Michaels Fern - Swiatla Las Vegas 04 - Pod niebem Vegas

Fern Michaels Pod Niebem Vegas (Vegas Heat) Przełożyła Ewa Błaszczyk Tom 4 cykl Światła Las Vegas

1

Część pierwsza I984

2

Rozdział pierwszy Fanny spojrzała na sporego indyka leżącego na kuchennym blacie. Od lat nie przygotowywała świątecznej kolacji. Przez kilka godzin wybierała w supermarkecie ziemniaki, żurawiny i cebulę. I dla kogo to wszystko? – Dla mnie i dla ciebie, Daisy – mruknęła. Przez cały dzień co chwila spoglądała na wiszący w kuchni telefon. Niezliczoną ilość razy chciała zadzwonić do Simona, ale zamiast tego wracała do rozpakowywania zakupów i szorowania piekarnika. Daisy usadowiła się na kuchennym krześle. Wodząc oczami za swoją panią, zaskowyczała cicho. – Dobrze, zadzwonię do niego. Ostatni raz. – Fanny wykręciła numer. W uszach pobrzmiewały jej słowa Asha: „Od ciebie zależy, komu uwierzysz”. Kiedy w słuchawce odezwał się głos Simona, serce Fanny zaczęło łomotać. – Simon, mówi Fanny. Co słychać? Dlaczego nie odpowiedziałeś na żaden mój telefon? – Bo nie mam ci nic do powiedzenia. Wyraziłem swoje zdanie, ty swoje. Fanny zagryzła dolną wargę i spojrzała na indyka. – Dzwonię do ciebie po raz ostatni. Chcę jasno postawić sprawę. Jest Święto Dziękczynienia. Wszyscy mamy za co dziękować, szczególnie ty i ja. Może moglibyśmy spotkać się gdzieś w połowie drogi i zjeść razem kolację? Miałam zamiar przygotować posiłek tylko dla siebie i dla Daisy, ale zmienię plany, jeżeli jesteś w stanie się ze mną zobaczyć. Nie będę cię błagać, Simon. Głos Simona był tak pełen chłodu i goryczy, że Fanny się wzdrygnęła. Równie dobrze mógł uderzyć ją w twarz. – Chcesz powiedzieć, że zaprzepaściłaś nasze małżeństwo dla twojej wspaniałej rodziny, która nawet nie raczyła cię zaprosić na świąteczną kolację? Nie będę płakać. Nie mam zamiaru płakać, obiecała sobie. 3

– Co z nami będzie, Simon? – Ty mi to powiedz. – Nie, nie chcę załatwiać sprawy w ten sposób. Oboje musimy zaakceptować rozwiązanie. Moglibyśmy teraz się dogadać i wiedzielibyśmy, na czym stoimy. „Od ciebie zależy, komu uwierzysz. Simon jest takim samym gnojkiem jak ja. Jakimś sposobem zawsze osiąga to, co chce”. To były słowa jej byłego męża. – Pozwolimy, żeby wszystko przepadło? – Jeśli nie wrócisz na ranczo, nie widzę dla nas żadnej szansy. – Nawet pomimo tego, że przez ostatnie dwa lata nie byłam szczęśliwa? Nie dajesz mi wyboru. Ja bym nigdy tak wobec ciebie nie postąpiła. Dlaczego jesteś taki zasadniczy? Szantażem można osiągnąć tylko tyle, że jedna osoba będzie szczęśliwa, a druga będzie cierpieć. Dlaczego nie możemy porozmawiać? Chciałabym spróbować. Naprawdę jestem skłonna się dostosować. Dlaczego nie chcesz zrozumieć, ile dla mnie znaczy rodzina? Nie wiedziałam, że jesteś tak uparty. Jak mogłam być do tego stopnia zaślepiona? Wiem, że małżeństwo staje się ciężarem, jeżeli ludzie się ze sobą nie zgadzają. Trzeba rozmawiać, uczyć się bycia razem i wtedy się układa. Ty nawet nie chcesz się ze mną spotkać w połowie drogi. Ash miał na swój sposób rację, jesteś strasznym gnojkiem. Kończę już. Wiesz, gdzie mnie szukać i znasz mój numer telefonu. Więcej do ciebie nie zadzwonię. Miłego Święta Dziękczynienia. Fanny spojrzała na Daisy. – To boli za bardzo, żeby płakać. Wiesz co, piesku? Jesteś moim najcenniejszym skarbem. Kochasz mnie bezwarunkowo i jesteś lojalna. Ty byś mnie nigdy nie opuściła, ani ja nie zostawiłabym ciebie. Na tym właśnie polega miłość. Dlaczego ja to rozumiem, a Simon nie? To już koniec, Daisy – stwierdziła Fanny. –Miłość łatwo spłoszyć. – Uderzyła pięścią w dębowy stół, aż ból prze4

szył jej ramię. Jęknęła. Mówiła dalej, a psiak słuchał uważnie. – No tak, zrobimy sobie chyba dwudniowe wakacje. Co oznacza, że będę omijać z daleka kasyno i biura, zacznę gotować, pooglądam telewizję, wyśpię się i będę piła wino. W przerwach będę cię zabierać na długie spacery. Na kolację najemy się jak bąki, bo od tego są święta. Potem złożymy sobie życzenia. Chodź do mnie, Daisy. Fanny przytuliła psiaka, który bezskutecznie usiłował zlizać łzy spływające jej po policzkach. Ogarnęło ją uczucie beznadziejności, jakiego nigdy wcześniej nie doświadczyła. – Wiesz, Daisy, w pismach kobiecych wypisują, że kiedy człowiek się zakocha, musi być przygotowany na zranienia. Bzdura. Żeby się zakochać, trzeba mieć skórę twardą jak na byku. W Święto Dziękczynienia Fanny budziła się leniwie. Poczuła, że Daisy, która leżała w nogach łóżka, przysuwa się teraz powoli do jej twarzy. Patrząc w sufit, pogłaskała jedwabisty łebek psa. Dwa nieudane małżeństwa, w dodatku z braćmi. Wczoraj wypłakiwała sobie oczy, ale dzisiaj jest nowy dzień, Święto Dziękczynienia, i najwyższy czas go rozpocząć. Trzeba wstać i zająć się indykiem. Dzień wczorajszy należy do przeszłości. – Idziemy na dwór, Daisy. Przynieś smycz. Wymkniemy się windą dla obsługi. A po śniadaniu wyprawimy się może na długi, porządny spacer. Kiedy wróciły, Fanny wskoczyła pod prysznic. Potem ubrała się w dżinsy i za dużą bluzę z napisem WEST CHESTER, która kiedyś należała do Bircha czy może Sage’a. Na bose nogi włożyła znoszone trampki z dziurą na czubku. Związała włosy gumką w koński ogon, zatarła ręce i pomaszerowała do kuchni, włączając po drodze sprzęt stereo. Łagodna muzyka wypełniła 5

mieszkanie. Fanny przyrządziła jajecznicę dla siebie i Daisy, zastanawiając się nad menu na dzisiejszą samotną kolację. Indyk był tak wielki, że najadłaby się nim cała rodzina i jeszcze zostałoby przynajmniej na następne trzy dni. Ona będzie go jadła co najmniej przez miesiąc. Musiała zupełnie stracić głowę, kiedy robiła zakupy. Miała za dużo marcepanu, cukierków, za dużo żurawin i tylko wina dokładnie tyle, ile potrzeba – trzy butelki najlepszego francuskiego trunku. Upiekła ciasto z dynią, paszteciki i szarlotkę, a poprzedniego dnia usmażyła jabłka w cieście. Zapach ciągle unosił się w kuchni. Fanny przypomniała sobie czasy, kiedy cała rodzina gromadziła się razem w święta. Jacy oni wszyscy byli wtedy szczęśliwi. Ale to przeszłość. Teraz jej jedynym kompanem był pies. – Nie mogłabym prosić o więcej. – Fanny pogłaskała psiaka za uchem. – Jeśli należy mi się tylko tyle, będę się cieszyć tym, co mam. Świąteczną kolację przygotowała bardzo starannie. Wyjęła najlepszy lniany obrus, porcelanę, srebrne sztućce i kryształy. Dla Daisy rozłożyła na podłodze, tuż przy swoim krześle, matę z frędzlami. Obok postawiła psią miskę wykonaną z bawarskiego szkła, i dorzuciła lnianą serwetkę, podobną do swojej własnej. Daisy lubiła otrzeć sobie wąsy po posiłku. Końce stołu zdobiły srebrne świeczniki. Na środku znalazł się bukiet żółtych róż, który dostarczono jak co dzień. Wyglądał uroczyście, ale samotnie. Gdyby paliły się świece, gdyby stół zastawiony był półmiskami i salaterkami, prezentowałby się o wiele lepiej. – Zwykle lubiłam gotować – zamruczała Fanny. – Dzisiaj to dla mnie mordęga. Wstawiła wielkiego ptaka do piekarnika, otworzyła butelkę wina i nalała sobie hojnie do kryształowego kieliszka. Czytała ga6

zetę, paliła i sączyła wino. Przed drugą, kiedy zajrzała do indyka, żeby polać go tłuszczem, butelka była już pusta. Przyniosła więc do pokoju drugą i włączyła telewizor. O czwartej skończył się film i Fanny postanowiła sprawdzić, co z indykiem, który – jak twierdziły przepisy – piecze się sam. – Dobra robota – powiedziała do siebie, usiłując skupić uwagę na zrumienionym ptaku. – Chyba mu starczy. – Postawiła drugą opróżnioną butelkę obok pierwszej. – Dobrze się bawimy, co, Daisy? Pies zaskamlał. Fanny nie była pewna, czy oznacza to zgodę, czy wręcz przeciwnie. Kiedy wchodziła do salonu z trzecią butelką przyciśniętą do piersi, zadzwonił telefon. Zastanawiała się, czy odebrać. Rób, co masz robić, pomyślała sobie. –Halo. – Fanny, mówi Ash. Dzwonię, żeby ci złożyć świąteczne życzenia. Fanny usłyszała śmiech w tle i głos Jake’a. – Przecież nie masz takiego obowiązku? Ja nie miałam zamiaru do ciebie dzwonić, więc czemu ty dzwonisz do mnie? Nie obchodzi mnie wcale, co ty tam robisz z moją rodziną. – Jesteś śmieszna. Płakałaś? Fanny uniosła brwi. – Skąd! Nie ma nad czym płakać. Z powodu twojego brata przecież nie warto. – Fanny, pijesz? – I co z tego? Gotuję. – Rozumiem. – Rozumiem, rozumiem. Nic nie rozumiesz. Jesteś za głupi, żeby rozumieć, tak samo jak twój brat. – Ile wypiłaś? – Czy to ważne? – Fanny, wyłącz piekarnik, połóż się i prześpij, dobrze? – A to niby czemu? Mam dosyć robienia tego, czego ode mnie 7

oczekujesz. Odpowiedź brzmi: nie. – Więc będę musiał wezwać Neala, żeby wyłączył ci piecyk. Wygląda na to, że jesteś zalana. – Bądź pewien, że go nie wpuszczę. Zmieniłam zamki. Spadaj, Ash. Wracaj do mojej rodziny i udawaj, że wszystko gra. Nie chcę dłużej z tobą rozmawiać. Zresztą z Simonem też nie. – Fanny, co się stało? Powiedz mi, może będę mógł ci jakoś pomóc. – Pomóc! Ty chcesz pomóc? Zrujnowałeś moje życie, a teraz chcesz mi pomóc! Obyś zdechł! Och, poczekaj, poczekaj, poczekaj! Przepraszam, nie chciałam tego powiedzieć. – Wiem. – Miałeś rację, Ash – Fanny czknęła. – Odnośnie czego? – Tego, jaki jest Simon. Powiedziałeś, że jest takim samym gnojkiem, jak ty. On nie posłucha. Nie ulegnie. Życie jest pełne kompromisów – wyraźnie wypowiedziała ostatnie słowo, żeby Ash zrozumiał. – Mam serdecznie dosyć wszystkich kom-promi-sów. – Fanny, już do ciebie jadę. Wyjeżdżam natychmiast. – Lepiej nie. Jeżeli się tu zjawisz, namówię Daisy, żeby cię pogryzła. Zrobi to, bo mnie kocha. – A wyłączysz piekarnik i przestaniesz pić? – Wyłączę, ale jeszcze zostało mi trochę wina. Ostatni raz się ciebie słucham. Nienawidzę twojego charakteru, Ashu Thorntonie. – Wszyscy nienawidzą mojego charakteru. Poczekam, aż wyłączysz piekarnik. Wróć do telefonu, jak już to zrobisz. – Nie jestem głupia, Ash. Słyszałeś? Nienawidzę twojego charakterku. Fanny pobiegła do kuchni, otworzyła piekarnik i kilka sekund przyglądała się indykowi, zanim wyłączyła piecyk. 8

– Charakterku Simona też nie znoszę. Słyszałeś, Ash, że charakterku Simona też nie znoszę? – Naprawię to, Fanny. Zadzwonię do Simona. Może mnie posłucha. – Zaaaaaaaa późno. Postawił mi... ultimatum. Odłóż słuchawkę, Ash. Nie chcę już z tobą rozmawiać. Doprowadzasz mnie do szału. Powiedziałam ci, że nienawidzę twojego charakterku? – Powtarzasz to bez przerwy. Chciałbym, żebyś tu była, naprawdę. To spotkanie będzie klapą. Wszyscy czują się nieswojo. Mówię prawdę, Fanny. Chciałbym, żebyś tu była. – Ja też, Ash. Do widzenia. Fanny przyglądała się dziurze w tenisówce. Poruszała dużym palcem, aż przebił się przez przetarte płótno. – Widzisz, Daisy? Udaje mi się wszystko, co sobie postanowię. Rozejrzała się za kieliszkiem. Cholera, musiałam go zostawić w kuchni, westchnęła, i pociągnęła z butelki. Odezwał się dzwonek do drzwi. – Do licha! Pewnie Ash zadzwonił do Neala, żeby przyszedł wyłączyć piecyk. – Idź sobie! – krzyknęła. Dzwonek odezwał się ponownie. Daisy zaczęła szczekać i wyraźnie nie miała zamiaru przestać. – Dobra, dobra! Chwiejnym krokiem, z butelką wina w ręce, podeszła do drzwi i otworzyła je zamaszyście. – Pani Thornton? – Owszem, to ja. W zasadzie podwójna pani Thornton. A niedługo po raz drugi zostanę byłą panią Thornton. A pan jest... szewcem... facetem z butami... Róże. Stoją na stole. Przyszedł pan bez powodu? A może chce pan sprawdzić, czy wyłączyłam piekarnik? Zresztą, co za różnica. Chyba oddam panu z powrotem te wszystkie buty. Niech pan spojrzy! – Fanny wyciągnęła 9

stopę z wystającym z tenisówki palcem. – Niełatwo było to zrobić, ale mi się udało. – Pociągnęła duży łyk z butelki i stanęła bokiem do Marcusa Reeda, żeby mógł wejść do mieszkania. – Zaprosiłam pana na kolację? Marcus uśmiechnął się. – Nie, to ja zaprosiłem panią. – Aha. Ash kazał mi wyłączyć piekarnik, więc kolacja będzie później. A może nie będzie jej wcale? Tylko że Daisy jest głodna. – Jestem bardzo dobrym kucharzem. Mogę dokończyć przygotowanie kolacji. – A to dlaczego? – spytała podejrzliwie Fanny. – Bo pani nie jest w stanie. Tyle ludzi głoduje na świecie, że nie godzi się wyrzucać jedzenia. – Ma pan absolutną rację –rozsądnie przytaknęła Fanny. – Zrobić pani kawę? – Uwielbiam kawę. Cały dzień piję kawę. Nienawidzę charakterku Asha. Simona też nie. – Jutro poczuje się pani lepiej. – Wątpię. Co pan tu robi? Wie pan, że jestem mężatką? – Teraz już wiem. Czy jest pani szczęśliwą mężatką? Małżeństwo to wspaniała instytucja. – Tak. Nie. Nie sądzę. Musi pan włączyć piecyk. Indyk był już prawie gotowy, ale Ash kazał mi wyłączyć piekarnik. Zwykle lubiłam gotować, a teraz nienawidzę. Wszystkiego nienawidzę. – To niedobrze, pani Thornton. – Dlaczego? Może pan do mnie mówić Fanny. Noszę te bufy bez przerwy. Bardzo sprytnie z pana strony. Zauważył pan, co zrobiłam z różami i butelkami wina? – Zauważyłem. Ale musi pani nalać wody do butelek, bo kwiaty zwiędną. – To właśnie jest smutne. Nie lubię, kiedy coś albo ktoś umiera. A pan? 10

– Oczywiście, że nie. Dlaczego spędzasz ten dzień sama, Fanny? Nie masz rodziny? – Mam rodzinę. Nie zaprosili mnie. Dasz wiarę? Tak bardzo ich wszystkich kocham. Byłam dobrą matką. Naprawdę. Sama jej nigdy nie miałam, więc robiłam wszystko, żeby być najlepszą matką, jaką się da. Popełniłam jeden błąd i... ale to nie pana sprawa, panie Reed. – Oczywiście. Nie moja. Fanny z wysiłkiem udało się skupić uwagę na mężczyźnie, który stał w jej kuchni. – Sallie nigdy nie dopuściłaby, żeby sprawy zaszły tak daleko. Czasami jestem do niej podobna. Przez długi czas wmawiałam sobie, że moja teściowa jest doskonała. Ale nie była. Ja też nie jestem. Ten indyk wygląda wspaniale. Myślisz, że po kawie będzie mi niedobrze? Tylko raz w życiu się upiłam. Z Sallie. Marcus Reed zachichotał. – Jak brzmiało pytanie? – Nie wiem. Nie pamiętasz? – Nie. Sama upiekłaś ciasta? – Wszyściutkie – z dumą przyznała Fanny. – Sytuacja jest chyba opanowana. O której ty i panna Daisy jadacie kolację? Fanny uniosła ręce. – Przyłączysz się do nas? – Byłbym zaszczycony. – Co teraz zrobimy? – spytała Fanny. – Ty chyba powinnaś się zdrzemnąć. Ja obejrzę mecz i przypilnuję indyka. – To chyba niezbyt dobry pomysł. Ledwie cię znam. – Fanny pociągnęła nosem. – Ja mam wrażenie, że znam cię od zawsze. Czyż to nie dziwne? Fanny poczuła, jak zaciska się jej żołądek. – Nie powinieneś się przy mnie kręcić. Moja rodzina nie lubi 11

nikogo, kogo ja... nie ważne. – Chcesz o tym porozmawiać, Fanny? Jestem dobrym słuchaczem. – Każdy tak mówi, a potem osądza. Nie, dziękuję. Chyba pójdę się przespać. Obiecujesz pilnować indyka? – Obiecuję – zapewnił Marcus solennie. W głosie Fanny pojawiła się przebiegłość. – A dlaczego miałabym ci wierzyć? – Bo jestem mężczyzną, który dotrzymuje słowa. – Och, but y wybrałeś z gustem, Marcus. Zawołasz mnie, kiedy kolacja będzie gotowa? – Oczywiście. Mam odbierać telefony? I co mówić, w razie czego? Fanny zatoczyła się w kierunku mężczyzny. – Powiedzieć ci coś smutnego? Nikt już do mnie nie dzwoni. To ja dzwonię. Całe życie starałam się kierować Złotą Zasadą: zawsze stawiać innych na pierwszym miejscu, siebie na końcu. I do czego mnie to doprowadziło? Mieszkam z psem i mam tylko dwie przyjaciółki. To wszystko. Historia mojego życia. Smutna, prawda? Marcus się uśmiechnął. – Tak. Ale wszystko się odmieni. Kiedy wydaje się, że jest najciemniej, nagle pojawia się światełko. – Chyba się mylisz. – Może porozmawiamy o tym, kiedy wstaniesz? – Jeżeli zadzwonią Ash albo Simon, to im powiedz... powiedz im... – Tak? – Żeby poszli do diabła. – Dobrze, proszę pani, zrobię tak. – Marcus odwrócił się, żeby ukryć uśmiech. – Kocham te trampki. Marcus ryknął śmiechem. Fanny pociągnęła nosem i ruszyła niepewnym krokiem w kierunku sypialni. Zamknęła za sobą 12

drzwi na klucz. Rozejrzała się po pokoju, szukając łóżka. Było zdecydowanie za daleko. – Przynieś mi poduszkę, Daisy. Chwilę później spała twardo. – Simon, mówi Ash. Dzwonię, żeby ci złożyć świąteczne życzenia i zapytać, co do cholery robisz Fanny. Spędza Święto Dziękczynienia sama z psem. Nawet ja muszę przyznać, że to dość smutne. Rozmawiałem z nią dzisiaj i powiedziała mi, że postawiłeś jej ultimatum. Nigdy tego nie robisz. Czy masz zamiar ją skreślić tylko dlatego, że nie zrobi tego, co ty chcesz? Tak się tresuje psa, a nie żyje z żoną. – Pilnuj swoich spraw, Ash. Wszystko przez ciebie i twoje pieprzone kasyno. Gdyby nie ty, Fanny byłaby tu teraz ze mną. – Nie torturowałem jej. Fanny jest lojalna, w przeciwieństwie do ciebie i do mnie. Owszem, wykorzystałem ją. Pozwól, że ci powiem – odwala kawał dobrej roboty. – Po co? Żebyś mógł umrzeć szczęśliwy? – To był cios poniżej pasa, nawet jak na ciebie. Lubię myśleć, że to jest moja spuścizna. Chciałem, żeby mama była ze mnie dumna, tak jak ty chciałeś, żeby tata był dumny z ciebie. Nie wciskaj mi kitu, że byłeś u psychiatry i pogodziłeś się z sytuacją. To niepodobne do ciebie. Spójrz prawdzie w oczy, Simon. Obaj jesteśmy gnojkami, każdy na swój sposób. Różnisz się ode mnie jedynie tym, że nosisz trzyczęściowy garnitur. Ja przynajmniej potrafię się przyznać do błędów. Fanny powiedziała mi, że kocha cię do bólu. Braciszku, to cholernie wielki dar. Mnie osobiście gówno obchodzi, co robisz. Ale zależy mi na szczęściu Fanny. Zasługuje na coś lepszego. Wiem, że sprzeda kasyno po mojej śmierci. Ty też to na pewno wiesz. Nie mógłbyś jej dać roku? Albo dwóch, jeżeli tak długo pociągnę? Ale nie, to zakłóciłoby wasze nowe życie, wiec skreśliłeś wszystko. Nic nie wskórasz swoim pieprzonym milczeniem i wycofywa13

niem się, którego używasz jako broni przeciwko Fanny. I ostatnia rzecz. Nie przychodź na mój pogrzeb. Powiem dzieciakom, żeby cię pogoniły, jeżeli się pojawisz. Inaczej mówiąc, pocałuj mnie w dupę. Nigdy nie zrozumiem, co Fanny w tobie widziała. Miłego dnia. Dobra, Fanny, to wszystko, co mogłem zrobić. Reszta zależy od niego, pomyślał. – Chyba niezbyt udała mi się kolacja – stwierdziła Sunny. – Wcale nie była taka zła – wyrozumiale pocieszyła ją Iris. – Mama zawsze piekła wielkiego świątecznego indyka – powiedziała Billie. – Pamiętacie, jak przez następne dni jedliśmy to, co zostało? Farsz był nawet lepszy niż sam indyk. Powinnaś była ją zaprosić, Sunny. – Nie, nie powinnam była. Mogłaś sama przygotować kolację i ją zaprosić. Albo ty, Iris. – Miałam zamiar, ale ty mnie ubiegłaś. Myśleliśmy z Sage’em, że zapraszasz matkę. To było dla niej jak policzek. Czy ktoś wie, gdzie Fanny spędza dzisiejszy wieczór? – Jest sama – poinformował Ash. – Powiedziała mi, że gotuje kolację dla siebie i Daisy. Zaprosiło ją kilka osób, ale wolała zostać w domu. – O, Boże – westchnęła Billie. – Mama zawsze zapraszała ludzi, żeby nie spędzali świąt samotnie. Babcia Sallie robiła to samo. – Oczywiście wszystkiemu winna jestem ja! – krzyknęła Sunny. – To była twoja kolacja i twoja lista gości, więc powiedziałbym, że tak. Jak może wyglądać rodzinna kolacja, kiedy przy stole nie ma mamy i Bircha? – wybuchnął Sagę. – Chciałam, żeby to była kolacja, przy której wszyscy się uśmiechają i jest im dobrze. Przynajmniej próbowałam. – Nie jesteś mamą, a w święta najważniejsza jest ona. Niech ci nawet nie przyjdzie do głowy zapraszać mnie na Boże Narodze14

nie. – Billie zaczęła sprzątać ze stołu. – Mnie też nie – powiedział Sagę. – Iris i ja jedziemy do jej siostry. – To jedźcie! – wrzasnęła Sunny, wstając od stołu. Ash przyglądał się synowi i córce. – To nie jest dla niej dobre. – Jest głupia. Naprawdę myślała, że będzie to dzień radości?– warknął Sagę. – Naprawdę. – Więc się myliła. Wiesz co, czuję się podle – stwierdził Sagę. – Ja też – wyznała Billie. – Miałam nadzieję, że Birch zadzwoni, ale w Anglii jest już późno. O ile jeszcze tam siedzi. Może dzwonił do mamy. Birch zawsze lubił święta. Pomogę zmywać naczynia i wyjeżdżam. – Ja też pomogę – powiedziała Iris. – Nie kłopoczcie się. Posprzątam z tatą. Jake lubi znosić talerze. Jeżeli chcecie gdzieś jechać, nie krępujcie się. Przykro mi, że nie spełniłam waszych oczekiwań. – Powinnaś skończyć z humorami i wydorośleć. Żyjemy w prawdziwym świecie. – Wystarczy, Sagę. – Ash położył mu rękę na ramieniu. – Skąd wiedziałem, że to powiesz? Może dobrze byłoby skierować ją do jakiejś poradni albo znaleźć jej psychiatrę? Trzeba coś zrobić, na miłość Boską, zanim zwariuje. Radzę, żebyś przestał ją niańczyć. – Sagę odwrócił się na pięcie i posadził sobie Jake’a na barana, krzycząc: – Wio, koniku! – Chłopiec zapiszczał z zadowolenia. – Jedziecie? – Na twarzy Sunny malowała się wściekłość. – W tej sytuacji... – powiedziała Iris. – Myślałam, że pogramy w karty albo w coś innego. Sagę posadził Jake’a ojcu na kolanach. – Nie, wyjeżdżamy. Może wpadniemy do mamy złożyć jej ży15

czenia. – Jest to jakiś pomysł – stwierdziła Billie, zakładając płaszcz. – Nawet całkiem niezły pomysł. Chcę jej powiedzieć o dziecku – rozpromieniła się Iris. – Pozdrówcie ją ode mnie – powiedział Ash. – Gówniarze – rzuciła Sunny, kiedy za jej gośćmi zamknęły się drzwi. – Gówniarze – powtórzył Jake. Ash drgnął na odgłos klapsa, który spadł na pupę chłopca. Wyciągnął do niego ręce i przytulił go. – Sunny, jeżeli jeszcze raz uderzysz to dziecko, zadzwonię do Tylera i powiem mu, że się nad nim znęcasz. Zrozumieliśmy się? Sunny wybiegła z pokoju, a Ash kołysał chłopca, głaszcząc go po głowie. – Już dobrze, już dobrze, Jake. Chodź, przejedziemy się windą i zobaczymy, kto pierwszy wciśnie guzik. A potem sprawdzimy, co u Polly. – Ona śpi. – Wiem, ale zobaczymy, czy ssie kciuk. – Kocham cię, dziadziusiu. – Ja też cię kocham, Jake. Teraz rozumiem, co Fanny miała na myśli mówiąc, że kocha do bólu. Teraz rozumiem. Teraz, kiedy jest za późno, westchnął Ash. Marcus Reed przechadzał się po komfortowo urządzonym salonie. Przystanął, by popatrzeć na fotografie rodzinne, obejrzał bibeloty, przekartkował książkę. To miejsce nie było tylko mieszkaniem. Było domem w pełnym tego słowa znaczeniu. Przymierzył okulary Fanny i wykrzywił twarz. Pachniały pudrem. 16

Poszedł z powrotem do kuchni. Z uznaniem pociągnął nosem. Niewątpliwie będzie cudem, jeżeli kolacja wreszcie znajdzie się na stole. Zegar wskazywał dziesięć po siódmej. Marcus właśnie się zastanawiał, czy obudzić gospodynię, gdy zadzwonił telefon. Podniósł słuchawkę po drugim sygnale. – Chciałbym rozmawiać z Fanny. – Fanny nie może w tej chwili podejść do telefonu. Może zostawi pan wiadomość? –Kim pan jest? – A kto mówi? – Simon Thornton. Pytałem, kim pan jest. – Marcus Reed, przyjaciel Fanny. Jeżeli zechce pan poczekać, to ją obudzę. – Dobrze niech ją pan obudzi. A dlaczego w ogóle śpi? Przecież dopiero siódma? – Nie czuła się dobrze. Proszę poczekać. Marcus poszedł do sypialni Fanny. Domyślił się, że to jej pokój, bo drzwi innych były otwarte. Zapukał mocno. – Fanny, telefon do ciebie. Simon Thornton. Wobec braku odzewu zapukał ponownie, tym razem głośniej. Daisy zaszczekała wściekle. – Słyszysz, Fanny? Telefon do ciebie. – Tak, tak. Dziękuję. Odbiorę tutaj. Marcus poszedł z powrotem do kuchni. Mimo, że bardzo chciał usłyszeć tę rozmowę, odłożył słuchawkę na widełki. Obrócił rożno. Kolacja była wreszcie prawie gotowa. Usiadł przy stole z filiżanką kawy w ręce, czekając na panią domu. Fanny podniosła słuchawkę. Miała język sztywny jak kołek. – O co chodzi, Simon? – Pomyślałem, że mógłbym wpaść do Vegas wieczorem. – Święto Dziękczynienia już się skończyło. – Chyba powinniśmy porozmawiać. 17

– Chyba nie powinniśmy. Simon, ja tutaj pracuję. Nie mogę tego zostawić. Przez ostatnie cztery miesiące odrzucałeś wszystkie moje propozycje. Nagle, ni z tego ni z owego, chcesz mnie łaskawie uraczyć swoją obecnością. To chyba nie najlepszy pomysł. – Kto odebrał telefon? Powiedział, że nie czujesz się dobrze. – Właściwie w grzeczny sposób oznajmił, że byłam pijana i musiałam odespać. Pan Reed jest... moim przyjacielem. Wpadł, żeby dokończyć kolację dla mnie i dla Daisy, bo ja byłam za bardzo pijana, żeby to zrobić. Czy jeszcze coś chcesz wiedzieć? – Więc mówisz, że nie chcesz mnie widzieć po czterech miesiącach błagań mnie o spotkanie? – Nie lubię szantażu. Chyba oboje musimy się nieco uspokoić. Porozmawiamy innym razem. – Kiedy? – Kiedy? Kiedy ja zdecyduję. Wodziłeś mnie za nos przez cztery miesiące. Nie oczekuj, że będę się spieszyła z decyzjami. Odkładam słuchawkę. – Może w ogóle nie powinienem był zawracać sobie głowy dzwonieniem. – Może. – Ash powiedział, że tak zareagujesz. – A co Ash ma z tym wspólnego? – Zadzwonił dzisiaj do mnie i zrobił mi awanturę. Zabronił mi również pojawić się na jego pogrzebie. – Wiesz, co? Mnie też powiedział wiele rzeczy o tobie. Właśnie się nad nimi zastanawiam i im więcej o nich myślę, tym bardziej w nie wierzę. Do widzenia, Simon. Fanny odłożyła słuchawkę. Odczekała chwilę i znowu ją podniosła. Usłyszała sygnał i schowała słuchawkę pod poduszkę. Przyglądała się swojemu odbiciu w łazienkowym lustrze. Matko Boska! Kto to? Zacisnęła zęby, ale zdała sobie sprawę, że aby je umyć musi otworzyć usta. Przepłukała gardło, umyła twarz, 18

nałożyła puder i uczesała włosy. Kiedy była w połowie korytarza, odezwał się dzwonek. Pomyślała, że to Bess i nie uznała za konieczne, żeby się spieszyć, zwłaszcza, że każdy krok odbijał się echem w jej głowie. Weszła do jadalni i zobaczyła, że Marcus Reed otwiera drzwi. Oparła się o ścianę. Omal nie zemdlała, gdy do niej podszedł i poinformował: – Przyszły twoje dzieci. Słuchaj, nie mam pojęcia, o co chodzi, ale wyglądają tak samo żałośnie jak ty. Jeżeli mógłbym coś zasugerować, to proponuję, żebyś zaprosiła ich na kolację. Nie przepraszaj i uśmiechaj się, nawet jeżeli ci ciężko. Możesz to zrobić, Fanny? – Tak. Tak, mogę. Dziękuję. Bardzo dziękuję. – Dobra. Trzymaj się mocno na nogach i zapomnij o bólu głowy. Masz śliczne oczy, wiesz? Szczęśliwe te twoje dzieci, że to ty je urodziłaś. Czasami młodzi ludzie nie dostrzegają rzeczy oczywistych. Bądź dla nich po prostu matką, a wszystko ułoży się dobrze. Zaufaj mi. – Dobrze.

19

Rozdział drugi Fanny zrobiła wszystko, co mogła, aby nietypowa sytuacja nie była krępująca. Zdobyła się na uśmiech, przytuliła dzieci i powitała miłymi słowami, chociaż miała wrażenie, że gumowy młot, który łomotał jej w głowie, rozsadzi ją od środka. – Marcus, chcę, żebyś poznał moją córkę Billie, moją synową Iris i syna Sagę. To jest Marcus Reed. Oczywiście wszyscy znają Daisy. Wejdźcie, proszę, i powiedzcie, jak wam się podobają moje... nowe graty. – Nie mogę uwierzyć. – Na twarzy Billie malowało się zdumienie. – Czy to dzieło cioci Billie? Fanny pokiwała głową. – Chcecie się czegoś napić? – Napiłbym się piwa – stwierdził Sagę. Próbował nie wpatrywać się zbyt intensywnie w wysokiego przystojnego mężczyznę, który najwyraźniej czuł się bardzo swobodnie w mieszkaniu matki. – Ja dziękuję – odpowiedziała Iris. – Dla mnie colę – poprosiła Billie. – Dotrzymaj towarzystwa gościom, Fanny. Przyniosę napoje. Fanny przytaknęła, zmieszana zaciekawionym spojrzeniem dzieci. – Zostaniecie na kolacji? – Ja bardzo chętnie. Miałam nadzieję na jakieś resztki, a tu prawdziwa uczta. Wspaniale. Trochę późno jadacie. Fanny miała już powiedzieć o swoim popołudniowym wyczynie, ale Marcus odwrócił się i swobodnie stwierdził: – Obawiam się, że to moja wina. Mój samolot się spóźnił. – Zostaną na kolacji, Marcus. – Świetnie. Nie będziesz musiała przez następny miesiąc żywić się indykiem. Zajmij się gośćmi, a ja nakryję do stołu. Mam 20

nadzieję, że dopisuje wam apetyt. Aby podtrzymać rozmowę, Fanny zapytała: – Czy mieliście wieści od Bircha? – Jutro się zorientuje, że jest Święto Dziękczynienia i zadzwoni. Ma się dobrze, mamo, możesz mi wierzyć. Birch powinien nabrać dystansu do życia. Otarcie się o śmierć w różny sposób odbija się na człowieku. Wróci do domu, zanim się zorientujesz. Mamo, Iris i ja chcemy ci o czymś powiedzieć. Wczoraj dwa razy wpadaliśmy do ciebie, ale nikogo nie zastaliśmy. O takich rzeczach nie informuje się przez telefon. Nie chcieliśmy też zostawiać wiadomości na sekretarce. Mamo, Iris jest w ciąży. – Jejku, Sagę, to cudownie! – wykrzyknęła Fanny, udając, że po raz pierwszy słyszy nowinę. – Iris, musisz być bardzo szczęśliwa. Pozwolicie mi zrobić wyprawkę? – Oczywiście. Dzisiaj nabierałam doświadczenia, zajmując się Polly. Jest bardzo grzecznym niemowlęciem. Chcesz zobaczyć jej zdjęcia? Zrobiliśmy kilka polaroidem. – Pewnie. – Oczy Fanny płonęły, kiedy przyglądała się zdjęciom swoich wnuków. – Są piękne. Chyba każda babcia tak mówi. – Z Jake’em jest masa roboty. Jak to z chłopakiem. Owinął sobie ojca wokół palca. Tata mówi, że Jake wstaje w nocy z łóżka i przychodzi spać do niego. Nie wiem, jak długo to potrwa, bo mały moczy się w nocy. Tata twierdzi, że to zabawne. Fanny się uśmiechnęła. Oddała zdjęcia. – Jeżeli chcesz, możesz je zatrzymać – zaproponowała Iris. – Dziękuję, bardzo chętnie. – Mogłabyś tam pojechać, mamo. Powinnaś o tym pomyśleć, zanim Sunny wpadnie na pomysł, żeby postawić z powrotem płot. Coś o tym dzisiaj wspominała. – Nie mogę tego zrobić sama z siebie. W grę wchodzi jedynie 21

zaproszenie. Rozumiem jej uczucia i muszę je uszanować. Sunny postąpi tak jak podyktuje jej serce. Dobrze się czuje? – Nie, cholera, nie czuje się dobrze. Mamo, nie chcę rozmawiać o Sunny. Jak się miewa wuj Simon? – spytał Sagę. – Obawiam się, że nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie. Nie widziałam go od czterech miesięcy. Ale zadzwonił dzisiaj. Nawiasem mówiąc, przed chwilą. – Kolacja gotowa – zawołał Marcus z korytarza prowadzącego do jadalni. Czuł się tutaj jak w domu. – Boże, prawdziwe jedzenie – powiedział Sagę zacierając ręce. Utkwiwszy wzrok w indyku odmówił modlitwę. – Można powiedzieć, że poważnie naruszyliśmy tego ptaka – stwierdził godzinę później Marcus Reed, odsuwając krzesło. – Może chcielibyście zabrać trochę jedzenia ze sobą? Widziałem tu gdzieś aluminiowe tacki. Doskonale nadadzą się do zapakowania po jeszcze jednej porcji dla każdego z was. – Chętnie – powiedział Sagę. – Ja też poproszę – uśmiechnęła się Billie. – Teraz jem za dwóch, więc proszę zapakować i dla mnie. – Wy, panie, posiedźcie sobie tutaj, a pan Reed i ja posprzątamy – zarządził Sagę. – Ja zmywam, pan wyciera. To najładniejsza zastawa mamy, więc proszę ostrożnie. Przedtem należała do mojej babci Sallie. – Będę miał to na uwadze – zapewnił Marcus. Fanny dostrzegła błysk w jego oczach. Z jakiegoś powodu poruszyło ją to. – Kto to jest, mamo? – spytała Billie. – Przyjaciel. Przyjaciel, który pomógł mi przebrnąć przez bardzo trudny dzień. – Mamo, nie wiedzieliśmy, że nie zostałaś zaproszona, dopóki nie przyjechaliśmy do Sunrise. To było okropne. Chciałam się 22

jak najszybciej stamtąd wynieść. Sagę i Iris czuli się tak samo. – Sunny przeżywa trudne chwile. Powinniście być wyrozumiali. – Mamo, to nie ma nic wspólnego z jej stanem. Chodzi o stosunki między wami. Boję się, że ona postawi to ogrodzenie. – No to postawi. Świat się nie zawali. – Jak idzie interes w kasynie? – spytała Iris. – Wkrótce pomyślę o wizycie u Madam Sarik, żeby mi powiedziała, czy będę mieć chłopca czy dziewczynkę. Ale tak naprawdę chyba nie chcesz wiedzieć, kochanie? Jedną z najfajniejszych rzeczy jest niespodzianka przy porodzie. Przynajmniej ja zawsze tak myślałam. Jesteś żoną bliźniaka, więc może też urodzisz bliźnięta. – Bardzo bym chciała – wyznała Iris. – Najlepiej chłopczyka podobnego do Sage’a i dziewczynkę podobną do mnie. Fanny uśmiechnęła się. – Wrócisz do pracy, mamo? – spytała Billie. – Grudzień to najpiękniejszy miesiąc roku. Muszę pomyśleć o wystroju kasyna. W tym tygodniu jestem umówiona na spotkania z dekoratorami wnętrz. Nawet nie wiedziałam, że istnieją takie firmy. Prowadzenie kasyna jest dla mnie prawdziwą szkołą. – Mamo, pamiętasz, jak zrobiłam zabawkową krainę, kiedy miałam dziesięć lat? – Fanny skinęła głową. – Może zamknęlibyśmy na tydzień „Tęczowe Dzieci”i „Ubranka Sunny” i zrobilibyśmy podobną, ale rzeczywistych wymiarów? Moglibyśmy umieścić ją zamiast wiszących ogrodów. Chue wyjąłby rośliny, gdzieś przechował, a po Nowym Roku wsadziłby je na nowo. Sagę świetnie sobie radzi z gwoździami i młotkiem. – Umiem szyć – zaoferowała pomoc Iris. – Zrobiłabym elfy. Dzieci będą zachwycone. Jestem na zwolnieniu, więc mam mnóstwo wolnego czasu i z przyjemnością się tym zajmę. – Wszystko mogłoby być gotowe na pierwszego grudnia – stwierdziła Billie. – Kochanie, ale do pierwszego został tylko tydzień. 23

– Zdążymy, mamo. Potrzebna nam będzie choinka, taka wielka jak w Nowym Jorku. – Chodziłam do szkoły z dziewczyną, której ojciec był właścicielem plantacji choinek w Oregonie. Zadzwonię do niej, jak tylko przyjedziemy do domu. To takie ekscytujące! Po prostu kocham waszą rodzinę. Wszyscy jesteście tacy niesamowici – wyszczebiotała Iris. Fanny się roześmiała. – Powinniśmy podnieść tyłki. Sagę! – wrzasnęła Billie. – Idziemy. Musimy się zająć interesami. Natychmiast. Sagę i Marcus weszli pośpiesznie do salonu. Fanny wpatrywała się w twarz Marcusa, a jej dzieci zaczęły jednocześnie paplać. Głowa Marcusa zwracała się to w jedną, to w drugą stronę, a Billie i Iris trajkotały jak najęte. – Naprawdę będę mógł po tylu latach zrobić pożytek z moich umiejętności stolarskich? Hura! – ryknął Sagę. – Tydzień to bardzo niewiele czasu. Ale uda nam się. Boże, jak ja bym chciał, żeby był tutaj Birch. Pomógłby nam z radością. Marcus, ma pan jakieś pojęcie o stolarce? – Zawsze w czasie wakacji pracowałem na budowie, żeby zarobić na naukę w college’u. Prosisz mnie o wsparcie? – O kurcze, chyba tak. Dałby pan sobie radę? – Sagę... Marcus... Gdzie twoje dobre maniery, synu? – Przy stole. Zawsze nam powtarzałaś, żebyśmy je tam zostawiali. Gdzie będziemy pracować? – Może zadzwonimy do Rudej Ruby i spytamy ją, czy moglibyśmy wykorzystać jej rancho? Ma tam stajnie i całe zaplecze. Nie będziemy się wtrącać do jej... interesów. – Masz na myśli osławioną – Marcus odkaszlnął – firmę? – Tak, właśnie. – Sagę uśmiechnął się szeroko. – Moja babka ją tam wysłała. Zawsze dostajemy od niej świąteczne prezenty. Była zakochana w moim dziadku. 24

– Sagę! Skąd wiesz? – zdziwiła się Fanny. – Sama mi powiedziała. Kochała babcię Sallie, więc nigdy, no wiesz... – Boże drogi – westchnęła Fanny. – Postanowione. Mama, z pomocą firm, z którymi jest umówiona, zajmie się wnętrzem, a my wykonamy robotę na zewnątrz. Pomoże nam pan, panie Reed? –spytała Billie. – O której mam się zgłosić do pracy? – spytał Marcus z uśmiechem, przerzucając sobie przez ramię ścierkę do naczyń. – Obawiam się, że nie przywiozłem ze sobą odpowiedniego ubrania. Fanny zmieszała się, kiedy Marcus puścił do niej oko. – Możemy ubrać pana w tej chwili. Zadzwonię na dół i poproszę, żeby przynieśli jakieś ciuchy. Odpowiada to panu? Marcus wzruszył ramionami. – Mamo, nie ma sygnału. – Jej, w moim pokoju słuchawka jest pod poduszką. – Odłożę ją na widełki – powiedziała Iris. – Domyślam się, że nie chcesz nam powiedzieć, dlaczego tak potraktowałaś słuchawkę? –rzucił Sagę. – Zgadłeś, nie chcę. Marcus, nie musisz tego robić. – Ale chciałbym. Interesami mogę się zająć wieczorem. Przynajmniej będę miał trochę rozrywki. – Obawiam się, że nie. Będziemy pracować dzień i noc. Może się pan wycofać, jeżeli pan chce – ostrzegł Sagę. – Zawsze dotrzymuję słowa. Nie ma problemu. Im więcej się nad tym zastanawiam, tym bardziej pomysł mi się podoba. – W porządku, jedziemy. Będę na pana czekał przed głównym wejściem o wpół do siódmej. Zostaje pan tutaj? – Nie. Będę gotowy. – Dobranoc, mamo. Kolacja była przepyszna. – Nie zapomnijcie o tackach z jedzeniem – przypomniała Fanny, 25

ściskając dzieci. Kiedy drzwi się zamknęły, Fanny bezradnie spojrzała na Marcusa. – Nie wiem, co powiedzieć. Nie zostawili ci wyboru. Jak mam ci dziękować za wszystko, co dzisiaj zrobiłeś? – Każda minuta była dla mnie przyjemnością. Jak się czujesz? – Piekielnie boli mnie głowa. Marcus podał Fanny ścierkę do naczyń. Założył marynarkę, poprawił krawat i wtedy zadzwonił dzwonek do drzwi. Fanny uśmiechała się, kiedy Marcus oglądał swoje nowe ubranie robocze, które doskonale pasowało do żółtobrązowych butów. – Pożegnam się. Podziękowałbym za zaproszenie, ale przecież sam się wprosiłem. To był wspaniały dzień. Masz bardzo miłe dzieci, Fanny. Chyba ci zazdroszczę. – Czasami pozory mylą. – W jej głosie było tyle smutku, że Marcus przyglądał się jej dłużej niż zamierzał. Skinął głową, chcąc okazać zrozumienie. – Jeżeli twoje dzieci dadzą mi czas wolny na kolację, zjadłabyś ją ze mną? Fanny roześmiała się. – Zapomnij o wolnym czasie. Kiedy zaangażują się w jakiś pomysł, odżywiają się w biegu. Przywiozę wam coś do jedzenia koło szóstej. Możemy urządzić piknik. Masz świadomość, że będziesz pracował za darmo, prawda? Słyszała, że Marcus śmieje się przez całą drogę do windy. Po raz pierwszy od miesięcy Fanny obudziła się w radosnym nastroju. Szybko uporała się z obowiązkami w biurze, posprzątała mieszkanie, przygotowała posiłek i zawiozła kosze wyładowane jedzeniem do Rudej Ruby. Wiedziała, że będzie przeszkadzać, ale się tym nie przejmowała. Uwielbiała przyglądać się wysiłkom dzieci i z przyjemnością podziwiała napięte mięśnie Marcusa Reeda, który pracował u boku jej syna. 26

Trzeciego dnia Marcus jękiem powitał nadchodzącą z ciężkim koszem Fanny. – Jeżeli znowu indyk, to ja wysiadam. – Tym razem nie. Pastrami na żytniówce z pysznymi korniszonami i potężną ilością musztardy. – W takim razie zostaję. Właśnie rozmawiałem z Sage’em, czy nie warto byłoby otworzyć firmy budowlanej. Walnął się w palec zaledwie trzydzieści razy. – Myślę, że żaden z was nie powinien porzucać dotychczasowej pracy – zaśmiała się Fanny. – Jestem tego samego zdania. Nigdy bym w to nie uwierzył, gdybym nie zobaczył na własne oczy. Malutka kartonowa makieta zamieniła się w rzecz godną podziwu. Z niecierpliwością czekam na to, kiedy zostanie pomalowana. Musisz być bardzo dumna ze swojej córki. Byłem kiedyś żonaty, ale nie mieliśmy dzieci. Może i dobrze, bo nasze małżeństwo nie trwało długo. – Przykro mi. Kiedy wszystko się wali, kiedy sprawy się nie układaj ą, zawsze można liczyć, że rodzina pomoże ci przezwyciężyć kłopoty. Przynajmniej powinno tak być. – Gdzie spędzisz Święta, Fanny? – W kasynie. Przyłączysz się do nas? Ale nie krępuj się, naprawdę możesz odmówić. Prawdopodobnie będę sama z Daisy. Może wpadną dzieci. Ostatnio niczego nie mogę być pewna. – Bardzo chętnie się przyłączę. Ubierasz choinkę, śpiewasz kolędy, pijesz ajerkoniak, otwierasz prezenty? – No pewnie. Robimy to w Wigilię. Ale najpierw jemy wielką, obfitą kolację. Ten zwyczaj wprowadziła Sallie. Bardzo lubiłam ten wieczór. Moja teściowa zapraszała wszystkich, którzy mogli być samotni tego wieczoru. Była najmilszą, najdelikatniejszą, najwspanialszą osobą, jaką kiedykolwiek poznałam. Choć nigdy nie była chyba do końca szczęśliwa. A ty jesteś szczęśliwy, Marcus? 27

– Sprecyzuj, co znaczy słowo „szczęśliwy”. Ogromna ta kanapka. – To jest takie niesamowite uczucie. Nie możesz się doczekać następnego poranka i niechętnie kładziesz się spać. Świadomość, że w twoim świecie wszystko jest w porządku, daje ci satysfakcję. Opiekujesz się ludźmi, którzy tobie okazują troskliwość. Słońce jest jaśniejsze, gwiazdy mocniej świecą, no, wiesz. – Więc chyba jestem szczęśliwy. Lubię chrupiące jabłka. Chciałbym dalej rozmawiać, ale twój syn stoi nade mną z biczem. Nawet nie robi przerw na papierosa, tylko pali podczas pracy. Dzięki za lunch. – Wspaniale, co, mamo? Drzewko będzie na miejscu późnym popołudniem. Dostawcy je zamocują. Mamo, nie dałoby się zamknąć „Babilonu”, żeby nie przeszkadzano nam w robocie? Wiem, że stracimy pieniądze, ale w efekcie ta dekoracja przyciągnie tłumy. Jak długo zamierza pracować firma, którą wynajęłaś? – trajkotała Billy. – Półtora dnia. Jasne, możemy zamknąć. Nie zapominaj, że jajestem szefem. – Powinniśmy zasłonić okna i drzwi wejściowe, żeby nikt nic wcześniej nie zobaczył. Niech to otwarcie zwali wszystkich z nóg. A przy okazji, jakie koszty poniesie kasyno? – Lepiej, żebyś nie wiedziała. Ale się zwrócą. Każę Nealowi rozstawić tablice informacyjne i co godzinę będziemy się reklamować przez głośniki. Muszę wracać. – Ten Marcus ma całkiem zgrabny tyłek, jak na faceta w jego wieku. Zauważyłaś, mamo? – Nie, nie zauważyłam. – Speszona uwagą córki, Fanny zaczęła zbierać rzeczy do koszyka. – Daj spokój, mamo. On naprawdę dobrze się trzyma jak na swoje lata. Jest sympatyczny. Lubię go. Sagę też. Tak naprawdę 28

jest nawet lepszym stolarzem niż Sagę. Obaj przeżywają najlepszy czas swojego życia. Ty chyba też, ale się do tego nie przyznajesz. On jest całkiem inny niż tata czy wuj Simon. Fanny zmieniła temat – Jak zamocujesz tego sześciometrowego Mikołaja? – Muszę się z tym dzisiaj zmierzyć. Na razie mamy tylko jeden jedwabny sznur, a na wszystko potrzeba czasu. Drabina wcale nie jest taka stabilna, i chłopaki przygotowują mi rusztowanie. Będę go przymocowywała, wchodząc. Gdzie my to wszystko schowamy po Świętach? – Tutaj, w stajni Rudy. Bardziej mnie ciekawi, w jaki sposób przewieziesz to wszystko do Babilonu. – Ciężarówką osiemnastokołową. Wszystko załatwione, mamo. – Dobra. Tylko nie spadnij z drabiny. Zobaczymy się wieczorem. Fanny odwróciła się, żeby rzucić krótkie spojrzenie w stronę Marcusa Reeda. Ten mężczyzna w dżinsach i kapeluszu miał coś w sobie. Billie mówiła prawdę. Miał naprawdę zgrabne biodra. Jak na mężczyznę w jego wieku. Gdy wróciła do kasyna, odszukała menagera Asha, a zarazem szefa ochrony. Nie cierpiała przebywać z ludźmi o bezwzględnym spojrzeniu, takimi jak Neal. – To dobry interes, Neal. Nie splajtujemy z powodu zamknięcia kasyna na dwa dni. Ja nie proszę. Ja cię informuję o tym, co zrobimy. Wywieś informacje na wszystkich wejściach i ogłaszaj to przez głośniki co godzinę. Otworzymy ponownie w sobotę o szóstej. Sugerowałabym, żebyś zatrudnił dodatkową ochronę. Media stawią się tutaj w komplecie. Począwszy od dzisiejszych wiadomości wieczornych aż do soboty nadawana będzie reklama. Jutro zamieścimy w gazetach całostronicowe ogłoszenia. Twoi ludzie mogą nie dać sobie rady z tym tłumem, który się pojawi, więc lepiej ściągnij wszystkich pracowników mających 29

wolny weekend. Święty Mikołaj przyjedzie punktualnie o siódmej. Dołóż wszelkich starań, żeby uniknąć wpadek. Chcę, żeby wszystko poszło gładko. Och, jeszcze jedno. Przyjedzie pan Thornton. Pomyślałam, że może chciałbyś wiedzieć. Fanny pobiegła do swojego biura i zadzwoniła do Sunrise. Odebrał Ash, a w jego głosie usłyszała radość. – Ash, mówi Fanny. Wszystko w porządku? – Tak. Jake łaskocze mnie w stopę. O co chodzi, Fanny? Fanny powiedziała mu. – Chciałabym, żebyś przyjechał. I bardzo bym chciała, żebyś zabrał ze sobą Jake’a. Polly jest za mała. Zrobisz to? Chyba po prostu pragnę od ciebie usłyszeć, że jesteś ze mnie dumny. Dzieciaki odwalają naprawdę dobrą robotę. To będzie najwspanialsza bajkowa kraina. Jake na pewno słyszał o biegunie północnym, Świętym Mikołaju i elfach. Czytasz mu bajki, prawda? – Pewnie, że mogę przyjechać. Nie wiem tylko, czy Sunny pozwoli mi zabrać Jake’a. – Ash, Sunny również jest zaproszona. Postaraj się, dobra? Dzieciaki robią wszystko z myślą o Jake’u. Będziesz kompletnie oszołomiony. Oni przyjechali do mnie w Święto Dziękczynienia. Czy to ty im kazałeś? Jeżeli tak, to powinnam ci podziękować. – Nie, to był ich własny pomysł. Spotkanie w Sunrise wyglądało żałośnie. Mamy pewne problemy, ale o tym możemy porozmawiać, kiedy przyjadę. Muszę otworzyć ci oczy na kilka spraw. – Czekam, Ash. Ash przez chwilę miał zamęt w głowie. Spojrzał na chłopczyka, śpiącego na kanapie. Jego twarz rozpogodziła się. Niedługo pójdą łowić ryby. Chue miał mały staw, do którego wrzucił plastikowe złote rybki, a obok zamocował kosz z drobnymi nagrodami dla wnuków. Niezależnie od wyniku połowu, dzieci zawsze 30

wracały do domu z nagrodą i ciasteczkiem szczęścia. Ash wjechał na wózku do oranżerii, gdzie Sunny wygrzewała się w ostatnich promieniach popołudniowego słońca. – Jak leci? – rzucił. – Cześć. Siedziałam i myślałam o Tylerze. Zadzwonił i spytał, czy po Świętach może zabrać Jake’a do Nowego Jorku. Powiedział, że pójdzie z nim na lodowisko i będą spędzać czas jak ojciec z synem. Nie dałam mu odpowiedzi. Chciałam poradzić się ciebie. Tylko na dwa dni. Jake’owi spodobałaby się podróż samolotem. – Sam! – Na twarzy Asha odmalowało się przerażenie. – Ma dopiero trzy lata. Jeżeli ktoś miałby z nim jechać, sprawa wyglądałaby inaczej. Nie uważam tego za dobry pomysł, ale decyzja należy do ciebie. – Zawsze podejmuję złe decyzje, dlatego chciałam porozmawiać z tobą. Jake tęskni za ojcem. Tyler nawet nie spytał o Polly. Wysłałam mu jej zdjęcie, które zrobiliśmy w Święto Dziękczynienia, a on w ogóle o tym nie wspomniał. Powiedział mi również, że się z kimś spotyka. „Widuję się z kimś” – tak to ujął. Myślałam, że przygnębi mnie taka wiadomość, ale nie. Zastanawiam się, dlaczego. Czy Jake jeszcze śpi? – Tak. Zasnął na kanapie, jak tylko przyłożył głowę do poduszki. Ale to tylko mała drzemka. Jest za bardzo podekscytowany łowieniem ryb. – To idiotyzm łowić plastikowe rybki. Ash się zjeżył. – Uwielbia to. Chciałbym pojechać z nim w sobotę do miasta, jeżeli nie miałabyś nic przeciwko temu. Do „Babilonu” przyjedzie Święty Mikołaj, będą też świąteczne dekoracje. Z Oregonu sprowadzą ogromną choinkę i przystroją ją światełkami. Może pojechałabyś z nami? – Masz zamiar spotkać się z mamą? – Chyba tak, jeżeli tam będzie. – Ash zastanawiał się, czyjego 31

niezobowiązująca, luźna propozycja odniesie skutek. – Pomyślałem, że mógłbym zabrać moją starą kolejkę, żeby rozłożyć ją wokół choinki. Z dzieciństwa została mi tylko ta zabawka. Lokomotywa puszcza dym, gwiżdże, a w wagonach siedzą malutkie ludziki. Jake będzie zachwycony. Myślę, że powinnaś pojechać z nami. – Nie, zostanę. Ale jeżeli Jake pojedzie z tobą, będę mogła w spokoju zapakować świąteczne prezenty. Mały jest strasznie ciekawski i już szpera po szafkach. – Zgodziłabyś się, żebyśmy zostali na noc? Nie lubię jeździć po ciemku z dzieckiem. – Chcesz zostać u mamy? – Mogę wynająć pokój. Jednak byłoby lepiej zatrzymać się u twojej matki. – Nie mam nic przeciwko wyjazdowi, o ile obiecasz mi, że przenocujesz w hotelu. Nocowanie u mamy nie jest w porządku. – Zagalopowałaś się, Sunny. – Masz prawo do swojego zdania. Chcę, żebyś dał mi słowo. Jeżeli zostaniesz u mamy, Jake wygada się prędzej czy później. Nie zmuszaj go, by mnie okłamywał. – Dobrze, Sunny. Wynajmiemy pokój. Jesteś pewna, że nie chcesz jechać z nami? – Jestem pewna. Chyba zadzwonię do ludzi, którzy stawiali mamie to paskudne ogrodzenie, żeby znowu je zainstalowali. – Sunny, na miłość Boską, po co? Twoja matka tu nie przyjedzie. Nikt tu nie przyjedzie bez twojego zaproszenia, a jeżeli w dalszym ciągu będziesz się tak zachowywać, to nawet zaproszeni goście się nie zjawią. To dom twojej matki, nie twój. Pamiętaj o tym. Gdyby chciała, mogłaby cię jutro stąd wywalić i działałaby zgodnie z prawem. – Nigdy by tego nie zrobiła – powiedziała Sunny gwałtownie. – Nie bądź taka pewna. Fanny jest nieodgadniona. Kiedy już mi 32

się wydaje, że ją rozszyfrowałem, znowu czymś mnie zaskakuje. Ranisz ją, bo ci na to pozwala. Ale nie będzie ci miło, kiedy zdecyduje się odeprzeć atak. Zostaw ogrodzenie w spokoju. Nie jest twoje. – Mogę się z powrotem przeprowadzić do miasta – zadziornie oznajmiła Sunny. – Tak, mogłabyś. Pytanie tylko czy byłabyś tam szczęśliwa z dziećmi. Dla przypomnienia – ja nie mam zamiaru się przenosić. Tutaj się urodziłem i tutaj zamierzam umrzeć. – Widząc niepokój w oczach córki, dodał pośpiesznie: –Kiedyś, w dalekiej przyszłości. Sunny, czy ty masz jakichś przyjaciół? Mieszkamy tutaj od czterech miesięcy i nikt do ciebie nie przyjechał, nikt też nie dzwoni. – Kiedyś miałam. Teraz żyją własnym życiem, mają rodziny. Dwoje moich najlepszych przyjaciół przeprowadziło się. Piszemy do siebie od czasu do czasu. Dobrze mi z tym. Widzisz, jaka jestem zajęta. Jake’owi i Polly trzeba poświęcać dużo czasu. Odejście Tylera nie załamało mnie. Jest jak jest. Może kiedyś sytuacja się zmieni. – Nie zmieni się, dopóki nie otworzysz serca. Jake w spodenkach opuszczonych do kolan, trzymając pod pachą wędkę, wszedł do oranżerii. – Czas na ryby, dziadziusiu. – Jake, obsiusiałeś skarpetki. Biegnij do pokoju i przynieś czystą parę. I powiedz mi, czy Polly się obudziła. Jake wrócił ze skarpetkami. – Nie śpi. Bawi się palcami. Mitzi powiedziała... – Co powiedziała Mitzi? – Że ją nakarmi z butelki. – To dobrze. Idź z dziadkiem i złów dla mnie wielką rybę. Sunny patrzyła na swego ojca i syna, dopóki nie zniknęli za za33

krętem drogi prowadzącej do domu Chue. Co zrobi, kiedy zabraknie ojca? Co zrobi, jeżeli Tyler zabierze dzieci? Przecierając oczy, powlokła się z powrotem do domu. – Nigdy w życiu nie widziałam czegoś równie wspaniałego – zachwycała się Fanny, przechadzając się po „Babilonie”. W każdym kącie i każdym przejściu w kasynie stanęły złote choinki, które ozdobiono kolorowo zapakowanymi prezentami. Dzięki systemowi wentylacyjnemu nad głowami powiewały aksamitne draperie ze złotymi aniołkami, trzymającymi złote trąbki. Wszędzie widoczne były stroiki z gałązek ostrokrzewu i jemioły przewiązane czerwoną aksamitną wstążką. Do owiniętych błyszczącym materiałem żyrandoli podczepiono śliczne miniaturowe saneczki, Mikołaje i elfy. Przy każdym wejściu iw każdym przejściu umieszczono czerwono – zielone znaki ze strzałkami, które wskazywały drogę do wiszących ogrodów. Przy głównym wejściu świeciła sześciometrowa dekoracja na przemian w kształcie choinki i gwiazdy betlejemskiej. Pod nią leżały puste pudła owinięte złotym i srebrnym papierem i przewiązane wielkimi czerwonymi kokardami z aksamitu. Na środku kasyna, nad głównym przejściem, podczepiono do drutów prawdziwe sanie z Mikołajem naturalnych rozmiarów, niosącym wór prezentów. Do sań ciągniętych przez osiem stających dęba reniferów przymocowano małą choineczkę. Święty Mikołaj co pięć minut rzucał łobuzerskie spojrzenie i wesołe: ho, ho, ho. Fanny klasnęła z radości. W towarzystwie dzieci i Marcusa Reeda udała się do wiszących ogrodów. Tam przystanęła zdumiona. Nad biegunem polarnym prószył śnieg. – To nie jest prawdziwy śnieg – wyszeptał Sagę. – Wiem – szeptem odpowiedziała Fanny. – Piękne. Rzeczywiście stworzyliście całą krainę. Skąd macie mechaniczne elfy? – Od Świętego Mikołaja – zażartował Marcus Reed. – Jak ci się 34

podoba warsztat Mikołaja? – Ogień w kominku nie jest prawdziwy – wyszeptał Sagę. – Wiem. Zapiera mi dech. Wszystko jest tak realne... Nawet kubły farby wyglądają jak prawdziwe. – To jest kolorowy budyń z konserwantami. Musimy go wymieniać co tydzień – wyjaśniła Billie. – Naprawdę stworzyłaś wspaniałą krainę. Warsztat Mikołaja też jest godny podziwu. Czuję się, jakbym zaglądała do prywatnego świata jakiegoś czarodzieja. Ten papier ma pewnie z kilometr. Świąteczna lista prezentów dla każdego chłopca i dziewczynki. I stodoła z reniferami. Ojej, jest Rudolf. Jake będzie zachwycony. A co jest w tych koszach? Wszyscy się roześmiali. – Jedzenie dla reniferów. Jake mnie spytał, co może zostawić dla renifera Świętego Mikołaja. Tak wpadłam na pomysł podarunków. Są tam woreczki z sianem i błyskotkami, przewiązane czerwoną wstążką. Malutka instrukcja mówi: „Zostaw przy drzwiach wejściowych”. Zatrudniłam kilku studentów i zrobili dziesięć tysięcy pakuneczków. – Nurtuje mnie, co jest w środku. Kiedy stanie największy Mikołaj? – spytała Fanny. – Zaraz. Musiałam go pokryć poliuretanem. Chciałam być pewna, że wysechł. Jest przykryty, ma osobistą całodobową ochronę. Dobra, czas wziąć prysznic i przygotować się do otwarcia. Zobaczymy się później. – Pomachała Billie. – My też uciekamy – jednogłośnie stwierdzili Iris i Sagę. – Do zobaczenia. Marcus Reed wyciągnął rękę. – Chyba nigdy nie pracowałem tak ciężko za darmo. Nie sądziłem również, że mogę się przy tym tak świetnie bawić. Fanny, chcę ci podziękować za to, że mogłem wziąć w tym udział. A teraz również się pożegnam. – Wyjeżdżasz! Nie poczekasz na otwarcie? 35

