Maxwell Elizabeth Happy End (+18)

Moim rodzicom,

Henry’emu i Evie Von Ancken

kryzys wieku średniego (rzecz.) – okres emocjonalnego rozedrgania u osób w średnim wieku, charakteryzujący się zwłaszcza silnie odczuwaną chęcią zmian. słownik Merriam-Webster’s Collegiate Dictionary, wyd. 11

ROZDZIAŁ 1

SKRADZIONE SEKRETY Rozdział 1 Punktualnie o ósmej czterdzieści pięć Lily Dell przepchnęła się przez drzwi obrotowe nowojorskiej siedziby Jensen & Richardson Communications i uśmiechnęła się do pracownika ochrony. Była spóźniona, ale to jeszcze nie powód, żeby zachowywać się opryskliwie. – Jak się dzisiaj miewasz, Hank? – zapytała. Starszy mężczyzna uchylił dla niej czapki. – Dobrze, pani Dell. Dziękuję. – Miłego dnia, Hank. – Byle tylko świeciło słońce i było powietrze do oddychania, a będzie miły – odrzekł, puszczając do niej oko. Lily codziennie rano przeprowadzała z Hankiem tę samą rozmowę, ale nie było w tym nic złego. Rutyna działała na nią kojąco. Gdzieś w głębi duszy wiedziała, że to przez jej dzieciństwo, nie widziała jednak powodu, by się babrać w tym bagnie. Ważne, że udało jej się z niego wyrwać. To wystarczało. – Proszę zaczekać! – zawołała, biegnąc w stronę rzędu wind. Jej biuro znajdowało się na pięćdziesiątym ósmym piętrze, a w porannej porze szczytu winda zjawiała się na parterze bardzo rzadko. Tleniona blondynka z długimi różowymi paznokciami wepchnęła ramię między drzwi windy, by je przytrzymać. – Dziękuję – szepnęła Lily, wciskając się do środka. Winda jechała, zatrzymując się co rusz na kolejnych kondygnacjach, aż dotarła do trzydziestego piętra, kiedy to Lily znalazła się sama i czym prędzej sięgnęła ręką w głąb torebki w poszukiwaniu szminki. Biorąc pod uwagę tempo, w jakim jechała, na pewno nie miała czasu na pit stop w damskiej toalecie i poprawienie makijażu przed

spotkaniem z panem Hathawayem. Kiedy usiłowała odkręcić pomadkę jedną ręką i nie upuścić żakietu, torby z laptopem ani czarnej skórzanej torebki, śliska obudowa wypsnęła jej się z palców i spadła na świeżo wyprasowaną białą bluzkę, pozostawiając na niej długi ślad różu z odcieniem dojrzałej brzoskwini. – Jasna cholera! – pisnęła Lily. – Och, nie jest aż tak źle – usłyszała. Z cienia pozornie pustej windy wyłonił się mężczyzna. Był wysoki i szczupły, o kruczoczarnych włosach i nieprzeniknionych oczach barwy mchu. Jego blada cera kontrastowała z ciemnym materiałem drogiego garnituru w prążki. Zauważyła brzeg ledwo widocznej blizny przy jego prawej brwi. Uśmiechnął się do niej, ukazując idealne zęby. Nagle w windzie zrobiło się strasznie ciasno. – Już się spotkaliśmy. – Zrobił krok w jej stronę. – Pamięta pani? Co za pytanie! Od przyjęcia w zeszłym tygodniu cały czas bezskutecznie łamała sobie głowę, kim jest ten piękny mężczyzna. To było na imprezie zorganizowanej z okazji wprowadzenia na rynek szampana Keller i choć Lily wolałaby się do tego nie przyznawać, wypiła trochę za dużo próbek promowanego produktu. Szła właśnie do toalety, kiedy mężczyzna, który teraz stał z nią w windzie, nagle się pojawił. Ich spojrzenia spotkały się, gdy dzieliło ich kilka metrów pustej przestrzeni. Czas zwolnił i zrobił się rozciągliwy niczym guma. Lily nagle zdała sobie sprawę, że każdy mięsień ciągnie ją w stronę nieznajomego. Nie zatrzymali się. Prześlizgnęli się jedno obok drugiego, nie odrywając od siebie wzroku. – Dobry wieczór – powiedział ten niewiarygodnie piękny mężczyzna. – Dobry… – odrzekła skrzekliwie. – Wygląda pani uroczo – dorzucił. Zanim zdążyła mu podziękować, zapytać o imię czy choćby poprosić o wyjaśnienie, co się właściwie przed sekundą stało, zasalutował jej kpiąco i zniknął za rogiem. Upłynęła prawie okrągła minuta, zanim Lily otrząsnęła się i ruszyła za nim w pogoń. Ale kiedy dotarła na salę, jego już nie było.

– Owszem, pamiętam – powiedziała teraz. Jej głos zabrzmiał jakoś dziwnie, jakby dobiegał gdzieś z zewnątrz. Mężczyzna powoli się schylił i podniósł szminkę z podłogi. Jego ruchy były pewne i swobodne; widziała, jak mięśnie szerokich barków napięły się pod marynarką. – Upuściła to pani – powiedział, podając jej plastikową tulejkę. Dłonie miał duże, ale szczupłe i ładne, co według jej osobistego doświadczenia zdarzało się nader rzadko. Kiedy sięgnęła po szminkę, ich spojrzenia się spotkały, a temperatura w windzie gwałtownie podskoczyła. Piekący rumieniec oblał Lily policzki, bardziej jaskrawy niż pomadka, która poplamiła przód bluzki. – Dzięk… dziękuję – wyjąkała. Biorąc szminkę, musnęła palcami jego chłodną skórę i mankiet marynarki. Sygnał z opuszek palców popłynął błyskawicznie wzdłuż ramienia i w dół, przez brzuch, aż zagnieździł się między udami. Mimo gorąca zadrżała. Oblała ją fala niespodziewanego pożądania, aż zakręciło jej się w głowie. Nigdy tak nie reagowała na facetów. Była opanowana, rozważna i chłodna. Doskonale wiedziała, co się dzieje, gdy dziewczyna zachowuje się inaczej. Ale teraz jej ciało zdawało się w ogóle na to nie zważać. – Och – mruknęła, ściskając uda. Co za uczucie. Mężczyzna zbliżył się jeszcze o krok. Roztaczał wokół siebie ciepły cytrusowy zapach, który bynajmniej jej nie otrzeźwiał. Lustrował ją takim wzrokiem, jakby była zwierzyną łowną – niczym wielki orzeł gotów porwać bezbronną polną myszkę. Kolana zrobiły jej się jak z waty, a wysokie obcasy nie dawały już stabilnego oparcia. – Pani bluzka – wyszeptał. Lily była pewna, że on widzi, jak pod cienką tkaniną kołacze jej serce. Czy też to czuł? – Myślę, że jest już do niczego – powiedział. Był teraz tak blisko, że widziała nieskazitelną powierzchnię jego skóry. Mogła myśleć tylko o tym, jak bardzo pragnie, by jej dotknął. Gdziekolwiek. Boleśnie powoli przesunął palcem po policzku Lily w dół, coraz niżej i niżej aż do zagłębienia u nasady szyi. Tam jego dotyk stał się nieco mocniejszy, aż stęknęła. Jej ciało, za nic mając rozsądek, wygięło się ku niemu. Błagam, pomyślała. Nie mogę tego zrobić.

Jego palec podążył dalej w dół – prześlizgnął się po obojczyku, swobodnie odgarnął bluzkę i wsunął się między koronkowy brzeg stanika a ciało. Z wielkim wysiłkiem powstrzymała się od odwrócenia wzroku od oczu, które wpatrywały się w nią ze skupieniem. Uniósł materiał stanika i wsunął w miseczkę resztę dłoni, otaczając nią bok jej piersi. Krzycz, powiedziała sobie. Wołaj o pomoc. Ale zdawało się, że jedynym dźwiękiem, na jaki ją stać, jest tylko rozpaczliwe „och”. Silnym, gwałtownym ruchem mężczyzna ściągnął bluzkę i stanik z jej ramienia, obnażając pełną pierś. Wyglądała dziwnie blado w przyćmionym świetle windy, kontrastując z resztą skóry. Ujął ją delikatnie w dłoń, schylił się i przesunął językiem po nagim stwardniałym sutku, wziął go w zęby i lekko szarpnął. Lily poczuła się, jakby strzelił w nią piorun, chciała wyć i błagać o więcej. Zamiast tego przygryzła wargę i chwyciła się ściany, by nie upaść, pewna, że zaraz zemdleje. Bardzo samotne miejsce między jej udami pulsowało w oczekiwaniu. – Smakujesz tak… słodko – wyszeptał mężczyzna. Czy mieli dość czasu? Nie mogła uwierzyć, że myśli o czymś takim! Kim był ten mężczyzna, który sprawiał, że jej ciało drżało jak galareta? Jakby czytając jej w myślach, przytknął wargi do jej ucha. – Nie zwlekajmy – powiedział, wsuwając między jej kolana swoją potężną dłoń, która podążyła następnie w górę po świeżo ogolonej, gładkiej skórze wewnętrznej strony ud. Spodnie by ją wtedy ocaliły, spódnica jednak wróżyła niechybną katastrofę. Jego ręka dotarła do zwykłych bawełnianych majtek, już mokrych, i przez ułamek sekundy Lily pomyślała z żalem, że powinna była włożyć coś bardziej wyjątkowego, coś z koronkami. Kiedy przycisnął palce do jej ciała, wciągnęła łapczywie powietrze. Pochylił się tak, że musiała spojrzeć mu w oczy, po czym rozerwał jej majtki i przesunął delikatnymi palcami po… – Mamo! Hm? Och, Allison. Kurdemol!

– O co chodzi, skarbie? – wołam. Kropla potu spływa mi po grzbiecie. W moim gabinecie zrobiło się gorąco? – Chodź tutaj. – Dobra, Ali. Już idę. Jest czwartek, kwadrans po jedenastej wieczorem i wiem na pewno, po pierwsze, że Lily Dell miała właśnie uprawiać seks w windzie, gdzie czas się nie liczy, bawełna drze się jak mokre ręczniki papierowe, a jęczenie jest sexy i nie stanowi oznaki głębokich zaburzeń psychicznych. Po drugie, dziś wieczorem moje szanse na seks gdziekolwiek, choćby w windzie, równają się zeru. To akurat mam jak w banku, niestety.

ROZDZIAŁ 2 Nie planowałam, że tak to się potoczy. Nikt nie marzy o zostaniu rozwiedzioną matką w średnim wieku i z lekką nadwagą, rozpaczliwie potrzebującą paru zabiegów kosmetycznych i pilatesu. Nikt nie marzy o jeżdżeniu niebieską toyotą minivanem z niezidentyfikowanymi cząstkami jedzenia zaklinowanymi między fotelami ani o posiadaniu sofy z brązowymi kręgami kawy na podłokietnikach. Tak jednak się zdarza. I trzeba jakoś dalej żyć. Nazywam się Sadie Fuller. Czasami, kiedy patrzę w lustro, widzę siebie jako dwudziestopięciolatkę. Jest młoda, świeża i gotowa na wszystkie wyzwania, jakie może postawić przed nią życie. Kiedy indziej, gdy przechodzę obok witryny sklepowej, zerknę na swoje odbicie w szybie, zobaczę czterdziestosześciolatkę, którą teraz jestem, i zastanawiam się, kim, do diabła, jest ta baba, która się na mnie gapi. Przecież niemożliwe, żeby ta kobieta z kurzymi łapkami, zmarszczkami mimicznymi i cerą zniszczoną przez słońce była mną. To raczej moja matka. Oprócz minivana i kanapy z plamami po kawie mam jeszcze jedenastoletnią córkę Allison, suczkę, która wabi się Perkins, i byłego męża, naprawdę bardzo uroczego faceta, tyle że on jest gejem, a ja kobietą. Mam brązowe włosy, które były kiedyś lśniące, ale teraz są zbyt zniszczone rozmaitą chemią, oraz brązowe oczy, które nie widzą już tak dobrze jak dawniej. W strategicznych miejscach domu rozkładam pary okularów do czytania, tak jak dawniej robiłam to z papierosami. Nigdy nie wiadomo, kiedy mogą się przydać. Regularnie wspomagam darowiznami Planowane Rodzicielstwo i Komitet Krajowy Partii Demokratycznej i z jakiegoś powodu w tym roku podniosłam rękę, deklarując, że pomogę w organizacji corocznej zbiórki pieniędzy na rzecz szkoły. Biorąc pod uwagę, że i tak bulę czterdzieści pięć tysięcy dolców czesnego rocznie za piątą klasę dla Allison w prestiżowej szkole

Holt Hall, myślałam, że na tym to rodzicielskie zaangażowanie się skończy. Oczywiście się pomyliłam. Założenie było fałszywe. Co tylko potwierdza prawdę, którą i tak dobrze znam – opieranie się na założeniach nie prowadzi do niczego dobrego. Na przykład możecie na mnie spojrzeć i pomyśleć: O, kura domowa, która nie pracuje i się zapuściła, i nigdy nie zgadniecie, że wieczorami, podczas gdy reszta przedmieść smacznie śpi, piszę pod pseudonimem K.T. Briggs romanse erotyczne. Może o mnie słyszałyście, jeżeli gustujecie w scenach seksu w windach, na stołach konferencyjnych czy w kibelku na pokładzie samolotu? Myśli adwokatów zwykle zaprzątają pisma procesowe, lekarze myślą o wynikach badań, a ja myślę o pięknych ludziach bzykających się w nieodpowiednich miejscach. Kiedy ktoś pyta, jakie książki piszę, mówię, że romanse. To nie tak, że moja praca jest równoważna prostytucji, boję się jednak, że moi zamożni, konserwatywni sąsiedzi mogliby nie zauważyć różnicy. Świntuszenie to zawsze świntuszenie. Na naszych comiesięcznych zebraniach komitetu rodzicielskiego nikt nie ma ochoty pogawędzić o tym, jak najlepiej opisać scenę seksu oralnego. Jesteśmy matkami, na litość boską! Przyszłyśmy porozmawiać o wartości odżywczej przeciętnej kanapki i o tym, czy można zaprowadzić trzecioklasistów na musical Wicked na Broadwayu. Która z nas ma czas na fantazjowanie o seksie w słonecznym ogrodzie różanym z George’em Clooneyem lub z Channingiem Tatumem, jeśli akurat woli młodszych? A mimo to nie byłabym przecież w stanie opłacić kredytu hipotecznego, czesnego, ubezpieczenia samochodowego czy alimentów, gdyby całe mnóstwo mamusiek nie potrafiło wykroić sobie kilku wolnych chwil na marzenia o pieprzeniu się właściwie wszędzie, byle nie we własnych łóżkach. I jestem głęboko wdzięczna im wszystkim razem wziętym i każdej z nich z osobna. Idę po omacku korytarzem do pokoju Allison. Córka siedzi na łóżku, z ramionami owiniętymi kołdrą i mruży oczy, gdy zapalam światło. Jej twarz, całkiem po ojcu, jest zarumieniona. – Co się stało? – pytam, gdy siadam obok niej. Odgarniając lok ciemnoblond włosów, odruchowo przesuwam wierzchem dłoni po jej

czole. Jest chłodne. Na nosie i policzkach ciemnieje kilka piegów. – Miałam zły sen – mówi, wtulając się we mnie. Moja jedenastoletnia córka już niedługo stanie się w pełni opierzoną nastolatką i tym samym będzie musiała mnie nienawidzić aż do momentu, gdy skończy dwadzieścia lat. Na razie więc staram się cieszyć chwilami, gdy pozwala mi się przytulić. Mam nadzieję, że jeśli zdołam zmagazynować takich wspomnień dostatecznie wiele, może starczy mi ich na lata posuchy, które mnie czekają. – Co ci się przyśniło? – pytam. – Kosmate zwierzątka z ostrymi kłami – mówi Allison, wtulając się we mnie mocniej. Pachnie jak górskie powietrze latem, świeżością i mydłem, i nagle uderza mnie ogrom możliwości, jakie przed nią stoją. Może być każdym. To wspaniale mieć taki potencjał, nawet jeśli jest się zbyt młodym, żeby zrozumieć, co to znaczy. – I…? – pytam dalej. Powstrzymuję się od sugestii, by dla odmiany poczytała coś, co nie ma nic wspólnego z wampirami. Wiem, że wtedy odsunęłaby się ode mnie urażona, a jest mi w tej chwili bardzo dobrze. – Goniły mnie i Perkins – odpowiada. Na dźwięk swojego imienia leżąca w nogach łóżka Perkins, kundelka o rozległych koligacjach z psami wielu ras, podnosi łebek. Na pewno bez wahania poświęciłaby swoje życie w obronie nas obu, ale że jest wielkości bochenka chleba, wszelkie jej wysiłki na niewiele by się zdały. Przeciągnęła się, ziewnęła i zasnęła znowu. Będzie leżała tu całą noc, wiernie strzegąc stóp Allison bez względu na to, ile razy dostanie za to w podzięce kopniaka. – Gdzie was goniły? – pytam. – Nie wiem. Tu i tam. – Allison trzepocze powiekami. Klepię jej poduszkę, a ona posłusznie kładzie na niej głowę. Uśmiecha się do mnie. Wiem, co mnie teraz czeka. – Zostaniesz? – pyta. Głosik ma tak słodki, jakby właśnie połknęła pełną garść magicznego proszku, ale ulegam jej za każdym razem. Głównie dlatego, że chcę. – Dobra – mówię. – Ale tylko na kilka minut. Pracuję. – Nad nową powieścią? Oj, tak. Wydawca domaga się, żeby była tam jakaś fabuła. Nie

może to być seks i tylko seks, bo to by się równało pornografii. Literatura erotyczna powinna nieść ze sobą jakieś treści. Mieć fabułę. Powinna być… ple, ple, ple. Tak, nieraz to słyszałam. Ale kto ogląda pornosy ze względu na walory aktorstwa i kto czyta erotyki dla fabuły? Cóż, tego akurat moja jedenastoletnia córka nie musi jeszcze wiedzieć. Kładę się obok niej, obejmuję mocniej jej długie, szczupłe ciało i udaje mi się paluchem u nogi wyłączyć światło. Allison chichocze, widząc mój wyczyn. – Śpij – szepczę. – Już późno. Jutro szkoła. Patrzę, jak jej oczy się zamykają, a czerwone wargi rozchylają, poruszane rytmicznym oddechem. Gdybym mogła, zatrzymałabym teraz czas. Tuliłabym swoje śliczne dziecko przez całą wieczność, nigdy nie wyszłabym z jej pokoju, nigdy bym niczego nie zmieniła. Ale czas ucieka, a ja mam całe strony do napisania, zanim pójdę spać. Wyplątuję się z objęć Allison i na paluszkach wracam do gabinetu. Piję kilka łyków czerwonego wina. Dobra, na czym skończyłam? Ach, tak. Seks w windzie. Pochylił się tak, że musiała spojrzeć mu w oczy, po czym rozerwał jej majtki i przesunął gładkimi opuszkami palców po jej gorących, tętniących, okrytych rosą płatkach. Och, ten cudowny ból i nieznośna rozkosz zarazem! Lily była gotowa zedrzeć z siebie resztę ubrania, opleść się nagim ciałem wokół niego i błagać, by wziął ją tu i teraz…

Dzwoni telefon, przerywa mi mój seks w windzie. Czy znowu ktoś pozbawi mnie orgazmu? Dzisiejszy wieczór musi być jakiś pechowy. Mam niefart jak czternastoletni chłopiec w szkole przyklasztornej. Oczywiście dzwoni mój były, Roger. Rozmawiamy ze sobą codziennie. Mówiąc ściślej, on gada, a ja czasem słucham. Napisałam całe rozdziały swoich romansideł, podczas gdy trajkotał mi coś do ucha. Gdyby się dowiedział, jak skutecznie potrafię ignorować to, co mówi, pewnie by się załamał. Opieram stopy o biurko i odbieram.

– Cześć, Sadie – słyszę. – Już późno. – Ale mam problem i po prostu nie mogę czekać – mówi. Wszystkie problemy Rogera są niezwykle pilne. – O co chodzi? – pytam. – Myślę, że jednak nie mogę wyjść za Freda – szepcze. – Zamierzałeś za niego wychodzić? – Rozmawialiśmy o tym wczoraj, ale później zastanawiałem się nad tym głęboko i myślę, że odpowiedź musi brzmieć „nie”. – Czy Fred poprosił cię o rękę? Tak wprost? – No nie, niezupełnie. – Czy on jest teraz z tobą? – Tak. W łóżku. Wyobraziwszy sobie, jak zamknięty w łazience Roger siedzi przygarbiony na kiblu i szepcze do swojej komórki. Pochylam się nad laptopem i przebiegam wzrokiem tekst na otwartej stronie. Na czym to ja skończyłam? – Sadie, czy ty mnie w ogóle słuchasz? – Oczywiście, Rogerze. – Wysłałaś już czek dla mnie? – Oczywiście, Rogerze. – Dobrze. W tym miesiącu jest trochę krucho. Na wiosnę ludzie jakoś nie garną się do jogi. Wolą przebywać na świeżym powietrzu. Nie mam pojęcia, jak to jest. Według Rogera ludzie nie chcą ćwiczyć jogi zimą, bo jest za zimno, w lecie, bo jest za gorąco, ani jesienią, bo wtedy wolą spacerować i oglądać piękne pożółkłe liście w Central Parku. Tak więc miesiąc w miesiąc jest u Rogera trochę krucho. Miałam nadzieję, że z Fredem to coś poważnego. Fred jest dziany. Ale najwyraźniej Roger zastanawiał się nad tym tak długo, aż uznał, że nic z tego nie będzie. – Ja też nie wiem – mówię. Dopisuję zdanie swojej powieści. Czytam je. I kasuję. Upijam następny łyk wina. – Jak moja córcia? – pyta Roger. – Śpi. Jest środek nocy, pamiętasz? – Racja.

– Ej, słuchaj, jaki jest teraz najfajniejszy bar w Nowym Jorku? – pytam. – Budda na Dwudziestej Trzeciej – odpowiada bez wahania. – Hetero? – Ani trochę. – Chciałabym umieścić scenę z moim bohaterem w najmodniejszym barze Nowego Jorku, ale w tej książce powinien to być bar dla heteryków. – A może wystarczyłoby stoisko z hot dogami i popcornem w Targecie? – mówi ze śmiechem Roger. – To wcale nie jest zabawne. – Przepraszam. – Czy coś jeszcze? Mam cztery tysiące dwieście słów, a naprawdę chciałabym dobić do pięciu tysięcy pięciuset, zanim uderzę dzisiaj w kimono. – Wybacz, Sadie – mówi. – Jestem po prostu taki samotny, odkąd postanowiłem zakończyć ten związek z Fredem. A jeśli nie znajdę nigdy innego faceta? – Nie zdarzyło ci się nawet zjeść samotnie lunchu – przypominam i przesadzam tylko trochę. Jeżeli Roger jutro rzuci Freda w diabły, do niedzieli po południu będzie już znowu zakochany po uszy. Mój były nie traci czasu na rozterki i zastanawianie się, dlaczego poprzedni związek nie wypalił. Do diabła z tamtym i cała naprzód! Niechętnie, bo niechętnie, ale go za to szanuję, ponieważ sama wiem sporo o tym, jak to jest nie znaleźć nigdy następnego faceta. – Tęsknię za tobą, Sadie – mówi. – Nie, nieprawda – odpowiadam. – Wiesz, co mam na myśli. – Tak, tak. Dobranoc. Rozłączyłam się, zanim zdążył zagonić mnie w pułapkę, jaką byłaby drobiazgowa analiza jego rozterek miłosnych. Wyszłam za Rogera z jednego powodu: był ojcem dziecka, którego nie planowało żadne z nas. Zaakceptowałam już swoją bezdzietność i staropanieństwo, więc trochę mnie to zaskoczyło. Nie byliśmy idealną parą. Roger nie miał za grosz ambicji. Potrzebował wsparcia. Ja zaś

byłam poranioną weteranką spektakularnie nieudanego związku, podejrzliwą wobec wszystkiego, co męskie. Roger dosyć mi się podobał, ale miłość do niego nie zwaliła mnie z nóg, serce nie trzepotało mi szaleńczo w jego towarzystwie, a tego rodzaju uczucie zawsze kojarzyłam z chęcią zawarcia małżeństwa. Na dodatek seks nie był taki znowu wspaniały, ale zlekceważyłam ten fakt jako mało ważny. Oczywiście myśl o dziecku przyćmiła nam rozum i szybko zdołaliśmy przekonać się nawzajem, że doskonale do siebie pasujemy. Pobierzmy się! Bądźmy rodziną! Zresztą nie trzeba mnie było specjalnie namawiać. Roger wydawał się niezłą partią. Był miły. Otwierał kobietom drzwi i odsuwał im krzesła. Lubił komedie romantyczne bez względu na to, jak źle dobrano obsadę. Uwielbiał gotować i zabawiać towarzystwo. I co najważniejsze, cieszył się z tego, że zostanie ojcem. Był w siódmym niebie! – Nigdy się nie spodziewałem, że coś takiego mnie w życiu spotka – powiedział z głową opartą o mój pęczniejący brzuch. Z perspektywy czasu wiem, że powinnam była poprosić, by uzasadnił mi szczegółowo to stwierdzenie, ale byłam ogłupiała ze szczęścia i hormonów ciążowych. Rozwiodłam się z nim, bo zakochał się w Jamesie. Powiedział, że ćwiczenie jogi pomogło mu się wspiąć na poziom autentycznej jaźni, a ta autentyczna jaźń okazała się homoseksualna. Przy drogiej kolacji – ja płaciłam – przeprowadził mnie przez kolejne szczeble tej wspinaczki. Wcale nie miałam na to ochoty. Cały czas przypominałam mu, że mamy dziecko, jakby to mogło zmienić jego orientację seksualną. Na koniec posiłku Roger uraczył mnie smutnym uśmiechem i poprosił o rozwód. Nakaz serca przyzywał go do Jamesa. A potem do Tima, po którym byli Andre, Seymour, Jacob i Ian, i Oliver, i Gavin, i tak dalej, i dalej. Po tym, jak moja bezpieczna przystań w postaci Rogera okazała się otoczona wodami pełnymi rekinów, uznałam całkiem zasadnie, że rozegrałam już wszystkie warianty gry, jadłam już z każdego garnka i mam dość. Postawiłam krzyżyk na facetach, romansach i wszystkim, co się z nimi wiąże. Zawsze byłam dość zaradna, więc nawet sama jak palec dam sobie świetnie radę. Niecałe pół roku później zrozumiałam, że nigdy nie będę tak

naprawdę znowu sama. W tym krótkim okresie rozwój duchowy Rogera gwałtownie się odwrócił i mój były zaczął się zachowywać jak zakompleksiony nastolatek. Musiałam opiekować się dwojgiem dzieci. Była to otrzeźwiająca myśl dla świeżo opierzonej samotnej matki. Zegar na ścianie wskazuje, że zbliża się północ, czyli pora, o której bezwzględnie kończę pracę. Allison obudzi się jeszcze przed siódmą i będzie potrzebować mojej pomocy, a jeżeli nie przekimam co najmniej sześciu godzin, będę nie do życia. Jedyną zaletą tego, że sypia się samotnie, jest to, że wiadomo, że się zaśnie. Bo co niby, do diabła, miałabym robić? No dobra, na czym stanęłam?

Zanim jednak Lily zdołała choćby zdać sobie w pełni sprawę z tego, co się dzieje, ten namiętny, ognisty mężczyzna ubrał ją z powrotem. Nie. Nie! Nie!!! – Naprawdę szkoda tej bluzki – powiedział, robiąc krok w tył. Lily, wciąż oparta plecami o ścianę, drżała na całym ciele. Była skorupą wypełnioną po brzegi pożądaniem i pragnieniem. Nie mogła nawet otworzyć ust. Przycisnęła do piersi torbę z laptopem, jakby chciała zniknąć za nią na zawsze. Oddech miała krótki i urywany. Uspokój się, powiedziała sobie. W tej właśnie chwili winda postanowiła zatrzymać się łagodnie na pięćdziesiątym ósmym piętrze. Drzwi się rozsunęły i ukazały nowocześnie urządzoną recepcję oraz Petera Jensena, który stał we własnej osobie przy zwalistym i raczej onieśmielającym biurku recepcjonistów. – Lily, super! – wykrzyknął z szerokim uśmiechem. – Widzę, że miałaś już okazję poznać Aidana Hathawaya. Lily odwróciła się do mężczyzny, w którego oczach było widać teraz lekkie rozbawienie. – Hathaway to pan? – zapytała. Słaniała się na nogach do tego stopnia, że wątpiła, by udało jej się wyjść z windy choćby z odrobiną gracji. W odpowiedzi Aidan Hathaway posłał jej uśmiech, który wróżył

same kłopoty.

ROZDZIAŁ 3 Za dziesięć siódma Allison staje przed moim łóżkiem i chrząka znacząco. W tle słyszę szum klimatyzatora. Jest dopiero kwiecień, ale od dwóch dni męczy nas fala upałów, od której lokalni meteorolodzy dostają histerii. Co rusz wykrzykują słowa w rodzaju „Armagedon” albo „apokalipsa”. Owszem, jest gorąco – naprawdę, kurna, gorąco, jeśli mam być szczera – ale jakoś nie widzę, żeby nadchodził koniec świata, no w każdym razie nie dzisiaj rano. – Mamo? Obudziłaś się? – Nie – mruczę, naciągając kołdrę na głowę. – Śpię jak zabita. – Które dżinsy? – Allison odkrywa mnie i podtyka mi pod twarz dwie pary granatowych, niemożliwie małych spodni. Jak ciało może być tak chude i wciąż zawierać w sobie wszystkie niezbędne do życia organy wewnętrzne? Może to dzięki makrobiotycznemu brązowemu ryżowi, którym karmi ją ojciec. Roger zapewnia, że ten ryż odmieni moje życie. A ja mówię mu, że zapiekanka makaronowa z serem też, chociaż wątpię, żebyśmy mieli na myśli tę samą zmianę. – Mamo, obudź się! Które dżinsy? – Są takie same – mówię. – Nieprawda – odpowiada córka z emfazą. – Wcale nie są takie same. Nie patrzysz. – Rzeczywiście – mówię. – To dlatego, że śpię. Tymi słowami zasłużyłam sobie na klasyczną nastoletnią buzię w ciup. Allison wystawia dolną wargę tak bardzo, że wygodnie usadowiłyby się na niej szpaki, które ćwierkają za oknem. Ale wiem, że nie powinnam jej o tym mówić. Buzię w ciup mogę znieść. Z nastoletnim fochem wolałabym poczekać do chwili, gdy napiję się kawy. – Te – mówię, wskazując dżinsy w jej lewej ręce. – Te mi się nie podobają. – Dobra, to te drugie.

– Dziękuję, mamo – mówi Allison i biegnie do swojego pokoju, gdzie na pewno zacznie przeżywać katusze związane z tym, którą bluzkę włożyć. Jeżeli teraz wstanę, będę się mogła bezpiecznie zamknąć w łazience, zanim wróci. Słyszę trzaśnięcie drzwi na dole, co oznacza, że jest punkt siódma. Słyszałyście o zegarach atomowych, które chodzą tak dokładnie, że spóźniają się tylko o jedną sekundę na trzydzieści milionów lat? No więc to jeszcze nic przy Grecie. Moja niemiecka gosposia, w wieku gdzieś pomiędzy sześćdziesiątką a wiecznością, codziennie wchodzi w drzwi mojego domu punktualnie o siódmej zero zero. W ciągu dziesięciu lat, odkąd się znamy, nie spóźniła się ani razu, co znaczy, że jest to najdłuższy i najbardziej satysfakcjonujący związek w całym moim dorosłym życiu. Bo na dodatek Greta mnóstwo dla mnie robi. Gotuje. Robi porządki w szafach. Prasuje. Jak ma zły humor, przez kilka godzin potrafi udawać, że nie istnieję, ale potem jej przechodzi. Nie muszę się obawiać żadnych zdrad ani szpil w plecy. Ufam jej bezgranicznie. Fakt, że jest jedyną osobą, o której mogę to powiedzieć, budzi grozę tylko wtedy, gdy się nad nim za długo zastanawiam. Na dodatek pierwszego dnia, gdy Greta i Allison się poznały, a moja córka miała wtedy dwanaście miesięcy, obie spojrzały sobie nawzajem w oczy i natychmiast się zakochały. Po prostu przepadają za sobą. Czasami, kiedy patrzę na nie razem, czuję się, jakbym stała na zewnątrz i patrzyła do środka, jakby otaczała mnie bańka o nieprzepuszczalnych ściankach. Chwilę po trzaśnięciu drzwi słyszę brzęk naczyń wyjmowanych ze zmywarki i układanych w szafkach. Potem na piętro wzbija się aromat kawy, który wywabia mnie z łóżka. Na dole Greta wręcza mi kubek zwieńczony warstwą ciepłego spienionego mleka. Mam ochotę ją ucałować, ale gosposia się ze mną nie spoufala. Pod żadnym pozorem. Nigdy. – Dziękuję i dzień dobry – mówię. Greta bez słowa kiwa głową i odwraca się do Allison, która zjawiła się w kuchni. Allison podnosi wyżej dwie bluzeczki. – Która? – pyta. Powinnam była zamknąć się jednak w łazience. – Naleśniki czy gofry? – odparowuje Greta.

– Naleśniki – odpowiada Allison. – Ta w prążki – mówi Greta, wskazując jedną z bluzek. Przyglądam się tej wymianie niczym sędzia główny na US Open. – Super! – zauważam. – Więc wszystko załatwione. – Żadna nie zwraca na mnie uwagi. Biorę kubek z kawą i siadam przy stole, chowając się za płachtą lokalnej gazety. Gotuję raczej mało. Allison twierdzi, że potrawy, które robię, są paskudne, bo z roztrzepania zwykle zapominam dodać jakiegoś istotnego składnika. To prawda. Intensywne zastanawianie się nad tym, na ile rozmaitych sposobów Aidan Hathaway i Lily Dell mogą się pieprzyć na dwustu pięćdziesięciu stronach książki, to zajęcie dość absorbujące. No wiecie, może to nie kwestia pokoju na świecie, jednak wymaga koncentracji. Podczas gdy Allison i Greta gadają po niemiecku, którego ja jako osoba, która nie wychowała się z niemiecką gosposią, nie znam ni w ząb, jeśli nie liczyć sławetnego Ich bin ein Berliner, gapię się tępo w tytuły artykułów i próbuję zaplanować dzień tak, by uwzględnić potrzeby wszystkich zainteresowanych. Nie uda mi się. Coś na pewno mi umknie. Przywykłam myśleć o swoich codziennych listach spraw do załatwienia jak o dziele nieustannie niedokończonym. To epicka opowieść rozpisana na dziesięciolecia. Nie zakończy się nigdy! Gdyby udało mi się jakoś ją ubarwić, może przekonałabym wydawcę do wydania jej jako e-booka w odcinkach. – Czy któraś z was potrzebuje czegoś z Targetu? – pytam. – Różowego lakieru do paznokci! – woła Allison. – Płynu do prania – mówi Greta. Greta robi większość naszych zakupów – albo „sprawunków”, jak mówi. Wyznacza jednak granicę na Targecie i Home Depot. W ogromie ich powierzchni, w natłoku sprzedawanych tam tanich towarów jest coś, co razi jej wrażliwość. Rozumiem, że ten aspekt naszego związku nie podlega negocjacjom. Właśnie gdy mam zamiar dopytać się o odcień różowego i markę płynu, ogarnia mnie nagle coś mrowiącego skórę i lodowatego, jakby owinął się i zacisnął wokół mnie Duch Przyszłych Świąt Bożego Narodzenia.

To atak paniki. Opieram się oburącz o marmurowy blat wysepki kuchennej, żeby nie upaść, i zamykam oczy, żeby nie kręciło mi się tak bardzo w głowie. Na czoło występuje mi zimny pot, dreszcz przebiega ciało. Rozpaczliwie chwytam oddech, wydając z siebie upiorne rzężenie. Mam wrażenie, jakby płuca mi się skurczyły. – Mamo? Otwieram oczy i widzę, że Allison wpatruje się we mnie z niepokojem wypisanym na swojej ładnej buźce. – Dobrze się czujesz, Sadie? – pyta Greta, równocześnie spoglądając na mnie i podrzucając w powietrze naleśnika, który spada idealnie na środek patelni. Ucisk w mojej klatce piersiowej powoli ustępuje. To nie pierwszy napad paniki, jaki przeżyłam. Właściwie to napad numer 342. Albo jakoś tak. Jesteśmy starymi znajomymi. Głęboko wdycham gęste, pachnące słodyczą powietrze i jednocześnie staram się nie wyglądać jak kompletna wariatka. – Nic mi nie jest – zapewniam, wciąż uchwycona blatu. – Zakręciło mi się tylko w głowie. Pewnie przez ten upał. Uśmiecham się. Wpycham sobie do ust grzankę i popijam ją kawą. Zwykle kiedy atak mija, czuję tylko ulgę i autentyczną wdzięczność, że nie muszę przeżywać go bez przerwy. Teraz jednak czuję się jakoś dziwnie, jakby jakaś część mnie oderwała się i odleciała nie wiadomo dokąd. Greta odwraca się znów do kuchenki i naleśników, lecz Allison nadal obserwuje mnie spod zmarszczonych brwi. Całuję ją w głowę. – Nic mi nie jest – powtarzam. – Jedz śniadanie. Musimy jechać do szkoły. Mówię, że idę wziąć prysznic, i wychodzę z kuchni, ale nie idę do łazienki. Coś ciągnie mnie do gabinetu, choć nie potrafię wytłumaczyć dlaczego. Serce bije mi gorączkowo, wrażenie oderwania nie odstępuje mnie na krok. Chcę wziąć prysznic i ubrać się, żeby zawieźć Allison do szkoły. Nie chcę iść do swojego gabinetu. Ale to, co chcę, zdaje się w ogóle nie liczyć. Staję przed zamkniętymi drzwiami, paniczny strach chwyta mnie za gardło na myśl o tym, by je otworzyć. – Przestań, Sadie – szepczę do siebie. – Weź się w garść.

Kładę dłoń na klamce. Zęby mi dzwonią. Plecy szarej koszulki, którą włożyłam wieczorem do snu, są teraz mokre od potu. Lekarka powiedziała mi, że napady paniki nie są rzadkie u kobiet w moim wieku i mogą nadejść w każdej chwili, bez ostrzeżenia. „Czasami są wywoływane przez określone czynniki, a czasami nie” – powiedziała z rozkojarzonym uśmiechem. A potem opowiedziała mi historię kobiety mniej więcej w moim wieku, która wpadała w przerażenie za każdym razem, gdy musiała otworzyć bagażnik samochodu, bo była pewna, że znajdzie tam pawia. Pawia? Lekarka pokiwała ponuro głową. W ten sposób dawała mi do zrozumienia, że mogłam trafić gorzej. Przynajmniej nie bałam się pawi w bagażniku. Ale pod pewnymi względami paw był lepszy od paniki bez konkretnej przyczyny. Wtedy wiedziałabym chociaż, że powinnam unikać bagażników samochodowych. Lekarka przepisała mi xanax i kazała zgłosić się za dwa tygodnie. Teraz noszę xanax w torebce wszędzie, dokąd idę, jakby to był talizman przeciwko potworowi paniki. Piję wino, wmawiając sobie, że ukoi mi nerwy, co na krótką metę rzeczywiście się sprawdza. Ale oba te rozwiązania są jak plastry i zastanawiam się, co będzie, jak się odkleją. Wciąż stojąc przed gabinetem, liczę od dziesięciu do jednego, a potem otwieram drzwi. W środku jest pusto. Żadnych pawi. Klapię ciężko na fotel przy biurku i przesuwam palcami po krawędzi blatu. Uwielbiam to biurko, jego nowoczesny sznyt i brak głupawych ozdób. Jest poważne. Kiedy przy nim siadam, też robię się poważna. Zaczynam się odprężać, gotowa do wytłumaczenia sobie, że wszystko jest jak najbardziej w porządku. Laptop leży otwarty na blacie, tak jak go w nocy zostawiłam. Na ekranie widać tekst Skradzionych sekretów z Aidanem Hathawayem i Lily Dell w rolach głównych. Skupiam uwagę na kursorze mrugającym mniej więcej w połowie strony – mruga rytmicznie i kojąco. Spojrzenie wędruje mi do licznika słów u dołu ekranu: Sześć tysięcy dwieście. Niemożliwe. Odwracam wzrok. Patrzę znowu. Wciąż widzę to samo: sześć tysięcy dwieście słów. Zapytajcie każdego pisarza – liczby słów się nie zapomina. To liczba, która stanowi miarę postępów w naszej pracy, właściwie jedyną, z jaką mamy do czynienia, dopóki nie

zaprezentujemy tekstu redaktorowi albo przyjacielowi wytresowanemu tak, by nie krytykować pierwszej wersji utworu zbyt ostro. Tak samo jak wiem, że mój nos jest lekko zakrzywiony, doskonale zdaję sobie sprawę, że skończyłam wczoraj robotę z wynikiem znacznie poniżej celu, który sobie wyznaczyłam na pięciu tysiącach pięciuset słowach, a więc z wynikiem cztery tysiące dwieście słów. Właściwie kiedy padłam na łóżko, obiecałam sobie solennie, że dzisiaj nadrobię te zaległości. Skąd więc wzięło się dwa tysiące słów ekstra? Zasłona przerażenia okrywa mnie niczym burka. Ubytki w pamięci w wieku czterdziestu sześciu lat? Wczesny alzheimer? Co się teraz stanie z Allison, Gretą i Perkins? Zanim doprowadzam się do stanu pełnej hiperwentylacji, słyszę wołanie z parteru. – Mamo, szkoła! Nie wyszłaś jeszcze spod prysznica? Jak długo siedziałam tutaj i gapiłam się w ekran komputera? Sprawdzam ręką włosy – potargane jak zwykle. Nie. Nie dotarłam w ogóle pod prysznic, a teraz nie mam na to szans. Resztę przedpołudnia będę wyglądać, jakbym właśnie wygramoliła się z łóżka, co z technicznego punktu widzenia będzie zgodne z prawdą. – Spóźnimy się, mamo. I to nie będzie moja wina! Podrywam się z fotela i biegnę do swojego pokoju, po drodze zrzucając z siebie kraciaste spodnie od piżamy i szary T-shirt, w których spać może tylko samotna kobieta z silnym postanowieniem, by być samotna aż do śmierci, a które teraz są mokre od zimnego potu.

ROZDZIAŁ 4

SKRADZIONE SEKRETY Rozdział 2 Siedząc przy barze w Gramercy Tavern, Lily usiłowała zapanować nad rumieńcem czystego poniżenia i złości, który kraśniał jej na policzkach. Jeszcze tego samego rana, po incydencie w windzie, zadzwoniła sekretarka Hathawaya z zaproszeniem na siódmą wieczorem. – Proszę podać głównemu kelnerowi swoje nazwisko, a on posadzi panią we właściwej pozycji – oznajmiła sekretarka z wytwornym brytyjskim akcentem. – I proszę się nie spóźnić. Pan Hathaway nie lubi spóźnialskich. We właściwej pozycji? Sekretarka rozłączyła się, zanim Lily zdążyła dopytać, co to właściwie znaczy. – Nie pójdę – oświadczyła do trzech wysokich ścian swojego biurowego boksu. – Nie ma mowy. – A jednak przyszła, bo niespokojne, lekko rozpaczliwe doznania, jakie czuła w brzuchu na myśl o Hathawayu, nie dawały się zignorować. Kelner, któremu podała swoje nazwisko, zaprowadził ją do baru i wskazał określony stołek. – Lubi, żeby jego dziewczyny siedziały twarzą do południa – poinformował, obracając ją lekko w bok. – Dzięki temu on zobaczy panią, kiedy wejdzie, a pani jego nie. – Kelner tak przekazał tę wiadomość, jakby nie było w tym nic niezwykłego. Nie wiedziała, co innego może zrobić, więc podziękowała mu i zajęła wskazane miejsce, podczas gdy rumieniec złości rozpalił jej twarz. Po paru chwilach odwróciła się w stronę drzwi. Nie zamierzała brać udziału w gierkach Hathawaya. W ciągu dnia zdołała przekonać samą siebie, że jedynym powodem, dla którego przyjmuje zaproszenie, jest okazja wyjaśnienia

z Hathawayem tego, co się stało w windzie. Lily nie była tego rodzaju dziewczyną i czuła, że musi rozwiać wszelkie wątpliwości na ten temat. Jej misja na dziś: przywrócić swoje dobre imię. Wtem zmaterializował się przed nią drink. Barman, jasnowłosy przystojniak, puścił do niej oko. – Tak ładne dziewczyny nie powinny siedzieć samotnie przy barze i wpatrywać się w drzwi – zauważył z ciepłym uśmiechem. – Bez względu na to, kim jest ten facet, proszę o nim zapomnieć, skoro nie umie stawić się na czas. – Dziękuję – powiedziała, unosząc kieliszek do ust. Drink był jasnofioletowy i pachniał fiołkami. – Jest cudowny. Co to takiego? – Jak ma pani na imię? – spytał barman. – Lily. – No to tak właśnie nazywa się ten drink. Lilia. Spuściła oczy. Rozogniony gniew sprzed paru chwil zastąpiło przyjemne ciepełko. Nie wiedziała, czy to wpływ alkoholu, czy flirtu. – To naprawdę miło z pana strony. Nagle barmanowi zrzedła mina. Chwycił ściereczkę i szybkimi kolistymi ruchami zaczął pucować bar, który i tak lśnił do tego stopnia, że Lily mogła się w nim przejrzeć. – Przepraszam. – Oddalił się pośpiesznie. W tej chwili na karku Lily spoczęła zimna dłoń. Dziewczyna stęknęła z zaskoczenia. Aidan Hathaway. – Znowu wyglądasz uroczo, Lily. – Tak wymówił jej imię, że poczuła motylki w brzuchu. Pragnęła go. Chciała znaleźć się z nim sam na sam nago, zaplątana w skotłowanej pościeli. Przypomniała sobie jednak, że ledwo go zna. Zresztą jakim trzeba być człowiekiem, żeby zlecać umawianie randek sekretarce? Nie mógł sam zadzwonić? W końcu pracowała dla jego przedsiębiorstwa, bez problemu zdobyłby jej numer telefonu. – Przepraszam, że musiałaś czekać – podjął, przysuwając sobie stołek tak blisko, że zetknęli się kolanami. – Praca. Mam coś dla ciebie. Wręczył jej torbę z Bloomingdale. W środku było opakowane pudełko. – Otwórz – powiedział. Posłusznie wyjęła pudełko z torby i rozdarła połyskujący

miedzianym kolorem papier, który opadł na podłogę. Ostrożnie uniosła wieko, pod którym ukazało się kilka warstw miękkiej krepiny. Dłonie jej zadrżały, gdy odkryła krepinę i zobaczyła swoją bluzkę, tę, którą ubrudziła sobie rano szminką. Tylko że ta nie była podróbką, lecz oryginałem. Lily podniosła wzrok na Hathawaya, spoglądając w jego zielone oczy. Wszelka złość minęła jej jak ręką odjął. – Nie wiem, co powiedzieć – przyznała. – Dziękuję. – Dobrze na tobie wyglądała – stwierdził Aidan. – Byłoby szkoda, gdybyś nie mogła jej już nigdy włożyć. Och, jak bardzo go pragnęła! Do tego stopnia, że ledwo nad sobą panowała. I było to zupełnie nielogiczne. Wszyscy wiedzieli, że nie sypia się z własnym szefem, chyba że chce się swą karierę zaprzepaścić. Ale to był Aidan Hathaway, najbardziej pożądany kawaler w New York City. Trzymaj się swojego planu, upomniała się Lily. Swojej misji. Aidan nic nie mówił. Przypatrywał się jej tylko, jakby czytał jej w myślach. Jego oczy zasnuł cień. – Jesteś niewiarygodnie piękna – rzekł powoli głosem chrapliwym od emocji. – I nie masz o tym pojęcia. Nie mów tak, pomyślała Lily. – Panie Hathaway – zaczęła. Przemowę miała solidnie przygotowaną i przećwiczoną w łazience przed lustrem; teraz musiała ją tylko wygłosić. – Jestem zaszczycona, że zostałam kierownikiem kreatywnym rachunku Hathaway Enterprises, więc uważam za nader ważne, by nasze stosunki miały charakter ściśle zawodowy. Nie chcę się rozpraszać. Pragnę skupić uwagę wyłącznie na tym, jak promować liczne marki należące do przedsiębiorstwa Hathaway na świecie. Poczuła, jak na twarz występują jej wypieki. Przez cały ten czas była zniewolona jego spojrzeniem. Uśmiechnął się, kiedy podjęła: – Ponadto myślę, że powinnam wyjaśnić, że moje… nasze zachowanie w windzie było, ehm… naprawdę… Zacukała się, bo zapomniała słowa, które tak pieczołowicie sobie ułożyła. Chciała, żeby przestał się w nią wpatrywać. – Mów dalej, proszę – powiedział, jakby nigdy nic kładąc rękę na jej udzie. Czuła jego zapach, ten sam ciepły cytrusowy aromat,

od którego w windzie zrobiło się tak ciasno. Bardzo skutecznie neutralizował wszelkie inne myśli. – Skończyłaś? – zapytał Aidan. Pokiwała głową. Nie mogła myśleć o niczym innym oprócz jego dłoni na swoim udzie. Koniuszkami palców pocierał rąbek bardzo eleganckiej, opiętej pomarańczowej sukienki, w którą przebrała się po pracy. Zanim zorientowała się, co się dzieje, poderwał ją ze stołka i wziął w ramiona. Ciepłymi wargami znalazł jej usta. Całował ją długo, mocno i namiętnie. Od jego dotyku fajerwerki strzelały jej pod powiekami. Zarzuciła mu ręce na szyję i nie puszczała. Nagle oderwał te wspaniałe usta od jej warg i przysunął do jej ucha. – Pragnę cię – wyszeptał. – Pragnę cię od chwili, kiedy cię zobaczyłem. Tak bardzo, że to prawie nie do wytrzymania. Wsunął dłoń między jej uda, na tyle głęboko, że zapomniała, o czym myślała przed sekundą. – Pojedziesz ze mną do domu? – spytał. Głos znowu ją zawiódł. Pokiwała tylko głową. Tak. Proszę. – Chcę cię mieć – wyszeptał. – Skonsumować. W słowie „skonsumować” było coś, od czego zimny dreszcz przebiegł jej po grzbiecie. Aidan Hathaway miał reputację człowieka, który konsumuje wszystko, co mu się spodoba. Tak, zgadza się – po incydencie w windzie Lily poszperała w internecie, przeczytała wszystkie plotki o jego licznych miłosnych podbojach, o tym, jak jednego wieczoru był na gorącej randce z brazylijską modelką, by już następnego dnia przerzucić swoje zainteresowanie na brytyjską gwiazdę rocka. Przeczytała o tym, jak brał na cel przedsiębiorstwa, które chciał nabyć, z precyzją i nieustępliwością polującego orła i nie spoczął nigdy, dopóki nie włączył danej firmy do holdingu Hathaway Enterprises. Uwielbiał wyżyć się na boisku do koszykówki, regularnie wychodząc do gry z zawodowymi sportowcami, których drużyny były jego własnością. W dobroczynności wykazywał się takim samym skupieniem. Zamiast przekazać jakiejś organizacji kupę forsy i uznać, że spełnił dobry uczynek, osobiście jeździł do Afryki czy Azji, wszędzie tam,

gdzie szła jego pomoc, i upewniał się, że każdy dolar jest wydawany, jak należy. Znany był z tego, że zdarzało mu się finansować całe przedsięwzięcia, kiedy przebywał w trasie i coś wpadło mu w oko. Miał dwadzieścia dziewięć lat. Nie odrywał od niej wzroku, choć pragnęła odrobiny wytchnienia. Zdawał się zaglądać jej w głąb duszy, jakby widział wszystko aż do najbardziej skrywanych brudów, aż po tajemnice, z których nigdy nikomu się nie zwierzyła. Zaczęła żałować, że holding Hathaway Enterprises skorzystał z usług Jensen & Richardson Communications. Teraz było już jednak za późno. – Chcesz tego co ja? – spytał Aidan. – Tak – szepnęła bez zastanowienia. Odpowiedź była jak westchnienie ulgi. Aidan przesunął dłoń na tył jej sukni. Była to piękna podróbka Prady zapinana z tyłu na rząd zwykłych guzików. Lily poczuła, jak jego palce odpinają jeden guzik i wsuwają się między materiał a skórę. Zadrżała. Chciała krzyczeć, żeby przestał; byli przecież w miejscu publicznym, w restauracji pełnej ludzi, na litość boską! Ale jednocześnie bez skrępowania by się mu poddała, nawet gdyby rozebrał ją tu i teraz i wziął na tym nieskazitelnie czystym barze. I to pragnienie okazało się silniejsze. – Ciii… – szepnął Aidan, wargami muskając delikatną skórę na jej szyi. Odchyliła głowę do tyłu. Jej ciało domagało się więcej. W tej chwili nie liczyło się nic innego.

ROZDZIAŁ 5 Powinnam od razu zaznaczyć, że Jason nie jest moim chłopakiem. Nie chciałabym go również określać jako „kolegę do łóżka”, bo to przywodzi na myśl pięknych dwudziestoparolatków gnących swe jędrne, gibkie ciała w kiblach nocnych klubów. Wyobraźnia nie podsuwa w tym przypadku obrazu dwojga trochę za grubych samotnych ludzi o obwisłych ciałach, którzy mocno wkroczyli w wiek średni i spotykają się raz na jakiś czas na konieczne, a przy tym dość satysfakcjonujące bzykanko. Poznałam Jasona przez ogłoszenie. Do jego zamieszczenia wciąż trudno mi się przyznać. Bo czy to nie poniżające powiedzieć światu, choćby anonimowo, że nie możesz znaleźć nikogo, kto by cię przeleciał? To dorosła odmiana sytuacji ze szkolnego boiska, kiedy jesteś ostatnią osobą, której nikt nie wybrał jeszcze do swojej drużyny. Ale od prawie pięciu lat obywałam się bez seksu. Żyłam w ciągłym lęku, że pewnego dnia obudzę się, spojrzę w lustro i zobaczę pomarszczoną wysuszoną śliwkę. Byłam zdesperowana. „Rozwódka i matka, l. 46, 162 cm, krągła figura. Szuka nieskomplikowanego związku. Najlepiej w piątki późnym rankiem. Bez chorób. Niepaląca. Fetyszystom z góry dziękuję”. To ostatnie zdanie dodałam dla żartu, ale też byłam szczera. Możliwość znalezienia się w łóżku z facetem, którego kręciłoby głównie świntuszenie do moich palców u stóp, byłaby jeszcze bardziej dołująca niż los wysuszonej śliwki. Jeżeli chciałam w ogóle przetrwać to wszystko, musiałam się jakoś zabezpieczyć. Na ogłoszenie odpowiedział niejaki Jason Blair. Osobowość, jaka przebijała z jego mejla, nie była może oszałamiająco atrakcyjna, ale przynajmniej zdawało się, że facet nie jest mordercą biegającym z siekierą po osiedlu. Spotkaliśmy się na lunch dwa miasteczka dalej, gdzie z radością odkryłam, że trafiłam na dość przystojnego mężczyznę. Jason miał czterdzieści cztery lata, był po rozwodzie i pracował

w Nowym Jorku jako adwokat specjalizujący się w dziedzinie własności intelektualnej. Uwielbiał modele kolejek i domowe majsterkowanie, chociaż obecnie mieszkał w apartamencie spółdzielczym, gdzie wystarczało raz na jakiś czas wymienić przepaloną żarówkę. Miał kasztanowe włosy przetykane siwizną, orzechowe oczy za okularami bez oprawek i skromną kozią bródkę, którą – gdybyśmy wylądowali w łóżku – miałam nadzieję mu wyperswadować. Szyty fabrycznie garnitur marszczył mu się na barkach, a niższe guziki błękitnej koszuli napinały się na rozlanym brzuchu. Myśl o tym, że ten brzuch miałby obijać się o mój, pozostawiała mi w ustach gorzki posmak. Co było ze mną nie tak? Czemu nie mogłam po prostu chodzić na randki jak normalna rozwiedziona matka z nadwagą? Powiem wam czemu. Bo świat to jest jedna wielka pustynia, zaludniona wyłącznie przez osobniki po przejściach i desperatów, do których sama się zaliczam. Po dokonaniu tego odkrycia kupiłam sobie wibrator, ale przy tempie, w jakim zużywałam kolejne baterie, stawałam się prędko jednoosobową katastrofą ekologiczną. Potrzebowałam ludzkiej wersji. I stąd Jason. Chodziło w końcu o zaspokajanie podstawowych potrzeb, a nie o wdawanie się w najbardziej namiętny romans wszech czasów. Nie szukałam mężczyzny swoich marzeń. Ktoś taki nie istniał. Szukałam seksu. I to właśnie zamierzałam bez ogródek wyjaśnić temu miłemu panu, zanim zrzucimy z siebie ciuchy. Jason wytłumaczył, że odpowiedział na anons, ponieważ jego długoletnie małżeństwo rozpadło się nagle, gdy przyłapał żonę w łóżku z glazurnikiem, przez co utracił też pewność siebie. Nie umiał chodzić na randki, rozmawiać i kochać się z żadną kobietą oprócz jego obecnej byłej. Chciał zanurzyć nogę z powrotem w basenie. A ja byłam w tej metaforze basenem. Po lunchu przeprowadziliśmy niezręczną rozmowę, która przebiegła mniej więcej tak: – Więc… ehm… co myślisz o jakimś… eee… układzie? – zapytałam. Uznałam, że Jason spełnia moje wymagania. Na razie mogłam przymknąć oko na kozią bródkę. – Nie wiem – powiedział. – Myślę, że prawdopodobnie mogłoby to się… sprawdzić. Racja? – To ten brak pewności siebie, o którym

wspomniał. – Tak. – Więc uzgodnione? – Tak – potwierdziłam. – Ale musimy się umawiać tylko w piątki około jedenastej trzydzieści, bo wtedy moja gosposia robi zakupy, a córka jest w szkole. – Mówiłaś, że czym się w życiu zajmujesz? – Jestem pisarką. Piszę powieści. Nie zapytał o żadne wydane tytuły. – Okay. Więc za tydzień u ciebie? – spytał. – Super – przytaknęłam. – Aha, proszę. – Wręczył mi kopertę. – Nie mam żadnych chorób. – W środku było zaświadczenie od lekarza, którego nazwisko rozpoznałam, stwierdzające, że Jason Blair nie jest nosicielem żadnej choroby przenoszonej drogą płciową ani wirusa HIV. Mój nowy znajomy był na gwarancji. Jak miło. – Dzięki – powiedziałam. – Odwdzięczę się tym samym. – Już bałam się rozmowy, jaką będę musiała odbyć z moją internistką. Wstaliśmy od stołu i przesłaliśmy sobie w powietrzu całusy. Wydawało się to dziwnym pożegnaniem z mężczyzną, z którym właśnie umówiłam się na seks w przyszłym tygodniu. Siedem dni później, zgodnie z umową, Jason stawił się w moim domu. Czekałam jak na szpilkach. Wcześniej wydepilowałam się, wyszorowałam i wymasowałam wałkiem, a nawet zastanawiałam się nad liposukcją, choć żadne z tych działań nie miało tak naprawdę znaczenia. Przypomniałam sobie, że w prawdziwym życiu seks jest znacznie bardziej idiotyczny niż w powieściach czy filmach. Można się założyć, że oświetlenie okaże się kiepskie i wałki tłuszczu rzucać się będą w oczy, że pot będzie się kleił do ciała i ogólnie sytuacja będzie dosyć niezręczna. Mimo wszystko jednak miałam nadzieję, że będzie to nieziemskie przeżycie. A przynajmniej niezła rozrywka. Nieziemsko nie było. Tak dla porządku. Jason przyniósł mi bukiet oklapłych kwiatów z odległej o dwa kilometry sieciówki spożywczej Trader Joe’s. Uznałam, że to miłe, choć zupełnie niepotrzebne. W końcu, jak zauważyła Julia Roberts w Pretty Woman, byłam pewniakiem.

