Maybe Someday (Maybe #1) - Colleen Hoover

Prolog Sydney Właśnie walnęłam dziewczynę w twarz. I to nie byle jaką dziewczynę. Moją najlepszą przyjaciółkę. Moją współlokatorkę. Cóż, chociaż od pięciu minut powinnam ją nazywać byłą współlokatorką. Jej nos prawie natychmiast zaczął krwawić i przez chwilę pożałowałam tego, że ją uderzyłam. Ale potem przypomniałam sobie, jaką jest kłamliwą, zdradziecką szmatą, a to sprawiło, że miałam ochotę jej przyłożyć jeszcze raz. I zrobiłabym to, gdyby Hunter mi nie przeszkodził, stając między nami. Więc zamiast jej, walnęłam go. Niestety, nie zrobiłam mu żadnej krzywdy. Tylko moja ręka na tym ucierpiała. Uderzenie kogoś boli o wiele bardziej, niż to sobie wyobrażałam. Nie, żebym spędzała przesadnie dużo czasu nad wyobrażaniem sobie, jak to jest bić ludzi. Chociaż znowu mam na to ochotę, kiedy spoglądam w dół na swój telefon i czytam treść wiadomości od Ridge’a. Jest kolejną osobą, której chcę to zrobić. Wiem, że technicznie nie ma nic wspólnego z moim obecnym położeniem, ale mógł mnie ostrzec wcześniej. Dlatego jego też chciałabym uderzyć. Ridge: Wszystko gra? Chcesz wpaść, jak przestanie padać deszcz?

Oczywiście, że nie chcę wpaść. Moja pięść boli już wystarczająco, a jeśli pójdę do jego mieszkania, będzie bolała o wiele bardziej, kiedy z nim skończę. Odwracam się i spoglądam na jego balkon. Opiera się o szklane, przesuwane drzwi; trzyma telefon w dłoni i mnie obserwuje. Jest prawie ciemno, ale światła z dziedzińca oświetlają jego twarz. Jego ciemne oczy są we mnie utkwione, a sposób, w jaki lekko unosi kąciki ust w delikatnym uśmiechu pełnym żalu, sprawia, że ciężko mi zapamiętać, dlaczego jestem na niego zdenerwowana w pierwszej kolejności. Wolną ręką przebiega dłonią przez włosy luźno zwisające na czoło i ujawnia tym jeszcze więcej obaw, które malują się na jego twarzy. A może to wyraz żalu. Tak, jak to powinno być. Decyduję się nie odpowiadać, ale zamiast tego pokazać mu środkowy palec. Potrząsa głową i wzrusza ramionami, jakby chciał powiedzieć „próbowałem”, a następnie wchodzi do mieszkania i zamyka za sobą drzwi. Wkładam telefon do kieszeni, zanim zamoknie, i rozglądam się po dziedzińcu z apartamentami, gdzie mieszkałam przez dwa miesiące. Kiedy po raz pierwszy się przeprowadziliśmy, gorące lato w Teksasie zwalczało ostatnie ślady wiosny, ale ten dziedziniec jakoś tętnił życiem. Jaskrawoniebieskie i fioletowe hortensje były wsadzone po obu stronach chodnika prowadzącego do klatek schodowych. Fontanna w centrum widziała regularny strumień młodych odwiedzających.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 2

Teraz, kiedy lato jest w najbardziej nieatrakcyjnej chwili, woda w fontannie już dawno wyparowała. Hortensje są smutne i zwiędłe, co przypomina mi emocje, które odczuwałam, kiedy przeprowadziłyśmy się tu z Tori. Patrząc na dziedziniec teraz, kiedy jest pokonany przez porę roku, jest to niesamowicie równolegle do tego, jak się czuję w tym momencie. Pokonana i smutna. Siedzę na krawędzi pustej teraz fontanny i opieram się łokciami o dwie walizki, które zawierają większość moich rzeczy. Czekam na taksówkę, która ma po mnie przyjechać. Nie mam pojęcia, gdzie mnie zabierze, ale wiem, że wolałabym być wszędzie, tylko nie tu. Bo cóż, jestem bezdomna. Mogłabym zadzwonić do rodziców, ale to tylko dałoby im amunicję, by zacząć zarzucać mnie ich „a nie mówiłem?”. Mówiliśmy ci, żebyś nie wyprowadzała się tak daleko, Sydney. Mówiliśmy ci, żebyś nie brała na poważnie tego chłopca. Mówiliśmy ci, że gdybyś wybrała studia prawnicze zamiast muzyki, to byśmy za to zapłacili. Mówiliśmy ci, żebyś trzymała kciuk na zewnątrz pięści, kiedy kogoś uderzasz. Dobra, może nigdy nie uczyli mnie poprawnej techniki bicia ludzi, ale jeśli za każdym cholernym razem mają rację, to powinni to zrobić. Zaciskam pięść, następnie rozkładam palce i znowu ją zaciskam. Przez moją dłoń przechodzi zaskakujący ból i jestem pewna, że powinnam umieścić na niej lód. Żal mi chłopaków. Przywalenie komuś jest do bani. Wiecie, co jeszcze jest do bani? Deszcz. Zawsze spada w nieodpowiednim momencie, takim jak teraz, kiedy jestem bezdomna. Taksówka w końcu podjeżdża, więc wstaję i łapię moje walizki. Zaczynam ciągnąć je za sobą, podchodząc do auta, kiedy kierowca wychodzi i otwiera bagażnik. Zanim wręczam mu pierwszą walizkę, serce mi zamarza i zdaję sobie sprawę, że nawet nie mam przy sobie torebki. Cholera. Rozglądam się dookoła, wracając do miejsca, gdzie przed chwilą siedziałam z walizkami, a potem dotykam swojego ramienia, jakby torebka mogła się tam nagle magicznie pojawić. Ale wiem dokładnie, gdzie ona jest. Ściągnęłam ją z ramienia i zrzuciłam na podłogę tuż przed tym, jak walnęłam Tori w jej drogi nos przypominający ten Cameron Diaz. Wzdycham. I zaczynam się śmiać. Oczywiście, że ją tam zostawiłam. Mój pierwszy dzień życia jako bezdomna byłby zbyt prosty, gdybym miała przy sobie torebkę. - Przepraszam. – mówię do taksówkarza, który akurat wstawia do bagażnika moją drugą walizkę. – Zmieniłam zdanie. Nie potrzebuję już taksówki.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 3

Wiem, że jakieś pół mili stąd jest hotel. Jeśli zbiorę się na odwagę, by wrócić do środka i zabrać swoją torebkę, pójdę tam i wynajmę pokój, zanim zdecyduję, co robić dalej. Bo bardziej mokra i tak już być nie mogę. Kierowca bez słowa wyciąga walizki, stawia je na krawężniku przede mną i podchodzi do drzwi od strony kierowcy, bez kontaktu wzrokowego ze mną. Po prostu wsiada i odjeżdża. Wyglądam aż tak żałośnie? Zabieram swoje walizki i idę z powrotem do miejsca, w którym siedziałam, zanim zorientowałam się, że nie mam torebki. Spoglądam na moje mieszkanie, zastanawiając się, co by się stało, gdybym tam wróciła po swój portfel. Zostawiłam tak jakby bałagan, kiedy wychodziłam. Chyba już wolę być bezdomna, niżbym miała tam wrócić. Siadam na walizce i rozważam swoją sytuację. Mogłabym komuś zapłacić, żeby poszedł na górę zamiast mnie. Ale komu? Nikogo oprócz mnie tu nie ma. A kto powiedział, że Hunter albo Tori w ogóle dadzą tej osobie moją torebkę. To naprawdę jest do bani. Wiem, że skończę na tym, że zadzwonię do jednego z moich przyjaciół, ale w tej chwili jestem zbyt zażenowana, by komukolwiek przyznać się do tego, jak bardzo byłam „ciemna” przez ostatnie dwa lata. Byłam kompletnie zaślepiona. Już teraz nienawidzę tego, że mam dwadzieścia dwa lata, a zostało mi jeszcze trzysta sześćdziesiąt cztery dni, żeby to się skończyło. To jest tak bardzo do bani, że aż.. płaczę? Świetnie. Płaczę. Jestem płaczącą, bezdomną, agresywną dziewczyną bez torebki. I chociaż nie chcę tego przyznać, mogę mieć także złamane serce. Yep. A teraz szloch. Z pewnością tak się czujesz, kiedy masz złamane serce. - Pada. Pośpiesz się. Spoglądam w górę, by zobaczyć dziewczynę, która nade mną stoi. Trzyma parasol nad swoją głową i patrzy na mnie, jakby czekała, aż coś zrobię. Nieznajoma przeskakuje z nogi na nogę. - Przemakam. No rusz się. Jej głos jest lekko wymagający, jakby robiła mi jakąś przysługę, a ja jestem niewdzięczna. Unoszę brwi i trzymam dłoń nad oczami, by uchronić je przed deszczem. Nie wiem, dlaczego narzeka na to, że zmoknie, gdy nie ma na sobie zbyt wiele ubrań. Praktycznie jest naga. Rzucam okiem na jej koszulkę, której brakuje dolnej połowy, i zdaję sobie sprawę, że to strój z Hooters. Czy ten dzień może być dziwniejszy? Siedzę na prawie wszystkim, co posiadam, w ulewie, a jakaś jędzowata kelnerka z Hooters mi rozkazuje. Wciąż wpatruję się w jej koszulkę, kiedy łapie mnie za rękę i ciągnie z irytacją. - Ridge mówił, że to zrobisz. Muszę iść do pracy. Chodź ze mną, to ci pokażę, gdzie jest mieszkanie. Tłumaczenie: marika1311

Strona 4

Chwyta jedną z moich walizek, wyciąga jej uchwyt i podsuwa ją w moim kierunku. Sama bierze drugą i zaczyna szybko iść przez dziedziniec. Idę za nią, ale tylko dlatego, że zabrała moją walizkę, a ja chcę ją z powrotem. Kiedy zaczyna wchodzić na klatkę schodową, odwraca się i krzyczy przez ramię. - Nie wiem, jak długo zamierzasz zostać, ale mam tylko jedną zasadę. Trzymaj się z dala od mojego pokoju. Dochodzi do mieszkania i otwiera drzwi, w ogóle się nie oglądając, żeby spojrzeć, czy za nią idę. Docieram do szczytu schodów i zatrzymuję się poza progiem mieszkania i patrzę w dół na paproć, stojącą poza wpływem upału, w donicy za drzwiami. Jej liście są bujne i zielone, tak jakby pokazywały latu środkowy palec z odmową poddawania się ciepłu. Uśmiecham się do roślinki, tak jakby z niej dumna. A potem marszczę brwi, bo zdaję sobie sprawę, że jestem zazdrosna o odporność paproci. Kręcę głową i odwracam wzrok, następnie biorę z wahaniem krok w stronę nieznanego mi mieszkania. Układ jest podobny do mojego, tyle że tu są cztery sypialnie. W mieszkaniu moim i Tori były tylko dwie, ale salon jest tej samej wielkości. Jedyną inną, zauważalną różnicą jest to, że w tym mieszkaniu nie widzę żadnej kłamliwej, wbijającej nóż w plecy, krwawiącej z nosa dziwki. Nie widzę też żadnych brudnych naczyń Tori ani jej ubrań leżących dookoła. Ustawia moją walizkę przy drzwiach, następnie odsuwa się kilka kroków, i czeka na mnie, żebym… właściwie to nie wiem, czego po mnie oczekuje. Przewraca oczami i łapie moje ramię, ciągnąc przez próg i dalej, w głąb mieszkania. - Co jest z tobą do cholery nie tak? Czy ty w ogóle umiesz mówić? – zaczyna zamykać drzwi, ale przerywa i odwraca się, z szeroko otwartymi oczami. Trzyma palec w powietrzu. – Chwila. – mówi. – Nie jesteś chyba… - przewraca oczami i klepie się w czoło. – O mój Boże, jesteś głucha. Że co? Co jest nie tak z nią? Kręcę głową i otwieram usta, żeby jej odpowiedzieć, ale mi przerywa. - Boże, Bridgette. – mamrocze do siebie. Przyciąga dłonie do twarzy i jęczy, zupełnie ignorując fakt, że kręcę głową. – Czasami jesteś taką nieczułą suką. Wow. Ta dziewczyna ma jakieś poważne problemy z ludźmi. Trochę jest suką, nawet jeśli dokłada wszelkich starań, by nią nie być. A teraz myśli, że jestem głucha. Nawet nie wiem, jak na to zareagować. Kręci głową, jakby była sobą rozczarowana, a potem patrzy prosto na mnie. - MUSZĘ.. TERAZ.. IŚĆ.. DO.. PRACY! – krzyczy bardzo głośno i boleśnie powoli. Krzywię się i biorę krok w tył, co powinno być wielką wskazówką, że słyszę ją bardzo wyraźnie, ale nawet tego nie zauważa. – RIDGE.. JEST… W.. SWOIM.. POKOJU! Zanim mam szansę powiedzieć jej, by przestała krzyczeć, wychodzi z mieszkania i zamyka za sobą drzwi.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 5

Nie mam pojęcia, co mam myśleć. Albo co teraz zrobić. Stoję przemoczona na środku obcego mieszkania, a jedyna osoba poza Tori i Hunterem, której chciałabym przyłożyć, jest teraz w pokoju kilka kroków dalej. A mówiąc o Ridge’u, dlaczego, do cholery, wysłał po mnie swoją psychiczną dziewczynę z Hooters? Wyciągam telefon z kieszeni i zaczynam do niego pisać, kiedy drzwi od jego sypialni się otwierają. Wychodzi na korytarz z naręczem koców i poduszek. W momencie, gdy nasze oczy się spotykają, wzdycham. Mam nadzieję, że to nie było zauważalne westchnięcie. Po prostu nie widziałam go nigdy wcześniej z takiego bliska, a z odległości kilku stóp wygląda o wiele lepiej, niż z przez cały dziedziniec. Nie sądzę, bym kiedykolwiek widziała oczy, które rzeczywiście potrafiłyby mówić. Nie jestem pewna, co mam na myśli. To tak, jakby rzucał mi nawet najmniejsze spojrzenie z tych brązowych oczu, a ja dokładnie wiedziałabym, co chcą, bym zrobiła. Przebijają się przeze mnie i są tak intensywne i – o mój Boże, wgapiam się. Kącik jego ust unosi się do góry w znaczącym uśmiechu, kiedy mija mnie i podchodzi prosto do kanapy. Pomimo jego atrakcyjności i niewinnie wyglądającej twarzy, chcę na niego zakrzyczeć za bycie tak kłamliwym. Nie powinien czekać więcej, niż dwa tygodnie, by mi to powiedzieć. Miałabym szansę, żeby to wszystko lepiej rozplanować. Nie rozumiem, jak mógł normalnie ze mną rozmawiać przez dwa tygodnie i nie czuć potrzeby, by mi powiedzieć, że mój chłopak i najlepsza przyjaciółka się pieprzą. Ridge rzuca koce i poduszki na kanapę. - Nie zostanę tutaj, Ridge. – mówię, próbując go powstrzymać od marnowania czasu na gościnność. Wiem, że jest mu mnie żal, ale ledwie go znam i bardziej komfortowo czułabym się hotelu niż śpiąc na obcej kanapie. Ale jednak, pokoje hotelowe wymagają pieniędzy. Czyli czegoś, czego w tej chwili nie mam. Czegoś, co jest w mojej torebce, która jest po drugiej stronie dziedzińca, w mieszkaniu z dwoma jedynymi osobami na świecie, których nie chcę oglądać w tej chwili. Może po tym wszystkim kanapa nie jest takim złym pomysłem. Rozkłada kanapę i się odwraca, rzucając okiem na moje przemoczone ubrania. Patrzę w dół, na kałużę, która ze mnie ściekła na środku jego podłogi. - Och, przepraszam. – mruczę. Włosy przylgnęły mi do twarzy; moja koszulka jest teraz przezroczystą, żałosną barierą między moim bardzo różowym, bardzo zauważalnym stanikiem, a resztą świata. - Gdzie masz łazienkę? Kiwa głową w kierunku drzwi łazienki.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 6

Odwracam się i rozpakowuję walizkę. Zaczynam grzebać w swoich rzeczach, kiedy Ridge wraca do swojego pokoju. Jestem wdzięczna, że nie pyta mnie o to, co się stało po naszej wcześniejszej rozmowie. Nie jestem w nastroju, by o tym rozmawiać. Wybieram spodnie do jogi i bezrękawnik, a następnie chwytam moją torbę z kosmetykami i idę do łazienki. Niepokoi mnie, że wszystko tutaj za wyjątkiem kilku subtelnych różnic, przypomina mi moje mieszkanie. Na środku jest łazienka, z przylegającymi do niej dwoma pokojami. Jeden z nich jest Ridge’a, to oczywiste. Jestem ciekawa, czyja jest druga, ale nie na tyle ciekawa, by do niej zajrzeć. Dziewczyna z Hooters postawiła przede mną tylko jedną zasadę, bym trzymała się z daleka od jej pokoju, a nie wyglądała, jakby żartowała. Zamykam za sobą drzwi do łazienki, następnie zamykam też drzwi prowadzące do obu sypialni, by mieć pewność, że nikt tu nie wejdzie. Nie mam pojęcia, czy mieszka tu ktoś jeszcze, ale nie chcę się o tym dowiedzieć przypadkiem. Ściągam moje przemoczone ubrania i wrzucam je do zlewu, żeby uniknąć zamoczenia podłogi. Włączam prysznic i czekam, aż woda się nagrzeje, następnie wchodzę do środka. Staję pod strumieniem wody i zamykam oczy, wdzięczna, że nie siedzę dłużej na zewnątrz w deszczu. Chociaż jednocześnie nie jestem zbyt zadowolona z tego, gdzie jestem teraz. Nigdy nie spodziewałam się, że moje dwudzieste drugie urodziny skończą się na tym, że będę brać prysznic w obcym mieszkaniu i spać na kanapie gościa, którego ledwo znam od dwóch tygodni, a wszystko przez osoby, które kochałam i na których najbardziej mi zależało.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 7

Rozdział 1 DWA TYGODNIE WCZEŚNIEJ

Sydney Otwieram moje balkonowe drzwi i wychodzę na zewnątrz, wdzięczna, że słońce już schowało się za innym budynkiem, ochładzając powietrze do idealnej temperatury. Prawie jak na zawołanie, dźwięk jego gitary rozbrzmiewa po dziedzińcu, kiedy siadam i opieram się na leżaku na patio. Mówię Tori, że przychodzę tutaj, żeby odrabiać lekcje, bo nie chcę przyznać, że to ta gitara jest jedynym powodem, dla którego siedzę tu codziennie o ósmej wieczorem, jak w zegarku. Od tygodni facet z mieszkania po drugiej stronie dziedzińca, siadał na swoim balkonie i grał przez przynajmniej godzinę. Każdej nocy, siadam na zewnątrz i go słucham. Zauważyłam, że kilku innych sąsiadów też wychodzi go posłuchać, ale nikt nie jest tak lojalny, jak ja. Nie rozumiem, jak ktoś mógłby usłyszeć te dźwięki i nie pragnąć ich dzień po dniu. Ale jednak, muzyka zawsze była moją pasją, więc może ja po prostu jestem trochę bardziej nimi zauroczona o innych ludzi. Grałam na pianinie tak długo, jak pamiętam, i choć nigdy się tym z nikim nie dzieliłam, to uwielbiam pisać teksty piosenek. Dwa lata temu nawet zmieniłam kierunek studiów na edukację muzyczną. Mój plan to zostać nauczycielką muzyki. Chociaż, gdyby mój tata miał coś do powodzenia, nadal przygotowywałabym się do studiów prawniczych. - Życie w przeciętności jest stratą czasu. – powiedział, kiedy poinformowałam go, że zmieniłam kierunek studiów. Życie w przeciętności. Uważam, że to bardziej zabawne niż obraźliwie, bo wydaje mi się być najbardziej niezadowoloną osobą, jaką znam. A jest prawnikiem. I bądź tu mądry. Jedna z dobrze znanych piosenek się kończy i facet z gitarą zaczyna grać coś, czego nie grał nigdy wcześniej. Zdążyłam już się przyzwyczaić do jego nieoficjalnej listy odtwarzania, bo wydawał się ćwiczyć te same piosenki w ten sam sposób dzień po dniu. Jednakże, nigdy wcześniej nie słyszałam, żeby grał tę konkretną piosenkę. Sposób, w jaki powtarza te same akordy każe mi myśleć, że tworzy piosenki spontanicznie, na miejscu. Podoba mi się, że jestem tego świadkiem, zwłaszcza, że po kilku akordach to moja nowa ulubiona piosenka. Wszystkie jego piosenki oryginalnie brzmią. Zastanawiam się, czy występuje, czy pisze je tylko dla zabawy. Pochylam się do przodu na krześle, opieram łokcie na krawędzi balkonu i go obserwuję. Jego balkon jest dokładnie naprzeciwko, po drugiej stronie dziedzińca, wystarczająco daleko, bym nie czuła się dziwnie z tym, że go obserwuję, ale z drugiej strony wystarczająco blisko, by upewnić się, że nie będę na niego patrzeć, kiedy Hunter jest w pobliżu. Nie sądzę, żeby był zadowolony z tego, że mogłam lekko zauroczyć się talentem tego faceta.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 8

Chociaż nie mogę temu zaprzeczyć. Każdy, kto widział, z jaką pasją gra ten gość, zadurzyłby się w jego talencie. Sposób, w jaki cały czas trzyma zamknięte oczy, intensywnie skupiając się na każdym ruchu na strunie gitary. Najbardziej mi się podoba, gdy siedzi po turecku, z gitarą między nogami. Trzyma ją wtedy przy piersi i gra, jakby to był bas, cały czas mając zamknięte oczy. Oglądanie go jest takie hipnotyzujące, że czasami przyłapuję się na tym, że wstrzymuję oddech, kiedy próbuję złapać powietrze. Nie pomaga też to, że jest słodki. A przynajmniej, wydaje się być słodki z tej odległości. Jego jasnobrązowe włosy są niesforne i spadają mu na czoło za każdym razem, gdy zerka w dół na gitarę. Jest zbyt daleko, żeby rozróżnić kolor jego oczu lub inne cechy, ale szczegóły nie mają znaczenia, kiedy w grę wchodzi taka pasja, jaką ma dla muzyki. Widzę w nim pewność siebie, która jest przekonywująca. Zawsze podziwiałam muzyków, którzy potrafią dostroić się do wszystkiego i wszystkich, i skupić się na ich muzyce. Potrafią całkowicie zamknąć się na świat i pozwolić sobie całkowicie pogrążyć się w muzyce, a to jest to, czego zawsze chciałam, ale po prostu tego nie mam. Ten facet to ma. Jest pewny siebie i utalentowany. Zawsze miałam słabość do muzyków, ale zazwyczaj tylko fantazjowałam. Niezbyt dobry z nich materiał na chłopaka. Spogląda w moją stronę tak, jakby usłyszał moje myśli, następnie na jego twarz wstępuje powolny uśmieszek. Nie przerywa gry na gitarze, kiedy mnie obserwuje. Przez ten kontakt wzrokowy rumienię się, więc opuszczam ramiona, podnoszę zeszyt i spuszczam na niego wzrok. Nie cierpię tego, że przyłapał mnie, kiedy się bezczelnie na niego gapiłam. Nie, żebym robiła coś złego; po prostu on może czuć się dziwnie z tym, że go obserwowałam. Ponownie na niego spoglądam. Nadal na mnie patrzy, ale już się nie uśmiecha. Jego spojrzenie sprawia, że serce mi przyśpiesza, więc odrywam od niego wzrok i skupiam się na zeszycie. To trochę straszne, Sydney. - Tu jest moja dziewczyna. – słyszę za sobą pocieszający głos. Opieram głowę i unoszę oczy w górę, by widzieć, jak Hunter wchodzi na balkon. Staram się ukryć to, że jestem zdziwiona, że go widzę, bo jestem pewna, że powinnam pamiętać o tym, że ma przyjść. Na wypadek, gdyby Chłopiec z Gitarą wciąż się patrzył, postanawiam sobie, by wydać się naprawdę zainteresowaną pocałunkiem na powitanie z Hunterem, bo może będę wydawać się mniej przerażającym prześladowcą, a bardziej kimś, kto po prostu odpoczywa na patio. Wędruję dłonią po szyi Huntera, a on pochyla się i całuje mnie do góry nogami. - Przesuń się – mówi, naciskając lekko na moje ramiona. Przesuwam się do przodu, a on przekłada nogi przez krzesło i siada za mną. Przyciąga mnie do swojej piersi i mnie przytula. Moje oczy zdradzają mnie, kiedy dźwięk gitary nagle ucicha, a ja jeszcze raz spoglądam przez dziedziniec. Chłopiec z Gitarą stanowczo na nas patrzy, kiedy wstaje, a potem wraca do mieszkania. Jego ekspresja jest dziwna. To prawie.. złość. - Jak było w szkole? – pyta Hunter. - Zbyt nudno, by było warto o tym mówić. A co u ciebie? Jak praca?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 9

- Interesująco. – odpowiada, odsuwając włosy i odsłaniając moją szyję. Przyciska do niej usta i mnie całuje, aż po obojczyk. - Co było tak interesujące? Ściska mnie mocniej, następnie opiera brodę o moje ramię i pociąga mnie o tyłu tak, że opieramy się o krzesło. - Najdziwniejsza rzecz zdarzyła się na lunchu. – mówi. – Byłem z jednym z kumpli we włoskiej restauracji. Jedliśmy na zewnątrz, na patio, i zapytałem kelnera, co poleca na deser, kiedy zza rogu wyjechała policja. Zatrzymali się prosto przed restauracją i wpadło do niej dwóch oficerów z broniami uniesionymi w górze. Zaczęli przepychać się w naszą stronę, kiedy nasz kelner wymamrotał pod nosem „cholera”. Zaczął powoli wznosić ręce, a policjanci przeskoczyli przez barierki na patio, podbiegli do niego, powalili na ziemię i skuli w kajdanki tuż pod naszymi stopami. Po tym, jak przeczytali mu jego prawa, podciągnęli go do góry i zaczęli prowadzić do radiowozu. A kelner odwrócił się, spojrzał na mnie i krzyknął „tiramisu jest naprawdę dobre!”. A potem wsadzili go do samochodu i odjechali. Odwracam głowę i na niego patrzę. - Serio? To się naprawdę stało? Kiwa głową ze śmiechem. - Przysięgam, Syd. To było szalone. - Więc? Spróbowałeś tego tiramisu? - O tak, jasne, że tak. I to było najlepsze tiramisu, jakie w życiu jadłem. – całuje mnie w policzek i popycha do przodu. – A mówiąc o jedzeniu, jestem głodny. – wstaje i wyciąga do mnie dłonie. – Gotowałaś coś dziś? Chwytam jego ręce i pozwalam mu podciągnąć mnie do góry. - Dopiero co jadłyśmy sałatkę, ale mogę coś ci zrobić. Kiedy wchodzimy do środka, Hunter siada na kanapie obok Tori. Ma na kolanach otwarty podręcznik i skupia się na nim i na telewizorze przed nią jednocześnie. Wyciągam z lodówki składniki i zaczynam robić mu sałatkę. Czuję się trochę winna, że zapomniałam, że dzisiaj jest jedna z tych nocy, w której miał przyjść. Zwykle miałam coś przygotowane, zanim w ogóle tutaj przychodził. Jesteśmy parą już prawie dwa lata. Poznałam go, kiedy byłam na drugim roku studiów, a on był na ostatnim. Przyjaźnił się z Tori od lat. Po tym, jak wprowadziła się do mojego akademika i się zaprzyjaźniłyśmy, nalegała, żebym go poznała. Powiedziała, że szybko się polubimy i miała rację. Już po dwóch randkach ustanowiliśmy oficjalnie związek i od tamtego czasu jest wspaniale. Oczywiście, mamy swoje wzloty i upadki, zwłaszcza, od kiedy wyprowadził się ponad godzinę drogi stąd. Kiedy zdobył pracę w firmie księgowej w zeszłym semestrze, zaproponował, bym przeniosła się razem z nim. Powiedziałam, że się nie zgadzam, bo chcę

Tłumaczenie: marika1311

Strona 10

najpierw skończyć studia przed podjęciem takiej decyzji. Ale szczerze mówiąc, po prostu się bałam. Myśl wyprowadzki z nim wydawała się tak ostateczna, jakbym już przypieczętowywała swój los. Wiedziałam, że kiedy podejmiemy tą decyzję, następnym etapem będzie małżeństwo, a potem myślałabym, że nigdy nie miałam szansy na to, by mieszkać sama. Zawsze miałam współlokatora, ale dopóki nie stać mnie na to, by wynająć mieszkanie na własną rękę, będę mieszkać z Tori. Jeszcze nie powiedziałam o tym Hunterowi, ale naprawdę chcę mieszkać sama przez rok. To coś, co sobie obiecałam przed wyjściem za mąż. Za kilka tygodni skończę dopiero dwadzieścia dwa lata, więc nie ma też z tym żadnego pośpiechu. Zabieram jedzenie dla Huntera i idę do salonu. - Dlaczego to oglądasz? – pyta Hunter, zwracając się do Tori. – Te wszystkie laski tylko się wzajemnie obrażają i rzucają w siebie talerzami. - I właśnie dlatego to oglądam. – odpowiada mu, bez odrywania wzroku od telewizora. Hunter do mnie mruga i bierze jedzenie, następnie odwraca się do telewizora i kładzie stopy na stoliku. - Dzięki, kochanie. Możesz przynieść mi piwo? Kiwam głową i wracam do kuchni. Otwieram lodówkę i patrzę na półkę, na której zawsze trzyma swoje piwa. Kiedy się tak na nią patrzę, zdaję sobie sprawę, że prawdopodobnie od tego to się zacznie. Najpierw, ma swoją półkę w lodówce. Potem zostawi swoją szczoteczkę do zębów w łazience, będzie chciał półkę w szafie i w końcu jego rzeczy tak przemieszają się z moimi, że będzie niemożliwe dla mnie to, bym kiedykolwiek była na swoim. Podnoszę dłonie do ramion, pocierając je, żeby pozbyć się tego nagłego dyskomfortu, który odczuwam. Czuję, jakby przyszłość rozgrywała się na moich oczach. Nie jestem pewna, czy podoba mi się to, co sobie wyobrażam. Jestem na to gotowa? Jestem gotowa na to, by to on był tym facetem, któremu będę codziennie przynosić piwo, kiedy wróci z pracy? Jestem gotowa wpaść w to wygodne życie z nim? Takie, w którym ja uczę cały dzień, on rozlicza podatki innych ludzi, potem wracamy do domu, ja gotuję i „przynoszę mu piwo”, kiedy kładzie nogi na stoliku i nazywa mnie „kochaniem”; i idziemy do sypialni i kochamy się koło 21, żeby nie być zmęczeni, żebyśmy mogli wstać, ubrać się, iść do pracy i robić to wszystko od nowa? - Ziemia do Sydney. – mówi nagle Hunter. Słyszę, jak pstryka dwa razy palcami. – Kochanie? Piwo? Szybko łapię jego napój, zanoszę mu go, następnie idę prosto do łazienki. Odkręcam wodę w prysznicu, ale nie wchodzę do środka. Zamiast tego zakluczam za sobą drzwi i osuwam się na podłogę.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 11

Jesteśmy razem szczęśliwi. Hunter jest dla mnie dobry i wiem, że mnie kocha. Tylko nie rozumiem, dlaczego za każdym razem, gdy pomyślę o naszej wspólnej przyszłości… nie jest to pasjonująca myśl.

Ridge Maggie pochyla się i całuje mnie w czoło. - Muszę iść. Leżę na plecach, częściowo oparty głową i ramionami o zagłówek. Schodzi z moich kolan i patrzy na mnie z żalem. Nie podoba mi się, że mieszkamy teraz tak daleko od siebie, ale to tylko sprawia, że czas spędzony razem jest o wiele bardziej znaczący. Biorę jej dłoń i przyciągam ją do siebie, mając nadzieję, że tym przekonam ją, by jeszcze nie wychodziła. Śmieje się i kręci głową. Całuje mnie, ale delikatnie, następnie się ode mnie odrywa. Ześlizguje się z moich kolan, ale nie pozwolę jej odejść zbyt daleko, bo przysuwam się i rzucam ją na materac. Celuję palcem w jej klatkę piersiową. - Ty – pochylam się i całuję ją w czubek nosa – musisz zostać jeszcze jedną noc. - Nie mogę. Mam zajęcia. Chwytam jej nadgarstki i przytrzymuję ręce nad głową, następnie przyciskam swoje usta do jej. Wiem, że nie zostanie na kolejną noc. Nigdy w życiu nie ominęła zajęć, chyba że była aż tak chora, że nie mogła się poruszać. Tak jakby chciałbym, żeby nie czuła się teraz najlepiej, bo mógłbym ją skłonić, by została w łóżku. Ślizgam się delikatnie dłońmi od nadgarstków przez ręce, aż nie obejmuję rękami jej twarzy. Całuję ją po raz ostatni, po czym niechętnie się odrywam. - Idź. I uważaj na siebie. Daj znać, kiedy będziesz w domu. Kiwa głową i schodzi z łóżka. Sięga przeze mnie i chwyta swój sweter, a potem ubiera go przez głowę. Obserwuję, jak chodzi po pokoju i zbiera ubrania, które ściągałem z niej w pośpiechu. Po pięciu latach spotykania się, większość par już by razem mieszkała. Jednak większość ludzi nie ma za swoją drugą połówkę Maggie. Jest tak zaciekle niezależna, że to prawie przerażające. Ale to zrozumiałe, biorąc pod uwagę to, jak wyglądało jej życie. Opiekowała się jej dziadkiem, odkąd ją poznałem. Przed tym, spędziła większość swoich nastoletnich lat na pomaganiu mu w opiece nad babcią, która zmarła, gdy Maggie miała szesnaście lat. Teraz, kiedy jej dziadek jest w domu opieki, w końcu ma szansę na to, by mieszkać samej podczas kończenia szkoły. I chociaż bardzo bym chciał, by tu była, to równocześnie wiem, jakie to dla niej ważne. Więc muszę się pogodzić z tym, że przez następny rok ja będę tutaj,

Tłumaczenie: marika1311

Strona 12

a ona w San Antonio. Niech mnie diabli, jeśli kiedykolwiek wyprowadzę się z Austin, zwłaszcza do San Antonio. Chyba że mnie o to poprosi, oczywiście. - Powiedz bratu, że życzę mu powodzenia. – stoi w drzwiach sypialni, gotowa do wyjścia. – I musisz się podnieść na duchu, Ridge. Muzycy mają blokady tak, jak pisarze. Znajdziesz znowu swoją muzę. Kocham cię. - Też cię kocham. Uśmiecha się i wycofuje z mojej sypialni. Jęczę, wiedząc, że stara się być optymistyczna w stosunku do tego całego braku weny, ale ja nie mogę przestać się z tego powodu stresować. Nie wiem, czy to dlatego, ze Brennan tak bardzo teraz chce tych piosenek, czy to dlatego, że jestem kompletnie wyczerpany, ale słowa po prostu do mnie nie przychodzą. Jestem pewny, ze bez tekstów piosenek ciężko jest się wczuć w muzyczny aspekt pisania. Mój telefon wibruje.. to sms od Brennana, co tylko sprawia, że czuję się jeszcze gorzej z tym, że utknąłem. Brennan: Minęły już tygodnie. Powiedz, że coś masz. Ja: Pracuję nad tym. Jak tournee? Brennan: dobrze, ale przypomnij mi, żebym następnym razem nie pozwalał Worrenowi planować tylu koncertów. Ja: Koncerty cię stąd wyrwą. Brennan: NAS wyrwą. Nie będę znowu ci mówił, byś przestał zachowywać się tak, jakbyś nie był tego częścią. Ja: nie będę częścią, jeśli nie przebrnę przez tą cholerną blokadę. Brennan: może powinieneś częściej wychodzić. Spowodować niepotrzebny dramat w twoim życiu. Zerwij z Maggie ze względu na sztukę. Zrozumie. Złamane serce pomaga w lirycznej inspiracji. Nigdy nie słuchałeś country? Ja: Dobry pomysł. Powiem jej, że to zasugerowałeś. Brennan: Nic, co powiem lub zrobię nie sprawi, że mnie znienawidzi. Ucałuj ją ode mnie i zabieraj się do pisania. Nasza kariera spoczywa na twoich ramionach. Ja: dupek. Brennan: Och! Czy przez tego smsa przemawia złość? Wykorzystaj ją. Idź i napisz wściekłą piosenkę o tym, jak bardzo nienawidzisz swojego młodszego brata, a potem mi ją wyślij. ;) Ja: Tak. I dam ci ją po tym, jak w końcu zabierzesz resztę swoich rzeczy ze starej sypialni. W przyszłym miesiącu może wprowadzić się siostra Bridgette. Brennan: poznałeś w ogóle Brandi? Tłumaczenie: marika1311

Strona 13

Ja: Nie. A chcę ją poznać? Brennan: Tylko, jeśli chcesz mieszkać z dwoma Bridgette. Ja: O cholera. Brennan: Dokładnie. Pogadamy później.

Zamykam rozmowę z Brennanem i otwieram nową, by napisać do Warrena. Ja: Jakoś idą nam poszukiwania lokatora. Brennan odrzucił Brandi. Pozwolę ci przekazać te wieści Bridgette, bo tak dobrze się dogadujecie. Warren: Dzięki, dupku.

Śmieję się i zeskakuję z łóżka, następnie idę na patio z gitarą. Jest prawie ósma i wiem, że ona będzie na swoim balkonie. Nie wiem, jak dziwne jest moje zachowanie, kiedy ją widzę, ale wtedy mam ochotę się tylko starać. Nie mam nic do stracenia.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 14

Rozdział 2 Sydney Bezmyślnie uderzam stopą o podłogę i śpiewam do jego muzyki moimi gotowymi tekstami, kiedy przestaje grać w połowie piosenki. Nigdy tak nie robi, więc, oczywiście, spoglądam w jego kierunku. Pochyla się i patrzy prosto na mnie. Ma uniesiony palec, jakby chciał powiedzieć „zaczekaj”. Ustawia gitarę za sobą i biegnie do swojego mieszkania. Co on do cholery robi? I, o mój Boże, dlaczego fakt, że mnie zauważył, sprawia, że tak się denerwuję? Wraca na balkon z kartką i markerem w dłoni. Pisze coś. Co on tam pisze, do diabła? Podnosi dwie kartki papieru i mrużę oczy, by dojrzeć to, co napisał. Numer telefonu. Cholera. Jego numer? Kiedy nie poruszam się przez kilka sekund, najpierw wskazuje na kartki, a potem na mnie. Szalony jest. Nie zadzwonię do niego. Nie mogę. Nie mogę tego zrobić Hunterowi. Facet kręci głową, bierze kolejną kartkę papieru, pisze coś na niej i unosi do góry. Napisz do mnie. Kiedy nadal się nie ruszam, odwraca kartkę i znowu coś pisze. Mam pytanie. Pytanie. Wiadomość. Wydaje się dość nieszkodliwe. Kiedy ponownie podnosi kartki ze swoim numerem, podnoszę mój telefon i dodaję go do kontaktów. Gapię się przez kilka sekund na ekran, nie bardzo wiedząc, co napisać. Ja: Co to za pytanie?

Patrzy w dół na telefon i widzę, że się uśmiecha, kiedy otrzymuje moją wiadomość. Opuszcza kartki na ziemię i odchyla się do tyłu na krześle, odpisując. Kiedy mój telefon wibruje, waham się przez chwilę, zanim otwieram wiadomość. On: Śpiewasz pod prysznicem?

Kręcę głową, potwierdzając swoje przypuszczenie. Flirtuje. Oczywiście, że flirtuje, to muzyk. Ja: Nie wiem, co to za pytanie, ale jeśli to próba flirtu, to mam chłopaka. Szkoda twojego czasu. Tłumaczenie: marika1311

Strona 15

Wysyłam smsa i obserwuję go, kiedy go odczytuje. Wybucha śmiechem, co mnie irytuje. Głównie dlatego, że jego uśmiech jest tak.. uśmiechnięty? Czy tak w ogóle można powiedzieć? Nie wiem, jak to inaczej określić. To tak, jakby cała jego twarz uśmiechała się razem z ustami. Zastanawiam się, jak ten uśmiech wygląda z bliska. On: Uwierz, wiem, że masz chłopaka i zdecydowanie nie tak wygląda mój flirt. Chcę tylko wiedzieć, czy śpiewasz pod prysznicem. Zdarza mi się, że bardzo dobrze myślę o ludziach, którzy śpiewają pod prysznicem i muszę znać odpowiedź na to pytanie, żeby zdecydować, czy chcę ci zadać kolejne.

Czytam długi tekst, podziwiając jego szybkie odpisywanie. Zwykle faceci, w porównaniu do dziewczyn, nie potrafią tak szybko pisać, a jego odpowiedzi są niemal natychmiastowe. Ja: tak, śpiewam po prysznicem. A ty? On: Nie, ja nie. Ja: jak możesz myśleć dobrze o ludziach, którzy śpiewają pod prysznicem, skoro sam tego nie robisz? On: może właśnie dlatego, że nie śpiewam pod prysznicem, sprawia, że myślę dobrze o ludziach, którzy to robią.

Ta rozmowa zmierza donikąd. Ja: Dlaczego potrzebowałeś ode mnie tej niezwykle istotnej informacji?

Prostuje nogi i opiera stopy o krawędź barierki na patio, następnie gapi się na mnie przez kilka sekund, zanim ponownie zwraca uwagę na telefon. On: Chcę wiedzieć, jakim cudem śpiewasz teksty do moich piosenek, skoro jeszcze ich nie napisałem.

W policzki natychmiast uderza mnie fala zażenowania. Przyłapana. Gapię się na wiadomość, a potem podnoszę wzrok na niego. Patrzy na mnie, a jego twarz nie wyraża żadnych emocji. Dlaczego, do cholery, nie pomyślałam o tym, że mógł zobaczyć, że tu siedzę? Nigdy bym nie pomyślała, że zauważy, jak śpiewam do jego piosenek. Cholera, do zeszłej nocy nie myślałam, że w ogóle mnie zauważa. Wypuszczam oddech, myśląc, że nigdy nie powinnam na niego patrzeć. Nie wiem, dlaczego to dla mnie takie żenujące, ale tak jest. To tak, jakbym w jakiś sposób naruszała jego prywatność, a to mi się nie podoba. Ja: Tak jakby faworyzuję piosenki z tekstami, a byłam już zmęczona zastanawianiem się, jak brzmią twoje teksty, więc chyba skleiłam kilka swoich.

Czyta wiadomość, następnie patrzy na mnie bez cienia jego zaraźliwego uśmiechu na twarzy. Nie podoba mi się jego poważne spojrzenie. Nie podoba mi się, co robi z moim żołądkiem. I nie podoba mi się też to, co jego uśmiech lubi z moim żołądkiem. Żałuję, że nie umie utrzymać prostej, nieatrakcyjnej, ekspresji bez emocji, ale nie jestem pewna, czy jest do tego zdolny. On: Wyślesz mi je?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 16

Och, Boże. Nie ma mowy. Ja: nie ma mowy. On: Proszę? Ja: Nie. On: Ładnie proszę? Ja: Nie, dzięki. On: Jak masz na imię? Ja: Sydney. A ty? On: Ridge.

Ridge. To do niego pasuje. Muzykalny, ponury artysta. Ja: Cóż, Ridge, przykro mi, ale nie piszę tekstów, które ktokolwiek chciałby usłyszeć. Nie piszesz tekstów do własnych piosenek?

Zaczyna pisać, i to naprawdę długą wiadomość. Jego palce szybko poruszają się po telefonie. Boję się, że jestem bliska tego, by mu wysłać całą powieść. Patrzy na mnie w momencie, gdy mój telefon wibruje. Ridge: Można powiedzieć, że mam tak jakby blokadę. I dlatego bardzo, bardzo bym chciał, żebyś wysłała mi te teksty, które śpiewasz, kiedy ja gram. Nawet jeśli sądzisz, że są głupie, chciałbym je przeczytać. Jakoś znasz wszystkie piosenki, które gram, nawet jeśli myślałem, że nie gram ich dla kogoś, kiedy je tu ćwiczę.

Skąd on wie, że znam wszystkie jego piosenki? Podnoszę dłoń do policzka, czując, że się rumienię, wiedząc, że obserwuje mnie o wiele dłużej, niż początkowo myślałam. Przysięgam, muszę być najmniej intuicyjną osobą na świecie. Spoglądam na niego. Pisze kolejną wiadomość, więc spuszczam wzrok na swój telefon i na nią czekam. Ridge: widzę to w sposobie, w jaki twoje ciało reaguje na gitarę. Stukasz palcami, poruszasz głową. I nawet cię trochę sprawdzałem, grając piosenkę wolniej niż zwykle, żeby sprawdzić, czy zauważysz, i zawsze to wyczuwasz. Twoje ciało przestaje reagować, kiedy coś zmieniam. Więc tylko z obserwowania cię mogę stwierdzić, że masz ucho do muzyki. I jeśli śpiewasz pod prysznicem, to prawdopodobnie oznacza, że dobrze śpiewasz. Co również oznacza, że istnieje szansa, że masz talent do pisania tekstów. Więc, Sydney, chciałbym je przeczytać.

Wciąż czytam, kiedy przychodzi kolejna wiadomość. Ridge: Proszę. Jestem zdesperowany.

Biorę głęboki oddech, chcąc, by ta rozmowa nigdy nie doszła do skutki. Nie wiem, do cholery, jak mógł dojść do tych wszystkich wniosków, podczas gdy ja nawet nie zauważyłam, że mnie obserwuje. W pewnym sensie to łagodzi moje zażenowanie faktem, że go obserwowałam, a on to widział. Ale teraz, kiedy chce znać moje teksty, jestem zakłopotana z Tłumaczenie: marika1311

Strona 17

całkowicie innej przyczyny. Śpiewam, ale nie na tyle dobrze, by robić coś z tym zawodowo. Moją pasją jest głównie muzyka sama w sobie, a nie wykonywanie jej. I chociaż uwielbiam pisać teksty, to nigdy się nimi z nikim nie podzieliłam. To wydaje się być zbyt intymne. Już chyba bym wolała, gdyby wulgarnie ze mną flirtował. Podskakuję, kiedy mój telefon znowu wibruje. Ridge: Dobra, zawrzyjmy umowę. Wybierz jedną z moich piosenek i wyślij mi do niej tekst. Wtedy dam ci spokój. Zwłaszcza, jeśli jest głupi.

Wybucham śmiechem. I czuję się zażenowana. Nie zamierza odpuszczać. Chyba zmienię swój numer. Ridge: Teraz mam twój numer, Sydney. Nie poddam się, dopóki nie wyślesz mi tekstu do przynajmniej jednej piosenki.

Jezu. Naprawdę nie odpuści. Ridge: i wiem też, gdzie mieszkasz. Mogę być zdolny do tego, by błagać na kolanach pod twoimi drzwiami.

Ugh! Ja: Dobra. Skończ z tymi przerażającymi groźbami. Jedna piosenka. Ale będę musiała je spisać, kiedy będziesz ją grał, bo nigdy ich nigdzie nie zapisywałam. Ridge: Umowa stoi. Która piosenka? Mogę ją od razu zagrać. Ja: jak mogę Ci to powiedzieć, Ridge? Nie znam tytułu żadnej z nich. Ridge: Taa, ja też nie. Podnieś rękę, kiedy dotrę do tej, którą chcesz, bym zagrał.

Odkłada telefon i podnosi gitarę, a następnie zaczyna grać jedną ze swoich piosenek. To nie ta, o którą mi chodzi, więc kręcę przecząco głową. Zmienia brzmienie na inną piosenkę i potrząsam głową aż do momentu, gdy do moich uszu dochodzą znajome akordy jednej z ulubionych piosenek. Unoszę rękę, a on szczerzy zęby w uśmiechu i zaczyna grać ją od początku. Kładę przed sobą na kolanach notatnik i biorę długopis, po czym zaczynam spisywać słowa. Musi zagrać piosenkę trzy razy, zanim zdążę spisać cały tekst. Jest już prawie ciemno i ledwo widzę, więc podnoszę swój telefon. Ja: jest zbyt ciemno, by czytać. Wejdę do środka i ci je wyślę, ale musisz obiecać, że więcej mnie o to nie poprosisz.

Światło z jego telefonu zdradza jego uśmiech, kiedy kiwa do mnie głową. Bierze gitarę i wchodzi do swojego mieszkania. Wchodzę do swojego pokoju i siadam na łóżku, zastanawiając się, czy jest za późno, by zmienić zdanie. Czuję, jakby ta rozmowa zniszczyła mój stały pobyt na patio o ósmej. Nie mogę tam już wrócić i go słuchać. Bardziej mi się podobało, kiedy myślałam, że on nie wie, że tam jestem. To tak, jakbym miała swoją własną, prywatną przestrzeń na koncercie Tłumaczenie: marika1311

Strona 18

specjalnie dla mnie. Teraz będę zbyt niego świadoma, żeby cieszyć się słuchaniem i przeklinam go za to, że to zniszczył. Z żalem wysyłam mu mój tekst, po czym wyciszam mój telefon, odkładam go na łóżku i idę do salonu, próbując zapomnieć, że to się stało.

Ridge Cholera jasna. Jest dobra. Naprawdę dobra. Brennan pokocha ten tekst. Jeśli zgodzi się go użyć, będzie musiała podpisać zgodę i będziemy musieli jej zapłacić. Ale warto, zwłaszcza, jeśli reszta tekstów jest tak dobra, jak ten. Ale pytaniem jest, czy będzie chętna do pomocy? Oczywiste jest, że nie jest pewna swojego talentu, ale to najmniejsze z moich zmartwień. Moim największym problemem jest to, jak ją przekonać, by wysłała mi więcej tekstów. Albo co zrobić, by pisała je ze mną. Wątpię, żeby jej chłopak był zadowolony. Jest największym palantem, jakiego kiedykolwiek widziałem. Nie mogę uwierzyć w jaja tego faceta, zwłaszcza po tym, co widziałem wczoraj. Wyszedł na zewnątrz na patio i pocałował Sydney, tuląc się do niej na krześle jakby był najmilszym chłopakiem na świecie. A potem, chwilę po tym, jak ona się odwróciła, wyszedł na patio z inną laską. Sydney musiała być wtedy pod prysznicem, ponieważ ta dwójka szybko wybiegła na balkon, jej nogi były owinięte wokół jego talii, a jej usta były szybsze, niż mogłem mrugać. I nie po raz pierwszy widziałem to wystąpienie. Widziałem to tak wiele razy, że straciłem rachubę. To naprawdę nie mój obowiązek, by poinformować Sydney o tym, że jej chłopak pieprzy jej współlokatorkę. A zwłaszcza nie mogę jej tego powiedzieć przez smsa. Mógłbym wysłać jej anonimową notatkę, ale bardzo prawdopodobne, że ten palant się jakoś z tego wykręci. Na razie nic nie zrobię. To nie moje zadanie, a dopóki nie poznam jej lepiej, raczej mi nie zaufa. Telefon wibruje mi w kieszeni i wyciągam go, mając nadzieję, że to Sydney zdecydowała się, że wyśle mi więcej tekstów, ale wiadomość jest od Maggie. Maggie: prawie w domu. Widzimy się za dwa tygodnie. Ja: Nie mówiłem, że masz napisać, jak będziesz PRAWIE w domu. Powiedziałem, że masz napisać, jak już będziesz na miejscu. A teraz odłóż telefon i nie pisz smsów podczas jazdy. Maggie: Okej. Ja: Przestań! Maggie: Okej!

Rzucam telefon na łóżko i nie odpisuję jej. Nie chcę dawać jej powodu, żeby znowu do mnie pisała, dopóki nie będzie w domu. Idę do kuchni po piwo, następnie siadam na kanapie obok na wpół półprzytomnego Warrena. Chwytam pilot i klikam na informację, żeby zobaczyć, co ogląda.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 19

Porno. Kształty. Ten facet nie może oglądać niczego bez nagości. Zaczynam zmieniać kanał, ale on wyrywa pilot z moich rąk. - To moja noc. Nie wiem, czy to Warren, czy Bridgette zdecydowali, byśmy podzielili czas oglądania telewizji, ale to był najgorszy pomysł na świecie. Zwłaszcza, że wciąż nie jestem pewny, która noc jest tak właściwie moja, chociaż, technicznie rzecz biorąc, to moje mieszkanie. Mam szczęście, jeśli któreś z nich płaci czynsz raz na kwartał. Pogodziłem się z tym, bo Warren to mój najlepszy przyjaciel od czasów liceum, a Bridgette jest.. cóż, ona jest dla mnie zbyt wredna, żebym chciał z nią w ogóle rozmawiać. Unikam tego, odkąd Brennan sześć miesięcy temu pozwolił jej się wprowadzić. W tej chwili nie martwię się o pieniądze, dzięki swojej pracy i części, którą daje mi Brennan, więc po prostu to zostawiam. Nadal nie wiem, jak poznał Bridgette, lub co ich łączy, ale nawet jeśli ich związek nie opiera się na seksie, to najwyraźniej zależy mu na niej. Nie mam pojęcia jak i dlaczego, skoro nie ma żadnych rekompensujących cech oprócz tego, jak wygląda w jej stroju z Hooters. I oczywiście w sekundzie, kiedy o tym pomyślałem, usłyszałem słowa Maggie, kiedy Bridgette się wprowadzała. „Nie obchodzi mnie, że ona się wprowadza. Najgorsza rzecz, jaka mogłaby ci się przytrafić, to zdradzenie mnie. Wtedy musiałabym z tobą zerwać, twoje serce byłoby złamane, i oboje będziemy nieszczęśliwi i ty możesz być tak przygnębiony, że już nigdy się z tego nie podniesiesz. Więc upewnij się, że jeśli chcesz mnie zdradzić, to będzie najlepszy seks w twoim życiu, bo jednocześnie będzie twoim ostatnim.” Nie martwi się o to, czy ją zdradzę, ale scenariusz, który mi przedstawiła był wystarczający, by zapewnić, że nie spojrzę już na Bridgette w jej stroju. Jak, do cholery, moje myśli wędrują tak daleko? I dlatego mam tę blokadę; ostatnio nie mogę się skupić na niczym ważnym. Wracam do pokoju, by przelać tekst Sydney na papier i zaczynam się zastanawiać, jak je dodać do muzyki. Chcę napisać do Sydney, żeby jej powiedzieć, co o nim myślę, ale tego nie robię. Powinienem jej dać trochę czasu. Wiem, jak stresujące jest wysłanie komuś innemu kawałka siebie, a potem musieć siedzieć i czekać na osąd. Jeśli przetrzymam ją wystarczająco długo, może jeśli jej powiem, jak genialna jest, będzie miała ochotę wysłać mi ich więcej. To może być trochę okrutne, ale ona nie ma pojęcia, jak bardzo jej potrzebuję. Teraz, kiedy jestem pewny, ze znalazłem swoją muzę, muszę działać tak, by mi się nie wyślizgnęła.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 20

Rozdział 3 Sydney Jeśli mu się nie spodobały, mógł przynajmniej wysłać podziękowania. Wiem, że nie powinno mnie to obchodzić, ale tak nie jest. Zwłaszcza, że nie chciałam ich wysłać najpierw jemu. Nie spodziewałam się, że mnie pochwali, ale fakt, że najpierw mnie o nie tak bardzo błagał, a potem po prostu zignorował, tak jakby mnie wkurza. I nie był na zewnątrz o swojej zwykłej porze od prawie tygodnia. Wiele razy chciałam do niego o tym napisać, ale jeśli to zrobię, będzie wyglądało na to, że zależy mi na tym, co myśli o moich słowach. A nie chcę się tym przejmować. Ale mogę powiedzieć, jak rozczarowana sobą się czuję, że mi zależy. Nienawidzę tego, że chcę, by mu się spodobał mój tekst. Ale myśl, że mogę mieć wkład w jakąś piosenkę, jest lekko ekscytująca. - Jedzenie powinno za chwilę być. Idę po pranie do suszarni. – mówi Tori. Otwiera frontowe drzwi, a ja ożywiam się nagle, kiedy słyszę dźwięki gitary z zewnątrz. Tori zamyka za sobą drzwi, i chociaż chcę to zignorować, to idę przez pokój z książką w ręce i wychodzę na balkon. Jeśli położyłabym się na krześle wystarczająco nisko, to może nie zauważy, że tu jestem. Ale patrzy prosto na mnie, kiedy wychodzę na patio. Nie wita mnie uśmiechem albo chociaż kiwnięciem głowy, kiedy zajmuję swoje miejsce. Po prostu gra dalej, a to sprawia, że jestem ciekawa, czy zamierza udawać, że nie doszło do tej rozmowy między nami w zeszłym tygodniu. W pewnym sensie mam na to nadzieję, bo ja wolałabym tak udawać. Gra znajome mi piosenki, a mi nie zajmuje długo odpuszczenie sobie zażenowania faktem, że pomyślał, że mój tekst był głupi. Próbowałam go ostrzec. Kończę moje zadania domowe, kiedy on wciąż gra, więc odkładam książkę i odchylam się do tyłu, zamykając oczy. Na minutę zalega cisza, a potem zaczyna grać utwór, do którego słowa mu wysłałam. W środku piosenki dźwięki cichną na chwilę, ale nie otwieram oczu. Kontynuuje granie, kiedy mój telefon wibruje z przychodzącą wiadomością. Ridge: Nie śpiewasz.

Spoglądam na niego, a on patrzy się na mnie z uśmiechem. Spuszcza wzrok i patrzy na swoje dłonie, kiedy kończy piosenkę. Potem podnosi telefon i wysyła kolejnego smsa. Ridge: Chcesz wiedzieć, co myślę o tekście? Ja: Nie, jestem pewna, że wiem, co myślisz. Minął tydzień, odkąd ci go wysłałam. Nie ma sprawy. Mówiłam, że są głupie. Ridge: Taa, przepraszam za tą ciszę. Musiałem wyjechać z miasta na kilka dni. Nagła rodzinna sprawa.

Nie wiem, czy mówi prawdę, ale fakt, że twierdzi, że był poza miastem, łagodzi mój strach, że nie wychodził na balkon przeze mnie.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 21

Ja: Wszystko w porządku? Ridge: Tak. Ja: To dobrze. Ridge: Zamierzam powiedzieć to tylko raz, Sydney. Jesteś gotowa? Ja: Och, Boże. Nie. Wyłączam telefon. Ridge: Wiem, gdzie mieszkasz. Ja: Ech. No dobra. Ridge: Jesteś niesamowita. Te słowa.. nie umiem nawet opisać, jak idealnie pasują do tej piosenki. Jak, do cholery, je z siebie wydobyłaś? I dlaczego nie widzisz tego, że musisz je pokazać na zewnątrz? Nie zatrzymuj tego dla siebie. Robisz światu okropną krzywdę swoją skromnością. Wiem, że zgodziłem się, by nie prosić cię o to więcej, ale to dlatego, że nie spodziewałem się, że dostanę od ciebie takie coś. Potrzebuję tego więcej. Daj mi, daj mi, daj mi! Proszę.

Wypuszczam z siebie oddech z ulgą. Aż do tej chwili nie zdawałam sobie sprawy, jak wielkie znaczenie ma dla mnie jego opinia. Nie mogę jeszcze na niego spojrzeć. Nadal patrzę się na telefon, chociaż minęło już wystarczająco dużo czasu, bym zdążyła przeczytać wiadomość. Nawet mu nie odpisuję, bo nadal rozkoszuję się komplementem. Jeśli powiedziałby, że bardzo mu się podobało, zaakceptowałabym jego słowa z ulgą i ruszyłabym dalej. Ale słowa, które napisał, były jak schody, ułożone jeden po drugim, i każdy komplement był jak jeden krok w górę, dopóki nie wspięłam się na szczyt cholernego świata. Cholera jasna. Myślę, że ten jeden sms dodał mi na tyle pewności siebie, żeby wysłać mu kolejną piosenkę. Nie przewidziałabym tego. Nie wiedziałam, że mogę być tak podekscytowana. - Jedzenie już jest. – mówi Tori. – Chcesz zjeść tutaj? Odrywam wzrok od telefonu i na nią patrzę. - Uch. Tak, pewnie. Tori przynosi jedzenie na patio. - Nigdy nie przyglądałam się temu facetowi, ale cholera – mówi, gapiąc się na Ridge’a, jak gra na gitarze – jest naprawdę seksowny, a ja nawet nie lubię blondynów. - Nie ma blond włosów. Są brązowe. - Nie, są blond. – zaprzecza. – Chociaż.. może ciemny blond. Prawie brązowe. Podoba mi ta czupryna, a ciało rekompensuje to, że włosy nie są czarne. – Tori bierze łyk napoju i odchyla się na krześle do tyłu, wciąż go obserwując. – Może jestem zbyt wybredna. Dlaczego przejmuję się kolorem włosów? I tak będzie ciemno, kiedy będę w nie wplątywać dłonie. Kręcę głową. Tłumaczenie: marika1311

Strona 22

- Jest naprawdę utalentowany. – mówię. Nadal nie odpowiedziałam mu na wiadomość, ale nie wydaje się, że na to czeka. Patrzy na swoje ręce, kiedy gra na gitarze i nie zwraca na nas najmniejszej uwagi. - Ciekawe, czy ma dziewczynę. – mówi Tori. – Chciałabym zobaczyć inne jego talenty. Nie mam pojęcia, czy jest singlem, ale sposób, w jaki ona o nim myśli, sprawia, że wykręca mi się żołądek. Tori jest niesamowicie słodka, i gdyby chciała, mogłaby bez problemu poznać jego inne talenty. Jest w stanie mieć każdego, którego chce. Nigdy w ten sposób o tym nie myślałam, aż do teraz. - Nie chcesz związywać się z muzykiem. – mówię, jakbym miała jakieś doświadczenie w tym temacie, które kwalifikowałoby mnie do tego, by udzielać jej porad. – Poza tym, jestem pewna, że Ridge na dziewczynę. Kilka tygodni temu widziałam go z kimś na patio. – technicznie rzecz biorąc, to nie jest kłamstwo. Naprawdę jakąś widziałam. Tori zerka na mnie. - Znasz jego imię? Skąd? Wzruszam ramionami, jakby to nie było nic wielkiego. Bo, szczerze mówiąc, to naprawdę nic wielkiego. - W zeszłym tygodniu potrzebował pomocy ze słowami piosenki, więc jakieś mu wysłałam. Błyskawicznie prostuje się i siada na krześle. - Masz jego numer? – pyta. Nagle staję się defensywna. Nie podoba mi się oskarżycielski ton w jej głosie. - Uspokój się, Tori. Nawet go nie znam. Wysłałam mu tylko kilka słów, i to wszystko. Śmieje się. - Ja nie osądzam, Syd. – mówi, unosząc dłonie w obronie. – Nie obchodzi mnie, jak bardzo kochasz Huntera, ale jeśli masz z tym otwartą furtkę – wykonuje bliżej nieokreślony gest w kierunku Ridge’a – byłabym wściekła, jeśli byś nie skorzystała. Przewracam oczami. - Wiesz, że nie zrobiłabym tego Hunterowi. Wzdycha i opada z powrotem na krzesło. - Taa. Wiem. Obie wciąż patrzymy na Ridge’a, kiedy ten kończy grać piosenkę. Podnosi telefon i coś pisze, następnie bierze gitarę, a w chwili, gdy zaczyna grać kolejny utwór, mój telefon wibruje. Tori sięga po moją komórkę, ale chwytam ją pierwsza i biorę z dala od jej zasięgu. - To od niego, co? – pyta. Czytam wiadomość. Tłumaczenie: marika1311

Strona 23

Ridge: kiedy Barbie sobie pójdzie, chcę więcej.

Wzdrygam się. Nie ma mowy, żebym pozwoliła Tori przeczytać tego smsa. Druga część wiadomości mogłaby zostać opacznie przez nią odebrana. Usuwam więc ją i blokuję klawiaturę, na wypadek, gdyby wyrwała mi telefon. - Flirtujesz. – mówi złośliwie. Podnosi jej pusty talerz i wstaje. – Baw się dobrze w wysyłaniu sprośnych smsów. Ugh. Nienawidzę tego, że ona myśli, że mogłabym zrobić coś takiego Hunterowi. Choć później będę się martwić tym, by to z nią wyprostować. A tymczasem biorę zeszyt i szukam strony, na której mam słowa do piosenki, którą gra aktualnie. Przepisuję je w smsie, wysyłam mu i szybko wchodzę do mieszkania. - To było pyszne. – mówię, odkładając swój talerz do zlewu. – To chyba moja ulubiona, włoska restauracja w całym Austin. – idę do kanapy i opadam na siedzenie obok Tori, starając się zachowywać swobodnie w stosunku do tego, że myśli, że zdradzam Huntera. Im bardziej staję się defensywna, tym mniej prawdopodobne, że mi uwierzy, kiedy zaprzeczę. - O mój Boże, to mi o czymś przypomniało. – mówi. – w tej restauracji kilka tygodni temu zdarzyło się coś śmiesznego. Jadłam lunch z.. moją mamą, i siedziałyśmy na zewnątrz. Kelner mówił nam właśnie o deserze, kiedy zza rogu wypadł samochód policyjny, i słychać było syreny.. Wstrzymuję oddech, bojąc się usłyszeć resztę jej historii. Co jest grane? Przecież Hunter mówił, że był tam z kumplem z pracy. Szanse na to, że byli jednocześnie w tej samej restauracji, ale nie ze sobą, są minimalne. Ale dlaczego mieliby kłamać na temat tego, że byli razem? Moje serce się ściska. Chyba się porzygam. Jak oni mogli… - Syd? Wszystko w porządku? – Tori patrzy na mnie ze szczerą troską. – Wyglądasz, jakbyś miała zwymiotować. Kładę dłoń na ustach, bo obawiam się, że może mieć rację. Nie mogę jej od razu odpowiedzieć. Nie mogę nawet znaleźć w sobie tyle siły, by na nią spojrzeć. Staram się być spokojna, ale czuję, jak moja ręka drży. Dlaczego mieliby być gdzieś razem i mi o tym nie mówić? Nigdy nie wychodzą nigdzie beze mnie. Nie mają ku temu powodu, chyba że coś planują. Coś planują. Och. Chwileczkę.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 24

Przykładam dłoń do czoła i kręcę głową w tą i z powrotem. Czuję, jakby to był najgłupszy moment w całym moim 22-letnim życiu. Oczywiście, że byli razem. Oczywiście, że coś ukrywają. W następną sobotę mam urodziny. Nie tylko czuję się niesamowicie głupio, że uwierzyłam, że mogliby mi coś takiego zrobić, ale też zżera mnie poczucie winy. - Wszystko dobrze? – pyta ponownie z troską. Kiwam głową. - Tak. – mówię. Decyduję się nie wspominać o tym, że wiem, że była z Hunterem. Czułabym się jeszcze gorzej, gdybym zniszczyła ich niespodziankę. – Chyba to jedzenie mi trochę zaszkodziło. Zaraz wracam. – wstaję i idę pośpiesznie do mojej sypialni. Siadam na krawędzi łóżka, żeby odzyskać formę. Czuję mieszankę wątpliwości i poczucia winy. Wątpliwości, bo wiem, że żadne z nich by tego nie zrobiło, chociaż przez krótką chwilę o tym pomyślałam. A poczucie winy, bo przez jakiś czas myślałam, że rzeczywiście byliby do tego zdolni.

Ridge Miałem nadzieję, że pierwszy tekst, który mi wysłała, nie był fuksem, ale po zobaczeniu drugiego i dodaniu go do muzyki, piszę do Brennana. Nie mogę mu dłużej o niej nie mówić. Ja: Zaraz wyślę ci dwie piosenki. Nawet nie musisz mi mówić, co o nich myślisz, bo wiem, że je pokochasz. Więc pomińmy to, bo musisz pomóc mi rozwiązać pewien dylemat. Brennan: O cholera. Tylko żartowałem o Maggie, wiesz.. Chyba jej nie rzuciłeś, by mieć inspirację, co? Ja: Mówię poważnie. Znalazłem dziewczynę, która zatrzęsie tym światem, jestem pewny. A w szczególności dla nas. Brennan: Przykro mi, stary. Nie bawię się w takie rzeczy. Może gdybyś nie był moim bratem.. Ja: Skończ z tymi bzdurami, Brennan. Jej teksty. Są idealne. I przychodzą jej bez wysiłku. Myślę, że jej potrzebujemy. Nie byłem w stanie pisać takich rzeczy od.. cóż, od zawsze. Jej teksty są wspaniałe i musisz na nie spojrzeć, bo muszą ci się spodobać i musisz się zgodzić na to, by je od niej kupić. Brennan: Ridge, co jest, do cholery? Nie możemy zatrudnić kogoś, by dla nas pisał. Będziemy musieli jej dawać jakiś procent, a jeśli kasę rozdzielimy między nas dwóch i chłopaków z zespołu, nie będzie warto. Ja: Zignoruję to do momentu, aż przeczytasz maila, którego właśnie ci wysłałem.

Odkładam telefon i przemierzam pokój, dając mu czas, żeby spojrzał na to, co przesłałem. Serce mi wali, a dłonie się pocą, chociaż w pokoju w ogóle nie jest gorąco. On nie może mi Tłumaczenie: marika1311

Strona 25

po prostu odmówić, bo boję się, że jeśli nie wykorzystamy jej tekstów, przez kolejne sześć miesięcy między mną, a weną będzie tkwiła wielka, betonowa ściana. Po kilku minutach mój telefon wibruje. Padam na łóżko i odbieram wiadomość. Brennan: Dobra. Sprawdź, ile by za to wzięła, i daj mi znać.

Uśmiecham się, wyrzucając telefon w powietrze. Mam ochotę krzyczeć. Po tym, jak już uspokajam się na tyle, by do niej napisać, podnoszę telefon i zaczynam układać sobie w głowie słowa. Nie chcę jej przestraszyć, bo wiem, że jest kompletnie nowa w tych rzeczach. Ja: Zastanawiam się, czy moglibyśmy wkrótce porozmawiać? Mam dla ciebie pewną propozycję. I pozbądź się tych skojarzeń, to będzie całkowicie związane z muzyką. Sydney: Okej. Nie powiem, żebym na to czekała z niecierpliwością, ale niech ci będzie. Chcesz, żebym zadzwoniła, kiedy wrócę z pracy? Ja: Pracujesz? Sydney: Tak. Biblioteka na kampusie. Głównie rano, z wyjątkiem tego weekendu. Ja: Aha. To pewnie dlatego nie zauważyłem. Zwykle nie wstaję z łóżka przed obiadem. Sydney: Więc mam zadzwonić, jak będę w domu? Ja: Wystarczy, jak napiszesz smsa. Myślisz, że możemy się spotkać w weekend? Sydney: Pewnie tak, ale najpierw musiałabym porozmawiać z chłopakiem. Nie chcę, by się przypadkowo dowiedział i pomyślał, że wykorzystujesz mnie nie tylko dla tekstów. Ja: Okej. Brzmi dobrze. Sydney: Jeśli chcesz, możesz przyjść jutro na moją urodzinową imprezę. To nawet prościej, bo on też będzie. Ja: Masz jutro urodziny? Już teraz życzę wszystkiego najlepszego. I zgadzam się, mi pasuje. O której godzinie mam wpaść? Sydney: Nie jestem pewna. Nie powinnam o tym wiedzieć. Napiszę do ciebie jutro, kiedy dowiem się czegoś więcej. Ja: Ok.

Szczerze mówiąc, nie podoba mi się to, że jej chłopak też tam będzie. Chcę z nią o tym pogadać na osobności, bo nadal nie zdecydowałem, co zrobić z tym, co się dzieje między tym dupkiem, a jej współlokatorką. Ale musi się zgodzić mi pomóc, zanim jej serce zostanie złamane, więc może moja cisza jest trochę samolubna. Podziwiam, że chce być wobec niego szczera i uczciwa, mimo że on na to nie zasługuje. Co sprawia, że przypominam sobie, że jest coś, o czym muszę powiedzieć Maggie, chociaż nie przyszło mi nigdy do głowy, że to może stanowić problem. Ja: Jak tam moja dziewczyna? Tłumaczenie: marika1311

Strona 26

Maggie: Zajęta. Ta praca skopuje mi dupę. A jak mój facet? Ja: Dobrze. Bardzo dobrze. Myślę, że z Brennanem znaleźliśmy kogoś, kto jest gotów pisać dla nas teksty. Ona jest naprawdę dobra i już prawię kończę drugą piosenkę, odkąd wyjechałaś w zeszły weekend. Maggie: Ridge, to wspaniale! Nie mogę się doczekać, aż je przeczytam. Może w następny weekend? Ja: Ty przyjeżdżasz tu, czy ja mam jechać do ciebie? Maggie: Ja przyjadę. Muszę spędzić trochę czasu w domu opieki. Kocham cię. Ja: Ja też cię kocham. I nie zapomnij o naszej dzisiejszej wideo rozmowie. Maggie: Wiesz, że nie zapomnę. Już mam wybrany strój. Ja: To chyba jakiś okrutny żart. Dobrze wiesz, że nie obchodzi mnie oglądanie cię w ubraniu. Maggie: ;)

Jeszcze osiem godzin. Jestem głodny. Rzucam telefon na bok. Ciągnę za klamkę od drzwi mojej sypialni i odsuwam się o krok, kiedy stos rzeczy, które zostało ułożone po drugiej stronie, zaczyna na mnie spadać. Najpierw lampa, a potem wszystko, co piętrzyło się na stole. Cholerny Warren. Te żarty zaczynają się trochę wymykać spod kontroli. Przyciskam ramię do kanapy, która została ustawiona naprzeciwko moich drzwi od sypialni. Popycham ją z powrotem do salonu, następnie nad nią przeskakuję i idę w stronę kuchni. Biorę ciasteczka Oreo, zbieram z nich nadzienie, rozsmarowuję na nich pastę do zębów i z powrotem układam do pojemnika Warrena z ciastkami. Mój telefon wibruje. Sydney: Wyświadczysz mi przysługę?

Nie ma nawet pojęcia, ile przysług jestem w stanie dla niej teraz wyświadczyć. Jestem mniej więcej zdany na jej łaskę. Ja: O co chodzi? Sydney: Możesz zerknąć ze swojego balkonu i powiedzieć mi, czy widzisz, żeby coś podejrzanego działo się w moim mieszkaniu?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 27

Cholera. Ona wie? I co mam jej niby powiedzieć? Wiem, że to samolubne, ale naprawdę nie chcę uświadamiać jej w tym, co się dzieje z jej chłopakiem, dopóki nie będę miał szansy porozmawiać z nią o tekstach piosenek. Ja: Okej. Zaczekaj chwilę.

Idę na balkon i spoglądam przez dziedziniec. Nie widzę niczego niezwykłego. Chociaż jest prawie ciemno, więc w ogóle za wiele nie widzę. Nie jestem pewny, co chce, bym zobaczył, więc daruję sobie szczegóły, gdy odpowiadam. Ja: Wygląda normalnie. Sydney: Serio? A żaluzje są zaciągnięte? Nie widzisz tam ludzi?

Spoglądam ponownie. Żaluzje są podciągnięte, ale jedyna rzecz, jaką widzę, to blask od ekranu telewizora. Ja: Nie wygląda na to, by ktokolwiek był w domu. Czy później nie jest twoje przyjęcie urodzinowe? Sydney: Tak mi się wydawało. Jestem zdezorientowana.

Dostrzegam za oknem ruch i widzę jej współlokatorkę, idącą do salonu. Chłopak Sydney idzie blisko niej, a potem oboje siadają na kanapie, ale jedyne, co widzę, to ich stopy. Ja: Chwileczkę. Twój chłopak i współlokatorka właśnie usiedli na kanapie. Sydney: Okej. Przepraszam, że cię niepokoję. Ja: Zaczekaj. A co z wieczorem? Impreza nadal aktualna? Sydney: Nie wiem. Hunter mówił, że pójdziemy coś zjeść, jak tylko wrócę z pracy, ale to chyba kłamstwo. Wiem, że on i Tori jedli razem lunch kilka tygodni temu, ale nie wiedzą, że ja o tym wiem. Oczywiste, że coś planują, i założyłam, że to przyjęcie niespodzianka, ale tylko dzisiaj mogłoby się to wydarzyć.

Krzywię się. Ona rzeczywiście złapała ich na kłamstwie, ale uważa, że byli razem, bo planują dla niej coś miłego. Chryste. Nawet nie znam tego faceta, a mam ochotę iść i skopać mu dupę. To jej urodziny. Nie mogę jej tego powiedzieć w taki dzień. Biorę głęboki wdech, a potem decyduję się napisać do Maggie o radę. Ja: Mam pytanie. Zajęta? Maggie: Nie. Wal śmiało. Ja: Gdyby były twoje urodziny, i ktoś, kogo znasz, wiedziałby, że cię zdradzam, wolałabyś wiedzieć od razu? Czy bardziej odpowiadałoby ci, gdyby ta osoba zaczekała i nie mówiła ci tego w taki dzień? Maggie: Jeśli to jest hipotetyczne pytanie, to zabiję się za mój zawał serca. A jeśli to nie jest hipotetyczne pytanie.. to też cię zabije.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 28

Ja: Wiesz, że nie chodzi o mnie. To nie twoje urodziny. ;) Maggie: Kto zdradza kogo? Ja: Dzisiaj są urodziny Sydney. To ta dziewczyna, o której ci mówiłem; ta od tekstów piosenek. Przypadkiem dowiedziałem się, że jej chłopak ją zdradza i znajduję się w momencie, kiedy powinienem jej o tym powiedzieć, bo zaczyna coś podejrzewać. Maggie: Jezu. Nie chciałabym być w tej chwili tobą. Ale jeśli ona coś podejrzewa, a ty wiesz, że on ją zdradza, to musisz jej o tym powiedzieć, Ridge. Jeśli nic nie powiesz, to pośrednio też skłamiesz. Ja: Ugh! Wiedziałem, że powiesz coś takiego. Maggie: Powodzenia. Nadal mam zamiar zabić cię w przyszły weekend za ten zawał serca.

Siadam na łóżku i zaczynam pisać wiadomość do Sydney. Ja: Nie jestem pewny, jak to powiedzieć, Sydney. Prowadzisz teraz? Sydney: Och, Jeezu. Tam są ludzie, co? Tak ich dużo? Ja: Nie, nie ma tam nikogo poza tą dwójką. Po pierwsze, muszę się przeprosić za to, że nie powiedziałem tego wcześniej. Nie wiedziałem, jak to zrobić, bo nie znaliśmy się zbyt dobrze. Po drugie, przepraszam, że robię to w twoje urodziny, ale czuję się jak dupek, że w ogóle z tym się wstrzymywałem. Po trzecie, przykro mi, że dowiadujesz się o tym z smsa, ale nie chcę, być wracała do mieszkania bez poznania prawdy. Sydney: Przerażasz mnie, Ridge. Ja: Ja po prostu próbuję to zrobić szybko, okej?.. Od jakiegoś czasu coś się dzieje między twoim chłopakiem, a twoją współlokatorką.