– Interesy wzywają, no i nie znoszę tłumów. Mam nadzieję, że dziś wieczorem wszystko pójdzie tak, jak zaplanowałeś. Fanny patrzyła na odchodzącego Marcusa. Nagle wszystko straciło kolor i stało się nieważne. Tak bardzo chciała pobiec za nim i poprosić, by został, że musiała z całej siły wbić pięty w miękki sztuczny śnieg. – Znowu jestem sama. – Mówiła pani coś, pani Thornton? – spytał Neal. – Nie. Chyba głośno myślałam. Jak ci się podoba? – Nie do wiary. Kiedy mówiła pani o dekoracji, sądziłem, że chodzi o stroik, choinkę i parę czerwonych kokardek. W życiu nie widziałem czegoś podobnego. Myślę, że pani przewidywania się sprawdzą i pieniądze zwrócą nam się z nawiązką. Czy nie będę niedyskretny, jeżeli zapytam, kim był ten mężczyzna w koszuli w czerwoną kratę? – Pan Reed, pomagał to wszystko budować. Znasz go? – Nie. Ale wydaje mi się, że już go gdzieś widziałem. A może jest tylko do kogoś podobny? Kiedyś mi się przypomni. Ma pani tylko półtorej godziny do otwarcia, pani Thornton. – Więc powinnam się pośpieszyć. Fanny włączyła automatyczną sekretarkę. W pokoju zagrzmiał głos Asha. – Mam zgodę, żeby przywieźć Jake’a. Zdążymy na przybycie Świętego Mikołaja. Zarezerwuję pokój. Dzieciak jest prawie chory z przejęcia. Ma dla ciebie prezent. Przyjmij go tak, jakbyś całe życie o nim marzyła. Zobaczymy się za parę godzin. Fanny usiadła na podłodze i zaczęła tarmosić Daisy. – Czekaj, czekaj, zobaczysz, kto nas odwiedzi. A właściwie to my go odwiedzimy. Chyba go polubisz, bo jest mały. No dobrze, pocałuj mnie. Daisy szczekała i piszczała, usiłując przytulić się do swojej pani. 36

– Dobra, dobra, wygrałaś dwa ciasteczka. Przyturlaj tutaj puszkę. – Gdy Fanny mocowała się z wieczkiem, zadzwonił telefon. Daisy wytrąciła jej pudełko z ręki i ciastka rozsypały się po całym pokoju. Fanny wybuchnęła głośnym śmiechem. – Halo? – wysapała. – Fanny, mówi Simon. Śmiech zamarł jej w gardle. Głos stał się oficjalny. – Cześć, Simon. – Pomyślałem, że wpadnę jutro. – Po co? – Jak to: po co? Zobaczyć się z tobą! – Po co? – Powinniśmy pogadać. – Chyba ty powinieneś pogadać. Ja powiedziałam wszystko, co miałam do powiedzenia. – To znaczy, że mam nie przyjeżdżać? – Możesz robić wszystko, na co tylko masz ochotę. Jestem człowiekiem, mam swoje uczucia i potrzeby. Nie jestem rzeczą, którą w każdej chwili możesz odepchnąć, a potem wziąć z powrotem. W ten weekend zaczyna się dla nas sezon świąteczny. Nie będę prawdopodobnie miała dla ciebie czasu. Przyjeżdżają Ash i Jake. – Chyba źle zrozumiałem. Jesteś zbyt zajęta, żeby ze mną porozmawiać, ale masz czas dla Asha i Jake’a? – Właśnie. Ash będzie się opiekował małym. Ja się tylko z nimi zobaczę. Ten chłopczyk jest dla mnie bardzo ważny. – Kiedy będziesz miała wolną chwilę? Powinienem się umówić? – Gdzieś po pierwszym stycznia. Zdajesz sobie sprawę z tego, że zachowałeś się wobec mnie tak samo jak twój brat? Nie zamierzam tego znosić. – A co ze Świętami? – A co ma być? 37

– Chcesz, żebym przyjechał na Święta? Czy chciała? – Nie, Simon, nie chcę. Przykro mi, ale będę kończyć, bo muszę się jeszcze ubrać i zejść na dół na otwarcie. Miłego wieczoru. – Fanny, przepraszam. – „Przepraszam” to tylko słowo. Słyszałam je w życiu tyle razy, że nic już dla mnie nie znaczy. Do widzenia, Simon. Fanny wzięła Daisy w ramiona. – Cztery miesiące temu wydawało mi się, że umrę, jeżeli Simon do mnie nie zadzwoni. Byłam przekonana, że nie potrafię bez niego żyć. Ale wiesz co? Potrafię. Co dziwniejsze, zaczynam lubić to, co robię. Dobra, skończ te ciasteczka, a ja się ubiorę. Co mawiała Sallie kiedy coś działo się za późno? „Za dużo, za mało, za późno”. Historia mojego życia, pomyślała Fanny wchodząc pod prysznic.

38

Rozdział trzeci Simon Thornton zdawał sobie sprawę, że narasta w nim wściekłość. Przez chwilę miał nawet ochotę kopnąć w sam środek ekranu telewizora. Rozglądał się po za dużej chacie, która dla niego i Fanny była przez trzy lata domem. Wszystko, na co patrzył krzyczało: Fanny, Fanny, Fanny. Coś wewnątrz mówiło mu, że ona nigdy nie wróci. Według Fanny zrobił najbardziej niewybaczalną rzecz; zignorował ją. Postawił jej ultimatum. „Zachowujesz się wobec mnie tak samo jak Ash i nie będę tego tolerować”. Nie był Ashem. Cholera, nie znosił charakteru brata. Cokolwiek robił Ash, Simon zawsze musiał być pewien, że postępuje dokładnie odwrotnie. Skąd Fanny wpadło do głowy, żeby powiedzieć coś takiego? Cztery miesiące milczenia. Z jego strony. Teraz żałował tej ciszy. Gdyby odrobinę z siebie dał, choć trochę się złamał... Dorzucił więcej ciuchów do torby. Jeżeli wciśnie gaz do dechy, szybko znajdzie się na lotnisku Johna Wayne’a i dotrze do Vegas przed północą. Zatrzasnął zamki walizki i pomyślał, że oto coś się kończy. Przyszło mu do głowy słowo: ostateczność. Nagle poczuł mdłości. Zniósł walizkę do kuchni i rozejrzał się. Na początku to pomieszczenie było dla niego i Fanny niczym sanktuarium. Mogli siedzieć godzinami przy starym odrapanym stole rozmawiając, pijąc kawę albo herbatę, a psy bawiły się u ich nóg. Kuchnia, zawsze przytulna i lśniąca czystością, teraz była ponura i brudna. Ścierki przewieszone przez uchwyt piekarnika były brudne i poplamione. Rośliny, zwykle zielone, teraz zwiędły i pożółkły. Wszędzie stały sterty brudnych naczyń. Metalowe garnki podwieszone pod krokwią straciły blask. Piekarnik był pełen tłustych i brudnych patelni. Magnesy, które Fanny zbierała na lodówce, zjechały na sam dół drzwi, bo on zawsze nimi trzaskał. 39

Wiedział, że w zlewie łażą robaki, a po podłodze mrówki. Nie obchodziło go to. Nic go ostatnio nie obchodziło. Połączył się wewnętrznym telefonem z zarządcą hodowli psów: – Wyjeżdżam na parę dni. Opiekuj się Tootsie i Slickiem, dopóki nie wrócę. Jeżeli znasz kogoś, kto zajmuje się sprzątaniem, to go zatrudnij, żeby zrobił porządek w chacie. Zapłać mu z kasy podręcznej. Klucz do tylnych drzwi leży pod wycieraczką. Zobaczymy się, jak wrócę. Simon spojrzał na zegarek. Jaszcze przed północą stanie twarzą w twarz z Fanny. Fanny uśmiechała się, zakładając czerwoną aksamitną suknię z gronostajowym szalem. Uszyła ją sama przed kilkoma dniami, a drugą taką samą – dla Bess. Jeszcze futrzana czapka z czerwoną lamówką, i gotowe. Nie pamiętała, kiedy ostatnio była tak podekscytowana. Czyjej podniecenie spowodowane było przyjazdem Asha z małym Jake’iem, czy oczekiwaniem, jak zareagują goście kasyna na świąteczną dekorację, a może prawdziwą przyczyną był mężczyzna o nazwisku Marcus Reed? Wszystko po trosze. Przypomniała sobie, że coś miała zrobić, i że było to związane z Ashem. Ale o co chodziło? Aha, buda dla Daisy. Ash powinien ją zabrać z powrotem do Sunrise, żeby Fanny miała więcej miejsca na swoje pudła z butami. Może powinna wyjąć budę od razu, żeby znowu nie zapomnieć? Daisy zaczęła szczekać, kiedy Fanny ciągnęła wielką klatkę na korytarz. – Zabieraj swoje rzeczy, Daisy. Nigdzie nie jedziesz, więc się wyluzuj. Psiak chwycił kołderkę i wypchaną zabawkę. – A to co? – spytała Fanny, schylając się, żeby podnieść szarą kopertę, która wyleciała z budy. Przyjrzała się adresowi nadaw40

cy, swojemu nazwisku, a później dacie. Gruby pakunek leżał tu już od czterech miesięcy. – Do diabła, Simon, mogłeś mi powiedzieć, że wetknąłeś to do budy – mruknęła. Nie miała teraz czasu się tym zająć. Zrobi to później, kiedy już będzie w łóżku. Ma pięć minut do wyjścia. Prywatną windą Fanny zjechała do holu. – To cudowne! – wykrzyknęła na widok pracowników kasyna. Wszystkie dziewczyny miały na sobie krótkie sukienki z czerwonego aksamitu i czapki obszyte takim samym futrem gronostajowym, jak suknia Fanny. Mężczyźni przebrani byli w stroje Świętego Mikołaja, także z czerwonego aksamitu, a na nogach mieli czarne błyszczące buty. – Bess, wyglądasz olśniewająco. – Więc to musi być prawda. John powiedział mi to samo. A ty wyglądasz wspaniale, Fanny. Bardzo twarzowe przebranie. Na mojej grubej talii ta sukienka nie wygląda nawet w połowie tak dobrze jak na twojej sześćdziesięciosiedmiocentymetrowej. Pamiętajcie – wchodzicie pod sanki, a kiedy drzwi się otworzą wołacie: „Wesołych Świąt”. – Bess, to nieco banalne. – Twoja klientela tego oczekuje. Minuta do wyjścia. – Otwieraj drzwi, Neal! Policja i ochroniarze wyciągnęli ręce, żeby utorować drogę czworgu pierwszym gościom: Ashowi na wózku z Jake’iem na kolanach oraz Billie Coleman Kingsley i Thadowi. Fanny podbiegła do drzwi wejściowych. Ucałowała Asha w policzek, przytuliła Jake’a, któremu oczy omal nie wyszły z orbit. – Dziękuję, że przyjechaliście – zwróciła się do Billie i Thada. – Za nic w świecie nie opuścilibyśmy takiego wydarzenia. Mówili o tobie w wiadomościach w Waszyngtonie. Na jednym z 41

kanałów, który przedstawia nowinki z całego kraju. Jak tylko to zobaczyliśmy, Thad uruchomił samolot i oto jesteśmy. – Powinniśmy usunąć się z drogi. – Fanny, nie wiem, co powiedzieć – wyznał Ash. – Nie mów nic, dopóki nie zobaczysz baśniowej krainy. Zabierz Jake’a do wiszących ogrodów, a ja do was dołączę, jak tylko kasyno się zapełni. – Na Strip jest pusto, chyba wszyscy stojąw kolejce do Babilonu. Wydaje mi się, że przyszło więcej ludzi niż na wielkie otwarcie kasyna. Jake, to twoja babcia, Fanny. Jake przyglądał się czerwonej sukni, a wreszcie wyciągnął maleńką rączkę, żeby dotknąć futerka. – Dziadziusiu, dasz mi czapkę Świętego Mikołaja? Fanny w mgnieniu oka zdjęła czapkę. Ze łzami w oczach podała ją Ashowi. – Jest taki śliczny, Ash. – Wiem – odburknął Ash, wkładając białą futrzaną czapkę na głowę wnuka. – To czerwona śnieżka, sportowcu. Chłopiec zachichotał, łaskocząc nią dziadka pod nosem. – Zobaczymy się później, babuniu – zaśmiał się Ash. – Jesteśmy w pokoju numer 2311. Jake zdrzemnął się dwa razy, więc pewnie wytrzyma do północy. Może chciałabyś ukołysać go do snu? – Tak, Ash, chciałabym. Spotkajmy się przy wejściu do czarodziejskiej krainy, powiedzmy około wpół do jedenastej i zobaczymy, jak Jake się trzyma. Wysłałam wcześniej prezenty do pokoju. Wielkie czerwone kokardy i cała reszta. Naszym dzieciakom zawsze podobały się bardziej wstążki i papier niż same prezenty. Puste pudełka też. Godzinami mogły się nimi bawić. Ash, pobladły na twarzy, wpatrywał się w Fanny. – Nie wiedziałem. – Rzeczywiście, Ash. Ale to w końcu nic ważnego. Tylko wspomnienie. Idźcie lepiej, zanim tłum się zagęści. Poza tym 42

ten chłopiec chyba zaraz eksploduje. Niech mu zrobią zdjęcie ze Świętym Mikołajem. Weź też jedno dla mnie. – Dobra. Jesteś gotowy, sportowcu? Tam stoi wielki facet w czerwonym ubraniu, który czeka, by cię zapytać, co byś chciał dostać. Przygotowałeś listę? Jake zanurzył rękę w kieszeni i wyciągnął kartkę papieru. Triumfalnie pomachał nią Ashowi przed nosem. – To wygląda na cud, co, Fanny? – wyszeptała Billie. – Zdziwisz się, Billie, ale właśnie tak sobie pomyślałam. To nie ten sam człowiek, za którego wyszłam. Lubię tego faceta, z którym przed chwilą rozmawiałam. Czy to znaczy, że zwariowałam? – Skąd. Cieszę się ze względu na ciebie i Asha. Tak długo nosiłaś w sobie gorycz. Jake wygląda jak cherubinek ze świątecznej kartki. – Ash powiedział, że mogę przyjść później do ich pokoju i ukołysać go do snu. – Mam nadzieję, że ta wizyta spełni wszystkie twoje oczekiwania. Simon chyba nie przyjeżdża, prawda? – Prędzej papież przyjedzie do Vegas, Billie. Zadzwonił, ale nie była to przyjemna rozmowa. Doceniam, że zdobył się na telefon, ale kierowała nim złość. Słyszałam to w jego głosie. Już nie czuję do Simona tego, co kiedyś. Chciałabym, ale coś we mnie umarło. Czuję się podobnie jak wtedy, gdy rozstawałam się z Ashem. Simon mnie pytał, czy chcę, żeby przyjechał na święta i odpowiedziałam mu, że nie. Dlatego, że mam powyżej uszu życia w ciągłym napięciu. To jest w końcu specjalny czas. Nigdy więcej nie chcę przechodzić przez coś podobnego. Daisy i ja całkiem nieźle sobie radzimy. Chyba znajdę dla niej kompana. – Wyczuwam coś w twoim głosie, poza tym masz dziwne spojrzenie. Domagam się wyjaśnień. – Później, kiedy wszystko się uspokoi, dobrze? 43

– Dobrze. Teraz lepiej’ poszukam Thada. Dostał od swoich kolegów pieniądze – po dolarze od każdego, żeby zagrać. Rozrzutnicy. Chciałabym, żeby byli tak oszczędni jeżeli chodzi o nasze podatki. Fanny roześmiała się, przebiegając wzrokiem tłum. Dopiero dużo później uświadomiła sobie, że szukała Marcusa Reeda. Na myśl o tym zrobiło jej się gorąco. Pokój wyglądał tak samo. Mężczyźni siedzący wokół ogromnego stołu wyglądali tak samo. Stał ten sam srebrny serwis, tylko orchidee zastąpiono świąteczną dekoracją z gwiazd betlejemskich. – Imperator powrócił. – Tylko z wizytą. Przywiózł ze sobą wnuka. – Klienci nas opuścili. Wszyscy czekają na ulicy, żeby się dostać do „Babilonu”. Kto by, do diabła, pomyślał, że świąteczne dekoracje są ważne? Kobiety! – „Babilon” jest jednym z siedmiu cudów świata, a wystrój jest godny tego budynku. Najwyższy czas, żebyście się poważnie zastanowili nad zatrudnieniem kilku kobiet. One znają oczekiwania innych kobiet. Większość z nich jest matkami i dlatego wszystko, co skierowane jest do dzieci, zostanie przyjęte z aplauzem. Kobiety nie chcą – powtarzam: nie chcą – widzieć srogo wyglądających mężczyzn w ciemnych garniturach, cygar i zadymionych pomieszczeń. Chcą kwiatów, żywych kolorów i miłej atmosfery. Bez przerwy wam powtarzam, że wasze stare sposoby już nie działają. Powiedzcie, ilu z was przeszło dzisiaj na drugą stronę ulicy? Prosiłbym o podniesienie rąk. Wszystkie ręce znalazły się w górze. – Skoro pieniądze nie są dla was problemem, co stoi na przeszkodzie? – Kto może się zmierzyć z nazwiskiem Thorntonów? Mężczy44

zna siedzący na końcu stołu wzruszył ramionami. – Chcieliście, żebym zbadał sytuację i znalazł rozwiązanie. Co zrobicie, jeżeli wybuchnie pożar niemożliwy do opanowania? – A co ma do licha wspólnego pożar z hazardem? – Kopiecie rów. Potem wzniecacie drugi pożar tak, żeby ogień się zlał i wtedy rozprzestrzenia się dalej. – Pan chce, żebyśmy podpalili „Babilon”? – zawołał ktoś zdumiony. – NIE. – Jedno słowo zabrzmiało jak uderzenie pioruna. – Czy mówi wam coś słowo: papugować? – Może pan chce, żeby nasze budynki wyglądały jak „Babilon”? Oni się na to nie zgodzą. – Wszyscy tu obecni stwierdzili, że pieniądze nie stanowią problemu. Chcecie powiedzieć, że mnie okłamaliście? – Nie, nic takiego nie mówimy. – Jeżeli nie chcecie odpowiedzieć ogniem na ogień, to będziecie musieli wymyślić jakiś inny sposób. – Spróbujmy ją wykupić. Takie rzeczy się przecież zdarzają. – Ile razy mam wam powtarzać, że wasze stare metody już nie działają? – Kobiety w ogóle nie znają się na biznesie. Ona doprowadzi kasyno do ruiny w ciągu roku. A my pozbieramy gruzy. – Pozwólcie, panowie, że coś wam pokażę – powiedział mężczyzna z końca stołu. – To są dane dotyczące dwóch firm pani Thornton: „Ubranek Sunny” i „Tęczowych Dzieci”. Nieważne, jak trafiły w moje ręce. Przyjrzyjcie im się dokładnie i powiedzcie mi, że ta kobieta nie wie, co robi. Wystarczy tylko spojrzeć na wasz interes, a potem na drugą stronę ulicy. – Ona nam kradnie klientów. – Nie, ona zdobywa klientów, bo rusza głową. Szczegółowy raport o tym, czego się dowiedziałem, znajdzie się na biurku 45

waszego zwierzchnika jutro przed zakończeniem pracy. Do widzenia, panowie, i powodzenia. – Rzeczywiście! Za to zapłaciliśmy panu milion dolarów! – Zapłaciliście mi milion dolarów za to, żebym wam pokazał, gdzie popełniacie błąd. Zrobiłem to. Nadal twierdzę, że pani Thornton nie jest dla nikogo z was zagrożeniem. Prowadzi interes w jedyny sposób, jaki zna – odnosząc sukces. Nie interesuje jej wasza strona ulicy. Moje osobiste zdanie jest takie: pani Thornton zasługuje na szacunek. – A co ona tam buduje na pustkowiu? – rzucił ktoś szyderczo. – Najnowocześniejsze centrum medyczne i rehabilitacyjne dla swojej córki i innych, którzy jak ona cierpią na choroby mięśni i nerwów. Podczas naszego ostatniego spotkania zasugerowałem, że moglibyście anonimowo podarować trochę pieniędzy na zbożny cel. Jestem pewien, że pani Thornton jest na tyle domyślna, że zorientuje się, skąd są te pieniądze i złoży wam należne podziękowanie. Do widzenia, panowie. – Jak możemy pana znaleźć, gdyby sytuacja uległa zmianie? – Wasi pracownicy wiedzą, gdzie mnie szukać. Wesołych Świąt. Dochodziła północ, kiedy Marcus Reed udał się na drugą stronę ulicy, do „Babilonu”. Podszedł do szyby i zerknął do środka. Poczuł się tak, jakby znów był dzieckiem i przyklejał nos do wystawy cukierni. Przeszukał wzrokiem tłum i dostrzegł ją. Uśmiechała się do kogoś i rozmawiała z ożywieniem. – Dobra robota, Fanny – wyszeptał i odszedł. Fanny odwróciła się, czując, że ktoś się jej przygląda. Rozejrzała się po sali, po czym wyjrzała przez okno na ulicę. Zatrzepotało jej serce, kiedy wydało jej się, że widzi Marcusa Reeda. Musiała to być jednak gra świateł. Poszła do windy. Skrzyżowała palce z nadzieją, że Jake jeszcze nie śpi. 46

– Jake i ja czekaliśmy na ciebie. Bez przerwy siusia, chyba w ogóle nie zaśnie. Bardzo mu się podobają zabawki, które kupiłaś. – Ash, możesz pójść na dół, jeżeli chcesz. Zostanę z Jake’iem. – Zdążę to zrobić jutro. Zdałem sobie sprawę, że wcale nie tęsknię za tym miejscem. Świetnie sobie radzisz. Jestem z ciebie dumny. – Naprawdę, Ash? Podobało się Jake’owi? – A czy ptaki latają? Dzieciak się zachwycił. Zadręczał mnie pytaniami. Tak się objadł słodyczami, że chyba mu się zwiększy poziom cukru. Sunny by się wściekła, gdyby wiedziała. Dzieciak nie dostaje nawet landrynek, czasem tylko wiśniowego cukierka Popsicle. Sunny faszeruje go wszelkiego rodzaju witaminami. Fanny kiwnęła głową. – Cześć, Jake. – Cześć. – Dobrze się bawiłeś wieczorem? – Tak. Święty Mikołaju mi dał to. – Wędka. Po co? – Do łowienia ryb. Gdzie jest prezent, dziadziusiu? – Tutaj. Chłopczyk podbiegł do dziadka, wziął prezent i podał go nieśmiało Fanny. – Dla ciebie. – Dla mnie? – Wesołych... wesołych... – Świąt – dokończył Ash. – Tak, Świąt. Fanny odpakowała mały prezent, na którym było więcej celofanowej wstążki niż papieru. 47

– Jejku, plastikowa złota rybka! – Złowiłem ją razem z dziadziusiem. To prezent. – Jaki cudowny. Dziękuję bardzo. – Chcesz się pobawić? – Pewnie. – Fanny zdjęła buty i podwinęła suknię, żeby móc usiąść na podłodze ze skrzyżowanymi nogami. – Zbudujmy zamek z klocków. Ty będziesz księciem, a dziadziuś królem. Polly będzie księżniczką. – A mamusia? – Mamusia będzie królową. – A ty? Fanny ścisnęło się gardło. Z trudem przełknęła ślinę. Spojrzała błagalnie na Asha. – Jake, kim jest babcia? – Mamusią Świętego Mikołaja. Fanny zachichotała. – Zgoda. O pierwszej w nocy Fanny zarządziła przerwę w budowie zamku. – Czas umyć ząbki i przygotować się do spania. – Nie. – Nie? Chcesz powiedzieć mamie Świętego Mikołaja: nie? No, no – oburzyła się Fanny. – Chodź, sportowcu, posłuchamy babci. Chcę zobaczyć, czy na ząbkach jest jakiś czarodziejski pył. – Dobrze, dziadziusiu. Ale ostatnim razem wyjąłem cały. – Wiem, ale on się gromadzi z powrotem bardzo szybko. Stań na stołeczku i dobrze się spisz. – Czarodziejski pył! Ash, nie przestajesz mnie zadziwiać. On jest cudowny. Już rozumiem, dlaczego to miejsce przestało cię pociągać. – To zawsze działa. Dzieciak robi wszystko, żeby znaleźć coś dla mnie w swoich zębach. Rozśmiesza mnie jak cholera. – Chyba macie na siebie zbawienny wpływ. Czy Sunny dobrze 48

się czuje? – Zależy co masz na myśli, mówiąc: dobrze. Moim zdaniem jest z nią fatalnie. Wprawdzie ćwiczy, racjonalnie się odżywia, dużo śpi, ale jest na granicy wytrzymałości nerwowej. Tyler chce zabrać Jake’a do Nowego Jorku, a ona zastanawia się, czy go puścić. Powiedział jej, że kogoś ma. Chyba się z tym pogodziła. Jake wrócił do salonu ubrany do połowy, otwierając usta do kontroli. – Chyba wyjąłeś cały. – Chcesz zobaczyć? – zwrócił się do Fanny, otwierając szeroko buzię. Fariny oderwała błyszczący cekin z mankietu rękawa. – Oj, wygląda na to, że jeden został. Proszę, mam go. – Jejku, widziałeś, dziadziusiu? – Chłopie, masz szczęście, że babcia Fanny znalazła ten ostatni czarodziejski pyłek. Następnym razem musisz mocniej szorować. Chłopczyk pokiwał sumiennie głową, wskakując na tapczan. Wtulił się w ramiona Fanny. – Opowiedz mi bajkę. – Dobrze. Dawno, dawno temu żyła sobie... – I już śpi jak suseł. Ja też zwykle na tym kończę. Potem budzi się koło trzeciej albo czwartej i chce wiedzieć, co było dalej. – Zazdroszczę ci, Ash – powiedziała łagodnie Fanny. – Nigdy mi nie zazdrość. – Wiesz, o co mi chodzi. O czym chciałeś ze mną porozmawiać? – Sunny zaczęła bić Jake’a. Nie mam na myśli lekkich klapsów. Potrafi mu porządnie wlać. Nastraszyłem ją, że jeżeli jeszcze raz tak zrobi, zadzwonię do Tylera. Próbowałem wszystkiego pod słońcem – jak grochem o ścianę. Najważniejsze jest teraz dla niej postawienie płotu. Wydaje jej się, że wtedy będziesz trzymać się z dala. Chce się zamknąć w środku. Albo może oczekuje, że przyjedziesz i staranujesz ogrodzenie, tak jak ona to zrobi49

ła. Dobre dni też nam się zdarzają. Czasem oglądamy razem telewizję albo wspólnie gotujemy. Zwykle co dzień spacerujemy razem. Jak już mówiłem, ona dużo śpi. Jake jest cały czas ze mną. – A Polly? – Mitzi się nią opiekuje. Jest grzecznym niemowlęciem. Bywają dni, kiedy Sunny w ogóle jej nie dostrzega. Jakby zapomniała, że ma dziecko. – Ash, buduję ośrodek dla niej i innych osób z podobnym schorzeniem. Taki jak ten w Texasie, o którym mi opowiadałeś. Billie Coleman pokrywa połowę kosztów. Jest tak nowoczesny, że dech zapiera. Postawimy też dodatkowy budynek dla krewnych, żeby mogli być blisko, gdy przyjadą z wizytą i żeby pacjenci, którzy mają dzieci nie czuli się od nich tak bardzo oddzieleni. Ośrodek będzie wspaniały. Kiedy ukończymy budowę, mógłbyś namówić Sunny, żeby tam przyjechała na trochę. Zatrudnimy najlepszych lekarzy, najlepszych terapeutów i całodobową opiekę. – Tak naprawdę robisz to ze względu na naszą córkę, prawda? Fanny skinęła głową. – Mam nadzieję, że to doceni. – To jest najmniej ważne. Liczy się to, żeby jej pomóc. Wszystko w twoich rękach, Ash. Ja mogę wybudować ośrodek, ale nie zmuszę Sunny, żeby tam przyjechała. Jeżeli jesteś zdania, że powinnam pojechać do Sunrise, staranować bramy, jeżeli je postawi, i pozwolić, żeby napluła mi w twarz, wiesz, że to zrobię. Ale jeżeli to niczego nie rozwiąże, jaki w tym sens? Przeprosiłam ją, przyznałam się do błędu. Teraz jedynie mogę dać jej przestrzeń, której – jak twierdzi – potrzebuje i mieć nadzieję, że da sobie radę. Do cholery, nigdy nie mówiłam, że jestem doskonała. I nigdy tego nie udawałam. – Wiem, wiem. Posłuchaj, jutro wstanie nowy dzień. Mam do50

syć rozmowy na ten temat. Jest środek nocy. – Zostanę chwilę. Jake jest taki cieplutki i rozkoszny. Postaram się nie obudzić cię, kiedy będę wychodzić. – Możesz zostać całą noc, czuj się jak u siebie – zaproponował Ash wspaniałomyślnie. Fanny zamknęła oczy. Po pięciu minutach już spała. Ash rozebrał się i położył, wykrzywiając twarz z bólu. Długo wpatrywał się w byłą żonę i wnuka. Podniósł słuchawkę i zadzwonił do recepcji. – Myrna? Mówi Ash Thornton. Tak, cieszę się, że wróciłem. Jak się miewa twoja rodzina? Wspaniale. Mam prośbę. Nie łącz żadnych rozmów. Jest ze mną wnuk i nie chcę, żeby mi przeszkadzano. Nawet jeżeli zadzwoni sam prezydent, każ mu poczekać do południa. Dobrze, Myrna? Dziękuję, słonko. Ash dalej przyglądał się Fanny i wnukowi. Kiedy zaczęły go piec oczy, wyłączył światło. On również zasnął po kilku minutach. Simon wjechał windą do przybudówki. Zadzwonił kilka razy. Usłyszał jedynie ostre szczekanie Daisy. Postawił walizkę na podłodze. Był wściekły, że nie ma klucza do mieszkania. Zjechał windą z powrotem do holu. Wyprostowany, rozglądając się wokół zimnym wzrokiem, skierował się do recepcji. Zdobył się na grzecznościowy uśmiech. – Nazywam się Simon Thornton. Chciałbym się dowiedzieć, czy mój brat zatrzymał się w hotelu. – Tak, proszę pana. – Mogłaby pani zadzwonić do jego pokoju? – Przykro mi, ale to niemożliwe. Pan Thornton prosił, by mu nie przeszkadzano. Uśmiech zniknął z twarzy Simona. – Na miłość Boską, jestem jego bratem. 51

– Przykro mi, proszę pana. – W porządku. Proszę dać mi klucze do przybudówki. – Słucham? – Fanny Thornton jest moją żoną. Mieszka w przybudówce. Przyjechałem z wizytą. Da mi pani te klucze, czy nie? – Proszę pana, jeżeli chce pan klucz, będzie go pan musiał otrzymać od pani Thornton. Nie udostępniamy kluczy do pokojów gości, a co dopiero do mieszkania właściciela. Obowiązuje nas zasada prywatności, panie Thornton. – Widziała pani niedawno mojego brata lub żonę? – Pani Thornton cały wieczór spędziła na sali. Widziałam ją tam kilka razy. Pańskiego brata nie zauważyłam, ale rozmawiałam z nim przez telefon. – Poproszę pokój. – Niestety, wszystkie zajęte. Simon dał wyraz swemu oburzeniu za pomocą czteroliterowego słowa. Przeszedł przez hol do kasyna, rozglądając się uważnie. Zobaczył Bess, więc ruszył w jej stronę przez tłum, wołając ją po imieniu. – Simon, miło cię widzieć. Jak ci się podoba? – spytała, zataczając ręką krąg. – Bardzo kolorowo. Gdzie Fanny? – Nie mam pojęcia. Było tyle roboty przez całą noc, że nie mogłyśmy się trzymać razem. Billie i Thad parę minut temu stali przy pierwszym rzędzie automatów do gry. Oni mogą coś wiedzieć. Uprzedziłeś Fanny, że przyjeżdżasz? – Nie. Chciałem jej zrobić niespodziankę. – Kipi z ciebie złość, Simon. To nie wróży dla was nic dobrego. – Widziałaś Asha? – Ostatnio razem z Fanny. Przyjechał z wnukiem. – Wiesz, w którym jest pokoju? – Skąd miałabym wiedzieć? – Jezu Chryste! Masz klucze do przybudówki? 52

– Nie wierzę, że mnie o to pytasz. Nie mam kluczy. A nawet gdybym miała, to byś ich nie dostał. Powinieneś był najpierw zadzwonić. Myślisz tylko o sobie, Simon. Przejdź się po kasynie, może natkniesz się na Fanny, zwykle zostaje do trzeciej. Spytaj Billie i Thada. Ja spadam. Miło było znowu cię zobaczyć. Simon skierował się w stronę baru – barmani zawsze wiedzieli najwięcej. Przecisnął się przez tłum i zamówił szkocką z wodą, ale żadna rozmowa nie wchodziła w rachubę. W barze było tak głośno, że jeszcze parę decybeli, a popękałoby szkło. Zapłacił za drinka i ruszył do windy. Może uda mu się otworzyć zamek w przybudówce. Z pewnością nie będzie sterczał całą noc przy barze. Zadzwonił cztery razy, zanim wsadził do zamka scyzoryk, który Fanny podarowała mu dla żartu w zeszłe święta. Dziubał, dźgał i dłubał miniaturowymi ostrzami. W filmach zawsze udawało się z kartą kredytową, więc spróbował użyć swojej. Daisy wściekle szczekała. Drzwi trzymały się mocno. Simon bacznie im się przyglądał. Siłacze z filmów wywalali drzwi ramionami. Z bólu, który przeszył go od szyi do pięt, niemal zemdlał. Nie miał zamiaru się poddać. – Odejdź od drzwi, Daisy. Cofnął się, wziął rozbieg i wyciągnął przed siebie nogę. Drzwi wyskoczyły z futryny. Zdrowym ramieniem wepchnął je do środka. Daisy skuliła się pod czerwonym krzesłem. Simon krążył po mieszkaniu, nie zwracając na psiaka uwagi. Potem poszedł z powrotem do wejścia, wziął swoją torbę, wniósł ją do sypialni i rzucił na łóżko. Wrócił do salonu, obrzucił wzrokiem dwa czerwone krzesła i barek przy ścianie. Nalał sobie drinka, wypił, nalał następnego. Spojrzał na zegarek. Trzecia. O piątej butelka whiskey była prawie pusta. Opróżnił ją, a o szóstej otworzył drugą butelkę. Dziesięć po szóstej podniósł 53

nabiegłe krwią oczy, żeby spojrzeć na Fanny, która stała nad nim w pogniecionej i pomarszczonej sukni i gronostajowym szalu, krzywo zwisającym jej z szyi. – Wreszcie się zjawiłaś. Gdzie byłaś do cholery? Czekam całą pieprzoną noc. – Wyważyłeś drzwi. – Nie miałem klucza. –Nie masz klucza dlatego, że tu nie mieszkasz. Wyjdź. Gdzie Daisy? – Chowa się pod łóżkiem. Chciałem ją zwabić, ale mnie nie słuchała. Pytałem cię o coś. Gdzie byłaś? – Nie twoja sprawa. Chcę, żebyś stąd wyszedł, Simon. – Nigdzie się nie ruszę dopóki nie porozmawiamy. Nie mogę wyjść. Nie ma wolnych pokoi. – Więc idź na drugą stronę ulicy. Porozmawiam z tobą, kiedy wytrzeźwiejesz. Ani minuty wcześniej. Gdzie są twoje rzeczy? – Zostaję z tobą. Jestem twoim mężem. Gdzie byłaś, Fanny? Byłaś z Ashem, prawda? Fanny poszła do sypialni. Ściągnęła torbę z łóżka, wyniosła ją na korytarz i postawiła przed drzwiami. Nie poznawała mężczyzny, który siedział u niej w salonie. – Nie widziałam cię, ani nie miałam od ciebie wiadomości przez cztery miesiące. Uważam, że nie masz prawa mnie wypytywać. Proszę cię, wyjdź. – Spójrz na siebie! – szydził Simon. – Byłaś z Ashem. Masz to wypisane na twarzy. Podejdź tu, Fanny. – Jeżeli w to wierzysz, dlaczego chcesz znaleźć się blisko mnie? Dlaczego jesteś w moim mieszkaniu? – Fanny chwyciła telefon wiszący na ścianie. Wcisnęła dziewiątkę, żeby wezwać ochronę. – Neal, wiem, że jest wcześnie, ale prosiłabym cię o przysłanie kogoś na górę, żeby naprawił moje drzwi. Niech przyjdzie też dwóch ochroniarzy, żeby wyprowadzić nieproszonego gościa. 54

– Dobra, dobra, wychodzę. Wiedziałem, że nie przestało ci zależeć na Ashu. Zawsze chodziło o niego. Ja byłem tylko marnym substytutem. Idź do Asha, zobacz, czy mnie to obchodzi. Wychodzę i pierwszą rzeczą, jaką zrobię w poniedziałek rano będzie wniesienie sprawy o rozwód. Fanny usiadła, ukrywając twarz w dłoniach. – Mylisz się. Bardzo cię kochałam, Simon, ale wywróciłeś mój świat do góry nogami. Dałam ci całe moje serce i teraz jestem za bardzo zmęczona, by walczyć. Nie chcę, żebyśmy mówili rzeczy, których potem będziemy żałować. – Już powiedzieliśmy. – Ty powiedziałeś, nie ja. – Głos Fanny był zmęczony. Uciekła do łazienki, jak tylko zjawił się szef ochrony. – Pani Thornton, dobrze się pani czuje? – Tak. Proszę pokazać temu panu drzwi i nie wpuszczać go do kasyna, dopóki nie dam pozwolenia. – Chcę się widzieć z Ashem. Gdzie on jest, Fanny? Pójdę i już nie wrócę, ale najpierw chcę się zobaczyć z Ashem. – Neal, zaprowadź go do pokoju pana Thorntona. Już nie śpi. Ale poczekaj i później odprowadź pana Simona do drzwi. Fanny podeszła do męża. – Nie masz pojęcia, jak mi przykro, że taka sytuacja ma miejsce. Nigdy tego nie chciałam. Rozumiem, że zrobisz, co uważasz za konieczne. – Wspięła się na palce, żeby pocałować go w policzek. Simon wyciągnął rękę, chcąc ją odepchnąć, ale Neal był szybszy. Dwóch krzepkich ochroniarzy chwyciło Simona pod ręce i odprowadziło do windy. Szarpnął się, widząc torbę, ale strażnicy pociągnęli go dalej. Fanny zatrzasnęła drzwi od sypialni i zamknęła je na klucz. Podbiegła do łóżka i uklęknęła. – W porządku, Daisy, możesz już wyjść. Chodź tu, kochanie. – Fanny trzymała psa na rękach, dopóki nie przestał się trząść. – 55

Znałyśmy kiedyś tego mężczyznę, mówiłam ci, ale teraz jesteśmy tylko ty i ja. Dlaczego w ogóle myślałam, że może być inaczej?

56

Rozdział czwarty Wykąpany, ogolony i ubrany Ash krzyknął: „Proszę”, słysząc głośne pukanie. Był pewien, że to Fanny. Szepnął coś Jake’owi do ucha. Na widok wzburzonej twarzy brata mięśnie brzucha Asha napięły się. – Zwarty i gotowy – wcześnie, co, Simon? – W przeciwieństwie do ciebie nie poszedłem do łóżka. Ash właściwie zrozumiał intencje brata. Skinął na Neala, żeby poczekał na zewnątrz. – Wygląda na to, że może być różnie, więc pozwól mi wyprowadzić stąd Jake’a. – Simon szorstko skinął głową. Ash zadzwonił do obsługi hotelowej. – Pani Gonzales, chciałbym paniąo coś prosić. Czy mogłaby pani przyjść do pokoju 2311 i zabrać mojego wnuka na śniadanie? Już jest gotowy. Neal sprowa dzi go na dół. Tak, stęskniłem się za kasynem. Wpadnę, żeby zobaczyć się z wami wszystkimi zanim wyjadę. Ash zawołał Neala i wyjaśnił, jak wygląda sytuacja. Kiedy mężczyzna wyprowadzał chłopca z pokoju, Ash dostrzegł w oczach szefa ochrony niepokój. – Czy ktoś ci ukradł lizaka, Simon? – Stul pysk, Ash, to nie jest towarzyska pogawędka. – A co? Jeżeli myślisz, że będę z tobą rozmawiał o Fanny, to się grubo mylisz. Cokolwiek dzieje się między wami dwojgiem, jest to tylko i wyłącznie wasza sprawa. Nie mieszajcie mnie do tego. – To dosyć trudne, bo pojawiasz się zawsze między mną a Fanny. – Dlatego, że ty tak to widzisz. Mam wiele spraw na głowie i próbuję sobie z nimi poradzić najlepiej, jak umiem. Idź stąd, Simon, i niech będzie, co ma być. Simon z zaciśniętymi pięściami zbliżył się, aż kolanami dotknął 57

kolan Asha. Ash zobaczył odchyloną rękę brata, ale nie miał siły odsunąć wózka. Dostał w lewe oko i policzek. Poczuł, że pęka mu skóra. Na skutek uderzenia wózek odjechał, a Ash upadł na twarz, lądując na sofie. Poczuł, jak puchnie mu oko. – Przypuszczam, że nie mogłeś się oprzeć – zdołał powiedzieć, mocując się z kolanami. Pięść Simona uderzyła po raz drugi. Ash wylądował na plecach, plując krwią. Otarł ją rękawem koszuli, zdrowym okiem przyglądając się bratu. Nie wykonał żadnego ruchu, żeby się podnieść. – Kogo obwiniasz, Simon? Czego, do cholery, chcesz? Nie zostało mi już nic, co mógłbyś zabrać. Masz zdradziecki, czarny, paskudny charakter. Jesteś wężem, działasz podstępnie, a uśmiechasz się przy tym szeroko i niewinnie. Tata i ja już wcześniej cię przejrzeliśmy. On usiłował wyjaśnić mamie, że jesteś jak doktor Jekyll i mister Hyde, ale ona nie słuchała. Wiedziałeś, jak grać, żeby dostać wszystko, czego chciałeś. Ta sytuacja jest tak pokręcona, że mnie przeraża. Potrzebujesz pomocy, Simon. Potrzebowałeś pomocy już kiedy miałeś pięć lat. – Jesteś stuknięty. To przez ciebie mama odchodziła od zmysłów. – Bo byłem głupi. Nie chciałem uwierzyć, że matka może albo chce odwrócić się od jednego syna i interesować wyłącznie drugim. Byłem dzieckiem, nie umiałem jej wytłumaczyć, jaki naprawdę jesteś. Tata zaczął mnie przed tobą chronić. Wiesz, Simon, ostatnio mam dużo czasu na rozmyślanie. Zacząłem spisywać pewne rzeczy i zrozumiałem, na czym polega mechanizm twojego zachowania. Nigdy nie byłeś szczęśliwy, dopóki nie zdobyłeś tego, co miałem ja. Czekałeś tylko na odpowiedni moment, a potem wślizgiwałeś się jak wąż. Zawsze musiałeś być pierwszy i najlepszy. Posłużyłeś się nawet cudzymi dokumentami, żeby mnie pokonać. Musiało cię nieźle wkurzyć, że zostałem Asem. Nie mogłeś mi ukraść moich osiągnięć, co? 58

Spuściłeś z tonu, usunąłeś się, rzekomo, by żyć na własny rachunek. Ale tata mi powiedział, że mama dawała ci kupę forsy. Samodzielny dupek! – szyderczo rzucił Ash. – A ty kim do cholery jesteś? – syknął w odwecie Simon, wykrzywiając z wściekłości twarz. – Przez długi czas byłem skurwielem, ale nigdy się z tym nie kryłem. Robiłem te same świństwa wiele razy. Byłem przekonany, że mam prawo. Obserwowałem i, owszem, zadziwiało mnie, z jaką łatwością przychodzi ci brać. Więc zacząłem zachowywać się tak samo. Byłeś wspaniałym nauczycielem, Simon. Nie usprawiedliwiam się. Tak było. – Jesteś gnojkiem, Ash. To ty brałeś. Nigdy w życiu nic nikomu nie dałeś. – Masz rację. Śmieszne, że nigdy nie widzimy własnych błędów, zanim nie jest za późno. Zabieraj się stąd. Od samego patrzenia na ciebie robi mi się niedobrze. – Pójdę, kiedy uznam za stosowne, i ani minuty wcześniej. Rozwalę tę twoją gębę tak, że nic z niej nie zostanie. – Przestań, Simon. Tak naprawdę chodzi ci o Fanny i „Babilon”. „Babilon” jest mój i w żaden sposób nie możesz go zdobyć. Kiedy rodzina Fanny zaangażowała się w to przedsięwzięcie, żeby doprowadzić budowę do końca, byłeś wściekły. Po raz drugi nie mogłeś mi przeszkodzić. „Babilon” był moim czerwonym lizakiem. Pamiętasz? Kiedy mama dawała nam słodycze, ty zawsze wpadałeś w szał, jeżeli mnie przypadł czerwony. Wtedy mama mi go zabierała i dawała tobie, a ja dostawałem żółtego. Nienawidziłem cytrynowych. Ale udawałem, że uwielbiam i obaj wiemy, co było potem. Chciałeś cytrynowego. Chodzi ci też o Fanny. Czekałeś i czekałeś na odpowiedni moment, a potem wkroczyłeś do akcji. W porównaniu ze mną rzeczywiście byłeś księciem na białym koniu. Fanny się na to nabrała, a mama została twoją swatką. Przygotowała grunt, a ty wszedłeś na 59

gotowe. Nie masz za grosz charakteru. – Zamknij gębę, Ash. – Nie jesteśmy już dziećmi. Nie muszę śpiewać tak, jak ty chcesz. Mogę mówić wszystko, co mi sprawia przyjemność, a akurat sprawi mi przyjemność, kiedy ci powiem, że Fanny wreszcie cię przejrzała. Wiesz, ona tu odwala kawał dobrej roboty. Możesz wierzyć albo nie, ale tu jest jej miejsce. Ona także zaczyna to dostrzegać. Sam to widziałeś i dlatego się nie odzywałeś, zresztą w tym jesteś niezły. Nie mogłeś tutaj przyjechać, bo kasyno należy do mnie. Tak bardzo chcesz je mieć, że nie potrafisz się tu bawić. Dlaczego się nie przyznasz? Nawet po mojej śmierci go nie dostaniesz. Fanny do tego dojrzeje. Jest pewien rodzaj więzi między mną a nią, której nie jesteś w stanie zniszczyć, żeby nie wiem co. Próbowałeś. Pewna część Fanny zawsze będzie należeć do mnie. Nie zasługuję na to, ale tak jest. – Ashowi udało się podnieść na kolana. Z podniesioną głową spojrzał bratu w oczy. – No dalej, spróbuj walnąć, ty dupku. – Była tu całą noc, prawda? Nie wiedziałem, że jeszcze dajesz sobie radę. Fanny pewnie starała się, jak mogła. Nadal jest moją żoną. Ash przesunął się chwiejnie do przodu, trzymając się mocno wózka. – Nie obchodzi mnie, co gadasz na mój temat, ale Fanny zostaw w spokoju. Spała całą noc z Jake’iem na kanapie. Ale mogę cię zapewnić, że jeszcze daję sobie radę. A teraz zabieraj swój cholerny tyłek z mojego kasyna, nie chcę cię tu więcej widzieć. Ash odwrócił wózek tak, żeby móc się na niego wciągnąć, ale pięści Simona powaliły go na podłogę. Jęknął i stracił przytomność. Wtedy w drzwiach stanął Neal, dwóch ochroniarzy i Fanny. – Mój Boże, Simon, coś ty zrobił! – Fanny klęknęła przy Ashu, który zaczął odzyskiwać przytomność. – Wezwijcie karetkę. 60