– Wejdź, proszę – powiedziałam, robiąc krok w bok. Jason wkroczył do mojej dużej sieni, a ja natychmiast zaczęłam wątpić we własną inteligencję. Kogo ja właśnie zaprosiłam do domu? Przecież go nie znam. Wtedy zbliżyła się Perkins, obwąchała Jasonowi buty i zamerdała ogonkiem. Więc psu się spodobał. To już było coś. – Denerwuję się – przyznał Jason z drżącym uśmiechem. – Czy to nie głupie? Odetchnęłam głęboko. – Nie, wcale nie. Ja też. – Ale muszę wsiąść z powrotem na konia – powiedział. Brwi podskoczyły mi do góry. – Nie, nie, nie – dodał prędko i poczerwieniał jak burak. – Nie miałem zamiaru sugerować, że jesteś koniem… jesteś… bardzo… ładna. Jezu. Tak mi przykro. Roześmiałam się. Było to w końcu absurdalne, ale trzeba było przez to przejść. – Nie ma sprawy – zapewniłam. Uścisnęłam mu dłoń. Była wilgotna i ciepła. Przypomniałam sobie, żeby nie oceniać go zbyt surowo. W końcu sama miałam kilka zbędnych oponek… i jeszcze zaczerwienienie po goleniu. Na razie najgorszą przewiną Jasona było porównanie mnie do zwierzęcia hodowlanego. – Chodźmy na górę – zaprosiłam go z nagłą śmiałością. Czy to wpływ domowego musli, które Greta wmusiła we mnie dziś rano, czy raczej przejaw czystej desperacji? Kiedy prowadziłam Jasona do sypialni, postanowiłam się nad tym nie zastanawiać. – Masz fantastyczny dom – zauważył, gdy wspięliśmy się po schodach na górę. – Mówiłaś, że czym się w życiu zajmujesz? – Piszę książki. – A, racja. – Znowu nie zapytał o żadne tytuły. Gdyby jakimś dziwnym trafem okazał się w łóżku supermanem, nasz związek i tak byłby skazany na niepowodzenie. Mężczyzna, który czyta książki, jest dogłębnie seksowny. Taki, który nie czyta, jest tylko zwyczajnym facetem. Rano posłałam łóżko, bo bałam się, że wziąłby mnie za bałaganiarę, gdybym zostawiła je jak zwykle nieposłane. Ale zdjęcie narzuty i odsłonięcie czystej jasnoróżowej pościeli okazało się

czynnością zadziwiająco intymną, prawie jakbym odgrywała rolę Sharon Stone i pozwalała facetowi zerknąć, co mam między nogami. Twarz oblała mi się rumieńcem, a serce, do tej pory stosunkowo spokojne, zaczęło łomotać. – Czekaj, pomogę ci – zaproponował Jason i silnym pociągnięciem zdjął narzutę. – Dzięki. I co teraz? – Mogę cię pocałować? – spytał Jason. Wytarł dłonie o nogawki spodni. Trzymał się jeszcze gorzej niż ja. – Proszę – powiedziałam, robiąc krok w jego stronę. Ładnie pachniał – jak śniadanie. Kawa, naleśniki, ciepły syrop. Aż musiałam się upomnieć, że nie jestem tu po to, żeby go zjeść. Jego wargi były w porządku, nie za suche i na szczęście nie obślinił mi całej twarzy. Po chwili przerwałam pocałunek. – Czy powinniśmy tak jakby… wyznaczyć granice? – zapytałam. Kurdemol. Zamierzałam omówić sprawę jeszcze na parterze. – Czy jest coś, co szczególnie lubisz albo czego nie cierpisz? – Byłam teraz czerwona jak burak. Co za fatalny pomysł. Jaką trzeba być kretynką, by myśleć, że można po prostu z jakimś facetem uprawiać seks bez zobowiązań? Nagle zapragnęłam się z tego wypisać. – Hm – mruknął. – Lubię laski, ale jaki facet tego nie lubi? Na ogół nie decyduję się na anal, chyba że akurat za tym przepadasz. Fajnie jest, kiedy kobieta jest na górze. – Wzruszył ramionami. – Obawiam się, że pod względem seksu nie znam się na najnowszych modach. Byłem żonaty z jedną kobietą przez dwadzieścia lat. A ty? Ugryzłam się w język, zanim wyrwało mi się coś w stylu: „O mój Boże, chcę tylko, żeby podotykał mnie ktoś inny niż córka. Nie obchodzi mnie jak! Nie obchodzi mnie gdzie!”. – Ze mną jest podobnie – zapewniłam. – Seks bez specjalnych perwersji brzmi w porządku. Więc jak się… do tego… zabierzemy? To znaczy, chodzi mi o ciuchy. – No… – Odchrząknął. – Chętnie bym cię rozebrał, jeśli nie masz nic przeciwko. – Dobra.

Rozbieranie mnie poszło mu całkiem fajnie. Dopilnowałam, żeby włożyć tego dnia czystą bieliznę elastyczną i chociaż moje staniki przypominały teraz bardziej zbroję niż seksowne fatałaszki, wybrałam biustonosz z kwiatkiem wyhaftowanym między miseczkami. Kiedy rozpiął stanik i piersi zakołysały się nieskrępowane, po raz enty zdumiało mnie, jak zrobiły się duże. Nigdy nie wyobrażałam sobie siebie jako dumnej posiadaczki pary takich wielkich opadających cyców. Ale Jasonowi się spodobały, zagłębił w nich głowę, wydając przy tym dziwaczne dźwięki. Niektórym facetom zależało nie tyle na jędrności, ile na rozmiarach. Starałam się nie myśleć o odgłosach i rozkoszować się dotykiem jego miękkich dłoni błąkających się wokół mojego pokaźnego pasa. Kiedy mnie już rozebrał, zapytałam uprzejmie, czy mogę się odwzajemnić. Owłosienie pokrywające jego pierś było ciemniejsze niż na głowie i też przyprószone siwizną. Ciekawe, jakie to uczucie dla faceta widzieć, że siwieje na klacie. Pomyślałam, że jeśli nasza znajomość potrwa dłużej niż do dzisiaj, może go o to zapytam. W sumie nie miałam nic przeciwko owłosionym mężczyznom, o ile nie musiałam smarować ich olejkiem do opalania. Jason nie był zbyt umięśniony, ale jego miękkie ciało było chłodne w dotyku i miało ładny oliwkowy odcień, który zdradzał przodka gdzieś znad Morza Śródziemnego. Odpięłam mu pasek i opuściłam spodnie do kostek. Powoli wsunęłam ręce za gumkę bokserek i ściągnęłam je w dół. Słowo „penis” jest w literaturze erotycznej tabu. Wybierzcie jakiekolwiek inne określenie: „męskość”, „członek”, „naganiacz”, „kutas”, wszystko jedno – byle nie „penis”. To słowo zabija nastrój. Ale w prawdziwym świecie nazywam rzeczy po imieniu (niekoniecznie „wacek”), a penis Jasona okazał się w sam raz do moich celów. Ani za duży, ani za mały. Nie zaginał się nieelegancko w bok ani nie zwisał wtedy, gdy powinien być gotowy do akcji. Po cichu pogratulowałam sobie, że nadal potrafiłam sprawić, aby facetowi stanął. – No i…? – powiedział Jason, wskazując łóżko. – Zaczynamy? Nigdy nie byłam w tym łóżku z nikim oprócz Allison. Po rozwodzie wszystkie meble z sypialni z karteczkami ZA DARMO

wystawiłam na krawężnik. Chciałam zacząć od nowa. Stare graty zniknęły w ciągu godziny, a ja szybko zastąpiłam je nowymi meblami. Innymi. Moimi. Teraz zaś miałam położyć się w jednym z nich i pozwolić obcemu facetowi nakryć się swoim owłosionym ciałem. Od jego ciężaru aż stęknęłam. Faceci byli ciężcy. Zapomniałam o tym. – Lubię być na górze – wyszeptałam. – Ale może za pierwszym razem powinniśmy, no wiesz, trzymać się podstaw? Jason pokiwał głową. Na czole perliły mu się krople potu. Chociaż wiedziałam, że nie zarazi mnie chlamydią ani niczym jeszcze gorszym, zaczęłam się bać, czy serce mu wytrzyma. Starałam się odprężyć, ale byłam sucha jak Sahara. Kiedy Jason całował moje piersi i sflaczały brzuch, wyobrażałam sobie, że jestem w łóżku z George’em Clooneyem, ale okazało się to mniej pomocne niż zwykle. Mimo to Jason wziął się niezrażony do dzieła. Ustawił biodra w odpowiedniej pozycji. – Teraz? – zapytał uprzejmie. Byliśmy w łóżku od jakichś trzech minut. No trudno. Może za tydzień będzie z deserem i fajerwerkami. Na razie obejdę się smakiem. – Dobra – powiedziałam. – Ale zaczekaj sekundkę. Polizałam palce i posmarowałam nimi pustynię poniżej. Nieważne jak, byle było wilgotno. – Okay – powiedziałam. – Teraz. Jason wszedł we mnie jak spragniony wędrowiec, któremu wreszcie podano szklankę zimnej wody. Postękiwał i drżał, i jęczał „och, och, och”, a po jakichś dziewięćdziesięciu sekundach osunął się na mnie z ciężkim westchnięciem. – O kurczę, Sadie – powiedział, kiedy złapał dech. – Było wspaniale. Na myśl przychodziło mi wiele słów, ale „wspaniale” do nich nie należało. Kiedy nic nie powiedziałam, zlazł ze mnie, wsparł się na łokciu i przyjrzał się mojej twarzy. – Nie doszłaś. W ciągu czterech i pół minuty stosunku płciowego, który właśnie odbyliśmy, z grą wstępną włącznie? Nie. Raczej nie.

– No, nie – przyznałam. Zaletą tego związku była zbyteczność kłamstw. Nie chodziło o uczucia, więc nie musiałam się pilnować, żeby ich nie urazić. – Mogę zrobić ci minetę? – spytał Jason z takim przejęciem, że zachichotałam. – Nie przejmuj się – powiedziałam. – Dziękuję za propozycję. Może następnym razem? Musieliśmy się stąd zwinąć, zanim Greta wróci przed lunchem do domu i przyłapie mnie gołą z obcym facetem. Na twarzy Jasona odmalowała się ulga. Przez moment myślałam, że to dlatego, że nie chce zapuszczać się w głąb nieznanego terytorium. Ale nie o to chodziło. Po prostu ulżyło mu, że nie spławiłam go po pierwszym razie, mimo że wykazał się samokontrolą pryszczatego piętnastolatka. Dostał drugą szansę. – Będę zaszczycony – powiedział. A ja znowu zachichotałam. Nie mogłam się powstrzymać. Chichot szybko zmienił się w rechot i wkrótce oboje tarzaliśmy się w łóżku ze śmiechu. Uchachani, goli i lepcy. Kiedy się ubierałam, wciąż ocierałam oczy z łez. Rozstaliśmy się w drzwiach na dole krótkim pocałunkiem w usta i uściskiem. – Za tydzień o tej samej porze? – spytał. – Tak jest! – Przyniosę też klucz nastawny. Cofnęłam się o krok. – Co takiego? Wydawało mi się, że umówiliśmy się… Uśmiechnął się. A ten uśmiech rozświetlił mu twarz. – Kran w twojej łazience przecieka. Woda kapie. Zmienię uszczelkę. Pokiwałam głową. Super. Bzykanko i uszczelka. – I obiecuję, że seks będzie lepszy – dodał. – Nie będę się już tak denerwować. Znów pokiwałam głową. Byłam pewna, że może mi naprawić kanalizację, ale czy wyrwie ze mnie okrzyk ekstazy? Pozostawałam sceptyczna. Rzeczywiście było lepiej. Dużo lepiej. Po pięciu tygodniach Jason rozgryzł mnie na tyle, by wiedzieć, że jeśli chce doprowadzić mnie

do szczytu, musi popracować trochę językiem. Powiedział mi, że w kwestii seksu oralnego jest otwarty na sugestie. Pociągnęłam go więc za słowo i dostarczyłam instrukcji krok po kroku na temat tego, co robić, kiedy to robić i gdzie. Zależało mi na tych fajerwerkach i deserze.

ROZDZIAŁ 6

SKRADZIONE SEKRETY Rozdział 3 Palce Aidana Hathawaya kreśliły powoli kółka na jej plecach. – Ten barman – szepnął jej do ucha. Jego dłoń wróciła na jej kark. W tej pozycji Lily czuła się słaba i bezwolna. Nie było to coś, co by jej się podobało, ale brakowało jej sił, by zaprotestować. – Podoba ci się? Co? Czemu pyta ją o barmana? – Wydaje się w porządku – odszepnęła. Dłoń na jej karku zacisnęła się mocniej. – Pragniesz go? – Nie rozumiem. – Kropla zimnego potu spłynęła jej po grzbiecie. Przyciągnął ją bliżej. – Chcesz się z nim pieprzyć? Jego szept brzmiał teraz bardziej jak warkot. Serce biło jej jak szalone. – Nie – wyjąkała. – Nawet go nie znam. – Nie miała pojęcia, o co Aidanowi chodzi. – Pragnę ciebie – powiedziała wreszcie w nadziei, że to właściwa odpowiedź. Uścisk na jej karku zelżał. – Chcę zobaczyć cię nago – powiedział rzeczowym tonem. – Chodźmy. Normalni ludzie tak nie postępowali. Normalni ludzie przed wyjściem płacili za swoje drinki i wymieniali uprzejmości z głównym kelnerem. Ale nie Hathaway. On nie pochodził ze świata normalnych ludzi. Czy zdawał sobie sprawę, że ma do czynienia z dziewczyną, która wychowała się w domu, gdzie ogrzewanie działało tylko wtedy, gdy miało taki kaprys? Czy wiedział, że suknia, którą nosi, jest podróbką, a połowa zarabianych przez nią pieniędzy idzie na utrzymanie matki? Lily podejrzewała, że nie wie. Nie zaprosiłby jej tutaj, gdyby wiedział.

Aidan przygarnął ją ramieniem, osłaniając przed wszystkimi w barze, gdy ruszyli w stronę drzwi. Po rozmowie o barmanie Lily wciąż czuła się zbita z tropu. Czy Aidan mógł być zazdrośnikiem? Myślała, że to niemożliwe u kogoś, kto ma wszystko. Czego by tu zazdrościć? Teraz jednak ekscytacja wywoływana przez jego bliskość mieszała się z lękiem. Aidan był mężczyzną o wielkim apetycie. Nie była wcale pewna, czy zdoła go zaspokoić i wyjść z tego bez szwanku. Instynkt podpowiadał jej, żeby uciekała, żeby wykpiła się jakoś i uwolniła od niego. Mogła znaleźć inną pracę. Mogła się przeprowadzić do innego stanu – innego kraju, gdyby okazało się to konieczne. Kiedy szli, Aidan wsunął rękę głębiej pod dekolt na plecach sukni. Na zewnątrz podmuch chłodnego powietrza uderzył w nią niczym rozpędzony autobus. Na chodniku roiło się od nowojorczyków, którzy wchodzili do sklepów i wychodzili, spotykali się i obejmowali, śmiali się i gadali przez telefon. Nikt nie może zauważyć, że Lily płonie z pożądania do tego dziwnego, pięknego mężczyzny. Przytuliła się do niego mocniej, w najwyższym stopniu świadoma jego ręki pod swoją suknią, na swoim ciele. Uśmiechnął się i pocałował ją, podczas gdy palcami zawędrował pod biustonosz tak jak w windzie. Jej ciało dobrze pamiętało ten dotyk. Chciało jej się wyć. – Cierpliwości – powiedział, odsuwając się trochę. – Możesz jeszcze chwilę poczekać? Zrobiłaby wszystko, jeśli obieca jej, że uwolni ją od tego wspaniałego bolesnego napięcia, które w niej narastało. Machnął ręką i pod krawężnik podjechał czarny bentley z przyciemnionymi szybami. Czy Aidan poczeka, aż dotrą do domu, czy może zedrze z niej ubranie już w limuzynie? Niepewność była niczym zaciśnięty węzeł w jej gardle. Właśnie gdy miał otworzyć dla niej drzwiczki, z tylnej kanapy auta wyskoczyła elegancka starsza kobieta. Nosiła obcisłą czarną sukienkę, czarne skórzane buty z cholewami do kolan i czarną muślinową pelerynę. Jej kruczoczarne włosy były odgarnięte z twarzy, podkreślając krągłość dużych ciemnych oczu. – Co, do cholery? – powiedział Aidan. – Thomas! Z samochodu wyskoczył szofer w uniformie.

– Nie wiem, skąd ta pani się wzięła, proszę pana – wyjąkał, wpatrując się z osłupieniem w kobietę. – W jednej chwili siedzenie było puste, a w następnej już tam siedziała. Jakby pojawiła się znikąd. Zadzwonię po pańską prywatną ochronę. Kobieta stała na chodniku zupełnie nieprzejęta, gdy Thomas wyciągnął komórkę i wystukał numer. Cmoknęła wiśniowoczerwonymi wargami, jakby zamierzała kogoś zjeść. Zlustrowała Lily od stóp do głów, zatrzymując wzrok na miejscu, gdzie dłoń Aidana przylegała do jej skóry. – Są o cztery minuty drogi stąd, proszę pana – oznajmił Thomas. – To będą bardzo długie cztery minuty – orzekła nieznajoma, robiąc krok w stronę Aidana. Chłonęła go wzrokiem, jakby tęskniła za nim od bardzo dawna. – Nie pamiętasz mnie – powiedziała. Nie zabrzmiało to jak pytanie. – Nie mam pojęcia, kim pani jest – odparł burkliwie Aidan – ani co robiła pani w moim wozie. – Wiesz, jak mam na imię – powiedziała. – Clarissa. – Nie znam żadnej Clarissy. – Ależ owszem, znasz. Musisz znać! Clarissa nawet na chwilę nie uwierzyła, że Aidan może jej nie pamiętać. Przeżyli wspólnie zbyt wiele, by mógł zapomnieć. Czas i przestrzeń nie mogły ich rozdzielić. Łączyła ich miłość i tylko ona się liczyła. Ale kim była ta wywłoka, która stała obok jej mężczyzny z miną zalęknionej sarenki? Kiedy Aidan opiekuńczym gestem przyciągnął dziewczynę do siebie, Clarissa obeszła ich dookoła. Nie miała pojęcia, o czym Aidan może sobie teraz myśleć. Czyż nie widział, że ta rudowłosa dziewczyna nie jest dla niego? Zasługiwał na kogoś znacznie lepszego. Zasługiwał na Clarissę. Aidan zamilkł. Wyglądał jak człowiek, na którego rzucono urok. Dziewczyna szybko wyplątała się z jego objęć. – Przepraszam – powiedziała. – Chyba powinnam już iść. – Lily, zaczekaj! – Aidan otrząsnął się i chwycił ją za ramię. Clarissa wyobrażała sobie ponowne spotkanie z Aidanem wielokrotnie, lecz w żadnym z tych scenariuszy nie występowała wysoka

dziewczyna o imieniu Lily. Sprawy nie przebiegały tak, jak sobie zaplanowała, a to ją denerwowało. Zanim ktokolwiek zdążył się zorientować, co się dzieje, Clarissa złapała Lily w objęcia. Trzymając ją mocno, zaczęła mamrotać zaklęcie. Nie stosowała go od dłuższego czasu, ale wiedziała, że nie utraciło mocy. Powietrze zgęstniało i nabrało delikatnej woni węgla drzewnego. Lily w jej ramionach z trudem łapała oddech. Wiła się i szarpała, lecz Clarissa była zbyt silna, a wola Lily zbyt słaba. Wieczór zrobił się zimny. Clarissa intonowała zaklęcie coraz szybciej. Czuła, że zbliża się spełnienie, moment wyładowania energii. Było to jedno z jej ulubionych doznań i rozkoszowała się nim za każdym razem. Ale właśnie gdy ekstaza była tuż-tuż, Aidan wyrwał jej Lily z ramion. – Nie wiem, kim pani jest ani co pani wyprawia – warknął – ale robi pani coś kobiecie, którą kocham, i wcale mi się to nie podoba. Jego słowa o mało Clarissy nie załamały, lecz zdołała spostrzec zaskoczenie, z jakim Lily zareagowała na oświadczenie Aidana. Może miłość była nowiną także dla tej rudej dziewczyny? W sumie nie miało to żadnego znaczenia. Nic nie szło tak, jak iść powinno. Nie mogła się na to zgodzić. Postąpiła krok do przodu i smukłymi palcami przeczesała bujne pukle dziewczyny. Szarpnęła. Lily jęknęła z bólu. Aidan odepchnął Clarissę, lecz w jej palcach zostało kilka rudych włosów. – Niech pani natychmiast odejdzie – zagroził – bo inaczej zrobię pani krzywdę. Jego głos był niski i gniewny, lecz Clarissa parsknęła śmiechem. – Jesteś mój, Aidanie – powiedziała. – Zwariowała pani – odparł. – Proszę pana, ochrona jest w drodze – oznajmił Thomas. – Będzie za pięć minut. – Za pięć minut kilku ludzi nie wystarczy, by cię uratować – wyszeptała, ściskając rude włosy w złożonych dłoniach. – Ciemne miejsce w Nowym Jorku – powiedziała ze wzrokiem utkwionym w Lily. – Miejsce, gdzie będziesz sama. – Nie odmawiała tego konkretnego zaklęcia bardzo dawno, ale miała przy nim frajdę.

– Co pani wyprawia?! – zażądał wyjaśnień Aidan. Zupełnie jak ten Aidan, którego pamiętała! Zawsze stawał po stronie słabszego, potrzebującego. Teraz jednak musiała pokazać mu to, o czym zapomniał. Nie było innego wyjścia. Nie odpowiedziała. Mówiła coraz szybciej, słowa płynęły jej z ust niczym wodospad w czasie wiosennych roztopów. Nagle niewidzialna ręka pochwyciła Lily i zaczęła potrząsać nią gwałtownie. Ciało dziewczyny drgało i dygotało. Lily krzyknęła z bólu, wpadając Aidanowi w ramiona. – Aidan, pomóż mi! – wykrzyknęła. Clarissa dalej odmawiała zaklęcie. – Niech pani natychmiast przestanie! – Aidan próbował rzucić się na Clarissę, lecz z Lily wciąż drgającą konwulsyjnie w jego objęciach było to niemożliwe. A potem zrobiło się zupełnie cicho. Lily rozpłynęła się w powietrzu. Aidan zachwiał się; wstrząs, jakim było zniknięcie dziewczyny, o mało nie zwalił go z nóg. Clarissa stała w kręgu światła latarni, wysadzane brylantami obręcze jej kolczyków lśniły niczym gwiazdy, a na jej twarzy malował się wyraz czystej rozkoszy. – Co się stało? – Aidan złapał ją za barki i mocno potrząsnął. – Mów, co zrobiłaś Lily, albo cię zamorduję! Tu i teraz. I nie obchodzi mnie, kto to zobaczy. Clarissie kończył się czas. Opóźniała przyjazd ochrony Aidana, lecz ochroniarze mogli się zjawić w każdej chwili i dodatkowo skomplikować sytuację. – Och, Aidanie – westchnęła. – Czasami naprawdę kiepsko kapujesz. – Kocham Lily – powiedział. – Nie wiem, kim jesteś ani co zrobiłaś, ale to mało ważne. Nie zmienisz tego, co wiem w głębi serca. Skrzywiła się złośliwie. – Nie bądź żałosny – skwitowała. – To moje przeznaczenie, ty wredna wariatko! Nie można stawać na drodze przeznaczeniu. – A co to w ogóle znaczy? – zakpiła.

– Wszystko. I zrobię wszystko, by odzyskać Lily. Nigdy nie przestanę jej szukać. Owszem, zamierzała porozmawiać o miłości i przeznaczeniu, lecz jej i Aidana, a nie jakiejś Lily. Postanowiła pomóc mu w przekonaniu się na własnej skórze, że Lily go nie kocha. Postanowiła pomóc mu przejrzeć na oczy i przekonać się, że jego prawdziwym przeznaczeniem jest stać u jej boku, być na każdy jej rozkaz. Według niej posiadanie i władza stanowiły samą istotę prawdziwej miłości. W przeciwnym razie narażałaby się tylko na ból złamanego serca. – Zaryzykowałbyś więc własne życie, by ocalić tę kobietę? – spytała. – Tak – odrzekł bez wahania. – I jesteś pewien, że zależy jej na czymś więcej niż na twojej ładnej buzi i twardym fiucie przez kilka nocnych godzin? Przez jego twarz przebiegł wyraz zwątpienia, który sprawił jej przyjemność. Nie miał pojęcia, co Lily do niego czuje. Póki nie byli po słowie, póki na „kocham cię” nie odpowiedziała tym samym, były to tylko domysły i czcze fantazje. – Tak – powiedział Aidan. – Dobrze więc – rzekła Clarissa. – Przekonajmy się, czy to prawda. Zaczęła wykonywać dłońmi gesty, jakby za chwilę miała odtańczyć taniec brzucha. Czarna peleryna zawirowała. Clarissa teraz wyglądała przerażająco. Wywróciła oczy do góry, aż widać było tylko białka. Z jej warg popłynęło ciche zaklęcie. Wokół zebrał się tłum. Czy to jakieś uliczne przedstawienie? Jakiś pokaz sztuczek? Kiedy jej trans minął, triumfalnie zajrzała Aidanowi w oczy. – Składam ci propozycję. Dam ci czterdzieści osiem godzin na znalezienie swojej Lily i rozpracowanie czarów, które sprowadzą was oboje z powrotem. Jeśli ci się uda, dostaniesz swoją Lily i moje życie. Ale jeśli ci się nie powiedzie, będziesz mój na zawsze. Zgadzasz się na moje warunki? W oddali zawyły syreny, lecz teraz już Aidan miał dość oleju w głowie, by pojąć, że ochroniarze mu nie pomogą w tej sprawie. – Tak! – wykrzyknął. – Zgadzam się! Podeszła bliżej i położyła zimną dłoń na jego policzku.

– Jakieś obce miejsce, mój drogi – wyszeptała. – Gdzieś, gdzie nikt cię nie rozpozna. Mam tylko nadzieję, że uda mi się trafić w cel. Aidan chwycił się za gardło. Osunął się, padając kolanami na chodnik. Próbował krzyknąć, ale było za późno. Zniknął. Clarissa przez moment wpatrywała się w chodnik, gdzie przed sekundą stał Aidan. A potem się uśmiechnęła. Czemu cała frajda miałaby mi przejść koło nosa? – pomyślała. Machnęła ręką i także zniknęła w wieczornym mroku. Kiedy po paru chwilach na miejsce przybyli ochroniarze, zastali tylko Thomasa, który klęczał na chodniku i bełkotał coś bez ładu i składu.

ROZDZIAŁ 7

Niecałe pięć minut po odwiezieniu Allison do szkoły jestem z powrotem w minivanie i jadę na drugi koniec miasta do Targetu. Zastanawiałam się kiedyś nad założeniem bloga tylko po to, żebym mogła zamieścić tam wpis pod tytułem Kiedy dobrym ludziom przydarzają się minivany. Mieszkam w Billsford w stanie Nowy Jork, czyli w uroczej mieścinie położonej sześćdziesiąt pięć kilometrów od centrum Manhattanu. Bliskie sąsiedztwo jedynej naprawdę liczącej się wyspy na świecie sprawia, że ceny nieruchomości w Billsford są horrendalne, a podatki tak wysokie, że każdego roku piętnastego kwietnia, w ostatnim dniu składania zeznań podatkowych, statystyka samobójstw podnosi się o kilka punktów procentowych. Wymusiłam przeprowadzkę z miasta „na wieś” po tym, jak pewnego pięknego dnia, wkrótce po narodzinach Allison, w bramie do naszej wielkiej starej kamienicy przy zbiegu Broadwayu i Great Jones potknęłam się o martwego człowieka. Policja zapewniła mnie, że on nie zginął z niczyjej ręki, lecz raczej zmarł z niedożywienia i niechęci do przyjmowania lekarstw. Choć było to odrobinę lepsze od morderstwa, nie umiałam przestać o nim myśleć. O jego brudnych łachach i żółtych zepsutych zębach. O bosych stopach. O jego ogólnej martwocie. – Wpłacam darowizny na Pathways to Housing!!! – wrzasnęłam na miłego policjanta. – Daję siatki z zakupami na akcjach City Harvest! Czemu to się przydarzyło akurat mnie?! – Właściwie, proszę pani, to nie przydarzyło się pani – odrzekł funkcjonariusz. – To ten człowiek zmarł. Miał rację. Ale truposz uporczywie nawiedzał mój ospały i rozkojarzony od hormonów umysł, który domagał się teraz działania – im bardziej nielogicznego i drastycznego, tym lepiej. Wzięłam więc maleńką Allison, wsiadłam do kolejki Metro-North i ruszyłam za miasto. Wysiadłam w Billsford, bo stacja wyglądała

urokliwie, a w tle widziałam nie mniej urokliwe miasteczko. Pragnęłam urokliwości. Pragnęłam zielonych trawników. Nie chciałam natykać się na martwych bezdomnych przed swoim progiem. Agent nieruchomości, który od razu wyczuł świeżą krew, pokazał mi pięć domów, od absurdalnie wielkiej rezydencji w stylu domu z Przeminęło z wiatrem aż do świeżo zmodernizowanego domku w stylu kolonialnym z czterema sypialniami. Wszystkie działki były duże, z ogrodami, drzewami i motylami. Poczułam się, jakbym trafiła do któregoś z wczesnych filmów Disneya. – Od czasu do czasu widuje się tu smużkę dymu z paleniska w domu sąsiadów – poinformował mnie agent. Ostatni raz słyszałam słowo „palenisko” w podstawówce, kiedy przerabialiśmy historię pierwszych osadników z kolonii Plymouth. Spodobało mi się. Kupiłam dom, który właśnie wtedy zwiedzałam, razem z paleniskiem, motylami i całą resztą. Roger nie był zadowolony. Dziwił się, co z nas za małżeństwo, skoro nie omówiłam z nim sprawy tak ważnej jak wyprowadzka z Nowego Jorku. Zwaliłam swoje irracjonalne zachowanie na hormony. Roger przypomniał mi, że używam tej wymówki zawsze, co – jak od razu wytknęłam – nie czyniło jej ani odrobinę mniej prawdziwą. Powiedziałam, że może kupić sobie kolejowy bilet miesięczny i dojeżdżać do swojego studia jogi w SoHo w niecałą godzinę. Na dodatek, zauważyłam, mógł rozszerzyć działalność i otworzyć drugie studio w szykownym hrabstwie Westchester. W okolicy czuło się wyraźną obecność mnóstwa bogatych, znudzonych, zadbanych kobiet. Istna żyła złota. To poprawiło mu trochę humor, chociaż, jak się okazało, nie na tyle, by zdołał wytrwać w heteroseksualności. Kiedy zatrzymuję się na miejscu parkingowym jakieś dwadzieścia metrów od wejścia do Targetu, staram się docenić zalety życia na przedmieściach. W dni powszednie przed południem zawsze można znaleźć przed dużymi sklepami dobre miejsce postojowe. Przekraczam próg sklepu i owiewa mnie pachnące sztucznością powietrze z klimatyzatorów. Chłód daje wytchnienie od upału i dusznej wilgoci na dworze. Podczas krótkiej jazdy na miejsce nasłuchałam się z radia mnóstwa prognoz od pogodynek, które zdawały się bliskie

apopleksji. „Globalne ocieplenie!”. „Rekordowe upały!”. „Szarańcza!”. „Atak żywych trupów!”. „Wampiry!”. „Koniec świata!”. Trzeba jednak przyznać, że naprawdę jest cholernie gorąco. Pogrzebałam w torebce i wyjęłam listę zakupów, uzupełnioną teraz o środek do prania i różowy lakier do paznokci. Skręcam w lewo przed szalikami i tandetnymi torebkami, pcham przed sobą pusty czerwony wózek. Brakuje mi ciężaru córki na składanym siedzeniu i tego, jak kopała mnie bez przerwy po udach, gdy podróżowałyśmy sklepowymi alejkami. Po latach ciągłej obecności małego dziecka samotna wycieczka do Targetu może wywołać słodko-gorzką nostalgię. Zatrzymuję się przy papierze toaletowym i spędzam pełną minutę, której nigdy już nie odzyskam, na zastanawianie się, który towar wrzucić do wózka. Czy wolę podcierać sobie tyłek czymś o fakturze papieru ściernego i zarazem ocalić lasy deszczowe, czy może powinnam zdecydować się na coś, co podczas użycia nie pozbawi mnie zewnętrznych warstw naskórka, lecz niechybnie wywoła upadek ludzkiej cywilizacji? Wypad do Targetu może człowiekowi pochłonąć całe przedpołudnie. Biorę dwuwarstwowy papier sprzedawany pod własną marką sklepu i pcham wózek dalej, ku proszkom i płynom do prania. Kątem oka dostrzegam mężczyznę w dziale dziecięcym. Stoi między kojcem turystycznym a fotelikiem dla niemowląt z wypasionym zestawem zabawek, upstrzonym mnóstwem połyskliwych pluszowych rybek. Macha ramionami na boki jak pisklę albatrosa gotowe po raz pierwszy zeskoczyć z urwiska. Z dzikim spojrzeniem, wypiekami na policzkach i kosmykami mokrych od potu włosów przyklejonych do czoła wygląda na wariata. Co oznacza, że nie mam wyboru – muszę stanąć i wytrzeszczyć na niego gały. Kółka mojego wózka zatrzymują się z piskiem na świeżo wypastowanej podłodze. Łagodną muzykę płynącą z głośników przerywa nagle informacja o promocji na ręczniki plażowe. „Na dworze jest tak gorąco – namawia spiker. – Lepiej zaopatrzyć się w te piękne ręczniki już teraz!”. Mężczyzna jest w ciemnym garniturze szytym na wymiar, wykrochmalonej białej koszuli, a pod kołnierzem ma czerwony krawat.

Krawat jest zbyt jaskrawy, karmin wygląda nienaturalnie. Gdzieś w połowie prawej nogawki spodnie są rozprute, ukazują ranę okrytą ciemną zakrzepniętą krwią. Podeszwy włoskich skórzanych butów oblepia zaschnięte błoto, ale jego odcień jest jakiś dziwny – nie dość ziemisty. Czyżby w drodze tutaj przeczołgał się przez zaschniętą ciastolinę? Jego ramiona machają coraz wolniej, aż wreszcie opadają. Mężczyzna obraca się powoli, marszczy brwi, wyraźnie zdezorientowany tym, że znalazł się w otoczeniu kołysek i huśtawek dla małych dzieci. Bierze jedną z pluszowych rybek z fotelika dla niemowląt i wyciera nią brud z twarzy. Pedofil? Wariat? Nieważne, bo łapię się na tym, że przestałam oddychać. Facet w podartym garniturze, brudnych butach i z naprawdę dziwnym stosunkiem do zabawek jest bodaj najpiękniejszym mężczyzną, jakiego w życiu widziałam. Rozdziawiam gębę, jakbym zostawiła swoją inteligencję w dziale z papierem toaletowym. Zamykam usta, zanim zdążę się obślinić. Facet wyraźnie nie czuje się dobrze. Jest otumaniony. Odkłada rybkę na fotelik i przeczesuje palcami włosy, tarmosząc sobie grzywkę tak mocno, że za chwilę ją sobie wyrwie. Krzywi się boleśnie i opuszcza rękę, a potem chowa twarz w dłoniach. Robi głęboki wdech i wydech raz, drugi. Kiedy wreszcie podnosi znowu wzrok, oczy ma spokojniejsze. Nie uśmiecha się, ale nie wygląda już tak, jakby miał za chwilę doznać załamania nerwowego. Napręża i rozluźnia barki, potrząsa luźno ramionami i nadgarstkami. Potem kilka razy kręci szyją i schyla się, dotykając palcami butów. Na przedmieściach żyje mnóstwo dziwaków, wierzcie mi, ale większość z nich ma dość oleju w głowie, by praktykować swoje dziwactwa za zamkniętymi drzwiami. Tak jest bezpieczniej. Nikt nie chce nosić łatki szajbusa. Zaczynam pchać wózek w stronę mężczyzny, który truchta teraz w miejscu. Jarzeniówki pod sufitem mrugają i szumią. Znów czuję ten sam ucisk w klatce piersiowej co dziś rano, na tyle łagodny, że nie osuwam się jeszcze na podłogę, ale czujnie kładę rękę na torebce. Tam trzymam opakowanie xanaxu, na wypadek gdybym gorzej się poczuła. Na samą myśl robi mi się lepiej.

– Przepraszam – mówię. Nieznajomy jest z bliska jeszcze przystojniejszy. Ciemnozielone oczy są okolone przez długie rzęsy, jakie widuje się na reklamach tuszów do rzęs. Cerę ma nieskazitelną i bladą jak marmurowe blaty w mojej kuchni, ale promieniejącą od wewnątrz i zaróżowioną. Jest młody, ma dwadzieścia pięć, góra trzydzieści lat. – Nie zamierza pan chyba biec maratonu w tych butach, co? – pytam. Osłupiał, jakbym trąciła go elektrycznym poganiaczem. Mam chwilę na refleksję na temat swego porannego wyboru garderoby. Mój biały T-shirt przesunął się w spektrum barw w kierunku szarości, a szorty koloru khaki rozmiaru 46, urocze i beztroskie na chudej modelce w katalogu, w rzeczywistości przypominają worek na kartofle. Nieumyte włosy spięte w kucyk, ze strasznie rozdwojonymi końcówkami, dopełniają obrazu nieszczęścia. Nie jestem seksowna, wręcz przeciwnie. Jestem niewidzialna. – Ja nie biegam – odpowiada mężczyzna, spuszczając wzrok na ubłocone buty. Jego pięknie wykrojone mięsiste czerwone wargi wykrzywiają się w odruchowym uśmiechu, choć wesołość nie odzwierciedla się w oczach. – Czy… dobrze się pan czuje? – pytam, robiąc krok do przodu. – Bo wygląda pan… hm, niezbyt dobrze. On pachnie kurzem, jakby właśnie wyjęto go z magazynu. Z bliska na ciemnym materiale garnituru widać drobiny białego pyłu. Spogląda gdzieś za mnie, w stronę działu higieny jamy ustnej, jakby starał się odnaleźć w czasie i przestrzeni. – Tak – mówi. Przybiera minę pewnego siebie, ale mało przekonującą. – Nic mi nie jest. Miałem tylko kiepski poranek, to wszystko. Zwykle w dni powszednie przed południem w sklepie Target są jedynie matki i opiekunki do dzieci. Garniturki, zarówno mężczyźni, jak i kobiety, dawno już udały się do miasta kolejką dojazdową. Do tego czasu pewnie odbyły ze dwa czy trzy niesamowicie produktywne spotkania, podjęły dziesiątki ważnych decyzji, wypiły kilka kubków kawy z certyfikatem Free Trade i zdołały wykroić trochę czasu na squasha w Nowojorskim Klubie Sportowym. Z całą pewnością nie

stoją teraz skołowane w dziale dziecięcym. Faktycznie ten facet ma kiepski poranek. – Czy mogę panu jakoś pomóc? – pytam. Nie mam zielonego pojęcia, co zrobię, jeśli powie, że tak. – Dziękuję, ale nic mi nie jest – zapewnia i poprawia krawat. Zerka na pateka philippe’a, który bardziej pasowałby na wyprawę polarną niż na wypad na przedmieścia. – Naprawdę, wszystko w porządku. Dziękuję za troskę. – Jego uśmiech, teraz promienny, lecz wciąż niezbyt szczery, wskazuje, że facet chce się mnie pozbyć. Okay, nie zamierzam się naprzykrzać. – Wspaniale – mówię. – W takim razie miłego dnia. Ruszam z wózkiem dalej. – Zaraz! – woła za mną tonem bliskim paniki. – Czy zechciałaby mi pani powiedzieć, która godzina? Zdaje się, że zegarek mi stanął. – Dziewiąta trzydzieści siedem. – Ach tak. Nie wiem, jak zadać to pytanie, ale gdzie właściwie jestem? Co? Zostawiam wózek i wracam do nieznajomego. Teraz mogę ocenić, że mierzy z metr osiemdziesiąt pięć i nie ma na ciele ani grama zbędnego tłuszczu. Prawdopodobnie przychodzi mu to zupełnie naturalnie, co wywołuje we mnie niejaką zawiść. – Pyta pan o to, gdzie dokładnie jest pan w sklepie czy gdzie we wszechświecie? Chyba nigdy w życiu nie zadałam nikomu takiego pytania. Czekam cierpliwie, gdy on zastanawia się nad odpowiedzią. – Raczej o to drugie. – Aha. – Tak. – Miał pan wypadek? – Wskazuję dziurę w jego spodniach. Spogląda w dół zaskoczony. Dotyka rany palcami i krzywi się z bólu. – Nie wiem – mówi. – Może upadłem? – Pyta mnie pan o to? – Możliwe, że tak. Powinnam zadzwonić pod numer alarmowy i nadmienić

dyspozytorowi, że należy zapakować gościa w kaftan bezpieczeństwa. Facet przygląda się mojej twarzy. – Czy my się znamy? – pyta. Odczuwam coś podobnego. Wygląda znajomo, ale nie ma mowy, żebym zapomniała spotkanie z takim mężczyzną. – Nie – mówię. – Nie wydaje mi się. – Dziwne – odpowiada. – Jest pan w Billsford w stanie Nowy Jork. Poza granicami miasta Nowy Jork. Wie pan, jaki jest dzisiaj dzień? Znowu nerwowo przeczesuje palcami włosy. Sterczą mu teraz jak kolce jeżozwierza. Widać po nim, że byłby mocno niezadowolony, gdyby o tym wiedział. – Billsford? – Co ostatnie pan pamięta? – pytam. Rozkłada przede mną ręce. Chce mi powiedzieć, wyjaśnić, ale znajduje w głowie tylko pustkę. – Myślę, że powinnam zadzwonić po pomoc. Obawiam się, że mógł pan doznać urazu, kiedy pan upadł. Czy czuje pan zawroty głowy? – Nie. – Znowu rozgląda się dookoła. – Ale czuję się… dziwnie. Tak. Poczucie dziwności chodzi dzisiaj po ludziach. Może doznał wstrząsu mózgu? Albo cierpi na amnezję, z której właśnie powoli wychodzi? – Nie przeszedł pan niedawno operacji chirurgicznej? A może grał pan w hokeja? – Słucham? – Nieważne. – Co to za miejsce? Co to za rzeczy? – pyta. – To Target – wyjaśniam. – Target? Jaka znowu grupa docelowa? To ostatni dowód, którego mi trzeba. – Czy pozwoli pan, że wezwę pomoc? Może zadzwonić do kogoś, kogo pan zna? – Nie! – Łapie mnie za nadgarstek. Z miejsca, gdzie mnie dotknął, przez całe ciało przebiega mnie fala gorąca. To nie pożądanie, lecz coś innego, jakiś rodzaj powiązania, którego nie umiem nazwać.

– O rany – mówię. Ściska mnie nadal za nadgarstek. – Chcę wrócić do domu – szepcze. Wpatruje się we mnie i nagle zaczyna mi przypominać Allison wyrwaną ze snu przez jakiś koszmar, zagubioną w zamazanym i niewyraźnym świecie między snem a jawą. – Oczywiście, rozumiem. – Odrywam jego palce po kolei od mojego nadgarstka. – Pamięta pan, jak się nazywa? Ma pan portfel? Posłusznie sprawdza zawartość tylnej kieszeni spodni, a potem wewnętrznej kieszeni marynarki. Nic. – I nie pamiętam, jak się nazywam – mówi zaskoczony. Jakie to musi być uczucie zapomnieć najbardziej podstawowego faktu dotyczącego własnej osoby? Kim jesteś, jeśli nie masz imienia ani nazwiska? Jesteś niezapisaną tablicą. Jesteś nikim. Na myśl o tym robi mi się zimno. Prowadzę go do biura kierownika sklepu. Idzie posłusznie, szurając ubłoconymi butami za tysiąc dolców po podłodze. Nie zwalniając kroku, dzwonię pod numer alarmowy. Dwadzieścia minut później przekazuję tego pięknego mężczyznę sanitariuszce pogotowia o siwych włosach i niskim, pokrzepiającym głosie. Kobieta budzi zaufanie. Facet uśmiecha się do niej niepewnie. Sanitariuszka spisuje moje imię i nazwisko, adres zamieszkania i numer telefonu. Standardowa procedura, mówi. I dziękuje mi za to, że okazałam się dobrą, czujną obywatelką. No dobra, tego ostatniego nie mówi, ale widzę, że to ma właśnie na myśli. Zwracam się do swojego nowego, stukniętego znajomego i przygładzam mu włosy. – Wszystko będzie dobrze – mówię. Po minie widać, że ma co do tego wątpliwości, mimo to kiwa głową, a potem skupia uwagę na sanitariuszce, która zakłada mu na ramię rękaw ciśnieniomierza. Jestem wolna. Mogę się oddalić. Dopiero gdy parkuję na podjeździe przed domem, orientuję się, że gdzieś w dziale dziecięcym porzuciłam swój wózek z drobiazgowo wybranym dwuwarstwowym papierem toaletowym.

ROZDZIAŁ 8

O jedenastej jestem z powrotem w domu i siedzę przy biurku. Chociaż ciężko mi się do tego przyznać, zdarzenie w Targecie nieźle mną wstrząsnęło. Facet był zagubiony, skołowany i zupełnie na łasce obcych. Konieczność polegania na pomocy innych w jakiejkolwiek ważnej sprawie to jeden z moich największych lęków. A jeśli cię zawiodą? Lepiej zrobić wszystko samemu i nie narażać się na rozczarowanie. Prawdopodobnie przetrwałabym przygodę w Targecie bez większych sensacji, ale jeśli dodać do tego dwa tysiące słów, które pojawiły się w Skradzionych sekretach jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, to oczywiście nie może się obejść bez ingerencji farmakologicznej. Otwieram słoiczek z xanaxem i połykam dwie białe pigułki. Są dni na jedną pigułkę, są dni na dwie. Dzisiaj jest na dwie, a nie ma jeszcze południa. Gapię się w ekran włączonego komputera. Ręce mi się trzęsą. Dzieje się ze mną coś bardzo niedobrego. Prawdopodobnie guz mózgu. Psychotyczny rozwód z rzeczywistością. Siedzę na fotelu zupełnie nieruchomo i czekam, aż lek zacznie działać. Rozdział trzeci szedł mi jak po maśle. Zgodnie z planem Aidan i Lily mieli opuścić restaurację, pojechać do jego domu i rozebrać się do naga powoli, w rozkosznych męczarniach. On miał ją związać i długo drażnić, a ona byłaby zszokowana, ale gotowa. Wiedziałam dokładnie, dokąd ta historia zmierza, kiedy kładłam się spać. I na pewno nie występowała tam żadna Clarissa. Czyżby guz mózgu wywołał u mnie coś w rodzaju twórczego transu? Łykam jeszcze jedną pigułkę xanaxu. Lekarka ostrzegała, że muszę uważać na dawki, ponieważ leki przeciwlękowe mogą uzależniać, ale teraz akurat to czniam. Czarownica Clarissa przejęła kontrolę nad Skradzionymi sekretami. Przez hałas w mojej głowie przedziera się dzwonek telefonu. Jason do mnie jedzie.

Wstaję od biurka. Mam najwyżej dwadzieścia minut, zanim dotrze na miejsce, i przez ten czas mogę zrobić jedno: pachnieć inaczej niż potem i lękiem. Wychodzę z kłębów pary w kabinie prysznicowej wciąż roztrzęsiona, ale nie na tyle, żebym nie mogła nad tym zapanować. Kiedy dzwoni dzwonek do drzwi, jestem owinięta pomarańczowym ręcznikiem. Wyglądam przez okno i widzę Jasona. Trzyma w garści torebkę z kanapkami z Włoskich Delikatesów Vinniego. Czasami, kiedy starcza czasu, pozwalam mu zostać na lunch i rozmawiamy na dorosłe tematy. No wiecie, o sprawie sądowej, o filmach, które oglądaliśmy, o cenach domów w Billsford. Same bezpieczne tematy. Neutralne. Ale kiedy otwieram drzwi, mam ogromną ochotę opowiedzieć mu, jakie dziwne przeżyłam przedpołudnie. Zaczęłabym od czarownicy i zrelacjonowała całe spotkanie z pięknym, szurniętym facetem w Targecie. Powstrzymuję się jednak. Nie rozmawiamy o takich sprawach. Tylko uprawiamy seks i gadamy o pogodzie. – Fajny ręcznik – mówi Jason i uśmiecha się lubieżnie. W ciągu ostatnich miesięcy zrobił się znacznie śmielszy. Mówi mi, że umawia się na randki. Kłamię mu, że ja też. Wkrótce oświadczy pewnie, że ma dziewczynę, i nasze piątkowe poranki się skończą. Nie zastanawiałam się jeszcze, co to może dla mnie oznaczać. – Jakoś się dzisiaj nie wyrabiam – wyjaśniam. Jason kładzie torbę z kanapkami na stoliku i szarpie za ręcznik. Ręcznik spada na podłogę. – Masz cudowne cycki – mówi. – Aż chce się pomiętosić. – Dzięki. Idziemy na górę? – Ty idź pierwsza. Chcę patrzeć na twoją gołą pupę. Jezu! Stworzyłam potwora! Kilka miesięcy temu Jason wreszcie zapytał o tytuły moich książek. Zamiast wyjaśniać mu, jakiego rodzaju powieści piszę, wręczyłam mu egzemplarz ostatniego mojego dzieła pod pseudonimem K.T. Briggs w twardej oprawie. – Romansidło? – zapytał. Przyjrzał się okładce, na której widniał superprzystojny facet o długich, falistych blond włosach. Jego rozpięta koszula odsłaniała wyrzeźbiony kaloryfer. Facet trzymał w ramionach

kobietę, która miała podobne faliste blond włosy; jej zdobiona haftem francuskim sukienka była rozdarta strategicznie w ten sposób, by obnażyć kremowobiałe uda długich nóg. W tle widać było konia. – Nie do końca – powiedziałam. – Nie mogę się już doczekać lektury – zapewnił. Nieźle się zdziwił, kiedy wreszcie się do niej zabrał. – Opisałaś sutki jako mięsiste czereśnie! – nakrzyczał na mnie tydzień później. – A kutasa jako sztywny pal miłości! Wzruszyłam ramionami. – No i co? – Aż mi stanął, ot co! W pociągu. Wstydliwa sytuacja. – Czytałeś to publicznie? – No, zawinąłem okładkę w „Wall Street Journal”. – Potrzebujesz czytnika e-booków. – Chyba rzeczywiście. Ale spodobało mi się. Naprawdę fajnie mi się czytało. O mało nie przegapiłem swojej stacji. – Dzięki – powiedziałam. – To miłe. – A czy ty, no wiesz, robisz takie rzeczy? – zapytał. Wiedziałam, że zada mi to pytanie, i miałam już przygotowaną odpowiedź. Sam fakt, że o czymś piszę, nie znaczy jeszcze, że to praktykuję. Przecież mogłabym napisać biografię Abrahama Lincolna, mimo że nigdy go nie poznałam. Albo thriller o seryjnym mordercy, mimo że nigdy nikogo nie zamordowałam. No więc czemu nie mogłabym pisać o fetyszystach uwielbiających wysokie skórzane buty i jednocześnie obywać się bez pieszczenia własnych kozaków w zaciszu ciemnej szafy? – Nie – powiedziałam, dając mu krótką wersję odpowiedzi. Jason zreflektował się, tuż zanim na jego twarzy pojawił się wyraz rozczarowania. – No to może robi je K.T. Briggs? – spytał. Gromiłam go przez chwilę wzrokiem. – Ona też nie. Ale fajnie, że książka ci się spodobała. Tamtego dnia wytrysnął po niecałej minucie. Jestem pewna, że myślał o mnie, a może o K.T. Briggs, przykutej kajdankami do wezgłowia łóżka, z szeroko rozstawionymi nogami.

Wchodzę po schodach, starając się nie kręcić tyłkiem, ale czuję, że i tak kolebie mi się na boki, jakby wytwarzał własne pole grawitacyjne. Na samą myśl chichoczę pod nosem. Ziemia, Księżyc i mój tyłek. Rozkolebany tyłek działa na Jasona. Robimy to przy ścianie na szczytach schodów. Jason trzyma mi ręce nad głową. Jest dziwnie. On ma chyba niecałe metr osiemdziesiąt, ale różnica wzrostu jest na tyle znacząca, że kiedy wchodzi we mnie głębiej, dosłownie musi mnie podnieść z podłogi. Boję się, że zaraz padnie z wysiłku. – Rany, Sadie – mówi za każdym razem, gdy przygniata mnie do ściany. – Fantastycznie się dzisiaj w tobie czuję. – Cie… szę… się… – mówię pomiędzy sztychami. Po prawej stronie od mojej głowy wisi uroczy pejzaż miejscowego malarza. Zgodnie z pchnięciami jego rama obija się rytmicznie o ścianę. W tej pozycji mogę przysiąc, że czuję, jak penis Jasona dotyka moich migdałków. Nie jest mi wygodnie. Tęsknię za gruntem pod stopami. Już po wszystkim kładziemy się na dywanie w przedpokoju. Dywan jest prawie nowy, jasnozielony – w odcieniu, który doskonale pasuje do wąskiej przestrzeni. Nazywa się chyba „zieleń paprociowa”. Układam się tak, żeby nasienie nie wypłynęło mi po nogach i nie poplamiło dywanu. Jason przesuwa dłoń między moje nogi. Trzyma ją tam przez jakiś czas. – Teraz twoja kolej? – pyta. Nie czekając na odpowiedź, rozchyla mi uda tak, żeby wygodnie się między nimi zmieścić. Napinają mi się zginacze bioder. Zaczynam się odprężać. Z miejsca, gdzie leżę, widzę schody i frontowe drzwi. Greta podlała rośliny w donicach, które stoją na stopniach przed domem, ale łodygi i tak mdleją w niemiłosiernym upale. Język Jasona przemieszcza się powoli od mojego kolana ku ziemi obiecanej. Nie wymyśliłam jeszcze, jak mu powiedzieć, że lizanie mojego kolana to strata czasu i śliny. Mam tam bardzo mało zakończeń nerwowych. Ale najwyraźniej uważa, że stąd właśnie powinien zacząć, a ja nie chcę wyjść na niewdzięcznicę. Jego język jest ciepły i zamykam oczy. Lubię chwilę tuż przed tym, jak się we mnie zagłębi. To oczekiwanie, tę obietnicę, tę świadomość, że najlepsze jeszcze przede mną.

