaniu chłostą. Kładzie jedną rękę na moim brzuchu a drugą na moich piersiach aby wciągnąć mnie głębiej ponieważ pieprzy bardzo ostro, popychając moje biodra z każdym pchnięciem. Nagle opuszcza jedną rękę, znajduje mój wzgórek, zaczyna się nim bawić. Jęczę głośno i wiem, co się dzieje, mój orgazm eksplodował z niezwykłą siłą, wiję się, ciężko oddycham i drżę z powodzi uczucie jakie mnie ogarnia . Dominic robi kilka zażartych pchnięć a następnie nagle, ku mojemu zaskoczeniu, wycofuje się. Jestem zadyszana, wciąż rozkoszując się spazmami mojego orgazmu i zastanawiam się co on robi. - Doszłaś, Rosa,- mówi - Doszłaś tak szybko, bez wątpienia z powodu bicia, że bardzo mnie to cieszy. Ale myślę, że mam dla ciebie jeszcze więcej przyjemności , zanim sam się zatracę.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Patrzę przez ramię i widzę, że on się uśmiecha, patrzy na mnie, wciąż mam rozsunięte nogi i nagi tył. Nadal jestem otwarta dla niego. Chwilę później czuję coś twardego i zimnego naciskającego na moją płeć. Co to jest? Sztuczny penis? On zamierza pieprzyć mnie jeszcze raz czymś innym? Dawniej Dominic lubił zaspokajać mnie zabawkami, albo rozkazać mi pobudzić się przed jego przybyciem. On zamierza robić to jeszcze raz? - Jesteś bardzo dobra – mruczy - To jest coś nowego dla ciebie, Rosa. Ale chcę byś odprężyła się i pozwalam temu zdarzyć się. Obiecuję ci, będziesz cieszyć się rezultatem. On wciska krótką rzecz we mnie, pocierając wokoło. Dobrze się czuję tak posmarowana sokami z mojego orgazmu. Nie zastanawiam się jak on zamierza użyć tego we mnie, to jest zbyt krótkie, zbyt małe... Potem zatrzymuje krótką chłodną rzecz u mojego wejścia do tyłka. Wiem nagle co on zamierza robić i sapię. Nie sądzę bym tego chciała. Nigdy tego nie pragnęłam. - Pozwól mi spróbować, Rosa - mówi milutko – Jeśli ci się nie spodoba, to powiedz. Daj mi szansę. . . Dobrze ? To jest takie małe, tak krótkie aż wydaje się nieszkodliwe. - Jeśli, tego chcesz Panie – odpowiadam - Dziękuję. - Brzmi szczerze i wdzięcznie. Dobrze nawilża mną małą zatyczkę i naciska ją przed wejściem do mojego tyłka. O Boże, nie jestem pewna. . . Nie wiem. . . Pcha to łagodnie. - Wyjdź naprzeciw temu, będzie łatwiej – mruczy więc naciskam lekko, obawiając się, że mogę robić coś złego. - Tak, to jest to. Jesteś tak piękna, nie mogę powiedzieć, co ten widok robi dla mnie. Jest zimny i gładki i czuję go, to weszło łatwiej niż wyobrażałam sobie.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Czuje jak jest ogromny, wystający, ale to wcale nie boli. - To jest to. Jest tam. Teraz, moja słodka, poczujesz to wszystko bardziej, obiecuję . Jego penis jest w moim wejściu ponownie, głodny sexu jak przedtem, ale ruchy wykonuje z wykwintną powolnością i od razu rozumiem, dlaczego. Mała zatyczka włożona zmniejszyła mój kanał, co czyni mnie ciaśniejszą jak jego penis ociera się o przeszkodę we mnie. - Ochchchch. - Nie mogę wytrzymać wypuszczając długi jęk jak on napiera do przodu, wypełniając mnie cudownie, jak nigdy wcześniej. - Tak, to prawda - mruczy gardłowo, - chcesz tego, czy nie? - Tak - jęczę - O Boże. . . Jego penis wszedł cały do moich samych głębokości, jego jajka są przyparte do mnie, a uda napierają. Zaczyna się poruszać, cofając kilka cali a następnie przesuwając do przodu jeszcze raz w łatwych, rytmicznych pchnięciach, to uczucie jest niewiarygodne. To jest tak jakby napełnił się mnie całkowicie. Jego penis czuje jakby był trzy razy większy. - Pieprz mnie – sapię ciężko - Och nie wiem, nie mogę. . . Każde bezczelne pchnięcie wydaje się wyciskać jęk ze mnie ponieważ głowa jego penisa uderza o moją pochwę z pyszną przyjemnością. Nie mogę pomagać sapaniu i narzekaniu ponieważ on zaczyna nabierać prędkości jeszcze raz. Mój żołądek roztapia z wściekłą żądzą i moja łechtaczka działa jeszcze raz – drżę i przycisnęłam się do poduszki. Najwyraźniej wpłynąć też może na moje podniecenie od tyłu jak i z przodu. Dominika dyszy teraz, prawie warczy jak jego kutas zanurza się we mnie. W następnym momencie chwyta mnie wpół ogromnymi rękami , pociąga mnie i odwraca tak, że leżę przed nim, moje piersi wystają z podartego biustonosza, nogi ubrane w pończochy rozwarte i otwarte na niego. Spogląda w dół na moją płeć: w świetle świec, jego oczy płoną z pożądania, i cała jego twarz płonie. Jego penis
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
stoi dumnie wyprostowany, mokry od moich soków. Kładzie się na mnie, jego penis bierze mnie ponownie w posiadanie, jego usta pożerają moje ramiona i szyję, a następnie znajduje moje wargi. Całujemy się gorączkowo i namiętnie, on pcha się w głąb mnie, jego biodra porusza się w rozkosznym ruchu, pchając penisa do mojego ciasnego przejścia. Oboje jęczymy, jak się całujemy i wtedy czuję wszystko gotujące się we mnie,to jest głębsze i bardziej intensywne niż wcześniej. Intensywny orgazm nadchodzi bez ostrzeżenia mnie i jestem bezradna przed nim, wyrywa mi się jak tornado, wirujące wokół mnie, prawie jak wystrzelony fajerwerk. Poddaję się intensywności, Dominic ciągnie mnie jeszcze mocniej do siebie całą siłą własnego orgazmu, wlewa go we mnie, kiedy się razem łączymy.
Później gdy odzyskujemy oddech, Dominic usuwa mały srebrny korek, który spowodował tak ogromy wybuch. Śmiejemy się gdy patrzymy na mnie bo nie mam na sobie zbyt wiele bielizny. - Weź coś z sypialni - oferuje Dominic. - Masz na myśli jakąś ze skóry albo jedwabną bez kroku? - pytam i chichoczę. Kolekcja bielizny Dominika dla mnie, nie jest dokładnie zaprojektowana do praktyczności, ale po prysznicu, znajduję jakieś jedwabne majtki i biustonosz , ubieram się. Moje rajstopy zostawiam dopóki prowizoryczne podwiązki utrzymują je na miejscu. Dominic otwiera butelkę wina i pijemy schłodzonego Chablis w salonie. - Co robisz w Londynie? - Pytam. - Myślałam, że będziesz w Czarnogórze. - Jest jakieś opóźnienie i nie mogłem się spotkać z tym inwestorem więc postanowiłem przylecieć do ciebie. - Całuje mnie.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- Albo raczej.... Do Rosa - Uśmiecha się złośliwie do mnie. Cieszę się, że Rosa istnieje, ona była sposobem żeby udało nam się wrócić do siebie, ale czuję lekkie ukłucie niepokoju, że może ona być stałym elementem. Czy mogę sobie z tym poradzić? Wiem, że zrobię wszystko, aby być z Dominiciem, ale nie mogę udawać, że w końcu, chcę, żeby mnie kochał a nie fikcyjną postać. Ale nie będę naciskać teraz - to pierwsze dni i czuję nasze uzdrowienie związku po niedawnych schizmach. Jeśli Rosa pomaga, to jest w porządku. - Muszę ci coś powiedzieć - mówię niepewnie. - Mmm? - Patrzy na mnie. Nie wiem, czy powinnam o ym mówić, ale zdecydowałam, że będę uczciwa wobec Dominica, i muszę powiedzieć mu prawdę. - Ten wieczór. . . Byłam z Andrei . To było jak spaść w przepaść. Jego twarz poważnieje a oczy stają się wręcz lodowate: - Rozumiem. - Nie, poczekaj, posłuchaj mnie. Muszę ci wyjaśnić, dlaczego wciąż pracuję dla niego. To z powodu Marka. Dominic odwrócił do mnie głowę. - Fra Angelico okazał się fałszywy, a Andriej chciał winić za to Marka. Nie mogłam na to pozwolić, Dominic. Mark jest tak chory w tej chwili, Bóg jeden wie, co by to z nim zrobiło, jego reputacja jest zniszczona. - Jest fałszywy? - Dominic zmarszczył brwi. - Ale Andrei zapłacił za niego dużo pieniędzy. Nic dziwnego, że jest wkurzony. Kiwam głową. - To jego wina, że go kupił zamiast poczekać. Ale teraz potrzebuje kozła ofiarnego, miał być nim Mark. Zwróciłam się do jego lepszej natury, a on zgodził
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
się chronić Marka - pod jednym warunkiem. Burzliwe spojrzenie Dominic napełnia mu oczy. - Niech zgadnę. Jesteś częścią pakietu Zaczyna nerwowo chodzić po pokoju. Boże, jaki on jest przystojny, kiedy się złości. - Cholera Dubrovski, on jest bezwzględny. On nie troszczy się o to co ma, ma dostać co chce. - Uspokój się, nie będzie mnie miał. Nie tak jak chce, nie w ten sposób. Ale muszę kontynuować pracę dla niego, tylko do chwili aż Mark będzie wystarczająco silny. Musiałam ci o tym powiedzieć. Chcę żeby wszystko między nami było jasne. Żadnych tajemnic. Szczęka Dominika porusza się, a usta ma zaciśnięte. Mogę powiedzieć, że walczyć z wściekłością do Andrei. - Proszę, - mówię łagodnie - Musisz mi uwierzyć, nie zamierzam pozwolić czemuś się zdarzać i jak sądzę, Andrei jest zbyt dumny by przeforsować tę kwestię. On chce bym przeszła do niego z własnego wyboru. Tak więc, on będzie czekać dopóki Piekło nie zamarznie. To wydaje się przełamać w nim lody i uśmiecha się niechętnie. - Widzisz? - Mówię triumfalnie. - Wiedziałam, że się uśmiechniesz! Jego uśmiech poszerza się. - Dobrze, dobrze. Siada obok mnie na kanapie. - To zabija mnie, że będziesz wciąż wokół Dubrovski ale jeśli trzeba, to. . . dobrze, niech tak będzie. - Dziękuję - mówię łagodnie -Znam cię i wiem że nie chcesz tego powiedzieć, że.... , Zdaję sobie sprawę
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
że mi ufasz. Tak przy okazji, musisz trzymać się na baczności , musisz być swoim ochroniarzem. - Naprawdę? - patrzy na mnie pytająco. - Tak. Andrei wiedział, że przybyłeś tu do Londynie. Wygadał się gdy powiedziałam, że spotykam się z przyjacielem. Dominic wygląda ponownie ponuro. - To mnie nie dziwi, nie jestem pewnie jedyny - mówi. - Mówiłem ci, jaki on jest - jest patologiczny jeśli chodzi o to, co myśli, że jest jego honorem. To jest po prostu staromodna świnia. Dumę uważa za jakiś rodzaj męskiej jakości, prześladując swoich wrogów. Jego ludzie będą mi deptać po piętach. - On nie oznacza nic złego, prawda?- Pytam, nagle zaniepokojona. Kiwa głową. - On nie jest psychiczny, nie robi nikomu krzywdy cielesnej, przynajmniej nie w tym momencie. Ale chce monitorować moje ruchy, bez wątpienia wiedzieć czy zbliżam się do któregokolwiek z kontaktów jakie zdobyłem przez niego. Podejrzewa, że będę chciał zwerbować jego inwestorów dla własnej firmy. Jestem pewien, że jego prawnik gotów pozwać mnie, jeśli spróbuj czegoś, co łamie warunki mojej starej umowy z nim. - I co ? Polują na każdego? On wbija we mnie wzrok. - Nie idę za nimi. Ale jeśli przyjdzie do mnie - no, to już inna sprawa. - O Boże, Dominic bądź ostrożny – boję się nagle. - Nie chcę żeby Andrei zrobił ci krzywdę w odwecie. - Nie boję się - mówi ze śmiechem - Robię co trzeba. Nie próbuję podchodzić do nich. Ale nie zamierzam również odprawić ewentualnych inwestorów na mój biznes. Zamierzam odnieść sukces. To jest to na co czekałem. - Wiem, wiem. . .
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Odwraca się, aby spojrzeć mi prosto w oczy, jego ciemnobrązowe spojrzenie jest teraz szczere. - Te tygodnie są kluczowe dla mnie, Ty to wiesz. To dlatego nie możemy być teraz razem. Muszę to zrobić. Ale jak tylko dostanę to co chcę , wrócę po Ciebie - jeśli jest to to, co chcesz. - Oczywiście, że jest - mówię szeptem – Nie jestem szczęśliwa bez Ciebie. Kładzie rękę i głaszcze mnie po policzku. - Cieszę się, że jesteśmy razem. - Czy jesteśmy? - Pytam, kładąc rękę na jego, więc mogę trzymać go na mojej twarzy. - Z powrotem ? Kiwa głową, uśmiecha się. - Nie sądzę, żebyśmy mogli coś na to poradzić. Żadnych tajemnic. - mówię. Kiwa głową i pochyla się do mnie żeby mnie pocałować. - Absolutnie. Żadnych tajemnic.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Rozdział 8
Tej nocy Dominic każe odwieść mnie swojemu kierowcy. Docieram do mieszkania ok 23:00, jestem wyczerpana po tym wszystkim, co wydarzyło się w tym tygodniu i nie mogę się doczekać, leniwego weekendu. Na szczęście, Laura jest w dobrym nastroju i miło spędzamy kilka dni w przytulnym mieszkanku. Robimy plany odnośnie podróży do Nowego Jorku, którą chcemy odbyć pod koniec w przyszłego tygodnia. Znalazłyśmy przyzwoity hotel Midtown i zaczęłyśmy szukać dobrych barów i miejsc do jedzenia. - Możemy zrobić zakupy gwiazdkowe – Oznajmiła Laura - Nie chcemy przywieźć zbyt dużo rzeczy - Mówię, ostrożnie - i nie chcemy spędzić chyba całego czasu na zastanawianiu się co wszystkim kupić. To ma być nasza babska podróż, pamiętasz! Zawarłyśmy kompromis. Godzinka lub dwie na zakupy świąteczne w Bloomingdale’s, a resztę czasu będziemy spędzać jak nam się podoba. Nie będziemy panikować, że nie mamy prezentów świątecznych,jak to miało miejsce w zeszłym roku w Londynie. - Powiedziałaś Dominicowi o naszej podróży? - Pyta Laura. Powiedziałam jej, że widziałam się z Dominiciem tej nocy oraz, że wydaje mi się, że jest wszystko ok. - Tak, ale wyjaśniłam, że to jest babski weekend, więc nie był zazdrosny. - Zamierzasz spotkać się z nim w czasie świąt? Potrząsam głową. - Nie sądzę, żebym go w tym czasie zobaczyła. Chce wyjechać i zabiegać o nowych udziałowców do swojej firmy. Teraz jest dobry okres, ponieważ wszyscy będą w świątecznym nastroju. Nie wiem kiedy się z nim spotkam. - Jestem pewna, że spotkasz się z nim później - Laura mówi pocieszająco.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- To świetnie, że znów jesteście razem. Nie mogę nie zgodzić się z nią. - Wiem, to jest fantastyczne. Ona śmieje się z mojej wypowiedzi. - Jesteś jak taki barometr...kiedy jesteś zadowolona z Dominica, jesteś wyprostowana i pewna siebie, a kiedy nie jesteś, to opadasz z sił i idziesz smutna. Dzisiaj jesteś zdecydowanie w dziarski nastroju. To dobrze wróży naszej podróży. Laura ma rację, jestem szczęśliwa - i to nie tylko dlatego, że czuję się tak seksualnie zaspokojona przez Dominica. Ale też jestem pełna nadziei na przyszłość i czekam na podróż do Nowego Yorku. Gdy jednak w poniedziałek wracam do pracy, stwierdzam, że Caroline ma poważny wyraz twarzy, bardziej niż kiedykolwiek. - W weekend u Marka wystąpiły komplikacje - Mówi zaraz po moim wejściu. - Złapał infekcję i to absolutnie powaliło go. - O nie - Mówię przerażona. - Biedny Mark. - W tej chwile dostaje antybiotyki. Ale w ogóle nie jest dobrze. - Miałam nadzieję zobaczyć się dzisiaj z nim. Caroline potrząsa głową. - Obawiam się, że to jet teraz niemożliwe. Dam ci znać, kiedy będzie mógł przyjmować gości. Okropnie się czuję, że mam zamiar wyjechać , gdy z moim szefem jest tak bardzo źle. Jenak Caroline przekonała mnie żebym tego nie odwoływała. - Nie bądź głupia, Mark byłby zachwycony, że będziesz się dobrze bawić. Poza tym, wiem, że on często bywał w Nowym Yorku. Jestem pewna, że on rozważy to jako zaletę. Pomyśli, że masz zamiar poznać to miasto. Trochę mnie tym uspokoiła. Wiem, że muszę się skoncentrować na pracy aby opróżnić przed wyjazdem moje biurko z papierów. Rzecz w tym , że mam
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
nowe zakłócenie spokoju: Dominic. Mam już jego nowe namiary i nikt nie szpieguje naszej korespondencji, co miało miejsce wtedy, gdy pracował dla Andrei. Zaczynają więc przybywać maile. Jeden co godzinę lub coś w tym stylu. Pisał mi gdzie jest i gdzie planuje pójść. Bardzo się cieszę, że chociaż w ten sposób możemy być ze sobą. Do tej pory Dominic miał skłonności do znikania. Zdawałam sobie sprawę że nic o nim nie wiem, zero informacji. Ale teraz dostaję maile: z samochodu, na drodze na lotnisko, z hali odlotów VIP , z kabiny pierwszej klasy. Tyle wiadomości mi przysyła, a w każdej kilka słów, gdzie jest i jaki jest jego następny cel. Dochodzę do wniosku, że Dominic w ten sposób upewnia się, że znam jego plany. A może jest śledzony przez jednego z ludzi Andrei, i chce mieć pewność, że jego miejsca pobytu są zarejestrowane. Ta myśl mrozi krew w żyłach, ale wiem już, że Andrei tropi ruchy Dominica. Dlaczego nagle miałby przestać to robić ? Nic na to nie poradzę , że odczuwam strach ale przypominam sobie, jak Dominic śmiał się z pomysłu, że pozwala jakoś Andrei na niego wpływać. On nie robi nic złego. Przypominam sobie. Andrei nie może nic zrobić przeciwko niemu. Pamiętam ostrzeżenie James'a, które dał mi kiedy po raz pierwszy spotkałam się z Dubrovski. Powiedział mi, że majątek Andrei dorobił się w tajemniczych okolicznościach. Być może niezgodnie z prawem, i że jego zdaniem należy być bardzo ostrożnym utrzymując z nim jakiekolwiek kontakty. Przede mną ukazuje się wizerunek Andrei: elegancki mężczyzna w garniturze, jadący w grafitowym Bentleyu kabriolecie. Jest wyrafinowany w swoich smakach. Kocha swoją kolekcję obrazów i piękne mieszkania. Lubi ciekawe rzeczy, na które łatwo może sobie pozwolić. Ale
wcześniej był sierotą, który wywodził się z obskurnych uliczek
Moskwyi jakimś dziwnym i bardzo niejasnym sposobem wywalczył sobie drogę
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
na szczyt. Nikt nie spróbuje pokrzyżować planów Andrieja, jestem tego pewna. A teraz człowiek, którego kocham stał się jego rywalem. Chcę być silna. Tak silna, jak Dominic, ale nie potrafię przestać się bać.
Kilka następnych dni mija szybko, ponieważ przygotowuję do podróży do Nowego Jorku. Andrei przysłał mi maila z adresem jego mieszkania i powiadomił mnie, że jego gosposia będzie mnie oczekiwać, o każdej porze. Sprawdzam adres w internecie i widzę, że jego mieszkanie jest w luksusowym bloku na Centralnym Parku. Nie znam Nowego Jorku ale mogę zgadnąć, że to jest niezwykle prestiżowy adres. Może wezmę tam ze sobą Laurę, żeby zobaczyła i możemy razem wydawać ochy... i achy.... przy oglądaniu życia na Manhattan, takiego którego normalnie nie widzimy. Mark jest jeszcze zbyt chory, aby przyjmować gości, ale Caroline mówi , że lekarze są przekonani, że przechodzi ostatni etap infekcji. To był cios, ale nie coś, o co powinniśmy się zbytnio martwić. To ogromna ulga. - Jedź do Nowego Jorku i dobrze się baw - Caroline mówi z uśmiechem i obserwuje, jak kończę ostatnie dokumenty zanim wyjadę. - Nic nie możesz zrobić. - Dzięki, Caroline. Powiedz Markowi, że go pozdrawiam. - Oczywiście. Teraz już jedź! Opowiesz mi o wszystkim we wtorek! Wychodzę z biura i jestem bardzo podekscytowana. Faktycznie lecimy jutro! To będzie świetna zabawa, wiem to. Gdyby tylko Mark czuł się lepiej, wtedy życie byłoby cudowne. Wyjątkiem. . . Nielojalny głos brzmi w mojej głowie. Staram się go uciszyć, grzmi coraz głośniej zanim mogę to uciszyć. Wolałabyś polecieć do Nowego Jorku z Dominicem.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Przestań! Zamierzam fantastycznie spędzić czas z Laurą. Tak, ale z Dominicem miałabyś romans i pocałunki i... seks. Seks to nie wszystko, rugam siebie. Przyjaźń też jest bardzo ważna, pamiętasz? Mówię sobie, że jestem winna to Laurze. Ona jest wolna a ja przez ostatnich parę miesięcy z Dominicem... i Andrei. Wcale nie byłam doskonałą współlokatorką. Ja się tylko odwdzięczam. I nie mogę doczekać , kiedy będziemy piły Cosmopolitans w jakimś fantazyjnym barze . Właśnie tak ! I nie będę oczekiwać wieczorów w wielokrotnymi orgazmami. To wszystko na ten temat. Drżę ponieważ pamiętam ostatni, niezwykły orgazm jaki miałam z Dominicem. Dzięki tej małej srebrnej zatyczce zabrał mnie w podróż, której nigdy nie mogłam sobie nawet wyobrazić. Staram się przypomnieć sobie,kim byłam na początku tego niezwykłego roku. Byłam taka niedoświadczona, myśląc, że mój małomiasteczkowy chłopak był centrum wszechświata, i na serio zastanawiałam się nad ustatkowaniem się z nim. Dzięki Bogu! Dla Hannah i jej ogromnych cycków! Gdyby nie zaciągnęła go do łóżka, nie rozstałabym się z nimi mogłabym mieć nudny seks z Adamem przez resztę swojego życia. Jadąc metrem do domu, zastanawiam się, gdzie Dominic jest w tej chwili. Dziś rano napisał mi w mailu, że jego spotkanie w Czarnogórze poszło bardzo dobrze, i że rozpoczął nieoczekiwaną podróż do Klosters, drogiego ośrodka narciarskiego. Do tego ośrodka milionerzy lubią się zjeżdżać na Boże Narodzenie. Będzie mieszkał w schronisku przyjaciela, i socjalizował się na stokach. Będzie nawiązywał ważne kontakty, z tymi, którzy mogą być zainteresowani zainwestowanie poważnych pieniędzy do jego fundusz. To będzie wyczerpujące. Narciarstwo, après-ski, après-après-ski. Ciężka praca, skarbie, ale wiesz, jestem pełnym poświęcenia typem (chyba jestem?). Będę w kontakcie. Dobrze się baw w Nowym Yorku z Laurą. Trzymaj się. Dxx
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Odsyłam odpowiedź pełną radosnego podniecenia o naszych planach w Nowego Jorku i każe mu dobrze się bawić na tych nartach. Dopiero później, mam nagły przypływ poczucia winy. Nie powiedziałem Dominicowi, że planuję odwiedzić mieszkanie Andrei podczas pobytu w Nowym Jorku, ani tego że Andrei zaproponował mi pracę w przyszłym roku. Gniewam się na siebie - co stało się z : nigdy już więcej tajemnic? Obiecałam, że teraz będę otwarta i szczera z Dominicem. Nie ma sensu trzymania tajemnic, bo to tylko prowadzi do nieporozumień. Ale nie ma w tym żadnej prawdziwej krzywdy...przecież, nie zamierzam spotykać się tam Andrei. Po prostu rozejrzę się po jego mieszkaniu, aby go uszczęśliwić. I szczerze mówiąc, chciałbym je zobaczyć. Obejrzeć okazy sztuki, które tam są i zastanowić się, co mogłabym z nimi zrobić. Chociaż i tak nie mam zamiaru podejmować tej pracy. O wszystkim napiszę Dominicowi w moim następnym mailu. Zdecydowanie. Jesteśmy z Laurą bardzo podekscytowane i radośnie podniecone, przez cały wieczór. W kółko sprawdzamy nasze bagaże. Upewniamy się, że mamy paszporty i pieniądze, mapy i przewodniki, oraz ładowarki do telefonów oraz balsam do ust. Jesteśmy tak podekscytowane, że uroczyście otwieramy butelkę wina i pijemy bardzo szybko do naszej kolacji. Więc otwieramy kolejną i kończymy ją trochę pijane. Rozmawiamy, dopóki z przerażeniem nie zdajemy sobie sprawę, że jest prawie północ, a my o czwartej mamy zamówioną taksówkę, która zabierze nas na lotnisko. Sprzątamy i kładziemy się spać ale ja nie mogę zasnąć. To dziwne ale bardzo się cieszę, że mogę podróżować jako zwykła osoba. Jestem zadowolony z mojego doświadczenia bycia w luksusowym świecie bardzo bogatych, ale w mojej głowie to jest nierozerwalnie związane z przynależnością do ekipy Andrei.. Dano mi dostęp do tego świata, bo pracowałam dla Andrei i mogłam cieszyć się nim na jego warunkach. To nie moje, i nic w pobliżu nie było moje, tak naprawdę, to nie jest bardziej znaczące niż przejażdżka w wesołym
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
miasteczku. Mój bilet do Nowego Jorku, i hotel i wszystko inne, zapłaciłam z pieniędzy które zarobiłam. Z tego powodu jestem bardzo dumna i mam zamiar cieszyć tą podróżą milion razy bardziej. Nie wiem o której godzinie zasnęłam ale to było chyba około pięciu minut przed alarmem moim budzika. Otwieram oczy i jęczę, wlokę się z łóżka pod prysznic. Gdy wychodzę spotykam Laurę, która ma zaczerwienione oczy i również jest zmęczona. - Nie powinnyśmy pić w nocy tyle wina - mówi, kierując się do łazienki. - Mnie to mówisz? Taksówka będzie za kwadrans. Myślę, że będę czuć się okropnie, ale szybko, ubieram się w dżinsy, rozlazły ostry ciemnozielony T-shirt oraz buty i blezer motocyklistów. Ponownie czuję się dobrze. Picie wody pomaga oczyścić głowę i kiedy Laura przynosi torbę do holu słyszymy dźwięk z klaksona na zewnątrz. - Chodźmy, siostro! - Mówi i oczy jej jaśnieją. - No pewnie! - Uśmiecham się. Już jest zabawnie. Nie mogę się doczekać aby rozpocząć tę przygodę. Mamy dobry czas przybywając na lotnisko, ponieważ o tej godzinie ulice w Londynie były puste. Jesteśmy podekscytowane i zdesperowane chęcią na kawę Dochodzimy jednak do wniosku, że najpierw przejdziemy przez kontrolę bezpieczeństwa i usiądziemy w miejscu odlotu. Będziemy miały dużo czasu, żeby zjeść śniadanie i odwiedzić sklepy wolnocłowe. Przy stanowisku odprawy przekazujemy nasze paszporty i torby. Kobieta za biurkiem sprawdza wszystko, stuka do komputera i przegląda nasze paszporty. W pewnym momencie spojrzała na nas i uśmiechnęła się - Dobre wieści moje panie. Awansowałyście. - Co? - wykrzykuj Laura - Tak. Gratulacje. Lecicie pierwszą klasą do JFK.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- Och wow! - Laura daje mały skok radości i podniecenia. - Dlaczego? - Mówię z dezaprobatą. Kobieta patrzy na mnie, najwyraźniej zaskoczony moją reakcją. - Nie wiem, obawiam się... To jest tu napisane w komputerze. Jesteście teraz pasażerkami pierwszej klasy. Czekacie na lot w salonie pierwszej klasy. - Co się z tobą dzieje?- Pyta Laura, jak już idziemy do salonu VIP. - Nie jesteś podekscytowana, że zostałyśmy przeniesione? Ja nigdy nie podróżowałam pierwszą klasą wcześniej! - Oczywiście, że jestem - mówię, tak serdecznie jak mogę, nie chcąc psuć jej przyjemność. Ale prawda jest taka, że jestem trochę zdenerwowana. Czuję czyjąś rękę w tym, i czuję, że moja prywatna wycieczka została zaatakowana. Byłam dumna, że robimy to sami. Teraz został nam dany mały bonus, który nie został zarobiony lub wpłacony przez nas. Chyba, że to właśnie Twój szczęśliwy dzień. . . Tak jasne? Poczekalnia pierwszej klasy jest miła. Bierzemy pełną ofertę wyśmienitego jedzenia gotowanego na parze i kawę. Potem zwijamy się w kłębek na kanapach z szeregiem magazynów. Czekamy aż nasz lot zostanie zapowiedziany. Kiedy to następuje, jesteśmy zaprowadzone korytarzem całkowicie wyłożonym wykładziną dywanową . Wsiadamy na pokład przed wszystkimi. W pierwszej klasie, luksus jaskrawo kontrastuje z ciasnotą w drugiej klasie. Są tu olbrzymie i wygodne miejsca, które mogą być zamienione w łóżka o każdej porze, paczka markowych przyborów toaletowych a do tego pantofle domowe, maski i nawet para piżamy jedwabnej, gdy chcemy włożyć w coś wygodnego. Zanim zaczęłyśmy bawić się naszymi osobistymi systemami rozrywki albo zamówić cokolwiek z menu Laura westchnęła. - Mogłabym tak żyć – mówi entuzjastycznie – Nie mogę uwierzyć, że mamy
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
tyle szczęścia. Ta przyjemność zmiękcza moją wrogość wobec kogokolwiek kto zdecydował się to zrobić dla nas. Może to nie taki zły prezent . Problem tkwi w tym, że podejrzewam, iż stoi za tym Andriej. I niezbyt mi się to podoba. Tak mnie potrafi podejść, że przyjmuję od niego rzeczy, których tak naprawdę nie chcę: noce w hotelach, drogie sukienki, klejnoty - i teraz to. Odpręż się, mówię sobie a samolot zaczyna kołować po pasie startowym. Nie możesz nic na to poradzić. W Nowym Jorku, będziesz daleko od Andrei. Ciesz się więc z tego.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Rozdział 9 Jest wczesny ranek. Przylatujemy na lotnisko JFK i dostajemy kolejny przypływ energii żeby wysiąść z samolotu, przejść przez kontrolę paszportową i... witaj Ameryko. Wygląda to, dokładnie tak, jak w filmach i programach: zbiorowisko różnych narodowości. Czuję się taka brytyjska. Laura i ja zaplanowałyśmy zawołać żółtą taksówkę i jechać na Manhattan ale kiedy opuszczamy halę przylotów, jestem zaskoczona widokiem mojego imienia podtrzymywanego na wizytówce przez Murzyna w ciemnym garniturze i czapce z daszkiem. - Zobacz, Beth! - Laura trąca mnie. - Tam jest twoje imię. - Panna Villiers? - Pyta z uśmiechem. - Mam zabrać Panią i Pani przyjaciółkę do hotelu. - Co? - mówię podejrzliwie - Kto cię wynajął? - Nie mam pojęcia, proszę pani - mówi grzecznie - Po prostu robię to, co mi każe szef. - Beth - syczy Laura - To jest prawdopodobnie część usługi pierwszej klasy! Nie jestem tego taka pewna. Patrzę na kierowcę. - Jak nazywa się twoja firma? Czy to linie wynajęły cię? - Różne rzeczy się o nas mówi, proszę pani, mogę jednak zapewnić, że jesteśmy godni zaufania. Teraz gdyby zechciały panie iść w tę stronę. Limuzyna czeka. - Limuzyna! - Laura krzyczy a oczy jej iskrzą. Waham się. To jest prawdopodobnie część usługi. I cóż w tym złego? - Dobrze - Mówię niechętnie. Bierze nasz bagaż i prowadzi na zewnątrz, gdzie czeka długa czarna limuzyna. Pakujemy się do środka, siadamy na skórzane fotele, kierowca
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
załadowuje nasz bagaż a następnie odjeżdżamy na autostradę w kierunku sławnego Manhattanu. Próbuję odłożyć na bok swoje negatywne uczucia i słuchać co Laura papla o naszych planach na resztę dnia. Muszę być jedną z tych niewdzięcznych kobiet, która nie lubię być dobrze traktowana w życiu – ale ja nic nie mogę na to poradzić, że ktokolwiek to jest, wtrącił się do mojego życia i stanął mi na drodze, zmieniając plany. Ok godziny zajęło nam dotarcie na Manhattan. Samo przekraczanie mostu na wyspę było fascynującym momentem. Niebo jest nieskazitelnie niebieskie, ale wypełnione lodowatym słońcem. Temperatura jest bardzo niska ale to tylko zwiększa mroźną, świąteczną atrakcyjność tego miasta. Limuzyna jedzie dalej w górę sławnych krętych dróg. Wyglądamy na zewnątrz, wchłaniając widoki ruchliwego miasta. Rozpoznajemy punkty orientacyjne, które przyprawiają nas o dreszczyk emocji. Wybrałyśmy skromny hotel w środku miasta, taki który jest wystarczająco blisko do zwiedzania. Możemy szybko wszędzie się dostać , ale nadal jest w rozsądnym przedziale cenowym. Zdjęcia on-line pokazały przyjemne, raczej staromodne miejsce. Zarezerwowałyśmy niewielki pokój dwuosobowy, który jest wszystkim, czego potrzebujemy. Jestem zaskoczona gdy zatrzymujemy się na East 57th Street przed bardzo reprezentacyjnym hotelem. To elegancki, wysoki budynek. Odźwierny wpada i otwiera nam drzwi samochodu ale ja pochylam się do przodu i pukam w szklaną ściankę między nami a kierowcą. Opuszcza ją. - Co to do licha jest? - pytam – To nie jest nasz hotel! - To jest Four Seasons, proszę pani - odpowiada kierowca – To jest miejsce gdzie miałem panią zabrać. Rozumiem, że tu ma pani rezerwację. - Otóż, nie!- wołam. - Nasz hotel znajduje się na Lexington Avenue. Proszę nas tam zawieść. Portier stoi zaskoczony, czekając na nasze wyjście. Laura słucha rozmowy z niepokojem w oczach.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- Nie rozumiem, proszę pani. Nie chce się pani zatrzymać się w hotelu Four Seasons? - Kierowca strzela mi pytające spojrzenie przez ramię. Widzę , że on myśli, że to jest jakieś dziwne. - Tak, zgadza się. Jesteśmy umówione w hotelu Washington na Lexington Avenue. - Beth. . . - Laura patrzy na mnie, a kierowca kręci głową z niedowierzaniem. - Laura, nie zarezerwowałyśmy tego hotelu i nie możemy udawać, że znalazłyśmy się tutaj tylko dlatego, że leciałyśmy w pierwszej klasie. Myślę, że oni nie posuwają się aż tak daleko. Ktoś jest hojny a ja tego nie lubię . Chcę pójść do hotelu, który wybrałyśmy razem. Widzę po twarzy Laury, że ona rozumie moją decyzję, bez względu na to jakie to jest kuszące i luksusowe. - Ok. Jedźmy do Washington. - Dziękuję, możesz zamknąć teraz drzwi. - Mówię do portiera, który zrobił to o co poprosiłam. W jego oczach widać było, że niewiele z tego rozumiał. Odnoszę wrażenie, że nie ma wielu ludzi, którzy tak gniewnie przeciwstawiają się pozostaniu w Four Seasons Hotel. Kierowca wzruszył ramionami i ruszył w drogę. Około piętnaście minut zajęło nam dotarcie do mniejszego hotelu z czerwonej cegły. - Jesteśmy na miejscu, proszę pani.- powiedział – Tak jak pani chciała. To jest Washington. - Wygląda fantastycznie, - mówi Laura ze stoickim spokojem, ale mogę powiedzieć, że tęskni trochę za przepychem tamtego hotelu. - To jest właśnie to co potrzebujemy i na co możemy sobie pozwolić mówię stanowczo - Dziękuję, panie kierowco, proszę tu nas zostawić. Kilka minut później, stoimy w recepcji, w holu o tradycyjnym wyglądzie. To
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
nie jest ostatni krzyk mody Nowego Yorku, ale jest równie elegancki i bardzo przytulny, z jego wzorzystymi chodnikami i mosiężnymi elementami instalacji światła. Mężczyzna zza biurka jest bardzo schludnie ubrany i ma bardzo zadbane ręce. Sprawdza naszą rezerwację. - Och - mówi, patrząc na ekran z dezaprobatą – To jest bardzo niezwykłe. Proszę poczekać chwilkę, muszę porozmawiać z kierownikiem. Laura i ja wymieniamy szybkie spojrzenia. - Co teraz? - mruczy – Kolejna zmiana? - Ale nikt nie wiedział, że tu będziemy – mówię - I nikomu nie mówiłam w którym hotelu się zatrzymamy. A ty? Ona potrząsa głową. Recepcjonista wraca z kierownikiem, który ma starannie przycięte wąsy i błękitne oczy. Uśmiecha się do nas. - Dzień dobry, paniom. Jak się miewacie? Nastąpiła zmiana w waszej rezerwacji. Jęczę wewnętrznie. Znowu się zaczyna. - Obawiam się, że została odwołana. - Co?! - wykrzykuję - Odwołana? - głos Laury jest cichy i przerażony. Kierownik kiwa z powagą. - To prawda. Anulowano. - Proszę anulować odwołanie rezerwacji - mówię, próbując brzmieć tak władczo jak tylko potrafię. - Nie poleciłyśmy nikomu odwołać, dostałam swój wydruk potwierdzający pobyt właśnie tu. Potrzebujemy swojego pokoju! - Nie możemy zrobić tego, obawiam się,że pokój został już ponownie zarezerwowany i nie mamy żadnych innych dostępnych. To jest pracowity czas roku. Jestem pewny, że zrozumiecie. - Ale. . . Nie mogę uwierzyć własnym uszom. Jak to się stało? - Gdzie my
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
się teraz zatrzymamy ? Kierownik kiwną do człowieka stojącego przy drzwiach. - To wszystko było ustawione, więc rozumiem. Samochód też został wysłany po Ciebie. Mężczyzna podchodzi do nas i zabiera bagaże. - Pozwolą drogie panie, za mną. Laura i ja wymieniamy bezradne spojrzenia. Nie mamy teraz innego wyboru. Washington nie może dać nam pokoju nawet gdybyśmy chciały. Na zewnątrz, już inna limuzyna czeka na nas. Pakujemy się do środka, który przypomina poprzednią. Nasz nowy kierowca załadowuje bagaż a następnie odjeżdżamy. Tym razem jedziemy z dala od środka miasta, zupełnie inną drogą. W takim razie jesteśmy w innej części miasta, z dala od tej siatki dróg. - To jest Village - Laura mówi, patrząc przez okno – Byłam tu kiedy, byłam ostatnim razem w NY. Zdecydowanie jedna z najciekawszych części miasta, dużo bardziej ciekawa i niekonwencjonalna niż obszar wokół Central Parku. - Przypuszczam, że jest ciekawe – mówię, oglądając zabytki przez okno samochodu. Wciąż czuję wkurzenie, że ktoś ingeruje w nasze plany. Ale dlaczego Andrei zarezerwował dla nas Hotel Four Seasons, i odwołał Washington. Nie mogę tego zrozumieć. - Wiem, że nie jesteś zadowolona z tego wszystkiego, - Laura mówi niepewnie. - Ale to jest ten twój hojny rosyjskiego facet , prawda? Czuję się źle. Z punktu widzenia Laury, czarujący hotel i limuzyna to są niesamowite rzeczy, z których trzeba korzystać. Ona nie ma pojęcia jak Andrei próbował panować nade mną i jak bardzo mam mu za złe, że miesza się w moje życie, nawet gdy rzeczy, które on robi wyglądają jak cudowne, sowite prezenty. Próbowałam odrzucić te rzeczy ale Andrei jest przebiegły. - Przepraszam – mówię to z uśmiechem - Musisz myśleć, że jestem zgorzkniałą starą osobą psująca zabawę. Właśnie przez chwilę chciałam wyrwać
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
się z hojności Andrei a wygląda to tak, że on nie zamierza mi pozwolić na to. - Może to nie on - sugeruje Laura. - Może to przedświąteczny prezent od Marka albo coś innego. - Przypuszczam, że to możliwe. Caroline mogła dokonać zmiany. - boczę się - W rzeczywistości, chyba jej powiedziałam że będziemy w Washington , tak sobie teraz przypomniałam. - No to teraz już wiesz. - Twarz Laury rozchmurza się. – To musiał być Mark. To bardzo dobrze. Teraz z czystym sumieniem możemy się tym cieszyć. Czy możemy? Kiwam głową. Nie jestem co do tego przekonana ale nie chcę zepsuć nam zabawę. Kierowca zatrzymuje się przed modnie wyglądającym hotelem, ze stromymi schodami i niesamowitym holu. - To jest Soho Grand – informuje - Wow! - wzdycha Laura, a jej oczy błyszczą. - Dużo słyszałam o tym miejscu, zawsze chciałam tu przyjechać. Założę się że jest niesamowite. - Wygląda na to, że nie mamy żadnego wyboru - mówię ironicznie. Oddźwierny i portier spieszą się, aby nam pomóc. Zgaduję, że nie wyglądamy jak wysokiej klasy goście, ponieważ recepcjonistka jest przyjazna, ale chłodna do czasu, gdy wpisuje nasze imiona do systemu doskonale zrobionymi paznokciami. Jej oczy powiększają się niespodziewanie szybko wpatrując się w ekran. W pewnym momencie odwraca się do nas z promiennym uśmiechem. - Drogie panie, jesteśmy zaszczyceni, że zechciały u nas się zatrzymać. Pokochacie Loft North, jest to nasz najlepszy i najbardziej niesamowity apartament. - Apartament – wzdycha Laura, jej twarz pali się radosnym podnieceniem. Apartament, myślę, ze złością. Nie pokój tylko cholerny apartament . Loft. To nie w stylu Marka. To brzmi bardziej jak mężczyzna z nieograniczonymi
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
zasobami, który zawsze oczekuje najlepszego. No, co ty wiesz? Hotel jest niesamowity. Wszędzie są kolory i elegancki dobry smak, który miesza współczesne styl i wiktoriański, w holu turkusowe skórzane siedzenia, schody z kutego żelaza. Nie możemy przestać rozglądać się dookoła, wchłaniać niesamowite otoczenie i modnie ubranych ludzi, którzy są wszędzie: siedzą na sofach i rozmawiają, piją coś przy barze, czytają. To jest takie interesujące. Jesteśmy zaprowadzeni do windy przez grzecznego młodzieńca, która zabiera nas do górnej części hotelu. Chłopak otwiera drzwi do apartamentu, a my wchodzimy, z otwartymi ustami i rozglądamy się we wnętrzu. - O mój Boże - wzdycha Laura. - To jest mieszkanie moich marzeń. Ona ma rację. To przypomina miejsce gdzie chciałoby się żyć. To jest współczesne a jednocześnie całkowicie stylowe, ponadczasowe z mieszaniną powierzchni i tekstur: drzewo, beton, marmur, skóra, zamsz i aksamit. Salon jest doskonale urządzony: wygodne kanapy, fotele przykryte kaszmirowymi narzutami, luksusowe ozdobne poduszki, biurko z komputerem i iPad. Na półkach są ozdoby i książki, podczas gdy na ścianach wiszą czarno-białe zdjęcia Nowego Yorku, pięknie ujęte życie w latach pięćdziesiątych. - Tutaj jest w pełni zaopatrzony barek - mówi młody człowiek, pokazując nam miejsce z szerokim wachlarzem butelek. - Pokarzę wam sypialnię - Prowadzi nas do sypialni, jest to ogromna przestrzeń urządzone w odcieniach koloru ciemnoszarego i kamienia z kontrastującą brązową skórą. W łazience znajduje się luksusowa głęboka wanna a także ogromny prysznic i pantofle. - Myślę, że ta jest dla ciebie – mówi Laura patrząc na mnie z ukosa. - Nie będę z tobą o to walczył - mówię z uśmiechem. Zdecydowałam się zrelaksować i cieszyć tym niesamowitym miejscem. Po pierwsze, nie mam wyboru, a po drugie, nie chcę psuć atmosfery, będąc zrzędą. I to jest niesamowite, nie ma wątpliwości, że. . .