Wysyłam wiadomość i zamykam oczy, wiedząc, że właśnie kompletnie rujnuję jej urodziny. Jeśli tylko ten dzień, a nie także każdy następny po nim. Sydney: Ridge, oni się przyjaźnili na długo przed tym, zanim poznałam Huntera. Myślę, że po prostu źle wszystko zrozumiałeś. Ja: Jeśli wpychanie komuś języka do gardła jest przyjaźnią, to w takim razie przepraszam. Ale jestem pewny, że niczego nie zrozumiałem źle. To się dzieje od tygodni. Zakładam, że wychodzą na patio, kiedy ty jesteś pod prysznicem, bo to nigdy nie trwa długo. Ale dzieje się często. Sydney: Jeśli mówisz prawdę, dlaczego nie powiedziałeś mi o tym, kiedy zaczęliśmy rozmawiać? Ja: A jak można to delikatnie komuś powiedzieć, Sydney? Kiedy jest na to odpowiedni czas? Mówię to teraz, bo stałaś się podejrzliwa, a to chyba najodpowiedniejszy moment. Sydney: Proszę, powiedz mi, że masz jakieś dziwne poczucie humoru, bo nie masz pojęcia, co w tej chwili robisz z moim sercem. Ja: Przykro mi, Sydney. Naprawdę.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 29

Czekam cierpliwie na jej odpowiedź, ale mi nie odpisuje. Rozważam, czy by do niej nie napisać, ale wiem, że potrzebuje czasu, by to przetrawić. Cholera, dupek ze mnie. Teraz prawdopodobnie jest na mnie wkurzona, ale nie dziwię jej się. Chyba mogę się pożegnać z tekstami piosenek. Drzwi od mojego pokoju nagle się otwierają i do środka wskakuje Warren, rzucając ciastkiem prosto we mnie. Robię unik, a te uderza w zagłówek za mną. - Dupek! – krzyczy. Odwraca się, wymaszerowuje z pokoju i trzaska za sobą drzwiami.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 30

Rozdział 4 Sydney Chyba jestem w szoku. Jak sprawy mogły przyjąć taki obrót? Jak dziewczynie z przyjaciółką, chłopakiem, torebką i dachem nad głową, w ciągu godziny zostało złamane serce, i stoi naga pod obcym prysznicem, zamarzając, gapiąc się na ścianę od pół godziny? Przysięgam na Boga, że jeśli to okaże się jakimś wyszukanym, głupim żartem moim kosztem, to nie odezwę się do nikogo. Nigdy więcej. Nigdy. Jednakże, wiem, że to nie jest kawał. Żart to tylko pobożne życzenia. W chwili, gdy weszłam do mieszkania i ruszyłam prosto w kierunku Huntera, wiedziałam, że wszystko, co mówił Ridge, to prawda. Zapytałam Huntera wprost, czy sypia z Tori, i ich miny może byłyby dla mnie komiczne, gdyby nie to, że za jednym zamachem zmiażdżyli mi serce i zniszczyli zaufanie. Kiedy nie zaprzeczył, miałam ochotę upaść za ziemię i zacząć ryczeć. Jednak zamiast tego poszłam spokojnie do swojej sypialni i zaczęłam pakować rzeczy. Tori przyszła do pokoju, zapłakana. Próbowała mi powiedzieć, że to nic nie znaczyło, że seks między nimi zawsze był czymś zwyczajnym, nawet zanim mnie poznali. Ale kiedy usłyszałam, że to nic dla nic nie znaczyło.. zraniło mnie to bardziej niż cokolwiek innego. Jeśli by to dla nich było znaczące, to może jakoś byłabym jeszcze w stanie zrozumieć tę zdradę. Ale fakt, że ona twierdzi, że to nic nie znaczy, chociaż wciąż się działo, zabolało mnie bardziej, niż cokolwiek innego, co mogła powiedzieć w tym momencie. Jestem pewna, że to właśnie wtedy jej przyłożyłam z pięści. Nie pomaga też, że straciłam pracę kilka minut po tym, jak Ridge powiedział mi o Hunterze i Tori. Myślę, że w większości bibliotek nie jest mile widziane, gdy pracownicy zaczynają płakać i rzucać książkami o ścianę w połowie ich zmiany. Ale nie mogę nic poradzić na to, że kiedy dowiedziałam się, że mój chłopak, z którym jestem od dwóch lat, sypia z moją przyjaciółką, byłam akurat w sekcji romansów. Romantyczne okładki na wózku przede mną po prostu naprawdę mnie wkurzyły. Zakręcam wodę w prysznicu i wychodzę z niego, następnie się ubieram. Po założeniu suchych ciuchów, fizycznie czuję się lepiej, jednak z każdą mijającą minutą moje serce staje się coraz cięższe i cięższe. Im więcej czasu mija, tym bardziej zaczyna do to mnie docierać. W przeciągu dwóch godzin straciłam dwa lata swojego życia. To dużo czasu poświęconego dwójce ludzi, którzy powinni być dla mnie najbardziej zaufani. Nie jestem pewna, czy skończyłabym, biorąc ślub z Hunterem lub czy byłby on ojcem moich przyszłych dzieci, ale to boli, że zaufałam mu wystarczająco, by wierzyć, że tak się kiedyś może stać, a on okazał się kimś zupełnie innym, niż ten, za kogo go uważałam. Myślę, że to, że źle go oceniłam, wkurza mnie bardziej niż fakt, że mnie zdradził. Jeśli nie potrafię ocenić ludzi, nawet tych, którzy znajdują się blisko mnie, to w ogóle nie powinnam nikomu ufać. Nigdy. Nienawidzę ich za to, że mi to odebrali. Odtąd będę sceptyczna, nieważne, kto pojawi się w moim życiu.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 31

Wracam do salonu. Wszystkie światła są zgaszone, oprócz lampy stojącej przy kanapie. Spoglądam na swój telefon; jest ledwie po dziewiątej. Kiedy byłam pod prysznicem, dostałam kilka wiadomości, więc siadam na kanapie i je przeglądam. Hunter: Proszę, zadzwoń do mnie. Musimy porozmawiać. Tori: Nie jestem zła, że mnie uderzyłaś. Proszę, zadzwoń. Hunter: Martwię się o ciebie. Gdzie jesteś? Ridge: Wybacz, że nie powiedziałem ci tego wcześniej. Jak się trzymasz? Hunter: Przyniosę ci twoją torebkę. Tylko powiedz mi, gdzie jesteś.

Upuszczam telefon na stolik do kawy i padam na kanapę. Nie mam pojęcia, co zrobię. Oczywiście, nie mam zamiaru się odezwać do żadnego z nich, ale w jakiej sytuacji to mnie stawia? Nie stać mnie na własne mieszkanie. Nie mam wystarczająco dużo zaoszczędzonych pieniędzy, żeby wpłacić kaucję i później płacić za czynsz. Większość moich znajomych nadal mieszka w akademikach, więc pobyt u nich nie wchodzi w rachubę. Właściwie to zostały mi dwie opcje: albo zadzwonić do rodziców, albo wplątać się w jakąś dziwną, podwójną relację z Hunterem i Tori, w celu zaoszczędzenia pieniędzy. Dzisiejszego wieczoru nie mam zamiaru wykonywać żadnej z nich. Jestem wdzięczna, że Ridge pozwolił mi zostać u siebie. Przynajmniej nie stracę pieniędzy na hotel. Nie mam pojęcia, gdzie pójdę, kiedy obudzę się rano, ale mam nadal dobre dwanaście godzin do tego czasu. A na razie nadal będę nienawidzić całego wszechświata i użalać się nad sobą. A czy jest na to lepszy sposób, niż upicie się? Potrzebuję alkoholu. I to bardzo. Idę do kuchni i zaczynam przeglądać zawartość szafek. Słyszę, że drzwi od pokoju Ridge’a się otwierają. Kiedy wychodzi z sypialni, zerkam na niego nad swoim ramieniem. Zdecydowanie ma jasne, brązowe włosy, nie blond. Pogódź się z tym, Tori. Ma ubrany wyblakły t-shirt i jeansy, jest boso. Przygląda mi się badawczo, kiedy idzie przez kuchnię. Czuję się lekko zażenowana, bo przyłapał mnie na grzebaniu w jego szafkach, więc odwracam się, zanim zobaczy, że się rumienię. - Potrzebuję drinka. – mówię. – Masz jakiś alkohol? Gapi się na swój telefon, znowu pisząc smsa. Albo nie umie robić dwóch rzeczy jednocześnie, albo jest zdenerwowany moją postawą wobec niego. - Przepraszam, że byłam suką, Ridge, ale musisz przyznać, że moja reakcja była uzasadniona, biorąc pod uwagę, jaki dzień dziś miałam. Niedbale wsuwa telefon do kieszeni i patrzy na mnie zza barku, ale nie odpowiada na moje niedorobione przeprosiny. Ściąga usta i unosi brwi.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 32

Chciałabym, żeby ten zarozumiały wyraz twarzy z niej zniknął, a brwi wróciły tam, gdzie ich miejsce. Jaki ma do cholery problem? Najgorsza rzecz, jaką mu zrobiłam, to pokazanie mu środkowego palca. Przewracam oczami i zatrzaskuję ostatnią szafkę, następnie wracam na kanapę. Biorąc pod uwagę moją sytuację, zachowuje się jak dupek. Przez ten krótki czas, kiedy go znam, odniosłam wrażenie, że jest miłym facetem, ale w tej chwili prawie wolę wrócić do mieszkania, do Tori i Huntera. Podnoszę telefon, spodziewając się kolejnego smsa od Huntera, jednak ten jest od Ridge’a. Ridge: Jeśli nie będziesz na mnie patrzeć, kiedy do mnie mówisz, chyba zostaniemy przy pisaniu smsów.

Czytam wiadomość kilka razy, próbując wyciągnąć z niej coś sensownego, jednak nieważne, ile razy przeczytam, to i tak nie rozumiem. Zaczynam się obawiać, że może jest trochę dziwny i muszę stąd wyjść. Patrzę na niego, a on mnie obserwuje. Widzi zmieszanie na mojej twarzy, ale wciąż nie wyjaśnia, co miał na myśli. Zamiast tego, znowu pisze wiadomość. Kiedy mój telefon odbiera smsa, odczytuję go. Ridge: Jestem głuchy, Sydney.

Głuchy? Och. Chwila. Co? Ale jak to? Tyle razy rozmawialiśmy.. Chociaż przez ostatnie tygodnie, kiedy się znamy, nie mogę sobie przypomnieć momentu, czy rzeczywiście bym z nim rozmawiała wprost. To dlatego Bridgette myślała, że jestem głucha? Gapię się na telefon, pogrążając się w zażenowaniu. Nie jestem pewna, jak mam się w związku z tym czuć. Choć jestem pewna, że czucie się zdradzoną nie jest fair, ale nic nie mogę na to poradzić. Chyba muszę to dopisać do listy „Sposoby, w jakie świat może zdradzić Sydney w jej urodziny”. Nie tylko nie powiedział mi, że mój chłopak mnie zdradza, ale też nie wspomniał o fakcie, że jest głuchy? Nie, żeby musiał mi o tym mówić. Tylko że ja… nie wiem. Czuję się lekko zraniona, że się ze mną tym nie podzielił. Ja: Dlaczego mi nie powiedziałeś, że jesteś głuchy? Ridge: A dlaczego ty mi nie powiedziałaś, że słyszysz?

Po przeczytaniu wiadomości pochylam głowę i czuję jeszcze większe upokorzenie. Ma rację. Hm, cóż. Przynajmniej nie będzie słyszał, jak będę ryczeć w nocy w poduszkę.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 33

Ja: to masz ten alkohol?

Ridge czyta moją wiadomość i wybucha śmiechem, a potem kiwa głową. Podchodzi do szafki pod zlewem i wyciąga z niej butelkę Pine-Solu. Z innej szafki wyciąga dwie szklanki, a następnie napełnia je.. płynem do mycia? - Co ty do cholery robisz? Kiedy się nie odwraca, klepię się w czoło, przypominając sobie o tym, że przecież nie może mnie usłyszeć. Trochę mi zajmie przyzwyczajenie się do tego. Podchodzę do niego. Kiedy ustawia na blacie butelkę z detergentem i podnosi obie szklanki, ja łapię butelkę i czytam jej etykietkę, unosząc brwi. Śmieje się i wręcza mi szklankę. Wącha zawartość swojej i pokazuje, bym zrobiła to samo. Z wahaniem przyciągam szklankę do nosa. W nozdrza uderza mnie zapach ognistej whisky. Ridge stuka w moją szklankę i oboje wypijamy ich zawartości. Wciąż otrząsam się z tego okropnego smaku, kiedy on podnosi telefon i zaczyna pisać wiadomość. Ridge: Nasz inny współlokator ma problem z alkoholem, więc musimy go przed nim ukrywać. Ja: Jego problemem jest to, że go nienawidzi? Ridge: Jego problem jest to, że nie lubi płacić za swój alkohol i wypija zapasy innych.

Kiwam głową, odkładam telefon, łapię butelkę i wlewam nam następną kolejkę. Powtarzamy ruch, przechylając szklankę i wychylając jej zawartość za jednym zamachem. Krzywię się, kiedy płonący napój spływa mi po gardle do żołądka. Kręcę głową i otwieram oczy. - Umiesz czytać z ruchu warg? – pytam. Wzrusza ramionami, następnie chwyta kartkę papieru i długopis, dogodnie umieszczone na blacie obok niego. To zależy od ust. Taa, to ma chyba sens. - A potrafisz czytać z moich? Kiwa głową i ponownie bierze długopis do ręki. Raczej tak. Ale też nauczyłem się przewidywać, co ludzie zamierzają powiedzieć. Większość wskazówek biorę z mowy ciała oraz sytuacji, w której się znajduję. - Co masz na myśli? – pytam, odpychając się dłońmi od blatu i wskakując na niego. Nigdy wcześniej nie poznałam nikogo głuchego. Nie zdawałam sobie sprawy, że mam tyle pytań. Możliwe, że jestem już lekko podpita albo po prostu nie chcę, by wracał już do swojego pokoju. Nie chcę zostać sama i myśleć o Hunterze i Tori. Ridge odkłada notes i podnosi mój telefon, następnie mi go rzuca. Wyciąga jeden ze stolików barowych, przyciąga go obok miejsca, gdzie ja jestem i siada na nim. Tłumaczenie: marika1311

Strona 34

Ridge: Jeśli jestem w sklepie i kasjerka do mnie mówi, najczęściej domyślam się, o co pyta. Tak samo z kelnerką w restauracji. To proste, domyślać się, co ludzie mówią, jeśli są to rutynowe konwersacje. Ja: A teraz? To nie jest rutynowa rozmowa. Wątpię, żeby wiele bezdomnych dziewczyn spędzało noc na twojej kanapie, więc skąd wiesz, co mówię? Ridge: Bo właściwie zadajesz te same pytania, co każdy, który dopiero co się dowiedział, że nie słyszę. To ta sama rozmowa, tylko inni ludzie.

Ten komentarz mnie denerwuje, bo nie chcę wydawać się taka, jak tego rodzaju ludzie. To na pewno jest już nużące, odpowiadanie na te same pytania w kółko i w kółko. Ja: Cóż, w takim razie nie chcę wiedzieć. Zmieńmy temat.

Ridge podnosi na mnie wzrok i się uśmiecha. Cholera. Nie wiem, czy to ta whiskey, czy fakt, że jestem singlem od dwóch godzin, ale ten uśmiech w jakiś poważny sposób flirtuje z moim żołądkiem. Ridge: Porozmawiajmy o muzyce.

- Okej. – mówię, kiwając potwierdzająco głową. Ridge: Chciałem o tym z tobą porozmawiać dziś wieczorem. Wiesz, przed tym, zanim zniszczyłem twoje życie, i w ogóle. Chcę, żebyś pisała teksty dla mojego zespołu. Dla piosenek, które napisałem, i może dla tych, które napiszę w przyszłości, jeśli będziesz w stanie.

Wstrzymuję się, zanim mu odpowiadam. Moja pierwsza myśl jest taka, by zapytać go o ten zespół, bo cholernie chcę zobaczyć tego faceta, jak występuje. Moja druga myśl, to zapytać o to, jak do cholery potrafi grać na gitarze, skoro jej nie słyszy, ale znowu, nie chcę być jedną z „tych ludzi”. A moja trzecia myśl dotyczy tego, by automatycznie powiedzieć mu „nie”, bo zgoda na danie komuś tekstów to wielka presja. Presja, której w tej chwili naprawdę nie potrzebuję, bo tak jakby moje życie poleciało dziś na łeb, na szyję. Kręcę przecząco głową. - Nie. Nie sądzę, bym chciała to zrobić. Ridge: Zapłacimy ci.

To przyciąga moją uwagę. Nagle na horyzoncie pojawia się także trzecie wyjście z sytuacji. Ja: O jakiej zapłacie mówimy? Nadal sądzę, że jesteś szalony, skoro chcesz, bym to ja pomogła ci z tekstami, ale mogłeś złapać mnie w momencie, gdy jestem bardzo zdesperowana, bo jestem bezdomna i mogłabym potrzebować jakąś dodatkową forsę. Ridge: Dlaczego ciągle tak siebie nazywasz? Nie masz gdzie się zatrzymać? Ja: Cóż, mogłabym zostać u moich rodziców, ale to by oznaczało, że muszę zmienić szkołę i tym samym stracę dwa semestry. Mogłabym też zostać z moją współlokatorką, ale nie wiem, czy miałabym ochotę słyszeć, jak pieprzy mojego chłopaka za ścianą, kiedy próbuję zasnąć. Ridge: Sarkazm. Ja: Taa. Chyba tylko to mi pozostało.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 35

Ridge: Możesz zostać tutaj. Tak jakby szukamy czwartego współlokatora. Jeśli to oznacza, że pomożesz nam ze słowami, to możesz mieszkać tu za darmo, dopóki nie staniesz na nogi.

Czytam wiadomość dwukrotnie, powoli. Potem kiwam głową. Ridge: Do czasu, aż sobie coś znajdziesz. Ja: Nie. Nawet cię nie znam. Poza tym, twoja dziewczyna z Hooters już mnie nienawidzi.

Ridge śmieje się z tego. Ridge: Bridgette to nie moja dziewczyna. I prawie jej tu nie ma, więc nią się nie przejmuj. Ja: To zbyt dziwne. Ridge: A jaki inny masz wybór? Widziałem wcześniej, że nawet nie masz na taksówkę. Jesteś chyba zdana na moją łaskę. Ja: Mam na taksówkę. Tylko zostawiłam torebkę w mieszkaniu, a nie chciałam tam wracać, żeby ją zabrać, więc nie mogłam zapłacić taksówkarzowi.

Czyta smsa i marszczy brwi. Ridge: Jeśli chcesz, mogę iść po nią z tobą.

Spoglądam na niego. - Jesteś pewny? – pytam z wahaniem. Uśmiecha się, wstaje i wychodzi przez frontowe drzwi, więc podążam za nim.

Ridge Na zewnątrz wciąż pada, a wiem, że dopiero co założyła suche ubrania po wyjściu z prysznica, więc kiedy docieramy na dół klatki schodowej, wyciągam telefon z kieszeni i do niej piszę. Ja: Zaczekaj tu, bo inaczej znowu zmokniesz. Pójdę po nią sam.

Odczytuje wiadomość i kręci głową, następnie na mnie spogląda. - Nie. Idę z tobą. – mówi. Nie mogę nic poradzić na to, że doceniam fakt, że nie reaguje na moją głuchotę tak, jak się tego spodziewałem. Większość ludzi czuje się nieswojo, kiedy nie są pewni, jak się ze mną komunikować. Większość z nich podnosi głos i mówi powoli, tak jak Bridgette. Chyba myślą, że jak będą głośniejsi, to jakimś cudem ich usłyszę. Jednak, przez takie coś tylko powstrzymuję się od śmiechu, kiedy mówią do mnie jak do idioty. Co prawda, wiem, że nie robią tego, bo mnie nie szanują. To tylko prosta ignorancja, ale nie szkodzi. Jestem o tego tak przyzwyczajony, że już nawet nie zauważam. Jednak zauważyłem reakcję Sydney… bo właściwie jej nie było. Jak tylko się dowiedziała, usiadła na szafce i kontynuowała rozmowę ze mną, nawet jeśli przeniosła się z mówienia na pisanie smsów. A to, że umie szybko pisać, to tylko plus. Tłumaczenie: marika1311

Strona 36

Biegniemy przez dziedziniec, dopóki nie docieramy do klatki schodowej jej mieszkania. Zaczynam wchodzić po schodach, ale zauważam, że zatrzymała się na dole schodów. Jej wzrok jest zdenerwowany, a ja natychmiast czuję się źle, że nie zdawałem sobie sprawy z tego, jakie to musi być dla niej ciężkie. Wiem, że prawdopodobnie cierpi o wiele bardziej, niż to okazuje. Odkrycie, że twoja najlepsza przyjaciółka i twój chłopak cię zdradzają musi być trudne, a nie minął nawet dzień, odkąd się o tym dowiedziała. Schodzę do niej i łapię za dłoń, starając się uśmiechnąć uspokajająco. Delikatnie ciągnę jej dłoń; bierze głęboki oddech i wchodzi za mną na górę. Kiedy docieramy do drzwi od jej mieszkania, klepie mnie po ramieniu, więc się odwracam. - Mogę tu zaczekać? – pyta. – Nie chcę ich widzieć. Kiwam głową, jednocześnie czując ulgę, że z jej ust tak łatwo się czyta. - Ale mak zapyli tą moją torebkę? – pyta. Albo tak mi się przynajmniej wydaje. Śmieję się, wiedząc, że to bardziej niż prawdopodobne, że źle odczytałem. Widząc zdezorientowanie na mojej twarzy, pyta ponownie, ale nadal tego nie rozumiem. Wyciągam telefon z kieszeni. Sydney: Ale jak zapytasz o moją torebkę?

Ta.. nadal nad tym się zastanawiam. Ja: Przyniosę ci ją. Po prostu zaczekaj tu.

Kiwa głową. Wpisuję treść w wiadomości, kiedy podchodzę do frontowych drzwi i pukam. Mija minuta i nic się nie dzieje, więc uderzam w drzwi kolejny raz, z większą siłą, myśląc, że może za pierwszym razem było to zbyt ciche, by ktoś mógł to dosłyszeć. Klamka obraca się i w progu staje przyjaciółka Sydney. Patrzy na mnie z zaciekawieniem, a potem spogląda za siebie. Drzwi otwierają się szerzej i obok Tori staje Hunter, patrząc na mnie podejrzliwie. Mówi coś, co wygląda na „w czym mogę pomóc?”. Pokazuję mu telefon, gdzie wcześniej napisałem „Przyszedłem po torebkę Sydney”. Spogląda na niego i odczytuje, potem kręci głową. - Kim ty do cholery jesteś? – pyta. Najwyraźniej nie podoba mu się, że przyszedłem tutaj w imieniu Sydney. Dziewczyna znika za drzwiami, a on otwiera je nawet jeszcze szerzej, następnie zakłada ręce na piersi i patrzy na mnie. Wskazuję na swoje ucho i potrząsam przecząco głową, dając mu znać, że nie mogę go usłyszeć. Na chwilę zamiera, po czym wyrzuca głowę do tyłu i wybucha śmiechem. Następnie znika za drzwiami. Odwracam się do Sydney, która stoi nerwowo na szczycie schodów, obserwując mnie. Jej twarz jest blada, więc mrugam do niej, dając znać, że wszystko jest w porządku. Hunter wraca, przykłada kartkę do drzwi, pisze coś na niej, a następnie podnosi ją, bym mógł przeczytać. Pieprzysz ją? Jezu, co za kutas. Ruszam ręką, by podał mi kartkę i długopis, a on mi je wręcza. Piszę moją odpowiedź i oddaję mu papier. Odczytuje ją, a jego szczęka się zaciska. Zgniata Tłumaczenie: marika1311

Strona 37

kartkę, rzuca ją na podłogę, a potem, zanim w ogóle mam szansę zareagować, jego pięść zbliża się do mojej twarzy. Przyjmuję uderzenie, wiedząc, że powinienem być na to przygotowany. Dziewczyna ponownie się pojawia, i mogę powiedzieć, że krzyczy, chociaż nie mam pojęcia, na kogo ani co mówi. Jak tylko daję krok w tył, przede mną pojawia się Sydney i wchodzi w głąb mieszkania. Moje oczy ją śledzą, kiedy idzie przez korytarz, znika w pokoju, i wraca, trzymając torebkę w dłoni. Dziewczyna staje przed nią i kładzie dłoń na jej ramieniu, ale Sydney strząsa jej rękę, zwija dłoń w pięść i uderza ją w twarz. Hunter próbuje stanąć przed Sydney, by zablokować jej wyjście z mieszkania, więc klepię go w ramię. Kiedy się odwraca, walę go z pięści prosto w nos, a on się potyka. Sydney otwiera szeroko oczy i na mnie patrzy. Chwytam ją za rękę i wyciągam z mieszkania, w kierunku schodów. Na szczęście w końcu przestało padać, więc oboje zrywamy się do biegu z powrotem do mojego mieszkania. Spoglądam na siebie kilka razy, żeby upewnić się, czy żadne z nich nie idzie za nami. Kiedy wracamy na klatkę, przed moje mieszkanie, otwieram drzwi i odsuwam się, by mogła przejść pierwsza. Zatrzaskuję za nami drzwi i zginam się, opierając dłonie o kolana i łapiąc oddech. Co za dupek. Nie jestem pewny, co w nim widziała Sydney, ale fakt, że się z nim spotykała, każe mi się trochę zastanowić nad jej osądem. Zerkam na nią, spodziewając się zobaczyć łzy w jej oczach, ale zamiast tego Sydney się śmieje. Siedzi na podłodze, próbując złapać oddech i śmieje się histerycznie. Widząc jej reakcję, nie mogę nic poradzić na to, że się uśmiecham. A to, że uderzyła dziewczynę prosto w twarz bez chwili zawahania? Muszę jej to oddać, że jest twardsza, niż mi się wydawało. Patrzy na mnie i bierze uspokajający oddech, a następnie jej usta układają się w „dziękuję”, kiedy podnosi torebkę. Wstaje i odgarnia mokre włosy z twarzy, potem idzie do kuchni i przegląda szuflady, dopóki nie znajduje szmatki i jej nie wyciąga. Zwilża ją pod kranem, odwraca się i przyzywa mnie do siebie. Kiedy do niej docieram, opieram się o blat. Dotyka moją brodę i obraca ją w lewo. Przyciska ręcznik do moich ust, a ja się krzywię. Nie zdawałem sobie sprawy, że to boli, dopóki tego nie dotknęła. Odchyla go, a widząc, że jest na nim krew, płucze go pod wodą i ponownie przykłada do moich ust. Zauważam, że jej dłoń jest czerwona. Biorę ją i badam. Już zdążyła spuchnąć. Biorę od niej ręcznik i sam wycieram resztę krwi z własnej twarzy, po czym wyciągam z szuflady woreczek, podchodzę do zamrażarki i napełniam go lodem. Biorę jej dłoń i kładę na niej worek, dając jej znać, że musi to tam trzymać. Pochylam się nad blatem obok niej i biorę swój telefon. Ja: Nieźle jej przyłożyłaś. Twoja dłoń jest już opuchnięta.

Odpisuje mi jedną ręką, bo druga spoczywa pod workiem z lodem na blacie. Sydney: To pewnie dlatego, że uderzyłam ją dziś nie po raz pierwszy. Lub też może być spuchnięta, bo nie jesteś pierwszą osobą, która przyłożyła dziś Hunterowi. Ja: Wow. Jestem pod wrażeniem. Albo przerażony. Trzy uderzenia to twoja dzienna średnia? Sydney: Raczej życiowa. Tłumaczenie: marika1311

Strona 38

Śmieję się. Wzrusza ramionami i odkłada telefon, następnie ściąga lód ze swojej dłoni i przykłada go delikatnie do moich ust. - Twoja warga spuchła. – mówi. Ściskam dłoni blat za mną. Zaczynam się czuć coraz bardziej nieswojo z tym, jak ona jest nieskrępowana wobec tego wszystkiego. Myśl o Maggie przebiega przez moją głowę i nie mogę nic poradzić na to, że się zastanawiam, czy nie miałaby nic przeciwko temu scenariuszowi, gdyby weszła teraz przez frontowe drzwi. Muszę się oderwać. Ja: Chcesz tort urodzinowy?

Uśmiecha się i kiwa głową. Ja: Prawdopodobnie nie powinienem prowadzić, skoro zamieniłaś mnie w rozszalałego alkoholika, ale jeśli masz ochotę na spacer, to w Park Diner robią cholernie dobre desery, a to mniej niż kilometr stąd. Jestem pewny, że już nie będzie padać.

- Tylko się przebiorę. – mówi, wskazując na swoje ubrania. Wyciąga ciuchy z walizki, a następnie kieruje się do łazienki. Zakręcam butelkę z Pine-Solem i z powrotem wkładam do szafki pod zlew.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 39

Rozdział 5 Sydney Nie rozmawiamy zbytnio podczas jedzenia. Oboje siedzimy plecami oparci o boks, z nogami wyciągniętymi przed siebie na siedzeniach. W ciszy obserwujemy tłum w restauracji, a ja nie mogę przestać się zastanawiać, jak to dla niego jest, nie być w stanie usłyszeć tego, co się dzieje wokół nas. Prawdopodobnie jestem zbyt tępa, ale muszę zapytać, co się dzieje w jego głowie. Ja: Jak to jest być głuchym? Czujesz, jakbyś miał jakąś tajemnicę, o której nikt nie wie? Jakbyś miał przewagę nad innymi, bo fakt, że nie słyszysz, wyostrzył resztę twoje zmysłów i masz jakieś nadludzkie moce, czego nie można stwierdzić po spojrzeniu na ciebie?

Prawie wypluwa napój podczas czytania mojej wiadomości. Śmieje się, i wydaje mi się, że to jedyny dźwięk, który o niego usłyszałam. Wiem, że niektórzy niesłyszący ludzie wciąż mogą mówić, ale przez całą noc nie usłyszałam od niego ani jednego słowa. Nawet do kelnerki się nie odezwał. Albo wskazuje w menu to, co chce, albo to zapisuje na kartce. Ridge: Szczerze mówiąc, nigdy nie myślałem o tym w ten sposób. Chyba mi się podoba, że tak o tym myślisz. Jeśli mam być szczery, to ja w ogóle o tym nie myślę. To dla mnie normalne. Nie mam z czym tego porównać, bo mam tak od zawsze. Ja: Przepraszam. Jestem jedną z tych osób, co? Chyba to, że proszę cię o porównanie bycia głuchym i nie bycia, to tak, jakbym ja miała porównać bycie dziewczyną z byciem chłopakiem. Ridge: Nie przepraszaj. Podoba mi się, że interesujesz się na tyle, że mnie o to pytasz. Większość ludzi zachowuje się wobec tego trochę dziwnie, więc w ogóle nic nie mówią. Zauważyłem, że trochę ciężko nawiązywać przyjaźnie, ale to też dobra rzecz. Kilkoro przyjaciół, których mam, przynajmniej jest prawdziwych, więc patrzę na to jako na sposób na wyeliminowanie płytkich, nieświadomych dupków. Ja: Dobrze wiedzieć, że nie jestem płytkim, nieświadomym dupkiem. Ridge: Chciałbym móc powiedzieć to o twoim byłym.

Wzdycham. Ridge ma rację, ale niech mnie szlag trafi, jeśli nie ukłuło mnie to, że nie przejrzałam na oczy kłamstw Huntera. Odkładam telefon i biorę ostatni kęs ciasta. - Dziękuję. – mówię, odkładając widelec. Szczerze mówiąc, zapomniałam już o tym, że dziś są moje urodziny, dopóki nie zapytał mnie o ciasto. Wzrusza ramionami, jakby to nie było nic wielkiego, ale to jest coś takiego. Nie mogę uwierzyć, że po dniu, jaki przeżyłam, jestem w dość dobrym nastroju. To zasługa Ridge’a, bo gdyby nie on, nie wiem, gdzie bym była dziś wieczorem albo w jakim znajdowałabym się stanie. Bierze łyk wody i prostuje się na siedzeniu, wskazując głową na wyjście. Zgadzam się, że też jestem gotowa, żeby wracać.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 40

Lekkie wstawienie przez alkohol już minęło, i podczas gdy wracamy z restauracji do domu, czuję, że ponownie zaczynam ulegać bólowi serca. Ridge chyba zobaczył to w mojej twarzy, bo obejmuje moje ramię i lekko ściska. Opuszcza rękę i wyciąga telefon. Ridge: Jeśli to coś zmieni, to on nie zasługuje na ciebie. Ja: Wiem. Ale nadal boli mnie to, że kiedykolwiek pomyślałam, że zasługuje. I szczerze, Tori bardziej mnie zraniła niż to, co się stało z Hunterem. On głównie mnie wkurzył. Ridge: Taa, nawet go nie znam, a też się na niego wkurzyłem. Nie mogę sobie wyobrazić, co czujesz. Jestem zdziwiony, że w odwecie jeszcze się nie zemściłaś. Ja: Nie jestem aż tak mądra. A szkoda, bo w tej chwili zrobiłabym wszystko.

Ridge zatrzymuje się i odwraca, by stanąć do mnie twarzą w twarz. Unosi brwi, a jego usta wyginają się w złowrogim uśmieszku. Chce mi się przez to śmiać, bo widzę po wyrazie jego twarzy, że coś planuje. - Okej – mówię, kiwając głową, nie wiedząc nawet, co chce zaproponować. – Ale tylko wtedy, gdy nie trafimy przez to do więzienia. Ridge: Wiesz, czy zamyka zamki w samochodzie?

*** - Ryba? – pytam, zatykając nos z obrzydzeniem. Weszliśmy do sklepu obok mieszkań, a on kupił wielką, łuskowatą rybę. Zakładam, że to musi być częścią jego rozbudowanej zemsty, albo po prostu jest głodny. Ridge: Potrzebujemy taśmy.

Idę za nim do alejki ze sprzętem i narzędziami, gdzie chwyta rolkę ciężkiej taśmy klejącej. Świeża ryba i taśma klejąca. Nadal nie jestem pewna, co planuje, ale chyba podoba mi się kierunek, w jaki to zmierza.

*** Kiedy wracamy pod mieszkanie, wskazuję na samochód Huntera. Biegnę do góry i chwytam z torebki jego zapasowy kluczyk, który nadal mam, podczas gdy Ridge owija taśmą rybę. Zbiegam na dół i wręczam mu klucz. Ja: Więc tak właściwie co zrobimy z tą rybą? Ridge: Patrz i się ucz, Sydney.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 41

Podchodzimy do auta Huntera, a Ridge otwiera drzwi od strony pasażera. Kazał oderwać mi kilka kawałków taśmy, kiedy sięga po siedzenie pasażera. Obserwuję go uważnie – na wypadek, gdybym w przyszłości musiała się jeszcze na kimś zemścić – a on dociska rybę na spód siedzenia. Podaję mu trochę taśmy, próbując powstrzymać śmiech, kiedy przymocowuje nią rybę. Kiedy jest już pewny, że się nie obluzuje, wychodzi z samochodu i zamyka drzwi, rozglądając się niewinnie. Przyciskam dłoń do ust, tłumiąc śmiech, a on stara być się tak wyluzowany, jak tylko może. Zwyczajnie odchodzimy od samochodu, a kiedy już znajdujemy się na schodach do mieszkania, wybuchamy śmiechem. Ridge: W ciągu dwudziestu czterech godzin jego samochód zacznie potwornie cuchnąć. Nigdy tego nie znajdzie. Ja: Jesteś trochę zły. Gdybym nie znała cię lepiej, pomyślałabym, że już to robiłeś.

Nadal się śmieje, kiedy wchodzimy do mieszkania. Ściągamy buty, a on rzuca taśmę na szafkę. Korzystam z łazienki i upewniam się, że drzwi od jego sypialni są otwarte, zanim wychodzę. W salonie pali się tylko lampka przy kanapie. Kładę się na niej i sprawdzam telefon po raz ostatni, zanim go wyciszę. Ridge: Dobranoc. Przepraszam, że spieprzyłem twoje urodziny. Ja: Tobie to należą się podziękowania, bo było lepiej, niż mogło być.

Chowam telefon pod poduszkę i nakrywam się. Zamykam oczy i uśmiech natychmiast znika z mojej twarzy, kiedy zapada cisza. Czuję, że zbierają mi się łzy pod powiekami, więc zakrywam głowę kocem i przygotowuję się na długą, bolesną noc. Odpoczynek z Ridgem był miły, ale teraz już nic nie odciąga mojej uwagi od tego, że to był najgorszy dzień w moim życiu. Nie potrafię zrozumieć, jak Tori mogła mi to zrobić. Przyjaźniłyśmy się od prawie trzech lat. Mówiłam jej wszystko. Ufałam jej we wszystkim. Mówiłam rzeczy, których nawet nie śniło mi się, by mówić Hunterowi. Dlaczego miałaby zaryzykować naszą przyjaźń dla seksu? Nigdy nie czułam się tak zraniona. Przyciskam koc do oczy i zaczynam szlochać. Wszystkiego najlepszego, Sydney.

*** Mam poduszkę przyciśniętą ciasno do twarzy, jednak to nie zagłusza dźwięku rozgniatanego żwiru pod butami. Dlaczego ktoś tak głośno chodzi po podjeździe? I dlaczego Ja to słyszę? Chwila. Gdzie ja jestem? Czy wczorajszy dzień naprawdę ma miejsce?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 42

Niechętnie otwieram oczy, ale uderzają mnie promienie słoneczne, więc ponownie przyciągam poduszkę do oczu, dając sobie minutę, żeby się dostosować. Dźwięk wydaje się być głośniejszy, więc odsuwam poduszkę i zerkam jednym okiem. Pierwsza rzecz, jaką widzę, to kuchnia, która nie jest moja. Och, tak. Racja. Jestem na kanapie Ridge’a, a dwadzieścia dwa lata to najgorszy wiek na świecie. Jęczę w poduszkę i zaciskam oczy. - Kim jesteś i dlaczego śpisz na mojej kanapie? Podskakuję na dźwięk głębokiego głosu, który słyszę bardzo blisko siebie. Dwoje oczu wpatrują się we mnie z zaciekawieniem. Odsuwam się trochę, by stworzyć między nami trochę przestrzeni i sprawdzić, czyje są te oczy. To facet. Facet, którego nigdy wcześniej nie widziałam. Siedzi na podłodze tuż obok kanapy i trzyma miskę. Zanurza w niej łyżeczkę i wkłada ją do ust, ponownie wydając ten głośny dźwięk. Zgaduję, że nie je żwiru. - Jesteś nową współlokatorką? – pyta z pełnymi ustami. Kręcę głową. - Nie. – mamroczę. – Jestem przyjaciółką Ridge’a. Unosi głowę i patrzy na mnie z podejrzliwością. - Ridge ma tylko jednego przyjaciela. – mówi facet. – Mnie. Bierze kolejną łyżkę płatków, nie mając zamiaru wycofywać się z mojej osobistej przestrzeni. Odpycham się dłońmi od kanapy i siadam, tak, że jego twarz nie znajduje się tuż przy mojej. - Zazdrosny? – pytam. Nadal się na mnie gapi. - Jak się nazywa? - Kto? - Widać dobra z ciebie przyjaciółka. – mówi zarozumiałym tonem. Przewracam oczami i opuszczam głowę na zagłówek kanapy. Nie mam pojęcia, kim on do cholery jest, ale naprawdę nie mam ochoty ustalać poziomu naszych znajomości z Ridgem. - Nie wiem, jakie Ridge ma nazwisko. Nie wiem, jakie jest jego drugie imię. A śpię tu tylko dlatego, bo mój chłopak, z którym byłam od dwóch lat, zdecydował, że będzie fajnie, jak popieprzy trochę moją współlokatorkę, a nie chciałam tam siedzieć i tego oglądać. Kiwa głową, potem przełyka płatki. Tłumaczenie: marika1311

Strona 43

- Nazywa się Lawson. I nie ma drugiego imienia. Jeśli ten poranek mógłby być jeszcze gorszy, w korytarzu pojawia się Bridgette i idzie do kuchni. Facet na podłodze bierze kolejną łyżkę płatków i patrzy na nią, w końcu przerywając niewygodny kontakt wzrokowy ze mną. - Dzień dobry, Bridgette. – mówi z dziwnym, sarkastycznym tonem w głosie. – Dobrze spałaś? Spogląda na niego krótko i przewraca oczami. - Pieprz się, Warren. – warczy. Wraca wzrokiem do mnie, z figlarnym uśmieszkiem. - To Bridgette. – szepce. – W ciągu dnia udaje, że mnie nienawidzi, ale w nocy mnie kocha. Śmieję się, nie bardzo wierząc w to, że ona jest zdolna kogokolwiek kochać. - Cholera! – krzyczy, łapiąc się blatu, by nie upaść. – Jezu Chryste! – kopie jedną z moich walizek, która nadal stoi na podłodze obok barku. – Powiedz swojej małej koleżance, że jeśli tu zostaje, musi zabrać swoje rzeczy do jej pokoju! Warren robi taką minę, jakby się o mnie bał, a następnie odwraca głowę w kierunku Bridgette. - A kim ja jestem, twoją dziwką? Sama jej powiedz. Bridgette wskazuje na walizkę, przez którą omal się przewróciła. - ZABIERZ.. SWOJE.. RZECZY.. Z KUCHNI! – krzyczy do mnie, po czym idzie do swojej sypialni. Warren powoli odwraca głowę w moją stronę i wybucha śmiechem. - Dlaczego ona myśli, że jesteś głucha? Wzruszam ramionami. - Nie mam pojęcia. Wczoraj doszła do takiego wniosku i nie miałam szansy jej tego wyperswadować. Znowu się śmieje, tym razem głośniej. - Och, to dla niej typowe. – mówi. – Masz zwierzęta? Kręcę przecząco głową. - Masz coś przeciwko porno? Nie wiem, kiedy zaczęliśmy grać w Dwadzieścia Pytań, ale i tak mu odpowiadam. - Nic przeciwko oglądaniu, ale nie zamierzam w kiedykolwiek grać w takich filmach. Tłumaczenie: marika1311

Strona 44

Kiwa głową, myśląc nad moją odpowiedzią trochę zbyt długo. - Masz jakiś irytujących znajomych? Potrząsam przecząco głową. - Moja najlepsza przyjaciółka to wbijająca nóż w plecy dziwka i już z nią nie rozmawiam. - Jakie masz nawyki w braniu prysznicu? Śmieję się. - Raz na dzień. Nie dłużej niż piętnaście minut. - Gotujesz? - Tylko, kiedy jestem głodna. - Sprzątasz po sobie? - Prawdopodobnie lepiej, niż ty. – mówię, biorąc pod uwagę fakt, że podczas tej rozmowy już trzy razy użył swojej koszulki jako serwetki. - Słuchasz disco? - Wolałabym zjeść drut kolczasty. - W takim razie, dobrze. – mówi. – Myślę, że możesz tu zostać. Przyciągam nogi do góry i siadam po turecku. - Nie zdawałam sobie sprawy, że to było przesłuchanie. Zerka wymownie na moje walizki, potem ponownie na mnie. - To oczywiste, że potrzebujesz miejsca, żeby się zatrzymać, a my mamy pusty pokój. I jeśli ty go nie zajmiesz, w przyszłym miesiącu wprowadzi się siostra Bridgette, a to ostatnia rzecz, której ja i Ridge potrzebujemy. - Nie mogę tu zostać. – mówię. - Dlaczego nie? I tak pewnie spędzisz kilka dni na szukaniu mieszkania. Co jest nie tak z tym? Nawet nie musisz za daleko odchodzić. Chcę powiedzieć, że to Ridge jest problemem. Jest miły, ale myślę, że właśnie to stanowi problem. Jestem singlem mniej niż dwadzieścia cztery godziny, a nie podoba mi się fakt, że chociaż powinnam mieć koszmary o Tori i Hunterze, zamiast tego miałam nieco niepokojący sen z udziałem Ridge’a. Chociaż nie powiem temu Warrenowi. Częściowo dlatego, że to by tylko dało mu pretekst do zadawania większej ilości pytań, a częściowo dlatego, że Ridge właśnie wszedł do kuchni i na nas patrzy. Warren mruga do mnie, następnie wstaje i idzie do kuchni. Wstawia miskę do zlewu i patrzy na Ridge’a. Tłumaczenie: marika1311

Strona 45

- Poznałeś już naszą nową współlokatorkę? Ridge coś mu pokazuje. Warren kręci głową i również pokazuje mu coś na migi. Siedzę na kanapie i obserwuję ich cichą rozmowę, trochę podziwiając to, że Warren zna język migowy. Zastanawiam się, czy nauczył się go specjalnie dla Ridge’a. Może są braćmi? Warren wybucha śmiechem, a Ridge zerka w moją stronę, zanim wraca do swojej sypialni. - Co powiedział? – pytam, nagle zaniepokojona, że Ridge już nie chce, bym tu została. Wzrusza ramionami i zaczyna iść do swojej sypialni. - Dokładnie to, czego się spodziewałem. – wchodzi do pokoju, po czym wraca z pękiem kluczy. – Powiedział, że wy dwoje już zawarliście umowę. – Warren staje przy frontowych drzwiach i ubiera buty. – Idę do pracy. Tam jest twój pokój, jeśli chcesz ułożyć swoje rzeczy. Resztę bzdur Brennana ustaw w kącie. – Otwiera drzwi i wychodzi za próg, ale zatrzymuje się i odwraca. – Och. Jak masz na imię? - Sydney. - Cóż, Sydney. Witaj w najdziwniejszym miejscu, w jakim kiedykolwiek mieszkałaś. – mówi i zamyka za sobą drzwi. Nie jestem pewna, czy dobrze się z tym czuje, ale jaki mam wybór? Wyciągam telefon spod poduszki. Zaczynam pisać smsa do Ridge’a, bo właściwie nie zawarliśmy umowy co do mojego mieszkania tutaj, ale zanim kończę wiadomość, on wysyła ją pierwszy. Ridge: Pasuje ci to? Ja: A tobie? Ridge: Pierwszy zapytałem. Ja: Chyba tak. Ale tylko wtedy, jeśli ty nie masz nic przeciwko. Ridge: Cóż, w takim razie to chyba oznacza, że jesteśmy współlokatorami. Ja: Jeśli nimi jesteśmy, możesz wyświadczyć mi przysługę? Ridge: Jaką? Ja: Jeśli kiedykolwiek zacznę się z kimś spotykać, nie bądź jak Tori i się z nim nie prześpij, okej? Ridge: Nie mogę nic obiecać.

Kilka sekund później wychodzi z sypialni i idzie prosto do moich walizek. Podnosi je i zanosi do innego pokoju. Otwiera drzwi i kiwa głową, pokazując, że powinnam iść za nim. Wstaję i podchodzę do niego. Kładzie walizki na łóżku i wyciąga telefon. Ridge: Brennan nadal ma tu trochę swoich rzeczy. Spakuję to do kartonu i postawię w kąt, dopóki nie przyjdzie i tego nie zabierze. Poza tym, możesz chcieć zmienić pościel.

Rzuca mi ostrożne spojrzenie co do stanu prześcieradeł, a ja wybucham śmiechem. Wskazuje palcem na łazienkę. Ridge: Dzielimy łazienkę. Kiedy jesteś w środku, zamykaj główne drzwi na korytarz i drzwi do sypialni. Oczywiście nie będę wiedział, czy jesteś pod prysznicem, więc jeśli nie chcesz, żebym cię przypadkowo zobaczył, to upewnij się, że się zamknęłaś.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 46

Podchodzi do łazienki i naciska włącznik światła przed drzwiami, który włącza i wyłącza światła w łazience, a następnie ponownie pisze wiadomość. Ridge: Zamontowałem przełączniki na zewnątrz, bo to łatwy sposób, żeby zwrócić moją uwagę, bo pukania w drzwi nie usłyszę. Po prostu go naciśnij, jeśli będziesz chciała wejść do łazienki, żebym wiedział. Całe mieszkanie jest dostosowane w ten sposób. Przełącznik jest też na zewnątrz mojej sypialni, więc jeśli będziesz czegoś ode mnie potrzebowała, to go naciśnij. Ale zwykle mam przy sobie telefon, więc pozostaje smsowanie.

Pokazuje mi, gdzie znajdę czyste prześcieradła, a potem wyciąga to, co zostało w szafie, podczas gdy ja nakładam na łóżko nową pościel. - Potrzebuję nowych mebli? Ridge kręci głową. Ridge: Zostawił je. Możesz używać tych, które są tutaj.

Kiwam głową, przyjmując do wiadomości, że ta sypialnia niespodziewanie stała się moim nowym domem. Uśmiecham się do niego, dając mu znać, że doceniam jego pomoc. - Dziękuję. Odwzajemnia gest. Ridge: Jeśli czegoś byś potrzebowała, to będę przez kilka godzin pracował w swoim pokoju. Wieczorem muszę iść do sklepu. Możesz iść ze mną i kupić to, co potrzebujesz.

Salutuje mi i wycofuje się z sypialni. Siadam na krawędzi łóżka i odwzajemniam jego gest, kiedy zamyka za sobą drzwi. Opadam na łóżku i wzdycham z ulgą. Teraz, kiedy już mam gdzie mieszkać, potrzebuję jeszcze tylko pracy. I może samochodu, skoro głównie z Tori dzieliłyśmy się jej autem. A potem może zadzwonię do rodziców i powiem im, że się przeprowadziłam. Albo też nie. Dam sobie kilka tygodni w tym miejscu, żeby zobaczyć, jak się sprawy potoczą. Ridge: Och, a tak przy okazji, to nie ja napisałem to na twoim czole.

Co? Podbiegam do szafy i po raz pierwszy dzisiaj zerkam w lustro. Na całym czole, czarnym markerem, widnieje napis: „Ktoś

pisał po twoim czole”.

Ridge Ja: Dzień dobry. Jak ci idzie z pracą naukową? Maggie: Mam to polać cukrową polewą, czy mogę dać temu upust? Ja: Mów szczerze. Wyrzuć to z siebie.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 47

Maggie: Jestem nieszczęśliwa, Ridge. Nienawidzę tego. Siedzę nad tym po kilka godzin dziennie, a mam ochotę tylko wziąć kij i zmieść wszystko z biurka. Jeśli ta praca byłaby dzieckiem, oddałabym ją do adopcji i nawet bym się nad tym nie zastanawiała. Jeśli byłaby słodkim, kędzierzawym szczeniaczkiem, zostawiłabym ją na środku ruchliwego skrzyżowania i szybko odjechała. Ja: A potem byś zawróciła, zabrała go i bawiła się z nim przez całą noc. Maggie: Mówię poważnie, Ridge. Chyba tracę rozum. Ja: Cóż, wiesz już, co ja myślę. Maggie: Tak, wiem, co myślisz. Nie zagłębiajmy się w to teraz. Ja: To ty chciałaś to z siebie wyrzucić. Nie potrzebujesz takiego stresu. Maggie: Przestań. Ja: Nie mogę, Maggie. Wiesz, jak się czuję, a nie będę trzymać tej opinii dla siebie, skoro oboje wiemy, że mam rację. Maggie: Dokładnie dlatego nie narzekam ci nigdy o tym, bo zawsze wracamy do tego samego. Prosiłam, byś przestał. Proszę, Ridge. Przestań. Ja: Okej. Ja: Przepraszam.. Ja: A teraz ty piszesz „Nic się nie stało, Ridge. Kocham cię”. Ja: Maggie…? Ja: Nie rób tego. Maggie: Daj dziewczynie minutę na wysikanie się! cholera. Nie jestem zła. Po prostu nie chcę już o tym rozmawiać. Co u ciebie? Ja: Uff. Dobrze. Mamy nowego współlokatora. Maggie: Myślałam, że miała się wprowadzić dopiero w przyszłym tygodniu. Ja: Nie, to nie siostra Bridgette. To Sydney. Ta, o której ci mówiłem kilka dni temu? Po tym, jak zdecydowałem się jej przekazać wieści o jej chłopaku, nie miała dokąd pójść. Warren i ja pozwoliliśmy jej tu zostać, dopóki czegoś nie znajdzie. Polubisz ją. Maggie: Więc pewnie uwierzyła w to, co mówiłeś? Ja: Taa. Najpierw była wkurzona, że nie powiedziałem jej wcześniej, ale miała kilka dni, żeby się z tym pogodzić, więc jej przeszło. O której będziesz w piątek? Maggie: Nie jestem pewna. Powiedziałabym, że to zależy od tego, czy skończę swoją pracę, ale nie zamierzam znowu wspominać o tym przy tobie. Więc chyba będę tam, kiedy tam dotrę. Ja: Cóż, więc do zobaczenia wtedy, kiedy cię zobaczę. Kocham cię. Daj mi znać, jak będziesz w drodze. Maggie: Też cię kocham. I wiem, że po prostu się martwisz. Nie oczekuję, że zgodzisz się z moją decyzją, ale chcę, byś ją zrozumiał. Ja: Rozumiem, kochanie. Kocham cię. Maggie: Też cię kocham.

Gwałtownie opuszczam głowę na zagłówek i przebiegam dłońmi po twarzy, sfrustrowany. Oczywiście, że rozumiem jej decyzję, ale nie czuję się z nią dobrze. Jest tak denerwująco uparta, że naprawdę nie wiem, jak do niej kiedykolwiek zdołam dotrzeć.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 48

Wstaję i wkładam telefon do tylnej kieszeni, następnie podchodzę do drzwi mojej sypialni. Kiedy je otwieram, w nozdrza uderza mnie zapach.. i jestem pewny, że dokładnie tak pachnie w niebie. Bekon. Warren spogląda na mnie nad stołem i szczerzy zęby w uśmiechu, wskazując swój talerz pełen jedzenia. - Anioł stróż z niej. – pokazuje na migi, wzdychając. – Chociaż jajka są beznadziejne. Jem je tylko dlatego, żeby nie narzekać, bo może już nigdy dla nas nic nie ugotować. Reszta jest świetna. – pokazuje wszystko, co mówił, bez mówienia. Warren zwykle mówi jednocześnie to, co pokazuje, z szacunku dla innych ludzi dookoła nas. Ale kiedy tego nie robi, wiem, że chce, by ta rozmowa została między nami. Tak jak ta cisza, która rozbrzmiewa teraz, bo Sydney jest w kuchni. - I nawet zapytała, jaką kawę lubimy. – pokazuje. Rzucam spojrzenie na kuchnię. Sydney się uśmiecha, więc odwzajemniam gest. Jestem zdumiony tym, że widzę ją dziś w dobrym nastroju. Po tym, jak kilka dni temu wróciliśmy ze sklepu, większość czasu spędzała w swoim pokoju. Wczoraj Warren poszedł o niej, by zapytać, czy chce coś na kolację, ale powiedział, że leżała na łóżku i płakała, więc wycofał się i zostawił ją samą. Chciałem sprawdzić, co u niej, ale tak właściwie nie ma nic, co mógłbym zrobić, żeby poczuła się lepiej. Jedyne, co może zrobić, to dać sobie trochę czasu, więc dobrze, że przynajmniej dziś wstała z łóżka. - I nie patrz teraz, Ridge. Ale widziałeś, co ona ubrała? Widziałeś tę sukienkę? – gryzie knykcie na pięści i krzywi się, jakby patrzenie na nią sprawiało mu fizyczny ból. Kręcę głową i siadam naprzeciw niego. - Spojrzę później. Warren uśmiecha się. - Jestem wdzięczny, że jej chłopak ją zdradził. W innym wypadku, jadłbym na śniadanie Oreo z pastą do zębów. Śmieje się. - Przynajmniej nie musiałbyś już myć zębów. - To była najlepsza decyzja, jaką podjęliśmy. – mówi. – Może później namówimy ją, by poodkurzała w tej sukience, a my będziemy siedzieć i ją oglądać. Warren śmieje się z własnego komentarza, ale ja się nawet nie uśmiecham. Nie sądzę, by zdawał sobie sprawę, że ostatnie zdanie powiedział też na głos. Zanim mam szansę mu to przekazać, ciasteczko śmiga nad moją głową i uderza go w twarz. Odskakuje w szoku i patrzy na Sydney. Podchodzi do stołu z wyrazem twarzy mówiącym „nie zadzieraj ze mną”. Wręcza mi talerz z jedzeniem, następnie ustawia swój talerz przed sobą i zajmuje miejsce.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 49

- Powiedziałem to na głos, co? – pyta Warren. Kiwam potwierdzająco głową. Spogląda na Sydney, która wciąż piorunuje go wzrokiem. – Przynajmniej cię komplementowałem. – mówi, wzruszając ramionami. Śmieje się i kiwa głową, kiedy właściwie Warren ma rację. Podnosi telefon i zaczyna pisać wiadomość. Zerka na mnie krótko i kręci lekko głową, kiedy czuję wibracje od mojej komórki. Napisała mi coś, ale najwyraźniej nie chce, by to było takie oczywiste. Zwyczajnie wsadzam dłoń do kieszeni i wyciągam telefon, a następnie czytam smsa pod stołem. Sydney: Nie jedz jajek.

Patrzę na nią i unoszę brwi, zastanawiając się, co jest z nimi do cholery nie tak. Od niechcenia wysyła kolejną wiadomość, jednocześnie rozmawiając z Warrenem. Sydney: Jest w nich puder dla niemowląt i mydło w płynie. Dam mu nauczkę, żeby na drugi raz nie pisał po moim czole. Ja: Co do diabła? I kiedy zamierzasz mu o tym powiedzieć? Sydney: Nie zamierzam. Warren: O czym ty i Sydney piszecie?

Podnoszę wzrok, żeby zobaczyć Warrena, trzymającego telefon i gapiącego się prosto na mnie. Podnosi widelec i bierze kolejny kęs jajek, a ten widok mnie rozbawia. Sięga przez stół i wyrywa mi telefon, po czym zaczyna przewijać wiadomości. Staram się mu go odebrać, ale odsuwa rękę poza mój zasięg. Zamiera na kilka sekund, kiedy czyta wiadomość i natychmiast wypluwa na talerz to, co miał w ustach. Rzuca mi z powrotem telefon i sięga po szklankę. Spokojnie bierze kilka łyków, odstawia ją, następnie odpycha się od stołu i wstaje. - Właśnie to schrzaniłaś, mała. – mówi. – To oznacza wojnę. Sydney uśmiecha się złośliwie z wyzywającym błyskiem w oku. Kiedy Warren wchodzi do swojej sypialni, odwraca się do mnie z szeroko otwartymi oczami. Pewny siebie uśmiechem znika z jej twarzy. Sydney: Pomóż mi! Potrzebuję pomysłów. Jestem kiepska w żartach. Ja: Taa, jesteś. Mydło w płynie i puder dla niemowląt? Naprawdę potrzebujesz pomocy. Dobrze, że masz mistrza po swojej stronie.

Uśmiecha się szeroko i zaczyna jeść swoje śniadanie. Nie biorę nawet pierwszego kęsa, kiedy Bridgette wychodzi ze swojej sypialni, bez uśmiechu. Idzie prosto do kuchni i nakłada sobie jedzenie na talerz. Warren wraca do stołu i siada na swoim miejscu. - Wyszedłem dla większego efektu. – mówi. – Jeszcze nie skończyłem jeść. Bridgette siada, bierze kęs bekonu i spogląda na Sydney. - TY.. TO.. ZROBIŁAŚ? – pyta, wskazując dramatycznie na jedzenie. Unoszę głowę, bo odnosi się do Sydney w tej sam sposób, co do mnie. Jakby ona była głucha. Przenoszę wzrok na Sydney, która kiwa jej głową w odpowiedzi. Spoglądam na Bridgette.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 50

- DZIĘKUJĘ. – mówi głośno. Bierze do ust trochę jajek. A potem wypluwa je na swój talerz. Krztusi się i szybko popija je wodą. - NIE.. MOGĘ.. ZJEŚĆ.. TEGO.. OKROPIEŃSTWA. – bierze talerz, wrzuca jedzenie do kosza na śmieci i wraca do swojego pokoju. Kiedy tylko zamyka za sobą drzwi, nasza trójka wybucha śmiechem. Kiedy w końcu się uspokajamy, zwracam się do Warrena. - Dlaczego Bridgette myśli, że Sydney jest głucha? Warren się śmieje. - Nie wiemy. – mówi. – Ale chyba jeszcze nie chcemy jej wyprowadzać z błędu. Na zewnątrz się śmieję, ale w środku czuję się trochę zdezorientowany. Nie wiem, kiedy Warren zaczął określać siebie i Sydney jako „my”, ale nie jestem pewny, czy mi się to podoba.

*** Światło w mojej sypialni zapala się i gaśnie, więc zamykam laptopa i podchodzę do drzwi. Otwieram je. Sydney stoi w korytarzu i trzyma swojego laptopa. Wręcza mi kartkę papieru. Skończyłam już moją pracę domową na cały tydzień. Nawet posprzątałam mieszkanie, oczywiście oprócz pokoju Bridgette. Warren nie pozwolił mi oglądać telewizji, bo to nie moja noc, cokolwiek to znaczy. Wiec miałam nadzieję, ze będę mogła posiedzieć trochę z Tobą. Muszę być czymś zajęta, inaczej znowu zacznę myśleć o Hunterze, będę się nad sobą użalać, będę chciała wypić Pine-Sol, a wolałabym nie, bo nie chcę stać się rozszalałym alkoholikiem jak ty.

Uśmiecham się, następnie odsuwam, by mogła wejść do pokoju. Rozgląda się dookoła. Jedyne miejsce, na którym można usiąść, to moje łóżko, więc wskazuję na nie, a potem sam na nim siadam i kładę swojego laptopa na kolanach. Siada na drugim końcu łóżka i robi to samo. Starałem się nie skorzystać z rady Warrena i nie patrzeć na to, jak się ubrała, ale trudno nie spojrzeć, kiedy tak rażąco zwrócił na to uwagę. Nie jestem pewny, co się dzieje między nim a Bridgette, ale trochę uderzyło mnie to, jak szybko nawiązał przyjaźń z Sydney.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 51

I uderzyło mnie to, że tak mnie to uderzyło. Nie patrzę na nią w ten sposób, więc nie rozumiem, dlaczego tu siedzę i o tym rozmyślam. I gdyby stanęła obok Maggie, nie miałbym wątpliwości, że to Maggie jest bardziej w moim typie. Jest drobna, ma ciemne oczy i proste, czarne włosy. Sydney jest jej kompletnym przeciwieństwem. Jest wyższa niż Maggie – średniego wzrostu – ale jej ciało jest bardziej zaokrąglone. I na pewno bardzo dobrze wygląda to w sukience, więc pewnie dlatego Warren tak się zachwycił. Przynajmniej zmieniła ją na spodenki, zanim do mnie przyszła. To trochę pomaga. Koszulki ma zazwyczaj trochę za duże, więc podejrzewam, że wzięła za sobą trochę ciuchów Huntera, kiedy się pakowała. Włosy Maggie zawsze są proste, podczas gdy włosy Sydney właściwie są ciężkie do rozszyfrowania. Wydaje się, że zmieniają się z pogodą, ale to niekoniecznie zła rzecz. Pierwszy raz, gdy zobaczyłem ją na balkonie, że ma brązowe włosy, ale okazało się, że były po prostu mokre. Po godzinie grania, jej włosy były całkowicie suche i kiedy wracała do mieszkania, zobaczyłem, że są koloru blond i opadają falami na jej ramionach. Dzisiaj się kręcą i związała je w niedbały kok.

Sydney: Przestań się na mnie gapić.

Cholera. Śmieję się i próbuję odegnać jakiś cholerny, wewnętrzny objazd, który wziąłem. Ja: Wyglądasz smutno.

Kiedy pierwszy raz się tu pojawiła, wydawała się szczęśliwsza niż w tej chwili. Może po prostu musiało minąć trochę czasu, by rzeczywistość do niej dotarła. Sydney: Możemy jakoś rozmawiać przez Internet? To dla mnie łatwiejsze niż pisanie smsów. Ja: Jasne. Podaj mi swoje nazwisko, a dodam cię do znajomych na Facebooku. Sydney: Blake.

Otwieram laptopa i szukam jej nazwiska. Kiedy znajduję jej profil, wysyłam zaproszenie do znajomych. Prawie natychmiast je akceptuje i wysyła wiadomość. Sydney: Witaj, Ridge Lawson. Ja: Witaj, Sydney Blake. Tak lepiej?

Kiwa głową. Sydney: Jesteś programistą? Ja: Już śledzisz mój profil? Tak, jestem. Pracuję w domu. Dwa lata temu ukończyłem uniwersytet z dyplomem inżynierii komputerowej. Sydney: Ile masz lat? Ja: Dwadzieścia cztery. Sydney: Powiedz mi, że ten wiek jest o wiele lepszy, niż dwadzieścia dwa lata. Ja: To będzie dla ciebie dobry rok. Może nie w tym tygodniu, ani nie w kolejnym, ale będzie lepiej.

Wzdycha. Kładzie obie dłonie na szyi i ją pociera, a potem zaczyna pisać dalej.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 52

Sydney: Tęsknię za nim. Czy to dziwne? Za Tori też tęsknię. Nadal ich nienawidzę i chcę, by cierpieli, ale tęsknię za tym, co z nim miałam. To zaczyna naprawdę boleć. Kiedy to się stało, najpierw pomyślałam, że lepiej będzie mi bez niego. Ale teraz czuję się po prostu zagubiona.

Nie chcę być nieprzyjemny w odpowiedzi, ale nie jestem dziewczyną, i nie powiem jej, że to co czuje, jest normalne. Bo dla mnie to takie nie jest. Ja: Tęsknisz tylko za jego wyobrażeniem. Nie byłaś z nim szczęśliwa, zanim dowiedziałaś się, że cię zdradza. Byłaś z nim tylko dlatego, że to było wygodne. Tęsknisz za byciem w związku, a nie za Hunterem.

Podnosi głowę i na mnie patrzy, zwężając oczy, po czym po kilku sekundach przenosi wzrok na ekran. Sydney: Skąd możesz wiedzieć, czy nie byłam z nim szczęśliwa? Byłam. Do czasu, aż dowiedziałam się, co robi, szczerze mówiąc myślałam, że to ten jedyny. Ja: Nie. Nie myślałaś. Chciałaś, żeby nim był, ale tak naprawdę tego nie czułaś. Sydney: Wiesz, że jesteś teraz trochę dupkiem, nie?

Kładę laptop na łóżku i wstaję. Podchodzę do biurka, biorę notatnik i długopis, wracam do łóżka i siadam obok niej. Otwieram notes na pierwszej stronie słów, które mi wysłała. Przeczytaj je, piszę na górze strony. Kładę notatnik na jej kolanach. Patrzy w dół na słowa, następnie bierze długopis. Nie muszę ich czytać, zapisuje. To ja je napisałam. Przysuwam się bliżej niej i kładę sobie notatnik na kolana, następnie zakreślam kilka razy refren piosenki. Wskazuję na nie. Przeczytaj je tak, jakbyś to nie ty je napisała. Niechętnie zerka w dół i czyta refren.

You don’t know me like you think you do I pour me one, when I really want two Oh, you’re living a lie Living a lie You think we’re good, but we’re really not You coulda fixed things, but you missed your shot You’re living a lie Living a lie

Tłumaczenie: marika1311

Strona 53

Kiedy jestem pewny, że zdążyła je przeczytać, podnoszę długopis i piszę: Te słowa wyszły gdzieś z głębi ciebie, Sydney. Możesz sobie mówić, że z nim było ci lepiej, ale przeczytaj to, co sama napisałaś. Wróć do tego, co czułaś, gdy je spisywałaś. Zakreślam kilka kolejnych linijek i czytam je razem z nią.

With a right turn, the tires start to burn I see your smile, it’s been hiding for a while For a while Your foot pushes down against the ground Your world starts to blur, can’t remember who you were Who you were

Patrzę na nią, a ona wciąż ma wzrok wbity w kartkę. Samotna łza spływa po jej policzku i szybko ją wyciera. Podnosi długopis i zaczyna pisać: To tylko słowa, Ridge. Odpisuję: To twoje słowa, Sydney. Wyszły od ciebie. Mówisz, że bez niego czujesz się zagubiona, ale czułaś się tak nawet, gdy z nim byłaś. Przeczytaj resztę. Bierze głęboki wdech, po czym znowu zerka na kartkę.

I yell, slow down, we’re almost out of time The road gets rough, have you had enough Enough You look at me, start heading for a tree I open my door, can’t take any more Any more Then I say, You don’t know me like you think you do Tłumaczenie: marika1311

Strona 54

I pour me one, when I really want two Oh, you’re living a lie Living a lie You think we’re good, but we’re really not You coulda fixed things, but you missed your shot You’re living a lie Living a lie

Tłumaczenie: marika1311

Strona 55

Rozdział 6 Sydney Nadal gapię się na tekst w notatniku. Ma rację? Napisałam te słowa, bo naprawdę tak czułam? Nigdy za dużo nie myślę, kiedy piszę teksty, bo zawsze myślałam, że i tak ich nikt nie przeczyta, więc nie było ważne to, jakie znaczenie się za nimi kryje. Ale teraz, jakby się nad tym zastanowić, może fakt, że zbytnio się nad nimi nie zastanawiałam, dowodzi, że naprawdę są odzwierciedleniem tego, co czuję. Dla mnie trudniejsze jest pisanie tekstów, kiedy muszą stać za nimi jakieś uczucia. Zajmują dużo czasu i myśli, i nie są wtedy szczere. Och, wow. Ridge ma absolutną rację. Napisałam te słowa kilka tygodni temu, na długo przed tym, zanim dowiedziałam się o Tori i Hunterze. Opieram się o zagłówek i ponownie otwieram laptopa. Ja: Okej, wygrałeś. Ridge: To nie jest żaden konkurs. Po prostu staram ci się pomóc zrozumieć, że może to rozstanie jest właśnie tym, czego potrzebowałaś. Nie znam cię zbyt dobrze, ale biorąc pod uwagę słowa, które napisałaś, już od jakiegoś czasu pragnęłaś szansy, by żyć na własną rękę. Ja: Cóż, twierdzisz, że nie znasz mnie zbyt dobrze, ale wydaje się, że znasz mnie lepiej, niż ja siebie samą. Ridge: Wiem tylko to, co mi powiedziałaś w tekstach. A skoro o tym mowa, chcesz się za to zebrać? Miałem skompilować je z muzyką, żeby wysłać to Brennanowi i przydałyby się twoje uszy. Gra słów.

Śmieję się i uderzam go łokciem. Ja: Pewnie. Co mam robić?

Wstaje i podnosi swoją gitarę, następnie kiwa głową w kierunku balkonu. Nie chcę tam wychodzić. Nie obchodzi mnie, czy jestem gotowa, by odpuścić sobie Huntera, ale jestem pewna, że nie umiem jeszcze zrezygnować z Tori. A przebywanie tam będzie zbyt wielkim utrudnieniem. Marszczę nos i potrząsam przecząco głową. Zerka przez cały dziedziniec na moje mieszkanie, następnie zaciska usta w cienką linię i powoli kiwa głową w zrozumieniu. Podchodzi do łóżka i siada na materacu obok mnie. Ridge: Chcę, żebyś śpiewała, kiedy będę grał. Będę na ciebie patrzył, żeby upewnić się, że jesteśmy na tej samej stronie i w miejscu, w którym konkretne słowa powinny być. Ja: Nie. Nie zaśpiewam przed tobą.

Przewraca oczami, naburmuszony. Ridge: Boisz się, że będę się śmiał z tego, jak śpiewasz? Nie USŁYSZĘ CIĘ, SYDNEY!

Posyła mi swój irytujący uśmieszek. Tłumaczenie: marika1311

Strona 56

Ja: Zamknij się. Zgoda.

Odkłada telefon i zaczyna grać piosenkę. W momencie, gdy powinny zabrzmieć słowa, spogląda w górę, a ja zamieram w bezruchu. Chociaż nie dlatego, że się denerwuję. Wstrzymuję oddech, bo jego widok, kiedy gra na gitarze.. jest po prostu niesamowity. Nie gra dalej, kiedy omijam mój wstęp. Po prostu zaczyna od początku. Otrząsam się z żałosnego podziwu i rozpoczynam śpiew. Prawdopodobnie nigdy nie zaśpiewałabym przed kimś w cztery oczy chociaż słowa, ale pomaga to, że on tego nie usłyszy. Chociaż dość mocno się wgapia, co jest lekko denerwujące. Zatrzymuje się po każdej zwrotce i zapisuje jakieś notatki na stronie. Pochylam się i patrzę na jego zapiski. Zaznacza nuty, zgodne z muzyką. Wskazuje na jedną z linijek, potem chwyta swój telefon. Ridge: W jakiej tonacji śpiewasz tę linijkę? Ja: B. Ridge: Myślisz, że byłoby lepiej, gdybyś zaśpiewała to trochę wyżej? Ja: Nie wiem. Mogę spróbować.

Ponownie gra drugą część piosenki, a ja korzystam z jego rady i śpiewam wyżej. Z zaskoczeniem stwierdzam, że miał rację. To rzeczywiście lepiej brzmi. - Skąd wiedziałeś? – pytam. Wzrusza ramionami. Ridge: Po prostu wiedziałem. Ja: Ale jak to możliwe? Jeśli nie słyszysz, to jak możesz wiedzieć, kiedy coś brzmi dobrze, a kiedy nie? Ridge: Nie muszę tego słyszeć. Czuję to.

Kręcę głową, nie rozumiejąc. Może byłabym skłonna zrozumieć, jak nauczył się grać na gitarze. Dobry nauczyciel, wystarczająco dużo ćwiczeń i tony nauki, i możliwe, że tak się tego nauczył. Ale to nie tłumaczy, jak może wiedzieć, której tonacji powinno się użyć, a już zwłaszcza tego, skąd wie, która brzmiałaby lepiej. Ridge: Coś nie tak? Wyglądasz na zdezorientowaną. Ja: Bo jestem. Nie rozumiem, jak możesz rozróżniać wibracje, czy w jaki tam inny sposób to odczuwasz. Zaczynam myśleć, że ty i Warren ciągniecie jakiś niesamowity żart i tak naprawdę udajesz, że jesteś głuchy.

Ridge wybucha śmiechem i przesuwa się po łóżku, aż opiera się plecami o jego ramę. Siada prosto i trzyma gitarę na boku. Rozkłada nogi na boki i klepie puste miejsce pomiędzy nimi. Co, do cholery? Mam nadzieję, że moje oczy nie są aż tak szeroko otwarte, jak mi się wydaje. Nie ma mowy, że usiądę tak blisko niego. Potrząsam przecząco głową. Wywraca oczami i bierze do ręki telefon.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 57

Ridge: Chodź tu. Chcę ci pokazać, jak to odczuwam. Przywlecz tu swój tyłek i przestań myśleć, że próbuję cię uwieść.

Waham się jeszcze przez kilka minut, ale ożywienie na jego twarzy każe mi myśleć, że zachowuję się trochę niedojrzale. Podczołguję się do niego, następnie odwracam i siadam tak, że moje plecy są oddalone od jego klatki o kilka centymetrów. Wyciąga przede mnie gitarę i otaczając mnie ramionami, ustawia ją w dogodnej dla siebie pozycji. Przysuwa się bliżej, co sprawia, że się rumienię. Sięga do boku i podnosi telefon. Ridge: Zagram jeden akord i chcę, żebyś mi powiedziała, gdzie to czujesz.

Kiwam głową, a on podnosi dłonie ku gitarze. Gra przez chwilę, potem powtarza to kilka razy i przestaje. Biorę do ręki swój telefon. Ja: Czuję to w twojej gitarze.

Potrząsa głową i znowu podnosi komórkę. Ridge: Wiem, ze czujesz to w gitarze, głupku. Chcę wiedzieć, gdzie to odczuwasz w swoim ciele. Ja: Zagraj jeszcze raz.

Tym razem zamykam oczy i próbuję wziąć to na poważnie. Zapytałam, jak on to czuje, i próbuje mi to pokazać, więc przynajmniej mogę spróbować to zrozumieć. Gra akord kilka razy, a ja naprawdę staram się skoncentrować, ale wszędzie czuję wibracje, zwłaszcza w gitarze przyciśniętej do moich piersi. Ja: To dla mnie trudne, Ridge. Tak jakbym czuła to wszędzie.

Popycha mnie do przodu, więc się przesuwam. Odstawia gitarę, wstaje i wychodzi z pokoju. Czekam na niego, ciekawa, co robi. Po chwili wraca, trzymając coś w dłoni. Wyciąga ją w moją stronę, więc podstawiam mu rękę. Zatyczki. Wślizguje się za mnie, a ja ponownie opieram się o jego tors, następnie wkładam zatyczki do uszu. Zamykam oczy i odchylam głowę do tyłu, opierając ją o jego ramię. Otacza mnie ramionami i bierze gitarę, przyciągając ją bliżej. Czuję, jak jego głowa beztrosko spoczywa za moją i nagle zdaję sobie sprawę z intymnej pozycji, w jakiej siedzimy. Nigdy nie siedziałam tak z nikim, z kim nie byłam na poważnie związana. To dziwne, bo z nim to wydaje się być takie naturalne. Nie żeby on miał na myśli coś innego, oprócz muzyki. To mi się w nim podoba, bo jestem pewna, że gdybym znajdowała się w takiej sytuacji z Warrenem, jego ręce w tej chwili nie spoczywałyby na gitarze. Czuję, że jego ręka delikatnie się porusza, więc wiem, że gra na gitarze, nawet jeśli tego nie słyszę. Koncentruję się na wibracjach i skupiam całą swoją uwagę na ruchu w mojej klatce piersiowej. Kiedy jestem w stanie wskazać dokładnie miejsce, w którym to czuję, podnoszę dłoń i przykładam ją do piersi. Czuję, jak kiwa głową, po czym kontynuuje granie. Wciąż czuję to w mojej klatce, ale tym razem o wiele niżej. Przesuwam dłoń w dół, a on ponownie kiwa głową. Odrywam się od niego delikatnie i odwracam się, by spojrzeć na jego twarz.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 58

- Wow. – mówię. Wzrusza ramionami i uśmiecha się nieśmiało. Urocze. Ja: To czyste szaleństwo. Nadal nie rozumiem, jak potrafisz grać na takim instrumencie, ale teraz już wiem, jak to odczuwasz.

Znowu wzrusza ramionami. Uwielbiam jego skromność, bo wyraźnie jest bardziej utalentowany od kogokolwiek, kogo znam. - Wow. – powtarzam, kręcąc głową. Ridge: Przestań. Nie lubię komplementów. To krępujące.

Odkładam telefon i oboje wracamy do laptopów. Ja: Cóż, w takim razie przestań wywierać takie wrażenie. Nie wiem, czy zdajesz sobie sprawę, jaki niesamowity dar posiadasz, Ridge. Wiem, że mówiłeś, że ciężko nad tym pracowałeś, ale tysiące ludzi, którzy słyszą, robili to samo, a nie umieją składać piosenek tak, jak ty to potrafisz. Może teraz mogę zrozumieć tą całą sprawę z gitarą, którą mi wytłumaczyłeś, ale co z głosami? Skąd, do cholery, wiesz, jak brzmią głosy i jakiej tonacji powinno się użyć? Ridge: Właściwie, to nie potrafię rozróżnić brzmienia głosu. Nigdy nie czułem, jak osoba śpiewa tak, jak „słyszę” moją gitarę. Umiem umieścić głos w piosence i dodać muzykę, bo przestudiowałem wiele utworów i nauczyłem się, które tonacje pasują do którego fragmentu, na podstawie pisemnej formy muzyki. To nie przychodzi mi naturalnie. Ciężko nad tym pracowałem. Uwielbiam ideę muzyki i nawet jeśli nie mogę jej usłyszeć, to nauczyłem się rozumieć ją i doceniać w inny sposób. Nad melodiami musiałem pracować ciężej. Wiele razy zdarzyło się tak, że napisałem piosenkę, a Brennan mówił, że nie możemy jej wykorzystać, bo brzmi zbyt podobnie do jakieś innej lub nie brzmi tak dobrze, jak zakładałem, że będzie.

Może bagatelizować to, jak tylko chce, ale jestem przekonana, że siedzę obok muzycznego geniusza. Nie cierpię tego, że myśli, że jego zdolności wzięły się z ciężkiej pracy. To znaczy, jestem pewna, że to pomogło, bo wszystkie talenty muszą być pielęgnowane żeby się rozwijały, nawet ci utalentowani tak mają. Ale jego talent jest oszałamiający. To sprawia, że jest mi go żal, bo wiem, co mógłby zrobić z tym darem, gdyby słyszał. Ja: Słyszysz coś? Czy kompletnie nic?

Kręci głową. Ridge: Nosiłem wcześniej aparat słuchowy, ale to było bardziej kłopotliwe, niż pomocne. Mam całkowitą utratę słuchu, więc w ogóle by nie pomógł, jeśli chodzi o słyszenie gitary. Kiedy go używałem, słyszałem tylko hałasy, ale nie potrafiłem ich odszyfrować. Szczerze mówiąc, aparat słuchowy cały czas przypominał mi o tym, że nie słyszę. Bez niego nawet o nim nie myślę. Ja: Co sprawiło, że chciałeś uczyć się grać na gitarze, wiedząc, że nigdy nie będziesz w stanie tego usłyszeć? Ridge: Brennan. Chciał się uczyć gry, kiedy byliśmy dziećmi, więc robiliśmy to razem. Ja: Ten facet, z którym mieszkałeś? Jak długo go znasz? Ridge: Dwadzieścia jeden lat. To mój młodszy brat. Ja: Jest w twoim zespole? Tłumaczenie: marika1311

Strona 59

Ridge zerka na mnie, zdezorientowany. Ridge: Nie mówiłem ci o zespole?

Kręcę przecząco głową. Ridge: Jest piosenkarzem. Gra też na gitarze. Ja: Kiedy występujesz? Chcę popatrzeć.

Śmieje się. Ridge: Ja nie gram. To trochę skomplikowane. Brennan uparcie twierdzi, że mój udział w zespole jest taki sam, jak jego, bo tworzę większość muzyki, więc czasami mówię, że jestem częścią zespołu. Myślę, że to śmieszne, ale on jest przekonany, że beze mnie nie bylibyśmy w tym miejscu, więc na razie się na to zgadzam. Ale kiedy odniesie sukces, a myślę, że jest tego bliski, jeszcze to przenegocjuję. Nie lubię się czuć, jakbym go wykorzystywał. Ja: Jeśli on tak tego nie odczuwa, to ty też zdecydowanie nie powinieneś. A dlaczego z nimi nie występujesz? Ridge: Kilka razy to robiłem. To trochę trudne, kiedy nie słyszy się, co robi reszta zespołu podczas piosenki, więc czułem się, jakbym coś mylił, kiedy z nimi grałem. Poza tym, w tej chwili są w trasie, a ja nie mogę podróżować, więc tylko wysyłam im rzeczy, które piszę. Ja: Dlaczego nie możesz z nimi jeździć? Pracujesz przecież z domu, prawda? Ridge: Inne zobowiązania. Ale kiedy następnym razem będą w Austin, zabiorę cię do nich.

