Michaels Fern - Swiatla Las Vegas 06 - Dziedzictwo Vegas

Fern Michaels Dziedzictwo Vegas Tom 6 cykl Światła Las Vegas

Dwóm wspaniałym siostrom: Anne Griffith i Carol Walderman

Rozdział pierwszy Ruby stała przy oknie, patrząc przed siebie niewidzącym wzrokiem. Chmury ustąpiły i podwórze zostało zalane srebrzystą poświatą. Była pełnia księŜyca. Ptactwo, choć juŜ zamknięte na noc, w jakiś sposób to wyczuwało; hałas dobiegający z kurników nie nikł ani na chwilę. W uszach Ruby te dźwięki, świadczące o niepokoju stada brzmiały złowieszczo. Przed wielu laty, kiedy indyki zaatakowały jej ojca, takŜe była pełnia. Miała wraŜenie, Ŝe dochodzące z zewnątrz odgłosy otaczają cały dom i wciskają się w kaŜdą, najmniejszą nawet szparę budynku. Starając się je zignorować, Ruby ruszyła w głąb pokoju, aby przyrządzić sobie solidnego drinka. Kostki lodu postukiwały o szkło, kiedy nerwowo przechadzała się po gabinecie. Jej trasa wiodła wokół biurka, stołu ze stojącą na nim lampą oraz obitego skórą, zdezelowanego fotela, w którym potęŜne ciało jej ojca odcisnęło głęboki ślad. Drobna i szczupła Ruby w Ŝaden sposób nie umiała się do niego dopasować. Podkładała sobie zwykle dodatkowe poduszki, ale i tak siedziało się jej niezbyt wygodnie. Powinna wstawić tu nowe krzesło, lecz juŜ sama myśl o tym wydawała się jej bluźnierstwem. DuŜo prościej było przycupnąć na samym brzeŜku mocno wysiedzianej skórzanej poduszki niŜ wyrzucić ukochany fotel ojca. Na dobrą sprawę naleŜałoby urządzić cały gabinet, odmalować poszarzałe z brudu ściany, a zamiast starych, zielonych rolet załoŜyć nowoczesne Ŝaluzje. Wystarczyłyby drobne zmiany: jakieś obrazki, kilka kwiatów w doniczkach, odnowienie starego, zniszczonego biurka, nowe podłogi – moŜe wykładzina albo łatwa do utrzymania w czystości terakota. W jednym kącie stanęłaby lampa oraz nowy wygodny fotel z

podnóŜkiem, w którym mogłaby się oddawać lekturze najświeŜszych periodyków. Ruby odstawiła szklankę z alkoholem na brzeg biurka, aby zanotować kilka rzeczy, następnie dokończyła drinka i nalała sobie znowu. Z wielką przyjemnością wysączyła ulubionego drinka ojca zwanego Dziki Indyk. Jeszcze jeden, a zacznie się huśtać na zakurzonym Ŝyrandolu w kształcie jelenich rogów. Ponownie podeszła do okna. Dręczył ją niepokój, i nie chodziło tu ani o pełnię księŜyca, ani o poruszenie wśród kurcząt. Nie mogła sobie znaleźć miejsca z zupełnie innego powodu. MoŜe powinna wykonać kilka telefonów i sprawdzić, jak się ma reszta rodziny. Iris na pewno źle znosi taką pogodę. Tylko co ona, Ruby, mogłaby zrobić poza trzymaniem cięŜarnej kobiety za rękę? Sagę był w domu, niech lepiej on się tym zajmie. Celia leŜała juŜ w łóŜku, tego Ruby była całkowicie pewna. ŚwieŜo upieczona rzeczniczka sieci Chicken Palace dosłownie padała z nóg po całym dniu cięŜkiej pracy przed kamerami. Billie? CóŜ, prawdę mówiąc, szansa na to, Ŝe młoda kobieta wdała się nagle w zajadłe spory ze swoimi wierzycielami nie wydała się Ruby zbyt wielka, nie mogła jednak takiej ewentualności całkowicie wykluczyć. Nie zastanawiając się dłuŜej, podniosła słuchawkę i wystukała numer Billie. – Wiem, Ŝe to moŜe zabrzmieć dziwnie, ale mam nieodparte uczucie, Ŝe gdzieś się dzieje coś złego. To nie wpływ pełni. Głupio mi tak dzwonić po ludziach, ale nie zasnę, póki się nie upewnię, Ŝe wśród osób mi bliskich nie dzieje się nic złego. Przepraszam, Ŝe zawracam ci głowę. Billie moŜna skreślić. W jej głosie dało się co prawda słyszeć napięcie, ale cięŜko pracowała, aby jak najszybciej zatrzeć ślady własnych szaleństw. Kto następny? Marcus i Fanny. Ruby połączyła się ze szpitalem i usłyszała, Ŝe w stanie rannego nie zaszła Ŝadna zmiana, a

pani Reed udała się do domu ponad godzinę temu. Nalała sobie kolejną porcję alkoholu i dodała lodu ź małej turystycznej lodówki stojącej pod ścianą. Wystukała numer Sunrise. Zaspany głos Sage’a upewnił ją, Ŝe w domu na szczycie góry wszystko szło po staremu. Na liście pozostali jej juŜ tylko Sunny i Birch. Wziąwszy pod uwagę róŜnicę czasu, pogrąŜeni byli zapewne w głębokim śnie. A niech to szlag trafi, zachowuje się niczym kwoka, w dodatku pisklęta nawet nie są jej własne. Poczuła, Ŝe dostaje gęsiej skórki, a Ŝołądek skurczył się jej nieprzyjemnie. MoŜe chodzi o Jeffa i o coś strasznego, co dzieje się w „Babilonie”. Był to strzał na oślep, ale Ruby długo nie mogła się pozbyć tej myśli. Na wszelki wypadek wystukała prywatny numer Neala Tortolowa. Odezwał się niemal natychmiast. – Proszę nie myśleć, Ŝe zwariowałam, panie Tortolow, jednak męczy mnie... ogromny niepokój... i nie mogę uchwycić jego przyczyny. Przyjmijmy, Ŝe to kobieca intuicja. Czy w kasynie wszystko jest w porządku? To znakomicie. Przepraszam, Ŝe oderwałam pana od pracy. Tak, wiem, Ŝe mamy pełnię. Fanny powiedziała mi kiedyś, Ŝe podczas pełni księŜyca do kasyna ściągają wszyscy dziwacy i pomyleńcy z okolicy. Podejrzewam, Ŝe to jedna z tych tajemnic Ŝycia, których nigdy do końca nie pojmę. śyczę panu spokojnej nocy. Dla odmiany Ruby nalała sobie porcję bourbona. Nawet jeśli pohuśta się na Ŝyrandolu, to co z tego? Kto ją zobaczy? Nikt. MoŜe powinna juŜ pójść do łóŜka. Tylko po co ma się fatygować, skoro i tak nie zaśnie. Z dwojga złego woli juŜ siedzieć w gabinecie i dalej pić. PrzecieŜ gdyby coś się stało, ktoś by juŜ do niej zadzwonił. Pij dalej, Ruby, pij, a nigdy się nie dowiesz czy ktoś dzwonił, czy nie, strofował ją wewnętrzny głos. Znowu zaczęła przemierzać gabinet tam i z powrotem. Jej krok był powolny, ospały. Jednym haustem opróŜniła szklankę, po raz szósty przechodząc koło biurka.