– Nie potrzebuję karetki, Fanny. W porządku. Wszystko będzie dobrze, o ile nie wypadną mi zęby. Neal, wyprowadź go stąd. Ash usiłował wciągnąć się na wózek. Fanny aż się skurczyła na widok jego zakrwawionej, spuchniętej twarzy. Podbiegła do Simona, którego trzymało mocno dwóch ochroniarzy, i zaczęła okładać męża pięściami. – Na miłość Boską, co z ciebie za człowiek! Jak mogłeś tak pobić własnego brata? Jak mogłeś uderzyć człowieka na wózku? Kim ty jesteś, Simon? Lepiej chyba zapytać: czym ty jesteś. – Jest moim bratem, a twoim mężem. – przypomniał Ash, i skinieniem ręki wyprosił mężczyzn za drzwi. – Fanny, doprowadź mnie do porządku, zanim pani Gonzales przyjdzie z Jake’iem. Bardzo źle to wygląda? Fanny zadrżała. – Nie wiesz? Porządnie dostałeś. Muszę iść na górę po apteczkę. Zaraz wracam. Powinien zobaczyć cię lekarz. – Tylu lekarzy mnie już oglądało, że wystarczy do końca życia. Hej, przecież jestem facetem, który na wszystko ma tabletkę. Pośpiesz się. Nie chcę, żeby Jake zobaczył mnie w takim stanie. Fanny była z powrotem po pięciu minutach. Ocierając i dezynfekując mu twarz powiedziała: – Nie uda ci się ukryć tego przed małym. Lewe oko przypomina kanapkę z masłem orzechowym i powidłami. Puchnie ci szczęka, masz krzywą twarz. Nie zgubiłeś zębów? Ash, co tu się stało? Sprowokowałeś Simona? Usiłował się uśmiechnąć. Nie zdołał. – Simon ostatnio nie jest szczęśliwy. Nie wiem, czy kiedykolwiek był. Coś go opętało. Lepiej porozmawiajmy o tym później, w dzień, kiedy Jake będzie spał. Potrzebuję trochę czasu, żeby dojść do siebie. Może zrobiłabyś mi jakiś makijaż na najgorzej wyglądających siniakach? Wywal tę koszulę. Jest cała we krwi. – To się chyba nie na wiele zda. Zrobię ci okład z lodu, mogłeś 61

dostać wstrząsu mózgu. Ash, nie poznaję tego człowieka. – Fanny, spójrz na mnie. Kiedyś go znałaś. Ja go znałem całe życie. Wyobrażam sobie, jak się czujesz i naprawdę mi przykro. Chcę ci podziękować za to, że zawsze mogę na ciebie liczyć. Wyświadczyłabyś mi ogromną przysługę, gdybyś zajęła się w dzień Jake’iem. – Naprawdę, Ash? Jesteś pewien, że mogę? A co z Sunny? Jak jej to wytłumaczysz? – Powiem jej prawdę. Wiesz co? Dobrze jest mówić prawdę, bo wtedy każdy wie na czym stoi. Tylko głupcy zaprzeczają prawdzie. Jeżeli będziemy mieć szczęście, Simon pogodzi się z prawdą i będzie żył dalej. Przynajmniej mam taką nadzieję. Jake już idzie, więc nic nie mów. Jake podbiegł do Asha, wskakując na podnóżek wózka. – Śmiesznie wyglądasz, dziadziusiu. – Ba! – prychnął Ash. Chłopiec zachichotał. – Babcia Fanny cię dzisiaj zabierze. Weź sweter i obiecaj mi coś. – Ale co? – Że będziesz się dobrze bawił. – Obiecuję, obiecuję, obiecuję. Trzymając Jake’a za rączkę, promieniejąc na twarzy, Fanny skierowała się do drzwi. – Przynieść ci coś, zanim wyjdziemy? – Niech mi przyślą kawę i butelkę brandy. – A może naleśniki jagodowe i kiełbaski? – To też. Nie przejmuj się mną, Fanny. Wszystko w porządku. – Trzymaj kompres z lodu dwadzieścia minut, potem przerwa i znowu. – Dobrze, mamo – powiedział Ash przeciągle, co wywołało – jak zamierzał – uśmiech na twarzy Fanny. Kiedy zamknęły się drzwi, Ash podjechał do kanapy. Ostrożnie się na nią przeniósł. lego ciało zaczęło się trząść, a z oczu po62

płynęły łzy. – Dlaczego ty nigdy tego nie widziałaś, mamo? Dlaczego nie zasługiwałem na twoją miłość? Gdybym mógł jakoś pomóc Simonowi, zrobiłbym to. Ale nie wiem, jak. Ja nie rozpocząłem bójki. Pozwoliłem, żeby mnie stłukł, bo myślałem. .. cholera, nie wiem, co myślałem. Chciałbym chociaż raz usłyszeć od ciebie, że mnie kochasz. Może dzięki temu nie byłbym teraz w takim położeniu. Ani ja, ani Simon. Chyba na razie wystarczy. Wkrótce się zobaczymy, a wtedy będę chciał usłyszeć odpowiedzi na kilka pytań. – Co byś chciał robić, Jake? Chłopiec dreptał u boku Fanny, a tłuściutkim nóżkom spieszno było do drzwi. – Karmić ptaszki. Kupić orzeszki. Zjeść loda. – Chyba możemy zrobić to wszystko. Umiesz podskakiwać? – Uhm. Patrz! – Wspaniale. Babka i wnuk skakali po ulicy, a przechodnie uśmiechali się z aprobatą. Muszę to zrobić, bo tego chcę. Nie będę rozmyślać nad tym, co zaszło wcześniej. Chcę się cieszyć każdą minutą spędzoną z tym dzieckiem, myślała Fanny. O trzeciej wracali do „Babilonu”. Zmęczony chłopiec w jednej rączce trzymał czerwony balon, a w drugiej pluszowego misia pandę. Buzię miał umazaną lodami czekoladowymi i kleiły mu się rączki. Na twarzy malował się uśmiech szczęścia. Dziarsko próbował nie usnąć na stojąco. – Dobrze wyglądasz, sportowcu. – Ash ledwie poruszał spuchniętymi wargami. – Jesteś gotowy do drzemki? Jake pokiwał głową. Fanny uśmiechnęła się. – Umyję go. Pierwsza połowa rożka czekoladowego wymagała zużycia wszystkich moich chusteczek higienicznych. Napiłabym 63

się kawy. Mógłbyś zadzwonić do obsługi hotelowej? Fanny przyłączyła się do Asha w chwili, kiedy przyniesiono kawę. – Co za dzień! Gdybyś nie poprosił mnie o zaopiekowanie się małym, pewnie bym oszalała. Żałuję... Boże, żałuję tylu rzeczy. Wiem, że mówienie sprawia ci trudność, ale musisz mi powiedzieć, co zaszło. Muszę wiedzieć. Chcę zrozumieć. Przynajmniej przez pierwszy rok myślałam, że wyszłam za mąż za dobrego człowieka. Czyżbym była ślepa? Czego nie widziałam? Nie wiem, co powinnam czuć. Powiedz coś, Ash, muszę to zrozumieć. Ash mówił, Fanny słuchała. Później oboje milczeli długą chwilę. – Jak cudownie byłoby móc cofnąć czas, nie uważasz? Wiem, jaki moment bym wybrała. Ale ty mów pierwszy. – Miałem chyba cztery lata. Simon ciągnął mnie po podwórzu. Przewróciłem się i zdarłem sobie kolano. Zaczęło krwawić, a ja wrzeszczałem co sił w płucach. Simon potknął się i pobrudził sobie ubranie. Mama zabrała go do domu, żeby go przebrać. Na moje kolano nie zwróciła najmniejszej uwagi. Siedziałem i płakałem jak niemowlę. Coś szeptałem do siebie, oglądałem nogę. Żałuję, że nie krzyczałem, może wtedy by mnie zauważyła. Teraz bym tak zrobił. Mierzysz taką miarką, jaką tobie odmierzono. To jest dolna granica. Fanny zaczęły szczypać oczy. – Nie myślałam o konkretnym czasie. Co powinnam zrobić? – Nic nie rób, Fanny. Simon wniesie sprawę o rozwód. Wręczą ci papiery, a potem będziesz wolna jak ptak. Naprawdę mi przykro. Jeżeli ktokolwiek na świecie powinien mieć męża, to właśnie ty. Fanny uśmiechnęła się. – Dawna Fanny – tak. Nowa Fanny jest kimś, kto... och, nie64

ważne. – Masz złamane serce? Jesteś zraniona do żywego? – spytał Ash. – O dziwo, nie. Pierwszego miesiąca miałam ochotę zwiać. Byłam w opłakanym stanie. Tak jak i ty, miałam wiele czasu na myślenie. Dwukrotnie rozwiedziona. Niedobrze. – Kto tak twierdzi? – Ja. Jak masz zamiar wytłumaczyć Sunny swój wygląd? – Nad tym się jeszcze nie zastanawiałem. Wyjeżdżam rano. Odwiozłabyś mnie, Fanny? Bess albo Neal mogą jechać za nami i zabrać cię z powrotem. Gdyby chodziło tylko o mnie, poprowadziłbym sam, ale jest jeszcze Jake. Zjemy razem kolację? – Tak. Powinieneś wejść na górę i zobaczyć, co zrobiłam z twoim mieszkaniem. Nie spodoba ci się. – Dobra, ale najpierw muszę zadzwonić na dół, żeby ktoś przyszedł posiedzieć przy Jake’u. Idź, a ja się zjawię za pięć minut. Czekając na Asha, Fanny umyła twarz i uczesała włosy. Przyglądała się sobie w lusterku. – Wyglądam, jakbym miała siedemdziesiąt lat – zamruczała do swojego odbicia. Odwróciła się, żeby nie musieć na nie patrzeć i usiadła na brzegu wanny. Zastanowiła się nad tym, co powiedział Ash. Nie wiedziała dlaczego, ale wierzyła mu całkowicie. Nic nie mogła na to poradzić, ale zastanawiała się, dlaczego jej serce nie jest rozdarte, dlaczego nie odczuwa przeszywającego bólu. Kiedy przestała kochać męża? – Może nigdy się nie dowiem – wyszeptała do siebie. – Jesteś tu? – krzyknął Ash. – Idę, idę. No i co ty na to? – Jezu, Fanny, przecież tu wygląda jak w górskiej chacie. Miało być nowocześnie – szkło i chrom, biel i czerń... 65

– Fanny zachichotała. – Znasz mnie. Lubię, jak jest przytulnie. Musiałam wszystko wymienić, bo zniszczyłam dawny wystrój. Cudownie się rozwalało. Przy okazji, przypomnij mi, żebym jutro zabrała budę Daisy. Jak będziesz schodził, możesz zabrać psiaka, żeby Jake mógł się z nim pobawić. Daisy uwielbia dzieci. – Domyślam się, że wywaliłaś wszystkie moje białe i czarne ręczniki, co? – powiedział Ash, otwierając drzwi łazienki. – Na miłość Boską, Fanny, czy ty masz jakieś zboczenie na punkcie butów? Nigdy w życiu nie miałaś tylu par. Fanny oparła się o ścianę, obejmując się ramionami. – Pamiętasz, jak mówiłam ci o takim jednym facecie? Tym, co mnie wsadził do basenu? On mi je podarował. Ma dobry gust, jeżeli chodzi o buty, mówię ci. Przysyła mi codziennie tuzin żółtych róż. – Nie gadaj! Fanny wybuchnęła śmiechem i nie mogła się uspokoić. – Powinieneś się zobaczyć, Ash. Wiem, że chciałeś unieść brwi, ale... – Nie rozśmieszaj mnie, Fanny, za bardzo mnie boli. Fanny osunęła się na podłogę, nie przestając się śmiać. – Chyba stracił dla mnie głowę – zdołała wysapać. – Tak? – Tak. Przyjechał w Święto Dziękczynienia, gdy byłam pijana jak szewc. W końcu to on przygotował kolację i podał ją, kiedy zjawiły się dzieciaki. Nawet pozmywał. – Pokaż temu frajerowi! – Jasne. Wiesz, na czym polega mój problem? Jestem chyba monogamistką. – Nie mów mi takich rzeczy, Fanny. – Dobrze, zapomnij, że to powiedziałam. – Rozumiesz, co mam na myśli. – Tak, Ash. 66

– Wiesz, co bym chciał, Fanny? Chciałbym usiąść w czerwonym fotelu. A przy okazji, gdzie Daisy? – Przygotowuje się na spotkanie z Jake’iem. Obcinają jej pazurki i przystrzygają sierść. Uwielbia suszarkę. – Też by mi się podobało, gdyby ktoś dmuchał mi ciepłym powietrzem po całym ciele. – Naprawdę? – spytała Fanny przeciągle. – Tak, naprawdę. – Niedawno zużyłam całe ciepłe powietrze. – Skąd wiedziałem, że to powiesz? – Co nie znaczy, że nie będę miała go później... powiedzmy gdzieś koło północy. – Poczekaj. Czy mówisz to, co ja myślę, że mówisz? – A myślisz, że co mówię? – Że ty i ja... ja i ty... jak... wiesz... za naszych starych dobrych czasów? – Uhm. – Jakie są warunki? – Język Asha zdrętwiał na kołek. – Żadnych warunków, żadnych zobowiązań. – Byłbym głupcem, gdybym odrzucił taką propozycję. – To prawda. – Jesteś dość pewna siebie – stwierdził Ash. Fanny uwielbiała, kiedy czuł się niezręcznie. – Czy planujesz jakieś przedstawienie? – Będzie, jak chcesz. Myślę, że cię rozpalę. Pomyśl o tym, dobra? I musisz zawinąć sobie głowę ręcznikiem, bo inaczej będę się śmiać i nie wypadnę dobrze. – Jezu, Fanny, co to za teksty? Fanny zachichotała. – A pamiętasz, jak chciałeś żebym do ciebie nieprzyzwoicie mówiła? Opanowałam mnóstwo nowych słów. – Cholera, Fanny – żachnął się Ash. – Jesteś czerwony na twarzy. Chyba Daisy wróciła. – Dzięki Bogu – mruknął Ash. Potrzebował czasu, żeby prze67

myśleć całą tę rozmowę. Fanny szła do drzwi roześmiana, kołysząc pośladkami. Daisy wbiegła do pokoju i wskoczyła Ashowi na kolana, liżąc go po twarzy i szyi i popiskując cichutko. – Możesz ją zabrać na dół, jeśli chcesz. Tylko nie pozwól, żeby Jake ją zgniótł. – Umie się obchodzić ze zwierzętami. Jest delikatnym chłopcem. – Dobra. Jak będziesz chciał, żebym ją zabrała, to zadzwoń. O której planujesz kolację? – Co byś powiedziała na ósmą? – W porządku. – Mieszkanie jest przytulne. Na pewno dobrze się w nim czujesz. – I tak, i nie. Brakuje mi podwórka i kwiatów. Czasem pospaceruję sobie wokół wiszących ogrodów. Na razie mi to wystarcza. – A potem? – Będziemy się martwić w swoim czasie. Możemy zjeść kolację tutaj, w przybudówce, jeżeli nie chcesz, żeby ludzie się na ciebie gapili. Możemy też zjeść w prywatnej jadalni. Zdecyduj. Powiesz mi, jak będę odbierać Daisy. Ashu Thorntonie, boisz się mnie, prawda? – Skąd ci przyszedł do głowy tak idiotyczny pomysł? – jego twarz znowu się zaczerwieniła. – Wystarczy na ciebie spojrzeć. – Dreszcz przebiegł Fanny po plecach. – Obejdę się z tobą łagodnie. – To dopiero będzie dzień! – prychnął Ash, czerwony również na szyi. – Uhm. – Fanny uśmiechnęła się szeroko. Zadzwonił telefon w korytarzu. Fanny wybiegła z łazienki, spryskując się po drodze perfumami. 68

– Słucham? – Pani Thornton, jest dla pani przesyłka. – Proszę przynieść, Martin. Kiedy po kilku minutach do mieszkania wmaszerowało kilkunastu młodych mężczyzn, niosących kwiaty gwiazdy betlejemskiej, Fanny oniemiała z wrażenia. – Na Boga, ile tego jest? – jęknęła. – Sto. Przywieziono je ciężarówką z San Diego. Mają tam wielką plantację tych roślin – wyjaśniono jej. –Jest jakiś bilecik? – O niczym mi nie wiadomo, pani Thornton. Podpisałem odbiór. Wyglądają świątecznie. – Tak, tylko kto je będzie podlewał? – Proszę zadzwonić do kwiaciarni. Jestem pewien, że z przyjemnością się tego podejmą. – Jest tu kto? – zawołała Bess zza drzwi. – Och, czy one są... wiesz od kogo? Podoba mi się jego styl. Lubię wszystko w dużych ilościach. Romantyczne gesty Johna ograniczają się do jednej róży, jednego ciasteczka, zawsze po sztuce. Chociaż czasami mniej znaczy więcej, o ile wiesz, co mam na myśli. Po sali krążą różne plotki. Chcesz o tym porozmawiać? – Tak mi przykro, Fanny. Uporałaś się jakoś z tym? – spytała Bess, kiedy Fanny nagle zmarkotniała. – Wyglądasz trochę nieswojo. – Dlatego, że złożyłam niedwuznaczną propozycję byłemu mężowi. Po raz pierwszy w życiu był zdumiony. Nie mogę uwierzyć, że to zrobiłam. Nawet nie wiem, co mnie do tego skłoniło. Chyba uległam nastrojowi chwili. – Pytanie tylko, czy będziesz w to dalej brnąć. – A co ty byś zrobiła na moim miejscu? – Och, kochanie, nie wahałabym się. Poszłabym na całość. To zupełnie nowa gra, w której całe boisko należy do ciebie. Jest 69

jak jest. – Właściwie przemknęło mi to przez myśl. Ale tylko przemknęło. Chyba muszę być niespełna rozumu. Zastanów się nad tym chwilę. Rozwiodłam się z Ashem, poślubiłam jego brata, który okazał się... nie wiem, kim... i właśnie odchodzę od tego człowieka i uderzam do mojego byłego męża. Co ze mnie za kobieta? – Rogata? – Może trochę – zaśmiała się Fanny. – Dla Asha pewnie bardzo. –Fanny złapała Bess pod ramię i wybuchnęła gwałtownym śmiechem. – On się martwi. Powiedział: „Przedstawienie”. Chyba przez całe swoje życie nie użył tego słowa, a przynajmniej nie w tych okolicznościach. Na pewno teraz o tym myśli. – A Marcus Reed? – Przyjaciel. Na razie. – Na razie? – Usiłuję nie myśleć o tym, co będzie później. Zbyt dużo słyszę pytań na ten temat. Sallie kiedyś powiedziała mi, że „później” nie nadchodzi nigdy. – Fanny przerwała. – Wierzysz w to, Bess? – Tak. Jedyne „później”, jakie nadchodzi, przeżywamy tu i teraz. Nigdy tak naprawdę nie przywykniesz do „później”, jeżeli wiesz, co mam na myśli. – Chciałabym czuć coś w stosunku do Simona. Mieć poczucie straty. Żal, cokolwiek. Nie powinnam odczuwać złości i ulgi. – Dlaczego? – spytała Bess. – Przecież to prawdziwe uczucia. Zawsze powtarzasz, że dzieje się, co ma się dziać. – Kochałam go, Bess. Nigdy nie zauważyłam tego, co widział Ash. Zdarzały się czasem drobne rzeczy, ale nie dopuszczałam ich do siebie. Potem były już większe problemy, ale udawałam, że ich nie dostrzegam. Tak było łatwiej. Wszystko we mnie umarło, kiedy nie chciał zrozumieć moich uczuć względem 70

Sunny i Jake’a, ale nawet wtedy byłam ślepa. Możesz pojechać za mną do Sunrise jutro swoim samochodem? Ash nie chce prowadzić, wioząc Jake’a po... laniu, jakie sprawił mu Simon. – A Sunny? Fanny pokiwała przecząco głową. – Nawet nie wejdę do środka. Tylko ich wysadzimy i wracamy. Zrozumie mój przyjazd, kiedy zobaczy ojca. – A może Święta... Fanny znów przecząco pokiwała głową. – Nikt nie miał wieści od Bircha. Mam nadzieję, że przyjedzie do domu albo zadzwoni. Kiedy myślę o dzieciach, zawsze czuję dziwny ucisk w żołądku. Tak bardzo bym chciała, żeby wszystko ułożyło im się jak najlepiej, ale wiem, że nie mogę za nich przeżyć życia. Uczymy się na błędach. Dziwnie to brzmi w moich ustach, co? Bess przytuliła przyjaciółkę. – Chodź, czas zejść na dół i zrobić to, co umiesz najlepiej: oczarować klientów. – Tak robiła Sallie. – Ale ty nie jesteś Sallie. Ty nie śpiewasz, ty jesteś z ludźmi. Pamiętasz tę panią z Edison w New Jersey? Skończyłam. – Ash, czy mi się zdaje, czy prawie nic nie jesz? Przecież uwielbiasz żeberka, a te są pierwszorzędnie przyrządzone. Pieczone ziemniaki takie jak lubisz – z serem, masłem, kwaśną śmietaną, szczypiorkiem i skwarkami. – Mam kłopoty z gryzieniem. A jeszcze większe z otwieraniem ust, żeby włożyć coś do środka. – Przepraszam. Nie pomyślałam. Chciałbyś może kawę albo koktajl mleczny? – Nie, dziękuję, Fanny... – Myślisz o... tym, co będzie później? – Zabrzmiało to bardziej 71

jak stwierdzenie niż pytanie. – A ty na moim miejscu byś nie myślała? – Nie sądzę. Chcesz mnie lekko spławić? – Oczywiście, że nie. Dlaczego tak mówisz, Fanny? – Wydajesz się być podenerwowany. Tyle czasu minęło... – Mam dobrą pamięć. – Ja też, Ash. Zróbmy to. Niech pani Gonzales popilnuje Jake’a. Ja zostawię otwarte drzwi, wejdziesz na górę i na mnie poczekasz. Możemy się napić i porozmawiać, albo możemy... robić inne rzeczy. I wykreśl ze swojego słownika słowo: przedstawienie. Myśl w kategoriach starego buta i starej skarpety. – Jezu, Fanny, to nie jest zbyt romantyczne. Fanny roześmiała się. – Oto mężczyzna, o którego potencji seksualnej krążyły swego czasu legendy. I oto ja, jego była żona, która go zawstydzała, nigdy nic sobie z tego nie robiąc. Muszę iść, Ash, obowiązki wzywają. Gdybyś zmienił zdanie, zostaw mi wiadomość w drzwiach. – Cieszy cię to, prawda, Fanny? – Uhm. – Fanny uszczypnęła Asha w ucho. Zaśmiała się, słysząc jego pomruk. Śmiała się cały czas, wchodząc na salę kasyna, gdzie wpadła wprost na Marcusa Reeda.

72

Rozdział piąty Fanny poczuła, jak krew uderza jej do głowy. – Marcus! – Dobry wieczór, Fanny. Ślicznie wyglądasz. Czy otwarcie wypadło tak, jak chciałaś? – Nawet lepiej. Mój wnuk był zachwycony, choć dwa razy zasnął na stojąco. Czyja cię źle zrozumiałam? Wydawało mi się, że wyjeżdżasz? – Miałem zamiar, ale musiałem zakończyć parę spraw. Udało mi się za to podejść do okien. Nie przepadam za tłumami, więc zadowoliłem się przytknięciem nosa do szyby i podglądaniem. Cieszę się, że wypaliło. Zainteresowanie mediów, jakie okazały zeszłej nocy, jest bezcenne. Tak będzie do końca miesiąca. – Pracowałeś jak Herkules. Nie godzi się, byś nie odebrał należnej sobie części. Marcus wzruszył ramionami. – To nie jest dla mnie ważne. Podjąłem się tego, bo chciałem. Zastanawiam się, czy wypiłabyś ze mną drinka. – Z przyjemnością. Niedawno dostałam gwiazdy betlejemskie, które przesłałeś. Na Boga, Marcus, musiały kosztować fortunę. Nie powinieneś robić takich rzeczy. – Dlaczego? – Dlatego, że to... zbyt ekstrawaganckie. – Czy twoje mieszkanie wygląda teraz uroczyściej? Podoba ci się ich kolor? Czy nadają mieszkaniu świąteczny charakter? Roześmiała się. – Tak, tak, tak. Uwielbiam Święta. Wydaje mi się, że w tym czasie ludzie są milsi, przyjemniejsi, no wiesz. A ty lubisz Święta? – Bardzo. – Jak długo zostajesz, Marcus? – Godzinę albo coś koło tego. Chciałem się pożegnać. Ostatnio 73

wyszedłem dość nagle. Jeśli twóje zaproszenie jest nadal aktualne, będę z powrotem na Święta. – Oczywiście. Napiję się kawy. Przede mną długa noc. Przyjechała moja przyjaciółka Billie z mężem, i chcę spędzić z nimi trochę czasu, bo jutro wyjeżdżają. – Kawa to jest to. Fanny, po ulicy krążą plotki. Dotarły do mnie po południu. Zdajesz sobie z tego sprawę? – Jeżeli chodzi o to, co mam na myśli, to owszem. Staram się nigdy nie rozmawiać o mojej rodzinie z... innymi ludźmi. Nie chciałam cię urazić. – Nie uraziłaś. Czy pan Thornton czuje się dobrze? – Starszy pan Thornton ma się... dobrze. A młodszy... jedyna odpowiedź, jakiej mogę ci udzielić brzmi: nie wiem. Dokąd tym razem się wybierasz? – Z powrotem do Chicago. – Czym się zajmujesz, Marcus? Nigdy o tym nie mówiłeś. – W niektórych kręgach mówi się o mnie: broń do wynajęcia. W innych nazywają mnie doradcą lub wybawicielem z tarapatów. Moje usługi można wynająć. Ludzie dzwonią do mnie, kiedy coś idzie nie tak w ich interesie. Oceniam sytuację, udzielam wskazówek, przedstawiam sposób rozwiązania, który wydaje mi się skuteczny. To interesujące, ale nigdy nie wiem, gdzie wyląduję następnego dnia. Taki tryb życia nie sprzyja stabilizacji. Jestem już zmęczony mieszkaniem w pokojach hotelowych, życiem na walizkach, jedzeniem w restauracjach. Czasem budzę się w środku nocy, bo śni mi się kanapka z powidłami i masłem orzechowym, i szklanka mleka. Tęsknię też za hot dogiem naładowanym wszystkim, co tylko możliwe. Może niedługo przejdę na emeryturę i będę miał czas na takie rzeczy. Fanny uśmiechnęła się. – Jakoś nie mogę wyobrazić cię sobie w piżamie, czytającego popołudniową gazetę, z psem leżącym u nóg. Jesteś taki... ban74

kowcowy. Istnieje takie słowo? Marcus odchylił głowę i śmiał się, aż łzy napłynęły mu do oczu. – Może masz rację. Dałaś mi do myślenia. Powiedz mi, miałaś wiadomości od syna? – Nie, ale myślę, że wkrótce napisze albo zadzwoni. A może będziemy mieli szczęście i przyjedzie na święta? Chłopcy zawsze uwielbiali Boże Narodzenie. Co wieczór się za niego modlę. – A reszta dzieci? – Jeżeli chodzi ci o Sunny, nie odpowiem na pytanie. Mam nadzieję, że dobrze. Z Sage’em i Billie wszystko w porządku. – A ty? Pytam, bo szczerze jestem o ciebie zatroskany. Nie możesz być wszystkim dla wszystkich. Musisz być sobą. – Próbowałam. Ale nie za bardzo mi się udało. Czasami wydaje mi się, że Fanny Thornton nie istnieje. Jestem czyjąś matką czyjąś byłą żoną, czyjąś żoną czyjąś przyjaciółką. Mąż się ze mną rozwodzi, a to oznacza dwa nieudane małżeństwa. Nie widzę siebie zbyt jasno. Muszę nad tym pomyśleć. – Tutaj się mylisz. Może nie ty zawiniłaś, ale mężczyźni, za których wyszłaś. Nie bierz na siebie winy zbyt szybko i nie słuchaj ludzi, którym wydaje się, że mają prawo cię obwiniać. Nie są w twojej skórze, więc nie mogą ferować wyroków. – Dziękuję, że to powiedziałeś, Marcus. Życie nie jest proste, prawda? – Na drodze każdego człowieka życie stawia przeszkody. Coś dzisiaj filozofujemy. Fanny, cokolwiek cię teraz trapi, wkrótce minie. Czas jest cudownym lekarzem. – Zapamiętam. – Miło było wypić kawę w twoim towarzystwie. – Marcus uśmiechnął się, podnosząc do ust dłoń Fanny. Zarumieniła się. – Będziesz miała choinkę? – No pewnie. – Prawdziwą czy sztuczną? 75

– No wiesz co? Jasne, że prawdziwą. – A chciałabyś pojechać ze mną w góry po drzewko? Nie robiłem tego od lat. Chyba zatęskniłem za dzieciństwem. Jeżeli chcesz mieć choinkę wcześniej, mogę przyjechać szybciej. – Pomysł bardzo mi się podoba. Powiedzmy: dzień przed Wigilią? – Jesteśmy umówieni. Fanny zaczerwieniła się. – Masz na myśli: umówieni, tak normalnie, czy umówieni w sensie... umówieni? – I to, i to. – Och. Od lat nie byłam z nikim umówiona – wyznała Fanny. – Ja też nie. Chyba jest jakaś książka na ten temat. – Na pewno. – Do widzenia, Fanny. – Do widzenia, Marcus. Szczęśliwej podróży. – Powiedz, ile wygrałeś? – zagadnęła Fanny wesoło. – Dwa dolce – odpowiedział Thad. – Billie godzinę temu wygrała osiemdziesiąt dolarów i zostało jej w tej chwili pięć. – Lubię, kiedy klienci tracą pieniądze. To będzie długi miesiąc. Kasyno jest wypchane do granic możliwości. Pokoje hotelowe są zarezerwowane do trzeciego stycznia. Zgarniemy rekordową ilość pieniędzy. – Fanny, co się stało? Nic mi nie mów. Zbyt dobrze cię znam i widzę, że nie wszystko w twoim świecie jest w porządku – powiedziała Billie łagodnie, wyprowadzając Fanny z tłumu. – Masz tu, Thad, moje ostatnie pięć dolarów. Jak je przegrasz, to jedziemy do domu. Farmy opowiedziała o wydarzeniach ostatniego dnia. – Billie, jak to możliwe, że byłam ślepa, głucha, nic nie wiedziałam, ani nawet nie podejrzewałam? Nie dopuszczałam tego do siebie. – Na początku byłaś zakochana. Tak, Fanny, nie dopuszczałaś 76

tego do siebie. Nie chciałaś wierzyć w to, co się działo. Jak długo jeszcze, twoim zdaniem, sprawy miałyby się toczyć w ten sposób, zanim byś się ocknęła i coś zrobiła? – Myślę, że decyzję podjęłam już w rocznicę naszego ślubu. Tak, kochałam Simona, ale za tę chorą miłość – bo to była chora miłość – zapłaciłam córką. Miałam miłość i małżeństwo, a zestarzeję się sama. – Fanny, powiedziałaś, że przeżyłaś jeden szczęśliwy rok. Niektórym nie dane jest nawet to. Stało się, nie wypaliło, i nie ma co rozpamiętywać. – Czuję się jak ostatni głupiec. – Wszyscy przeżywają takie chwile. Nie znam ani jednej kobiety, która chociaż raz w życiu nie czuła się podobnie. Ale to już minęło. Jesteś pewna, że z Ashem wszystko w porządku? – Mówi, że tak, choć wygląda paskudnie. Martwi się o Jake’a. Kiedy wyjeżdżasz? – Koło południa. Możemy przesunąć wyjazd o godzinę i zjeść razem obiad. Pochwaliłabym się moim wspaniałym japońsko – amerykańskim wnukiem. – Dobra, skusiłaś mnie. – Nie pominęłyśmy czegoś w naszej rozmowie? – Masz na myśli Marcusa? – Właśnie, Marcusa. – Nie wiem, jak o nim mówić. Pewnie cię to dziwi. Jest bardzo miłym człowiekiem. Przysłał mi sto gwiazd betlejemskich. Ma gest – ofiarowuje wszystko w ogromnych ilościach. Traktuję go jak przyjaciela. – Relacje zawsze najlepiej zaczynać od przyjaźni. Czego najlepszym dowodem jest mój związek z Thadem. Nie wiedziałam, że miłość może mieć takie oblicze. Tego ci życzę, kochana. – Wydaje mi się, Billie, że skończę tak samo jak Sallie. Nie śmiej się. Przeżyję. Jestem zmęczona walką. Co ma być to bę77

dzie. Ach, spójrz na ten tłum – twój mąż chyba rozbił bank. – Żartujesz! Skąd! Zawsze odzywają się dzwonki i gwizdki, kiedy ktoś wygra? – Tak. To również innym klientom daje nadzieję na wygraną. Zobaczmy, ile wyciągnął. – Pięć tysięcy dolarów! – wychrypiał Thad. – Kochanie, wspaniale! Teraz możesz mi kupić prezent w którymś z ekskluzywnych sklepów. Fanny ustawiła się do obowiązkowej fotografii, a potem poszła zobaczyć się z Bess. – Fanny, poczekaj chwilkę. Muszę cię o coś zapytać. Chyba się starzeję, bo kiedy się spotykamy, wszystkie ważne pytania wylatują mi z głowy. Chciałabym zamknąć księgi, ale nie wiemy, na co Ash każdego miesiąca wypłaca te pieniądze. Pięć tysięcy miesięcznie to jest sześćdziesiąt tysięcy rocznie. Duża kwota. Pod czym ją zaksięgować? Pytałaś go kiedyś o to? – Nie, nigdy go nie pytałam. Dzisiaj to zrobię. – Nadal wystawia czeki. –Tak? – I nie wypisuje, na kogo. Z drugiej strony jest tylko parafka, a nie czytelny podpis. Mogłabym zadzwonić do banku, ale najpierw wolałam porozmawiać z tobą. – Będę się z nim widziała później, więc go zapytam. Nie powinien wystawiać czeków obciążających konto firmy. Porozmawiamy o tym rano. Wychodzę o dwunastej. – Możesz iść już teraz. Dam sobie radę. Jeżeli Jake nie śpi, to ukołysałabyś go do snu. – Kocham tego chłopca. Bardzo przypomina mi Bircha i Sage’a kiedy byli mali. Zadaje milion pytań, a jeżeli odpowiedź mu się nie spodoba, pyta znowu i znowu. Ash jest dla niego taki dobry i Jake go uwielbia. Dobra, Bess, zostawiam wszystko pod twoim nadzorem. Fanny wyszła z windy zastanawiając się, czy w drzwiach zasta78

nie karteczkę. Kiedy zobaczyła, że jej nie ma, głośno odetchnęła. – Dobrze. Zamrugała na widok powodzi czerwoności, która przywitała ją w mieszkaniu. Powinna porozstawiać kwiaty, lepiej je rozmieścić, tak, żeby nie oślepiały. Zdjęła czerwoną aksamitną suknię i włożyła jedwabną podomką. Buty na wysokim obcasie zamieniła na miękkie pantofle, pasujące do szlafroka. Przemknęło jej przez myśl słowo: schadzka. Uśmiechnęła się. Całe pół godziny zajęło jej rozstawianie gwiazd betlejemskich po wszystkich pokojach. – Cudownie, absolutnie cudownie! – podśpiewywała pod nosem. Spojrzała na zegarek. Była dwudziesta trzecia piętnaście. Czas usiąść i dowiedzieć się wreszcie, co kryje w sobie szara koperta odnaleziona w budzie Daisy. Powoli czytała dziewięciostronicowy raport, próbując uporządkować treść. Teraz, po latach, agencji detektywistycznej udało się w końcu odnaleźć Josha Colemana, starszego brata Sallie. Przeczytała raport kilka razy. Josh był wdowcem, miał troje dzieci – dwie córki i syna – oraz trójkę wnucząt – chłopca i dwie dziewczynki. Mieszkał w Mc Lean w Virginii na dwustuhektarowej farmie, na której hodował konie. Raport podawał, że ma siedemdziesiąt dziewięć lat i cieszy się wspaniałym zdrowiem. W podsumowaniu na końcu przeczytała: „Przedmiot poszukiwania jest wzorowym obywatelem. Koledzy i przyjaciele wiele razy składali mu wyrazy uznania za wkład, jaki wniósł do świata jeździeckiego. Farma Colemanów jest nieruchomością pierwszej klasy. Saldo rachunku przedmiotu poszukiwania nie jest zbyt duże. Dzieci ciężko pracują, są prawymi obywatelami. Wnuki również pracują. Jeden wnuk (chłopiec) jest upośledzony umysłowo. Starszy pan Coleman jest zdruzgotany faktem, że 79

nazwisko Colemanów wygaśnie”. Koniec raportu. Do ostatniej strony dołączony był rachunek za usługi agencji. Jutro rano zrobi kopię i da jąBillie, żeby zabrała do Waszyngtonu. Dlaczego tyle ważnych rzeczy w życiu wychodzi na światło dzienne, kiedy jest już za późno? Sallie oddałaby całą swoją fortunę za odnalezienie brata. Fanny spojrzała na zegarek. Dochodziła północ. Poczuła mocniejsze bicie serca, kiedy pięć minut później odezwał się dzwonek do drzwi. Krew pulsowała jej w żyłach, gdy biegła do drzwi. Odetchnęła głęboko i otwarła je. – Daisy śpi z małym. W porządku? – Jasne. Napijesz się czegoś, Ash? – Zauważyła, że jest podenerwowany i niespokojny. – Pewnie. Szkockiej z lodem. Podwójnej. Fanny uniosła brwi. Podeszła do barku, lekko się uśmiechając. Boi się mnie. Musi się napić whiskey, żeby przez to przejść, myślała. – Nie mam nic pod szlafrokiem, Ash. Ty wyglądasz, jakbyś wybierał się na biegun. Ile czasu potrzebujesz, by to wszystko zdjąć? – Na miłość Boską, Fanny, ja po prostu tutaj przyszedłem. Muszę dokończyć drinka. – Whiskey popłynęła Ashowi po brodzie. Fanny robiła wszystko, by powstrzymać uśmiech. – Może ci pomogę? Zostawilibyśmy rzeczy tutaj? – Gadasz tak... stroisz sobie żarty – wybełkotał Ash. – Chcesz, żebym zaczęła mówić do ciebie nieprzyzwoite rzeczy teraz, czy może kiedy będziesz się rozbierał? – Fanny pochyliła się nad wózkiem i zaczęła szeptać mu do ucha. Na szyi i uszach Asha pojawiły się gorące wypieki. – Gdzie się ... tego nauczyłaś? – wymamrotał. – Niech cię nie interesuje, gdzie się nauczyłam. – Fanny cedziła słowa. Znowu zaczęła szeptać mu do ucha. Odwróciła wózek 80

tak, że Ash znalazł się twarzą do kanapy. Trzymając obie ręce na jego ramionach, Fanny popchnęła go do przodu. – Czekam – zanuciła. – Nie poganiaj mnie. – Jesteś pewien, że ci staje? Będę bardzo rozczarowana, jeżeli mnie zwodzisz. – Stanął! Stanął! – oświadczył Ash. – Ale czy jest sztywny? – Jak pręt stalowy. – Zawsze tak mówiłeś i kłamałeś. Chcę zobaczyć. – Zobaczysz, jak będę gotowy, żeby ci pokazać. – Nigdy się nie bałeś pokazywać go mnie. Chciałeś nawet, żebym robiła zdjęcia! – Nie boję się. – To po co ci bielizna pod kołdrą? – Bo cholernie tu zimno. – Przecież jest dwadzieścia dwa stopnie. Ciepło. Bardzo ciepło. Masz czerwoną twarz, tam, gdzie nie jest sinoniebieska. – Fanny wśliznęła się za oparcie kanapy i pochyliła się. – Na przystawkę będzie tak... słuchasz, Ash? – szepnęła mu do ucha. – Nie umiesz tego zrobić. – Tak sądzisz? – Tak sądzę. – Kiedy będziesz gotowy, zagwiżdż. – Fanny usiadła naprzeciw kanapy. Zapaliła papierosa i puściła kształtne kółko z dymu. – I co, opada czy staje? – A jak myślisz? Ile czasu ci potrzeba, żeby wyskoczyć z tych fatałaszków? – Moment. Znalazła się na nim, a kołdra poleciała przez pokój. – Teraz jesteś w nastroju? – Mówiłaś coś o tym, że mnie zaskoczysz. 81

– Chcesz być zaskoczony czy chcesz płonąć? – wyszeptała mu Fanny do ucha, wodząc rękami po jego ciele. – Rozpal mnie, kochanie, rozpal mnie. – Najpierw musimy wzniecić ogień. – Musisz go rozpalić. – Nie, nie, to jest jak piorun. – Zrób to. Och. – Powiedz mi, kiedy będziesz płonął, kochanie – powiedziała Fanny. – Teraz. Płonę. Teraz mi dobrze. Naprawdę dobrze. Oooch, tak, tak, płonę. – Jak ogień na kominku? – Prawie, o, tak. Mocniej mnie rozpal. Wznieć ten ogień, kochanie. Zrób to, zrób to, zrób to! – Czyja żyję? – spytał Ash dużo później. – Pewnie tak, chociaż wyglądasz jak trup. – Gdzie ty się tego nauczyłaś? Chodziłaś na jakieś wykłady czy co? – To drugie – odpowiedziała Fanny. – Może powinieneś raczej zapytać: „Czy tobie było równie wspaniale jak mnie?” – Nie muszę pytać – wiem. Gdzie się nauczyłaś tego... wiesz, czego? – Nie umiem jednocześnie całować i rozmawiać. – Fanny roześmiała się szczerze. – Znasz jeszcze jakieś... wiesz... inne rzeczy? – Dlaczego chcesz wiedzieć? – wycedziła Fanny. – Po prostu chcę. Na wypadek, gdyby... – Na wypadek czego? – Po prostu „na wypadek”. Tak brzmi moja odpowiedź. – Taaa. To był mój najlepszy numerek – zaśmiała się Fanny. – Cholernie dobry numerek. Fanny znowu się roześmiała. 82

– No myślę. Nawet gdyby moje życie od tego zależało, nie zrobiłabym tego jeszcze raz. – Ja też nie. – Chcesz kanapkę ze smażonym jajkiem? – Pewnie. Masz przypadkiem jakieś ciuchy, które mógłbym włożyć? – Mam mój stary flanelowy szlafrok. – Może być. – Przyjedź do kuchni. Chcesz piwo czy gorące kakao? – Gorące kakao. Prawie jak za dawnych lat, co, Fanny? – Prawie. Siedząc przy kakao i kanapkach gawędzili bez ustanku. Fanny pokazała mu raport o Joshu Colemanie. – Powinnaś zabrać Billie i pojechać tam z nią. Mama na pewno chciałaby, żebyś wybrała się poznać rodzinę. Zrób zdjęcia, spisz się. Więcej rodziny. Jeżeli by się tak nad tym zastanowić, to zakrawa na cud. – Ash, Bess zwróciła mi na coś uwagę. Już od dawna chciałam cię o to zapytać, ale tak jak i Bess, ciągle zapominałam. Komu wystawiasz co miesiąc czek na pięć tysięcy dolarów? Musimy wiedzieć, pod czym to zaksięgować, a jeżeli nadal chcesz wypłacać, może otworzymy oddzielny rachunek? Ash nie odpowiedział, więc Fanny ponownie zadała pytanie. – Ash, słyszysz mnie? – Fanny, nie pytaj mnie o to. Niech tak zostanie, dobrze? – Nie mogę nie pytać, dobrze wiesz dlaczego. Masz utrzymankę? Kogo? Dlaczego nie możesz mi powiedzieć? Nikomu nie powtórzę, jeżeli to tajemnica. Wiesz, że możesz mi zaufać. – Wiem, Fanny. Po prostu nie chcę cię zranić. Nie chcę o tym rozmawiać. Niektóre rzeczy lepiej zostawić tak, jak są. – Rozbudziłeś moją ciekawość. Chcę wiedzieć, Ash. – Dla mojego syna. 83

– Kogo? – Słyszałaś. Dla mojego syna. – Jak do tego doszło? Kiedy? – Normalnie. Rozpiąłem spodnie, ona zdjęła bieliznę. Nigdy nie powinno się to było zdarzyć, ale się stało, a rezultatem jest Jeff, który kończy teraz studia. Ale w maju skończy się mój obowiązek. Fanny zaszokowana wpatrywała się w Asha, próbując zrozumieć to, co przed chwilą powiedział. Kiedy w końcu udało jej się otworzyć usta, powiedziała: – To nie jest obowiązek, to twoja dobra wola. Wychodzi na to, że... że stałeś się ojcem czyjegoś dziecka, kiedy byliśmy jeszcze małżeństwem. – Właśnie. Mógłbym powiedzieć, że do końca życia będę tego żałował, ale przecież to i tak nic nie zmieni. Nie mówiłem ci, bo nie chciałem cię zranić. Poniosłem konsekwencje. To była tylko przygoda na jedną noc. Z miłą dziewczyną, którą wykorzystałem. To wszystko. Wiesz o tym tylko ty i ja. Nie, wie jeszcze Simon, bo mu się wygadałem w chwili słabości. Parę razy zastanawiałem się, czy nie powiedzieć dzieciom, ale więź między nami była w najlepszym wypadku chwiejna. Zapewniłem jemu i jego matce wszystko, co mogłem. Nie uwzględniłem go w testamencie, ale otworzyłem mu fundusz powierniczy parę lat temu. On nie będzie się niczego domagał. Zna warunki. Mówi do mnie per „pan”. Niektóre rzeczy lepiej zostawić w spokoju. – Mogłeś mi powiedzieć, Ash. Spędzałeś z nim czas? Byłeś dla niego ojcem? – Nie. Jego matka tak chciała. Ale nigdy nie zapomniałem o jego urodzinach ani o prezentach na Boże Narodzenie. – Czy oni... czy powiedziałeś...? – Nie. Ja nie mam udziału w ich codziennym życiu. Jestem czekiem raz w miesiącu. Może dobrze, że sprawy ułożyły się wła84

śnie tak. Nigdy nie byłem dobrym materiałem na męża ani na ojca. – A co będzie później, Ash? – Pytasz, czy będą rościć sobie do czegoś prawa po mojej śmierci? – Tak. O to pytam. – Wszystko jest prawnie zabezpieczone. Jeżeli chłopak albo jego matka zdecydują się zerwać umowę, sprawa ugrzęźnie w sądzie na zawsze. Fundusz powierniczy wróci na moje konto. Ale oni nie są pazerni. Lubiłabyś ich, Fanny. Matka Jeffa piecze ciasteczka, uprawia ogródek i pracuje na pół etatu w sklepie z upominkami. Jeff jest molem książkowym, dobrym studentem. Kupiłem mu samochód na dwudzieste urodziny. Ale on nie jest zachłanny, ani samolubny. Kupiłem im mały domek z ładnym ogródkiem. Utrzymują go w porządku, jest tam czysto i schludnie. To ja jestem bydlakiem. – Chyba jestem w szoku. Może powinnam znać ich nazwiska, na wszelki wypadek? – Tylko jeżeli kiedyś będziesz chciała coś zrobić albo powiedzieć. Moi prawnicy zajmą się wszystkim. Ona się nazywa Margaret Lassiter. Nie znają mojego nazwiska. Prawnicy tak chcieli. Zająłem się tym, Fanny. – A co będzie, jeżeli dzieciaki... – Jeżeli tak się stanie, powiedz im to, co wiesz ode mnie. – Ash, to nie w porządku. – Ale jest jak jest. Nie wiem, czy coś znaczy moje „przepraszam”, ale przepraszam. – Wiesz co, Ash? Wierzę ci. W najśmielszych marzeniach nie przypuszczałabym, że stanie się coś takiego, jak dziś. Niemal jak sen. – Sen, co? Fanny skinęła głową. 85

– Czas zejść na dół – obowiązki. O której chcesz rano wyjechać? A przy okazji, pojutrze jadę do Atlantic City. – To dobrze, Fanny. Ubij najlepszy możliwy interes. Chciałbym jechać o dziewiątej, jeżeli nie masz nic przeciwko. Dobrze się bawiłem dziś wieczorem. Nie będzie żadnych bisów? – Nie. – Na pewno nie chodziłaś na żadne wykłady ani na zajęcia z seksu? – A jak myślisz, Ash? – Myślę, że już pojadę. Do zobaczenia rano. Fanny oparła się o drzwi i długo patrzyła przed siebie. Czuła się tak, jakby dostała kopniaka w brzuch. Co dziwniejsze, brzuch przyjął cios i czuł się dobrze. Czy ona rzeczywiście była aż tak ślepa, głucha i głupia? Dlaczego wyznanie Asha jej nie dotknęło? Bo mnie to nie dotyczy, pomyślała Ash powiedział, że się wszystkim zajął i uwierzyła mu. Jego syn nie miał nic wspólnego z nią ani jej rodziną. W to także musiała wierzyć. Kolejny dzień z życia Fanny Thornton. Drogę do Sunrise Fanny i Ashowi umilała obecność Jake’a i jego radosne pytlowanie. – Jak ja wyglądam, Fanny? Zdenerwowałabyś się na miejscu Sunny? – Opuchlizna trochę zmalała, ale twarz masz żółto-fioletową. Prawdopodobnie dostałeś parę razy w policzek. – Ale wracam do siebie. Jaki mamy plan? Co powinienem powiedzieć Sunny? – Czy prawda ją zdenerwuje? Ash wzruszył ramionami. – Dla Sunny denerwowanie się jest chlebem powszednim. To, co byłoby dobre wczoraj dziś może okazać się bezskuteczne. Coś wymyślę. – Pójdziemy na ryby, dziadziusiu? – Pewnie. Ile ryb dzisiaj złowisz? 86

– Sześć. – Powiesz mamusi, że było fajnie? Jake kiwał głową w górę i w dół. – A gdzie jest prezent, który kupiłeś dla mamusi? Masz w torbie? – spytała Fanny. – A co on kupił? – wyszeptał Ash. – Dwa pudełka pasteli i dwie malowanki. Sam je zapakował. Zużył trzy rolki ozdobnego papieru. Ash ryknął śmiechem. – Ash, posłuchaj. Wydaje mi się, że niepotrzebnie zabraliśmy zabawki, które mu kupiłam. Sunny pewnie się to nie spodoba. Może byś powiedział, że to ty je kupiłeś? – Przywieźliśmy je dlatego, że znalezienie czegoś, co podobałoby się Jake’owi kosztowało cię dużo czasu i wysiłku. Jest zachwycony. W końcu jesteś jego babką. – Formalnie. – Usiłuję jakoś to zmienić. – Nie narażaj dla mnie swojej więzi z Sunny. Obiecaj mi. – Dobra. Hej, sportowcu, jesteśmy w domu. Naciśnij klakson, Fanny. – Nie, Ash. Lepiej przesiądę się do samochodu Bess. Możesz wcisnąć klakson, kiedy będziemy zawracać. Nie chcę problemów. – Brednie! – Ash wychylił się i zatrąbił ostro dwa razy. – Jeszcze raz, dziadziusiu! Ash usłuchał. Na podjeździe pojawiła się Sunny. Fanny wygramoliła się z siedzenia, żeby Ash mógł wjechać wózkiem na podnośnik. Poczekała aż znajdzie się na ziemi i będzie mógł manewrować wózkiem, a potem wsiadła z powrotem. Chwyciła Jake’a i wysadziła go z samochodu. – Do zobaczenia, chłopaki. Wesołych Świąt. Cześć, Sunny. Sunny zignorowała ją. Patrzyła jedynie na ojca. 87

– Co ci się stało? Ash wciągnął powietrze. – Posprzeczaliśmy się z Simonem. On nie wyszedł taki pokiereszowany. – Biliście się o mamę? – Nie. Stoczyliśmy bitwę, na którą zanosiło się całe życie. Sunny próbowała zrozumieć sens tych słów, a Jake w tym czasie szarpał się i mocował, żeby wyciągnąć z samochodu nowe zabawki. – To jest prezent dla ciebie, mamusiu. Sam go zawinąłem. Podoba ci się? – Skąd wziąłeś pieniądze, Jakie? Kto ci to wszystko kupił? – Ona. – Jake wskazał palcem na Fanny, która najchętniej zapadłaby się pod ziemię. – Oddaj jej wszystko. To też. – Sunny rzuciła prezent w kierunku Fanny. Jake zaczął płakać. – Co ci mówiłam, kiedy wyjeżdżałeś? – Na miłość Boską, Sunny, on ma dopiero trzy lata – wtrącił się Ash. – Myślisz, że pamięta kilometrowe listy pouczeń? Cholera, nawet ja bym zapomniał. Sunny chwyciła syna. Popłakiwał. – Chcę na ryby z dziadziusiem. – Żadnych ryb. – Sunny złapała chłopca za ucho i pociągnęła go do domu. Fanny bez namysłu porwała chłopca w ramiona. Stała oko w oko ze swoją córką. – Nasze problemy nie mają z nim nic wspólnego. Pamiętaj o tym. A jeżeli znowu zapomnisz, odpowiesz mi za to. Zrozumiałaś, Sunny? Sunny wykrzywiła twarz. – Przedtem go nie chciałaś. Teraz, kiedy nic ci nie zostało, nagle stał się dla ciebie wystarczająco dobry. Mylisz się. Trzymaj się z dala od mojego syna. Nie myśl, że masz prawo tu przyjeżdżać i 88

mi grozić. Rozumie mnie pani, pani Thornton? – Nie groziłam ci, Sunny. Ja ci przyrzekłam. Znasz mnie. Dotrzymuję słowa. Pamiętaj. Ash, wyjeżdżam. Pewnie nie czujesz się najlepiej. Chciałabym móc coś zrobić. Opiekuj się nimi. Zadzwoń, jeżeli będę mogła jakoś pomóc. – Nie martw się o nas, Fanny. Jeżeli będzie źle, mam w zanadrzu Tylera. Jedź do domu i podłej wszystkie kwiaty. Pochyliła się i pocałowała męża w usta. – Żebyś nie zapomniał ostatniej nocy. Ash się roześmiał. Z kuchennego okna Sunny przyglądała się roześmianym rodzicom. Złość, jaka się w niej zrodziła była obezwładniająca. Fanny pomachała przez szybę samochodu. – Pośpiesz się, Bess, muszę stąd zmiatać. Płakała przez całą drogę do domu. Fanny siedziała w wypożyczonym samochodzie i studiowała mapę, dzięki której miała dotrzeć do Cape May. Dlaczego to robi? Bo Ash ją poprosił i nie mogła mu odmówić, nawet jeżeli nie do końca rozumiała sens tego przedsięwzięcia. Jeżeli dopisze jej szczęście, załatwi sprawy szybko, zdąży na wieczorny samolot z Filadelfii i przed północą będzie w domu. Ash ułatwił jej robotę. Znalazł parcele, dowiedział się o nazwisko, adres i numer telefonu właściciela i zapisał je ołówkiem z brzegu mapy. Poradził jej również, że lepiej pojechać bezpośrednio niż dzwonić. – Kiedy ludzie coś sprzedają, lubią spotkać się z kupującym, a nie jakimś wyelegantowanym prawnikiem z teczuszką. Teczki oznaczają, że ktoś zostanie wykiwany. Miej ze sobą torebkę i parę czeków. O jedenastej Fanny zadzwoniła do drzwi starego trzypiętrowego domu w opłakanym stanie, z którego płatami odchodziła farba. Kiedy tak stała na ganku, przeszył ją dreszcz do szpiku kości. 89

Zadzwoniła znowu i czekała. Podmuch porywistego wiatru uderzył ją w plecy. Jakże mizernie wyglądały rachityczne drzewa z powykręcanymi gałęziami. Fanny wzdrygnęła się, mimo ciepłego płaszcza. Drzwi otworzyły się z łoskotem. – Panie Scott, nazywam się Fanny Thornton. Chciałabym z panem porozmawiać, jeżeli ma pan chwilkę czasu. Mogę wejść? Był stary i zasuszony. U jego boku stała równie stara i równie zasuszona kobieta. – Czy my się znamy? – Nie, przyjechałam z Nevady. Kilka razy rozmawiał pan z moim mężem. Jestem zainteresowana kupnem pańskiej posiadłości. – Wszyscy chcą mieć moją posiadłość. Tylko nikt nie chce za nią płacić – gderał staruszek. – Mam rację, Mamusiu? – Tak. Chcemy za nią kilka milionów dolarów. – W porządku. – Fanny usiadła na krześle, całym w kociej sierści. – Ale mamy jeszcze inne warunki. – Jakie? – spytała Fanny, robiąc wszystko, co w jej mocy, żeby oddychać ustami. Koty wszelkiej maści i rozmiarów łasiły jej się do nóg. Nigdzie nie było pudła na nieczystości. – Chcemy sprzedać również ten dom. Transakcja wiązana. Mamusia chce się przeprowadzić do Miami. – W porządku – odrzekła Fanny. – Kupi pani również dom?! – Mam dużą rodzinę, panie Scott. Chcę kupić dwie parcele, są zaznaczone na mapie. – Chcą sprzedać trzy parcele. Cały kram za jednym zamachem. – W porządku. Kupuję trzy parcele i ten dom. Ile? – Ile, Mamusiu? – Dziesięć milionów dolarów – sprytnie rzuciła staruszka. – Sześć – targowała się Fanny. – Dziewięć – wtrącił się staruszek. – Co pani będzie robić z tą 90

posiadłością? – Osiem to moje ostatnie słowo. Mój mąż chce kupić posiadłość, by zapewnić przyszłość wnukom. – Brzmi całkiem dorzecznie, prawda, Mamusiu? – Staruszka pokiwała głową. – Zgadzamy się. – Zwrócił się do żony: – Nie wygląda na gangstera, prawda, Mamusiu? – Oczywiście, że nie, Tatusiu. Staruszek wyciągnął zdeformowaną, pomarszczoną, suchą rękę. Fanny delikatnie odwzajemniła uścisk dłoni. – Wszystko jest wymierzone, dokumenty są przygotowane. Zapłaci nam pani, wypełnimy akty prawne i posiadłość należy do pani. Nie chcemy żadnych czeków. Chcemy, żeby pani przelała pieniądze przekazem do naszego banku. To jest warunek. – Z przyjemnością go spełnię. Może pojechałabym z państwem do banku? Pieniądze znalazłyby się na koncie w ciągu godziny. Mają państwo prawnika? – Fanny zakręciło się w głowie. Tak załatwiała interesy Sallie. Uścisk dłoni, pieniądze z ręki do ręki i z głowy. Oczywiście Ash uczył się prowadzenia interesów od matki. Co jej wydawało się dobre, było dobre również dla niego. – Nie potrzeba nam prawnika. Nie znosimy prawników. Chcą tylko odrzeć człowieka z pieniędzy. Przerzucą dokumenty i liczą sobie dwieście dolarów za godzinę. A potem, kiedy wszystko wywrócą do góry nogami, każą stawić się w sądzie przed jakimś głuchym sędzią, który nie wie nawet tyle, co ja. To woła o pomstę do nieba. Znalazłszy się na zewnątrz, w słońcu, Fanny spojrzała na swój płaszcz koloru morwy. Cały oblazł kocią sierścią. Pociągnęła nosem, mając świadomość, że zapach kocich siuśków będzie czuła nawet w samochodzie, ale nic nie mogła na to poradzić. Zdziwiło ją, jak szybko sobie poradziła. Ash miał całkowitą rację twierdząc, że interesy najlepiej załatwiać osobiście. Dwie godziny później Fanny wyrzuciła płaszcz do śmietnika. W 91

torebce bezpiecznie spoczywały kopie aktów notarialnych posiadłości. Przyszłość Jake’a, Polly i nienarodzonego dziecka Sagę’a i Iris była zabezpieczona. O drugiej w nocy, wykąpana i odświeżona Fanny zadzwoniła do Asha. – Udało mi się, Ash. Osiem milionów. Mam nadzieję, że wiesz, co robisz. Osiem milionów to kupa forsy. Może to idiotyczne, ale żadne z nas nie miało prawnika. – Fanny, rozmawiałem z tym facetem z dziesięć razy. Nie cierpi prawników. Wytłumaczyłem mu jak i co załatwić, a on mnie posłuchał. Wszystko jest zgodne z prawem. Wypełniłaś dokumenty, prawda? – Oczywiście. – Więc przestań się martwić. Czy ten facet ma naprawdę dwadzieścia siedem kotów? – Raczej sto siedem. Prześmiardłam nimi. Musiałam wywalić płaszcz. I tak bez przerwy czuję zapach kota. Jestem zmęczona, idę spać. – Dobra robota, Fanny. Dziękuję. Pewnego dnia, kiedy zrozumieją, co dla nich zrobiłaś, twoje wnuki również ci podziękują. Śpij dobrze. – Ty też. Kalendarz informował, że jest pierwszy kwietnia. Prima Aprilis. Fanny rozejrzała się po twarzach najbliższych. Nawet Ash przyjechał na to szczególne wydarzenie. – Wszystko gotowe, mamo – cicho poinformował Sagę. – Mamy satelitarne połączenie z Japonią. Ciocia Billie czeka. Zobaczymy start samolotu Mossa Colemana w tej samej chwili, co oni. U nich właśnie świta. Oj, mamo, nie płacz. Ash wziął Fanny za rękę. – Przepraszam, że robiłem ci trudności w związku z tym samo92

lotem. Tak samo jak ty chcę, żeby wzbił się w powietrze. Bóg mi świadkiem, że mówię prawdę. – Wiem, Ash. Nie mam pojęcia, co zrobi Billie, jeżeli coś pójdzie nie tak. Przez ten samolot odsunęły się od niej dzieci. To jest nie w porządku. – Nadchodzi pilot, który przeprowadzi próbę – wyszeptał Sagę. – Wchodzi do kabiny pilota. – To pasierb Amelii, lord Rand Nelson. Jego ojciec był pilotem RAF podczas drugiej wojny światowej. Billie mówi, że umie latać jak ptak. – Boże, aż mnie ściska – powiedział Ash. – Idzie. Jest gotowa. Dalej, kochanie, głowa do góry. Zaczyna się. Boże, czuję się, jakbym oglądał historyczne wydarzenie. – Bo oglądasz. To takie piękne. Billie coś mówi. Nie, tylko porusza ustami „Spoczywaj w pokoju, Moss. Za kilka minut stworzymy historię”. – Fanny, Fanny, udało się! Dziękuję, dziękuję! Bez ciebie nie dalibyśmy rady! Dziękuję całej twojej rodzinie. Udało się, Fanny! Po policzkach Fanny popłynęły łzy. – Teraz wiadomo, że śmierć syna Billie nie poszła na marne. Osiągnęła cel, jaki sobie wyznaczyła. Gdyby nie wypaliło i tym razem, pozbierałaby się i kontynuowała próby. Nie wiem, czy miałabym tyle uporu, co ona. Ash ledwie słyszalnym szeptem powiedział: – Też byś wytrwała. I wygrałabyś. – Ash, to jedna z najmilszych rzeczy, jaką od ciebie usłyszałam. Czas na szampana! – Słyszę, mamo! – wrzasnął Sagę. – Powinniśmy coś zaśpiewać, nie sądzicie? – Rób, co ci serce dyktuje, Sagę – odpowiedział ojciec. Wzbijamy się w błękitne przestworza... Do śpiewu przyłączyła 93

się cała rodzina. Wszyscy fałszowali, ale nikt się tym nie przejmował.