Zabiorę cię. Myślę, że ta część wiadomości chyba za bardzo mi się spodobała. Ja: Jak nazywa się wasz zespół? Ridge: Sounds of Cedar.

Zatrzaskuję laptopa i patrzę na niego. - No nie gadaj! Kiwa głową, następnie sięga do mojego laptopa i go otwiera. Ridge: Słyszałaś o nas? Ja: Tak. Każdy na kampusie o was słyszał, jeśli wziąć pod uwagę to, że w prawie każdy weekend w zeszłym roku tam grali. Hunter was uwielbia. Ridge: Ach. Cóż, pierwszy raz chciałbym mieć o jednego fana mniej. Więc widziałaś, jak Brennan występuje? Ja: Poszłam z Hunterem tylko raz, i to był jeden z ostatnich występów, ale tak, widziałam. Właściwie, to myślę, że większość piosenek mogę mieć na swoim telefonie. Ridge: Wow. Jaki ten świat mały. Jesteśmy bliscy podpisania kontraktu. Dlatego tak bardzo się stresowałem z tymi piosenkami. I dlatego musisz mi pomóc. Ja: OMG! Właśnie zdałam sobie sprawę, że piszę teksty dla Sounds of Cedar!!!

Spycham laptopa z kolan i przewracam się na brzuch, piszcząc w materac i wyrzucając nogi w powietrze. O kurczę! To zbyt fajne. Tłumaczenie: marika1311

Strona 60

Ignoruję śmiech Ridge’a, po czym siadam prosto i chwytam laptopa. Ja: Więc napisałeś większość piosenek?

Kiwa głową. Ja: Napisałeś słowa do „Something”?

Ponownie kiwa głową. Naprawdę nie mogę uwierzyć, że to się dzieje. Wiedząc, że to on napisał te słowa.. i to, że teraz obok niego siedzę.. za bardzo się tym ekscytuję. Ja: Mam zamiar posłuchać twojej piosenki. Skoro ty rozszyfrowałeś moje teksty, teraz moja kolej. Ridge: Napisałem ją dwa lata temu. Ja: To nic. Wyszły od ciebie. Gdzieś z głębi ciebie, Ridge. ;)

Podnosi poduszkę i celuje ją w moją głowę. Śmieję się i przeglądam folder z muzyką na moim telefonie, dopóki nie znajduję piosenki. Włączam ją.

SOMETHING I keep wondering why I can’t say bye to you And the only thing I can think of is the truth It’s hard to start over keep checking that rearview too But something’s coming Something right for you Just wait a bit longer You’ll find something you wanted Something you needed Something you want to have repeated Oh, that feeling’s all right You’ll find that if you listen Between all the kissing What made it work Wound up missing Oh, that seems about right I guess I thought that we would always stay the same And I can tell that you find somebody to blame And I know in my heart in my mind it’s all a game Our hopes and wishes won’t relight the flame Just wait a bit longer You’ll find something you wanted Something you needed Tłumaczenie: marika1311

Strona 61

Something you want to have repeated Oh, that feeling’s all right

Kiedy piosenka się kończy, siadam na łóżku. Miałam go zapytać, jakie znaczenie kryje się za tymi słowami, ale nie jestem już pewna, czy tego chcę. Mam ochotę przesłuchać ją jeszcze raz, ale bez jego obecności, bo ciężko się skoncentrować, kiedy się na mnie gapi. Opiera podbródek o złączone dłonie, zwyczajnie mnie obserwując. Staram się ukryć uśmiech, ale to ciężkie do wykonania. Widzę, jak przez jego twarz przebiega cień uśmiechu, zanim spogląda w dół na swój telefon. Ridge: Dlaczego wydaje mi się, że właśnie zachowujesz się jak napalona fanka?

Prawdopodobnie dlatego, że nią jestem. Ja: Nie napalam się. Nie pochlebiaj sobie. Byłam świadkiem, jak zły potrafisz być podczas zemsty i byłam narażona na twój poważny alkoholizm, więc nie jestem tak w tobie zakochana, jak mogłabym być. Ridge: Mój tata był strasznym alkoholikiem. Twoje żarty są trochę odpychające.

Patrzę na niego przepraszająco, ze szczyptą wstydu. - Przepraszam. Żartowałam. Ridge: Ja też żartowałem.

Kopię go w kolano i rzucam gniewne spojrzenie. Ridge: Cóż, tak jakby żartowałem. Mój ojciec naprawdę jest rozszalałym alkoholikiem, ale nie obchodzi mnie, czy z tego żartujesz. Ja: Teraz już nie mogę. Zepsułeś zabawę.

Śmieje się, po czym zapada niezręczna cisza. Uśmiecham się i opuszczam wzrok na telefon. Ja: OMG. Dasz mi autograf?

Ridge przewraca oczami. Ja: Proszę? I mogę sobie zrobić z tobą zdjęcie? OMG, jestem w łóżku Ridge’a Lawsona!

Śmieję się, ale on nie wydaje się być rozbawiony. Ja: Ridge’u Lawsonie, podpiszesz mi się na cyckach?

Odkłada laptopa za siebie, pochyla się do szafki nocnej i bierze z niej marker, po czym odwraca się do mnie. Tak naprawdę nie chcę jego autografu. Jestem pewna, że o tym wie. Otwiera marker, a potem szybko powala mnie na plecy, zbliżając końcówkę pisaka do mojego czoła.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 62

Próbuje się podpisać na mojej twarzy? Unoszę nogi i stwarzam barierę kolanami, próbując odepchnąć jego dłonie. Cholera. Ale jest silny. Blokuje jedną moją dłoń kolanem, a ręce przytrzymuje do łóżka. Drugą ręką odciąga moją dłoń od swojej twarzy i ją też przyciska do łóżka. Krzyczę, śmieję się i próbuję odwrócić od niego głowę, ale za każdym razem, kiedy się poruszam, pisak porusza się po mojej twarzy, kiedy Ridge próbuje się na niej podpisać. Nie jestem w stanie go pokonać, więc w końcu wzdycham i trzymam głowę prosto, żeby nie pomazał mi całej twarzy. Zeskakuje ze mnie, zamyka marker i złośliwie się do mnie uśmiecha. Sięgam po swój laptop. Ja: Już nie jesteś moim mistrzem w robieniu żartów. To oficjalnie przeradza się w potrójną wojnę. A teraz wybacz, ale idę wygooglować sobie sposoby na zemstę.

Zamykam laptop i cicho wychodzę z pokoju, kiedy się ze mnie naśmiewa. Kiedy zmierzam do mojej sypialni, Warren na mnie zerka. Dwa razy. - Trzeba było zostać tutaj i oglądać ze mną porno. – mówi, wskazując na bohomazy na mojej twarzy. Ignoruję jego komentarz. - Ridge i ja właśnie skończyliśmy omawiać zasady oglądania telewizji. – kłamię. – Biorę czwartki. - Nie, nie bierzesz. – odpowiada. – Jutro jest czwartek. Oglądam porno w czwartkowe noce. - Oglądałeś. – poprawiam go. – Trzeba było zapytać mnie o moje nawyki co do oglądania telewizji, kiedy mnie przesłuchiwałeś. Warren jęczy. - Zgoda. Możesz sobie zabrać czwartki, ale tylko wtedy, kiedy ubierzesz tą sukienkę, którą miałaś wcześniej. Wybucham śmiechem. - Chyba ją spalę.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 63

Ridge - Dlaczego oddałeś Sydney telewizję na dziś? – pokazuje na migi Warren. Opada na kanapę obok mnie. – Wiesz, że kocham czwartkowe noce. W piątek nie idę do pracy. - Nigdy nie rozmawiałem o tym z Sydney. Spogląda w stronę drzwi jej sypialni, a jego twarzy wykrzywia grymas. - Co za mała kłamczucha. A tak właściwie, jak ją w ogóle poznałeś? - W związku z muzyką. Pisze tekstu dla zespołu. Warren otwiera szeroko oczy i prostuje się na kanapie, patrząc na mnie tak, jakbym właśnie go zdradził. - Nie sądzisz, że twój menedżer powinien o tym wiedzieć? Śmieję się i odpowiadam mu na migi. - W sumie masz rację. Hej, Warren, Sydney oficjalnie pisze dla nas teksty. Marszczy brwi. - A nie uważasz, że twój menedżer powinien z nią przedyskutować układ finansowy? Ile będziemy jej płacić? - Nie będziemy. Czułaby się winna, biorąc od nas jakieś pieniądze, skoro nie płaci czynszu, więc wszystko uzgodnione. Wstaje i gapi się na mnie z góry. - Skąd wiesz, że można jej ufać? A co, jeśli coś się stanie z piosenką, którą pomoże napisać? Co, jeśli umieścimy ją na albumie, a ona nagle zdecyduje się pobrać od nas jakąś stawkę? I dlaczego, do cholery, ty już nie piszesz tekstów? Wzdycham. Przechodziliśmy przez to już tyle razy, że boli mnie głowa. - Nie mogę. Wiesz, że nie mogę. To tylko na chwilę, dopóki nie przebiję się przez swoją blokadę. I uspokój się. Zgodziła się przepisać na nas wszystko, co nam napisze. Warren opada z powrotem na kanapę, sfrustrowany. - Po prostu nie przyjmuj już więcej osób do zespołu bez konsultacji ze mną, okej? Czuję się odsunięty, kiedy nie bierzesz mnie pod uwagę. – mówi, zakładając ręce na piersi i wydyma wargę. - Czy słodki, mały Warren się dąsa? – pochylam się ku niemu i obejmuję go ramieniem. Próbuje mnie odepchnąć. Siadam na nim i całuję go w policzek, a on zaczyna bić mnie w ramię, próbując uwolnić się z mojego uścisku. Śmieję się i odsuwam od jego twarzy, po czym spoglądam na Sydney, która właśnie weszła. Gapi się na nas. Warren podąża dłonią w górę mojego uda i opiera głowę o moje ramię. Klepię go lekko po policzku, podczas gdy oboje się na nią patrzymy, z poważnymi minami. Sydney powoli kręci głową i wraca do swojej sypialni. Tłumaczenie: marika1311

Strona 64

Jak tylko zamyka za sobą drzwi, odskakujemy od siebie. - Żałuję, że nie nienawidziłem Bridgette trochę bardziej, niż zeszłej nocy, bo Sydney zdecydowanie mnie potrzebuje. – pokazuje Warren. Śmieję się, wiedząc, że bardziej niż prawdopodobne jest to, że Sydney odmawia sobie facetów, biorąc pod uwagę tydzień, jaki miała. - Tej dziewczynie nie potrzeba nic, oprócz możliwości bycia samej przez chwilę. Warren kręci przecząco głową. - Niee, ta dziewczyna na pewno mnie potrzebuje. Zastanawiam się, jakiego skomplikowanego dowcipu użyć, który polegałby na tym, że zgodziłaby się na seks ze mną. - Bridgette. – przypominam mu. Nie wiem, dlaczego mu o tym przypominam. Nigdy nie robię tego, kiedy mówi o innych dziewczynach. - Niszczysz marzenia. – pokazuje i opada na kanapę w tym samym momencie, w którym ja otrzymuję smsa. Sydney: Mogę zadać ci pytanie? Ja: Tak, ale tylko wtedy, kiedy obiecasz, że nigdy więcej nie spytasz, czy możesz o coś zapytać. Sydney: Dobra, dupku. Wiem, że ogóle nie powinnam o nim myśleć, ale jestem ciekawa. Co on napisał na tej kartce, kiedy wróciliśmy po moją torebkę? I co mu odpisałeś, że aż cię uderzył? Ja: Zgadzam się, że nie powinnaś o nim w ogóle myśleć, ale szczerze mówiąc jestem zszokowany, że tak długo zajęło ci, by o to zapytać. Sydney: Więc..?

Ugh. Nie chcę pisać tego dosłownie, ale ona chce wiedzieć, więc… Ja: Napisał „Pieprzysz ją?”. Sydney: OMG! Co za kutas. Ja: Yep. Sydney: Więc co mu odpisałeś, że sprawiło to, że cię uderzył? Ja: Napisałem „Jak myślisz, dlaczego przyszedłem tu po jej torebkę? Dałem jej stówę za wczorajszy wieczór i jest mi winna resztę”.

Ponownie czytam tę wiadomość i nie jestem pewny, czy to brzmi tak zabawnie, jak myślałem, że brzmi. Podrywam wzrok do drzwi jej sypialni, które teraz kołyszą się otwarte. Zmierza przez salon, prosto w stronę kanapy. Nie wiem, czy sprawił to ten wyraz na jej twarzy, czy ręce wyciągnięte w moją stronę, ale natychmiast chowam głowę za Warrena. Niezbyt lubi być używany jako ludzka tarcza, więc zeskakuje z kanapy. Sydney bije mnie po ramionach, aż zwijam się w pozycję płodową. Staram się nie śmiać, ale bije się jak baba. To nic w porównaniu do tego, co robiła z Tori. Cofa się, a ja niechętnie odkrywam moją głowę. Maszeruje z powrotem do swojego pokoju, a ja obserwuję ją, kiedy trzaska drzwiami. Tłumaczenie: marika1311

Strona 65

Warren stoi przy kanapie z dłońmi na biodrach. Patrzy na mnie, a potem zerka na drzwi do sypialni Sydney. Unosi dłonie do góry i kręci przecząco głową, po czym idzie do swojego pokoju. Prawdopodobnie powinienem iść ją przeprosić. To był tylko żart, ale powinienem wiedzieć, że się wkurzy. Pukam kilka razy w jej drzwi. Kiedy nie otwiera, piszę do niej wiadomość. Ja: Mogę wejść? Sydney: To zależy. Masz tym razem mniejszy rachunek niż stówa? Ja: Wtedy wydawało się to zabawne. Przepraszam.

Mija kilka sekund, a potem otwiera drzwi i odsuwa się w głąb pokoju. Unoszę brwi i się uśmiecham, starając się wyglądać niewinnie. Rzuca mi gniewne spojrzenie i podchodzi do łóżka. Sydney: Nie oczekiwałam, byś mówił coś takiego, ale rozumiem, dlaczego to zrobiłeś. Jest palantem, i w tamtym momencie pewnie też chciałabym go wkurzyć. Ja: Jest idiotą, ale prawdopodobnie powinienem był odpowiedzieć inaczej. Przepraszam. Sydney: Tak, powinieneś. Może zamiast sugerowania mu, że jestem dziwką, mógłbyś powiedzieć coś w stylu „Gdybym tylko miał takie szczęście”.

Śmieję się z jej komentarza, po czym proponuję swoją, alternatywną wersję. Ja: Albo „Tylko, kiedy ty jesteś jej wierny. Czyli nigdy”. Sydney: Lub „Nie, nie sypiam z nią. Jestem szaleńczo zakochany w Warrenie.”

Przynajmniej sobie z tego żartuje. Naprawdę czuję się trochę źle z tym, że mu tak powiedziałem, ale wtedy wydawało się to stosowne. Ja: Tak właściwie niczego wczoraj nie zrobiliśmy. Jesteś w nastroju do tego, by tworzyć razem piękną muzykę?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 66

Rozdział 7 Sydney Ridge odkłada gitarę po raz pierwszy od ponad godziny. W ogóle nie pisaliśmy smsów, bo odnosiliśmy same sukcesy. Całkiem fajnie pracuje nam się ze sobą. Gra piosenkę w kółko, podczas gdy ja leżę na jego łóżku z notatnikiem przed sobą. Zapisuję słowa, które przychodzą mi do głowy, przez większość czasu zgniatając kartki, ciskając nimi przez cały pokój i zaczynając od nowa. Ale dzisiaj skończyłam prawie całą piosenkę, a on skreślił tylko dwie linijki, które mu się nie spodobały. Nazwałabym to postępem. W chwilach, kiedy tworzymy wspólnie muzykę, jest coś, co absolutnie kocham. Wszystkie moje zmartwienia i myślenie o tym, co jest złe w moim życiu, odchodzą na bok na ten krótki czas, kiedy piszemy coś razem. To miłe. Ridge: Zróbmy teraz całą piosenkę. Usiądź, bym mógł widzieć, jak śpiewasz. Chcę się upewnić, że jest idealnie, zanim wyślę ją Brennanowi.

Zaczyna grać piosenkę, więc ja zaczynam śpiewać. Obserwuje mnie uważnie, i sposób, w jaki wydaje się odczytywać każdy mój ruch, sprawia, że czuję się nieswojo. Może dlatego, że nie może wyrazić słów przez mówienie, ale wszystko w nim stara się to nadrobić. Z niego można odczytać tylko to, na co on pozwoli. Przez większość czasu potrafi wstrzymać swoje emocje, a ja nie wiem, o czym do cholery myśli. Obejmuje tron w departamencie niewerbalności. Jestem pewna, że takim wyrazem twarzy, nie musiałby się odzywać, nawet gdyby mógł. Czuję się niekomfortowo z tym, że obserwuje mnie podczas śpiewania, więc zamykam oczy i staram się w myślach przywołać słowa piosenki, podczas gdy on kontynuuje granie. To dziwne, śpiewać, kiedy jest zaledwie kilka stóp dalej. Kiedy pierwszy raz spisywałam słowa, grał na gitarze, ale był na swoim balkonie, dobre dwieście metrów dalej. Chociaż mimo że próbowałam udawać, że piszę je z myślą o Hunterze, to wiedziałam, że wyobrażam sobie, że to Ridge je wszystkie śpiewa.

A LITTLE BIT MORE Why don’t you let me Take you away We can live like you wanted From place to place I’ll be your home We can make our own

Tłumaczenie: marika1311

Strona 67

Cuz together it pretty hard to be alone We can have everything you ever wanted And maybe just a little bit more Just a little bit more

Dźwięki gitary cichną, więc automatycznie przestaję śpiewać. Otwieram oczy, a on obserwuje mnie z jedną ze swoich min bez wyrazu. Cofam to. To nie jest ekspresja bez wyrazu. Myśli nad czymś. Po sposobie, w jaki mruży oczy, mogę powiedzieć, że wpadł na jakiś pomysł. Rozgląda się w poszukiwaniu telefonu. Ridge: Masz coś przeciwko, bym czegoś spróbował? Ja: Tylko wtedy, jeśli obiecasz, że już nigdy nie zapytasz, czy mam coś przeciwko, byś czegoś spróbował. Ridge: Niezła próba, ale akurat to nie miało sensu.

Śmieję się, po czym spoglądam na niego. Kiwam powoli głową, bojąc się tego, co miał na myśli, mówiąc „spróbować”. Staje na kolanach i pochyla się do przodu, umieszczając dłonie na moich ramionach. Próbuję wstrzymać oddech, ale to nieudana próba. Nie wiem, co robi i dlaczego tak się do mnie przybliża, ale cholera jasna. Cholera jasna. Dlaczego moje serce tak wali? Popycha mnie, dopóki nie leżę płasko na jego materacu. Sięga za siebie i podnosi gitarę, następnie kładzie ją przy moim boku. Sam kładzie się tuż obok mnie. Uspokój się, serduszko. Proszę. Ridge ma ponaddźwiękowe zmysły i wyczuje, że bijesz, przez wibracje przez materac. Przybliża się do mnie, ale waha się, a to każe mi myśleć, że nie jest pewien, czy pozwolę mu być tak blisko. Tak. Zdecydowanie tak. Gapi się na mnie, rozważając kolejny ruch. Mogę powiedzieć, że nie zamierza się do mnie przystawiać. Cokolwiek zamierza zrobić, to coś o wiele bardziej lękliwego niż zwykły pocałunek. Przypatruje się mojej szyi i klatce piersiowej, jakby szukał jakieś konkretnej części mojego ciała. Jego wzrok zatrzymuje się na moim brzuchu na chwilę, po czym opada na jego telefon.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 68

O Boże. Co on zamierza zrobić? Położy na mnie swoje ręce? Chce poczuć, jak śpiewam piosenkę? Żeby poczuć, musi użyć dotyku, a dotyk oznacza dłonie. Jego dłonie. Dotykające mojego ciała. Ridge: Ufasz mi? Ja: Już nikomu nie ufam. W zeszłym tygodniu moje zaufanie kompletnie się wyczerpało. Ridge: Czy możesz je przywrócić na około pięć minut? Chcę poczuć twój głos.

Biorę wdech, potem spoglądam na niego – leżącego obok mnie – i kiwam potakująco głową. Odkłada telefon bez przerywania kontaktu wzrokowego. Obserwuje mnie, jakby ostrzegał, że mam zachować spokój, ale to przynosi dokładnie przeciwny efekt. Właśnie tak jakby wpadam w panikę. Przysuwa się bliżej i wsuwa rękę pod moją szyję. Och. Teraz jest jeszcze bliżej. Jego twarz znajduje się nad moją. Sięga przez moje ciało i przyciąga gitarę do mojego boku, bliżej do nas. Wciąż patrzy na mnie wzrokiem, który powinien mnie uspokajać. Ale tak się nie dzieje. W ogóle nie jestem spokojna. Zniża głowę do mojej klatki, po czym przyciska policzek do mojej bluzki. Och, cudownie. Teraz już na pewno usłyszy walenie mojego serca. Zamykam oczy i chcę umrzeć ze wstydu, ale nie mam na to czasu, bo zaczyna przesuwać palce przy strunach tuż przy mnie. Zdaję sobie sprawę, że gra obiema dłońmi, jedną spod mojej głowy, drugą nade mną. Jego głowa spoczywa na mojej klatce, a ja czuję, jak jego włosy dotykają mojej szyi. Prawie rozciąga się, by grać na gitarze obiema rękoma. Och, moje drogie, słodkie dzieciątko Jezus w wiklinowym koszu. Jak może oczekiwać, że będę teraz w stanie śpiewać? Staram się uspokoić poprzez wyregulowanie oddechu, ale ciężko to zrobić, kiedy tkwimy w takiej pozycji. Jak zwykle, kiedy przegapiam wstęp, znowu zaczyna płynnie grać od początku. Gdy dociera do momentu, w którym wchodzę ja, zaczynam śpiewać. Tak jakby. Naprawdę cicho, bo wciąż czekam, aż powietrze znajdzie sobie drogę do moich płuc. Po pierwszych kilku linijkach, znajduję stabilność w swoim głosie. Zamykam oczy i robię wszystko, co mogę, by wyobrazić sobie, że po prostu siedzę na łóżku tak, jak to robiłam przez ostatnią godzinę.

I’ll bring my suitcase You bring that old lamp We can live by the book Tłumaczenie: marika1311

Strona 69

But we can never go back Feeling the breeze Never felt so right We’ll watch the stars until they turn into light We can have everything you’ve ever wanted

And maybe just a little bit more Just a little bit more

Kończy grać ostatni akord, ale się nie porusza. Jego ręce wciąż dotykają gitary. Jego ucho wciąż jest mocno dociśnięte do mojej piersi. Teraz, kiedy zaśpiewałam całą piosenkę, mój oddech jest jeszcze cięższy, a jego głowa unosi się z każdym moim wdechem. Wzdycha głęboko, po czym podnosi głowę i przetacza się na plecy, bez patrzenia mi w oczy. Leżymy w ciszy przez kilka minut. Nie jestem pewna, dlaczego tak reaguje, ale jestem zbyt zdenerwowana, by wykonać jakiś gwałtowny ruch. Jego ramię wciąż znajduje się pode mną, a on nie próbuje go wyciągnąć, więc nie jestem nawet pewna, czy skończył już ze swoim małym eksperymentem. Nie jestem pewna, czy w ogóle jestem w stanie się poruszyć. Sydney, Sydney, Sydney. Co ty wyprawiasz? Absolutnie i zdecydowanie nie chcę w tej chwili tak reagować. Minął tydzień, odkąd zerwałam z Hunterem. Ostatnia rzecz, której chcę – albo nawet potrzebuję – to pogłębianie zauroczenia tym facetem. Jednakże myślę, że to się może stać jeszcze przed końcem tygodnia. Cholera. Odchylam głowę i na niego spoglądam. Obserwuje mnie, ale nie mogę powiedzieć, co jego twarz stara się przekazać. Jeśli miałabym zgadywać, powiedziałabym, że to coś w stylu „O, hej, Sydney. Nasze usta są tak blisko siebie. Wyświadczmy im przysługę i wypełnijmy tę lukę”. Jego wzrok opada na moje usta i jestem pod niesamowitym wrażeniem moich zdolności telepatycznych. Jego pełne usta są nieco rozchylone, kiedy bierze kilka powolnych, głębokich oddechów. Rzeczywiście słyszę, jak oddycha, co mnie zaskakuje, bo to kolejny z jego dźwięków, które trzyma pod całkowitą kontrolą. Podoba mi się to, że wydaje się nie kontrolować tego w tej chwili. Chociaż twierdzę, że nie chcę wiązać się z facetami, chcę być niezależna i silna, to potrafię myśleć tylko o tym, że chciałabym, by całkowicie przejął kontrolę nade mną. Chcę, Tłumaczenie: marika1311

Strona 70

żeby zdominował sytuację przez wdrapanie się na mnie i przyciśnięcie do moich tych niesamowitych ust, sprawienia, bym była całkowicie zależna od niego w kwestii oddechu. Mój telefon odbiera wiadomość, przerywając moją wyraźnie przesadzającą wyobraźnię. Ridge zamyka oczy i odwraca głową w przeciwnym kierunku. Wzdycham, bo wiem, że nie słyszał smsa, więc odwrócił się z własnej woli. Co oznacza, że czuję się w tej chwili dość skrępowana przez to, co przed chwilą sobie wyobrażałam. Sięgam za głowę, aż znajduję telefon. Hunter: Jesteś już gotowa porozmawiać?

Przewracam oczami. Zniszczyłeś chwilę, Hunter. Miałam nadzieję, że ignorowanie jego wiadomości i połączeń przez kilka ostatnich dni coś mu uświadomi. Kręcę głową i mu odpisuję. Ja: Twoje zachowanie jest na granicy molestowania. Przestań się ze mną kontaktować. Z nami koniec.

Ridge Skończ z poczuciem winy, Ridge. Nie zrobiłeś niczego złego. Nie robisz niczego złego. Twoje serce tak bije dlatego, że nigdy wcześniej nie czułeś, jak ktoś śpiewa. To było oszałamiające. To była normalna reakcja na oszałamiającą rzecz. To wszystko. Wciąż mam zamknięte oczy, a moja ręka znajduje się pod jej ciałem. Powinienem się poruszyć, ale nadal staram się dojść do siebie. I naprawdę chcę usłyszeć inną piosenkę. To może być dla niej niekomfortowe, ale muszę jakoś przez to przebrnąć, bo nigdy bym nie pomyślał, że znajdę się w sytuacji, kiedy będę mógł to zrobić. Ja: Mogę zagrać jeszcze jedną?

Trzyma telefon, odpisując komuś, kto nie jest mną. Zastanawiam się, czy pisze do Huntera, ale nie zerkam w jej komórkę.. nawet jeśli bardzo tego chcę. Sydney: Zgoda. Pierwszej nie poczułeś?

Śmieję się. Myślę, że poczułem ją trochę za bardzo, w o wiele więcej sposobów, niż chciałbym to przyznać. Jestem pewny, że to było dla niej oczywiste na koniec piosenki, przez sposób, w jaki przycisnąłem ucho do jej piersi. Ale czucie jej głosu i to, co to robiło z innymi częściami mojego ciała było o wiele ważniejsze, niż to, co ona sobie myślała. Ja: Nigdy wcześniej nie „słuchałem” tak kogoś. To było niesamowite. Nawet nie wiem, jak to opisać. To znaczy, byłaś tutaj, to ty śpiewałaś, więc chyba nie muszę ci tego opisywać. Ale nie wiem. Chciałbym, żebyś to poczuła. Sydney: W takim razie, nie ma za co, chyba. Nie robiłam niczego szczególnego. Ja: Zawsze chciałem poczuć, jak ktoś śpiewa jedną z moich piosenek, ale byłoby to trochę krępujące, gdybym zrobił tak z jednym z chłopaków z zespołu. Wiesz, co mam na myśli? Tłumaczenie: marika1311

Strona 71

Wybucha śmiechem, a potem kiwa głową. Ja: Zagram tą, którą ćwiczyliśmy wczoraj, a potem chcę zagrać ją jeszcze raz, po raz ostatni. Pasuje ci? Jeśli zmęczyło cię śpiewanie, po prostu powiedz. Sydney: W porządku.

Odkłada swój telefon, a ja ponownie przysuwam się do jej piersi. Moje całe ciało walczy ze sobą. Lewa półkula mózgu mówi mi, że coś jest nie tak; prawa chce usłyszeć ją jeszcze raz; mój żołądek jakby zniknął, a moje serce uderza się w twarz jedną ręką, a drugą się obejmuje. Mogę już nigdy nie mieć takiej okazji, więc przekładam nad nią rękę i zaczynam grać. Zamykam oczy i szukam bicia jej serca, które nieco zwolniło do poprzedniego utworu. Wibracje jej głosu spotykają się z moim policzkiem i przysięgam, moje serce się wzdryga. Czuję się tak, jak to sobie wyobrażałem, pomnożone razy tysiąc. Skupiam się na tym, jak jej głos łączy się z wibracjami w gitarze i jestem kompletnie pod wrażeniem. Chcę „usłyszeć” zasięg jej głosu, ale to trudne, bez użycia dłoni, żeby to poczuć. Odrywam ręce od gitary i przestaję grać. Tak jak wtedy, ona przestaje śpiewać. Kręcę przecząco głową i nakreślam w powietrzu okrąg palcem, chcąc, by śpiewała dalej, nawet jeśli już nie gram. Jej głos wraca, a ja wciąż mocno przyciskam ucho do jej piersi, kiedy dłoń kładę na brzuchu. Zaciska mięśnie pod moją dłonią, ale nie przestaje śpiewać. Wszędzie czuję jej głos. W mojej głowie, w klatce, pod dłonią. Relaksuję się i słucham brzmienia głosu po raz pierwszy.

*** Owijam ramię wokół talii Maggie i przyciągam ją do siebie. Czuję, jak się pode mną porusza, więc przytulam ją nawet mocniej. Nie mogę jej jeszcze puścić do domu. Jej dłoń wali mnie w czoło, a ona wciąż podnosi klatkę, kiedy próbuje się spode mnie wydostać. Przewracam się na plecy, by wypuścić ją z łóżka, ale zamiast tego ona klepie mnie po policzkach. Otwieram oczy i widzę Sydney nade mną. Jej usta się poruszają, ale mam zbyt zamglony wzrok, by domyślić się, co mówi. Nie wspominając o tym, że światła stroboskopowe nie pomagają. Chwila. Nie mamy takich świateł. Siadam wyprostowany na łóżku. Sydney wręcza mi moją komórkę i zaczyna do mnie pisać, ale bateria mi się rozładowała. Zasnęliśmy? Światła. Zapalają się i gasną. Łapię telefon Sydney i sprawdzam godzinę: 8:15 rano. A także czytam wiadomość, którą próbowała mi wysłać. Sydney: Ktoś jest za drzwiami twojego pokoju. Tłumaczenie: marika1311

Strona 72

Warren nie byłby na nogach o tej godzinie w piątek. Ma dziś wolne. Piątek. Maggie. O kurwa. W pośpiechy zeskakuję z łóżka i ciągnę Sydney za nadgarstki, stawiając ją na nogi. Patrzy zszokowana na moją panikę, ale musi do cholery wycofać się do swojego pokoju. Otwieram drzwi łazienki i popycham ją, by tam weszła. Wchodzi do łazienki, ale odwraca się i z powrotem wchodzi do mojego pokoju. Łapię ją za ramiona i zmuszam do wejścia do łazienki, ale odpycha moje dłonie. - Chcę mój telefon! – mówi, wskazując na łóżko. Chwytam go, ale zanim go jej wręczam, piszę szybko wiadomość. Ja: Przepraszam, ale myślę, że to może być Maggie. Nie możesz tu być, bo ona źle to zrozumie.

Oddaję jej komórkę. Czyta wiadomość, zerka na mnie, po czym odpisuje. Sydney: Kim jest Maggie?

Kim jest Maggie? Jak, do cholery, może nie pamiętać.. Och. Czy to możliwe, że nigdy nie wspominałem jej o Maggie? Ponownie chwytam jej telefon. Ja: Moją dziewczyną.

Patrzy na wiadomość, a jej szczęka się zaciska. Powoli unosi na mnie wzrok, po czym wyrywa mi telefon, wchodzi do łazienki i zamyka drzwi tuż przed moim nosem. Zdecydowanie nie spodziewałem się takiej reakcji. Ale nie mam czasu, by na to odpowiedzieć, bo światła w moim pokoju wciąż gasną i się zapalają. Idę prosto do drzwi, przekręcam zamek i je otwieram. Warren stoi w progu, oparty ramieniem o framugę. Żadnego śladu po Maggie. Moja panika od razu opada, i podchodzę do swojego łóżka. Mogło być kiepsko. Zerkam na Warrena, bo wyraźnie po coś tu przyszedł. - Dlaczego nie odpisujesz na moje smsy? – pokazuje, wciąż stojąc w progu. - Telefon mi padł. – sięgam po komórkę i podłączam ją do ładowarki. - Ale ty nigdy do niego nie dopuszczasz. - Zawsze musi być ten pierwszy raz. – pokazuję. Kiwa głową, ale w takim denerwującym, podejrzliwym stylu „Ukrywasz coś”.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 73

Albo po prostu wpadam w paranoję. - Ukrywasz coś. Albo jednak nie wpadam w paranoję. - Właśnie sprawdziłem pokój Sydney. – unosi brwi do góry, patrząc na mnie podejrzanie. – Nie było jej tam. Zerkam na łazienkę, a potem na niego, zastanawiając się, czy powinienem w ogóle kłamać na ten temat. Nie robiliśmy niczego poza spaniem. - Wiem. Była tutaj. Utrzymuje surowy wyraz twarzy. - Przez całą noc? Przytakuję głową od niechcenia. - Pracowaliśmy nad tekstami. Myślę, że zasnęliśmy. Zachowuje się dziwnie. Gdybym nie znał go tak dobrze, pomyślałbym, że jest zazdrosny. Chwila. Znam go lepiej. I on jest zazdrosny. - Czy to ci przeszkadza, Warren? Wzrusza ramionami. - Tak. Trochę. - Dlaczego? Prawie każdą noc spędzasz w łóżku Bridgette. Kręci głową. - To nie to. - Więc o co chodzi? Odwraca wzrok i widzę, jak cień dyskomfortu przebiega po jego twarzy, kiedy wypuszcza z siebie oddech. Robi gest, który oznacza imię Maggie. Unosi wzrok i znowu na mnie patrzy. - Nie możesz tego robić, Ridge. Podjąłeś tą decyzję dla siebie lata temu, i wtedy starałem ci się powiedzieć, co o tym myślę. Ale teraz w tym tkwisz i jeśli mam być irytującym znajomym, który ma ci o tym przypominać, niech tak będzie. Krzywię się, bo trochę wkurza mnie sposób, w jakim mówi o moim związku z Maggie. - Nie nazywaj nigdy więcej tego „tkwieniem” w tym. Patrzy na mnie przepraszająco. - Wiesz, co miałem na myśli, Ridge. Wstaję i podchodzę do niego. Tłumaczenie: marika1311

Strona 74

- Jak długo jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi? Wzrusza ramionami. - Tylko tym dla ciebie jestem? Najlepszym przyjacielem? Ridge, myślałem, że to jest coś o wiele więcej. – uśmiecha się, jakby starał się być zabawny, ale ja się nie śmieję. Kiedy widzi, że nie przejmuję się jego uwagą, zmienia wyraz twarzy. – Dziesięć lat. - Dziesięć. Dziesięć lat. Znasz mnie lepiej, Warren. Kiwa głową, ale na jego twarzy nadal widać wiele wątpliwości. - Do widzenia. – pokazuję. – Zamknij drzwi, kiedy będziesz wychodził. Odwracam się i idę do łóżka, a kiedy kieruję twarz ku drzwiom, są już zamknięte.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 75

Rozdział 8 Sydney Dlaczego jestem tak wkurzona? Przecież nic nie robiliśmy. Czyżby? Nie umiem nawet powiedzieć, co się do cholery działo, zanim zasnęliśmy. Technicznie rzecz biorąc, do niczego nie doszło, ale z drugiej strony, to jednak było coś, więc prawdopodobnie dlatego jestem tak zdenerwowana, bo jestem zdezorientowana. Najpierw przez bite dwa tygodnie nie powiedział mi o Hunterze. Potem nie wspomniał o tym, że jest głuchy, nawet jeśli naprawdę nie mam prawa być z tego powodu zła. To nie jest coś, co musiał mi powiedzieć. Ale Maggie? Dziewczyna? Jak przez trzy tygodnie, od kiedy go znam, mógł nie wspomnieć o tym, że jest z kimś związany? Jest dokładnie taki, jak Hunter. Ma fiuta, dwa jaja i zero serca, co czyni go bliźniaczo podobnym do niego. Może po prostu będę się do niego zwracać „Hunter”. Może do wszystkich powinnam się tak zwracać. Wszyscy mężczyźni dookoła powinni być określani jako „Hunter”. Mój ojciec powinien dziękować niebiosom, że nie jestem w szkole prawniczej, bo byłabym zdecydowanie najgorszym sędzią, jaki tylko kiedykolwiek istniał, jeśli chodzi o ocenianie kogoś. Ridge: Fałszywy alarm. To był tylko Warren. Przepraszam za to. Ja: PIEPRZ. SIĘ. Ridge: ??? Ja: Nawet nie próbuj.

Przez kilka sekund gapię się na ekran w ciszy, po czym słyszę pukanie dobiegające zza drzwi prowadzących do łazienki. Ridge otwiera je i wchodzi do pokoju, trzymając dłonie w powietrzu, jakby chciał pokazać, że nie ma pojęcia, dlaczego się zdenerwowałam. Śmieję się, ale to w ogóle nie jest szczęśliwy śmiech. Ja: Do tej rozmowy będzie potrzebny laptop. Mam wiele do powiedzenia.

Uruchamiam mojego laptopa, kiedy on idzie do swojej sypialni. Daję mu minutę na zalogowanie się, po czym otwieram nasz czat. Ridge: Proszę, mogłabyś wyjaśnić, dlaczego jesteś taka wkurzona?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 76

Ja: Hmm. Pozwól, że to wyliczę. 1) Masz dziewczynę. 2) Masz dziewczynę. 3) Skoro masz dziewczynę, dlaczego w ogóle byłam w twojej SYPIALNI? 4) Masz dziewczynę! Ridge: Tak. Mam dziewczynę. A byliśmy w moim pokoju, bo zgodziliśmy się wspólnie pracować nad tekstami. Nie przypominam sobie niczego, co by zaszło pomiędzy nami wczoraj, a co mogłoby uzasadnić twoją reakcję. Chyba że się mylę? Ja: Ridge, minęły trzy tygodnie! Znam cię od trzech tygodni, a ani razu nie wspomniałeś o tym, że masz dziewczynę. A mówiąc o Maggie, czy ona w ogóle wie, że się wprowadziłam? Ridge: Tak, wie. Mówię jej wszystko. Słuchaj, to nie było celowe pominięcie, przysięgam. Po prostu nie odbyliśmy takiej rozmowy, w której ona by się pojawiła. Ja: Dobra, jestem w stanie odpuścić to, że o niej nie wspomniałeś, ale nie wszystko inne. Ridge: I teraz ja jestem zdezorientowany, bo nie wiem, co ci się wydaje, że robiliśmy. Ja: Ale z ciebie facet. Ridge: Auć? Chyba. Ja: Możesz szczerze powiedzieć, że twoja reakcja na to, że pojawiłaby się w domu wcześniej, była normalna i niewinna? Wariowałeś, że mogłaby zobaczyć mnie z tobą, co oznacza, że robiłeś coś, czego nie chciałeś, by ona widziała. Wiem, że tylko zasnęliśmy, ale co ze SPOSOBEM, w jaki zasnęliśmy? Sądzisz, że nie przeszkadzałoby jej to, że spałeś z ramieniem owiniętym dookoła mnie i głową praktycznie przyklejoną do moich piersi? I to nie wszystko; a co z tym, że siedziałam między twoimi nogami innej nocy? Uśmiechnęłaby się, przywitała i pocałowała cię, gdyby wtedy weszła do pokoju? Wątpię. Jestem prawie pewna, że to skończyłoby się tak, że oberwałabym z pięści.

Ugh! Dlaczego to mnie tak wkurza? Opieram głowę na zagłówku łóżka, sfrustrowana. Chwilę później Ridge pojawia się w progu łazienki. Przygryza dolną wargę. Jest o wiele spokojniejszy, niż kilka minut temu. Powoli idzie przez mój pokój, a potem siada na krawędzi mojego łóżka z laptopem na kolanach. Ridge: Przepraszam. Ja: Taa. Dobra. Nieważne. Idź sobie. Ridge: Naprawdę mi przykro, Sydney. W ogóle nie myślałem o tym w ten sposób. Ostatnia rzecz, jakiej chcę, to żeby było pomiędzy nami dziwnie. Lubię cię. Dobrze się z tobą bawię. Ale jeśli choć przez chwilę pozwoliłem ci wierzyć, że coś się między nami dzieje, to przepraszam, bardzo przepraszam.

Wzdycham i próbuję powstrzymać łzy. Ja: Nie jestem zła dlatego, że myślałam, że coś się między nami dzieje, Ridge. NIE CHCĘ, by cokolwiek się między nami działo. Nie jestem singlem nawet przez tydzień. Jestem zła, bo czuję, że był moment, a może dwa takie momenty, kiedy prawie przekroczyliśmy granicę, mimo że żadne z nas tego nie chciało. I ty możesz sobie sam radzić ze swoim zachowaniem, ale to, że nie wiedziałam o twojej dziewczynie, było niesprawiedliwe. Czuję..

Opieram głowę o zagłówek i zaciskam oczy, ponownie próbując zmusić łzy, by nie popłynęły. Ridge: Co czujesz? Ja: Czuję, jakbyś prawie zrobił ze mnie Tori. Zdecydowanie mogłabym cię pocałować zeszłej nocy, a fakt, że nie wiedziałam, że jesteś w związku z kimś innym, uczyniłby ze mnie Tori. A ja nie chcę taka być, Ridge. Nawet nie umiem powiedzieć, jak bardzo ich zdrada mnie zraniła i nigdy, przenigdy nie

Tłumaczenie: marika1311

Strona 77

zrobiłabym tego innej dziewczynie. Więc dlatego jestem zdenerwowana. Nawet nie znam Maggie, a ty już sprawiłeś, że czuję się, jakbym ją zdradziła. I nawet jeśli jesteś niewinny, to i tak winię za to ciebie.

Ridge kończy czytać moją wiadomość, po czym spokojnie kładzie się na łóżku. Unosi dłonie do czoła i bierze głęboki oddech. Oboje się nie poruszamy, myślimy o całej sytuacji. Po kilku cichych minutach Ridge podnosi się i bierze laptopa. Ridge: Nawet nie wiem, co mam ci teraz powiedzieć, oprócz tego, że mi przykro. Masz rację. Nawet jeśli myślałem, że wiesz o Maggie, dokładnie rozumiem twój punkt widzenia. Ale musisz też wiedzieć, że nigdy nie zrobiłbym jej czegoś takiego. To prawda, że to, co się działo między nami zeszłej nocy nie jest czymś, co chciałbym, żeby Maggie kiedykolwiek zobaczyła, ale głównie dlatego, że ona nie rozumie procesu tworzenia muzyki. To bardzo intymna rzecz, a skoro ja nie słyszę, muszę korzystać z rąk, by zrozumieć rzeczy, które innym przychodzą naturalnie. To wszystko. Nie chciałem sprawiać, by do czegoś między nami doszło. Byłem po prostu ciekawy. Zaintrygowany. I mogłem źle postąpić. Ja: Rozumiem. Przez sekundę nie pomyślałam, że twoje intencje nie były szczere, kiedy poprosiłeś mnie, bym dla ciebie zaśpiewała. Po prostu wcześniej wszystko działo się tak szybko, że nadal próbuję rozgryźć to, że obudziłam się w twoim łóżku, a światła migotały. Potem ty biegasz i rzucasz mi słowem „dziewczyna” w twarz. To dużo do przetrawienia. Ale wierzę ci, kiedy mówisz, że myślałeś, że o niej wiem. Ridge: Dziękuję. Ja: Tylko obiecaj mi jedną rzecz. Przysięgnij, że nigdy nie będziesz Hunterem, a ja nigdy, przenigdy nie będę Tori. Ridge: Obiecuję. Ale to i tak niemożliwe, bo my jesteśmy o wiele bardziej utalentowani od nich.

Zerka na mnie i posyła mi ten swój uśmieszek, który automatycznie wywołuje uśmiech na mojej twarzy. Ja: A teraz wynoś się stąd. Wracam do spania, bo ktoś przez całą noc ślinił się na moje cycki i zdecydowanie za głośno chrapał.

Ridge wybucha śmiechem, ale za nim wychodzi, wysyła ostatnią wiadomość. Ridge: Cieszę się, że ją poznasz. Myślę, że ją polubisz.

Zamykam laptopa i naciągam kołdrę na głowę. Nie cierpię tego, że moje serce tak bardzo chce, by on nie miał dziewczyny.

*** - Nie. Już się wprowadziła. – mówi Bridgette. Przytrzymuje telefon ramieniem i z tego, co słyszę, przekazuje właśnie wieści o tym, że zajęłam wolny pokój, swojej młodszej siostrze. A przy tym kompletnie ignoruje fakt, że jestem w tym samym pomieszczeniu i dalej o mnie mówi. Wiem, że fakt, że jeszcze nie sprostowałam tego, że nie jestem głucha, jest trochę wredny, ale kim ona jest, żeby zakładać, że nie umiem czytać z ruchu warg?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 78

- Nie wiem; to znajoma Ridge’a. powinnam go zignorować, kiedy zapytał, czy mogłabym pójść-w deszczu, przypominam-i przyprowadzić ją do mieszkania. Najwyraźniej, jej chłopak ją rzucił i nie miała gdzie się podziać. Wyciąga stolik spod barku i siada plecami do mnie. Śmieje się do kogoś po drugiej stronie słuchawki. - Mi to mówisz. Chyba lubi przyjmować przybłędy, nie? Ściskam pilot w dłoni i trzymam go mocno, próbując powstrzymać się, by nie rzucić nim w tył jej głowy. - Mówiłam, żebyś nie pytała o Warrena. – mówi Bridgette, wzdychając. – Wiesz, że cholernie mnie irytuje, tylko ja.. cholera, nie potrafię trzymać się od niego z daleka. Chwila. Czy ja dobrze usłyszałam? Czy Bridgette może mieć… uczucia? Ma szczęście, że lubię Warrena, inaczej pilot właśnie witałby się z jej głową. I ma także szczęście, że ktoś właśnie puka do drzwi na tyle głośno, by odciągnąć moją uwagę od zrobienia jej krzywdy. Bridgette wstaje, odwraca się w moją stronę i wskazuje palcem na drzwi. - KTOŚ… JEST… ZA… DRZWIAMI! – zamiast iść i je otworzyć, odwraca się na pięcie i maszeruje do swojego pokoju. Ależ ona gościnna. Wstaję i idę w stronę frontowych drzwi, wiedząc, że to bardziej niż prawdopodobne, że stoi za nimi Maggie. Kładę dłoń na klamce i biorę głęboki oddech. No to jedziemy. Otwieram drzwi, a przede mną stoi jedna z najpiękniejszych kobiet, jakie kiedykolwiek widziałam. Ma proste, kruczoczarne włosy, które spadają na opalone ramiona. Jej twarz jest uśmiechnięta. Jej cała twarz dosłownie promienieje. Ma piękne, białe zęby, którymi się do mnie uśmiecha, co sprawia, że odwzajemniam gest, nawet jeśli nie chcę. Naprawdę miałam nadzieję, że jest brzydka. Nie wiem, dlaczego. - Sydney? – pyta. To tylko jedno słowo, ale po jej głosie mogę stwierdzić, że jest głucha, tak jak Ridge. Ale, w przeciwieństwie do niego, ona mówi. I wysławia się naprawdę dobrze. - Ty musisz być jego dziewczyną! – mówię z udawaną emocją. Ale czy jest udawana? Może nie. Jej cała postawa sprawia, że czuję się pogodna i szczęśliwa, i może jestem trochę podekscytowana, że ją poznaję? Dziwne. Maggie podchodzi do mnie i mnie przytula. Zamykam za nami drzwi, w czasie gdy ona zdejmuje buty i podchodzi do lodówki.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 79

- Ridge wiele mi o tobie opowiadał. – mówi, otwierając butelkę wody i wyciągając szklankę z szafki. – Myślę, że to super, że pomagasz mu z jego blokadą. Biedny facet, męczy się z tym od miesięcy. – napełnia swój kubek lodem i wodą. – Więc dopasowałaś się jakoś? Widzę, że przetrwałaś z Bridgette. A Warren potrafi być prawdziwym wrzodem na tyłku. – patrzy na mnie wyczekująco, ale ja wciąż zachwycam się faktem, że jest taka.. przyjemna? Sympatyczna? Radosna? Uśmiecham się do niej i opieram o szafkę. Wciąż staram się rozgryźć sposób, w jaki mam jej odpowiedzieć. Mówi do mnie tak, jakby mogła mnie usłyszeć, więc decyduję się odpowiedzieć w tej sam sposób. - Podoba mi się. – mówię więc. – Nigdy wcześniej nie mieszkałam z tyloma osobami, więc przywyknięcie zajmie mi trochę czasu. Zatyka włosy za ucho i się uśmiecha. Ugh. Nawet uszy ma ładne. - To dobrze. – odpowiada. – Ridge mówił mi o twoich gównianych urodzinach w zeszłym tygodniu i o tym, jak zabrał cię na tort, ale nie miałaś szansy, by je świętować. Muszę być szczera. Nie podoba mi się to, że mówił jej o naszym wypadzie na ciasto. Przeszkadza mi to, bo może miał rację i faktycznie o wszystkim jej mówi. I przeszkadza mi to bo wydaje się, jakby mi nie mówił nic. Nie, żebym to od niego usłyszała wprost. - Więc – mówi – wychodzimy dziś na miasto świętować. Zatrzymuję się w bezruchu. - My? Kiwa potwierdzająco głową. - Tak. Ja, ty, Ridge i Warren, jeśli nie będzie zajęty. Możemy też zaprosić Bridgette, chociaż to śmieszne. Mija mnie i zmierza w kierunku sypialni Ridge’a, ale odwraca się do mnie. - Możesz być gotowa za godzinę? - Um.. – wzruszam ramionami. – Okej. Otwiera drzwi do jego pokoju i wślizguje się do środka. Staję w miejscu, nasłuchując. Dlaczego nasłuchuję? Słyszę, jak Maggie chichocze za zamkniętymi drzwiami, co sprawia, że się krzywię. Och, yay. To dopiero będzie zabawa.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 80

Ridge - Jesteś pewna, że nie chcesz dziś tu zostać? Maggie potrząsa głową. - Ta biedna dziewczyna musi się zabawić, po ciężkim tygodniu, jaki miała. A ja jestem przytłoczona moim stażem i słowem na P. Muszę się rozerwać. – pochyla się i całuje mnie w podbródek. – Chcesz wziąć taksówkę, żebyś mógł pić, czy będziesz prowadził? Dobrze wie, że przy niej nie piję. Nie wiem, dlaczego zawsze próbuje na mnie jej odwrotnej psychologii. - Niezła próba. – mówię. – Pojadę. Maggie się śmieje. - Muszę się przebrać i przygotować. Wychodzimy za godzinę. – próbuje się ze mnie zsunąć, ale łapię ją w talii i przetaczam na plecy. Wiem z doświadczenia, że przyszykowanie się nigdy nie zajmuje jej więcej niż pół godziny. To pozostawia nam dobre trzydzieści minut. - Więc pozwól, że pomogę ci pozbyć się tych ubrań. – ściągam jej koszulkę przez głowę, a mój wzrok pada na jej bardzo cienki, misternie spleciony biustonosz. Uśmiecham się. – Nowy? Kiwa głową i posyła mi swój seksowny uśmiech. - Kupiłam go specjalnie dla ciebie. Ma zapięcie z przodu, tak, jak lubisz. Naciskam na zapięcie. - Dziękuję. Nie mogę się doczekać, aż go wypróbuję. Śmieje się i uderza mnie w ramię. Ściągam z niej stanik, po czym kładę się na niej i przyciskam swoje usta do jej. Przez następnie pół godziny przypominam sobie, jak bardzo za nią tęskniłem. Przypominam sobie, jak bardzo ją kocham. Przypominam sobie, jak dobrze czujemy się razem. Przypominam to sobie w kółko i w kółko, bo przez ostatni tydzień chyba zacząłem zapominać.

*** Ja: Bądź gotowy za pół godziny. Wychodzimy. Warren: Po poranku nie mam ochoty iść.

Nie. On musi iść. Nie mogę wyjść sam z Maggie i Sydney. Ja: Nie, idziesz. Masz pół godziny. Warren: Nie, nie idę. Baw się dobrze. Tłumaczenie: marika1311

Strona 81

Ja: Idziesz. Trzydzieści minut. Warren: Nie idę. Ja: Idziesz. Warren: Nie. Ja: Tak. Warren: Nie. Ja: Proszę? Jesteś mi to winny. Warren: Niby czemu, do cholery, jestem ci coś winny? Ja: Zobaczmy.. Roczna wartość czynszu, na przykład. Warren: Cios poniżej pasa, stary. Zgoda.

Dzięki Bogu. Nie wiem, jaka staje się Sydney, kiedy jest pijana, ale jeśli jest takim lekkoduchem, jak Maggie, to nie wiem, czy poradzę sobie z nimi obiema sam. Wchodzę do kuchni. Maggie stoi przy zlewie, wyciągając spod niego butelkę Pine-Solu. Unosi ją w górę w niemym pytaniu, czy chcę, ale kręcę przecząco głową. - Stwierdziłam, że zaoszczędzę trochę pieniędzy, jeśli najpierw trochę wypiję tutaj. Myślisz, że Sydney ma ochotę? Wzruszam ramionami, ale wyciągam telefon, by ją o to zapytać. Ja: Chcesz drinka, zanim pójdziemy? Sydney: Nie, dzięki. Nie jestem pewna, czy w ogóle mam ochotę dziś pić, ale proszę bardzo, ty pij.

- Sydney nie chce. – pokazuję Maggie. Z sypialni wychodzi Warren i widzi, jak Maggie wlewa alkohol z butelki po Pine-Solu. Cholera. Moje ukryte zapasy. Nawet nie mruga, kiedy widzi, jak napełnia kieliszki. - Mi też wlej. – mówi do niej. – Jeśli Ridge zmusza mnie do tego, bym wyszedł z wami, zamierzam się tak nawalić, że tego pożałuje. Unoszę głowę. - Jak długo wiesz, że to nie jest płyn do czyszczenia? Wzrusza ramionami. - Jesteś głuchy, Ridge. Byłbyś zaskoczony, gdybyś wiedział, ile razy byłem za tobą, a ty nawet o tym nie wiedziałeś. Wypija drinka i oboje z Maggie zwracają uwagę na coś za mną. Ich zszokowane miny zmuszają mnie do tego, bym się obrócił i zobaczył, na co oni patrzą. Och, wow. Trzeba było się nie odwracać. Tłumaczenie: marika1311

Strona 82

Sydney wychodzi właśnie ze swojego pokoju, ale nie jestem pewny, czy to naprawdę ona. Ta dziewczyna nie ma na sobie obszernych koszulek, nie chodzi ze związanymi włosami i nie jest nieumalowana. Ta dziewczyna ma ubraną prostą, czarną sukienkę bez ramiączek. Jej grube, blond włosy są rozpuszczone i myślę, że prawdopodobnie pachną tak niesamowicie, jak wyglądają. Uśmiecha się, mijając mnie i mówi „dziękuję” do Warrena lub Maggie, którzy prawdopodobnie powiedzieli jej, jak świetnie wygląda. Uśmiecha się do nich, ale potem unosi ręce w powietrze i krzyczy „NIE!” w tej samej chwili, kiedy coś mokrego spływa po moich plecach. Odwracam się i widzę, jak Warren i Maggie kaszlą i spluwają do zlewu. Warren popija wodę prosto z kranu, a jego mina wyraża to, że nie jest zadowolony z tego, co właśnie spłynęło mu do gardła. - Co, do diabła? – pyta Maggie, krzywiąc twarz i wycierając sobie usta. Sydney biegnie do kuchni z dłonią przy ustach. Kręci głową, starając się nie roześmiać, ale jednocześnie przyjmuje przepraszający wyraz twarzy. - Przepraszam! – powtarza w kółko. Co się do cholery stało? Warren uspokaja się, po czym odwraca się do Sydney. Doceniam to, że mówi i pokazuje coś jednocześnie. Nie ma pojęcia, jak to jest, kiedy jest się w pokoju pełnym ludzi, którzy słyszą, ale i tak zawsze pokazuje mi, co mówią, kiedy jestem obok niego. - Czy my właśnie wypiliśmy prawdziwy Pine-Sol? – przygląda się stanowczo Sydney. Odpowiada mu, a on pokazuje mi jej odpowiedź; „To nie wy powinniście to pić. To miał być Ridge. I nie, to nie był prawdziwy Pine-Sol, idioto. To tylko sok jabłkowy i ocet”. Próbowała zrobić mi kawał. I poległa. Zaczynam się śmiać i do niej piszę. Ja: Niezła próba. To było odważne posunięcie, chociaż spaliłaś ten żart.

Pokazuje mi środkowy palec. Patrzę na Maggie; na szczęście, śmieje się z tego. - Nie ma mowy, że mogłabym tu mieszkać. – mówi. Podchodzi do lodówki i wyciąga mleko, następnie bierze łyka i podaje karton Warrenowi, by przepłukać ten ohydny posmak. - Chodźmy. – mówi Warren po tym, jak odstawia mleko i wstawia szklankę do zlewu. – Ridge prowadzi, bo ja za trzy godziny nie będę w stanie chodzić.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 83

Rozdział 9 Sydney Nie mam pojęcia, gdzie jedziemy, ale robię, co mogę, żeby wyglądać na zaangażowaną. Jestem na tylnim siedzeniu z Warrenem, który opowiada mi o zespole i tłumaczy swoje zaangażowanie w nim. Zadaję odpowiednie pytania i kiwam głową w stosownych momentach, ale myślami jestem gdzieś indziej. Wiem, że nie mogę oczekiwać, że ból przejdzie tak szybko, ale dzisiaj jest najgorszy dzień od czasu tamtych urodzin. Zdaję sobie sprawę, że ból, który czułam, nie był taki zły, bo miałam przy sobie Ridge’a. Nie wiem, czy to przez to, jak w komiczny sposób przynosi mi ulgę, kiedy jest w pobliżu, czy dlatego, że moje uczucie do niego zaczyna się naprawdę rozwijać, ale w czasie, który spędzałam z nim, czułam się prawie szczęśliwa. Tylko wtedy nie myślałam o Hunterze, Tori i o tym, co mi zrobili. Ale teraz, kiedy go oglądam, jak siedzi na przednim siedzeniu i głaska dłoń Maggie.. nie podoba mi się to. Nie podoba mi się, jak jego kciuk przesuwa się czasem w przód i w tył. Nie podoba mi się sposób, w jaki ona na niego patrzy. A już zwłaszcza nie podoba mi się to, jak on patrzy na nią. Nie spodobało mi się, kiedy splótł swoje palce z jej, kiedy schodziliśmy po schodach. Nie spodobało mi się, jak otworzył jej drzwi, a potem położył dłoń na jej plecach, kiedy wchodziła do samochodu. Nie podobała mi się ich cicha rozmowa, kiedy odpalał auto. Nie spodobało mi się, jak zaśmiał się z czegoś, co ona powiedziała i zbliżył się tak, by pocałować ją w czoło. Nie podoba mi się to, jak te wszystkie rzeczy sprawiają, że jedyne dobre momenty, które miałam w zeszłym tygodniu, się skończyły. Nic się nie zmieniło. Nic znaczącego nie wydarzyło się pomiędzy nami, i wiem, że rzeczy nadal będą się toczyć tak, jak wcześniej. Nadal będziemy razem pisać piosenki. Nadal może chcieć „słuchać” jak śpiewam. Nasza relacja nadal będzie wyglądała tak, jak od kiedy go poznałam, więc ta sytuacja nie powinna mi przeszkadzać. W głębi serca wiem, że nie chcę, by cokolwiek się z nim działo, zwłaszcza w tym momencie mojego życia. Wiem, że muszę żyć na swoją rękę. Chcę tak żyć. Ale także wiem, że powodem tego, że tak się czuję w obliczu tej całej sytuacji jest to, że miałam trochę nadziei. Mimo że nie byłam teraz gotowa na nic nowego, to myślałam, że mam ku temu możliwość. Założyłam, że kiedyś, kiedy będę gotowa, rzeczy między nami się rozwiną. Jednakże, skoro w pobliżu jest Maggie, zdaję sobie sprawę, że nie może być żadnego „może kiedyś”. Nigdy nie będzie „może kiedyś”. On ją kocha, a ona najwyraźniej kocha jego, a ja nie mogę ich winić, bo cokolwiek oni mają.. to jest piękne. Sposób, w jaki na siebie patrzą, i jak się porozumiewają, i wyraźnie o siebie dbają… to właśnie tego brakowało między mną, a Hunterem. Może kiedyś będę to miała, ale nie z Ridgem, a ta wiedza zmniejsza promyk nadziei, która rozganiała burzę mojego tygodnia. Jezu, jestem taka przygnębiająca.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 84

Nienawidzę Huntera. Naprawdę nienawidzę Tori. A w tej chwili jestem tak żałośnie nieszczęśliwa, że nienawidzę nawet samej siebie. - Płaczesz? – pyta nagle Warren. - Nie. Kiwa głową. - Tak. Płaczesz. Potrząsam głową. - Nieprawda. - Ale byłaś tego bliska. – mówi, patrząc na mnie ze współczuciem. Kładzie rękę na moim ramieniu i przyciąga mnie do siebie. – Głowa do góry, maleńka. Może dziś znajdziemy kogoś, kto wypieprzy myśli o tym dupku z tej pięknej główki. Śmieję się i uderzam go dłonią w klatkę. - Mógłbym to zrobić, ale Bridgette nie lubi się dzielić. – mówi. – Jest trochę suką, jakbyś jeszcze nie zauważyła. Ponownie wybucham śmiechem, ale kiedy spotykam wzrok Ridge’a we wstecznym lusterku, mój uśmiech znika. Jego szczęka jest zaciśnięta i patrzy na mnie twardo przez kilka sekund, zanim znowu skupia się na drodze przed nim. Przez większość czasu nie da się niczego odczytać z jego twarzy, ale mogłabym przysięgnąć, że zobaczyłam mały błysk zazdrości w jego oczach. I nie podoba mi się to, że widzę go zazdrosnego o to, że opieram się o Warrena, a ja czuję się z tym dobrze. Skończenie dwudziestu dwóch lat zniszczyło mi duszę. Kim jestem i dlaczego tak strasznie reaguję? Parkujemy na parkingu przy klubie. Byłam już tutaj kilka razy z Tori, więc ulżyło mi, że to nie będzie kompletnie nieznane mi miejsce. Warren bierze mnie za rękę i pomaga wysiąść z samochodu, po czym zmierza ze mną w stronę wejścia. - Zawrzyjmy układ. – mówi. – Będę dzisiaj trzymał ręce z dala od ciebie, żeby inni kolesie nie zakładali, że jesteś we mnie szaleńczo zakochana. Nienawidzę ludzi, którzy przeszkadzają innym w przespaniu się z kimś i ja też taką osobą nie będę. Ale jeśli ktoś by sprawił, że nie będziesz czuła się komfortowo, po prostu na mnie spójrz i daj mi sygnał, a uratuję cię z sytuacji. Kiwam głową. - Brzmi dobrze. Jaki znak mam ci dać? - Nie wiem. Możesz polizać uwodzicielsko swoje usta. Albo ścisnąć razem piersi.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 85

Uderzam go łokciem w bok. - Albo może po prostu zmarszczę nos? Wzrusza ramionami. - To chyba też zadziała. – otwiera drzwi i wchodzimy do środka. Muzyka jest ogłuszająca, a w sekundzie, kiedy drzwi się za nami zamykają, Warren pochyla się i krzyczy mi do ucha. - Na poziomie balkonu są zazwyczaj otwarte kabiny. Chodźmy tam! – ściska mocniej moją dłoń, następnie odwraca się do Maggie i Ridge’a i pokazuje im, że mają za nami iść.

*** Nie miałam okazji do wykorzystania sekretnego znaku, który ustaliłam z Warrenem, a jesteśmy tu ponad dwie godziny. Zatańczyłam z kilkoma osobami, ale jak tylko kończyła się piosenka, uśmiechałam się grzecznie i wracałam do budki. Warren i Maggie wyglądają, jakby zrobili sobie wycieczkę do sklepu monopolowego, ale Ridge nie miał w ustach ani kropli alkoholu. Poza drinkiem, do którego przekonał mnie Warren, zanim tu przyjechaliśmy, ja także nic nie piłam. - Stopy mnie bolą. – mówię. Maggie i Ridge tańczyli kilka razy, ale za każdym razem do wolnych piosenek, więc postanowiłam sobie, że nie będę ich wtedy oglądać. - Nie! – krzyczy Warren, próbując mnie wyciągnąć na parkiet. – Chcę tańczyć! Potrząsam głową. Jest pijany, głośny i za każdym razem, kiedy próbuję z nim zatańczyć, kończy się na tym, że miażdży mi stopy. - Ja z tobą zatańczę. – mówi Maggie. Przechodzi ponad Ridgem, a Warren bierze ją za rękę. Kierują się na niższe piętro na parkiet, a ja po raz pierwszy zostaję w kabinie sama z Ridgem. Nie podoba mi się to. Podoba. Nie. Tak. Widzicie? Zniszczona dusza. Zniszczona, uszkodzona dusza. Ridge: Dobrze się bawisz?

Nie za bardzo, ale kiwam potakująco głową, bo nie chcę być tą denerwującą dziewczyną ze złamanym sercem, która chce, by wszyscy dookoła wiedzieli, jaka ona jest nieszczęśliwa.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 86

Ridge: Muszę coś powiedzieć, i mogę się mylić, ale staram się poprawić to, że niechcący pomijałem dla ciebie pewne rzeczy.

Spoglądam na niego i ponownie kiwam głową. Ridge: Warren kocha się w Bridgette.

Czytam wiadomość dwukrotnie. Dlaczego miałby mi to mówić? Chyba że sądzi, że podoba mi się Warren. Ridge: Zawsze był flirciarzem, więc chciałem to po prostu wyjaśnić. Nie chcę znowu patrzeć na to, jak cierpisz. To wszystko. Ja: Doceniam twoją troskę, ale to niekonieczne. Naprawdę. W ogóle nie jestem nim zainteresowana.

Uśmiecha się do mnie. Ja: Miałeś rację. Polubiłam Maggie. Ridge: Wiedziałem, że tak będzie. Każdy ją lubi. Jest bardzo sympatyczna.

Unoszę wzrok i rozglądam się dookoła, kiedy słyszę jedną z piosenek Sounds of Cedar. Wychylam się przez balustradę i patrzę. Warren i Maggie są przy stanowisku DJ’a. Warren rozmawia z DJ, podczas gdy Maggie tańczy dookoła niego. Ja: Grają jedną z twoich piosenek. Ridge: Tak? To się zawsze dzieje, gdy Warren jest w pobliżu. Czy to „Getaway”? Ja: Tak. Skąd wiedziałeś?

Ridge przykłada dłoń do piersi i się uśmiecha. Ja: Wow. Potrafisz tak rozróżnić swoje piosenki?

Kiwa potakująco głową. Ja: Jaka jest historia Maggie? Komunikuje się naprawdę dobrze. I wydaje się, że dobrze tańczy. Czy ma inny rodzaj głuchoty niż ty? Ridge: Tak, ma łagodną utratę słuchu. Z aparatem słuchowym potrafi usłyszeć większość rzeczy, dlatego mówi tak dobrze. I tańczy dobrze. Trzymam się wolnych piosenek, kiedy chce ze mną tańczyć, bo ich nie usłyszę. Ja: Czy dlatego Maggie mówi na głos, a ty nie? Bo ona słyszy?

Spogląda mi przez chwilę w oczy, po czym wraca do swojego telefonu. Ridge: Nie. Mógłbym mówić, gdybym chciał.

Powinnam przestać. Wiem, że prawdopodobnie te pytania go denerwują, ale jestem zbyt ciekawa. Ja: Więc dlaczego tego nie robisz?

Wzrusza ramionami, ale nie mi nie odpisuje. Ja: Nie, chcę wiedzieć. Musi być jakiś powód. Wydaje się, że to by mogło bardzo ułatwić ci wiele rzeczy. Ridge: Po prostu tego nie robię. Pasuje mi to, jak jest teraz.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 87

Ja: Tak, a zwłaszcza, kiedy Warren i Maggie są w pobliżu. Dlaczego miałbyś się odzywać, kiedy oni mogą robić to za ciebie?

Wysyłam wiadomość, zanim zdaję sobie sprawę z tego, że prawdopodobnie nie powinnam była tego mówić. Chociaż zauważyłam, że Maggie i Warren często coś za niego robią. Zamawiają mu coś za każdym razem, kiedy kelnerka podchodzi do kabiny i zauważyłam, że Warren zrobił to kilka razy w tygodniu podczas innych sytuacji. Ridge czyta mojego smsa, potem unosi na mnie wzrok. Wygląda na to, że poczuł się przez to niekomfortowo, a ja natychmiast żałuję, że to napisałam. Ja: Przepraszam. Nie chciałam, by to tak zabrzmiało. Miałam na myśli to, że pozwalasz im na robienie wielu rzeczy, co nie byłoby konieczne, gdybyś mówił za siebie.

Moje wyjaśnienia chyba jeszcze mniej mu się podobają, a ja czuję, że się tylko pogrążam. Ja: Przepraszam. Przestaję. Nie powinnam oceniać sytuacji, bo nie mogę się postawić na twoim miejscu. Po prostu staram się zrozumieć.

Patrzy na mnie i przygryza kącik ust. Zauważyłam, że robi tak, kiedy mocno się nad czymś zastanawia. Sposób, w jaki wciąż mnie obserwuje, sprawia, że wysycha mi gardło. Przerywam kontakt wzrokowy i upijam kilka łyków wody. Kiedy znowu na niego spoglądam, pisze smsa. Ridge: Miałem dziewięć lat, kiedy przestałem się odzywać.

Jego wiadomość oddziałuje na mój żołądek bardziej, niż wcześniejsze spojrzenie. Ja: Mówiłeś kiedyś? Dlaczego przestałeś? Ridge: Napisanie wyjaśnienia w smsie może zająć mi chwilę. Ja: Nie szkodzi. Możesz mi o tym opowiedzieć w domu, kiedy będziemy mieli swoje laptopy.

Przysuwa się do krawędzi balustrady i spogląda w dół. Podążam za jego spojrzeniem do Maggie i Warrena, którzy wciąż kręcą się przy DJ-u. kiedy widzi, że wciąż są zajęci, oddala się od poręczy i pochyla się nad stołem, opiera na nim łokcie i zaczyna pisać. Ridge: Nie wygląda na to, że są gotowi do wyjścia, więc chyba mamy teraz trochę czasu. Brennan i ja nie mieliśmy szczęścia z rodzicami. Oboje mieli problemy z uzależnieniem. Wciąż mogą je mieć, ale tego nie wiemy, bo od lat nie rozmawialiśmy z żadnym z nich. Matka spędziła większość naszego dzieciństwa w łóżku, naćpana środkami przeciwbólowymi. Ojciec za to przesiadywał w barach. Gdy miałem pięć lat, uczestniczyłem w szkoleniach dla głuchych. To tam nauczyłem się języka migowego. Wracałem do domu i uczyłem go Brennana, bo żadne z rodziców go nie znało. Nauczyłem go, bo miałem pięć lat i nigdy wcześniej z nikim naprawdę nie rozmawiałem. Byłem tak zdesperowany, że nauczyłem mojego dwu i pół letniego brata, jak pokazywać takie słowa jak „ciastko” czy „okno” tylko dlatego, żeby mieć z kim rozmawiać.

Moje serce zamiera. Spoglądam na niego, ale wciąż pisze. Ridge: Wyobraź sobie pójście do szkoły w pierwszym dniu po tym, jak zdajesz sobie sprawę, że w rzeczywistości jest sposób, żeby się komunikować. Kiedy zobaczyłem dzieci, rozmawiające poprzez dłonie, byłem zdumiony. Przez pierwsze pięć lat mojego życia żyłem, nie wiedząc, jak to jest się komunikować. Szkoła zaczęła uczyć mnie jak formować słowa za pomocą głosu, jak je odczytywać, jak pokazywać. Kolejne pięć lat spędziłem, ćwicząc to wszystko na Brennanie. Potrafił język migowy tak płynnie, jak ja. Chciałem, żeby go znał, ale też nie chciałem go używać jako swojego sposobu w

Tłumaczenie: marika1311

Strona 88

komunikowaniu się z rodzicami. Więc kiedy chciałem się do nich odezwać, zawsze wymawiałem słowa na głos. Oczywiście nie mogłem usłyszeć swojego głosu, a wiem, że ten brzmi inaczej, kiedy wymawia coś osoba głucha, ale szukałem sposobu, by się z nimi porozumieć, skoro nie znali języka migowego. Pewnego dnia, kiedy mówiłem do ojca, kazał powiedzieć Brennanowi, żebym się zamknął, a potem kazał mu mówić za mnie. Nie rozumiałem dlaczego, ale był zły. Po tym, za każdym razem, kiedy próbowałem się do niego odezwać, działo się to samo, kazał Brennanowi przestać mi się odzywać. Brennan pokazał mi to. Wreszcie zrozumiałem, że ojciec nie chce, bym mówił, bo nie lubi brzmienia mojego głosu. Zawstydzało go to, że nie słyszę. Nie chciał, bym odzywał się publicznie, bo ludzie wiedzieliby, że jestem głuchy, więc za każdym razem kazał mi się zamknąć. Innego dnia w domu, tak wściekł się, że nadal się odzywam, że zaczął krzyczeć na Brennana. Założył, że skoro nadal mówię, to brat nie przekazał mi, że on sobie tego nie życzy. Tamtego dnia był naprawdę pijany i za bardzo się zdenerwował, bo nie było wcale takie rzadkie. Ale tak mocno uderzył Brennana w głowę, że go powalił.

Czuję pod powiekami łzy i muszę wziąć uspokajający oddech. Ridge: Miał tylko sześć lat, Sydney. Sześć. Nigdy nie chciałem już dać ojcu powód, żeby go znowu uderzyć, więc to był ostatni dzień, kiedy się odezwałem. A po tym to mi chyba weszło w nawyk.

Odkłada telefon na stół i składa ręce przed sobą. Nie wygląda na to, że czeka na jakąś odpowiedź ode mnie. Może nawet jej nie chce. Obserwuje mnie i wiem, że widzi łzy spływające po moich policzkach, ale nie reaguje na nie. Biorę głęboki wdech, a następnie sięgam po serwetkę i ocieram sobie oczy. Chciałabym, żeby nie widział, że tak reaguję, ale nie umiem tego powstrzymać. Uśmiecha się delikatnie i zaczyna sięgać przez stół, by ująć moją dłoń, ale w tej samej chwili zjawia się Warren z Maggie. Ridge cofa dłoń i spogląda na nich. Ręka Maggie jest zarzucona na ramię Warrena, a ona śmieje się, z niczego konkretnego. Warren wciąż stara się złapać kabiny, wygląda na to, że też potrzebuje wsparcia, ale mu się to nie udaje. Oboje z Ridgem wstajemy i ich asystujemy. Ridge odrywa Maggie od Warrena, a ja owijam sobie rękę Warrena dookoła swojej szyi. Przyciska swoje czoło do mojego. - Syd, tak się cieszę, że cię zdradził. Tak się cieszę, że się wprowadziłaś. Śmieję się i odpycham jego twarz od mojej. Ridge kiwa głową w kierunku wyjścia, a ja zgadzam się z nim, także kiwając. Kolejny drink, a prawdopodobnie musielibyśmy ich stąd wynieść. - Podoba mi się ta twoja sukienka, Syd. Ta niebieska? Ale proszę, nie zakładaj jej już. – Warren opiera się o moją głowę, kiedy idziemy po schodach. – Nie lubię w niej twojego tyłka, bo myślę, że mogę kochać Bridgette, a ta sukienka sprawia, że kocham twój tyłek. Wow. Jest naprawdę pijany, skoro przyznał, że może coś czuć do Bridgette. - Już ci powiedziałam, że ją spalę. – odpowiadam ze śmiechem. - To dobrze. – mówi, wzdychając. Docieramy do wyjścia i zauważam, że teraz Ridge niesie Maggie. Jej ramiona są zarzucone dookoła jego szyi, a oczy ma zamknięte. Podchodzimy do samochodu i próbuje je otworzyć, kiedy Ridge chce postawić ją na nogi. Próbuje postawić krok, ale kończy się na tym, że się potyka. Ridge otwiera tylnie drzwi, a ona praktycznie wpada do środka. Przesuwa ją na siedzeniu, a ona opada na drzwi, ponownie zamykając oczy. Ridge odsuwa się, by Warren mógł wejść do środka. Ten klepie go po policzkach i mówi: Tłumaczenie: marika1311

Strona 89

- Żal mi ciebie, stary. Założyłem, że naprawdę ciężko jest nie całować Sydney, bo dla mnie to takie było, a ja nawet nie lubię jej tak bardzo, jak ty. Warren wdrapuje się na siedzenie i opada na Maggie. Jestem wdzięczna, że jest zbyt pijany, żeby cokolwiek z tego pokazać, bo wiem, że Ridge nic z tego nie zrozumiał. Mogę to powiedzieć, bazując na zdezorientowanym spojrzeniu, jakie mi posyła. Śmieje się i schyla, by złapać nogę Warrena, która wciąż wystaje z auta. Popycha ją do środka i zamyka drzwi, a ja wciąż analizuję słowa Warrena. Ridge sięga przede mnie i sięga do klamki po stronie pasażera, po czym otwiera je. Stawiam krok na przód, ale w sekundzie, kiedy Ridge kładzie dłoń na dole moich pleców, zatrzymuję się. Spoglądam na niego, a on patrzy prosto na mnie. Jego ręka wciąż spoczywa w tym samym miejscu, kiedy zmuszam się, by zmniejszyć odległość między mną, a samochodem. W momencie, gdy zaczynam opuszczać się na siedzenie, jego dłoń się ześlizguje, a on czeka, aż całkowicie będę siedzieć, żeby zamknąć za mną drzwi. Odchylam głowę i opieram ją o zagłówek, zamykając oczy, przerażona tym, co ten prosty gest ze mną robi. Słyszę, jak zajmuje miejsce za kierownicą, ale wciąż nie otwieram oczu. Nie chcę na niego patrzeć. Nie chcę czuć tego, co czuję, gdy to robię. Nie podoba mi się, że każda minuta, którą z nim spędzam sprawia, że coraz bardziej czuję się jak Tori. Mój telefon odbiera wiadomość, więc jestem zmuszona, by otworzyć oczy. Ridge trzyma w dłoni swoją komórkę i obserwuje mnie. Ridge: Ona nie robi tego często. Prawdopodobnie nawet nie trzy razy w roku. Ostatnio żyje w ciągłym stresie i chciała się rozerwać. To pomaga. Ja: Nie osądzałam jej. Ridge: Wiem. Po prostu chciałem, żebyś wiedziała, że nie jest takim rozszalałym alkoholikiem, jak ja.

Mruga do mnie, a ja się śmieję. Rzucam spojrzenie na tylnie siedzenie, gdzie Warren leży na Maggie. Oboje śpią. Odwracam się na swoje siedzenie i do niego piszę. Ja: Dziękuję, że wcześniej mi to opowiedziałeś. Nie musiałeś tego robić, i wiem, że prawdopodobnie nie chciałeś, ale dziękuję.

Rzuca mi krótkie spojrzenie, po czym ponownie skupia uwagę na telefonie. Ridge: Nigdy nikomu o tym nie mówiłem. Nawet Brennanowi. Prawdopodobnie był za mały, by to w ogóle pamiętać.

Odkłada telefon i odpala silnik, po czym zaczyna cofać samochód. Dlaczego w tej chwili jedyne pytanie, które chcę zadać, jest nieodpowiednie? Chcę wiedzieć, czy mówił o tym Maggie, ale ta odpowiedź nie powinna być dla mnie ważna. To w ogóle nie powinno się dla mnie liczyć, jednak tak nie jest. Zaczyna prowadzić i sięga ręką w dół. Włącza radio, co sprawia, że jestem zdezorientowana. Nie usłyszy tego, więc nie rozumiem, dlaczego w ogóle przejmuje się tym, czy jest włączone, czy nie. Tłumaczenie: marika1311

Strona 90

A potem zdaję sobie sprawę, że nie zrobił tego dla siebie. Włączył je dla mnie.

Ridge Po zatrzymaniu się przy restauracji dla samochodów, docieramy do kompleksu apartamentów. Parkuję samochód. Ja: Weź jedzenie na górę i otwórz drzwi, a ja ich obudzę.

