McGuire 2 Chodzaca katastrofa

O książce Czy można kochać zbyt mocno? Travis Maddox od matki nauczył się dwóch rzeczy: kochaj mocno. Walcz jeszcze mocniej. Jego życie jest pełne romansów na jedną noc, hazardu, nielegalnych walk i przemocy. Ale kiedy zaczyna mu się wydawać, że nikt go nie pokona – ani na ringu, ani w miłości – pewna… Porządna dziewczyna Powala go na kolana… I nic nie jest już takie, jakie było wcześniej. W Pięknej katastrofie swój głos miała Abby Abernathy. Teraz pora przekonać się, czy Travis opowie tę samą historię. Dowiedz się, co on NAPRAWDĘ myśli…

www.jamiemcguire.com

Dla Jeffa, mojej własnej PIĘKNEJ katastrofy

Prolog Na czole widać było kropelki potu, oddech się rwał, a mimo to wcale nie wyglądała źle. Jej cera straciła brzoskwiniowy odcień, do którego przywykłem, a oczy dawny blask, ale nadal była piękna. Najpiękniejsza kobieta, jaką w życiu widziałem. Jej dłoń opadła z łóżka, palec drżał. Mój wzrok powędrował od osłabionych, pożółkłych paznokci wzdłuż chudej ręki, przez kościste ramię i zatrzymał się w końcu na jej oczach. Patrzyła na mnie przez wąskie szparki powiek. Były ledwie uchylone, ale na tyle, bym wiedział, że zdaje sobie sprawę z mojej obecności. To właśnie w niej uwielbiałem. Kiedy na mnie patrzyła, naprawdę mnie widziała. Nie spoglądała gdzieś w dal, zaabsorbowana tym, co musi tego dnia zrobić. Nie uciekała myślami od moich głupich historii. Słuchała ich z radością. Wszyscy inni tylko dla świętego spokoju kiwali głowami i wypuszczali moje gadanie drugim uchem, ona nie. Nigdy. – Travis – powiedziała schrypniętym głosem. Odchrząknęła i na jej wargach pojawił się nikły uśmiech. – Podejdź tu, kochanie. Wszystko w porządku. Chodź. Tata dotknął palcami tyłu mojej szyi i popchnął mnie naprzód. Słuchał, co mówi pielęgniarka. Nazywał ją Becky. Pojawiła się u nas w domu kilka dni wcześniej. Jej słowa brzmiały łagodnie, spojrzenie miała nawet miłe, ale nie lubiłem tej kobiety. Nie potrafiłbym tego wyjaśnić, ale jej obecność budziła lęk. Wiedziałem, że pewnie jest tu, aby pomóc, ale to nie było dobre, choć tata ją akceptował. Popchnięcie taty sprawiło, że zrobiłem kilka kroków naprzód i znalazłem się dość blisko, by mamusia mogła mnie dotknąć. Wyciągnęła swoje długie, smukłe palce i pogładziła mnie po ręce. – Wszystko w porządku, Travis – szepnęła. – Mamusia chce ci coś powiedzieć. Wetknąłem palec do ust i przesuwałem nim po dziąsłach. Na moje skinienie głową uśmiechnęła się jeszcze bardziej, kiedy więc zbliżyłem się do jej twarzy, starałem się potakiwać jak najmocniej. Zmobilizowała resztkę sił, żeby się unieść, a potem nabrała powietrza.

– Chcę poprosić cię o coś bardzo trudnego, synku. Wiem, że dasz radę. Jesteś już duży. Znów skinąłem głową i odwzajemniłem jej uśmiech, choć wcale nie miałem na to nastroju. Uśmiechanie się, kiedy ona była tak udręczona i słaba, wydawało się nie na miejscu, ale cieszyła się, że jestem dzielny. Więc byłem. – Travis. Posłuchaj dobrze, co ci powiem, a przede wszystkim zapamiętaj to sobie na zawsze. To bardzo trudne. Próbowałam przypomnieć sobie coś z czasów, kiedy miałam trzy lata i… Odpłynęła. Ból musiał być nieznośny. – Za bardzo boli, Diane? – spytała Becky, przykładając strzykawkę do wenflonu. Chwilę później mama się odprężyła. Znów wzięła wdech i spróbowała od nowa. – Możesz to zrobić dla mamusi? Zapamiętasz, co ci powiem? Ponownie skinąłem głową, a ona uniosła kościstą dłoń do mojego policzka. Jej ręka nie była zbyt ciepła i już po paru sekundach z drżeniem opadła na łóżko. – Po pierwsze, nie ma nic złego w tym, że człowiek jest smutny. To nic złego pozwolić sobie na uczucia. Pamiętaj. Po drugie, bądź dzieckiem tak długo, jak tylko możesz. Baw się. Dokazuj – jej oczy się zaszkliły – i ty, i twoi bracia troszczcie się o siebie nawzajem. I o tatę. Nawet kiedy dorośniesz i wyprowadzisz się, przyjeżdżaj do domu, to ważne. Dobrze? Moja głowa poruszała się mocno w górę i w dół. Tak bardzo chciałem, żeby mama była zadowolona. – Pewnego dnia się zakochasz, synku. Nie poprzestań na byle czym. Wybierz sobie dziewczynę, która nie będzie łatwa. Taką, o którą będziesz musiał walczyć, a potem nigdy nie przestawaj. Nigdy – nabrała mocno powietrza – nie dawaj za wygraną, kiedy walczysz o to, czego pragniesz. I nigdy – jej brwi zmarszczyły się z bólu – nie zapomnij, że mamusia cię kocha. Nawet jeśli nie będziesz mógł mnie zobaczyć. – Po jej policzku spłynęła łza. – Zawsze, zawsze będę cię kochać. Jej oddech stał się nierówny, zakasłała. – Dobrze – powiedziała Becky, wtykając sobie w uszy jakieś

śmieszne urządzenie. Końcówkę przytknęła do piersi mamy. – Czas odpocząć. – Nie ma czasu – szepnęła mamusia. Becky spojrzała na tatę. – Zbliżamy się, panie Maddox. Pewnie powinien pan przyprowadzić pozostałych synów, żeby się pożegnali. Usta taty zacisnęły się w kreskę. Pokręcił głową. – Nie jestem gotowy – wyjąkał. – Nigdy nie będziesz gotowy na stratę żony. Ale nie chciałbyś przecież, żeby odeszła bez pożegnania z dziećmi. Tata pomyślał chwilę, wytarł nos rękawem i skinął głową. Wymaszerował z pokoju jak ktoś niespełna rozumu. Obserwowałem mamusię. Patrzyłem, jak z trudem łapie oddech, a Becky sprawdza jakieś cyferki, które pokazują się na pudełku obok niej. Dotknąłem ręki mamy. Po oczach Becky poznałem, że musi coś wiedzieć, o czym ja nie mam pojęcia, i na tę myśl skręciło mnie w żołądku. – Wiesz, Travis – powiedziała, nachylając się do mnie – po tym lekarstwie, które podaję, mamusia zaśnie, ale nawet przez sen może cię słyszeć. Dalej możesz mówić, że ją kochasz i że będziesz za nią tęsknić, a ona wszystko usłyszy. Popatrzyłem na mamusię i szybko pokręciłem głową. – Nie chcę za nią tęsknić. Becky położyła delikatnie swoją ciepłą dłoń na moim ramieniu, dokładnie tak, jak to robiła mama, kiedy się czymś martwiłem. – Mamusia chciałaby być tu z tobą. Bardzo by tego chciała. Ale Jezus woła ją już do siebie. Nachmurzyłem się. – Mnie jest potrzebna bardziej niż Jezusowi. Becky uśmiechnęła się i pocałowała mnie w czubek głowy. Tata zapukał. Drzwi się otworzyły. W korytarzu tłoczyli się przy ojcu moi bracia, a Becky wzięła mnie za rękę i podprowadziła do nich. Trenton nie spuszczał oczu z łóżka, na którym leżała mama, a Taylor i Tyler patrzyli wszędzie, tylko nie tam. Ale poczułem się nieco lepiej, widząc, że są równie wystraszeni jak ja.

Thomas stał obok mnie, trochę z przodu, jak to robił na podwórku, kiedy chłopcy z sąsiedztwa zaczepiali Tylera i chcieli się bić, a on mnie osłaniał. – Nie wygląda dobrze – powiedział. Tata odchrząknął. – Mama od dawna choruje, dzieci, i chyba już czas… czas, żeby… – I umilkł. Becky uśmiechnęła się blado, ze współczuciem. – Wasza mama nie je i nie pije. Jej organizm się poddaje. To bardzo trudne, ale to dobry czas, żebyście powiedzieli mamie, jak ją kochacie, że będziecie za nią tęsknić i że może odejść. Chce waszej zgody. Bracia posłusznie skinęli głowami. Wszyscy, tylko nie ja. Ja uważałem, że to nie w porządku. Nie chciałem, żeby odeszła. Nie obchodziło mnie, czy Jezus ją wzywa, czy nie. Była moją mamusią. Mógł zabrać sobie jakąś starą mamę. Która nie musi opiekować się małymi chłopcami. Starałem się zapamiętać wszystko, co mi powiedziała. Starałem się utrwalić to sobie mocno w głowie. Baw się. Odwiedzaj tatę. Walcz o to, co kochasz. To ostatnie mnie niepokoiło. Kochałem mamusię, ale nie wiedziałem, jak mam o nią walczyć. Becky nachyliła się tacie do ucha. Pokręcił głową, a potem skinął na moich braci. – Dobrze, chłopcy. Podejdźcie się pożegnać, a potem połóż braci spać, Thomasie. Zabierz ich stąd. – Tak jest – powiedział Thomas. Wiedziałem, że tylko udaje dzielnego. Jego oczy były tak samo smutne jak moje. Thomas mówił coś do mamy chwilę, a potem Taylor i Tyler coś tam do niej szeptali, jeden z lewej, drugi prawej strony. Trenton płakał i obejmował ją długo. Wszyscy mówili, że może już nas opuścić. Wszyscy, tylko nie ja. Tym razem mama nic nie odpowiadała. Thomas pociągnął mnie za rękę z sypialni mamy. Szedłem tyłem, aż znaleźliśmy się w korytarzu. Próbowałem wmówić sobie, że mama tylko zasnęła, ale w głowie miałem mętlik. Thomas wziął mnie na ręce. Przyspieszył kroku na schodach, kiedy z dołu rozległo się zawodzenie

ojca. – Co ci powiedziała? – spytał, odkręcając kran nad wanną. Nie odezwałem się. Słyszałem, że pyta, i zapamiętałem jej słowa, tak jak prosiła, ale nie byłem w stanie ani płakać, ani wydobyć z siebie głosu. Thomas ściągnął mi przez głowę wybrudzoną koszulkę, zdjął szorty i majtki z obrazkiem z bajki Tomek i przyjaciele. Rzucił wszystko na podłogę. – Czas na kąpiel, gapciu. Podniósł mnie i wsadził do ciepłej wody. Namoczył myjkę i wycisnął mi nad głową. Nawet nie mrugnąłem. Nie próbowałem też zetrzeć wody z twarzy, choć nie znosiłem, jak ją zalewa. – Wczoraj mama mówiła mi, że mam opiekować się tobą i bliźniakami. I troszczyć się o tatę. Położył skrzyżowane ręce na brzegu wanny i oparł na nich brodę, wpatrując się we mnie. – I będę to robił, Trav, zgoda? Zaopiekuję się tobą. Nie martw się. Razem będziemy tęsknić za mamą, ale nic się nie bój. Przypilnuję, żeby wszystko było dobrze. Obiecuję. Chciałem skinąć głową albo go objąć, ale nie byłem w stanie. Powinienem o nią walczyć, a siedziałem na górze, w wannie pełnej wody, nieruchomy jak posąg. Już ją zawiodłem. W myśli obiecywałem jej, że zrobię wszystko, o czym mówiła, kiedy tylko moje ciało zacznie znów funkcjonować. Kiedy minie smutek, zawsze będę się bawił, zawsze będę walczył. Z całych sił.

Rozdział pierwszy Gołąbek Pieprzone sępy. Potrafią czaić się na ciebie godzinami. Całymi dniami. I nocami też. Prześwietlając cię wzrokiem, zastanawiając się, co skubnąć najpierw, co będzie najsłodsze, najdelikatniejsze albo najbardziej wygodne. To, czego nie wiedzą, czego by się nigdy nie spodziewały, to tego, że ofiara udaje. Nietrudno je wykiwać. Kiedy tylko uznają, że wystarczy cierpliwie czekać, aż kompletnie wymiękniesz, wtedy przystępujesz do ataku. Wyciągasz tajemną broń – całkowite lekceważenie tego, co jest, brak zgody na poddanie się porządkowi rzeczy. W takiej właśnie chwili zaskakujesz je tym, że masz wszystko gdzieś. Co za szok! Przeciwnik na ringu, jakiś palant, który próbuje trafić w twoje słabe strony inwektywami, kobieta próbująca cię usidlić… Zawsze się im dostaje. Od najmłodszych lat bardzo starałem się żyć po swojemu. Te dupki z krwawiącymi sercami, gotowe oddać duszę byle jakiej naciągaczce, która się do nich uśmiechnie, niczego nie rozumieli. Mnie jakoś udawało się płynąć pod prąd. Byłem odmieńcem. Oni wybierali trudną drogę, jakby kto pytał. Zostawianie sentymentów na progu i zastępowanie ich obojętnością lub gniewem – który o wiele łatwiej kontrolować – jest proste. Pozwalanie sobie na uczucia sprawia, że łatwo nas zranić. Tyle razy próbowałem wyjaśnić błąd moim braciom, kuzynom czy przyjaciołom, ale przyjmowali to sceptycznie. I tyle razy widziałem, jak płakali lub nie mogli spać przez jakąś wysztafirowaną lalę w dziwkowatych szpilkach, która i tak miała ich gdzieś. Nie mogłem tego pojąć. Kobiety warte takich dramatów nie pozwoliłyby dobrać się do siebie tak szybko. Nie dałyby się popchnąć na kanapę albo zwabić do sypialni po pierwszej randce, a nawet dziesiątej. Moje teorie nie trafiały do nikogo, bo nie pasowały do porządku rzeczy. Pożądanie, seks, zauroczenie, miłość, a potem złamane serce. Logiczne. I tak się działo zawsze. Ale nie dla mnie. O, nie. W życiu!

Dawno temu postanowiłem, że będę wykorzystywał harpie, póki nie pojawi się gołębica. Istota, która nikomu nie wchodzi w paradę, tylko zajmuje się swoimi sprawami, stara się przejść przez życie, nie tłamsząc nikogo swoimi potrzebami czy samolubnymi zwyczajami. Dzielna. Sympatyczna. Inteligentna. Piękna. Łagodna. Towarzyszka na całe życie. Niedostępna, póki się nie przekona, że może ci zaufać. Kiedy w otwartych drzwiach mieszkania strzepywałem po raz ostatni popiół z dopalanego papierosa, stanęła mi nagle przed oczami dziewczyna w tym cholernym różowym sweterku. Bez namysłu nazwałem ją Gołąbkiem. To miało być jedynie głupie przezwisko. Żeby speszyć ją jeszcze bardziej. Zaczerwieniła się i zrobiła wielkie oczy. Wydawała się taka niewinna, ale wiedziałem, że to tylko pozory. Odsunąłem wspomnienie o niej i popatrzyłem bez emocji w kierunku pokoju. Na kanapie wyciągnęła się leniwie Megan. Oglądała telewizję. Wydawała się znudzona i zastanawiałem się, czemu jeszcze tu jest. Zwykle zbierała swoje klamoty i wychodziła, kiedy tylko ją puknąłem. Drzwi jęknęły, gdy je trochę bardziej uchyliłem. Odchrząknąłem i podniosłem plecak za paski. – Wychodzę, Megan. Usiadła i przeciągnęła się, a potem złapała swoją ogromniastą torbę. Trudno mi było sobie wyobrazić, że ma w niej co nosić. Zarzuciła srebrne łańcuchy torby na ramię, wsunęła na stopy buty na koturnach i wolnym krokiem ruszyła do wyjścia. – Napisz mi SMS-a, gdybyś się nudził – powiedziała, nie patrząc w moją stronę. Opuściła na nos wielgachne okulary przeciwsłoneczne i jakby nigdy nic poszła schodami w dół, kompletnie niewzruszona moją odprawą. To właśnie obojętność Megan sprawiła, że ta dziewczyna była jedną z nielicznych, które częściej u mnie gościły. Nie płakała nad moim brakiem zaangażowania, nie robiła scen. Brała układ takim, jakim jest, a potem zajmowała się swoimi sprawami. Mój harley połyskiwał w porannym jesiennym słońcu. Poczekałem, aż Megan ruszy z parkingu pod domem, a potem pognałem na dół, zapinając po drodze kurtkę. Za pół godziny zaczynały się zajęcia z nauk

humanistycznych z doktorem Rueserem, ale nie obchodziło go, czy się spóźniam. Skoro się nie wściekał, naprawdę nie widziałem sensu, żeby gnać tam na łeb na szyję. – Czekaj no! – zawołał ktoś za mną. W drzwiach naszego mieszkania stał Shepley. Nie miał na sobie koszuli i balansował na jednej nodze, starając się wciągnąć na drugą stopę skarpetkę. – Chciałem cię spytać wczoraj wieczorem. Coś ty powiedział Markowi? Pochyliłeś się i szepnąłeś mu do ucha coś, co najwyraźniej kompletnie go zatkało. – Podziękowałem, że parę tygodni temu wyjechał na weekend, bo jego matka to naprawdę gorąca sztuka. Shepley spojrzał na mnie z niedowierzaniem. – Nie podpuszczaj mnie, stary. – No dobra. Słyszałem od Cami, że miał kłopoty z narkotykami czy alkoholem jako nieletni w Jones County. Pokręcił głową, po czym skinął w kierunku kanapy. – Tym razem pozwoliłeś Megan zanocować? – Nie, Shep. Wiesz przecież, to nie wchodzi w rachubę. – Po prostu wpadła na poranne dymanko przed zajęciami, co? Ciekawy sposób, żeby w razie co cię wrobić. – Tak sądzisz? – Skacze z łóżka do łóżka. – Shepley wzruszył ramionami. – Cała Megan. No, nie wiem. Słuchaj, muszę odwieźć Americę do kampusu. Podrzucić cię? – Zobaczymy się później – powiedziałem, nasuwając ciemne okulary firmy Oakley. – Ja mogę zabrać Mare. Shepley skrzywił się. – Ooo… co to, to nie. Ubawiony jego reakcją, dosiadłem harleya i włączyłem silnik. Choć miałem brzydki zwyczaj podrywania przyjaciółek jego dziewczyny, były granice, których bym nie przekroczył. America jest jego, a kiedy on wykazywał zainteresowanie jakąś dziewczyną, to znikała ona z pola mojego radaru raz na zawsze. Wiedział to. Po prostu lubił się mnie czepiać.

Spotkałem się z Adamem za siedzibą bractwa Sig Tau. Prowadził Krąg. Po wstępnej zapłacie – wieczorem – pozwalałem mu następnego dnia zgarniać zyski, a potem odpalałem mu działkę za fatygę. On mnie krył, ja miałem swoje wygrane. Łączyły nas relacje czysto biznesowe. Obaj woleliśmy prosty układ. Póki mi płacił, nie naprzykrzałem się mu, a póki on nie chciał, żeby mu spuścić łomot, też nie zawracał mi głowy. Ruszyłem przez kampus do stołówki. Kiedy dochodziłem do podwójnych metalowych drzwi, drogę zastąpiły mi Lexi i Ashley. – Cześć, Trav – powiedziała Lexi, prężąc się zalotnie. Idealna opalenizna, różowa bawełniana koszulka pękała pod naporem napompowanych silikonem piersi. Trudno się było oprzeć tym falującym wypukłościom; to przede wszystkim one skusiły mnie, żeby ją zaliczyć. Ale raz wystarczy. Jej głos przypominał mi dźwięk powietrza powoli spuszczanego z balonu, a Nathan Squalor puknął ją już następnego wieczoru po mnie. – Cześć, Lex. Zdusiłem resztkę papierosa, wrzuciłem go do kosza i szybko wszedłem do środka. Nie paliłem się do szturmu na bufet zwiędłych warzyw, wysuszonych wędlin i przejrzałych owoców – co to, to nie. Ale, Jezu, ten jej głos! Psy by zawyły, a dzieci zaczęłyby się rozglądać, czy obok nich nie ożyła jakaś postać z kreskówek. Mimo wyraźnego braku zainteresowania z mojej strony obie dziewczyny poszły za mną. – Shep. – Skinąłem głową do kumpla. Siedział przy Americe, w wesołym towarzystwie. Śmiali się. Gołąbek, dziewczyna, którą widziałem podczas walki, zajmowała miejsce naprzeciw niego, grzebiąc w jedzeniu plastikowym widelcem. Mój głos zwrócił jej uwagę. Kiedy postawiłem z impetem tacę na końcu stołu, czułem, jak wodzi za mną swoimi wielkimi oczami. Usłyszałem chichot Lexi. Starałem się nie dać po sobie poznać, że tak mnie wkurza. Usiadłem, a ona potraktowała moje kolano jak krzesło. Niektórzy kumple z drużyny futbolowej siedzący przy naszym stole obserwowali mnie z podziwem, tak jakby dla nich to, że łażą za tobą dwie tępe krowy, było szczytem marzeń. Lexi wsunęła dłoń pod stół i przycisnęła mi ją do uda, przesuwając

palce po wewnętrznym szwie dżinsów. Rozchyliłem bardziej kolana, w oczekiwaniu, kiedy dotrze do celu. Zanim mnie dotknęła, nad stołem dał się słyszeć szept Ameriki. – No nie, zaraz zwymiotuję. Lexi obejrzała się, cała sprężona. – Słyszałam to, zdziro. Bułka śmignęła tuż przy twarzy Lexi i odbiła się od podłogi jak piłka. Shepley i ja wymieniliśmy spojrzenia. Gwałtownie cofnąłem kolano. Tyłek Lexi klapnął na podłogę. Muszę przyznać, że dźwięk pacnięcia jej ciała o kafelki w stołówce trochę mnie podniecił. Nie biadoliła za bardzo, zanim odeszła. Shepley chyba docenił mój gest i to było dla mnie najważniejsze. Nie miałem cierpliwości do takich dziewczyn jak Lexi. Trzymałem się jednej zasady: liczy się szacunek. Wobec mnie, mojej rodziny i moich przyjaciół. Cholera, nawet niektórzy z moich wrogów zasługiwali na poszanowanie. Nie widziałem powodu, by dłużej, niż to konieczne, utrzymywać kontakt z ludźmi, którzy tego nie rozumieją. Dziewczyny, które przekroczyły próg mojego mieszkania, mogłyby dopatrywać się w tym hipokryzji, ale jeśli same się szanowały, to ja też traktowałem je z szacunkiem. Mrugnąłem do Ameriki, która wydawała się zadowolona, skinąłem głową Shepleyowi i wróciłem do jedzenia tego, co miałem na talerzu. – Nieźle się spisałeś wczoraj wieczorem, Wściekły Psie – powiedział Chris Jenks, ciskając grzanką przez stół. – Zamknij się, tępaku – uciszył go swoim niskim głosem Brazil. – Adam więcej cię nie wpuści, jak się dowie, że paplesz. – Dobra, dobra – skwitował tamten, wzruszając ramionami. Odniosłem tacę i nachmurzony wróciłem na miejsce. – I nie nazywaj mnie tak. – Co? Że Wściekły Pies? – Tak. – Czemu nie? Myślałem, że to twoja ksywka w Kręgu. Tak jak mają striptizerki. Wlepiłem wzrok w Jenksa. – Czemu się nie przymkniesz, żeby dać szansę zagoić się tej

dziurze w twojej gębie? – Nigdy nie lubiłem tej mendy. – Już się robi, Travis. Wystarczyło powiedzieć. – Zachichotał nerwowo, zanim zebrał swoje śmieci i odszedł. Wkrótce jadalnia opustoszała. Popatrzyłem na Shepleya i Americę, którzy jeszcze zostali. Rozmawiali z koleżanką Ameriki. Miała długie, wijące się włosy, a z jej skóry nie zeszła jeszcze opalenizna z wakacji. Cycki, może nie największe, jakie widziałem, ale oczy… co za osobliwy szary kolor. Jakby skądś znajomy. Niemożliwe, żebym już ją spotkał, ale coś w jej twarzy przypominało mi o czymś, czego nie umiałbym określić. Wstałem i podszedłem do niej. Miała włosy gwiazdy porno, a twarz anioła. Oczy o migdałowym wykroju, niebywale piękne. I wtedy to zrozumiałem: pod tą urodą i pozorem niewinności kryje się coś jeszcze, jakby chłodne wyrachowanie. Nawet kiedy się uśmiechała, mogłem dostrzec grzech tak głęboko w niej zakorzeniony, że żaden sweterek tego nie przykryje. Jej oczy nad maleńkim noskiem, regularne rysy. Wszystkim może wydawać się czysta i naiwna, ale ta dziewczyna coś ukrywa. Nie dałem się zwieść tylko dlatego, że podobna grzeszność tkwiła i we mnie przez całe moje życie. Różnica polega na tym, że ona to trzyma w zanadrzu, a ja regularnie wypuszczam demona z klatki. Wpatrywałem się w Shepleya tak długo, aż poczuł mój wzrok. Kiedy spojrzał na mnie, skinąłem w kierunku dziewczyny, którą w myślach nazywałem Gołąbkiem. Kto to? – zapytałem bezgłośnie. Zmarszczył brwi. Nic nie skapował. Ta. – Znów tylko ruchem warg próbowałem wyjaśnić, o co chodzi. Usta Shepleya ułożyły się we wkurzający uśmieszek. Dupek zawsze miał taką minę, kiedy chciał zaraz zrobić coś, co mnie doprowadzi do białej gorączki. – Co? – spytał dużo głośniej niż trzeba. Widziałem, że dziewczyna wie, o kim mówimy, bo spuściła głowę, udając, że nie słyszy. Po sześćdziesięciu sekundach spędzonych w obecności Abby Abernathy zauważyłem dwie rzeczy: nie mówiła wiele, a jeśli już, to była cięta jak osa. Ale nie wiem… Może się czepiam. Starała się trzymać

na dystans takich gnojków jak ja, lecz tym bardziej się upierałem. Przewróciła oczami na moje zaczepki trzy czy cztery razy. Denerwowałem ją i to mnie dość bawiło. Dziewczyny zwykle nie traktowały mnie z autentyczną niechęcią, nawet gdy pokazywałem im drzwi. Kiedy moje najlepsze uśmiechy nie odniosły skutku, zmieniłem taktykę. – Masz tik? – Co takiego? – spytała. – Tik. Oczy ci dziwnie latają. Gdyby mogła zabijać wzrokiem, leżałbym już, wykrwawiając się na podłodze. Nie mogłem powstrzymać śmiechu. Ma tupet mądralina. Podobała mi się coraz bardziej. Nachyliłem się bliżej do jej twarzy. – Ale co to za oczy. A tak przy okazji, jaki to kolor? Szary? Od razu się przygarbiła, chowając twarz pod opadającymi włosami. Punkt dla mnie. Speszyłem ją, a to znaczy, że jestem na dobrej drodze. America od razu rzuciła się Abby na odsiecz. Nie mogę mieć jej tego za złe. Widziała ten szereg dziewczyn przewijających się przez nasze mieszkanie. Nie miałem zamiaru wkurzać Ameriki, zresztą nie wyglądała na złą. Bardziej na rozbawioną. – Nie jesteś w jej typie – rzuciła. Otworzyłem usta, podejmując jej grę. – Przecież wszystkim się podobam! Zerknęła na mnie i lekko się uśmiechnęła. Ogarnęła mnie fala ciepła, a może po prostu miałem dziką chęć powalić tę dziewczynę na swoją kanapę. Była inna. Co za orzeźwiające doznanie. – O, uśmiech – powiedziałem. Nazwanie tego po prostu uśmiechem, jakby nie było to coś najpiękniejszego, co w życiu widziałem, wydawało się nie na miejscu, ale nie miałem zamiaru spieprzyć swojej gry, kiedy już zaczynałem zyskiwać przewagę. – Wcale nie jestem takim zepsutym draniem, jak gadają. Miło było cię poznać, Gołąbku. – Wstałem, obszedłem stół i nachyliłem się Americe do ucha. – Pomóż mi z nią, dobrze? Będę grzeczny,

przysięgam. W kierunku mojej twarzy poleciała frytka. – Zabieraj usta z ucha mojej dziewczyny, Trav! – warknął Shepley. Cofnąłem się, podnosząc ręce i robiąc minę niewiniątka. – Ja tylko nawiązuję kontakty! Zrobiłem kilka kroków do wyjścia, gdzie zauważyłem grupkę dziewczyn. Otworzyłem drzwi, a one hurmem skorzystały z okazji, zanim zdążyłem się przecisnąć. Dawno już nie miałem potrzeby o nikogo zabiegać. Ciekawe, że nie chciałem od razu jej puknąć. Martwiło mnie, że pewnie uważa mnie za palanta, ale jeszcze bardziej, że to ma dla mnie znaczenie. W każdym razie po raz pierwszy od długiego czasu ktoś był nieprzewidywalny. Robiła wrażenie całkowitego przeciwieństwa dziewczyn, które tu spotykałem, i musiałem się dowiedzieć dlaczego. Na zajęciach u Chaneya był komplet. Pobiegłem na swoje miejsce, biorąc po dwa stopnie naraz, i zacząłem przeciskać się między nagimi nogami. – Witam panie. – Skinąłem głową. Zamruczały zgodnym chórem w odpowiedzi. Suki. Połowę z nich zaliczyłem na pierwszym roku, druga połowa przewinęła się przez moją kanapę dobrze przed przerwą semestralną. Z wyjątkiem dziewczyny siedzącej na końcu. Sophia posłała mi krzywy uśmiech. Wyglądała tak, jakby jej twarz stanęła w ogniu, a ktoś starał się go zdławić widelcem. Chodziła z kilkoma moimi kumplami z bractwa. Znając ich przeszłość i wiedząc, że ta dziewczyna nie dba o zabezpieczanie się, najlepiej było uznać ją za zbytnie ryzyko, nawet jeśli ja, zwyczajowo, byłem bardzo ostrożny. Oparła się na łokciach, wychylając się do przodu, żebyśmy mieli lepszy kontakt wzrokowy. Miałem chęć wzdrygnąć się z odrazą, ale się opanowałem. Nie. Nie warto. Brunetka przede mną obejrzała się i zatrzepotała rzęsami. – Cześć, Trav, podobno szykuje się impreza dla par w Sigma Tau. – Nie – uciąłem szybko.

Wydęła lekko dolną wargę. – Ale… kiedy mi o tym mówiłeś, sądziłam, że chcesz pójść. Zaśmiałem się. – Narzekałem na ten zwyczaj. To nie to samo. Blondynka siedząca obok mnie wychyliła się naprzód. – Wszyscy wiedzą, że Wściekły Pies nie chodzi na bale par. To nie ten adres, Chrissy. – Ach, tak? A ciebie kto pyta? Nie wtrącaj się – powiedziała naburmuszona Chrissy. Kiedy się tak kłóciły, zauważyłem wchodzącą pośpiesznie Abby. Wpadła do pierwszego rzędu tuż przed dzwonkiem. Zanim zdałem sobie sprawę, czemu to robię, złapałem notatnik, wetknąłem długopis między zęby, pognałem na dół i wślizgnąłem się na ławkę obok niej. Abby zrobiła potwornie zabawną minę i z jakiegoś powodu, którego wyjaśnić nie umiem, poczułem nagły przypływ adrenaliny, jak przed walką. – Fajnie. Możesz za mnie notować – rzuciłem. Była bardzo zniesmaczona, a to tylko sprawiło mi radochę. Większość dziewczyn wydawała mi się nudna jak flaki z olejem, a ta mnie intrygowała. Nawet bawiła. Nie robiłem na niej specjalnie wrażenia, w każdym razie nie w pozytywnym sensie. Tak jakby mdliło ją na mój widok, co dziwnie mnie wzruszało. Nagle poczułem, że natychmiast muszę sprawdzić, czy naprawdę tak mnie nie znosi, czy tylko zgrywa taką twardą. Pochyliłem się do niej. – Przepraszam… czy ja cię czymś uraziłem? Jej oczy złagodniały, nim pokręciła głową. Nie nienawidzi mnie. Tylko chciałaby nienawidzić. Miałem nad nią wielką przewagę. Jeśli chce grać, mogę grać. – No to o co ci chodzi? Wydawało się, że głupio jej to mówić. – Nie pójdę z tobą do łóżka. Powinieneś dać sobie spokój, i to już. Ach, tak. Zapowiada się zabawnie. – Nie prosiłem, żebyś się ze mną przespała… wspominałem o czymś takim?

Popatrzyłem w górę na sufit, jakbym musiał się zastanowić. – A może wpadłabyś dziś wieczorem z Americą? Abby zrobiła ryjek, jakby wyczuła, że coś śmierdzi. – Nie będę z tobą flirtował, przysięgam. – Pomyślę o tym. Starałem się nie uśmiechać za bardzo, żeby się nie zdradzić. Ona nie da się obracać jak te suki z górnych rzędów. Obejrzałem się. Wszystkie świdrowały dzikim wzrokiem tył głowy Abby. Wiedziały tak samo dobrze jak ja. Abby jest inna i będę musiał nad nią popracować. Raz trochę się wysilić. Trzy bazgroły potencjalnych tatuaży i ze dwadzieścia sześcianów później zajęcia się skończyły. Przemknąłem korytarzami, zanim ktokolwiek zdołał mnie zatrzymać. Miałem niezły czas, ale jakimś cudem Abby już wyszła. Była dobre dwadzieścia metrów przede mną. Stara się mnie unikać. Przyspieszyłem kroku, aż się z nią zrównałem. – No i co, pomyślałaś? – Travis! – zawołała jakaś dziewczyna, bawiąc się swoimi włosami. Abby szła dalej. Zostawiła mnie zmuszonego słuchać irytującej paplaniny tamtej nudziary. – Przepraszam… – Mam na imię Heather. – Przepraszam, Heather, ale… muszę lecieć. Objęła mnie. Poklepałem ją po pupie, wyswobodziłem się z uścisku i ruszyłem dalej, zastanawiając się, kto to był. Zanim zdołałem to sobie przypomnieć, zobaczyłem długie opalone nogi Abby. Wetknąłem marlboro w usta i podbiegłem do niej. – Przy czym to byliśmy? No tak… że pomyślisz. – O czym ty mówisz? – Zastanowiłaś się, czy przyjdziesz? – Jeśli się zgodzę, przestaniesz za mną łazić? Udałem, że się zastanawiam, a potem skinąłem głową. – Tak. – No to przyjdę.

O w mordę. Przecież nie jest taka łatwa. – Kiedy? – Wieczorem. Wpadnę wieczorem. Zatrzymałem się w pół kroku. Ona coś kombinuje. Nie spodziewałem się, że się podda. – To miło – powiedziałem, ukrywając zaskoczenie. – W takim razie do zobaczenia, Gołąbku. Odeszła, nie oglądając się. Kompletnie niewzruszona naszą rozmową. Znikła za grupą innych studentów idących na zajęcia. Dostrzegłem białą czapkę Shepleya. Nie spieszył się na ćwiczenia z informatyki. Zmarszczyłem brwi. Nie znosiłem tych zajęć. Kto jeszcze w tych czasach nie radzi sobie z pieprzonym komputerem? Dołączyłem do Shepleya i jego dziewczyny, kiedy ruszyli z innymi główną aleją kampusu. Zachichotała, z roziskrzonymi oczami patrząc, jak Shep mnie beszta. America nie jest głupią cipą. Seksowna, ale można z nią pogadać i nie mówi co drugie słowo „jakby”, a czasami jest całkiem zabawna. Co mi się w niej najbardziej podobało, to to, że nie chciała przyjść do nas przez dobre kilka tygodni od ich pierwszej randki i nawet kiedy oglądali razem film, tuląc się do siebie na kanapie, wracała na noc do akademika. Miałem jednak wrażenie, że okres próbny, zanim Shepley będzie mógł ją puknąć, dobiega końca. – Cześć, Mare – powiedziałem i skinąłem głową. – Jak leci, Trav? – spytała. Uśmiechnęła się do mnie, ale jej oczy od razu powędrowały z powrotem na Shepleya. Miał szczęście. Dziewczyny takie jak ta nie zdarzają się często. – To ja tu – powiedziała, wskazując akademik po drugiej stronie. Zarzuciła ręce Shepleyowi na szyję i pocałowała go. Złapał ją za koszulkę z obu stron i przyciągnął mocno do siebie, zanim ją puścił. America pomachała ostatni raz do nas obu i podeszła do swojego kolegi Fincha przy frontowych drzwiach. – Bujasz się w niej, co? – spytałem, dając mu kuksańca. Odepchnął mnie. – Nie twój interes, palancie.

– Czy ona ma siostrę? – Jest jedynaczką. I zostaw też w spokoju jej koleżanki, Trav. Nie żartuję. Nie musiał mówić tego ostatniego zdania. Jego oczy jak zwykle zdradzały, co czuje i myśli, i widziałem, że jest całkiem poważny, a może nawet nieco przerażony. Nie tylko się w niej bujał. Był zakochany. – Masz na myśli Abby. Zmarszczył brwi. – Chodzi mi o wszystkie jej przyjaciółki. Nawet o Fincha. Trzymaj się od nich z daleka. – Kuzynku! – powiedziałem, zarzucając mu łokieć na szyję i lekko ściskając. – Zakochałeś się? Aż mi się łza w oku kręci. – Przymknij się – warknął. – Tylko obiecaj, że będziesz się trzymał z dala od jej koleżanek. Wyszczerzyłem zęby w uśmiechu. – Nic nie obiecuję.

Rozdział drugi Odwrotny skutek – Co ty wyczyniasz? – zapytał Shepley. Stał pośrodku pokoju z parą butów sportowych w jednej ręce i brudnymi bokserkami w drugiej. – Chodzi ci o to, że sprzątam? – powiedziałem, wstawiając szklanki po drinkach do zmywarki. – No, widzę… dlaczego? Uśmiechnąłem się, stojąc plecami do Shepleya. Zaraz mi dokopie. – Spodziewam się gościa. – Tak? – Gołąbka. – Co takiego? – Abby, Shep. Zaprosiłem Abby. – No nie! Nie spieprz mi tego znowu. Bardzo cię proszę. Odwróciłem się, krzyżując ręce na piersi. – Próbowałem, Shep. Naprawdę. Ale… No, nie wiem. – Wzruszyłem ramionami. – Ona ma w sobie coś. Nie mogłem się powstrzymać. Zacisnął szczęki, wymaszerował z pokoju i trzasnął drzwiami. Skończyłem ładować zmywarkę, a potem okrążyłem kanapę, żeby sprawdzić, czy nie przegapiłem jakiegoś pustego opakowania po prezerwatywie. Nie lubiłem się z tego tłumaczyć. Fakt, że puknąłem sporo pięknych koleżanek ze studiów, nie był dla nikogo tajemnicą, ale nie widziałem powodu, by przypominać o tym dziewczynom, kiedy mnie odwiedzały. Liczy się sposób podania. W dodatku Gołąbek. Żeby ją zaliczyć na mojej kanapie, trzeba będzie dużo więcej niż gry pozorów. Na razie przyjąłem taktykę małych kroków. Jak się człowiek skupia na celu, łatwo wszystko zawalić. Była spostrzegawcza. Jeszcze mniej naiwna niż ja. Ta misja wiązała się ze sporym ryzykiem. Sortowałem w sypialni brudy, kiedy usłyszałem, jak ktoś otwiera frontowe drzwi. Shepley zwykle nasłuchiwał nadjeżdżającego auta Ameriki, żeby powitać ją w progu.

Pantoflarz jeden. Jakieś stłumione odgłosy rozmowy, a potem zamykane drzwi pokoju Shepleya były dla mnie sygnałem. Poszedłem do salonu i zastałem ją tam. Okularki, włosy upięte na czubku głowy i coś jak piżama. Nie zdziwiłbym się, gdyby wyciągnęła ją z samego dna kosza z bielizną do prania. Trudno było nie parsknąć śmiechem. Jeszcze nigdy żadna dziewczyna tak do mnie przyszła. W drzwiach pojawiały się tu spódniczki dżinsowe, sukienki, w tym i taka obcisła, prześwitująca, nałożona na stringi. Kilka razy zdarzyło się ciało wysmarowane make-upem albo nabłyszczaczem do skóry. Piżama nigdy. Wygląd Abby od razu uświadomił mi, dlaczego tak łatwo zgodziła się przyjść. Chciała mnie zniechęcić, żebym dał jej spokój. Gdyby mimo wszystko nie wyglądała tak cholernie seksownie, to pewnie by zadziałało, ale miała idealną cerę, a brak makijażu i oprawki okularów tylko podkreślały niezwykły kolor jej oczu. – O, już jesteś – powiedziałem i klapnąłem na kanapę. Z początku wydawała się dumna ze swojego pomysłu, ale kiedy rozmawialiśmy, a ja nie zwracałem uwagi na jej ubiór, dotarło do niej, że plan spalił na panewce. Im bardziej jej uśmiech bladł, tym mój stawał się szerszy. Była taka zabawna. Nie mogłem się pohamować. Shepley i America dołączyli do nas dziesięć minut później. Abby była speszona, a mnie aż kręciło się w głowie z euforii. Nasza rozmowa o tym, czy potrafię napisać najprostszą pracę – w co wątpiła – przeszła na dociekania, skąd u mnie ta skłonność do bójek. Nawet podobało mi się to gadanie z nią o zwykłych rzeczach. Wolałem to niż niezręczne zadanie wyproszenia jej, kiedy ją zaliczę. Ona nie rozumiała mnie, a ja w jakiś sposób chciałem, żeby pojęła, o co mi chodzi, choć robiłem takie wrażenie, jakbym ją zbywał. – Jesteś jakiś Karate Kid? Gdzie nauczyłeś się bić? Shepley i America byli wyraźnie zażenowani zachowaniem Abby. Nie wiem czemu. Mnie w żadnym wypadku to wszystko nie przeszkadzało. To, że mało mówiłem o swoim dzieciństwie, nie znaczy, że się go wstydzę. – Ojciec miał problem z alkoholem i wybuchowy temperament,

a czterech moich starszych braci odziedziczyło po nim te cholerne geny. – O – powiedziała po prostu. Zaczerwieniła się i w tej chwili poczułem drgnienie w piersi. Nie byłem pewien, co to, ale się zaniepokoiłem. – Nie masz się co peszyć, Gołąbku. Tata przestał pić. A bracia dorośli. – Nie speszyłam się. Język jej ciała przeczył słowom. Starałem się wymyślić coś, by zmienić temat, i wtedy wpadłem na to, żeby skomentować jej seksowny, niechlujny wygląd. Zakłopotanie Abby od razu zastąpiła irytacja, coś, z czym dużo lepiej sobie radziłem. America zaproponowała, żebyśmy pooglądali telewizję. Ostatnia rzecz, jaka mi się marzyła, to być w jednym pokoju z Abby i nie móc z nią rozmawiać. Wstałem. – Jesteś głodna, Gołąbku? – Już jadłam. America uniosła lekko brwi. – Jak to? A… no… prawda. Zapomniałam. Złapałaś kawałek… pizzy… przed wyjściem. Abby znów była speszona, ale po chwili zatuszował to gniew. Szybko zorientowałem się, jaki jest schemat jej reakcji. Otworzyłem drzwi, starając się o wyluzowany ton. Jeszcze nigdy nie zależało mi tak bardzo, żeby wyciągnąć skądś dziewczynę – zwłaszcza że nie chodziło o seks. – Chodź, na pewno jesteś głodna. Jej ramiona trochę się rozluźniły. – A dokąd się wybierasz? – Pójdziemy, dokąd chcesz. Możemy wpaść gdzieś na pizzę. – Aż się wewnętrznie wzdrygnąłem. To mogło zabrzmieć jak nadgorliwość. Spojrzała w dół na swoje dresowe spodnie. – Nie jestem za bardzo ubrana. Naprawdę nie wiedziała, jaka jest piękna. Przez to była jeszcze bardziej atrakcyjna. – Wyglądasz świetnie. Chodźmy. Umieram z głodu. Kiedy już siedziała za mną na harleyu, mogłem znów ogarnąć

myśli. Zwykle uspokajałem się na motocyklu. Uda Abby obejmujące moje biodra dziwnie dodawały mi równowagi. Czułem coś w rodzaju ulgi. Te nietypowe dla mnie emocje wprawiały mnie w zakłopotanie. Nie podobało mi się to. Ale przypominały mi, że ona jest blisko, więc czułem zarówno ukojenie, jak i niepokój. Zdecydowałem wziąć się w garść. Może Abby i jest gołębicą, ale przecież to tylko dziewczyna, do cholery. Nie ma co trząść portkami. Poza tym pod tą powierzchownością grzecznej panienki coś się kryło. Nie znosiła mnie, bo musiała sparzyć się kiedyś na kimś takim jak ja. Ale na pewno nie była puszczalską. Nawet nawróconą. Potrafiłem je rozpoznać na kilometr. Powoli spadała ze mnie maska gracza. W końcu znalazłem dziewczynę, którą warto poznać, ktoś taki jak ja już ją zranił. Choć dopiero co się poznaliśmy, potwornie wkurzała mnie myśl, że jakiś dupek ją skrzywdził. A jeszcze bardziej to, że Abby mnie z nim kojarzyła. Dodałem gazu, podjeżdżając pod pizzerię. Jazda nie trwała wystarczająco długo, żebym uporządkował sobie chaos w głowie. Nawet nie myślałem o tym, jak szybko jadę, więc kiedy Abby zeskoczyła z motoru i zaczęła się wydzierać, nie umiałem powstrzymać śmiechu. – Nie przekroczyłem dozwolonej prędkości. – Tak, gdybyśmy byli na autostradzie! – Rozpuściła wariacki kok z czubka głowy i przeczesała palcami długie włosy. Nie mogłem oderwać od niej wzroku, kiedy upinała je od nowa. Wyobraziłem sobie, że tak pewnie wygląda rano, a potem musiałem przez dziesięć minut wspominać sceny z Szeregowca Ryana, żeby mi nie stanął. Krew. Krzyk. Wylewające się wnętrzności. Granaty. Ostry obstrzał. Jatka. Przytrzymałem jej drzwi. – Nie dopuściłbym, żeby stało ci się coś złego, Gołąbku. Ze złością minęła mnie i wmaszerowała do restauracji, ignorując mój gest. Jaka szkoda! Była pierwszą dziewczyną, przed którą kiedykolwiek chciałem otworzyć drzwi. Czekałem na tę chwilę, a ona nawet nie zauważyła. Wszedłem za nią i skierowałem się do wnęki z boku, którą zwykle

zajmowałem. Drużyna piłkarska siedziała przy zestawionych stolikach pośrodku sali. Już wyli ze śmiechu, że wparadowałem tu na randkę. Zacisnąłem zęby. Nie chciałem, żeby Abby się zorientowała. Pierwszy raz w życiu wstydziłem się swojego zachowania. Ale szybko mi przeszło. Kiedy zobaczyłem, jak Abby siada naprzeciw mnie, roztrzęsiona i nadąsana, od razu zrobiło się mi lepiej. Zamówiłem dwa piwa. Popatrzyła na mnie z niesmakiem. Kelnerka bezwstydnie ze mną flirtowała i Abby było przykro. Najwyraźniej mogłem ją wkurzyć, nawet jeśli się o to nie starałem. – Często tu bywasz? – burknęła, rzucając okiem na kelnerkę. Ożeż w mordę, tak. Była zazdrosna. Chwileczkę. Może problem w tym, jak traktują mnie inne kobiety? To wcale by mnie nie zdziwiło. Ta mała przyprawiała mnie o zawrót głowy. Pochyliłem się do niej, opierając łokcie na stole. Nie dałem jej poznać, że robi na mnie takie wrażenie. – No, to jaka jest twoja historia, Gołąbku? Nie znosisz mężczyzn w ogóle czy tylko mnie? – Sądzę, że chodzi tylko o ciebie. Musiałem się zaśmiać. – Nie mogę cię rozszyfrować. Jesteś pierwszą dziewczyną, która ma do mnie pretensję, choć jeszcze się ze mną nie przespała. Nie peszysz się, kiedy ze mną rozmawiasz, i nie próbujesz mnie uwodzić. – To żadne gierki. Po prostu nie podobasz mi się. Auć. – Nie byłabyś tu, gdybym ci się nie podobał. Mój upór się opłacił. Rozchmurzyła się, skóra wokół jej oczu wyraźnie się odprężyła. – Nie mówię, że jesteś zły. Po prostu nie lubię być zaszufladkowana tylko dlatego, że mam waginę. Nie wiem, co mnie napadło, ale nie mogłem się opanować. Na próżno próbowałem zdławić wesołość, parsknąłem śmiechem. Nie uważa mnie więc za palanta, po prostu nie podoba się jej moje podejście. To łatwo zmienić. Poczułem ulgę i uśmiałem się szczerze, jak nie zdarzyło mi się od lat, a może nawet nigdy dotąd. – O Boże! Niech skonam! O to chodzi! Musimy zostać

przyjaciółmi. Odmowy nie przyjmuję. – Możemy się przyjaźnić, nie mam nic przeciwko, ale to nie znaczy, że możesz mi się co pięć sekund dobierać do majtek. – Nie masz zamiaru iść ze mną do łóżka. Pojąłem. I już. Uśmiechnęła się i w tym momencie otworzył się przede mną cały świat nowych możliwości. Przemknęły mi w myśli obrazy porno z Gołąbkiem, jakbym przerzucał kanały telewizyjne, a potem zrobiły się zakłócenia i na ich miejsce pojawił się komunikat na temat szlachetnej postawy i tego, że nie chcę spieprzyć tej dziwnej przyjaźni. Odwzajemniłem uśmiech Abby. – Masz moje słowo. Nawet nie pomyślę o twoich majtkach, chyba… że sama zechcesz. Oparła swoje drobne łokcie na stole i nachyliła się. Oczywiście mój wzrok od razu powędrował na jej cycki, patrzyłem, jak przyciskają się do krawędzi blatu. – A do takiej sytuacji nie dojdzie, więc możemy być przyjaciółmi. Wyzwanie podjęte. – No, a jaka jest twoja historia? – spytała Abby. – Czy zawsze byłeś Travisem Maddoxem Mad Dogiem, Wściekłym Psem, czy dopiero od kiedy jesteś tutaj? Użyła dwóch palców obu rąk, żeby zaznaczyć cudzysłów, kiedy wymawiała tę paskudną pieprzoną ksywę. Aż się wzdrygnąłem. – Nie. Tak nazwał mnie Adam po mojej pierwszej walce. Nie znosiłem tego przezwiska, ale przylgnęło. Wszystkim najwyraźniej się spodobało, więc Adam używał go dalej. Po chwili niezręcznej ciszy Abby się wreszcie odezwała: – I tyle? Nie powiesz mi nic o sobie? Wydawało się, że nie przeszkadza jej ta ksywa albo po prostu przyjęła do wiadomości, jak jest, i tyle. Nie miałem pojęcia, kiedy się obrazi albo zezłości, a kiedy będzie zachowywać się racjonalnie i spokojnie. Wciągało mnie to coraz bardziej. – A co byś chciała wiedzieć? Abby wzruszyła ramionami. – Normalnie. Skąd pochodzisz, kim chcesz zostać… takie tam

rzeczy. Musiałem się starać nie napinać ramion. Mówienie o sobie – szczególnie o dzieciństwie – wykraczało poza strefę bezpieczeństwa. Dałem kilka wymijających odpowiedzi i na tym koniec, kiedy nagle usłyszałem, jak jeden z zawodników stroi sobie jakieś żarty. Nie przeszkadzałoby mi to specjalnie, gdybym się nie bał, że Abby połapie się wreszcie, z czego się śmieją. No dobra, kłamię. To by mnie wkurzyło bez względu na to, czy ona tam była, czy nie. Chciała wiedzieć więcej o mojej rodzinie i wybranych przedmiotach na studiach, a ja z całych sił starałem się nie poderwać z miejsca, bo miałem ochotę wstać i pogonić całe to towarzystwo, żeby wiali stąd na łeb na szyję. Coraz bardziej gotowałem się ze złości i coraz trudniej było mi skupić się na rozmowie. – Z czego oni się śmieją? – spytała wreszcie, wskazując hałaśliwą bandę przy stole. Pokręciłem głową. – Powiedz mi – upierała się. Moje usta zacisnęły się w wąską kreskę. Jeśli Abby wyjdzie, pewnie nie dostanę już nigdy drugiej szansy i te palanty będą miały jeszcze lepszy powód do żartów. Patrzyła na mnie wyczekująco. A, pieprzyć to. – Śmieją się ze mnie, że musiałem cię najpierw zaprosić na kolację. Zwykle… tego nie robię. – Najpierw? Kiedy dotarło do niej, o co chodzi, twarz jej stężała. Zawstydziła się, że jest tu ze mną. Skrzywiłem się. Spodziewałem się, że lada moment wypadnie z pizzerii jak burza. Zgarbiła się. – Bałam się, że się śmieją, bo zobaczyli cię ze mną, w tym stroju, i sądzą, że się z tobą prześpię – powiedziała cicho. Chwileczkę. Co takiego? – Dlaczego miałbym się nie pokazywać z kimś takim jak ty? Abby zaczerwieniła się i spuściła wzrok na stół.

– O czym to mówiliśmy? Westchnąłem. Martwiła się o mnie. Myślała, że śmieją się z jej wyglądu. Nie jest taka twarda, jak się zdawało. Zdecydowałem się zadać kolejne pytanie, zanim znów zrobi zwrot. – A ty, co przede wszystkim studiujesz? – O, jeszcze się nie zdecydowałam, ale skłaniam się ku księgowości. – Ale nie jesteś stąd. Musiałaś się skądś przeflancować. – Z Wichita. Tak jak America. – Jak to się stało, że trafiłaś tu z Kansas? – Musiałyśmy przenieść się gdzieś dalej. – Od czego? – Od moich rodziców. Uciekała. Słusznie czułem, że sweter i perełki, które miała na sobie w tamten wieczór, kiedy się poznaliśmy, były przykrywką. Tylko co chciała ukryć? Szybko irytowały ją pytania osobiste, ale zanim mogłem zmienić temat, Kyle z drużyny piłkarskiej zaczął robić jakieś głupie uwagi. Skinąłem głową. – No, a dlaczego tutaj? Abby coś tam odpaliła Kyle’owi. Cokolwiek powiedziała, ja tego nie dosłyszałem. Chichoty i głupkowate komentarze członków drużyny zagłuszyły jej słowa. – Frajer, zamiast poprosić o resztki dla pieska, chce zaliczyć suczkę. Dłużej już tego nie ścierpiałem. Obrażali nie tylko mnie, ale i Abby. Wstałem i zrobiłem kilka kroków w ich kierunku, a oni rzucili się na wyścigi do wyjścia, potykając się o własne nogi. Czułem wzrok Abby na tyle swojej głowy, co mnie opamiętało. Wróciłem do naszej wnęki. Uniosła brew i cała moja frustracja i gniew od razu stopniały. – Miałaś powiedzieć mi, dlaczego wybrałaś tę uczelnię – przypomniałem. Chyba najlepiej było zachowywać się tak, jakby nic się nie stało. – Trudno wyjaśnić. – Wzruszyła ramionami. – Chyba po prostu

wydawało mi się, że tak będzie dobrze. Jeśli można opisać, co wtedy czułem, to ostatnie jej zdanie idealnie do tego pasowało. Nie wiedziałem, co, do cholery, robię i dlaczego, ale z jakiegoś powodu siedzenie naprzeciw niej przy stole działało na mnie dziwnie kojąco. Nawet w chwili wściekłości. Uśmiechnąłem się i otworzyłem kartę dań. – Rozumiem.

Rozdział trzeci Szlachetny rycerz Shepley stał w progu i machał Americe odjeżdżającej z parkingu. Kompletnie rozum mu odjęło od tej miłości. Potem zamknął drzwi i padł na rozkładany fotel, uśmiechając się głupkowato. – Dureń z ciebie – stwierdziłem. – Ja? Popatrz na siebie. Abby uciekała stąd, jakby się paliło. Nachmurzyłem się. Nie zauważyłem, żeby Abby aż tak się spieszyła, ale teraz, kiedy Shepley to powiedział, przypomniało mi się, że rzeczywiście była dość milcząca, gdy wróciliśmy. – Tak sądzisz? Zaśmiał się, przeciągając się w fotelu i wysuwając podpórkę dla nóg. – Nie znosi cię. Daj sobie spokój. – Wcale nie. Randka się udała. Zjedliśmy kolację. Shepley uniósł brwi. – Randka? Trav. Co ty wyprawiasz? Bo jeśli dla ciebie to tylko zabawa i spieprzysz mi to, zamorduję cię we śnie. Padłem na kanapę i złapałem pilota. – Nie wiem, co robię, ale tego nie zrobię. Patrzył na mnie skołowany. Nie chciałem dać po sobie poznać, że jestem tak samo zagubiony jak on. – Nie żartuję – podkreślił, patrząc w ekran. – Zaduszę cię. – Słyszałem – uciąłem. Wkurzało mnie, że jestem zupełnie jak nie ja, a tu jeszcze ten skunks grozi mi śmiercią. Zadurzony Shepley był irytujący. Zakochany – nie do zniesienia. – Pamiętasz Anyę? – spytałem. – To co innego – rzucił ze złością. – Z Mare jest inaczej. To właśnie ta dziewczyna. – Wiesz to na pewno już po paru miesiącach? – Wiedziałem to, kiedy tylko ją zobaczyłem. Pokręciłem głową. Nie znosiłem, kiedy taki był. Jednorożce i motylki wypływały mu z dupy, a w powietrzu fruwały amorki.

Kończyło się zawsze złamanym sercem i przez dobre pół roku musiałem stawać na głowie, żeby nie dać mu się zapić na śmierć. Ale Americe wyraźnie taki się podobał. Ja przez żadną kobietę nie mazałem się ani nie piłem na umór, bo odeszła. W życiu. Skoro się mnie nie trzyma, to i tak nie jest nic warta. Shepley wstał, przeciągnął się i powędrował do swojego pokoju. – Odbiło ci, Shep. – Skąd wiesz? – zapytał. Miał rację. Nigdy nie byłem zakochany, ale nie mogłem sobie wyobrazić, żeby to tak mnie zmieniło. Zdecydowałem się też iść do siebie. Rozebrałem się i położyłem na wznak na materacu. Kiedy tylko moja głowa dotknęła poduszki, pomyślałem o Abby. Jeszcze raz przeżywałem w szczegółach naszą rozmowę. Chwilami wykazywała nawet odrobinę zainteresowania. Nie nienawidzi mnie, co mnie trochę uspokoiło. Niespecjalnie kajałem się ze względu na swoją reputację, ale Abby nie oczekiwała, że będę udawał. Kobiety zwykle mnie nie peszyły. Przy niej robiłem się rozkojarzony i skupiony zarazem. Ożywiony i swobodny. Wkurzony i bliski euforii. Nigdy nie czułem się tak nieswojo. I chyba dlatego chciałem częściej się z nią spotykać. Po dwóch godzinach gapienia się w sufit, dumania, czy zobaczę ją jutro, zdecydowałem się wstać i poszukać w kuchni butelki jacka daniel’sa. W zmywarce były czyste szklanki. Wyciągnąłem jedną i napełniłem po brzeg. Po wychyleniu jej nalałem sobie drugi raz. Wypiłem jednym haustem, wstawiłem szklankę do zlewu i odwróciłem się. W drzwiach stał Shepley z głupkowatym uśmieszkiem na twarzy. – Tak to się zaczyna. – W dniu, kiedy pojawiłeś się na naszym drzewie genealogicznym, chciałem je ściąć. Shepley roześmiał się i zamknął drzwi. Powlokłem się do sypialni, wkurzony, że nie mogłem się z nim pokłócić.

Poranne zajęcia ciągnęły się w nieskończoność, a ja byłem trochę sobą zniesmaczony, że nie pozostaje mi nic, tylko biec do stołówki. Nie wiedziałem nawet, czy Abby tam jest. Ale była. Brazil siedział dokładnie naprzeciw niej, obgadując coś z Shepleyem. Na mojej twarzy pojawił się uśmieszek, a potem westchnąłem z ulgą, zarazem czując, że poddaję się swojej słabości. Panie zza lady naładowały mi na tacę Bóg wie co, po czym podszedłem do stolika i stanąłem dokładnie naprzeciw Abby. – Siedzisz na moim miejscu, Brazil. – To jedna z twoich dziewczyn, Trav? Abby potrząsnęła głową. – A skąd! Czekałem, aż w końcu posłuchał, wziął tacę i poszedł zająć wolne krzesło przy końcu długiego stołu. – Jak leci, Gołąbku? – spytałem, czekając na kąśliwą reprymendę. Ku mojemu wielkiemu zaskoczeniu nie widać było po niej, żeby się zezłościła. – Co to takiego? Patrzyła na moją tacę. Też spojrzałem na parującą paciaję. Abby nawiązywała niezobowiązującą konwersację. Kolejny dobry znak. – Boję się tych kobiet ze stołówki. Nie ośmieliłbym się krytykować ich umiejętności kucharskich. Popatrzyła, jak grzebię widelcem w poszukiwaniu czegoś jadalnego, a potem jej uwagę zwróciły szepty wokół nas. Nic dziwnego, moi kumple nie byli przyzwyczajeni, żebym robił sprawę z tego, że chcę naprzeciw kogoś usiąść. Sam nie byłem pewien, czemu to zrobiłem. – Rety… po lunchu mamy ten test z biologii – jęknęła America. – Uczyłaś się? – spytała Abby. America zmarszczyła nos. – Mój Boże, nie. Cały wieczór musiałam uspokajać swojego chłopaka, że nie pójdziesz do łóżka z Travisem. Shepley od razu zmarkotniał na wspomnienie wczorajszej rozmowy. Zawodnicy z drużyny piłkarskiej siedzący przy końcu stołu umilkli

i zamienili się w słuch, a Abby zsunęła się niżej na krześle i spiorunowała wzrokiem przyjaciółkę. Była zażenowana. Z jakiegoś powodu nie cierpiała być w centrum uwagi. America zignorowała ją i trąciła Shepleya łokciem, ale się nie rozchmurzył. – Jezu, Shep. Dlaczego tak się przejmujesz? Rzuciłem w niego paczuszką ketchupu, żeby rozładować atmosferę. Siedzący obok koledzy skupili się teraz na Shepleyu i Americe, w nadziei, że będzie o czym gadać. Shepley nic nie odpowiedział, ale Abby zerknęła na mnie swoimi szarymi oczami i leciutko się uśmiechnęła. Byłem dziś na fali. Nie mogłaby mnie nienawidzić, nawet gdyby próbowała. Nie wiem, czemu się tak martwiłem. Przecież wcale nie chciałem z nią chodzić czy coś z tych rzeczy. Po prostu była idealnym eksperymentem platonicznym. W zasadzie wydawała się grzeczną dziewczynką – choć trochę złośnicą – i po prostu nie chciała, żebym pokrzyżował jej pięcioletni plan. Jeśli go miała. America pogładziła Shepleya po plecach. – On nic nie namiesza. Tylko trochę to potrwa, nim uwierzy, że Abby jest odporna na wasze wdzięki. – Nie podrywałem jej – zaznaczyłem stanowczo. Zaczynałem zyskiwać przewagę, a tu America podtapia mój okręt wojenny. – Przyjaźnimy się. Abby popatrzyła na Shepleya. – Mówiłam ci. Nie masz się czym martwić. Oczy Shepleya i Abby spotkały się i jego mina złagodniała. Kryzys zażegnany. Uratowała sytuację. Odczekałem chwilę, zastanawiając się, co powiedzieć. Chciałem poprosić Abby, żeby wpadła później do nas, ale to nie byłoby zręcznie po tym, co mówiła America. Nagle wpadł mi do głowy świetny pomysł, i już się nie wahałem. – A ty się uczyłaś? Abby zmarszczyła czoło. – Żebym nie wiem ile ślęczała, jestem beznadziejna z biologii. Po

prostu nic mi nie wchodzi do głowy. Wstałem i skinąłem w kierunku drzwi. – Chodź. – Co? – Weźmiemy twoje notatki. Pomogę ci się pouczyć. – Travis… – Rusz tyłek, Gołąbku. Zaliczysz na celująco. Następne trzy sekundy wydawały się najdłuższe w moim życiu. Wreszcie Abby wstała. Mijając Americę, pociągnęła ją lekko za włosy. – Do zobaczenia na zajęciach, Mare. Tamta się uśmiechnęła. – Zajmę dla ciebie miejsce. Będziesz musiała mi pomagać na maksa. Otworzyłem drzwi i puściłem Abby przodem przy wyjściu, ale chyba tego nie zauważyła. Znowu. Byłem potwornie rozczarowany. Włożyłem ręce do kieszeni, dotrzymując jej kroku w krótkiej drodze do żeńskiego akademika, Morgan Hall, a potem patrzyłem, jak mocuje się z kluczem. Wreszcie otworzyła drzwi, weszła i rzuciła książkę do biologii na łóżko. Usiadła, zakładając nogę na nogę, a ja padłem na materac i zauważyłem, że jest twardy i bardzo niewygodny. Nic dziwnego, że wszystkie dziewczyny na uczelni bzikowały. Jak mogłyby się wyspać na takich cholernych materacach. Jezu! Abby otworzyła podręcznik na właściwej stronie i zabrałem się do roboty. Przeszliśmy główne punkty rozdziału. Fajnie było, kiedy tak patrzyła na mnie, a ja mówiłem. Jakby chłonęła każde moje słowo, a jednocześnie dziwiła się, że w ogóle umiem czytać. Kilka razy po jej minie poznałem, że nie rozumie, więc zaczynałem od nowa, aż w jej oczach pojawiał się błysk. Bardzo starałem się potem utrzymać to światło w jej oczach. Zanim się spostrzegłem, musiała już iść na zajęcia. Westchnąłem i dla żartu pacnąłem ją podręcznikiem po głowie. – Umiesz. Znasz to wszystko na pamięć. – No… zobaczymy. – Odprowadzę cię. Przepytam cię po drodze.

Czekałem na grzeczną odprawę, ale uśmiechnęła się leciutko i skinęła głową. Kiedy weszliśmy do holu, westchnęła. – Nie będziesz się wściekał, jeśli sknocę ten test, co? Ona się martwi, że ja będę się na nią złościł? Nie byłem pewien, co o tym myśleć, ale to mnie kompletnie rozwaliło. – Nie sknocisz, Gołąbku. Ale następnym razem musimy popracować wcześniej – powiedziałem, idąc obok niej w kierunku budynku wydziału nauk przyrodniczych. Zadawałem jej pytanie za pytaniem. Na większość odpowiadała od razu, czasem się wahała, ale nie zrobiła żadnego błędu. Doszliśmy do drzwi sali. Widziałem w jej oczach, że docenia mój trud. Ale była zbyt dumna, żeby to przyznać. – No, to połamania nóg – powiedziałem z braku lepszego pomysłu. Minął nas Parker Hayes i skinął głową. – Cześć, Trav. Nie znosiłem tej mendy. – O, Parker – odparłem, odkłaniając się lekko. Był jednym z tych typków, co lubili wlec się za mną i odgrywać rolę szlachetnego rycerza, żeby się z którąś przespać. Lubił opowiadać, że jestem kobieciarzem, ale tak naprawdę sam prowadził o wiele bardziej wyrafinowaną grę. Nie był szczery w swoich podchodach. Udawał, że mu zależy na dziewczynie, a potem ją olewał. W pewien wieczór na pierwszym roku zabrałem do siebie z Red Door Janet Littleton. Parker próbował szczęścia z jej koleżanką. Każdy z nas wyszedł osobno z klubu i kiedy zaliczyłem Janet i nie udawałem, że chcę kontynuować związek, wkurzona wezwała przyjaciółkę, żeby po nią przyjechała. Tamta była jeszcze z Parkerem, więc w końcu to on odwiózł Janet do domu. Po tym zdarzeniu miał nową historię do opowiadania podrywanym dziewczynom. Kiedy tylko zaliczyłem jakąś laskę, on od razu się do niej zabierał, wspominając, jak to ratował Janet. Tolerowałem go, ale niechętnie. Parker wlepił wzrok w Abby, oczy mu zabłysły. – Witaj, Abby.

Nie rozumiałem, dlaczego tak bardzo chciał się przekonać, czy zdoła zaliczyć wszystkie te same dziewczyny co ja. Ale chodził z Abby na zajęcia już od paru tygodni i dopiero teraz się nią zainteresował. Tylko dlatego, że zobaczył, jak z nią rozmawiam. Kiedy zdałem sobie z tego sprawę, o mało nie trafił mnie szlag. – Cześć – powiedziała wzięta przez zaskoczenie Abby. Najwyraźniej nie pojmowała, czemu on się nagle do niej odzywa. Miała to wypisane na twarzy. – Kto to? – spytała. Wzruszyłem od niechcenia ramionami, choć miałem ochotę rzucić się i sprać go po tym gogusiowatym tyłku. – Parker Hayes – powiedziałem i wymawiając to, poczułem niesmak w ustach. – To jeden z moich braci z Sig Tau. To też pozostawiło niesmak. Miałem braci, zarówno ze studenckiego zrzeszenia, jak i rodzonych. Parker nie pasował mi do żadnej kategorii. Przypominał raczej głównego wroga, którego trzyma się blisko, żeby mieć go na oku. – Jesteś członkiem bractwa? – spytała, leciutko marszcząc nosek. – Tak, Sigma Tau, jak Shep. Myślałem, że wiesz. – No… nie wyglądasz na takiego, co należy do stowarzyszeń. – Popatrzyła na tatuaże na moich przedramionach. Fakt, że jej wzrok znów skupił się na mnie, od razu poprawił mi nastrój. – Mój ojciec skończył tę uczelnię, wszyscy moi bracia należą do Sigma Tau. Rodzinna tradycja. – I wymogli na tobie, żebyś też wstąpił? – spytała sceptycznie. – Nie do końca. To fajni faceci – powiedziałem, kartkując notatki, a potem podałem je Abby. – Lepiej idź już na zajęcia. Posłała mi ten nienaganny uśmiech. – Dziękuję za pomoc. Dała mi kuksańca w bok, a ja – nie potrafiłem się powstrzymać – też się do niej uśmiechnąłem. Weszła do sali i usiadła obok Ameriki. Parker gapił się na nią, obserwował, jak rozmawiają. Kiedy odchodziłem, wyobrażałem sobie, jak łapię ławkę i rzucam mu na łeb. Nie miałem już zajęć i nie było

powodu dłużej się tu kręcić. Przejażdżka harleyem pomoże mi ochłonąć i nie bzikować z obawy, że Parker wkradnie się jakoś w łaski Abby. Postarałem się więc wybrać okrężną drogę, żeby poukładać sobie w głowie. Minąłem kilka nadających się na moją kanapę koleżanek, ale wciąż stawała mi przed oczami twarz Abby. Aż zacząłem się na siebie wkurzać. Od kiedy skończyłem piętnaście lat, zawsze byłem wredny dla dziewczyn powyżej szesnastki, z którymi rozmawiałem na osobności. Mogłaby to być typowa historia: niegrzeczny chłopak zakochuje się w grzecznej panience, ale Abby nie była księżniczką z bajki. Ona coś ukrywa. Może to nas połączyło. To coś, przed czym uciekała. Zaparkowałem pod domem i zsiadłem z motocykla. I tyle z układania sobie w głowie na harleyu. Wszystkie moje domysły nie mają sensu. Po prostu próbuję sobie wytłumaczyć, dlaczego mam na jej punkcie dziwnego fioła. Nagle w zdecydowanie kiepskim humorze trzasnąłem za sobą drzwiami, usiadłem na kanapie i jeszcze bardziej się wkurzyłem, bo nie mogłem znaleźć od razu pilota. Czarny plastik wylądował tuż obok mnie, kiedy minął mnie Shepley w drodze na fotel. Podniosłem pilota i skierowałem na telewizor, włączając go. – Czemu zabierasz pilota do sypialni? Powinieneś go zostawiać tutaj – zrugałem kuzyna. – Nie wiem. Człowieku, odruchowo go wziąłem. Masz jakiś problem? – Nie wiem – mruknąłem, pstrykając. Wyłączyłem głos. – Abby Abernathy. Shepley uniósł brwi. – Co z nią? – Zalazła mi za skórę. Chyba powinienem ją zaliczyć i będzie spokój. Przyglądał mi się chwilę z wahaniem. – Nie żebym nie doceniał twojej nowej wstrzemięźliwości i tego, że nie rujnujesz mi życia, ale do tej pory nigdy nie pytałeś mnie o zgodę… chyba że… No nie, wreszcie ktoś nie jest ci całkiem obojętny!

– Nie bądź upierdliwy. Shepley nie umiał powstrzymać uśmiechu. – Zależy ci na niej. Pewnie potrzebna ci była dziewczyna, która jest w stanie przez ponad dobę ci się oprzeć. – Laura kazała mi czekać tydzień. – Ale Abby nie wyznaczyła terminu, co? – Chce, żebyśmy zostali tylko przyjaciółmi. Pewnie i tak mam szczęście, że nie traktuje mnie jak trędowatego. Po chwili niezręcznego milczenia Shepley pokiwał głową. – Boisz się. – Niby czego? – żachnąłem się z ironicznym uśmieszkiem. – Odrzucenia. Wściekły Pies nie jest w końcu inny od nas wszystkich. Zamrugałem nerwowo. – Wiesz, że tego nie cierpię, Shep. Uśmiechnął się. – Wiem. Prawie tak samo, jak nie cierpisz tego, jak się teraz czujesz. – Niespecjalnie mnie podbudowałeś. – Czyli podoba ci się i się boisz. Co teraz? – Nic. Tylko kiepsko, że wreszcie znalazłem dziewczynę wartą zachodu, a ona jest dla mnie za dobra. Shepley próbował zdławić śmiech. Irytowało mnie, że tak go bawi moje kłopotliwe położenie. W końcu spoważniał. – Dlaczego nie dasz jej samej zdecydować? – spytał. – Bo na tyle mi na niej zależy, że wolę zrobić to za nią. Przeciągnął się, a potem wstał i ruszył, powłócząc bosymi stopami po dywanie. – Chcesz piwa? – Tak. Wypijmy za przyjaźń. – Zamierzasz więc trzymać się jej dalej? Po co? Wydaje mi się, że to będzie jak tortury. Pomyślałem o tym chwilę. Tak, to wydawało się jak tortury, ale było już lepsze niż obserwowanie jej z oddali. – Nie chciałbym, żeby skończyła u mnie… albo u innego fiuta.

– Masz na myśli wszystkich facetów. Kompletnie ci odbiło. – Przynieś mi to pieprzone piwo i zamknij się. Shepley wzruszył ramionami. W przeciwieństwie do Chrisa Jenksa wiedział, kiedy zamknąć dziób.

Rozdział czwarty Mętlik Decyzja była szalona, ale wyzwalająca. Następnego dnia wszedłem do stołówki i bez chwili wahania usiadłem na wolnym miejscu naprzeciw Abby. Trzymanie się blisko niej wydawało się naturalne i łatwe, a pomijając to, że trzeba było zaakceptować wścibskie spojrzenia studenckiej braci i nawet niektórych wykładowców, jej najwyraźniej podobała się moja obecność. – Uczymy się dziś? – Dobrze – zgodziła się jakby nigdy nic. Jedyny minus przebywania z nią na zasadach przyjacielskich był taki, że im więcej spędzałem z nią czasu, tym bardziej mi się podobała. Coraz trudniej było zapomnieć kolor i kształt jej oczu, zapach kremu na skórze. Zauważyłem też więcej. Jakie ma długie nogi, w jakie kolory ubiera się najczęściej. Nawet dość dobrze orientowałem się już, w który tydzień miesiąca nie powinienem jej bardziej drażnić, co na szczęście dla Shepleya pokrywało się z tym, kiedy on nie powinien zaczynać z Americą. W ten sposób mieliśmy trzy, zamiast dwóch tygodni, żeby sobie trochę poluzować, i mogliśmy się nawzajem ostrzec. Nawet w najgorszych chwilach Abby nie czepiała się o byle co jak większość dziewczyn. Jedyne, co wytrącało ją z równowagi, to padające od czasu do czasu pytania na temat naszych relacji, ale jak się postarałem, to szybko jej przechodziło. Z czasem spekulacji było coraz mniej. Zwykle jadaliśmy lunch razem, a kiedy uczyliśmy się wieczorami, zabierałem ją gdzieś na kolację. Shepley i America zaprosili nas raz do kina. Nigdy nie było niezręcznie, nigdy nie pojawiła się kwestia, czy nie jesteśmy dla siebie kimś więcej niż przyjaciółmi. Nie byłem pewien, jak się z tym czuję, zwłaszcza że moja decyzja, by jej nie podrywać, nie przeszkadzała mi fantazjować, jak jęczy pode mną na kanapie. Aż pewnego dnia zobaczyłem, jak Abby szamoce się i łaskocze z Americą. Wtedy wyobraziłem ją sobie w moim łóżku. Musiałem wybić to sobie z głowy. Jedynym wyjściem było przestać o niej myśleć dość długo, żeby

dokonać kolejnego podboju. Kilka dni później moją uwagę zwróciła jakaś znajoma twarz. Widziałem ją wcześniej z Janet Littleton. Lucy była całkiem fajna, nigdy nie przegapiła okazji, żeby pochwalić się biustem, i bardzo pyskowała, jak to mnie nienawidzi, bo jestem okropnie bezczelny. Na szczęście wystarczyło pół godziny i wstępne zaproszenie do Red Door, żeby ją przyprowadzić do domu. Ledwie zamknąłem drzwi, już zdzierała ze mnie ubranie. I tak wyglądała ta nienawiść, jaką żywiła do mnie od zeszłego roku. Wychodziła z uśmiechem na ustach i rozczarowaniem w oczach. Nadal myślałem o Abby. Nawet zmęczenie po orgazmie nie mogło tego uleczyć i pojawiło się coś nowego: poczucie winy. Następnego dnia pognałem na zajęcia z historii i wślizgnąłem się do ławki obok Abby. Już wyciągnęła swój laptop i książkę. Prawie nie zwróciła na mnie uwagi, kiedy się przysiadłem. W sali było ciemniej niż zwykle. Chmury na zewnątrz pozbawiły ją naturalnego światła, które zawsze wlewało się oknami. Trąciłem Abby łokciem, ale nie reagowała jak zazwyczaj, wyrwałem więc jej ołówek i zacząłem nim bazgrać po marginesach. Głównie tatuaże, ale napisałem też jej imię fajną czcionką. Zerknęła na to z uśmiechem, zadowolona. Nachyliłem się i szepnąłem jej do ucha: – Miałabyś dziś ochotę na lunch poza kampusem? – Nie mogę – odpowiedziała ruchem warg. Nagryzmoliłem w jej zeszycie: Dlaczego? Muszę wykorzystać swój abonament na posiłki. Pierdoły. Poważnie. Chciałem się spierać, ale zabrakło mi miejsca na kartce. Świetnie. Jeszcze jeden lunch niespodzianka. Nie mogę się

doczekać. Zachichotała, a ja cieszyłem się, jakbym zdobył najwyższy szczyt świata, jak zawsze, kiedy udało mi się wywołać jej uśmiech. Jeszcze kilka bazgrołów i porządny rysunek smoka, i Chaney skończył zajęcia. Wrzuciłem ołówek Abby do jej plecaka, kiedy pakowała resztę rzeczy, a potem poszliśmy do stołówki. Już nie gapili się na nas jak dawniej. Przywykli do regularnego widywania nas razem. Posuwając się w kolejce, rozmawialiśmy trochę o pracy z historii, którą zadał Chaney. Abby przesunęła kartą na posiłki i ruszyła do stolika. Od razu zauważyłem, że na jej tacy brakuje jednej rzeczy: puszki soku pomarańczowego, który codziennie brała. Rozejrzałem się po szeregu krzepkich, rzeczowych pań z obsługi bufetu. Kiedy natrafiłem na kasjerkę o surowym wyglądzie, wiedziałem, że znalazłem właściwą osobę. – Halo, proszę pani… pani… Kobieta zmierzyła mnie wzrokiem i najwyraźniej uznała, że będą ze mną kłopoty. Podobnie patrzyła na mnie większość kobiet, zanim zaczynały im drżeć uda. – Nazywam się Armstrong – burknęła. Próbowałem przemóc obrzydzenie, kiedy przez zakamarki wyobraźni przemknął mi obraz jej ud. Błysnąłem swoim najbardziej uroczym uśmiechem. – Jak ładnie. Zastanawiałem się, bo wygląda tu pani na osobę zarządzającą… Czy nie ma dziś soku pomarańczowego? – Jest trochę na zapleczu. Byłam za bardzo zajęta, żeby go donieść. Pokiwałem głową. – Zawsze się pani tyle nabiega. Powinni dać pani podwyżkę. Nikt nie pracuje tak ciężko jak pani. Wszyscy to widzimy. Uniosła brodę, rozprostowując fałdy na szyi. – Dziękuję. Najwyższy czas, by ktoś to wreszcie zauważył. Potrzebuje pan soku? – Jednej puszeczki… jeśli by była pani tak miła. Mrugnęła do mnie. – Nie ma sprawy. Zaraz wrócę. Przyniosłem puszkę do stolika i postawiłam Abby na tacy.

– Po co zawracałeś sobie tym głowę? Sama bym po nią poszła. – Zdjęła kurtkę i położyła na kolanach, odkrywając ramiona. Nadal były opalone po lecie i lekko lśniące, aż się prosiły, żeby ich dotknąć. Przemknęło mi przez głowę kilkanaście zdrożnych myśli. – Ale już nie musisz – powiedziałem. Posłałem jej jeden ze swoich najpiękniejszych uśmiechów, ale tym razem zrobiłem to szczerze. To była kolejna z tych chwil szczęścia z Abby, o jakich marzyłem w tamtych dniach. – Zrobiła sobie z ciebie chłopca na posyłki, Trav? – prychnął Brazil. – Co dalej, będziesz wachlował ją liściem palmowym, ubrany w slipki? Wyciągnąłem szyję, by zobaczyć go siedzącego przy końcu stołu. Uśmiechał się, przemądrzalec jeden. Nie miał nic złego na myśli, ale zepsuł mi tę chwilę, i to mnie wkurzyło. Pewnie wyglądałem trochę na pantoflarza, niosąc jej ten sok. Abby się nachyliła. – A ty nie miałbyś czym wypełnić slipek, Brazil – powiedziała. – Zamknij się. – Spokojnie, Abby! Żartowałem! – Brazil podniósł ręce. – Po prostu… nie mów o nim w ten sposób – rzuciła, marszcząc czoło. Patrzyłem na nią przez chwilę. Grymas złości odpuścił, kiedy znów spojrzała na mnie. Coś takiego jeszcze nigdy mi się nie zdarzyło. – Koniec świata. Przed chwilą obroniła mnie dziewczyna. Uśmiechnąłem się do niej blado i wstałem, piorunując Brazila wzrokiem, nim poszedłem wywalić wszystko z tacy. Ostatecznie nie byłem taki głodny. Ciężkie metalowe drzwi poddały się łatwo, kiedy je popchnąłem. Wyciągnąłem z kieszeni papierosa i zapaliłem, starając się zapomnieć o tym, co się właśnie stało. Wygłupiłem się przez dziewczynę, i to musiało szczególnie ucieszyć moich studenckich braci, bo przez dwa lata jeździłem po nich na maksa, kiedy tylko bąknęli, że marzy im się coś więcej niż puknąć dziewczynę. Teraz moja kolej i nic nie mogłem na to poradzić, bo nie mogłem. A co gorsza… Nie chciałem.

Kiedy inni palący obok zaczęli się śmiać, zawtórowałem im, choć nie miałem pojęcia, o czym mówią. Rozpierała mnie złość, czułem się upokorzony, a może wkurzałem się, że zostałem upokorzony. Dziewczyny lepiły się do mnie i co chwila któraś próbowała mnie zagadnąć. Kiwałem głową i uśmiechałem się, żeby zachować się miło, a tak naprawdę chciałem tylko się stąd wyrwać i w coś walnąć. Ale publiczny atak szału byłby okazaniem słabości, a ja nie miałem zamiaru dać nikomu tej satysfakcji. Wyszła Abby, a ja przerwałem gadanie z jedną z dziewczyn w pół zdania i dogoniłem ją. – Czekaj, Gołąbku. Odprowadzę cię. – Nie musisz odprowadzać mnie na każde zajęcia, Trav. Potrafię trafić sama. Przyznam: to trochę zabolało. Mówiąc to, nawet na mnie nie spojrzała. Olewała mnie. Właśnie minęła nas dziewczyna w krótkiej spódniczce, z nogami do nieba. Jej ciemne błyszczące włosy kołysały się na plecach, kiedy szła. I wtedy to do mnie dotarło: muszę dać sobie z tym spokój. Zaliczanie przypadkowych fajnych panienek to coś, co robię najlepiej, a Abby nie chciała angażować się ze mną w nic więcej poza przyjaźnią. Planowałem postępować jak należy i utrzymać to wszystko na zasadach platonicznych, ale jeśli nie podejmę drastycznych kroków, ten plan spali na panewce wśród mętliku myśli i emocji, jakie mną targają. Czas powiedzieć sobie, gdzie są granice. Tak czy inaczej, nie zasługuję na Abby. To jaki sens tak się męczyć? Rzuciłem niedopałek na ziemię. – Spotkamy się później, Gołąbku. Przybrałem swoją minę gracza, ale nie musiałem się długo trudzić. Tamta dziewczyna celowo przecięła mi drogę, w nadziei że zwróci moją uwagę krótką spódniczką i dziwkowatymi szpilkami. Wyprzedziłem ją i obejrzałem się, wtykając ręce do kieszeni. – Spieszysz się? Uśmiechnęła się. Już ją miałem. – Idę na zajęcia. – Ach tak? Jakie?

Zatrzymała się. Kącik jej ust powędrował w bok. – Travis Maddox, prawda? – Prawda. Słyszałaś o mnie różne rzeczy? – Tak. – Przyznaję się do winy. Pokręciła głową. – Muszę iść na zajęcia. Westchnąłem, udając rozczarowanie. – Jaka szkoda. Chciałem cię właśnie poprosić o pomoc. – W czym? – spytała podejrzliwie, ale nadal się uśmiechała. Mogłem po prostu poprosić ją, żeby poszła ze mną na szybkie bzykanko, i pewnie by nie odmówiła, ale biorąc pod uwagę dłuższą perspektywę, opłacało się trochę poczarować. – W trafieniu do mojego mieszkania. Mam potwornie kiepskie wyczucie kierunków. – Naprawdę? – spytała, kiwając głową. Zmarszczyła brwi, a potem się uśmiechnęła. Starała się nie okazać, że czuje się mile połechtana. Miała odpięte dwa górne guziki bluzki. Widać było rowek między piersiami i parę centymetrów biustonosza. Poczułem znajome rozpieranie w dżinsach. Przestąpiłem z nogi na nogę. – Potwornie. Uśmiechnąłem się, obserwując, jak jej wzrok wędruje do dołka w moim policzku. Nie wiem czemu, ale ten dołek zawsze jakby przesądzał sprawę. Wzruszyła ramionami, starając się zachować luz. – Prowadź. Jak zobaczę, że znosi cię z trasy, zatrąbię. – To gdzieś tam. – Skinąłem głową w kierunku parkingu. Wepchnęła mi język do gardła, jeszcze zanim weszliśmy na piętro, i zaczęła ściągać mi kurtkę, zanim zdołałem wyłowić właściwy klucz. Byliśmy niezdarni, ale było fajnie. Miałem sporą wprawę w otwieraniu drzwi w trakcie namiętnych pocałunków. Wepchnęła mnie do pokoju, kiedy tylko zamek puścił, a ja złapałem jej biodra i oparłem je mocno o drzwi, żeby się zamknęły. Objęła mnie nogami w pasie, a ja nieco ją uniosłem, przywierając miednicą do jej brzucha. Całowała mnie, jakby

umierała z głodu i wiedziała, że gdzieś w ustach mam jedzenie. No, nie wiem, nawet mnie to brało. Ugryzła moją dolną wargę. Cofnąłem się, tracąc równowagę, i zahaczyłem o brzeg stołu obok fotela. Coś tam poleciało na podłogę. – Uuups… – Zachichotała. Uśmiechnąłem się i patrzyłem, jak podchodzi do kanapy i pochyla się nad oparciem, aż pokazuje się jej pupa przecięta delikatnym sznureczkiem białej koronki. Odpiąłem pasek i zrobiłem krok naprzód. Ona chciała wszystko ułatwić. Wygięła szyję i odrzuciła ciemne włosy na plecy. Była napalona jak diabli, to muszę jej przyznać. Suwak ledwie dawał radę utrzymać to, co działo się w moich dżinsach. Obróciła się, żeby na mnie spojrzeć, a ja pochyliłem się i wpiłem wargami w jej usta. – Może powinnam powiedzieć ci, jak mam na imię? – szepnęła. – Po co? – wysapałem zdyszany. – Podoba mi się tak, jak jest. Uśmiechnęła się, zahaczyła kciukami boki swoich majtek i pociągnęła je, aż opadły na kostki nóg. Popatrzyła mi w oczy, perwersyjnie, podniecająco. Ale od razu przemknęło mi przez myśl pełne nagany spojrzenie Abby. – Na co czekasz? – spytała niecierpliwie. – Na nic – powiedziałem, potrząsając głową. Starałem się skoncentrować na jej nagim tyłku dotykającym moich ud. Konieczność skupienia się na tym, by utrzymać wzwód, była dla mnie zdecydowanie czymś nowym, zaskakującym, i to była wina Abby. Odwróciła się i ściągnęła mi koszulkę przez głowę, a potem skończyła odpinać mi dżinsy. Cholera. Albo działałem w żółwim tempie, albo ta dziewczyna była moją żeńską wersją. Zrzuciłem buty i wyskoczyłem z dżinsów, odkopując wszystko na bok. Uniosła jedną nogę i objęła nią moje biodro. – Od dawna tego chciałam – szepnęła mi do ucha. – Od kiedy cię zobaczyłam na spotkaniu informacyjnym dla pierwszego roku. Przesunąłem dłonią po jej udzie, starając się przypomnieć sobie, czy już z nią kiedyś rozmawiałem. Zanim moje palce dobrnęły na

miejsce, były całkiem mokre. Nie żartowała. Rok gry wstępnej na odległość bardzo ułatwił mi sprawę. Jęknęła, kiedy tylko dotknąłem delikatnego wnętrza. Była taka mokra, że palce mi się ślizgały, a jądra aż bolały. Przez tyle tygodni zaliczyłem tylko dwie laski. Tę i koleżankę Janet, Lucy. No… zaraz. Z Megan będzie trzy. W ten ranek po poznaniu Abby. Abby. Ogarnęło mnie poczucie winy i to miało dość negatywny wpływ na mój wzwód. – Nie ruszaj się – powiedziałem, biegnąc w samych bokserkach do sypialni. Wyłowiłem kwadratową paczuszkę z szafki nocnej i pognałem z powrotem tam, gdzie stała ta ciemnowłosa piękność, dokładnie tak, jak ją zostawiłem. Wyrwała mi paczkę z ręki i uklękła. Po kilku pomysłowych sztuczkach i dość zaskakujących akrobacjach językiem, miałem zielone światło, by pchnąć ją na kanapę. I tak zrobiłem. Twarzą do dołu, trzymając ją w pasie, a ona rozkoszowała się każdą minutą tego, co nastąpiło.

Rozdział piąty Współlokatorzy Nimfomanka była w łazience, ubierała się i poprawiała urodę. Niewiele powiedziała, kiedy skończyliśmy, i myślałem, że wezmę od niej numer telefonu i wstawię ją na bardzo krótką listę dziewczyn takich jak Megan – które nie wymagały, żeby się z nimi wiązać, jeśli uprawia się seks, i które były też warte powtórki. Odezwał się telefon Shepleya. Cmoknięcie, więc musiała to być America. Zmieniła sygnał nadchodzącego SMS-a w jego telefonie. Shepley był w siódmym niebie. Dobrali się, ale czasem aż mnie od tego mdliło. Siedziałem na kanapie i przeskakiwałem po kanałach, czekając, aż dziewczyna wyjdzie, żebym mógł ją odesłać do domu, kiedy zauważyłem, że po mieszkaniu krząta się Shepley. Uniosłem brwi. – Co ty wyprawiasz? – spytałem. – Może posprzątasz po sobie to gówno. Przyjdzie Mare z Abby. Od razu oprzytomniałem. – Z Abby? – Tak. W ich akademiku znów wysiadł bojler. – No i? – Pomieszkają tu kilka dni. Usiadłem. – Obie? Niby Abby też? U nas? – Tak, niezguło. Przestań myśleć o dupie Jenny Jameson i słuchaj, co mówię. Będą tu za dziesięć minut. Z bagażem. – Pierdolisz. Shepley zatrzymał się chwilę i popatrzył na mnie spode łba. – Rusz dupą i pomóż mi. I wynieś po sobie śmieci. – Wskazał ręką w kierunku łazienki. – O w mordę – zakląłem, zrywając się na równe nogi. Shepley pokiwał głową. W oczach miał przerażenie. – Tak. Wreszcie do mnie dotarło. Jeśli America się wkurzy, że mam tu

jeszcze maruderkę, kiedy ona nadjedzie z Abby, biada Shepleyowi. Jeśli Abby nie zechce zostać z tego powodu, to będzie dla niego problem – i dla mnie też. Skupiłem wzrok na drzwiach łazienki. Z kranu lało się, odkąd tam weszła. Nie wiedziałem, czy siedzi na klopie, czy bierze prysznic. Nie miałem szans wyciągnąć jej stamtąd przed przyjściem dziewczyn. Jeśli zostanę przyłapany na tym, jak ją odprawiam, będzie jeszcze gorzej. Postanowiłem więc dać na razie spokój, za to zmienić pościel na swoim łóżku i nieco posprzątać. – Gdzie będzie spała Abby? – spytałem, patrząc na kanapę. Nie chciałem, żeby kładła się na nagromadzonych przez czternaście miesięcy wydzielinach. – Nie wiem. Na fotelu rozkładanym? – Nie będzie spała na pieprzonym fotelu, pajacu. – Podrapałem się w głowę. – Myślę, że będzie spać na moim łóżku. Shepley zawył ze śmiechu; jego rechot musiało być słychać z dwie przecznice dalej. Zgiął się wpół, złapał za kolana i aż poczerwieniał na twarzy. – Co takiego? – rzuciłem. Rozprostował się i rozdygotanym paluchem i głową pokazał na mnie. Nie dał rady nic wykrztusić, więc trzęsąc się ze śmiechu, zabrał się znów do sprzątania. Jedenaście minut później przeleciał przez pokój do drzwi frontowych. Zbiegł ze schodów, a potem nic. Woda w łazience nareszcie przestała się lać. I zrobiło się bardzo cicho. Po kilku kolejnych minutach usłyszałem, jak otwierają się z łomotem drzwi, a Shepley coś tam marudzi. – Chryste, kochanie! Twoja walizka jest o dziesięć kilo cięższa od torby Abby! Poszedłem do korytarza i zobaczyłem, jak z łazienki wynurza się moja ostatnia zdobycz. Stanęła jak wryta na widok Abby i Ameriki, a potem skończyła zapinać bluzkę. Zdecydowanie nie próbowała się tam odświeżyć. Nadal miała makijaż rozsmarowany po całej twarzy. Przez moment nie docierała do mnie groza chwili, bo zastanawiałem się, co się tu, do cholery, dzieje. Podejrzewam, że ta

dziewczyna nie była taka prosta, jak mi się wcześniej zdawało, przez co niezapowiedziana wizyta Ameriki i Abby wypadła w samą porę. Nawet jeśli nadal byłem w bokserkach. – Cześć – powiedziała do dziewczyn. Spojrzała na ich bagaż i jej zaskoczenie zmieniło się w kompletny mętlik w głowie. America spiorunowała wzrokiem Shepleya. Podniósł ręce. – Ona jest z Travisem! Przyszła kolej na moją kwestię. Odzyskałem rezon i ziewnąłem, poklepując mojego gościa po pupie. – Są moi współlokatorzy. Lepiej, żebyś już sobie poszła. Odprężyła się trochę i uśmiechnęła. Objęła mnie i pocałowała w szyję. Zaledwie godzinę wcześniej jej usta były miękkie i gorące. Przy Abby wydawały się lepkimi bulwami otoczonymi drutem kolczastym. – Zostawię ci swój numer telefonu na szafce. – A… nie zawracaj sobie głowy – powiedziałem z celową nonszalancją. – Co? – spytała, odwracając się. Widać było, że poczuła się urażona i próbowała dopatrzeć się w moich oczach czegoś, co by mówiło, że nie to mam na myśli. Cieszyłem się, że stało się to już teraz. Mogłem umówić się z nią znowu i dopiero bym sobie napytał biedy. Mylne zaliczenie jej do kandydatek na więcej niż jeden raz było nieco zaskakujące. Zwykle miałem więcej wyczucia. – Zawsze to samo! – jęknęła America, patrząc na dziewczynę. – Jesteś zaskoczona? Przecież to Travis Jebaka Maddox! Z tego słynie, a one za każdym razem jeszcze się dziwią! Obejrzała się na Shepleya. Objął ją i starał się uspokoić. Dziewczyna zmrużyła oczy, rozzłoszczona i zażenowana, po czym złapała torebkę i wypadła jak burza z mieszkania. Drzwi trzasnęły, a ramiona Shepleya stężały. Takie chwile były dla niego ciężkie. Ja z kolei musiałem poskromić złośnicę, pomaszerowałem więc do kuchni i otworzyłem lodówkę jakby nigdy nic. Gniewny błysk w oczach Abby zapowiadał wybuch wściekłości, z jakim jeszcze nigdy

nie miałem do czynienia (nie dlatego, że nie trafiłem jeszcze na dziewczynę, która miałaby ochotę podać mi mój tyłek na srebrnej tacy, ale po prostu nigdy nie zależało mi na tyle, żeby wysłuchiwać zarzutów). America pokręciła głową i ruszyła korytarzem. A Shepley za nią. Wygięty na bok, żeby zrównoważyć ciężar jej walizy. Kiedy już myślałem, że Abby zaatakuje, klapnęła sobie na fotel. Hm. No dobrze… jest wkurzona. Może od razu miejmy to za sobą. Skrzyżowałem ramiona na piersi, zachowując możliwie bezpieczny dystans i nie wychodząc z kuchni. – Co się stało, Gołąbku? Ciężki dzień? – Nie. Jestem totalnie zniesmaczona. To był dopiero początek. – Mną? – spytałem z uśmiechem. – Tak. Tobą. Jak możesz kogoś wykorzystać i potem tak potraktować? No i zaczęło się. – A niby jak ja ją potraktowałem? Proponowała, że da mi swój numer telefonu, a ja odmówiłem. Szczęka jej opadła. Starałem się nie śmiać. Nie wiem, dlaczego tak bardzo bawiło mnie, że jest zażenowana i oburzona moim zachowaniem, ale to było świetne. – Uprawiasz z nią seks, a nie chcesz od niej numeru telefonu? – Po co mi jej numer, skoro nie mam zamiaru do niej dzwonić? – To dlaczego ciągniesz ją do łóżka, jak nie chcesz do niej dzwonić? – Nikomu nic nie obiecuję, Gołąbku. Nie ustaliła, co ma nas łączyć, nim zrobiła orła na mojej kanapie. Popatrzyła z odrazą na kanapę. – To czyjaś córka, Travis. Co by było, gdyby kiedyś ktoś potraktował tak twoją córkę? Ta myśl przemknęła mi przez głowę, więc byłem przygotowany. – Lepiej, żeby moja córka nie zrzucała od razu majtek dla jakiegoś dopiero co poznanego gnojka, powiedzmy sobie otwarcie. Taka była prawda. Czy kobiety zasługują na to, żeby traktować je jak dziwki? Nie. Czy dziwki zasługują na to, żeby traktować je jak

dziwki? Tak. Ja też się szlajałem jak one. Kiedy pierwszy raz puknąłem Megan i wyszła bez przytulenia mnie nawet na do widzenia, nie płakałem nad tym, tylko pożarłem kubeł lodów. Nie żaliłem się kolegom z bractwa, że zostałem wykorzystany na pierwszej randce i że Megan potraktowała mnie odpowiednio do tego, jak się zachowałem. Jest, jak jest, nie ma co udawać, żeby ratować swoją godność, jeśli się samemu ją niszczy. Jednak dziewczyny lubią oceniać się nawzajem, odpuszczają sobie tylko czasami, żeby zrzucić całą winę na faceta. Słyszałem, jak mówiły o jednej koleżance, że to dziwka, zanim jeszcze mnie coś takiego przyszło do głowy. Jednak gdybym wziął tę dziwkę do domu, puknął i puścił bez majtek, od razu byłbym ostatnim nicponiem. To wszystko bez sensu. Abby skrzyżowała ramiona na piersi. Najwyraźniej nie miała argumentów, i to ją jeszcze bardziej zezłościło. – Czyli przyznajesz, że jesteś gnojkiem, ale też mówisz, że skoro się z tobą przespała, to zasługuje, żeby ją przegnać jak psa? – Mówię tylko, że byłem z nią szczery. Jest pełnoletnia. Wszystko było za obopólną zgodą… Ona trochę za bardzo się do tego paliła, jeśli chcesz wiedzieć. A ty zachowujesz się tak, jakbym popełnił przestępstwo. – Wydaje mi się, że ona nie była w pełni świadoma twoich intencji. – Kobiety zwykle usprawiedliwiają się tym, co sobie ubzdurały. Nie powiedziała mi na wstępie, że liczy na związek, tak samo jak ja nie uprzedziłem, że chodzi mi o seks bez zobowiązań. Jest jakaś różnica? – Ale z ciebie świnia. Wzruszyłem ramionami. – Zdarzały mi się gorsze wyzwiska. Choć udawałem obojętność, kiedy to powiedziała, poczułem się tak, jakby wbiła mi gwóźdź pod paznokieć kciuka. Nawet jeśli to była prawda. Zagapiła się na kanapę i wypaliła: – Pewnie będę spać na rozkładanym fotelu. – Dlaczego? – Bo tam spać nie będę! Nie wiadomo, na czym bym się kładła! Podniosłem jej wór z podłogi.