Telefon odezwał się, gdy dziesiąty raz pokonywała tę samą trasę. Ruby wzdrygnęła się, wypuściła szklankę z dłoni i padła na ojcowski fotel. Gorączkowo chwyciła słuchawkę. – Fanny?! Tak się cieszę, Ŝe dzwonisz. Czy wszystko w porządku? Przez cały wieczór męczy mnie okropne uczucie, Ŝe gdzieś dzieje się coś złego. Obdzwoniłam, kogo się tylko dało. Chciałam się upewnić, Ŝe wszystko w porządku. Sagę i Iris śpią, Billie pracuje, Celia jest w łóŜku, a stan Marcusa nie uległ zmianie. Wiera – Ŝe odezwałabyś się, gdyby coś się działo. Nie dzwoniłam tylko do Sunny i Bircha, z uwagi na róŜnicę czasu. A prawda, ty o niczym nie wiesz. W piątek wyjechali do Vermont na narty. Wybacz, Ŝe gadam jak najęta, ale okropnie się cieszę, Ŝe cię słyszę. Ty teŜ tak się czujesz? BoŜe, co za ulga, nawet nie umiem tego wypowiedzieć. JuŜ zaczęłam podejrzewać, Ŝe mi na mózg padło. Najpierw sądziłam, Ŝe to z powodu pełni, bo kurczaki są niespokojne, ale nie w tym rzecz. Tu chodzi o coś całkiem innego. Nie potrafię tego sprecyzować. Jak tylko się zorientuję, co mnie tak męczy, natychmiast dam ci znać. Jeden z moich ludzi odbierze jutro rano lalki gotowe do wysyłki. Naprawdę udało nam się zrobić to własnymi siłami. Zupełnie nie wiem, jak mam ci dziękować, Fanny. Serce mi rośnie za kaŜdym razem, gdy mi tłumaczysz, do czego słuŜy rodzina. Daj mi znać, jeśli będę mogła coś dla ciebie zrobić. Zamroczona lekko alkoholem Ruby wyciągnęła się na starej skórzanej kanapie, na której jej ojciec sypiał niezliczoną ilość razy. Miała wraŜenie, Ŝe wciąŜ jeszcze wyczuwa aromat jego wody po goleniu, woń, która przez tyle lat kojarzyła się jej z „tatusiem”. W oczach kobiety zalśniły łzy, ale otarła je rękawem bluzki. Nigdy dotąd nie była beksą, więc i teraz nie będzie. Jest twarda, zupełnie jak jej matka. Ruby sądziła kiedyś, Ŝe bycie twardym to wielka zaleta. Teraz wolałaby mieć w sobie więcej z ojcowskiej łagodności. A przecieŜ przedtem całymi latami marzyła o tym, by ojciec wykazywał więcej,

stanowczości i zdecydowania. Niemniej zawsze ceniła sobie jego łagodność, umiejętność dostrzegania rozmaitych aspektów rozwaŜanego problemu i zdolność prawidłowej oceny sytuacji. I chociaŜ wielokrotnie kwestionowała ojcowskie decyzje, zawsze w końcu musiała się z nimi zgodzić, zwłaszcza gdy zapewniał ją, Ŝe na nic więcej go nie stać. Myśli Ruby poszybowały w stronę Teksasu, do Metaxasa Parisha, jedynego męŜczyzny, dla którego jej prywatny świat kiedyś stanął otworem. Została mu przedstawiona na balu hodowców bydła na krótko przed śmiercią ojca. Ruby wzięła udział w uroczystości dzięki zaproszeniu, jakie przysłał jeden z przyjaciół jej matki nie wiedząc, Ŝe Ruda Ruby juŜ nie Ŝyje. A na balu był ON, waŜna osobistość, drugi na liście najbogatszych ludzi w kraju, chociaŜ Ruby wówczas o tym nie wiedziała. Mimo Ŝe piętnaście lat od niej starszy, obcesowy i pewny siebie, potrafił być jednocześnie zaskakująco łagodny. Spodobał się jej od pierwszego wejrzenia. Ale był Ŝonaty, co ją odstraszało. Nie miało dla niej znaczenia, Ŝe pani Parish mieszka w Kaliforni i od lat nie widuje się z męŜem. Choć Metaxas zalecał się do Ruby całym sercem, wielokrotnie posyłał po nią swój prywatny samolot odrzutowy, ofiarowywał prezenty, które sam nazywał błyskotkami i szmatami, a które w rzeczywistości okazywały się kosztownymi futrami i bezcenną biŜuterią, Ruby wszystko odsyłała z powrotem. W Ŝyciu prywatnym Parish swoim spokojem, łagodnością i troską o innych przypominał jej ojca, choć w świecie interesów był bezlitosny i Ŝądny władzy. Pewnego razu pojawił się na progu w czarnym krawacie, kowbojskich butach i kremowym kapeluszu. W rekach trzymał ogromne pudło przewiązane gigantyczną czerwoną kokardą. Nie przyjmując odmowy do wiadomości, czekał, aŜ Ruby wystroi się w te wszystkie „kiecki” i „świecidełka”, które jej przywiózł. Zanim zorientowała się, co Metaxas zamierza, porwał ją swoim prywatnym

odrzutowcem do ParyŜa. Tam w końcu poddała się jego urokowi. Spędzili razem siedem dni, najwspanialszych dni w jej Ŝyciu. A gdy się skończyły, Ruby, podobnie jak Kopciuszek, wróciła do swojej dyni. Nie wiedząc, co ma dalej ze sobą zrobić, zwierzyła się ojcu. Jedyne, co starszy pan miał jej wtedy do powiedzenia to: „Chcę dla ciebie czegoś więcej niŜ czyjś mąŜ. „ Rozczarowanie w jego oczach było tak wielkie, Ŝe Ruby spakowała swoje rzeczy i uciekła. Wróciła dopiero po latach, gdy jej ojciec znowu się rozchorował. Metaxasie Parishu, gdzie jesteś? Co porabiasz? Czy pamiętasz mnie jeszcze? – pomyślała. Oczywiście, Ŝe ją pamiętał. Poprzysiągł jej dozgonną miłość i ofiarował wszystko, co mógł: księŜyc, gwiazdy oraz nieprzebrane bogactwa. Nie był natomiast w stanie dać jej tej jednej, jedynej rzeczy, o której Ruby bezustannie marzyła: swego nazwiska i prawdziwej rodziny, którą dziewczyna mogłaby nazwać własną. Anie mógł jej tego dać, poniewaŜ jego Ŝona uparcie odmawiała mu rozwodu. Na samym początku ich znajomości Metaxas czuł się zaskoczony, Ŝe w oczach Ruby cały jego majątek nic nie znaczy. Kiedy go zapytała: – W ilu domach moŜna mieszkać w tym samym czasie, iloma samochodami jeździć i iloma samolotami latać jednocześnie? – wpatrywał się w nią pustym wzrokiem, niczego nie pojmując. Zrozumiał jednak, gdy dodała: – Bóg okazał się dla ciebie łaskawy, pora więc zacząć okazywać wdzięczność i wyrządzać dobro innym, tak jak robili to i po dziś dzień robią Thorntonowie. Prenumerując dziennik wychodzący w Dallas, Ruby mogła śledzić akcje charytatywne, w których brał udział jej ukochany męŜczyzna. Rozdawane przez niego sumy wprost nie mieściły się w głowie, a czołowe miejsca na liście jego przyjaciół i znajomych zajmowali prezydenci, królowie, ksiąŜęta, gubernatorowie i wpływowi politycy. Metaxas Parish był osobistością powszechnie znaną. Zwierzył się jej kiedyś, Ŝe pozostaje w zaŜyłych stosunkach z prezydentem, zna nawet