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Jesteśmy poprowadzone z powrotem przez apartament do drugiej sypialni, która jest nieznacznie mniejsza niż pierwszy i również ma własną łazienkę. W salonie, nasz przewodnik mówi: - Macie telewizor plazmowy, oczywiście z dźwiękiem przestrzennym i ogromnym wyborem filmów. Macie dozorcę na pełnym etacie i możecie go prosić o co chcecie i o każdej porze. IPad jest wypełniony informacjami o tym, gdzie można pójść i coś zobaczyć. I oczywiście do waszej dyspozycji jest też taras. mówi tak jakby to była najlepsza część pokoju - ogromny prywatny taras z niezwykłym widokiem na Manhattan. - Możecie mieć grzejniki oświetlone na zewnątrz jeśli będziecie marznąć. uśmiecha się – To wszystko, drogie panie. Jakieś pytania?.... Zostawiam was teraz żebyście mogły się rozgościć. - Ogromnie dziękujemy. - mówię i pamiętam żeby dać napiwek. Wyciągam banknot z torebki i wręczam go młodzieńcowi. - Poprosimy, jeśli będziemy czegoś potrzebowały. - Dziękuję – mówi biorąc pieniądze – Cieszcie się i korzystajcie z pobytu u nas . Gdy tylko on wychodzi, Laura i ja wpatrujemy się w siebie, niezdolne do uwierzenia w to co właśnie się wydarzyło. Jesteśmy w jednym z najlepszych pokoi w Nowym Jorku. Złapałyśmy się za ręce i zaczęłyśmy skakać w górę, wrzeszcząc i śmiejąc się z niedowierzania. - Jest tylko jeden problem - mówi Laura, kiedy się już uspokoiła - Tak? Co może być złego w tym miejscu? - Kocham to miejsce tak bardzo, że nie chcę go opuszczać. Nie będziemy zwiedzać Nowego Yorku w ogóle! Na szczęście zaplanowaliśmy pobyt i harmonogram rzeczy, jakie chcemy zrobić i zobaczyć w NY, bo inaczej mogłybyśmy nie wychodzić z naszego
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
luksusowego apartamentu wcale. Po rozpakowaniu się w naszym apartamencie i próbuje wszystkie udogodnienia, w tym zamawiam pyszny obiad z kraba sałatkę i łososia wędzonego. Postanowiłyśmy udać się na piechotę i zobaczyć wszystko, zanim się ściemni. Na dworze jest zimno ale jesteśmy dobrze opatulone i pełne radosnego podniecenia. Wsiadamy do metra i realizujemy naszą pierwszą zaplanowaną wycieczkę do Metropolitan Museum of Art, podczas której spędzamy kilka godzin patrząc na arcydzieła. Potem wyprawa do Central Parku, gdzie jest już ciemno, kupujemy gorącą czekoladę i słone precle z stoiska. Przechadzamy się i rozmawiamy o wszystkich rzeczach, które chcemy robić podczas pobytu tu. Po raz pierwszy od dawna czuję się beztroska, i to wspaniale być z Laurą, zaledwie dwóch przyjaciół razem. Romantyczna błogość jest wspaniała, i to jest po prostu zabawa . Moim jedynym zmartwieniem jest to, że Andrei wyrzuca dużo gotówki by dać nam wszystko pierwszej kategorii: loty, limuzyny i ten olśniewający pokój hotelowy. To jest dokładnie rodzaj ekstrawaganckiego gestu, który przemówił przez jego serce. Mark nigdy nie wybrałby hotelu takiego jak Grand, i na pewno nie zarezerwowałby apartamentu. Kolejna rzecz, która przemawia za tym, że to Andrei wszystko zaplanował jest to, że wiedział, że nie zatrzymam się w Four Seasons . I wynajął inny - Hotel Grand. Nie podoba mi się ta myśl, o drogich prezentach i że zaciągam coraz większy u niego dług a najgorsze jest to, że on dokładnie wie gdzie jestem. Nawet gdy zwiedzamy galerię, albo idziemy do Central Parku, kiedy robi się ciemno i zaczynają świecić latarnie, nie mogę przestać zastanawiać się czy ktoś nas nie obserwuje. Co jakiś czas rzucam okiem za siebie, by zobaczyć, czy jesteśmy śledzeni, ale nie dostrzegam nikogo. W końcu moja paranoja zaczyna mijać. Nie ma śladu, że jesteśmy śledzone i mówię sobie, że nikogo nie było i nikt nas nie obserwował w metrze czy w muzeum. To jest w
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
mojej wyobraźni. Po powrocie do hotelu, bierzemy długie kąpiele i ubieramy się do wyjścia. Nie spałyśmy całymi godzinami i jest środek nocy, nasza godzina do spania, ale wciąż jesteśmy podniecone. IPad dostarcza nam mnóstwo propozycji na kolację i po wyborze miejsca, dozorca zamawia dla nas stolik. Wieczorem, zanim wychodzimy w naszych eleganckich sukienkach i pantoflach na obcasie, sprawdzam swoją skrzynkę odbiorczą. Jest tam wiadomość od Dominica. Hej cudowna dziewczyno, dotarłaś do Nowego Jorku bez problemu? Dobrze się bawisz? Napisz mi wszystko. Nie mogę doczekać się, by zobaczyć cię gdy wrócisz. Dx Waham się przez moment zanim piszę odpowiedź. Czy mam mu napisać, co zrobił Andrei? Czy nie rozwścieczy to go? Jaki jest sens denerwować go? Nie mamy przed sobą tajemnic, przypominam sobie. Tak, mam zamiar mu powiedzieć. Ale nie chce zrujnować jego dnia, doprowadzając go do furii. Będzie lepiej, gdy wszystko wyjaśnię twarzą w twarz. I piszę odpowiedź: Cześć kochanie Tak, dotarłyśmy do tego wspaniałego miejsca całe i zdrowe, no może z kilkoma interesującymi przygodami. Dobrze się bawimy i nie mogę napisać Ci nic więcej bo idziemy na kolację. Jutro zakupy, jazda na łyżwach w Madison Square Gardens, idziemy też zobaczyć całą niesamowitą Frick Collection. Nie mogę się już doczekać, aby cię znów zobaczyć. Bxx
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Wpatruję się w swoją wiadomość, czytając ją ponownie. Czy powinnam pisać mu o naszych planach? Laura wchodzi, wyglądając doskonale w obcisłej, czarnej, jedwabistej sukience z krótkim rękawem i złotymi butami. - Chodź, Beth, bo się spóźnimy. Nasza rezerwacja jest w dziesięć minut - Idę już, idę. Waham się przez chwilę, a następnie wciskam przycisk i wysyłam wiadomość.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Rozdział 10
Przez następne dwa dni, spędzamy niezapomniane chwile w Nowym Yorku. Widzimy tak wiele, odwiedzając literackie zabytki, które wiele znaczą dla Laury, i te artystyczne, które przemawiają do mnie. Robimy również to, co każdy turysta, na przykład wjazd na szczyt Empire State Building. Podziwiam Frick Collection i wspaniałe nowoczesne prace w MOMA, i napawam się atmosferą eleganckiej Village. Jest też czar Świąt Bożego Narodzenia, który nadaje szczególny blask wszystkim sklepom: w jedno popołudnie spotkałyśmy około dwudziestu Mikołajów idących Fifth Avenue i nie mogłyśmy się oprzeć przejażdżce dorożką wokół oszronionego Nowego Yorku, prowadzonej przez samego Świętego Mikołaja. Spędzamy cudowne chwile, ciesząc się luksusem naszego apartamentu, spełnianiem naszych zachcianek jaki i zwiedzaniem Manhattanu. Chociaż uwielbiam bycie z Laurą i wszystko co razem robimy, to jednak ogarnia mnie tęsknota za Dominiciem. Gdy Laura i ja przytulamy się w naszym powozie przykryte kocem, chcę nagle i żarliwie, by to on zawinął swoje ramiona wokół mnie i całował delikatnie, mknąc przez Central Park. Dzwonki na lejcach dzwonią, nasz Święty Mikołaj woła: Ho, ho, ho! A my jedziemy w bajkową podróż. Dostaję wiadomość od Dominic i odbieram ją na Mac w apartamencie, Pyta tylko czy dobrze się bawię. Odpisując podaję mu najważniejsze wydarzenia. Przecież będę w domu w poniedziałek wieczorem, i po opadnięciu wszystkich emocji, mogę powiedzieć mu o dziwnych rzeczach, które zdarzyły. W poniedziałek rano, jesteśmy zmęczone, ale wciąż nie chce nam się wracać do domu, a nasz lot jest wieczorem. Dostaję maila. Tak szybko, jak ja to widzę,
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
moje serce zaczyna walić, a moje dłonie pocić się. Nie zdawałam sobie sprawy, że zapomniałam o Andrei na cały ten weekend, dopóki nie zobaczyłam jego nazwiska na ekranie. Beth. Moja gospodyni mówi mi, że nadal cię nie było w moim mieszkaniu. Czy zamierzasz tam iść? Proszę, daj mi znać. A To jest powrót do trudnej rzeczywistości. Zatraciłam się w przyjemnym świecie dobrze bawiąc się z Laurą. Zawsze wiedziałam, że w domu problemy wciąż na mnie czekają, ale dałam sobie zapomnieć o nich przez chwilę. Ten mail przypomniał mi o nich. Dzwonię do Laury, która wyszła na taras zrobić zdjęcia naszego niesamowitego widoku. Po chwili wchodzi do środka, jej nos jest świecący od mroźnego powietrza na zewnątrz. - Och, Beth, nie mogę uwierzyć, że to nasz ostatni dzień. Nie chcę wracać do domu! - Ja też nie, to było niesamowite. Ale, słuchaj, co ty na to, jeżeli wprowadzimy ostatnie poprawki co do dzisiejszego dnia? Wiem, że musimy być w drodze na lotnisko o siódmej i miałyśmy pewne plany, ale dostałam maila od Andrei - Muszę iść do jego mieszkania. To nie potrwa długo, a jego nie będzie. Czy możemy tak zrobić? Laura siada na poręczy krzesła i patrzy na ekran. - Żartujesz? Założę się, jego mieszkanie jest niesamowite, chciałabym je zobaczyć. Uśmiecham się do niej. - Świetne. Powiem jego gospodyni, że będziemy dzisiaj.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Mieszkanie Andrei jest na krańcu Centralnego Parku we wspaniałym budynku, który wygląda jak wiktoriański Gotycki zamek, ozdobny rzeźbą. Wchodzimy do tego okazałego budynku, i informujemy odźwiernego, że mamy odwiedzić mieszkanie Pana Dubrovski. Sprawdził nasze imiona. Jesteśmy wprowadzone przez wyrzeźbiony łukowaty otwór drzwiowy a następnie całkowicie do olbrzymiego, imponującego przedpokoju gdzie bagażowy czeka na nas w barwach firmowych. - Gospodyni pana Dubrovski spodziewa się nas – mówię wyniośle jakbym była jedną z tych sławnych osób ale prawdopodobnie zabrzmiało to bardzo głupio. Laura kręci się wokół mnie, oczy ma szeroko otwarte i rozgląda się. Porter sprawdza listę leżącą na krawędzi biurka i kiwa głową. - Tak, oczekuje was. Proszę udać się na osiemnaste piętro. Winda jest niezwykła, położona za dwiema przesuwnymi bramami z kutego żelaza i zawierająca czerwone aksamitne siedzenia pod dużymi lustrami w pozłacanych ramkach. Naciskam duży czarny guzik i winda płynnie wznosi się na osiemnaste piętro. Wychodzimy na korytarz, grubo wyłożony wykładziną dywanową i na wprost, przed nami, są olbrzymie mahoniowe drzwi ze złotymi liczbami 755. - To tutaj – mówię do Laury. - Ok - jej oczy są olbrzymie, patrzy jakby była wystraszona. To jest, jak do tej pory, najbardziej nieprzewidywalna część naszej podróży. - Chodź. Miejmy to już za sobą. Idziemy naprzód i pukamy do drzwi. Chwilę później otwiera nam elegancko ubrana kobieta po czterdziestce. Nic nie mówi, ale patrzy na nas pytająco. - Nazywam się Villiers Beth - mówię niepewnie - Pan Dubrovski chciał żebym tu przyszła. Jej twarz mięknie natychmiast, - Tak, oczywiście - mówi głosem zaskakująco przyjaznym. - Dostałam
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
wiadomość. Proszę wejść. Wchodzę do środka, Laura idzie za mną. Od razu zauważamy skrajny luksus w tym miejscu: wszystko jest lśniące, polerowane, kosztowne i z doskonałym smakiem, podłogi z białego i zielonego marmuru, polerowane świeczniki z hebanu. Jak mieszkanie Andrei w Albany, to miejsce jest zrobione w wyraźnym neoklasycznym stylu, ale zauważalne jest to, jak i w tamtym miejscu, że nie ma żadnych obrazów na ścianach. Domyślam się, co zobaczę dalej.. - Oprowadzę was po mieszkaniu - mówi gospodyni, prowadząc nas do pięknie urządzonego pokoju, z przepięknym widokiem na park. Z szerokich okien widać wielkość parku oblamowanego pięknymi budynkami. W salonie przy oknie stoi wypolerowany fortepian, wygodne sofy ustawione naprzeciw siebie, pod wyściełanymi otomanami załadowanymi pięknymi książkami o sztuce. - To jest prywatny salon - wyjaśnia gosposię i prowadzi nas przez tuzin innych pomieszczeń, w tym długi drewniany pokój gdzie zawieszono kilka olbrzymich kryształowych żyrandolów – ona nazwała go salą balową. - Niewiarygodne – wzdycha Laura kiedy przechodzimy z pokoju do pokoju. - To jest niezwykłe. Wyobrażam sobie ile to musi być warte. Nic nie mówię - to mnie nie zaskakuje, przecież, znam Andrei. Nawet jak idziemy po schodach na inne piętro, gdzie znajduje się sześć luksusowych sypialni i sypialnia z zatopioną marmurową wanną, czuję się tak, jakby to było dokładnie to, co spodziewałabym się po właścicielu. To jest niewiarygodne i drogie ale czegoś tu brakuje: prawdziwego serca i kogoś z namiętnościami i zainteresowaniami, kogoś kto faktycznie tu żyje. Wiem, że on chciałby mnie w tym domu razem z moim wyborem sztuki. Pamiętam, jak mieszkanie Albany wydawało się fajne, gdy obrazy zostały zawieszone. Wspaniały Fragonard portret, który kupiłam do jego łazienki sprawił, że pomieszczenie to ożywiło się. Tego właśnie to miejsce potrzebuje.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Wracamy na parter i gospodyni zaprowadza nas do pierwszego pokoju do którego weszłyśmy - przytulny mały salon z jego widokiem na Central Park. - Podać może kawę? - proponuje gosposia – Może herbatę? Zerkam na zegarek. Mamy tylko kilka godzin na powrót do hotelu, by się spakować i złapać taksówkę na lotnisko. - Nie jestem pewna. . . - Mówię. - Tak, dziękuję, poproszę kawę – zapiszczała Laura. Jak tylko gosposia nas opuszcza, Laura odwraca się do mnie z szelmowskim uśmiechem i trąca mnie swawolnie. - No! Jak często mamy okazję być w takim miejscu? To są ostanie nasze godziny w Nowym Yorku. Cieszmy się trochę życiem. - Dobrze- przytakuję, nie chcę jej mówić, że nie czuję się dobrze w tym miejscu. Ono sprawia, że myślę o wielu sposobach jakimi Andrei chce mnie kontrolować. I tylko jestem w stanie oddać siebie, komuś, kto mnie kocha i ceni. Bez tego, nie mogę marzyć o poddaniu się. Właśnie bycie w tym mieszkaniu uświadamia mi, jakie są moje relacje z Andrei – nie ma w nich tego wszystkiego. Siedzimy w tym wspaniałym mieszkaniu, które sprawia, że czujemy się jakbyśmy płynęły ponad parkiem. Gosposia przynosi nam kawę i herbatniki z orzechami laskowymi a następnie zostawia nas. Laura papla a ja słucham ale najchętniej bym stąd wyszła. - Czy wszystko w porządku? - pyta Laura, gryząc ciastko - Jesteś strasznie cicha. - Tak. . . bo chciałabym już wrócić do hotelu, - mówię - Masz rację - mówi Laura. Dopija kawę i kładzie ją na spodek. - To jest dom, ale jest też milion razy zimniejszy i mniej przyjemny niż nasz piękny apartament. Wróćmy tam i cieszyć się nim, póki możemy. Gosposia odprowadza nas do drzwi i mówi: - Mam nadzieję że niedługo będziemy się częściej widywać, panno Villiers.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Wychodzimy na korytarz. - Być może - odpowiadam - A ty wyjeżdżasz dzisiaj? - pyta. - Tego wieczoru? - Tak, zgadza się. Jedziemy na lotnisko za kilka godzin - mówię. Chcę polubić tą pozornie przyjazną kobietę ale jakoś nie mogę. Czuję niechęć i uważam żeby nie powiedzieć zbyt wiele. - Życzę wspaniałej podróży do domu – uśmiecha się do Laury – Tobie również życzę. - Dziękuje...my! - Laura daje jej szeroki, otwarty uśmiech. Zazdroszczę jej zdolności: ufać wszystkim, kto jest zatrudniony u Andrei Dubrovski. - Do widzenia! - mówię, starając się ukryć zniecierpliwienie aby jak najszybciej znaleźć się w drodze do hotelu - Chodź, Laura, musimy iść. W taksówce mogę odetchnąć z ogromną ulgą. Nie czułam się dobrze w tym mieszkaniu. Przez cały czas, gdy byłyśmy tam, czułam się pod obserwacją. Choć Laura zachwyca się pięknem tego mieszkania i tym, jaka szczęśliwa będę móc tam pracować, jednak wszystko,o czym teraz mogę myśleć to, jak się cieszę, że mogę wyjechać i jak bardzo nie chciałbym tam wracać. To smutne, wrócić do naszego apartamentu na poddaszu. Spędziłyśmy w nim wspaniały czas i czułam się tu jak w domu, mimo że byłam tak krótko. Laura zarezerwowała ostatni masaż w naszym apartamencie i gdy ona jest masowana, korzystam z okazji, aby zalogować się na swoją pocztę i nadrobić zaległości. Chcę wysłać moim rodzicom informacje o podróży i przesłać kilka zdjęć. Jak tylko się zalogowałam, widzę wiadomość do mnie, oznaczoną pilne. I klikam szybko, aby go otworzyć. To od Caroline :
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Kochana Beth, Mam nadzieję, że mail dojdzie na czas! Dobra wiadomość - Mark wychodzi ze szpitala. Zrobił wielkie postępy w ostatnich dniach lub coś takiego i lekarze pomyśleli, że będzie mu bardziej komfortowo w domu. On wygląda dużo lepiej, nie rozpoznałabyś go. Powiedziałam mu, że jesteś w Nowym Jorku na krótkim urlopie i był bardzo podekscytowany. Wiem, że prawdopodobnie masz już plany, ale tylko w przypadku, gdy czytasz to o czasie - Mark chce wiedzieć, czy możesz zatrzymać się w Nowym Yorku na kilka dni. On ma tam jakieś spotkanie, i chciałby żebyś wzięła w nim udział oraz też w sprzedaży, która się zbliża w Christie. Zapłaci za twój nowy bilet powrotny i pokój w hotelu. Ja tutaj zajmę się wszystkim. Daj mi znać, co zamierzasz zrobić - i do zobaczenia wkrótce! Z poważaniem, Caroline... Odczytuję wiadomość trzy razy zanim pojmuję zawartość jak należy. Trudno mi to ogarnąć. Rozumiem dopiero jak Laura czyta na głos. - Och, szczęściara z ciebie – wykrzykuje Laura – Zostajesz tutaj ! - Ale to oznacza, że będziesz lecieć do domu sama - mówię z przerażeniem. Nie mogłam się doczekać, naszego lotu z powrotem. - Tak. - Wygląda na trochę przygnębioną - To nic takiego, nie martw się, jestem bardzo zmęczona, i prawdopodobnie będę spać całą drogę. W głosie słychać lekką zazdrość: - Czy to znaczy, że masz zamiar zostać w tym apartamencie? Śmieję się. - Nie sądzę, żeby budżet Marka to wytrzymał. Nie wiem ile kosztuje noc w tym apartamencie ale przypuszczam że kilka tysięcy. Poza tym Caroline dała mi do zrozumienia, że mam znaleźć sobie inny pokój. Nie mówiłam jej ani nie pisałam że to apartament tylko że jest to pokój
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
czysty i ładny. Laura wychodzi cicho. - Nie pomyślałam o tym - mówi po chwili oczywiście nieco onieśmielona. - Nigdy nie zapomnę tego, naprawdę. Nie martw się, że nie będziemy razem w domu, miałam już niesamowite doświadczenie, ponieważ byłam tu z tobą. Trzymaj się i baw się dobrze. - To nie będzie zabawa, jeśli nie jestem tu dla własnych przyjemności – tylko praca - podkreślam. - To wciąż New York - mówi z uśmiechem. I nie można z tym dyskutować. Czas wrzucić wyższy bieg, Laura jest gotowy do jazdy z powrotem na lotnisko, a ja szukam innego pokoju. Zastanawiam się nad pobytem w Grand, gdzie spędziłam wspaniale czas, ale również jak będę czuła się w zupełnie nowym miejscu. Andrei zarezerwował to, i tak długo jak tu jestem, będzie mnie miał na oku. Wysyłam maila do Caroline o radę, a ona odpowiada, mówiąc, że zarezerwuje pokój w hotelu, w którym Mark zwykle pozostaje i wysyła mi szczegóły wraz z instrukcjami co Mark chciałby abym zrobiła. To straszne żegnać się z Laurą, przed samochodem, który zabiera ją na lotnisko. Przytulamy się mocno. - Do zobaczenia w Londynie - mówi Laura. - To było niesamowite. - Wrócę przed końcem tygodnia – obiecuję. - Lepiej żeby tak było – uśmiecha się. - Muszę być w domu na święta, prawda? - Uśmiecham się do niej. - Miłej podróży do domu. Nic nie mogę zrobić, moje oczy robią się szkliste jak widzę odjeżdżający samochód, który zabiera Laurę z dala ode mnie. I nagle czuję się bardzo samotna. Chodź, mówię do sobie, Jesteś silna. Poradzisz sobie. Teraz, ruszaj.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Wymeldowuję się z Grand Hotel, podaję taksówkarzowi adres który napisała mi Caroline. To jest w zielonej, mieszkalnej części miasta zdominowanej przez wielkie domy, kamienice z elewacją z piaskowca. Zawieszam spojrzenie na miejsce, które przypomina dom prywatny, a różnica polega na tym, że ten budynek ma wystający maszt z frontu i sześć migoczących choinek na frontonie nad drzwiami głównymi. Idę po schodach i uśmiechając się do siebie otwieram ciężkie, drewniane drzwi. To miejsce jest jak Mark: to jest jak klub eleganckich dżentelmenów urządzony w bardzo dobrym smaku, z doskonałymi obrazami zdobiącymi ściany. Estetyczny, nowoczesny dworek, i teraz rozumiem, dlaczego Mark czuł się tutaj jak w domu. Recepcjonista jest przyjazny ale rzeczowy: - Panna Villiers? Witamy. Nasz boy hotelowy zaprowadzi panią do jej pokoju. Proszę cieszyć się pobytem u nas. Proszę również mówić jeżeli będziemy mogli coś dla Pani zrobić. Pan Palliser jest naszym przyjacielem i chcielibyśmy uczynić Pani pobyt u nas jak najbardziej przyjemnym. Pokój został mi zaprezentowany i zostały mi również dostarczone bagaże. Jedyne co teraz przychodzi mi, że przez ostatnich parę miesięcy byłam w wielu hotelach, to więcej niż w całym swoim życiu. To nie były jakieś tam hotele ale najlepsze – St Petersburg, Paris i Nowy York. Mój pokój jest bardzo ładny i wygodny , nic na to nie poradzę , że chce, by Dominic był tu teraz ze mną.
Rozpoczynam pracę dla Marka następnego ranka. Jestem bardzo zadowolona ze szczegółowego planu podróży Caroline i map, które mi dostarczyła ponieważ gdy tylko jestem daleko od szlaku turystycznego, Nowy York staje się dużo bardziej skomplikowany. Teraz szukam galerii sztuki w drogich, ale
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
niejasnych częściach miasta lub na uboczu, lokalizacji biura wewnątrz ogromnych drapaczy chmur w śródmieściu nawet na Brooklynie, aby znaleźć kupców w ich kryjówkach. Potem, przedstawiam się i rozmawiam o najnowszych odkryciach Marka, pokazuję jego katalog, robię notatki o obecnych wystawach i interesujących odkryciach. Zaznaczam jakiekolwiek sprzedaże, które pojawiają się i plotki na temat jakichkolwiek dużych nabywców, którzy obnoszą się z tym, ze względu na wymagającego artystę albo styl. Stale robię notatki dla siebie żeby potem pisać raporty na maila do Marka, tak, żeby on znał każdy szczegół, co się dzieje. Po dwóch takich dniach, zaczynam czuć się zupełnie jak nowojorczyk, wbijając się śmiało do taksówek, lub wchodząc do metra, przeciskając się przez tłumy świąteczne, ściskając na wynos kawę i obwarzanek. Przyzwyczajam się do jedzenia w samotności ponieważ śniadanie i obiad konsumuję w biegu, ale kolacje zamówiłam u obsługi do pokoju. To żadna zabawa, ale przynajmniej w swoim pokoju mogę oglądać telewizję, albo mogę czytać, zawsze to jakieś towarzystwo. Również mogę sprawdzać swoje maile. Laura pisze, że wróciła bezpiecznie pierwszą klasą. Zastanawiam się co Andrei teraz myśli, jestem w innym hotelu i wtedy przychodzi wiadomość: Beth, Dlaczego nie przyleciałaś z powrotem? Gdzie jesteś? A Patrzę na maila, czując, zadowolenie, że udało mi się uciec spod obserwacji Andriei. Przypuszczam, że tak jak długo, byłam w Soho Grand, wiedział, gdzie mnie znaleźć. Teraz już się wymknęłam z jego pola widzenia, a on tego nie lubi. Nie odpowiadam. Za to piszę wiadomość do Dominic:
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Cześć kochanie Zgadnij co się stało ! Mark poprosił mnie, aby została jeszcze na kilka dni w Nowym Yorku w sprawach służbowych. Tu jest cudownie, cieszę się że tu jestem ale ciężko pracuję. Już nie ma zakupów, koktajli jak to było z Laurą, gdy miło spędzałyśmy czas. Będę w domu pod koniec tygodnia a następnie jadę do moich rodziców na gwiazdkę. Gdzie jesteś? Co robisz? Kiedy możemy się zobaczyć? Tęsknię za tobą. Bardzo tęsknię za Tobą w każdym calu. All my love. Beth Następnego dnia, jest jeszcze jedna wiadomość od Andrei. Beth, Powiedz mi gdzie jesteś. Natychmiast. A Śmieję się łagodnie do siebie. Ha, ha, pan Kontrola. Nie podoba ci się to, prawda? Tak więc, nie jestem twoją własnością i nie jestem w twoim posiadaniu. Ale nie chcę doprowadzić do wściekłości tygrysa za bardzo, bo on może stracić kontrolę i zdecyduje się wypuścić swoje pazury. Odsyłam krótką odpowiedź: Andrei, Zostałam w Nowym Yorku. B Napisałam w ten sam sposób: tak lapidarny i bezpośredni jak jego własne wiadomości.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Jest odpowiedź od Dominic ale jakaś krótka: Wspaniała dziewczyno, Cudownie, że nadal jesteś w Nowym Yorku, gdzie mieszkasz? Nadal nie wiem jakie będą moje plany świąteczne. Dam ci znać. Spotkamy się, jak tylko będę wolny. D xx Wiem, że jest zajęty ale wciąż chciałabym by napisał do mnie trochę więcej wiadomości. Odsyłam maila mówiący mu gdzie jestem ale on nie odpowiada . Plusem jest to, że moja praca jest fascynująca. Kocham to, uczę się o międzynarodowym rynku dzieł sztuki i jak Mark pracuje z jego biznesowymi rywalami, aby wszyscy mogli dobrze zarabiać na tym ciekawym świecie. Godziny mijają niezauważone, kiedy znalazłam się na aukcji Christie, podnosząc moje wiosło do oferty na Chagalla. Nie mogę uwierzyć w to i muszę uszczypnąć się. Jednak Chagall idzie do chińskiego licytanta telefonu siedzącego w końcu, ale mimo wszystko, jestem przyprawiona o dreszczyk emocji - być tam wśród wszystkich innych handlowców. Piję kawę z głową dwudziestowiecznej sztuki a następnie wracam do mojego hotelu na lunchu przed moim popołudniowym spotkaniem, które jest w części miasta gdzie jeszcze nie byłam wcześniej, do lepszej dzielnicy na West Side . Wychodzę z hotelu i zauważam, że pogoda się zmieniła. Świetliste niebieskie niebo zniknęło i zostało zastąpione ciężkimi biało-szarymi chmurami, które zasysają całe dzienne światło. Temperatura spada, a po kilku chwilach spaceru moje stopy czują odrętwienie. Nie mogę nosić dżinsów i butów sportowych na spotkania biznesowe, więc jestem zmuszona do noszenia jedynej pary cienkich butów, które przywiozłam ze sobą, kiedy myślałam, że to weekendowy wypad, a nie podróż służbowa. Nie było czasu, aby kupić coś
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
innego. Na szczęście mam kurtkę, która mnie ogrzewa od góry, ale nie obejmuje moich ud a i moja spódnica nie jest szczególnie ciepła. Cóż, to tylko kilka przecznic aż wrócę do metra. Wkładam ręce dalej do kieszeni, brodę umieszczam w szalu i idę szybciej, aby pobudzić krążenie krwi. Niemniej jednak, do czasu gdy dostaję się do stacji metra, mam dreszcze. Na stacji, szukam peronu, który zabierze mnie do właściwej dzielnicy. Często gubiłam się i nie wiedziałam gdzie jestem, mimo prostej drogi. Jak tylko wysiadłam z metra zdałam sobie sprawę, że stoję przed niewłaściwą stroną, więc poszłam na lustrzane odbicie mojej trasy, która zmierza dokładnie w przeciwnym kierunku. To trochę potrwało zanim uświadomiłem sobie swój błąd. Chcę wsiąść do pociągu, który zatrzyma się na początkowej stacji, co wyczytałam, że jest to północna krawędź Upper West Side. Spojrzałam na mapę i miejsce do którego zmierzam, nie znajduje się w tym obszarze, jednak to nie wydaje się zbyt daleko. Pociąg zbliża się do stacji i myślę, że to ten, więc kontynuuję podróż i siadam. Sięgam po moją mapę i po przewodnik, i od razu przeklinam się psychicznie. Widzę je teraz na stoliku w moim pokoju, gdzie umieściłam je w porze lunchu i nie zabrałam ponownie. Wszystkie dane są schowane w przewodniku. I nie mam nawet adresu sprzedawcy. Wyciągam telefon i szukam maila od Caroline, aby znaleźć dane wysłane do mnie i jestem zadowolona, że odnajduję wiadomość, wraz z załącznikami trasy. Dobra. Kiedy wysiądę na drugim końcu powinnam być w stanie dowiedzieć się, gdzie trzeba iść. Po chwili patrzę w górę, stając się świadoma, że pociąg nie zatrzymał się na stacji. W rzeczywistości, widzę, że przejechał przez stację bez zatrzymania, spiesząc się na przedmieścia. Co się dzieje? Dlaczego się nie zatrzymał? Mój żołądek nurkuje do dołu ponieważ zdaję sobie sprawę, że musiałam pojechać pociągiem ekspresowym przez pomyłkę, to jeden z tych co ściga się w górę na północ pomijając wszystkie stacje położone w środku miasta. Czuję
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
strzałkę strachu - gdzie on się zatrzyma ? Wyobrażam sobie, jak jechał w górę, kawałkiem wyspy, tunelem pod rzeką i na zewnątrz do północnych dzielnic Nowego Jorku, wywożąc mnie do jakiegoś odległego i dziwnego miejsca. Opuszczę to spotkanie ! Myślę i zaczynam panikować. Pociąg trajkocze a ja próbuję zachować spokój. To jest zupełnie proste. Mogę przecież zdążyć na pociąg z powrotem. Nie ma co się martwić, to będzie świetna zabawa. Wagon jest teraz całkiem pusty, pojedyncze osoby, cichy Nowy York. Mam nadzieję, że nie wyglądam na przerażoną. Opowiadania z dreszczykiem o bezsilnych turystach, zaatakowanych i napadniętych przemykają przez mój umysł. Nie bądź głupia. Wystarczy zachować spokój, a wszystko będzie w porządku. Wreszcie pociąg zatrzymuje się. Biorę torebkę i wysiadam, starając stworzyć wrażenie, że to jest dokładnie tu, gdzie chciałam być. Pod wpływem impulsu wkładam bilet w barierę i udaję się na stację. Gdy będę nad ziemią mogę uzyskać dostępu do maili i załadować mapy tak, że mogę zobaczyć, gdzie jestem . Na zewnątrz, jest już ciemno a jestem z dala od dobrze oświetlonego centrum miasta, blasku i brokatu Manhattan, który niemal całkowicie zniknął. Nie mam pojęcia gdzie jestem, tyle tylko że ulice są w wysokim 100s. Próbuję kliknąć na załączniki, które Caroline wysłała mi, z adresem galerii. Trochę to trwa więc korzystając z okazji, próbuję otworzyć swoją aplikację mapy, aby sprawdzić jaka jest moja pozycja i dostać wskazówki jak dotrzeć do hotelu. Czekam wieki, klikając . Cholera! Dlaczego nie mam dostępu do niczego? Jestem oczywiście poza zasięgiem. Biorę telefon i spróbuj restartu, ale z tym samym rezultatem. Nie mogę uzyskać dostępu do Internetu. Cholera, cholera, cholera! Rozglądam się wokół i widzę w pobliżu mężczyznę. Stoi między mną a wejście do metra, oparty plecami o ścianę i trzymający ręce w kieszeniach. Patrzy dokładnie w moją stronę, nie mogę się oprzeć wrażeniu, że on robi to świadomie,
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
może nawet mnie obserwuje. A ja tu jestem, stoję sam, bawię się telefonem. Co jeśli on właśnie ma napaść na mnie? Musi tu być niedaleko, jakaś kawiarnia albo bar z Wi-Fi. Podejmuję natychmiastową decyzję, odwracam się i idę w kierunku jak myślę... centrum. Czuję się lepiej, jak jestem w ruchu, ale teraz jest mi zimno, bo wyszłam ze stacji. Drżę i zaczynam iść tak szybko, jak to tylko możliwe, mając oczy szeroko otwarte. Jest cholernie zimno. Wydaje mi się, że jestem bardzo blisko dzielnicy willowej. Idąc mijam blok po bloku i budynki mieszkalne. Są też sklepy, ale żaden z nich nie wyglądał na miejsce, gdzie mogę wejść i ogrzać się, lub znaleźć połączenie z Internetem. Co jakiś czas próbuję się połączyć. Jest tak zimno, że moje ręce są zdrętwiałe i trudno mi wciskać przyciski na moim telefonie, który jest cały czas w trakcie ładowania. Moje policzki pieką pod wpływem gryzącego wiatru, a moich nóg już prawie nie czuję, ale nadal idę. Wtedy zdaję sobie sprawę, że człowiek, którego starałam się unikać idzie za mną. Widzę go kątem oka i wiem, pełna obaw, że on jest tuż za mną. Poznaję jego skulony kształt i ręce w kieszeniach. O Boże, on chce mnie zaatakować? Przyspieszam swój krok ale moje przemarznięte stopy odmawiają pójścia dużo szybciej. Są tak otępiałe że potykam się . Cholera ten telefon! Nie śmiem wyjąć rąk z kieszeni teraz gdy ten facet chce napaść na mnie dla telefonu. Muszę dostać się do sklepu, jakiegokolwiek sklepu. Ale teraz, nic nie widzę, żadnego sklepu. Idę niepewnym krokiem w ciemnościach. Każę sobie iść pod górę do drzwi, jakichkolwiek drzwi, i walić albo dzwonić. Na pewno ktoś mi pomoże. Ale jakoś nie mogę znaleźć w sobie odwagi by podejść do nieznajomych w ten sposób. Znajdę sklep, mówię sobie. Zbliża się do mnie. Boję się teraz. Gubię się w ciemnościach w obcym
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
mieści, jest mi przeraźliwie zimno i właśnie mam zostać zaatakowaną. Słyszę , jak jego kroki stają się bliższe. Dogania mnie. Nie mogę do tego dopuścić. Nie pozwolę mu mnie skrzywdzić. Odwracam się do niego. Nie dostrzegam jego rysów w ciemności ale staram się mówić odważnie, chociaż tylko słyszę swój drżący głos: - Czego chcesz? Czy mojego telefonu? Chcesz tego? Zatrzymuje się. Jego oczy błyszczą w ciemnościach ale nic nie mówi. - No i …..? Dlaczego mnie śledzisz? Nadal mężczyzna nic nie mówi, tylko gestem wskazuje drogę. Olbrzymi czarny samochód zatrzymuje się przy krawężniku obok mnie. Tylne drzwi otwierają się i jakiś głos mówi: - Beth, wsiadaj natychmiast! To Andrei Dubrovski.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Rozdział 11
Czuję niesamowitą ulgę, że go widzę ale jednocześnie czuję chłód przechodzący w gniew. - Co ty tu robisz? - krzyczę, jak tylko jestem w samochodzie. Andrei pochyla się w moją stronę i zamyka drzwi. - Dlaczego mnie śledzisz? Czy ten człowiek śledził mnie przez całą drogę? Nie masz pojęcia, jak mnie wystraszyłeś! Andrei spojrzał na mnie płonącymi niebieskimi oczami: - Powinnaś być mi wdzięczna. Najwyraźniej nie masz pojęcia gdzie jesteś, a twoje ubranie nie nadaje się na tą pogodę. Tak, ten człowiek pracuje dla mnie. - Ale... - potrząsam głową z niedowierzaniem. - Skąd u licha wiedziałeś gdzie jestem? Samochód sunie na północ a on wpatruje się we mnie: - Dość niespodziewanie zniknęłaś, prawda? - O czym ty mówisz? - piorunuję go wzrokiem – Zniknęłam ? Nie powiedziałam ci gdzie jestem? - Poprawka! - Zauważyłam, że jego ręce w rękawiczkach są zaciśnięte. - Odmówiłaś mojej szlachetnej oferty, dla ciebie i twojej przyjaciółki, zatrzymania się w hotelu Four Seasons. Potem miałaś zastrzeżenia do Hotelu Washington i go opuściłaś. Pojawiłaś się w moim mieszkaniu i odmówiłaś powiedzenia o swoich planach mojej gosposi. Miałaś wrócić do domu. Byłem bardzo zaniepokojony. Patrzę na jego zimne oczy a myśli kręcą się w mojej głowie. Odmówiłam Four Seasons. . . zniknęłam? Więc kto zarezerwował Soho Grand? Jeśli to nie był Andrei to. . . - Ale jak mnie znalazłeś ?