– Nie będziesz spać ani na kanapie, ani na fotelu. Będziesz spać na moim łóżku. – Gdzie jest jeszcze mniej higienicznie niż na kanapie, jak sądzę. – W moim łóżku nigdy nikt nie spał poza mną. Przewróciła oczami. – Daj spokój! – rzuciła. – Mówię całkiem poważnie. Pukam je na kanapie. Nie wpuszczam ich do siebie do pokoju. – To dlaczego mnie ma być wolno spać w twoim łóżku? Chciałem jej powiedzieć. Jezu, jak nigdy w życiu chciałem wymówić te słowa, ale ledwie mogłem to przyznać przed samym sobą, a już przed nią… W głębi duszy wiedziałem, że jestem gnojkiem, a ona zasługuje na coś lepszego. Część mnie rwała się, by zanieść ją do sypialni i pokazać jej, dlaczego ona to co innego, ale właśnie z tego powodu tak nie zrobiłem. Była moim przeciwieństwem: niewinna na powierzchni, a popsuta gdzieś w środku. Było w niej coś, czego potrzebowałem, i choć nie miałem pewności, co to jest, nie mogłem ulec złym nawykom i tego spieprzyć. Potrafiła wybaczać, wiedziałem, ale były granice, których nie powinienem przekraczać. Wpadłem na lepszy pomysł i uśmiechnąłem się. – Czy zamierzasz uprawiać ze mną seks dziś w nocy? – Nie! – Dlatego możesz u mnie spać. No, to rusz swój zwariowany tyłek, weź ciepły prysznic, a potem możemy pouczyć się trochę biologii. Abby patrzyła na mnie groźnie, ale posłuchała. O mało nie staranowała mnie ramieniem, przechodząc, a potem trzasnęła drzwiami łazienki. Rury pod mieszkaniem od razu jęknęły, kiedy odkręciła wodę. Nie miała wiele bagażu. Zabrała tylko najbardziej potrzebne rzeczy. Znalazłem jakieś szorty, koszulkę bawełnianą i parę białych bawełnianych majtek w fioletowe paski. Obejrzałem je, a potem pogrzebałem głębiej. Same bawełniane. Naprawdę nie miała zamiaru rozbierać się przy mnie, czy nawet mnie prowokować. Byłem trochę rozczarowany, ale jednocześnie spodobała mi się jeszcze bardziej. Zastanawiałem się, czy w ogóle ma jakieś stringi. Może jest dziewicą?

Zaśmiałem się. Dziewica w college’u to w tych czasach coś niebywałego. Pasta do zębów, szczoteczka i mała tubka kremu do twarzy też były w torbie, wziąłem je więc i ruszyłem korytarzem, łapiąc po drodze z bieliźniarki czysty ręcznik. Zapukałem raz, ale nie odpowiedziała, więc po prostu wszedłem. I tak była za zasłoną i nie miała nic, czego jeszcze nie widziałem. – Mare? – Nie, to ja – powiedziałem, kładąc jej rzeczy na blacie przy umywalce. – Co ty tu robisz? Wynoś się! – wrzasnęła. Zaśmiałem się krótko. Ona jest jak dziecko. – Zapomniałaś ręcznika. Przyniosłem ci też ubrania, szczoteczkę do zębów i jakiś dziwny krem do twarzy, który znalazłem w twojej torbie. – Grzebałeś w moich rzeczach? – pisnęła. Śmiech podszedł mi do gardła, ledwie go zdławiłem. Przyniosłem rzeczy panny świętoszki, żeby zachować się jak grzeczny chłopiec, a ona się wścieka. Przecież nie mogłem tam znaleźć nic ciekawego. Taka z niej niegrzeczna dziewczynka jak z katechetki. Wycisnąłem trochę jej pasty na swoją szczotkę do zębów i odkręciłem kran. Abby dziwnie ucichła, a potem jej czoło i oczy wyjrzały zza zasłony. Starałem się ją ignorować, ale czułem jej świdrujący wzrok na tyle swojej głowy. Jej irytacja była tajemnicza. A na mnie cała ta scena działała dziwnie uspokajająco. Aż mnie zamurowało, nie sądziłem nigdy, że domowe życie to mój żywioł. – Wynoś się, Travis – burknęła. – Nie mogę iść spać bez umycia zębów. – Jeśli podejdziesz o pół metra bliżej tej zasłony, wydłubię ci oczy, jak zaśniesz. – Nie podglądam, Gołąbku. W gruncie rzeczy myśl o niej nachylającej się nade mną, nawet z nożem w dłoni, wydawała się dość podniecająca. Bardziej to

nachylanie się niż nóż. Skończyłem myć zęby i poszedłem do sypialni. Uśmiech nie schodził mi z ust. W ciągu kilku minut rury ucichły, ale czas wlókł się w nieskończoność, a ona nie wychodziła. Zniecierpliwiony, wetknąłem głowę przez drzwi do łazienki. – Chodź, Gołąbku! Ja się tu starzeję! Jej wygląd mnie zaskoczył. Widziałem ją już bez makijażu, ale teraz jej skóra była zaróżowiona i błyszcząca, a długie, mokre włosy sczesała z czoła. Nie potrafiłem się powstrzymać. Gapiłem się na nią. Abby zamachnęła się i cisnęła we mnie grzebieniem. Uchyliłem się, zamknąłem drzwi i chichocząc, wróciłem do siebie. Słyszałem kroki jej małych stóp zbliżające się do mojego pokoju. Serce zaczęło mi walić. – Dobranoc, Abby! – zawołała America z pokoju Shepleya. – Dobranoc, Mare. Musiałem się zaśmiać. Spełniał się koszmar. Dziewczyna Shepleya podsunęła mi moją kokainę. Ciągle nie miałem dość i nie chciałem tego rzucić. I choć nie mogłem nazwać tego inaczej, jak uzależnieniem, nie miałem śmiałości spróbować nawet odrobiny. Tylko trzymałem ją blisko, czując się lepiej, że ją tu mam. Nie było dla mnie nadziei. Usłyszałem ciche pukanie, i wróciłem do rzeczywistości. – Wejdź, Gołąbku. Nie musisz pukać. Abby wślizgnęła się do środka. Włosy ciemne i mokre, szara bawełniana koszulka i kraciaste szorty. Wielkie oczy błądziły po pokoju, kiedy wyrabiała sobie o mnie zdanie od nowa na podstawie gołych ścian. Po raz pierwszy weszła tu dziewczyna. Nie myślałem o tej chwili, ale obecność Abby zmieniła atmosferę pokoju, a tego się nie spodziewałem. Do tej pory to było tylko miejsce, gdzie spałem. Gdzie nigdy nie spędzałem więcej czasu. Obecność Abby sprawiła, że wyraźniej zobaczyłem białe puste ściany, aż mnie to trochę speszyło. Kiedy ona tu była, poczułem się w tym pokoju jak w domu, i ta pustka nie wydawała się już właściwa. – Fajna piżama – powiedziałem wreszcie, siadając na łóżku. – No, chodź. Nie zjem cię. Spuściła głowę i uniosła brwi.

– Nie boję się ciebie – rzuciła, a jej książka do biologii wylądowała obok mnie. Abby się zatrzymała. – Masz coś do pisania? Ruchem głowy wskazałem szafkę nocną. – Górna szuflada. Kiedy tylko wypowiedziałem te słowa, krew stężała mi w żyłach. Odkryje moje zapasy. Szykowałem się na nieuchronne śmiertelne starcie. Oparła kolano o łóżko i sięgnęła do szuflady. Pogrzebała i gwałtownie cofnęła dłoń. Po chwili dopiero wyciągnęła długopis i zatrzasnęła szufladę. – Co? – spytałem, udając, że przeglądam coś w podręczniku biologii. – Obrabowałeś klinikę? No to skąd ona ma wiedzieć, gdzie się zdobywa prezerwatywy? – Nie. Dlaczego? Skrzywiła się. – Masz zapas prezerwatyw na całe życie. A to ci dopiero! – Przezorny zawsze ubezpieczony, prawda? Nie mogła z tym dyskutować. Zamiast wrzeszczeć i wyzywać mnie, jak się spodziewałem, tylko przewróciła oczami. Otworzyłem podręcznik, starając się nie dać po sobie poznać, jak bardzo mi ulżyło. – Dobrze. Zacznijmy od tego. Jezu… fotosynteza. Nie uczyłaś się o tym w liceum? – Tylko trochę – powiedziała speszona. – Nie wybrałam tego przedmiotu. – I jesteś na rachunkowości? Jakim cudem możesz być tak dobra z matematyki, a zapóźniona z nauk przyrodniczych? – Nie jestem zapóźniona. Pierwsza połowa to zawsze powtórzenie. Uniosłem jedną brew. – No, nie powiedziałbym. Słuchała, kiedy wyjaśniałem podstawy fotosyntezy, a potem budowę komórek roślin. Bez względu na to, jak długo i o czym mówiłem, skupiała się na każdym moim słowie. Łatwo było wyobrażać

sobie, że interesuje się mną, a nie zaliczeniem. – Lipidy. Nie lepidy. Powiedz mi, co to jest jeszcze raz. Zdjęła okulary. – Padam. Nie zapamiętam już żadnej kolejnej makromolekuły. Pieprzyć stopnie. Pora spać. – Dobrze. Abby nagle zrobiła się nerwowa i, co ciekawe, dla mnie to był miód na serce. Zostawiłem ją samą z jej nerwami i poszedłem wziąć prysznic. Świadomość, że dopiero co stała naga w tym samym miejscu, nasunęła mi trochę zdrożnych myśli, więc przez jakieś pięć minut, zanim wyszedłem, musiałem polewać się zimną wodą. Nie było to miłe, ale w końcu mi opadł. Kiedy wróciłem do sypialni, Abby miała zamknięte oczy i leżała na boku nieruchomo jak kłoda. Rzuciłem ręcznik, przebrałem się w szorty, wdrapałem na łóżko i zgasiłem światło. Ani drgnęła, ale nie spała. Cała była spięta, ale spięła się jeszcze bardziej, kiedy obróciła się twarzą do mnie. – Ty też będziesz tu spał? – No, tak. To moje łóżko. – Wiem, ale ja… – Zawahała się, rozważając opcje. – Jeszcze nie masz do mnie zaufania? Będę się zachowywał bardzo grzecznie. Słowo. – Uniosłem palce w geście, który moim kolegom z bractwa kojarzyłby się dość jednoznacznie. Nie załapała. Skoro odgrywanie świętoszka działało, nie miałem zamiaru zrazić jej do siebie pierwszej nocy i wyprawiać głupot. Abby była delikatną mieszanką, twarda i wrażliwa zarazem. Zbytnie dociskanie jej do muru mogło wywołać reakcję zaszczutego zwierzątka. Fajnie było stąpać po linie, według jej wymagań. Przypominało to jazdę motocyklem pędzącym do tyłu na pełnym gazie. Odwróciła się ode mnie, z siłą karateki utykając prześcieradło z kocem wokół krągłości swojego ciała. Po wargach przemknął mi kolejny uśmiech. Nachyliłem się jej do ucha. – Dobranoc, Gołąbku.

Rozdział szósty Coś mocniejszego Słońce dopiero zaczynało rzucać cienie na ściany mojej sypialni, kiedy otworzyłem oczy. Splątane włosy Abby przykrywały mi twarz. Mocno wciągnąłem przez nos powietrze. Głupku. Co ty wyprawiasz… silisz się na jakieś podchody? – pomyślałem. Przewróciłem się na plecy, ale zanim mogłem się pohamować, jeszcze raz wciągnąłem jej zapach – szamponu i balsamu. Kilka sekund później zabrzęczał alarm i Abby zaczęła się budzić. Wyciągnęła rękę, natrafiła na moją pierś i szybko cofnęła dłoń. – Travis? – powiedziała zaspana. – Twój budzik. – Poczekała z minutę, a potem westchnęła, pochyliła nade mną, aż wreszcie dosięgnęła budzika i kilka razy pacnęła w plastik, żeby go uciszyć. Opadła z ulgą z powrotem na swoją poduszkę. Wyrwał mi się chichot, a ona westchnęła. – Nie spałeś? – Obiecywałem, że będę grzeczny. Na temat twojego kładzenia się na mnie nie było mowy. – Nie kładłam się na tobie. Nie mogłam dosięgnąć budzika. To chyba najbardziej obrzydliwy dźwięk pobudki, jaki słyszałam. Jakby zarzynali jakieś zwierzę. – Masz chęć na śniadanie? – Założyłem ręce za głowę i oparłem ją na dłoniach. – Nie jestem głodna. Wydawała się czymś wkurzona, ale zignorowałem to. Pewnie po prostu nie należała do skowronków. Choć gdyby iść tym tropem, to nie wydawała się też typem sowy, a popołudnia też nie były jej ulubioną porą. Jak się tak zastanowić, to dość zwariowana baba… i to mi się podobało. – A ja tak. Może podjechalibyśmy do kawiarni obok? – Kiepsko prowadzisz. Nie sądzę, żebym była w stanie to znieść o tak wczesnej porze. – Wcisnęła swoje małe kościste stópki w kapcie i poczłapała do drzwi. – Dokąd idziesz?

Od razu się obraziła. – Ubrać się, a potem na zajęcia. Czy mam ci przedstawiać swój rozkład dnia, póki tu jestem? Chce się bić na noże? Dobrze. To ja też. Podszedłem do niej i złapałem ją za ramiona. Cholera, była w dotyku taka przyjemna. – Zawsze jesteś taka porywcza czy trochę złagodniejesz, kiedy się przekonasz, że nie uknułem jakiegoś chytrego planu, by ci się dobrać do majtek? – Wcale nie jestem porywcza. Pochyliłem się i szepnąłem jej do ucha: – Nie chcę się z tobą przespać, Gołąbku. Za bardzo cię lubię. Zastygła w bezruchu. Odszedłem, nie mówiąc nic więcej. Podskakiwać z radości to byłoby zbyt ostentacyjne, pohamowałem się więc. Dopiero kiedy byłem dość dobrze ukryty za drzwiami, uczciłem triumf kilkoma bokserskimi ciosami w powietrzu. Prowokowanie, żeby miała się na baczności, nie było łatwe, ale kiedy mi się udawało, miałem wrażenie, że zbliżam się o mały krok do… No właśnie, do czego? Nie byłem całkiem pewien. Ale to było fajne. Od dawna nie robiłem zakupów, więc śniadanie nie było wykwintne, ale dość dobre. Rozbiłem jajka w miseczce, dorzuciłem trochę szczypiorku, zielonego pieprzu i papryki, a potem wlałem to na patelnię. Weszła Abby i przysiadła na stołku. – Na pewno nie masz ochoty spróbować? – spytałem. – Na pewno. Ale dziękuję. Dopiero co wstała z łóżka, a mimo to wyglądała cudownie. Dziwne. Byłem przekonany, że to nie jest typowe, ale nie mogłem wiedzieć na pewno. Z rana widywałem tylko dziewczyny Shepleya, a żadnej z nich nie przyglądałem się dość dokładnie, by sprawdzić. Mój kuzyn złapał dwa talerze i wyciągnął je do mnie. Nabrałem łychą jajecznicy i nałożyłem mu. Abby patrzyła z umiarkowanym zainteresowaniem. America prychnęła, kiedy Shepley postawił przed nią talerz. – Nie patrz tak na mnie, Shep. Przepraszam. Po prostu nie mam

ochoty tam iść. Od wielu dni żalił się, że America nie chce się z nim wybrać na bal par. Nie miałbym o to do niej żalu. Te imprezy to tortury. Fakt, że nie miała ochoty iść, robił nawet na mnie wrażenie. Większość dziewczyn połamałaby sobie nogi, żeby je ktoś zaprosił na taki bal. – Kochanie – jęknął Shepley – taka impreza jest dwa razy w roku. Mamy jeszcze miesiąc. Mnóstwo czasu na poszukanie sukienki i takie tam dziewczyńskie rzeczy. America nie dawała się przekonać. Wyłączyłem się z ich dialogu, póki nie zdałem sobie sprawy, że zgodziłaby się pójść tylko pod warunkiem, że Abby też tam będzie. Gdyby Abby miała się wybrać, musiałaby zostać zaproszona przez jakiegoś faceta. America spojrzała na mnie, a ja uniosłem brew. Shepley bez wahania zaoponował. – Trav nie chodzi na te bale. Zabiera się na nie swoje dziewczyny… a Trav… no, wiesz. America wzruszyła ramionami. – W takim razie moglibyśmy ją z kimś umówić. Chciałem coś powiedzieć, ale Abby najwyraźniej zrobiło się przykro. – Słyszę, co gadacie, uważajcie – burknęła. America się nadąsała. Kiedy robiła taką minę, Shepley nie odmówiłby jej niczego. – Proszę, Abby. Znajdziemy ci fajnego faceta, dowcipnego, inteligentnego. Postaram się, żeby był do rzeczy. Obiecuję, że będziesz się świetnie bawić! I kto wie? Może ci się spodoba? Zmarszczyłem brwi. Co? America znajdzie jej faceta? Na bal par? Jednego z moich studenckich braci? Ja pierdolę, nigdy w życiu! A już na myśl, że ktoś mógłby się jej spodobać, włos mi się zjeżył. Patelnia wylądowała z brzękiem w zlewie, kiedy ją rzuciłem. – Nie powiedziałem, że jej nie zabiorę. Abby przewróciła oczami. – Nie rób mi grzeczności, Travis. Podszedłem do niej. – To co innego, Gołąbku. Bale par są dla chłopaków, którzy mają

dziewczyny, a wszyscy wiedzą, że ja nie wchodzę w związki. Ale ty przecież nie będziesz oczekiwała, że zaraz potem wręczę ci pierścionek zaręczynowy? America znów wydęła usteczka. – Proszę, tak cię proszę, Abby. Abby wyglądała, jakby ją bolał brzuch. – Nie patrz tak na mnie! Travis nie chce iść. Ja nie chcę… nie będziemy fajnym towarzystwem. Im więcej o tym myślałem, tym bardziej zapalałem się do pomysłu. Skrzyżowałem ramiona na piersi i oparłem się o zlew. – Nie mówiłem, że nie chcę. Myślę, że pójść we czwórkę byłoby całkiem fajnie. Abby aż się cofnęła, kiedy wszyscy spojrzeliśmy na nią pytająco. – A nie moglibyśmy zabawić się tutaj? Mnie to pasowało. America się przygarbiła, a Shepley nachylił się i powiedział: – Nie, bo ja muszę iść, Abby. Jestem nowy. Muszę zadbać, żeby wszystko szło jak trzeba, żeby każdy miał szklaneczkę piwa w dłoni i takie tam rzeczy. Abby popadła w rozpaczliwą rozterkę. Najwyraźniej nie chciała iść, ale bałem się, że nie może odmówić Americe, a Shepley zrobi wszystko, byle tylko jego dziewczyna poszła. Jeśli Abby nie wybierze się ze mną, może się skończyć tym, że spędzi wieczór – a może i noc – z jednym z moich studenckich braci. To nie byli źli faceci, ale kiedy pomyślałem o ich opowieściach i wyobraziłem sobie, że mogą potem tak gadać o Abby, nie mogłem tego ścierpieć. Obszedłem blat i objąłem Abby. – Nie wariuj, Gołąbku. Pójdziesz ze mną? Spojrzała na Americę, potem na Shepleya. Zaledwie przez kilka sekund patrzyła mi w oczy, ale dla mnie to była wieczność. Wyraźnie przełamała opory. – Dobra – zgodziła się zrezygnowana. Jej głos nie brzmiał entuzjastycznie, ale nie szkodzi. Miała pójść ze mną i ta świadomość pozwoliła mi odetchnąć z ulgą. America narobiła pisku jak to dziewczyny, klaskała, a potem

złapała ją i uściskała. Shepley uśmiechnął się do mnie z wdzięcznością, a potem do Abby. – Dziękuję – powiedział, dotykając lekko jej pleców. Jeszcze nigdy nie widziałem kogoś tak zdołowanego, że się ze mną umawia. Ale w końcu to wszystko nie przeze mnie. Dziewczyny skończyły się szykować i wyszły wcześniej na zajęcia o ósmej. Shepley zajął się naczyniami, uszczęśliwiony, że wreszcie mu się udało. – Dziękuję, stary. Myślałem już, że America nie pójdzie. – Co jest, do cholery? Próbujecie z kimś Gołąbka wyswatać? – Nie. To znaczy może i America próbuje. Nie wiem. Ma to jakieś znaczenie? – Ma. – No, popatrz! – rzucił Shepley. – Po prostu… nie rób tego, dobrze? Nie chcę, żeby obściskiwała się po kątach z jakimś Parkerem Hayesem. Skinął głową, szorując patelnię. – Czy z kimkolwiek innym – dodał. – Więc? – Jak sądzisz, ile to potrwa? Zmarszczyłem czoło. – Nie wiem. Jak długo się da. Tylko nie wchodź mi w paradę. – Travis, chcesz ją czy nie? Zabijanie się, żeby tylko nie umówiła się z kimś innym, skoro nie jesteście razem, to jakiś obłęd. – Jesteśmy tylko przyjaciółmi. Uśmiechnął się do mnie z powątpiewaniem. – Przyjaciele rozmawiają o tym, z kim się popieprzą w weekend. Jakoś u was tego nie widzę. – Nie. Ale to nie znaczy, że nie możemy się przyjaźnić. Brwi Shepleya uniosły się ze zdziwienia. – W pewien sposób znaczy, bracie. Miał trochę racji, tylko że nie chciałem tego przyznać. – Po prostu… – Urwałem, popatrując na jego minę. Z wszystkich ludzi był ostatnim, który oceniałby mnie surowo, ale

przyznanie się do tego, co myślę o Abby – i jak często – byłoby okazaniem słabości. Shepley by mnie zrozumiał, ale nie poczułbym się ani trochę lepiej, gdybym powiedział to na głos. – Jest w niej coś, czego potrzebuję. I tyle. To dziwne, że uważam ją za superlaskę i nie mam zamiaru się dzielić? – Nie możesz się nią dzielić, skoro nie jest twoja. – Tak, ty, oczywiście, z tymi swoimi pokręconymi, obsesyjnymi, rozpaczliwymi związkami, wiesz o randkach znacznie więcej. Ale ja wiem, że jeśli ona kogoś pozna i zacznie z nim chodzić, to ją stracę. – No, to ty z nią chodź. Pokręciłem głową. – Jeszcze nie jestem gotowy. – Niby czemu? Boisz się? – zapytał Shepley, rzucając mi w twarz ścierką. Spadła na podłogę, a ja ją podniosłem. Materiał stawiał opór w moich dłoniach, kiedy ją skręcałem i rozkręcałem. – Ona jest inna, Shep. Dobra. – To dlaczego czekasz? Wzruszyłem ramionami. – Pewnie między innymi właśnie dlatego, że taka jest. Shepley skrzywił się. Nie pochwalał tego, co robię. Potem schylił się, żeby włączyć zmywarkę. Kiedy usłyszał szum wody i pracującej maszyny, ruszył do siebie do pokoju. – Niedługo jej urodziny – powiedział. – Mare chce coś zorganizować. – Urodziny Abby? – Tak. Za niecały tydzień. – Więc musimy to jakoś uczcić. Wiesz, co by się jej spodobało? America ma jakiś pomysł? Pewnie powinienem jej coś kupić. Ale co jej, do cholery, podarować? Shepley uśmiechnął się, zamykając drzwi swojego pokoju. – Coś wymyślisz. Za pięć minut zajęcia. Jedziesz chargerem? – Nie. Chcę spróbować namówić Abby, żeby znów siadła za mną na motorze. To jedyny sposób, żeby znaleźć się głębiej między jej udami.

Shepley roześmiał się i zatrzasnął za sobą drzwi. Ruszyłem do sypialni, wciągnąłem dżinsy i koszulkę. Portfel, telefon, kluczyki. Nie mogłem sobie wyobrazić, jak by to było, gdybym urodził się dziewczyną. Te pierdoły, które musiały wyczyniać, zanim wyszły z domu, zabierały im pół życia. Pieprzone zajęcia ciągnęły się w nieskończoność, a potem pognałem przez kampus do Morgan Hall. Przed wejściem stała Abby z jakimś gościem i od razu się zagotowałem. Kilka sekund później poznałem, że to Finch, i odetchnąłem z ulgą. Czekała, aż skończy papierosa, i zaśmiewała się z tego, co tam opowiadał, wymachując rękami. Był najprawdopodobniej w połowie świetnej historii; przerywał tylko na chwilę, kiedy się zaciągał. Zbliżyłem się, a Finch mrugnął coś do Abby. Wziąłem to za dobry znak. – Cześć, Travis – powiedział zalotnie. – Finch. – Skinąłem głową i szybko zwróciłem się do Abby: – Jadę do domu. Podwieźć cię? – Właśnie szłam do siebie – odparła z uśmiechem. Aż mnie ścisnęło w dołku i palnąłem, zanim zdążyłem pomyśleć: – Nie będziesz u mnie dziś nocować? – Będę. Muszę tylko zabrać parę rzeczy, których zapomniałam. – Na przykład? – Choćby maszynkę do golenia. Co cię to obchodzi? Cholera. Podobała mi się. – Tak, czas, żebyś ogoliła nogi. Podrapałaś mnie jak jasna cholera. Finchowi oczy o mało nie wyskoczyły z orbit. Abby uniosła brwi. – I tak się rodzą plotki! – Popatrzyła na Fincha. – Śpię u niego w łóżku… ale tylko śpię. – Jasne – powiedział z ironicznym uśmieszkiem. Zanim zorientowałem się, co się dzieje, była już w środku i biegła po schodach na górę. Musiałem brać po dwa stopnie, żeby ją dognać. – Nie wściekaj się, tylko żartowałem. – I tak wszyscy już sądzą, że uprawiamy ze sobą seks. A teraz przez ciebie będzie jeszcze gorzej.

Najwyraźniej uprawianie ze mną seksu było czymś nagannym. Gdybym miał jeszcze wątpliwości, czy ona w ogóle bierze mnie pod uwagę, właśnie dała mi odpowiedź: nie tylko nie, ale w żadnym wypadku nie. – A kto by się przejmował tym, co sobie myślą? – Ja, Travis! Ja się przejmuję! Z impetem otworzyła drzwi swojego pokoju, a potem krążyła po nim z kąta w kąt, otwierając i zamykając szafki i wrzucając rzeczy do torby. Nagle ogarnęło mnie głębokie poczucie utraty, przy którym można tylko śmiać się albo płakać. Z gardła wyrwał mi się zdławiony chichot. Szare oczy Abby pociemniały. Przeszyła mnie wzrokiem. – To nie jest śmieszne. Chcesz, żeby wszyscy na studiach myśleli, że jestem jedną z twoich dziwek? Moich dziwek? One nie były moje. Dziwki są niczyje. Wziąłem torbę z jej rąk. Kiepsko wyszło. Dla Abby kojarzenie jej ze mną, nie mówiąc już o byciu ze mną w związku, oznaczało zszarganą opinię. Tylko dlaczego nadal chce się ze mną przyjaźnić, skoro tak to odbiera? – Nikt tak nie myśli. A jeśli już, to niech lepiej uważa, żebym o tym nie usłyszał. Otworzyłem jej drzwi, a ona przeszła przez próg. Kiedy tylko ją przepuściłem i ruszyłem za nią, zatrzymała się. Musiałem stanąć jak wryty na palcach, żeby nie podeptać jej pięt. Drzwi zatrzasnęły się za mną, popychając mnie do przodu. – Prrr! – powiedziałem, wpadając na nią. Odwróciła się. – O Boże! W pierwszej chwili pomyślałem, że zderzenie ją zabolało. Zmartwiłem się na widok jej zszokowanej miny, ale zaraz wyjaśniło się, o co jej chodzi. – Wszyscy pewnie myślą, że jesteśmy razem, a ty bezwstydnie nie rezygnujesz ze swojego… trybu życia. Muszę wydawać się żałosna! – Urwała przerażona tą wizją, a potem pokręciła głową. – Sądzę, że nie powinnam u ciebie mieszkać. Lepiej, żebyśmy trzymali się z dala od

siebie przez jakiś czas. Wyjęła mi z rąk torbę, ale ją odebrałem. – Nikt nie myśli, że jesteśmy razem, Gołąbku. Nie musisz przestać ze mną gadać, żeby czegoś dowieść. Czułem się trochę jak desperat, co było, delikatnie mówiąc, niepokojące. Zaczęła wyrywać mi torbę. Zdeterminowany wyszarpałem ją znowu. Siłowaliśmy się chwilę, wreszcie jęknęła zrezygnowana. – Czy kiedykolwiek jakaś dziewczyna, to znaczy jakaś przyjaciółka, u ciebie nocowała? Czy podwoziłeś dziewczyny na zajęcia i z powrotem? Jadałeś z nimi lunche dzień w dzień? Nikt nie wie, co o nas myśleć, nawet kiedy im tłumaczymy! Poszedłem na parking z jej torbą, zastanawiając się gorączkowo, co teraz. – Wszystko wyjaśnię, dobrze? Nie chcę, żeby przeze mnie ktokolwiek miał o tobie złe zdanie. Abby zawsze była dla mnie zagadką, ale na taką rozpacz w jej oczach kompletnie nie byłem przygotowany. Tak bardzo wytrąciło mnie to z równowagi, że zrobiłbym wszystko, byle tylko się uśmiechnęła. Bała się, wyraźnie się martwiła. Nie mogłem tego znieść, żałowałem teraz wszystkich swoich kontrowersyjnych zachowań z przeszłości, bo to one stanęły mi na drodze do szczęścia. I wtedy mnie oświeciło: jako para nie mamy szans. Żebym nie wiem, jak się starał, dostosowywał według jej życzenia, nigdy nie będę dla niej dość dobry. Nie chciałbym, żeby skończyła z kimś takim jak ja. Musiałem zadowolić się jedynie tym skrawkiem czasu, jaki uda mi się wyrwać. Przyznanie tego przed sobą było gorzką pigułką do przełknięcia, ale jednocześnie znajomy głos z najdalszych zakamarków mojej świadomości szeptał, żebym walczył o to, czego pragnę. Walka wydawała się dużo łatwiejsza niż wszystko inne. – Pozwól, ja się tym zajmę – powiedziałem. – Może wybierzemy się dziś wieczorem do Dutcha? Dutch to mała dziupla, ale dużo mniej zatłoczona niż Red Door. Nie było tam czających się dziewczyn.

– To lokal motocyklistów… – Nachmurzyła się. – Dobra, to chodźmy do klubu. Zabiorę cię na kolację, a potem możemy pójść do Red Door. Ja stawiam. – Niby jak pójście na kolację, a potem do klubu ma coś załatwić? Jeśli będą nas razem widywać, to tylko pogorszy sprawę. Skończyłem mocować jej torbę na tyle motocykla i siadłem okrakiem na siodełku. Nie kłóciła się już o torbę. To było obiecujące. – Pomyśl tylko. Ja, pijany, w salce pełnej skąpo odzianych kobiet? Wszyscy szybko się zorientują, że nie jesteśmy parą. – No, ale co ja mam robić? Mam porwać jakiegoś faceta z baru, żeby przekonać wszystkich, jak jest naprawdę? Zmarszczyłem brwi. Na myśl, że Abby mogłaby stamtąd z kimś wyjść, skrzywiłem się, jakbym zjadł cytrynę. – Tego nie mówię. Nie przesadzajmy. Przewróciła oczami, a potem wsiadła na motor i objęła mnie w pasie. – Mamy przyprowadzić ci jakąś dziewczynę z baru? Tak to chcesz dla mnie załatwić? – Nie jesteś przypadkiem zazdrosna, Gołąbku? – Zazdrosna, o co? O jakąś zarażoną HIV-em imbecylkę, którą rano spławisz? Parsknąłem śmiechem i włączyłem silnik. Prawda była taka, że nie miała powodu do zazdrości. Kiedy była blisko, inne przestawały się liczyć. Musiałem mobilizować wszystkie siły, żeby nie dać się jej zdominować. Powiadomiliśmy Shepleya i Americę o naszych planach, a potem dziewczyny zaczęły się szykować jak zwykle. Pierwszy wskoczyłem pod prysznic, za późno zdając sobie sprawę, że powinienem kąpać się ostatni, bo dziewczynom przygotowania do wyjścia zajmują dużo więcej czasu niż mnie i Shepleyowi. Ja, Shepley i America czekaliśmy wieczność, aż Abby wyjdzie z łazienki, ale kiedy wreszcie się pojawiła, prawie zwaliło mnie z nóg. W krótkiej czarnej sukience wydawało się, że ma nogi do nieba. Jej piersi bawiły się w „a kuku”, ledwie zarysowując się przy pewnych ruchach. Kręcone włosy, zwykle opadające za ramiona, sczesała na jedną

stronę. Nie zdawałem sobie sprawy, że jest tak opalona, jej skóra kontrastowała zdrowo z ciemnym materiałem sukienki. – Fajne nogi – powiedziałem. Uśmiechnęła się. – Wspominałam, że ta maszynka do golenia działa cuda? Jakie tam cuda! To Abby była cholernie cudowna. – Nie sądzę, że to sprawa maszynki. Pociągnąłem ją za rękę do wyjścia i poprowadziłem do chargera Shepleya. Nie wyrywała dłoni. Trzymałem ją nawet wtedy, kiedy wsiedliśmy do auta. Nie miałem ochoty jej puścić. Gdy dojechaliśmy do restauracji z sushi, splotłem palce z Abby i razem ruszyliśmy do środka. Zamówiłem kolejkę sake, a potem drugą. Kelnerka nie wylegitymowała nas, póki nie zamówiliśmy piwa. Wiedziałem, że America ma podrobione dokumenty, i byłem pod wrażeniem, kiedy Abby po mistrzowsku wyłuskała swoje. Kiedy kelnerka odeszła, złapałem je. Jej zdjęcie było w rogu i wszystko wyglądało prawidłowo, na ile mogłem się zorientować. Nigdy nie widziałem dokumentów z Kansas, ale te były bez zarzutu. Wystawione na Jessicę James. Z jakiegoś powodu podziałało to na mnie podniecająco. Bardzo podniecająco. Abby pstryknęła w kartkę i dokumenty wymknęły mi się z rąk, ale złapała je, nim spadły na podłogę. W mgnieniu oka były już schowane bezpiecznie w jej portfelu. Uśmiechnęła się, a ja, opierając się na łokciach, odwzajemniłem uśmiech. – Jessica James? Też oparła się na łokciach i popatrzyła mi w oczy. Była taka pewna siebie. I niesamowicie seksowna. – Tak. Bo co? – Ciekawy wybór. – Podobnie jak kalifornijski zestaw sushi. Naiwniaczku. Shepley wybuchnął śmiechem, ale od razu spoważniał, gdy zobaczył, jak America wypija duszkiem piwo. – Zwolnij, kochanie. Sake uderza do głowy z opóźnieniem.

Jego dziewczyna otarła usta i uśmiechnęła się. – Piłam już sake, Shep. Nic się nie martw. Im więcej piliśmy, tym stawaliśmy się bardziej hałaśliwi. Obsłudze chyba to nie przeszkadzało, ale pewnie dlatego, że było późno i nie mieli wielu innych gości, a ci nieliczni siedzieli w drugim końcu restauracji i byli prawie tak samo pijani jak my. Poza Shepleyem. Za bardzo troszczył się o swój wóz, żeby pić, kiedy prowadzi, a Americę wielbił jeszcze bardziej niż auto. W jej towarzystwie nie tylko pilnował się, żeby nie przeholować, ale przestrzegał wszystkich przepisów drogowych. Pantoflarz jeden. Kelnerka przyniosła rachunek. Rzuciłem nieco gotówki na stół, poszturchując Abby, żeby wstała. Dała mi żartem kuksańca, a ja z nonszalancją objąłem ją, kiedy szliśmy przez parking. America wślizgnęła się na przednie siedzenie obok swojego chłopaka i zaczęła lizać go po uchu. Abby spojrzała na mnie i przewróciła oczami, ale poza tym, że była przymusowym widzem tego peep-show, bawiła się dobrze. Zanim Shepley zaparkował pod Red Door, objechał dwa, trzy razy rzędy stojących aut. – Byleś nie przeciągał do jutra, Shep – wymruczała America. – Hej, muszę znaleźć wystarczającą lukę. Nie chcę, żeby jakiś pijany idiota zarysował mi lakier. Może. Albo po prostu przedłużał mycie swojego ucha, które robiła mu America. To chore. W końcu zatrzymał się na końcu parkingu. Pomogłem Abby wyjść. Pociągnęła i poprawiła sukienkę, a potem lekko potrząsnęła biodrami, nim wzięła mnie za rękę. – Chciałem zapytać cię o dokumenty – powiedziałem. – Są idealne. Nie dostałaś ich tutaj. – Wiedziałbym. Nieraz takie kupowałem. – A tak. Mamy je od jakiegoś czasu. To było konieczne… Dlaczego, u diabła, miałyby potrzebować fałszywych dokumentów? – …w Wichita – dokończyła. Żwir zgrzytał nam pod stopami, a dłoń Abby ściskała moją, kiedy idąc na szpilkach, starała się ominąć kamienie.

America się potknęła. Puściłem rękę Abby, żeby ją złapać, ale Shepley natychmiast podtrzymał swoją dziewczynę. – Przydały się twoje kontakty. – America zachichotała. – Dobry Boże, kobieto. – Shepley prowadził ją pod ramię, żeby nie upadła. – Myślę, że na dziś masz już dość. Zmarszczyłem czoło, zastanawiając się, co to wszystko, u diabła, ma znaczyć. – O czym ty mówisz, Mare? Jakie kontakty? – Abby ma trochę starych przyjaciół, którzy… – Stąd te fałszywe dokumenty, Trav – ucięła Abby, zanim jej przyjaciółka mogła dokończyć. – Trzeba znać odpowiednich ludzi, jak się chce, żeby były dobrze zrobione, no nie? Spojrzałem na Americę, wiedząc, że coś jest nie tak, ale ona patrzyła na wszystko, tylko nie na mnie. Drążenie sprawy nie wydawało się dobrym pomysłem, zwłaszcza że Abby właśnie powiedziała do mnie „Trav”. W jej wykonaniu nawet mi się to podobało. Wyciągnąłem rękę. – Racja. Wzięła moją dłoń i uśmiechnęła się chytrze. Myślała, że mnie oszuka. Na pewno będę musiał to później wyjaśnić. – Mam ochotę strzelić sobie jeszcze jednego drinka! – powiedziała, ciągnąc mnie do wielkich czerwonych drzwi klubu. – Napijmy się! – wrzasnęła America. Shepley westchnął. – Tak. Tego ci jeszcze trzeba. Wszystkie głowy zwróciły się na nas, kiedy weszła Abby. Niektórzy goście i ich dziewczyny bez skrępowania wykręcali szyje i odchylali się w krzesłach, żeby się lepiej przypatrzeć. Ja chromolę. Kiepsko się zapowiada, pomyślałem, mocniej ściskając dłoń Abby. Podeszliśmy do baru najbliżej parkietu do tańca. W zadymionym cienistym kącie przy stołach bilardowych stała Megan. To jej zwyczajowe terytorium łowów. Jej duże niebieskie oczy zatrzymały się na mnie, nim jeszcze zorientowałem się, że to ona. Nie patrzyła na mnie długo. Dłoń Abby nadal była w mojej. Wyraz twarzy Megan z miejsca

się zmienił, kiedy to zobaczyła. Skinąłem jej głową, a ona uśmiechnęła się krzywo. Moje ulubione miejsce za barem było wolne, ale tylko to jedno. Cami dostrzegła, że nadciągam z Abby drepczącą moim śladem, zaśmiała się więc, a potem zwróciła uwagę na moje pojawienie się towarzystwu siedzącemu na stołkach obok, ostrzegając ich o nieuchronnej eksmisji. Odeszli bez słowa skargi. Trzeba mówić, czego się chce. Opinia psychola ma swoje dobre strony.

Rozdział siódmy Tańce w Red Door Zanim dotarliśmy do baru, America pociągnęła przyjaciółkę na parkiet. Jaskraworóżowe szpilki Abby migały w ciemności. Uśmiechnąłem się, kiedy zaczęła się śmiać z dzikich wygibasów Ameriki. Moje spojrzenie przesunęło się po jej czarnej sukience i zatrzymało na biodrach. Potrafiła się ruszać, to musiałem jej przyznać. Patrząc na to, nie mogłem nie myśleć o seksie. Musiałem odwrócić wzrok. W Red Door panował tłok. Trochę nowych twarzy, ale głównie stali bywalcy. Każdy, kto pojawiał się tu po raz pierwszy, był dla nas, którzy nie mieliśmy lepszego pomysłu na weekendy niż przesiadywanie w tym barze, niczym świeży towar. Szczególnie takie ładne dziewczyny jak Abby i America. Zamówiłem piwo, wychyliłem duszkiem połowę, a potem znów popatrzyłem na parkiet. Nie chciałem się gapić, zwłaszcza że pewnie musiałem mieć przy tym ten sam wyraz twarzy co każdy dureń, który im się przyglądał. Piosenka się skończyła i Abby przyprowadziła Americę do baru. Były zdyszane, uśmiechnięte i lekko zgrzane, nie za bardzo, ale na tyle, że wyglądało to seksownie. – Tak będzie cały wieczór, Mare. Nie zwracaj na nie uwagi – powiedział Shepley. America krzywiła się z niesmakiem, patrząc gdzieś za mnie. Mogłem sobie tylko wyobrazić, kto tam jest. Na pewno nie Megan. Ona nie czaiłaby się na pozycji skrzydłowych. – Zupełnie jakby Vegas wyrzygało tu ławicę piranii – zakpiła America. Zerknąłem przez ramię. Zobaczyłem stojące ramię w ramię trzy siostrzyczki z bractwa Lexi. Kolejna była obok mnie i uśmiechała się promiennie. Wszystkie się uśmiechnęły, kiedy nawiązały ze mną kontakt wzrokowy, ale szybko zrobiłem zwrot i zająłem się dopiciem reszty piwa. Z jakiegoś powodu dziewczyny, które kręciły się wokół mnie, działały na nerwy Americe. Nie mogłem jednak nie przyznać jej racji co

do tych piranii. Zapaliłem papierosa, a potem zamówiłem kolejne dwa piwa. Blondynka obok mnie, Brooke, uśmiechnęła się i przygryzła wargę. Zawahałem się chwilę; nie wiedziałem, czy zaraz się rozpłacze, czy mnie obejmie. Dopiero kiedy Cami otworzyła butelki i podsunęła mi je, zrozumiałem, dlaczego Brooke miała ten dziwaczny wyraz twarzy. Złapała butelkę i już chciała się napić, kiedy wyrwałem ją jej i podałem Abby. – Chwileczkę, to nie dla ciebie. Brooke wycofała się do koleżanek. Abby natomiast wydawała się całkiem zadowolona. Wzięła solidny męski łyk. – Tak jakbym kiedykolwiek stawiał piwo jakimś laskom w barze – powiedziałem. Myślałem, że to jeszcze bardziej ją rozbawi, ale przestała pić i z kwaśną miną trzymała butelkę. – Ty to co innego – dorzuciłem szybko, lekko się uśmiechając. Stuknęła się ze mną butelką, wyraźnie rozdrażniona. – Wypijmy za bycie jedyną dziewczyną, której nie chce przelecieć facet bez zasad. – Podniosła butelkę do ust, ale ją przytrzymałem. – Mówisz poważnie? Nie odpowiadała, więc nachyliłem się do niej dla lepszego efektu. – Po pierwsze… mam zasady. Nigdy nie byłem z jakąś brzydulą. Nigdy. Poza tym, chciałem się z tobą przespać. Myślałem o rzuceniu cię na moją kanapę na pięćdziesiąt różnych sposobów, ale tego nie zrobiłem, bo nie patrzę już na ciebie pod tym kątem. Nie żebyś mi się nie podobała, ale myślę, że jesteś na to za dobra. Przez jej twarz przemknął pyszałkowaty uśmieszek. – Myślisz, że jestem dla ciebie za dobra. Nie do wiary. Naprawdę nie pojmowała. – Nie przychodzi mi do głowy żaden facet, który byłby dość dobry, żeby cię mieć. Pyszałkowatość się rozpłynęła. Zastąpiło ją coś w rodzaju wzruszenia, jakby doceniała, co mówię. – Dzięki, Trav – powiedziała, odstawiając pustą butelkę na bar. Naprawdę potrafiła pić, jeśli chciała. Zwykle uznałbym to za nieostrożność, ale miała tyle pewności siebie… no, nie wiem…

wszystko, co robiła, było fajne. Wstałem i złapałem ją za rękę. – Chodź. – Pociągnąłem ją na parkiet. – Strasznie dużo wypiłam! Zaraz się wywalę! Już na parkiecie chwyciłem jej biodra i przyciągnąłem ją mocno do siebie, nie zostawiając wolnego miejsca między nami. – Zamknij się i tańcz. Przestała chichotać, a z jej twarzy zniknął uśmiech. Jej ciało zaczęło poruszać się ze mną w takt muzyki. Nie byłem w stanie oderwać od niej rąk. Im bliżej byliśmy, tym bardziej pragnąłem, żeby była jeszcze bliżej. Jej włosy dotykały mojej twarzy i choć wypiłem dość, żeby zakończyć wieczór, miałem wyczulone wszystkie zmysły. Na jej pupę dotykającą mnie, na rytmiczne ruchy, jakie wykonywały jej biodra, na sposób, w jaki odchylała się i opierała plecy o moją pierś, a głowę na moim ramieniu. Miałem ochotę zaciągnąć ją gdzieś w ciemny kąt i posmakować wnętrza jej ust. Odwróciła się do mnie z przekornym uśmiechem. Położyła mi dłonie na ramionach, a potem przesunęła palcami po mojej piersi i brzuchu. Prawie oszalałem, chciałem jej tu i teraz. Odwróciła się do mnie plecami. Serce waliło mi pod żebrami coraz szybciej. W tej pozycji była jeszcze bliżej. Złapałem jej biodra i przycisnąłem mocniej do swoich. Objąłem ją rękami w pasie i utonąłem twarzą w jej włosach. Wilgotne od potu pachniały jej perfumami. Znikły wszystkie racjonalne myśli. Piosenka się kończyła, ale Abby najwyraźniej nie przestawała. Odchyliła się do tyłu, oparła głowę na moim ramieniu. Jej włosy opadły, odsłaniając połyskującą skórę szyi. Cała moja siła woli pierzchła. Dotknąłem ustami delikatnego miejsca za jej uchem. Nie potrafiłem na tym poprzestać. Otworzyłem usta i zlizałem słonawą wilgoć z jej skóry. Abby na moment zdrętwiała, a zaraz potem wyrwała mi się. – Co jest, Gołąbku? – spytałem. Musiałem się roześmiać. Wyglądała tak, jakby miała mnie zaraz uderzyć. Myślałem, że dobrze się bawimy, a ona była wściekła. Tak rozzłoszczonej jeszcze nigdy jej nie widziałem.

Jednak zamiast robić awanturę, przepchała się przez tłum i wróciła do baru. Poszedłem za nią, wiedząc, że dość szybko dowiem się, co dokładnie zrobiłem źle. Zajmując wolny stołek obok niej, patrzyłem, jak Abby daje znak Cami i prosi o jeszcze jedno piwo. Ja też sobie zamówiłem i obserwowałem ją, kiedy duszkiem wypiła połowę butelki. Szkło uderzyło głośno o blat, gdy ją odstawiała. – Sądzisz, że coś takiego pomoże innym zmienić zdanie co do nas? – spytała. Parsknąłem śmiechem. Po całym tym obijaniu się i ocieraniu o mojego fiuta nagle martwiła się o pozory! – Nie obchodzi mnie, co o nas myślą. Rzuciła mi pogardliwe spojrzenie, a potem obróciła się, patrząc przed siebie. – Gołąbku – powiedziałem, dotykając jej ręki. Odsunęła się gwałtownie. – Przestań. Nigdy nie upiję się aż tak, żeby pozwolić ci się zaciągnąć na tę kanapę. Nagle ogarnęła mnie złość. Nigdy jej tak nie traktowałem. Nigdy. Podpuściła mnie, a ja raz czy dwa pocałowałem ją lekko w szyję, a teraz się wkurza? Zacząłem mówić, ale tuż przy mnie jak spod ziemi wyrosła Megan. – Patrzcie, patrzcie, czy to nie Travis Maddox? – Cześć, Megan. Abby łypnęła na nią, najwyraźniej zdezorientowana. Megan była mistrzynią w wykorzystywaniu sytuacji. – Przedstaw mnie swojej dziewczynie – powiedziała z uśmiechem. Świetnie wiedziała, że Abby nie jest moją dziewczyną. Złota zasada brzmi: Jeśli facet, którego masz na oku, jest na randce lub w towarzystwie przyjaciółki, zmuś go, aby przyznał, że nic go z nią nie łączy. To podkopuje zaufanie i poczucie bezpieczeństwa. Wiedziałem, dokąd zmierza. No, ale skoro Abby sądzi, że jestem pieprzonym draniem, to mogłem takiego odgrywać. Posłałem swoją butelkę po piwie blatem do metalowego kosza na końcu baru. Upadła z brzękiem między puszki i szkło.

– Ona nie jest moją dziewczyną. Celowo ignorując reakcję Abby, złapałem Megan za rękę i pociągnąłem ją na parkiet. Nie stawiała oporu i wesoło powywijaliśmy rękami już po drodze. Z Megan zawsze świetnie się tańczyło. Nie miała zahamowań i pozwalała mi robić ze sobą wszystko, co tylko chciałem, na parkiecie i poza nim. Jak zwykle, większość innych tańczących przystanęła, żeby popatrzeć. Zwykle dawaliśmy popis, a tym razem byłem wyjątkowo napalony. Ciemne włosy Megan pacnęły mnie kilka razy po twarzy, ale nic nie poczułem. Uniosłem ją, a ona objęła mnie nogami w pasie, a potem wygięła się do tyłu, wyciągając ręce nad głowę. Uśmiechała się, kiedy poruszałem biodrami do przodu i do tyłu na oczach wszystkich. A kiedy postawiłem ją z powrotem na podłodze, odwróciła się i nachyliła, łapiąc się za kostki. Pot lał mi się po twarzy. Skóra Megan była taka mokra, że ręce mi się ślizgały, kiedy tylko próbowałem jej dotknąć. Miała przemoczoną bluzkę, tak jak ja koszulę. Zbliżyła się do pocałunku, uchylając lekko usta, ale ja się cofnąłem, popatrując w kierunku baru. I wtedy go dojrzałem. Ethan Coats. Abby nachylała się do niego, uśmiechając się tym pijanym, zalotnym „weź mnie do siebie” uśmiechem, który znałem z twarzy tysiąca innych dziewczyn. Zostawiłem Megan na parkiecie i przepchałem się przez tłumek, który się wokół nas zgromadził. Kiedy już dochodziłem do Abby, Ethan wysuwał łapę, żeby dotknąć jej kolana. Przypominając sobie, co nawyprawiał rok temu, zacisnąłem pięść, stając pomiędzy nimi, plecami do Ethana. – Wychodzimy, Gołąbku? Abby położyła dłoń na moim spoconym brzuchu i odepchnęła mnie na bok, uśmiechając się, kiedy tylko Ethan pojawił się znów w polu jej widzenia. – Widzisz, że rozmawiam. – Demonstracyjnie wytarła dłoń o brzeg sukienki. – Czy ty chociaż znasz tego faceta? Uśmiechnęła się jeszcze szerzej. – To Ethan.

Ethan wyciągnął dłoń. – Miło cię poznać. Nie potrafiłem oderwać wzroku od Abby, kiedy tak gapiła się na tego pojebańca naprzeciwko niej. Dłoń Ethana zawisła w powietrzu, a ja czekałem, aż Abby przypomni sobie, że tu jestem. Wskazała na mnie od niechcenia. – Ethan, to Travis. – W jej tonie było teraz zdecydowanie mniej entuzjazmu, co mnie tylko jeszcze bardziej wkurzyło. Spiorunowałem Ethana wzrokiem, a potem spojrzałem na jego dłoń. – Travis Maddox – powiedziałem tak niskim i złowieszczym głosem, na jaki tylko mogłem się zdobyć. Zrobił wielkie oczy i niezdarnie cofnął łapę. – Travis Maddox? Wyprostowałem rękę za Abby i chwyciłem się krawędzi blatu. – Tak, bo co? – Widziałem, jak walczyłeś z Shawnem Smithem w zeszłym roku, stary. Myślałem, że będę świadkiem czyjejś śmierci! Zmrużyłem oczy i zacisnąłem szczęki. – Chciałbyś zobaczyć coś takiego raz jeszcze? Zaśmiał się nerwowo, popatrując to na mnie, to na Abby. Kiedy zorientował się, że nie żartuję, uśmiechnął się do niej zażenowany i odszedł. – A teraz jesteś gotowa? Idziemy? – burknąłem. – Wiesz co? Kompletny dupek z ciebie. – Zdarzały mi się gorsze wyzwiska. Podałem jej dłoń, a ona się jej przytrzymała, pozwalając, bym pomógł jej zejść ze stołka. Nie była chyba aż taka wściekła. Długim gwizdem dałem znak Shepleyowi. Zauważył moją minę i natychmiast zorientował się, że trzeba wyjść. Torowałem ramieniem drogę w tłumie, bez skrupułów zwalając z nóg kilku Bogu ducha winnych gapiów, zanim Shepley nas wyprzedził i przejął dowodzenie. Kiedy znaleźliśmy się na zewnątrz, wziąłem Abby za rękę, ale mi się wyrwała. Zastąpiłem jej drogę.

– Powinienem cię po prostu pocałować i byłoby po wszystkim! – wywrzeszczałem jej w prosto w twarz. – Jesteś śmieszna! Cmoknąłem cię w szyję. I co w tym było takiego strasznego? Cofnęła się, ale i tak byliśmy zbyt blisko, więc mnie odepchnęła. Żebym nie wiem jak był wkurzony, wcale się nie bała. To mnie nawet rajcowało. – Nie jestem twoją kumpelą od pieprzenia się, Travis. Pokręciłem głową, zdumiony. Jeżeli było coś jeszcze, co mógłbym zrobić, by nie miała wątpliwości, że jej tak nie traktuję, to nie miałem pojęcia co. Uważałem ją za wyjątkową, od kiedy tylko pierwszy raz ją zobaczyłem, i starałem się dać jej to do zrozumienia przy każdej nadarzającej się okazji. Jak jeszcze mogłem jej to uświadomić? Czy mogłem traktować ją jeszcze bardziej inaczej niż wszystkie inne? – Nigdy nie twierdziłem, że jesteś! Spędzamy ze mną dwadzieścia cztery godziny na dobę, siedem dni w tygodniu, śpisz ze mną w łóżku, ale zachowujesz się tak, jakbyś nie chciała, żeby ktoś cię ze mną zobaczył! – Przyszłam tu z tobą! – Zawsze traktowałem cię z szacunkiem, Gołąbku. – Nie, traktujesz mnie jak swoją własność. Nie miałeś prawa tak odgonić Ethana! – A wiesz, kto to jest? Kiedy pokręciła głową, nachyliłem się do niej. – A ja wiem. W zeszłym roku był aresztowany za pobicie na tle seksualnym, ale wycofano oskarżenie. Skrzyżowała ramiona na piersi. – A, to macie ze sobą coś wspólnego, co? Krew mnie jasna zalała i przez moment aż się zagotowałem z wściekłości. Wziąłem głęboki oddech, żeby się uspokoić. – Mówisz, że jestem gwałcicielem? Zastanowiła się chwilę i to wahanie roztopiło moją złość. Tylko ona potrafiła działać na mnie w ten sposób. Gdyby nie to, byłbym tak zły, że walnąłbym w coś albo kogoś. Nigdy nie uderzyłem kobiety, ale na pewno oberwałoby się zaparkowanej obok ciężarówce. – Nie, ale strasznie mnie wkurzyłeś! – powiedziała, zaciskając usta.

– Wypiłem trochę, prawda? Twoje ciało było kilka centymetrów od mojej twarzy, jesteś piękna i niesamowicie pachniesz, kiedy się pocisz. Pocałowałem cię! Przepraszam! Nie nadymaj się! Moja odpowiedź ją zaskoczyła. Kąciki jej ust się uniosły. – Sądzisz, że jestem piękna? Uniosłem brwi, co za głupie pytanie. – Jesteś cudowna i dobrze to wiesz. Co cię tak bawi? Im bardziej starała się ukryć zadowolenie, tym bardziej się uśmiechała. – Nic. Chodźmy. Zaśmiałem się i pokręciłem głową. – Co…? Wiesz co? Jesteś jak wrzód na tyłku! Uśmiechała się od ucha do ucha z powodu komplementu i dlatego, że w niecałe pięć minut wyparowała ze mnie dzika wściekłość i znów się wygłupiłem. Z całej siły próbowała przybrać poważną minę i to z kolei wywołało mój uśmiech. Zarzuciłem jej ramię na szyję, modląc się gorąco, żeby skończyło się tylko na pocałunku. – Doprowadzasz mnie do szaleństwa, wiesz o tym, prawda? Jechaliśmy do domu w milczeniu, a kiedy w końcu znaleźliśmy się w mieszkaniu, Abby od razu poszła do łazienki i puściła wodę w prysznicu. Miałem zbyt wielki mętlik w głowie, żeby grzebać w jej bajzlu, złapałem więc jakieś swoje bokserki i bawełnianą koszulkę. Zapukałem, ale nie odpowiadała, wobec czego wszedłem, położyłem je na umywalce i wycofałem się. I tak nie wiedziałem, co jej powiedzieć. Pojawiła się, topiąc się w moich o wiele za dużych na nią rzeczach, i padła na łóżko. Nadal miała cień tamtego uśmiechu na twarzy. Obserwowałem ją przez chwilę, a ona spojrzała na mnie, najwyraźniej zastanawiając się, co myślę. Problem w tym, że nawet ja sam nie wiedziałem. Jej wzrok powoli przesunął się na moje usta i wtedy to sobie uprzytomniłem. – Dobranoc, Gołąbku – szepnąłem i odwróciłem się, przeklinając siebie, jak jeszcze nigdy dotąd. Była bardzo pijana, nie chciałem tego wykorzystać. Szczególnie po tym, jak wybaczyła mi przedstawienie, jakie urządziłem z Megan.

Abby przez parę minut się wierciła, zanim westchnęła głęboko. – Trav? – Oparła się na łokciu. – Tak? – powiedziałem i nawet nie drgnąłem. Bałem się, że jeśli spojrzę jej w oczy, to cały rozsądek wyfrunie mi przez okno. – Wiem, że jestem pijana i dopiero co potwornie się o to pokłóciliśmy, ale… – Nie będę uprawiał z tobą seksu, nawet nie proś. – Co takiego? No nie! Zaśmiałem się i odwróciłem, patrząc na jej słodki, oburzony wyraz twarzy. – O co chodzi, Gołąbku? – O to – powiedziała, kładąc mi głowę na piersi, obejmując mnie w pasie ramieniem i przytulając się mocno. A to ci dopiero… Tego zupełnie się nie spodziewałem. Uniosłem rękę i zamarłem, niepewien, co robić. – Jesteś pijana. – Wiem – odparła bezwstydnie. Nawet gdyby rano miała się złościć jak cholera, nie mogłem odmówić. Położyłem jedną rękę na jej plecach, drugą na mokrych włosach i pocałowałem ją w czoło. – Jesteś najbardziej nieprzewidywalną dziewczyną, jaką znam. – Przynajmniej tyle możesz zrobić, skoro odstraszyłeś ode mnie jedynego faceta, który mnie dziś podrywał. – Masz na myśli Ethana gwałciciela? No, tak. Muszę ci to zrekompensować. – No dobra, dzięki, nie ma sprawy – szepnęła i chciała się odsunąć. Od razu zareagowałem. Przytrzymałem jej rękę na swoim brzuchu. – Mówię poważnie. Powinnaś bardziej uważać. Gdyby mnie tam nie było… Nawet nie chcę o tym myśleć. I jeszcze mam cię przepraszać za to, że go pogoniłem? – Nie chcę, żebyś przepraszał. Wcale nie o to chodzi. – No to o co? – spytałem. Nigdy w życiu o nic nie błagałem, ale teraz bezgłośnie modliłem się, by powiedziała, że mnie chce. Że jej na mnie zależy. Cokolwiek.

Byliśmy tak blisko. Wystarczyłoby jeszcze parę centymetrów, żeby nasze usta się zetknęły, i to było wielkie osiągnięcie, że się temu nie poddałem. Skrzywiła się. – Jestem pijana, Travis. To jedyne usprawiedliwienie. – Chcesz tylko, żebym cię przytulał, aż zaśniesz? Milczała. Uniosłem się, zaglądając jej prosto w oczy. – Powinienem odmówić dla zasady – powiedziałem, marszcząc czoło. – Ale nie wybaczyłbym sobie tego później, gdybym powiedział „nie”, a ty nigdy więcej byś mnie nie poprosiła. Zadowolona umościła głowę na mojej piersi. Kiedy tak ją mocno obejmowałem, trudno było panować nad sytuacją. – Nie musisz się tłumaczyć, Gołąbku. Proś, o co zechcesz.

Rozdział ósmy Oz Abby zasnęła przede mną. Jej oddech się wyrównał, poczułem na sobie, jak jej ciało się rozluźnia. Była ciepła, a jej nos wydawał delikatny, najsłodszy na świecie dźwięk, kiedy wciągała powietrze. Tak dobrze było ją czuć w ramionach. Mogłem się do tego niebezpiecznie przyzwyczaić. Tak mnie to przerażało, że bałem się nawet drgnąć. Znając Abby, obudzi się, przypomni sobie, że twarda z niej sztuka, i nawrzeszczy na mnie, że do tego dopuściłem albo, co gorsza, nie pozwoli, żeby coś takiego się powtórzyło. Nie byłem taki głupi, by się łudzić, ale nie miałem też dość siły, by się otrząsnąć. Teraz stało się to dla mnie całkiem jasne. Nie było jednak tak źle. Bo chodziło o Abby. Oddychałem już wolniej, a ciało rozprężyło się na materacu, ale walczyłem z sennością; nie chciałem zmrużyć oka i tracić ani sekundy tego doznania, że mam Abby tak blisko. Poruszyła się, a ja zamarłem. Jej palce nacisnęły moją skórę i przytuliła się jeszcze mocniej, nim się znów rozluźniła. Pocałowałem jej włosy i przyłożyłem policzek do jej czoła. Przymknąłem oczy tylko na chwilę i nabrałem powietrza. Kiedy je otworzyłem, było już rano. Cholera. Wiedziałem, że popełniam błąd. Abby wierciła się pode mną, żeby się uwolnić. Moje nogi były na jej udach i nadal ją obejmowałem. – Przestań, Gołąbku. Budzisz mnie – powiedziałem, przyciągając ją bliżej. Wyplątała nogi i ręce, po jednej, spode mnie, a potem usiadła i odetchnęła głęboko. Przesunąłem dłonią po łóżku i sięgnąłem do czubków jej delikatnych palców. Była odwrócona do mnie plecami i tak pozostała. – Co jest, Gołąbku? – Muszę nalać sobie szklankę wody. Chcesz coś? Pokręciłem głową i zamknąłem oczy. Albo chce udawać, że nic się nie stało, albo jest wkurzona. Ani jedno, ani drugie nie było dobre.

Wyszła, a ja leżałem tak chwilę, próbując znaleźć powód, by się ruszyć. Miałem kaca, rozsadzało mi głowę. Usłyszałem ściszony niski głos Shepleya, zdecydowałem się więc zwlec tyłek z łóżka. Moje bose stopy uderzały o drewnianą podłogę, kiedy szedłem do kuchni. Abby stała w mojej koszulce i bokserkach, dolewając czekoladowego syropu do parującej miseczki płatków. – To paskudztwo, Gołąbku – mruknąłem, mrugając, żeby odzyskać ostrość widzenia. – Nawzajem, dzień dobry. – Słyszałem, że niedługo masz urodziny. Ostatnie jako nastolatka. Skrzywiła się, zaskoczona. – Taak… Niespecjalnie obchodzę urodziny. Pewnie Mare wyciągnie mnie gdzieś na kolację albo coś w tym rodzaju. – Uśmiechnęła się. – Możesz z nami pójść, jak chcesz. Wzruszyłem ramionami, udając, że mnie jej uśmiech nie rozwalił. Chciała, żebym poszedł. – Dobrze. To za tydzień od tej niedzieli? – Tak. A kiedy ty masz urodziny? – Dopiero w kwietniu. Pierwszego – powiedziałem, nalewając mleka do płatków owsianych. – O, przestań! Zacząłem jeść, ubawiony jej zaskoczeniem. – Poważnie. Nie żartuję. – Masz urodziny w prima aprilis? Zaśmiałem się. Wyraz jej twarzy był bezcenny. – Tak – odparłem. – Spóźnisz się. Lepiej pójdę się ubrać. – Jadę z Mare. Ta mała odmowa zabolała dużo bardziej niż powinna. Jeździła do kampusu ze mną, a teraz nagle wybiera się z Americą? Zacząłem się zastanawiać, czy to przez to, co stało się wczoraj wieczorem. Prawdopodobnie próbuje znów się ode mnie zdystansować. To było dla mnie wielkie rozczarowanie. – Jak chcesz – rzuciłem, odwracając się do niej plecami, zanim mogła dostrzec zawód w moich oczach. Dziewczyny złapały w pośpiechu plecaki. America ruszyła

z parkingu, jakby właśnie obrabowały bank. Shepley wynurzył się z sypialni, naciągając przez głowę koszulkę, i uniósł brwi. – Już wyszły? – Taaa… – powiedziałem w roztargnieniu, płucząc swoją miskę i wyrzucając resztkę owsianki Abby do zlewu. Ledwie ją tknęła. – Co jest, do cholery? Mare nawet się nie pożegnała. – Wiedziałeś, że ma zajęcia. Nie bądź mazgajem. Wskazał na swoją pierś. – Ja jestem mazgaj? A pamiętasz wczorajszy wieczór? – Przymknij się. – No właśnie. Usiadł na kanapie i wsunął tenisówki. – Pytałeś Abby o jej urodziny? – Niewiele powiedziała poza tym, że niespecjalnie ją obchodzą. – No, to co robimy? – Urządzimy jej przyjęcie. Shepley skinął głową, czekając na dalsze wyjaśnienia. – Pomyślałem, że możemy jej zrobić niespodziankę. Zaprosimy trochę przyjaciół, a America ją gdzieś na chwilę wyprowadzi. Włożył białą bejsbolówkę i naciągnął ją głęboko na czoło, tak że nie widziałem jego oczu. – To da się zrobić. Coś jeszcze? – Co powiedziałbyś na szczeniaka? Zaśmiał się. – To nie moje urodziny, bracie. Obszedłem blat i oparłem się biodrem o stołek. – Wiem, ale ona mieszka w akademiku. Nie wolno jej trzymać psa. – Chcesz go wziąć tutaj? Serio? Co my zrobimy z psem? – Znalazłem w internecie cairn terriera. Jest idealny. – Co takiego? – Gołąbek jest z Kansas. To taki sam pies, jakiego miała Dorotka z Czarnoksiężnika z Krainy Oz. Shepley miał nieprzenikniony wyraz twarzy. – Czarnoksiężnik z Krainy Oz – powtórzył.

– A co? Lubiłem stracha na wróble, kiedy byłem mały, zamknij pysk. – Napaskudzi nam po całym domu, Travis. Będzie szczekał, wył i… no, nie wiem. – To samo robi America, tyle że nie paskudzi. Shepley nie był specjalnie ubawiony. – Będę go wyprowadzał i po nim sprzątał – obiecałem. – Będę go trzymał u siebie w pokoju. Nawet nie będziesz wiedział, że tu jest. – Nie zmusisz go, żeby nie szczekał. – Pomyśl o tym. Przyznaj, że tym bym ją kupił. Uśmiechnął się. – To o to w tym wszystkim chodzi? Próbujesz podbić serce Abby? Zmarszczyłem brwi. – Daj spokój. – Możesz sobie wziąć tego cholernego psa… – zgodził się, jeszcze bardziej rozpromieniony. Wyszczerzyłem zęby. Hura! Zwycięstwo! – …jeśli przyznasz, że coś do niej czujesz – dodał. Naburmuszyłem się. Ja pierdolę, ale porażka! – No nie, człowieku! – zaprotestowałem. – Przyznaj – nalegał Shepley, krzyżując ręce na piersi. Istny szantaż. Naprawdę chciał mnie zmusić, żebym to powiedział. Patrzyłem na podłogę i wszędzie dokoła, byle nie na ten triumfalny pieprzony uśmieszek mojego kuzyna. Opierałem się chwilę, ale pomysł ze szczeniakiem był świetny. Abby oszaleje (raz w dobrym znaczeniu tego słowa), a ja mógłbym trzymać psa u siebie. Będzie chciała tu codziennie przychodzić. – Podoba mi się – wycedziłem przez zęby. Shepley przyłożył dłoń do ucha. – Że co? Nie dosłyszałem. – Ale palant z ciebie! A to słyszysz? Znów skrzyżował ramiona na piersi. – Powiedz to – zażądał. – Lubię ją. Tak dobrze? – Nie dość.

– Coś do niej czuję. Zależy mi na niej. Bardzo. Nie mogę znieść, kiedy jej nie ma. Zadowolony? – Na razie wystarczy – skwitował, łapiąc plecak z podłogi. Zarzucił sobie jeden pasek na ramię, a potem chwycił telefon komórkowy i klucze. – Do zobaczenia na lunchu, kiciusiu. – A udław się – mruknąłem. To Shepley zawsze był tym zakochującym się na zabój idiotą, któremu kompletnie odbija. Teraz mi nie odpuści. Ubranie się nie zajęło mi więcej niż parę minut, ale przez całe to gadanie byłem spóźniony. Narzuciłem skórzaną kurtkę i czapkę daszkiem do tyłu. Tego dnia miałem tylko chemię, nie musiałem brać plecaka. Ktoś na zajęciach pożyczy mi coś do pisania, jeśli będziemy mieli test. Okulary przeciwsłoneczne, kluczyki, telefon, portfel. Wciągnąłem buty, zatrzasnąłem za sobą drzwi i z tupotem zbiegłem po schodach. Jazda harleyem nie była już taka fajna bez Abby. Niech to szlag, ona rujnuje mi wszystko. W kampusie szedłem nieco szybciej niż zwykle, żeby zdążyć na zajęcia. W ostatniej chwili wskoczyłem do ławki. Doktor Webber przewróciła oczami, nie zrobiło na niej wrażenia, że tak dzielnie zmieściłem się w czasie, i pewnie trochę rozdrażniło ją, że wpadam bez żadnych przyborów. Mrugnąłem do niej i po jej twarzy przemknął cień uśmiechu. Pokręciła głową, a potem wróciła do notatek na swoim biurku. Okazało się, że długopis nie był potrzebny, i kiedy zajęcia się skończyły, od razu ruszyłem w kierunku stołówki. Shepley czekał na dziewczyny w połowie trawnika. Porwałem mu czapkę i zanim zdołał mi ją odebrać, cisnąłem jak frisbee. – No, ładnie, fiucie – powiedział, podchodząc kilka kroków, żeby ją podnieść. – Wściekły Psie! – zawołał ktoś za mną. Po ochrypłym niskim głosie od razu poznałem, kto to. Z nadętą miną zbliżał się do nas Adam. – Próbuję umówić walkę. Bądźcie gotowi na telefon. – Zawsze jesteśmy gotowi – powiedział Shepley. Był kimś

w rodzaju mojego menadżera. Zajmował się przekazywaniem wiadomości i dbał, żebym był we właściwym miejscu o właściwym czasie. Adam kiwnął głową i poszedł zająć się następnymi sprawami, jakiekolwiek one były. Nigdy nie spotkałem go na żadnych zajęciach. Nie byłem nawet pewien, czy rzeczywiście tu studiuje. Dopóki mi płacił, chyba nie za bardzo mnie to obchodziło. Shepley patrzył, jak Adam odchodzi, a potem odchrząknął. – Słyszałeś? – Co? – Naprawili bojlery w Morganie. – No i? – America i Abby pewnie dziś wieczorem się wyniosą. Będziemy musieli pomóc im przetransportować wszystkie te ich pierdułki z powrotem do akademika. Mina mi zrzedła. Na myśl o pakowaniu Abby i odwiezieniu jej do Morgana poczułem się tak, jakby ktoś przyładował mi pięścią w twarz. Zwłaszcza że po wczorajszej nocy pewnie z radością się wyprowadzi. Może w ogóle nie będzie już chciała ze mną gadać. Gorączkowo zastanawiałem się nad jakimś wyjściem, ale nie wpadłem na nic, co mógłbym zrobić, żeby ją zatrzymać. – Nic ci nie jest, stary? – spytał Shepley. Pojawiły się dziewczyny, rozchichotane i uśmiechnięte. Też próbowałem się uśmiechnąć, ale Abby była zbyt zaaferowana, najwyraźniej speszona czymś, z czego śmiała się America. – Cześć, kochanie – powiedziała America, całując Shepleya w usta. – Z czego tak się śmiejesz? – spytał. – O, jeden facet gapił się na Abby całą godzinę podczas zajęć. To było urocze. – Jeśli tylko na nią patrzył. – Shepley mrugnął do swojej dziewczyny. – A kto to taki? – spytałem, zanim zdążyłem pomyśleć. Abby przestąpiła z nogi na nogę, poprawiając plecak. Był wyładowany po brzegi książkami, suwak prawie pękał. Musiało być jej ciężko, więc zdjąłem go jej z ramienia.

– Mare ma bujną wyobraźnię – powiedziała, przewracając oczami. – Abby! Ty wstrętna kłamczucho! To był Parker Hayes i wcale się nie krył, że na ciebie patrzy. Praktycznie ślinił się na twój widok. Skrzywiłem się. – Parker Hayes? Shepley pociągnął swoją dziewczynę za rękę. – Idziemy na lunch. Macie chęć na coś pysznego z naszej cudownej stołówki? America w odpowiedzi pocałowała go raz jeszcze, a Abby poszła za nimi i machnęła na mnie ręką, żebym się przyłączył. Szliśmy razem w milczeniu. Ona dowie się o bojlerach, wyprowadzą się do akademika, a Parker dokądś ją zaprosi. Parker Hayes to fujara, ale widziałem, że Abby jest nim zainteresowana. Jego rodzice byli obrzydliwie bogaci, studiował medycynę i na pierwszy rzut oka mógł się wydawać całkiem fajny. Ona już jest jego. Oczyma wyobraźni zobaczyłem resztę jej życia z nim. I mogłem tylko starać się zachować spokój. Wyobraziłem sobie, że opanowuję złość i pakuję ją do pudła, i trochę to pomogło. Abby postawiła swoją tacę między Americą i Finchem. Wolne miejsce kawałek dalej było dla mnie lepszym wyborem niż zmuszanie się do prowadzenia dalszej konwersacji, jakbym przed chwilą nie utracił Gołąbka. To będzie bolało i nie wiedziałem, co robić. Tyle czasu stracone na różne gierki. Abby nie miała nawet szansy mnie poznać. Do diabła, a gdyby nawet miała, to pewnie będzie jej lepiej z kimś takim jak Parker. – Dobrze się czujesz, Trav? – spytała. – Ja? Świetnie, bo co? – Starałem się o zwyczajny ton, choć twarz miałem napiętą. – Nic nie mówisz. Do stolika dosiadło się trochę zawodników z drużyny piłkarskiej. Śmiali się głośno. Sam dźwięk ich głosów sprawił, że miałem ochotę pieprznąć w mur. Chris Jenks wrzucił mi na talerz frytkę. – Jak leci, Trav? Słyszałem, że puknąłeś Tinę Martin. Czego ona dziś o tobie nie wygadywała!

– Przymknij się, Jenks – rzuciłem, nie spuszczając oczu ze swojego talerza. Gdybym podniósł wzrok na jego głupawą gębę, chyba spadłby z krzesła. Abby nachyliła się trochę. – Odczep się, Chris. Popatrzyłem na nią i z jakiegoś powodu, którego nie umiem wyjaśnić, krew mnie zalała. Po cholerę mnie broni? Jak tylko dowie się o naprawionych bojlerach, zaraz mnie zostawi. Nigdy już się do mnie nie odezwie. Choć to szaleństwo, czułem się zdradzony. – Potrafię sam sobie radzić, Abby. – Przepraszam. Ja… – Nie chcę, żebyś przepraszała. Nic od ciebie nie chcę – wypaliłem. Wyraz jej twarzy przelał czarę goryczy. Jasne, nie życzy sobie, żebym się za nią włóczył. Byłem infantylnym dupkiem, który panuje nad emocjami nie lepiej niż jakiś trzylatek. Zerwałem się od stołu i przepchałem do wyjścia. Zatrzymałem się dopiero, siadając na motocyklu. Gumowe rączki jęknęły pod moimi dłońmi, kiedy kilkakrotnie podkręciłem gaz. Silnik zawarczał, a ja odkopnąłem podpórkę, zanim ruszyłem niczym wypuszczony z piekła nietoperz. Pojeździłem z godzinę, ale nie poczułem się wcale lepiej. Wszystkie drogi prowadziły w jedno miejsce i choć tak długo się opierałem, wreszcie trafiłem pod dom mojego ojca. Tata wyszedł, stanął na ganku i pomachał mi na powitanie. Jednym susem przeskoczyłem oba stopnie i wylądowałem tuż przed nim. Bez wahania objął mnie i przytulił do swojego miękkiego, zaokrąglonego brzucha, nim poszliśmy razem do środka. – Pomyślałem, że może już czas cię odwiedzić – powiedziałem z wymuszonym uśmiechem. Tata miał podpuchnięte oczy, podobnie jak resztę zaokrąglonej twarzy; powieki nieco mu opadały. Po śmierci mamy wycofał się trochę. Trwało to kilka lat. Thomas wziął na siebie o wiele więcej obowiązków, niż powinien chłopak w jego wieku, ale jakoś daliśmy radę, a tata wreszcie się pozbierał. Nigdy o tym

nie mówił, ale nie przepuścił żadnej okazji, żeby nam to wynagrodzić. Choć przez większość czasu, kiedy dorastałem, był smutny i wściekły, nie sądzę, że był złym ojcem, po prostu pogubił się po stracie mamy. Teraz wiedziałem, co czuł. Pewnie moje przywiązanie do Abby było tylko cząstką tego, co tatę łączyło z mamą, a jednak na myśl, że muszę żyć bez niej, robiło mi się niedobrze. Usiadł na kanapie i wskazał mi sfatygowany fotel. – No? Rozgość się, proszę. Usadowiłem się i długo się mościłem, myśląc, co powiedzieć. Patrzył na mnie chwilę, nim westchnął i spytał: – Coś nie tak, synku? – Dziewczyna, tato. Uśmiechnął się lekko. – Dziewczyna. – Ona mnie raczej nie znosi, a ja jakby… – Kochasz ją? – Nie wiem. Chyba nie. Bo niby… jak to poznać? Uśmiechnął się szerzej. – Skoro rozmawiasz o niej ze starym ojcem i nie masz pojęcia, co robić. Teraz ja westchnąłem. – Dopiero co ją poznałem. No, będzie z miesiąc. Nie sądzę, że to miłość. – No dobrze. – Dobrze? – Skoro tak twierdzisz – powiedział, nie próbując mnie oceniać. – Tylko… wydaje mi się, że nie jestem dla niej dość dobry. Tata nachylił się i przesunął palcami po ustach, a ja mówiłem dalej: – Myślę, że już się na kimś sparzyła. Na kimś takim jak ja. – Jak ty. – Tak. – Skinąłem głową i westchnąłem. Ostatnią rzeczą, do jakiej chciałem się przyznać przed tatą, było to, jak bardzo mi na niej zależy. Trzasnęły drzwi frontowe. – Patrzcie, patrzcie, kto wreszcie zawitał w domu! – zawołał Trenton z szerokim uśmiechem.

Niósł przed sobą dwie papierowe torby zakupów. – Cześć, Trent – powitałem go, wstając. Poszedłem za nim do kuchni i pomogłem mu porozkładać rzeczy dla taty. Dawaliśmy sobie kuksańce i poszturchiwaliśmy się. Trenton zawsze był dla mnie najbardziej surowy, bywało, że w razie różnicy zdań nieźle mi dokopał, ale też byłem z nim bliżej niż z pozostałymi braćmi. – Brakowało nam ciebie wczoraj w Red Door – powiedział. – Cami cię pozdrawia. – Byłem zajęty. – Tą dziewczyną, z którą widziała cię przedwczoraj Cami? – Tak. – Wyjąłem z lodówki pustą butelkę po ketchupie i jakieś gnijące owoce i wrzuciłem do śmieci, nim wróciliśmy do pokoju. Trenton z impetem siadł na kanapie, aż się pod nim zakołysała. Potem klepnął się po kolanach. – Co się dzieje, leszczu? – Nic – powiedziałem, popatrując na tatę. Trenton też na niego spojrzał, a potem na mnie. – Przyszedłem nie w porę? – spytał. – Nie – zaprzeczyłem, kręcąc głową. Tata machnął ręką, żeby dał spokój. – Nie, synku. Jak tam w pracy? – Jakoś leci. Zostawiłem ci dziś rano na szafce kwitek emerytury. Widziałeś? Tata skinął głową z leciutkim uśmiechem. – Zostaniesz na kolację, Trav? – zaproponował Trenton. – Nie – odparłem, wstając. – Myślę, że będę już jechał. – Chciałbym, żebyś został, synku. Wargi mi zadrżały. – Nie mogę. Ale dzięki, tato. Dziękuję za wszystko. – Za co? – zapytał Trenton. Popatrywał to na mnie, to na tatę, kręcąc głową, jakby był na meczu tenisowym. – Coś mi umknęło? Spojrzałem na ojca. – To gołębica. Zdecydowanie.

– Tak? – Oczy taty trochę poweselały. – Chodzi o tę dziewczynę? – dopytywał się mój brat. – Tak, ale zachowywałem się wobec niej jak fiut. Przy niej kompletnie mi odbija. Uśmiechnął się leciutko, a potem od ucha do ucha. – Braciszku! – Przestań. – Ściągnąłem brwi. Tata trzepnął go w tył głowy. – Co? – jęknął mój brat. – Co ja takiego powiedziałem? Tata odprowadził mnie za próg i poklepał po ramieniu. – Poradzisz sobie. Nie mam co do tego wątpliwości. Ona rzeczywiście musi być wyjątkowa. Chyba nigdy nie widziałem cię w takim stanie. – Dziękuję, tato. – Pochyliłem się i uściskałem jego potężną sylwetkę najlepiej, jak mogłem, po czym poszedłem do harleya. Miałem wrażenie, że powrót do domu trwa wieczność. W powietrzu unosiło się jeszcze coś jak wspomnienie lata, co było nietypowe dla tej pory roku, ale przyjemne. Nocne niebo i ciemności wokół mnie potęgowały lęk przed tym, co miało się wydarzyć. Zobaczyłem, że auto Ameriki stoi tam, gdzie zwykle, i od razu zrobiłem się cały spięty. Każdy krok naprzód przypominał zbliżanie się do plutonu egzekucyjnego. Zanim dotknąłem drzwi, otworzyły się z impetem. Stała w nich America z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. – Czy ona tu jest? – spytałem. Skinęła głową. – Śpi w twoim pokoju – powiedziała cicho. Minąłem ją i siadłem na kanapie. Shepley zajmował szezlong, a jego dziewczyna klapnęła obok mnie. – Wszystko z nią w porządku – dodała. Jej głos brzmiał słodko, dodawał otuchy. – Nie powinienem był tak się do niej odzywać – przyznałem. – A to doprowadzam ją do ostateczności, a to wpadam w przerażenie, że pójdzie po rozum do głowy i skreśli mnie ze swojego życia. – Zaufaj jej trochę. Ona dobrze wie, co robisz. Trochę już przeszła.

– No, właśnie. Zasługuje na coś lepszego. Wiem to, a jednocześnie nie potrafię się wycofać. Nie rozumiem dlaczego. – Westchnąłem, masując skronie. – To bez sensu. Nic w tym nie ma sensu. – Abby to pojmuje, Trav. Nie zadręczaj się – starał się przekonać mnie Shepley. America trąciła mnie łokciem w ramię. – Idziecie razem na bal par. Co ci szkodzi zaprosić ją na randkę? – Nie chcę się z nią umawiać. Po prostu chcę być blisko niej. Ona jest… inna. Skłamałem. America to wiedziała i ja to wiedziałem. Gdybym naprawdę ją kochał, zostawiłbym ją w spokoju. – Dlaczego inna? – spytała już trochę zniecierpliwiona. – Nie daje się nabrać na moje sztuczki, to wyjątkowe. Sama to powiedziałaś, Mare. Nie jestem w jej typie. Nas łączy… coś zupełnie innego. Zresztą, nawet jeśli byłem w jej typie, to tym gorzej dla niej. – Jesteś bardziej w jej typie, niż ci się zdaje – powiedziała America. Popatrzyłem jej w oczy. Mówiła całkiem poważnie. Była dla Abby jak siostra, opiekuńcza jak mama niedźwiedzica. Nigdy nie zachęcałaby do czegoś, co mogłoby być niedobre dla Abby. Podobnie jak Abby dla niej. Po raz pierwszy poczułem coś w rodzaju nadziei. Drewniane deski w korytarzu zaskrzypiały. Wszyscy zamarliśmy. Stuknęły drzwi mojej sypialni, a potem usłyszeliśmy kroki Abby. – Cześć, Abby – powiedziała z uśmiechem America. – Zdrzemnęłaś się trochę? – Odpłynęłam na pięć godzin. To bardziej przypominało utratę przytomności niż drzemkę. Tusz do rzęs rozmazał się jej pod oczami, włosy miała zmierzwione. Była zachwycająca. Uśmiechnęła się do mnie, a ja wstałem, wziąłem ją za rękę i poprowadziłem prosto do mojego pokoju. Wydawała się zmieszana i zalękniona. Tym bardziej rozpaczliwie chciałem jej się wytłumaczyć. – Tak mi przykro, Gołąbku. Zachowałem się wobec ciebie jak ostatni palant.

Skuliła się. – Nie wiedziałam, że jesteś na mnie wściekły. – Nie byłem na ciebie wściekły. Mam tylko paskudny zwyczaj rzucania się na tych, na których mi najbardziej zależy. To kiepskie usprawiedliwienie, wiem, ale naprawdę przepraszam. – Objąłem ją mocno. – Dlaczego się zezłościłeś? – spytała, przytulając mi policzek do piersi. Cholera, to było takie przyjemne. Gdyby nie to, że jestem takim palantem, wyjaśniłbym jej, że dowiedziałem się o naprawionym bojlerze, a na myśl, że ona się wyprowadzi i będzie spędzać więcej czasu z Parkerem, sfajdałem się ze strachu, ale tego nie mogłem zrobić. Nie chciałem zepsuć takiej chwili. – Nieważne. Martwię się tylko, że było ci przykro. Popatrzyła na mnie i uśmiechnęła się. – Dam sobie radę z twoimi napadami złości. Przez chwilę patrzyłem uważnie na jej twarz, nim na moich ustach pojawił się lekki uśmiech. – Nie wiem, dlaczego ze mną wytrzymujesz, i nie wiem, co bym zrobił, gdyby było inaczej. Jej wzrok powędrował pomału od moich oczu do ust, wstrzymała oddech. Dostałem gęsiej skórki i nie byłem pewien, czy oddycham, czy nie. Zbliżyłem się na niecały centymetr. Czekałem, czy nie zaprotestuje, ale wtedy zadzwonił mój pieprzony telefon. Oboje podskoczyliśmy na ten nagły dźwięk. – Tak – powiedziałem niecierpliwie. – Wściekły Psie. Brady będzie w Jeffersonie za półtorej godziny. – Hoffman? Jezu… dobra. To będzie łatwy tysiak. Jefferson? – Jefferson – potwierdził Adam. – Wchodzisz? Popatrzyłem na Abby i mrugnąłem do niej. – Przyjadę. Wyłączyłem telefon, wetknąłem go do kieszeni i złapałem Abby za rękę. – Chodź. Poprowadziłem ją do salonu.

– Dzwonił Adam – zwróciłem się do Shepleya. – Brady Hoffman będzie w Jeffersonie za półtorej godziny.

Rozdział dziewiąty Masakra Po telefonie Adama z wiadomością o terminie walki wyraz twarzy Shepleya od razu się zmienił. Rzeczowy i kompetentny wystukiwał coś na klawiaturze telefonu, odpisywał, wysyłał SMS-y do ludzi ze swojej listy. Kiedy zniknął za drzwiami, America z roziskrzonymi oczami uśmiechnęła się szeroko. – Zaczyna się! Lepiej się szykujmy! Zanim mogłem cokolwiek powiedzieć, pociągnęła Abby korytarzem. Nie było o co robić tyle szumu. Skopię facetowi tyłek, zarobię na kolejnych kilka miesięcy czynszu i rachunków, i życie wróci do normy. No, może czegoś w rodzaju normy. Abby przeprowadzi się znów do Morgan Hall, a ja zrobię sobie areszt domowy, żeby nie zabić Parkera. America pokrzykiwała na Abby, żeby się przebierała, a Shepley już przestał telefonować i stał z kluczykami chargera w dłoni. Wygiął się do tyłu, żeby zajrzeć za róg, a potem przewrócił oczami. – Jedziemy! – wrzasnął. America przebiegła korytarz, ale zamiast dołączyć do nas, wskoczyła do pokoju Shepleya. Jeszcze raz wzniósł oczy do nieba, ale się uśmiechał. Po chwili America wypadła z jego pokoju w krótkiej zielonej sukience, a Abby pokonała zakręt w korytarzu. Była w obcisłych dżinsach i żółtej koszulce. Piersi jej falowały przy każdym ruchu. – O, nie, do diabła. Chcesz mnie zabić? Musisz się przebrać, Gołąbku. – Co? – Popatrzyła na swoje dżinsy. Ale nie spodnie były problemem. – Wygląda fajnie, Trav, zostaw ją w spokoju! – burknęła America. Pociągnąłem Abby korytarzem. – Włóż jakiś T-shirt i sportowe buty. Coś wygodnego. – Co? – spytała zmieszana. – Dlaczego? Zatrzymałem się pod drzwiami swojego pokoju. – Bo bardziej będę się martwił o to, kto się gapi na twoje cycki

w tej koszulce, niż o Hoffmana – powiedziałem. Może to i seksizm, ale taka była prawda. Nie mógłbym się skoncentrować, a nie miałem zamiaru przegrać przez piersi Abby. – A mówiłeś, że nic cię nie obchodzi, co inni myślą! – wypaliła, już się gotując ze złości. Naprawdę nie chwytała. – To całkiem inna sprawa, Gołąbku. Spojrzałem w dół na jej piersi, dumnie wyeksponowane przez biały koronkowy biustonosz. Odwołanie walki wydało się nagle kuszące, gdybym tylko mógł spędzić resztę wieczoru na poszukiwaniu sposobu, żeby zdjąć ten stanik i poczuć jej piersi na swojej skórze. Otrząsnąłem się i znów popatrzyłem jej w oczy. – Nie możesz tak iść na walkę, więc, proszę… po prostu… proszę, po prostu się przebierz. – Popchnąłem ją do pokoju i zamknąłem za nią drzwi szybciej, niż zdołałbym zakląć i pocałować ją. – Travis! – wrzasnęła z drugiej strony. Ze środka słychać było jakąś bieganinę, a potem coś, jakby po pokoju fruwały buty. Wreszcie drzwi się otworzyły. Była w bawełnianej koszulce i conversach. Nadal seksowna, ale przynajmniej nie musiałem aż tak się martwić, że ktoś będzie się do niej przystawiał i że spieprzę tę cholerną walkę. – Lepiej? – wysapała. – Tak! Idziemy! Shepley i America byli już w chargerze i z piskiem opon ruszali z parkingu. Zsunąłem okulary i poczekałem, aż Abby bezpiecznie się usadowi, po czym pognałem harleyem ciemnymi ulicami. Kiedy dotarliśmy do kampusu, zgasiłem światła i przejechałem chodnikiem, by zatrzymać się za Jeffersonem. Gdy doprowadziłem Abby do tylnego wejścia, zrobiła wielkie oczy i się zaśmiała. – Żartujesz. – To wejście dla VIP-ów. Szkoda, że nie widzisz, jak muszą wchodzić wszyscy inni. Wskoczyłem przez otwarte okno do piwnicy i czekałem w ciemnościach.