No i czekam właśnie na najlepsze, kiedy nagle dzwoni telefon. Głowa Jasona wychyla się spomiędzy moich ud jak świstak z nory. – Musisz odbierać? Pragnę odpowiedzieć: Nie. Naprawdę nie. Chcę zostać tu, gdzie jestem, i cieszyć się tym, jak twój język kręci kółka wokół mojej łechtaczki, aż zacznę krzyczeć i ciągnąć cię za włosy. – Allison była w zeszłym tygodniu chora, prawda? – dodaje. Fakt, że Jason pamięta o czymś takim, wprowadza wrażenie intymności, które przeszkadza mi jak za krótko obcięty paznokieć. Ale ma rację. Muszę odebrać telefon. Dzisiaj nie będzie ziemi obiecanej. – Ożeż kurde – wzdycham. Wstaję, niezbyt wdzięcznie, i biegnę po telefon. – Dzień dobry – szczebiocze głos w aparacie. – Tu oddział pogotowia Szpitala Ogólnego w Billsford. Zapiera mi dech, bo kiedy dzwoni szpital, może to znaczyć tylko, że twoje dziecko nie żyje. – Czy dodzwoniłam się do pani Sadie Fuller? – Tak – skrzeczę. – Mamy tu pacjenta, który twierdzi, że jest pani jego najbliższą osobą. – Pacjenta? – Ulatuje ze mnie powietrze. Na całym ciele mam gęsią skórkę. Allison nie jest rodzaju męskiego. Ale nie mam braci ani wujów, ani siostrzeńców, którzy mogliby wchodzić w grę. – Czy ma na imię Roger? – pytam. – Na ile lat wygląda? – Młodo – mówi kobieta ze szpitala. – Na jakieś dwadzieścia pięć lat. I nie wiem, czy ma na imię Roger. Na tym między innymi polega problem. Roger jest bardzo atrakcyjny i bardzo wysportowany. Potrafi całymi dniami stać na głowie. Ale wygląda na co najmniej czterdzieści lat. Mimo to regularnie mówię mu, że może uchodzić za trzydziestodwulatka, bo chcę, by czuł się szczęśliwy. – Więc nie wiecie, jak ma na imię? – pytam. – I on też nie pamięta? – Właśnie. Zdaje się, że cierpi na amnezję, ale panią pamięta dosyć dobrze. Imię i nazwisko, numer telefonu, adres. Przywieziono go do nas dziś rano. Naprawdę przystojny. – Ostatnie słowa kobieta ze szpitala

wymawia z zawstydzeniem, ale teraz wiem już, że chodzi o faceta z Targetu. – Może mi pani powiedzieć, jak on się nazywa? – pyta. – Czy z opisu wynika, że to może być ktoś, kogo pani zna? Opowiedział nawet, jak pani wygląda. No to wtopa! W takiej miejscowości jak Billsford wyjście z domu, kiedy się wygląda jak fleja, nie uchodzi człowiekowi płazem. Zawsze ktoś znajomy cię nakryje. Już mam zamiar powiedzieć, że nie wiem, co to za człowiek, wpadłam na niego w dziale dziecięcym, wyglądał na oszołomionego i zagubionego, więc spełniłam po prostu swój obywatelski obowiązek. Coś mnie jednak powstrzymuje, jakieś przeczucie, że powinnam się z nim spotkać. – Nie jestem pewna, o kim pani mówi – odpowiadam – ale może podjadę do szpitala i zobaczę? – Byłoby wspaniale, pani Fuller. Kończymy rozmowę. Nadal jestem goła. Jason idzie w moją stronę ubrany w same bokserki. Kiedy dobiłam do rozmiaru 46, nie chciałam się pokazywać nago przed nikim, nawet przed sobą. Byłam pewna, że przestałam się Rogerowi podobać i dlatego przestaliśmy uprawiać seks. Gdy przyznał się, że jest gejem, przestałam winić swoje nowe apetyczne krągłości. Problemem nie był tłuszcz, problemem był fakt, że jestem dziewczyną, a tego nijak się obejść nie dawało. Jason z kolei wydaje się zachwycony, ilekroć widzi mnie bez ubrania. – Wszystko w porządku? – pyta. – Tak. – Z jakiegoś powodu czuję, że lepiej nie wtajemniczać go w tę sprawę. Sama nie wiem dlaczego. – Chcesz, żebym dokończył, co zacząłem? Zarówno Jason, jak i ja nauczyliśmy się omawiać sprawy seksu tak, jakby chodziło o transakcję handlową. Czy otrzymałeś to, czego ci trzeba? Czy ci się to podobało? Czy zamknęliśmy jakiś ważny etap? Wmawiam sobie, że to w porządku: nowoczesne podejście do zaspokajania wzajemnych potrzeb. – Myślę, że mi wystarczy – mówię, zakładając ramiona na gołym biuście. – Gonią mnie terminy wydawnicze i powinnam popracować. – Ach tak. – Jason sprawia wrażenie zawiedzionego, ale szybko godzi się z sytuacją. – Zostawię ci kanapkę z indykiem i suszonymi

pomidorami. Chyba jest tam także provolone. – Dzięki – mówię zupełnie szczerze. Jason przywozi mi kanapki z serem. Jest miły i dobroduszny. Przynajmniej tyle mogę przyznać bez złamania ślubów, żeby się emocjonalnie nie angażować. Nie jest zachłanny. Właściwie zdaje się, że nie ma w sobie ani krzty egoizmu. Naprawił mi zlew, mechanizm otwierający bramę garażu i ekran z nylonową siatką w drzwiach, który notorycznie wypadał z zawiasów. I myślę, że traci ostatnio na wadze. Twierdzi, że po raz pierwszy od prawie dwudziestu lat jest szczęśliwy. Kiedy to mówi, ryczę jak bóbr tylko dlatego, że to tak ogromnie smutne wyznanie. Ubiera się, opowiadając mi o swoim nowym samochodzie, sportowym czerwonym kabriolecie z fotelami obitymi czarną skórą. Nie mam ciuchów, tylko ręcznik porzucony u podnóży schodów, więc przepraszam go na chwilę i idę się ubrać. Spotykamy się kilka minut później przy frontowych drzwiach. Jason stanowczo wyszczuplał. Wygląda dobrze. Zastanawiam się, czy zdaje sobie z tego sprawę. – Za tydzień o tej samej porze? – pyta. Zawsze zadaje to pytanie. To jak element naszego rytuału. – Jasne – mówię z roztargnieniem. Całuje mnie i właściwie wypycham go za drzwi. Tajemnica przystojnego mężczyzny nie daje mi spokoju. Jestem pewna, że zapamiętał moje nazwisko i numer telefonu, kiedy podawałam swoje dane sanitariuszom, ale czemu miałby twierdzić, że jestem jego najbliższą krewną? Czego chce? Pięć minut później swoim minivanem jadę do Szpitala Ogólnego w Billsford.

ROZDZIAŁ 9

Ja i mój minivan suniemy wąskimi, krętymi uliczkami Billsford. Drzewa są soczyście zielone, jak to na wiosnę, a ich gałęzie zwisają tak nisko, że nie widać, co jest za zakrętem. Szpital mieści się dosyć blisko, ale przejazd przez miasto zawsze trwa całą wieczność. Myślę z nostalgią o nowojorskich chodnikach i metrze. Parking przy szpitalu jest nabity. Czuję się podle, kiedy zajmuję miejsce oznaczone „Tylko dla pacjentów”, najwyraźniej przeznaczone dla kogoś, kto wykrwawia się na śmierć, lecz nie mam wyboru. Zresztą nie zabawię tu długo. Za dużym biurkiem w poczekalni siedzi pielęgniarka z identyfikatorem, na którym widnieje imię BRIDGET wypisane samymi wielkimi literami, jak okrzyk. – Dzień dobry – mówię. Zdaję sobie sprawę, że moje włosy ucierpiały, gdy niecałe pół godziny temu obijały się rytmicznie o ścianę. Najważniejsze, żeby nad sobą panować i się nie rumienić. – W czym mogę pomóc? – pyta Bridget. Jest młoda i ładna. – Dzwoniono do mnie dzisiaj w sprawie… pewnego pacjenta – mówię. – Nazywam się Sadie Fuller. Rozpoznanie po stronie BRIDGET. – Oczywiście – mówi. – Tego pacjenta. Tego przystojnego. – Właśnie. – Jest bardzo atrakcyjny. Doskonale ją rozumiem. – Właśnie. Znowu przybiera profesjonalny ton, przypuszczalnie otrząsnąwszy się po tym, jak wyobraziła sobie temat naszej rozmowy odziany tylko w skąpą, niezawiązaną szpitalną tunikę. – Psycholog kończy go teraz badać – mówi, zerknąwszy na ekran swojego komputera. – Jeśli pojedzie pani na trzecie piętro, pielęgniarka dyżurna panią do niego zaprowadzi.

Ruszam do windy. – Jest naprawdę przystojny! – krzyczy za mną Bridget. Pewnie aż ją skręca, by zapytać, czy jest nieżonaty i do wzięcia, ale prawdopodobnie uczono ją w szkole pielęgniarskiej, że podrywanie pacjentów chorych na umyśle jest niesmaczne. Na trzecim piętrze bardziej śmierdzi szpitalem niż w poczekalni. Mieszanka środka odkażającego, chloru i powietrza z klimatyzatorów maskuje wyczuwalny mimo wszystko zapaszek choroby i nieszczęścia. Jarzeniówki zalewają wszystko zielonkawym światłem. Żaden szpital nie sprawia wrażenia miejsca, gdzie człowiekowi chce się żyć. Dyżurna ma na imię Cathy. Nosi staromodny czepek pielęgniarski, na którego widok mam ochotę zwrócić się do niej per „siostro” i jeszcze przeżegnać się na wszelki wypadek. – Nie ma pani plakietki – zauważa natychmiast siostra Cathy, przyglądając się mojej piersi. – Nie – mówię. – Bridget mi żadnej nie dała. Siostra Cathy cmoka językiem. Drukarka uruchamia się z szumem i wkrótce plakietka jest gotowa. – Czym mogę służyć? – pyta siostra Cathy, sadowiąc się w dyżurce i poprawiając sobie czepek. – Przyjechałam tu, żeby sprawdzić, czy znam tego przystojnego pacjenta – wyjaśniam. Brzmi to idiotycznie, ale jest mniej więcej zgodne z prawdą. Siostra Cathy mruży oczy. – Szpital zadzwonił do mnie w tej sprawie – mówię. – Staram się pomóc w identyfikacji. – Tego przystojnego? Czy nie to właśnie powiedziałam? – Tak. Macie tu dużo pacjentów, którzy nie wiedzą, jak się nazywają? Puszcza moją uwagę mimo uszu. – Jest… czarujący – wyznaje. Zaczyna stukać coś na klawiaturze, ale nie sposób nie zauważyć lekkiego rumieńca na jej policzkach. Prawdopodobnie nie była tak podekscytowana od dnia, kiedy papież odprawiał mszę świętą na stadionie Yankees. – Nie wątpię. – Przeszedł już badania psychologiczne – informuje mnie

z pewnym zniecierpliwieniem i wstaje. – Mogę panią do niego zaprowadzić. Czuję dziwną nerwowość, nawet trwogę. Pacjent leży w pokoju jednoosobowym. Może dlatego, że jest jedynym pacjentem na oddziale, a może dlatego, że zdaniem siostry Cathy takie z niego ciacho. I do tego jest czarujący. Przez ogromne okno wpada słońce i oświetla go od tyłu w taki sposób, że mam wrażenie, jakby lada chwila miały rozśpiewać się chóry anielskie. Siostra Cathy wzdycha. – Jest taki… – Wiem – wchodzę jej w słowo. – Czarujący. Słysząc mój głos, pacjent się odwraca. – Sadie! – Podbiega i bierze mnie za ręce. Pielęgniarka bacznie nam się przygląda. Mężczyzna patrzy na mnie błagalnym wzrokiem. Ma zimne dłonie. – Harry – wypalam, przypuszczalnie dlatego że wczoraj w supermarkecie widziałam księcia Harry’ego na okładce magazynu „People”. Z dużym, sztucznym uśmiechem przylepionym do twarzy zwracam się do siostry Cathy. – To Harry… Plant. Jest moim kuzynem, a właściwie prawnukiem mojego wujecznego dziadka. Czasem zastanawiam się, czy ktokolwiek oprócz brytyjskiej rodziny królewskiej orientuje się w więzach pokrewieństwa aż do tego stopnia, ale myślę, że dzięki temu trudno przyłapać mnie na kłamstwie. – Reszta rodziny mieszka za wielką wodą – mówię, brnąc w kłamstwo. Na twarzy mojego nowo mianowanego Kuzyna Harry’ego rozlewa się wyraz szczerej ulgi. Nie mam pojęcia, co robię. Niedawno przeczytałam, że pomaganie innym to najlepszy sposób na to, żeby samemu poczuć się lepiej. Może realizuję ten pomysł w wersji ekstremalnej. Biorę Kuzyna Harry’ego w objęcia. Jego ciało jest krzepkie i szczupłe. Czuję mięśnie pod jego koszulą. – Siemanko, stary – mówię. Siostra Cathy przewraca oczami. – Więc może pani zidentyfikować tego człowieka? – A czy właśnie tego nie uczyniłam?

– Idę po lekarza – oświadcza i wymaszerowuje z pokoju. Prawnuk wujecznego dziadka siada na łóżku. – Dziękuję – mówi ściszonym głosem. – Nie wiem, czy przetrwałbym tutaj choćby minutę dłużej. Upływa sekunda albo dwie, zanim skapuję, o co chodzi. Kuzyn Harry myśli, że go stąd wyciągnę. – Oj… – Siadam obok niego. – Nie jestem pewna, czy mogę ani czy powinnam, no wiesz, zabierać cię stąd. Nie jesteś całkiem zdrowy. Harry podrywa się gwałtownie. – Jestem zdrów jak ryba. Mam się doskonale. – Ale nie pamiętasz, kim jesteś, prawda? Zgaszony siada z powrotem na łóżku. – Prawda – przyznaje. Wzruszam ramionami. Nie mogę przygarnąć do domu obcego faceta z amnezją. Byłoby to po prostu absurdalne, bez względu na wszelkie dobre intencje. On bierze mnie znowu za ręce i przysuwa się bliżej. Doznaję silnego wrażenia déjà vu. – Podali mi groszek z puszki – mówi z głęboką urazą. – I galaretkę. Nigdy w życiu nie widziałem takiego jedzenia na oczy. Jestem zdesperowany. Ale nie wypuszczą mnie, jeśli nikt za mnie nie poręczy. Ty wiesz, kim jestem. – Nie, nie wiem. – Przed chwilą udałaś, że wiesz. – Okay. Powiedzmy, czysto hipotetycznie, że wypiszę cię stąd. Co wtedy zrobisz? Dokąd pójdziesz? – Pójdę… pójdę przed siebie… może do… – Myślę, że najlepiej będzie, jeśli zostaniesz tutaj – mówię. – Tak będzie najbezpieczniej. Kuzyn Harry osuwa się z łóżka na ziemię i klęka, jakby prosił mnie o rękę. Uśmiecha się. Ma piękny uśmiech i jego niezwykły urok przytłacza mnie na chwilę. – Błagam! Mam coś ważnego do zrobienia. Na litość boską, pomóż mi. – A co to takiego? Waha się, lecz nie puszcza mojej dłoni.

– Ja nie… nie pamiętam dokładnie, ale to coś pilnego. Czuję to. Chodzi o… miłość. To przesądza sprawę. Generalnie biorąc, jeśli ktoś, kto najwyraźniej nie ma domu ani rodziny i nie pamięta, jak się nazywa, zaczyna bełkotać o miłości, jest to niechybny znak, by przygotować kaftanik z przydługimi rękawami, bo facet najwyraźniej urwał się z choinki. Nie mam nic przeciwko ozdobom bożonarodzeniowym jako takim, ale wiecie chyba, co mam na myśli. Jednak w jego wyrazie twarzy jest bijąca w oczy rozpacz, która domaga się uwagi i poważnego zastanowienia. Zanim mogę odpowiedzieć, do pokoju wchodzi lekarz. Jest młody, ma okrągłe okulary i burzę niesfornych włosów na głowie. Sine wory pod oczami sugerują, że siedzi tu od wielu dni, może nawet od lat, prawdopodobnie żywiąc się groszkiem konserwowym w tutejszej stołówce. Ziewa, zasłaniając pięścią usta. Powieki mu się kleją. Zaraz zaśnie na stojąco. Podejmuję błyskawiczną, nierozsądną i lekko niedorzeczną decyzję, by wyciągnąć stąd Kuzyna Harry’ego, zanim ten wycieńczony pan doktor przez przypadek usunie mu wątrobę albo amputuje prawą nogę poniżej kolana. Lekarz patrzy na mnie zdumiony. Siostra Cathy za jego plecami marszczy gniewnie brwi. – Pani Fuller – mówi doktor, przyglądając się kartce przyczepionej do podkładki z klipsem. Prawdopodobnie usiłuje sobie przypomnieć, dlaczego tu jest. – Siostra Cathy mówi, że pani zna naszego pacjenta. – Może znać – uściśla siostra Cathy. – Och – mówię – znam go stanowczo. Nazywa się Harry Plant. Jest moim kuzynem. Praktycznie wychowaliśmy się razem. Siostra Cathy chrząka znacząco. – Jest na tyle stara, że mogłaby być jego matką – mówi pod nosem. Wredna suka. Lekarz wzdycha i chwieje się na nogach. Chce tylko pozbyć się tego faceta i przekimać się parę minut na kozetce. I nie zamierza pozwolić, by przeszkodziła mu w tym jakaś jędzowata pielęgniarka. Odprawia siostrę Cathy machnięciem ręki. – Pan Plant wydaje się całkiem zdrowy – oświadcza. –

Opatrzyliśmy mu nogę, a tomograf nie wykazuje żadnych niepokojących zmian. Nie stwierdziliśmy żadnego urazu mózgu. Zalecam, by jak najszybciej odwiedził swojego lekarza, który powinien śledzić sprawę ubytków pamięci. Osobiście przypuszczam, że do jutra pamięć całkowicie wróci. Zwykle tak się dzieje. – Jestem w pełni przekonana, że ma pan rację, panie doktorze – przytakuję. – Zaopiekuję się nim. – Wspaniale mieć taką rodzinę – mówi pan doktor. – Nieprawdaż? – Kopię buty i skarpety Harry’ego w jego stronę. – W takim razie proszę tutaj podpisać i możecie państwo iść. Olewam drobny druk. Podpisuję dokument, wyprowadzam zadowolonego lekarza z pokoju i odwracam się znów do Harry’ego. Co ja właściwie przed chwilą zrobiłam? Podczas gdy Harry wkłada obuwie, ja przeżywam atak paniki. Grzebię w torebce, szukając awaryjnego xanaxu, ale najwyraźniej już go połknęłam. Harry wstaje, obejmuje mnie i ściska z wdzięcznością. Cuchnie szpitalem, co zupełnie do niego nie pasuje. Ten facet powinien pachnieć igliwiem, pieniędzmi i seksem. – Dziękuję – szepcze w moje nieufryzowane włosy. Odpycham go. Czuję mrowienie, mam wrażenie, jakby całe ciało zmieniło się w czułe miejsce w łokciu, który obił się właśnie o ostry kant framugi. Jestem nie lepsza od siostry Cathy. – Chodźmy – mówię. Na parkingu otwieram pilotem drzwiczki minivana, a Kuzyn Harry staje nagle jak wryty. – Co to takiego? – pyta. – Mój samochód – stwierdzam. – To jest… minivan – mówi, nie starając się nawet zamaskować przerażenia. – No i…? – Mój minivan jest jak irytujący krewny. Mnie wolno się z niego naśmiewać, ale innym od niego wara. – Nic, tylko że ja nigdy wcześniej takim nie jeździłem – mówi. To fascynujące obserwować, jak stara się odzyskać równowagę emocjonalną. – Więc udało nam się w ten sposób ustalić, że nie masz dzieci –

zauważam. Chociaż prawdopodobnie mogłam dojść do tego wniosku, widząc, jak zagubiony czuł się dziś rano w Targecie. Jeśli ktoś ma dzieci, potrafi robić zakupy w Targecie z zawiązanymi oczami. Znajomość tej sieci sklepów jest nieuniknionym skutkiem ubocznym rodzicielstwa. – Nie, chyba nie mam. – Wygląda, jakby przebiegł go dreszcz. Wrzucam torebkę przez otwarte tylne drzwiczki do kabiny i zasuwam je, gdy otwieram przednie drzwiczki od strony pasażera. Na siedzeniu walają się puste kubki po kawie, nieotwarta korespondencja, szalik tudzież foliowa torebka z czymś, co w epoce kredy mogło być kanapką z masłem orzechowym. Biorę to wszystko i rzucam na tylną kanapę. Mój towarzysz aż stęka. – Co ty wyprawiasz? – pyta. – Chcesz na tym wszystkim usiąść? – odpowiadam pytaniem na pytanie. – Bo jeśli tak, mogę rzucić to tu z powrotem. – Nie. – Wsiada ostrożnie do auta. – Tylko że samochody są jak kobiety. Trzeba je szanować, traktować jako piękne. Wszystkie. Po raz pierwszy, odkąd go spotkałam, zaczynam myśleć, że naprawdę może być stuknięty. – To tylko zakichany minivan – mówię. – Nie należy mu się żaden szacunek. Kuzyn Harry krzywi się z niesmakiem. – Ja jeżdżę zabytkowym jaguarem i maserati – mówi ni stąd, ni zowąd. – Mam też bentleya, ale prowadzi go szofer. Oboje drętwiejemy i gapimy się na siebie zdumieni. – Gdzie trzymasz te samochody? – pytam ściszonym głosem. Zamyka oczy. – Są w magazynie, tak myślę – mówi. – Jest bardzo… wielkomiejski. Super, w ten sposób zawęziliśmy obszar poszukiwania do jakichś dwudziestu pięciu stanów USA. – Przepraszam – mamrocze. – To nie było zbyt pomocne. Klepię go po ramieniu. – Fajnie, że zaczynasz sobie coś przypominać. Wciąż wygląda na zagubionego.

– Patrz na te gigantyczne trzymaczki na kubki – mówię, uruchamiając silnik. – Idę o zakład, że w swoim zabytkowym jaguarze nie masz miejsca na dwanaście kubków kawy. Wyjeżdżam z parkingu i ruszam w stronę domu, bo nie mam pojęcia, dokąd jeszcze mogłabym go zawieźć.

ROZDZIAŁ 10

Urodziłam się po to, by pisać romanse. Nawet pobieżny rzut oka na moje dzieciństwo wskazuje, że nie miałam w tym względzie żadnego wyboru. Dorastałam jako jedynaczka w małym miasteczku na północy stanu Nowy Jork. Moi rodzice byli starszymi ludźmi i oboje wykładali literaturę na miejscowym college’u. Matka nosiła powłóczyste wiejskie spódnice i mnóstwo kolorowych korali. Miała szerokie biodra, duże dłonie i donośny głos. Długie włosy nosiła rozpuszczone, a w lecie od czasu do czasu wtykała w nie mnóstwo maleńkich stokrotek, ponieważ – oczywiście – miała na imię Daisy, Stokrotka. Szła przez życie z dużym, radosnym uśmiechem przylepionym do twarzy, ponieważ miała mojego ojca, łysego na czubku głowy, noszącego luźne koszule i sandały Birkenstock znawcę Szekspira, profesora Waltera Fullera. Walter kochał Daisy bardziej niż wszystko pod słońcem i kocha ją tak do dziś. Przewiduje i stara się spełnić każdą jej potrzebę. Robi jej niespodzianki w postaci rozmaitych błyskotek, latte z zielonej herbaty i mleczka sojowego lub tabliczek czekolady o egzotycznych smakach (Jalapeño! Kardamon!). Plotka głosi, że Daisy nie potrafiła sobie poradzić ze zmianą pieluch, więc on za każdym razem osobiście wycierał moją słodką dziecięcą dupkę, aby ukochana żonka nie musiała ryzykować zemdlenia na widok niemowlęcej kupy. Walter istnieje po to, by służyć Daisy, która w zamian obdarza go miłością. Pani profesor Daisy Fuller specjalizuje się w Jane Austen. Wychowałam się pod silnym wpływem świata, gdzie miłość, z początku stłumiona i stracona, wybucha ponownie w ostatnich rozdziałach, by zakochana para żyła potem długo i szczęśliwie. A własne życie Daisy zdawało się to potwierdzać. Poznała Waltera, kiedy miała czterdzieści dwa lata, i patrzcie, jak dobrze się to skończyło. Że miłość w ostatniej kwarcie meczu przydarzała się tylko postaciom Jane Austen, a nie samej pisarce, zupełnie mojej matki nie wzruszało. Nigdy nie zająknęła się nawet słowem o tym, że wielka autorka romansów zmarła samotna

i nieznana w wieku czterdziestu jeden lat. W mroźne zimowe wieczory siadaliśmy we troje w małym, przytulnym salonie, bliziutko opalanego drewnem piecyka, i czytaliśmy. Było czymś zwyczajnym, niemal obowiązkowym, by czytać na głos szczególnie smakowite fragmenty, dostosowując ton głosu do poszczególnych postaci. Przy śniadaniu zasypywano mnie wersami sonetów i fragmentami Dumy i uprzedzenia. Rodzice nieustannie przerzucali się cytatami z wielkich, dawno zmarłych autorów literatury europejskiej, po czym w oparach pożądania znikali w sypialni, a ja zostawałam przy stole, gdzie mogłam sobie postawić pasjansa. Kiedy mieliśmy przeczytać do szkoły Wielkiego Gatsby’ego, matka nie omieszkała mnie uprzedzić, jaka to okropna książka. – Ale to amerykańska klasyka – powiedziałam. – Tak napisali na okładce! – Jest zupełnie chybiona – stwierdziła. – Jak to? – zapytałam. – Chybiona i już – odrzekła i odmówiła dalszych wyjaśnień. Ostatecznie zrozumiałam, że matka nie lubi smutnych zakończeń. Jeżeli chłopak i dziewczyna nie mogą być na końcu razem, po co o tym pisać lub czytać? I właściwie byłam skłonna się z nią zgodzić. Po przeczytaniu Gatsby’ego chodziłam jak struta. Przejęłam się losem tych biednych, nieszczęśliwych istot i nie mogłam przestać o nich myśleć. Prześladowały mnie, a udręka w wieku dwunastu lat okazała się tak dotkliwa, że postanowiłam trzymać się matczynej rady: za wszelką cenę szukać szczęśliwego zakończenia. Było więc zupełnie naturalne, że zaczęłam pisać o miłości. Jeśli pójdziecie do biblioteki i sprawdzicie w katalogu „Sadie Fuller”, znajdziecie sporą liczbę dość znanych romansów współczesnych. Pisałam rodzaj powieści, które uważano za „słodkie”, to znaczy bez falujących piersi, penisów w zwodzie, obnażania jakichkolwiek otworów ciała, które skrywa się zwykle pod ubraniem. Byłam bardzo dobra w tworzeniu intymnej atmosfery i pozostawianiu brudnych od potu szczegółów fizjologicznych wyobraźni czytelników. Trzaskałam po pięć, sześć powieści rocznie. Jedna osiągnęła nawet bardzo wymierny szczyt sukcesu w postaci adaptacji telewizyjnej.

Sztukę opowiadania dobrych historii miałam we krwi. Potrafiłam napisać delikatną i zwiewną niczym mgiełka scenę miłosną na trybunach wyścigu NASCAR, na litość boską, a naprawdę mało który pisarz może się pochwalić takim wyczynem. Zarabiałam na życie, płaciłam swoje rachunki i kupowałam buty, których nie potrzebowałam. I byłam szczęśliwa, ponieważ wierzyłam w romans. Było to moje jedyne prawdziwe wyznanie. Wszystkie zasługiwałyśmy na kwiaty, brylanty i na mężczyznę całkowicie oddanego uszczęśliwianiu nas, tak jak Walter uszczęśliwiał Daisy. Należał nam się dobry szampan, gwiaździste noce i pocałunki tak namiętne, że uginają się pod nami kolana. Czyż nie? Nie uważałam swoich książek za fantazje ani eskapizm. Stanowiły po prostu fikcyjne manifestacje tego, co tuż za rogiem czekało na mnie w życiu – byłam o tym święcie przekonana. I pewnego pięknego dnia za tym rogiem pojawił się Kurt Allen. Pamiętam pierwsze słowa, które do mnie wypowiedział, jakby były wypalone w moim mózgu gorącym żelazem. – Przepraszam, ale upuściła to pani. Miałam dwadzieścia dziewięć lat i pędziłam do centrum miasta na spotkanie ze swoją agentką literacką. Mimo że trzydziestka miała mi stuknąć dopiero za siedem miesięcy, matka już zażartowała, że powinnam sprawić sobie kota, jak na starą pannę przystało. Pośmiałyśmy się z tego. Odłożyłam słuchawkę i się rozpłakałam. Ale oto stał przede mną facet przystojny jak Ken od lalki Barbie, który trzymał w garści moje klucze i uśmiechał się do mnie. Usłyszałam śpiew aniołów. Zobaczyłam gwiazdy. Odebrało mi mowę. – Upuściła pani te klucze kilka przecznic stąd – powiedział. – Bardzo szybko pani chodzi. Miał na sobie garnitur szyty na miarę i nosił teczkę, która wyglądała bardzo dorośle i poważnie. W jego skórzanych butach odbijało się blade zimowe słońce. Nagle wyobraziłam go sobie siedzącego przed pucybutem na dworcu Grand Central. – Dziękuję – wyjąkałam. Gonił mnie! Ten piękny mężczyzna pobiegł za mną, żeby oddać mi klucze! – Cała przyjemność po mojej stronie – zapewnił. Kiedy sięgałam

po klucze, żałowałam, że mam na rękach rękawiczki. Chciałam poczuć dotyk jego ciała, choćby koniuszków palców. – Idzie pani do centrum? – Tak – przyznałam. Głos wciąż miałam rozedrgany. Weź się w garść, upomniałam się w duchu. To spotkanie nie było czystym przypadkiem. To był los. Przeznaczenie! Przeszłam już do rozdziału trzeciego powieści o własnym życiu. – Mogę się z panią przespacerować? Miałam wrażenie, jakby w piersi rozkwitł mi nagle pąk róży. – Będzie mi bardzo miło. Ruszyliśmy dalej. Kurt Allen opowiedział mi skróconą wersję swojej biografii. Pracował w kancelarii prawnej ojca. Mieszkał w dostatku, w dobrej dzielnicy. Szedł właśnie na lunch ze znajomym, ale był gotów umówić się na kiedy indziej, gdybym ja mogła przemówić się ze swoją agentką. Jak myślicie, co zrobiłam? Poszliśmy na lunch, który trwał trzy godziny. Mimo zimna siedzieliśmy na Union Square. Pocałowaliśmy się przy parku, gdzie roiło się od psów. Okazało się to dosyć niefortunne, ponieważ – jak wiadomo – ludzkie węchomózgowie mieści się w części mózgu sąsiadującej z ośrodkiem odpowiedzialnym za tworzenie wspomnień. Starałam się jednak nie dostrzegać w tym znaku, że ostatecznie gówno z tego wszystkiego będzie. Starannie liczyłam randki, by zrzucić dla niego ciuchy dopiero po piątej, zgodnie z tym, co sugerowała jedna z przeczytanych przeze mnie książek. Kiedy wreszcie trafiliśmy do łóżka, odkryłam, że Kurt kocha się jak studenciak, który pragnie skończyć szybko, jakby brał udział w zawodach w piciu piwa. Tłumaczyłam go przed sobą, bo już go kochałam. Oczami wyobraźni już widziałam, jak razem się zestarzejemy i będziemy siadywać we dwoje na ganku domu gdzieś na wsi w Nowej Anglii, przyglądając się naszym wnukom i trzymając się czule za ręce. Kurt nie przynosił mi wprawdzie kwiatów, czekoladek ani świecidełek, by dać wyraz swej radości i szczęściu, że jestem przy nim. Ale wmawiałam sobie, że nie żyję przecież w Anglii za czasów Jane Austen. Byłam nowoczesną dziewczyną w Nowym Jorku. Wiedziałam, że Kurt mnie kocha. Czułam to.

Po roku zaproponował, żebym się do niego wprowadziła. Po raz pierwszy mieszkałam gdzieś, gdzie okna nie wychodziły na fasady sąsiednich kamienic. Rozkwitałam w świetle słońca. Urządzałam mieszkanie. Wybrałam nowe ręczniki. Podśpiewywałam piosenki miłosne. Nie zadałam sobie trudu, by nauczyć się gotować, ponieważ jadaliśmy na mieście albo zamawialiśmy jedzenie z restauracji do domu. Wiedliśmy fantastycznie nowojorskie życie! Wkrótce mieliśmy się zaręczyć, a potem mogłam już bzikować na punkcie kwiatów i zestawu kolorów oraz tego, jaka suknia najlepiej podkreśli moje ciemnobrązowe oczy. Wreszcie doświadczałam tego, o czym tak dużo napisałam. Wyobrażacie sobie, jak się teraz krzywię? Tak więc żyłam w świecie swoich spełnionych marzeń, gorliwie pracowałam nad powieścią o dwojgu młodych wspaniałych nowojorczykach obściskujących się i całujących na tle wszystkich atrakcji turystycznych miasta i kupujących wspólnie ręczniki. Wolny czas poświęcałam na opowiadanie wszystkim, jak cudowna jest miłość. Wreszcie dołączyłam do klubu. Ale droga okazała się wyboista i usiana dziurami. Głębokimi dziurami, od których urywają się koła i gną się podwozia. Na pierwszą dziurę natrafiłam, gdy w praniu znalazłam czarne koronkowe majtki, które nie należały do mnie. Kiedy wreszcie to do mnie dotarło, próbowałam sobie całą sprawę wyperswadować. Kurta nie kręci koronkowa bielizna. Nie bawią go też odważne pozycje miłosne. Lubi to robić po misjonarsku. Jest konserwatywny. Nigdy nie przyszłoby mu do głowy, by wejść do łazienki, kiedy akurat tam jestem i myję zęby albo robię siku. Czuje, że pewnych granic nigdy nie powinno się przekraczać. Ale oto trzymałam w ręku parę czarnych koronkowych majtek. Wyrzuciłam je do śmieci. Może należały do Verny, naszej pani od sprzątania? Jasne. Pasowałyby na jej lewą kostkę. Oszukiwałam się jednak dalej, bo nie potrafiłam wyobrazić sobie miłości nieudanej. To nie był Wielki Gatsby, to było moje fantastyczne życie! I wtedy natknęłam się na drugą dziurę w drodze – wyraźny zapach drogich perfum na pomiętej marynarce garnituru mojego chłopaka. Natychmiast weszłam do jego obszernej garderoby i otworzyłam szeroko

drzwi. Ten sam zapach uderzył mój nos niczym milion pięści. Cofnęłam się jak od fizycznego ciosu. Moje perfumy były znacznie bardziej kwiatowe, dziewczyńskie. Te były mroczne i zmysłowe. Oczy mi od nich łzawiły. Ostatnia dziura w drodze ku mojej miłości i małżeństwu – tak naprawdę jedyna ważna z nich – przyjęła postać moich rzeczy spakowanych do pudeł i wystawionych do zabrania w słonecznym, pięknym przedpokoju apartamentu, którego najwyraźniej nie dzieliłam już z Kurtem. Po dwóch wspólnie spędzonych latach Kurt Allen wyjaśnił mi to tak: – Naprawdę cię lubię, Sadie, ale nie jesteś typem dziewczyny, z którą mogę się ożenić. Potrzebuję osoby poważniejszej. I może wyższej. Wymaga tego moja kariera. – Czy jakoś w ten deseń. Przestałam go słuchać mniej więcej w połowie oracji, bo w uszach dzwoniło mi tak głośno, że nie docierały do mnie żadne inne dźwięki. W ciągu następnych tygodni kilkakrotnie spotykaliśmy się w Starbucksie, jedynym miejscu, w którym zgodził się ze mną zobaczyć. Odnosiłam wrażenie, że jego zdaniem spotkanie w miejscu publicznym powstrzyma mnie od urządzania scen. Czy naprawdę stałam się kobietą, która wrzeszczy i drze na sobie ubranie? Starałam się go przekonać, że odrzuca coś wspaniałego, ale w ogóle nie chciał o tym słyszeć. Powtarzał tylko jak mantrę, że nie jestem dla niego odpowiednia. Całe to nasze cudowne szczęście było najwyraźniej konfabulacją. Moją konfabulacją. Zostałam sama z kilkoma kiepsko spakowanymi pudłami i rozbrzmiewającym w głowie pytaniem: Jak mogłam tak bardzo się co do Kurta pomylić? Zupełnie sztampowo zaszyłam się w łóżku w kawalerce, którą wynajęłam, nawet jej przedtem nie obejrzawszy. Tonęłam w bólu i cierpieniu, nie myślałam, co przyniesie przyszłość, zupełnie mnie to nie obchodziło. Wyrzucono mnie z klubu żyjących długo i szczęśliwie – jedynego, na którym kiedykolwiek mi zależało. Przez kilka miesięcy użalałam się nad sobą i zawaliłam parę ważnych terminów. Wtedy moja agentka literacka, Liz Stelow, zasugerowała, żebym poszerzyła granice romansu w swojej twórczości.

– Dorzuć trochę seksu – powiedziała. – To teraz modne. Sadomaso. KNGT. Odwiedź sklep dla fetyszystów. Pójdź na kurs zabawy igłami. Zainteresuj się czymś takim. Nieważne czym. Perwersja dobrze się sprzedaje. – KNGT? – Klapsy na goły tyłek. Musiałam częściej wychodzić z domu. – Serio, musisz ruszyć wreszcie dupę – stwierdziła Liz. – Bo zaczynasz mnie wkurzać. Nigdy wcześniej nie brałam pod uwagę pisania o seksie. Rumieniłam się na samą myśl. W końcu byłam w łóżku dosyć konserwatywna. Szaleństwem było już kochanie się przy zapalonym świetle. Może przez to właśnie pchnęłam miłość swojego życia w ramiona właścicielki czarnej koronkowej bielizny i uwodzicielskich perfum? – Nie ma mowy – powiedziałam. – Nie byłabym w stanie. – Daj spokój, Sadie – odparła Liz. – Napisałaś już tyle miłosnych historii, że musiałaś się nieraz zastanawiać nad pikantnymi szczegółami, które przemilczasz… no wiesz, późno w nocy. Kiedy jesteś sama. A może wypróbowywałaś je z tym popaprańcem, bez którego będzie ci w życiu sto razy lepiej? Na samo wspomnienie o Kurcie zaczęłam ryczeć jak bóbr, a Liz natychmiast odłożyła słuchawkę. Płakałam i płakałam, aż zauważyłam, że brakuje mi łez. Po dziesięciu tygodniach rozpaczania wypłakałam wszystkie. Byłam jak wyciśnięta cytryna. Wykończona. Koniec, kropka. Z poczuciem zupełnej klęski padłam głową na biurko. A potem odezwał się głos. Brzmiał jak mój, ale był silniejszy i znacznie bardziej pewny siebie. – Słuchaj, co masz zrobić. Włóż to, co zostało z twojego romantycznego serca, do pudełka. Do ładnego pudełka, może jasnoturkusowego albo w uspokajającym odcieniu brzoskwinioworóżowym, ale mocnego, takiego, w którym twoja pikawka przetrwa bezpiecznie kwarantannę od wszelkich związków miłosnych do końca życia. Jesteś niezależną, samodzielną finansowo kobietą. Teraz odejdź od tego pudełka, przestań irytować swoją agentkę

i napisz o czymś innym. – Tak – powiedziałam na głos w swoim pustym mieszkaniu. – Romans to gatunek literacki, a nie wyrok dożywocia. Ubrana w tę samą flanelową piżamę, w której snułam się po domu i spałam od miesiąca, poczłapałam do laptopa, zdmuchnęłam kurz z pokrywy i go otworzyłam. Kiedy zobaczyłam pusty dokument, o mało nie wrzasnęłam, bo gula paniki zatkała mi gardło, grożąc uduszeniem. W branży wydawniczej jest tak, że jeśli nie możesz dostarczać regularnie nowych utworów, na twoje miejsce czekają setki innych autorów, którzy nie mają tego problemu. Poczułam na karku gorący oddech ich wszystkich. Położyłam palce na klawiaturze. Rozluźniłam barki. Seks jest cielesny. Pisanie o seksie nie różni się zbytnio od pisania o bejsbolu, sztukach walki czy wojnie. Po prostu się zdarza. Opisz to, Sadie. Opisz ze szczegółami. Nie pozostawiaj niczego wyobraźni. Napisałam kilka rozdziałów o superatrakcyjnej Sally, która rżnie się z nieudacznikiem o imieniu Kurt, aż wióry lecą, a potem rzuca fajtłapę, bo dupek nie umie dawać klapsów, jak trzeba. Czułam się później tak dobrze, jakbym sama przeżyła wszystkie te orgazmy, więc pisałam dalej i dalej. Pławiłam się w dosadnej angielszczyźnie. Pisałam o językach i zębach, o świdrujących kutasach i masturbacji w środkach transportu publicznego. Stosowałam pejcze, kajdanki i zaciski na sutki. Były klapsy w tyłek i bondage, i dominacja. Wszystko kipiało pożądaniem, było gorące i mokre. Kupiłam Kamasutrę i studiowałam ilustracje podczas porannej kawy. Przekupywałam przyjaciółki i znajome winem i ciastem czekoladowym, wyciągając od nich wyznania erotyczne, które skrzętnie notowałam. Nigdy bym się nie domyśliła, jak wiele pozornie normalnych ludzi pragnie uprawiać seks w windzie drapacza chmur. Niecały miesiąc później wysłałam Liz mejla z gotowym tekstem. Oddzwoniła do mnie już następnego dnia. – Sadie, twoja książka tak mnie rozpaliła, że musiałam zadzwonić do męża, by poświntuszyć o tym, jak mi robi minetę, podczas gdy sama robiłam sobie dobrze. Pieprzyć Jane Austen. Przyszła pora na K.T. Briggs.

ROZDZIAŁ 11

Kiedy jedziemy ze szpitala, zasypuję Kuzyna Harry’ego gradem pytań. – Czy ta okolica wygląda ci znajomo? – Nie. – Powiedziałeś, że chodzi o miłość. Pamiętasz dlaczego? – Nie. – Jesteś żonaty? – Nie wiem. – Masz dziewczynę? – Nie wiem. – Chłopaka? Wzrusza ramionami. – To jakie jest twoje ostatnie wspomnienie? – Bar. Ciemna restauracja. Może z sushi? – To pytanie czy odpowiedź? Rzuca mi gniewne spojrzenie. Postanawiam mu odpuścić. – Zawiozę cię do swojego domu – mówię. – Nie mam pojęcia, co jeszcze mogłabym z tobą począć. – Trzymaczki na kubki są bardzo fajne – zauważa. – Może gdybyś wysprzątała samochód, nie robiłby takiego hałasu za każdym razem, gdy skręcasz na skrzyżowaniu. – Jakiego hałasu? – Nieważne. Jestem ci szczerze wdzięczny za pomoc. Na pewno już niedługo poczuję się znacznie lepiej. Nie mówię mu tego, ale podejrzewam, że znacznie wcześniej uda mi się go zidentyfikować przez internet. W końcu nieziemsko przystojnych, odzianych w garnitury na miarę i wożonych przez szoferów facetów nie ma na pęczki nawet w metropolii nowojorskiej. Ktoś musi go już szukać. Wjeżdżam minivanem do garażu przy Elm Road 23 i zamykam

bramę, zanim odblokuję drzwiczki i pozwolę gościowi wysiąść. Posesje w Billsford mają duże ogrody, ale wiem, że niektórzy podglądają sąsiadów przez lornetki. To zboczone, lecz ludzie z mnóstwem pieniędzy często straszliwie się nudzą, a podglądanie daje im cel w życiu. Nazywają to czujnością sąsiedzką. Żeby chronić okolicę przed… no właśnie, czym? Niedźwiedziami? Trollami? Ludźmi z rocznym dochodem poniżej miliona dolarów? Kuzyn Harry nie pasuje do mojego domu. To dom dziewczyn, od pięciu ostatnich lat zamieszkany wyłącznie przez kobiety. Jest tu jasno i przestronnie. Nie brakuje też kwiecistych obić i zasłon. W lodówce na wina mamy chardonnay, rosé i wybór niezłych pinot noirs, ale nigdy nie mamy piwa. Jak chcesz u nas chlapnąć browca, to sam go sobie przynieś. Odkładamy buty na miejsce. Nasze brudne ubrania trafiają do bieliźniarki. Nie paćkamy umywalki pastą do zębów, a deska klozetowa jest u nas zawsze opuszczona. Harry marszczy brwi, jakby nie potrafił sobie do końca wyobrazić, że w moim domu można mieszkać. – Wydaje mi się, że mieszkam gdzieś wysoko – mówi, rozglądając się dookoła. – Może na najwyższym piętrze? W penthousie? Jakoś mnie to nie dziwi. W kuchni wskazuję mu krzesło przy stole. Gdzie jest Greta? I co ważniejsze, co ja jej, do licha, powiem, kiedy wreszcie się zjawi? – Jesteś głodny? – pytam. – Mam ochotę na ostrygi i szampana – mówi. Parskam śmiechem. On nie. Chyba jednak nie żartował. Przestaję się śmiać. – A co powiesz na resztki zapiekanki makaronowo-serowej? – pytam. – Do jedzenia? Można by pomyśleć, że jak człowiek ocali kogoś przed groszkiem konserwowym i galaretką, to zaskarbi sobie choć odrobinę wdzięczności, ale najwyraźniej nie. – Upichciła ją moja niemiecka gosposia – mówię. – To najlepsza na świecie zapiekanka. Harry musi być na skraju śmierci głodowej, bo zgadza się

spróbować. Po trzech kęsach słyszę, jak wzdycha z rozkoszy. Zapiekanka makaronowo-serowa Grety tak działa na ludzi. Zanim dałam anons, na który odpowiedział Jason, jadłam jej całe mnóstwo. Mój gość pałaszuje, a ja się zastanawiam, jakim szaleństwem byłoby, gdybym zostawiła zupełnie nieznaną mi osobę samą w domu i pojechałabym odebrać Allison ze szkoły. Ale Harry nie sprawia wrażenia groźnego. Czuję, jakbym go znała – jakbym rzeczywiście kiedyś go poznała, mimo że jest to zupełnie niemożliwe. Poza tym jest teraz w stanie bliskim śpiączki wywołanej końską dawką tłuszczów i węglowodanów. Jakich kłopotów może mi narobić? – Muszę odebrać córkę ze szkoły – mówię. – Gdy wrócę, siądziemy do komputera i postaramy się dowiedzieć, kim jesteś, okay? Upłynęło parę chwil, ale bomba kaloryczna Grety wyraźnie dodała mu życia. Nawet trochę zaróżowiły mu się policzki. – Okay – mówi. – Jak się do tego odbierania twojej córki ze szkoły zabierzemy? Najwyraźniej urodził się w czepku. Śmieję się. Nie mogę się powstrzymać. Kuzyn Harry najpierw się uśmiecha, a potem też śmieje się w głos. To wspaniały dźwięk, głęboki i dźwięczny i czuję go w swoich udach jako drżące, napięte doznanie, które prowadzi do przeciążenia obwodów w moim mózgu. Pożądanie. To uczucie tak nieznajome, że na moment odbiera mi mowę. – Nic ci nie jest? – pyta. – Nie, nic. – Wstaję i wachluję sobie twarz niemieckojęzyczną gazetą. – Nagle zrobiło mi się gorąco. Co za wstyd. – No tak, zauważyłem, że na dworze jest niezwykle upalnie – mówi. – Właśnie – odpowiadam. – Żar leje się z nieba. – Ciągle się wachluję. – Może kiedy pojadę po Allison, ty się wykąpiesz i doprowadzisz do porządku? Na piętrze jest prysznic, trzecie drzwi po lewej, świeże ręczniki są pod umywalką. Ja wrócę za kilka minut. Musiałam pokpić sprawę, bo Harry patrzy na mnie tak, jakbym nie miała przed nim tajemnic. Jakbym była dla niego otwartą księgą. Albo

raczej smakowitym kąskiem. Wydaje mi się, że nikt nigdy wcześniej nie patrzył na mnie w ten sposób. – Prysznic brzmi świetnie – mówi – ale myślę, że znam odpowiedź na przynajmniej jedno z twoich pytań. – Moich pytań? – Mózg mi skwierczy. Gdybym była postacią z kreskówki, kłęby pary buchnęłyby mi z uszu. – W samochodzie zapytałaś, czy mam żonę, dziewczynę, a może chłopaka. – Uśmiecha się. Drapieżnie i sarkastycznie, jakby już śmiał się z tego, co zaraz powie. – Jestem dosyć pewny, że chłopaka możemy wykluczyć, bo w tej chwili mam ochotę podkasać ci spódnicę, rzucić cię na stół i rżnąć cię tak długo, aż zaczniesz błagać, żebym przestał. Policzki robią mi się jaskrawoczerwone. Żołądek robi salto mortale. Kto tak mówi? Harry świdruje mnie wzrokiem, gdy czeka na moje „tak” lub „nie”. Ale ja mogę myśleć tylko o tym, że wypróbował już tę gadkę, i to skutecznie. Nie wygląda mi na kogoś, kto dwa razy rzuciłby tekst, który się nie sprawdził. – To spódnica-spodnie! – wypalam. Harry traci trochę wiatru w żaglach. – Co takiego? – Spódnica-spodnie. Spodnie i spódnica w jednym. Żeby, wiesz, można było jeździć na rowerze albo robić fikołki i nie gorszyć osób postronnych. No i co się stało z tą całą miłością, o której mówił w szpitalu? No co?! – Pokaż mi – mówi. – Co? – To coś. Te dwa w jednym. Najwyraźniej prosi szczerze. Nigdy wcześniej o czymś takim nie słyszał. Bo niby skąd? Spódnica-spodnie nie należy do świata penthouse’ów, limuzyn Bentleya, fryzur za tysiąc dolców. Czeka. To moja wina. Poczułam żądzę, a teraz za karę będę musiała podciągnąć swoją spódnicę-spodnie. Podwijam rąb szkaradnego ciucha, ukazując czarne obcisłe szorty pod spodem. – Współczesna wersja pasa cnoty – mamroczę. – Nigdy nie spotkałem nikogo takiego jak ty – zauważa z dziwnym

uśmiechem. – Jesteś taka… mięciutka. Gapi się na moje biodra, więc słowo daję, mam ochotę rozwalić mu na łbie styropianowy pojemnik z zapiekanką Grety. Mięciutka?! Dlaczego ludzie, którzy są ładni, uważają, że mogą zachowywać się jak dupki i ujdzie im to płazem? Cóż, może w większości przypadków rzeczywiście im uchodzi. – Nieważne, jaka jestem twoim zdaniem – mówię. – Mam to w nosie. I tak nie dam ci zdjąć mojej spódnicy-spodni. Wzrusza ramionami. – Musiałem spróbować – stwierdza. – Idź już i się wykąp – odpowiadam. To rzekłszy, biorę kluczyki, po czym uciekam z domu, wciąż czując żar palącego wstydu.

ROZDZIAŁ 12 Jeżdżę do Holt Hall tak często, że mogłabym tam trafić z zamkniętymi oczami. I dobrze, bo w tej chwili moja koncentracja jest zupełnie do luftu. Pocę się, a moja spódnica-spodnie, zwykle szczyt, jeśli nie stylu, to wygody, ciśnie mnie i drapie. Mam grono znajomych, ale nie trzymam sztamy z klanem mamusiek i nie wyznaję dozgonnej przyjaźni byle komu, jak mają w zwyczaju niektórzy w Billsford. Kiedy zdarza mi się sytuacja kryzysowa, zwykle dzwonię do Rogera. Po części odruchowo, a po części z lenistwa. Roger mnie zna. Nie muszę mu długo wyjaśniać swoich kryzysów. Teraz odbiera po trzecim sygnale. – O Boże! – dyszy do słuchawki. – Próbowałem recytować słowa Instant Karma, stojąc na głowie. Zrobiło mi się słabo. – Cześć, Roger – mówię. – Zajęty? – Nie. – Oczywiście, że nie. Roger nigdy nie jest tak naprawdę zajęty. Tłumaczę mu krótko sytuację z Kuzynem Harrym. Omijam epizod, w którym chciał mnie zerżnąć na stole. Nie uważam, żeby ten szczegół na cokolwiek mu się przydał. Następuje długa pauza, podczas której słyszę, jak Roger wydyma wargi. – Co ci do łba strzeliło? – odzywa się po chwili. To i owo. Sporo się tego nazbierało. Ale nie sądzę, żeby Roger serio o to pytał. – Sam dałeś mi książkę o tym, jak pomaganie innym poprawia człowiekowi samopoczucie – odgryzam się. – Nigdzie w tej książce nie napisano o przygarnianiu nieznajomych cierpiących na choroby psychiczne. Co racja, to racja. W książce chodziło raczej o pomaganie w garkuchni dla ubogich i o przygarnianie bezpańskich zwierzaków ze schroniska. Ale czy nie na to samo w sumie wychodzi?

– Gdzie jest Allison? – pyta Roger. – Właśnie jadę odebrać ją ze szkoły. – Zabraniam ci zabierać ją do domu, póki jest tam ten wariat. Przestajemy się kłócić na chwilę, by obśmiać pomysł, że Roger mógłby mi czegokolwiek zabronić, a potem wracamy do tematu. – To nie wariat – mówię. – Jest całkiem sympatyczny. Jasne, obmacywał mnie wzrokiem tak łakomie, jakbym była soczystym befsztykiem, i do tego powiedział parę słów, które były dosyć niestosowne, ale gdzieś w głębi ducha wiem, że jest zupełnie niegroźny. Dałabym sobie rękę uciąć. – Przygarnęłabyś go, gdyby był brzydki? – pyta Roger. – Gdyby miał odmrożenia albo gdyby ciekło mu z nosa? – To obrzydliwe, Roger. – Odpowiedz na pytanie. Nie chcę odpowiedzieć, bo potwierdziłabym tylko, jak jestem płytka. – Odmawiam odpowiedzi – mówię. – Czyli brzydala zostawiłabyś w szpitalu. Co ja mówię! Nie pomogłabyś mu również w Targecie! Wzruszam ramionami. Roger mnie nie widzi. – Jak sobie chcesz, kochana – mówi. – Myślę, że ci odbiło, ale kim niby jestem, żeby ci mówić, co jest dobre, a co złe? Dopilnuj tylko, żeby zniknął do wieczora. Zgadzam się na jego warunki, mimo że nie jestem przekonana, czy ich dotrzymam. Mamy zbierają się na obsadzonym drzewami dziedzińcu szkoły i gdaczą jak kwoki. Trzymam się na skraju grupy, w nadziei że uda mi się uniknąć rozmów, które mogłyby się skończyć zaproszeniem na tenisa czy lunch w klubie albo wczesnoporanną sesję bikram jogi w nowym studiu w mieście. „Gorąca joga wspaniale działa na pory skóry!”. Jak na złość zdaje się, że zostawiłam swoją czapkę niewidkę w domu. Belinda, moja sąsiadka z domu obok, idzie prosto do mnie. Jej starannie rozjaśnione miodowymi pasemkami włosy są spięte w koński ogon. Ma na sobie drogi strój sportowy, który nie zaznał jeszcze ani kropli potu, a do twarzy przylepiła wysilony uśmiech pełen

profesjonalnie wybielonych zębów. Należy do typu kobiet, którym chce się zaproponować kanapkę. Organizm ludzki potrzebuje do życia więcej niż czterystu kalorii dziennie. Kurczę, sama potrafię zaliczyć czterysta kalorii podczas jednej szybkiej wizyty w Starbucksie, ale chyba po prostu taka już jestem. Belinda znajduje się na samym końcu continuum porozwodowego. Jej życiową misją jest zastąpienie straconego męża nowym. Przeczesuje Billsford, polując na mężczyzn maksymalnie zaangażowanych w potencjalny związek. Ja, jako poszukiwaczka seksu bez zobowiązań poprzez Craigslist, zajmuję drugi kraniec continuum. Rozmowa może być trudna. – Kim był facet w twoim minivanie? – pyta Belinda bez zbędnych wstępów. Robi mi się słabo. Belinda cierpi na skutek rywalizacji związanej z wyczynowym polowaniem na facetów. Jeżeli widziała Kuzyna Harry’ego, to już po mnie. Nieważne, co powiem, i tak będzie myśleć, że mam superprzystojnego młodego kochanka. Jeszcze kilka minut, a zacznie o tym trąbić całe miasto. – Co? – mówię. Udawanie idiotki to zawsze świetny pomysł. Czasami się nawet udaje. – To ciacho – mówi, marszcząc twarz mało atrakcyjnie. – Nie ma żadnego ciacha – odpowiadam. – Moja droga… – Obejmuje mnie kościstym ramieniem. – Cierpisz na zaburzenia pamięci? Lodowaty palec paniki szturcha mnie w brzuch. Może faktycznie. Przecież mam w komputerze pół rozdziału, którego pisania w ogóle nie pamiętam, i jeszcze postać, której wymyślenia nie mogę sobie przypomnieć. – No? – dopytuje się Belinda. – Co? – Ten facet! – krzyczy. Kilka elegancko ufryzowanych głów zwraca się w moją stronę. Uśmiecham się do nich blado. Nic ciekawego się nie dzieje. Nie, nie. – Sadie ma przystojnego faceta – oznajmia Belinda. – Superprzystojnego faceta. I młodego.