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- Bardzo głupio rozegrałaś to ze mną, gdy odmówiłaś powiedzenia mi gdzie się zatrzymałaś - mówi zwięźle – Domyśliłem się, że musiałaś zostać na prośbę Marka, więc rozmawiałem z jego siostrą. Życzliwie dała mi twój plan podróży. Postawiłem człowieka na twoim szlaku, żeby zapewnić ci bezpieczeństwo a ja zdecydowałem się spotkać z tobą dopiero dziś wieczorem, po twoim spotkaniu. Podobno jadałaś sama w swoim pokoju i to wydało mi się bardzo smutne. - Jak miło z twojej strony!- mówię z sarkazmem. Jestem wściekła, że on myśli, że mam słaby charakter i jestem bezsilna, że potrzebuję dużego mężczyzny aby zaopiekował się mną. Gdybym nie została wystraszona przez człowieka idącego za mną, uporządkowałabym swoją sytuację bez jakichkolwiek kłopotów. Zagubienie się w mieście to nie koniec świata. - To sprawiło, że czujesz się silnym facetem, ratując mnie z sytuacji, do której doprowadziłeś? - Zachowujesz się bardzo dziecinnie- odpowiada - Nie rozumiem, dlaczego nie akceptujesz tego, co jestem skłonny ci dać. Dlaczego odrzuciłaś Four Seasons? Gdzie byłaś? Nie odpowiadam na to. Muszę myśleć o zmianie tematu. Pytam: - Gdzie jedziemy? Jestem umówiona na spotkanie. Jestem już spóźniona. - Już nie, odwołałem je! - Co ? - wzbiera się we mnie furia – Jak mogłeś? To moja praca ! Jak śmiesz się wtrącać w nie swoje sprawy! - Też jestem twoim pracodawcą. Wyjaśniłem mu, że spotkasz się z nim jutro rano. Wracamy teraz do twojego hotelu zebrać rzeczy a następnie zostaniesz w moim mieszkaniu. - Co? Nie! W żadnym wypadku, wracam jutro do domu. Mam samolot jutro wieczorem. - Niekoniecznie - Andrei mówi beztrosko. Robi się dziwnie.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- Co masz na myśli? - Nie musisz lecieć do domu komercyjnym lotem o tak nieludzkiej wieczornej porze. Możemy lecieć razem rano - uśmiech się do mnie chłodno. - To doskonała okazja, aby spędzić trochę więcej czasu razem. Wierzę, że to miasto jest bardzo romantyczne. Chciałbym pokazać ci niektóre z tych aspektów. Pochyla się do mnie a ja mimo wszystko, nie mogę oprzeć się wrażeniu, przyciągania fizycznego, magnetyzmu. - Beth, pozwól mi to zrobić. Nie odpychaj mnie. Zaufaj mi, oboje możemy dobrze się bawić, jak tylko przestaniesz mnie odpychać. Oczy mam szeroko otwarte i wstrzymuję oddech. On ma taką moc i nie boi się robić dokładnie tak, jak lubi. Nie wiem jak mogę oprzeć się jego niezwykłej woli. Czuję się bezradna, jak zabawka, albo jego własność, i wcale mi się to nie podoba. Nie powinny nas łączyć żadne takie relacje. - Teraz jedziemy po twoje rzeczy a potem zabieram cię na kolację – odchyla się na oparcie fotela. - Sprawa jest zamknięta. Niewiele mogę zrobić. Muszę wrócić do śródmieścia i tak. Jest zimno na zewnątrz. Nie mogę udawać, że nie jest to lepsze niż walczyć z powrotem do hotelu. Dobra, Andrei, on ma swój własny sposób. Pójdę na kolację z nim, ale jestem zdecydowana na ten lot jutro bez względu na to, co myśli. Ruchu w centrum Manhattanu jest ogromny, a ulice są zatłoczone, ludzie robią świąteczne zakupy lub oglądają wystawy. Atmosfera jest świąteczna i powietrze jest pełne świątecznych piosenek, dobiegających ze sklepów lub od kolędników stojących na rogach ulic. Chciałabym aby Dominic był tutaj. Czuję ogromną tęsknotę za nim. Chcę zapytać go o coś i naprawdę nie mogą już dłużej czekać. W końcu docieramy do mojego hotelu. - Idź i spakuj się. Zabierz cały swój bagaż. - mówi Andrei – Zaczekam tu na
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
ciebie. Patrzę na niego wyzywająco i robię co każe. Będę musiała zostać w tym zimnym, pozbawionym charakteru mieszkaniu? Nie mam nic przeciwko temu pod warunkiem, że to jest tylko jedna noc, i.... jest zamek w drzwiach. Jeśli Andrei myśli, że to dziś wieczorem jest jego szczęśliwa noc, to bardzo się myli. Kwadrans później, wychodzę z hotelu, portier idzie z tyłu z moim bagażem. Drzwi od samochodu są otwarte i Andrei zaprasza do luksusowego środka. - Dobrze - patrzy na mnie zadowolony. Jest teraz w dobrym nastroju bo zrobiłam to co chciał. Wydaje mi się, że myśli, że wszystko idzie gładko. Do tej pory szłam tam gdzie on chce, myślę sobie ale nie mówię nic na głos. Nie ma sensu zrażać go o tak wczesnej wieczornej porze. Gdy docieramy do wspaniałego Victorian Gothic, budynku mieszkalnego na skraju Central Park, Andrei praktycznie nuci, i wygląda na bardzo zadowolonego z siebie. Samochód przejeżdża pod ozdobnym sklepieniem do prywatnego dziedzińca. Milczę cała droga. Po tym wszystkim, mogę być bardzo uparta. Kiedy jedziemy windą, Andrei mówi do mnie: - Renata pokaże ci twój pokój. Znajdziesz w nim sukienkę i buty na ten wieczór. Masz trzydzieści minut by się przygotować. Po tym czasie będę spodziewać się ciebie w sali balowej. Czy to jasne? Otwieram usta, żeby zaprotestować,jednak szybko się rozmyślam. Mogę być wkurzona na to wszystko, ale nadal muszę być po stronie Andrei. Jeśli chce odgrywać rolę mojego dobroczyńcy, niech mu będzie. Mimo że nie prosiłam go o to. Nie jestem mu nic winna. On musi zrozumieć, że okazja jest tylko okazją, jeśli dwoje ludzi się na to zgodzi. Gospodyni czeka na nas przy otwartych drzwiach do mieszkania. Wita nas grzecznie. - Dobry wieczór, Renata. Proszę zabrać Pannę Villiers do białej sypialni, tak jak rozmawialiśmy - mówi Andrei.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Kamerdyner pojawia się z cieni sali i pomaga Andrei zdjąć płaszcz. On odwraca się do mnie - Sala balowa. Za trzydzieści minut. Nie każ mi czekać. - Oczywiście, spóźnianie się, to jest przywilej kobiecy - zwracam się cierpko, ze słodkim uśmiechem. Patrzy na mnie lekko marszcząc brwi. Nie jest pewien czy drażnię się z nim czy nie. - No więc..... nie za długo . - Tędy proszę – mówi gosposia. Idę za nią schodami pokrytymi grubym, miękkim dywanem. Biała sypialnia zajmuje pozycję narożnikową, jej olbrzymie łukowate okna wychodzą na iskrzący się widok Manhattan z ciemnym parkiem. Jak sama nazwa sugeruje, wszystko w pokoju jest białe, każde krzesło, poduszka i rama obrazu, wszystko, w tym fortepian salonowy z taboretem w białej skórze. Rzucam okiem na niego, i myślę, że to jest raczej marnotrawstwo dla mnie gdyż ja nie umiem grać. To drugi fortepian jaki widziałam w tym mieszkaniu. Zastanawiam się, czy Andrei gra. - Wrócę za pół godziny - mówi grzecznie Renata - Łazienka jest za tymi drzwiami. Sukienka wisi w szafie. Proszę do mnie zadzwonić jeśli będę potrzebna, telefon znajduje się przy łóżku. - Dziękuję - mówię, a ona wychodzi, zostawiając mnie samą. Rozglądam się po luksusowym pokoju i cieszę się ze wspaniałego widoku. Idę do łazienki, aby wziąć prysznic. Sukienka od Andrei, jest bardzo piękna i dokładnie w moim rozmiarze. Kolor czerwony, który wydaje się być moim kolorem, dopasowana, jedwabna z odkrytymi plecami. Skromna z krótkim rękawkiem ale i z wycięciem przy szyi. Moje ramiona są nagie a na stopy zakładam bardzo wysokie szkarłatne pantofle. Patrzę na siebie w lustrze, obracam się żeby zobaczyć plecy i muszę przyznać, że
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
wyglądam bardzo sexownie. Została chwila na ułożenie włosów w kok i zrobienie makijażu. Potem puka Renata. - Dobrze, że jesteś gotowa - mówi z uśmiechem - Pan Dubrovski nienawidzi czekać. Wyglądasz bardzo ładnie. - Dziękuję - mówię. Ubrana na czerwono, pozostawiam moją bezpieczną, czystą, białą sypialnię. Czuję się jak ofiara składana by ugłaskać złego boga. Ale ja nie jestem żadną ofiarą i chcę być tego pewna. Renata prowadzi mnie do sali balowej. To długa galeria wiszących luster i żyrandoli. Laura i ja byłyśmy tu kilka dni temu. Żaden z żyrandoli się nie świeci zamiast tego płoną świece w dużych świecznikach ze złota, umieszczonych w niewielkich odstępach, na małych stolikach, wzdłuż pokoju. Na innym stole widzę butelkę szampana chłodzącego się w wiaderku z lodem obok dwa smukłe kryształowe kieliszki. Nie ma śladu Andrei. Typowe! Po tym całym nonsensie to on każe mi czekać. Przechodzę przez wypolerowaną drewnianą podłogę, ostrożnie w moich wysokich pantoflach, w kierunku okna. Widok jest niesamowity. Wzdłuż alei ruch uliczny: głowy i światła hamowania wyglądają jak świąteczne łańcuchy ze złota i czerwieni. Wszystko poniżej błyszczy i niebo trochę się rozjaśniło światłem miasta. - Pięknie wyglądasz. Odwracam się i widzę Andrei idącego do mnie. On wygląda niezwykle przystojnie w garniturze, w białej koszuli frakowej i czarnej jedwabnej muszce. Buty ma wypastowane na błysk i mogę poczuć jego zapach wody kolońskiej, taki świeży, cytrynowy. - Ten kolor idealnie pasuje do ciebie. - Dziękuję - mówię z uśmiechem – Cieszę się że mogę pożyczyć tę sukienkę - Kładę bardzo niewielki nacisk na słowa pożyczyć, aby mógł być pewien, co o
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
tym myślę. Uśmiecha się do mnie ze znaczącym wyrazem swoich niebieskich oczu. Zmiękczyli to spojrzenie dziś wieczorem, lód w nich zniknął i to robi z niego ponownie człowieka. Gdy Andrei postanawia użyć swojego czaru, to jest na pewno widoczne. Ma osobowość i charyzmę. W tym doskonale skrojonym garniturze wygląda cudownie i trudno zignorować widok napiętych, szerokich ramion i dużych rąk albo jego skalistego wyrazu twarzy jak i płomieni żądzy w oczach. - Mam jeszcze coś dla ciebie. Podarunek. Przechodzi obok mnie i ze stole, gdzie jest chłodzony szampan, podnosi smukłą czarną skrzynkę, której wcześniej nie zauważyłam. Zbliżam się do niego niepewnie. Co teraz? Nie daje mi pudełka, ale otwiera i pokazuje zawartość. Ciężko oddycham. Na białej satynie leży naszyjnik z olbrzymich czarnych pereł, a każda jest doskonała. - Nie możesz tego zwrócić. Jest twój – mówi stanowczo – Odwróć się. Odwracam się. Sukienka jest wycięta bardzo nisko z tyłu i zdaję sobie sprawę, że prezentuję mu nagą przestrzeń swojego tyłu. Bardzo lekko zadrżałam , kiedy chłodne perły łagodnie lądują na moim obojczyku. Andrei rozkłada je delikatnie,aby zapiąć przy podstawie mojej szyi. - Gotowe - mówi jak uwalnia je – Pozwól mi spojrzeć. Odwracam się. Patrzy na moją szyję z uśmiechem podnosząc kąciki ust. - Bardzo dobrze. Spójrz sama. Podchodzę do jednego z wielkich luster w złoconych ramach i patrzę na naszyjnik. On jest naprawdę piękny. Perły jak zadymione kule błyszczą w świetle świec. -Są przepiękne - szepczę. Odwracam się, aby spojrzeć na Andriei, który zrywa folię z butelki
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
szampana. -Ale oczywiście nie mogę przyjąć takiego prezentu. To jest zbyt drogie. Andrei strzela mi niecierpliwe spojrzenie, kiedy zrywa drut i trzyma ręką korek. - Chcę byś nie kontynuowała rozmowy i wyliczała, co ile kosztuje. Nie spodziewałem się po tobie, że będziesz taka ordynarna. - To mnie zobowiązuje – mówię stanowczo – Wiesz tak jak i ja, że gdybym mogła pozwolić sobie na danie ci takiego samego rodzaju prezentu wtedy to byłoby ordynarne omawianie kosztów. Ale ja nie mogę, i to nie jest ordynarne tylko szczere. - Cokolwiek to jest, proszę zamknijmy ten temat, bo nie jestem zainteresowany. - Andrei zręcznie wyciąga korek z butelki z zadowalającym hukiem i wlewa szampana do dwóch kieliszków. - Naszyjnik jest boski na tobie, to jak chcę patrzeć. Proszę podejdź tu. Wracam do niego. Podaje mi kieliszek szampana. - Za naszą naszą współpracę - mówi, dotykając z maleńkim dzwonieniem brzegu mojego kieliszka. - Za naszą. . . współpracę - mówię, i oboje wypijamy szampana, nie patrząc na siebie. - Teraz - Andrei odkłada kieliszek i uśmiecha się do mnie. - Jesteśmy w sali balowej, i jest jedna rzecz, którą musimy zrobić. Jak na zawołanie, walc zaczyna płynąć przez ukryte nagłośnienie. Pięknie, jakby orkiestra kameralna była w pokoju z nami. Wyciąga ręce do mnie. - Panno Villiers, czy mogę prosić o ten taniec? Patrzę na niego, a następnie odkładam swojego szampana. - Tak - mówię powoli - Oczywiście Bierze mnie w ramiona i mocno przyciąga do piersi. Jedna ręka ląduje na moich małych plecach, a druga chwyta moją rękę i trzyma mocno. Czuję ciepło
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
jego ciała ściśle przylegającego do mojego. Zaczyna prowadzić mnie w tańcu. Dzięki Bogu, mój ojciec nauczył mnie podstawowych kroków walca lata temu, więc wiem, jak poruszać się do tyłu i na boki. Mój partner odwraca się i przesuwa mnie. Andrei jest doskonałym tancerzem, mogę to potwierdzić. Nie muszę myśleć o tym, co robię, bo sprawia, że pewnie przemieszczam się z nim. Łapię przebłyski nas w lustrach kiedy je mijamy i widzę parę elegancko ubraną , która przemieszcza się z wdziękiem w rytm muzyki. Perły iskrzą na szyi, a moja skóra lśni bielą w blasku świec. To jest jak doskonały sen, i czuję że zatracam się w nim. Miasto wydaje się świecić tylko dla nas, a muzyka wlewająca się do pokoju, unosi moją duszę i sprawia, że czuję się jak płynę w walcu z Andrei. Nagle jego usta są blisko mojego ucha. - Wszystko to może być twoje - mruczy cicho - Chciałbym żebyś dzieliła to ze mną. To mogłoby być nasze życie. To może być piękne. Jesteś samotna i zgubiona, Beth, a ja jestem tu dla ciebie. Chcę rodziny, kogoś kto tchnie nowego ducha w mój świat, da mi prawdziwą radość. Jesteś tą osobą; wiem to od dawna. Twoja miłość jest warta posiadania, twoja gracja i piękno rozświetliłyby mój świat. Beth... proszę... Chcę byś pomyślała o tym dziś wieczorem. Zaczynam odsuwać się od niego ale trzyma mnie bardzo mocno. - Nic teraz nie mów. Nie psuj tej chwili. Chcesz mi się oprzeć, ja to wiem. Twoja oporność to jest to, co sprawia, że jesteś odpowiednią osobą dla mnie. Pomyśl o tym. Później porozmawiamy. Nic nie mówię, jak on mnie okręca mnie w tańcu. Jestem zdezorientowana, tym co powiedział. Chcę się odezwać, ale nie teraz, bo powiem mu tak, żeby nie miał złudzeń. To wszystko jest tak zjawiskowe, że aż trudno mi uwierzyć w to co właśnie usłyszałam. Muzyka dobiega końca, a ja patrzę na niego, bez tchu. Podnosi moją rękę do ust i całuje ją. - Dziękuję, to było piękne. A teraz, nasz samochód czeka.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
W przedpokoju, gosposia wyjmuje olśniewający czarny kaszmirowy płaszcz i pomaga mi założyć. Wsuwam swój telefon do kieszeni a ona kładzie szal wokół moich ramion. Kamerdyner Andrei wyjmuje jego płaszcz i rękawiczki. W restauracji jesteśmy dziesięć minut przed czasem. Jest to lokal pełen grubego płótna, srebra, kryształu i gwaru wyrafinowanej rozmowy. Wszystkie oczy zwracają się nas gdy ich mijamy, i słyszę szmer imienia Andrei. Oczywiście, on musi być sławny w tym mieście. Jesteśmy zabrani do bardzo okazałego stolika, przez bardzo uprzejmego kelnera. Andrei zamawia dla nas jedzenie, i podtrzymuje rozmowę, gdy czekamy na jedzenie. Opowiada mi, jaką ma wizję co do mieszkania pod względem sztuki. Mówi mi, że chce współczesnych arcydzieł i też jakichś wielkich nazwisk. Jeśli Picasso albo van Gogh pojawia się, on jest poważnie zainteresowany. Słucham w oszołomieniu, odpowiadając kiedy zajdzie potrzeba. Przynoszą jedzenie, które wygląda cudownie: niesamowita klasyczna kuchnia francuska, na każdym talerzu przypomina dzieło sztuki . Do tej pory nie czułam głodu, ale widok i zapach potraw ożywił mój apetyt. Smaki są tak intensywne, że mam wrażenie, że żyję na innym poziomie. Gdy skończyliśmy swoje główne dania Andrei przerwał rozmowę na chwilę i spojrzał na obrus, stukając jednym koniuszkiem palca. Patrzę na niego, wieniec niepokoju zakręca w moim żołądku. Odnoszę wrażenie, że moment kryzysu zbliża się. Zostałem zwabiony w pułapkę - klamka zapadła, drzwi zamknęły się. Jak u licha wyjdę? - Więc, Beth - mówi Andrei . Wypija łyk rubinowego czerwonego wina i zdaję sobie sprawę, że jest zdenerwowany. - Słyszałaś co powiedziałem ci w sali balowej. Chcę byś wiedziała, że jestem całkowicie poważny. Wiem, że tylko ciebie potrzeba mi do szczęścia . Chcę byś stworzyła dla mnie dom i powołała do życia moją rodzinę. Chcę byś był integralną częścią mojego życia.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- Cóż, to wszystko jest bardzo romantyczne - mówię, starając się nie śmiać i lekceważyć tego, co powiedział - Powinni brać przykład z Ciebie pisząc przysięgę ślubną! Czy, Beth, zgadzasz się być integralną częścią mojego życia? Jego ręka zatrzymuje się, a jego oczy iskrzą jak patrzy na mnie. - Nie żartuj z tego, Beth. To bardzo ważne. Nigdy nie byłem bardziej poważny. Patrze na niego. Moje ręce drżą lekko i ukrywam je pod obrusem. - Musisz wiedzieć, że nie mogę tego zrobić - mówię, próbując czynić mój głos tak twardym jak to jest możliwie - Doceniam to co mi powiedziałeś, to mi pochlebia, ale nie jestem właściwą osobą dla ciebie, Andrei. Zasługujesz na kogoś, kto cię pokocha. Znów stuka i z powrotem wpatruje się w obrus a jego szczęki zaciska się. - Tak mówisz ponieważ jesteś wciąż zauroczona tym wężem, Stone. Ale jesteś w błędzie. Kochałabyś mnie gdybyś dała nam szansę. Zobaczyłaś mnie w sierocińcu. Wiesz, że mam gorące serce, jestem dobry. Możesz pokochać mnie. I pokochasz. - Nie możesz nikogo zmusić, Andrei - mówię łagodnie, pełna litości dla niego.- Nie sprawisz by ktoś cię kochał, nie możesz kupić miłości. To nie jest możliwe. Podnosi wzrok na mnie i jeszcze nigdy nie widziałam jego oczu takich kamiennych i zdecydowanych. - To jest możliwe - chrypi uwagę - Mam zamiar uczynić to możliwym. Sprawię życie ze mną za jedyną możliwość. - Co masz na myśli? - Nie mogę stłumić dźwięku strachu w moim głosie. Wiem, że jest bezwzględny. I jak daleko się posunie aby mnie mieć? - Najpierw musisz wiedzieć, że Dominic Stone całkowicie zostanie zniszczony. Wiem,, że on do czegoś dąży i mam zamiar zaatakować go pod każdym względem możliwym dla mnie. Poczuje moc moich prawników, moc
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
mojej sieci a jeśli to będzie niezbędne, to i siłę moich pięści. Patrzę na niego, czuję że się boję go naprawdę, po raz pierwszy w życiu. Siła moich pięści? To brzmi bardzo, bardzo źle. - Dlaczego wydaje ci się, że będę z tobą, jeśli to zrobisz? - Pytam, starając się zachować spokój i racjonalnie. - Jeśli zgadzasz się na moją propozycję, jestem gotowy ofiarować Stone amnestię. Możesz powiedzieć mu, że musi do zakończenia roku wrócić do współpracy, ze mną na korzystnych warunkach, a i wszystkie żale będą zapomniane. Potem, jego szanse znikną na zawsze. - Bardzo kusząca propozycja – mówię z sarkazmem – Po tym wszystkim myślisz, że wróci znów do ciebie. Patrzy spode łba na mnie - Nie wiesz, co jest dla ciebie dobre, Beth. Nie potrafisz uszczęśliwić siebie. Ja to zrobię. Dlatego jestem przygotowany by przyjąć Dominica z powrotem w zamian za ciebie. I dlatego jestem gotowy kontynuować ochronę Marka. Drążę bardzo spokojnie. Uczucie zimna i wilgoci przechodzi po mojej skórze. - Co? - Słyszałaś. Jeśli jesteś po mojej stronie, będę chronić Mark przez resztę swojego życia. Jeśli nie, jeśli pozostaniesz uparta, to jestem przygotowany nie tylko zrujnować reputację zawodową Marka, ale pozwać go za nadużycie i obiecuję ci: Nie przestanę, aż stracił wszystko. Jestem przygotowany, aby zobaczyć go w więzieniu. Andrei przeszywa mnie zimnym spojrzeniem niebieskich i mówi cichym głosem : - To jak będzie, Beth? Ciężko oddycham. To jest niewiarygodne. W jednej minucie przypomina mi jaki jest dla sierot, a w następnej chce zmusić mnie szantażem do zostania jego
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
partnerką przez grożenie mi, że wszystko zniszczy co Mark przez tyle lat zbudował. Zrujnowałby mojego miłego, lojalnego przyjaciela bez wahania. - To zabije Marka - mówię szeptem przez wargi, bo prawie nie chcą ruszyć. - Wiesz, że tak będzie. To wyrok śmierci . Andrei uśmiecha się do mnie, chłodny uśmiech rekina. - Będąc z mną, każdemu przyniesie to korzyść - Markowi, mnie,a przede wszystkim, tobie, Beth. Chcę byś mogła to zobaczyć. Będziesz mieć wszystko, czego zapragniesz , będzie twoje. - Z wyjątkiem prawdziwej miłości - mówię zachrypniętym głosem - Zapomniałeś o tym Andrei – mówię rzucając moją serwetkę na stół. - Wybacz mi, proszę. Idę do łazienki. Kiwa głową i nie marudzić. Odpycham się od stołu i idę przez lokal, tak szybko jak to możliwe w moich wysokich obcasach. Kelner gestem kieruje mnie do toalety, wciskam się przez drzwi, aż znajdę się w pluszowej ciszy. Biegnę do lustra i gapię się na moje przerażone oczy i bladą twarz. Nie mogę uwierzyć, że zrobi to, mówię do siebie, przerażenie jest widoczne w mojej wypowiedzi. On naprawdę? Naprawdę..? O mój Boże! Czy ja naprawdę jestem w pułapce? Czy mogę zhańbić imię Marka, doprowadzić go do ruiny i prawdopodobnie do śmierci? Czy mogę rzucić Dominic na pastwę bandytów wynajętych przez Andriei i oszustów? Co zrobić, jeśli Andrei chce go zabić? - Nie! Nie! Łzy lecą mi z oczu jako akcent tego dnia, który zaczyna przemawiać do mnie. Jestem wyczerpana i czuje, że jestem w koszmarze życia. Jak dostałam się do tej sytuacji? Czy to jest normalne, że im bardziej sprzeciwiam się Andrei, tym bardziej jest przekonany, że jestem idealną kobietą dla niego? Jak, do cholery, mam wyjść z tego? Staram się kontrolować swoje emocje, ale nie mogę.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Zaczynam płakać i już od minuty nie mogę przestać. Biorę świeży ręcznik i przyciskam go do mojej twarzy, płacząc jeszcze bardziej. Płaczę przez minutę albo i więcej gdy nagle czuję czyjąś rękę na swoim ramieniu i słyszę łagodny głos. - Hey, wszystko w porządku? Głupie pytanie, oczywiście że nie jest . Mogę w czymś pomóc? Patrzę w górę, wciąż szlochając, i widzę parę przyjaznych brązowych oczu z gładką, ładną buzią. Ta kobieta, ma około trzydzieści lat, jest elegancka i bardzo ładna, z prostymi i błyszczącymi ciemnymi włosami. Patrzy na mnie z politowaniem i troską. - Przepraszam – mówię, dławiąc się łzami. - Nie musisz przepraszać - mówi swoim miękkim muzycznym głosem. - Co się stało? - Jestem z mężczyzną - mówię, czując ulgę dzieląc się niektórymi wrażeniami, co prześladują mnie. - On naciska na mnie, aby z nim była, kiedy ja kocham kogoś innego. Wie, że tego nie chcę i używa emocjonalnego szantażu by zmusić mnie, bym mu uległa. Kobieta patrzy z przerażeniem - To straszne! Co tyran! Co ten drugi mężczyzna na to? Płaczę. - On jeszcze nic nie wie. - Musisz mu powiedzieć od razu ! - Nie wiem, gdzie on jest! - znów płaczę, próbując dzięki temu pokonać beznadziejność mojej sytuacji. - Brakuje mi go. I naprawdę potrzebuję. Ale to jest bardzo skomplikowane, niż mogę to wyjaśnić. O Boże, nie wiem, co robić. Kobieta patrzy na mnie i bierze mnie za rękę. - Nie pozwól temu człowiekowi nękać cię. On prawdopodobni jest mocny
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
tylko w gębie. Odejdź i nie oglądaj się za siebie! Kręcę głową i pociągam nosem, ciągle szlocham. - Nic nie rozumiesz. On jest zdolny do wszystkiego. - W takim razie nie możesz wracać do niego - kobieta mówi w ożywionym głosem. - To brzmi niebezpiecznie. Nagle zdałam sobie sprawę, że uspakaja mnie jej głos, więc zapytałam ze zdumieniem: - Jesteś Brytyjką! ? - Zgadza się - mówi z uśmiechem - I ty także jesteś. My, Brytyjczycy, musimy trzymać się razem. Słuchaj, ja nie pozwolę ci wrócić do tego człowieka. Idziesz ze mną. Właśnie wychodziłem. Możesz wrócić do mnie, to nie jest daleko stąd. - Ale wszystkie moje rzeczy są w mieszkaniu tego mężczyzny. On ma wszystko: moje ubrania, rzeczy do pracy..... - patrzę na nią bezradnie. Poza tym, jeśli zostawię Andrei to pewnie będzie wściekły, że może podjąć decyzję o przeprowadzeniu swoje groźby? - Nie przejmuj się, że... - Kobieta mówi stanowczo - Powiemy mojemu bratu, żeby odzyskał twoje rzeczy. Poszedł na spotkanie ze swoją dziewczyną. Jak tylko wrócił, powiem mu, żeby poszedł do niego lub zadzwonimy na policję. Myślę, że przekonasz się, że to nie taki trudne, jak ci się wydaje - Uśmiecha się do mnie. - Mówię poważnie. Nie możesz wrócić do niego. Poddasz się tyranowi i będziesz ulegać mu do końca życia. Chcesz tego? Kręcę głową. - Nie - mówi - To dobrze! Teraz, chodźmy. Wyjmiemy twój płaszcz z szatni i pójdę wyjaśnić temu mężczyźnie, że wychodzisz ze mną. Poczekasz w taksówce na zewnątrz. Dołączę tam do ciebie. Żadnych argumentów! Czuję się zbyt zmęczona, aby się kłócić. Chcę jej powiedzieć, że ten plan
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
jest zbyt niebezpieczne, ale kiedy ona mówi, to sprawia, że brzmi to tak cudownie prosto. Może powinnam po prostu pozwolić tej kobiecie przejąć kontrolę. - To rozumiem- mówi – A teraz chodźmy, trzeba cię stąd wydostać jak najszybciej. Powiedz mi jak wygląda ten człowiek – pójdę i porozmawiam z nim natychmiast.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Rozdział 12 Co ja właściwie robię? Czy moje postępowanie nie rozzłości Andrei, czy ono sprawi, że spełni swoje groźby? Siedzę z tyłu taksówki, która czeka z włączonym silnikiem na zewnątrz restauracji. Domyślam się, że samochód Andrei jest gdzieś w pobliżu i czeka na niego. Drżę i owijam się trochę mocniej czarnym płaszczem z kaszmiru. To czyste szaleństwo! Nie mam nic. Nawet ubranie w którym jestem nie jest moje! Słyszę stukot obcasów na chodniku, a następnie otwierają się drzwi taksówki i moja nowa przyjaciółka siada obok mnie. Podaje adres kierowcy i ruszamy. - Co powiedział? - pytam Przesuwa spojrzenie w moim kierunku i patrzy z pod czarnych rzęs. - Nie powiedziałaś mi, że twój przyjaciel to jest Andrei Dubrovski. - Och. . . Tak. . . Powinnam powiedzieć - Zapomniałam, że Andrei jest dobrze znany w tym mieście. - On ma dość zastraszający charakter, słyszałam co nieco o nim. Więc była niewielka zmiana planu. Powiedziałam mu, że rozchorowałaś się w toalecie i że zamierzam zająć się tobą. Powiedziałam, że odwiozę cię do domu gdy tylko poczujesz się lepiej. - Czy on ci uwierzył? Ona śmieje się. - Nie jestem pewna. Ale chciał abym, to zrobiła. Poprosił mnie bym przywiozła cię do jego mieszkaniu i dał mi swoją wizytówkę. Powiedziałam, że teraz powinnaś być z kobietą, i to go uciszyło. Nie zna mojego imienia ani adresu, więc teraz jesteś bezpieczna. - Nie na długo - mówię głuchym głosem.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Muszę wrócić do niego, wiem o tym. Zaczynam zdawać sobie sprawę, że Andrei mnie otacza. Nie mam wyboru. Będę musiała jakoś to wyjaśnić Dominicowi. Moje serce jest złamane, bo kiedy znaleźliśmy naszą drogę z powrotem do siebie, to już mamy się rozdzielić, tylko tym razem na zawsze. - Jutro poczujesz się lepiej – mówi z przekonaniem – Na pewno jest jakieś wyjście, nie martw się. Nagle mój telefon dał znać że nadeszła wiadomość. Wyciągam i patrzę: Rosa, gdzie jesteś? Twój pan cię potrzebuje. Ciężko oddycham. Dominic! Co to znaczy? Gdzie on jest? Nie odpowiadam od razu, mój mózg wariuje, bo przypuszczam, że on może być w Nowym Jorku. Co robić? Rozpaczliwie chcę powiedzieć mu, o wszystkim,co się wydarzyło ale nagle zastanawiam się czy to rozsądne. Wiem, że Dominic będzie śmiać się w obliczu gróźb Andrei. On jest bardziej zdecydowany pobić swojego dawnego szefa - a to, może podpisać wyrok śmierci Marka. Wpatruję się w swój telefon, próbując coś zrobić. Rosa, pan pyta czy postanowiłaś służyć komuś innemu? Czy o to chodzi? Powiedziano mi, że byłaś tu dzisiaj z jakimś mężczyzną i zabrałaś swój bagaż. Czy straciłem Rose? O mój Boże, on jest w Nowym Jorku? Oddycham gwałtownie, drżąc z podniecenia. Chcę do niego teraz zadzwonić, ale nie mogę bo jestem z moim nowym przyjacielem w taksówce. - Wszystko w porządku? - Mówi, patrzy na mnie. - To nie jest on ? Nie grozi ci, prawda? - Nie, nie - mówię szybko - To mój drugi przyjaciel.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Szybko odpisuję: Panie, Rosa cię uwielbia i chce służyć tylko tobie. Oferuje swoje pokorne przeprosiny i pragnie, abyś dołączył do niej. Dostaję szybko odpowiedz: Gdzie jesteś, Rosa? Czy jesteś bezpieczna? Piszę kolejną wiadomość: Tak, ale nie wiem, gdzie jestem. Dam ci znać bardzo szybko, jak tylko się dowiem. Telefon brzęczy niemal natychmiast: Dobrze. Będę czekać, na wiadomość od ciebie. Jestem pełna nadziei. Dominic musi być tu w Nowym Jorku. O Boże, mam nadzieję, że to jest prawda! Moja każda komórka bardzo za nim tęskni i chce z nim być. Jeśli go tylko zobaczę i poczuję, choć jeszcze raz, na pewno wszystko skończy się dobrze. Wtedy moja przyjaciółka bierze swój telefon bo również dostała wiadomość - Dobrze – mówi – To jest mój brat . Jest już w drodze, najprawdopodobniej ze swoją dziewczyną. Możemy wysłać go naokoło, żeby odebrał twoje rzeczy od Andrei – wygląda przez okno – Jesteśmy na miejscu, jesteśmy w domu. Taksówka zatrzymuje się przy wysokim domu z piaskowca. Ona płaci, a potem prowadzi mnie po zużytych kamiennych schodach.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- "Home sweet home!" - mówi, i otwiera malowane na biało drzwi wejściowe. Od razu jesteśmy w przytulnym przedpokoju, zamieszkanego domu. Jest elegancki, z czystymi współczesnymi meblami oraz książkami i obrazami. Wypolerowane drewniane podłogi mają sporadycznie porozrzucane buty i gazety, na krzesłach jest odciśnięta obecność mieszkańców. Czuję ulgę być w właściwym domu, bo hotele są pozbawione charakteru tak jak i mieszkanie Andrei. - Rozgość się – mówi kiedy wiesza mój płaszcz na antycznym wieszaku. - Połóż swoje rzeczy gdziekolwiek, rozbierz buty i tam pod schodami leżą kapcie załóż, bedzie ci wygodniej. Zaraz przyniosę ci bluzę bo zmarzniesz w tej przepięknej sukience. Kiedy prowadzi mnie do salonu, mówi: - A tak przy okazji, nazywam się Georgina. Możesz mówić do mnie Georgie. Jak ty się nazywasz? - Beth - mówię, czując się milion razy lepiej będąc w normalnym miejscu. - Beth? - Marszczy brwi - To dziwne - opamiętuje się nagle - Chcesz coś? Kawę, herbatę? Coś mocniejszego? Mam wino lub whisky, jeśli czujesz się naprawdę w szoku. - Herbatę, chętnie, dziękuję - mówię z wdzięcznością. - Tak, to stary, dobry, brytyjski zwyczaj. Przywożę ją z domu, kiedy tylko mogę. Oni po prostu nie mają takiej tutaj. Cieszę się, że zamieniłam te wysokie obcasy na parę miękkich, wełnianych, futrzanych, domowych kapci. Georgina zbiera pulower z oparcia krzesła i podaje mi go. Podczas gdy ona znika robić herbatę, wkładam pulower i rozkoszuję się jego przytulnym ciepłem. Czekam na nią, rozglądając się po pokoju i przeglądając półki, patrząc na zdjęcia i grzbiety jej książek. Po tym wieczorze, czegoś takiego w ogóle się nie spodziewałam. Myślałam, że będę jadła kolację w hotelu, przygotowywała się do nocnego lotu.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Teraz jestem w obcym domu, gdzieś w Nowym Jorku, mam na sobie strój wieczorowy i nie mam bagażu. Podnoszę niektóre fotografie z półek. Pokazują one, Georgie z przyjaciółmi, na stoku narciarskim, na plaży, na balach ,przyjęciach ogrodowych i weselach. Wyblakła fotografia pokazuje dwie osoby dorosłe i dwoje dzieci stojących na werandzie w dużej willi gdzieś gdzie jest egzotycznie i gorąco. Biorę i przyglądam się uważnie. Dzieci to: chłopiec i dziewczynka, dziewczynka wygląda na starszą, ma ciemne włosy i ciemne oczy. To na pewno Georgie, pomimo różnicy pomiędzy dzieckiem z krótką fryzurą a kobietą z wysokimi nogami w kuchni. Chłopiec to musi być jej młodszy brat: ma oczy takie jak jej , ubarwione na ciemno. Obydwoje są opaleni. Za nimi stoją rodzice, mężczyzna w kostiumie wizytowym z kobietą w ukwieconej letniej sukience na ramiączkach i kapeluszu. Odkładam zdjęcie na półkę i podchodzę do kominka gdzie jest więcej obrazów w srebrnych ramach. Georgie przychodzi z kubkiem parującej herbaty, którą umieszcza na stoliku do kawy. - Tu jesteś - mówi wesoło - Siadaj i rozgość się. - Dziękuję - mówię.- Oglądałam Twoje zdjęcia, mam nadzieję, że ci to nie przeszkadza. - Pewnie że nie. Pokazuję na fotografię dwóch dzieci z rodzicami i mówię: - Czy to ty? Georgie patrzy i kiwa głową. - Tak, to ja, mój brat i moi rodzice. Oboje już nie żyją. - Och, przepraszam – mówię i myślę, że ona wydaje się być za młoda by być sierotą. - Tak, to jest raczej niesprawiedliwe ale tak to już jest. Mój ojciec pracował ciężko a moja matka piła zbyt wiele - była taktowną żoną i była znudzona tym
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
wszystkim: niekończącymi się imprezami na których musiała być obecna, szczególnie wtedy gdy żyliśmy za granicą i opuściła swój dom, rozpaczliwie za nim tęskniła. Ostatecznie koktajle stały się jej jedyną pociechą - smutne wspomnienie odbija się na twarzy Georgie – I to ją w końcu zabiło. Miała tylko pięćdziesiąt lat. - To takie smutne - mówię cicho. Georgie uśmiecha się. - Tak. Wciąż tęsknię za nią. Zmieniło to mnie trochę w dziwaka zdrowotnego jeśli mam być szczera. Ale nic w tym złego - może czasami powinniśmy uczyć się na błędach swoich rodziców. Zastanawiam się, czy ona ma partnera lub męża, aby ją pocieszył, gdy straciła rodziców, ale nie ma śladu nikogo mieszkającego tutaj i wydaje się niegrzecznie zapytać o to . Myślę, o drugim dziecku stojącym na werandzie na fotografii. - A czy twój brat mieszka też w Nowym Jorku? Wzdycha ze smutnym uśmiechem - Chciałabym, żeby tak było. Ale on nie umie zostać w jednym miejscu na dłużej. Uwielbiam go, ale śledzenie go nie jest łatwe. On ma zwyczaj znikać i nawet przez miesiąc nie mam z nim kontaktu. Nawet nie wiedziałem, że będzie w mieście aż do dzisiaj. Nie spodziewałem się go nawet na Święta Bożego Narodzenia. W tym momencie zadzwonił dzwonek i Georgie mówi: - To musi być on. Przepraszam na chwilkę. Wychodzi a ja odwracam się do kominka. Moje oczy zwróciły się na duże zdjęcie, które nie jest oprawione ale zostało podparte za innymi. Podchodzę, żeby je wydobyć . Nagle słyszę głosy dochodzące z przedpokoju. - Cześć kochaniutki. Więc gdzie ona jest? Odpowiedź przychodzi z powrotem głębokim męskim głosem.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- Ona nie mogła przyjść, obawiam się, że muszę ci wystarczyć sam. W tej samej chwili, kiedy wyciągam fotografię ton głosu przeszywa mnie jak strzała. Zdaję sobie sprawę, że patrzę na obraz Georgie i Dominika, głowami blisko siebie i uśmiechnięci. Są bardzo podobni, oliwkowa karnacji, ciemne oczy. I wiem, że ponad wszelką wątpliwość, że głos który właśnie słyszę jest jego. Ciężko oddycham, kręci mi się w głowie i odwracam się. W drzwiach stoi Georgie i mówi: - Beth, to jest mój brat, Dominic. Wskazuje człowieka za nią, a ja stoję i niedowierzam własnym oczom, ponieważ Dominic stoi tam, wysoki, przystojny, i za tym wzrokiem tęskniłam najbardziej na świecie. On też na mnie patrzy ze zdumieniem,a następnie szeroki uśmiech pojawia się na jego twarzy. - Beth! - wykrzykuje i idzie do mnie, z otwartymi ramionami. Pędzę do przodu i zatracam się w nich a on zamyka mnie w swoim uścisku. Jednocześnie śmieję się i płaczę ale jestem przeszczęśliwa i czuję ulgę, że jestem już z nim. - Masz ogromną zdolność zaskakiwania mnie - mówi czule, całując moje czoło.- Po prostu, kiedy myślę, że straciłem cię - to los sprowadza cię z powrotem do mnie. Wycofuje się lekko i teraz może zobaczyć moją twarz. - Ale co ty tu robisz? - Chwileczkę! - mówi Georgie, który stoi z rękami na biodrach, patrząc całkowicie oszołomiona. - Czy chcesz mi powiedzieć, że to jest Beth? Twoja Beth, z którą miałeś się spotkać dziś wieczorem? Dominic odwraca się by uśmiechnąć się do niej, jego oczy iskrzą. - Dokładnie. Oto ona. Nie było jej w hotelu kiedy dotarłem, a obsługa pomyślała, że to będzie miła niespodzianka, kiedy ją zaskoczę. Czy ty ją znalazłaś? Georgie wygląda na zmartwioną i mówi:
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- Dom, czy mogę zamienić z tobą słówko, proszę? - Pokazuje na korytarz. On nie chce mnie puścić, mogę to wyczuć, ale po chwili zmienia zdanie i mówi: - Oczywiście – i wychodzi za nią. Stoję w salonie szczęśliwa i podekscytowana, ale słyszę o czym oni rozmawiają. - Dom, ta dziewczyna jest zaangażowana z Andrei Dubrovski! - Georgie syczy - Znalazłam ją płaczącą w łazience restauracji, ponieważ on próbuje wymusić na niej, aby się z nim związała! Czy wiesz jakie to niebezpieczne jest? Twoja historia z nim jest ledwie słodkością i światłem, ale jeśli on dowie się, że chcesz ukraść jego dziewczynę, nie będzie taki łaskawy. - Ja nie kradnę niczego ani nikogo - Dominic odwraca się spokojnie.- Beth i ja jesteśmy razem od dawna, zanim poznała Andrei. - Co? Jak? - To długa historia. Opowiem ci pewnego dnia. - Ale Dubrovski ma rzeczy Beth. Miałam zamiar wysłać cię abyś odebrał je, jednak, w tych okolicznościach nie sądzę, żeby to był dobry pomysł. - On myśli, że może ją mieć jeśli zechce. Beth, nie zamierza pozwolić na to ani ja. Teraz chodźmy z powrotem, chcę ją przytulić. Nie lubię rozmawiać o niej w ten sposób. Wracają do pokoju, Georgie wygląda na speszoną i pełną niepokoju, podczas gdy Dominic wydaje się silny i szczęśliwy. Podchodzi do mnie i obejmuje czule. - To wszystko brzmi jak jakiś obłęd. Andrei ucieka się do swoich starych podstępów? Kiwam głową i dopiero dochodzi do mnie w jakiej strasznej sytuacji się znalazłam. - Jest gorzej niż kiedykolwiek. - Chcę usłyszeć o wszystkim - Uśmiecha się do mnie, a w jego ciemnych brązowych oczach widać ciepło i miłość. - Ale najpierw usiądźmy i ochłońmy
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