– Travis! – usłyszałem jej ni to krzyk, ni to szept. – Tutaj, Gołąbku. Nogami naprzód, złapię cię. – Chyba oszalałeś, jeśli sądzisz, że skoczę w ciemno! – Złapię cię! Przysięgam! Rusz tyłkiem, szybko! – To chore! – syknęła. W mroku dostrzegłem jej nogi dyndające w małym prostokątnym okienku. Po ostrożnych manewrach udało się jej spaść, zamiast skoczyć. Cichy pisk odbił się echem od betonowych ścian, a potem wylądowała w moich ramionach. Najłatwiejsze odebranie w życiu. – Spadasz jak mała dziewczynka – powiedziałem, stawiając ją na nogach. Poszliśmy ciemnym labiryntem piwnicy, aż doszliśmy do pomieszczenia sąsiadującego z główną salą, gdzie miała być walka. Adam przekrzykiwał gwar przez megafon, a znad morza głów wyciągały się ręce wymachujące w powietrzu gotówką. – Co robimy? – spytała, uczepiona małymi dłońmi mojego bicepsa. – Czekamy. Adam musi skończyć gadkę, zanim wejdę. – Mam tu zostać czy iść dalej? Gdzie stać, jak się zacznie walka? Gdzie Shep i Mare? Wydawała się okropnie zaniepokojona. Trochę mi było głupio zostawiać ją tu samą. – Weszli inną stroną. Po prostu idź za mną. Nie zostawię cię tu na pastwę losu. Trzymaj się Adama, nie pozwoli, żeby cię zmiażdżyli. Nie dam rady na ciebie uważać, a jednocześnie się bić. – Zmiażdżyli? – Dziś wieczorem przyjdzie więcej ludzi. Brady Hoffman studiuje na uniwersytecie stanowym. Mają tam swój Krąg. Będą więc nasi i tamci, zrobi się gorąco. – Denerwujesz się? Uśmiechnąłem się do niej. Była wyjątkowo piękna, kiedy się o mnie martwiła. – Nie. Ale ty wyglądasz na trochę zdenerwowaną. – Możliwe – przyznała. Miałem ochotę pochylić się i ją pocałować. Zrobić coś, żeby znikła ta mina wystraszonej owieczki. Zastanawiałem się, czy martwiła się już

o mnie tamtego wieczoru, kiedy się poznaliśmy, czy zaczęła teraz, kiedy mnie zna – i jej na mnie zależy. – Jeśli to cię pocieszy, nie pozwolę mu na żaden celny cios. Nawet jeden, dla satysfakcji jego fanów. – Jak zdołasz to zrobić? Wzruszyłem ramionami. – Zwykle pozwalam im na zdobycie punktu, żeby wyglądało to fair. – Pozwalasz… żeby cię uderzyli? – Co to za zabawa, gdybym po prostu kogoś zmasakrował i ani razu nie oberwał, prawda? Zepsułbym interes. Nikt nie obstawiałby, że przegram. – Co za bzdury! – rzuciła. Uniosłem brew. – Sądzisz, że cię podpuszczam? – Trudno mi uwierzyć, że trafiają cię tylko wtedy, kiedy im na to pozwolisz. – A założysz się, Abby Abernathy? – Uśmiechnąłem się. Mówiąc te słowa, nie miałem zamiaru wykorzystać okazji, ale kiedy odpowiedziała mi podobnie przewrotnym uśmiechem, wpadłem na zajebisty pomysł. – Przyjmuję zakład – powiedziała. – Myślę, że raz cię uderzy. – A jeśli nie? To co? Wygram? Wzruszyła ramionami. Rozległ się właśnie ryk tłumu. Adam jak zwykle jechał po bandzie. Udało mi się powstrzymać głupkowaty uśmiech. – Jeśli wygrasz, obędę się miesiąc bez seksu – powiedziałem. Patrzyła na mnie zaskoczona. – Ale jeśli przegrasz, musisz u mnie zostać przez miesiąc. – Co takiego? Przecież i tak z tobą mieszkam! Co to za zakład?! – wrzasnęła, przekrzykując gwar. Nie wiedziała. Nikt jej nie powiedział. – Dziś naprawili bojlery w akademiku. – Uśmiechnąłem się i mrugnąłem do niej. Dostrzegłem krzywy uśmieszek. Nie speszyła się.

– Warto zaryzykować wszystko, żeby zobaczyć, jak starasz się popościć dla odmiany – powiedziała. Podskoczyła mi adrenalina. Coś takiego czułem dotąd tylko podczas walki. Pocałowałem ją w policzek, pozwalając swoim ustom pozostać na jej skórze chwilę dłużej, a potem ruszyłem do sali. Czułem się jak król. Nie ma mowy, żeby ten palant mnie dosięgnął. Tak jak się spodziewałem, nie było miejsc siedzących, wszyscy stali, a przepychanki i krzyki jeszcze bardziej się wzmogły, kiedy weszliśmy. Wskazałem Adamowi Abby, żeby się nią zaopiekował. Zrozumiał od razu. To chciwy drań, ale dawny niezwyciężony postrach Kręgu. Nie muszę się o nic martwić, póki on jej pilnuje. Zrobi to, żebym mógł się skupić. Adam poszedłby na wszystko, jeśli tylko oznaczało to zarobienie kupy forsy. Tłum rozstępował się przede mną, kiedy zmierzałem do ringu. Potem zamknęła się za mną ściana zgromadzonych gapiów. Brady stał tuż przede mną, ciężko dyszał i dygotał, jakby dopiero co strzelił sobie red bulla i mountain dew. Zwykle nie traktowałem tego gówna serio i bawiłem się w podpuszczanie przeciwnika, ale ta walka była ważna, przybrałem więc minę pokerzysty. Adam zadął w róg. Ustawiłem się, zrobiłem kilka kroków do tyłu i czekałem, aż Brady popełni pierwszy błąd. Uchyliłem się przed pierwszym ciosem, potem przed drugim. Adam coś tam krzyknął za moimi plecami. Nie był zadowolony, ale wiedziałem, że tak będzie. Lubił, żeby walka była widowiskiem. W ten sposób zwabiało się więcej głów do piwnicy. A więcej ludzi oznaczało więcej pieniędzy. Zgiąłem łokieć i wymierzyłem pięścią w nos Brady’ego, mocno i szybko. Podczas normalnej walki jeszcze bym się wstrzymywał, ale chciałem z tym skończyć i spędzić resztę wieczoru, świętując z Abby. Uderzałem Hoffmana raz za razem, a potem znów zrobiłem kilka uników. Nie chciałem dać się ponieść emocjom i pozwolić, żeby mnie trzepnął i wszystko mi spieprzył. Brady złapał drugi oddech i zaatakował znowu, ale szybko się zmęczył, zadając ciosy, które nie trafiały celu. Uchylałem się przed o wiele szybszymi ciosami Trentona niż te, które był w stanie zadawać ten sukinsyn.

Straciłem cierpliwość i zwabiłem Hoffmana do cementowego słupa pośrodku sali. Stałem przed nim, niby wahając się chwilę, a mojemu przeciwnikowi zaświtała myśl, że ma okazję zadać mi decydujący cios prosto w twarz. Kiedy uderzył, zrobiłem unik. Roztrzaskał sobie pięść o słup. W jego oczach pojawiło się zaskoczenie. Aż zgiął się wpół. To był dla mnie znak. Od razu zaatakowałem. Głuchy odgłos świadczył o tym, że Hoffman wreszcie upadł. Po krótkiej chwili ciszy sala oszalała. Adam śmignął czerwoną materią przy twarzy Hoffmana, a mnie zaraz otoczył tłum. Zwykle lubiłem te wyrazy uznania i dzikie wrzaski tych, którzy na mnie postawili, ale tym razem tylko mi przeszkadzali. Starałem się wyłowić z tłumu Abby, ale kiedy wreszcie wypatrzyłem, gdzie powinna być, ścisnęło mnie w dołku. Zniknęła. Uśmiechy zmieniały się w szok, kiedy zacząłem torować sobie drogę. – Na bok! Z drogi, do cholery! – wrzeszczałem, przepychając się coraz bardziej brutalnie. Ogarniała mnie panika. W końcu dotarłem do sali z lampionami i w mroku zacząłem rozpaczliwe poszukiwania Abby. – Gołąbku! – Tu jestem! – Jej ciało uderzyło o moje, wziąłem ją w objęcia. Poczułem wielką ulgę, ale zaraz potem złość. – Śmiertelnie mnie wystraszyłaś! O mało nie musiałem się znowu bić, żeby do ciebie dotrzeć! Gdzieś ty mi przepadła? – Dobrze, że jesteś. Nie uśmiechało mi się samotne poszukiwanie drogi w ciemności. Jej słodki uśmiech sprawił, że zapomniałem o wszystkim innym, wiedziałem tylko, że jest moja. Przynajmniej jeszcze przez miesiąc. – Chyba przegrałaś zakład. Nadszedł Adam, spojrzał na Abby, a potem popatrzył spode łba na mnie. – Musimy pogadać. Mrugnąłem do Abby. – Nie ruszaj się. Zaraz wracam. – Poszedłem za Adamem do pomieszczenia obok. – Wiem, co chcesz powiedzieć…

– Nie, nie wiesz – burknął. – Nie obchodzi mnie, w co z nią grasz, ale żeby mi to nie było kosztem mojej forsy. Zaśmiałem się. – Zarobiłeś dziś krocie. Wynagrodzę ci to. – Masz rację, wynagrodzisz na pewno! Nie waż się robić tego nigdy więcej! – Adam wcisnął mi w dłoń kasę, a potem przepchał się dalej. Wsuwając zwitek pieniędzy do kieszeni, uśmiechnąłem się do Abby. – Będziesz musiała kupić sobie trochę rzeczy. – Naprawdę chcesz, żebym mieszkała u ciebie przez miesiąc? – A ty kazałabyś mi się obywać bez seksu przez miesiąc? Śmiała się. – Lepiej zatrzymajmy się przy Morgan Hall. Wszystkie wysiłki, by ukryć, że jestem w siódmym niebie, spaliły na panewce. – Będzie ciekawie. Minął nas Adam i podał jakieś pieniądze Abby, zanim znikł w rzednącym tłumie. – Obstawiałaś? – spytałem, zaskoczony. – Myślałam, że powinnam doświadczyć w pełni, jak to jest – powiedziała, wzruszając ramionami. Wziąłem ją za rękę i poprowadziłem do okna. Podskoczyłem i podciągnąłem się. Wyczołgałem się na trawę, a potem obróciłem i pochyliłem, żeby wyciągnąć Abby. Spacer do Morgana wydawał się idealny. Było wyjątkowo ciepło jak na tę porę roku, w powietrzu czuło się atmosferę letniej nocy. Próbowałem nie uśmiechać się przez cały czas jak idiota, ale było trudno. – Dlaczego, u diabła, ty w ogóle chcesz, żebym u ciebie została? – spytała. Wzruszyłem ramionami. – Nie wiem. Jakoś z tobą jest lepiej. Shepley i America czekali przy chargerze, aż przyniesiemy dodatkowe rzeczy Abby. Kiedy ruszyli, poszliśmy na parking

i wsiedliśmy na motocykl. Objęła moją pierś, a ja położyłem dłoń na jej dłoni. Wziąłem wdech. – Cieszę się, że byłaś ze mną dziś wieczorem, Gołąbku. Jeszcze nigdy nie walczyło mi się tak fajnie. – Czekanie na odpowiedź wydało się wiecznością. Położyła brodę na moim ramieniu. – To dlatego, że chciałeś wygrać zakład – powiedziała. Obejrzałem się i popatrzyłem jej w oczy. – Masz rację, chciałem. – Czy to dlatego byłeś dziś w takim fatalnym humorze? – spytała. – Bo wiedziałeś, że naprawili bojlery i wieczorem się wyprowadzę? Na chwilę zatraciłem się w jej oczach, a potem zdecydowałem, że czas się przymknąć. Włączyłem silnik i pojechałem do domu, wolniej niż… kiedykolwiek. Przystając na światłach, czułem rozpierającą radość, kiedy mogłem dotknąć dłoni Abby albo położyć rękę na jej kolanie. Wydawało się, że nie ma nic przeciw temu, i – cholera – przyznam, że byłem w siódmym niebie. Gdy podjechaliśmy pod dom, zsiadła z motoru, jakby jeździła na nim całe życie. Ruszyła do schodów. – Zawsze głupio mi wchodzić, kiedy oni tam są. Mam wrażenie, że im w czymś przeszkodzę. – Przyzwyczajaj się. Będziesz tu mieszkać przez najbliższe kilka tygodni – powiedziałem, obracając się do niej plecami. – Wskakuj. – Co? – Dawaj. Zaniosę cię na górę. Zachichotała i wskoczyła mi na plecy. Złapałem jej uda i wbiegłem na schody. America otworzyła drzwi, zanim jeszcze znaleźliśmy się na górze. – Patrzcie, patrzcie. Gdybym nie wiedziała… – Daj spokój, Mare – rzucił Shep z kanapy. Fantastycznie. Shep ma swoje humory. America uśmiechnęła się, jakby powiedziała zbyt wiele, a potem otworzyła szerzej drzwi, żebyśmy się oboje zmieścili. Nie puszczałem Abby, tylko razem z nią opadłem na fotel. Zapiszczała, kiedy dla żartu

przycisnąłem ją do oparcia swoim ciężarem. – Co ci tak wesoło, Trav. Co się stało? – zagadnęła America. – Właśnie wygrałem kupę forsy, Mare. Dwa razy więcej, niż się spodziewałem. Chyba jest się z czego cieszyć? Uśmiechnęła się. – Nie. To coś innego – powiedziała, obserwując moją dłoń, kiedy poklepywałem udo Abby. – Mare – upomniał ją Shepley. – Dobrze, zmienię temat. Abby, czy przypadkiem Parker nie zaprosił cię na imprezę w Sigma Tau w ten weekend? Moje radosne uniesienie prysło jak bańka mydlana. Spojrzałem na Abby. – Co…? Myślałem, że idziemy wszyscy razem? – Ja idę – rzucił Shepley zapatrzony w telewizor. – A to znaczy, że ja też – powiedziała America, popatrując z wyczekiwaniem na mnie. Starała się mnie sprowokować. Miała nadzieję, że zgłoszę na ochotnika swój udział, ale ja skoncentrowałem się bardziej na tym, że – w mordę! – Parker zaprosił Abby. – Chce cię zabrać? – zwróciłem się do niej. – Nie. Tylko mówił mi o tej imprezie. Usta Ameriki ułożyły się w szelmowski wyczekujący uśmiech. – Ale powiedział, że się tam spotkacie. Naprawdę fajny facet. Rzuciłem jej pełne irytacji spojrzenie, a potem popatrzyłem na Abby. – Idziesz? – Powiedziałam mu, że tak. – Wzruszyła ramionami. – A ty idziesz? – Tak – odparłem bez wahania. W końcu to nie był bal par, ale zwyczajna weekendowa balanga. Nie miałem nic przeciwko takim imprezom. I, ja pierdolę, nie miałem zamiaru pozwolić, by Parker spędził z nią cały wieczór. Wróciłaby… o, nawet nie chciałem o tym myśleć. Błyskałby tym swoim gwiazdorskim uśmiechem albo zabrał ją do restauracji rodziców, żeby popisywać się pieniędzmi, albo znalazłby jeszcze inny sposób, by wślizgnąć się jej do

majtek. Shepley spojrzał na mnie. – W zeszłym tygodniu mówiłeś, że nie idziesz. – Zmieniłem zdanie, Shep. Jakiś problem? – Nie, skąd – mruknął, wycofując się do swojego pokoju. America zmarszczyła czoło. – Dobrze wiesz, w czym problem – rzuciła. – Dlaczego nie przestaniesz doprowadzać go do białej gorączki i z tym wreszcie nie skończysz? Poszła za swoim chłopakiem. Ich głosy ściszyły się do szeptów za zamkniętymi drzwiami. – No, fajnie, że wszyscy inni o czymś wiedzą – powiedziała Abby. Nie tylko ją zaskoczyło zachowanie Shepleya. Do tej pory przekomarzał się ze mną na jej temat, ale teraz zrobił się prawdziwym sukinsynem. Co się stało, że tak się wkurzył? Może poczułby się lepiej, gdyby się zorientował, że skończyłem z innymi dziewczynami i chcę tylko Abby. A może fakt, że właściwie przyznałem się, co do niej czuję, sprawił, że Shepley martwił się jeszcze bardziej? Nie byłem specjalnie dobrym materiałem na chłopaka. Jasne. To było bardziej logiczne. Wstałem. – Wezmę szybko prysznic. – Co w nich wstąpiło? – spytała Abby. – Nic, on ma po prostu paranoję. – To przez nas. Ogarnęło mnie dziwne, niejasne uczucie. Powiedziała „nas”. – Co? – zaniepokoiła się, patrząc na mnie podejrzliwie. – Masz rację. To przez nas. Nie zasypiaj, dobrze? Chcę z tobą o czymś porozmawiać. Umycie się zajęło mi niespełna pięć minut, ale stałem pod strumieniem wody co najmniej drugie tyle, planując, co powiem Abby. Nie było co tracić więcej czasu. Miała tu zostać przez miesiąc, a to idealna okazja, by dowieść jej, że nie jestem taki, jak myśli. A przynajmniej dla niej taki nie jestem i moglibyśmy spędzić te cztery tygodnie, rozwiewając jej podejrzenia i wątpliwości. Wyszedłem spod prysznica, wytarłem się, podniecony

i zdenerwowany jak cholera, bo bardzo się bałem, co może wyniknąć z tej naszej rozmowy. Już kiedy miałem otworzyć drzwi, usłyszałem sprzeczkę w korytarzu. America powiedziała coś histerycznym tonem. Uchyliłem drzwi i wstrzymałem oddech. – Obiecałaś, Abby. Mówiłam, żebyś nie oceniała pochopnie, ale nie sądziłam, że coś między wami zaiskrzy! Myślałam, że tylko się przyjaźnicie! – Bo się przyjaźnimy – zapewniła Abby. – Nieprawda! – zezłościł się Shepley. – Kochanie, mówiłam ci, wszystko będzie dobrze – próbowała go uspokoić America. – Po co to prowokujesz, Mare? Mówiłem ci, co się stanie! – A ja ci mówiłam, że tak nie będzie. Nie ufasz mi? Shepley wpadł do swojego pokoju. Po dłuższej chwili ciszy America znów się odezwała: – Po prostu nie umiem wybić mu z głowy obsesji, że niezależnie od tego, jak ułoży się między tobą a Travisem, to nie wpłynie na nas. Zbyt wiele razy się sparzył. Nie wierzy mi. Cholera, Shepley. Nie najlepszy wstęp. Uchyliłem drzwi jeszcze odrobinę. Na tyle, żeby widzieć twarz Abby. – O czym ty mówisz, Mare? Mnie i Travisa nic nie łączy. Jesteśmy tylko przyjaciółmi. Słyszałaś, co mówił… nie interesuje się mną w ten sposób. Jasna cholera. Coraz gorzej. – Naprawdę tak powiedział? – spytała America wyraźnie zaskoczona. – No, pewnie. – I ty mu wierzysz? Abby wzruszyła ramionami. – Nieważne. Do niczego nie dojdzie. Zresztą mówił mi, że tak na mnie nie patrzy. Poza tym panicznie boi się związku. Trudno byłoby znaleźć poza tobą drugą dziewczynę, która z nim nie spała, i nie daję rady z tą jego huśtawką nastrojów. Nie do wiary, że Shepley tego nie rozumie.

Jej słowa odbierały mi resztki nadziei. Rozczarowanie było miażdżące. Przez parę sekund czułem nieznośny ból, a potem pozwoliłem, by jego miejsce zajęła złość. Gniew zawsze łatwiej kontrolować. – To dlatego, że nie tylko zna Travisa… On z nim rozmawiał, Abby. – Co chcesz przez to powiedzieć? – Mare?! – zawołał Shepley z sypialni. America westchnęła. – Jesteś moją najlepszą przyjaciółką. Czasami myślę, że znam cię lepiej niż ty sama. Patrzę na was i jedyna różnica pomiędzy mną i Shepleyem a tobą i Travisem polega na tym, że my uprawiamy seks. A poza tym? Nie ma żadnej. – Jest wielka, ogromna różnica. Czy Shep przyprowadza sobie do domu co noc nową dziewczynę? Czy idziesz jutro na imprezę, żeby spotkać się z chłopakiem, który ma wobec ciebie wyraźne zakusy? Wiesz, że nie mogę związać się z Travisem, Mare. Nie rozumiem nawet, dlaczego o tym rozmawiamy. – Ja nic sobie nie ubzdurałam, Abby. W zeszłym miesiącu byliście praktycznie nierozłączni. Przyznaj, coś do niego czujesz. Nie mogłem dłużej tego słuchać. – Daj spokój, Mare – powiedziałem. Obie dziewczyny aż podskoczyły na dźwięk mojego głosu. Oczy Abby napotkały moje. Nie wydawała się wcale zażenowana ani zmartwiona, co jeszcze bardziej mnie wkurzyło. Wystawiłem szyję, a ona poderżnęła mi gardło. Żeby czegoś nie palnąć, poszedłem do swojego pokoju. Usiadłem, ale to nie pomogło. Ani stanie, chodzenie w tę i we w tę czy pompki. Czułem, jak z każdą chwilą świat mi się wali. Wściekłość gotowała się we mnie jak płynny dynamit, lada chwila grożąc wybuchem. Musiałem wyjść z mieszkania. Oczyścić umysł i spróbować się zrelaksować kilkoma kieliszkami. Red Door. Mogłem pójść do Red Door. Cami obsługuje bar. Może doradzi mi, co robić. Zawsze wiedziała, co powiedzieć, żeby mnie uspokoić. Trenton lubił ją z tego samego powodu. Była starszą siostrą trójki braci i nie bała się poruszać tematów,

które wprawiały nas w złość. Wciągnąłem bawełnianą koszulkę i dżinsy, a potem złapałem okulary przeciwsłoneczne, kluczyki i kurtkę motocyklową, wepchnąłem stopy do butów, po czym ruszyłem na korytarz. Abby zrobiła wielkie oczy, kiedy zobaczyła, jak pojawiam się zza załomu ściany. Dzięki Bogu miałem na oczach okulary. Nie chciałem, żeby dostrzegła w nich, jak bardzo mi przykro. – Wychodzisz? – spytała, prostując się. – Dokąd idziesz? Nie chciałem dosłyszeć prośby w jej głosie. – Wychodzę.

Rozdział dziesiąty Załamany Cami nie potrzebowała wiele czasu, żeby się zorientować, w jak kiepskim jestem nastroju. Podawała piwo, kiedy siedziałem na swoim stałym stołku przy barze. Kolorowe punkciki świateł goniły się po sali, a muzyka była tak głośna, że niemal mogła zagłuszyć moje myśli. Wypaliłem już prawie całą paczkę marlboro, ale to nie stąd brał się ten ciężar, jaki czułem w piersi. Dziewczyny podchodziły i odchodziły, próbowały nawiązać rozmowę, ale nie byłem nawet w stanie unieść wzroku znad na wpół wypalonego papierosa, który trzymałem w palcach. Na jego czubku zebrał się popiół – kwestia czasu i sam odpadnie – patrzyłem więc tylko na iskierki pojawiające się na brzegu bibułki i starałem się nie poddać temu, czego nie zdołała pochłonąć muzyka. Tonąłem. Kiedy przy barze się rozluźniło, a Cami nie musiała się krzątać z szybkością tysiąca kilometrów na godzinę, postawiła przede mną szklankę i nalała do pełna whiskey. Złapałem ją, ale położyła na mojej czarnej skórzanej opasce na nadgarstku swoje wytatuowane palce, na których gdy złączyła zaciśnięte pięści, można było przeczytać „baby doll”, laleczka. – Dobra, Trav. To teraz mów. – Niby co? – podjąłem słabą próbę, żeby ją zbyć. Pokręciła głową. – To przez tę dziewczynę? Szklanka dotknęła moich ust, odchyliłem do tyłu głowę, pozwalając, by piekący płyn spłynął mi do gardła. – Jaką dziewczynę? Cami wzniosła oczy do nieba. – Jaką dziewczynę. Mówisz poważnie? Za kogo mnie masz? – Dobrze, dobrze. Masz rację, chodzi o Gołąbka. – Gołąbka? Żartujesz. Zaśmiałem się. – Abby. Ona jest Gołąbkiem. Demoniczną gołębicą, która kompletnie pomieszała mi w głowie. Już nic nie ma sensu, Cam.

Wszystkie zasady, jakie sobie ustaliłem, zostały złamane. Jedna po drugiej. Jestem cieniasem. Nie… gorzej. Jestem Shep. Cami się roześmiała. – Nie bądź wredny. – Masz rację. Shepley to porządny gość. – Nie oceniaj tak surowo i samego siebie – powiedziała, rzuciła ścierkę na blat i zaczęła go polerować kolistymi ruchami. – Kochanie się w kimś to nie grzech, Trav. Jezu Chryste. Rozejrzałem się. – Wszystko mi się miesza – przyznałem. – Mówisz do mnie czy Jezusa? – Mówię poważnie. Coś więc do niej czujesz. W czym problem? – Ona mnie nie znosi. – Trele-morele. – Tak, słyszałem, co dziś wieczorem powiedziała. Przypadkiem. Uważa mnie za kanalię. – Tak powiedziała? – Coś w tym rodzaju. – No, w pewien sposób to prawda. Uniosłem brwi. – A, wielkie dzięki. Oparła się łokciami o bar. – Biorąc pod uwagę to, jak się dotąd prowadziłeś, nie przyznasz racji? Chodzi mi tylko o to… że może dla niej byłbyś inny. Może dla niej stałbyś się lepszym człowiekiem. Nalała mi kolejny raz i tym razem nie dałem jej szansy mnie powstrzymać. Od razu wypiłem. – Masz rację. Byłem kanalią. Czy mogę się zmienić? Cholera, nie wiem. Pewnie nie dość, żeby zasługiwać na kogoś takiego jak ona. Cami wzruszyła ramionami, odstawiając butelkę na miejsce. – Myślę, że powinieneś pozwolić jej samej ocenić. Zapaliłem papierosa, zaciągnąłem się głęboko i wypuściłem kłęby dymu w przestrzeń mglistej już od niego sali. – Nalej mi piwa – poprosiłem. – Trav. Sądzę, że na dziś masz dość.

– Cami, nalej mi, do cholery. Wczesnym popołudniem obudziły mnie promienie słońca przeświecające zza rolet, ale równie dobrze mogłoby to być jaskrawe światło w samo południe pośrodku białych piasków pustyni. Natychmiast zamknąłem powieki, żeby nie oślepił mnie blask. W ustach mi zaschło, czułem w nich coś, jakby mieszaninę porannego oddechu, jakiejś chemii i kocich sików. Nienawidziłem tego obrzydliwego absmaku, jaki się ma po nocy ciężkiego tankowania. Od razu wróciłem myślami do poprzedniego wieczoru, ale nie mogłem sobie nic przypomnieć. Musiałem nieco zabalować, ale gdzie i z kim – pozostawało kompletną tajemnicą. Popatrzyłam w lewo i zobaczyłem odrzucone prześcieradło i koc. Abby musiała już wstać. Dotyk podłogi wydawał się jakiś dziwny dla moich bosych stóp, kiedy poszedłem korytarzem. Znalazłem Abby śpiącą na rozkładanym fotelu. Zaskoczony przystanąłem, a potem ogarnęła mnie panika. Rozpaczliwie próbowałem otrząsnąć się z resztek alkoholowego zamroczenia. Dlaczego nie spała w łóżku? Co zrobiłem, że uciekła na fotel? Serce zaczęło mi walić, a potem zobaczyłem je – dwa puste opakowania po prezerwatywach. Niech to szlag, niech to szlag! Wspomnienia poprzedniego wieczoru wracały do mnie gwałtownymi falami. Coraz więcej picia. Te dziewczyny, które nie chciały odejść, choć je odganiałem, i wreszcie moja propozycja, że możemy się – wspólnie – dobrze zabawić, i ich entuzjastyczna zgoda na ten pomysł. Ukryłem twarz w dłoniach. Przyprowadziłem te laski tutaj. Przeleciałem je. Abby pewnie wszystko słyszała. O Boże. Nie mogłem już bardziej wszystkiego spieprzyć. Było gorzej niż źle. Jak się tylko obudzi, spakuje swoje klamoty i wyniesie się stąd w diabły. Usiadłem na kanapie, nadal trzymając się dłońmi za usta, i patrzyłem na śpiącą Abby. Muszę to jakoś naprawić. Ale jak? Przychodziły mi do głowy różne głupie pomysły, jeden po drugim. A czas uciekał. Tak cicho, jak tylko mogłem, pobiegłem do sypialni i się przebrałem, a potem zakradłem się do pokoju Shepleya.

America poruszyła się, a on podniósł głowę. – Co ty wyprawiasz, Trav? – szepnął. – Muszę pożyczyć twój samochód. Tylko na moment. Muszę przewieźć kilka rzeczy. – Dobra… – mruknął, zdezorientowany. Kluczyki brzęknęły, kiedy brałem je z szafki. Zatrzymałem się chwilę. – Zrób coś dla mnie. Jeśli obudzi się, zanim wrócę, graj na zwłokę, dobrze? Shepley ciężko westchnął. – Postaram się, stary… ale… ta noc… – Kiepsko wyszło, co? Zacisnął usta. – Nie sądzę, że ona zostanie, kuzynie, przykro mi. Skinąłem głową. – Ale spróbuj. Ostatni rzut oka na śpiącą twarz Abby, nim wyszedłem, przyspieszył moje ruchy. Wciskałem gaz do dechy. Tuż przed marketem trafiłem na czerwone światło. – Ożeż w mordę! Zmieniaj się! – krzyczałem, waląc w kierownicę. Kilka sekund później zabłysło zielone, ruszyłem z piskiem opon. Pognałem z parkingu do sklepu, w pełni świadomy, że wyglądam jak wariat, kiedy wyszarpywałem wózek z szeregu innych. Alejka po alejce, łapałem wszystko, co, jak mi się zdawało, ona lubi albo co, jak pamiętałem, jadła czy choćby o tym wspominała. Na lince przy jednej z półek zwisało coś różowego i gąbczastego. To też wylądowało w moim wózku. Przeprosiny nie sprawią, że zostanie, ale może taki gest zrobi swoje. Może zobaczy, jak bardzo mi przykro. Zatrzymałem się niedaleko kasy w poczuciu bezsilności. Nie ma dla mnie ratunku. – Proszę pana? To już wszystko? Zrezygnowany pokręciłem głową. – Nie… Nie wiem… Kobieta przyglądała mi się chwilę, wtykając ręce do kieszeni fartucha w musztardowo-białe paski.

– Może pomóc panu coś znaleźć? Bez słowa popchnąłem wózek do jej kasy. Patrzyłem, jak podlicza wszystkie ulubione przysmaki Abby. To najgłupszy pomysł w historii pomysłów i jedyna żywa kobieta, na której mi zależy, uśmieje się ze mnie zdrowo, pakując swoje rzeczy. – To będzie osiemdziesiąt cztery dolary i siedemdziesiąt siedem centów. Szybko przeciągnęła kartą i już trzymałem torby w rękach. Wystartowałem na parking i kilka sekund później charger, wypuszczając kłęby z rury wydechowej, gnał do domu. Wbiegłem na górę, biorąc po dwa stopnie naraz, i wpadłem do mieszkania. Znad oparcia kanapy wystawały głowy Ameriki i Shepleya. Telewizor był włączony, ale bez dźwięku. Dzięki Bogu. Jeszcze śpi. Torby z chrzęstem wylądowały na blacie. Starałem się jak najmniej trzaskać szafkami, kiedy je rozpakowywałem. – Kiedy Gołąbek się obudzi, dajcie mi znać, dobrze? – poprosiłem cicho. – Kupiłem spaghetti i naleśniki, i truskawki, i tę gównianą owsiankę z kawałkami czekolady. Ona lubi też te płatki, które nazywają się „owocowe kamyczki”, prawda, Mare? – zapytałem i obróciłem się. Abby zbudziła się i obserwowała mnie z fotela. Miała rozmazany tusz pod oczami. Wyglądała tak żałośnie, jak ja się czułem. – Cześć, Gołąbku. Patrzyła na mnie chwilę nieobecnym wzrokiem. Zrobiłem kilka kroków w głąb pokoju, bardziej zdenerwowany niż w dniu pierwszej walki. – Jesteś głodna? Zrobię ci naleśniki. Albo… jest też owsianka. I kupiłem ci to różowe coś, czym golą się dziewczyny, suszarkę do włosów i… i… sekunda, musi tu być. Złapałem jedną z toreb, zaniosłem do sypialni i wysypałem wszystko na łóżko. Kiedy szukałem tego różowego gąbczastego przedmiotu, który, jak sądziłem jej się spodoba, zauważyłem nagle czekający przy drzwiach, gotowy i pozapinany na suwaki bagaż Abby. Zemdliło mnie i wrócił ten ohydny absmak. Poszedłem korytarzem, starając się nie rozpaść na kawałki.

– Twoje rzeczy są spakowane. – Wiem – powiedziała. Poczułem fizyczny ból w piersi. – Wyprowadzasz się. Abby spojrzała na Americę, a ta patrzyła na mnie, jakby chciała mnie zabić. – Naprawdę sądziłeś, że zostanie? – Kotku – szepnął Shepley. – Ty lepiej ze mną nie zaczynaj, Shep. Nie waż się go bronić – syknęła. Przełknąłem z trudem ślinę. – Tak mi przykro, Gołąbku. Nawet nie wiem, co powiedzieć. – Idziemy, Abby – ponagliła America. Wstała i pociągnęła ją za rękę, ale Abby wcale nie miała zamiaru się podnieść. Podszedłem o krok, America jednak wyciągnęła palec. – Bóg mi świadkiem, Travis! Jeśli będziesz próbował ją zatrzymać, to kiedy zaśniesz, podleję cię benzyną i podpalę! – America – błagał Shepley. To wszystko musiało się skończyć tragicznie. – Dajcie spokój – rzuciła Abby przytłoczona całym tym zamieszaniem. – Jak to dajcie spokój? – spytał Shepley. Przewróciła oczami i wskazała na mnie. – Travis przyprowadził sobie wczoraj z baru dziewczyny, no i co takiego? Zamknąłem oczy, starając się odpędzić ból. Bardzo nie chciałem, żeby się wyprowadziła, ale nie przyszło mi nawet do głowy, że ona ma to wszystko gdzieś. America uniosła brwi. – No nie, Abby. Mówisz, że nie przeszkadza ci to, co się stało? Abby rozejrzała się po pokoju. – Travis może przyprowadzać tu, kogo zechce. To jego mieszkanie. Przełknąłem rosnącą mi w gardle gulę. – To nie ty spakowałaś swoje rzeczy?

Pokręciła głową i popatrzyła na zegar. – Nie. A teraz muszę się rozpakować. I jeszcze coś zjeść, wziąć prysznic i się ubrać – oznajmiła, wychodząc. America spiorunowała mnie wzrokiem, ale zignorowałem ją, podszedłem do drzwi łazienki i lekko zapukałem. – Gołąbku? – Tak? – odezwała się słabym głosem. – Zostajesz? – Zamknąłem oczy, czekając na karę. – Mogę się wyprowadzić, jeśli chcesz. Ale zakład to zakład. Oparłem się ciężko czołem o drzwi. – Nie chcę, żebyś się wyprowadzała, ale nie miałbym ci za złe, gdybyś to zrobiła. – Chcesz powiedzieć, że zwalniasz mnie z danego słowa? Odpowiedź była łatwa, ale nie chciałem jej zmuszać, by została wbrew woli. Jednocześnie potwornie bałem się pozwolić jej odejść. – Jeśli powiem „tak”, to się wyprowadzisz? – No pewnie. Przecież nie mieszkam tu na stałe, głupi. Zza drewnianych drzwi doleciał krótki śmiech. Nie umiałem zgadnąć, czy jest zmartwiona, czy zmęczona po nocy spędzonej na niewygodnym fotelu, ale jeśli to było to pierwsze, nie ma mowy, żebym pozwolił jej tak odejść. Przecież już nigdy bym jej nie zobaczył. – No to nie, zakład jest dalej aktualny – powiedziałem. – Czy mogę już iść pod prysznic? – spytała cicho. – Tak… America wyszła na korytarz i zatrzymała się tuż przy mnie. – Ty samolubny bydlaku – rzuciła, nim zniknęła w pokoju Shepleya i trzasnęła drzwiami. Poszedłem do sypialni, złapałem szlafrok i kapcie Abby, a potem wróciłem pod drzwi łazienki. Najwyraźniej zostaje, ale zawsze warto się trochę popodlizywać. – Gołąbku? Przyniosłem ci coś z twoich rzeczy. – Połóż na umywalce. Wezmę sobie. Otworzyłem drzwi i ze wzrokiem utkwionym w podłodze zrobiłem to, co kazała.

– Byłem wściekły. Słyszałem, jak się kłócisz z Americą i mówisz jej, co ze mną jest nie tak, i to mnie wkurzyło. Chciałem tylko wyjść, napić się trochę i poukładać sobie jakoś w głowie, ale zanim się spostrzegłem, byłem pijany na maksa, a te dziewczyny… – Urwałem, bo załamywał mi się głos. – Rano obudziłem się, a ciebie nie było w łóżku, i kiedy znalazłem cię na fotelu i zobaczyłem te opakowania na podłodze, zrobiło mi się niedobrze. – Mogłeś po prostu spytać, czy zostanę, a nie wydawać tyle kasy w markecie, żeby mnie przekupić. – Pieniądze są dla mnie nieważne, Gołąbku. Bałem się, że się wyprowadzisz i nie będziesz więcej ze mną gadać. – Nie chciałam zrobić ci przykrości – powiedziała szczerze. – Wiem. I wiem, że nie ma znaczenia, co teraz powiem, bo wszystko spieprzyłem… jak zwykle. – Trav? – Tak? – Nie wsiadaj już na motocykl po pijaku, dobrze? Chciałem powiedzieć więcej, jeszcze raz przeprosić i przyznać, że za nią szaleję – i to dosłownie doprowadzało mnie do szału, bo nie wiedziałem, jak sobie radzić z tym, co czuję – ale nie znalazłem słów. Moje myśli były w stanie skupić się tylko na tym, że po wszystkim, co się wydarzyło, i całej mojej przemowie miała mi do powiedzenia jedno: łajała mnie za to, że jechałem do domu pijany. – Tak, dobrze – zapewniłem i zamknąłem drzwi. Udawałem, że oglądam telewizję godzinami, kiedy Abby szykowała się na imprezę, a potem zdecydowałem, że się ubiorę, nim ona będzie potrzebowała pokoju. W szafie wisiała jedna w miarę niewygnieciona biała koszula, złapałem ją i dżinsy. Czułem się głupio, stojąc przed lustrem i mocując się z guzikiem przy mankiecie. Wreszcie dałem za wygraną. Podwinąłem rękawy do łokci. Tak było bardziej w moim stylu. Wróciłem do salonu i znów klapnąłem na kanapę. Usłyszałem zamykane drzwi łazienki i tupot bosych stóp Abby na podłodze. Wydawało się, że zegarek stoi w miejscu, a w telewizji, oczywiście, nie znalazłem nic poza reportażem z walki z żywiołem

i reklamową prezentacją siekacza do warzyw. Byłem zdenerwowany i znudzony. Nie najlepsza kombinacja jak dla mnie. Kiedy traciłem już cierpliwość, zapukałem do sypialni. – Wchodź, proszę! – zawołała Abby zza drzwi. Stała pośrodku pokoju, a przed nią para butów na wysokich obcasach. Zawsze była piękna, ale tego wieczoru każdy włos był na swoim miejscu; wyglądała jak dziewczyna z okładki tych czasopism o modzie, które widuje się w kolejce do kasy w supermarketach. Wszystko miała natarte, wygładzone, idealne w każdym calu. Sam jej widok zwalił mnie z nóg. Zupełnie oniemiałem, zatkało mnie, zanim zdołałem cokolwiek wydukać. – Nieźle. Uśmiechnęła się i spojrzała w dół na swoją sukienkę, i ten jej słodki uśmiech mnie oprzytomnił. – Wyglądasz niesamowicie – powiedziałem, nie mogąc oderwać od niej oczu. Schyliła się, żeby włożyć jeden but, a potem drugi. Obcisły czarny materiał podjechał trochę do góry, odsłaniając może z centymetr więcej ud. Abby wyprostowała się i szybko mnie zlustrowała. – Ty też fajnie wyglądasz. Włożyłem ręce do kieszeni, starając się nie powiedzieć: „mógłbym się w tobie zakochać w tej jednej chwili” albo jakichś innych głupot, które tłukły mi się po głowie. Podałem jej ramię, a Abby oparła się o nie i pozwoliła się zaprowadzić do salonu. – Parker zsika się na twój widok – powiedziała America. Ogólnie to dobra dziewczyna, ale odkrywałem, że potrafi być naprawdę wredna, jeśli się jest – według niej – nie po tej stronie co trzeba. Starałem się jej nie potrącić, kiedy szliśmy do chargera Shepleya, i przez całą drogę do siedziby Sigma Tau trzymałem język za zębami. Kiedy tylko mój kuzyn otworzył drzwi auta, usłyszeliśmy głośną, agresywną muzykę. Jakieś pary się całowały i obściskiwały, dyżurni z pierwszego roku dwoili się i troili, żeby nie dopuścić do dewastacji podwórza, a dziewczyny z żeńskich bractw szły, trzymając się za ręce,

małymi kroczkami, starając się nie utopić w miękkim trawniku cienkich obcasów. Shepley i ja ruszyliśmy przodem, a America z Abby tuż za nami. Odkopnąłem z drogi czerwony plastikowy kubek i przytrzymałem drzwi. I znowu Abby nie zwróciła najmniejszej uwagi na mój gest. Na kuchennym blacie obok beczki piwa stała piramida czerwonych kubków. Napełniłem dwa i jeden podałem Abby. Nachyliłem się jej do ucha. – Nie bierz picia od nikogo poza mną i Shepem. Nie chciałbym, żeby ci ktoś coś dosypał. Wzniosła oczy do nieba. – Nikt nic mi nie dosypie, Travis. Najwyraźniej nie znała jeszcze moich studenckich braci. Słyszałem wiele historii, choć bez nazwisk. Na szczęście, bo jeśli kiedyś wpadłby mi w ręce jakiś taki macher, bez wahania dałbym mu wycisk. – Ale nie pij nic poza tym, co ci podam, dobrze? Nie jesteś już w Kansas, Gołąbku. – Co ty powiesz! – ucięła, obalając pół kubka, nim odjęła plastik od twarzy. Potrafiła pić, to muszę przyznać. Staliśmy w holu przy schodach, starając się udawać, że wszystko gra. Kilku moich braci schodzących na dół przystanęło, żeby pogadać, podobnie jak siostry z żeńskich bractw, ale szybko je odprawiałem, z nadzieją, że Abby to zauważy. Nie zauważyła. – Zatańczysz? – spytałem, pociągając ją za rękę. – Nie, dzięki – powiedziała. Nic dziwnego, po wczorajszej nocy. Miałem szczęście, że w ogóle chce ze mną gadać. Jej szczupłe palce dotknęły mojego ramienia. – Po prostu jestem zmęczona, Trav. Położyłem dłoń na jej ręce, gotów jeszcze raz przeprosić, powiedzieć, że nienawidzę się za to, co zrobiłem, ale przestała na mnie patrzeć. Jej wzrok powędrował na kogoś stojącego za mną. – Cześć, Abby! Jednak przyszłaś! Włos mi się zjeżył. Parker Hayes.

Oczy Abby zabłysły, szybkim ruchem wyciągnęła rękę spod mojej dłoni. – Tak, jesteśmy tu już z godzinę. – Wyglądasz zabójczo! – zawołał. Zgromiłem go wzrokiem, ale był zbyt zaabsorbowany Abby, żeby to zauważyć. – Dzięki! – Uśmiechnęła się. Przyszło mi do głowy, że nie tylko ja jestem w stanie wywołać ten jej uśmiech, i nagle musiałem mieć się na baczności, by trzymać nerwy na wodzy. Parker skinął głową w kierunku sali i uśmiechnął się. – Chcesz zatańczyć? – Nie. Jestem trochę zmęczona. Odrobina ulgi stłumiła nieco mój gniew. Nie chodziło o mnie. Naprawdę nie miała siły na tańce. Ale złość szybko wróciła. Abby była zmęczona, bo pół nocy nie mogła spać przez krzyki jakichś dziwek, które przyprowadziłem, a drugie pół nocy spała na rozkładanym fotelu. A teraz, jak to miał w zwyczaju, pojawił się Parker. Niczym szlachetny rycerz na białym koniu. Wredna menda. Popatrzył na mnie, niezrażony moją miną. – Myślałem, że się tu nie wybierasz. – Zmieniłem zdanie. – Opanowałem przemożną chęć, żeby go walnąć i zmarnować cztery lata ciężkiej pracy ortodontów. – No, widzę. – Przeniósł wzrok na Abby. – Chcesz zaczerpnąć trochę powietrza? Skinęła głową, a ja poczułem się tak, jakby ktoś spuścił ze mnie całe powietrze. Poszła za Parkerem na górę. Patrzyłem, jak on przystaje i bierze ją za rękę w drodze na piętro. Kiedy już tam dotarli, otworzył drzwi na balkon. Abby znikła, a ja zacisnąłem powieki, starając się stłumić krzyk w mojej głowie. Wszystko we mnie mówiło mi, żeby tam pójść i ją zabrać. Ściskałem poręcz, by się pohamować. – Zdaje się, że jesteś trochę wkurzony – rzuciła America, stukając się ze mną czerwonym kubkiem. Otworzyłem oczy.

– Nie. Czemu? Skrzywiła się. – Nie kłam. Gdzie Abby? – Na górze. Z Parkerem. – O. – O co ci chodzi? Wzruszyła ramionami. Była tu ledwie godzinę i już miała to swoje szkliste spojrzenie. – Jesteś zazdrosny. Przestąpiłem z nogi na nogę. Nie byłem przyzwyczajony do takich poufałości z kimkolwiek poza Shepleyem. – Gdzie Shep? America przewróciła oczami. – Przy swoich obowiązkach nowicjusza. – Dobrze, że nie musi jeszcze potem zostawać i sprzątać. Podniosła kubek do ust i wzięła mały łyk. Nie rozumiałem, jakim cudem już się wstawiła, skoro tak pije. – A jesteś? – spytała. – Co? – Zazdrosny? Zmarszczyłem brwi. America zwykle nie była taka upierdliwa. – Nie. – Numer dwa. – Że co? – Kłamstwo numer dwa. Rozejrzałem się. Liczyłem, że pojawi się Shepley i mnie uratuje. – Naprawdę spieprzyłeś wszystko zeszłej nocy – powiedziała, a jej wzrok nagle wydał się całkowicie trzeźwy. – Wiem. Zmrużyła oczy i przeszyła mnie takim spojrzeniem, że miałem ochotę się skulić. America Mason była drobną blondyneczką, ale jeśli tylko chciała, potrafiła onieśmielać jak cholera. – Powinieneś odejść, Trav. – Popatrzyła na górę schodów. – To jest facet dla niej. Przynajmniej ona tak uważa. Zacisnąłem zęby. Sam to wiedziałem, ale gorzej było usłyszeć to

od Ameriki. Przedtem łudziłem się, że zaakceptuje mnie z Abby i że może, w jakiś sposób, nie jestem takim kompletnym palantem, robiąc sobie nadzieje. – Wiem. Uniosła jedną brew. – Chyba nie. Nie odpowiedziałem. Unikałem jej wzroku. Złapała mnie za brodę, dociskając mi policzki do zębów. – Naprawdę to wiesz? Próbowałem coś powiedzieć, ale teraz jej palce przytrzymały mi usta. Wyrwałem się i odepchnąłem jej dłoń. – Może i nie. Nie słynę specjalnie z robienia tego, co należy. America przypatrywała mi się chwilę, a potem się uśmiechnęła. – No dobrze. – Co? Trzepnęła mnie w policzek i wycelowała we mnie palec. – Ty, Wściekły Psie, to dokładnie to, przed czym chciałam ją tutaj chronić. Ale wiesz co? Wszyscy jesteśmy pokręceni, w ten czy inny sposób. Może i jesteś właśnie tym, czego jej trzeba, nawet po tym widowiskowym wyczynie. Dostaniesz jeszcze jedną szansę – powiedziała, trzymając palec wskazujący parę centymetrów od mojego nosa. – Jedną jedyną. I nie spieprz tego… wiesz… jeszcze bardziej niż zwykle. Odwróciła się, wolnym krokiem odeszła i zniknęła w holu. Przedziwna dziewczyna. Impreza toczyła się zwykłym rytmem: dramaty, jakaś bójka czy dwie, sprzeczka między dziewczynami, kłótnie zakochanych, ona ucieka zalana łzami, a w końcu ostatni goście pijani do nieprzytomności albo wymiotujący nie tam, gdzie trzeba. Mój wzrok wędrował na górę schodów o wiele częściej, niż powinien. Choć dziewczyny właściwie błagały, żebym zabrał je do domu, trwałem na warcie, starając się nie wyobrażać sobie, że Abby i Parker się obściskują albo, co gorsza, że on ją rozśmiesza. – Cześć, Travis! – zawołał z tyłu jakiś śpiewny, świdrujący głosik. Nie obejrzałem się, ale wkrótce jego właścicielce udało się

przepchać i znaleźć w polu mojego widzenia. Oparła się o drewniany stojak na beczkę. – Wyglądasz na znudzonego. Chyba powinnam dotrzymać ci towarzystwa. – Nie nudzę się. Możesz sobie iść – powiedziałem, jeszcze raz sprawdzając, co się dzieje na górze. Abby stała na półpiętrze, plecami do schodów. Dziewczyna obok mnie zachichotała. – Dowcipny jesteś. Abby śmignęła obok mnie do holu, gdzie stała America. Poszedłem za nią, zostawiając pijaną dziewczynę. Niech sobie gada sama do siebie. – Nie przeszkadzajcie sobie – powiedziała Abby, kryjąc podekscytowanie. – Parker zaproponował, że mnie odwiezie. – Co? – spytała America, a w jej mętnych oczach pojawił się podwójny błysk. – Co? – dołączyłem, nie potrafiąc pohamować irytacji. America się obejrzała. – Jakiś problem? Spiorunowałem ją wzrokiem. Doskonale wiedziała, z czym mam problem. Wziąłem Abby za łokieć i pociągnąłem za róg. – Nawet go nie znasz. – Nie twój interes, Travis – rzuciła, wyswobadzając rękę. – A właśnie, że mój, do cholery. Nie pozwolę ci wracać do domu z kompletnie obcym facetem. A jeśli zacznie się dobierać? – Super! Jest fajny! Nie mogłem wprost uwierzyć. Ona naprawdę dała się nabrać na jego gierki. – Parker Hayes, Gołąbku? Naprawdę? Parker Hayes. A w ogóle co to za nazwisko? Skrzyżowała ramiona na piersi i uniosła brodę. – Przestań, Trav. Nie zachowuj się jak świr. Nachyliłem się do niej, siny ze złości. – Zabiję go, jak cię tylko tknie. – On mi się podoba. Inna sprawa podejrzewać, że ją skołował, a co innego usłyszeć to

od niej wprost. Była za dobra dla mnie… i, niech to szlag, o wiele, wiele za dobra dla Parkera Hayesa. Dlaczego tak ją rajcuje ten idiota? Twarz mi stężała z wściekłości, od której gotowało mi się w żyłach. – Dobra. Jeśli skończy, kładąc cię na łopatki na tylnym siedzeniu auta, nie przybiegaj do mnie z płaczem. Kompletnie ją zatkało, otworzyła usta obrażona i rozzłoszczona jak osa. – Nie martw się, nie przybiegnę – powiedziała i zaczęła przepychać się obok mnie. Uświadomiłem sobie, co powiedziałem, i ciężko wzdychając, chwyciłem ją za rękę. – Nie o to mi chodziło, Gołąbku. Gdyby cię skrzywdził albo gdybyś tylko poczuła się nieswojo, daj mi znać. Przygarbiła się. – Wiem. Ale musisz poskromić te swoje zapędy do traktowania mnie jak nadopiekuńczy starszy brat. Zaśmiałem się. Naprawdę nie chwytała. – Nie zgrywam starszego brata, Gołąbku. Absolutnie, nic z tych rzeczy. Zza rogu wyszedł Parker i wsunął ręce do kieszeni. – W porządku? – Tak, chodźmy – powiedziała, biorąc go pod ramię. Wyobraziłem sobie, że podbiegam z tyłu i daję mu łokciem w łeb, ale Abby obejrzała się i zauważyła, jak na niego patrzę. Przestań, powiedziała bezgłośnie ruchem warg. Poszła z Parkerem, a on otworzył przed nią drzwi. Uśmiechnęła się szeroko na ten gest. Oczywiście. Kiedy on to zrobił, zauważyła.

Rozdział jedenasty Zimna jak lód Samotna droga do domu na tylnym siedzeniu chargera Shepleya nie była już tak ekscytująca. America zrzuciła szpilki i chichocząc, szturchała swojego chłopaka w policzek dużym palcem. Musiał być w niej szaleńczo zakochany, bo tylko się uśmiechał, rozbawiony jej zaraźliwym śmiechem. Zadzwonił mój telefon. To był Adam. – Mam debiutanta umówionego za godzinę. Pod Hellerton. – A… no… nie mogę. – Co? – Słyszałeś. Powiedziałem, że nie dam rady. – Co ty, chory jesteś? – zapytał Adam z narastającym gniewem w głosie. – Nie. Muszę się upewnić, czy Gołąbek wróci bezpiecznie do domu. – Nieźle się nagimnastykowałem, żeby umówić tę walkę, Maddox. – Wiem. Przepraszam. Muszę lecieć. Kiedy podjechaliśmy na parking przed domem, a porsche Parkera nigdzie nie było widać, westchnąłem. – Idziesz, kuzynku? – spytał Shepley, odwracając się w fotelu. – Taaa… – powiedziałem, patrząc w dół na swoje dłonie. – Tak sądzę… Przesunął swoje siedzenie w przód, żeby mnie wypuścić. Na zewnątrz, tuż przede mną, wyrosła drobna postać Ameriki. – Nie masz się czym martwić, Trav. Wierz mi. Skinąłem głową, a potem ruszyłem za nimi na piętro. Poszli wprost do pokoju Shepleya i zamknęli za sobą drzwi. Padłem na fotel, słuchając nieprzerwanych chichotów Ameriki i starając się nie wyobrażać sobie, jak Parker kładzie rękę na kolanie – czy udzie – Abby. Niecałą minutę później na zewnątrz zawarczał silnik. Podszedłem do drzwi i wziąłem za gałkę. Usłyszałem kroki dwóch par stóp na schodach. Jedna na wysokich obcasach. Poczułem wielką ulgę. Abby wracała do domu.

Zza drzwi dochodził tylko szmer szeptów. Kiedy ucichły i gałka drgnęła, przekręciłem ją do końca i drzwi natychmiast się otworzyły. Abby przeleciała przez próg, a ja ją podtrzymałem. – Uważaj, Gracjo. Od razu obejrzała się, żeby zobaczyć reakcję Parkera. Był spięty, jakby nie za bardzo mógł się połapać, co jest grane, ale szybko się pozbierał i udawał, że nie patrzy na mnie, tylko gdzieś w głąb mieszkania. – Czy są tu jakieś poniżone, zbłąkane dzieweczki, które powinienem gdzieś podwieźć? Spiorunowałem go wzrokiem. Co za bezczelność! – Nie zaczynaj ze mną. Parker uśmiechnął się i mrugnął do Abby. – Zawsze mu dogryzam. Ale coraz rzadziej, odkąd zorientował się, że jest dużo prościej, jeśli te jego laski są zmotoryzowane. – Domyślam się, że to bardzo ułatwia sprawę. – Abby popatrzyła na mnie ubawiona. – To nie jest śmieszne, Gołąbku. – Gołąbku? – zdziwił się Parker. Drgnęła nerwowo. – To tylko… takie przezwisko. Nawet nie wiem, skąd mu to przyszło do głowy. – Musisz mnie oświecić, kiedy do tego dojdziesz. To pewnie niezła historia. – Parker się uśmiechnął. – Branoc, Abby. – Raczej dzień dobry – zażartowała. – To też, tak! – zawołał w odpowiedzi, z uśmiechem, od którego mało się nie porzygałem. Ona była oczarowana, więc żeby ją oprzytomnić, bez ostrzeżenia trzasnąłem drzwiami. Aż odskoczyła. – Co? – burknęła. Pomaszerowałem korytarzem do sypialni, a Abby tuż za mną. Zatrzymała się w progu i podskakiwała na jednej nodze, starając się zdjąć but. – Jest sympatyczny, Trav. Patrzyłem, jak próbuje utrzymać równowagę na jednej nodze, i w

końcu zdecydowałem się jej pomóc, nim upadnie. – Zrobisz sobie krzywdę. – Chwyciłem ją w pasie jedną ręką, a drugą ściągnąłem jej szpilki. Zdjąłem koszulę i rzuciłem ją w kąt. Ku mojemu zdumieniu, Abby sięgnęła na plecy, rozpięła suwak sukienki i pozwoliła jej opaść na podłogę, a potem ubrała się w bawełnianą koszulkę. Zrobiła jakąś magiczną sztuczkę z biustonoszem i zdjęła go. Wszystkie kobiety chyba znają ten trik. – Jestem pewna, że nie mam nic, czego już nie widziałeś – powiedziała, przewracając oczami. Siadła na materacu, a potem wetknęła nogi pod kołdrę. Patrzyłem, jak mości się na poduszce, a potem zdjąłem dżinsy i odkopnąłem je w kąt. Zwinięta w kłębek czekała, aż się położę. Złościło mnie, że dopiero co wróciła do domu z Parkerem i rozebrała się przede mną, jakby to było nic, ale przecież sam ustanowiłem ten cholerny platoniczny układ. Tyle się we mnie działo. Nie wiedziałem, co z tym robić. Kiedy się zakładaliśmy, nie przyszło mi do głowy, że umówi się z Parkerem. Zrobienie awantury popchnęłoby ją prosto w jego ramiona. W głębi duszy wiedziałem, że zrobię wszystko, byle tylko mieć ją blisko siebie. Jeśli trzymanie na wodzy zazdrości oznaczało więcej czasu z Abby, to tego nie odpuszczę. Wślizgnąłem się do łóżka, uniosłem dłoń i położyłem jej na biodrze. – Przepadła mi dziś walka. Dzwonił Adam. Nie pojechałem. – Dlaczego? – spytała, odwracając się. – Chciałem mieć pewność, że bezpiecznie wróciłaś do domu. Zmarszczyła nos. – Nie musisz mnie niańczyć. Przesunąłem palcem po jej ręce. Była taka ciepła. – Wiem. Chyba nie mogę przeboleć tego, co zrobiłem wczoraj. – Mówiłam ci, nic mnie to nie obchodzi. – I dlatego spałaś na fotelu? Bo cię nie obchodzi? – Nie mogłam zasnąć, kiedy twoje… koleżanki wyszły. – Ale w fotelu zasnęłaś. Dlaczego nie przy mnie? – Miałam spać koło faceta, który jeszcze śmierdzi jak para pijusek,

które właśnie odesłał do domu? No, nie wiem! Rzeczywiście, co za egoizm z mojej strony! Wycofałem się, starając się sobie nie wyobrażać tego, co robiłem wczorajszej nocy, zbyt plastycznie. – Mówiłem, że bardzo mi przykro. – A ja mówiłam, że to mnie nie obchodzi – powiedziała, odwracając się do mnie plecami. Sięgnąłem przez poduszkę, by położyć dłoń na dłoni Abby. Gładziłem wewnętrzną stronę jej palców. Nachyliłem się i pocałowałem ją we włosy. – Tak się martwiłem, że przestaniesz się do mnie odzywać… a teraz myślę, że twoja obojętność to coś jeszcze gorszego. – Czego ty ode mnie chcesz, Travis? Mam się nie gniewać o to, co zrobiłeś, ale chciałbyś, żeby mnie to obchodziło. Mówisz Americe, że nie masz zamiaru ze mną chodzić, ale jak ja powiem to samo, to tak się wściekasz, że wypadasz z domu jak burza i upijasz się do nieprzytomności. To bez sensu. Jej słowa mnie zaskoczyły. – To dlatego tak powiedziałaś Americe? Bo twierdziłem, że nie będę z tobą chodzić? Na jej twarzy malowała się mieszanina zaskoczenia i złości. – Nie, mówiłam, co myślę. Ale nie chciałam cię urazić. – Ja zarzekałem się tak, bo nie chcę nic zepsuć. Nie mam pojęcia nawet, co powinienem robić, żeby stać się kimś, kto na ciebie zasługuje. Próbowałem tylko poukładać to sobie jakoś w głowie. – Kiedy wypowiedziałem te słowa, zrobiło mi się niedobrze, ale trzeba to było wyjaśnić. – Cokolwiek to znaczy, muszę się trochę przespać. Mam wieczorem randkę. – Z Parkerem? – Tak. Mogę już zasnąć? – Jasne – powiedziałem, zsuwając się z łóżka. Abby nie odezwała się nawet, więc zostawiłem ją tak. Usiadłem w fotelu, włączyłem telewizor. Na razie panowałem nad sobą, ale, cholera, ta dziewczyna naprawdę zalazła mi za skórę. Przemawianie do

niej to gadanie do obrazu. Bez względu na to, co mówiłem, nawet te kilka razy, kiedy jasno wyraziłem, co czuję. Słyszała tylko to, co chciała, i to było potwornie wkurzające. Nie mogłem się do niej przebić, a kiedy mówiłem wprost, tylko się złościła. Słońce wstało pół godziny później. Mimo całego nagromadzonego we mnie gniewu udało mi się zapaść w sen. Zaraz potem zadzwonił mój telefon. Poszukałem go niezdarnie, na wpół jeszcze śpiąc, i przyłożyłem do ucha. – Tak? – Dupku! – ryknął z drugiej strony Trenton. – Która to godzina? – spytałem, rzucając okiem na telewizor. Leciały kreskówki, jak to w sobotni ranek. – Dziesiąta z minutami. Musisz mi pomóc przy pick-upie taty. To chyba moduł zapłonu. Rozrusznik nie kręci. – Trent – powiedziałem, ziewając. – Ja nie znam się ni w ząb na autach. Dlatego mam motocykl. – To poproś Shepleya. Za godzinę muszę jechać do pracy, a nie chcę zostawić z tym taty samego. Znów ziewnąłem. – Kompletnie zarwałem noc. A co robi Tyler? – Bierz dupę w troki i przyjeżdżaj! – wrzasnął, zanim się rozłączył. Cisnąłem komórkę na kanapę, a potem wstałem i popatrzyłem na zegarek w telewizorze. Trent nie pomylił się wiele, kiedy zgadywał, która godzina. Była dziesiąta dwadzieścia. Drzwi pokoju Shepleya były zamknięte; nasłuchiwałem chwilę, a potem dwa razy zapukałem i zajrzałem do środka. – Hej, Shep. Shepley! – Co? – odezwał się. Jego głos brzmiał tak, jakby nałykał się żwiru i popił kwasem. – Musisz mi pomóc. America jęknęła coś, ale się nie poruszyła. – Z czym? – zapytał mój kuzyn. Usiadł, złapał koszulkę z podłogi i wciągnął przez głowę. – Pick-up taty nie daje się uruchomić. Trent myśli, że to sprawa zapłonu.

Skończył się ubierać, a potem pochylił się nad Americą. – Jadę na parę godzin do Jima, kochanie. – Hm? Shepley pocałował ją w czoło. – Pomogę Travisowi przy ciężarówce Jima. Wrócę. – Dobrze – powiedziała i jeszcze zanim jej chłopak wyszedł z pokoju, spała dalej. Wsunął na nogi sportowe buty, które były w salonie, i złapał kluczyki. – Jedziesz czy nie? – zapytał. Poczłapałem korytarzem do sypialni, wlokąc tyłek jak każdy, kto ma za sobą ledwie cztery godziny snu – i to nie najlepszej jakości. Wciągnąłem koszulkę bez rękawów, na to bluzę dresową z kapturem, a potem dżinsy. Starając się stąpać jak najciszej, delikatnie przekręciłem gałkę w drzwiach, ale zatrzymałem się chwilę, nim wyszedłem. Abby leżała odwrócona do mnie plecami, oddychała miarowo, a jej gołe nogi były rozrzucone w przeciwnych kierunkach. Miałem przemożną chęć poleniuchować z nią w łóżku. – Chodźmy! – zawołał Shepley. Zamknąłem za sobą drzwi i poszedłem za nim do chargera. Przez całą drogę do taty ziewaliśmy na zmianę, zbyt zmęczeni na jakieś pogaduszki. Pod oponami chargera zazgrzytał żwir na podjeździe. Pomachałem do Trentona i taty, zanim wysiadłem na podwórku. Pick-up stał zaparkowany przed domem. Wcisnąłem ręce do kieszeni bluzy, czując przejmujący chłód. Opadłe liście szeleściły mi pod butami, kiedy szedłem trawnikiem. – Witaj, Shepley – powiedział z uśmiechem tata. – Cześć, wujku. Słyszałem, że masz problem z zapłonem. Tata położył dłoń na swoim zaokrąglonym brzuchu. – Tak sądzimy… tak sądzimy. – Pokiwał głową, patrząc na silnik. – A co na to wskazuje? – zapytał mój kuzyn, podwijając rękawy. Trenton pokazał ręką na przegrodę czołową. – Mmm… chyba się stopiła obudowa modułu zapłonu. To była dla mnie pierwsza wskazówka.

– Trafiłeś – przyznał Shepley. – Skoczę z Travem do sklepu z częściami i przywieziemy nowy moduł. Zamontuję i po kłopocie. – Teoretycznie – powiedziałem, podając mu śrubokręt. Odkręcił śruby modułu zapłonu i wyjął go. Wszyscy popatrzyliśmy na stopioną obudowę. Shepley wskazał na miejsce, z którego wyjął moduł. – Musimy wymienić przewody. Widzicie te ślady przepalenia? – spytał, dotykając metalu. – Izolacja kabli też się stopiła. – Dzięki, Shep. Idę pod prysznic. Muszę szykować się do pracy – powiedział Trenton. Mój kuzyn zasalutował mu śrubokrętem, a potem wrzucił go do skrzynki z narzędziami. – Chłopaki, wyglądacie tak, jakbyście mieli za sobą długą noc – zauważył tata. Uśmiechnąłem się krzywo. – Mamy. – Jak twoja młoda dama? America? Shepley skinął głową i rozpromienił się. – W porządku, Jim. Jeszcze śpi. Tata się zaśmiał. – A twoja młoda dama? – zwrócił się do mnie. Wzruszyłem ramionami. – Umówiła się na dziś wieczór z Parkerem Hayesem. Tak naprawdę nie jest moja, tato. Puścił mi oko. – Jeszcze nie. Shepley spochmurniał; starał się nie zmarszczyć czoła. – O co chodzi, Shep? Nie podoba ci się Gołąbek Travisa? To, że tata nazwał tak Abby, zaskoczyło mojego kuzyna; zadrżały mu usta, ledwie powstrzymał uśmiech. – Nie. Bardzo lubię Abby. Tylko że dla Ameriki to prawie siostra. Trochę się martwię. Tata ze zrozumieniem pokiwał głową. – Nic dziwnego. Ale myślę, że tym razem to inna sprawa, nie sądzisz?

Shepley wzruszył ramionami. – I trochę o to chodzi. Niespecjalnie uśmiecha mi się, żeby to przyjaciółka Ameriki była pierwszą dziewczyną, która złamie Travisovi serce. Nie gniewaj się, Trav. Ściągnąłem brwi. – Nie ufasz mi nic a nic, co? – Nie o to chodzi. Ale trochę tak jest. Tata dotknął ramienia Shepleya. – Boisz się, bo po raz pierwszy Travis chce się z kimś związać, i sądzisz, że wszystko spieprzy, a to zrujnuje ci życie. Shepley chwycił brudny gałgan i wytarł dłonie. – Strasznie przykro mi to przyznać, ale tak. Choć stoję za tobą murem, bracie. Naprawdę. Siatkowe drzwi trzasnęły, kiedy Trenton wybiegał z domu. Walnął mnie pięścią w ramię, zanim w ogóle zorientowałem się, że ją podnosi. – Do zobaczenia, ofermy! Nagle przyhamował i obrócił się na pięcie. – Ciebie nie miałem na myśli, tato. Tata uśmiechnął się lekko i pokręcił głową. – Wiedziałem, że nie, synu. Trent uśmiechnął się, a potem wskoczył do swojego auta – ciemnoczerwonego rozpadającego się dodga intrepida. Ten samochód nie był fajny nawet w czasach, kiedy jeszcze chodziliśmy do szkoły średniej, ale Trent go kochał. Głównie dlatego, że go spłacił. Zaszczekał mały czarny piesek, co odwróciło moją uwagę, i spojrzałem na dom. Tata uśmiechnął się i poklepał po udzie. – No, chodź tu, chodź, panikarzu. Szczeniak zrobił kilka kroków naprzód, po czym wycofał się do środka i szczekał dalej. – Jak się sprawuje? – spytałem. – Dwa razy nasikał w łazience. Zrobiłem ponurą minę. – Przykro mi. Shepley się zaśmiał.

– Przynajmniej dobrze kombinuje. Tata skinął głową i machnął z lekceważeniem ręką. – Tylko do jutra – powiedziałem. – W porządku, synku. Mieliśmy z nim zabawę. Trent go lubi. – To dobrze. – Uśmiechnąłem się. – O czym to mówiliśmy? – spytał tata. Pomasowałem ramię, obolałe po kuksańcu Trenta. – Shepley właśnie przypomniał mi, za jakiego mnie ma nieudacznika, jeśli chodzi o dziewczyny. Mój kuzyn zaśmiał się. – Można powiedzieć o tobie wiele rzeczy. Ale na pewno nie to, że jesteś nieudacznikiem. Myślę tylko, że przed tobą jeszcze długa droga, a biorąc pod uwagę twój charakter i charakter Abby, masz marne szanse. Zmroziło mnie, aż się wyprostowałem. – Abby nie ma złego charakteru. Tata popchnął mnie lekko. – Uspokój się, raptusie jeden. On nie powiedział nic złego o Abby. – Ona nie ma złego charakteru. – Dobrze – rzucił tata z lekkim uśmiechem. Zawsze wiedział, jak sobie z nami radzić, kiedy dochodziło do scysji, i próbował nas ułagodzić, zanim za bardzo nas poniosło. Shepley rzucił brudną szmatę na wierzch skrzynki z narzędziami. – Jedźmy kupić co trzeba. – Powiesz mi, ile ci będę winien – powiedział tata. Pokręciłem głową. – Biorę to na siebie. W rewanżu za psa. Uśmiechnął się i zaczął uprzątać bałagan, jaki zrobił w narzędziach Trenton. – Niech będzie. To do zobaczenia niedługo. Wsiedliśmy z Shepleyem do chargera i ruszyliśmy do sklepu z częściami samochodowymi. Przesuwał się chłodny front. Zacisnąłem w pięściach końce rękawów, żeby nie marzły mi ręce. – Co za pieprzony ziąb – powiedział Shepley. – Rzeczywiście. – Myślę, że szczeniak jej się spodoba.

– Mam nadzieję. Przejechaliśmy kilka przecznic w milczeniu, aż wreszcie mój kuzyn skinął głową. – Nie chciałem obrazić Abby. Wiesz o tym, prawda? – Wiem. – Rozumiem, co do niej czujesz, i naprawdę mam nadzieję, że się uda. Ale się denerwuję. – Jasne. Skręcił na parking pod sklepem i zatrzymał auto, ale nie wyłączył stacyjki. – Ona idzie dziś wieczorem na randkę z Parkerem, Travis. Jak sądzisz, co będzie, kiedy on po nią przyjdzie? Myślałeś o tym? – Staram się nie myśleć. – No, to może powinieneś. Jeśli naprawdę chcesz, żeby ci się udało, musisz przestać reagować, jak ci się zechce, a zachowywać tak, żeby pracowało to na twoją korzyść. – Czyli jak? – Uważasz, że zyskasz jakieś punkty, jeśli się będziesz dąsać, kiedy ona będzie się szykować, a potem potraktujesz Parkera jak jakiś palant? Nie sądzisz, że ona bardziej doceni, jeśli pochwalisz, jak niesamowicie wygląda, i miło się z nią pożegnasz, jak prawdziwy przyjaciel? – Nie chcę być tylko przyjacielem. – Ja to wiem i ty to wiesz, i Abby, prawdopodobnie, też… I możesz być pewien jak jasna cholera, że Parker dobrze zdaje sobie z tego sprawę. – Musisz stale wymawiać imię tego pojebusa? Shepley wyłączył silnik. – Daj spokój, Trav. Obaj wiemy: póki będziesz pokazywał Parkerowi, że to, co robi, doprowadza cię do białej gorączki, to nie odpuści. Nie daj mu tej satysfakcji i rozegraj to lepiej niż on. Daj mu pokazać, jakim jest dupkiem, a Abby sama go pogoni. Przemyślałem to, co mówił, a potem spojrzałem na niego. – Naprawdę… tak myślisz? – Tak. A teraz kupmy tę część dla Jima i jedźmy do domu, zanim America się obudzi i zacznie do mnie wydzwaniać, bo nie pamięta, co jej

powiedziałem, wychodząc. Roześmiałem się i poszedłem za nim do sklepu. – Ale to i tak pojebus. Shepley nie miał problemu z szybkim wyszukaniem części ani z zamontowaniem jej. Zajęło to tylko nieco ponad godzinę. Wymienił moduł zapłonu, uruchomił silnik, pogadał, ile trzeba, z tatą. Kiedy machaliśmy mu na pożegnanie i odjeżdżaliśmy chargerem sprzed domu, było dopiero kilka minut po dwunastej. Tak jak przewidywał Shepley, America nie spała już, gdy dotarliśmy na miejsce. Chciała mu robić burę, zanim wyjaśnił, dlaczego przepadł, ale od razu było widać, że po prostu cieszy się na jego widok. – Strasznie się wynudziłam. Abby jeszcze śpi. – Jeszcze? – spytałem, zrzucając buty. America skinęła głową i skrzywiła się. – Ona lubi sobie pospać. Jeśli tylko poprzedniego wieczoru nie upije się do nieprzytomności, to śpi bez końca. Przestałam próbować przerabiać ją na rannego ptaszka. Drzwi skrzypnęły, kiedy je powoli otwierałem. Abby leżała na brzuchu, prawie w tej samej pozycji, w jakiej ją zostawiłem, ale po drugiej stronie łóżka. Część włosów opadła na twarz, reszta – miękkimi karmelowymi falami na moją poduszkę. Koszulka zrolowała się jej w pasie, odsłaniając jasnoniebieskie majtki. Zwyczajne, z bawełny, niespecjalnie seksowne, i wydawała się kompletnie nieprzytomna, ale mimo to, kiedy patrzyłem, jak leży w przypadkowej pozie na mojej białej pościeli, była tak piękna, że nie da się tego opisać. – Gołąbku? Masz zamiar dziś wstać? Coś zamruczała, a potem odwróciła głowę. Podszedłem kilka kroków bliżej. – Gołąbku. – Hep… merf… furfon… szo. America mówiła prawdę – Abby nie miała zamiaru szybko się budzić. Zamknąłem za sobą cicho drzwi, a potem dołączyłem do Shepleya i jego dziewczyny w salonie. Pojadali z talerza nachos, które zrobiła America. Oglądali jakiś babski film w telewizji.

– Zbudziła się? – spytała America. Pokręciłem głową, siadając w fotelu. – Nic z tych rzeczy. Ale coś tam mamrotała. Uśmiechnęła się ostrożnie, żeby jej nic nie wypadło przy okazji z buzi. – Ona tak ma – powiedziała z pełnymi ustami. – Słyszałam, jak wyszedłeś wczoraj z sypialni. Co się stało? – Dupek ze mnie. Uniosła brwi. – Jak to? – Zdenerwowałem się. Właściwie powiedziałem jej, co czuję, i miałem wrażenie, że to wszystko wpada jednym uchem, a drugim wypada. – A co czujesz? – W tej chwili? Jestem zmęczony. W kierunku mojej twarzy poleciał jeden chrupiący zawijas, ale wylądował bliżej, na koszuli. Podniosłem go, wpakowałem do ust i spałaszowałem fasolę, ser i śmietanę. Całkiem niezłe. – Pytam poważnie. Co jej powiedziałeś? Wzruszyłem ramionami. – Nie pamiętam. Coś o tym, że chciałbym być kimś, na kogo ona zasługuje. – Ooo – westchnęła America. Odchyliła się ode mnie i spojrzała na Shepleya z kpiącym uśmieszkiem. – Całkiem niezłe. Nawet ty musisz przyznać. Uniósł jeden kącik ust. I to była jedyna jego reakcja na ten jej komentarz. – Okropna z ciebie zrzęda – stwierdziła nadąsana America. Shepley wstał. – Nie, kochanie. Po prostu nie najlepiej się czuję. Złapał z końca stołu magazyn motoryzacyjny i ruszył w kierunku toalety. Odprowadziła go współczującym wzrokiem, a potem zwróciła się do mnie, krzywiąc się z obrzydzeniem: – Pewnie będę używała twojej łazienki przez następne kilka

godzin. – Chyba że chcesz stracić węch na resztę życia. – Może będę chciała po czymś takim – powiedziała, wzdrygając się. Odblokowała pauzę i puściła resztę swojego filmu. Oglądaliśmy go razem. Nie do końca rozumiałem, o co chodzi. Jakaś kobieta mówiła coś o starych krowach i o tym, jakim dziwkarzem jest jej sublokator. Pod koniec filmu wrócił do nas Shepley, a główna bohaterka doszła do wniosku, że czuje coś do sublokatora, w końcu nie była starą krową, ale nawrócony dziwkarz pogniewał się przez jakieś głupie nieporozumienie. Musiała gonić go po ulicy, pocałować, a potem wszystko było już dobrze. Nie najgorszy film, jaki widziałem, ale mimo wszystko romansidło… i dość zakręcona historia. W środku dnia mieszkanie tonęło w świetle, a telewizor działał, choć wyciszony. Wszystko było zwyczajnie, jednak miałem poczucie dziwnej pustki. Skradzione znaki nadal wisiały na ścianach obok naszych ulubionych plakatów reklamowych piwa, na których prężyły się w różnych pozycjach seksowne laski. America posprzątała, a Shepley leżał na kanapie i przeskakiwał po kanałach. Zwyczajna sobota. Ale coś szwankowało. Czegoś brakowało. Abby. Choć leżała w sąsiednim pokoju, nieprzytomna, mieszkanie wydawało się inne bez jej głosu, żartobliwych docinków czy choćby dźwięku gryzionych paznokci. Przyzwyczaiłem się do tego wszystkiego przez ten krótki czas bycia razem. Kiedy pokazały się napisy po drugim filmie, usłyszałem, jak otwierają się drzwi sypialni i Abby, powłócząc nogami, człapie korytarzem. Drzwi łazienki się otworzyły i zamknęły. Zaczynała się szykować na randkę z Parkerem. W jednej chwili się zagotowałem. – Trav – ostrzegł mnie Shepley. Powtórzyłem sobie w pamięci jego przedpołudniowe słowa. Parker prowadzi grę. Musiałem być sprytniejszy od niego. Uspokoiłem się i oparłem o poduchy kanapy. Czas przybrać minę pokerzysty. Jęki rur w łazience oznaczały, że Abby chce wziąć prysznic.

America wstała, a potem tanecznym krokiem ruszyła do mojej łazienki. Słyszałem ich głosy, kiedy rozmawiały, ale nie bardzo mogłem się zorientować, co mówią. Podkradłem się cicho na korytarz i przytknąłem ucho do drzwi. – Nie podoba mi się, że podsłuchujesz, jak sika moja dziewczyna – powiedział głośnym szeptem Shepley. Uniosłem palec do ust, a potem znów skupiłem się na głosach dochodzących z wewnątrz. – Wyjaśniłam mu to – powiedziała Abby. Poleciała spuszczona woda, potem ktoś odkręcił kran. Nagle Abby krzyknęła. Bez namysłu złapałem za gałkę i otworzyłem drzwi. – Gołąbku? America się roześmiała. – Tylko spuściłam wodę, Trav, uspokój się. – O, nic ci się nie stało, Gołąbku? – Czuję się świetnie. Wyjdź. Zamknąłem drzwi i westchnąłem. To było głupie. Po kilku pełnych napięcia sekundach uświadomiłem sobie, że żadna z dziewczyn nie zdaje sobie sprawy, że jestem tuż za drzwiami, przyłożyłem więc znów ucho do drewna. – Czy to za wiele prosić, żeby w drzwiach były zamki? – spytała Abby. – Mare? – Szkoda, że wy dwoje nie umiecie nadawać na tych samych falach. Jesteś jedyną dziewczyną, która mogłaby… – America westchnęła. – Nieważne. To teraz bez znaczenia. Ktoś zakręcił wodę. – Jesteś taka sama jak on – powiedziała Abby z frustracją w głosie. – To chore… wszyscy tu powariowali. Wściekałaś się na niego, pamiętasz? – Wiem. To był dla mnie znak, by wracać do pokoju, ale serce waliło mi jak oszalałe. Nie wiem czemu, ale skoro America uważa, że to w porządku, czułem, że mam zielone światło, że nie jestem skończonym palantem, próbując wejść w życie Abby. Kiedy tylko usiadłem na kanapie, America wyszła z łazienki.

– Co? – spytała, czując, że coś jej umknęło. – Nic, kochanie. Chodź, siadaj. – Shepley poklepał wolne miejsce obok siebie. Z przyjemnością wyciągnęła się obok swojego chłopaka i oparła o jego pierś. W łazience zaszumiała suszarka do włosów. Spojrzałem na zegarek. Jedyne, co mogło być gorsze od pogodzenia się z tym, że Abby idzie z Parkerem na randkę, to znoszenie go czekającego na nią w moim domu. Zachowanie zimnej krwi przez kilka minut, kiedy ona bierze torebkę i wychodzi to jedno. Patrzenie na wredną gębę Parkera siedzącego na mojej kanapie, podczas gdy wiem, że zastanawia się, jak dobrać się jej do majtek pod koniec wieczoru, to już inna sprawa. Mój niepokój nieco zelżał, kiedy Abby wyszła z łazienki. Miała na sobie czerwoną sukienkę, a na ustach idealnie pasującą szminkę. Z lokami na głowie przypominała mi dziewczyny z rozkładówek z lat pięćdziesiątych. Tylko wyglądała lepiej. O całe… niebo lepiej. Uśmiechnąłem się i nawet nie musiałem się zmuszać. – Jesteś… piękna. – Dziękuję – powiedziała, wyraźnie zaskoczona. Odezwał się dzwonek u drzwi. Od razu poczułem przypływ adrenaliny. Wziąłem głęboki wdech, zdecydowany nie dać się wytrącić z równowagi. Abby otworzyła, a Parker na chwilę zaniemówił. – Jesteś najpiękniejszą istotą, jaką kiedykolwiek widziałem – zagruchał. Tak, na pewno zwymiotowałbym, zanim zadałbym cios. Żałosne. America uśmiechnęła się od ucha do ucha. Shepley też robił wrażenie zadowolonego. Nie chciałem się obejrzeć, wlepiłem wzrok w telewizor. Gdybym zobaczył triumf na twarzy Parkera, przeskoczyłbym kanapę i pofrunąłby na sam dół, nie dotykając nawet jednego stopnia. Drzwi się zamknęły, a ja pochyliłem się, oparłem łokciami o kolana i złapałem za głowę. – Dobrze się spisałeś, Trav – pochwalił Shepley. – Muszę się napić.

Rozdział dwunasty Dziewica W niespełna tydzień opróżniłem dwie butelki whiskey. Starałem się poradzić sobie z tym, że Abby spędza coraz więcej czasu z Parkerem, i odpierać jej prośby, żebym zwolnił ją z przegranego zakładu i pozwolił się wyprowadzić, a w przerwach między jednym a drugim przytykałem butelkę do ust częściej nawet niż papierosy. W czwartek podczas lunchu Parker pokrzyżował nam plany związane z urodzinową niespodzianką. Musiałem stawać na głowie, żeby przełożyć imprezę z niedzieli na piątek wieczór. Właściwie byłem wdzięczny, że mam się czym zająć, ale to i tak nie było dość. Wieczorem Abby i America coś tam szczebiotały w łazience. Zachowanie Abby wobec przyjaciółki było kompletnie odmienne od tego, jak traktowała mnie. Tego wieczoru ledwie się do mnie odzywała, bo wcześniej nie zgodziłem się zwolnić jej z zakładu. W nadziei, że załagodzę sytuację, zajrzałem do łazienki. – Masz ochotę skoczyć gdzieś na kolację? – Shep chce wypróbować tę nową meksykańską knajpkę w centrum, jak byście się chcieli przyłączyć – powiedziała obojętnym tonem America, szczotkując włosy. – Myślałem, że może pójdziemy dziś gdzieś sami z Gołąbkiem. Abby poprawiła szminkę. – Wychodzę z Parkerem. – Znowu? – spytałem, czując, że marszczę brwi. – Znowu – potwierdziła śpiewnie. Rozległ się dzwonek do drzwi. Abby wypadła z łazienki i przebiegła przez salon, żeby otworzyć. Poszedłem, stanąłem za nią i starałem się posłać Parkerowi swoje najbardziej mordercze spojrzenie. – Czy ty kiedykolwiek wyglądasz nieco gorzej niż cudownie? – spytał. – Biorąc pod uwagę, jak się tu pojawiła po raz pierwszy, to mogę powiedzieć, że tak – zażartowałem ze śmiertelnie poważną miną. Abby uniosła palec, dając Parkerowi znak, by poczekał,

i odwróciła się. Myślałem, że powie mi coś do słuchu, ale się uśmiechała. Zarzuciła mi ręce na szyję. W pierwszym momencie byłem gotów na cios, ale kiedy zorientowałem się, że mnie obejmuje, rozluźniłem się i przyciągnąłem ją do siebie. A ona odepchnęła mnie z uśmiechem. – Dziękuję, że chciałeś zorganizować mi przyjęcie urodzinowe – powiedziała z prawdziwą wdzięcznością w głosie. – Czy mogę liczyć, że przełożymy tę kolację? Popatrzyła na mnie ciepło, za czym tak tęskniłem, ale przede wszystkim byłem zaskoczony, że mnie uściskała, choć od południa nie odzywała się do mnie ani słowem. – To może jutro? Znów mnie objęła. – Świetnie. – Pomachała mi, wzięła Parkera za rękę i zamknęła za sobą drzwi. Odwróciłem się i potarłem tył szyi. – O… muszę… – Się napić? – zapytał Shepley z niepokojem, patrząc w kierunku kuchni. – Nie mamy już nic poza piwem. – To chyba powinienem wybrać się do monopolowego. – Pojadę z tobą – zaproponowała America, zerwała się i chwyciła kurtkę. – A może podwieziesz go chargerem? – Shepley rzucił jej kluczyki. Spojrzała na metalowy pęk w swojej dłoni. – Serio? Shepley westchnął. – Nie sądzę, że Travis powinien prowadzić. Dokądkolwiek… jeśli wiesz, co mam na myśli. Skinęła głową z entuzjazmem. – Kapuję – powiedziała i złapała mnie za rękę. – Chodź, Trav. Zaraz cię zatankujemy. Ruszyłem za nią do drzwi, ale zatrzymała się nagle i obróciła się na pięcie.

– Ale! Musisz mi coś obiecać. Dziś żadnych bójek. Topienie smutków, tak. – Złapała mnie za brodę i zmusiła, żebym pokiwał głową. – Pijackie burdy, nie. Poruszała moją brodą w górę i w dół. Wyrwałem się i odepchnąłem jej rękę. – Obiecujesz? – Uniosła jedną brew. – Tak. Uśmiechnęła się. – To idziemy. Z palcami na ustach, łokciem opartym o drzwi patrzyłem na świat przesuwający się za oknem. Zimny front przyniósł ze sobą dziki wicher, targający drzewa i krzewy, kołyszący latarniami. Sukienka Abby była dość krótka. Jak ją podwieje, to Parkerowi pewnie oczy wyjdą z orbit. Przemknęło mi przez myśl, jak wyglądały gołe kolana Abby, kiedy siedziała obok mnie na tylnym siedzeniu chargera, i wyobraziłem sobie Parkera, kiedy zauważy jej gładką, błyszczącą skórę tak jak ja, ale popatrzy na nią bez takiego podziwu, za to bardziej lubieżnie. Kiedy zaczynała wzbierać we mnie złość, America zaciągnęła hamulec ręczny. – Jesteśmy na miejscu. Łagodny blask neonu Paskudnego Składu Alkoholi oświetlał wejście. America ruszyła za mną jak cień alejką numer trzy. W jednej chwili znalazłem to, czego szukałem. Jedyny trunek, który pomoże w taką noc jak ta – whiskey Jim Beam. – Jesteś pewien? – spytała zaniepokojona. – Jutro urządzasz przyjęcie niespodziankę. – Jestem pewien – powiedziałem, zabierając butelkę do kasy. Kiedy tylko klapnąłem tyłkiem na siedzenie chargera, odkręciłem korek i pociągnąłem spory łyk, opierając głowę o zagłówek. America patrzyła na mnie chwilę, a potem włączyła wsteczny. – Nieźle się zapowiada. Nim dojechaliśmy do domu, wypiłem whiskey z szyjki i jeszcze sporo. – Nie żartuj – rzucił Shepley na widok butelki. – A co? – Wypiłem kolejny łyk. – Chcesz trochę? – spytałem,

proponując, by napił się z gwinta. Mój kuzyn się skrzywił. – O Boże, nie. Muszę być trzeźwy, żebym mógł dość szybko reagować, kiedy jako Travis-na-jimie-beamie rzucisz się na Parkera. – Nie rzuci się – powiedziała America. – Obiecał. – Obiecałem – potwierdziłem z uśmiechem, od razu czując się lepiej. – Obiecałem. Przez następną godzinę oboje robili, co w ich mocy, żebym nie myślał. A pan Jim Beam – żeby mnie znieczulić. W połowie drugiej godziny słowa Shepleya wydawały się dziwnie powolne. America chichotała z mojego głupkowatego uśmiechu. – Widzisz? Upił się na wesoło. Z parsknięciem wypuściłem powietrze między wargami. – Nie jestem pijany. Jeszcze nie. Shepley wskazał na resztki bursztynowego płynu. – Jeśli to dopijesz, to będziesz. Wziąłem butelkę, a potem popatrzyłem na zegarek. – Trzy godziny. Randka musi być udana. Uniosłem butelkę w kierunku Shepleya, a potem przytknąłem do ust, odchylając głowę. Reszta zawartości przeleciała po moich zdrętwiałych wargach i zębach, czułem, jak piecze, spływając aż do żołądka. – Jezu, Travis. – Shepley zmarszczył czoło. – Powinieneś iść i walnąć się do wyra. Nie chcesz chyba tak czekać, aż wróci. Słychać już było warkot silnika, coraz głośniej, a potem nastąpiła cisza. Dobrze znałem ten dźwięk – to był porsche Parkera. Na moich wargach pojawił się pijacki uśmiech. – Po co? Tak dzieją się cuda! America obserwowała mnie nieufnie. – Trav… obiecałeś. Skinąłem głową. – Tak. Obiecałem. Pomogę jej tylko wysiąść. Miałem nogi, ale ich nie czułem. Tył kanapy okazał się bardzo pomocny w moim pijackim wysiłku, żeby się ruszyć. Moja dłoń chwyciła już gałkę, ale America łagodnie przytrzymała

mi rękę. – Idę z tobą. Żeby upewnić się, że dotrzymasz obietnicy. – Dobry pomysł. Otworzyłem drzwi i od razu adrenalina przebiła ostatnią dawkę whiskey. Porsche raz się zakołysał. Okna zaszły parą. Zdziwiony, że nogi mogą poruszać się tak szybko w moim stanie, nagle znalazłem się na dole. America przytrzymywała mnie za koszulę. Jak na tak drobną dziewczynę, była wyjątkowo silna. – Tylko sprawdzę, czy nic jej nie jest – powiedziałem, podchodząc kilka kroków do samochodu Parkera. Brzeg mojej dłoni uderzył mocno w okno od strony pasażera. Aż dziw, że nie pękło. Nie otwierali drzwi, więc ja je dla nich otworzyłem. Abby nerwowo poprawiała sukienkę. Włosy w nieładzie i starta szminka zdradzały, co robili. Twarz Parkera zastygła. – Co do cholery, Travis? Zacisnąłem dłonie w pięści, ale poczułem na ramieniu rękę Ameriki. – Chodź, Abby. Muszę ci coś powiedzieć – rzuciła. Abby zamrugała. – O czym? – No, chodź już! – ponagliła ją America. Abby spojrzała na Parkera. – Przepraszam. Muszę iść. Pokręcił głową. Był zły. – Nie ma sprawy, Abs. Idź. Wziąłem Abby za rękę, kiedy wysiadała z porsche, a potem kopniakiem zatrzasnąłem drzwi. – Co z tobą? Przestań! – zawołała, odpychając mnie. Porsche z piskiem opon ruszyło z parkingu, a ja wyciągnąłem papierosy z kieszeni koszuli i zapaliłem jednego. – Możesz już iść, Mare – rzuciłem. – Chodź, Abby – powiedziała America. – Ty zostań, Abs – poprosiłem. To zdrobnienie zabrzmiało idiotycznie. Jak przechodziło Parkerowi

przez gardło, naprawdę nie wiem. Skinęła na Americę, żeby poszła, a sama niechętnie została. Patrzyłem na nią chwilę, zaciągając się papierosem. – Dlaczego to zrobiłeś? – spytała, krzyżując ramiona na piersi. – Dlaczego? Bo on cię miętolił pod moim domem! – Mieszkam z tobą, ale co robię i z kim, to moja sprawa. Wyrzuciłem papierosa na ziemię. – Stać cię na więcej, Gołąbku. Nie pozwól się mu wypieprzyć w aucie jak byle jaka panienka po balu maturalnym. – Nie zamierzałam uprawiać z nim seksu! Machnąłem dłonią w kierunku pustego miejsca, gdzie stał przed chwilą samochód Parkera. – W takim razie, co tam robiliście? – A ty nigdy się z nikim nie migdaliłeś? Nigdy się nie pieściłeś bez posuwania się aż tak daleko? To była najgłupsza rzecz, jaką w życiu słyszałem. – I niby po co? Ból jaj i rozczarowanie. Kompletne bzdury. – Dla wielu ludzi to normalne. Zwłaszcza dla tych, którzy umawiają się na randki. – Szyby zaparowane, samochód się kołysał… Skąd mogłem wiedzieć? – Może nie powinieneś mnie szpiegować! Szpiegować? Przecież wie, że słychać u nas każde podjeżdżające auto. I co? Uznała, że tuż pod moim domem jest właściwe miejsce, żeby się migdalić z facetem, którego nie cierpię? Sfrustrowany potarłem twarz, starając się zachować spokój. – Nie mogę tego znieść, Gołąbku. Chyba oszaleję. – Nie możesz znieść czego? – Jeśli z nim sypiasz, nie chcę o tym wiedzieć. Pójdę do więzienia na długie lata, jak odkryję, że on… Po prostu mi nie mów. – Travis – syknęła. – Nie mogę wprost uwierzyć, że coś takiego powiedziałeś! Ja nie traktuję tych spraw lekko! – Wszystkie dziewczyny tak mówią! – Dziwki, z którymi się zadajesz, to co innego! A chodzi o mnie! –

Położyła dłoń na swojej piersi. – Ja jeszcze… ooo! Nieważne. Zrobiła kilka kroków, ale złapałem ją za rękę i zmusiłem, żeby się do mnie odwróciła. – Co ty jeszcze? – Choć byłem pijany, od razu zgadłem. – Jesteś dziewicą? – I co z tego? – Zaczerwieniła się. – To dlatego America była pewna, że do niczego nie dojdzie. – Miałam tego samego chłopaka przez cztery lata szkoły średniej. Był baptystą, chciał zostać kaznodzieją! Nawet nie rozmawialiśmy o seksie! – Kaznodzieją? I co się stało po tych latach wyrzeczeń? – Chciał się żenić i mieszkać… w Kansas. Ja nie. Nie mogłem uwierzyć w to, co mówi. Ma prawie dziewiętnaście lat i jest dziewicą? To niemal wykluczone w tych czasach. Nie przypominam sobie, żebym spotkał taką od początków szkoły średniej. Ująłem jej twarz w obie ręce. – Dziewica. Nigdy bym się nie domyślił po tym, jak tańczyłaś w Red Door. – Bardzo śmieszne – prychnęła, ruszając na schody. Poszedłem za nią, ale potknąłem się i poleciałem tyłkiem na stopień. Rąbnąłem łokciem w betonową krawędź, wcale jednak nie czułem bólu. Padłem na plecy, śmiejąc się histerycznie. – Co ty wyprawiasz? Wstawaj! – zawołała Abby i pociągnęła mnie, aż się podniosłem. Oczy zaszły mi mgłą i nagle znaleźliśmy się na zajęciach Chaneya. Abby siedziała na katedrze ubrana w coś, co przypominało sukienkę balową, a ja miałem na sobie tylko bokserki. Sala była pusta i musiał to być świt albo zmierzch. – Wybierasz się gdzieś? – spytałem, niespecjalnie przejmując się tym, że jestem prawie goły. Abby uśmiechnęła się i wyciągnęła dłoń do mojej twarzy. – Nie. Nigdzie nie idę. Zostanę tutaj. – Obiecujesz? – spytałem, dotykając jej kolan. Rozsunąłem jej nogi, lekko, tylko na tyle, żeby się wsunąć między jej uda. – W końcu twoja.