jego prywatny numer telefonu w Białym Domu. Nie miało to dla Ruby wielkiego znaczenia, bowiem nikt na świecie nie zdołał poznać Metaxasa Parisha tak, jak ona go poznała. Była o tym święcie przekonana. W chwili słabości, pod wpływem poczucia winy, zwierzyła się całej rodzinie ze swego nieodpowiedzialnego flirtu. Wysłuchali i jakoś nikt nie miał jej tego za złe. Kochała ich za to, Ŝe okazali jej zrozumienie. Co by się stało, gdyby teraz do niego zadzwoniła? Jak by zareagował? Co by powiedział tym swoim melodyjnym tonem, tak bliskim jej sercu? Prawdopodobnie rzuciłby coś w rodzaju: „Ruby, najdroŜsza moja, jak ten wielki niedobry świat cię traktuje? Czy dzwonisz, moja słodka, Ŝeby zapowiedzieć swoją wizytę?” A potem jego głos zniŜyłby się do szeptu: „Pamiętam, najmilsza, czas, jaki wspólnie spędziliśmy w ParyŜu. Co do minuty. „ Oczy Ruby wypełniły się łzami. Gdyby tylko Ŝycie chciało być nieco prostsze. Hojną ręką nalała sobie kolejną porcję bourbona i dorzuciła dwie na pół stopione kostki lodu. Podeszła do okna i ponownie zajęła swoją pozycję. Wypity alkohol sprawił, Ŝe poruszała się niczym marionetka. Obejrzała się, Ŝeby sprawdzić poziom whiskey w butelce. Do rana było jeszcze daleko, a w butelce pozostało niewiele ponad połowę pierwotnej zawartości. Nagle zapadła cisza, jakby wszystko wokół zamarło. Kurczęta przestały hałasować. Zapanował nienaturalny spokój. Zrobiło się ciemno, wielka chmura przysłoniła tarczę księŜyca. Co za dziwna, niepokojąca noc. Ruby zerknęła na wiszący na ścianie zegar. Za pięć jedenasta. Pora na wieczorne wiadomości. Włączyła niewielki aparat telewizyjny stojący na brzegu biurka. Wysłuchała komentarzy Dana Rathera na temat ostatniej amerykańskiej akcji przeciwko Iranowi w odwecie za jego ataki w Zatoce Perskiej. Podziękowała Bogu, Ŝe nie ma syna, który słuŜyłby teraz w wojsku. Na ekranie pojawiła się twarz Olivera Northa.

Czy ten człowiek jest prowokatorem, czy wielkim bohaterem Ameryki? – Nie wiem i nic mnie to nie obchodzi – mruknęła Ruby, nalewając sobie kolejną porcję alkoholu. – Skończ juŜ wreszcie. Chcę jeszcze wysłuchać prognozy pogody i iść spać – oświadczyła, zwracając się do męŜczyzny na ekranie. Po chwili pojawiła się światowa mapa pogody. – W nocy i rano lekki mróz. W ciągu dnia temperatura podniesie się do około siedmiu stopni powyŜej zera – rzuciła Ruby, uprzedzając prognozę. Dopiero po chwili dotarło do niej, Ŝe tekst prognozy niezupełnie odpowiada jej przepowiedniom, a w głosie spikera dźwięczy podniecenie. Na wstępie sporo uwagi poświęcił ulewnym deszczom na Wschodnim WybrzeŜu. Potem przesunął pałeczkę wyŜej, a w jego głosie pojawiły się wysokie tony. Wskazując na Nową Anglię mówił o wyŜach i niŜach, o zimnych frontach i ciepłych masach powietrza, co Ruby puszczała mimo uszu. Dopiero słowa „niezwykle gwałtowna burza śnieŜna” sprawiły, Ŝe czujnie się wyprostowała. Gwałtowne, porywiste wiatry, temperatury poniŜej zera i ponad sześćdziesiąt centymetrów śniegu. „W chwili obecnej wszystko wskazuje na to, Ŝe główne uderzenie pójdzie na New Hampshire i Vermont. W Connecticut i Massachusetts grubość pokrywy śnieŜnej nie powinna podczas burzy przekroczyć trzydziestu centymetrów. JuŜ w tej chwili docierają do nas informacje o przerwach w dostawie energii, o zerwanych liniach telefonicznych i drogach zamkniętych z powodu zasp. Powtarzam, to są drugie w tym sezonie opady śniegu połączone z gwałtowną burzą. Będziemy podawać dalsze szczegóły w miarę napływu informacji. „ Ręka Ruby drŜała, gdy kobieta ponownie nalewała sobie bourbona. Nieczęsto jej się to zdarzało – poprzednim razem piła w ten sposób, kiedy odeszła od Metaxasa Parisha. Usiłowała wyobrazić sobie, co znaczy pięćdziesiąt centymetrów

śniegu w ośrodku narciarskim. Serce zabiło jej głucho, gdy wyobraziła sobie Sunny i Harry’ego w fotelach na kółkach. Czy naprawdę nic im nie groziło? Oczywiście, Ŝe nie. Wszystkie takie ośrodki znajdowały się pod kontrolą policji, patroli narciarskich oraz górskiego pogotowia ratowniczego, musiały teŜ być przygotowane na wszelkie kaprysy pogody i zaopatrzone w generatory, zamraŜarki oraz duŜe ilości drewna, którym palono w kominkach. Z pewnością dysponowały własnymi pługami śnieŜnymi i cięŜkim sprzętem. Pozostawało tylko pytanie, czy takie ośrodki były przygotowane na osoby pokroju Sunny i Harry’ego. Wielki BoŜe, trzeba się dobrze zastanowić. Czy Fanny wie, Ŝe Birch i Sunny są w Vermont? Ruby miała zamiar ją poinformować, ale teraz nie mogła sobie przypomnieć, czy to zrobiła, czy nie. MoŜe Fanny oglądała ostatnie wiadomości? Podobno matki dysponują jakimś szóstym zmysłem, który ostrzega je, gdy ich dzieciom zagraŜa niebezpieczeństwo. Mieszkając na górze Sunrise, a przedtem w Pensylwanii, Fanny nie raz miała do czynienia ze śniegiem. Zatem informacja o gwałtownej burzy śnieŜnej pod koniec października nie powinna jej zaniepokoić. Ruby wylała zawartość szklanki do zlewu i w malutkiej kuchence obok gabinetu zaparzyła świeŜą kawę. Czuła, Ŝe powinna mieć teraz jasny umysł. Tak długo niespokojnie krąŜyła po ciasnym pomieszczeniu, aŜ zakręciło się jej w głowie. Gdy kawa była gotowa, kobieta prawie parząc się w język, wychyliła duszkiem pierwszą filiŜankę. Po chwili wypiła następną porcję, i jeszcze następną, aŜ poczuła, Ŝe powoli dochodzi do siebie. Od czego naleŜy zacząć? Rzecz jasna od telefonu do ośrodka narciarskiego. Ruby odszukała wśród papierów na biurku numer, który dostała od Sage’a. Zamówiła rozmowę, a serce tłukło się jej w piersi ze zdenerwowania. – Linie są zerwane, proszę pani – poinformował ją operator. Ruby