trochę. Zamierzałem zaskoczyć cię dziś wieczorem ale, jak zwykle, twoja niespodzianka jest większa i lepsza. Georgie, zrobisz mi herbatę? Brakowało mi twojej herbaty. - Uśmiecha się do niej. Georgie kręci głową i wzdycha, jakby to była beznadziejna sprawa, jednak nie może oprzeć się jego urokowi. - Ok, Dom. Zaraz ci przyniosę herbatę. Gdy tylko jesteśmy samym Dominic przyciąga mnie do siebie. - O Boże, jak dobrze jest mieć cię z powrotem - mówi gardłowym głosem, a następnie całuje mnie najpierw czule a potem namiętnie tak, że moje usta otwierają się dla niego. Gdy nareszcie rozdzielamy się niechętnie, mówi: - Dzięki Bogu, nic ci nie jest. Byłem cholernie zmartwiony odkąd przybyłem do hotelu, i usłyszałem, że odeszłaś. - Andrei śledził mnie – wyjaśniam Dominicowi kiedy prowadzi mnie na kanapę, wciąż trzymając mocno za rękę. – I naciskał na mnie jak nigdy przedtem. Grozi, że zniszczy Marka i ciebie jeżeli nie będę z nim. Oczy Dominica iskrzą niebezpiecznie i mówi cicho: - Tego chce? Tak więc, musi nauczyć się, że nie wszystko da się zdobyć taktyką zastraszania i groźbami. Udowodnimy mu to – mówi – A jeśli będzie chciał walczyć to, wyjdziemy mu naprzeciw. Kładę moją drugą rękę na kolanie i mówię ze strachem: - Proszę, Dominic, nie wiesz, jaki on jest. . . co on powiedział. . . Nie mogłabym tego znieść, gdyby zrobił ci krzywdę. - Wręcz przeciwnie - Dominic odpowiada - Wiem dokładnie, jaki on jest. Dlatego taki jest. On chce mnie zamknąć, bo znam, wszystkie jego słabości. Byłem przygotowany do radzenia sobie z jego honorem i zachować tajemnice, które mi powierzył, gdy pracowałem dla niego. Ale teraz on pokazał, jak chce postępować, a ja nie mam nic przeciwko temu. Chcę żeby żałował, że ze mną zadarł.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- Co zamierzasz zrobić? - Jestem przerażona perspektywą, że Dominic chce stanąć naprzeciw kogoś takiego jak Andrei, kogoś kto wydaje się być teraz silniejszy i bardziej pewny siebie niż kiedykolwiek. - Mam pomysł a nawet dwa - mówi tajemniczo - Ale nie mówmy o nich teraz. Poczekaj, aż pójdziemy do mnie. - Do ciebie? - Powtarzam zdziwiona. Dominic kiwa głową. - Rzeczy się zmieniają, Beth. Praca, którą wykonałem w ciągu ostatnich kilku tygodni opłaciła się. Mam kilka dużych inwestorów, którzy chcą wejścia na pokład ze mną. A moja firma ma stać się ważnym graczem w świecie górnictwa i surowców. Jestem za utworzeniem biura w Nowym Jorku, a także w Londynie. Dubrovski nie będzie zachwycony, gdy usłyszy, kim są moi nowi partnerzy . Głównie dlatego, że są to ludzie, o których względy zabiegał i nie potrafił wygrać - ciągnie mnie mocno do siebie. - Mój asystent wynajął mi mieszkanie tutaj, aż znajdę coś, co będę chciał kupić. Wpatruję się w Dominica. On jest teraz swoim własnym szefem i to mu odpowiada. Zdaję sobie sprawę, że od kiedy go poznałam, tego właśnie pragnął. Jest teraz jak pantera, która jest uśpiona ale rozciąga kończyny i pręży mięśnie, przygotowując się by wykorzystać swoją moc w polowaniu. Georgie wraca do pokoju, niosąc dwie filiżanki herbaty, stawia je na stole i siada w fotelu. Wygląda teraz na szczęśliwszą. - Nie mogę się nadziwić – mówi, kręcąc głową i patrząc to na mnie, to na Dominica. - Kiedy powiedziałaś mi, że masz na imię Beth, pomyślałam, że to dziwne, bo Dom zamierza się spotkać Beth, ale nigdy nie przyszło mi do głowy, że to ty możesz być nią! To jest dziwne. - Zgadzam się - uśmiecham się do niej, moja ręka wciąż mocno trzyma Dominica. Rzucam na niego spojrzenie. - On nigdy nie powiedział mi, że ma
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
siostrę! Dominic chrząka i mówi niewyraźnie: - Naprawdę? - Nie, nie powiedziałeś! Georgie podaje mu filiżankę parującej herbaty. - To mnie wcale nie zaskakuje, obawiałam się tego, Beth. Nie miałam pojęcia, że też istniejesz, aż do dziś.- patrzy na brata udzielając mu nagany.- Dom, ty naprawdę musisz się nauczyć dzielić trochę bardziej. - Postaram się - mówi z uśmiechem, biorąc kubek - Dziękuję za herbatę. - Beth, masz ty swoje sposoby aby go zmienić - Georgie mówi do mnie jak siada. Uśmiecham się do niej. Kocham Dominica, widząc go w tym środowisku rodzinnym. Czuję się bardziej związana z nim niż kiedykolwiek, teraz jestem akceptowana przez jego siostrę. Ona po prostu zakłada, że jesteśmy razem jak normalny chłopak i dziewczyna. Myśl ta napełnia mnie szczęściem i ciepłem. - A tak przy okazji, Georgie - mówi Dominic - Obawiam się, moja wizyta będzie nieco krótsza niż planowałem. Zabieram stąd Beth. - Pomyślałam, że zamierzasz to powiedzieć - Georgie mówi ale bez urazy Dobrze, to ogromna przyjemność zobaczyć cię chociażby przez taką krótką chwilę. - Będę w przyszłości spędzał tutaj więcej czasu - mówi Dominic - Będę tu pracować przez około pół roku. - Och to dobrze - Georgie mówi szczęśliwym głosem - Tęsknię za moim braciszkiem, chcę widzieć cię częściej - Odwraca się do mnie - A co z tobą, Beth, gdzie mieszkasz? - W Londynie - mówię, czując się nagle ponuro jak zdaję sobie sprawę, że przez co najmniej sześć miesięcy będę żyć bez Dominica. Wtedy czuję jego dłoń zaciskającą się wokół mojej.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- Na razie - mówi cicho, a wybuch szczęścia promieniuje przeze mnie, kiedy uśmiecha się do mnie. Pół godziny później jedziemy ulicami Nowego Jorku w stalowo-szarym sportowym samochodzie. - Twoja siostra była bardzo miła dla mnie, miała zamiar pozwolić mi zostać w jej domu. Mam nadzieję, że nie myśli, że jestem niegrzeczna. - Jestem pewien, że nie - Dominic mówi, a jego oczy patrzą na drogę. Przerywam na chwilę a następnie mówię: - Wiesz, że nigdy nie mówiłeś mi o sobie, że masz siostrę, o rodzicach … Przykro mi było słyszeć że oboje odeszli. Zapadła cisza, podczas gdy Dominic patrzy na drogę przed sobą, i nagle mówi cicho: - Wiesz, że zawsze trudno było otwarcie o takich rzeczach mówić. Cieszę się, że już poznałaś Georgie, naprawdę jestem szczęśliwy. I obiecuję, że od tej pory będę więcej rozmawiać się z tobą, przyrzekam. Cieszę się, że to słyszę, ale nie chcę, naciskać na niego, nie teraz, więc mówię: - Byłoby miło zatrzymać się nieco dłużej u Georgie i poznać ją lepiej. - Mmm.. - Dominic strzela mi znaczące spojrzenie - Ja mam nadzieję, że rozumiesz, że nie mogę robić z tobą tych wszystkich rzeczy, które tak bardzo pragnę, będąc w pokoju gościnnym, w domu mojej siostry. To nie jest naprawdę w moim stylu. Czuję drżenie pysznego oczekiwania. Końcówka dzisiejszego wieczoru zapowiada się obiecująco, w pewnym sensie. Nie chcę już wspominać wcześniejszych wydarzeń kiedy szlochałam w toalecie. Dominic wiezie nas umiejętnie przez Manhattan i nagle zabiera nas z drogi w dół, do parkingu podziemnego. Zatrzymuje samochód i patrzy na mnie, jego
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
twarz ukryta jest w cieniu. - Jesteśmy na miejscu - mówi łagodnie. Moje serce zaczyna mocno walić, wydaje głuchy odgłos w mojej klatce piersiowej, następuje szybki przypływ adrenaliny z radosnego podniecenia. Otwiera drzwi, wychodzi, podchodzi do mnie i otwiera moje. Wyciąga do mnie rękę, a ja podaję mu swoją. Pomaga mi wyjść z nisko osadzonego fotela. Ciągnie mnie mocno do siebie. Trzyma w ciasnym objęciu ramion, przebiegając jedną rękę w dół po plecach a drugą delikatnie masując kark. Patrzę w jego oczy. Widzę pragnienie , które tam płonie, a potem jego usta spadają na moje i całuje mnie. Poddaję mu się całkowicie, otwieram usta i pozwalam jego językowi zawładnąć mną. Smakuje wspaniale. Chcę zatracić się w nim, przyciągnąć, abyśmy stali się jednością. Przechylam głowę do tyłu i zatracam się w jego ramionach. Przyciska mnie i czuję na plecach twardy łuk dachu samochodu. Jego jedno kolano między moimi udami, naciska na moje. Łagodnie rozsuwa je aby mógł wcisnąć się i stanąć przeciw mnie. Czuję wybrzuszenie w jego kroczu na dowód jego pożądania. - Pragnę cię właśnie tu - mówi cicho – Ale … - patrzy w górę w kierunku kamery CCTV, które były skupione na nas - …. nie szczególnie chciałbym dać pokaz ochroniarzom. Chodźmy na górę. Muszę przełknąć ślinę i spróbować odzyskiwać równowagę. Byłam gotowa pozwolić mu pieprzyć mnie tu, przy samochodzie, albo na dole, na zatłuszczonej podłodze parkingu. Chwycił mnie za rękę i zaprowadził do windy. Drzwi rozsuwają się, i moment później jesteśmy w lustrzanym wnętrzu. Rzucam okiem w górę, świadoma oka kamery nadzorującej. - Pieprzyć ich - mówi Dominic - Chcę cię całować. Kiedy winda szybuje w górę, on pociągnął mnie do siebie i całuje mocno. Jego język w moich ustach jest taki gorący i rozpalony. Jesteśmy nienasyceni sobą. Moje palce w jego włosach, przyciągają jego głowę do mnie, jego ramiona mocno mnie obejmują, jedną ręką głaszcze delikatnie moją szyję i delikatne
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
miejsca pod uchem. Chcę krzyczeć i żebrać, prosić go, by wziął mnie natychmiast nie ważne czy ktoś patrzy, ale zamiast tego upajam się namiętnością naszego pocałunku. Wiem, że mam to, na co czekałam przez tak długi czas. Następnie winda zatrzymuje się i otwierają się drzwi. Mrugam oszołomiona , jakbym właśnie obudziła z intensywnego snu. - Chodź - mruczy Dominika, biorąc mnie za rękę. Prowadzi korytarzem do drzwi mieszkania, które otwiera kodem. Wchodzimy i jesteśmy w dużym apartamencie z widokiem na panoramę miasta, przez sięgające od podłogi do sufitu okna. Wnętrze jest nagie, martwe i tylko z minimalną ilością mebli. - Wynajęte – mówi Dominic zamykając drzwi za nami. – I tak nie będę tu długo, ale teraz musi to nam wystarczyć. Zwracam się do niego a mój płaszcz bezwładnie opada, stoję przed nim w mojej czerwonej sukience i wysokich obcasach. Spogląda na mnie z uznaniem. - Wyglądasz wspaniale - mówi. Następnie zauważa perły na szyi - Czy to nowe? Sięgam w górę, odpinam naszyjnik i upuszczam go na płaszcz. - Pożyczony tylko – odpowiadam – Myślę, że do północy to wszystko zniknie. Zerka na zegarek. - Jest prawie północ. - Dlatego to musi odejść – mówię. Sięgam po zamek z boku sukienki i pociągnąć go w dół. Pozwalam czerwonemu materiałowi zjechać w dół po moim ciele i zostaję w samej bieliźnie. Stoję przed nim w staniku i majtkach. Pozwalam jego spojrzeniu podróżować po moim ciele, a następnie zrzucam buty. - Teraz – mówię – Zaklęcie zostało złamane - Jesteś uwolniona od czarów - mówi, patrząc na mnie uważnie.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- Zawsze byłam – odpowiadam - Nigdy nie udało mu się umieścić mnie w wieży, bez względu na to, jak bardzo się starał. Dominic robi krok w moim kierunku. - Beth. . . Moje serce to słyszy. - Beth? - mówię łagodnie. - Nie. . . Rosa? Uśmiecha się do mnie szczerze, a to przyprawia mnie o zawrót głowy, z zachwytem w oczach. - Uwielbiam Rose. Ona jest taka słodka, tak dająca, tak. . . uległa. Daje mi wielką przyjemność móc uczyć Rose, jak być posłuszną i pokazać jej, co ona potrafi. Mam nadzieję, że będę miał jeszcze taką możliwość w przyszłości.Stawia kolejny krok w moim kierunku, jego bliskość wysyła moje zmysły w korkociąg.- Ona zrobiła również coś bardzo ważnego. Przyprowadziła mnie do ciebie, Beth. - Teraz on jest tak blisko, czuję ciepło promieniujące od niego, wdycham wspaniały jego zapach . To sprawia, że jestem roztrzęsiona i płynę z pragnienia. - Rosa jest moim towarzyszem zabaw - ale Beth. . . jesteś moją miłością. Wciągam gwałtownie oddech. To wspaniałe, niesamowite, usłyszeć, jak to mówi. On mnie kocha! Wiedziałam o tym, ale usłyszeć to….zachwyca. - Kocham cię - odpowiadam Wyciąga rękę i przeciąga łagodnie po moim ramieniem , w dół przez moją klatkę piersiową. Jego koniuszki palca zostawiają rozpalony szlak. Głaszcze sutki które zaczynają nabrzmiewać. Czuję jak moje piersi podnoszę się i opadają z tempem mojego oddechu. Jego dotknięcie rozpala mnie ale jest w tym coś innego. Dziś wieczorem nie jestem Rosa, a Dominic nie jest moim Panem. Nie zamierzamy bawić się w karę, jaką wykonałby, by pobudzić moje zmysły i wysłać mnie do szaleństwa z pożądania. Zamiast tego, z każdym dotknięciem jego dłoni czuję czułość, jakby podziwiał miękkość mojej skóry i wspaniałość moich piersi.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Bierze mnie za rękę i prowadzi do pokoju obok, mniejszego, ciemniejszego, z oknami w dachu, skąpo umeblowanego: w łóżko, komodę i lampę która świeci na ścianę, emitując przygaszone złote światło. Kiedy docieramy do łóżka, Dominic odwraca się i bierze mnie w ramiona, przyciskając do siebie i całując z nieskończoną powolnością i intensywnością. Oboje zatracamy się w sobie, pochłonięci przez ruchy naszych ust i języków. Obsesyjnie degustujemy siebie, pozwalając wrzeć emocjom w naszych ciałach i rozkoszować się podnieceniem. Zdaję sobie sprawę, jak bardzo kocham takie momenty, ten dreszcz oczekiwania i pragnienia, tworzące takie przyjemne odczucie potrzeby. Szybkiego zaspokojenia potrzeby. Nasze ciała reagują, eksploduje jego silna, twarda męskość, delikatnie dotyka moich piersi i płeć. Oboje wiemy, że każdy z nas ma możliwość dać i otrzymać najbardziej intensywną rozkosz. Możemy poddać się jej doprowadzić do zmysłowej przyjemności, pławić się w naszej żądzy, robić co chcemy, bo jesteśmy jednej myśli, tej samej chęci i, co najważniejsze, jednego serca. Przyjemność zatracania w siebie jest taka słodka, bo nie ma nikogo innego na świecie z kim chcielibyśmy to robić. Kiedy jesteśmy razem, a jego ciało jest połączone z moim, poruszając się we mnie, a nasze usta złączone, to nie liczy się nikt, ani nic innego. Cały nasz świat jest tu gdzie my jesteśmy i radość z naszego związku.... A dzisiaj, przypominam sobie, że nie jestem Rosa. Wyciągam i zaczynam rozpinać jego koszulę, coś czego Rosa nigdy nie zrobiłaby chyba, że by jej kazał. Dominic przygląda się moim palcom. Jego klatka piersiowa unosi i opada trochę szybciej. Odpinam i przesuwam do tyłu szeleszczącą bawełnę. Zostawiam koszulę na jego przedramionach, tak aby był lekko obezwładniony. Przejeżdżam swoimi palcami po klatce piersiowej pokrytej miękkimi włoskami między sutkami. Pochylam głowę do przodu i umieszczam moje usta na sutku, biorąc mały czerwony pączek w moje zęby i przeciągam językiem naokoło. Ciągnę go lekko zębami a drugiego szczypię biorąc między
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
kciuk a palec wskazujący, przekręcam lekko. Dominic jęczy. On to lubi, wiem to. Po tym jak pobudziłam jego sutki do twardych punktów, moje usta zostawiają je i przenoszą się na klatkę piersiową gdzie wciągam jego zapach i szczypię lekko skórę. Moje ręce głaszczą okolice brzucha i pleców, moje paznokcie, zostawiają ślady na powierzchni. Patrzy na mnie jak składam hołd jego ciału, moimi wargami , językiem i koniuszkami palca, upajając się tym. Unoszę się na czubkach swoich palców, całuję jego szyję, gryzę delikatnie, liżę go, czuję jego smak, przesuwam się by osiągnąć jego usta. Rozpaczliwie potrzebuje naszego pocałunku, mogę to wyczuwać, ale wciąż jest uwięziony w swojej koszuli, której jeszcze nie pozwoliłam mu zdjąć. Przyciskam się do niego, pozwalam moim piersiom ocierać się o jego nagą klatę piersiową. Materiał stanika pobudzającego moje sutki. W końcu przechylam głowę do jego i przesuwam opuszkiem palca po jego ustach, odsuwając się, zanim skradnie mi pocałunek jakie, którego bardzo pragnie. Wracam, przesuwam językiem po jego drżących wargach. Otwiera lekko usta, jego oddech przyspiesza, ale ja nie pozwolę mu przyspieszyć. Chcę cieszyć się w tym wyjątkowym oczekiwaniu, aż to, co robię doprowadzi nas na skraj wytrzymałości. Pozwalam swojemu językowi poruszać się z większą siłą, zanurzać go w jego ustach tak długo, żeby sprawić by pomyślał, że może mieć go bez moje zgody. Moje wargi trącają i całują usta tego pełnoprawnego pirata, którego kocham tak bardzo. W końcu, nie mogę już dłużej czekać, bo łaknę ciemnej, głębokiej własności jego ust. Przysuwam usta, przyciskając go do siebie, pijąc jego odurzający smak, a on odpowiada, mocno, biorąc co może ode mnie. Ściągam jego koszulę, tak że jego ręce są wolne. Od razu ujmuje nimi moją twarz , jakby chciał mnie mieć tak blisko, jak to tylko możliwe. Nie wiem, jak długo całujemy się, ale nasze zmysły są pobudzone przez taniec naszych języków i ust. Nigdy wcześniej nie rozkoszowałam się tak długo w pocałunku, i nie zdawałam sobie sprawy, że przez dłużej splecione usta, pożądanie staje się silniejsze. Mam wrażenie, że przekraczam granicę jestestwa ponieważ
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
nasze pocałunki stają się głębsze i wszechogarniające. Nagle zdaję sobie sprawę, że on podnosi mnie do góry, a ja instynktownie owijam nogi wokół niego, aby łatwiej mógł zanieść mnie do łóżka. Opada powoli na kolana, nasze usta nadal są złączone, kładzie mnie na łóżko. Odciąga się od naszego pocałunku i pozwala mi leżeć na plecach, a sam klęczy nade mną i patrzy płonącymi oczami na moje ciało. Wyciągnę rękę, żeby przeciągnąć moimi koniuszkami palca po jego klatce piersiowej. Odnajdując zarys jego cudownych mięśni, ciągnąc w dół szlakiem do ciemnych włosów z nad jego talii. Prowadzę palcem tam, gdzie wiem, że czeka na mnie skarb. Wpatruję się w jego oczy gdy moje palce rozpinają klamrę jego paska, a następnie odpinam guziki przy jego spodniach, świadoma gorąca jakie rozchodzi się promieniście od wewnątrz. Widzę wielkie wybrzuszenie pod materiałem, ale uważam by nie dotknąć go - jeszcze nie. Chcę wziąć wszystkie te przyjemności ale powoli. To nie jest noc gier albo pośpiesznego spełnienia przyjemności, gdzie puszczamy się w galop bez tchu, spragnieni końca kursu. To jest noc dla wolnego, zmysłowego kochania się, właśnie dla nas, dla Dominica i Beth, których ciała razem tak świetnie współpracują. Kiedy ściągam mu spodnie patrzy na mnie i lekko dyszy. Teraz jest w samych bokserkach i widzę jego wspaniałą długość penisa, tak silnego i twardego, pełenego pożądania mnie. Sięgam wewnątrz spodenek i uwalniam go. Jest taki wspaniały i spragniony. Dominic wydaje ciche westchnienie, gdy go dotykam, ale szybko puszczam, by nacieszyć nim moje oczy. On jest taki wspaniały, samo patrzenie sprawia, że pulsuję między nogami, to takie pulsujące łaskotanie mówiące mi, że moja płeć już tęskni by czuć, tą żelazną długość, która naciska do zatracenia się, w mojej mokrej głębokości. Ale jeszcze nie teraz. . . jeszcze nie .. Chcę dać mu przyjemność pierwsza. Chcę całować i lizać jego erekcję ,
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
wziąć go w usta i kochać. On wciąż klęka przede mną więc podnoszę się i trzymam go za biodra abym mogła przeciągnąć swoim językiem w górę jego długości, od jąder do gładkiej głowy. Jęczy gdy mój język sunie po czubku jego penisa, rysując ósemkę wokoło maleńkiej dziurki i czuję jak bardziej się napręża. Wtedy owijam ustami jego wrażliwą skórę, nawilżam, a następnie zabieram moje wargi, delikatnie przygryzam zębami i ponownie przeciągam językiem w dół rozgrzanej naprężonej skóry aż do samej podstawy. Robię to jeszcze dwa razy, tak przedłużając jak to tylko możliwe, każdy etap podróży po jego penisie. Wiem, że on ledwie może wytrzymać to, ale chcę mu sprawić rozkosz w najprzyjemniejszy sposób. Słyszę, jak ciężko oddycha. Przygląda się, jak biorę go, namaszczając moimi ustami. Jego koniuszki palca zanurzają się w moich włosach, wywierając niewielki nacisk na moją głowę gdy dotykam wrażliwego miejsca albo ruszam gdzieś w nowe.... Jęczy, gdy moje zęby dotykają go, a moje delikatne pociągnięcie wywołuje u niego gwałtowny wdech. - O Boże, Beth – mruczy – Już dłużej nie wytrzymam. Do cholery, co ty ze mną robisz …. Puszczam jego penisa. On od razu wie co zrobić, przekręca się tak aby jego penis był blisko moich ust, a jego twarz przy mojej płci. Jego język i zęby natychmiast skubią moje uda. Wzdycham z radością. Pragnę moich ust na jego penisie a ja dotyku jego języka na mojej łechtaczce, w tym samym czasie. On wie to i chce tego samego. Wciąga mój zapach i pozwala swojemu językowi bawić się u wejściu do mojej płci, a jego penis naciska na moje usta. Wygląda, jakby rozkoszował się z zlizując soki, które spływają ze mnie i spieszą na spotkanie z jego językiem. Napływają mu do ust i chlupoczą przy jego wargach. Czuję palącą tęsknotę za nim. Biorę w usta tyle jego długości ile tylko mogę i ssie mocno. On wręcz ukrywa swoją twarz we mnie, a jego język zabiera mnie w nieznośnie wspaniałe doznania, które sprawiają że moje kończyny stają się płynne. Pracujemy swoimi ustami by dać sobie taką pyszną przyjemność, czuję
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
wzrost radosnego podniecenia. Moja płeć pulsuje, małymi drgającymi falami , za każdym razem gdy jego język naciska i łaskocze po mojej łechtaczce. Chce być głaskana i rozpieszczana, prowadzona bez przerwy i rytmicznie do punktu kulminacyjnego. Dominic liże i robi okrążenia językiem, to niewyobrażalne uczucie rosnące w siłę, powoduje, że otwieram się jak kwiat. Ale ja nie chcę żeby już przyszło. Jeszcze nie. To dopiero początek. Odsuwam się od erekcji Dominca, rozumie to i odwraca się do mojej twarzy. Jego usta są mokre od moich soków, przyciska tak mocno jakby rościł sobie prawo do nich, wciskając swój język głęboko, oddając smak mojej płci. Całuję go z zapałem, pobudzona przed smakiem naszych pieszczot. Teraz żaden z nas nie może już dłużej czekać, nasze ciała nie chcą się oprzeć nakazowi by połączenia się. Nie mogę powstrzymać się i nawet gdybym chciała opóźnić naszą przyjemność, to on mi nie pozwala. Czuję jego gorący, ciężki oddech i potrzebę bycia we mnie. Przyciska swojego taranującego penisa do mojego wejścia, a moje wylewające się ze mnie soki łagodzą jago natarcie. - O Boże ! – krzyczę, otwierając się na niego tak szeroko jak mogę by przyjąć go. - Czy chcesz tego? - pyta – Czy to jest to czego pragniesz? - Chcę tego ! - To jest twoje, wszystko z tego... wszystko ze mnie... to jest wszystko twoje. - Pcha mocno do środka. Wyginam plecy w łuk i pochylam się do niego. Jedna ręką chwytam jego pośladki i ściskam mocno, jakbym chciała włożyć go dalej i głębiej, a drugą przeciągam po jego plecach i wbijam paznokcie w skórę z siłą, tym większą rozkosz mi daje, zachęcając go jednocześnie, by mnie mocniej i ostrzej pieprzył. Zrozumiał moją zachętę. Moje zachęcające ręce i usta odnajdują zaciekły rytm, biorąc jego penisa głęboko, kiedy on porusza się we mnie tam i z powrotem, wysuwając się i wsuwając, znowu i znowu, a każdy jego ruch sprawiał, że poziom
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
erotycznej siły wzrastał. Nie wiem,jak długo uda mi sięoprzeć się zanim poddam się tej elementarnej potrzebie dojścia. Wychodzę naprzeciw każdemu pchnięciu, kołysząc się przeciwko niemu, aby wziąć jak najwięcej przyjemnośći za każdym pchnięciem, wspinam się coraz wyżej i coraz bliżej jestem szczytowania. - O Chryste, Beth - mówi - Zamierzasz dojść teraz? Dojdź dla mnie, proszę, chcę widzieć jak dochodzisz. Jego słowa wywołują dreszcz to znaczy, że jestem na krawędzi. Nie mogę z tym walczyć. To nadchodzi. Mam konwulsje, moje ciało skręca się, jest potrząsane wielkimi falami orgazmu. Nic nie widzę i tylko wiem, że jestem opętana przez całą przyjemność, która roznosi się po całym ciele, aż do końca każdej kończyny. Myślę, że krzyczę, może wrzeszczę, nie mam pojęcia. Gdy jednak wracam do pewnego rodzaju świadomości, wciąż ruszają mną ostatnie, cudowne fale mojego orgazmu. Zdaję sobie sprawę, że Dominic jeszcze tam nie był i przygotowuję się na drugą przyjemność, zostania mocno wypieprzonym w moją bardzo mokrą, cipkę po orgazmie. Mogłabym leżeć tu całą noc, ciesząc się wspaniałymi ruchami jego penisa we mnie, ale wiem, że nie będzie to tak długo trwało. Jest coraz bliżej, jego pchnięcia są szybsze, mój orgazm jeszcze bardziej go podniecił, teraz jego kolej. Czuję jak jego penis rośnie we mnie, jego ruchy stają się wolniejsze ale silniejsze, ponieważ przepycha się mocniej i głębiej by wywołać punkt kulminacyjny, którego tak bardzo potrzebuje. Otwieram oczy, pragnąc, zakosztować jego przyjemności . Uwielbiam oglądać, jak on sztywnieje, wygina plecy w łuk i jego orgazm rozlewa się strumieniem po nim całym. - Och Beth, - jęczy w rozkoszy orgazmu. Przytulam go mocno, upajając się słodkością jego punktu kulminacyjnego i miłością, którą mogę słyszeć w jego głosie.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Rozdział 13
Budzimy się w tym samym czasie, gdy zimowe słońce wlewa się przez okna mieszkania. Leżymy przytuleni do siebie, na śliskiej satynowej pościeli, nie mówiąc nic, rozkoszując się bliskością naszych ciał. Moja głowa leży na piersi Dominica i wsłuchuje się w rytmiczny takt bicia jego serca. Tak sobie myślę, że zamiast tej satynowej pościeli wolę szeleszczącą bawełnę. Bawełna może być chłodna lub ciepła, w zależności od tego, jak chcemy, ale nigdy nie ryzykujemy, że zsunie się na podłogę. . . Podczas gdy te myśli kręcą się wokół mojego umysłu, Dominic głaszcze moje włosy i od czasu do czasu pociera delikatnie moje ucho. - Musisz mi powiedzieć wszystko o Andrei. - Mówi w końcu - Muszę wiedzieć, jak się sprawy mają, co jest między wami. Zaczynam opowiadać mu wszystko, co zdarzyło się od momentu kiedy widzieliśmy się w Paryżu; jak Andrei załagodził sytuację z obrazem i jak zawarł umowę kompromisową z opatem. - Och przypominało mi się, – Mówię – Myślę, że twój przyjaciel Brat Giovanni tam był. Dominic patrzy na mnie pytająco. - Naprawdę? Kiwam głową. - W pierwszej chwili nie poznałam go, oczywiście, bo gdy się poznaliśmy było ciemno, rozpoznałam go po głosie. Podszedł do mnie i pytał o ciebie. Twarz Dominica pochmurnieje trochę. - Zrobił to? - Zmarszczył brwi - Brat Giovanni miał ogromny wpływ na mnie gdy byłem w klasztorze. Wyczuł, moje wewnętrzne rozdarcie i wsparł mnie, wysłuchując o tym. Był wyrozumiały i chętny by mi pomóc. - Przytula mnie mocniej, co przyprawia mnie
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
o dreszcze - To Brat Giovanni, wyjaśnił mi, niektóre z założeń,w jakie dominikanie wierzą, na przykład, że można oczyścić się karą. Przechylam swoją głowę tak, że mogę wpatrywać się w jego oczy: - Zgaduję, że to nadało ci pewnego rodzaju sens. - Mówię łagodnie. On kiwa głową. - To było tak niewiarygodnie istotne dla mnie. Wciąż dochodziłem do porozumienia ze sobą: co zdarzyło się między nami, jak przekroczyłem granicę kiedy zabrałem cię do lochów. Innych kara zarówno dla mnie jak i dla nich, przynosiła taką samą przyjemność - do czasu gdy przedstawiłem cię karze, której nie chciałaś. Sensem stało się to, żeby siebie ukarać, by oczyścić się z winy, którą czułem, i z pragnienia by zrobić to jeszcze raz. Byłem Panem tak długo, że zdominowanie siebie, miało być moim największym wyzwaniem. Brat Giovanni wyjaśnił i pomógł mi na każdym etapie. Nauczył mnie jak użyć zawiązanej liny by biczować się i przez chwilę to naprawdę pomogło. Pomyślałem, że mogę wychłostać swoje ochoty z siebie. Albo, przynajmniej, moje pragnienie by sprawić ci ból. - Zrobiłeś to ? - Szepczę – Wychłostałeś to z siebie? Przerywa na chwilę, zanim odpowiada i widzę walkę w tych pięknych brązowych oczach. - Nie. - Mówi w końcu - Nie do końca. Ale moja próba nauczyła mnie wielu rzeczy. Nauczyła mnie, że będę musiał porzucić strach przed miłością i przyjąć jej, dominację. Ale także, że ona jest silniejsza niż moje zapędy, które mógłbym wykorzystać w zupełnie inny sposób. - Rosa? - Pytam delikatnie. On uśmiecha się do mnie. - Rosa jest zainspirowana, moja miłością. Ona jest łagodną, uległą duszą, którą czasami potrzebuję. Udzielanie jej ostrej nagany daje mi głęboką rozkosz. Oglądanie jej dreszczu i punktu kulminacyjnego pod moją posługą jest niezwykle
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
miłe. Ale ona istnieje tylko w sypialni i dowiedziałem się, że moje alter ego nie zawsze musi być obecne. Istnieją inne wyjścia, aby żyć i kochać na różne sposoby. Wzdycham radośnie i przytulam się mocniej do jego piersi. Więc rozkoszne dreszcze mojego życia z Dominicem pójdą dalej - gdy on i ja postanowimy wstąpić do naszego świata, erotycznych gier. Cieszę się, bo mam w sobie tę zdolność, by poddać się przyjemności, wziąć moje ciało dalej, wzdłuż drogi do uległości i przyjemności, bardziej niż kiedykolwiek to sobie wyobrażałam. Wiem, że jesteśmy dopiero na początku drogi, która zabierze nas do wielu różnych przyjemności, a Dominic będzie moim sterem, miłością, ochroną, i zdyscyplinowanym przewodnikiem. Drżę z emocji, co czeka na Pana i jego pokorną Rosa. A poza tym światem, jest Beth i Dominic - kochankowie, którzy wspierają się i pielęgnują miłość w równym stopniu. Gdyby tylko nie było Andrei, wszystko było by doskonałe. . . Myśl o nim, która przemknęła mi przez umysł, przyniosła gorzkie uczucie strachu i gniewu. - Dominic. - Mówię czujnie - Andrei powiedział, że chce cię zniszczyć. Chce też abyś wrócił do niego, do końca roku ale jeśli odrzucisz jego ofertę powrotu, zmiażdży cię, jak i twój biznes. Nawet wspomniał coś o przemocy gdybyś nie zastosował się do tego. Dominic patrzy pogardliwie. - On jest bandytą. Nie będzie mnie straszyć w ten sposób. Jeśli myśli, że wrócę do niego, musi być stuknięty. Nigdy nie będę pracować dla Andrei - ani dla kogokolwiek innego, o to tu chodzi – już nigdy. Zarządzam teraz sam sobą i taką drogą będę iść. Wiedziałam, jaka będzie jego odpowiedź. Nie potrafię wspierać go w jego przekonaniu i jego nieustraszonym nastawieniu do byłego szefa ponieważ boję się.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Wiem, że nic nie skłoni go do zmiany zdania, nawet ja. - Ale jest coś jeszcze. – Mówię - Ostatniej nocy, w końcu powiedział czego chce ode mnie. Dominic przesuwa się i patrzy na mnie pytająco. - Tak? - To jest... - Waham się. Nie wiem jak to powiedzieć, obawiam się jego reakcji. To nie zwiastuje nic dobrego. - Powiedział mi, w wielu słowach, że chciałby abym została jego życiowym partnerem i żebym została matką jego dzieci. - Co? - Mówi lodowatym głosem - Czy on ma myśli małżeństwo? - Myślę, że tak. – Mówię – Zasugerował, że mogłabym dzielić z nim życie i stworzyć rodzinę dla niego. Śmieje się, ale to jest zimny, ostry dźwięk bez radości. - Dlaczego, do cholery, on myśli, że masz zamiar wyjść za niego? - Powiedział, że to będzie najlepsza rzecz dla mnie, nawet jeśli ja tak nie myślę. Widzę, że ma iskry strachu w oczach. - Nie chcesz tego, prawda? - Oczywiście, że nie chcę! - Oświadczam. - Kocham cię, wiesz o tym ! A nawet jeśli nie wiesz, to nie kocham Andrei. I dlatego nigdy nie mogłabym go poślubić. - Więc dlaczego on sądzi, że to zrobisz? Smutek ogarnia mnie jak przypomnę sobie dokładnie, co Andrei powiedział. - Szantażuje mnie, powiedział, że jeśli tego nie zrobię, zniszczy Marka. Będzie utrzymywać, że to on ustalił autentyczność obrazu i użyje tego by pozwać go i że doprowadzi też do tego, aby cały świat się o tym dowiedział. Dominic marszczy brwi, zastanawiając się. Po chwili mówi: - To dokładnie, taki rodzaj obelżywego zachowania, jaki oczekiwałbym ze
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
strony Dubrovski. Ale coś tu nie ma sensu. - Spuszcza wzrok na mnie Powiedziałaś, że opat z przyjemnością zajął się przyjęciem z powrotem obrazu i zwrotem pieniędzy. Kiwam głową. - Wydawał się całkiem zadowolony z tego. - I na tym nie koniec? - Mruczy Dominic. - Pomyślałam, że to jest dziwne, że ty i Anna pracowaliście w tym samym czasie, w klasztorze gdy obraz został znaleziony. - Mówię - Ty byłeś tam by poznać Brata Giovanni. Dominic kiwa głową. - Tak. Użyliśmy tego miejsca jako bazy, gdy opracowywaliśmy duży interes. Andrei miał tam pokoje i zostaliśmy w tym miejscu, na sporo tygodni z przerwami. - A potem kupił Fra Angelico ?- Pamiętam coś jeszcze. - Czy Brat Giovanni dobrze żył z Anną? Dopytywał też o nią. - Czyżby? - Dominic zastanawiał się przez chwilę - Nie przypominam sobie żeby kiedykolwiek, miał z nią coś wspólnego. Wszyscy trzymali się z dala od Anny. Może wyczuwali w niej coś niebezpiecznego. - Coś piekielnego. - Mówię z uśmiechem. Próbuję wyobrazić sobie jaki efekt w klasztorze, może wywołać piękna, o silnym popędzie seksualnym Anna. - Chciał wiedzieć czy wróci i wydawał się być bardzo rozczarowany gdy powiedziałem, że nie. Zapadła na chwilę cisza i widać, że Dominic próbuje poukładać to sobie, po czym mówi powoli: - Tak więc, Andrei chce zniszczyć Marka jeśli tego nie zrobisz. Rozumiem. Pomysłowe. Znalazł najsłabsze ogniwo, człowieka którego kochasz. I to wszystko z powodu tego obrazu. Kiwam głową.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- To prawda. Dominic siada gwałtownie. - Czy twój lot powrotny jest dziś wieczorem? - Tak. - Wracam z tobą do Londynu. Chcę sprawdzić coś, co pomoże wyjaśnić nam, w co gra Andrei. Wyjedziemy, gdy tylko odbierzemy twoje rzeczy od niego. - Więc mam zamiar go zostawić? - Mówię, jednocześnie z podekscytowaniem i ogromnym strachem. - Mimo jego gróźb? - Jaką mamy alternatywę ? - Pyta Dominic a jego ciemne oczy badają mnie – Czy może chcesz wrócić do niego i powiedzieć mu, że jesteś gotowa by go poślubić? - Nie, oczywiście, że nie! - To jest odpowiedź. Oczywiście, że musisz go opuścić. - Ale ty. . . i Mark. . . - Mogę zaopiekować się sobą. Tak naprawdę, nie mogę się doczekać do ostatecznej rozprawy z Dubrovski. Zasłużył sobie, na to co nadejdzie. Co do Marka – nie sądzę, żeby Andrei posunął się aż tak daleko. Jeśli to zrobi, nie będziesz miała żadnego powodu aby kiedykolwiek wrócić do niego. A poza tym, coś mi mówi, że to nie jest takie proste, jak się wydaje. Czuję mrowienie rozchodzące się po całym ciele. - Tak więc, pójdziemy do Andrei po moje rzeczy? - Oczywiście – Dominic chwyta moją rękę, przesuwa pod prześcieradło i naciska na swoją erekcję, która jest twarda i gorąca – Tak szybko jak tylko zaopiekujemy się tym.... Godzinę później szary, sportowy samochód pośpiesznie wiezie nas przez ulice Manhattan do wiktoriańskiej rezydencji, którą zostawiłam wczoraj wieczorem.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Strażnik łączy się przez radio do mieszkania a potem mówi: - Tylko ty możesz wejść do środka. Pan musi poczekać na zewnątrz. Dominic kiwa głową. - Okay. Ale gdy tylko wjechaliśmy na dziedziniec mówi: - Tylko niech spróbują mnie zatrzymać. Kładę rękę na jego nodze. - Poczekaj, zastanów się. Nie chcę widzieć jak mężczyźni stają do walki nad moją walizką. Pozwól mi iść. Jeśli nie wrócę w ciągu dziesięciu minut, przyjdziesz po mnie. Patrzy na mnie i mówi niechętnie: - Dobrze. Rozumiem to. Masz tylko dziesięć minut – potem idę na górę. - Dobrze! Jadę windą do mieszkania Andrei. Pukam. Otwiera Renata z kamienną twarzą. - Witam – Odsuwa się by wpuścić mnie do środka – Pani torby są już spakowane. Proszę wejść. - Dziękuję, Renata – Wchodzę do pokoju. Tam jest moja walizka, która na mnie czeka. - Czy to wszystko? - Tak, dziękuje. To wszystko. Już wychodzę. - Robię krok w przód i łapię za rączkę. - Beth - Słyszę głos Andrei, który wychodzi z cienia. Wygląda okropnie, twarz zmęczona i blada, a jego oczy pochmurne. - Gdzie byłaś? Martwiłem się o ciebie. Kim była ta dziwna kobieta, z którą wyszłaś? Spoglądam powoli na niego. Nienawidzę patrzeć na cierpienie w jego oczach. Nawet po tym wszystkim, co się stało, nie chcę go skrzywdzić. - To po prostu ktoś, kto pomógł mi, gdy tego potrzebowałam. To, co
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
mówiłeś ostatniej nocy załamało mnie. I nie mogę być z tobą po tym wszystkim. Renata opuścił nas. Andrei robi krok w moim kierunku. - Ale dlaczego? Tylko przedstawiłem ci ofertę mojego życia i mojego serca. Czy to oznacza, że musiałaś uciec, jakbym chciał cię zranić? - Zadałeś mi ból !- Krzyczę – Szantażowałeś mnie żebym była z Tobą i groziłeś ludziom, których kocham. Nie zdajesz sobie sprawę, że kocham kogoś innego? Uniemożliwiałeś mi bycie z tobą na zawsze. Nie mogę dla ciebie już pracować, musisz to zrozumieć. Jego twarz wykrzywiła się na chwilę a oczy stały się groźne. - Co chcesz przez to powiedzieć? - Mam na myśli, że to jest pożegnanie, Andrei. Umieszczam rękę w kieszeni swojego płaszcza i wyciągam gruby sznur pereł. Robię krok w przód, podaję mu je. Automatycznie wyciąga swoją rękę i upuszczam perły do jego szerokiej dłoni. Zostają tam, stos błyszczących szarych kul. - Przyślę później kogoś po resztę moich ubrań - Mówię cicho. Odwracam się i wychodzę. - Beth! - Jego głos pęka z rozpaczy. Odwracam się powoli. - Nie sądzę, żebyśmy mieli sobie jeszcze coś do powiedzenia. Przykro mi, że kończymy to w ten sposób. - Proszę, nie odchodź. - Nie mam wyboru. Dałeś mi ultimatum, a ja podjęłam już decyzję. - Mówiłem poważnie, Beth. Jeśli wyjdziesz przez te drzwi, to ja przeprowadzę wszystko, co powiedziałem. - Jego głos ma notatkę – ostrzegam cię. - Masz zamiar spełnić swoje groźby, sprawiając ból ludziom, których kocham? - Potrząsam głową – Myślałam, że jesteś inny, lepszy. W tym momencie wychodzę przez otwarte drzwi i słyszę kroki Dominic na
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
korytarzu. Widzę go : - Beth, Jesteś tam? Wszystko w porządku? - Wszystko w porządku – Odzywam się szybko. - Dominic, wracaj do windy, już idę. Twarz Andrei robi się twarda i okrutna a jego oczy błyskają. - Co do cholery on tu robi? Byłaś z nim wczoraj wieczorem? - To nie twoja sprawa – Podnoszę walizkę i idę. Andrei w jednej chwili przeciska się obok mnie. - To ty Stone? Jak śmiesz pokazywać się tu ? Zabieraj stąd swoją dupę i spieprzaj, chyba że mam cię stąd wyrzucić. Dominic wychodzi mu na przeciw, jego całe ciało jest napięte i gotowe. A oczy płoną gniewem. - Nie próbuj grać twardziela przede mną, Andrei, to na mnie nie działa. Znam cię, pamiętasz? Ale wydajesz się zapomnieć lat, których pracowałem dla ciebie, zarabiając przy okazji miliony. Wydaję mi się, że myślisz, że jestem ci winien lojalność w tej sytuacji – ale jak to się ma do tego, co ty mi zawdzięczasz? Andrei prawie prycha z pogardą gdy mówi, - Ja jestem ci coś winien ? - Jego warga wykręca się w złość – Pomyliłeś priorytety, mój przyjacielu. - Przyjacielu ? - Dominic udzielił mu spojrzenia, które jest jednocześnie pogardliwe i rozbawione . - Przyjaciele nie zachowują się w ten sposób jak ty, Andrei. Mogliśmy być równymi zawodnikami na boisku, obydwoje rywalizując uczciwie, z szacunkiem dla siebie, ale to nie w twoim stylu. Wolisz taktykę zastraszania, co nie? Andrei niemal warczy i widzę jak jego dłonie zaciskają się w pięści. Dominic wychodzi mu na spotkanie, mruga wrogim spojrzeniem, a potem mówi cicho: - Myślisz, że możesz zmusić Beth? Nie możesz. I wiesz co, złoczyńca nie
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
ma dziewczyny. Jeszcze tego nie pojąłeś? - Uważaj Stone, ostrzegam cię – Warczy Andrei. Jest na krawędzi utraty cierpliwości, widzę to. – Pozwól Beth, podjąć własną decyzję. - Na pewno tak zrobię. - Dominic mówi z pół uśmiechem - I nie będę szantażować jej, by była ze mną - będzie ze mną, bo to jest to, czego ona chce. - Ty popieprzona kanalio - Mówi Andrei w tonie furii, i widzę , że właśnie ma wybuchnąć i zrobić coś głupiego. Nie chcę by to obróciło się w walkę fizyczną i jak znam Dominica nie wycofa się. Mijam Andrei i kładę rękę na ramieniu Dominica – Nie tu - Mówię szybko - Idziemy, Dominic. Nie chcę kłopotów. Dominic stoi jak zablokowany spojrzeniem Andriei, skierowani są do siebie, powietrze gęste od antagonizmu. Kładę walizkę w windzie i łapię Dominica za rękę. - Chodź, idziemy. - W porządku - Mówi i odwraca się by zjechać ze mną – Bicie konkurencji nie jest naprawdę w moim stylu. - Pożałujesz tego, Beth! - Andrei woła za mną.- Wywierając presję na mnie, wiesz, co zrobię! Stoimy razem z Dominiciem w windzie i gdy drzwi zasuwają się. Patrzę ostatni raz w stronę Andrei: widzę, groźny wyraz twarzy i lodowate spojrzenie niebieskich oczu. - Chryste – Dominic mówi łagodnie – Nigdy w życiu nie chciałem nikogo rozerwać gołymi rękoma, tak jak w tej chwili. - Ukryłeś to dobrze. Mogłabym powiedzieć, że Andrei właśnie ma stracić kontrolę i mógł zaatakować cię ale ty wydawałeś się bardzo spokojny. - Wszystko, co musiałem zrobić, to przypomnieć sobie, że nie chcę, zniżyć się do jego poziomu. - Myślę, że podpaliłam lont - Mówię, mój głos drży mimo że konfrontacja
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
zakończyła się – I wydaje mi się, że muszę zrobić wszystko, by nie dopuścić teraz do eksplozji. - Poczekaj, - Dominic mówi, ciągnąc mnie w ramiona. - On nie jest głupi. On wie, że wszystko, pozostawił tobie. Nie będzie tego trwonić, zobaczysz. Wtedy Całuje mnie namiętnie, jakby obawiał się, że za chwilę mnie straci ponownie.