Nie byłem pewien, co ma na myśli, ale czułem ją wszędzie na sobie. Jej usta wędrowały w dół po mojej szyi. Zamknąłem oczy w stanie całkowitej euforii. Działo się to, na co tak ciężko pracowałem. Jej palce przesuwały się po moim torsie. Jęknąłem lekko, kiedy sięgnęły pod bokserki i zatrzymały na moim fiucie. Wrażenie, że dzieje się coś zupełnie niesamowitego, jeszcze bardziej się wzmogło. Wkręciłem palce w jej włosy i przycisnąłem wargi do jej ust, od razu pieszcząc językiem ich wnętrze. Jeden z jej butów na wysokim obcasie spadł na podłogę. Popatrzyłem w dół. – Muszę iść – powiedziała smutno Abby. – Co? Przecież mówiłaś, że nigdzie się nie wybierasz. Uśmiechnęła się. – Postaraj się bardziej. – Co? – Postaraj się bardziej – powtórzyła jak echo i dotknęła mojej twarzy. – Czekaj – zaprotestowałem. Nie chciałem, żeby to się skończyło. – Kocham cię, Gołąbku. Powoli zamrugałem. Kiedy skupiłem wzrok, rozpoznałem wiatrak na swoim suficie. Wszystko mnie bolało, a głowa pulsowała przy każdym uderzeniu serca. Gdzieś z oddali, z korytarza, doleciał mnie podekscytowany piskliwy głos Ameriki. Niskie tony Shepleya przerywały wymianę zdań między nią a Abby. Zamknąłem oczy, pogrążając się w głębokiej depresji. To był tylko sen. Całe to szczęście nie miało nic wspólnego z rzeczywistością. Potarłem twarz, próbując się zmotywować na tyle, żeby zwlec tyłek z łóżka. Miałem nadzieję, że cokolwiek wczoraj wyprawiałem, było warte tego, żeby dziś czuć się jak mielone mięso na dnie kosza na śmieci. Nogi miałem jak z ołowiu, kiedy ruszyłem, żeby podnieść rzucone w kąt zgniecione dżinsy. Wciągnąłem je i pokuśtykałem do kuchni, bombardowany dźwiękiem głosów. – Hałasujecie jak jasna cholera – powiedziałem, zapinając spodnie.

– Przepraszamy – rzuciła Abby, prawie na mnie nie patrząc. Bez wątpienia wieczorem wygłupiłem się i narobiłem jej wstydu. – Kto, do cholery, pozwolił mi wczoraj tyle wypić? America skrzywiła się z niesmakiem. – Ty sam. Pojechałeś i kupiłeś sobie butelkę whiskey po wyjściu Abby z Parkerem i obaliłeś wszystko, nim wróciła. Wracała mi pamięć, jakieś strzępki scen. Abby wyszła z Parkerem. Jestem zdołowany. America podwozi mnie do sklepu z alkoholem. – Cholera… – Pokręciłem głową. – Dobrze się bawiłaś? – spytałem Abby. Zarumieniła się. O w mordę! Musiałem dać większy popis, niż sądziłem. – Mówisz poważnie? – spytała. – Co? – wydukałem, ale zaraz tego pożałowałem. America zachichotała, najwyraźniej ubawiona moją utratą pamięci. – Wywlokłeś ją z auta Parkera, wściekły, że złapałeś ich na obściskiwaniu się jak dzieciaki z liceum. Zaparowane szyby i tak dalej! Wytężyłem pamięć. Nie bardzo wiedziałem, o co chodzi, ale zazdrość wróciła. Abby wyglądała tak, jakby miała lada chwila wybuchnąć. Odwróciłem wzrok przed jej wściekłym spojrzeniem. – Bardzo jesteś zła? – spytałem, szykując się na eksplozję piskliwych wrzasków, które zaraz spadną na moją biedną pulsującą bólem głowę. Wymaszerowała do sypialni, a ja za nią. Zamknąłem za nami cicho drzwi. Odwróciła się. Wyraz jej twarzy się zmienił. Nie byłem pewien, jak to odczytać. – Czy pamiętasz coś z tego, co mi wczoraj mówiłeś? – Nie. Dlaczego? Zachowałem się wobec ciebie niewłaściwie? – Nie! Nie zachowałeś się wobec mnie niewłaściwie! Ty… my… Zakryła oczy dłońmi. Kiedy uniosła rękę, mignęła mi przed oczami nieznana błyszcząca bransoletka. – Skąd to masz? – spytałem, łapiąc ją za nadgarstek.

– A mam – powiedziała, wyrywając się. – Nigdy tego nie widziałem. Chyba nowa. – Jest nowa. – Dostałaś? – Parker dał mi ją jakieś piętnaście minut temu – wyjaśniła. Wezbrała we mnie wściekłość. Z rodzaju tych, kiedy natychmiast trzeba w coś walnąć. – Co, do cholery, robił tutaj ten złamas? Został na noc? Z hardą miną skrzyżowała ramiona na piersi. – Pojechał rano kupić mi coś na urodziny i podrzucił po drodze. – Jeszcze nie masz urodzin. Gotowałem się ze złości, ale fakt, że nie jest nic a nic zażenowana, pomógł mi nad tym zapanować. – Nie mógł się doczekać, żeby mi ją dać – odparła, unosząc brodę. – Nic dziwnego, że musiałem cię ciągnąć siłą, żebyś zabrała tyłek z jego auta, zupełnie jak jakąś… – Urwałem i zacisnąłem usta, żeby nie powiedzieć nic więcej. Nie najlepszy czas, żeby wyrzygać słowa, których nie cofnę. – Co? Zupełnie jak kogo? Zacisnąłem szczęki. – Nic. Jestem tylko wkurzony i chciałem powiedzieć coś, czego nie myślę. – Jakoś nigdy dotąd się nie hamowałeś. – Wiem. Ale pracuję nad tym – wyjaśniłem, idąc do drzwi. – Dam ci się spokojnie ubrać. Kiedy ruszyłem gałkę, ramię przeszył mi ból od łokcia. Dotknąłem. Auć! Uniosłem rękę i, tak jak się spodziewałem, odkryłem świeży siniec. Gorączkowo próbowałem przypomnieć sobie, co się stało, i to wróciło: jak Abby powiedziała, że jest dziewicą, a ja poleciałem ze schodów, zaśmiewając się, a potem ona pomogła mi się rozebrać… a potem ja… o Boże. – Upadłem wczoraj na schodach. Pomogłaś mi się położyć spać… – powiedziałem, podchodząc do niej. – My… Mignęło mi wspomnienie, jak rzuciłem się na nią, kiedy stała przy szafie prawie naga.

O mało jej nie wypieprzyłem, nie odebrałem jej dziewictwa po pijaku. Na myśl o tym, co mogło się stać, zrobiło mi się wstyd jak… jeszcze nigdy w życiu. – Nie, do niczego nie doszło – rzuciła zdecydowanie, kręcąc głową. Skuliłem się. – Zaparowaliście szyby w aucie, wyciągnąłem cię stamtąd, a potem próbowałem… Starałem się wyrzucić to wspomnienie z głowy. Coś obrzydliwego. Dzięki Bogu, choć byłem kompletnie zalany, dałem spokój, ale co by było, gdybym nie przestał? Abby nie zasługiwała na to, żeby jej pierwszy raz wyglądał w ten sposób. Z nikim. A już najmniej ze mną. Nieźle. Przez krótką chwilę myślałem, że naprawdę się zmieniłem. A wystarczyła butelka whiskey i słowo „dziewica”, żebym znów stał się palantem. Odwróciłem się do drzwi i złapałem klamkę. – Przez ciebie zmieniam się w pieprzonego psychola, Gołąbku – jęknąłem przez ramię. – Nie myślę trzeźwo, kiedy jesteś blisko mnie. – Więc to moja wina? Odwróciłem się. Mój wzrok powędrował od jej twarzy, przez szlafrok, nogi aż do stóp, a potem znów popatrzyłem jej w oczy. – Nie wiem. Pamiętam to jak przez mgłę… ale nie przypominam sobie, żebyś mówiła „nie”. Podeszła krok bliżej. Z początku wydawało się, że mnie uderzy, ale jej twarz złagodniała, zwiesiła ręce. – Co mam powiedzieć, Travis? Rzuciłem okiem na bransoletkę, a potem znów na jej twarz. – Miałaś nadzieję, że nie będę pamiętać? – spytałem. – Nie! Byłam wściekła, że zapomniałeś! To wszystko nie trzymało się kupy. – Dlaczego? – Bo gdybym ja… gdybyśmy… a ty nie… o, sama nie wiem czemu! Po prostu! Niewiele brakowało, a by to przyznała. Musiałaby. Abby była wkurzona, bo chciała oddać mi swoje dziewictwo, a ja nie pamiętałem,

co się stało. No i tak. To był mój moment. Wreszcie wydobędziemy się z tego gówna, ale czas uciekał. Zaraz wpadnie Shepley i przypomni Abby, że ma jechać na zakupy z Americą, bo tak sobie ustaliliśmy, żeby zająć się przyjęciem niespodzianką. Podszedłem szybko i stanąłem tuż przy niej. Ująłem w dłonie jej twarz. – Co my wyprawiamy, Gołąbku? Wzrok Abby zatrzymał się na moim pasku, a potem powędrował powoli do moich oczu. – Ty mi powiedz. – Jej mina nie wyrażała nic, tak jakby przyznając, że coś do mnie czuje, Abby cała zdrętwiała. Słysząc pukanie do drzwi, zezłościłem się, ale dalej patrzyłem na nią wyczekująco. – Abby?! – zawołał Shepley. – Mare jedzie na zakupy. Kazała dać ci znać, na wypadek gdybyś chciała, żeby cię gdzieś podrzucić. – Gołąbku? – powiedziałem, zaglądając jej w oczy. – Tak! – krzyknęła do Shepleya. – Mam kilka spraw do załatwienia. – Dobrze, ona jest gotowa ruszać, kiedy tylko się wyszykujesz – zakomunikował Shepley i jego kroki ucichły w holu. – Gołąbku? – powtórzyłem, zdecydowany za nic nie zbaczać z tematu. Cofnęła się kilka kroków, wyciągnęła z szafki parę rzeczy i prześlizgnęła się obok mnie. – Możemy pomówić o tym później? Mam dziś strasznie dużo na głowie. – Pewnie – zgodziłem się i poczułem się tak, jakby zeszło ze mnie całe powietrze.

Rozdział trzynasty Dziewiętnastka Abby nie spędziła w łazience wiele czasu. Spieszyła się, jakby się paliło. Starałem się tym nie denerwować. Zwykle wpadała w panikę, kiedy robiło się poważniej. Drzwi frontowe się zamknęły, a samochód Ameriki odjechał z parkingu. Znów mieszkanie wydawało się ciasne, a zarazem opustoszałe. Nie znosiłem tu być bez niej i zastanawiałem się, jak to było, zanim ją poznałem. Poszedłem po małą plastikową torebkę, którą przyniosłem parę dni temu z drogerii. Wybrałem kilka zdjęć, które pstryknąłem sobie z Abby komórką, i zamówiłem odbitki. Białe ściany wreszcie nabrały koloru. Kiedy wieszałem ostatnie zdjęcie, do drzwi zapukał Shepley. – Hej, stary. – Tak? – Mamy w chuj roboty. – Wiem. Pojechaliśmy do Brazila. Prawie całą drogę milczeliśmy. Kiedy dotarliśmy na miejsce, Brazil otworzył drzwi. W ręku trzymał ponad dwadzieścia balonów. Długie srebrne sznurki pofrunęły mu na twarz. Odgarnął je, plując, bo niektóre nitki powchodziły mu w usta. – Zastanawiałem się, czy przypadkiem nie odwołujecie. Gruver przyniesie tort i alkohole. Poszliśmy za nim do frontowego pokoju. Ściany nie różniły się specjalnie od moich, ale albo wynajmowali mieszkanie „w pełni wyposażone”, albo dostali kanapę od Armii Zbawienia. – Posłałem kilku osiłków po żarcie i te zajebiste głośniki Mickeya – mówił dalej Brazil. – Jedna z dziewczyn z Sigma Cappa ma jakieś reflektorki, które możemy pożyczyć. Nie martw się. Nie zaprosiłem ich. Powiedziałem, że to na imprezę w przyszłym tygodniu. Musimy być czujni. – Dobra – rzucił Shepley. – America oczy by nam wydrapała, gdyby przyszła i zobaczyła nas tu z gromadą dziewczyn z bractwa.

Brazil się uśmiechnął. – Jedyne laski, które tu będą, to kilka koleżanek z zajęć Abby i dziewczyny chłopaków z drużyny. Myślę, że Abby będzie zachwycona. Uśmiechnąłem się, patrząc, jak Brazil roznosi po pokoju balony i dekoruje nimi sufit, zostawiając wiszące sznurki. – Też tak myślę – powiedziałem. – Shep? – Tak? – Nie dzwoń jeszcze do Parkera, dopiero w ostatniej chwili. Będzie, że go zaprosiliśmy, ale nawet jeśli uda się mu przyjść, to przynajmniej nie spędzi z nami całego wieczoru. – Jasne. – Pomógłbyś mi przestawić meble, Trav? – spytał Brazil. – Się robi – powiedziałem i poszedłem za nim do drugiego pokoju. Jadalnia była połączona z kuchnią. Krzesła już odsunięto pod ściany. Na blacie stał rządek czystych kieliszków i nieotwarta butelka tequili Patrón. Shepley zatrzymał się i spojrzał na nią. – To chyba nie dla Abby, co? Brazil uśmiechnął się. Jego zęby odcinały się mocno bielą na tle ciemnej oliwkowej cery. – Nooo… Przecież to tradycja. Skoro urządza jej przyjęcie drużyna piłkarska, zostanie potraktowana po sportowemu. – Nie wolno zmuszać jej do picia tylu drinków – zaoponował Shepley. – Travis, powiedz mu. Brazil uniósł dłoń. – Ja jej do niczego nie zmuszam. Za każdy wypity kieliszek dostanie dwudziestkę. To nasz prezent dla niej. Mina mu zrzedła, kiedy zauważył zmarszczone brwi Shepleya. – Zatrucie alkoholowe to ma być prezent? Wtrąciłem się. – Zobaczymy, może będzie chciała wznieść toast urodzinowy za dwadzieścia dolarów, Shep. Nic strasznego. Przestawiliśmy stół na bok, a potem pomogliśmy zawodnikom przynieść jedzenie i głośniki. Dziewczyna jednego z chłopaków zaczęła rozpylać w powietrzu odświeżacz.

– Nikki! Zostaw to gówno! Podparła się pod boki. – Gdybyście tak nie śmierdzieli, nie musiałabym tego robić. Dziesięciu spoconych facetów w jednym mieszkaniu szybko zaczyna cuchnąć! Nie chcecie chyba, żeby jechało tu jak w męskiej szatni, kiedy wejdzie jubilatka, co? – Ma rację – przyznałem. – A skoro już o tym mowa, muszę wpaść do domu i wziąć prysznic. Do zobaczenia za pół godziny. Shepley otarł czoło i skinął głową, wyciągając komórkę z kieszeni dżinsów, a z drugiej kluczyki. Wystukał krótkiego SMS-a do Ameriki. Po kilku sekundach jego telefon cmoknął, przyszła odpowiedź. Mój kuzyn uśmiechnął się. – A niech mnie. Idą według planu. – Dobry znak. Pojechaliśmy szybko z powrotem do siebie. W piętnaście minut byłem wykąpany, ogolony i ubrany. Shepleyowi nie zajęło to wiele dłużej, ale i tak stale popatrywałem na zegarek. – Uspokój się – powiedział, zapinając gładką zieloną koszulę. – Jeszcze są na zakupach. Od frontu słychać było, jak z warkotem silnika podjeżdża jakiś wóz. Trzaśnięcie drzwi, a potem kroki na metalowych schodach prowadzących do naszych drzwi. Otworzyłem i uśmiechnąłem się. – W samą porę. Trenton też się uśmiechał, trzymając średniej wielkości pudełko z dziurkami powycinanymi po bokach i w przykrywce. – Jest nakarmiony, napojony, zrobił co trzeba za cały dzień. Powinien zachowywać się przyzwoicie przez jakiś czas. – Jesteś niesamowity, Trent. Dzięki. Wyjrzałem zza niego i dostrzegłem tatę siedzącego za kierownicą pick-upa. Pomachał, a ja mu odmachałem. Trenton uchylił lekko pokrywkę. – Bądź grzeczny, mały – powiedział, uśmiechając się – na pewno jeszcze się zobaczymy. Ogon szczeniaka uderzał o tekturę, kiedy zamknąłem wieczko

i wniosłem pudełko do domu. – Człowieku! Dlaczego u mnie? – jęknął Shepley. – Na wypadek, gdyby Gołąbek zajrzała do mojego pokoju, zanim będę gotów. Wyciągnąłem telefon i wybrałem numer Abby. Odezwał się sygnał, potem drugi. – Halo? – Czas na kolację! Gdzie wy się obie podziewacie, do cholery? – Robimy sobie trochę przyjemności. Ty i Shep umieliście jeść, zanim się pojawiłyśmy. Na pewno dacie sobie radę. – Przestań się wygłupiać. Martwimy się o was. – Wszystko w porządku – odparła z uśmiechem w głosie. – Powiedz mu, że zaraz przywiozę cię do domu – odezwała się America, która musiała być blisko Abby. – Muszę tylko wstąpić do Brazila po notatki dla Shepa, a potem wracamy. – Słyszałeś? – spytała Abby. – Tak. To do zobaczenia, Gołąbku. Rozłączyłem się i szybko poszedłem za Shepleyem do chargera. Nie wiem do końca dlaczego, ale czułem niepokój. – Dzwoniłeś do tego złamasa? Shepley skinął głową, wrzucając bieg. – Kiedy byłeś pod prysznicem. – Przyjdzie? – Trochę później. Nie był zachwycony, że dowiaduje się w ostatniej chwili, ale kiedy napomknąłem, że przez jego długi jęzor była to konieczność, nie miał już wiele do powiedzenia. Uśmiechnąłem się. Parker zawsze działał mi na nerwy. Gdyby go nie zaprosić, Abby byłaby niezadowolona, musiałem się przemóc i kazać Shepleyowi zadzwonić. – Tylko się nie upij i nie obij mu mordy – upomniał mnie kuzyn. – Nic nie obiecuję. Zaparkuj tutaj, żeby nas nie zobaczyła – powiedziałem, wskazując na bok. Podbiegliśmy zza rogu do mieszkania Brazila i zapukaliśmy. Cisza. – To my! Otwieraj. Drzwi się uchyliły, a w progu stał z głupkowatym uśmiechem

Jenks. Kołysał się do przodu i w tył. Już się narąbał. Tylko jego lubiłem jeszcze mniej niż Parkera. Nikt nie mógł tego dowieść, ale chodziły słuchy, że Jenks nasypał czegoś jakiejś dziewczynie do drinka na imprezie bractwa. Większość dawała temu wiarę, bo przecież inaczej nie zawlókłby żadnej do łóżka. Jednak nikt nie powiedział wprost, że to naprawdę zrobił, więc tylko starałem się mieć na niego oko. Spiorunowałem wzrokiem Shepleya, ale podniósł ręce. Najwyraźniej też nie wiedział, że Jenks tu będzie. Rzuciłem okiem na zegarek i czekaliśmy w ciemności, a kilkadziesiąt srebrnych sznurków łaskotało nas po twarzach. Byliśmy tak ciasno stłoczeni w pokoju, że wystarczył ruch jednej osoby, a wszyscy chwiali się w tę i we w tę. Na pukanie do drzwi zamarliśmy. Spodziewałem się, że zaraz wparuje America, ale nic się nie działo. Rozległy się jakieś szepty, wzajemne uciszanie. Kolejne pukanie zmobilizowało Brazila do akcji. Podszedł szybko do drzwi i energicznie otworzył je na oścież. Zobaczyliśmy Americę i Abby. – Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin! – krzyknęliśmy chórem. Abby zrobiła wielkie oczy, uśmiechnęła się i aż złapała się za usta. America popchnęła ją do środka, wszyscy je otoczyli. Kiedy przeciskałem się do Abby, tłum się rozstąpił. Wyglądała fenomenalnie w szarej sukience i żółtych butach na obcasach. Ująłem w dłonie jej uśmiechniętą buzię i pocałowałem ją w czoło. – Wszystkiego najlepszego, Gołąbku. – To dopiero jutro – powiedziała, uśmiechając się do wszystkich. – Skoro dostałaś cynk, musieliśmy w ostatniej chwili zmienić plan, żebyś miała niespodziankę. Zaskoczona? – Bardzo! Finch rzucił się z życzeniami, a America trąciła ją łokciem w bok. – Dobrze, że wyciągnęłam cię dziś na zakupy, bo byś tu przyszła jak ostatnia fleja! – Wyglądasz rewelacyjnie – powiedziałem, teatralnie mierząc ją wzrokiem od stóp do głów.

„Rewelacyjnie” nie było może najbardziej poetyckim określeniem, jakiego mogłem użyć, ale nie chciałem przesadzić. Podszedł Brazil i uściskał ją „na niedźwiedzia”. – Wiesz, mam nadzieję, że te opowieści Ameriki o obmierzłych podchodach Brazila były tylko po to, żeby cię tu zwabić? America się roześmiała. – Zadziałało, co? Abby pokręciła głową, nadal uśmiechnięta, nie mogła się otrząsnąć z szoku. Nachyliła się do ucha przyjaciółki i coś szepnęła, a America coś jej cicho odpowiedziała. Miałem zamiar zapytać potem, o czym mówiły. Brazil podkręcił głośność na stereo. Rozległy się wesołe okrzyki. – Chodź, Abby! – powiedział i zaprowadził ją do kuchni. Podniósł butelkę tequili nad ustawionymi na blacie w rządek kieliszkami. – Wszystkiego najlepszego od drużyny futbolowej. – Uśmiechnął się i nalał do wszystkich kieliszków do pełna. – Tak świętujemy urodziny. Kończysz dziewiętnaście lat, masz dziewiętnaście kolejek. Możesz je wypić albo spasować, ale im więcej wypijesz, tym więcej tego dostaniesz – powiedział, wymachując garścią dwudziestek. – O mój Boże! – pisnęła Abby. Oczy jej zabłysły na widok tylu zielonych. – Wypij, Gołąbku! – zachęciłem ją. Abby popatrzyła na Brazila podejrzliwie. – Dostanę dwudziestkę za każdy wypity kieliszek? – Zgadza się, zawodniczko wagi lekkiej. Biorąc pod uwagę twoje gabaryty, obstawiam, że dziś wieczór stracimy sześćdziesiąt dolarów. – Uważaj, żebyś się nie przeliczył – powiedziała. Podniosła pierwszy kieliszek do ust i obracając go, przesunęła wzdłuż dolnej wargi, mocno odchyliła głowę, wypiła do dna, a potem znów przesunęła wzdłuż ust, upuściła i złapała go drugą ręką. W życiu nie widziałem nic bardziej seksownego. – Jasna cholera! – zawołałem podniecony. – Naprawdę szkoda mi cię, Brazil. – Abby otarła kąciki ust. – Daje się cuervo, a nie patrón. Brazilowi zrzedła mina, pokręcił głową i wzruszył ramionami. – No to próbuj. Mam portfele dwunastu piłkarzy, którzy twierdzą,

że nie wypijesz nawet dziesięciu. Zmrużyła oczy. – Podwójna stawka, jeśli dam radę wypić piętnaście. Nie potrafiłem powstrzymać uśmiechu, a jednocześnie zastanawiałem się, jak, na Boga, mam się zachować, jeśli ona dalej będzie prowadziła tę grę jak hazardzista z Vegas. To było piekielnie seksowne. – Hola! – krzyknął Shepley. – Nie możesz wylądować na pogotowiu w dniu urodzin, Abby! – Ona da radę – powiedziała America, patrząc na Brazila. – Czterdzieści za kieliszek? – Brazil miał niepewną minę. – Wymiękasz? – spytała Abby. – Nie, cholera? Daję ci dwadzieścia za kieliszek, a jak dojdziesz do piętnastu, podwoję stawkę. Wychyliła następną porcję. – Tak się świętuje urodziny w Kansas. Grała głośna muzyka, a ja starałem się tańczyć z Abby przy każdej piosence, kiedy się tylko zgodziła. Całe mieszkanie było pełne uśmiechniętej studenckiej braci, w jednej ręce piwo, w drugiej kieliszek. Abby od czasu do czasu szła obalić kolejną dawkę, a potem wracała ze mną na nasz improwizowany taneczny krąg w dużym pokoju. Urodzinowi bogowie musieli mi sprzyjać, bo kiedy Abby zrobiła się już dobrze wstawiona, puścili wolną piosenkę. Jedną z moich ulubionych. Trzymałem usta blisko ucha Abby, śpiewałem jej i odsuwałem się chwilami, żeby widziała, że ważne fragmenty kieruję właśnie do niej. Być może tego nie chwytała, ale to nie przeszkadzało mi próbować. Odchyliłem ją do tyłu. Jej ręce opadły bezwładnie, a palce niemal dotknęły podłogi. Roześmiała się głośno, a potem wyprostowaliśmy się i kołysaliśmy się znów lekko w przód i w tył. Objęła mnie za szyję i poczułem na skórze jej oddech. Pachniała tak cudownie… To było niesamowite. – Nie rób tego, kiedy przekroczę dziesiątą kolejkę. – Zachichotała. – Mówiłem ci już, jak obłędnie dziś wyglądasz? Pokręciła głową i objęła mnie, kładąc mi głowę na ramieniu.

Ścisnąłem ją mocniej i wtuliłem twarz w jej szyję. Tej chwili, kiedy tak byliśmy razem, spokojni, szczęśliwi, niepomni, że powinna nas łączyć tylko przyjaźń, nie zamieniłbym na nic na świecie. Drzwi się otworzyły i Abby cofnęła ręce. – Parker! – pisnęła i pobiegła go uściskać. Pocałował ją w usta, a ja nie czułem się już królem świata, ale człowiekiem, który zaraz popełni morderstwo. Parker uniósł jej dłoń i uśmiechnął się, mówiąc pewnie coś na temat tej głupiej bransoletki. – Hej! – zawołała mi do ucha America. Choć miała podniesiony głos, nikt inny nie mógł tego słyszeć. – Hej – odparłem, nadal wpatrzony w Parkera i Abby. – Tylko spokój. Shepley mówił, że on zajrzy tylko na chwilę. Ma coś ważnego jutro rano i nie może zostać dłużej. – Ach, tak? – Tak. Więc nie trać głowy. Weź głęboki oddech. Wyjdzie, zanim się spostrzeżesz. Abby pociągnęła Parkera do blatu, wzięła kolejny kieliszek, obaliła go i energicznie odstawiła do góry dnem, jak pięć poprzednich. Brazil podał jej kolejną dwudziestkę, a ona tanecznym krokiem wróciła do dużego pokoju. Bez wahania porwałem ją i zatańczyliśmy z Americą i Shepleyem. Shepley klepnął ją w tyłek. – Raz! America dodała drugie pacnięcie, a potem przyłączyli się wszyscy. Przy dziewiętnastce zatarłem ręce, żeby pomyślała, że nieźle ją trzepnę. – Moja kolej! Potarła pupę. – Uważaj! To boli! Nie mogąc ukryć rozbawienia, uniosłem rękę aż nad głowę. Abby zamknęła oczy, a po chwili zerknęła za siebie. Wyhamowałem tuż przed jej pupą i klepnąłem leciutko. – Dziewiętnaście! – krzyknąłem. Goście wiwatowali, a America zaczęła pijacką wersję Happy

Birthday to You. Kiedy doszło do miejsca, gdy wymienia się imię jubilata, wszyscy ryknęli: „Gołąbek”. W pewien sposób poczułem się dumny. Ze stereo poleciała kolejna wolna piosenka, ale tym razem to Parker pociągnął Abby na środek pokoju do tańca. Wyglądał jak robot z dwiema lewymi nogami, sztywny i niezdarny. Próbowałem na nich nie patrzeć, ale zanim piosenka się skończyła, zauważyłem, że wymknęli się na korytarz. Moje oczy napotkały wzrok Ameriki. Uśmiechnęła się, mrugnęła do mnie i pokręciła głową, dając mi niemy znak, żebym nie robił głupstw. Miała rację. Abby nie została z nim sam na sam dłużej niż pięć minut, bo zaraz poszli do drzwi. Widząc zakłopotany, zażenowany wyraz jej twarzy, domyśliłem się, że Parker musiał starać się intensywnie wykorzystać tych kilka minut. Pocałował ją w policzek, a potem Abby zamknęła za nim drzwi. – Tatuś wyszedł! – wrzasnąłem, ciągnąc ją na środek pokoju. – Zaczynamy zabawę. Wszyscy wiwatowali. – Czekaj! Idę według planu! – powiedziała Abby, ruszając do kuchni. Wychyliła kolejny kieliszek. Sporo jej zostało, złapałem więc jeden z końca i wypiłem; kiedy Abby chwyciła drugi, zrobiłem to samo. – Jeszcze siedem, Abby – powiedział Brazil, podając jej gotówkę. Przez następną godzinę tańczyliśmy, śmialiśmy się i gadaliśmy o niczym specjalnie ważnym. Z ust Abby nie schodził uśmiech, a ja nie mogłem oderwać od niej oczu przez całą noc. Co jakiś czas próbowałem napotkać jej spojrzenie i zastanawiałem się, co będzie, kiedy wrócimy do mnie. Nie spieszyła się z piciem następnych kolejek, ale przy dziesiątej była w kiepskim stanie. Tańczyła na kanapie z Americą, podskakując i chichocząc, ale nagle straciła równowagę. Złapałem ją, nim upadła. – Dopięłaś swego – powiedziałem. – Jeszcze nigdy nie widziałem

tak pijanej dziewczyny. Kładę ci szlaban. – Akurat – rzuciła bełkotliwie. – Na dnie kolejnego kieliszka czeka na mnie sześćset dolarów, a kto jak kto, ale ty nie będziesz mi mówić, że nie wolno mi ryzykować dla pieniędzy. – Jeśli tak potrzebujesz pieniędzy, Gołąbku… – Nie będę od ciebie pożyczać – prychnęła. – Chciałem ci poradzić, żebyś zastawiła tę bransoletkę. – Uśmiechnąłem się. Trzepnęła mnie w ramię, właśnie kiedy America zaczęła odliczać sekundy do północy. Gdy wskazówki zegara dotarły do dwunastej, wszyscy świętowaliśmy. Jeszcze nigdy w życiu tak bardzo nie pragnąłem pocałować dziewczyny. America i Shepley mnie wyprzedzili. Ucałowali jej policzki. A ja złapałem ją i okręciłem dokoła. – Wszystkiego najlepszego, Gołąbku. – Bardzo się starałem nie przycisnąć warg do jej ust. Wszyscy na imprezie widzieli, że ściskała się z Parkerem w korytarzu. Byłbym ostatnim gnojkiem, gdyby przeze mnie mogliby sobie o niej pomyśleć coś złego. Patrzyła na mnie swoimi wielkimi szarymi oczami, a ja się w nich kompletnie zatraciłem. – Kieliszki! – zawołała, ruszając chwiejnym krokiem do kuchni. Jej okrzyk otrzeźwił mnie, i nagle wróciły wszystkie dźwięki i ruch wokół nas. – Jesteś dętka, Abby. Chyba powinnaś spasować – poradził jej Brazil, kiedy pojawiła się przy barze. – Nie jestem dezerterem – zaoponowała. – Chcę zobaczyć swoją forsę. Stanąłem obok niej, kiedy Brazil podłożył po banknocie pod dwa ostatnie kieliszki. – Ona je wypije! – zawołał do kolegów z drużyny. – Potrzebuję piętnastu dwudziestek! Tamci jęknęli, przewrócili oczami i wyciągnęli portfele, by wetknąć plik zielonych pod ostatni kieliszek.

– Nigdy bym nie uwierzył, że przegram pięćdziesiąt dolców w zakładzie o piętnaście kieliszków z dziewczyną – biadolił Chris. – No to lepiej uwierz, Jenks – powiedziała, biorąc do każdej ręki kieliszek. Wypiła je jeden po drugim, a potem znieruchomiała. – Gołąbku? – odezwałem się, robiąc krok w jej kierunku. Uniosła palec, a Brazil się uśmiechnął. – Przegra – powiedział. – Nie, nie przegra. – America pokręciła głową. – Głęboki oddech, Abby. Abby przymknęła oczy i mocno nabrała powietrza, podnosząc ostatni kieliszek z baru. – Dobry Boże, Abby! Umrzesz z powodu zatrucia alkoholowego! – zawołał Shepley. – Da radę – zapewniła go America. Abby odrzuciła głowę do tyłu i pozwoliła, by tequila spłynęła jej do gardła. Wśród zgromadzonych za nami rozległy się gwizdy i krzyki, kiedy Brazil wręczył jej harmonię banknotów. – Dziękuję – rzuciła dumnie, wtykając pieniądze za biustonosz. Jeszcze nigdy w życiu czegoś takiego nie widziałem. – Jesteś teraz niewiarygodnie seksowna – powiedziałem jej do ucha, kiedy szliśmy do dużego pokoju. Objęła mnie; pewnie tequila robiła swoje. – Na pewno czujesz się dobrze? Chciała powiedzieć: „Czuję się świetnie”, ale słowa zlały się w bełkot. – Musisz ją zmusić, żeby zwymiotowała, Trav. Trzeba wyrzucić część tego z organizmu. – Boże, Shep. Dajcie jej spokój. Nic jej nie będzie – ofuknęła nas America. Shepley zmarszczył brwi. – Próbuję tylko nie dopuścić do tragedii. – Abby? Nic ci nie jest? – spytała America. Abby zdołała się uśmiechnąć. Wydawało się, że zasypia. America spojrzała na Shepleya.

– Pozwólcie, żeby organizm sam sobie poradził. Wytrzeźwieje. To dla niej nic nowego. Uspokójcie się. – Nie do wiary – rzucił Shepley. – Travis? Przyłożyłem policzek do czoła Abby. – Gołąbku? Chcesz na wszelki wypadek to z siebie wyrzucić? – Nie – zaoponowała. – Chcę tańczyć. I objęła mnie mocniej. Popatrzyłem na swojego kuzyna i wzruszyłem ramionami. – Dopóki jest w pionie i rusza się… Rozżalony Shepley wmaszerował w tłum tańczących, aż zniknął. America cmokała i wzniosła oczy do nieba, a potem poszła za nim. Abby przywarła do mnie. Choć piosenka była szybka, tańczyliśmy wolno pośrodku pokoju w gromadzie podskakujących i wywijających rękami ludzi. Niebieskie, fioletowe i zielone światełka tańczyły z nami, na podłodze i po ścianach. Niebieskie ogniki błyskały na twarzy Abby i naprawdę musiałem bardzo się koncentrować, żeby alkohol nie uderzył mi na tyle do głowy, by ją pocałować. Kiedy kilka godzin później zabawa dobiegała końca, Abby i ja nadal byliśmy na parkiecie. Trochę wytrzeźwiała, kiedy nakarmiłem ją krakersami z serem, i próbowała zatańczyć z Americą przy jakiejś głupiej popowej piosence, ale poza tym stale była w moich ramionach, z dłońmi splecionymi na mojej szyi. Większość towarzystwa już się porozchodziła albo leżała nieprzytomna, a Shepley i America kłócili się coraz bardziej. – Jeśli chcecie ze mną jechać, to wychodzimy – powiedział, ruszając do drzwi. – Jeszcze nie – wymamrotała Abby z na wpół zamkniętymi powiekami. – Myślę, że na dziś starczy – rzuciłem. – Jedziemy do domu. – Zrobiłem krok w stronę wyjścia, ale ona ani drgnęła. Patrzyła w podłogę, dziwnie zielona na twarzy. – Będziesz wymiotować, tak? Podniosła wzrok na mnie, nadal mając przymknięte oczy. – Chyba już czas. – Zachwiała się kilka razy w przód i w tył, nim ją złapałem. – Ty, Travisie Maddoxie, jesteś nawet seksowny, kiedy nie zachowujesz się jak pieprzony fiut. – Jej usta wykrzywił dziwaczny

pijacki uśmiech. – A… dzięki – powiedziałem, poprawiając chwyt. Abby dotknęła mojego policzka. – Wiesz co, panie Maddox? – Co, kochanie? Zrobiła się nagle poważna. – W innym życiu mogłabym cię pokochać. Przypatrywałem się jej chwilę, zaglądając w jej szklące się oczy. Była pijana, ale przez moment mogłem przed sobą poudawać, że powiedziała to serio. – Ja mógłbym cię pokochać w tym teraz. Przechyliła głowę i przycisnęła usta do brzegu moich warg. Chciała mnie pocałować, ale nie trafiła. Odsunęła się, a potem jej głowa opadła mi na ramię. Rozejrzałem się. Wszyscy jeszcze przytomni zamarli, zszokowani tym, co przed chwilą zobaczyli. Bez słowa wyniosłem ją z mieszkania do chargera, przy którym stała America z założonymi na piersiach rękami. Shepley wskazał na Abby. – Patrz na nią! To twoja przyjaciółka, a pozwoliłaś jej zrobić coś tak szaleńczo ryzykownego! Zachęcałaś ją nawet! America wskazała palcem na siebie. – Ja ją znam, Shep! Widziałam, jak robiła dużo więcej dla pieniędzy! Rzuciłem jej ostre spojrzenie. – Chodzi o drinki. Widziałam, jak wypijała więcej dla pieniędzy – sprecyzowała. – Wiesz, o co chodzi. – Posłuchaj samej siebie! – ryknął Shepley. – Przyjechałaś za Abby aż z Kansas, żeby nie dać się jej wpakować w kłopoty. A spójrz na nią! Ma w sobie niebezpieczną dawkę alkoholu, jest nieprzytomna! Nie powinnaś była do tego dopuścić! America zmrużyła oczy. – O! Dzięki za publiczny wykład, czego nie wolno robić na studiach, panie osiemnastolatku z nie wiadomo iloma poważnymi związkami na koncie! – Pokazała cudzysłów przy słowie „poważnymi”.

Shepleyowi szczęka opadła. Nie był ubawiony. – Wsiadaj do tego pieprzonego auta. Paskudnie się upiłaś. America się zaśmiała. – Jeszcze nie widziałeś, jaka potrafię być paskudna, maminsynku! – Powiedziałem ci to, bo jesteśmy sobie bliscy. – Tak, tak samo jak ja i moja dziura w dupie! Co nie znaczy, że do niej dzwonię dwa razy dziennie! – Aleś ty wredna! Americe cała krew odpłynęła z twarzy. – Zawieź. Mnie. Do domu. – Z przyjemnością, gdybyś tylko wreszcie zechciała wsiąść do tego pieprzonego auta! – Te ostatnie słowa Shepley wykrzyczał. Poczerwieniał, aż żyły na szyi mu nabrzmiały. America złapała za klamkę i wsiadła do tyłu, nie zamykając drzwi. Pomogła mi ułożyć Abby obok siebie. Ja zająłem miejsce przy Shepleyu. Jazda do domu trwała krótko. Nikt się nie odzywał. Kiedy mój kuzyn zaparkował i wyłączył silnik, wygramoliłem się z auta i przesunąłem fotel do przodu. Głowa Abby leżała Americe na ramieniu, włosy opadały jej na twarz. Pochyliłem się i wyciągnąłem ją na zewnątrz, po czym przerzuciłem sobie przez ramię. America od razu wysiadła i ruszyła do swojej hondy, wyciągając kluczyki z torebki. – Mare – próbował oponować Shepley. Jego łamiący się głos zdradzał, że już żałuje tego, co się stało. America usiadła za kierownicą, zatrzasnęła drzwi Shepleyowi przed nosem i włączyła wsteczny. Abby leżała pupą do góry, jej ręce dyndały za mną. – Wróci po Abby, prawda? – spytał Shepley z rozpaczą na twarzy. Abby jęknęła, a potem jej ciałem targnął skurcz. Okropny charkot towarzyszący wymiotom poprzedził plusk. Poczułem, że z tyłu nogi mam mokre. – Powiedz, że mi się zdawało – poprosiłem, bojąc się ruszyć. Shepley schylił się na moment, a potem rozprostował. – Nie. Pognałem na schody, biorąc po dwa stopnie naraz. Popędzałem

Shepleya, który usiłował znaleźć klucze. Otworzył drzwi, a ja poleciałem do łazienki. Abby pochyliła się nad muszlą i zwracając całe litry, opróżniała żołądek. Już na dworze zapaskudziła sobie włosy wymiocinami, mimo to wziąłem z umywalki to okrągłe czarne rozciągliwe coś i ściągnąłem jej włosy w ogonek. Wilgotne strąki były pozlepiane, ale jakoś je odgarnąłem do tyłu i związałem tym dingsem. Napatrzyłem się w szkole, jak robią to dziewczyny, więc szybko wykombinowałem, jak się za to zabrać. Ciałem Abby znów wstrząsnął skurcz. Zmoczyłem myjkę i przysiadłem, przykładając ją do czoła dziewczyny. Oparła się o wannę i jęknęła. Delikatnie wytarłem jej twarz mokrą myjką, a potem starałem się nie ruszać, kiedy oparła głowę o moje ramię. – Znowu? – spytałem. Zmarszczyła brwi, odbiło się jej, zacisnęła usta na tyle, że zdążyła trafić głową nad muszlę. Znów zakasłała, po czym wydaliła jeszcze więcej. Była taka malutka. Ilość tego, co z siebie wyrzucała, wydawała się nienormalna. Zaczynałem się martwić. Wygramoliłem się z łazienki i wróciłem z dwoma ręcznikami, zapasowym prześcieradłem, trzema kocami i czterema poduszkami w rękach. Abby jęczała nad muszlą klozetową. Cała się trzęsła. Umościłem pod wanną barłóg i czekałem. Wiedziałem, że najpewniej spędzimy resztę nocy w tym rogu łazienki. W drzwiach stanął Shepley. – Mam… kogoś wezwać? – Na razie nie. Będę miał na nią oko. – Nic mi nie jest – powiedziała Abby. – Tak bronię się przed zatruciem alkoholowym. Shepley zmarszczył czoło. – Nie, to głupie. Naprawdę. – Hej, masz tego… ten jej… – Prezent? – domyślił się, unosząc brew. – Tak.

– Mam – potwierdził, najwyraźniej kompletnie załamany. – Dzięki, stary. Abby znów oparła się o wannę, a ja szybko wytarłem jej twarz. Mój kuzyn zmoczył świeżą szmatkę i rzucił mi ją. – Dzięki. – Zawołaj, jak będziesz mnie potrzebował – powiedział. – Będę leżał bezsennie w łóżku, rozmyślając o tym, jak przeprosić Mare, żeby mi wybaczyła. Ułożyłem się pod wanną najwygodniej, jak mogłem, i przyciągnąłem Abby do siebie. Westchnęła, pozwalając, by jej ciało wpasowało się w moje, jakbyśmy stanowili jedność. Nawet kiedy była brudna od wymiocin, nie pragnąłem niczego innego, tylko być blisko niej. Przypominałem sobie jej słowa z imprezy. W innym życiu mogłabym cię pokochać. Teraz leżała słaba, chora w moich ramionach, w pełni zależna od mojej pomocy. I w tej chwili zdałem sobie sprawę, że moje uczucie do niej jest o wiele silniejsze, niż myślałem. Gdzieś po drodze – od czasu poznania jej do teraz – kiedy obejmowałem ją tu na podłodze łazienki, zakochałem się w niej. Westchnęła i położyła głowę na moich kolanach. Sprawdziłem, czy jest dokładnie okryta kocami. – Trav? – szepnęła. – Tak? Nie odpowiedziała. Jej oddech się wyrównał, głowa leżała ciężko na moich nogach. Zimna ceramika pod moimi plecami i okrutny kafel pod tyłkiem dawały mi się we znaki, ale nie ośmieliłem się nawet drgnąć. Jej było wygodnie i tak miało być. Po dwudziestu minutach patrzenia, jak oddycha, ból przeszedł w odrętwienie i oczy mi się zamknęły.

Rozdział czternasty Przyjaźń Dzień nie zaczynał się świetnie. Abby była gdzieś z Americą. Starała się przekonać ją, by nie rzucała Shepleya, a Shepley gryzł palce w dużym pokoju w nadziei, że dzięki Abby dokona się cud. Wyprowadziłem raz szczeniaka, cały w nerwach, że zaraz podjedzie America i zrujnuje mi niespodziankę. Choć go nakarmiłem i dałem mu ręcznik, żeby miał się do czego przytulić, stale popiskiwał. Współczucie to nie moja mocna strona, ale kto by go winił. Nikomu nie podobałoby się siedzenie w takim małym pudle i udawanie, że jest okay. Na szczęście, tuż przed powrotem dziewczyn mały kundel ucichł i zasnął. – Wróciły! – zawołał mój kuzyn, zeskakując z kanapy. – Dobrze – powiedziałem, cicho zamykając za sobą drzwi jego pokoju. – Tylko spok… Zanim skończyłem zdanie, Shepley wypadł z mieszkania i pognał na dół. Miałem z progu świetny widok na Abby, która patrzyła z uśmiechem, jak tych dwoje z zapałem się godzi. Wcisnęła dłonie do tylnych kieszeni spodni i ruszyła na górę. Jesienne chmury spowiły wszystko szarością, ale uśmiech Abby był jak promień lata. Kiedy zbliżała się do mnie krok po kroku, serce zaczęło mi walić. – I żyli odtąd długo i szczęśliwie – powiedziałem, zamykając za nią drzwi. Usiedliśmy razem na kanapie, a ja wciągnąłem sobie jej nogi na kolana. – Co chcesz dziś robić, Gołąbku? – Spać. Albo odpoczywać… albo spać. – Czy mogę najpierw dać ci prezent? Pacnęła mnie w ramię. – Nie wygłupiaj się. Masz dla mnie prezent? – To nie bransoletka z brylantami, ale pomyślałem, że ci się spodoba. – Mówię w ciemno, że będę zachwycona.

Zdjąłem z kolan jej nogi i poszedłem po prezent. Starałem się nie trząść pudełkiem, w nadziei, że szczeniak się nie obudzi i nie narobi hałasu, boby się od razu domyśliła. – Ciii, mały. Żadnego popiskiwania, dobrze? Dobry piesek. Postawiłem pudełko obok jej stóp i przykucnąłem za nim. – Szybko, chcę, żebyś miała niespodziankę. – Szybko? – spytała, zdejmując pokrywkę i aż usta otworzyła ze zdumienia. – Szczeniaczek? – pisnęła, sięgając do pudełka. Podniosła pieska do swojej twarzy, starając się go utrzymać, kiedy szamotał się i wyciągał szyję, żeby koniecznie dosięgnąć języczkiem jej ust. – Podoba ci się? – On? Jest cudowny! Kupiłeś mi szczeniaczka! – To cairn terrier. Musiałem jechać po niego trzy godziny po zajęciach w czwartek. – Czyli kiedy mówiłeś, że wybierasz się z Shepleyem do warsztatu samochodowego… – Jechaliśmy po prezent dla ciebie. – Skinąłem głową. – Wiercipięta z niego! – Zaśmiała się. – Każda dziewczyna z Kansas musi mieć swojego Toto – powiedziałem, starając się przytrzymać kudłatą kulkę, żeby nie spadła jej z kolan. – Wygląda jak Toto! Tak go nazwę. Była szczęśliwa, więc i ja byłem szczęśliwy. – Możesz trzymać go tutaj. Zaopiekuję się nim, kiedy wrócisz do akademika. To będzie dla mnie gwarancja, że będziesz wpadać, kiedy ten miesiąc minie. – I tak bym przychodziła, Trav. – Zrobiłbym wszystko za ten uśmiech, który masz teraz na twarzy. Na moje słowa znieruchomiała na chwilę, ale szybko znów skupiła się na piesku. – Chyba musisz się przespać, Toto. Tak, musisz. Skinąłem głową, wciągnąłem sobie Abby na kolana i wziąłem ją na ręce, wstając. – No to chodźmy.

Zaniosłem ją do sypialni, odkryłem koc i położyłem ją ostrożnie na materacu. To mogło być podniecające, ale byłem zbyt zmęczony. Sięgnąłem nad nią, żeby zasunąć kotary, i padłem na poduszkę. – Dziękuję, że zostałeś ze mną wczoraj w nocy – powiedziała nieco schrypniętym, sennym głosem. – Nie musiałeś spać na podłodze w łazience. – To była jedna z najpiękniejszych nocy w moim życiu. Obróciła się i spojrzała na mnie z niedowierzaniem. – Spanie między muszlą klozetową a wanną na zimnej, twardej posadzce z wymiotującą idiotką to dla ciebie jedna z najpiękniejszych nocy? To smutne, Trav. – Nie. Czuwanie przy tobie, kiedy było ci niedobrze, a potem usnęłaś mi na kolanach, to była dla mnie jedna z najpiękniejszych nocy w życiu. Wygodnie nie było, niewiele spałem, ale spędziłem z tobą przejście w dziewiętnastkę, a tak w ogóle jesteś dość słodka, kiedy się upijesz. – O, na pewno, w przerwach między rzyganiem musiałam być czarująca. Przyciągnąłem ją do siebie i poklepałem Toto, który wtulił się w jej szyję. – Jesteś jedyną dziewczyną, jaką znam, która wygląda fantastycznie nawet z głową w kiblu. To mówi samo za siebie. – Dzięki, Trav. Już nigdy nie sprawię ci takiego kłopotu. – Dla ciebie wszystko. Nikt nie umie ci tak wiązać włosów jak ja. Zachichotała i zamknęła oczy. Choć padałem ze zmęczenia, nie mogłem oderwać od niej wzroku. Nie miała makijażu, tylko resztki tuszu pod dolnymi rzęsami. Trochę się pomościła, zanim jej ramiona się rozluźniły. Zamrugałem kilka razy, moje powieki za każdym razem robiły się cięższe. Miałem wrażenie, że dopiero co zasnąłem, kiedy usłyszałem dzwonek do drzwi. Abby nawet nie drgnęła. Dwa męskie głosy coś tam mruczały w dużym pokoju. Jeden należał do Shepleya. Pomiędzy nie wcinał się wysoki ton Ameriki, ale wszystko to nie brzmiało przyjemnie. Ktokolwiek tu wpadł, nie wstąpił

ze zwyczajną przyjacielską wizytą. W korytarzu rozległy się czyjeś kroki i nagle drzwi się otworzyły. W progu stał Parker. Popatrzył na Abby i na mnie, potem znów na Abby i zacisnął szczęki. Wiedziałem, co sobie pomyślał, i przyszło mi do głowy, że powinienem wyjaśnić, dlaczego Abby jest w moim łóżku, ale nie zrobiłem tego. Tylko położyłem dłoń na jej biodrze. – Zamknij drzwi i nie wtykaj nosa w nie swoje sprawy – powiedziałem, kładąc głowę obok Abby. Parker wyszedł bez słowa. Nie trzasnął drzwiami mojego pokoju, zachował wszystkie siły na te wejściowe. Shepley zajrzał do mnie. – Cholera, bracie. Kiepsko. Stało się. Nie mogłem już tego cofnąć. Konsekwencje chwilowo nie miały znaczenia, ale kiedy leżałem przy Abby, patrząc na jej zadowoloną, śliczną twarz, zaczął ogarniać mnie paniczny lęk. Znienawidzi mnie, kiedy się dowie, co zrobiłem. Następnego ranka dziewczyny wyszły na zajęcia w pośpiechu. Gołąbek ledwie zdążyła się do mnie odezwać, więc jej wrażenia z poprzedniego dnia pozostawały dla mnie tajemnicą. Umyłem zęby i ubrałem się, a potem natknąłem się w kuchni na Shepleya. Siedział na stołku przy blacie, siorbiąc z łyżki mleko. Miał na sobie dresową bluzę i różowe bokserki, które kupiła mu America, bo uważała, że są „seksowne”. Wyciągnąłem szklankę ze zmywarki i nalałem sobie soku pomarańczowego. – Wygląda na to, że wyszliście na prostą – powiedziałem. Shepley uśmiechnął się, robił wrażenie, jakby był pijany szczęściem. – Rzeczywiście. Czy mówiłem ci kiedyś, jaka jest America w łóżku tuż po awanturze? Skrzywiłem się.

– Nie, i proszę, nie mów. – Kłótnie z nią są straszne, ale kuszące, skoro to potem tak nadrabiamy. Milczałem, a on ciągnął: – Ożenię się z tą kobietą. – Jasne. Tylko, kiedy skończysz z tą ckliwą gadką, pantoflarski dupku, musimy się zbierać. – Zamknij dziób, Travis. Nie myśl, że nie widzę, co się z tobą dzieje. Skrzyżowałem ramiona na piersi. – Niby co takiego się ze mną dzieje? – Kochasz się w Abby. – W mordę! Popieprzyło ci się chyba w głowie od tego kombinowania z Americą. – Niby nie mam racji? Shepley wpił we mnie wzrok, a ja starałem się patrzeć wszędzie, byle nie jemu w oczy. Po całej minucie poruszyłem się nerwowo, ale nadal nic nie mówiłem. – I kto jest teraz pantoflarskim dupkiem? – spytał. – Odpieprz się. – Przyznaj. – Nie. – Nie, nie zaprzeczasz, że jesteś zakochany w Abby. Czy może nie chcesz się do tego przyznać? Bo tak czy siak, dupo wołowa, kochasz ją. – No i co? – Wiedziałem! – zawołał Shepley, odkopując stołek, tak że wylądował tam, gdzie drewniana podłoga stykała się z dywanem w pokoju. – Ja… tylko… Zamknij się, Shep – wydukałem, zaciskając usta. Wskazał na mnie palcem, idąc do siebie. – Przyznałeś to. Travis Maddox zakochany. Teraz wiem już wszystko. – Lepiej wskakuj w portki i jedźmy! Shepley zachichotał sam do siebie w sypialni, a ja zagapiłem się

w podłogę. Wypowiedzenie tego na głos – przed kimś – sprawiło, że wydało się to rzeczywiste i nie bardzo wiedziałem, co z tym zrobić. Po zaledwie pięciu minutach manipulowałem już przy radiu chargera, a mój kuzyn ruszał z parkingu naszego osiedla. Wydawało się, że jest w wyjątkowo dobrym humorze, kiedy zmieniając pasy, przebijaliśmy się przez ruch i zwalniali tylko na tyle, żeby nie brać pieszych na maskę. Wreszcie znalazł dobre miejsce do parkowania i ruszyliśmy na zajęcia z angielskiego – jedyne, które mieliśmy razem. Siedliśmy w górnym rzędzie; Shepley od kilku tygodni wybierał to miejsce, by uwolnić nas od gromadki chętnych na bzykanko panienek, które zwykle mnie oblegały. Doktor Park wparowała do sali, rzuciła torbę podróżną, teczkę i z rozmachem postawiła na katedrze kubek kawy. – Chryste! Co za ziąb! – powiedziała, otulając ciaśniej paltem swoją drobną postać. – Wszyscy są? Podnieśliśmy ręce, a ona skinęła głową, nie zwracając na to specjalnie uwagi. – Świetnie, dobra nowina. Kartkówka! Wszyscy jęknęli, a ona się uśmiechnęła. – Nadal będziecie mnie lubić. Wyciągajcie kartki i coś do pisania, ludzie, nie mam całego dnia, żeby czekać. W sali zrobił się szum, kiedy wszyscy sięgali po przybory. Nabazgrałem swoje nazwisko na górze kartki i uśmiechnąłem się na dźwięk pełnych lęku szeptów Shepleya. – Dlaczego? Kartkówka? To idiotyzm – syknął. Test był dość niegroźny, a po wykładzie doktor Park zadała nam na koniec tygodnia do napisania kolejną pracę. Chłopak siedzący tuż przede mną obrócił się. Pamiętałem go. Nazywał się Levi, ale wiedziałem to tylko dlatego, że tak zwróciła się do niego kilka razy doktor Park. Tłuste ciemne włosy zawsze sczesywał gładko do tyłu, jakby chciał je jak najbardziej odgarnąć od swojej dziobatej twarzy. Levi nie bywał w stołówce ani w żadnym z bractw. Nie należał też do drużyny futbolowej i nie pojawiał się na imprezach. W każdym razie nie na tych, na które ja wpadałem.

Spojrzałem na niego w dół, a potem znów skupiłem się na doktor Park, która opowiadała nam coś o ostatniej wizycie swojego przyjaciela geja. Po chwili jeszcze raz zerknąłem w dół. Levi dalej się na mnie gapił. – Potrzebujesz czegoś? – spytałem. – Właśnie słyszałem o sobotniej imprezie u Brazila. Nieźle zagrane. – Co? Panienka po jego prawej stronie, Elizabeth, też się do mnie odwróciła, jej włosy zafalowały. Była dziewczyną jednego z moich studenckich braci. Oczy jej zabłysły. – Rzeczywiście. Szkoda, że przegapiłam ten cyrk. Shepley się nachylił. – Co takiego? Chodzi wam o moją kłótnię z Mare? Gość zachichotał. – Nie, o przyjęcie urodzinowe Abby. – Przyjęcie urodzinowe? – spytałem, zastanawiając się, co takiego ma na myśli. Zdarzyło się kilka rzeczy, które mogły sprowokować plotki, ale nic takiego, o czym usłyszałby taki przypadkowy facet znikąd. Elizabeth sprawdziła, czy doktor Park nie patrzy w naszą stronę, a potem znów się obejrzała. – Abby i Parker. Odwróciła się druga dziewczyna. – O, tak. Słyszałam, że Parker nakrył was następnego dnia razem. To prawda? – Gdzie to słyszałaś? – spytałem, czując nagły przypływ adrenaliny. Elizabeth wzruszyła ramionami. – Wszędzie. Gadali o tym na moich zajęciach dziś rano. – Na moich też – dołączył Levi. Druga dziewczyna tylko skinęła głową. Elizabeth odwróciła się do nas nieco bardziej i nachyliła do mnie. – Czy naprawdę zrobiła to w korytarzu z Parkerem, a potem

pojechała do ciebie do domu? Shepley zmarszczył brwi. – Ona u nas mieszka. – Nie tak było – odezwała się sąsiadka Elizabeth. – Ona i Parker robili sobie dobrze u Brazila na kanapie, a potem ona wstała i tańczyła z Travisem. Parker wypadł stamtąd strasznie wkurzony, a ona wyszła z Travisem i… Shepleyem. – Ja słyszałam inaczej – zaoponowała podekscytowana Elizabeth. – Słyszałam, że to był taki trójkącik. No… a ty co powiesz, Travis? Levi najwyraźniej świetnie się bawił tą rozmową. – A mnie mówili, że jest wręcz odwrotnie – powiedział. – Niby jak? – spytałem. Już sam jego ton mnie rozwścieczył. – Że Parker korzysta zaraz po tobie. Zmrużyłem oczy. Kimkolwiek był ten gość, zdecydowanie za dużo o mnie wiedział. Nachyliłem się do niego. – Nie twój zasrany interes, dupku. – Dobra – odezwał się Shepley, kładąc dłoń na blacie przede mną. Levi natychmiast się odwrócił, a Elizabeth uniosła brwi, zanim poszła w jego ślady. – Pieprzony szmaciarz – burknąłem. Popatrzyłem na Shepleya. – Za chwilę lunch. Ktoś jej coś powie. Gadają, że puknęliśmy ją obaj. Cholera. Cholera! Co ja mam zrobić? Mój kuzyn w pośpiechu zgarniał rzeczy do plecaka. Ja swoje wrzuciłem byle jak. – Jesteście wolni – powiedziała doktor Park. – Zabierajcie się stąd i bądźcie dziś produktywnymi, przykładnymi obywatelami. Plecak obijał mi się o krzyż, kiedy na przełaj pędziłem przez kampus do stołówki. Kilka kroków przed schodami wejściowymi wpadłem na Americę i Abby. Shepley chwycił swoją dziewczynę za rękę. – Mare – powiedział zdyszany. Złapałem się za brzuch, żeby wyrównać oddech. – Goni cię stado wściekłych kobiet czy co? – zakpiła Abby. Pokręciłem głową. Dłonie mi się trzęsły, zatknąłem je więc za paski plecaka.

– Chciałem cię dogonić… zanim… wejdziesz – wysapałem. – Co się dzieje? – zwróciła się do Shepleya America. – Są plotki – zaczął. – Gadają, że Travis zabrał Abby do domu i… Wersje są różne, ale dość paskudne. – Co? Mówisz poważnie?! – krzyknęła Abby. America przewróciła oczami. – A kto by się przejmował, Abby? Wszyscy snuli domysły na temat ciebie i Travisa od wielu tygodni. Nie pierwszy raz wytykają wam, że ze sobą sypiacie. Popatrzyłem na kuzyna w nadziei, że coś wykombinował, żeby pomóc mi wybrnąć z sytuacji, w którą sam się wpakowałem. – Co? – spytała Abby. – Jest jeszcze coś, prawda? Shepley się skrzywił. – Mówią, że spałaś z Parkerem u Brazila, a potem pozwoliłaś Travisowi… żeby zabrał cię do siebie i… Wiesz, co mam na myśli. Zszokowana aż otworzyła usta. – Wspaniale! I teraz uznali mnie tu za dziwkę? Wszystko przeze mnie i, oczywiście, to na Abby wylało się całe błoto. – To moja wina. Gdyby chodziło o kogoś innego, toby tak nie gadali – wypaliłem i z zaciśniętymi pięściami wszedłem do stołówki. Abby usiadła, a ja celowo zająłem odległe o kilka krzeseł miejsce po drugiej stronie stołu. Dawniej też sporo było gadania o moich podbojach i przy okazji padało czasem imię Parkera, ale nigdy dotąd się tym nie przejmowałem. Abby nie zasługiwała, żeby wycierali sobie nią gęby tylko dlatego, że jest moją przyjaciółką. – Nie musisz siadać tak daleko, Trav. Chodź tutaj – powiedziała, pokazując mi wolne miejsce naprzeciw siebie. – Słyszałem, że miałaś niezłe urodziny, Abby – odezwał się Chris Jenks, rzucając mi na talerz liść sałaty. – Nie zaczynaj z nią, Jenks – ostrzegłem, mierząc go gniewnym wzrokiem. Uśmiechnął się, aż jego pucołowate różowe policzki podjechały do góry. – Słyszałem, że Parker jest wściekły. Mówił, że był u ciebie

wczoraj, a wy z Abby leżeliście jeszcze w łóżku. – Ucięli sobie małą drzemkę, Chris – powiedziała z drwiącym uśmieszkiem America. Abby spojrzała na mnie ostro. – Parker tam był? Poruszyłem się niespokojnie na krześle. – Miałem ci powiedzieć. – Kiedy? – burknęła. America pochyliła się jej do ucha, wyjaśniając pewnie to, o czym wiedzieli chyba wszyscy poza Abby. Abby oparła łokcie na stole i ukryła twarz w dłoniach. – No, coraz lepiej. – Więc wy naprawdę tego nie robiliście? – zapytał Chris. – Cholera, ale kicha. A już myślałem, że w końcu Abby ci przypasuje, Trav. – Lepiej daj już spokój, Chris – ostrzegł go Shepley. – Jeśli z nią nie spałeś, to może ja spróbuję szczęścia? – Jenkins uśmiechnął się porozumiewawczo do kumpli z drużyny. Bez namysłu zerwałem się z krzesła, przeskoczyłem przez stół i znalazłem się przed nim. Jak w zwolnionym filmie jego uśmiech się rozpłynął. Szczęka mu opadła, oczy zrobiły się okrągłe. Złapałem go jedną ręką za gardło, drugą chwyciłem za koszulkę. Prawie nie poczułem zetknięcia się zaciśniętej pięści z jego twarzą. Krew mnie zalała z wściekłości i byłem bliski zdemolowania wszystkiego dokoła. Chris osłonił twarz, ale nie przestawałem go łomotać. – Travis! – krzyknęła Abby, podbiegając z drugiej strony stołu. Moja pięść zamarła w pół drogi i puściłem koszulkę Chrisa, pozwalając mu paść skulonemu na podłogę. Wyraz twarzy Abby sprawił, że się zawahałem. Przeraziło ją to, co zobaczyła. Przełknęła ślinę i cofnęła się o krok. Jej lęk tylko bardziej mnie zezłościł; nie na nią, po prostu było mi wstyd za siebie. Minąłem ją i przedarłem się przez resztę gapiów, którzy stali mi na drodze. Dwa trafienia. Po pierwsze, sprowokowałem plotki na temat dziewczyny, którą kocham, a po drugie, śmiertelnie ją wystraszyłem. Chciałem jak najszybciej znaleźć się sam w swoim pokoju. To dla

mnie jedyne właściwe miejsce. Za bardzo było mi wstyd, żeby nawet prosić o radę ojca. Dogonił mnie Shepley. Bez słowa wsiadł do chargera i włączył silnik. Nie rozmawialiśmy, kiedy jechał do domu. Scena, do której nieuchronnie musi dojść, gdy Abby zdecyduje się wrócić, to nie było coś, o czym byłem w stanie myśleć. Shepley zaparkował tam, gdzie zwykle, a ja wysiadłem i jak zombie poszedłem na górę. Nie było szans na szczęśliwe zakończenie. Albo Abby odejdzie, bo przestraszyła się tego, co widziała, albo jeszcze gorzej – będę musiał zwolnić ją z wypełnienia warunków zakładu, żeby mogła się wyprowadzić, nawet jeśli nie chce. Moje serce miotało się między decyzją, by dać jej spokój, a walczeniem o nią tak, jakby była jedyną wolną dziewczyną na uczelni. W mieszkaniu cisnąłem plecakiem o ścianę i z całej siły trzasnąłem za sobą drzwiami pokoju. Wcale nie poczułem się lepiej. Zachowywałem się jak mały chłopczyk, który rzuca się i kopie ze złości. Uświadomiłem sobie, jak dużo czasu zmarnowałem, starając się o Abby – jeśli tak to można nazwać. Silnik hondy Ameriki popracował chwilę, nim wyjęła kluczyk ze stacyjki. Abby musi być razem z nią. Albo wejdzie i na mnie nawrzeszczy, albo wręcz przeciwnie. Nie byłem pewien, co będzie dla mnie gorsze. – Travis? – Shepley uchylił drzwi i zajrzał. Potrząsnąłem głową i przysiadłem na brzegu łóżka. Ugięło się pod moim ciężarem. – Nawet nie wiesz, co ona myśli – rzucił. – Może tylko martwi się o ciebie. – Powiedziałem: nie. Zamknął drzwi. Drzewa na zewnątrz były brązowe, zaczynały tracić resztki kolorów. Wkrótce zostaną gołe. Zanim spadnie ostatni liść, Abby odejdzie. Cholera, bardzo byłem zdołowany. Kilka minut później rozległo się kolejne pukanie do drzwi. – Travis? To ja. Otwórz. Westchnąłem. – Odejdź, Gołąbku.

Drzwi skrzypnęły, kiedy je uchyliła. Nie odwróciłem się. Nie musiałem. Toto był za mną i jego mały ogonek zaczął uderzać mnie po plecach na jej widok. – Co się z tobą dzieje, Trav? – spytała. Nie wiedziałem, jak powiedzieć jej prawdę, zresztą podejrzewałem, że ona i tak nie zrozumie, gapiłem się więc tylko w okno, licząc spadające liście. Z każdym, który odrywał się od gałęzi i sfruwał na ziemię, zbliżaliśmy się do zniknięcia Abby z mojego życia. To była moja naturalna klepsydra. Abby stanęła obok i skrzyżowała ramiona na piersi. Czekałem, aż mnie skrzyczy albo skarci jakoś za ten wybuch w stołówce. – Nie chcesz ze mną o tym rozmawiać? – spytała i po chwili zaczęła się odwracać do drzwi. Westchnąłem. – Pamiętasz, jak Brazil coś mi tam szczeknął, a ty ruszyłaś w mojej obronie? No… to teraz było podobnie. Po prostu trochę mnie poniosło. – Byłeś zły, jeszcze zanim Chris cokolwiek powiedział – zauważyła, siadając obok mnie na łóżku. Toto od razu wdrapał się jej na kolana, starając się przyciągnąć jej uwagę. Znałem to uczucie. Wszystkie moje wygłupy, idiotyczne wyczyny, wszystko to było dla niej, a ona zdawała się tego nie dostrzegać. Nawet kiedy zachowuję się jak kompletny wariat. – Mówiłem poważnie. Powinnaś odejść, Gołąbku. Bóg świadkiem, że ja odejść od ciebie nie potrafię. Sięgnęła do mojej ręki. – Nie chcesz, żebym odeszła. Nie miała pojęcia, jak bardzo ma rację i jednocześnie jej nie ma. Sprzeczne uczucia wobec tej dziewczyny doprowadzały mnie do szału. Byłem w niej zakochany, nie potrafiłem wyobrazić sobie życia bez niej, ale jednocześnie chciałem, żeby miała lepiej. Przy tym wszystkim myśl, że mogłaby być z kimś innym, wydawała się nie do zniesienia. Żadne z nas nie mogło wygrać, jednak stracić ją? Wykluczone. To stałe miotanie się mnie wykańczało. Przyciągnąłem Abby do siebie i pocałowałem w czoło. – Żebym nie wiem jak się starał, w końcu mnie znienawidzisz.

Objęła mnie, splatając palce na moim karku. – Musimy pozostać przyjaciółmi – powiedziała. – Odmowy nie przyjmuję. Skradła mi zdanie z naszej pierwszej randki w pizzerii. Wydawało się, że to było wieki temu. Nie mogłem zrozumieć, dlaczego od tamtej pory wszystko tak się pokomplikowało. – Wiele razy patrzyłem, jak śpisz. – Wziąłem ją w ramiona. – Zawsze wyglądasz tak spokojnie. Ja nie mam w sobie takiego spokoju. Jest we mnie tyle złości, aż się gotuję, poza chwilami, kiedy patrzę, jak śpisz. To właśnie robiłem, kiedy wszedł Parker. Nie spałem, a on wparował do pokoju i stanął z tym zszokowanym wyrazem twarzy. Wiedziałem, co sobie pomyślał, ale nie wyprowadziłem go z błędu. Nie wyjaśniłem tego, bo chciałem, żeby sądził, że do czegoś doszło. A teraz wszyscy uznali, że byłaś z nami dwoma tej samej nocy. Tak mi przykro. Abby wzruszyła ramionami. – Skoro wierzy w plotki, to jego problem. – Trudno wysnuć inne wnioski, jak się widziało nas razem w łóżku. – Przecież wie, że z tobą mieszkam. Byłam ubrana, na Boga. Westchnąłem. – Pewnie za bardzo się wkurzył, żeby to zauważyć. Wiem, że on ci się podoba, Gołąbku. Powinienem był mu wyjaśnić. Przynajmniej to byłem ci winien. – Nieważne, nic się nie stało. – Nie jesteś zła? – spytałem zaskoczony. – I to tym tak się martwisz? Myślałeś, że będę na ciebie wściekła, jak powiesz mi prawdę? – Powinnaś się złościć. Gdyby ktoś lekką ręką zepsuł mi reputację, tobym się trochę wkurzył. – Ale przecież ty nie za bardzo przejmujesz się reputacją. Co się stało z Travisem, który gwiżdże sobie z tego, co myślą inni? – Dała mi kuksańca w bok. – To było, zanim zobaczyłem twoją minę, kiedy usłyszałaś, co gadają. Nie chcę, żebyś miała przeze mnie przykrości. – Przecież nigdy byś mnie nie skrzywdził. – Prędzej bym sobie rękę uciął. – Westchnąłem.

Położyłem policzek na jej włosach. Zawsze pachniała tak ładnie. Jej bliskość działała kojąco. Całe moje ciało się zrelaksowało i nagle poczułem się tak okropnie zmęczony, że nie byłem w stanie się ruszyć. Bardzo długo siedzieliśmy tak, obejmując się nawzajem. Abby wtuliła głowę w moje ramię. Nic poza tą chwilą nie było pewne, więc trwałem w niej, z Gołąbkiem. Kiedy słońce zaczynało zachodzić, usłyszałem leciutkie pukanie do drzwi. – Abby? – Głos Ameriki zabrzmiał zza nich bardzo niepewnie. – Wejdź, Mare – powiedziałem, wiedząc, że pewnie martwi się, czemu jest u nas tak cicho. Weszła z Shepleyem i uśmiechnęła się, widząc nas tak objętych. – Zamierzaliśmy wyskoczyć coś przekąsić. Może też macie ochotę wybrać się do Pei Wei? – Oj… Znowu chińszczyzna, Mare? Naprawdę? – spytałem. – Tak, naprawdę – odparła, najwyraźniej trochę uspokojona. – Jedziecie czy nie? – Umieram z głodu – rzuciła Abby. – Pewnie nawet nie zdążyłaś zjeść lunchu – powiedziałem, marszcząc czoło. Wstałem i ją podniosłem. – Chodź. Trzeba cię nakarmić. Nie byłem jeszcze gotów jej puścić, więc obejmowałem ją przez całą drogę do Pei Wei. Najwyraźniej nie miała nic przeciwko temu i nawet oparła się o mnie w aucie, kiedy zgodziłem się podzielić z nią zestawem numer cztery. Gdy tylko znaleźliśmy wolny stolik, rzuciłem kurtkę obok Abby i poszedłem do łazienki. Było aż dziwne, jak wszyscy udawali, że nic się nie stało, tak jakbym nie nałomotał nikogo parę godzin temu. Nabrałem w dłonie wody i ochlapałem twarz, patrząc w lustro. Woda skapywała mi z nosa i brody. Jeszcze raz miałem pokonać rozdrażnienie i dostosować się do sztucznego nastroju innych. Tak jakbyśmy musieli udawać, żeby pomóc Abby przebrnąć przez rzeczywistość w jej bańce ignorancji, gdzie nikt nie czuje nic zbyt mocno i wszystko jest ustalone. – Cholera! Jeszcze nie ma jedzenia? – spytałem, wślizgując się na ławę obok Abby. Jej telefon leżał na stole, wziąłem go więc, włączyłem

aparat fotograficzny, zrobiłem głupią minę i trzasnąłem fotkę. – Co ty wyprawiasz? – Zachichotała. Poszukałem siebie w spisie numerów i dołączyłem zdjęcie. – Żebyś pamiętała, jak mnie uwielbiasz, kiedy zadzwonię. – Ale debil z ciebie – powiedziała America. Ona i Shepley mówili głównie o swoich zajęciach i ostatniej plotce, starając się nie wspominać o nikim związanym z awanturą. Abby słuchała ich, opierając brodę na piąstce, uśmiechnięta i tak naturalnie piękna. Miała drobniutkie palce i złapałem się na tym, że myślę, jak bardzo goły bez pierścionka wydaje się jej palec serdeczny. Spojrzała na mnie i nachyliła się, żeby popchnąć mnie lekko dla zabawy ramieniem. Potem wyprostowała się i dalej słuchała paplaniny Ameriki. Śmialiśmy się i żartowaliśmy aż do zamknięcia restauracji, a potem załadowaliśmy się do chargera i ruszyliśmy do domu. Czułem się wyczerpany, ale choć dzień był długi, nie chciałem, żeby się skończył. Shepley zaniósł Americę na barana po schodach, ale ja zostałem z tyłu i pociągnąłem Abby za rękę. Patrzyłem na naszych przyjaciół, aż weszli do mieszkania, a potem pobawiłem się dłonią Abby. – Jestem ci winien przeprosiny za ten dzień, wybacz mi. – Już przeprosiłeś. Nic się nie stało. – Nie. Przeprosiłem za Parkera. Nie chciałbym, żebyś uważała mnie za jakiegoś psychola, który atakuje ludzi za byle co – powiedziałem. – Ale jestem ci winien przeprosiny, bo nie broniłem cię z właściwego powodu. – To znaczy? – Rzuciłem się na niego, bo powiedział, że chce być następny w kolejce, nie dlatego, że się z tobą drażnił. – Sugerowanie, że w ogóle jest jakaś kolejka, to całkiem wystarczający powód, żebyś mnie bronił, Trav. – I o to chodzi. Rozwścieczył mnie, bo dał do zrozumienia, że chce się z tobą przespać. Abby zastanowiła się chwilę, a potem złapała mnie dwiema rękami za koszulkę i przycisnęła głowę do mojej piersi. – Wiesz, co? To mnie nie obchodzi – powiedziała, podnosząc na mnie wzrok z uśmiechem. – Nie obchodzi mnie, co ludzie mówią o tym,

czy to, że straciłeś panowanie nad sobą i dlaczego rozkwasiłeś twarz Chrisowi. Ostatnie, co mi się marzy, to zła reputacja, ale jestem już zmęczona wyjaśnianiem wszystkim, na czym polega nasza przyjaźń. Do diabła z nimi. Kąciki moich ust uniosły się lekko. – Nasza przyjaźń? Czasami nie jestem pewien, czy ty w ogóle słuchasz, co mówię. – O co ci chodzi? Bańka, jaką się otoczyła, była nie do przebicia, i zastanawiałem się, co będzie, jeśli kiedykolwiek uda mi się przez nią dotrzeć do Abby. – Chodźmy, jestem zmęczony. Skinęła głową i weszliśmy razem na schody i do mieszkania. America i Shepley już coś tam miło pomrukiwali w sypialni. Abby znikła w łazience. Rury jęknęły, a potem woda z prysznica uderzyła o kafelki. Kiedy czekałem, towarzystwa dotrzymywał mi Toto. Nie traciła czasu, jej wieczorna toaleta zajęła nie więcej niż godzinę. Położyła się do łóżka i oparła mokre włosy na moim ramieniu. Odetchnęła głęboko, z ulgą. – Jeszcze tylko dwa tygodnie. Jakie przedstawienie urządzisz, kiedy wyprowadzę się do akademika? – Nie wiem – odparłem. Nie chciałem o tym myśleć. – Hej. – Dotknęła mojej ręki. – Żartowałam. Umościłem się wygodniej na materacu, przypominając sobie, że na razie ona jest nadal obok mnie. Nie pomogło. Nic nie pomagało. Musiałem ją przytulić. Dość czasu straciłem. – Ufasz mi, Gołąbku? – spytałem trochę nerwowo. – Tak, bo co? – Chodź – powiedziałem, przyciągając ją do siebie. Czekałem, że zaprotestuje, ale ona tylko zamarła na moment, zanim jej ciało wtopiło się w moje. Jej policzek leżał na mojej piersi. Natychmiast powieki zrobiły mi się ciężkie jak z ołowiu. Jutro spróbuję obmyślić sposób, by zatrzymać ją dłużej, ale w tym momencie spanie z nią w objęciach było jedynym, czego pragnąłem.

Rozdział piętnasty Jutro Dwa tygodnie. To wszystko, co mi pozostało, żeby nacieszyć się resztką wspólnego czasu albo jakoś przekonać Abby, że mogę być tym, kogo jej trzeba. Czarowałem ją, jak mogłem. Pełen program, nie żałowałem sił i środków. Chodziliśmy na kręgle, kolacje w restauracji, lunche, do kina. Spędzaliśmy też tyle czasu w mieszkaniu, ile się dało. Wypożyczaliśmy filmy, zamawialiśmy sobie coś do jedzenia, wszystko, żeby tylko być z nią sam na sam. Ani razu się nie kłóciliśmy. Kilka razy zadzwonił Adam. Choć dawałem przyzwoity popis, był zły, że walki trwają krótko. Forsa to forsa, ale nie chciałem tracić czasu z dala od Gołąbka. Była weselsza niż kiedykolwiek, odkąd ją znałem, i pierwszy raz czułem się jak zwyczajny człowiek, a nie załamany, gniewny facet. W nocy tuliliśmy się do siebie w łóżku jak stare dobre małżeństwo. Im bardziej zbliżał się dzień jej wyprowadzki, tym więcej kosztowało mnie trzymanie fasonu i udawanie, że nie staram się rozpaczliwie robić wszystkiego, byle tylko nic się między nami nie zmieniło. W przedostatni wieczór Abby chciała pójść do Pizza Shack. Okruchy na czerwonej posadzce, zapach oleju i przypraw w powietrzu – pomijając obmierzłą drużynę piłkarską – wszystko było bez zarzutu. Idealnie, ale smutno. To tu pierwszy raz razem jedliśmy kolację. Abby dużo się śmiała, ale nie otworzyła się przede mną. Nie wspomniała o czasie spędzonym razem. Nadal tkwiła w swojej bańce. Nieświadoma niczego. To, że moje wysiłki przechodzą niezauważone, czasem mnie wściekało, ale tylko cierpliwość i uszczęśliwianie jej dawały mi jakieś szanse. Tej nocy zasnęła dość szybko. Kiedy spała zaledwie kilka centymetrów ode mnie, obserwowałem ją, próbując wyryć sobie jej obraz w pamięci. To, jak jej rzęsy ocieniają policzki, dotyk jej mokrych włosów na moim ramieniu, owocowy, czysty zapach jej natartego mleczkiem ciała, ledwie słyszalny świst, kiedy wydychała powietrze. Była taka spokojna, jakby spanie ze mną w łóżku było czymś najbardziej

naturalnym na świecie. Na ścianach wokół nas wisiało mnóstwo zdjęć Abby robionych w naszym mieszkaniu. W ciemności nie widziałem ich, ale każde wiązało się ze wspomnieniami. I teraz, kiedy nareszcie zrobiło się tu jak w domu, ona odchodzi. Rano, w ostatni dzień Abby, miałem wrażenie, że utonę w smutku bez reszty. Wiedziałem, że następnego ranka pomożemy jej w przeprowadzce do Morgan Hall. Gołąbek będzie niedaleko, może nawet czasem wpadnie, pewnie z Americą, ale zostanie z Parkerem. Za chwilę ją utracę. Fotel pojękiwał lekko, kiedy się na nim kołysałem do przodu i w tył, czekając, aż ona się obudzi. W mieszkaniu było cicho. Zbyt cicho. Ta cisza mi ciążyła. Drzwi Shepleya skrzypnęły, otworzyły się i zamknęły, usłyszałem kroki bosych stóp kuzyna. Włosy sterczały mu nad czołem. Mrużył zaspane oczy. Podszedł do szezlonga i przyglądał mi się jakiś czas spod kaptura bluzy dresowej. Może było zimno. Nie zauważyłem. – Trav? Będziesz ją widywać. – Wiem. – Twoja mina mówi coś innego. – Nie będzie już tak samo, Shep. Każde z nas pójdzie w swoją stronę. Osobną drogą. Ona zostanie z Parkerem. – Tego nie wiesz. Parker się zbłaźni. A ona zmądrzeje. – No to pojawi się inny Parker. Westchnął i oparł jedną nogę o kanapę, trzymając się za kostkę. – Mogę ci jakoś pomóc? – spytał. – Nie czułem się tak, od kiedy umarła mama. Nie wiem, co robić – wykrztusiłem ze ściśniętym gardłem. – Stracę ją. Mój kuzyn zmarszczył brwi. – I przestałeś już walczyć, co? – Próbowałem wszystkiego. Nie potrafię do niej trafić. Może nie czuje do mnie tego, co ja do niej. – A może tylko próbuje to negować. Posłuchaj. Zmywamy się dziś stąd z Americą. Masz jeszcze ten wieczór. Zorganizuj coś, czego nie da

się zapomnieć. Kup butelkę wina. Ugotuj makaron. Robisz cholernie smaczne spaghetti. Zacisnąłem usta. – Makaron nie zmieni jej decyzji. Shepley się uśmiechnął. – Nigdy nie wiadomo. To, jak gotujesz, przekonało mnie, żeby z tobą zamieszkać, choć z ciebie taki pieprzony świr. Skinąłem głową. – Spróbuję. Zrobię, co w mojej mocy. – Postaraj się tylko, żeby to było coś wyjątkowego, Trav – powiedział, wzruszając ramionami. – Może zmieni zdanie. On i America zaproponowali, że załatwią mi zaopatrzenie, żebym mógł przygotować dla Abby kolację. Shepley zgodził się nawet przystanąć przy domu towarowym i kupić nowe sztućce, żebyśmy nie musieli używać tej gównianej zbieraniny, jaką mieliśmy w szufladach. Mój ostatni wieczór z Abby był już zaplanowany. Kiedy wieczorem układałem serwetki, zza rogu korytarza pojawiła się Abby w dziurawych dżinsach i powiewnej białej bluzce. – Aż mi ślinka cieknie. Nie wiem, co szykujesz, ale pachnie pysznie. Nałożyłem na talerz makaron w sosie alfredo, na to kawałki kurczaka cajun i plasterki pomidorów, a potem posypałem wszystko szczypiorkiem. – To jest to – powiedziałem, stawiając talerz na blacie przed krzesłem Abby. Usiadła, oczy zrobiły się jej jeszcze większe. Obserwowała teraz, jak nakładam sobie. Gdy rzuciłem jej na talerz kawałek czosnkowego pieczywa, uśmiechnęła się. – O wszystkim pomyślałeś. – Tak – przyznałem, otwierając wino. Ciemnoczerwony płyn chlapnął nieco, kiedy nalewałem go do kieliszków. Zachichotała.

– Nie musiałeś tego wszystkiego robić, wiesz. Zacisnąłem usta. – Musiałem. Abby spróbowała potrawy i zaczęła pałaszować, aż jej się uszy trzęsły. Mruczała leciutko z zachwytu. – To naprawdę dobre, Trav. Ukrywałeś się przede mną. – Gdybym zdradził się wcześniej, chciałabyś, żebym codziennie gotował. – Lekki uśmiech, na jaki się zdobyłem, szybko zbladł. – Ja też będę za tobą tęsknić, Trav – powiedziała z pełną buzią. – Ale będziesz wpadać, prawda? – Wiesz, że tak. A ty do akademika, żeby pomagać mi się uczyć, jak dawniej. – Ale to już nie będzie to samo. – Westchnąłem. – Będziesz chodzić na randki z Parkerem, będziemy zajęci… pójdziemy każde w swoją stronę. – Niewiele się zmieni. Zaśmiałem się. – Kto by pomyślał, kiedy się pierwszy raz spotkaliśmy, że będziemy kiedyś siedzieć tak jak dziś? Trzy miesiące temu nie uwierzyłbym, że będę cierpiał przez pożegnanie z dziewczyną. Abby posmutniała. – Nie chcę, żebyś cierpiał. – To nie odchodź. Przełknęła ślinę i zmarszczyła lekko czoło. – Przecież nie mogę wprowadzić się tu na stałe. To jakieś szaleństwo. – Kto tak powiedział? To były cztery najlepsze tygodnie w moim życiu. – W moim też. – To dlaczego czuję się tak, jakbym miał już nigdy się z tobą nie zobaczyć? Przypatrywała mi się chwilę, ale nie odpowiedziała. Tylko wstała, obeszła blat i usiadła mi na kolanach. Wszystko we mnie chciało zajrzeć jej w oczy, ale bałem się, że jeśli tak zrobię, to spróbuję ją pocałować i zepsuję ten wieczór.

Objęła mnie, przytulając swój miękki policzek do mojego. – Przekonasz się, że jestem jak wrzód na tyłku, i nie będzie ci już mnie brakowało – szepnęła mi do ucha. Potarłem kolistymi ruchami dłonią między jej łopatkami, starając się zdusić żal. – Co ty mi obiecujesz? – spytałem. Abby spojrzała mi w oczy, ujmując moją twarz dłońmi. Pieściła zarys szczęki kciukiem. Przemknęło mi przez myśl, by błagać, aby została, ale i tak by to do niej nie dotarło. Zamknięta w swojej bańce, nie słyszała mnie. Przymknęła oczy i nachyliła się. Wiedziałem, że chce pocałować mnie tuż obok ust, ale obróciłem się i nasze wargi się zetknęły. To była moja ostatnia szansa. Musiałem pocałować ją na do widzenia. Na chwilę zamarła, ale potem się rozluźniła i pozwoliła, żeby jej usta pozostały chwilę na moich. Wreszcie się odsunęła i uśmiechnęła jak gdyby nigdy nic. – Jutro mój wielki dzień. Posprzątam w kuchni, a potem idę spać. – Pomogę ci. Pozmywaliśmy razem w milczeniu, z Toto śpiącym u naszych stóp. Wytarłem ostatnie naczynia i ustawiłem je w szafce, a potem wziąłem Abby za rękę, by zaprowadzić ją do sypialni. Każdy krok to była męka. Ściągnęła dżinsy, a potem bluzkę, przez głowę. Złapała jedną z moich koszulek z szafy; znoszona szara bawełna zsunęła się na nią jak sukienka. Rozebrałem się do bokserek, tak jak robiłem to już przy niej w sypialni dziesiątki razy, ale teraz było dziwnie poważnie. Gdy weszliśmy do łóżka, zgasiłem lampę. Od razu objąłem Abby i westchnąłem, a ona wtuliła twarz w moje ramię. Drzewa za oknem rzucały cienie na ściany. Starałem się skoncentrować na ich kształtach i tym, jak lekki wiatr zmienia ich zarysy. Wszystko, byle tylko nie patrzeć na zegar, który pokazywał, że coraz bardziej zbliżamy się do rana. Rano. Już za kilka godzin w moim życiu miała nastąpić dramatyczna zmiana na gorsze. Jezu Chryste, nie zniosę tego. Zacisnąłem powieki, próbując zatrzymać bieg myśli. – Trav? Wszystko w porządku?

Chwilę potrwało, nim zdobyłem się na odpowiedź. – Jeszcze nigdy nie było mi tak źle – powiedziałem. Znów wtuliła czoło w moją szyję, a ja ścisnąłem ją mocniej. – To głupota – rzuciła. – Przecież będziemy się codziennie widywać. – Wiesz, że to nieprawda. Jej głowa uniosła się nieco. Nie byłem pewien, czy patrzy na mnie, czy szykuje się, żeby mi coś powiedzieć. Czekałem w ciemności, w milczeniu, czując się tak, jakby świat miał mi się lada moment zawalić. Bez ostrzeżenia Abby ściągnęła wargi i dotknęła nimi mojej szyi. Jej usta rozchyliły się, posmakowała mojej skóry, a w tym miejscu pozostał wilgotny ślad pocałunku. Spojrzałem w dół kompletnie zaskoczony. W jej oczach pojawił się znany mi ognik. Nie wiedziałem, jak to się stało, ale najwyraźniej przebiłem się wreszcie przez mur. Abby zdała sobie w końcu sprawę, co do niej czuję, i nagle wszystko jest jasne. Pochyliłem się i przycisnąłem wargi do jej ust, delikatnie i pomału. Im dłużej nasze usta stapiały się w jedno, tym bardziej porażało mnie to, co się dzieje. Przyciągnęła mnie bliżej. Każdy ruch Abby był dalszym potwierdzeniem jej odpowiedzi. Czuła to samo co ja. Zależało jej na mnie. Chciała mnie. Miałem ochotę przebiec wokół domu i krzyczeć z radości, ale jednocześnie nie mogłem oderwać od niej warg. Jej usta otworzyły się. Wsunąłem między nie język, smakując i badając delikatnie ich wnętrze. – Chcę cię – powiedziała. Dopiero po chwili dotarło do mnie znaczenie tych słów. Część mnie pragnęła pozdzierać ubrania, które nas dzieliły, ale druga włączyła wszystkie syreny i światła alarmowe. Nareszcie nadawaliśmy na tej samej fali. Nie ma potrzeby nic przyspieszać. Odsunąłem się trochę, ale Abby tylko stała się bardziej zdeterminowana. Cofnąłem się i podniosłem na kolana, ale nie odrywała się ode mnie. Złapałem jej ramiona, żeby ją przytrzymać.

– Zaczekaj chwilę – szepnąłem zdyszany. – Nie musisz tego robić, Gołąbku. Nie o to chodziło dziś wieczór. Choć chciałem postąpić jak należy, niespodziewana natarczywość Abby nałożyła się na fakt, że od dość dawna z nikim się nie przespałem, co było dla mnie rekordem życiowym. Mój fiut dumnie stał pod bokserkami. Abby pochyliła się znowu i tym razem pozwoliłem jej się zbliżyć na tyle, że dotknęła moich warg. Spojrzała na mnie. Poważna i zdecydowana. – Nie każ mi błagać – szepnęła mi w usta. Bez względu na to, jak szlachetny postanowiłem być, te słowa kompletnie mnie rozwaliły. Złapałem tył jej głowy i wpiłem się w nią pocałunkiem. Palce Abby wolniutko powędrowały po moich plecach i zatrzymały się na gumie bokserek, zanim zastanowiła się nad kolejnym ruchem. Sześć tygodni tłumione napięcie seksualne wybuchło z pełną siłą. Padliśmy na materac. Moje palce błądziły w jej włosach, kiedy wsunąłem się pomiędzy rozchylone kolana. Nasze usta spotkały się znowu, a dłoń Abby powędrowała na przód bokserek. Gdy jej delikatne palce dotknęły nagiej skóry, wyrwał mi się głęboki jęk. To było najcudowniejsze pieprzone uczucie, jakie mógłbym sobie wyobrazić. Stara szara koszulka, którą miała na sobie Abby, poszła na pierwszy ogień. Na szczęście księżyc w pełni rozświetlał pokój na tyle, że mogłem przez parę sekund podziwiać jej piersi, nim niecierpliwie zabrałem się za resztę. Złapałem jej majtki i zsunąłem je. Językiem smakując jej ust, powędrowałem palcami wewnętrzną stroną jej łydki, a potem uda. Kiedy trafiłem na delikatny wilgotny naskórek, wzięła głęboki, rwący się oddech. Zanim posunąłem się dalej, przypomniałem sobie rozmowę, jaką mieliśmy niedawno. Abby była dziewicą. Muszę być delikatny. Ostatnie, czego chciałem, to sprawić jej ból. Uniosła kolana. Drżały z każdym ruchem mojej dłoni. Lizałem i ssałem różne miejsca na jej szyi, czekając na chwilę, kiedy podejmie decyzję. Jej biodra poruszały się na boki, kołysały naprzód i w tył. Pomyślałem o tym, jak tańczyła ze mną w Red Door. Jej dolna warga się cofnęła, przygryzła ją, wpijając mi palce w plecy.

Ustawiłem się nad nią. Nadal miałem na sobie bokserki, ale czułem dotyk jej nagiego ciała. Była taka ciepła… Powstrzymywanie się wydawało mi się czymś najtrudniejszym, do czego się kiedykolwiek zmusiłem. Jeszcze centymetr i przebiłbym się przez bokserki i znalazł w środku niej. – Gołąbku – powiedziałem, ciężko dysząc. – To nie musi stać się dziś w nocy. Poczekam, aż będziesz gotowa. Sięgnęła do górnej szuflady szafki nocnej i otworzyła ją. W jej dłoni zaszeleścił plastik. Rozerwała zębami kwadratową paczuszkę. To nie mogło być nic innego jak zielone światło. Zdjąłem dłoń z jej pleców, ściągnąłem bokserki i odkopnąłem je. Jeśli miałem jeszcze resztki cierpliwości, to teraz się wyczerpała. Jedyne, o czym mogłem myśleć, to o tym, by znaleźć się wreszcie w niej. Nasunąłem lateks i opuściłem biodra pomiędzy jej uda, dotykając najbardziej wrażliwym miejscem do jej najczulszych rejonów. – Patrz na mnie, Gołąbku – wysapałem. Jej wielkie, okrągłe szare oczy spojrzały w górę na mnie. To było jak sen. Marzyłem o tym, od kiedy po raz pierwszy napotkałem jej wzrok, a teraz to się w końcu działo. Odsunąłem głowę, a potem pochyliłem się, by czule pocałować Abby. Poruszyłem się naprzód i na moment zastygłem z napięcia; starałem się wejść najdelikatniej, jak mogłem. Kiedy się cofnąłem, zajrzałem jej w oczy. Jej kolana trzymały moje biodra w uścisku, zagryzła dolną wargę nieco mocniej niż przedtem, ale jej palce napierały na moje plecy, przyciągając mnie bliżej. Kiedy wbiłem się w nią znowu, zacisnęła powieki. Pocałowałem ją, delikatnie, cierpliwie. – Popatrz na mnie – szepnąłem. Pomrukiwała, jęczała, krzyczała. Z każdym tym dźwiękiem coraz trudniej było mi kontrolować moje ruchy. Wreszcie ciało Abby się rozluźniło, pozwalając mi złapać lepszy rytm. Im szybszy, tym mniej nad tym panowałem. Dotykałem jej całej, lizałem i całowałem szyję, policzek, usta. Przyciągała mnie do siebie i za każdym razem wchodziłem głębiej. – Od tak dawna cię pragnę, Abby. Jesteś wszystkim, czego chcę – wyszeptałem do jej ust.