– Patrzyłaś przez lornetkę, co? – pytam. Może się wykpić od odpowiedzi, bo osaczają mnie pozostałe mamuśki. Ciągną jak zombi do świeżego mózgu w roztrzaskanej czaszce, zwabione słowami „przystojny”, „facet” i „młody”. Gdzie są dzieciaki? Muszą wyjść ze szkoły natychmiast. Muszą mnie uratować przed tymi żywymi trupami. – No więc? – ponagla mnie Belinda. Czuję na sobie ich wzrok. Czekają. Podchodzą bliżej. Jestem naprawdę bliska hiperwentylacji. – To prawnuk mojego wujecznego dziadka – mówię. – Przyjechał z rodzinną wizytą. – Milknę, zanim wyciągną ode mnie zbyt wiele konkretów. Nie chcę zabrnąć w szczegóły, z których trudno by się było potem wywikłać. – I tyle? – Przykro mi – mówię. Dzieci, kochane, błagam was wszystkie! Jeśli nie wy, to może ogromny fioletowy hipopotam szarżujący przez dziedziniec! – Powinnaś go umieścić w którejś ze swoich książek. – Belinda pociąga nosem. – Jest zabójczy. Ta twarz. O jejku! Chryste Panie, jakiej lornetki teraz używa? Wojskowej? Ale coś jeszcze z tego, co powiedziała, natychmiast przepełnia mnie trwogą, czymś bliskim paniki, lecz nieco innym. Czoło mi lśni od potu. Na co tak zareagowałam? Co mi umyka? – Więc nie powiesz nam nic więcej o tym swoim… prawnuku wujecznego dziadka? – pyta Belinda i robi perskie oko. – Nie ma o czym – ucinam. – No trudno, moje panie – odzywa się jedna z mam. – Zdaje się, że na pikantne szczegóły będziemy musiały poczekać aż do wydania książki. Bardzo się boję, że mieszkańcy Billsford z widłami w rękach przypuszczą szturm na mój dom i wykluczą moją córkę z życia wspólnoty po wsze czasy, i dlatego wciąż piszę jeden romans rocznie pod nazwiskiem Sadie Fuller, by zachować pozory. Sąsiedzi myślą, że tym się właśnie zajmuję. Ale romanse Sadie Fuller nie są już takie, jak były. Teraz są sztampowe, a pisanie ich stało się mordęgą. Nawet moje

wielbicielki zaczęły narzekać. Wkrótce dojdzie do starcia między K.T. Briggs a Sadie Fuller i boję się myśleć, czym to się skończy. – Niezbyt pikantne – mówię. Głos mi brzmi jakoś dziwnie. Zaciskam pięści i ugniatam sobie nimi uda. Wyluzuj, do cholery. Mamuśki oddalają się zawiedzione. Żadnego świeżego mózgu tym razem. Ale Belinda nie daje za wygraną. Jest jak guma do żucia przylepiona do włosów. – Poćwiczysz ze mną jogę jutro rano? – pyta. Podstawa naszej znajomości jest czysto geograficzna: Belinda to moja najbliższa sąsiadka i jak widać, szpieguje mnie bez najmniejszych skrupułów. O Jasonie nie wie wyłącznie dlatego, że w piątki o jedenastej trzydzieści ćwiczy ze swoim osobistym trenerem przysiady. Rozumiem, że Belindę trudno polubić i że jest samotna, ale i tak nie chcę uprawiać z nią jogi. – Nie – mówię. – Rano pracuję. – To może kawa? – Pracuję cały dzień, pamiętasz? – Wczesna kolacja? – Nie mogę, Belindo… O, patrz, dzieci idą! Allison wybiega z klasy w grupie wysokich, chudych dziewczyn, które wyglądają, jakby mógł je zdmuchnąć silniejszy powiew wiatru. W Holt obowiązuje regulamin w sprawach stroju, ale uczennicom jakoś uchodzi na sucho chodzenie w obcisłych, połyskliwych koszulkach, idiotycznie krótkich szortach i butach z cekinami. Niektóre mają już makijaż. Inne najwyraźniej opanowały do mistrzostwa wydymanie warg à la gwiazdy porno. Nie mają zielonego pojęcia, co robią ani dlaczego, ale czują potęgę swoich min. Serce kraje mi się za każdym razem, gdy je widzę. Czemu śpieszą się tak bardzo z dorosłymi rytuałami godowymi? Będą miały na to później całe życie. Zresztą po pewnym czasie okazuje się, że to tylko łańcuchy i kajdany krępujące nam ruchy. Dziewczynki trajkoczą jak wiewiórki, wszystkie mówią naraz i żadna żadnej nie słucha. To dobry trening do bycia matką. Można sobie gadać, ile dusza zapragnie, ale najprawdopodobniej nikt cię nie usłyszy. Przytulam moją nie tak już małą córkę. Całowania w miejscach publicznych zakazała mi półtora roku temu.

– Jak ci minął dzień, kochanie? – Idziemy ramię w ramię. Allison jest już prawie mojego wzrostu. Co Greta dodaje do jej kotletów? Jakiś cudowny nawóz? Tak niedawno córka trzymała się mojego kolana, kiedy odprowadzałam ją do przedszkola. – Dobrze – mówi Allison. – Robiliśmy eksperymenty naukowe i Rory ma całą twarz niebieską od barwnika spożywczego. Jestem niezmiernie zadowolona, że płacę czterdzieści pięć tysięcy dolców rocznie po to, by córka mogła malować wszystko na niebiesko barwnikiem spożywczym. Kiedy jedziemy z powrotem do domu, zastanawiam się, jak najlepiej przedstawić jej Kuzyna Harry’ego. – Mamy gościa – oznajmiam podczas jazdy. – Poznasz go, kiedy wrócimy do domu. Ale ona mnie nie słyszy. Podłączyła się do swojego iPoda. Niepokoję się o losy następnego pokolenia. Czy człowiek może wymyślić cokolwiek oryginalnego, jeśli nigdy nie doświadcza ciszy? I odkąd to „cisza” stała się brzydkim słowem? Może gdybym miała ochotę następnym razem napisać naprawdę perwersyjną powieść, stworzyłabym główną bohaterkę, która cały czas siedziałaby w milczeniu i nic nie robiła. Ale odjechany pomysł. Eh, chyba się starzeję. – Allison! – wydzieram się i ciskam w jej stronę papierowy kubek po kawie. Trafiam w głowę. – Co ci odbiło, mamo? – irytuje się córka. Ostatnio wiele osób mnie o to pyta. – Staram się z tobą porozmawiać – mówię spokojnie. – Mogłabyś, proszę, zdjąć słuchawki? – Jak sobie chcesz – mamrocze pod nosem. Nie przetrwam buntu nastolatki. Nie ma mowy. Jestem stracona. – Mamy w domu gościa. – Aha. Kumplujesz się z nim? Raz na jakiś czas dziwię się nowym znaczeniom, jakich nabierają słowa z biegiem lat. Kiedy byłam młoda, „kumplowanie się” nie było w żaden sposób związane z bzykaniem. Wystarczało, że spędzało się z kimś dużo czasu i paliło wspólnie szlugi w akademiku. Teraz to się chyba zmieniło. Postanawiam zignorować pytanie, by zachować godność

osobistą. – Ma na imię Harry – mówię. – Myślę, że go polubisz. – Wprowadza się do nas? – Nie! Skąd ci to przyszło do głowy? – Bo do domu Jane właśnie wprowadził się facet, który uczy jej matkę grać w golfa. Śpi nawet z jej matką w jednym pokoju! To dlatego, że matka Jane jest puszczalska. – Harry to po prostu mój stary znajomy – mówię. – Nigdy nie graliśmy razem w golfa. – Okay. Wygląda na to, że zdaniem Allison rozmowa jest już skończona. Ale przypomina mi się, że zupełnie zapomniałam uprzedzić o Harrym Gretę. Jest spore prawdopodobieństwo, że zanim dotrzemy do domu, Harry zostanie aresztowany za włamanie i wtargnięcie. Może będę musiała wyciągnąć go dzisiaj nie tylko ze szpitala, ale również z aresztu? Za taki podwójny dobry uczynek musi się chyba należeć jakiś order. – Mogę posłuchać sobie teraz muzyki? – pyta Allison. Jak sobie chcesz.

ROZDZIAŁ 13

Greta wita nas przy drzwiach z ramionami zaplecionymi na obfitym biuście. Gromi mnie wzrokiem, jakby była tkwiącą w staropanieństwie belferką, która właśnie znalazła w szafeczce swojej ulubionej uczennicy stos magazynów „Playgirl” i działkę marihuany. Mam przechlapane. – Cześć – mówi Allison. Raczy Gretę promiennym uśmiechem i wkrada się do domu, zostawiając mnie sam na sam z niemieckim tornado. – Słuchaj – mówię. – Harry jest… starym znajomym. – Masz na myśli prawnuka twojego wujecznego dziadka? – odpowiada. Kiedy się denerwuje, jej niemiecki akcent robi się wyraźniejszy. Mogę tylko spuścić oczy. – Przepraszam, że cię nie uprzedziłam. Ale… cóż… nie miałam czasu, a on jest chory, więc pomyślałam, że zaproponuję mu gościnę, póki nie dojdzie do siebie. – Na moje oko jest zdrowy jak koń – cedzi Greta przez zaciśnięte zęby. – To tylko znajomy – podkreślam. – Jest bardzo… – Zawiesza głos, szukając odpowiedniego słowa. – Przystojny? – podsuwam. – Tak. Właśnie. Chyba jeszcze nigdy… – Nie widziałaś nikogo takiego jak on? Greta jest rozdrażniona. Nikt nie lubi, kiedy ktoś kończy za niego zdania. Przemykam obok niej w głąb domu. A tam Harry i Allison pogryzają sobie grzanki z kozim serem i dżemem figowym, wyłożone na porcelanowych talerzach, przy których leżą starannie złożone lniane serwetki. Gdybym musiała zajmować się tym sama, karmiłabym Allison cheeriosami na śniadanie, obiad i kolację. Ale Greta ma określone standardy, za co jesteśmy jej niezwykle wdzięczne. Harry i Allison śmieją się, siedząc przy kuchennym stole

z pochylonymi ku sobie głowami. Harry wciąż ma na sobie spodnie garniturowe z rozprutą nogawką, ale podwinął je, obnażając dobrze umięśnione łydki. Bose stopy podrygują i poruszają się pod stołem, tańcząc, jakby je mrówki oblazły. Spala w ten sposób nadmiar energii. Zauważam, że ma ładne stopy. – Och, na litość boską – strofuję się pod nosem. – Co się stało, mamo? – pyta Allison, wciąż wpatrując się w Kuzyna Harry’ego cielęcym wzrokiem. Czytam jej w myślach: O mój Boże, o mój Boże, o mój Boże… – Nic, nic – mówię. Tak na dobrą sprawę kto ma ładne stopy? Nikt! Stopy są z definicji nieładne. Paznokcie paluchów z żółtą grzybicą, odciski, nagniotki, pęknięcia, pęcherze, haluksy. Stopy są narażone na mnóstwo rozmaitych urazów i to po nich widać. Przyznaję, stopy niemowląt są urocze, ale nie zetknęły się jeszcze z ziemią. Jak tylko do tego dochodzi, są już na najlepszej drodze do brzydoty. Ale stopy Harry’ego są idealne. A Allison już się w nim zakochała. Nawet Greta krząta się po kuchni z mniej wydętymi wargami niż zwykle. Moja córka chichocze. Harry klepie ją po głowie jak szczeniaka, a ona znowu się śmieje. Chwytam Harry’ego za tył koszulki i niezbyt delikatnie ciągnę, żeby wstał. – Harry i ja musimy popracować trochę w moim gabinecie – oznajmiam, popychając go w stronę schodów. Pokonuje je niczym pantera, po dwa stopnie naraz. Ja śpieszę za nim, trochę szybciej niż zwykle. Dostaję zadyszki z wysiłku. Może powinnam rzucić się na obnażony miecz i jednak wybrać się na poranną jogę ze wścibską Belindą. – Idziemy do twojej sypialni? – pyta Harry na korytarzu. – Nie! – warczę. – Powiedziałam: gabinet. – Tylko się upewniam. Zatrzymuję się w pół kroku. – Ty i ja nie będziemy uprawiać seksu. Ani teraz, ani później. – Nie dodaję: Należysz do królestwa fantazji. Rzeczywistość zrujnowałaby to wrażenie.

– Serio? – pyta. – Serio. – Żadna kobieta jeszcze nigdy mi nie odmówiła. – Jest zupełnie zbity z tropu. – Chcę tylko jednego. Dowiedzieć się, kim jesteś, i dostarczyć cię z powrotem tam, gdzie powinieneś być. – Racja – mówi Harry. – Jestem ci za to wdzięczny. – Ale widzę, że ta odmowa seksu wciąż go gryzie. Najwyraźniej nie jest przyzwyczajony. Właśnie gdy skręcam do gabinetu, ostry, kłujący ból przeszywa mi klatkę piersiową. Czuję się, jakby ktoś podkręcił mi licznik paniki do jedenastu. Stękam i opieram się o ścianę, żeby nie upaść. Chcę uciekać, jak szybciej i jak najdalej. – Harry – szepczę. Zimny pot ścieka mi po plecach. W tym samym momencie Harry za mną pada na kolana i rzęzi, jakby ktoś go dusił. Osuwam się na podłogę obok niego. Widzę z bliska jego bladą twarz, jego ogromne oczy. Jakimś sposobem widok jego cierpienia pozwala mi spojrzeć na własny ból z dystansu. Jeśli padnę trupem we własnym domu, wszyscy uznają, że powinnam była częściej się gimnastykować i darować sobie zapiekanki serowo-makaronowe. Będą smutni, ale nie wstrząśnięci. Ale jeśli w domu umrze mi obcy człowiek, będę miała przerąbane. Nachodzi mnie okropna wizja: zakopuję Kuzyna Harry’ego pod krzewami róż w ogrodzie. – Oddychaj! – błagam go. – Boli cię w piersi? Powiedz, co jest nie tak. Kuli się niczym embrion. Ból w moim boku jest nie do wytrzymania, jakby pod skórą utkwiły setki drobnych kawałków szkła. Jedną ręką przytrzymuję się jego barku, a drugą dłoń przyciskam do boku, modląc się, by ucisk przyniósł mi choć odrobinę ulgi. Niezła z nas teraz para. – Powiedz coś – żądam. Harry mruga powiekami i spogląda mi w oczy. Jest przerażony. – Coś mi się przypomina – mówi. – Już dobrze. – Kładę sobie jego głowę na kolanach. Głaszczę go po włosach, jakby był dzieckiem. Krzywię się z bólu.

U dołu schodów pojawia się Greta. Jest na tyle daleko, że nie widzę wyrazu jej twarzy. – Coś się stało? – pyta. – Słyszałam jakiś hałas. – Wszystko w porządku – mówię. Przypuszczam, że z jej punktu widzenia wyglądamy tak, jakbyśmy zabrali się właśnie do partyjki golfa. – Harry się potknął. Prawda, Harry? – Szturcham go. – Tak – potwierdza. – Potknąłem się. – Głos mu się załamuje. – Powiedz mi, co sobie przypomniałeś – szepczę. Już dłużej tego nie zniosę. Ból wzmaga mi się w brzuchu, jest nie do wytrzymania. Nie mogę umrzeć! Mam za dużo roboty. W duchu besztam się, że okazałam się impulsywną idiotką i nie wzięłam pod uwagę potencjalnej przyczyny jego amnezji. A jeśli był to wynik jakiejś okropnej traumy? Może był świadkiem brutalnego morderstwa albo zmuszono go do obejrzenia wszystkich odcinków The Real Housewives of New Jersey? A jeśli odbije mu i dostanie szału w moim uroczym domku dla kobiet? Przecież wiem, że życia nie da się zaplanować jak powieści. Życie jest nieprzewidywalne, a to, co się zaplanowało, nigdy nie spełnia się dokładnie tak, jak by się chciało. – Nazywam się Aidan Hathaway – mówi. I ból mija mi jak ręką odjął.

ROZDZIAŁ 14

Prawie każda działalność, którą ludzie wykonują zawodowo, kieruje się jakimiś zasadami; nie inaczej jest z pisaniem powieści. Jeśli pisze się kryminały, trzeba mieć obcykane wszystkie fakty. Jeśli pisze się utwory humorystyczne, ten, kto czyta, nie może poczuć irytacji po pierwszych trzech rozdziałach. Kiedy wydano moją pierwszą K.T. Briggs, dostałam list od czytelniczki. Zaczynał się od słów: „Droga Chałturniczko”, a potem było jeszcze lepiej. Czytelniczka nazywała się Ellen. Była wściekła, że poświęciła mi kilka godzin swojego życia – godzin, których nigdy już nie odzyska – a ja miałam czelność zawieść jej zaufanie. Złamałam zasady. Między czytelnikiem a autorem obowiązuje niepisana umowa, a ja ją podeptałam. Ellen nie zakochała się w moim bohaterze romantycznym. Nie identyfikowała się z moją bohaterką. Była oburzona, że do sceny seksu doszło w pierwszej połowie powieści, i uważała, że moje strategicznie poukładane zbiegi okoliczności są absurdalne. „Nie można zwalać wszystkiego na złego brata bliźniaka – napisała. – Kto tak robi?”. W tym miejscu listu czułam się już dosyć paskudnie, ale brnęłam dalej. Następny zarzut dotyczył tego, że za bardzo się skupiam na wątkach posuwających fabułę do przodu kosztem konfliktu. „Nie może być seksu na zgodę bez kłótni – narzekała Ellen. – Tak bardzo koncentruje się Pani na tym, co robią, że ignoruje Pani, co czują”. To ciekawe, pomyślałam. Po dziś dzień nie jestem do końca pewna, czy rozumiem, co miała na myśli, ale doceniam fakt, że spróbowała to wyrazić. Następnie szybko przeszła do kwestii postaci drugoplanowych. Oczywiście, miałam ich zbyt wiele. „Zabierają tak dużo czasu! – pomstowała. – Nienawidzę ich!”. Była też na tyle uprzejma, by wytknąć mi, że w mojej powieści

etap „jestem tylko twoja” był nie dość rozbudowany, więc „żyli długo i szczęśliwie” jej nie przekonało. Miała też wątpliwości co do przyszłości pary moich bohaterów. Czy planuję ciąg dalszy? Trylogię? Czy dlatego skonstruowałam fabułę w ten sposób? Martwiła się o nich tak bardzo, że nie mogła spać i zaczęła pisać list o drugiej w nocy. Nie martwcie się jednak. Na koniec Ellen niechętnie przyznała, że dobrze posługuję się dialogiem. Uważam, że to bardzo ładnie z jej strony. Doceniam całą korespondencję od czytelników, bez względu na jej treść. Pochlebia mi, że ktoś, kogo nie znam, poświęcił choćby chwilę swojego cennego czasu, by nawiązać ze mną kontakt. Czytam wszystkie mejle i listy, na każdy odpowiadam. Czasami nawet tweetuję, chociaż kiedy mówię o tym córce, Allison przewraca oczami. To absolutnie niemożliwe, żebym ogarniała media społecznościowe. Jestem na to po prostu za stara. Tak więc siedziałam ze staromodnym listem od Ellen w dłoniach i zastanawiałam się, jak jej najlepiej odpowiedzieć, kiedy naszła mnie pewna myśl. Może Ellen ma rację. Może rzeczywiście gwałciłam reguły sztuki, których powinnam przestrzegać. Wyciągnęłam kartkę papieru i wzięłam gruby czarny flamaster. Postanowiłam wypunktować opisane przez Ellen zasady. Na górze nabazgrałam REGUŁY SZTUKI. Gdy skończyłam, przypięłam listę do dużej, pełnej rozmaitych notatek tablicy korkowej nad biurkiem, gdzie musiałam widzieć ją za każdym razem, gdy siadałam do pisania. I lista wisi tam po dziś dzień. Nigdzie na niej nie ma punktu, który by mówił, że bohaterowie romantyczni mogą zaginać czasoprzestrzeń i zjawiać się w domu autorki. Tak się nie robi. Jeśli mi nie wierzycie, zapytajcie Ellen. – Do diabła, o czym ty gadasz? – mówię do Kuzyna Harry’ego po chwili pełnej zdumienia ciszy. Spycham go z kolan i odsuwam się, aż uderzam o uroczy stolik, na którym stoi urocza lampka. Łapię lampę w powietrzu. Zaledwie parę godzin temu byłam tutaj z Jasonem, a moja głowa łomotała o ścianę. Może od tego łomotania dostałam wstrząsu mózgu i teraz mam halucynacje, bo myślę, że Kuzyn Harry właśnie

przedstawił się jako bohater ze Skradzionych sekretów. – Nazywam się Aidan Hathaway – powtarza. – Mieszkam przy Central Park South 50. Mam kolekcję zabytkowych roadsterów, które trzymam w magazynie na Brooklynie. W mojej łazience wisi mały Van Gogh. Moja sypialnia jest cała biała oprócz okna od sufitu po podłogę, które wychodzi na park. Jestem prezesem i dyrektorem wykonawczym Hathaway Enterprises. Mam dwadzieścia dziewięć lat. Dzwoni mi w uszach. – Ucisz się, proszę – błagam. – O mój Boże! – Ściska palcami skronie. – To jak potop. Mam szofera Thomasa, a mój ojciec nie żyje. Wyrzuca z siebie kolejne informacje o szczegółach swojego wykwintnego życia. Nie ma możliwości, żeby ten człowiek mógł przeczytać mój szkic postaci do Skradzionych sekretów, a mimo to większość z tego, co mówi o Aidanie Hathawayu, się zgadza. Wiem, bo sama to napisałam. – Oszalałeś – mówię. – Jakim sposobem udało ci się przeczytać powieść? Gadaj! Na ostatnim zlocie Autorek Romansów Ameryki znajoma, jedna z czołowych autorek na rynku, zwierzyła mi się, kiedy dotarło do niej, że odniosła prawdziwy sukces – kiedy po raz pierwszy zaczęto ją prześladować. Stalkerką była młoda kobieta z paskudną wysypką na twarzy i mnóstwem wolnego czasu. Czy Harry jest moim prześladowcą? Jeżeli tak, to zadał sobie cholernie dużo trudu, by podstępem dostać się do mojego domu. Pochlebiałoby mi to, gdyby sam pomysł nie był przerażający. – Jaką powieść? – pyta Harry. Wygląda na autentycznie zagubionego, ale nie dam się nabrać. – Moją powieść! – wydzieram się. Odsuwa się ode mnie. – Myślałem, że chcesz się dowiedzieć, kim jestem – mówi. – Powinnaś być zadowolona. Nie mogę wydzierać się na niego na korytarzu. Muszę wziąć pod uwagę Allison i Gretę, dlatego wstaję, chwytam go za tył T-shirtu i podrywam na nogi. Harry protestuje, ale nic mnie to nie obchodzi.

Wpycham go do swojego gabinetu i zatrzaskuję drzwi, zanim któreś z nas ma szansę uciec. Wciąż trzymam go za koszulkę, kiedy może po raz pierwszy przez cały dzień naprawdę mu się przyglądam. I nagle mój świat rozmazuje się na krawędziach, a ściany jakby zamykały się wokół mnie. Robię mimowolny krok do tyłu. Oczy ma zielone i szeroko rozstawione. Są takie same jak oczy chłopaka, w którym kochałam się w college’u. Tamten chłopak zginął w wypadku samochodowym na wiejskiej szosie w Connecticut, ale obdarzam jakąś jego cechą każdego ze swoich głównych bohaterów – to swego rodzaju hołd dla tego, co mogłoby być, a nie było. Harry-Aidan dużymi dłońmi ściska poręcze mojego fotela. To dłonie niemieckiego rzeźnika, u którego Greta robi zakupy. Od czasu do czasu odbieram w jego zakładzie zamówienia, a on zawsze wyciera te duże, szczupłe ręce o swój biały fartuch, zanim przekaże mi pakunki zawinięte w szary papier. Uwielbiam te dłonie. Jego nieskazitelna blada cera, teraz lekko zaczerwieniona od stresu, to pamiątka po młodym mężczyźnie, którego widziałam kilka razy, przypadkowo, w ciągu jednego śnieżnego tygodnia w grudniu. Pojawił się w spożywczaku, w księgarni i raz na peronie stacji. Później nigdy więcej go nie widziałam, ale jego alabastrowa skóra wywarła na mnie wrażenie. Ciemne włosy, dosyć długie i o lekko wijących się końcach… Identyczne ma facet, który pakuje moje zakupy w Whole Foods. Jest takim hipsterem, że zęby bolą, ale uwielbiam jego włosy. Za każdym razem, gdy go widzę, mam ochotę przeczesać mu je palcami. Wyciągam rozdygotaną rękę i odgarniam te same fantastyczne włosy z czoła mojego nieznajomego gościa. Od końca jego prawej brwi biegnie cienka, długa na jakieś pięć centymetrów niewyraźna blizna. – Skąd to masz? – szepczę. – Kiedy miałem trzynaście lat, rozbiłem kolekcjonerskie porsche 917/10 Spyder Can-Am z 1971 roku – mówi głosem tak niskim, że ledwo rozróżniam słowa. – Rozbiłem je na starym dębie na terenie posiadłości taty. Drzewo obumarło i tata nigdy mi nie wybaczył. Historia postaci to zabawna sprawa. Może trafić na papier albo pozostać w głowie, zakopana głęboko w szarych komórkach, gdzieś

pod listą zakupów i rozmiarami biustonoszy. W tym przypadku zamierzałam ujawnić pochodzenie blizny na późniejszym etapie Skradzionych sekretów. Owszem, zabójczo przystojny młody człowiek musiał być bogaty, piękny i posępny, ale gdyby udało mi się przekonać czytelniczki, że został wychowany przez wilki, bez miłości, zrozumiałyby ostatecznie, jak łatwo go zranić, i by się w nim zakochały. A czytelniczki muszą się w nim zakochać zgodnie z tym, czego żądała Ellen. Takie są zasady. Szczegóły dotyczące blizny, które wymyśliłam, gdy przejeżdżałam obok ogromnego dębu, który co jesieni okrywa się widowiskowo pomarańczowym listowiem, nigdy nie trafiły na papier. Były tylko w mojej głowie. Mogę analizować to na tysiące sposobów, ale fakt pozostanie faktem: mężczyzna siedzący przede mną jest doskonałą cielesną manifestacją Aidana Hathawaya. Biorę kosz na śmieci, do którego wyrzucam papier do recyklingu, i rzygam do niego figami i kozim serkiem. – Sadie, to obrzydliwe – mówi Aidan Hathaway. Wciąż trzymając kosz w rękach, cofam się, aż przywieram plecami do ściany. Osuwam się na bambusową podłogę. – Zatrułaś się? – pyta niepewnie. – Figi były skażone? Unoszę dłoń, żeby go powstrzymać. Cicho bądź, proszę. – Nie ruszaj się – mówię. Mój głos jest dziwnie zniekształcony. Ale zdaje się, że do Aidana dociera, bo nie wstaje i nie ucieka gdzie pieprz rośnie. Siedzi zupełnie nieruchomo, spoglądając na przemian to na mnie, to na wymiociny. Pchając kosz przed sobą, wychodzę na czworakach z gabinetu. Podnieść się na nogi nie mogę, bo pewnie bym zemdlała. Wstawiam kosz pod prysznic i zaciągam zasłonę, żeby go nie było widać. Chlapię sobie zimną wodą w twarz, która w lustrze wygląda na zarumienioną, usianą czerwonymi plamkami. Mam rozszerzone źrenice. Wyglądam jak typowa narkomanka. – Nie zwariowałaś, Sadie – mówię sobie. – To tylko jakieś wielkie nieporozumienie. Zdarzyło mi się wykorzystać kilka dosyć księżycowych rozwiązań

fabularnych, ale nawet ja nie wierzę w to nieporozumienie. Wycieram twarz, płuczę płynem usta i zakradam się z powrotem do gabinetu. Zaglądam do środka. Aidan siedzi ze swoimi idealnymi stopami na moim biurku, dłonie ma splecione za głową. Gdybym ja odchyliła się na fotelu tak bardzo do tyłu, skończyłabym z tyłkiem na podłodze, ale on wygląda tak, jakby mu było wygodnie. Życie zastawia na nas rozmaite pułapki. Ważne jest to, jak sobie z nim radzimy. Tak w każdym razie zawsze mówi Greta. Wchodzę do gabinetu. Aidan obraca się w moją stronę. – Znasz kobietę o imieniu Clarissa? – pytam. – Nie – odpowiada szybko. Ale ma zamyślony wyraz twarzy, jakby tuż obok przefrunął strzęp jakiegoś wspomnienia, zbyt delikatny, by go pochwycić. – Jesteś pewien? – nie odpuszczam. – Ja… nie wiem. Nie. Nie wydaje mi się. Rzucam się na leżący na biurku za nim słoiczek xanaxu. Już i tak przedawkowałam, ale czasami więcej znaczy lepiej. Jeśli zasnę na stojąco, co z tego? – To bardzo ważne – mówię. – Opowiedz mi, jakie są twoje ostatnie wspomnienia. Zamyka oczy i skupia myśli. – Są niewyraźne. Pamiętam błysk światła i ból nogi. I byłem z… Lily. – I…? – I nagle zjawiła się Clarissa! Ta okropna baba! – Podrywa się z fotela, zaciska pięści. Na szyi pulsuje mu nabrzmiała żyła. – Lily zniknęła. Rozpłynęła się w powietrzu – mówi, chwytając mnie za barki. Cofam się chwiejnie o krok. – A potem Clarissa powiedziała, że mogę uratować Lily tylko w jeden sposób: przenieść się tam gdzie ona. Zaoferowała mi układ. – Układ polegał na tym, że dała ci czterdzieści osiem godzin na odnalezienie ukochanej, odkrycie odpowiedniego zaklęcia i powrót – dodaję. Aidan milknie. – Skąd wiesz? – pyta po dłuższej chwili.

Pamiętam, że kiedy pierwszy raz czytałam Hemingwaya, zachwycałam się niesamowitą oszczędnością, z jaką posługiwał się słowami. Trudno mi przyjąć podobny styl, bo najczęściej zastanawiam się tylko nad tym, jak w nowy sposób opisać uprawianie seksu. Ale teraz pozwalam sobie na coś takiego. – Napisałam cię. – Wskazuję swój laptop, jakby to wyjaśniało dziwaczność moich słów. – Nie rozumiem. Cóż, taka jest czasem cena zwięzłości. Mówię mu o tym, jak po pogrzebie ojca, sam jak palec, wypił w swojej łazience macallana rocznik 1926 i się popłakał. Opowiadam mu o szmince i bluzce Lily w windzie, a także o tym, jak natknęli się na siebie w korytarzu na przyjęciu promocyjnym nowej marki szampana i wtedy spojrzeli sobie w oczy. Aidan blednie tak, że robi się prawie prześwitujący.

ROZDZIAŁ 15 Siedzimy we dwoje w moim gabinecie. Aidan oddycha nierówno – jest bliski hiperwentylacji. Gorąco, które nagromadziło się w trakcie całego dnia upału, wdziera się do pokoju pomimo zasłoniętego okna. Skończyliśmy czytać trzy pierwsze – i jedyne – rozdziały Skradzionych sekretów. – Nie rozumiem – mówi Aidan matowym głosem. – Ja też nie – zapewniam. – Jak mogłaś pozwolić, żeby ta stuknięta kobieta nas śledziła? – pyta. Kwestionuje konstrukcję fabuły, co mogę zrozumieć, ale nie zauważył szerszego zagadnienia. – Nie ja napisałam ten fragment – mówię. – Powiedziałaś, że to twoja książka, więc jak w końcu jest? Napisałaś ją czy nie? – wkurza się Aidan. – Nie może być i tak, i tak. Co za okropny dzień! – Napisałam początek trzeciego rozdziału, ale nie napisałam końca. – To kto go napisał? – Myślę, że Clarissa. – Nie mogę uwierzyć, że powiedziałam to na głos. – Ale kim, do cholery, jest Clarissa?! – wrzeszczy Aidan. Od jego palącej wściekłości w małym pokoiku gorąco tak narasta, że trudno wytrzymać. Pocę się jak mysz. – I dlaczego robi mi tak koło pióra? Nie mam zielonego pojęcia. W wymyślonej przeze mnie historii nie ma żadnej Clarissy. Ale zanim mogę przekazać mu tę niezadowalającą odpowiedź, w drzwiach zjawia się Greta. Ma neutralny wyraz twarzy i nic nie mówi, tylko patrzy w skupieniu na wściekłego Aidana. Jeżeli boi się o mnie i jest gotowa zadzwonić po pomoc, dobrze się z tym kryje. – Za półtorej godziny masz przyjęcie ze zbiórką pieniędzy dla szkoły – mówi po dłuższej chwili milczenia. – Twoja sukienka wisi w szafie i pozwoliłam sobie zapastować odpowiednie buty.

Samo wspomnienie o przyjęciu dla dobra szkoły, o zwyczajnym wydarzeniu mającym miejsce w świecie, który do niedawna też uważałam za zupełnie zwyczajny, wywołuje we mnie stan jeszcze większego oszołomienia. Greta interpretuje moją reakcję tak, jakbym nerwowo szukała wymówki, żeby zostać w domu i flirtować pod stołem z facetem, którego porwałam ze szpitala. A nie ma mowy, by zaakceptowała wymigiwanie się od zobowiązań. – Jesteś w komitecie organizacyjnym – przypomina mi. – Punktualnie o dziewiątej masz zaplanowane trzyminutowe wystąpienie, w którym powinnaś zachęcić gości do hojnych darowizn na rzecz szkoły. Podczas deseru i kawy. Cholera by to wzięła! – Naprawdę myślałam, że skończy się na czesnym – mówię, właściwie do siebie. – Ale jest inaczej – odpowiada Greta. – Zawsze jest inaczej, niż się myśli. – Bierze się pod boki, wypełniając swoją postacią drzwi. Nie odczepi się, póki nie zobaczy jakiejś reakcji z mojej strony. – Racja – mówię. – Idę się przebrać. Greta kiwa lekko głową i odchodzi. Aidan kładzie głowę na biurku. Trzęsie się na całym ciele, a ja nie jestem pewna, czy to dlatego, że jego wściekłość przekształciła się w lęk. – Weź się w garść – mówię. – Coś wykombinujemy. Wymyślimy jakiś plan. – Wszyscy umrzemy – mówi rzeczowym tonem. Takich słów nigdy nie włożyłabym mu w usta. Są objawem słabości, wrażliwości i przypuszczalnie zdrowego rozsądku – a żadna z tych cech nie jest mile widziana u głównego bohatera powieści erotycznej dla pań. – Na litość boską, Aidan, obudź się! – mówię. Zdaję sobie sprawę, że nazwałam go „Aidan”, a nie „Harry”. Wskoczyłam w króliczą jamę. Brnę dalej. – Co by Lily pomyślała, gdyby zobaczyła cię w takim stanie? Bądź dzielny. Reaguje tak, jakbym dała mu w twarz. Oczy mu ciemnieją mu i zasnuwają się chłodem. Tłumi w sobie jakieś skłębione emocje. Zaciska i rozwiera pięści zupełnie tak, jak robił to wcześniej w Targecie.

Sprawia wrażenie zdolnego do użycia przemocy, ale to samo można powiedzieć o większości facetów zepchniętych do narożnika. – Znajdziemy Lily – mówię powoli i spokojnie. – Poradzimy sobie z tym. Zaczyna się uspokajać. – Masz rację. Poradzimy sobie. Przesadzam. No nie, raczej nie przesadzasz, ale po co bawić się w subtelności? Idziemy do mojej sypialni i on siada na łóżku, podczas gdy ja przegrzebuję zawartość szuflad w poszukiwaniu w pełni zabudowanej bielizny korygującej Spanx, która ściśnie mnie na tyle, żebym zmieściła się w sukienkę, lecz nie na tyle, żebym zemdlała z braku tlenu. To naprawdę cienka granica, a ja już się pocę. Aidan kładzie się wygodnie na łóżku i zaczyna sypać jak z rękawa domysłami, kim może być Clarissa, przy czym każdy kolejny brzmi bardziej absurdalnie od poprzedniego. Aż nagle widzi mojego spanxa. Zawsze powtarzam: nic tak skutecznie nie odciąga człowieka od myślenia o własnych problemach jak pierwsze zetknięcie ze spanxem. – To coś, co się nosi? – pyta z niedowierzaniem. – Owszem, to bielizna wyszczuplająca. – Pewnie spaliłabym się teraz ze wstydu, gdyby nie wcześniejszy epizod ze spódnicą-spodniami. – Co ty tu w ogóle robisz? – Myślę na głos. Czekam, aż powiesz mi, jaki masz plan. – Bierze ode mnie spanxa. Mocno rozciąga materiał. – Czy jeżeli zostałem tu zesłany wczoraj wieczorem, to znaczy, że na znalezienie Lily i wydostanie się stąd mam tylko dwadzieścia cztery godziny? Czy też zegar zaczął tykać, kiedy znalazłaś mnie dziś rano w sklepie? Tak czy inaczej czasu jest mało. To chyba najdziwniejsza rozmowa, jaką odbyłam w swojej sypialni. Aidan rozciąga spanxa bardzo mocno i próbuje zobaczyć coś przez materiał. Zakrywa sobie twarz; wygląda jak unowocześniona wersja psychotycznego mordercy w masce hokejowej. – Przestań w tej chwili – mówię. – I zdaję sobie sprawę z upływu czasu. Naprawdę. Ale muszę pojechać na to dzisiejsze przyjęcie. – Przykładna matka Sadie Fuller nie opuszcza obowiązkowych imprez szkolnych bez względu na to, jak by ją korciło.

Aidan odrzuca spanxa na bok, kładzie ręce za głowę i układa się na poduszkach, czekając, aż powiem mu, co będzie dalej. Tężeją mu bicepsy i mogłabym przysiąc, że pręży je specjalnie dla mnie. Wygląda na moim łóżku naprawdę dobrze. Męski, młody, pełen wigoru. Biorę swoją bieliznę korekcyjną i nie tak znowu małą czarną sukienkę i ruszam do łazienki, myśląc, że dobrze by było utopić się w muszli klozetowej. – Mogę pójść z tobą? – pyta Aidan zza zamkniętych drzwi. Co? Oszalał? Mam pokazać się z nim publicznie? W poniedziałek rano mamuśki rozedrą mnie przed szkołą na strzępy. Wciskam się w spanxa, dysząc z wysiłku. Naciągam, upycham i przesuwam wałki ciała pod napiętym materiałem, starając się uzyskać gładkie powierzchnie. Popycham swoje ogromne piersi w górę, by wylewały się powabnie, mam nadzieję, nad gorsetem. Ależ gorąco! W spanxie jest jeszcze gorzej. Tak musi się czuć bernardyn żyjący w tropikach. – To może być dobre miejsce do zbierania wskazówek o tym, gdzie znaleźć Lily – dodaje. – Idiotyczny pomysł – mówię prosto z mostu. Słyszę, jak przetrząsa rzeczy, które leżą na mojej nocnej szafeczce. Wkładam sukienkę i jak wszystkie inne singielki męczę się z zapięciem suwaka. – Poza tym nie piszę kryminałów. – Myślę, że teraz to się zmieniło – zauważa. I ma chyba rację. Ostatnie wydarzenia nadają się na kryminał. Przy okazji mogą też świadczyć o tym, że zwariowałam, ale tego tematu nie ma sensu drążyć. Otwieram drzwi łazienki. – No i…? – pyta Aidan. – Zabierzesz mnie? Wyobrażam sobie, jak by się kręcił w tłumie. Jak rozmawiałby z Belindą, mamuśkami ze szkoły, z garstką znudzonych ojców, z Rogerem i Fredem albo facetem, który Freda zastąpił. Mój były mąż gej zawsze przyprowadza na tego typu imprezę osobę towarzyszącą. Ja zawsze jestem sama. Śmiejemy się z tego. A raczej Roger się śmieje. Dołuje mnie to, ale nie mogę się przyznać, bo Rogerowi byłoby przykro. Co by się stało, gdybym pokazała się w towarzystwie fantastycznego, młodego, pełnego wigoru ciacha leżącego właśnie na moim łóżku? Odkładam tusz do rzęs. Niemożliwe, żebym zastanawiała się nad

tym serio. Ale fakt, Aidan ma naprawdę dobry garnitur. Jasne, nogawka jest rozdarta, lecz łatwo można ją naprawić. Wpatruję się w swoje odbicie w lustrze. Widzę mnóstwo zmarszczek tam, gdzie skóra była kiedyś gładka, i przebarwienia, których nie jest w stanie wywabić nawet najgrubsza warstwa najdroższego kremu. Moje wargi nie są tak pełne jak kiedyś i czuję, że jestem nieuczciwa, gdy za wory pod oczami winię brak snu. Są teraz częścią mojej twarzy i ciągną ze sobą w dół wszystko inne. Ale staram się patrzeć na siebie łagodnym okiem, bo starość zdarza się tylko tym, którzy mają szczęście. A wtedy robią, co mogą, z materiałem, który mają do dyspozycji. Mój umysł to jednak zupełnie inna para kaloszy. Zawsze był ostry jak brzytwa i giętki jak akrobata z Cirque du Soleil. To mój klejnot koronny, choć na ogół się nim nie chwalę. Ale teraz na moim łóżku siedzi fikcyjna postać, która wyraziła chęć pójścia ze mną na zbiórkę pieniędzy dla Holt Hall jako osoba towarzysząca. Nikt nie chce iść na taką imprezę, o ile nie musi, więc proszę – sam ten fakt wskazuje, że rzeczywistość nie wygląda tak, jak powinna. Przyjrzyjmy się szczegółom. Po pierwsze, mężczyzna na moim łóżku nie istnieje tylko i wyłącznie w mojej głowie, ponieważ widziało go kilkunastu innych ludzi. Został zbadany przez lekarza, a o ile wiem, lekarze nie mają w zwyczaju badać wytworów halucynacji. Po drugie, prawdopodobieństwo, że to jakiś wyrafinowany podstęp i podpucha, wydaje się nikłe. W grę wchodzi za dużo szczegółów, na przykład blizna, o których wiem tylko ja i nikt inny. Po trzecie, naprawdę miło zawiesić na tym przystojniaku oko. Powinnam go wziąć na to przyjęcie. Ostatecznie jeśli przeżywam załamanie nerwowe, przynajmniej mogę się przy tym dobrze zabawić, nie? – Sadie – mówię do siebie. – Jesteś idiotką. – Co?! – woła Aidan z sypialni. – Nic. – To co? Mogę z tobą pójść? Po zejściu na dół oznajmiam, że Kuzyn Harry woli swoje drugie imię, Aidan, więc tak powinniśmy się do niego od tej pory zwracać. Allison ma w nosie, jak będziemy go nazywać; wkurza ją tylko, że nie zostawię go na wieczór w domu.

– Chciałam, żeby obejrzał ze mną Glee – żali się. – Specjalnie nagrałam odcinek! – Greta tu będzie – zauważam. – Ona nienawidzi Glee – mówi Allison. – Twierdzi, że ten serial jest durnowaty i nierealistyczny. – W takim razie obejrzyjcie razem coś innego – radzę. – Może Taniec z gwiazdami? Greta lubi Taniec z gwiazdami. Córka dąsa się, wydymając wargi. Patrzy na mnie spode łba. Ale zanim ma szansę przejść do czegoś głośniejszego i bardziej dramatycznego, zjawia się Aidan. Obie gapimy się na niego z rozdziawionymi ustami. – Tak może być? – pyta i mruga okiem. Włosy ma lekko rozczochrane, twarz świeżo ogoloną. Dziura w nogawce została starannie zaszyta, a garnitur i koszula są świeżo wyprasowane. W szyciu i prasowaniu rozpoznaję wprawną rękę Grety. Pomysł przebywania pod jednym dachem z pogniecioną lub dziurawą sztuką odzieży napawa ją obrzydzeniem. Aidan poprawia węzeł krawata pod brodą. – Wyglądasz nieźle – wzdycha Allison. Nawet buty Aidan ma wypastowane i wypolerowane. Lśnią. – No, nieźle – potwierdzam. Aidan wyciąga zza pleców pojedynczą kwitnącą różę zerwaną z ogrodu za domem. – Dla ciebie – mówi z lekkim ukłonem. – Wyglądasz przepięknie. Allison rumieni się w moim imieniu. Biorę różę i przekazuję ją córce. Allison czmycha z nosem zanurzonym w jedwabistych płatkach kwiatu. – Dziękuję – mówię. Ale nie wierzę w ten tekst, że wyglądam przepięknie. Powoli duszę się w sukience z braku tlenu. I poważnie martwię się tym, co się stanie, kiedy spróbuję usiąść. Jak duży nacisk wytrzyma normalny suwak? – Pa, Allison! – wołam. – Do widzenia, Greto. Nikt mi nie odpowiada. Ruszam do drzwi pod rękę z moim fantastycznym, superprzystojnym dwudziestodziewięcioletnim ogierem.

ROZDZIAŁ 16

Aidan milczy, gdy jedziemy do restauracji Lake House, która wcale nie znajduje się w domu nad jeziorem, tylko w pasażu handlowym i ma charakterystyczny urok, jaki się z tą lokalizacją wiąże. Kiedy Aidan wygląda przez okno na ulice w szarym świetle zmierzchu, zastanawiam się, o czym może teraz myśleć. Dotykam jego nogi. Drga z zaskoczenia. – Hej – mówię. – Co jest? Wzdycha. Długo i przeciągle, więc nie ma mowy, żebym to przegapiła. – Tęsknię za Lily – wyznaje. Jak można tęsknić za kimś, kogo się ledwo poznało? Przecież łączy ich dopiero parę rozdziałów. I nieważne, jak świetna jest autorka, parę rozdziałów nigdy nie wystarcza do zawarcia poważniejszego związku. – Nawet nie jesteście parą – zauważam. Odwraca się do mnie, odsuwając na bok pas bezpieczeństwa, żeby mu było wygodniej. – To prawda, ale czułem, jakbym ją znał. Kiedy zobaczyłem ją na tym przyjęciu promocyjnym, zrobiła na mnie piorunujące wrażenie. Nie chciałem nawet na nie iść, lecz przeznaczenie miało wobec mnie swoje plany. A potem dopilnowałem, żeby to ona zajmowała się rachunkiem Hathaway Enterprises, byśmy na pewno znowu się spotkali. – O kurczę, to ciekawe. – Tak naprawdę nie musiał mi tego mówić. Już to wszystko wiedziałam. – Od razu zdałem sobie sprawę, że to coś wyjątkowego – ciągnie dalej, coraz bardziej się rozkręcając. – Lily i mnie coś łączy, jakaś chemia. Moja przyjaciółka Erin powtarza, że miłość zawsze znajdzie drogę do serca. Może działać podstępnie i może cię zaskoczyć, ale znajdzie drogę. I okazuje się, że Erin ma rację w stu procentach. – Masz przyjaciółkę o imieniu Erin? – pytam. – Tak. A co?

Zaciskam ręce mocniej na kierownicy. Nie ma nikogo takiego jak przyjaciółka Erin. Ale z drugiej strony, nie ma też czarownicy o imieniu Clarissa. – Okay – mówię. – Ta twoja przyjaciółka nieźle gada. – Po prostu nigdy ci się to nie zdarzyło – odparowuje Aidan. Ciągnie kosmyk swoich włosów, owija go wokół palca i tarmosi zupełnie tak samo jak w Targecie. – Jeżeli będziesz dalej bawił się w ten sposób włosami, zrobi ci się łysy placek – ostrzegam. Aidan robi przerażoną minę, ale daje swoim włosom spokój. Przez chwilę przegrupowuje siły. – No i…? – pyta. – Chcesz kontynuować temat miłości od pierwszego wejrzenia? Bratnich dusz? Drugich połówek? Nie, dziękuję. To tylko niebezpieczne pomysły, które prowadzą do nadmiernych oczekiwań. Do oczekiwań, które się kłócą ze zdrowym rozsądkiem. – Nie, Sadie. To magia. – Gada jak potłuczony, jak po przyjęciu końskiej dawki środków odurzających. Mówi zupełnie inaczej, niż powinien. – Kiedy spotkałem Lily, poczułem się, jakby mnie prąd kopnął. Jakbym się nagle obudził i nie wiedział, że spałem. Czysta magia. – Zaczynasz się powtarzać – zauważam. – Myślę, że nie można tego zrozumieć, póki samemu się czegoś takiego nie przeżyje – mówi lekceważąco. – Może – odpowiadam. Nie mogę uwierzyć, że mam na sobie elegancką suknię, prowadzę minivana i dyskutuję o prawdziwej miłości z facetem, którego wymyśliłam. Na taki zbieg okoliczności nie przyjmuje zakładów żaden bukmacher. – Więc Lily – mówię. – Lily. Mój Boże! – Aidan uderza pięścią w deskę rozdzielczą, aż podskakuję na fotelu kierowcy. – Musi być przerażona. Powinienem jej teraz szukać! Niesamowite, jak szybko i płynnie uczucia Aidana przechodzą od radosnego spokoju do dramatycznego zdenerwowania. Zdarzyło mi

się stworzyć w swojej karierze parę lepiej skonstruowanych postaci. – W metropolii nowojorskiej mieszka prawie dwadzieścia milionów ludzi – mówię. – To gorzej niż szukanie igły w stogu siana. I to po ciemku. Nie, nie. Musimy się zastanowić, gdzie konkretnie jej szukać. – Ona jest takim delikatnym kwiatem. – Czy on mnie w ogóle słyszy? – Tak wrażliwa, tak łagodna, tak ufna i szczodra. – Przestań w tej chwili! – rozkazuję. Wreszcie się zamyka. – No więc? – pytam. – Więc co? – Jakieś pomysły? – Żadnego – mówi. Wszystko na mojej głowie. – Z punktu widzenia Clarissy byłoby raczej głupio, gdyby wysłała was oboje w jedno miejsce – zauważam. – Zależy jej na tym, żeby znalezienie Lily było prawie niemożliwe, racja? Chce się dobrze bawić, obserwując, jak błądzisz w ciemnościach, potykasz się i ostatecznie upadasz, by już nigdy nie powstać. – Czuję się, jakbym pisała dialogi do niskobudżetowego filmu o zjawiskach paranormalnych, który puszczą tylko w kablówce. Trochę mnie to uwiera. – Ujęłaś to tak, Sadie, jakbym wyruszył na jakąś wyprawę. Powieści o wyprawach nieźle się sprzedają. Szczególnie w literaturze młodzieżowej. Może gdybym pisała więcej takich książek, siedziałabym w aucie z pół bogiem, pół śmiertelnikiem, który ma dziesięć lat i zdolność jasnowidzenia, dzięki czemu wyjaśniłby mi, co się tutaj, do cholery jasnej, dzieje. Pod pewnymi względami byłoby mi łatwiej. – Clarissa przeniosła cię w zupełnie obce miejsce – mówię. – W miejsce, gdzie trudno ci się odnaleźć. Tak jak powiedziała w maszynopisie. – Ten okropny sklep z tym okropnym oświetleniem! – Aidan wzdraga się na wspomnienie Targetu. – I powiedziała, że wysyła Lily do ciemnego miejsca w Nowym Jorku – dodaję. – Tam Lily będzie sama. Czy to ci coś mówi?

– Raczej nie. Nowy Jork widać nawet z Księżyca. Oczywiście, ma rację. Nowy Jork jest rozświetlony jak choinka. Nawet mroczne bary i puste uliczki są skąpane w rozproszonym świetle. Ale teraz przynajmniej mamy pierwszy punkt naszego planu. – Musimy się zastanowić, w jakie ciemne miejsca w Nowym Jorku Clarissa mogła zesłać Lily, miejsca, gdzie Lily byłaby sama. Potrzebujemy listy takich miejsc. Aidan kiwa głową. – Tak. Lista. Doskonale. – Kiedy będziemy opuszczać dzisiejsze przyjęcie, chcę, żebyś miał na swojej liście pięć punktów. Pięć miejsc, gdzie możemy poszukać Lily. Zrozumiano? – Lubisz rozkazywać – mówi Aidan. To raczej obserwacja niż zarzut. Przypominam sobie, że bohaterowie literatury erotycznej rzadko spotykają kobiety takie jak ja. – Nawet nie wiesz jak bardzo – odpowiadam. Wjeżdżamy na parking przed restauracją. Przez duże oszklone witryny widać gości, którzy już tu dotarli. Trzymają kieliszki z winem i uśmiechają się nienaturalnie. Zerkam na Aidana. To jednak zły pomysł. Towarzystwo takiego faceta wymaga wyjaśnienia, a prawda tym razem nie wchodzi w grę. – Aha, gdyby ktoś pytał – uprzedzam, wysiadając ostrożnie z auta, żeby sukienka nie pękła mi w szwach – jesteś prawnukiem mojego wujecznego dziadka. – Hę? – Udaje mu się wysiąść z gracją. Nic dziwnego, nie ma ograniczonego dopływu tlenu. – Ludzie będą chcieli wiedzieć, kim jesteś i dlaczego ze mną przyszedłeś. Poza tym powiedziałam bandzie mamusiek, że przyjechałeś w odwiedziny, więc mnie nie wydaj. – Bandzie mamusiek? – Nie ma się czego bać – uspokajam. – Zazwyczaj nie gryzą. Wielkie wejścia nigdy nie były moją specjalnością. Kiedy wchodzę do lokalu, ludzie nie urywają rozmów w pół zdania tylko dlatego, że jestem taka fantastyczna. Gadają albo śmieją się dalej, piją i jedzą przekąski czy co tam jeszcze, a mnie zupełnie to nie przeszkadza.

Chętnie przemykam na obrzeża i krążę niepewnie po sali, aż znajdę w tłumie miejsce, gdzie najlepiej pasuję. Na większości imprez szkolnych zachowuję się jak kiepski kochanek: wchodzę, wychodzę i już mnie nie ma. Ale krycie się po kątach i udawanie przezroczystej dziś wieczorem się nie sprawdzi, ponieważ przyszłam na przyjęcie w towarzystwie ludzkiego odpowiednika kuli dyskotekowej. Aidan podaje mi łokieć, więc biorę go pod ramię i wkraczamy do zatłoczonej, gwarnej od plotek sali. Kiedy przestępujemy próg, robi się cicho jak makiem zasiał. Wyraźnie słyszę muzykę w tle, jakiś popowo-countrowy kawałek, który zostanie mi w głowie i nie uwolnię się od niego już nigdy. Cisza trwa trzy sekundy, czyli właściwie całą wieczność. Wszystkie oczy wlepione w Aidana. Kobiety oblizują wargi, mężczyźni instynktownie napinają bicepsy. Cała scena jest kompletnie absurdalna. Felicity, szczupła, wysportowana przewodnicząca komitetu rodzicielskiego, zbliża się do nas posuwistym krokiem w swoich srebrnych butach na wysokim obcasie. – Miło cię widzieć, Sadie – mruczy. – Kim jest twój znajomy? – Oślepia mnie błyskiem swoich niesamowicie białych zębów, ale nie odrywa wzroku od Aidana. Wiem, co sobie myśli: Ten facet jest powyżej mojego pułapu zarobków, jest eleganckim dodatkiem, na który mnie nie stać. – Aidan Hathaway – mówię. – A to Felicity Harrington. Felicity zalotnie przekrzywia głowę i podaje mu wypielęgnowaną dłoń. – Bardzo mi przyjemnie – mówi najzupełniej szczerze. Aidan bierze jej dłoń w obie ręce i zagląda Felicity głęboko w oczy. Jej barki rozluźniają się, kręgosłup ugina. Felicity wydaje z siebie gardłowy pomruk, którym prawdopodobnie narobiła więcej hałasu niż ostatnim razem, gdy kochała się z mężem, Chipem, bankierem inwestycyjnym. A to mogło być pięć lat temu. W tym towarzystwie nigdy nic nie wiadomo. Klepię biedaczkę po ramieniu, próbując przywołać ją do rzeczywistości. – Ojej – mówi, wciąż na mnie nie patrząc. – Tak, wiem – odpowiadam, gdy biorę Aidana pod ramię

i prowadzę w stronę baru. – Miło mi pana poznać! – woła za nami Felicity. – Nie rób tego więcej – szepczę do Aidana. – Czego? – Nie wprowadzaj kobiet w trans czy co ty tam z nimi robisz. – Zachowywałem się po prostu przyjaźnie. – No to zachowuj się mniej przyjaźnie. Nie chcę, żeby polazły za nami do domu jak kocice w rui. – Wyznaczasz mnóstwo reguł. – Reguły są w życiu ważne – mówię. Ale to tylko pół problemu. Drugie pół polega na tym, że na żywo Aidan jest znacznie bardziej złożony niż jako postać literacka. Mogę na przykład opisać pewne jego cechy, a wy, czytelniczki, dośpiewacie sobie resztę. Może w waszych głowach Aidan Hathaway wygląda jak młody Pierce Brosnan albo ten chłopak z college’u, który nie chciał na was spojrzeć. To wyobrażenie jest wasze i tylko wasze. Teraz jednak, kiedy ten facet stoi przed moimi oczami, widzę, że nos ma trochę niesymetryczny, a gdy uśmiecha się półgębkiem, wygląda mniej onieśmielająco. Nie wspomniałam nigdy o tych cechach w powieści. W ogóle ich nie wymyśliłam. Aidan rozrasta się, wypełniając przeznaczoną mu przestrzeń, staje się pełnowymiarowy. Szczerze mówiąc, wyprowadza mnie to z równowagi, co – jeśli wziąć pod uwagę mój punkt wyjścia – jest naprawdę niebezpieczne. Barman, atrakcyjny gej, otwarcie z Aidanem flirtuje, a Aidan z nim. Mój drink jest tak mocny, że o mało go nie wypluwam. Kiedy ostatnio dostałam mocno alkoholowy koktajl na imprezie dobroczynnej? Powiem wam. Nigdy. Młodzi i piękni dostają mocne drinki, a ludzie w średnim wieku – uśmiech pożałowania. Robi mi się przyjemnie od kopa, którego daje alkohol, kiedy obok zjawia się Roger. Jest elegancki jak diabli, w ciemnym garniturze, z jaskrawoniebieskim krawatem pod szyją. Próbuje uszczypnąć mnie w tyłek, ale nic z tego nie wychodzi – chroni mnie spanx. – Dobry Boże, Sadie, jesteś w stanie oddychać? – pyta. – Tylko trochę – przyznaję. – Nie rozumiem, czemu to robisz, kochana.