Przyjeżdżamy z powrotem do domu Georgie. Wita nas i patrzy ulgą, jemy z nią obiad. Zmieniam sukienkę na bardziej stosowne ubranie, które nadaje się na podróż do domu. - Czy możesz odesłać to do Dubrovski? - Pytam, odkładając stertę ubrań, starannie złożonych: sukienka, buty i czarny płaszcz z kaszmiru. - Oczywiście. - Georgie wygląda efektowne w cienkich dżinsach i obszernym, zrobionym na drutach pulowerze, który podkreśla ciemny mahoń jej włosów. - Czy wszystko w porządku? Dominic i ja wymienimy spojrzenia. - Tak - Staram się brzmieć pewniej niż naprawdę to czuję. Georgie wzdycha. - Mogę stwierdzić, że nie mówicie mi całej prawdzy, ale mam nadzieję, że oboje wiecie, co robicie. Nie podoba mi, że jesteście zamieszani w tą całą sytuację z tym gangsterem. Dominic strzela mi rozbawione spojrzenie. - Moja siostra nie może sobie wyobrazić mnie, jako kogoś innego niż ośmiolatka - mruczy. - Wciąż nie wierzy, że mogę przejść przez drogę sam. - Oczywiście, że wierzę! - Georgie protestuje - Ale Dubrovski jest niebezpieczny, wszyscy o tym wiemy. Nigdy nie lubiłam, jak pracowałeś dla
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
niego. Patrzę na nią, widząc, że wygląda tak jak Dominic. Cieszę się, że ma starszą siostrę, która się o niego martwić. Nie mogę się doczekać, aby dowiedzieć się więcej o nim, o jego życiu i o jego rodzinie. Georgie przemawia do mnie. - Beth, będziesz przemawiać mu do rozsądku, prawda? - Zrobię, co będę mogła - Mówię z uśmiechem. - Czy naprawdę musisz wrócić do Londynu? - Mówi do Dominika Myślałam, że będziesz spędzić święta ze mną. Kuzyni zaprosili nas do posiadłości Fairfield, tam jest niesamowicie. - Muszę wrócić - Mówi Dominic.- Muszę się rozeznać w sytuacji - Jego wygląd sprawia, że mam ciarki na całym ciele. - Ale może wrócę na Boże Narodzenie. Dam ci znać. Czuję lekkie rozczarowanie, chociaż wiem, że będę u siebie ze swoją rodziną. Dlaczego Dominic nie może być ze swoją? Próbuję stłumić swój smutek jako, że Georgie narzeka: - Nie możesz zostawiać wszystkiego na ostatnią chwilę. Nie mogę trzymać w niepewności Florence, czy ma się ciebie spodziewać czy nie. - Ona nie zwróci na to uwagi - Dominic mówi beztrosko. - Jedna osoba więcej nie zrobi różnicy, biorąc pod uwagę, że to jej lokaj, sześć pokojówek i czterech kucharzy, wykonują wszystkie prace. Georgie śmieje się mimo woli. - Powiedz mi, jak tylko będziesz wiedział. - Na pewno - Dominic odpycha swój pusty talerz. - Chodź, Beth. Jedziemy na lotnisko. Jakiś inny samochód czeka na nas na zewnątrz. Jest czarny i elegancki, szofer zawozi nas do JFK. Nie pytam Dominica, co się stało z jego małym,
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
szarym, sportowym autem. Odnoszę wrażenie, że wszystko się zmieniło - on jest teraz ważnym człowiekiem, ma ludzi którzy dla niego pracują. Wspomniał już wcześniej o przynajmniej dwóch asystentach. W drodze jest zajęty wystukiwaniem wiadomości. Patrzę, w kierunku spektakularnej linii horyzontu z jego ikonicznymi budynkami rysującymi się przeciwko bladoniebieskiemu popołudniowemu niebu i niskiemu zimowemu słońcu. Gdy przybyłam tu tydzień temu, nie miałam pojęcia co mnie tu czeka. Na pewno nigdy bym nie przypuszczała, że przylecę tu z Laurą a odlecę z Dominiciem. Odwracam się z powrotem, by siedzieć przodem do zbliżającej się drogi. Mam nadzieję, że nie pstryknęłam włącznika, który włączy katastrofę dla Marka, mnie i dla Dominica. Myślę jednak, że szybko się o tym dowiem.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Rozdział 14 Podróż z powrotem jest cudowna i spokojna, zwłaszcza, że lecimy w pierwszej klasie. - Wspaniale jest tak wracać – Mówię niewiele myśląc. - Laura była tym zachwycona. Potem przypomniałam sobie, że to był Dubrovski, który dostarczył wszystkie dodatkowe hojność w naszej podróży i gryzę się w język. - Cieszę się, że ci się podobało - Dominic mówi z uśmiechem. - Pomyśl o tym jako o wczesny prezencie pod choinkę. Patrzę na niego. - To ty ?! Kiwa głową. - Lot w pierwszej klasie? Sądziłam, że to Andrei. - Myślę z powrotem, co się wydarzyło. - Miałem przeczucie co do ciebie, nawet jeśli nie wspomniałaś o Soho Grand, wiedziałem że tam jesteś. - To byłeś również ty? Ale nie Four Seasons - to z pewnością był Andrei. Był wściekły gdy nie wzięłyśmy tego pokoju. Dominic wygląda jak otumaniony. - Four Seasons? - Mówi echem – Nic o tym nie wiem. Wyjaśniam mu, jak zostaliśmy zabrani do Four Seasons z lotniska i jak odmówiłam zatrzymania się tam. Powiedziałam, że nie wzięłabym Soho Grand ale, że był wystarczająco mądry, by odwołać naszą rezerwację w Washington, nie miałam wyjścia. Dominic śmieje się. - Więc byłaś w centrum walki o miłość, z jednej strony Four Seasons a z drugiej Soho Grand !
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- Cieszę się, że zwyciężyłeś - Mówię cicho, biorąc go za rękę. - Ja również. Myśl płacenia za pusty pokój nie ekscytuje mnie aż tak dużo. Jego oczy migoczą z rozbawieniem i ściska moją rękę - Ale myśl, że Andrei zapłacił za puste pokoje w Four Seasons – to co innego. Bycie razem podczas siedmiogodzinnego lotu jest rozkoszą. Nie możemy utrzymać swoich rąk od siebie, szybki ukradziony pocałunek, moja głowa leżąca na jego ramieniu gdy oglądamy razem film. Nie chcę, by to się skończyło ale wiem, że prawdziwe życie zbliża się szybko i znów nas rozdzieli. - Nie chcę być z dala od ciebie - Mówię jako kapitan informuje, że samolot przygotowuje się do lądowania. - Czuję to samo – Odpowiada Dominic - Ale mam jeszcze tyle rzeczy do zrobienia. Wierz mi, robię to dla ciebie, próbuję uporządkować cały ten bałagan. Nie sądzę, żeby Andrei przestał, będzie dążył do zniszczenia mnie i będzie chciał sprawić, żebyś żałowała, że nie jesteś z nim. Więc, zamierzam zająć się tym i wygrać. - Możesz to zrobić? Niepokój napełnia się mnie od samego pomysłu. - Musisz pytać? - Uśmiecha się do mnie i czuję, jak wróciło moje zaufanie. Wiem, że Dominic ma siłę i odwagę zmierzyć się Dubrovski. Co jeśli mu się nie uda?, to mnie najbardziej przeraża. Jest późno gdy docieramy do Anglii. Samochód czeka, aby zawieść nas do mieszkania Dominica w Mayfair. - Drogi, stary Randolph Gardens - mówię, patrząc w górę na fasady art deco, migoczące w ciemnościach, rozświetlone przez oświetlone okna i latarnie uliczne. - Zawsze z radością będę wspominać to miejsce. Dominic bierze mnie za rękę. - To będzie zawsze specjalne miejsce ale myślę o przeprowadzeniu się.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- Naprawdę? - mówię, przerażona. Bardzo lubię jego mieszkanie, widać z niego okna mojej matki chrzestnej, gdzie byłam, gdy najpierw się spotkaliśmy i oczywiście buduar, małe mieszkanie, które Dominic nabył by zrobić z niego nasz pokój zabaw. - Gdzie będziesz? Nie opuszczasz Londynu, a może? - Londyn zawsze będzie dla mnie ważny - Mówi delikatnie - Ale ja będę podróżować. Muszę podjąć decyzję, gdzie mam zamiar zapuścić korzenie. Moja siostra jest w Nowym Jorku i będę tam dużo pracować. To miejsce ma sens, aby być blisko rodziny. - Tak, chyba tak - mówię, czując się okropnie. Rodzice Dominica nie żyją już. On oczywiście będzie chciał być blisko Georgie ponieważ ona jest wszystkim, co ma, wraz z wspomnianym kuzynostwem. Dominic uśmiecha się do mnie i całuje delikatnie. - Nie martw się. Będziemy razem. Zapewniam cię. Pochyla się i kieruje kierowcę, by odwiózł mnie do domu. - Będziemy w kontakcie - Mówi, z ostatnim pocałunkiem – Ale będę również zajęty porządkowaniem spraw. tak że nie martw się, jeśli będę milczał. - Nie milcz za długo – Mówię gorąco. - Nie będę. Wychodzi z samochodu i fale pożądania odchodzą za nim. Nie cierpię widoku, jak idzie do mieszkania beze mnie, wiedząc, że będziemy osobno dziś wieczorem. Jak długo mam spać bez niego, chcę spędzać z nim każdą noc, w jego łóżku, wciągając w płuca piżmowy zapach, czerpiąc radość z rozkoszy bycia blisko jego ciała. Gdy docieramy do domu, jestem szczęśliwy z powrotu do własnego miejsca. Laura śpi i zdaję sobie sprawę, że jest około drugiej w nocy. Idę do łóżka i zasypiam niemal natychmiast.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Laura jest zachwycona, gdy zobaczyła mnie w domu i chętnie słucha o moich przygodach. Opowiadam jej, niektóre z nich, ale powstrzymuje pojawiające się znikąd wspomnienia o Andrei. Mówię o spotkaniu z Georgie i fakt, że okazała się być siostra Dominica, co przyprawiło Laurę o szok, i mówię jej, byłam bardzo szczęśliwa kiedy spotkałam Dominica. Mamy spędzić weekend, szykując się do domu na Boże Narodzenie, które jest w następnym tygodniu, idziemy do centrum Londynu by zrobić ostatnie świąteczne zakupy. Dzwonię do mojej mamy, która cieszy się, że mnie w końcu słyszy. - Kiedy przyjeżdżasz? - Pyta - Boże Narodzenie nie może się rozpocząć bez ciebie. - Nie jestem pewna. Wigilia jest w piątek? Będę w domu na pewno, ale muszę zobaczyć się z Markiem najpierw i upewnić się, że wszystko jest zrobione zanim wyjadę. - Oczywiście. Mam nadzieję, że ten biedny człowiek odzyskuje zdrowie. Daj mi znać, kiedy mamy się ciebie spodziewać, dobrze? - Na pewno. Do zobaczenia, mamo . - Do zobaczenia wkrótce, kochanie. Odkładam słuchawkę, myśląc, że chociaż moim marzeniem byłoby, być z Dominiciem, to jednak jestem bardzo szczęśliwa, że jadę do mojego domu na święta. W poniedziałek w końcu wracam do pracy, prawie tydzień później niż się spodziewałam, kiedy wyjeżdżałam do Nowego Yorku. W mieście naprawdę czuje się Święta, szaleńcze powietrze, które głosi, że tylko kilka dni pozostało już na zakupy i wszystkie przygotowania. Błyszczące czarne drzwi Marka przyozdobione są olbrzymim wieńcem, który wygląda wystarczająco pogodnie, ale ja mam obawy, pukam. Andrei miał kilka dni na przemyślenie tego, co zdarzyło się w
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Nowym Yorku i pomimo zaufania do Dominica, że on nie jest najgorszy, martwię się, że może znajdę Marka ze złymi wieściami. Caroline otwiera, wyglądając bardziej różowo na twarzy niż kiedykolwiek i jest bardzo zadowolona, że mnie widzi. - Czy spędziłaś cudownie czas? - Pyta, prowadząc mnie do konserwatorium, którego wcześniej nie widziałam. - Tak, to było niesamowite. Mam nadzieję, że Mark ma wszystkie moje notatki. Udało mi się zrobić prawie wszystko, o co prosił. - Był bardzo zadowolony. Biorąc pod uwagę, że to był twój pierwszy raz w Nowym Yorku. Teraz on jest w tym pokoju, bo to piękne, ciepłe miejsce i łatwo było wnieść tutaj łóżko. . . Caroline wprowadza mnie konserwatorium i widzę, że Mark leży na łóżku, jego chude kończyny leżą na kocu. Obraca swoją głowę, by spojrzeć na mnie gdy wchodzę. - Beth! - Wita mnie, ale dźwięk jest niewyraźny i trudny do rozszyfrowania. - Jego język jest nadal bardzo opuchnięty - Zwierza się Caroline - Ale gdy się do niego przyzwyczaisz, zrozumiesz go dobrze. - Cześć, Mark - Mówię wesoło, i całuję jego cienki policzek. - Wspaniale widzieć cię z powrotem w domu. - Siadaj, siadaj! - Mark mówi swoim nowym głosem. - Opowiedz mi o Nowym Yorku. Chcę znać wszystkie plotki. Zaczynam, raczę go opowieściami o moich przygodach, i czynię je tak zabawne i ciekawe, jak to możliwe, podczas gdy pokojówka przynosi nam kawę. Mark słucha, szczęśliwy, śmieje się w odpowiednich miejscach, oczy ma jasne. I szybko przyzwyczajam się do dźwięków ,które z siebie wydaje i rozumiem go kiedy pyta o niektórych znajomych lub dzieła sztuki. Nie mówię mu, o moim spotkaniu z Andriei ale kiedy zapytał, czy jest coś, co musi wiedzieć, zawaham się na długo. Domyślił się, że coś jest na rzeczy.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- Co jest, Beth? - Lęk przecina mu twarz i próbuje podciągnąć się do lepszej pozycji siedzącej. - Powiedz mi! Czuję się okropnie. Nie chcę, zepsuć radosnego nastroju lub sprowadzić na Marka niepokój, który może zagrozić odzyskaniu jego zdrowia, ale muszę dać mu znać. - Chodzi o Fra Angelico - Mówię niechętnie. - Mamy potwierdzenie przez Hermitage, ich eksperci uważają, że jest fałszywy. Ma około dwustu lat według analizy płótna i farby. Przykro mi, Mark - to nie jest prawdziwe arcydzieło . Mark wpatruje się we mnie, a następnie cofa się na poduszki z westchnieniem - Bałem się, tak bardzo... - Mówi z głosem nie głośniejszym niż przyciszony szept.
- Chciałem, żeby był prawdziwy, ponieważ Andrei chciał.
Ale pomyślałem sobie, że to mało prawdopodobne, że taki obraz , w miejscu publicznym, nie byłby zauważony. – Mark jęczy. Caroline przesuwa się niespokojnie obok mnie, najwyraźniej zaniepokojona bratem. Kładzie rękę i głaszcze go delikatnie. - Co na to Andrei? - Nie był szczęśliwy na początku - Powiedziałam - Ale on doszedł do porozumienia z klasztorem, będzie miał pieniądze zwrócone. Jest szczęśliwy i chce utrzymać to wszystko w tajemnicy. - Dobrze, ale to nie jedna dobra rzecz, jak sądzę - Mark zdobywa się na słaby uśmiech i przeszywają mnie jego małe niebieskie oczy. - Prawdopodobnie będziesz mieć do czynienia z kilkoma takimi transakcjami, Andrei płaci za wszystkie swoje sztuki przez mnie. - Wiem. Spodziewam się tych formalności, że będą czekały na mnie w biurze. Mark milknie na chwilę, rozważa co mu powiedziałam. Wygląda żałośnie.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Potem odwraca się do mnie i mówi: - Wiesz, że nie chciałem aby podano moje imię jako osoby, która uwierzytelniła obraz, ale to się stało. Nie cieszy mnie to wcale. Wyciągam rękę i kładę na jego ramieniu. - Wiem! Wiem o tym. To wydaje się takie niesprawiedliwe. - Hmm - Wzdycha Mark - Zastanawiam się, czy to będzie oznaczać naturalny kres dla moich relacji z Dubrovski. To działo dobrze tak długo, ale mam wrażenie, że zaistniała sytuacja zmieni wszystko. - Mark nagle wygląda na bardzo zmęczonego. - Myślę, że to na razie wystarczy, Beth - mówi Caroline - Mark musi wypoczywać. Nie mówi tak dużo w dzień. - Tak, oczywiście. - Wstaję. - Oni przesunęli moją radioterapię aż po świętach. - Mark ogłasza pogodnie. - Czy to nie miłe z ich strony? Dotykam jego ramienia jeszcze raz. - Bardzo miło. Ale potrzebujesz tego, wiesz, że przez to, poprawi ci się. - Możliwe. - Powieki Marka mrugają i zamykają się, oddycha łagodnie. - Do zobaczenia później, Mark - Mówię, idę szybko i cicho do biura. Cieszę się, że zrzuciłam ciężar mówiąc Markowi o obrazie, jednak nadal jestem niespokojna co Andrei może zrobić. Mam jakieś maile z jego biura o szczegółach przelania pieniędzy przez klasztor, które potem mają zostać przelane na konto Andrei ale niczego od Andrei do mnie. Może, on nadal jest w Nowym Yorku, w tym okazałym ale chłodnym mieszkaniu. Pewnie dostał już paczkę z jego ubraniami. Będzie wiedział na pewno, że nie wrócę - i niedługo formalnie odrzucę ofertę pracy w przyszłym roku nad jego mieszkaniem. W zaistniałej sytuacji to nie jest możliwe.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Później tego samego dnia dostaję maila od Dominic: Muszę na krótko opuścić kraj. Wrócę przed Bożym Narodzeniem. Dam ci znać, gdy będę w domu. Bądź silna i nie martw się. Nie mogę czekać się, by cię zobaczyć. Dxx Nie mogę nie wpaść w melancholię gdy czytam to. Jakoś wiem, że życie z Dominiciem zawsze będzie toczyć się w ten sposób. Zawsze będzie w ruchu, będzie robił coś, spotykał się z kimś, rozwiązywał albo przygotowywał się do dużej umowy. Co jeśli będę zostawać sama – gdybym tylko mogła być z nim, nie zwracałabym na to uwagi. Inna bardziej wesoła wiadomość przychodzi przez nieco później. Cześć Beth Jutro jest nasze przyjęcie świąteczne i Dominic przypuszcza że dołączy do nas. Rozumiem że wy dwoje znów jesteście razem, więc proszę cię, przyjdź jeśli masz ochotę. Byłoby miło zobaczyć cię i wznieść toast za naszą nową świetlaną przyszłość, za nas wszystkich. Szczegóły związane z tym, poda ci mój asystent Grace. Najlepsze życzenia Tom Finlay Czytałam go kilka razy i spoglądam na załącznik. Impreza jest w eleganckim hotelu w Piccadilly. Brzmi fajnie, ale nie mam pojęcia, czy Dominic będzie czy nie. Może być jeszcze za granicą, tam gdzie jest jego tajna misja. Pod wpływem impulsu piszę do asystenta Toma, informując, że przyjdę i pytam, czy
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
mogę zabrać ze sobą przyjaciółkę. Kiedy odpowiada, że tak, wysyłam do Laury maila z wiadomością, że jutro idziemy na imprezę. Odpisuje mi: Hura! Brzmi jak dobra zabawa. Wyjmę ładną sukienkę. Do zobaczenia później! Lx Następnego dnia, wciąż nie otrzymała wiadomości od Dominica i zaczynam wyczuwać dobrze znane mi uczucie - pozostawienia - uważany za rzecz oczywistą. To zdeterminowało mnie by wyjść i dobrze się bawić tego wieczoru, więc biorę sukienkę wyjściową i buty do pracy, by przebierać się u Marka. Patrzę w lustro na swoją prostą czarną sukienkę i przez moment tęsknię za tą seksowną szkarłatną, którą miałam w Nowym Yorku, wraz z butami i pięknymi perłami, ale usuwam to ze swojego umysłu. Musiałabyś zapłacić za to zbyt wysoką cenę, pamiętasz? Żegnam się z Caroline i Markiem, i przywołuję taksówkę by zawiozła mnie do Piccadilly; spotykam Laurę w pubie obok hotelu, gdzie odbywa się przyjęcie Finlay. - Dzięki Bogu, że tu jesteś! - Mówi - Ludzie są już z pewnością w świątecznym nastroju. Musiałam walczyć już z trzema kolesiami. - To mnie nie dziwi, wyglądasz fantastyczny - Mówię. - Dziękuję, kochana. Ty też – chociaż teraz wypadłaś już z rynku, oczywiście. Zamówiłam ci coś do picia. - Dziękuję – Biorę kieliszek, który podaje mi Laura i powoli sączę białe wino. - Tak więc co to za przyjęcie? - Pyta - To jest partner w interesach Dominica – Odpowiadam - I myślę, że to jest zaproszenie z uprzejmości i odzwierciedla ono fakt, że przygotowali te nowe
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
śmiałe przedsięwzięcie. - Świetnie, każdy pretekst do zabawy, jest dla mnie dobry. Czy Dominic przyjedzie? - Nie sądzę - Mówię z żalem. - Myślę, że wyjechał. Patrzy na mnie z cieniem litości. Wiem, że ona myśli, że Dominic jest doskonały oprócz swoich małych aktów znikania. - To jest biznes - Mówię defensywnie - A kiedy już to pozałatwia, będziemy mogli spędzić ze sobą więcej czasu. - Brzmi dużo bardziej przekonująco, niż czuję to, w tym szczególnym momencie. - Dobrze- Mówi. - Chcę tylko, żebyś była szczęśliwa, wiesz o tym. Teraz będziemy się dobrze bawić na tej imprezie? Finlay Venture Capital ma prywatny pokój na tyłach modnego hotelu na Albemarle Street. Jesteśmy wprowadzone do środka i może trochę zaskoczone, że tak niewiele tu jest osób. Potem przypominam sobie małe biura na Tanner Square. Odnoszę wrażenie, że spółka nie jest aż tak olbrzymia i prawdopodobnie zaprosili mnie właśnie by pomóc powiększyć liczbę. - Beth, jak fantastyczne cię widzieć! - Tom Finlay idzie przez pokój do mnie, uśmiecha się, jego brązowe oczy zza okularów w ciemnych oprawkach są bardzo przyjazne. Jest to niski, krępy mężczyzna, ale ma w sobie żywiołowość, która czyni go energicznym i przyjaznym. Lubię jego ciemnobrązową brodę i jego wesoły uśmiech. - Czy Dominic jest z tobą? - Nie dzisiaj - Mówię - Jest poza krajem. Znowu. - Nie będzie skoków na jakikolwiek pociągi do Paryża, by go namierzyć? Tom śmieje się z własnego dowcipu. - Byłem bardzo podekscytowany, że odegrałem niewielką rolę w waszym romansie. Dominic oczywiście, nie miał nic przeciwko temu, że powiedziałem ci,
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
gdzie X oznaczało jego miejsce. - Nie. Myślę, że on był bardzo zadowolony. - Uśmiecham się. - Nawiasem mówiąc, to jest moja przyjaciółka, Laura. - Witaj, Laura. - Tom pochyla się i całuje ją uprzejmie w policzek. - Miło, że jesteś tutaj z nami. Pracujesz z Beth? - O nie - Laura mówi z uśmiechem, myślę, że bardzo atrakcyjnie dziś wygląda, z jej jasnobrązowymi lokami opadającymi na plecy i jej wyraz twarzy bijący wesołym blaskiem, na jej policzkach i wargach. - Ona pracuje dla świata sztuki. A ja jestem właśnie nudnym konsultantem do spraw zarządzania. - Spróbuj być inwestorem! - Woła Tom. - Ludzie zasypiają na moim ramieniu, a ja wciąż mówię! Oni są w stanie śpiączki, gdy wyjaśniam co robię. Teraz …. nie macie drinka. Chodźmy i znajdźmy Moscow Mule, to jest tutaj świetne. Towarzyszymy Tomowi do baru, by dostać nasze koktajle. On i Laura rozmawiają, jak para starych znajomych, a ja dostaję się do długiej dyskusji z Grace, asystentem firmy, na temat, czy lepiej jest żyć w północnym lub południowym Londynie. Gdy skończyłam rozmawiać z Grace, znalazłam się w innej grupie, w której rozmawiają o swoich ulubionych programach świątecznych w telewizji. Jestem już po trzecim Moscow Mule, zanim uda mi się uciec i próbuję znaleźć Laurę. Ona nadal jest z Tomem, ale już skończyło się siedzenie obok siebie na skórzanej kanapie,w głębokiej dyskusji, teraz patrzą na siebie trochę zaczerwienieni po kilku drinkach. Więc to jest droga, na której wiatr powoduje palenie się. Jestem zadowolona z Laury, trochę potrwało odkąd była z kimś i najwyraźniej zaprzyjaźniła się z Tomem. Właśnie, mam nadzieję, że to nie jest jeden z tych cudów jednej-nocy, jeśli coś się zdarzy. To byłby cud, dla zaufania
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Laury, mieć coś trwalszego. Robi mi się smutno na myśl, że mam dużo dobrego romansu ale co mogę zrobić by mój partner nie znikał wciąż. Wychodzę na korytarz i sprawdzam telefon. Nic tam nie ma - nie ma żadnego odzewu. Szybko wystukuję wiadomość. Gdzie jesteś? Tęsknię za tobą i jest mi źle! Proszę cie , powiedz mi, kiedy będziesz w domu. Nie mogę się już doczekać, aby zobaczyć się z tobą. Bx Naciskam wyślij a następnie wałęsam się po holu. W pokoju znajdującym się obok, jest inna, hałaśliwsza impreza świąteczna, z głośną muzyką, śpiewem i jakimiś energicznie pijackimi tańcami. Wracam z powrotem do Finlay na przyjęcie, niekończące się rozmowy trwają, Laura i Tom są wciąż we wnikliwej dyskusji na kanapie. Nawet stąd, mogę zauważyć, że oni ze sobą flirtują, wysyłają takie sygnały. Nie chcę wrócić tam gdzie nie wiem nic i nie mogę stawić się przed inną długą rozmową o niczym, sącząc drinka. Postanawiam, że pójdę na spacer wokół hotelu. Może świeże powietrze usunie z mojej głowy Moscow Mules, i do czasu gdy wrócę, Laura może będzie już gotowa by pójść do domu. Odbieram swój płaszcz z szatni i jestem już gotowa. Na dworze jest zimno ale powietrze jest pełne świętowania. Świętujący są wszędzie, na chodnikach rozproszeni, skąpo ubrani, palący. Przechadzam się Albemarle Street a następnie kieruję się do Dovru Street, obok pubów wypełnionymi bawiącymi się ludźmi i idę wzdłuż drogi. Naprzeciwko jest rząd ładnych gruzińskich domów, ich okna płoną światłem ozdobnych żyrandoli, i widzę, jak ludzie poruszają się po pokojach na piętrze. Tu musi być jakaś wielka impreza. Zatrzymuję się i wpatruję przez moment. Zdaję sobie sprawę, że to jest prywatny klub, jedno z tych efekciarskich miejsc, które liczą aktorów, modelki i są
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
tam drugorzędni członkowie rodziny królewskiej. Patrzę na czarny samochód, podjeżdża, i wychodzi z niej kobieta. Moje oczy są przyciągnięte do niej, od razu - ona jest piękna, z jej spiczastymi kośćmi policzkowymi i skośnymi oczami. Ma również cudowne ciało, jej doskonałe nogi ukazane są przez krótką ciasną czarną sukienkę. Gdy się odwraca by zapłacić kierowcy, którego widzę po raz pierwszy, muszę powstrzymać okrzyk. To Anna! O mój Boże, co ona tu robi? Przyglądam się, jak idzie wolnym krokiem do odźwiernego i słyszę jej charakterystyczny niski głos z rosyjskim akcentem - Przybyłam tu na przyjęcie Barclay. Oddźwierny odpowiada: - Drugie piętro, Proszę Pani. Anna idzie do środka, kołysząc biodrami, idąc po schodach. Patrzę za nią, ledwie mogę uwierzyć własnym oczom. Nie widziałam jej od dnia w Albany, kiedy zaprosiła mnie, bym do niej i Andrei dołączyła w łóżku. Niedługo po tym, zwolnił ją, ponieważ, jak powiedział, była w zwyczaju podawać mu różne leki. Nie wiem, ale impuls sprawił, że to robię , to w jednym momencie, jestem po drugiej stronie ulicy i idę w kierunku klubu. Cieszę się, że mam na sobie moje najlepsze buty na obcasach, podchodzę, zatrzymuję się wystarczająco długo przy oddźwiernym by powiedzieć: - Przyjęcie Barclay? - Drugie piętro, Proszę Pani. - mówi z kiwnięciem głową, i idę za nim na schody. Wchodząc do środka widzę, że nie pokonałam wszystkich płotów całkowicie: jest recepcja gdzie imiona są odznaczane z listy gości. O Boże to jest UPOKAŻAJĄCE Zaczynam iść w kierunku biurka, zastanawiając się co powiem, gdy nagłe zrobiło
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
się jakieś zamieszanie, za mną. Odwracam się by zobaczyć. Znana twarz przechodzi przez drzwi, w towarzystwie tłum ludzi będących blisko niej. Przez sekundę zastanawiam się, czy to jest mój znajomy. Po chwili zdaję sobie sprawę, że wyrzeźbione cechy i blond włosy są dlatego znajome bo należą do bardzo sławnego Oscaraowego aktora. Jak tylko cała uwaga skupiona jest na nowym przyjezdnym, radosne podniecenie roznosi powierzchnię wokół pokoju. Korzystam ze zmiany kierunku i obracam się cicho na schody, zatrzymując się by złożyć mój płaszcz szatniarzowi, który z otwartymi ustami wpatruje się w dużą gwiazdę kilka stóp od niego. Ku mojej uldze nie ma nikogo kto sprawdza nazwiska przy drzwiach, jest tylko kilku kelnerów stojących z tacami, z drinkami dla przyjeżdżających. Biorę kieliszek szampana, przechodzę i wchodzę do pokoju. Trzymając kurczowo mój kieliszek, przechodzę przez tłum bez zostania zaczepioną i zaczynam odprężać się gdy zdaję sobie sprawę, że większość ludzi zbiera się w grupki i że nikt nie jest zainteresowany stawaniem twarzą w twarz ze mną. Staram się dostrzec Annę bez przyciągania jej uwagi. Dlaczego tu jestem? Co mam jej powiedzieć, kiedy ją znajdę?. Zaczynam żałować tego szalonego impulsu, i kiedy mam położyć swój drink i wyjść, zauważam ją. Siedzi w kącie rozmawiając z ożywieniem, z dwoma mężczyznami w garniturach, którzy wydają się być całkowicie nią zachwyceni ale to nic dziwnego, biorąc pod uwagę jej żywiołowość i kocie piękno. Patrzę, starając się, nie patrzeć zbyt otwarcie i widzę jak wyciąga telefon z torebki, i sprawdza go. W następnej chwili robi ludziom wymówki, że rozmawia i wychodzi z pokoju przez kolejne drzwi z tyłu. Odkładam kieliszek na stole i idę za nią, przepycham się przez tłum, aż dochodzę do drzwi. Przechodzę przez nie i znajduję się w cichej czytelni, zauważam w ostatniej chwili, że Anna znika na drugim końcu. Śpieszę za nią by wyjść z czytelni do korytarza, gdzie Anna stoi plecami do mnie, i mówi do swojego telefonu.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- Tak . Jestem w klubie Dover Street . Znasz go - jestem na imprezie Barclay. Tak, wiem, już zgodziłam się na to. Niezależnie od tego, powiem ci to, co chcesz wiedzieć, to już inna sprawa. Dobrze. Spotkamy się na najwyższym piętrze w barze za dwadzieścia minut. Kiedy kończy swoją rozmowę telefoniczną, kieruję się z powrotem do czytelni i biegnę z powrotem na przyjęcie. Znajduję miejsce przy oknie i patrzę na nią ponownie gdy wchodzi do pokoju i wraca do ludzi w kącie. Więc teraz wiem, że jest ktoś, z kim spotka się tutaj. Nie mam pojęcia, kto to może być - ale dlaczego tak bardzo się boję? Wiem już, że mam zamiar być na najwyższym piętrze w barze, kiedy Anna ma randkę, więc pójdę tam i będę czekać, gdzie nie będzie mnie widać, aż przyjdzie czas. Sprawdzam swój telefon. Jest wiadomość od Laury. Gdzie jesteś? Czy poszłaś do domu? Odpisuję: Nie, poszłam na spacer. Przepraszam, powinnam powiedzieć. Czy wszystko w porządku? Jej odpowiedź wraca szybko: Jestem w taksówce z Tomem. Zabiera mnie do domu. Mieszka we wschodnim Londynie. Uśmiecham się. Więc między nimi coś zaiskrzyło. Może to i lepiej, że nie jestem tam z nimi. Mają czas dla siebie . Odsyłam wiadomość: Trzymaj się i dobrze się baw. Będę w domu później.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Potem sprawdzam mój zegarek. Już prawie czas na spotkanie Anny w barze. Muszę wyjść na górę na ostatnie piętro. Znajduję bar dość łatwo i siadam przy stoliku w niewyraźnym kącie. Kelner staje przede mną i składam mu zamówienie. Proszę o wodę z cytryną. Kilka minut przed spotkaniem, widzę mężczyznę idącego przez pokój w kierunku baru, gdzie siada na jednym z wysokich stołków. Moje serce zamiera i oblewa paraliż moje ciało. Podejrzewałam, cały czas od chwili, kiedy zobaczyłam Annę, że po raz kolejny, to będzie dla mnie trudne. Teraz siedzę w ciemnościach tak, że Dominic nie zobaczy mnie, skąd on się tu wziął, zamawia piwa w barze i czeka na Annę. Przybywa, moment później, uśmiechając się uwodzicielsko, podchodzi do niego z gracją i elegancją modelki. Siada na krześle obok niego, mogę widzieć tylko jej twarz , bo Dominic siedzi tyłem. Rozmawiają z łatwością i słyszę jej śmiech, dźwięk jego głosu, jak unosi się do mnie. Pragnę wstać i iść tam, spytać, dlaczego się spotkali i o czym rozmawiają. Jaki powód ma Dominic, żeby zobaczyć się z Anną? Jej obsesja na jego punkcie spowodowała wiele trudności dla nas. Czuję wściekłość gotującą się we mnie, to mieszanina zazdrości i zdrady. Dlaczego miałby się z nią spotkać, nie mówiąc mi o tym? Wtedy odezwał się mój wewnętrzny głos, każe mi się uspokoić. Dominic powiedział mi, że chce, uporządkować ten bałagan z Andrei. Zapewne spotkanie z Anną musi być częścią tego planu. Jeśli wyskoczę z cienia teraz, mogę zepsuć to co Dominic robi, cokolwiek to jest . Czy ufasz mu? Pamiętam, że nigdy nie dowiedziałam się skąd Anna znała tajemnice moich stosunków z Dominiciem. Całkowicie zaprzeczył, że mówi jej, ale był jedyną osobą oprócz mnie która znała szczegóły - ona wiedziała o wszystkim co wydarzyło się w lochu przy Azylu i o śladach bicza na plecach Dominica. Starałam się ,zapomnieć o tym całym zamieszaniu i fakcie, że nigdy to nie zostało
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
wyjaśnione ale kiedy ją widzę wszystko znów powraca. Więc ufasz mu, czy nie? Zaglądam w serce. Myślę, o wszystkim co przeszliśmy. Przypominam sobie, jak oczy Dominica wpatrywały się we mnie, i zobaczyłam tam czułość i miłość. On nie musi udawać kogoś innego, kiedy jest ze mną. Zawsze sądziłam, że on naprawdę czuje to. Wiem, że on mnie kocha. Ufam mu. Udowodnij to, mówię do siebie. Słyszę ich śmiechy, które docierają do mnie ponownie. Wstaję bardzo cicho i niepostrzeżenie, kładę pieniądze na stół za moją wodę i wymykam się z baru. Idę szybko w dół po schodach do szatni, odbieram mój płaszcz i spieszę się na zewnątrz, aby spróbować złapać taksówkę i jechać do domu.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Rozdział 15
Laura wychodzi ze swojego pokoju, następnego ranka, wyglądając niewyraźnie. Jej oczy są przekrwione a włosy roztrzepane. - Dzięki Bogu, że to prawie Boże Narodzenie i mało kto jest w biurze jęczy - Nie będę w stanie zrobić dzisiaj dużo. Czuję się jak gówno! - Miło spędziłaś czas z Tomem? - Pytam zadowolona z siebie gdy jem płatki. Nie mam wcale kaca. Strzela mi spojrzenie i uśmiech. - Mmm! - Odprowadził cię do domu, prawda? Śmieje się. - Bardzo uprzejmie zajął się mną do drzwi i w środku. - Naprawdę - Unoszę znacząco brwi. - A czy długo? Spodziewam się, że chce, upewnić się, że jesteś naprawdę bezpieczna. To znaczy, schowa się w łóżku i będzie potulny. - Nie całkiem w łóżku - Mówi - Ale powiedzmy, że usiadł na chwilę na kanapie i. . . rozmawialiśmy. Śmieję się - Czy to zabawa? - Naprawdę dobrze się bawiłam - Laura wygląda dużo jaśniej, mimo kaca. - Spotkasz się z nim ponownie? - Myślę, że tak. Zobaczę czy wysłał mi dziś wiadomość. - Idzie po butelkę z wodą, nalewa sobie do szklanki. - Mam nadzieję, że zdążę uporać się z tym wszystkim. - Jutro ostatni dzień - mówię - Potem jedziemy do domu na Wigilię. - Zgadza się – Laura spragniona pije wodę – Już się nie mogę doczekać.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
W drodze do pracy wysyłam Dominic wiadomość. Hey Dostałaś moją wiadomość zeszłej nocy? Jesteś z powrotem w mieście? Naprawdę chcę cię zobaczyć! Wkrótce wracam do domu na Boże Narodzenie . Proszę powiedz mi , gdzie jesteś. Z miłością Bxx Kiedy wychodzę z metra na Victoria, mój telefon zaczyna migać, aby wskazać nową wiadomość. To od Dominika. Przepraszam za opóźnienie w odpowiedzi. Dobra wiadomość, jestem w Londynie. Mam tyle rzeczy ci do opowiedzenia. Spotkamy się później? Dx Czuję przypływ radości. Dobrze zrobiłam. Zaufałam mu i on wrócił. Jestem pewna, że zamierza powiedzieć mi co zrobił z Anną. Piszę wiadomość do niego, że możemy spotkać się po pracy. Już się nie mogę doczekać. Spędzam godzinę na rozmowie z Markiem, gdy on leży na swoim łóżku w oranżerii. Choć jest zimno na zewnątrz, w ogrodzie zimowym jest przyjemnie i ciepło. Mark jest zawinięty w kilka warstw koców i wciąż się trzęsie z chłodu. Próbuję rozproszyć go rozmową, ale jestem pełna niepokoju o jego stan. On wydaje się być taki słaby i kruchy. Trudno wyobrazić sobie, jak może wytrzymać radioterapię. Wygląda tak, jakby go mogła powalić zwykła aspiryna. - Musisz jechać do domu i spędzić wspaniale święta - Mówi do mnie, jego
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
język wciąż zniekształca słowa - Będę w lepszej formie w nowym roku. Będziemy musieli odciąć się od Andrei i pozyskać nowych klientów. Co o tym myślisz ? - Myślę, że to brzmi cudownie! – Wykrzykuję - Nowy początek! - Oczywiście. Caroline pochodzi z tacą butelek, pigułek i szklanką wody. - Czas na lekarstwa, kochanie! - Mówi jasno. Wstaję. - Wesołych Świąt, Mark. Pochylam się i całuję go. - Wesołych Świąt. Tak przy okazji twoja premia leży na biurku. Spędź piękny czas z rodziną i do zobaczenia w styczniu – uśmiecha się. - Żegnaj, kochana - Mówi Caroline - Jeśli się nie zobaczymy, życzę ci miłych, radosnych Świąt. - Do widzenia i Wesołych Świąt, Caroline. Powinnam, czuć się świątecznie i wesoło, ale zdaję sobie sprawę, że ścieram łzy kiedy wchodzę do biura. Mark bardzo choruje i trudno sobie wyobrazić, że będzie wyglądał inaczej w nowym roku. Jego stan, może, nigdy się nie poprawić. Ta myśl, jest tak okropna i sprawia, że łkam choć walczę o kontrolę. On potrzebuje mnie silną i trzymającą rękę na pulsie. Wyjdziemy naprzeciw temu cokolwiek się wydarzy. Na biurku, w biurze leży piękne bladoniebieskie pudło owinięte bladą wstążką. To musi być premia o której wspomniał Mark. Przypuszczałam, że ma na myśli jakieś vouchery na zakupy albo jakaś gotówka ale dał mi rzeczywisty prezent . Jaki to rodzaj? Zastanawiam się czy otworzyć to, czy zostawić, i otworzyć w Dniu Bożego Narodzenia. Znając Marka, to będzie piękny prezent, i to będzie coś specjalnego co wymaga specjalnego otwarcia. Jest również dużo poczty, która obejmuje wiele kartek bożonarodzeniowych zaadresowanych do Marka. Otrzymał już tuziny, najwięcej od kontrahentów i klientów, od adresatów z całego świata. Wśród nich stwierdzam, że jeden
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
zaadresowany jest do mnie, z formalną napisaną etykietą. Dziwne, nikt tu wcześniej nie wysyłał mi kartek! Zastanawiam się,od kto ona jest. Otwieram kopertę i wyciągam z niej kartkę. To jest piękny obrazek rosyjskiej ikony Madonny. Otwieram to i złożony kawałek papieru wymyka się na biurko. W środku jest wydrukowana wiadomość, z lektury: Happy Christmas i najlepsze życzenia Szczęśliwego Nowego Roku od Andrei Dubrovski. Pod tym ręcznie napisane są słowa: Beth. Twój prezent na Boże Narodzenie. Andrei. Podnoszę złożony kawałek papieru i otwieram go. Czytam, marszcząc brwi, kiedy zastanawiam się, co to znaczy. Z jednej strony, to z dnia 2 stycznia, który jest za tydzień. Jest zatytułowany "Komunikat Biura Prasowego Andrei Dubrovski, Embargo z 02 stycznia". Zaczynam czytać. Urząd Andrei Dubrovski ogłasza zamiar pozwania, handlarza dziełami sztuki Mark Palliser za nadużycia i nieudolnie przeprowadzanie spraw, bo okazało się, że dobrze znany ekspert sztuki, błędnie zidentyfikował dzieło florenckiego renesansowego mistrza, Fra Angelico. Pan Dubrovski zapłacił za to przeszło dwa miliony funtów. Później okazało się, że jest to imitacja, którą potwierdzili specjaliści z Hermitage Museum w St Petersburg. Pan Dubrovski został spustoszony przez werdykt i podjął kroki zmierzające do odzyskania sumy, którą zapłacił za obraz. Nasuwają się również pytania do Mr Palliser's o obsługę finansową Mr Dubrovski's jak i pewne aspekty, które zostały zbadane w celu odzyskania kwot, które mogą mieć z tym związek. Komentarz Mr Dubrovski's: Jestem głęboko zasmucony że muszę zakończyć moją współpracę z Mr Palliser's. Niestety jego błędne potwierdzenie autentyczności kosztowało mnie dużo pieniędzy i mamy zamiar pozwać go za uszkodzenia i rekompensatę. Mam nadzieję, że dalsze sugestie wykroczenia
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
finansowego okażą się fałszywe. Wszystkie dalsze zapytania na tej sprawie proszę kierować bezpośrednio do Biura Andrei Dubrovski. Upuszczam kawałek papieru na biurko z gwałtownym oddechem przerażenia. Więc, on nie blefował. Ma zamiar to zrobić . Przykrywam rękami swoją twarz, próbując przetrawić to co właśnie przeczytałam. Dał mi prolongatę terminu płatności. Tyle, że zgaduję, że zamierza dać mi ostatnią szansę do zmiany zdania i uratowania Marka. Myślę,o moim przyjacielu, który leży słaby i chory na łóżku w oranżerii, i jestem pewien, że ta wiadomość go zabije. Biorę głęboki oddech i nagle wybucham płaczem. Dominic przysłał po mnie samochód i siedząc w jego wnętrzu, jestem wdzięczna, że zostałam odizolowana od zewnętrznego świata. Boże Narodzenie będzie nie do zniesienia, gdy czuję się taka nieszczęśliwa, nawet perspektywa widzenia się z Dominic nie sprawia, że czuję się lepiej. Światła rozmazują się przed moimi oczami jak pomyślę, w jakiej strasznej pułapce jestem. Dominic przekonał mnie, że nie muszę się martwić ponieważ Andrei nie wykona swojej groźby a jednak - Andrei jest faktycznie śmiertelnie poważny. On jest gotów poświęcić Mark, jeśli nie dostanie tego, czego chce. Przez całą swoją drogę na spotkanie, zastanawiałam się, czy powiedzieć Dominicowi, że to koniec. Mogłabym powiedzieć mu, że go już nie kocham, albo mogłabym wykrzyczeć, że widziałam go z Anną wczoraj wieczorem i oskarżyć o wszystko, o czym mogę pomyśleć - a następnie wybiec na zewnątrz. Potem poszłabym i żyłabym z Andrei, i jakoś dałbym sobie radę z tym postanowieniem gdyż wiedziałbym, że zachowałam życie Marka, i Dominica również. A jeśli Andrei zapyta, powiem żeby zostawił ich w spokoju. Kiedy postanowiłam, że
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
jedyny sposób, żeby wybrnąć z tego, jest przystać na żądanie Andrei, samochód zatrzymał się przed dużym, białym domem. Rozglądam się i zdaję sobie sprawę, że jestem w Marylebone, tuż przy Wimpole Street. Kierowca wychodzi i otwiera mi drzwi, pokazuje gestem w kierunku olbrzymich czarnych drzwi. Idę pod górę i naciskam duży guzik dzwonka w mosiężnym obramowaniu. Moment później, drzwi otwierają się i pojawia się w nich Dominic, przystojny w ciemnych spodniach i blado niebieskiej koszuli w kratę to jakoś czyni, że jego oczy są bardziej brązowe niż kiedykolwiek. - Jesteś tu! - uśmiecha się promiennie i rozkłada swoje ramiona do mnie i, pomimo mojego zdecydowania w samochodzie, że będę stawić mu opór, rzucam się do nich, zrozpaczona i stęskniona jego bliskości. - Hej, Beth, co jest?- Pyta, całując czubek mojej głowy. Próbuję mówić. Przygotowałam wszystko w samochodzie, co potrzebuję powiedzieć i teraz powinnam wygłaszać swoje przemówienie z przekonaniem muszę powiedzieć Dominicowi, że to koniec i że nigdy więcej się nie zobaczymy ale realia bycia z nim pokazują mi całkowitą niemożność, bym kiedykolwiek mogłabym to zrobić. Czuję się winna ponieważ moja niezdolność do odmówienia sobie radości Dominica oznacza, że Mark będzie zniszczony. Czuję, jak łzy popędziły do moich oczu i szlocham przytulona do piersi Dominica. - Płaczesz! Co jest? - Ciągnie mnie do środka i zamyka drzwi. Stoimy w marmurowym korytarzu pod ogromną latarnią z mosiądzu. Patrzę w górę w jego oczy, które są pełne zainteresowania. - Och, Dominic! To jest od Andrei. Spójrz! Ścieram łzy, wyciągam z mojej torby komunikat prasowy i wciskam go w ręce Dominica. Bierze to, rozkłada i przegląda szybko. - Teraz rozumiem. - Mówi ponuro. - Co o tym myślisz? - Staram się nie lamentować, ale mój głos załamuje się
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
jak mówię, - On rzeczywiście zrujnuje Marka! Aby odegrać się na mnie! Dominic ponownie składa papier i zwraca go mnie. - Nie martw się. – Mówi – To się nie zdarzy! - Co masz na myśli? On jest przygotowany wydać to. To oczywiste, że jest poważny. Jedynym powodem, że jest opóźnienie, jest to, że musi mi dać ostatnią szansę, abym zmieniła zdanie. - Chwytam dłoń Dominika. - Już dłużej tego nie zniosę ! Trzyma mnie mocno za ręce i mówi: - Nie możesz być zaszantażowana w ten sposób. Nie martw się. Posłuchaj będziemy mieli gości. Potem wszystko będzie jasne. Kręcę głową, jakby budząc się i rozglądam się. - Gdzie my jesteśmy? Co to za miejsce? - Podoba ci się? To jest mój nowy dom. - Co? - Patrzę na ogromny korytarz. - Twój nowy dom? - Myślę, że tak. Wciąż jeszcze nie zdecydowałem. Chciałem najpierw prosić cię o opinię. Co o tym myślisz? Rozglądam się. Miejsce wygląda na dziwne ponieważ nie ma żadnych mebli, oprócz kilku pojedynczych stołów, krzeseł i lamp. - Jest śliczny – Mówię. Potem patrzę na Dominica. - Raczej różni się od Randolph Gardens! Uśmiecha się. - Tak. Trochę większy. Chcesz się rozejrzeć? - Nie jestem pewna..., szczerze mówiąc... – Odpowiadam - Nie jestem w nastroju. Przykro mi. Bierze mnie w ramiona ponownie. - Hej, nie bądź nieszczęśliwa. Obiecuję, że będzie wszystko w porządku. Zobaczysz.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- Kiedy wróciłeś do Londynu? - Pytam go, głos mam stłumiony trochę o jego koszulę. - Wczoraj - Wycofuje się więc może spojrzeć mi w oczy. - Nie chciałem ci nic mówić, bo w przypadku gdyby to się nie udało..., nie chciałem dawać ci nadziei. Ale myślę, że to się uda i przysięgam, że nie pozwolę Andrei skrzywdzić Marka ani ciebie. Patrzę wstecz. Zamierzasz powiedzieć mi o Annie? Co zdarzyło się między wami wczoraj wieczorem? Pamiętam jak śmiali się razem - trudno uwierzyć, że między nimi nie było ani odrobiny goryczy. Zastanawiam się, czy Dominic naprawdę ma tyle władzy, by zatrzymać Andrei rozsyłającego ten komunikat prasowy, i zatrzymać zniszczenie Marka. - Chodź. - Mówi przymilnie - Chodź i zobacz ten dom. Naprawdę chcę poznać twoją opinię. - Dobrze. - Mówię, trochę niechętnie.- Obejrzę. Oprowadza mnie po domu, pełen entuzjazmu. To jest wspaniałe miejsce, na pięciu piętrach pokoje, wszystkie wytworne, w stylu Regency, z nowoczesnymi udogodnieniami i luksusowym wykończeniem łazienek, sala gimnastyczna i sala kinowa. Gdy w końcu wracamy na parter, Dominic pali się by wiedzieć co myślę. - No więc.... podoba ci się? - Myślę, że jest wspaniały. - mówię szczerze. - Ale jest ogromny. Wszystko tylko dla Ciebie? - Za duży? - Wygląda na trochę zbitego z tropu. - To jest bardzo wielkie, ale. . . - Myślę o chłodnym pałacu Andrei na skraju Central Parku, a następnie o domu Georgie przytulnym, z piaskowca, i wiem, gdzie wolałbym żyć. - Być może byłby bardziej przytulny z meblami - Mówię z pewnością w głosie. Dominic zaczyna się śmiać.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- Co? - Jesteś taka słodka i taka dobra. Dałem się ponieść emocjom. Nie potrzebuję tego domu , w każdym razie jeszcze nie teraz - całuje mnie łagodnie w usta - Dlaczego nie wybierzemy sobie czegoś razem? - Pyta Prawie przestaję oddychać. Razem? Mieszkać razem? Pomysł jest cudowny i sprawia, że chcę skakać z radości. Ale szybko udzielam sobie nagany. Nie, on nie może mieć tego na myśli. On ma na myśli, że chce bym mu doradziła przy wyborze. - Cenię sobie twoje zdanie – Kontynuuje – I..... chcę, byś czuła się jak w domu, gdziekolwiek on będę. - Z przyjemnością pomogę ci wybrać dom. – Mówię niepewnie, nie chcę by mnie źle zrozumiał - Beth - mówi, biorąc moje dłonie i stojąc blisko mnie. - Chcę trochę więcej. Chcę..................... Głośny odgłos rozlega się w pustej sali, strasząc mnie mocno. - Ach - Mówi Dominic – Mój gość już tu jest. Nie bądź w szoku, Beth. Poczekamy, zobaczymy. Kroczy do drzwi i otwiera je. W drzwiach jest piękna sylwetka, szczupła i zgrabna, z niepowtarzalną parą kości policzkowych. To Anna. Ona wiesza się mu na szyi, i całujego w każdy policzek, a potem idzie do sali, kołysząc się na wysokich obcasach. - Co za doskonały i piękny dom, Dominic. – Oznajmia – Powiedz mi, że jest twój. - Jeszcze nie zdecydowałem. – Mówi i patrzy z ukosa na mnie. Podchodzi do mnie i zatrzymuje wzrok, swoje skośne zielone oczy. - Witaj Beth. Jak się masz?