Złapałem jej udo jedną ręką i oparłem się na łokciu. Nasze brzuchy ślizgały się po sobie zroszone potem. Myślałem o tym, by ją odwrócić albo wciągnąć na siebie, ale zdecydowałem, że poświęcę pomysłowość na rzecz patrzenia jej w oczy i trzymania jej tak blisko siebie, jak to tylko możliwe. Kiedy już sądziłem, że mógłbym tak całą noc, Abby westchnęła. – Travis. Dźwięk mojego imienia, wypowiedzianego przez nią cichutko, zaskoczył mnie i puściły wszelkie hamulce. Musiałem ruszać się szybciej, wchodzić coraz głębiej, aż wszystkie nerwy mojego ciała się napięły. Jęknąłem i szarpnąłem kilka razy, zanim wreszcie padłem. Oddychałem przez nos w jej szyję. Pachniała potem, balsamem i… mną. To było fantastyczne. – Niezły pierwszy pocałunek – powiedziała zmęczonym, zadowolonym tonem. Przyjrzałem się jej twarzy i uśmiechnąłem. – Twój ostatni pierwszy pocałunek. Abby zamrugała, a ja zwaliłem się na materac obok niej, kładąc dłoń na jej nagim brzuchu. Nagle poranek wydał się czymś kuszącym. To będzie nasz pierwszy dzień razem. Zamiast pakować się i nieudolnie próbować ukryć rozpacz, mogliśmy sobie pospać, poleżeć w łóżku do późna, a potem po prostu cieszyć się dniem jako para. To wydawało mi się prawdziwym rajem. Trzy miesiące temu nikt nie przekonałby mnie, że tak mogę się czuć. A teraz nie było nic, czego bardziej bym pragnął. Głęboki, spokojny oddech poruszał moją piersią w górę i w dół, kiedy zapadałem w sen obok drugiej kobiety w moim życiu, którą kochałem.

Rozdział szesnasty Przestrzeń i czas Z początku nie panikowałem. Z początku zaspany i zdezorientowany wcale się nie zaniepokoiłem. Z początku, kiedy wyciągnąłem rękę i nie znalazłem Abby w pościeli, poczułem tylko lekkie rozczarowanie, a potem ciekawość. Pewnie jest w łazience albo je płatki, siedząc na kanapie. Właśnie oddała mi swoje dziewictwo, komuś, z kim spędziła mnóstwo czasu, bardzo starając się udawać, że ma do niego stosunek czysto platoniczny. Było się nad czym zastanowić. – Gołąbku?! – zawołałem, unosząc tylko lekko głowę, w nadziei że Abby zaraz wróci do mnie do łóżka. Ale po dłuższej chwili poddałem się i usiadłem. Nie mając pojęcia, co się święci, wciągnąłem bokserki, które kopnąłem w kąt poprzedniej nocy, i nałożyłem przez głowę bawełnianą koszulkę. Powłócząc nogami, poszedłem pod drzwi łazienki i zapukałem. Drzwi się uchyliły. Nie słyszałem żadnych odgłosów, mimo to powiedziałem raz jeszcze: – Gołąbku? Otworzyłem szerzej drzwi, by przekonać się o tym, co podejrzewałem. Pusto i ciemno. Poszedłem więc do salonu, pewien, że zobaczę ją w kuchni albo na kanapie, ale nigdzie jej nie było. – Gołąbku?! – krzyknąłem, czekając na odpowiedź. Gdzieś w środku narastał we mnie lęk, ale nie chciałem wariować, dopóki nie dowiem się, co się dzieje. Wparowałem bez pukania do pokoju Shepleya. America spała wtulona w jego ramiona, tak jak wyobrażałem sobie, że będzie leżała ze mną teraz Abby. – Nie widzieliście Abby? Nie mogę jej znaleźć. Shepley uniósł się na łokciu i przetarł pięścią jedno oko. – Co takiego? – Abby – rzuciłem, niecierpliwie włączając światło. Shepley i America oboje aż podskoczyli.

– Widzieliście ją? Różne rzeczy przychodziły mi do głowy, wszystkie mniej lub bardziej przerażające. Może wypuszczała na dwór Toto i ktoś ją porwał albo zrobił jej coś złego, a może spadła ze schodów. Ale pazurki Toto zastukały o podłogę w korytarzu, więc to nie mogło być to. Może zeszła przynieść sobie coś z auta Ameriki? Pobiegłem do drzwi wejściowych i rozejrzałem się. Potem pognałem na dół, rozglądając się uważnie i wypatrując jej między domem a samochodem Ameriki. Nic. Zniknęła. W drzwiach pojawił się Shepley; mrużył oczy i kulił się z zimna. – Tak. Obudziła nas wcześnie rano. Chciała jechać do domu. Wbiegłem na górę po dwa stopnie naraz. Złapałem Shepleya za nagie ramiona, popchnąłem w głąb pokoju i przyparłem do ściany. Złapał mnie za koszulkę, z zaskoczeniem unosząc brwi. – Co do… – zaczął. – Odwiozłeś ją? Do akademika? W środku tej pieprzonej nocy? Dlaczego? – Bo mnie prosiła! Przycisnąłem go raz jeszcze do ściany; narastała we mnie dzika, ślepa wściekłość. Z sypialni wyszła America, z włosami w nieładzie i tuszem rozmazanym pod oczami. Zawiązywała pasek szlafroka. – Co tu się, do diabła, wyprawia? – spytała, zatrzymując się w pół kroku na mój widok. Shepley wyswobodził swoje ramię i powstrzymał ją gestem dłoni. – Odsuń się, Mare. – Była zła? Zmartwiona? Dlaczego odjechała? – wycedziłem przez zęby. America zrobiła krok naprzód. – Ona po prostu nie znosi pożegnań, Travis! Dlatego wcale się nie dziwiłam, że chce wyjść, zanim się zbudzisz! Popatrzyłem na nią, nie puszczając Shepleya od ściany. – Czy ona… płakała? Wyobraziłem sobie Abby zniesmaczoną tym, że pozwoliła takiemu

dupkowi jak ja, komuś, kogo ma za nic, odebrać sobie dziewictwo, a potem przyszło mi do głowy, że może jakoś, przypadkiem, sprawiłem jej ból. Z Ameriki wyparował cały lęk. Przez chwilę była zaskoczona, potem wziął górę gniew. – Dlaczego? – To zabrzmiało bardziej jak oskarżenie niż pytanie. – Dlaczego miałaby płakać albo czymś się martwić? – Mare – ostrzegł ją Shepley. Podeszła jeszcze krok bliżej. – Coś ty zrobił? Puściłem Shepleya, ale chwycił mnie mocno za koszulkę, kiedy stanąłem twarzą w twarz z jego dziewczyną. – Czy ona płakała? – domagałem się odpowiedzi. America pokręciła głową. – Zachowywała się normalnie! Po prostu chciała jechać do domu! Coś ty jej zrobił?! – wrzasnęła. – Czy coś się stało? – zapytał Shepley. Bez namysłu odwinąłem się i zadałem cios, o mało nie uderzając go w szczękę. – Travis, przestań! – krzyknęła America i zakryła usta dłońmi. Shepley skrępował mnie ramionami na wysokości moich łokci; jego twarz znalazła się ledwie centymetry od mojej. – Zadzwoń do Abby! – ryknął. – Uspokój się, do jasnej cholery, i zadzwoń do niej! America pobiegła do mojego pokoju. Wróciła z moim telefonem. Podała mi go. – Zadzwoń. Wyrwałem jej komórkę i wystukałem numer Abby. Po dłuższym czasie włączyła się poczta głosowa. Rozłączyłem się i spróbowałem znowu. I jeszcze raz. I jeszcze. Nie odbierała. Nienawidzi mnie. Upuściłem telefon na podłogę, pierś mi falowała. Kiedy poczułem w oczach palące łzy, chwyciłem pierwsze, co mi się nawinęło, i rzuciłem o ścianę. Cokolwiek to było, rozbiło się na kawałki. Kiedy się odwróciłem, zobaczyłem krzesła stojące dokładnie naprzeciw siebie, co przypomniało mi naszą kolację. Złapałem jedno za

nogi i walnąłem nim o lodówkę, aż się połamało. Drzwi lodówki się otworzyły. Kopnąłem je, więc znów się odtworzyły, a ja kopałem je i kopałem, aż w końcu podbiegł Shepley i je zamknął. Wymaszerowałem do swojego pokoju. Zmięta pościel kpiła sobie ze mnie. Moje ręce fruwały w powietrzu w różnych kierunkach, kiedy zdzierałem ją z materaca – prześcieradła i koce. Wróciłem do kuchni, by wyrzucić to wszystko do śmieci, a potem to samo zrobiłem z poduszkami. Nadal nieprzytomny z wściekłości stanąłem w swoim pokoju i próbowałem się uspokoić, ale nie miałem po co. Straciłem wszystko. Chodząc tam i z powrotem, zatrzymałem się przy szafce nocnej. Przemknęła mi myśl o Abby sięgającej do szuflady. Skrzypnęło, kiedy ją otworzyłem. W środku stała szklana misa pełna prezerwatyw. Prawie do nich nie zaglądałem, odkąd poznałem Abby. Teraz, kiedy ona z nich skorzystała, nie mogłem sobie wyobrazić, żeby iść do łóżka z kimś innym. Szkło było zimne w mojej dłoni, kiedy je podniosłem i cisnąłem. Uderzyło o ścianę przy drzwiach i roztrzaskało się, rozsypując małe foliowe opakowania po całym pokoju. Z lustra nad szafką patrzyła na mnie spode łba moja własna twarz. Pierś mi falowała, cały się trząsłem. Każdy uznałby mnie w tym stanie za wariata, ale w tamtej chwili nie potrafiłem nad sobą zapanować. Wziąłem zamach i walnąłem pięścią w lustro. Ostre okruchy powbijały mi się w kostki i pozostawiły po sobie krwawy ślad. – Travis, przestań! – zawołał Shepley z korytarza. – Przestań, do jasnej cholery! Dopadłem do niego, odepchnąłem go i zatrzasnąłem drzwi do mojego pokoju. Przytrzymałem je, a potem cofnąłem się i kopałem w nie, aż na dole się wygięły. Pociągnąłem tak, że wypadły z futryny, a potem rzuciłem. Shepley znów spróbował mnie powstrzymać. – Powiedziałem, przestań! – krzyknął. – America jest przerażona! – Aż mu żyła nabrzmiała na czole, ta, która pojawiała się tylko wtedy, kiedy był naprawdę wściekły. Popchnąłem go, a on mnie. Znów się zamachnąłem, ale się uchylił.

– Pojadę do niej! – zawołała błagalnie America. – Sprawdzę, czy wszystko w porządku, i każę jej do ciebie zadzwonić! Opuściłem bezwładnie ręce. Pomimo chłodu wpadającego do mieszkania przez otwarte drzwi wejściowe ze skroni ściekał mi pot. Pierś mi chodziła, jakbym przebiegł maraton. America pognała do pokoju Shepleya. W pięć minut była ubrana i ściągała włosy w koczek. Shepley pomógł jej włożyć kurtkę, a potem pocałował na do widzenia. Skinął głową, żeby poczuła się pewniej. Złapała kluczyki do auta i po chwili drzwi się za nią zatrzasnęły. – Siadaj, do jasnej cholery – powiedział Shepley, wskazując fotel. Zamknąłem oczy, a potem zrobiłem, co każe. Ręce mi się trzęsły, kiedy uniosłem je do twarzy. – Masz szczęście. Jeszcze dwie sekundy, i wezwałbym Jima. I wszystkich twoich braci. Pokręciłem głową. – Nie dzwoń do taty – poprosiłem. – Nie wzywaj go. – Od słonych łez piekły mnie oczy. – Mów. – Puknąłem ją. To znaczy, nie puknąłem, my… Shepley skinął głową. – Ostatnia noc była ciężka dla was obojga. Czyj to był pomysł? – Jej. – Zamrugałem. – Próbowałem się nie dać. Proponowałem, że zaczekam, ale ona była niemal gotowa mnie błagać. Mój kuzyn wyglądał na tak skołowanego, jak skołowany czułem się ja. Odjąłem ręce od twarzy, bezwładnie opadły mi na kolana. – Może zrobiłem coś, co ją zabolało, nie wiem. – Jak zachowywała się później? Coś mówiła? Pomyślałem chwilę. – Powiedziała, że to był niezły pierwszy pocałunek. – Co? – Parę tygodni temu wymknęło się jej, że zawsze denerwuje się przed pierwszym pocałunkiem, i trochę z niej żartowałem. Shepley uniósł brwi. – Nie wygląda na to, żeby była zmartwiona.

– A ja powiedziałem, że to jest jej ostatni pierwszy pocałunek. – Zaśmiałem się i brzegiem koszulki wytarłem nos. – Myślałem, że wszystko jest w porządku, Shep. Że ona w końcu dopuściła mnie do swojego świata. Po co miałaby prosić mnie o… no wiesz… a potem po prostu odejść? Pokręcił wolno głową, tak samo zdezorientowany jak ja. – Nie mam pojęcia, kuzynie. America się dowie. Niedługo coś będziemy wiedzieć. Gapiłem się w podłogę, zastanawiając się, co może się teraz zdarzyć. – Co ja mam robić? – spytałem, podnosząc wzrok. Shepley złapał mnie za rękę. – Posprzątaj po sobie, żeby się czymś zająć, zanim zadzwonią. Poszedłem do siebie. Drzwi leżały na gołym materacu, kawałki lustra i roztrzaskanego szkła – na podłodze. Wyglądało to jak po bombardowaniu. W progu pojawił się Shepley z miotłą, szufelką i śrubokrętem. – Ja zajmę się szkłem – zaproponował. – Ty bierz się za drzwi. Skinąłem głową, ściągając duże drewniane skrzydło z łóżka. Kiedy wkręcałem ostatnią śrubę, zadzwonił mój telefon. Zerwałem się z podłogi, by złapać go z szafki nocnej. Zobaczyłem wyświetlający się numer Ameriki. – Mare? – wyjąkałem. – To ja. – Głos Abby był cichy i nerwowy. Chciałem błagać, żeby wróciła, błagać o wybaczenie, ale nie byłem pewien, co zrobiłem źle. A potem się zezłościłem. – Co, do cholery, w ciebie wstąpiło? Budzę się rano, a ciebie nie ma i… Po prostu odeszłaś bez słowa? Dlaczego? – Przepraszam. Ja… – Przepraszasz? Ja tu odchodzę od zmysłów! Nie odbierasz telefonu, wymknęłaś się chyłkiem i… d… dlaczego? Myślałem, że wreszcie wszystko sobie poukładaliśmy! – Potrzebuję trochę czasu, muszę to przemyśleć. – Niby co? – Urwałem, przestraszony, co może odpowiedzieć na pytanie, które miałem zaraz zadać. – Czy ja… sprawiłem ci ból?

– Nie! Nie o to chodzi! Naprawdę bardzo mi przykro. Na pewno America ci mówiła. Nie znoszę pożegnań. – Muszę cię zobaczyć – powiedziałem zrozpaczony. Abby westchnęła. – Mam dziś mnóstwo do zrobienia, Trav. Muszę się rozpakować i ta góra prania… – Żałujesz tego. – Nie… nie o to chodzi. Jesteśmy przyjaciółmi. I to się nie zmieni. – Przyjaciółmi? Czym w takim razie była ta noc? Słyszałem, jak wstrzymuje oddech. – Wiem, czego chcesz. Tylko że ja jeszcze nie jestem gotowa. – Potrzebujesz czasu? Mogłaś mi powiedzieć. Nie musiałaś ode mnie uciekać. – Wydawało mi się, że tak będzie najłatwiej. – Najłatwiej dla kogo? – Nie mogłam spać. Myślałam, jak to będzie rano… ładowanie rzeczy do auta Mare… Nie zniosłabym tego, Trav. – Nie możesz tak zniknąć z mojego życia. – Zobaczymy się jutro. – Bardzo się starała o lekki ton. – Nie chcę, żeby było jakoś dziwnie. Po prostu muszę uporządkować pewne sprawy. To wszystko. – Jasne – rzuciłem. – Postaram się, żeby nie było dziwnie. Na linii zapadła cisza. Shepley patrzył na mnie z troską. – Travis… dopiero co zamontowałeś z powrotem drzwi. Nie rób już demolki, dobrze? Z żałosną miną skinąłem głową. Próbowałem się złościć, bo nad tym dużo łatwiej panować niż nad fizycznym bólem, który rozpierał mi piersi, ale ogarniał mnie tylko smutek. Byłem zbyt zmęczony, żeby z tym walczyć. – Co powiedziała? – Że potrzebuje czasu. – Dobrze. Czyli to nie koniec. Z tym sobie poradzisz, prawda? Odetchnąłem głęboko. – Tak. Z tym sobie poradzę. Na szufelce zagruchotały kawałki szkła, kiedy Shepley szedł z nimi

korytarzem. Znów sam w sypialni, w otoczeniu moich zdjęć z Abby, miałem chęć potłuc coś jeszcze, poszedłem więc do salonu, żeby tam poczekać na Americę. Na szczęście wkrótce wróciła. Podejrzewam, że martwiła się o Shepleya. Wstałem, kiedy drzwi się otworzyły. – Jest z tobą? – spytałem. – Nie. Nie ma jej. – Mówiła coś jeszcze? America przełknęła głośno ślinę, wahając się, co odpowiedzieć. – Powiedziała, że dotrzyma obietnicy i że jutro o tej porze już nie będziesz za nią tęsknił. Moje oczy powędrowały na podłogę. – Czyli nie wróci. – Padłem na kanapę. America podeszła bliżej. – Co to znaczy, Travis? Złapałem się za głowę. – To, co stało się wczorajszej nocy, wcale nie znaczyło, że ona chce ze mną zostać. Ona się pożegnała. – Tego nie wiesz. – Znam ją. – Zależy jej na tobie. – Nie kocha mnie. America westchnęła głęboko i cała jej rezerwa związana z moim wybuchowym charakterem się rozpłynęła. Spojrzała na mnie łagodnie, ze współczuciem. – Tego też nie wiesz. Słuchaj, daj jej trochę luzu, nie naciskaj. Abby nie jest jak te dziewczyny, do których przywykłeś, Trav. Łatwo ją spłoszyć. Ostatnim razem, kiedy ktoś wspomniał o poważnym związku, przeprowadziła się daleko do innego stanu. Nie jest tak źle, jak ci się zdaje. Z odrobiną nadziei podniosłem wzrok. – Tak sądzisz? – Odeszła, bo boi się tego, co do ciebie czuje. Gdybyś wszystko wiedział, łatwiej byłoby to wyjaśnić, ale nie mogę ci powiedzieć.

– Dlaczego? – Bo jej obiecałam, a to moja najlepsza przyjaciółka. – Ona mi nie ufa? – Nie ufa samej sobie. Ale ty musisz zaufać mnie. Złapała mnie za ręce i pociągnęła, żebym wstał. – Idź, weź długi gorący prysznic, a potem pójdziemy coś zjeść. Shepley mówił, że dziś wieczorem twój tata urządza pokera. Pokręciłem głową. – Nie dam rady. Będą pytali o Gołąbka. A może moglibyśmy zajrzeć do niej? America pobladła. – Nie będzie jej w domu. – Wychodzicie? – Ona wychodzi. – Z kim? W parę sekund zgadłem. – Z Parkerem. Skinęła głową. – To dlatego myśli, że nie będę za nią tęsknił – powiedziałem załamującym się głosem. Nie mogłem uwierzyć, że chce mi to zrobić. To było po prostu okrutne. America próbowała zapobiec kolejnemu atakowi szału. – Pójdziemy do kina, na jakąś komedię, oczywiście, i potem sprawdzimy, czy jeszcze działa ten tor z gokartami, i będziesz mógł znów zepchnąć mnie z trasy. Sprytna. Wiedziała, że tor z gokartami to jedno z nielicznych miejsc, w którym nie byłem z Abby. – Wcale nie zepchnąłem cię z trasy. Po prostu beznadziejnie prowadzisz. – Przekonamy się. – America popchnęła mnie do łazienki. – Popłacz, jeśli musisz, wrzeszcz, wyrzuć to z siebie, a potem się zabawimy. To nie pomoże na zawsze, ale zajmie cię dziś wieczór. Odwróciłem się w progu. – Dziękuję, Mare.

– Dobra, dobra… – mruknęła, wracając do Shepleya. Odkręciłem wodę, by para ogrzała powietrze, zanim wszedłem pod prysznic. Na widok własnego odbicia w lustrze stanąłem jak wryty. Podkrążone, zmęczone oczy; kiedyś pewna siebie sylwetka się przygarbiła. Wyglądałem jak kupa nieszczęścia. Pod prysznicem pozwoliłem, by woda spływała mi po twarzy, zamknąłem oczy. Delikatne rysy Abby były zapisane pod moimi powiekami. Nic nowego. Widziałem ją zawsze, kiedy tylko je zamykałem. Teraz, kiedy odeszła, to było jak koszmar, z którego nie sposób się obudzić. Zadławiłem się czymś, co wzbierało mi w piersi. Co parę minut chwytał mnie ból. Tęskniłem za nią. Boże, jak za nią tęskniłem, i wszystko, co razem przeżyliśmy, wracało do mnie niczym film odgrywany na okrągło w mojej głowie. Oparłem płasko dłonie o wyłożoną kafelkami ścianę. – Wróć, proszę – powiedziałem cicho, zaciskając powieki. Nie mogła mnie usłyszeć, ale to nie powstrzymało mnie przed powtarzaniem tego życzenia, by przyszła i wybawiła mnie od potwornego bólu, jaki czułem, kiedy jej zabrakło. Po tym topieniu w wodzie rozpaczy kilka razy odetchnąłem głęboko i wziąłem się w garść. Fakt, że Abby odeszła, nie powinien być tak wielką niespodzianką po tym, co stało się w nocy. To, co mówi America, było logiczne. Dla Abby wszystko to jest tak samo nowe i przerażające jak dla mnie. Oboje mieliśmy przerąbane, jeśli chodzi o radzenie sobie z emocjami, a ja, kiedy tylko zdałem sobie sprawę, że się w niej zakochałem, od razu wiedziałem, że rozedrze mnie na strzępy. Gorąca woda zmyła złość i lęk. Nabrałem trochę optymizmu. Nie jestem złamasem, który nie ma pojęcia, jak zdobyć dziewczynę. Jakoś w moich uczuciach do Abby zupełnie o tym zapomniałem. Czas znów uwierzyć w siebie i przypomnieć sobie, że Abby to nie tylko dziewczyna, która może złamać mi serce, ale i moja najlepsza przyjaciółka. Wiem, co robić, żeby się uśmiechnęła, i co lubi najbardziej. Miałem jeszcze szanse w tej walce.

Z toru gokartów wracaliśmy w dobrych nastrojach. America chichotała, bo cztery razy z rzędu prześcignęła Shepleya, a on udawał, że się dąsa. W ciemności grzebał przy kluczykach. Miałem w dłoni komórkę; walczyłem z pokusą, żeby zadzwonić do Abby po raz trzynasty. – Nie męcz się. Spróbuj i już – poradziła mi America. – Pewnie jest jeszcze na randce. Lepiej, żebym… nie przeszkadzał – powiedziałem, usiłując odpędzić wizję tego, co może się tam dziać. – Nie dzwonisz? – spytała America, szczerze zdziwiona. – A mówiłeś, że chcesz ją jutro zabrać na kręgle? To niegrzecznie zapraszać w ostatniej chwili, sam wiesz. Shepleyowi udało się wreszcie trafić kluczem do dziurki i otworzyć drzwi samochodu. Wpuścił nas do środka. Siadłem z tyłu i zapatrzyłem się w imię Abby w liście kontaktów. – Pieprzę to – mruknąłem, dotykając ekranu. Jeden sygnał, potem drugi. Serce waliło mi mocniej niż kiedykolwiek przed walką. Abby odebrała. – Jak tam randka, Gołąbku? – O co chodzi, Travis? – szepnęła. Przynajmniej nie była zasapana. – Wybieram się jutro na kręgle. Potrzebuję partnera. – Na kręgle? Już później nie mogłeś zadzwonić? – Chciała, żeby zabrzmiało to ostro, ale ton jej głosu świadczył o czymś innym. Czułem, że cieszy się z mojego telefonu. Wróciła mi pewność siebie. Ona nie chce tam być z Parkerem. – Skąd miałem wiedzieć, kiedy skończysz? O, nie wyszło mi najlepiej… – zażartowałem. – Zadzwonię do ciebie jutro, to pogadamy, dobrze? – Nie, nie dobrze. Mówiłaś, że mamy być przyjaciółmi, a nie możemy się gdzieś razem wybrać? Zawahała się i wyobraziłem sobie, jak wznosi te swoje cudowne oczy do nieba. Byłem zazdrosny, że Parker może je teraz widzieć. – Nie przewracaj oczami. Idziesz czy nie?

– Skąd wiesz, że przewracam oczami? Śledzisz mnie czy co? – Zawsze przewracasz oczami. Tak czy nie? Szybka decyzja, tracisz cenny czas swojej randki. – Dobra! – szepnęła głośno i wiedziałem, że się uśmiechnęła. – Idę. – Podjadę po ciebie o siódmej. Telefon pacnął o kanapę, kiedy go cisnąłem. Potem moje oczy powędrowały w kierunku Ameriki. – Umówiłeś się na randkę? – Tak – powiedziałem, opierając się wygodniej. America zdjęła nogi z kolan Shepleya, przekomarzając się z nim na temat ostatniego wyścigu, kiedy przelatywał po kanałach. Ale szybko się znudziła. – Wracam do akademika – oznajmiła. Shepley zmarszczył brwi. Nie lubił się z nią rozstawać. – Napisz mi SMS-a. – Napiszę – obiecała z uśmiechem. – Do zobaczenia, Trav. Zazdrościłem jej, że sobie idzie, że ma coś do roboty. Ja już dawno skończyłem pisać jedyne dwie zaległe prace. Moją uwagę przyciągnął zegar nad telewizorem. Minuty zmieniały się wolno, a im bardziej starałem się na to nie patrzeć, tym trudniej było mi oderwać wzrok od cyferek wyświetlacza. Wieczność trwało, nim minęło pół godziny. Nie mogłem znaleźć miejsca dla rąk. Czułem się coraz bardziej znudzony i niespokojny, aż wreszcie każda sekunda stała się torturą. Bez przerwy musiałem ze sobą walczyć, żeby nie myśleć o Abby i Parkerze. W końcu wstałem. – Wychodzisz? – zapytał Shepley z cieniem uśmiechu na twarzy. – Nie mogę tak tu siedzieć. Widziałeś, jak Parker się do niej ślinił. To doprowadza mnie do szału. – Myślisz, że oni…? Nie… Abby nie mogłaby. America mówiła, że ona… no, nic. Powinienem sobie uciąć ten jęzor. – Że jest dziewicą? – Wiedziałeś? Wzruszyłem ramionami.

– Abby mi powiedziała. Myślisz, że skoro my… to ona…? – Nie. Potarłem tył szyi. – Masz rację. Myślę, że masz rację. To znaczy, mam taką nadzieję. Bo z drugiej strony, ona jest w stanie zrobić coś wariackiego, byle tylko mnie zrazić. – A to by zadziałało? Zraziłoby cię? Spojrzałem kuzynowi w oczy. – Kocham ją, Shep. Wiem jednak, co bym zrobił Parkerowi, gdyby ją wykorzystał. Shepley pokręcił głową. – To jej wybór, Trav. Jeżeli tak zdecyduje, musisz odpuścić. Wziąłem kluczyki od motocykla i zacisnąłem je w dłoni, czując, jak ostre krawędzie wpijają mi się w skórę. Zanim wsiadłem na harleya, zadzwoniłem do Abby. – Jesteś już w domu? – Tak, podrzucił mnie jakieś pięć minut temu. – To za pięć u ciebie jestem. Rozłączyłem się, zanim zdążyła zaprotestować. Zimne powietrze wiejące mi w twarz podczas jazdy pomogło ostudzić złość, którą wzbudziły myśli o Parkerze, ale i tak w miarę zbliżania się do kampusu robiło mi się niedobrze. Warkot silnika zdawał się przybrać na sile, kiedy odbił się od muru Morgan Hall. Ciemne okna i opustoszały parking, a tu ja i mój harley. Noc wydawała się nienormalnie cicha. Czekanie – niesamowicie długie. Wreszcie w drzwiach pojawiła się Abby. Cały się spiąłem. Uśmiechnie się czy wkurzy? Nic z tych rzeczy. – Nie jest ci zimno? – spytała, otulając się mocniej kurtką. – Ładnie wyglądasz – powiedziałem. Zauważyłem, że nie ma na sobie sukienki. Najwyraźniej nie chciała wyglądać dla niego szczególnie seksownie, pomyślałem z ulgą. – Dobrze się bawiłaś? – Co…? Tak, dzięki. Co ty tu robisz? Podkręciłem obroty silnika. – Chciałem się przejechać, żeby poukładać sobie w głowie.

Wsiadaj. – Jest zimno, Trav. – Mam skoczyć po samochód Shepleya? – Jutro idziemy na kręgle. To nie może poczekać do jutra? – Widywałem cię bez przerwy, a teraz muszę się ograniczyć do dziesięciu minut dziennie, jeśli mi się poszczęści. Uśmiechnęła się i pokręciła głową. – Nawet nie minął jeszcze dzień, Trav. – Tęsknię za tobą. Rusz tyłek i wsiadaj, jedziemy. Zastanawiała się nad moją propozycją, a potem zaciągnęła suwak kurtki i wdrapała się na siodełko za mną. Nie tłumacząc nic więcej, przyciągnąłem jej ręce, żeby mnie objęła, mocno, tak mocno, że aż trudno mi było nabrać powietrza, ale jednocześnie po raz pierwszy tego wieczoru czułem, że znów mogę oddychać.

Rozdział siedemnasty Świat staje na głowie Harley powiózł nas bez specjalnego celu. Z początku skupiłem się na ruchu ulicznym i pojawiających się od czasu do czasu patrolach, ale po jakimś czasie zostaliśmy już na drodze tylko my sami. Wiedziałem, że noc nie potrwa wiecznie, i zdecydowałem, że kiedy wyląduję z Abby pod akademikiem, podejmę ostatnią desperacką próbę. Jeśli ona nadal będzie spotykać się z Parkerem, to nawet nasze platoniczne spotkania na kręglach wreszcie się skończą. Wszystko się skończy. Naciskanie Abby nigdy nie było dobrym pomysłem, ale jeśli nie wyłożę wszystkich kart na stół, bardzo łatwo mogę stracić jedynego gołąbka, jaki mi się w życiu trafił. Stale powtarzałem sobie w głowie, co powinienem powiedzieć i jak. Muszę mówić wprost, żeby nie mogła tego zlekceważyć lub udawać, że nie słyszy czy nie rozumie. Wskazówka od kilku kilometrów flirtowała z położeniem, które oznaczało pusty bak, zajechałem więc na pierwszą otwartą stację benzynową, która była po drodze. – Kupić ci coś? – spytałem. Pokręciła głową, zsiadając z motoru. Przeczesując palcami potargane długie błyszczące włosy, uśmiechnęła się zażenowana. – Zostaw. Jesteś cholernie piękna. – Jak żywcem wzięta z jakiegoś rockowego teledysku z lat osiemdziesiątych. Roześmiałem się, a potem ziewnąłem, wkładając końcówkę dystrybutora do baku harleya. Abby wyciągnęła komórkę, żeby sprawdzić czas. – O Boże, Travis. Jest trzecia w nocy. – Chcesz wracać? – spytałem, czując ucisk w żołądku – Lepiej tak. – Ale jesteśmy umówieni wieczorem na kręgle? – Mówiłam ci, tak. – I nadal wybierasz się ze mną na bal Sigma Tau za kilka tygodni, prawda? – Sugerujesz, że nie dotrzymuję słowa? To dla mnie trochę

obraźliwe. Wyjąłem końcówkę dystrybutora z otworu wlewu paliwa i odwiesiłem na miejsce. – Ja już po prostu zupełnie nie wiem, co za chwilę zrobisz – odparłem. Wsiadłem na motor i pomogłem Abby wspiąć się za mną. Objęła mnie ramionami, tym razem już sama, a ja westchnąłem zamyślony, nim włączyłem silnik. Ścisnąłem kierownicę, nabrałem powietrza i kiedy już zmobilizowałem się, żeby jej powiedzieć, uznałem, że stacja benzynowa to nie jest odpowiednie tło do otwierania duszy. – Jesteś dla mnie ważny, wiesz – odezwała się Abby, przyciskając mnie mocniej. – Nie rozumiem cię, Gołąbku. Myślałem, że znam się na kobietach, ale ty wszystko robisz na opak, kompletnie się pogubiłem. – Ja ciebie też nie rozumiem. Podobno jesteś ulubieńcem tutejszych dziewczyn. Ale mnie jakoś nie było dane doświadczyć tego, co obiecywały broszury reklamowe. Poczułem się urażony, nic na to nie mogłem poradzić. Nawet jeśli to prawda. – No… to, co się stało, to dla mnie nowość. Jeszcze żadna dziewczyna nie przespała się ze mną po to, żebym się od niej odczepił. – To nie tak było, Travis. Włączyłem silnik i wyjechałem na ulicę, nie odzywając się już ani słowem. Jazda do Morgan Hall była męką. Tyle razy chciałem już powiedzieć Abby wszystko i potem się cofałem. Palce drętwiały mi z zimna, ale jechałem jak najwolniej, przerażony, że kiedy Abby dowie się, jaka jest prawda, odrzuci mnie raz na zawsze. Gdy zatrzymaliśmy się przed wejściem do Morgan Hall, czułem się tak, jakby mi ktoś poprzecinał nerwy, podpalił i zostawił cały ten bolesny splątany bałagan. Abby zsiadła. Na widok jej smutnej miny mój tłumiony lęk zmienił się w panikę. Może kazać mi zabierać się w diabły, zanim zdołam otworzyć usta. Odprowadziłem ją do drzwi. Ze spuszczoną głową wyciągnęła klucze. Nie byłem w stanie powstrzymać się dłużej. Delikatnie uniosłem jej brodę i czekałem cierpliwie, aż spojrzy mi w oczy.

– Czy on cię pocałował? – spytałem, dotykając kciukiem jej miękkich warg. Odsunęła się gwałtownie. – Naprawdę wiesz, jak spieprzyć nawet najbardziej idealny wieczór, co? – Dla ciebie był idealny? To znaczy, że dobrze się bawiłaś? – Zawsze dobrze się bawię, kiedy jestem z tobą. Spuściłem oczy; poczułem, jak marszczę brwi. – Czy on cię pocałował? – Tak. – Westchnęła poirytowana. Zacisnąłem powieki, wiedząc, że moje następne pytanie może się skończyć katastrofą. – I to wszystko? – A to już nie twój interes! – rzuciła, otwierając z impetem drzwi. Przytrzymałem je, zastępując jej drogę. – Muszę wiedzieć. – Nie musisz! Odsuń się, Travis! – Próbowała odepchnąć mnie łokciem. – Gołąbku… – Sądzisz, że skoro nie jestem już dziewicą, to będę się pieprzyć z każdym, kto mnie zechce? Dzięki! – zawołała, uderzając mnie w ramię. – Nie powiedziałem nic takiego, do cholery! Czy to zbyt wiele spytać, żeby mieć choć odrobinę spokoju? – Dlaczego od tego, czy spałam z Parkerem, czy nie, ma zależeć twój spokój? – Jak możesz tego nie wiedzieć? To jasne dla wszystkich, poza tobą! – Pewnie po prostu jestem idiotką. Naprawdę, masz dziś świetną passę, Trav. – Sięgnęła do klamki. Złapałem ją za ramiona. Znów to robiła! Nic do niej nie docierało jak zwykle. Tak dobrze to znałem. Czas wyłożyć karty na stół. – To, co do ciebie czuję… to kompletne szaleństwo. – Szaleństwo, prawda – odparowała, wyrywając mi się. – Przygotowywałem się do tej przemowy przez całą drogę, kiedy

jechaliśmy, wysłuchaj mnie. – Travis… – Wiem, że jesteśmy popieprzeni. Jestem impulsywny, łatwo wpadam w złość, a ty jak nikt inny potrafisz zaleźć mi za skórę. W jednej chwili zachowujesz się tak, jakbyś mnie nie znosiła, a zaraz potem mnie chcesz. Zawsze wszystko zawalam, nie zasługuję na ciebie… ale, Abby… kocham cię, do cholery. Kocham cię bardziej, niż kogokolwiek czy cokolwiek w życiu kochałem. Kiedy jesteś przy mnie, nie potrzebuję alkoholu ani forsy, ani walk, ani przygód na jedną noc… potrzebuję tylko ciebie. Tylko o tobie myślę. Tylko o tobie marzę. Jesteś wszystkim, czego pragnę. Nie odzywała się kilka sekund. Uniosła brwi. Zdumiona, starała się przetrawić to, co właśnie powiedziałem. Zamrugała nerwowo. Ująłem jej twarz i zajrzałem w oczy. – Spałaś z nim? Oczy jej się zaszkliły, a potem zaprzeczyła ruchem głowy. Bez zastanowienia przywarłem wargami do jej warg i wsunąłem język jej do ust. Nie odepchnęła mnie, za to jej język mocował się z moim. Chwyciła mnie za koszulkę i przyciągnęła mocniej do siebie. Kiedy ją objąłem, z gardła wydobył mi się bezwiedny pomruk. Przekonany, że dostałem już swoją odpowiedź, cofnąłem się bez tchu. – Zadzwoń do Parkera. Powiedz, że nie chcesz go więcej widzieć. Powiedz, że jesteś ze mną. Zamknęła oczy. – Nie mogę być z tobą, Travis. – Dlaczego nie, do cholery? – spytałem, puszczając ją. Pokręciła głową. Milion razy dowiodła, jak bardzo jest nieprzewidywalna, ale to, jak mnie całowała, oznaczało coś więcej niż przyjaźń i było zbyt intensywne jak na litość. Wniosek mógł być tylko jeden. – Nie do wiary. Jedyna dziewczyna, której pragnę, mnie nie chce. Zawahała się, nim zaczęła mówić: – Kiedy America i ja sprowadziłyśmy się tutaj, chodziło o to, by moje życie potoczyło się w pewnym kierunku. Albo żeby nie potoczyło

się w pewnym kierunku. Awantury, hazard, picie… to zostawiłam za sobą. A kiedy jestem z tobą, nadal to mam, w wytatuowanej postaci, której nie można się oprzeć. Nie przeprowadziłam się setki kilometrów od domu, żeby przeżywać to od nowa. – Wiem, że zasługujesz na coś lepszego niż ja. Myślisz, że o tym nie wiem? Ale jeśli jest jakaś kobieta stworzona dla mnie… to ty. Zrobię wszystko co trzeba, Gołąbku. Słyszysz? Zrobię wszystko. Odwróciła się ode mnie, ale nie dawałem za wygraną. Wreszcie ze mną rozmawiała i jeśli teraz odejdzie, może już nigdy nie dostaniemy drugiej szansy. Przytrzymywałem zamknięte drzwi jedną ręką. – Skończę z walkami, kiedy tylko zrobię dyplom. Nie wypiję już kropli alkoholu. Zapewnię ci „i żyli długo i szczęśliwie”, Gołąbku. Jeśli tylko uwierzysz we mnie, uda mi się to. – Ale ja nie chcę, żebyś się zmieniał. – To powiedz, co mam zrobić. Powiedz, a ja to zrobię – błagałem. – Mogę pożyczyć twój telefon? Zmarszczyłem brwi niepewny, po co jej to. – Jasne. Wyciągnąłem komórkę z kieszeni i jej podałem. Coś tam manipulowała chwilę, a potem wybrała numer, zamknęła oczy i czekała. – Przepraszam, że dzwonię o tej porze – wyjąkała – ale to pilna sprawa. Nie… nie mogę pójść z tobą w środę na kolację. Zadzwoniła do Parkera. Ręce mi się trzęsły z niepokoju, zastanawiałem się, czy nie poprosi, żeby po nią przyjechał, wybawił ją albo coś w tym rodzaju. Mówiła dalej: – Tak naprawdę nie mogę się z tobą w ogóle widywać. Jestem… prawie pewna, że zakochałam się w Travisie. Czas zatrzymał się dla mnie w miejscu. Próbowałem powtórzyć sobie jej słowa. Czy ja dobrze słyszę? Czy naprawdę powiedziała przed chwilą to, co mi się zdaje, czy to tylko moje pobożne życzenie? Abby oddała mi telefon, a potem z ociąganiem spojrzała mi w oczy.

– Rozłączył się – powiedziała nachmurzona. – Kochasz mnie? – To przez te tatuaże. – Wykręciła się ze wzruszeniem ramion, jakby nie przyznała przed chwilą jedynej rzeczy, jaką chciałem usłyszeć. Gołąbek mnie kocha. Szeroki uśmiech pojawił mi się na twarzy. – Jedź ze mną do mnie – poprosiłem, obejmując ją. Abby uniosła brwi. – Mówiłeś to wszystko, żeby zaciągnąć mnie do łóżka? Musiałam zrobić na tobie spore wrażenie. – Jedyne, o czym myślę w tej chwili, to żeby całą noc tulić cię w ramionach. – Jedźmy. Nie wahałem się. Kiedy już Abby siedziała bezpiecznie za mną, pognałem do domu, korzystając ze wszystkich skrótów, przejeżdżając każde żółte światło i mknąc slalomem przez pustawe o tej wczesnej porze ulice. Gdy dojechaliśmy, wydawało się, że jednocześnie zgasiłem silnik i złapałem Abby na ręce. Chichotała przy moich ustach, gdy manipulowałem przy zamku frontowych drzwi. Kiedy ją postawiłem na podłogę i zamknąłem za nami, odetchnąłem głęboko z ulgą. – Bez ciebie to już nie był dom – powiedziałem, całując ją znowu. Z korytarza przydreptał Toto. Machając swoim strzępiastym ogonkiem, podskakiwał, witając Abby. Tęsknił za nią prawie tak samo jak ja. Skrzypnęło łóżko Shepleya, a potem rozległy się kroki bosych stóp. Jego drzwi stanęły otworem, kiedy wyjrzał, mrużąc oczy, oślepiony jasnym światłem. – No, ja pierdolę, nie, Trav, nie zaczynaj znowu z tym gównem! Kochasz się w Ab… – odzyskał wzrok i zorientował się w pomyłce – …by. Cześć, Abby. – Cześć, Shep – powiedziała ubawiona, stawiając Toto na podłodze. Zanim zdołał o cokolwiek spytać, pociągnąłem Abby korytarzem.

Rzuciliśmy się na siebie. Nic nie planowałem poza tym, żeby mieć ją blisko obok siebie w łóżku, ale ona jednym zdecydowanym ruchem ściągnęła mi przez głowę koszulkę. Ja pomogłem jej zrzucić kurtkę, a potem zdarłem z niej sweter i bawełniany top. Jej spojrzenie nie pozostawiało wątpliwości i nie miałem zamiaru się spierać. Wkrótce oboje byliśmy nadzy i wewnętrzny głos, który mi podpowiadał, żeby rozsmakować się w chwili i nie spieszyć się, prędko utonął wśród namiętnych pocałunków Abby i delikatnych pomruków, jakie wydawała, kiedy jej gdziekolwiek dotknąłem. Opuściłem ją na materac, a jej ręce szybko sięgnęły do nocnej szafki. Natychmiast przypomniałem sobie, jak brutalnie roztrzaskałem misę z prezerwatywami, by zachować celibat. – Cholera – wydyszałem. – Pozbyłem się ich. – Co? Wszystkich? – Myślałem, że ty… a jak nie z tobą, to nie były mi potrzebne. – Podpuszczasz mnie! – powiedziała i sfrustrowana uderzyła tyłem głowy w oparcie. Pochyliłem się, zdyszany, i przytknąłem czoło do jej piersi. – Przyznaj, że jesteś przeciwieństwem przewidywalności. Kilka następnych chwil zamazuje mi się w pamięci. Abby dokonała jakichś dziwnych obliczeń i doszła do wniosku, że w tym tygodniu nie może zajść w ciążę. Zanim się spostrzegłem, byłem w niej i czułem ją całą na sobie. Nigdy nie robiłem tego bez tej cienkiej warstewki lateksu, ale najwyraźniej ułamek milimetra robi wielką różnicę. Każdy moment przynosił burzę sprzecznych uczuć. Chciałem opóźnić to, co nieuniknione, i poddać się zarazem, bo było tak dobrze. Kiedy biodra Abby unosiły się do moich, a jej niekontrolowane jęki i westchnienia przeszły w głośny krzyk zaspokojenia, nie mogłem już dłużej. – Abby – wyszeptałem, zrozpaczony. – Ja muszę… muszę… – Nie przestawaj – prosiła. Jej paznokcie wpiły mi się w plecy. Wszedłem w nią głęboko ostatni raz. Musiałem hałasować, bo zatkała mi dłonią usta. Zamknąłem oczy i poddałem się, czułem, jak marszczę brwi, moje ciało ogarniają konwulsje, a potem nieruchomieje.

Ciężko dysząc, zajrzałem Abby w oczy. Mając na sobie tylko zmęczony, zadowolony uśmiech, popatrzyła na mnie. Na coś czekała. Całowałem ją i całowałem, a potem ująłem jej twarz w dłonie i pocałowałem raz jeszcze, tym razem bardziej czule i delikatnie. Oddech Abby wyrównał się, zwolnił, westchnęła. Przesunąłem się na bok i odpoczywałem przy niej, a potem przyciągnąłem ją do siebie. Oparła brodę na mojej piersi, jej włosy spływały mi na ramię. Jeszcze raz pocałowałem ją w czoło i splotłem dłonie na jej plecach, w talii. – Nie zostawiaj mnie tym razem, dobrze? Chcę się obudzić rano przy tobie. Abby pocałowała moją pierś, ale nie podniosła wzroku. – Nigdzie się nie wybieram. Tego ranka, leżąc z kobietą, która kocham, powziąłem w duchu postanowienie. Dla niej stanę się lepszym człowiekiem, takim, na jakiego zasługuje. Dość tego braku panowania nad sobą, napadów wściekłości, brutalnych wybuchów. Za każdym razem, kiedy przyciskałem usta do jej ciała, czekając, aż się obudzi, powtarzałem sobie cicho to przyrzeczenie. Życie wśród ludzi i dotrzymywanie tej obietnicy miało być teraz nieustanną walką. Po raz pierwszy nie tylko trochę mi na kimś zależało, ale rozpaczliwie chciałem tego kogoś zatrzymać. Nie mogłem być tak zaborczy i zazdrosny. Ślubowałem sobie, że się zmienię. Już przy lunchu wkurzył mnie Chris Jenks, ale się pohamowałem. Na szczęście Abby była cierpliwa i pobłażliwa, nawet kiedy niecałe dwadzieścia minut później postraszyłem Parkera. Nieraz udowodniła, że potrafi mnie zaakceptować takiego, jaki jestem, ale nie chciałem wracać do roli brutalnego palanta, do której wszyscy przywykli. Nad tą dziwną mieszaniną gniewu i nowego uczucia zazdrości trudniej było panować, niż się spodziewałem. Próbowałem więc unikać sytuacji, które mnie wpieniały, i nie myśleć o tym, że Abby jest nie tylko zabójczo atrakcyjna, ale że każdy fiut w kampusie jest potwornie ciekawy, jak udało jej się zapanować nad jedynym facetem, co do którego daliby sobie głowę uciąć, że się nie

ustatkuje. Wydawało się, że tylko czyhają, aż wszystko spieprzę, i będą mogli ją wypróbować, przez co robiłem się tylko bardziej spięty i skłonny do awantur. Żeby zająć czymś myśli, starałem się jasno dawać do zrozumienia koleżankom, że wypadłem z rynku, co okropnie zezłościło połowę żeńskiej populacji na uczelni. Idąc z Abby do Red Door na Halloween, zauważyłem, że ostre powietrze późnej jesieni nie powstrzymało wielu dziewczyn przed włożeniem skąpych, zdzirowatych kostiumów. Przytuliłem do boku swoją dziewczynę, wdzięczny, że nie przebrała się za Barbie-prostytutkę albo drag queen transwestytkę. Dzięki temu oszczędziła mi martwienia się, że ktoś będzie gapić się na jej cycki albo ślinić, kiedy się trochę schyli. Shepley i ja graliśmy w bilard, a dziewczyny nam kibicowały. Po zainkasowaniu trzystu sześćdziesięciu dolarów w poprzednich dwóch partiach znowu wygrywaliśmy. Kątem oka dostrzegłem, jak do Ameriki i Abby podchodzi Finch. Chichotały chwilę, a potem Finch pociągnął je na parkiet. Uroda Abby rzucała się w oczy, nawet w masie nagości, jaskrawych pazurów, niegrzecznych Śnieżek i obleśnych sędziów. Zanim piosenka się skończyła, America i Abby zostawiły Fincha na parkiecie i ruszyły do baru. Wspiąłem się na palce, żeby dostrzec czubki ich głów w tłumie. – Teraz ty – powiedział Shepley. – Dziewczyny zniknęły. – Pewnie poszły po coś do picia. Do roboty, Romeo. Z wahaniem pochyliłem się, skupiłem na bili, ale nie trafiłem. – Travis! To było takie łatwe! Nie załamuj mnie! – jęknął Shepley. Nadal nie widziałem dziewczyn. Wiedząc o dwóch przypadkach seksualnego napastowania, które zdarzyły się w zeszłym roku, martwiłem się, że Abby i America chodzą same. Dosypywanie jakichś świństw do drinków dziewczynom nie było czymś nie do pomyślenia, nawet w naszym małym uniwersyteckim miasteczku. Położyłem kij na stole i ruszyłem przez zatłoczony parkiet. Poczułem dłoń Shepleya na ramieniu.

– Gdzie idziesz? – Znaleźć dziewczyny. Pamiętasz, co stało się w zeszłym roku z tą małą Heather? – No, tak. Kiedy wreszcie zlokalizowałem Abby i Americę, zobaczyłem, że jakichś dwóch gości kupuje im drinki. Obaj niscy, jeden trochę brzuchaty z tygodniowym zarostem na spoconej twarzy. Zazdrość to ostatnie, co powinienem czuć na jego widok, ale fakt, że podrywa moją dziewczynę, był wyzwaniem dla mojego ego; wygląd gościa nie miał nic do rzeczy. Nawet jeśli nie wiedział, że Abby jest ze mną, powinien się zorientować, że taka dziewczyna nie może być sama. Zazdrość zmieszała się z urazą. Bez końca tłumaczyłem Abby, żeby nie robiła czegoś tak ryzykownego, jak przyjmowanie drinka od obcych. Szybko opanowała mnie złość. Facet nachylił się do Abby, przekrzykując muzykę. – Zatańczysz? Pokręciła głową. – Nie, dzięki. Jestem tu z moim… – …chłopakiem – dokończyłem za nią. Spiorunowałem gościa wzrokiem. Trochę śmiesznie było straszyć dwóch facecików w togach, mimo to włączyłem swój wyraz twarzy „zabiję”. Skinąłem w kierunku sali. – Spadajcie, i to już. Skulili się i patrzyli chwilę na Americę i Abby, zanim znikli w tłumie. Shepley pocałował swoją dziewczynę. – Nie mogę cię nigdzie zabrać! Zachichotała, a Abby uśmiechnęła się do mnie. Za bardzo byłem zły, żeby odpowiedzieć tym samym. – Co takiego? – spytała zaskoczona. – Dlaczego pozwoliłyście im postawić sobie drinka? America puściła Shepleya. – Nie pozwoliłyśmy, Travis. Mówiłam im, że nie. Wyjąłem z rąk Abby butelkę. – A co to jest? – Mówisz poważnie?

– Tak, mówię poważnie jak cholera. – Cisnąłem piwo do kosza na śmieci przy barze. – Mówiłem setki razy: nie wolno brać nic do picia od byle kogo. A gdyby wam czegoś dosypali? America podniosła szklankę. – Cały czas miałyśmy to na oku, Trav. Przesadzasz. – Nie mówię do ciebie – rzuciłem, gromiąc wzrokiem Abby. Oczy jej zabłysły, odbijając moją złość. – Nie odzywaj się tak do niej. – Travis – ostrzegł Shepley. – Daj już spokój. – Nie podoba mi się, żeby jacyś faceci stawiali ci drinki – powiedziałem. Abby uniosła brew. – Będziesz się bić? – A ty uznałabyś, że to w porządku, gdybyś podeszła do baru i zobaczyła, że piję drinka z jakąś laską? – No dobra. Nie patrzysz już na żadne kobiety. Pojęłam. Też powinnam podjąć podobny wysiłek. – Byłoby miło – wycedziłem przez zaciśnięte zęby. – Travis, skończ z tymi scenami zazdrości. Nie zrobiłam nic złego. – Podchodzę, a tu jakiś facet stawia ci drinka! – Nie wrzeszcz na nią! – wtrąciła się America. Shepley położył mi rękę na ramieniu. – Wszyscy sporo wypiliśmy. Zbierajmy się stąd. Złość Abby poszybowała o kreskę wyżej. – Muszę powiedzieć Finchowi, że wychodzimy – mruknęła, przepchnęła się koło mnie i ruszyła w kierunku tańczących. Złapałem ją za nadgarstek. – Idę z tobą. Wyrwała mi się. – Potrafię przejść kilka kroków o własnych siłach, Travis. Co cię napadło? Przecisnęła się przez tłum do Fincha, który wywijał rękami i podskakiwał na środku parkietu. Pot spływał mu po czole i skroniach. Najpierw uśmiechnął się, ale kiedy wrzasnęła mu, że wychodzimy, przewrócił oczami.

Po ruchu warg Abby poznałem, że wymawia moje imię. Skarżyła się na mnie, co mnie jeszcze bardziej wkurzyło. Przecież miałem prawo się złościć, że robi coś tak ryzykownego. Najwyraźniej nie przeszkadzało jej, kiedy spuściłem łomot Jenksowi, ale kiedy wpieniło mnie, że daje sobie stawiać drinki nieznajomym, miała jeszcze czelność się ciskać. Kiedy coraz bardziej gotowałem się z wściekłości, jakiś dupek w kostiumie pirata porwał Abby i przytulił się do niej. Wszystko zawirowało mi przed oczami i zanim się spostrzegłem, dałem mu pięścią w twarz. Pirat upadł, ale kiedy Abby poleciała razem z nim, od razu otrzeźwiałem. Oparta dłońmi o parkiet wydawała się zdumiona. Zamarłem; widziałem jak w zwolnionym tempie, że próbuje wstać i obraca dłoń, całą w jaskrawoczerwonej krwi lejącej się z nosa pirata. Rzuciłem się, żeby podnieść Abby. – O cholera! Nic ci się nie stało, Gołąbku? Kiedy stanęła na nogi, wyrwała mi się. – Oszalałeś?! America złapała Abby za nadgarstek, pociągnęła przez tłum i puściła dopiero, kiedy znaleźliśmy się na zewnątrz. Musiałem się uwijać, żeby za nimi nadążyć. Na parkingu Shepley otworzył chargera i Abby wślizgnęła się na swoje miejsce. Próbowałem ją przeprosić. Że była wkurzona, to mało powiedziane. – Przepraszam, Gołąbku. Nie wiedziałem, że cię trzyma. – Twoja pięść przeleciała parę centymetrów od mojej twarzy! – prychnęła, łapiąc wybrudzony olejem ręcznik, który rzucił jej Shepley. Z obrzydzeniem wytarła rękę z krwi, dokładnie każdy palec. Skrzywiłem się zmartwiony. – Nie uderzyłbym go, gdybym sądził, że mogę cię trafić. Wiesz o tym, prawda? – Zamknij się, Travis. Po prostu się zamknij – rzuciła, ze wzrokiem wbitym w tył głowy Shepleya. – Gołąbku…

Mój kuzyn rąbnął nasadą dłoni w kierownicę. – Przymknij się, Trav. Powiedziałeś, że przepraszasz, a teraz zamknij się, do jasnej cholery! Nie mogłem nic odpowiedzieć. Miał rację. Zmarnowałem cały wieczór i nagle okropna wizja, że Abby rzuci mnie w diabły, stała się przerażająco realna. Kiedy dojechaliśmy do domu, America pocałowała swojego chłopaka na dobranoc. – Do zobaczenia jutro, kochanie. Zrezygnowany Shepley skinął głową i też ją pocałował. – Kocham cię. Wiedziałem, że dziewczyny jadą do siebie przeze mnie. Inaczej zostałyby u nas na noc, jak co weekend. Abby minęła mnie i bez słowa ruszyła do hondy przyjaciółki. Podbiegłem do niej, niezdarnie próbując się uśmiechnąć i rozładować sytuację. – Przestań. Nie odjeżdżaj zła na mnie. – O, nie odjeżdżam zła. Jestem wściekła jak jasna cholera. – Ona potrzebuje trochę czasu, żeby ochłonąć, Travis. – America otworzyła drzwi samochodu. Kiedy wyskoczył guzik blokady od strony pasażera, spanikowałem i położyłem dłoń na drzwiach. – Nie jedź, Gołąbku. Zachowałem się fatalnie. Przepraszam. Abby uniosła rękę, pokazując resztki śladów krwi. – Odezwij się do mnie, jak wydoroślejesz. Oparłem się biodrem o drzwi. – Nie możesz odjechać. Uniosła brew, a Shepley podbiegł do nas z drugiej strony auta. – Travis, jesteś pijany. Możesz popełnić wielki błąd. Daj jej jechać do domu, musisz odparować. Możecie porozmawiać jutro, kiedy wytrzeźwiejesz. – Ona nie może odjechać – powiedziałem, patrząc z rozpaczą w oczy Abby. – Nic nie wskórasz, Travis – rzuciła, próbując zamknąć drzwi. – Odsuń się!

– Co masz na myśli, mówiąc, że nic nie wskóram?! – krzyknąłem, łapiąc ją za rękę. Strach, że zaraz to powie i skończy ze mną tu i teraz, sprawił, że kompletnie straciłem zdolność logicznego myślenia. – Daruj sobie tę smutną minę. Nie dam się nabrać na te numery – powiedziała, odsuwając się ode mnie. Przez moment czułem ulgę. Nie zamierza ze mną skończyć. Przynajmniej na razie. – Abby – odezwał się Shepley. – To chwila, o której mówiłem. Może powinnaś… – Nie wtrącaj się, Shep – burknęła America, włączając silnik. – Stale zawalam, wiele razy zawalę, Gołąbku, ale musisz mi wybaczyć. – Rano będę miała ogromny siniec na tyłku! Uderzyłeś tego faceta, bo byłeś wkurzony na mnie! I co mi to mówi? Jedno po drugim zapalają mi się teraz czerwone światełka! – Nigdy w życiu nie uderzyłem dziewczyny – powiedziałem, zaskoczony, jak mogła pomyśleć, że kiedykolwiek tknąłbym ją lub jakąkolwiek inną kobietę. – I na pewno nie zamierzam być tą pierwszą! – Cały czas ciągnęła za drzwi. – Odsuń się, do cholery! Skinąłem głową i cofnąłem się o krok. Ostatnie, czego chciałem, to tego, by odjechała, ale już lepsze to, niż doprowadzenie jej do takiej wściekłości, że wreszcie kazałaby mi się w ogóle od siebie odpieprzyć. America włączyła wsteczny. Patrzyłem na Abby. – Zadzwonisz do mnie jutro, prawda? – spytałem, dotykając przedniej szyby. – Jedź, Mare – powiedziała, spoglądając prosto przed siebie. Kiedy tylne światła znikły w oddali, wycofałem się do mieszkania. – Travis, tylko nie urządzaj mi tu żadnej demolki – ostrzegł mnie Shepley. – Mówię poważnie. Skinąłem głową i w poczuciu klęski powlokłem się do swojego pokoju. Wydawało się, że kiedy już zaczynam sobie jako tako układać życie, podnosi łeb mój pieprzony paskudny temperament. Musiałem nad nim zapanować, by nie stracić najlepszego, co mnie kiedykolwiek

spotkało. Dla zabicia czasu przyrządziłem kotlety wieprzowe i tłuczone kartofle, ale tylko grzebałem w talerzu, nie mogłem jeść. Pranie pomogło mi zabić godzinę, a potem postanowiłem wykąpać Toto. Bawiliśmy się trochę, ale potem nawet on się poddał i zwinął się w kłębek na łóżku. Gapienie się w sufit i zadręczanie myślą, jaki byłem głupi, nie wydawało się fajną perspektywą, zdecydowałem więc wyciągnąć wszystkie naczynia z kredensu i umyć je ręcznie. Najdłuższa noc w moim życiu. Chmury zaczynały nabierać kolorów, zapowiadając wschód słońca. Złapałem kluczyki, żeby się trochę przejechać, i wylądowałem pod Morgan Hall. Harmony Handler wybiegała właśnie na poranny jogging. Przypatrywała mi się chwilę, trzymając rękę na klamce. – Cześć, Travis – powiedziała z typowym dla siebie leciutkim uśmiechem, który szybko się ulotnił. – Ojej. Jesteś chory czy co? Pomóc ci? Chcesz, żebym cię gdzieś zaprowadziła? Musiałem wyglądać jak kupa nieszczęścia. Harmony zawsze była dobra i miła. Jej brat należał do Sigma Tau, nie znałem jej więc zbyt dobrze. Młodsze siostry były nietykalne. – Cześć, Harmony. – Spróbowałem się uśmiechnąć. – Chciałem zrobić Abby niespodziankę śniadaniem. Myślisz, że mogłabyś mnie wpuścić? – No… – Zawahała się, popatrując do tyłu za szklane drzwi. – Nancy może się złościć. Na pewno nic ci nie jest? Nancy była szefową w tym akademiku. Chodziły słuchy, że pije więcej od studentek, i rzadko widywano ją poza jej pokojem. – Mam za sobą długą noc. No, zgódź się. – Uśmiechnąłem się. – Wiesz, że ją to wcale nie obchodzi. – Dobrze. Ale jakby co, to nie byłam ja. Położyłem rękę na sercu. – Przysięgam, że cię nie zdradzę. Wszedłem na górę i leciutko zapukałem do drzwi Abby. Gałka obróciła się szybko, ale drzwi otwierały się powoli, stopniowo odsłaniając pokój. Były w nim Abby i America. Ręka Kary szybko puściła gałkę i znów schowała się pod kołdrą.

– Mogę wejść? Abby natychmiast usiadła. – Coś ci się stało? Podszedłem i padłem przed nią na kolana. – Tak mi przykro, Abby. Przepraszam – powiedziałem, obejmując ją w pasie i wtulając głowę w jej nogi. Przygarnęła mnie. – To ja… muszę już lecieć – wybąkała America. Współlokatorka Abby, Kara, potuptała po pokoju, zbierając przybory kąpielowe. – Przy tobie robię się straszną czyścioszką, Abby – powiedziała, trzaskając drzwiami. Popatrzyłem na Abby. – Wiem, że wariuję, jeśli chodzi o ciebie, ale, Bóg świadkiem, bardzo się staram, Gołąbku. Nie chcę tego zawalić. – To nie zawalaj. – Trudno mi z tym, wiesz. Mam wrażenie, że zaraz zorientujesz się, jaki ze mnie gnojek, i mnie zostawisz. Kiedy wczoraj wieczorem tańczyłaś, zobaczyłem kilkunastu facetów, którzy się w ciebie wpatrywali. Idę do baru, a tam ty dziękujesz temu gościowi za drinka. A potem ten łachmyta łapie cię do tańca. – Jakoś ja nie rzucam się z pięściami za każdym razem, kiedy jakaś dziewczyna do ciebie zagada. Nie mogę zamknąć się w domu. Musisz panować nad sobą. – Będę panował – obiecałem i skinąłem głową. – Nigdy dotąd nie chciałem mieć dziewczyny, Gołąbku. Nie jestem przyzwyczajony do tego, by czuć coś takiego… do kogokolwiek. Jeśli będziesz dla mnie cierpliwa, przysięgam, jakoś się w tym odnajdę. – Wyjaśnijmy sobie jasno jedno: nie jesteś żadnym gnojkiem, jesteś niesamowity. Nieważne, kto kupuje mi drinki czy prosi do tańca albo ze mną flirtuje. Jadę do domu z tobą. Prosiłeś, żebym ci zaufała, ale ty najwyraźniej nie masz zaufania do mnie. Zmarszczyłem brwi. – Nieprawda. – Jeśli sądzisz, że zostawię cię dla pierwszego lepszego, który się

nawinie, to chyba nie pokładasz we mnie zbyt wielkiej wiary. Objąłem ją jeszcze mocniej. – Nie jestem dla ciebie dość dobry, Gołąbku. To nie znaczy, że ci nie ufam. Po prostu szykuję się na to, co nieuniknione. – Nie mów tak. Kiedy jesteśmy sami, jesteś idealny. My razem jesteśmy idealni. Ale pozwalasz byle komu to rujnować. Nie spodziewam się zwrotu o sto osiemdziesiąt stopni, ale musisz ze sobą powalczyć. Nie możesz się brać do bicia za każdym razem, kiedy ktoś na mnie spojrzy. Skinąłem głową. Wiedziałem, że ma rację. – Zrobię wszystko, co zechcesz. Tylko… powiedz, że mnie kochasz. Miałem pełną świadomość, jak idiotycznie to brzmi, ale to już nie miało znaczenia. – Przecież wiesz. – Chcę to usłyszeć. – Kocham cię. – Dotknęła ustami moich warg, a potem odsunęła się kilka centymetrów. – A teraz przestań zachowywać się jak dziecko. Kiedy tylko mnie pocałowała, serce zaczęło mi bić wolniej i poczułem, jak odpręża się każdy mięsień mojego ciała. Przerażało mnie, jak bardzo jej potrzebuję. Nie potrafiłem sobie wyobrazić, że dla każdego miłość wygląda właśnie w ten sposób, bo mężczyźni chodziliby jak obłąkani od momentu, kiedy robią się dość dojrzali, żeby dostrzegać dziewczyny. Może to tylko ze mną jest tak. Może tylko ze mną i z nią. Może razem tworzymy mieszankę, która albo spowoduje eksplozję, albo stopi się w jedno. W każdym razie wydawało się, że w chwili, kiedy ją spotkałem, moje życie stanęło na głowie. I za nic nie chciałem, żeby było inaczej.

Rozdział osiemnasty Szczęśliwa trzynastka Na wpół podekscytowany, na wpół zdenerwowany jak jasna cholera, wszedłem do domu ojca. Prowadziłem Abby za rękę; nasze palce były splecione. Z pokoju do gry dolatywał dym cygara taty i papierosów braci, który mieszał się z lekkim piżmowym zapachem dywanu, starszego ode mnie. Choć Abby z początku wkurzyła się, że dowiaduje się o spotkaniu z moją rodziną w ostatniej chwili, to teraz wydawała się spokojniejsza niż ja. Faceci z rodu Maddoxów nie mieli w zwyczaju przyprowadzać do domu dziewczyn i jakiekolwiek przewidywania ich reakcji musiały być co najmniej mało miarodajne. Pierwszy pojawił się Trenton. – Jezu Chryste! Dupa blada! Resztki nadziei, że bracia nie zaprezentują się jak banda dzikusów, rozpłynęły się w powietrzu. Ale i tak ich kochałem, a znając Abby wiedziałem, że ona też ich polubi. – Hej, hej… uważaj, jak się wyrażasz przy młodej damie – powiedział tata, wskazując na Abby. – Gołąbku, to mój tata, Jim Maddox. Tato, to Gołąbek. – Gołąbek? – zapytał tata z ubawioną miną. – Abby – przedstawiła się, podając mu rękę. Kolejno wskazywałem braci, a oni kłaniali się lekko, kiedy wymieniałem ich imiona. – Trenton, Taylor, Tyler i Thomas. Abby wydawała się nieco oszołomiona. Nie mogłem mieć do niej pretensji. Nigdy właściwie nie opowiadałem jej o swojej rodzinie, a pięciu takich facetów naraz to sporo dla każdego. Tak naprawdę większość ludzi bała się naszej piątki. Kiedy dorastaliśmy, okoliczne dzieciaki szybko nauczyły się nie zadzierać z żadnym z nas i tylko raz ktoś popełnił błąd, zaczepiając całą piątkę. Dostaliśmy od życia niezły wycisk, ale w razie potrzeby staliśmy jeden za drugim murem. To było jasne nawet dla tych, których nie chcieliśmy straszyć.

– Czy Abby ma jakieś nazwisko? – zapytał tata. – Abernathy – powiedziała, grzecznie skłaniając głowę. – Miło cię poznać, Abby – odezwał się Thomas z uśmiechem. Nie zorientowała się, ale wyraz twarzy Thomasa to była tylko przykrywka. Tak naprawdę analizował każde jej słowo i ruch. Zawsze czuwał, żeby nie pojawił się ktoś, kto mógłby niebezpiecznie rozhuśtać naszą i tak już mocno rozklekotaną łódź. Fale nie były mile widziane i Thomas starał się zapobiec ewentualnym burzom. Tata tego nie wytrzyma, mawiał. Z tym nie mógł dyskutować żaden z nas. Kiedy wpadaliśmy w tarapaty, szliśmy do Thomasa, a on zajmował się tym, zanim tata o czymkolwiek się dowiedział. Lata opieki nad bandą skłonnych do bójek braci sprawiły, że Thomas stał się mężczyzną dużo wcześniej, niż można byłoby oczekiwać po chłopaku. Wszyscy go za to szanowaliśmy, włączając tatę, ale tak długo nam ojcował, że czasami bywał zbyt apodyktyczny. Abby uśmiechała się tylko, nieświadoma tego, że jest prześwietlana przez anioła stróża rodziny. – Naprawdę miło – rzucił Trenton, prześlizgując się wzrokiem po jej sylwetce tak, że dla kogoś innego byłby to wyrok śmierci. Tata trzepnął go w tył głowy, aż go zatkało. – Co ja takiego powiedziałem? – zapytał Trenton, pocierając potylicę. – Siadaj, Abby. Popatrz, jak ogrywamy Trava – zażartował Tyler. Podsunąłem jej krzesło. Usiadła. Spiorunowałem wzrokiem Trentona, a on tylko puścił do mnie oko. Przemądrzalec jeden. – Znacie Stu Ungera? – spytała Abby, pokazując na zakurzone zdjęcie. Nie wierzyłem własnym uszom. Oczy taty zabłysły. – Wiesz, kto to jest? Skinęła głową. – Mój tata też go uwielbia – powiedziała. Ojciec wstał i wskazał zakurzoną ramkę obok. – A tu jest Doyle Brunson. Abby uśmiechnęła się.

– Tata widział go raz podczas gry. Jest niesamowity. – Dziadek Trava był zawodowcem. Traktujemy tu pokera bardzo poważnie. – Tata się uśmiechnął. Nie tylko nie wspominała dotąd, że wie cokolwiek na temat pokera, ale po raz pierwszy powiedziała coś o swoim ojcu. Kiedy patrzyliśmy, jak Trenton tasuje i rozkłada karty, starałem się zapomnieć o tym, co się przed chwilą stało. Ze swoimi długimi nogami, lekkimi, ale ładnymi w proporcjach krągłościami i wielkimi oczami Abby była uderzająco piękna, ale to, że wie, kim jest Stu Unger, dawało jej wielkie fory w mojej rodzinie. Usiadłem nieco bardziej wyprostowany na krześle. Nie ma szans, żeby któryś z braci przyprowadził do domu kogoś, kto to przebije. Trenton uniósł brew. – Chcesz zagrać, Abby? Pokręciła głową. – Chyba nie powinnam. – Nie wiesz, jak się gra? – zapytał tata. Pochyliłem się i pocałowałem ją w czoło. – Zagraj… nauczę cię. – Tylko od razu pocałuj swoje pieniądze na do widzenia, Abby. – Thomas się zaśmiał. Zacisnęła usta i wyjęła z torebki dwie pięćdziesiątki. Podała je tacie, czekając cierpliwie, żeby zamienił je na żetony. Trenton uśmiechnął się, chętny skorzystać z jej naiwności. – Wierzę, że Travis jest dobrym nauczycielem – powiedziała Abby. Taylor klasnął w dłonie. – Fajnie! Dziś wieczór będę bogaty! – Zacznijmy od małej stawki – zdecydował tata, rzucając żeton pięciodolarowy. Trenton zaczynał, a ja przytrzymałem dłoń Abby. – Grałaś kiedyś? Skinęła głową. – Dawno temu. – Gra w Czarnego Piotrusia się nie liczy, Pollyanno – powiedział Trenton, patrząc w swoje karty.

– Przymknij dziób, Trent – burknąłem, rzucając mu groźne spojrzenie, nim skupiłem się znów na Abby. – Starasz się o wyższe karty, kolejne i jak ci szczęście dopisze, z tego samego koloru. Przegraliśmy kilka partii, ale potem Abby nie pozwalała mi sobie pomagać. Szybko chwytała, w czym rzecz. Trzy rozdania później ograła ich wszystkich bez mrugnięcia okiem. – O jasna cholera! – jęknął Trenton. – Zadziałało szczęście nowicjusza! – Masz pojętną uczennicę, Trav – skwitował tata, żując koniec cygara. Upiłem łyk piwa, czując się jak król świata. – Jestem z ciebie dumny, Gołąbku! – Dzięki. – Jak ktoś sam nie umie, to uczy – zakpił Thomas. – Bardzo śmieszne, ośla pało – mruknąłem. – Dajcie dziewczynie piwa – powiedział wyraźnie ubawiony tata z uśmiechem, który uniósł jeszcze bardziej jego pucołowate policzki. Chętnie skoczyłem po butelkę do lodówki i podważyłem kapsel, zahaczając o wyszczerbiony brzeg stołu. Abby uśmiechnęła się, kiedy postawiłem przed nią piwo, i bez wahania łyknęła sobie, jak to ona, po męsku. Otarła usta wierzchem dłoni i czekała, aż tata położy żetony. Cztery rozdania później wychyliła resztkę swojego trzeciego piwa i popatrzyła uważnie na Taylora. – Decyduj, Taylor. Będziesz się mazgaił czy postawisz jak facet? Coraz trudniej było mi nie czuć podniecenia w różnych miejscach. Patrzenie, jak rozdanie po rozdaniu Abby kasuje moich braci – i takiego starego wyjadacza jak ojciec – niesamowicie mnie kręciło. Nigdy w życiu nie widziałem równie seksownej kobiety, a ta w dodatku była przypadkiem moją dziewczyną. – Pieprzyć to – rzucił Taylor, kładąc swoje ostatnie żetony. – Co masz, Gołąbku? – spytałem i uśmiechnąłem się. Czułem się jak dziecko w Boże Narodzenie. – Taylor? – ponagliła Abby. Jej twarz nie zdradzała żadnych uczuć. Uśmiechnął się szeroko.

– Kolor! Uradowany wyłożył karty na stół. Wszyscy utkwiliśmy wzrok w Abby. Spojrzała kolejno na każdego z nas i jednym ruchem odkryła swoje karty. – Patrzcie i płaczcie, chłopaki! Asy i ósemki! – Ful? Ja pierdolę! – krzyknął Trenton. – Przepraszam. Też chciałam to powiedzieć – skwitowała Abby, z chichotem zgarniając żetony. Thomas zmrużył oczy. – To nie tylko szczęście nowicjusza. Ona umie grać. Obserwowałem go chwilę. Nie spuszczał oczu z Abby. Spojrzałem na nią. – Grałaś już kiedyś, Gołąbku? Zacisnęła wargi i wzruszyła ramionami. Kąciki jej ust uniosły się w uroczym uśmiechu. Odchyliłem głowę i wybuchnąłem śmiechem. Chciałem powiedzieć jej, jak bardzo jestem z niej dumny, ale byłem tak ubawiony, że nie mogłem wykrztusić słowa. Kilka razy walnąłem pięścią w stół, żeby się uspokoić. – Twoja dziewczyna nas oskubała, cholerny świat! – powiedział Taylor, wskazując na mnie. – No nie, ja pierdolę! – zawył Trenton, wstając. – Dobry plan, Travis. Przyprowadzić profesjonalistkę na wieczór pokera – powiedział tata, mrugając do Abby. – Nie wiedziałem! – broniłem się, kręcąc głową. – Nie wciskaj kitu! – zgromił mnie Thomas, nie spuszczając badawczego spojrzenia z mojej dziewczyny. – Naprawdę! – zapewniłem. – Strasznie przykro mi to powiedzieć, bracie, ale chyba właśnie zakochałem się w twojej dziewczynie – powiedział Tyler. Nagle przestałem się śmiać i zmarszczyłem brwi. – No, dajcie już spokój. – Dobra. Oszczędzałem cię, Abby, ale teraz mam zamiar odzyskać swoją forsę, i to już – ostrzegł Trenton. Przesiedziałem kilka kolejnych partii, patrząc, jak chłopaki próbują się odegrać. Rozdanie po rozdaniu Abby rozniosła ich na strzępy. Nawet

nie udawała, że im odpuści. Kiedy moi bracia byli kompletnie spłukani, tata obwieścił, że kończymy, a Abby zwróciła im po setce; tylko tata nie chciał przyjąć z powrotem pieniędzy. Wziąłem Abby za rękę i ruszyliśmy do drzwi. Zabawnie było patrzeć, jak moja dziewczyna obłupia moich braci, ale byłem rozczarowany, że zwróciła im część wygranej. Ścisnęła moją dłoń. – Coś nie tak? – spytała. – Właśnie oddałaś czterysta dolarów, Gołąbku! – Gdyby to był poker w Sigma Tau, zatrzymałabym je. Ale nie mogę puścić twoich braci z torbami na pierwszym spotkaniu. – Oni nic by ci nie oddali! – I to w najmniejszym stopniu nie spędzałoby mi snu z powiek – dorzucił Taylor. Kątem oka dostrzegłem, że Thomas wpatruje się w Abby z fotela w rogu pokoju. Był nawet bardziej milczący niż zwykle. – Dlaczego tak się gapisz na moją dziewczynę, Tommy? – Mówisz, że jak się nazywasz? – zapytał. Abby poruszyła się nerwowo, ale nie odpowiedziała. Objąłem ją w talii i obróciłem się do brata, niepewny, o co mu może chodzić. Najwyraźniej myśli, że coś wie, i szykuje się do ataku. – Abernathy. I co z tego? – Rozumiem, że wcześniej tego nie skojarzyłeś, Trav, ale teraz już nie masz wymówki – powiedział zadowolony z siebie Thomas. – O czym ty, do cholery, mówisz? – zezłościłem się. – Czy ty przypadkiem nie jesteś spokrewniona z Mickiem Abernathym? – spytał. Wszystkie głowy zwróciły się na Abby, czekając na odpowiedź. Nerwowo odgarnęła palcami włosy. – Znasz Micka? – spytała. Wygiąłem szyję jeszcze bardziej, żeby się jej przyjrzeć. – Przecież to jeden z najlepszych pokerzystów w historii. A ty go znasz? – To mój ojciec.

Wydawało się, że przyznaje się do tego niemal z przykrością. W pokoju zawrzało. – No nie, ja pierdolę! – Wiedziałem! – Graliśmy z córką Micka Abernathy’ego! – Mick Abernathy? Ja cię kręcę! Jej słowa dźwięczały mi w uszach, ale z parę sekund potrwało, nim dotarło do mnie ich znaczenie. Trzech moich braci skakało i wrzeszczało, ale dla mnie świat stanął w miejscu, zapadła głucha cisza. Moja dziewczyna, która przy okazji jest moją najlepszą przyjaciółką, to córka legendy pokera – kogoś, kogo moi bracia, ojciec i nawet dziadek ubóstwiali. Głos Abby przywrócił mnie do rzeczywistości. – Mówiłam wam, nie powinnam była grać. – Gdybyś wspomniała, że jesteś córką Micka Abernathy’ego, pewnie potraktowalibyśmy to poważniej – zauważył Thomas. Zerknęła na mnie spod rzęs, niepewna mojej reakcji. – Jesteś Szczęśliwą Trzynastką? – spytałem oszołomiony. Trenton wstał i wskazał na nią. – Szczęśliwa Trzynastka u nas w domu! No nie! Ja pierdolę, nie wierzę! – Tak mnie nazywali w gazetach. Ale to, co pisali, nie było do końca prawdą – odezwała się Abby, skrępowana. Nawet wśród tego zamieszania, którego narobili moi bracia, nie mogłem myśleć o niczym innym, tylko o tym, jakie to niesamowicie podniecające, że dziewczyna, w której jestem zakochany, to właściwie celebrytka. A nawet lepiej – była sławna przez skandal. – Muszę odwieźć Abby do domu, chłopaki – powiedziałem. Tata spojrzał na nią znad okularów. – A dlaczego nie było to do końca prawdą? – Wcale nie odebrałam szczęścia tacie. To przecież idiotyczne. – Zaśmiała się nerwowo, okręcając włosy dokoła palca. Thomas potrząsnął głową. – Ale Mick powiedział w wywiadzie, że o północy w twoje trzynaste urodziny szczęście przestało mu sprzyjać.

– A tobie zaczęło – dodałem. – Wychowywali cię gangsterzy! – zachwycił się podekscytowany Trent. – Nooo… nie – parsknęła śmiechem. – Nie wychowywali mnie. Tylko… zawsze byli gdzieś w pobliżu. – Przykre, że Mick naraził cię na takie kalumnie we wszystkich brukowcach. Byłaś jeszcze dzieckiem. – Tata pokręcił głową. – Może właśnie wtedy miałam to szczęście nowicjusza – odezwała się Abby. Po wyrazie jej twarzy widziałem, że potwornie peszy ją to całe zainteresowanie i jest u kresu wytrzymałości. – Uczył cię Mick Abernathy – powiedział tata z podziwem. – Grałaś z profesjonalistami i wygrywałaś jako trzynastolatka. Dobry Boże! – Popatrzył na mnie i uśmiechnął się. – Nie obstawiaj przeciwko niej, synu. Ona nigdy nie przegrywa. Od razu przypomniała mi się walka, kiedy Abby założyła się ze mną, wiedząc, że przegra i będzie musiała ze mną przez miesiąc mieszkać. Przez cały ten czas sądziłem, że jej na mnie nie zależy, ale teraz zdałem sobie sprawę, że to nie mogła być prawda. – No… musimy lecieć, tato. Cześć, chłopaki. Popędziłem do domu, śmigając przez ruch uliczny. Im więcej miałem na szybkościomierzu, tym mocniej ściskały mnie uda Abby, przez co jeszcze prędzej chciałem znaleźć się w domu. Nie odezwała się słowem, kiedy parkowałem harleya i prowadziłem ją na górę, i nie mówiła nic, gdy pomagałem jej zdjąć kurtkę. Rozpuściła włosy, a ja stałem, patrząc na nią z zachwytem. Zupełnie jakby była inną osobą, a ja nie mogłem się doczekać, kiedy jej dotknę. – Wiem, jesteś wściekły – wybąkała, spuszczając wzrok na podłogę. – Przepraszam, że ci nie powiedziałam, ale nie rozmawiam na ten temat. Zaskoczyła mnie. – Ja wściekły na ciebie? Jestem tak podniecony, że w oczach mi się mieni. Jakby nigdy nic ogoliłaś moich dupków braci i stałaś się legendą

dla taty, a w dodatku wiem teraz, że celowo przegrałaś ze mną zakład. – No, tego bym nie powiedziała… – Sądziłaś, że wygrasz? – Może… nie do końca… – Zdjęła szpilki. Ledwie zdołałem powstrzymać uśmiech kiełkujący na mojej twarzy. – Chciałaś więc być tu ze mną. Chyba od nowa się w tobie zakocham. Abby odkopnęła buty do szafy. – Jakim cudem nie jesteś teraz na mnie zły? Westchnąłem. Może i powinienem się wkurzyć. Ale się nie wkurzyłem, i tyle. – To dość ważne, Gołąbku. Szkoda, że mi nie powiedziałaś. Ale rozumiem, dlaczego tego nie zrobiłaś. Przyjechałaś tu, żeby uciec od tego wszystkiego. Czuję się, jakbym nagle przejrzał na oczy. Teraz wszystko układa się w logiczną całość. – Co za ulga. – Szczęśliwa Trzynastka. – Złapałem za brzeg jej bluzki i ściągnąłem ją Abby przez głowę. – Nie nazywaj mnie tak, Travis. To nie jest fajne. – Jesteś sławna, do cholery, Gołąbku! – Rozpiąłem jej dżinsy i zsunąłem do kostek, a potem pomogłem jej się z nich wyplątać. – Ojciec znienawidził mnie potem. Do dziś obwinia mnie o wszystkie swoje kłopoty. Zrzuciłem koszulę i przyciągnąłem ją do siebie, chciałem jak najszybciej poczuć jej nagie ciało. – Ciągle nie mogę uwierzyć, że stoi przede mną córka Micka Abernathy’ego. Byłem z tobą cały ten czas i nie miałem o tym pojęcia. Odepchnęła mnie. – Nie jestem córką Micka Abernathy’ego, Travis! Skończyłam z tym. Jestem Abby. Po prostu Abby! – powiedziała, podchodząc do szafy. Ściągnęła T-shirt z wieszaka i naciągnęła przez głowę. – Wybacz. Jestem nieco onieśmielony bliskością gwiazdy. – To tylko ja! – Przyłożyła dłoń do piersi; po głosie poznałem, że

jest bliska płaczu. – Tak, ale… – Żadnych „ale”. Jak ty teraz na mnie patrzysz? Właśnie dlatego ci nie powiedziałam. – Zamknęła oczy. – Nie będę już tak nigdy żyła. Nawet z tobą. – Hej, hej! Uspokój się, Gołąbku. Nie dajmy się ponieść emocjom. – Wziąłem ją w ramiona, przestraszony nagle, do czego może prowadzić ta rozmowa. – Nie obchodzi mnie, kim byłaś i kim już nie chcesz być. Po prostu pragnę cię takiej, jaka jesteś. – No to zgoda. Pociągnąłem ją lekko do łóżka, a potem ułożyłem się blisko niej. Wdychałem zapach cygar i jej szamponu. – Jesteśmy tylko ty i ja, reszta się nie liczy, Gołąbku. Wtuliła się we mnie, najwyraźniej zadowolona z moich słów. Kiedy odprężona oparła się na mojej piersi, westchnęła. – Co takiego? – spytałem. – Nie chcę, żeby ktoś się dowiedział, Trav. Nie chciałam, żebyś ty się dowiedział. – Kocham cię, Abby. Nie wspomnę już o tym więcej, dobrze? Twój sekret jest u mnie bezpieczny – zapewniłem, przyciskając delikatnie usta do jej skroni. Otarła się o mnie policzkiem, a ja przygarnąłem ją mocniej. To, co się wydarzyło, przypominało sen. Po raz pierwszy sprowadzam do domu ojca dziewczynę, a ona nie tylko jest córką słynnego pokerzysty, ale bez trudu potrafi nas wszystkich ograć. Zawsze byłem czarną owcą w rodzinie, ale teraz miałem wrażenie, że zyskałem nieco w oczach braci. I to wszystko dzięki Abby. Leżałem bezsennie, nie byłem w stanie wyłączyć myśli na dość długą chwilę, by zasnąć. Oddech Abby wyrównał się już jakieś pół godziny temu. Moja komórka zaświeciła i piknęła, dostałem SMS-a. Otworzyłem i od razu zmarszczyłem brwi. Wyświetliło mi się imię i nazwisko nadawcy: Jason Brazil. Parker opowiada pierdoły Bardzo ostrożnie wyciągnąłem rękę spod głowy Abby, żeby

używać obu dłoni przy pisaniu odpowiedzi. Kto to słyszał? Ja. Siedzi obok mnie Tak? Co gada? O Gołąbku. Naprawdę chcesz wiedzieć? Nie bądź fiut Że ona dalej do niego dzwoni Bzdura Wczoraj powiedział, że czeka, aż dasz plamę, a ona na okazję, żeby cię kopnąć Teraz też tak mówi? Że niedawno powiedziała mu: jest nieszczęśliwa, ale ty jesteś wariat i ona się boi Gdyby nie leżała obok mnie, wpadłbym tam i mu dokopał Nie warto. Wszyscy wiedzą, ma popieprzone w głowie Ale mnie wkurza Słyszałem. Nie zawracaj sobie głowy złamasem. Zajmij się dziewczyną Gdyby Abby nie spała obok mnie, wskoczyłbym na motor, pojechał prosto do Sigma Tau i przyładował w ten wart pięć tysięcy dolarów uśmiech Parkera. Może zabrałbym też kij bejsbolowy na jego porsche. Pół godziny minęło, zanim trochę się uspokoiłem i przestałem się trząść ze złości. Abby leżała nieruchomo. Jednostajny cichutki poświst, jaki wydawał jej nosek podczas snu, pomógł mi ochłonąć. Serce biło mi już wolniej i wkrótce byłem znów w stanie objąć ją i się odprężyć. Abby nie wydzwania do Parkera. Gdyby była nieszczęśliwa, powiedziałaby mi. Odetchnąłem głęboko i obserwowałem, jak cień drzewa zza okna tańczy po ścianie. – Niemożliwe – powiedział Shepley, zatrzymując się w pół kroku. Dziewczyny zostawiły nas samych w domu, żeby poszukać sobie sukienek na bal, namówiłem więc Shepleya, żebyśmy podjechali do sklepu meblowego.

– Tak właśnie gada. – Podsunąłem mu swój telefon, żeby sam zobaczył. – Brazil esemesował do mnie wczoraj w nocy i obrobił mu dupę. Shepley westchnął i pokręcił głową. – On wie, że to do ciebie dotrze. No bo… jak inaczej? Te chłopaki to więksi plotkarze niż dziewczyny. Przystanąłem na widok kanapy, która mi się spodobała. – Założę się, że właśnie dlatego to robi. Ma nadzieję, że o tym usłyszę. Shepley skinął głową. – Powiedzmy sobie otwarcie. Dawny ty dostałby amoku z zazdrości i wystraszył ją tak, że wpadłaby prosto w łapy Parkera. – Sukinsyn – rzuciłem, właśnie kiedy zbliżał się sprzedawca. – Witam panów. Czy mogę pomóc panom znaleźć coś szczególnego? Shepley klapnął na kanapę i pohuśtał się na niej chwilę. – Pochwalam wybór. – Skinął głową. – Dobra. Biorę tę – zdecydowałem. – Bierze pan? – wydukał nieco zdziwiony sprzedawca. – Tak – potwierdziłem zdziwiony z kolei nieco jego reakcją. – Załatwiacie transport? – Oczywiście, proszę pana. Chciałby pan znać cenę? – Tu jest napisana. Prawda? – Tak. – To biorę. Gdzie się płaci? – Tędy, proszę. Sprzedawca bezskutecznie próbował namówić mnie jeszcze na kilka rzeczy pasujących do kanapy, ale tego dnia musiałem zrobić też inne zakupy. Shepley podał im nasz adres, a sprzedawca podziękował mi i pogratulował zdobycia tytułu najłatwiejszego klienta roku. – Dokąd teraz jedziemy? – spytał mój kuzyn, starając się nadążyć za mną w drodze do chargera. – Do Calvina. – Chcesz sobie jeszcze coś wytatuować?

– Tak. Popatrzył na mnie niespokojnie. – Co ty robisz, Trav? – To, co zawsze mówiłem, że zrobię, kiedy spotkam właściwą dziewczynę. Zastąpił mi drzwi od strony pasażera. – Nie jestem pewien, czy to dobry pomysł. Nie sądzisz, że powinieneś najpierw omówić to z Abby… No, wiesz, żeby się znów nie wkurzyła? Uniosłem brwi. – Mogłaby się nie zgodzić. – Lepiej, jeśli powie „nie”, niż miałaby uciec od nas, bo ją spłoszysz. Dobrze się między wami układa. Dlaczego nie dasz temu trochę czasu? Położyłem dłonie na ramionach kuzyna. – Bo to kompletnie nie w moim stylu – powiedziałem i odsunąłem go na bok. Przebiegł przed maską chargera na drugą stronę i wskoczył za kierownicę. – Mimo to nie wycofuję zdania, że to zły pomysł. – Odnotowałem. – A potem, dokąd? – Do Steinera. – Do jubilera? – Tak. – Po co, Travis? – spytał Shepley, przybierając jeszcze bardziej surowy ton. – Zobaczysz. Pokręcił głową. – Robisz wszystko, co w twojej mocy, żeby ją wystraszyć? – Postanowiłem, Shep. Chcę go mieć. Na stosowną chwilę. – Stosowna chwila nie nadarzy się szybko. Kocham Americę tak bardzo, że czasem kompletnie wariuję, ale jesteśmy za młodzi na takie głupoty. A… jeśli powie „nie”? Na samą myśl zacisnąłem szczęki.

– Nie poproszę jej, póki nie uznam, że jest gotowa. Shepley uśmiechnął się krzywo. – Kiedy zdaje mi się, że bardziej ci już odbić nie może, robisz coś takiego, że przekracza to ludzką wyobraźnię, popaprańcu jeden. – Poczekaj, aż zobaczysz, jaki duży brylant kupię. Obrócił się wolno w moim kierunku. – Byłeś już w tym sklepie, co? Uśmiechnąłem się.

Rozdział dziewiętnasty Powrót taty Piątek, dzień balu, trzy dni po tym, jak Abby uśmiechnęła się na widok nowej kanapy, a parę minut później musiała napić się whiskey, bo zobaczyła tatuaż. Dziewczyny wyszły zająć się tym, co robią dziewczyny przed wielką imprezą, a ja siedziałem na schodach i czekałem, aż Toto załatwi co trzeba. Z niewiadomych powodów byłem roztrzęsiony. Łyknąłem sobie trochę whiskey dla uspokojenia, ale bez skutku. Gapiłem się na swój nadgarstek w nadziei, że złowróżbne przeczucie to tylko fałszywy alarm. Kiedy tylko zacząłem poganiać Toto, żeby się pospieszył, bo zimno, przycupnął i udało się. – Czas na nas, mały! – zawołałem, podnosząc go i idąc do środka. – Dzwoniłem właśnie do kwiaciarni. No, kilku. W pierwszej nie mieli dość kwiatów – powiedział Shepley. Uśmiechnąłem się. – Dziewczyny się zsikają. Upewniłeś się, czy dostarczą przed ich powrotem? – Tak. – A jeśli wrócą wcześniej? – O, jeszcze długo ich nie będzie. Skinąłem głową. – Hej – powiedział Shepley z leciutkim uśmiechem. – Denerwujesz się przed wieczorem? – Skąd – zaprzeczyłem, ściągając brwi. – Nie kłam. Ty też, cieniasie, martwisz się, jak to wypadnie! – Odwal się, palancie! – powiedziałem, wycofując się do swojego pokoju. Moja czarna koszula, już wyprasowana, czekała na wieszaku. Nic specjalnego. Jedna z dwóch koszul zapinanych do dołu, jakie posiadałem. Po raz pierwszy miałem uczestniczyć w balu par, to prawda, i pierwszy raz szedłem z moją dziewczyną, ale to ściskanie w żołądku

wynikało z czegoś innego. Nie potrafiłem tego określić. Tak jakby lada chwila miało wydarzyć się coś strasznego. Doprowadzony do ostateczności poszedłem znów do kuchni i nalałem sobie szklaneczkę whiskey. Usłyszałem dzwonek do drzwi, rzuciłem okiem zza baru i zobaczyłem, że Shepley biegnie ze swojej sypialni przez pokój. Miał na sobie tylko ręcznik okręcony wokół bioder. – Ja mogłem otworzyć – powiedziałem. – Tak, ale najpierw musiałbyś przestać wypłakiwać się swojemu Jimowi Beamowi – mruknął, otwierając drzwi. W progu stał niski mężczyzna z dwoma ogromniastymi, większymi od niego, bukietami. – O, tak… tędy, proszę – powiedział Shepley, otwierając szerzej drzwi. Dziesięć minut później mieszkanie wyglądało dokładnie tak, jak sobie wymarzyłem. Wpadłem na pomysł, żeby obdarować Abby kwiatami przed balem, ale jeden bukiet to było mało. Po wyjściu doręczyciela zaraz pojawił się drugi, a potem następny. Kiedy już na każdej dostępnej powierzchni stały przynajmniej dwa, trzy bukiety czerwonych, różowych, żółtych i białych róż, byliśmy z Shepleyem ukontentowani. Wziąłem szybki prysznic, ogoliłem się i wciągałem właśnie dżinsy, gdy z warkotem zajechała na parking honda Ameriki. Jakiś czas po tym, jak silnik zgasł, drzwi się otworzyły i do mieszkania wparowała America, a potem Abby. Ich reakcja na kwiaty była natychmiastowa, piszczały z zachwytu jak szalone. Mój kuzyn i ja uśmiechaliśmy się głupawo. Shepley rozejrzał się po pokoju, dumnie wypinając pierś. – Pojechaliśmy kupić wam kwiaty, ale obaj uznaliśmy, że po jednym bukiecie to za mało. Abby zarzuciła mi ręce na szyję. – Jesteście… niesamowici. Dziękuję. Klepnąłem ją w pupę, pozwalając dłoni zatrzymać się nieco dłużej na łagodnej krągłości nad udem. – Pół godziny do balu, Gołąbku. Dziewczyny ubierały się w pokoju Shepleya, a my czekaliśmy.