94

Część druga 1984-1985

95

Rozdział szósty Grosik za twoje myśli, Fanny. – Nie są nawet tyle warte, Bess. Dziś rano adwokat Simona dostarczył mi papiery rozwodowe. Już dziesięć miesięcy minęło od tej nocy, kiedy tu przyjechał i stłukł Asha. Dziesięć miesięcy, Bess. – Czas tak pędzi... Moja matka mówiła, że tak jest, kiedy człowiek się starzeje. Powiedziała, że pewnego dnia się obudziła i miała osiemdziesiąt lat. – Bess zaśmiała się ponuro. – Nie sądziłam, że się tym przejmę. Z biegiem czasu doszłam do wniosku... nie wiem właściwie do jakiego wniosku doszłam. On nie poprzestaje na założeniu sprawy o rozwód. Oskarża mnie o cudzołóstwo i chce udziałów w „Babilonie”. Ja posiadam pięćdziesiąt jeden procent i on ma na nie chrapkę. – Więc będziesz walczyć, prawda? Ciężko mi w to wszystko uwierzyć. Przecież Simon był... takim wspaniałym facetem. – Według Asha nie był. A co do twojego pytania – tak, będę walczyć. Muszę znaleźć najlepszego adwokata od rozwodów. Mam dwadzieścia dni na przesłanie odpowiedzi. – Weź kobietę. Lepiej rozumieją te sprawy niż mężczyźni. Słyszałam straszliwe historie o tym, jak nas w sądach oszukują. Niektóre matki nie dostają nawet prawa do opieki nad dzieckiem. Trzeba znaleźć adwokata – rekina. Albo piranię. Czy mogę ci jakoś pomóc? Fanny wzruszyła ramionami. – Czy przygotowania do Halloween idą zgodnie z planem? – Tak, wszystkim się zajęliśmy. Przyjedzie pan Reed? – Nie patrz tak na mnie, Bess. Od miesięcy nie miałam od niego wieści. Jest dla mnie przyjacielem, nic więcej. – Dlatego, że nadal jesteś mężatką. Niedługo wszystko się zmieni. Myślę, że on cię naprawdę lubi. I myślę, że ty również 96

go lubisz. Miałaś gwiazdy w oczach w Boże Narodzenie. – Święta to sprawiły. Wtedy zawsze mam gwiazdy w oczach. – Słuchaj, dlaczego nie chcecie nagłośnić otwarcia centrum rehabilitacyjnego w przyszłym tygodniu? Wiesz, burmistrz, przecinanie wstęgi i te sprawy? – Chcę, żeby była tylko rodzina. Centrum jest poważnym przedsięwzięciem. Kręgi medyczne zostały powiadomione. Su Li, podopieczna Sallie, zajęła się sprawami medycznymi. Zebrała doborowy personel – najlepszych terapeutów, świetne pielęgniarki. Musimy po prostu wystartować, bez żadnych fanfar, mając na względzie dobro pacjentów. Schorowani ludzie nie lubią gapiów i dziennikarzy proszących o wywiady. Dla nich jest ważne, żeby było spokojnie i skromnie. Pierwsi chorzy przyjadą dzień po otwarciu. Możemy przyjąć stu. Módl się, żeby nie zabrakło nam pieniędzy i żebyśmy mogli wypłacić pensje. – Modlę się, od kiedy tylko ruszyła budowa. Przejeżdżałam tamtędy wczoraj i muszę powiedzieć, że jest ślicznie. Ty i Billie odwaliłyście kawał dobrej roboty. Telefon dzwoni. – Odbiorę. Fanny Thornton. W czym mogę pomóc? – Halo, czy, wie pani, kto mówi? Fanny od razu rozpoznała niski, głęboki głos. – Tak. – Możemy się spotkać za pół godziny w „Sophie’s Cafe”? – Dlaczego... tak, oczywiście. Już jadę. – Kto to był? Wyglądasz, jakby ktoś nadepnął ci na odcisk. – Nieważne. Muszę na chwilę wyjść. Zajmij się wszystkim, dobrze? – Oczywiście. Fanny weszła do kawiarni. Jej serce biło szybciej i miała zamęt w głowie. Był biały dzień, więc co takiego mogło się stać? Gdy tylko Fanny zamknęła za sobą drzwi, napis „Otwarte” zamieniono na „Zamknięte” i opuszczono zielone rolety. Na stole przed nią znalazł się talerz rosołu z makaronem i kawa. 97

Nawet kiedy siedział, mężczyzna wydawał się potężny. – Miło znowu panią widzieć, pani Thornton. Fanny skinęła głową. Czekała. Spróbowała zupy. Była dobra. – Moi... koledzy i ja chcielibyśmy panią wesprzeć. Buduje pani rzecz godną uznania. Moja strona ulicy chciałaby pomóc. Anonimowo, oczywiście. – Nie rozumiem, – Fanny oparła łyżkę o brzeg talerza. Mężczyzna podał jej przez stół kopertę. Otworzyła ją i głośno westchnęła. – To jest... nie wiem, co powiedzieć. – „Dziękuję” w zupełności wystarczy. Jeżeli jest pani skłonna na to przystać, zdecydowaliśmy się przelewać dzienny dochód raz w roku. Proszę spojrzeć na to w ten sposób. Moja strona ulicy przekazuje pieniądze, a jak je pani wyda, zależy wyłącznie od pani. Nie będziemy się wtrącać. Poczyniliśmy odpowiednie obliczenia, z których wynika, że centrum nie jest w stanie utrzymać się jedynie dzięki ofiarności pani i pani Kingsley. A ponieważ jest to szczytny cel, chcemy mieć w nim swój udział. Bez jakichkolwiek zobowiązań. – W takim razie – zgadzam się. Tylko nie wiem, jak wszystko załatwić. – Niech pani bank zajmie się szczegółami. Może skontaktować się z naszym bankiem. Życzymy pani sukcesu. – Nie robimy hucznego otwarcia, ani nic w tym stylu – powiedziała Fanny, szukając słów. – Nie zna pan przypadkiem dobrej prawniczki zajmującej się rozwodami? – Na Boga, czy ona naprawdę to powiedziała? Chyba tak, bo mężczyzna zaczął zastanawiać się nad odpowiedzią w końcu wzruszył ramionami. – Rozumiemy powody pani decyzji. Miłego lunchu, pani Thornton. – Bardzo dobra zupa. – Proszę zabrać trochę do domu. 98

– Chętnie. Fanny wpatrywała się w leżącą przed nią kopertę. Pięć milionów dolarów. Pięć milionów dolarów. Od ludzi z drugiej strony ulicy. Nagle zakręciło jej się w głowie. Już miała wychodzić, kiedy na stole położono papierową torbę. Rosół na wynos. Uśmiechała się przez całą drogę do banku. Uśmiechała się też po powrocie do „Babilonu”. Natychmiast zadzwoniła do Billie Kingsley. – Przyjęłaś chyba pieniądze? – Billie, ja nie szłam, ja biegłam do banku. Poprosiłam o sprawdzenie stanu konta i okazało się, że pieniądze już wpłynęły na rachunek centrum rehabilitacyjnego. Mają zamiar przekazywać darowiznę co roku. Ash nie uwierzy. – Przyjeżdża na otwarcie? – Tak, i mam nadzieję, że przyjedzie również Sunny. Dzisiaj postawią napis. Chue ma przygotowane kwiaty i krzewy. Jak tylko skończą robotę, on posadzi rośliny i położy ściółkę. Będzie wyglądało tak, jakby wszystko rosło tam od dawna. Cieszę się, że ośrodek będzie nosił nazwę „The Sunrise Rehabilitation Center”. Wygląda, że tak miało być. Muszę lecieć, zobaczymy się w niedzielę. Fanny z radości zaczęła tańczyć. Jej humor jednak przygasł, kiedy spojrzała na dokumenty leżące w rogu biurka. – Wiesz co, Simonie Thornton? Będę walczyć z tobą o „Babilon” do samego końca! Fanny przewiązała paskiem czerwony szlafrok. Z mokrymi włosami owinętymi grubym ręcznikiem poszła do kuchni, żeby zrobić sobie kawy i nakarmić Daisy. Dziesięć po dziewiątej, kiedy popijając kawę czytała poranną gazetę, ktoś zadzwonił do drzwi. Pies podbiegł do wejścia, szczekając. Tylko jedno słowo mogło opisać tę kobietę: osobliwa. 99

– Pani Thornton? – Tak? – Nazywam się Clementine Fox. Dowiedziałam się od naszego wspólnego znajomego, że potrzebuje pani adwokata, więc pomyślałam, że wpadnę. Fanny nie musiała pytać, od jakiego wspólnego znajomego. – Czy pani jest tą Clementine Fox, znaną bardziej jako Silver Fox? Kobieta uśmiechnęła się, ukazując zęby równiutkie jak perły. – To jedno z określeń, które najbardziej mi schlebia. Wszyscy są przekonani, że mam farbowane włosy. Ale nie są farbowane. Urodziłam się ze srebrnymi włosami. – Napije się pani kawy? – Z przyjemnością. – Może być w kuchni? – Kocham kuchnie. Kiedy byłam dzieckiem, życie toczyło się w kuchni. Moja mama piekła najpyszniej pachnący chleb. Żyłam dla tych dni, kiedy piekła chleb i robiła dżem truskawkowy. Jest pani zakłopotana, czy przyszłam nie w porę? – Nie, skądże. Chyba po prostu wprawiła mnie w zdumienie szybkość, z jaką ludzie z drugiej strony ulicy załatwiają sprawy. W złotych oczach spoglądających spod grubych rzęs pojawiło się zdziwienie. – Telefon jest cudownym wynalazkiem. Ona nie była zwyczajnie osobliwa. Ona była wyjątkowo osobliwa. Szczupła i zgrabna, z pewnością pracowała nad swoją figurą. Fanny po prostu wiedziała, że ta kobieta nie ma ani kilograma zbędnego ciała. Pewnie na dodatek znała siedem języków obcych. Wprost od niej biło kompetencją. Po kostiumie i torebce od Chanel widać było, że na koncie bankowym miała więcej niż dostatek – miała nadmiar. – Mam problem – wyjaśniła Fanny. Clementine założyła nogę na nogę, a nogi miała jak modelka. 100

Fanny poczuła się niczym drobnomieszczanka, kiedy rozpoznała markę butów prawniczki. – Mam cały dzień. Proszę mi opowiedzieć, o co chodzi. I Fanny opowiedziała. Clementine słuchała jej, robiąc notatki piórem w żółtym notesie. Kiedy Clementine zamknęła pióro, Fanny spytała: – I co pani o tym myśli? – Myślę, że wyszła pani za mąż za sukinsyna. Ale ponieważ nie ma sposobu żeby się o tym dowiedzieć zawczasu, jest pani usprawiedliwiona. Wiem jak grać w tę grę i znam nawet jej nazwę. Powiem jasno, nie owijając w bawełnę. Pierwsza zasada obowiązująca w sprawie rozwodowej: jeżeli zanosi się na szarpaninę, dowal im, zanim oni dowalą tobie. Znam prawnika pani męża. Jason St. Clare studiował u samego diabła. Fanny zmrużyła oczy. – A pani gdzie studiowała, panno Fox? – Proszę mówić do mnie Clementine. Odtąd będę pani najlepszą przyjaciółką. Ja uczyłam się od St. Clare. Fanny uśmiechnęła się. – Nie oddam ani centa z tego kasyna. Mówię serio. – Słyszę. – Długie nogi wyprostowały się. – Podoba mi się, jak pani urządziła to miejsce. Teraz rzeczywiście widać, że ktoś tutaj mieszka. Nie chciała zadać tego pytania. Po prostu wymknęło jej się. – Byłaś tu już wcześniej? – Uhm. Miałam chyba numer dziewięćset sześćdziesiąty na liście podbojów Asha. Ale nie szkodzi – zaszczebiotała – bo on był na mojej dziewięćset sześćdziesiąty pierwszy. Fanny wybuchnęła śmiechem. – Byliście już wtedy w separacji. – To dawne czasy. – A potem poślubiłaś jego brata. Przypuszczałabym, że wycią101

gniesz wnioski z pierwszego razu. – Człowiek jest głupi. Clementine wyciągnęła dłoń, a Fanny energicznie ją uścisnęła. Znalazła się w dobrych rękach i wiedziała o tym. – Odezwę się dopiero, kiedy będę wiedziała coś konkretnego. Potrzeba trochę czasu, żeby się przekopać przez głupoty. Nie spodziewam się, żeby Jason zbytnio bruździł. Zrobi szum, kiedy to będzie potrzebne, a potem w odpowiednim momencie straci głos. – Nie lekceważ Simona, tak jak zrobiłam to ja. – Będę pamiętać. Chcę coś wyjaśnić. Czy rozmawiamy o dużych sumach, cokolwiek to znaczy? – Albo o jeszcze większych. Dziękuję, że wstąpiłaś, Clementine. Clementine skinęła głową. – Nie musisz dziękować. Płacisz mi za to. Już mnie nie ma. Gdy tylko za gościem zamknęły się drzwi, Fanny zadzwoniła do Sunrise. – Ash, mówi Fanny. – Jak ci leci? – Simon przysłał papiery rozwodowe. Oskarża mnie o cudzołóstwo. – Wybuch śmiechu Asha ucieszył Fanny. – Chce też udziałów w „Babilonie”. – Nie w tym wcieleniu, kochanie. – Nie znasz przypadkiem dobrego prawnika, co? – Cholera, znam setki prawników. Wszelkiej maści, kształtów i rozmiarów. Niektórzy świetni. Inni do dupy. – Ktoś nadzwyczajny? – Nikt nie przychodzi mi na myśl. Jeżeli na coś wpadnę, zadzwonię do ciebie. – A co z numerem dziewięćset sześćdziesiątym? Ash znowu się zaśmiał. – Mogę po nią zadzwonić. Domyślam się, że już z nią rozma102

wiałaś, hę? – O, tak. Powiedziała, że ty na jej liście byłeś dziewięćset sześćdziesiąty pierwszy. – Jeżeli tak mówi, to dobrze. Słuchaj, Fanny, była dobra, ale ty w Święta byłaś najlepsza. – Dzięki, Ash. Czuję się doceniona. Wracając do interesów – Simon wynajął prawnika z Vegas, co oznacza, że jest gdzieś w pobliżu. – Nie zdziwiłbym się. Fanny, nie pozwól, żeby położył swoje śmierdzące łapy na moim kasynie. Niech cię ktoś pilnuje. – Ash, nie uwierzysz, co się wczoraj stało. Wydaje mi się, że ci ludzie z przeciwnej strony ulicy mają mnie na oku. Nie mogę się pozbyć tego wrażenia. – Co się stało? Chyba mi nie powiesz, że przyjdą na twój bal Halloween? – Skąd mogę wiedzieć? Przecież to bal kostiumowy. Słuchaj tylko... Ash zagwizdał, kiedy Fanny skończyła opowiadać. – Wspaniale, Fanny. – Przekonałeś Sunny, żeby przyjechała na otwarcie? – Wczoraj się wybierała. Dziś rano zmieniła zdanie. Ale jeszcze mam czas, żeby ją urobić. Był u nas wczoraj lekarz. Nie jest zadowolony z jej postępów, bo nie ma żadnych. Sugerował, że powinna spędzić dwa tygodnie w centrum. Powiedziała, że się nad tym zastanowi. – Dobrze, że przynajmniej się zastanawia. Jak tam Jake i Polly? – Jake mógłby iść do przedszkola, ale Sunny nawet nie chce o tym słyszeć. Polly to prawdziwy skarb. Zaczyna dość ładnie mówić. O ile nie trzyma w buzi kciuka. Cała sytuacja nie wygląda najlepiej. Myślę, że czas, by wyprowadzili się z Sunrise. – A co u ciebie, Ash? – Raz lepiej, raz gorzej. Ostatnio chyba gorzej. – Mogę coś dla ciebie zrobić? 103

– Gdybyś mogła to wiesz, że bym poprosił. Nie chcę opuszczać góry, Fanny. – Wiem. Gdybyś czegoś potrzebował, zadzwoń. – Dobrze, Fanny. Zobaczymy się w niedzielę. – Przywieziesz dzieci? – Tak. Tyler jest w mieście, wiedziałaś o tym? – Nie. Gdzie się zatrzymał? – Nie mówił. Niedługo się żeni i chce zabrać dzieci. Sunny szaleje. On chyba wybiera się na otwarcie. Bądź dla niego miła, Fanny. – Niby dlaczego? – Bo cię o to proszę. – Aha, w porządku. – Za co się przebierzesz? – Za złośliwą czarownicę albo coś takiego. Dziewięćset sześćdziesiąt! – Cholernie dużo do wspominania – zaśmiał się Ash, odkładając słuchawkę. Dziewięćset sześćdziesiąt. Chyba przez całe życie nie kochała się dziewięćset sześćdziesiąt razy. – Może jestem niedojdą. – Błękitne niebo, cukierkowe chmury, słodka woń szałwi, czego więcej mogłybyśmy chcieć, Billie? – Sprawia wrażenie, jakby maczał w tym palce architekt. Naprawdę to wygląda to jak wielki kompleks hotelowy, umieszczony wśród czarnych topoli. Użycie cegieł koloru różu indyjskiego, takich samych jak do przebudowy Sunbridge, było genialnym posunięciem. Tworzą domowy klimat i przyjazną atmosferę, no i są trwałe. Boże, Fanny, mam nadzieję, że Sunny spojrzy na to w ten sam sposób. – Chue wspaniale się spisał z darnią i krzewami. Wydaje się, że rosły tu od zawsze. Napis nie jest za wielki, prawda? 104

– Nie. Akurat pasuje. „The Sunrise Rehabilitation Center”. Przepraszam za brak zainteresowania ze strony mojej rodziny. – Nie przepraszaj. Ważne, że ty tu jesteś. – Fanny, dlaczego nasze dzieci nie czują takiej więzi z rodziną, jaką czujesz ty czyja? – Chciałabym wiedzieć. Czas, postęp, hamburgery, brak pieniędzy, kto wie. Jest jak jest. Powtarzam sobie, że jak się zestarzeją będą miały taką samą hierarchię wartości jak my. Potem sobie mówię: nie, nie będzie tak, bo ty i ja miałyśmy poczucie więzi z rodziną od dnia, w którym wyszłyśmy za mąż. Bess również. Może to sprawa pokoleń. – Fanny, Thad obiecał, że jutro rano odwiezie nas samolotem do Virginii. Jeżeli wystartujemy wcześnie, zdążymy odwiedzić Josha Colemana i wrócić wieczorem. Chciałabym to zrobić. – Ja też. Więcej rodziny. Szkoda, że Sallie o tym nie wie. – Na pewno wie. Ufała ci i tobie powierzyła dalsze poszukiwania. Chwilę to trwało, ale odnalazłaś Josha. Gorzej, że nie udało się trafić na ślad Jake’a. Przy okazji, masz jeszcze jego pieniądze? – Pewnie, że tak. Krążyły tyle razy, że już straciłam rachubę. Wydałam je co do grosza, potem oddałam, pożyczałam i znowu oddawałam z dziesięć razy. W końcu złożyłam je wszystkie na dobrze oprocentowanym koncie. Idzie Bess i dzieciaki. – Nadjeżdża Ash. Och, jest z nim Sunny. Modliłam się, żeby przyjechała. – Billie ścisnęła rękę Fanny. – Spisz się dzielnie, nie daj jej powodów do tego, by żałowała przyjazdu. Fanny odetchnęła głęboko. Ash pojawił się obok niej. – Nie wiem, co powiedzieć, Fanny. Wygląda, jakby stało tu od stu lat. Oaza na pustyni. – A gdzie dzieciaki, Ash? – Tyler przyjechał do Sunrise zeszłego wieczora i zabrał je do miasta. Przywiezie je dzisiaj. O, właśnie jest, parkuje. Jake nie 105

chciał z nim jechać. Chciał zostać ze mną. Uwierzyłabyś? Fanny rozejrzała się. – Chyba jesteśmy wszyscy. Uroczystość odbędzie się w środku. Zwiedzimy obiekt, a jeden z lekarzy wygłosi krótkie przemówienie. Ma wyjaśnić różne metody terapii, i pewnie powie nam więcej niż chcielibyśmy wiedzieć. Od jutra wszystkie łóżka zostaną zajęte, a za miesiąc będą mogły przyjechać rodziny pacjentów z kilkudniową wizytą. Wspaniale, prawda? – Tak, Fanny. A właściwie nawet więcej niż wspaniale. Billie cię woła. Fanny zajęła miejsce obok Billie, naprzeciw całego personelu. Trąciła łokciem przyjaciółkę, która miała łzy w oczach. – Fanny i ja chciałybyśmy poświęcić ten ośrodek pamięci mojego syna RileyaColemana i... – I mojej córce, Sunny Thornton – dokończyła Fanny. Przez łzy ledwie widziała twarz córki. Jednak słyszała, jak Sunny rusza do przodu, powłócząc nogami. Padły sobie w ramiona. – Powinniśmy to wypić, zamiast rozbijać butelkę o kolumnę – wrzasnął Ash. – Mam jeszcze jedną– odkrzyknął Thad. – Otwieraj! – rozkazał Ash, utkwiwszy wzrok w byłej żonie i córce. – Dlaczego zmieniłaś zdanie? Myślisz, że masz siłę na zwiedzanie? – Zostanę tu, mamo. Bagaże są w samochodzie. Tata przywiózł mnie wczoraj i już wszystko zwiedziłam z doktorem Samuelsem. Powiedział mi, że wszystkie pokoje zostały zarezerwowane z wyjątkiem jednego – mojego. Jestem wyczerpana walką z tobą, tatą, Tylerem, Billie i Sagem, nie wspominając o dzieciach i o mnie samej. Jestem bardzo zmęczona, mamo. Wszystkie siły życiowe mnie opuściły. – Więc zrobimy tak, żeby wróciły. Jesteś potrzebna tacie. Dzieci 106

są dla niego ciężarem, ale się do tego nie przyzna. Kocha Sunrise. To dziwne, bo dawniej go nienawidził. – Czy kiedyś będę mogła tam wrócić? – Tak przypuszczam –jeżeli się bardzo postarasz. Obmyślimy, jak by to miało wyglądać. – Nie będę cię przepraszać, mamo. – W porządku. – To miejsce ma coś w sobie. Powinny tu mieszkać gnomy i elfy. Jest na swój sposób drobnomieszczańskie, jeżeli wiesz, co mam na myśli. Mogłoby być prawdziwym domem. I chyba jest. Przyznaję. – To dopiero początek walki, kochanie. – Cześć, mamo – rzucił Sagę, pojawiając się przy Fanny. Fanny szepnęła mu coś do ucha. Odszedł z oczami szeroko otwartymi ze zdziwienia. – Co myślisz o basenie i masażu wodnym? Ćwiczenia w wodzie są podobno bardzo dobre. Wykorzystamy każdą godzinę twojego dnia. Poznasz tu przyjaciół, Sunny. – Wiem. – Możesz mieć zwierzaka. Właściwie, nawet wskazane jest, żebyś miała zwierzę. To będzie twój jedyny obowiązek. – Może być złota rybka? – Żadnych rybek. Mówię o czworonogu. Chyba powinnam jasno powiedzieć, że to obowiązkowe. Zwierzę będzie pod twoją opieką przez cały czas. Wszystko się uda, Sunny. Grunt to się nie stresować. – Tyler chce zabrać dzieci do Nowego Jorku. Nie zgodziłam się. Nie mogę tego zrobić tacie. Tak naprawdę dzieci Tylera nie obchodzą. Wystarczy tylko spojrzeć na jego dziewczynę, żeby mieć pewność, że ona ich wcale nie chce. Załatwię dla nich opiekę, nie poddam się tak łatwo. On może przyjeżdżać tu tak często, jak tylko będzie chciał je widzieć. Jest lekarzem, zawsze 107

na wezwanie. Jego narzeczona pracuje, więc dzieci byłyby z obcymi. Załatwisz tę sprawę, mamo? – Jeżeli tego chcesz. – Mamo, jak długo będzie żył tata? – Nie wiem, Sunny. – Musisz mu pomóc. Jest teraz prawdziwym ojcem. Żałuję... żałuję tylu rzeczy. Tata mówił, że się rozwodzisz. – Tak. – Niedobrze. Idzie Tyler. Nie chcę z nim rozmawiać. Pójdę do mojego pokoju. Przyjdź się pożegnać, zanim wyjedziesz. – Przyjdę, Sunny. – Witaj, Tyler. – Jak się masz, Fanny? – Dobrze, dziękuję. – Wspaniały ośrodek. Nie masz nawet pojęcia, jak bardzo potrzebne są takie obiekty. Chciałbym... pomoże Sunny. Jest jak jest, Fanny. Nie cofniemy czasu. – Jeżeli jeszcze raz usłyszę to stwierdzenie, zacznę wrzeszczeć. Gdzie się podziały słowa: „Na dobre i złe”? – Nie chcę się wdawać w dyskusję. Było, minęło, Sunny i ja żyjemy dalej. Mógłbym ci zadać to samo pytanie, ale tego nie zrobię. – Chcesz wziąć dzieci? – Tak. – Nie. Ja je zabiorę. Wygram z tobą, Tyler, ale nie zmuszaj mnie do walki. Dzieci powinny być tu, blisko Sunny. Będzie ich potrzebować bardziej niż ty. Jesteś młody, jeszcze będziesz miał dzieci. A maluchy kochają Sunrise. Jest dla nich domem. Nie pozwolę, byś zburzył ich życie. – Chcesz powiedzieć, że rzucisz na szalę pieniądze Thorntonów i wynajmiesz stado prawników? – Dokładnie. Ale możemy się przecież dogadać. Nigdy, przenigdy nie będę ci przeszkadzać w spotykaniu się z dziećmi. My108

ślę, że jesteś winien Sunny nieco więcej szacunku. Nie musisz podejmować decyzji dzisiaj. – Nie jestem potworem. – Mam nadzieję. Tyler wyciągnął rękę. Fanny dotknęła ją lekko, a potem go przytuliła. – Byliśmy kiedyś rodziną, Tyler. Sallie cię podziwiała, ja zresztą też. Wygląda na to, że wszystko z czasem się zmienia. Niech ci się powiedzie w życiu. – Powiedziałaś to tak... ostatecznie. – Bo tak jest. Wracasz do Nowego Jorku. Znałeś kiedyś Sunny. Będziesz miał jeszcze dzieci, a dwójka tych brzdąców stanie się wspomnieniem. Będziesz wiódł nowe życie i zanim się zorientujesz, ten rozdział pod tytułem ,,Vegas’’ całkowicie zblednie, aż w końcu zapomnisz zupełnie. Tak już jest. – Do widzenia, Fanny. Fanny skinęła głową, kiedy odchodził. – Znałam go kiedyś – wyszeptała do siebie. – Hej, mamo, ocknij się! – zawołał Sagę, biegnąc po podłodze wyłożonej dywanem. Daisy szczekała. – Po co ci jej smycz i wszystko? O, Jezu, mamo, oddajesz Daisy? Nie możesz tego zrobić. Umrzesz bez niej. Nie dosłownie, oczywiście. Jak Sunny będzie się nią zajmowała? – Musi mieć wyzwanie. Sagę, jest mi i tak trudno, więc mnie nie dobijaj, tylko przynieś jej rzeczy. Sagę niskim głosem stwierdził: – Daisy zna jedynie „Babilon”, Sunrise i tamto miejsce w Kalifornii, gdzie mieszkałaś. – Zobaczysz, że się przyzwyczai. Lubi Sunny. Będę ją odwiedzać. Fanny oparła czoło o ścianę obok drzwi do pokoju Sunny, usiłując powstrzymać łzy. Zagryzła wargi, aż poczuła krew. Kocha109

jąc drugą osobę, stawia się ją na pierwszym miejscu. Pamiętaj o tym, Fanny Thornton. Schyliła się, żeby podnieść Daisy. – Sunny, to ja i Sagę. Możemy wejść? Mam coś dla ciebie, – Przyniosłaś Daisy. – Właśnie. Daję ci ją. Sunny rozpłakała się, podnosząc psiaka. – Nie mogę wziąć Daisy. Kochasz ją. Należy do ciebie. Ona też cię kocha – powiedziała Sunny tak mocno ściskając psa, że aż zapiszczał. Fanny odkaszlnęła. – Ciebie również pokocha. Tylko to umie. Może nauczysz ją czegoś nowego. To jest poważny obowiązek. Co dwa tygodnie trzeba obcinać jej pazurki. Raz na tydzień należy ją wykąpać, bo sierść jej się plącze. Musisz codziennie ją czesać i co jakiś czas myć jej zęby, żeby nie miała kamienia. Psom osadza się kamień tak samo jak ludziom. Śpi na kocu i z myszką. Trzeba ją wyprowadzać trzy albo cztery razy dziennie i musisz się z nią bawić. – Wybuchnęła płaczem, a Sunny poszła w jej ślady. – No proszę. No proszę! – krzyknął Sagę, obejmując ramionami matkę i siostrę. – Dobra, wystarczy! – powtórzył. Podał im chusteczki z szuflady w kredensie. –No, dmuchać noski. – A jak nie będzie chciała ze mną zostać? – Daisy bardzo lubi mieć kontakt z jedną osobą. Pozwól jej dzisiaj spać z tobą na łóżku. Do rana się przyzwyczai. Zadzwoń, jeżeli byłyby jakieś problemy. –Sunny trzymała Daisy, przytulając ją do piersi. –Powinniśmy jechać. Zabierz ją na spacer i daj jej coś lekkiego do zjedzenia, bo jest podenerwowana. – Mamo... Fanny pocałowała córkę w policzek. – Nic nie mów. Wszystko w porządku. Sprawuj się dobrze, Daisy. Zobaczymy się za tydzień. Fanny ruszyła korytarzem, dusząc szloch. Właśnie pozbyła się 110

jedynego stworzenia, które naprawdę ją kochało. Które słuchało, nigdy nie krytykowało i chciało zawsze sprawiać radość. Znalazła się na zewnątrz. Czując na twarzy powiew wiatru pobiegła prosto w otwarte ramiona Marcusa Reeda.

111

Rozdział siódmy Marcus Reed przez chwilę przytrzymał Fanny w objęciach, świadomy, że wszyscy na nich patrzą. Wziął głęboki oddech i odsunął ją na długość ramienia. – Fanny, co się stało? – Wszystko. Nic. Nie wiedziałam, że dzisiaj przyjeżdżasz. – Fanny wydmuchała nos i otarła łzy. – Strasznie wyglądasz. – Bo strasznie się czuję. Gdybym się położył choć na sekundę, zasnąłbym i nie dałabyś rady mnie obudzić przez trzy dni. Nie wiem czy w ciągu ostatniego tygodnia przespałem sześć godzin. Jeżeli dodasz do tego spóźnienie samolotu, będziesz miała pełen obraz stanu, w jakim się znajduję. – Więc co tu robisz? – Chciałem zobaczyć Centrum. I złożyć gratulacje pani Kingsley i tobie. Nie byłem pewien, czy jeszcze ktoś... – ... przyjedzie? – Można tak powiedzieć. Co się dzieje? Nagle zrobiło się jakieś zamieszanie, którego Fanny nie była w stanie zrozumieć do momentu, gdy w jej ramionach znalazła się Daisy. – O, nie, Daisy, musisz tu zostać – zaszlochała Fanny. – Niestety, pani Thornton, ona nie może tu zostać. Przepraszam, że tego nie wyjaśniliśmy wcześniej. Do pracy z naszymi pacjentami mamy psy specjalnie wyszkolone. Nie oczekują, że co pięć minut będzie sieje drapać po brzuchu, tak jak Daisy. – Mężczyzna miękkim szeptem dodał: – Daisy była najlepszym prezentem, jaki mogła pani podarować Sunny. Ona to rozumie. Ten gest się liczy. Mamy już dla niej psa. Proszę spojrzeć. Sunny weszła do przedsionka z pięknym owczarkiem niemieckim u boku. Pomachała do nich ręką. – Wabi się Zeus – zawołała. Pies wydał głęboki skowyt. 112

– Personel jest przeszkolony, by rozpoznawać każdy psi sygnał – wytłumaczył Fanny pracownik. – Nie odstąpi jej na krok, żeby nie wiem co. Może pani zabrać Daisy do domu, pani Thornton. Fanny rozpłakała się. – Tylko ona naprawdę należy do mnie. Nikt poza Marcusem Reedem nie usłyszał wzruszających słów Fanny. Pieściła teraz Daisy, a psiak zlizywał łzy z jej twarzy. Odwróciła się, słysząc wózek Asha. Niespodziewanie, za sprawą Marcusa Reeda, w jej rękach znalazła się chusteczka z miękkiego lnu. – Wracam do Sunrise, Fanny. Jake i Polly chcą się pożegnać. Fanny postawiła Daisy na ziemi i przytuliła wnuki. – Ash, dasz sobie radę? – Spokojnie. Chue ma przysłać do pomocy dwie swoje wnuczki. Poradzimy sobie, mając Mitzi i Nellie u boku. Ash Thornton – przedstawił się, wyciągając rękę do Marcusa Reeda. – Marcus Reed. Fanny patrzyła na obu mężczyzn. Podświadomie czekała na reakcję Asha i w końcu dostrzegła, jak lekko skinął głową. Jego zdanie na temat Marcusa było dla niej ważne. – Odprowadzę cię do samochodu. Obiecaj mi, że zadzwonisz jeżeli pojawi się jakiś problem. Czterdzieści minut i jestem w Sunrise. – Fanny, zobacz jak Jake zapina Polly w foteliku. Jest najlepszym dzieciakiem pod słońcem – wyszeptał Ash. – Co mu za to obiecałeś? – cicho zapytała Fanny. – Że pójdziemy na ryby i że dam mu wiśniowego cukierka Popsicle, jeżeli coś złowi. Teraz Chue ma w stawie prawdziwe ryby. Łowimy je i wrzucamy z powrotem. – Powodzenia. – Fanny machała na pożegnanie, dopóki nie zniknęli jej z oczu. – Jakoś nie sądziłem, że pan Thornton jest typem dziadka – 113

stwierdził Marcus. – Ja przez długi czas również. Jake i Polly go uwielbiają. Te dzieciaki są teraz dla niego całym światem. Nagrodą za wszystko, co zostawił. Z jednej strony to smutne, a z drugiej – w pewien sposób cudowne. Patrz, idą Iris i Sagę z dzieckiem. Masz okazję poznać Lexie. – Po drodze do domu zostawię rzeczy Daisy. Niewiele brakowało, co? Przykro mi to stwierdzić, ale Daisy nie umywa się do Zeusa – oznajmił Sagę. Fanny, nie zwracając uwagi na słowa syna, wzięła na ręce niemowlę. Potarła nosem o nosek dziecka. Uśmiechnęło się. – Kiedy mogę jej popilnować? – Kiedy tylko zechcesz. Umówimy się na jakiś wieczór. Albo dzień, a może tydzień. Z chęcią powiedziałabym: miesiąc. – Po prostu zadzwoń. – Fanny oddała niemowlę Iris. – Kolej na pana, panie Reed. Dziękuję, że przyjechałeś. Powiedz, co o tym myślisz? – Myślę, że ośrodek jest wspaniały. Potrzeba więcej takich miejsc. – Zdziwisz się, jak ci coś powiem. Billie i ja założyłyśmy to Centrum, wybudowałyśmy je i doprowadziłyśmy do otwarcia. Ale takie z nas udane kobiety interesu, że nie pomyślałyśmy, co będzie potem. To znaczy, pomyślałyśmy, ale nie wystarczająco dalekowzrocznie. I stała się rzecz zadziwiająca. Moi przyjaciela, bo nazywam ich przyjaciółmi z całym należnym szacunkiem, dali mi czek na pięć milionów dolarów i obiecali wsparcie raz w roku. Utrzymanie tego obiektu będzie oczywiście kosztować o wiele więcej, ale powinnyśmy dać sobie radę. Czuję... i Billie odnosi podobne wrażenie, że spływa na nas uznanie, ale się nim nie dzielimy. Nie umiem lepiej tego wyrazić. To nie fair. Nadal istnieje ich strona ulicy i moja strona ulicy. Jeżeli podałybyśmy to do publicznej wiadomości, może ta linia podziału przestałaby 114

istnieć. Muszę się nad tym poważnie zastanowić. – Jestem pewien, że twoi przyjaciele z przeciwnej strony ulicy dobrze to przemyśleli i chcą żeby tak było. Jeżeli liczyliby na rozgłos, podaliby to w wieczornych wiadomościach. Moja rada: nic nie rób. Przyjmij rzeczy tak inni, jakimi są. Oczekiwali czegoś w zamian? – Nie. – No widzisz. – Gdzie teraz jedziesz, Marcus? – Pewnie do hotelu. Jeżeli znałbym jakieś miejsce, gdzie nie ma telefonu, telewizji ani radia, bez namysłu bym tam pognał, ale nie pytaj mnie, dlaczego. Przede mną dwa tygodnie urlopu. Czuję pustkę w głowie i muszę ją z powrotem zapełnić. Inaczej mówiąc: mam dosyć. – Dasz radę prowadzić? – O ile nie zamknę oczu. – Znam jedno takie miejsce, Marcus. Półtorej godziny stąd. Masz tu klucz. – Fanny odpięła ciężki mosiężny klucz ze swojego breloczka. – To cudowne schronienie stoi wśród czarnych topoli. Kiedy je zobaczysz, wyda ci się podobne do tego ośrodka. Może to zabrzmi idiotycznie, ale wjeżdżając tam, ma się wrażenie, że dom wita otwartymi ramionami. Dostałam go od Sallie jako pustelnię. Teraz jest potrzebna tobie. Narysuję ci mapę. Chue zajmuje się ziemią i dba, żeby w kuchni niczego nie brakowało. Uprzedzę go, żeby ci nie przeszkadzał. Ale muszę cię ostrzec. To zupełne odludzie, jedynym towarzystwem są książki na półkach. Zniesiesz samotność? – Tak. Boże, dziękuję. Bardzo miło z twojej strony, Fanny. – W tym miejscu świetnie doprowadza się życie do porządku. Jeżeli będzie ci się nudzić, możesz zbudować domek na drzewie, skoro tak zręcznie władasz młotkiem. 115

– Nie licz na to, Fanny. Ułożyło się między tobą i twoją córką? – Z grubsza. Wierzę, że nam się uda. Trzeba tylko próbować. – Miałaś wieści od syna? – Przysyła pocztówki od czasu do czasu. Ostatnia przyszła z Kostaryki. Wstąpił do Korpusu Pokoju. Wróci, kiedy będzie gotowy. Marcus wsiadł do samochodu, trzymając w ręku mapę narysowaną przez Fanny. – A ty, Fanny, jak się czujesz? – W zeszłym tygodniu– nie najlepiej. Ale teraz... jestem przekonana, że wszystko potoczy się dobrze. Nauczyłam się już, jak sobie radzić. Tydzień temu Simon dostarczył mi papiery rozwodowe. Przeczytałam je, wiedząc w głębi duszy, że będzie okropnie. Spytałam mojego przyjaciela z przeciwnej strony ulicy czy nie zna dobrej prawniczki od rozwodów. Zjawiła się u mnie już następnego dnia. Nie mogę pozbyć się wrażenia, że oni mnie obserwują. Wiem, że to brzmi głupio, ale tak się czuję. Nazywa się Clementine Fox. – Silver Fox? Srebrna Lisica? – zagwizdał Marcus. – Więc jesteś w dobrych rękach. – Spodobała mi się. – To już połowa sukcesu. – Gdybyś ją zobaczył, Marcus! Jest zachwycająca. Roztacza wokół siebie taką atmosferę, że już samo to wystarcza. Przy niej poczułam się jak własna matka, ale kiedy wyszła, miałam pewność, że powierzyłam moje sprawy właściwej osobie. Jedź już. Oczy ci się zamykają. – Zarezerwuj dla mnie kolejkę na któryś dzień, dobrze? – Kiedy wrócisz z wypoczynku. – To będzie randka. Prawdziwa. To znaczy, że się wystroimy, ja po ciebie przyjadę i odwiozę cię pod dom, a przed drzwiami pocałuję na dobranoc. 116

– Randka. Ale... ja... – Zdecyduj się szybko, bo zaraz usnę. – Dobra, jesteśmy umówieni. – Do widzenia, Fanny. Zobaczymy się za dwa tygodnie. – Jedź ostrożnie, Marcus. – Ostatnią osobą, która mi to mówiła była moja matka. Troszczyła się o mnie. Mam nadzieję, że powiedziałaś to z tego samego powodu. Miło wiedzieć, że ktoś się o ciebie troszczy. – Troszczę się całym sercem. – Na widok pytającego spojrzenia Marcusa stwierdziła: – Tak, zależy mi, żebyś dojechał w jednym kawałku. – Dziękuję, że to powiedziałaś. Cześć. – Do widzenia, Marcus. Fanny odwróciła się i zobaczyła córkę siedzącą pod czarną topolą. Podeszła do niej i usiadła. – Chcesz pogadać? – Chyba tak. Co to za facet? – Przyjaciel. Dobry przyjaciel. Pomógł mi przebrnąć przez ciężkie chwile. – Jesteś w nim zakochana? – Chyba nie. Nigdy nawet mnie nie pocałował. Ale gdyby okoliczności były sprzyjające, mogłabym się w nim zakochać. Dobrze mi z nim. – A wuj Simon? – Dostałam papiery rozwodowe w zeszłym tygodniu. Chce części „Babilonu”. Nie dam mu ani kawałka. – I dobrze. Tata dużo ze mną rozmawiał. Powiedział mi jak wyglądało dorastanie u boku brata. Nic nie jest zupełnie czarne, ani całkiem białe. Chyba wszyscy się o tym przekonaliśmy. Nie rozumiem, jak babcia Sallie mogła być tak okrutna dla swojego pierworodnego syna. – Nie zmienimy przeszłości. Wiele zrobiłaś dla ojca. Dałaś mu 117

cel w życiu. Zawsze będę ci za to wdzięczna. – Cieszę się, że ostatnio się do siebie zbliżyliście. Jak to się stało? – Nie było żadnego planu. Po prostu tak wyszło. Jesteśmy teraz innymi ludźmi Chyba można powiedzieć, że doszliśmy do porozumienia. – Czujesz coś do wuja Simona? – Uczucia umarły, bo nie chciał zrozumieć, że mam zobowiązania wobec rodziny. Na początku starałam się tego nie dostrzegać, ale później uświadomiłam sobie, że chodzi o zbyt ważne rzeczy. Musiałam mieć chyba bielmo na oczach. Teraz, spoglądając wstecz, widzę, że wszystko było jasne. Ale wtedy wolałam tego nie zauważać. Simon jest osobą, która chce mieć nad wszystkim kontrolę. Jeżeli oczekujesz ode mnie wytłumaczenia, to mogę ci jedynie powiedzieć, że potrzebowałam miłości. Chciałam wierzyć, że ktoś mnie kocha tak po prostu. Twój ojciec... nigdy nie kochał mnie tak jak tego oczekiwałam. Co nie znaczy, że na swój sposób się o mnie nie troszczył. Wiem, że mu na mnie zależało. Simon na chwilę dał mi to, czego potrzebowałam. Ale już wtedy musiałam podświadomie wyczuwać, że coś jest nie tak. Nie chciałam go odstąpić na krok, bo bałam się, że kiedy wrócę już go nie będzie. Dlatego... nie zdobyłam się na to, czego miałaś pełne prawo ode mnie oczekiwać. Przegrałam, Sunny. Nigdy nie wymażę tych trzech lat. Przykro mi, że nie było mnie przy tobie i Jake’u. Mam nadzieję, że kiedyś mi wybaczysz. Niekoniecznie zaraz. Nic nie mów, dopóki nie będziesz pewna. – Martwię się, że Tyler chce zabrać dzieci. – Zapomnij o tym. Nigdy w życiu. Rozmawiałam z nim. Jasno dałam mu do zrozumienia, co się stanie, jeżeli przebierze miarkę. – Jesteś pewna, mamo? 118

– Spójrz na mnie, Sunny. Myślisz, że pozwoliłabym, żeby choć na sekundę ktoś oddzielił cię od dzieci? Po moim trupie. Sunny głośno westchnęła. – Mamo, Iris coś mi dzisiaj powiedziała. Rozmawiałyśmy o tacie i o... przyszłości. Powiedziała, że zaopiekuje się Jake’iem i Polly jeżeli... tacie będzie za ciężko. Sagę się zgodził. Lexie będzie potrzebowała kolegów do zabawy, kiedy podrośnie, a Polly... Polly będzie z nią dobrze. Oczywiście tylko na czas, kiedy ja będę tutaj Co o tym myślisz? – Świetnie. Jake potrzebuje kontaktu z mężczyzną, a Sagę może wypełnić tę pustkę. Uwielbiam Iris. – Ja też. Mamo, a Daisy? – Ćśśś. Nie ma sensu rozmawiać o Daisy. Popełniłam pomyłkę. – To była najpiękniejsza rzecz jaką dla mnie zrobiłaś. Tylko matka może zdobyć się na coś takiego. – Sunny, dla ciebie i każdego z moich dzieci zrobiłabym wszystko. – Więc weź wuja Simona za kudły i wytargaj. Fanny roześmiała się. – Clementine Fox się tym zajmie. – Srebrna Lisica prowadzi twoją sprawę! Skąd ją wzięłaś? Albo lepiej: jak do niej dotarłaś? – Ludzie z przeciwnej strony ulicy to załatwili. Po prostu stanęła w drzwiach mojego mieszkania. – Nie żartuj. – Nie żartuję. Przyjadę do ciebie w następny weekend. – Niestety, mamo, raz w miesiącu. Obie musimy się z tym pogodzić. Chcę dać z siebie wszystko. Nie możesz nawet dzwonić. – Trudno. Przepisy są przepisami. Jutro ja i Billie polecimy z Thadem do Virginii. Odnalazłyśmy brata Sallie, Josha. Poznamy resztę rodziny. Zrobię zdjęcia i pokażę ci, jak wrócę. Billie wzięła albumy rodziny Colemanów, a ja zabieram albumy 119

Thomtonów. Ojciec przywiózł twoje zdjęcia – mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu. – Żartujesz? Lubię chwalić się moimi dziećmi. – Czas się pożegnać. Zajrzę do ciebie w dniu odwiedzin. Chodź, Daisy, jedziemy do domu. Z wynajętego samochodu wysiadła Fanny, a za nią Billie. – Myślisz, że powinnyśmy najpierw zadzwonić? – spytała Billie. – Nie. Niespodzianki są najlepsze. Sallie by się po prostu zjawiła, tak jak wtedy, gdy pojechała do Sunbridge, by po raz pierwszy spotkać się z Sethem. Teraz już za późno. – Wydaje się, że to miejsce jest tak samo duże jak Sunbridge. Widać jedynie kilometry niekończącego się ogrodzenia. Hodowla rasowych koni musi być intratnym zajęciem. – Och, Billie, spójrz na ten łuk! Patrz, co tam jest napisane. – Farma SUNSTAR. – Billie wciągnęła powietrze. – Dzieci Colemanów mają bzika na punkcie słońca. Sunbridge, Sunrise, a teraz Sunstar. – Znam powód. Sallie opowiedziała mi, że w dachu ich domu był rozstęp i kiedy bardzo zmrużyła oczy, widziała nocą gwiazdy. Pewnie zanim ona pojawiła się na świecie w tym samym łóżeczku leżał Josh. – Seth też opowiedział mojej mamie historię, jak to on i Josh ustalali kolejki do patrzenia przez uskok i próbowali dokładnie liczyć gwiazdy. Boli cię to, prawda? – Tak. On jest ostatnim z tej rodziny. Wreszcie wszyscy się znaleźli. Ash będzie miał co opowiadać Sallie, kiedy się zobaczą. – Fanny... – Powtarzam tylko słowa Asha. Naprawdę się cieszy na tę wyprawę. Powiedział, że nie chce odejść z pustymi rękami, kiedy przyjdzie jego czas. Naprawdę się przejmuje Simonem i tym, jak to wytłumaczyć matce. Nie chcę już o tym rozmawiać. Ma120

my wszystko? – Sześć pełnych reklamówek. W samochodzie komplet – poinformował Thad. Drzwi otworzył sam Josh Coleman. Jego bladoniebieskie oczy były czujne i zaciekawione. Fanny od razu dostrzegła podobieństwo do Sallie i Setha. – Panie Coleman, nazywam się Fanny Thornton, jestem synową pańskiej siostry, Sallie. To jest Billie Coleman Kingsley – synowa pańskiego brata Setha, a to jest senator Kingsley, mąż Billie. Możemy wejść? Jego głos zabrzmiał gburowato i delikatnie zarazem. – Panie, miej miłosierdzie! Seth i Sallie? Tyle lat ich szukałem... W końcu musiałem się poddać. Proszę wejść, proszę. Staruszek wprowadził ich do przestronnego pokoju, w którym znajdowały się skórzane meble, książki i rośliny. Dał znak, żeby usiedli. Spojrzał pytająco na torby. Był zaskoczony. – Przywieźliśmy albumy rodzinne, żeby mógł pan zobaczyć naszych krewnych. Chciałabym o coś zapytać... a właściwie chciałabym coś powiedzieć. Czy ta farma nazywa się Sunstar dlatego, że pan i Seth patrzyliście na gwiazdy przez uskok w dachu? – Zgadza się. Mama wolała słońce. Kochała kwiaty i nie mogła zrozumieć, dlaczego nie chciały rosnąć przy domu, skoro miały tyle światła. To było dawno temu. – Przerwał. – Seth... Sallie... ? – Seth zmarł w 1970, a Sallie w 1975. Peggy żyje – wyjaśniła Billie. – Sallie przez lata usiłowała pana odnaleźć. Udało jej się znaleźć Setha i od tamtej pory nasze rodziny są nierozłączne. Prawie w komplecie. – Czy Sallie była podobna do mamy? – spytał staruszek. – Tak twierdziła. Miała piękny głos i lubiła śpiewać. – Ostatnio nic innego nie robię tylko myślę. Opowiedz mi o Secie. – Spojrzał chytrze. – Był bogaty? 121

Billie niemal poczuła, jak Fanny się zjeżyła. – Był. Miał dwoje dzieci, Amelię i Mossa. Moss już odszedł z tego świata. Był pilotem wojskowym podczas drugiej wojny światowej. Wtedy poznał Asha i Simona, synów Sallie. Gdyby się nie spotkali, nie siedzielibyśmy tu dzisiaj. Przykro mi, ale nie mam miłych wspomnień związanych z pańskim bratem. Nie odnosił się do mnie zbyt uprzejmie. Myślę, że w stosunku do swojej żony, Jessiki, również nie był idealny, a moją szwagierkę, Amelię, traktował wręcz w brutalny sposób. Nigdy mu tego nie wybaczyłam. Uważał, że kobiety są czymś gorszym. Tego też nie mogę mu wybaczyć. Kochał do szaleństwa mojego syna, Riley’a, ale ignorował obie córki, tak samo zresztą jak Moss. Riley zginął w samolocie Colemanów. – Do oczu Billie napłynęły łzy. – Chciałabym móc powiedzieć coś miłego i dobrego o pańskim bracie, ale nic takiego nie przychodzi mi do głowy. Tak jak pan, Seth również pytał Sallie o matkę. Musiała być wspaniałą kobietą. – Była sterana życiem. Kochała nas i robiła, co mogła. Byłem podrostkiem, ale widziałem, że czasami nie jadła, żeby dla nas wystarczyło. Nasz tata pił i zawsze chodził podchmielony. Skąd Seth miał pieniądze? – Zamglone oczy były pełne pytań. – Miał hodowlę bydła, zajmował się też aeronautyką. I z ropy. Podczas wojny sprzedał bydło rządowi, choć jego siostra, Sallie, swoje kurczaki ofiarowała za darmo. Chcę przez to powiedzieć, że Seth był tym, który brał, a Sallie osobą, która dawała. Nie lubiłam pańskiego brata, panie Coleman. I nigdy nie udawałam, że jest inaczej. Przykro mi. – Prawda nie zawsze jest przyjemna. Wspominał kiedyś o mnie? – Nie słyszałam. Kiedy Sallie pojawiła się w naszym życiu i powiedziała Sethowi, że pana poszukuje, nie wydawał się być tym zainteresowany. Nie wiem, czy to pana zaciekawi, ale Sallie wykupiła część Coleman Aviation. Posiada pięćdziesiąt jeden 122

procent udziałów. Sallie cały czas o panu mówiła. Ale o niej lepiej opowie Fanny. Fanny zmrużyła oczy, słysząc, że głos Billie się łamie. Coś tu było nie tak. Odkaszlnęła. – Wydaje mi się, że pokochałby pan Sallie, panie Coleman. Jestem przekonana, że była tak miła, dobra i delikatna jak pana matka. Była też prostolinijna i nie zależało jej na dobrach materialnych. Mawiała, że w życiu potrzeba jej jedynie ładnej sukienki na niedzielę do kościoła, ciepła w zimie, chłodu w lecie i wystarczającej ilości jedzenia. Uczyła się. Powiedziała mi, że kiedy przyjechała do Las Vegas z trudem umiała się podpisać. Sprowadziła do Sunrise nauczyciela, za którego w końcu wyszła za mąż. Mieli dwóch synów, choć pragnęła córki. Spędziła lata na poszukiwaniu rodziny. Chyba nigdy się nie poddała. Obiecałam jej, że będę kontynuowała poszukiwanie pana. Ma pan pięć sióstr, panie Coleman. O Maggie i pozostałych nie wiem zbyt wiele. Peggy, najstarsza po Sallie, jest żoną byłego zastępcy gubernatora stanu Nevada. Wiemy od Peggie, że kiedy pańska matka umierała, mówiła jedynie o panu i Setcie. Myślę, że to złamało Sallie serce. – Dzięki Sallie Las Vegas rozkwitło. Mądrze gospodarowała pieniędzmi. Stworzyła zakłady odzieżowe i prywatną elektrownię. Wybudowała centrum medyczne i szkołę. Lista jej dobrych uczynków nie ma końca. Pańska siostra, panie Coleman, stała się legendą. – Skąd wzięła na to wszystko pieniądze? W oczach Billie pojawiły się iskierki. Fanny niezauważalnie kiwnęła głową. – Ciężko na nie pracowała. Wszystko, o czym panu opowiadamy jest uwiecznione na fotografiach. Zdjęcia są podpisane i opatrzone datami. Kiedy je pan obejrzy, pozna pan rodziny Sallie i Setha. 123