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- Dobrze, dziękuję Anna – Staram się brzmieć bardzo chłodno – A jak ty się masz? - Niessssamowicie! – odpowiada, odkręca się na pięcie i staje naprzeciwko Dominica. - Nie zaproponujesz mi drinka? - Oczywiście – Mówi – Szampana? - Znasz mnie zbyt dobrze, nie mogę oprzeć się temu. - Chodźmy na dół. Idziemy za Dominicem w dół do olbrzymiej kuchni, która ciągnie się aż do ogrodu przez szklaną ścianę i minimalistyczny biały połysk jaki jest na powierzchniach oraz na wypolerowanym betonem. Idzie do lodówki, wyjmuje butelkę i otwiera ją, lejąc do kieliszków, które czekają na ławce. Nadal czekam, aby usłyszeć, co dokładnie Anna tutaj robi, jestem zdeterminowana, aby nie wyciągać jakichkolwiek wniosków. Ufam, że Dominic wie, co robi. Podaje każdemu z nas kieliszek i wznosi toast: - Za naszą spółkę – Mówi – I sukces Anna unosi kieliszek w stronę Dominica i stuka się z nim. - Za nasz sukces – Uśmiecha się do niego a potem zwraca się w moją stronę. - Beth, za sukces. Pozwalam puknąć jej szkłem o moje, ale nic nie mówię. Nie mogę zapomnieć, faktu, że to ona podrzucił leki do mojego napoju w katakumbach na przyjęciu, i próbowała sabotować moje stosunki z Dominicem, aby mogła go mieć siebie. Wszyscy sączymy szampana i czuję, jak pęcherzyki drażnią mój język. -Tak więc, Anna - Mówi Dominic - Pamiętasz, o czym rozmawialiśmy ostatniej nocy. Zastanowiłaś się nad decyzją w sprawie tego, co masz zamiar zrobić?
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- Nie byłoby mnie tutaj, gdybym się nie zdecydowała. - Odpowiada chłodno. - Wiesz, że musimy mieć pewność, że to zadziała. Nie możemy sobie pozwolić na porażkę. - Między nami? Nie, jest nas trzech i musimy współpracować .– Mówi Dominic stanowczo. - Ale musisz wiedzieć to co ja wiem. – Mówi kokieteryjnym głosem – Ja mam klucz. Dominic pochyla się w jej stronę, a jego oczy nagle intensywnieją. - Masz zamiar dać mi ten klucz? - Może ? - Mruga zalotnie powiekami do niego i czuję przypływ zazdrości który zbiera się we mnie. Ona jest zupełnie bezwstydna. Stoję tu, a ona flirtuje z Dominicem przed mną! To niewiarygodne! Czy coś jest naprawdę warte tego? Staram się kontrolować. Mark jest tego wart. - Nie jestem ci nic winna Dominic. – Mówi niespodziewanie. - Nie, ale tu nie chodzi o mnie. – Odpowiada jej - Chodzi o Andrei. Zgorzkniały wyraz pojawił się na jej twarzy. - Tak – Mówi przekornie jeszcze raz – Andrei będzie żałował tego, że mnie tak potraktował. Ona przesuwa wzrok na mnie i mówi: - Nie jestem zainteresowana tym, żeby pomóc Beth, ale jeśli to jest część umowy, niech tak już będzie. Zachowuję milczenie, wyczuwam, że delikatnie balansuję ale staram się nie pogarszać sytuacji. - Tak więc - Naciska Dominic - Co możesz nam powiedzieć? - Mogę powiedzieć ci, że Andrei dobrze wiedział, że ten obraz jest imitacją i mimo tego zdecydował się kupić go. Ciężko oddycham, i nie mogę zapanować nad tym co wydobywa się z
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
moich ust. - On wiedział? - Zgadza się, - Mówi, unosząc brwi na mnie - Zapłacił ponad dwa miliony za coś o czym wiedział, że jest to fałszywka. - Ale dlaczego? - Mówię, zdumiona - Co chciał uzyskać dzięki temu? Uśmiecha się do mnie szyderczo . - Kochanie, jesteś taka naiwna. Andrei pierze pieniądze, oczywiście. On jest głęboko zaangażowany w świat przestępczy, i ma bardzo dużo z wpływów za narkotyki i z przestępczości, co z kolei toruje mu drogę do trudniejszych ofert i przez to ma więcej pieniędzy. Patrzę na nią. Następnie zwracam się do Dominika. - Czy ty o tym wiedziałeś? - Nie - Mówi stanowczo. - Nawet o tym nie myślałem. - Nie wiedział - Mówi Anna śmiało - Andrei powiedział to tylko mnie Powinien o tym pamiętać, kiedy pozbywał się mnie, pewnie nie spodziewa się, że powiem wszystko tobieDominicu – wzruszyła ramionami - zapłacił mi dużo pieniędzy jako dodatek zerwania umowy, że prawdopodobnie pomyślał sobie, że może kupić moje milczenie. Odwróciła się przodem do mnie. - Prawdziwe pytanie brzmi, czy ty o tym wiedziałaś, Beth? - Ja? - Jestem oszołomiona – Pewnie, że nie wiedziałam. Dlaczego ja? - Ponieważ jesteś jedną z tych, która przesuwa dwa miliony przez konta Marka, po prostu tak jak za tuzin innych zakupów sztuki, które Andrei zdobywał przez wiele lat. Ciężko oddycham : - Co chcesz przez to powiedzieć? - Słyszałaś mnie. Mark był pełen życia do tej całej operacji. On jest dla Andrei bardzo życzliwy i pozwoliłby przepuścić dużo pieniędzy przez jego
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
biznes. Białe światło gniewu wybuchło we mnie. - Chcesz powiedzieć, że Mark jest przestępcą, piorącym pieniądze pochodzące z przestępstw. – Mój głos unosi się – To kompletnie do niego nie pasuje, on jest szczery, to całkowicie poważny człowiek. Nigdy nie zrobiłby takiej rzeczy. Dominic wyciąga rękę do mnie, jakby chciał mnie uspokoić, ale tam stoi Anna, moje oczy płoną. Wzrusza ramionami, niewzruszona moją wściekłością. - Być może, nie jest przestępcą, i może on jest po prostu niewinny. Ale ułatwia pranie ogromnej ilości pieniędzy. - Znasz może inny powód dlaczego Andrei chce rozerwać więzi z Markiem? - Szepcze Dominic. Zwracam się do niego, moje oczy pieką od łez. - Nie wierzysz, że Mark jest winny, prawda? - Nie - Mówi łagodnie. - Ale jeśli Anna mówi prawdę, Mark bierze w tym udział, czy mu się to podoba czy nie. - Jak rozumiem, masz na myśli, że jedynym sposobem aby powstrzymać Andrei, który chce zniszczyć Marka, jest ujawnienie jego działalności przestępczej – a to i tak zniszczy Marka! - wpatruję się z wściekłością w Dominica. - Nie musi dojść do tego – Mówi. - Nie rozumiem, jak to nie musi. - Może do tego w ogóle nie dojdzie. To wszystko, zależy jak Andrei zareaguje na to, gdy przedstawię mu co wiem. Twarz Dominica jest pełna współczucia i mogę widzieć w jego oczach, że gdy będziemy sami, powie mi coś więcej. Odwraca się do Anny. - Więc wchodzisz w to ? - Tak - Mówi, z nagłym jasnym uśmiechem. - Całkowicie . Słyszymy, jak odgłos dzwonka rozbrzmiewa echem przez górną salę.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- Ach - Mówi Dominic - Myślę, że to może być twoja nagroda. Przepraszam, panie. Idzie na górę i wraca po kilku minutach. Gdy on schodzi po schodach, widzę, że jest śledzony przez innego człowieka w ciemnym garniturze, i gdy ten drugi nieznajomy pojawia się na widoku,zdaję sobie sprawę, że rozpoznaję go. Właśnie kiedy doszłam gdzie widziałam go wcześniej, słyszę krzyk Anny. - Giovanni! - biegnie w poprzek pokoju i skacze do jego ramion. Mnich jest zaskoczony przez moment a następnie oprzytomnia, jak piękna kobieta obejmuje go. Całują się namiętnie. Dominic podchodzi do mnie, uśmiechając się. – I to jest ostatni kawałek układanki – Mówi. - Teraz wiemy jak Anna znała wszystkie nasze tajemnice. Jedyna osoba, której powiedziałem był to Brat Giovanni. Okazało się, że mój spowiednik był zajęty robieniem swojego własnego spowiadania się. Zawsze wiedziałem, że nie jestem jedynym mężczyzną dla Anny. Mogła pragnąć mnie ponieważ odmówiłem jej przysług, ale przypuszczam , że człowiek który złożył ślubowanie żyć w celibacie był dla niej większym wyzwaniem. Ona jest szczęśliwa widząc go ponownie, nie sądzisz? Patrzę wstecz i nie wiem czy śmiać się, czy płakać. - Och, Dominic. Bierze mnie w ramiona i ściska mocno. - Przejdziemy przez to, obiecuję. Każde z nas.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Rozdział 16 Anna i Giovanni wkrótce wychodzą, idą do miejsca gdzie będą sami by cieszyć się swoim towarzystwem. Zastanawiam się, czy Anna ostatecznie zrezygnowała z Dominica, czy gra w grę na przeczekanie. Przypuszczam, że muszę grać tak samo i pogodzić się z nią, biorąc pod uwagę, jak bardzo potrzebujemy jej współpracy. Dominic zamyka drzwi za nami i blokuje je. - Klucze jutro wrócą do agenta nieruchomości – Mówi - To nie dom jest dla nas, prawda? Patrzę w górę na niego. - Dla nas? Patrzy na mnie. - Nie mogę myśleć o przyszłości bez ciebie. Czy to nie jest oczywiste? Nie chcę żyć bez ciebie. Czuję przypływ szczęścia. - Naprawdę? - szepczę - Naprawdę. Nie mogę wydusić z siebie żadnego słowa, przyjmuję to tak jak powiedział. Myślę, że on uważa, że nasze życie jest ze sobą nierozerwalnie splecione i już nigdy nie będziemy osobno. Myśl ta jest cudowna. Dominic uśmiecha się do mnie. - Mamy wiele do omówienia. Ale jest późno. Musisz jechać do domu. Wyciąga telefon i wystukuje wiadomość. - Mój kierowca będzie tu za chwilę. Patrzę na niego przez moment, myślę jak bardzo się zmienił, odkąd go spotkałam. On jest teraz, taką siłą, z którą należy się liczyć, człowiek z władzą, który może przeciwstawić się Andrei Dubrovski.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Mówię nagle: - Czy z Markiem wszystko będzie dobrze, Dominic? Możesz mi to obiecać? Chwyta mnie za rękę. - Obiecuję, że nie pozwolę Andrei poprzez kłamstwa zniszczyć reputację Marka. Jeśli jednak Anna mówi prawdę, wtedy..... . Wiem, że Mark jest niewinny ale będzie musiał dowieść tego w sądzie - patrzy nagle poważnie. - Każdy z nas kto zadaje się z Dubrovski – jest tym splamiony. Wszyscy będziemy musieli iść i wytłumaczyć się. Jeśli jednak będziemy mówić prawdę, sądzę, że nie mamy powodów do strachu. Samochód podjeżdża i Dominic pomaga mi wejść do środka. - Ty nie wracasz? - Pytam Kręci głową. - Chcę wybrać się na spacer i oczyścić umysł. Mam dużo do przemyślenia. Powinnaś się przespać. - Więc kiedy się zobaczymy? - Pytam, wpadam w panikę na myśl, że nie będziemy razem przed moim wyjazdem do domu na Wigilię. - Jutro - Uśmiecha się - Mam coś zaplanowane. - Dominic. . . Nie chcę, ale muszę zapytać . Anna. . . i ty. . . nie. . .? Całuje mnie delikatnie i mówi: - Nie musisz kończyć. Oczywiście, że nie. Ty jesteś tą jedyną. Jestem wdzięczna, że jestem w domu i tej nocy śpię głęboko, mimo tego wszystkiego. Czuję się bezpieczniejsza, wiedząc, że Dominic prowadzi oskarżenie przeciwko Dubrovski, ale mam wciąż dziwne sny, w których Andrei goni mnie, grożąc i mówi, że nigdy mu się nie wymknę - jeśli pójdzie na dno, zabierze mnie tam ze sobą. Po swoich żywych snach, cieszę się, że budzę się w moim własnym łóżku. To jest ostatni dzień zanim pojadę do domu na gwiazdkę. Zastanawiam się czy
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Dominic może zakończyć tę sprawę z Andrei przed 2 stycznia, kiedy to ma wyjść oświadczenie. W pracy, Caroline jest zaskoczona widząc mnie. - Myślałam, że będziesz dziś jechać do domu - mówi. - Nie spodziewałam się ciebie. - Pomyślałam, że wpadnę i sprawdzę kilka rzeczy - Mówię. Prawda jednak wygląda tak, że chcę sprawdzić akta, na wszelki wypadek czy są tam jakiekolwiek tropy, że Mark pomagał Andrei. Zdaję sobie sprawę, że Caroline wygląda na przybitą. - Czy wszystko w porządku? - Mark nie czuje się dzisiaj dobrze. - Mówi ponuro – Ma wysoką gorączkę. Jeśli mu się nie poprawi, zamierzam zabrać go lekarza - Patrzy łaskawym wzrokiem na mnie. - Nic tu po tobie, powinnaś zwolnić się wcześniej, Beth. Możesz rozpocząć już swoje zimowe ferie. Teraz tutaj będzie bardzo spokojnie. - Dziękuję - Mówię z wdzięcznością.- Tak właśnie zrobię. Idę do biura i zaczynam przeglądać te wszystkie akta związane z Andrei ale wszystko jest bardzo proste i legalne, pomimo że, oczywiście, mam inną wiedzą na ten temat, wydaje się to niezwykłe, że Mark zgodził się co do systemu zapłaty i zwrotu, że on i Andrei wykorzystują to. Cały czas czekam aż Dominic się ze mną skontaktuje. Po obiedzie, kiedy mam zamiar wyjechać, pojawia się komunikat. Rosa. Jesteś potrzebna. Twój Pan wymaga świątecznej rozkoszy. Bądź w buduarze za godzinę. Mój oddech przyspiesza w radosnym oczekiwaniu. Długo czkałam na przyjemność , którą daje mi bycie z moim Panem. Mój żołądek zaciska się miło na samą myśl. Jeśli obecność Rosy będzie wymagana, będę więcej niż szczęśliwa
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
dać mu to. Dochodzę do buduaru wcześniej niż umówiona pora, wiem, że dla niego liczy się posłuszeństwo, więc czekam spokojnie, aż dokładnie godzina mija, i pukam do drzwi. Dominic otwiera i wycofuje się żeby mnie wpuścić do środka. Korytarz jest spowity ciemnościami, zamyka za mną drzwi. - Idź do sypialni, Rosa, i wybierz to, co uważasz, że mnie zadowoli. Będę tam za dziesięć minut. Stawiam swoją torbę i zdejmuję płaszcz, przechodzę przez niewielką salę do sypialni. W środku wszystko pachnie czystością i świeżością. Jest również biała skóra na której Dominic doprowadził mnie do ogromnych godzin rozkoszy. Jest też szafka z szeregiem pasjonujących zabawek i instrumentów oraz szafa wnękowa gdzie Dominic trzyma ubrania i dodatki dla mnie. Nigdy nie jestem pewna co tam znajdę. Podchodzę i otwieram drzwi. Mój Pan wymaga świątecznej rozkoszy, więc będę jego własnym prezentem, który będzie musiał rozpakować. Wyjmuję stanik, który nie ma miseczek ale za to zawiązuje się wokół moich piersi dużą czarną jedwabną wstążką, pasujące do tego majtki z łukiem z tyłu. Wkładam to a następnie zakładam czerwoną szatę jedwabną na wierzch. Moje oko wyłapało parę butów na wysokich obcasach splecionych niemal do uda. Bardzo atrakcyjne. Zakładam je, wdzięczna za zamek na boku. Potem ubieram skórzaną obrożą i zapinam ją wokół mojej szyi - Dominic zawsze lubi widzieć, znak mojej uległości. Następnie siadam na łóżku i czekam aż Dominic wejdźcie. Po dokładnie dziesięć minut, drzwi się otwierają i wchodzi Dominic. Jest elegancko ubrany w ciemne garniturowe spodnie, koszulę, krawat i kamizelkę. Podchodzi do skórzanego fotela, umieszczonego przed łóżkiem i siada, patrzy na mnie z powagą. Zauważyłam, że trzyma kieliszki z szampanem.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- Wstań Rosa . Posłusznie podnoszę się przytrzymując odzienie. Jego spojrzenie podróżuje po mnie, zauważa buty i kiwa głową. - Bardzo ładnie. Proszę podejdź tu. Podchodzę do niego, staję posłusznie przed nim, czekając na następne instrukcji. - Usiądź mi na kolanach. Odwracam się tyłem i siadam mu na kolanach. Czuję jego rękę jak przesuwa ją po jedwabistym grzbiecie szaty, przesuwa w górę i podnosić moje włosy aby zobaczyć moją obrożę. - Bardzo dobrze. – Oddycha - Chciałem zobaczyć czy znasz swoje miejsce, Rosa. Lubisz być pokorna? - Tak, Panie. - Lubisz być mi posłuszna? - Tak, Panie. - Byłaś bardzo posłuszna tego wieczoru, zrobiłeś tak jak powiedziałem, odpowiedziałaś na pytania bez błędów. Czy to oznacza, że nie będzie dzisiaj kary dla ciebie? - Cokolwiek chcesz, Panie. Śmieje się łagodnie. Naciskam nieznacznie na jego kolana i czuję twardość pod moimi pośladkami. Gdy opieram się mogę czuć, jak rośnie i czuję jak pulsuje pode mną. Wyciągam jedną nogę aby mógł zobaczyć but, który przykrywa moją nogę powyżej kolana. Jego oddech gęstnieje gdy to zauważa. - Drażnisz się ze mną? - Pyta – Co coś jeszcze zamierzasz zrobić? Bez słowa, wstaję, ciągnąc moje koniuszki palca po wełnianej nawierzchni jego spodni. Zdejmuję jedwabną szatę na podłogę aby zobaczył czarny jedwabny łuk ułożony po łobuzersku. Śmieje się jeszcze raz. - Mój mały świąteczny prezent. Pozwól mi zobaczyć, co zachwycającego
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
chowasz w środku. - Ciągnie za łuk i rozchyla by zobaczyć mój spód, delikatny i falisty. Blade ciało zachwyca w kontraście z czarnymi butami. Głaszcze swoją ręką podziwiając delikatność skóry. - Odwróć się. Odwracam się . Może teraz zobaczyć moją płeć, przykrytą skromnym maleńkim skrawkiem jedwabiu, obejmujący mój brzuch i zataczający duży czarny łuk pod moimi piersiami. Unosi swoje brwi. - Inny prezent. Pochyl się żebym mógł go otworzyć . Pochylam do przodu, moje piersi wzrastają przed jego twarzą w miękkich wzgórkach. Zrywa jeden koniec wstążki i ciągnie. Moje różowe sutki i zaokrąglone piersi ukazują się, warczy z uznania - Wyglądasz przepysznie. - Mruczy – Podejdź jeszcze bliżej. Zbliżam piersi w kierunku jego ust. On wypija łyk szampana ze swojego kieliszka a następnie kładzie jego wylot pod moim sutkiem. Sapię ponieważ zatapia go w tym zimnym płynie. Czuję, jak pęcherzyki drażnią mi sutek, potem bierze go do ust i ssie mocno. Szampan znika i on uwalnia mnie. - Przepyszne - Mówi z uśmiechem. Bierze kolejny łyk i robi to samo z drugim sutkiem. Potem zanurza swój palec w szampanie i podąża tropem tego, w dół mojego brzucha. Zimna wilgotność drażni moją skórę a kiedy on sięga po trójkąt jedwabiu przykrywającego moją płeć, wślizguje się pod spód i pociera. Jego dotknięcie wzbudza pożądanie. Czuję lubieżną ochotę wewnątrz mojej łechtaczki, w mojej płci. Rozpina swoje spodnie, żeby uwolnić, swoją erekcję. - Dlaczego nie usiądziesz mi na kolana jeszcze raz? A może najpierw chciałbyś napić się szampana. Posłusznie podchodzę do niego, rozstawiam nogi aby znalazły się po bokach fotela. Opuszczam się na dół, trzymając w ręku jego penisa. Jest taki sztywny i
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
gorący. Bez słowa, odciągając z drogi skrawek jedwabiu i zatapiam się w dół wolno, biorąc go do siebie w całości. Dominic kontroluje swój oddech kiedy zatraca się we mnie. Podnosi kieliszek szampana i bierze duży łyk. Przyciąga moją głowę do swojej i naciska swoimi ustami moje. Wytrysk chłodnego szampana zalewa mnie. Biorę to i piję , wtedy jego język o smaku szampan wdziera się do mnie. Bierze ponownie łyk szampana i powtarza to, pozwalając musującemu płynowi rozlać się we mnie. To jest pyszne i odurzające pod wieloma względami. Gdy piję, ruszam się nieznacznie, zaciskając moje wewnętrzne mięśnie aby chwycić gorącą kolumnę we mnie. Mogę czuć, jak rośnie tam, stając się grubszy i twardszy, kiedy wiercę się nieznacznie by go pobudzić. - Robisz co chcesz, Rosa? - pyta głosem pełnym żądzy – Czy dlatego poruszasz się na mnie w ten sposób? - Tak, Panie – robię wdech. Patrzy na mnie jak siedzę okrakiem w tych zabójczo seksownych butach na jego penisie. Przyciskam do niego moje piersi, różowe twarde sutki proszą o niego, pokazując mu, jaka jestem gorąca. Jego oczy błyszczą z pożądania. - Ruszaj się w górę i w dół !– rozkazuje. Zaczynam wstawać i opadać, wznoszę się w tych wysokich butach a następnie zjeżdżam w dół na jego długości naciskając na jego twardego penisa. - Właśnie tak. Szybciej. Kładzie swoje ręce na moich biodrach aby podnosić mnie i opuszczać z powrotem na swojego penisa - mocniej. Lubię to uczucie, które mnie wypełnia, oblizuję swoje wargi i przebiegam moimi rękami po moich piersiach, łapię sutki, pieszczę je lekko. Dominic patrzy na mnie z uznaniem. - Biedna Rosa – Mówi – Nie dostaniesz dość rozkoszy jeśli dostatecznie się nie rozluźnisz. Biegnę rękę po moim brzuchu, druga pieści moje piersi, a następnie upuszczam ją tam, gdzie jego penis wali we mnie. Nad moim wejściem, moja
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
łechtaczka stoi dumna i spuchnięta. Dotykam ją moim palem, pocierając ruchem kołowym. - Bardzo dobrze. Pokarz mi czego chcesz . - sapie Dominic, patrząc jako mój palec zaczyna ruszać się szybciej i mocniej, okręcając szczyt wokół mojego wzgórka. Jego penis przepycha się do mnie mocniej niż kiedykolwiek. Szczypię mocno swój sutek i wydaję ciche, gwałtowne jęki, jak moje opuszki palca obracające się na wzgórku doprowadzają mnie na krawędź. - Spraw sobie dobrze tak żebyś doszła .– Mówi ostro – Zrób to. Chcę to zobaczyć. Zaczynam poddawać się wypełniającym mnie pożądaniu, jego penisa mocni wchodzi we mnie gdy moje palce prowadzą z przyjemnością do przodu, moje przebiegłe, dokładnie wiedzące koniuszki palca , bawią się sztywną małą perełką i sprawiają, że pulsuje, i drżę na dotyk. Pocieram mocniej i Dominic przyspiesza tempo naszego pieprzenie, oddycha ciężko, moje zabawianie się, podniecają go. - Ochchch – Łkam, jak prąd zaczyna przechodzić przeze mnie. - Dojdź Rosa. Spraw sobie orgazm. - Mówi jeszcze raz a ja wylatuję do mojego szczytowania, targana wstrząsami i drżeniem na nim, a moje kończyny sztywnieją i orgazm mnie całą opanowuje. Kończę, dyszę, wciąż mam w sobie jego sztywnego penisa. - Wspaniale było to zobaczyć – Mruczy, uśmiechając się gdy przygląda mi się jak siedzę na jego erekcji. - Jeszcze nie skończyliśmy. - Pochyla się do przodu i szepcze mi do ucha – Teraz wypieprzę cię mocno na tym krześle a potem na łóżku. Dojdziesz ponownie, możesz mi wierzyć, a ja z tobą. Moja słodka, uległa Rosa. Podnoszę oczy na niego i widzę, że są one oszklone z pragnienia. Ogień rozpala się we mnie ponownie. Zaciskam mięśnie wokół jego penisa, nadal tkwiący we mnie. - Tak, Panie – mówię łagodnie – Cokolwiek zechcesz.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Dominic jest tak dobry, jak jego słowa, spędziliśmy dwie godziny, męcząc siebie. On jest nienasycony, głodny być we mnie z jego olbrzymim penisem, i do czasu gdy dochodzi do olbrzymiego wylewnego szczytowania, jestem zesztywniała i opuchnięta. Moja płeć jest obolała od intensywności jego walenia. Czuję się złamana i poobijana przez przyjemność. Bierzemy długą spokojną kąpiel a Dominic zajmuje się mną delikatnie mydłem i miękką ściereczką, traktując jak cenny obiekt i łagodnie obchodząc się z moją czerwoną płcią. Wyciera do sucha i ubieramy się. Mimo, że oddawaliśmy się sobie godzinami jest wczesny wieczór. - Idziemy na kolację - Mówi Dominic - Mam jeszcze jedna mała niespodzianka dla ciebie. Jestem zaintrygowana i jednocześnie padam z głodu. Czuję się taka lekka i szczęśliwa pomimo bólu między nogami. Wiem, że są ciemne cienie wiszące w powietrzu w moim życiu ale ziemski wstrząsający orgazm, przyjemność dotyku i ciała, smak Dominica wystarczy by zatrzymać ich na chwilę, na teraz. Kiedy jestem już gotowa, Dominic rzuca mimochodem: - Och, jest coś dla ciebie w przedpokoju . - Naprawdę? Co? - Wchodzę na korytarz i widzę duże prostokątne białe pudełko na podłodze. Jest owinięty czerwoną wstążką. - Otwórz - Mówi Dominic za mną. - Dobrze. Podchodzę i odwijam wstążkę, podnoszę tekturową pokrywę i widzę piękny czarny płaszcz z jedwabiu i kaszmiru, obszyty czarnym futerkiem na kołnierzu. Zaniemówiłam. - Wyglądałaś wspaniale w płaszczu, który nosiłaś w Nowym Yorku. Podobał ci się ale oddałeś go bez wahania. Więc chciałem dać ci taki sam na zawsze. - Jest piękny - Mówię, oczarowana. Podnoszę go, Dominic przytrzymuje dla
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
mnie, a ja wsuwam ramiona do wnętrza jedwabnej podszewki. Pasuje idealnie, i jest bardzo przytulny i ciepły. - Dziękuję, Dominic, Bardzo mi się podoba! - Przytulam go impulsywnie i całuję w policzek, a on się śmieje. - Bardzo proszę, Wesołych Świąt. Moja twarz krzywi się. - Ale ja nie mam nic dla ciebie. Przesuwa palcem po moim policzku. - Nie martw się o to. Właśnie dałaś mi najbardziej smaczny świąteczny prezent jaki mogłem sobie wyobrazić. Owinięta w mój nowy olśniewający płaszcz, jestem gotowa by zmierzyć się z chłodem na zewnątrz. Moja ręka trzyma dłoń Dominica, idziemy razem przez zimowe ulice do restauracja Mayfair, którą Dominic zarezerwował. Kiedy wchodzimy do środka kierownik sali podchodzi do nas: - Czy są już nasi goście? - Tak, już są. Patrzę ze zdziwieniem na Dominica. Myślałam, że ten wieczór spędzimy sami i tylko mam nadzieję, że naszymi gośćmi nie są przypadkiem Anna i Giovanni. Bez tej niespodzianki mogłabym się obejść. Po tym jak nasze płaszcze zostały zabrane, jesteśmy prowadzeni przez luksusowo urządzoną salę jadalną z białymi obrusami gdzie dostrzegam inną parę. Kiedy zbliżamy się do stolika z radością rozpoznaję kobietę. - Laura! Wstaje, podchodzi i całuje mnie na przywitanie. - W końcu mogę poznać cudownego Dominica. - mówi kiedy on stanął tuż za mną. - Cała przyjemność po mojej stronie. – Mówi i całuje ją w oba policzki – Dziękuję że przyszłaś z Tomem.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Po drugiej stronie stołu, Tom Finlay stoi, patrzy z uśmiechem i tak jakby był trochę zawstydzony. - Tak naprawdę, gdybyś nie zaproponował nam, żebyśmy przyłączyli się dziś wieczorem, zamierzałem wyjść z Laurą w każdym razie - gdyby chciała. Laura śmieje się i czerwienieje lekko. - Więc wszystko skończyło się bardzo miło, nieprawdaż ? Patrzę na Dominica, moje oczy błyszczą. Wiedział, że marzę, żeby spotkać się z Laurą, widać musiał mnie uważnie słuchać gdy wspomniałam, że ona i Tom się spotykają. Fakt, że spędzamy wieczór z nimi oznacza, że on chce byśmy byli prawdziwą parą, częścią innego cudzego świata, poznania siebie nawzajem z przyjaciółmi. - Sądziłem, że może ci się to spodoba - mruczy łagodnie do mnie, z łagodnym uśmiechem na ustach. - Bardzo mi się podoba, dziękuję ci bardzo. Tom robi krok do przodu i wita się ze mną. - Witaj, Beth. Śmieję się, kiedy wymieniamy powitalne pocałunki. - Miło mi cię widzieć, Tom. Mam nadzieję że wszystko dobrze. - Bardzo dobrze. - Patrzy radośnie na Laurę, który uśmiecha się do niego z błyszczącymi oczami. Tak więc wygląda na to, że wszystko układa się dobrze. Cieszę się, razem z nią. I to dobrze, że jej nowy chłopak jest przyjacielem Dominika. Idealnie. Cieszymy się z cudownego wieczoru, pysznego jedzenia i dobrego wina. Rozmawiamy, śmiejemy się. Czujemy, że ferie w końcu się zaczęły i omawiamy swoje plany na gwiazdkę. Laura i ja jedziemy do naszych domów rodzinnych, aby spędzić czas z rodzicami. Tom mówi, że będzie ze swoim bratem bliźniakiem i jego rodziną w ich domu, w Szkocji. W końcu odwracam wzrok na Dominica. Wygląda niesamowicie dzisiaj, taki szczęśliwy, silny i pewny siebie. Mam też
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
wrażenie, że on przygotowuje się, jak żołnierz, który został powołany do walki i jest to jego ostatnia noc wolności przed rozpoczęciem bitwy. - A ty? - Pytam, bawiąc się nóżką swojego kieliszka od wina. - Jakie są twoje plany świąteczne Dominic ? - Wylatuję do Stanów dziś wieczorem. Dołączę do mojej siostry w Nowym Yorku - udziela mi znaczącego spojrzenia. - I mam ważne spotkanie na którym muszę być obecnym. Domyślam się, co to oznacza. Andrei. Nadszedł czas, aby skonfrontować go z tym, co wiemy, wystosować cios przeciw niemu i zobaczyć co się stanie. Smutek przeszywa mnie. Nie chcę, żeby Dominic mnie zostawił. Czuje się źle, nie powinniśmy być osobno w ogóle, a szczególnie o tej porze roku. Ale jedziesz do swojej rodziny - nie możesz nie zrobić tego, przypominam sobie. Wtedy zdaję sobie sprawę, że pielęgnowałam trochę tajną fantazję, że może będę mogła zabrać Dominica do mojego domu, przedstawiać go dumnie moim przyjaciołom i rodzinie, pokazać mu wszystkie miejsca, które dużo znaczyły dla mnie kiedy byłam młodsza. Powstrzymuję westchnienie. O tak, to było całkiem mało prawdopodobne. Nie powinnam być taka zachłanna. Miałam ostatnio go tak dużo. I wiem, że istotne decyzje zbliżają się na horyzoncie jeśli to co Dominic powiedział wczoraj wieczorem oznacza - decyzje gdzie i jak będziemy żyli. To bardzo ekscytujące. To jest coś, czego nie mogę się doczekać. Uśmiecham się i przyłączam się do rozmowy wesoła jak tylko potrafię. Wychodzimy około jedenastej, na zewnątrz jest bardzo zimo. Życzymy sobie Wesołych Świąt. - Zabieram Beth do domu - Mówi Dominic – Idziesz z nami Laura? Ona kręci głową. - Ja zostaję z Tomem - Wygląda na zawstydzoną ale szczęśliwą. Zobaczymy się rano, Beth.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- Widzimy się potem – całuję ją na pożegnanie i życzę Tomowi Szczęśliwych Świąt. Potem Dominic prowadzi mnie do ciepłego wnętrza czekającego na nas samochodu i poleca kierowcy by zawiózł nas do mojego mieszkania. Przytulam się do Dominica i zerkam na skrzące się światła miasta za oknem, cieszę się z przyjemności bycia blisko niego i próbuję nie myśleć, że niedługo będziemy osobno. Mam nadzieję, że korki na drodze zatrzymają nas dłużej dla siebie, niestety drogi są wolne, dużo ludzi musi być już na miejscu, na święta więc szybko dojeżdżamy do mieszkania. Kierowca zjeżdża na bok i wychodzimy, przechadzając się razem w kierunku moich drzwi. - Dziękuję za cudowny dzień, Beth. Kocham każdy moment spędzony z tobą. - Obejmuje mnie i opuszcza usta w dół, by pocałować mnie bardzo delikatnie, obydwoje pamiętamy zadyszaną przyjemność, którą dzieliliśmy wcześniej za dnia. - Nie chcę byś poszedł ! - mówię, odwracając się, ze łzami w oczach. - Wiem, ja też nie chcę cię zostawiać. Tym razem będzie to krótko, niedługo wrócę, obiecuję i potem zaczniemy nasze życie. Razem. - przytula mnie i mówi. Mam prezent świąteczny dla ciebie. - Jeszcze jeden? Dałeś mi już ten piękny płaszcz. - Tak, jeszcze jeden. Chciałem zostawić to na chwilę nieco bardziej romantyczną, ale czuje, że to odpowiedni czas. I chcę, abyś go miała przed wyjazdem. - Bierze małe czarne pudełko z kieszeni i podaje mi je. - Otwórz . Odpinam mały zameczek i otwieram pudełeczko, i unoszę wieczko aby odsłonić mały pierścionek z diamentami, który niezwykle błyszczy w świetle latarni. - Pierścionek? - Mówię z niedowierzaniem. Dominic wpatruje się we mnie uważnie gdy biorę piękny krąg diamentów w
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
platynowym wykończeniu. Patrzę na niego pytająco. Nie jestem pewna jaki to rodzaj pierścionka, nie chciałabym go źle zrozumieć. Jakby czytając w moich myślach, mówi cicho: - To jest pierścionek, obietnica. Możesz nosić go wszędzie tam, gdzie się wybierasz. Ledwo mogę oddychać, kiedy podnosi pierścionek z aksamitu i trzyma go. Waham się przez chwilę, a potem podnoszę prawą rękę do niego. Uśmiecha się i wsuwa obietnicę na mój czwartym palcem gdzie pasuje, patrzy na mnie jak przenosi moją rękę i całuje. - Pierścionek , obietnica? - Mówię cicho, nie mogąc oderwać oczu od niego. - To moja obietnica, że jestem twój na zawsze, i chcę, żebyśmy byli razem. Gdy martwisz się lub masz wątpliwości, chcę, żebyś na niego spojrzała i pamiętała tę obietnicę. Zrobisz to? Przytulam się mocno do niego, szlochając i uśmiechając jednocześnie. - O tak, Dominic, Oczywiście! Oczywiście, że tak!