Podnosi nasze napoje i torbę z jedzeniem. Zmierza w stronę mieszkania, a ja podchodzę do tylnich drzwi i je otwieram. Potrząsam Warrenem i pomagam mu wysiąść z samochodu. Potem budzę Maggie i jej też pomagam. Wciąż jest zbyt nieobecna, by chodzić, więc podnoszę ją i zamykam za nami drzwi. Upewniam się, że Warren wchodzi przed nami po schodach, bo nie jestem wcale taki przekonany, że z nich nie spadnie. Kiedy wchodzimy do mieszkania, Warren idzie do swojego pokoju, zataczając się po drodze, a ja zanoszę Maggie do mojej sypialni. Kładę ją na łóżku, ściągam jej buty, a potem ubrania. Nakrywam ją kołdrą, po czym idę do salonu, gdzie Sydney zaniosła nasze jedzenie. Jest prawie północ, a my nie jedliśmy nic od lunchu. Siadam przed nią. Ja: Więc teraz, skoro znasz jeden z moich mrocznych, głębokich sekretów, chcę znać jeden twój.

Nasze telefony leżą na stole, kiedy jemy. Uśmiecha się i zaczyna odpisywać. Sydney: Masz więcej niż jeden taki sekret? Ja: Teraz mówimy o tobie. Jeśli mamy razem pracować, muszę wiedzieć, w co się pakuję. Powiedz mi coś o twojej rodzinie. Przypadki rozszalałych alkoholików? Sydney: Nie, tylko szalejące dupki. Mój tata jest prawnikiem i nie podoba mu się to, że ja także nie poszłam do szkoły prawniczej. Mama zostaje w domu. Nie przepracowała nawet dnia przez całe swoje życie. Jest świetną mamą, ale jest także jedną z tych idealnych, wiesz? Ja: Jakieś rodzeństwo? Sydney: Nie. Jedynaczka. Ja: Nie powiedziałbym, że jesteś jedynaczką. Ale też nie domyśliłbym się, że jesteś córką prawnika. Sydney: Czemu? Bo nie jestem pretensjonalna i zepsuta?

Uśmiecham się do niej i kiwam głową. Sydney: Cóż, dzięki. Staram się. Ja: Nie chcę, żeby to zabrzmiało nieczule, ale jeśli twój ojciec jest prawnikiem, a ty wciąż masz kontakt ze swoimi rodzicami, dlaczego nie zadzwoniłaś do nich w zeszłym tygodniu? Kiedy nie miałaś dokąd pójść? Sydney: Podstawową rzeczą, którą matka we mnie zaszczepiła było to, że nie chce, bym była jak ona. Nie ma wykształcenia i jest całkowicie zależna od ojca. Wychowała mnie na bardzo niezależną i odpowiedzialną finansowo, więc zawsze byłam zbyt dumna, by prosić ich o pomoc. Czasem jest ciężko, zwłaszcza, gdy naprawdę jej potrzebuję, ale zawsze jakoś daję sobie radę. Nie proszę też o pomoc Tłumaczenie: marika1311

Strona 91

dlatego, że mój ojciec w niezbyt miły sposób zwraca uwagę na to, że gdybym była w szkole prawniczej, to by za to płacił. Ja: Chwila. Sama płacisz za swoją szkołę? Ale jeśli zmieniłabyś kierunek na prawo, to on by za to płacił?

Kiwa potakująco głową. Ja: To nie fair. Sydney: Tak jak mówiłam – mój ojciec jest dupkiem. Ale nie zamierzam winić rodziców za wszystko. Mam za co być wdzięczna. Dorastałam w stosunkowo normalnym domu, oboje żyją i mają się dobrze, wspierają mnie w każdym stopniu. Są lepsi, niż większość, a gorsi tylko od niektórych. Nienawidzę, gdy ludzie przez całe życie winią rodziców za całe zło, które ich spotyka. Ja: Tak. Całkowicie się zgadzam i dlatego też zdecydowałem się na emancypację, gdy miałem szesnaście lat. Postanowiłem wziąć sprawy w moje ręce. Sydney: Naprawdę? A co z Brennanem? Ja: Zabrałem go ze sobą. Sąd myślał, że mieszka z rodzicami, ale przeniósł się ze mną. Cóż, i z Warrenem. Przyjaźnię się z nim, od kiedy mieliśmy czternaście lat. Jego rodzice też nie słyszą, więc stąd zna język migowy. Kiedy zdecydowałem się na emancypację, pozwolili mi i Brennanowi u nich zostać. Moi rodzice wciąż mają prawną opiekę nad Brennanem, ale wyświadczyłem im ogromną przysługę, zabierając go z ich rąk. Sydney: Cóż, to było bardzo uprzejme z ich strony. Ja: Tak, to świetni ludzie. Nie jestem pewny, dlaczego Warren jest, jaki jest.

Wybucha śmiechem. Sydney: Czy oni nadal wychowywali Brennana po tym, jak wyjechałeś na studia? Ja: Nie, właściwie zostaliśmy z nimi tylko przez siedem miesięcy. Kiedy skończyłem siedemnaście lat, przenieśliśmy się do mieszkania. Rzuciłem szkołę i dostałem GED, więc mogłem zacząć studia wcześniej. Sydney: Wow. Więc wychowałeś swojego brata? Ja: Ledwo. Brennan ze mną mieszkał, ale nie był typem osoby, którą da się „wychować”. Miał czternaście lat, kiedy zamieszkaliśmy sami. Ja miałem tylko siedemnaście. I chociaż bardzo chciałbym powiedzieć, że byłem odpowiedzialnym, młodym dorosłym, było wręcz przeciwnie. Nasze mieszkanie stało się miejscem spotkań dla każdego, kto nas znał, a Brennan imprezował tak ostro, jak ja. Sydney: Jestem w szoku. Wydajesz się być taki odpowiedzialny. Ja: Nie byłem tak dziki, jak prawdopodobnie mogłem być, zważając na fakt, że mieszkałem sam w tak młodym wieku. Na szczęście, wszystkie pieniądze szły na rachunki i czynsz, więc nigdy nie wplątałem się w żadne złe nawyki. Po prostu lubiliśmy się bawić. Nasz zespół powstał, kiedy Brennan miał szesnaście, a ja dziewiętnaście lat, i to pochłonęło większość naszego czasu. W tym samym roku zacząłem się też spotykać z Maggie, przez co bardzo się uspokoiłem. Sydney: Jesteś z nią, od kiedy miałeś dziewiętnaście lat?

Kiwam potakująco głową, ale jej nie odpisuję. Przez to całe pisanie ledwie tknąłem jedzenie, więc podnoszę swojego burgera. Ona robi to samo i oboje jemy, aż skończymy. Wstajemy i sprzątamy ze stołu. Potem macha mi i zmierza do swojego pokoju. Siadam na kanapie i uruchamiam telewizor. Po piętnastu minutach przeglądania kanałów, w końcu zatrzymuję się na jednym. Napisy są wyłączone, ale nie przejmuję się tym, bo jestem zbyt zmęczony, by czytać i śledzić film. Tłumaczenie: marika1311

Strona 92

Drzwi od sypialni Sydney się otwierają, a ona wychodzi, wyglądając na nieco zaskoczoną, kiedy widzi, że wciąż nie śpię. Znowu ma ubrany jeden ze swoich szerokich t-shirtów, a jej włosy są mokre. Wraca do pokoju, po czym pojawia się z telefonem i siada na kanapie obok mnie. Sydney: Nie jestem zmęczona. Co oglądasz? Ja: Nie wiem, ale dopiero się zaczęło.

Wyciąga przed siebie nogi i opiera głowę o rękę. Patrzy na telewizor, ale ja przyglądam się jej. Muszę przyznać, że Sydney, która wyszła dziś wieczorem na miasto i Sydney, którą widzę teraz, całkowicie się różnią. Po makijażu ani śladu, włosy nie wyglądają już idealnie, w ubraniach ma nawet dziury, a ja nie mogę nic poradzić na to, że chce mi się śmiać, gdy na nią patrzę. Gdybym był Hunterem, uderzyłbym się w twarz. Zaczyna się pochylać, by wziąć telefon, kiedy zerka w moją stronę. Chcę spojrzeć na telewizor i udawać, że wcale nie złapała mnie na tym, że się na nią gapiłem, ale przez to sytuacja byłaby jeszcze bardziej krępująca. Na szczęście, nie wydaje się przejmować tym, że się na nią patrzyłem, bo skupia uwagę na komórce. Sydney: Jak oglądasz to bez napisów? Ja: Jestem w tej chwili zbyt zmęczony, by je czytać. Czasami po prostu lubię oglądać filmy bez napisów i próbować odgadnąć, co mówią. Sydney: Chcę tego spróbować. Wycisz głos i będziemy razem oglądać „po głuchemu”.

Śmieję się. „Po głuchemu”? To coś nowego. Celuję pilotem w telewizor i naciskam przycisk. Sydney skupia się na telewizji, jednak ja ponownie nie mogę oderwać od niej wzroku. Nie rozumiem mojego nagłego obsesyjnego gapienia się na nią, ale nie mogę przestać tego robić. Jest kilka stóp ode mnie. Nie dotykamy się. Nie rozmawiamy. Nawet na mnie nie patrzy. A i tak taka prosta rzecz, jak patrzenie się, sprawia, że czuję się niesamowicie winny, tak jakbym robił coś złego. Patrzenie się jest niewinne, więc czemu się tak nie czuję? Próbuję wyprzeć z siebie poczucie winy, ale w głębi duszy dokładnie wiem, co się dzieje. Nie odczuwam winy przez to, że na nią patrzę, a przez to, co wtedy czuję.

*** Drugi raz z rzędu budzę się w ten sposób. Odpycham dłoń, która bije mnie po twarzy i otwieram oczy. Nade mną stoi Warren. Rzuca kawałek kartki na moją klatkę, następnie wali pięścią tuż przy mojej głowie. Podchodzi do drzwi frontowych, łapie klucze i wychodzi do pracy. Dlaczego idzie to pracy tak wcześnie? Podnoszę telefon i widzę, że jest szósta rano. Jednak nie wychodzi wcześnie.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 93

Siadam na kanapie i widzę Sydney zwiniętą w kłębek na drugim jej końcu. Wygląda na to, że śpi. Ściągam z siebie kartkę od Warrena i spoglądam na nią.

A może byś tak poszedł do swojego pokoju i spał w łóżku ze swoją dziewczyną!?

Drę kartkę na drobne kawałki i wstaję, następnie podchodzę do kosza i chowam ją pod innymi śmieciami. Wracam do kanapy, kładę dłoń na ramieniu Sydney i potrząsam ją delikatnie, by się obudziła. Przewraca się na plecy i przeciera oczy, a potem na mnie patrzy. Uśmiecha się, gdy mnie widzi. To wszystko, co zrobiła. Po prostu się uśmiechnęła, ale nagle w mojej klatce wybucha ogień i czuję się tak, jakby fala gorąca przetoczyła się po moim całym ciele. Rozpoznaję to uczucie, a to niedobrze. Bardzo niedobrze. Nie czułem się tak, od kiedy miałem dziewiętnaście lat. Kiedy poczułem coś do Maggie. Wskazuję na drzwi od jej sypialni, dając jej znać, że powinna iść do łóżka, po czym szybko się odwracam i zmierzam do mojego pokoju. Ściągam spodnie i koszulkę i delikatnie wślizguję się do łóżka obok Maggie. Obejmuję ją ramieniem, przyciągam do swojej klatki i spędzam następne pół godziny na zasypianiu, przypominając sobie coś jak zdarta płyta. Kochasz Maggie. Ona jest dla ciebie idealna. Ty jesteś idealny dla niej. Potrzebuje cię. Kiedy jesteś z nią, jesteś szczęśliwy. Jesteś z jedną, jedyną dziewczyną, której jesteś przeznaczony.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 94

Rozdział 10 Sydney Minęły już dwa tygodnie, odkąd pracowałam z Ridgem nad tekstami. Kilka dni po tym, jak Maggie wyjechała, Ridge wybył z domu na sześć dni z powodu jakieś rodzinnej sprawy. Nie wyjaśnił, o co dokładnie chodziło, ale to przypomniało mi o jego nieobecności na balkonie przez pewien czas, kiedy jeszcze mieszkałam z Tori. Rodzina wtedy też była dla niego wymówką. Biorąc pod uwagę rozmowę Warrena z Brennanem, którą usłyszałam, to nie ma nic wspólnego z jego bratem. Ale nigdy nie wspominał o jakiejkolwiek innej rodzinie oprócz niego. Kiedy wrócił kilka dni temu, zapytałam, czy wszystko jest w porządku, a on potwierdził. Nie wydawało się, żeby chciał się dzielić szczegółami, a ja próbuję sobie przypominać, że jego prywatne życie to nie moja sprawa. Pogrążyłam się w nauce. Czasem próbuję pisać teksty sama, ale to po prostu nie jest to samo, co robienie tego z Ridgem. Od kilku dni jest już w domu, ale większość czasu spędza w pokoju, nadganiając zaległości związane w pracą, a ja nie mogę przestać się zastanawiać, czy jest jakiś inny powód, dla którego trzyma się na dystans. Dużo wychodziłam z Warrenem i dowiedziałam się o wiele więcej o jego relacji z Bridgette. Nie miałam już z nią więcej styczności, bo wciąż zakłada, że jestem głucha. W oparciu o to, co mi powiedział, ich znajomość wcale nie jest taka typowa. Nie poznał jej, zanim nie wprowadziła się tu sześć miesięcy temu, chociaż Bridgette od lat przyjaźni się z Brennanem. Warren twierdzi, że w ciągu dnia mają odrębne życia. Ale w nocy.. to już zupełnie inna historia. Próbował to opisać bardziej szczegółowo, niż chciałabym wiedzieć, więc zmusiłam go, by się zamknął, zanim powiedziałby za dużo. Naprawdę chciałabym, żeby się teraz zamknął, bo jest w środku jednego z takich momentów. Za pół godziny muszę wyjść na zajęcia, ale Warren postanowił opowiedzieć mi o zeszłej nocy, kiedy nie pozwolił jej zdjąć jej ubrania z Hooters, bo lubi odgrywać role, i o mój Boże, dlaczego myśli, że mnie to interesuje? Na szczęście, Bridgette wychodzi ze swojego pokoju i chyba pierwszy raz jestem zadowolona z tego, że ją widzę. - Dzień dobry, Bridgette. – mówi chłopak, śledząc ją wzrokiem. – Dobrze spałaś? - Pieprz się, Warren. – odpowiada mu. Zaczynam rozumieć, że to ich typowe, poranne powitanie. Idzie do kuchni i zerka na mnie, a potem na Warrena, siedzącego obok mnie na kanapie. Zwęża oczy i kieruje się w stronę lodówki. Ridge siedzi przy stole, koncentrując się na laptopie. - Nie podoba mi się, że ona ciągle się kręci obok twojego tyłka. – mówi Bridgette. Jest do mnie zwrócona plecami.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 95

Warren spogląda na mnie i parska śmiechem. Najwyraźniej, ona wciąż myśli, że jej nie słyszę, ale niezbyt podoba mi się to, że opowiada bzdury na mój temat. Okręca się na pięcie i piorunuje go wzrokiem. - Myślisz, że to zabawne? – pyta. – Ta dziewczyna zdecydowanie ma wobec ciebie jakieś złe zamiary. Nie możesz nawet mieć do mnie tyle szacunku, żeby trzymać się ode niej z daleka, dopóki nie wyjdę z domu? Ponownie odwraca się do mnie plecami. - Najpierw opowiada Ridge’owi wzruszającą historyjkę, żeby pozwolił jej tu zamieszkać, a teraz wykorzystuje to, że znasz język migowy i z tobą flirtuje. - Bridgette, przestań. – mówi Warren. Już się nie śmieje, bo widzi, jak białe są kostki na moich dłoniach, które zaciskam na książce. Chyba boi się, że Bridgette oberwie w głowę jej twardą okładką. I ma prawo się bać. - To ty przestań. – mówi, odwracając się przodem. – Albo przestań wczołgiwać się do mojego łóżka w nocy, albo przestań z nią przesiadywać dniami na kanapie. Opuszczam książkę na kolana z głośnym hukiem, następnie zaczynam machać stopami w powietrzu, żeby wyrzucić z siebie frustrację, złość i rozdrażnienie. Nie zniosę tej dziewczyny ani sekundy dłużej. - Bridgette, błagam! – krzyczę. – Zamknij się! Zamknij, zamknij, zamknij! Chryste! Nie mam pojęcia, dlaczego myślisz, że jestem głucha i zdecydowanie nie jestem dziwką, nie używam też języka migowego, by flirtować z Warrenem. Nawet nie znam tego języka. A od teraz przestań krzyczeć, kiedy się do mnie odzywasz! Bridgette unosi głowę i rozwiera usta w szoku. Gapi się na mnie w ciszy przez kilka sekund. Nikt w pokoju się nie rusza. Przenosi uwagę na Warrena, a złość w jej oczach zastępuje ból. Kiedy przejmuje nad nią kontrolę, natychmiast odwraca spojrzenie i biegnie do swojego pokoju. Zerkam na Ridge’a, który się na mnie gapi, prawdopodobnie zastanawiając się, do się do cholery właśnie stało. Opieram się o kanapę i wzdycham. Miałam nadzieję, że to pomoże, ale w ogóle nie czuję się z tym dobrze. - Cóż – odzywa się Warren – właśnie przeszła mi koło nosa szansa na to, by odgrywać jakiekolwiek role. Wielkie dzięki, Sydney. - Pieprz się, Warren. – mówię, trochę rozumiejąc, skąd się bierze taka postawa Bridgette. Zsuwam książkę z kolan i wstaję, po czym podchodzę do drzwi od jej sypialni. Pukam kilka razy, ale mi nie otwiera. Pukam jeszcze raz i przekręcam klamkę. Pcham lekko drzwi, by zajrzeć do środka. - Bridgette? Poduszka z hukiem uderza w drzwi.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 96

- Wynoś się do diabła z mojego pokoju! Ignoruję ją i otwieram drzwi jeszcze bardziej, dopóki jej nie widzę. Siedzi na łóżku z kolanami przyciągniętymi do klatki piersiowej. Kiedy widzi, że wchodzę do jej pokoju, szybko ociera oczy i odwraca wzrok. Płacze, a ja czuję się jeszcze gorzej. Podchodzę do jej łóżka i siadam na krawędzi, możliwie jak najdalej jej. Mogę czuć wyrzuty sumienia, ale nadal cholernie się jej boję. - Przepraszam. Przewraca oczami i opada na łóżko, z irytacją. - Nieprawda. – mówi. – Ale nie winię cię. Zasłużyłam sobie na to. Pochylam głowę. Czy ona naprawdę się do tego przyznała? - Nie zamierzam kłamać, Bridgette. Jesteś trochę suką. Śmieje się cicho, po czym przykłada dłonie do twarzy. - Boże, wiem to. Po prostu nie mogę nic poradzić na to, że tak się wkurzam na ludzi. To nie jest tak, że mój cel życiowy to bycie suką. Kładę się na łóżku obok niej. - Więc nie bądź nią. Bycie suką wymaga o wiele więcej wysiłku, niż niebycie nią. Potrząsa głową. - Tobie łatwo mówić, bo nią nie jesteś. Wzdycham. Może myśleć, że nie jestem suką, ale jestem pewna, że ostatnio właśnie tak się czułam. - Jeśli to coś pomoże, jestem gorsza, niż ci się wydaje. Mogę nie wyrażać uczuć w tej sam sposób, co ty, ale zdecydowanie mam jakieś złe myśli. A ostatnio i złe intencje. Zaczynam sądzić, że nie jestem taka miła, za jaką się zawsze uważałam. Bridgette nie reaguje na moją wypowiedź przez kilka cichych chwil. W końcu ciężko wzdycha i siada na łóżku. - Mogę cię o coś zapytać? Teraz, kiedy już wiem, że możesz mi odpowiedzieć? Także siadam i kiwam głową. - Czy ty i Warren.. – milknie na chwilę. – Wydaje się, że dobrze się ze sobą dogadujecie, a ja byłam ciekawa, czy.. Uśmiecham się, bo wiem, do czego zmierza, więc przerywam jej potok myśli. - Jesteśmy tylko przyjaciółmi i to nigdy nie będzie nic więcej. Jest tak jakby dziwnie zauroczony pewną złośliwą kelnerką z Hooters, którą zna.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 97

Bridgette uśmiecha się, ale uśmiech szybko spełza jej z twarzy, kiedy patrzy prosto na mnie. - Jak długo Warren wie, że myślałam, że jesteś głucha? Cofam się myślami na kilka tygodni wstecz. - Od momentu, kiedy się wprowadziłam? – mówię, krzywiąc się, bo wiem, że Warren doświadczy tej strony Bridgette, którą wszyscy znamy zbyt dobrze. – Ale proszę, bądź dla niego łaskawa. Nawet jeśli dziwnie to okazujecie, to on cię naprawdę lubi. Może nawet cię kochać, ale był bardzo pijany, gdy to mówił, więc nie jestem pewna. Jeśli można usłyszeć, jak serce się zatrzymuje, to właśnie to usłyszałam. - Powiedział tak? Kiwam głową. - Kilka tygodni temu. Wyszliśmy do klubu i był nawalony, ale powiedział coś w stylu, że jest całkiem pewny, że może cię kochać. Chociaż prawdopodobnie nie powinnam ci tego mówić. Opuszcza wzrok na podłogę i milczy przez kilka sekund, po czym znowu spogląda na mnie. - Wiesz, większość rzeczy, które ludzie mówią po pijaku, jest bardziej rzetelna i uczciwa niż wtedy, kiedy są trzeźwi. Kiwam głową, niepewna, czy to prawdziwy fakt, czy po prostu jakiś fakt Bridgette. Wstaje i szybko podchodzi do drzwi, po czym z zamachem jej otwiera. Och, nie. Zamierza zabić Warrena, a to częściowo moja wina. Wstaję i pędzę do drzwi, przygotowując się na to, by wziąć na siebie winę za to, co jej powiedziałam. Jednakże, kiedy wchodzę do salonu, Bridgette siada na jego kolanach. Warren patrzy na nią przerażony, z szeroko otworzonymi oczami, i wyraz jego twarzy mówi mi, że zwykle się tak nie zachowuje. Bridgette bierze jego twarz w dłonie, a on z wahaniem kładzie dłonie na jej plecach. Wzdycha, patrząc mu głęboko w oczy. - Nie mogę uwierzyć, że zakochuję się w takim głupim, głupim dupku. Gapi się na nią przez kilka sekund, kiedy przetwarza jej słowa, po czym przyciąga jej głowę do siebie i całuje namiętnie. Pochyla się i wstaje, z Bridgette owiniętą wokół jego talii. Potem, bez odrywania się od siebie, kieruje się prosto do jego sypialni, gdzie zatrzaskują się za nimi drzwi. Uśmiecham się, bo Bridgette to prawdopodobnie jedyna dziewczyna we wszechświecie, która potrafi nazwać kogoś dupkiem i wyznać mu miłość w jednym zdaniu. Co dziwniejsze, Warren jest jednym z niewielu, którzy uważaliby to za atrakcyjne. Są dla siebie stworzeni.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 98

Ridge: Jak, do diabła, do tego doprowadziłaś? Czekałem tu, aż wyjdzie, przekonany, że go udusi. Ty spędzasz z nią dwie minuty, a ona go uwielbia. Ja: Nie jest taka zła, jak się wydaje. Ridge: Serio? Ja: Dobra, może jednak jest. Ale muszę jej przyznać, że jest ze sobą szczera.

Ridge uśmiecha się, odkłada telefon i opuszcza wzrok na ekran laptopa. Coś się w nim zmieniło. Nie mogę dokładnie wskazać, co to jest, ale widzę to w jego oczach. Wygląda na zrozpaczonego. Albo smutnego. Może po prostu jest zmęczony? Właściwie, to ma coś w sobie z tych wszystkich trzech uczuć, co sprawia, że mi go żal. Kiedy po raz pierwszy go spotkałam, wydawało się, że wszystko jest w porządku. Teraz, kiedy poznałam go lepiej, zaczynam myśleć, że niekoniecznie tak jest. Wydaje się, że życie faceta, który znajduje się teraz przede mną, to istny bałagan, a ja nawet nie przekopałam się przez powierzchnię. Ridge: Wciąż jestem trochę do tyłu z pracą, ale powinienem to nadgonić do wieczora. Jeśli chciałabyś się zająć nową piosenką, wiesz, gdzie mnie znaleźć. Ja: Brzmi nieźle. Po południu mam zajęcia, ale wrócę po siódmej.

Uśmiecha się bez przekonania i idzie do swojego pokoju. Zaczynam rozumieć większość z jego ekspresji. To zdecydowanie była nerwowość.

Ridge Założyłem, że skoro dziś nie przyszła, to nie miała ochoty pisać, i powiedziałem sobie, że mi to nie przeszkadza. Jednakże, jest kilka minut po ósmej, a światła w moim pokoju właśnie mignęły. Nie mogę zignorować przypływu adrenaliny, który poczułem. Wmawiam sobie, że moje ciało tak reaguje, bo uwielbiam tworzyć muzykę, ale w takim wypadku dlaczego nie dzieje się tak, kiedy piszę sam? Lub z Brennanem? Zamykam oczy i delikatnie odkładam gitarę, biorąc uspokajający oddech. Minęły tygodnie, odkąd to robiliśmy. Od nocy, kiedy pozwoliła mi usłyszeć swój głos, a co kompletnie zmieniło dynamikę naszej znajomości. Choć to nie jej wina. Nie jestem nawet pewny, czy to ja jestem winny. To wina natury, pociąg do kogoś to brzydka bestia, i niech mnie diabli, jeśli tego nie pokonam. Dam radę. Otwieram drzwi od swojego pokoju i daję krok w tył, kiedy ona wchodzi do środka, ze swoim notatnikiem i laptopem. Kieruje się pewnym krokiem w stronę łóżka, opada na nie i otwiera laptopa. Siadam obok i otwieram mojego. Sydney: Nie mogłam się dziś skupić na zajęciach, bo wszystko, co chciałam robić, to pisanie tekstów. Chociaż nie pozwoliłam sobie na pisanie ich, bo kiedy ty grasz, wychodzi mi to o niebo lepiej. Tłumaczenie: marika1311

Strona 99

Tęskniłam za tym. Na początku nie sądziłam, że mi się to spodoba, i trochę się tym denerwowałam, ale kocham to robić. Kocham, kocham, kocham. Bierzmy się do roboty, jestem gotowa.

Uśmiecha się do mnie i beztrosko klepie dłońmi materac. Odwzajemniam gest i opieram się o zagłówek łóżka. Zaczynam grać wstęp do nowej piosenki, nad którą pracowałem. Jeszcze jej nie skończyłem, ale mam nadzieję, że z nią zrobimy jakieś postępy. Gram piosenkę kilka razy, a ona co jakiś czas to patrzy na mnie, to zapisuje jakieś słowa. Używa dłoni, by pokazać mi, czy mam się zatrzymać, wrócić do któregoś momentu, przeskoczyć do refrenu lub zacząć wszystko od nowa. Obserwuję ją podczas grania i kontynuujemy ten dziwny taniec przez ponad godzinę. Często drapie się po głowie i robi dużo min, ale nie wiem, czy wyrażają to, że dobrze się bawi. W końcu siada, wydziera kartkę z notatnika, po czym zgniata ją i wrzuca do kosza na śmieci. Zatrzaskuje notatnik i kręci głową. Sydney: Przykro mi, Ridge. Może po prostu jestem wykończona, ale jakoś mi nie idzie. Możemy spróbować jeszcze raz jutro wieczorem?

Kiwam głową, starając się zrobić wszystko, co w mojej mocy, by ukryć rozczarowanie. Nie lubię patrzeć na nią sfrustrowaną. Podnosi laptopa i notatnik, po czym zmierza do swojej sypialni. Przy drzwiach jeszcze odwraca się i mówi „dobranoc”. Tak szybko, jak tylko znika, schodzę z łóżka i przekopuję się przez śmieci. Wyciągam jej zmiętą kartkę papieru, zabieram ją z powrotem do łóżka i rozkładam.

Watching him from here So far away Want him closer than my heart can take I want him here I want Maybe one of these days Someday Jest tu kilka przypadkowych zdań, niektóre są skreślone, inne nie. Czytam je wszystkie, starając się jej jakoś ogarnąć.

I’d run to him, if I could stand But I can’t make that demand I can’t be his right now Why can’t he take me away Czytanie tego to chyba naruszanie jej prywatności.. Ale czy na pewno? Technicznie, siedzimy w tym razem, więc powinienem mieć pozwolenie na czytanie tego, co ona pisze. Ale z tą piosenką jest inaczej. Jest inna, bo nie brzmi to tak, jakby pisała o Hunterze. Tłumaczenie: marika1311

Strona 100

Ten tekst brzmi trochę tak, jakby mógł być o mnie. Nie powinienem był tego robić. I nie powinienem teraz podnosić telefonu i zdecydowanie nie powinienem rozważać tego, jak namówić ją, żeby pomogła mi skończyć dziś tę piosenkę. Ja: Nie złość się, ale przeczytałem twój tekst. Chyba wiem, skąd się bierze twoja frustracja. Sydney: Czy może chodzić o to, że jestem beznadziejna w pisaniu, a kilka dobrych piosenek to wszystko, co miałam?

Podnoszę gitarę i zmierzam do jej pokoju. Pukam w drzwi i je otwieram, zakładając, że nie jest naga, biorąc pod uwagę to, że wyszła ode mnie jakieś dwie minuty temu. Podchodzę do jej łóżka i siadam, potem łapię notatnik i długopis. Na górze notatnika kładę kartkę z jej słowami. Zapisuję parę zdań i oddaję jej zeszyt. Musisz pamiętać, że zespół, dla którego piszesz, to sami faceci. Wiem, że ciężko jest pisać z męskiego punktu widzenia, skoro oczywiście facetem nie jesteś. Jeśli postarasz się pisać trochę inaczej, to może słowa same do ciebie przyjdą. Może to jest takie ciężkie, bo wiesz, że to chłopak je śpiewa, ale uczucia pochodzą od ciebie. Po prostu zmień tok myślenia i zobaczymy, jak to wyjdzie.

Czyta moją notatkę, po czym podnosi długopis i opiera się o łóżko. Patrzy na mnie i kiwa głową w kierunku gitary, dając mi znać, że da temu pomysłowi szansę. Ześlizguję się z łóżka na podłogę, po czym stawiam gitarę w pozycji pionowej i przyciągam ją do swojej klatki. Kiedy rozpracowuję akordy do nowej piosenki, czasem pomaga mi to poczuć wyraźniej wibracje. Zamykam oczy, pochylam głowę nad gitarą i zaczynam grać.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 101

Rozdział 11 Sydney Och, Boże. On znowu to robi. Tą hipnotyzującą rzecz. Kiedy wcześniej widziałam, jak grał w ten sposób na gitarze, nie wiedziałam jeszcze, że nie słyszy tego, co sam gra. Myślałam, że może robi tak, by uzyskać inny kąt, grając na strunach, ale teraz wiem, że robi tak, bo bardziej odczuwa muzykę. Nie wiem dlaczego, ale ta wiedza sprawia, że jeszcze bardziej uwielbiam na niego patrzeć. Prawdopodobnie powinnam myśleć nad tekstem, ale obserwuje go przez całą piosenkę. Kiedy kończy ją grać, szybko spuszczam wzrok na notatnik, bo wiem, że zaraz otworzy oczy i na mnie spojrzy. Udaję, że coś zapisuję, a on chwyta gitarę w zwykły sposób, opiera się o moją komodę i zaczyna grać od początku. Skupiam się na słowach i myślę o tym, co powiedział. Ridge miał rację. Nie myślałam o tym, że to facet będzie je śpiewał. Byłam skupiona na tym, by przelać swoje uczucia na papier. Zamykam oczy i staram się sobie wyobrazić, że to Ridge śpiewa tę piosenkę. Staram się sobie wyobrazić, jak to by było, gdybym była szczera co do tego, co do niego czuję i użyła to w tekście. Otwieram oczy i przekreślam pierwszy wers piosenki, po czym zaczynam pisać nową linijkę.

Watching him from here Seeing something from so far away Get a little closer every day Thinking that I want to make it mine Myślę, że prawdziwym powodem, przez który nie mogłam dziś pisać było to, że kończyło się na tym, że każde zdanie było o Ridge’u, a wiem, że on by to dostrzegł. Wyciągnął kartkę ze śmietnika i już je przeczytał, więc na pewno ma o tym pojęcie. Ale.. wciąż tu jest i chce, bym pomogła mu dokończyć piosenkę. Skupiam się na drugiej zwrotce i staram się wziąć pod uwagę jego rady.

I’d run to him you if I could stand But I can’t make that demand What I want I can’t demand Cuz what I want is you Dalej brnę przez słowa na kartce, przekreślając stare linijki i zmieniając je, podczas gdy Ridge gra piosenkę kilka razy. Tłumaczenie: marika1311

Strona 102

If I could be his, I would wait And if I can’t be yours now I’ll wait here on this ground Till you come, till you take me away Maybe someday Maybe someday Kartka staje się zabałaganiona i trudna do odczytania, więc odkładam ją na bok i otwieram notatnik, żeby wszystko przepisać. Ridge przestaje grać na kilka minut, podczas których przenoszę słowa na czystą kartkę. Kiedy podnoszę na niego głowę, wskazuje na stronę, chcąc przeczytać to, co napisałam. Kiwam głową. Podchodzi do łóżka i siada obok mnie, pochylając się w moim kierunku, żeby zapoznać się z tym, co napisałam do tej pory. Jestem bardzo świadoma tego, że może patrzeć między wierszami i wiedzieć, że mówią one bardziej o nim, niż o Hunterze, przez co panika przetacza się przez moje żyły. Przyciąga notatnik bliżej siebie, jednak wciąż leży na moich kolanach. Jego ramię jest przyciśnięte do mojego, a twarz ma tak blisko mojej, że mógłby poczuć mój oddech na policzku.. gdybym tylko oddychała. Zmuszam się, by opuścić wzrok tam, gdzie on utkwił swój, na słowach zapisanych na całej stronie.

Trying to ignore what you say You turn to me I turn away

Hurts to see you every day Smell your perfume on my bed Thoughts of you invade my head Truths are written, never said Ridge podnosi długopis, podkreśla ostatnią linijkę tekstu, po czym spogląda na mnie. Wskazuje długopisem na siebie i wykonuje w powietrzu ruch, jakby coś pisał, pokazując, że chce coś zmienić. Kiwam potwierdzająco głową, pełna strachu i nerwów, że mu się nie spodobały. Przyciska długopis do papieru, tuż obok słów, które wcześniej przekreślił. Zatrzymuje się na kilka sekund, zanim zaczyna pisać, i powoli znowu na mnie spogląda. Jego twarz jest pełna niepokoju, a ja jestem ciekawa, co go powoduje. Odwraca wzrok od moich oczu, mierzy Tłumaczenie: marika1311

Strona 103

mnie wzrokiem, aż spuszcza go na kartkę. Bierze wdech i ostrożnie wypuszcza z siebie powietrze, po czym zaczyna pisać nowe słowa.

Hurts to see you every day Cupid shut his eyes and shot me twice Smell your perfume on my bed Thoughts of you invade my head Truths are written, never said

And if I can’t be yours now I’ll wait here on this ground Till you come, till you take me away Maybe someday Maybe someday Kiedy kończy pisać, odkłada długopis na kartkę. Spogląda mi w oczy i nie wiem, czy oczekuje, bym jakoś na to odpowiedziała, ale nie mogę. Staram się nie pozwolić sobie na zastanawianie się, czy za jego słowami stoi prawda, ale przez moją głowę przebiegają jego słowa z pierwszego wieczoru, gdy razem pisaliśmy. „To twoje słowa, Sydney. Wyszły od ciebie.” Powiedział mi wtedy, że te słowa mają znaczenie, bo pochodzą gdzieś ze środka, z osoby, która je napisała. Spoglądam w dół na kartkę.

Truths are written, never said Och, mój Boże, nie mogę. Nie mogę o to zapytać. Nie chcę. Ale czuję się tak dobrze.. z jego słowami, z jego bliskością, z jego oczami, które szukają moich, co sprawia, że moje serce wariuje i nie mogę zrozumieć, jak coś, co się tak odczuwa, może być takie złe. Nie jestem złą osobą. Ridge nie jest złą osobą. Jak dwoje dobrych ludzi, z dobrymi intencjami, mogą skończyć z uczuciami, które pochodzą z dobrego serca, ale są tak niesamowicie złe? Ridge wydaje się być coraz bardziej zaniepokojony. Odwraca ode mnie wzrok i podnosi telefon. Ridge: Wszystko w porządku? Tłumaczenie: marika1311

Strona 104

Ha. Czy wszystko w porządku? Taa. Właśnie dlatego czuję ciężar w klatce, a moje dłonie się pocą, kiedy ściskam nimi prześcieradło, bo nie chcę zrobić czegoś, czego nigdy bym sobie nie wybaczyła. Kiwam głową, po czym delikatnie go odsuwam, wstaję i idę do łazienki. Zamykam za sobą drzwi i opieram się o nie, zaciskając oczy i w duchu powtarzając sobie mantrę tak, jak to robiłam przez ostatnie tygodnie. Maggie, Maggie, Maggie, Maggie, Maggie.

Ridge Po kilku minutach w końcu wraca do sypialni. Uśmiecha się do mnie, idzie do łóżka i podnosi swoją komórkę. Sydney: Przepraszam. Zrobiło mi się niedobrze. Ja: Dobrze się czujesz? Sydney: Tak. Potrzebuję chyba tylko wody. Uwielbiam te słowa, Ridge. Są idealne. Musimy jeszcze raz przez nie przebrnąć, czy możemy iść już spać?

Chciałbym jeszcze raz je powtórzyć, ale wygląda na zmęczoną. Oddałbym też wszystko za to, by znowu poczuć, jak śpiewa, ale nie sądzę, by to był dobry pomysł. Już wystarczające wyrzuty sumienia czułem, kiedy dopisywałem słowa. Jednakże fakt, że bardzo prawdopodobne jest to, że pisałem o niej, nie powstrzymał mnie, ponieważ jedyną rzeczą, o jakiej myślałem, było to, że faktycznie pisałem tekst. Miesiącami nie byłem w stanie pisać, a teraz, w ciągu zaledwie kilku minut, było tak, jakby podniosła się mgła i słowa zaczęły płynąć bez wysiłku. Kontynuowałbym, gdybym nie czuł, że już posunąłem się za daleko. Ja: Możemy iść spać. Jestem bardzo z tego zadowolony, Syd.

Uśmiecha się, a ja podnoszę swoją gitarę i idę do mojego pokoju. Spędzam kolejnych kilka minut na dodaniu końcowych wersów do piosenki, przenosząc jej słowa do programu na laptopie i dodając do tego akordy. Kiedy kończę, wysyłam to, zamykam i piszę do Brennana. Ja: Właśnie wysłałem ci wersję roboczą piosenki. Naprawdę chcę, by Sydney ją usłyszała, więc jeśli będziesz miał czas w tym tygodniu, by to dopracować akustycznie, wyślij mi. Myślę, że to będzie dla niej dobre, wreszcie usłyszeć coś, co ona powołała do życia. Brennan: Właśnie na to patrzę. Nienawidzę, że muszę to przyznać, ale sądzę, że miałeś co do niej rację. Naprawdę została nam zesłana. Ja: Też zaczynam tak myśleć. Brennan: Daj mi godzinę. Nie jestem zajęty, więc zobaczę, co możemy z tym zrobić.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 105

Godzina? Wyśle ją jeszcze dziś? Natychmiast piszę do Sydney. Ja: Postaraj się nie zasnąć. Mogę mieć dla ciebie małą niespodziankę za chwilę. Sydney: Um… okej?

*** Czterdzieści pięć minut później dostaję e-mail z załącznikiem od Brennana z tematem „szybki montaż” o tytule „Maybe Someday”. Otwieram to na swoim telefonie, znajduję parę słuchawek w szufladzie w kuchni i idę do pokoju Sydney. Otwiera drzwi po tym, jak pukam i wpuszcza mnie do środka. Podchodzę do łóżka i na nim siadam. Wskazuję na miejsce obok siebie. Spogląda na mnie pytającym wzrokiem, ale podchodzi. Podaję jej słuchawki i podkładam poduszkę, więc kładzie się i wkłada je do uszu. Wciąż patrzy na mnie nieufnie, jakbym ciągnął jakiś skomplikowany żart. Kładę się obok niej i podpieram na łokciach, po czym wciskam play. Kładę telefon między nami i ją obserwuję. Po kilku sekundach zwraca głowę w moją stronę. Wypuszcza z ust jedno „o mój Boże”, i patrzy na mnie, jakbym właśnie oddał jej cały świat. I czuję się z tym cholernie dobrze. Uśmiecha się i przyciska dłoń do ust, kiedy jej oczy wypełniają się łzami. Odwraca twarz z powrotem w stronę sufitu, prawdopodobnie dlatego, że jest zakłopotana swoją emocjonalną reakcją. Nie powinna być. Właśnie dokładnie to miałem nadzieję zobaczyć. Wciąż obserwuję ją, kiedy słucha piosenki, a przez jej twarz przebiega mieszanka emocji. Uśmiecha się, potem wypuszcza z siebie oddech i zamyka oczy. Kiedy piosenka się kończy, spogląda na mnie. - Jeszcze raz. – mówi. Uśmiecham się i ponownie włączam utwór. Patrzę na nią, ale w momencie, gdy jej usta zaczynają się poruszać i zdaję sobie sprawę, że śpiewa, mój uśmiech zostaje zmyty z uczuciem, którego w ogóle się nie spodziewałem. Zazdrość. Nigdy, w całym moim życiu, przez te wszystkie lata, w ciągu których nie słyszałem, nie chciałem usłyszeć czegoś tak bardzo, jak jej śpiewu w tej chwili. Tak bardzo chcę ją usłyszeć, że aż odczuwam fizyczny ból. Czuję, jak ściana w mojej klatce piersiowej przesuwa się do serca, a ja nawet nie zdaję sobie sprawy, że moja dłoń dotyka jej klatki, dopóki nie odwraca się do mnie, zaskoczona. Kręcę głową, nie chcąc, by przestawała. Nieznacznie kiwa głową, ale uderzenia jej serca pod moją dłonią natychmiast przyśpieszają. Czuję wibracje jej głosu, ale materiał między moją dłonią, a jej skórą przeszkadza mi w odczuciu tego tak, jak chcę. Przesuwam rękę wyżej, aż do podstawy gardła, a potem posuwam ją nawet wyżej, aż dotykam palcami jej szyi. Przybliżam się do niej tak, że moja Tłumaczenie: marika1311

Strona 106

klatka jest przyciśnięta do jej boku, bo przytłaczająca potrzeba, by ją usłyszeć, kompletnie przejmuje nade mną kontrolę, a ja nawet nie pozwalam sobie myśleć o tym, gdzie znajdują się ten niewidzialne granice. Wibracje w jej głosie zamierają i czuję, jak przełyka ślinę, kiedy patrzy na mnie z dokładnie tą mieszanką emocji, która zainspirowała ją do napisania większości linijek tekstu. Mów, że to złe, kochanie, ale to takie przyjemne.. Nie ma mowy, bym opisał to, co czuję. Wiem, że sposób, w jaki o niej myślę i to, co do niej czuję, jest złe, ale tak bardzo walczę z tym, by czuć się stosownie, kiedy z nią jestem.. Już nie śpiewa. Moja dłoń wciąż jest owinięta wokół jej szyi, a jej twarz jest pochylona w kierunku mojej. Przesuwam dłoń trochę wyżej, dopóki nie dotykam jej szczęki. Owijam wokół palca kabelek od słuchawki i wyciągam je z jej uszu. Wracam palcami do szczęki, powoli przesuwając się nimi za jej szyję. Moja dłoń tak doskonale się do niej dopasowuje, jakby była stworzona do tego, by ją trzymać. Delikatnie przyciągam ją do siebie, a ona odwraca lekko ciało w moją stronę. Nasze klatki się spotykają i to tworzy siłę tak potężną, że każda inna część mojego ciała domaga się tego, by dotknąć każdą inną część jej ciała. Sięga rękami w górę, do mojej szyi i delikatnie kładzie dłonie na mojej skórze, a następnie powoli wplątuje palce między moje włosy. Bycie tak blisko jej sprawia, że czuję, jakbyśmy stworzyli naszą własną przestrzeń osobistą, i nic innego nie może się do niej dostać lub z niej wydostać. Jej oddechy obijają się falami o moje usta i chociaż nie mogę ich usłyszeć, wyobrażam sobie, że brzmią tak, jak odczuwam bicie serca. Pozwalam, by moje czoło opadło na jej i czuję, jak dudnienie z głębi mojej klatki wznosi się do gardła. Dźwięk, który wydałem, sprawia, że otwiera usta z jękiem, a sposób, w jaki są lekko rozchylone sprawia, że muszę się z nimi natychmiast połączyć w poszukiwaniu ulgi, której rozpaczliwie pragnę. Ulga to dokładnie to, co odczuwam w momencie, gdy nasze wargi się spotykają. To tak, jakby każde stłumione, zaprzeczone uczucie, które odczuwałem w stosunku do niej, nagle się uwolniło, a ja jestem w stanie oddychać po raz pierwszy, odkąd ją poznałem. Jej palce kontynuują poruszanie się ścieżkami między moimi włosami, a ja zwiększam uścisk na jej głowie, przyciągając ją bliżej ku sobie. Pozwala mi wślizgnąć się językiem do ust, gdzie odnajduję jej język. Jest ciepła i miękka, a wibracje pochodzące od jej jęków zaczynają opuszczać jej usta i płyną prosto w moje. Moje wargi delikatnie zamykają jej, potem je rozdzielam i zaczynamy wszystko od nowa, z tymże tym razem jest w tym mniejsze wahanie, a większa desperacja. Jej ręce podążają teraz w dół po moich plecach, a moje dłonie ślizgają się po jej talii. Nasze języki poruszają się w niesamowitym tańcu do piosenki, którą słyszą tylko nasze usta. Desperacja i pośpiech, które nasilają nasz pocałunek, sprawiają wrażenie, jakbyśmy chcieli wydostać z siebie jak najwięcej, zanim ten moment się skończy. Bo oboje wiemy, że ma się zakończyć.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 107

Obejmuję ją kurczowo, kiedy moje serce zaczyna rozdzierać się na dwie części; połowa przypomina mi, gdzie zawsze była – z Maggie; druga część zostaje wciągnięta przez dziewczynę pode mną. Niczego w moim życiu nie odczuwałem tak niesamowicie… a jednocześnie tak boleśnie źle. Odrywam od niej usta i oboje z trudem łapiemy oddech, podczas gdy jej desperacki chwyt wciąż trzyma mnie nad nią. Nie chcę pozwolić, by nasze wargi znowu się połączyły, bo walczę ze sobą, by dowiedzieć się, którą połowę mojego serca chcę zachować. Przyciskam czoło do jej czoła i zamykam oczy, biorąc wdech i wydech w krótkich odstępach czasu. Nie próbuje mnie znowu pocałować, ale czuję, jak jej ruchy jej klatki piersiowej zmieniają się z błagania o oddech, w walkę ze łzami. Unoszę się i otwieram oczy, by na nią spojrzeć. Ma zaciśnięte powieki, ale łzy zaczynają spływać po jej policzkach. Odwraca twarz i przyciska dłoń do ust, kiedy próbuje przewrócić się na bok, z dala ode mnie. Unoszę się na dłoniach i patrzę z góry na to, co jej zrobiłem. Zrobiłem jedyną rzecz, którą obiecałem, że nigdy jej nie zrobię. Zrobiłem z niej Tori. Krzywię się, opuszczam delikatnie głowę i przykładam ją do boku jej głowy, przyciskając usta obok jej ucha. Znajduję jej dłoń i sięgam po długopis z szafki za nami. Odwracam jej rękę i przyciskam końcówkę długopisu do jej skóry. Tak mi przykro

Całuję jej dłoń, po czym zczołguję się z łóżka i wycofuję. Otwiera oczy na tyle długo, by zdążyła spojrzeć na swoją rękę. Zaciska ją w pięść, przyciąga do klatki i zaczyna szlochać w poduszkę. Zabieram moją gitarę, mój telefon i mój wstyd.. i zostawiam ją kompletnie samą.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 108

Rozdział 12 Sydney Nie chcę wychodzić z łóżka. Nie chcę iść na zajęcia. I zdecydowanie nie chcę polować teraz na pracę. Chcę tylko trzymać tą poduszkę przyciśniętą do oczu, bo tworzy ona miłą barierę między mną i każdym lustrem w mieszkaniu. Nie chcę w nie patrzeć, bo boję się, że tym razem zobaczę, kim naprawdę jestem. Dziewczyną bez skrupułów, pozbawioną moralności, z brakiem szacunku do związków innych ludzi. Nie mogę uwierzyć, że się z nim wczoraj całowałam. Nie mogę uwierzyć, że on mnie pocałował. Nie mogę uwierzyć, że zalałam się łzami w sekundzie, gdy oderwał się ode mnie i zobaczyłam ten wyraz na jego twarzy. Nie sądziłam, że możliwe jest to, by w jednej minie wyrazić tyle żalu i smutku. Widok tego, jak bardzo żałował, że jest ze mną w takiej sytuacji, był jednym z największych ciosów dla mojego serca. Zabolało gorzej niż to, co zrobił mi Hunter. Co zrobiła Tori. Ale nawet jeśli ten żal na jego twarzy mnie zabolał, to i tak nic w porównaniu z poczuciem winy i wstydem, jaki poczułam, kiedy pomyślałam, co zrobiłam Maggie. Co Ridge zrobił Maggie. Wiem, że w momencie, kiedy dotknął dłońmi mojej klatki piersiowej i przybliżył się do mnie, powinnam była zejść z łóżka i kazać wyjść mu z mojego pokoju. Ale tego nie zrobiłam. Nie mogłam. Im znajdował się bliżej mnie i im dłużej patrzyliśmy się sobie w oczy, tym bardziej moje ciało było trawione przez palącą potrzebę. Nie była to podstawowa potrzeba, jaki picie wody, kiedy jest się spragnionym albo jedzenie, gdy jest się głodnym. To była nienasycona potrzeba ulgi. Ulgi z pragnienia i pożądania, które było tak długo tłumione. Nigdy bym nie przypuszczała, jak silne może być pragnienie. To zżera każdą część ciebie, zwielokrotniając twoje zmysły. Kiedy trwa ten moment, wyostrza się twój zmysł wzroku i wszystko, co możesz zrobić, to skupić się na osobie przed tobą. Poprawia zmysł węchu i nagle jesteś świadoma tego, że dopiero co umył włosy, a koszulkę ma świeżo wyciągnięta z suszarki. Zwiększa zmysł dotyku, sprawia, że twoja skóra drży, czujesz mrowienie w palcach i odczuwasz silną potrzebę bycia dotykaną. Wyostrza poczucie smaku, usta stają się głodne i pragnące, a jedyna rzecz, która może przynieść ulgę, to inne usta, które szukają tego samego. Ale jaki zmysł pożądanie zwiększyło u mnie najbardziej? Słuch.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 109

Jak tylko Ridge umieścił słuchawki w moich uszach i zaczęła się piosenka, poczułam gęsią skórkę i dreszcze na ramionach i czułam się tak, jakby bicie mojego serca dostosowywało się powoli do rytmu utworu. I chociaż Ridge też pragnął tego zmysłu, to nie mógł tego doświadczyć. W tamtym momencie kombinacja wszystkich innych zmysłów nie mogła nadrobić braku tego, którego pragnął najbardziej. Chciał usłyszeć mnie tak bardzo, jak ja chciałam, by mógł to zrobić. To, co wydarzyło się między nami, nie stało się dlatego, że byliśmy słabi. Ridge nie przesuwał dłonią po mojej szczęce i szyi dlatego, że byłam przed nim, a on był w nastroju, by się całować. Nie przycisnął do mnie swojego ciała, bo uważał, że jestem atrakcyjna i to by było przyjemne. Nie rozdzielił moich warg swoimi ustami, bo lubi się całować i wiedział, że nie zostanie przyłapany. W zależności od tego, jak bardzo staraliśmy się to zwalczyć, doszło do tego między nami, bo uczucia stały się silniejsze niż pożądanie. Pożądanie łatwo pokonać. Zwłaszcza, kiedy jedyną bronią, które ono posiada, to atrakcyjny wygląd. Nie jest za to łatwo, kiedy próbujesz wygrać wojnę ze swoim sercem.

*** Od kiedy obudziłam się ponad godzinę temu, w domu panuje cisza. Im dłużej leżę tutaj i pozwalam sobie na rozmyślanie o tym, co się stało, tym mniejszą mam ochotę, by stawić mu czoła. Wiem, że jeśli przez to nie przebrniemy, to rozmowa będzie trudniejsza, jeśli będziemy zwlekać. Niechętnie się ubieram i idę do łazienki, by umyć zęby. Z jego pokoju nie dobiega żaden dźwięk, a zazwyczaj pracuje do późna i wstaje też późno, więc decyduję się, że pozwolę mu jeszcze spać. Poczekam na niego w salonie. Mam nadzieję, że Warren i Bridgette wciąż są zajęci sobą lub jeszcze śpią, bo nie wiem, czy dzisiaj ich zniosę. Otwieram drzwi i wychodzę z pokoju. Zamarzam w pół kroku. Odwróć się, Sydney. Odwróć i wracaj do swojej sypialni. Ridge stoi przy barze. Jednakże, to nie jego widok sprawia, że stoję w miejscu całkowicie nieruchoma. To przez dziewczynę, którą obejmuje. Dziewczynę, do której jest przyciśnięty. Dziewczynę, na którą patrzy tak, jakby nigdy nic innego się dla niego nie liczyło. To dziewczyna, która usadowiła się pomiędzy mnie a moje „może kiedyś”. Warren opuszcza swój pokój i spogląda na nich, stojących razem w kuchni. - Cześć, Maggie. Nie sądziłem, że zobaczę cię tu przez kilka kolejnych tygodni.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 110

Maggie odwraca się na dźwięk jego głosu. Ridge przenosi wzrok z niej na mnie. Jego ciało się napina i prostuje się, stwarzając między sobą, a Maggie mały dystans. Wciąż nie jestem w stanie się ruszyć. Albo po prostu nie chcę zmniejszać odległości między tą trójką, a mną. - Właśnie miałam wychodzić. – mówi, jednocześnie wzdychając i patrząc na Warrena. Ridge odsuwa się o krok, po czym odwraca ode mnie wzrok i ponownie skupia uwagę na Maggie. – Mój dziadek trafił wczoraj do szpitala. Przyjechałam zeszłej nocy. – odwraca się i daje lekkiego całusa Ridge’owi, a następnie udaje się do drzwi. – To nic poważnego, ale zostanę tu do jutra, aż go wypiszą. - Och. Przykro mi. – mówi Warren. – Ale będziesz tu w weekend na mojej imprezie, nie? Impreza? Maggie kiwa potakująco głową i przybliża się do Ridge’a. Owija ramiona wokół jego szyi, a on dotyka dłońmi jej talii – dwa proste gesty, które sprawiają, że moje serce pęka na kawałeczki. Przybliża wargi do jej ust i zamyka oczy. Unosi dłonie do jej twarzy, po czym odrywa się, pochyla i całuje ją w czubek nosa. Auć. Maggie wychodzi z mieszkania, uprzednio nawet nie zauważając, że tutaj stoję. Ridge zamyka za nią drzwi, odwraca się i spogląda w moje oczy z miną, z której nie mogę nic odczytać. - Co dziś robimy? – pyta Warren, spoglądając to na niego, to na mnie. Żadne z nas nie przerywa kontaktu wzrokowego, by mu odpowiedzieć. Po kilku sekundach Ridge wykonuje mały ruch oczami, wskazując nimi w kierunku jego pokoju, po czym odwraca się do Warrena i coś mu pokazuje, a ja wracam do swojej sypialni. To niesamowite, jak wiele musiałam przypominać moim organom w ciągu ostatnich trzech minut, a co powinno być podstawową, znajomą wiedzą. Wdech, wydech. Spiąć się, rozluźnić. Uderzenie, uderzenie, przerwa. Uderzenie, uderzenie, przerwa. Wdech, wydech. Wchodzę do łazienki i zmierzam do pokoju Ridge’a. Oczywiste jest to, że chce porozmawiać, a ja wciąż uważam, że lepiej zrobić to teraz, niż zwlekać. To zdecydowanie lepsze rozwiązanie, niż nierozmawianie o tym w ogóle. Droga do jego drzwi to tylko kilka kroków i nie powinna zająć więcej niż kilka sekund, ale w jakiś sposób rozciąga się to w pięć całych minut. Zdenerwowana chwytam za klamkę i wchodzę do pomieszczenia. Wchodzi do pokoju w tym samym momencie, kiedy ja zamykam

Tłumaczenie: marika1311

Strona 111

drzwi od łazienki. Zatrzymujemy się i gapimy na siebie. Te spojrzenia muszą się skończyć, bo moje serce tego dłużej nie wytrzyma. Oboje podchodzimy do łóżka, ale zatrzymuję się, zanim siadam. Zakładam, że będzie to poważna rozmowa, więc unoszę palec i idę po laptopa. Kiedy wracam, Ridge siedzi już ze swoim laptopem na łóżku, więc siadam obok, opieram się o zagłówek i otwieram mojego. Nie napisał jeszcze do mnie, więc decyduję się zrobić to pierwsza. Ja: Wszystko w porządku?

Wysyłam ją i po przeczytaniu mojego pytania, spogląda na mnie nieco zaskoczony. Odwraca się do ekranu i zaczyna odpisywać. Ridge: W jakim sensie? Ja: Chyba każdym, tak sądzę. Wiem, że po tym, co się pomiędzy nami stało, było chyba dość ciężko widzieć Maggie, więc chciałam po prostu wiedzieć, czy wszystko okej. Ridge: Myślę, że jestem teraz lekko zagubiony. Nie jesteś na mnie zła? Ja: A powinnam być? Ridge: Zważywszy na to, co się wczoraj stało, powiedziałbym, że tak. Ja: Nie mam prawa być na ciebie bardziej zła, niż ty mógłbyś być na mnie. Nie mówię, że nie jestem zdenerwowana, ale jak moja wściekłość na ciebie mogłaby nam w tej chwili pomóc?

Czyta moją wiadomość i wypuszcza z płuc głęboki oddech, odchylając głowę na zagłówek. Zamyka na chwilę oczy, po czym podnosi głowę i mi odpisuje. Ridge: Maggie pojawiła się wczoraj godzinę po tym, kiedy wróciłem do swojego pokoju. Byłem przekonany, że wtargniesz do pokoju i powiesz jej, jakim dupkiem jestem, że cię pocałowałem. A potem, w kuchni, kiedy cię zobaczyłem, przygotowywałem się na to. Ja: Nie powiem jej o tym, Ridge. Ridge: Dziękuję ci za to. Więc co teraz? Ja: Nie wiem. Ridge: Nie możemy zamieść tego pod dywanik i udawać, że nic się nie stało, bo nie sądzę, żeby to nam wyszło. Mam wiele do powiedzenia, i boję się, że jeśli tego nie zrobię, to już nigdy. Ja: Ja też mam coś do powiedzenia. Ridge: Ty pierwsza. Ja: Nie, ty pierwszy. Ridge: A może zrobimy to w tym samym czasie? Kiedy skończymy pisać, wyślemy wiadomości. Ja: Zgoda.

Nie mam pojęcia, co chce mi powiedzieć, ale nie zamierzam pozwolić, by wpłynęło to na to, co ja muszę mu powiedzieć. Piszę dokładnie to, co chcę, żeby wiedział, po czym czekam, aż on skończy pisać. Kiedy w końcu odrywa palce od klawiatury, patrzymy na siebie, on kiwa głową i oboje wciskamy enter.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 112

Ja: Myślę, że to, do czego między nami doszło, zdarzyło się z wielu powodów. Najwyraźniej odczuwamy względem siebie pociąg, mamy wiele wspólnego i w innych okolicznościach szczerze sądzę, że byłoby nam ze sobą dobrze. Widziałam siebie z tobą, Ridge. Jesteś inteligentny, utalentowany, zabawny, pełen współczucia, szczery i trochę zły, co lubię. ;) A co do ostatniej nocy – nawet nie potrafię tego opisać. Nigdy jeszcze tak nie odczułam pocałunku z kimś. Mimo że nasze uczucia nie są dobre. Jest też w tym mieszanina poczucia winy. I chociaż nasze bycie ze sobą wydaje się być sensowne, to jednocześnie tego sensu nie ma. Nie mogę zerwać z kimś w takim bólu i oczekiwać, że znajdę szczęście w ciągu kilku tygodni. To za szybko, a ja wciąż chcę żyć na własną rękę, bez względu na to, jak dobrze się z tym czułam. Nie wiem, gdzie teraz podążają twoje myśli i szczerze mówiąc, boję się wysłać tę wiadomość, bo chcę, żebyśmy się dogadali. Chcę, żebyśmy wspólnie pracowali i odepchnęli to, cokolwiek czujemy, żebyśmy nadal tworzyli muzykę, byli przyjaciółmi i płatali Warrenowi śmieszne żarty. Nie jestem gotowa na to, by to się skończyło, ale jeśli moje przebywanie tu jest dla ciebie zbyt trudne lub czujesz się winny, kiedy jesteś z Maggie, odejdę. Powiedz słowo, a po prostu odejdę. Cóż, raczej nie możesz POWIEDZIEĆ słowa. Możesz NAPISAĆ słowo, a wtedy odejdę (Przepraszam za ten lamerski żart twoim kosztem, ale teraz jest po prostu zbyt poważnie). Ridge: Po pierwsze, i przede wszystkim, przepraszam. Przepraszam, że postawiłem cię w tej sytuacji. Przepraszam, że nie byłem wtedy silniejszy. Przepraszam, że nie dotrzymałem obietnicy, że nie stanę się Hunterem. Ale najbardziej przepraszam za to, że zostawiłem cię wczoraj w łóżku, płaczącą. To, że wyszedłem i zostawiłem sprawę nierozwiązaną, było najgorszym posunięciem. Chciałem wrócić i z tobą porozmawiać, ale kiedy w końcu zebrałem w sobie na tyle odwagi, by to zrobić, pojawiła się Maggie. Gdybym wiedział, że przyjedzie, ostrzegłbym cię. Po tym, co ci zrobiłem zeszłej nocy i widok twojej miny, kiedy dziś zobaczyłaś nas razem.. wiem, że to było prawdopodobnie najgorsze, co mogłem zrobić, żeby cię zranić. Nie mam pojęcia, co teraz sobie myślisz, ale muszę to powiedzieć, Sydney. Niezależnie od tego, co do ciebie czuję i czy sądzę, że mogłoby nam się udać, nigdy, przenigdy jej nie zostawię. Kocham ją. Kocham ją od momentu, gdy ją poznałem i będę kochał aż do śmierci. Ale proszę, nie myśl przez to, że nic do ciebie nie czuję. Nigdy nie sądziłem, że jest możliwe, by mieć szczere uczucia do więcej niż jednej osoby, ale przekonałaś mnie, jak niesamowicie się myliłem. Nie zamierzam okłamywać siebie i wmawiać, że mi na tobie nie zależy i zdecydowanie nie zamierzam okłamywać ciebie. Mam po prostu nadzieję, że zrozumiesz, o co mi chodzi i dasz nam szansę, by przez to przebrnąć, bo jeśli są na świecie dwie osoby, którym się uda rozgryźć to, jak być tylko przyjaciółmi, to jesteśmy to my.

Czytamy nawzajem swoje wiadomości. Ja czytam jego więcej niż raz. Nie spodziewałam się, że będzie szczery i tak się odkryje, zwłaszcza o tym, że mu na mnie zależy. I nigdy, choć przez jedną sekundę, nie oczekiwałam, by rozważył odejście od Maggie dla mnie. To byłoby najgorsze, co mogłoby z tego wszystkiego wyniknąć. Jeśli by ją zostawił i byśmy starali się na tym wybudować naszą relację, to by nigdy się nie udało. Cała relacja byłaby zbudowana na zdradzie i oszustwie, a te dwie rzeczy nigdy nie są dobrym fundamentem związku. Ridge: Wow. Jestem nami zdumiony. Jesteśmy tacy dojrzali.

Jego wiadomość sprawia, że zaczynam się śmiać. Ja: Tak, jesteśmy. Ridge: Sydney, nie umiem ci nawet powiedzieć, co twoja wiadomość ze mną zrobiła. Poważnie. Czuję, jakby waga wszystkich dziewięciu planet (bo tak, Pluton na zawsze będzie dla mnie planetą), osiadł w

Tłumaczenie: marika1311

Strona 113

mojej klatce po tym, jak od ciebie wczoraj wyszedłem. Ale wiedząc, że mnie nie nienawidzisz, nie jesteś wściekła i nie snujesz złego planu zemsty.. czuję się dobrze. Dziękuję ci za to. Ja: Chwila. Nie powiedziałam, że nie snuję zemsty. ;) I skoro jesteśmy tak szczerzy i otwarci, to czy mogę o coś zapytać? Ridge: Co ci mówiłem o pytaniu, czy możesz o coś zapytać? Ja: O, mój Boże. Nie mogę uwierzyć, że kiedykolwiek się z tobą całowałam! Jesteś taki DENERWUJĄCY! Ridge: LOL. Co to za pytanie? Ja: Jestem zaniepokojona. Oczywiście mamy problem z tym, że czujemy wobec siebie pociąg. Jak przez to przejdziemy? Chcę z tobą pisać teksty, ale wiem też, że z tych momentów Maggie nie byłaby zadowolona. Myślę, że jestem po prostu zbyt pożądliwa, kiedy coś tworzę i chcę wiedzieć, co należy zrobić, by to zmniejszyć. Jeśli to w ogóle możliwe. Ridge: Utrzymać egoizm. To bardzo nieatrakcyjne, a jeśli będzie trwał, w ciągu tygodnia nie będę w stanie na ciebie spojrzeć. Ja: Zgoda. Ale co ja zrobię, z moją sympatią do CIEBIE? Zdradź mi kilka wad, żebym mogła je wygrawerować w pamięci.

Wybucha śmiechem. Ridge: W niedziele śpię tak długo, że nie myję zębów aż to poniedziałkowego ranka. Ja: Dobre i to na początek. Potrzebuję jeszcze kilka. Ridge: Zobaczmy. Kiedyś, kiedy ja i Warren mieliśmy piętnaście lat, spodobała mi się pewna dziewczyna. Nie wiedział o tym, że ją lubię i poprosił mnie, bym ją zapytał, czy chce się z nim umówić. Zrobiłem to, a ona się zgodziła, bo najwyraźniej Warren jej się podobał. Ale mu powiedziałem, że odmówiła. Ja: Ridge! To okropne! Ridge: Wiem. A teraz potrzebuję czegoś od ciebie. Ja: Kiedy miałam osiem lat, pojechaliśmy na Coney Island. Chciałam zjeść lody, ale rodzice nie chcieli mi ich kupić, bo miałam nową koszulkę, której miałam nie ubrudzić. Mijaliśmy kosz na śmieci, i były tam akurat lody, więc kiedy rodzice się odwrócili, wzięłam je i zaczęłam jeść. Ridge: Taa, to dość ohydne. Ale miałaś tylko osiem lat, więc to się nie liczy. Potrzebuję czegoś bardziej aktualnego. Liceum? Studia? Ja: Och! Raz w liceum spędziłam noc w domu dziewczyny, którą niezbyt dobrze znałam. Całowałyśmy się. Nie podobało mi się i było dość ohydne, ale miałam siedemnaście lat i byłam ciekawa. Ridge: Nie. To NIE liczy się jako wada, Sydney. Jezu Chryste, współpracuj ze mną. Ja: Podoba mi się oddech szczeniaków. Ridge: No, już lepiej. Nie słyszę swoich bąków, więc czasami zapominam, że inni ludzie mogą to usłyszeć. Ja: O mój Boże. Tak, to jest taki rodzaj rzeczy, który rzuca na ciebie zdecydowanie inne światło. Myślę, że przeszło mi na jakiś czas. Ridge: Jeszcze jedną od ciebie i potem powinniśmy być dla siebie równie odpychający. Ja: Kilka dni temu wracałam z zajęć i zobaczyłam, że samochodu Tori nie ma. Skorzystałam z mojego klucza i weszłam do środka, by zabrać kilka rzeczy, o których zapomniałam. Przed wyjściem otworzyłam jej wszystkie butelki z alkoholem i naplułam do każdej z nich. Tłumaczenie: marika1311

Strona 114

Ridge: Serio?

Kiwam głową, bo za bardzo mi wstyd, by napisać słowo „tak”. Wybucha śmiechem. Ridge: Okej. Myślę, że nam wystarczy. Przyjdź tu o ósmej i sprawdzimy, czy uda nam się przebrnąć przez piosenkę. Jeśli będziemy musieli zrobić sobie przerwę przez te okropne rzeczy, które się o sobie dowiedzieliśmy, po prostu daj mi znać. Ja: Zgoda.

Zamykam laptopa i zaczynam schodzić z łóżka, ale Ridge łapie mnie za nadgarstek. Odwracam się, a on na mnie patrzy z poważnym wyrazem twarzy. Pochyla się, łapie długopis i pisze na mojej dłoni. Dziękuję

Zaciskam usta i kiwam głową. Puszcza moją dłoń, a ja idę do siebie, próbując zignorować fakt, że wszystkie odrażające szczegóły na świecie nie mogą powstrzymać mojego serca przed reagowaniem w ten sposób na ten prosty gest. Spoglądam w dół na swoją klatkę piersiową. Hej, serduszko. Słuchasz mnie? Ty i ja oficjalnie jesteśmy w stanie wojny.

Ridge Jak tylko drzwi się za nią zamykają, zamykam oczy i wypuszczam z siebie głęboki oddech. Jestem wdzięczny, że nie jest zła. Jestem wdzięczny, że nie jest mściwa. Jestem wdzięczny, że jest rozsądna. Jestem też wdzięczny, że wygląda na to, że ma więcej silnej woli niż ja, bo nigdy nie czułem się tak słaby, jak wtedy, gdy jestem obok niej.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 115

Rozdział 13 Niewiele zmieniło się w sposobie, w jaki razem pracowaliśmy, oprócz tego, jest zachowujemy wobec siebie pewną odległość. Od czasu naszego pocałunku skończyliśmy kilka piosenek, i chociaż pierwszy wieczór był trochę niezręczny, to wygląda na to, że znaleźliśmy swój rytm i wpadliśmy w rutynę. Nie rozmawialiśmy o pocałunku, o Maggie ani o tym, dlaczego on gra, siedząc na podłodze, a ja piszę samotnie na łóżku. Nie ma powodu, by to omawiać, bo oboje jesteśmy tego wszystkiego bardzo świadomi. Fakt, że przyznaliśmy się do tego, że czujemy do siebie pociąg, nie zadziałał tak, jak myśleliśmy, że podziała. Dla mnie jest to tak, jakby w pokoju był wielki słoń. Czuję się tak, jakby zabierał mi tyle miejsca, że przyciska mnie do ściany i wyciska ze mnie ostatni oddech. Wciąż sobie powtarzam, że będzie lepiej, ale minęło już prawie dwa tygodnie, a w ogóle nie jest łatwiej. Na szczęście, mam w przyszłym tygodniu dwie rozmowy o pracę, a jeśli zostanę zatrudniona, przynajmniej częściej nie będzie mnie w domu. Warren i Bridgette pracują i jednocześnie się uczą, więc często ich tu nie ma. Ridge pracuje z domu, więc to, że przez większą część dnia jesteśmy w domu sami, zaprząta moją głowę przez cały czas. Chociaż z całego dnia najbardziej nienawidzę momentu, kiedy Ridge jest pod prysznicem. Co oznacza, że nienawidzę tej godziny, bo właśnie w tej chwili tam jest. Nie podoba mi się to, gdzie moje myśli wędrują, kiedy wiem, że znajduje się tylko ścianę ode mnie i jest kompletnie nagi. Jezu, Sydney. Słyszę, że zakręca wodę w prysznicu i odsłania zasłonkę, a ja zaciskam oczy, jeszcze raz próbując nie wyobrażać go sobie w tym momencie. To prawdopodobnie dobra chwila na to, by włączyć muzykę i zagłuszyć swoje myśli. Jak tylko zamyka drzwi prowadzące z łazienki do jego pokoju, dobiega mnie pukanie do drzwi frontowych. Z wdzięcznością zeskakuję z łóżka i podążam w tamtym kierunku, starając się nie myśleć o tym, że Ridge właśnie się ubiera w swojej sypialni. Nawet nie przejmuję się tym, by spojrzeć przez wizjer, co jest okropnym niedopatrzeniem z mojej strony. Otwieram drzwi i widzę Huntera, potulnie stojącego u szczytu schodów. Patrzy na mnie nerwowo przepraszającym wzrokiem. Serce opada mi do żołądka. Minęły tygodnie, odkąd widziałam go ostatni raz. Zaczynałam już zapominać, jak wygląda. Jego włosy są dłuższe niż zazwyczaj, a to przypomina mi o tym, że to ja dbałam o jego wizyty u fryzjera. To, że nawet się tym nie przejmuje, sprawia, że jest w moich oczach jeszcze bardziej żałosny. - Powinnam dać Tori numer twojego fryzjera? Twoje włosy wyglądają okropnie. Wspomnienie imienia Tori wywołuje grymas na jego twarzy. A może przyczyną żalu na jego twarzy jest fakt, że nie skoczyłam mu w ramiona. Tłumaczenie: marika1311

Strona 116

- Dobrze wyglądasz. – mówi, uśmiechając się delikatnie. - Bo tak się mam. – odpowiadam, nie będąc pewną, czy go okłamuję, czy rzeczywiście mówię prawdę. Wolną ręką sięga do swojej szczęki i odwraca się ode mnie, najwyraźniej żałując, że się tutaj pojawił. Skąd się tutaj wziął? Skąd mógł wiedzieć, gdzie mieszkam? - Skąd wiedziałeś, gdzie mnie znaleźć? – pytam, przechylając głowę na bok z ciekawości. Na ułamek sekundy widzę w jego oczach strach, kiedy rzuca krótkie spojrzenie przez dziedziniec w kierunku mieszkania Tori. To oczywiste, że nie chce, bym wiedziała, co ma na myśli, bo to tylko rzuciłoby światło na fakt, że wciąż regularnie ją odwiedza. - Możemy pogadać? – pyta, a w jego głowie słychać pewność siebie, którą zawsze wiedziałam, że ma. - Jeśli cię wpuszczę i przekonam, że to koniec, to obiecasz, że przestaniesz do mnie wypisywać? Ledwie kiwa głową, więc daję krok w głąb mieszkania, a on wchodzi do salonu. Podchodzę do stołu na środku jadalni i wyciągam krzesło, dając mu do zrozumienia, że nie będzie siedział wygodnie na kanapie. Idzie w kierunku stołu, a jego oczy wędrują po pomieszczeniu, i bardziej niż prawdopodobne jest to, że szuka jakichkolwiek rzeczy, które dadzą mu jakąś wskazówkę co do tego, kto ze mną mieszka. Chwyta za oparcie krzesła i powoli je odsuwa, podczas gdy jego oczy skupiają się na butach Ridge’a postawionych przy kanapie. Podoba mi się, że je zauważył. - Mieszkasz tu teraz? – pyta, kontrolując swój głos. - Na razie tak. – mówię, a mój głos brzmi jeszcze lepiej, niż jego. Jestem z siebie dumna, że utrzymuję spokój, bo nie będę kłamać mówiąc, że jego widok mnie nie zabolał. Oddałam mu dwa lata ze swojego życia i wszystko, co do niego czułam, nie minęło za jednym zamachem. Potrzeba czasu, żeby uczucia zniknęły, więc wciąż jakieś we mnie są. Teraz są po prostu zmieszane z dużą ilością nienawiści. To mylące, czuć to wobec niego, bo nigdy bym nie pomyślała, że nie będę lubić człowieka przede mną. I nigdy bym nie pomyślała, że zdradzi mnie w taki sposób. - Sądzisz, że to bezpieczne? Wprowadzenie się do faceta, którego ledwo znasz? – siada i patrzy na mnie z dezaprobatą, jakby miał prawo oceniać każdą część mojego życia. - Ty i Tori nie zostawiliście mi zbyt wielkiego wyboru, co nie? Zostałam oszukana, bezdomna i to w dniu moich urodzin. Jeśli już, to myślę, że powinieneś mi pogratulować, że znoszę to tak dobrze. Nie masz cholernego prawa, by tu siedzieć i mnie osądzać. Pochyla się nad stołem, zamyka oczy i przyciska dłonie do czoła. - Sydney, błagam. Nie przyszedłem tutaj, żeby się kłócić albo wykręcać wymówkami. Chcę tylko, żebyś wiedziała, jak bardzo mi przykro. Tłumaczenie: marika1311

Strona 117

Jeśli jest coś, co chcę od niego usłyszeć, to właśnie przeprosiny. A jeśli są dwie takie rzeczy, to chciałabym przeprosiny poprzedzające pożegnanie. - Cóż, jesteś tu. – mówię cicho. – Masz do tego szansę. Powiedz mi, jak ci przykro. Mój głos nie jest już taki pewny, jak wcześniej. Właściwie, to mam ochotę sobie przyłożyć, bo brzmię smutna i załamana, a to ostatnia rzecz, którą chcę, by o mnie myślał. - Przepraszam, Sydney. – mówi, wyrzucając z siebie słowa szybko i z desperacją. – Tak bardzo, bardzo mi przykro. Wiem, że to niczego nie naprawi, ale między mną a Tori zawsze było inaczej. Znamy się od lat i wiem, że to żadne usprawiedliwienie, ale nasza relacja tak wyglądała na długo przed tym, zanim nas poznałaś. Ale to wszystko. To był tylko seks, a kiedy ty się pojawiłaś, żadne z nas nie było w stanie wymyślić, jak zakończyć to, co się działo między nami przez lata. Wiem, że to nie ma najmniejszego sensu, ale to, co miałem z nią, było całkowicie różne od tego, co miałem z tobą. Kocham cię. Jeśli dasz mi tylko jeszcze jedną szansę, by to udowodnić, nigdy więcej nie odezwę się do Tori. Moje serce bije tak mocno, jak wtedy, gdy dowiedziałam się, że ze sobą sypiają. Kontroluję swoje oddechy, starając się nie pochylić się nad stołem i go nie uderzyć. Jednocześnie zaciskam też pięści, by nie przysunąć się do niego i go nie pocałować. Nigdy bym go nie przyjęła z powrotem, ale czuję się w tej chwili tak zagubiona, bo bardzo brakuje mi tego, co mieliśmy. To było proste i dobre, a serce nigdy nie bolało mnie tak bardzo, jak podczas ostatnich kilku tygodni. A najbardziej mylące jest to, że serce nie boli mnie dlatego, że nie mogę być z Hunterem… tylko dlatego, że nie mogę być z Ridgem. Uderza we mnie to, że jestem bardziej zdenerwowana tym, że Ridge pojawił się w moim życiu niż tym, że Hunter z niego odszedł. Jak bardzo jest to popieprzone? Zanim mam szansę, by odpowiedzieć, drzwi od sypialni Ridge’a się otwierają, a on wychodzi na korytarz. Ma na sobie tylko jeansy, a moje ciało napina się na jego widok. Jednakże uwielbiam to, że Hunter za chwilę się odwróci i go zobaczy. Ridge zatrzymuje się kilka kroków od stołu, kiedy widzi, że Hunter siedzi przy nim naprzeciw mnie. Wędruje wzrokiem ode mnie do niego, podczas czy Hunter obraca się, by spojrzeć, na kogo patrzę. Widzę, jak niepokój przebiega twarz Ridge’a, wraz z błyskiem gniewu w oczach. Patrzy na mnie stanowczo, a ja dokładnie wiem, co się w tej chwili dzieje w jego głowie. Zastanawia się, co do cholery robi tutaj Hunter, tak jak ja. Kiwam głową, rozpraszając jego obawy i dając mu znać, że wszystko w porządku. Spoglądam wzrokiem na drzwi od jego pokoju, sugerując mu, że potrzebuję trochę prywatności. Ridge nie porusza się. Nie podoba mu się to, że właśnie kazałam mu wracać do sypialni. Wygląda na to, że niezbyt ufa Hunterowi, by zostawić go samego ze mną. Może dlatego, że nie usłyszy mnie, jeśli będę potrzebowała tego, by tu przyszedł. O cokolwiek chodzi, wiem, że czuje się teraz kompletnie nieswojo. Mimo tego wycofuje się i wraca do pokoju, przed tym rzucając Hunterowi ostrzegawcze spojrzenie. Hunter znowu na mnie spogląda, jednak jego twarz nie wyraża już skruchy. - Co to, do cholery, było? – pyta, a w jego głosie można wyczuć zazdrość. Tłumaczenie: marika1311

Strona 118

- To był Ridge. – mówię stanowczo. – Ale wasza dwójka miała już chyba okazję się poznać. - Czy wy.. no wiesz.. Zanim mu odpowiadam, ponownie zjawia się Ridge z laptopem pod pachą i zmierza prosto w kierunku kanapy. Siada na sofie i nie łamie kontaktu wzrokowego z Hunterem, kiedy otwiera laptopa i opiera stopy o stolik przed nim. Fakt, że Ridge nie chce, bym została z Hunterem sama, podoba mi się o wiele za mocno. - Nie twój interes – odpowiadam – ale nie, nie spotykamy się. Ma dziewczynę. Hunter ponownie spogląda na mnie i śmieje się pod nosem. Nie mam pojęcia, co on uważa za takie śmieszne, ale wkurza mnie tym. Zakładam ramiona na piersi, opieram się na krześle i się na niego gapię. - Proszę, powiedz mi, że widzisz w tym ironię, Sydney. Potrząsam głową, zdecydowanie nie widząc ironii w tej sytuacji. Mój brak zrozumienia sprawia, że ponownie wybucha śmiechem. - Próbuję wyjaśnić ci, że to, co się stało pomiędzy mną a Tori było wyłącznie fizyczne. To nic dla nas nie znaczyło, ale ty nawet nie próbowałaś spojrzeć na to z mojego punktu widzenia. A jednak praktycznie przeleciałaś wzrokiem swojego współlokatora, który kocha inną kobietę, i nie widzisz hipokryzji w swoim zachowaniu? Nie powiesz mi chyba, że nie spałaś z nim w ciągu tych dwóch miesięcy, od kiedy tu jesteś. Nie widzisz, że to, co wy robicie, nie różni się niczym od tego, jak było ze mną i z Tori? Nie możesz usprawiedliwić własnego postępowania, bez wybaczania mi mojego. Staram się utrzymać swoją szczękę, by nie opadła na podłogę. Próbuję utrzymać swój gniew na wodzy. Staram się też powstrzymać od tego, by sięgnąć przez stół i walnąć go między oczy, które teraz posyłają mi oskarżycielskie spojrzenie, ale nauczyłam się, że bicie kogoś wcale nie jest takie super. Daję sobie kilka chwil na uspokojenie się, zanim mu odpowiadam. Zerkam na Ridge’a, który wciąż mi się przygląda. Z wyrazu mojej twarzy wie, że Hunter właśnie przekroczył granicę. Zaciska dłonie na ekranie laptopa, gotowy w każdej chwili odstawić go na bok, jeśli bym go potrzebowała. Nie potrzebuję go. Mam to. Prostuję się, odciągając wzrok od Ridge’a i skupiając się oczach Huntera, które mam ochotę wydłubać. - Ridge ma wspaniałą dziewczynę, która nie zasługuje na to, by ją oszukiwać, a na szczęście dla niej, on nie jest typem, który by takie coś zrobił. I mylisz się mówiąc, że z nim spałam, bo tak nie było. Oboje wiemy, jakie to by było niesprawiedliwe, więc nie reagujemy na nasze pożądanie. Powinieneś wziąć pod uwagę to, że nawet jeśli dziewczyna sprawia, że twój kutas twardnieje, nie znaczy to, że musisz iść i go w nią wpakować!