– Może obejrzy pan spokojnie albumy, a my w tym czasie przejdziemy się po okolicy, jeżeli nie ma pan nic przeciwko temu. Thad dał znak Billie i Sallie, żeby wyszły. Staruszek zagłębił się w oglądaniu albumów. – Tu musi być ślicznie latem i na wiosnę, kiedy wszystko jest zielone. Teraz wygląda dość mizernie. Może poszlibyśmy do stajni? Nigdy nie widziałam koni czystej krwi – powiedziała Fanny. Trzęsąc się z zimna spacerowali przez około dwie godziny, od czasu do czasu wchodząc do stajni, żeby się ogrzać. Oprócz kilku parobków nie spotkali nikogo. – Chyba możemy już wracać – rzucił Thad. Weszli do domu w chwili, gdy Josh Coleman zamykał album. – Czy zostaną państwo kilka dni, żeby poznać moją rodzinę? – Nie możemy, panie Coleman, ale chętnie zostawimy panu albumy, jeżeli i pan pożyczy nam swoje do pokazania naszej rodzinie. Chętnie odwiedzimy pana innym razem, a pańska rodzina zawsze będzie u nas mile widziana – zapewniła Fanny. – Zgoda. Dobrze wiedzieć, że ma się krewnych. Jestem bardzo zobowiązany, że poświęcili państwo czas, żeby tu przyjechać. Byłoby dla mnie zaszczytem zjeść z państwem obiad. Mam dobrą szynkę z Virginii. – Z przyjemnością skorzystamy z zaproszenia – powiedział Thad. Obiad, jak się okazało, był za krótki na wspomnienia i żale. – Na pewno nic nie mogę zrobić dla waszych rodzin? Thad roześmiał się. – Seth był właścicielem Coleman Aviation i kilkutysięcznego stada bydła. Rodzina jest samowystarczalna. Sallie miała na własność całe Vegas. Była najbogatszą kobietą w całym stanie. Szukała pana i Setha, bo chciała wam obu pomóc. Ale dzięku124

jemy za pańską troskę. Czy był pan kiedyś w Las Vegas, panie Coleman? – W zeszłym roku. Przegrałem sporą sumkę. Pojechałem do tego wystrzałowego kasyna, jednego z siedmiu cudów świata, czy jak tam je nazywają. Fanny zaśmiała się. – W pewnym sensie jest to kasyno Sallie. Przykro mi, że pan przegrał. – Kupiliśmy jeden z samolotów Colemana. Nie jesteście źli? – Z lekka – zachichotał Thad. – Przykro mi z powodu pani syna, Biliie. Nie powinno tak być, że rodzice tracą dziecko. Ale Boże działanie jest tajemnicą. Na stare lata staję się religijny – trajkotał, klepiąc się dłonią po nogach odzianych w dżinsy. – Chcę wam podziękować za to, że przyjechaliście. Jeszcze kiedyś porozmawiamy. Thad zapakował sześć nowych albumów do reklamówek. – Jak wam się podoba Sunstar? – spytał staruszek. W jego głosie znów dało się słyszeć chytrość, gdy dodał: – Czy ja poradziłem sobie równie dobrze jak Sallie i Seth? – Tak, myślę że tak. Ale dla Sallie nie miałoby znaczenia, gdyby zarabiał pan na życie kopaniem rowów – stwierdziła Fanny. – Ale obawiam się, że miałoby dla Setha – dodała Biliie. Staruszek się roześmiał. – Znałem odpowiedź, zanim zadałem pytanie. Tylko was sprawdzałem. Fanny odwróciła się. – Co pan sprawdzał? – Po prostu sprawdzałem. Zawsze sprawdzam ludzi. Na ogół nie zdają egzaminu. Wam dwu się udało. Fanny nie była pewna, czy powinna odebrać to jako komplement, czy obelgę. Biliie również nie była zdecydowana. W końcu obie gwałtownie wzruszyły ramionami. Nie żegnali się wylewnie, podali sobie jedynie ręce, obiecując 125

pozostawić w kontakcie. Podróż do domu upłynęła na oglądaniu albumów i domysłach na temat nowo poznanej rodziny. – Wydaje mi się, że z tą rodziną coś jest nie w porządku. Nie pytajcie mnie co, bo nie wiem – stwierdziła Biliie. – Ale z pewnością nie polubiłam Josha Colemana. – Ja odniosłam podobne wrażenie. Może powiedział coś, co obie wychwyciłyśmy, ale nie wiemy, co miał na myśli? Takie rzeczy rozumie się dopiero po pewnym czasie. – Ludzie na tych fotografiach wyglądają tak... brakuje mi słowa. Może srogo? Na żadnym zdjęciu nikt się nie uśmiecha. Przecież dzieci zawsze wdzięczą się do aparatu. – To nie nasza sprawa, Billie. Zrobiłyśmy, co do nas należało i co uważałyśmy za stosowne. Następny ruch należy do nich. – Masz rację. A teraz opowiedz mi o Marcusie Reedzie. Marcus Reed cofnął się, żeby przyjrzeć się swojemu dziełu. Domek na drzewie zasługiwał na prezentację w magazynie „Architectural Digest”. Może powinien zrobić zdjęcia i je tam wysłać? A może nie powinien? Usiadł na starym pniaku. Jeszcze dwa dni wakacji, podczas których będzie tylko jadł, spał, czytał i robił dalekie spacery, obcując z naturą. Największym jego osiągnięciem było zbudowanie domku na drzewie. Musiał zadowolić się materiałem, jaki był pod ręką, co okazało się poważnym wyzwaniem. Teraz za to miał dwupokojowy domek z podłogą, do którego prowadziła solidna drabina. Dzisiejszego wieczora mógł w nim siedzieć i wpatrywać się w gwiazdy. Może dostrzegłby tę samą grę świateł w oddali, którą – jak mu się wydawało – widział w zeszłym tygodniu? Fanny powiedziała, że nikt nie wie o tym miejscu. Światła, nawet dalekie, oznaczały czyjąś obecność w pobliżu. Kogoś, kto nie jest stąd. Ostatnio kilka razy późno w nocy, kiedy już leżał 126

w łóżku i miał zgaszone światło wydawało mu się, że słyszy na dworze hałasy. Wytłumaczył sobie, że to zwierzęta, ale na wszelki wypadek spał z bronią pod poduszką. Brakowało mu telefonu, gazety. Uświadomił sobie, że wystarczy tylko wsiąść do samochodu, przejechać dwadzieścia kilometrów i będzie miał i telefon, i gazetę, ale jeżeli zrobiłby tak, zakłóciłby swoją samotność. Cieszył się każdą minutą spędzoną w tym odosobnionym miejscu, które Fanny nazywała sanktuarium. Było nim, a nawet czymś więcej. Zdał sobie sprawę z tego, że będzie mu ciężko wyjeżdżać. Może już czas, żeby zostawić pracę i zacząć żyć po swojemu? Mógłby zapuścić korzenie w Vegas, dzięki czemu byłby blisko Fanny Thornton. Jeszcze dwa dni do randki z Fanny. Sama myśl o tym przyprawiała go o zawrót głowy, jakby był nastolatkiem. Jeszcze dwa dni. Fanny odsłuchała wiadomości z automatycznej sekretarki. – Fanny, tu Marcus. Jestem na stacji benzynowej przy drodze. Chcę ci podziękować za dwa najwspanialsze tygodnie mojego życia. Posprzątałem dom i zamknąłem. Przyjadę po ciebie dzisiaj o ósmej. Pojedziemy do miasta na kolację, występy, cokolwiek. Fanny spojrzała na zegarek. Miała czas, żeby pójść do gabinetu kosmetycznego i przygotować się. Może nawet starczyłoby czasu na kąpiel w pianie. W co ma się ubrać? Jak należy się zachowywać na prawdziwej randce? Przypuszczała, że na początku będzie się czuła nieswojo i Marcus będzie robił wszystko, co w jego mocy, żeby się rozluźniła, a wtedy ona postara się przezwyciężyć napięcie. I jak ten wieczór się skończy? Na pewno pocałunkiem. Niczym więcej. Ale pocałunki bywają wstępem do innych rzeczy. Jeden pocałunek to nic strasznego. Do diabła, przecież nie jest na egzaminie. Da sobie radę. Lubiła towarzy127

stwo Marcusa Reeda. Byli przyjaciółmi. Jeszcze raz spojrzała na zegarek. Czy zdąży przez pięć godzin? Miała wrażenie, że potrzebuje kilku dni. Zadzwoniła do kosmetyczki i powiedziano jej, że może być przyjęte za godzinę. Wyrzucając ubrania na łóżko, desperacko próbowała podjąć decyzję. Zadzwonił telefon. Lekkim, radosnym głosem powiedziała: – Halo. – Mówi Simon. Chcę z tobą porozmawiać. – Ale ja nie chcę rozmawiać z tobą. Jeżeli masz mi coś do powiedzenia musisz zwrócić się z tym do swojego prawnika, a potem on przekaże to mojemu. Nie chcę, żebyś do mnie dzwonił. Zastrzegę numer, jeżeli nie przestaniesz. Fanny odłożyła słuchawkę. Telefon natychmiast zadzwonił ponownie. Dzwonił tak długo, że w końcu włączyła się automatyczna sekretarka. Szybko wcisnęła kasowanie. Zdjęła słuchawkę z widełek. Zadzwonił wewnętrzny telefon w korytarzu. – Pani Thornton, jest dla pani wiadomość. Pan Thornton prosi, żeby zadzwoniła pani do niego do Sunrise. Zadzwoniła do Asha. – Czy jest u ciebie Simon? – Nie. Czemu pytasz? – Bo właśnie do mnie dzwonił i odłożyłam słuchawkę. Próbował znowu, więc wyłączyłam telefon. Coś się stało? – Nie. Jake chce z tobą porozmawiać. – Jak miło. Daj go. – Babciu Fanny, zabierzesz mnie na zakupy świąteczne? – Oczywiście. A kiedy? Fanny poczekała, aż Jake uzgodni datę z dziadkiem. – W sobotę. Mam pieniądze. – Ile? – Siedem pięciocentówek i dwa papierkowe. Wystarczy? 128

– Chyba tak. – Dziadziuś mówi, że ty masz plastikowe. – On miał, prawda? Złowiłeś ostatnio jakąś rybę? – Jedną, wielką jak mój palec. Chcesz porozmawiać z dziadziusiem? – Tak. – Ma zamiar kupić dla wszystkich prezenty – wyjaśnił Ash. – Lepiej szykuj plastikowe, Fanny. Jak sobie radzisz? – Wspaniale. Dzisiaj mam randkę. Wiesz, z kim. On po mnie przyjedzie i tak dalej. Jedziemy do miasta. – Podoba ci się ten facet, co? – Tak. A ty co o nim myślisz? – Wygląda na godnego następcę, jeżeli pominiemy Simona. – Ash! – Zadałaś mi pytanie, więc ci odpowiedziałem. Bądź szczera, spodobała ci się moja odpowiedź? – Można tak powiedzieć. Co u ciebie, Ash? Mogę ci jakoś pomóc? – Na przykład jak? – Jakkolwiek. Zadzwoń, jeżeli będziesz czegoś potrzebował. – Oczywiście, że do ciebie pierwszej zadzwonię. Co ty byś robiła, gdybyś nie musiała się o wszystkich martwić? – Pewnie wpakowałabym się w jakieś tarapaty. – No widzisz. Wpakuj siew tarapaty dziś wieczorem. Zapomnij o nas wszystkich i baw się dobrze. – Mówisz szczerze, prawda? – Jasne, do cholery. Przejrzałem albumy mojego nowego starego wujka. Wiesz, co mi się rzuciło w oczy? Na tych zdjęciach nie ma ani jednego cholernego uśmiechu. Dziwne, co? – Może są poważną rodziną. – Myślę sobie, że chętnie spotkałbym się z nimi któregoś dnia. – Zobaczę, może uda mi się to jakoś załatwić. Mają swój samolot, kupiony zresztą od Colemanów. I co ty na to? Jak spędzasz 129

czas, odkąd nie ma Sunny? – Marzę. Fantazjuję. Jak zwykle. Dzieciom trzeba poświęcać dużo uwagi. Często też myślę o tamtej nocy. – Tak? – Tak. Naprawdę mnie wtedy rozgrzałaś. Fanny roześmiała się. – Słuchaj, Fanny. Chcę cię o coś zapytać. Billie przysłała kilka kompletów lalek dla Polly, Jake’a i dzieciaków Chue. Sunny trzyma oryginalne w szklanych szkatułkach. Pytanie brzmi: czy Jake powinien bawić się lalkami? – A dlaczego nie? – Bo to zabawki dla dziewczyn. Chyba woli Berniego niż Blossom. Dostaje fioła, gdy zobaczy reklamę w telewizji. Zaraz, biegnie po lalki. Musiałaś nieźle zabulić za czas antenowy. – A podobają ci się te reklamy? – Są dość chytre, tak bym się wyraził. – Powiedziałeś to naszej córce? Jeżeli nie, może byś do niej zadzwonił? Pracuje po szesnaście godzin dziennie. Do komplementów wiedzie długa droga. – Cholera, Fanny, dlaczego ty masz zawsze rację? Zadzwonię do niej jak tylko skończymy rozmawiać. A tak z ciekawości, ile już sprzedałaś? Fanny roześmiała się. – Według ostatnich obliczeń coś koło sześciu milionów. Billie może ci podać najświeższe dane, jest na bieżąco, jeżeli chodzi o te lalki. Mówiłam ci, Ash, że wszystko, co ma związek z dzieciakami dobrze się sprzeda. – Czterdzieści dolców za parkę! Fanny zaśmiała się. – Uhm. Wiesz gdzie sprzedaliśmy najwięcej? – Gdzie? – W sklepach w kasynie. Inne kasyna też je wzięły, wyświadczając mi grzeczność. Klienci chcą zawieźć jakiś prezent do domu dla dzieci. Billie dostarcza towar dwa razy w tygodniu, 130

ale nie nadążamy z podażą. Nawet nie wystawiamy ich na półki. – Niech mnie diabli. A ja myślałem, że króluje tam nędza moralna. – Cały czas ci powtarzam, że najważniejsza jest rodzina. Ludzie przyjeżdżają do tego Raju Głupców w nadziei, że wygrają fortunę. Kiedy nic im z tego nie wychodzi, muszą wracać do normalnego życia. Upominki, które zawożą do domu, przypominają im o tym cudownym, zwykłym życiu. Powiedz Billie coś miłego, a jeżeli naprawdę martwi cię to, że Jake bawi się lalkami, zapytaj ją o zdanie. Muszę iść. – Cześć, Fanny.

131

Rozdział ósmy – Niespodzianka! Niespodzianka! Fanny odwróciła się zaskoczona, słysząc głos Billie Kingsley. – Co... jakim cudem... ? Nieważne. Tak się cieszę, że przyjechałaś! Jest jakaś szczególna okazja? – Okazją jest... Uwaga! Są tu ze mną moja wnuczka Sawyer, mój wnuk Riley, a ten władczy mężczyzna to dziadek Rileya, Shadaharu Hasegawa. Stary Japończyk ukłonił się nisko. W oczach miał radość. Nie wiedząc, czy również powinna się ukłonić, Fanny poszła za jego przykładem, a potem objęła mężczyznę. – Wspaniale, że wreszcie mogę pana poznać. Billie cały czas o panu opowiada. Czuję się zaszczycona pańskim przyjazdem. Ma pan bardzo przystojnego wnuka – powiedziała szeptem. – Tak. Wypłakany dziadek. Dobrze powiedziałem, Riley? – Nie, dziadku. Wykapany dziadek. – Dziwne te powiedzenia. Przystojny jest po dziadku. Widzi pani? Lepiej mówić dosłownie, co się ma na myśli. Oprowadzi mnie pani po tym wspaniałym budynku? – Z przyjemnością, tylko ucałuję tę cudowną młodą kobietę i uściskam pańskiego wnuka. – Sawyer, wyglądasz olśniewająco. Jak ci się udało wyrwać od męża i przesłodkich bliźniaków? – To nie było łatwe. Babcia stwierdziła, że potrzebuję odpoczynku i miała rację. Adam jest taki dobry dla dziewczynek... Co godzinę daje im lizaki i cukierki Popsicle. Mężczyźni przodem. Róbcie, na co macie ochotę. Ja mam zamiar zostawić trochę pieniędzy krupierom Thorntonów. – Naprawdę miło mi to słyszeć. Zobaczymy się później. – Riley, witaj w Nevadzie. – Fanny przytuliła młodego mężczyznę. – Cieszę się, że wreszcie mogę cię poznać. Twoja babcia 132

bez przerwy o tobie mówi. Riley się roześmiał. – Fajnie, że mogę tu być. Dziadek chyba marzy o tym, żeby pociągnąć za rączkę i żeby na podołek wyleciała mu tona pieniędzy. – Wiesz, co? To się da załatwić. – Fanny zachichotała. – Ale musi to pozostać naszym małym sekretem. – Nie ma sprawy. – Moja żona ma bzika na punkcie gwiazd filmowych. Macie tu jakieś? – spytał stary Japończyk. – Wszelkiej maści. Mogę zdobyć dla pana autografy, jeżeli chciałby je pan zawieźć żonie. – Nie miałem odwagi o to poprosić – przyznał staruszek. – Załatwione to. Co pana sprowadza w te strony, panie Hasegawa? – Mój wnuk doszedł do wniosku, że czas złożyć wizytę. Młodzi mają zawsze rację. Powinienem przeprosić, że nie wybraliśmy się w odwiedziny wcześniej. Thaddeus nalegał, żebym przyjechał z nim z Japonii. Chyba nie umiem odmawiać Thaddeusowi. To jest... Fanny uśmiechnęła się. – Odwiedzającym „Babilon” po raz pierwszy zwykle odbiera mowę. Na pierwszy rzut oka kasyno wygląda przeciętnie. Dopiero po chwili widać, że jest zupełnie innym miejscem, innym światem. – Obroty muszą być ogromne. – Zgadza się. Jak długo zostaniecie? – Jutro lecimy do Texasu, a potem muszę wracać do domu. Mam dużo córek i żonę na utrzymaniu. Mój wnuk, jak panijuż pewnie wie, mieszka teraz w Texasie. – I z tego powodu jest pan smutny. – Ogromnie smutny. Bardzo go pokochałem jak tylko się uro133

dził. Ale dobrze, że pozna rodzinę ojca i dragą ojczyznę. Któregoś dnia, kiedy bogowie spojrzą przychylnym okiem na tego starego człowieka, mój wnuk wróci. Teraz znalazł się na rozstaju dróg, pomiędzy naszym życiem, a tym tutaj, w Ameryce. – To zrozumiałe. Młodzi ludzie muszą odnaleźć swój ą własną ścieżkę i popełnić własne błędy. My, rodzice i dziadkowie, powinniśmy się trzymać z boku. Chyba sobie wyobrażam, przez co pan przechodzi. – Nie mógłbym tutaj mieszkać ani pracować. Jak pani znosi ten cały zgiełk? – Po pewnym czasie przestaje się na to zwracać uwagę. – A jak się miewa pani mąż? Pani były mąż. – Czasami dobrze, czasem gorzej. Trzeba się z tym pogodzić. Stary Japończyk skinął głową. – A pani córka, Sunny? Billie tak opowiada o pani rodzinie, jakbyśmy wszyscy byli spokrewnieni. Podoba mi się to. Mam bardzo silne poczucie więzi rodzinnych. Kątem oka Fanny dostrzegła Neala. Dyskretnie skinęła głową w jego kierunku. – Spróbuje pan szczęścia, panie Hasegawa? – Czy pani lokal potrzebuje środków? – Nie. Nie, po prostu chciałam, żeby pan... spróbował zagrać na którymś z automatów. Kiedy przyjechałam tu po raz pierwszy wiele, wiele lat temu, pani Thornton dała mi srebrnego dolara, żebym zagrała. Drugiego dała mojej przyjaciółce. Wygrałyśmy obie po tysiąc dolarów. To było niesamowite przeżycie. Zawsze daję specjalnym gościom srebrnego dolara, żeby spróbowali szczęścia. Niech pan wybierze automat, panie Hasegawa. – A jeżeli przegram pani dolara? Fanny roześmiała się. – To dam panu drugiego. – Nie mogę odrzucić takiej propozycji. Fanny rozejrzała się po zatłoczonym kasynie. I zobaczyła, że w 134

ich kierunku zmierza Simon. Przez jedną krótką chwilę miała wrażenie, że zaraz serce wyskoczy jej z piersi. Tak jak i Moss Coleman, Simon żywił głęboką pogardę dla wszystkich Japończyków. Zanosiło się na awanturę, a ona nie mogła jej w żaden sposób zapobiec. Billie powiedziała, że dziadek Rileya jest gentlemanem. Nigdy nie zrozumie Simona Thorntona. Jej serce znowu mocniej zabiło, kiedy pan Hasegawa wybrał automat i wrzucił dolara. Jakby na zwolnionych obrotach widziała, jak pociągał za rączkę. Szczęście, które rozbłysło w jego oczach kiedy na ekranie automatu ukazał się rząd trzech wisienek, wywołało uśmiech na twarzy Fanny. Dźwięk dzwonków i gwizdków rozległ się akurat w momencie, kiedy do maszyny podchodził Simon. Fanny wstrzymała oddech. – Spokojnie, Fanny – cicho powiedział Thad. – Dziadku, wygrałeś! – krzyknął Riley, klepiąc staruszka po plecach. – Rozbiłeś bank? – Rozbiłem bank, pani Thornton? – Chyba tak, panie Hasegawa. Tysiąc sto dolarów! O sto dolarów więcej niż ja wygrałam za pierwszym razem. Fanny zobaczyła, że Simon otwiera usta i była pewna, że powie coś jadowitego, czym zawstydzi i wprawi w zakłopotanie starego Japończyka. Co gorsza, nie było sposobu, by go powstrzymać. Przecisnęła się przez niewielki tłumek, wyciągając rękę, by zatkać mężowi usta, jednak było za późno. Billie pociągnęła Simona za ramię, ale paskudne słowa już padły. Fanny, usiłowała wypchnąć męża z pomieszczenia waląc go pięściami po brzuchu. Thad złapał go za ramiona, a Simon próbował wyswobodzić się uścisku. – Nie jestem pewien, czy powinienem wierzyć własnym oczom. Widziałeś, dziadku? – spytał Riley. – Nie zwracaj uwagi na ludzi tego pokroju. – Tak, wnuku, widziałem. – Potem zwrócił się do Fanny: – 135

Wspaniały sierpowy. Dobrze powiedziałem, Thaddeus? Czy ten mężczyzna to niezadowolony pracownik? Do oczu Fanny nabiegły łzy. – Nie, panie Hasegawa. To był mój mąż. Bardzo mi przykro. Rzeczy... przepraszam. Uciekła, a Billie pobiegła za nią. Riley, Thad i stary Japończyk poszli odebrać wygraną. – Niedobrze, Thaddeus – stwierdził pan Hasegawa. – Słowa nie mają znaczenia. Chodzi o tę delikatną kobietę. Musimy coś zrobić. – Możesz to naprawić, dziadku – powiedział Riley z błyskiem w oczach. Thadowi wyjaśnił: – Mój dziadek może wszystko. Amerykańskie kobiety są takie... silne. – Naoglądał się filmów. Ma to po babci. One są naprawdę wyjątkowymi młodymi kobietami, prawda, Thaddeus? – Bez wątpienia, są jedyne w swoim rodzaju. Jeżeli w grę wchodzi rodzina, obie zachowują się jak tygrysice. Fanny zareagowała na sytuację, a Billie poszła w jej ślady. Traktują cię jak członka rodziny, Shad. – Jestem zaszczycony. Potem mi pokażesz dokładnie, jak ona to zrobiła – wyszeptał Japończyk. – Możesz mi wierzyć, że Simon Thornton sobie zasłużył. Nazywamy to prawym sierpowym. Chodź ze mną, oprowadzę cię po kasynie. Jak skończymy wycieczkę, pójdziemy do baru i zapalimy sobie cygaro, chociaż właściwie nie powinieneś. Zamówimy też sake. – Aaa. Fanny obudziła się, bo Daisy zaczęła delikatnie wyć w nogach łóżka. Spojrzała na zegar. Co mogło ją obudzić o 4:10 nad ranem? Wstała, włożyła szlafrok i pantofle i poczłapała na korytarz, z Daisy u boku. W świetle księżyca, które wślizgiwało się 136

przez zasłony, Fanny zdołała dostrzec starego Japończyka siedzącego na czerwonym krześle z głową ukrytą w dłoniach. Stała nieruchomo, nie wiedząc, czy powinna dać jakoś znać o swojej obecności. – Obudziłem panią, Fanny – san? – Nie, panie Hasagawa. Czy mogę coś dla pana zrobić? Może kawy albo herbaty? – Jeżeli nie sprawiłoby to zbyt wiele kłopotu, napiłbym się herbaty. – Żaden kłopot. Woli pan ją wypić w kuchni czy tutaj, w pokoju? – W kuchni. Moja żona i ja zawsze pijemy na śniadanie heu, zanim obiegną nas dziewczynki. Ulubionym miejscem mojej żony jest kuchnia. – Moim też. Panie Hasegawa, obraził się pan już na dobre czy wróci pan jeszcze spać? – Wcześnie wstaję. Dlaczego pani pyta? – Przejechałby się pan do Sunrise? To tylko czterdzieści pięć minut drogi stąd. Zobaczyłby pan tam wschód słońca. Zdążymy wrócić, żeby zjeść śniadanie z pańską rodziną. – Możemy zabrać herbatę na drogę? – Oczywiście. Ja tylko szybciutko się ubiorę i możemy jechać. – Czuję się jak szpieg – stwierdził staruszek, wsiadając do rovera. Roześmiał się, kiedy Daisy wskoczyła mu na kolana. Fanny prowadziła pewnie, popijając herbatę i podtrzymując lekką rozmowę. Nie była zaskoczona, kiedy zobaczyła, że Chue odśnieża przed domem. Zatrzymała samochód. – Panie Hasegawa, chcę panu przedstawić mojego bardzo dobrego przyjaciela, Chue. Chue i jego krewni są częścią mojej rodziny. Mieszka na górze tak długo, jak ja. Stary Japończyk pochylił głowę. Chue odwzajemnił się niskim ukłonem. Fanny uśmiechnęła się, słysząc dwóch mężczyzn 137

rozmawiających jak sroki. Billie uprzedziła ją, że Japończyk biegle włada siedmioma językami. Oczywiście jednym z nich był chiński. Zastanawiała się o czym rozmawiają. – Powiedział, że jest pani święta – wyjaśnił Hasegawa. Fanny wybuchnęła śmiechem. – Powiedział też, że zawdzięcza pani życie. Pierwsza pani Thornton postąpiła wspaniałomyślnie, a pani poszła w jej ślady. Dzisiaj młodzi ludzie niewiele wiedzą o lojalności. Fanny jechała dalej, wpatrując się w horyzont. – To jest Sunrise, panie Hasegawa. Mój syn Sagę z żoną i córką oraz dwojgiem dzieci mojej córki Sunny wprowadzą się tu... wkrótce. Ash i dzieci są w tym tygodniu w mieście. Zrobię świeżej herbaty. Chce pan porozmawiać, prawda? Widzę, że coś jest nie w porządku. Wprawdzie to nie moja sprawa, ale może mi pan zaufać. Potrafię słuchać i nigdy nie zdradzam tajemnic. – Wiem, Fanny – san. Tak, porozmawiamy w pani kuchni przy gorącej herbacie. Mój wnuk opowiedział mi o tym miejscu. Mówił o Sunrise bardzo czule, tak samo jak Billie. Wie, gdzie jest kręta dróżka, na której topoli jest gniazdo, który schodek skrzypi – chyba czwarty od dołu. Wie o kanapkach ze smażonym jajkiem o północy. Wie również wszystko o Sunbridge. – Jego głos był tak smutny, że Fanny zachciało się płakać. – Chodzi o coś więcej, prawda? Nie tylko o Rileya? – Skąd pani wie? – Po prostu wiem. Czasem wydaje mi się, że w życiu pakuję się z jednych kłopotów w inne, ledwie łapiąc oddech w przerwie. Wyćwiczyłam się w przewidywaniu złych wiadomości i rzeczy, które w taki czy inny sposób zdarzają się w moim życiu. To jest chyba szósty zmysł, który ma każda kobieta. Jest pan chory, panie Hasegawa? – Fanny poczuła skurcz mięśni brzucha, mówiąc te słowa. – Skąd pani wie? – spytał. 138

– Cóż... przez wiele lat zajmowałam się projektowaniem ubrań. Pański garnitur. .. jest skrojony tak... żeby zatuszować utratę wagi, jak przypuszczam. Ale uszyty został nienagannie. Czy pan – proszę wybaczyć to pytanie – chce ukryć chorobę przed wnukiem? – Tak. Nie chcę, żeby z mojego powodu czuł się zobowiązany do powrotu do Japonii. Głęboko w sercu czuję, że Riley chce zostać w Ameryce. Zawsze marzył, żeby tu przyjechać i żyć wśród rodaków swojego ojca. Kiedy zmarła jego matka, jeszcze bardziej zaczęło mu na tym zależeć. Każdy musi odnaleźć swoją drogę, jak pani powiedziała. Riley ją znajdzie. Nie mogę mu stawiać przeszkód, kierując się egoistycznymi pragnieniami. – Wybaczy panu, kiedy się dowie? – Nie wiem. Muszę iść dalej ścieżką, którą wybrałem dla siebie. – Mogę jakoś pomóc? – Jakże naiwnie to zabrzmiało. Jakby mogła pomóc jednemu z najbogatszych ludzi na świecie. Ale wiedziała, że jeżeli ten miry, subtelny mężczyzna poprosiłby ją o gwiezdny pył, spróbowałaby go dla niego zdobyć. Stary Japończyk uśmiechnął się. – Dwie rzeczy, Fanny – Kiedy pójdziemy do ogrodu chciałbym zapalić cygaro. I żeby pani nie zapomniała o autografach gwiazd filmowych. Fanny klasnęła w ręce. – Ash trzyma cygara tutaj w szafce. Nie wiem, skąd bierze kubańskie, ale je ma. Czasem wydaje mi się, że Ash jest w stanie osiągnąć rzeczy, o których inni mogą jedynie marzyć. Będę za nim strasznie tęsknić. Moim dzieciom też będzie go bardzo brakowało. Nie wiem, czy wystarczy mi siły. – Musi się pani o nią modlić. Ja również będę się za panią modlił. – Staruszek zastanowił się przez chwilę i powiedział: – Herbata w torebkach. Dziwi mnie, że od tego nie umieracie. Cukier w torebeczkach, ryż w torebkach do gotowania, hambur139

gery, z których wszystko ucieka, kiedy chce sieje wsadzić do ust. – Pokręcił głową, a na jego twarzy malował się wyraz najwyższego zdumienia. – To się nazywa: wygoda. Tego chcą dzisiaj ludzie. Sama tego chcę, kiedy jestem zabiegana. – Kiedy mój wnuk ostatnim razem wrócił do Japonii, poprosił oflapjacki. Moja gosposia nie miała pojęcia, co to jest. Ile ja się musiałem nadzwonić, żeby się dowiedzieć... Cała misja. Fanny roześmiała się. – To są grube naleśniki. – Teraz wiem. Smażone ziemniaki, mąka owsiana, sos. W brzuchu mi się przewraca na sam dźwięk tych słów. – Mnie też. Jest już jasno. Chciałby pan zobaczyć wschodzące nad górą słońce? Piękny widok. Przyniosę panu cygaro. Mamy nawet sake, panie Hasegawa. Po spacerze możemy się napić, jeżeli pan przemarznie. – Napiję się, o ile to będzie w stanie zabić smak herbaty. Powinienem się trzymać z dala od tych rzeczy. Ale ukradkiem sobie pozwalam. Thaddeus przynosi mi świetne cygara. Moje córki udają, że nie widzą, jak je palę w ogrodzie. Gramy w taką grę. One się niepokoją i denerwują, szczególnie moja najmłodsza córka, Sumi. – Niech pan założy tę kurtkę, panie Hasegawa. Staruszek posłuchał. Sapał z zadowolenia, kiedy przemierzali teren Sunrise. Fanny nie przestawała trajkotać, wspominając scenki ze swojego życia, z życia Sallie i dzieci. Japończyk uśmiechał się pobłażliwie. – A to jest rodzinny cmentarz. Bardzo spokojny i jasny, kiedy kwitną kwiaty i drzewa. Często tu przychodziłam, żeby odpocząć i pomyśleć. Odchodząc, zawsze czułam się pokrzepiona. Widział pan cmentarz w Sunbridge? – Tak. Ale wydało mi się dziwne, żeby chować konia obok 140

miejsca swojego wiecznego spoczynku. – Tak. – Nic innego nie przyszło Fanny do głowy. – Ja też mam taki cmentarz przy moim domu. Leży wysoko, na wzgórzu, gdzie jest sad wiśniowy. Często tam chodzę i rozmyślam. Płatki kwiatów wiśni są tak delikatne, że wydają się niemal przezroczyste. Podoba mi się pani góra, choć nie mogę sobie wyobrazić życia tutaj. – Trzęsie się pan. Czas wracać. No i mamy nowy dzień. Przez długi czas nie cierpiałam nowych dni, bo bałam się tego, co przyniosą. Teraz te nowe dni tak galopują, że ledwie łapię oddech i już przede mną stoi następny. – Co mogę dla pani zrobić, Fanny – san? – Być moim przyjacielem. – Już jestem. Nasze dusze porozumiały się, gdy tylko się poznaliśmy. Fanny zatrzymała się na ścieżce. – Czy... pan wierzy w... myśli pan, że... czasami czuję, że Sallie jest... tam... wie pan, czuwa, patrzy na nas wszystkich... – A pani w to wierzy, Fanny – san? – Czasami. Myślę, że trzeba być otwartym, chyba, że ktoś udowodni, że jest inaczej. – Doskonała odpowiedź. Kiedy znaleźli się w ciepłej kuchni, Fanny jeszcze raz zagotowała wodę. Do herbaty szczodrze dolała sake, którą wyciągnęła z kredensu Asha. Przyglądała się staruszkowi, trzymającemu filiżankę w obu dłoniach. Udawał, że przewraca oczami z rozkoszy. Potem rozmawiali jak starzy przyjaciele – o przeszłości, o obecnych czasach, o marzeniach Fanny na przyszłość. – Thaddeus pokazał mi zdjęcia Centrum, które pani i Billie – san poświęciłyście pamięci mojego zięcia Rileya i pani córki Sunny. Opowiedział mi wiele o tym miejscu. Zajrzeliśmy tam po drodze do kasyna. Nie był to dzień odwiedzin, więc nie 141

wpuszczono nas do środka. Chcę pomóc. – Och, nie, nie mogę się zgodzić. Dajemy sobie radę. Dostaliśmy darowiznę od ludzi z drugiej strony ulicy. Mamy fundację... – Wiem o fundacji. Potrzeba więcej pieniędzy. Thaddeus powiedział mi, że Billie – san czasami nie śpi z powodu wydatków. Niedobrze. – Trzymamy rękę na pulsie. Bardzo miło z pana strony, że wyszedł pan z taką propozycją. – Czy pani ją odrzuca? – Nie. Nie chcę tylko, żeby czuł się pan zobowiązany... – Nie czuję się. Wasze amerykańskie gazety piszą, że jestem jednym z trzech najbogatszych ludzi na świecie. Szacują mój majątek na dziewięćdziesiąt bilionów dolarów. Riley twierdzi, że to prawda. Zadziwia mnie, że nie chce nic z tych pieniędzy. Woli założyć hodowlę bydła i zbudować szyby naftowe. Mój punkt widzenia jest taki, Fanny – san: jesteśmy rodziną. Poczułbym się zaszczycony, jeżeli pozwoliłaby mi pani wnieść swój wkład do fundacji. – W takim razie, proszę uważać się za trzeciego założyciela fundacji. Stary Japończyk wyjął czek i złote pióro z wewnętrznej kieszeni marynarki. Złożył podpis z zawijasem i położył czek na środku stołu. – Ale jest pusty. – Pani go wypełni. – Ale... na jaką kwotę powinnam go wypisać? – A ile ośrodków chciałaby pani wybudować? – Jeden albo dwa w każdym stanie. Ale wiem, że to niemożliwe. To moje marzenie. Każde centrum pochłania miliony dolarów, panie Hasegawa. A utrzymanie kolejne miliony. – Rozumiem. Jeden, dwa, tuzin. Cokolwiek pani i Billie – san uznacie za stosowne. – Ale... to znaczy, że środki są nieograniczone... 142

Staruszek skinął głową. Idealne kółko z dymu cygara uniosło się i zatoczyło krąg nad jego głową. Popalał i uśmiechał się. Serce łomotało w piersi Fanny. Jak to możliwe, że ten mężczyzna, którego poznała przed paroma godzinami, wręcza jej czek in blanco, bez ograniczeń. – Nie wiem, co powiedzieć, panie Hasegawa. Dziękuję nie wydaje się być odpowiednim słowem. – Jest nawet bardziej niż odpowiednie. Czy pani i Billie – san byłybyście tak miłe i nazwały jedno z centrów imieniem mojej córki Otami? – Oczywiście. Riley może je poświęcić. – Więc interes załatwiony. Musimy jechać. Mamy zjeść śniadanie z moim wnukiem. Przypuszczam, że będzie chciał flapjacki. – A co pan by zjadł na śniadanie? – Zupę z makaronem. – No to ma pan szczęście. Znam miejsce, gdzie przyrządzają najlepszy rosół w Nevadzie. Dają do niego tyle makaronu, że nie da się całego zjeść. To tylko mała kawiarenka, nic wytwornego. Cerata na stolikach i papierowe serwetki. Wielkie łyżki. Podają chrupiący chleb z miękkim żółtym masłem. Co pan na to? – Chętnie. Fanny włożyła kurtkę. Przed wyjściem z kuchni wzięła pudełko cygar z kredensu. Podarowała je uroczyście. – Jestem pewna, że Ash chciałby, żeby je pan dostał, panie Hasegawa... Staruszek ujął rękę Fanny w obie dłonie. – Moja rodzina jest pani rodziną. Pani rodzina jest moją rodziną. Coleman, Thornton, Hasegawa. – O, nie, nie w tej kolejności. Pan na początku. Nalegam. Jest jeszcze jedna gałąź naszej rodziny, która dopiero niedawno się odnalazła. Opowiem panu o niej w drodze powrotnej. – Mogę palić cygara w samochodzie? 143

– Oczywiście. – I nie powie pani nikomu? – Nikomu nie powiem. Ale powinien pan pomyśleć o tym, że będzie czuć dymem od pańskiego ubrania. – Nie mogę ponosić winy za to, że inni ludzie palą w moim towarzystwie. – Nie, oczywiście, że nie. Jest pan sprytny, panie Hasegawa. – To komplement, prawda? – Tak, komplement. – Musimy się zatrzymać przy domu pani przyjaciela. Ach, jest. Chcę coś zrobić dla pana Chue. Jak pani myśli, co by mu się spodobało? – Może podróż do ojczyzny? A może nie. Nie lubi opuszczać gór. – Dlatego, że uczyniła go pani częścią swojej rodziny. Rozumiem to. Ale i tak mu zaproponuję podróż. Musimy wnieść poprawki – powinno być: Coleman, Thornton, Chue i Hasegawa. Fanny uśmiechnęła się. – Jak pan chce. Fanny obserwowała i przysłuchiwała się długiej rozmowie. Były ukłony, pochylanie głów, znowu rozmowa, potem ukłony. Hasegawa odwrócił się do Fanny. – Rozumie, że jesteśmy jedną rodziną. Mówi, że będzie zachwycony, mogąc odwiedzić swoją ojczyznę. Poczeka pani jeszcze chwilkę? Chce, żebym poznał jego rodzinę i chce mi pokazać swoją kolekcję jo –jo. Naprawdę niezwykły człowiek. Nie ma pani nic przeciwko, Fanny-san? – Mój czas jest pana czasem, panie Hasegawa. Japończyk wrócił pół godziny później obładowany pakunkami. – Ciasteczka ryżowe, ciasteczka miodowe prosto z piekarnika, rolady z mięsem i warzywami i to – powiedział, wyciągając połyskujące złote jo-jo. – Pokazał mi, jak należy się posługiwać tym dziwnym przyrządem. Twierdzi, że to bardzo relaksuje. 144

Sprawdzę później. Fanny westchnęła. – Ulubione jo-jo Chue. – Wiedziałem. Nie chciałem go wziąć, ale nalegał. Dlatego muszę nauczyć się tego, co mi pokazał. Chcę być warty takiego prezentu. Chciał, żeby ktoś mi zrobił zdjęcie i żebym mu je wysłał. Oczywiście, kiedy już opanuję jego technikę. Myśli pani, że mi się uda? – Znam kogoś, kto ma to w małym paluszku. Chue nauczył mojego wnuka, Jake’a. Teraz jest w tym mistrzem. – Więc mogę mieć nadzieję. Musimy się pośpieszyć. Riley się niepokoi, kiedy się spóźniam. – Kiedy będzie w naszym wieku, stanie się bardziej cierpliwy. Dlaczego młodzi nie umieją czekać? Wszystko musi być tu i teraz. – Kiedyś będą zastanawiać się nad tym samym, patrząc na swoje dzieci. – Jego głos wydał się Fanny zmęczony. Kiedy wjechali do podziemnego garażu, Fanny pomogła staruszkowi wysiąść z samochodu.. – Chcę pani podziękować za przemiły ranek. Moim marzeniem jest, żeby przyjechała pani kiedyś do Japonii i zobaczyła mój dom i wzgórze kwitnącej wiśni. – Jak tylko będę miała chwilę wytchnienia, wskoczę do samolotu. Zadzwonię trzy razy długo i trzy krótko, żeby pan wiedział, że to ja. Japończyk parsknął. – Proszę nie zwlekać, Fanny-san. – Nie będę zwlekać. Chyba możemy już spróbować rosołu. Jeszcze nigdy nie jadłam zupy na śniadanie. Japończyk znowu parsknął i zrównał krok z Fanny. – Proszą, nasza rodzina czeka – zauważył staruszek wysiadając z windy. Wszyscy zaczęli mówić jednocześnie. 145

– Gdzie byliście? Martwiliśmy się. Myśleliśmy, że coś się stało. – Bo coś się stało. Fanny – san zabrała mnie w góry. Piliśmy herbatę z sake i wypaliłem dwa cygara. Teraz wychodzimy na rosół. Fanny – san zna taką dziurę, gdzie podają najlepszy rosół w Nevadzie. Mają też flapjacki. – Hasegawa zmarszczył nos, wyrażając tym swoje zdanie na temat tego dania. Fanny przysunęła się do Billie. – Nie uwierzysz, jak ci coś powiem – wyszeptała. – Uwierzę. Pan Hasegawa dał ci czek in blanco na centrum rehabilitacyjne. Kwota nieograniczona. Jeden z ośrodków będzie poświęcony Otami. Później, jeden będzie nosił jego imię. – Skąd wiesz? – A jak mogłabym nie wiedzieć? Robi to wszystko ze względu na Rileya. Thad wiedział już od pewnego czasu. Kocham tego staruszka. Naprawdę. Powiedział ci, że teraz jesteśmy jedną wielką rodziną? – Tak. Myślę, że to cudowne. Ma niesamowite poczucie więzi rodzinnych. Urodziły mu się same córki. Jeżeli ktoś zasługiwał na syna, to właśnie pan Hasegawa. – Riley jest dla niego synem i wnukiem w jednej osobie. Dlatego tak bardzo martwi go, że Riley chce zostać w Texasie. On mi daje swojego wnuka, Fanny. Daje mi go w pełnym tego słowa znaczeniu. To mówi samo za siebie, kim jest Shadaru Hasegawa. –Nasze życie stało się dzięki niemu bogatsze, i nie chodzi mi o pieniądze. – Wiem, Fanny, wiem. Wsiedli do windy. – Rosół coraz bliżej. Powinieneś wiedzieć, Shad, że ja sam jestem kurczakowym facetem. – Fanny – san powiedziała, że będzie ci smakował ten rosół. A potem pójdziemy sobie ulicą i będziemy palić cygara jak... mężczyźni w pełni sił. 146

Fanny i Billie uśmiechnęły się dyskretnie. Ich rodzina.

147

Rozdział dziewiąty Fanny wyginała się przed dużym łazienkowym lustrem, przyglądając się sobie ze wszystkich stron. Daisy kręciła się u nóg swojej pani, powarkując. – Seksownie, ale nie za bardzo – stwierdziła Fanny. – Podoba mi się to rozcięcie z boku i uwielbiam dotyk surowego jedwabiu. Dzisiaj nie będzie pereł, Daisy. Są takie... niepoważne, jeśli wiesz co mam na myśli. Kolczyki z diamentami i broszka pasują w sam raz. Daisy zaczęła biegać po pokoju, tarmosząc zdjęte przez Fanny ubranie. – Wiem, co mi chcesz powiedzieć. Nie podoba ci się, że narobiłam takiego bałaganu? Cóż, musiałam znaleźć odpowiednią suknię na ten wieczór. Nie przypadła mi do gustu żadna z tych, które mają w sklepach na piętrze. Śliwkową suknię zaprojektowała Billie. Rękawy miały lamówkę z ciężkiej satyny w ciemniejszym odcieniu niż surowy jedwab, z którego była uszyta, tak samo dekolt i spore rozcięcie z boku. Była to elegancka, wysmakowana kreacja, jakie Fanny rzadko nosiła. Billie ufarbowała jedwabne buty tak, żeby pasowały do satyny zdobiącej suknię, chcąc stworzyć jednolitą, płynną linię. Mała wieczorowa torebka była dziełem sama w sobie – zrobiona z surowego jedwabiu w kolorze śliwki, przymocowana do splątanego antycznego złotego łańcucha. Fanny czuła się równie elegancko, jak wyglądała, a doprowadzenie się do takiego stanu zabrało jej jedynie pięć godzin. Rozpyliła jeszcze w powietrzu perfumy o oryginalnym, nieokiełznanym zapachu i weszła kilkakrotnie w powstałą mgiełkę, aż z satysfakcją stwierdziła, że delikatna woń spowiła ją niczym pajęczyna. Była gotowa. 148

Odezwał się dzwonek. Fanny dotarła jakoś do drzwi pomiędzy stertami niepotrzebnych ciuchów. Gdy w oczach Marcusa Reeda dostrzegła wyraz uznania, serce zaczęło jej łomotać. Zabiło jeszcze mocniej, kiedy zobaczyła, że Marcus wygląda zabójczo przystojnie i młodo. Uśmiechnęła się. On również się uśmiechnął. Daisy zwinęła się w kłębek. – Pani Thornton, wygląda pani dziś szczególnie uroczo. Fanny skłoniła głowę, przyjmując komplement. – A pan, panie Reed, wygląda całkiem dziarsko. Używa się jeszcze tego słowa? – Pewnie nie, ale komu to przeszkadza. Przyjmuję każdy komplement jaki usłyszę. Kiedy znaleźli się w windzie, Fanny spytała: – Dokąd idziemy, o ile to nie jest niespodzianka? – Myślę, że najwyższy czas, żebyś udała się na drugą stronę ulicy. Pomyślałem, że moglibyśmy zaliczać lokale kolejno – w jednym przystawki, danie główne w innym, deser jeszcze gdzie indziej, a rewia w ostatnim kasynie z rzędu. Obiecuję, że wrócisz do domu przed północą. – Świetny pomysł. Powinnam była wpaść na niego wcześniej. Cieszę się, że to zrobimy, Marcus. Wiadomość rozniosła się lotem błyskawicy – Fanny Thornton przeszła na drugą stronę ulicy! Jeżeli byłby jakiś czerwony dywan, z pewnością rozłożono by go dla niej przed każdym wejściem do kasyna. Uśmiechała się, podawała rękę i cieszyła z przyjęcia, jakiego zaznała. – Wracajmy do domu, Marcus – powiedziała w ostatnim kasynie. – Wspaniale się bawiłam. Wszyscy byli bardzo mili. Oni wcale nie są tacy, jak się o nich mówi. Chyba jeszcze ci nie podziękowałam? 149

– Podziękowałaś. Jutro całe miasto się dowie, że przeszłaś na drugą stronę ulicy, o ile jeszcze nie wiedzą. To, co zrobiłaś, jest gestem uznania. W tym mieście to się liczy. Tak do tego podchodzisz, prawda? – Tak. Właściciele kasyn nigdy nie sprawiali mi kłopotów. Tylko raz, chcieli wykończyć Asha, ale się... rozmyślili. Myślę, że to wszystko ma coś wspólnego z Sallie. Cieszę się, że nie było żadnych spięć. – Biznesmeni szanują innych biznesmenów. To, że jesteś kobietą nie znaczy, że nie chcą albo nie mogą cię szanować. – Myślisz, że szacunek ma coś wspólnego z włącznikami energii i zaworami dopływu wody? – W pewnym stopniu. Oni wiedzą, że nie jesteś katem – wariatem. Jest w ogóle takie wyrażenie? – Marcus się zaśmiał. – Chyba jest, ale nie proś mnie, żebym ci przeliterowała. – Powinniśmy to powtórzyć. Jak zawsze spytała nie owijając w bawełnę: – Kiedy? – Wkrótce. – Słowo wkrótce dla różnych ludzi oznacza co innego. Potrzebuję czasu, żeby kupić nową suknię. Uwielbiam mieć powód, żeby kupować nowe stroje. Mam nadzieję, że znowu ci się spodoba. – Wystarczy tydzień? – Lepiej dwa. Przez dwa tygodnie będę mogła robić zakupy i myśleć o spotkaniu. Wiesz, co się mówi o oczekiwaniu? – Nie. Co się mówi? – Spytaj kogoś innego. – Fanny poczuła podniecenie pod wpływem jego dociekliwego spojrzenia i władczego uścisku ramienia. – Dobrze. Należy mi się nagroda. Obiecałem, że będziesz w domu przed północą. Jest za piętnaście dwunasta i wygląda na to, że w twoim kasynie dzieje się coś ekscytującego. Nie wiem, 150

czy zwróciłaś uwagę, że ten sam rodzaj podniecenia panował przez cały wieczór po drugiej stronie ulicy. – Sprawdźmy. – Według mnie ktoś sporo wygrał – orzekł Reed. Fanny szła tuż za Marcusem, który torował drogę w kierunku stołu do gry w Black-jack’a. Rozglądała się w poszukiwaniu Neala. Na jej twarzy malowało się coraz większe zdumienie. Kiedy zobaczyła, że Neal idzie w jej kierunku, pomachała mu. – Co się dzieje? – Ten facet ograł wszystkie kasyna na Stripie dziś wieczorem. Zgarnął prawie dwa i pół miliona dolców. Teraz uderzył na nas. Nie jest wytrawnym graczem. Nigdy przedtem go tu nie widziałem, właściciele innych kasyn również go nie znają. Odkrył pieprzony system. Nic złego nie robi, więc nie możemy go wyrzucić. – Czy on się jakoś nazywa? Chciałabym go zobaczyć? – Młody chłopak w okularach, dobrze ubrany. Nie mam pewności, ale właściciel jednego z kasyn twierdzi, że nazywa się Jeff Lassiter. Zdobyli tę informację z prawa jazdy, kiedy parkował samochód. Gra bardzo wysoko. Fanny pobladła. – Chcę go zobaczyć – powtórzyła. – Wygląda bardzo przeciętnie. Przypomina mi kogoś, ale nie mogę sobie przypomnieć, kogo. Proszę iść za mną, jeżeli chce pani przyjrzeć mu się lepiej. Fanny wpatrywała się w młodego mężczyznę, siedzącego przy stole. Lassiter miał krzywo zawiązany krawat, a na czole krople potu. Gdyby ubrać go w mundur oficerski, wyglądałby zupełnie jak Ash, kiedy był młody. Fanny zaschło w gardle. Jej wzrok spotkał się ze wzrokiem Neala. – Zmień krupierów, Fanny – wyszeptał jej do ucha Marcus. Fanny powtórzyła to Nealowi. Potrząsnął głową. 151

– Nie możemy, nie w tej chwili. Tłum na to nie pozwoli, nie mówiąc o panu Lassiterze. Zastanawiam się, ile dokładnie zgarnął w innych kasynach. – Prawdopodobnie po pół miliona w każdym. Teraz zjawił się w twoim po tyle samo. Wygląda, jakby dopiero zaczynał się rozgrzewać. Ma dobrą passę – stwierdził Marcus. – Kiedy wprowadzimy nowego krupiera, okaże się, czy ma jakiś system. – Zadzwonię w parę miejsc, Fanny. – Dzięki, Marcus. Tłum znowu ożył, kiedy krupier przesunął w stronę Jeffa Lassitera stos żetonów. Dokładnie o północy przy stole zjawił się nowy rozdający. Tłum protestował, kiedy dotychczasowy krupier ustępował miejsca nowemu. – Panie i panowie, przykro mi, ale mój czas się skończył. Rodzina na mnie czeka. Lassiter jęknął, okazując dezaprobatę. Fanny wyczuła, że tak naprawdę chłopakowi nie sprawiało to różnicy. Wyraził swoje zdanie ze względu na widownię. Zrozumiała, że on naprawdę rozpracował system. – Zasady kasyna mówią: cztery godziny gry i cztery godziny przerwy. Kasyno dysponuje prawem do zmiany stołów. Teraz to zrobimy. Tłum kolejny raz głośno wyraził swoje niezadowolenie. Lassiter uśmiechnął się. Fanny obleciał strach. – Wszystkie pięć kasyn po drugiej stronie ulicy skasował na pół miliona każde – powiedział Marcus. – To jest tylko moje zdanie, ale wydaje mi się, że z „Babilonu” ma zamiar wycisnąć dużo więcej. Spójrz na jego twarz, na oczy. On nie uprawia hazardu. On gra w coś innego. – Poczekaj tutaj, Marcus. Zaraz wracam. Fanny zadzwoniła z biura do Asha. 152

– Słuchaj, Ash, mam tylko kilka minut. Twój syn, Jeffrey Lassiter właśnie wygrał w kasynach po przeciwnej stronie ulicy po pół miliona w każdym. U nas już ma siedemset tysięcy i nadal gra. Zmieniliśmy pracowników. Neal wymienia stoły. Powiedz, co mam robić. – Skąd wiesz, że to Jeff? – To on, Ash. Wygląda dokładnie jak ty, kiedy byłeś w jego wieku. Nie wyparłbyś się go w żadnym sądzie. To twój syn. Co mam zrobić? Neal twierdzi, że on ma system. Co to, do cholery, znaczy? – To znaczy, że ma pieprzony system. On nie jest hazardzistą. Zawsze był dobry w rachunkach, po matce. Tak dobry jak Simon... sukinsyn, no jasne! – Co jasne? – Simon. – Co Simon ma z tym wspólnego? Chcesz powiedzieć, że Simon wie o tym chłopaku? – Tak, pamiętasz? Mówiłem ci, że mu się przyznałem w chwili słabości, kiedy między mną i Simonem dobrze się układało. – Ash, nie chcę tego słuchać. Powiedziałeś mi przecież, że nie ma czegoś takiego jak system. – Bo nie ma. Od czasu do czasu ktoś na coś wpadnie, ale działa tylko przez moment. Nie można przewidzieć wszystkich możliwości. – Ale jemu się udaje. Może byś wsiadł w samochód i przyjechał, albo zadzwonił do niego. Musisz coś zrobić, Ash. Zanosi się na bardzo długą noc. Jeżeli za tym stoi Simon, czy jest jakakolwiek możliwość, że stracimy kasyno? – Na Boga, Fanny, to ty byłaś żoną tego faceta. Poznałaś go od strony, której ja nie znam. Ale według mnie odpowiedź brzmi: tak. Co mówisz? Już tam jadę. Regulamin kasyna mówi, że możemy zarządzić godzinną przerwę. Przewidziałem to na podobne 153

okoliczności. Neal o tym wie. Ogłoś przerwę za piętnaście minut. Będę w kasynie, zanim przerwa się skończy. – Jesteś w stanie prowadzić? – Tak, Fanny. Zajmę się wszystkim. Fanny ukryła twarz w dłoniach. Chciało jej się płakać. – O co chodzi? – spytał Marcus, stając w drzwiach. – Jeflrey Lassiter jest synem Asha. Ash przypuszcza, że oni Simon są... w zmowie. Simon jest magikiem, jeżeli chodzi o liczby. Ale czy to, że ktoś radzi sobie z liczbami oznacza, że jest w stanie przewidzieć wszystkie możliwości? Ash twierdzi, że nie. Ja nie wiem. Mówi, że mamy prawo zarządzić godzinną przerwę i chce, żebym to zrobiła za piętnaście minut. Już tutaj jedzie. Boże, nie mogę uwierzyć, że Simon nienawidzi nas do tego stopnia, żeby posunąć się do czegoś podobnego – jeżeli rzeczywiście to on za tym stoi. To wszystko moja wina. – Nie, Fanny, to nie twoja wina. Twój mąż ma poważne kłopoty, co przez lata skutecznie ukrywał. Niektórzy umieją długo ukrywać pewne rzeczy, a potem jakiś drobiazg, albo czasami coś ważnego, powoduje eksplozję zduszonych emocji. Głos Fanny był pełen troski. – Ten młody człowiek nie robi nic, co byłoby niezgodne z prawem. Robi to, co każdy gość kasyna. Gra i wygrywa. Nic nie możemy na to poradzić. Zmiana krupierów, ogłoszenie przerwy – to tylko chwilowe rozwiązania. Będzie wracał, jeżeli ma ten swój system. To znaczy, system Simona. Powinieneś iść, Marcus. Mówiłeś, że masz rano samolot, a już jest po północy. To w końcu nie twój problem. – Nie mogę cię tak zostawić. Może się zrobić nieprzyjemnie. – Mamy ochronę. Marcus usiadł na biurku. – Miałem cię odprowadzić pod drzwi i pocałować na dobranoc. – Wiem. To był wspaniały, niezapomniany wieczór, a teraz... – Fanny, wiedziałaś, że twój mąż ma syna? 154

– Dowiedziałam się niedawno. Dzieciaki jeszcze nie wiedzą. Jak daleko posunie się Simon, jeżeli rzeczywiście on wszystko ukartował? – Fanny, chciałbym umieć ci odpowiedzieć, ale nie potrafię. Coś przemknęło mi przez myśl. Może twój adwokat uświadomił adwokatowi Simona, że nie ma żadnych podstaw do roszczenia sobie praw do „Babilonu”. Jak powiedziałem, tak mi tylko wpadło do głowy. Wydaje mi się, że minęło już piętnaście minut. Aż dreszcz mnie przechodzi na myśl, ile ten chłopak mógł wygrać przez ostatnie pół godziny. – Mnie też, Marcus. Był tak blisko, że Fanny czuła zapach wina w jego oddechu. Zobaczyła swoje odbicie w jego oczach i wydało jej się to dziwne. Poczuła błogie ciepło, zbliżywszy się do niego jeszcze bardziej, ale nie wiedziała, jak to się stało, bo nie zauważyła, żeby Marcus ją przyciągnął, ani żeby się poruszył. Znalazła się w jego ramionach, przy jego ciele. Świat wokół przestał istnieć. Czekała, wiedząc, że ją pocałuje. Przez jedną krótką chwilę wydało jej się, że czekała na ten moment przez całe swoje życie. Wróciła do rzeczywistości, kiedy Marcus delikatnie pocałował ją w usta i wyszeptał coś, co z trudem zrozumiała. – Nie należę do mężczyzn, którzy zaczynają coś, czego nie mogą dokończyć. Mamy przed sobą wiele dni. Zgadza się? Fanny pokiwała głową. Jej język zesztywniał, a usta ciągle drżały od dotyku ust Marcusa. Czuła, że oparł brodę o jej głowę. Schował twarz w jej włosach i szeptał słowa, których nie słyszała i nie rozumiała, ale to nie miało znaczenia. Czuła bicie jego serca. A może tak mocno biło jej własne? Kiedy odezwał się ponownie, dokładnie zrozumiała to, co powiedział. – Chyba się w tobie zakochuję, Fanny Thornton. – Wiesz co, Marcusie Reed? Ja się chyba już w tobie zakochałam. Ale nie mam pojęcia jak to się stało –wyznała otwarcie. – 155