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Rozdział 17
Wieś pędzi przez okno, gdy pociąg wiezie mnie daleko od Londynu i mojego życia. Czuje się, bardzo dziwnie jadąc do domu. Jestem blisko mojego starego życia, bardziej nierzeczywiste czuję, że to nowe jest. Wszystko, co przeżyłam i doświadczyłam zaczynam czuć jakby to była fantazja, coś o czym marzyłam. Tylko blask pięknego pierścienia diamentów na mojej prawej ręce przypomina mi, że to wszystko jest prawdziwe. Dlaczego umieścić go na prawej ręce? Dlaczego nie na lewej? Wpatruję się w skrzące kamienie i wiem, że dobrze zrobiłam. To jest, jak Dominic powiedział, pierścień obietnica. Obietnica wspaniałych przyszłych rzeczy. Zapytał mnie czy przyjmę jego zaangażowanie do naszej wzajemnej miłości, i że chce iść razem ze mną przez życie. Taki będzie nasz kolejny krok, on na nas czeka. Myślę teraz o nim, że jest tysiące kilometrów ode mnie w Nowym Yorku. Nie mogę się pozbyć myśli i lęku, gdy pomyślę, że on staje twarzą w twarz z Andrei. Gdy byli razem w jednym pomieszczeniu stając twarzą w twarz tego dnia gdy odbierałam bagaż, wyglądali jak dwa warczące psy gotowe by się rozszarpać. Boję się pomyśleć, jak zareaguje Andrei, gdy Dominic powie mu, że jest przygotowany do zmierzenia się z nim raz na zawsze. Przesuwam palcami po powierzchni mojego pierścionka, wysyłam cichą modlitwę, żeby Dominicowi nic się nie stało. Wszystko, co mogę teraz zrobić, to mieć nadzieję - i czekać. - Beth, och Bethy! - Moja matka przytula mnie i obdarowuje pocałunkami. - Tęskniłam za tobą!
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- Też za tobą tęskniłam mamo. Cześć, tato. - Przytulam mojego ojca, wypełniona szczęściem, że jestem w domu. - Wow, jak dobrze być z powrotem. Moja matka cofa się i patrzy na mnie. - Zmieniłaś się – Marszczy brwi – Nie wiem dokładnie, co to jest, ale jesteś zdecydowanie inna. - Dorosła - Mówi ojciec ze smutkiem. - Musiałam
prędzej czy później - mówię żartem ale wiem, że jestem inną
Beth . Zobaczyłam inny świat niż ten w którym dorastałam, podróżowałam i pracowałam i odkrywałam w sobie zasoby o których istnieniu nie wiedziałem. I.... Rumienię się lekko na myśl o tym.... Nauczyłam się dużo pięknych i niewiarygodnych rzeczy o miłości i seksie też. To jest prawie komiczne myśleć jak niewinna byłam gdy opuszczałam dom latem zeszłego roku i udałam się w podróż do Londynu, a jednak wtedy myślałam, że znam już wszystko. Z całą pewnością mogę rzec, że teraz wiem o dużo, dużo więcej. Mama zaczyna krzątać się wokół mnie. - Idziemy na, górę zanieść twój bagaż do twojego starego pokoju a potem wypijemy herbatę i będziemy rozmawiać gdy ja będę kontynuować gotowanie. Mam jeszcze dużo do zrobienia na jutro. Tu jest tak jakbym nigdy nie wyjechała. W domu nic się nie zmieniło. Jest tu mieszanka przytulności i chaosu. Jest tak samo jak u innych rodzin przygotowujących się do rodzinnych Świąt - gorący perfumowany zaduch pieczenia i smażenia, brzmienie kolęd wychodzących z radia, szaleńcze powietrze organizacji jako, że mój ojciec jest wysłany z ostatnim poleceniem do sklepu mięsnego tak samo jak rolnik, dostawca węgla. A moja matka robi swoje zwykłe rzeczy próbując posunąć się do przodu z pracą. Moich dwóch starszych braci, Jeremy i Robert, leżą przed telewizorem, oglądają specjalne wydanie świąteczne z miską czipsów i piwem. Czekają na świąteczne smakołyki i prezenty. W salonie,
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
drzewko, udekorowane wszystkimi, starymi, znajomymi dekoracjami w tym obdartą starą niebieską krzykliwą gwiazdą. Pokój wypełnia zapach z sosny i szpagatu ostrokrzewu dekorujący gzyms kominka. Są już prezenty pod choinką i pokój jest pełen kartek bożonarodzeniowych. To jest wszystko właśnie tak samo jak zapamiętałam. Tylko, że w tym roku, jestem osobą, która jest inna. Tego wieczoru idziemy na pasterkę. Głosy chóru unoszą się w powietrzu, w pięknych starych melodiach i wszyscy przyłączamy się z hymnami świątecznymi, śpiewając na całe gardło - O Come All Ye Faithful - z całą naszą siłą. Dzwon kościelny zaczyna dzwonić gdy wracamy do domu, dzwoniąc za Boże Narodzenie. Dostaję wiadomość, która przebija się dźwiękiem z telefonu. Happy Christmas, przepiękna, dziewczyno. Myślę o tobie. Kocham cię. Dx Łzy napływają mi do oczu i uśmiecham się ze szczęścia. Patrzę w górę na czyste nocne niebo obsypane błyszczącymi gwiazdami. Gdzieś, tysiące mil stąd, jest wciąż dzień. Tam jest wciąż Wigilia Bożego Narodzenia i on myśli o mnie. - Happy Christmas, Dominic – Szepczę. Wsuwam z powrotem telefon do kieszeni aby nikt nie dowiedział się o mojej wiadomości. Ona jest tylko dla mnie. Dzień Bożego Narodzenia jest wesoły i wyczerpujący. Po śniadaniu, zbieramy się przy drzewku by otworzyć nasze prezenty. Gdy wyciągam swoją rękę by wziąć paczki, sokole oko mojej matki łapie blask na moim palcu. - Co to jest, Beth? - sięga i bierze mnie za rękę, patrząc na okrąg
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
diamentów na moim palcu. - To jest bardzo piękne. Kto ci to dał? - Och, to tylko biżuteria, - Mówię beztrosko. - Od przyjaciela. Patrzy na mnie podejrzliwie ale wysyłam jej spojrzenie, że mam nadzieję, że zinterpretuje to tak: Nie chcę o tym teraz rozmawiać , przy wszystkich, zapytaj mnie później! Mama wydaje się rozumieć i opuszczając niechętnie moją rękę szepce pod nosem - Te diamenty wyglądają mi na prawdziwe! Chciałam zdjąć pierścionek ale wiem, że nie mogłabym tego zrobić. Jest on moim linkiem do Dominica, moją obietnicą. Chcę móc patrzeć na to w każdej chwili, i pamiętać. Otwieramy swoje prezenty, i wymieniamy między sobą podziękowania i uściski. Wszyscy mamy znajome dary: whisky, pantofle domowe i chustki dla mojego ojca, mydło i perfumy dla mojej matki,oraz książki, filmy i muzyka dla reszty z nas. To jest zwykły wygodny zestaw prezentów dla ludzi, których kochamy, i to czyni ich wyjątkowymi. Jestem podekscytowana, że każdy wydaje się lubić prezenty, które przywiozłam z Nowego Jorku: srebrna bransoletka z breloczkami z Bloomingdale dla mojej matki, baseball koszulki dla moich braci i J Crew sweter dla mojego ojca. - Zaczekajcie - Mówi mój ojciec, i sięga po paczkę którą podłożyłam choinką w nocy. - Od kogo to? - Wyciąga piękny blado niebieskie pudełko owinięte białą wstążką i analizuje znacznik - Kochana Beth, Wesołych Świąt, Z wyrazami miłości Mark - Wręcza go mnie. - Wygląda na coś szczególnego od szefa. Biorę paczkę i otwieram ją powoli, pod okiem wszystkich. - Piękna wstążka – Wzdycha matka- Powinnaś ją zatrzymać. Mogłabyś ją ponownie użyć. Podnoszę wieczko pudełka i ukazuje się mniejsze opakowanie owinięte w
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
stertę bibułki. Wstrzymuję oddech, wkładam palce i wyciągam niewielkie pudełeczko, tym razem w granatowe. Otwieram i wyjmuję doskonały miniaturowy obrazek w owalnej złotej ramce. To musi być osiemnastowieczny; portret dziewczyny z policzkami jak jagody i różowymi pąkami róży wpięte we włosy. Jedna ręka jest podniesiona na policzek i stwierdzam, że ona wpatruje się w zdjęcie wesołymi niebieskimi oczami i uśmiechem na jej czerwonych ustach. Jest maleńka notatka obok tego płynąca z ręki Marka. Czytam: Na pamiątkę mojej Beth, Fragonard. Łapię powietrze. Czy może to być Fragonard? Z pewnością wygląda jak jego styl, ale to niemożliwe. Prawdziwa miniatura Fragonard byłoby warta tysiące. Nie ma mowy, żeby Mark dał by mi to jako prezent. To musi być z jego szkoły, malarstwo w jego stylu. Mark dał mi ją bo przypomina mi obraz, który kupiłam dla Andrei, wspaniały portret czytającej dziewczyny. Patrzę znów na jasną różową twarz, jak doskonale artysta realizuje pędzlem. To jest piękne. Kocham to. . - Pokaż mi
- mówi moja matka, biorąc z zaciekawieniem. - Och, to jest
bardzo ładne. Co za piękny prezent! Widziałam coś podobnego w sklepie z pamiątkami w V & A. Wpatruję się w swój obraz. Nie sądzę, że to jest ze sklepu z upominkami muzealnymi ale to może lepiej, że tak myślą. Nie zaakceptowali by tego, bo to zbyt cenne. Zastanawiam się czy, Caroline z Markiem spędzają Święta w domu. Czy spadła mu już temperatura. Decyduję się zadzwonić do niego później, by życzyć mu wesołych świąt i podziękować za ten piękny prezent. W Boże Narodzenie jestem zajęta, spędzam większość czasu w kuchni, pomagam mamie przygotować ucztę. Po ogromnym lunchu, co liczy się w godziny, robimy tradycyjne rzeczy: rodzinne gry, wygłupianie się i jeszcze więcej jedzenia - sery, ciastka, czekoladki i ciasta świąteczne. Mamy czas na szybki
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
spacer po wsi, zatrzymując się by porozmawiać z ludźmi, których znamy, do zachodzącego słońca. Gdy zwracamy do domu, mój ojciec i bracia idą z przodu a ja z matką spacerujemy z tyłu, i opowiadam jej o Nowym Jorku. Wiem, że ona nie może się doczekać by zapytać mnie o mój pierścionek i jestem już w trakcie przygotowywania się do rozmowy na temat Dominica gdy widzę znajomą postać w puchowej kurtce i wełnianej czapce, idącą wraz z dziewczyną w dużym puchowym płaszczu. - Czy to nie jest Adam? - Pytam matkę, mrużąc oczy. - Och, tak, myślę to on - Przypatruję się, nie całkiem pewna co poczuję gdy zobaczę mojego byłego chłopaka. Trudno teraz sobie wyobrazić, że kiedyś uważałam go za miłość mojego życia. On wygląda teraz jak nieznajomy, wystarczająco przyjemny ale nic specjalnego. W porównaniu do Dominica, on wygląda na bladego i zwykłego. - Adam! - Woła moja matka a on się odwraca. - Mamo! Dlaczego to zrobiłaś? - Syczę z wściekłości. - Nie zaszkodzi aby zobaczył, co stracił - Mruczy moja matka, uśmiechając się zadowolona z siebie. Rzeczywiście, Adam rozpoznał nas i podchodzi do nas, z uwieszoną towarzyszką, która jak wnioskuję po jej minie jest niezadowolona. - Witam, Pani Villiers - Mówi, jak staje w zasięgu słuchu. Patrzy na mnie. Cześć, Beth. - Gestem pokazuje na swoją dziewczynę - Pamiętasz, Hannah. Spojrzałam na nią i przypomniałam sobie, że kiedy ją ostatnim razem widziałam, była pod Adamem, z szeroko rozstawionymi nogami, a on wbity w nią. - Tak. Miło cię znowu widzieć. Krzywi się na mnie i coś burczy, wpychając ręce głęboko w kieszenie, aby wskazać jej nudę z sytuacji. Uśmiecham się do niej. Zawdzięczam jej jedno, że zaczęła sypiać z moim chłopakiem. - Co słuchać Beth? - Pyta radośnie Adam– Nadal jesteś z tym mężczyzną,
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
którego poznałaś w Londynie? Moja matka unosi brwi i odwraca się do mnie. - Hmm...Tak, - Mówię czerwieniąc się trochę – Wszystko u mnie dobrze. Dziękuję, a co u ciebie? Kiwa głową z entuzjazmem, jego pulchne policzki, poruszają się . - Tak, to świetnie. Hannah spodziewa się dziecka. Jesteśmy naprawdę podekscytowani. - Och. - Patrzę na nadąsane oblicze jego dziewczyny. - To wspaniała wiadomość. Gratulacje. Kiedy rozwiązanie? - W marcu - . Adam uśmiecha się do mnie. - Nie mogę się doczekać, aby zostać tatą. Przez chwilę mam przebłysk, że ja tu stoję, obok Adama, w ciąży i nie mogę doczekać się życia na wychowywaniu dziecka w miejscowości, gdzie dorastałam. Jestem zalany ulgą, że znalazłem inną drogę. To właśnie jest dla Adama i Hannah, ale to nie dla mnie. - To jest fantastyczne. Powodzenia. Do zobaczenia, Adam - Mówię, i idziemy z matką widząc jak daleko jest ojciec z braćmi. - Mężczyzna z Londynu? - Mówi matka z ciekawością w głosie. - Myślę, że masz mi trochę do wyjaśnienia. - Przygląda mi się z ukosa. - A jeśli ten pierścionek jest fałszywy,to ja jestem Audrey Hepburn! Śmieję się. - Nie martw się, opowiem ci o wszystkim. - Mam taką nadzieję – Mówi ze smutkiem – Jesteś jakaś inna Beth, Zmieniłaś się. - Opowiem ci o wszystkim, właśnie nadszedł czas. Gdy chłopcy będą zmywać, usiądziemy przy kominku i o wszystkim ci opowiem. W tym momencie mój telefon budzi się do życia. Wyjmuję go, pewna, że to pozdrowienie świąteczne od Dominica. Ale czy on nie powinien jeszcze spać, albo
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
dzielić poranek świąteczny z Georgie, lub z kuzynami. Zastanawiam się co teraz robi czy otwiera prezenty albo czy sączy z kieliszka szampana po śniadaniu. Czytam wiadomość: Kochana Beth, Przykro mi że przynoszę złe wieści w takim dniu, ale pomyślałam, że powinnaś wiedzieć. Marka zabrało pogotowie do szpitala. Jest bardzo chory. Proszę zadzwoń do mnie. Caroline Mój ojciec próbuje przekonać mnie, żebym nie jechała, ale nie będę go słuchać. - Muszę się dostać do Marka - Mówię uparcie, kiedy próbuje mnie odwieść od tego. - Jesteś zdenerwowana. Nie powinnaś w takim stanie prowadzić, możesz mieć wypadek. - Twój ojciec ma racje – Mówi wzburzona matka – Nie możesz jechać, nie pozwolę na to. Nic nie możesz zrobić dla Marka! - Mogę być tam dla niego - Mówię, zdeterminowana. - On zrobił tak wiele dla mnie. Nie możesz mi zabronić, nie jestem dzieckiem. - Mogę zabronić ci wziąć samochód – Oświadcza zdenerwowana matka. Jeremy wzdycha i podchodzi. - Ja mogę ją zawieźć. – Mówi flegmatycznie – Nie przejmujcie się. - Ale piłeś – Mówi matka z niepokojem – Wy wszyscy. Jeremy robi minę: - Wypiłem kilka kieliszków wina przy obiedzie, ale to było wczoraj. Byłem umówiony na wieczór w pubie. Ale myślę, że mogę zawieźć Beth do Londynu, czy ma sama jechać.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Ogarnęła mnie fala ulgi. - Och, dziękuję, Jeremy! Jestem twoją dłużniczką. - Na pewno - Mówi z uśmiechem, - Lepiej już jechać. Drogi prawdopodobnie będą puste, jak to jest w Boże Narodzenie. Biegnę na górę po swoje rzeczy. Podróż z powrotem do Londynu trwa nieco poniżej dwóch i pół godziny, to dobry czas. Jeremy prowadzi niewielki samochód mojej matki, jedzie autostradą z taką prędkością, że żadne z nas nie miało pojęcia, że ten grat tyle wyciągnie ale to nie była zawrotna prędkość. Jestem wzburzona, przyglądając się, jak znikają mile. Zajmie to chyba całe wieki by wrócić do miasta w ciemnościach wieczoru, jedziemy drogą, która prowadzi do serca Londynu. Kieruję swojego brata do centrum, gdzie w końcu zatrzymujemy się przy Princess Charlotte Hospital. - Dziękuję, Jeremy – Mówię i daje mu wdzięczne spojrzenie. - Naprawdę doceniam to. - Proszę bardzo - Mówi. - Czy chcesz żebym zaczekał ? Kręcę głową. - Nie, chyba że chcesz. Nie wiem, kiedy będę wracać do domu. Chcę zostać z Markiem, jak długo będę mogła. Potem wezmę taksówkę. - Dobrze. Siostrzyczko. Idę na spacer, rozprostować nogi i napić się kawy, a potem jadę do domu.- On uśmiecha się.- Może zdążę z powrotem na umówione spotkanie. W szpitalu nastrój jest stonowany. Nie ma wielu personelu wokoło i wygląda to tak jakby, Boże Narodzenie było gdzieś indziej i każdy chce być tam niż tu. Sprawdzam swój telefon ale nie mam żadnych wiadomości. Piszę do Caroline aby wiedziała, że przyjechałam, jednak nie mam od niej odpowiedzi. Pielęgniarka w recepcji wygląda na miłą gdy mówię jej, że przyjechałam do Marka.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- On jest na oddziale intensywnej terapii - Mówi mi. - Możesz tam wejść, ale nie na długo. - Co się z nim dzieje? - Pytam przerażona – Czy wyjdzie z tego? - Obawiam się, że jego zakażenie rozwinęło się w zapalenie płuc. Walczy , jak tylko może, ale fakt, że jest bardzo słaby działa na jego niekorzyść. - Patrzy na mnie z życzliwością oczach. - Przykro mi. Przykro? Dlaczego ona powiedziała że jej przykro? On przecież nadal żyje, prawda? - Jakie ma szanse? - Pytam z drżącym głosem. Następuje pauza, zanim odpowiada mi, to najgorsza rzecz ze wszystkich. - Robimy co w naszej mocy, dla niego, ale obawiam się, że jest już tak słaby, że ma siły do walczyć z tym. Nie chcę cię martwić, ale takie rzeczy, następują bardzo szybko, w takim przepadki. Chodź ze mną, zabiorę cię do niego. Caroline czuwa przy łóżku Marka. Wygląda jak maleńka słabowita figurka, w niczym nie przypomina tamtego eleganckiego, energicznego człowiek, którego kiedyś widziałam. Leży pogrążony we śnie w olbrzymim łóżku, przypięty do monitorów i kroplówek, maski tlenowej i do syczącej pompy , która dostarcza mu tlen do płuc. On wygląda na bardzo chorego. - Caroline? - Mówię delikatnie, kiedy podchodzę. Schodzi z łóżka i patrzy na mnie. - O, Beth. - Jej oczy wypełniają się łzami a jej twarz staje się jeszcze bardziej zaróżowiona. Nie miałam zamiaru..., zabronił psuć ci twoje rodzinne Boże Narodzenie ale nie mogłam. Cieszę się, że tu jesteś. Podchodzę i przytulam ją, kładę moje ręce na plecy i staram się pocieszyć ją najlepiej jak potrafię. Boję się, gdy zaczyna szlochać. Caroline jest taka spokojna i opanowana – ale jeżeli teraz się załamuje, to co to oznacza dla Marka? - Co powiedzieli lekarze? - Pytam, próbując uspokoić ją. Pociąga nosem i wyjmuję chusteczkę, żeby wytrzeć oczy.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- Mówią, że robią wszystko co mogą. Następne dwadzieścia cztery godziny są kluczowe. On jest już taki, zobacz! Rak... , nie mają pewności nawet gdyż guz, który wyjęli był bezpośrednim źródłem. Ale to wciąż może jeszcze gdzieś tam być, wolno zabijając go. Beth, nie wiem jak on może jeszcze walczyć z zapaleniem płuc - szlocha jeszcze raz do swojej chustki. Wpatruję się w słabego Marka, otoczonego przez maszyny. - Wiem, że potrafi to zrobić - Mówię szeptem - Wiem, że potrafi. Jesteś po najlepszą możliwą opieką. - Wiem, wiem - Patrzy na mnie, oczy ma czerwone i szkliste. - Wszystko, co możemy zrobić, to mieć nadzieję i modlić się. Siedzę z Caroline przy łóżku Marka przez chwilę, a potem ona idzie po herbatę i łazienki. Jestem sama z Markiem i z uczuciem bezradności. Wszystko, co mogę zrobić, to porozmawiać z nim i niech wie, że tu jestem, że wierzę w niego i że będzie lepiej. - Mark, - Mówię pochylając się ku niemu. Zastanawiam się czy może mnie słyszeć przy tym hałasie maszyn i rytmicznego szumu pompy tlenowej. - Mark, to jest Beth. Jestem z tobą. Pomożemy ci przejść przez to i będzie lepiej. Słyszysz mnie, Mark? Musisz walczyć! Wszyscy cię bardzo potrzebujemy. Chcę trzymać go za rękę, ale nie śmiem go dotknąć. Jego ręka jest chuda i szara, wszystkie żyły ma na wierzchu, w jedną ma włożoną kroplówkę. - Bardzo mi się podoba prezent gwiazdkowy od ciebie. To jest piękne. To jest skarb, który dużo dla mnie znaczy. Nie mogę się doczekać naszej współpracy w nowym roku. Będziemy mieli dużo zabawy i nie będziemy już tańczyć jak nam Andrei zagra. Powstrzymuję gul w gardle gdy przypominam sobie co mi Anna powiedziała. Biedny, niewinny, uczciwy Mark. Został naciągnięty przez Andrei na pranie pieniędzy dla niego. Jego własna uczciwa natura zaprowadziła go w
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
kłopoty ponieważ zaufał Andrei, że jest dobrą osobą tak on. Próbuję wyobrazić sobie Marka w sądzie, walczącego o swoją reputacją i przepełnia mnie smutek. Nie mogę teraz o tym myśleć. Czy to ma do zaoferowania przyszłość, Markowi? Chciałabym mieć taką władzę żeby to zmienić, ale niestety nic nie mogę zrobić. Prawda o Andrei wyjdzie na jaw. - Och Mark – Szepczę – Tak mi przykro. Czuję, że przeniosłam to wszystko na ciebie. Nigdy tego nie chciałam. Zrobiłam wszystko żeby to odwrócić. Proszę, bardzo proszę, walcz, wróć do zdrowia, możemy walczyć z tym razem. Usłyszałam pewnego rodzaju westchnienie i pomyślałam przez chwilę, że to Mark, ale szybko się opamiętałam, to tylko pompa i syk tlenu. Sygnały dźwiękowe i cykanie maszyn kontynuują. Mark leży, cichy, nieprzytomny, walcząc o swoje życie. Jestem obudzony ze snu przez pielęgniarkę. Czuję oszołomienie i dezorientację moim otoczeniem. Gdzie ja jestem? Po chwili przypominam sobie. Jestem w szpitalu i poszłam spać na chwilę, na krzesła w poczekalni, podczas gdy Caroline pilnowała Marka. Wymieniamy się w czuwaniu raz ona idzie spać na łóżko wysuwane w jego pokoju, a ja siedzę przy jego boku,a potem zamiana. - Co jest ? - Mówię, potrząsając głową aby odsunąć sen. - Proszę iść od razu, - Pielęgniarka mówi, poważną twarzą, otrząsam się natychmiast i wstaję, żołądek przekręca się ze strachu gdy idę za nią wzdłuż korytarza do pokoju Marka. Wchodzimy. Są tam inne pielęgniarki przy brzegu łóżka Marka, patrzą na maszyny i kroplówki, mamrocząc coś do siebie. Caroline też tam jest, pochyla się nad nim i ściskając jego dłoń. - Mark! - szlocha - Proszę nie zostawiaj mnie. Błagam. Zwracam się do pielęgniarki. - Czy on. . .? Ona daje mi smutne spojrzenie. - Obawiam się, że przegrywa swoją bitwę. Obawiam się, że niewiele już
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
możemy zrobić. - Nie ! – krzyczę - Nie pozwolę na to. Mark nie może umrzeć, on nie może! Gdzie są lekarze? Nie mogą coś zrobić? Dać mu więcej leków? Zróbcie coś! - Konsultacja już się odbyła. Nic więcej nie możemy zrobić, ale możemy uczynić, żeby mógł odejść w spokoju. - Kładzie rękę na moim ramieniu. - On nie czuje już żadnego bólu. Jest bardzo spokojny. Rzucam okiem na Marka. Jak ona może mówić, że...? Jego oddech jest ciężki i dyszący, jego klatka piersiowa drży, z każdym uniesieniem i opadnięciem. Hałas jest najgorszą rzeczą jaką kiedykolwiek słyszałam, gdy jego zakażone płuca walczą o oddech. Idę do Caroline. Ona odwraca się do mnie, łzy płyną jej w dół po twarzy - Straciłyśmy go, Beth. On nas zostawił. - Nie... Caroline, nie! - Żal wzbiera się we mnie jak wezbrany i występujący z brzegów strumień, rwący. Łzy wylewają się z moich oczu gdy pielęgniarka instruuje inną by zwiększyć dawkę morfiny. Przytulamy się do siebie, szlochając, a następnie, całkiem nagle, obydwie stajemy się spokojniejsze. Wciąż płaczemy ale to już nie jest histeria,w której przez chwilę byłyśmy, opuściła nas, zostawiła. Teraz pokój stał się pełny dziwnego spokoju. - Panno Palliser - Pielęgniarka, która stoi u boku Caroline , łagodnie głaszcząc jej ramię mówi: - Już nic więcej nie możemy robić. Czy możemy zatrzymać pompę tlenową? Caroline gryzie swoją wargę. Nie może nic powiedzieć ale kiwa głową. Maszyna jest wyłączona i słychać uczucie ulgi gdy rytmiczny syk zatrzymuje się. W pokoju zapada cisza, pielęgniarka podnosi maskę Marka, oprócz wolnego szarpiącego oddechu, który on zaciąga, ma własny. To takie wspaniałe, aby zobaczyć jego twarz znowu, bez maski. To wciąż
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
cienka i krucha istota ale teraz wygląda na spokojnego, jakby już nie walczył, ale przygotowywał się do snu. Znów wygląda młodziej i bardziej jak stary Mark, ten uśmiechnięty, wspaniały przyjaciel. Wypuszcza wolny chropawy oddech. To jest długa minuta zanim on bierze wdech i wydycha jeszcze wolniej. Czekamy, ręka Caroline ściska moją, próbuje nabrać tchu i nareszcie to robi - krótki łagodny oddech, który w końcu opuszcza go w długim łagodnym westchnieniu. Nic więcej nie następuje. Wiem to, z tym ostatnim oddechem, Mark jest zwolniony ze swojej walki. Odszedł. Niski szloch Caroline i mój wypełnia pokój gdy pochylamy się nad nim. Żegnaj kochany Marku. Żegnaj.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Rozdział 18 Mieszkanie jest zimne i ciemne, kiedy przybywam we wczesnych godzinach porannych. Mój telefon jest martwy. Rozładował się. Jestem dziwnie spokojna, gdy siadam na kanapie i podłączam ładowarkę do telefonu. Więc to koniec. Będzie dużo rzeczy do przemyślenia, ale teraz mogę tylko myśleć, że mój przyjaciel odszedł. Telefon budzi się do życia i ładuje się. Po chwili, zaczynają przybywać wiadomości i nieodebrane połączenia. Moja matka dzwoniła kilkakrotnie, Laura też. Ale jest kilka opuszczonych rozmów telefonicznych od Dominica i cykl wiadomości, najpierw życzy mi Szczęśliwego Bożego Narodzenia a następnie zyskują one na niepokoju gdy nie odpowiadam. Gdzie jesteś, Beth? Naprawdę martwię się o ciebie. Zadzwoń do mnie, albo wsiądę w pierwszy samolot i przylecę, żeby cię odnaleźć. Sprawdzam swój zegarek. Została wysłana dwie godziny temu. Szybko wysyłam odpowiedź: Przepraszam. Byłam w szpitalu z Markiem. On umarł. Potrzebuję cię tak bardzo. Zadzwoń do mnie jak będziesz mógł. Xxx Potem nakrywam się kocem, mimo że do łóżka mam niedaleko, ale to wydaje mi się niewłaściwe w tej chwili. Płaczę cicho, myśląc o moim przyjacielu, i nareszcie zapadam wyczerpana w sen, trzymam telefon w ręku gdyby Dominic zadzwonił do mnie, będę wtedy mogła odpowiedzieć natychmiast. Budzę się nagle na dźwięk pukania do drzwi. Jestem zmieszana znowu -
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
dlaczego ja na kanapie, w ubraniu, w ciągu dnia? Patrzę na zegarek. Jest prawie południe. O której zasnęłam? Znów ktoś wali w drzwi, wstaję by otworzyć. Otwieram, co do cholery, jestem ogarnięta w olbrzymim uścisku, unosząc się na nogach przyciągnięta do klatki piersiowej. - Beth, tak mi przykro. Chryste, przepraszam. Głos Dominica brzmi w moim uchu, jego ramiona obejmują mnie, jego ciało daje mi pociechę, którą tak bardzo potrzebowałam przez ostatnie straszne godziny. Stoimy od dłuższego czasu, zamknięci w naszym uścisku, niezdolni do powiedzenia czegololwiek. Chcę płakać, ale chyba już wszystko z siebie wylałam. Przychodzi mi do głowy jak strasznie muszę wyglądać: zapuchnięte oczy, potargane włosy ale wiem, że Dominic nie dba o to. Potrzebuję go tak bardzo w tym momencie. Z ulgą prowadzę go do salonu i siadam z nim, wciąż tuląc się mocno do niego, a jego silne ramię przyciska mnie do siebie. - Skąd się tu wziąłeś? - Pytam z niedowierzaniem. - Byłeś w Nowym Jorku! - Gdy nie odpowiedziałaś, zdecydowałam się wsiąść do samolotu. - W święta? Jak to ci się udało ? Wzruszył ramionami. - Wyczarterowałem samolot. Możesz zrobić wszystko jeśli naprawdę tego chcesz. Musiałem cie znaleźć, cieszę się, że to zrobiłem – Trzyma mnie mocno za ręce. - Biedny Mark. Możesz mi o tym opowiedzieć. Zaczynam opowiadać mu całą historię i chociaż pomyślałam, że wypłakałam się, nie mogę powstrzymać się od łkania, gdy opisuję te ostatnie godziny w szpitalu i jak Mark wziął swój ostatni oddech, gdy patrzyłam. - Gdybyś nie odpowiedział, zdecydowałam się wsiąść do samolotu. Widziałam jak jego duch odszedł - mówię, wycierając moje oczy w chusteczkę Wiedziałam, że odszedł i to co było potem to już nie był Mark. - Cisza? - mruczy Dominic, jego usta całują moje włosy – On jest teraz
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
spokojny. Nic już go nie boli. - Przypuszczam, że to prawda – Mówię żałośnie Podnoszę swoje oczy i spotykam się z jego brązowymi, współczującymi, i czułymi oczami. - Andrei nie może już mu nic zrobić . Dominic kręci głową. - Nie. Przypuszczam, że Mark może być jeszcze sprawdzany, ale nigdy już się nie dowie, co Andrei przygotował dla niego i co chciał mu zrobić. -To jedyna dobra rzecz, w tym wszystkim. – Wzdycham. - I co się teraz z tobą stanie? - Ze mną? - Z twoją pracą u Marka? Mrugam. - O Boże, nie mam pojęcia. Nie myślałam...... Wydaje się być zbyt wcześnie. Nie ma pojęcia co ustalił Mark. Dominic mnie przytula. - Nie martw się o to teraz. Dowiemy się w odpowiednim czasie. Wdycham cudowny zapach jego ciała kiedy mój nosa dociska miękkości jego pulowera. - Czy ty właśnie zostawiłeś swoje rodzinne Boże Narodzenie dla mnie? - Oczywiście. I nikogo to nie zaskoczyło, szczerze mówiąc. Mam reputację w gorącej wodzie kąpany. Przykro mi było zostawiać Georgie, ale nie Ciotkę Florencje i śmiertelnie nudnych kuzynów. - Kładzie swoją rękę na mojej brodzie i podnosi moją głowę, żeby spojrzeć mi w oczy. - Posłuchaj, dlaczego nie polecisz ze mną. Obiecałem Georgie, że pójdę z nią na bal noworoczny w jakimś fantazyjnym domu. Chodźmy tam razem. Zdradzam się zaskoczonym oddechem. Nowy Rok w Nowym Yorku z Dominikiem? Brzmi niesamowicie.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- Ale – Mówię - Co z moją rodziną? Powinnam być w domu z nimi. A co z Caroline? Nie chce jej zostawić . - Nic nie możesz teraz zrobić. - Mówi Dominic - Caroline będzie potrzebować cię za parę dni, kiedy obydwie otrząśniecie się z szoku i będziecie musiały rozwiązać sprawy z biznesem. Ale nic teraz się nie zdarzy , dopiero, po nowym roku, obiecuję. A co do twojej rodziny – jedźmy zobaczyć się z nimi teraz. Pojadę z tobą. Chcę poznać twoich rodziców i teraz wydaje się najodpowiedniejsza pora . Mogę prosić ich o pozwolenie aby zabrać cię do Nowego Yorku. Myślę o tym przez chwilę. Czuje się źle, rozważając to, mam się ciesząc po tym wszystkim, co się stało. - Nie wiem. . . czuje się nielojalna wobec Marka. - Mark zawsze kazał ci korzystać z okazji i dobrze się bawić. Nie chciał byś rozczulała się nad sobą. Powiedziałby ci, że życie jest zbyt krótkie i że masz je chwytać pełnymi garściami - Dominic uśmiecha się do mnie miło i jestem pewna, że on ma rację. - Dobrze. - Mówię, odwzajemniając uśmiech – Zróbmy tak. Mina mojej matki gdy przybywamy, luksusowym czarnym samochodem jest bezcenna. Nie jestem pewna, gdzie Dominic trzyma te wszystkie samochody ale wydaje się, że ma dostęp do wszystkiego, na co on ma ochotę, gdziekolwiek jest na świecie. - Beth, co to. . .? - Mówi mama, wychodząc z domu, wycierając ręce ręcznikiem. Moi bracia są już na zewnątrz i podziwiają samochód zanim się zatrzymujemy, a moje oczy spoglądają na ojca, który patrzy podejrzliwie na Dominica. - Myślałam, że jesteś w Londynie! - Wróciłam. - Uśmiecham się do niej – Chciał abyście poznali Dominica.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Mojego... chłopaka. To jest słabe słowo, aby opisać kim Dominic dla mnie jest i ile dla mnie znaczy, ale nie mogę na razie wymyślić nic innego. Dominic idzie do przodu, z uśmiechem na twarzy. - Dzień Dobry, Pani Villiers, bardzo mi przyjemnie poznać Panią. Beth bardzo dużo opowiadała mi o swojej rodzinie i czuję się jakbym ją od dawna znał. - Mmm - Mówi moja matka, spokojnie. - Ona praktycznie nie powiedziała mi nic o tobie. Ale cieszę się, że cię mogę poznać. Proszę wejdźcie. Kiedy wchodzimy, mama kładzie swoje ramię wokół mnie i przytula: - Przykro nam z powodu śmierci Marka, kochanie. Dostaliśmy twoją wiadomość. To bardzo smutne. - Dzięki, mamo - Szepczę. - Ale. . . Jestem bardzo szczęśliwa, że mogę poznać Dominica. Spoglądam przez jej ramię, na Dominica pogrążonego w rozmowie z tatą. - Rozumiem, że on jest tym, który dał ci ten pierścionek, a od ciebie moja droga, bije jakiś blask gdy jesteś przy nim. Kiwam głową. - On jest bardzo miły. - głos zniżyła prawie do szeptu – I bardzo seksowny. - Mamo ! - Dobrze, że jesteście. Ja tylko tak sobie mówię. Teraz zrobię herbatę i powiedz mi na, jak długo zostajesz. To jest takie dziwne zobaczyć Dominica w moim rodzinnym domu, jak zauważenie gwiazdy filmowej w lokalnym supermarkecie albo jakiś sławny punkt orientacyjny u kresu drogi. To jest dziwne a jednak nie mogę oprzeć się myśleniu, że to wspaniałe, dlaczego nie? Dominic wydaje się dobrze się bawić i chwali wszystko od herbaty do bardzo dobrego ciasta z bakaliami mojej matki, potem idzie z ojcem do ogrodu na zwiedzanie.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Później, zanim wracamy do pokoju gościnnego, mamy moment dla siebie i udaje mi się podziękować za oczarowywanie mojej rodziny tak kompleksowo. - To oczywiste, że oni bardzo cię polubili. - Ja również ich polubiłem – Mówi - Macie śliczny dom taki odpowiedni dom. Jesteś wielką szczęściarą. - Patrzy na mnie ze smutkiem – Nawet kiedy moi rodzice żyli, nigdy nie mieliśmy takiego miejsca. Zawsze dyplomatyczne rezydencje za bramami i drutem kolczastym, zaludniony służącymi i pełny nieznajomych. Zawsze chciałem czegoś przytulnego i kochającego jak ten. Przytulam go, żałując, że nie mogę dać mu wszystko, co chce i potrzebuje. Potem pamiętam, co wisi nad nami. - Tak więc, czy byłeś na spotkaniu z Andriei w Nowym Yorku? Kiwa głową. - To jest powód, dlaczego muszę wrócić. Zostawny to na jutro, w porządku? - Oczywiście. Ja po prostu ,chcę być z tobą. - Ja też chcę być z tobą. Kiedy to się wszystko skończy, możemy rozpocząć razem życie, tak jak się należy, dobrze? - Sięga w dół i dotyka pierścionka na moim palcu - Pamiętasz naszą obietnicę? Kiwam głową i patrzę w jego łagodne, brązowe oczy. - Pamiętam. Wszystko wydaje się biec jak w zegarku, następnego dnia, chociaż nigdy nie widzę, jak Dominic robi coś innego niż pisanie wiadomości na jednym albo dwóch telefonach. Opuszczamy dom rano i jedziemy na lotnisko gdzie kierowca czeka by wziąć Range Rovera . Szybko jesteśmy zaprowadzeni przez kontrolę do poczekalnia pierwszej klasy i wkrótce potem lecimy do Stanów. - Jak ty to robisz? - Pytam, rozbawiona. - Mam swoje sposoby - Mówi z uśmiechem. Czuję, że mogę odprężyć się trochę i pogodzić z tym co się wydarzyło.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Dostałam wiadomość od Caroline. Napisała, że będzie organizować pogrzeb Marka, odbędzie się w pierwszym tygodniu stycznia i jak wrócę 2 możemy rozpocząć pracę nad tym co dalej. Nic nie wspomina o swoich zamiarach, więc nie mam pojęcia, czy biznes Marka nadal będzie trwać. To oznacza, że mogę zostać bez pracy. Tak naprawdę, myślę, że to najprawdopodobniejszy scenariusz. A jeśli pranie pieniędzy przez Andrei wyjdzie na jaw i majątek Marka będzie musiał być zbadany, to nawet by nie było takie złe. Odpoczywamy, oglądamy film w drodze do Ameryki, również rozmawiamy o tym co Dominic planuje . - Zatrzymamy się w moim wynajętym mieszkaniu - Mówi – Ale chciałbym znaleźć odpowiedniejsze miejsce dla nas. Umówiłem się na spotkanie z Andrei na 29. i mam nadzieję, że do tego dnia wszystko zostanie rozwiązane. Oczywiście teraz kiedy Matka już nie ma wśród nas, nie ma takiej pilnej potrzeby, ale wciąż potrzebuję go, by zostawił mnie i ciebie w spokoju. Potem możemy się odprężyć razem i możemy iść na sylwestra. Jak sądzisz? - To wszystko brzmi świetnie. – Mówię stanowczo. Ale to zależy czy Andrei odbije piłeczkę czy nie. W takiej sytuacji trudno mi sobie wyobrazić jak mogę być pogodna i wesoła w sylwestra biorąc pod uwagę, że wrócę do domu od razu na pogrzeb Marka. Próbuję na teraz, usunąć to ze swojego umysłu. Chcę spędzić z Dominicem długie, szczęśliwe chwile nie myśląc o tym , zanim prawdziwe życie upomni się o mnie. Mieszkanie Dominica jest właśnie takie jakie zapamiętałam: nagie i pozbawione charakteru. Chcę byśmy mogli wrócić do domu Georgie, który jest przytulny i odprężający, pomimo krótkiej chwili, którą tam była. Ale, przypominam siebie, że to jest po prostu tymczasowe. Może będę mogła przekonać Dominica by wyprowadzić się z tego okazałego szklanego typu mieszkania do czegoś trochę cieplejszego i serdeczniejszego.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- Nie podoba ci się tutaj, prawda ? - Pyta kiedy wnosi torby do sypialni. Nic tu się nie zmieniło jest tylko komoda, łóżko i lampa. Marszczę nos. - Nie, nie bardzo. Tu jest tak zimno. Rozgląda się dookoła. - Rozumiem, co masz na myśli. Chodź. Nie zostaniemy tutaj. Georgie wciąż jest u mojej ciotki, myślę, że nie będzie miała nic przeciwko temu żebyśmy się u niej zatrzymali. Raczej tam byś się zatrzymała? - O tak, - Mówię radośnie – Prawdziwy dom! Dominic zaśmiał się. - To prawda to jest dom. Ruszajmy. Niecałe trzydzieści minut później, jesteśmy w przyjemnym cieple domu Georgie. Jest to o wiele bardziej radosne miejsce, są książki i zdjęcia, i siedzę na przytulnej kanapie z puszystych poduszek. - Jesteś pewny, że twoja siostra nie będzie miała nic przeciwko temu? Wołam do Dominica, który wnosi nasze torby do pokoju gościnnego. - Oczywiście, że nie, - Dzwoniła – Zawsze chciała, aby zatrzymywał się u niej. Będzie zachwycona. Wzdycham ze szczęścia gdy jesteśmy razem w salonie, sączę brytyjską herbatę z kubka Georgie, gra muzyka i ogień pali się w kominku. - Wiesz co ... - Dominic mówi niepewnie jakby niepewny był tego czy powinien poruszać ten temat - Może to jest odpowiednia chwila na nowy początek. - Co masz na myśli? - To oczywiście jest straszne, że Mark umarł. Ale zmiana wisiała już w powietrzu, zamierzam spędzić miesiąc w Nowym Yorku, może przyłączyłabyś się do mnie.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Myślę o tym przez chwilę gdy sączę swoją herbatę. To jest to co pragnęłam usłyszeć ale to nie może być tak proste, a może? - Jeśli tu będziesz przez połowę roku to gdzie będziesz w drugiej? Wzrusza ramionami. - London, przeważnie. Plus jakieś inne podróże. Tak zawsze będzie, w ten sposób, to jest natura mojego biznes. - A więc nawet jeśli przeprowadzę się do Nowego Jorku - Mówię uważnie Wciąż będę z dala od ciebie przez drugą połowę roku, tak?, to co za różnica, mogę pozostać w Londynie. Wzdycha. - Przypuszczam, że masz rację. Chcę byśmy byli razem, ile to jest możliwe. - Tak więc, najwyraźniej jedynym sposobem abym była z tobą przez cały czas, musiałabym pracować dla ciebie. Nie mogę jednak tego zrobić. Potrzebuję własnej tożsamości. Jestem młoda i chcę pracować, badać swoje interesy i uczyć się dużo o sztuce, tyle ile mogę. Kocham to. Nie mogę się poddać. Dominic patrzy na mnie poważnie. - Nie chciałem prosić cię o to. Ale wymyślimy jakiś sposób, żebyśmy mogli spędzić tyle czasu razem, ile to możliwe. Chcesz tego? Wpatruję się w jego piękną twarz. - Oczywiście, że chcę. Wiesz, o tym. - To dobrze – Uśmiecha się do mnie – Zatem kontynuujmy nasze myślenie o opcjach, dobrze? Musze mieć mieszkanie, które polubisz, tak szybko jak to możliwe. Proszę cię abyś pomogła mi znaleźć takie miejsce również w Londynie. To będą nasze domy, nie tylko moje. Pochylam się i całuję go. - Dziękuję za wszystko. Śmieje się. - To tylko początek.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Tej nocy, w bardzo wygodnym pokoju gościnnym, uprawiamy cudowną, czułą miłość. Dominic wie, że dźwigam ciężar smutku i ten niewypowiedziany ciężar winy za śmierć Marka. Nie muszę nic mówić, on wie. Instynktownie rozumie, że ten dzisiejszy wieczór nie jest dobry na zabawę. Dziś wieczorem potrzebuję delikatnej, słodkiej, pocieszającej miłości. Kiedy zadrżałam z naszych orgazmów, zaczęłam płakać, całuje moje łzy i trzyma mnie w ramionach, aż znów jestem spokojna i gotowa stawić czoło kolejnemu dniu. Następnego dnia Georgie wraca od ciotki i bardzo się cieszy na nasz widok. Wita mnie olbrzymim pocałunkiem i patrzy na Dominica surowym wzrokiem. - Prawie mogę wybaczać ci, że zostawiłeś mnie samą w Dniu Bożego Narodzenia z ciotką Florence, gdyż przywiozłeś Beth z powrotem - Mówi – Będziemy mogły lepiej się poznać, bardzo miło spędzimy razem dzień, pójdziemy na spacer wokół dzielnicy a skończymy na obiedzie w mojej ulubionej, pobliskiej restauracji. Spróbuję dobrze się bawić ale obawiam się nadchodzącego dnia. W łóżku wtulona w Dominica, nie mogę spać. - Hej, Wiercipiętka – Mówi ziewając – Co się stało? - Boję się. Jutro masz spotkanie z Andrei, prawda? Dominic milknie na chwilę a potem cicho odpowiada: - Tak - Gdzie się z nim spotkasz? - W jego biurze. - Czy będziesz tam bezpieczny ? - Jestem pewien, że tak. Nie spróbuje niczego na własnym terenie. Będzie wiedział, że mnóstwo ludzi zostanie poinformowanych o moim miejscu pobytu. Ponadto, będę miał podsłuch a mój kierowca będzie znajdował się obok. On jest z ex-SAS, dobrze wyszkolony w takich sytuacjach.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Podnoszę się na łokciu i patrzę na niego z niepokojem. - Myślisz, że może chcieć walczyć? - Jestem pewien, że nie, ale na wszelki wypadek chcę być przygotowany. Uśmiecha się do mnie, jego białe zęby lśnią a jego brązowa skóra błyszczy, tam gdzie światło księżyca pada na niego. - Dlatego zawsze byłem takim dobrym skautem. Chcę się śmiać z tego, ale jakoś nie potrafię. Wiem jak bardzo niebezpieczny jest Andrei Dubrovski i nie sądzę, że posłucha co Dominic chce mu powiedzieć, a po tym wszystkim stanie się potulny jak baranek i zostawi nas w spokoju. - Beth. Nie martw się. Andrei jest przede wszystkim biznesmenem. Będzie chciał działać dla dobra swoich własnych interesów, a gdy zobaczy, że współpraca jest jego jedynym wyjściem, to zrobi to. Znam go bardzo dobrze, uwierz mi. Ziewa ponownie. - Teraz muszę się przespać. Kładę się z powrotem, wpatrując się w ciemności. Dominic może myśleć, że on zna Andrei ale nie był świadkiem jak Andrei rozmawiał ze mną. Pamiętam namiętność w jego oczach, gdy mówił o życiu, które pomyślał, że możemy mieć razem. Wiem, że to go dużo kosztowało, takiego dumnego człowieka jak Andrei. Jak bardzo dobry interes, złożył mi ofertę , żebym dzieliła jego życie i zbudowała z nim rodzinę. Bycie odrzuconym musi być nieznośne. Oczywiście, on musi nienawidzić Dominica teraz bardziej niż kiedykolwiek, gdyż jako jego były pracownik został konkurentem w biznesie, a także, wygrał walkę o moje serce. Ja tylko chciałabym, żeby on nigdy nie postanowił, że z jakiegoś powodu jestem tą jedyną. Nie mogłam mu powiedzieć, że nie jestem zainteresowana. Ale wiem, że to było dokładnie to ponieważ nie interesowałam się jego bogactwem albo wpływami, dlatego Andrei ciągnie do mnie. Fakt, że kocham Dominica uczyniło ze mnie jeszcze większe wyzwanie. Cholerny instynkt współzawodnictwa.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Bardziej niż kiedykolwiek, chcę aby jutro już było po wszystkim i żeby Dominic był bezpieczny ze mną. Nienawidzę pomysłu, że on idzie do biura Andrei, władzy i kontroli. Kto wie, co do diabła, przygotował Andrei.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Rozdział 19 Dominic wychodzi nie długo po śniadaniu. Wygląda przystojnie w garniturze Kilgour i w płaszczu w odcieniu karmelowym. Promieniuje siłą i determinacją, ale również jest w pogodnym nastroju. - Długo czekałem na to - Mówi, kończąc kawę, a Georgie i ja jemy śniadanie przy stole w kuchni. - Na miłość boską, uważaj, Dom - Ostrzega Georgie. Ostrożnie smaruję masłem grzankę. - Rzeczą oczywistą jest, że jesteś najlepszy ale Dubrovski to podejrzany typ. - Hej, nic mi nie będzie. Bułka z masłem! - mówi i puszcza oko, aby pokazać, że żartuje. Składa pocałunek na policzku siostry. - Do zobaczenia później - Mruczy do mnie gdy całuje czule na do widzenia. - Idź na zakupy, wyrzuć go ze swojego umysłu. Będziemy w kontakcie. Będę z powrotem tak szybko, jak to będzie możliwe. Kiedy odjeżdża, zabrany limuzyną, Georgie i ja wymieniamy martwiące spojrzenia ale podejmujemy milczącą decyzję nie rozmawiać o tym. Dla zabicia czasu ona pokazuje mi stare albumy i opowiada mi o ich dzieciństwie. Wspaniale słuchać opowieści o przeszłości i wyobrażam sobie Dominica jako małego chłopca . Jest mi trudno skoncentrować się. Po chwili wstaję, nie mogę już dłużej usiedzieć w miejscu. - Przepraszam Georgie, muszę się przejść. Dobrze? - Oczywiście. Wszystko w porządku? Chcesz, żebym poszła z tobą? Kręcę głową. - Nie. Naprawdę. Muszę trochę pobyć sama. Niedługo wrócę. - Dobrze. Przygotuję coś dla nas na obiad. Może po południu pójdziemy i poszukamy czegoś na Sylwestra. Może. Nie mamy jeszcze żadnych wieści od Dominica i jak mam się skupić
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
na zakupach. Zakładam kurtkę i wychodzę na zewnątrz. Jest zimno, niebo przybrało kolor szary i wisi nisko. Pogoda wydaje się odzwierciedla mój nastrój. Idę wzdłuż kamienic i wpatruję się w stopy a myślami jestem gdzieś daleko. Zastanawiam się, co się teraz dzieje na spotkaniu Dominica i Andrei. Czy oni stoją naprzeciw siebie? Czy krzyczą? Czy mocują się? A może patrzą na siebie lodowatym wzrokiem, siedząc naprzeciw przy biurku, i grają twardych biznesmenów? To czekanie, zabija mnie! Po raz setny biorę mój telefon, ale nic tam nie ma. Chciałabym wiedzieć, jak długo mam jeszcze czekać. Wtedy przynajmniej mogłabym pomyśleć o czymś innym. Idę od dłuższego czasu i nagle zdaję sobie sprawę, że doszłam prawie do Central Parku. Decyduję się znaleźć jakieś miejsce i wypić kawę. Wysyłam również Georgie wiadomość, że tak chwila mojego powrotu na pewno się wydłuży. Znajduję kawiarnię w polance i siadam przy jednym z zewnętrznych stolików. Nie ma wielu ludzi wokoło; może jest zbyt zimno dla rodzin albo może wyjechali na gwiazdkę tak jak to robi wielu londyńczyków. Kelnerka staje przed mną i zamawiam kawę ze skondensowanym mlekiem. Kilka minut później zjawia się z moim zamówieniem w papierowym kubku, zawijam moje palce wokół tego, wdzięczna za ciepło. Gdy rozgrzewam się trochę, otrzymuję wiadomość od Georgie z pytaniem gdzie jestem. Odpowiadam, że spóźnię się trochę na lunch. - Czy masz coś przeciwko, gdybym się przyłączył? Głos jest szorstki, chrapliwy i niepowtarzalny. Patrzę w górę i odnajduję blade niebieskie oczy Andrei Dubrovski. Wzdycham ze zdziwienia. - Co?! Co ty tu robisz?!