Tłumaczenie: marika1311

Strona 119

Odpycham się od stołu w tym samym momencie, kiedy Ridge odkłada na bok swojego laptopa i wstaje. - Wyjdź, Hunter. Po prostu wyjdź. – mówię, nie będąc w stanie już na niego patrzeć. Fakt, że pomyślał, że coś mnie łączy z Ridgem, wkurzył mnie, i jeśli jest na tyle mądry, to stąd wyjdzie. Wstaje i idzie prosto do drzwi. Otwiera je i wychodzi, nawet się nie odwracając. Nie jestem pewna, czy to było takie proste, bo w końcu zdał sobie sprawę z tego, że nie zamierzam do niego wrócić, czy też dlatego, że Ridge wygląda tak, jakby chciał mu skopać tyłek. Mam dobre przeczucie, że Hunter już się do mnie nie odezwie. Wciąż gapię się na zamknięte drzwi, kiedy mój telefon brzęczy. Wyciągam go z kieszeni i odwracam się w kierunku Ridge’a. Trzyma w dłoni swoją komórkę, patrząc na mnie z troską. Ridge: Dlaczego on tutaj był? Ja: Chciał pogadać. Ridge: Wiedziałaś, że przyjdzie?

Po przeczytaniu wiadomości spoglądam na niego i po raz pierwszy zauważam, że ma zaciśniętą szczękę i nie wygląda na zbyt szczęśliwego. Prawie stwierdzam, że to zazdrość, ale nie chcę tego przyznać. Ja: Nie. Ridge: To dlaczego go wpuściłaś? Ja: Chciałam usłyszeć przeprosiny. Ridge: I co, zrobił to? Ja: Tak. Ridge: Nie wpuszczaj go tu więcej. Ja: Nie planowałam tego. Przy okazji, zachowujesz się teraz trochę jak dupek.

Zerka na mnie i wzrusza ramionami. Ridge: To moje mieszkanie, nie chce go tutaj. Nie wpuszczaj go tu.

Nie podoba mi się jego postawa i jeśli mam być szczera, to nie pasuje mi to, że właśnie odwołał się do tego, że to jego mieszkanie. To jakby cios poniżej pasa, który przypomina mi, że jestem na jego łasce. Nie odpowiadam mu. W rzeczywistości, rzucam telefon na kanapę, żeby nie mógł do mnie pisać, i idę w stronę sypialni. Kiedy docieram do drzwi, emocje mnie doganiają. Nie jestem pewna, czy to widok Huntera wydobył ze mnie te wszystkie bolesne uczucia, czy to fakt, że Ridge jest dupkiem.. cokolwiek to jest, łzy zaczynają wzbierać się pod moimi powiekami i nienawidzę tego, że pozwoliłam któremukolwiek z nich się do mnie zbliżyć. Ridge łapie mnie za ramiona i odwraca tak, bym na niego spojrzała, ale trzymam wzrok wbity w ścianę za nim. Nawet nie chcę spojrzeć mu w oczy. Wkłada mi w dłoń telefon, chcąc, bym przeczytała to, cokolwiek napisał, ale wciąż nie mam na to ochoty. Ponownie rzucam telefon w stronę kanapy, ale Ridge łapie go, zmuszając mnie, bym go wzięła. Tym razem to Tłumaczenie: marika1311

Strona 120

robię, ale po to, by go wyłączyć i znowu go wyrzucić. Spoglądam mu w oczy, a on wydaje się być zły. Podchodzi do stolika, bierze z niego długopis i wraca do mnie. Bierze moją dłoń, ale wyrywam się, bo nadal nie chcę wiedzieć, co ma mi do powiedzenia. Mam dość przeprosin na dziś. Próbuję się od niego odwrócić, ale łapie moją rękę, stanowczo przyciskając ją do drzwi, kiedy na niej pisze. Gdy kończy, wyrywam rękę, a on rzuca długopis na kanapę i idzie do swojego pokoju. Spoglądam na jego napis. Następnym razem go wpuść, jeśli to on jest tym, którego naprawdę chcesz.

Moje zapory całkowicie puszczają. Przeczytanie tego pozbawia mnie resztek sił, którymi powstrzymywałam łzy. Pędzę przez drzwi swojej sypialni, prosto do łazienki. Odkręcam kurek przy kranie i wyciskam mydło na rękę, następnie zaczynam szorować ją w miejscu, gdzie są jego słowa, jednocześnie połykając łzy. Nawet nie podnoszę wzroku, kiedy otwiera drzwi od swojej sypialni, ale kątem oka widzę, kiedy je zamyka i powoli do mnie podchodzi. Wciąż ścieram tusz ze swojego ramienia i pociągam nosem, kiedy sięga nade mną po mydło. Wlewa go trochę na swoją dłoń, bo czym zawija palce wokół mojego nadgarstka. Tkliwość jego dotyku rani moje serce. Nakłada mydło w miejscu, gdzie słowa się zaczynają i pociera moją skórę, kiedy opuszczam drugą dłoń i łapię się brzegu umywalki, pozwalając mu to ze mnie zmyć. Przeprasza mnie. Masuje kciukiem po słowach, zmywając je wodą. Wciąż wpatruję się w swoje przedramię, ale czuję jego wzrok na sobie. Jestem świadoma przesadnością moich oddechów, które muszę wziąć teraz, kiedy jest obok mnie, więc staram się je spowolnić do momentu, aż słowa na mojej ręce przestają być widoczne. Chwyta ręcznik i osusza moje ramię, po czym puszcza mnie. Unoszę dłoń do klatki i przytrzymuję ją drugą ręką, nie wiedząc, co teraz robić. W końcu spoglądam w jego oczy i natychmiast zapominam, dlaczego w ogóle byłam na niego zła. Jego ekspresja wyraża pocieszenie i przeprosiny, a może nawet trochę tęsknotę. Odwraca się i kilka sekund później wraca z moim telefonem. Uruchamia go i wręcza mi, po czym opiera się o szafkę, patrząc na mnie z żalem. Ridge: Przepraszam. Nie miałem na myśli tego, co powiedziałem. Pomyślałem, że dopuszczasz do siebie myśl, żeby zaakceptować jego przeprosiny i to mnie zdenerwowało. Zasługujesz na kogoś lepszego niż on. Ja: Pojawił się bez zapowiedzi. Nigdy nie przyjmę go z powrotem, Ridge. Miałam tylko nadzieję, że jego przeprosiny pozwolą mi szybciej oswoić się ze zdradą. Ridge: I pomogły? Ja: Nie za bardzo. Czuję się jeszcze bardziej wkurzona, niż byłam, zanim się zjawił.

Jak tylko czyta moją wiadomość, widzę, że napięcie go opuszcza. Jego reakcja na sytuację z Hunterem była na pograniczu zazdrości, a ja nienawidzę tego, że to sprawia, że czuję się dobrze. I nienawidzę tego, że za każdym razem, kiedy stanie się coś związane z Ridgem, Tłumaczenie: marika1311

Strona 121

natychmiast pojawia się też poczucie winy. Dlaczego rzeczy między nami muszą być tak skomplikowane? Chciałabym, by było prościej, ale nie mam pojęcia, jak to osiągnąć. Ridge: Chodźmy napisać o nim wściekłą piosenkę. To może pomóc.

Patrzy na mnie z chytrym uśmieszkiem, co sprawia, że w środku topnieję i wszystko wiruje. A następnie zastygam z poczucia winy. Chociaż raz byłoby miło nie być pożeraną przez wyrzuty sumienia. Kiwam głową i podążam za nim do jego pokoju.

Ridge Znowu siedzę na podłodze. Nie jest to najwygodniejsze miejsce do grania, ale to o wiele lepsze rozwiązanie niż siedzenie obok niej na łóżku. Nigdy nie mogę skupić się na muzyce, kiedy jestem w jej przestrzeni osobistej, a ona w mojej. Poprosiła, bym zagrał jedną z piosenek, które ćwiczyłem na balkonie, więc pracujemy nad nią. Leży na brzuchu, pisząc w notatniku. Marze i pisze. Siedzę na podłodze i nawet nie gram. Tyle razy zagrałem tę piosenkę, że wystarczająco dobrze zapamiętała jej melodię, więc po prostu obserwuję ją i czekam. Uwielbiam to, jak intensywnie skupia się na tekście, jakby była w swoim świecie, a ja jestem tylko szczęśliwym obserwatorem. Za każdym razem zatyka za ucho kosmyk włosów, który wciąż opada jej na oczy. Najbardziej lubię patrzeć, jak wymazuje. Za każdym razem, gdy gumka dotyka kartki, zagryza dolną wargę. Nie cierpię tego, że moją ulubioną czynnością jest patrzenie na nią, bo nie powinno tak być. To powoduje, że zadaję sobie te wszystkie pytania „co by było, gdyby..”, a mój rozum zaczyna wyobrażać sobie rzeczy, których nie powinien. Zaczynam widzieć siebie leżącego obok niej, podczas gdy ona pisze. Wyobrażam sobie, jak zerka na mnie i zauważa, co mi robi tymi małymi, niewinnymi gestami. Wyobrażam sobie, jak przewraca się na plecy, pozwalając mi stworzyć sekret, który nigdy nie opuściłby tego pokoju. Zaciskam powieki, robiąc wszystko, co w mojej mocy, by powstrzymać te myśli. Sprawiają, że czuję się winny, jak byśmy faktycznie to robili. Coś podobnego czułem kilka godzin temu, kiedy pomyślałem, że jest szansa na to, by zeszła się z Hunterem. Byłem wkurzony. I zazdrosny. Czułem rzeczy, których nie powinienem czuć i myślałem o takich rzeczach, o jakich nie powinienem, i to mnie cholernie przeraziło. Aż do teraz nigdy nie miałem problemów z zazdrością, a nie podoba mi się osoba, w jaką się zamieniam, kiedy ją odczuwam. Zwłaszcza, kiedy ta zazdrość nie ma nic wspólnego z dziewczyną, z którą jestem w związku.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 122

Drgam, kiedy coś uderza mnie w czoło. Natychmiast otwieram oczy i spoglądam na Sydney. Jest na łóżku, śmieje się i pokazuje na mój telefon. Podnoszę go i czytam wiadomość od niej. Sydney: Zasnąłeś? Jeszcze nie skończyliśmy. Ja: Nie. Tylko myślałem.

Przesuwa się na łóżku, by zrobić więcej miejsca i klepie pościel obok niej. Sydney: To chodź pomyśleć tutaj, żebyś mógł przeczytać słowa. Mam spisanych większość słów, ale utknęłam z refrenem. Nie jestem pewna, czego chcesz.

Nie przedyskutowaliśmy otwarcie tego, że już dłużej nie siedzimy razem na jednym łóżku. Choć ona jest skupiona na tekście, więc muszę zebrać się do kupy i też to zrobić. Odkładam gitarę i wstaję, po czym podchodzę do łóżka i kładę się obok niej. Wyciągam notatnik z jej rąk i kładę go przed sobą, by przeczytać to, co do tej pory napisała. Cudownie pachnie. Cholera jasna. Staram się w jakiś sposób zablokować swoje zmysły, ale wiem, że moje wysiłki pójdą na marne. Zamiast tego skupiam się na słowach, które napisała i szybko jestem pod wrażeniem tego, że bez wysiłku do niej przyszły.

Why don’t we keep, keep it simple You talk to your friends, and I’ll be here to mingle But you know that I, I want to be Right by your side like I ought to be And you know that I, I want to see The way that your eyes seem follow me Po przeczytaniu tego, co napisała, wręczam jej notatnik i biorę do ręki swój telefon. Jestem zdezorientowany tymi słowami, bo w ogóle nie tego się spodziewałem. Nie jestem pewny, czy mi się podobają. Ja: Myślałem, że piszemy wściekłą piosenkę o Hunterze.

Wzrusza ramionami i zaczyna mi odpisywać. Sydney: Starałam się. Ale temat Huntera już mnie nie inspiruje. Nie musisz ich użyć, jeśli ci się nie podobają. Mogę spróbować z czymś innym.

Gapię się na jej wiadomość, niepewny, jak zareagować. Nie podobają mi się dlatego, że nie są dobre. Przez te słowa zaczynam myśleć, że w jakiś sposób czyta mi w myślach. Ja: Bardzo mi się podobają.

Uśmiecha się i mówi „dziękuję”. Obraca się na plecy, a ja przyłapuję się na tym, że doceniam ten moment, tę noc i jej sukienkę z dekoltem o wiele bardziej, niż chyba Tłumaczenie: marika1311

Strona 123

powinienem. Kiedy ponownie spoglądam w jej oczy, obserwuje mnie, wyraźnie świadoma tego, co dzieje się w mojej głowie. Niestety, oczy nie kłamią. Kiedy żadne z nas nie odwraca wzroku, jestem zmuszony, by przełknąć ogromną gulę, która utkwiła mi w gardle. Nie wpakuj się w kłopoty, Ridge. Dzięki Bogu, że właśnie usiadła. Sydney: Nie jestem pewna, w którym momencie ma wejść refren. Ta piosenka ma więcej przedtaktów niż te, z którymi pracowałam wcześniej. Napisałam trzy różne, ale nie podoba mi się brzmienie żadnego z nich. Utknęłam. Ja: Pozwól mi obserwować cię jeszcze raz, gdy będziesz śpiewać.

Schodzę z łóżka i chwytam gitarę, po czym wracam do łóżka, ale tym razem siadam na krawędzi. Obracamy się do siebie twarzami i zaczynam grać. Kiedy docieramy do refrenu, przestaje śpiewać i wzrusza ramionami, dając mi znać, że to w tym momencie utknęła. Biorę jej notatnik i czytam słowa kilka razy. Zerkam na nią tak, by nie było to zbyt oczywiste i zapisuję pierwszą rzecz, która przychodzi mi do głowy.

And I must confess my interest The way that you move when you’re in that dress It’s making me feel like I want to be The only man that you ever see Wstrzymuję się od pisania dalej i znowu na nią spoglądam, czując każdą rzecz ze słów z refrenu. Myślę, że oboje wiemy, że te słowa piszemy do siebie, ale to w ogóle nie wydaje się nas powstrzymywać. Jeśli wciąż będziemy mieli takie momenty, ze zbyt szczerymi słowami, oboje wpadniemy w kłopoty. Szybko spoglądam w dół na kartkę, kiedy więcej słów przychodzi mi do głowy.

Whoa, oh, oh, oh I’m in trouble, trouble Whoa, oh, oh, oh I’m in trouble now Powstrzymuję się od tego, by na nią spojrzeć, kiedy piszę. Skupiam się na słowach, które wychodzą spod moich palców za każdym razem, kiedy jesteśmy razem. Nie kwestionuję tego, co mnie inspiruje i co to znaczy. Nie kwestionuję.. bo to oczywiste. Ale to sztuka. Sztuka jest tylko ekspresją. Ekspresja nie jest tym samym, co sztuka, chociaż czasami się tak wydaje. Pisanie słów nie jest tym samym, co bezpośrednie wyznawanie komuś swoich uczuć. Tłumaczenie: marika1311

Strona 124

Czy aby na pewno? Utrzymuję wzrok na kartce papieru i zapisuję dalsze słowa, i chciałbym, żeby nie były one prawdą i żebym tego nie czuł.

I see you in places from time to time You keep to your business and I, I keep to mine But you know that I, I want to be Right by your side where I ought to be And you know that I, I want to see The way that your eyes seem to follow me W momencie, gdy kończę pisanie, jestem tak zmartwiony, że nie pozwalam sobie, by zobaczyć jej reakcję. Szybko wręczam jej notatnik i przyciągam do siebie gitarę. Zaczynam grać piosenkę, żeby mogła przebrnąć przez refren.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 125

Rozdział 14 Sydney Nie patrzy na mnie. Nawet nie wie, że nie śpiewam. Nie mogę. Dziesiątki razy słuchałam, jak grał tą piosenkę na balkonie, ale nie odbyło się to z tyloma emocjami czy znaczeniem, aż do tej chwili. Fakt, że nawet nie może na mnie spojrzeć, czyni tą piosenkę zbyt osobistą. Czuję się tak, jakby nagle w jakiś sposób śpiewał ją dla mnie. Zamykam notatnik, nie chcąc przeczytać ani słowa więcej. Ta piosenka to prawdopodobnie kolejna rzecz, która nigdy nie powinna się wydarzyć, chociaż jestem pewna, że jest moją nową ulubioną. Ja: Myślisz, że Brennan mógłby ją wstępnie zmontować? Chciałabym jej posłuchać.

Szturcham go stopą po tym, jak wysyłam wiadomość, po czym kiwam głową w kierunku jego telefonu, kiedy na mnie spogląda. Podnosi go, czyta smsa i również kiwa głową. Chociaż ani mi nie odpowiada, ani na mnie nie patrzy. Ponownie zwracam uwagę na swój telefon, kiedy zalega cisza. Nie podoba mi się, jak niezręcznie jest teraz między nami, więc próbuję rozmową wypełnić pustkę. Przewracam się na plecy i wysyłam mu pytanie, by przerwać ciszę między nami. Ja: Czemu już nie ćwiczysz na balkonie tak, jak to robiłeś kiedyś?

Po przeczytaniu tego pytania natychmiast spogląda mi w oczy, ale nie trwa to długo. Ślizga się wzrokiem po mojej twarzy, przez ciało, a w końcu z powrotem do swojego telefonu. Ridge: Dlaczego miałbym to robić? Ciebie już tam nie ma.

I tak po prostu moje obronne mury opadają, a silna wola znika, wraz z jego szczerą odpowiedzią. Nerwowo przygryzam dolną wargę, a następnie powoli podnoszę na niego oczy. Patrzy na mnie tak, jakby chciał być facetem takim jak Hunter, który dba tylko o siebie. Nie tylko on tego chce. W tej chwili tak bardzo chcę być Tori, że to aż boli. Chcę być dokładnie taka, jak ona i nie przejmować się szacunkiem do samej siebie lub Maggie chociaż przez kilka minut. Wystarczająco długo, by pozwolić mu zrobić to, co chce zrobić, biorąc pod uwagę jego teksty. Jego oczy opadają na moje usta, a one momentalnie wysychają. Przenosi wzrok na klatkę, która od razu staje się jeszcze cięższa, niż już była. Wbija spojrzenie w moje nogi, a ja muszę je skrzyżować, ponieważ sposób, w jaki jego wzrok przenika moje ciało, sprawia, że wydaje się, jakby widział, co jest pod ubraniem. Zaciska oczy, a ja, widząc efekt, jaki na nim wywołałam, czuję, jakby w jego tekstach było więcej prawdy, niż on sam by tego chciał.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 126

It’s making me feel like I want to be The only man that you ever see

Ridge nagle wstaje, upuszcza telefon na łóżko, idzie prosto do łazienki i zatrzaskuje za sobą drzwi. Słucham, jak odsuwa zasłonkę od prysznica i odkręca wodę. Przewracam się na plecy i uwalniam stłumiony oddech. Jestem zdenerwowana, sfrustrowana i zła. Nie podoba mi się sytuacja, w której się postawiliśmy i wiem, że nawet jeśli nic nie zrobiliśmy, nie było w tym nic niewinnego. Siadam na łóżku, po czym szybko wstaję. Muszę wyjść z jego pokoju, zanim kompletnie się w nim zatracę. Jak tylko odchodzę od łóżka, telefon Ridge’a wibruje na materacu. Spoglądam na niego. Maggie: Cholernie bardzo dziś za tobą tęsknię. Kiedy skończysz pisać z Sydney, może pogadamy na Skype? Muszę cię zobaczyć. ;)

Gapię się na jej wiadomość. Nienawidzę tego smsa. Nienawidzę tego, że wie, że właśnie pracowaliśmy nad muzyką. Nienawidzę tego, że wszystko jej mówi. Chcę, żeby te momenty należały tylko do mnie i do Ridge’a, i do nikogo więcej.

*** Minęły dwie godziny, odkąd wyszedł spod prysznica, a ja nie mogę się zmusić, by wyjść z pokoju. Chociaż głoduję i naprawdę chcę iść do kuchni. Po prostu nie chcę go zobaczyć, bo nie podoba mi się to, jak to zostawiliśmy. Nie podoba mi się to, że oboje wiemy, że prawie dziś przekroczyliśmy granicę. A właściwie, nie podoba mi się to, że ją przekroczyliśmy. Mimo że nie zwerbalizowaliśmy tego, co myślimy i czujemy, spisanie tego w tekstach piosenek wcale nie było mniej szkodliwe. Rozlega się pukanie do moich drzwi, a wiedza, że to prawdopodobnie Ridge sprawia, że moje serce mnie zdradza i zaczyna szybko tańczyć w mojej klatce piersiowej. Nie wysilam się, by wstać i otworzyć drzwi, bo robi to sam od razu po zapukaniu. Trzyma telefon i słuchawki, dając mi do zrozumienia, że ma coś, co chciałabym usłyszeć. Kiwam głową, a on podchodzi do łóżka i wręcza mi komórkę. Wciska play, ale siada na podłodze, kiedy ja przesuwam się na łóżku. Piosenka się zaczyna, a ja spędzam trzy minuty, ledwie oddychając. Przez cały czas trwania utworu nie odrywamy od siebie wzroku.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 127

Ridge Maggie: Zgadnij, kto mnie jutro zobaczy. Ja: Kurt Vonnegut? Maggie: Zgaduj dalej. Ja: Anderson Cooper? Maggie: Nie, ale było blisko. Ja: Amanda Bynes? Maggie: Jesteś dziwny. TY mnie jutro zobaczysz i spędzisz ze mną całe dwa dni, i wiem, że staram się oszczędzać, ale kupiłam dla ciebie dwa nowe biustonosze. Ja: Jak mogło mi się tak poszczęścić, że znalazłem dziewczynę, która mnie wspiera i zachęca moje tendencje do transwestytyzmu? Maggie: Codziennie zadaję sobie to pytanie. Ja: O której cię zobaczę? Maggie: Cóż, wszystko znowu zależy od strasznego słowa na P. Ja: Ach. Tak. Cóż, podyskutujemy o tym później. Spróbuj być tutaj przynajmniej na szóstą. Jutro w nocy będzie impreza urodzinowa Warrena, a ja chcę spędzić z tobą trochę czasu, zanim dotrą tu wszyscy jego zwariowani przyjaciele. Maggie: Dzięki za przypomnienie! Co powinnam mu dać? Ja: Nic. Sydney i ja wyciągamy ostateczny żart. Powiedzieliśmy wszystkim, żeby zamiast prezentów, oddali pieniądze na organizacje charytatywne. Będzie wkurzony, kiedy ludzie zaczną mu wręczać karty dawcy na jego cześć. Maggie: Jesteście źli. Powinnam coś przynieść? Może ciasto? Ja: Nie, załatwimy to. Czuliśmy się źle przez to „zero prezentów”, więc mamy zamiar upiec mu pięć różnych ciast o różnych smakach, żeby mu to wynagrodzić. Maggie: Upewnij się, że jednym z nich będzie niemiecka czekolada. Ja: Już się tym zająłem, kochanie. Kocham cię. Maggie: Też cię kocham.

Zamykam naszą rozmowę i otwieram nieodczytaną wiadomość od Sydney. Sydney: Zapomniałeś o ekstrakcie waniliowym, dupku. To było na liście. Punkt piąty. Teraz musisz wrócić do sklepu. Ja: Może następnym razem powinnaś pisać czytelniej i odpowiadać na moje smsy, kiedy jestem w sklepie i próbuję rozszyfrować, co jest pod punktem piątym. Wracam za dwadzieścia minut. Rozgrzej piekarnik i daj znać, gdybyś sobie o czymś jeszcze przypomniała.

Śmieję się, wkładam telefon do kieszeni, po czym chwytam telefon i zmierzam do sklepu. Znowu.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 128

*** Jesteśmy przy cieście numer trzy. Zaczynam wierzyć, że tym, którzy są uzdolnieni muzycznie, brak talentu, jeśli chodzi o kuchenne zdolności. Jeśli chodzi o tworzenie muzyki, Sydney i ja radzimy sobie bardzo dobrze, ale nasz brak finezji i wiedzy co do dodania do siebie kilku składników, jest nieco żałosny. Nalegała, byśmy piekli ciasta od podstaw, podczas gdy ja mogłem w sklepie chwycić gotowe ciasta w proszku. Ale jest zabawa, więc nie narzekam. Wstawia trzecie ciasto do piekarnika i nastawia licznik. Odwraca się i mówi „trzydzieści minut”, po czym siada na szafce. Sydney: Twój młodszy brat jutro przyjedzie? Ja: Postarają się. Grają przed zespołem w San Antonio o siódmej, więc jeśli załadują się na czas, to powinni być tu o dziesiątej. Sydney: Cały zespół? Poznam cały zespół? Ja: Tak. I założę się, że nawet podpiszą się na twoich cyckach. Sydney: SQUEEEE! Ja: Jeżeli te litery naprawdę wydały z siebie dźwięk, jestem wdzięczny, że tego nie usłyszałem.

Sydney wybucha śmiechem. Sydney: Jak wpadliście na nazwę zespołu? „Sounds of Cedar”?

Za każdym razem, kiedy ktoś mnie pyta, jak wpadłem na pomysł nazwy dla zespołu, mówię, że po prostu pomyślałem, że brzmi fajnie. Ale nie mogę okłamać Sydney. Jest w niej coś takiego, że wyciągnęła ze mnie historię z dzieciństwa, o której nigdy nikomu nie mówiłem. Nawet Maggie. W przeszłości Maggie pytała, dlaczego nie mówię i skąd pomysł na nazwę, ale nie lubię wyciągać czegoś negatywnego, co mogłoby przysporzyć jej najmniejszych zmartwień. Ma wystarczająco rzeczy w swoim życiu, z którymi musi sobie radzić. Nie potrzebuje, żebym dokładał jej do tego moje problemy z dzieciństwa. To przeszłość i nie ma potrzeby, by do tego wracać. Jednak z Sydney jest inaczej. Wydaje się być tak ciekawa mnie, życia, ludzi, mówiąc ogólnie. Łatwo jest jej coś powiedzieć. Sydney: O-o. Wygląda na to, że muszę się przygotować na dobrą historię, bo wydaje się, że nie chcesz odpowiedzieć na to pytanie.

Odwracam się plecami, dopóki nie dotykam nimi blatu, na którym ona siedzi, i opieram się o niego. Ja: Ty po prostu kochasz takie rozdzierające serce rzeczy, co? Sydney: Tak. Dajesz.

Maggie, Maggie, Maggie.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 129

Często przyłapuję się na powtarzaniu jej imienia, kiedy jestem z Sydney. Zwłaszcza, kiedy Sydney mówi rzeczy takie jak „dajesz”. Od naszej rozmowy, ostatnich kilka tygodni było w porządku. Na pewno mieliśmy takie momenty, ale zwykle jedno z nas szybko wskazywało sobie wady i odpychające rzeczy, żeby skierować nas na właściwe tory. Pomijając chwile sprzed kilku tygodni, kiedy nasza sesja pisania piosenki skończyła się na tym, że musiałem wziąć zimny prysznic, najtrudniejszy moment dla mnie miał miejsce dwa dni temu. Nie wiem, co jest z tym, jak ona śpiewa.. Mogę ją po prostu obserwować, ale odczuwać to samo, co czułem, przyciskając ucho do jej klatki, a rękę kładąc na jej gardle. Zamyka oczy i zaczyna śpiewać, a pasja i uczucia, które się z niej wtedy wylewają, są tak potężne, że czasami nawet zapominam, że jej nie słyszę. Tamtej nocy pisaliśmy piosenkę od początku, a nie mogliśmy komunikować się na tyle dobrze, by ją zrozumieć. Musiałem ją usłyszeć i mimo że oboje byliśmy ku temu niechętni, skończyło się na tym, że moja głowa znowu leżała na jej klatce, a dłoń na jej gardle. Kiedy śpiewała, od niechcenia uniosła dłoń do moich włosów i zakręciła kosmyk na palcu. Mógłbym zostać w tej pozycji z nią przez całą noc. I zostałbym, gdyby tylko każdy dotyk jej ręki nie sprawiał, że pragnąłem jej jeszcze bardziej. W końcu musiałem się od niej oderwać, ale przebywanie na podłodze nie było wystarczającą separacją. Tak bardzo jej pragnąłem; nie potrafiłem myśleć o niczym innym. Skończyło się na tym, że poprosiłem, by podała mi jakąś swoją wadę, ale zamiast tego wstała i wyszła z mojej sypialni. Sposób, w jaki dotykała moich włosów, był dla niej zwyczajną rzeczą, biorąc pod uwagę to, w jakiej pozycji się znajdowaliśmy. Tak facet robiłby swojej dziewczynie, gdyby ona leżała z głową na jego klatce i tak dziewczyna robiłaby swojego chłopakowi, gdyby leżeli przytuleni. Ale my nimi nie jesteśmy. To, co jest między nami, różni się od wszystkiego, czegokolwiek doświadczyłem. Głównie dlatego, że mamy ze sobą dużo kontaktu fizycznego, zważywszy na naturę tworzenia muzyki i na to, że muszę użyć zmysłu dotyku, by zastąpić słuch w niektórych sytuacjach. Więc kiedy znajdujemy się w takich momentach, granice stają się zamazane, a reakcje niezamierzone. Tak bardzo, jak chciałbym móc przyznać, że pokonaliśmy wzajemny pociąg do siebie, nie mogę zaprzeczać, że mój wydaje się rosnąć z każdym dniem. Choć przebywanie z nią niekoniecznie jest trudne przez cały czas. Tylko przez większość czasu. Jak w tej chwili. Gapię się w dół, na swój telefon, zamierzając do niej pisać, a ona pochyla się za mną, obiema rękami wymasowując napięcie z moich barków. Przez to, że tak często piszemy i fakt, że siedzę na podłodze, a nie na łóżku sprawia, że mamtrochę problemów z plecami. Stało się dla niej naturalne pocieranie ich, kiedy wie, że mnie bolą. Czy pozwoliłbym jej to robić, gdyby Maggie była z nami w pokoju? Nie, do diabła. Czy powstrzymuję ją? Nie. Tłumaczenie: marika1311

Strona 130

Czy powinienem? Absolutnie. Wiem, bez cienia wątpliwości, że nie chcę zdradzić Maggie. Nigdy nie byłem takim typem faceta i nigdy nie chcę nim być. Problem w tym, że nie myślę o Maggie, kiedy jestem z Sydney. Czas, który spędzam z Sydney, spędzam właśnie z nią, i nic innego wtedy nie zaprząta mojej głowy. Ale czas, który spędzam z Maggie.. spędzam z nią. I nie myślę o Sydney. To tak, jakby chwile z Sydney i chwile z Maggie działy się na dwóch różnych planetach. Planety, które nie występują w tej samej strefie czasowej i nie pokrywają się. W każdym razie, do jutra. Wcześniej spędzaliśmy razem czas, ale nie od momentu, od kiedy jestem ze sobą szczery co do tego, co czuję do Sydney. I chociaż nigdy nie zechciałbym powiedzieć Maggie o tym, że żywię uczucia do kogoś innego, to martwię się tym, że ona będzie w stanie to zrobić. Powtarzam sobie, że jeśli włożę w to wystarczająco dużo wysiłku, mogę nauczyć się kontrolować swoje uczucia. Ale potem Sydney rzuca mi spojrzenie, robi coś lub mówi, co sprawia, że dosłownie czuję, że część mojego serca, która do niej należy, wypełnia się. Chociaż bardzo chciałbym, żeby była pusta.. ale obawiam się, że uczucia, to jedyna rzecz w naszym życiu, nad którą absolutnie nie mamy kontroli.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 131

Rozdział 15 Sydney Ja: Dlaczego to tak długo trwa? Piszesz cholerną książkę?

Nie wiem, czy moje pocieranie jego pleców go usypia, ale gapi się na telefon już od pięciu solidnych minut. Ridge: Wybacz. Zatopiłem się w myślach. Ja: Zauważyłam. Więc? Sounds of Cedar? Ridge: To dość długa historia. Pozwól, że przyniosę laptopa.

Otwieram naszą rozmowę na Facebooku w komórce. Kiedy wraca, opiera się o szafkę kilka metrów dalej. Zdaję sobie sprawę, że chciał stworzyć między nami przestrzeń, a to sprawia, że jest mi trochę niezręcznie, bo wiem, że nie powinnam pocierać jego ramion. To zbyt wiele, biorąc uwagę to, co się działo między nami w przeszłości, ale czuję, że ból jego pleców to moja wina. Nie narzeka na to, jak wpływa na niego gra na podłodze, ale widzę, że czasem go to boli. Zwłaszcza po takich nocach, jak wczorajsza, kiedy pisaliśmy przez trzy godziny. Poprosiłam go, by zaczął siadać na podłodze, żeby pomóc z tym, że jest trudniej, kiedy on jest na łóżku. Jeśli jeszcze nie jestem tak ogromnie zauroczona jest graniem na gitarze, to może nie być aż tak duży problem. Ale wciąż mam sprecyzowane odczucia co do jego gry na gitarze. I chciałabym powiedzieć, że zdefiniowałam uczucia wobec niego, ale nawet nie zaczęłam. Nie zamierzam nawet próbować precyzować tego, co do niego czuję, bo nie chcę wędrować myślami w tamtym kierunku. Ani teraz, ani nigdy. Ridge: Graliśmy dla zabawy przez sześć miesięcy, zanim mieliśmy nasz pierwszy, prawdziwy koncert w lokalnej restauracji. Musieliśmy im podać nazwę zespołu, by umieścili nas w harmonogramie. Nigdy wcześniej nie uznawaliśmy się za zespół, skoro to wszystko było dla zabawy, ale tamtej nocy zgodziliśmy się, że może dla nich wymyślimy nazwę. Wszyscy po kolei rzucaliśmy sugestiami, ale nie mogliśmy się dogadać. W pewnym momencie Brennan zasugerował, żebyśmy nazwali się Freak Frogs. Roześmiałem się. Powiedziałem mu, że to brzmi jak nazwa dla zespołu punkowego, i że potrzebujemy nazwy, która bardziej pasuje do akustycznego brzmienia. Zdenerwował się i powiedział, że jak mogę wiedzieć, jak muzyka lub tytuły brzmią, skoro jestem głuchy. Yay dla lamerskich żartów szesnastoletniego brata. W każdym razie, Warrenowi nie spodobało się to, jak zarozumiały był wtedy Brennan, więc powiedział, że powinienem wybrać nazwę zespołu i reszta musi się z tym zgodzić. Brennan się wkurzył i wyszedł, mówiąc, że i tak nie chce być w tym zespole. Wiedziałem, że to tylko jedna z furii Brennana. Nie miewał ich za często, ale kiedy już się zdarzały, rozumiałem to. To znaczy, dzieciak praktycznie nie miał rodziców i wychowywał się sam, więc myślałem, że i tak jest cholernie dojrzały, mimo sporadycznych napadów złości. Powiedziałem chłopakom, że chcę trochę nad tym pomyśleć. Próbowałem wpaść na nazwę, która znaczyłaby coś dla wszystkich, a zwłaszcza dla Brennana. Wróciłem myślami do tego, co mnie w ogóle skłoniło do „słuchania” muzyki.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 132

Brennan miał około dwóch lat, ja miałem pięć. Już się z tobą podzieliłem szczegółami o rodzicach, więc nie będę do tego wracał. Ale oprócz ich wszystkich nałogów, lubili także imprezować. Pewnej nocy wysłali nas do pokojów, kiedy ich znajomi zaczęli się zjeżdżać. Zauważyłem, że Brennan zawsze nosił tą samą pieluchę od momentu, gdy się obudził, aż do pójścia spać. Nigdy nie sprawdzali, co u niego. Nigdy nie karmili go w nocy, nie przewijali go ani nawet nie sprawdzali, czy oddycha. To chyba coś, co powinno się robić, skoro był niemowlęciem, ale nie zwracałem na to uwagi, dopóki nie zacząłem szkoły, bo byłem zbyt młody. Nie mogliśmy opuszczać w nocy swoich pokojów. Nie pamiętam, dlaczego tak się bałem to zrobić, ale jestem pewny, że zostałem za to wcześniej ukarany, bo inaczej tak bym się nie bał. Chciałem czekać, aż impreza się skończy i rodzice pójdą do łóżka, zanim mogłem wyjść z pokoju i sprawdzić, co u Brennana. Problem w tym, że nie słyszałem, więc nigdy nie wiedziałem, czy muzyka jeszcze gra i nigdy nie wiedziałem, czy poszli już do swojej sypialni, bo nie mogłem też otwierać drzwi. Więc zamiast ryzykując, że mnie przyłapią, przykładałem po prostu ucho do podłogi i czułem wibracje muzyki. Każdej nocy leżałem tam, nie wiadomo jak długo, tylko czekając, aż muzyka ucichnie. Zacząłem rozpoznawać utwory na podstawie tego, jak odreagowywały na podłogę, i nauczyłem się przewidywać, jaka piosenka będzie następna, bo każdej nocy grali te same utwory. Kiedy muzyka w końcu cichła, wciąż przyciskałem ucho do podłogi, czekając na kroki rodziców zmierzające do sypialni. Kiedy wiedziałem, że droga była wolna, szedłem do Brennana i brałem go do swojego łóżka. W ten sposób, gdyby się obudził z płaczem, mogłem mu pomóc. Co przenosi nas do początku historii, jak wpadłem na nazwę zespołu. Nauczyłem się rozróżniać akordy i dźwięki w czasie tych wszystkich nocy, kiedy leżałem na podłodze z cedrowego drewna. Stąd „Sounds of Cedar”.

Wdech, wydech. Uderzenie, uderzenie, pauza. Skurcz, rozluźnienie. Nie zdawałam sobie sprawy, że jestem na skraju załamania nerwowego, dopóki nie zobaczyłam, jak mocno ściskam telefon i jak białe są moje knykcie. Oboje pozostajemy cicho przez kilka sekund, w czasie których próbuję wyprzeć obraz pięcioletniego Ridge’a z mojej głowy. To było straszne. Ja: To chyba wyjaśnia, jak możesz tak dobrze rozróżniać dźwięki. I domyślam się, że Brennan zgodził się, kiedy powiedziałeś mu nazwę, no bo jak mógłby tego nie docenić? Ridge: Brennan nie zna tej historii. Po raz kolejny; jesteś pierwszą osobą, której o tym mówię.

Unoszę wzrok do jego oczu i wypuszczam biorę wdech, ale, przysięgam na swoje życie, nie pamiętam, jak zrobić wydech. Jest w odległości dobrych trzech metrów ode mnie, ale czuję się tak, jakby każda część mojego ciała, na którą patrzy, była dotykana bezpośrednie przez niego. Po raz pierwszy od jakiegoś czasu strach trawi moje serce. Obawiam się, że to jeden z tych momentów, w których żadne z nas nie będzie w stanie się oprzeć. Odkłada laptopa na blat i obejmuje klatkę ramionami. Zanim wraca wzrokiem do moich oczu, jego spojrzenie przechodzi przez mojenogi i całą długość ciała. Jego oczy są wąskie i skupione. Sposób, w jaki na mnie patrzy sprawia, że mam ochotę otworzyć zamrażarkę i się do niej wczołgać. Wbija spojrzenie w moje usta i spokojnie przełyka ślinę, po czym sięga za siebie i podnosi telefon.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 133

Ridge: Pośpiesz się, Syd. Potrzebuję poważnej wady, i to w tej chwili.

Zmuszam się do uśmiechu, chociaż wszystko w moim wnętrzu krzyczy, by nic takiego mu nie pisać. To tak, jakby moje palce walczyły ze sobą, ślizgając się po ekranie przede mną. Ja: Czasami, gdy jestem na ciebie zła, czekam, aż odwrócisz wzrok, i wtedy krzyczę wredne rzeczy.

Śmieje się, po czym spogląda na mnie. Jego usta układają się w ciche „dziękuję”. To pierwszy raz, kiedy widzę, żeby „wypowiedział” jakieś słowo i gdyby w tej chwili stąd nie wychodził, błagałabym, żeby zrobił to jeszcze raz. Serce – jeden. Sydney – zero.

*** Jest już po północy, kiedy w końcu kończymy dodawanie lukru na piąte, ostatnie już, ciasto. Czyści blat, a ja owijam folią formę do pieczenia i przesuwam ją obok pozostałych czterech. Ridge: Czy jutro wieczorem poznam w końcu twoją rozszalałą, rozpitą stronę? Ja: Bardzo możliwe.

Uśmiecha się i gasi światło w kuchni. Idę przez salon i wyłączam telewizor. Warren i Bridgette powinni wrócić w ciągu następnej godziny, więc zostawiam zapaloną lampkę w salonie. Ridge: Czy to będzie dla ciebie dziwne? Ja: Bycie pijaną? Nie. Jestem w tym całkiem dobra. Ridge: Nie. Miałem na myśli Maggie.

Spoglądam na niego. Stoi przed drzwiami do swojej sypialni, wgapiając się w telefon, a nie mi w oczy. Wygląda na zdenerwowanego, że nawet zadał to pytanie. Ja: Nie martw się o mnie, Ridge. Ridge: Nic nie poradzę. Czuję, jakbym umieszczał cię w dość niezręcznej sytuacji. Ja: Nieprawda. To znaczy, nie zrozum mnie źle, pomogłoby, gdybyś nie był tak przystojny, ale mam nadzieję, że Brennan wygląda jak ty. W ten sposób, kiedy ty będziesz z Maggie jutro wieczorem, ja mogę się upić i dziko zabawić z twoim młodszym bratem.

Wysyłam wiadomość, po czym od razu biorę głęboki oddech. Co ja sobie do cholery myślałam? To nie było śmieszne. Miało takie być, ale jest po północy, a wtedy nigdy nie jestem zabawna. Kurwa. Ridge wciąż patrzy w dół, na swój telefon. Jego twarz się wykrzywia i powoli kręci głową, a następnie unosi wzrok i patrzy na mnie tak, jakbym właśnie postrzeliła go prosto w serce.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 134

Opuszcza ramiona i wolną ręką przebiega po włosach, potem odwraca się, by wejść do swojego pokoju. Jestem beznadziejna. Pędzę za nim i kładę mu dłoń na ramieniu, zmuszając go, by się do mnie odwrócił. Rusza barkiem, by strząsnąć moją rękę, ale zatrzymuje się, tylko częściowo obracając się ku mnie, z powściągliwym wyrazem twarzy. Obchodzę go dookoła tak, że jest zmuszony, by na mnie spojrzeć. - Żartowałam. – mówię powoli i bardzo poważne. – Przepraszam! Jego wyraz twarzy wciąż jest napięty, nawet lekko rozczarowany, ale unosi telefon i zaczyna pisać wiadomość. Ridge: I na tym polega problem, Sydney. Powinnaś móc pieprzyć się z kimkolwiek chcesz, a ja nie powinienem się tym przejmować.

Zasysam oddech. Na początku się wkurzam, ale potem skupiam się na jednym słowie, które ujawnia całą prawdę stojącą za tym oświadczeniem. Nie powinienem. Nie powiedział „Nie przejmuję się”. Powiedział „Nie powinienem się przejmować”. Unoszę na niego wzrok, a jego twarz jest tak pełna bólu, że łamie mi to serce. On nie chce się tak czuć. Ja nie chcę, by się tak czuł. Co ja mu do cholery robię? Przebiega obiema dłońmi przez włosy, unosi twarz w stronę sufitu i zaciska powieki. Stoi tak przez chwilę, po czym wypuszcza z siebie oddech i opiera dłonie na biodrach, wbijając wzrok w podłogę. Czuje się tak winny, że nawet nie może na mnie spojrzeć. Bez spojrzenia na mnie, wyciąga rękę i łapie mój nadgarstek, po czym przyciąga mnie do siebie. Przyciska mnie do swojej klatki, jedną rękę kładąc na moich plecach, a drugą dotykając szyi. Moje ręce są pomiędzy nami, kiedy opiera policzek o czubek mojej głowy. Wzdycha ciężko. Nie odrywam się od niego, by napisać mu w smsie jakąś swoją wadę, bo nie sądzę, żeby teraz jakieś potrzebował. Sposób, w jaki mnie trzyma jest inny, przeciwieństwie do wszystkich razów, kiedy musieliśmy się od siebie oderwać, by zaczerpnąć oddechu. Trzyma mnie tak, jakbym była jego częścią – raną w dobudowanym w jego sercu miejscu – a on właśnie zdaje sobie sprawę, jak bardzo to miejsce musi zostać odcięte. Stoimy tak przez kilka minut, a ja zaczynam gubić się w sposobie, w jaki mnie obejmuje. To, jak mnie przytula, daje mi wgląd w to, jak mogłoby być między nami. Staram się odepchnąć od siebie te dwa słowa na tył mojej głowy, słowa, które zawsze przepychają się do przodu, gdy jesteśmy razem. Tłumaczenie: marika1311

Strona 135

Może kiedyś. Dźwięk klucza w zamku przyciąga moją uwagę. Odsuwam się, i Ridge robi to samo, kiedy wyczuwa, że mu się opieram. Patrzy ponad moim ramieniem w kierunku kuchni, więc się odwracam. Warren właśnie wszedł przez frontowe drzwi. Stoi do nas tyłem i zdejmuje buty. - Mam zamiar powiedzieć to tylko raz i musisz tego posłuchać. – mówi Warren. Wciąż stoi obrócony do nas plecami, a jestem jedyną osobą w mieszkaniu, która mogłaby go usłyszeć, więc orientuję się, że mówi do mnie. – On jej nigdy nie zostawi, Sydney. Idzie do swojego pokoju, nawet nie spoglądając nad swoim ramieniem, pozwalając Ridge’owi myśleć, że nas nie zauważył. Drzwi do sypialni Warrena się zamykają, a ja odwracam się twarzą ku Ridge’owi. Wzrok wciąż ma utkwiony w drzwiach prowadzących do pokoju przyjaciela. Kiedy wraca do mnie wzrokiem, widzę w jego oczach wiele rzeczy, które chciałby powiedzieć. Ale tego nie robi. Po prostu się odwraca i znika we wnętrzu swojego pokoju, zamykając za sobą drzwi. Pozostaję całkowicie nieruchoma, kiedy dwie wielkie łzy wypływają z moich oczu i spływają po policzkach, znacząc szlak wstydu.

Ridge Brennan: Pokochasz deszcz. Wygląda na to, że będę wcześniej. Chociaż przyjdę sam. Chłopacy nie dadzą rady. Ja: Więc do zobaczenia. Aha, i zanim jutro pojedziesz, upewnij się, że weźmiesz resztę swoich rzeczy z pokoju Sydney. Brennan: A ona będzie? Poznam w końcu dziewczynę, która zatrzęsła dla nas światem? Ja: Tak, będzie tutaj. Brennan: Nie mogę uwierzyć, że wcześniej o to nie zapytałem – jest laską?

Och. Nie. Ja: Nawet o tym nie myśl. Przeszła ostatnio przez wystarczające gówno, by teraz zostać dodaną do twojej listy konkubin. Brennan: Zaznaczamy terytorium, co?

Rzucam telefon na łóżko i nawet nie kłopoczę się tym, żeby mu odpisać. Jeśli sprawię, że Sydney będzie dla niego niedostępna, to tym bardziej będzie jej chciał. Kiedy wczoraj rzuciła tym żartem o przeleceniu go.. po prostu próbowała rozładować tę napiętą atmosferę, ale sposób, w jaki poczułem się po przeczytaniu jej wiadomości mnie przeraził. Nie chodziło o to, że wspomniała o seksie z kimś innym. Przeraziła mnie moja odruchowa reakcja. Chciałem rzucić telefonem o ścianę i rozbić go na milion kawałków, a następnie Tłumaczenie: marika1311

Strona 136

przycisnąć ją do ściany i zapewnić ją na wszelkie sposoby, że już nigdy nie pomyśli o żadnym innym facecie. Nie lubię się czuć w ten sposób. Prawdopodobnie powinienem zachęcać Brennana. Może byłoby lepiej dla mojego związku z Maggie, jeśli Sydney zaczęłaby się z nim spotykać. Whoa. Fala zazdrości, która właśnie mnie zalała, była większa niż tsunami. Wychodzę z pokoju i zmierzam w kierunku kuchni, by pomóc Sydney przygotować wszystko na kolację, zanim wszyscy się zjawią. Zatrzymuję się, kiedy widzę ją, jak się pochyla, szukając czegoś w lodówce. Znowu ma ubraną tą niebieską sukienkę. Nie cierpię tego, że Warren ma rację. Moje oczy powoli przesuwają się od sukienki aż po opalone nogi, a potem wracają. Wypuszczam z siebie powietrze i rozważam, czy poprosić ją, by się przebrała, bo nie jestem pewny, czy sobie z tym dzisiaj poradzę. Zwłaszcza, gdy będzie tu Maggie. Sydney prostuje się, odsuwa od lodówki i obraca się ku blatowi. Zauważam, że mówi, ale nie zwraca się do mnie. Wyciąga miskę z lodówki, a jej usta wciąż się poruszają, tak naturalnie, że przesuwam wzrokiem po reszcie mieszkania, żeby zobaczyć, z kim rozmawia. I to jest moment, w którym obie części mojego serca – które do tej pory były jakoś złączone małym, niewidzialnym włóknem – odrywają się od siebie i całkowicie rozdzielają. Maggie stoi przed drzwiami do łazienki, przyglądając mi się z uwagą. Nie mogę nic wyczytać z wyrazu jej twarzy, bo tej miny nigdy wcześniej nie widziałem. Połowa mojego serca, która do niej należy, natychmiast wpada w panikę. Wyglądaj niewinnie, Ridge. Wyglądaj niewinnie. Tylko na nią patrzyłeś. Uśmiecham się. - Tu jest moja dziewczyna. – pokazuję, gdy do niej podchodzę. Fakt, że jestem w stanie ukryć swoje poczucie winy wydaje się łagodzić jej niepokój. Uśmiecha się i owija ramiona wokół mojej szyi, kiedy do niej docieram. Okrążam ramionami jej talię i całuję po raz pierwszy od dwóch tygodni. Boże, stęskniłem się za nią. Tak dobrze się z nią czuję. To takie znajome. Pachnie dobrze, smakuje dobrze, jest taka dobra.. całuję ją w policzek, brodę i czoło i uwielbiam fakt, że odczuwam taką ulgę, że ona tu jest. W ciągu ostatnich kilku dni zacząłem się bać, że nie będę w stanie tak zareagować, kiedy znowu ją zobaczę. - Naprawdę muszę iść. Długa podróż. – krzywi się i pokazuje na drzwi za sobą, a ja daję jej kolejnego, szybkiego buziaka. Kiedy znajduje się już w łazience, powoli się odwracam, by ocenić reakcję Sydney. Z Sydney byłem szczery i otwarty na temat moich uczuć do Maggie, jak tylko mogłem być, ale wiem, że nie jest jej łatwo oglądać nas razem. Nie ma sposobu, by jakoś to ominąć. Mam iść na kompromis w moich relacjach z Maggie, by oszczędzić bólu Sydney? Czy mam iść na kompromis z uczuciami do Sydney, żeby ratować relacje z Maggie? Niestety, nie ma złotego Tłumaczenie: marika1311

Strona 137

środka. Żadnego właściwego wyboru. Moje czyny zaczynają dzielić się dokładnie pośrodku, tak, jak moje serce. Odwracam do niej twarz, a nasze spojrzenia na chwilę się spotykają. Przenosi uwagę na ciasto przed nią i umieszcza na nim świeczki. Kiedy kończy, uśmiecha się i podnosi na mnie wzrok. Widzi zmartwienie na mojej twarzy, więc klepie się po klatce, po czym unosi w górę kciuk, dając znać, że wszystko jest dobrze. Zapewnia mnie, że jest w porządku. Praktycznie każdej nocy muszę zmuszać się do tego, by się od niej oderwać, a potem na jej oczach obściskuję się z moją dziewczyną – a ona mnie pociesza? Jej cierpliwość i wyrozumiałość co do tej całej, popieprzonej sytuacji powinny mnie uszczęśliwiać, ale ma to odwrotny skutek. Zawiodły mnie, bo sprawiły, że lubię ją jeszcze bardziej. Nic nie idzie tak, jak powinno.

*** Jakby tego było mało, wygląda na to, że Sydney i Maggie dobrze się bawią w kuchni przy przygotowywaniu składników do chili. Nie mogłem tego znieść, więc wycofałem się do swojego pokoju, twierdząc, że mam dużo pracy, którą muszę nadrobić. I chociaż Sydney jest w tym dobra, to ja nie daję sobie z tym rady. Dziwnie się czułem, za każdym razem, kiedy Maggie całowała mnie, siadała na moich kolanach albo uwodzicielsko poruszała palcami po mojej klatce piersiowej. Co, jeśliby o tym pomyśleć, jest trochę dziwne. Tak naprawdę nigdy się tak nie zachowuje, więc albo znaczy terytorium, albo ona i Sydney dorwały się już do alkoholu. Maggie wchodzi do sypialni w momencie, kiedy zamykam laptopa. Klęka na brzegu łóżka, pochyla się do przodu i się do mnie zbliża. Patrzy na mnie z kokieteryjnym uśmiechem, więc odkładam na bok laptopa i także się uśmiecham. Wczołguje się na mnie, aż jest przy mnie twarzą w twarz, a potem przysiada na piętach, siadając na mnie okrakiem. Unosi brwi i przechyla głowę. - Obczajałeś jej tyłek. Cholera. Miałem nadzieję, że ten moment nie nadejdzie. Śmieję się i kładę dłonie na jej plecach, przyciągając ją trochę bliżej. Puszczam ją i wyciągam dłonie przed siebie, by widziała, co pokazuję. - Wyszedłem z pokoju, a jej tyłek był skierowany w moją stronę. Jestem facetem. Faceci zauważają takie rzeczy, niestety. – całuję ją w usta, po czym się odrywam. Maggie się nie uśmiecha. Tłumaczenie: marika1311

Strona 138

- Jest naprawdę miła. – pokazuje. – I ładna. I zabawna. I utalentowana. I… Niepewność w jej słowach sprawia, że czuję się jak kretyn, więc łapię ją za dłonie i unieruchamiam je. - Nie jest tobą. – pokazuję. – Nikt nigdy nie będzie tobą, Maggie. Nigdy. Uśmiecha się bez przekonania i kładzie dłonie na moich policzkach, po czym przenosi je na moją szyję. Pochyla się i całuje mnie w usta z taką siłą, że czuję, jak uchodzi z niej strach. Strach, który poczuła przeze mnie. Chwytam jej twarz w dłonie i ją obcałowuję, robiąc wszystko, co mogę, by wymazać jej zmartwienia. Ostatnia rzecz, której ona potrzebuje, to żeby ją czymś stresować. Kiedy się ode mnie odrywa, jej twarz wciąż jest pełna negatywnych emocji, które przez ostatnie pięć lat starałem się zagłuszać. - Ridge? – zamiera, po czym spuszcza wzrok i wypuszcza z siebie długi, kontrolowany oddech. Nerwowość w jej postawie zakręca się wokół mojego serca i je ściska. Ostrożnie unosi oczy ku moim. – Powiedziałeś jej o mnie? Wie? – jej spojrzenie szuka odpowiedzi na pytanie, co do którego nigdy nie powinna czuć potrzeby, by je zadać. Czy ona mnie zna? - Nie. Boże, nie, Maggie. Dlaczego miałbym to robić? To od zawsze była twoja historia do opowiedzenia, nie moja. Nigdy bym tego nie zrobił. Jej oczy wypełniają się łzami, a ona zaczyna gwałtownie mrugać, by je odpędzić. Opieram głowę o zagłówek. Ta dziewczyna nadal nie ma pojęcia, jak daleko za nią pójdę. Odrywam głowę i patrzę jej stanowczo w oczy. - Na koniec świata, Maggie. – powtarzam naszą frazę. Wymusza na sobie smutny uśmiech. - I z powrotem.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 139

Rozdział 16 Sydney Ktoś właśnie ściąga ze mnie ubranie. Kto, do diabła, mnie rozbiera? Zaczynam uderzać dłonie, które ściągają moje szorty do kolan. Próbuję sobie przypomnieć gdzie jestem, dlaczego tu jestem i jak się tu dostałam. Impreza. Ciasto. Pine-Sol. Wylanie Pine-Solu na sukienkę. Przebieranie się. Picie więcej Pine-Solu. O wiele więcej. Oglądanie, jak bardzo Ridge kocha Maggie. Boże, on tak bardzo ją kocha. Widziałam to w sposobie, w jaki obserwował ją z drugiego końca pokoju. Widziałam to w sposobie, w jaki ją dotykał. W sposobie, w jaki się komunikowali. Wciąż czuję zapach alkoholu. I wciąż czuję jego smak, kiedy dotykam językiem warg. Tańczyłam… Piłam więcej Pine-Solu… Och! Pijacka gra. Wymyśliłam własną, samotną, pijacką grę, która polegała na tym, że piłam za każdym razem, kiedy widziałam, jak bardzo Ridge kocha Maggie. Niestety, to oznaczało wiele kolejek. Kto, do cholery, ściąga moje szorty? Próbuję otworzyć oczy, ale mi to nie wychodzi. W mojej głowie wciąż jest ciemno. O mój Boże. Jestem pijana i ktoś mnie rozbiera. Zgwałcą mnie! Zaczynam kopać dłonie, które zsuwają przez stopy moje spodenki. - Sydney! – krzyczy jakaś dziewczyna. – Przestań! – śmieje się. Skupiam się na kilka sekund i stwierdzam, że głos należy do Maggie.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 140

- Maggie? Podchodzi bliżej i delikatnie odgarnia mi włosy z twarzy. Pada obok mnie na łóżku. Zaciskam oczy, po czym zmuszam się, by otworzyć je szeroko kilka razy, aż w końcu zaczynam widzieć coś przez ciemność. Maggie łapie moją koszulkę i próbuje ją ściągnąć. Dlaczego, do cholery, wciąż ściąga ze mnie ubrania? O mój Boże, Maggie chce mnie zgwałcić! Uderzam ją w dłoń, a ona łapie moje nadgarstki. - Sydney! – krzyczy ze śmiechem. – Jesteś pokryta wymiocinami. Staram się ci pomóc. Wymiociny? Pokryta? To powoduje potężny ból głowy. Ale… nie wyjaśnia, dlaczego się śmieję. Dlaczego się śmieję? Wciąż jestem pijana? - Która godzina? – pytam ją. - Nie wiem. Chyba jeszcze wciąż jest dzisiaj, tak myślę. Chyba koło północy? - Dopiero? Kiwa głową, po czym zaczyna śmiać się ze mną. - Zwymiotowałaś na Brennana. Brennan? Poznałam go? Wygląda na to, że Maggie próbuje skupić wzrok na mojej twarzy. - Mogę powiedzieć ci sekret? – pyta. Kiwam głową. - Okej, ale prawdopodobnie nie będę tego pamiętać, bo chyba nadal jestem pijana. Uśmiecha się i pochyla. Jest taka ładna. Maggie jest tak bardzo, bardzo ładna. - Nie mogę znieść Bridgette. – mówi cicho. Śmieję się. Maggie zaczyna znowu się śmiać, i próbuje nadal ściągnąć mi koszulkę przez głowę, ale śmieje się tak bardzo, że musi się zatrzymać, by złapać trochę powietrza. - Też jesteś pijana? – pytam ją. Bierze głęboki oddech, próbując powstrzymać śmiech, po czym wypuszcza go z płuc. - I to jeszcze jak. Myślałam, że już zdjęłam twoją bluzkę, ale ona ciągle wraca, i nie wiem, ile masz ich na sobie, ale – dotyka krawędzi mojego rękawa – o mój Boże, naprawdę myślałam, że już ją zdjęłam, a tu proszę, znowu jest. Tłumaczenie: marika1311

Strona 141

Unoszę się i pomagam jej zdjąć ze mnie bluzkę. - Dlaczego jestem już w łóżku, skoro jest dopiero północ? Wzrusza ramionami. - Nie mam pojęcia, co właśnie powiedziałaś. Jest zabawna. Sięgam do stolika przy łóżku i zapalam lampkę. Maggie ześlizguje się z łóżka i opuszcza na podłogę. Kładzie się na brzuchu i wzdycha, zaczyna poruszać ramionami tak, jakby robiła aniołka w śniegu. Tyle że na dywanie. - Nie chcę jeszcze iść spać. – mówię jej. Przewraca się na plecy i na mnie patrzy. - Więc nie idź. Powiedziałam Ridge’owi, żeby pozwolił ci zostać i się bawić, bo tak dobrze się bawiłyśmy, ale zwymiotowałaś Brennanowi na kolana, więc zmusił cię, byś poszła do łóżka. – siada na dywanie. – Chodźmy jeszcze się zabawić. Chcę więcej ciasta. – odpycha się dłońmi i wstaje, po czym sięga po moją dłoń i ściąga mnie z łóżka. Spoglądam w dół, na siebie. - Ale zabrałaś moje ciuchy. – mówię, wskazując na swoją bieliznę. Patrzy na mój stanik i majtki. - Gdzie kupiłaś ten stanik? Jest śliczny. - J.C. Penney. - Aha. Ridge lubi, jak zapięcie jest z przodu, ale twój jest naprawdę śliczny. Chcę taki. - Więc powinnaś taki mieć. – mówię z uśmiechem. – Mogłybyśmy być stanikowymi bliźniaczkami. Popycha mnie w kierunku drzwi. - Chodźmy sprawdzić, czy Ridge’owi się podoba. Chcę, żeby mi taki kupił. Uśmiecham się. Mam nadzieję, że mu się spodoba. - Okej. Maggie otwiera drzwi od mojego pokoju i ciągnie mnie za sobą do salonu. - Ridge! – krzyczy. Wybucham śmiechem, bo nie wiem, po co go woła. Przecież jej nie usłyszy. - Cześć Warren. – mówię, szczerząc zęby w uśmiechu, kiedy widzę go siedzącego na kanapie. – Wszystkiego najlepszego. – Bridgette siedzi obok niego i gapi się na mnie. Mierzy mnie od góry do dołu, prawdopodobnie jest zazdrosna, bo mój stanik jest naprawdę śliczny. Warren potrząsa głową i wybucha śmiechem.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 142

- Mówisz mi to dziś tylko po raz pięćdziesiąty, chociaż teraz pasuje to bardziej, skoro praktycznie jesteś w swoim urodzinowym stroju. Ridge siedzi po drugiej stronie Bridgette. Kręci głową tak, jak Warren. - Maggie chce wiedzieć, czy podoba ci się mój stanik. – mówię do Ridge’a. Przyciągam Maggie za rękę, więc się odwraca i mu to pokazuje. - To bardzo ładny stanik. – mówi Ridge, patrząc się na niego z uniesionymi brwiami. Uśmiecham się. a potem marszczę nos. Czy on właśnie…? Wyrywam swoją dłoń Maggie i obracam się ku Ridge’owi. - Czy ty się właśnie odezwałeś? Zaczyna się śmiać. - A czy ty właśnie nie zadałaś mi pytania? Gapię się na niego, zwłaszcza, że Warren ma atak śmiechu. O. Mój. Boże. Nie jest głuchy? Przez ten cały czas mnie okłamywał? To był tylko kawał? Od razu mam ochotę go udusić. Oby dwóch. Łzy wzbierają się w moich oczach i w sekundzie, w której rzucam się do przodu, ktoś łapie mocno mój nadgarstek i szarpie mnie za rękę do tyłu. Odwracam się i widzę… Ridge’a? Potem ponownie spoglądam na kanapę i widzę… Ridge’a? Warren leży teraz na kolanach Bridgette, tak bardzo się śmieje. Ridge Numer Jeden też się śmieje. Chociaż jego cała twarz się nie śmieje, tak jak wtedy, kiedy Ridge Numer Dwa się z czegoś śmieje. A jego włosy są krótsze, niż Ridge’a Numer Dwa. I ciemniejsze. Ridge Numer Dwa owija rękę wokół mojej talii i mnie podnosi. Teraz jestem do góry nogami. Niezbyt dobrze dla mojego żołądka. Przed swoją twarzą widzę jego plecy, a mój żołądek jest dociskany do jego ramienia, kiedy zanosi mnie z powrotem do sypialni. Patrzę na Warrena i zdaję sobie sprawę, że facet, który obok niego siedzi, to Brennan, a następnie zaciskam oczy, bo jestem bliska zwymiotowania na Ridge’a Numer Dwa.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 143

Siedzę na czymś zimnym. Podłoga. Jak tylko pojmuję, gdzie się znalazłam, sięgam rękami do przodu, aż łapię dłońmi krawędź toalety, a potem nagle czuję się tak, jakbym jadła włoskie jedzenie wciąż od początku. Trzyma mi włosy, podczas gdy toaleta wypełnia się Pine-Solem. Chciałabym, żeby to naprawdę był Pine-Sol. Nie musiałabym wtedy tego sprzątać. - Czyż jej stanik nie jest uroczy? – mówi Maggie, stojąc za mną i chichocząc. – Wiem, że zapięcie jest z tyłu, ale zobacz, jakie słodziutkie one są! Czuję dotyk dłoni na jednym z ramiączek mojego biustonosza. Czuję też, że Ridge odsuwa jej rękę. Jego ramiona się poruszają, więc wiem, że coś jej pokazuje. Maggie obraża się. - Nie chcę iść jeszcze do łóżka. Pokazuje jej coś innego, po czym ona wzdycha i idzie do jego pokoju. Kiedy kończę, Ridge ociera mi usta ręcznikiem. Pozwalam sobie oprzeć się plecami o ścianę wanny i spoglądam w górę, na niego. Nie wydaje się być zadowolony. Właściwie, to chyba jest trochę zły. - To impreza, Ridge. – mamroczę i ponownie zamykam oczy. Jego ręce znajdują się pod moimi ramionami i znowu mnie niesie. Kieruje się do.. jego sypialni? Opuszcza mnie na jego łóżko, więc przekręcam się i otwieram oczy. Maggie szczerzy zęby w uśmiechu z poduszki obok. - Yay. Nocowanie! – mówi, łapiąc moją dłoń. - Yay! – odpowiadam z uśmiechem. A potem przykrywa nas kołdrą, a ja zamykam oczy.

Ridge - Jak wpakowałeś się w taki bałagan? Warren i ja stoimy przy krawędzi mojego łóżka, patrząc z góry na Sydney i Maggie. Obie śpią. Sydney przygarnęła Maggie na lewą stronę łóżka, bo ta prawa jest pokrywa wymiocinami Maggie. Wzdycham. - To było najdłuższe dwanaście godzin w moim życiu. Warren kiwa głową, po czym klepie mnie mocno w plecy. - Cóż. – pokazuje. – Chciałbym móc zostać i pomóc ci przywracać je do zdrowia, ale raczej wolę udawać, że mam coś lepszego do roboty i wyjść. Tłumaczenie: marika1311

Strona 144

Odwraca się i wychodzi z mojej sypialni chwilę przed tym, jak Brennan do niej wchodzi. - Zbieram się. – pokazuje. – Zabrałem już swoje rzeczy z pokoju Sydney. Kiwam głową i patrzę, jak jego wzrok opada na Sydney i Maggie. - Chciałbym powiedzieć, że miło było poznać Sydney, ale mam wrażenie, że nawet nie poznałem prawdziwej Sydney. Śmieję się. - Wierz mi, że nie. Może następnym razem. Macha mi i wychodzi z pokoju. Odwracam się i patrzę na nie, na dwie połówki mojego serca, które teraz – o, ironio – leżą w moim łóżku, mocno przytulone.

*** Spędzam cały poranek na asystowaniu ich na przemian przy koszu na śmieci lub w łazience. W porze lunchu wymioty Sydney ustały i wróciła do swojego pokoju. Teraz jest późne popołudnie, a ja karmię łyżeczką Maggie i zmuszam, by wzięła lekarstwo. - Po prostu potrzebuję snu. – pokazuje. – Nic mi nie będzie. – Przewraca się i przyciąga kolana pod brodę. Zatykam kosmyk jej włosów za ucho, po czym przebiegam dłonią po jej ramieniu, kreśląc kciukiem okręgi. Ma zamknięte oczy i zwinęła się w pozycję płodową. Wygląda teraz tak krucho, że chciałbym móc owinąć się wokół niej jak kokon i bronić ją przed każdą rzeczą, którą świat w nią rzuca. Patrzę na szafkę nocną, na której leży mój telefon; jego ekran się świeci. Ostrożnie nakrywam ją kołdrą, pochylam się, by pocałować jej policzek, po czym idę do swojego telefonu. Sydney: Nie, żebyś nie zrobił wystarczająco dużo, ale mógłbyś proszę powiedzieć Warrenowi, żeby ściszył porno?

Śmieję się i do niego piszę. Ja: Wyłącz to porno. Jest tak głośno, że nawet ja to słyszę.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 145

Wstaję i idę do pokoju Sydney, żeby sprawdzić, co u niej. Leży płasko na plecach, gapiąc się w sufit. Siadam na krawędzi jej łóżka, sięgam dłonią do twarzy i odgarniam kosmyk z czoła. Odwraca twarz w moim kierunku i się uśmiecha, następnie podnosi telefon. Jej ciało jest tak słabe, że wygląda na to, jakby komórka ważyła pięćdziesiąt kilo, kiedy usiłuje do mnie napisać. Wyciągam telefon z jej rąk i kręcę głową, dając jej znać, żeby po prostu odpoczywała. Odkładam komórkę na nocną szafkę i ponownie skupiam się na niej. Jej głowa spoczywa na poduszce. Włosy falami opadają na ramiona. Przebiegam palcami przez jej włosy muśnięte słońcem, przyznając, jak gładkie są w dotyku. Przekręca głowę w kierunku mojej ręki, aż dotyka policzkiem mojej dłoni. Pocieram kciukiem jej policzek i patrzę, jak jej powieki opadają. Słowa, które o niej napisałem, przebiegają mi przez głowę.

Lines are drawn, but then they fade For her I bend, for you I break Jakiego człowieka to ze mnie robi? Jeśli nie mogę się powstrzymać przed straceniem głowy dla innej dziewczyny, czy w ogóle zasługuję na Maggie? Odmawiam odpowiedzi, bo wiem, że jeśli na nią nie zasługuję, to nie zasługuję także na Sydney. Myśl o utracie którejkolwiek z nich, lub tym bardziej ich obu, jest czymś, czego nie potrafię do siebie dopuścić. Unoszę rękę i śledzę krawędź twarzy Sydney palcami, przebiegając nimi przez linię włosów, w dół po szczęce i brodzie, aż docieram do ust. Powoli badam ich kształt, czując ciepłe fale oddechu opuszczające jej usta za każdym razem, kiedy je okrążam. Otwiera oczy, a ja widzę w nich znajomy basen wypełniony bólem. Unosi dłoń do moich palców. Przyciska je stanowczo do swoich ust i je całuje, następnie odrywa nasze ręce i kładzie jej na swoim brzuchu. Patrzę teraz na nie. Otwiera szeroko rękę, a ja robię to samo, więc przyciskamy nasze dłonie do siebie. Nie wiem za wiele o ludzkim ciele, ale byłbym w stanie się założyć o to, że jest w mojej dłoni jakiś nerw, który prowadzi prosto do serca. Nasze palce są wyciągnięte prosto, dopóki nie splątuje ich razem, ściskając delikatnie, gdy nasze dłonie się łączą całkowicie ze sobą. To pierwszy raz, kiedy trzymam ją za rękę. Gapimy się na nasze dłonie, a ja czuję, że trwa to wieczność. Każde uczucie i nerw jest skupione w naszych dłoniach, w naszych palcach, w naszych kciukach, od czasu do czasu przeskakują między nimi. Nasze dłonie dopasowały się do siebie idealnie, podobnie jak nasza dwójka. Sydney i ja. Jestem przekonany, że ludzie natykają się w życiu na osoby, których dusze są całkowicie zgodne z ich własnymi. Niektórzy nazywają to pokrewieństwem dusz. Inni mówią na to Tłumaczenie: marika1311

Strona 146

prawdziwa miłość. A jeszcze inni wierzą, że ich dusza może być kompatybilna z więcej niż jedną osobą, a ja zaczynam rozumieć, jak prawdziwe to może być. Kiedy lata temu poznałem Maggie, wiedziałem, że mamy bratnie dusze, bo tak jest. To nawet nie podlega wątpliwościom. Jednakże, wiem też, że moja dusza jest zgodna z duszą Sydney, ale jest też w tym o wiele więcej. Nasze dusze nie tylko są zgodne – one są perfekcyjnie do siebie dostrojone. Czuję wszystko to, co ona. Rozumiem rzeczy, których nawet nie musi mówić. Wiem, że ona potrzebuje dokładnie tego, co jej daję, i wiem, że chciałaby dać mi coś, o czym nigdy nie sądziłem, że będę potrzebował. Rozumie mnie. Szanuje. Zadziwia. Mówi do mnie. Odkąd ją poznałem, ani razu nie dała mi odczuć, że moja niezdolność do słyszenia, jest w ogóle niemożnością. Po spojrzeniu na jej twarz mogę też powiedzieć, że się we mnie zakochała. A to służy jako kolejny powód, by zrobić to, co powinno być zrobione już dawno temu. Bardzo niechętnie pochylam się do przodu, sięgam do szafki nocnej i biorę długopis. Rozluźniam uścisk jej dłoni i na jej wierzchu piszę: Musisz się wyprowadzić

Zamykam jej dłoń, żeby nie przeczytała tego wtedy, gdy na nią patrzę, i odchodzę, zostawiając za sobą całą połówkę mojego serca.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 147

Rozdział 17 Sydney Obserwuję go, jak zamyka za sobą drzwi. Przyciskam dłoń do piersi, zbyt przerażona, by przeczytać to, co na niej napisał. Widziałam to spojrzenie w jego oczach. Widziałam w nim ból serca, żal, strach… miłość. Wciąż przyciskam do siebie pięść, nie chcąc tego przeczytać. Odmawiam zaakceptowania tego, że cokolwiek napisał na mojej dłoni, to zniszczy to moją malutką nadzieję dla naszego „może kiedyś”.