Chyba przez te pięćdziesiąt par butów. Marcus odrzucił głowę do tyłu i wybuchnął śmiechem. – Nasze poznanie wydaje się nieprawdopodobne. – Jak całe moje życie. Lepiej zacznij się przyzwyczajać. Wygląda na to, że z jednych kłopotów wpadam w następne, ledwie zdążając odetchnąć w przerwie. Teraz muszę się zmierzyć z kryzysem numer 466. To liczba przybliżona, którą wyciągnęłam z kapelusza. Marcus ścisnął jej ramiona. – Rzeczy zawsze jakoś się układają. Poświęcę temu kryzysowi niepodzielną uwagę i zadzwonię do ciebie, jeżeli przyjdą mi do głowy jakieś rozwiązania. Łatwiej mi, bo patrzę obiektywnie. Ty i twój były mąż jesteście za bardzo zaangażowani w sytuację i kierują wami sprzeczne emocje. Pamiętaj też, że tracisz pieniądze jeszcze w inny sposób. Przy pozostałych stołach i automatach do gry nikogo nie ma, bo wszyscy obserwują zwycięzcę. Spójrz na mnie, Fanny. – Marcus ujął jej twarz w obie dłonie. – Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Kiedy znaleźli się na sali okazało się, że nie ma sposobu, by przedrzeć się przez tłum ludzi otaczających stół do gry. – Poczekaj tu, Fanny, pójdę po twojego kierownika sali. Fanny przyglądała się Marcusowi, torującemu sobie łokciami drogę przez tłum, i przepraszając uśmiechem tych, którzy musieli się odsunąć. Choć stała daleko, dotarły do niej narzekania i jaki, kiedy Neal ogłosił godzinną przerwę. Szybko znalazł się znowu przy niej. – Ash już jedzie – poinformowała go Fanny. – Na szczęście. Kim, do diabła, jest ten facet? Wszedł sobie z ulicy, rozluźnił krawat, zakasał rękawy i zaczął grać. Dokładnie tak samo zrobił w pięciu innych kasynach. Chwyt polega na tym, że gra uczciwie. Nie widać, żeby oszukiwał. Nie pije. Jest sam, nikt z nim nie przyszedł. Mam też wrażenie, że jest gotów 156

postawić wszystko na raz. Mówimy o poważnych pieniądzach. – Wiem, Neal. Chodźmy do baru. Chyba widzę Asha. Musiał przylecieć z Sunrise samolotem. Podniosła wzrok i zobaczyła kroczącego w jej stronę Marcusa. – Przyszedłem się pożegnać, Fanny. Teraz jesteś w dobrych rękach. Nie. Nie jestem. Chcę twoich rąk. Chcę ciebie, tylko ciebie, powtarzała w myślach. Skinęła jednak głową i patrzyła, jak Marcus Reed odchodzi. Opony wózka Asha zapiszczały przy hamowaniu. – Gdzie on jest? – Znajdź największy tłum, na pewno tam – powiedział Neal. – Ash, on gra uczciwie. Nie wpakuj się w proces. Ograł całą ulicę ale najbardziej polubił „Babilon”. Moim zdaniem jest gotów postawić wszystko, co wygrał i nazwie to swoją wielką nocą. Ten facet tu wróci. I nie przestanie wracać. – To się jeszcze okaże – burknął Ash. Odwrócił się i pojechał w kierunku głównego przejścia, gdzie czekała drobna, ciemnowłosa, zapłakana kobieta. – Tak mi odpłaca twój syn? Czy możesz mi wyjaśnić, co się tu dzieje? – Nie wiem. Od pewnego czasu Jeffrey żyje własnym życiem. Wiesz, że ma swoje mieszkanie. Skąd mogę wiedzieć, co robi o każdej porze dnia? Ktoś zadzwonił. Nie mam pojęcia, kto. Przyjechałam... – Prosiłbym, żebyś po niego poszła i go tutaj przyprowadziła i prosiłbym, żebyś zrobiła to natychmiast. – Ash... – Natychmiast, Margaret. – Domagam się wyjaśnień, Jeffrey – zażądał Ash głosem zimniejszym niż lód. – Czekałem na ciebie całą noc. Domyślam się, że musi to być dla ciebie ważne, skoro przyjechałeś ze swojej góry. – Jest ważne. Komisja Gier i Urząd Skarbowy będą chciały z 157

tobą krótko porozmawiać. Nawiasem mówiąc, obaj panowie już idą. – Urząd Skarbowy? – spytała Margaret Lassiter łamiącym się głosem – Jeffrey, słyszałeś, co pan Thornton powiedział? – Czy zrobiłem coś złego, panie Thornton? – Nie wiem. A zrobiłeś? Komisja Gier orzeknie. Popełniłeś jednak jeden błąd. Powinieneś był ograniczyć się do tej strony ulicy. – Co to ma znaczyć? – zuchwale spytał Jeffrey. – Mój Boże, Jeffrey, tam też wygrałeś? – jąknęła Margaret Lassiter. – I co z tego? – On chyba mnie nie posłucha. Może ty powinnaś mu wytłumaczyć, co to oznacza dla niego, dla ciebie i waszego życia. Nie mojego. Waszego. Margaret Lassiter odciągnęła syna na stroną i rozmawiała z nim ściszonym głosem. Ash obserwował ich, czując, jak w jego wnętrznościach panoszy się strach. Jeszcze nawet nie wspomniał w rozmowie imienia Simon. Kiedy wrócili, Margaret załamywała ręce z rozpaczy, a z twarzy Jeffreya biła zuchwałość. Ash zaczął bez ogródek. – Wiem, że wciągnął cię w to mój brat, Simon. Chcę ci powiedzieć, że wam się nie uda. Powiedz mu to ode mnie. Mogę cię wywalić z tego kasyna i zrobię to. Wyjaśnię okoliczności Komisji Gier. Babilon jest prywatną własnością. Ustalamy nasze wewnętrzne reguły. Co oznacza, Jeffrey, że odpowiadamy sami przed sobą, a nie przed Simonem. On nie ma prawa do tego kasyna. – Jasne, nie ma sprawy, ale jak wypadniecie przed właścicielami innych kasyn, jeżeli zabronicie mi grać? – Pomyślą, że jestem cholernie sprytnym facetem. Zrobiliby dokładnie to samo. Nie możesz przewidzieć wszystkich możliwości. Co oznacza, że robisz coś, czego robić nie powinieneś. 158

Jestem pewien, że Simon obiecał ci kupę forsy. Co ci z niej zostanie, kiedy Urząd Skarbowy zabierze swoją część i Simon swoją? Mniej niż dostałbyś z funduszu powierniczego, w którym złożyłem pieniądze dla ciebie i twojej matki. Ale to już historia. Za to również ty ponosisz odpowiedzialność. Skończyłem. Chciałbym, żebyś się rozliczył. Czekają na ciebie w kasie. Ostatnia sprawa. W sytuacjach takich jak ta nie gra roli, czy chodzi o moją stronę ulicy, czy przeciwną. Wspólnie chronimy nasz interes. Na twoim miejscu poszedłbym z powrotem na drugą stronę ulicy i przegrał te pieniądze, które od nich wyciągnąłeś. Rób, co chcesz. Nie jesteś tu mile widziany. – Ash... – Nie chcę tego słuchać, Margaret. Od tej chwili możecie liczyć wyłącznie na siebie. Nie oczekiwałem niczego poza odrobiną lojalności. Nie spodziewałem się, że mój syn okaże się na tyle słaby, żeby zdradzić mnie dla pieniędzy. Przykro mi, że tak się stało. Trzęsąc się ze złości, Ash podjechał wózkiem do Neala i Fanny. – Wywalić go na zbity pysk. Pan Lassiter nie jest mile widzianym gościem w tym kasynie. I wątpię, czy gdziekolwiek będzie mile widziany. Kiedy się rozliczy, dopilnuj, żeby na pewno wyszedł z budynku. – Ash, będą o tym pisać poranne gazety. Nie stawia nas to w dobrym świetle. – Jeśli napiszą o tym poranne gazety, to zrobią to tak, że nie będziesz wiedziała, o co chodzi. Ile razy mam ci powtarzać, że to miasto samo o siebie dba? Zajmij się interesami, Neal – Ash wskazał ruchem głowy okienko kasowe. – Ash, przepraszam. Nie wiedziałam, co robić. Może jednak nie nadaję się do prowadzenia kasyna. – Oczywiście, że się nadajesz. Próbowałaś zachować się właściwie, bo chodziło o mojego syna. Doceniam to. Jeżeli byłby to 159

ktoś inny, twój instynkt wziąłby górę i zareagowałabyś w sposób odpowiedni do tego rodzaju sytuacji. Przypuszczam, że Simon spodziewał się, że to będzie łatwy kąsek i że wygrają z nami. Musi być na krawędzi. To, co wywinął, do tego stopnia nie jest w jego stylu, że ledwie go rozumiem. Przygotuj się na ciąg dalszy. Fanny wzdrygnęła się, słysząc gorycz w głosie byłego męża. – Ash, on jest młody. Simon ma... Simon może... oczarować nawet dzikie pszczoły w lesie. Oboje o tym wiemy. Nie wiadomo, co obiecał chłopakowi. Taka okazja mogła mu się wydać nie lada gratką. Nie bądź dla tego chłopaka zbyt surowy. – Nie musiał się zgadzać. Nie oczekiwałem od niego wiele, ale, do cholery, lojalności – owszem. Birch i Sagę w życiu nie weszliby w coś takiego. Dlatego, że ty – nie ja – porządnie ich wychowałaś. Ja chyba za bardzo ułatwiłem sprawę Jeffowi i jego matce. Teraz to już musztarda po obiedzie. Wracam do Sunrise. – Pokusa to fatalna rzecz. Żadne z nas nie może mieć pewności czy Birch albo Sagę nie postąpiliby podobnie. Jeżeli chodzi o dzieci, nie można się zarzekać. Uspokój się, przemyśl wszystko, zadzwoń jutro do swojego syna i porozmawiaj z nim. Nie zostawiaj tak tej sprawy, Ash. – Dobranoc, Fanny. Ach, jak twoja wielka randka? Fanny prychnęła. – Widzisz mnie. A jego? Masz więc odpowiedź. – Musi mieć cholernie dużo cierpliwości. Może powinnaś być bardziej agresywna? – Ash? – Co? – Zamknij się. – Jesteśmy rozdrażnieni, prawda? – Tak, ja jestem. – Podniecenie minęło. Zadzwoń do niego. Noc się jeszcze nie 160

skończyła. – Nie potrzebuję rad, Ash. – Dałem ci ją gratis. Nigdy nie powinnaś odrzucać niczego, co ci dają darmo. – Czujesz się na siłach, żeby wracać do domu? Jest już późno. – A jeżeli zostanę, zrobimy to? – Nie. – Więc wyjeżdżam. Porozmawiamy jutro. Zadzwoń do mnie rano i przeczytaj mi gazetę. – Załatwione. Dobranoc, Ash. Jedź ostrożnie. Ash puknął się w głowę. – Jezu, Fanny, prawie zapomniałem. Dostałem dzisiaj list od Bircha. Wyjeżdżałem w takim pośpiechu, że zapomniałem go ze sobą zabrać. – I co z nim? Jak się czuje? Co napisał? – Przeczytam ci, jak do mnie zadzwonisz. Nie jest długi. Cały akapit poświęcił na opis kurczaków drapiących w jego cienki dach o czwartej nad ranem. Od ośmiu dni się nie kąpał. Wygląda na to, że lubi to, co robi. – Obchodzi mnie jedynie, żeby był zdrowy i szczęśliwy. Dzięki, że mi powiedziałeś. A tak przy okazji, ta noc nie była wcale taka zła. – Naprawdę lubisz tego faceta? – Tak, Ash, naprawdę. – Bardziej niż lubiłaś mnie i Simona? – Nie zadawaj mi takich pytań. Przede wszystkim, to nie twoja sprawa. – Czuję się za ciebie odpowiedzialny. Przecież byłaś moją żoną. – O czym zapominałeś, kiedy ci pasowało – warknęła Fanny. – Przestań, co ty. – To coś innego, Ash. Nie jestem już młodą zwariowaną dziewczyną, która się w tobie zakochała. Nie jestem kobietą spragnio161

ną uczucia, która trafiła na Simona. Jestem wreszcie sobą. Ta nowa osoba widzi i czuje inaczej. Ty również, Ash, tylko się do tego nie przyznajesz. – Nie chcę, żeby znowu ktoś cię zrobił w konia. Nie zawsze będę przy tobie, żeby cię strzec. Bo robię to, na swój sposób. Chcę, żebyś wiedziała. – Wiem. Myślałam, że nie chcesz rozmawiać o takich sprawach. – Bo nie chcę. Wiesz, Fanny? Ty wyzwalasz ze mnie wszystko, co najgorsze i najlepsze. – To komplement, prawda? – Jasne. Słuchaj, jeżeli Simon zacznie do ciebie wydzwaniać, odkładaj słuchawkę. Nie daj mu dojść do głosu. Jeżeli zaczniesz z nim rozmawiać, on to wykorzysta. Obiecaj mi. Załatw nowy numer telefonu i go zastrzeż. Zrób to jutro. – Dobrze, Ash. Uściskaj dzieci. – Oczywiście. Fanny rozejrzała się po kasynie, swoim nowym świecie. Sprawy zaczęły przyjmować normalny obrót. Zły czy dobry? Stwierdziła, że dobry i poszła do windy.

162

Rozdział dziesiąty Fanny mając dziwne wrażenie, że ktoś ją obserwuje, weszła do sklepu spożywczego. Uczucie towarzyszyło jej od chwili, gdy zaparkowała samochód. Obejrzała się za siebie, pewna, że zobaczy kogoś gapiącego się na nią. Widocznie to tylko nerwy. Zeszłonocne wydarzenia w kasynie rozstroiły ją nerwowo i dzisiaj przypłaca to zwidami. Ash miał rację. Poranna gazeta opisała zdarzenie na czwartej stronie, ograniczając się w dodatku do jednego akapitu. Informowano ogólnikowo, że młody mężczyzna wygrał fortunę, a potem ją przegrał. Więc Jeffrey musiał posłuchać rady Asha i poszedł na drugą stronę ulicy przegrać pieniądze. „Babilon” odzyskał wygraną i rzeczy odzyskały swój normalny bieg. Fanny przebiegła wzrokiem listę zakupów, którą trzymała w ręce. Większość artykułów znalazła się w koszyku z powodu wizyty Jake’a zaplanowanej na weekend. Mieli piec ciasteczka z rodzynkami, ulubiony przysmak małego. Masło orzechowe, dżem, wiśniowe cukierki Popsicle, pałeczki serowe, lizaki i inne smakołyki. Koszyk był już prawie wypełniony jej własnymi zakupami – warzywami, owocami i apetyczną pieczenia rzymską. Fanny znowu spojrzała przez ramię. Próbowała otrząsnąć się z nieprzyjemnego uczucia, które towarzyszyło jej od kiedy weszła do sklepu. Spostrzegła go, kiedy sięgała po pudełko kaszy i niemal je upuściła. Obróciła się, szeroko otwierając oczy i z trudem łapiąc oddech. Jej ręce zaciśnięte na uchwycie koszyka zbielały zupełnie. Intuicja nie zawiodła Fanny: Simon ją śledził. Skąd wiedział, że właśnie o tej godzinie pójdzie na zakupy do sklepu spożywczego? Nie wiedziałby, gdyby jej nie obserwował. Nie wpadaj w panikę. Trzymaj koszyk i idź w kierunku kas, gdzie są pracownicy, myślała. 163

Słyszała tuż za sobą odgłos jego wózka, stukot jego butów na kaflowej podłodze. Poczuła świeży zapach cytrusów. Simon uwielbiał pomarańcze, grapefruity i cytryny. Wiedziała, że jego wózek wyładowany jest owocami. Nie oglądaj się za siebie. On właśnie na to czeka. Idź do kas. Przy ludziach nic nie powie, nic nie zrobi. Kiedy wszystko załatwisz spytaj, czy możesz skorzystać z telefonu i poproś ochronę, żeby ktoś przyjechał po ciebie do sklepu, tłumaczyła sobie. Poczuła dotyk jego ręki na ramieniu. Przerażona cofnęła się i usunęła się na bok. – Cześć, Simon. – Fanny, co za niespodzianka! – Zastanawiam się, jakie są powody tego przedstawienia. – Miała rację. W jego wózku znajdowało się sześć grapefruitów, torba pomarańczy i siatka cytryn. – Mam wrażenie, że mnie śledzisz i chciałabym wiedzieć, dlaczego. Nie rób tego więcej, w przeciwnym razie złożę wniosek o nakaz zatrzymania. – Nie pochlebiaj sobie, Fanny. Mam takie samo prawo do robienia zakupów w tym sklepie, co ty. Czy robię coś złego? Nie. Wyglądał całkiem normalnie w białej bluzie od dresu rozpiętej pod szyją i z rękawami podwiniętymi do łokci. Policzki miał gładkie, widać niedawno się ogolił. Czuła jego wodę po goleniu o leśnym zapachu, który wzbudzał w niej kiedyś dzikie podniecenie. Ale kiedy spojrzała mu w oczy, ogarnęła ją tak silna chęć ucieczki, że pociągnęła gwałtownie wózek, żeby zwiększyć dystans między nimi. Simon zachichotał. – Boisz się mnie, prawda? – Czego ode mnie chcesz, Simon? Twój plan nie wypalił zeszłej nocy, co? To był chwyt poniżej pasa. Wiedziałam o Jeffreyu, Ash mi powiedział. Żadne twoje plany się nie powiodą. – Chcę mieć „Babilon”. Oddaj go, a zniknę z twojego życia i 164

będziesz mogła zająć się znowu szyciem dziecinnych ciuchów. – Nie w tym wcieleniu, Simon. Ash nigdy ci go nie odda. – Ash nie będzie żył wiecznie. – Wstrętne jest to, co mówisz. Ash jest twoim bratem. Równie dobrze może nas nabić w butelkę i pożyć jeszcze dwadzieścia lat. Jeżeli stanie się inaczej, ja sama dopilnuję, żebyś nie dostał ani skrawka „Babilonu”. Simon roześmiał się, jakby usłyszał świetny dowcip. Fanny wzdrygnęła się. Ash ostrzegał ją, żeby z nim nie rozmawiała i proszę bardzo – musiała zgłupieć, żeby wdawać się z nim w pogawędkę. – Niepotrzebnie się unosisz, Fanny. Chcę „Babilonu” i go dostanę. – Nie. Nie dopuszczę do tego. Chcesz mieć kasyno z powodu Asha. Mówiłeś, że nie cierpisz tego miasta i kasyna. Kłamałeś. Jestem głupia, ale ty jesteś jeszcze głupszy. Gdybyś tu ze mną przyjechał, prawdopodobnie bym się nie zorientowała co do twoich zamiarów, bo tak bardzo cię kochałam. Ale nie mogłeś przyjechać, prawda? Ash przejrzał cię w mgnieniu oka. To był twój pierwszy błąd. Wszystkie inne twoje posunięcia także były pomyłką. Twoja matka musi być wściekła. – Mama chciałaby, żeby „Babilon” należał do mnie. – Jeżeli to prawda, to dlaczego nie poczyniła odpowiednich kroków, żebyś go dostał? – Fanny, masz rację. Jesteś głupia. Przecież nie wiedziała, że tego chcę. – Tak jak z czerwonym i żółtym lizakiem. Zasady się zmieniły, Simon. Ja nie jestem Sallie, a czerwony lizak jest interesem wartym bilion dolarów. Możesz położyć na nim swoją łapę po moim trupie, ale wtedy i tak prawo dziedziczenia przypada dzieciom, nie tobie. – Nikt nie żyje wiecznie – stwierdził Simon i dodał: – Zawsze 165

lubiłem dzieciaki. – To do niczego nie prowadzi. Fanny popchnęła wózek Simona swoim, usuwając go z drogi. Dosłownie przebiegła między półkami do kas. Oddychając ciężko wypakowywała zakupy na taśmę. Obejrzała się za siebie z dziesięć razy, zanim zdecydowała się pójść na parking. Simona nie było w zasięgu wzroku. Dopiero gdy znalazła się w mieszkaniu i zamknęła drzwi na klucz, wzięła głęboki oddech. Zrobiła sobie kawę i zadzwoniła do działu obsługi klienta w firmie telekomunikacyjnej z prośbą o przydzielenie zastrzeżonego numeru. Potem zadzwoniła do Bess, żeby poinformowała wszystkich o zmianie numeru. – Zrobią to o północy. Zadzwoń najpierw do centrum rehabilitacyjnego. Ja i tak muszę porozmawiać z Ashem, więc sama podam mu nowy numer. Fanny odłożyła zakupy, zastanawiając się, co dalej. Może nie powinna dzwonić do Asha. Może powinna pojechać do Sunrise. Odezwał się jej szósty zmysł, jak zawsze, gdy zanosiło się na kłopoty. Nie miała pojęcia, skąd wie, ale była pewna, że Simon pojedzie w góry. Wyciągnęła wtyczkę ekspresu do kawy, chwyciła torebkę i pobiegła do windy. Głupia, głupia, głupia. Zadzwoń do Asha, ostrzeż go. Niech weźmie dzieci do domu Chue, uświadomiła sobie. Pobiegła z powrotem do mieszkania i wykręciła numer Asha, przestępując z nogi na nogę w oczekiwaniu na jego głos w słuchawćte. – Ash, mówi Fanny. Wyślij dzieci do Chue. Jadę do Sunrise. Myślę, że Simon jest w drodze w góry. Nie, nie mam pewności, ale mój instynkt mi to podpowiada. Ash, zrób o co cię proszę. Potem zejdź do pracowni i zamknij się na klucz. Założyłam kiedyś specjalne zamki. Twój brat chce żółtego lizaka wartego bilion dolarów. 166

Fanny pędziła pod górę z prędkością stu czterdziestu kilometrów na godzinę. Patrzyła na przydrożne zarośla, na drzewa, w tylne lusterko. Dopóki nie dotarła do domu Chue, wszystko zlewało się w jeden zamazany obraz. Zwolniła, aż samochód zarzuciło na środku szosy. – Zablokuj drogę Chue. Jeżeli pojawi się Simon, resztę trasy będzie musiał przebyć na piechotę. Zostawi samochód. Zepchnij go z góry. Mówię poważnie. Nawet się nie zastanawiaj. Potem wsadź wszystkich do swojej ciężarówki i jedź do „Babilonu”. Zrozumiałeś? – Tak, Fanny. – Gdzie Ash? – W pracowni. – W porządku. Fanny nawróciła i przejechała resztę drogi spokojnie, z prędkością zaledwie sto trzydzieści na godzinę. Zarzuciło samochodem, kiedy zahamowała. Przewieszając sobie torebkę przez ramię wybiegła z auta, zostawiając szeroko otwarte drzwi. Brakowało jej tchu, kiedy znalazła się przed pracownią. – To ja, Ash. Otwórz drzwi! – Fanny, co tu się dzieje, do jasnej cholery? Przyprawiłaś mnie niemal o zawał. – A o co by cię przyprawił widok Simona, jeżeli bym nie zadzwoniła, a on dotarłby tu przede mną? Przygwoździł mnie w supermarkecie. Śledził mnie, szedł za mną. Ash, on powiedział... on powiedział, że gdyby Sallie wiedziała, że on chce mieć „Babilon”, z pewnością by mu go dała. On w to wierzy. Chce dostać kasyno. Zeszła noc była dla niego tylko nic nie znaczącą zagrywką. Chciał, żebyśmy się przejęli, kiedy zobaczymy, na co go stać, jeżeli rzeczywiście zechce nas stąd wykurzyć. Spojrzałam mu w oczy, Ash. Nic nie dostrzegłam, bo nie było co dostrzec. On się zmienił. 167

– Czemu myślisz, że tutaj przyjedzie? Po co miałby to robić? – Przez ciebie. Pomyśl, Ash, on nie może dostać żółtego lizaka, dopóki ty z niego nie zrezygnujesz. Nie matu Sallie, która mogłaby ci go odebrać. Co oznacza, że musi zachować się nie w swoim stylu i sam ci go wykraść. Nie ma Sallie, która wyraziłaby aprobatę lub zganiła jego zachowanie. – Fanny, jestem tym zakłopotany. Myślisz, że on chce mnie zepchnąć z góry? – Tak, Ash, tak myślę. – Powinnaś była zadzwonić na policję. – Bądź realistą. Jeszcze nic nie zrobił. To znowu pachnie jak wczorajsza noc. Policja nic nie może zrobić i oboje dobrze o tym wiemy. – Chcesz, żebyśmy ukrywali się tutaj w nieskończoność? Musisz zdać sobie sprawę z tego, że niezbyt mi tu wygodnie. – Powinniśmy się stąd wydostać. Zabiorę cię na dół. Chue wyjedzie ze swoją rodziną, Mitzie, Nellie i dziećmi, jak tylko pojawi się Simon. On się tu wybiera, Ash. Wiem o tym. – To dlaczego nie wyjeżdżamy? – Bo miniemy go po drodze i wtedy po prostu zawróci i pojedzie za nami. Jak myślisz, który samochód spadnie w przepaść? Ten z przodu czy ten z tyłu? – Twierdzisz, że mój brat chce mnie zabić. Nie wierzę w to. – Więc lepiej uwierz, Ash. Ja też tutaj jestem, więc może załatwić nas oboje za jednym zamachem. Powiedział, że nikt nie żyje wiecznie. Simon, z którym rozmawiałam w sklepie nie jest Simonem, którego znamy. Tamten Simon zniknął. Ale ten wygląda zupełnie normalnie. Radzi sobie, i to mnie nurtuje. Był świeżo ogolony, ostrzyżony, wyglądał schludnie. Nawet dobrze pachniał. Słuchaj, Ash, ja nie chcę umierać. Muszę jeszcze zrobić wiele rzeczy i pojechać w wiele miejsc. Chcę się nacieszyć dziećmi i wnukami. Nie mam żadnego planu, jeżeli takie jest 168

twoje następne pytanie. – Co? – Nie mogę przewidzieć, co zrobi Simon. Ty musisz to zrobić. Znasz go. Nigdy nie przeżywałam tego, co on teraz. Ty tak. Cały czas z tym żyłeś. Co on zrobi? Jak daleko się posunie, żeby dostać to, czego chce? Jaki jest jego, słaby punkt? Ma w ogóle jakieś czułe miejsce? Nie wiem takich rzeczy. Pomyśl. Może się mylę. Może źle go zrozumiałam. – Nie, nie mylisz się. Simon nie ma pięty Achillesa, nie ma żadnego czułego punktu. Nigdy się niczego nie bał. Zrobi wszystko, co będzie musiał, żeby dostać to, czego chce. Gdy byliśmy dziećmi wstrzymywał oddech do momentu, kiedy siniał i mdlał. Mama odchodziła od zmysłów z przerażenia, kiedy to robił. Przytulała go, kołysała, śpiewała mu, a później dawała to, czego chciał. Nie ważne, o co chodziło. Gdyby chciał mojej skóry, zdarłaby ją ze mnie. On nie ma hamulców. Zawsze byłem przekonany, że każdy ma jakieś hamulce. I nigdy nie znałem nikogo, kto by ich nie miał. Z wyjątkiem Simona. – Słyszę samochód. Twarz Asha stała się tak biała jak koszula, którą miał na sobie. – Kazałam Chue, żeby zablokował drogę samochodami, a kiedy Simon wysiądzie ze swojego auta, Chue miał je zepchnąć z góry, a potem jechać do miasta. Tu chodzi o ciebie i o mnie. – Zawsze chodziło o ciebie i o mnie. – W pewnym stopniu. Jestem twoimi nogami. Powiedz, co mam robić. Znam tę górę jak własną kieszeń. Mogę go odciągnąć, dzięki czemu miałbyś czas, żeby dostać się do samochodu i odjechać. Gdzieś byśmy się spotkali. Powiem mu, że pojechałeś z Chue i dzieciakami. Chyba da się nabrać. Myśli, że przyjechałam cię chronić, bo nadal cię kocham. Chce w to wierzyć. – A jest tak, Fanny? Fanny nie udawała, że nie rozumie. 169

– Pewna część mnie zawsze będzie cię kochać, Ash. Nigdy temu nie zaprzeczę. Jeżeli choć trochę mnie szanujesz, zrobisz, co ci powiedziałam. – Dobrze, Fanny. Na twoim miejscu zmieniłbym buty. – Boże, racja! Chyba są tu gdzieś moje traperki. O, tutaj. – Fanny zdjęła pantofle na obcasach i włożyła buty górskie. Właśnie wtedy usłyszeli przeraźliwy łoskot. – Jezu! Co to było? Twarz Fanny spochmurniała. – Samochód Simona spadł z góry. – Aż do tej chwili wydawało mi się, że to tylko zły sen. – Nie będziesz miał dużo czasu, Ash. Muszę już iść. – Fanny... – Ćśśś... – powiedziała, kładąc palec na ustach. – Bądź ostrożny. – Ty też. Fanny zamknęła za sobą drzwi i poszła pod górę do domu. Usiadła przy rozkładanym stole na tarasie, żeby lepiej widzieć drogę prowadzącą na podjazd. Gdy tylko ujrzała Simona, krzyknęła. – Wróciłam, Simon. Czego chcesz? – Gdzie Ash? – Przynajmniej mógłbyś się przywitać. – Zaczęła się wycofywać w stronę jaru, gdzie przed laty dzieci bawiły się w Tarzana. Wiedziała, że za nią idzie. Słyszała, jak pod jego stopami trzeszczy zamarznięta trawa. – Gdzie Ash? – Wyjechał z Chue i dziećmi. Zepchnęli twój samochód z góry. Eksplodował. Jeżeli staniesz tu, gdzie ja, zobaczysz odjeżdżającą ciężarówkę Chue. Ty naprawdę myślałeś, że pozwolę ci pozbyć się Asha, co? Simon, Simon, ale z ciebie naiwniak! On jest mój. Kocham go. Ale przecież ty o tym wiesz. Nigdy nie pozwolę, byś go skrzywdził. Poślubiłam cię tylko dlatego, że 170

chciałam odpłacić Ashowi za romanse z innymi kobietami. Wyszedłeś na głupca. Powinieneś pobiec do mamy, Simon, i opowiedzieć jej, co zrobiła wstrętna stara Fanny. Mama wszystko naprawi, prawda? – szydziła zbliżając się do krawędzi. Zobaczyła błysk w oczach Simona. Zanurzyła rękę w kieszeni i wyciągnęła lizak, który kupiła dla Jake’a. – Mam żółtego, Simon. Uwielbiam żółte. Ash również za nimi przepada. Mogę ci dać czerwonego. Są paskudne. Fanny, ześlizgując się, przeszła na drugą stronę, a Simon próbował złapać czerwonego lizaka. Nie przestawała z niego szydzić, przeczesując wzrokiem zarośniętą ścieżkę. Jak tylko usłyszała odgłos silnika samochodu Asha, wyciągnęła pięść w górę. – Jest! Biegła wzdłuż krawędzi. Bury grzęzły w sosnowych igłach. Pot spływał po całym jej ciele. Pędziła naprzód, Simon za nią. Słyszała siarczyste przekleństwa które rzucał, gdy jego buty na skórzanych podeszwach odmawiały posłuszeństwa na drodze usłanej sosnowymi igłami. Biegła, głośno dysząc, szukając oczami jakiegoś znajomego znaku w okolicy. Setki, może tysiące razy bawiła się tu z dziećmi. Gdzie były oznaczenia? Przypomniała sobie, że zlikwidowali je wiele lat temu. Musiała biec na pamięć, oddalić się od zbocza i linii drzew. Na dół, na dół, a potem z powrotem na górę. On nie będzie w stanie iść za tobą, podpowiadał jej umysł. Wydawało jej się, że pękną jej płuca, kiedy zaczęła się wspinać, zjeżdżając do tyłu i zsuwając na dół, aż poczuła, że uderzyła plecami w pień rachitycznej sosny. Wiatr ją spychał, ale ona z bólem w oczach wdrapywała się po stoku, podciągając się rękami i wspierając kolanami po to, by po chwili dać się znowu zepchnąć na dół gwałtownemu podmuchowi wiatru. Poczuła na twarzy coś zimnego i mokrego. Śnieg. Pomiędzy drzewami zrobiło się jakby ciemniej. Gdzie jest Simon? Poruszyła się i usły171

szała szelest krzaków tuż za sobą. W końcu znalazła się wyżej. Drzewa były grubsze, stary szlak zarośnięty i ledwie widoczny. Przedzierała się na prawo, potem na lewo, przez gęsty las pokonując niewielkie kupki kamieni. Na niebie zebrały się śnieżne chmury, czarne i złowieszcze. Fanny spojrzała na szczyt góry, niepewna, czy znajdzie w sobie dość sił, by się tam wdrapać. Lepki śnieg padał na jej twarz. Była przemarznięta do szpiku kości, ale z jej czoła kapały krople potu. Gramoliła się do góry, chwytając rękami korzeni drzew i krzaków, które napotykała po drodze. Poczuła wilgotną lepkość i wiedziała, że to krwawią jej dłonie. Dostała w twarz nisko rosnącą gałęzią i na chwilę ją zamroczyło. Simon był coraz bliżej, coraz wyraźniej słyszała jego przekleństwa. Dalej! Krzyczał w niej instynkt. Szybciej! Fanny wspinała się coraz wyżej. Podciągała się krwawiącymi rękami i czuła, że opada z sił. Było jej zimno, bardzo zimno. Wiedziała, że uchodzi z niej ciepło, ale zbliżała się do celu. Zamarła, kiedy zobaczyła prześwit w drzewach. Czarne chmury zasnuły niebo. Przystanęła i upadła. Nie mogła pozwolić sobie na luksus postojów. Wspinała się na czworaka, aż zobaczyła następny prześwit. Musiała być niedaleko szczytu. Powietrze stało się świeższe i bardziej wilgotne. Gdyby tylko śnieżyca nie ograniczała tak jej pola widzenia... Płaski grunt. Droga? Taaak. Dzięki Ci, Boże. Biegła, wołając Asha. Słyszała, jak echo odbija krzyk i wołanie wraca do jej własnych uszu. Biegła, a śnieg sypał jej w twarz. Usłyszała klakson, zobaczyła światła, dobiegł ją głos Asha, a potem nadjechał samochód i szeroko otwarły się drzwi. Wsiadła ostatkiem sił. Drzwi zamknęły się z trzaskiem. – Jedź, jedź – zdołała wy sapać. – Był tuż za mną. – Fanny... – Wszystko w porządku. Jedź, Ash. – Zjeżdżałem z tej cholernej góry i wjeżdżałem z powrotem pięć 172

razy, trąbiąc i wydzierając się, aż ochrypłem. Na pewno dobrze się czujesz? – W każdym razie żyję. Ty też żyjesz. To znaczy, że wszystko w porządku. Tak naprawdę tylko to się liczy. – Masz rację, Fanny. Zawsze masz rację. Co teraz? Jedziemy na policję? – I co im powiemy? Że zwabiłam go, żeby zszedł z góry i że mnie gonił? Nadal jest moim mężem. Ty jesteś moim byłym mężem. Zapomnij o policji, Ash. – Ale musimy coś zrobić. Popisałaś się tam na górze. – Chyba głupotą. Chcesz czerwonego lizaka? – A masz? – Pełną kieszeń. Tym go przyciągnęłam na stok. Szydziłam z niego, pokazując mu żółtego lizaka. Co ja dla ciebie wyprawiam, Ash. – Fanny odwróciła się, trzymając lizaka w ustach. – Dobrze sobie poradziłaś z tymi lizakami. Chyba zawdzięczam ci życie. Gdybym dostawał dolara za każdym razem, kiedy wyciągałaś mnie z tarapatów, byłbym bogaczem. Podziękowanie to chyba za mało. Fanny nie słyszała już jego słów. Zasnęła. Ashem poczuł gwałtowną chęć chronienia jej, jak jeszcze nigdy wcześniej. – Zabiję tego sukinsyna – wycedził przez zaciśnięte zęby – za wszystko, co ci zrobił. O piątej po południu Chue i jego rodzina zostali ulokowani w jednym z luksusowych apartamentów „Babilonu”. Kiedy Fanny spała, wpadła na chwilę Iris, żeby zabrać ze sobą do domu Jake’a i Polly. Ash siedział w jadalni nasłuchując, czy przypadkiem Fanny się nie obudziła. Jego myśli wirowały szybciej niż wózek, którym obracał się bez przerwy dookoła. Właśnie odbył rozmowę z szefem policji, który powiedział mu dokładnie to 173

samo, co Fanny. Co ma zrobić? Zatrudnić dodatkową ochronę do pilnowania rodziny? Fanny pewnie od razu wybiłaby mu ten pomysł z głowy. Mógł opowiedzieć o dzisiejszych wydarzeniach Clementine Fox. Właśnie miał to zrobić, kiedy zadzwonił telefon. Podniósł po pierwszym sygnale. To był Marcus Reed. – Fanny śpi, Marcus. Przeżyła ciężki dzień. Ma do ciebie zadzwonić, kiedy się obudzi? – Coś nie tak? – Wszystko nie tak. – Czy Fanny dobrze się czuje? – I tak, i nie. Nie będzie się mogła ruszać przez pewien czas i będzie obolała, ale poza tym ma się dobrze. Mogę ci opowiedzieć, co się stało. Fanny pewnie sama ci powie, kiedy do ciebie zadzwoni. – Fanny nie rozmawia ze mną o swojej rodzinie, Ash. Chciałbym się dowiedzieć, co zaszło. Może byłbym w stanie jakoś pomóc. Ash opowiedział całą historię. – Wygląda na to, że twój brat chce sam dla siebie stanowić prawo. System prawny działa czasem bardzo opieszale. Moja rada, o którą nie prosiłeś, jest taka, żeby zostawić rozwiązanie problemu w rękach prawniczki Fanny. – Więc myślimy podobnie. Właśnie miałem do niej dzwonić, ale twój telefon mi przeszkodził. Zaraz to zrobię. Powiedzieć Fanny, żeby się do ciebie odezwała? – Byłbym wdzięczny. Uważaj na nią. – Chyba nie jesteś świadomy tego, że to Fanny na wszystko uważa. Zrobię, co w mojej mocy. Telewizyjny zegar uświadomił mu, że Clementine Fox z pewnością już nie ma w domu. Równie dobrze może zadzwonić do niej jutro rano. 174

Fanny ciągle spała. Ash zadzwonił do Iris, żeby sprawdzić, jak się mają Polly i Jake i usłyszał, że wszystko w porządku. Nie mając nic do roboty, zaparzył sobie kawę i szczodrze dolał do niej brandy. Przez godzinę oglądał wieczorne wiadomości, a przez następną teleturnieje. Właśnie miał zrobić sobie kanapkę, kiedy do salonu weszła Fanny. – Czy czujesz się tak samo, jak wyglądasz? – Gorzej. – Co powiesz na kawę i kanapki? – Zjem z przyjemnością. Fanny ostrożnie usiadła na kanapie. – Chyba muszę zacząć więcej ćwiczyć. Bolą mnie mięśnie, o których istnieniu nie miałam nawet pojęcia. Sprawdziłeś, co z dziećmi? – Wszystko w porządku. Iris powiedziała, że nawlekają kukurydzę prażoną na nitkę. Chyba chciała powiedzieć, że nawlekaliby, gdyby coś zostało. Jake uwielbia te ziarenka, które wyskakują pierwsze. Czuje różnicę w smaku. Dzwonił Marcus Reed. Prosił, żebyś oddzwoniła. – Zostawił numer? – Nie. – To jak mam oddzwonić? – spytała Fanny zmęczonym głosem. – Chyba był bardzo zmartwiony i dlatego zapomniał go podać. Powiedziałem mu, co się stało. – Mogłeś się powstrzymać. To jest sprawa rodzinna, a ja nie mam zwyczaju o rodzinnych problemach rozmawiać z nikim oprócz Billie i Bess. – Nie wiedziałem. Przepraszam. – W porządku. Zadzwoni jeszcze raz. A jak nie, to trudno. – Nie wygląda, żebyś była zakochana. – Ash, w tej chwili Marcus Reed jest na końcu listy spraw, którymi zaprzątam sobie głowę. Twój brat pochłania całkowicie 175

moją uwagę. Powinniśmy się zastanowić, co robić. – Będzie się dąsał przez najbliższy czas. Potem wycofa się, zbierze siły i wpadnie na jakiś inny chory plan, żeby się do mnie dobrać. – Zdajesz sobie sprawę z tego, że nie możesz wrócić do Sunrise? – Tak. Wynajmę pokój, jeżeli moja obecność będzie cię krępować. – Nie wygłupiaj się. Cieszę się, że mam towarzystwo. Musimy trzymać się razem. Chyba oboje powinniśmy rano postarać się o nakaz zatrzymania. – Zgadzam się. Ale to nie powstrzyma Simona. Chyba zdajesz sobie sprawę z tego, że wykonujemy pozorowane ruchy, żeby lepiej się poczuć? – Nie obchodzi mnie to. Chcę mieć nakaz zatrzymania. – A więc go zdobędziemy. Chcesz jeszcze kawy? – Pewnie. Przynieś lody. – Co będziemy robić wieczorem? – Nie wiem, jak ty, ale ja mam zamiar wziąć gorącą kąpiel, a potem wracam do łóżka. Możesz zrobić śniadanie. Nie przejmuj się Daisy. Ma przed drzwiami podkładkę na wszelki wypadek. – Znowu sam – wymamrotał Ash. – Jak to jest, Ash? – Dosyć gówniane uczucie. Fanny, dziękuję za dzisiaj. Skinęła głową. – Ty zrobiłbyś dla mnie to samo, prawda? – Tak. Tak, Fanny, zrobiłbym. – Do zobaczenia rano. – Cześć. Simon Thornton krążył wokół domu, trzymając ręce w kieszeniach. Wiatr wył i zawodził, przejmując zimnem do szpiku ko176

ści. Ash pewnie siedzi teraz w domu w ciepłych ciuchach. Wiedział, że powinien się przebrać, zanim mokre rzeczy przymarzną mu do pleców. Od stóp do głów był obsypany śniegiem, mokre włosy przykleiły się do czoła, tworząc zamarznięte pasma. Marzył mu się gorący prysznic. Wszedł do domu tylnymi drzwiami i włączył światło w kuchni. Wszystko było schludne i uporządkowane – takie jak Ash. Chodził wkoło, dotykając rzeczy i pogwizdując. Wszedł po schodach do swojego dawnego pokoju, który teraz był sypialnią Jake’a. Wszędzie walały się zabawki. Zamknął drzwi i wszedł do pokoju Asha. Nadal był jego. Było tu wszystko, co należało do Asha – jego dyplomy, obrazy na ścianach, jego przeszłość. Na komodzie zdjęcie Asha i Fanny. Przyglądał się fotografii z klinicznym zainteresowaniem. Na nocnym stoliku – zdjęcie Jake’a z wędką. Długo mu się przypatrywał. Ash miał pięcioro dzieci i troje wnucząt. On nie miał nikogo. Ash miał rodzinę. On nie, bo był bezpłodny. Ash miał wszystko, Simon otworzył szuflady komody. Wszystko było równiutko poukładane. Wszystko, co najlepsze. Przetrząsnął rzeczy dokładnie, tak samo jak miał w zwyczaju robić, gdy był dzieckiem. Szafa skrzypnęła. Powyrzucał garnitury i marynarki z wieszaków i cisnął je na podłogę. Kopnął równy rząd butów. Przez godzinę przeglądał osobiste rzeczy Asha, które trzymał na najwyższej półce. Nie znalazł nic, co chciałby zabrać. Poczuł się oszukany i rozczarowany tym, że jego brat nie miał nic, co warto byłoby mu odebrać. Poszperał jeszcze i znalazł grubą kurtkę, sztruksowe spodnie i sweter. Wyciągnął wepchnięte w głąb szafy ocieplane buty. Był dobrze wyposażony na drogę do miasta. Udał się do łazienki Asha, wziął prysznic, ogolił się i przebrał. Mokry ręcznik rzucił na podłogę. Ash nienawidził bałaganu. W kuchni zrobił sobie kanapkę z szynką. Obrał pomarańczę i 177

zjadł. Skórki i okruchy chleba zostawił na blacie. Po raz ostatni rozejrzał się po. mieszkaniu, a potem wrócił do salonu. Zapiął kurtkę, zdjął z wieszaka wełnianą czapkę Asha i założył na mokrą głowę. Przed wyjściem zapalił papierosa. Zanim zgasił zapalniczkę, przyłożył ją do brzegu koronkowych firanek w największym oknie. Schodząc z góry od czasu do czasu oglądał się za siebie i podziwiał tańczące wysoko na niebie płomienie. Pogwizdywał całą drogę, a wiatr niósł dźwięk daleko i wysoko.

178

Rozdział jedenasty Fanny obudziła się z uczuciem paniki. Spuchnięta i podrapana twarz pulsowała boleśnie. Ruszyła obolałe ciało, aby spojrzeć na zegarek. Druga w nocy. Co ją obudziło? Na pewno nie Daisy – pies spał spokojnie w nogach łóżka. Ash? Też nie. Daisy zareagowałaby, gdyby coś działo się z jej byłym mężem. Może telewizor? A może Ash cierpi na bezsenność? Nasłuchiwała. W mieszkaniu panowała grobowa cisza. Czyżby po prostu już się wyspała? Wstała z trudem, bo mięśnie sprzeciwiały się każdemu ruchowi, nawet delikatnemu. Włożenie szlafroka kosztowało ją wiele wysiłku, ale jakoś sobie poradziła. Nie znalazła pantofli, więc na bosaka poszła do kuchni. Daisy pobiegła za nią. Ulżyło jej, gdy zobaczyła ciemny ekran telewizora. Najwidoczniej Ash spał. Wsypała kawę do pojemniczka i nastawiła ekspres do kawy. Wcisnęła czerwony guzik. Zapaliła papierosa, chociaż nie lubiła tego robić przed umyciem zębów. Daisy kręciła się u jej nóg, popiskując i merdając ogonem. – Przecież to nie ranek. Zachwiał mi się rytm. – Fanny sięgnęła do lodówki i wyjęła trzy plasterki sera. Pokruszyła je na kawałeczki i wrzuciła do psiej miski. – Coś jest nie tak, Daisy. Czuję to w kościach. Wszystko, co złe dzieje się w ciemności nocy – wyszeptała. Właśnie piła drugą filiżankę kawy, kiedy usłyszała wózek Asha. Podniosła głowę. Daisy siedziała mu na kolanach. – Coś się stało, Fanny? Nalała mu kawy do filiżanki. – Nie wiem. Wydaje mi się, że tak. Obudziłam się z uczuciem paniki. Może mi się coś śniło, ale nie pamiętam, o czym był ten sen. A może moje ciało ma po prostu dość snu. I tak bywa. Gdyby chodziło o dzieci, na pewno ktoś by zadzwonił. – Jezu, Fanny, zdjąłem słuchawkę z widełek. Nie chciałem, żeby 179

w nocy ktoś cię obudził. Zapomniałem ją odłożyć. – Wycofał się wózkiem i wrócił po chwili. – Przepraszam. – Mnie też się to zdarza, Ash. Gdyby naprawdę coś się stało, waliliby do drzwi. Daisy by nas zaalarmowała. – Ash i Fanny wpatrywali się w telefon wiszący na kuchennej ścianie. – Fanny, zadzwoń do centrali. Przecież masz zastrzeżony numer. – Zapomniałam. – Wcisnęła zero, żeby połączyć się z telefonistką. – Czy wieczorem dzwonił ktoś do pana Thorntona albo do mnie? Dziękuję. – Potrząsnęła przecząco głową. – Mówiłam ci, Ash, to tylko wrażenie. Po przeżyciach wczorajszego dnia mam prawo czuć się dziwnie. – Co byś powiedziała na małe śniadanko? – Jajecznica na boczku? – Brzmi nieźle. Kiedy Fanny układała plastry boczku na patelni, rozległo się głośne pukanie. Daisy pobiegła do drzwi, najeżona i z opuszczonym ogonem. Fanny wyłączyła kuchenkę. Spojrzała na Asha. – To ktoś nieznajomy. Daisy nie merda ogonem. – Spytaj kto to, zanim otworzysz – poradził Ash. – Nie rób ze mnie idiotki. Kto tam? – zawołała. – Pete Wilson. Jest ze mną Neal. Fanny otworzyła drzwi i stanęła z boku. Ash wycofał wózek. – Sunrise się pali. Czy ktoś tam jest? – Nie, wszyscy zjechaliśmy z góry wczoraj. Dom został pusty. – Naszym największym zmartwieniem było to, czy w budynku pozostali jacyś ludzie. Trzech moich pracowników przedziera się właśnie przez śnieg. Kiedy dostaliśmy telefon, wysłaliśmy ciężarówkę, ale drogi były zbyt niebezpieczne. Musieli zawrócić. Jak wy tam żyjecie, kiedy pogoda robi się paskudna? – Chue się wszystkim zajmuj e. Posypuje drogi piachem, solą i 180

popiołem z kominka. Ale teraz jest w mieście, razem z rodziną. Ash, co robić? Jak to możliwe, żeby się paliło, skoro jest śnieżyca? Ash spojrzał na nią zirytowany. – Czy land rover Bircha stoi jeszcze w garażu? – Chyba tak. – Przykro mi, panie Thomton. Możemy znowu spróbować, ale nie robiłbym sobie zbyt wielkich nadziei. Pali się już od jakiegoś czasu. Moim zdaniem płonie dom. Drzewa są mokre i ośnieżone. Wiatr wieje dość mocno, a płomienie są tak wysokie, że jest naprawdę niebezpiecznie. – Ubiorę się. – Fanny powlokła się do pokoju. – Dzięki, Pete. Zrób wszystko, co w twojej mocy – powiedział Ash przez ramię, kierując wózek na korytarz. Daisy szczekała, dopóki drzwi za mężczyznami się nie zamknęły. Dwadzieścia minut później Fanny siedziała za kierownicą land rovera, a Ash obok niej. – Nie martw się o mój wózek. Mam jeszcze jeden w garażu, zmieniałem je. U Chue stoi jeden, którego nie używam. Wózek jest najmniej ważny, Fanny. – On nie zrobiłby... – Zrobiłby. Spokojnie, Fanny. Nie wątpię, że znasz tę górę, ale śnieg wszystko zmienia. – Wiem. Mów coś do mnie. – Wyglądasz dość paskudnie. Będziesz miała ślady przez jakieś dziesięć dni. Lepiej, żeby nie widział cię teraz Marcus Reed. – Właśnie to chciałam usłyszeć. Jeżeli nie przychodzi ci do głowy nic miłego, to siedź cicho. – Myślałem, że chcesz, żebym do ciebie mówił. To prawdopodobnie podpalenie. Domy nie zapalają się ot tak sobie, bez powodu. Maczał w tym palce Simon. Ale jak to udowodnić? Nikogo w Sunrise nie było. Może nas zaskarżyć, jeżeli ujawnimy 181

podejrzenia. – On tam był, Ash. Oboje go widzieliśmy. Wystarczy tylko na mnie spojrzeć, żeby nie mieć wątpliwości, że doszło do konfrontacji. – Cholerna sprawa. Jego samochód leży u podnóża góry. Jak to wyjaśnimy? Ten sukinsyn jest zdolny oskarżyć Chue. A słowo „kłamać” nie istnieje w słowniku naszego Chińczyka. Trzeba było zepchnąć samochód Simona na pobocze i zabrać mu kluczyki. – Trzeba było zrobić wiele rzeczy. A co by było, gdyby miał zapasowe w portfelu? Nigdy nie twierdziłam, że myślę logicznie. Wiedziałam jedynie, że muszę dotrzeć do ciebie przed Simonem. Powinnam była, mogłam była, trzeba było. Teraz to nie ma żadnego znaczenia. – Analizuję sytuację – bronił się Ash. – Simon przez jakiś czas będzie siedział cicho. Kiedy byliśmy dziećmi i odstawił jakiś skandaliczny wyczyn, chował się w swoim pokoju na parę dni, dopóki wszyscy się nie uspokoili. Mama przymilała się, byle tylko wyszedł. Kupiłaby mu wszystko, ugotowała jego ulubione jedzenie i tak dalej. Była tak szczęśliwa, kiedy się w końcu pojawił i uśmiechał do niej, że zawsze obsztorcowała tylko mnie, za to, że go sprowokowałem. – Do cholery, Ash. On podpalił mój dom. – Dla niego sprawa wygląda inaczej. Poza tym nie wiemy, czy pali się dom. Simon myśli, że dom należy teraz do mnie, bo przecież od kilku lat tam mieszkam. Nie rozumiesz, Fanny? Myśli, że dom jest mój. Kieruje się tym, co widzi i słyszy. Nie sugeruje się instynktem. Zresztą tak chyba jest dla nas lepiej. Wkrótce popełni błąd. – Wkrótce? – prychnęła Fanny. – Wkrótce to może oznaczać bardzo długo. Albo równie dobrze jutro. Skupiła się na prowadzeniu samochodu, co stawało się coraz 182

trudniejsze. – Dom Chue jest bezpieczny – zauważył Ash, kiedy przejeżdżali obok. –Powinniśmy dziękować Bogu. – Och, Ash, patrz, nasz dom! – Fanny rozpłakała się, zatrzymując samochód na końcu podjazdu. – Potrzebny mi wózek. Fanny skinęła w kierunku trzech strażaków. Jeden z nich pobiegł po zapasowy wózek Asha. – Było już za późno, kiedy przyjechaliśmy, proszę pani. Nie dało się go uratować. Fanny skinęła głową. Łzy ciekły jej po policzkach. – Zabierzcie samochód do miasta. Pan Thornton i ja możemy zostać w którymś z domków albo w pracowni. Jedynie w taki sposób możecie wrócić do miasta. Fanny przyglądała się, jak land rover zawraca i zaczyna zjeżdżać z góry. – To tylko dom, Fanny. Pete ma rację, możemy go odbudować. – To było coś więcej niż dom. To był dom twojej matki, twój dom, mój dom. Tutaj wychowałam dzieci. Będą zdruzgotane. To takie bezsensowne, nienormalne. – Ramiona Fanny zaczęły drżeć. Upadła w śnieg płacząc. Ash mógł tylko patrzeć na żonę i zgliszcza. – Sallie lubiła otwierać okna i obserwować trzepoczące firanki. Birch chował się przed Sagem w komórce pod schodami. Sagę nigdy tego nie odkrył, więc chyba była to niezła kryjówka. Billie rozstawiała na stole w jadalni papierowe laleczki i małą maszynę do szycia, którą dostała od Sallie. Urządzała prawdziwą rewię mody. – Fanny, nie dręcz się. – Sunny mogła wbiegać i zbiegać ze schodów ze sto razy na dzień. Albo goniła bliźniaków, albo oni ją. A teraz ledwie chodzi. Zrobiłam dzieciakom na schodach pewnie z tysiąc zdjęć. 183

Nie wiem czemu zawsze do fotografii ustawiały się na schodach. Zaschnięta plama na dywanie w jadalni, gdzie Sagę wylał farbę. Nie mam pojęcia, dlaczego nigdy jej nie wywabiłam. – Fanny... – Na strychu były kołyski, które dostaliśmy od Sallie. Przepadły wszystkie rzeczy po naszych dzieciach, które chciałam zostawić dla wnuków. Wszystko zapakowałam do pudeł i podpisałam. Rzeczy Sallie również leżały na strychu. Także to, co zachowała po twoim ojcu. Wszystkie rzeczy Jake’a i Polly spalone. Przepadło. Są teraz stertą brudnego popiołu. Simon odebrał mi przeszłość. Zabrał wszystkie moje wspomnienia. Ash wyciągnął rękę do Fanny. Ześliznął się z wózka i usiadł obok niej na śniegu. – Przecież nadal masz wspomnienia. Nikt ci ich nie odbierze. – Otoczył ją ramieniem. Fanny oparła się o niego. Nie widziała nic przez łzy. – Kochałam to miejsce, Ash. Sunny też. Było idealne dla niej i dzieci. Ta góra rozbrzmiewała życiem, kiedy przyjeżdżali ich przyjaciele z miasta. Nie mogę uwierzyć, że domu już nie ma. – Odbudujemy go, Fanny. – Ale to już nie to samo. Nie będzie tej atmosfery, nie będzie tego zapachu. – Lubiłem tu przyjeżdżać na weekendy. Dom zawsze pachniał cynamonem, korzeniami i selerem. Kiedy dorastaliśmy, pachniał inaczej. Tamtego zapachu nienawidziłem. Może nie cierpiałem Simona, a nie domu. A cholerny sejf spokojnie stoi. Część drugiego piętra wygląda na nienaruszoną. Czy było coś w sejfie? – Tak, wszystko. – Musisz to wyjąć. – Wiem. Och, Ash. Polly i Lexie nigdy nie poznają tego miejsca. – Ciałem Fanny wstrząsnął szloch. – Jak powiemy Ja184

ke’owi, że już nie ma domu? Dosyć przeszedł, tracąc matkę na parę miesięcy. Jak, Ash? – Damy sobie radę. Jesteśmy stare wygi. Odbudujesz dom dla następnego pokolenia. Sunrise było tym, czym było dzięki temu, co ty w nie wniosłaś. Miłe uczucia związane z tym miejscem mam dzięki tobie, nie dzięki mojej matce i dzieciństwu. Sunrise to ty, Fanny. Mama o tym wiedziała. Dlatego zostawiła je tobie. W głębi duszy wiedziała, że stworzysz coś, czego jej się stworzyć nie udało. Dobrze zrobiła, zapisując je tobie. Tyłek mi przymarza. Chodźmy do pracowni, ogrzejemy się. Możemy tu wrócić później. Będzie się tliło przez parę dni, więc nic nie zrobimy. Wkrótce zacznie świtać. – Dobrze, Ash. – Farmy z trudem się podniosła. Wysilając się podciągnęła Asha i posadziła go na wózku. – Ash, myślisz, że gdyby nie padał śnieg, spaliłaby się również góra? – Tak. A jej nie dałoby się odbudować. Musiałoby minąć ze sto lat, żeby wyrosły nowe drzewa, takie jak te. – Więc powinniśmy być wdzięczni Bogu. Trzy dni później, kiedy stroma górska droga została uprzątnięta, Fanny dostała pozwolenie dowódcy straży pożarnej, żeby wejść na teren zgliszcz. Przyglądała się, jak brygada strażaków odjeżdżała swoim specjalistycznym wozem. Zastanawiała się, czy kiedykolwiek będą w stanie udowodnić, co tak naprawdę się tu zdarzyło. – Fanny, dlaczego się zadręczasz? Powinniśmy stąd wyjechać i wrócić na wiosnę. – Masz rację, Ash. Chciałam tylko rozejrzeć się, czy ocalała choć jedna rzecz. Muszę też opróżnić sejf. Chue pożyczy mi swoją ciężarówkę. Będzie mi potrzebna cała przyczepa. Mam nadzieję, że wszystko się zmieści. 185