odłoŜyła słuchawkę. Tętno jeszcze jej wzrosło. Zadzwonić do Sage’a? A moŜe do jego matki? Prawdę mówiąc, Fanny w tych dniach była bez reszty zajęta czym innym. Ale przecieŜ Sagę ma szczególny duchowy kontakt ze swym bratem bliźniakiem. Czy na całym świecie tylko ona się martwi tą burzą? A jeśli tak, to czemu to przypisać? Dlaczego nikt inny się tym nie przejmuje? Ruby jest przecieŜ tylko ciotką, a i to jakby przyszywaną. Czy ktokolwiek jej podziękuje – chociaŜ nie o wyrazy wdzięczności jej chodziło za pobudkę w środku nocy z informacją, Ŝe burza zaatakowała stany Nowej Anglii? Zaciśniętymi pięściami kobieta kilkakrotnie uderzyła w blat biurka. – Tak jakby mnie obchodziło, co myślą o mnie inni – wymamrotała. JuŜ miała wyciągnąć rękę po słuchawkę, gdy zadźwięczał telefon. Była godzina jedenasta piętnaście. O takiej porze nikt nigdy do niej nie dzwonił. KtóŜ to mógł być? Fanny? Sagę? Metaxas? Ooo, tak, chyba tylko w moich marzeniach – pomyślała. – Halo? – odezwała się zduszonym głosem. – Ciocia Ruby? Posłuchaj, wiem, Ŝe wydam ci się nadopiekuńczym wapniakiem, ale właśnie obejrzałem ostatnie wiadomości. Czuję się tak, jakbym miał za chwilę eksplodować. Czy widziałaś prognozę pogody? Trochę drzemałem i obudziłem się akurat w momencie, kiedy zaczęli ją nadawać. – O, BoŜe, Sagę, a ja tu siedzę i zastanawiam się, czy powinnam do ciebie dzwonić. Przez cały dzień chodziło za mną... przeczucie czegoś złego. Nawet kurczaki wiercą się niespokojnie. Początkowo myślałam, Ŝe z powodu pełni księŜyca. Chciałam zadzwonić do Vermont, ale linie są zerwane, pewnie przez tę burzę. Przyszło mi do głowy, czy by nie zadzwonić do stacji górskiego pogotowia ratowniczego. Trochę się wahałam, i wtedy właśnie ty zatelefonowałeś. Jestem pewna, Ŝe gdyby mieli tam jakieś powaŜne problemy, juŜ byśmy o tym wiedzieli.

– Jakim cudem, skoro linie zerwane? Mam w związku z tą burzą jak najgorsze przeczucia. Zawsze czuję, kiedy Birch ma kłopoty. A teraz ma, wiem o tym z całą pewnością. Wyczuwam je kaŜdą komórką mego ciała. Mam poczucie, Ŝe powinienem coś zrobić, tylko nie wiem, co. Chciałem zadzwonić do mamy, a potem doszedłem do wniosku, Ŝe nie naleŜy jej denerwować. Mam nadzieję, Ŝe przesadzam. Nie wiem, jakie to ma znaczenie, ale cały dzień byłem jakiś nieswój. Częściowo z powodu Iris. À propos, zaangaŜowałem... zresztą mniejsza o to – wycofał się Sagę, przypominając sobie, Ŝe Celia Thornton została rzecznikiem thorntonowskiej sieci Chicken Palące. – Czy twój samolot jest gotów do startu? Serce podeszło Ruby do gardła. – Ja... wydałam polecenia, Ŝeby stale był przygotowany do drogi. Tata zawsze dbał o to, by maszyna była wysprzątana, zatankowana i mogła w kaŜdej chwili odlecieć. Gdy wysłano mnie do szkoły, z początku duŜo chorowałam. Tata zawsze odwiedzał mnie przed zmierzchem. Kiedyś wziął ze sobą mojego brata, ale Ash nie wiedział wtedy, kim jestem. Kiedy na koniec, tuŜ przed śmiercią twojego ojca, spotkaliśmy się twarzą w twarz, powiedział, Ŝe moja twarz wydaje mu się znajoma i spytał, czy przypadkiem się kiedyś nie spotkaliśmy. Skłamałam wtedy i zapewniłam go, Ŝe nie. O BoŜe, po co ja ci to wszystko mówię? W obecnej sytuacji to zupełnie niewaŜne. Odpowiedź brzmi – tak, samolot jest gotów do drogi. Jeśli myślisz o tym, co podejrzewam, to lepiej wybij to sobie z głowy. Jestem pewna, Ŝe tamtejsze lotniska są pozamykane. Zresztą, czy w ogóle w Vermont jest lotnisko? – Jest, nieduŜe. Korzysta z niego mnóstwo jednosilnikowych maszyn. Wiesz, tata umiał posadzić samolot nawet na znaczku pocztowym, nawet przy koszmarnej pogodzie. Był wspaniałym pilotem, jednym z najlepszych w czasie wojny.

Głosem drŜącym ze zdenerwowania Ruby spytała: – A jak ty sobie radzisz ze sterami? – Obawiam się, Ŝe nie dorównuję ojcu, ale ze wszystkich sił będę się starać. Ruby, naprawdę dzieje się coś złego, co do tego nie mam wątpliwości. – Wierzę ci bez zastrzeŜeń, bo odczuwam taki sam niepokój. Czy w takich miejscowościach nie ma łączności radiowej? Nie wiem, jak się takie urządzenia nazywają – uŜywają ich kierowcy cięŜarówek i noszą wtedy takie dziwne imiona... – Wiem, o co ci chodzi, ale to na nic. A jeśli burza złapała Bircha gdzieś na trasie i zgubił w tej śnieŜycy drogę? MoŜe przecieŜ zamarznąć na śmierć. Zbyt długo mieszkał w gorącym klimacie Kostaryki. W dodatku on nie naleŜy do tych, co to zawsze dają sobie radę. Prawdę mówiąc niewielu jest takich podczas zamieci śnieŜnej, gdy temperatura spada poniŜej zera. – Musimy myśleć sensownie, Sagę. Gdyby coś takiego się stało, pensjonat wysłałby na poszukiwania patrole narciarskie. Przy pomocy radia CB, czy jak tam się te urządzenia nazywają. Przełączam telewiozor na stację nadającą pogodę. Zrób to samo. Zadzwoń do mnie, gdy podadzą najświeŜszy komunikat. Sama nie chcę dzwonić, Ŝeby nie obudzić Iris. – Ruby, czy udaje się odnaleźć zaginionych w zamieci śnieŜnej? – Oczywiście – skłamała. – śywych? – Jasne, Ŝe Ŝywych – skłamała ponownie. – Kłamiesz, prawda? – Tak. Ale wola Ŝycia to potęŜna siła, Sagę. Ludziom udawało się przetrwać najgorsze rzeczy, wbrew wszelkim oczekiwaniom. Posłuchaj, podejrzewam, Ŝe zamartwiamy się zupełnie bez powodu. Pewnie cała czwórka śpi teraz snem sprawiedliwego. Powiedzmy sobie otwarcie,