*** Moje ciało się wzdryga, a oczy otwierają. Nie wiem, co mnie obudziło, ale byłam w środku mocnego snu. Jest ciemno. Siadam na łóżku i przyciskam dłoń do czoła, krzywiąc się z bólu. Nie czuję już mdłości, ale nigdy w życiu nie byłam tak spragniona. Potrzebuję wody. Wstaję i rozprostowuję ramiona nad głową, potem zerkam w dół na zegarek: 2:45. Dzięki Bogu. Nadal mogę wykorzystać około trzech dni, by spać i pozbyć się tego kaca. Idę w stronę łazienki Ridge’a, kiedy zalewa mnie fala nieznanego uczucia. Zatrzymuję się, zanim docieram do drzwi. Nie jestem pewna, dlaczego nie idę dalej, ale nagle czuję się dziwnie nie na miejscu. Dziwnie się czuję, idąc teraz do jego łazienki. Nie odczuwam tego tak, jakbym wchodziła do swojej. W ogóle nie czuję, jakby należała do mnie, w przeciwieństwie do mojego poprzedniego mieszkania. Wszystkie meble tam były jakby moimi meblami. Nic w tym miejscu do mnie nie pasuje. Poza tym, co przyniosłam ze sobą w dwóch walizkach pierwszej nocy, nic nawet nie jest moje. Szafa? Pożyczona. Łóżko? Pożyczone. Czwartkowe noce przed telewizorem? Pożyczone. Kuchnia, salon, moja cała sypialnia. To wszystko należy do innych ludzi. Czuję się tak, jakbym po prostu pożyczyła to życie do czasu, aż sama nie stanę na nogi. Czuję się tak, jakbym pożyczała wszystko od dnia, kiedy się tu wprowadziłam. Tłumaczenie: marika1311

Strona 148

Cholera, nawet chłopaków pożyczam. Ridge nie jest mój. I nigdy nie będzie. I chociaż akceptacja tego boli, to mam już dość ciągłej walki z moim sercem. Nie mogę tego dłużej znieść. Nie zasługuję na taką samo-torturę. Właściwie, to myślę, że muszę się wyprowadzić. Muszę. Wyprowadzka to jedyna rzecz, która sprawi, że rany zaczną się goić, bo nie mogę być już dłużej w pobliżu Ridge’a. Nie, jeśli jego obecność tak na mnie działa. Słyszałeś, serduszko? To koniec. Uśmiecham się, bo uświadamiam sobie, że w końcu doświadczę życia na własną rękę. Jestem konsumowana przez poczucie spełnienia. Otwieram drzwi od łazienki i zapalam światło… po czym natychmiast opadam na kolana. O Boże. O nie. Nie, nie, nie, nie, nie! Łapię ją za ramiona i odwracam, ale jej całe ciało jest bezwładne. Jej oczy wycofały się w głąb głowy, a twarz ma bladą. Och, mój Boże! - Ridge! Przeczołguję się nad nią i docieram do drzwi jego pokoju. Krzyczę jego imię tak głośno, że zdzieram sobie gardło. Próbuję kilka razy przekręcić klamkę w drzwiach, ale dłoń wciąż mi się ześlizguje. Zaczyna mieć drgawki, więc wracam do niej i przytrzymuję jej głowę, następnie przysuwam ucho do jej ust, by się upewnić, że oddycha. Szlocham, krzycząc w kółko jego imię. Wiem, że mnie nie usłyszy, ale boję się puścić jej głowę. - Maggie! – krzyczę z płaczem. Co mam zrobić? Nie mam pojęcia, co robić! Zrób coś, Sydney. Ostrożnie opuszczam jej głowę na podłogę i odwracam się. Łapię silniej klamkę i podciągam się na stopy. Otwieram drzwi i w pośpiechu biegnę w stronę łóżka. Wskakuję na nie i wspinam się tam, gdzie leży Ridge. - Ridge! – krzyczę, potrząsając jego ramionami. Unosi łokcie w obronie i odwraca się, ale kiedy widzi, że to ja się nad nim unoszę, opuszcza je. - Maggie! – wrzeszczę histerycznie, wskazując na łazienkę. Jego wzrok na łóżko, a kiedy widzi, że miejsce obok jest puste, natychmiast przenosi wzrok na otwarte drzwi łazienki. W

Tłumaczenie: marika1311

Strona 149

ciągu sekundy zeskakuje z łóżka i rzuca się na kolana na podłogę. Zanim nawet zdążę tam wrócić, on już tuli jej głowę w ramionach i kładzie ją sobie na kolana. Odwraca do mnie głowę i coś pokazuje. Potrząsam głową, a łzy spływają po moich policzkach. Nie mam pojęcia, co próbuje mi powiedzieć. Znowu coś pokazuje i wskazuje na łóżko. Patrzę w tamtym kierunku, a potem na niego, bezradnie. Wydaje się być coraz bardziej sfrustrowany. - Ridge, nie wiem, o co mnie prosisz! Uderza pięścią w szafkę z frustracji, po czym unosi dłoń do twarzy i układa palce tak, jakby trzymał telefon. Potrzebuje swojego telefonu. Pędzę do łóżka i szukam go, moje ręce gorączkowo przekopują się przez łóżko, kołdrę, po nocnym stoliku. W końcu znajduję go pod jego poduszką. Odblokowuje telefon, wpisując hasło, następnie mi go wręcza. Wybieram numer 911 i przykładam komórkę do ucha. Czekam na połączenie i jednocześnie padam na kolana obok niego. Trzyma jej głowę przy swojej klatce, a jego oczy są pełne lęku. Obserwuje mnie, nerwowo czekając, aż ktoś odbierze. Ridge z przerwami całuje jej włosy i nadal stara się, by otworzyła oczy. Jak tylko operator się odzywa, bombarduje mnie listą pytań, na które nie znam odpowiedzi. Podaję jej adres, bo to jedyna rzecz, którą wiem, a ona zaczyna rzucać jeszcze większą ilością pytań, których nie wiem, jak mu przekazać. - Czy jest na coś uczulona? – pytam Ridge’a, powtarzając to, o co pyta mnie operator. Wzrusza ramionami i kręci głową, nie mogąc mnie zrozumieć. - Czy działo się to już wcześniej? Ponownie potrząsa głową, nie mając pojęcia, o co go pytam. - Ma cukrzycę? W kółko pytam o coś Ridge’a, ale nie jest w stanie mnie zrozumieć. Operator zarzuca mnie pytaniami, a ja robię to samo z Ridgem, i oboje zachowujemy się zbyt szalenie, by nawet był w stanie odczytać coś z moich ust. Płaczę. Oboje jesteśmy przerażeni. I sfrustrowani, że nie możemy się porozumieć. - Czy nosi medyczną bransoletkę? – pyta operator. Unoszę oba jej nadgarstki. - Nie, nie ma żadnej na sobie. Patrzę w sufit i zamykam oczy, wiedząc, że ani trochę do cholery nie pomagam. - Warren! – krzyczę. Wstaję na nogach i wybiegam z łazienki, kierując się do sypialni Warrena. Z rozmachem otwieram drzwi. Tłumaczenie: marika1311

Strona 150

- Warren! – biegnę do jego łóżka i potrząsam nim, jednocześnie trzymając telefon w dłoni. – Warren! Potrzebujemy twojej pomocy! Maggie! Natychmiast otwiera szeroko oczy i zrzuca z siebie kołdrę, zrywając się do działania. Wyciągam telefon w jego stronę. - To 911, a ja nie mogę zrozumieć nic z tego, co Ridge próbuje mi powiedzieć! Łapie telefon i przyciska go do ucha. - Ma CFRD – krzyczy pośpiesznie do słuchawki. – Typ drugi CF. CFRD? Idę za nim do łazienki i obserwuję, jak pokazuje coś Ridge’owi, trzymając telefon w dłoni z dala od ucha. Ridge rusza rękami, a Warren biegnie do kuchni. Otwiera lodówkę, sięga na tył drugiej półki i wyciąga worek. Biegnie z tym do łazienki i upada na kolana obok Ridge’a. Pozwala, by telefon upadł na podłogę, a Warren odpycha do na bok kolanem. - Warren, ona ma pytania! – krzyczę, zdezorientowana, dlaczego odrzucił na bok telefon. - Wiemy, co robić, zanim tu dotrą, Sydney. – mówi. Wyciąga strzykawkę z worka i podaje ją Ridge’owi. Ridge ściąga zabezpieczenie i wbija igłę w żołądek Maggie. - Ma cukrzycę? – pytam, bezradnie obserwując cichą rozmowę Ridge’a i Warrena. Ignorują mnie, ale nie spodziewam się niczego innego. Wygląda na to, że to dla nich znajoma sytuacja, a ja jestem zbyt zdezorientowana, by dalej ich obserwować. Odwracam się i opieram o ścianę, a potem zaciskam powieki, starając się uspokoić. Mija kilka minut, po czym rozlega się walenie w drzwi. Warren rusza w kierunku drzwi, zanim nawet mam szansę w ogóle zareagować. Wpuszcza do środka sanitariuszy, a ja się wycofuję, obserwując, jak wszyscy w pokoju wydają się do cholery wiedzieć, co jest grane. Wciąż usuwam się każdemu z drogi, dopóki nie dotykam łydkami kanapy, na którą opadam. Kładą Maggie na noszach i zaczynają pchać je w kierunku drzwi. Ridge idzie szybko za nimi. Warren wychodzi z jego sypialni z butami w rękach. Rzuca mu je, a ten je ubiera, po czym wyślizguje się przez drzwi za noszami. Patrzę, jak Waren pędzi do swojego pokoju. Po krótkiej chwili wraca, ubrany w koszulkę, buty, a w ręku trzymając czapkę z daszkiem. Łapie kluczyki i biegnie do sypialni Ridge’a. Wraca stamtąd z torbą z jego rzeczami, po czym zmierza w kierunku drzwi frontowych. - Czekaj! – krzyczę. Warren odwraca się do mnie. – Jego telefon. Będzie go potrzebował. Pędzę do łazienki, chwytam komórkę Ridge’a i przynoszę ją Warrenowi. - Jadę z wami. – mówię, wciskając na siebie buty przy frontowych drzwiach. - Nie, nie jedziesz.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 151

Unoszę na niego wzrok, zaskoczona szorstkością w jego głosie, ale wciąż wciągam na stopy buty. Zaczyna zamykać przede mną drzwi, ale powstrzymuję go, uderzając go w dłoń. - Jadę z wami! – mówię, tym razem z większą determinacją. Odwraca się i posyła mi stanowcze spojrzenie. - On cię tam nie potrzebuje, Sydney. Nie mam pojęcia, co ma na myśli, ale ton jego głosu cholernie mnie wkurza. Popycham jego klatkę i wychodzę na zewnątrz razem z nim. - Jadę. – mówię ostatecznie. Wychodzę z klatki schodowej w momencie, gdy karetka zaczyna odjeżdżać. Ridge stoi z dłońmi splecionymi na karku i obserwuje, jak wyjeżdżają. Warren dociera do dołu schodów i jak tylko Ridge go widzi, oboje pośpiesznie idą w kierunku samochodu. Podążam za nimi. Warren siada za kierownicą, Ridge na fotelu pasażera, a ja wślizguję się na tylne siedzenie i zatrzaskuję za sobą drzwi. Warren wyjeżdża z parkingu i przyśpiesza, dopóki nie dogania karetki. Ridge jest przerażony. Widzę to w sposobie, w jaki owija ręce wokół swoich ramion, porusza kolanem, marszczy rękaw bluzki i przygryza kącik ust. Nadal nie mam pojęcia, co się dzieje z Maggie i jestem przerażona, że może z tego nie wyjść. Wciąż nie czuję się, jakby to była moja sprawa, ale nie mam zamiaru pytać Warrena, o co chodzi. Nerwowość, która wylewa się z Ridge’a rani moje serce. Przesuwam się na krawędź tylnego siedzenia, tuż za fotel pasażera i pochylam się, kładąc rękę na ramieniu Ridge’a. Łapie moją dłoń i ściska ją mocno. Chcę mu jakoś pomóc, ale nie mogę. Nie wiem jak. Nie potrafię myśleć o niczym o innym, tylko o mojej bezradności, jak bardzo Ridge cierpi i jak przerażona jestem, że może stracić Maggie, bo to boleśnie oczywiste, że jeśli tak by się stało, to by go zabiło. Unosi drugą dłoń do mojej, która wciąż spoczywa na jego ramieniu. Ściska ją obiema rękami z desperacją, następnie obraca głowę w moim kierunku. Całuje wierzch mojej dłoni, a ja czuję, jak łza z jego policzka spada na moją skórę. Zaciskam oczy i opieram głowę o zagłówek jego fotela, płacząc.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 152

*** Jesteśmy w poczekalni. Cóż, ja i Warren tu jesteśmy. Ridge jest z Maggie cały czas, odkąd przyjechaliśmy tu godzinę temu. W czasie której Warren nie wypowiedział do mnie nawet pojedynczego słowa. I dlatego ja też się do niego nie odzywam. To oczywiste, że ma jakiś problem, ale naprawdę nie jestem w nastroju, by się bronić, bo nie zrobiłam mu absolutnie nic, co by w ogóle takiej obrony wymagało. Garbię się na krześle i otwieram przeglądarkę w swoim telefonie, ciekawa tego, co Warren powiedział operatorowi przez telefon. Wpisuję CFRD w pole wyszukiwania. Mój wzrok przyciąga pierwsza strona, która się wyświetla: cukrzyca zależna od mukowiscydozy. Uruchamiam link, ale to wyjaśnia tylko różne typy cukrzycy, nic poza tym. Słyszałam o mukowiscydozie, ale nie wystarczająco dużo, by wiedzieć, jak to wpływa na Maggie. Naciskam na podświetlone pytanie po lewej – Czym jest mukowiscydoza? Moje serce zaczyna walić, łzy płynąć, kiedy niezależnie od tego, na jaką stronę wejdę, czytam te same słowa. Zaburzenie genetyczne płuc. Zagraża życiu. Nieznane lekarstwo. Wskaźnik przeżywalności powyżej trzydziestu lat.

Nie jestem już w stanie przeczytać więcej przez łzy, które wypłakuję dla Maggie. Dla Ridge’a. Zamykam wyszukiwarkę i podnoszę dłoń do oczu. I wtedy zauważam to, co Ridge napisał mi na ręce, a czego jeszcze nie zdążyłam przeczytać. Musisz się wyprowadzić

Tłumaczenie: marika1311

Strona 153

Ridge Oboje, Warren i Sydney, stają na równe nogi, kiedy wychodzę zza rogu w korytarzu. - Jak z nią? – pokazuje Warren. - Lepiej. Obudziła się. Warren kiwa głową, a Sydney spogląda to na niego, to na mnie. - Lekarz mówi, że alkohol i odwodnienie prawdopodobnie spowodowały u niej.. – przestaję pokazywać, bo usta Warrena są zaciśnięte w cienką linię. – Powiedz jej to. – pokazuję, kiwając głową w kierunku Sydney. Warren odwraca się w jej stronę, po czym z powrotem zwraca swoją uwagę na mnie. - To jej nie dotyczy. – pokazuje w milczeniu. Jaki ma kurwa problem? - Martwi się o Maggie, Warren. Jej też to dotyczy. Powiedz to, co mówiłem, teraz. Warren potrząsa głową. - Ona nie jest tu dla Maggie. Maggie ją nie interesuje. Ona martwi się tylko o ciebie. Staram się pogrzebać swój gniew, a następnie powoli daję krok w jego kierunku. Warren wzdycha, ale nie odwraca się w kierunku Sydney. Patrzy prosto na mnie, kiedy mówi i jednocześnie pokazuje. - Ridge mówi, że z Maggie jest w porządku. Obudziła się. Z ciała Sydney unosi się całe napięcie, kiedy opiera dłonie o szyję, a przez nią przelewa się ulga. Mówi coś do niego, a Warren zamyka oczy, bierze szybki oddech, po czym je otwiera. - Sydney chce wiedzieć, czy potrzebujecie czegoś. Z mieszkania. Spoglądam na nią i potrząsam przecząco głową. - Zatrzymają ją na noc, by monitorować poziom cukru we krwi. Jeśli będziemy czegoś potrzebować, przyjadę jutro. Zostanę na kilka dni w jej domu. Warren ponownie to mówi, a Sydney kiwa głową. - Wy dwoje wróćcie do domu i odpocznijcie. Warren przytakuje. Sydney podchodzi do mnie i mocno się przytula, a następnie się odsuwa. On zaczyna obracać się w kierunku wyjścia, ale łapię go za ramię i pociągam, zmuszając, by na mnie spojrzał. - Nie wiem, dlaczego jesteś na nią taki zdenerwowany, Warren, ale proszę, nie bądź dla niej dupkiem. Robiłem to już wystarczająco wiele razy. Tłumaczenie: marika1311

Strona 154

Kiwa głową, po czym oboje idą do drzwi. Sydney obraca się i posyła ponad swoim ramieniem uśmiech pełny bólu. Odwracam się i wracam do pokoju Maggie. Jej łóżko jest teraz trochę podniesione. Patrzy na mnie. Dożylna kroplówka uzupełnia jej płyny w organizmie. Powoli przekręca głową na poduszce, kiedy obserwuje mnie, jak idę przez pokój. - Przepraszam. – pokazuje. Potrząsam głową, nawet nie chcąc ani nie potrzebując od niej niczego w stylu przeprosin. - Przestań. Nie czuj się źle. Jesteś młoda, jak to zawsze powtarzasz. A młodzi ludzie robią takie szalone rzeczy jak upijanie się, kac i wymiotowanie przez dwanaście godzin. Śmieje się cicho. - Tak, ale jak ty to zawsze mówisz, prawdopodobnie nie młodzi ludzie, których życie jest zagrożone. Uśmiecham się, kiedy docieram do jej łóżka. Przyciągam krzesło bliżej i siadam obok niej. - Wracam z tobą do San Antonio. Zostanę kilka dni, aż poczujesz się lepiej. Maggie wzdycha i odwraca głowę, wbijając wzrok w sufit. - Czuję się dobrze. To tylko kwestia insuliny. – z powrotem kieruje ku mnie swoją twarz. – Nie możesz mnie niańczyć za każdym razem, kiedy to się dzieje, Ridge. Moja szczęka zaciska się przy „niańczyć”. - Nie niańczę cię, Maggie. Kocham cię. I opiekuję się tobą. Jest różnica. Zamyka oczy i potrząsa głową. - Mam już dość powtarzania tej rozmowy w kółko i w kółko. Taa. Ja też. Odchylam się na krześle i zakładam ręce na piersi, jednocześnie się na nią patrzę. Do tej pory jej odmowa pomocy była zrozumiała, ale nie jest już nastolatką, a ja nie mogę zrozumieć, dlaczego nie pozwala na to, by rzeczy między nami się rozwijały. Pochylam się, dotykając jej ramienia, więc patrzy teraz na mnie i słucha. - Musisz przestań być tak zdeterminowana z tym, by być niezależną. Jeśli o siebie nie zadbasz, te noce w szpitalu będą należały do przeszłości, Maggie. Pozwól mi się tobą zająć. Nieustannie choruję ze strachu. Twój staż przyczyna się do stresu, nie wspominając już o pracy. Rozumiem, dlaczego chcesz żyć normalnie i robić to wszystko, co robią ludzie w naszym wieku, jak pójście na studia i rozwijanie kariery. – zatrzymuję się, przebiegając dłońmi przez swoje włosy i skupiając się na tym, do czego zmierzam. – Jeśli byśmy razem mieszkali, mógłbym zrobić dla ciebie o wiele więcej. Dla nas obu byłoby łatwiej. I kiedy zdarzałyby się rzeczy takie jak ta, nie leżałabyś sama na podłodze łazienki w drgawkach, aż umrzesz! Tłumaczenie: marika1311

Strona 155

Oddychaj, Ridge. Okej, to było za ostre. O wiele za ostre. Schylam głowę i wbijam wzrok w podłogę, bo nie jestem jeszcze gotowy na jej odpowiedź. Zamykam oczy i staram się powstrzymać swoją frustrację. - Maggie… - pokazuję, patrząc w jej oczy wypełnione łzami. – Kocham cię. I jestem przerażony, że pewnego dnia wyjdę z tego szpitala bez ciebie. I to będzie moja wina, bo pozwoliłem ci na to, byś odmawiała mi pomocy. Jej dolna warga drży, więc ją przygryza. - Kiedyś, za dziesięć lub piętnaście lat, to będzie twoja rzeczywistość, Ridge. Będziesz musiał wyjść ze szpitala beze mnie, bo nieważne jak bardzo chcesz być moim bohaterem, nie można mnie uratować. Nie ocalisz nas przed tym. Oboje wiemy, że jesteś jednym z niewielu osób, które mam na świecie, więc zanim nadejdzie dzień, w którym już absolutnie nie będę w stanie sama się sobą zająć, nie chcę być dla ciebie ciężarem. Wiesz, co to dla mnie znaczy? Że obciążyłam cię taką presją? Nie mieszkam sama, bo pragnę niezależności, Ridge. Chcę mieszkać sama, bo… Łzy spływają strumieniami bo jej policzkach, więc zatrzymuje się na chwilę i je ociera. - Chcę mieszkać sama, bo chcę być tylko dziewczyną, w której się zakochałeś… tak długo, jak to będzie możliwe. Nie chcę być dla ciebie ciężarem, odpowiedzialnością czy obowiązkiem. Chcę być tylko miłością w twoim życiu. To wszystko. Proszę, pozwól, żeby to na razie wystarczało. Zostawmy to tak, aż naprawdę nadejdzie dzień, w którym będziesz musiał iść ze mną na koniec świata. Szloch wyrywa mi się z gardła. Pochylam się i przyciskam swoje usta do jej warg. Z desperacją chwytam jej twarz w swoje dłonie, a nogi kładę na łóżku. Maggie owija wokół mnie ramiona, a ja kładę się na nią resztą ciała, robiąc co tylko mogę, by ochronić ją przed niesprawiedliwością tego cholernego świata.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 156

Rozdział 18 Sydney Zamykam drzwi od samochodu Ridge’a i idę do mieszkania po schodach za Warrenem. Żadne z nas nie odezwało się do drugiego przez całą drogę ze szpitala. Sztywność jego szczęki mówi wszystko, co chciałby powiedzieć – czyli, mniej więcej, „nie odzywaj się do mnie”. Spędziłam jazdę, skupiając wzrok za oknem i dusząc pytania zbierające mi się w gardle. Wchodzimy do mieszkania. Rzuca kluczami na szafkę, a ja zatrzaskuję za nami drzwi. Nawet nie odwraca się, by na mnie spojrzeć, kiedy kieruje się w stronę swojej sypialni. - Dobranoc. – mówię. Mogłam to powiedzieć z lekkim sarkazmem, ale przynajmniej nie krzyknęłam „Pieprz się, Warren!”, na co mam ochotę. Zatrzymuje się, po czym się do mnie odwraca. Widzę, że jest nerwowy, bo to, co zamierza mi powiedzieć, to na pewno nie „dobranoc”. Zwęża oczy i przechyla głowę, kręcąc nią powoli. - Mogę zadać ci pytanie? – odzywa się w końcu, patrząc na mnie z ciekawością. - Jeśli tylko obiecasz, że już nigdy nie zapytasz, czy możesz o coś zapytać. Chcę roześmiać się z tego, że użyłam powiedzenia Ridge’a, ale Warren nawet się nie uśmiecha, co sprawia, że jest jeszcze bardziej niezręcznie. Przenoszę ciężar ciała na drugą nogę. - Pytaj. – mówię z westchnieniem. Składa ręce na piersi i podchodzi do mnie. Przełykam swoje zdenerwowanie, kiedy pochyla się do mnie, zaledwie metr dalej. - Potrzebujesz kogoś, żeby cię przeleciał? Wdech, wydech. Skurcz, rozluźnienie. Uderzenie, uderzenie, pauza. - Co? – pytam głucho. Jestem pewna, że się przesłyszałam. Opuszcza głowę kilka centymetrów, aż jego oczy są w równej linii z moimi. - Potrzebujesz kogoś, żeby cię przeleciał? – pyta ponownie, tym razem o wiele bardziej wyraźnie. – Bo jeśli chodzi tylko o to, to rzucę cię teraz na kanapę i będę pieprzył tak bardzo, że już nigdy nie pomyślisz o Ridge’u. Gapi się na mnie zimnym i nieczułym wzrokiem.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 157

Pomyśl, zanim zareagujesz, Sydney. Przez kilka sekund mogę tylko stać i kręcić głową w niedowierzeniu. Dlaczego miałby powiedzieć coś takiego? Coś tak obraźliwego? To nie jest Warren. Nie wiem, kim jest ten dupek, który stoi przede mną, ale to na pewno nie jest on. Zanim daję sobie czas do namysłu, reaguję. Odchylam rękę do tyłu, a potem po raz czwarty w moim życiu spotykam się z czyim policzkiem. Pięścią. Cholera. To bolało. Podnoszę na niego wzrok. Przykłada dłoń do policzka. Ma szeroko otwarte oczy i patrzy na mnie z większym zaskoczeniem, niż bólem. Bierze krok w tył, a ja stanowczo patrzę mu się w oczy. Przyciągam swoją pięść do klatki, wkurzona, że znowu będzie mnie boleć ręka. Chociaż poczekam jeszcze z tym, by iść do kuchni po lód. Być może będę musiała go uderzyć jeszcze raz. Jestem zdezorientowana co do jego oczywistego gniewu do mnie w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin. Przebiegam w głowie między myślami, ale nie znajduję niczego, co skłoniłoby go do wypowiedzenia takich ostrych słów. Wzdycha i przechyla głowę, przeczesując dłonią włosy. Nie wyjaśnia tych nienawistnych słów, a ja próbuję je zrozumieć, ale nie mogę. Nie zrobiłam mu nic, co sprawiłoby, że musiałby to powiedzieć. Chociaż może to właśnie to jest jego problemem. Może to, że nie zrobiłam mu nic – lub z nim nic – tak bardzo go wkurza. - Zazdrość? – pytam. – To o to ci chodzi? Bo nigdy się z tobą nie przespałam? Podchodzi bliżej, a ja natychmiast się cofam, aż do momentu, by spadam na kanapę. Pochyla się i patrzy mi w oczy. - Nie chcę uprawiać z tobą seksu, Sydney. I zdecydowanie nie jestem zazdrosny. Odpycha się od kanapy. Z dala ode mnie. Przeraża mnie tak cholernie, że mam ochotę spakować swoje walizki i odejść stąd dziś, żeby nigdy więcej nie oglądać żadnej z tych osób. Chowam twarz w dłonie i zaczynam płakać. Słyszę, jak wzdycha ciężko i opada obok mnie na kanapę. Przyciągam stopy do góry i odsuwam się od niego, jak najdalej, w róg kanapy. Siedzimy tak przez kilka minut, a ja chcę wstać i pobiec do mojego pokoju, ale nie mogę. Czuję się tak, jakbym musiała poprosić o zgodę, bo nawet nie wiem, czy wciąż mogę go nazywać moim pokojem. - Przepraszam. – mówi w końcu, przerywając ciszę czymś innym, niż tylko mój płacz. – Boże, przepraszam. Ja tylko… staram się zrozumieć, co ty do cholery wyprawiasz.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 158

Wycieram twarz rękawem i spoglądam na niego. Jej twarz wyraża mieszaninę smutku i żalu, a ja nie rozumiem nic z tego, co on czuję. - Jaki masz ze mną problem, Warren? Zawsze byłam dla ciebie miła. Byłam miła nawet dla twojej jędzowatej dziewczyny, a uwierz, że to wymagało wysiłku. Kiwa głową, zgadzając się. - Wiem. – mówi, zirytowany. – Wiem, wiem, wiem. Jesteś miłą osobą. – splata razem dłonie i rozciąga ramiona, po czym znowu zgina je na dół z ciężkim westchnieniem. – I wiem, że masz dobre intencje. Masz dobre serce. I całkiem nieźle się poruszasz. – dodaje z chytrym uśmieszkiem. – Myślę, że właśnie dlatego jestem zły. Wiem, że masz dobre serce, więc dlaczego jeszcze się nie wyprowadziłaś, do cholery? Te słowa bolą mnie bardziej, niż te wulgarne, którymi rzucił we mnie pięć minut temu. - Skoro ty Ridge tak bardzo chcecie, bym się wyniosła, dlaczego czekaliście do tego weekendu, by mi o tym powiedzieć? Moje pytanie chyba trochę zbija go z tropu, bo na krótko spogląda mi w oczy. Jednak zamiast odpowiedzieć mi na pytanie, przygotowuje swoje własne. - Czy Ridge kiedykolwiek opowiadał ci historię o tym, jak poznał Maggie? – pyta. Kręcę przecząco głową, kompletnie zdezorientowana kierunkiem, w który zmierza ta rozmowa. - Miałem siedemnaście lat, a Ridge właśnie skończył osiemnaście. – mówi. Opiera się o oparcie kanapy i wbija wzrok w swoje dłonie. Przypominam sobie, że Ridge mówił, że zaczął spotykać się z Maggie, kiedy miał dziewiętnaście lat, ale nie odzywam się i pozwalam mu mówić. - Byliśmy razem od około sześciu tygodni i… Walić to. Nie mogę dłużej milczeć. - My? – pytam z wahaniem. – W sensie ty i Ridge? - Nie, głupku. Ja i Maggie. Próbuję ukryć swój szok, ale Warren nawet nie patrzy na mnie na tyle długo, by dostrzec moją reakcję. - Maggie najpierw była moją dziewczyną. Poznałem ją na wydarzeniu zorganizowanym dla dzieci, które były głuche. Byłem tam z rodzicami, którzy oboje byli w komisji. – przyciąga dłonie do twarzy i pochyla się do przodu. - Ridge był ze mną, kiedy pierwszy raz ją zobaczyłem. Oboje stwierdziliśmy, że jest najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek widzieliśmy, ale, na szczęście dla mnie, zobaczyłem ją jakieś pięć sekund wcześniej, więc powiedziałem, że ją „zamawiam”. Oczywiście, żaden z nas nie spodziewał się, że może mieć z nią jakiekolwiek szanse. To

Tłumaczenie: marika1311

Strona 159

znaczy, widziałaś ją. Jest niesamowita. – milknie na moment, po czym opiera stopy o stolik przed nim. - W każdym razie, spędziłem cały dzień, flirtując z nią. Próbując oczarować ją moim wyglądem i zabójczym ciałem. Śmieję się cicho, ale tylko z grzeczności. - Zgodziła się pójść ze mną na randkę, więc powiedziałem, że przyjadę po nią w piątek wieczorem. Zabrałem ją, rozśmieszałem, odwiozłem do domu i pocałowałem. Było świetnie, więc zapytałem o kolejne spotkanie. Zgodziła się. zabrałem ją na drugą randkę, potem na trzecią. Podobała mi się. Dobrze się dogadywaliśmy; śmiała się z moich żartów. Dogadywała się też z Ridgem, co było ważnym punktem w moim kodeksie. Dziewczyna i najlepszy przyjaciel muszą się dogadywać, inaczej jedno z nich ucierpi. Na szczęście, wszyscy się dogadywaliśmy. Na naszej czwartej randce zapytałem, czy oficjalnie chce być ze mną, i zgodziła się. Byłem podekscytowany, bo wiedziałem, że jest najgorętszą dziewczyną, z jaką kiedykolwiek się spotykałem lub mogłem się spotykać. Nie mogłem pozwolić jej się wyślizgnąć, a zwłaszcza, zanim poszedłem z nią na całość. Śmieje się. - Pamiętam, że tej samej nocy powiedziałem o tym Ridge’owi. Powiedziałem, że jeśli na świecie jest jakaś dziewczyna, którą muszę rozdziewiczyć, to jest nią Maggie. Powiedziałem, że pójdę z nią nawet na sto randek, jeśli to tyle zajmie. On się do mnie odwrócił i pokazał „A może sto jeden randek?”. Roześmiałem się, bo nie miałem pojęcia, co ma na myśli. Wtedy nie rozumiałem, że ona mu się podoba. I nie rozumiałem tych wszystkich perełek, których używał. Nadal nie rozumiem. Patrząc wstecz na tą całą sytuację, kiedy gadałem o niej takie rzeczy, jestem zaskoczony, że nie przywalił mi wcześniej. - Uderzył cię? – pytam. – Dlaczego? Za to, że gadałeś o uprawianiu z nią seksu? - Nie. – mówi cicho. – Za to, że to z nią zrobiłem. Wzdycha, ale kontynuuje. - Zostaliśmy na noc u Ridge’a i Brennana. Maggie spędzała tam ze mną dużo czasu, a byliśmy już razem około sześć tygodni. Wiem, że dla dziewicy to nie jest długo, ale dla faceta to cholerna wieczność. Leżeliśmy razem w łóżku, a ona powiedziała mi, że jest gotowa, by pójść na całość, ale zanim to zrobimy, jest coś, o czym musi mi powiedzieć. Powiedziała, że mam prawo wiedzieć, a ona nie czuje się dobrze będąc związku, w którym nie byłem w pełni poinformowany. Pamiętam panikę, bo myślałem, że powie mi, że jest kolesiem, albo coś takiego. Zerka na mnie i unosi brwi. - Bo bądźmy szczerzy, Syd. Zdarzają się transwestyci, którzy są naprawdę gorący. Śmieje się, po czym ponownie przenosi wzrok prosto przed siebie. - A potem powiedziała mi o swojej chorobie. O statystykach… o tym, że nie chciała mieć dzieci… o tym, ile czasu jej zostało. Powiedziała, że chciała, bym poznał prawdę, bo nie byłoby sprawiedliwe, żeby ktoś wyobrażał z nią sobie coś długoterminowego. Powiedziała, Tłumaczenie: marika1311

Strona 160

że prawdopodobieństwo, że dożyje czterdziestki, albo nawet trzydziestu pięciu lat, jest niewielkie. Powiedziała, że musi być z kimś, kto to rozumie. I akceptuje. - Nie chciałeś takiej odpowiedzialności? – pytam. Kręci powoli głową. - Sydney, nie obchodziła mnie odpowiedzialność. Byłem siedemnastoletnim chłopcem, w łóżku z najpiękniejszą dziewczyną, a wszystko, o co mnie prosiła, to bym zgodził się ją kochać. Kiedy wspomniała o takich słowach, jak „przyszłość” i „mąż”, starałem się nie przewracać oczami, bo dla mnie to była kupa czasu. Mogłem być z milionem dziewczyn przed tym. Nie wybiegałem myślami w przód, i zrobiłem to, co pewnie zrobiłby każdy facet w tej sytuacji. Zapewniłem ją, że jej choroba nie ma dla mnie znaczenia i że ją kocham. Potem ją pocałowałem, zdjąłem z niej ubrania i odebrałem dziewictwo. Zwiesił głowę ze wstydem. - Rankiem, kiedy wyszła, pochwaliłem się Ridge’owi, że przeleciałem dziewicę. Prawdopodobnie zdradziłem zbyt wiele szczegółów. Wspomniałem też o rozmowie, którą odbyłem z nią przed tym i powiedziałem mu o jej chorobie. Czasami byłem z nim przesadnie, brutalnie szczery. Powiedziałem mu, że ta cała sytuacja z nią mnie przeraziła i żeby nie wyjść na dupka, zerwę z nią dopiero za dwa tygodnie. I to właśnie wtedy mi przywalił. Otwieram szeroko oczy. - Dobrze zrobił. – mówię. Warren przytakuje. - Tak. Najwyraźniej, lubił ją bardziej, niż to okazywał, ale nie odzywał się i pozwalał mi robić z siebie osła przez sześć tygodni. Powinienem domyśleć się, co on czuje, ale zawsze był bardziej bezinteresowny niż ja. Nie zrobił nic, by się między nas wtrącić, ale po tamtej nocy całkowicie stracił do mnie szacunek. A to bolało, Sydney. Jest jak mój brat. Czułem się tak, jakbym zawiódł jedyną osobę, na której najbardziej mi zależało. - Więc zerwałeś z Maggie, a on zaczął się z nią spotykać? - I tak, i nie. Tamtego popołudnia odbyliśmy długą rozmowę, bo Ridge jest naprawdę dobry w dzieleniu się swoimi przemyśleniami. Zgodziliśmy się, że na cześć kodeksu facetów, nie byłoby dobrze, gdyby zaczął umawiać się z kimś, z kim dopiero co uprawiałem seks. Ale lubił ją. I to bardzo, i nawet jeśli to było dla niego ciężkie, to zgodził się zaczekać, aż minie termin, po którym będzie mógł ją zaprosić na randkę. - Termin? Warren kręci głową. - Taa. Nawet nie pytaj, jak na to wpadliśmy, ale zgodziliśmy się, że dwanaście miesięcy to przyzwoita długość. Pomyśleliśmy, że minie wystarczająco dużo czasu i jeśli wtedy wciąż będzie chciał się z nią umówić, to już nie będzie takie dziwne. Po tym czasie, mogła już się spotykać z innymi i nie przejdzie prosto z mojego łóżka do Ridge’a. I chociaż starałem się być wyluzowany, to było po prostu zbyt dziwne. Nawet dla nas. Tłumaczenie: marika1311

Strona 161

- Czy Maggie wiedziała, co on do niej czuje? Przez te dwanaście miesięcy? Warren potrząsa przecząco głową. - Nie. Maggie nigdy nie dowiedziała się, że tak bardzo mu się podobała. Tak bardzo ją lubił, że przez cały rok nie poszedł nawet na jedną randkę. W kalendarzu miał zakreślony ten termin. Widziałem to raz, w jego pokoju. Nigdy o niej nie wspominał, nigdy nie pytał. Ale niech mnie diabli, jeśli nie zapukał do jej drzwi, kiedy tylko minął rok. Zajęło jej to trochę, zwłaszcza po tym, co przeszła ze mną. Ale w końcu się między nimi ułożyło. Skończyła z właściwym facetem u boku, dzięki wytrwałości Ridge’a. Wypuszczam z siebie powietrze. - Wow. – mówię. – To dopiero oddanie. Odwraca do mnie głowę i nasze spojrzenia się spotykają. - Dokładnie. – mówi stanowczo, jakbym właśnie podsumowała cały sens tej historii. – Nigdy w życiu nie poznałem nikogo, kto byłby zdolny do większego poświęcenia dla innych. Jest najlepszą, cholerną rzeczą, która mi się przytrafiła. I najlepszą rzeczą, która przytrafiła się Maggie. Wyciąga przed siebie nogi i odwraca ku mnie całą twarz. - Przeszedł dla tej dziewczyny przez piekło, Sydney. Te wszystkie pobyty w szpitalu, jeżdżenie w tą i z powrotem, by się nią zajmować, obiecywał jej cały świat, przy tym rezygnując samemu z wielu rzeczy. A ona na to zasługuje. Jest jedną z najczystszych, najbardziej bezinteresownych osób, jakie znam, i jeśli na świecie jest dwójka ludzi, którzy na siebie zasługują, to są to właśnie oni. Więc kiedy widzę, jak on na ciebie patrzy.. to mnie boli. Widziałem, jak na siebie patrzyliście na imprezie. Widziałem zazdrość w jego oczach za każdym razem, gdy rozmawiałaś z Brennanem. Nigdy wcześniej nie widziałem, żeby walczył z tym, jakiego wyboru dokonał, że poświęcił się dla Maggie, dopóki ty się nie zjawiłaś. Zakochał się w tobie, Sydney, i wiem, że o tym wiesz. Jednak znam też jego serce i wiem, że nie opuści Maggie. Kocha ją. Nigdy by jej tego nie zrobił. Więc kiedy widzę go, jak jest rozdarty między tym, co czuje do ciebie, a jego życiem przy Maggie.. po prostu nie rozumiem, dlaczego wciąż tu jesteś. Nie rozumiem, dlaczego każesz mu tak cierpieć. Każdego dnia, kiedy tu jesteś, a on patrzy na ciebie tak, jak patrzył na Maggie, mam ochotę pokazać ci cholerne drzwi i kazać ci nigdy tu nie wracać. I wiem, że to nie jest twoja wina. Wiem. Do diabła, do dzisiejszego wieczora nie miałaś pojęcia nawet o połowie tego, przez co on przechodzi. Ale teraz już wiesz. I chociaż cię uwielbiam i sądzę, że jesteś jedną z najlepszych lasek, jakie znam, to jednocześnie nie chcę cię nigdy więcej widzieć. Zwłaszcza teraz, kiedy już znasz prawdę o Maggie. I wybacz mi, jeśli to są ostre słowa, ale nie chcę, byś myślała, że miłość, którą masz do Ridge’a wystarczy ci przetrwać do dnia, aż Maggie umrze. Bo ona nie umiera, Sydney. Maggie żyje. I będzie w pobliżu o wiele dłużej, niż serce Ridge’a byłoby w stanie cię znieść.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 162

Wybucham płaczem i ukrywam twarz w dłoniach. Warren kładzie mi rękę na plecach i przyciąga do siebie. Nie wiem nawet, dla kogo płaczę, ale serce boli mnie tak bardzo, że chcę po prostu wyrwać je z pieprzonej piersi i rzucić na balkon Ridge’a. Tam, gdzie zaczął się ten cały bałagan.

Ridge Maggie śpi już od kilku godzin, ale ja jeszcze tego nie robię. Tak to zwykle bywa, kiedy jestem z nią w szpitalu. Po pięciu latach sporadycznych pobytów tutaj, nauczyłem się, że o wiele lepiej nie spać w ogóle, niż zapadać w krótkie drzemki. Otwieram laptopa i włączam wiadomości do Sydney, następnie wysyłam jej krótkie powitanie, by sprawdzić, czy jest online. Nie mieliśmy okazji, by przedyskutować to, że poprosiłem ją, by się wyprowadziła, a cierpię, nie wiedząc, czy wszystko z nią w porządku. Wiem, że pisanie do niej w tym momencie nie wydaje się być dobre, ale gorszym wyjściem wydaje się być zostawienie tego bez słów. Odpowiada na moją wiadomość niemal natychmiast, a to łagodzi przynajmniej część moich zmartwień. Nie wiem, dlaczego zawsze spodziewam się tego, że zachowa się niedorzecznie, bo ani razu nie okazała braku dojrzałości czy szacunku dla sytuacji. Sydney: Tak, jestem. Jak z Maggie? Ja: Dobrze. Po południu ją wypuszczą. Sydney: To dobrze. Martwiłam się. Ja: Przy okazji, dziękuję. Za pomoc zeszłej nocy. Sydney: Niezbyt pomagałam. Właściwie czuję się tak, jakbym nic nie zrobiła. Ja: Nieprawda. Nie wiadomo, co mogłoby się stać, gdybyś jej wtedy nie znalazła.

Czekam chwilę, aż odpowie, ale tego nie robi. Chyba dotarliśmy do tego momentu rozmowy, w którym jedno z nas musi zacząć temat, na który musimy porozmawiać. Czuję się odpowiedzialny za całą tą sytuację, więc biorę to na siebie. Ja: Masz chwilę? Jest parę rzeczy, które naprawdę chciałbym ci powiedzieć. Sydney: Tak, i ja także.

Ponownie zerkam na Maggie, ale śpi w tej samej pozycji. Rozmawiając o tym z Sydney w jej obecności, nawet jeśli jest to niewinne, sprawia, że czuję się nieswojo. Biorę laptopa i wychodzę z jej sali. Siadam na podłodze w pustym korytarzu naprzeciw pokoju Maggie i ponownie otwieram laptopa. Ja: Najważniejszą rzeczą, którą doceniam po naszym czasie spędzonym razem, jest to, że byliśmy ze sobą otwarci i zgodni. Nie chcę, byś odeszła z mylnym pojęciem na temat tego, dlaczego cię o to proszę. Nie chcę, byś myślała, że zrobiłaś coś złego. Sydney: Nie potrzebuję wyjaśnienia. Jestem bardziej niż wyczerpana, a ty miałeś dość stresu z dodaniem mnie do tej mieszanki. Dziś rano Warren znalazł mi mieszkanie, ale nie będzie dostępne przez kilka dni. Mogę tu zostać do tego czasu?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 163

Ja: Oczywiście. Kiedy powiedziałem, że masz się wyprowadzić, nie miałem na myśli, żebyś zrobiła to już dziś. Chodziło mi o niedaleką przyszłość. Zanim rzeczy staną się dla mnie zbyt trudne, by je znieść. Sydney: Przepraszam, Ridge. Nie chciałam, żeby cokolwiek z tego się wydarzyło.

Wiem, że ma na myśli to, co do siebie czujemy. Wiem dokładnie, co ma na myśli, bo ja także nie chciałem, żeby tak wyszło. W rzeczywistości, robiłem wszystko, co w mojej mocy, by do tego nie doszło, ale moje serce chyba nie przyjęło tego do wiadomości. Jeśli wiem, że ja nie miałem żadnych intencji w związku z tym, to wiem też, że ona też ich nie miała, więc nie ma za co przepraszać. Ja: Dlaczego przepraszasz? Nie rób tego. To nie twoja wina, Sydney. Cholera, to nawet nie jest moja wina. Sydney: Cóż, zazwyczaj kiedy coś idzie nie tak, to wina leży po czyjeś stronie. Ja: Ale między nami nic nie poszło źle. I to jest nasz problem. Rzeczy toczyły się zbyt dobrze. To ma sens. Czuję się z tobą tak dobrze, ale..

Przestaję pisać na kilka chwil, żeby pozbierać myśli, bo nie chcę napisać czegoś, czego będę potem żałował. Wypuszczam oddech, po czym opisuję w najlepszy sposób to, jak odczuwam całą tę sytuację. Ja: Nie mam żadnych wątpliwości, że moglibyśmy być dla siebie idealni w innym życiu, Sydney. To nasze życia nie są dla nas idealne.

Mija kilka chwil bez odpowiedzi. Nie wiem, czy przekroczyłem granicę tą wiadomością, ale jakkolwiek na to zareaguje, musiałem powiedzieć to, co powiedziałem, zanim mógłbym pozwolić jej odejść. Zaczynam zamykać swojego laptopa, kiedy przychodzi od niej wiadomość. Sydney: Jeśli czegoś się nauczyłam z tego całego doświadczenia, to na pewno tego, że moje zaufanie nie zostało całkowicie złamane przez Tori i Huntera, tak jak początkowo myślałam. Ty zawsze byłeś ze mną szczery na temat tego, co czujesz. Nigdy nie owijaliśmy w bawełnę. Jeśli już, to znaleźliśmy wspólnie sposób, żeby zmienić nasz kurs. Chcę ci za to podziękować. Dziękuję bardzo, że pokazałeś mi, że faceci jak ty naprawdę istnieją i nie każdy jest jak Hunter.

W jakiś sposób sprawia, że wydaję się być bardziej niewinny, niż naprawdę jestem. Nie jestem nawet w połowie tak silny, jak ona uważa. Ja: Nie dziękuj mi, Sydney. Nie powinnaś tego robić, bo żałośnie poległem w tym, by się w tobie nie zakochać.

Przełykam gulę, która uformowała się w moim gardle i wysyłam wiadomość. To, co właśnie jej napisałem napełnia mnie jeszcze większym poczuciem winy niż to, które odczuwałem w noc, gdy ją pocałowałem. Słowa mogą mieć czasem znacznie większy wpływ na serce niż pocałunek. Sydney: Ja poległam pierwsza.

Czytam jej ostatnią wiadomość i ostateczność naszego nieuchronnego pożegnania uderza we mnie pełną siłą. Czuję to w każdej cząstce swojego ciała, i jestem zszokowany tą reakcją. Opieram głowę o ścianę za sobą i próbuję sobie wyobrazić mój świat, zanim Sydney się w nim pojawiła. To był dobry świat. Zgodny. Ale potem wkroczyła i wywróciła go do góry nogami tak, jakby był kruchą, łamliwą powierzchnią śniegu. A teraz, gdy odchodzi, to czuję się tak, jakby śnieg miał opaść, a mój cały świat znowu miałby być spójny, spokojny, Tłumaczenie: marika1311

Strona 164

nieruchomy. I chociaż powinienem czuć się dzięki temu swobodnie, tak naprawdę mnie to przeraża. Jestem przestraszony na śmierć, że już nigdy nie poczuję żadnej z tych rzeczy, które czułem podczas tego krótkiego czasu, w jakim gościła w moim życiu. Każdy, kto dokonał na mnie takiego wpływu, zasługuje na właściwe pożegnanie. Wstaję i idę z powrotem do sali Maggie. Wciąż śpi, więc podchodzę do łóżka, całuję ją lekko w czoło i zostawiam kartkę z wyjaśnieniem, że jadę do mieszkania, by spakować kilka rzeczy, zanim ją wypiszą. A potem muszę iść i odpowiednio się pożegnać z drugą połówką mojego serca.

*** Stoję za drzwiami prowadzącymi do sypialni Sydney i zbieram się na to, by do nich zapukać. Powiedzieliśmy już wszystko, co musiało zostać powiedziane, a nawet to, co raczej nie powinno być wypowiedziane, ale nie mogę wyjść, zanim nie zobaczę jej po raz ostatni. Zanim wrócę z San Antonio, już jej tu nie będzie. Po dzisiejszym dniu nie mam już w planach się z nią kontaktować, a fakt, że wiem, że to definitywne pożegnanie, ściska moje serce i boli jak cholera. Gdybym miał spojrzeć na swoją sytuację obiektywnym okiem, powiedziałbym sobie, żeby zapomnieć o uczuciach Sydney, że moja lojalność należy się wyłącznie Maggie. Mówiłbym, żeby odpuścić i że Sydney nie zasługuje na pożegnanie, nawet po tym wszystkim, co przeszliśmy. Chociaż czy życie jest naprawdę tak czarno-białe? Czy mogę prosto zdefiniować moją sytuację jako dobrą lub złą? Czy uczucia Sydney nie liczą się gdzieś w tym bałaganie, pomimo mojej lojalności wobec Maggie? Nie wydaje się dobre tak po prostu pozwolić jej odejść. Ale byłoby to niesprawiedliwością wobec Maggie, gdybym tego nie zrobił. Nie wiem nawet, jak wplątałem się w taki bałagan, ale wiem, że jedynym dobrym wyjściem jest zerwanie wszelkich kontaktów z Sydney. Kiedy zeszłej nocy trzymałem ją za rękę, zrozumiałem, że nie ma na świecie wady, która powstrzymałaby moje serce, żeby nie czuć tego, co czuje. Nie jestem dumny z tego, że Maggie nie zajmuje już całego mojego serca. Walczyłem o to. Walczyłem o to naprawdę mocno, bo nie chciałem, żeby tak się stało. A teraz ta walka zbliża się ku końcowi i nie jestem nawet pewny, czy wygrywam, czy przegrywam. Nawet nie wiem, której stronie kibicuję; albo raczej której kibicowałem. Pukam lekko w drzwi, po czym opieram dłoń o framugę i spuszczam wzrok na podłogę. Połowa mnie ma nadzieję, że nie zechce ich otworzyć, a druga połowa powstrzymuje się od wyłamania tych cholernych drzwi, by do niej dotrzeć. Po kilku sekundach stoimy twarzą w twarz, po raz ostatni. Jej niebieskie oczy są szeroko otwarte, a widać w nich strach i zaskoczenie, i może nawet małą ulgę, że mnie widzi. Nie

Tłumaczenie: marika1311

Strona 165

wie, co ma czuć, kiedy stoję tu przed nią, a jej zmieszanie jest pocieszające. Dobrze wiedzieć, że nie jestem w tym sam, że oboje odczuwamy tę samą mieszankę emocji. Jesteśmy w tym razem. Sydney i ja. Jesteśmy dwiema kompletnie zagubionymi duszami, które są przerażone decydującym pożegnaniem, którego tak bardzo nie chcą.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 166

Rozdział 19 Sydney Spokojnie, serduszko. Tylko spokojnie. Nie chcę, żeby stał tu przede mną. Nie chcę, żeby na mnie patrzył z miną, na której malują się emocje, które są odzwierciedleniem moich. Nie chcę, żeby cierpiał tak, jak ja cierpię. Nie chcę, żeby tęsknił za mną tak, jak ja będę tęsknić za nim. Nie chcę, żeby był we mnie zakochany tak, jak ja jestem zakochana w nim. Chcę, żeby był teraz z Maggie. Chcę, żeby z nią teraz był, bo byłoby o wiele łatwiej wiedząc, że nasze uczucia były mniej odbiciem siebie nawzajem, a bardziej jak dwie strony lustra. Gdyby to nie było dla niego takie trudne, łatwiej byłoby mi o nim zapomnieć, łatwiej zaakceptować jego wybór. Ale zamiast tego serce boli mnie dwa razy mocniej, bo wiem, że nasze pożegnanie boli go tak bardzo, jak mnie. To mnie zabija, bo wiem, że nic i nikt kiedykolwiek nie mógłby pasować do mojego życia tak, jak on by mógł. I czuję, że chociaż stoję przed szansą na wyjątkowe życie, to wybieram jego przeciętną wersję bez Ridge’a. Słowa mojego ojca dzwonią mi w uszach i zastanawiam się, czy jednak nie miał racji. Życie w przeciętności jest stratą życia. Nasze oczy pozostają w niemym uścisku przez kilka chwil, aż w końcu oboje odwracamy wzrok, pozwalając sobie zapamiętać ostatnią rzecz w drugiej osobie. Dokładnie ogląda moją twarz, jakby chciał zachować każdy szczegół w swojej pamięci. A jego pamięć to ostatnie miejsce, w którym chcę być. Oddałabym wszystko, by być w jego teraźniejszości. Opieram głowę o framugę i patrzę na jego dłonie, które wciąż są o nią oparte. Te same dłonie, których już nigdy nie zobaczę grających na gitarze. Te same, które już nigdy nie będą trzymać moich. Te same, które już nigdy mnie nie dotkną i nie będą dotykać tak, by „posłuchać” jak śpiewam. I te same, które nagle sięgają w moją stronę, owijają się wokół mnie i chwytają moje plecy tak mocno, że nie wiem, czy mogłabym się wyrwać, nawet gdybym próbowała. Ale nie próbuję. Rewanżuję się i trzymam go z taką samą desperacją. Znajduję ukojenie na jego piersi w chwili, gdy on opiera policzek na mojej głowie. Z każdym ciężkim, niekontrolowanym oddechem, który wydostaje się w jego płuc, mój własny oddech stara się nadążyć. Jednakże moje to bardziej krótkie westchnienia, dzięki łzom, które się we mnie wzbierają. Smutek mnie pożera, a ja nawet nie staram się powstrzymać wielkich łez żalu, które w końcu wyciekają spod moich powiek. Płaczę nad śmiercią czegoś, co nigdy nie miało nawet szansy, by zaistnieć. My. Nie odrywamy się od siebie przez kilka minut. Tak dużo minut, że nawet nie staram się ich policzyć, ze strachu, że stanie tu tak długo skończy się zażenowaniem. Najwyraźniej on też Tłumaczenie: marika1311

Strona 167

to zauważa, ponieważ przenosi dłonie z moich pleców na ramiona i odsuwa się ode mnie. Odkrywam twarz od jego koszulki i wycieram oczy, zanim na niego patrzę. Kiedy po raz spotykamy się wzrokiem, podnosi dłonie z moich ramion i niezobowiązująco chwyta w nie moją twarz. Patrzy mi głęboko w oczy przez kilka chwil, a sposób, w jaki na mnie patrzy sprawia, że siebie nienawidzę, bo tak bardzo to uwielbiam.. Uwielbiam to, że patrzy na mnie, jakbym tylko ja się teraz liczyła. Jakby tylko mnie widział. Ja widzę tylko jego. Myślami znowu wracam do fragmentu z tekstu, który on napisał.

It’s making me feel like I want to be The only man that you ever see Jego wzrok podąża między moimi oczami a ustami, zupełnie jakby nie mógł się zdecydować, czy chce się na mnie patrzeć, pocałować mnie czy porozmawiać. - Sydney… - szepce cicho. Wzdycham i przyciskam pięść do piersi. Moje serce dosłownie rozpada się na dźwięk jego głosu. - Nie… mówię… za… dobrze… - mówi cichym i niepewnym głosem. Och, moje serce.. słyszenie, jak Ridge mówi, jest czymś, czego prawie nie mogę znieść. Każde słowo, które dociera do moich uszu prawie powala mnie na kolana, i nawet nie chodzi o brzmienie jego głosu czy wymowę. Chodzi o to, że wybrał właśnie ten moment, by odezwać się po raz pierwszy od piętnastu lat. Zatrzymuje się, zanim dokańcza to, co chce powiedzieć, co daje mojemu sercu i płucom chwilę, by nadgonić resztę ciała. Brzmi dokładnie tak, jak to sobie wyobrażałam po wielokrotnym słyszeniu jego śmiechu. Brzmi nieco głębiej, niż śmiech, ale nieco nieostry. Jego głos w pewien sposób przypomina mi fotografię. Mogę zrozumieć słowa, ale nie są wyraźne. To tak, jakbym patrzyła na zdjęcie i przedmiot ten jest rozpoznawalny, ale nie do końca.. podobnie jak jego słowa. Po prostu zakochałam się w jego głosie. W tej nieostrej fotografii, którą tworzy swoimi słowami. W.. nim. Wypuszcza powolny oddech, po czym bierze jeden nerwowy, zanim kontynuuje. - Musisz… to usłyszeć. – mówi, kołysząc delikatnie moją głową między dłońmi. – Nigdy… nie będę… tego żałował. – dodaje, wskazując na nas. Uderzenie, uderzenie, przerwa. Spięcie, rozluźnienie. Wdech, wydech.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 168

Właśnie oficjalnie przegrałam wojnę ze swoim sercem. Nawet nie kłopoczę się tym, by mu odpowiedzieć. Moją reakcję widać we łzach. Pochyla się i przyciska usta do mojego czoła; potem odrywa ręce i powoli się ode mnie odsuwa. Z każdym ruchem, który go ode mnie oddala czuję, że moje serce popada w ruinę. Prawie słyszę to, jak się od siebie rozdzielamy. Prawie słyszę, jak połowa jego serca upada na podłogę obok mnie. Chociaż wiem, że powinien odejść, to jestem jeden oddech od tego, by zacząć go błagać, by tego nie robił. Chcę paść na kolana, tuż obok naszych złamanych serc i błagać go, żeby wybrał mnie. A żałosna część mnie chce go błagać, by mnie chociaż pocałował, nawet jeśli mnie nie wybierze. Ale ostatecznie wygrywa ta część mnie, która każe mi trzymać gębę na kłódkę, bo wiem, że Maggie zasługuje na niego bardziej niż ja. Trzymam ręce spuszczone wzdłuż swoich boków, a on daje kolejny krok w tył, przygotowując się do tego, żeby obrócić się w drzwiach mojej sypialni. Nasze spojrzenia wciąż są w sobie utkwione, ale kiedy nagle telefon wydaje dźwięk z mojej kieszeni, podskakuję, odrywając od niego wzrok. Słyszę wibracje w jego spodniach. Nagłe przerwanie ciszy naszymi telefonami jest oczywiste tylko dla mnie, dopóki Ridge nie widzi, że wyciągam swój telefon w tym samym momencie, co on. Nasze oczy spotykają się na krótko, ale przeszkoda ze świata zewnętrznego ściąga nas z powrotem do rzeczywistości. Tam, gdzie jego serce należy do kogoś innego, a to wciąż jest pożegnanie. Patrzę, jak on pierwszy czyta wiadomość. Nie jestem w stanie oderwać od niego wzroku, by odczytać swoją. Na jego twarzy szybko maluje się udręka i zaczyna powoli kręcić głową. Wykrzywia się w grymasie. Aż do tego momentu, nigdy nie widziałam, jak komuś pękało serce. Ale czymkolwiek było to, co właśnie przeczytał, kompletnie go to rozbiło. Nie spogląda na mnie ponownie. Jednym szybkim ruchem ściska telefon tak mocno, jakby stał się jego częścią, po czym idzie prosto do frontowych drzwi i z zamachem je otwiera. Idę do salonu, obserwując go ze strachem. Nawet nie zamknął za sobą drzwi i zeskakuje po dwa schody w dół, trzymając się poręczy, by zaoszczędzić sekundy w swoim szaleńczym wyścigu aby dotrzeć tam, gdzie desperacko musi się teraz znaleźć. Spuszczam wzrok na swój telefon i odblokowuję klawiaturę. Moim oczom ukazuje się numer Maggie, jako ostatniej osoby, od którego otrzymałam smsa. Otwieram go i widzę, że wiadomość została wysłana zarówno do mnie, i do Ridge’a. Czytam ją uważnie i natychmiast rozpoznaję ciąg słów, który nam wysłała. Maggie: „Maggie pojawiła się wczoraj godzinę po tym, kiedy wróciłem do swojego pokoju. Byłem przekonany, że wtargniesz do pokoju i powiesz jej, jakim dupkiem jestem, że cię pocałowałem.”

W pośpiechu podchodzę do kanapy i na niej siadam, niezdolna, by dłużej utrzymać ciężar swojego ciała na nogach. Jej słowa zwaliły mnie z nóg, wyrwały z nich siłę i okradły mnie z resztek godności, które myślałam, że mi zostały. Jego laptop. Och, nie. Nasze wiadomości. Tłumaczenie: marika1311

Strona 169

Maggie czyta nasze wiadomości. Nie, nie, nie! Nie zrozumie tego. Będzie widziała tylko te słowa, które ją zranią. Nie będzie w stanie zobaczyć, jak bardzo Ridge starał się to dla niej zwalczyć. Przychodzi kolejna wiadomość od Maggie, a ja nie chcę jej czytać. Nie chcę widzieć, jak wygląda nasza rozmowa w jej oczach. Maggie: „Nigdy nie sądziłem, że jest możliwe, by mieć szczere uczucia do więcej niż jednej osoby, ale przekonałaś mnie, jak niesamowicie się myliłem”.

Wyciszam telefon i rzucam go na kanapę obok siebie. A potem ukrywam twarz w dłoniach i zaczynam szlochać. Jak mogłam jej to zrobić? Jak mogłam zrobić jej to, co zrobiono wcześniej mi, skoro dobrze wiem, że to najgorsze uczucie na świecie? Nigdy w życiu nie odczuwałam takiego wstydu. Mija kilka minut pełnych żalu, zanim sobie zdaję sprawę, że frontowe drzwi wciąż są szeroko otwarte. Zostawiam telefon na kanapie i podchodzę do drzwi, żeby je zamknąć, ale moją uwagę przyciąga taksówka zaparkowana dokładnie naprzeciwko naszego budynku. Maggie wychodzi z samochodu, patrząc na mnie, kiedy zamyka drzwi. W ogóle nie jestem przygotowana na to, by ją zobaczyć, więc szybko wycofuję się z zasięgu jej wzroku, żeby doprowadzić się do porządku. Nie wiem, czy powinnam schować się w swoim pokoju czy zostać tu i wytłumaczyć, że Ridge był w tym wszystkim niewinny. Ale jak miałabym to zrobić? Oczywiste jest, że czytała nasze wiadomości. Wie więc, że się całowaliśmy. Wie, że przyznał się do tego, że coś do mnie czuje. I chociaż mogę starać się jej wytłumaczyć, że nie chciał tego poczuć, to i tak nie zmienia faktu, że facet, którego kocha, otwarcie przyznał, że czuje coś do kogoś innego. Nic tego nie usprawiedliwia, a ja czuję się jak gówno, bo częściowo to moja wina. Wciąż stoję przy otwartych drzwiach, kiedy Maggie dociera do szczytu schodów. Patrzy na mnie z surowym wyrazem twarzy. Wiem, że prawie na pewno nie przyszła tutaj z mojego powodu, więc odsuwam się o krok i otwieram drzwi szerzej. Patrzy na swoje stopy, kiedy mnie mija, niezdolna, by spojrzeć mi w oczy. Nie winię jej. Też nie byłabym w stanie na siebie spojrzeć. Właściwie, gdybym była nią, to bym sobie przyłożyła z pięści. Podchodzi do blatu kuchennego, a potem upuszcza na niego laptop Ridge’a bez delikatności. Następnie kieruje się prosto do jego pokoju. Słyszę, jak przekopuje się przez rzeczy, w końcu wychodzi z torbą w jednej ręce i kluczykami od samochodu w drugiej. Wciąż skupia wzrok na podłodze, gdy mnie mija, ale tym razem szybkim ruchem ociera łzę. Wychodzi przez drzwi, w dół, po schodach i prosto do samochodu, nie wymawiając ani słowa. Chcę, żeby mi powiedziała, że mnie nienawidzi. Żeby mnie uderzyła, nakrzyczała i nazwała suką. Chcę, żeby dała mi powód, by być wściekłą, bo w tej chwili czuję, że moje serce łamie Tłumaczenie: marika1311

Strona 170

się z jej powodu, a wiem, że nie ma ani jednej, cholernej rzeczy, którą mogłabym powiedzieć, a która poprawiłaby jej nastrój. Wiem to z doświadczenia, bo ostatnio przeszłam przez taką sytuację, w której ja i Ridge ją właśnie umieściliśmy. Zrobiliśmy z niej Sydney.

Ridge Trzecia i ostatnia wiadomość dochodzi do mnie, kiedy docieram do szpitala. Wiem, że jest ostatnia, bo jest z rozmowy, którą odbyłem z Sydney mniej niż dwie godziny temu. To ostatnia rzecz, jaką do niej napisałem. Maggie: „Nie dziękuj mi, Sydney. Nie powinnaś tego robić, bo żałośnie poległem w tym, by się w tobie nie zakochać.”

Nie mogę tego dłużej znieść. Rzucam telefon na siedzenie pasażera i opuszczam samochód, następnie biegnę do szpitala, prosto do jej pokoju. Pcham drzwi, by się otworzyły i przygotowuję się na to, by zrobić cokolwiek, żeby ją przekonać, by mnie wysłuchała. Kiedy znajduję się już w środku, nagle czuję rozczarowanie. Nie ma jej. Przyciskam dłonie do czoła i rozglądam się po pustej sali, próbując rozgryźć to, w jaki sposób mogę to wszystko odkręcić. Wszystko przeczytała. Każdą rozmowę z Sydney, która była na moim laptopie. Każde szczere uczucie, którym się z nią dzieliłem, każdy nasz żart, każdą wadę, którą wymienialiśmy. Dlaczego byłem tak cholernie nieostrożny? Żyję dwadzieścia cztery lata i nigdy nie doświadczyłem tego rodzaju nienawiści. Takiego, który kompletnie zalewa sumienie; który usprawiedliwia wszystko poza niewybaczalnymi czynami; który czuję w każdej cząstce ciała i duszy. Aż do tej chwili nigdy go nie znałem. Nigdy nienawidziłem niczego ani nikogo z taką intensywnością, z jaką odczuwam w tej chwili nienawiść do samego siebie.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 171

Rozdział 20 Sydney - Płaczesz? – pyta Bridgette bez współczucia po tym, jak wchodzi przez frontowe drzwi. Warren idzie tuż za nią, ale zatrzymuje się w sekundzie, kiedy spotyka mój wzrok. Nie wiem, jak długo siedzę w bezruchu na tej kanapie, ale wciąż za krótko, by rzeczywistość do mnie dotarła. Wciąż mam nadzieję, że to tylko sen. Albo koszmar. Nie taki obrót miały przybrać sprawy. - Sydney..? – mówi Warren z wahaniem. Wie, że coś jest nie tak, bo jestem pewna, że moje opuchnięte, przekrwione oczy wyraźnie dają mu to do zrozumienia. Próbuję sformować odpowiedź, ale nie mogę na żadną wpaść. I chociaż jestem tego częścią, to wciąż czuję się, że nie mam prawa mówić o sytuacji Maggie i Ridge’a. Na szczęście, Warren nie musi mi się pytać, co się stało, bo paraliżuje mnie pojawienie się Ridge’a. W pośpiechu wchodzi do mieszkania, odwracając ode mnie uwagę Warrena i Bridgette. Przepycha się między nimi i idzie prosto do swojego pokoju. Z zamachem otwiera drzwi, a kilka sekund później wychodzi z łazienki. Patrzy na Warrena i coś pokazuje. Ten wzrusza ramionami i też coś mu pokazuje, ale w ogóle nie rozumiem ich rozmowy. Kiedy Ridge znowu odpowiada, Warren przenosi spojrzenie prosto na mnie. - Co to ma znaczyć? – pyta mnie. Wzruszam ramionami. - Nie nauczyłam się języka migowego od naszej ostatniej rozmowy, Warren. Skąd mam to do cholery wiedzieć? Nie wiem, skąd się wziął mój nieuzasadniony sarkazm, ale akurat to Warren powinien przewidzieć. Potrząsa głową. - Gdzie jest Maggie, Sydney? – Warren wskazuje na laptop Ridge’a. – Mówi, że ona miała jego komputer, więc musiała tu przyjść po opuszczeniu szpitala. Patrzę na Ridge’a, by mu odpowiedzieć, ale nie mogę zaprzeczyć tego, że czuję zazdrość na widok jego reakcji, jeśli chodzi o Maggie. - Nie wiem, gdzie poszła. Weszła tylko na chwilę, zostawiła laptopa, wzięła swoje rzeczy i wyszła. Pół godziny temu. Warren pokazuje Ridge’owi wszystko, co powiedziałam. Kiedy kończy, Ridge przeczesuje włosy dłońmi, sfrustrowany, i bierze krok w moją stronę. Jego wzrok jest wściekły i zraniony, i Tłumaczenie: marika1311

Strona 172

zaczyna coś pokazywać energicznymi ruchami. Jego oczywisty gniew sprawia, że się krzywię, ale jego rozczarowanie mną powoduje mój własny gniew. - Chce wiedzieć, jak mogłaś jej po prostu pozwolić wyjść. – mówi Warren. Natychmiast wstaję i patrzę Ridge’owi prosto w oczy. - A niby co miałam zrobić? Zamknąć ją w cholernej szafie? Nie możesz być na mnie o to zły! To nie ja zapomniałam skasować wiadomości, które nie miały być przez nikogo przeczytane! Nie czekam, aż Warren skończy mu to pokazywać. Idę do swojego pokoju i trzaskam za sobą drzwiami, potem rzucam się na łóżko. Chwilę później słyszę, że drzwi do pokoju Ridge’a też się zatrzaskują. Słyszę, jak o ściany jego sypialni roztrzaskują się rzeczy, jedna za drugą, kiedy on wyładowuje swoją frustrację na każdym martwym przedmiocie w swoim zasięgu. Przez te dźwięki nie słyszę pukania do mojego pokoju. Te otwierają się, a do środka wślizguje się Warren. Zamyka drzwi i się o nie opiera. - Co się stało? Obracam twarz w innym kierunku. Nie chcę mu odpowiadać i nie chcę na niego patrzeć, bo wiem, że cokolwiek powiem, sprawi, że będzie rozczarowany mną i Ridgem. A nie chcę, by był nim rozczarowany. - Wszystko w porządku? Jego głos słychać teraz o wiele bliżej. Siada na łóżku obok mnie i pocieszająco gładzi dłonią moje plecy. Ten dotyk sprawia, że ponownie się załamuję i ukrywam twarz w ramionach. Czuję się, jakbym tonęła, a nie mam w sobie już żadnej siły, by chociaż próbować przebić się na powierzchnię. - Mówiłaś coś o wiadomości do Ridge’a. Maggie przeczytała coś, co ją zdenerwowało? Odwracam głowę i na niego spoglądam. - Zapytaj jego, Warren. To nie moja sprawa, bym mówiła o Maggie. Zaciska usta w cienką linię i powoli kręci głową, zastanawiając się. - Myślę, że to też twoja sprawa. Nie jest tak? Czy to nie ma nic wspólnego z tobą? I nie mogę go zapytać. Nigdy go takim nie widziałem i szczerze mówiąc, w tej chwili trochę się go boję. Ale martwię się o Maggie i musisz powiedzieć mi, co się stało, żebym zobaczył, czy mogę zrobić cokolwiek, by pomóc. Zamykam oczy, zastanawiając się, jak mogę mu odpowiedzieć, upraszczając to wszystko. Ponownie na niego patrzę. - Nie bądź na niego zły. Jedyną rzecz, którą zrobił źle, to zapomniał o skasowaniu kilku wiadomości.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 173

Warren przechyla głowę i mruży oczy, ogarnięty wątpliwościami. - Jeśli tylko to zrobił źle, to dlaczego Maggie go unika? Więc mówisz, że w wiadomościach nie było nic złego? I cokolwiek się dzieje między wami, to też nie jest złe? Nie podoba mi się ten protekcjonalny ton w jego głosie. Siadam na łóżku i trochę się odsuwam, stwarzając między nami przestrzeń, której potrzebuję. - To, że Ridge był ze mną szczery w rozmowie, nie jest niczym złym. To, że coś do mnie czuje też nie jest złe, jeśli się dokładnie wie, jak starał się te uczucia zwalczyć. Ludzie nie mogą kontrolować swojego serca, Warren. Mogą tylko kontrolować to, co robią i dokładnie to robił Ridge. Stracił kontrolę tylko raz, na dziesięć sekund, ale po tym, za każdym razem, kiedy pokusa dawała o sobie znać, szedł w innym kierunku. Zapomniał tylko o skasowaniu wiadomości i to było złe, bo nie ochronił Maggie. Nie udało mu się uchronić jej przed ostrą prawdą, że ludzie nie wybierają, w kim się zakochują. Mogą jedynie wybrać, kogo chcą kochać dalej. – patrzę w sufit i próbuję odgonić łzy. – Wybrał ją, Warren. Dlaczego ona tego nie widzi? To zrani go o wiele bardziej niż ją. Padam na łóżko, a Warren pozostaje przy mnie, cichy i spokojny. Mija kilka minut, po których wstaje i powoli kieruje się do drzwi. - Jestem ci winien przeprosiny. – mówi. - Za co? Spuszcza wzrok na swoje buty. - Nie sądziłem, że jesteś dla niego wystarczająco dobra, Sydney. – powoli podnosi na mnie spojrzenie – Ale jesteś. Obie z Maggie jesteście. Po raz pierwszy, odkąd go poznałem, nie zazdroszczę mu. Wychodzi z pokoju i w jakiś sposób sprawia, że czuję się odrobinę lepiej, a jednocześnie całe piekło gorzej. Nadal leżę na łóżku, czekając, aż znowu usłyszę dźwięki rozbijania przedmiotów o ściany, ale tak się nie dzieje. W całym mieszkaniu jest zupełnie cicho. Jedyną rzeczą, jaką słyszy każdy z nas, to rozbicie serca Maggie. Podnoszę telefon po raz pierwszy, odkąd go wyciszyłam i widzę, że kilka minut temu dostałam smsa od Ridge’a. Ridge: Zmieniłem zdanie. Musisz wyprowadzić się już dzisiaj.

Ridge Wrzucam kilka rzeczy do torby, mając nadzieję, że faktycznie będę ich potrzebował, kiedy dotrę do jej domu. Nie mam pojęcia, czy Maggie w ogóle pozwoli mi wejść do środka, ale jedyna rzecz, jaką mogę teraz zrobić, to bycie optymistą, bo alternatywa jest nie do przyjęcia. Po prostu tak jest. Nie pogodzę się z tym, że tak miałoby się to skończyć.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 174

Wiem, że cierpi i wiem, że mnie teraz nienawidzi, ale musi zrozumieć, ile dla mnie znaczy i że uczucia do Sydney nie były zamierzone. Ponownie zaciskam pięści, zastanawiając się, dlaczego do cholery w ogóle odbyłem z Sydney tą rozmowę. Lub dlaczego nie skasowałem wiadomości. Nigdy nie sądziłem, że Maggie będzie mogła je przeczytać. Chyba po prostu nie czułem się winny. To, co poczułem do Sydney nie było czymś, czego chciałem, ale te uczucia tam są, i powstrzymywanie się, by je okazywać, od czasu naszego pocałunku, wymagało cholernie wiele wysiłku. W dziwnie sadystyczny sposób, właściwie byłem z siebie dumny przez to, że byłem w stanie z tym walczyć. Ale Maggie nie spojrzy na to z tej strony i zdecydowanie to rozumiem. Znam Maggie i jeśli przeczytała nasze wszystkie wiadomości, to będzie zła przez to, że mnie i Sydney coś połączyło niż przez to, że ją pocałowałem. To, co czuję do Sydney nie jest czymś, z czego mogę się wytłumaczyć. Łapię torbę i telefon, po czym kieruję się do kuchni, by spakować laptopa. Kiedy docieram do blatu, widzę, że z laptopa wystaje kartka papieru. Otwieram go i widzę kartkę przyklejoną do ekranu.

Ridge, Nigdy nie miałam zamiaru czytać twoich osobistych rzeczy, ale kiedy otworzyłam laptopa, to wszystko było przede mną. Przeczytałam wszystkie rozmowy i chciałabym nigdy tego nie zobaczyć. Proszę, daj mi czas, żeby to przetrawić, zanim do mnie przyjdziesz. Skontaktuję się z tobą za kilka dni, kiedy będę gotowa, by porozmawiać. Maggie

Kilka dni? Boże, ona chyba nie mówi poważnie. Nie ma mowy, żeby moje serce to wytrzymało przez kilka dni. Będę szczęściarzem, jeśli dotrwam do końca wieczora ze świadomością tego, jak ona się przeze mnie czuje. Rzucam torbę w kierunku drzwi od mojego pokoju, skoro nie będę jej na razie potrzebował. Pochylam się, przegrany. Opieram łokcie o blat i gniotę kartkę w pięści. Patrzę na laptop przed sobą. Gówniany komputer. Dlaczego, do cholery, nie założyłem na niego hasła? Dlaczego, do cholery, nie wziąłem go ze sobą, kiedy wychodziłem ze szpitala? Dlaczego, do cholery, wszystkiego nie skasowałem? I dlaczego w ogóle pisałem do Sydney, do diabła?

Tłumaczenie: marika1311

Strona 175

Nigdy nienawidziłem martwego obiektu tak bardzo, jak tego laptopa w tej chwili. Zatrzaskuję go i uderzam pięścią w wierzch całą swoją siłą. Chciałbym móc usłyszeć ten dźwięk. Chciałbym móc usłyszeć go za każdym razem, kiedy upuszczam na niego swoją pięść. Chcę go zniszczyć tak, jak mojego serce jest rozbite w piersi. Prostuję się i podnoszę laptopa, po czym opuszczam z trzaskiem na blat. Kątem oka widzę, że Warren wychodzi ze swojego pokoju, ale jestem zbyt wkurwiony, by przejmować się tym, że robię za duży hałas. Rzucam nim tak kilka razy, ale w ogóle nie zmniejsza to nienawiści, którą czuję, a także nie uszkadza wystarczająco obudowy. Warren idzie do kuchni i podchodzi do szafek. Sięga do środka i coś wyciąga, po czym do mnie podchodzi. Wstrzymuję swój atak na laptopa i unoszę głowę, spoglądając na Warrena z młotkiem w dłoni. Biorę go z chęcią, po czym odsuwam się o krok i uderzam nim w laptopa z całą siłą. Tym razem naprawdę widzę uszkodzenia, które tworzą się z każdym uderzeniem. O wiele lepiej. Walę młotkiem raz za razem, patrząc, jak kawałki komputera latają we wszystkich kierunkach. Pozostawiam również ogromną ilość uszkodzeń na blacie, ale nie przejmuję się tym. Blat można wymienić. A to, co laptop zniszczył w Maggie, nie. Kiedy nie zostaje z niego praktycznie nic, co można zniszczyć, opuszczam w końcu młotek na szafkę. Dyszę ciężko. Odwracam się i opieram plecami o szafkę, po czym ześlizguję się na podłogę. Warren okrąża mnie i siada przy ścianie naprzeciwko. - Lepiej ci? – pokazuje. Potrząsam głową. Nie czuję się wcale lepiej, tylko gorzej. Teraz wiem, że to nie laptop był przyczyną mojej złości. To ja. To na siebie jestem wściekły. - Mogę zrobić cokolwiek, by pomóc? Rozważam jego pytanie. Jedyna rzecz, która może przekonać Maggie, by do mnie wróciła, jest zapewnienie jej, że między mną a Sydney nic się nie dzieje. A żeby to udowodnić, nie mogę w żaden sposób kontaktować się z Sydney. A trochę ciężko tego dokonać, skoro jest w pokoju obok. - Możesz pomóc Sydney z wyprowadzką? – pokazuję. – Dzisiaj? Obniża brodę, spoglądając na mnie z rozczarowaniem. - Dzisiaj? Jej mieszkanie nie będzie gotowe jeszcze przez trzy dni. Poza tym potrzebuje mebli, a te, które zamówiliśmy rano nie będą dostarczone aż do dnia, w którym się wprowadzi. Wyciągam portfel z kieszeni, a z niego kartę kredytową. - W takim razie zabierz ją do hotelu. Będę płacił za jej pokój, dopóki mieszkanie nie będzie gotowe. Musi się wyprowadzić w razie gdyby Maggie wróciła. Nie może jej tu być.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 176

Warren bierze moją kartę i gapi się na nią przez kilka sekund, po czym ponownie patrzy na mnie. - To trochę gówniane posunięcie, zważywszy na to, że to twoja wina. Nie oczekuj, że to ja jej powiem, że ma się dziś wyprowadzić. Jesteś jej winien chociaż tyle. Muszę przyznać, że jego reakcja mnie zaskakuje. Wczoraj wyglądało na to, że jej nienawidzi. A dzisiaj zachowuje się tak, jakby chciał ją ochronić. - Już jej powiedziałem, że ma się dzisiaj wynieść. Wyświadcz mi przysługę i upewnij się, że wprowadzi się tam w tym tygodniu. Daj jej wszystko, czego potrzebuje. Jedzenie, meble, cokolwiek. Zaczynam wstawać, kiedy drzwi od pokoju Sydney się otwierają. Wychodzi tyłem, ciągnąc przed sobą walizki. Warren podnosi się na nogi obok mnie, a w momencie, gdy ona się obraca i mnie widzi, nieruchomieje. Poczucie winy przez to, co jej zrobiłem uderza mnie, kiedy widzę łzy w jej oczach. Nie zasługuje na to. Nie zasłużyła na co, przez co musiała przeze mnie przejść. I właśnie dlatego, że tak reaguję, ona musi odejść, bo nie powinienem się tak przejmować. Ale się przejmuję. Boże, tak bardzo mi na niej zależy.. Odrywam od niej wzrok i patrzę na Warrena. - Dziękuję, że jej pomagasz. – pokazuję. Idę w stronę swojego pokoju, bo nie chcę widzieć, jak Sydney wychodzi przez frontowe drzwi. Nie mogę sobie wyobrazić tego, że tracę je obie w przeciągu kilku godzin, ale właśnie to się dzieje. Warren łapie mnie za ramię, kiedy go mijam i zmusza, bym się odwrócił i na niego spojrzał. - Nawet się z nią nie pożegnasz? - Nie mogę tego zrobić, skoro nie chcę, by odchodziła. Idę do siebie, wdzięczny, że nie usłyszę dźwięku zamykanych za nią drzwi. Nie wiem, czy mógłbym to znieść. Podnoszę swój telefon i kładę się na łóżku. Zaczynam pisać wiadomość do Maggie. Ja: Dam ci tyle czasu, ile tylko potrzebujesz. Kocham cię bardziej, niż to sobie wyobrażasz. Nie będę zaprzeczał temu, co pisałem Sydney, bo wszystko było prawdą, a zwłaszcza część mówiąca o tobie i o tym, jak bardzo cię kocham. Wiem, że cierpisz i wiem, że cię zdradziłem, ale proszę. Musisz wiedzieć, jak bardzo próbowałem to zwalczyć. Proszę, nie pozwól, by to się skończyło w taki sposób.