Z pięć minut zajęło mi pozapinanie koszuli, znalezienie paska i wciągnięcie skarpetek i butów. Ale dziewczyny szykowały się bez końca. Zniecierpliwiony Shepley zapukał do drzwi. Zabawa zaczęła się już piętnaście minut temu. – Czas jechać, moje panie – powiedział. America wyszła w sukience, która oblepiała ją jak druga skóra. Shepley gwizdnął i błysnął szerokim uśmiechem. – Gdzie Abby? – spytałem. – Ma jakiś problem z butem. Za sekundę będzie gotowa – wyjaśniła America. – To czekanie w napięciu mnie zabija, Gołąbku! – zawołałem. Drzwi skrzypnęły i pojawiła się Abby, coś tam poprawiając przy swojej krótkiej białej sukience. Włosy sczesała na jedną stronę i choć jej piersi były skrzętnie okryte, podkreślał je dopasowany fason stroju. America dała mi kuksańca w bok, a ja zamrugałem. – A niech mnie. – Jesteś gotów się wkurzyć? – spytała America. – Nie złoszczę się przecież. Ona wygląda fantastycznie. Abby uśmiechnęła się przewrotnie i pomału obróciła się, pokazując głęboki dekolt na plecach. – No dobra, już się wkurzyłem. – Podszedłem do niej i odwróciłem ją, by Shepley nie gapił się tam, gdzie nie trzeba. – Nie podoba ci się? – spytała. – Musisz włożyć kurtkę – podskoczyłem do wieszaka i szybko ją okryłem. – Nie da rady chodzić w kurtce cały wieczór. – America zachichotała. – Wyglądasz pięknie, Abby – powiedział Shepley, próbując przeprosić za moje zachowanie. – Rzeczywiście – potwierdziłem. Rozpaczliwie chciałem, by mnie wysłuchano i zrozumiano. Nie miałem zamiaru robić awantur. – Wyglądasz niesamowicie… ale nie możesz w tym iść. Ta sukienka jest… A twoje nogi… Jest za krótka i to tylko połowa sukienki! Nie ma wcale pleców!

– To taki fason, Travis. – Abby uśmiechnęła się. Dobrze, że się nie zezłościła. – Czy wy oboje żyjecie tylko po to, żeby znęcać się nad sobą nawzajem? – nachmurzył się Shepley. – Nie masz dłuższej sukienki? – spytałem. Abby spojrzała w dół. – Tak naprawdę ta jest dość skromna z przodu. Tylko z tyłu sporo odkrywa. – Gołąbku – znów zamrugałem – nie chcę, żebyś się denerwowała, ale nie mogę zaprowadzić cię tak ubranej do bractwa. W ciągu pierwszych pięciu minut już bym się z kimś pobił. Pochyliła się i pocałowała mnie w usta. – Wierzę w ciebie. – Ten wieczór będzie straszny – jęknąłem. – Ten wieczór będzie cudowny – powiedziała nadąsana America. – Pomyśl tylko, jak łatwo ją będzie zdjąć potem – wtrąciła Abby. Wspięła się na palce, żeby pocałować mnie w szyję. Wbiłem wzrok w sufit, żeby nie dać się zmiękczyć jej lepkim od błyszczyka ustom. – W tym problem. Każdy facet o tym właśnie będzie myślał. – Ale tylko ty jeden się o tym przekonasz – kusiła. Nic nie odpowiedziałem, więc odchyliła się, żeby zajrzeć mi w oczy. – Naprawdę chcesz, żebym się przebrała? Zmierzyłem ją od stóp do głów, a potem spuściłem powietrze. – Cokolwiek włożysz, jesteś śliczna. Muszę do tego przywyknąć, prawda? Wzruszyła ramionami, a ja potrząsnąłem głową. – No dobrze, już jesteśmy spóźnieni. Chodźmy. Obejmowałem Abby, kiedy szliśmy przez trawnik do siedziby Sigma Tau. Trzęsła się z zimna, więc przyspieszyłem kroku, starając się – na ile tylko pozwalały jej wysokie obcasy – jak najprędzej zaciągnąć ją w cieplejsze miejsce. Kiedy przepchaliśmy się przez ciężkie podwójne

drzwi, od razu wetknąłem sobie papierosa w usta, żeby wtopić się w tłum imprezowiczów. Basy z głośników na dole czuło się pod stopami jak bicie serca. Gdy z Shepleyem zabezpieczyliśmy kurtki dziewczyn, zaprowadziłem Abby do kuchni. Mój kuzyn i jego dziewczyna szli tuż za nami. Wzięliśmy sobie piwo i staliśmy słuchając, jak Jay Gruber i Brad Pierce dyskutują o mojej ostatniej walce. Lexie szarpała Brada za koszulę, wyraźnie znudzona męskim gadaniem. – Stary, wytatuowałeś sobie na nadgarstku imię swojej dziewczyny? Co cię napadło? – zapytał Brad. Obróciłem rękę, żeby pokazać napis: „Gołąbek”. – Szaleję za nią – powiedziałem, patrząc w dół na Abby. – Ledwie ją znasz – prychnęła Lexie. – Znam ją dobrze. Kątem oka dostrzegłem, jak Shepley ciągnie Americę do schodów, wziąłem więc Abby za rękę i ruszyłem za nimi. Niestety, Brad i Lexie zrobili to samo. Gęsiego zeszliśmy do piwnicy. Z każdym krokiem coraz głośniej słychać było muzykę. Kiedy moja stopa dotknęła ostatniego stopnia, DJ puścił coś wolnego. Bez wahania pociągnąłem Abby na betonowy krąg taneczny, pośród poprzesuwanych na czas imprezy na boki mebli. Głowa Abby wpasowała mi się idealnie w ramię. – Cieszę się, że wcześniej nie chodziłem na te imprezy – szepnąłem jej do ucha. – Dobrze, że tylko ciebie tu przyprowadziłem. Przytuliła policzek do mojej piersi, a jej palce mocniej ścisnęły moje łopatki. – Wszyscy się gapią na ciebie w tej sukience – jęknąłem. – Pewnie to fajne… być z dziewczyną, o której każdy marzy. Abby odchyliła się, żeby demonstracyjnie przewrócić oczami. – Oni o mnie nie marzą. Są ciekawi, dlaczego ty mnie chcesz. No, wszystko jedno. Żal mi każdego, kto może sądzić, że ma jakieś szanse. Jestem beznadziejnie i po uszy w tobie zakochana. Jak mogła się dziwić, że z nią jestem? – Wiesz, czemu cię chcę? Nie zdawałem sobie sprawy, jak bardzo jestem zagubiony, póki mnie nie znalazłaś. Nie wiedziałem, co znaczy

samotność, do czasu, kiedy spędziłem pierwszą noc bez ciebie. Jesteś najlepszym, co mnie w życiu spotkało. Wszystkim, na co czekałem, Gołąbku. Ujęła moją twarz w dłonie, a ja ją objąłem i podniosłem z podłogi. Nasze usta delikatnie się zetknęły i kiedy ją całowałem, starałem się milcząco przekazać jej tym, jak bardzo ją kocham, bo nigdy nie potrafiłem tego odpowiednio wyrazić w słowach. Po kilku piosenkach i jednym zabawnym spięciu pomiędzy Lexie i Americą zdecydowałem, że to dobry moment, by wejść na górę. – Chodź, Gołąbku. Muszę zapalić. Abby poszła za mną po schodach. Czujnie złapałem jej kurtkę, nim ruszyliśmy na balkon. Kiedy tylko się tam znaleźliśmy, zamarłem, tak samo jak Abby i Parker, i wymalowana ostro dziewczyna, którą obmacywał. Pierwszy ruch wykonał Parker; wyciągnął łapę spod spódnicy panienki. – Abby – wydukał zaskoczony. – Cześć, Parker – przywitała się Abby, tłumiąc śmiech. – Jak… jak się masz? Uśmiechnęła się uprzejmie. – Świetnie, a ty? – No – bąknął, popatrując na swoją partnerkę. – Abby, to jest Amber. Amber… Abby. – Abby, ta Abby? – spytała. Skinął głową, wyraźnie skrępowany. Amber niechętnie uścisnęła dłoń Abby, a potem zmierzyła mnie wzrokiem jak wroga. – Miło cię poznać… no… – Amber – ostrzegł ją Parker. Zaśmiałem się i otworzyłem drzwi, żeby przeszli. Chwycił dziewczynę za rękę i wycofał się. – To była… niezręczna sytuacja. – Abby pokręciła głową i objęła się rękami. Spojrzała na dół na kilka par stawiających czoła zimowym podmuchom wiatru. – Przynajmniej już nie próbuje cię podrywać – powiedziałem z uśmiechem.

– Myślę, że nie tyle próbował mnie podrywać, co odbić tobie. – Raz odwiózł do domu ode mnie jedną dziewczynę. Teraz zachowuje się tak, jakby musiał ruszać na odsiecz każdej, którą puknę. Abby zerknęła na mnie z kwaśną miną. – Mówiłam ci już, jak nienawidzę tego słowa? – Przepraszam – powiedziałem, przyciągając ją do siebie. Zapaliłem i zaciągnąłem się mocno, odwracając dłoń. Delikatne, ale wyraźne linie układały się w słowo: „Gołąbek”. – Jakie to dziwne, to nie jest dla mnie tylko nowy tatuaż. Daje mi poczucie spokoju. – Rzeczywiście to dość dziwaczne – przyznała. Spojrzałem na nią, a ona się roześmiała. – Żartuję. Nie powiem, że to rozumiem, ale to słodki gest… w stylu Travisa Maddoxa. – Skoro tak dobrze mieć go na ręce, to nawet nie umiem sobie wyobrazić, jak by to było założyć ci na palec pierścionek. – Travis… – Za jakieś cztery lata, może pięć… – dodałem, kuląc się wewnętrznie ze strachu, że posunąłem się za daleko. Abby wciągnęła głęboko powietrze. – Musimy zwolnić. Zdecydowanie zwolnić. – Nie zaczynaj, Gołąbku. – Jeśli będziemy szli w tym tempie, ani się obejrzę i będę w ciąży przed dyplomem. Nie jestem gotowa zamieszkać z tobą, nie jestem gotowa na pierścionek i na pewno nie jestem gotowa się ustatkować. Delikatnie ująłem jej ramiona. – Ale nie chodzi ci o to, żeby się dowiedzieć, jak by to było z innymi? Bo ja nie mam zamiaru się tobą dzielić. Nigdy w życiu. – Nie chcę nikogo innego – zapewniła mnie poirytowana. Uspokoiłem się i puściłem ją. Odwróciłem się i chwyciłem za barierkę. – No to co przez to rozumiesz? – spytałem przerażony, co mi odpowie. – Mówię, że musimy zwolnić. Tylko tyle. Skinąłem głową ze smutkiem.

Abby dotknęła mojej ręki. – Nie złość się. – Mam wrażenie, że robimy krok do przodu, a potem dwa w tył, Gołąbku. Za każdym razem, kiedy już myślę, że nadajemy na tej samej fali, ty budujesz między nami mur. Nie mogę się w tym połapać… Większość dziewczyn naciska swoich chłopaków, żeby traktowali ich związek poważnie, mówili o uczuciach, zadeklarowali się… – Myślałam, że już ustaliliśmy: ja to co innego niż większość dziewczyn. Sfrustrowany opuściłem głowę. – Jestem zmęczony zgadywaniem. Dokąd to, według ciebie, prowadzi? Przycisnęła usta do mojej koszuli. – Kiedy myślę o swojej przyszłości, widzę ciebie. Przytuliłem ją, wszystkie mięśnie rozluźniły mi się natychmiast, kiedy to powiedziała. Razem patrzyliśmy, jak nocne chmury płyną po bezgwiezdnym czarnym niebie. Śmiechy i gwar na dole wywołały uśmiech na twarzy Abby. Patrzyłem na tych samych imprezowiczów co ona, tulących się do siebie albo pospiesznie wracających do budynku. Po raz pierwszy tego dnia złowieszcze przeczucie zaczęło odpuszczać. – Abby! Tu jesteście! Szukałam was wszędzie! – zawołała America, wpadając na balkon. Trzymała w ręce swój telefon. – Przed chwilą rozmawiałam z tatą. Wczoraj wieczorem dzwonił do nich Mick. Abby zmarszczyła nos. – Mick? Po co miałby do nich dzwonić? America uniosła brwi. – Twoja matka nie odbiera jego telefonów. – I czego chciał? America zacisnęła usta. – Pytał, gdzie jesteś. – Nie powiedzieli mu, prawda? Zrzedła jej mina. – To twój ojciec, Abby. Tata sądził, że ma prawo wiedzieć. – On tu przyjedzie – rzuciła Abby z paniką w głosie. – On tu

przyjedzie, Mare! – Wiem! Tak mi przykro. – America nie wiedziała, jak pocieszyć przyjaciółkę. Abby odsunęła się od niej i ukryła twarz w dłoniach. Nie byłem pewien, co się dzieje, ale dotknąłem ramion Abby. – Nic ci nie zrobi, Gołąbku – zapewniłem. – Nie pozwolę mu. – Już on znajdzie sposób – powiedziała America, patrząc ponuro na przyjaciółkę. – Jak zawsze. – Muszę iść. – Abby otuliła się mocniej kurtką i popchnęła przeszklone drzwi. Była za bardzo zmartwiona, żeby tracić czas na porządne naciśnięcie klamek. Kiedy łzy popłynęły jej po policzkach, położyłem ręce na jej dłoniach i pomogłem otworzyć drzwi. Spojrzała na mnie. Nie byłem pewien, czy policzki ma zaróżowione z zimna, czy z zażenowania, ale jedyne, czego chciałem, to sprawić, żeby znów było normalnie. Wziąłem ją pod ramię, poszliśmy razem na dół i przebiliśmy się przez tłum do frontowych drzwi. Abby szła szybko, chciała za wszelką cenę jak najprędzej znaleźć się znów bezpiecznie w domu. Z opowieści taty znałem historie o wyczynach Micka Abernathy’ego jako pokerzysty. Patrząc, jak Abby ucieka niczym przestraszona mała dziewczynka, zezłościłem się, że moja rodzina straciła tyle czasu na zachwyty nad tym facetem. Nagle America wyciągnęła rękę i chwyciła przyjaciółkę za kurtkę. – Abby – szepnęła, wskazując na grupkę ludzi. Otaczali starszego niechlujnego mężczyznę, nieogolonego i tak brudnego, że robił wrażenie, jakby musiał śmierdzieć. Wskazywał na budynek, trzymając w ręku zdjęcie. Pary kiwały głowami, rozprawiając o czymś nad fotografią. Abby podbiegła do mężczyzny i wyrwała mu zdjęcie. – Co ty, do diabła, tu wyprawiasz? Spojrzałem na fotografię. Nie mogła mieć na niej więcej niż piętnaście lat – wątła dziewczynka o myszowatych włosach i podkrążonych oczach. Musiała być nieszczęśliwa. Nic dziwnego, że chciała uciec.

Trzy pary stojące obok mężczyzny cofnęły się. Popatrzyłem na ich zdumione twarze i czekałem, co odpowie Mick. Bo to był Mick, pieprzony Mick Abernathy. Poznałem go po tych jego charakterystycznych bystrych oczach osadzonych w brudnej twarzy. Shepley i America stali po bokach Abby. Ja trzymałem ją za ramiona z tyłu. Mick spojrzał na sukienkę córki i cmoknął obleśnie. – Ładnie, ładnie, cukiereczku. Mogłabyś zakasować dziewczyny z Vegas… – Zamknij się. Zamknij, Mick. Odwróć się – wskazała za niego – i wracaj tam, skąd przyszedłeś. Nie chcę cię tu widzieć. – Nie mogę, cukiereczku. Potrzebuję twojej pomocy. – A to dopiero nowina! – zakpiła America. Mick zmrużonymi oczami popatrzył na nią, a potem znów skupił się na córce. – Wyglądasz przepięknie. Wydoroślałaś. Nie poznałbym cię na ulicy. Abby westchnęła. – Czego chcesz? Podniósł ręce i wzruszył ramionami. – Chyba wpakowałem się w niezłą kabałę, dzieciaku. Stary ojciec potrzebuje pieniędzy. Abby zesztywniała. – Ile? – Szło mi dobrze, naprawdę. Ale musiałem trochę pożyczyć, żeby się odegrać i… no, wiesz. – Wiem – ucięła. – Ile potrzebujesz? – Dwadzieścia pięć. – Cholera, Mick, dwadzieścia pięć stów? Masz, pod warunkiem że się stąd wyniesiesz w diabły – powiedziałem, sięgając po portfel. – Jemu chodzi o dwadzieścia pięć tysięcy – otrzeźwiła mnie chłodno Abby. Oczy Micka otaksowały mnie od stóp do głów. – Co to za pajac? Podniosłem wzrok znad portfela i instynktownie nachyliłem się,

żeby go chwycić. Powstrzymały mnie tylko stojąca między nami krucha sylwetka Abby i świadomość, że ten wstrętny typ jest jej ojcem. – Teraz rozumiem, czemu taki cwaniak jak ty upadł tak nisko, żeby prosić nastoletnią córkę o kieszonkowe. Zanim zdołał się odezwać, Abby wyciągnęła telefon komórkowy. – Komu tym razem wisisz kasę? Mick podrapał się w tłustą siwiejącą czuprynę. – No to taka trochę zabawna historia, cukiereczku… – Komu?! – krzyknęła Abby. – Benny’emu. Abby oparła się o mnie. – Benny’emu? Jesteś winien Benny’emu? Coś ty, do cholery… – I urwała. – Nie mam takich pieniędzy, Mick. Uśmiechnął się. – Coś mi mówi, że masz. – Ale nie mam! Naprawdę tym razem załatwiłeś się na amen. Wiedziałam, że nie przestaniesz, póki cię nie zabiją! Poruszył się niespokojnie, uśmieszek samozadowolenia się rozpłynął. – A ile masz? – Jedenaście tysięcy. Oszczędzałam na samochód. America strzeliła oczami w jej kierunku. – Skąd ty wzięłaś jedenaście tysięcy, Abby? – Z walk Travisa. Pociągnąłem ją za ramię, aż na mnie spojrzała. – Zarobiłaś jedenaście tysięcy na moich walkach? Kiedy zdążyłaś obstawiać? – Dogadałam się z Adamem – wyjaśniła jakby nigdy nic. Oczy Micka nagle się ożywiły. – Możesz podwoić to w ten weekend, cukiereczku. W niedzielę będziesz miała dla mnie dwadzieścia pięć kawałków, a wtedy Benny nie wyśle po mnie swoich zbirów. – Będę spłukana, Mick. Przecież muszę płacić za studia – powiedziała Abby z nutką smutku w głosie. – O, zaraz się odkujesz, bez problemu. – Z lekceważeniem machnął

dłonią. – Jaki jest ostateczny termin? – spytała. – Poniedziałek rano… No, właściwie to niedziela, do północy – przyznał bez żenady. – Nie musisz mu dawać ani centa, Gołąbku – powiedziałem. Mick złapał ją za nadgarstek. – Przynajmniej tyle możesz zrobić! Nie tkwiłbym w takim gównie po uszy, gdyby nie ty! America trzepnęła go w rękę i odepchnęła. – Nie waż się znów zaczynać, Mick! To nie ona kazała ci pożyczać od Benny’ego! Mick spojrzał groźnie na Abby. Nienawiść, która błysnęła w jego oczach, najwyraźniej stłumiła wszelkie ojcowskie uczucia. – Gdyby nie ona, miałbym swoje pieniądze. Zabrałaś mi wszystko, Abby. Nic mi nie zostało! Abby zdławiła szloch. – Zdobędę ci pieniądze dla Benny’ego na niedzielę. Ale kiedy to zrobię, masz mnie, do cholery, zostawić w spokoju! Nigdy więcej już tego nie zrobię, Mick. Dalej radź sobie sam, słyszysz? Nie… pokazuj mi się na oczy. Zacisnął usta, a potem skinął głową. – Jak sobie życzysz, cukiereczku. Abby obróciła się i ruszyła do auta. America westchnęła. – Pakujcie się, chłopaki. Jedziemy do Vegas. Poszła do chargera, a my z Shepleyem staliśmy, jakby nas zamurowało. – Czekaj. Co takiego? – Popatrzył na mnie. – Chodzi o Las Vegas? W Nevadzie? – Na to wygląda. – Włożyłem ręce do kieszeni. – To musimy szybko zarezerwować bilety na samolot. – Shepley nadal gorączkowo starał się połapać w sytuacji. – Tak. Podszedł do samochodu, otworzył drzwi i wpuścił od strony pasażera Americę i Abby, a potem je zatrzasnął.

– Nigdy nie byłem w Vegas – powiedział oniemiały. W kąciku moich warg pojawił się szelmowski uśmiech. – Chyba właśnie ci się trafiła ta wisienka na torcie.

Rozdział dwudziesty Trochę wygrasz, trochę przegrasz Abby ledwie się odzywała podczas pakowania, a jeszcze mniej w drodze na lotnisko. Patrzyła gdzieś w przestrzeń, chyba że któreś z nas zadało jej konkretne pytanie. Nie byłem pewny, czy tonie w rozpaczy, czy tylko skupia się na wyzwaniu, jakiemu musi sprostać. Przy meldowaniu się w hotelu to America wzięła na siebie całą gadkę, wymachiwała swoim podrobionym dowodem, tak jakby robiła to już tysiące razy. Wtedy dotarło do mnie, że tak właśnie musiało być. To w Vegas wyrobiły sobie te idealne fałszywki i to dlatego America nigdy nie martwiła się, czy Abby sobie poradzi. Dla nich to wszystko nie pierwszyzna. Poznały to w samym sercu miasta grzechu. Shepley zachowywał się jak prawdziwy turysta, odchylił głowę i podziwiał bogato zdobiony plafon. Wciągnęliśmy bagaże do windy, a ja przygarnąłem do siebie Abby. – Wszystko w porządku? – spytałem, dotykając ustami jej skroni. – Nie chcę tu być – wykrztusiła. Drzwi się rozsunęły, odsłaniając wymyślne wzory chodnika. America i Shepley poszli w jedną stronę, Abby i ja w drugą. Nasz pokój był na końcu korytarza. Abby wsunęła kartę w szczelinę i popchnęła drzwi. Pokój był duży, ginęło w nim nawet ogromne łoże usytuowane pośrodku. Postawiłem walizkę pod ścianą i naciskałem wszystko, co się dało, aż wreszcie grubsza zasłona się rozstąpiła, ukazując ruchliwą, błyskającą światłami aleję, Las Vegas Strip. Kolejny przycisk odsunął parę przejrzystych firanek. Abby nie zwracała uwagi na widok z okna. Nawet nie zadała sobie trudu, by spojrzeć. Ten mieniący się złotem krajobraz stracił dla niej blask dawno temu. Odłożyłem podręczne torby na podłogę i rozejrzałem się po pokoju. – Ładnie tu, prawda? Spiorunowała mnie wzrokiem.

– Co? – Jednym ruchem otworzyła walizkę i pokręciła głową. – To nie wakacje, Travis. Nie powinieneś się tu znaleźć. W dwóch skokach znalazłem się za nią i objąłem ją w pasie. Tutaj wydawała się inna, ale ja zostałem ten sam. Nadal byłem kimś, na kogo może liczyć, kimś, kto obroni ją przed duchami przeszłości. – Z tobą choćby na koniec świata – powiedziałem jej do ucha. Oparła mi głowę na piersi i westchnęła. – Muszę iść na dół. Możesz tu zostać albo pozwiedzaj sobie Las Vegas Strip. Zobaczymy się później, dobrze? – Idę z tobą. Obróciła się do mnie twarzą. – Nie chcę, żebyś tam był, Trav. Nie spodziewałem się tego po niej, a zwłaszcza jej chłodnego tonu. Dotknęła mojego ramienia. – Jeśli mam wygrać czternaście tysięcy w jeden weekend, muszę się skoncentrować. Nie podoba mi się to, kim się staję za stołem do gry, i nie chcę, żebyś na to patrzył. Odgarnąłem jej włosy z oczu i pocałowałem w policzek. – Dobrze, Gołąbku. Nie mogłem udawać, że rozumiem, o co jej chodzi, ale musiałem to uszanować. Do drzwi zapukała America, a potem weszła w tej samej skąpej kreacji co na balu par. Na nogach niebotyczne obcasy, a na twarzy podwójna warstwa makijażu. Wyglądała na dobre dziesięć lat starszą. Pomachałem jej, a potem złapałem zapasową kartę-klucz ze stołu. America zabierała się do szykowania Abby na jej wieczór. Przypominała trenera zagrzewającego do walki boksera przed ważnym pojedynkiem. Shepley stał w korytarzu. Gapił się na trzy wystawione przed drzwi tace z resztkami jedzenia. – Od czego chciałbyś zacząć? – spytałem. – Na pewno nie od ślubu z tobą. – Aleś ty dowcipny. Chodźmy na dół. Drzwi windy się rozsunęły, hotel ożył. Miało się wrażenie, że przez hole, niczym krwiobieg, płynie potok ludzki. Grupki kobiet ubranych niczym gwiazdy porno, rodziny, cudzoziemcy, jacyś faceci fetujący

wieczór kawalerski i sznureczek pracowników obsługi sunący wśród tego zorganizowanego chaosu. Trochę potrwało, nim minęliśmy butiki ulokowane przy wyjściach, i wreszcie znaleźliśmy się na bulwarze. Szliśmy spacerkiem, kiedy natknęliśmy się na tłum zebrany przed jednym z kasyn. Działały fontanny w takt jakiejś patriotycznej melodii. Shepley oniemiał z zachwytu, z zapartym tchem obserwował taniec strumieni. Musieliśmy trafić na ostatnie dwie minuty, bo wkrótce światła zgasły, woda przestała tryskać, a gapie od razu się rozpierzchli. – O co tu chodziło? – spytałem. Mój kuzyn nadal wpatrywał się w nieruchomą teraz taflę. – Nie wiem, ale to było fajne. Wzdłuż alei stały sylwetki Presleya, Michaela Jacksona, tancerek kabaretowych i postaci z kreskówek; wszystkie czekały, bo zrobić sobie z nimi zdjęcie, oczywiście za drobną opłatą. W jednym miejscu usłyszałem dziwny szelest. Po chwili zlokalizowałem jego źródło. Dostrzegłem jakichś facetów tasujących karty. Podali jedną Shepleyowi. Przedstawiała upozowaną kusząco kobietę o nieprawdopodobnie wielkim biuście. Sprzedawali dziwki i namawiali na wejście do nocnych klubów ze striptizem. Shepley wyrzucił ją. Cały chodnik był nimi usiany. Obok nas pojawiła się dziewczyna; z pijackim uśmiechem zmierzyła mnie wzrokiem. Niosła swoje szpilki w ręku. Kiedy chwiejnym krokiem nas minęła, zauważyłem jej czarne stopy. Chodnik był brudny, i to z niego wyrastał cały ten przepych i blichtr. – Jesteśmy uratowani – powiedział Shepley, podchodząc do ulicznego sprzedawcy wszystkich alkoholi, jakie tylko można sobie wymarzyć. Zamówił dwa red bulle z wódką i uśmiechnął się, biorąc pierwszy łyk. – Chyba nie zechcę stąd wyjeżdżać. Sprawdziłem czas na telefonie. – Minęła godzina. Wracajmy. – Pamiętasz, jak szliśmy? Bo ja nie. – Tak. Tędy. Ruszyliśmy, starając się iść tą samą drogą. Ucieszyłem się, kiedy

wreszcie dotarliśmy do hotelu, bo tak naprawdę też nie byłem pewien, czy trafimy. Droga była właściwie prosta, ale napotkaliśmy tyle atrakcji, a Shepleya ogarnął zdecydowanie wakacyjny nastrój. Wypatrywałem Abby przy stolikach do pokera. Wiedziałem, że musi tu gdzieś być. Dostrzegłem jej karmelowe włosy; siedziała wyprostowana i pewna siebie przy stoliku w otoczeniu starszych mężczyzn. Była z nią America. Dziewczyny bardzo się wyróżniały na tle towarzystwa zgromadzonego w tej części sali. Shepley skinął na mnie, żebym podszedł do stolika z blackjackiem, i pograliśmy chwilę dla zabicia czasu. Pół godziny później trącił mnie łokciem. Abby stała. Rozmawiała z facetem o oliwkowej karnacji i ciemnych włosach. Miał na sobie garnitur i krawat. Kiedy przytrzymał jej rękę, od razu wstałem. Shepley złapał mnie za koszulę. – Hamuj się, Travis. On tu pracuje. Poczekaj minutę. Jak stracisz głowę, to zaraz nas wszystkich stąd wykopią. Obserwowałem ich. On się uśmiechał, ale Abby wyraźnie trzymała go na dystans. Przywitał się z Americą. – One go znają – powiedziałem, starając się odczytać na odległość z ruchu warg, o czym mówią. Ale jedyne, co rozpoznałem, to: „zjedz ze mną kolację” od złamasa w garniturze i odpowiedź Abby: „nie jestem sama”. Tym razem Shepley nie zdołał mnie powstrzymać, ale parę metrów od Abby stanąłem jak wryty, widząc, że garnitur całuje ją w policzek. – Miło było znów cię zobaczyć. Do jutra… Piąta, dobrze? O ósmej muszę być tutaj – powiedział. Aż mnie ścisnęło w dołku, a twarz zaczęła palić, jakby stanęła w ogniu. America pociągnęła Abby za rękę. Zauważyła mnie. – Kto to był? – spytałem. Abby skinęła w kierunku garnituru. – To Jesse Viveros. Znam go od dawna. – Od jak dawna? Rzuciła okiem na swoje puste miejsce przy stoliku. – Travis, nie mam teraz na to czasu. – Chyba porzucił marzenie o zostaniu kaznodzieją – powiedziała

America, uśmiechając się zalotnie w jego kierunku. – To twój były chłopak? – spytałem od razu wkurzony. – Myślałem, że on jest z Kansas. Nie tak mówiłaś? Zniecierpliwiona spojrzała na Americę, a potem wzięła mnie za brodę. – On wie, że jestem za młoda, aby tu być, Trav. Dał mi czas do północy. Później wszystko wyjaśnię, ale teraz muszę wracać do gry, dobrze? Zacisnąłem zęby i zamknąłem oczy. Moja dziewczyna właśnie umówiła się ze swoim dawnym chłopakiem. Wszystko we mnie gotowało się do typowego Maddoxowego wybuchu szału, ale ze względu na Abby musiałem wziąć się w garść. Działając na przekór swoim instynktom, postanowiłem odpuścić i pochyliłem się, żeby ją pocałować. – Dobrze. Do zobaczenia o północy. Powodzenia. – Odwróciłem się i zacząłem przepychać się przez tłum. Usłyszałem głos Abby wyższy o jakieś dwie oktawy. – Panowie? Przypomniało mi to dziewczyny, które starały się mówić przymilnie, cieniutko, żeby zwrócić moją uwagę i robić wrażenie bezbronnych niewiniątek. – Nie rozumiem, po co wchodzi w jakieś układy z tym Jessem – mruknąłem. – Żeby tu zostać, jak sądzę – rzucił Shepley, który znów zagapił się w sufit. – Są inne kasyna. Moglibyśmy po prostu pójść do innego. – Ona ma tu znajomych, Travis. Pewnie przyszła tutaj, bo wie, że jeśli ją złapią, to nie wydadzą jej od razu glinom. Ma fałszywe dokumenty, ale założę się, że w razie czego szybko zostałaby zdemaskowana. Te kasyna płacą krocie za wskazanie im zawodowców, wiesz przecież? – Podejrzewam, że tak – przyznałem, marszcząc brwi. Podeszliśmy do dziewczyn i patrzyliśmy, jak America zgarnia wygrane przyjaciółki. Abby spojrzała na zegarek.

– Potrzebuję więcej czasu. – Chcesz spróbować blackjacka? – Nie mogę tracić pieniędzy, Trav. Uśmiechnąłem się. – Ty nie przegrywasz, Gołąbku. America pokręciła głową. – Blackjack to nie jej specjalność. – Ja trochę wygrałem – powiedziałem, grzebiąc w kieszeni. – Sześć stów. Masz. Shepley podał Abby swoje żetony. – Ja zarobiłem tylko trzy. To dla ciebie. Abby westchnęła. – Dzięki, chłopaki, ale dalej brakuje mi pięciu kawałków. Znów popatrzyła na zegarek, a kiedy podniosła wzrok, zobaczyła, że zbliża się Jesse. – Jak ci poszło? – spytał z uśmiechem. – Muszę mieć jeszcze piątkę, Jess. Potrzebuję więcej czasu. – Zrobiłem, co mogłem, Abby. – Dziękuję, że pozwoliłeś mi zostać. Uśmiechnął się niezręcznie. Najwyraźniej tak samo bał się tych ludzi jak Abby. – Może poproszę tatę, żeby pogadał z Bennym w twoim imieniu? – To problem Micka. Ja poproszę o prolongatę. Jesse pokręcił głową. – Wiesz, że to nic nie da, cukiereczku, żebyś nie wiem ile wyłożyła. Jeśli nie dostanie całej sumy, to kogoś wyśle. Trzymaj się od niego z daleka, na ile to możliwe. – Muszę spróbować – powiedziała Abby i głos jej się załamał. Jesse podszedł o krok i nachylił się do niej. – Wsiadaj w samolot, Abby. Słyszysz? – Słyszę – prychnęła. Westchnął i popatrzył na nią współczująco, ze smutkiem. Objął ją i pocałował we włosy. – Przepraszam. Wiesz, że gdybym nie ryzykował utratą pracy, coś bym wymyślił.

Poczułem gęsią skórkę na plecach, co zdarzało się tylko w chwilach zagrożenia, kiedy za moment miałem na kimś wyładować cały gniew. Ale zanim zdążyłem chwycić tego faceta, Abby odsunęła się od niego. – Wiem – powiedziała. – Zrobiłeś, co mogłeś. Jesse podniósł palcem jej brodę. – Do zobaczenia jutro o piątej. – Nachylił się, żeby pocałować ją tuż przy kąciku warg, i odszedł. Dopiero wtedy zauważyłem, że jestem wychylony do przodu, a Shepley ściska w garści moją koszulę i z całej siły mnie przytrzymuje. Abby miała wzrok wbity w podłogę. – Co ma być o tej piątej? – syknąłem. – Zgodziła się zjeść z nim kolację, jeśli pozwoli jej zostać. Nie miała wyboru, Trav – wyjaśniła America. Abby popatrzyła na mnie przepraszająco swoimi wielkimi oczami. – Nieprawda – rzuciłem. – Miałeś kiedyś do czynienia z mafią, Trav? Przykro mi, jeśli zraniłam twoje uczucia, ale dać się zaprosić na kolację staremu przyjacielowi to niezbyt wysoka cena za ratowanie życia Mickowi. Zacisnąłem szczęki, żeby nie palnąć czegoś, czego bym potem żałował. – Chodźcie, chłopaki, musimy znaleźć Benny’ego – wtrąciła szybko America, pociągając Abby za rękę. Shepley szedł obok mnie, kiedy podążyłem za dziewczynami Las Vegas Strip do budynku, w którym mieszkał Benny. To było miejsce oddalone zaledwie o jedną przecznicę od kolorowych świateł, ale najwyraźniej tu nigdy nie sypał się złoty pył – i nigdy nie miał się sypać. Abby przystanęła, a potem weszła na kilka stopni prowadzących do dużych zielonych drzwi. Zapukała, a ja trzymałem mocno jej drugą rękę, żeby tak nie drżała. W progu pojawił się odźwierny. Ogromny facet – czarny, przerażający typ, równie szeroki, jak wysoki. Obok niego stał drugi, typowy bandzior z Vegas. Złote łańcuchy, podejrzliwe spojrzenie i brzuszysko od nadmiernego objadania się smakołykami od mamusi.

– Benny – szepnęła Abby. – Patrzcie, patrzcie… to już nie dawna Szczęśliwa Trzynastka, co? Mick nic mi nie mówił, że wyrosłaś na taką laskę. Czekałem na ciebie, cukiereczku. Słyszałem, że masz dla mnie forsę. Abby skinęła głową, a Benny wskazał nas. – Oni są ze mną – powiedziała Abby zaskakująco stanowczo. – Obawiam się, że twoje towarzystwo musi poczekać na zewnątrz – wtrącił odźwierny. Miał niebywale niski basowy głos. Wziąłem Abby za rękę i osłoniłem ją ramieniem. – Ona nie wejdzie tu sama. Idę z nią. Benny przez chwilę mierzył mnie wzrokiem, a potem uśmiechnął się do odźwiernego. – Niech będzie. Mick będzie zadowolony, jak usłyszy, że masz takiego dobrego przyjaciela u boku. Ruszyliśmy za nim do środka. Nie wypuszczałem ręki Abby i zająłem pozycję między nią a groźniejszym gościem, odźwiernym. Szliśmy za Bennym aż do windy, a potem wjechaliśmy na czwarte piętro. Kiedy drzwi się rozsunęły, ukazało się wielkie mahoniowe biurko. Benny pokuśtykał do obitego pluszem fotela i usiadł, wskazując nam, żebyśmy skorzystali z dwóch krzeseł stojących naprzeciw biurka. Usiadłem, ale adrenalina buzowała mi w żyłach, przez co podrygiwałem i kręciłem się nerwowo. Słyszałem i widziałem wyraźnie wszystko, co się tu dzieje, mojej uwadze nie umknęły nawet dwie czające się w cieniu za biurkiem sylwetki. Zbiry Benny’ego. Abby wzięła mnie za rękę, a ja ścisnąłem jej dłoń dla dodania jej odwagi. – Mick wisi mi dwadzieścia pięć kawałków. Wierzę, że masz dla mnie całą sumę – powiedział Benny, coś tam bazgrząc w notesie. – Tak naprawdę – zaczęła Abby i odchrząknęła – brakuje mi pięciu tysięcy, Benny. Ale mam jutro cały dzień, żeby to odrobić. A pięć kawałków to nie problem, prawda? Wiesz, że dam radę. – Rozczarowujesz mnie, Abigail. – Benny zmarszczył brwi. – Znasz przecież moje zasady.

– P… proszę, Benny. Weź dziewiętnaście dziewięćset, a jutro będę miała dla ciebie resztę. Strzelił ciemnymi jak węgielki oczkami do mnie, a potem znów do niej. Zbiry wynurzyły się z cienia, a mnie znów przebiegł dreszcz po plecach. – Wiesz, że nie przyjmuję ani dolara mniej, tylko pełną sumę. Skoro chcesz mi dać mniej, to o czymś świadczy. Wiesz, o czym? Że nie jesteś pewna, czy uda ci się zdobyć resztę. Łotry zrobiły kolejny krok naprzód. Przyjrzałem się szybko ich kieszeniom, żeby sprawdzić, czy pod ich ubraniem nie odznacza się coś, co może przypominać broń. Obaj mieli noże, pistoletów nie zauważyłem, co nie znaczy, że nie mieli czegoś na podorędziu. Ale wątpiłem, żeby którykolwiek z nich był tak szybki jak ja. W razie potrzeby zdążę im wyrwać broń i wydostać nas stąd. – Potrafię zdobyć dla ciebie te pieniądze, Benny. – Abby zachichotała nerwowo. – Wygrałam osiem tysięcy dziewięćset dolarów w sześć godzin. – Twierdzisz więc, że za kolejnych sześć przyniesiesz mi jeszcze raz tyle? – spytał z diabolicznym uśmieszkiem. – Termin upływa dopiero jutro o północy – zaznaczyłem, popatrując na zbliżające się typy. – C… co ty sugerujesz, Benny? – wydukała Abby, sztywniejąc. – Mick skontaktował się ze mną dzisiaj. Powiedział, że przejmujesz jego dług. – Wyświadczam mu przysługę. Nie jestem ci nic winna – stwierdziła zdecydowanie. Benny oparł się grubymi, krótkimi łapami o biurko. – Myślę, że powinienem dać mu nauczkę, i jestem ciekaw, ile masz szczęścia, mała. Instynktownie zerwałem się z krzesła, pociągając za sobą Abby. Wepchnąłem ją za siebie i cofnąłem się do drzwi. – Za progiem jest Josiah, młody człowieku. Dokąd zamierzasz uciekać? – Travis – ostrzegła mnie Abby. Za późno na rozmowy. Jeśli pozwolę któremuś z tych zbirów

znaleźć się za mną, mogą zrobić krzywdę Abby. Osłaniałem ją sobą. – Mam nadzieję, Benny, że rozumiesz. Jeśli zatłukę któregoś z twoich ludzi, to nie znaczy, że cię nie szanuję. Ale kocham tę dziewczynę i nie pozwolę zrobić jej nic złego. Benny zarechotał. – Muszę ci przyznać, synku, że masz więcej jaj niż ktokolwiek, kto przekroczył ten próg. Ale uprzedzę cię, na co się porywasz. Ten raczej spory facet z twojej prawej to David. Jak nie da ci rady pięściami, to wyciągnie nóż. Ten z lewej to Dane, mój najlepszy zawodnik. Jutro ma walkę. Tak się złożyło. I jeszcze nigdy dotąd nie przegrał. Uważaj, żebyś nie pokaleczył sobie dłoni, Dane. Postawiłem na ciebie sporo forsy. Dane uśmiechnął się do mnie ubawiony. W oczach miał dzikość. – Rozkaz! – Benny, przestań! Zdobędę te pieniądze! – krzyknęła Abby. – O, nie! Zaraz zrobi się bardzo ciekawie. – Benny znów zarechotał, rozpierając się wygodnie w fotelu. Zbliżył się David. Był niezdarny i powolny i jeszcze zanim zdołał sięgnąć po nóż, unieszkodliwiłem go, posyłając jego nos prosto na moje kolano. A potem walnąłem dwa razy pięścią w jego szczurzy pysk. Wiedziałem, że to nie walka w piwnicach, tu stawką było życie, moje i Abby. Przyłożyłem się więc do każdego ciosu. Czułem się dobrze, jakbym wreszcie mógł dać upust długo tłumionej złości. Po dwóch kolejnych uderzeniach David leżał już na podłodze jak pokrwawiona szmata. Benny odrzucił głowę do tyłu, zanosząc się histerycznym śmiechem. Bił pięścią w blat jak dziecko zachwycone poranną kreskówką. – No to teraz dawaj, Dane. Chyba cię nie wystraszył, co? Jego goryl zbliżył się do mnie nieco ostrożniej, ze skupieniem i precyzją zawodowego zapaśnika. Zamachnął się, żeby dać mi pięścią w twarz, ale uchyliłem się na bok, z całą siłą taranując go ramieniem. Zatoczyliśmy się i upadliśmy na biurko Benny’ego. Dane chwycił mnie obiema rękami i rzucił na podłogę. Był szybszy, niż się spodziewałem, ale nie dosyć. Szamotaliśmy się chwilę, zanim zdołałem go dobrze przytrzymać, ale zaraz się podniósł i zadał

kilka ciosów, blokując mnie na podłodze. Złapałem go za jaja i pokręciłem. Zaskoczony wrzasnął i odpuścił na moment, który pozwolił mi go powalić. Klęknąłem mu na plecach, trzymając za długie włosy, i zadawałem cios za ciosem w bok głowy. Jego twarz za każdym razem uderzała o biurko Benny’ego. W końcu udało mu się podnieść na nogi. Stanął zdezorientowany, pokrwawiony. Patrzyłem na niego chwilę, a potem zaatakowałem znowu, pozwalając sobie wyładować całą wściekłość. Raz się uchylił i trzepnął mnie pięścią w szczękę. Może i był zawodowcem, ale Thomas uderzał dużo mocniej od niego. To będzie dla mnie bułka z masłem. Uśmiechnąłem się i uniosłem kciuk. – Jeden punkt dla ciebie. Niepohamowany śmiech Benny’ego wypełnił pokój, kiedy wykańczałem jego zbira. Mój łokieć wylądował pośrodku gęby Dane’a. Stracił przytomność, nim wylądował na podłodze. – Niesamowity młody człowiek! Po prostu niesamowity! – cieszył się Benny, bijąc brawo. Natychmiast chwyciłem Abby i wciągnąłem ją za siebie, kiedy w progu pojawiła się zwalista sylwetka Josiaha. – Czy mam się tym zająć, proszę pana? – zapytał. Miał niski głos, ale niewinny, jakby tylko wykonywał to jedyne, co potrafi, i nie miał ochoty żadnego z nas krzywdzić. – Nie! Nie, nie… – powstrzymał go Benny, nadal ubawiony niespodziewanym przedstawieniem. – Jak się nazywasz? – Travis Maddox – powiedziałem, łapiąc oddech. Otarłem o dżinsy dłonie z krwi Dane’a i Davida. – Travisie Maddoxie, myślę, że możesz pomóc swojej przyjaciółeczce wydobyć się z tarapatów. – Niby jak? – wysapałem. – Dane miał jutro wieczorem walczyć. Postawiłem na niego mnóstwo kasy, a nie wygląda na to, żeby w najbliższym czasie miał szanse wygrywać. Proponuję, żebyś go zastąpił, zapewnił mi dobry bilans, a ja odpuszczę pozostałe ponad pięć kawałków długu Micka. Odwróciłem się do Abby.

– Gołąbku? – Nic ci się nie stało? – spytała, ocierając mi krew z twarzy. Zagryzła wargi, usta jej drżały, oczy zaszły łzami. – To nie moja krew, maleńka. Nie płacz. Benny wstał. – Jestem zajętym człowiekiem, synku. Wchodzisz czy nie? – Dobrze – powiedziałem. – Podaj mi tylko czas i miejsce. – Będziesz miał przeciwko sobie Brocka McManna. To nie mięczak. W zeszłym roku został wykluczony z mistrzostw. Znałem to nazwisko. – Powiedz tylko, gdzie mam się stawić. Benny podał mi potrzebne informacje, a potem na jego twarzy pojawił się uśmiech rekina. – Podobasz mi się, Travis. Myślę, że się zaprzyjaźnimy. – Wątpię – rzuciłem. Otworzyłem przed Abby drzwi i asekurowałem ją, póki nie wyszliśmy. – Jezu Chryste! – zawołała America na widok krwi na moim ubraniu. – Nic się wam nie stało? – Chwyciła Abby za ramiona i przyjrzała się jej twarzy. – Wszystko w porządku. Tylko jeszcze jeden kolejny dzień pracy. Dla nas obojga. – Abby otarła oczy. Trzymając ją za rękę, ruszyłem szybko do hotelu; Shepley z Americą szli za nami. Ludzie mijali nas obojętnie, chyba tylko jedno dziecko w windzie zwróciło uwagę, że jestem wybrudzony krwią. Kiedy już byliśmy w naszym pokoju, rozebrałem się i poszedłem do łazienki zmyć z siebie całe to świństwo. – Co się tam, do cholery, stało? – zapytał w końcu Shepley. Słyszałem szmer ich głosów, stojąc pod wodą i przypominając sobie wydarzenia ostatniej godziny. To było straszne, że Abby znalazła się w niebezpieczeństwie, ale jednocześnie wspaniale było wyżyć się na zbirach Benny’ego – na Davidzie i Danie. Zadziałało jak najlepszy narkotyk. Zastanawiałem się, czy już odzyskali przytomność, czy też Benny

kazał ich wywlec na ulicę i porzucić na chodniku. Ogarnął mnie dziwny spokój. Wyłomotanie ludzi Benny’ego pozwoliło mi wyładować złość i frustrację, które gromadziły się we mnie przez całe życie, i teraz czułem się niemal normalnie. – Zabiję go! Zabiję tego sukinsyna! – krzyknęła America. Zakręciłem wodę i owinąłem ręcznik wokół bioder. – Jeden z facetów, których położyłem na łopatki, miał jutro wieczorem walczyć – powiedziałem Shepleyowi. – Zastąpię go, a za to Benny daruje ostatnie pięć tysięcy, które jest mu winien Mick. America wstała. – To idiotyczne! Dlaczego pomagamy Mickowi, Abby? Rzucił cię im na pożarcie! Ja go zabiję! – Chyba ja zrobię to pierwszy. – Nie wytrzymałem. – Ustawcie się w kolejce – prychnęła Abby. Shepley poruszył się nerwowo. – Więc jutro będziesz walczył? Skinąłem głową. – Miejsce nazywa się Zero. O szóstej. To Brock McMann, Shep. Mój kuzyn pokręcił głową. – O, nie. W żadnym wypadku, do cholery. Ten gość to świr! – Tak – przyznałem. – Ale nie walczy o swoją dziewczynę, prawda? – Objąłem Abby i pocałowałem ją w czubek głowy. Jeszcze się trzęsła. – Nic ci nie jest, Gołąbku? – Źle wyszło. Źle pod wieloma względami. Nie wiem, od czego zacząć, żeby ci wytłumaczyć. – Nie przekonałaś się dzisiaj? Poradzę sobie. Widziałem walkę Brocka. Jest twardy, ale nie nie do pobicia. – Nie chcę, żebyś to robił, Trav. – No, a ja nie chcę, żebyś szła na kolację z byłym chłopakiem jutro wieczorem. Podejrzewam, że oboje musimy zrobić coś niezbyt przyjemnego, żeby ratować twojego nic niewartego ojca.

Rozdział dwudziesty pierwszy Powolna śmierć Shepley siedział obok mnie na ławce w małym, ale dobrze oświetlonym pokoju. Po raz pierwszy nie musiałem schodzić do piwnic na umówioną walkę. Publiczność składała się z szemranego towarzystwa z Vegas. Miejscowi gangsterzy, handlarze narkotyków i ich panienki. Na pojedynek czekały dzikie hordy, zdecydowanie głośniejsze i o wiele bardziej żądne krwi. Tym razem będę otoczony klatką, a nie ludźmi. – Dalej myślę, że nie powinieneś tego robić – odezwała się siedząca po drugiej stronie America. – Już nic nie mów, kochanie – powiedział Shepley. Pomagał mi zabandażować dłonie. – Denerwujesz się? – spytała dziwnie cicho. – Nie. Ale czułbym się lepiej, gdyby ona tu była. Odzywała się do ciebie? – spytałem. – Wyślę jej SMS-a. Dojedzie. – Czy ona go kochała? – Zastanawiałem się, o czym rozmawiają przy kolacji. Najwyraźniej nie był teraz żadnym kaznodzieją i nie miałem pewności, czego oczekuje w zamian za przysługę. – Nie – odparła America. – W każdym razie nigdy tego nie mówiła. Oni razem dorastali, Trav. Przez długi czas był jedyną osobą, na którą mogła liczyć. Nie wiedziałem, czy poczułem się przez to lepiej, czy gorzej. – Odpisała coś? – Hej! – Shepley trzepnął mnie w policzek. – Hej! Czeka na ciebie Brock McMann. Musisz się na tym skupić na sto procent. Przestań się tu mazgaić, skoncentruj się! Skinąłem głową, starając się przypomnieć sobie tych kilka walk Brocka, które widziałem. Został wykluczony z UFC za ciosy poniżej pasa. Chodziły słuchy, że zaatakował prezesa ligi. Od tamtej pory minęło już trochę czasu, ale był znany z tego, że walczy nieczysto i stosuje niedozwolone chwyty, kiedy tylko sędzia straci go z oczu. Najważniejsze to nie dopuścić do takiej sytuacji. Jeśli zdoła mnie zakleszczyć nogami, to potem może już być tylko gorzej.

– Rozegraj to bezpiecznie, Trav. Pozwól, żeby zaatakował pierwszy. Trochę tak jak wtedy, kiedy chciałeś wygrać zakład z Abby. Nie walczysz z jakimś uniwersyteckim zapaśnikiem z odrzutów. To nie Krąg, nie próbuj urządzać przedstawienia dla publiczności. – A niby co? – Masz wygrać, Travis. Walczysz o Abby, nie zapominaj o tym. Skinąłem głową. Shepley miał rację. Jeśli przegram, Benny nie dostanie swoich pieniędzy i Abby dalej będzie w niebezpieczeństwie. Wszedł jakiś wysoki, zwalisty drab o tłustych włosach. – Idziesz. Twój trener może być blisko, na zewnątrz klatki, ale dziewczyny… A gdzie ta druga? Pomiędzy moimi brwiami pojawiła się głęboka zmarszczka. – Przyjdzie. – …mają zarezerwowane miejsca na końcu drugiego rzędu po twojej stronie. Shepley obrócił się do Ameriki. – Zaprowadzę cię. – Spojrzał na faceta w garniturze. – Żeby mi tylko nikt jej nie zaczepiał. Zatłukę pierwszego, który by się odważył. Przez twarz draba przemknął cień uśmiechu. – Benny wydał już dyspozycje. Będziemy mieli na nią oko przez cały czas. Shepley skinął głową i podał rękę Americe. W milczeniu ruszyli za mną. Głosy zapowiadających płynące z ogromnych głośników rozmieszczonych po bokach odbijały się echem po sali. Przypominała teatr, łatwo można było posadzić tu z tysiąc widzów, ale kiedy się pojawiłem, wszyscy stali, wrzeszczeli, dopingując mnie do walki, albo popatrywali na mnie spode łba. Drzwi klatki się otworzyły. Wszedłem do środka. Shepley obserwował, jak facet w garniturze sadza Americę, a kiedy upewnił się, że wszystko w porządku, zwrócił się do mnie: – Pamiętaj, rozegraj to mądrze. Niech zaatakuje pierwszy, chodzi o to, żeby wygrać, dla Abby. Skinąłem głową. Parę sekund później z głośników buchnęła muzyka. Publiczność

oszalała. Z korytarza wynurzył się Brock McMann. Punktowe światło z reflektorów podkreślało surowy wyraz jego twarzy. Otaczająca go świta broniła dostępu do niego i kiedy tak szedł, podskakując, by rozluźnić mięśnie, pomyślałem, że pewnie trenował do tej walki przez wiele tygodni, jeśli nie miesięcy. W porządku. Mnie przez całe życie bili bracia. Miałem mnóstwo okazji do trenowania. Odwróciłem się, żeby spojrzeć na Americę. Wzruszyła ramionami, a ja zmarszczyłem brwi. Za parę minut najważniejsza walka w moim życiu, a Abby nie ma. Kiedy obróciłem się, żeby zobaczyć, jak do klatki wchodzi Brock, usłyszałem głos Shepleya: – Travis! Travis! Przyszła! Obejrzałem się, rozpaczliwie szukając wzrokiem Abby, i zobaczyłem, jak pędzi po schodach. Zahamowała tuż pod klatką, chwytając za siatkę, żeby się zatrzymać. – Jestem! Jestem! – wysapała zdyszana. Pocałowaliśmy się. Dotknęła mojej twarzy palcami, na ile mogła sięgnąć przez druty. – Kocham cię – powiedziała i pokręciła głową. – Nie musisz tego robić, wiesz. Uśmiechnąłem się. – Tak. Wiem. – Do roboty, Romeo. Nie mam wolnego całego wieczoru! – zawołał Brock z drugiej strony. Nie odwróciłem się, ale Abby spojrzała mi przez ramię. Kiedy dostrzegła mojego przeciwnika, zaczerwieniła się ze złości. Spojrzenie stało się zimne. W niespełna sekundę jej oczy znów patrzyły na mnie ciepło. Uśmiechnęła się szelmowsko. – Naucz tego dupka dobrych manier. Mrugnąłem do niej i uśmiechnąłem się. – Dla ciebie wszystko, kochanie. Brock spotkał się ze mną pośrodku klatki. Staliśmy, stykając się palcami stóp. – Tylko z głową! – wrzasnął Shepley. Nachyliłem się, żeby szepnąć coś do ucha Brockowi.

– Chciałbym, żebyś wiedział. Jestem twoim fanem, choć z ciebie fiut i oszust. Nie bierz więc tego zbyt osobiście, kiedy dostaniesz dziś wpierdol. Kwadratowe szczęki Brocka chodziły mocno pod skórą, a oczy błysnęły – nie było w nich złości, ale wyraźnie zgłupiał. – Z głową, Travis! – wrzeszczał znów Shepley, widząc moje spojrzenie. Rozległ się dzwonek, a ja od razu zaatakowałem. Z całym impetem uwolniłem tę samą wściekłość, którą wyładowałem na zbirach Benny’ego. Brock zachwiał się i cofnął, próbując złapać równowagę, by mnie odeprzeć albo kopnąć, ale nie dałem mu czasu i ciosami obu pięści powaliłem go na podłogę. To było niesamowicie wyzwalające nie hamować się ani trochę. Upojony adrenaliną pompowaną przez żyły, zapomniałem się. Brock uchylił się przed moją ręką i zamierzył się celnie. Jego uderzenia były o wiele bardziej bolesne niż amatorów, z którymi miałem do czynienia na uczelni. Coś zajebistego! Walka z Brockiem odświeżyła wspomnienia o bardziej poważnych starciach z braćmi, kiedy słowa przechodziły w łomot. Wymieniając ciosy z Brockiem, czułem się jak w domu. W tamtej chwili moja wściekłość miała cel, była na miejscu. Za każdym razem, kiedy mnie trafił, tylko podnosiło to poziom adrenaliny i czułem, jak moje i tak już potężne ciosy nabierają pary. Próbował mnie powalić, ale przykucnąłem i zaparłem mocno stopy, opierając się jego rozpaczliwym staraniom, by wytrącić mnie z równowagi. Kiedy dopadał do mnie raz po raz, moja zaciśnięta pięść dosięgała jego głowy, uszu i skroni. Biały bandaż na dłoniach zabarwił się w zgięciu palców szkarłatem, ale nie czułem bólu, tylko czystą przyjemność uwalniania wszystkich negatywnych emocji, które tak długo mi ciążyły. Przypomniałem sobie, jakie to było cudowne uczucie – roznieść zbirów Benny’ego. Walczyłem na śmierć i życie i z niecierpliwością czekałem na to, kim stanę się po tej walce. Sędzia, Shepley i trener Brocka rzucili się i odciągnęli mnie od

przeciwnika. – Dzwonek, Travis! Przestań! – zawołał Shepley. Powlókł mnie do rogu, a Brocka pociągnęli w drugi. Odwróciłem się, żeby spojrzeć na Abby. Ściskała nerwowo ręce, ale widząc jej uśmiech, zorientowałem się, że czuje się dobrze. Mrugnąłem do niej, a ona posłała mi pocałunek. Ten gest dodał mi sił. Wróciłem na środek ringu z nową determinacją. Na dźwięk dzwonka zaatakowałem znowu, tym razem bardziej starając się kryć, kiedy zadawałem cios. Raz czy dwa Brock złapał mnie rękami i ciężko dysząc, próbował mnie ugryźć albo kopnąć kolanem w jaja. Odepchnąłem go tylko i uderzałem coraz mocniej. W trzeciej rundzie potknął się, wziął zamach, kopnął, ale nie trafił. Szybko tracił siły. Też już dobrze zmęczony, robiłem sobie dłuższe przerwy między ciosami. Adrenalina zasilająca dotąd moje ciało wydawała się na wyczerpaniu. W głowie zaczynało mi dudnić. Brock zadał mi cios, potem drugi. Zablokowałem trzeci, a potem, gotów to zakończyć, ruszyłem do ostatniego ataku. Zbierając resztki sił, uchyliłem się przed kolanem Brocka i obróciłem, dając mu łokciem prosto w nos. Głowa poleciała mu do tyłu, oczy uciekły do góry, zrobił kilka kroków i upadł. Wrzask tłumu był ogłuszający, ale ja słyszałem tylko jeden głos. – O mój Boże! Tak! Kochanie! – krzyczała Abby. Sędzia sprawdził, co z Brockiem, a potem podszedł do mnie i podniósł moją rękę. Do klatki wpuścili Shepleya, Americę i Abby. Otoczyli mnie. Podniosłem Abby i pocałowałem ją w usta. – Udało ci się – powiedziała, ujmując moją twarz. Czułości przerwało wejście do klatki Benny’ego z nową obstawą. Postawiłem Abby i zająłem obronną pozycję tuż przed nią. Benny był cały w uśmiechach. – Dobra robota, Maddox. Uratowałeś sytuację. Jeśli masz chwilę, chciałbym pogadać. Obejrzałem się na Abby. – W porządku. Spotkamy się przy wyjściu – powiedziałem, wskazując na najbliższe drzwi. – Za dziesięć minut. – Dziesięć? – spytała przestraszona.

– Dziesięć – potwierdziłem i pocałowałem ją w czoło. Spojrzałem na Shepleya. – Miej oko na dziewczyny. – Pewnie powinienem pójść z tobą. Nachyliłem się mu do ucha. – Jeśli chcą nas zabić, Shepley, to wiele nie poradzimy. Myślę, że Benny ma jakieś inne plany. – Odchyliłem się i klepnąłem go w rękę. – Widzimy się za dziesięć minut. – Nie jedenaście, nie piętnaście, ale dziesięć. – Shepley odciągnął opierającą się nieco Abby. Poszedłem z Bennym do tego samego pokoju, w którym czekałem przed walką. Ku mojemu zaskoczeniu kazał swoim ludziom poczekać na zewnątrz. Zatoczył ręką łuk, wskazując pokój. – Myślałem, że warunki będą lepsze. Sam widzisz, nie jestem zawsze taki… zły, jak gadają. Mowa jego ciała i ton głosu świadczyły, że jest zrelaksowany, ale miałem uszy i oczy otwarte, na wypadek jakichś niespodzianek. Benny się uśmiechnął. – Mam dla ciebie propozycję, synku. – Nie jestem pana synkiem. – Prawda – zgodził się. – Ale jak ci zaproponuję sto pięćdziesiąt kawałków od walki, to myślę, że może zechcesz nim być. – Co to za walki? – spytałem. W moim pojęciu sugerował, że Abby nadal wisi mu kasę. Nie chwyciłem, że proponuje mi fuchę. – Najwyraźniej jesteś bardzo brutalnym, bardzo utalentowanym człowiekiem. Ta klatka to twój żywioł. Mogę ci to załatwić… i mogę też sprawić, że będziesz bardzo bogaty. – Słucham. Benny uśmiechnął się szerzej. – Umawiałbym jedną walkę w miesiącu. – Jestem na studiach. Wzruszył ramionami. – Dostosujemy terminy. Będę kupował dla ciebie, i Abby, jeśli zechcesz, bilety lotnicze pierwszej klasy na weekendy, gdyby ci tak

pasowało. Tylko że zarabiając tyle forsy, może będziesz wolał przystopować trochę z edukacją. – Sześciocyfrowy zysk za walkę? – Przekalkulowałem, starając się nie dać po sobie poznać, że robi to na mnie takie wrażenie. – Mam walczyć i co jeszcze? – Tylko tyle, dzieciaku. Będziesz się bił. Zarabiał dla mnie. – Bił się… i mogę odejść, kiedy zechcę. Uśmiechnął się. – No, pewnie, ale nie sądzę, żeby ci się szybko znudziło. Kochasz to. Widziałem. Upajałeś się tym w klatce. Stałem chwilę, zastanawiając się nad jego ofertą. – Pomyślę o tym. Muszę pogadać z Abby. – Słusznie. Postawiłem nasze bagaże na łóżku i klapnąłem obok. Wspominałem o propozycji Benny’ego Abby, ale nawet nie chciała o tym słuchać. Podczas lotu z Vegas atmosfera była nieco napięta, postanowiłem więc zostawić to, aż wrócimy do domu. Abby wycierała Toto po kąpieli. Został u Brazila i twierdziła, że śmierdzi. – O! Pachniesz teraz o wiele lepiej! – Zachichotała, kiedy otrząsnął się, opryskując ją i podłogę wodą. Wspiął się na tylne łapki, żeby ją wycałować. – Też za tobą tęskniłam, malutki. – Gołąbku? – zacząłem, nerwowo splatając palce. – Tak? – spytała. W rękach miała żółty ręcznik i wycierała nim Toto. – Chcę to zrobić. Chcę walczyć w Vegas. – Nie – ucięła, uśmiechając się do uszczęśliwionej mordki szczeniaka. – Nie słuchasz. Ja na to pójdę. Po kilku miesiącach przekonasz się, że to była słuszna decyzja. Podniosła na mnie wzrok. – Będziesz pracował dla Benny’ego. Skinąłem nerwowo głową i uśmiechnąłem się.

– Chcę tylko o ciebie zadbać, Gołąbku. Jej oczy zalśniły łzami. – Nie chcę nic kupionego za te pieniądze, Travis. Nie chcę mieć nic wspólnego z Bennym, Vegas czy czymkolwiek, co się z tym łączy. – Ale nie miałaś problemu z planowaniem kupna samochodu za pieniądze z moich tutejszych walk. – To co innego, wiesz przecież. Zmarszczyłem czoło. – Będzie dobrze, Gołąbku. Zobaczysz. Przyglądała mi się chwilę, a potem jej policzki się zarumieniły. – Po co mnie w ogóle pytasz, Travis? Pracowałbyś dla Benny’ego bez względu na to, co powiem. – Chcę, żebyś mnie w tym wspierała. Przecież nie można odrzucić takiej kasy. Byłbym szalony, gdybym powiedział „nie”. Długo milczała, zgarbiona, a potem skinęła głową. – No dobrze. Podjąłeś decyzję. Moje usta rozciągnęły się w szerokim uśmiechu. – Zobaczysz, Gołąbku. Będzie świetnie. Poderwałem się z łóżka, podszedłem do Abby i pocałowałem jej palce. – Umieram z głodu. A ty? Pokręciła głową. Pocałowałem ją u nasady włosów, nim ruszyłem do kuchni. Nuciłem pod nosem jakąś wesołą piosenkę, łapiąc dwie kromki chleba, trochę salami i sera. Człowieku, ona nic nie chwyta, pomyślałem, kiedy wyciskałem ostrą musztardę na kanapki. W trzech gryzach pochłonąłem wszystko, a potem popiłem piwem, zastanawiając się, co jeszcze jest tu do zjedzenia. Dopiero w domu zdałem sobie sprawę, jak bardzo wyeksploatowałem swoje ciało. Poza walką najpewniej odegrały tu rolę nerwy. Teraz, kiedy Abby znała moje plany i sprawa była postanowiona, nerwy puściły na tyle, że odzyskałem apetyt. Abby przeszła korytarzem i ukazała się zza zakrętu z walizką w ręce. Nawet na mnie nie spojrzała, tylko od razu ruszyła do drzwi. – Gołąbku?! – zawołałem.

Podszedłem do jeszcze otwartych drzwi i zobaczyłem, jak idzie do hondy Ameriki. Nie odpowiedziała, więc pobiegłem schodami i przez trawnik do miejsca, gdzie stali Shepley, America i Abby. – Co ty robisz? – spytałem, wskazując walizkę. Abby uśmiechnęła się, wyraźnie skrępowana. Od razu było widać, że coś jest nie tak. – Gołąbku? – Zabieram rzeczy do akademika. Są tam pralki i suszarki, a ja mam potwornie dużo prania. Uniosłem brwi. – Chciałaś odjechać tak bez słowa? – Przecież wróci, Trav. Masz paranoję – wtrąciła America. – Aha – wydukałem, nie do końca przekonany. – Przyjedziesz na noc? – Nie wiem. Zależy, czy zdążę z praniem. Choć wiedziałem, że nie pasuje jej moja decyzja w sprawie Benny’ego, odpuściłem. Uśmiechnąłem się i przytuliłem ją. – Za trzy tygodnie będę płacił komuś, żeby robił ci pranie. Albo będziesz mogła po prostu wyrzucać brudne rzeczy i kupować nowe. – Będziesz znowu walczył dla Benny’ego? – spytała zaszokowana America. – Złożył mi propozycję, której nie mogłem odrzucić. – Travis – zaczął Shepley. – Nie naskakujcie na mnie przynajmniej wy. Nie zmieniłem zdania dla Gołąbka, nie zmienię go dla was. America wymieniła spojrzenia z przyjaciółką. – No to lepiej jedźmy, Abby – popędziła ją. – Upranie tego wszystkiego potrwa wieki. Pochyliłem się, żeby pocałować Abby w usta. Przytuliła mnie i pocałowała mocno. Poczułem się trochę lepiej, mimo jej dąsów. – Do zobaczenia. – Przytrzymałam jej drzwi, kiedy siadała z przodu na miejscu pasażera. – Kocham cię. Shepley wstawił walizkę do bagażnika hondy, a America wślizgnęła się za kierownicę i pociągnęła pasy, żeby się przypiąć.

Zamknąłem drzwi przy Abby i założyłem ręce na piersi. Mój kuzyn stał obok. – Nie będziesz walczył dla Benny’ego, prawda? – spytał. – To kupa forsy, Shepley. Sześciocyfrowe dochody z jednej walki. – Sześciocyfrowe? – Potrafiłbyś odmówić? – Tak, gdybym wiedział, że America przez to rzuci mnie w diabły. Zaśmiałem się. – Abby nie rzuci mnie z takiego powodu. Kiedy America wycofywała samochód z parkingu, zauważyłem łzy płynące po policzkach Abby. Podbiegłem do jej okna i zastukałem w szybę. – Co się stało, Gołąbku? – Jedź, Mare – odczytałem z ruchu jej warg. Otarła łzy. Biegłem obok auta i waliłem dłonią w szybę. Abby nie chciała na mnie spojrzeć. Paniczny strach przeszył mnie na wskroś. – Gołąbku? America! Zatrzymaj ten pieprzony samochód! Abby, nie rób tego! America skręciła na główną drogę i wcisnęła gaz. Pognałem za nimi, ale kiedy honda prawie znikła mi z pola widzenia, zawróciłem i pobiegłem po harleya. Po drodze wygrzebałem z kieszeni kluczyki i wskoczyłem na motor. – Travis, daj spokój – mitygował mnie Shepley. – Ona mnie zostawia, do cholery, Shep! – wrzasnąłem i zaraz po odpaleniu podkręciłem obroty na maksimum, i pognałem naprzód. America właśnie zatrzaskiwała drzwi, kiedy dotarłem na parking pod Morgan Hall. Mało nie przewróciłem motoru, gdy zatrzymałem się i zapomniałem o podparciu maszyny. Dopadłem hondy i jednym szarpnięciem otworzyłem drzwi od strony pasażera. America z zaciśniętymi zębami szykowała się na mój atak. Popatrzyłem na ceglany mur akademika, wiedząc, że Abby musi być gdzieś tam w środku. – Musisz mnie tam wpuścić, Mare – błagałem. – Przykro mi – powiedziała.

Włączyła wsteczny i wycofała się z parkingu. Kiedy wbiegałem na schody, biorąc po dwa stopnie naraz, wychodziła jakaś dziewczyna, której nigdy wcześniej nie widziałem. Złapałem drzwi, ale zastąpiła mi drogę. – Nie możesz tu wejść. Wyciągnąłem kluczyki motocykla i zadzwoniłem jej nimi przed nosem. – Moja dziewczyna, Abby Abernathy, zostawiła u mnie kluczyki do auta. Wpadłem je podrzucić. Panna skinęła głową, niepewna, co robić, ale przepuściła mnie. Wskakując po parę stopni naraz, dotarłem wreszcie na piętro Abby, pod jej drzwi. Wziąłem kilka głębokich oddechów. – Gołąbku? – spytałem, starając się nie robić hałasu. – Wpuść mnie, kochanie. Musimy o tym pomówić. Nie odpowiedziała. – Gołąbku, proszę. Masz rację. Nie słuchałem, co mówisz. Możemy usiąść i dokładniej o tym porozmawiać, dobrze? Ja tylko… proszę, otwórz drzwi, do cholery! Nie pójdę, dopóki ze mną nie porozmawiasz! Gołąbku! – O co chodzi? – burknęła Kara, otwierając drzwi. Poprawiła okulary i pociągnęła nosem. Jak na tak drobniutką dziewczynę miała wyjątkowo surowy wyraz twarzy. Westchnąłem z ulgą, że przynajmniej zdołam zobaczyć Abby. Ale zaglądając Karze przez ramię, nie byłem w stanie jej wypatrzeć. – Karo – powiedziałem, starając się zachować spokój. – Powiedz Abby, że muszę z nią porozmawiać. Proszę. – Nie ma jej tu. – Jest – upierałem się, szybko tracąc cierpliwość. Dziewczyna przestąpiła z nogi na nogę. – Nie widziałam jej dzisiaj. Tak naprawdę nie widziałam jej już od kilku dni. – Wiem, że tu jest! – wrzasnąłem. – Gołąbku? – Jej nie… Chwila! – pisnęła Kara, kiedy przepchałem się do środka obok niej. Drzwi zaskrzypiały. Pociągnąłem klamkę i zajrzałem za nie,

a potem do szaf, nawet pod łóżko. – Gołąbku! Gdzie ona jest? – Nie widziałam jej! – krzyknęła Kara. Wyszedłem do holu, rozglądając się na boki, a Kara zatrzasnęła za mną drzwi, po czym usłyszałem kliknięcie zamka. Ściana wydawała się zimna, kiedy oparłem się o nią plecami i nagle uzmysłowiłem sobie, że nie mam na sobie kurtki. Pomału ześlizgując się po murze w dół i opadając na tyłek, ukryłem twarz w dłoniach. Może w tej chwili mnie nienawidzi, ale musi kiedyś wreszcie tu przyjść. Po dwudziestu minutach wyciągnąłem komórkę i wystukałem SMS-a. Gołąbku, proszę, wiem, że jesteś wkurzona, ale przecież możemy o tym pogadać Po chwili kolejnego: Proszę, wróć I jeszcze: Proszę! Kocham cię Nie odpowiadała. Czekałem kolejne pół godziny, a potem pisałem dalej: Jestem pod Morganem, dasz mi chociaż znać, czy wrócisz na noc? Gołąbku, cholernie mi przykro. Proszę, przyjedź. Muszę cię zobaczyć Wiesz, że to nie ja tu zachowuję się nierozsądnie. Mogłabyś przynajmniej odpowiedzieć Przecież nie zasługuję na coś takiego. Dobra, palant ze mnie, myślałem, że pieniądze mogłyby rozwiązać wszystkie nasze problemy, ale przynajmniej nie uciekam za każdym razem, kiedy jakiś mamy Przepraszam, wcale tak nie myślę Co mam zrobić? Zrobię wszystko, co zechcesz, dobrze? Tylko proszę odezwij się To paranoja Jestem w tobie zakochany, nie rozumiem, jak możesz tak odejść Tuż przed świtem, kiedy już byłem pewien, że zrobiłem z siebie kompletnego dupka, a Abby prawdopodobnie uważa mnie za

szurniętego, podniosłem się z podłogi. Już to, że nie pojawiła się ochrona, żeby mnie stąd wyprowadzić, było zdumiewające, ale gdybym dalej siedział na korytarzu, kiedy dziewczyny zaczną wychodzić na zajęcia, szczęście na pewno przestałoby mi sprzyjać. Pokuśtykałem na dół jak zbity pies i wsiadłem na motocykl. Choć przed przejmującym zimowym chłodem chroniła mnie tylko bawełniana koszulka, było mi wszystko jedno. W nadziei, że zobaczę Abby na zajęciach z historii, pojechałem prosto do domu, żeby odtajać pod gorącym prysznicem. Shepley stał w drzwiach mojego pokoju, kiedy się ubierałem. – Czego chcesz, Shep? – Rozmawiałeś z nią? – Nie. – Nawet żadnego SMS-a? Nic? – Powiedziałem: nie – uciąłem krótko. – Trav… – Shepley westchnął. – Jej pewnie nie będzie dziś na zajęciach. Nie chcę z Americą się w to mieszać, ale tak mówiła. – A może przyjdzie – odparłem, zapinając pasek. Spryskałem się wodą toaletową, którą najbardziej lubiła Abby, a potem włożyłem kurtkę i chwyciłem plecak. – Zaczekaj, podwiozę cię – zaproponował mój kuzyn. – Nie, pojadę na motorze. – Dlaczego? – Na wypadek, gdyby zgodziła się wrócić tu ze mną i porozmawiać. – Travis, myślę, że czas, byś wziął pod uwagę fakt, że ona może nie… – Zamknij się, Shep. – Rzuciłem mu groźne spojrzenie. – Choć ten jeden raz nie bądź taki rozsądny. Nie próbuj mnie ratować. Bądź tylko moim przyjacielem, dobrze? Skinął głową. – Jak chcesz. Z jego pokoju wyszła America. Była jeszcze w piżamie. – Travis, czas, żebyś dał jej odejść. Podjęła decyzję, kiedy tylko wyjaśniłeś jej, że będziesz pracował dla Benny’ego.

Milczałem, nie dała jednak za wygraną. – Travis… – Przestań. Bez urazy, Mare, ale teraz nie jestem nawet w stanie na ciebie patrzeć. Nie czekając na reakcję, zatrzasnąłem im drzwi przed nosem. To dramatyzowanie pomagało nieco rozładować niepokój, jaki czułem przed spotkaniem z Abby. To lepsze, niż gdybym w przerażeniu czołgał się przed nią i błagał w obecności grupy, żeby wróciła. Choć nie cofnąłbym się i przed tym, jeśli to mogłoby ją przekonać. Szedłem wolno, nawet po schodach, ale i tak byłem o pół godziny za wcześnie. Miałem nadzieję, że nadejdzie Abby i będziemy mieli trochę czasu, żeby porozmawiać przed zajęciami, ale wyszła poprzednia grupa, a Abby nadal nie było. Usiadłem obok jej pustego miejsca i skubałem swoją skórzaną bransoletkę, kiedy wchodzili i siadali inni studenci. Dla nich to był tylko dzień jakich wiele. Ciężko mi było patrzeć, jak ich życie toczy się dalej, podczas gdy mój świat się wali. Poza kilkoma spóźnialskimi, którzy wślizgnęli się po panu Chaneyu, wszyscy byli obecni – wszyscy poza Abby. Pan Chaney otworzył dziennik, przywitał grupę i zaczął wykład. Jego słowa zlewały mi się w jedno, kiedy moje serce tłukło się w piersi, z każdym oddechem coraz mocniej. Zacisnąłem zęby, a oczy zaszły mi łzami. Myśl, że Abby jest gdzie indziej i czuje ulgę, że się ode mnie uwolniła, podsycała mój gniew. Wstałem i popatrzyłem na jej puste miejsce. – Eee… panie Maddox? Dobrze się pan czuje? – zapytał Chaney. Kopnąłem w jej ławkę, a potem w swoją. Właściwie nie słyszałem „ochów” i „achów” oraz pisków, które rozległy się wokół. – Niech to szlag! – krzyknąłem, kopiąc jeszcze raz swoją ławkę. – Panie Maddox – powiedział pan Chaney dziwnie spokojnym tonem. – Sądzę, że dobrze panu zrobi, jak się pan trochę przewietrzy. Stałem nad przewróconymi ławkami, ciężko dysząc. – Proszę opuścić tę salę, Travis. Natychmiast – polecił, tym razem bardziej stanowczo. Porwałem plecak z podłogi i popchnąłem drzwi; usłyszałem, jak

trzaskają o ścianę po drugiej stronie. – Travis! Jedyne, co do mnie dotarło, to to, że głos jest damski. Obróciłem się, przez pół sekundy mając nadzieję, że to Abby. Korytarzem biegła Megan. Zatrzymała się przy mnie. – Myślałam, że masz zajęcia? – Uśmiechnęła się. – Robisz coś ciekawego w ten weekend? – Czego chcesz? Uniosła brew, oczy jej zabłysły, jakby się domyśliła. – Znam cię. Jesteś wkurzony. Nie ułożyło ci się z zakonnicą? Nic nie odpowiedziałem. – Mogłam ci to z góry powiedzieć. – Wzruszyła ramionami, a potem podeszła krok bliżej i zaczęła szeptać mi do ucha z tak bliska, że jej pełne wargi mnie muskały. – Jesteśmy tacy sami. Nie pasujemy do nikogo. Spojrzałem na jej usta, a potem w jej oczy. Przechyliła głowę z tym swoim charakterystycznym seksownym uśmieszkiem. – Odpieprz się, Megan. Jej uśmiech pierzchł, a ja odszedłem.

Rozdział dwudziesty drugi Odrzucony W następnym tygodniu czas wlókł się niemiłosiernie. America i ja zdecydowaliśmy, że ona przez jakiś czas pomieszka w akademiku. Shepley niechętnie na to przystał. Abby opuściła wszystkie trzy zajęcia z historii i najwyraźniej znalazła sobie jakieś inne miejsce, żeby jeść, bo nie pojawiała się w stołówce. Próbowałem ją złapać po innych zajęciach, ale albo jej na nich nie było, albo wychodziła wcześniej. Nie odbierała telefonów. Shepley zapewniał mnie, że wszystko z nią w porządku i nic strasznego się nie dzieje. Choć to, że mogę dowiadywać się o nią tylko pośrednio, było potworne, byłoby jeszcze gorzej, gdyby wszelki kontakt został zerwany i nie miałbym nawet pojęcia, czy żyje, czy nie. Wszystko wskazywało na to, że nie chce mieć już ze mną nic do czynienia, ale nie umiałem porzucić nadziei, że niedługo mi wybaczy, zatęskni za mną tak samo, jak ja za nią, i pojawi się u nas. Myśl, że może już nigdy się nie spotkamy, była tak bolesna, że zdecydowałem się nie tracić wiary i postanowiłem czekać. W piątek do drzwi mojego pokoju zastukał Shepley. – Wejdź – powiedziałem, leżąc w łóżku i gapiąc się w sufit. – Wychodzisz dziś wieczorem, stary? – Nie. – Może powinieneś zadzwonić do Trenta. Pójść na parę drinków, przestać się zadręczać przez chwilę. – Nie. Mój kuzyn westchnął. – Słuchaj, wpadnie America… okropnie mi przykro… ale nie męcz jej pytaniami o Abby, proszę. Ledwie zdołałem ją namówić, żeby przyszła. Chce siedzieć tylko w moim pokoju. Dobrze? – Taaa. – Zadzwoń do Trenta. I musisz wreszcie coś zjeść i wykąpać się. Wyglądasz jak kupa gówna. Z tymi słowami zamknął drzwi. Nadal nie domykały się idealnie, od czasu kiedy je skopałem. I zawsze, gdy ktoś je zamykał,

przypominałem sobie, jak zdemolowałem mieszkanie po odejściu Abby i jak niedługo potem wróciła, co doprowadziło do naszego pierwszego razu. Zamknąłem oczy, ale tak jak od tygodnia nie mogłem zasnąć. Jak inni, tacy jak Shepley, są w stanie przechodzić takie męki wielokrotnie z różnymi dziewczynami? Kompletny obłęd. Jeślibym spotkał kogoś po Abby, nawet gdyby ta dziewczyna pod wieloma względami jej dorównywała, to nie wyobrażałem sobie, żebym mógł znów włożyć w to serce. A już na pewno nie na tyle, żeby czuć się tak jak teraz. To jak powolna śmierć. Okazuje się, że zawsze miałem rację. Dwadzieścia minut później usłyszałem Americę. Jej ściszone rozmowy z Shepleyem, kiedy ukrywali się przede mną w jego pokoju, odbijały się echem po mieszkaniu. Nawet sam głos Ameriki był nie do zniesienia. Świadomość, że pewnie przed chwilą rozmawiała z Abby, łamała mi serce. Zmusiłem się, żeby wstać i pójść do łazienki, zająć się kąpielą i innymi higienicznymi rytuałami, których od tygodnia zaniedbywałem. Głos Ameriki zagłuszyła woda, ale kiedy tylko zakręciłem kran, znów go słyszałem. Ubrałem się, złapałem kluczyki motocykla i postanowiłem zrobić sobie dłuższą przejażdżkę. Pewnie skończę u taty, żeby mu zdradzić nowinę. Kiedy mijałem drzwi do sypialni Shepleya, zadzwoniła komórka Ameriki. To był dzwonek sygnalizujący telefon od Abby. Ścisnęło mnie w dołku. – Mogę po ciebie podjechać i pójdziemy gdzieś na kolację – powiedziała America. Abby jest głodna. Może pójdzie do stołówki. Pobiegłem do harleya i ruszyłem na pełnym gazie z parkingu; przejechałem na czerwonym i nie zatrzymywałem się przy znakach stopu przez całą drogę do kampusu. Kiedy dotarłem do stołówki, nie zastałem tam Abby. Poczekałem kilka minut, ale się nie pojawiła. Przygarbiony powlokłem się na parking. Noc była cicha. Zimno. Zupełne przeciwieństwo wieczoru, kiedy odprowadzałem Abby do akademika po wygranym zakładzie, co

tylko jeszcze mocniej uświadamiało mi, jak bardzo mi bez niej pusto. W oddali pojawiła się mała sylwetka zmierzająca samotnie do stołówki. To była Abby. Upięła włosy w kok, a kiedy znalazła się bliżej, zauważyłem, że jest nieumalowana. Skulona splotła ręce na piersi, była bez kurtki, miała na sobie tylko gruby szary sweter, żeby ją chronił przed chłodem. – Gołąbku? – powiedziałem, wychodząc z cienia. Aż podskoczyła; stanęła jak wryta. Dopiero kiedy poznała, że to ja, trochę się uspokoiła. – Jezu, Travis! Ale mnie wystraszyłeś! – Gdybyś odbierała moje telefony, nie musiałbym się czaić w ciemnościach. – Wyglądasz strasznie – powiedziała. – Ten tydzień dał mi w kość. Objęła się mocniej ramionami. Musiałem powstrzymać się, żeby jej nie przytulić i nie ogrzać. Abby westchnęła. – Idę właśnie coś zjeść. Zadzwonię do ciebie później, dobrze? – Nie. Musimy porozmawiać. – Trav… – Odrzuciłem propozycję Benny’ego. Zadzwoniłem do niego w środę i powiedziałem: „nie”. Miałem nadzieję, że się uśmiechnie albo przynajmniej zobaczę w jej oczach aprobatę. Ale jej twarz nie zdradzała żadnych uczuć. – Nie wiem, co mam ci na to powiedzieć, Trav. – Powiedz, że mi wybaczasz. Powiedz, że wrócisz do mnie. – Nie mogę. Mina mi zrzedła. Abby próbowała mnie minąć, ale instynktownie zastąpiłem jej drogę. Jeśli dam jej teraz odejść, stracę ją na zawsze. – Nie mogę spać ani jeść… Nie mogę się na niczym skupić. Wiem, że mnie kochasz. Wszystko będzie jak przedtem, jeżeli tylko przyjmiesz mnie z powrotem. Zamknęła oczy.

– Jesteśmy dla siebie toksyczni, Travis. Myślę, że masz obsesję na punkcie zawłaszczenia mnie. Chcesz traktować mnie jak swoją własność. – Nieprawda. Kocham cię nad życie, Gołąbku. – I o to mi właśnie chodzi. To chore. – Wcale nie chore. – No dobrze… to jakie masz priorytety? Pieniądze, ja, twoje życie… a może jest jeszcze coś, co stoi przed pieniędzmi? – Zdaję sobie sprawę, że zawaliłem. Wiem kiedy, ale gdybym zdawał sobie sprawę, że mnie zostawisz, to nigdy bym… Ja tylko chciałem zapewnić ci to, co najlepsze. – Już to mówiłeś. – Proszę, przestań. Nie wytrzymam tego… to… mnie zabija – powiedziałem bliski paniki. Mur, jakim otaczała się Abby, kiedy byliśmy tylko przyjaciółmi, stał znowu, mocniejszy niż przedtem. Nie słuchała. Nie mogłem do niej dotrzeć. – Dla mnie to już skończone, Trav. Skrzywiłem się. – Nie mów tak. – To koniec. Wracaj do domu. Zmarszczyłem brwi. – Ty jesteś moim domem. Zawahała się chwilę i łudziłem się już, że coś do niej trafiło, ale zaraz znów patrzyła gdzieś w dal, jakby była za szybą. – Podjąłeś swoją decyzję, a ja swoją, Trav. – Będę trzymał się z dala od Vegas, z dala od Benny’ego… Skończę studia. Ale potrzebuję ciebie. Potrzebuję ciebie. Jesteś moją najlepszą przyjaciółką. Po raz pierwszy od czasu, kiedy byłem dzieckiem, gorące łzy zapiekły mnie w oczach i popłynęły po policzkach. Niezdolny się pohamować, wyciągnąłem ręce i objąłem drobną postać Abby, pocałowałem ją w usta. Jej wargi były zimne i sztywne, ująłem więc jej twarz w dłonie, całując mocniej, rozpaczliwie starając się wywołać jej reakcję.

– Pocałuj mnie – błagałem. Ściągnęła usta, ale w jej ciele nie było życia. Upadłaby, gdybym ją puścił. – Pocałuj mnie! – błagałem. – Proszę, Gołąbku! Przecież mu odmówiłem! Abby mnie odepchnęła. – Puszczaj, Travis! Wyminęła mnie, ale złapałem ją za nadgarstek. Trzymała rękę wyprostowaną za sobą, nie odwróciła się jednak. – Błagam cię. Upadłem na kolana, nie uwalniając jej dłoni. Kiedy mówiłem, z ust unosiły mi się białe obłoczki pary, przypominając o zimnie. – Błagam cię, Abby. Nie rób tego. Obejrzała się i jej wzrok padł na moją rękę, tam gdzie miałem wytatuowane jej imię. Szybko się odwróciła, spojrzała w kierunku stołówki. – Puść mnie, Travis. Zabrakło mi powietrza. Tracąc resztki nadziei, uwolniłem jej dłoń, pozwoliłem jej wyślizgnąć się z moich palców. Nie spojrzała za siebie, tylko ruszyła naprzód. Oparty dłońmi na chodniku, zostałem sam. Ona już nie wróci. Nie chce mnie więcej i nic nie mogę zrobić ani powiedzieć, żeby ją zatrzymać. Minęło dobre kilka minut, zanim zdołałem zebrać dość sił, żeby się podnieść. Stopy nie chciały mnie nieść, ale jakoś zmusiłem je do posłuszeństwa na tyle, żeby dowlec się do harleya. Usiadłem na nim i pozwoliłem płynąć łzom. Do tej pory tylko raz w życiu doświadczyłem straty. Tym razem zdawała się ona jakby bardziej realna. Utrata Abby nie była historią pamiętaną z wczesnego dzieciństwa – patrzyła mi prosto w twarz, zwalała z nóg jak choroba, odchodziłem od zmysłów, ból był morderczy, fizyczny. W uszach brzmiały mi słowa matki. Abby to dziewczyna, o którą powinienem walczyć, i walczyłem. Ale nic z tego nie okazało się wystarczające. Obok mojego motocykla przystanął dodge intrepid. Nie musiałem podnosić wzroku, żeby wiedzieć, kto podjechał.

Trenton zgasił silnik. Opierał się łokciem o otwarte okno. – Cześć. – Cześć – rzuciłem, ocierając oczy rękawem kurtki. – Ciężki wieczór, co? – Taaa. – Skinąłem głową, patrząc na bak harleya. – Właśnie skończyłem pracę. Potrzebuję się napić. Jedź ze mną do Dutcha. Wziąłem długi, rozedrgany wdech. Trenton, podobnie jak tata i reszta moich braci, zawsze potrafił sobie ze mną radzić. Obaj wiedzieliśmy, że nie powinienem prowadzić w tym stanie. – Dobra. – To jedziemy? – zapytał z lekkim uśmiechem, trochę zaskoczony. Przerzuciłem nogę, zsiadłem z motoru i poszedłem do auta Trentona. Od włączonego ogrzewania skóra zaczęła mnie piec i po raz pierwszy tego wieczoru dotarło do mnie, jaki ziąb panuje na zewnątrz i że nie jestem właściwie ubrany na taką pogodę. – Shepley do ciebie zadzwonił? – Taa. Wycofał samochód z parkingu i w żółwim tempie wyjechał na ulicę. Rzucił na mnie okiem. – Chyba jakiś gość, French, dzwonił do jego dziewczyny. Powiedział, że szarpiecie się z Abby pod stołówką. – Nie szarpaliśmy się. Próbowałem tylko… namówić ją, żeby wróciła. Trenton skinął głową. – Tak myślałem. Nie rozmawialiśmy już, póki nie siedliśmy na stołkach przy barze Dutcha. Towarzystwo było szemrane, ale Bill, właściciel i barman, znał się z ojcem, od kiedy byliśmy mali, i większość stałych bywalców widziała, jak dorastaliśmy. – Dobrze was widzieć, chłopaki. Dawno nie zaglądaliście – powiedział Bill, wycierając blat, zanim postawił przed każdym z nas po piwie i kieliszku wódki. – Cześć, Bill – powiedział Trenton, natychmiast wychylając wódkę.

– Dobrze się czujesz, Travis? – zapytał Bill. – Poczuje się lepiej po kilku kolejkach – odpowiedział za mnie brat. Byłem mu wdzięczny. W tamtej chwili, gdybym się odezwał, mógłbym się kompletnie rozkleić. Trenton stawiał mi whiskey, aż zęby mi zdrętwiały i byłem na granicy utraty przytomności. I rzeczywiście film mi się urwał gdzieś w drodze między barem a mieszkaniem, bo obudziłem się następnego ranka na kanapie w ubraniu i nie miałem pewności, jak się tam znalazłem. Shepley zamykał drzwi. Usłyszałem znajomy dźwięk ruszającej spod domu hondy Ameriki. Usiadłem, mrużąc jedno oko. – Jak się wam spało? – Dobrze. A tobie? – Chyba też. Słyszałeś, kiedy wróciłem? – Taa, Trent przydźwigał twoje dupsko na górę i rzucił cię na kanapę. Śmiałeś się, więc pewnie wieczór był udany. – Trent to może palant, ale dobry brat. – Na pewno. Jesteś głodny? – O, nie – jęknąłem. – W porząsiu. To ja zrobię sobie owsiankę. Usiadłem na kanapie, starając się przypomnieć sobie poprzedni wieczór. Ostatnie godziny mi się zacierały, ale kiedy wróciłem myślą do chwili, kiedy zobaczyłem Abby w kampusie, aż się wzdrygnąłem. – Mówiłem Mare, że mamy dziś swoje plany. Pomyślałem, że moglibyśmy pojechać do jakiejś graciarni, żeby wymienić te twoje cholerne skrzypiące drzwi. – Nie musisz mnie niańczyć, Shep. – Nie niańczę. Za pół godziny ruszamy. Tylko najpierw spłucz z siebie ten odór – powiedział, siadając w fotelu z miseczką płatków. – A potem wrócimy do domu i pouczymy się. Sesja. – Ja pierdolę. – Westchnąłem. – Zamówię na lunch pizzę, a co zostanie, zjemy na kolację. – Zbliża się Święto Dziękczynienia, pamiętasz? Będę jadł pizzę na

śniadanie, lunch i kolację przez trzy dni z rzędu. Nie, dziękuję. – No dobra, to zamówię chińszczyznę. – Zajmujesz się duperelami – rzuciłem. – Wiem. Zaufaj mi, to pomaga. Pokiwałem wolno głową w nadziei, że ma rację. Dni dłużyły się niemiłosiernie. Ale uczenie się do późna z Shepleyem, a czasem Americą, pomagało skrócić bezsenne noce. Trenton obiecał, że przed Świętem Dziękczynienia nie powie tacie i reszcie braci Maddoxów o Abby, mimo to bałem się rodzinnego spotkania, bo przecież obiecałem im, że ona się pojawi. Będą o nią pytać i od razu przejrzą moje kłamstwa. Po ostatnich zajęciach w piątek zadzwoniłem do Shepleya. – Cześć, wiem, że nie powinienem o to prosić, ale chciałbym, żebyś się dowiedział, dokąd Abby wybiera się na przerwę świąteczną. – To akurat proste. Będzie z nami. Spędza święta u Ameriki. – Naprawdę? – Tak, a bo co? – Nic, nic – powiedziałem i szybko się rozłączyłem. Szedłem przez kampus w lekkim deszczu, czekając, kiedy z zajęć wyjdzie grupa Abby. Pod budynkiem Hoovera zobaczyłem kilka osób z zajęć z matematyki, na które chodziła. Wyłonił się tył głowy Parkera, a potem Abby. Kuliła się w swojej zimowej kurtce, najwyraźniej czuła się niezręcznie, kiedy Parker coś tam nawijał. Naciągnąłem mocniej czerwoną bejsbolówkę i pobiegłem w ich kierunku. Wzrok Abby powędrował ku mnie. Kiedy mnie rozpoznała, uniosła brwi. W głowie powtarzałem sobie jak mantrę: Bez względu na to, co dowcipnego palnie Parker, nie daj się wyprowadzić z równowagi. Nie spieprz tego, NIE SPIEPRZ TEGO. Ku mojemu zaskoczeniu od razu się zmył; nie odezwał się do mnie nawet słowem. Wetknąłem ręce do kieszeni dresowej bluzy.