mamy pewność, Ŝe przynajmniej Sunny i Harry są zupełnie bezpieczni. W Vermont jest teraz przecieŜ środek nocy. A my zareagowaliśmy na słowa „gwałtowna burza” i puściliśmy wodze fantazji. – Ostatnia sprawa, Ruby. Jeśli zdecyduję się tam wybrać, czy poŜyczysz mi swój samolot? – Zanim odpowiem, zadam ci inne pytanie, Sage’u Thorntonie. JeŜeli pozwolę ci wziąć tę maszynę, czy zabierzesz mnie ze sobą? Kiedyś przez cały rok tata udzielał mi lekcji pilotaŜu. Miał to być prezent urodzinowy. Samolot cherokee czekał na mnie na lotnisku Logan. Nigdy jednak nie zdobyłam licencji. Tata doznał udaru, mama ze względu na niego przeprowadziła się w góry, a potem takŜe ona zachorowała. W końcu tata umarł. Tak to juŜ jest na tym świecie. MoŜe mogłabym ci się do czegoś przydać? – W porządku, umowa stoi. Zadzwonię po następnej prognozie pogody. – Będę czekała. – Ruby odłoŜyła słuchawkę, ale zaraz podniosła ją znowu i połączyła się z głównym budynkiem na farmie. – Edna, spakuj mi torbę, dobrze? Będę potrzebowała ciepłą bieliznę, buty na futrze, kilka flanelowych koszul i te cięŜkie, wełniane spodnie. Dorzuć krótki koŜuszek, wełnianą czapkę, rękawiczki i dodatkową parę wełnianych skarpet. Przygotuj mi wielki dzbanek gorącej mocnej kawy i kilka solidnych kanapek, do tego trochę owoców. Zapakuj wszystkie latarki i zapasowe baterie. Poszukaj w garaŜu pudełka z flarami. Jest oznakowane. Wydaje mi się, Ŝe wykorzystaliśmy tylko połowę, gdy podczas burzy piaskowej oznaczaliśmy pas startowy dla samolotu z ładunkiem piskląt. Jeśli przypadkiem znajdziesz drugie opakowanie, weź je takŜe. I jak najwięcej papierosów. Przydadzą się teŜ ze dwie butelki tej pięćdziesięcioletniej brandy. Nie pomiń niczego, Edna. Na co my się porywamy, zastanowiła się nagle. PrzecieŜ to, co planuje Sagę, to kompletne szaleństwo. A co gorsza, ona osobiście

wspiera go w tym szaleństwie. Oboje chyba powinni się leczyć. Sięgnęła po słuchawkę telefoniczną. To, co teraz zamierzała zrobić, było prawdopodobnie kolejnym szaleństwem. Potem będzie mogła zrzucić wina na bourbona, chociaŜ w rzeczywistości zdąŜyła juŜ całkowicie wytrzeźwieć. Wystukała numer z pamięci. Znała go nie dlatego, Ŝe tak często się z nim łączyła, lecz dlatego, Ŝe w przeszłości wielokrotnie wybierała ten numer i za kaŜdym razem, zanim na drugim końcu przewodu odezwał się sygnał, przerywała połączenie. Ile razy robiła coś takiego? Sto? Tysiąc? MoŜe jeszcze więcej. Aby się nieco uspokoić, Ruby kilkakrotnie nabierała powietrza w płuca, przez dłuŜszą chwilę wstrzymywała oddech, po czym z głośnym świstem je wypuszczała. Spojrzała na swoje drŜące dłonie. Wspomniała moment, kiedy poprzednim razem ręce tak bardzo się jej trzęsły. Była wtedy z Metaxasem Parishem w łóŜku, gdzie robili dzikie i cudowne rzeczy, o których do tej pory śniła nocami. Zwinęła dłonie w pięści i tak mocno uderzyła w blat biurka, Ŝe wszystko podskoczyło, a pióra i ołówki zsunęły się na podłogę. Niewielki przenośny telewizor chwiał się przez chwilę, a potem znieruchomiał. Kawa rozprysnęła się dookoła. – A niech to cholera! – zaklęła Ruby. Głos, który rozległ się w słuchawce, nawet o tak późnej porze był dźwięczny i wibrujący. – Słodkie maleństwo, czy to naprawdę ty? WciąŜ marzę o tobie i te marzenia są cudowne. CzyŜbyś zmieniła zdanie w mojej sprawie? Słyszałem o twoim ostatnim przedsięwzięciu. śyczę ci wszystkiego najlepszego, moja dziewczynko. No więc, kiedy przyjedziesz z wizytą? Mój samolot jest w kaŜdej chwili do twojej dyspozycji. A jeśli wolisz, Ŝebym to ja przybył w odwiedziny, nawet mrugnąć nie zdąŜysz, a będę u ciebie. – Myślałam o zmianie wystroju całego biura. Chcę, Ŝeby wyglądało bardziej elegancko. Jakieś obrazy, kwiaty, moŜe otomana i fotele, nowe

podłogi. Nowoczesne Ŝaluzje, tego rodzaju rzeczy. W Ŝywych kolorach. Nasz drobiowy interes wyraźnie rozkwita. Lada chwila rozpoczniemy naturalny chów kurcząt. MoŜe powinieneś coś podobnego zrobić ze swoim bydłem. Zawsze powtarzasz, Ŝe lubisz wyprzedzać innych. Wystartujemy zgodnie z planem z naszą siecią barów szybkiej obsługi. W zeszłym tygodniu zaczęliśmy promocję. To przedsięwzięcie warte miliardy dolarów. – głos Ruby drŜał równie silnie jak jej ręce. – To ogromna suma pieniędzy. A jeśli idzie o urządzanie wnętrz, to kobiety chętnie się tym zajmują, gdy nie mają nic innego do roboty. Lubią równieŜ pośredniczyć w sprzedaŜy nieruchomości. A juŜ myślałem, Ŝe zadzwoniłaś, bo się za mną stęskniłaś. Gdybyś wyszła za mnie za mąŜ, moglibyśmy połączyć nasze imperia i kontrolować w całym kraju zarówno rynek wołowiny, jak i kurczaków. A Colemanom nie dalibyśmy ani jednej akcji. Dosyć pieniędzy wyciągają ze swojej elektroniki i przemysłu lotniczego. W końcu pokrewieństwo między wami jest dość dalekie. – A mówiłeś, Ŝe nienawidzisz kurcząt. – Ruby odetchnęła głęboko i podchwyciła wątek małŜeński. – Nie jesteś wolny, Metaxas. – AleŜ jestem, moje słodkie maleństwo. JuŜ rok upłynął, jak Colette poprosiła o rozwód. Oświadczyła, Ŝe nic ode mnie nie chce. No, czy to nie jest szczyt wszystkiego? A juŜ byłem gotów podzielić cały majątek na połowę. Ma jakiegoś faceta, który zajmuje się malowaniem dziwnych rzeczy. Colette nazwała go „przedstawicielem bohemy”. Ku jej zadowoleniu kupiłem w ciemno sto obrazów. Z radością prześlę ci je, Ŝebyś miała czym udekorować swoje biuro. Ruby z trudem wykrztusiła: – Jesteś wolny?! – Będę za dwa tygodnie. Planowałem małą wyprawę w twoje strony. Zamierzałem zrobić ci niespodziankę i posadzić mojego mechanicznego ptaka między twoimi kurczakami. – Nawet o tym me myśl, straszliwie byś je wystraszył. Tutaj jest