Wysyłam smsa i przyciągam telefon do klatki. A potem kurwa płaczę.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 177

Rozdział 21 Sydney - Pozwól mi je wziąć. – mówi Warren i pochyla się, by podnieść moje walizki. Znosi je po schodach, a ja idę za nim. Kiedy docieramy do jego samochodu, nagle zdaję sobie sprawę, że nawet nie wiem, gdzie idę. Nie wybiegałam myślami w tamtym kierunku. Jak tylko Ridge powiedział, że mam wyprowadzić się dzisiaj, to po prostu się spakowałam i wyszłam, nawet nie planując, gdzie zatrzymam się na trzy dni. Moje nowe mieszkanie nie jest jeszcze gotowe, ale żałuję, że nie mogę tam być. W tym momencie chcę być jak najdalej, jak tylko mogę, od Ridge’a, Maggie, Warrena, Bridgette, Tori, Huntera, wszystkiego i wszystkich. - Ridge chce, bym zabrał cię do hotelu, dopóki nie będziesz mogła wprowadzić się do mieszkania, ale może masz jakieś miejsce, do którego wolałabyś iść? Teraz Warren siedzi na siedzeniu kierowcy, a ja obok niego, na miejscu pasażera. Nawet nie pamiętam, jak weszliśmy do jego auta. Odwracam się i na niego patrzę, a on po prostu się na mnie gapi. Nawet jeszcze nie odpalił silnika. Boże, czuję się taka żałosna. Jakbym była obciążona. - To śmieszne, nie? – mówię. - Co? Wskazuję gestem na siebie. - To. – opieram głowę o zagłówek i zamykam oczy. – Powinnam po prostu wrócić do domu moich rodziców. Najwyraźniej się do tego nie nadaję. Warren wzdycha. - Do czego? Collegu? Prawdziwego życia? Potrząsam głową. - Niezależności, ogólnie. Naprawdę. Hunter powiedział, że byłoby dla mnie lepiej, jeśli zamieszkałabym z nim, a nie sama. I przynajmniej co do tego miał rację. Byłam w życiu Ridge’a mniej niż trzy miesiące, z powodzeniem zniszczyłam jego związek z Maggie. – wyglądam przez okno i zerkam na jego pusty balkon. – Zniszczyłam też swoją przyjaźń z nim. Warren odpala silnik, następnie sięga do mojej dłoni i ją ściska. - Dzisiaj jest naprawdę zły dzień, Sydney. Bardzo, bardzo zły. Czasem w życiu potrzebujemy kilku takich złych dni, żeby bardziej docenić te dobre. – puszcza moją rękę i wycofuje się z miejsca parkingowego. – I możesz to zrobić bez wracania do rodziców. Jeszcze trzy dni.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 178

- Nie stać mnie na hotel, Warren. Wydałam swoje oszczędności na meble i kaucję na nowe mieszkanie. Zabierz mnie tylko na przystanek autobusowy. Zatrzymam się u rodziców na kilka dni. Wyciągam telefon i przełykam dumę, by do nich zadzwonić, ale Warren wyciąga mi komórkę z ręki. - Po pierwsze, przestań się winić za to, co się stało z Ridgem i Maggie. On potrafi rozróżnić dobro od zła. I to on był w związku, a nie ty. Po drugie, musisz pozwolić, by Ridge zapłacił na twój hotel, bo to on kazał ci się wyprowadzić bez uprzedzenia. I chociaż go uwielbiam, to jest ci to winien. Obserwuję pusty balkon, kiedy odjeżdżamy. - Dlaczego czuję się tak, jakbym brała od niego jałmużnę, od dnia, w którym go poznałam? – odrywam wzrok od balkonu, czując, jak w mojej piersi wzbiera się gniew, ale nawet nie wiem, na co jestem zła. Może na miłość? Myślę, że jestem wściekła na miłość. - Nie wiem, dlaczego czujesz się tak, jak czujesz – mówi Warren – ale musisz przestać. Nigdy o nic nas nie prosiłaś. Kiwam głową, próbując go zrozumieć. Może Warren ma rację. Ridge jest tak samo winny, jak ja. To on jest związany z kimś innym. Powinien poprosić mnie, żebym się wyprowadziła tak szybko, jak tylko zaczął coś do mnie czuć. Powinien także dać mi na wyprowadzkę trochę więcej czasu, niż pięć minut. Sprawił, że czuję się bardziej jak jego obowiązek, niż ktoś, o kogo powinien się troszczyć. - Masz rację. I wiesz co? Jeśli on płaci, to chcę, żebyś zabrał mnie do naprawdę ładnego hotelu. Takim z obsługą hotelową i minibarkiem pełnym malutkich buteleczek Pine-Solu. Warren zaczyna się śmiać. - Zuch dziewczyna.

Ridge Minęły siedemdziesiąt dwie godziny. Trzy dni. Wystarczająco dużo czasu, bym wymyślił jeszcze więcej rzeczy, które muszę powiedzieć Maggie. Wystarczająco dużo, żeby Warren dał mi znać, że Sydney w końcu jest w swoim mieszkaniu. Nie powiedział mi, gdzie ono jest, ale to prawdopodobnie najlepsze, co mógł zrobić. Siedemdziesiąt dwie godziny to także wystarczająco dużo czasu na to, bym zdał sobie sprawę, że brakuje mi w moim życiu Sydney prawie tak bardzo, jak Maggie. Wiem też, że nie spędzę kolejnego dnia, nie rozmawiając z Maggie. Muszę wiedzieć, czy wszystko z nią w porządku. Nie robię nic, oprócz przemierzania mieszkania w tę i z powrotem, od momentu, kiedy ją straciłem. Tłumaczenie: marika1311

Strona 179

Kiedy straciłem je obie. Biorę swój telefon i obracam go w dłoni przez kilka minut, za bardzo bojąc się, by do niej napisać. Boję się tego, co może odpowiedzieć. Kiedy w końcu wpisuję tekst, wysyłam wiadomość i zamykam oczy. Ja: Jesteś gotowa, by o tym porozmawiać?

Gapię się na ekran, czekając, aż Maggie odpisze. Chcę wiedzieć, jak się ma. Chcę mieć możliwość, by jej to powiedzieć z mojego punktu widzenia. To, że prawdopodobnie myśli o najgorszym, zabija mnie i czuję się tak, jakbym nie mógł oddychać od momentu, gdy dowiedziała się o mnie i o Sydney. Maggie: Nigdy nie będę gotowa, ale musimy to zrobić. Jestem dziś w domu całą noc.

Chociaż jestem gotowy na to, by ją zobaczyć, jestem też przerażony na śmierć. Nie chcę patrzeć na to, jak cierpi. Ja: Będę za godzinę.

Biorę swoje rzeczy i wychodzę – prosto do połowy mojego serca, która najbardziej potrzebuje naprawy.

*** Mam klucz do jej mieszkania. Mam go od trzech lat i przez ten cały czas nigdy nie użyłem dzwonka do drzwi. A teraz to robię i nie czuję się z tym dobrze. Czuję się tak, jakbym pytał o zgodę na przebicie się przez niewidzialną barierę, której nawet nie powinno tutaj być. Odsuwam się o krok i czekam. Po kilku boleśnie długich sekundach otwiera drzwi i na krótko spogląda mi w oczy, kiedy odsuwa się, by wpuścić mnie do środka. Wyobrażałem ją sobie z włosami w nieładzie, makijażu spływającym przez łzy i w jednej piżamie od trzech dni. Typowy strój dziewczyny ze złamanym sercem, która całkowicie straciła zaufanie do faceta, którego kochała. Chyba wolałbym, żeby tak właśnie wyglądała, a nie tak, jak wygląda w rzeczywistości. Ma swoje zwyczajne jeansy, a włosy ma starannie ściągnięte do tyłu. Nie ma smug po makijażu na policzkach ani rozdarcia w oczach. Uśmiecha się słabo i zamyka za nami drzwi. Obserwuję ją uważnie, bo nie jestem pewien, co mam robić. Oczywiście, w pierwszym odruchu mam ochotę przyciągnąć ją do siebie i pocałować, ale to raczej nie jest dobry pomysł. Zamiast tego czekam, aż pójdzie do salonu. Idę więc za nią, chociaż cholernie bym chciał, żeby się obróciła i zarzuciła mi ramiona na szyję. Odwraca się do mnie, zanim siada, ale nie zarzuca mi rąk na szyję. - Więc? – pokazuje. – Jak to zrobimy? – jej ekspresja jest pełna wahania i bólu, ale przynajmniej się z tym zmierza. Wiem, jakie to dla niej trudne. Tłumaczenie: marika1311

Strona 180

- Może przestaniemy zachowywać się tak, jakbyśmy nie mogli być sobą? To były najtrudniejsze trzy dni mojego życia, i nie wytrzymam już ani sekundy dłużej bez dotykania cię. Nie daję jej nawet szansy, by odpowiedziała, tylko biorę ją w ramiona i przyciągam do siebie. Nie opiera mi się. Owija ręce szczelniej wokół mnie i jak tylko opieram policzek o jej głowę, czuję, że zaczyna płakać. To jest Maggie, której potrzebuję. Bezbronna. Maggie, która wciąż mnie kocha, pomimo tego, co jej zrobiłem. Przytulam ją i zaciągam na kanapę. Sadzam ją sobie na kolanach. Wciąż się obejmujemy, a żadne z nas nie wie, jak zacząć rozmowę. Przez dłuższą chwilę całuję jej włosy. To, czego nie jestem w stanie zrobić, to wyszeptanie jej do ucha przeprosin. Chcę mieć ją przy sobie jak najbliżej tylko mogę, kiedy powiem jej, jak mi przykro, ale nie mogę tego robić i jednocześnie to jej pokazać na migi. Nienawidzę tych momentów, kiedy oddałbym wszystko, by być w stanie komunikować się w sposób, który dla większości jest pewny i oczywisty. Powoli unosi głowę, a ja pocieram pocieszająco jej plecy. Wciąż trzyma dłonie na mojej klatce piersiowej i patrzy mi prosto w oczy. - Kochasz ją? – pyta. Nie pokazuje tego pytania; tylko je wymawia. To, że go nie pokazuje, oznacza, że prawdopodobnie nawet wymówienie tego jest dla niej zbyt trudne. Tak trudne, że może tak naprawdę nie chce znać odpowiedzi, więc nie chce, bym zrozumiał to pytanie. Zrozumiałem. Łapię jej obie dłonie i całuje, po czym puszczam, by pokazać jej odpowiedź. - Kocham cię, Maggie. - Nie o to pytałam. Odwracam od niej wzrok, nie chcąc, by widziała w moich oczach walkę. Zamykam je i przypominam sobie, że kłamanie nie pomoże w tej sytuacji, nie przywróci nam tego, co mieliśmy. Maggie jest mądra. I zasługuje też na szczerość, a dokładnie tego ode mnie nie otrzymywała. Otwieram oczy i na nią patrzę. Nie odpowiadam „tak” lub „nie”. Wzruszam ramionami, bo szczerze mówiąc, nie wiem, czy kocham Sydney. Jak mógłbym, skoro kocham Maggie? To nie powinno być możliwe, by serce było w stanie pokochać więcej niż jedną osobę jednocześnie. Spuszcza wzrok i ześlizguje się z moich kolan. Wstaje i powoli przemierza salon w tą i z powrotem. Myśli nad czymś, więc daję jej na to chwilę. Wiem, że moja odpowiedź ją zraniła, ale kłamstwo zraniłoby ją jeszcze bardziej. W końcu się do mnie odwraca. - Mogę spędzić całą noc i cię brutalnie wypytywać, Ridge. Ale nie chcę tego robić. Miałam dużo czasu, żeby to przemyśleć i mam ci dużo do powiedzenia.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 181

- Jeśli brutalne pytania miałyby ci pomóc, to zrób to. Proszę. Byliśmy razem pięć lat i nie pozwolę na to, by tak to się skończyło. Potrząsa głową, potem siada na kanapie naprzeciw mnie. - Nie muszę zadawać tych pytań, bo już znam na nie odpowiedzi. Muszę tylko z tobą porozmawiać o tym, co to dla nas znaczy. Pochylam się do przodu. Nie podoba mi się to, w jakim kierunku to zmierza. W ogóle mi się nie podoba. - Pozwól mi przynajmniej to wyjaśnić. Nie możesz podjąć decyzji o tym, co się z nami stanie, dopóki mnie nie wysłuchasz. Ponownie potrząsa głową, a ja czuję ucisk w klatce. - Ja już to wiem, Ridge. Znam cię. Znam twoje serce. Czytałam twoje rozmowy z Sydney. I już wiem, co zamierzasz mi powiedzieć. Powiesz mi, jak bardzo mnie kochasz. Że zrobiłbyś dla mnie wszystko. Będziesz przepraszać za to, że poczułeś coś do innej dziewczyny, pomimo że bardzo starałeś się do tego nie dopuścić. Powiesz, że kochasz mnie bardziej, niż to sobie mogę wyobrazić i że nasz związek jest dla ciebie o wiele ważniejszy niż twoje uczucia do Sydney. Powiesz mi, że zrobisz wszystko, żeby mi to wynagrodzić i że po prostu muszę dać ci szansę. Prawdopodobnie będziesz też ze mną brutalnie szczery i powiesz, że czujesz coś do Sydney, ale to się nie równa z tym, co czujesz do mnie. Wstaje i przenosi się na kanapę, na której siedzę ja. Na jej policzkach widać ślady łez, ale już nie płacze. Odwraca się do mnie twarzą i zaczyna znowu pokazywać. - I wiesz co, Ridge? Wierzę ci. I rozumiem to wszystko. Naprawdę. Czytałam twoje rozmowy. To tak, jakbym ja tam była i dokładnie je przeglądała, kiedy wasza dwójka starała się zwalczyć to, co się rodziło między wami. Wciąż sobie mówiłam, by się wylogować z twojego konta i przestań, ale nie mogłam. Przeczytałam te rozmowy milion razy. Rozszyfrowałam każde słowo, zdanie i znak interpunkcyjny. Chciałam znaleźć moment, który udowodniłby twoją nielojalność wobec mnie. Chciałam znaleźć moment, w którym usprawiedliwiasz się podłą wymówką, że to było czysto seksualne. Boże, Ridge. Cholernie chciałam to znaleźć, ale nie udało mi się. Wiem, że ją pocałowałeś, ale nawet to wydawało się być usprawiedliwione po tym, jak otwarcie o tym porozmawialiście. Jestem twoją dziewczyną, a nawet ja zaczęłam to usprawiedliwiać. Nie mówię, że to, co zrobiłeś, łatwo wybaczyć. Powinieneś poprosić ją, by się wyprowadziła, w momencie, gdy poczułeś się zmuszony, by ją pocałować. Do diabła, nie powinieneś w ogóle pozwalać się jej wprowadzać, jeśli istniała choć najmniejsza szansa na to, że ona ci się spodoba. To, co zrobiłeś, było złe, w każdym znaczeniu tego słowa, ale co dziwniejsze, czuję, że mogę to zrozumieć. Może dlatego, że znam cię zbyt dobrze, to, że zakochałeś się w Sydney, jest dla mnie oczywiste, a ja nie mogę tak po prostu usiąść i podzielić się z nią twoim sercem. Nie mogę tego zrobić. Nie, nie, nie, nie, nie. Szybko przyciągam ją do siebie, chcąc, by jej komfort zniwelował rosnącą we mnie panikę.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 182

Może być załamana. Może być nawet wkurzona lub przerażona, ale nie pozwolę na to, by się z tym pogodziła. Nie może tak po prostu się z tym pogodzić. Łzy zaczynają piec mnie w oczy w momencie, gdy trzymam ją tak, jakby mój uścisk mógł ją zapewnić o tym, co czuję. Kręcę przecząco głową, starając się nie pozwolić jej zabrnąć rozmową tam, gdzie obawiałem się, że zmierzy. Przyciskam swoje usta do jej, żeby sprawić, by wszystko odeszło. Trzymam jej twarz w dłoniach i desperacko próbuję jej pokazać, jak się czuję, bez konieczności odsuwania się od niej. Maggie rozdziela wargi, a ja ją całuję; to coś, co robiłem regularnie przez więcej niż pięć lat, ale nigdy z takim przekonaniem czy strachem. Jej wargi smakują łzami, ale nie jestem pewien, czyje to łzy, bo teraz płaczemy oboje. Odpycha moją klatkę, chcąc ze mną porozmawiać, ale nie chcę, by to robiła. Nie chcę patrzeć na to, jak mówi mi, że moje uczucia do Sydney są w porządku. Nie są. To w ogóle nie powinno być w porządku. Siada i odpycha mnie od siebie, następnie ociera łzy. Opieram łokieć o kanapę i zakrywam usta drżącą dłonią. - Jest więcej. Jest o wiele więcej tego, co muszę ci powiedzieć i chcę, byś dał mi szansę to z siebie wyrzucić, dobrze? Po prostu kiwam głową, kiedy wszystko, na co mam ochotę, to powiedzieć jej, że to ostatnie, co w tej chwili zniesie moje serce. Dostosowuje pozycję do mojej i wciąga nogi na kanapę. Przyciąga kolana pod brodę i opiera się o nie, spuszczając wzrok. Siedzi cicho, nieruchomo i myśli. Siedzę i czekam, czując się jak kompletny wrak człowieka. Unosi dłonie i powoli podnosi głowę, by spojrzeć mi w oczy. - Pamiętasz dzień, w którym się poznaliśmy? - pyta. Cień uśmiechu błyska w jej oczach, a moja panika nieco się zmniejsza na przyjemność w jej wspomnieniach. Kiwam głową. - To ciebie zobaczyłam pierwszego, dopiero potem Warrena. Kiedy on się do mnie zbliżył, miałam nadzieję, że robi to dla ciebie. Pamiętam, jak spojrzeliśmy na siebie nad jego ramieniem, bo chciałam się uśmiechnąć tak, byś wiedział, że mój wzrok podążał za tobą tak, jak twój za mną. Ale kiedy zdałam sobie sprawę, że Warren nie zagadnął mnie dla ciebie, byłam rozczarowana. Było w tobie coś takiego, co pociągało mnie w sposób, w jaki nie robił tego Warren, ale nie wyglądało na to, byś ty czuł to samo w stosunku do mnie. Warren był słodki, więc zgodziłam się na randkę, zwłaszcza, że myślałam, że ci się nie podobam. Zamykam oczy i na chwilę zanurzam się w jej słowach. Nigdy o tym nie słyszałem. Nie jestem pewny, czy chcę się o tym dowiadywać akurat w tym momencie. Po kilku cichych momentach, niechętnie otwieram oczy i pozwalam jej dokończyć.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 183

- Przez krótki czas, kiedy spotykałam się z Warrenem, ty i ja czasem krótko rozmawialiśmy i momentami utrzymywaliśmy kontakt wzrokowy i wyglądało na to, że czujesz się przez nie niekomfortowo. Wiedziałam, że tak jest, bo coś do mnie czułeś. Ale twoja lojalność wobec Warrena była tak silna, że nigdy byś sobie nie pozwolił na nic więcej. Zawsze to w tobie podziwiałam, bo wiedziałam, że byłoby nam ze sobą dobrze. Szczerze mówiąc, potajemnie miałam nadzieję, że zdradzisz przyjaźń i po prostu mnie pocałujesz, albo coś w tym stylu, bo potrafiłam myśleć tylko o tobie. Nie jestem nawet pewna, czy byłam z Warrenem dla niego samego. Chyba cały czas chodziło o ciebie. A potem, kilka tygodni po naszym zerwaniu, zaczęłam myśleć, że już cię nigdy nie zobaczę, bo nie przyszedłeś do mnie tak, jak na to liczyłam. Ta myśl mnie przeraziła, więc jednego dnia poszłam do twojego mieszkania. Nie było cię, ale akurat był Brennan. Myślę, że wiedział, dlaczego tam przyszłam i powiedział mi, bym się nie martwiła i że po prostu muszę dać ci trochę czasu. Powiedział mi o umowie, którą zawarliście z Warrenem i że naprawdę ci się podobałam, ale nie czułeś się dobrze, gdybyś już ujawnił swoje uczucia. Nawet pokazał mi datę, którą zakreśliłeś w kalendarzu. Nigdy nie zapomnę, jak się wtedy poczułam i od tamtej chwili sama zaczęłam odliczać dni, aż pojawiłeś się w moich drzwiach. Ociera łzę z policzka. Zamykam na krótko oczy i staram się okazać jej szacunek i znowu jej do siebie nie przyciągnąć, ale to cholernie trudne. Nie wiedziałem, że do mnie przyszła. Brennan nigdy mi o tym nie mówił i walczę z chęcią, by powiedzieć mu, jak z jednej strony jestem wkurzony, że zachował to dla siebie, a z drugiej jak niesamowicie wdzięczny za to, że poinformował Maggie o moich uczuciach. - Zakochałam się w tobie podczas tego roku, kiedy na ciebie czekałam. Zakochałam się w twojej lojalności dla Warrena. W cierpliwości i sile woli. W tym, że nie chciałeś, byśmy źle zaczęli. Chciałeś, żeby wszystko było tak dobrze, jak tylko mogło być, więc czekałeś rok. Uwierz mi, Ridge. Wiem, jakie to było trudne, bo czekałam razem z tobą. Unoszę dłoń i ocieram jej łzę spływającą spod powieki, a potem pozwalam jej mówić dalej. - Przysięgam, że nigdy bym nie pozwoliła, żeby moja choroba nas ograniczała. Nie pozwoliłabym, żeby ona przeszkodziła mi w zakochaniu się w tobie. Nie pozwoliłabym, by była moją kulą, którą musiałabym pchać. Byłeś tak stanowczy, że to nie miało dla ciebie znaczenia, a ja byłam zdesperowana, by ci uwierzyć. Oboje się okłamywaliśmy. Myślę, że moja choroba jest tym, co najbardziej we mnie kochasz. Oddech zamiera mi w gardle. Te słowa zraniły mnie bardziej, niż jakiekolwiek inne. - Dlaczego mówisz coś takiego, Maggie? - Wiem, że to brzmi dla ciebie absurdalnie, bo nie widzisz tego w ten sposób. Taki jesteś. Lojalny. Kochasz innych do bólu. Chcesz opiekować się wszystkimi dookoła, włącznie ze mną, Brennanem, Warrenem… Sydney. Po prostu taki jesteś, a kiedy zobaczyłeś, jak Warren mnie potraktował, chciałeś odegrać bohatera. Nie mówię, że nie kochasz mnie jako samej mnie, bo wiem, że tak jest. Ale po prostu myślę, że kochasz w niewłaściwy sposób. Pocieram dłonią czoło, próbując odegnać ból. Moja głowa nie zniesie już ani sekundy dłużej i nie będzie słuchać tego, jak niesamowicie Maggie się myli.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 184

- Przestań. Jeśli chcesz użyć swojej choroby jako pretekstu do zerwania ze mną, nie będę słuchał. Nie mogę. Brzmisz tak, jakbyś z nas rezygnowała i to cholernie mnie przeraża. Nie przyszedłem tu, by to zakończyć. Musisz ze mną walczyć. O nas. Przechyla głowę na bok, powoli kręcąc ją przecząco. - Nie powinnam o nas walczyć, Ridge. Każdego cholernego dnia mojego życia walczę, by po prostu żyć. Powinnam się nami rozkoszować, ale nie mogę. Nieustannie żyję w strachu, że cię zdenerwuję albo zasmucę, bo tak bardzo starasz się stworzyć ochronną bańkę dookoła mnie. Nie chcesz, żebym ryzykowała albo robiła coś, przez co mogę się zestresować. Nie widzisz sensu w moich studiach, skoro oby dwoje wiemy, jaki jest mój los. Nie widzisz sensu w tym, bym miała karierę, bo myślisz, że lepiej byłoby, gdybym po prostu pozwoliła ci się sobą zająć. Nie rozumiesz mojego pragnienia, by doświadczać rzeczy, które powodują przypływ adrenaliny. Wściekasz się, kiedy mówię po podróżowaniu, bo nie sądzisz, by to było dla mnie bezpieczne. Odmawiasz wyjechania w trasę z bratem, bo chcesz być na miejscu, gdybym zachorowała. Rezygnujesz z tak wielu rzeczy, by się upewnić, że ja nie będę musiała rezygnować z czegokolwiek, że to czasami jest strasznie przytłaczające. Przytłaczające? Jestem przytłaczający? Wstaję i przemierzam pokój przez kilka chwil, próbując wpuścić do płuc powietrze, które ona wielokrotnie ze mnie wyduszała. Kiedy jestem już na tyle spokojny, by odpowiedzieć, wracam do kanapy i ponownie siadam z nią twarzą w twarz. - Nie próbuję cię zadusić w związku, Maggie. Chcę tylko cię chronić. Nie mamy tyle czasu, co inne pary. To źle, że chcę przedłużyć to, co mamy, jak tylko się da? - Nie, Ridge. To nie jest złe. Dla ciebie to jest dobre, ale dla mnie niekoniecznie. Zawsze się czułam, jakbyś był moim ochroniarzem. A ja go nie potrzebuję, Ridge. Potrzebuję kogoś, kto jest gotów na patrzenie, jak zdobywam ocean i by nie pozwolił mi w nim potem zatonąć. Ale ty nie jesteś w stanie puścić mnie nawet w pobliżu oceanu. To nie twoja wina, że nie potrafisz mi tego dać. Wiem, że to tylko analogia, ale używa tego tylko jako wymówki. - Myślisz, że tego właśnie chcesz. – pokazuję. – Ale tak nie jest. Nie powiesz mi, że wolisz być z kimś, kto pozwoli ci ryzykować, niż z kimś, kto chce jak najbardziej przedłużyć czas, który ci pozostał. Bierze głęboki oddech. Nie wiem, czy przyznaje, że mam rację, czy jest sfrustrowana, bo się mylę. Spogląda mi prosto w oczy i pochyla się, po czym na krótko przyciska usta do moich warg. Jak tylko podnoszę dłonie do jej twarzy, odsuwa się. - Przez całe życie wiem, że mogę umrzeć w każdej chwili. Nie wiesz, jak to jest, ale chcę, byś spróbował postawić się w mojej sytuacji. Gdybyś wiedział, że umrzesz, pasowałoby ci ograniczone życie? Czy może chciałbyś korzystać z niego na tyle, na ile możesz? Bo ty sprawiasz, że moje życie jest ograniczone, Ridge. A nie mogę tak żyć. Kiedy będę umierać, chcę wiedzieć, że zrobiłam wszystko to, co chciałam, widziałam wszystko to, co chciałam i Tłumaczenie: marika1311

Strona 185

kochałam wszystkich tych, których chciałam. Po prostu nie mogę już tak dłużej żyć, a ty nie będziesz umiał tkwić przy moim boku i patrzeć na rzeczy, które jeszcze muszę zrobić w swoim życiu. Spędziłeś pięć lat, kochając mnie tak, jak nikt nigdy nie kochał. A moja miłość dopasowywała się do twojej w każdej minucie. Nie chcę, byś kiedykolwiek w to wątpił. Ludzie tak wiele biorą za pewnik, a ja nigdy nie chciałam, byś czuł się, jakbym ja brała za niego ciebie. Wszystko, co dla mnie robisz, to o wiele za dużo, niż na to zasługuję i musisz wiedzieć, ile to dla mnie znaczy. Ale czasami czuję się, jakby nasze oddanie wobec siebie nas związywało. Utrzymywało z dala od prawdziwego życia. Ostatnie dni pomogły mi zrozumieć, że nadal z tobą jestem, bo boję się złamać ci serce. A jeśli nie zdobędę się na odwagę, to boję się, że wciąż będę cię przy sobie trzymać. I siebie powstrzymywać. Czuję, że nie mogę żyć tak, jak chcę w obawie przez tym, że cię zranię, a ty nie możesz żyć tak, jak chcesz, bo twoje serce jest zbyt lojalne dla własnego dobra. I chociaż boli mnie przyznanie tego, to chyba lepiej będzie mi bez ciebie. Myślę też, że może kiedyś zdasz sobie sprawę, że tobie będzie lepiej beze mnie. Pochylam się, opieram łokcie o kolana i się od niej odwracam. Nie mogę patrzeć na kolejne słowa. Każda rzecz, którą mówi, nie tylko łamie mi serce; czuję się tak, jakby łamała drugie serce w moim sercu. To tak bardzo boli.. i jestem cholernie przerażony, bo przez chwilę zaczynam myśleć, że istnieje możliwość, że ma rację. Może mnie nie potrzebuje. Może ja ją wstrzymuję. Może nie jestem dla niej bohaterem, którym zawsze tak bardzo starałem się być, bo w tej chwili wygląda na to, że ona takiego nie potrzebuje. Bo czemu by miała potrzebować? Ma kogoś, kto jest o wiele silniejszy, niż ja kiedykolwiek będę. Ma siebie. Uświadomienie sobie, że mogę nie być tym, czego ona potrzebuje w swoim życiu, pochłania mnie, a żal, poczucie winy i wstyd mieszają się ze sobą, kompletnie pozbawiając mnie sił, które mi jeszcze pozostały. Czuję, jak jej ramiona owijają się wokół mnie, więc przyciągam ją do siebie, bo muszę ją poczuć. Tak bardzo ją kocham, że w tej chwili tylko pragnę jej to uświadomić, chociaż to już niczego nie zmieni. Przyciskam swoje czoło do jej i oboje płaczemy, przytulając się do siebie, bo to wszystko, co nam zostało. Łzy spływają strumieniami po jej policzkach, kiedy wślizguje się na moje kolana. - Kocham cię. – mówi i przyciska wargi do moich ust. Przyciągam ją do piersi tak blisko, jak tylko mogę, bez wczołgania się do jej wnętrza, bo właśnie dokładnie to moje serce usiłuje zrobić. Chce osadzić się w murach jej piersi i nigdy ich nie opuścić.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 186

Rozdział 22 Sydney Do następnego tygodnia nie będę miała podłączonego internetu. Oczy bolą mnie od tego, że za dużo czytam.. chociaż może to też być spowodowane płaczem. W końcu wpłaciłam zaliczkę na samochód z resztek kredytu studenckiego, ale dopóki nie znajdę pracy, nie stać mnie na paliwo. Lepiej, żebym szybko ją znalazła, bo jestem pewna, że wyolbrzymiłam to, jak wspaniale jest mieszkać samemu. Kusi mnie, żeby spróbować odzyskać pracę w bibliotece, nawet gdybym musiała o nią błagać. Po prostu potrzebuję czegoś, czym mogłabym się zająć. Tak. Cholernie. Mi. Się. Nudzi. Jestem tak znudzona, że patrzę na swoje palce, licząc losowe rzeczy, co nie ma najmniejszego sensu. Jeden: liczba osób tkwiących w moim umyśle. (Ridge) Dwa: liczba osób, które chciałabym, by miały jakąś chorobę weneryczną. (Hunter i Tori) Trzy: liczba miesięcy, które minęły, od kiedy zerwałam z moim kłamliwym, zdradzającym, oszukującym chłopakiem. Cztery: tyle razy Warren wpadł, od kiedy się wprowadziłam, by sprawdzić, co u mnie. Pięć: tyle razy Warren zapukał do moich drzwi w ciągu ostatnich trzydziestu sekund. Sześć: tyle dni minęło, odkąd ostatni raz widziałam Ridge’a. Siedem: tyle kroków dzieli mnie od kanapy do frontowych drzwi. Otwieram je, a Warren nawet nie czeka, aż go zaproszę do środka. Uśmiecha się i mnie wymija, trzymając w dłoniach dwie białe torby. - Przyniosłem taco. – mówi. – Wracałem z pracy i pomyślałem, że może masz na nie ochotę. – ustawia torby na blacie, po czym idzie do kanapy i na nią pada. Zamykam drzwi i odwracam się, by stanąć do niego twarzą. - Dzięki za taco, ale skąd mam wiedzieć, czy nie robisz sobie ze mnie jaj? A może na przykład włożyłeś do wołowiny tytoń? Warren podnosi na mnie wzrok i szczerzy zęby w uśmiechu, będąc pod wrażeniem. - Dzięki za genialny pomysł na dowcip, Sydney. Myślę, że w końcu zaczynasz to ogarniać. Śmieję się i siadam obok niego. - I to teraz, kiedy już nie mam współlokatorów, na których mogłabym ćwiczyć.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 187

Wybucha śmiechem i klepie mnie w kolano. - Bridgette nie wróci z pracy aż do północy. Chcesz iść obejrzeć jakiś film? Moja głowa opada na zagłówek kanapy prawie w tym samym momencie, jak moje serce opada do żołądka. Nie cierpię tego, że on tu przyszedł tylko dlatego, bo mu mnie żal. Ostatnia rzecz, jakiej potrzebuję, to czyjaś litość. - Warren, nie musisz codziennie przychodzić i sprawdzać, co u mnie. Wiem, że starasz się być miły, ale wszystko jest w porządku. Obraca się tak, by siedzieć do mnie twarzą w twarz. - Nie przychodzę tu, bo mi ciebie szkoda, Sydney. Jesteś moją przyjaciółką. I brakuje mi ciebie w mieszkaniu. I może też dlatego, że czuję odrobinę skruchy przez to, że źle cię traktowałem w noc, w którą Maggie została zabrana do szpitala. Kiwam potakująco głową. - Taa. Byłeś wtedy niezłym dupkiem. - Wiem. – mówi i się śmieje. – Ale nie martw się, Ridge nie pozwoli mi o tym zapomnieć. Ridge. Boże, nawet słyszenie jego imienia boli. Warren zdaje sobie sprawę ze swojej wpadki, kiedy widzi zmianę w mojej twarzy. - Kurwa. Przepraszam. Przyciskam dłonie do kanapy i wstaję, chcąc uciec od niezręczności w naszej rozmowie. To i tak nie jest temat, na który chcę rozmawiać. - Cóż.. jesteś głodny? – pytam, zmierzając w stronę kuchni. – Lepiej, żebyś był, bo spędziłam godziny przy piekarniku, by je zrobić. Warren wybucha śmiechem, idzie za mną do kuchni i bierze jedno taco. Rozpakowuję swojego i opieram się o szafkę, ale zanim nawet unoszę go do ust, nagle czuję mdłości. Szczerze mówiąc, od sześciu dni nie jem ani nie sypiam zbyt dobrze; odkąd się wyprowadziłam. Nie mogę znieść tego, że miałam udział w tym, że ktoś inny tak cierpi. Maggie nie zrobiła nic, by zasłużyć na sytuację, w której ją umieściliśmy. Jest też ciężko jak cholera nie wiedzieć, jak wyglądają sprawy między nimi. Nie pytałam o to Warrena z oczywistych przyczyn; bo cokolwiek z tego wyszło, to i tak niczego nie zmieni. Ale teraz czuję się tak, jakbym miała ogromną dziurę w klatce przez rosnącą ciekawość. I chociaż przez ostatnie trzy miesiące tak bardzo chciałam, by Ridge nie miał dziewczyny, to nic w porównaniu z tym, jak bardzo mam nadzieję, że mu wybaczyła. - Cent za twoje myśli? Podnoszę oczy na Warrena, który opiera się o szafkę i obserwuje mnie. Wzruszam ramionami i odkładam niezjedzone taco na bok, a potem zakładam na siebie ręce i

Tłumaczenie: marika1311

Strona 188

spuszczam wzrok na stopy, bojąc się, że jeśli na niego spojrzę, będzie wiedział, o czym myślę. - Słuchaj – mówi, schylając głowę, kiedy próbuje spojrzeć mi w oczy. – Wiem, że nie pytasz o niego, bo dobrze wiesz, tak samo jak ja to wiem, że musisz ruszyć naprzód. Ale jeśli masz jakieś pytania, odpowiem na nie, Sydney. Odpowiem, bo jesteś moją przyjaciółką i przyjaciele tak robią. Moja klatka unosi się, kiedy biorę oddech i zanim jeszcze w pełni go z siebie uwalniam, pytanie wyrywa mi się z ust. - Co z nim? Warren zaciska szczęki, przez co myślę, że chciałby cofnąć to, że pozwolił mi otwarcie pytać o Ridge’a. - W porządku. Będzie dobrze. Kiwam głową, ale nagle przychodzą mi na myśl miliony innych pytań. Przyjęła go z powrotem? Pytał o mnie? Wygląda na szczęśliwego? Myślisz, że mu mnie żal? Decyduję zadać się jedno pytanie na raz, bo nie jestem nawet pewna, czy reszta odpowiedzi dobrze by na mnie wpłynęła. Przełykam nerwowo ślinę, po czym podnoszę na niego wzrok. - Wybaczyła mu? Teraz to Warren nie może utrzymać kontaktu wzrokowego. Prostuje się, odwraca do mnie plecami i opiera dłonie o blat szafki. Wzdycha ciężko i zwiesza głowę między ramionami. - Nie jestem pewny, czy to ja powinienem ci to mówić. – milknie na chwilę, po czym obraca się twarzą do mnie. – Wybaczyła mu. Z tego, co mi powiedział, Maggie zrozumiała sytuację między wami. Nie mówię, że w ogóle nie była zła, ale mu wybaczyła. Jego odpowiedź kompletnie mnie dobija. Przykładam dłoń do ust, by stłumić płacz, a potem odwracam się od Warrena. Jestem zdezorientowana swoją reakcją i tym, co się dzieje w moim sercu. Natychmiast pochłania mnie ulga, że mu wybaczyła, ale ulga zostaje zmyta z żalem, że to jednak zrobiła. Nawet nie wiem, jak się czuję. Ulga dla Ridge’a i rozpacz dla siebie. Warren wzdycha ciężko, a ja czuję się okropnie, że pozwalam mu patrzeć na to, że reaguję w taki sposób. Nie powinnam była pytać. Cholera, dlaczego to zrobiłam? - Nie skończyłem, Sydney. – mówi cicho. Kręcę głową, kiedy on dopowiada resztę. Tłumaczenie: marika1311

Strona 189

- Wybaczyła mu to, co się wydarzyło między wami, ale to również otworzyło im oczy, dlaczego w ogóle byli razem. Okazało się, że nie znalazła wystarczająco dobrego powodu, by go przyjąć z powrotem. Ridge powiedział, że ma jeszcze wiele do przeżycia, ale nie może korzystać z życia w pełni, kiedy on stale są powstrzymuje. Unoszę obie dłonie do twarzy, teraz już kompletnie zakłopotana reakcją mojego serca. Kilka sekund temu odczuwałam wielki smutek, że mu wybaczyła, a teraz go odczuwam, bo tego nie zrobiła. Zaledwie trzy miesiące temu, siedziałam na walizkach w deszczu, wierząc, że to, co wtedy czułam, było złamanym sercem. Boże, ale ja się myliłam. Tak cholernie się myliłam. To jest złamane serce. Właśnie to. W tej chwili. Warren obejmuje mnie ramionami i przyciąga do siebie. Wiem, że nie chce, bym się smuciła, a ja naprawdę staram się tak nie wyglądać. Chociaż płacz mi w tym nie pomaga. I nie pomógł przez ostatnie sześć dni. Odrywam się od niego i idę do szafki, z której biorę rolkę papierowych ręczników i oddzieram jeden. Zgniatam go i wycieram nim oczy. - Nienawidzę uczuć. – mówię, wycierając nos, kiedy więcej łez wypływa spod moich powiek. Warren śmieje się i przytakuje. - A myślisz, że dlaczego zdecydowałem się, by być z dziewczyną, która żadnych nie ma? Obraza Bridgette mnie rozśmiesza. Robię, co mogę, by to przeboleć i zetrzeć resztę łez, bo, tak jak to powiedziałam sobie wcześniej, sytuacja między Ridgem a Maggie nie ma dla mnie znaczenia. Bez względu na to, jak się mają między nimi sprawy, to nadal niczego nie oznacza dla mnie i niego. Między nami zdecydowanie było zbyt wiele komplikacji i tylko czas i miejsce może to zmienić. - Pójdę obejrzeć z tobą ten film. – mówię do niego. – Ale lepiej, żeby to nie było porno.

Ridge - Oddaj mi moje cholerne klucze. – pokazuje Warren. Spokojnie kręcę przecząco głową, po raz trzeci w ciągu ostatnich pięciu minut. - Oddam, jak tylko mi powiesz, gdzie mieszka.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 190

Patrzy na mnie twardo, nadal nie zmieniając zdania. Trzymam jego klucze już przez większość dnia, i niech mnie diabli, jeśli oddam mu je z powrotem, zanim poda mi informację, której potrzebuję. Wiem, że minęły tylko trzy tygodnie, odkąd Maggie ze mną zerwała, ale nie byłem w stanie przestać myśleć o tym, jak wszystko, co zrobiłem, wpłynęło na Sydney. Muszę wiedzieć, czy jest z nią dobrze. Zgodziłem się na tak długi brak kontaktu z nią tylko dlatego, że nie jestem pewny, co jej powiem, kiedy w końcu ją zobaczę. Wszystko, co wiem, to że muszę ją zobaczyć, w przeciwnym razie jest bardzo prawdopodobne, że nigdy już nie zasnę. Minęły już ponad trzy tygodnie od ostatniego razu, kiedy przespałem całą noc, a mój umysł potrzebuje po prostu otuchy. Warren siada naprzeciw mnie przy stole, a ja wracam uwagą do laptopa przede mną. Mimo faktu, że chcę obwiniać laptopy o moje ostatnie tygodnie, wiem, że to wszystko moja wina, więc przebolałem to i kupiłem nowego. Niestety, laptop to nadal moje źródło dochodów. Warren sięga przez stół i go zatrzaskuje, zmuszając mnie, bym na niego spojrzał. - Nic dobrego z tego nie wyniknie. – pokazuje. – Minęły dopiero trzy tygodnie, odkąd ty i Maggie się rozstaliście. Nie dam ci adresu Sydney, bo nie musisz jej zobaczyć. A teraz oddaj mi kluczyki, albo biorę twój wóz. Uśmiecham się szyderczo. - Powodzenia w ich znalezieniu. Są ukryte w tym samym miejscu, co twoje. Kręci głową, sfrustrowany. - Dlaczego jesteś takim fiutem, Ridge? W końcu jest na swoim, żyje tak, jak chce i dobrze sobie radzi, a ty chcesz wtargnąć w jej życie i znowu namieszać jej w głowie? - Skąd wiesz, że dobrze sobie radzi? Rozmawiałeś z nią? – desperacja w moim pytaniu mnie zaskakuje, bo aż do tej sekundy nie wiedziałem, jak bardzo chcę wiedzieć, czy wszystko u niej w porządku. - Tak, widziałem się z nią kilka razy. Wczoraj ja i Bridgette jedliśmy z nią lunch. Z powrotem opieram się o krzesło, lekko zirytowany, że mi o tym nie powiedział, ale jednocześnie odczuwam ulgę, że nie zaszyła się w mieszkaniu, zdruzgotana. - Pytała o mnie? Wie o mnie i Maggie? Kiwa głową. - Wie. Zapytała, jak się między wami układa, więc powiedziałem prawdę. Od tamtego czasu o tym nie mówiła. Jezu Chryste. Wiedza o tym, że ona już wie, powinna łagodzić mój niepokój, ale tylko go wzmacnia. Nie mogę sobie wyobrazić, co ona musi myśleć o tym, że się z nią nie kontaktuję, kiedy już wie o Maggie. To, że w ogóle się do niej nie odezwałem, pewnie sprawia, że myśli, że ją za to winię. Pochylam się i błagalnie patrzę na Warrena. - Proszę. Powiedz mi, gdzie mieszka. Kręci głową. Tłumaczenie: marika1311

Strona 191

- Oddaj mi kluczyki. Kręcę głową. Przewraca oczami na nasz upór i odpycha się od stołu, a następnie biegnie do swojego pokoju. Otwieram moje smsy z Sydney, przeglądając je wszystkie tak, jak robię każdego dnia, marząc o tym, by mieć odwagę do niej napisać. Boję się, że przez smsy prościej będzie jej się ode mnie odsunąć, niż byłoby to, gdybym pojawił się przed jej drzwiami, dlatego też do niej nie piszę. Pomijając to, że nie chcę się zgadzać z Warrenem, to wiem, że nic dobrego z tego nie wyniknie. Wiem, że to nie czas, by zacząć związek, a zobaczenie jej osobiście tylko nasiliłoby moją tęsknotę za nią. Jednak wiedza, co powinienem zrobić, a przestrzeganie tego, to dwie różne sprawy.

*** Światła w moim pokoju migają. Chwilę później ktoś brutalnie potrząsa moje ramiona. Uśmiecham się, lekko zamulony, wiedząc, że sprowadziłem Warrena tam, gdzie dokładnie chciałem, by był. Odwracam się i na niego patrzę. - Coś nie tak? – pokazuję. - Gdzie one są? - Ale co? – pokazuję z niewinną miną. - Moje gumki, Ridge. Gdzie, do cholery jasnej, schowałeś moje gumki? Wiedziałem, że jeśli kradzież kluczyków nie zadziała, to uda mi się z prezerwatywami. Jestem tylko wdzięczny, że zanim zostawił Bridgette w łóżku i przybiegł do mojego pokoju, zdołał założyć spodnie. - Chcesz je? To powiedz mi, gdzie mieszka. Warren przykłada dłoń do twarzy i wygląda na to, że jęczy. - Zapomnij. Pojadę do sklepu i kupię nowe. Zanim odwraca się, by wyjść z mojego pokoju, siadam na łóżku. - A jak tam pojedziesz? Mam twoje kluczyki, pamiętasz? Zatrzymuje się na chwilę, po czym jego twarz się rozluźnia, jakby doznał objawienia. - Wezmę samochód Bridgette. - Powodzenia w szukaniu jej kluczy.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 192

Gapi się na mnie przez kilka sekund, w końcu opuszcza w rezygnacji ramiona i odwraca się do mojej szafki. Łapie długopis i kartkę i coś na niej zapisuje, po czym ją zgniata i we mnie rzuca. - To jej adres, dupku. A teraz oddawaj moje klucze. Rozkładam kartkę i dokładnie czytam, by się upewnić, że naprawdę zapisał na niej adres. Sięgam za swoją nocną szafkę, łapię pudełko prezerwatyw i mu je rzucam. - Teraz powinieneś zająć się tym. A powiem ci, gdzie są kluczyki, gdy upewnię się, że to jej prawdziwy adres. Warren wyciąga jedną gumkę z opakowania i rzuca mi ją. - Weź ją ze sobą, kiedy pójdziesz, bo to na pewno jest jej adres. – odwraca się i wychodzi. Jak tylko znika, wyskakuję z łóżka i się ubieram. Idę do frontowych drzwi. Nawet nie wiem, która jest godzina. I kompletnie się tym nie przejmuję.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 193

Rozdział 23 Sydney Wyzwalacze dźwiękowe. Często się to zdarza, ale głównie wtedy, kiedy słyszę pewne piosenki. Zwłaszcza te, które oboje z Hunterem uwielbialiśmy. Jeśli słucham jakieś piosenki w szczególnie przygnębiającym momencie, to potem, kiedy ją znowu usłyszę, powracają wszystkie wspomnienia z nią związane. Są piosenki, które kochałam, a teraz nie mogę ich słuchać. Wywołują wspomnienia i uczucia, których nie chcę ponownie doświadczać. Dźwięk mojego smsa jest jednym z takich wyzwalaczy. A konkretniej, smsa od Ridge’a. To bardzo wyraźny fragment demo z „Maybe someday”. Przypisałam do niego tą piosenkę po tym, jak ją pierwszy raz usłyszałam. Chciałabym powiedzieć, że ten utwór wyzwala negatywne wspomnienia, ale nie jestem pewna, czy tak jest. Pocałunek, do którego doszło w czasie tej piosenki na pewno wywołuje poczucie winy, ale pocałunek sam w sobie wciąż zmienia moje serce w gorący bałagan, kiedy tylko o tym pomyślę. A myślę o tym często. Za często. W rzeczywistości, myślę o tym w tej chwili, kiedy słucham piosenki z głośnika mojego telefonu, nie chcąc odczytać smsa. Od Ridge’a. Szczerze mówiąc, nie spodziewałam się, że jeszcze kiedykolwiek to usłyszę. Przewracam się na łóżku i wyciągam rękę w stronę szafki nocnej, skąd moje drżące już teraz palce biorą telefon. To, że otrzymałam od niego smsa, ponownie pustoszy moje wnętrze tak, że wszystkie organy zapomniały, jak poprawnie pracować. Przyciągam telefon do klatki piersiowej i zamykam oczy, zbyt zdenerwowana, by to odczytać. Uderzenie, uderzenie, przerwa. Spięcie, rozluźnienie. Wdech, wydech. Powoli otwieram oczy i unoszę komórkę, po czym odblokowuję ekran. Ridge: Jesteś w domu?

Czy jestem w domu? Dlaczego miałoby go to interesować? Nawet nie wie, gdzie mieszkam. Poza tym całkiem jasno określił, gdzie leży jego lojalność, kiedy trzy tygodnie temu kazał mi się wyprowadzić. Ale jestem w domu, i pomimo mojego lepszego osądu, to chcę, by to wiedział. Kusi mnie, by w odpowiedzi wysłać mój adres i powiedzieć, by sam przyszedł się przekonać, czy jestem w domu. Tłumaczenie: marika1311

Strona 194

Zamiast tego, decyduję się na coś bezpieczniejszego. Coś krótszego. Ja: Tak.

Ściągam z siebie kołdrę i siadam na krawędzi łóżka, gapiąc się na ekran telefonu, zbyt przestraszona, by nawet mrugnąć. Ridge: Nie otwierasz drzwi. Jestem pod złym mieszkaniem?

O Boże. Mam nadzieję, że jest pod złym. Albo mam nadzieję, że jest pod właściwym. Nie mogę tego do końca powiedzieć, bo jednocześnie cieszę się i jestem wkurzona, że tu jest. Takie konflikty w uczuciach są wykańczające. Wstaję i podchodzę do frontowych drzwi. Zerkam przez wizjer i upewniam się, że to on właśnie stoi pod moim mieszkaniem. Ja: Jesteś przed moimi drzwiami, więc tak. Właściwie mieszkanie.

Ponownie patrzę przez wizjer po wysłaniu wiadomości. Ridge stoi z dłonią przyciśniętą do drzwi, gapiąc się na telefon. Widok jego zasmuconej twarzy i wiedza, że wywołała ją walka w jego sercu sprawia, że mam ochotę wyrwać drzwi z zawiasów i się na niego rzucić z otwartymi ramionami. Zamykam oczy i przyciskam do nich czoło, żeby dać sobie czas na przemyślenie, przed podjęciem pochopnych decyzji. Moje serce ciągnie w jego kierunku i w tej chwili chcę więcej, niż tylko otworzyć drzwi. Jednakże wiem też, że otworzenie tych drzwi nie przyniesie nam nic dobrego. Dopiero co zerwał z Maggie kilka tygodni temu, więc jeśli przyszedł tu dla mnie, równie dobrze może zawrócić i odejść. Nie ma mowy, żeby się pomiędzy nami ułożyło, skoro wiem, że wciąż ma złamane serce przez kogoś innego. Zasługuję na więcej, niż jest mi w stanie w tej chwili dać. W tym roku za dużo przeszłam, żeby pozwolić, by ktoś tak pogrywał z moim sercem. Nie powinno go tu być. Ridge: Mogę wejść?

Odwracam się, aż opieram plecy o drzwi. Przyciskam telefon do klatki piersiowej i zaciskam powieki. Nie chcę czytać jego słów. Nie chcę widzieć jego twarzy. Wszystko, co z nim związane sprawia, że tracę zmysł widzenia tego, co ważne, co jest dla mnie najlepsze. A on nie jest tym, czego teraz potrzebuję, a zwłaszcza biorąc pod uwagę to, przez co sam przechodzi; powinnam odejść od tych drzwi i go nie wpuszczać. Ale każda moja cząsteczka chce to zrobić. - Sydney, proszę. Te słowa to prawie niedosłyszalny szept po drugiej stronie drzwi, ale ja je zdecydowanie słyszałam. Każda część mnie słyszała. Desperacja w jego głosie w połączeniu z tym, że coś powiedział, kompletnie mnie powala. Tym razem pozwalam sercu podjąć za mnie tę decyzję, kiedy powoli obracam się twarzą do drzwi. Przekręcam klucz w zamku i odsuwam zasuwkę, a następnie otwieram drzwi.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 195

Nie potrafię opisać tego, co czuję, kiedy znowu go przed sobą widzę, bez użycia słowa „przerażające”. To, jak się przez niego czuję, jest absolutnie przerażające. Sposób, w jaki moje serce się do niego wyrywa, jest przerażający. To, że wygląda na to, że moje kolana zapomniały, jak mnie utrzymać, jest przerażające. I to, jak bardzo chcę dotknąć jego ust swoimi, jest przerażające. Robię co w mojej mocy, by ukryć to, jak na mnie odziała, odwracając się od niego i idąc w kierunku salonu. Nie wiem, dlaczego staram się ukryć przed nim swoją reakcję, ale czy nie tak postępują inni? Tak bardzo staramy się ukrywać nasze prawdziwe uczucia przed tymi, którzy prawdopodobnie najbardziej powinni o nich usłyszeć. Ludzie próbują dusić w sobie swoje emocje, jak gdyby posiadanie ich było czymś złym. W tym momencie moja naturalna reakcja jest taka, żeby się odwrócić i przytulić do niego, niezależnie od przyczyny, dla której się tu znalazł. Moje ramiona chcą się owinąć wokół niego, twarz chce poczucie jego klatkę piersiową, a plecy chcą być przez niego objęte i kołysane – ale stoję tu i udaję, że to ostatnia rzecz, jakiej od niego potrzebuję. Dlaczego? Biorę uspokajający oddech, a następnie odwracam się, kiedy słyszę, że zamyka za sobą frontowe drzwi. Podnoszę wzrok, który spotyka się z jego spojrzeniem, a on stoi kilka metrów przede mną, obserwując mnie. Przez jego spięty wyraz twarzy mogę stwierdzić, że robi dokładnie to samo, co ja. Wstrzymuje wszystko, co czuje, przez wzgląd na... na co? Dumę? Strach? Jedną rzeczą, którą zawsze podziwiałam w swojej relacji z Ridgem było to, że byliśmy wobec siebie tacy szczerzy i otwarci. Zawsze byłam w stanie powiedzieć dokładnie to, co myślałam, tak jak on. Nie podoba mi się ta zmiana. Próbuję się do niego uśmiechnąć, ale nie jestem pewna, czy w tej chwili jestem w stanie to zrobić. Mówię do niego, wyraźnie ruszając ustami, żeby mógł mnie zrozumieć. - Przyszedłeś tu, bo potrzebujesz wady? Śmieje się i wypuszcza z siebie oddech jednocześnie, z ulgą, że nie jestem zła. Bo nie jestem. Nigdy nie byłam na niego wściekła. Decyzje, które podejmował w czasie, kiedy mnie znał, nie był decyzjami, za które mogłabym być zła. Jedyną rzeczą, którą mogłabym postawić przeciwko niemu, jest ta noc, kiedy mnie pocałował i zniszczył moje każde poprzednie doświadczenie z pocałunkami. Siadam na kanapie i unoszę oczy, by na niego spojrzeć. - Wszystko w porządku? – pytam.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 196

Wzdycha, a ja szybko odwracam wzrok. Wystarczająco ciężko jest przebywać z nim w jednym pomieszczeniu, a patrzenie mu w oczy jest jeszcze trudniejsze. Przechodzi przez salon i siada na kanapie obok mnie. Zastanawiałam się na kupnem większej ilości mebli, ale jedna kanapa to wszystko, na co było mnie stać. Kocham na niej siedzieć. Chociaż nie jestem pewna, czy smuci mnie brak innych mebli, bo jego noga dotyka mojego uda i ten prosty kontakt powoduje, że przelewa się przeze mnie fala gorąca. Patrzę w dół na nasze kolana, które się dotykają i zdaję sobie sprawę, że mam na sobie bluzkę, którą zarzuciłam na siebie przed pójściem do łóżka. Chyba byłam tak zszokowana tym, że do mnie przyszedł, że nie zwróciłam uwagi na to, jak wyglądam. Mam na sobie tylko powyciągany, za duży t-shirt opadający na moje kolana, a moje włosy na pewno wyglądają strasznie. On ma ubrane jeansy i szarą koszulkę z logiem Sounds of Cedar. Powiedziałabym, że czuję się rozebrana, ale w rzeczywistości jestem ubrana odpowiednio do tego, co zamierzałam robić, zanim przyszedł. A mianowicie – iść spać. Ridge: Nie wiem. A u ciebie wszystko w porządku?

Na sekundę nawet zapominam, że o coś go zapytałam. Wzruszam ramionami. Jestem pewna, że będzie dobrze, ale nie mam zamiaru go okłamywać i mówić, że w tej chwili tak jest. Myślę, że to dość oczywiste, że żadne z nas nie ma się dobrze, biorąc pod uwagę to, jak potoczyły się sprawy. Nie czuję się dobrze ze stratą Ridge’a, a on nie czuje się dobrze ze stratą Maggie. Ja: Przykro mi z powodu Maggie. Czuję się okropnie. Choć sądzę, że ona wróci. Pięć lat to za dużo do stracenia przez nieporozumienie.

Wysyłam wiadomość i w końcu na niego spoglądam. Czyta smsa, a potem patrzy mi w oczy. Koncentracja w jego wyrazie twarzy sprawia, że oddech zastyga w moich płucach. Ridge: To nie było nieporozumienie, Sydney. Zrozumiała coś trochę za dobrze.

Czytam to kilka razy, marząc o tym, by to sprecyzował. Co nie było nieporozumieniem? Powód, przez który się rozstali? Jego uczucia do mnie? Zamiast zapytać, co to znaczy, zadaję pytanie, które interesuje mnie najbardziej. Ja: Dlaczego tu jesteś?

Porusza szczęką w prawo i w lewo, zanim odpowiada. Ridge: Chcesz, żebym wyszedł?

Patrzę na niego i powoli przecząco kręcę głową. Potem na chwilę nieruchomieję, po czym potrząsam głową na „tak”. I znowu przez chwilę myślę i w końcu wzruszam ramionami. Uśmiecha się uroczo, całkowicie rozumiejąc ten zamęt w uczuciach. Ja: Myślę, że to, czy chcę lub nie chcę, byś tu był, zależy od tego, dlaczego tu jesteś. Przyszedłeś, bo chcesz, bym pomogła odzyskać ci Maggie? Czy jesteś tu, bo za mną tęsknisz? A może chcesz wypracować ze mną sposób na przyjaźń? Ridge: Zabrzmi to źle, jeśli powiem, że nie chodzi o żadne z powyższych? Nie wiem, dlaczego tu jestem. Część mnie tęskni za tobą tak bardzo, że to boli, podczas gdy inna część chciałaby nigdy cię nie poznać. Chyba dziś jest jeden z dni, gdy cierpię, więc ukradłem kluczyki Warrena i zmusiłem go, by dał Tłumaczenie: marika1311

Strona 197

mi twój adres. Nie przemyślałem tego ani nie układałem sobie żadnej mowy. Po prostu zrobiłem to, czego chciało moje serce, czyli zobaczyć cię.

Jego brutalnie szczera odpowiedź zmiękcza moje serce i jednocześnie wkurza. Ja: A co będzie jutro? Co, jeśli jutro będzie jednym z dni, w których będziesz żałował, że mnie poznałeś? Co wtedy powinnam zrobić?

Intensywność jego spojrzenia jest niepokojąca. Może próbuje ocenić, czy ta wiadomość była wysłana w złości. Nie jestem pewna, czy była, czy też nie. Nie jestem pewna, jak się czuję z tym, że on nawet nie wie, dlaczego tu jest. Nie odpowiada na mojego smsa i to dowodzi jednej rzeczy: toczy ze sobą wewnętrzną walkę, zupełnie tak, jak ja. Chce ze mną być, ale tego nie robi. Chce mnie kochać, ale nie wie, czy powinien. Chce mnie zobaczyć, ale wie, że nie powinien. Chce mnie pocałować, ale to zaboli tak bardzo, jak bolało wtedy, gdy pocałował mnie po raz pierwszy, a potem musiał wyjść. Nagle czuję się skrępowana, gapiąc się na niego. Siedzimy zbyt blisko siebie na tej kanapie, chociaż moje ciało daje mi znać, że to wciąż za daleko. To, co chce, by się teraz stało, na pewno się nie stanie. Ridge odwraca ode mnie wzrok i powoli ogląda całe mieszkanie przez chwilę, po czym wraca uwagą do komórki. Ridge: Podoba mi się tu. Dobre sąsiedztwo. Wygląda na bezpieczną okolicę.

Prawie wybucham śmiechem na widok tego, jak próbuje skierować rozmowę na zwyczajne tematy, bo wiem, że teraz normalna rozmowa między nami nie jest możliwa. W tym momencie nie możemy być przyjaciółmi. Nie możemy być też razem, bo tak wiele jest przeciwko nam.. taka rozmowa nie ma teraz racji bytu, ale nie mogę się powstrzymać, by odpowiedzieć inaczej. Ja: Też mi się podoba. Dziękuję, że pomogłeś mi z hotelem do czasu, aż mogłam się wprowadzić. Ridge: Przynajmniej tyle mogłem zrobić. Ja: Oddam ci pieniądze jak tylko dostanę pierwszą wypłatę. Odzyskałam swoją dawną pracę w bibliotece, więc powinnam ją otrzymać w następnym tygodniu. Ridge: Sydney, przestań. Nawet nie chcę, byś to oferowała.

Nie mam pojęcia, jak zareagować w odpowiedzi na to. Ta cała sytuacja jest dziwna i niezręczna, bo omijamy szerokim łukiem te wszystkie rzeczy, które chcielibyśmy powiedzieć lub zrobić, gdybyśmy mieli na to odwagę. Odkładam telefon na kanapę, ekranem do dołu. Chcę, żeby wiedział, że potrzebuję przerwy. Nie podoba mi się to, że nie jesteśmy sobą. Bierze ze mnie przykład i kładzie swoją komórkę na podłokietniku obok siebie, po czym wzdycha ciężko i opiera głowę o zagłówek. Cisza sprawia, że chciałabym doświadczyć świata tak, jak on, choć raz. Chociaż uważam, że to prawie niemożliwe, bym postawiła się w Tłumaczenie: marika1311

Strona 198

jego sytuacji. Ludzie ze zmysłem słuchu za dużo biorą za pewnik i nigdy nie rozumiałam tego do tego stopnia, w jakim rozumiem to teraz. Nie padają między nami żadne słowa, ale z jego ciężkiego westchnienia rozumiem, że jest sfrustrowany na siebie. Rozumiem, jak bardzo się powstrzymuje, ze sposobu, jak gwałtownie wciąga powietrze. Przypuszczam, że jego umiejętność życia w cichym świecie daje mu możliwość odczytywania ludzi, tylko po prostu na inne sposoby. Zamiast skupiania się na dźwięku moich oddechów, skupia się na opadaniu i wznoszeniu mojej klatki piersiowej. Zamiast słuchać cichych westchnień, prawdopodobnie obserwuje moje oczy, dłonie, postawę. Może właśnie dlatego ma teraz głowę przechyloną w moim kierunku, może chce mnie widzieć i dowiedzieć się, o czym myślę. Czuję się, jakby odczytywał ze mnie za dużo. Sposób, w jaki na mnie patrzy zmusza mnie do kontrolowania najmniejszej emocji ukazującej się na twarzy i do kontroli każdego oddechu. Zamykam oczy i odchylam głowę do tyłu, wiedząc, że się na mnie patrzy, starając się wyciągnąć sens z położenia, w jakim się znajduję. Chciałabym też po prostu odwrócić się i mu powiedzieć.. powiedzieć, jak bardzo za nim tęskniłam. Jak wiele dla mnie znaczy. Chcę powiedzieć, jak okropnie się czuję, bo zanim pojawiłam się w jego życiu, wszystko u niego wydawało się perfekcyjne. Chcę mu powiedzieć, że nawet jeśli oboje tego żałujemy, to ta minuta spędzona na całowaniu była minutą, której nie oddałabym za żadne skarby świata. I w chwili takich jak ta, jestem wdzięczna, że mnie nie słyszy, bo wypowiedziałabym wiele słów, których potem bym żałowała. Zamiast tego, wiele słów pozostaje niewypowiedzianych, a chciałabym je powiedzieć, gdybym tylko miała odwagę. Ciężar ciała Ridge’a unosi się z kanapy, więc naturalnie otwieram oczy z ciekawości. Przechyla się przez kanapę, szukając czegoś. Kiedy się odwraca, trzyma w dłoni długopis. Uśmiecha się delikatnie, a następnie unosi rękę. Odwraca ciało w moim kierunku i przyciska długopis do mojej otwartej dłoni. Przełykam ciężko i powoli unoszę wzrok na jego twarz, ale on patrzy na moją dłoń, na której coś pisze. Mogłabym przysiąc, że widziałam blady cień uśmiechu na jego ustach. Kiedy kończy, unosi moją rękę do ust i dmucha delikatnie, by tusz wyschnął. Jego usta są wilgotne i lekko ściągnięte, i cholera jasna, w mieszkaniu zrobiło się naprawdę ciepło. Obniża moją dłoń, a ja na nią spoglądam. Chciałem po prostu jej dotknąć.

Śmieję się cicho. Głównie dlatego, że te słowa są tak niewinne i słodkie w porównaniu do tego, co pisał na mojej ręce w przeszłości. Siedzę z nim na tej kanapie od dziesięciu minut, marząc o tym, by mnie dotknął, a potem on przyznaje, że myślał dokładnie o tym samym. To tak młodzieńcze, jakbyśmy byli nastolatkami. Jestem prawie zawstydzona, że tak mi się podoba, że mnie dotyka, ale nie mogę sobie przypomnieć chwili, w której nie chciałabym niczego więcej oprócz tego.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 199

Wciąż nie puścił mojej dłoni, a ja nadal patrzę na napis, uśmiechając się. Pocieram kciukiem wierzch jego dłoni, a on wzdycha cicho. Zgoda, jaką mu dałam tym małym ruchem sprawia, że chyba złamaliśmy jakąś niewidzialną barierę, bo natychmiast przysuwa swoją dłoń do mojej, a potem przeplata nasze palce. Ciepło jego dłoni nie ma porównania z ciepłem, które właśnie przeszło przez moje ciało. Boże, jeśli tylko trzymanie jego dłoni odczuwam tak intensywnie, to nie potrafię sobie wyobrazić, co bym czuła w innych sytuacjach. Obserwujemy nasze dłonie, czując, jak każdy pulsujący nerw się ze sobą łączy. Pociera mój kciuk i rozdziela nasze ręce, następnie bierze długopis i przykłada go do mojego nadgarstka. Długopis powoli się po nim porusza, kiedy rysuje prostą linię przez moje całe przedramię. Nie powstrzymuję go. Po prostu go obserwuję. Kiedy dociera do zgięcia łokcia, znowu zaczyna pisać. Czytam każde słowo, kiedy je zapisuje. Kolejna wymówka, by cię tu dotknąć.

Bez puszczania mojej dłoni, unosi moją rękę i utrzymuje kontakt wzrokowy, kiedy dmucha na tusz długopisu, w górę i w dół. Delikatnie przyciska usta do słów bez odrywania wzroku ani na moment. Kiedy jego wargi spotykają się z moim ramieniem, czuję jak jego miękki język drażni moją skórę przez ułamek sekundy, zanim zamyka usta. I to mogło sprawić, że jęknęłam. Taa. Jestem dość pewna, że to był jęk. Boże, tak się cieszę, że tego nie usłyszał. Odrywa usta od mojej ręki i spogląda na mnie, oceniając moją reakcję. Jego oczy są ciemne, przenikliwe i koncentrują się na mnie. Na moich ustach, oczach, szyi, włosach, klatce piersiowej. Wydaje się, jakby nie mógł mnie obejrzeć wystarczająco szybko. Ponownie przykłada długopis do mojej skóry, zaczynając tam, gdzie skończył. Powoli przesuwa go wyżej po moim ramieniu, obserwując go uważnie przez cały czas. Kiedy dociera do rękawka mojej koszulki, unosi ją ostrożnie, aż odsłania moje ramię. Robi tam mały znaczek, po czym pochyla się ku mnie. Moja głowa opada na kanapę, kiedy czuję jego usta na skórze. Jego oddech jest ciepły, czuję go tuż przy moim ramieniu. Nawet nie myślę o tym, że rysuje długopisem po moim całym ciele. Później mogę to zmyć. W tej chwili tylko chcę, żeby kontynuował, aż cała będę w atramencie. Odsuwa się i puszcza moją dłoń, przekładając długopis do drugiej ręki. Opuszcza rękawek koszulki, a potem sięga za jej brzeg przy szyi i delikatnie pociąga, by odsłonić obojczyk. Kładzie końcówkę długopisu na moim ramieniu i zerka na mnie, kiedy kontynuuje z ostrożnością, przechodząc do mojej szyi. Jego twarz jest ożywiona i widzę, że jest ostrożny, chociaż dokładnie wiem, co chciałby teraz robić i gdzie planuje się skierować tym długopisem. Nie musi tego mówić, bo jego wzrok robi to za niego. Powoli przesuwa nim po mojej szyi, w górę. Odruchowo przechylam głowę na bok i kiedy tylko to robię, słyszę cichy syk powietrza wychodzący przez jego zęby. Zatrzymał się tuż poniżej ucha. Zaciskam oczy i mam nadzieję, że moje serce nie eksploduje, kiedy on się Tłumaczenie: marika1311

Strona 200

pochyla, bo czuję się tak, jakby zdecydowanie mogło się tak stać. Delikatnie przyciska usta do mojej skóry i, przysięgam, pokój przewrócił się do góry nogami. A może to było tylko moje serce. Jedna z moich dłoni wślizguje się pod jego ramię i kładzie na tyle jego głowy, nie chcąc, by się odrywał od tamtego miejsca. Jego język znowu na krótko pojawia się na mojej skórze, ale nie pozwala mi ugasić mojej desperacji. Odsuwa się i patrzy na mnie z góry. W jego oczach widać uśmiech, bo wie, że doprowadza mnie do szaleństwa. Przesuwa długopis z miejsca pod uchem, w dół szyi i dookoła wgłębienia przy podstawie szyi. Przed pocałowaniem miejsca, które właśnie porysował, łapie mnie w talii i unosi, sadzając mnie na swoim kolanach. Chwytam jego ramiona i biorę pośpieszny oddech w sekundzie, gdy przyciąga mnie do siebie. Koszulka ześlizgnęła mi się w górę ud, a to, że nie mam pod nią nic oprócz bielizny dość jasno gwarantuje to, że zaplątałam się w coś, z czego cholernie trudno będzie się wyrwać. Jego wzrok opada na dół mojego gardła, kiedy ślizga się dłonią po moim udzie, biodrze, przez talię, aż do włosów. Łapie tył mojej głowy i przyciąga moją szyję do swoich ust. Ten pocałunek jest mocniejszy i w ogóle nie taki ostrożny, jakie były te poprzednie. Wślizguję się dłońmi między jego włosy i przyciskam jego usta do skóry. Podąża pocałunkami przez całą szyję, aż jego usta dotykają mojej szczęki. Nasze ciała są ze sobą mocno ściśnięte, a jedna z jego rąk spoczywa na dole moich pleców, przyciągając mnie jeszcze bliżej. Nie mogę się ruszyć. Dosłownie dyszę, zastanawiając się, gdzie, do cholery, podziała się ta silna Sydney. Gdzie ta Sydney, która wie, że to się nie powinno wydarzyć? Później jej poszukam. Jak tylko skończy z tym długopisem. Odsuwa się, kiedy jego wargi zbliżają się do moich ust. Nasze ciała są tak blisko, jak tylko mogą być, bez dotknięcia naszych ust. Zdejmuje dłoń z moich pleców i unosi ją z długopisem do mojego gardła. Kiedy jego czubkiem dotyka mojej skóry, przełykam ślinę, zastanawiając się, w którym kierunku nim podąży. Północ czy południe, północ czy południe. Mam to gdzieś. Zaczyna przesuwać go w górę, ale się zatrzymuje. Odsuwa długopis i nim potrząsa, po czym znowu dotyka mojej szyi. Ponownie porusza się w górę, ale za chwilę znowu go odrywa. Lekko się odsuwa i marszczy czoło, patrząc na długopis, a ja mogę się założyć, że właśnie skończył się atrament. Patrzy na mnie i rzuca długopis za moje ramię. Słyszę, jak ląduje na podłodze za mną. Jego wzrok opada na moje usta, gdzie pewnie miała skończyć się trasa długopisu. Oboje ciężko oddychamy, dokładnie wiedząc, co się dalej wydarzy. Czego mamy za chwilę doświadczyć po raz drugi, wiedząc, jak bardzo na nas wpłynął pierwszy pocałunek. Myślę, że jest teraz przerażony równie mocno, jak ja.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 201

Opieram swój cały ciężar ciała na nim, bo nigdy nie czułam się tak słaba. Nie mogę myśleć, nie mogę się ruszyć, nie mogę oddychać. Tylko… pragnę. Kładzie dłonie na moich policzkach i patrzy mi prosto w oczy. - Twój ruch. – szepce. Jezu Chryste, ten głos… Gapię się na niego, nie pewna, czy podoba mi się to, że oddaje kontrolę w moje ręce. Chce, żeby to była moja decyzja. O wiele łatwiej jest obwiniać kogoś innego, kiedy coś idzie nie tak, jak powinno pójść. Wiem, że nie powinniśmy stawiać się w sytuacji, której będziemy żałować dopiero, gdy się skończy. Mogłabym to powstrzymać właśnie teraz. Mogłabym to ułatwić, prosząc, by wyszedł, nim sytuacja między nami skomplikuje się jeszcze bardziej. Mogłabym zsunąć się z jego kolan i powiedzieć, że nie powinno go tu być, bo nie miał nawet czasu na to, by wybaczyć sobie, co się stało z Maggie. Mogłabym mu powiedzieć, żeby odszedł i nie wracał, dopóki jego serce będzie pewne, czego chce. Jeśli taki dzień w ogóle nadejdzie. Jest tak wiele rzeczy, które mogłabym, powinnam lub musiałabym zrobić, ale żadna z nich nie jest tym, co chcę zrobić. Presja wybrała najgorszy możliwy czas, by mnie złamać. Najgorszy. Zaciskam powieki, kiedy czuję wzbierające się pod nimi łzy. Jedna spływa po moim policzku, spadając powoli w kierunku szczęki. To absolutnie najwolniejsze spłynięcie łzy, do jakiego kiedykolwiek doszło. Otwieram oczy, a Ridge to obserwuje. Oczami śledzi trasę łzy, a ja widzę, jak jego szczęka zaciska się z każdą kolejną sekundą, która mija. Chcę sięgnąć do policzka i ją zetrzeć, ale jednocześnie ostatnią rzeczą, jakiej chcę, to ukryć to przed nim. Moje łzy mówią o wiele więcej o tym, co czuję, niż byłabym w stanie wyrazić w wiadomości. Może chcę, żeby wiedział, że mnie to rani. Może chcę, żeby on też cierpiał. Kiedy łza zakręca i znika pod moją brodą, unosi na mnie swoje oczy. Jestem zaskoczona tym, co w nich widzę. Jego własne łzy. Wiedza, że on cierpi, bo ja cierpię, nie powinna sprawiać, że mam chcę go pocałować, ale właśnie tak się dzieje. Jest tutaj, bo się o mnie troszczy. Jest, bo za mną tęskni. Jest, bo musi poczuć to, co poczuliśmy przy pierwszym pocałunku, tak samo jak ja. Chciałam to ponownie poczuć w sekundzie, gdy jego usta oderwały się od moich, a on odszedł. Przenoszę dłonie z jego ramion na tył jego szyi, a następnie pochylam się, przysuwając się tak blisko, że nasze usta się o siebie ocierają. Uśmiecha się.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 202

- Dobre posunięcie. – szepce. Zmniejsza przestrzeń między naszymi wargami i wszystko inne przestaje mieć jakiekolwiek znaczenie. Poczucie winy, zmartwienia, zaniepokojenie, co się stanie, gdy pocałunek się skończy. To wszystko odpływa w momencie, gdy jego usta przyciskają się do moich. Delikatnie rozdziela językiem moje wargi, a cały bałagan z mojej głowy i serca znika, gdy czuję jego ciepło wewnątrz swoich ust. Pocałunki takie jak te powinny być oznakowane ostrzegawczą etykietką. Nie mogą być dobre dla serca. Prowadzi dłoń do górnej części mojego uda, a następnie wsuwa ją pod brzeg koszulki. Jego ręka sunie po moich plecach, a on chwyta mnie ciasno, następnie unosi biodra w tym samym momencie, co przysuwa mnie bliżej siebie. O. Mój. Boże. Staję się coraz słabsza i słabsza, z każdym rytmicznym ruchem, w jaki poruszają się nasze ciała. Szukam jakiejkolwiek części jego ciała, żeby się złapać, bo czuję się tak, jakbym spadała. Ściskam jego koszulkę i włosy, kiedy z gardła wyrywa mi się delikatny jęk, prosto w jego usta. Kiedy czuje, że ten dźwięk opuszcza moje gardło, szybko odrywa się od moich ust i zaciska oczy, oddychając ciężko. Kiedy znowu je otwiera, gapi się na moje gardło. Wyciąga dłonie spod mojej koszulki, po czym powoli przesuwa je w kierunku szyi. Och, mój drogi, słodki Boże. Delikatnie owija palce dookoła mojej szyi, jednocześnie patrząc na moje usta. Myśl, że chce poczuć, co ze mną robi, sprawia, że kręci mi się w głowie i cały pokój wiruje. Ale jakoś jestem w stanie patrzeć mu w oczy na tyle długo, by dostrzec w nich zmianę ze spokojnego pragnienia, do prawie cielesnej potrzeby. Drugą ręką, która wciąż spoczywa na dole moich pleców, przysuwa mnie do siebie z nagłą potrzebą, dociskając swoje usta do moich. W momencie, gdy nasze języki ponownie się spotykają, daję mu więcej jęków, niż prawdopodobnie jest w stanie za nimi nadążyć. To jest dokładnie to, czego od niego chciałam. Chciałam, żeby się pojawił i powiedział mi, jak bardzo za mną tęsknił. Musiałam wiedzieć, że mu na mnie zależy, że mnie pragnie. Musiałam jeszcze raz poczuć jego usta na swoich, żeby wiedzieć, że uczucia, których doświadczyłam przy pierwszym pocałunku, nie były wymyślone. A teraz to mam, i nie jestem pewna, czy jestem na to wystarczająco silna. Wiem, że kiedy to się skończy, a on wyjdzie, moje serce znowu będzie cierpiało katusze. Im bardziej się na niego otwieram, tym bardziej go potrzebuję. A im bardziej przyznaję przed sobą, że go potrzebuję, tym bardziej boli mnie wiedza, że tak naprawdę nadal go nie mam. Wciąż nie jestem przekonana, że jest tutaj z właściwych powodów. A nawet jeśli jest, to i tak jest to źle rozegrane w czasie. Nie wspominając już o wszystkich pytaniach, które wciąż rozbrzmiewają w mojej głowie. Staram je się od siebie odpychać i na krótkie chwile to działa. Kiedy jego dłonie dotykają moich policzków lub jego usta dotykają moich, zapominam o Tłumaczenie: marika1311

Strona 203

wszystkich pytaniach, od których wydawało się, że nie mogę uciec. Ale kiedy przerywa pocałunek, by złapać oddech i spogląda mi w oczy, te wszystkie pytania znowu wybijają się do przodu, dopóki nie sprawiają, że więcej łez chce się ze mnie wydostać. Ściskam jego ramiona, kiedy niepewność zaczyna przejmować nade mną kontrolę. Kręcę głową i staram się na niego nacisnąć. Odrywa się od moich ust i gdy widzi moje rosnące wątpliwości, kręci głową, by powstrzymać mnie od analizowania tego momentu między nami. Jego wzrok jest błagalny, kiedy głaszcze mnie po policzku, przyciąga do siebie i próbuje znowu pocałować, ale walczę z jego uściskiem. - Ridge, nie. – mówię. – Nie mogę. Wciąż kręcę przecząco głową, kiedy jego dłoń dotyka mojej talii. Ześlizguję się z jego kolan i odsuwam do momentu, gdy jego palce już mnie nie dotykają. Idę prosto do zlewu w kuchni i wyciskam sobie mydło na dłoń, po czym zaczynam szorować tusz na mojej ręce. Sięgam po rolkę papieru kuchennego i odrywam jeden listek, po czym moczę go i przyciskam do szyi. Łzy spływają strumieniami po moich policzkach, kiedy staram się zetrzeć to, co przypomina o tym, co dopiero się między nami wydarzyło. To, co sprawi, że ciężej będzie mi o nim zapomnieć i to przeboleć. Ridge podchodzi do mnie i kładzie dłonie na moich ramionach. Odwraca mnie, bym na niego spojrzała. Kiedy widzi, że płaczę, jego wzrok natychmiast napełnia się współczuciem i wyciąga ręcznik z moich rąk. Odsuwa włosy z mojego ramienia i delikatnie pociera o nie ręcznikiem, zmywając tusz. Wygląda na niesamowicie winnego, że doprowadził mnie do płaczu, ale to nie jest jego wina. To nigdy nie była jego wina. To nigdy nie była wina tylko jednej osoby. Oby dwoje jesteśmy winni. Kiedy kończy zmywać ze mnie tusz, rzuca ręcznik na szafkę za mną i przyciąga mnie do swojej piersi. Komfort, z jakim mnie otacza, sprawia, że jest to nawet jeszcze cięższe. Chcę to mieć przez cały czas. Chcę go mieć przez cały czas. Chcę, aby te maleńkie fragmenty doskonałości między nami stały się naszą stałą rzeczywistością, ale w tej chwili to nie może się stać. I całkowicie rozumiem jego wcześniejszy komentarz, że czasami za mną tęskni, a czasem myśli, że chciałby nigdy mnie nie spotkać, bo w tej chwili żałuję, że postawiłam stopę na balkonie, kiedy po raz pierwszy usłyszałam jego grę na gitarze. Jeśli nigdy bym nie doświadczyła tego, jak mogłoby być między nami, nie tęskniłabym za tym, gdy on odejdzie. Ocieram oczy i się od niego odsuwam. Jest wiele rzeczy, które musimy przedyskutować, więc idę do kanapy, biorę nasze komórki i przynoszę mu jego. Odsuwam się od niego, by oprzeć się o szafkę, kiedy piszę smsa, ale łapie moje ramiona i przyciąga do siebie. Obejmuje mnie ramionami od tyłu. Całuje mnie w bok głowy, a potem przenosi usta do mojego ucha. - Zostań tutaj. – mówi, chcąc, bym żebym nadal była do niego przyciśnięta. To szalone, jak przytulanie się do kogoś przez kilka minut może na zawsze zmienić to, co się czuje, kiedy on cię nie przytula. W momencie, gdy wypuszcza cię z ramion, nagle czujesz, jakby czegoś w tobie brakowało. Myślę, że on też tak to odczuwa, i dlatego chce, bym była blisko niego. Czy wobec Maggie też się tak czuje? Tłumaczenie: marika1311

Strona 204

Pytania takie, jak te, nie chcą opuścić mojego umysłu. Takie pytania sprawiają, że wciąż wierzę w to, że on nigdy nie będzie szczęśliwy z tego, jak się sprawy potoczyły, bo w końcu ją stracił. A ja nie chcę być czyimś drugim wyborem. Opieram głowę na jego ramieniu i zaciskam oczy, starając się jak tylko mogę, by ponownie nie zawędrować myślami w tym kierunku. Jednak wiem, że muszę tam iść, jeśli chcę kiedykolwiek odnaleźć poczucie zamknięcia sprawy. Ridge: Chciałbym czytać w twoich myślach. Ja: Uwierz, też bym tego chciała.