– Chwileczkę. Co, do diabła, jest w tym sejfie, że potrzeba ciężarówki z przyczepą, żeby to wywieźć? – Złoto Cottona Eastera. – Złoto Cottona Eastera – powtórzył Ash z głupim wyrazem twarzy. – Tak. Zostawił to twojej matce. Przerażało ją wiec przekazała je mnie. Ale mnie też przeraża. – Jak... jak dużo tego jest? – Przynajmniej tona. Nie wiem dokładnie. Pełne półki. – Pełne półki. Ale, do czorta, Fanny, co to znaczy? – To znaczy, że trzeba je wyjąć. Chyba, że masz lepszy pomysł. – Cóż... jesteś pewna, że nie przesadzasz? – Chodź i sam się przekonaj. Możesz patrzeć, jak wyciągam. Podjadę tyłem i będę wrzucać złoto na przyczepę. Jest w workach. – I nigdy mi o tym nie powiedziałaś? – Nie. Nikomu nie mówiłam. Nie traktowałam tego jako moją własność, chociaż Sallie wyraźnie stwierdziła, że nią jest. Z jakiegoś powodu byłam przekonana, że twoja matka powie o tym Simonowi, ale tego nie zrobiła. Tylko ja wiedziałam. Myślałam... to tylko moje przypuszczenia... ale myślałam, że ona wie... chce, żebym wydała je na „Babilon”. Ale nie powiedziała tego otwarcie. Dała mi tylko to odczuć. Powiedziała, że na pewno będę wiedziała, co z nimi zrobić. Ale się myliła. Będziemy musieli zadecydować, co począć z tym złotem. Fanny wprowadziła szyfr. Kiedy usłyszała oczekiwane kliknięcie, pociągnęła, szarpnęła i pchnęła ciałem masywne drzwi. Ashowi po raz pierwszy w życiu odebrało mowę, kiedy zobaczył zawartość sejfu. Fanny zaczęła przerzucać worki na przyczepę ciężarówki. Po siedemnastym Ash odzyskał głos. – Co jeszcze tam jest? 186

– Papiery wartościowe, obligacje, akty prawne. Rzeczy Sallie. – Rzeczy Sallie. – Ash, przestań po mnie powtarzać. – A co ty byś mówiła na moim miejscu? Fanny oparła się o ciężarówkę i zapaliła papierosa. – Ash, nie chciałam brać odpowiedzialności za to wszystko. Mówiłam ci już. Nigdy nie traktowałam tego jak swoją własność. To należy do ciebie i Simona. – Opowiedziała mu również o Jake’u. – Te pieniądze również nie są moje. Pożyczałam je milion razy. Raz wydałam wszystkie, ale zawsze zwracałam. Złożyłam je na dobrym koncie, piętnaście procent rocznie. – I o tym też mi nigdy nie powiedziałaś? – Nie. – Czego jeszcze nie wiem? – Chyba tego, że chciałabym mieć czyste sumienie. Oddałabym pieniądze Jake’a, gdybym tylko wiedziała, komu. – Spytaj facetów z przeciwnej strony ulicy. Mogę się założyć o całe to złoto, że gdybyś spytała tych pięciu właścicieli, czy pamiętają Jake’a i dużą sumę pieniędzy, która zniknęła, sprawa na pewno by się wyjaśniła. – Skąd będę wiedzieć, czy mówią prawdę? – Posłuchasz ich historii. To jak łowienie ryb. Zarzucasz wędkę z dobrą przynętą i czekasz, czy j ą połknę. – Mogę spróbować. Chodzi o kupę forsy. – Nie wątpię. Fanny, nigdy nie przestaniesz mnie zadziwiać. – Przyjmuję to jako komplement. Wróciła do pracy. Ash przyglądał się jej, zadziwiony. – Ostatni – powiedziała w końcu Fanny. – Chyba trzaśnie mi kręgosłup. Chcę... się przejść. Na moment. Nie masz nic przeciwko? – Skąd. – W samochodzie jest włączone ogrzewanie. Wsiadaj. Odwiozę 187

wózek do garażu. Ash znowu poczuł potrzebę chronienia Fanny. – Wyglądasz jak stare zmęczone psisko. Daj sobie spokój. – Bo czuję się jak stare zmęczone psisko. Nie mogę dać sobie spokoju. Muszę. .. muszę to zrobić. Może tam coś jest. Chcę, żeby coś było. Muszę... odejść stąd, wiedząc, że pozostała choć jedna malutka rzecz. Nie musisz rozumieć. Ważne, że ja rozumiem. To nie potrwa długo. Ash przykręcił szybę. Po chwili znowu ją opuścił, słysząc radosne wołanie Fanny. – Ash! Ash! Znalazłam stare biurko Sallie. Całe jest osmalone i okopcone, jedna noga się spaliła, ale jest. Muszę je zabrać na dół. Jest też jej tablica. Ash poczuł, że ramiona zaczynają mu drżeć. Jego ciałem wstrząsnął rozdzierający szloch. Ze wszystkich rzeczy ocalało właśnie biurko matki. Biurko, przy którym tyle pracowała, by stać się tym, kim była. Fanny wsiadła do ciężarówki. – Już dobrze, Ash. Możemy odbudować Sunrise. Mamy coś, co tutaj należało. Chyba najważniejszą rzecz. Poproszę Chue, żeby przewiózł biurko do miasta i znajdę najlepszego konserwatora mebli, żeby je odnowił. W rogu nadal widać jej inicjały, S. C. – Sallie Coleman. Teraz czuję się lepiej. Ash łamiącym się głosem powiedział: – Co będzie, jeśli nie dożyję końca budowy? – Nawet tak nie myśl, Ashu Thorntonie. Daję ci moją osobistą gwarancję, że nie tylko zobaczysz ukończony dom, ale znowu w nim zamieszkasz. A ja zawsze dotrzymywałam danego ci słowa, prawda? – Tak, Fanny. Teraz mi lepiej. Chce mi się śpiewać. A ty nie masz ochoty pośpiewać? – Mam. 188

– Wzbijamy się w błękitne przestworza... Proszę Cię, Boże, żebym nie stała się kłamcą. Pozwól mi dotrzymać obietnicy, pomyślała. – Żeglując po nieboskłonie... – Chyba się starzeję, Charlie – powiedział Ash do barmana. – Hałas mnie porządnie wkurza. Nigdy w życiu nie widziałem na raz tylu ludzi w jednym miejscu. – To dzięki Świętom i dekoracjom pani Thornton. Aż do Nowego Roku tak będzie. Na pańskiej górze panuje błoga cisza, co? Podać panu coś do picia? – Piwo imbirowe. – Ash wyciągnął szyję, żeby spojrzeć na wnuka, którego wyprowadzali Billie i Thad Kingsley. Poczuł się zrelaksowany, kiedy sięgał po kufel. – Jakaś pani szukała pana, panie Thornton. Wyglądała zabójczo. Kogoś mi przypominała, ale nie wiem, kogo. Pytała tylko o pana. Weszła zaraz po otwarciu. Znalazła pana? Ash wzruszył ramionami. – Mówiła, jak się nazywa? – Nie. Powiedziałem jej, że gdzieś tu się pan kręci. Jeszcze wcześnie. Ash znowu wzruszył ramionami. Zapalił papierosa, w dalszym ciągu gawędząc z barmanem i klientami, stojącymi przy barze. Po godzinie poczuł się zmęczony hałasem i dymem, więc odjechał od baru w głąb sali. Szukał wzrokiem Fanny i Billie. Kiedy ponownie się odwrócił, poczuł delikatne dotknięcie. – Pan Thornton? Ash podniósł głowę. Charlie miał rację. Naprawdę wyglądała rewelacyjnie. Oczywiście, jeżeli to ta kobieta pytała o niego wcześniej. – Tak, jestem Ash Thomton. W czym mogę pomóc? – Czy moglibyśmy pójść w jakieś spokojniejsze miejsce? – Jej 189

głos był łagodny, kulturalny i niemal śpiewny. – Proszę za mną. W moim biurze będzie nieco ciszej. Czy my się znamy? – Nie. Powinniśmy się znać, ale nie, nie znamy się. Charlie miał rację. Była do kogoś podobna. Powiedział to. Zaśmiała się dźwięcznie. Ash zamaszyście otworzył drzwi biura, wjeżdżając wózkiem do środka i odwracając się przodem do kobiety. – Obawiam się, że ma pani nade mną przewagę. Pani wie, kim ja jestem, a ja pani nie znam. Zamówić dla pani drinka w barze? – Nie, dziękuję. Nazywam się Ruby Thornton. Jestem pańską siostrą. Przyrodnią siostrą, ściśle rzecz ujmując. Widzę po pana minie, że nie miał pan pojęcia o moim istnieniu. – Jejku. – Ash podniósł rękę. – Myśli pani, że ma prawo tak sobie wpaść i zwalić mi na głowę coś takiego? – A niby dlaczego nie? Bo są Święta? Czy dlatego, że moja matka i ojciec utrzymywali moje narodziny w tajemnicy? Wiem wszystko o panu i o Simonie. Żyliście sobie jak książęta na zamku, a ja byłam pomywaczką w domu publicznym. Moja matka zbierała wycinki z gazet o panu i Simonie. Moją matką była Red Ruby, a ojcem – pański ojciec. Czy to wyjaśnia, dlaczego jestem tak podobna do Simona? – Dosyć tego – żachnął się Ash. – Moja matka i nasz ojciec zawarli układ. Chyba tego samego rodzaju, co pański układ z panią Margaret Lassiter. Słyszałem o Jeffie. Moja matka była zdania, że należy wiedzieć wszystko, co konieczne o ludziach z tego miasta. Zostawiła po sobie drobiazgowy dziennik. Może go kiedyś wydam. Nie zdumiewa pana fakt, że pańska matka i moja matka były... kobietami nocy? I przyjaciółkami. – Ojciec powiedziałby mi o pani. Nigdy nic przede mną nie ukrywał. 190

– Tak samo, jak i pan wyznał mu tajemnicę Margaret Lassiter. Ale on i tak wiedział. Od mojej matki. Chyba po tym czuł się nieco lepiej ze swoim sekretem. – Proszę wreszcie powiedzieć, czego pani chce? – Mojej części. – Czego? – Wszystkiego. Chyba mam prawo. Jednej trzeciej majątku pana rodziców. Wydaje mi się, że to w porządku. Pańska matka wiedziała o mnie. Wysłali mnie do szkoły w Bostonie. Przyjeżdżałam do domu na wakacje, kiedy moja matka zamykała... interes. Nigdy nie mogłam przyjechać na święta. Jednego roku na Boże Narodzenie przyjeżdżała do mnie matka, drugiego ojciec. Tak samo było na Wielkanoc i Święto Dziękczynienia. Bardzo chciałam poznać pana i Simona. Chciałam wszystkim powiedzieć, że mam dwóch dużych braci, ale nie mogłam. Zostałam w Bostonie, zdobyłam tytuł magistra, a potem doktora nauk humanistycznych. Pańskiej matce nie za bardzo się to podobało. W porównaniu z moją, była pięknością. Czasem udawałam sama przed sobą, że to ona jest moją matką. Wiedziałam, że gdyby naprawdę nią była, nie ukrywałaby mnie. Przez wiele lat płakałam w poduszkę przed snem. – Ile ma pani lat? Uśmiechnęła się lekko. Ash zorientował się, że drży. – Czy to ma znaczenie? Proszę, pewnie chce pan to zobaczyć. Jest tu wszystko, metryka urodzenia, testament pańskiego ojca, testament mamy. Kontrakt pańskiego ojca z moją mamą. Odziedziczyłam hodowlę kurczaków Thomtona. Wiedział pan o tym? Ash odkaszlnął. – Nie, nie wiedziałem. – Chcę jedną trzecią wszystkiego, co było w sejfie na górze. – Obawiam się, że to niemożliwe. Mój ojciec zmarł pierwszy, zapisując wszystko matce. Ona natomiast sporządziła nowy te191

stament i zdecydowała według swojej woli. Zostawiła wszystko, włącznie z samą górą Fanny, mojej byłej żonie – Mój ojciec przygotował drugi testament. W kopercie jest jego kopia. – Dlaczego dopiero teraz pani z tym przychodzi? Dlaczego rozgrzebuje pani przeszłość? Czy jest pani... w zmowie z Simonem? Nie zdziwiłbym się, gdyby to była jego sprawka. – Nie. Nie rozmawiałam z Simonem. Przyszłam do pana, bo pan jest starszy. Moja matka zmarła w zeszłym roku. Do tej pory zastanawiałam się, co zrobić. Nie wiem, czy jest pan w stanie to zrozumieć, ale... zawsze chciałam mieć prawdziwą rodzinę. Wszyscy w szkole mieli normalne rodziny, a ja swoją musiałam sobie stworzyć. Miałam dwóch przystojnych starszych braci, którzy latali samolotami w czasie wojny. Moja matka była piękną, ciepłą i delikatną kobietą, a ojciec zatopionym w książkach profesorem, który mnie uwielbiał. Wszystkim tłumaczyłam, że jeżdżą po całym świecie i dlatego nigdy mnie nie odwiedzają. On naprawdę mnie uwielbiał. Przysyłał wspaniałe prezenty i zawsze dołączał kartkę z podpisem: Kochający Tata. Był dumny z moich osiągnięć. O wiele bardziej niż z waszych. Ash obrzucił spojrzeniem dokumenty leżące na jego kolanach. Wyglądało na to, że mówiła prawdą. Dreszcz przebiegł mu po kręgosłupie. Fanny twierdziła, że w wielu aspektach jej życie było odbiciem życia Sallie. I proszę, znowu dokładnie takie samo doświadczenie. Dreszcz przeszedł teraz niżej, powodując drętwienie w nogach. Tak silnie zawładnęła nim chęć, żeby coś zgnieść, że z całej siły chwycił poręcz wózka, tak, że jego ręce stały się śnieżno białe. – I? – I co? Porozmawiam z prawnikiem. Chyba coś da się zrobić. Jeżeli moja matka chciałaby, żeby miała pani udziały w majątku Thorntonów, z pewnością by o to zadbała. Ona podjęła decyzję. 192

Nie ja i nie Simon. Tata... prawnicy sobie z tym poradzą. Obawiam się, że zanosi się na bitwę. – Jestem na to przygotowana. Proszę coś zrozumieć – powiedziała Ruby zirytowana – to nie moja wina. Nasz ojciec, pańska matka, moja matka – oni do tego dopuścili. Może się to panu nie podobać, ale jest pan dla mnie rodziną. Chciałabym poznać moich bratanków i bratanice. Jestem przekonana, że i oni chcieliby poznać ciotkę, gdyby wiedzieli, że ją mają. Moja matka była dziwką, pańska matka była dziwką, a na dodatek mamy tego samego ojca. Nie chodzi o pieniądze. – Oczywiście, że nie. Zawsze kiedy dociera się do sedna sprawy okazuje się, że chodzi o pieniądze. Wypruwałem sobie żyły dla tego kasyna i nie oddam go nikomu, ani siostrze, ani nikomu innemu. Dostała pani hodowlę kurczaków? Nie przyszedłem do pani z pretensjami. Jeszcze jedno. Wszystko, co miał mój ojciec, dostał od matki. On był nauczycielem i nie miał nawet swojego nocnika. To moja matka miała pieniądze. Żaden sąd w tym stanie nie przyzna pani racji i nie odda tego, co należy do nas. A nie ma wątpliwości, że należy. Niech pani prawnik skontaktuje się z Clementine Fox. Ona jest prawnikiem naszej rodziny. – Ash skłamał. Ciem znalazłaby mu prawnika. Reprezentowała interesy Fanny, więc mieszanie się w sprawy związane z Ruby Thornton postawiłoby ją w konfliktowej sytuacji. Dostrzegł strach w szarych oczach na wspomnienie nazwiska Clementine. Jeżeli był to rzeczywiście strach, chwilę później zniknął zupełnie. – Jeszcze jedno – dorzucił Ash. – Moja matka wyciągnęła pani matkę z rynsztoka. Wysłała ją na rancho. Zachowała się właściwie wobec Red i nie ma co do tego wątpliwości. To miasto samo o siebie dba. – Tak słyszałam. Ale ja mam książkę. Wie pan, wspomnienia matki. O wszystkich znaczących mieszkańcach stąd, stamtąd i z 193

niebios. Czy na pewno aby to miasto poradzi sobie z takim skandalem? – Na pani miejscu nie wyskakiwałbym z czymś takim. Red była kobietą honoru i nigdy nie posunęłaby się do tego. Ten czerwony zeszyt był tylko dla niej i dobrze pani o tym wie. Może pani zrujnować wiele rodzin, jeżeli popełni pani to głupstwo. – Może te rodziny nie są aż tyle warte? – Może. Szkoda, że nie weszła pani tak po prostu, żeby powiedzieć, że jest moją siostrą. Zawsze chciałem mieć siostrę. Simon pewnie też. Nasz rodzina zawsze hojnie wynagradzała krzywdy. Wszyscy chętnie dajemy, choć ja przez długi czas wyłącznie brałem. Musiałem się tego nauczyć. Ale nie ulegamy presji ani szantażom. Nie wygląda pani na idiotkę. – Bo nią nie jestem. Po prostu chcę mojej części. – No to się pani nie udało, bo nie dostanie pani ani centa. – Ash... panie Thornton... proszę mnie zrozumieć. Jesteśmy rodziną. Mam prawo tu być. I takie samo prawo do części tego majątku – stwierdziła, wymachując rękami – jak pan. Prawnie i moralnie. – I tutaj się pani myli. Miała pani rację, jeżeli chodzi o Jeffa Lassitera. Tak, jest moim synem. Nie nosi mojego nazwiska, ale czuję się za niego odpowiedzialny. Nigdy nie wyprę się go przed żadnym sądem. Mój ojciec... mój ojciec afiszował się panią przed moją matką. Tylko w ten sposób mógł się na niej odegrać za to, że go nie kochała. Mój ojciec panią wykorzystał. Nie kochał pani matki, tak samo jak ja nie kocham Margaret Lassiter. Nigdy nie powinno do tego dojść, ale stało się. Ja sobie poradziłem. Pani również musi. – Że mną jest inaczej. Nasz ojciec mnie kochał. Moja matka kochała jego. Nie wiem, czy Philip coś do niej czuł, czy nie. Czasami byłam pewna, że tak. Na pewno byli bliskimi przyjaciółmi przez wiele, wiele lat. Myślę, że sąd wyda właściwy wy194

rok. – Wątpię. Nie ma w tym mieście osoby, która nie wiedziałaby, skąd moja matka miała pieniądze. Ojciec nie ma z tym nic wspólnego. W końcu to moja matka zdecydowała o podziale majątku. Okazała się więcej niż hojna, dając pani matce firmę wartą milion dolarów. Dopóki jest pani własnością nie będzie pani niczego brakowało. Zapewni ona pani dostatnie życie. Rancho należy do pani również dzięki mojej matce. Sąd potraktuje panią jak chytrą sukę, która chce wykorzystać Thorntonów. – Ja również nazywam się Thomton. – W tym mieście będzie pani traktowana jako Thornton drugiej kategorii. Nie pozwolę, żeby wtrącała się pani w nasze życie i je zakłócała. Jako kobieta wykształcona, musi pani mieć świadomość, jakie głupstwo pani popełnia. Usiłuję delikatnie powiedzieć, że nie należy pani do nas. Mamy swoje życie, pani ma swoje. Jeżeli zależy pani na uznaniu, ogłoszę całemu światu, że mam siostrę. Tylko tak daleko jestem skłonny się posunąć. – Czyli niezbyt daleko. – Mogę panią o coś spytać? Gdyby pani wygrała, choć tak się nie stanie, co wtedy? Czy myśli pani, że ktokolwiek z nas będzie panią witał z otwartymi ramionami po takim procesie sądowym, jakiego pani chce? Powiedziała pani, że nie chodzi o pieniądze. To było jawne kłamstwo, prawda? – Nie. Nie chodzi o pieniądze. Nic pan nie zrozumiał z tego, co mówiłam? Jak by się panu podobało takie dzieciństwo, jakie ja miałam? Co by pan zrobił na moim miejscu? Proszę być szczerym. – Niech pani usiądzie, panno Thornton i posłucha mojej opowieści. Będę z panią szczery do bólu, tak, że wybiegnie pani stąd z płaczem. Ash opowiadał, a Ruby Thornton słuchała. Kiedy skończył, Ruby podała mu koronkową chusteczkę. 195

– W porządku, panie Thornton. Punkt dla pana. – Chcę wiedzieć, co to znaczy. – To znaczy, że sobie pójdę. To znaczy, że zapominam o marzeniach, żeby należeć do rodziny, mojej rodziny. To znaczy, że mi przykro, że nie mogliśmy się wcześniej poznać. Dla mnie zawsze pozostanie pan księciem, a ja zawsze będę Kopciuszkiem. Oczywiście jest wiele rzeczy, które rodzice zostawili dla siebie. Nigdy nie zrozumiem, dlaczego nie jesteście dla mnie rodziną której zawsze pragnęłam. Przykro mi, że pana dni są policzone. Chcę wierzyć, że jeżeli mielibyśmy taką możliwość, zostalibyśmy przyjaciółmi. Przepraszam, że tu przyszłam. Naprawdę. – Ja też przepraszam. Za okoliczności. Nie wiem, czy zostalibyśmy przyjaciółmi, czy nie. Kiedyś byłem innym człowiekiem. Przykro mi, że rodzice tak namieszali w pani życiu, że namieszali w życiu moim i Simona. Chce pani, żebym poinformował rodzinę o pani istnieniu czy... – Udawajmy, że nigdy mnie tu nie było. – A Simon? – Chyba nie jest człowiekiem, którego chciałabym poznać. Wie pan, stanowicie osobną historię. Będę na rancho, gdyby pan... kiedyś... wie pan. – Chodź no – Ash gestem ręki porosił, by przyklęknęła. – Spójrz na mnie, Ruby Thornton. Tobie dostała się najlepsza część. Może nie uwierzysz, ale to prawda. Ojciec i matka cię kochali. Zrobili to, co uważali za najlepsze dla ciebie. I to rzeczywiście było najlepsze, w przeciwieństwie do tego, co nasi rodzice zrobili nam. Biorąc pod uwagę to wszystko, można powiedzieć, że masz szczęście. Zdasz sobie z tego sprawę, kiedy w najbliższych dniach pomyślisz o tej nocy. – Może. W rodzinie nic nie jest białe albo czarne i chyba dzięki temu rodzina się trzyma. Chcę ci powiedzieć, że uwielbiałam 196

tatę. Mamę też kochałam. Odliczałam godziny i minuty do ich odwiedzin w szkole. Powinnam iść. Jest późno, poza tym zabrałam ci już dość czasu. – Ruby wstała i wyciągnęła rękę. Ash potrząsnął głową, usiłując podnieść się z wózka. Objął ją, a potem pocałował w policzek. – Niech ci będzie dobrze w życiu. I nie miej wyrzutów. – Ash! Szukałam cię wszędzie. Och, przepraszam, nie wiedziałam, że masz towarzystwo. – To jest moja siostra, Ruby Thornton. Ruby, to moja była żona i wnuk, Jake. Fanny podała rękę Ruby, a usta miała otwarte ze zdziwienia. Jake podbiegł do dziadka i wdrapał mu się na kolana. – Święty Mikołaj jest kochaniutki. Dał mi to i to, i to... – Miło cię poznać, Fanny. Dobranoc. Wesołych Świąt. Kiedy Ruby wyszła, Ash wyjaśnił: – Jest córką mojego ojca. Jej matką była Ruda Ruby. Mama wiedziała. Nie chcę o tym rozmawiać. Tak się sprawy mają i niech tak pozostanie. – Rozumiem. Ash się uśmiechnął. – Nie, nie rozumiesz. Ale nie szkodzi. Jest podobna do mnie i do Simona, nie uważasz? – Tak. – Czy to była wielka noc dla Jake’a? – Nie wiem, jak dla niego, ale dla mnie owszem. Powinieneś zabrać go na górę, chyba, że chcesz, żebym ja to zrobiła. – Nie, sam go zaprowadzę. Pewnie zaśnie, zanim dojdziemy do windy. – Ash... – Nie ma sprawy, Fanny. Nie szukaj problemu, zgoda? – Zgoda. Zaraz przyjdę na górę. –Życie trwa. – Kolejny rok prawie za nami – powiedziała Fanny do byłego męża. – Jutro pierwszy dzień Nowego Roku. Cieszysz się, że 197

spędzisz sylwestra z Sage’em i Iris? – Pewnie. Chciałbym, żebyś była z nami. – Ash, to będzie najgorętsza noc roku. Wpadnę nad ranem. Iris powiedziała, że przygotuje drugie śniadanie. Tak się cieszę, że Sunny dostanie przepustkę. Ash, ona kogoś przywiezie. Myślałam, że będzie z nami Birch, ale i tak chyba powinniśmy dziękować Bogu za wszystko, czego doświadczyliśmy w tym roku. Nie ma sensu rozpamiętywać przykrości. – Muszę iść. Jake już zna się na zegarku, a obiecałem, że wrócę o szóstej. Jeżeli zadzwoni, powiedz mu, że już idę. Szczęśliwego Nowego Roku, Fanny. – Dobrze się czujesz, Ash? Masz wypieki. – To dlatego, że jestem podekscytowany obecnością Jake’a. Powiedział, że zrobi dla mnie prezent. To znaczy, że dostanę coś, co było przeznaczone dla niego, tylko napisze moje imię. Jutro się okaże. – Ucałuj wszystkich ode mnie i pozdrów. – Dziękuję. Fanny zjechała windą na główną salę. Nie przewidziało jej się – Ash miał wypieki i szkliły mu się oczy. Chciała zadzwonić do Iris z telefonu przy barze i poprosić, żeby miała oko na teścia. Do telefonu podszedł Sagę. – Szczęśliwego Nowego Roku, mamo. – Nawzajem. Słuchaj, ojciec chyba nie czuje się najlepiej. Może to nic wielkiego, ale nigdy nic nie wiadomo. – Będę na niego uważał. Bess i John przyjeżdżają jutro na drugie śniadanie, więc można poprosić Johna, żeby go zbadał. – Do jutra. – Pa, mamo. Za piętnaście dwunasta Fanny weszła do „Harem Lounge”. Z filiżanką kawy usiadła przy stole i nagle zachciało jej się płakać. 198

Tyle razy spędzała Święta w samotności. Jeden raz więcej nie powinien jej robić różnicy. Czuła, że zaczynają piec ją oczy. – Chyba sobie przypominam, że siedziałaś kiedyś przy tym samym stoliku. Szczęśliwego Nowego Roku, Fanny. – Marcus! Och, Marcus, tak miło cię widzieć. Właśnie się nad sobą użalałam. Jeszcze chwila, a bym się rozpłakała. – Żadna kobieta nie płacze, spędzając ze mną sylwestrową randkę. Fanny uśmiechnęła się. – To my mamy randkę? Przecież nie dzwoniłeś. – Jestem usprawiedliwiony. Ostatnie dwa dni spędziłem na nowojorskim lotnisku. Była śnieżyca. Odwołano wszystkie loty, a telefony nie działały. Siedziałem i jadłem tłuste dania. – Przykro mi, Marcus. – Niech ci nie będzie przykro. Nawet odrobinkę. To ja przepraszam, że nie mogłem spędzić z tobą świąt. Kiedyś powinnaś wybrać się do Australii. Nawiasem mówiąc, wziąłem cały tydzień wolnego. Jakie masz plany i czy można je zmienić? – Tak naprawdę nie mam planów. Po Nowym Roku jestem umówiona z architektem i przedsiębiorcą budowlanym. Przez resztę tygodnia nie mam zajęć, o ile Ash się nie rozchoruje. Pojechałbyś ze mną jutro do Sage’a i Iris na śniadanie? – Z przyjemnością. Współczuję ci z powodu Sunrise. Posunęło się coś w sprawie Simona? – Nie. Prawnicy ciągle się kłócą. Trzy minuty, Marcus! Muszę pędzić. Marcus pozwolił wziąć się za rękę. Wpadli na salę w momencie, gdy klienci zaczęli odliczać. – Trzy, dwa jeden, szczęśliwego Nowego Roku! – krzyknął podniecony tłum. Fanny zniknęła w ramionach Marcusa. Pocałował ją, a kiedy wypuścił z objęć, Fanny westchnęła: – Boże, chcę jeszcze raz. 199

Marcus udał, że nabiera ogromny zapas powietrza, zanim po raz drugi jego wargi znalazły się na jej ustach. – Lepiej mi idzie, kiedy nie przygląda mi się tłum ludzi. – A jak by ci szło, gdyby przyglądał się tylko jeden mały piesek? – Zza twoich drzwi buchałaby para. – Uhm. – Nic innego nie przyszło jej do głowy. – Jak myślisz, kiedy będziesz mógł iść na górę? – Fanny uśmiechnęła się, widząc jak Marcus zmrużył oczy, usiłując zachować powagę. – Może teraz? – Pamiętasz, co ci powiedziałem o całowaniu? – Że prowadzi do innych rzeczy? – Uhm. – Jestem gotowa na te rzeczy. – To dlaczego jeszcze tu stoimy? – Myślałam, że będziesz tak gadać do końca świata. – Nie będę, Fanny. – Ja też nie. Proszę za mną, panie Reed. – Pani prowadzi, pani Thornton. Poszli. Fanny, naga i mokra od potu, odwróciła się i wsparła na łokciu. – Chcę ci powiedzieć, że nigdy w życiu nie zaznałam takiego spełnienia. – Czy powinienem potraktować to jako dowód uznania? – Ja na twoim miejscu tak bym to odebrała. – Fanny opadła na poduszki. – Dziwi mnie, że Ash nie zamocował luster na suficie. Ciekawe, jak by to było –kochać się pod lustrzanym sufitem. Wszystko widać. Z każdej strony. Marcus wybuchnął śmiechem i uderzył pięścią w materac. – Wybacz, ale chyba obie strony są zbyt zajęte, żeby się rozglądać. Zastanów się sama. Jeżeli zaczęłabyś strzelać oczami po suficie, nic by z tego nie było. 200

– Pewnie dlatego Ash ich nie zamocował. – Zawsze tyle gadasz? – dociął jej Marcus. – Wolałbyś, żebym robiła coś innego? – Warto nad tym podyskutować. – Chcesz, żebym się wypowiedziała na ten temat? – Nie, lepiej pokaż. Znalazła się na nim. Spragniona szukała jego ust, a jego gorące ciało rozgrzewało ją tak, iż miała wrażenie, że płonie. Tarzali się po satynowej pościeli obsypując ognistymi pocałunkami i dotykając rozbieganymi palcami, tak jak robili to już wcześniej dwa razy. Uścisk Marcusa lekko się zacieśnił. Fanny uśmiechnęła się i wpatrywała się w jego ciemne oczy, które zdawały się być lustrem dla jej duszy. Znowu wygłodniałe usta poszukiwały i odnajdywały. Przykrywał ją swoim wysportowanym ciałem, które błyszczało od potu w przyćmionym świetle nocnej lampki. W końcu schował głowę w zgięciu jej szyi, a potem położył Fanny na miękkich poduszkach. – Nic nie jest tak miłe, jak zasypianie w twoich ramionach, Marcus. Dlaczego tak długo z tym czekaliśmy? – spytała Fanny sennie. Marcus podniósł się. – Chyba oboje mieliśmy powody. – Jego głos był równie leniwy. – Będziesz tu, kiedy się obudzę? – Nawet bomba by mnie stąd nie wymiotła. Dlaczego pytasz? – Bo wszyscy mnie opuszczają. Czasami mam wrażenie, że miłość nie jest mi pisana. Nie chcę czuć tego przy tobie. – O to nie musisz się martwić. Chcę cię poślubić, Fanny. Chcę, żebyśmy razem się zestarzeli. Chcę cię kochać na zawsze i chcę, żebyś ty też mnie tak kochała. Czy to jest możliwe? – Och, tak, tak, tak. Jak tylko będę wolna. 201

Zasnęli objęci, czując się bezpiecznie, pewni, że obudzą się razem. Rano, siedząc przy kawie i tostach, Fanny i Marcus przyglądali się sobie z zadziwieniem. – Kiedy będziesz wolna? – Mam nadzieję, że wkrótce. A ty kiedy masz zamiar osiąść tu na stałe? – Jak tylko będziesz wolna. Podparta łokciami o stół, wspierając brodę na rękach, Fanny stwierdziła: – Kocham cię, Marcusie Reed. Marcus podparł się rękami o stół i położył brodę na rękach. – Kocham cię, Fanny Thornton. – To jest miasto hazardu. Myślisz, że jest szansa, żebyśmy wygrali wspólne szczęśliwe życie? – Nawet bardzo duża. – A jak coś pójdzie nie tak z moim rozwodem? – To będziemy się wtedy zastanawiać. Mam coś dla ciebie, ale najpierw, chciałbym ci wyjaśnić, jakie to ma dla mnie znaczenie. – Marcus, nie oczekuję prezentów. Należę do ludzi, dla których znaczenie mają słowa, a nie przedmioty. – Wiedziałem to od razu, kiedy cię poznałem. Poczekaj minutkę. Zaraz wracam. – Rzeczywiście, pojawił się po chwili, trzymając w dłoni małe pudełeczko. – Należał do mojej matki. Tata pracował na trzech etatach, żeby móc go kupić. Dawne dzieje. Kosztował dwanaście dolarów, dziewięćdziesiąt osiem centów. Matka nosiła go do samej śmierci. Jeżeli się dobrze przyjrzysz, prawie zobaczysz diament. Moje trzy siostry tego nie chciały. Wolały większe kamienie, więc ojciec dał go mnie. Pudełko jest już zniszczone. Chyba nie było razem z pierścionkiem, ale nie jestem pewien. Obraziłabyś się, gdybym założył ci go na palec, kiedy przyjdzie na to czas? 202

– Skąd, Marcus. Ale się mylisz. Jeżeli się przyjrzę, wyraźnie widzę diament. Jestem zaszczycona, że chcesz mi go dać. Będzie dla mnie takim samym skarbem, jakim był dla twojej matki. Marcus długą chwilę przypatrywał się Fanny, a potem wsunął pudełko z powrotem do kieszeni marynarki. Wiedział, że mówiła poważnie. – Szczęśliwego Nowego Roku, Marcus. – Szczęśliwego Nowego Roku, Fanny.

203

Rozdział dwunasty Fanny podniosła słuchawkę po trzecim sygnale i usłyszała podniecony głos Marcusa Reeda. – Odnalazłem Jake’a! To znaczy dowiedziałem się, kim jest i skąd pochodzi. Wiszę na telefonie od czterech godzin, ale w końcu zdobyłem kluczowe informacje. – Żyje? Niemożliwe. Gdzie? Czy możemy tam pojechać? – Nazywał się Jake Garrety i zmarł dziesięć lat temu. Wiem, na którym cmentarzu w Kalifornii został pochowany. Nie był żonaty, ale miał mnóstwo przyjaciółek... wiadomej profesji. Dwie z nich mieszkają teraz w specjalnym centrum dla starszych osób, a trzy w domu opieki. Mają pod osiemdziesiątkę. Zdobyłem adresy, na wypadek, gdybyś chciała się z nimi spotkać. – Chcę. A co z facetami, którzy z nim podróżowali? – Nie żyją. On sam był kurierem. Zawsze miał przy sobie duże sumy pieniędzy i zawsze dla pozorów korzystał z publicznych środków komunikacji. A przy okazji, jak się miewa Ash? – Dobrze. Dzisiaj wychodzi ze szpitala. Dobrze, że go zmusiliśmy, żeby tam poszedł, bo inaczej skończyłoby się zapaleniem płuc. Wolałabym, żeby nie był tak uparty. John i Bess zaprosili go do siebie na tydzień. John zawsze bierze urlop na pierwsze dni nowego roku. Mówi, że musi się do niego przygotować, więc mógłby co godzinę sprawdzać, jak Ash się czuje. Iris i Sagę mieszkają w pobliżu, więc Iris będzie mogła przyprowadzać dzieci codziennie. One są sensem jego życia. – Jakieś wieści od architekta albo przedsiębiorcy budowlanego? – Są gotowi rozpocząć budowę za miesiąc. Rozumieją, że to pilne. Główny inżynier zapewnił mnie, że wszystko potrwa cztery i pół miesiąca, a może nawet trzy. Nie ma na razie innych zleceń, więc jest duża szansa, że do połowy czerwca ukończą budowę. Muszą, Marcus, bo obiecałam Ashowi. Skąd dzwo204

nisz? – Z samochodu, z telefonu komórkowego. Rozglądam się za domem. – Cudownie! I co, masz coś? – Jeden albo dwa, które chciałbym obejrzeć, kiedy wrócimy z Kalifornii. Czy coś drgnęło w sprawie Simona? – Nie, i zaczyna mnie to irytować. Chcę to wreszcie zakończyć. Dzwoniłam rano do Clementine i powiedziała, że trzyma rękę na pulsie. Marcus, on mi kiedyś pożyczył pieniądze. Nalegałam, żeby podpisać umowę, bo jestem kobietą honoru. Nie oddał mi jej, kiedy zwróciłam mu dług. Teraz twierdzi, że nadal jestem mu winna kilka milionów dolarów. On zajmował się sprawami finansowymi moich firm, więc o nic nie pytałam. Zrobił dobry interes posługując się „Ubrankami Sunny”. Kiedy kazałam mu sprzedać firmę, powiedział, że to zrobił, ale skłamał. Potem dał mi je jako prezent, ale w tej transakcji w grę wchodziły miliony. Sama jestem sobie winna. Byłam tak naiwna, że nie widziałam rzeczy oczywistych, kiedy chodziło o Simona. Mówi, że zapomni o długach, jeżeli oddamy mu „Babilon”. Ash miał rację – Simon jest cwany. Clementine szuka dowodów w dokumentach. Na pewno znajdzie, bo oddałam mu pieniądze. Powiedziała, że Simon staje się za bardzo pewny siebie i zadziorny, co go w końcu doprowadzi do popełnienia błędu. Dzwonił parę razy do szpitala, żeby się dowiedzieć, co z Ashem. Był przekonany, że to już koniec. Ciężko mi z tym, Marcus. Porozmawiajmy o czymś innym. Kiedy będziesz gotowa do wyjazdu? – Jeżeli jedziemy samochodem, to w tej chwili, a jeżeli lecimy samolotem, to za godzinę. – Samochodem. Dotrzemy do San Diego wieczorem. Będę czekał przed budynkiem. Zabierz Daisy. – Uwielbia podróżować autem. Już biegnę na dół. 205

Fanny wiedziała, że ma jeszcze co najmniej dziesięć minut. Wykorzystała je, by zadzwonić do Asha, Bess i Sage’a i powiedzieć im, dokąd się wybiera. Wyszła z Daisy w ramionach akurat w momencie, gdy podjechał Marcus. – Marcus, jestem bardzo podekscytowana! Wreszcie mogę zwrócić pieniądze Jake’a. Tak długo były dla mnie ciężarem. Wzięłam ze sobą książeczkę czekową. – Fanny, te pieniądze nie należały do Jake’a. – A wiesz, do kogo? – Niezupełnie. Nie jest tajemnicą, jakie rzeczy się tu wtedy działy. Mogły należeć do każdego. Myślę, że mogły być własnością pewnej grupy ludzi. – Możesz mówić jaśniej? – Nie. – Więc dostaną je staruszki kurtyzany. Jake’owi chyba spodobałoby się to rozwiązanie. Marcus ryknął śmiechem. – Ja jestem za. Wiesz, nie mogę się doczekać tej małej przygody. – Ja też – rzuciła Fanny wesoło. – Jesteśmy. Restful Palms. Wypadałoby, żeby właściciele zasadzili choć jedną palmę ze względu na nazwę – stwierdził Marcus. – Ale zaniedbane i ponure miejsce – szepnęła Fanny. Daisy wyskoczyła z jej ramion i pobiegła do drzwi. – Wejdźmy do środka – powiedział Marcus. – Według moich notatek powinny tu mieszkać Lola, Pearl i Gertie. Jesteś gotowa, Fanny? – Tak. Hol, choć utrzymany w czystości, był zaniedbany. W nozdrza Fanny uderzył zapach sosny i czegoś, czego nie umiała nazwać. 206

Daisy zaczęła szczekać. Na korytarzu stały krzesła z plastykowymi siedzeniami w kolorze pomarańczowym. Rośliny stojące w rogach pomieszczenia były podeschnięte i zmarniałe. Na ścianach wisiały zdjęcia gwiazd filmowych. Marcus podszedł do biurka. – Chcielibyśmy się spotkać z Lolą, Pearl i Gertie. Recepcjonistka oniemiała ze zdziwienia. – Kogo mam zapowiedzieć? – Przyjaciele Jake’a Garretry – powiedziała Fanny. – Proszę poczekać. – Nie usiądę na tym pomarańczowym krześle – Marcus parsknął śmiechem. – Myślisz, że to zabawne, prawda? – syknęła Fanny. – Tak. Fanny przysiadła na brzegu krzesła. Pół godziny później spytała: – Dlaczego to trwa tak długo? – Pewnie się przygotowują. – Marcus znowu się roześmiał. – Niby po co? – Bóg jeden wie. Słyszę kroki. Fanny żałowała, ze nie ma na nosie okularów przeciwsłonecznych. Daisy szczekała. Marcus usiadł na pomarańczowym krześle. Wyglądały jak trojaczki. W błyszczących satynowych sukniach, z boa owiniętymi dookoła szyi, w butach dobranych kolorem do stroju, kuśtykały korytarzem. Na pomarszczone powieki nałożyły błękitne cienie, przykleiły bujne sztuczne rzęsy. Wnioskując po sposobie, w jaki nałożyły róż i jasnoczerwoną szminkę, można było stwierdzić, że ich ruchy nie były już takie pewne jak dawniej. Marcus przyglądał się portretom gwiazd filmowych. Daisy nie przestawała szczekać. Fanny odkaszlnęła. 207

– Dzień dobry paniom. Nazywam się Fanny Thornton, a ten pan to Marcus Reed. To jest Daisy, mój pies. – Niezmiernie nam miło – powiedziała Pearl, stojąca w środku. – Naprawdę. Jest nam miło – przytaknęła Lola. – Proszę pań, Marcus i ja przyjechaliśmy tutaj, żeby spytać, czy panie... Chcielibyśmy zrobić dla pań coś miłego przez wzgląd na pamięć Jake’a. Pomyśleliśmy... że jeżeli nie jest tu paniom zbyt dobrze, moglibyśmy kupić wam dom z ogrodem i jakiegoś zwierzaka. Wynajęlibyśmy gosposię i kogoś do koszenia trawy, i oczywiście umeblowali dom. Podoba się paniom ten pomysł? – Mówią państwo, że chcą to dla nas zrobić przez wzgląd na pamięć Jake’a? Fanny przytaknęła. – Kupimy wam też nowe ubrania i co tylko panie zechcą. – Czy Jake państwa o to prosił? Wymienił nas w testamencie? – Tak... w pewnym sensie. Pozostało to... w mojej gestii. – Na zawsze? – spytała Lola, której do oczu zaczęły napływać łzy. Fanny miękkim głosem odpowiedziała: – Na zawsze. Jeżeli mają panie tutaj jakieś przyjaciółki, które chciałyby panie ze sobą zabrać, nie ma sprawy. Możemy kupić duży dom, z wieloma pokojami. – I nie będziemy musiały się o nic martwić? – Łzy spływały po policzkach Loli. – Chciałabym żółtego kota. – Oczywiście. – Zatrudnią państwo gosposię, która będzie umiała upiec chleb kukurydziany? Uwielbiam prawdziwy chleb kukurydziany. Będzie nam gotować to, na co będziemy miały ochotę? – Tak jest. Trzy kobiety przysunęły się do siebie i zaczęły głośno szeptać. – Chciałybyśmy werandę. Z szybami. – W porządku. Coś jeszcze? – Wielki telewizor, żebyśmy mogły oglądać mecze baseballa. I pianino. 208

– Załatwione. Proszę zrobić listę żebyśmy mieli pewność, że spełniliśmy wszystkie życzenia. Tutaj jest moja wizytówka z numerem telefonu. To może potrwać około miesiąca. – Mamy dużo czasu. Możemy chcieć jeszcze biblioteczkę? – Sama ją przygotuję. Mogą panie zamówić tyle książek, ile tylko panie chcą. – Zgadzamy się – jednogłośnie powiedziały trzy kobiety. Fanny podała każdej z nich rękę. Kobiety potrząsnęły nią energicznie. Wszyscy się uśmiechali, nawet Marcus. Daisy obwąchiwała buty na szpilkach. – Miło było panie poznać. – Marcus skłonił głowę i również wyciągnął rękę. – Czy wiedzą państwo, gdzie pochowano Jake’a? – spytała Peral. – Jeżeli niedaleko, może mogłybyśmy odwiedzić jego grób? – Załatwię to – zaoferował się Marcus. – Będziemy w kontakcie. Proszę zastanowić się nad listą i jeżeli jeszcze coś paniom przyjdzie do głowy, proszę zadzwonić, a my się tym zajmiemy. Kobiety skinęły głowami. – Przyjaciele Jake’a są naszymi przyjaciółmi – oznajmiły. – Odezwiemy się wkrótce. Fanny patrzyła, jak kobiety zmierzały do wyjścia w swoich satynowych szpilkach. Stanęły przed drzwiami i pomachały boa. Fanny pokiwała im ręką. – Możemy to zrobić, prawda, Marcus? – Dla ciebie wszystko, Fanny. – To na swój sposób miłe. Włożyły tyle wysiłku w to, żeby się wystroić na naszą cześć. Wiesz, że nikt ich nie odwiedza. Wszyscy o nich zapomnieli. To niesprawiedliwe. One przecież żyją. Lubię ludzi tego pokroju i nie obchodzi mnie, jak zarabiały na życie. Chcą jedynie uwagi i szacunku. Jeżeli jesteśmy w stanie im to dać, powinniśmy to zrobić. W spadku po Jake’u. Marcus, 209

będę chciała je odwiedzać, kiedy już się tam zadomowią. – Kiedy tylko zechcesz. – Jesteś słodki. Doceniam, co dla mnie robisz. – Bo ja w ogóle jestem słodkim facetem. – Fakt. Szkoda, że nie poznałam cię trzydzieści lat wcześniej. – Wszystko dzieje się z jakiegoś powodu. – Wiem. Czasami chciałabym znać te powody. – Zakończmy interesy, żebym mógł odwieźć cię do domu. Wiem, że martwisz się o Asha. – Skąd wiesz? – Po prostu wiem. – I nie denerwuje cię to? Nie masz mi za złe, że troszczę się o Asha? – Martwiłoby mnie, gdybyś się nie troszczyła. Jest ojcem twoich dzieci. To, co miało miejsce wcześniej nie jest moją sprawą. Nie będę się wtrącał w twoje rodzinne problemy. Uważam za zaszczyt to, że pozwoliłaś mi stać się częścią twojej rodziny. – Ktoś już mi kiedyś tak powiedział i okazało się, że kłamał. – Nie jestem Simonem, Fanny. – Dzięki Bogu. Clementine Fox i Fanny Thomton wysiadły z windy i znalazły się na korytarzu biura prawniczego St. Clare, Raddison i Raddison. Przywitało je łagodne światło, elegancka boazeria i marmurowe podłogi. Recepcjonistka podniosła wzrok, kiedy Clementine w towarzystwie Fanny podeszła do mahoniowego biurka. Chyba chciała coś powiedzieć, ale na widok Silver Fox, która w sobolach do ziemi wyglądała olśniewająco, rozmyśliła się. Sekretarka swoim długim pomalowanym paznokciem wcisnęła guzik wywołujący Jasona St. Clare’a. Simon i jego prawnik, stojąc, powitali wchodzące do biura kobiety, Fanny skinęła głową. Zrobiła wszystko, co mogła, by 210

uniknąć spojrzenia Simona, który uśmiechał się uprzejmie. Fanny poczuła skurcz mięśni brzucha. Simon wyglądał tak, jakby miał asa w rękawie. Miała nadzieję, że Clementine też chowa coś w zanadrzu. To było nieoczekiwane spotkanie, którego nie miała w planach. Clementine zadzwoniła do niej pięć po dziewiątej i powiedziała, że wyznaczono je na dziesiątą piętnaście. – Potraktuj to jako spóźniony prezent świąteczny. Fanny przyjęła więc do wiadomości, że Clementine ma w ręce atut. Zgodziła się na filiżankę kawy i zapaliła papierosa, podczas gdy prawnicy wymieniali uprzejmości. Przesunęli się z Simonem na koniec stołu i mówili ściszonymi głosami. – Jak leci, Fanny? – A jakie to ma znaczenie? Nie rozumiem cię. Byłam idiotką, myśląc, że jesteś człowiekiem, z którym chcę spędzić resztę życia. Jesteś gorszy niż kiedyś Ash. A twoja matka na to wszystko patrzy i musi wychodzić z siebie, widząc, co wyprawiasz. Kiedy wreszcie dostanę rozwód, wychodzę za mąż. Simon wyprostował nogi. Długą chwilę gapił się na Fanny. – Zawsze wiedziałem, że wrócisz do Asha. To do ciebie podobne, poślubić umierającego mężczyznę. – Był wstrząśnięty. Składał i rozkładał ręce. Niech myśli, co chce. Teraz jest zdenerwowany. Nie spodziewał się, że usłyszy coś podobnego, uświadomiła sobie. Clementine i Jason St. Clare usiedli. Simon utkwił wzrok w twarzy swojego adwokata. Fanny zapaliła kolejnego papierosa. Oboje prawnicy otworzyli teczki. – Panie Thornton, zwołałam to spotkanie, żebyśmy mogli porozmawiać osobiście. Może pan lub pani Thornton zechcą się zastanowić nad swoim położeniem, zanim sprawy zabrną zbyt daleko. Chciałabym tym razem podkreślić, i pan St. Clare się ze 211

mną zgadza, że bardzo trudno coś ukryć w dzisiejszych czasach, kiedy ma się do dyspozycji wyspecjalizowane urządzenia techniczne. Zawsze znajdzie się jakiś dowód. Wezwania do stawienia siew Urzędzie Skarbowym pod groźbą kary są teraz na porządku dziennym. Już się przekonałam – nie wiem, jak ty, Jason – że kiedy ktoś chce zapłacić pokaźną sumę za uzyskanie informacji, powiedzenie, że „pieniądze mówią, a przegrani odchodzą” sprawdza się niezawodnie, zwłaszcza w sytuacjach podobnych do tej, z jaką my mamy do czynienia. Czy ktoś chce coś powiedzieć? Simon siedział z kamienną twarzą. Fanny pociągnęła łyk zimnej kawy. Wzdrygnęła się. – Zobaczmy, co pani zdobyła, pani Fox. – Mam wszystko, o czym mówiłam wcześniej panu St. Clare. Moja klientka nie jest winna twojemu klientowi złamanego centa. Oto dowód. Przyjaciel i powiernik pana Thorntona... chyba Malcolm, o ile dobrze pamiętam, – zechciał mieć jacht, nawiasem mówiąc sześcioosobowy. Powiedział, że poważnie zastanowi się, czy nie nazwać go Silver Fox. Wydał mi się całkiem miłym mężczyzną. I skorym do pogawędki. Pański kumpel pana sprzedał, panie Thornton, za sześćdziesiąt pięć tysięcy dolarów. – Simon... może przejdziemy do innego pokoju i... porozmawiamy? – powiedział St. Clare. Kiedy Fanny została sam na sam ze swoją prawniczką, Clementine spytała ją: – Jak bardzo zależy ci na tym rozwodzie? – Nie chcę być żoną Simona ani minuty dłużej niż to konieczne. Czy wystarczy ci taka odpowiedź? – Twój mąż chce połowy wszystkich twoich udziałów i „Babilonu”. Takie są jego warunki, jeżeli wykluczymy długi, które, jak twierdzi, masz wobec niego. Co oznacza połowę firm odzieżowych, połowę wszystkiego, co masz w domach maklerskich i 212

banku. – Dobrze. Ale nie „Babilon”. Niech sobie zbuduje własne kasyno. Do cholery, stać go. Nie pozwolę, żeby zabrał kasyno Asha. – Więc nie dostaniesz rozwodu. – Trudno, to nie dostanę. Wyciągnij wszystkie niezbędne papiery, żebym mogła je podpisać. Spadam stąd, Clementine. Nie zdzierżę obecności Simona w tym samym pomieszczeniu, co ja. – Fanny, nie rozumiesz. Jeżeli nie ma rozwodu, nic mu nie płacisz. Twojemu mężowi nie chodzi o rozwód. On chce tylko kasyna. – Powiedziałam mu, że wychodzę za mąż, jak tylko dostanę rozwód. Myśli, że mam zamiar poślubić Asha. Nie zawracałam sobie głowy wyjaśnieniami. – Rozumiem – powiedziała Clementine. Przyglądała się Fanny, w końcu zamyślonym głosem spytała: – Miałabyś coś przeciwko, żebym... zasiała parę ziaren... niepokoju? – Jak dla mnie, możesz zasiać cały ogród. Wiesz, gdzie mnie szukać. Clementine kończyła pakować swoją aktówkę, kiedy do sali konferencyjnej weszli Simon i jego prawnik. – Nie będzie gry, panowie. Pani Thornton stwierdziła, że nie zależy jej na tym, czy rozwód dojdzie do skutku. Jest bardzo szczęśliwa, że stan jej pierwszego męża na tyle się poprawił, że będzie w stanie przejąć obowiązki w kasynie. Mają zamiar mieszkać razem w przybudówce. Wyobraź sobie, Jason, że można stać u bram śmierci, wspominać piękną przeszłość i nagle, na skutek przeziębienia, znaleźć się w szpitalu, z którego wychodzi się z czystą kartą. Wygląda na to, że Imperator znowu będzie rządził. Pewnie jest pan szczęśliwy, panie Thornton. W końcu Ash to pański brat. – Nie odpowiadaj, Simon. Ona cię podpuszcza. Wystarczy, pani adwokat. 213

– Ach, Jason, pokrzyżowałam ci dzisiejsze plany? Pociesz się, że to był malutki niegroźny deszczyk. Poczekaj na ulewę. Już niedługo. – Co to ma, do cholery znaczyć, Clementine? – Jason, Jason, Jason. Tak naprawdę nie spodziewasz się ode mnie odpowiedzi, prawda? Otwieranie szeroko oczu ze zdziwienia nie jest w twoim stylu. Clementine wyciągnęła rękę do Simona. – Proszę się nie gniewać, ale uważam, że jest pan pożałowania godnym sukinsynem. – Oparła się dłońmi o stół konferencyjny. Jason St. Clare z zachwytem wpatrywał się w jej biust. – Dopadnę pana, panie Thornton. Wszystko będzie zgodnie z prawem, jak zawsze, kiedy ja się czymś zajmuję. Obiecuję. Powiedz mu, Jason, że jeszcze nigdy w życiu nie złamałam danego słowa. I powiedz mu, czego nienawidzę najbardziej na świecie. Jason St. Clare monotonnym głosem wyjaśnił: – Panna Fox nigdy nie złamała danego słowa. Najbardziej na świecie nienawidzi mężczyzn, którzy chcą zrobić w konia kobietę, z którą się rozwodzą. – I granica, Jason. St. Clare jeszcze bardziej znudzonym głosem dodał: – Panna Fox nie ma skrupułów ani hamulców. – Właśnie. Wiedziałam, że zrobisz to we właściwy sposób. Miłego dnia, panowie. Silver Fox śmiała się przez całą drogę do windy. Potem wykonała jeden telefon z aparatu w samochodzie. Wiadomość była krótka i zwięzła: – Odmawia współpracy. Fanny wróciła do przybudówki. Myśli kotłowały jej się w głowie. Co Clementine Fox zamierzała zrobić czy powiedzieć? – Wiesz co, Daisy? Wcale mnie to nie obchodzi. 214

Pies wyskoczył z jej ramion i pobiegł do drzwi. Chwilę później odezwał się dzwonek. – Proszę! – zawołała Fanny. – Cześć, mamo. Dawno cię nie widziałam. – Billie objęła matkę i dała jej głośnego całusa. – A czyja to wina? Jesteś w Hongkongu, w Japonii, w Nowym Jorku, w Anglii. Czy ty w ogóle kiedykolwiek bywasz w Vegas? – Ale przecież dzwonię. – Oczywiście. Chcesz kawy? – Bardzo chętnie. Jak tam Sunny? W niedzielę jest dzień odwiedzin, więc do niej pojadę. Wybierzesz się? – Pewnie. Wspaniale sobie radzi. Ma kilku przyjaciół, a jednego szczególnego. Harry sprawia wrażenie miłego faceta. Lekarze powiedzieli, że pasują do siebie. Zresztą dlaczego ja ci to opowiadam, przecież go poznałaś. – Spodobał mi się. Nie przejmuje się tym, co wygaduje Sunny. Tata mi powiedział, że ona ostatnio złagodniała. Tak się cieszę, mamo. Pójdę z Iris i dziećmi na spacer do parku. Mam dla nich parę prezentów. Tata też jakoś lepiej wygląda ostatnimi czasy. – A co u ciebie, Billie? Czy w twoim życiu pojawił się ktoś szczególny? – Na razie nie. Jestem bardzo zmienna. Płoszę się, jak tylko jakiś facet zaczyna mnie traktować poważnie. Takie życie całkiem mi odpowiada. Inaczej mówiąc, nie pojawił się jeszcze ten właściwy. A jak się tobie układa, mamo? – Raz dobrze, raz źle, jak to w życiu. – Kiedy dostaniesz rozwód? – Pewnie nigdy. – Fanny opowiedziała córce o porannym spotkaniu w biurze prawnika. – Nie do wiary, że wuj Simon tak się zmienił. Pamiętam, że gdy byliśmy dziećmi i przyjeżdżał do Sunrise, przypatrywał się tacie, kiedy był przekonany, że nikt tego nie widzi. Jego oczy były 215

wtedy takie dziwne. Byłam dzieckiem, więc co mogłam z tego rozumieć? – Miałaś wieści od Bircha? – Od października – nie. Napisał, żebym przysłała mu ciuchy na Kostarykę. Wysłałam chyba z tonę. Dostałam kartkę, że dotarły, to była ostatnia wiadomość. Wszyscy piszemy do niego długie, wspaniałe listy, i może dlatego nie odpisuje. Sagę smaruje całe strony, wysyła zdjęcia Lexie. On chyba najbardziej tęskni za bratem. Birch wróci, mamo. – Wiem. Ja też za nim tęsknię. – No, to chyba wszystko. Muszę lecieć, bo inaczej Jake się zdenerwuje. Jakiś idiota kupił mu latawiec i mały chce go teraz z kimś puszczać. Ja dostąpiłam tego zaszczytu. Naprawdę kocham tego dzieciaka. – Jest milutkim chłopczykiem. Ash za nim szaleje. – A co w tym dziwnego? Chodzi za tatą jak cień. Polly to mały ideał, a Lexie jest rozkoszna. Sagę wspaniale się nimi zajmuje. Nie bądź zdziwiona, mamo, jeżeli Sunny zgodzi się, żeby Sagę i Iris adoptowali Polly i Jake’a. – Kochanie, chyba nic nie jest mnie w stanie zdziwić po przeżyciach ostatnich dni. Ale Tyler też ma coś do powiedzenia. Jest ich ojcem. – On już się zgodził. Jest następnym człowiekiem po Simonie, który mnie rozczarował. Chyba nikt tego nie rozumie. Lubię twojego nowego przyjaciela. – Billie podsunęła matce temat. – Jest dość miły. – Jest bardzo miły. Tata powiedział, że jest świetny, a to coś znaczy. Fanny się roześmiała. – Przypadli sobie do gustu. – Śmieszne, że wuj Simon jest przekonany, że chcesz powtórnie wyjść za tatę. Ta rodzina jest pokręcona. – Pokręcona, ale fajna. Ucałuj ode mnie dzieci. 216

– Dobrze, mamo. Będę dzwonić. – Ale częściej niż raz w miesiącu, co? – Co najmniej raz w tygodniu. A przy okazji, interes kręci się na całego. – Dzięki tobie. –Czy to ważne? Po wyjściu Billie w mieszkaniu zrobiło się tak cicho, że Fanny włączyła stereo. Daisy tańczyła na tylnych łapkach, szczekając przy tym przeraźliwie. – Dobra, zasłużyłaś na spacer po parku. Ja też. Przynieś smycz. Godzinę później Fanny spuściła psa ze smyczy i usiadła na ławce, zapalając szybko papierosa. Z uśmiechem przyglądała się jak Daisy goniła grubego pudla, który wcale nie miał zamiaru uciekać. Psy tarmosiły się, powarkując. Obserwując, jak baraszkowały pod drzewami, Fanny czuła się jak pobłażliwa matka. – Zajęte? – usłyszała pytanie. Wzdrygnęła się. – Zajęte, Simon. Dzwonię po policję. Naruszasz prawo. Daj mi spokój. – Fanny, kiedyś było nam tak dobrze. Dlaczego nie możemy do tego wrócić? Chciałbym spróbować. – Porozmawiaj z moim prawnikiem. Nie było dobrze. Było dobrze jedynie wtedy, kiedy udawało ci się postawić na swoim. Trochę trwało, zanim otworzyły mi się oczy, ale w końcu przejrzałam. Nie chcę ani ciebie, ani niczego od ciebie. Inaczej mówiąc: daj mi spokój. Fanny podbiegła do Daisy, wzięła psa na ręce i z łomocącym sercem uciekła z parku. Do Simona podszedł właściciel tłustego pudla. – Widziałem, że zaczepiał pan tę panią. – A co panu do tego? – warknął Simon. – A to mi do tego. Zobacz, to jest moja pięść. Zaraz ją poczujesz. – Mężczyzna wycelował w sam środek brzucha Simona. Rozejrzał się, zadowolony, że nikt nie zwraca na nich uwagi, 217

znowu się zamachnął. – Spróbuj jeszcze raz zaczepić tę panią, albo jakąś inną kobietę, a poprzestawiam ci gnaty. Chodź do tatusia, Cup-cake. – Gruby pudel przyczłapał się do właściciela i spokojnie dał sobie przypiąć smycz. Właściciel i pies odeszli, nie oglądając się za siebie. Simon zwinął się na ziemi, masując sobie szczękę. Z trudem usiadł na ławce, usiłując złapać oddech. Patrzył za mężczyzną, rzucając przekleństwa.