tylko podwórko, właściwie dziedziniec gospodarczy... Czy ty dysponujesz moŜe helikopterem? – Do diabła, dziecinko, mam ich cały tuzin. Chcesz jeden? Na rano mógłby juŜ być u ciebie. – Nie. Ja... właśnie kupiłam odrzutowiec. Sagę i Birch uwielbiają latać, zrobiłam to z myślą o nich. Zachowałam takŜe starą maszynę taty. – Bardzo ładnie z twojej strony. No dobra, dziecinko, starczy juŜ tych pogaduszek. Dlaczego zadzwoniłaś do mnie o tak późnej porze? Masz jakieś kłopoty? – Chyba tak. Chciałam po prostu dać znać komuś na wypadek, gdyby... no wiesz... Czy nadal chcesz mnie poślubić? – A czy ptaki mają ochotę latać? CzyŜbyś nie dosłyszała, co przed chwilą powiedziałem? – Jakoś nie przypominam sobie, Ŝebyś pytał: „Czy wyjdziesz za mnie, Ruby?” – Zamierzałem zrobić to u ciebie na dziedzińcu, gdy juŜ pozwolisz mi przylecieć. Paść na kolana wśród kurzych odchodów i innych takich. – Doprawdy? – A jaka będzie twoja odpowiedź? – Muszę to przemyśleć. Nie mogę podejmować przecieŜ zbyt pochopnych decyzji. I nie zamierzam podpisywać Ŝadnych kontraktów przedślubnych. – Wcale cię o to nie prosiłem, prawda? Czy to oznacza zgodę? – Nie, to wcale nie oznacza zgody. To oznacza, Ŝe muszę się zastanowić. Nie mam sukni. A znalezienie odpowiedniej sukni i butów moŜe zabrać mnóstwo czasu. – Moje słodkie maleństwo, Ŝadne z nas nie przywiązuje aŜ takiej wagi do etykiety. A to znacznie upraszcza sprawę. Chciałbym znać twoją odpowiedź, mógłbym wtedy od razu zacząć przygotowania. Powinniśmy się połączyć tak szybko, jak to tylko będzie moŜliwe. AŜ

miło pomyśleć, Ŝe postawimy w ten sposób całą Wall Street na głowie. W głosie Ruby pojawiło się rozdraŜnienie. Uświadomiła sobie, Ŝe mówi juŜ normalnie, a ręce przestały jej dygotać. – Odnoszę wraŜenie, Metaxas, Ŝe bardziej zaleŜy ci na moich kurczakach niŜ na mnie. – Dawno temu oświadczyłaś mi, Ŝe będzie to umowa wiązana. Twoje słowa brzmiały następująco: „Kochaj mnie, kochaj moje kurczaki”. Czy ty kiedykolwiek jadasz wołowinę? – Nie. A czy ty kiedykolwiek bierzesz do ust kurczaka? – Nigdy. Problemy tego rodzaju najlepiej rozwiązywać zawczasu. Zatrudnimy dwóch kucharzy, jednego dla mnie, drugiego dla ciebie. Zawsze moŜna znaleźć jakieś rozwiązanie. Uspokoiłaś się juŜ? Bo brzmiałaś niczym źrebna klacz w bramce startowej. W głosie Ruby zadźwięczał śmiech, gdy odparła: – Źrebne klacze nie biorą udziału w wyścigach. – Jasne. Aleja umiem nadstawiać uszu, najsłodsza. Co mogę dla ciebie zrobić? – Po prostu mnie wysłuchaj. – Ruby wyrzucała z siebie słowa niczym karabin maszynowy. – Czekam na Sagę’a gotowa do drogi. Lotnisko na pewno jest zamknięte. Chcę, Ŝebyś zadzwonił do kogoś, byśmy mogli uŜyć pasa startowego. Nie mam pojęcia, jak się ląduje przy takiej pogodzie, ale mam nadzieję, Ŝe Sagę wie. Jeśli mój brat mógł posadzić samolot na pokładzie lotniskowca lub na polanie w dŜungli, to mój bratanek moŜe wylądować podczas burzy śnieŜnej. Daję ci słowo, bierzemy całą odpowiedzialność na siebie. Zrobisz to, o co proszę, Metaxas? – Oczywiście. Chyba nie warto wam tłumaczyć, Ŝe wymyśliliście coś cholernie głupiego. Nawet nie wiecie na pewno, czy tam mają jakieś kłopoty. MoŜecie nawet zginąć, kierując się tylko przeczuciami. I co ja wtedy zrobię?

Ruby wybuchnęła śmiechem. – Samotny, w dodatku bez moich kurczaków. Ale to nie jest tylko nasz kaprys. Po pierwsze, mówi mi to mój instynkt, po drugie – instynkt mojego bratanka sygnalizuje, Ŝe jego bliźniak znajduje się w niebezpieczeństwie. Mnie tyle wystarczy. Ryzykowałeś więcej z duŜo bardziej błahych powodów, Metaxas. – To prawda, ale ja jestem męŜczyzną. – Do cholery, a kim, twoim zdaniem, jest mój bratanek? Przestań raczyć mnie bzdurami w rodzaju: „Ja, Tarzan... „. Mamy lata osiemdziesiąte. Kobiety juŜ od jakiegoś czasu są wyemancypowane. Pamiętam, Ŝe kiedyś na ten temat dyskutowaliśmy i oboje doszliśmy do przekonania, Ŝe jedyną rzeczą, którą ty moŜesz zrobić, a ja nie, to stanąć i nasikać na krzaki. A jedyną rzeczą, do której, w przeciwieństwie do mnie, ty nie jesteś zdolny, to wydanie na świat dziecka. JeŜeli jeszcze uwzględnisz fakt, Ŝe nie ma na świecie kobiety, która by miała ochotę nasikać na krzaki, to sam zrozumiesz, Ŝe racja jest po mojej stronie. Dudniący śmiech Metaxasa poruszył Ruby. Słyszała taki śmiech kiedyś w łóŜku. – Ja teŜ tam polecę – oświadczył. – Wasze szanse na lądowanie na zamkniętym lotnisku znacznie wzrosną, gdy ludzie, do których zamierzam w tej sprawie dzwonie, dowiedzą się, Ŝe mój samolot będzie siadać jako pierwszy. Mogę ruszać natychmiast. Spotkamy się na miejscu. Nie chcę się przechwalać, Ruby, ale potrafię wylądować na grządce lilii, nie uszkadzając płatków. Jeździłem w Vermont na nartach tyle razy, Ŝe nie jestem w stanie zliczyć. Nawet idąc z zawiązanymi oczami, nie zejdę ze szlaku Molly Stark. Przy załoŜeniu, oczywiście, Ŝe znajdziemy się gdzieś w jego pobliŜu. W kaŜdym razie moŜesz zdać się na mnie, najsłodsze maleństwo. – Wobec tego będę cię uwaŜała za swojego męŜczyznę. I myślę, Ŝe

mimo wszystko wyjdę za ciebie. – Nago czy w sukni? – Dostosuję się do twoich Ŝyczeń. Godzę się na wszystko, bylebyśmy się uporali z tą historią. A swoją drogą, mogłeś mi szepnąć słówko o Colette. – Mogłem. Tyle tylko, Ŝe do samego końca nie miałem pewności, czy ona w ostatniej chwili nie zmieni zdania. Jesteś kobietą z zasadami, nie chciałem więc cię w to wciągać, a potem wszystko odkręcać. Tylko musisz mi przysiąc, Ŝe obrazy powiesisz na widocznym miejscu. To główny punkt naszej ugody rozwodowej. – Przysięgam. – Ruby, czy choć przez chwilę zastanawiałaś się nad tym, jak dostaniecie się do pensjonatu, gdy juŜ wylądujecie? Jak daleko jest tam z lotniska? – Nie mam pojęcia, ale Sagę wie. Często jeździł tam na narty razem z Birchem i moim bratem Simonem. Skutery śnieŜne. MoŜesz coś takiego zorganizować? – Jasne. Wszystko mogę załatwić pod warunkiem, Ŝe wiem, co jest grane. PrzecieŜ nie chodzi tu o nakręcenie filmu dla dzieci. – Czy zamierzasz lecieć sam, Metaxas? – Wezmę ze sobą jednego z chłopców, a moŜe nawet całą załogę. Teraz cię poŜegnam, Ruby. Czas wziąć się do roboty. Zobaczymy się juŜ na ziemi. Czy jesteś pewna, Ŝe chcesz mnie poślubić? – Jak najbardziej – odparła zdecydowanie. – Odkładam teraz słuchawkę, Metaxas. Lada chwila podadzą najświeŜszą prognozę pogody. Myślę... Ŝe zobaczymy się, za... ile, pięć godzin? – Chyba raczej sześć. O ósmej lub dziewiątej tamtejszego czasu. – Do widzenia, Metaxas. – Pa, najsłodsza. Ze wzrokiem wbitym w mały ekran, Ruby opadła z powrotem na