– Bo inaczej musiałabym przychodzić na te imprezy w piżamie, a to byłoby kompromitujące. Czy to Fred? Roger przewraca oczami. Podobieństwo do jego jedenastoletniej córki jest uderzające. – Tak – szepcze – nie chciałem przychodzić sam, a gdybym rzucił Freda wczoraj wieczorem po naszej rozmowie, nawet mnie by się nie udało znaleźć innej odpowiedniej osoby towarzyszącej. – Oj, nie wiem. Pewnie by ci się udało. Śmieje się, bo mam rację, ale śmiech przebrzmiewa, gdy Aidan odwraca się od barmana. – To Aidan Hathaway – oświadczam. Aidan raczy nas jednym ze swoich promiennych uśmiechów, od których gną się ludziom kolana. – Aidan, chciałabym, żebyś poznał ojca Allison, Rogera Evanstona. – Mówiłaś, że ma na imię Harry – szepcze mi na ucho Roger. – Myliłam się – odpowiadam, dodając w myślach: I to bardzo. Nagle zjawia się Fred. – O rany! – wzdycha. – Jestem Fred. A ty? Wszyscy podają sobie ręce. Są uśmiechy, rozpływanie się w zachwytach i pochlebstwa, po czym Fred porywa Aidana na poszukiwania bufetu z przekąskami serowymi. Roger odprowadza ich wzrokiem. – To naprawdę ten facet ze szpitala? – pyta ze słabo skrywanym zdumieniem. – Zgadza się. – Nic dziwnego, że wzięłaś go do domu. – No. – Piję duży łyk swojego powalającego dżinu z tonikiem. Jest wspaniały. – I… hm… wykorzystujesz go do wiadomych celów? Jestem bardzo wyzwolona. Właściwie w miasteczku takim jak Billsford sytuuję się tak bardzo na lewo, że prawie znikam za krawędzią. Ale i tak czuję się nieswojo, rozmawiając o własnym życiu erotycznym z byłym mężem gejem. Roger nie ma pojęcia o Jasonie i chcę, żeby tak zostało. Nie zniosłabym kontroli z jego strony. – Nie. – Pociągam nosem. – Mogłabym być jego matką. To obrzydliwe. – Na dodatek ciało Aidana składa się w dużej mierze

z krzepkich, twardych mięśni. Mogłabym się potłuc o któryś z jego kantów. – Chyba masz rację – odpowiada Roger po namyśle. – W końcu Ashton rzucił Demi dla młodszej. Zgadzam się, jak gdyby słabostki sławnych i bogatych miały dla mojego życia jakieś znaczenie. Przyglądamy się, jak Aidan dzieli się z Fredem kawałkiem sera. Wyraźnie wprawił Freda w trans, a przecież obiecał, że przestanie to robić. – Więc? – pyta Roger. – Co? – Jak Allison? – Super. Nadal zamierzasz wziąć ją jutro po południu? – Jasne. Obiecałem jej rajd po sklepach. W tłumaczeniu to zdanie znaczy: Proszę, daj jej swoją kartę kredytową. Tymczasem zjawiają się Fred i Aidan. Fred mówi coś Rogerowi do ucha, po czym obaj przepraszają nas i odchodzą. Nie mam wątpliwości, że idą do kabiny w męskiej toalecie albo do samochodu Freda na parkingu. – Fred zapytał, czy kiedykolwiek myślałem, że jestem gejem. – Aidan uśmiecha się szelmowsko. – Chyba rozczarowałem go, kiedy zaprzeczyłem. – Fred to optymista. – Jak to się stało, że wyszłaś za mężczyznę, który nie lubi kobiet? Gdybym dostawała dolara za każdym razem, jak ktoś zadaje mi to pytanie, wypoczywałabym teraz na Arubie. – Roger lubi kobiety – prycham. – Tylko że nie w ten sposób. – Wiesz, co mam na myśli. Arubo, koktajl z parasolką proszę! Nadchodzę! – Kiedy braliśmy ślub, nie uświadamiał sobie jeszcze, że jest homoseksualny – wyjaśniam. Poza tym zrobił mi dziecko. O dziwo, przyznanie się do tego, że wyszłam za faceta, który uwielbia musicale i komedie romantyczne z Jennifer Aniston i z którym można godzinami gadać o tym, jaki odcień zieleni najbardziej pasowałby do sypialni, przychodzi mi łatwiej niż przyznanie, że wpadłam. Sama chciałabym wiedzieć, dlaczego tak jest. – Nadal się przyjaźnimy – mówię. – I oboje

bardzo angażujemy się w wychowywanie Allison. Wszystkie ciężkie obowiązki spadają na mnie, ale po co się babrać w szczegółach? W ogóle nie mam ochoty gadać na ten temat. Psuje mi to humor. – Jak twoja lista? – pytam. – Chyba przydałby mi się jeszcze jeden drink – odpowiada. – Idziemy do baru? Przy okazji trochę pokręcimy się w towarzystwie. Wyciąga rękę, a ja biorę go pod ramię. Jeżeli martwi się o swoją jedyną prawdziwą miłość, która utknęła w jakimś zapomnianym przez Boga ciemnym miejscu w Nowym Jorku, to bardzo dobrze się z tym kryje.

ROZDZIAŁ 17

Krążymy po sali. Wszyscy chcą z nami porozmawiać. Aidan dostaje sześć zaproszeń na golfa, a ja cztery do klubu country na lunch, z których jednak nie skorzystam, bo moja wytrzymałość na tortury nie jest znowu tak wysoka. Wszyscy rozmawiają o ostatnich upałach, o tym, jak Holt Hall potrzebuje darowizn, i o tym, jak fantastycznie Aidan musi wyglądać nago. Z tym ostatnim przesadzam, ale wiem, o czym myślą. Zdobywamy następne drinki, zagryzamy je sushi i świeżymi sajgonkami. Aidan karmi mnie zimną krewetką ociekającą sosem koktajlowym, jakby takie zachowanie było czymś najnaturalniejszym w świecie. W jego wykonaniu cała czynność kipi erotyzmem, ale może przemawiają przeze mnie dwa mocne dżiny z tonikiem. Staram się trzymać prosto na nogach. Gdyby tutaj ugięły się pode mną kolana, moja reputacja mocno by ucierpiała. Już i tak ryzykuję, że jutro rano obudzę się nie jako „mama Allison, pisarka”, tylko jako „rozwódka ze smakowitym młodym kochankiem”. Fakt, że nie jesteśmy kochankami, wcale się nie liczy. Każda samotna osoba na sali zakłada, że uprawiam seks z Aidanem Hathawayem. Kobiety myślą, że musiałam bardzo poważnie potraktować poporodowe ćwiczenia mięśni Kegla, skoro trafił mi się taki młody bóg, a mężczyźni marzą o tym, żeby stać się Aidanem Hathawayem choć na jedno popołudnie. Natychmiast rzuciliby swoje czterdziestoiluśletnie żony i popędziliby prosto w stronę najbliższej anorektycznej modelki brazylijskiej. Nie można spodziewać się niczego innego, kultura popularna tego żąda. Przestaję myśleć o brazylijskich modelkach i spostrzegam, że Aidan zniknął. Rozglądam się po sali. Pod jedną ze ścian na długich stołach leżą przedmioty przeznaczone na aukcję. Felicity trzyma Aidana pod ramię i osobiście opowiada mu, co można wylicytować. Nie zdziwiłabym się, gdyby sama wskoczyła na stół i wystawiła się na aukcję. Aidan kiwa ręką, żebym podeszła.

– Chciałbym coś kupić, żeby wspomóc Allison – mówi. – Felicity zaproponowała rzadką kolekcję szampanów. Co o tym myślisz? Zerkam na sugerowaną cenę. Trzy tysiące dolarów. – To miło z twojej strony – szepczę mu na ucho. – Ale nie możesz. Nie masz forsy. – Wprawdzie bardzo lubię wypić lampkę bąbelków, uważam jednak, że cztery butelki za takie pieniądze to przesada. Niech je sobie kupią finansiści z banków inwestycyjnych. – Co ty gadasz? – mówi Aidan. – Mam miliardy dolców. Serio, Sadie, jestem bardzo dziany. Mam wielki magazyn pełny zabytkowych samochodów sportowych i penthouse. – Nie tutaj. Aidan odruchowo sięga po portfel. Kręcę głową. – Masz tylko ubranie, w którym tu przybyłeś. I prawdopodobnie powinieneś być za to wdzięczny. Jedno muszę mu przyznać. Kiedy ogarnia myślowo znany świat i swoje w nim miejsce, zachowuje neutralny wyraz twarzy. – Nie stać mnie nawet na jedną butelkę szampana? Nie. Znowu kręcę głową. Na tej aukcji nie akceptuje się kart Visy czy Mastercard z rzeczywistości równoległej. Dalszą dyskusję o wypłacalności przerywa mi klepnięcie w ramię. Odwracam się i widzę swoją sąsiadkę Belindę. Przyszła w obcisłej kiecce, która ma podkreślić figurę zdobytą na wielogodzinnych ćwiczeniach, a u jej boku stoi Jason. Mój Jason. Mówiąc ściślej, Jason, z którym spotykam się w piątki przed południem. Nie wpływa to najlepiej na moje poczucie równowagi. – Hej, cześć – mówi Belinda, obrzucając Aidana wzrokiem od stóp do głów. Chyba kombinuje, jak wepchnąć go do swojej kopertówki i porwać na tropikalną wyspę, gdzie smażyliby się w słońcu na plaży nudystów. – Poznaj Jasona Blaira. Jason jest prawnikiem w Nowym Jorku. W dużej kancelarii. Jak, na litość boską, mamy to rozegrać? Nie możemy wyznać, że poznaliśmy się już jakiś czas temu, kiedy oboje szukaliśmy kogoś do bzykania na Craigslist. To jest Billsford. Grzecznie poproszono by nas o opuszczenie lokalu. Czekam, aż Jason coś powie, ale on nie odrywa wzroku od Aidana.

– Hej. – Wyciągam rękę. – Miło mi. Jason ściska mi dłoń, lecz wciąż gapi się na Aidana. – To jest Aidan Hathaway – mówię. Przez cały wieczór przedstawiałam go jako prawnuka mojego wujecznego dziadka, ale nie teraz. Jego imię i nazwisko wiszą w powietrzu. Czekam, aż znowu złapię równowagę i racjonalna część mózgu przypomni mi, że Jason i ja spotykamy się tylko na seks. Nie angażujemy się emocjonalnie, w ogóle nie łączy nas żaden związek poza piątkowymi przedpołudniami, wobec czego nawet najniższy poziom zazdrości jest zupełnie nieodpowiedni. Z bliska Aidan podoba się Belindzie jeszcze bardziej. Wypytuje go, jak smakuje mu jedzenie, bo ona, oczywiście, niczego jeszcze nie przełknęła. Opowiada Aidanowi, że mieszka po sąsiedzku. Nie wspomina o lornetce. Aidan mówi jej, że zatrzyma się u mnie na jakiś czas i mogą machać do siebie na dzień dobry. Puszcza do niej oko. Belindę przechodzi dreszczyk. Jason zaciska zęby, aż nabrzmiewają mu mięśnie. Ja nadal czuję się wytrącona z równowagi. – Powinniśmy się zbierać – mówię do Aidana. – Allison została w domu i ogląda Taniec z gwiazdami. W przedawkowaniu może jej zaszkodzić. To kłamstwo. Allison nic nie będzie, ale przebywanie na tej imprezie nie sprawia mi już frajdy. Prześladuje mnie teraz obraz gołego Jasona i gołej Belindy, gołych razem, i robi mi się niedobrze. A może winę ponoszą upał, alkohol i bielizna wyszczuplająca. – Nie możemy jeszcze wyjść. – Aidan raczy Belindę szerokim uśmiechem, a ta idiotka łapie się ramienia Jasona, żeby nie upaść z wrażenia. – Masz trzyminutowe wystąpienie przy mikrofonie za… – Rzuca okiem na zegarek. – No patrz! Już teraz. Zanim zdążę zaprotestować, bierze mnie pod spocone ramię i rzuca prosto w kochające objęcia pani dyrektor Leticii Woolworth, która stoi przy bufecie wyprostowana, jakby połknęła patyk, i ściska w dłoni mikrofon bezprzewodowy. Aidan wita ją lekkim ukłonem, a ona spuszcza skromnie oczy i wyciąga rękę. Błękitnokrwiści zawsze się ze sobą zwąchają, jakby wszyscy perfumowali się tą samą, lekko stęchłą wodą (wczesno)kolońską Eau de Mayflower.

– Niezmiernie miło mi pana poznać, panie Hathaway. – Leticia Woolworth uśmiecha się kokieteryjnie. – Zawsze bardzo się cieszę, kiedy któreś z naszych samotnych rodziców znajduje znowu miłość, zwłaszcza gdy wybrankiem jest ktoś z naszej sfery. – Mruga do niego porozumiewawczo, a mnie dosłownie szczęka opada ze zgrozy. – Sadie jest niesamowitą kobietą – mówi Aidan. Widzę, jak w głowie obracają mu się trybiki. Dostrzega okazję i natychmiast ją wykorzystuje. Bierze mnie wpół i przyciąga do siebie, jakbym była nieco przywiędłą Scarlett O’Hara. Mocny ruch sprawia, że głowa odchyla mi się do tyłu, więc nie mam jak uciec od ponętnych warg, które wpijają się w moje usta. Widzę gwiazdy i prążki, i blask. A może ta restauracja ma na suficie wymalowaną flagę amerykańską? Aidan smakuje jak dobra whisky i mimowolnie zaplatam mu ręce na szyi, gdy całuje mnie głęboko i namiętnie. Całujący się krewni, a to ci dopiero. Na sali robi się cicho jak makiem zasiał. Gdybym otworzyła oczy, zobaczyłabym, jak wszyscy się na nas gapią. Zobaczyłabym, jak Leticia Woolworth okrywa się pąsem, który doskonale pasuje do koloru jej klasycznego kostiumu od Chanel. Zobaczyłabym, jak od Belindy bije oburzenie, że to wszystko jest takie niesprawiedliwe, a Felicity robi minę, jakby przed oczami przewinęło jej się nagle całe życie. Ale za bardzo jestem zajęta całowaniem, żeby zwracać uwagę na cokolwiek innego. Wreszcie Aidan odsuwa głowę i oblizuje sobie wargi niczym lis, który właśnie przekonał kurczaki, żeby same oskubały się z pierza. Przepełnia mnie żądza i wstyd, i jestem przerażona, że stereotypowy przystojniak może tak działać na moje kolana. Jestem dorosła, na litość boską! Twardo stąpam po ziemi. Jestem za stara na kolana z waty. Przygładzam suknię i wyrywam pani Woolworth mikrofon z ręki. – Chciałabym podziękować wszystkim za przybycie – mówię – i wspieranie naszej ukochanej szkoły Holt Hall. To dla mnie zaszczyt, że mogłam w tym roku poprowadzić prace komitetu organizacyjnego, i zachęcam wszystkich, by zaangażowali się w nasze działania w przyszłym roku. Powinnam powiedzieć jeszcze o kilku sprawach związanych ze zbiórką funduszy, ale mam to gdzieś. W głębi sali widzę Jasona.

Spogląda mi w oczy, obejmuje ramieniem gołe barki Belindy i uśmiecha się do mnie niezbyt przyjaźnie.

ROZDZIAŁ 18

Na kuchennym stole stoi przede mną laptop. Obok kieliszek chardonnay z paroma kostkami lodu. Wieczór nie dał wytchnienia od upałów i przemyka mi przez myśl, żeby wrzucić sobie kilka kostek lodu za dekolt. Popijam wino. Gapię się w sufit. Pociągam za materiał bielizny wyszczuplającej. W drodze do domu dałam Aidanowi wykład o tym, jak niestosownie się zachował, całując mnie na oczach tych ludzi. Zbył mnie śmiechem, powiedział, że mam smakowite wargi i nie powinnam być taka sztywna. Zapytałam go, jak kobieta, która pisze całymi dniami o seksie, może być sztywna. Odparł, że nie wie, ale widzi, że bardzo się staram. Zmieniłam temat i zapytałam o ciemne miejsca w Nowym Jorku, gdzie moglibyśmy poszukać Lily. Nie chciałam dłużej myśleć o całowaniu. Aidan wymienił adres domu Lily, jej ulubioną kawiarnię i bistro, w którym jada lunch. Kiedy wypomniałam mu, że żadne z tych miejsc nie jest ciemne, przestał się odzywać, co z kolei dało mi czas na skupienie się na bólu, który kłuł mnie tak, jakbym dostała kopniaka w brzuch. Widok Belindy i Jasona razem nie powinien był mnie w ogóle ruszyć, a mimo to czułam w ustach gorzki smak zazdrości. Dotknęłam gładzika laptopa i maszyna obudziła się do życia, lecz na ekranie nie widać żadnych nowych słów. Nie ma rozdziału, który podpowiedziałby mi, gdzie znaleźć Lily. Napisana powieść kończy się na tym, jak Clarissa podążyła za Aidanem, który podążył za Lily. Mój wpływ na bieg fabuły również wydaje się skończony. Postaci, które znałam, prawie zupełnie nie przypominają tych, którymi były przedtem. Różnica jest taka jak między ośmiolatką, która tuli się do ciebie i siada ci na kolanach, a trzynastolatką, która pod żadnym pozorem nie pozwoli ci wejść do swojego pokoju. Każda postać powstaje w inny sposób. Zwykle zanim zabiorę się

do pisania nowej powieści, daję sobie dzień wytchnienia i wyruszam do wielkiego miasta. Wsiadam we wczesnoporanny pociąg do Nowego Jorku i spaceruję powoli po centrum, za każdym razem obierając trochę inną trasę niż poprzednio. Chłonę wtedy ludzi i wrażenia. Lily zobaczyłam na dworcu Grand Central. Oczywiście, nie była to ta sama Lily, której teraz szukamy, tylko kobieta, na której później wzorowałam postać głównej bohaterki. Weszła do hali, właśnie gdy zdjęłam plastikowe wieczko z kubka gorącej kawy i wepchnęłam do kieszeni płaszcza bajgiel z serkiem topionym. Odwróciłam się w stronę wyjścia na ulicę Czterdziestą Drugą, a ona tam właśnie stała, o twarzy pięknej jak z obrazu Botticellego, okolonej falistymi rudymi włosami niczym aureolą. Z telefonem przyciśniętym do ucha i skórzaną teczką w dłoni wpatrywała się w niebiosa wymalowane na słynnym dworcowym sklepieniu. – O – powiedziałam z brzegiem kubka w pół drogi do warg. – Idealna. Chciałam pójść z bajglem na Union Square, może posiedzieć chwilę w parku albo zrobić zakupy w jednym z nowych sklepów, które się tu pojawiają jak grzyby po deszczu. Ale gdy tylko ujrzałam tę rudowłosą dziewczynę, moje plany uległy zmianie. Musiałam pójść za nią. Nie po raz pierwszy śledziłam ludzi, którzy później, bezwiednie, trafiali do którejś z moich powieści, gdzie prawie zawsze kończyli nago i w dość kompromitujących sytuacjach. Gdyby tylko wiedzieli! Czy byliby przerażeni? Czy może zawstydzeni, jakby dopuścili się niewierności, mimo że w ogóle nie przyłożyli do niej ręki? Myślałam o tym wszystkim, gdy podążyłam za swoją ofiarą na rojącą się od przechodniów Czterdziestą Drugą. Godzinę szczytu na chodnikach odczuwa się dużo bardziej niż w samochodzie. Rozpychając się łokciami, musiałam się bardzo starać, by nadążyć za rudą kobietą. Jak udawało jej się utrzymać takie tempo w dziesięciocentymetrowych obcasach, nie miałam pojęcia. Światła uliczne zdawały się zmieniać magicznie tylko dla niej, nigdy nie musiała zwalniać. Szła wciąż dalej i dalej przed siebie. Po kilku przecznicach przystanęła przy wózku z kawą i odebrała

następny telefon. Ustawiłam się w kolejce tuż za nią. – Halo – powiedziała cichym, dźwięcznym głosem. – Tu Lily. Och, racja. Cześć, Brad. Umilkła, żeby posłuchać Brada. Przysunęłam się trochę bliżej. – Jasne – przytaknęła. – Piąta trzydzieści nadal mi pasuje. Okay. To na razie. W jej głosie słychać było melodyjność, od której serce zabiło mi mocniej. Lily, niewinna dziewczyna z Południa uciekająca przed swoją przeszłością i próbująca zrobić karierę w wielkim, strasznym Nowym Jorku. Podeszłam jeszcze bliżej i trąciłam ją delikatnie noskiem buta. Odwróciła się. – Przepraszam – powiedziałam. Uśmiechnęła się, ukazując idealnie równe białe zęby. Jej soczyste wargi zdawały się czerwienić sokiem dojrzałych malin. Był to szczery uśmiech, a nie taki, który ma odwrócić uwagę rozmówcy, podczas gdy uśmiechająca się osoba lustruje go wzrokiem i usiłuje rozgryźć, o co mu chodzi. Ponieważ w Nowym Jorku musi ci o coś chodzić, nawet gdy tylko przez przypadek nadepniesz komuś na nogę. – Nic nie szkodzi – skwitowała. Skupiłam uwagę na jej głosie. Czasami brzmienie głosu postaci jest kluczem do jej duszy. Trudno w to uwierzyć, wiem, bo postaci w powieściach tak naprawdę nie mówią, póki nie odezwą się głosem aktora ze spłyconej hollywoodzkiej adaptacji, ale dla mnie głos jest bardzo ważny. Muszę słyszeć go w wyobraźni, by postać ożyła na kartach książki. Zanim Lily odwróciła się i podjęła rozmowę przez telefon, zauważyłam chabrowe oczy i drobne piegi na nosie. Reszta cery była mleczna, alabastrowa, jakby jej właścicielka smarowała się kremem z filtrem i nosiła kapelusz z szerokim rondem za każdym razem, gdy mama jej kazała. Lily była bez skazy. Kiedy zamawiała czarną kawę, przyjrzałam się jej ubraniu. Miała na sobie modną marynarkę ze śmiałym geometrycznym wzorem i obcisłą, przylegającą do ud spódnicę. Jej szpilki były jaskrawopomarańczowe, tak jak duże korale. Stanowczo nie z Wall Street i na pewno nie prawniczka.

Jakaś branża kreatywna, uznałam. I dynamiczna. Marketing, oczywiście. Ta dziewczyna rozkręca działalność z małą grupą klientów, może ze spółką, która sprzedaje organiczne perfumy albo buty zaprojektowane tak, by rzeźbić pośladki i uda, kiedy się w nich chodzi. Ale ma na oku większą zdobycz, międzynarodowe korporacje, marki rozpoznawalne nawet na piaszczystych pustyniach Mali, i ostro pracuje na to, by zdobyć wymarzone zamówienie. Z kawą w dłoni skręciła w Avenue of the Americas, a ja odprowadziłam ją wzrokiem. Pomyślałam wtedy: Poradzi sobie bez względu na to, kim jest. Głowa na karku, krótka spódnica i te wspaniałe włosy zapewnią jej sukces. Piję łyk wina. Dzwonię do Rogera. Odbiera po trzecim sygnale. – Oby chodziło o coś tragicznego i pilnego – mówi. – Jest druga w nocy. Naprawdę siedzę tu aż tak długo? Butelka wina jest prawie pusta, więc chyba tak. – Nie, nic takiego – uspokajam go. – Mam pytanie. – Jestem zmęczony – odpowiada. Puszczam jego słowa mimo uszu. – Znasz jakieś ciemne miejsce w Nowym Jorku? – Moją sypialnię przed dwiema minutami, zanim mnie obudziłaś. – Pytam poważnie, Roger. – Czemu rozmawiasz ze mną przez telefon, a nie leżysz w łóżku ze swoim młodym przystojniakiem? Widziałem, jak cię całował. Tak jak wszyscy. Oj, będę się musiała ostro tłumaczyć w poniedziałek rano. Upijam kolejny łyk wina. – Poszedł spać wiele godzin temu. – No i…? – No i jest ideałem. A ja mam zmarszczki i córkę, i te okropne plamy wątrobiane na dłoniach. – Że nie wspomnę o wałkach tłuszczu wokół pasa. – Jesteś żywą, rzeczywistą osobą, Sadie. Nie ma w tym nic złego. Nawet nie zdaje sobie sprawy, jak bardzo ma rację. W każdym razie z tą „rzeczywistą osobą”. – Jest za młody – mówię. – Prawdopodobnie nigdy nie widział

kobiety z owłosieniem łonowym. Ale powiedz mi, jakie znasz ciemne miejsca w Nowym Jorku. – W Nowym Jorku nigdy nie jest ciemno – odpowiada, ziewając. – No wiesz, to miasto nigdy nie śpi. Mogę już wracać do łóżka? – Nie! Podaj mi choć jedno takie miejsce. Rusz głową. Jestem zdesperowana. – Choćbym żył tysiąc lat, nigdy nie zrozumiem twojego sposobu myślenia. Okay. Co powiesz na Central Park? Lasek w Central Parku. Miałem tam raz bardzo mroczną i straszną przygodę. Z kobietą, która była mężczyzną, który był kobietą. Zgroza. Dobranoc, Sadie. Roger się rozłącza. Opadam na oparcie krzesła i zastanawiam się nad laskiem. Rzeczywiście jest tam ciemno i prawdopodobnie strasznie, jeśli trafi się tam nagle ze świata równoległego. Takie miejsce mogło przyjść Clarissie do głowy. Powtarzam słowo „lasek” raz po raz, gdy wspinam się na zmęczonych nogach na piętro. Wchodzę do sypialni, rozbieram się powoli, poświęcając chwilę na rozkoszowanie się wrażeniem nieskrępowania i swobody po zdjęciu spanxa. Padam na łóżko. Ale przed zgaszeniem światła biorę z szafeczki nocnej notatnik i wołami zapisuję: LASEK.

ROZDZIAŁ 19 Budzę się z kacem. Aidan siedzi na brzegu mojego łóżka. Ma na sobie niebieską koszulkę z krótkim rękawem i spodnie od garnituru z nogawkami podwiniętymi nonszalancko do kostek. Na swoich idealnych stopach nosi klapki, które, zdaje się, widziałam kiedyś na nogach Rogera. Aidan grzebał w moich szafach. – Która godzina? – stękam. – Wpół do ósmej. Au! Nigdy dobrze nie wyglądam o tej porze, a już zwłaszcza po dwóch mocnych dżinach z tonikiem, butelce wina i pięciu godzinach snu. Aidan trzyma mój notes. Barki ma napięte, oczy zaczerwienione i zmęczone. – Myślisz, że Lily tam jest? – pyta, potrząsając mi notatnikiem przed nosem. – Tak – odpowiadam spokojnie. – Czemu mi się to przytrafia? – pyta z gniewem. – Czym ja sobie na to zasłużyłem? To bardzo dobre pytanie i od wczoraj zadawałam je sobie wielokrotnie. Według mnie w grę wchodzi kilka prawdopodobnych odpowiedzi. Pierwsza, najbardziej realistyczna, zakłada, że przeżywam ostry kryzys wieku średniego i wszystko to jest wytworem mojej fantazji. Oglądałam przecież American Beauty. Znam objawy. W jednym momencie wszystko jest takie, jak było zawsze, a w następnej chwili – obce i nieznane. No wiecie, jak w tej piosence Talking Heads z lat osiemdziesiątych. Jeśli jednak siedzę sobie po prostu na parkingu przed Targetem i wyobrażam sobie to wszystko, tym razem z pewnością przesadziłam. Więc ta odpowiedź nie wyjaśnia niczego w sposób zadowalający. A może dostałam w głowę i leżę nieprzytomna na intensywnej terapii z ciężkim urazem mózgu? Może Roger, Allison i Greta stoją nad szpitalnym łóżkiem i załamują ręce. Ale pamiętam wczorajszy dzień

zupełnie wyraźnie, wiem, że nie upadłam i nic nie uderzyło mnie w głowę. Film w żadnym momencie się nie urywa. Trzecia z potencjalnych odpowiedzi jest najbardziej niepokojąca. Może to się dzieje naprawdę. Może wymyślony Aidan Hathaway rzeczywiście się tutaj zjawił. Może wszystko jest zupełnie takie, jak się wydaje. Lecz Aidan zapytał, czemu przytrafiło się to jemu, a nie mnie, i teraz bardzo cierpliwie czeka na odpowiedź. Tak jakbym umiała jej udzielić. – Nie wiem – mówię w końcu. Jest mi gorąco, a pokój wydaje się za ciasny. Musimy znaleźć Lily. Aidan wygląda tak, jakby miał ochotę zakwestionować moją odpowiedź, zażądać pełniejszych wyjaśnień, ale ostatecznie tego nie robi. Wyrywa kartkę z notatnika. Zgniata ją w kulkę. Jest niczym ściśnięta sprężyna, gotowa w każdej chwili gwałtownie się odwinąć. – Więc myślisz, że powinniśmy zacząć poszukiwania od lasku w Central Parku? – Tak. Zrzuca ze mnie kołdrę. – No to się ubieraj – rozkazuje burkliwie. – Musimy jechać. – Okay – mamroczę. – Już wstaję. Daj mi chwilę. – Umyj zęby, uczesz się. Rób, co chcesz. Ale szybko. – Czy akcjonariuszy swoich firm też tak traktujesz? – Nie. Jestem dla nich miły. Dają mi pieniądze, chociaż według ciebie jestem kompletnie spłukany. Zobaczymy się w kuchni za pięć minut. Chyba bierze mnie za jakąś cudotwórczynię. Pięć minut starczy mi tylko na trzy minuty kokoszenia się w łóżku i może jeszcze na mycie zębów. Z włosami będę musiała zrobić porządek kiedy indziej. Na parterze Greta, Aidan i Allison siedzą przy kuchennym stole i jedzą naleśniki, które pachną po prostu bosko. Całuję córkę w głowę i nakładam sobie na talerz stosik jedzenia. Między każdą parę naleśników wkładam kawałek masła i polewam wszystko mnóstwem ciepłego syropu. Nie ma lepszego lekarstwa na kaca niż fura wysokokalorycznego żarcia. A najlepiej, żeby z boku były jeszcze frytki.

Greta chrząka znacząco. – Aidan mówi, że będziecie dzisiaj… zwiedzać miasto? – A… tak. Potem podrzucę Allison do Rogera na noc. Tata mówi, że wybieracie się na zakupy. Allison podskakuje radośnie na krześle. – Nie mogę się doczekać! – Jak… ciekawie – stwierdza Greta. – Tak – mówię, wpychając sobie do ust kawałek wspaniałego naleśnika. – Będzie fajnie. – I gorąco – dodaje Greta. Powietrze za oknem już wygląda na ciężkie i gęste, w ogrodzie więdną niedobitki narcyzów. – Kiedy te upały się skończą? – wzdycham. Greta zawsze wie, jaka będzie pogoda. Świetnie orientuje się w tych wszystkich frontach atmosferycznych, wzrostach i spadkach ciśnienia i tak dalej. – Nie wiadomo – odpowiada. – Jak się skończą, to się skończą. Jej wydęte wargi świadczą o tym, że nie pochwala planu, bym zostawiła córkę i kartę kredytową pod opieką Rogera, a sama spędziła resztę popołudnia na baraszkowaniu z nowym młodym kochankiem. Przez ułamek sekundy zastanawiam się nad wyznaniem Grecie prawdy. Ale wyjaśnienia wymagałyby finezji i czasu, a dziś rano brakuje mi i tego, i tego. Zresztą możliwe, że Greta zadzwoniłaby na telefon alarmowy i w porze obiadu siedziałabym już zamknięta w eleganckim domu bez klamek. Kiedy wdycham cudowny zapach naleśników, zdaję sobie sprawę, że wyruszam w świat niemający nic wspólnego z tym, w którym obudziłam się wczoraj rano. Trochę tęsknię za przeszłością, gdzie wszystko miało sens, i wyraźnie sobie uświadamiam, że stąpam po grząskim gruncie. Od niecodziennego wysiłku bolą mnie łydki oraz drobne mięśnie w stopach. Ale jednocześnie – i to dla mnie wielkie halo – czuję, że w mózgu skrzą mi się wszystkie neurony. Widzę świat ostro i wyraźnie. Zwykle czuję się tak tylko wtedy, gdy dostaję ataku paniki. Nie mogę powiedzieć tego na głos, bo zabrzmiałoby to wariacko, ale z ekscytacją czekam na moment, gdy znajdziemy Lily. Fajnie będzie

się przekonać, czy jej głos brzmi tak, jak zapamiętałam. Chcę zobaczyć jej twarz. Czy jej oczy naprawdę są koloru chabrów? Od odejścia Rogera zdarzały mi się chwile wielkiego szczęścia z córką i głębokiego twórczego zadowolenia związanego z moimi powieściami. Obejrzałam wiele wspaniałych filmów i przeczytałam sporo książek, od których nie mogłam się oderwać do białego rana. Ale radość, głęboka radość w moim sercu gości nader rzadko. Aż do tej chwili nawet tego nie zauważałam, dopiero teraz, ponieważ nagle na obrzeżach mojej rzeczywistości zaczynają się pojawiać przebłyski jakiejś wielkiej frajdy. To zupełnie niestosowne, ale nie mogę się powstrzymać. Będzie się działo!

ROZDZIAŁ 20 Bogowie muszą być dzisiaj dla nas łaskawi, bo udaje mi się znaleźć miejsce parkingowe na Siedemdziesiątej Trzeciej przy Central Parku. Kiedy otwieram drzwiczki, do kabiny wpada strumień gorąca jak z silnika odrzutowego. Od nagłego żaru zatyka mi na chwilę gardło. Aidan mruga oczami. – Cholernie gorąco – mówi. – U was zawsze są takie upały? – Nie. – Zmuszam się do opuszczenia chłodnego wnętrza minivana i postawienia stopy na rozpuszczającym się chodniku. – Ale co jest jeszcze normalne? – Mamo, czemu tu wysiadamy? – pyta Allison, gdy odłącza się od iPoda. – Miałaś podwieźć mnie do taty, pamiętasz? I tak bym zrobiła, kochanie, tylko że tata jeszcze się nie obudził. W naszej umowie rozwodowej znalazł się warunek, że nigdy nie spróbuję dostarczyć mu córki przed dziesiątą rano. Roger potrzebuje czasu, żeby pochować wszystkie kadzidełka i zabawki erotyczne, a ja zgodziłam się to uszanować. – Dzień jest taki piękny – mówię z szerokim uśmiechem. – Pomyślałam, że zanim odwiozę cię do taty, wybierzemy się do parku na spacer. – Na spacer? – Allison jest wstrząśnięta. – Przecież na dworze jest już ze sto stopni. – Ale kwiaty o tej porze roku są cudne. – Chwytam ją za rękę i ciągnę za sobą, jakby była małym dzieckiem, a nie pannicą, która prawie dorównuje mi wzrostem. Kiedy wchodzimy do parku, uświadamiam sobie, jak trudne czeka nas zadanie. Lasek to piętnaście hektarów drzew, skałek i plątaniny ścieżek. Ptaszki ćwierkają. Kwitną narcyzy. Płynie rzeczka. Ten park jest ogromny. A jedyna wskazówka, jaką się kierujemy, to ulotne skojarzenie. Skojarzenie autorstwa Rogera. Widzę po twarzy Aidana, że ma te same wątpliwości co ja.

– Nawet jeśli ona tu jest, jak, do cholery, mamy ją znaleźć? – pyta. – Kogo? – zainteresowała się Allison. – Szukamy znajomej Aidana – odpowiadam prędko. – Nie możecie do niej zadzwonić? – Raczej nie – mówię. – No to gdzie się z nią spotykasz? – Nie wiem – odpowiada Aidan. – Więc mamy tak po prostu znaleźć kogoś w Central Parku? Czasami trzeba być dzieckiem, żeby zobaczyć sytuację we właściwej perspektywie. Ogarnia mnie poczucie beznadziei. Nigdy nam się nie uda. Szamoczemy się tylko bez sensu. Idziemy ścieżką między drzewami. Czuję, że powinnam wołać Lily po imieniu, tak jak wołam psa z podwórka. Mijamy inną nieustraszoną spacerowiczkę. – Przepraszam – zagaduje ją Aidan. Kobieta jest w średnim wieku, ubrana w drogie ciuchy sportowe. Twarz jej lśni od potu. Pożera Aidana wzrokiem. – Hej – mówi, udając, że Allison i ja nie istniejemy. – Może widziała pani moją znajomą? – pyta Aidan z uśmiechem, od którego miękną kolana. – Wysoka, rude włosy, przypuszczalnie ubrana w pomarańczową sukienkę i buty na wysokim obcasie. Kobieta jest tak zauroczona, że prawie dygocze z rozkoszy. – Tak! Widziałam. – Korzysta z okazji i w pokrzepiającym geście kładzie Aidanowi dłoń na ramieniu. Ściska je. Wzdycha. – Na ścieżce. Może z pół kilometra stąd? Siedziała na ławce, o ile dobrze pamiętam. – Uśmiecha się szeroko, jakby dokonała właśnie czegoś zupełnie wyjątkowego. Aidan w nagrodę puszcza do niej oko. – Jestem bardzo wdzięczny za pomoc. Zostawiamy tę kobietę samą, żeby ochłonęła i dokończyła poranny spacer. Chociaż najprawdopodobniej powie sobie „a pieprzyć to” i ruszy do najbliższej kawiarni, żeby rozpamiętywać przelotne spotkanie z mężczyzną pięknym jak młody bóg. Idziemy dalej ocienioną alejką. Mijamy biegaczy i spacerowiczów, ludzi w parach i ludzi z psami.

– Gorąco mi – narzeka Allison. – Ale nuda! Możemy już iść? – Jeszcze nie – mówię. – Za chwilę. Zresztą wiesz, że „nuda” to słowo zakazane. – Wiem, mamo, ale się nudzę. Nawet jeśli nie wolno mi tego mówić. Docieramy do miejsca, gdzie krzyżują się dwie ścieżki. Z boku stoi ławka „ku pamięci Johna Starka, który uwielbiał ten lasek”. Jest pusta. Aidan zaciska pięści. Czyżby naprawdę myślał, że wejdziemy do Central Parku i od razu znajdziemy Lily? Nie może pójść nam tak łatwo, bo Ellen obdarłaby mnie ze skóry. Podchodzę do biegacza, który przystanął, żeby napić się wody. Uśmiecham się ładnie. Facet patrzy na mnie pytająco. – Dobry dzień do biegania? – zagaduję. – Nie. No cóż, to tyle, jeśli chodzi o niezobowiązującą pogawędkę. – Może mi pan pomóc? Szukamy kobiety w pomarańczowej sukni. Wysoka. Rude włosy. Widział ją pan? Biegacz pije wodę tak łapczywie, że ścieka mu z kącików ust na koszulkę. – Tak – mówi po chwili. – Widziałem ją. Piękna dziewczyna. Była niedaleko najbliższej polany. Wie pani, o którą chodzi? Robiła coś ze swoimi butami. Chyba złamał jej się obcas. Założę się, że gdybym zapytała faceta, jaki dziewczyna miała wyraz twarzy, opowiedziałby mi o tym ze szczegółami. Mężczyźni zwracają uwagę na piękne kobiety. Mają to zaprogramowane w DNA. – Dziękuję! – wykrzykuję radośnie. Czym prędzej gnam swoją trzódkę naprzód. Alejka, którą idziemy, biegnie przez gęste zarośla. Wśród nich płyną kręte strumyki. Mijamy stary kamienny mostek, który wygląda jak wyjęty prosto z wyobraźni Ralpha Waldo Emersona. Łatwo zapomnieć, że lasek został stworzony przez człowieka, a nie przez matkę naturę. Alejka zakręca i wchodzimy na nową ścieżkę. – Mamo! – jęczy Allison. – Łazimy już strasznie długo. – Nie, kochanie, dopiero dwadzieścia minut. W odpowiedzi słyszę pełne irytacji westchnienie. Zastanawiam się,

czy skoro mogę znaleźć przez Craigslist partnera do bzykania, to chyba mogę też sprzedać naburmuszoną jedenastolatkę? Na pewno. – Jeszcze trochę – mówię tyleż do niej, co do siebie. Docieramy do kolejnego skrzyżowania. – To bez sensu – cedzi Aidan przez zęby. Poci się tylko trochę, podczas gdy ja wyglądam, jakbym właśnie wyszła w pełnym ubraniu spod prysznica. To nie fair. – Nie – mówię. – Ona tu jest. Po prostu to wiem. Raz na jakiś czas Roger i ja wybieraliśmy się tutaj. Ja podziwiałam kwiaty, a on wyszukiwał ustronne miejsca, do których wracał później na przygodny seks. Takie były nasze rodzinne spacery. – Skąd? – pyta Aidan. Tak samo jak wiem, kiedy w książce sprawdzi się dana scena. Czuję przypływ adrenaliny, ekscytację i nagle palce nie mogą nadążyć za rozpędzonymi myślami. – Zaufaj mi – mówię. – Tędy. – Wybieram ścieżkę na prawo. Nie wygląda na mniej uczęszczaną, lecz jest trochę bardziej ocieniona. „Trochę” ma tu jednak znaczenie. Idziemy dalej i droga się rozszerza. Kilkaset metrów przed nami rozciąga się łąka, gdzie w oczy kole widok na wpół ubranych czcicieli słońca. – Mamo… – Allison się zatrzymuje. – Kochanie – przerywam jej, zanim ze skwaszoną miną zacznie się dąsać na całego i narzekać na nasz uroczy spacer w warunkach tropikalnych. – Przykro mi, ale to konieczne. Musimy znaleźć znajomą Aidana. Wiem, że w tej akurat chwili nie bawisz się najlepiej, ale czasami w życiu trzeba robić także to, na co nie ma się ochoty. – Jeeezu! Chciałam tylko zapytać, jakie są te rude włosy, a ty od razu na mnie najeżdżasz. – Co? – Jakie są rude włosy tej znajomej, której szukamy? – Wypowiada każde słowo powoli i wyraźnie, jakbym była idiotką. Jedenastoletnie dziewczynki potrafią być okrutne. Ale ja jestem i tak zdecydowanie gorsza. – Kręcone. Długie – wtrąca się Aidan. – Takie jak te? – Allison wskazuje ławkę przy alejce.

Siedzi tam kobieta z Grand Central, po jej smukłych plecach spływają kaskady rudych kędziorów. Ma rodzaj włosów, który dobrze znosi wilgoć, w przeciwieństwie do moich, które od razu zmieniają się w kosmatą aureolę. Z oddali nie widzę jej oczu, ale wiem, że okażą się chabrowe. Przypuszczam, że jej pomarańczowa suknia nosi na sobie ślady długiej nocy i upalnego poranka. Dostrzega nas i wstaje gwałtownie z ławki, biorąc się pod boki i zadzierając głowę. Powiedziałabym, że to typ kobiety, która świetnie wygląda nago. Wygląda również na maksymalnie wkurzoną. – Gdzieś się podziewał, do cholery? – warczy na nas. Znaleźliśmy naszą drogą Lily.

ROZDZIAŁ 21

Aidan podbiega i bierze Lily w ramiona. Scena byłaby bardzo romantyczna, gdyby nie reakcja Lily. Dziewczyna go odpycha. Gest jest zupełnie jednoznaczny. Aidan łapie równowagę, w ostatniej chwili ratując się przed upadkiem. – Jesteś mi winien wyjaśnienie – syczy na niego Lily. – Jak to się stało, że trafiłam do lasku w Central Parku? Przecież zgodziłam się tylko spotkać na jednego pieprzonego drinka, a tu – bum! – trafiłam w te cholerne chaszcze! Obudziłam się na trawniku. W ciemnościach. Skomplementowano mnie za to, jak świetnie przebrałam się za kobietę. Składano mi niedwuznaczne propozycje. Wytyka Aidana palcem, podkreślając każde słowo, ale jestem pewna, że niepotrzebnie. Aidan kuma, o co biega. Jest zdruzgotany jej reakcją. – Może damy tym dwojgu parę minut dla siebie? – proponuję swojej zszokowanej córce. Dorośli nie zachowują się tak w miejscach publicznych. – Chodźmy popatrzeć na tulipany. Zdaje mi się, że widziałam niedaleko piękną odmianę Czarna Papuga. Jest bardzo rzadka. – Poza tym jakoś dziwnie dzwoni mi w uszach, jak gdyby bliska obecność Lily wywoływała zakłócenia moich fal mózgowych. Kiedy podchodzimy do rabatki marniejących tulipanów, Allison ma niewyraźną minę. – Czy oni ze sobą chodzą? – pyta. – Aidan i Lily? – Jak wytłumaczyć pożądanie jedenastolatce? Nie da się. Trzeba dorosnąć do tego, by odpowiednie hormony zabuzowały we krwi, i doświadczyć pożądania osobiście. Przypuszczam, że Allison dorośnie do tego lada chwila. Żyję w ciągłym lęku. – Lubią się – mówię. – Grają razem w golfa? – pyta. – W golfa? – Jak matka Jane z tym instruktorem? Oż do kurwy nędzy! Nienawidzę matki Jane. Czy babsko nie może

przeżywać swojej desperacji po kryjomu jak reszta z nas? – Nie. Myślę, że nie grają razem w golfa. Allison się rozchmurza. Może jednak ma szanse u tego czarującego przystojniaka, którego mamuśka przywiozła ze szpitala. Lily i Aidan majaczą na skraju mojego pola widzenia. Spodziewałabym się, że obejmują się i tulą, zaglądając sobie czule i głęboko w oczy, ale widzę między nimi prześwit. Aidan idzie z rękami w kieszeniach i spuszczoną głową, a Lily wygląda na tak spiętą, że zastanawiam się, czy przebywanie w jej towarzystwie jest bezpieczne. Podchodzi do mnie energicznym krokiem, Aidan wlecze się z tyłu. – Podobno to ty odpowiadasz za cały ten pieprznik – mówi Lily, gromiąc mnie wzrokiem. – Obyś tylko wiedziała, jak go posprzątać. Wszyscy się na mnie gapią, włącznie z córką. Powinnam im teraz powiedzieć, co będzie dalej. – Co? – Reaguję tak nie dlatego, że nie usłyszałam jej żądań; raczej dlatego, żeby zyskać jeszcze parę chwil, zanim ukręci mi głowę. Lily miała być słodka i niewinna. Wyobrażałam sobie, że zaczyna dzień od Powitania Słońca i kilku pokłonów z namaste na ustach. Ale przejście z jednego świata do drugiego wyraźnie ją rozzłościło. – Ta sytuacja jest niedopuszczalna. – Robi krok do przodu. Ja z kolei robię krok do tyłu. – Aidan! – mówię ostro. – Próbowałem jej wyjaśnić – zarzeka się. – Ale jest naprawdę wściekła. Allison zamienia się w słuch. Bez względu na to, co się dzieje, jest to o niebo ciekawsze od spaceru na łonie przyrody. Wyciągam swój telefon i wręczam go córce. – Zadzwoń do taty. Powiedz mu, że będziemy u niego za czterdzieści pięć minut. – I mówię do Lily półgłosem: – Nie wiem, jak was sprowadzić do domu, bo nie ja was tutaj ściągnęłam. Dlatego będziemy musieli trochę… poszukać. – Czy mogę w takim razie zasugerować, żebyś się pośpieszyła? – odpowiada. Chętnie bym się pośpieszyła. Śpieszyłabym się jak szalona, gdybym tylko wiedziała dokąd.

– Hej. – Aidan niepewnym gestem kładzie dłoń na jej ramieniu. – Wszystko będzie dobrze. Tworzą przepiękną parę, jakie widuje się na hollywoodzkim czerwonym dywanie. Ale Lily nie chce mieć z nim nic wspólnego. Krzywi się, jakby od niego śmierdziało, i odpycha jego rękę. Dwa szybkie kroki w prawo i dobitnie daje mu do zrozumienia, co o nim myśli. Aidan zapada się w sobie. Dosłownie zaryzykował życie, zakładając, że Lily czuje do niego to samo, co on do niej, a teraz wygląda na to, że może przegrać. – Nie – mówi Lily. – Raczej nie będzie dobrze. Właśnie gdy mam zamiar ją przekonać, żeby zmieniła swój stosunek do niego, zaczynam odnosić wrażenie, że ktoś nas obserwuje. Pomimo męczącego upału czuję, jak zimny dreszcz przebiega mi po plecach, i nagle mijający nas wielbiciele spacerów i joggingu wszyscy wydają się podejrzani. Niemożliwe, żeby wszyscy bez wyjątku nosili ciemne okulary i czapki tylko po to, by osłonić się przed blaskiem słońca, prawda? Muszą mieć jakieś niecne plany. Na przykład chcą nas zamordować. Na innej ścieżce, na wschód od nas, stoi kobieta w kapeluszu, który jest o dużo za duży, i w okularach przeciwsłonecznych, które zakrywają dziewięćdziesiąt procent twarzy. Nosi dżinsy rurki i luźną kwiecistą bluzkę. Jej sandały na dziesięciocentymetrowych korkowych koturnach nie należą do typu obuwia, które włożyłabym na nogi, gdybym wybierała się na spacer po parku. Czy to Clarissa? Zjawiła się, by popatrzeć na fajerwerki, tak jak zapowiedziała? Pierwszy raz spotykam prawdziwą złą wiedźmę, więc nie mam pojęcia, czego się spodziewać. Wyciągnie magiczną różdżkę i zamieni mnie w traszkę? Poczęstuje mnie zatrutym jabłkiem czy zaproponuje, że daruje mi życie, ale odbierze głos… albo buty, albo coś innego? Może mi się poszczęści i rozgrzane powietrze zneutralizuje jej magiczne moce, sprawi, że stanie się niegroźna. Można się o tym przekonać tylko w jeden sposób. – Zgubiłam coś przy tulipanach – mówię do swojej trzódki. – Zaczekajcie chwilę. Przekradam się w moich butach na bardzo płaskiej podeszwie

i zachodzę kobietę od tyłu. Jest wysoka, zwłaszcza w koturnach, i chuda, ale nie sprawia wrażenia naturalnie szczupłej. Chuda od ćwiczeń. Chuda jak kobieta w średnim wieku z klasy średniej wyższej. Chuda jak kobieta, która ma przystojnego dwudziestoparoletniego osobistego trenera aerobiku. Jestem teraz tuż za nią. Jednym błyskawicznym ruchem zrzucam jej z głowy ogromny kapelusz i odskakuję do tyłu. – Oj! – krzyczy. Odwraca się do mnie. Jestem przygotowana na wszystko, tylko nie na to. – Belinda?! – stękam. – Co ty tu robisz, do diabła?