Śmieje się cicho i ściska mnie mocniej w swoich ramionach. Trzyma policzek przyciśnięty do mojej głowy, kiedy pisze kolejną wiadomość. Ridge: Zawsze byliśmy w stanie powiedzieć sobie wszystko, o czym myśleliśmy. Wiesz, że nadal to mamy. Możesz powiedzieć cokolwiek Tylko musisz powiedzieć, Sydney. To rzecz, którą zawsze uwielbiałem w nas najbardziej.

Dlaczego wszystkie słowa, które on pisze lub mówi muszą przenikać prosto do mojego serca? Biorę głęboki wdech, po czym wypuszczam go z siebie z ostrożnością. Otwieram oczy i patrzę w dół na telefon, bojąc się zadać jedne pytanie, na które tak naprawdę nie chcę znać odpowiedzi. Ale i tak o to pytam, bo chociaż nie chcę jej znać, to muszę to usłyszeć. Ja: Gdyby ona teraz do ciebie napisała i powiedziała, że popełniła błąd, poszedłbyś? Wyszedłbyś przez moje drzwi bez przemyślenia tego?

Moja głowa przestaje się poruszać, kiedy jego łagodne unoszenia się i opadania klatki nagle się zatrzymują. Nie słyszę już jego oddechu. Jego uścisk dookoła mnie staje się luźniejszy. Moje serce rozpada się na kawałki. Nie muszę czytać jego odpowiedzi. Nie muszę nawet jej usłyszeć. Czuję ją w każdej części jego ciała. Nie jest tak, że spodziewałam się jakiejkolwiek innej odpowiedzi. Spędził z nią pięć lat. To oczywiste, że ją kocha. Nigdy nie powiedział, że jest inaczej. Po prostu miałam nadzieję, że się mylił. Natychmiast wyrywam się z jego uścisku i biegnę do swojej sypialni. Chcę zamknąć się tam, aż on wyjdzie z mieszkania. Nie chcę, by widział, co ze mną robi. Nie chcę, by widział, że kocham go tak, jak on kocha Maggie. Docieram do pokoju i otwieram drzwi. Wchodzę do środka i zaczynam je zamykać, ale Ridge na nie naciska. Wchodzi do sypialni i odwraca mnie, bym na niego spojrzała. Jego oczy szukają mnie, desperacko starając się przebrnąć przez to, co chciałby móc mi powiedzieć. Otwiera usta, jakby zamierzał coś powiedzieć, ale za chwilę je zamyka. Puszcza Tłumaczenie: marika1311

Strona 205

moje ramię, po czym odwraca się i przebiega dłońmi po włosach. Łapie się za tył szyi, po czym kopnięciem zamyka drzwi, jęcząc z frustracji. Opiera się przedramieniem o drzwi i przyciska do nich czoło. Ja stoję nieruchomo i patrzę, jak próbuje walczyć w wojnie przeciwko sobie samemu. Takiej samej bitwie, którą ja także toczyłam. Pozostaje w tej samej pozycji, sięgając telefon i pisząc smsa. Ridge: To pytanie nie było fair. Ja: Taak, cóż. Ty też nie postawiłeś mnie w sytuacji, która była fair, gdy się tu dziś zjawiłeś.

Odwraca się, dopóki jego plecy nie są płasko dociśnięte do drzwi. Unosi dwie, sfrustrowane ręce do swojego czoła, po czym zgina nogę w kolanie i kopie nią w drzwi. Widok jego walczącego z tym, kogo pragnie bardziej, to większy ból, niż mogę znieść. Zasługuję na więcej, niż on jest w tej chwili w stanie mi dać, a jego wewnętrzny konflikt rani moje serce. Moją głowę. Z nim wszystko jest za mocne. Ja: Chcę, żebyś wyszedł. Nie mogę dłużej z tobą przebywać. Przeraża mnie, że chciałbyś, żebym ja była nią.

Zwiesza głowę i wbija spojrzenie w podłogę na kilka chwil, podczas których ja go obserwuję. Nie zaprzecza, że wolałby być teraz z Maggie. Nie robi wymówek ani nie mówi, że mnie kocha bardziej, niż ją. Milczy… bo wie, że mam rację. Ja: Musisz wyjść. Proszę. I jeśli naprawdę ci na mnie zależy, to już tu nie wrócisz.

Powoli obraca się do mnie twarzą. Nasze oczy się spotykają, a ja nigdy nie widziałam w jego spojrzeniu tylu emocji, ile widzę teraz. - Nie. – mówi stanowczo. Zaczyna iść w moim kierunku, a ja w tej samej chwili zaczynam się cofać. Kręci głową, z błagalnym wyrazem twarzy. Dociera do mnie, gdy moje nogi dotykają łóżka. Bierze moją twarz w dłonie i całuje mnie. Kręcę głową i odpycham go, kładąc dłonie na jego klatce. Odsuwa się o krok i krzywi się, wyglądając na nawet jeszcze bardziej sfrustrowanego tym, że nie może ze mną porozmawiać. Jego oczy przebiegają pokój w poszukiwaniu czegoś, co pomogłoby mu zapewnić mnie, że się mylę, ale wiem, że nic nie pomoże w naszej sytuacji. On po prostu też musi to zrozumieć. Zerka na łóżko, a potem znowu na mnie. Łapie moją dłoń i kieruje do boku łóżka. Kładzie dłonie na moich ramionach i popycha mnie tak, bym usiadła na łóżku. Nie mam pojęcia, co robi, więc mu się nie opieram. Jeszcze. Wciąż mnie popycha, aż leżę płasko na plecach. Prostuje się i zaczyna ściągać bluzkę. Zanim zdąża to zrobić, ja już próbuję ześlizgnąć się z łóżka. Jeśli myśli, że seks naprawi naszą sytuację, to nie jest tak mądry, jak mi się wydawało. - Nie. – powtarza, kiedy widzi, że próbuję mu uciec. Tłumaczenie: marika1311

Strona 206

Przekonanie w jego głosie sprawia, że zamieram. Ponownie opadam na materac. Klęka na łóżku, bierze poduszkę i kładzie ją obok mojej głowy. Kładzie się obok mnie, a moje ciało napina się przez jego bliskość. Podnosi swój telefon. Ja: Posłuchaj mnie, Sydney.

Patrzę się na wiadomość, zastanawiając się, co napisze dalej. Kiedy zauważam, że nawet nie pisze kolejnego smsa, spoglądam na niego. Kręci głową i bierze komórkę z moich rąk, a potem rzuca nią za siebie. Bierze moją dłoń i przykłada ją tam, gdzie jest jego serce. - Tutaj. – mówi, klepiąc moją rękę. – Posłuchaj mnie tutaj. Serce w mojej piersi ściska się, kiedy zdaję sobie sprawę z tego, co chce, bym zrobiła. Przyciąga mnie do siebie, a ja mu na to pozwalam. Delikatnie przykłada moją głowę do swojego serca i układa się tak, by było mi wygodnie. Rozluźniam się, odnajdując rytm bicia jego serce. Uderzenie, uderzenie, przerwa. Uderzenie, uderzenie, przerwa. Uderzenie, uderzenie, przerwa. Absolutnie piękne. To, jak brzmi, jest piękne. To, jak się troszczy, jest piękne. To, jak kocha, jest piękne. Przyciska usta do czubka mojej głowy. Zamykam oczy i.. płaczę.

Ridge Trzymam ją tak długo, że nie jestem nawet pewny, czy nie śpi. Wciąż mam jej tak dużo do powiedzenia, ale nie chcę się poruszać. Uwielbiam czuć jej dotyk, kiedy tak leżymy. Boję się, że jeśli się ruszę, ona się opamięta i znowu będzie kazała mi wyjść. Minęły zaledwie trzy tygodnie, odkąd ja i Maggie się rozstaliśmy. Kiedy Sydney zapytała, czy wróciłbym do Maggie, nie odpowiedziałem jej tylko dlatego, bo wiem, że by mi nie uwierzyła. Kocham Maggie, ale szczerze mówiąc nie sądzę, byśmy wciąż byli dla siebie najlepszym rozwiązaniem. Wiem dokładnie, w którym miejscu nam nie wyszło. Początek naszego związku był romantyczny do momentu, aż prawie stało się to fikcyjne. Mieliśmy po dziewiętnaście lat. Ledwie się znaliśmy. To, że czekaliśmy na siebie przez cały rok, zbudowało uczucia, które były oparte na fałszywych nadziejach i wyidealizowanej miłości.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 207

Do czasu, aż w końcu mogliśmy być razem, wydaje mi się, że bardziej kochaliśmy ideę naszej miłości, niż siebie w rzeczywistości. Oczywiście kochałem ją. Nadal kocham. Ale zanim poznałem Sydney nie miałem pojęcia, że moja miłość do Maggie została zbudowana w oparciu o to, że chciałem ją uratować. Maggie miała rację. Przez ostatnie pięć lat starałem się być bohaterem, który ją ochroni. A w czym tkwi problem? Bohaterki nie potrzebują ochrony. Kiedy Sydney wcześniej mnie o to zapytała, chciałem powiedzieć, że nie wróciłbym do Maggie. Kiedy powiedziała, że jest przerażona, że żałuję, że ona nie jest Maggie, chciałem ją złapać i udowodnić, że nigdy, choćby przez chwilę, nie myślałem o nikim i niczym innym, gdy byłem z nią. Chciałem powiedzieć, że żałuję tylko tego, że wcześniej nie zdałem sobie sprawy z tego, z którą dziewczyną byłoby mi lepiej. Z którą związek miałby więcej sensu. Którą dziewczynę pokochałem w realistyczny, naturalny sposób, a nie w wyidealizowanym sensie. Nie powiedziałem z tego nic, bo bałem się, że nie zrozumie. Wiele razy wybierałem Maggie zamiast niej i to moja wina, że Sydney ma wątpliwości. I chociaż wiem, że scenariusz, który ona przedstawiła, nigdy się nie wydarzy, bo Maggie i ja zaakceptowaliśmy to, że to już koniec, to nie jestem taki pewny, czy nie wróciłbym do Maggie. Jednak moja decyzja nie byłaby taka przez to, że bardziej chcę być z Maggie. I nawet nie dlatego, że Maggie kocham bardziej. Ale jak w ogóle mogę przekonać o tym Sydney, skoro mi samemu trudno jest to zrozumieć? Nie chcę, by Sydney kiedykolwiek czuła się tak, jakby była moim drugim wyborem, bo w głębi serca wiem, że to ona jest właściwym wyborem. Jedynym wyborem. Wciąż trzymam ją ramieniem i jednocześnie podnoszę swój telefon. Unosi głowę i opiera brodę o moją klatkę, patrząc na mnie. Wręczam jej komórkę, a ona ją bierze, po czym znowu przykłada ucho do mojego serca. Ridge: Chcesz wiedzieć, dlaczego chciałem, byś tego posłuchała?

Nie odpisuje mi na wiadomość, po prostu kiwa głową na „tak”, nie odrywając ucha od mojej klatki piersiowej. Jedna z jej dłoni powoli podąża ścieżką po mojej talii do ramienia. Dotyk jej dłoni na skórze jest czymś, co nigdy nie może stać się tylko wspomnieniem. Nie chcę, by było tylko wspomnieniem. Obniżam lewą rękę i głaszczę jej włosy. Ridge: To trochę długie wyjaśnienie. Masz jakiś notes, w którym mógłbym pisać?

Ponownie kiwa głową i ześlizguje się ze mnie. Sięga do szuflady szafki nocnej i wyciąga z niej notatnik i długopis. Zmieniam pozycję i opieram się o wezgłowie łóżka. Wręcza mi to, ale nie przybliża się do mnie. Łapię jej nadgarstki i rozszerzam swoje nogi i wskazuję jej, by leżała przy mnie, kiedy będę pisał. Czołga się w moją stronę i obejmuje rękami moją talię, po czym znowu przykłada ucho do mojej klatki. Owijam wokół niej ramiona i układam notatnik na kolanie, a policzek opieram o czubek jej głowy. Chciałbym, żeby był łatwiejszy sposób, w który moglibyśmy się komunikować, bym mógł jej to od razu powiedzieć. Chciałbym móc patrzeć jej w oczy i mówić dokładnie to, co czuję, ale nie mogę, i nienawidzę tego. Zamiast tego przelewam serce na papier. Ona wciąż leży przy mnie, gdy ja przez prawie piętnaście minut usiłuję zebrać myśli dla niej. kiedy kończę, podaję

Tłumaczenie: marika1311

Strona 208

jej notatnik. Zmienia pozycję tak, by plecami oprzeć się o moją klatkę. Otaczam ją ramionami i obejmuję, podczas gdy ona czyta list.

Sydney Nie mam pojęcia, czego się spodziewać po słowach, które napisał, ale jak tylko wręcza mi notatnik, zaczynam pochłaniać zdania tak szybko, jak tylko moje oczy są w stanie je czytać. Fakt, że istnieje między nami bariera w komunikacji sprawia, że każde słowo, które od niego otrzymam, niezależnie w jakiej formie, muszę pochłonąć najszybciej, jak to możliwe.

Nie wiem, czy naprawdę jestem bardziej świadomy bicia własnego serca niż inni ludzie, ale staram się wierzyć, ze tak jest. To, że nie słyszę świata naokoło mnie sprawia, że bardziej skupiam się na swoim wnętrzu. Brennan powiedział mi, że on jest świadomy własnego tętna tylko wtedy, kiedy jest cicho i się nie rusza. To mnie nie dotyczy, bo w moim świecie zawsze jest cicho. Zawsze jestem świadomy bicia swojego serca. Zawsze. Znam je na wylot. Znam jego rytm. Wiem, co sprawia, że przyśpiesza albo zwalnia i nawet wiem, kiedy się tego spodziewać. Czasami czuję, że moje serce reaguje szybciej, niż mój umysł. Reakcje mojego serca zawsze były czymś, co byłem w stanie przewidzieć… aż do kilku miesięcy wstecz. Pierwszej nocy, kiedy wyszłaś na balkon, zauważyłem zmianę. Była subtelna, ale jednak była. Mały, dodatkowy podskok serca. Zignorowałem to, bo nie chciałem myśleć, że to ma cokolwiek wspólnego z tobą. Podobało mi się, jak lojalne moje serce było wobec Maggie i nie chciałem tego zmieniać. Ale potem, kiedy pierwszy raz zobaczyłem, jak śpiewasz do moich piosenek, to się stało znowu. Tyle że tym razem było bardziej oczywiste. Moje serce przyśpieszało trochę bardziej za każdym razem, gdy widziałem, jak twoje usta się poruszały. Zaczęło uderzać w miejsca, w które nie wiedziałem, że może. Pierwszej nocy, gdy zobaczyłem, jak śpiewasz, musiałem wstać i skończyć grać w środku, bo nie spodobało mi się, co zrobiłaś z moim sercem. Po raz pierwszy poczułem się tak, jakbym nie miał nad nim kontroli i to było straszne. I pierwszy raz, kiedy wyszedłem ze swojej sypialni, by zobaczyć, jak stoisz w moim mieszkaniu, przemoczona do suchej nitki przez deszcz – mój Boże, nie wiedziałem, że serce może tak bić. Myślałem, że dobrze znam swoje serce, a nic nigdy nie sprawiło, żeby tak zareagowało. Nic oprócz ciebie. Położyłem dla ciebie koce na kanapie tak szybko, jak mogłem, wskazałem Ci łazienkę i natychmiast wróciłem do swojej sypialni. Oszczędzę ci szczegółów związanych z tym, co musiałem zrobić, by się uspokoić po tym, jak cię zobaczyłem z bliska po raz pierwszy, kiedy ty byłaś pod prysznicem. Moja fizyczna reakcja na ciebie mnie nie zmartwiła. Fizyczne reakcje są normalne, a w tamtym momencie moje serce wciąż należało do Maggie. Moje wszystkie uderzenia serca do niej należały. Zawsze należały, ale im więcej czasu z tobą spędzałem, tym bardziej ty Tłumaczenie: marika1311

Strona 209

nieświadomie przenikałaś do mojego serca i kradłaś niektóre z nich. Robiłem wszystko, co mogłem, by temu zapobiec. Przez pewien czas byłem przekonany, że jestem silniejszy niż swoje serce i dlatego też pozwoliłem, byś została. Myślałem, że to, co poczułem, to czysty pociąg fizyczny i wystarczy mi, że będę miał cię w swoich fantazjach. Jednakże szybko zrozumiałem, że sposób, w jaki o tobie fantazjowałem nie był normalnym sposobem, w jaki zazwyczaj fantazjują chłopcy, gdy podoba im się jakaś dziewczyna. Nie wyobrażałem sobie, że skradam ci pocałunki, kiedy nikogo innego nie byłoby w pobliżu. Nie wyobrażałem sobie, że wślizguję się do twojego łóżka w środku nocy i robię ci te wszystkie rzeczy, które oby dwoje chcieliśmy, bym zrobił. Zamiast tego, wyobrażałem sobie, jak bym się czuł, gdybyś zasypiała w moich ramionach. Jakie to by było uczucie obudzić się rano obok ciebie. Wyobrażałem sobie twoje uśmiechy i twój śmiech, a nawet to, jak dobrze byłoby móc cię pocieszyć, gdybyś płakała. Kłopoty, w jakie się wpakowałem, stały się oczywiste w nocy, kiedy włożyłem ci słuchawki w uszy i obserwowałem, jak słuchasz piosenki, którą razem stworzyliśmy. Obserwowanie, jak słowa wypływają z twoich ust i to, że nie mogłem tego usłyszeć, uczucie, jak wtedy moje serce mnie bolało, dla nas.. wtedy zrozumiałem, że dzieje się o wiele więcej, niż jestem w stanie kontrolować. Moja siła została całkowicie obezwładniona przez moją słabość do ciebie. W momencie, gdy moje usta dotknęły twoich, moje serce podzieliło się całkowicie na dwie części. I od tamtej chwili jedna połowa należała tylko do ciebie. Tylko dla ciebie bije. Wiem, że tamtej nocy powinienem był poprosić cię, byś się wyprowadziła, ale nie mogłem się do tego zmusić. Myśl o pożegnaniu się z tobą za bardzo mnie bolała. Planowałem, by poprosić o to następnego dnia, ale kiedy wszystko przedyskutowaliśmy, łatwość, z jaką sobie poradziliśmy z sytuacją było dla mnie kolejną wymówką, by tego nie robić. Wiedza, że oboje z tym walczymy dawała mi nadzieję, że mógłbym kiedyś oddać Maggie tą połówkę serca, która przepadła na twoją korzyść. W weekend, kiedy była impreza Warrena, zrozumiałem, że jest już za późno. Spędziłem całą noc, starając się ciągle cię nie obserwować. Starając się, by to nie było takie oczywiste. Starając się, by skupiać uwagę na Maggie, tam, gdzie powinna być moja uwaga. Jednakże wszystkie wysiłki i zaprzeczenia całego świata nie mogły mnie uchronić przed tym, co się stało następnego dnia. Kiedy wszedłem do twojego pokoju i usiadłem przy tobie na łóżku, poczułem to. Poczułem, że oddajesz mi kawałek swojego serca. I Sydney, ja go chciałem. Chciałem mieć twoje serce bardziej, niż cokolwiek, kiedykolwiek. W sekundzie, kiedy złapałem twoją dłoń, to się stało. Moje serce dokonało wyboru, i wybrało ciebie. Mój związek z Maggie był dobry i nigdy nie chciałem okazać dla niego braku szacunku. Kiedy ci powiedziałem, że kocham ją, od kiedy ją poznałem i będę kochał aż do śmierci, nie kłamałem. Zawsze ją kochałem, kocham i będę kochał. Jest niesamowitą osobą, która zasługuje na o wiele więcej, niż życie może jej dać, co do dziś mnie wkurza, gdy o tym pomyślę. Zamieniłbym się z nią rolami w sekundę, gdybym tylko miał taki wybór. Niestety, Tłumaczenie: marika1311

Strona 210

życie nie działa w taki sposób. Tak więc nawet, kiedy już wiedziałem, że znalazłem w tobie coś, czego brakowało mi w związku z Maggie, to i tak nie było wystarczające. Bez względu na to, jak bardzo mi na tobie zależało i jak pogłębiały się moje uczucia wobec ciebie, to nigdy by nie wystarczyło, by opuścić Maggie. Gdybym nie mógł odmienić jej losu, miałem zamiar przynajmniej dać jej najlepsze cholerne życie, jakie mogłem. Nawet jeśli to oznaczałoby poświęcenia z mojej strony, to zrobiłbym to bez zastanawiania się i nigdy bym nie żałował. Nawet przez chwilę. Jednakże, dopiero trzy tygodnie temu zdałem sobie sprawę z tego, że najlepsze życie, jakie mogę jej dać, to życie beze mnie. Potrzebowała przeciwieństwa tego, co ja jej oferowałem i teraz to wiem. Ona to wie. I zaakceptowaliśmy to. Więc kiedy zapytałaś, czy wybrałbym ją, a nie ciebie, przedstawiłaś sytuację, w której nie mogłem dać ci jednoznacznej odpowiedzi. Bo tak, w tym momencie, prawdopodobnie bym od ciebie odszedł, gdyby ona o to poprosiła. Główna część mojej lojalności wciąż leży po jej stronie. Ale jeśli zapytasz, kogo bardziej potrzebuję? Z kim bardziej chcę być? Kogo moje serce bardziej pragnie?... moje serce zadecydowało o tym już dawno temu, Sydney. Kiedy kończę czytać ostatnie słowa, przyciągam notatnik do piersi i płaczę. Przesuwa mnie delikatnie tak, bym leżała na plecach, po czym unosi się nade mną, patrząc mi w oczy. - To ty. – mówi na głos. – Moje serce… chce ciebie. Szloch wyrywa mi się z piersi, kiedy słyszę te słowa. Natychmiast łapię jego ramiona i unoszę się, przyciskając usta do miejsca, w którym bije jego serce. Całuję go w kółko, cicho dziękując za danie mi pewności, że nie byłam w tym odosobniona. Kiedy obniżam się i kładę głowę na poduszkę, Ridge kładzie się obok mnie, po czym przyciąga mnie do siebie. Dotyka mojego policzka dłonią i powoli pochyla się, by mnie pocałować. Jego usta pieszczą moje tak delikatnie, jakby trzymał w dłoniach moje serce i bał się, że może je upuścić. I chociaż jestem przekonana, że zrobiłby wszystko, co może, by ochronić moje serce, wciąż jestem zbyt przerażona, by mu je oddać. Nie chcę mu go oddawać, dopóki nie będę absolutnie pewna, że to jedyne serce, które trzyma.

*** Nie otwieram oczu, bo nie chcę, by wiedział, że słyszę, jak wychodzi. Czułam, jak mnie pocałował. Czułam, jak wyciągał swoje ramię spod moich pleców. Słyszałam, jak wciągał koszulkę przez głowę. Słyszałam, jak szukał długopisu. Słyszałam, jak pisał mi list i słyszałam, jak położył go na poduszce obok mnie. Czuję, jak jego dłoń przyciska materac obok mojej głowy. Pochyla się i całuje mnie w czoło, po czym odrywa się i wychodzi z mieszkania. Kiedy słyszę, że frontowe drzwi się zamykają,

Tłumaczenie: marika1311

Strona 211

przewracam się na bok i zakrywam oczy kołdrą, chroniąc je przed promieniami słonecznymi. Gdybym nie musiała dziś pracować, zostałabym w tej pozycji i wypłakiwała sobie oczy. Sięgam dłonią po materacu, by odnaleźć jego list. Kiedy go łapię, wciągam pod kołdrę do siebie i czytam.

Sydney, Kilka miesięcy temu wydawało nam się, że wszystko rozgryźliśmy. Ja byłem z jedną dziewczyną i myślałem, że będziemy razem na zawsze, a ty byłaś z facetem, który myślał, że zasługuje na ciebie bardziej niż w rzeczywistości. Spójrz na nas teraz. Chcąc być wolnym, by kochać, bardziej, niż czegokolwiek innego, ale przeklęci przez zły czas i lojalne serca. Oboje wiemy, gdzie chcemy być; po prostu nie wiemy, jak się tam dostać. Albo kiedy powinniśmy się tam dostać. Chciałbym, żeby rzeczy były tak proste, jakie się wydawały być, kiedy miałem dziewiętnaście lat. Złapalibyśmy kalendarz, wybrali datę i rozpoczęli odliczanie do dnia, aż będę mógł zjawić się pod twoimi drzwiami i zacząć cię kochać. Jednakże nauczyłem się, że sercu nie można powiedzieć, kiedy, kogo i jak ma kochać. Serce powinno robić to, co mu się żywnie podoba. Jedyna rzecz, jaką możemy kontrolować, to czy dajemy naszym życiom i umysłom szansę, by dogonić nasze serca. Wiem, że to jest to, czego chcesz najbardziej. Czasu do nadgonienia. I chociaż bardzo chcę tu zostać i pozwolić, by sprawy między nami się rozpoczęły, jest coś, czego pragnę od ciebie nawet bardziej. Chcę, żebyś była ze mną do końca, a wiem, że to nie będzie możliwe, jeśli będę starał się przyśpieszać początek. Dokładnie wiem, dlaczego wczoraj wahałaś się, czy mnie wpuścić do środka: nie byłaś jeszcze gotowa. I może ja też jeszcze nie jestem. Zawsze mówiłaś, że chcesz czasu dla siebie, a ostatnią rzeczą, której bym chciał, to rozpoczęcie nowego związku, kiedy ledwo oddałem szacunek temu, który się zakończył z Maggie. Nie wiem, kiedy będziesz na mnie gotowa. Może to być za miesiąc albo za rok. Kiedykolwiek to będzie; wiedz, że nie mam absolutnych wątpliwości co do tego, że nam wyjdzie. Bo uda się nam. Jeśli istnieją na świecie dwie osoby, które są w stanie znaleźć sposób, by się kochać, to jesteśmy to my. Ridge PS. Spędziłem większość nocy na patrzeniu, jak śpisz, i to jedna fantastyczna rzecz, którą mogę odznaczyć z listy „do zobaczenia”. Napisałem też słowa do całej piosenki, co było nieszczęściem dla Brennana. Nie miałem ze sobą gitary, więc zmusiłem go, by nagrał demo o piątej nad ranem, żebym mógł ci ją zostawić. Pewnego dnia zagram ją dla ciebie, tak jak wszystkie inne piosenki, tak jak planowałem to zrobić, gdy byliśmy od siebie z dala. Do tego czasu będę cierpliwie czekał. Powiedz tylko kiedy.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 212

Składam list i przyciągam go do swojej klatki. Chociaż boli mnie to, że wyszedł, to wiem, że musiałam mu na to pozwolić. Prosiłam o to. Potrzebujemy tego. Ja tego potrzebuję. Muszę doprowadzić się do tego punktu, gdzie nie będę już miała żadnych wątpliwości co do tego, że możemy być razem. Ma rację. Mój umysł musi nadgonić moje serce. Przecieram oczy wierzchem dłoni, po czym biorę komórkę i piszę wiadomość. Ja: Możesz wpaść? Potrzebuję twojej pomocy. Warren: Jeśli to ma coś wspólnego z tym, że dałem Ridge’owi twój adres zeszłej nocy, to przepraszam. Zmusił mnie do tego. Ja: Nie o to chodzi. Muszę cię prosić o wielką przysługę. Warren: Przyjdę, gdy skończę pracę. Powinienem wziąć gumki? Ja: Zabawnyś.

Zamykam rozmowę z Warrenem i otwieram piosenkę, którą wysłał mi Ridge. Wyciągam z szuflady słuchawki, po czym zakładam je, opadam na poduszkę i wciskam play.

IT’S YOU Baby, everything you’ve ever done Underneath this here sun It doesn’t even matter anymore Oh, of this I’m sure Cuz you’ve taken me Places I want to be And you show me Everything that I could ever Want to see You, you know it’s You know it’s you I think about you every single day Trying to think of something better to say Maybe hi, how are you Not just anything will do Cuz you’ve taken me Places I want to be And you show me Everything that I could ever Want to see You, you know it’s You know it’s you

Tłumaczenie: marika1311

Strona 213

Rozdział 24 Ridge Ja: Patrzę na twój plan na marzec. Nie masz nic na osiemnastego. Brennan: Dlaczego czuję, że będę wtedy zajęty? Ja: Planuję występ i potrzebuję twojej pomocy. Zrobimy to na miejscu, lokalnie. Brennan: Jaki występ? Cały zespół? Ja: Nie, tylko ty i ja. I może Warren, jeśli to dla nas podpisze. Brennan: Dlaczego czuję, że to ma coś do czynienia z Sydney? Ja: Dlaczego czuję, że nie obchodzi mnie, co czujesz? Brennan: Teraz jej ruch, Ridge. Naprawdę powinieneś to zostawić, dopóki ona nie będzie gotowa. Wiem, co do niej czujesz i nie chcę, byś to spieprzył. Ja: Osiemnasty marca to wciąż jeszcze trzy miesiące. Jeśli do tego czasu się nie namyśli, to po prostu lekko ją popchnę w tym kierunku. I kiedy zacząłeś doradzać w sprawie związków? Ile czasu minęło, odkąd w jakimś byłeś? Och, chwila. To chyba będzie WIECZNOŚĆ. Brennan: Jeśli zgodzę się ci pomóc, zamkniesz się, do cholery? Co muszę dla ciebie zrobić? Ja: Po prostu znajdź dla mnie trochę czasu, by ogarnąć kilka nowych piosenek. Brennan: Czyżby ktoś pożegnał się ze swoją blokadą pisarską? Ja: Taa. Cóż, ktoś mi kiedyś powiedział, że złamane serce jest dobrą inspiracją. Niestety, ten ktoś miał rację. Brennan: Wygląda na to, że gość jest mądry.

Zamykam rozmowę z Brennanem i otwieram inną. Ja: Osiemnasty marca. Potrzebuję lokalnego miejsca. Małego. I musisz tam wtedy zabrać Sydney. Warren: Czy ona ma wiedzieć, że ty to aranżujesz? Ja: Nie. Okłam ją. Warren: Nie ma problemu. Jestem dobry w kłamaniu.

Odkładam telefon, podnoszę gitarę i wychodzę na balkon. Minął prawie miesiąc, odkąd ją ostatni raz widziałem. Żadne z nas nie pisało smsów. Wiem, że Warren utrzymuje z nią kontakt, ale nie chce mi nic powiedzieć, więc po prostu przestałem pytać. I chociaż bardzo za nią tęsknię i mam ochotę błagać, by dała nam już szansę, to wiem, że trochę czasu dobrze nam zrobi. Wciąż przewija się przez myśli zbyt dużo poczucia winy, żeby nie zacząć za wcześnie, mimo że bardzo chcemy być razem. Musimy czekać, aż oboje będziemy na to gotowi. Jednak ja czuję, że już jestem. Może dla mnie jest to łatwiejsze, bo wiem, na czym ja i magie stoimy, na czym stoi moje serce, ale Sydney nie ma tej pewności. Jeśli czas pozwoli jej ją uzyskać, to dam jej ten czas. Tylko nie za dużo. Do osiemnastego marca wciąż są trzy

Tłumaczenie: marika1311

Strona 214

miesiące. Mam cholerną nadzieję, że do tego czasu będzie już gotowa, bo nie jestem pewny, czy zdołam się trzymać od niej z daleka dłużej niż tyle czasu. Przyciągam krzesło do krawędzi balkonu, opieram ramiona o barierkę, a potem spoglądam na jej stare mieszkanie. Za każdym razem, kiedy tu wychodzę i widzę jej puste krzesło, to sprawia, że wszystko jest jeszcze trudniejsze. Ale w mieszkaniu nie mogę znaleźć nic, co by mi o niej przypominało. Nie zostawiła nic, kiedy się wyprowadzała, a tak naprawdę nie miała za dużo, kiedy tu była. Będąc na zewnątrz, na balkonie, to jedyne, co mogę zrobić, by najbardziej ją poczuć, kiedy jesteśmy osobno. Odchylam się na krześle, biorę długopis i zaczynam pisać słowa do innej piosenki, myśląc tylko o niej.

The cool air running through my hair Nights like these, doesn’t seem fair For you and I to be so far away The stars all shimmer like a melody Like they’re playing for you and me But only I can hear their sounds.

Podnoszę gitarę i pracuję nad pierwszymi akordami. Chcę, żeby te piosenki przekonały ją do tego, że jesteśmy gotowi, więc każdy szczegół musi być idealny. Denerwuję się, że za bardzo polegam na Warrenie. Mam nadzieję, że z Sydney będzie bardziej niezawodny, niż w sytuacji, gdy przychodzi do płacenia czynszu.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 215

Rozdział 25 Sydney - Nie idę. - Tak, idziesz. – mówi Warren, spychając moje nogi ze stołu. – Umieram z nudów. Bridgette pracuje cały weekend, a Ridge robi Bóg wie co, Bóg wie z kim. Natychmiast unoszę na niego wzrok, a serce podchodzi mi do gardła. Warren wybucha śmiechem. - Wiedziałem, że to przykuje twoją uwagę. – pochyla się, łapie mnie za dłoń i ciągnie, podnosząc mnie z kanapy. – Żartowałem. Ridge pracuje w domu, będąc przygnębionym, tak jak ty starasz się być. A teraz idź zrób się na bóstwo i wychodzisz dziś ze mną, inaczej usiądę z tobą na kanapie i zmuszę cię do oglądania porno. Wyciągam dłoń z jego uścisku i idę do kuchni. Otwieram szafkę i wyciągam kubek. - Nie chcę dziś nigdzie wychodzić, Warren. Miałam zajęcia przez cały dzień, i dziś jest mój jedyny dzień, gdy mam wolne w pracy. Jestem pewna, że znajdziesz kogoś innego, kto będzie chciał z tobą wyjść. Wyciągam z lodówki karton z sokiem i napełniam nim swoją szklankę. Opieram się o szafkę, biorę łyk napoju i patrzę, jak Warren dąsa się w moim salonie. Kiedy to robi, jest trochę uroczy, więc dlatego zawsze go do tego doprowadzam. - Posłuchaj, Sydney. – mówi, idąc w stronę kuchni. Łapie stołek barowy, wyciąga go, a następnie siada. – Mam zamiar wyłożyć kawę na ławę, okej? Przewracam oczami. - Wątpię, czy mogłabym cię powstrzymać, więc śmiało. Opiera dłonie na szafce i pochyla się ku mnie. - Jesteś beznadziejna. Śmieję się. - I to wszystko? Tylko tyle masz mi do powiedzenia? Kiwa głową. - Jesteś beznadziejna. Tak jak Ridge. Od kiedy dałem mu twój adres, oboje tacy jesteście. On tylko albo pracuje z laptopem albo nad muzyką. Za każdym razem, gdy jestem tutaj, ty po prostu skupiasz się na zajęciach. Nigdy nie chcesz wychodzić na miasto. I nie chcesz już słuchać moich seks-historyjek. - Poprawka – mówię, przerywając mu – nigdy nie chciałam ich słuchać. Tłumaczenie: marika1311

Strona 216

- Nieważnie. – potrząsa głową. – Chodzi mi o to, że oboje jesteście nieszczęśliwi. Wiem, że potrzebujesz czasu, bla, bla, bla, ale to nie oznacza, że musisz rezygnować z zabawy, kiedy zastanawiasz się nad swoim życiem. Chcę wyjść i się zabawić. A nikt już nie chce tego robić ze mną, a to wszystko twoja wina, bo ty wpakowałaś siebie i Ridge’a w to nieszczęście. Więc, tak. Jesteś beznadziejna. Jesteś beznadziejna, beznadziejna, beznadziejna! A jeśli chcesz przestać być aż tak do dupy, to pójdziesz się ubrać i przez kilka godzin przestaniesz taka być. Nie wiem, jak to zaargumentować. Jestem beznadziejna. Beznadziejna, beznadziejna, beznadziejna. Tylko Warren mógł to tak uprościć, żeby faktycznie to miało sens. Wiem, że byłam nieszczęśliwa przez ostatnich kilka miesięcy, i nie pomaga mi wiedza, że Ridge też taki jest. Jest nieszczęśliwy, bo gdzieś tam siedzi i czeka, aż przeboleję to, co powstrzymuje mnie od kontaktu z nim. Ostatnią rzeczą, jaką mi napisał w liście, było „Powiedz tylko kiedy”. Próbowałam to powiedzieć od momentu, kiedy przeczytałam list, ale za bardzo się boję. Nigdy nie czułam do nikogo ani niczego tego, co czuję do niego, a od powiedzenia jednego, małego słowa powstrzymuje mnie myśl, że może nam nie wyjść. Czuję, że im dłużej poczekamy i im więcej będziemy mieli czasu, by się wyleczyć z ran, tym lepszą szansę będziemy mieli z naszym może kiedyś. Wciąż czekam na moment, aż będę pewna, że przebolał już magie. Czekam, aż będę pewna, że jest gotowy całkowicie oddać się mi. Czekam, aż będę pewna, że nie będzie mnie zżerać poczucie winy przez to, że znowu komuś ufam i pozwalam zabrać mu moje serce. Nie wiem, kiedy dotrę do tego punktu, a to, że wstrzymuję przez to Ridge’a, mnie rani. - Teraz – mówi Warren, wypychając mnie z kuchni. – idź się ubrać.

*** Nie mogę uwierzyć, że pozwoliłam mu się na to namówić. Sprawdzam makijaż po raz ostatni i łapię swoją torebkę. Jak tylko na mnie spogląda, kręci głową. Wzdycham i wyrzucam ręce w powietrze. - Co znowu? Nie jestem odpowiednio ubrana? - Wyglądasz świetnie, ale chcę, żebyś ubrała tę niebieską sukienkę. - Spaliłam ją, nie pamiętasz? - Jak cholera. – mówi, popychając mnie w kierunku sypialni. – Miałaś ją ubraną, kiedy wpadłem w zeszłym tygodniu. Idź ją ubierz, żebyśmy mogli wyjść. Obracam się twarzą do niego. - Wiem, jak bardzo ci się ona podoba i założenie jej, kiedy mam wyjść z tobą, jest trochę straszne, Warren. Tłumaczenie: marika1311

Strona 217

Zwęża oczy, patrząc na mnie. - Posłuchaj, Syd. Nie chcę być niegrzeczny, ale to całe nieszczęście sprawiło, że przytyłaś trochę w ciągu tych ostatnich miesięcy. W tych jeansach twój tyłek wygląda na ogromny. Niebieska sukienka może to trochę ukryć, więc idź ją włóż, inaczej mogę być trochę za bardzo zażenowany, by się z tobą pokazać. I nagle mam ochotę go spoliczkować, ale wiem, że ma specyficzne poczucie humoru. Wiem, że może z całkowicie innego powodu każe mi ją założyć i staram się myśleć, że to ma coś wspólnego z Ridgem, ale właściwie w każdej sytuacji wędruję do niego myślami. Ale Warren jest facetem, który może mówić coś, czego potem będzie żałował, więc wciąż się zastanawiam, czy jego sarkastyczna uwaga miała w sobie coś z prawdy. Zastąpiłam nieobecność Ridge’a w moim życiu jedzeniem. Patrzę w dół na swój brzuch i lekko go klepię, po czym wracam spojrzeniem do Warrena. - Jesteś dupkiem. Wzrusza ramionami. - Wiem. Niewinność jego uśmiechu sprawia, że od razu wybaczam mu jakąkolwiek złośliwość w jego żartach. Zmieniam strój na sukienkę, ale zamierzam dziś utrudniać mu kontakty z jakąkolwiek inną dziewczyną. Palant.

*** - Wow. Tu jest… inaczej. – mówię, rozglądając się dookoła. To miejsce nie przypomina klubów, do jakich lubi chodzić Warren. To miejsce jest o wiele mniejsze i nawet nie ma zbyt dużego parkietu do tańczenia. Przy ścianie jest pusta scena, ale nikt dziś nie występuje. Gra szafa grająca, a przy stolikach stoi kilka osób, które rozmawiają cicho ze sobą. Warren wybiera stolik po środku pomieszczenia. - Jesteś tanią randką. – mówię. – Nawet mnie nie nakarmiłeś. Śmieje się. - Kupię ci hamburgera w drodze do domu. Warren wyciąga z kieszeni telefon i zaczyna pisać wiadomość, więc rozglądam się przez chwilę. Jest tu nawet przytulnie. To trochę dziwne, że Warren mnie tu zabrał. Ale sądzę, że nie ma żadnych złych zamiarów, bo nawet nie zwraca na mnie uwagi. Skupia się na swojej komórce i wciąż zerka na drzwi. Nie rozumiem, czemu chciał dziś wyjść, a już w ogóle nie rozumiem, dlaczego wybrał to miejsce. - Teraz to ty jesteś do dupy. – mówię. – Przestań mnie ignorować. Odpowiada, nawet nie podnosząc na mnie wzroku. Tłumaczenie: marika1311

Strona 218

- Nic nie mówisz, więc technicznie rzecz biorąc, to cię nie ignoruję. Teraz jestem ciekawa. Jest rozkojarzony i nie jest sobą. - Co się z tobą dzieje? Jak tylko zadaję to pytanie, podnosi wzrok i patrzy ponad moim ramieniem, uśmiechając się, po czym wstaje. - Spóźniłaś się. – mówi do kogoś za mną. Odwracam się i widzę, że Bridgette do nas idzie. - Pieprz się, Warren. – odpowiada mu, z delikatnym uśmiechem. Obejmuje ją i całuje przez kilka krępujących sekund. Sięgam i pukam go palcem w ramię, kiedy mam pewność, że oboje nie mogą oddychać. Odrywa się od niej, mruga do niej i podsuwa jej swoje krzesło. - Muszę iść do łazienki. – mówi do Bridgette. Potem pokazuje na mnie palcem. - Nigdzie się nie ruszaj. Mówi to w sposób, jakby mi rozkazywał, i wkurza mnie tym jeszcze bardziej, bo przez cały wieczór jest niegrzeczny. Odwracam się do Bridgette, kiedy on odchodzi od naszego stolika. - Warren mówił, że pracujesz przez cały weekend. – mówię. Wzrusza ramionami. - Taa, cóż, pewnie tak powiedział z powodu jego skomplikowanego planu na dziś. Kazał mi przyjść, żebyś nie wyszła, kiedy się o tym dowiesz. Aha, i nie powinnam ci tego mówić, więc kiedy wróci, udawaj, że nic nie wiesz. Moje serce zaczyna bić szybciej. - Proszę, powiedz, że żartujesz. Kręci głową i unosi rękę w powietrze, by zawołać kelnera. - Chciałabym żartować. Musiałam przełożyć zmiany, żeby tu być, więc jutro pracuję na podwójną zmianę. Ukrywam twarz w dłoniach, żałując, że dałam Warrenowi się na to namówić. Kiedy sięgam po swoją torebkę, by wyjść, Warren akurat wchodzi na pustą scenę. - O Boże. – jęczę. – Co on do cholery wyprawia? Mój żołądek związuje się w supeł. Nie mam pojęcia, co planuje, ale cokolwiek to jest, na pewno nie jest dobre. Ściąga mikrofon, po czym ustawia jego głośność. - Chciałbym podziękować wszystkim za przybycie. Nie, żeby ktoś z was przyszedł tu z powodu tego konkretnego wydarzenia, skoro to niespodzianka, ale czuję, że i tak muszę wam podziękować. Jeszcze raz reguluje mikrofon, po czym szuka wzrokiem naszego stolika i nam macha.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 219

- Chcę cię przeprosić, Syd, bo czuję się naprawdę źle z tym, że cię okłamywałem. Nie przybrałaś na wadze, a twój tyłek wygląda świetnie w tamtych jeansach, ale naprawdę musiałaś dziś ubrać tę sukienkę. Poza tym, nie jesteś beznadziejna. Na ten temat też kłamałem. Kilka osób z tłumu zaczęło się śmiać, ale ja tylko jęczę i chowam twarz w dłoniach, zerkając na niego przez rozsunięte palce. - No dobrze, jedziemy z tym, nie? Mamy dziś dla ciebie kilka nowych piosenek. Niestety, cały zespół nie mógł dziś tu być – patrzy najpierw na lewo, potem na prawo – i w sumie dobrze, bo i tak by się nie zmieścili. Więc chciałbym wam przedstawić małą część zespołu Sounds of Cedar. Moje serce upada na podłogę. Zamykam oczy, kiedy ludzie zaczynają klaskać. Proszę, niech to będzie Ridge. Proszę, niech to nie będzie Ridge. Jezu, kiedy zamieszanie w mojej głowie doszło aż do tego stopnia? Słyszę ruchy na scenie, ale za bardzo boję się otworzyć oczy. Chcę zobaczyć, że tak siedzi, tak bardzo, że aż mnie to boli. - Hej, Sydney. – mówi Warren do mikrofonu. Biorę głęboki, uspokajający oddech, po czym otwieram oczy i zerkam na niego niepewnie. – Pamiętasz, jak kilka miesięcy temu powiedziałem ci, że musimy mieć kilka złych dni, żeby bardziej docenić te dobre? Chyba kiwam głową. Już nie czuję swojego ciała. - Cóż, dzisiaj jest jeden z tych dobrych dni. Naprawdę dobrych dni. – unosi dłoń w powietrze i wskazuje na nasz stolik. – Niech ktoś da tej dziewczynie drinka, żeby się rozluźniła. Przestawia mikrofon do stołka obok niego, a moje oczy są utkwione na pustym krześle przy nim. Ktoś postawił na moim stoliku szklankę, więc natychmiast biorę ją i wypijam zawartość do dna. Opuszczam ją na stolik i podnoszę wzrok, by zobaczyć, jak wchodzą na scenę. Brennan idzie pierwszy, a za nim Ridge, niosąc gitarę. O mój Boże. Wygląda niesamowicie. Pierwszy raz widzę go na scenie. Od momentu, gdy po raz pierwszy zobaczyłam go na balkonie, chciałam zobaczyć jego występ na scenie, i oto jestem i patrzę, jak fantazja staje się rzeczywistością. Wygląda tak samo, jak wyglądał ostatnim razem, kiedy go widziałam, czyli po prostu… niesamowicie. Myślę, że wtedy tez tak wyglądał. Po prostu wtedy nie czułam się dobrze, przyznając to, kiedy wiedziałam, że nie jest mój. Muszę czuć się z tym teraz bardzo dobrze, bo cholera jasna. Jest piękny. Wygląda na bardzo pewnego siebie i mogę powiedzieć, dlaczego tak jest. Jego ramiona wyglądają tak, jakby zostały stworzone dla gitary. Pasuje to do niego tak bardzo, jakby była jego częścią. W jego oczach nie ma cienia poczucia winy, co zawsze widziałam w nich w przeszłości. Uśmiecha się, jakby był podekscytowany tym, co ma się wydarzyć. Jego enigmatyczny uśmiech rozświetla mu twarz, a twarz rozświetla całe

Tłumaczenie: marika1311

Strona 220

pomieszczenie. A przynajmniej mi się tak wydaje. Spogląda na publiczność kilka razy, kiedy idzie do krzesła, ale nie poznaje mnie od razu. Siada na krześle po środku, Brennan po jego lewej, a Warren po prawej. Pokazuje coś do Warrena, a ten wskazuje na mnie palcem. Ridge rozgląda się i mnie odnajduje. Dłonie mam przyciśnięte do ust, a łokcie oparte o stół. Uśmiecha się i kiwa głową, a moje serce pada na podłogę… nawet nie mogę się uśmiechnąć ani mu odmachać. Jestem zbyt zdenerwowana, by się poruszyć. Brennan pochyla się i zaczyna mówić do mikrofonu. - Mamy dla was kilka nowych piosenek… Jego głos milknie, kiedy Ridge zabiera mu mikrofon i sam się do niego pochyla. - Sydney – mówi – kilka z tych piosenek napisałem z tobą. A kilka z nich dla ciebie. Słyszę niewielką różnicę w jego głosie. Nigdy nie słyszałam, żeby powiedział tak dużo słów na raz, na głos. I wydaje się też, że wypowiada się trochę lepiej, niż podczas tych kilku razów, kiedy coś do mnie powiedział, jakby zdjęcie było trochę bardziej ostre. To oczywiste, że nad tym pracował, a wiedząc, wciąż mówi, sprawia, że już czuję łzy pod powiekami, chociaż jeszcze nawet nie usłyszałam żadnej piosenki. - Jeśli nie jesteś gotowa, by to powiedzieć, to nie szkodzi. – mówi. – Będę czekać tak długo, jak zechcesz. Mam tylko nadzieję, że nie masz nic przeciwko małej przerwie dziś wieczorem. Odsuwa od siebie mikrofon, a potem spuszcza wzrok na swoją gitarę. Brennan pochyla się do mikrofonu i na mnie patrzy. - Nie usłyszy tego, co teraz powiem, więc skorzystam z możliwości i powiem, że to bzdury. On już nie chce czekać. Chce, byś to powiedziała bardziej, niż potrzebuje powietrza. Więc błagam, na miłość boską, zrób to dzisiaj. Wybucham śmiechem i ocieram łzy. Ridge zaczyna grać wstęp do „I’m in trouble”, a ja w końcu pojmuję, dlaczego Warren kazał mi założyć tę sukienkę. Brennan pochyla się i zaczyna śpiewać, a ja pozostaję w kompletnym bezruchu, kiedy Warren pokazuje na palcach każde słowo, a Ridge skupia się na graniu na gitarze. Oglądanie ich trzech razem, jak tworzą piękno z kilku słów i gitary, jest fascynujące.

Ridge Kiedy piosenka się kończy, podnoszę na nią wzrok. Płacze, ale łzy są skomponowane z uśmiechem na jej ustach, a dokładnie to chciałem zobaczyć, kiedy uniosę spojrzenie znad gitary. Jej widok po raz pierwszy od momentu, gdy pocałowałem ją na pożegnanie, wpłynął na mnie znacznie bardziej, niż się spodziewałem. Robię co w mojej mocy, by pamiętać, dlaczego tu jestem, ale wszystko, co chcę zrobić, to odrzucić na bok gitarę, pobiec do niej i ją szalenie całować. Tłumaczenie: marika1311

Strona 221

Zamiast tego, moje oczy są utkwione w jej, kiedy zaczynam grać kolejną piosenkę, z którą mi pogadała, „Maybe someday”. Uśmiecha się i przyciska dłoń do piersi, patrząc, jak gram. W chwilach takich, jak te, naprawdę jestem wdzięczny, że nie słyszę. Nic innego mi nie przeszkadza, a to pozwala mi się skupić tylko na niej. Czuję, jak muzyka wibruje w mojej piersi, kiedy patrzę, jak rusza ustami do tekstu ostatniej linijki. Planowałem zagrać jeszcze kilka innych piosenek, które pisaliśmy razem, ale kiedy ją zobaczyłem, zmieniłem zdanie. Chcę dotrzeć już do nowych piosenek, które dla niej napisałem, bo absolutnie muszę zobaczyć jej reakcje na nie. Zaczynam jedną z nich, wiedząc, że Brennan i Warren nie będą mieli problemu z tą małą zmianą. Jej oczy błyszczą, kiedy zdaje sobie sprawę, że tej piosenki jeszcze nigdy nie słyszała, a ona odchyla się do tyłu na krześle, uważnie się koncentrując na naszej trójce.

Sydney W angielskim alfabecie jest tylko dwadzieścia sześć liter. Można by pomyśleć, że z tyloma literami można wiele zrobić. Można by pomyśleć, że jest wiele sposobów, w jakich możesz się poczuć, kiedy złączysz te literki i stworzysz z nich słowa. Jednakże, jest nieskończenie wiele sposobów, w jakich może poczuć się osoba przez te dwadzieścia sześć liter, a ta piosenka jest tego żywym dowodem. Nigdy nie rozumiałam, jak proste słowa połączone ze sobą mogą kogoś zmienić, ale ta piosenka, te słowa, kompletnie mnie zmieniają. Czuję się tak, jakby moje może kiedyś zmieniło się w właśnie teraz.

HOLD ON TO YOU The cool air running through my hair Nights like these, they don’t seem fair For you and I to be so far away The stars all shimmer like a melody Like they’re playing for you and me But only I can hear their sounds Maybe if I ask them they will play for you I try wishing on one, maybe I’ll try to Doesn’t look like there’s much for me to do I want to hold on to you Just like these memories I can’t undo I want to hold on to you Without you here that’s kind of hard to do I want to hold I want to hold on to you The front seat’s empty, and I know Tłumaczenie: marika1311

Strona 222

When it’s just me I seem to go Places I never wanted to I need you here to be a light Star in the sky brighten up my night Sometimes I need the dark to see So come on, come on, turn it on for me Just a little light, then I’ll be able to see Promise like a comet you won’t fly by me I want to hold on to you Just like these memories I can’t undo I want to hold on to you Without you here that’s kind of hard to do I want to hold I want to hold on to you

Ridge Kończę piosenkę i nie daję sobie czasu, by na nią spojrzeć, przed zaczęciem kolejnej. Obawiam się, że jeśli na nią spojrzę, stracę każdą cząstkę siły, która trzyma mnie na scenie. Tak bardzo chcę do niej iść, ale wiem, jak ważne jest dla niej wysłuchanie kolejnej piosenki. Nie chcę być też tą osobą, która podejmie ostateczną decyzję. Jeśli jest gotowa, by ze mną być, wie, czego oczekuję. A jeśli nie jest, uszanuję jej decyzję. Jednakże, jeśli do końca tej piosenki nie będzie gotowa, by zacząć to życie, które wiem, że moglibyśmy mieć, nie wiem, czy kiedykolwiek będzie. Wbijam spojrzenie w swoje palce i patrzę, jak poruszają się po strunach gitary. Zerkam na Brennana, a on pochyla się do mikrofonu i jak na zawołanie zaczyna śpiewać. Spoglądam na Warrena, który zaczyna pokazywać mi słowa. Powoli skanuję wzrokiem tłum i ponownie ją odnajduję. Nasze oczy się spotykają. Nie odwracam wzroku.

Sydney - Wow. – szepce Bridgette. Jej wzrok jest przyklejony do sceny tak, jak mój. Tak jak wzrok każdej osoby w pomieszczeniu. Ich trójka odwala cholernie dobrą robotę, ale wiedząc, że te słowa pochodzą od Ridge’a i napisał je specjalnie dla mnie, czuję się bardziej niż przytłoczona. Nie mogę oderwać od niego wzroku. Przez całą długość utworu ledwie się poruszam. Ledwie oddycham. Tłumaczenie: marika1311

Strona 223

LET IT BEGIN Time went fast Time went fast till it was gone Do it right You think it’s right until it’s wrong Even after all this time I still want you Even after all my mind put me through So won’t you Won’t you let it begin So won’t you Won’t you let it begin You hold it out You hold your heart out in your hand I snatch it up I snatch it up fast as I can Even after all this time I still want you Even after all my mind put me through I stand here at your door Until you come and let me in I want to be your end But you gotta let it begin So won’t you Won’t you let it begin Oh, won’t you Won’t you please say when

Ridge Nie odrywamy od siebie wzroku. Przez całą piosenkę jej uwaga skupia się wyłącznie na mnie, a moja tylko na niej. kiedy piosenka się kończy, nie poruszam się. Czekam, aż się namyśli i jej umysł dogoni serce, mając nadzieję, że stanie się to wkrótce. Dzisiaj. Teraz. Ociera łzy z oczu, po czym unosi ręce. Unosi lewy palec wskazujący, następnie prawy wskazujący przysuwa blisko niego i go nim okrąża, a potem czubki jej palców dotykają się.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 224

Nie mogę się ruszyć. Ona właśnie pokazała mi coś na migi. I było to słowo „kiedy”. Jej widok pokazującej coś w języku migowym to coś, czego się nie spodziewałem. To coś, o co nigdy bym jej nie poprosił. Nauka, jak komunikować się ze mną, podczas tego czasu, gdy się nie widzieliśmy, to najbardziej niesamowita rzecz, jaką ktoś kiedykolwiek dla mnie zrobił. Potrząsam głową, niezdolny pojąć tego, że ta dziewczyna jest moja, jest idealna, piękna, dobra i cholera jasna, tak bardzo ją kocham. Uśmiecha się, ale ja nadal nie mogę się poruszyć, zszokowany. Śmieje się z mojej reakcji i znowu pokazuje to słowo, kilka razy. „Kiedy, kiedy, kiedy”. Brennan uderza mnie w ramię, więc przenoszę na niego spojrzenie. Śmieje się. - Idź. – pokazuje, kiwając głową w kierunku Sydney. – Idź po swoją dziewczynę. Natychmiast upuszczam swoją gitarę na ziemię i zbiegam ze sceny. Odpycha się od stołu i wstaje, jak tylko widzi, ze idę w jej stronę. Jest tylko kilka metrów dalej, ale nie mogę się do niej dostać wystarczająco szybko. Patrzę na jej sukienkę i zapamiętuję, żeby później podziękować za to Warrenowi. Mam przeczucie, że miał z tym coś wspólnego. Spoglądam w jej wypełnione łzami oczy, kiedy w końcu do niej docieram. Uśmiecha się do mnie i po raz pierwszy od momentu, gdy ją poznałem, patrzymy na siebie bez poczucia winy, zmartwienia, żalu czy wstydu. Zarzuca mi ręce na szyję, a ja przyciągam ją do siebie i chowam twarz w jej włosach. Wzmacniam uścisk i zamykam oczy. Trzymamy siebie, jakbyśmy bali się puścić. Czuję, że płacze, więc odsuwam się trochę, bym mógł spojrzeć jej w oczy. Unosi w głowę, a ja zdaję sobie sprawę, że nigdy wcześniej nie widziałem, żeby łzy wyglądały tak pięknie. - Pokazujesz na migi. – mówię na głos. Uśmiecha się. - A ty mówisz. I to dużo. - Nie jestem w tym zbyt dobry. – przyznaję. Wiem, że ciężko mnie zrozumieć, gdy mówię, i wciąż nie czuję się zbyt komfortowo, gdy to robię, ale uwielbiam patrzeć w jej oczy, kiedy słyszy mój głos. To sprawia, że mam ochotę wypowiedzieć natychmiast każde słowo, jakie tylko mogę. - Ja też nie jestem w tym zbyt dobra. – odsuwa się ode mnie i unosi dłonie, by coś pokazać. – Warren mi pomagał. Znam na razie około dwustu słów, ale się uczę.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 225

Minęło kilka miesięcy, odkąd ją ostatni raz widziałem, i kiedy zaczynałem wierzyć w to, że nadal chce ze mną być, miałem wątpliwości. Zacząłem kwestionować naszą decyzję dotyczącą tego, by czekać z naszym związkiem. Nie spodziewałbym się, że spędzi te miesiące na nauce, by się ze mną porozumiewać, czym nie przejęli się nawet moi rodzice. - Właśnie kompletnie się w tobie zakochałem. – mówię do niej. zerkam na Bridgette, która nadal siedzi przy stole. – widziałaś to, Bridgette? Widziałaś, jak się w niej właśnie zakochałem? Bridgette przewraca oczami, a ja czuję, jak Sydney wybucha śmiechem. Patrzę na nią. - Tak było. Jakieś dwadzieścia sekund temu. Kompletnie się w tobie zakochałem. Uśmiecha się i powoli mówi następne zdanie, bym je zrozumiał. - Ja zrobiłam to pierwsza. Kiedy ostatnie słowo opuszcza jej wargi, łapię je swoimi ustami. Od momentu, gdy po raz ostatni dotknąłem jej ust, myślałem tylko o tym, by znowu ich dotknąć. Przyciąga mnie bliżej siebie, a ja całuję ją mocniej, później delikatnie, potem szybciej, wolniej i na każdy możliwy sposób. Całuję ją na każdy możliwy sposób, na jaki tylko mogę, bo zamierzam kochać ją na każdy możliwy sposób, na jaki tylko będę mógł. Każdy moment, kiedy tłumiliśmy swoje uczucia sprawia, że ten pocałunek jest tego warty. Jest warty wszystkich łez, bólu serca, walki, czekania. Ona jest warta wszystkiego. A nawet więcej.

Sydney Pomiędzy wszystkimi pocałunkami jakoś docieramy do mojego mieszkania. Puszcza mnie na wystarczająco długo, by odkluczyć drzwi, ale traci cierpliwość, jak tylko to robi. Śmieję się, kiedy kopniakiem otwiera drzwi i popycha mnie do środka. Zamyka drzwi, przekręca klucz w zamku i odwraca się, by ponownie stanąć do mnie twarzą w twarz. Patrzymy się na siebie przez kilka sekund. - Cześć. – mówi po prostu. Wybucham śmiechem. - No cześć. Rozgląda się nerwowo po pomieszczeniu, po czym wraca do mnie wzrokiem. - Czy to wystarczy? – pyta. Unoszę głowę, bo niezbyt rozumiem jego pytanie. - Czy co wystarczy? Tłumaczenie: marika1311

Strona 226

Uśmiecha się. - Miałem nadzieję, że to koniec rozmowy na dziś. Och. Teraz rozumiem. Kiwam powoli głową, a on się uśmiecha, po czym podchodzi bliżej i mnie całuje. Pochyla się lekko i unosi mnie w pasie, a ja owijam nogi dookoła niego. Trzyma ręce na moich plecach i zaczyna iść w kierunku sypialni. Tak wiele razy widziałam to w filmach lub czytałam o tym w książkach, ale jeszcze nigdy żaden mężczyzna nie zanosił mnie w ten sposób do sypialni. Myślę, że chyba to uwielbiam. Bycie tak niesioną przez Ridge’a to chyba moja nowa, ulubiona rzecz. I nią jest, dopóki nie zamyka nogą drzwi za nami. Może Ridge kopiący drzwi jest moją ulubioną sprawą. Delikatnie obniża mnie na łóżku, i nawet choć jestem trochę smutna, że już mnie w ten sposób nie trzyma, to jestem trochę szczęśliwsza, znajdując się pod nim. Każdy najmniejszy ruch, który wykonuje, jest lepszy i seksowniejszy od poprzednich. Przerywa na chwilę, unosząc się nade mną, a jego oczy powoli przewijają się przez moje ciało, dopóki nie zatrzymują się na krawędzi mojej sukienki. Obniża się i ją chwyta, ściągając ją przez moją głowę. Wstrzymuje oddech, kiedy na mnie spogląda i widzi, że jedyna rzecz, która nas od siebie dzieli, to moje cienkie majtki. Zaczyna się na mnie obniżać, ale przyciskam ręce do jego klatki i kręcę głową. Ciągnę jego koszulkę, dając mu znać, że teraz jego kolej. Uśmiecha się i szybko ściąga bluzkę przez głowę, po czym znowu zaczyna się pochylać. Jeszcze raz mu przeszkadzam, a on niechętnie się unosi, patrząc na mnie rozbawiony, i jednocześnie zirytowany. Wskazuję na jego jeansy, a on schodzi z łóżka i w dwóch szybkich ruchach pozbywa się reszty ubrań. Nie wiem nawet, gdzie je rzucił, bo moje oczy są tak jakby zajęte. Ponownie się na mnie wspina, ale tym razem mu nie przeszkadzam. Witam go, owijając nogi wokół jego talii, ręce wokół pleców, a usta przykładając do jego ust. Dopasowujemy się do siebie tak idealnie, jakbyśmy byli tylko do tego stworzeni. Jego lewa ręka idealnie pasuje do mojej, kiedy unosi ją nad moją głową i przyciska do materaca. Jego język idealnie pasuje do mojego, kiedy drażni nim moje całe usta. Jego lewa dłoń bezproblemowo dopasowuje się do wewnętrznej strony mojego uda, kiedy wspina się palcami wyżej po skórze, idealnie dopasowując ciężar ciała nade mną. Jego usta zostawiają moje na wystarczająco długo, by mogły spróbować mojej szczęki.. szyi.. ramion. Nie wiem, jak bycie konsumowaną przez niego może nadać jasność dla mojego celu w życiu, ale dokładnie tak się czuję. Wszystko związane ze mną, nim i życiem ma o wiele więcej sensu, gdy jesteśmy tak razem. Sprawia, że czuję się piękniejsza. Ważniejsza. Bardziej kochana. Pragnąca. Wszystko odczuwam bardziej i z każdą sekundą, która mija, staję się bardziej i bardziej chciwa, chcąc mieć każdą część jego ciała.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 227

Popycham jego klatkę piersiową, by stworzyć między nami miejsce, którego potrzebuję, bo coś pokazać. Patrzy na moje ręce, kiedy zdaje sobie sprawę, co chcę zrobić. Mam nadzieję, że dobrze to zrobię, bo ćwiczyłam to zdanie nie mniej niż tysiąc razy, odkąd ostatnio się widzieliśmy. - Muszę coś powiedzieć, zanim to zrobimy. Odsuwa się trochę, patrząc na moje ręce i czekając. - Kocham cię. Jego brwi opadają, a w oczach dostrzegam ulgę. Obniża usta do moich rąk i je całuje, kilka razy, a następnie szybko się odsuwa, rozplątując moje nogi z jego talii. Kiedy zaczynam myśleć, że może doszedł do jakiegoś absurdalnego wniosku, że musimy przestać, obniża się i przykłada ucho do mojej klatki. - Chcę poczuć, jak to mówisz. Całuję jego włosy i przyciągam jeszcze bliżej siebie. - Kocham cię, Ridge. – szepcę. Zaciska uścisk wokół mojej talii, więc powtarzam to kilka razy. Trzymam jego głowę dociśniętą do mojej klatki obiema rękami. Zwalnia uścisk i zniża dłoń do mojego brzucha, kreśląc na nim palcem zmysłowe kręgi. Przestaję to powtarzać i skupiam się na tym, gdzie wędruje jego palec, ale nagle się zatrzymuje. - Nie czuję, że mówisz. - Kocham cię. – powtarzam szybko. Kiedy słowa opuszczają moje usta, jego palec znów zaczyna się poruszać. A kiedy milknę, palec się zatrzymuje. Nie zajmuje mi dużo czasu pojęcie zasad tej gry. Uśmiecham się i powtarzam to jeszcze raz. - Kocham cię. Jego palce wślizgują się pod krawędź moich majtek, a mój głos znowu cichnie. Naprawdę ciężko mi mówić, kiedy jego ręka jest tak blisko. Cokolwiek jest mi trudno zrobić. Jego palce zatrzymują się pod majtkami, kiedy nie czuje, że coś mówię. Chcę, żeby jego ręka kontynuowała podróż, więc jakoś to mówię. - Kocham cię. Jego ręka przesuwa się dalej i zamiera w bezruchu. Zamykam oczy i mówię to jeszcze raz. Powoli. - Kocham… cię… To, co robi ze swoją ręką później sprawia, że powtarzam te słowa natychmiast. I jeszcze raz.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 228

Jeszcze raz. I jeszcze. I jeszcze, i jeszcze, i jeszcze, dopóki moje majtki jakimś cudem nie znajdują się na podłodze, a ja wypowiadam to tak często i szybko, że teraz prawie krzyczę. Kontynuuje ruchy dłonią, co dowodzi, że jest prawdopodobnie najlepszym słuchaczem, jakiego kiedykolwiek znałam. - Kocham cię – szepcę to ostatni raz między płytkimi oddechami. Jestem zbyt słaba, by znowu się odezwać, a moje ręce odrywają się od jego głowy i z hukiem opadają na materac. Unosi się i przysuwa do mnie na tyle, że nasze nosy się stykają. - Też cię kocham. – mówi z próżnym uśmieszkiem. Uśmiecham się, ale mój uśmiech natychmiast znika, kiedy on schodzi z łóżka. Jestem zbyt wyczerpana, by iść za nim. Jednak wraca do łóżka tak szybko, jak z niego wyszedł. Otwiera opakowanie prezerwatywy i wbija we mnie wzrok, nie odwracając go. Sposób, w jaki na mnie patrzy, jakbym była jedyną ważną rzeczą na całym świecie, sprawia, że czuję całą falę nowych uczuć. Jestem kompletnie konsumowana, nie przez fale przyjemności, ale przez fale naturalnych emocji. Nie wiedziałam, że można odczuwać kogoś tak bardzo. Nie miałam pojęcia, że jestem zdolna do takiego połączenia się z kimś. Ridge obniża rękę i ociera moją łzę, a następnie pochyla głowę i całuje mnie, delikatnie i miękko, wyciskając ze mnie nawet jeszcze więcej łez. Idealny pocałunek w idealnej chwili. Wiem, że czuje to, co ja, bo moje łzy go nie martwią. Wie, że to nie są łzy smutku czy żalu. To po prostu łzy. Emocjonalne łzy płynące ze wzruszającej chwili, takiej, że nigdy nie wyobrażałam sobie, że to może być tak niesamowite. Cierpliwie czeka na moją zgodę, więc delikatnie kiwam głową, i to wszystko, czego on potrzebuje. Obniża policzek do mojego i zaczyna powoli we mnie wchodzić. Zaciskam powieki i staram się skupić na tym, by się rozluźnić, ale moje ciało jest zbyt napięte. Uprawiałam seks tylko z jednym facetem, a on nie znaczył dla mnie nawet tyle, ile Ridge w połowie tego, co do niego czuję. Myśl o dzieleniu z Ridgem tego doświadczenia sprawia, że jestem tak zdenerwowana, że psychicznie nie jestem w stanie ukryć swojego dyskomfortu, chociaż bardzo tego chcę. Potrafi wyczuć mój niepokój, więc przestaje zatrzymuje się, wciąż będąc nade mną. Uwielbiam to, że już jest ze mną w zgodzie. Patrzy na mnie z góry, jego brązowe oczy szukają moich. Bierze moją dłoń i splata ze swoją, po czym przyciska do materaca. - Chcesz, żebym przestał? Szybko kręcę przecząco głową. Śmieje się delikatnie. - Więc musisz się rozluźnić, Syd.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 229

Przygryzam dolną wargę i kiwam głową, całkowicie uwielbiając to, że powiedział „Syd” na głos. Przebiega nosem w dół mojej szczęki, po czym przysuwa usta blisko moich. Każdy dotyk sprawia, że zalewa mnie fala gorąca, ale to nie koi mojego niepokoju. Wszystko w tym momencie jest tak doskonałe, że boję się, że to spieprzę. Nie może już być lepiej, więc może iść tylko w jednym kierunku. - Jesteś zdenerwowana? – pyta. Jego głos przesuwa się po moich ustach, a ja wystawiam koniuszek języka, przekonana, że mogę spróbować jego słów, jeśli tylko spróbuję. Kiwam potwierdzająco głową, a jego oczy łagodnieją, gdy się uśmiecha. – Ja też. – szepce. Ściska mocniej moją dłoń, następnie składa głowę na mojej nagiej piersi. Czuję rytm jego ciała, kiedy unosi się i opada z każdym napiętym oddechem. Jego dłonie się nie poruszają, a on nie bada mojego ciała, nie słucha, jak śpiewam lub mówię, że go kocham. Nie rusza się, bo mnie słucha. Słucha bicia mojego serca. Szybko unosi głowę znad mojej piersi i patrzy mi w oczy. Z czegokolwiek zdał sobie sprawę, z jego oczu bije podniecenie. - Chcę spróbować czegoś, co może pomóc. – mówi. – Masz zatyczki do uszu? Zatyczki? Wiem, że na mojej twarzy widoczne jest zmieszanie. Jednak i tak potwierdzam kiwnięciem głowy i wskazuję ku szafce nocnej. Pochyla się nade mną, otwiera szufladę i przesuwa dłonią po jej dnie. Kiedy je znajduje, ponownie się na mnie obniża i kładzie mi je na dłoni. Pokazuje, że mam je włożyć do uszu. - Dlaczego? Uśmiecha się i mnie całuje, po czym przechodzi ustami do mojego ucha. - Chcę, byś słyszała, jak cię kocham. Patrzę na zatyczki, a potem na niego z pytającym wyrazem twarzy. - Jak cię usłyszę, jeśli będę je miała włożone? Kręci głową, po czym przykłada dłonie do moich uszu. - Nie tu. – mówi. Przenosi ręce na moją klatkę. – Chcę, byś mnie słyszała tutaj. Nie potrzebuję więcej wyjaśnień. Szybko umieszczam zatyczki w uszach, po czym kładę głowę na poduszce. Wszystkie hałasy dookoła mnie powoli znikają. Nie byłam świadoma, że tyle dźwięków przebiega mi przez głowę, dopóki przestałam je słyszeć. Nie słyszę już tykania zegarka. Nie słyszę odgłosów miasta zza okna. Nie słyszę prześcieradeł ruszających się razem z nami, ani poduszki, kiedy kładę na nią głowę, ani łóżka, kiedy on przenosi ciężar swojego ciała. Nic nie słyszę.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 230

Łapie mnie za rękę i otwiera dłoń, następnie odwraca ją i umieszcza wewnętrzną stroną na moim sercu. Drugą dłoń kładzie na moich oczach i je zamyka. Odsuwa się, dopóki nie dotyka mnie już żadną częścią ciała. Nieruchomieje i nie czuję już, żeby się ruszał. Jest cicho. Jest ciemno. Nie słyszę absolutnie nic. Nie jestem pewna, czy to o to mu chodziło. W moich uszach rozbrzmiewa tylko kompletna cisza. Czyli to, co słyszy Ridge w każdym momencie swojego życia. Jestem świadoma jedynie bicia swojego serca i niczego poza tym. Kompletnie nic. Chwila. Moje tętno. Otwieram oczy i na niego patrzę. Siedzi kawałek dalej i się uśmiecha. Wie, że to słyszałam. Uśmiecha się lekko, po czym sięga po moją dłoń i kładzie na swojej piersi. Łzy zaczynają wzbierać się w moich oczach. Nie mam pojęcia, jak albo nawet czy na niego zasługuję, ale jest coś, czego jestem pewna. Jak długo z nim jestem, moje życie nigdy nie będzie przeciętne. Moje życie z Ridgem będzie niezwykłe. Wdrapuje się na mnie i obniża swój policzek do mojego, zastygając w całkowitym bezruchu na kilka długich sekund. Nie słyszę jego oddechów, ale czuję je, bo opadają na moją szyję. Nie słyszę jego ruchów, ale czuję go, kiedy zaczyna od najbardziej miękkich i delikatnych ruchów. Nasze dłonie wciąż są utkwione między nami, więc skupiam się na biciu jego serca pod moją dłonią. Uderzenie, uderzenie, przerwa. Uderzenie, uderzenie, przerwa. Uderzenie, uderzenie, przerwa. Czuję, jak moje całe ciało się pod nim rozluźnia, gdy nadal subtelnie się nade mną porusza. Przyciska biodra do moich na dwie sekundy, po czym relaksuje się i odsuwa na chwilę, zanim znowu powtarza ruch. Powtarza to kilka razy, a ja czuję rosnącą potrzebę z każdym rytmicznym posunięciem. Im bardziej rośnie moje pragnienie, tym bardziej staję się niecierpliwa. Chcę czuć jego usta na moich. Chcę poczuć jego dłonie na całym moim ciele. Chcę poczuć, jak we mnie wchodzi i sprawia, że będę kompletnie jego. Im więcej myślę o tym, czego od niego chcę, tym bardziej wrażliwa staję się na jego subtelne ruchy. A im bardziej wrażliwa się staję, tym szybciej biją nasze serca. Tłumaczenie: marika1311

Strona 231

Uderzenie, uderzenie, przerwa. Uderzenieuderzenie, przerwa. Uderzenieuderzenieprzerwa. Uderzenieuderzenieprzerwa. Ciężko oddycham. Porusza się zgodnie z dźwiękiem mojego serca. Wolną ręką łapię jego szyi i skupiam się na biciu jego serca, nagle uświadamiając sobie, że nasze serca biją w kompletnej synchronizacji. Zaciskam nogi wokół jego talii i unoszę się, chcąc, by przyśpieszył rytm mojego serca jeszcze bardziej. Przesuwa się ustami po moim policzku, dopóki nie znajdują się naprzeciwko moich ust, ale nie całuje mnie. Cisza dookoła mnie sprawia, że jestem nawet bardziej świadoma jego oddechu spadającego na moją szyję. Skupiam się na mojej dłoni przyciśniętej do jego piersi i czuję, jak bierze szybki oddech, sekundę przez tym, jak wypuszcza z płuc powietrze, a ja smakuję słodycz jego oddechu, którym drażni moje usta. Wdech, wydech. Wdech, wydech. Wdech, wydech. Jego oddech staje się szybszy, kiedy wślizguje się językiem w moje usta, delikatnie pieszcząc mój język. Gdybym mogła usłyszeć, jestem pewna, że usłyszałabym, jak właśnie jęknęłam. To stało się moim nawykiem, gdy on jest w pobliżu. Przesuwam dłoń na tył jego szyi, musząc bardziej go spróbować. Przyciągam go do siebie, a on z nagłą potrzebą jęczy prosto w moje usta. Czucie jego jęku, bez usłyszenia go, to prawdopodobnie najbardziej zmysłowa rzecz, jakiej kiedykolwiek doświadczyłam. Jego głos przenika moje ciało bardziej, niż słyszenie tego by mogło. Ridge zsuwa dłoń z mojego serca i przyciska ręce do materacu po obu stronach mojej głowy. Ja też zabieram ręce z jego klatki, musząc objąć go z całej mojej siły. A w każdym razie z tego, co mi z niej zostało. Czuję, jak wysuwa się, a potem, bez wahania, wsuwa się głębiej, wypełniając mnie. Ja… Nie mogę.. Moje serce. Chryste. On właśnie uciszył moje serce, bo już go nie czuję. Jedyne, co czuję, to go, jak porusza się nade mną.. we mnie. Jestem nim kompletnie pochłonięta.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 232

Wciąż mam zamknięte oczy i słucham go, bez słyszenia niczego, doświadczając go w milczeniu tak, jak on doświadcza mnie. Zanurzam się w każdej pięknej rzeczy, gładkości jego skóry, czucia jego oddechów i smak naszych jęków, dopóki nie stają się niemożliwe do odróżnienia. Wciąż badamy siebie w ciszy, znajdując miejsca, które do tej pory byliśmy w stanie sobie tylko wyobrażać. Gdy moje ciało ponownie zaczyna się napinać, to zdecydowanie nie dlatego, że jestem zdenerwowana. Czuję, jak pod moimi dłońmi zaciskają się jego mięśnie, a ja ściskam jego ramiona, gotowa, by z nim upaść. Mocno przyciska policzek do mojego i czuję, jak jęczy w moją szyję i posyła mi dwa ostatnie, długie pchnięcia w tym samym momencie, kiedy z mojego gardła wyrywa się jęk. Zaczyna drżeć z ulgi, ale jakoś udaje mu się wcisnąć dłoń między nasze ciała i przyłożyć ją ponownie do mojego serca. Drży nade mną, a ja robię, co w mojej mocy, by odzyskać kontrolę nad własnymi dreszczami, kiedy on zaczyna zwalniać, jeszcze raz dostosowując się do rytmu mojego serca. Jego ruchy są tak delikatne i subtelne, że ledwie mogę je odczuć przez te wszystkie łzy. Nawet nie wiem, dlaczego płaczę, bo to najlepsze uczucie, nie do opisania, jakie kiedykolwiek czułam. I może płaczę właśnie dlatego. Ridge relaksuje się nade mną i zbliża ustami do moich ust. Całuje mnie tak delikatnie i tak długo, że łzy w końcu ustępują i zostają zastąpione kompletną ciszą, która komponuje się z rytmem naszych serc.

Ridge Zamykam za sobą drzwi od łazienki i wracam do niej do łóżka. Jej twarz jest oświetlona przez światło księżyca wlewające się przez okno. Na jej usta wstępuje delikatny uśmiech, kiedy się przy niej obniżam i przykładam głowę do jej klatki, następnie zamykam oczy. Uwielbiam jej brzmienie. Kocham ją. Kocham w niej wszystko. To, że nigdy mnie nie osądza. To, że mnie rozumie. To, że wspiera każdą moją decyzję, mimo że czasem one jednocześnie ją niszczą. Kocham jej uczciwość. Bezinteresowność. A najbardziej kocham to, że to właśnie ja jestem tym facetem, który może w niej wszystko kochać. - Kocham cię. – czuję jej głos. Zamykam oczy i słucham, kiedy powtarza to w kółko. Obniżam ucho tak, że jest dokładnie naprzeciw jej serca, smakując każdą rzecz w niej. zapach, dotyk, głos, miłość. Nigdy jeszcze nie odczuwałem tyle rzeczy na raz. Tłumaczenie: marika1311

Strona 233

Nigdy nie potrzebowałem czuć więcej. Unoszę głowę i patrzę jej głęboko w oczy. Teraz jest moją częścią. A je jestem częścią niej. Całuję ją delikatnie w nos, usta i brodę, po czym ponownie przyciskam ucho do jej serca. Po raz pierwszy w swoim życiu, słyszę wszystko.

Tłumaczenie: marika1311

Strona 234