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Siada na żelaznym krześle. - Chciałem z tobą porozmawiać. Jestem zdziwiona i wystraszona. Prawie nie mogę uwierzyć moim oczom. - Ale powinieneś być z Dominicem! Gdzie on jest? Patrzę burzliwie dookoła, jakbym chciała zobaczyć, Dominica walczącego z poplecznikami Andrei. - Nie martw się o niego, - Andrei mówi spokojnie. - On jest w moim biurze, jak ustaliliśmy. - Ale on jest tam już około 3 godzin. Nie masz z nim spotkania? - Moi prawnicy zatrzymują go bardzo skutecznie podczas gdy ja mam spotkanie z tobą. Wiem, że Dominic ma mi coś do powiedzenia i podejrzewam co to może być. Ale ja chcę to najpierw usłyszeć od ciebie. Chcę to usłyszeć z twoich ust. Patrzę na niego i nie wiem co powiedzieć. To nie jest coś, na co jestem gotowa. Jak powiedzieć człowiekowi, takiemu jak Andrei, że wiem, co robi, o jego przestępczej działalności, właśnie teraz, kiedy ma to zostać ujawnione? Andrei patrzy na mnie, jego oczy skanują moją twarz, i zdaję sobie sprawę, że jest w ich chłodnych głębinach coś takiego jak litość. - Słyszałem o Marku – Mówi. - Bardzo mi przykro. - Naprawdę? - Wypluwam z powrotem. - Dostałam twoją czarującą kartkę bożonarodzeniową. Tą z komunikatem prasowym wyjaśniającym jak zamierzałeś pozwać Marka i upewnić się, że całkowicie został zrujnowany. I mam uwierzyć, że jest ci przykro, że on nie żyje, a może jest ci przykro właśnie,dlatego że już nie możesz nic z tym zrobić, nie możesz sprawić żeby cierpiał ? Jego twarz kamienieje. - Oczywiście, że jest mi przykro. Naprawdę lubiłem Marka. Myślisz, że jestem zadowolony, że on nie żyje? Myślisz, że jestem aż takim potworem? - Wiesz co? Naprawdę nie wiem! Nie chcę myśleć o tym, ale zrobiłeś
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
wszystko, aby pokazać mi, że jesteś zimny i bezwzględny, i zaczynam wierzyć, że to prawda ! - Wiem czego chcę i staram się to zdobyć. Nie chcę by ludzie zostali skrzywdzeni przy okazji ale tak czasami bywa – Odburkuje. - Może to by się nie zdarzyło, gdybyś nie włączał nieświadomych ludzi do prania swoich brudnych pieniędzy! - Ripostuję. Nastaje długa cisza, wisi coś nad nami w powietrzu. Jego twarz kamienieje a potem mówi: - Więc to jest to, o co Dominic zamierza mnie oskarżyć ? - On wie. Ja wiem. Użyłeś Marka jako kanału. Skorzystałeś z jego ufnej natury a następnie byłeś gotowy zniszczyć go. - Potrząsam swoją głową z niedowierzaniem. - Myślę, że czas przestać udawać współczucie. Jesteś tylko samolubnym oszustem. Andrei odchyla się w niewielkim krześle i kładzie ręce w rękawiczkach na brzuch. - Wierzysz w to wszystko? - Oczywiście. Mamy całkiem wiarygodnego świadka i jestem pewna, że istnieje jeszcze dowód w plikach Marka. - A ceną, przypuszczam, do milczenia w tej sprawie jest to, że ciebie i Stone mam zostawić w spokoju. Kiwam głową. - To miało też dotyczyć Marka - ale jest już za późno dla niego. - Mam sposób aby zapewnić sobie twoje milczenie oraz Dominica i Anny, bo jak przypuszczam to ona miałby być tym świadkiem. - Tak, możesz pozbyć się nas, przypuszczam, że to masz na myśli. Ale my mamy oświadczenia , które mają zostać podane policji w razie naszych śmierci. To jest blef ale mam nadzieję, że to brzmi bardzo prawdopodobnie. Wpatruje się we mnie, z jego oczu nie można nic wyczytać. W końcu mówi
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
tonem ostateczności: - Rozumiem. - Pochyla się w moim kierunku, jego oczy niespodziewanie ożywają. - Jeszcze nie jest za późno, Beth. Wciąż możesz go zostawić i być ze mną. Obiecuję ci życie, które nigdy nie będziesz mieć ze Stone. - Wiem. - Uśmiecham się chłodno do niego. - Tego najbardziej się boję. Patrzymy na siebie przez dłuższy czas a potem Andrei wzdycha. - Rozumiem już teraz wszystko. Dominic ma to w swojej władzy by zniszczyć mnie i jestem pewny, że tego chce. Nie potrzebuję go by mi to powiedział, prosto w twarz a to da mi trochę przyjemność, że mu odmówię. Możesz powiedzieć mu, że ma wolne pole. Nie stanę mu na drodze, ani w biznesie ani w sprawach prywatnych. Dokonałaś wyboru z własnej wolnej woli i uszanuję to. Zostawiam to tobie, co zrobisz z władzą w swoich rękach. - Wstaje – Szkoda, że nie może być inaczej. Nie mogę oprzeć się czuciu dziwnej czułości wobec tego człowieka, pomimo tego co chciał zrobić. Wiele przeszliśmy razem. - Może mogłam być tą jedyną – Mówię – Ale ty zrobiłeś coś, co to zepsuło, próbowałeś zmusić mnie do robienia tego co ty chciałeś a nie ja, Śmieje się. - Zgubna usterka tyrana. Dobrze ci życzę, Beth. Życzysz mi tego samego? - Oczywiście. Życzę Ci wszystko, czego naprawdę chcesz w życiu. Życzę Ci prawdziwej miłości. Nagle robi się bardzo smutny, jego niebieskie oczy wypełniają się żalem. - Ty już to znalazłaś. Masz szczęście. Patrzyłem przez połowę życia na to ale nigdy się do tego nawet nie zbliżyłem. Wstaję też i podaję mu rękę. - Żegnam, Andrei. Życzę ci szczęścia. Patrzy na moją wyciągniętą dłoni przez chwilę, a potem bierze ją. Uśmiecha się.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- Powodzenia. Żegnaj, Beth. Nie wiem, czy jeszcze kiedykolwiek się spotkamy. Podejrzewam, że nie. Nic więcej nie mówię. Powiedzieliśmy już chyba wszystko, na co mamy ochotę. Patrzę gdy się odwraca i idzie przez park. Zastanawiam się, co on planuje teraz zrobić. Zdaję sobie sprawę, że to już nie mój problem. Moje serce jest nagle lekkie. Wyciągam swój telefon. Wciąż nie ma wieści od Dominica. Bez wątpienia prawnicy lubią marnować jego czas, sprawiając, że on przygotowuje na spotkanie, które nigdy się nie zdarzy. Zadzwoń do mnie tak szybko jak tylko wyjdziesz. Wysyłam wiadomość, siadam na ławce, czekając na odpowiedź, i patrzę na park zimową porą. - Więc Andrei miał zamiar zobaczyć się z tobą przez ten cały czas? Dominic chodzi po salonie Georgie, wydaje się być zdezorientowany jak i wściekły. - Spędziłem kilka godzin w jego pieprzonej sali konferencyjnej, czytając i podpisując jakieś dokumenty i oświadczenia. A jego nawet nie było w tym cholernym budynku! Georgie przygląda mi się z ukosa, wzrusza ramionami i wywraca oczami do nieba. Uśmiecham się. Lubię ją i to bardzo. Dominic przestaje krążyć i odwraca się twarzą do mnie. - Skąd, do diabła, wiedział, gdzie jesteś? - Wydaje się być raczej dobry w topieniu mnie - Mówię prosto. - Albo prawdopodobnie miał kogoś kto obserwował dom twojej siostry. Dominic potrząsa głową a następnie śmieje się. - Dałem mu cię do rąk. On wie, jak mnie zmylić. A ja tak nie mogłem się
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
doczekać aby utrzeć mu nosa, tym. Powinienem zgadnąć, że on na to nie pozwoli. Przechodzimy przez każdą część mojej rozmowy z Andrei i analizujemy razem. - Cóż, przynajmniej rozumie co dokładnie, mamy na niego, - Mówi Dominic.- I dobrze, że myśli , że mamy oświadczenia spisane. Mimo wszystko powinniśmy to zrobić dla naszego bezpieczeństwa, chociaż nie sądzę, żebyśmy mogli się obawiać czegoś ze strony Andrei. Wie, że jest zbyt dużo dowodów przeciwko niemu. Jeśli zostanie pociągnięty do odpowiedzialności, będzie ryzykować w swojej działalności przestępczej, a to są ludzie, których tak naprawdę nie chce wkurzyć, uwierz mi. - W takim razie jesteśmy wolni? - Pytam, ledwie zdolna w to uwierzyć. - Wolni. - Dominic uśmiecha się do mnie. - Czy mamy obowiązek powiedzieć o tym policji? - pytam, marszcząc brwi. - To znaczy, o praniu brudnych pieniędzy, że pomaga gangom, wspierania ich działalność. Czy nie jesteśmy winni,że pozwolimy mu na kontynuowanie? Georgie mówi - Beth, ma rację, Dom. Naprawdę nie masz wyboru co do tego. Andrei pierze brudne pieniądze wszędzie. Dominic patrzy na mnie z powagą. - Oczywiście, że to byłaby właściwa rzecz, aby zgłosić policji. Ale to oznacza, że imię Marka na pewno będzie ciągnięte przez błoto. I Anna i ja - i nawet ty - będziemy musieli stawić się w sądzie i świadczyć przeciwko Andrei, i jego przestępczym przyjaciołom. To mogło być niebezpieczne. Musisz dobrze się zastanowić nad tym. - Zrobię to. - Mówię wolno – Pomyślę o tym. Zastanowię się co chciałby Mark i co jest dla nas najlepsze. - Dobrze – Mówi Dominic i uśmiech się do mnie. - Ale najpierw spędźmy miło czas zanim podejmiemy jakąkolwiek decyzję. Pojutrze jest Sylwester. Mamy
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
iść na imprezę. Musimy się do tego przygotować i pożegnać stary rok a przywitać nowy. Uśmiecham się. Ten rok był najbardziej niewiarygodny w moim życiu. I mam wrażenie, że nadchodzący rok będzie jeszcze bardziej niesamowity. Scena przede mną jest jak z bajki. W ogromnej sali balowej z wielkimi żyrandolami,kręci się masa ludzi, spódnice latają, wypolerowane buty lśnią, jak tańczą przy orkiestrze, która gra ze sceny. To jest piękne widowisko kiedy się patrzy z góry z balkonu. Jestem zadyszana gdyż, chwilkę temu to ja byłam na dole na parkiecie, moja szmaragdowa suknia z jedwabiu falowała wokół mnie jak Dominic kręcił mną wokół w swojej dłoni, tańcząc do walca. Staje przede mną i podaje mi kieliszek szampana - Tu jesteś. - Mówi z uśmiechem.- To dla ciebie. Dobrze się bawisz? - Niesamowicie – Odpowiadam – Tu jest tak ślicznie. - Staromodny bal noworoczny. Wiesz co, jest już prawie północ. Chodź ze mną. - Prowadzi mnie do balkonu i otwiera drzwi na mały taras z widokiem na miasto. Wychodzimy na nocne powietrze. - Pomyślałem, że chciałabyś ostatni raz spojrzeć na miasto, zanim wrócimy do domu. - To jest niesamowite - wzdycham. Nie mogę oprzeć się myśli, że w przyszłym tygodniu jest pogrzeb Marka. On nie będzie widział co ten nowy rok przyniesie, czy cokolwiek innego. Bez względu na to, jak przykre to będzie ale jestem pewna że chciałby aby jego biznes trwał i rozkwitał. Dominic zdejmuje swój frak i zakłada na moje ramiona. Całuje mnie. - Chciałbym żebyś ze mną żyła, Beth. Chcę byśmy byli razem przez cały czas. Gdy wrócimy do domu, chcę byśmy znaleźli miejsce, które obydwoje pokochamy, gdzie możemy budować życie razem. Drżę do wszystkiego, co on mówi. - Też tego chcę - mówię łagodnie - Ale nie kosztem mojej kariery i mojej
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
pracy. - Rozumiem to - Mówi. - To może oznaczać, że będziemy osobno przez jakiś czas - Ale zawsze będziemy wiedzieć, że dzielimy dom, że do nas dołączają nasze serca. Kiwam głową. - Tak - Kładę moje ręce wokół niego i przytulam go mocno. - Jestem bardzo szczęśliwa. To była ostra jazda, ale udało się. Dominic kładzie swoje ramiona wokół mnie i stoimy w ten sposób, razem, przez chwilę, ciesząc się naszą bliskością. Potem mówi. - Hey, oni w środku przygotowują się do odliczania. Lepiej wróćmy. Nie chcemy przecież przegapić Nowego Roku. Wracamy do sali balowej. Orkiestra już przestała grać, a tłum obserwuje zegar na ścianie jako, że zbliża się północ. Jak osiąga swoje ostatnie kilka sekund, każdy zaczyna odliczać: - Pięć, cztery, trzy, dwa. . . I krzyczą: - Jeden – Dominic całuje mnie i kiedy się odsuwa widać w jego oczach miłość i pożądanie. - Szczęśliwego Nowego Roku, Beth, - Szczęśliwego Nowego Roku! Orkiestra zaczyna grać: „ Auld Lang Syne..” ale żadne z nas nie śpiewa. Jesteśmy zbyt pogrążeni w naszym prywatnym świecie, zatracenie w przyjemności naszego pocałunku.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Rozdział 20 Pogrzeb Marka, jest bardzo piękny. Ławki w kościele Chelsea są pełne znajomych i krewnych zmarłego. Jest to elegancki tłum: mężczyźni bardzo dobrze wyglądający w ciemnych garniturach i kamizelkach, a kobiety ubrane na czarno, z ozdobą, która daje nutkę bogactwa to min. broszka z brylantem, naszyjniki z pereł. Ze względu na pogodę, niektóre mają kapelusz, inne małe toczki z dodatkiem czarnych piór lub berety z miękkiej wełny. Caroline wita się ze mną gdy wchodzę. Bardzo ucieszyła się na mój widok. Ona naprawdę źle wygląda, wcale nie przypomina tej samej kobiety, z różową twarzą. Wskazuje mi drogę, gdzie ludzie wpisują się do księgi pamiątkowej. Po chwili zwracam uwagę na wysokiego mężczyznę w okularach w złotej oprawce. To jest James. - Witaj moja kochana – Mówi cicho kiedy staje przede mną. - Miałem nadzieję zobaczyć cię dziś. Jak się masz? - W porządku, - Mówię, zdobywając się na uśmiech. Wzrok trumny Marka wypolerowanej do połysku na szczycie nawy otoczonej kwiatami jest jak dźgnięcie nożem w moje serce. Czuję się słabo i znów wypełnia mnie smutek i żal. - Znosić mężnie, stara rzecz. - Mówi współczująco i kładzie drżącą rękę na moim ramieniu. - To smutne. Biedny Mark. Stało się to tak szybko. Nikt nawet nie przypuszczał... - Czy myślisz, że to musiało się tak stać? - Pytam, patrząc na niego błagalnie. - Z tego co wiem, rak był znacznie bardziej zaawansowany, niż oni podejrzewali na początku. Spędziłby trudny czas na przechodzeniu radioterapii i kto wie czy to zmieniło by wynik. Może, to dobrze , że tak szybko się to
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
skończyło i bez znoszenia tego wszystkiego. - Ale czy nie chciałby mieć więcej czasu? James ma poważną minę. - Znasz Marka. Kochał elegancję i piękno. Ani trochę, nie podobało by mu się to, co z niego zostało. - Może, masz rację. James klepie moje ramię pocieszająco a następnie podaje mi porządek nabożeństwa. - Proszę. Usiądź gdziekolwiek zechcesz. Dominic jest z tobą? Kiwam głową. - Odbiera telefon na zewnątrz. Będzie tu za minutę. - On nigdy się nie zatrzymuje. Znajdę cię potem, po zakończeniu. Chcę porozmawiać z tobą. - Oczywiście. - Idę do pustej ławki kościelnej i siadam. Mam nadzieję, że wyglądam tak elegancki jak Mark by chciał. Mam na sobie czarny kolor, pantofle na obcasie i niewielki kapelusz z przypiętą brylantową strzałką. Myślę, że Mark szczególnie lubił strzałki. Podczas gdy czekam na Dominica, czytam porządek nabożeństwa. Jest to cudowna, staromodna ceremonia i znam wszystkie hymny. Chór zaczyna śpiewać gdy Dominic wsuwa się do ławki kościelnej przy mnie. - Przepraszam – Mruczy. - To był Tom. Musiałem odebrać. O dziwo, kilka przeszkód w drodze mojego zakupu syberyjskiej kopalni rudy żelaza zniknęło. Rzucił mi roześmiane spojrzenie.- Zabawne co? - Ciii, - Mówię, marszcząc brwi. Następnie organy grają, a chór wchodzi jako zgromadzenie i zaczyna śpiewać. To jest naprawdę piękna ceremonia. Gdy chór śpiewa "The Lord’s My Shepherd" czuję gorące ukłucie łzami w oczach. W większości jest to celebracja życia Marka i pracy. Jego przyjaciele wstają by oddać mu hołd, co jest zabawne i
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
wzruszający zarazem. Caroline wygłasza krótkie przemówienie na temat życia Marka i jak bardzo będzie za nim tęsknić. Są modlitwy a następnie inne hymny. Po błogosławieństwie, obserwujemy, jak trumna jest zabrana przez środek do karawany czekającej na zewnątrz. Rodzina jedzie z nim do krematorium a reszta idzie niedaleko do pobliskiego pubu Chelsea, jedynego w swoim rodzaju, jest piękny, lśniący i elegancki. - To była bardzo poruszająca uroczystość – Mówi Dominic, gdy idziemy wszyscy wzdłuż drogi, nasze czarne ubranie i kapelusze przyciągają uwagę przechodniów. - Stary poczciwy Mark. Cieszę się, że miał takie zakończenie, podobało by to mu się. - To jest świadectwo osoby, tyle ludzi chciało tu być i mówić takie miłe rzeczy, - Odpowiadam.- Miałam szczęście poznać Marka. - Był twoim wielkim fanem, - Mówi Dominic. - I nie bez przyczyny. W pubie, jest proponowana „krwawa Mary” i „strzał byka” oraz wino i inne napoje bezalkoholowe. Biorę krwawą Mary i sączę jej pikantne ciepło, gdy rozglądam się za Jemesem. Dostrzegam go, przy kominku, rozmawia z Erland, a kiedy mnie zauważa, przywołuje skinieniem. Zostawiam Dominica rozmawiającego z kolegą i idę w poprzek pokoju do niego. - Cześć. – Mówi – Cieszę się, że mam cię w końcu, tylko dla siebie. Erland, idź i przynieś mi kolejnego drinka. Gdy Erland odszedł, James mówi, - Czy Caroline zamieniła z tobą kilka słów? Kręcę głową. - Jeszcze nie. Byłam w biurze, gdy wróciłam, ale powiedziała, że nie chce niczego robić, dopiero po pogrzebie. Przypuszczam, że rozpoczniemy pracę w poniedziałek. Czy ona ci coś mówiła? James kiwa głową. - Ona..... Mark powołał ją i mnie jako wykonawców jego woli. Zostawił
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
nam instrukcje, które mówią, że mamy prowadzić biznes, jak chcemy, w przypadku jego śmierci. - Och, - Mówię zdziwiona. - Więc co to znaczy? - Tak więc, wciąż jeszcze rozważamy to, ale Caroline dała do zrozumienia, że chce podtrzymać biznes, i chce bym jej w tym pomógł . - Możesz to zrobić? Przecież znasz się na tym. Przeszywa mnie świdrującym spojrzeniem. - Jeśli ty mi pomożesz, to mogę. Caroline pokazała mi twoje notatki, które zrobiłaś w Nowym Jorku. To wygląda na doskonałą pracę z nawiązywania kontaktów i znalezienia zainteresowanych sztuką. Finanse też są w bardzo dobry stanie - Mark był dobry w kupowaniu tanio i sprzedawaniu drogo. Myślę, tak między nami, że możemy przyzwoicie poprowadzić, spadek jaki otrzymaliśmy po Marku. A jeśli Caroline będzie chciała w przyszłości sprzedać, to będzie mieć zdrowy biznes. Ale... - James wygląda poważnie – Jest haczyk. Mark zawsze spędzał dużo czasu w Nowym Yorku, i strona amerykańska była bardzo ważna dla niego. Nie mogę sam robić aż tak dużo, muszę być tu, gdzie będę doglądać galerii. Nie mogę tam latać cały czas. Więc będziesz musiała być gotowa spędzić trochę czasu w Stanach. Możesz to robić ? Wpatruję się w niego, moje oczy zapalają się, jak konsekwencje informacji dotrą do świadomości. - Z przyjemnością to zrobię. James uśmiecha. - To dobrze. Mój uśmiech znika, jak przypominam sobie, co Dominic mówił, i że mam zdecydować, czy chcemy oddać Andrei w ręce policji. Jeśli to zrobimy, to znaczy, że moja różowa przyszłość prowadzenia działalności Marka z Jamesem nie będzie możliwa. - Wszystko w porządku? - Pyta James
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- Tak, w porządku - To nie jest odpowiedni czas, aby opowiedzieć mu o wszystkim. Erland wraca trzymając dwa kieliszki szampana i podaje jednego Jamesowi. - Cześć, Beth, - Mówi, swoim norweskim akcentem. - Jak się trzymasz? To była piękna ceremonia. - Tak była. Naprawdę wzruszająca. - Uśmiecham się do niego. - To było dokładnie to, co chciałby Mark. Oczy Erland nagle idą w kierunku drzwi. - Wow, - Mamrocze.- Kto to taki? Nie zauważyłem jej przy kościele! Odwracam się by spojrzeć. To Anna, w przylegającej czarnej sukience i kapeluszu z woalką, która przykrywa jej twarz do nosa, uwagę przyciągają jej jaskrawoczerwone wargi. Rozgląda się za kimś a kiedy dostrzega Dominica, zaczyna podchodzić do niego. - Przepraszam, - Mówię i zostawiam Jamesa i Erland , gdyż idę by zatrzymać ją. - Cześć, Anna. Ona patrzy na mnie z wyrazem ironicznym rozbawieniem. - Ach, Beth. Jak miło cię widzieć. Jeśli nie masz nic przeciwko, muszę porozmawiać z Dominikiem. - Oczywiście, znajdźmy go razem. Kiedy Dominic zauważa nas, zbliżających się, oddala się od znajomego, i prowadzi nas do małego pokoju przy głównym barze. - Witaj, Anna - Mówi grzecznie. - Zdecydowałaś się do nas dołączyć. - Tak. Chciałam podnieść kieliszek za Marka, który był dla mnie najmilszą osobą. Ale również chciałam przekazać ci, coś raczej ważnego. Według moich kontaktów, Andrei jest w trakcie likwidacji, jego obecność tutaj i w Ameryce. - Co? - Dominic patrzy na nią zdumiony. Anna kiwa głową głowa, jej woalka kołysze się a oczy pod nią błyszczą.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- To prawda. Z jakiegoś powodu, zabiera swoje oszczędności i wynosi się z tego kraju i ze Stanów. - Rozumiem - Mamrocze Dominic. Postrzelił mnie spojrzenie. - Cwaniak z niego. Schodzi z drogi aby nawet jeśli pójdziemy na policję, nie było żadnego śladu i żeby nie było się do czego przyczepić. - Masz na myśli, że on znika? - Dokładnie. Będzie musiał posprzątać po sobie teraz. - Marszczy brwi Dominic. - Dzięki za poinformowanie nas, Anna. To zmienia sporo rzeczy. Wybaczą mi, panie, muszę wyjść na zewnątrz i zadzwonić. Wychodzi zamaszystym krokiem, sięgając jego telefon, zostawia Annę i mnie samych. Ona przygląda się jemu, jak odchodzi a następnie odwraca się do mnie, z uśmiechem na jej czerwonych ustach. - Wydaje się, że jesteście bardzo szczęśliwi - Mówi. - Tak, jesteśmy. Dziękuję, - Mówię, brzmi to sztywno, mimo że nie chcę tego. - To dobrze, bardzo dobrze. Ja jestem bardzo szczęśliwa z Giovanni. W rzeczywistości, proszę się tak bardzo, że zamierza opuścić klasztor, tylko dla mnie. Czy to nie miłe? Więc teraz jesteś, całkiem bezpieczna, jeśli chodzi o mnie. Przestałam się interesować Dominicem, i szczerze mówiąc, zaczynał już mnie nudzić, w każdym razie.... - Przysuwa się bliższy do mnie, jej oczy błyszczą się. - A tak przy okazji, czy kiedykolwiek dowiedziałaś się, co stało się w katakumbach, Beth? - Dowiedziałam się, że podałaś mi narkotyk – Ripostuję, rozgniewana jak sobie o tym przypomnę,i pomimo mojej ulgi, która przekonała o mojej niewinności Dominica – Jak również dowiedziałam się, że nie kochałam się z Andrei, moje sumienie jest czyste. - W takim razie jeśli to nie był Andrei.... – Mówi cicho, swawolnie i niebezpiecznie – Kto to był?
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- To był Dominic, oczywiście - Mówię lekko. - To on był ? - Śmieje się - Oczywiście, że to był on ! - Czuję przypływ chłodnego strachu. Ona próbuje sugerować, że to był inny człowiek ? Kiedyś próbowała udać, że to ona sama kochała się ze mną ale to było niemożliwe. - Powiedziałaś Dominicowi, że kochałaś się z nim w jaskiniach? - Śmieje się ponownie. - Co w tym śmiesznego? - domagam się. - W takim razie on naprawdę musi cię kochać. Ponieważ, widzisz, on wie, że nie kochał się z tobą. - On nie? - Lepki wstrząs zwilża moje dłonie. Anna kręci głową, dając mi spojrzenie politowania. - Nie. Ale on myśli, że kochałaś się, z kimś. Nigdy nie powiedział, ani słowa na ten temat. Więc widzisz. . . musi on naprawdę cię kochać. Moja głowa jest w spiralnym wirze gdy próbuję przetworzyć to. - Więc ….. kto? - Płaczę. Anna odwraca się by odejść a ja zatrzymuję ją ręką. - Proszę, Anna - kto? Musisz mi powiedzieć. Patrzy na mnie przez chwilę, a potem mówi zimnym głosem: - Tam nikogo nie było. Z nikim się nie kochałaś. Nie mogę w to uwierzyć. Pamiętam tę noc, te doznania, zimne ściany, gorącą skórę, błogie uczucie podejmowane ciężko przez człowieka, którego twarzy nie widziałam. . . - Nikt? - Szepczę. Ona przechyla swoją głowę blisko mnie i mówi cicho. - Dałam ci bardzo mocny seksualny bodziec. Użyłam tego, z powodzeniem, na wielu ludziach, szczególnie na tych z lubieżnym charakterem, to może wywołać zadziwiający efekt. Można mieć halucynacje seksualne i doświadczyć
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
ich prawie jakby to było naprawdę. Jak marzenie, które przychodzi, ale tysiąc razy żywsze. Jestem pewna, że masz takie Beth. Wiem, że to robisz. - Zniża swój głos do szeptu, - Widziałam Cię. Udziela mi olśniewającego uśmiechu i odkręca się na pięcie, wychodząc machając biodrami i zostawia zdziwioną. Dominic znajduje mnie, kilka minut później, gdy wraca. - Wszystko w porządku? Gdzie Anna? - Przygląda mi się bliżej – Wyglądasz jakbyś została uderzona w głowę. Dobrze się czujesz? - Tak... tak... . Wszystko w porządku – Przetrawiam to wszystko. Nagle zdaję sobie sprawę, że Dominic nigdy, nie oskarżył mnie o nic albo nie wymagał znania prawdy, o tym co zdarzyło się w katakumbach. Musiał zdać sobie sprawę, że w moim stanie zamroczenia, nie mogłam być odpowiedzialna za swoje czyny. Pewnie sądzi, że pieprzyłam się z kimś w jaskini, ale powiedział mi, że to był on, i zdecydował się odpuścić. Anna ma rację. On musi mnie mocno kochać. Przytulam go mocno, ceniąc go bardzo wysoko, niż kiedykolwiek. - Hej, - Mówi - Jesteś pewna, że wszystko w porządku? Kiwam głową. Pewnego dnia powiem mu prawdę, ale nie teraz, tylko pewnego dnia. -Rozmawiałem ze swoim prawnikiem w Stanach – Mówi Dominic – On myśli, że nie ma sensu zajmować się Dubrovski, teraz. Jeśli on sprząta po sobie i odchodzi, nie ma sensu robić sobie problemów. Więc jego rada jest taka aby nie wywoływać wilka z lasu. - Więc Andrei ucieka - Mówię. - Tak. Nic tu po nim. Zgubił więcej niż zyskał. I... - Dominic całuje mnie …. nie ma rzeczy, której chciał przede wszystkim. ... Ciebie. Odprężam się w jego ramionach i pozwalam mu trzymać mnie tak przez dłuższą chwilę.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Potem spoglądam mu prosto w oczy. - Jesteś pewny, że pragniesz mnie, Dominic? Po tym wszystkim? Podnosi moją rękę i obydwoje patrzymy na obręcz diamentów iskrzących się na moim palcu. - To jest moja obietnica. - Mówi łagodnie - Wciąż go nosisz. Tak długo jak będziesz go miała na palcu będzie dobrze. Oczywiście pragnę cię. Kocham cię. Uwielbiam cię. - Całuje mnie i upajam się słodkością i namiętnością jego pocałunku. - I Rose? - Mówię po szelmowsku, przyciskając moje wargi do jego ucha. - Zawsze będę kochać też i Rose - Mruczy gardłowo. - Ona jest taka słodki i zawsze tak nieposłuszna! Nigdy nie wiem, kiedy odbierze swoją karę... ale przede wszystkim, kocham Beth. Moją wyborną, mądra, zabawną, utalentowaną, seksowną Beth. Śmieję się. - Ja ciebie też kocham - Wtedy, z delikatnym pocałunkiem do jego podbródka, szepczę, - Panie.... Nasze oczy spotykają się i uśmiechamy się szczerze, uśmiechem naszych wspólnych tajemnic i naszych wspólnych namiętności. Drżę lekko na myśl naszego następnego spotkania i kary, mogę być zmuszana by uczyć się. Przemówienie zaczyna się w innym pokoju. Wszyscy idą do tostu za Mark jego ulubionym szampanem. Dominic chwyta mnie za rękę i idziemy aby dołączyć do innych.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
Epilog Otrzymujemy paczkę do biura Mark Palliser. - A jednak jest ktoś, kto nie wie, że Mark nie żyje. - Komentuje James. - Można by powiedzieć, że wszyscy wiedzą. Jego nekrolog przecież był we wszystkich gazetach. Wysłałaś formalne zawiadomienie, prawda? Kiwam głową. Wydrukowaliśmy kartki i wysłaliśmy je do wszystkich jego klientów. Odesłane kartki kondolencji są tutaj. - Jest skierowana jednak do mnie. - Mówię. - Może to jakaś pomyłka. - Otworzymy to. - James bierz nożyczki z biurka i zaczyna ciąć ostrożnie, daleko przy opakowaniu. Pod spodem znajduje się folia bombelkowa, poniżej tego jest drewniana skrzynka, zamknięta metalowym zapięciem. James zbiera wszystkie swoje siły i otwiera. Podnosi drewniane wieko i patrzymy na jedną z miękkich warstw bawełny. Unosi to, a ja wstrzymuję oddech. To jest obraz czytającej dziewczyny, który kupiłam do łazienki Andrei w Albany. Olśniewające arcydzieło Fragonard, portret tak realistyczny i wzruszający, że wyobrażam sobie, że dziewczyna właśnie ma przewrócić stronę książki. James gwizda i mówi: - O mój Boże. Spójrz na to. Czy to jest to, co myślę? Kiwam głową z szerokimi oczami. - Fragonard. Ale James... dlaczego Andrei wysłał go mnie? James śmieje się. - Kto wie? Ale powiem ci coś, to jest najlepszy prezent, jaki kiedykolwiek dostałaś! Wpatruję się w obraz. Nie mam pojęcia dlaczego Andrei dał mi ten cenny obraz , może to miało go jakoś ochronić. Ale dlaczego ten.... z wszystkich jego skarbów? Może to dlatego, że sama wybrałam go dla niego. Zastanawiam się,
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
czy on wie, że cała jego sztuka zostanie zabrana gdy sędzia skarze go, jeśli taki dzień nadejdzie. Pamiętam prezent od Marka, tej małej miniatury. Nagle przychodzi mi do głowy, że ten maleńki obraz jest też prawdziwym Fragonard. Z jakiegoś powodu, Mark dał mi prawdziwy obraz, wart tysiące. Dziwna myśl przemyka przez mój umysł. Czy Mark podejrzewał, że Andrei, od samego początku wykorzystuje go? Może chciał też chronić to maleńkie cenne dzieło sztuki przez danie go mnie? - Beth? Czy wszystko w porządku? Patrzę w górę. - Tak. Wszystko w porządku. Nie jestem pewna, co mam z tym zrobić. Powinien wisieć w muzeum. - Może. - James przygląda mi się uważnie - Ale ja wiemy gdzie by idealnie pasował. Może tym uroczym domu w Chelsea, który ty i Dominic zamierzacie kupić? Czy nie wyglądał by wspaniale w salonie? Myślę, o słodkim małym domku, który znaleźliśmy i jak wspaniake ten obraz będzie wyglądać nad naszym kominkiem. Ile razy wyobrażam sobie nasz dom, czuję nagły przypływ ciepła i radosnego podniecenia. - Albo w tym w Nowym Yorku? - James mówi po szelmowsku. - Chyba, że jeszcze nie wybraliście, co? - Jeszcze nie, - Mówię ze śmiechem. - Na razie zostaniemy u Georgie, nawet jeśli to całkiem nie pasuje do pomysłu Dominica, tak jak Park Avenue do faceta. - Weź go do domu ze sobą, - James apeluje. - On jest twój. Wiem, że go kochasz. Patrzę na obraz w odcieniach lawendy i żółtego, skóra dziewczyny wydaje się być taka delikatna, ma zagięty palec, gdzie trzyma książkę. - Dlaczego opierasz się? - Uśmiecha się James. - Co by Mark na to powiedział? Uśmiecham się.
Sadie Mathiews „Obietnice po zmierzchu”
tłumaczenie: Karola (marton)
- W porządku, zrobię to. On może wisieć w moim domu i przypominać mi niesamowity czas w moim życiu. - Dobra dziewczynka. Zasługujesz na niego. Teraz odstawmy go i zajmijmy się z resztą naszej pracy. Chcę omówić twój plan podróży do Nowego Yorku. Patrzę jak James wkłada z powrotem portret w bawełnę. Dziewczyna znika pod miękkim białym materiałem . Możemy przechowywać ją w pakamerze gdzie Mark trzymał swoje obrazy w ich drodze. Podobnie jak pierścionek, który błyszczy na moim palcu, coś mi mówi, że ona jest innym rodzajem obietnicy. Ale, spróbuję nie myśleć teraz o tym.
Podziękowania. Bardzo dziękuję moim Betkom: Kaji i Asi za pomoc i wsparcie. Dziękuję również moim czytelniczkom za ich cierpliwość i zrozumienie. Karola