ROZDZIAŁ 22 Belinda umie się znaleźć przynajmniej na tyle, że robi wystraszoną minę. Kiedy schyla się po kapelusz, okulary zsuwają się jej z nosa. Są tak ogromne, że można by z nich zbudować szklarnię. Przychodzi mi do głowy, że specjalnie się konspiruje. – To dosyć skomplikowane – jąka się – i trudne do wytłumaczenia. – No, mam nadzieję. Oby. – Nie wiem, od czego zacząć. – Zdefasonuje kapelusz na zawsze, bo nerwowo miętosi rondo, zwija je i ściska. – Najlepiej od początku – proponuję. Odczuwam dziwną mieszaninę zdziwienia i ulgi. Chociaż Belinda jest świetna w rozpuszczaniu plotek i bardzo łatwo może mi w ten sposób uprzykrzyć życie, przynajmniej nie rzuci na mnie magicznego zaklęcia, od którego urosną mi ośle uszy i świński ogon. – Mów! Moja sąsiadka kiwa głową w stronę Aidana, który patrzy w naszym kierunku. Macham do niego. On macha do mnie zdezorientowany. – Bo to ciacho… – mówi Belinda. – Tak? – Wczoraj wieczorem… – ciągnie dalej. – Tak? – Na przyjęcie z aukcją na rzecz szkoły wkroczyłaś na salę z tym… bóstwem. Tak po prostu. Znikąd. Ty. A potem cię pocałował. Pocałował cię i to wyglądało jak scena z filmu. Oprócz twojej sukienki. Żaden kostiumograf nie kazałby bohaterce nosić czegoś tak szkaradnego. Ale sam pocałunek… Bardzo kinowy. Zdumiewa mnie, z jaką łatwością niektórzy obrażają ludzi, kiedy rozmawiają z nimi oko w oko. I dobrze się z tym czują. – Wciąż nie rozumiem, co to ma wspólnego z czymkolwiek. Belinda wygląda, jakby miała się za chwilę rozpłakać. – Tak dużo ćwiczę – mówi zgnębiona. – Nie jem węglowodanów ani białego cukru… ani właściwie niczego. Głodzę się. Tyle bólu i wyrzeczeń. A potem ten piękny mężczyzna z niesamowitym ciałem

i burzą gęstych włosów całuje akurat ciebie! Jak to możliwe? To nie fair! Belinda jest najbardziej samotną osobą, jaką znam. – Nie całowano mnie w ten sposób od tak dawna, że nawet nie pamiętam ostatniego razu – dodaje, pociągając nosem. – Powinnaś przynajmniej jeść trochę pieczywa razowego – mówię. – Może wtedy myślałabyś trochę racjonalniej? Krzywi się, robiąc urażoną minę. – Tak bardzo się staram, Sadie. Chodzę na randki. Spotykam się z facetami. Chcę ich polubić. Chcę, żeby oni polubili mnie, ale jakoś brakuje między nami magii. Nigdy nie całują mnie w ten sposób. Jak tego dokonałaś? Wymyśliłam sobie faceta. Jakimś sposobem sprowadziłam go do swojej rzeczywistości. Znalazłam go w Targecie. Wypisałam ze szpitala. Zabrałam na imprezę dobroczynną. Wypiliśmy trochę napojów wyskokowych. Pocałował mnie. Łatwizna. Nie jestem przygotowana na tego rodzaju rozmowę, więc udzielam Belindzie tej samej rady, jaką daję od czasu do czasu Allison. – Bądź sobą, Belindo. Nikt cię nie polubi, jeżeli będziesz udawać kogoś innego. Słyszę już, jak parskacie śmiechem. Kim niby jestem, by mówić innej osobie, żeby była autentyczna, a znajdzie miłość? Ja, z ukrytą tożsamością i pracą, o jakiej nikt nie waży się wspomnieć w kulturalnym towarzystwie, jestem najgorszym rodzajem oszustki. Ale wiecie, jak to się mówi – drogowskaz nie idzie drogą, którą wskazuje. Stojąc przede mną na chwiejnych koturnach, Belinda się rozkleja. Wcale nie z gorąca. Jest załamana z powodu mojego pocałunku. Na dodatek pewnie będzie mogła zjeść swój główny posiłek – sałatę bez pieczywa – dopiero za kilka godzin. Nagle zaczynają mnie gryźć wyrzuty sumienia. Bądź dla niej miła, Sadie. Dasz radę. – Widzisz tę fantastyczną rudą w pomarańczowej sukience? – pytam. Allison szepcze coś do Aidana. Obserwują nas. Macham ręką. – To ona jest jego dziewczyną. Albo była. W tej chwili może być różnie. Na dwoje babka wróżyła. – Jest taka… młoda – mówi Belinda, ale z ulgą. Więc nie robię tego z młodym przystojniakiem, podczas gdy ona siedzi na ławce

rezerwowych lub biega w miejscu na elektrycznej bieżni. – Tak, to prawda – przyznaję. – Nie uprawiałam seksu od dwóch lat – oświadcza ze zdumioną miną, jakby sama nie wierzyła, że to o sobie mówi. Owiewa nas podmuch upalnego powietrza, Belinda nasadza sobie kapelusz na głowę. – Od rozwodu. Ani razu. Chciałabym, ale jakoś nie potrafię znaleźć partnera. – Zaczyna płakać. Gorące łzy spływają jej po policzkach. – Nie tak miało być. Serce podskakuje mi z radości. Nie cieszę się z przymusowego celibatu Belindy, co jest prawdopodobnie jedyną sprawą, o której mamy podobne zdanie, ale jeśli nie uprawiała seksu od dwóch lat, to nie mogła też bzyknąć się z Jasonem na przednim fotelu jego nowego sportowego samochodu na parkingu przed restauracją Lake House wczoraj wieczorem. Wiem, że to się nie powinno liczyć, że nasz związek ma jasno określone granice, mimo wszystko mi lepiej. – Ale umawiasz się na randki – mówię, bo muszę coś powiedzieć i chcę, żeby przestała płakać. – Co na przykład z tym facetem z wczoraj? – Z Jasonem Blairem? – Właśnie. – Jest miły. – Wzrusza ramionami. – Ale mnie jakoś nie kręci. Musi częściej chodzić na siłownię. Belinda jest moim przeciwieństwem, a fakt, że nie podoba jej się Jason, to kolejny dowód, że dobry z niego facet. – Wyjaśnij mi jeszcze coś – mówię. – Śledziłaś mnie, żeby zobaczyć, czy Aidan i ja jesteśmy razem? Spuszcza wzrok na swoje buty. – Belindo – ponaglam ją. – Przepraszam – bąka. – Ale nie chodzicie ze sobą, prawda? On jest z tą rudą. Patrzy na mnie błagalnie, lecz nie zamierzam dalej karmić jej ego. Do diabła z wyrzutami sumienia. – Wracaj do domu – mówię. – Proszę. Mąż, Mark, zostawił ją dla kobiety na tyle młodej, że mogłaby być jej córką. Pewnej nocy Belinda zjawiła się u mnie w domu długo po tym, jak Allison poszła spać. Płakała, policzki miała szare od spłukanego

przez łzy tuszu do rzęs. Wpuściłam ją, bo uznałam, że nie mam wyboru. Posadziłam ją przy stole w kuchni. Zaparzyłam bezkofeinowej zielonej herbaty. I czekałam, aż wyjaśni mi, co ją do mnie sprowadza. – Nie miałam pojęcia – powiedziała wreszcie. – Słyszałaś te historie o parach, które są ze sobą tak zgrane, że gdy jedno umrze, drugie natychmiast to wyczuwa? Nie słyszałam nigdy o niczym takim, ale powiedziałam „tak”. Rozmowa zapowiadała się na monolog. Moje zadanie polegało na popijaniu herbaty i przytakiwaniu z odpowiednią częstotliwością. Gdyby Belinda znowu się rozpłakała, musiałabym też podać jej pudełko chusteczek. – No więc Mark posuwał tę modelkę od prawie sześciu miesięcy, a ja się w ogóle nie zorientowałam – mówiła dalej. – Miał w Nowym Jorku mieszkanie, o którym nic nie wiedziałam! Czy wszechświat nie mógł mi dać jakiegoś znaku? Jestem dobra i wyrozumiała. Jeżeli chciał, żebym częściej robiła mu laskę, mogłam to robić. Rozpłakała się. Podałam jej chusteczki. – Przepraszam, Sadie – łkała. – Wiem, że miałaś męża geja, więc zapewne nie rozumiesz, co mówię. Przesunęłam pudełko z chusteczkami nieco poza jej zasięg. Wzięłam jej kubek z niedopitą herbatą i wstawiłam do zlewu. Przeciągnęłam się. Ziewnęłam. – Jestem naprawdę zmęczona, Belindo. Dzięki, że wpadłaś. Mam nadzieję, że poczułaś się lepiej. Naprawdę. – Pogratulowałam sobie w duchu, że nie powiedziałam, by poszła się walić. Powoli wstała z krzesła. To był dla nas punkt zwrotny. Nie zostaniemy przyjaciółkami. Modelka prezentująca bieliznę nie zrównała nas ze sobą w jej oczach, mimo że mogła. Belinda wciąż uważała mnie za gorszą. Na tyle gorszą, że musiała po kryjomu pojechać za mną do Central Parku, by upewnić się, że nie sypiam z młodszym, przystojnym chłopakiem, ponieważ jej ego – lub to, co z niego zostało – po prostu nie byłoby w stanie znieść takiego ciosu. Gdyby podejrzała mnie, jak migdalę się z Aidanem w krzakach, padłaby trupem na miejscu. Niebo na zachodzie ciemnieje, jakby burza z piorunami miała nas

wkrótce uwolnić od upałów. Allison stoi między Aidanem i Lily, nieświadomie spełniając funkcję żywego muru. Lily ma ręce zaplecione na piersi i minę zachmurzoną jak zachodnie niebo. Aidan jest skołowany i zmęczony. Wszystko to wydaje się bez sensu. Ocieram czoło starą chusteczką, którą wykopałam ze swej przepastnej torby, i wracam do trzody. – Pora jechać do taty? – mówię. Allison rozgląda się dookoła. – Wydawało mi się… czy rozmawiałaś właśnie z panią Connors? – Owszem – przytakuję z nadmiernym entuzjazmem. – Czy to nie zabawne? Też przyjechała obejrzeć te rzadkie okazy tulipanów. Co za zbieg okoliczności, nie? Powinnyśmy były umówić się i pojechać jednym autem. Dobra, drużyno, do samochodu! Każdy krok jest wyzwaniem i ciężką próbą. Włosy kleją mi się do karku. Ludzie na polanie po prawej stronie leżą zupełnie nieruchomo, w nadziei że owieje ich chłodniejszy wietrzyk. Uzmysławiam sobie, że jak na tę porę dnia i upał jest tutaj spory tłum. Wyczuwam jej obecność, jeszcze zanim ją zobaczę. Towarzyszy jej wstrząsające zimno, niespodziewany dreszcz mrozu. Stoi pośrodku polany, ubrana cała na czarno. Włosy powiewają wokół niej niczym czarny welon. Wciąż jest dosyć daleko, lecz nasze oczy znajdują się nawzajem i natychmiast robi mi się słabo. To samo doznanie dopadło mnie ostatnio w kuchni wczoraj rano, kiedy moje życie nie przypominało jeszcze domu wariatów. Chwytam Aidana za ramię, wbijając paznokcie głęboko w jego skórę. Tylko po to, żeby na pewno miał się na baczności. – Ej, to boli – mówi. – Co ty wyprawiasz? Pokazuję ręką. Aidan patrzy, mruga, znowu patrzy. – Kurwa mać – klnie. Właśnie. Sama nie ujęłabym tego lepiej.

ROZDZIAŁ 23 – To ona! – wrzeszczy Lily tak, że wypoczywający nowojorczycy podrywają się i podpierają na łokciach. Clarissa uśmiecha się do nas z oddali. Od tego uśmiechu przebiega mnie dreszcz. Gdybym ja pisała tę opowieść, Aidan dobyłby teraz miecza i wystąpił naprzód, by nas bronić w obliczu zła. Ale nie. Aidan ustawia się tak, by było jasne, że ja tu dowodzę. Clarissa sunie w naszą stronę, prawie jakby unosiła się parę centymetrów nad trawnikiem. Lily wygląda na przerażoną. Allison, która wciąż trzyma mój telefon, nie zdaje sobie sprawy, co się dzieje. Ze strachu w ustach mam sucho, są jak wypchane watą. Oblizuję wargi. To dla mnie coś zupełnie nowego. Zaczynam żałować, że nie dysponuję żadną, choćby najskromniejszą supermocą, na przykład nie umiem zrobić się niewidzialna albo miotać ogniem. Kurczę, żebym chociaż umiała latać! Clarissa podchodzi bliżej. Stoję zupełnie nieruchomo, jakbym zapuściła korzenie. Za moimi plecami Aidan mamrocze coś uspokajająco. A może błagalnie – nie jestem pewna. Zdaje się, że tylko Lily zachowała trzeźwość myślenia. – Ty suko! – wydziera się na Clarissę. – Jak śmiesz rozpierdalać mi życie?! Aidan ocknął się na tyle, by ją złapać i przytrzymać z całej siły. Dziewczyna próbuje się wyrwać. Chce się rzucić na Clarissę i wydrapać jej oczy. Aidan już się poci z wysiłku. Clarissa się śmieje. Okropny dźwięk, wysoki i przenikliwy. Mam ochotę zatkać sobie uszy. Rechot robi się coraz głośniejszy. Tłum, do tej pory chaotyczny i przypadkowy, zaczyna nabierać kształtu. Ci ludzie też wiedzą, co się dzieje? Powstaną przeciwko złośliwej wiedźmie, która znalazła się w ich gronie? Dziwna myśl, ale to w końcu Nowy Jork. Tu zdarzyć się może wszystko. – Ucisz się – mówi Clarissa. Jej głos mnie odrzuca, muszę się cofnąć. Serce łomocze mi tak mocno, że widzę, jak drga mi bluzka.

Zaciskam razem dłonie, trzymając je przed sobą, gotowa do odparowania fizycznego ciosu. Clarissa się zatrzymuje. Jest ode mnie wyższa o jakieś piętnaście centymetrów, ale nosi wysokie obcasy, więc w płaskich butach może byłybyśmy sobie równe. Ma kurze łapki wokół oczu i zmarszczki mimiczne przy ustach, chociaż wątpię, czy nabyła ich dlatego, że często się uśmiecha. Mocno pomalowane oczy i czerwona szminka bardziej by pasowały na wieczór niż na poranny spacer po parku. I nie mogę uwierzyć, że nie padła jeszcze z przegrzania w czarnej sukience z długimi rękawami. Kiedyś pewnie była piękna. Mniej kanciasta i żylasta, no i mniej wkurzona. Teraz jednak przypomina mi ostre jak brzytwa kobiety w średnim wieku, które mieszkają na przedmieściach i ze skwaszonymi minami robią zakupy w Whole Foods. – Myślisz, że możesz wszystko naprawić? – mówi, zaglądając mi w oczy. Poruszam wargami, lecz nie mogę wydusić z siebie żadnego dźwięku. – Ich los jest już przesądzony – oświadcza. – Gdy człowiek się zakocha, nagle ma wszystko do stracenia. – Nie – szepczę. – Musisz zrozumieć, że nie wystarczy doprowadzić do spotkania kochanków. Potrzeba czarów, zaklęcia – mówi, krążąc wokół mnie. – Słów. Ważnych słów. A szanse na to, że akurat ty na nie wpadniesz, są, cóż… ale przecież gdyby to było łatwe, nie miałybyśmy frajdy, prawda? Przesuwa długim czerwonym paznokciem po moich łopatkach. Jej dotyk sprawia, że temperatura ciała spada mi gwałtownie i zaczynam dygotać. Przeniosłam się do krainy koszmarów. Dostrzegam światełko – gdybym tylko mogła do niego dotrzeć! Ale nadal stoję nieruchomo. Kątem oka widzę Aidana i Lily. Lily jest bezwładna, lecz oczy ma otwarte. Aidan gapi się na Clarissę i na mnie, jakby wpadł w trans. Gdybym miała w torebce cegłę, rąbnęłabym go nią w łeb. – Wciąż mamy dwadzieścia cztery godziny – odpowiadam łamiącym się głosem. Clarissa pochmurnieje. Jej wargi zaciskają się i zmieniają

w czerwoną krechę. Może powiedziałam coś nieodpowiedniego. – Dwadzieścia dwie godziny i trzydzieści siedem minut, mówiąc ściśle – syczy. Kulę się w sobie. Truchleję. Jestem nie lepsza od Tchórzliwego Lwa, trzęsę się jak galareta. – Czemu tu jesteś?! – wykrzykuje nagle Aidan. – Czego ode mnie chcesz? Przecież nawet cię nie znam! Od jego głosu maska złośliwej obojętności pęka. W oczach Clarissy widać teraz cierpienie spowodowane przez nieszczęśliwą miłość – cierpienie, które sama świetnie znam. – Mówisz to, by mnie zranić – odpowiada wiedźma bagatelizująco. – Kiedy wszystko sobie przypomnisz, przyznasz mi rację. Na razie wpadłam tylko sprawdzić, czy niczego ci nie potrzeba. – Macha dłonią przed swoją twarzą i Lily łapie się nagle za brzuch, jakby coś bardzo ją zabolało. Po chwili Clarissa opuszcza głowę i Lily oddycha z ulgą. Jest kiepsko. Naprawdę kiepsko. Ale pewne zasady obowiązują. – Mamy jeszcze dwadzieścia dwie godziny trzydzieści siedem minut na znalezienie zaklęcia – mówię. – Taka była umowa. Gdyby Clarissa mogła szachrować w sprawie czasu, fabuła tej historii nadawałaby się od razu do kosza. Gdzie byłoby napięcie i rzetelnie przedstawiony konflikt, gdyby Clarissa mogła ad hoc zmieniać warunki umowy? Reguły istnieją nie bez powodu i musimy się do nich stosować. Czarownica mruży oczy, co dowodzi, że mam rację. – On jest mój – szepcze. – A kiedy poniesiecie klęskę, będzie mój już na zawsze. Nie przychodzi mi do głowy żadna dobra riposta. Gdybym miała godzinę świętego spokoju i mocną kawę, może bym coś wymyśliła. Ale w tej chwili stać mnie tylko na odzywkę w stylu swojej jedenastoletniej latorośli. – Sratatata – mówię. Clarissa zwraca się do Aidana i Lily. Nie mam pojęcia, co zrobi. Ciśnie w nich kulą ognia? Wyczaruje trąbę powietrzną? Aidan obejmuje dziewczynę opiekuńczym gestem. Lily nie próbuje się już wyrywać. Może dzięki temu się ze sobą pogodzą. Naprawdę dobrze razem

wyglądają, nawet w obliczu zła i tak dalej. – Nie zbliżaj się – grozi Aidan Clarissie. I znowu ten śmiech jak skrobanie paznokciami po szkolnej tablicy. – Najdroższy mój – mówi wiedźma. – Nie patrz tak na mnie. Wiesz, że to dla twojego dobra. – Odbiło ci – warczy Aidan. – Nie wiem, kim jesteś i o co ci chodzi, ale ci się nie uda. Clarissie w ogóle się to nie podoba. Znowu unosi rękę, tę samą, którą od tej pory będę kojarzyć z ostrym bólem brzucha. Lily jęczy. – Hej, mamo! – głos Allison dociera do mnie z innego wymiaru. – Zobacz! Allison, zajęta grą w Angry Birds, zawędrowała aż na polanę. Nagle gdzieś za moim lewym ramieniem bucha głośna muzyka. Przez moment myślę, że to złowrogi temat muzyczny związany z Clarissą, jakimś sposobem nadawany bezpośrednio do mojego mózgu. Ale zaraz pojawia się mężczyzna z dredami i w brudnej koszulce z Bobem Marleyem, trzymający nad głową stary magnetofon. Ludzie, którzy wypoczywali na trawniku, wstają i zaczynają ustawiać się w równe rządki. Na skraju polany pokazuje się ekipa telewizyjna. Czyżby powiadomiono media o tym, że do naszej rzeczywistości przedarła się wiedźma? Ludzie rozstępują się, zajmując prawie całą polanę, my zostajemy zepchnięci w jedną stronę, a Clarissa w przeciwną. Muzyka staje się coraz głośniejsza. Ludzie w rzędach przybierają rozmaite wymyślne pozy. To flash mob. Dlatego właśnie kocham Nowy Jork, mimo że kiedyś pod swoimi drzwiami znalazłam trupa. Clarissa skupia uwagę na operatorze kamery, który filmuje to „spontaniczne” wydarzenie. I nagle nachodzi mnie myśl. W świecie fikcji czarownice żyją wśród nas i starają nie rzucać w oczy. Unikają rozgłosu, nie chcą wystąpić w telewizji. W tej chwili moje najważniejsze zadanie polega na tym, żeby rozpracować magiczne zaklęcie Clarissy, a jeśli wiedźma będzie nam deptać po piętach, szanse na to, że nam się powiedzie, drastycznie spadają. Zapytajcie, kogo chcecie. Ucieczka przed czarownicą potrafi bardzo rozpraszać. Chwytam więc okazję, która się nadarzyła.

– Czas się zbierać – oznajmiam. – Chcę popatrzeć na tych tancerzy – protestuje Allison. – Musimy jechać do taty – mówię. – Inaczej będzie się martwił. – Puszczę mu esemesa – proponuje Allison. – Kim była ta pani w czarnej sukience? – Nikim – odpowiadam. – Nie było jej gorąco? – Napisz ojcu esemesa, że już do niego jedziemy. – Biorę ją za łokieć i przeciskam się przez tłum. Lily i Aidan idą za nami. – I wiesz co? Potem możesz ściągnąć sobie tę apkę muzyczną, o której opowiadałaś mi w zeszłym tygodniu. – Powiedziałaś, że nie pozwalasz – mówi Allison. – Ale teraz zmieniłam zdanie. I co ty na to? Technologia ma wiele zastosowań. Jednym z nich jest sterowanie uwagą dziecka. Działa jak czary. I oby nie okazało się, że to jedyna magia, na jaką mnie będzie stać w ciągu następnych dwudziestu dwóch godzin i trzydziestu siedmiu minut.

ROZDZIAŁ 24

We czworo docieramy przed dom Rogera. Udaje mi się zająć miejsce parkingowe przed samymi drzwiami wejściowymi. W normalnych okolicznościach tak gwałtowna zmiana mojej karmy parkingowej sprawiłaby, że zakręciłoby mi się w głowie ze szczęścia, ale dzisiaj traktuję ją po prostu jako kolejny dowód, że świat jest inny, niż być powinien. Wyrywam córce z rąk swój telefon. Pozwoliłam jej ściągnąć ten program muzyczny, lecz Allison ma jedenaście lat i bawiła się moją komórką przez całą drogę z Central Parku. Czort wie, jakie tajemnice tkwią teraz w moim telefonie. Na tylnym siedzeniu skulona Lily z zamkniętymi oczami przywiera ramieniem do drzwi i stara się zrobić jak najmniejsza. Ma nadzieję, że jeśli dostatecznie się skoncentruje, zdoła odwrócić bieg wczorajszych zdarzeń i obudzi się we własnym łóżku, we własnym mieszkaniu. W jakiejś mierze wie, że to nadzieja złudna, lecz dalej siedzi zwinięta w kłębek, zawieszona gdzieś między nadzieją a rozpaczą. Nawet gdybym chciała zostawić Lily i Aidana w samochodzie, podczas gdy sama zaprowadzę Allison do Rogera, nie mogę na to pozwolić. Myślę, że w parku odprawiliśmy Clarissę z kwitkiem na dobre, ale nie mogę być stuprocentowo pewna. Boję się, co by z obojgiem zrobiła, gdybym nie stała jej na drodze. Na myśl przychodzi mi kocur bawiący się na wpół martwą myszą. Nie, dwiema. Obok mnie na fotelu pasażera Aidan wygląda na nieszczęśliwego i zrezygnowanego. – W ogóle jej nie pamiętasz? – pytam ściszonym głosem. Aidan kręci głową. – Niezadowolona klientka? – pytam dalej. – Wyrzucona pracownica? – Nie. Nie mam pojęcia, kim jest. – No ale ona z pewnością zna ciebie. – Myli mnie z kimś innym.

– Wątpię. Wydaje się bardzo pewna siebie i zdeterminowana. – Myślisz, że wszystkie byłybyście bezpieczne, gdybym się jej poddał? – pyta. – Trudno powiedzieć. Na pewno pokrzyżowałbyś jej plany, a najwyraźniej dobrze się bawi. Niektórzy ludzie już tacy są. Otwieram drzwi minivana. Wita nas powiew rozgrzanego powietrza i woń spieczonych śmieci. – Ten dzień robi się coraz fajniejszy – zauważa Aidan z kwaśną miną. Allison podnosi się i przeciska obok Lily, żeby wysiąść od strony jezdni. Przy okazji torba z jej rzeczami na noc uderza Lily w twarz. Oczy dziewczyny zachodzą łzami, ale podejrzewam, że nie są to łzy bólu. – Chodźcie – mówię. – Podrzucimy Allison ojcu i wyjedziemy z miasta. Na wsi łatwiej się myśli – dorzucam sentencjonalnie. Stworzona przeze mnie rudowłosa, nieszczęśliwa postać podnosi wzrok. Ociera oczy i wszyscy wchodzimy do kamienicy Rogera. Roger mieszka w bardzo ciasnej kawalerce z jednym oknem, które wychodzi na betonową ścianę sąsiedniego budynku. Cała jego sypialnia zmieściłaby się w mojej szafie. Warto zaznaczyć, że Roger wcale nie chciał mieszkać w lokalu, gdzie musi chować maty do jogi w kabinie prysznicowej, bo tylko tam jest miejsce. Co to, to nie. Wyobrażał sobie znacznie lepsze lokum, ale nasza mediatorka rozwodowa ustaliła, że będzie dostawał miesięczne alimenty w wysokości pięciu tysięcy dolarów, i nie dała się przekonać jego grymasami. – To zmotywuje pana do odniesienia sukcesu w pracy, w prowadzeniu studia jogi – oświadczyła mu. – A to poprawi panu samoocenę. Jakoś zapomniałam jej powiedzieć, że Roger zupełnie nie wie, co znaczy zwątpienie w siebie, natomiast zdarzało mu się cierpieć nieopisane katusze, gdy odmówiono mu wstępu na pokaz bielizny męskiej Marca Jacobsa. Tak czy siak, Roger ma swoje priorytety. Jeżeli zajrzycie do jego szafek kuchennych, nie uświadczycie tam niczego do jedzenia. Zobaczycie za to starannie poukładane sterty koszul od Marca Jacobsa. Kiedy Allison przyjeżdża nocować, tata śpi na kanapie.

Gdy Roger otwiera drzwi, Allison obejmuje go mocno. Roger zanurza twarz w jej włosach i wdycha jej zapach. Kocha swoją córeczkę najbardziej na świecie i za to będę mu zawsze wdzięczna. Podnosi wzrok i widzi Lily. Zatrzymuje spojrzenie na niej, uśmiecha się łaskawie, unosząc brew i zerkając w moim kierunku, po czym wpuszcza nas do mieszkania. – Mogę was na moment przeprosić? – mówi, gdy wszyscy jesteśmy już w środku. Chwyta mnie za przedramię i zaciąga do łazienki, jedynego pomieszczenia, które ma normalne drzwi. – Czemu ten facet wciąż z tobą jest? – pyta mnie szeptem. Drzwi są, ale cienkie jak papier. Wzruszam ramionami. – I skąd wytrzasnęłaś tę księżniczkę Ariel? Wzruszam ramionami. Roger ściska mi rękę. Potrafi stać na koniuszkach palców dłoni bez podpierania. Jego uścisk jest bolesny. – Powiedziałaś mi na przyjęciu, że do rana się go pozbędziesz. – Tak powiedziałam? – Tak mi się wydaje. – Może się przesłyszałeś. Nie ściskaj mnie tak, to boli. – Przepraszam – mówi, puszczając moją rękę. – Niepokoję się, to wszystko. Dziwnie się ostatnio zachowujesz, a zwykle jesteś taka… normalna. Dobrze się czujesz? Nie. Nie czuję się dobrze. Nie czuję się dobrze od dawna. Mam czterdzieści sześć lat i jestem samotna, mimo że nigdy nie jestem sama. Wszystkie sprawy, które trzeba załatwić, spadają zawsze na moją głowę. Czuję, że moje ciało robi się stare i zaczyna wiotczeć tam, gdzie najbardziej bym chciała, żeby pozostało jędrne. Pragnę mieć w życiu więcej radości. Chcę spełnienia i szczęścia we dwoje. Chcę znaleźć odpowiednie zaklęcie i odesłać tych dwoje pięknych stworzonych przeze mnie bohaterów do ich pięknego świata. Tam będą mogli się pięknie kochać, żebym mogła napisać ciąg dalszy ich losów i dzięki temu mieć kasę na przyszłoroczne czesne w Holt Hall dla Allison. No i co? – Nic mi nie jest – zapewniam. – Staram się tylko pomóc tym, którzy mieli w życiu mniej szczęścia niż ja. – Daj spokój. Mów, co się dzieje.

Znamy się jak łyse konie. W końcu widział mnie, kiedy rodziłam dziecko, a to nie mogło być ładne. Ale z tej tajemnicy nie mogę mu się zwierzyć, bo za głęboko wnika w moje szare komórki. Otwieram drzwi od łazienki, zanim Roger ma szansę bardziej mnie przycisnąć, i z szerokim uśmiechem na ustach wchodzę do pokoju. Allison jest zajęta pokazywaniem Aidanowi kolekcji zabytkowych przycisków do papieru należących do Rogera. Tak, zbierał je, zanim wzięliśmy ślub. Nie, nie domyślałam się, jakie to będzie miało implikacje dla mojego życia erotycznego. Lily wpatruje się w betonową ścianę za oknem. Zamontowany w oknie klimatyzator buczy w desperacji. Tulę Allison na pożegnanie. – Każde z was może kupić jedną rzecz – mówię, podając Rogerowi swoją kartę kredytową. – I ta jedna rzecz nie może kosztować więcej niż sto dolarów. – Okay, mamo. – Okay, Sadie. Daję im po buziaku, skrzykuję swoją drużynę i ruszamy do drzwi. – Lubię Allison – mówi Aidan, gdy idziemy do samochodu. – Ma dziewczyna ikrę. – To prawda – przyznaję. – W naszych czasach dziewczyny potrzebują ikry. Życie sporo się zmieniło, odkąd byłam dzieckiem. Lily przystaje na chodniku. Bierze się pod boki i patrzy na mnie spode łba. – Co się stało? – pytam. – Co się stało? – pyta Aidan. – Właśnie coś sobie uświadomiłam, Aidan – mówi Lily. – Nic nie wiemy o naszej gospodyni. Czy to nie dziwne? – Może i tak – odpowiada Aidan, ale bez przekonania, bo co jeszcze powinien o mnie wiedzieć oprócz tego, jak, do cholery, zamierzam go wydostać z tego zafajdanego świata i przenieść z powrotem do świata dobrze mu znanego? – Powinniśmy się zbierać – mówię. Lily się opiera. – Nie zamierzam się stąd ruszyć, dopóki nie usłyszę od ciebie paru

konkretów. Może to wszystko to jedno wielkie pranie mózgów, które ma na celu okantowanie nas i odebranie nam… – Milknie, rozglądając się dokoła w poszukiwaniu czegoś, co pozwoliłoby jej dokończyć zdanie. – No właśnie – mówię. – Dobrze podsumowałaś to, co macie. – Chodź, Lily. – Aidan bierze ją za ramię. – Straszny tu upał. I tak dla porządku, w beletrystyce nikogo nie obchodzi osoba autora czy autorki, chyba że tylko wyjątkowo. My, pisarze, nie żyjemy w lęku, że kiedy wyjdziemy z domu, nagle z krzaków wyskoczą paparazzi. I tak być powinno. Bo jeśli powieściopisarka nie potrafi trzymać się od swojej fabuły z daleka, to niech lepiej przerzuci się na pisanie pamiętników czy czegoś podobnego. – Ej! – mówię. – Chcecie się przekonać, co się stanie, jeśli nie uda nam się znaleźć zaklęcia? Nie mamy nawet dwudziestu czterech godzin ani bladego pojęcia o tym, jak sobie z tym poradzić. Powiedziałabym, że o to powinnaś się teraz martwić, nie? Ten argument trafia jej do rozumu. Ociągając się, Lily idzie za nami do samochodu. Na szczęście w taki dzień jak dzisiaj trudno upierać się przy swoim, kiedy klimatyzacja kusi.

ROZDZIAŁ 25

W minivanie jest cicho, gdy mijamy niewidzialną granicę między miastem a przedmieściami. Ni stąd, ni zowąd przy drodze wyrasta więcej drzew, kończą się chodniki, a szosa od czasu do czasu jest zupełnie pusta. Siedzę sama z przodu. We wstecznym lusterku widzę Aidana i Lily. On szepcze jej coś do ucha, przesuwa dłoń po jej udzie. Ona sprawia wrażenie, jakby miękła. Ja jednak usiłuję myśleć tylko o rzucaniu uroków i intonowaniu zaklęć, o wszystkim, co można by uznać za magię. To niełatwe. Cała moja wiedza na ten temat pochodzi z jednego źródła: z filmów Disneya. Nigdzie indziej nie znajdziecie tak wielkiego zbioru współczesnych wiedźm. Przyjmują rozmaitą postać, ale zwykle są wysokie, blade, chude, skwaszone i pełne goryczy. Mają brwi o łukach tak ostrych, że można się skaleczyć. Ustawicznie knują i brużdżą, i rzucają kłody pod nogi prawdziwej miłości. Często mszczą się za to, że się starzeją lub tracą władzę, co jak się dobrze zastanowić, na to samo wychodzi. Czasem po prostu nie mogą ścierpieć, że piękna młoda królewna jest szczęśliwa, ponieważ to uczucie nie jest już w stanie zagościć w ich zimnych, kamiennych sercach. Ale nic z tego się dla mnie teraz nie liczy. Ważne jest to, co mówią. Powinnam była bardziej uważać. Kiedy siedziałam na kanapie obok córki, która po raz sto pięćdziesiąty czwarty oglądała Małą syrenkę, powinnam była słuchać, co śpiewa Urszula, gdy kradnie Ariel głos. A ja klepałam w klawiaturę laptopa, pracowałam i uśmiechałam się do Allison za każdym razem, gdy zachęcała, żebym obejrzała jakiś konkretny fragment, bo jest super. Powinnam była bardziej świadomie spędzać czas z córką, zamiast robić po kilka rzeczy naraz. Teraz żałuję. Na wszelki wypadek, ostrożnie – żeby nie wjechać samochodem do rowu – trzykrotnie stukam obcasami butów i wymawiam bezgłośnie zaklęcie: Nie ma jak w domu. Nie ma jak w domu. Nie ma jak w domu. Czekam, aż pojawi się fantastyczna bańka światła niosąca dobrą

czarownicę lub wróżkę, która wszystko naprawi. Oczywiście nic się nie dzieje. Wymyśleni przeze mnie bohaterowie powieści nadal siedzą na tylnej kanapie. Mimo wszystko jesteśmy świadkami małego cudu. Na twarzy Lily pojawia się uśmiech. Czy może półuśmiech. I chociaż nie widzę ręki Aidana, domyślam się, w jakie okolice zawędrowała. Krzywię się z zażenowaniem. Pogłaśniam muzykę. Wracam do obsesyjnego poszukiwania zaklęć. Skoro już zostałam milcząco wybrana na głównodowodzącą, powinnam szybko wymyślić coś dobrego. Córka zaprogramowała cały sprzęt muzyczny na wyposażeniu auta, by grał piosenki pop, za którymi przepada. Muzyka tworzy wokół mnie szczelną barierę. Jadę prawie nieświadoma, co robię. Znam tę trasę na pamięć podobnie jak drogę do szkoły. W radiu dwudziestoletnia piosenkarka śpiewa o nieszczęśliwej miłości i o tym, że znowu została sama, a mnie wyrywa się z gardła głośne westchnienie. Potrzebuję pomocy. Są to dwa słówka, które wymawiam bardzo rzadko, ponieważ kogo miałabym prosić o pomoc? Kto by mnie posłuchał? Roger odpada. Greta odpada. Nie mam psiapsiułek, którym regularnie zwierzałabym się ze swoich problemów, więc zostaje tylko… Jason. Jason? Nerwowo przeczesuję palcami spocone włosy. Odbiło ci, Sadie? Jason jest tylko facetem do bzykania. Owszem, wiem, że dosyć mnie lubi. Gdyby nie to, nie zjawiałby się co piątek w moim domu, przynosząc kanapki. Ale mój związek z Jasonem opiera się na cielesności, a nie na głębokich rozmowach. Nie na pomaganiu. Po raz pierwszy ograniczenia naszej znajomości mi przeszkadzają, ciążą niczym kamień. Nie chcę mówić o swojej sytuacji byle komu, chcę powiedzieć Jasonowi. A to, w połączeniu z moją reakcją, gdy wczoraj wieczorem zobaczyłam go z Belindą, stanowi powód do zmartwień. Na tylnej kanapie Aidan całuje Lily. Gdyby fabuła Skradzionych sekretów szła normalnym torem, dopilnowałabym, żeby do tej pory mieli za sobą znacznie bardziej pikantne pieszczoty niż jeden pocałunek. Dlaczego więc czuję się nieswojo? Odchrząkuję. Aidan odsuwa się od ukochanej. Lily nie otwiera oczu, jej ponętne wargi pozostają lekko rozchylone. – Zaklęcia! – warczę na nich. – Znacie jakieś? Może chociaż parę

uroków? – Clarissa jest w twojej książce – zauważa Aidan, wciąż wpatrując się w Lily. – Sama powinnaś znać odpowiedź. – Nie! – krzyczę. Wciskam mocno hamulec i z piskiem opon zjeżdżam z szosy na piaszczyste pobocze. Aidanem i Lily szarpie gwałtownie do przodu. Protestują głośno, nie przebierając w słowach. – Nie stworzyłam Clarissy! – mówię. – Sama się zjawiła i narobiła bałaganu! Nagle minivan robi się za ciasny. Otwieram drzwiczki i wypadam z samochodu. Szpony paniki chwytają mnie za gardło. Skoro nie ja wymyśliłam Clarissę, skąd się w ogóle wzięła? Wszystko nie ma sensu bez względu na to, z jakiego punktu widzenia się spojrzy. Wstaję i opieram się wyprostowanymi rękami o maskę auta, żeby nie upaść. Blacha jest tak gorąca, że parzy mi dłonie, ale się tym nie przejmuję. Gdzieś w odmętach mojego umysłu majaczy jakaś myśl, unosi się ku powierzchni, lecz nie umiem jej jeszcze pochwycić. – No dalej – mówię do siebie. – O co chodzi, do cholery? Czego nie dostrzegam? Aidan wyskakuje z wozu. Nie zwracam na niego uwagi. Przechadzam się tam i z powrotem wzdłuż auta. Okrywa mnie kurz, który wzbija się z szosy spod kół samochodów. Nie będę mogła kolejnego dnia chodzić w tej spódnicy-spodniach. – Żałuję, że nie możemy się bardziej przydać – mówi Aidan. Nadal się przechadzam. Tak samo robiłam, kiedy Allison była dwa tygodnie po terminie i ginekolog położnik mówił mi, że jeśli będę się więcej ruszać, może dziecko wreszcie się urodzi. No więc może ta sama logika obowiązuje tutaj. Jeżeli będę się ruszać, może myśl, którą usiłuję schwytać, wreszcie wydostanie się na powierzchnię i się urodzi. Stawiam coraz szybsze kroki. Aidan zagradza mi drogę. – Sadie, proszę. Jest gorąco jak diabli. Wracaj do samochodu. – Co powiedziałeś? – pytam. – Wracaj do samochodu. – Nie, wcześniej! – Że to twoja książka i ty powinnaś znać odpowiedź?

Mam ją! Myśl wreszcie się przebiła. – Tak! – Chwytam go za barki i potrząsam nim mocno. – Oczywiście, że powinnam znać odpowiedź! Paranormalny! – Nie mam pojęcia, o czym mówisz, ale kategorycznie żądam, żebyś natychmiast wsiadła z powrotem do samochodu. Śmieję się szaleńczo. Kręcę w kurzu piruety. Biorę Aidana w objęcia. – Paranormalny! – powtarzam. – Wsiadaj do samochodu. Robię, co mi każe. Aidan siada przy mnie na fotelu pasażera. Na jego twarzy rysuje się głęboki niepokój. Taką samą minę godzinę temu miał Roger, kiedy rozmawiał ze mną w łazience. – Paranormalny – powtarzam. – Nie mogę uwierzyć, że nie przyszło mi to do głowy wcześniej. – Przestaniesz wreszcie powtarzać to słowo? Może chociaż wyjaśnij nam, co, do cholery, oznacza? Dobra. Jasne. Posłuchajcie tego. Mam znajomego, starszego pana, który pisze kryminały i jest dobrze znany. Co kilka miesięcy spotykamy się na drinka i psioczymy na przemysł wydawniczy. Jego książki dwadzieścia cztery razy trafiały na listę bestsellerów „New York Timesa”. Ten mój znajomy ma oddanych wielbicieli, liczne domy, bardzo młodą żonę. Osiągnął sukces, o jakim marzy każdy pisarz. Ale czy jest szczęśliwy? Owszem, w zasadzie tak, lecz dręczy go jedno – mianowicie ta sama gazeta, w której tak często pojawia się na liście bestsellerów, nie chce recenzować jego książek. To jak cierń w jego boku. – Snoby – wyrzeka na redaktorów działu kulturalnego. – Sukinsyny. Imał się już rozmaitych metod, by zwrócić na siebie ich uwagę, a oni zadzierają nosy i zajmują się „prawdziwą literaturą”. Tłumaczyłam mu wielokrotnie, że póki jakiś pisarz gatunkowy – autor kryminałów, thrillerów politycznych czy westernów – nie zdobędzie Nagrody Nobla w literaturze, nadal skazani będziemy na niełaskę krytyków. Mówiłam mu, żeby przestał się przejmować i cieszył się swoimi wspaniałymi sukcesami. Ale nieważne, co mu mówię. On nadal się złości.

Ja jestem zupełnie zadowolona z tego, że moje książki dobrze się sprzedają i są pomijane przez uznanych krytyków, lecz rozumiem jego ból, bo napisanie dobrego kryminału to trudna sztuka. Napisanie dobrego romansu też jest trudne. Napisanie wiarygodnej sceny seksu jest trudne. Owszem, skutki są odmienne, ale sam proces pisania wymaga czasu i finezji. Nie zdawałam sobie z tego aż tak bardzo sprawy do czasu, gdy spróbowałam napisać romans paranormalny. Całkiem nieźle poszło mi w normalnych romansach i erotyce, więc moja agentka Liz Stelow, jak zawsze w trosce o moją zawodową przyszłość, zasugerowała literaturę paranormalną. – To ostatni krzyk mody. Takie książki sprzedają się jak świeże bułeczki, schodzą na pniu. No więc słuchaj, kiedy Alexi z Harpera zadzwoniła do mnie i powiedziała, że potrzebuje czegoś takiego do swojego wiosennego katalogu, natychmiast pomyślałam o tobie. Przecież z łatwością tłuczesz kilka książek rocznie. Chcesz spróbować? Byłam dwa lata po rozstaniu z Kurtem i dwa miesiące przed poznaniem Rogera, więc czasu mi nie brakowało. Szkopuł w tym, że w ogóle nie czytałam literatury paranormalnej. Nie byłam nawet pewna, co to takiego. – O wampirach? – zapytałam. – Niekoniecznie – odrzekła. – Możesz pisać o czarownicach albo o ludziach z magicznymi zdolnościami albo o jakimś wrażliwym zombi na przykład. Pamiętajcie, to była rozmowa dwóch dorosłych kobiet. – I chodzi o to, żeby bohaterzy byli młodzi i sexy – dodała. – Ale w tym akurat jesteś naprawdę dobra. Rzeczywiście, byłam dobra. Miała rację. Poczułam się mile połechtana, dumnie nastroszyłam piórka. – Tylko, no wiesz, żeby wszystko było nie z tego świata. Okay? Piórka natychmiast mi oklapły. Było jasne, że Liz nie zna się na literaturze paranormalnej bardziej niż ja. Ale przecież udało mi się wcześniej przekwalifikować z jednego gatunku na inny, więc uznałam, że z powieścią paranormalną też nie będzie problemu. Rzuciłam się w wir przygotowań. Przeczytałam odpowiednie

bestsellery. Przestudiowałam warsztat, a potem zasiadłam do laptopa, by napisać historię o dwóch czarownicach, siostrach i rywalkach, które toczą bój o duszę śmiertelnika. Bardzo przystojnego śmiertelnika, ma się rozumieć, i skąpo ubranego, gdy tylko to jest możliwe. Z początku podbijałam sobie bębenek, marząc o sławie. Oczami wyobraźni widziałam już serial telewizyjny, letni przebój kinowy, lalki Barbie i figurki wzorowane na moich bohaterach. A potem zaczęła do mnie docierać smutna rzeczywistość. Okazuje się, że jak ktoś jest dobry w jednym gatunku, to nie znaczy, że sprawdzi się w pisaniu literatury innego gatunku. Gdyby tak było, wierzcie mi, wszyscy pisalibyśmy thrillery sądowe albo powieści o rosyjskich szpiegach. Ale każdy gatunek literatury wymaga daru, szczególnych predyspozycji, które niekoniecznie przekładają się na umiejętność przedstawiania innego świata. Nie byłam w stanie napisać tej książki. Czarownice mi się podobały. Miały cięte języki, były pełne werwy i dokuczały sobie nawzajem jak diabli. Paradowały po swoim zamku na East Side niczym diwy, w botkach na wysokich obcasach i długich sukniach bez względu na porę dnia. Mężczyzna, o którego względy walczyły, był policjantem, który patrolował okolicę ich zamku. Aha, no i go kochały! Powinno mi było pójść jak z płatka. Powinny obowiązywać te same reguły co w romansach i powieściach erotycznych. A tu guzik z pętelką. Nie umiałam znaleźć właściwego tonu, zniuansować postaci i sytuacji, wykrzesać z siebie dowcipu. Tekst nie był fajny ani zabawny. Był posępny i mroczny. Nie czytało się go tak jak książki Sadie Fuller czy K.T. Briggs. Krótko mówiąc, był do luftu. – Jak to nie potrafisz, Sadie?! – wrzasnęła Liz, gdy przyznałam się do porażki. – Tematyka jest za bardzo odmienna – tłumaczyłam. – Wcale nie. Tylko przesadnie się nad tym zastanawiasz. Nie. Słyszałam raz o uznanym pisarzu, który przez cały rok cyzelował jedno zdanie, ponieważ nie do końca mu się podobało. To się nazywa przesada. Ja po prostu przyznałam się do porażki, zanim stała się naprawdę bolesna. – Nie potrafię – powtórzyłam.

– W porządku – prychnęła Liz. – Jak nie potrafisz, znajdę kogoś, kto potrafi. Ze wszystkich paskudnych rzeczy, które mogła mi powiedzieć, ta była najgorsza. Przez moment jeszcze się zastanawiałam nad decyzją porzucenia świata paranormalnego, ale gdybym zmieniła zdanie, i tak byłoby za późno, ponieważ Liz rzuciła słuchawką. Siedziałam przy biurku, obgryzając paznokcie. Czy moja kariera właśnie się skończyła? Nie. Miałam na warsztacie kilka dobrych pomysłów na romanse erotyczne. Musiałam tylko wybrać jeden z nich i wziąć się do roboty. I to właśnie zrobiłam. Powietrze w minivanie jest wilgotne i stęchłe. Aidan i Lily gapią się na mnie z niezrozumieniem wypisanym na pozbawionych zmarszczek twarzach. – I…? – pyta Aidan, gdy kończę swoją opowieść. Chyba nie wyraziłam się jasno. – Te czarownice – mówię. Lily wpycha się między przednie fotele. Lśni od potu, który, o dziwo, wygląda ładnie, jakby był wymieszany z brokatem albo pyłem gwiezdnym. – No i co z tymi czarownicami, Sadie? – Clarissa była jedną z sióstr. Wymyśliłam ją dawno temu.

ROZDZIAŁ 26 Czuję, że dokonaliśmy przełomu, ale moi pasażerowie tego nie doceniają. Sprawiają wrażenie zupełnie zdezorientowanych. – Co dokładnie przez to rozumiesz? – pyta Aidan. – Rzeczywiście stworzyłam ją, tak jak zasugerowałeś, tylko że nie do Skradzionych sekretów. Wciąż nie rozumiem, dlaczego cię ściga, Aidanie, ale jedno wiem na pewno. – Mianowicie? Nie dowierzają mi, to zrozumiałe. Do tej pory za bardzo im nie pomogłam. – W tekście powieści paranormalnej, tej z Clarissą, były zaklęcia – mówię. – Mnóstwo zaklęć. – I wszystkie się rymowały. To wprawdzie bez znaczenia, ale zawsze lubiłam rymowanki. Wymyślałam te zaklęcia wszędzie, pod prysznicem, w sklepie, w restauracji. Był to jedyny aspekt pisania literatury paranormalnej, który sprawiał mi autentyczną frajdę. – I myślisz, że jedno z nich odeśle nas z powrotem do naszego świata? – Tak. W tamtej powieści zsyłała ludzi w inne wymiary, więc właściwe zaklęcie musi gdzieś tam być. – Poza tym nie mam planu B, więc czuję, że powinnam poprzeć ten pomysł całym sercem. – Pamiętasz je? – pyta z niepokojem Lily. – Nie na zawołanie – odpowiadam. Ale czasem nie pamiętam, co jadłam danego dnia na lunch, więc nie wydaje mi się to istotne. – Są gdzieś zapisane. Muszę tylko znaleźć tekst albo swoje notatki. Lewe oko drga mi nerwowo. Znalezienie tekstu lub notatek jest w rzeczywistości znacznie bardziej przerażające, niż się zdaje. Na szczęście, zanim ktokolwiek ma szansę spytać o dalsze szczegóły, dzwoni moja komórka. – Cześć, Sadie. Tu Jason. – Jason… – Denerwuję się. Dlaczego się denerwuję? – Jesteś w domu?

– W samochodzie. – Nie powinnaś rozmawiać przez telefon w samochodzie. Grozi za to wysoki mandat, a poza tym to niebezpieczne. – Mam bluetooth – kłamię. – Jak się masz? – pyta. Nie najlepiej. – W porządku – odpowiadam. – Słuchaj – mówi. – Wczoraj to była randka w ciemno. Żona kolegi mnie umówiła i nie mogłem się nie zgodzić. Przykro mi, że padło akurat na twoją sąsiadkę i twoją… zbiórkę pieniędzy. – Dobrze się bawiłeś? – pytam. Słyszałam już wersję Belindy. Teraz chcę posłuchać jego. – Cóż, nie wydaje mi się, żeby Belinda była w moim typie. Zdaje się, że nie umie rozmawiać o niczym prócz tego, jakie ćwiczenia wykonywała pod okiem swojego trenera, i kto z kim kogoś zdradza. To było dołujące. Poza tym jest wścibska i śledzi sąsiadów. – Przykro mi, że źle się bawiłeś – mówię. Ale wcale nie jest mi przykro. Ani trochę. Następuje chwila ciszy. Jason odchrząkuje, jakby zamierzał wyrecytować zdanie, które przygotował zawczasu. – A ty? Dobrze się bawiłaś ze swoim… młodym człowiekiem? Ten pocałunek wyglądał na całkiem gorący. W jego głosie pobrzmiewają ból i zazdrość. Czyżbyśmy jechali na tym samym wozie? – To nic takiego – odpowiadam prędko. – Drinki były dosyć mocne. Zresztą właśnie wracamy z Nowego Jorku, wieziemy jego dziewczynę. Słyszę wyraźne westchnienie ulgi Jasona. Rozmowa toczy się wokół naszego związku. Wymaga nowego określenia. Znowu między nami zalega milczenie. Oboje zastanawiamy się, co to znaczy. – Cóż – mówi wreszcie Jason. – Cieszę się, że ma towarzystwo. Jest… – Nieziemsko przystojny? – podrzucam. – Tak. – Jason się śmieje. – To trafne określenie. Mógłbym

do ciebie wpaść? – Do domu? Teraz? – Tak. Kiedy wrócisz. Chcę z tobą o czymś porozmawiać. Nie cierpię, kiedy ludzie to mówią. Nigdy nie wróży to nic dobrego. Może to, co zinterpretowałam jako zazdrość z powodu pocałunku, jest w rzeczywistości odrazą. Może on ma mnie już powyżej dziurek w nosie. Powinnam powiedzieć, że nie, nie może wpaść. Powinnam przypomnieć mu, że widujemy się tylko w piątki przed południem, ale mówię: – Jasne. Powinniśmy dotrzeć do domu za jakieś piętnaście minut. Sądząc po tym, jak przebiega dzisiejszy dzień, istnieje spore prawdopodobieństwo, że Belinda zobaczy jego wóz i zacznie koczować w krzakach przed moim domem. Jak śmiem brać sobie faceta, którego nie chciała dla siebie? Samochód podskakuje na wyboistym podjeździe i parkujemy przed garażem. W drzwiach domu stoi Greta. Mimo że ma na sobie tę samą praktyczną wełnianą sukienkę i buty, które nosi każdego dnia, nie sprawia wrażenia, jakby umierała z przegrzania. Przygląda się z uwagą, jak Aidan pomaga Lily wysiąść z auta. – To jego dziewczyna – szepczę do Grety. – Ma na imię Lily. – Trochę za bardzo się wystroiła jak na sobotnie popołudnie – mówi Greta pełnym głosem. Aidan, szarmancki w każdym calu, pomaga ukochanej przejść po nierównym bruku do drzwi. Oboje sprawiają wrażenie skonanych, mają przekrwione oczy i wyglądają, jakby wystrzępiły im się brzegi. Zauważyłam, że tym pięknym ludziom brakuje swoistej krzepy, której my, zwykli śmiertelnicy, mamy pod dostatkiem. – Zaprowadź Lily do pokoju gościnnego – mówię do Aidana. – Możecie się odświeżyć. – A ty poszukasz zaklęć? – Jego twarz jest pięć lat starsza niż wczoraj. Młodzieńcza arogancja, jaką okazywał, gdy składał mi niedwuznaczną propozycję w kuchni, zetlała. Prawdziwe życie potrafi dać nieźle w kość. – Poszukam – mówię. Nagle tuż obok mnie wyrasta Greta.

– Coś zginęło? – pyta. W naszym domu nic nigdy nie ginie, ponieważ Greta ma pamięć jak katalog biblioteczny. Jeśli zapytacie ją o nożyczki, dostarczy wam precyzyjnych wskazówek, jak dotrzeć do szuflady w kuchni, gdzie nożyczki leżą. Prawdopodobnie potrafiłaby też wyrecytować ich numer seryjny. To dar, którego sama jestem pozbawiona. Gdyby Greta co wieczór nie kładła moich kluczyków od samochodu na stoliku przy frontowych drzwiach, nigdy nie udałoby mi się opuścić domu. Wiem, że jeśli ją zapytam, gdzie jest niedokończony tekst powieści, która nie doczekała się nawet tytułu roboczego, zaraz poda mi współrzędne. Ale nie chcę czuć na sobie jej czujnego spojrzenia. Przypominałoby mi tylko o tym, że zaplątałam się w coś, czego nie potrafię wyjaśnić, co nie ma żadnego sensu. – Nie – mówię – nic nie zginęło. Chodzi tylko o tekst, który chcę pokazać naszym gościom. Greta otwiera szeroko drzwi i wpuszcza nas do środka. Po paru sekundach Aidan i Lily są zaopatrzeni w puszyste ręczniki, czyste ubrania na zmianę i szeroki wybór podróżnych przyborów toaletowych. Aidan silnym ramieniem obejmuje Lily wpół. Teraz nie ma między nimi żadnego prześwitu. Podążam za nimi na piętro i skręcam do gabinetu. Ostrożnie zamykam drzwi. Powietrze w pokoju jest gorące i ciężkie od wilgoci, jakby znajdowało się poza zasięgiem działania klimatyzacji. Siadam przy biurku. Przesuwam dłońmi po drewnie. Mój gabinet jest swoistym sanktuarium, ale panuje tu niezły bajzel. Prawie każdą powierzchnię zaściełają stosy papierzysk, gazet i czasopism ilustrowanych, książki, kubki po kawie, strzępy prac domowych Allison, poczta śmieciowa i czerstwe kawałki bajgli. Nie pozwalam tu Grecie wchodzić, bo po pierwsze, boję się, że dostałaby zawału, a po drugie, nigdy więcej bym tu niczego nie znalazła. A sama wiem, gdzie co jest. Tak z grubsza. Wedle moich rachub stworzyłam Clarissę i Evangeline dwanaście lat temu. Obecnie pracuję wyłącznie na sprzęcie elektronicznym i jestem z tego dumna. Z wyjątkiem notatnika na szafeczce nocnej, którego używam tylko późną nocą w nagłych przypływach weny, wszystkie notatki zapisuję na tablecie albo w smartfonie, a tekst powieści piszę

tylko na laptopie. Ale dawniej, w ciemnych wiekach, było inaczej. Miałam wtedy system, jeśli można to tak nazwać. System zasadzał się na tym, że starałam się zawsze nosić przy sobie mały czarny notes. Gdy coś mi wpadło do głowy lub zwróciło moją uwagę, natychmiast to zapisywałam. Mógł to być chód jakiejś osoby albo określone miejsce, które doskonale nadawało się do nowej sceny. Czasami był to urywek rozmowy zasłyszanej w sklepie lub w pociągu. Kiedy zasiadałam później do pisania, przeszukiwałam zawartość notesu w poszukiwaniu elementów pasujących do pomysłu, nad którym właśnie pracowałam. To był mój literacki skarbczyk. Ale czasami zapominałam notesu i uciekałam się do notowania na paragonach sklepowych, serwetkach w kawiarni czy innym świstku, który znalazł się akurat pod ręką. Wrzucałam te karteczki do torebki i zapominałam o nich do czasu, gdy znowu potrzebowałam czegoś przy pisaniu. W moim gabinecie roiło się od skrawków papieru, a żadnego nie można było wyrzucić, ponieważ mógł okazać się kluczowy dla którejś z powstających powieści. W pewnym momencie wpadłam na pomysł, żeby składować kartki z notesu i luźne notatki w pudełkach po butach. Na samej górze kładłam czarne dyskietki zawierające elektroniczne wersje powieści. Czasami oznaczałam dyskietki, a czasami nie. Czasami służyły mi jako podstawki pod kubek. Bywało, że Allison brała sobie jedną z nich jako materiał swoich przedszkolnych dzieł sztuki, obok brokatu, kleju, paciorków i takich tam. Raz na jakiś czas pudełko z notatkami się gubiło albo trafiało do kubła ze śmieciami. Powiedziałam, że miałam system. Nie twierdziłam, że system był dobry. Za mną stoi wielka szafa – tak wielkie widuje się tylko w domach na przedmieściach. Trzymam w niej rzeczy, które rzadko się przydają. Spodnie narciarskie, kurtki puchowe tak grube, że kiedy się którąś włoży, trudno zapiąć w samochodzie pas bezpieczeństwa, buty kowbojskie, które stają się modne raz na pięć do siedmiu lat. Przesuwam fotel i wdrapuję się na siedzisko. Na górnej półce stoją dziesiątki pudełek po butach. Są stare. Wiem to, bo pochodzą z czasów, gdy wciąż nosiłam numer 39, czyli sprzed ciąży. Ściągam pudełka i ustawiam je na biurku. Podnoszę wieko pudełka po parze kwiecistych szpilek, które

włożyłam raz w życiu. W środku jest bałagan kartek i czarnych dyskietek. Pamiętam, że jak Allison była mała, czytałam jej kiedyś książeczkę o Cliffordzie, wielkim czerwonym psie. W jednej ze scen Emily Elizabeth, główna bohaterka, kładzie swojego małego szczeniaczka, Clifforda, na talerzu adaptera i robi mu karuzelę. – Co to takiego? – zapytała Allison, pokazując palcem gramofon na ilustracji. Musiałam jej wytłumaczyć całą przestarzałą technologię aż do muzycznych płyt kompaktowych. Nigdy nie dokończyłyśmy czytania tej książki. Z dyskietkami jest podobnie. Są przestarzałe. Nawet gdybym znalazła tę, której szukam, mój laptop nie mógłby jej odtworzyć. Nadzieja związana z olśnieniem, jakiego doznałam wcześniej w samochodzie, na poboczu szosy, łączy się nierozerwalnie z notatkami na papierze, które teraz wyglądają jak stare confetti. Robi mi się słabo. Nie mam szans. A próby przypomnienia sobie zaklęć napisanych dwanaście lat temu są z góry skazane na niepowodzenie. Skończyłoby się na tym, że wygrzebałabym z zakamarków pamięci tylko strzępy sonetów Szekspira, które ojciec wbił mi do głowy, kiedy byłam dzieckiem. A nie potrzebuję sonetów. Potrzebuję zaklęć. Zagłębiam rękę w pudełku i wyciągam kartkę z notesu. Mój charakter pisma jest straszny. Czy w szkołach w ogóle uczy się teraz kaligrafii, czy ona też jest tak samo przestarzała jak dyskietki i gramofony? „Home Depot. Dział z linami. Żółtymi. Nylonowymi. Czy robią to w łazience przy ciągnikach?”. Nie mam zielonego pojęcia, o co w tej notatce chodzi, ale moje czarownice na pewno nie poszły nigdy do Home Depot. Zamykam pudełko i odsuwam je na bok. Następne jest po sandałach Birkenstock, które nosiłam aż do zdarcia. Były z lakierowanej skóry, więc nie wyglądały zbyt hipisowsko. „Deszcz i wiatr jak w scenie z Rozważnej i romantycznej. Biegną przez pole i padają sobie w ramiona. Tylko że ona ma złamaną nogę. Trzeba się pozbyć kontuzji”. Nie, to też nie to. Biorę pudełko po drogich nike’ach do biegania. Uśmiecham się. Przez jakieś dziesięć minut w wiosenną sobotę

ćwiczyłam jogging. Później przez wiele lat chodziłam w tych nike’ach na zakupy do supermarketów. Otwieram pudełko. „Evangeline młodsza, ładniejsza siostra, z nieokiełznanym temperamentem? Clarissa lepsza w magii”. Po pochyłości pisma widzę, że zanotowałam to, kiedy prowadziłam samochód. Ostatnie słowa wychodzą poza krawędź ulotki, którą wetknięto mi pod wycieraczkę auta. Reklama pralni chemicznej z dostawą prania do domu. Przynajmniej znalazłam właściwe pudełko. Zanim mogę się nadmiernie podekscytować jego zawartością, słyszę dzwonek do drzwi. Jason. Serce bije mi mocniej. Prędko wpycham wszystko z powrotem do pudełka i zbiegam po schodach, trochę speszona tym, jak bardzo pragnę go zobaczyć.