– Shepley mówił, że jutro jedziesz z nim i Mare do Wichita. – Tak? – Spędzisz całą przerwę u Ameriki? Wzruszyła ramionami. Aż za bardzo starała się udawać, że moja obecność nie robi na niej wrażenia. – Bardzo lubię się z jej rodzicami. – A twoja mama? – To pijaczka, Travis. Nawet nie będzie wiedziała, że to Święto Dziękczynienia. Żołądek mi się ścisnął, bo wiedziałem, że od odpowiedzi na moje następne pytanie wszystko zależy. Nad nami zagrzmiało, popatrzyłem więc w górę, mrużąc oczy, kiedy wielkie krople spadły mi na twarz. – Chciałbym cię o coś poprosić – powiedziałem, kuląc się w coraz silniejszym deszczu. – Chodź. Pociągnąłem Abby pod najbliższy daszek, żeby nie przemokła w ulewie. – O co? – spytała podejrzliwie. Prawie jej nie słyszałem w tym deszczu. – Mój… – Przestąpiłem z nogi na nogę, zdenerwowany do granic wytrzymałości. Rozsądek mówił mi „wycofaj się!”, ale chciałem przynajmniej spróbować. – Mój tata i chłopaki nadal spodziewają się ciebie w czwartek. – Travis – jęknęła. Spuściłem wzrok. – Mówiłaś, że przyjdziesz. – Wiem, ale… teraz to byłoby trochę nie na miejscu, nie sądzisz? – Obiecywałaś – powtórzyłem, starając się mówić spokojnie. – Byliśmy razem, kiedy umawialiśmy się, że pojadę do ciebie. Wiedziałeś, że teraz to odpada. – Nie wiedziałem, a w każdym razie jest już za późno. Przylatuje Thomas, a Tyler wziął wolne w pracy. Wszyscy cieszą się, że będziesz. Skulona Abby okręcała mokry kosmyk włosów dokoła palca. – Przecież i tak by się zjechali? – Nie wszyscy. Od lat nie spędzaliśmy Święta Dziękczynienia w komplecie. Bardzo się postarali, bo obiecałem im porządne jedzenie.

Nie mieliśmy w kuchni kobiety od czasu śmierci mamy i… – Czy to nie jest przypadkiem trochę seksistowskie podejście? – Nie o to mi chodziło, Gołąbku, daj spokój. Wszyscy chcemy, żebyś tam była. Tylko tyle. – Nie powiedziałeś im o nas, co? – Tata pytałby dlaczego, a ja nie jestem gotów z nim o tym rozmawiać. Nasłuchałbym się, jaki to jestem głupi, do porzygu. Proszę, pojedź ze mną, Gołąbku. – Musiałabym wstawić indyka do piekarnika o szóstej rano, ruszylibyśmy przed piątą… – Możemy tam zanocować. Gwałtownie uniosła brwi. – O, co to, to nie! Wystarczy, że mam kłamać przed twoją rodziną i udawać, że nadal jesteśmy razem. Jej reakcja, choć spodziewana, ubodła nieco moje ego. – Zachowujesz się tak, jakbym prosił cię o Bóg wie co. – Powinieneś był im powiedzieć! – Powiem. Po Święcie Dziękczynienia… Powiem im. Westchnęła i odwróciła wzrok. Czekanie na jej odpowiedź było jak zrywanie sobie paznokci, jednego po drugim. – Jeśli obiecasz, że to nie jakaś sztuczka, by przekonać mnie do zmiany decyzji, to dobrze. Skinąłem głową, starając się nie okazać zbyt wiele entuzjazmu. – Obiecuję. Zacisnęła usta, ale w jej oczach tlił się leciutki uśmiech. – No to do zobaczenia o piątej. Pochyliłem się, żeby pocałować ją w policzek. Chciałem ją tylko szybko cmoknąć, ale moje usta tak bardzo za nią tęskniły, że trudno się było oderwać. – Dziękuję, Gołąbku. Shepley z Americą wyruszyli hondą do Wichita, a ja posprzątałem mieszkanie, poskładałem ostatnią porcję prania, wypaliłem pół paczki papierosów, spakowałem podręczną torbę, po czym przeklinałem i poganiałem zegar. Czas wlókł się niemiłosiernie. Gdy wreszcie zrobiła się czwarta trzydzieści, pobiegłem na dół do chargera Shepleya, starając

się nie jechać jak wyścigowiec przez całą drogę do Morgan Hall. Kiedy dotarłem do drzwi Abby, zaskoczył mnie jej zmieszany wyraz twarzy. – Travis – szepnęła. – Gotowa? – Gotowa na co? – Powiedziałaś, żebym podjechał po ciebie o piątej. Skrzyżowała ramiona na piersi. – Miałam na myśli piątą rano! – Ach, tak. To chyba muszę zadzwonić do taty i uprzedzić, że dziś nie przyjeżdżamy. – Travis! – jęknęła. – Pożyczyłem auto Shepa, żebyśmy nie mieli kłopotu z bagażem na motocyklu. W domu jest wolna sypialnia, możesz się w niej przespać. Moglibyśmy pooglądać jakieś filmy albo… – Nie będę nocować u twojego taty! Mina mi zrzedła. – Dobrze. To ja… Do zobaczenia rano. Cofnąłem się o krok, a Abby zatrzasnęła drzwi. Pojedzie, ale moja rodzina na pewno kapnie się, że coś jest nie tak, jeśli nie pojawimy się wieczorem, jak zapowiadałem. Poszedłem wolno korytarzem, wybierając numer taty. Zapyta dlaczego, a ja nie miałem ochoty bezczelnie kłamać. – Travis, zaczekaj! Obróciłem się szybko i zobaczyłam, że Abby wyszła z pokoju. – Daj mi chwilę, żebym mogła spakować kilka rzeczy. Uśmiechnąłem się z ulgą, bliski euforii. Weszliśmy razem do mieszkania i czekałem w progu, kiedy wrzucała do torby jakieś drobiazgi. Ta scena przypomniała mi wieczór, kiedy wygrałem zakład, i zdałem sobie sprawę, że za nic nie oddałbym ani sekundy z czasu, który spędziliśmy razem. – Stale cię kocham, Gołąbku. Nie podniosła wzroku. – To przestań. Nie robię tego dla ciebie. Zabrakło mi tchu. Poczułem w klatce piersiowej rozchodzący się

we wszystkich kierunkach fizyczny ból. – Wiem.

Rozdział dwudziesty trzeci Akceptuję Zawsze tak dobrze nam się gadało o byle czym, ale teraz czułem się bezradny. Nie przychodził mi do głowy żaden odpowiedni temat. Bałem się, żeby jej nie wkurzyć, jeszcze zanim dojedziemy do taty. Plan polegał na tym, żeby odegrała rolę, zaczęła za mną tęsknić, a potem może dostanę drugą szansę i uproszę ją, by wróciła. To było chwytanie się brzytwy, ale nie miałem innego wyjścia. Zatrzymałem się na mokrym żwirowym podjeździe i zaniosłem torby na ganek. Drzwi otworzył uśmiechnięty tata. – Miło cię widzieć, synku. Jego uśmiech stał się jeszcze szerszy, kiedy zobaczył zmokniętą, ale piękną dziewczynę stojącą obok mnie. – Abby Abernathy. Nie możemy się doczekać jutrzejszego obiadu. Sporo czasu upłynęło, odkąd… No, tak. To było dawno. W domu tata oparł dłoń na swoim wystającym brzuszku i uśmiechnął się. – Ulokowałem was w pokoju gościnnym, Trav. Pomyślałem, że nie będzie ci się chciało szarpać ze zsuwaniem łóżek w twoim pokoju. Abby spojrzała na mnie. – Abby pewnie… ona pewnie… zajmie pokój gościnny, a ja rozłożę się u siebie. Podszedł do nas z kwaśną miną Trenton. – Dlaczego? Przecież mieszkała u ciebie, nie? – Ostatnio nie. – Hamowałem się, żeby się na niego nie rzucić. Dobrze wiedział dlaczego. Tata i on wymienili spojrzenia. – Pokój Thomasa od lat służy za schowek, myślałem, że pozwolę mu przenocować u ciebie. Ale pewnie może się przespać na kanapie – powiedział tata, patrząc na jej sfatygowane, spłowiałe poduchy. – Nie rób sobie kłopotu, Jim. Sądziliśmy, że to nie wypada – wtrąciła się Abby, dotykając mojej ręki. Zaśmiał się gromko i poklepał ją po dłoni.

– Poznałaś moich synów, Abby. Chyba wiesz, że to prawie niemożliwe mnie zgorszyć. Wskazałem głową schody i poszła za mną. Delikatnie popchnąłem drzwi nogą i postawiłem bagaże na podłodze. Popatrzyłem na łóżko i odwróciłem się do Abby. Swoimi wielkimi oczami wodziła po pokoju. Jej wzrok zatrzymał się na fotografii rodziców wiszącej na ścianie. – Przepraszam, Gołąbku. Będę spał na podłodze. – Jasne, nie masz innego wyjścia – powiedziała, ściągając włosy w koński ogon. – Nie do wiary, że dałam ci się na coś takiego namówić. Usiadłem na łóżku i zdałem sobie sprawę, jak przykra musi być dla niej cała ta sytuacja. Pewnie jakoś podświadomie łudziłem się, że poczuje podobną ulgę jak ja, kiedy znajdziemy się razem. – Ale się poplątało. Nie wiem, co sobie myślałem. – A ja wiem dokładnie, co myślałeś. Nie jestem głupia, Travis. Podniosłem wzrok i posłałem jej znużony uśmiech. – A jednak przyjechałaś. – Muszę przygotować wszystko na jutro – rzuciła, otwierając drzwi. Wstałem. – Pomogę ci. Kiedy szykowała ziemniaki, ciasta i indyka, ja przynosiłem jej i podawałem potrzebne rzeczy i niczym pomoc kuchenna robiłem wszystko, o co mnie prosiła. Przez pierwszą godzinę panowała sztywna atmosfera, ale potem przyjechali bliźniacy, wszyscy zebrali się w kuchni i to pomogło Abby się rozluźnić. Tata opowiadał historie z naszego dzieciństwa i uśmialiśmy się z poprzednich Świąt Dziękczynienia, kiedy nasze próby, aby mieć na stole coś więcej niż kupioną pizzę, skończyły się kompletną katastrofą. – Diane fantastycznie gotowała. – Tata się rozmarzył. – Trav nie pamięta, ale nie było co nawet próbować się z nią równać, kiedy odeszła. – Nie stresuj się, Abby – powiedział Trenton. Zarechotał, a potem złapał piwo z lodówki. – Weźmy karty. Chciałbym odzyskać trochę tych pieniędzy, które zabrała mi Abby. Tata pokiwał palcem. – W ten weekend żadnego pokera, Trent. Zniosłem z góry domino.

Pograjcie sobie. Ale żadnego obstawiania, do diabła. Nie żartuję. Trenton potrząsnął głową. – Już dobrze, dobrze, staruszku. Bliźniacy wycofali się z kuchni, a on za nimi. Na koniec przystanął i obejrzał się. – Chodź, Trav. – Pomagam Gołąbkowi. – Nie ma tu już wiele do zrobienia, idź, kochanie – powiedziała Abby. – Śmiało. Wiedziałem, że tylko odgrywa swoją rolę, ale to nie zmieniło tego, jak się poczułem. Położyłem dłoń na jej biodrze. – Na pewno? Skinęła głową, a ja pochyliłem się, żeby pocałować ją w policzek, i lekko ścisnąłem palcami jej biodro, nim ruszyłem za Trentem do pokoju do gier. Siedliśmy tam i zabraliśmy się do przyjacielskiej gry w domino. Trenton otworzył pudełko i zaklął, bo tektura skaleczyła mu opuszkę palca. – Przestań się nad sobą rozczulać, Trent – ofuknął go Taylor. – Rozdawaj. – I tak nie umiesz liczyć, cieniasie. Do czego ci tak spieszno? Zaśmiałem się. Cały Trenton! Przyjrzał mi się uważnie. – Dobrze się dogadujecie z Abby – powiedział. – Jak ci się to udało? Wiedziałem, co ma na myśli, i spiorunowałem go wzrokiem za to, że porusza ten temat w obecności bliźniaków. – Cierpliwe tłumaczenie działa cuda. Przyszedł tata i usiadł przy nas. – To dobra dziewczyna, Travis. Cieszę się za ciebie, synku. – Tak, jest dobra – potwierdziłem, starając się wyrazem twarzy nie zdradzić smutku. Abby była zajęta sprzątaniem w kuchni, a ja właściwie przez cały czas musiałem walczyć z przemożną chęcią, żeby do niej dołączyć. Może to i rodzinne święto, ale dla mnie każda chwila z dala od niej była stracona.

Pół godziny później usłyszałem brzęk talerzy i odgłosy włączonej zmywarki. Abby mignęła mi w drodze na górę. Podskoczyłem i złapałem ją za rękę. – Jest młoda godzina, Gołąbku. Nie kładziesz się jeszcze spać, co? – To był ciężki dzień. Jestem zmęczona. – Chcieliśmy właśnie puścić sobie jakiś film. Może dołączysz do nas? Popatrzyła na górę schodów, a potem na mnie. – Dobrze. Poprowadziłem ją za rękę na kanapę i usiedliśmy razem, kiedy leciały napisy. – Zgaś światło, Taylor – polecił tata. Wyciągnąłem ramię za Abby i położyłem na oparciu kanapy. Broniłem się, by jej nie objąć. Bałem się jej reakcji i nie chciałem korzystać z sytuacji, kiedy ona wyświadcza mi przysługę. W połowie filmu drzwi frontowe otworzyły się z hukiem i w progu stanął Thomas z bagażami. – Wesołych świąt! – powiedział, stawiając torby na podłodze. Tata wstał i go uściskał. Wszyscy poza mną poszli się z nim witać. – A ty nie powiesz cześć Thomasowi? – szepnęła Abby. Patrzyłem, jak tata i bracia ściskają się i śmieją. – Mam tylko ten jeden wieczór z tobą. Nie zamierzam zmarnować z niego ani sekundy. – Cześć, Abby. Miło cię znowu widzieć. – Thomas się uśmiechnął. Dotknąłem kolana Abby. Popatrzyła w dół, a potem na mnie. Zobaczyłem wyraz jej twarzy, cofnąłem dłoń i skrzyżowałem ramiona na piersi. – Ojej. Jakieś problemy w raju? – zapytał Thomas. – Przymknij się, Tommy – mruknąłem. Nastrój w pokoju się zmienił. Wszystkie oczy spoczęły na Abby, oczekując wyjaśnienia. Uśmiechnęła się nerwowo, a potem wzięła moją dłoń w obie ręce. – Jesteśmy po prostu zmęczeni – powiedziała z uśmiechem. – Cały wieczór szykowaliśmy jedzenie. Przytuliła policzek do mojego ramienia.

Spojrzałem w dół na nasze dłonie i ścisnąłem lekko palce. Gdybym tylko mógł jakoś dać jej znać, jak bardzo doceniam to, co dla mnie zrobiła. – No a skoro już mowa o zmęczeniu, to padam z nóg – szepnęła. – Idę do łóżka, kochanie. Popatrzyła na resztę towarzystwa. – Dobranoc, chłopcy. – Branoc, siostrzyczko – powiedział tata. Wszyscy bracia ją pożegnali i odprowadzili wzrokiem, kiedy szła na górę. – Niedługo przyjdę – powiedziałem. – O, na pewno – rzucił Trenton kpiącym tonem. – Cholerny szczęściarz – mruknął Tyler. – Chwila. Nie będziemy w ten sposób rozmawiać o waszej bratowej – ostrzegł tata. Nie przejmując się braćmi, popędziłem na górę i w ostatniej chwili złapałem drzwi sypialni, nim się zamknęły. Ale zaraz zamarłem, bo uświadomiłem sobie, że może Abby chce się przebrać i będzie teraz skrępowana moim towarzystwem. – Mam zaczekać w korytarzu, zanim się przebierzesz do łóżka? – Zamierzam wskoczyć pod prysznic. Przebiorę się w łazience. Potarłem tył szyi. – Dobrze. Umoszczę sobie legowisko. Skinęła głową, patrząc na mnie twardo swoimi wielkimi oczami. Mur, jakim się otoczyła, był najwyraźniej nie do przebicia. Wyjęła kilka rzeczy z torby i poszła się myć. Pogrzebałem w szafie w poszukiwaniu prześcieradeł i koców, po czym rozłożyłem pościel na podłodze przy łóżku. Cieszyłem się, że przynajmniej będziemy mieli trochę czasu, żeby porozmawiać na osobności. Abby wynurzyła się z łazienki, a ja rzuciłem poduszkę u wezgłowia legowiska i też poszedłem się myć. Nie traciłem czasu, błyskawicznie cały się namydliłem i opłukałem. W dziesięć minut byłem już wytarty i ubrany. I ruszyłem z powrotem do sypialni. Abby leżała w łóżku okryta po uszy. Barłóg na podłodze nie

wyglądał tak zachęcająco jak łóżko z opatuloną ciepło Abby. Zdałem sobie sprawę, że swoją ostatnią z nią noc spędzę bezsennie, wsłuchany w jej oddech. Jest tak blisko, ale nie będę mógł jej dotknąć. Wyłączyłem światło i położyłem się na podłodze. – To nasza ostatnia noc razem, prawda? – Nie chcę się kłócić, Trav. Śpij. Odwróciłem się, żeby na nią spojrzeć. Oparłem głowę na dłoni. Abby też się obejrzała i nasze oczy się spotkały. – Kocham cię – powiedziałem. Przypatrywała mi się chwilę. – Obiecałeś. – Obiecywałem, że przyjazd tutaj nie będzie żadną sztuczką, żeby nas pogodzić. I to nie jest sztuczka. – Sięgnąłem do góry, by dotknąć jej dłoni. – Ale gdyby to oznaczało szansę, że znów będę z tobą, nie powiem, że nie brałbym tego pod uwagę. – Jesteś dla mnie ważny. Nie chcę, żebyś cierpiał, ale od początku powinnam była posłuchać intuicji. To nie miało prawa się udać. – Ale kochałaś mnie, tak? Zacisnęła usta. – Nadal cię kocham. Zalała mnie fala emocji tak silnych, że nie potrafiłbym odróżnić jednej od drugiej. – Czy mogę cię o coś poprosić? – spytałem. – Zdaje się, że właśnie jestem w trakcie spełniania twojej prośby. – Uśmiechnęła się kwaśno. – Jeśli to prawda… jeśli naprawdę uważasz, że to już koniec, to czy pozwoliłabyś, żebym cię dziś przytulił? – Nie sądzę, że to dobry pomysł, Trav. Chwyciłem mocniej jej dłoń. – Proszę! Nie zasnę, wiedząc, że jesteś tak blisko i że już nigdy nie będę miał takiej szansy. Patrzyła na mnie chwilę, a potem zmarszczyła brwi. – Nie będę uprawiała z tobą seksu. – Nie o to proszę. Uciekała przez moment wzrokiem, zastanawiając się nad

odpowiedzią. Wreszcie zacisnęła mocno powieki, przesunęła się na łóżku i odkryła koc. Położyłem się obok niej i pospiesznie przyciągnąłem ją do siebie. To było niesamowite i w tym całym napięciu trudno było mi się kompletnie nie rozkleić. – Będzie mi tego brakowało – powiedziałem. Pocałowałem jej włosy i przytuliłem ją mocniej, chowając twarz w jej szyję. Położyła rękę na moich plecach, a ja wziąłem kolejny wdech, starając się poczuć ją w sobie, pozwolić, by ta chwila wryła mi się w pamięć. – Ja… chyba nie dam rady, Travis. – Próbowała się wyswobodzić. Nie chciałem do niczego jej zmuszać, ale skoro trzymanie jej w ramionach pozwalało stłumić ten głęboki, palący ból, który czułem od tylu już dni, to logiczne, że dalej ją obejmowałem. – Nie dam rady – powtórzyła. Wiedziałem, co ma na myśli. Ta bliskość łamała serce, ale nie chciałem, żeby to się skończyło. – To nie rób tego – szepnąłem w jej skórę. – Daj mi jeszcze jedną szansę. Znów próbowała się uwolnić, a potem ukryła twarz w dłoniach i rozpłakała się w moich ramionach. Popatrzyłem na nią, oczy piekły mnie od łez. Delikatnie odciągnąłem jej rękę i pocałowałem wnętrze dłoni. Abby zachłysnęła się bezgłośnym szlochem, a ja spojrzałem na jej usta, a potem znów w oczy. – Nigdy nie będę nikogo kochał tak jak ciebie, Gołąbku. Pociągnęła nosem i z przepraszającą miną dotknęła mojej twarzy. – Nie mogę. – Wiem – rzuciłem załamującym się głosem. – Nigdy nie zdołałem przekonać sam siebie, że jestem dla ciebie dość dobry. Skrzywiła się, jakby zaraz miała wybuchnąć płaczem, pokręciła głową. – Nie chodzi tylko o ciebie. Oboje nie jesteśmy dla siebie dobrzy. Chciałem zaprotestować, ale po części miała rację. Zasługiwała na coś lepszego i tego chciała. Kim, u diabła, jestem, żeby stawać jej na

drodze? Uznając ten fakt, ciężko westchnąłem i położyłem głowę na jej piersi. Obudził mnie jakiś ruch na dole. – Ała! – pisnęła Abby w kuchni. Zbiegłem po schodach, wciągając koszulkę przez głowę. – Nic ci się nie stało, Gołąbku? – Zimna podłoga poraziła mnie chłodem od stóp. – Cholera! Ale tu ziąb! Aż podskoczyłem na jednej nodze, potem drugiej, Abby o mało nie parsknęła śmiechem. Było wcześnie. Pewnie dopiero piąta czy szósta rano i wszyscy jeszcze spali. Abby pochyliła się, żeby wsunąć indyka do piekarnika, a ja poczułem, że mi staje, i nie miało to nic wspólnego z porannym wzwodem. – Możesz wracać do łóżka. Musiałam tylko wstawić indyka, żeby się piekł – wyjaśniła. – Też idziesz na górę? – Taa. – No to prowadź – powiedziałem, z lekkim ukłonem puszczając ją przodem. Zrzuciłem z siebie koszulkę, kiedy oboje chowaliśmy nogi pod koce i okrywaliśmy się po uszy. Objąłem ją mocno. Oboje dygotaliśmy z zimna, czekając, aż zagrzejemy sobie miejsce w pościeli. Spojrzałem w okno i zobaczyłem, jak z szarego nieba spadają wielkie płatki śniegu. Pocałowałem włosy Abby. Miałem wrażenie, że ona roztapia się we mnie. Kiedy tak leżeliśmy przytuleni, wydawało się, że znów jest tak jak dawniej. – Patrz, Gołąbku, pada śnieg. Obejrzała się, by spojrzeć na okno. – Zupełnie jakby to były święta Bożego Narodzenia – szepnęła. Poczułem delikatny dotyk jej policzka. Wyrwało mi się westchnienie. – Co? – spytała, zaglądając mi w oczy.

– W święta Bożego Narodzenia nie będzie cię tutaj. – Ale teraz jestem. Postarałem się uśmiechnąć, a potem nachyliłem się, żeby pocałować ją w usta. Cofnęła się i potrząsnęła głową. – Trav… Nie puszczałem jej. – Zostały mi niecałe dwadzieścia cztery godziny z tobą, Gołąbku. Pocałuję cię. Będę cię dziś mnóstwo razy całował. Cały dzień. Przy każdej okazji. Jeśli chcesz, żebym przestał, wystarczy jedno twoje słowo, ale zanim je powiesz, postaram się wykorzystać każdą sekundę tego ostatniego dnia. – Travis – zaczęła, ale po krótkiej chwili wahania powędrowała wzrokiem z moich oczu na usta. Nie czekałem dłużej, natychmiast schyliłem się, by ją pocałować. A ona nie protestowała i choć planowałem, że będzie to szybki i delikatny pocałunek, moje usta się otworzyły, a jej ciało zareagowało. Język Abby wślizgnął się do moich ust i każda cząstka mnie, cały mój męski temperament wołały, żebym całą parą ruszył naprzód. Przyciągnąłem ją do siebie, a ona pozwoliła, żeby jej noga się odchyliła i bym wcisnął się między jej uda. Po chwili była już naga pode mną, a mnie wystarczyły dwa szybkie ruchy, by się rozebrać. Przyciskając usta do jej warg, mocno złapałem obiema rękami za metalowe pręty zwieńczenia łóżka i wbiłem się w nią. Zalała mnie fala podniecenia i już nie potrafiłem przestać na nią nacierać, kołysać się, straciłem panowanie nad sobą. Jęknąłem jej w usta, kiedy wygięła plecy, poruszając biodrami. W pewnym momencie oparła stopy na materacu i uniosła się, bym mógł wejść głębiej. Z jedną ręką na metalowym pręcie, drugą u nasady szyi Abby, wbijałem się w nią rytmicznie i wszystko, co zaszło pomiędzy nami, cały ten ból, który czułem, odeszły w niepamięć. Za oknem robiło się coraz jaśniej, na skórze pojawiały się nam kropelki potu, co ułatwiało przesuwanie się naprzód i w tył. Już kończyłem, kiedy nogi Abby zaczęły drżeć i wpiła mi w plecy paznokcie. Wstrzymałem oddech i z jękiem wszedłem w nią ostatni raz, a moim ciałem wstrząsnęły gwałtowne konwulsje.

Abby leżała teraz odprężona. Jej czoło było wilgotne, ręce i nogi bezwładne. Dyszałem ciężko, jakbym przebiegł maraton. Pot ściekał mi na twarz z włosów nad uszami. Oczy Abby ożywiły się na dźwięk ściszonych głosów na dole. Przewróciłem się na bok i przypatrywałem z zachwytem jej twarzy. – Mówiłeś, że tylko mnie pocałujesz. – Popatrzyła na mnie jak za dawnych czasów, przez co łatwo wszedłem w rolę. – A może zostalibyśmy w łóżku przez cały dzień? – Przyjechałam tu, żeby szykować jedzenie, prawda? – Nie, przyjechałaś tu pomagać mi szykować jedzenie, a moja wachta jest nie wcześniej niż za osiem godzin. Dotknęła mojej twarzy z miną, która przygotowywała mnie na to, co może powiedzieć. – Travis, sądzę, że my… – Nie mów tego, dobrze? Nie chcę o tym myśleć, póki nie muszę. Wstałem i nałożyłem bokserki, podchodząc do torby Abby. Rzuciłem jej ubrania na łóżko i wciągnąłem koszulkę przez głowę. – Chcę zapamiętać z tego dnia tylko to, co dobre. Zbliżała się pora lunchu. Czas pędził jak szalony, cholernie szybko, zdecydowanie za szybko. Cierpiałem z upływem każdej minuty, przeklinałem zegar, kiedy nadchodził wieczór. Przykleiłem się do Abby. Nie miało znaczenia, że tylko odgrywa przedstawienie, nie byłem w stanie przyjąć tego do wiadomości, gdy była obok mnie. Siedliśmy do stołu. Tata uparł się, żebym to ja kroił indyka, a Abby uśmiechała się dumnie, kiedy wstałem, żeby pełnić honory. Klan Maddoxów spałaszował ciężką pracę Abby i zasypał ją komplementami. – Może naszykowałam za mało? – zażartowała. Tata uśmiechnął się i jeszcze raz wziął do ust widelec, żeby oblizać go do czysta przed deserem. – Było tego mnóstwo, Abby. Musimy pohamować się do następnego roku… chyba że chciałabyś spróbować powtórki w Boże Narodzenie. Jesteś teraz członkiem rodziny Maddoxów. Spodziewam się

tu ciebie w każde święta. I nie po to, żebyś gotowała. Słowa taty sprowadziły mnie na ziemię. Mój uśmiech zbladł. – Dziękuję, Jim – powiedziała Abby. – Nie mów jej tego, tato – zaprotestował Trenton. – Powinna gotować. Nie jadłem nic równie dobrego od czasu, kiedy miałem pięć lat! – Wpakował sobie do ust pół kawałka tarty z orzechami pekanowymi, mrucząc z zachwytu. Kiedy moi bracia posprzątali ze stołu i myli naczynia, usiadłem z Abby na kanapie. Starałem się nie obejmować jej zbyt mocno. Tata już poszedł na górę. Objedzony, nie próbował na siłę udawać, że nie morzy go sen. Wciągnąłem sobie nogi Abby na kolana, zdjąłem jej buty i masowałem kciukami stopy. Uwielbiała to, i wiedziałem o tym. Chyba próbowałem subtelnie przypomnieć jej, jak nam było ze sobą dobrze, choć w głębi duszy zdawałem sobie sprawę, że już czas, aby poszła swoją drogą. Abby kochała mnie, ale i za bardzo się o mnie troszczyła, żeby kazać mi spadać, kiedy powinna. Choć mówiłem jej wcześniej, że nie jestem w stanie z niej zrezygnować, zdałem sobie w końcu sprawę, że za bardzo ją kocham, żeby spieprzyć jej życie, zostając, albo stracić ją całkiem, czepiając się jej kurczowo, aż się nawzajem znienawidzimy. – To było najlepsze Święto Dziękczynienia od czasu, kiedy umarła mama – powiedziałem. – Cieszę się, że tu z wami byłam. Wziąłem głęboki wdech. – Jestem inny – zacząłem niepewny, co wydukam dalej. – Nie wiem, co we mnie wstąpiło w Vegas. To nie byłem ja. Myślałem o tym wszystkim, co moglibyśmy sobie kupić za te pieniądze, i tylko o tym. Nie rozumiałem, jak bardzo było ci przykro, że chcę cię tam znów zaciągnąć, ale pewnie gdzieś w głębi duszy musiałem o tym wiedzieć. Zasłużyłem na to, żebyś mnie zostawiła. Zasłużyłem na wszystkie te bezsenne noce i ból. Potrzebowałem tego, żeby uświadomić sobie, jak bardzo jesteś mi potrzebna i jak wiele bym zrobił, byle tylko cię zatrzymać. Powiedziałaś, że z nami koniec, i muszę to zaakceptować. Jestem kimś innym, odkąd cię poznałem. Zmieniłem się… na lepsze. Ale

żebym nie wiem jak się starał, dla ciebie nigdy nie będę dość dobry. Z początku byliśmy przyjaciółmi i nie mogę cię stracić, Gołąbku. Zawsze będę cię kochał, ale skoro nie jestem w stanie cię uszczęśliwić, to nie ma sensu, żebym starał się ciebie odzyskać. Nie wyobrażam sobie życia z kimkolwiek innym, ale będę szczęśliwy, póki pozostaniemy w przyjaźni. – Chcesz, żebyśmy się przyjaźnili? – Chcę, żebyś była szczęśliwa. Bez względu na cenę. Uśmiechnęła się, łamiąc mi tę połowę serca, która chciała natychmiast odwołać to, co przed chwilą powiedziałem. Cząstka mnie miała nadzieję, że Abby każe mi zamknąć się w cholerę, bo przecież jesteśmy sobie pisani. – Stawiam pięćdziesiąt dolarów, że podziękujesz mi za to, kiedy spotkasz swoją przyszłą żonę. – Aż za łatwo wygrałbym ten zakład – powiedziałem. Nie potrafię sobie wyobrazić życia bez niej, a ona już myśli o naszej osobnej przyszłości. – Jedyna kobieta, którą kiedykolwiek chciałem poślubić, właśnie złamała mi serce. Abby otarła oczy i wstała. – Chyba czas, żebyś odwiózł mnie do domu. – Daj spokój, Gołąbku. Przepraszam. To był kiepski żart. – Nie o to chodzi, Trav. Po prostu jestem zmęczona i chcę już jechać do siebie. Wciągnąłem powietrze i skinąłem głową, podnosząc się z kanapy. Abby uściskała moich braci na pożegnanie i poprosiła Trentona, żeby pozdrowił od niej tatę. Stałem w drzwiach z naszymi torbami, patrząc, jak umawiają się na Boże Narodzenie. Kiedy zatrzymałem się pod Morgan Hall, czułem, że coś się definitywnie kończy, i tak serce rozpadło mi się na kawałki. Pochyliłem się, żeby pocałować ją w policzek, a potem otworzyłem przed nią drzwi akademika i patrzyłem, jak wchodzi do środka. – Dziękuję za ten dzień. Nie masz pojęcia, ile radości sprawiłaś mojej rodzinie. Abby przystanęła przed schodami i odwróciła się. – Powiesz im jutro, prawda?

Spojrzałem w tył, na chargera, starając się powstrzymać łzy. – Sądzę, że oni już wiedzą. Nie tylko ty potrafisz grać, Gołąbku. Zostawiłem ją samą na schodach, nie oglądając się za siebie. Od teraz miłość mojego życia będzie już tylko znajomą. Nie byłem pewien, jaki miałem wyraz twarzy, ale nie chciałem, żeby to zobaczyła. Charger zawył, kiedy ruszyłem dużo powyżej dozwolonej szybkości z powrotem do ojca. Wpadłem do pokoju, a Thomas podał mi butelkę whiskey. Wszyscy mieli już trochę ponalewane do szklanek. – Powiedziałeś im? – spytałem Trentona i głos mi się załamał. Skinął głową. Upadłem na kolana, a bracia otoczyli mnie, kładąc dłonie na mojej głowie i poklepując mnie po plecach, żeby mnie pocieszyć.

Rozdział dwudziesty czwarty Zapomnieć – Znowu dzwoni Trent! Odbierz tę cholerną komórkę! – wrzasnął z salonu Shepley. Zostawiłem telefon na telewizorze. Najdalej jak można od mojej sypialni. Na pierwsze mordercze dni bez Abby zamknąłem go w schowku w chargerze. Shepley przyniósł go na górę, tłumacząc, że musi być w mieszkaniu na wypadek, gdyby dzwonił tata. Trudno mi było zaprzeczyć, więc zgodziłem się, pod warunkiem że telefon będzie leżał na telewizorze. W innym przypadku chęć, żeby go wziąć i zadzwonić do Abby, doprowadzała mnie do szaleństwa. – Travis! Telefon! Gapiłem się w biały sufit, wdzięczny, że przynajmniej reszta braci chwyciła, w czym rzecz. Byłem zły na Trenta, że on jeden tego nie pojmuje. Dbał, żebym miał co robić wieczorami albo mnie upijał, ale wyraźnie uznał, że musi też do mnie dzwonić w każdej wolnej chwili z pracy. Czułem się tak, jakby objęto mnie jakimś Maddoxowym nadzorem jako potencjalnego samobójcę. Przerwa zimowa trwała już dwa i pół tygodnia i natrętna myśl, by zadzwonić do Abby, zmieniła się w potrzebę nie do odparcia. Dostęp do telefonu wydawał się złym pomysłem. Shepley otworzył drzwi i cisnął we mnie czarną komórką, tak że wylądowała mi na piersi. – Jezu, Shep, mówiłem ci… – Wiem, co mówiłeś. Masz osiemnaście nieodebranych telefonów. – Wszystkie od Trenta? – Jeden od Anonimowych Nosicielek Majtek. Podniosłem telefon z brzucha, wyprostowałem rękę i otworzyłem dłoń; twardy plastik uderzył o podłogę. – Muszę się napić. – Musisz wleźć pod prysznic. Śmierdzisz jak kawał gówna. Powinieneś też wyczyścić sobie te cholerne zęby, ogolić się i spryskać

dezodorantem. Wstałem. – Gadasz jak popieprzony, Shep, a przypadkiem dobrze pamiętam, jak robiłem ci pranie i gotowałem zupy przez trzy miesiące po Anyi. Uśmiechnął się. – Ale ja przynajmniej myłem zęby. – Chciałbym, żebyś umówił mi kolejną walkę – powiedziałem, opadając na materac. – Przecież miałeś jedną dwa dni temu i to było tydzień po poprzedniej. Trochę ich mniej, bo jest przerwa semestralna. Adam nic nie zaaranżuje, póki nie zaczną się zajęcia. – Można sprowadzić ludzi z okolicy. – To zbyt ryzykowne. – Zadzwoń do Adama, Shepley. Podszedł do mojego łóżka, wziął telefon, kliknął parę razy, a potem wrzucił mi go z powrotem na brzuch. – Sam zadzwoń. Przyłożyłem komórkę do ucha. – Ty palancie! Co ty wyprawiasz? Dlaczego nie odbierałeś telefonu? Chcę się gdzieś wybrać dziś wieczorem! – ryknął Trenton. Zmrużyłem ze złością oczy i wpiłem wzrok w tył głowy kuzyna, ale wymaszerował z pokoju, nie oglądając się za siebie. – Nie mam ochoty, Trent. Zadzwoń do Cami. – Jest barmanką, a dziś mamy sylwestra. Ale możemy pójść się z nią zobaczyć! Chyba że masz inne plany… – Nie. Nie mam innych planów. – Chcesz tam leżeć i zdychać? – Mniej więcej. – Westchnąłem. – Travis, kocham cię, młodszy braciszku, ale zachowujesz się jak mięczak. Była miłością twojego życia. No dobrze. Rozumiem. Wiem. Ale chcesz czy nie chcesz, życie musi toczyć się dalej. – Dziękuję, panie Rogers1. – Jesteś za młody, żeby nawet wiedzieć, kto to. – Thomas kazał nam oglądać powtórki, pamiętasz? – Nie. Słuchaj. Zbieram się stąd o dziewiątej. O dziesiątej jestem

po ciebie. Jak nie będziesz ubrany i gotowy, a mam na myśli „wykąpany i ogolony”, to skrzyknę jakąś bandę i powiem, że masz w domu bal z sześcioma beczkami piwa za darmo i dziwkami. – Cholerny świat, Trenton, nie rób tego. – Wiesz, że zrobię. Ostatnie ostrzeżenie. Czyli dziesiąta, a jak nie, to o jedenastej będziesz miał gości. Paskudnych. Jęknąłem. – Ty pojebusie, nienawidzę cię. – Wcale nie. Do zobaczenia za półtorej godziny. W telefonie coś stuknęło, zanim się rozłączyliśmy. Na ile znałem Trentona, pewnie dzwonił z biura szefa, z nogami opartymi o blat biurka. Usiadłem, rozglądając się po pokoju. Ściany były puste, pozbawione zdjęć Abby, które niegdyś zakrywały biel farby. Nad moim łóżkiem znów dumnie wisiało sombrero, które przez jakiś czas poszło w kąt zastąpione tu czarno-białą fotografią przedstawiającą mnie z Abby. Trenton naprawdę zmusi mnie do wyjścia. Wyobraziłem sobie siebie siedzącego przy barze. Cały świat dookoła będzie świętował, nieczuły na to, że cierpię i że – według Shepleya i Trentona – jestem mięczakiem. W zeszłym roku tańczyłem z Megan, a w końcu wylądowałem w domu z Kassie Beck, która byłaby dobrą kandydatką na stałą listę, gdyby nie zarzygała szafy w korytarzu. Zastanawiałem się, jakie plany na ten wieczór ma Abby, ale starałem się nie wędrować myślami zbyt daleko i nie zagłębiać zbytnio w to, z kim może się spotykać. Shepley nic nie wspominał o planach Ameriki. Nie byłem pewien, czy nie celowo ukrywa je przede mną, ale drążenie tematu wydawało się nadmiernym masochizmem, nawet dla mnie. Szuflada szafki nocnej skrzypnęła, kiedy ją wysuwałem. Pomacałem palcami po dnie, aż natrafiłem na rogi małego pudełeczka. Ostrożnie je wyciągnąłem i przytuliłem do serca. Moja pierś uniosła się i opadła, gdy westchnąłem, a potem otworzyłem pudełko i skrzywiłem się lekko na widok iskrzącego się brylantu. Tylko jeden palec pasował do tego kółka z białego złota, a z każdym dniem to marzenie wydawało się coraz mniej realne.

Kiedy kupiłem ten pierścionek, zdawałem sobie sprawę, że pewnie poczeka lata, nim dam go Abby, ale warto go było trzymać, na wypadek gdyby nadarzyła się chwila, którą uznam za idealną. Wiedząc, że go mam, miałem na co czekać, nawet teraz. W tym pudełeczku była odrobina nadziei, jaka mi pozostała. Po odłożeniu pudełka i udzieleniu sobie w duchu niezłej reprymendy powlokłem się wreszcie do łazienki, unikając patrzenia na swoje odbicie w lustrze. Po prysznicu i ogoleniu się wcale nie poczułem się lepiej, podobnie jak po umyciu zębów (o czym później nie omieszkałem powiadomić mojego drogiego kuzyna). Włożyłem zapinaną czarną koszulę i dżinsy, a potem wsunąłem na stopy czarne sztyblety. Zapukał Shepley, po czym otworzył drzwi, ubrany i gotów do wyjścia. – Też idziesz? – spytałem, zapinając pasek. Nie wiem, czemu się dziwiłem. Skoro America wyjechała, nie mógł umówić się z nikim innym poza nami. – Chyba nie masz nic przeciwko temu, co? – Nie, nie, tylko… pewnie zaplanowaliście to z Trentem już wcześniej. – No, pewnie – potwierdził, patrząc na mnie sceptycznie i może nieco ubawiony, że dopiero teraz na to wpadłem. Z dołu odezwał się klakson intrepida, a Shepley pokazał kciukiem w kierunku wyjścia. – Spadamy. Skinąłem głową i poszedłem za nim. Auto Trentona pachniało wodą kolońską i papierosami. Wetknąłem marlboro do ust i uniosłem tyłek, żeby sięgnąć do kieszeni po zapalniczkę. – Podobno w Red Door są tłumy, ale Cami powiedziała selekcjonerowi przy drzwiach, żeby nas wpuścił. Gra tam dziś jakiś zespół, są prawie sami starzy znajomi. Powinno być fajnie. – Zabawa w gronie pijanych nieudaczników, kolegów z ławy szkolnej w wymarłym uniwersyteckim miasteczku… Strzał w dziesiątkę – mruknąłem. Trenton się uśmiechnął.

– Namówiłem jedną swoją koleżankę, żeby wpadła. Zobaczysz. Uniosłem brwi. – O, na pewno. Na zewnątrz stała gromadka osób. Czekali, aż ktoś wyjdzie, żeby oni mogli wejść. Przepchaliśmy się naprzód, nie słuchając ich komentarzy, kiedy płaciliśmy i zostaliśmy wpuszczeni do środka. Zaraz przy wejściu stał stół, niedawno pełen sylwestrowych kapeluszy, okularów, świecących pałeczek i rozwijających się gwizdków. Zostały same resztki, ale Trenton zdołał skombinować sobie idiotyczne okulary w kształcie cyfr nowego roku. Cała podłoga usiana była połyskującym konfetti, a zespół grał piosenkę Głodny jak wilk. Popatrzyłem spode łba na Trenta, który udawał, że tego nie widzi. Razem z Shepleyem poszliśmy za moim starszym bratem do baru, gdzie Cami uwijała się na najwyższych obrotach. Otwierała butelki i mieszała drinki, robiąc tylko krótkie przerwy, by wbić kwotę do kasy lub dopisać ją do rachunku. Słoiki na napiwki były pełne banknotów, Cami musiała je upychać, kiedy ktoś coś dorzucał. Na widok Trentona bardzo się ucieszyła. – Udało się! Jesteś! – Złapała trzy butelki piwa, otworzyła i postawiła przed nim na barze. – Tak jak mówiłem. – Uśmiechnął się i nachylił, żeby cmoknąć ją w usta. I to był koniec rozmowy, bo Cami szybko posłała kolejną butelkę piwa po blacie i musiała wytężyć słuch, żeby przyjąć w tym hałasie kolejne zamówienie. – Niezła jest – zauważył Shepley, przypatrując się jej. Trenton uśmiechnął się. – O, tak. – Czy ty…? – zacząłem. – Nie. – Pokręcił głową. – Jeszcze nie. Pracuję nad tym. Ma jakiegoś dupka, studencika w Kalifornii. Musi ją jeszcze raz porządnie wkurzyć, żeby przekonała się ostatecznie, co z niego za fiut. – No to powodzenia. – Shepley wziął łyk piwa. Trenton i ja wydaliśmy się groźni jakiemuś towarzystwu na tyle, że opuścili swój stolik, a my nonszalancko zajęliśmy go, zaczynając

ostentacyjną alkoholową balangę. Cami opiekowała się moim bratem z daleka; regularnie podsyłała kelnerkę z kieliszkami tequili i butelkami piwa. Cieszyłem się, że jestem przy czwartej kolejce cuervo, kiedy zaczęli grać drugą balladę z lat osiemdziesiątych. – Do dupy ten zespół, Trent – wydarłem się, przekrzykując zgiełk. – Nie doceniasz dziedzictwa długowłosych! – wrzasnął w odpowiedzi i wskazał na parkiet. – Hej, popatrz. Przez tłum przeciskała się jakaś ruda dziewczyna. Jej bladą twarz rozpromieniał uśmiech wymalowanych warg. – Cześć, Trent! Co słychać? – Wszystko w porządku! Pracuję. A u ciebie? – Świetnie! Mieszkam teraz w Dallas. Pracuję dla firmy pijarowej. Szybko zlustrowała nasz stolik, przyjrzała się Shepleyowi, a potem mnie. – O, mój Boże! To twój młodszy braciszek? Opiekowałam się tobą, jak byłeś malutki! Uniosłem brwi. Musiała nosić miseczki D i miała figurę modelki z rozkładówek z lat czterdziestych. Byłem pewien, że gdybym spędził z nią chwilę w czasach dorastania, to na bank bym ją zapamiętał. – Travis, pamiętasz Carissę, prawda? Robiła maturę z Tylerem i Taylorem. Wyciągnęła rękę. Uścisnąłem ją. Wziąłem papierosa i wetknąłem filtrem między zęby, po czym nacisnąłem zapalniczkę. – Chyba nie – rzuciłem, wpychając niemal pustą paczkę do kieszeni koszuli. – Byłeś za mały. – Uśmiechnęła się. Trenton wskazał Carissę. – Właśnie ma za sobą nieprzyjemny rozwód z Sethem Jacobsem. Pamiętasz Setha? Pokręciłem głową, zmęczony już grą, którą prowadził mój brat. Carissa wzięła pełny kieliszek stojący przede mną i wysiorbała do dna, a potem przesunęła się w bok, aż znalazła się przy mnie. – Słyszałam, że też masz za sobą ciężkie przeżycia. Może moglibyśmy dotrzymać sobie dziś nawzajem towarzystwa?

Po jej oczach widziałem, że jest pijana… i samotna. – Nie szukam niańki – powiedziałem, zaciągając się dymem. – To może po prostu przyjaciółki? To długa noc. Przyszłam tu sama, bo wszystkie moje koleżanki powychodziły już za mąż, wiesz? – Zachichotała nerwowo. – Raczej nie. Spuściła oczy, a ja poczułem lekkie wyrzuty sumienia. Zachowywałem się jak fiut, a ona niczym sobie na to nie zasłużyła. – Słuchaj, przepraszam – powiedziałem. – Tak naprawdę wcale nie chcę tu być. Carissa wzruszyła ramionami. – Ja też nie. Ale nie miałam ochoty zostać sama. Zespół przestał grać i wokalista zaczął odliczanie od dziesięciu w dół. Carissa rozejrzała się, a potem popatrzyła na mnie i oczy jej się zaszkliły. Spojrzała niżej, na moje usta, kiedy tłum chórem krzyknął: „Szczęśliwego Nowego Roku!”. Zespół zagrał tęskną piosenkę country do słów szkockiego poety Burnsa – czy powinno się zapominać o dawnych znajomych – a usta Carissy wylądowały z impetem na moich. Przez moment oddawałem pocałunek, ale jej wargi były tak obce, tak inne od tych, do których przywykłem, że wspomnienie o Abby stało się tylko jeszcze bardziej dotkliwe, a świadomość, że odeszła – bardziej bolesna. Odsunąłem się gwałtownie i otarłem usta rękawem. – Przepraszam, bardzo przepraszam – powiedziała Carissa, patrząc, jak odchodzę od stolika. Przecisnąłem się przez tłum do męskiej toalety i zamknąłem w jedynej kabinie. Wyciągnąłem telefon i trzymałem w dłoniach. Wzrok mi się mącił, a na języku miałem skwaśniały posmak tequili. Abby pewnie też jest pijana, pomyślałem. Nie przejmie się, jak zadzwonię. To w końcu sylwester. Może nawet czeka na mój telefon. Przewinąłem listę kontaktów i zatrzymałem się na Gołąbku. Odwróciłem nadgarstek, żeby zobaczyć to samo wytatuowane na mojej skórze. Gdyby chciała ze mną rozmawiać, toby zadzwoniła. Miałem szansę, ale ją straciłem, i powiedziałem Abby u taty, że pozwolę jej zacząć nowy rozdział. Pijany czy nie, gdybym zadzwonił do niej, to

byłoby samolubne. Ktoś zapukał do kabiny. – Trav? – zapytał Shepley. – Wszystko w porządku? Otworzyłem drzwi i wyszedłem, nadal trzymając telefon w dłoni. – Zadzwoniłeś do niej? Pokręciłem głową i spojrzałem na obłożoną kafelkami ścianę. Cofnąłem się o krok, cisnąłem telefon i patrzyłem, jak roztrzaskuje się na drobne kawałki, które sypią się na podłogę. Jakiś biedny sukinsyn odskoczył od pisuaru i osłonił głowę rękami. – Nie – uspokoiłem go. – Nic ci nie zrobię. Shepley bez słowa poszedł za mną do stolika. Carissa się zmyła, a na nas czekały kolejne trzy kieliszki. – Myślałem, że się trochę rozerwiesz, Trav, przepraszam. Ja w twojej sytuacji zawsze czułem się lepiej, kiedy zaliczyłem jakąś fajną panienkę – powiedział Trent. – No to nigdy nie byłeś w mojej sytuacji – stwierdziłem, wlewając sobie tequilę do gardła. Szybko wstałem, przytrzymując się brzegu stołu dla równowagi. – Czas na mnie, chłopaki. Do domu. Padam na twarz. – Jesteś pewien? – spytał Trenton, lekko rozczarowany. Kiedy udało mu się zwrócić na nas uwagę Cami i pożegnać się, ruszyliśmy do intrepida. Zanim Trent włączył silnik, popatrzył na mnie. – Sądzisz, że kiedyś do ciebie wróci? – spytał. – Nie. – No to może czas, żebyś to zaakceptował. Chyba że chcesz absolutnie zerwać wszelki kontakt. – Próbuję. – Chodzi mi o początek semestru. Udawaj, że jest jak dawniej, zanim zobaczyłeś ją nago. – Przymknij się, Trent. Przekręcił kluczyk i włączył wsteczny. – Tak tylko sobie myślałem – powiedział, kręcąc kierownicą i ruszając naprzód – że przecież też byłeś szczęśliwy, kiedy się po prostu przyjaźniliście. Może mógłbyś do tego wrócić. Może to przez to, że jak sądzisz, nie jesteś w stanie, tak bardzo cierpisz. – Może – rzuciłem, patrząc w okno.

Wreszcie nadszedł pierwszy dzień semestru wiosennego. Przez całą noc przewracałem się z boku na bok, nie mogłem zasnąć. Potwornie bałem się znów spotkać Abby, a jednocześnie bardzo tego chciałem. Zdecydowałem, że mimo bezsennej nocy będę się uśmiechał i ani przed Abby, ani przed nikim innym nie dam po sobie poznać, ile wycierpiałem. Przy lunchu serce o mało nie wyskoczyło mi z piersi, gdy ją zobaczyłem. Wyglądała inaczej, choć tak samo jak kiedyś. Różnica polegała na tym, że robiła wrażenie obcej osoby. Nie mogłem tak po prostu do niej podejść i pocałować jej czy dotknąć jak dawniej. Jej wielkie oczy zamrugały, kiedy mnie zauważyła, a ja uśmiechnąłem się i puściłem do niej oko, siadając przy końcu stołu, który zwykle okupowaliśmy. Zawodnicy drużyny futbolowej byli zajęci przeklinaniem swojej przegranej, próbowałem więc złagodzić ich ból co zabawniejszymi historyjkami z przerwy semestralnej. Opowiadałem, jak to Trenton ślinił się do Cami i jak jego intrepid stanął i musieliśmy iść do domu piechotą, a policja chciała nas aresztować za pijaństwo. Kątem oka dostrzegłem, jak Finch przytula Abby do boku, i przez moment zastanawiałem się, czy może ona wolałaby, żebym odszedł, albo czy jest czymś zmartwiona. Tak czy inaczej, to było okropne, że nic nie wiem. Wrzuciłem w siebie ostatni kęs paskudnego jedzenia smażonego na głębokim tłuszczu i odstawiłem tacę. Przeszedłem za Abby i oparłem dłonie na jej ramionach. – Jak tam zajęcia, Shep? – spytałem, siląc się na swobodny ton. Mój kuzyn się skrzywił. – Pierwszy dzień to zawracanie gitary. Godziny gadania na temat planów i zasad, które mają obowiązywać. Ten tydzień lepiej byłoby sobie odpuścić. A jak tobie poszło? – No… wiadomo, jak to jest. A co u ciebie, Gołąbku? Starałem się, żeby napięcie w moich ramionach nie przeniosło się na dłonie. – Tak samo. – Jej głos był cichy, jakby dobiegał z oddali. – Jak ci minęły ferie? – spytałem, kołysząc nią lekko z boku na

bok, niby dla żartu. – Całkiem nieźle. Na pewno. To już było niezręczne jak cholera. – Fajnie. Mam następne zajęcia. Na razie. Wyszedłem szybko ze stołówki; sięgnąłem po paczkę marlboro, zanim jeszcze popchnąłem ramieniem metalowe drzwi. Następne zajęcia były istną torturą. Jedynym miejscem, gdzie czułem się bezpiecznie, był mój pokój, daleko od kampusu, daleko od wszystkiego, co przypominało mi, że jestem sam, daleko od reszty świata, który kręcił się dalej i miał gdzieś, że doświadczam tak dotkliwego bólu. Shepley powtarzał mi, że za jakiś czas będzie lepiej, ale jakoś mnie nie puszczało. Spotkałem kuzyna na parkingu pod Morgan Hall i bardzo starałem się nie popatrywać na wejście. Shepley wyraźnie był zdenerwowany i w drodze do domu mówił niewiele. Kiedy zaparkował na swoim miejscu, westchnął. Zastanawiałem się, czy go pytać. Może miał jakieś kłopoty z Americą? Uznałem jednak, że nie zniosę jeszcze jego problemów na dokładkę. Złapałem swój plecak z tylnego siedzenia i wysiadłem z samochodu. Potem zatrzymałem się tylko na moment, żeby otworzyć zamek drzwi mieszkania. – Hej – powiedział Shepley, zamykając za nami. – Wszystko w porządku? – Taa – rzuciłem z korytarza, nawet nie oglądając się za siebie. – W stołówce było jakoś dziwnie. – Racja – mruknąłem, stawiając kolejny krok. – No to… pewnie powinienem powiedzieć ci, co przypadkiem usłyszałem. To znaczy… Cholera, Trav, nie wiem, czy powinienem o tym wspominać, czy nie. Nie wiem, czy to będzie gorzej, czy lepiej. Odwróciłem się. – Ktoś coś mówił? – Mare rozmawiała z Abby. I… wynikło z tego, że Abby przez całe ferie czuła się fatalnie. Stałem w milczeniu, starając się oddychać miarowo. – Słyszysz, co mówię? – zapytał Shepley, marszcząc czoło.

– I co to niby znaczy? – Uniosłem gwałtownie ręce. – Było jej źle beze mnie? Bo już się nie przyjaźnimy? Co? Shepley pokiwał głową. – To był zły pomysł. – Powiedz! – krzyknąłem, czując, że cały się trzęsę. – Nie… Nie wytrzymam tego dłużej! – Cisnąłem kluczykami w głąb korytarza. Głośno stuknęły o ścianę. – Ledwie mnie dziś dostrzegała, a ty mi mówisz, że chce mnie z powrotem? Jako przyjaciela? Albo żeby było tak jak przed Vegas? A może po prostu jest jej smutno? – Nie wiem. Upuściłem torbę na ziemię i kopnąłem w kierunku Shepleya. – Dla… dlaczego ty mi to robisz, stary? Sądzisz, że nie dość cierpię? Bo daję słowo, to już za wiele. – Przepraszam, Trav. Myślałem tylko, że ja chciałbym wiedzieć… Gdybym był na twoim miejscu. – Ale nie jesteś! Do jasnej cholery! Odczep się, Shep. Nie wtrącaj się. – Trzasnąłem drzwiami, usiadłem na łóżku i oparłem głowę na dłoniach. Nieśmiało zajrzał do mojego pokoju. – Nie chcę ci robić dodatkowej przykrości, jeśli o to chodzi. Ale wiem, że gdybyś się później o tym dowiedział, tobyś mi skopał tyłek, że ci nie powiedziałem. To tyle. Skinąłem głową. – No dobra. – A może… Sądzisz, że jakbyś się skupił na tym wszystkim, co musiałeś przez nią przejść, to byłoby ci lżej? Westchnąłem. – Próbowałem. I stale dochodzę do tego samego wniosku. – To znaczy? – Teraz, kiedy to się skończyło, chciałbym przechodzić wszystko to, co było złe… byle tylko przeżywać i to, co było dobre. Shepley rozejrzał się, zastanawiając się, co by mi tu jeszcze powiedzieć na pociechę, ale najwyraźniej nic mu nie przychodziło do głowy. Odezwał się jego telefon. – To Trent. – Shepley rzucił okiem na komórkę i nagle się ożywił.

– Może skoczyłbyś z nim na parę drinków do Red Door? Kończy dziś o piątej. Zepsuł mu się samochód. Prosi, żebyś go podwiózł, bo chciałby zobaczyć się z Cami. Powinieneś pojechać, stary. Weź mój wóz. – Dobra. Daj mu znać, że będę. Pociągnąłem nosem i wytarłem go, zanim wstałem. Jakoś między moim wyjściem z mieszkania a chwilą, kiedy podjechałem na żwirową alejkę pod salonem tatuażu, gdzie pracował Trenton, Shepley musiał uprzedzić mojego brata, że miałem gówniany dzień. Trenton niechcący się zdradził, bo kiedy tylko wsiadł do chargera, upierał się, żeby od razu jechać do Red Door, a nie chciał najpierw wstępować do domu, żeby się przebrać. Gdy dotarliśmy na miejsce, okazało się, że poza Cami, właścicielem i jakimś gościem zalegającym przy barze nie ma jeszcze nikogo. Ale to był środek tygodnia – tańsze drinki dla studentów – więc wkrótce zrobiło się tłoczno. Byłem już nieco wstawiony, kiedy Lexi i kilka jej koleżanek przeparadowało obok, ale nawet nie podniosłem wzroku, dopóki nie przystanęła przy mnie Megan. – Kiepsko wyglądasz, Maddox. – E, tam – wybąkałem, starając się zmusić drętwy język do wyraźnej artykulacji. – Zatańczmy – pisnęła, ciągnąc mnie za rękę. – Chyba nie dam rady – zaoponowałem, zataczając się. – Rzeczywiście, lepiej sobie odpuść – przyznał ubawiony Trenton. Megan kupiła mi piwo i przysunęła się do mnie. Nie minęło dziesięć minut, a już gmerała mi przy koszuli i bez ceregieli dotykała moich ramion i dłoni. Tuż przed zamknięciem zeszła ze stołka i stanęła przy mnie – a właściwie siadła mi okrakiem na udzie. – Nie widziałam na parkingu motocykla. Trenton cię podwiózł? – Nieee. Wziąłem samochód Shepleya. – Uwielbiam to auto – zagruchała. – Powinieneś pozwolić mi się odwieźć do domu. – Chcesz poprowadzić chargera? – wymamrotałem. Spojrzałem na Trentona, który próbował nie parsknąć śmiechem. – Może nie jest to zły pomysł, braciszku. Byłoby bezpieczniej…

pod każdym względem. Megan ściągnęła mnie ze stołka, a potem wywlokła z baru na parking. Miała na sobie obcisły wyszywany cekinami top, dżinsową spódniczkę i botki, ale wydawało się, że zimno wcale jej nie przeszkadza – jeśli było zimno. Nie miałem pojęcia. Zachichotała, kiedy objąłem ją ramieniem, żeby złapać równowagę. Gdy dotarliśmy do auta Shepleya i stanęliśmy przy drzwiach od strony pasażera, przestała się śmiać. – Niektóre rzeczy nigdy się nie zmieniają, co, Travis? – Pewnie nie – powiedziałem, wpatrując się w jej usta. Megan zarzuciła mi ręce na szyję i przyciągnęła mnie, bez chwili wahania wpychając mi w usta język. Był mokry i miękki, i jakby znajomy. Po kilku minutach zabawy w łapanie za tyłek i dzielenia się śliną powędrowała nogą do góry. Złapałem jej udo i wpiłem biodra w jej miednicę. Tyłek Megan uderzył w drzwi auta, a ona jęknęła mi w usta. Lubiła ostrą jazdę. Posunęła językiem w dół mojej szyi i dopiero wtedy zorientowałem się, że jest zimno, czując, jak szybko ślad po jej ciepłych wargach staje się lodowaty. Megan sięgnęła między nas, złapała mnie za fiuta i uśmiechnęła się, bo byłem dokładnie tam, gdzie chciała. – Mmmm, Travis – zamruczała, gryząc mnie w usta. – Gołąbku – wymsknęło mi się cicho, kiedy dociskałem wargi do jej ust. O tej porze nocy dość łatwo było udawać. Zachichotała. – Co? I jak to ona, nie domagała się odpowiedzi. – Jedźmy do ciebie – powiedziała, wyszarpując mi kluczyki. – Moja współlokatorka jest chora. – Tak? – spytałem, pociągając za klamkę. – Naprawdę chcesz poprowadzić chargera? – Lepiej, żebym ja prowadziła niż ty. – Pocałowała mnie ostatni raz, zanim odeszła, żeby wsiąść od strony kierowcy. Podczas jazdy ze śmiechem opowiadała o przerwie semestralnej,

nie przestając manipulować przy moich dżinsach. Odpięła je i sięgnęła do środka. Dobrze, że byłem pijany, bo nie pieprzyłem się z nikim od Święta Dziękczynienia i w innym przypadku, kiedy dotarlibyśmy do mieszkania, Megan musiałaby uznać, że wieczór skończony, i wezwać taksówkę. Gdzieś w połowie drogi przypomniało mi się, że nie mam strategicznych zapasów. – Czekaj, czekaj – powiedziałem, wskazując na ulicę. – Zatrzymaj się przy Swift Marcie. Musimy kupić trochę… Megan wsunęła dłoń do torebki i wyciągnęła pudełeczko prezerwatyw. – Jestem przygotowana. Oparłem się wygodnie i uśmiechnąłem. Naprawdę mi pasowała. Zaparkowała na miejscu Shepleya. Wystarczająco wiele razy tu była, żeby trafić. Podbiegła małymi kroczkami z drugiej strony auta. Pomimo wysokich obcasów starała się ruszać jak najszybciej. Oparłem się na niej, żeby wejść na schody. Śmiała się, kiedy z ustami na jej wargach dopiero po chwili zorientowałem się, że drzwi już są otwarte, i wpakowałem się do środka. W połowie pocałunku zamarłem. W salonie stała Abby z Toto na ręku. – Gołąbku – wydukałem zdumiony. – Znalazłam! – zawołała America, wybiegając z pokoju Shepleya. – Co ty tu robisz? – spytałem. Zaskoczenie na twarzy Abby momentalnie zmieniło się we wściekłość. – Dobrze widzieć, że wracasz do dawnej formy, Trav. – Właśnie wychodziłyśmy – burknęła America. Złapała Abby za rękę i przemknęły obok mnie i Megan. Nie od razu zdołałem zareagować, ale zbiegłem za nimi po schodach i dopiero wtedy zauważyłem hondę Ameriki. Kląłem w duchu jak szewc. Bez zastanowienia chwyciłem Abby za kurtkę. – A ty dokąd? – Do siebie – odpaliła, próbując uwolnić materiał.

– Co ty tu robisz? Śnieg zaskrzypiał pod stopami Ameriki, kiedy stanęła za Abby, a obok mnie wyrósł nagle jak spod ziemi Shepley. Patrzył na swoją dziewczynę udręczonym wzrokiem. Abby uniosła brodę. – Przepraszam, gdybym wiedziała, że będziesz, tobym nie przyjechała. Wcisnąłem dłonie do kieszeni kurtki. – Możesz przyjeżdżać tu, kiedy tylko zechcesz, Gołąbku. Nigdy nie chciałem, żebyś się stąd wyniosła. – Nie chcę przeszkadzać. – Spojrzała na górę schodów, gdzie, oczywiście, stała Megan, śledząc całe przedstawienie. – Baw się dobrze – powiedziała Abby i odwróciła się na pięcie. Złapałem ją za rękę. – Czekaj. Jesteś na mnie zła? Wyrwała mi się. – Wiesz – parsknęła śmiechem – nie wiem nawet, czemu jestem zaskoczona. Mogła się śmiać, ale w oczach miała nienawiść. Cokolwiek zrobię – czy zacznę żyć od nowa bez niej, czy pogrążę się bez reszty w bólu – ona będzie mnie nienawidzić. – Nie wygram z tobą. Nie mogę z tobą wygrać. Mówiłaś, że dla ciebie to koniec… A ja tu cierpię jak jakiś pieprzony dupek! Musiałem roztrzaskać swój telefon na drobne kawałki, żeby nie wydzwaniać do ciebie co minuta całymi dniami. Na uczelni udawałem, że wszystko w porządku, tylko po to, żebyś była zadowolona… A ty się jeszcze na mnie wściekasz? Złamałaś mi moje pieprzone serce! – krzyknąłem. – Travis, jesteś pijany. Pozwól Abby jechać do domu – powiedział Shepley. Złapałem ją za ramiona i przyciągnąłem, żeby zajrzeć jej w oczy. – Chcesz mnie czy nie? Nie możesz tak stale ze mną pogrywać, Gołąbku! – Nie przyjechałam tu, żeby się z tobą zobaczyć. – Ja jej nie chcę – powiedziałem. – Tylko jestem tak strasznie nieszczęśliwy, Gołąbku.

Pochyliłem się, żeby ją pocałować, ale przytrzymała mnie za brodę. – Masz na wargach jej szminkę, Travis – rzuciła z niesmakiem. Odsunąłem się o krok, uniosłem koszulę i wytarłem usta. Czerwone ślady świadczyły niezbicie o faktach. – Chciałem tylko zapomnieć. Na jedną cholerną noc. Po policzku Abby spłynęła łza, ale szybko ją otarła. – No to nie daj mi tego sobie zepsuć. – Obróciła się, żeby odejść, ale znów złapałem ją za rękę. Nagle przed moimi oczami pojawiła się blond burza, bijąc i zadając ciosy małymi, ale wściekłymi piąstkami. – Zostaw ją, ty sukinsynu! Shepley przytrzymał Americę, ale go odepchnęła i obróciła się, żeby mnie trzasnąć w policzek. Klaśnięcie było szybkie i głośne, aż się wzdrygnąłem. Wszyscy na chwilę zamarli, zaszokowani nagłym wybuchem wściekłości Ameriki. Shepley znów złapał swoją dziewczynę, przytrzymał ją za nadgarstki i pociągnął siłą do hondy. Walczyła z nim zażarcie, jej jasne włosy powiewały, kiedy próbowała mu się wyrwać. – Jak mogłeś? Nie zasłużyła sobie na takie traktowanie, Travis! – America, przestań! – krzyknął Shepley głośniej, niż kiedykolwiek słyszałem. Opuściła ręce i spiorunowała go wzrokiem pełnym odrazy. – I ty go bronisz? Choć bał się jak jasna cholera, nie ustąpił. – To Abby z nim zerwała. On tylko próbuje jakoś to przeżyć. America zmrużyła oczy. – No to może i ty poszukaj sobie jakiejś dziwki – spojrzała na Megan – w Red Door, przyprowadź ją sobie do domu i wypieprz, a potem daj mi znać, czy to ci pomoże przeboleć, że mnie straciłeś. – Mare… Shepley próbował ją chwycić, ale zrobiła unik, wskoczyła za kierownicę i zatrzasnęła za sobą drzwi. Abby otworzyła drzwi auta od strony pasażera i usiadła obok niej.

– Kochanie, nie zostawiaj mnie – błagał Shepley, pochylając się nad szybą. America włączyła silnik. – Można być po stronie dobrej albo złej, Shep. A ty wybrałeś złą. – Jestem po twojej stronie – zapewnił ją z rozpaczą w oczach. – Już nie, nie jesteś – powiedziała, cofając auto. – America? America! – wołał Shepley. Kiedy honda odjechała, odwrócił się. Ciężko oddychał. – Shepley, ja… Zanim zdołałem cokolwiek wydukać, cofnął się i przyłożył mi sierpowym w szczękę. Przyjąłem cios, dotknąłem twarzy i skinąłem głową. Zasłużyłem sobie. – Travis?! – zawołała Megan ze schodów. – Odwiozę ją – powiedział mój kuzyn. Ze ściśniętym gardłem patrzyłem, jak tylne światła hondy stają się coraz mniejsze w oddali. – Dzięki.

Rozdział dwudziesty piąty Porwanie Ona tam będzie. Pokazanie się tam to byłby błąd. Niezręczna sytuacja. Ona tam będzie. A jeśli ktoś poprosi ją do tańca? A jeśli pozna tam przyszłego męża, a ja nawet tego nie zobaczę? Ona nie chce mnie widzieć. Mogę się upić i zrobić coś, co ją wkurzy. Ona może się upić i zrobić coś, co mnie wkurzy. Nie powinienem iść. Muszę iść. Ona tam będzie. W myśli rozważałem wszystkie za i przeciw. Czy wybrać się na walentynki? Raz po raz dochodziłem do tego samego wniosku: muszę zobaczyć Abby, a ona tam będzie. Shepley szykował się w swoim pokoju. Ledwie się do mnie odzywał od czasu, kiedy wreszcie pogodzili się z Americą. Teraz głównie zaszywali się w jego pokoju, żeby nadrobić stracony czas. Nadal winił mnie za te pięć tygodni, które spędzili bez siebie. America nie przepuściła żadnej okazji, żeby nie przypomnieć mi, jak bardzo nienawidzi mojej bezczelności. Szczególnie po tym, jak ostatnio złamałem Abby serce. Namówiłem ją, żeby zrezygnowała z randki z Parkerem i poszła ze mną na walkę. Oczywiście chciałem, żeby tam ze mną była, ale popełniłem błąd, przyznając, że początkowo zaprosiłem ją po to, żeby wygrać we współzawodnictwie. Chciałem uzmysłowić Parkerowi, że jej na nim nie zależy. Abby uznała, że wykorzystałem jej uczucia, i miała rację. Wszystkie te rzeczy były wystarczającym powodem, żeby mieć wyrzuty sumienia. A w dodatku Abby została zaatakowana w miejscu, do którego ją zabrałem, więc po prostu trudno mi było spojrzeć komukolwiek w oczy. O mało nie doszło do wejścia nas wszystkich w konflikt z prawem. W sumie dałem gigantyczną plamę. Choć stale za to przepraszałem, America całymi dniami

popatrywała na mnie z pogardą i czepiała się o wszystko. Mimo to cieszyłem się, że pogodzili się z Shepleyem. Mógłby mi nigdy nie wybaczyć. – Wychodzę – powiedział. Wszedł do mojego pokoju, gdzie siedziałem w bokserkach, nadal targany wątpliwościami, co robić. – Jadę po Mare. Skinąłem głową. – Abby nadal się wybiera? – Tak. Z Finchem. Zdobyłem się na półuśmiech. – Czy z tego powodu powinienem poczuć się lepiej? Wzruszył ramionami. – Mnie by to pocieszyło. Rozejrzał się i skinął głową. – Znów powiesiłeś zdjęcia. Popatrzyłem po ścianach. – Jakoś wydało mi się to nie w porządku, że tkwią gdzieś na dnie szuflady. – No to do zobaczenia. – Hej, Shep? – Co? – spytał, nie oglądając się. – Przepraszam, naprawdę, kuzynie. Westchnął. – Wiem, wiem. Kiedy tylko wyszedł za próg, ruszyłem do kuchni, żeby nalać sobie resztkę whiskey. Bursztynowy płyn stał nieruchomo w szklance, czekał, żeby przynieść mi ulgę. Wypiłem jednym haustem i zamknąłem oczy, zastanawiając się nad wypadem do sklepu z alkoholami. Ale cała whiskey świata nie pomogłaby mi w podjęciu decyzji. – Pieprzyć to – rzuciłem, łapiąc kluczyki od motoru. Po przystanku przy Paskudnym Składzie Alkoholi przejechałem przez krawężnik, zaparkowałem harleya przed domem bractwa i otworzyłem ćwiartkę, którą właśnie kupiłem.

Opróżniona do dna, dodała mi odwagi. Ruszyłem do Sigma Tau. Wszystko było w różowościach i czerwieni, tanie dekoracje zwisały z sufitu, a błyszczące konfetti pokrywało podłogę. Basy z głośników na dole dudniły w całym budynku, zagłuszając śmiechy i gwar. Nie było miejsc siedzących. Musiałem przepychać się przez tłum par, wypatrując Shepleya, Ameriki, Fincha lub Abby. Przede wszystkim Abby. Nie stała w kuchni ani w żadnym innym pomieszczeniu. Nie było jej też na balkonie, więc zszedłem na dół. Aż mi dech zaparło na jej widok. Rytm muzyki zwolnił, a anielski uśmiech Abby przyciągał uwagę nawet w półmroku piwnicy. Obejmowała szyję Fincha, a on niezręcznie kiwał się z nią w takt piosenki. Stopy poniosły mnie dalej i zanim zdołałem się zastanowić, co wyprawiam, albo zatrzymać, by pomyśleć o konsekwencjach, znalazłem się kilka centymetrów od nich. – Nie obrazisz się, jak zrobimy odbijany, Finch? Abby zamarła. Poznała mnie. Oczy Fincha wędrowały pomiędzy mną a Abby. – Nie ma sprawy. – Finch – syknęła, kiedy odchodził. Przyciągnąłem ją do siebie i zrobiłem krok. Abby dalej tańczyła, ale starała się trzymać ode mnie na dystans, na ile to tylko możliwe. – Myślałam, że nie przyjdziesz. – Nie planowałem, ale wiedziałem, że będziesz. Musiałem przyjść. Z każdą mijającą minutą spodziewałem się, że odejdzie, a każda kolejna minuta z nią w moich ramionach była jak cud. – Wyglądasz pięknie, Gołąbku. – Przestań. – Przestań co? Mówić, że jesteś piękna? – Po prostu… przestań. – Nie miałem tego na myśli. – A, dzięki – ucięła. – Nie… wyglądasz pięknie. To miałem na myśli. Chodzi mi tylko o to, co powiedziałem w swoim pokoju. Nie chcę kłamać. Podobało mi

się, że wyciągam cię z randki z Parkerem… – To nie była randka, Travis. Tylko jedliśmy razem. Teraz on się do mnie nie odzywa, przez ciebie. – Słyszałem. Przykro mi. – Nie, wcale nie. – No… tak, masz rację. – Zająknąłem się, bo widziałem, że zaczyna się złościć. – Ale… to nie tylko dlatego zabrałem cię na walkę. Chciałem, żebyś tam ze mną była. Jesteś moim talizmanem. – Nie jestem dla ciebie niczym. – Popatrzyła na mnie groźnie. Zmarszczyłem czoło i zatrzymałem się w pół kroku. – Jesteś dla mnie wszystkim. Zacisnęła usta, ale jej oczy złagodniały. – Tak naprawdę wcale mnie nie nienawidzisz – powiedziałem. Abby odwróciła się, zwiększając dystans między nami. – Czasami bym tego chciała. Wtedy wszystko byłoby o wiele łatwiejsze. Na ustach pojawił mi się ostrożny, leciutki uśmiech. – No i co cię bardziej wkurza? To, przez co chciałabyś mnie nienawidzić? Czy to, że nie potrafisz? W mgnieniu oka jej gniew powrócił. Przepchnęła się obok mnie i pobiegła na górę do kuchni. Zostałem sam pośrodku parkietu, zdumiony i zły, że jakimś cudem udało mi się rozbudzić w niej od nowa tę nienawiść. Wydawało się, że teraz nie ma już sensu próbować z nią rozmawiać. Cokolwiek zrobię, to tylko powiększy lawinę fatalnych nieporozumień, które się między nami nagromadziły. Wszedłem na schody i ruszyłem najkrótszą drogą po piwo, przeklinając swoją zachłanność i pustą butelkę po whiskey leżącą gdzieś na trawniku przed Sigma Tau. Po godzinie popijania piwa i monotonnych, podlanych alkoholem pogawędek z braćmi z bractwa i ich dziewczynami spojrzałem w kierunku Abby w nadziei, że nasze oczy się spotkają. Patrzyła na mnie, ale zaraz się odwróciła. Wydawało się, że America stara się ją pocieszyć, a potem Finch dotknął jej ramienia. Najwyraźniej chciał już wyjść. Dopiła duszkiem resztkę piwa, a potem wzięła go za rękę. Zrobiła

dwa kroki i nagle zamarła, bo z dołu dobiegły dźwięki tej samej piosenki, do której tańczyliśmy na jej urodzinach. Wyrwała Finchowi jego butelkę i pociągnęła kolejny duży łyk. Nie jestem pewien, może to przez whiskey, ale coś w jej oczach powiedziało mi, że ta melodia obudziła w niej wspomnienia, co zabolało ją nie mniej niż mnie. Nadal jej na mnie zależy. Na pewno. Jeden z moich studenckich braci oparł się o bar obok Abby i uśmiechnął się. – Zatańczysz? To był Brad i choć wiedziałem, że pewnie zauważył zagubiony wyraz jej twarzy i chciał ją rozweselić, włos mi się zjeżył. Kiedy tylko pokręciła głową, byłem przy niej, a moja głupia niewyparzona gęba otworzyła się, zanim się opamiętałem. – Zatańcz ze mną. America, Shepley i Finch patrzyli na nią, z niepokojem czekając na jej odpowiedź, podobnie jak ja. – Zostaw mnie w spokoju, Travis – powiedziała, krzyżując ramiona na piersi. – To nasza piosenka, Gołąbku. – Nie mamy żadnej piosenki. – Gołąbku… – Nie. – Spojrzała na Brada i uśmiechnęła się z przymusem. – Z przyjemnością zatańczę, Brad. Piegi Brada rozciągnęły się w szerokim uśmiechu, kiedy wskazał dłonią schody, i puścił ją przodem. Zachwiałem się, jakbym właśnie dostał cios w brzuch. We krwi buzowała mi mieszanina złości, zazdrości i smutku. – Toast! – wrzasnąłem, wdrapując się na krzesło. Po drodze podkradłem komuś piwo i trzymałem je teraz przed sobą. – Za palantów! – zawołałem, robiąc gest w stronę Brada. – I za dziewczyny, które łamią nam serca. – Ukłoniłem się Abby. Ścisnęło mnie w gardle. – I za absolutny pieprzony horror, że się straciło najlepszą przyjaciółkę, bo było się na tyle głupim, żeby się w niej zakochać. Wychyliłem piwo, do dna, a potem rzuciłem butelkę na podłogę.

Nikt nic nie mówił, tylko muzyka grała na dole. Wszyscy patrzyli na mnie zmieszani. Moją uwagę przyciągnął szybki ruch Abby, kiedy złapała Brada za rękę i pociągnęła go w kierunku parkietu. Zeskoczyłem z krzesła i ruszyłem do piwnicy, ale Shepley zastąpił mi drogę. – Musisz przestać – powiedział ściszonym głosem. – Bo to się tylko źle skończy. – Jeśli nawet, to jakie to ma znaczenie? – Odepchnąłem go i ruszyłem na dół, gdzie Abby tańczyła z Bradem. Lawina toczyła się i nie można jej już było zatrzymać, postanowiłem dać się jej ponieść. Można pójść na całość. Żaden wstyd. Nie mogliśmy znów być przyjaciółmi, w takim razie niezły pomysł, żeby jedno z nas znienawidziło drugie. Przecisnąłem się przez tańczące pary i przystanąłem przy Abby i Bradzie. – Odbijany. – O, nie. Jezu! – powiedziała zażenowana Abby, spuszczając głowę. Wpiłem spojrzenie w Brada. – Jeśli nie odsuniesz się od mojej dziewczyny, rozerwę ci na strzępy twoje cholerne gardło. Tu i teraz. Najwyraźniej Brad łamał się, co robić. Jego oczy strzelały nerwowo to na mnie, to na partnerkę. – Przepraszam, Abby – powiedział powoli, wypuszczając ją z ramion i wycofał się na schody. – To, co czuję do ciebie teraz, Travis… to coś bardzo bliskiego nienawiści. – Zatańcz ze mną – poprosiłem, przestępując z nogi na nogę dla złapania równowagi. Piosenka się skończyła i Abby westchnęła. – Idź, wypij sobie kolejną butelkę whiskey, Trav. Odwróciła się, żeby zatańczyć z jedynym chłopakiem, który znalazł się tu bez pary. Tempo rosło, a Abby była coraz bliżej nowego partnera. David,

kolega z bractwa, którego najmniej lubiłem, przyłączył się do tańca tuż za nią, trzymał ją za biodra. On i ten drugi uśmiechali się, kiedy ją tak wzięli w dwa ognie, obłapiając jej ciało. David dociskał podbrzusze do jej tyłka. Wszyscy się gapili. Zamiast poczuć zazdrość, ogarnęły mnie wyrzuty sumienia. To ja sprowadziłem ją do tej roli. W dwóch susach dopadłem do jej nóg, złapałem i zarzuciłem ją sobie na ramię, zwalając Davida na podłogę za to, że okazał się takim wstrętnym fiutem. – Puszczaj! – syknęła Abby, łomocząc mnie pięściami po plecach. – Nie pozwolę, żebyś kompromitowała się przeze mnie – burknąłem, podbiegłem do schodów i zacząłem przeskakiwać po dwa naraz. Po drodze wszystkie pary oczu patrzyły, jak Abby wierzga i krzyczy, kiedy ją niosłem. – A nie sądzisz – wymamrotała, szarpiąc się ze mną – że to jest żenujące? Travis! – Shepley! Czy Donnie jest na zewnątrz?! – wrzasnąłem, starając się unikać jej wymachujących rąk i nóg. – Co… co takiego? – spytał. – Postaw ją! – rozkazała America, robiąc krok w naszym kierunku. – America! – zawołała Abby, szamocząc się. – Nie stój tak! Pomóż mi! America nie wytrzymała i parsknęła śmiechem. – Ale wy wyglądacie. – Wielkie dzięki, przyjaciółko! – zdenerwowała się zdumiona jej zachowaniem Abby. Kiedy znaleźliśmy się na zewnątrz, walczyła jeszcze zacieklej. – Postaw mnie, do cholery! Podszedłem do czekającego auta Donniego, otworzyłem tylne drzwi i wrzuciłem Abby do środka. – Donnie, masz dziś dyżur jako kierowca? Obejrzał się i z niepokojem patrzył na to, co się dzieje. – Tak. – Zawieź nas do mnie, proszę – powiedziałem, wsiadając obok Abby. – Travis… myślę, że to nie…

– Zrób to, Donnie, bo jak nie, to przysięgam przed Panem Bogiem, że przyładuję ci zaraz od tyłu pięścią w łeb. Od razu włączył bieg i ruszył od krawężnika. Abby rzuciła się do klamki. – Nie jadę do ciebie! Złapałem jeden z jej nadgarstków, a potem drugi. Pochyliła się i wbiła zęby w moje przedramię. Bolało jak diabli, ale tylko zamknąłem oczy. Kiedy byłem pewien, że przegryzła skórę, poczułem tak piekący ból, że jęknąłem. – Możesz sobie wyprawiać, co tylko chcesz, Gołąbku. Jestem zmęczony twoimi wariactwami. Puściła mnie, a potem znów zaczęła się szamotać i próbowała mnie uderzyć, bardziej z oburzenia, niż żeby się uwolnić. – Moje wariactwa? Wypuść mnie z tego pieprzonego auta! Przyciągnąłem jej nadgarstki do mojej twarzy. – Kocham cię, do cholery! Nigdzie nie pójdziesz, póki nie wytrzeźwiejesz i sobie wszystkiego nie wyjaśnimy! – Ty jeden nic nie pojąłeś, Travis! Gdy puściłem jej ręce, skrzyżowała je na piersi i siedziała nadąsana przez całą drogę do domu. Kiedy samochód się zatrzymał, pochyliła się do kierowcy. – Mógłbyś mnie odwieźć, Donnie? Otworzyłem drzwi, wyciągnąłem ją z auta za rękę i znów zarzuciłem ją sobie na ramię. – Dobranoc, Donnie – powiedziałem, ruszając na schody. – Zadzwonię do twojego taty! – zawołała. Nie potrafiłem powstrzymać śmiechu. – A on pewnie poklepie mnie po ramieniu i powie: był już na to najwyższy czas. Abby szamotała się, kiedy wyciągałem klucze z kieszeni. – Daj spokój, Gołąbku, bo w końcu zlecimy z tych schodów! Wreszcie drzwi się otworzyły i pomaszerowałem prosto do pokoju Shepleya. – Zostaw mnie! – darła się Abby. – Już się robi – powiedziałem, upuszczając ją na łóżko kuzyna.

– Odeśpij to. Pogadamy rano. Wyobrażałem sobie, jak bardzo musi być wkurzona, ale choć całe plecy mnie bolały od łomotu, jaki mi spuszczała przez ostatnie dwadzieścia minut, to była wielka ulga mieć ją znów u siebie. – Już nie możesz mi dyktować, co mam robić, Travis! Nie jestem twoją własnością! Jej słowa obudziły we mnie głęboki gniew. Podszedłem do łóżka. Oparłem ręce na materacu po obu stronach jej bioder i nachyliłem się nad jej twarzą. – Ale ja jestem twoją! – krzyknąłem. Włożyłem w te słowa tyle siły, że czułem, jak cała krew napływa mi do twarzy. Oczy Abby napotkały moje. Nawet nie mrugnęła. Spojrzałem na jej usta zdyszany. – Ja jestem twój – szepnąłem, a moja złość wyparowała i jej miejsce zajęło pożądanie. Wysunęła rękę, ale zamiast uderzyć mnie w policzek, przyciągnęła mnie i wpiła się ustami w moje wargi. Bez chwili wahania wziąłem ją na ręce i zaniosłem do swojego pokoju. Padliśmy razem na materac. Abby szarpała na mnie ubranie, chciała jak najszybciej je ze mnie zedrzeć. Ja jednym gładkim ruchem rozpiąłem suwak jej sukienki i patrzyłem, jak szybko ściąga ją sobie przez głowę i rzuca na podłogę. Nasze oczy się spotkały i pocałowałem ją, mrucząc jej do ust, kiedy oddawała mój pocałunek. Zanim jeszcze miałem szansę zastanowić się, co się dzieje, oboje byliśmy nadzy. Abby złapała mój tyłek, niecierpliwie przyciągając mnie do siebie, ale stawiałem opór, adrenalina działała silniej niż whiskey i piwo. Wróciło mi czucie i myśli o skutkach mnie otrzeźwiły. Zachowałem się jak dupek, wkurzyłem ją, ale nie chciałem za nic, żeby sądziła, że wykorzystałem okazję. – Oboje jesteśmy pijani – powiedziałem, ciężko dysząc. – Proszę. Jej uda ścisnęły moje biodra i czułem, jak mięśnie pod jej delikatną skórą drżą z niecierpliwości. – To nie w porządku. – Walczyłem z zamroczeniem alkoholowym, które mówiło mi, że następnych kilka godzin z nią jest warte

wszystkiego, co potem może mnie spotkać. Przycisnąłem czoło do jej czoła. Choć tak bardzo jej chciałem, bolesna myśl, że rano ona będzie się tego wstydzić, była silniejsza niż to, co nakazywały hormony. Potrzebowałem pewności, czy Abby naprawdę mnie pragnie. – Chcę cię – szepnęła, dotykając wargami moich ust. – To powiedz. – Powiem, co tylko zechcesz. – To powiedz, że jesteś moja. Powiedz, że przyjmiesz mnie z powrotem. Nie zrobię tego, chyba że znów będziemy razem. – Przecież my się nigdy tak naprawdę ze sobą nie rozstaliśmy, nie sądzisz? Pokręciłem głową, muskając ustami jej wargi. To nie dość. – Chcę usłyszeć, jak to mówisz. Chcę wiedzieć, że jesteś moja. – Byłam twoja od chwili, kiedy się poznaliśmy – powiedziała błagalnie. Patrzyłem w jej oczy kilka sekund, a potem poczułem, jak moje wargi układają się w półuśmiech, w nadziei że to prawda, a nie tylko kaprys chwili. Nachyliłem się i pocałowałem ją czule, a potem pomału wciągnęła mnie w siebie. Miałem wrażenie, że cały się w niej rozpuszczam. – Powiedz to jeszcze raz. Część mnie nie mogła uwierzyć, że to się dzieje naprawdę. – Jestem twoja – szepnęła. – Chcę, żebyśmy się już nigdy więcej nie rozstawali. – Obiecaj – powiedziałem, z jękiem poruszając się naprzód. – Kocham cię. Zawsze będę cię kochać. Patrzyła mi prosto w oczy, kiedy to mówiła, i w końcu dotarło do mnie, że to nie są tylko puste słowa. Zamknąłem usta na jej wargach, nasze ruchy stawały się coraz szybsze. Nie trzeba było mówić nic więcej i po raz pierwszy od wielu miesięcy mój świat nie stał już na głowie. Abby wygięła się, zacisnęła nogi na moich plecach, zahaczając stopą o stopę. Smakowałem każdą cząstkę jej skóry, której mogłem sięgnąć, tak jakbym umierał z głodu, z tęsknoty za nią. Nie mogłem się

nią nasycić. Minęła godzina, potem druga. Choć byłem wyczerpany, nie przestawałem, bojąc się, że jeśli przerwę, obudzę się i to wszystko okaże się tylko snem. Zmrużyłem oczy w świetle, które zaczynało wlewać się do pokoju. Całą noc nie mogłem zasnąć. Wiedziałem, że kiedy wstanie słońce, wszystko się skończy. Abby poruszyła się, a ja zacisnąłem zęby. Tych kilka godzin, które spędziliśmy razem, to nie dość. Nie byłem jeszcze gotowy. Abby umościła policzek na mojej piersi. Pocałowałem jej włosy, a potem czoło, policzki, szyję, ramiona, wreszcie podniosłem jej dłoń sobie do ust i czule całowałem nadgarstek, wnętrze, palce. Chciałem ją przytulić, ale się powstrzymałem. Moje oczy wypełniły się gorącymi łzami po raz trzeci, odkąd przyniosłem ją do siebie. Kiedy się obudzi, będzie przerażona, zła i potem zostawi mnie na zawsze. Nigdy jeszcze tak bardzo nie bałem się zobaczyć różnych odcieni szarości w jej tęczówkach. Jej oczy nadal były zamknięte. Abby uśmiechnęła się, a ja znów dotknąłem wargami jej ust, przerażony, że zaraz oprzytomnieje. – Dzień dobry – powiedziała. Uniosłem się nieco nad nią i dalej dotykałem wargami różnych punktów jej ciała. Rękami próbowałem dostać się pod nią, pomiędzy jej plecy a materac, i wtuliłem twarz w jej szyję, żeby nasycić się jej zapachem, zanim wypadnie przez drzwi. – Jesteś dziś dziwnie milczący – zauważyła, przesuwając dłońmi po moich nagich plecach. Opuściła dłonie na mój tyłek i zarzuciła mi nogę na biodro. Pokręciłem głową. – Chcę tylko tak leżeć. – Coś się dzieje? – spytała. – Wolałbym cię nie budzić. Może jeszcze sobie pośpisz? Abby opadła na poduszkę i pociągnęła mnie za brodę, żebym na nią popatrzył. – Co z tobą, do diabła? – spytała, nagle spięta. – Po prostu śpij, pośpij jeszcze, Gołąbku. Dobrze?

– Coś się stało? Chodzi o Americę? – Przy ostatnim pytaniu usiadła. Usiadłem z nią, przecierając oczy. – Nie… Z Americą wszystko w porządku. Przyszli do domu około czwartej nad ranem. Są jeszcze w łóżku. Jest wcześnie, śpijmy dalej. Jej oczy wędrowały po pokoju. Przypominała sobie noc. Wiedząc, że lada moment przypomni sobie, jak wywlokłem ją z imprezy i zrobiłem przedstawienie, ująłem jej twarz w dłonie i pocałowałem ją po raz ostatni. – Spałeś? – spytała, obejmując mnie w pasie. – Nie… nie mogłem. Nie chciałem… Pocałowała mnie w czoło. – Cokolwiek to jest, damy sobie z tym radę, dobrze? Dlaczego się trochę nie prześpisz? Pomyślimy o tym, jak się obudzisz. Tego się nie spodziewałem. Uniosłem głowę i przyjrzałem się jej. – Co masz na myśli? Że damy sobie z tym radę? Zmarszczyła brwi. – Nie wiem, co się dzieje, ale jestem tu. – Jesteś tu? I zostajesz? Ze mną? Była zdezorientowana. – Tak. Myślałam, że mówiliśmy o tym w nocy. – Tak. Wyglądałem pewnie jak totalny kretyn, ale pokiwałem głową z zapałem. Abby zmrużyła oczy. – Myślałeś, że jak się obudzę, będę na ciebie wściekła, co? Sądziłeś, że odejdę? – To twój stały numer. – I to tym się tak martwisz? Całą noc nie spałeś ze strachu, co będzie, kiedy się obudzę? Poruszyłem się niespokojnie. – Wczoraj wieczorem nie chciałem, żeby to się tak potoczyło. Byłem trochę pijany i łaziłem za tobą na imprezie jak jakiś zbok, a potem wywlokłem cię stamtąd siłą… No i… Potrząsnąłem głową pełen odrazy do siebie samego.

– Mieliśmy najlepszy seks w życiu? – Abby z uśmiechem ścisnęła mi rękę. Zaśmiałem się, zdumiony tak dobrym obrotem rozmowy. – To między nami wszystko w porządku? Ujęła w dłonie moją twarz i pocałowała mnie czule. – Tak, głupku. Obiecałam przecież, prawda? Powiedziałam ci wszystko, co chciałeś usłyszeć, znów jesteśmy razem, a dla ciebie to jeszcze za mało? Zachłysnąłem się, jakbym się miał rozpłakać, połknąłem łzy. Nadal nie potrafiłem w to uwierzyć. – Travis, przestań. Kocham cię – powiedziała, wygładzając zmarszczki wokół moich oczu szczupłymi palcami. – Ten absurd mógł się skończyć w Święto Dziękczynienia, ale… – Zaraz… co takiego? – przerwałem jej, odchylając się gwałtownie. – Byłam w pełni gotowa poddać się w Święto Dziękczynienia, ale powiedziałeś, że pragniesz mojego szczęścia, a byłam zbyt dumna, by przyznać, że chcę znowu być z tobą. – Co ty, żarty sobie stroisz ze mnie, do cholery, czy co? Chciałem tylko, żeby było ci łatwiej! Czy wiesz, jaki byłem nieszczęśliwy? Abby się nachmurzyła. – Po feriach wyglądałeś kwitnąco. – To było na pokaz. Dla ciebie! Bałem się, że cię stracę, jeśli nie będę udawał, że jak dla mnie dalej możemy być zwykłymi przyjaciółmi. I mogłem z tobą być przez cały ten czas? Do cholery, Gołąbku? – Przepraszam… – Przepraszasz? To ja niemal zapiłem się na śmierć, ledwie dawałem radę wstać z łóżka, roztrzaskałem telefon w drobny mak w Nowy Rok, żeby do ciebie nie dzwonić… A ty przepraszasz? Zagryzła dolną wargę i skinęła głową zawstydzona. – Tak mi przykro… – Wybaczam ci – powiedziałem bez wahania. – Tylko nigdy więcej tak nie rób. – Nie będę. Słowo. Pokręciłem głową, uśmiechając się od ucha do ucha jak idiota.

– Jak ja cię kocham.

Rozdział dwudziesty szósty Panika Życie wróciło do normy – może bardziej dla Abby niż dla mnie. Wydawaliśmy się szczęśliwi, ale ja byłem spięty i czujny. Ani sekundy spędzonej z Abby nie uznawałem za coś oczywistego. Kiedy na nią spojrzałem i chciałem jej dotknąć, robiłem to. Jeśli nie było jej u nas i za nią zatęskniłem, jechałem do Morgan Hall. A u mnie stale trzymałem ją w ramionach. Kiedy pojawiliśmy się na uczelni jako para po raz pierwszy od czasu zerwania, wywołaliśmy, jak można się było spodziewać, sensację. Gdy szliśmy razem, trzymając się za ręce, roześmiani, całując się od czasu do czasu, plotki osiągnęły apogeum. Jak zawsze na tej uczelni, szeptom i opowieściom godnym tabloidów nie było końca, póki kampusem nie wstrząsnął kolejny skandal. Do nerwowej atmosfery, do której przyczyniał się mój niepokój związany z Abby, dokładał się i Shepley, który coraz bardziej martwił się o ostatnią walkę w roku. Ja też nie byłem wiele spokojniejszy od niego. Obaj potrzebowaliśmy wygranej, by zapewnić sobie utrzymanie podczas lata, nie wspominając już o początku jesiennego semestru. Zdecydowałem, że po tej walce wycofam się z tej zabawy na dobre, więc naprawdę wynik miał dla nas wielkie znaczenie. Zbliżała się przerwa wiosenna, a Adam nadal się nie odzywał. Shepleyowi udało się wreszcie poprzez różne źródła informacji ustalić, że przyczaił się po aresztowaniach, jakie nastąpiły po ostatnio organizowanym starciu. W piątek przed przerwą wiosenną w kampusie zapanował bardziej beztroski nastrój, choć cały stan w nocy zasypała nowa porcja śniegu. Kiedy szliśmy z Abby do stołówki na lunch, ledwie udało nam się uciec przed ogólną wojną na śnieżki. Americe nie do końca się udało. Gadaliśmy i śmialiśmy się, czekając w kolejce na tace z Bóg-wie-czym, a potem siedliśmy na swoich stałych miejscach. Shepley pocieszał Americę, a ja bawiłem Brazila opowieścią, jak to Abby ograła moich braci na wieczorze pokera. Mój telefon zabrzęczał, ale nie zwróciłem na to uwagi, dopóki nie usłyszałem głosu Abby.