fotel. Komunikat sprowadzał się do informacji, Ŝe burza śnieŜna się wzmaga, a w związku z tym nie moŜna przewidzieć grubości pokrywy śnieŜnej. Krajowy Instytut Meteorologii zaapelował do wszystkich mieszkańców stanu Vermont o pozostawanie w domach i o niewyjeŜdŜanie na drogi. Ruby odniosła wraŜenie, Ŝe opuszczają ją wszystkie siły. Gdy zadzwonił telefon, podskoczyła jak oparzona. – Właśnie wychodzę z domu. I ani chwili nie będę czekał, ciociu Ruby – oznajmił Sagę. – Jestem gotowa. Chcę ci tylko powiedzieć, Ŝe zadzwoniłam do Metaxasa Parisha. Załatwi wszystko, co trzeba. Przetrze nam szlaki. Właśnie startuje. Prawdopodobnie dotrze na miejsce przed nami. Powiedział... powiedział, Ŝe zobaczymy się na ziemi. Oznajmił takŜe, Ŝe potrafi posadzić maszynę na grządce lilii, nie uszkadzając płatków. Zaproponował mi małŜeństwo. Zgodziłam się. Uda nam się, prawda, Sagę? – Będziemy się starać ze wszystkich sił. Spotkamy się na lotnisku za pięćdziesiąt minut. Nie spóźnij się. – JuŜ mnie tu nie ma. Czy chcesz, Ŝebym kogoś zawiadomiła? – Obudziłem Iris i powiedziałem jej, co zamierzamy. Rano ma podzwonić po ludziach. Teraz i tak nic nie mogą zrobić. Lepiej, Ŝe wyruszamy tylko we dwoje. Jeśli jesteś innego zdania, moŜesz zatelefonować do kogo ci się podoba. ChociaŜ chyba lepiej nie informować mamy. – Wpadnę na sekundę do Celii i powiem jej, Ŝe lecimy. MoŜe zechce wybrać się z nami. Sagę tylko prychnął. Wszelki komentarz był zbyteczny. Ruby odłoŜyła słuchawkę i wyłączyła telewizor. Zanim siadła za kierownicą swojego rangę rovera, zajrzała do bagaŜnika. Torby leŜały starannie poukładane. Na długich światłach ruszyła z parkingu, nie

wypuszczając z dłoni telefonu komórkowego. Trzykrotnie wystukiwała numer Celii i wsłuchiwała się w sygnał na drugim końcu linii. Trzykrotnie, po włączeniu się automatycznej sekretarki, nagrywała: „Zadzwoń do mnie w bardzo pilnej sprawie. „ Zrezygnowawszy wreszcie, zadzwoniła do „Babilonu” i poprosiła o połączenie z Nealem Tortolowem. Gdy odebrał telefon, Ruby przedstawiła się i poinformowała o sytuacji. – MoŜe przypadkiem widział pan Celię Thornton dziś wieczór? – Tak, przed chwilą szła do gabinetu Jeffa. – Podam panu numer telefonu. Proszę jej powiedzieć, Ŝeby koniecznie się ze mną skontaktowała. I to zaraz, sprawa jest bardzo pilna. Co takiego powiedziała Celia, Ŝegnając się z Ruby, gdy ta podwiozła ją pod sam dom? A, tak, powiedziała, Ŝe jest zmordowana jak pies i zaraz idzie do łóŜka. NaleŜałoby tylko spytać, czyjego? Twarz Jeffa Lassitera wykrzywiona była złością, gdy zatrzaskiwał drzwi, wpuściwszy Celię do środka. – Co to do cholery ma znaczyć? Miałaś być tutaj o dziewiątej. Na Stripie wszystko było przygotowane. Teraz jest w pół do dwunastej. Jeśli nie masz ochoty nosić zegarka na swojej chudej ręce, załóŜ go na kostkę u nogi. A moŜe to prawda, Ŝe blondynki są na tyle głupie, iŜ nie znają się na zegarze. To był twój wielki błąd, Celio. – Nie odzywaj się do mnie w taki sposób. Na wypadek, gdybyś jeszcze o tym nie wiedział, informuję cię, Ŝe pracowałam. I to cięŜko. PoniewaŜ wciąŜ powtarzasz, Ŝe zawsze o wszystkim wiesz, więc chyba dotarło do ciebie, Ŝe jestem rzeczniczką imperium drobiowego Ruby Thornton. W Ŝaden sposób nie mogłam jej odmówić. Faktycznie jestem spóźniona, no i co? To jeszcze nie daje ci prawa, Ŝeby tak się do mnie odzywać. I radzę ci o tym pamiętać, Jeff, bo inaczej ustawię cię pod

ścianą i stracisz ten gabinet i stanowisko. A wówczas juŜ nie będzie skąd ciągnąć forsy. – Tylko spróbuj. Zawarliśmy umowę. Takie numery moŜesz wycinać rodzinie Thorntonów, ale ja się na to nabrać nie dam. Nie zapominaj, Ŝe mam zdjęcia. – No i co z tego, Ŝe masz? – Celia miała nadzieję, Ŝe w jej oczach nie widać lęku, jaki odczuwała. Niech to diabli, dlaczego nie zatrzymałam tych fotografii? – pomyślała. Musiała się jednak z czymś zdradzić, poniewaŜ na twarzy Jeffa pojawił się uśmiech. Kobieta oblizała wargi, usiłując zmusić go do odwrócenia wzroku. Nie udało się i pierwsza uciekła spojrzeniem w bok. AŜ kipiała z wściekłości, zdając sobie sprawę, Ŝe Jeff zdobył nad nią znaczną przewagę. Pukanie rozległo się w momencie, gdy Celia zbierała się juŜ do wyjścia. Zignorowała ostrzegawcze spojrzenie Lassitera i otworzyła drzwi. Przepraszam, Ŝe niepokoję, ale mam waŜną wiadomość. Panna Ruby Thornton prosiła mnie o przekazanie pani tego numeru telefonu. Chce, Ŝeby pani natychmiast się z nią skontaktowała. Sprawa jest pilna. Wargi Celii zacisnęły się, tworząc cienką linię. – Niech pan do niej zadzwoni i powie, Ŝe mnie tu nie ma. – Nie mogę tego zrobić. Przed chwilą poinformowałem ją, Ŝe weszła pani do biura. – Więc proszę powiedzieć, Ŝe się pan omylił, albo Ŝe juŜ wyszłam. – Przykro mi, ale będzie pani zmuszona powiedzieć jej to osobiście. Nie mam ochoty znaleźć się w sytuacji, w której zmuszony będę kłamać za kogoś. Wygląda na to, Ŝe sprawa jest bardzo waŜna. Celia wyrwała Nealowi z ręki kartkę z numerem telefonu i zatrzasnęła mu drzwi przed nosem. Sztywno podeszła do biurka Jeffa i podniosła słuchawkę. Odczekała chwilę, chcąc się uspokoić i wymyślić kłamstwo na tyle wiarygodne, by pracodawczyni zdołała je przełknąć.