ROZDZIAŁ 27

Bez pytania stawiam na kuchennym stole butelkę schłodzonego chardonnay, która natychmiast pokrywa się rosą. Nalewam dwa kieliszki i jeden przesuwam do Jasona. Tulę do piersi pudełko po butach. Jason się uśmiecha. – Gdzie twoi znajomi? – pyta. – Na górze. Myją się po męczącym dniu w Nowym Jorku. Było naprawdę gorąco. – Nie tylko w sensie dosłownym. – Jak ich właściwie poznałaś? – Och, to znajomi rodziny z dawnych lat. Znajomi moich rodziców. Syn znajomych moich rodziców. Młodszych znajomych moich rodziców. Jak głęboko mogę jeszcze zabrnąć w to kłamstwo i mieć nadzieję, że kiedykolwiek się z niego wygramolę? – Tak czy siak, cieszę się, że mam cię na chwilę dla siebie – mówi Jason. – Możesz usiąść? Dopiero teraz zdaję sobie sprawę, że z kieliszkiem wina w ręku stoję nad nim. Nie chcę siadać. Siadanie oznacza poważną rozmowę. Ale robię, o co prosi, i odstawiam pudełko po butach na stół obok wina. Jason ujmuje moje dłonie. Puszcza je. Pije. Ręce mu się trzęsą. Nie mam już wątpliwości, że zjawił się po to, by uwolnić mnie od naszej umowy dotyczącej seksu co piątek. Ogarnia mnie smutek, choć nie usłyszałam jeszcze, co ma mi do zakomunikowania. – No więc? – mówię. Za oknem widzę Gretę w ogrodzie różanym. Nosi zielone rękawice ogrodnicze i trzyma nożyce do przycinania kwiatów. Jason bierze głęboki wdech. Rozciera dłonie. Denerwuje się. – Sporo się ostatnio zastanawiałem nad naszym układem – mówi wreszcie. Oho, przechodzi do sedna. Zaraz dostanę kopa w tyłek. – Obiecywałem sobie, że będę w tym związku szczery – ciągnie

dalej. – Obiecywałem sobie, że nie będę popełniać drugi raz tych samych błędów. Że będę mówił, co mi pasuje, a co nie. Że będę bardziej asertywny. No wiesz, takie tam. Kiwam głową. Skupiam uwagę na jego twarzy, ale czuję się gorzej niż przez cały dzień. – Naprawdę cię lubię, Sadie. Właściwie to bardziej niż lubię. Myślę o tobie cały czas. Wyobrażam sobie nas razem. Patrzę na rozmaite rzeczy i zastanawiam się, co byś o nich powiedziała. Słyszę twój śmiech. Tęsknię za tobą sześć dni w tygodniu. Wiem, że nasz układ dotyczy seksu bez zobowiązań, ale przykro mi, nie mogę nic poradzić na to, co czuję. A co ważniejsze, nie chcę. Nie chcę nawet próbować. Rumienię się. Wypełnia mnie ciepły, różowy blask – jednocześnie znajomy i krzepiący. Już to przeżywałam, prawda? Czy może tylko przypominają mi się sceny, które gryzmoliłam w pośpiechu na strzępach papieru? Odstawiam kieliszek i biorę Jasona za ręce. Są miękkie, sprawne i poznaczone zmarszczkami. Są podobne do moich. Przykładam jedną do policzka i przytrzymuję, zdając sobie sprawę, że Jason czeka na odpowiedź. Zanim odpowiem, chcę się popławić chwilę w tym uczuciu. Chcę rozpoznać jego miękkie brzegi, wsłuchać się w szepty, w przyśpieszone bicie serca. Chcę zapamiętać, jak potrafi odmienić moją twarz, rozjaśnić cienie pod oczami. Chcę to zapamiętać, bo kiedy otworzę usta, poślę to wszystko do diabła. – Czuję to samo – mówię. I to prawda. Rumieniec wlewa się nagle we wszystkie przestrzenie, którymi odgraniczam zwykle odrębne części siebie samej – matkę, pisarkę, kochankę, żywicielkę rodziny – i czuję się cała. Na szczęście doznanie jest tak ulotne, że później nie będę pamiętać jego szczegółów ani głębi. Jason wygląda, jakby mu ulżyło. Gładzi kciukiem mój policzek. Trącając kieliszki, pochylam się przez stół. Całujemy się. Gdyby to była jedna z moich powieści, od razu poszlibyśmy na całość; potwierdzilibyśmy wzajemne deklaracje o tym, że się „bardziej niż lubimy”, dobrym staromodnym bzykaniem na kuchennym stole. Ale to nie powieść. To prawdziwe życie. I muszę wyznać swoje grzechy. – Tak się cieszę – mówi Jason. – Tak się cieszę, Sadie. I nie chodzi

tylko o seks. To znaczy, od tego się, oczywiście, zaczęło, bo dlatego zawarliśmy znajomość, prawda? I nie chcę, żeby to zabrzmiało tak, jakby seks z tobą nie był fajny. Jest fantastyczny. Nigdy nie byłem z nikim takim jak ty. Ale chciałbym umawiać się z tobą na randki i pochwalić się tobą znajomym. Chcę poznać twoją córkę. Chcę być w twoim życiu nie tylko w piątki rano. Gadam za dużo, wiem, ale po prostu bardzo się cieszę. No to postaraj się cieszyć jak najdłużej, Jason. – Muszę ci coś powiedzieć – mówię. Jak na kobietę, która zajmuje się słowami zawodowo, dziwnie mi ich teraz brakuje. Na litość boską, jak wyjaśnić sytuację normalnemu racjonalnemu człowiekowi? I na dodatek prawnikowi. – Możesz powiedzieć mi wszystko, Sadie – zapewnia. – Zależy mi na takim związku. Zależy mi na tobie. – Zaczekaj tu chwilę – proszę. – Muszę coś przynieść. Biegnę na górę, biorę laptop, pędzę z powrotem do kuchni, odsuwam kieliszki z winem na bok i stawiam komputer na stole. Otwieram laptop. Tekst Skradzionych sekretów wygląda tak samo, jak go zostawiłam, z Clarissą i połową rozdziału, którego nie napisałam. Już mam streścić całą aferę, kiedy nagle słyszymy głośny huk z góry. Brzmi jak ciała upadające na podłogę. – Co to? – pyta Jason, gotowy rzucić się do akcji i bronić mojej czci przed intruzami, którzy wdarli się na piętro domu. – Nie przejmuj się – mówię. – To nic takiego. – Ale czuję się dziwnie połechtana jego reakcją. Jest fajna, taka romantyczna. Raz się zdarzyło, że na Manhattanie jakiś zbir nas sterroryzował. Roger dosłownie schował się za moimi plecami. Byłam tak zajęta wyciąganiem portfeli, oddawaniem zegarków i wszystkich rzeczy, których żądał drący się na nas wariat, że dopiero znacznie później dotarło do mnie, jak Roger się zachował. Wtedy, muszę przyznać, właściwie mnie to nie zaskoczyło. – Brzmi tak, jakby ktoś właśnie spadł z łóżka – mówi Jason, spoglądając na sufit. Bardzo możliwe. Gdybym miała zgadywać, powiedziałabym, że moi goście bzykają się właśnie intensywnie na zgodę, co zawsze daje

materiał na co najmniej jeden dobry, mocno pieprzny rozdział książki.

ROZDZIAŁ 28

Jason wpatruje się w sufit i marszczy brwi. – Jesteś pewna, że nie powinienem pójść na górę i sprawdzić? – Nie, nie – mówię. – Absolutnie tego nie rób. Chcę ci coś przeczytać. Zdezorientowany potrząsa głową. Usiłuje zrozumieć, jakim sposobem przeszliśmy od rozmowy o nas i nowej fazie naszego związku do czytania na głos z Sadie Fuller. Zanim zdąży to przemyśleć i zwiać gdzie pieprz rośnie, nalewam mu wina i czytam trzy rozdziały Skradzionych sekretów. – Dobre – komentuje Jason, kiedy kończę. – Czy twój znajomy Aidan wie, że występuje w twojej książce? Chociaż wcale ci się nie dziwię. Facet doskonale się do tego nadaje. Ręce mi się trzęsą. Czekam, aż panika podniesie swój paskudny łeb, ale na razie nic się nie dzieje. – Właściwie to sam wziął się z książki – uściślam. – Jest bardzo realistyczna – zgadza się Jason, nic nie kapując. Może dlatego, że sytuacja jest zupełnie absurdalna. – Nie – mówię z rozmysłem. – Napisałam go i potem się zjawił. W Targecie. A później uratowałam go ze szpitala. Tylko epizod z wiedźmą to nie moja wina. To znaczy, napisałam Clarissę, ale nie do tej powieści, więc nie rozumiem, dlaczego uwzięła się na Aidana. I nie napisałam ostatniej części tego, co ci właśnie przeczytałam. Ostatni fragment po prostu… pojawił się… jakimś sposobem… w moim laptopie. Jason odsuwa się z krzesłem od stołu, ode mnie. To początek końca. Ale gdyby nie to, może wyznałby, że głosuje na republikanów, a wtedy nasz związek i tak byłby skazany na niepowodzenie. Serce zaczyna się kurczyć i zbiegać jak wełniany sweter w za gorącym praniu. – Czy dobrze rozumiem? – mówi Jason tonem, jakiego używałam często, gdy Allison miała parę lat. – Mówisz, że postaci z twojej

niedokończonej powieści ożyły? Jak Pinokio? – Tak. – Staram się nie zwracać uwagi na jego niedowierzający wyraz twarzy. – Tylko że nie panuję już nad fabułą. Władzę przejęła Clarissa. Rozumiesz coś z tego? Cisza, która następuje, jest szeroka i przepastna, mogłabym w niej zniknąć na dłuższy czas. Jason odstawia pusty kieliszek. Składa ręce na kolanach, mruży powieki i przygląda mi się z uwagą. Podchodzę do lodówki na wino i wyciągam drugą butelkę, z wygodnym odkręcanym kapslem zamiast korka. Nalewam sobie trochę do kieliszka. Przechadzam się nerwowo po kuchni, bose stopy lepią mi się do płytek. Nie mam już nic do stracenia, więc postanawiam zagrać va banque. – Muszę ich odesłać z powrotem, Jason – mówię. – I myślę, że do tego jest konieczne magiczne zaklęcie. Ale jak mam tego dokonać? Potrzebuję pomocy. Gdybym była Jasonem, w tym momencie uprzejmie podziękowałabym za wino oraz kilka miesięcy seksu i czym prędzej udała się do wyjścia. Już w samochodzie odmówiłabym modlitwę dziękczynną do bóstw opiekuńczych za to, że udało mi się zwiać i uniknąć rozlewu krwi. I już bym tu nie wróciła. Nigdy, przenigdy. Na jakimś poziomie wszyscy podejrzewamy, że szaleństwo może być zaraźliwe. Ale Jason nie jest mną. Gra na zwłokę – napełnia sobie kieliszek, bierze z zamrażalnika kilka kostek lodu, siada znowu przy stole i sączy swoje wino bez pośpiechu, jakby był na herbatce u królowej. Jego oszczędne ruchy nie zdradzają, o czym myśli. Przestaję się przechadzać. Siadam. Czekam. Po chwili Jason znowu wstaje. Spodziewam się, że teraz rzuci się do ucieczki. Ale nie kieruje się do wyjścia. Sprężystym krokiem idzie w stronę schodów. Podrywam się z miejsca i pędzę za nim. Przeskakując co drugi stopień, wspina się na piętro tak szybko, że nie mogę go zatrzymać. – Co robisz?! – wołam za nim. – Zamierzam przesłuchać świadka – odpowiada. Drzwi do pokoju gościnnego są zamknięte na zamek, ale zatrzask jest wadliwy. Wystarczy

mocniej pchnąć drzwi barkiem i ustąpią. Jason uderza je mocno i szybko, więc odskakują z impetem. – Co, do diabła?! – krzyczy Aidan. Zaraz potem słyszę pisk oburzenia Lily. Zaglądam do pokoju. Oboje są pod kołdrą, a po podłodze walają się porzucone w pośpiechu ubrania. Więc miałam rację z tym seksem na zgodę. – Czy jest pan postacią ze świata fikcji? – pyta z naciskiem Jason. W jego pytaniu doskonale krystalizuje się to, jak bardzo oddaliliśmy się od zdrowego rozsądku, i jestem wstrząśnięta, że w ogóle jest w stanie je zadać. Aidan patrzy na mnie zagubiony. Kiwam głową. Dawaj. Odpowiedz na pytanie. – Tak – mówi Aidan. Lily odwraca głowę i zamyka oczy. – I wysłała was tutaj wiedźma o imieniu Clarissa, tak jak sugeruje tekst powieści? – Tak. – Aidan podciąga kołdrę aż pod ich brody. Jason bez słowa zatrzaskuje drzwi i schodzi na dół. Ja biegnę tuż za nim. Kiedy dociera na parter, siada ciężko na najniższym schodku. Kładzie łokcie na kolanach i podpiera rękami głowę. – Jestem prawnikiem, Sadie – mówi, nie patrząc na mnie. Siadam obok, kładę dłoń na jego ramieniu. Ucieka od mojego dotyku. Składam dłonie na kolanach, czuję, jak serce kurczy mi się do rozmiarów kłębuszka włóczki. – Prawnik polega w swojej pracy na logice i materiale dowodowym – ciągnie dalej Jason. – Widziałaś w filmach, jak adwokat wstaje na sali sądowej i wygłasza płomienną przemowę w obronie niesprawiedliwie oskarżonego? – Tak. – No więc to się zdarza tylko w filmach. W rzeczywistości najczęściej tasujemy tylko punkty umów i mamy nadzieję, że uda nam się przemycić do tekstu parę warunków lub zastrzeżeń, których druga strona nie zauważy. – Odwraca się do mnie. Oczy mu pałają. – Nie ma w tym nic ekscytującego, Sadie, ale taki właśnie jestem. Nie będę płakać. Nie mam w zwyczaju płakać, póki nie straciłam

ręki ani nogi. Mam dziwne poczucie, że gdybym zaczęła płakać, nigdy bym nie przestała, a nie wyobrażam sobie, żebym była w stanie przeżyć tak choć jeden dzień. Ale ból, który narasta mi w piersi, trudno będzie uśmierzyć. – Coś ci powiem, mimo że sam nie mogę uwierzyć w to, co za chwilę usłyszysz – mówi Jason, kręcąc głową. – Nawet jeśli jesteś wariatką, co na podstawie najnowszych świadectw wydaje mi się pewne, nic mnie to nie obchodzi. Jestem gotów przyjąć twoje zasady gry i zobaczyć, dokąd to nas zaprowadzi. Te słowa zawisają między nami, roztaczając w powietrzu nagłą słodycz. – Co? – Jestem pewna, że się przesłyszałam. – Długi czas byłem żonaty z kobietą, która mnie nawet zbytnio nie lubiła. Kiedy się nad tym zastanawiałem, dochodziłem do wniosku, że też za nią nie przepadam. Przez ostatnie kilka miesięcy śmiałem się z tobą więcej niż z nią przez cały okres małżeństwa. I dobrze mi z tym, tak jakbym znalazł coś, z czego braku nie zdawałem sobie wcześniej sprawy. Patrzysz na świat w taki sposób, że przy tobie czuję się lżej. Nie obchodzi mnie, jak to robisz. Jestem gotów przyjąć twoje zasady i być z tobą, jak długo mi pozwolisz. Bierze mnie za ręce. Całuję go. Tak ładnie pachnie, czysto, jakby tylko co wziął prysznic. On wtula nos w moje włosy i czuję, że się uśmiecha. Radość bywa ulotna. Czasem, aby jej doświadczyć, trzeba wyjść na środek ulicy, nawet jeśli wiadomo, że może potrącić nas autobus. – Przyjmij mnie – mówi Jason. – Chcę być z tobą. – Jego słowa brzmią jak modlitwa, jak mantra. Brzmią jak coś dobrego.

ROZDZIAŁ 29 – Chwila, moment… – Jason wpatruje się w zawartość mojego pudełka po butach z przerażeniem. Odnoszę wrażenie, że jest typem człowieka, który nigdy nie wpadłby na to, by przechowywać coś wartościowego przez dwanaście lat w nieoznaczonym pudle. Czy to znaczy, że nasz związek jest skazany na klapę? – Powiedz jeszcze raz o tym ostatnim. – Stworzyłam postać Clarissy wcześniej – powtarzam. – Myślałam, że uda mi się napisać romans paranormalny, ale okazało się, że mi nie wychodzi, więc dałam sobie z nim spokój i nie dokończyłam. – Stawiam pudełko po butach na stole. – I teraz mam nadzieję, że coś z tych materiałów wszystko wyjaśni. Najfajniej byłoby, gdybym znalazła tu właściwe zaklęcie. – Nie pamiętasz ich? Co roku trzaskam po cztery powieści, a do tego trzeba jeszcze doliczyć kilka falstartów. Równie dobrze można by wymagać, żebym pamiętała imiona wszystkich dzieciaków, z którymi chodziłam do przedszkola. – Pamiętasz dokładnie każdy raz, kiedy byłeś w sądzie? – pytam. – Jak najbardziej. Cóż, jakoś mnie to nie dziwi. Większość ludzi umie zawiesić naturalną niewiarę w fikcyjny świat na kilka godzin w zaciemnionej sali kinowej albo przy paru rozdziałach książki tuż przed zaśnięciem. To jedna z wielkich przyjemności naszego życia. Ale ja proszę Jasona o coś więcej. Oczekuję, że zamaże granice między fantazją a rzeczywistością. Proszę go o skok na bungee z przywiązaną do kostek sznurówką zamiast liny. Oczywiście, może się udać, ale równie dobrze można skończyć jako mokra plama na dnie wąwozu. – Przepraszam – mówię niecierpliwie. – Za to wszystko. Wiem, że proszę o zbyt dużo.

– Nie ma za co – odpowiada. – To nawet… fajne. Najwyraźniej zaczyna rozumieć, że frajda nie jest w życiu luksusem. Jest czymś koniecznym, jeśli chce się zachować sprawność intelektualną. Wygląda na zaskoczonego tym odkryciem. – Dziwne określenie, ale pasuje, nie? – mówi. – Może nie będzie ci tak pasować, kiedy poznasz Clarissę – uprzedzam. – Opowiedz mi o niej – prosi, mieszając swoje wino kolistym ruchem kieliszka. – Opowiedz mi o Clarissie i tych zaklęciach. Obgadajmy sprawę, może znajdziemy rozwiązanie. Moja powieść paranormalna o czarownicach nie jest wyjątkowa w tym, że pozostała niedokończona. Ciągnie się za mną kilkanaście książek zarzuconych w trakcie pisania. Niektóre mają tylko po półtorej strony, inne całe setki. Żadna jednak do niczego się nie nadaje; żadnej nie mam zamiaru wskrzeszać. Kiedy zarzucę jakiś pomysł, nie ma dla mnie powrotu. Za bardzo przypomina mi to próby wskrzeszenia nieudanego romansu albo naprawienia nieudanego małżeństwa, zwłaszcza gdy wiadomo, że nie można na tym nic zyskać. Mimo to często zastanawiałam się nad losem bohaterów zastygłych w niedokończonej postaci, które mają swoje początki i niekiedy jakieś przygody, ale nigdy nie doczekają się końca. Czasami w nocy, gdy jestem już pogodzona z tym, że dana powieść jest zupełnie do luftu i trzeba sobie dać z nią spokój, przysięgam, że słyszę, jak postaci błagają mnie, żebym pisała dalej. Ratuj nas! – krzyczą. Nie zostawiaj nas w tej otchłani na wieki wieków! Nie zostawiaj nas niedokończonych! Strach pomyśleć, że może naprawdę do mnie mówiły, że żyję wśród mnóstwa wkurzonych, niedorobionych fikcyjnych ludzików. Drżę na tę myśl. Ale Jason zapytał o Clarissę. Zaczynam grzebać w notatkach, rozkładając je przed nami na stole i zmuszając się do tego, by sięgnąć pamięcią ponad dziesięć lat wstecz. I opowiadam mu. Clarissa Barnes miała dwieście dwanaście lat, ale wyglądała na nie więcej niż dwadzieścia pięć – to jeden z atutów bycia czarownicą. W ciągu swego długiego życia zgromadziła spore bogactwa poprzez małżeństwa z zamożnymi mężczyznami i cierpliwe czekanie, aż umrą. Wśród nich znalazł się jeden niezbyt miły dżentelmen, któremu trzeba

było pomóc w drodze na tamten świat, ale ten drobny epizod nie spędzał jej snu z powiek. Mieszkała z siostrą, Evangeline Barnes. Evangeline miała tylko dwieście osiem lat i skrzętnie wykorzystywała każdą okazję, by o tym Clarissie przypomnieć. Obie wiedziały, że potężniejszą czarownicą jest Clarissa. Przez wieki szlifowała swoje umiejętności i mało było rzeczy, których nie potrafiła dokonać, rzucając proste zaklęcie lub urok. Jednym z potencjalnych efektów ubocznych starości i potęgi jest nuda. Siostrom coraz trudniej było znaleźć odpowiednią rozrywkę. Owszem, urządzały sobie od czasu do czasu straszenie ludzi duchami i słuchanie wrzasków przerażenia sprawiało im frajdę, lecz na krótko. Nazajutrz wracały znowu do gapienia się w kryształowe kule i psucia pogody na Florydzie. Pewnego dnia Clarissa wyglądała przez ogromne okno od frontu ich rezydencji przy ulicy Wschodniej Sześćdziesiątej Trzeciej i go zobaczyła. Był młody, szeroki w barach i wąski w pasie. Ubrany w tradycyjny granatowy mundur nowojorskiego policjanta prewencji nadawał się na plakat poprawiający wizerunek organów ścigania. Stał na chodniku, z zadartą głową wpatrywał się w jej dom. Zdjął czapkę i przeczesał dłonią ciemne, gęste włosy. Nawinął gruby kosmyk na palec wskazujący, a gest ten sprawiał wrażenie nerwowego. Kiedy to robił, Clarissa zauważyła na jego czole ledwo widoczną cienką bliznę. Słońce odbiło się od lustrzanych szkieł jego okularów tak mocno, że musiała odwrócić wzrok. Rozcierając oczy, by pozbyć się powidoków blasku, odwróciła się z powrotem do okna i zobaczyła, że policjant pokazuje jej na migi, by podeszła do drzwi. Siostry dokładały wszelkich starań, żeby nie ściągać na siebie uwagi, więc Clarissa posłusznie stawiła się na wezwanie gliniarza. Ale nie bez drżenia serca. Zachowywał się tak, jakby tlił się w nim ogień, jakby tylko czekał na okazję, by wykorzystać niewinną młodą dziewczynę. Serce Clarissy zawirowało w piruetach, od których zakręciło się w głowie. Na widok tego faceta aż ciekła jej ślinka. – Przepraszam panią – powiedział gliniarz, gdy Clarissa otworzyła ciężkie drewniane drzwi. Zdjął okulary przeciwsłoneczne i posłał jej zawadiacki uśmiech – nie było wątpliwości, że facet zdaje sobie

doskonale sprawę, jak działa na kobiety. Nie będzie patrolował ulic zbyt długo, z pewnością czekał go szybki awans. Kiedy podszedł bliżej, Clarissa spostrzegła, jak mocno jego zielone oczy kontrastują z jasną, świeżą cerą. Samo to zestawienie zbiło ją z tropu. Musiała się oprzeć o framugę. – Przepraszam, że panią niepokoję – podjął policjant. – Ale przechodziłem obok i zauważyłem, że okno jest uchylone. – Skinął na jedno z wielkich okien na parterze, które było wręcz otwarte na oścież. – Może należałoby je zamknąć. Tak dla bezpieczeństwa. Evangeline lubiła malować w pokoju od frontu i często otwierała okno, żeby nie zatruć się oparami farb olejnych. Malowała głównie pejzaże piekielne, jak je sobie wyobrażała. Clarissa uważała te obrazy za szkaradne, ale nieźle sprzedawały się wśród nuworyszów z West Village. – Ach, moja siostra jest taka zapominalska – powiedziała Clarissa. – Zaraz zamknę okno. Dziękuję, że zwrócił pan na to uwagę. – Ostrożności nigdy za wiele, prawda? Kto wie, jakie typki mogą się czaić w pobliżu? – Policjant się roześmiał. – Co prawda, to prawda – zgodziła się Clarissa. – Nigdy nie wiadomo. – Cóż, w takim razie miłego dnia, psze pani. – Gliniarz nasadził czapkę na głowę. Oj, nie mógł odejść! Jeszcze nie teraz! Łaknęła jego towarzystwa w nieznany, sięgający samych trzewi sposób. Pragnęła zajrzeć mu głęboko w oczy i przekonać się, co go rozpala. Czy była to żądza, czy władza? Chciała się przekonać, kim jest ten facet. Evangeline zakochiwała się regularnie raz na jakieś dwadzieścia lat. Zawsze było przy tym dużo hałasu i bałaganu. Burzliwy romans nieuchronnie kończył się tym, że Clarissa musiała rzucić parę zaklęć i rozdzielić kochanków, zsyłając ich do innych rzeczywistości, żeby trochę od nich odpocząć. Później Evangeline było zawsze bardzo przykro, że przysporzyła tyle kłopotów, ale po dwóch dziesięcioleciach znowu pakowała się w tę samą kabałę. – Nie rozumiesz, nie znasz miłości – jęczała, gdy Clarissa przypominała jej, jak źle zawsze się to kończyło. – Jakie to uczucie,

kiedy się jest w ramionach kochanka. Nie znasz tego dreszczyku oczekiwania, tej przemożnej potrzeby. Tego się nie da z niczym porównać! Ale Clarissa rozumiała, czym jest miłość. Naoglądała się skutków, jakie przynosi, przez niemal dwa stulecia. Zakochani stawali się słabi i bezbronni. Głupieli i stawali się lekkomyślni. Najczęściej zaś sprawiała, że zakochana dziewczyna, zamiast czuć się szczęśliwa, była rozdarta i w rozsypce. Miłość to zabawa dla głupców. A Clarissa z całą pewnością głupia nie była. W tej chwili jednak nie czuła się sobą. Uśmiechnęła się do policjanta. – Zapraszam na kawę. W podzięce za pańską czujność. – Dziękuję bardzo, psze pani – odrzekł – ale jestem na służbie.

Kwiat się iskrzy, Serce płonie, Niech się ziści, Niech się stanie.

Clarissa wymamrotała zaklęcie cichutko i policjant nie zorientował się nawet, że poruszała wargami. Zrobił zagubioną minę, jak gdyby czas przeskoczył do przodu, a on tego nie zauważył. – Powiedziała pani „kawa”? – zapytał. – Zapraszam. – Clarissa odsunęła się, żeby go wpuścić. – Proszę wejść i dotrzymać mi towarzystwa. – No, chyba mogę – stwierdził, wciąż lekko oszołomiony. – Na chwilę. Komendant mówi, że musimy poznawać mieszkańców. – Widzi pan? – Zamknęła ciężkie drzwi z dudniącym trzaskiem, od którego jej gość drgnął z zaskoczenia. – Wypełnia pan tylko rozkazy. Jest pan dobry w swojej pracy. Już to widzę. Mogę prosić o pańską czapkę? Nazywał się Perkins i był posterunkowym. Miał dwadzieścia pięć lat, a także duże dłonie i zęby, na których widok ortodonci cmokali

z zachwytem. Jego szeroka klatka piersiowa wypełniała koszulę munduru, napinając rząd złotych guzików. Usiadł naprzeciwko Clarissy, uśmiechając się i popijając filiżankę kawy wyczarowaną dosłownie z powietrza. Oczywiście żeby go nie przestraszyć, Clarissa wyczarowała ją, gdy posterunkowy Perkins był akurat odwrócony plecami. Gawędzili przyjaźnie o okolicy, lecz powietrze wokół skrzyło się od napięcia. W końcu byli dwojgiem pięknych ludzi sam na sam w niewielkim pomieszczeniu. Kiedy Clarissa już odprowadziła Perkinsa do drzwi, w jej głowie zrodził się zalążek dość wrednego planu. – Evangeline, chodź do mnie! Evangeline od razu zmaterializowała się u boku siostry, jakby czaiła się za progiem i obserwowała ją do tej pory z ukrycia. – Najdroższa siostro, czemu tak głośno krzyczysz? Clarissa wzięła Evangeline za ręce i uśmiechnęła się do niej psotnie. Czy też raczej uśmiech wyglądałby psotnie na buzi dziecka. Na twarzy Clarissy był po prostu złośliwy. – Chyba znalazłam nam rozrywkę na kilka najbliższych miesięcy. – Och, powiedz, co to takiego, najdroższa siostro! Nudzę się tak strasznie, że zaczęłam grać na giełdzie. – Właśnie poznałam mężczyznę – oznajmiła Clarissa. – Policjanta. Młodego, atrakcyjnego, przypuszczalnie zdolnego do ludzkiej odmiany mrocznych zachowań. Martwił się, że mamy otwarte okno na parterze. – Mów dalej – zachęciła ją Evangeline. – Proponuję wyzwanie – powiedziała Clarissa. – Małą siostrzaną rywalizację. Evangeline zmarszczyła brwi. – Pamiętasz, co się stało ostatnim razem, kiedy to robiłyśmy? Clarissa zbagatelizowała problem. – To był zwykły wypadek. Obie dostałyśmy nauczkę, prawda? Evangeline wzruszyła ramionami. – Może i racja. Tak czy siak, mogę wysłuchać twojej propozycji. – Jego serce – rzekła Clarissa bez ogródek. – Która zdobędzie jego serce? – To wszystko? To ma być to wyzwanie? Walka o serce śmiertelnego mężczyzny?

Clarissa pokiwała głową. – O rany, siostro ma najdroższa, wzbijasz się na wyższy poziom wiedźmowatości. Wspaniale! A kiedy rywalizacja się rozstrzygnie? – Zwyciężczyni będzie mogła zrobić z posterunkowym Perkinsem, co tylko zechce. – Och, Clarisso kochana! – Evangeline zarzuciła siostrze ramiona na szyję. – Przyjmuję wyzwanie. Niech rozpocznie się gra. I tak to się zaczęło, wielka próba miłości, rywalizacja o to, by posterunkowy Perkins zakochał się w którejś z sióstr Barnes. Wszystkie chwyty były dozwolone. Korzystały z eliksirów, amuletów, zaklęć i uroków. Podrywały go na perwersyjną zalotnicę, na słodką idiotkę, na niewinną uczennicę i na dziwkę. Nie znały żadnych granic, chwytały się wszelkich sposobów. I jak możecie sobie wyobrazić, posterunkowy Perkins rozkoszował się każdym aspektem tej gry, o której nie miał pojęcia, i ze względu na te rozliczne przyjemności postanowił nie przyglądać się swojej sytuacji zbyt uważnie z obawy, że mogłaby się zmienić. Tak więc rywalizacja trwała w najlepsze i wszyscy świetnie się bawili, choć na różne sposoby, aż do momentu gdy Evangeline faktycznie się zakochała. To komplikowało sprawę. Z początku Clarissa nie orientowała się, co jest grane. Czarownice nie zakochiwały się w śmiertelnikach. Miłość łączyła je tylko z czarownikami. Tak było od początku świata. Więc przypuszczenie, że siostra może coś czuć do śmiertelnika, było absurdalne. A jednak Evangeline objawiała wszystkie symptomy. Snuła się po domu z nieobecnym uśmiechem na twarzy. Straciła apetyt. Co rusz wzdychała, notorycznie zaburzając Clarissie tok myślenia. Na całe godziny znikała z domu, po czym wracała z zagadkowym uśmiechem, nie przyznając się, gdzie była ani co robiła. Zaczęła malować słodkie pejzaże pastelami. Clarissa nie poczuwała się do winy za to, że wcześniej nie rozpoznała objawów. W końcu od ostatniego z katastrofalnych romansów Evangeline minęło dwadzieścia pięć lat. Po wyczytaniu, co doradzają gwiazdy, Clarissa uznała, że nie ma wyboru i musi odbyć z siostrą szczerą rozmowę, która położy kres ich grze. To już nie było zabawne, tylko groźne. Clarissa czekała w salonie, przy rozpalonym kominku, kiedy przez

jedne z tylnych drzwi weszła Evangeline. Ledwie zauważyła siostrę, gdy sunęła obok, mrucząc pod nosem coś, co brzmiało jak miłosne zaklęcia tak niedojrzałe, że można by się ich spodziewać jedynie po nastoletniej czarownicy. – Nie możesz go mieć – powiedziała Clarissa. Evangeline przystanęła. Siostry patrzyły na siebie w słabym, migotliwym świetle ognia w kominku. – To śmiertelnik. Nie możesz przejść na drugą stronę. To byłby dla ciebie koniec. – Najdroższa siostro – rzekła po chwili Evangeline. – Jak miło, że na mnie tu czekasz. I dziękuję, że moje dobro tak bardzo leży ci na sercu. – Gra skończona – oświadczyła Clarissa. – Musisz pozwolić mu odejść. Evangeline wciągnęła gwałtownie powietrze, marszcząc twarz w drapieżnym grymasie. – Czemu? Żebyś mogła go mieć dla siebie? O to ci chodzi, prawda? Clarissa cofnęła się z odrazą. Jak Evangeline śmiała zasugerować coś podobnego?! – Kochasz go – mówiła dalej młodsza siostra. – Kochasz go od dnia, gdy zaproponowałaś tę grę. Widzę to po twojej twarzy. Ale jest już za późno. On kocha mnie. Powiedział mi to! Clarissa zawyła z wściekłości. Mury domu zadrżały. Evangeline miała rację. We wszystkim!

ROZDZIAŁ 30

Jason z lekko rozchylonymi wargami siedzi na brzegu krzesła. – I co? – pyta z wypiekami na policzkach. – Jak to? – mówię. Posegregowałam notatki w małe kupki. Może nie jest to podejście zbyt efektywne, ale przynajmniej teraz wyglądają schludniej. – Co było dalej? Co się stało z siostrami? – Nie wiem – odpowiadam. – Nigdy nie dokończyłam tej książki. – Dlaczego? – Nie wiedziałam, co dalej robić. Zresztą chyba poznałam wtedy Rogera, zaszłam w ciążę i miałam inne sprawy na głowie. Na dodatek powieść paranormalna to wcale nie kaszka z mleczkiem. Uwierz mi, próbowałam. – Czy to się będzie zdarzać często? – pyta Jason, opadając plecami na oparcie krzesła i wycierając rękawem pot z czoła. Może mieć na myśli tyle różnych rzeczy, że wręcz boję się odpowiedzieć. – Bo nie jestem pewien, czy mogę to znieść. Historie bez zakończeń, bez rozwiązań. Zwariować można. – Czytasz od deski do deski każdą książkę, którą zaczniesz? – pytam. – Zawsze – przytakuje. Zabawne, jak w momencie, gdy związek zaczyna wyglądać na poważny, z potencjałem na lata, patrzymy na świat przez inne okulary. Kiedy Jason był po prostu moim kumplem od bzykania co piątek, nie obchodziło mnie, czy czyta książki od początku do końca lub czy pamięta każdy szczegół swojego życia. Ale teraz to dla mnie ważne. I nie mam serca mu się przyznać, że potrafię wpaść na pomysł na nową powieść, kiedy stoję w kolejce do kasy sklepowej, i porzucić go jako gówniany, zanim moje zakupy trafią do bagażnika. Bo zdarza mi się to często. Kiedy przestanie, będę musiała przekwalifikować się

na księgową albo instruktorkę aerobiku. – A ty nie? – dziwi się Jason. Kręcę wymownie głową. Jeżeli książka nie zainteresuje mnie przez pierwszych pięćdziesiąt stron, daję sobie z nią spokój. Każdego dnia starzeję się coraz bardziej. Nie mam czasu na książki, które mi się nie podobają. – Nie zawsze – mówię. – Okay. – Jason otrząsa się z ostatniego tematu rozmowy jak pies z wody. Przerzuca kartki małego notatnika, który wyjął wcześniej z kieszeni. Przesuwa palcem w dół strony. – Robiłeś notatki? – dziwię się. – Diabeł tkwi w szczegółach – mówi. Gdyby kiedykolwiek znudził się prawem, nadałby się na redaktora. – Ten gliniarz, Perkins, ma zwyczaj nawijać włosy na palec? – Tak. – By zademonstrować, ciągnę za kosmyk swoich bezładnych kręconych włosów. – I ma bliznę? Kiwam głową, wpatrując się w jego oczy, jakby za chwilę miał wyjawić mi tajemnice wszechświata. – I… – Jason milknie na chwilę. – „Tli się w nim ogień”? Tak to określiłaś? Tak. Wiele z najfajniejszych erotycznych określeń brzmi zabawnie, kiedy wyrwie się je z kontekstu. Ale Jason się nie śmieje. – Sadie, wciąż nie widzisz tego, co ja widzę? – No nie wiem. A widzę? Chwila zniecierpliwienia. – Te cechy ma mężczyzna w twoim pokoju gościnnym – mówi Jason. – To zwykły zbieg okoliczności czy takich lubisz? Nie. Lubię takich jak ty. Zupełnie jak ty. I co ważniejsze, nie może być mowy o żadnych zbiegach okoliczności. Jeżeli się zdarzają, to w fabule jest tyle dziur, że całą powieść mogą wziąć diabli. Mam ochotę przeskoczyć przez stół i ucałować Jasona, bo zwraca uwagę na szczegóły, jest miły i nagle bardzo sexy. – Aidan też jest z odzysku – mówię bez tchu. – Jest gliniarzem z tamtej powieści!

Jason z przesadną emfazą kiwa głową. – Tak mi się właśnie wydaje. Jestem zdumiona, że powieść, którą niewiele myśląc, zarzuciłam tyle lat temu, tak mocno utkwiła mi w podświadomości. – Clarissa zjawiła się po to, by odzyskać gliniarza, którego utraciła na korzyść Evangeline. – Mówię teraz bardzo szybko. Trochę się siebie boję. – Myśli, że należy do niej, ale najpierw musi się pozbyć Lily i sprawić, żeby on o niej zapomniał. Zgadza się? – Bardzo możliwe – przytakuje Jason. – O mój Boże! I co teraz? Ręce mi się trzęsą. Słabo mi się robi. Aidan jest z odzysku. A myślałam, że recykling to ratunek dla ludzkości i całej planety. – Wciąż potrzebujemy odpowiedniego zaklęcia – zauważa Jason. – Jeżeli zdołamy odesłać tych dwoje z powrotem, ich losy mogą się ułożyć tak, jak zamierzałaś, bez Clarissy. I może „żyli długo i szczęśliwie” nie jest jeszcze straconym zakończeniem. Jason bierze do ręki menu chińskiej restauracji z dostawą jedzenia do domu i czyta słowa, które udało mi się zmieścić między zupą wonton a sajgonkami.

Tak więc, nim sąd cię wiekuisty zbudzi, Tu żyj i miłość wzniecaj w sercach ludzi. – Dobre – mówi Jason. – To Shakespeare – wyjaśniam1. Do dziś dnia zapisywanie urywków z Shakespeare’a i tekstów piosenek z lat osiemdziesiątych jest moją formą bezmyślnego gryzmolenia. – Aha – mówi Jason. – Dobra. Jedziemy dalej. – Uwielbiam go teraz do tego stopnia, że czuję się niemal pijana. Chociaż jeśli uwzględnić puste butelki po winie, mogę być po prostu nietrzeźwa. Po przejrzeniu stosu notatek udaje nam się wytypować siedem zaklęć. W końcu decyduję się na to, które przypuszczalnie ma zsyłać

kochanków do zimnej i nieprzystępnej rzeczywistości równoległej.

Nie bój się tego, co się zbliża, Miłość jest przecież dość złośliwa I bierze was, jak tu stoicie, W odległe i nieznane życie.

Jason nieruchomieje z długopisem nad kartką notatnika i podnosi na mnie wzrok. – Shakespeare był mistrzem – mówię na swoją obronę. – Nie jest takie złe – pociesza mnie. – Dobre też nie jest – zauważam. – Ale to nieważne – mówi z niezachwianą pewnością siebie. – Bo to jest właściwe zaklęcie. – Skąd wiesz? A jeśli to nie to? Jeśli nie zadziała? Albo tylko pogorszy sprawę? Co będzie, jeśli wszyscy znikniemy? Jason pstryka długopisem, chowając końcówkę wkładu, i razem z notesem wkłada go do kieszeni. Uśmiecha się do mnie. – Ufasz mi? – pyta. Tak. Bezwarunkowo i bezgranicznie. Co za dziwne uczucie. – Tak – mówię. – W takim razie idziemy. Możemy się o tym przekonać tylko w jeden sposób. Obawiałam się, że to właśnie powie. Jason wstaje, bierze mnie za rękę i ciągnie na schody. W drodze do pokoju gościnnego robimy mnóstwo hałasu, by Aidan i Lily usłyszeli, że nadchodzimy, ubrali się i usiedli po przeciwnych stronach łóżka. Tym razem pukam do drzwi. – Hej tam! – Czuję się jak idiotka. Jason skrywa uśmiech. Szturcham go w ramię. – Nie pomagasz. – Nie? – Aidanie, mogę wejść? Słychać szuranie i szepty.

– Za chwilę – odpowiada Aidan. Wreszcie otwiera. Jest nieco uładzony, ma trochę rozczochrane włosy i koszulę włożoną na lewą stronę. Oczy mu lśnią, a wargi są lekko obrzmiałe, prawdopodobnie od intensywnego całowania. Rumienię się, nagle żałując, że mam tak rozbuchaną wyobraźnię. Lily siedzi na łóżku. Znowu ma na sobie pomarańczową sukienkę i przeczesuje palcami włosy. W gościnnej łazience jest nowa szczotka, zapakowana w folię na dowód swej nowości, bo Greta nie wyobraża sobie, żeby mogło być inaczej. Mam ochotę powiedzieć o tym Lily, ale się rozmyślam. Sytuacja i tak jest dostatecznie niezręczna. – Przepraszam za wtargnięcie – mówię. Obok mnie zjawia się Jason. Zagląda do pokoju. – Aidanie, to mój przyjaciel Jason. Poznaliście się wczoraj na imprezie na rzecz szkoły. Jason jest prawnikiem. Może nam pomóc. – Był chyba z twoją sąsiadką? – Aidan patrzy na Jasona, ale mówi do mnie. – Owszem – przytakuję. – Mieli randkę. – Ale jest z tobą? – Tak. – Skomplikowana z ciebie kobieta, Sadie. – Tylko od momentu, kiedy ty się tu zjawiłeś – odparowuję. – Miło mi cię znowu widzieć, Aidan – wtrąca się Jason. – Przepraszam, że wcześniej tak tutaj wtargnąłem. – A tam jest Lily – mówię. Lily macha do nas ręką bez entuzjazmu i nadal rozplątuje swoje rude loki. Jeżeli chcecie wiedzieć, czy ktoś przed chwilą uprawiał seks, najlepiej przyjrzeć się włosom. Nieważne, czy robiło się to na stojąco, czy nie, włosy zawsze są rozczochrane. – No i…? – pyta Aidan. Zachowuje się tak, jakbym niepotrzebnie zawracała mu teraz głowę. – Znalazłam zaklęcie – oświadczam. – Chcę je wypróbować. Lily podrywa się i podbiega do nas. – Czyli wrócimy do domu? – pyta z płonącymi oczami. – Tak – odpowiadam. Tak myślę. Mam nadzieję. Ale tak naprawdę nie mam pojęcia.

Aidan otwiera drzwi na oścież. – Wejdźcie, proszę – mówi. Jason i ja wpychamy się do ciasnego pokoju. W powietrzu unosi się woń seksu i potu, a ja natychmiast robię się mokra pod pachami. Jest nas tutaj zbyt dużo. Jason wycofuje się do kąta. Lily siada na łóżku, Aidan obok niej. Ja staję na samym środku i czuję się zupełnie tak, jak musiał się czuć profesor Marvel, tajemniczy wędrowny wróżbita z Czarnoksiężnika z krainy Oz. Czuję się jak skończona blagierka. – Jak to zrobimy? – pyta Aidan. – Nie wiem – odpowiadam. – Może wy dwoje weźcie się za ręce, a ja wypowiem zaklęcie? – Mówisz poważnie? – pyta Lily. – Jeżeli masz lepszy pomysł, chętnie posłucham – proponuję. Jest cholernie spięta jak na kobietę, która przed chwilą się bzykała. Nie chciałabym mieć z nią do czynienia po kilku miesiącach celibatu. – Nie – przyznaje. – Myślałam tylko, że przydałby się jakiś większy rytuał. Nie wątpię. Jestem pewna, że poszłoby mi lepiej, gdybym miała magiczną różdżkę, czarodziejski kapelusz albo chociaż blade pojęcie o tym, co robię. Ale nie mam. – Weźcie się za ręce – mówię. I wymachuję ramionami przed sobą, żeby bardziej przypominać wróżkę. Jestem pewna, że wyglądam idiotycznie. – Nie bój się tego, co się zbliża, miłość jest przecież dość złośliwa i bierze was, jak tu stoicie, w odległe i nieznane życie. Zamykam oczy. Zasnuwam sobie myśli chmurą fioletowego dymu. I czekam. A tu nic. – To było to zaklęcie? – Lily wpatruje się we mnie z niedowierzaniem. – Brzmi, jakby ułożyła je dziesięciolatka. – Nie jestem Shakespeare’em! – krzyczę. Jason kładzie dłonie na moich ramionach. – Spróbujmy jeszcze raz. Tym razem, Aidan, ty wypowiesz zaklęcie, dobrze? Aidan kiwa głową. Myślę, że przebrałby się nawet za goryla i zatańczył jiga na środku dworca Grand Central, gdybym powiedziała mu, że w ten sposób uda mu się wydostać z naszego świata. Oboje

siadają z powrotem na łóżku i biorą się za ręce. – Zamknijcie oczy – mówi Jason głosem tak pewnym siebie, tak władczym, jakby wiedział, co robi. Uważam, że to nieprawdopodobnie seksowne. – A teraz wymów zaklęcie. Wymawiaj je szeptem i nie przestawaj, dopóki ci nie powiem. Aidan posłusznie wypełnia polecenie. Ledwie go słyszę, ale wyczytuję swój głupiutki wierszyk z ruchu jego warg. On i Lily trzymają się mocno za ręce. Jason uważnie ich obserwuje. Wbija palce w moje barki. Jest zdenerwowany, skupiony. Sypialnię wypełnia żółta poświata. Łagodna i ciepła jak koncentrat słoneczny. Drobiny kurzu lśnią w jej blasku. – Nie przerywaj – szepcze Jason. – Odmawiaj zaklęcie dalej. Powietrze gęstnieje. Aidan i Lily cały czas zaciskają powieki. Jason i ja cofamy się pod ścianę. Obraz jest niewyraźny, unosi się pośrodku pokoju, jakby wyświetlany z projektora umieszczonego pod sufitem. To Clarissa, wciąż cała w czerni. Trzyma coś w rękach i śmieje się tym samym zgrzytliwym głosem, który słyszeliśmy w parku. Okropny dźwięk, od którego odruchowo zatykam sobie uszy. – Sadie, to ona? – pyta Jason. Kiwam głową. Tak, to Clarissa. – O kurde – mówi. Rzeczywiście, „o kurde” właściwie określa sytuację. – Wiem, że się ukrywają – odzywa się widmowa Clarissa. – Myślą, że uda im się wrócić i żyć długo i szczęśliwie. Tylko na jakim świecie żyją? Nie ma czegoś takiego jak „długo i szczęśliwie”. Ani dla nich, ani dla nikogo innego. Przywieram plecami do ściany tak mocno, że boję się, że mur nie wytrzyma i spadnę dwie kondygnacje w dół do ogrodu. Aidan i Lily siedzą dalej na łóżku nieświadomi zjawy, która jest z nami w pokoju. Clarissa obraca się powoli nad podłogą. Nie wiem, czy nas widzi, czy tylko my ją, jak przez lustro fenickie. – Przepraszam – szepcze Jason. – Słyszysz mnie? – Tak – odpowiadam. – Stoję tuż obok. – Nie ty, Sadie. Ona. – Wskazuje Clarissę.

Czarownica nie zareagowała na pytanie, ale zwraca się w moją stronę. Nasze spojrzenia się nie spotykają, bo Clarissa wpatruje się w jakiś odległy punkt. – Tak mało czasu zostało – mówi w zamyśleniu. – Chcę być na miejscu i odebrać nagrodę od razu, gdy czas dobiegnie końca. Na te słowa ściska mnie w żołądku, a sztylety bólu owijają się wokół moich nóg. Clarissa posyła mi złośliwy uśmiech, jakby widziała moje cierpienie wymalowane jaskrawymi kolorami na ścianie pokoju. Robi krok w przód, na sam skraj projekcji, w której się wyświetla, i unosi to coś, co trzyma w dłoniach. Powieść w twardej oprawie. Natychmiast ją rozpoznaję. To jeden z ostatnich romansów Sadie Fuller, o kowboju i dziewczynie z wielkiego miasta, którzy zakochują się wbrew wszystkiemu, co ich różni. Clarissa czule gładzi książkę. Czuję się tak, jakby to mnie dotykała. Znowu wybucha śmiechem. Osuwam się na kolana, połyka mnie ciemność. 1 William Shakespeare, Sonet LV, przełożył Maciej Słomczyński.

ROZDZIAŁ 31 – Sadie! Sadie! Otwórz oczy! Mam wrażenie, że głos Jasona dolatuje do mnie gdzieś z oddali. Staram się skupić myśli, ale głowa boli mnie jak diabli. Kiedy wreszcie udaje mi się otworzyć oczy, widzę nad sobą trzy wpatrzone we mnie twarze. Na jednej z nich jest wyryta głęboka troska. – Co się stało? – pytam. Próbuję usiąść, ale nie mogę, bo cały świat wiruje. Jason układa mi głowę na swoich kolanach. – Pamiętasz? Czuję nagły przypływ żółci w ustach. Owszem, pamiętam. – Romans kowbojski – szepczę. To nie jest moja ulubiona książka, ale dobrze się sprzedała. Recenzenci twierdzili, że wzięłam wytarty motyw literacki i tchnęłam w niego nowe życie. Chciałam wysłać każdemu z nich butelkę szampana, ponieważ w głębi serca bałam się, że to, co napisałam, jest równie świeże jak niesprzątana od trzech dni kocia kuweta. – Tak. – Jason ma dziwny wyraz twarzy: szok zmieszany z rozbawieniem. – Więc Clarissa wie, gdzie mieszkam – zauważam rzeczowym tonem. – Informacja o tym jest na obwolucie książki. – Przypuszczam, że kiedy ostatnim razem szlaki Clarissy i moje się skrzyżowały, mieszkałam jeszcze w Nowym Jorku. Trzeba przyznać, że szybko odkryła, dokąd się przeniosłam. – Twoje zaklęcie nie zadziałało – mówi Lily i pociąga nosem. Siedzi przy mnie w kucki. – Właściwie – zauważa Jason – to zadziałało. Tylko nie tak, jak chcieliśmy. – Ale teraz wiemy, że ona zamierza się tu zjawić. – Aidan jest blady jak ściana. Gdybym umiała wejrzeć w jego wnętrze, zobaczyłabym trzepoczące serce napędzane niepokojem i poczuciem

bezsilności. – Nie opuściłaby zakończenia – zgadzam się. – Przecież to największa frajda. – To idiotyczne – jęczy Lily. – Chcę wrócić do domu. Chcę usiąść na swojej kanapie i pooglądać telewizję. Chcę wypić latte, wyjrzeć przez okno i zobaczyć swoją rzeczywistość. Czy to takie wygórowane żądania? Masz jeszcze jakieś zaklęcia, które moglibyśmy wypróbować? Aidan obejmuje ją pocieszająco ramieniem. Lily go odpycha. Zaczynam się zastanawiać, co on w tej dziewczynie widzi. – Myślałam, że to zadziała – tłumaczę. – Pewnie czegoś nie dostrzegliśmy. Jakiejś podpowiedzi. Musimy bardziej wysilić szare komórki. – I musimy się z tym pośpieszyć, bo wiedźma już się tu wybiera. Próbuję wstać. Chwieję się, potykam. Jason mnie podtrzymuje. Biorę go pod ramię i nie puszczam. Słyszę, jak ktoś chrząka znacząco w drzwiach. Odwracam się, a tam Greta stoi z rękami na biodrach i tupie swoim skórzanym półbutem. – Co się stało, Greta? – Próbuję się uśmiechnąć. – Słyszałam hałas – wyjaśnia. – Z zewnątrz. – Musiałam nieźle rąbnąć o podłogę, skoro usłyszała aż z ogródka. – Czy wszystko w porządku? – Tak – zapewniam z boleśnie nieszczerym uśmiechem. Greta strzepuje z rękawa niewidoczny paproch. – Robię na kolację sałatkę na zimno z szynką i makaronem – oznajmia. Jesteśmy spoceni i rozczochrani, atmosfera w pokoju zgęstniała od niedomówień. Greta na pewno zastanawia się teraz, dlaczego tyle lat temu zdecydowała się prowadzić mi dom. Odwraca się i wychodzi bez słowa. Za dwadzieścia minut kolacja będzie gotowa i podana do stołu. Będzie wino i lniane serwetki. I Greta nie zapyta nas, co się, do licha, dzieje. Nigdy. – Przynieś z dołu mój laptop – proszę Jasona. – Zobaczymy się w moim gabinecie. – Nie wytrzymam w pokoju gościnnym ani sekundy dłużej. Wchodzimy do gabinetu. Do mojego sanktuarium. Jest pomalowany na jasnozielono. Na ścianach wiszą plakaty reklamujące

moje różne książki, na półkach poupychane są moje ulubione powieści, te, bez których nie mogę żyć. Rzadko wracam do przeczytanych książek, ale lubię mieć krzepiącą świadomość, że mogę to zrobić, gdy tylko najdzie mnie ochota. Tutaj czuję się naprawdę sobą, tak autentyczną, jak to tylko możliwe. Jason kładzie laptop na moim biurku. Przewijam strony powieści, których nie napisałam. Czytam fragment, w którym Clarissa proponuje Aidanowi umowę.

Dam ci czterdzieści osiem godzin na znalezienie swojej Lily i rozpracowanie czarów, które sprowadzą was oboje z powrotem. Jeśli ci się uda, dostaniesz swoją Lily i moje życie. Ale jeśli ci się nie powiedzie, będziesz mój na zawsze. Zgadzasz się na moje warunki?

W pokoju panuje cisza. Wszyscy się na mnie gapią. – Czary – mówi w końcu Aidan. – Zaklęcie. Już to wiedzieliśmy. Ale to nie dokładnie to samo. Jest mowa wyłącznie o czarach. – Może źle odczytaliśmy jej słowa – mówię. – Sadie, przecież musi chodzić o zaklęcie – zauważa Jason. – To jedyna szansa na to, że uda nam się rozwiązać tę zagadkę. Jeżeli chodzi o zupełnie przypadkowy zestaw słów lub działań, to mamy przerąbane. Ma rację. Zagadki nie do rozwiązania nie zaakceptowałby żaden dobry redaktor. Wzdycham. To gorsze niż blokada pisarska. Ale wtedy odzywa się Lily. – Może Sadie jest na właściwym tropie. – Rozstawia szerzej nogi, jakby przygotowywała się na fizyczny cios. – Może czary znaczą coś innego. Jej głos brzmi trochę inaczej niż u kobiety, za którą szłam z Grand Central w dniu, który wydaje się tak odległy, jakby należał do życiorysu innej osoby. Głos Lily jest wyższy i na pewno bardziej stalowy. Dziewczyna z Grand Central mówiła z południowym zaśpiewem. Jej głos był melodyjny i wyobrażałam sobie, że pewnego dnia będzie umiała doskonale usypiać nim marudne niemowlę. Lily stojąca przede mną

całkowicie panuje nad swoim głosem. Ten głos należy wyłącznie do niej. Zasady są takie, że czytelniczki muszą się utożsamiać z główną bohaterką. Powieść nie należy do głównego bohatera męskiego. On jest tylko niezbędnym elementem, dzięki któremu bohaterka może uzyskać spełnienie i radość. Uwaga odbiorców ogniskuje się na niej. Do tej pory patrzyłam na sytuację z punktu widzenia Aidana, ponieważ zjawił się pierwszy i myślę, że bardziej go polubiłam. Ale nie ma wątpliwości, że Skradzione sekrety to historia Lily, opowiedziana jej głosem. To ona jest motorem opowieści. – Lily – mówię. – Pewnie to dziwnie zabrzmi, ale powinnaś nam opowiedzieć o sobie. – Co opowiedzieć? – Swoją historię. Może gdzieś tam jest to, czego szukamy. – Owszem, powinnam znać jej historię na wylot, lecz obawiam się, że odkąd Lily się tu zjawiła, jej życiorys uległ zmianom, których nie jestem w stanie odgadnąć. Czy potrzebne nam czary ukażą się, gdy zanalizujemy historię głównej bohaterki? Warto sprawdzić. – Nie cierpię mówić o sobie – protestuje Lily. – Proszę, spróbuj. – Jeżeli uważasz, że to pomoże… Nie wiem, czy pomoże, ale kończą mi się pomysły. – Może pomóc – potakuję. Wzruszywszy ramionami, opowiada nam swoją historię. Wychowała się na Południu, na odległych i biednych przedmieściach Memphis. Mieszkała w małym domku rancherskim, który notorycznie wymagał napraw i remontów. Moskitiery były dziurawe, zawiasy drzwi frontowych głośno skrzypiały. Zimą musiała sypiać w kurtce puchowej, bo inaczej by w nocy zamarzła. Na olej opałowy zawsze brakowało pieniędzy. Brakowało pieniędzy na wszystko. Nigdy nie poznała swojego ojca. – Miłość tylko złamie ci serce, Lily. Nie ładuj się w nią, jeśli nie musisz. – To było wszystko, co jej matka, Gloria, gotowa była powiedzieć na temat jej ojca.