– Trav? Odwróciłem się, wyłączając natychmiast wszystko inne, kiedy wypowiedziała moje imię. – Może chciałbyś odebrać. Popatrzyłem na komórkę i westchnąłem. – A może nie. Pragnąłem tej walki, ale jednocześnie wiedziałem, że to oznacza czas spędzony bez Abby. Po tym, jak została zaatakowana podczas ostatniego mojego pojedynku, nie było mowy, żebym mógł się skoncentrować, gdyby przyszła bez eskorty. A nie mogłem się też w pełni skupić, gdyby jej nie było. Ostatnia walka roku zawsze była największym wydarzeniem. Nie mogłem sobie pozwolić, żeby mieć głowę gdzie indziej. – Może to coś ważnego – powiedziała Abby. Przyłożyłem słuchawkę do ucha. – Co tam, Adam? – Mad Dog! Będziesz zachwycony. Załatwione. Zdobyłem tego pieprzonego Johna Savage’a! Ma zamiar przejść na zawodowstwo w przyszłym roku! Okazja życia, stary! Pięciocyfrowa sumka. Na jakiś czas będziesz ustawiony. – To moja ostatnia walka, Adam. Zapadła cisza. Mogłem sobie wyobrazić, jak zaciska szczęki. Parę razy oskarżył Abby o to, że przez nią traci zyski, i byłem pewien, że będzie ją winił za moją decyzję. – Przyprowadzisz ją? – Nie jestem jeszcze pewien. – Chyba lepiej zostaw ją w domu, Travis. Jeżeli to naprawdę twoja ostatnia walka, nie chcę, żebyś się rozpraszał. – Bez niej nie idę, a Shep wyjeżdża z miasta. – No, tylko tym razem bez awantur. Nie żartuję. – Wiem. Rozumiem, co mówisz. Adam westchnął. – Jeżeli naprawdę nie dasz się namówić, żeby zostawić ją w domu, to może powinieneś wziąć Trenta. Będziesz miał swobodną głowę i skoncentrujesz się.

– Hm… właściwie to niezły pomysł – przyznałem. – Zastanów się. Daj mi znać – powiedział Adam i rozłączył się. Abby patrzyła na mnie wyczekująco. – Wystarczy na czynsz przez następne osiem miesięcy. Adam ma Johna Savage’a. On próbuje przejść na zawodowstwo. – Nie widziałem żadnej jego walki, a ty? – spytał Shepley. – Tylko raz, w Springfield. Jest dobry. – Ale nie dość – powiedziała Abby. Pochyliłem się i pocałowałem ją w czoło. – Mogę zostać w domu, Trav. – Nie – zaoponowałem, kręcąc głową. – Nie chcę, żebyś martwił się o mnie i przez to oberwał, jak poprzednim razem. – Bez obaw, Gołąbku. – Poczekam na ciebie. Uśmiechnęła się, ale to było wyraźnie wymuszone, przez co stałem się jeszcze bardziej zdeterminowany. – Poproszę Trenta, żeby przyszedł. Jemu jednemu mogę zaufać na tyle, że będę mógł się skoncentrować na walce. – Dzięki wielkie, dupku – burknął Shepley. – Ty już miałeś szansę się wykazać – powiedziałem, trochę się z nim drocząc. Mój kuzyn lekko się skrzywił. Może się dąsać cały dzień, ale w Hellerton zawalił. Stracił Abby z oczu. Gdyby uważał, nic by się nie stało, i wszyscy to wiedzieliśmy. America i Abby zarzekały się, że to był tylko zbieg okoliczności, ale ja nie zawahałem się, żeby go obsztorcować. Obserwował walkę, zamiast Abby, i gdyby Ethan dokończył to, co zaczął, to poszedłbym do więzienia za morderstwo. Shepley przepraszał Abby tygodniami, aż wreszcie wziąłem go na stronę i kazałem przestać. Nikt z nas nie lubił przeżywać tego od nowa, kiedy jemu zbierało się na wyrzuty sumienia. – Shepley, to nie była twoja wina. Zdjąłeś go ze mnie, pamiętasz? – powiedziała Abby, sięgając przez Americę, żeby poklepać go po ręce, a potem zwróciła się do mnie: – Kiedy walka? – Jakoś w przyszłym tygodniu. Chcę, żebyś tam była. Potrzebuję cię.

Gdybym był mniejszym dupkiem, nalegałbym, żeby została w domu, ale jak już dowiodłem wielokrotnie, byłem dupkiem. Moja potrzeba nierozstawania się z Abby Abernathy odbierała mi zdolność racjonalnego myślenia. Zawsze tak było i – jak sobie wyobrażałem – będzie. Uśmiechnęła się, opierając brodę na moim ramieniu. – No to idę z tobą. Podrzuciłem Abby na jej ostatnie zajęcia, pocałowałem ją na do widzenia i spotkałem się z Shepleyem i Americą w Morgan Hall. Kampus szybko pustoszał i wreszcie uciekłem ze swoim papierosem za róg, żebym nie musiał co chwilę ustępować drogi studentkom niosącym bagaż lub pranie. Wyciągnąłem z kieszeni komórkę i wybrałem numer Trentona. Telefon dzwonił i dzwonił, a ja coraz bardziej się niecierpliwiłem. Wreszcie włączyła się poczta głosowa. – Trent, to ja. Mam do ciebie wielką prośbę. To pilne, więc zadzwoń do mnie jak najszybciej. Na razie. Rozłączyłem się, widząc, jak Shepley z Americą popychają szklane drzwi akademika. Każde z nich niosło po dwie torby Ameriki. – Nieźle sobie radzicie. Shepley uśmiechnął się. America nie. – Nie są tacy źli, naprawdę – powiedziałem, trącając ją łokciem, ale się nie rozchmurzyła. – Poczuje się lepiej, kiedy już tam będziemy. – Choć zwracał się do mnie, chciał dodać otuchy swojej dziewczynie. Pomogłem im załadować rzeczy do bagażnika, a potem czekaliśmy, aż Abby skończy zajęcia i przyjdzie do nas na parking. Naciągnąłem czapkę na uszy i zapaliłem papierosa. Trenton nadal nie oddzwaniał i zaczynałem się denerwować, że może nie będzie mógł przyjechać. Bliźniaki były w połowie drogi do Kolorado z jakimś dawnym kumplem z Sigma Tau, a nikomu innemu nie ufałem na tyle, żeby powierzyć mu opiekę nad Abby. Zaciągnąłem się kilka razy, zastanawiając się, co jeszcze mógłbym zrobić, gdyby Trenton się nie odezwał, i jaki jestem cholernie samolubny, że chcę ją zabrać w miejsce, gdzie jak wiem, może być

narażona na niebezpieczeństwo. Żeby wygrać tę walkę, musiałem się na niej absolutnie skoncentrować, a to wymagało dwóch rzeczy: obecności Abby i bezpieczeństwa Abby. Jeśli Trenton nie może wyjść z pracy albo nie oddzwoni, pozostanie mi tylko odwołać pojedynek. To jedyne wyjście. Ostatni raz się zaciągnąłem. Nie miałem już więcej fajek. Tak bardzo się martwiłem, że nawet nie zdawałem sobie sprawy, jak dużo palę. Rzuciłem okiem na zegarek, Abby powinna już wyjść z zajęć. I wtedy mnie zawołała. – Jesteś – ucieszyłem się. – Wszystko w porządku? – Teraz tak – powiedziałem, przyciągając ją do siebie. – No dobrze, co się dzieje? – Po prostu mam sporo na głowie! – Westchnąłem. Kiedy po jej minie poznałem, że ta odpowiedź jej nie zadowala, dodałem: – Ten tydzień, walka, to, że tam będziesz… – Mówiłam ci, mogę zostać w domu. – Jesteś mi tam potrzebna, Gołąbku. – Cisnąłem niedopałek na ziemię. Patrzyłem, jak tonie w głębokim śladzie buta w śniegu, i wziąłem Abby za rękę. – Rozmawiałeś z Trentem? – spytała. – Czekam, aż oddzwoni. America odkręciła szybę i wysunęła głowę z chargera. – Pospieszcie się! Zimno jak diabli! Uśmiechnąłem się i otworzyłem drzwi przed Abby. W drodze patrzyłem w okno, a Shepley i America wrócili do rozmowy o tym, o czym dyskutowali, od kiedy dowiedziała się, że ma poznać jego rodziców. Właśnie kiedy podjechaliśmy na parking pod naszym domem, zadzwonił mój telefon. – Co z tobą, do cholery, Trent? – spytałem, widząc, że wyświetla mi się jego imię. – Dzwoniłem do ciebie parę godzin temu. Nie możesz się oderwać od pracy czy co? – Jakie parę godzin. Przepraszam. Byłem u Cami. – Nieważne. Słuchaj, muszę cię o coś poprosić. W przyszłym tygodniu mam walkę. Chcę, żebyś tam był. Nie wiem dokładnie kiedy,

ale jak do ciebie zadzwonię, musisz w ciągu godziny podjechać. Zrobisz to dla mnie? – No, nie wiem. A co będę z tego miał? – drażnił się ze mną. – Możesz to zrobić czy nie, ofiaro jedna? Bo chcę, żebyś miał oko na Gołąbka. Ostatnim razem rzucił się na nią jakiś dupek i… – Pierdolisz, poważnie? – Tak. – Kto to był? – spytał Trent już całkiem serio. – Zająłem się tym. Jeśli więc zadzwonię… – Tak. To znaczy, oczywiście, braciszku, podjadę. – Dzięki, Trent. Zatrzasnąłem telefon i z ulgą usiadłem wygodniej. – Kamień z serca? – spytał Shepley, który obserwował mnie w lusterku wstecznym. – Tak. Nie byłem pewien, jak sobie bez niego poradzę. – Przecież mówiłam ci… – zaczęła znów Abby, ale ją powstrzymałem. – Gołąbku, ile razy mam ci powtarzać? Pokręciła głową na mój niecierpliwy ton. – Mimo wszystko nie rozumiem. Dawniej nie potrzebowałeś, żebym tam była. Obróciłem się i dotknąłem palcem jej policzka. Najwyraźniej nie zdawała sobie sprawy, jak głębokie są moje uczucia. – Wtedy cię nie znałem. Kiedy cię nie ma, nie potrafię się skupić. Zastanawiam się, gdzie jesteś, co robisz… Tylko kiedy cię widzę, mogę się skoncentrować. Wiem, że to szaleństwo, ale tak jest. – I właśnie to szaleństwo mi się podoba – powiedziała i nachyliła się, żeby pocałować mnie w usta. – Najwyraźniej – mruknęła America. Nim słońce zaszło za horyzontem, ona i Shepley ruszyli chargerem na południe. Abby potrząsnęła kluczykami hondy. – Przynajmniej nie będziemy musieli zamarzać na harleyu. Uśmiechnąłem się. Wzruszyła ramionami.

– Nie wiem, może powinniśmy zastanowić się nad kupnem auta? – Po walce czegoś poszukamy. Co ty na to? Podskoczyła, objęła mnie rękami i nogami i zasypała mi twarz, usta i szyję pocałunkami. Ruszyłem po schodach do mieszkania, a potem skręciłem do sypialni. Następne cztery dni spędziliśmy wtuleni w siebie w łóżku albo na kanapie z Toto, oglądając stare filmy. Dzięki temu oczekiwanie na telefon Adama było do zniesienia. Wreszcie we wtorkowy wieczór między powtórkami odcinków Chłopiec poznaje świat na ekranie mojego telefonu pojawił się numer Adama. Popatrzyliśmy sobie z Abby w oczy. – Tak? – Mad Dog. Za godzinę stajesz. Keaton Hall. Trzymaj się mocno, dziubdziusiu, to Hulk Hogan na sterydach. – Do zobaczenia. Wstałem, podnosząc Abby. – Przebierz się w coś ciepłego, kochanie. Keaton to stary budynek i pewnie wyłączyli ogrzewanie na przerwę międzysemestralną. Abby tańczyła chwilę z radości, zanim pobiegła korytarzem do sypialni. Uśmiechnąłem się lekko. Jaka inna dziewczyna byłaby tak podekscytowana, że zobaczy swojego faceta naparzającego się z innym? Nic dziwnego, że się w niej zakochałem. Wciągnąłem bluzę dresową z kapturem, buciory i czekałem na Abby przy drzwiach. – Już idę! – zawołała, wymaszerowując z pokoju. Oparła się o framugę drzwi dłońmi i wygięła zalotnie biodro. – Co myślisz? – spytała, wydymając usta jak modelka albo… kaczuszka. Nie byłem pewien, kogo bardziej przypomina. Mój wzrok przesunął się w dół po długim szarowrzosowym zapinanym swetrze, białym T-shircie i obcisłych dżinsach wepchniętych w czarne botki. Uznała, że to fajny dowcip, bo wygląda jak nie z tej epoki, ale mnie aż dech zaparło na jej widok. Przestała pozować i opuściła ręce. – Aż tak źle?

– Nie – powiedziałem, szukając właściwych słów. – Wcale nieźle. Jedną ręką otworzyłem drzwi, drugą wyciągnąłem do Abby. Kołysząc biodrami, przeszła przez pokój i splotła palce z moimi. Honda rozpędzała się powoli, ale i tak dotarliśmy do Keaton Hall ze sporym zapasem czasu. Po drodze zadzwoniłem do brata, modląc się w duchu, żeby przyjechał, jak obiecywał. Abby stała ze mną, czekając na Trentona pod wysoką, sfatygowaną północną ścianą Keaton Hall. Od wschodniej i zachodniej strony ustawiono stalowe rusztowania. Uniwersytet szykował się do zrobienia face liftingu swojemu najstarszemu budynkowi. Zapaliłem papierosa, zaciągnąłem się i wypuściłem dym nosem. Abby ścisnęła mnie za rękę. – Przyjedzie. Ze wszystkich stron schodzili się już ludzie. Parkowali w różnych miejscach w okolicy. Im bardziej zbliżał się czas walki, tym większy tłum gromadził się przy południowym wyjściu awaryjnym. Zmarszczyłem brwi. Wybór miejsca nie został właściwie przemyślany. Ostatnia walka w roku zawsze przyciągała poważniejszych graczy, a oni pojawiali się wcześniej, żeby zrobić zakłady i zapewnić sobie dobry widok. Rozmiar sali wykluczał mniej doświadczonych widzów, którzy docierali późno i w efekcie musieli tłoczyć się pod ścianami. W tym roku zjechało się wyjątkowo dużo publiki. Budynek Keaton stał na obrzeżu kampusu, co było korzystne, ale miał jedne z najciaśniejszych piwnic. – To chyba najgorszy pomysł Adama w historii – mruknąłem. – Za późno, żeby coś zmienić – powiedziała Abby, patrząc na betonowe mury. Otworzyłem komórkę i puściłem po raz szósty SMS-a do Trentona, po czym zatrzasnąłem telefon. – Jesteś dziś jakiś nerwowy – szepnęła Abby. – Poczuję się lepiej, jak Trent ruszy dupę i wreszcie się tu pojawi. – Jestem, jestem, mazgaju – powiedział mój brat ściszonym głosem. Odetchnąłem z ulgą. – Jak się masz, siostrzyczko? – spytał, obejmując Abby ramieniem

i żartobliwie dając mi kuksańca. – W porządku – odparła ubawiona. Poprowadziłem ją za rękę na tyły budynku, oglądając się po drodze na Trentona. – Gdyby pojawiły się gliny i zostalibyśmy rozdzieleni, spotkamy się w Morgan Hall, dobrze? Trenton skinął głową, a ja zatrzymałem się przy otwartym oknie nisko nad ziemią. – Chyba żartujesz – powiedział, patrząc na nie. – Nawet Abby ledwie się tędy przeciśnie. – Dasz radę – zapewniłem go, wczołgując się w ciemność do środka. Przyzwyczajona do takich nielegalnych wejść Abby bez wahania podczołgała się nogami po zmarzniętej ziemi do okienka, a ja ją szybko złapałem. Chwilę czekaliśmy, aż Trenton, burcząc coś pod nosem, się przepchnie. Wylądował na podłodze, o mało nie tracąc równowagi. – Masz szczęście, że kocham Abby. Nie ładowałbym się w takie gówno dla nikogo innego – gderał, otrzepując koszulę. Podskoczyłem i jednym szybkim ruchem zamknąłem okienko. – Tędy – powiedziałem, prowadząc Abby i brata w ciemnościach. Brnęliśmy labiryntem w głąb budynku, aż dostrzegliśmy z daleka słaby promyczek światła. Nasze podeszwy szurały o drobiny gruzu na murowanej podłodze, kierowaliśmy się szmerem głosów dobiegających z oddali. Po trzecim zakręcie Trenton westchnął. – Nigdy w życiu nie odnajdziemy stąd drogi powrotnej. – Trzymajcie się mnie. Wszystko będzie dobrze – zapewniłem. Łatwo było poznać, że się zbliżamy, bo gwar stawał się coraz głośniejszy. Adam przekrzykiwał zgromadzony tłum przez megafon, wymieniał nazwiska i liczby. Zatrzymałem się w pomieszczeniu sąsiadującym z tamtym, rozglądając się po ławkach i krzesłach okrytych białymi płachtami. Poczułem się jakoś dziwnie. Organizowanie tu walki to pomyłka. Prawie tak wielka, jak ściąganie w tak niebezpieczne miejsce Abby. Kiedy

zacznie się pojedynek, Trenton przypilnuje Abby, ale przestrzeń, gdzie zwykle można się schronić przed napierającym tłumem, dziś była zawalona meblami i sprzętem. – To jak to rozegrasz? – spytał Trent. – Oddzielę i go pokonam. – Oddzielisz co? – Jego głowę od reszty ciała. Brat szybko skinął głową. – Dobry plan. – Gołąbku, chcę, żebyś stała przy tym wejściu, dobrze? Abby zajrzała do głównego pomieszczenia i oczy zrobiły się jej wielkie na widok panującego tam rozgardiaszu. – Gołąbku, słyszysz, co mówię? – spytałem, dotykając jej ręki. – Co? – ocknęła się i zamrugała. – Chcę, żebyś stała przy tym wejściu, dobrze? Cały czas trzymaj Trenta za rękę. – Nie ruszę się stąd – obiecała. – Słowo. Wyraźnie była oszołomiona, aż uśmiechnąłem się do jej słodkiej buzi. – Teraz ty się chyba denerwujesz – powiedziałem. Popatrzyła na wejście, a potem na mnie. – Jakoś niepewnie się tu czuję, Trav. Nie chodzi o walkę, ale… tak jakoś. Od tego miejsca ciarki przechodzą mnie po plecach. Nie mogłem się z nią nie zgodzić. – Nie zostaniemy tu długo. Z megafonu przebił się przez gwar głos Adama. Zaczynał zapowiadać walkę. Ująłem twarz Abby w dłonie i popatrzyłem jej w oczy. – Kocham cię. Przez jej usta przebiegł cień uśmiechu, a ja przyciągnąłem ją do siebie i mocno przytuliłem do piersi. – …tylko bez żadnych przekrętów, chłopaki! – dudnił głos Adama, wzmocniony przez megafon. Założyłem rękę Abby Trentonowi pod ramię. – Nie spuszczaj z niej oka. Nawet na sekundę. Kiedy tylko zacznie

się walka, zrobi się tu piekło. – …powitajmy więc dzisiejszego zawodnika: John Savage! – Jestem gotów oddać za nią życie, braciszku – zapewnił Trenton, lekko pociągając Abby za rękę dla podkreślenia swoich słów. – Ruszaj, skop mu tyłek i zbieramy się stąd. – A teraz, drżyjcie, chłopaki! Panienki, majtki w dół! Przedstawiam wam Travisa Wściekłego Psa. Mad Dog Maddox! Po tej zapowiedzi wszedłem do głównego pomieszczenia. Podniosły się ręce, z wielu gardeł wyrwał się okrzyk powitalny. Tłum rozstępował się przede mną, a ja pomału zbliżałem się do Kręgu. Piwnica oświetlona była jedynie latarniami zawieszonymi na suficie. Poprzednim razem Adam o mało nie został przyłapany. Teraz starał się o jak największą dyskrecję; nie chciał, żeby światła zwróciły uwagę kogoś niepowołanego. Nawet w półmroku widziałem, jak groźnie patrzy na mnie John Savage, Dzikus. Górował nade mną. Miał dzikość w oczach i wyraźnie aż rwał się do walki. Przeskoczył kilka razy z nogi na nogę, a potem stanął nieruchomo, wlepiając we mnie wzrok, jakby chciał mnie zamordować. Nie był amatorem. Były tylko trzy sposoby, by wygrać: nokaut, zmuszenie go do poddania się lub dyskwalifikacja. Zawsze miałem przewagę ze względu na czterech braci, z których każdy walczył inaczej. Jeśli Savage walczy jak Trenton, będzie nacierał, wykorzystując prędkość i zaskoczenie – a to trenowałem całe życie. Jeśli bije się jak bliźniaki – zadając ciosy i kopiąc, i będzie zmieniał taktykę, żeby mnie dosięgnąć – to też trenowałem całe życie. Najbardziej niebezpieczny był Thomas. Jeśli mój przeciwnik walczy mądrze, a pewnie tak jest – biorąc pod uwagę, jak mierzy mnie wzrokiem – będzie łączył w idealnych proporcjach siłę, szybkość i technikę. Tylko kilka razy w życiu zmierzyłem się z najstarszym bratem, ale odkąd skończyłem szesnaście lat, nie dawał rady mnie pokonać bez pomocy reszty braci. Żeby John Savage nie wiem ile trenował albo sądził, że ma jakieś mocne strony, to ja już z nim walczyłem. Walczyłem w pewien sposób już z każdym, kto w ogóle ma o tym jakieś pojęcie… I to ja

zwyciężałem. Adam zadął w róg, a Savage zrobił mały krok w tył, zanim zamachnął się pięścią w moim kierunku. Uchyliłem się. Rzeczywiście, będzie walczył jak Thomas. Zbliżył się za bardzo, więc uniosłem but i posłałem go w tłum. Odepchnęli go z powrotem na krąg. Ruszył na mnie, próbując innej taktyki. Zadał dwa ciosy z rzędu, ale potem złapałem go i uderzyłem jego twarzą o swoje kolano. Cofnął się oszołomiony, starając się zebrać w sobie, i zaatakował znowu. Zamachnąłem się i nie trafiłem. Próbował chwycić mnie w pasie. Już spocony, łatwo mu się wyślizgnąłem. Kiedy się obracałem, jego łokieć wylądował na mojej szczęce i świat zatrzymał mi się na ułamek sekundy, zanim się otrząsnąłem i odpowiedziałem lewym i prawym sierpowym, jednym po drugim. Dolna warga Savage’a pękła i bryznęła krwią. To podgrzało atmosferę w sali, ryk był ogłuszający. Cofnąłem łokieć i z całym impetem zadałem cios pięścią, trafiając w nos przeciwnika, aż się wgniótł. Nie wyhamowałem, chciałem go oszołomić, żeby mieć czas spojrzeć na Abby, sprawdzić, czy wszystko w porządku. Stała tam, gdzie jej kazałem. Nadal trzymała Trenta pod ramię. Zadowolony, że jest bezpieczna, skupiłem się znów na walce; uchyliłem się szybko, kiedy Savage posłał mi chybotliwy cios, a potem zarzucił na mnie ramiona, powalając nas obu na beton. Wylądował pode mną, a mój łokieć w naturalny sposób wbił mu się w twarz. Zablokował mnie objęciem nóg, zahaczając je o siebie stopami. – Wykończę cię, ty pieprzony gnojku! – warknął. Uśmiechnąłem się i odepchnąłem od ziemi, podnosząc nas obu. Robił wszystko, żebym stracił równowagę, ale był czas zabrać Abby do domu. Przez ryk tłumu przebił się głos Trentona: – Stłucz mu tyłek, Travis! Rzuciłem się naprzód, lekko w bok i John rąbnął plecami i głową

o beton. Kompletnie stracił orientację, a ja brałem zamach za zamachem i ładowałem mu pięściami po twarzy i bokach głowy, aż poczułem, jak jakieś ramiona łapią mnie od góry i odciągają. Adam rzucił czerwoną chustę na pierś Savage’a, a cała sala oszalała, kiedy chwycił mnie za nadgarstek i uniósł moją dłoń. Popatrzyłem na Abby, której głowa pojawiała się i nikła za tłumem. Mój brat ja podrzucał i wołał coś z uśmiechem. Kiedy już tłum zaczął się rozchodzić, dostrzegłem nagle przerażenie w twarzy Abby. Kilka sekund później rozległy się przeraźliwe krzyki spanikowanych widzów. Wisząca w rogu latarnia spadła. Zapaliła się od niej jedna biała narzuta. Ogień rozprzestrzeniał się szybko na kolejne płachty, wywołując reakcję łańcuchową. Tłum z wrzaskiem rzucił się do wąskiego wejścia na schody. Pomieszczenie szybko wypełniało się dymem. Spanikowane twarze męskie i damskie migały w rozbłyskach płomieni. – Abby! – krzyknąłem, zdając sobie sprawę, jak jest ode mnie daleko, oddzielona tłumem. Jeśli do niej nie dotrę, będzie musiała z Trentonem szukać drogi do okna w labiryncie ciemnych korytarzy. Ogarnęło mnie przerażenie, rozpaczliwie przepychałem się w kierunku Abby, odsuwając każdego, kto mi stanął na drodze. W sali pociemniało, z drugiego końca słychać było trzaski, kiedy kolejne latarnie wybuchały w ogniu. Dostrzegłem Trentona, który ciągnął Abby za rękę za sobą, przebijając się przez tłum. Potrząsała głową i zapierała się. Mój brat rozejrzał się, układając plan ucieczki, kiedy stanęli w środku zamieszania. Jeśli spróbują uciekać wyjściem ewakuacyjnym, będą ostatni w kolejce. Ogień szybko przybierał na sile. Nie zdążyliby wyjść na czas. Wszystkie wysiłki, żeby dotrzeć do Abby, spełzały na niczym, bo tłum rozdzielał nas coraz bardziej. Podekscytowane krzyki kibicujących, którymi dudniła przed chwilą ta sala, zastąpiły wrzaski strachu i rozpaczy. Wszyscy walczyli, aby dopchać się do któregoś z wyjść. Trenton ciągnął Abby do drzwi, ale ona szarpała się z nim i oglądała za siebie. – Travis! – krzyknęła i wyciągnęła do mnie rękę.

Wziąłem wdech, żeby jej odpowiedzieć, ale dym wypełnił mi płuca. Zakaszlałem, starając się odegnać dym. – Tędy, Trav! – wrzasnął Trenton. – Nie czekaj, wyciągnij ją stąd, Trent! Wyprowadź Gołąbka! Oczy Abby zrobiły się jeszcze większe. Potrząsnęła głową. – Travis! – Idź! – ponagliłem ją. – Spotkamy się na zewnątrz! Zaniemówiła na chwilę, po czym zacisnęła usta. Poczułem ulgę. Abby Abernathy miała silny instynkt samozachowawczy i teraz to zadziałało. Złapała rękaw Trentona i pociągnęła go w ciemność, dalej od ognia. Obróciłem się, żeby poszukać własnej drogi ucieczki. Kilkudziesięciu widzów walczyło zębami i pazurami o dostęp do wąskiego wejścia na schody, krzyczeli i bili się ze sobą o to, kto pierwszy. W pomieszczeniu było prawie całkiem czarno od dymu, czułem, że brakuje mi powietrza. Przykucnąłem, starając się przypomnieć sobie, gdzie są drzwi, które widziałem po różnych stronach. Odwróciłem się znów w stronę schodów. Tam chciałem iść, dalej od ognia, ale nie pozwoliłem sobie panikować. Było drugie wyjście, którym można było do nich dotrzeć. Niewielu przyszło do głowy, żeby z niego skorzystać. Skuliłem się i nisko przy ziemi pobiegłem tam, gdzie, z tego co pamiętałem, się znajdowało. Nagle stanąłem jak wryty. Przemknęła mi przez głowę myśl, że Abby i Trenton mogą zabłądzić. Zawróciłem. Usłyszałem, jak ktoś mnie woła, i mrużąc oczy, spojrzałem za siebie. – Travis! Travis! Tędy! – W drzwiach stał Adam i dawał gwałtowne znaki, żebym do niego dołączył. Pokręciłem głową. – Idę po Gołąbka! Droga do mniejszego pomieszczenia po drugiej stronie, którędy uciekali Trenton i Abby, była już niemal wolna, rzuciłem się więc w tym kierunku i zderzyłem się z kimś. To była dziewczyna, na oko z pierwszego roku, na policzkach miała czarne smużki od łez.

Przerażona zaczęła podnosić się z ziemi. – P… pomóż mi! Nie wiem… nie wiem, gdzie wyjście! – wydukała, kaszląc. – Adam! – wrzasnąłem. Popchnąłem dziewczynę w stronę drzwi. – Pomóż jej się stąd wydostać! Dziewczyna podskoczyła do niego, a on złapał ją za rękę i znikli w drzwiach, zanim jeszcze dym kompletnie przesłonił widoczność. Wstałem z podłogi i ruszyłem tam, gdzie musiała być Abby. Inni też biegali w ciemności, wołali, ciężko dyszeli, starając się znaleźć drogę ucieczki. – Abby! – krzyknąłem w ciemność. Byłem przerażony, że mogli skręcić nie tam, gdzie trzeba. W końcu korytarza stała mała grupka dziewczyn. Płakały. – Widziałyście chłopaka z dziewczyną, którzy tędy szli? Facet jest mniej więcej tego wzrostu, podobny do mnie – powiedziałem, unosząc dłoń do czoła. Pokręciły głowami. Ścisnęło mnie w dołku. Abby i Trenton poszli w złym kierunku. Wskazałem przerażonym dziewczynom drogę. – Idźcie korytarzem do końca, tam jest klatka schodowa z drzwiami na górze. Wejdźcie, a potem skręćcie na lewo. Będzie tam okno, przez które można się wydostać. Jedna z dziewczyn skinęła głową, otarła oczy i ostrym tonem nakazała koleżankom iść za nią. Ja, zamiast ruszyć naszym śladem tam, skąd przyszliśmy, skręciłem na lewo w ciemność z nadzieją, że szczęście mi dopisze i jakoś wpadnę na Trentona i Abby. Słyszałem krzyki z głównej sali, kiedy tak biegłem, zdecydowany sprawdzić, czy znaleźli wyjście. Nie miałem zamiaru opuścić budynku, zanim się nie upewnię. Minąłem wiele korytarzy. Czułem coraz większy ucisk w piersi, ogarniała mnie panika. Dogonił mnie swąd. Wiedziałem, że w starym budynku piwnice pełne mebli pookrywanych prześcieradłami przenoszącymi płomienie lada moment całe zajmą się ogniem.

– Abby! – krzyknąłem znowu. – Trent! Nic.

Rozdział dwudziesty siódmy Próba ognia Nie dało się dłużej uciekać przed dymem. Gdziekolwiek zajrzałem, każdy oddech był krótki i gorący, palił mnie w płucach. Pochyliłem się i ciężko dysząc, oparłem się o kolana. Coraz gorzej orientowałem się w przestrzeni z powodu ciemności i lęku, że nie zdołam odnaleźć mojej dziewczyny i brata, zanim będzie za późno. Nie byłem już nawet pewien, czy sam potrafiłbym trafić do wyjścia. Pomiędzy napadami kaszlu usłyszałem jakiś łomot z sąsiedniego pomieszczenia. – Na pomoc! Ratunku! To była Abby. Wstąpiły we mnie nowe siły. Zataczając się, po omacku, poszedłem za głosem. Przesuwałem dłońmi po ścianie, aż trafiłem na drzwi. Były zamknięte. – Gołąbku?! – zawołałem, szarpiąc się, żeby otworzyć. Głos Abby zmienił się w przeraźliwy pisk. Cofnąłem się i zacząłem kopać w drzwi, aż puściły. Abby stała na jakimś biurku pod oknem, waląc w szybę z taką rozpaczą, że nawet nie zauważyła, jak się pojawiłem. – Gołąbku! – wysapałem, kaszląc. – Travis! – Rozpłakała się, zeskakując z biurka w moje ramiona. Wziąłem w dłonie jej twarz. – Gdzie Trent? – Poszedł za nimi! – krzyknęła, zalewając się łzami. – Próbowałam go przekonać, żeby szedł ze mną, ale nie chciał! Popatrzyłem w korytarz. Ogień dochodził do nas, karmiony pookrywanymi meblami, które ustawiono wzdłuż ścian. Abby jęknęła na ten widok, a potem zakaszlała. Zmarszczyłem brwi, zastanawiając się, gdzie, u diabła, może być mój brat. Jeśli w końcu tego korytarza, to po nim. Z gardła wyrwał mi się szloch, ale przerażenie w oczach Abby kazało mi wziąć się w garść. – Wydostanę nas stąd, Gołąbku. Przycisnąłem usta do jej warg, szybko i mocno, po czym wspiąłem się na stertę, którą zdołała ustawić.

Napiąłem mięśnie i całą resztką sił popchnąłem okno. – Odsuń się, Abby! Rozbiję szybę! Cofnęła się o krok, cała dygocąc. Zgiąłem łokieć i trzasnąłem pięścią. Syknąłem, kiedy przebiłem szkło. Rozleciało się na kawałki, a ja sięgnąłem w dół. – Chodź! – zawołałem. Piwnica była już gorąca od ognia. Strach dodał mi sił. Podniosłem Abby z podłogi jedną ręką i wypchnąłem na zewnątrz. Czekała, klęcząc, aż się wygramolę, a potem pomogła mi wstać. Z drugiej strony budynku wyły syreny. Na ceglanych murach sąsiednich budynków tańczyły odblaski migających świateł wozów straży pożarnej i policji. Pociągnąłem Abby i pobiegliśmy tam, gdzie stała gromada ludzi. Wśród ubrudzonych sadzą twarzy szukaliśmy Trenta. Wołałem go. Za każdym kolejnym razem, kiedy wykrzykiwałem jego imię, mój głos coraz bardziej się łamał. Nie było go. Sprawdziłem telefon w nadziei, że może dzwonił. Nie zobaczyłem żadnego śladu, zatrzasnąłem komórkę. Bezradny zakryłem usta dłonią. Nie wiedziałem, co robić. Mój brat zgubił się w płonącym budynku. Nie było go na zewnątrz, co nasuwało jeden wniosek. – Trent! – zawołałem, wyciągając szyję i rozglądając się po tłumie. Ci, którzy zdołali uciec, tulili się do siebie i chlipali za karetkami pogotowia, patrząc w przerażeniu, jak beczkowozy leją wodę przez okna. Strażacy biegli do środka, ciągnąc za sobą węże. – Nie wydostał się – szepnąłem. – Nie wydostał się, Gołąbku. Łzy pociekły mi po policzkach. Upadłem na kolana. Abby przysiadła na ziemi. Objęła mnie. – Trent jest mądry, Trav. Wyszedł na pewno. Musiał znaleźć inną drogę. Ukryłem twarz, wtulając ją w jej kolana, i złapałem ją z obu stron za bluzkę. Minęła godzina. Płacze oraz jęki ocalałych i gwar gapiów pod budynkiem ucichły, zapanowała upiorna cisza. Strażacy wynieśli dwoje uratowanych, a potem już stale wracali z pustymi rękami. Za każdym razem, kiedy ktoś wynurzał się z budynku, wstrzymywałem oddech.

Część mnie miała nadzieję, że to on, druga bała się tego. Pół godziny później wynoszono już tylko nieruchome ciała. Zamiast prowadzić akcję reanimacyjną, układano je szeregiem jedno obok drugiego i okrywano. Na ziemi leżało mnóstwo ofiar. Było ich o wiele więcej niż tych, którzy uciekli. – Travis? Stał przy nas Adam. Wstałem, pociągając za sobą Abby. – Cieszę się, że udało się wam wydostać – powiedział. Wyraźnie był w szoku. – Gdzie Trent? Nie odpowiedziałem. Nasz wzrok znów powędrował na zwęglone resztki Keaton Hall. Czarny gęsty dym nadal kłębił się z okien. Abby wtuliła twarz w moją pierś i ścisnęła moją koszulę małymi piąstkami. Widok był koszmarny. Mogłem tylko bezradnie patrzeć. – Muszę… muszę zadzwonić do taty – powiedziałem, ściągając brwi. – Może lepiej poczekać, Travis. Jeszcze nic nie wiemy – powstrzymywała mnie Abby. Płuca mnie piekły, podobnie jak oczy. Łzy popłynęły mi po twarzy, zamazały się numery na komórce. – To nie w porządku. On nie powinien był się tu znaleźć. – To był wypadek, Travis. Nie mogłeś tego przewidzieć. – Abby dotknęła mojego policzka. Skrzywiłem się i zacisnąłem powieki. Miałem zadzwonić do ojca i powiedzieć mu, że Trenton jest nadal w płonącym budynku i że to moja wina. Nie wiedziałem, jak moja rodzina da radę znieść kolejną stratę. Trenton mieszkał z tatą, próbując stanąć na własnych nogach. Byli ze sobą trochę bliżej niż reszta nas. Wziąłem drżący wdech, kiedy wybierałem numer, wyobrażając sobie reakcję taty. Telefon wydawał się potwornie zimny w moich palcach. Przyciągnąłem Abby do siebie. Nawet jeśli jeszcze o tym nie wie, musi być zmarznięta na kość. Cyfry zmieniły się w imię. Zrobiłem wielkie oczy. Telefon! – Trent? – Nic wam nie jest?! – wrzasnął mój brat. W jego głosie słyszałem

przerażenie. Roześmiałem się zaskoczony i spojrzałem na Abby. – To Trent! Abby jęknęła i ścisnęła mnie za rękę. – Gdzie jesteś? – spytałem. Chciałem go jak najszybciej zobaczyć. – W Morgan Hall, ty zakuty łbie, do cholery! Tam gdzie kazałeś mi czekać! Czemu was nie ma? – Czyli jesteś w akademiku? Będę tam za sekundę, ani mi się waż stamtąd ruszać! Puściłem się pędem, pociągając Abby za sobą. Kiedy dotarliśmy do Morgan Hall, oboje kaszleliśmy i nie mogliśmy złapać tchu. Trenton zbiegł po schodach i rzucił się na nas. – Jezus Maria, bracie! Myślałem już, że spiekłeś się na grzankę! – zawołał i mocno nas wyściskał. – Ty dupku! – krzyknąłem, odpychając go. – Myślałem, że już po tobie! Czekałem, aż strażacy wyniosą z Keaton Hall twoje zwęglone zwłoki! Popatrzyłem na niego groźnie i znów go uściskałem. Wyciągnąłem rękę, aż poczułem sweter Abby i przyciągnąłem ją do nas. Dopiero po dłuższej chwili puściłem brata. Trenton spojrzał na Abby przepraszająco. – Wybacz, Abby. Spanikowałem. Pokręciła głową. – Tak się cieszę, że nic ci się nie stało. – Że się uratowałem? Chyba lepiej, żebym zginął, niż gdyby Travis zobaczył, że wyszedłem stamtąd bez ciebie. Próbowałem cię znaleźć po tym, jak uciekłaś, ale zgubiłem się i musiałem szukać innego wyjścia. Potem chodziłem dookoła, starając się trafić na to okno, ale napatoczyli się jacyś gliniarze i kazali mi odejść. Myślałem, że oszaleję! – powiedział, przeczesując palcami włosy. Wytarłem policzki Abby kciukami, a potem wyciągnąłem ze spodni koszulę, żeby brzegiem zetrzeć sadzę z jej twarzy. – Zmywajmy się stąd. Na pewno lada chwila zaroi się tu od glin. Uściskałem jeszcze raz brata i poszedł do swojego samochodu, a my z Abby do hondy Ameriki. Patrzyłem, jak Abby zapina pasy,

a potem zmarszczyłem czoło, kiedy zakasłała. – Może powinienem zawieźć cię do szpitala, żeby cię zbadali. – Nic mi nie jest – powiedziała, biorąc mnie za rękę. Popatrzyła w dół i zauważyła głębokie nacięcie na kostkach. – To z walki czy od okna? – Od okna – odpowiedziałem, unosząc brwi na widok jej sinych paznokci. Spojrzała na mnie czule. – Wiesz, uratowałeś mi życie. – Nie wyszedłbym bez ciebie. – Wiedziałam, że po mnie przyjdziesz. Trzymałem dłoń Abby, aż dojechaliśmy do domu. Wzięła długi prysznic, a ja trzęsącymi się rękami nalałem nam po szklaneczce burbona. Przyczłapała korytarzem, a potem padła półprzytomna na łóżko. – Masz – powiedziałem, podając jej szklankę bursztynowego płynu. – To pomoże ci się odprężyć. – Nie jestem zmęczona. Jeszcze raz podsunąłem jej whiskey. Może dorastała wśród gangsterów w Vegas, ale właśnie byliśmy świadkami śmierci tak wielu ludzi i nam samym ledwie udało się ujść z życiem. – Spróbuj trochę odpocząć, Gołąbku. – Aż boję się zamknąć oczy – powiedziała, wzięła szklankę i wypiła do dna. Postawiłem pustą szklankę na nocnym stoliku, a potem usiadłem obok Abby na łóżku. Milczeliśmy, myśląc o zdarzeniach ostatnich godzin. To wszystko wydawało się jakby nieprawdziwe. – Tyle osób dziś zginęło – powiedziałem. – Tak. – Do jutra nie dowiemy się nawet ile. – Trent i ja mijaliśmy po drodze jakąś grupę. Zastanawiam się, czy im się udało. Byli tacy wystraszeni… Ręce Abby zaczęły się trząść, pocieszyłem ją więc w jedyny sposób, w jaki umiałem. Przytuliłem ją. Rozluźniła się na mojej piersi i westchnęła. Jej oddech się

wyrównał. Wtuliła policzek mocniej w moje ciało. Po raz pierwszy, odkąd znów byliśmy razem, poczułem się przy niej pewniej, tak jakbyśmy wrócili do tego, jak było przed Vegas. – Travis? Pochyliłem głowę. – Co, kochanie? – szepnąłem w jej włosy. Nasze telefony zadzwoniły w tej samej chwili. Odebrała swój, podając mi moją komórkę. – Halo? – Travis? Nic się wam nie stało, stary? – Wszystko w porządku. – Nic mi nie jest, Mare. Całej naszej trójce nic się nie stało – zapewniła Abby Americę po drugiej stronie. – Mama i tata szaleją z niepokoju. Oglądamy to teraz w wiadomościach telewizyjnych. Nie mówiłem im, że tam byłeś. Co? – Shepley oderwał się od telefonu, żeby odpowiedzieć rodzicom. – Nie, mamo. Tak, rozmawiam z nim! Nic mu nie jest! Są w mieszkaniu! Więc – odezwał się do mnie znowu – co tam się, do cholery, wydarzyło? – Pieprzone latarnie. Adam nie chciał, żeby mocne światła zwróciły uwagę, bał się, nie chciał, żeby nas przyłapali. Od jednej zapaliło się wszystko… Coś okropnego, Shep. Wiele osób zginęło. Mój kuzyn westchnął głęboko. – Ktoś ze znajomych? – Jeszcze nie wiem. – Cieszę się, że nic ci się nie stało, bracie. Tak… Jezu… tak bardzo się cieszę, że nic ci nie jest. Abby opisywała straszne chwile, kiedy potykała się w ciemnościach, starając się znaleźć jakieś wyjście. Skrzywiłem się, kiedy wspominała, jak próbowała podważyć palcami okno, żeby je otworzyć. – Mare, nie wyjeżdżajcie wcześniej. Czujemy się dobrze – zapewniła Abby. – Nic nam nie jest – podkreśliła z całą mocą. – Możesz uściskać mnie w piątek. Też cię kocham. Baw się dobrze. Przycisnąłem telefon mocniej do ucha. – Lepiej utul swoją dziewczynę, Shep. Najwyraźniej bardzo to

przeżywa. Shepley westchnął. – Ja tylko… – Westchnął raz jeszcze. – Wiem, stary. – Kocham cię. Jesteś dla mnie jak najlepszy brat. – Ty dla mnie też. Do zobaczenia niedługo. Kiedy oboje z Abby się rozłączyliśmy, siedzieliśmy w milczeniu, wciąż niezdolni przetrawić to, co się stało. Oparłem się o poduszkę i przyciągnąłem Abby do siebie. – Z Americą wszystko w porządku? – Strasznie się martwi. Przejdzie jej. – Cieszę się, że ich tam nie było. Czułem, jak broda Abby drży, i w myśli przekląłem się za podsuwanie jej czarnych myśli. – Ja też – przyznała i przebiegł ją dreszcz. – Przepraszam. Tyle dziś przeszłaś. Nie powinienem ci jeszcze czegoś dorzucać. – Ty też tam byłeś, Trav. Pomyślałem, jak to było, kiedy szukałem Abby w ciemnościach, nie wiedząc, czy ją znajdę, a potem wreszcie przebiłem się przez te drzwi i zobaczyłem jej twarz. – Nieczęsto się boję – powiedziałem. – Bałem się pierwszego ranka, kiedy się obudziłem, a ciebie nie było. Bałem się, kiedy zostawiłaś mnie po Vegas. Bałem się, kiedy myślałem, że będę musiał powiedzieć tacie, że Trent zginął w tym budynku. Ale kiedy zobaczyłem cię przez płomienie w tej piwnicy… Byłem przerażony. Dotarłem do drzwi, metr, może nieco więcej od wyjścia, i nie potrafiłem uciec. – Co ty mówisz? Zwariowałeś? – spytała, gwałtownie podnosząc głowę, żeby spojrzeć mi w oczy. – Nigdy w życiu nie miałem takiej jasności, co robić. Zawróciłem, trafiłem do tamtej piwnicy i znalazłem cię. Nic innego się nie liczyło. Nie wiedziałem nawet, czy uda się nam wyjść, czy nie. Chciałem tylko być tam, gdzie ty, cokolwiek się zdarzy. Jedyna rzecz, której się boję, to życie bez ciebie, Gołąbku. Abby nachyliła się i delikatnie pocałowała mnie w usta. Kiedy

nasze wargi się rozłączyły, uśmiechnęła się. – No to nie masz się czego bać. Będziemy ze sobą już zawsze. Westchnąłem. – Zrobiłbym to samo raz jeszcze, wiesz. Nie oddałbym z tego ani jednej sekundy, jeśli dzięki temu jesteśmy tu teraz razem. Wzięła głęboki wdech, a ja pocałowałem ją leciutko w czoło. – I to jest to – szepnąłem. – Co? – Ta chwila. Kiedy patrzę, jak śpisz… ten spokój w twojej twarzy… To jest to. Nie miałem tego od czasu, kiedy umarła mama, ale teraz czuję to znowu. – Wziąłem kolejny głęboki wdech i przyciągnąłem ją bliżej. – Od pierwszej sekundy, gdy cię spotkałem, byłem pewien, że jest w tobie coś, czego mi trzeba. Okazuje się, że to wcale nie coś, co jest w tobie. Ale po prostu ty. Posłała mi zmęczony uśmiech i wtuliła twarz w moją pierś. – To my, Trav. Nic nie ma sensu, jeśli nie jesteśmy razem. Zauważyłeś? – Czy zauważyłem? Mówiłem ci o tym przez cały ten rok! – zażartowałem. – To jasne. Laski, walki, rozstania, Parker, Vegas… nawet pożary… nasz związek przetrzyma wszystko. Uniosła głowę i popatrzyła mi uważnie w oczy. Widziałem po jej tęczówkach, że coś planuje. Po raz pierwszy nie bałem się, co zrobi za chwilę, bo miałem głębokie przekonanie, że jakąkolwiek drogę wybierze, pójdziemy nią razem. – Vegas? – spytała. Ściągnąłem brwi, aż zrobiła mi się pionowa zmarszczka na czole. – Co? – Myślałeś o tym, żeby tam znów pojechać? Musiałem mieć mocno zdziwioną minę. – Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł. – A gdybyśmy pojechali tylko na jedną noc? Zdezorientowany rozejrzałem się po ciemnym pokoju. – Na noc? – Ożeń się ze mną – wypaliła. Słyszałem, co mówi, ale chwilę potrwało, nim zrozumiałem.

Usta rozciągnęły mi się w szaleńczy uśmiech. Kompletnie jej odjebało, ale jeśli to mogło oderwać jej myśli od tego, co właśnie przeszliśmy, byłem gotów podjąć tę grę. – Kiedy? Wzruszyła ramionami. – Możemy zamówić lot na jutro. Są ferie. Nie mam jutro nic ważnego do roboty, a ty? – Potraktuję to poważnie – powiedziałem, sięgając po telefon. Abby uniosła brodę, jakby chciała podkreślić, że wcale nie żartuje. – American Airlines – zaproponowałem, obserwując bacznie jej reakcję. Nawet nie mrugnęła. – American Airlines, czym mogę służyć? – Potrzebuję dwóch biletów do Vegas. Proszę zarezerwować na jutro. Kobieta sprawdziła godziny lotów i spytała, jak długo planujemy się zatrzymać. – Hm.... – Czekałem, aż Abby wszystko odwoła, ale nie. – Dwa dni, bilety w obie strony. Jakie pani ma. Abby oparła brodę na mojej piersi z uśmiechem i czekała, żebym skończył ustalać szczegóły. Kobieta pytała o numer konta, poprosiłem więc Abby, żeby podała mi portfel. Sądziłem, że w tym momencie roześmieje się i każe mi się rozłączyć, ale radośnie wyciągnęła moją kartę z portfela i mi podała. Odczytałem numer, popatrując na Abby po wymienianych kolejno cyfrach. Słuchała lekko ubawiona. Podałem datę ważności karty i przeszło mi przez myśl, że zaraz zapłacę za dwa bilety lotnicze, których pewnie nie wykorzystamy. Abby nadal miała tę swoją nieprzeniknioną minę pokerzystki. – Tak, tak, zgadza się, proszę pani. Odbierzemy bilety na lotnisku. Dziękuję. Dałem Abby telefon, a ona odłożyła go na szafkę nocną. – Przed chwilą oświadczyłaś mi się – stwierdziłem, nadal czekając, że zaraz powie, że żartowała. – Wiem. – Teraz to już nieodwołalne. Właśnie zamówiłem dwa bilety do

Vegas na jutro w południe. To znaczy, że jutro wieczorem się pobierzemy. – Dziękuję. Zmrużyłem oczy. – Będziesz panią Maddox, kiedy w poniedziałek zaczną się zajęcia. – Och… – Rozejrzała się zaniepokojona. Uniosłem brew. – Jakieś wątpliwości? – Będę miała sporo do załatwienia w przyszłym tygodniu. Pokiwałem wolno głową, pełen nadziei, ale i ostrożny. – Wyjdziesz za mnie jutro? Uśmiechnęła się. – Aha. – Poważnie? – Tak. – Jak ja cię kocham! Ująłem twarz Abby w dłonie i przycisnąłem wargi do jej ust. – Tak bardzo cię kocham, Gołąbku – powiedziałem i całowałem ją raz za razem. Ledwie za mną nadążała. – Tylko nie zapomnij o tym za pięćdziesiąt lat, kiedy nadal będę cię kiwać w pokera. – Zachichotała. – Jeśli tylko to oznacza sześćdziesiąt, siedemdziesiąt lat z tobą, kochanie, to masz moje pozwolenie. Idź na całość. Uniosła brew. – Pożałujesz tego. – Założę się, że nie. Jej słodki uśmiech zamienił się w pewny siebie wyraz twarzy Abby Abernathy, która ogrywała zawodowców przy stoliku w Vegas. – Zaryzykowałbyś nawet ten błyszczący motocykl zaparkowany pod domem? – Mogę postawić wszystko, co mam. Nie żałuję jednej sekundy z tobą, Gołąbku, i nigdy nie będę. Wyciągnęła dłoń, a ja uścisnąłem ją bez wahania, a potem podniosłem do ust i całowałem czule jej palce.

– Abby Maddox… – powiedziałem. Nie mogłem przestać się uśmiechać. Uściskała mnie mocno. – Travis i Abby Maddoxowie. Fajnie brzmi. – A pierścionek? – wyjąkałem, marszcząc brwi. – O takich rzeczach pomyślimy później. Trochę cię zaskoczyłam. – Mmm… – Cofnąłem się, przypominając sobie o pudełku w szufladzie. Zastanawiałem się, czy to dobry pomysł, żeby dać jej pierścionek teraz. Parę tygodni temu, może nawet dni, to mogłoby ją spłoszyć, ale to mieliśmy już za sobą. Na to liczyłem. – Co? – Nie złość się – powiedziałem. – Ale ja… ja już załatwiłem to od tej strony. – Od jakiej strony? Zagapiłem się w sufit nad sobą i westchnąłem, zbyt późno zdając sobie sprawę, że popełniam błąd. – Wkurzysz się na mnie. – Travis… Sięgnąłem do szafki i przez chwilę grzebałem w szufladzie. Abby się nachmurzyła i zdmuchnęła wilgotny kosmyk z twarzy. – Co? Kupiłeś prezerwatywy? Zaśmiałem się. – Nie, Gołąbku – powiedziałem, macając głębiej. Wreszcie trafiłem na znajome prostokątne pudełeczko i patrzyłem na wyraz twarzy Abby, kiedy je wyciągnąłem z kryjówki. Obserwowała, jak kładę ten mały aksamitny sześcian na piersi, podnoszę rękę i opieram na niej głowę. – Co to? – spytała. – A na co wygląda? – No dobrze. Zapytam inaczej: kiedy to kupiłeś? Nabrałem powietrza. – O, już jakiś czas temu. – Trav… – Po prostu pewnego dnia go zobaczyłem i wiedziałem, że jego

miejsce jest tylko jedno… na twoim ślicznym małym paluszku. – Pewnego dnia, kiedy? – Czy to ważne? – Mogę obejrzeć? – Uśmiechnęła się z błyskiem w oku. Ta jej niespodziewana reakcja wywołała kolejny szeroki uśmiech na mojej twarzy. – Otwórz. Abby delikatnie dotknęła pudełka jednym palcem, a potem odsunęła złotą zasuwkę i powoli uniosła wieczko. Jej oczy stały się jeszcze większe i zaraz z powrotem zatrzasnęła pudełko. – Travis! – jęknęła. – Wiedziałem, że będziesz się złościć! – Złapałem ją za obie dłonie. – Czy ty zwariowałeś? – Wiem. Wiem, co myślisz, ale musiałem. To był ten jeden jedyny. I miałem rację! Nie widziałem potem żadnego bardziej odpowiedniego! – Skuliłem się wewnętrznie w nadziei, że nie przyczepi się do tego, że jak właśnie zdradziłem, rozglądałem się za pierścionkami. Otworzyła szeroko oczy, a potem powoli wysunęła dłonie z moich. Znowu ostrożnie otworzyła pudełko i wyciągnęła z niego pierścionek. – Jest… Boże… jest niesamowity – szepnęła, kiedy wziąłem jej lewą dłoń. – Mogę ci go włożyć? – spytałem, popatrując na nią. Kiedy skinęła głową, zacisnąłem usta i nasunąłem pierścionek z białego złota na jej palec i przytrzymałem chwilę, nim puściłem jej rękę. – Teraz wygląda niesamowicie. Oboje przez moment patrzyliśmy na jej dłoń. Pierścionek nareszcie trafił na swoje miejsce. – Mogłeś za to kupić pół samochodu – powiedziała cicho, tak jakby musiała mówić szeptem w obecności pierścionka. Podniosłem jej palec serdeczny do ust i pocałowałem tuż nad zgięciem. – Milion razy wyobrażałem sobie, jak by wyglądał na twojej dłoni. A teraz tu jest…

– Co? – Uśmiechnęła się w nadziei, że coś dopowiem. – Myślałem, że będę musiał z pięć lat zabiegać o to, żeby poczuć się tak jak teraz. – Ja chciałam tego tak samo jak ty. Ale mam twarz pokerzystki. – Przycisnęła usta do moich warg. Choć marzyłem, żeby ją rozebrać, żeby została tylko w samym pierścionku, umościłem się na poduszce i pozwoliłem jej oprzeć się o mnie. Jeśli był jakiś sposób, żeby skupić się na czymś innym niż koszmar tej nocy, udało się nam go znaleźć.

Rozdział dwudziesty ósmy Państwo Maddoxowie Abby stała na krawężniku i trzymała mnie za jedyne dwa wolne palce. Reszta niosła torby i próbowała zatrzymać Americę. Zawieźliśmy hondę na lotnisko dwa dni wcześniej, więc Shepley musiał podrzucić swoją dziewczynę do jej auta. America upierała się, że nas odbierze, co było zrozumiałe. Kiedy podjechała pod krawężnik, patrzyła wprost przed siebie. Nie wysiadła nawet, żeby nam pomóc z bagażami. Abby pokuśtykała do miejsca obok kierowcy i wsiadła, chroniąc bok, na którym właśnie kazała sobie wytatuować moje nazwisko. Wrzuciłem torby do bagażnika i pociągnąłem za klamkę z tyłu. – Ooo… – wyjąkałem, pociągając raz jeszcze. – Otworzysz mi, Mare? – Nie sądzę – rzuciła i obróciła się, żeby spiorunować mnie wzrokiem. Ruszyła kawałek naprzód. Abby była wyraźnie przerażona. – Przestań, Mare. America gwałtownie wcisnęła pedał hamulca i uniosła brew. – O mało nie doprowadziłeś do śmierci mojej najlepszej przyjaciółki podczas jednej ze swoich głupich walk, a potem jeszcze zabierasz ją do Vegas, kiedy mnie nie ma, i nie tylko nie mogę być jej druhną, ale nawet uczestniczyć w ślubie? Pociągnąłem znów klamkę. – Daj spokój, Mare. Chciałbym powiedzieć, że mi przykro, ale ożeniłem się z miłością mojego życia. – Miłością twojego życia jest harley! – syknęła. Znów ruszyła. – Już nie! – rzuciłem błagalnie. – Americo Mason… – zaczęła Abby. Chciała ją speszyć, ale przyjaciółka rzuciła jej tak surowe spojrzenie, że Abby się skuliła. Auta za nami trąbiły, ale America była zbyt wściekła, żeby zwracać na to uwagę.

– Dobra! – poddałem się, unosząc dłoń. – Dobra. A może byśmy… wzięli jeszcze jeden ślub w lecie? Z sukienką, zaproszeniami, kwiatami i tak dalej. Możesz pomóc jej wszystko zaplanować. Będziesz mogła stanąć obok niej, urządzić jej wieczór panieński, cokolwiek chcesz. – To nie to samo! – burknęła, ale nie miała już takiej groźnej miny. – No, ale na początek… Sięgnęła za siebie i otworzyła drzwi. Szarpnąłem klamkę i wsiadłem, starając się nie odzywać, aż dojechaliśmy do domu. Kiedy wjechaliśmy na parking, Shepley wycierał swojego chargera. – Hej! – Uśmiechnął się i uściskał najpierw mnie, a potem Abby. – Najlepsze życzenia dla was obojga. – Dziękuję – powiedziała Abby, nadal zszokowana wybuchem złości przyjaciółki. – Pewnie to słuszne, że zastanawiamy się z Americą nad wynajęciem sobie osobnego mieszkania. – Ach, tak? – Abby rzuciła na nią okiem. – Najwyraźniej nie tylko my podejmujemy tu samodzielnie jakieś decyzje. – Chcieliśmy z wami o tym pogadać – broniła się America. – Nie ma pośpiechu – wtrąciłem się. – Ale przydałaby mi się dziś jakaś pomoc, żebyśmy przewieźli tu resztę rzeczy Abby. – No, jasne. Brazil już wrócił. Powiem mu, że potrzebujemy jego pick-upa. Abby popatrywała po kolei na naszą trójkę. – Powiemy mu? America nie mogła się powstrzymać przed złośliwym uśmieszkiem. – Trudno coś ukryć z tym kamulcem na palcu. Zmarszczyłem brwi. – Nie chcesz, żeby ktoś się dowiedział? – zwróciłem się do Abby. – Nie, nie o to chodzi, kochanie. Ale uciekliśmy i teraz wszyscy będą wydziwiać. – Jesteś teraz panią Maddox. Pieprzyć ich – powiedziałem bez wahania.

Uśmiechnęła się do mnie, a potem spojrzała w dół, na pierścionek. – To prawda. Pewnie powinnam godnie reprezentować rodzinę. – O cholera! – zawołałem. – Musimy powiedzieć tacie. Abby pobladła. – Tak? America się roześmiała. – Rzeczywiście, sporo od niej wymagasz. Jezu, Trav, pamiętaj, krok po kroczku, nie wszystko naraz. Wyszczerzyłem do niej zęby, nadal zły, że na lotnisku nie chciała wpuścić mnie do samochodu. Abby czekała na odpowiedź. Wzruszyłem ramionami. – Nie musimy robić tego dzisiaj, ale niedługo, dobrze? Nie chcę, żeby dowiedział się o tym od kogoś innego. Skinęła głową. – Rozumiem. Ale zróbmy sobie wolniejszy weekend i nacieszmy pierwszymi dniami po ślubie bez zapraszania wszystkich do naszego małżeństwa. Uśmiechnąłem się, wyciągając bagaże z hondy. – Umowa stoi. Mam tylko jeden warunek. – Tak? – Możemy przez te pierwsze dni poszukać auta? Chyba obiecywałem ci samochód. – Naprawdę? – Uśmiechnęła się. – Wybierz kolor, kochanie. Abby wskoczyła na mnie, obejmując mnie rękami i nogami i zasypała mi twarz pocałunkami. – Oj, przestańcie już – ofuknęła nas America. Abby zeskoczyła na ziemię, a przyjaciółka pociągnęła ją za nadgarstek. – Idziemy. Chcę zobaczyć twój tatuaż! Dziewczyny pobiegły po schodach, zostawiając mnie z Shepleyem i bagażami. Pomogłem mu przy wielu ciężkich torbach Ameriki, łapiąc też moje i Abby. Wdźwigaliśmy wszystko na górę i byliśmy wdzięczni, że

przynajmniej drzwi nie zostały zamknięte. Abby leżała na kanapie. Miała odpięte i zsunięte dżinsy. Popatrywała, jak przyjaciółka przygląda się delikatnym czarnym zawijasom na jej skórze. America spojrzała na swojego chłopaka, który poczerwieniał na twarzy i ociekał potem. – Tak się cieszę, że my nie jesteśmy takimi wariatami, kochanie. – Ja też – powiedział. – Mam nadzieję, że chciałaś, żeby to tu przynieść, bo nie zniosę już tego z powrotem do auta. – Chciałam, dziękuję. – Uśmiechnęła się słodko, wracając do tatuażu Abby. Zasapany Shepley znikł w swoim pokoju, po czym wrócił, trzymając w każdej ręce po butelce wina. – Co to? – spytała Abby. – Na wasze powitanie – odparł z szerokim uśmiechem. Abby wjechała pomału na wolne miejsce na parkingu, uważnie sprawdzając, czy ma dość miejsca z każdej strony. Poprzedniego dnia wybrała nowiutką srebrną toyotę camry i te kilka razy, kiedy udało mi się ją namówić, żeby siadła za kierownicą, prowadziła tak, jakby w tajemnicy pożyczyła sobie czyjeś lamborghini. Po dwóch podejściach wreszcie przełączyła dźwignię na parkowanie i wyłączyła silnik. – Musimy dostać nalepkę uprawniającą do trzymania tu samochodu – powiedziała, jeszcze raz upewniając się, że zostawiła dość miejsca po swojej stronie. – Tak, Gołąbku. Zajmę się tym – obiecałem jej po raz czwarty. Pomyślałem, że pewnie powinienem był poczekać jeszcze z tydzień albo i dłużej, zanim do zmian w naszym życiu dodałem stres związany z nowym autem. Oboje wiedzieliśmy, że koniec końców wiadomość o naszym małżeństwie rozniesie się po kampusie, zapewne okraszona jakimiś sensacyjnymi bzdurami. Abby celowo ubrała się w wąziutkie dżinsy i obcisły sweter, żeby z góry wykluczyć podejrzenia o ciążę. Pobraliśmy się w pośpiechu, prawda, ale dzieci to całkiem inny

etap i oboje woleliśmy z tym poczekać. Kilka kropli spadło z szarego zimowego nieba, kiedy zaczęliśmy wędrówkę na nasze zajęcia. Naciągnąłem głębiej na oczy czerwoną bejsbolówkę, a Abby otworzyła parasol. Oboje patrzyliśmy po drodze na Keaton Hall. Zauważyliśmy żółtą taśmę i osmalone cegły nad każdym z okien. Abby złapała mnie za kurtkę, a ja objąłem ją, starając się nie myśleć o tym, co się stało. Shepley słyszał, że Adam został aresztowany. Nic nie mówiłem Abby, bo bałem się, że będę następny, i nie chciałem, żeby się niepotrzebnie martwiła. Łudziłem się trochę, że wiadomość o pożarze odwróci uwagę od serdecznego palca Abby, ale wiedziałem też, że wieści o naszym ślubie będą pożądanym odwróceniem uwagi od ponurych myśli o utracie kolegów w tak potworny sposób. Tak jak się spodziewałem, kiedy weszliśmy do stołówki, moi studenccy bracia i zawodnicy drużyny piłkarskiej złożyli nam najlepsze życzenia z okazji ślubu i oczekiwania potomka. – Nie jestem w ciąży – zaoponowała Abby, kręcąc głową. – Ale… pobraliście się, tak? – spytała niezbyt przekonana Lexi. – Tak. Lexi uniosła brew. – Na pewno niedługo dowiemy się prawdy. Przechyliłem głowę. – Spadaj, Lex. Zignorowała mnie. – Słyszeliście o pożarze? – Co nieco – rzuciła wyraźnie zakłopotana Abby. – Gadają, że studenci urządzili tam sobie imprezę. Że zakradali się do piwnic od roku. – Naprawdę? – spytałem. Kątem oka widziałem, że Abby na mnie patrzy. Starałem się nie okazać zbytniej ulgi. Jeśli to, co mówi Lexi, jest prawdą, może nikt nie będzie się mnie czepiał. Przez resztę dnia albo gapili się na nas, albo nam winszowali. Po raz pierwszy nie zatrzymywały mnie między zajęciami różne

dziewczyny z pytaniami, jakie mam plany na weekend. Tylko patrzyły, jak przechodzę. Nie ośmielały się zaczepiać czyjegoś męża. To było nawet fajne. Dzień mijał mi dość dobrze i zastanawiałem się, czy Abby mogłaby powiedzieć to samo. Nawet moja wykładowczyni z psychologii uśmiechnęła się do mnie lekko i skinęła mi głową, kiedy usłyszała, jak odpowiadam na pytanie, czy te plotki to prawda. Po ostatnich zajęciach spotkałem się z Abby przy camry i wrzuciłem nasze plecaki na tylne siedzenie. – Było aż tak źle, jak myślałaś? – Tak. – Westchnęła. – Chyba to nie jest dobry dzień, żeby zawiadamiać ojca, jak sądzisz? – Nie, ale lepiej to zróbmy. Miałeś rację. Ja też nie chciałabym, żeby dowiedział się o tym przypadkiem od kogoś innego. Jej odpowiedź mnie zaskoczyła, ale nie protestowałem. Abby próbowała namówić mnie, żebym siadł za kierownicą, ale odmówiłem, upierając się, że ma się przyzwyczajać do prowadzenia samochodu. Droga do taty z kampusu nie potrwała długo, ale dłużej, niż gdybym to ja prowadził. Abby sumiennie przestrzegała przepisów. Bardzo bała się, że ją zatrzymają i jeszcze przez pomyłkę wyciągnie fałszywe dokumenty. Nasze małe miasteczko wyglądało inaczej, kiedy je mijaliśmy, a może to ja nie byłem już ten sam. Nie miałem pewności, czy to małżeństwo sprawiło, że czułem się bardziej zrelaksowany – wyluzowany nawet – czy po prostu nareszcie byłem sobą. Nie musiałem już sobie nic udowadniać, bo jedyna osoba, która mnie w pełni akceptowała, moja najlepsza przyjaciółka, była teraz wpisana w moje życie na zawsze. Miałem wrażenie, jakbym wykonał zadanie. Pokonałem wszystkie przeszkody. Pomyślałem o matce i słowach, które mi powiedziała u progu mojego życia. I wtedy mnie olśniło – ona prosiła, żebym nie poprzestawał na małym, żebym walczył o osobę, którą kocham, i po raz pierwszy zrobiłem to, czego po mnie oczekiwała. Wreszcie stałem się tym, kim chciała, żebym był.

Wziąłem głęboki, oczyszczający oddech i wyciągnąłem rękę, żeby ją oprzeć na kolanie Abby. – Co? – rzuciła. – Ale o co pytasz? – O twoją minę. – Popatrywała na mnie, odrywając na moment wzrok od drogi. Była zaintrygowana. Wyobraziłem sobie, że pewnie zmienił się wyraz mojej twarzy, ale nie mogłem zaczynać tego wyjaśniać. – Po prostu jestem szczęśliwy, kochanie. Abby stłumiła śmiech. – Ja też – powiedziała cicho. Muszę przyznać, że miałem lekką tremę, zanim poinformowałem tatę o naszym brzemiennym w skutki wypadzie do Vegas, choć nie dlatego, że mógł się wściec. Nie byłem całkiem pewien, o co chodzi, ale w miarę jak zbliżaliśmy się do domu, czułem coraz większy niepokój. Abby skręciła na mokry od deszczu żwirowy podjazd i zatrzymała się przy domu. – Jak sądzisz, co powie? – spytała. – Nie wiem. Ale ucieszy się, na pewno. – Tak myślisz? – Zawahała się, sięgając do mojej dłoni. Ścisnąłem jej palce. – Tyle to wiem. Zanim doszliśmy do drzwi frontowych, tata wyszedł na ganek. – No proszę, witajcie, witajcie, dzieci – powiedział z uśmiechem. Worki pod jego oczami uniosły się i oczy zrobiły się jak szparki otoczone zmarszczkami. – Nie byłem pewien, kto to podjeżdża. Kupiłaś sobie nowy samochód, Abby? Ładny. – Cześć, Jim. – Uśmiechnęła się. – To Travis go kupił. – Jest nasz – sprostowałem, ściągając czapkę z daszkiem. – Pomyśleliśmy, że wpadniemy. – Cieszę się, że jesteście… bardzo się cieszę. Za dużo tego deszczu, co? – No, tak. – W nerwach nie bardzo radziłem sobie z rozmową o niczym.

Ale tak naprawdę to wcale nie były nerwy. Po prostu nie mogłem się doczekać, kiedy podzielę się z ojcem nowiną. Tata czuł, że coś się dzieje. – Przerwa w zajęciach minęła wam miło? – O… było ciekawie – rzuciła Abby, opierając się o mnie. – Tak? – Zrobiliśmy sobie wycieczkę, tato. Skoczyliśmy na parę dni do Vegas. Zdecydowaliśmy się… zdecydowaliśmy, że się pobierzemy. Oniemiał. Ale zaraz szybko poszukał wzrokiem lewej dłoni Abby. Kiedy znalazł to, czego się spodziewał, popatrzył na nią, a potem na mnie. – Tato? – odezwałem się, zaskoczony niezdradzającym żadnych uczuć wyrazem jego twarzy. Oczy taty zalśniły trochę, a potem kąciki jego ust leciutko się uniosły. Wyciągnął ramiona i przygarnął nas oboje do siebie. Abby z uśmiechem popatrywała na mnie, a ja puściłem do niej oko. – Zastanawiam się, co by na to powiedziała mama, gdyby tu była – odezwałem się. Tata odsunął się trochę. Jego oczy z radości były mokre od łez. – Pochwaliłaby, że dobrze zrobiłeś, synu. – Popatrzył na Abby. – A tobie podziękowałaby za to, że dałaś jej synkowi coś, co utracił, kiedy jej zabrakło. – Co ja tam mogę – wybąkała Abby, ocierając oczy pod wrażeniem wzruszenia taty. Śmiejąc się, uściskał nas raz jeszcze, a potem znowu i znowu. – A chcesz się założyć?

Epilog Ściany były mokre od deszczówki spływającej z ulicy do piwnic. Krople kapały, tworząc coraz głębsze kałuże, tak jakby płakały po nim, bydlaku leżącym pośrodku piwnicy w rozlewającej się plamie własnej krwi. Ciężko dysząc, patrzyłem na niego, ale tylko przez chwilę. Moje glocki były wycelowane w prawo i w lewo, żeby trzymać ludzi Benny’ego na dystans, póki nie nadciągnie reszta mojej drużyny. W słuchawce zatkniętej w ucho coś zatrzeszczało. – Wchodzą za jakieś dziesięć sekund, Maddox. Dobra robota. Szef mojej grupy, Henry Givens, mówił spokojnie; wiedział tak samo dobrze jak ja, że skoro Benny nie żyje, to sprawa załatwiona. Kilkunastu mężczyzn z karabinami automatycznymi, ubranych na czarno od stóp do głów, wpadło do piwnicy, a ja opuściłem broń. – To tylko kurierzy, ściągali dla niego forsę. Zabierajcie ich stąd w cholerę. Schowałem pistolety, zdarłem resztki taśmy z nadgarstków i ciężko ruszyłem na schody. Thomas czekał na mnie na górze, jego płaszcz w kolorze khaki i włosy były kompletnie mokre od ulewy. – Zrobiłeś co trzeba – powiedział, idąc za mną do samochodu. – Nic ci nie jest? Dotknął mojej pękniętej brwi. Siedziałem na tym drewnianym krześle przez dwie godziny i dostawałem łomot, kiedy Benny mnie przepytywał. Zdemaskowali mnie tego ranka – co było częścią planu, oczywiście – ale w końcu przesłuchania miał być aresztowany, nie martwy. Szczęki mi chodziły. Miałem już za sobą czasy, kiedy traciłem panowanie nad sobą i roznosiłem na miazgę każdego, kto mnie rozwścieczy. A jednak w kilka sekund całe moje szkolenie okazało się bez znaczenia, wystarczyło, że Benny wymówił jej imię i stało się. – Muszę jechać do domu, Tommy. Nie było mnie kilka tygodni, a to nasza rocznica… no, jeszcze przez parę godzin. Szarpnąłem drzwi, ale Thomas przytrzymał moją dłoń. – Musisz najpierw poznać resztę faktów. Pracowałeś nad tą sprawą

od lat. – Straconych. To była dla mnie strata czasu. Thomas westchnął. – Przecież nie chcesz tego przenosić na dom, prawda? Westchnąłem. – Nie. Ale muszę jechać. Obiecałem jej. – Zadzwonię do niej. Wyjaśnię wszystko. – Będziesz kłamał. – Tak jak trzeba. Prawda zawsze była paskudna. Thomas miał rację. Praktycznie wychował mnie, ale nie znałem go naprawdę, dopóki nie zostałem zwerbowany przez FBI. Gdy Thomas pojechał na studia, myślałem, że wybrał reklamę. Potem mówił nam, że pracuje w tej branży na kierowniczym stanowisku w Kalifornii. Był tak daleko, że łatwo mu było utrzymywać fikcję. Kiedy patrzę na to teraz, wydaje mi się logiczne, dlaczego pewnego razu zdecydował się przyjechać do domu bez wyraźnej okazji – w ten wieczór, kiedy pojawiła się tam Abby. Zaczynał śledztwo w sprawie Benny’ego i jego licznych nielegalnych działań, a tu taki przypadek – jego brat poznał córkę jednego z dłużników Benny’ego i zakochał się w niej. Łut szczęścia, tym większy, że w końcu, chcąc nie chcąc, zostaliśmy wciągnięci w interesy Micka z Bennym. Kiedy tylko zrobiłem dyplom z prawa karnego, FBI uznało, że warto się ze mną skontaktować. To też logiczne. Nie doceniłem zaszczytu. Ani mnie, ani Abby nigdy nie przyszło do głowy, że dostają tysiące zgłoszeń rocznie i nie mają w zwyczaju nikogo sami zapraszać. Ale ja zostałem tajnym agentem, który już znał Benny’ego. Lata szkolenia i częstej rozłąki z rodziną doprowadziły do tej kulminacyjnej chwili – Benny leżał na podłodze, patrząc martwymi oczami w sufit piwnicy. Wpakowałem mu w brzuch cały magazynek glocka. Zapaliłem papierosa. – Zadzwoń do biura, do Sary. Poproś, żeby zarezerwowała mi bilet na najbliższy lot. Chcę być w domu przed północą. – Groził twojej rodzinie, Travis. Wszyscy wiemy, do czego był

zdolny. Nikt cię nie może za nic winić. – Zdawał sobie sprawę, że go mamy. Że nie ma już dokąd uciekać. Sprowokował mnie. Podprowadził, a ja dałem się na to złapać. – Może i tak. Ale szczegółowe opisywanie, w jakich męczarniach zginie żona najgroźniejszego przeciwnika, to nieszczególnie dobry pomysł. Powinien wiedzieć, że cię nie zastraszy. – Tak – mruknąłem przez zęby, przypominając sobie, co mówił Benny. Roztoczył przede mną bardzo plastyczną wizję tego, jak porwie Abby i będzie odzierał ją ze skóry kawałek po kawałeczku. – Teraz na pewno żałuje, że włożył tyle uczucia w swoje obietnice. – No i jest jeszcze Mick. Kolejny na liście. – Mówiłem ci, Tommy. Mogę być konsultantem w tej sprawie. To kiepski pomysł, żebym brał w tym udział. Thomas uśmiechnął się tylko. Wolał odłożyć te dyskusje na później. Wsunąłem się na tylne siedzenie auta, które czekało, żeby mnie zawieźć na lotnisko. Kiedy drzwi się za mną zamknęły, a kierowca ruszył spod krawężnika, wybrałem numer Abby. – Cześć, kochanie – powitała mnie czule. Od razu odetchnąłem głęboko. Jej głos był jedynym faktem, jakiego potrzebowałem. – Najlepsze życzenia z okazji rocznicy, Gołąbku. Jestem już w drodze do domu. – Tak? – powiedziała o oktawę wyżej. – To najlepszy prezent na świecie. – Co słychać? – Wpadliśmy do taty. James właśnie wygrał kolejny raz w pokera. Zaczynam się martwić. – To twój syn, Gołąbku. Dziwisz się, że jest dobry w kartach? – Pokonał mnie, Trav. Rzeczywiście jest dobry. Umilkłem na moment. – Wygrał z tobą? – Tak. – Myślałem, że coś sobie obiecałaś.

– Wiem. – Westchnęła. – Wiem. Nie gram już, ale on miał kiepski dzień i to był dobry sposób, żeby zaczął o tym mówić. – Co się stało? – Jest taki jeden w szkole. Coś tam o mnie dziś powiedział. – Chłopcy często fantazjują na temat seksownych matematyczek. – No, tak, ale pewnie to było wyjątkowo wulgarne. Jay kazał mu się przymknąć. I zaczęli się bić. – Jay skopał mu tyłek? – Travis! Zaśmiałem się. – Tylko pytam. – Widziałam to z klasy. Jessica dobiegła tam przede mną. I chyba… upokorzyła brata. Trochę. Nie celowo. Zamknąłem powieki. Jessica, ze swoimi miodowobrązowymi oczami, długimi ciemnymi włosami i czterdziestoma pięcioma kilogramami złości była miniaturą mnie. Miała równie porywczy charakter i nie traciła czasu na słowa. Pierwszy raz pobiła się w przedszkolu, w obronie brata bliźniaka, Jamesa. Rzuciła się na biedną, niczego niespodziewającą się dziewczynkę, która mu dokuczała. Próbowaliśmy jej tłumaczyć, że tamta pewnie tylko go zaczepiała, bo się jej podobał, ale Jessie nie chciała słuchać. James mógł błagać, ile chciał, żeby dała mu samemu bić się za siebie, ale ona zawsze broniła go zaciekle, choć był o osiem minut starszy. Westchnąłem. – Daj mi ją do telefonu. – Jess! Tata chce z tobą mówić! Z drugiej strony odezwał się słodki, cichy głosik. Zdumiewało mnie to, że potrafi wpadać w taką wściekłość jak ja, a mimo to, kiedy się jej słucha – i na nią patrzy – robi wrażenie aniołka. – Cześć, tato. – Kochanie… dziś znowu narozrabiałaś, co? – To nie moja wina, tato. – Jak zawsze. – Jayowi leciała krew. Ten chłopak przydusił go do podłogi. Aż się zagotowałem, ale dzieci trzeba dobrze wychować, to jest

priorytet. – A co na to dziadek? – Powiedział: „Najwyższa pora, żeby ktoś dał po nosie temu Stevenowi Matese’owi”. Cieszyłem się, że nie widzi mojego uśmiechu po tym podsumowaniu reakcji Jima Maddoxa. – Nie mam do ciebie pretensji, że chciałaś bronić brata, Jess, ale musisz mu dać czasem samemu powalczyć. – Dobrze. Ale nie wtedy, kiedy leży na ziemi. Zdławiłem kolejny wybuch śmiechu. – Daj mamę. Będę w domu za kilka godzin. Bardzo, bardzo cię kocham, mała. – Ja też cię kocham, tato! W telefonie coś zatrzeszczało, kiedy słuchawka przechodziła z rąk Jessiki do Abby, a potem znów odezwał się kojący głos mojej żony. – Niewiele wskórałeś, co? – spytała, znając już odpowiedź. – No, raczej. Miała mocne argumenty. – Jak zawsze. – Prawda. Słuchaj, dojeżdżamy do lotniska. Niedługo się zobaczymy. Kocham cię. Kiedy szofer zatrzymał się przy krawężniku obok terminalu, wyskoczyłem szybko, żeby wyciągnąć torbę z bagażnika. Sarah, asystentka Thomasa, wysłała mi właśnie informacje e-mailem, że mój samolot startuje za pół godziny. Szybko ruszyłem do odprawy i przez kontrole bezpieczeństwa. Dotarłem do bramki, kiedy już wywoływali pierwszą grupę pasażerów. Lot do domu zdawał się trwać wieki jak zwykle. Choć jedną czwartą spędziłem na odświeżeniu się i przebraniu w łazience – co zawsze było sporym wyzwaniem – pozostały czas dłużył mi się niemiłosiernie. Doskwierała mi świadomość, że rodzina na mnie czeka, a na domiar złego to była nasza jedenasta rocznica z Abby. Chciałem tulić żonę w ramionach. Zawsze tylko tego pragnąłem. Po jedenastu latach byłem w niej tak samo zakochany jak na początku. Każda rocznica była zwycięstwem, pokazaniem środkowego palca

wszystkim tym, którzy myśleli, że nasz związek się rozpadnie. Abby mnie ucywilizowała, małżeństwo ustatkowało, a kiedy zostałem ojcem, moje podejście do życia całkiem się zmieniło. Popatrzyłem w dół na swój nadgarstek i podciągnąłem mankiet. „Gołąbek” nadal tam był i nadal czułem się lepiej ze świadomością, że tam jest. Samolot wylądował i musiałem siłą powstrzymywać się, żeby nie biec przez halę. Kiedy jednak wsiadłem do samochodu, moja cierpliwość się wyczerpała. Po raz pierwszy od lat przejeżdżałem na czerwonym i przebijałem się slalomem przez ruch uliczny. Właściwie było zabawnie, jakbym przypominał sobie czasy studenckie. Podjechałem pod dom i zgasiłem światła. Kiedy podszedłem, na ganku rozbłysła żarówka. Abby otworzyła drzwi. Jej karmelowe włosy sięgały prawie do ramion, a po jej wielkich szarych oczach, choć trochę zmęczonych, od razu poznałem, z jaką ulgą mnie wita. Przyciągnąłem ją do siebie, starając się nie ściskać jej zbyt mocno. – O Boże – westchnąłem, wtulając twarz w jej włosy. – Jak ja za tobą tęskniłem. Odsunęła się i dotknęła mojej pękniętej brwi. – Upadłeś? – Miałem ciężki dzień w pracy. Chyba uderzyłem w drzwi, kiedy wsiadałem do auta w drodze na lotnisko. Znów mnie przytuliła, wpijając mi palce w plecy. – Tak się cieszę, że jesteś w domu. Dzieci już się położyły, ale nie chciały zasnąć, póki ich nie utulisz na dobranoc. Odsunąłem się i skinąłem głową, a potem nachyliłem się do jej talii i ująłem w dłonie jej okrągły brzuszek. – A co u ciebie? – spytałem swoje trzecie dziecko. Pocałowałem wystający pępek Abby i wyprostowałem się. Pomasowała sobie brzuch. – Jeszcze się szykuje. – To dobrze. Wyciągnąłem małe pudełeczko z podręcznej torby i położyłem je na wyciągniętej dłoni.

– Mija jedenaście lat, odkąd byliśmy w Vegas. I to nadal najpiękniejszy dzień w moim życiu. Abby wzięła pudełko, a potem pociągnęła mnie za rękę, aż znaleźliśmy się głębiej w korytarzu. Pachniał trochę sprzątaniem, świecami i dziećmi. Pachniał domem. – Ja też mam coś dla ciebie. – Tak? – Tak. – Uśmiechnęła się. Zostawiła mnie na chwilę, znikając w gabinecie, a potem wyszła z beżową kopertą w ręce. – Otwórz. – Odebrałaś moją pocztę? Co za wzorowa żona – zażartowałem. Uśmiechnęła się tylko. Otworzyłem zagięcie i wyciągnąłem plik jakichś papierów. Daty, czas, transakcje, nawet e-maile. Do i od Benny’ego, korespondencja z ojcem Abby, Mickiem. Pracował dla Benny’ego od lat. Pożyczał od niego dalej, a potem musiał odpracować dług, żeby go nie zabili, bo Abby nie zgodziła się już więcej go spłacać. Był tylko jeden problem: wiedziała, że pracuję z Thomasem… ale jak mi się zdawało, sądziła, że działamy w reklamie. – Co to jest? – spytałem, udając, że nie bardzo pojmuję. Abby nadal miała nieprzenikniony wyraz twarzy. – To pomoże ci dowieść powiązań Micka z Bennym. Tutaj – powiedziała, wyciągając drugi papier od góry – jest gwóźdź do trumny. – No dobrze… ale co ja mam z tym zrobić? Uśmiechnęła się, patrząc na mnie sceptycznie. – Cokolwiek robisz z takimi rzeczami, kochanie. Myślałam, że jak trochę pokopię, to będziesz mógł tym razem zostać w domu nieco dłużej. Zastanawiałem się gorączkowo, co by tu powiedzieć. Jakimś cudem musiałem się zdradzić. – Od kiedy wiesz? – Czy to ważne? – Jesteś zła? Abby wzruszyła ramionami. – Najpierw było mi trochę przykro. Nazbierało ci się sporo tych

kłamstewek. Przytuliłem ją, trzymając kopertę i papiery w dłoni. – Przepraszam, Gołąbku. Bardzo, bardzo przepraszam. – Odsunąłem się na chwilę. – Nikomu nie powiedziałaś, prawda? Pokręciła głową. – Nawet Americe i Shepleyowi? Nawet tacie i dzieciom? Znów pokręciła głową. – Jestem wystarczająco bystra, żeby się domyślić, Travis. Sądzisz, że nie mam dość rozumu, żeby zatrzymać to dla siebie? Chodzi o twoje bezpieczeństwo. Ująłem jej twarz. – Co to znaczy? Uśmiechnęła się. – Po prostu przestań mi opowiadać, że musisz jechać na kolejną konferencję. Niektóre twoje historyjki były tak grubymi nićmi szyte, że aż obraźliwe. Delikatnie przycisnąłem wargi do jej ust. – I co teraz? – Ucałuj dzieci, a potem możemy we dwoje poświętować, że przez jedenaście lat, mimo wszystko, udało się nam przetrwać. Co ty na to? Uśmiechnąłem się szeroko i spojrzałem w dół na papiery. – Czy nie będziesz tego żałować? Naprawdę chcesz pomóc rozpracować swojego ojca? Abby zmarszczyła czoło. – Mówił to milion razy. Ja go wykończyłam. Przynajmniej teraz będzie mógł się pysznić, że miał rację. I tak jest bezpieczniej dla dzieci. Położyłem papiery na brzegu stolika przy wejściu. – Porozmawiamy o tym później. Poszedłem korytarzem, pociągając Abby za rękę. Pokój Jessiki był bliżej, wszedłem na palcach i ostrożnie pocałowałem córkę w policzek, żeby jej nie obudzić. A potem ruszyłem naprzeciwko, do Jamesa. Leżał cicho, ale jeszcze nie spał. – Cześć, kolego – szepnąłem. – Cześć, tato. – Słyszałem, że miałeś nieprzyjemny dzień. Wszystko w porządku?

Skinął głową. – Na pewno? – Steven Matese to pojebany palant. – Masz rację – przyznałem – ale pewnie mógłbyś znaleźć jakieś bardziej odpowiednie określenie. James się skrzywił. – No dobrze. Podobno pokonałeś dziś mamę w pokera. Uśmiechnął się. – Dwa razy. – O, tego mi nie powiedziała. – Obejrzałem się na stojącą w progu Abby. Jej kobieca sylwetka odcinała się ciemno na tle oświetlonego korytarza. – Musisz mi jutro opowiedzieć ze szczegółami, jak to było. – Tak jest. – Kocham cię. – Ja ciebie też, tato. Pocałowałem syna w nos i poszedłem za jego mamą korytarzem do naszego pokoju. Na ścianach pełno było zdjęć rodzinnych i ze szkoły oraz oprawionych rysunków dzieci. Abby zatrzymała się pośrodku sypialni. Z tym swoim wydętym brzuszkiem, w którym nosiła nasze trzecie dziecko, była porażająco piękna. Tak się cieszyła, że znów mnie widzi, choć przecież odkryła, jak wiele rzeczy ukrywałem przed nią przez większość naszego małżeństwa. Przed Abby nigdy nie byłem w nikim zakochany i od tamtej pory nikt inny nie zwrócił mojej uwagi. Moim życiem była kobieta, która stała przede mną, i rodzina, którą razem stworzyliśmy. Abby otworzyła pudełeczko i spojrzała na mnie. Miała łzy w oczach. – Zawsze wiesz, co wybrać. Jest idealny – powiedziała, a jej śliczne palce dotknęły trzech brylantów symbolizujących trójkę naszych dzieci. Wsunęła pierścionek na palec serdeczny prawej dłoni i uniosła ją, żeby popatrzeć z zachwytem na nową błyskotkę. – To nie może się równać z twoim prezentem. Dostanę awans. Ale

zdajesz sobie sprawę, że będą wiedzieli, co zrobiłaś, i wszystko może się skomplikować? – Dla nas to nie nowina – rzuciła niewzruszona. Odetchnąłem głęboko i zamknąłem za sobą drzwi sypialni. Choć przez siebie nawzajem musieliśmy przejść piekło, odnaleźliśmy raj. Może to więcej, niż sobie zasłużyła taka para grzeszników jak my, ale nie miałem zamiaru narzekać.

Podziękowania Muszę zacząć od podziękowania mojemu niesamowitemu mężowi, Jeffowi. Zawsze mogłam liczyć na jego wsparcie. Zachęcał mnie do pisania i dbał o to, żeby dzieci były zadowolone i nie nudziły się, a mamusia mogła pracować. Bez męża nie dałabym rady, i mówię to całkiem szczerze. Opiekuje się mną tak, że nie muszę się o nic martwić. Mogę spokojnie siąść w swoim pokoju i pisać. Mój mąż ma w sobie bezgraniczną cierpliwość i niewyczerpane pokłady zrozumienia. Chciałabym mieć choć cząstkę tego. Kocha mnie w najgorsze dni i nie pozwala mi myśleć, że jest coś, czego nie potrafię. Dziękuję Ci za tę idealną miłość, którą staram się też opisywać, by inni doświadczyli odrobiny tego, co mi dajesz. To wielkie szczęście, że Ciebie mam. Dziękuję moim dwóm słodkim córeczkom, które pozwoliły mamusi pracować do nocy i na nic się nie skarżyły, żebym mogła dotrzymać pierwszego terminu. I dziękuję najprzystojniejszemu mężczyźnie na ziemi, mojemu synowi, który poczekał ze swoim przyjściem na świat do momentu, kiedy mogłam napisać słowo „koniec”. Dziękuję Beth Petrie, mojej najdroższej przyjaciółce, która jest dla mnie jak rodzona siostra. Trzy lata temu powiedziała, że mogłabym napisać powieść, choć studiuję radiologię, mam dwójkę dzieci i pracę. Zapewniła mnie, że uda mi się wszystko, czego pragnę, i nadal utwierdza mnie w tym przekonaniu. Mówiłam to milion razy, ale powtórzę: gdyby nie Beth, nie napisałabym jednego słowa Pięknej katastrofy czy Providence ani żadnej innej powieści. Nie przyszło mi do głowy, że mogłabym pisać, nim mnie zachęciła: „Zrób to. Siadaj zaraz do komputera i zaczynaj”. To dzięki niej odbyłam tę magiczną podróż, która okazała się dla mnie pod wieloma względami wyzwoleniem. A Beth ratowała mnie nieraz i na różne sposoby. Dziękuję. Dziękuję, dziękuję, dziękuję. Dziękuję Rebecce Watson, mojej agentce filmowej i literackiej, za jej ciężką pracę i poświęcenie, za to, że zajęła się mną, kiedy byłam dopiero początkującą pisarką. Dziękuję też E.L. Jamesowi za to, że nas zapoznał.

Abbi Glines, mojej uroczej przyjaciółce i koleżance po piórze, która przejrzała tę książkę, kiedy ta była jeszcze w powijakach, i zapewniła mnie, że tak, dobrze mi idzie z tym przyjęciem męskiego punktu widzenia. Colleen Hoover, Tammarze Webber i Elizabeth Reinhardt za ułatwienie mi prac redakcyjnych. Uczycie mnie czegoś niemal każdego dnia, czy chodzi o pisanie, karierę czy samo życie. Kobietom z FP, mojej grupy pisarskiej, które czasami są dla mnie ostatnią deską ratunku. Nie potrafię wyrazić, ile znaczy dla mnie Wasza przyjaźń. Byłyście ze mną na dobre i na złe, w chwilach rozczarowań i radości w tym roku. Wasze rady są nieocenione, a to, że dodawałyście mi odwagi, pomogło mi przetrwać ciężkie dni. Nicole Williams, mojej przyjaciółce i koleżance po piórze. Dziękuję, że jesteś taka dobra i miła. To, jak postępujesz w swoich sprawach zawodowych, jest dla mnie inspiracją. Nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć, co dobrego przyniesie Ci życie. Tinie Bridges, obecnemu i byłemu aniołowi z hospicjum. Kiedy potrzebowałam odpowiedzi na trudne pytania, nie wzbraniała się przed nimi, mogłam drążyć głęboko, by poznać mroczne, dramatyczne prawdy dotyczące śmierci i umierania. Jesteś niezwykłą osobą, pomogłaś tak wielu dzieciom przejść niewyobrażalną stratę. Jestem pełna podziwu dla Twojej odwagi i współczucia, jakie okazujesz ludziom. Agentom literackim z zagranicy i pracownikom Intercontinental Literary Agency. Wszystko, co osiągnęliście, wykraczało daleko poza to, co sama mogłabym dla siebie zrobić. Dziękuję bardzo za to, że za Waszą sprawą moja książka dotarła do ponad dwudziestu krajów i jest przetłumaczona na tak wiele języków! Maryse Black, prowadzącej bloga na temat książek, genialnej osobie, supermodelce i przyjaciółce. Przedstawiłaś Travisa wielu wspaniałym ludziom, którzy pokochali go prawie tak samo jak Ty. Nic dziwnego, że on też tak Cię kocha. Widziałam, jak Twój blog z czegoś robionego dla zabawy rozrasta się w porywający żywioł, i bardzo się cieszę, że mniej więcej w tym samym czasie zaczęłyśmy swoją wędrówkę. To niesamowite patrzeć, gdzie byłyśmy, gdzie jesteśmy i gdzie możemy zajść.

Chciałabym podziękować też swojej redaktorce, Amy Tannenbaum, nie tylko za to, że pokochała i uwierzyła w tę niekonwencjonalną historię miłosną tak samo jak ja, lecz także za to, że praca z nią to była sama przyjemność. Dzięki Amy wejście w tradycyjny cykl wydawniczy było sukcesem. Mojej specjalistce od reklamy, Ariele Fredman, która przeprowadziła mnie przez nieznaną (mi) dżunglę prasy i wywiadów i za to, że zajęła się mną tak troskliwie. Judith Curr, mojej wydawczyni, za stałe słowa zachęty i – nie tylko werbalne, ale i polegające na praktycznych działaniach – utwierdzanie mnie w przekonaniu, że jestem częścią rodziny Atrii. Julii Scribner i reszcie zespołu Atrii za to, że tak ciężko pracowali przy produkcji, marketingu, sprzedaży i wszystkim, co pomogło przejść tej powieści z mojego komputera do rąk czytelników. Nie jestem pewna, czego oczekiwałam po wydawnictwie, ale cieszę się bardzo, że trafiłam do Atria Books!

1

Carl Rogers — amerykański psycholog i psychoterapeuta.