218

Rozdział trzynasty No i jak się podoba, pani Thornton? – spytał kierownik budowy. Fanny była zachwycona, widząc swoje ukochane Sunrise. – Z tej odległości nie ma żadnej różnicy. Trudno uwierzyć, że kiedykolwiek coś tu spłonęło. – Pani pracownik, Chue, cały czas plątał się nam pod nogami ze swoją trawą i roślinami. Pracował według mapy! – Wiem. Dlatego udało mu się dokładnie odtworzyć wygląd ogrodu. Nie wiem, jak panu dziękować, panie Wyler. Skończył pan w przeciągu czterech miesięcy, co do dnia. – Udzielono nam nieoczekiwanej pomocy. Fanny rzuciła mu pytające spojrzenie, ale mężczyzna nie wdał się w szczegóły. – Będzie jakieś uroczyste otwarcie albo przyjęcie rodzinne? – Nie. Jutro wprowadzi się Ash. Dzisiaj dostarczą meble, a moje przyjaciółki pomogą w wieszaniu zasłon i urządzaniu wnętrza. Nie wiem, co powiedzieć, panie Wyler – To chyba jedno z najładniejszych miejsc na ziemi. Mój ojciec opowiadał mi historię Sallie Coleman i tej góry. Cieszę się, że mogłem przyczynić się do jej odbudowy. Proszę przekazać Ashowi moje pozdrowienia. – Dziękuję, na pewno przekażę. Fanny patrzyła za odjeżdżającą ciężarówką. Została sama ze swoimi myślami. Nawet Chue trzymał się w pewnej odległości, nie chcąc jej przeszkadzać. Obeszła dom, podziwiając starannie przycięte krzewy i kwiaty, które wyglądały, jakby właśnie zakwitły. Meble ogrodowe i parasol w pastelowe paski były nowe. Całości dopełniały gliniane doniczki pełne geranium. Ash uwielbiał kwiaty. Nie miała o tym pojęcia aż do zeszłego roku. Aż do zeszłego roku nie wiedziała o nim tylu rzeczy. Zaczęły ją palić powieki. 219

Przeszył ją nagły dreszcz złości. Zrzuciła buty i pobiegła na cmentarz. Tam upadła przy grobowcu Sallie zacisnęła pięści. – Widzisz, do czego doprowadziłaś? Masz pojęcie, Sallie? – krzyczała. – Postawiłaś na złego konia. Słyszysz, Sallie? Twój syn, ten, którego kochałaś ponad wszystko, spalił Sunrise, a teraz próbuje ukraść „Babilon”. Wierzyłam ci, kiedy twierdziłaś, że jest taki wspaniały. Wierzyłam we wszystkie kłamstwa, bo nie sądziłam, że byłabyś w stanie mnie okłamać. Ale, do diabła, okłamałaś mnie. Ash umiera i lepiej przygotuj sobie kilka odpowiedzi, bo kiedy on się tam znajdzie, to przedstawi ci listę pytań tak długą, jak droga stąd do miasta. Dlaczego mi to zrobiłaś? Wiedziałaś, jakie z Simona jest ziółko. Chciał być ze mną tylko ze względu na Asha, a ty mnie wepchnęłaś w ramiona tego... wstrętnego człowieka. Fanny uklękła, uderzając pięściami w kamień. – Stałam się taka, jak ty. Nie mogę wyjść za Marcusa z powodu Simona. Znowu jest tak, jak z Devinem i tobą. Taki spadek po tobie dostałam. Jeżeli mnie kochałaś, jak mogłaś mi to zrobić? Jak śmiałaś mi to zrobić? Delikatny dotyk dłoni Chue sprawił, że zaczęła szlochać głośniej. – Jak... dlaczego, Chue? Mieszkałeś tutaj. Widziałeś wszystko. – Tak. Starałem się nie wtrącać w sprawy rodzinne pani Sallie. Pozwoli pani, że wyczyszczę jej ręce. Możemy porozmawiać w kuchni. Kierownik budowy zostawił w spiżarni apteczkę. Porozmawiamy. – Wiedziałeś, Chue. Dlaczego nic nie mówiłeś? – To nie była moja sprawa. – Czy Ash powiedział mi prawdę? – Ash nie był aniołkiem. Był chłopcem, który nie mógł pogodzić się z tym, co się działo. Odpłacał w jedyny znany mu sposób. Już powiedziałem, że Ash nie był aniołkiem, ale też nie był 220

wcielonym diabłem, jak jego brat. Miałem oko na Asha, pan Philip też. Pani Sallie nie widziała wielu rzeczy. Musi pani to puścić w niepamięć. – Puścić w niepamięć! Niczego bardziej nie pragnę, ale to niemożliwe. Wszyscy wiemy, że to Simon spalił dom, ale nie możemy go oskarżyć, bo nikt tego nie widział. Nie da mi rozwodu, dopóki nie oddam mu kasyna. Ash umiera. Wraca do domu, żeby dokończyć swych dni w Sunrise. Jedyne, co mogę dla niego zrobić, to być tutaj. Jak ma pogodzić się z myślą, że jego rodzony brat, czeka na jego śmierć? Jak, Chue? – Ty i twój Bóg dacie mu siłę. – Którego bardziej lubiłeś? Chue uśmiechnął się szeroko. – Nie troszczyłem się zbytnio o żadnego. Rozumiałem ból Asha, więc to, co robił również było dla mnie zrozumiałe. Nie lubił swojego brata. Widziałem wiele rzeczy, które sprawiały mi przykrość. Ale nie mogłem się wtrącać. – Chyba jej nienawidzę. Naprawdę. Nienawidzę jej tak bardzo jak Simona. – Może tylko chwilowo. Później ból zniknie. – Nigdy nie zniknie. Całe moje życie jest związane z tą rodziną, z Sallie i jej synami. Jak może zniknąć? – Musi pani zacząć nowe życie. Gdzieś indziej. Życie bez nazwiska Thornton. – Nie mogę wziąć ślubu, bo nie jestem wolna. – No to będzie pani żyć w grzechu – sprytnie odparł Chue. – Wielu ludzi tak dzisiaj robi. – Ale tutaj mam rodzinę. I kasyno. Kto się wszystkim zajmie? Nie mogę uciec od rodziny i moich obowiązków. Już raz próbowałam i skończyło się to klęską. – Wiem, jakie to obciążenie. W stosownym czasie podejmie pani właściwe decyzje. Przyniosłem list od pani syna, żeby so221

bie pani przeczytała. – Od Bircha? – Dość często do mnie pisze. – Coś podobnego! Nie wiedziałam, Chue. Chyba nie powinnam czytać twojej korespondencji. O czym pisze? – O wszystkim i o niczym. Są długie. Jeżeli chciałaby pani przeczytać, to mam ich dużo. – Nam przysyła tylko pocztówki. To cudowne, Chue, że Birch właśnie do ciebie zdecydował się pisać. Poinformowałeś go o stanie Asha? – Tak. Niedługo wróci do domu. A pani do niego nie pisała? – Pisałam, ale Ash nie chciał, żebym mówiła, jak poważny jest jego stan. Nie chciał, żeby Birch czuł się zmuszony do powrotu dlatego, że jego ojciec jest umierający. Chyba pamięta, jak umierała Sallie i... jak wtedy wyglądały sprawy. – Czas leczy rany, proszę pani. Fanny odpowiedziała smutnym głosem: – Chue, czas nie jest magiczną miksturą. Może jedynie przytłumić ból. Ash nie pozbył się bólu do tej pory i pewnie zabierze go ze sobą do grobu. Simon żyje ze swoimi demonami. To się zaczęło na dole, w mieście, a teraz przeniosło się na górę. Czuję się, jakbym miała związane ręce. Nic nie mogę zmienić. – Słyszę samochody na drodze. Chodźmy. Fanny otarła łzy. – Przez wszystkie te lata byłeś wspaniałym przyjacielem. Twoja rodzina wiernie opiekowała się wszystkimi Thorntonami. – Jesteście dla mnie rodziną tak samo jak ta z krwi i ciała. – To jedna z najmilszych rzeczy, jaką usłyszałam w życiu. – Wcale nie jest pani podobna do pani Sallie. – Dziękuję, że to powiedziałeś. Chue... myślisz, że Sallie mnie słyszała? Chciałabym jakiegoś znaku. Żeby ziemia zadrżała, albo niebo się otworzyło. Żeby coś się stało. – Coś jak to. – Chue wskazał dłonią mały cmentarz, nad którym 222

zawisła ciemna chmura. – Stąd widać, że pada lekki deszcz. Może to deszcz, który oczyszcza. Fanny pobiegła na cmentarz. Wydawało się, że ogromna czarna topola się pochyla. Z jej gałęzi kapały krople. Chue miał rację. Ten delikatny deszcz zmywał łzy Fanny z nagrobka Sallie. Wzniosła oczy ku niebu. – To początek, Sallie, ale tobie się nie upiecze – mruknęła. Rzadko to robiła. Kiedy gada się do siebie, do obłoków, drzew albo nagrobków, zjawiają się panowie w białych kitlach, którzy wiedzą, gdzie zamknąć takiego delikwenta. – Proszę popatrzeć, pani Thornton. Fanny odwróciła się, żeby spojrzeć tam, gdzie wskazywał Chue. Ciemna chmura przepłynęła ponad ogrodem i znalazła się nad domem. Fanny patrzyła, jak przelotny rzęsisty deszcz moczy dach. Pobiegła z powrotem do domu i stanęła na patio. – Urządzasz tu chrzciny, prawda, Sallie? – krzyczała. – Ale to nie wystarczy. Musisz doprowadzić wszystko do porządku, zanim przyjedzie Ash. Chue przycisnął ramiona do klatki piersiowej. W skośnych oczach widać było przerażenie. Nagle uderzył piorun i niebo przeszył postrzępiony zygzak błyskawicy. – Musisz to doprowadzić do porządku! Już najwyższy czas. Jeżeli tego nie zrobisz, ja to zrobię za ciebie. Nie spodoba ci się, Sallie. Chcę wiedzieć, że rozumiesz, co do ciebie mówię. Deszcz padał coraz mocniej, a ubranie Fanny przemokło i przykleiło się do jej ciała. Spojrzała w górę. Krople deszczu uderzały ją w twarz. Błyskawica trafiła w jedną z belek starego domu, które postawiono na środku podwórka. Fanny obserwowała, jak stare drewno zaczyna się palić i skwierczeć. Zadrżała. Dobry to czy zły znak? Z wysiłkiem wyprostowała plecy. Chue patrzył na nią, jakby postradała zmysły. Może rzeczywiście zwariowała na 223

tych kilka minut. Kto zdrowy na umyśle przemawiałby do duchów i żądał, by uporządkowali ziemskie sprawy? – Ja, ot co. – Deszcz ustał. Chmura odpływa. Doprawdy, dziwne – wymamrotał stary Chue. – Wcale nie, Chue. – Fanny przeszła obok niego, zmierzając w kierunku wejścia do domu, by przywitać Billie i Bess. – Ulewa jak w Texasie. W Vermont też tak pada – powiedziała Billie. – To nie była ulewa. To była Sallie. Odbywałyśmy... niewielką kłótnię. – Ja miałam parę poważnych rozmów z Sethem. Raz albo dwa wstrząsnął ziemią, kiedy ja demonstrowałam mu moją siłę. Wierzę w takie rzeczy. I co, Fanny? Kto wygrał? – spytała Billie głosem pełnym nadziei. – Chyba ja. Ale nie jestem pewna. – Ja też się zawsze tak czułam. Ale my mamy przewagę. Żyjemy! – Obie jesteście stuknięte – stwierdziła Bess. – Być może – odrzekła Billie. – Ale zdarzają się w życiu gorsze rzeczy – dorzuciła Fanny. – Nieważne. Nadjeżdża transport mebli. Mamy zasłony, obrusy, naczynia i całą resztę w samochodzie, który Ash był uprzejmy nam pożyczyć. Byłabym za tym, żeby się spiąć i zrobić wszystko dzisiaj, żebyś jutro mogła przywieźć Asha. Powiedział, że nie może się już doczekać. Doskonałe się wszystko poskładało. Jake przestanie chodzić do przedszkola, bo są wakacje. Ktoś nad wami czuwa i z pewnością nie jest to Sallie Thornton. – Nie zaczynajmy znowu – ucięła Fanny. – Billie, czy Thad denerwował się, że wyjeżdżasz? – Ani przez moment. Thad mnie rozumie. Wie, jakie znaczenie ma dla nas wszystkich rodzina. Jest teraz bardzo zapracowany. 224

Zachęca mnie, żebym sama zabrała się do działania, niezależnie od niego i od nas. Thad jest jedyny w swoim rodzaju. Kocham go tak bardzo, że czasami bolą mnie od tego zęby. Zaciskam je i mówię: kocham go, kocham go, kocham go. Zawsze pierwsze słowa Thada brzmią: co mogę zrobić? Taki już jest. – I kto by pomyślał, że poślubisz najlepszego przyjaciela swojego męża? A swoją drogą, kto by pomyślał, że ja wyjdę za brata mojego byłego męża? Może Bess ma rację? Może naprawdę jesteśmy stuknięte? – Chciałam wam tylko dogryźć – wyjaśniła Bess. – Wyprasuję zasłony, Billie przymocuje karnisze, a ty, Bess, będziesz wieszać firanki. Przywiozłyście deskę do prasowania? – Tak. Fanny Thornton, to nie jest operacja Disneyland. – Musimy podłączyć tutaj. Jestem potrzebna facetom od mebli, więc ktoś inny musi się zająć prasowaniem. Billie i Bess okazały zrozumienie, i przeniosły się do kuchni. Kiedy stary zegar w korytarzu uderzył pięć razy, Fanny teatralnym gestem otrzepała ręce. – Zrobione. – Wygląda tak samo – orzekła Billie głosem pełnym podziwu. – W życiu się nie zorientujesz, że to nowy dom. Wydaje się, jakby stał tu od zawsze. Ash będzie bardzo szczęśliwy. Pokój Jake’a udał się świetnie. – Kiedyś był to pokój Simona – powiedziała Fanny. – Ale już nie jest. Nie ma po nim ani śladu. – Chcesz zobaczyć salę szkolną? – Co się stało z tym żelastwem, które zawalało cały pokój? – spytała Bess. – Zatrudniłam pracowników budowlanych, żeby zepchnęli je z góry. Musieli użyć dźwigów, spychaczy i innego rodzaju maszynerii. Nie dało się zbudować domu obok tego, nie można było zwieźć tego drogą, więc nie było innej rady. Spoczywa 225

teraz w głębokim jarze. Może za dwieście lat się rozłoży. W końcu to moja góra, więc miałam prawo. – Proszę pań, kolacja – zawołał z dołu Chue. – Zróbmy sobie pierwszą przejażdżkę windą – zaproponowała Billie. – Działa – stwierdziły jednogłośnie wychodząc. – Chińska zupa, zapiekany ryż, chude żeberka, kurczak w warzywach, rolada z mięsem i jarzynami i ciasteczka szczęścia. – Chue rozpakował ciężki kosz. – Żadnych talerzy papierowych. Używamy misek. Moja żona powiedziała, że później je pani umyje i odda. Moi synowie zwiozą ze mną te stare belki, kiedy się ściemni. Nie zostanie ani śladu po pożarze. Najbardziej uszczęśliwiony będzie pan Ash. Dla Jake’a już jest przygotowany staw. Proszę mu powiedzieć, że ryby na niego czekają. – Dziękuję, Chue, powtórzę mu. Powinniśmy przyjechać jutro przed dziesiątą. Czy mógłbyś się wtedy zjawić, żeby przywitać się z Ashem? Oczywiście. Dobranoc paniom. O siódmej kobiety wsiadły do swoich samochodów i wróciły do miasta. Następnego ranka Fanny odwiozła Billie na lotnisko. – Fanny... – Ćśśś... Wiem, co chcesz powiedzieć. Został mu jeszcze miesiąc, jak dobrze pójdzie. Radzi sobie. Ja też. Zadzwonię do ciebie, Billie. Jedź do domu, do męża i uściskaj go mocno ode mnie. – Dobrze, Fanny, dziękuję. Jeżeli będziesz mnie potrzebować... wiesz... wcześniej, to daj znać. O każdej porze. Thad może mnie tu przywieźć swoim samolotem, więc nie będzie zamieszania z rezerwacją. Obiecaj mi, Fanny. – Obiecuję. – Naprawdę jesteś przekonana, że wygrałaś potyczkę z Sallie wtedy, na górze? – Naprawdę. – To dobrze. Kocham cię, Fanny. 226

– Ja ciebie też. – Wygodnie ci, Ash? – Fanny, nie przesadzaj. Wszystko w porządku. Przecież nie wybieramy się w długą podróż. Nie widzę mojej czarnej płóciennej torby. Zapakowałaś ją do samochodu? – Tak, pytałeś mnie o to już trzy razy. – Fanny zwolniła i zjechała na pobocze. Wgramoliła się do tyłu i przekopała bagaże. – Proszę bardzo, chcesz ją sobie trzymać? Co w niej masz? Życiowe oszczędności? – Wręczyła Ashowi torbę, a potem z powrotem usiadła za kierownicą. – A jeżeli już mowa o oszczędnościach, musimy zdecydować, co zrobić z zawartością sejfu twojej matki. Co mam z tym począć? – Fanny, nic mnie obchodzi, co z tym zrobisz. Mama zostawiła to tobie. – Ale zawartość sejfu jest własnością twoją i twojego brata. – Ja tego nie chcę. Mam nadzieję, że nie zamierzasz oddać tego jemu. Pomyśl tylko. Simon nie ma dzieci, więc o ile nie sporządził jakiegoś testamentu, wszystko i tak wróci do naszych dzieci. On ma więcej pieniędzy, niż jest w stanie wydać do końca życia. Może po prostu zatrzymaj to wszystko. – Nie chcę, Ash. Ostatnio nie jestem zbyt przyjaźnie nastawiona do twojej świętej pamięci matki. – Powiedziałaś, że do centrum rehabilitacyjnego jest lista oczekujących. Rozbuduj ośrodek za te pieniądze, albo stwórz nowy. – Nie miałbyś nic przeciwko temu? – Skąd! Sunny świetnie się trzyma. Wczoraj pojechaliśmy ją odwiedzić. Chciałem się pożegnać. Chyba jest szczęśliwsza niż kiedykolwiek wcześniej. Rozmawialiśmy o adopcji. Płakała, ale rozumie, że tak jest lepiej. Sagę i Iris na pewno się zatroszczą, żeby dzieci wiedziały, kto jest ich matką. Będzie dobrze, Fanny. 227

– Bardzo się cieszę, że to ty z nią o tym porozmawiałeś. – Rozumiesz, co? – Oczywiście. – Więc pewnie rozumiesz też, że nie chcę, żeby mnie widziała aż... będzie po wszystkim. – Zamknij się, Ash. Nie chcę o tym rozmawiać. – Musimy o tym rozmawiać. – Nie, nie musimy. Jestem tu, żeby się o ciebie troszczyć. Nie będziemy nad tym medytować. Każdy dzień wypełnimy cudownymi chwilami. – Wiesz, Fanny, jesteś wspaniała. Naprawdę. Jakie cudowne chwile masz na myśli? Kiedy zacznę zażywać te piguły, będę musiał starać się z całych sił, żeby nie wyleźć ze skóry. Stanę się przykry i upierdliwy, bo ból będzie nie do zniesienia. Możesz żałować, że się w to wpakowałaś. – Jestem na to przygotowana. – Chyba jesteś. Ale ja nie jestem. I tu tkwi problem. – Pamiętaj o jednym. Bóg nigdy nie zsyła na człowieka więcej niż jest w stanie znieść. – Łatwo się mówi, nie? Wystarczy otworzyć usta i słowa płyną. Zatrzymaj na chwilę samochód. Widzisz błękitne niebo, puchate chmury, pachnące sosny? Już tego nigdy nie zobaczę. Nigdy już nie zjadę ani nie wjadę na tę górę. Już nie będę mógł zabrać Jake’a na ryby. Skończy się dla mnie wszystko, co człowiek robi każdego dnia i traktuje jako rzecz naturalną. Nie będzie mnie tutaj. Moje serce przestanie bić. Wózek będzie stał bezużytecznie w garażu. Nie będę liczył gwiazd z wnukiem. A najgorsze, Fanny, jest to, że nie będę mógł cię ofuknąć ani ci odwarknąć. Tak bardzo chcę odejść z tej ziemi z twarzą, żebyś mogła zachować po mnie miłe wspomnienia. Przepraszam za wszystko. Wiem, że pewnie teraz moje przeprosiny niewiele znaczą, ale dla mnie są o tyle ważne, że wreszcie zebrałem się na odwa228

gę, by je głośno powiedzieć. Gdyby nie ty, pewnie stoczyłbym się do rynsztoka. Wszystko zawdzięczam tobie. Długo nie zdawałem sobie z tego sprawy. To mnie gryzie, Fanny. Chcę być tym, kim ty chcesz mnie widzieć, ale nie wiem, jak to zrobić. Nie mam pojęcia, Fanny. Fanny podniosła się z siedzenia i uklękła przy Ashu. Objęła go. – Wypłaczmy się teraz oboje i zostawmy to za sobą. Chcę, żebyś był taki, jak jesteś. Nie przeszkadza mi, że warczysz i fukasz. Ja ci się odwzajemniam. Kiedy ból stanie się nie do zniesienia, podam ci tabletki, żeby go złagodzić. Wiem, że masz ich całą furę. Zawsze będę o tobie myśleć, nieważne, gdzie będziesz. Masz rację – są między nami nierozerwalne więzy. Nie chcę, żebyś się teraz przejmował tym, czy zachowasz twarz. Radziłeś sobie, kiedy nikogo nie obchodziło... wiesz, co mam na myśli. Wszyscy zadbamy, żeby Jake nie zapomniał o tobie. Zawsze pozostaniesz częścią jego życia. Obiecuję ci, Ash. Czy możesz mi zaufać w tych ostatnich dniach twojego życia? Płakali oboje, przytuleni, drżąc ze smutku. W końcu Ash zarządził – Wystarczy. Jedźmy. Jake będzie w Sunrise za kilka godzin. Chcę zdążyć się zadomowić. Wybierzemy się na ryby. Chcesz iść z nami? – Bardzo. Może zabiorę jedzenie na piknik? – Chipsy ziemniaczane, cukierki Popsicles, dropsy gumowe i żelki. – Ashu Thorntonie! Tak go odżywiasz? – Nie. To na przynętę. Chue daje nam domowej roboty roladę z mięsem i jarzynami i ciasteczka szczęścia. Nie wiesz najważniejszej rzeczy jeżeli chodzi o łowienie ryb. Dropsy gumowe są doskonałą przynętą– o ile jakieś zostaną. Fanny roześmiała się. – Boże drogi! Udało ci się, Fanny! – krzyknął Ash pół godziny 229

później, kiedy wjechali na podjazd. – Jest idealny. Wygląda jakby stał tu już setki lat. Szkoda wielka, że Simon nie może tego zobaczyć. Byłby załamany. – Poczekaj, aż zobaczysz wnętrze. Meble są takie same, tylko nie zniszczone i nie poobijane. Winda jest troszkę większa. Odjazdowa lodówka, co to sama zamraża kostki lodu. Zamontowałam wielki telewizor. Antena satelitarna łapie więcej kanałów niż poprzednio. Zaraz zostaniemy wspaniale powitani. Aha, robotnicy zrzucili z góry ten paskudny monstrualny sejf. – Nie gadaj! Przecież on nawet pusty, musiał być ciężki jak cholera. Niesamowite. Nikt by się nie domyślił, że kiedykolwiek był tu pożar. Spełniłaś obietnicę, Fanny. Wiedziałem, że spełnisz. – Jakim cudem? – Bo Fanny Thornton zawsze dotrzymuje słowa. Wystarczające wyjaśnienie? – Wystarczające. Co chcesz zobaczyć najpierw? – Trzy zielone pigułki. Nie jedną i nie dwie. Trzy. I trochę brandy na popitkę. – Już się robi. Minęło całe dwadzieścia minut, zanim napięcie zniknęło z twarzy Asha. Fanny zaparzyła przez ten czas kawę i przyniosła bagaże z samochodu. Ash w dalszym ciągu trzymał na kolanach czarną płócienną torbę. – Przejdźmy się, Fanny. – Tak, proszę pana. – Fanny zasalutowała szarmancko. – Pozwól, że najpierw załaduję walizki do windy. Rozpakuję twoje bagaże, a ty w tym czasie przejedziesz się po piętrze. Zastała go w sali szkolnej, z wilgotnymi oczami i opuszczonymi ramionami. – Chyba tutaj się wszystko zaczęło. Czuję to, Fanny. Chciałbym móc znaleźć odpowiednie słowa, żeby ci powiedzieć, jak bardzo 230

kochałem moją matkę i jak bardzo za nią tęskniłem po jej śmierci. Za ojcem też. Nie umiałem sobie z tym poradzić. I nadal nie umiem. – Ash, daj upust emocjom. Mów, co chcesz. Jeżeli nie potrafisz znaleźć słów, nie martw się. Jeżeli chce ci się płakać, płacz. Rób, co ci serce dyktuje – wszystko jest na miejscu. – Mam listę. Noszę ją cały czas w kieszeni. Ołówek też. Odchodząc, zabiorę ją ze sobą. – Nic w tym złego – stwierdziła Fanny. – Przygotuję ci pokój i powieszę ubrania. Zdążysz się zdrzemnąć przed przyjazdem Jake’a. – Nie chcę brać lekarstw na marne. Czuję się w miarę dobrze, więc posiedzę sobie chwilę. Fanny zajęła się najpierw pokojem Asha, a potem swoim. Odczekała całą godzinę, a później zawołała Asha. – Zeszłabym na dół. A ty? – Ja też. Napijmy się kawy w ogrodzie. Siedzieli w przyjacielskiej ciszy, którą przerwał dźwięk klaksonu samochodu Iris. Jake w podskokach przemierzył podwórko, wrzeszcząc co sił w płucach: – Dziadziusiu, jestem! Chodźmy na ryby! Poszli wszyscy. Fanny powiedziała później, że był to jeden z najmilszych dni w jej życiu. Kiedy nadszedł czas pożegnania, Jake wśliznął się dziadkowi na kolana, obsypując go pocałunkami i uściskami. – Będę go przywozić co rano dopóki..., Sage będzie po niego przyjeżdżał koło trzeciej – wyjaśniła Iris. – Ash nie wytrzyma dłużej. – Wiem. Doceniam to, Iris. Jeżeli będzie się zanosiło na kiepski dzień, dam ci rano znać. – Jeżeli będziesz czegoś potrzebować... jeżeli będę mogła jakoś pomóc... zadzwoń. 231

– Jasne. Trzy tygodnie po przyjeździe do Sunrise, Ash nie wstał z łóżka. Dwa dni był nieprzytomny. Trzeciego dnia ocknął się całkiem rześki. – Fanny, chciałbym cię prosić o przysługę. – Wiem, chcesz żebym do ciebie mówiła nieprzyzwoicie – droczyła się. – Dobrze. Ale najpierw zrób coś dla mnie. Obiecasz, że zrobisz? – Oczywiście, Ash. – Zadzwoń do Simona i poproś, żeby przyjechał na górę. Wiem, że długo nie pociągnę. Zrobisz to dla mnie? – Jeżeli tego chcesz, oczywiście, że tak. Będę musiała skontaktować się z Simonem przez jego prawnika. Nawet nie wiem, gdzie on mieszka. – Postaraj się, dobra? Poproś gosposię, żeby przyniosła mi kawy. – Lepsza będzie herbata. – Kawa, Fanny. – Skoro chcesz kawy, będzie kawa. Notes mam w kuchni. Zadzwonię stamtąd. Dobrze się czujesz? – Nie, Fanny. Źle. – Jutro rano przyjedzie John Noble. – Nie powinien marnować czasu. Idź, Fanny. Zbiegła po schodach. Serce waliło jej jak młotem – Proszę zanieść panu Thorntonowi kawę. Dopiero po czterdziestu minutach usłyszała w słuchawce głos Simona. – Simon, mówi Fanny. Ash prosi, żebyś przyjechał do Sunrise. Chyba chce się z tobą dogadać w sprawie „Babilonu” – skłamała. – Czy możesz przyjechać natychmiast? On chyba nie ma zbyt wiele czasu. 232

– Doprawdy? – Tak czy nie? – Będę musiał się zastanowić. – Na twoim miejscu nie namyślałabym się długo. Propozycja jest aktualna tylko dopóki żyje Ash. – I co my poczniemy, kiedy go zabraknie? – Nie wiem, jak ty. Ja na pewno będę w żałobie. Co mam powiedzieć Ashowi? – Powiedz, że już jadę. – Dziękuję, Simon. Fanny pobiegła na górę. – Powiedział, że już jedzie, ale kto wie, czy się zjawi. Okłamałam go, że chcesz z nim rozmawiać na temat „Babilonu”. Jak smakowała kawa? – Nie skłamałaś, Fanny. Naprawdę chcę z nim rozmawiać o „Babilonie”. Wylałem kawę na dywan. Nie byłem w stanie utrzymać filiżanki. – Nie szkodzi, Ash. Takie rzeczy nie są ważne. Fanny przyglądała się mężczyźnie o posępnym spojrzeniu, który kiedyś był jej mężem. Gdyby tylko mogła tchnąć w jego wynędzniałe ciało część swojego życia, nie zastanawiałaby się ani chwili. Zdawała sobie sprawę z tego, że Ash umiera, a on miał świadomość, że ona wie, jak niewiele czasu mu zostało. Mówił z trudem. – Chcę, żeby mnie poddano kremacji. – Wiem. Proszę cię, nic nie mów. Oszczędzaj siły. Będę ci mówiła, która godzina, więc o to się nie martw. Chcesz zegarek? – Nie. Wydaje mi się, że mam jakąś przesłonę na prawym oku. – To zaćma. – Nie zadzwonisz do nikogo, prawda? Dasz mi spokojnie umrzeć? – Jasne. – Przyjechał już? 233

– Jeszcze trochę, Ash. Poczytam ci wczorajszą gazetę, jeśli chcesz. Może mój głos pomoże ci nie zasnąć. – Czytaj. Fanny czytała przez pół godziny. Usłyszała szczekanie Daisy na dole i wiedziała, że szczekanie to oznacza jedno: Simon Thornton się zjawił. – Chyba jest. Na pewno tego chcesz? Przeraziła ją zsiniała skóra Asha i krople potu na jego czole. Wiedziała, że gdyby dotknęła jego rąk lub twarzy, okazałoby się, że są zimne i wilgotne. – Fanny, możesz mnie trochę podnieść albo podłożyć mi kilka poduszek? Z wysiłkiem, od którego pot pojawił się na jej czole, podniosła Asha do nieco bardziej pionowej pozycji. Doskonale rozumiała, że nie chce wystąpić przed stojącym nad nim bratem jak człowiek rozłożony na łopatki. Simon, czarujący i pewny siebie, wchodził po schodach za Fanny. – Nic nie powiesz na temat domu? – A co tu gadać? Jest jakaś różnica? – Jakaś jest – warknęła Fanny. – Ash, jak się to życie z tobą obchodzi? Nie za dobrze, sądząc po wyglądzie. – Fanny, zamknij drzwi – poprosił Ash. – Ale... – Wyjdź. – Będę zaraz za drzwiami. – Simon, stań w nogach łóżka, pośrodku, żebym mógł cię dobrze widzieć. Oprócz innych dolegliwości mam też zaćmę. Simon przesunął się na wskazane miejsce. – Dlaczego zmieniłeś zdanie? Pewnie dotarło do ciebie, że spotkasz się z tatą i mamą i chcesz, żeby wiedzieli, że postąpiłeś właściwie? 234

– Tak. Mam zamiar postąpić właściwie. – Wyglądasz, jakbyś chciał mi pstryknąć zdjęcie. Może dobrze by było, gdybyś je zrobił i pokazał mamie. – Dlaczego się nie uśmiechasz, Simon? Chciałbym zapamiętać ten twój uśmieszek, kiedy będę odchodził do wieczności. Ręce Asha poruszyły się pod kołdrą. Gdy tylko Simon odchylił głowę, wybuchając śmiechem, Ash pociągnął za spust rewolweru, który przywiózł ze sobą z miasta. Simon przewrócił się. Fanny wpadła do pokoju. – O, Boże, Ash! – Zabiłem tego sukinsyna? Fanny pochyliła się, żeby sprawdzić puls. – Dla ciebie, Fanny. Nigdy nie dałby ci spokoju, a w końcu zrobiłby coś strasznego. Ja i tak umieram, więc to nie ma znaczenia. Zawsze chciał być we wszystkim najlepszy. Znajdzie się tam przede mną. Dałem mu przewagę. – Boże, Ash. – Obiecałaś, że nie będziesz płakać. – Skłamałam. – Chwyciła go za ręce i mocno ścisnęła. Usiłowała nie patrzeć na dziurę w kołdrze. – Teraz będzie ci dobrze. Jedynie to mogłem dla ciebie zrobić. Mama się chyba wścieknie. – Nie sądzę. Zanim się tu wprowadziliśmy, stoczyłam z Sallie niewielką potyczkę i wygrałam. Będzie... będzie... wszystko będzie dobrze, kiedy się tam znajdziesz. Obiecuję, Ash. – Widzę ją. Spójrz. Jest z nią tata i Devin. Gdzie moja lista? Potrzebna mi lista. Szybko, daj mi ją. – A gdzie jest? – Poszukaj. Potrzebna mi moja lista. Fanny przekroczyła ciało Simona, szukając rzeczy, które Ash miał na sobie ostatnio. – Mama wyciąga rękę. Chce listę. 235

– Mam! Znalazłam ją, Ash! – Wcisnęła mu kartkę do ręki. Usłyszała westchnienie ulgi, i chwyciła jego prawą dłoń. – Puść, Fanny. – Nie. Nie. Nie chcę, żebyś odchodził, Ash. – Mocniej ścisnęła jego rękę. – Musisz puścić moją rękę. Czas już na mnie, Fanny. Proszę cię, puść. – Dobrze, Ash – zaczęła szlochać. – Pomyśl o mnie czasami, dobrze? – Bądź szczęśliwa. Fanny rzuciła się na łóżko, zanosząc się od płaczu. Wydało jej się, że długo, długo później, poczuła, jak podnoszą ją delikatne dłonie. – John. Boże, John. Nie wiedziałam, że tak się stanie. Nie wiedziałam, że tak bardzo to przeżyję. On go zabił dla mnie. To moja wina. Przysięgam na Boga, nie miałam pojęcia, że Ash ma broń. Przywiózł ze sobą z miasta czarną płócienną torbę. Strasznie się o nią bal. Była ciężka, powinnam się była domyśleć. To dlatego poprosił o kawę, żeby gosposia wyciągnęła mu przy okazji torbę. Nie mógł mnie o to poprosić. Ostatnie jego słowa brzmiały: „Bądź szczęśliwa, Fanny”. Boże, John, ja też chciałabym się tu położyć i umrzeć. Co teraz zrobimy? Choć nienawidziłam Simona, uważam, że nie zasługiwał na śmierć z rąk brata. – Ash widocznie myślał inaczej. Wiem, że może jako lekarz nie powinienem tak mówić, ale jeżeli przez chwilę zastanowisz się nad życiem tych dwóch braci, zrozumiesz sposób myślenia Asha. Jego stan, troska o ciebie, żądania Simona... I ta cholerna lista, o której mi mówił w zeszłym tygodniu. – Obaj nie żyją, John. Czy... czy my...? – Zajmę się tym. Co on trzyma w ręce? – Listę. Listę wszystkich... rzeczy, które zrobił Simon i wszyst236

kich rzeczy, które... Żale, które miał zamiar przedstawić matce, kiedy... się tam znajdzie. Nie wiem – Nie czytałam tego. I nie chcę czytać teraz. Powiedział... że widzi ojca, matkę i Devina. Mówił, że matka wyciąga rękę po listę. Wiem, że umierający zawsze mówią takie rzeczy. Myślisz, że naprawdę ich widział? – Chyba myślał, że ich widzi. I mam nadzieję, że ich zobaczył. – Powiedział, że dał mu wygrać, puszczając go przodem. Boże, John, jak ja mam z tym żyć? – Przyjdzie taki dzień, że się z tym pogodzisz. Próbowałem przyjechać tu wcześniej, ale trafił się nagły przypadek do operacji. Zejdź na dół, Fanny i poczekaj na Bess. Przyślij na górę Chue i jego synów. Fanny zrobiła to, o co prosił John. Nie mogła uczynić już więcej. Trzy godziny po śmierci Simon został pochowany na cmentarzu Thorntonów przez Chue i jego dzieci. Fanny, Bess, John, Chue i jego synowie były jedynymi osobami, które uczestniczyły w pogrzebie. John zmówił modlitwę, przekręcając słowa. Nikt nie oponował. Jak tylko odeszli, Chue z synami zaczęli zasypywać grób. Fanny wzdrygnęła się, słysząc odgłos ziemi spadającej na sosnową trumnę, którą zbił Chue. Przed zachodem słońca grób wyglądał tak, jakby był tam tak samo długo jak pozostałe. John Noble podpisał akt zgonu Simona Thorntona pod bacznym okiem swojej żony. Jako przyczynę śmierci podano ustanie akcji serca. Następnego dnia John Noble zgłosił w Centrum Medycznym Thorntonów rezygnację z wykonywania zawodu lekarza, podając jako powód potrzebę spędzania większej ilości czasu z rodziną. To dzieci Thorntonów, nie Fanny, zdecydowały, że trzeba za237

mówić nabożeństwo żałobne w kościółku zwanym Saint Cotton Easter. Odbyło się przy świecach, gdyż właściciele kasyn na Stripie poprosili Fanny o wyłączenie na godzinę świateł na Big White Way. Zgodziła się. Asowi przypadłby do gustu taki hołd. W porannej prasie nie było wielkich nagłówków, z wyjątkiem kondolencji dla rodziny Thorntonów. Na drugiej stronie zamieszczono krótki artykuł z małym zdjęciem Asha w mundurze marynarki. Klepsydrę Simona umieszczono na stronie siódmej, w połowie wysokości. Nie było wzmianki o okolicznościach śmierci. Stało się. Skończyło się. Ogromna część życia Fanny została na zawsze zamknięta, ale życie będzie toczyło się dalej. Ash powiedział, żeby nie zamartwiała się po jego śmierci. Żeby była szczęśliwa, patrząc na to, co ma przed sobą. Wiedziała, że miał rację. – Muszę być w żałobie. Wybacz mi, Ash, że nie spełnię twojej ostatniej prośby. Fanny zapłakała nad przeszłością.

238

Rozdział czternasty Fanny ostatni raz uściskała dzieci – Czy masz w ogóle pojęcie, dokąd się wybierasz, mamo? – spytał Sagę. – Tu, tam i ówdzie. Zadzwonię. – Zatroszczymy się o wszystko – zapewniła Bess. – John aż się pali, żeby mi pomagać w kasynie. Wyobraź sobie tylko: jeżeli ktoś zemdleje z wrażenia z powodu wielkiej wygranej, lekarz będzie na miejscu. Uważaj na siebie, Fanny. – Dobrze. Sunny podeszła bliżej. Przytuliła matkę. – Mamo, chcę ci za wszystko podziękować. Przepraszam, że byłam tak podła. – Nieważne, kochanie. Sunny, jestem z ciebie bardzo dumna. Obiecaj mi, że będziesz tak trzymać dalej. – Obiecuję, mamo. Jake chce ci coś powiedzieć. – Cześć, mężczyzno. Złowiłeś ostatnio jakąś rybę? – Wczoraj złowiłem wielgachną. Jedziesz do dziadziusia? – Jeszcze nie, Jake. Ale któregoś dnia... – Dobrze. Ale ja bardzo za nim tęsknię. Wyślę mu list w balonie. Fanny odkaszlnęła. – Dziadziuś bardzo lubi dostawać listy. – Nie wpakuj się w kłopoty, mamo – powiedziała Billie. – Postaram się. – Ja trochę tu posiedzę. Nie cierpię podróżować. – Dobrze wiedzieć, Billie. – Wystarczy już tych uścisków, buziaków i płaczu – krzyknął Sagę. – Gdybyś nas potrzebowała, jesteśmy tutaj. – Zapamiętam. Wiecie, że kocham was bardziej niż jestem w stanie to wyrazić. – Mamo, jedź już wreszcie! – ryknął znowu Sage. Fanny do239

strzegła łzy w oczach syna. Wyjechała z podziemnego garażu. Była siódma dwadzieścia rano. Kiedy znalazła się na końcu podjazdu, w porannym słońcu dostrzegła zarys wysokiej postaci. Zjechała na bok i opuściła szybę. – Wcześnie wstałeś, Marcus. – W ogóle się nie kładłem. Całą noc spędziłem na tym krawężniku. Chciałem się pożegnać. Dokąd jedziesz, Fanny? – Nie wiem. – Wrócisz? – Nie wiem, Marcus. – Kocham cię, Fanny. – Ja ciebie też. – Będę czekał do skutku. – Zapamiętam. Miej na oku moją rodzinę, dobrze? – Fanny, całe to cholerne miasto ma ją na oku. Dołączę się do tej listy. Jedź bezpiecznie. Zadzwonisz albo napiszesz? – Jak nie będę mogła bez ciebie wytrzymać. Marcus skinął głową. Fanny odjechała. Nie oglądała się za siebie. Musiała załatwić kilka spraw, pojechać w kilka miejsc. Pierwszy przystanek wypadł w Sunrise. Chue z ogrodu przyglądał się, jak Fanny wysiada z samochodu, trzymając w ręce urnę z prochami. Czuł jak łomocze mu serce, gdy Fanny podeszła do krawędzi góry. – W końcu jesteś wolny. Teraz stanowisz jedność ze wszechświatem. Szorstkim i łamiącym się głosem zaintonowała: – Wzbijamy się w błękitne przestworza... – Żeglując po nieboskłonie... – pociągnął Chue, otaczając ją ramieniem. Śpiewali, a po policzkach ciekły im łzy. – Trochę zostawiłam – oznajmiła Fanny, wręczając urnę Chue. – Pochowaj ją przy Sallie. Postaw tylko krzyż, żadnych wyszuka240

nych rzeczy, jak na grobie Simona. – Dobrze, pani Fanny. – Cudownie, że teraz będzie tu mieszkał Sage z rodziną. Dzieci uwielbiają góry. Nic się nie dzieje bez przyczyny. Nie nasza rzecz znać powody. Miej baczenie na moją rodzinę. Ktoś mi niedawno powiedział, że wielu ludzi ma na nią oko. Nie wiedziałam. – Nie musi się pani obawiać. – Jake nie może się doczekać przyjazdu tutaj. Mam nadzieję, że wpuściłeś do stawu okazałe sztuki. – Ma się rozumieć, pani Thornton. – Do widzenia, Chue. – Do widzenia, pani Thornton. Załatwione. Po wszystkim. Dalej, Fanny. O jedenastej Fanny zaparkowała samochód na starannie ogrodzonym podjeździe. Trzymając małe pudełko pod pachą poszła alejką do domu i zadzwoniła. Margaret Lassiter otworzyła szeroko drzwi. – Pani Thornton, bardzo mi przykro z powodu pani męża i jego brata. Jeżeli ja albo Jeffrey możemy jakoś pomóc, proszę tylko powiedzieć słówko. – Widziałam panią i Jeffreya na nabożeństwie żałobnym. Bardzo uprzejmie z pani strony. – Nie chcieliśmy przeszkadzać. – Czy Jeffrey jest w domu? –Nie, w pracy. – Czy mogłaby mu pani to przekonać? To... to są... odznaki pilota, należące do Asha. Pomyślałam, że może chciałby je mieć. Ash... ma teraz inne skrzydła. – Och, pani Thornton, Jeffrey na pewno bardzo się ucieszy. Nie ma pani pojęcia, jak bardzo zadręczał się po tym zdarzeniu z kasynem. Jest pani pewna, że chce pani dać mojemu synowi 241

odznaki jego ojca? Przecież ma jeszcze innych synów. – Jestem pewna, pani Lassiter. Muszę już iść. Dziękuję, że mnie pani wpuściła. – Do widzenia, pani Thornton. Załatwione. Po wszystkim. Dalej, Fanny. Spojrzała na zegarek, wyłączając silnik samochodu. Szybko jej poszło. Dla towarzystwa głośno grało radio. Dopiero po długiej chwili przypomniała sobie dom między czarnymi topolami. Zanim wysiadła z samochodu jeszcze raz spojrzała na zegarek. Ostatni raz przespacerowała się po posiadłości, zachwycając się domkiem na drzewie, który zbudował Marcus. Z krzaków wyskoczył królik. Przestraszona Fanny zrobiła krok do tyłu i wpadła na drabinę prowadzącą do domku na drzewie. Usiadła na trzecim szczeblu. Patrzyła bez celu, a w głowie kotłowały jej się myśli. Znowu spojrzała na zegarek. Miała dziesięć minut. Czas zabrać się do rzeczy. Trzymając ręce w kieszeniach, poszła na środek podwórka i zadarła głowę ku słońcu. – Hej, Sallie, słuchaj! Za dziesięć minut po tym miejscu zostanie jedynie wspomnienie. Zrywam łańcuchy. Nie chcę twojego dziedzictwa. Już dosyć. To jest ostatnia nić, która nas łączy. Miałaś nadzieję, że przywiozę tutaj twojego ukochanego synusia, Simona. I to był błąd. Nie dopuszczę do tego, bym skończyła jak ty. Ash zresztą o to zadbał. Z pewnością włosy jeżą ci się na głowie, kiedy tego słuchasz. Pozbyłam się całego dobytku z sejfu. Jest bardzo bezpieczny. Pierwszą rzeczą, jaką zrobiłam po śmierci Asha było zwalenie z góry twojego biurka i tabliczki. Dorobiłam się w jarze prawdziwego śmietnika. Gdyby była możliwość usunięcia cmentarza, na pewno bym to zrobiła. Prywatne cmentarze są nieprzyzwoite. Kiedy wpadnę na pomysł, jak się go pozbyć, natychmiast to zrobię. Na razie jest tym czym 242

jest– miejscem. I nic ponadto. Ten dom jest ostatnią nicią. O, muszę iść, słychać już sprzęt na drodze. Nie chcę od ciebie żadnego znaku. Nie sądzę, żeby tym razem potrzebny był deszcz, pioruny czy błyskawice. Aha, jeszcze jedno. Wracam do panieńskiego nazwiska. Podpisuję się pod tym jako Fanny Logan. – Zasalutowała szarmancko, a potem poszła przed dom. – Pani Thornton? – Pan Wyler. Śliczny dzień, prawda? – Rzeczywiście. To ten dom? – Tak. Ładny, prawda? – Niech pani rzuci cenę. Kupię go od pani. – Nie mogę. Ma pan spychacz. Dom jest zbudowany z kamienia. Czy spychacz da sobie z tym radę? – Tak, pani Thornton, wszystko się zrobi. Jest pani pewna? – Tak, proszę pana, jestem pewna. – Chce pani, żeby cały gruz przewieźć z powrotem do kopalni kamienia? – Tak. I jeżeli pan może, proszę zagrabić ziemię tak, żeby żaden ślad nie został po domu. I po domku na drzewie również. – W porządku, pani Thornton. Pani jest szefem. – Już nie jestem panią Thornton. Przyjechałam tutaj kiedyś jako Fanny Logan z Shamrock i jako Fanny Logan stąd wyjadę. Wiem, że pan nie rozumie, ale nie szkodzi. Proszę przesłać rachunek na adres kasyna. Trzymając Daisy w ramionach Fanny przyglądała się, jak rusza ciężka maszyneria. Potężny młot kołysał się powietrzu. Fanny miała wrażenie, że powietrze całkowicie zamarło. Ani na chwilę nie spuszczała oczu z młota. – Dalej! Jak tylko młot uderzył w dach domu, Fanny wsiadła do samochodu. Nie oglądała się za siebie. 243

Załatwione. Po wszystkim. Dalej, Fanny. Wyczerpana, znalazła się na drodze prowadzącej na farmę Josha Colemana. Było późno, dochodziła jedenasta. Światła zachęciły ją, żeby przejechać przez podjazd w kształcie podkowy. Ktoś w domu musiał usłyszeć odgłos silnika jej samochodu. Na ganku zapaliło się ciepłe żółte światło. – Poczekaj, Daisy. To nie potrwa długo. Fanny weszła po czterech kamiennych schodach i stanęła przed drzwiami. Otworzyły się, zanim zdążyła zadzwonić. Stał przed nią Josh Coleman, na którego twarzy malowało się zaskoczenie z powodu tej późnej wizyty. Fanny nie przeprosiła. – Proszę wejść, pani Thornton. Czy coś się stało? – Przywiozłam panu albumy rodzinne. I chciałabym zabrać moje, jeżeli można. Przywiozłam również dla pana list od pańskiego siostrzeńca, Asha. Zmarł dwa tygodnie temu, tego samego dnia, co jego brat, Simon. W rodzinie Thorntonów zostało jedynie dwóch męskich potomków, dzięki którym nazwisko może przetrwać – moi synowie, bliźniacy Birch i Sage. – Aż takie znaczenie ma dla pani, żeby przywozić mi albumy o tej porze? Wyczuwam, że jest pani podenerwowana. – Nie lubię konfrontacji. Przyjechałam tutaj, żeby panu powiedzieć, że podle pan postąpił wobec swojej rodziny, zresztą pański brat również, kiedy zostawiliście ich wszystkich w nędznej chacie. Nie ma usprawiedliwień. Nawet gdyby pan je miał, nie chcę ich słuchać. Rodzina, panie Coleman, jest najcenniejszą rzeczą na ziemi. Kiedy wszystko inne przepadnie, kiedy wszystko inne zawiedzie, liczy się jedynie rodzina. Nie wierzę, żeby poszukiwał pan swoich bliskich zbyt gorliwie. Pan i Seth byliście już bogaci, kiedy Sallie wróciła do tej chaty. Mógł pan zrobić to samo. Mógł pan wrócić. Sprowadza mnie tutaj nienawiść, 244

jaką w Sallie zrodził pański postępek. Z powodu tej głębokiej nienawiści, jaką żywiła, zniszczyła życie swoich synów i próbowała zrujnować moje. Dzisiaj przeżywam decydujący dzień. Proszę o moje albumy. – Pani Thornton... – Nie jestem już panią Thornton. Nazywam się Fanny Logan. Poproszę moje albumy. Staruszek odwrócił głowę na prawo, gdzie równiutko ułożone leżały albumy Fanny. Wzięła je i przycisnęła do piersi. Z jej gardła wydobył się szloch. Poczuła, że ktoś prowadzi ją do krzesła. – Chyba powinna się pani wygadać. Potrafię słuchać. Jeżeli chce pani płakać, mam całą paczkę chusteczek. Dużo później Fanny wstała i wyciągnęła rękę. – Zapomniałam o moim psie. Jest w samochodzie. – Może przenocuje pani u nas? Do miasta jest daleko. – Nie, dziękuję. Już późno. Dobranoc, panie Coleman. – Jak Bóg da, odwiedzę Nevadę i Texas przed zimą. Czas, by moja część rodziny poznała resztę. – Będzie się mógł pan uważać za szczęściarza, jeżeli ktokolwiek otworzy panu drzwi. – Będę błagać i prosić – powiedział staruszek. – To tylko słowa. – Myli się pani, Fanny Logan. To obietnice. Załatwione. Po wszystkim. Dalej, Fanny. O drugiej w nocy Fanny zatrzymała się przy całodobowym zajeździe. Zamówiła jedzenie i zaniosła je do samochodu, gdzie pochłonęła je niemalże tak szybko jak Daisy. Bardzo długo siedziała na parkingu, popijając kawę i paląc papierosy. Daisy usadowiła się jej na kolanach. O wpół do piątej ruszyła w kierunku międzynarodowego lotniska w Waszyngtonie. Zaparkowała samochód na miejscu długoterminowego postoju, zastanawiając się jednocześnie, co dokładnie oznacza słowo: długoterminowy. O wpół do szóstej jako 245

pierwsza stała w kolejce do kasy linii lotniczych Delta. – Dokąd, proszę pani? – Do domu, do Shamrock. Dwa bilety pierwszej klasy – jeden dla mnie, a jeden dla mojego psa. – Proszę bardzo. Pani samolot odlatuje za czterdzieści minut. Wejście numer trzy. Fanny przecisnęła się przez tłum, szukając oczami telefonu. Daisy zawyła cicho, kiedy jej właścicielka wykręcała numer. – Marcus? – Fanny? – Fanny Logan, Marcus. Chciałam ci tylko powiedzieć, że cię kocham. I chciałam ci też powiedzieć, dokąd jadę. – Dokąd, Fanny? – Do domu. – Którego domu, Fanny? – Jedynego, który tak naprawdę był moim domem. Do Shamrock. – Chciałabyś mieć towarzystwo? Oprócz Daisy, oczywiście? – Bardzo bym chciała. – To odłóż słuchawkę, żebym mógł się pozbierać. Wynajmę samolot. Poczekasz na mnie na lotnisku w Pittsburgu? – Tak. – Jak długo będziesz czekać? Roześmiała się. – Marcusie Reed, ja i mój pies będziemy czekać tyle, ile będzie trzeba. Nie słyszałeś, co powiedziałam? Kocham cię. – Lepiej bądź tego samego zdania, kiedy wysiądę z samolotu. Odłóż słuchawkę, Fanny. – Marcus. – Tak, Fanny? – Zrobiłam wszystko, co powinnam była. Przerwałam ostatnią więź. – I jak się czujesz? 246

– Tak samo jak w tysiąc dziewięćset czterdziestym czwartym, kiedy wyjeżdżałam z Shamrock. – Do diabła. Odłóż słuchawkę. – Dobrze. – Widzisz, Daisy – wyszeptała – jednak w tym wszystkim spotkało nas coś dobrego. Jechała do domu. A kiedy już znajdzie się w tym cudownym miejscu, dołączy do niej mężczyzna, na którego całe życie czekała. Jej świat wreszcie wyglądał normalnie. Fanny przecisnęła się do wejścia numer trzy, ruszając w ostatni etap swojej podróży. KONIEC

247