Za dnia Gloria pracowała w dziale hydraulicznym sklepu Home Depot. Znała się na rzeczy i wyglądała sexy w swoim uniformie, więc dział hydrauliczny nigdy nie narzekał na brak klientów. Faceci przychodzili i kupowali trochę tego lub trochę tamtego, byle tylko spędzić parę chwil w jej towarzystwie. Wieczorami pracowała jako kelnerka w przydrożnym barze. Nosiła kuse spódniczki i wydekoltowane bluzki, dostawała całkiem niezłe napiwki. Ale z biegiem lat jej uroda przyblakła, napiwków było coraz mniej. Życie stało się jeszcze trudniejsze. Raz na jakiś czas Gloria przyprowadzała do domu mężczyznę poznanego w barze. Nigdy nie sprowadzała sobie klientów z Home Depot. Pracę w sklepie traktowała zbyt poważnie. Home Depot dawał jej ubezpieczenie zdrowotne i stałą, choć małą pensję. Od Home Depot zależało ich życie i Gloria aż nazbyt wyraźnie zdawała sobie z tego sprawę. Mężczyźni z baru cuchnęli whisky i papierosami. Znikali razem z Glorią za drzwiami jej ciasnej sypialni. Przez cienkie ścianki działowe Lily słyszała chichoty i stękania. Wtedy wkładała sobie do uszu słuchawki, żeby stłumić hałasy. Na łóżku, z muzyką huczącą do uszu, rozwiązywała zadania z matematyki albo czytała podręcznik historii, gdy matka za ścianą uprawiała seks z nieznajomym. Lily nie widziała w tym nic niestosownego. Facet zawsze znikał nad ranem, a Gloria, ubrana do pracy w dziale hydraulicznym, stawała przed kuchenką elektryczną, by córce usmażyć jajka na śniadanie. Gloria godziła się ze swoim losem, ale marzyła o lepszym życiu dla córki, o życiu, które nie musiałoby się wiązać z pracą w wielkopowierzchniowym sklepie dla majsterkowiczów czy w przydrożnej knajpie. Zamierzała zrobić wszystko, by jej piękna Lily wyrwała się z tej przeklętej dziury. Pilnowała więc, żeby córka odrabiała lekcje i kładła się spać o przyzwoitej porze, a także zmuszała ją do uczestniczenia w rozmaitych zajęciach pozalekcyjnych, aby córce z nudów nie przychodziły do głowy żadne głupie pomysły. Robiła jej wykłady o chłopakach, seksie i narkotykach. Uwagę skupiała na przyszłości. Teraźniejszość była tylko etapem drogi. Choćby Gloria miała się zarżnąć, jej jedyna córka miała pójść na studia.

A Lily była jak nieoszlifowany diament. Piękna i zdolna, doskonale radziła sobie w szkole średniej. Słuchała rad matki, miała dobre oceny i wyróżniała się grą na zapuszczonych kortach tenisowych obok parku w centrum miasta. Dostała stypendium na University of Wisconsin i dorabiała w trzech pracach, by związać koniec z końcem. Dwa razy dziennie jadła chińskie zupki błyskawiczne, kupowała używane podręczniki i wszędzie chodziła na piechotę nawet podczas śnieżycy. Po ukończeniu studiów z honorami pojechała prosto do Nowego Jorku i nigdy nie oglądała się za siebie. Kiedy dorastała, Gloria zawsze kładła jej do głowy, że mężczyźni tylko odwracają uwagę kobiet od ich życiowych celów i prowadzą je na manowce. – Mężczyźni przyplątują się, robią dziewczynie dziecko, a potem znikają – mawiała. – No i potem kobieta ma dziecko do wykarmienia i wszystko, do czego dążyła, przestaje się liczyć. Tak więc Lily nieufnie odnosiła się do mężczyzn i ich zamiarów. Koncentrowała się na swojej karierze, uznając, że sukces zawodowy ma smak nie gorszy od seksu, a jest znacznie mniej ryzykowny. Pierwszy raz poczuła na sobie dotyk palących paluszków pożądania tamtego dnia w windzie z Aidanem Hathawayem.

ROZDZIAŁ 32

Siedzimy wokół mojego dużego stołu jadalnego, słuchając opowieści Lily do samego końca. To pewnie najdziwniejsza improwizowana kolacja pod słońcem, ale nawet zmyśleni ludzie muszą coś jeść. Greta postawiła w kącie wentylator, od którego falują koronkowe rąbki zasłon. Stary stojący zegar wybija głośno każdy upływający kwadrans. Co piętnaście minut czuję się tak, jakby ktoś wsadzał mi palec do oka. Na początku Skradzionych sekretów, w części, którą sama napisałam, Lily skrzętnie realizowała wzór głównej postaci kobiecej. Jej zachowanie zdawało się podporządkowane regułom rządzącym romansem erotycznym. Kiedy poprosiłam ją o życiorys, myślałam, że coś w jej przeszłości mogłoby naprowadzić nas na trop, o jakie czary Clarissie mogło chodzić. Ale Lily, która siedzi teraz obok mnie, tak bardzo różni się od tej z powieści, że jej przeszłość wręcz domaga się reinterpretacji. Pierwotnie została skonstruowana tak, by czyniła bohaterkę podatną na uroki mężczyzn w rodzaju Aidana Hathawaya, lecz w tej rzeczywistości po prostu ją zahartowała. Lily jest silna i gotowa, nawet jeśli nie wie jeszcze na co. Napisałam jedno, a Lily zrobiła z tego coś innego. Teraz patrzy na mnie wyczekująco. – Masz coś? Kręcę głową. – Nic – przyznaję. – Przykro mi. Nie zbliżyliśmy się do rozwiązania ani trochę. Wiadomość jest dla moich towarzyszy druzgocąca. Tworzymy teraz smętną grupę, bez pomysłów wpatrujemy się w zegar i czekamy na finał przedstawienia. Nie chcę na nikogo patrzeć. Gładzę palcami obrus. Należał do mojej babki, która zmarła przed moimi narodzinami, ale lubię myśleć o związku, jaki mnie przez ten obrus z nią łączy. Świadomość, co było

przede mną, jest krzepiąca. W kulturze masowej jest tego jak na lekarstwo. Jedna chwila sprawia wrażenie całego życia. Wszystko jest przeznaczone do krótkotrwałego użytku – książki, które czytamy, samochody, którymi jeździmy, ubrania, które nosimy. Nawet miłość jest w naszych czasach krótkotrwała. Traktujemy ją po macoszemu, więc szybko obumiera, a my otrzepujemy się i idziemy dalej. Albo w ogóle nam się nie przytrafia, bo nasze oczekiwania mijają się z rzeczywistością. Za dużo czasu trwonimy na marzenia o życiu długim i szczęśliwym fikcyjnych postaci, zamiast wyjść z domu i zatroszczyć się o własne szczęście. O to, żebyśmy też żyły odtąd długo i szczęśliwie. Długo i szczęśliwie. Te słowa dźwięczą mi w głowie. Oczywiście! No jasne! Fakt, że fabuła przeskoczyła z jednej strony na drugą, nie oznacza jeszcze, że nie podlega fundamentalnej zasadzie romansu. Podrywam się z krzesła. – „Żyli długo i szczęśliwie” – mówię. – Reguły romansu według Ellen. Etap „Jestem tylko twoja”. – Patrzę na Aidana i Lily. – Czarami, o które chodzi, jest miłość – obwieszczam. – Trzeba powiedzieć: „Kocham cię”. Miłość, potężniejsza niż wszelkie zaklęcia, nieubłagana bardziej niż czas, najbardziej dynamiczna siła naszego wszechświata. Wygrywa nawet ze śmiercią. – Czy ktoś z was czytał Wichrowe wzgórza? – pytam. W odpowiedzi słyszę tylko wymijające nieartykułowane pomruki. – Zdaje się, że nie – mówię. – Lily i Aidanie, oboje się zmieniliście. Clarissa postawiła na to, że kiedy spotkacie się w tej rzeczywistości, nie będziecie się już sobie podobać, ale się pomyliła. Aidanie, jesteś w stanie kochać silną, niezależną kobietę, a ty, Lily, możesz pokochać mężczyznę takiego jak… Aidan. Racja? – Więc co to oznacza w praktyce? – pyta Jason. Mężczyźni, nawet ci dobrzy, są pod pewnymi względami wszyscy tacy sami. – Wyznanie miłości – odpowiadam ze zniecierpliwieniem. – Wy dwoje wyznacie sobie nawzajem miłość i buch! Idę o zakład, że wrócicie do domu na czas, by zjeść śniadanie. – Uśmiecham się. Jestem z siebie dumna. Czuję się świetnie.

– Jest jakiś haczyk? – pyta Aidan. – Cóż, musicie mówić szczerze. Fałszywe wyznania miłości nie mają w sobie żadnej magii. Odwracam się do Lily, żeby zobaczyć, jak to wszystko przyjmuje. Twarz ma bladą jak kreda, a oczy okrągłe jak spodki. Raz po raz przełyka ślinę, jakby ta odrobina kolacji, którą zdążyła zjeść, podchodziła jej do gardła. Nie takiej reakcji się spodziewałam. – To jedyny sposób? – pyta mnie. Aidan bierze ją za ręce. – Brzmi sensownie, Sadie. – Jest podekscytowany. Po raz pierwszy, odkąd się tu znalazł, wygląda, jakby odzyskał nadzieję. – Myślę, że wszystko dobrze się skończy. Lily uśmiecha się do niego blado. – Sadie! – woła z kuchni Greta. – Przyjdź tu, proszę! Podzielam entuzjazm Aidana. Uważam, że rozgryzłam tajemnicę. – Poczekajcie – mówię. – Zaraz wracam. Biegnę z jadalni do kuchni. – Czego ci potrzeba? – pytam Gretę. – Niczego. Staję jak wryta. – Ale mnie wołałaś. – Tak. – No więc? Kreśli palcem kółko, dając mi znak, że powinnam się odwrócić. Robię to i wpadam na Lily, która podążyła za mną do kuchni. – Muszę z tobą porozmawiać – mówi Lily. Zastanawiam się, czy Greta nie jest osobą, która naprawdę zna się na czarach. Wie o rozmaitych sprawach. Nie mam pojęcia skąd, ale wie. – Nie mogę tego zrobić – oświadcza Lily prosto z mostu. – Czego? – pytam. – Wrócić? Oczywiście, że możesz. Doczekasz się swojego happy endu i całej reszty. – Nie. – Kręci głową. – Nie mogę powiedzieć Aidanowi, że go kocham. – Czemu? – dziwię się. – Nie musisz się niczego bać. On cię kocha taką, jaka jesteś. Ten facet nie złamie ci serca. Obiecuję.

– Nie, Sadie. Nie słuchasz mnie. Powiedziała to tonem Allison. – Dobra – mówię. – Wyjaśnij. Za moimi plecami Greta studiuje książkę kucharską, ale mam wyraźną świadomość jej obecności. Ona słucha. Ona już wie, o co chodzi. – Nie mogę powiedzieć Aidanowi, że go kocham – tłumaczy Lily – ponieważ go nie kocham. Na dźwięk tych słów natychmiast dostaję zawrotów głowy. Opieram się o blat wyspy kuchennej. Nie tak wyobrażałam sobie rozwój tej sceny. – Ale to jest powód, dla którego istniejesz, nawet jeśli trochę się zmieniłaś. Twoim przeznaczeniem jest zakochać się w pięknym mężczyźnie i odjechać z nim w siną dal. W eleganckim samochodzie. Ubrana w drogie ciuchy. I z niepraktycznymi butami na nogach. Lily powstrzymuje mnie, unosząc dłoń. – To jest twój dom, racja? – pyta. – Tak. – Kupiłaś go, zapłaciłaś za niego. Zarabiasz na siebie. Decydujesz, co zjesz na śniadanie, jakie ciuchy włożysz. Decydujesz, co oglądać w telewizji. – Nie zawsze – prostuję. – Mam jedenastoletnią córkę. – Wiesz, o czym myślę – mówi Lily. Spuszczam wzrok. Nie podoba mi się, dokąd to wszystko zmierza. – I masz Jasona – dodaje. – Założę się, że gadacie we dwoje o wielu sprawach. Założę się, że często się razem śmiejecie. Jestem pewna, że Jason nie traktuje cię jak delikatnego kwiatu, któremu zawsze grozi, że opadną mu płatki. Rzeczywiście, stanowczo nie traktuje mnie jak delikatnego kwiatu. – I założę się, że po rozwodzie z Rogerem spotykałaś się z wieloma facetami. Chodziłaś na randki, z kim chciałaś. To ty podejmowałaś decyzje. Mam ochotę wyjaśnić jej, jak fantastyczny okazał się dla mnie świat randek, ale wiem, że to teraz nieważne. – Tak – przyznaję. – Na wszystkie twoje pytania odpowiedź brzmi

„tak”. Lily robi krok do przodu. Jest na bosaka, ale góruje nade mną wzrostem. – Też chcę tego wszystkiego. Chcę panować nad własnym życiem. Nie chcę być paprotką jakiegoś superbogatego, niewiarygodnie przystojnego faceta. – Aidan ci się nie podoba? – stękam. – Jest fajny… i przystojny… i w ogóle. Wiem, czasami może sprawiać wrażenie płytkiego, ale się poprawi. Przysięgam. – Takie są reguły gatunku. – Podoba mi się, ale go nie kocham. Osuwam się na krzesło obok Grety. – No to klops – odzywa się Greta, nie podnosząc wzroku znad książki. Mało powiedziane. Nie ma sensu błagać Lily, żeby udawała. Ten chwyt nie może zadziałać. Może tylko jeszcze bardziej pogorszyć sytuację. Z rezygnacją kładę głowę na stole. – Pomożesz mi to wytłumaczyć Aidanowi? – prosi potulnie Lily. Nie. Nie. Nie. Po stokroć nie. – Tak – odpowiadam. Historia Lily nie jest jeszcze skończona. Wyobrażam sobie tę dziewczynę z niskim, kujonowatym facetem, który zarabia na życie programowaniem gier wideo. Wyobrażam ją sobie ze starszym facetem o wyrobionej pozycji zawodowej. Wyobrażam ją sobie z emerytowanym zawodowym sportowcem, który lubi wstawać o świcie i biegać po pustym Central Parku. Wyobrażam ją sobie, jak wraca do pracy po urodzeniu dzieci. Wyobrażam sobie, jak odkrywa na własną rękę, że trudno jest mieć wszystko, czego się we własnym mniemaniu potrzebuje. Te możliwości rozwoju, szukania własnej drogi w życiu, potykania się, błądzenia i odnajdywania znowu właściwej ścieżki składają się na to, kim naprawdę jesteśmy. Wszystkiego tego pragnę dla własnej córki: żeby miała w sobie dość odwagi, by iść drogą, którą wybierze, i nie bać się świata wokół siebie. Czy to fair, żebym odmawiała tego samego głównej bohaterce swojej powieści? – Pasujesz do innej książki – burczę pod nosem. – Pasujesz na półkę z literaturą kobiecą. Nie do romansu erotycznego. –

Oczywiście, gdyby Lily należała do świata przedstawionego w literaturze kobiecej, nie groziłoby jej, że za niecałą godzinę rozpłynie się w powietrzu. Albo zostanie wygnana w obcy wymiar rzeczywistości na całą wieczność. Takie coś się nie zdarza bohaterkom literatury kobiecej. – Przepraszam – mówi Lily. – Nie ma za co – zapewniam. To nie jest prawdopodobnie dobry moment na dyskusję nad tym, czym powieść gatunkowa różni się od literatury pięknej jako takiej. – Wróćmy do pokoju i zobaczmy, co możemy w tej sytuacji zrobić. Już mam ruszyć z powrotem do jadalni, gdy wtem Greta łapie mnie za ramię. Jest zaskakująco silna i zatrzymuję się gwałtownie. – To jest dom kobiet – stwierdza rzeczowo. – Miejsce w razie czego się znajdzie. – Zanim mam szansę zapytać, czemu ni stąd, ni zowąd zaczęła mówić szyfrem, puszcza mnie i wraca do czytania przepisu na wołowinę po burgundzku. Greta i ja nie dotykamy się ani nie tulimy, ale po dziesięciu latach znajomości doskonale znam jej język ciała. Jej postawa mówi: „Nie pytaj mnie o nic”. Mówi: „Idź już”. No więc idę. Ale nie mogę oprzeć się myśli, że Greta zaproponowała właśnie, byśmy zatrzymały Lily tutaj. W naszym domu. W naszej rzeczywistości.

ROZDZIAŁ 33

Kiedy wymyśliłam K.T. Briggs, musiałam stworzyć dla niej biografię. W dawnych czasach, czyli przed erą internetu, pisanie pod pseudonimem było kaszką z mleczkiem. Wystarczyło dać krótki akapit na okładkę książki i kropka. Biogram mógł się ograniczać do prostego: „Autorka mieszka w San Francisco z golden retrieverem i zieloną papużką”. Rzadko zdarzało się, by któraś czytelniczka poświęciła swój cenny czas na prowadzenie śledztwa, czy autorka rzeczywiście mieszka w San Francisco z psem i ptakiem, czy może to kłamstwo, a tak naprawdę mieszka w Teksasie razem z mężem i czworgiem dzieci. Bo przecież na dobrą sprawę kogo to w ogóle obchodzi? Jednak w świecie, w którym królują media społecznościowe, sprawa się komplikuje. Potrzebna jest strona internetowa ze zdjęciem twarzy, która kryje się za fałszywym nazwiskiem. Do tego jeszcze profil na Facebooku, gdzie ta nieistniejąca osoba wypisuje dowcipne uwagi na temat dobrego bara-bara. Może też ćwierka na Tweeterze, proponując śledzącym jej wpisy czytelniczkom kreatywną pozycję seksualną dnia w przepisie liczącym najwyżej sto czterdzieści znaków. Krótko mówiąc, osoba, która kiedyś pojawiała się tylko w jednym akapicie, stała się kimś znacznie bardziej rozbudowanym. Ma swoje zdanie o świecie. Opowiada dowcipy. Zarywa noce i potrzebuje rano espresso, żeby w ogóle nadawać się do życia. Jest nie mniej rzeczywista niż wszystko inne w świecie wirtualnym. To trochę tak, jakby się miało rozdwojoną osobowość, tylko że z wyraźną świadomością tego rozdwojenia. Kiedy nadszedł czas, by wykonać zdjęcia K.T. Briggs na okładkę książki, poprosiłam fotografa, żebym wyglądała na nich jak ktoś, kto pisze o seksie. Proszę się postarać dla tej bardzo fajnej pani, którą wymyśliłam, a która musi dzielić ze mną twarz i ciało. Bardzo proszę. Efekty były oszałamiające i na fotografiach zupełnie nie przypominam

samej siebie. Powiesiłam je na oficjalnej stronie K.T. Briggs i zdarza mi się odwiedzać ją tylko po to, by poprawić sobie nastrój. K.T. Briggs mieszka samotnie w eleganckim, nowoczesnym apartamencie na Upper West Side w Nowym Jorku. Jej kuchnia lśni od sprzętów ze stali nierdzewnej, których nigdy nie używa, bo w ogóle nie gotuje. Przebiera w kochankach jak w ulęgałkach, a każdy z nich jest przystojny i zamożny. W garderobie ma tylko kreacje największych dyktatorów mody. Często chodzi na imprezy i bankiety. Jej dłonie są zawsze zadbane i wymanikiurowane. K.T. Briggs nigdy nie odbiera niczyich ubrań z pralni, ale za to pisze pikantne książki. K.T. Briggs jest bez wątpienia fantastyczną babką. Oczywiście gdybym zastanowiła się nad konsekwencjami, zorganizowałabym to trochę inaczej. Na przykład spotkania autorskie. Moje fanki spodziewają się K.T. Briggs, a kiedy widzą mnie, na ich twarzach rysuje się rozczarowanie. Nie jestem osobą, której się spodziewały. Ale nikt nie wygląda tak jak na zdjęciu z okładki książki i czytelnicy powinni się już do tego przyzwyczaić. Chociaż więc dzielenie przestrzeni z K.T. Briggs bywa skomplikowane, kocham ją serdecznie. Pod wieloma względami ocaliła mi życie. Kiedy ją wymyślałam, byłam wciąż chora z nieszczęśliwej miłości. Pragnęłam przede wszystkim uwolnić się od tego cierpienia. Pragnęłam otoczyć się mocnymi ścianami kuli, w której mogłabym żyć samotnie dalej, osłonięta przed okrucieństwem świata zewnętrznego. Wyobrażone drugie życie, życie K.T. Briggs okazało się dla mnie wyzwalające. W pewnym momencie uznałam nawet, że wszyscy powinni mieć pseudonimy, za którymi mogliby się schować w razie kłopotów. Najwyraźniej jednak Lily nie chce wyobrażonego życia, a przynajmniej nie tego, które dla niej wymyśliłam. Chce być wolna. Czy mam jej tę wolność dać? Nie jestem pewna, czy starczy mi odwagi, by podeptać reguły sztuki aż tak brutalnie. Wracamy do jadalni, gdzie Aidan i Jason zdają się w wystudiowany sposób ignorować wzajemnie swą obecność. – Jesteśmy gotowi, kochanie? – Aidan podrywa się z krzesła. – Musimy się trzymać za ręce jak ostatnio, kiedy wypróbowaliśmy

zaklęcie? – Widzę niemal, jak serce rośnie mu pod koszulą. To takie wspaniałe. Mam bohaterkę romantyczną, która chce być niezależną singielką w Nowym Jorku, i bohatera romantycznego, który wyraźnie zmiękł pod wpływem miłości. Ale bajzel. Lily zerka na mnie błagalnie. – Może wszyscy usiądziemy? – proponuję. Jason stuka palcem w zegarek. – Czas leci, Sadie – przypomina mi, gdy siadamy. Nie mam pojęcia, jak się do tego zabrać. Zamykam oczy i wyobrażam sobie pustą stronę na ekranie swojego mentalnego komputera. Jak powinnam napisać tę scenę przy świadomości, że nie da się jej później wykasować? – Aidanie – mówię. – Lily naprawdę cię lubi. Uważa, że jesteś silny i przystojny, i… miły. Ale za mało cię zna i nie może angażować się emocjonalnie do tego stopnia, by wyznać ci miłość. Mówię jak psycholog szkolny w podstawówce. Lily kopie mnie pod stołem, ale nie zwracam na nią uwagi. Nie jestem w stanie oświadczyć Aidanowi, że Lily raczej nigdy go nie pokocha. Tak czy siak, powiedziałam dość. Aidanowi rzednie mina, oczy zasnuwa mu ciemna chmura. Facet zamyka się w sobie, zasklepia we własnym bólu. Źle jest usłyszeć tego rodzaju wiadomość bezpośrednio z ust osoby, której się pragnie, ale usłyszenie jej za moim pośrednictwem jest po prostu poniżające. – Przykro mi – szepcze Lily. Aidan nie chce na nią nawet spojrzeć. Siedzi zupełnie nieruchomo. – Nie jesteś nikim wyjątkowym – mówi wreszcie. – Jesteś tylko jedną z wielu dziewczyn na tym świecie. To nic wielkiego. Serce mi się kraje. Mam ochotę przytulić go, tak jak tulę Allison, kiedy coś ją boli, wziąć go na kolana, objąć i zapewnić, że wszystko będzie dobrze. Ale nie będzie dobrze. Za jakieś dziesięć minut przez frontowe drzwi wmaszeruje Clarissa i pośle nas wszystkich do diabła. Popełniłam ogromny błąd. Mam swoje obowiązki. Mam dziecko. Panika chwyta mnie za gardło. Jason kładzie rękę na moim udzie. – Nie została nam w zanadrzu już żadna sztuczka? – pyta cicho. Chce się dowiedzieć, czy powiem Aidanowi, że Clarissa kochała go

w innych czasach i w innym miejscu. Ale nie chcę dokładać Aidanowi cierpień. I wątpię, żeby ta rewelacja coś zmieniła. Nie mamy wpływu na zakończenie tej historii. – Nie – mówię. Siedzimy przy stole, jakbyśmy czuwali przy trumnie. Powietrze jest gorące i nieruchome, gęste od niewyrażonych emocji. Moje wino jest ciepłe, ale i tak je piję. Nie pomaga mi na rozkołatane serce i nie rozluźnia uchwytu mocnych, nieustępliwych łap, które zaciskają mi się na szyi. – Wiesz, co ona zrobi, kiedy się tu zjawi? – pyta mnie Lily. – Myślisz, że to będzie bolało? Dziewczyna cały czas mnie zaskakuje. Możliwe, że za kilka minut przestanie istnieć, a mimo to nie rozkleja się i nie zamierza wypierać się własnych uczuć tylko po to, by przeżyć. – Nie wiem – odpowiadam. – Myślę, że wszystko, co wiąże się z Clarissą, wywołuje ból – mówi Aidan. I zanim jego słowa wybrzmieją, słyszę, jak otwierają się frontowe drzwi. – Już jest – mówię. Pośrodku holu, obok świeżo ściętych kwiatów w kryształowym wazonie, stoi Clarissa. Oczy jej lśnią na nasz widok. – O, doskonale – zauważa, spoglądając na Aidana. – Już się bałam, że się spóźnię i ominą mnie fajerwerki. – Śmieje się z własnego żartu. – Czego chcesz? – pyta Jason, wychodząc przede mnie. – Tylko tego, co mi się należy – odpowiada, wyjmując kwiat z wazonu i wtykając go sobie za ucho. Na tle czerni jej włosów i ubrania czerwony kwiat wygląda straszliwie samotnie. – Aidan wie, na jakie warunki się zgodził, i doskonale rozumie, że się z nich nie wywiązał. Więc wszystko jest sprawiedliwe, prawda? Podoba mi się, że Jason stanął między mną a Clarissą. To miłe. Chociaż nie sądzę, by zdołał mnie obronić, gdy wiedźma zacznie intonować zaklęcia i machać rękami. Tak czy siak, podoba mi się jego zachowanie. – Masz rację – stwierdza Aidan beznamiętnym tonem. Podchodzi do Clarissy – Lily mnie nie kocha. Myślałem, że jest inaczej. Byłem

pewien. Cóż, myliłem się. Dostrzegam strach w oczach Lily, jakby dopiero teraz w pełni uświadomiła sobie cenę wolności. – Och, mój głupiutki chłopczyku. – Clarissa otwiera przed Aidanem ramiona. – Mogłam zaoszczędzić ci tych kłopotów. Należysz do mnie. Zawsze tak było i zawsze będzie. Nic nie może nas rozdzielić. Przed pójściem w jej objęcia Aidan zerka na nas przez ramię. Uśmiecha się i puszcza do mnie oko, jakby chodziło o żart, który razem przygotowaliśmy. Co on wyprawia? Ból ściska mi wnętrzności. Lily jest obok mnie. Drży cała. Clarissa oplata Aidana spowitymi w czerń ramionami, zamyka oczy. Zaczyna intonować tak cicho, że nie słyszę słów. – Trzymaj ją – mówi Aidan przez ramię. – Trzymaj Lily. Trzymaj ją, Sadie, i nie puszczaj! Clarissa chyba nie usłyszała ani słowa z tego, co powiedział. Biorę Lily pod rękę. Jason przesuwa się na prawo i obejmuje ją ramieniem. Co Aidan sobie myśli? To nie pora na to, by rzucać się na ostrze miecza. Nie możemy dać Clarissie wygrać. Lecz Aidan robi tylko to, do czego wzywa go przeznaczenie. Poświęca się dla miłości. To najbardziej dramatyczny gest pod słońcem. Pokój wypełnia ta sama gęsta żółta poświata, którą widzieliśmy wcześniej w sypialni na górze. Clarissa zabiera Aidana ze sobą i Bóg jeden raczy wiedzieć, co się stanie z Lily. Ale miarka się przebrała. Nie zamierzam na to pozwolić. Jestem odpowiedzialna za Aidana i Lily, kocham ich jak własne dzieci. Puszczam Lily i idę naprzód. Nie wiem, co zrobię. Walnę Clarissę wazonem w głowę? Jest zbyt zajęta Aidanem, by zauważyć, że się zbliżam. Ale Jason zauważa. – Stój! – syczy. – Ani kroku dalej. Trzymaj Lily, a ja się tym zajmę. – Nie ma mowy – protestuję. – To mój bajzel. Sama muszę go posprzątać. – Jestem mężczyzną. – No i co z tego? Clarissa wciąż szepcze coś Aidanowi do ucha. Oczy mu się

zamykają, a głowa opada do tyłu, jakby został zahipnotyzowany. – Takie mam zasady – mówi Jason. – Muszę cię bronić. – Nie trzeba – mruczę pod nosem. Ale to, oczywiście, nieprawda. Stoję jak wmurowana. Nie mam zielonego pojęcia, co będzie dalej. Gdybym pisała, byłby to dobry moment, żeby zrobić sobie przerwę i wypić następną kawę. – Jasna cholera. – Cofnij się – każe mi Jason. – Sadie, posłuchaj go – odzywa się Lily. – Nie – mówię. Aidan pochyla głowę gwałtownie do przodu, usta rozchyla bezwładnie. Jego męska siła i żywotność wyparowały. Jest jak pusty worek. Mogę znieść prawie każdą krytykę. Mogę znieść, że redaktor wybebeszy mi powieść i zmasakruje fabułę, ponieważ zgodziłam się na to, kiedy podpisywałam umowę. Ale nie dopuszczę, żeby jakaś niedokończona postać z pretensjami prowadziła mi fabułę w kierunku, którego nigdy nie brałam pod uwagę. Są przecież jakieś granice. Chwytam kryształowy wazon z kwiatami. – Nie! – woła Jason. – Sadie, kocham cię, do cholery! Przestań! Jego słowa spadają na mnie jak grom. Chwieję się od ich siły rażenia. Ale jestem już rozpędzona. Wpadam na Aidana i łapię się tyłu jego koszuli. Aura, jaką usnuła wokół siebie Clarissa, działa mesmeryzująco. Czuję się, jakbym zanurzyła się w ciepłej kąpieli po samą szyję. Serce natychmiast mi się uspokaja. Równie nagle aura znika. – Co on powiedział? – pyta Clarissa z przerażeniem. Wpatruje się w Jasona. – Powiedziałem, że kocham Sadie. Kocham ją. Naprawdę kocham. Poszedłbym dla niej na koniec świata. I z powrotem. Zrobiłbym wszystko. – Och, te słowa! Słyszę wrzask, od którego ścina się krew. Wysoki i pełen bólu. Przez chwilę nie mam pojęcia, skąd dochodzi. Czy to ja krzyczę? Lily? Może Greta spostrzegła, że brakuje jej jakiegoś składnika do wołowiny po burgundzku?

Ale to krzyk Clarissy. Wiedźma puszcza Aidana. Zatyka rękami uszy i wyje. – Co u licha?! – woła Jason. Aidan odsuwa się od Clarissy. Czarownica wije się i dygocze, jakby dostała ataku padaczki. Wiruje i wygina się spazmatycznie na naszych oczach. A do tego blaknie. Jej kontury rozmywają się i nikną. Wygląda tak jak wszyscy, gdy zdejmę szkła kontaktowe. Przestaje wyć na dość długo, by uświadomić sobie nowy stan rzeczy. Przesuwa dłońmi wzdłuż ramion. Czy wciąż tu jest? Jej oczy skupiają się na mnie. Są jak rozżarzone węgielki, rozgrzane do czerwoności. Przebiega mnie dreszcz. Wiedźma wygląda straszliwie. – Wygrałaś! – wrzeszczy. – A miało pójść jak z płatka. Aidan był mój. Wreszcie do mnie wrócił, a ty musiałaś wszystko zepsuć swoimi czarami! Moimi czarami? O czym ona gada? Z jej ciała zaczynają sypać się iskry jak z zimnych ogni, iskry jak tysiące maleńkich spadających gwiazd. Powietrze przenika woń węgla i smoły. Jason jest obok mnie. Wtulam się w jego ramię. Czuję się, jakbym przejeżdżała obok wraku samochodu po wypadku – człowiek mimowolnie zwalnia i patrzy, co się stało, chociaż wcale nie ma na to ochoty. Oczami wyobraźni widzę pudełko, do którego przed laty schowałam swoje serce. Wieko jest zakurzone i podniszczone. Ostrożnie biorę pudełko do rąk. Jest lżejsze, niż się spodziewałam. Wsuwam pod wieko palec i je otwieram. Pudełko jest puste, ponieważ serce bije mi mocno i miarowo w piersi. – Ja też cię kocham – mówię Jasonowi. Moimi czarami jest miłość. Muszę tylko pozbyć się strachu i dać jej dojść do głosu, niech popłynie i rozleje się wokół mnie. Bez ryzyka nie ma radości. I nagle dociera do mnie, że tutaj nie chodzi o Aidana, Lily i ich historię. Nie, to moja historia. Clarissa uzależniła los Aidana ode mnie, ponieważ była pewna, że dzięki temu wygraną ma niemal w ręku. Nie wyobrażała sobie, żebym mogła zrozumieć tę magię. Mam wrażenie, że zaraz zemdleję. – O mój Boże! – Lily padła Aidanowi w ramiona, a on tuli ją

mocno. Wpatrują się w straszną przemianę Clarissy. – Co się dzieje? – Zaklęcie! – woła Aidan. – Założyła się o własne życie, że wygra. Zamykam oczy, obraz płonącej czarownicy w holu mojego domu jest wypalony na moich powiekach. Wtem słyszę za plecami kroki. Greta z wielką gaśnicą w rękach maszeruje korytarzem. – To stary dom, Sadie – mówi. – Musimy uważać. Kieruje dyszę prosto na Clarissę i naciska spust.

ROZDZIAŁ 34

Stoimy wszyscy wokół kupy czarnego popiołu. Nikt się nie odzywa. Greta wróciła do kuchni, mamrocząc pod nosem coś o niefrasobliwości i starym drewnie. – Już jej nie ma? – pyta niepewnie Lily. Jason wsuwa nosek buta w popiół. – Tak mi się zdaje – mówi. Muszę się naprawdę uważnie przyjrzeć jego twarzy. Zobaczę na niej niedowierzanie? A jeśli tak, co to dla nas znaczy? Jason trzyma mnie za rękę. Ściskam mu dłoń. On ściska moją. Przyjmuję to za dobry znak. – Myślałam, że umrę – mówi Lily. – Byłam gotowa na śmierć. Ale nie umarłam. Prawda? Kręcę głową. Nie. Oboje żyją. Ale oboje są wciąż tutaj. Aidan, który do tej pory nie odezwał się słowem, mówi: – Mamy problem. – Owszem – zgadzam się. – Mamy mnóstwo problemów, ale przynajmniej możemy odfajkować wiedźmę, prawda? – Nie, Sadie. Mamy prawdziwy problem. – Unosi rękę. Prawie widzę go na wskroś. Aidan blaknie. Podobnie jak Lily obok niego. – Nie, nie, nie, nie! – krzyczę. – To nie fair! – Po raz pierwszy od dwóch dni jestem wściekła. – Nie tak miało być! Skradzione sekrety są o miłości tych dwojga! Bez żadnych czarownic, zaklęć czy niespodziewanych podróży między światami! Czuję się zdradzona, ale nie bardzo wiem przez kogo. – No to je napraw – mówi Jason ponaglającym tonem. – Zrób to. Napisz tę książkę po swojemu. Szybko. Napisać ją teraz. Żeby fabuła rozwinęła się tak, jak zamierzałam. Niech wszyscy będą szczęśliwi. Niech żyją długo i szczęśliwie. Chwytam Jasona za barki i mocno nim potrząsam. – Przynieś mi laptop. Spotkamy się na górze. Aidan i Lily, nie znikajcie jeszcze, proszę.

Biegnę w te pędy do gabinetu i zgarniam wszystko z biurka. Przysuwam fotel. Biorę kilka głębokich wdechów. Spoglądam w mrok za oknem. Zjawia się Jason i zasapany kładzie przede mną laptopa. Maszyna jest zimna i martwa. Sięgam do górnej szuflady, biorę kabel zasilacza, podłączam go do komputera i gniazdka. Przez chwilę myślę, że nic się nie stanie. Ale laptop zaraz budzi się z szumem do życia i na ekranie pojawia się tańczące wesołe jabłuszko. Mam ochotę je ucałować. Och, jak mi cię przez te dwa dni brakowało! Mam ci tyle do powiedzenia. Klikam ikonę pliku ze Skradzionymi sekretami. Plik się otwiera. Licznik słów pokazuje dokładnie tę samą liczbę, na której zatrzymałam się, gdy dwa dni temu położyłam się w nocy spać. Nie ma nic o Clarissie. Narobiłam w życiu parę głupot. Właściwie to nawet więcej niż parę, lecz nigdy nie byłam na tyle lekkomyślna, by porywać się do napisania całej powieści podczas jednego posiedzenia. Ale para moich bohaterów niknie w oczach, jeśli nie utrwalę ich w książce, utracę ich na zawsze. A ze stratą postaci, które się kocha, wiąże się bardzo realny ból i smutek. – Czego ci potrzeba, Sadie? – pyta Jason, gdy kładę palce na klawiaturze. – Po prostu ze mną zostań, dobrze? – Bądź moim natchnieniem, myślę. – Jasne. – Ale nie możesz nic mówić. To mnie rozprasza. Śmieje się i wyciąga z tekturowego pudełka pilotażowy egzemplarz mojej najnowszej powieści, która ma trafić na półki księgarń za cztery tygodnie. Kładzie się na kanapie i zaczyna czytać, zupełnie tak jakby robił to tysiące razy wcześniej. Zaczynam pisać.

Aidan Hathaway siedział ze stopami w górze na szerokiej sofie z czarnym skórzanym obiciem. Postanowili spotkać się tutaj, w jego gabinecie, na neutralnym gruncie, ponieważ uznali, że tak może im być łatwiej. Przypomniał sobie, że wie już, co Lily mu powie. On też to czuł.

Nie było co zaprzeczać. Spróbowali być razem, lecz okazało się, że cielesne pożądanie nie wystarcza. Nie kochali się i taka była zimna, niewzruszona prawda. Ale nie było w tym nic złego, bo oboje czuli to samo. Jeżeli teraz oboje przyznają się do porażki, nikt nie złamie nikomu serca. Zaczęło się od wypadu Aidana z Erin, jego najlepszą przyjaciółką z dzieciństwa. Erin była radosna i żywiołowa, niska, okrągła i bystrzejsza niż znaczna większość ludzi, których Aidan kiedykolwiek poznał. Znali się od podstawówki, a ich przyjaźń rozkwitła w ciągu ostatnich lat. Erin pracowała jako prokurator w Nowym Jorku, a historyjki, które mu przynosiła, były jak drobne podarunki, pełne szaleństwa i dramatyzmu. Mógł jej słuchać godzinami. Właściwie to przez całą noc – i często tak robił. Co okazało się problemem przy Lily. Kiedy był z nią, łapał się na tym, że tęskni za Erin. Początkowo zbywał to jako zupełnie normalne, przecież chodziło o dobrą przyjaciółkę, na którą zawsze można liczyć, lecz po pewnym czasie nawet on musiał się swoim uczuciom lepiej przyjrzeć. Przyszło mu wtedy na myśl, że kocha Erin. Może jednak zakochał się w swojej najlepszej przyjaciółce. Siedział tak zatopiony w myślach, kiedy Lily zapukała lekko w drzwi gabinetu. Sekretarka dawno już poszła do domu, w biurze słychać było tylko szum klimatyzacji. – Proszę – powiedział. Lily uśmiechnęła się delikatnie. Na jej widok zawsze zapierało mu dech. Była tak piękna! Dzisiaj rude loki ze złocistym połyskiem miała rozpuszczone, opadały kaskadami poniżej ramion. Jaskrawofioletowa sukienka opinała krągłości jej ciała, które tak często obejmował i tulił przez ostatnie miesiące. Będzie tęsknił za chwilami, które spędzili w łóżku, za jej miękką, jasną skórą pod swoimi palcami, za jej jękami rozkoszy. Ale seks to za mało i oboje zdawali sobie z tego sprawę. Był jej wdzięczny, że sama wyszła z inicjatywą, bo jemu zabrakło w tej mierze śmiałości. – Wyglądasz na zmęczonego – zauważyła, gdy usiadła obok niego na kanapie i przesunęła palcami po jego szorstkim policzku.

– Długi dzień – wyjaśnił. – Kłopoty w Chinach. – Oczywiście. Ale jeżeli ktoś może sobie z nimi poradzić, to na pewno ty. – Dzięki, Lily. – Objął ją ramieniem. – Wiesz, dlaczego przyszłam. – To nie było pytanie. Pokiwał głową. – Próbowaliśmy – podjęła. – Naprawdę próbowaliśmy. I było nam ze sobą dobrze. Wiem, że byli kochankowie rzadko zostają przyjaciółmi, ale czuję, że nam może się udać, jeśli się postaramy. Spróbujemy? Przyciągnął ją i pocałował. Pocałunek był przeciągły i słodki, wyraził wszystko, czego Aidan powiedzieć nie potrafił. Naprawdę ją kochał. Lily zawsze będzie obecna w jego życiu. I obojgu się powiedzie. Tylko że nie razem. – Dobrze, możemy spróbować. – Poczuł, jak Lily odpręża się w jego ramionach. Wiedział ze swoich źródeł, że nie spotyka się z żadnym facetem, ale ten stan nie potrwa długo. Kobieta tak piękna jak Lily bywa sama tylko z własnego wyboru. Ostatecznie okazało się, że pragną od życia czegoś innego. On chciał mieć przy sobie kogoś, kto rozumie go prawie bez słów. Pragnął kobiety, która kochałaby go za to, kim jest, a nie za to, co może zaoferować. Pragnął Erin. – Ona tu zaraz będzie – powiedziała Lily, odsuwając się od niego. Czyżby czytała mu w myślach? – Kto? – spytał. Słodko się uśmiechnęła. – Wiesz kto. Ale to w porządku. Ona cię kocha, naprawdę kocha. Zrobiłaby dla ciebie wszystko. I podejrzewam, że ty czujesz do niej to samo. Prawda? Aidan prawie niezauważalnie kiwnął głową. Serce biło mu szybciej. Czy to wszystko działo się naprawdę? Jutro miał lecieć do Hongkongu. Czy mógł to zrobić, akurat kiedy jego życie znalazło się w stanie takiej nierównowagi? – I poradziłam jej, żeby spakowała walizkę – dodała Lily. Wstała i wygładziła niewidzialne zmarszczki sukienki. Zdjęła jedną ze szpilek, poruszyła palcami stopy i z powrotem włożyła but. Podniosła swoją

skórzaną teczkę, tę, którą w lepszych czasach dał jej Aidan, i znowu uśmiechnęła się do niego. Nie był to uśmiech porażki. Był ciepły i serdeczny, dawał mu pozwolenie na szczęście z kimś innym, na szczęście z Erin. – Dziękuję, Lily – powiedział, podnosząc się z sofy. – Do widzenia. – Nie oglądając się za siebie, sprężystym krokiem wyszła z gabinetu. Kiedy skręciła za róg i zniknęła, widział Lily Dell po raz ostatni. Erin powiedziała kiedyś, że miłość zawsze znajdzie drogę. Może drogę okrężną i zaskakującą, ale ją znajdzie. I na razie musiał przyznać jej rację.

Zamykam laptop. Oddycham głęboko. Złamałam wszystkie zasady.

ROZDZIAŁ 35

Jest szósta rano. Słońce wychynęło właśnie nad horyzont. Moje biurko jest usiane małymi filiżankami po espresso, które Greta serwowała mi przez całą noc punktualnie co godzinę. Ręce mi drżą i jestem pewna, że jeśli spojrzę w lustro, moje oczy będą przypominać wirujące wiatraczki. Ale udało mi się. Dałam im zakończenie. Jason chrapie na kanapie z głową ułożoną pod dziwnym kątem. Wcześniej powiedziałam mu, żeby położył się do łóżka, ale odmówił. – Nigdzie się stąd nie ruszę – oświadczył. Chciał mieć szansę, żeby mnie złapać, gdybym zaczęła rozpływać się w powietrzu. Jest zimno, fala upałów się załamała. Naciągam na ramiona wełniany szal i cicho odsuwam fotel od biurka. Jestem obolała po siedzeniu przez wiele godzin w jednej pozycji. Coś strzyka mi i chrupie, kiedy się przeciągam. Na paluszkach drepczę korytarzem do pokoju gościnnego, gdzie położyli się spać Aidan i Lily. Powiedziałam im, że nie wiem, co się stanie, ale postaram się użyć jednego ze swoich najlepszych czarów: miłości do słów. Uchylam drzwi. Pokój jest skąpany w łagodnym świetle poranka, w którym nawet najbardziej ponura sceneria wyglądałaby pięknie. W łóżku leży Lily, jej rude włosy są rozpostarte na białej poduszce niczym wachlarz. Ułożyła się na boku, z obiema dłońmi pod policzkiem. Wygląda jak anioł, z jej twarzy emanuje spokój. Jest w pełni zarysowana. Nie ma żadnych rozmytych linii czy poszarpanych krawędzi. Aidana nie ma. O tym, że w ogóle tutaj był, świadczy tylko wgłębienie, jakie pozostało na poduszce obok Lily. Nigdy nie dowiem się, czy patrzyła, jak znika, ani co sobie powiedzieli, na chwilę zanim łącząca ich więź została zerwana na zawsze. Może nic sobie nie powiedzieli. Może spali i wszystko to wydawało się im snem. U mojego boku bezszelestnie pojawia się Greta. Na jej wargach

błąka się uśmiech. – Czy to będzie jej pokój? – szepcze. – Na razie – mówię. Greta kładzie dłoń na moim ramieniu. Jej dotyk jest dla mnie zaskoczeniem. – Przypomina mi ciebie z czasów, gdy się poznałyśmy. Życie różnie cię doświadcza, ale ty się nie zatrzymujesz. Nie obchodzisz kłopotów dookoła, tylko bierzesz byka za rogi. To dla nas wszystkich ważna lekcja. Łza kręci mi się w oku. Jestem wyczerpana i przepracowana, ale od lat nie odczuwałam takiego spokoju jak teraz. Greta znika równie cicho, jak się pojawiła. Miłość zawsze znajdzie drogę. Znalazła ją w postaci Allison i Rogera, i Jasona, i Aidana, i Lily. W postaci Grety i mojej agentki, Liz, a także w postaci mojej czytelniczki Ellen, zbzikowanej na punkcie reguł. Miłość przychodzi do mnie wraz z moimi czytelniczkami i ze znajomymi, z którymi spotykam się na kawę. Przychodzi razem z bandą mamusiek, z którymi witam się przed szkołą. Przychodzi wraz ze zdaniami, które dane mi jest pisać, gdy siedzę sama w gabinecie. Miłość jest wszędzie wokół, ale do tej pory nie rozpoznawałam w niej tego jedynego niezbędnego spoiwa, które łączy wszystko, z czego się składam. Dzięki niej czuję, że jestem całością. Miłość bywa podstępna i bardzo mnie zaskoczyła, ale znalazła do mnie drogę.

ROZDZIAŁ 36

DWANAŚCIE TYGODNI PÓŹNIEJ Siedzę przy biurku i wpatruję się w przestrzeń. Przez okno wlatuje woń świeżo skoszonej trawy, od której kręci mnie w nosie. Na ekranie mojego nowiutkiego laptopa widnieje otwarty mejl od Ellen. Podoba jej się moja najnowsza książka. Uważa, że wreszcie zaczynam rozumieć, o co chodzi. „Dziękuję, że nie spisałaś mnie na straty – odpisuję. – Jestem Ci bardzo wdzięczna”. Nie przyznaję się, że gdy przeczyta Skradzione sekrety, znowu mnie znienawidzi. Ale to w porządku. I tak mi się podobają. To chyba moja ulubiona książka. Allison siedzi na sofie i czyta najnowszy bestseller młodzieżowy o wampirach. Obgryza paznokcie i owija pukiel włosów na palec w sposób, który przypomina mi Aidana Hathawaya. Ale siedzi w moim gabinecie z własnej inicjatywy, więc nie mówię nic o łysych plackach. Jej towarzystwo sprawia mi przyjemność. Z parteru dobiega brzęk garnków i patelni. – Mamo, kiedy one przestaną tak hałasować? – pyta Allison. – Prawdopodobnie nigdy – odpowiadam. – Greta to hardcore’ówa, kochanie. Dowiedziawszy się, że zostaje, Lily skoczyła w tę rzeczywistość obiema nogami. Nawet odważyła się poprosić Gretę, żeby nauczyła ją gotować. I wyobraźcie sobie, że nie chodziło jej wcale o jajecznicę i tosty, tylko o prawdziwe jedzenie. Greta, zachwycona, że ma tak chętną uczennicę, uczy teraz Lily robić duszone żeberka, które mają być na kolację. To burzliwy związek, przynajmniej ze strony Grety, która nie jest najbardziej cierpliwą nauczycielką na świecie, zwłaszcza gdy podopieczna zrobi krzywdę zupełnie niewinnemu kawałkowi mięsa. Lily znosi te połajanki z humorem. Fajna z niej dziewczyna. Zresztą gdybym

zabrała się do robienia dzieci wcześniej niż pod czterdziestkę, mogłabym mieć córkę w jej wieku, więc fakt, że mieszka z nami pod jednym dachem, nie jest znowu aż taki dziwny. Nasz dom jest domem kobiet. Wkrótce przyjedzie Jason. Zawsze go zapraszamy, kiedy Greta i Lily spędzą wspólny dzień w kuchni. Zjawi się bez krawata, z podwiniętymi rękawami koszuli. Pocałuje mnie namiętnie, kiedy będzie myślał, że nikt nie patrzy. Chodzimy teraz na normalne randki. Miło jest trzymać się za ręce w ciemnej sali kinowej albo siedzieć przy stoliku w kącie przytulnej knajpki. Codziennie gadamy przez telefon. Jak usłyszę coś zabawnego, dzwonię i mu o tym opowiadam. Zapomniałam o tych drobiazgach, które nadają związkowi słodyczy. Nie staramy się główkować za bardzo o tym, co stanie się jutro, ponieważ jutro i tak nadejdzie. I często, kiedy Allison pójdzie już spać, a ja szybko wyrobię się ze swoją codzienną normą napisanych słów, Jason zakrada się do domu tylnymi drzwiami i spędza ze mną noc. Ale bez względu na to, co jeszcze się dzieje, staramy się zawsze spotykać w piątek przed południem, bo tylko idiota celowo zrezygnowałby z czegoś tak dobrego. Rozmowa o wypadkach sprzed trzech miesięcy jest jeszcze przed nami. Odnoszę się do nich jako do „fali upałów”, bo powszechnie wiadomo, że w taką pogodę wszyscy trochę wariują. Czasem się zastanawiam, czy to wszystko w ogóle się wydarzyło. Może po prostu przewróciłam się razem z fotelem i rąbnęłam głową o regał z książkami czy coś podobnego. A może mi się to tylko przyśniło? Ale potem patrzę na Lily i granica między rzeczywistością a fikcją znowu się zaciera. Skaczę na bungee ze sznurówką zamiast liny. Może nic się nie stanie, ale nigdy nie wiadomo. Dzwoni moja komórka. – Halo? – Cześć, Sadie, tu Liz – odzywa się moja agentka. – Jak się masz? Nie mam od ciebie żadnych wieści co najmniej od tygodnia. Nad czym pracujesz? Nie chcę nic mówić, ale nie umiem jej skłamać. – Nad romansem paranormalnym – odpowiadam ściszonym głosem. Może mnie nie usłyszy.

– Użyłaś przed chwilą słowa „paranormalny”, kochana? – Użyłam. Pamiętasz tę powieść o czarownicach? O Clarissie i Evangeline? – Nie – mówi z lekką irytacją – bo nigdy mi jej nie pokazałaś. Powiedziałaś tylko, że jest do dupy i nigdy powinna ujrzeć światła dziennego. Dlaczego teraz? Ponieważ odmówiłam Clarissie jej własnej historii i dlatego wepchnęła mi się do innej. Chce, żeby wszystko jej się ułożyło. Tak jak każda z nas, prawda? I według mojej rachuby jeżeli się to raz stało, równie dobrze może się powtórzyć. Kto mi zaręczy, że jeśli zostawię ją w fabularnym zawieszeniu, pewnego pięknego dnia nie nawiedzi mnie Evangeline, szukając zemsty za Clarissę? Nie mogę na to pozwolić. Ale byłby bajzel. Wolę nie ryzykować. Uznałam, że jeśli im dam ich własną książkę, może zostawią mnie w spokoju. Poza tym teraz chyba wiem, jakie będzie zakończenie. Zafunduję im happy end. To będzie wstrząsające. – Teraz jestem do niej gotowa – mówię. – W porządku – odpowiada Liz. – Dłub sobie przy niej, ile chcesz, jeżeli masz frajdę. Tego bym nie powiedziała. Pomimo niedawnych wypadków nadal kiepsko sobie radzę z literaturą paranormalną. Ale jestem to winna swojej czarownicy. Od trzech miesięcy ani razu nie sięgnęłam po xanax. Jestem niesamowicie spokojna. Nie obgryzam nawet paznokci, czekając na odzew mojego wydawcy w sprawie Skradzionych sekretów. To bardzo dziwne, a jestem pewna, że zawdzięczam to w dużej mierze Clarissie. – Może i mam – przyznaję. – W pewnym sensie. – No to fajnie, ale nie dlatego do ciebie dzwonię – mówi Liz. – Porozmawiajmy o Skradzionych sekretach. Nie spodobały się wydawcy… – Wydawcy są zachwyceni! To nietypowa powieść jak na ciebie, ale wygląda na to, że trafiłaś w czuły punkt. Chcą dalszego ciągu. Możesz to dla mnie zrobić, kochana? Powiedziałam, że potrzeba ci na to co najmniej trzech miesięcy. Czy powiedziała „dalszy ciąg”?

O rany…

PODZIĘKOWANIA

Jak zawsze dziękuję swojej agentce, Leigh Feldman. Bez niej nic się nie dzieje i codziennie jestem jej wdzięczna. Na dodatek jest dowcipna, a to ważne. Poza tym wielkie dzięki dla mojej redaktorki, Heather Lazare, za pieczołowite uformowanie niniejszej książki tak, jak miała wyglądać, i za dobrnięcie do mety, zanim wtrąciła się matka natura. Chyba to właśnie ma się na myśli, kiedy mówi się o „zespołowym wysiłku”. Wiem, że się powtarzam, ale wszystko zawdzięczam swojej rodzinie. Dziękuję więc dzieciakom za to, że takie z nich zabawne, ciekawskie i dobre duszki. W swoim synu znalazłam wreszcie pożeracza książek równie nienasyconego jak ja. Serce mi pęka z radości, ale też wysycha konto bankowe. Wszystkie tantiemy z Happy Endu pójdą na książki dla niego. No i oczywiście dziękuję tobie, Mike, za to, że wciąż uważasz, że fajnie jest mieć żonę pisarkę, a także za to, że ani razu nie zdarzyło ci się przewrócić oczami, kiedy krzyczę: „Mam genialny pomysł!”. Wielkie dzięki dla mojej siostry i szwagra, Becky i Boba McMullenów, za to, że czasami biorą sobie na głowę tyle obowiązków. I wreszcie najważniejsze: książkę tę poświęcam swoim czytelniczkom. Jestem wdzięczna każdej z was, a jeśli mogę wam pomóc uciec na chwilę od rzeczywistości, uznam swoje zadanie za spełnione. Przyjemnej lektury!

Elizabeth Maxwell Davis, Kalifornia, 17 kwietnia 2013

Spis treści ROZDZIAŁ 1 ROZDZIAŁ 2 ROZDZIAŁ 3 ROZDZIAŁ 4 ROZDZIAŁ 5 ROZDZIAŁ 6 ROZDZIAŁ 7 ROZDZIAŁ 8 ROZDZIAŁ 9 ROZDZIAŁ 10 ROZDZIAŁ 11 ROZDZIAŁ 12 ROZDZIAŁ 13 ROZDZIAŁ 14 ROZDZIAŁ 15 ROZDZIAŁ 16 ROZDZIAŁ 17 ROZDZIAŁ 18 ROZDZIAŁ 19 ROZDZIAŁ 20 ROZDZIAŁ 21 ROZDZIAŁ 22 ROZDZIAŁ 23 ROZDZIAŁ 24 ROZDZIAŁ 25 ROZDZIAŁ 26 ROZDZIAŁ 27 ROZDZIAŁ 28 ROZDZIAŁ 29 ROZDZIAŁ 30 ROZDZIAŁ 31 ROZDZIAŁ 32 ROZDZIAŁ 33 ROZDZIAŁ 34 ROZDZIAŁ 35 ROZDZIAŁ 36 PODZIĘKOWANIA