Odezwała się głosem zmęczonym lecz słodkim: – Ruby, tu Celia. Czy coś się stało? Byłam tak spięta, Ŝe nie mogłam zasnąć. Pomyślałam więc sobie, Ŝe wpadnę na godzinką do kasyna i wypiję kieliszek przed snem. Jestem prawdziwą sową, od lat prowadzę nocne Ŝycie. Birch twierdził, Ŝe w moich Ŝyłach płynie krew wampirów. – Zmusiła się do cichego śmiechu, który nawet w jej własnych uszach zabrzmiał nerwowo. – Tak, tak, słucham uwaŜnie. Lassiter przerzucił rozmowę na głośnik. Podniecony głos Ruby wypełnił całe pomieszczenie. – Czy dobrze cię zrozumiałam, Ruby? Sagę podejrzewa, Ŝe jego brat ma kłopoty. Chodzi o tę bliźniaczą więź, o której wszyscy gadają. Chce lecieć twoim nowym, bajecznie drogim samolotem na lotnisko, które jest zamknięte, a ty zamierzasz mu towarzyszyć, poniewaŜ on uwaŜa, Ŝe coś moŜe być nie w porządku. A teraz pytasz, czy ja przypadkiem nie mam ochoty do was dołączyć. Wybacz, ale nie. Birch wielokrotnie mi powtarzał, Ŝe swego czasu był skautem. A ośrodki sportów zimowych Ŝyją przecieŜ z tego, Ŝe mają śnieg. Tydzień w tydzień prasa donosi o najnowocześniejszym wyposaŜeniu takich miejscowości na wypadek burzy i innych kataklizmów. Mają prądnice, zamraŜarki po brzegi wypełnione Ŝywnością, nieprzebrane zapasy drewna opałowego i pługi śnieŜne na benzynę. Mają świetnie wyposaŜone punkty medyczne, patrole narciarskie, no i, rzecz jasna, górskie pogotowie ratunkowe. Do czego w tej sytuacji ty i Sagę macie się przydać? Co moŜecie zrobić poza naraŜeniem własnego Ŝycia oraz skasowaniem nowiutkiego samolotu, który właśnie kupiłaś. – Musiałam zadać ci to pytanie, Celio. Zwykła uprzejmość tego wymagała. Sagę i ja decydujemy się. na podjęcie ryzyka. – Na mnie nie liczcie. Prognozy pogody zwykle mają się nijak do rzeczywistości. Przez ostatnie trzy dni przepowiadano dla naszego regionu deszcze. Jak dotąd nie spadła nawet jedna kropla. Media po

prosu Ŝerują na ludzkich lękach, no i muszą uzupełnić jakoś czas antenowy. Birch znakomicie potrafi o siebie zadbać. śyczę wam szczęśliwej podróŜy. Zamierzam jutro zrealizować nasz plan pracy. Zanim wrócicie do domu, reklamówki będą juŜ wykończone w najdrobniejszych szczegółach i gotowe do puszczenia w eter. Późnym wieczorem fotosy powinny juŜ być przygotowane do druku. Szczęśliwej podróŜy i ucałuj Bircha ode mnie. – Oto przemowa kochającej Ŝony – zadrwił Lassiter. – W twoich oczach dostrzegam jakieś złe błyski – odcięła się Celia. – Dostrzegasz tylko własne zło, odbite w moich oczach. Lepiej juŜ idź, skarbie. Jutro nadejdzie wcześniej niŜ ci się wydaje. Jak zamierzasz ukryć te wory i ciemne kręgi pod oczami? – Pozwól, Ŝe sama będę się martwić o ciemne kręgi pod moimi oczami. A na wszelki wypadek informuję, Ŝe worków jeszcze nie mam. Śmiech Jeffa gonił Celię jeszcze w korytarzu. Była w połowie drogi do drzwi wyjściowych z kasyna, gdy natknęła się na Neala Tortolowa. – Jedną chwileczkę, pani Thornton. Mam zawieźć panią na lotnisko? – Niech pan nie będzie śmieszny. Nie mam najmniejszego zamiaru lecieć w rejon gwałtownej burzy śnieŜnej tylko dlatego, Ŝe komuś się wydaje, Ŝe moŜe dziać się coś niedobrego. Czyja wyglądali na idiotkę? Neal zamrugał. – No, a jeśli naprawdę dzieje się coś złego? – Na taką ewentualność szkoli się przecieŜ ludzi. Moim zdaniem skautowski trening nie na wiele się zda w takiej sytuacji jak ta. Konieczni są wówczas dobrze przygotowani zawodowcy. Jedyne, co Sagę’owi i Ruby uda się osiągnąć, to narazić własne Ŝycie. Do rana wszystko się wyjaśni, zobaczy pan. Te prognozy pogody przygotowują chyba wariaci. – Nigdy nie naleŜy sądzić innych według siebie – wymamrotał

Neal. Na lotnisku Sagę przeprowadzał ostatnie czynności kontrolne przed odlotem. – Startujemy, Birch. – przeŜegnał się, kierując maszynę na pas startowy. Trzy minuty później wzbili się w powietrze. – Trzymaj się, wielki bracie, przylecę do ciebie z maksymalną prędkością, jaką zdołam wycisnąć z tej maszyny. – Amen – dorzuciła Ruby.

Rozdział drugi Fanny poruszyła się w fotelu. Miała wraŜenie, Ŝe telewizor nadal jest włączony, Ŝe wiatr za oknem się wzmógł, Ŝe jest jej zimno, bo ogień na kominku niemal wygasł, Ŝe Billie Kingsley i Bess udały się juŜ na spoczynek. Schyliła się w poszukiwaniu wełnianej kołderki, którą zaczęła robić przed dwoma dniami, siedząc w szpitalu i czekając na jakąkolwiek zmianę w stanie Marcusa. Z ogromnym wysiłkiem kobieta starała się skoncentrować na słowach płynących z telewizora, jednocześnie z niesmakiem oceniając kolory włóczki jakie wybrała. Chłód zwycięŜył. Fanny odłoŜyła robótkę na bok. Chwiejnym krokiem, wciąŜ jeszcze nie w pełni rozbudzona, podeszła do kominka i wrzuciła w Ŝar dwie duŜe szczapy. Wysuszona kora z miejsca zajęła się ogniem, wysyłając do komina deszcz iskier. W drodze do łazienki kobieta uświadomiła sobie wreszcie, Ŝe robiąc kołderkę uŜyła jasnoŜółtej włóczki w trzech róŜnych odcieniach. Oliver North w eleganckim, trzyczęściowym garniturze wpatrywał się w nią intensywnie z ekranu telewizora. Co właściwie znaczy określenie „niebezpieczny sojusznik”? Ash z pewnością by wiedział. Twarz Northa mignęła jej juŜ przedtem, najpierw w wiadomościach o szóstej, potem o dziesiątej. Fanny doszła do wniosku, Ŝe jest jej całkowicie obojętne, jak ten facet wygląda i czy ubiera się w eleganckie garnitury czy w roboczy kombinezon. Ostatnimi czasy nie zaprzątała sobie głowy ani patriotami, ani niebezpiecznymi sojusznikami. Niech kto inny weźmie na siebie odpowiedzialność za całe dobro czy zło tego świata. Poczuła nagłe pragnienie rzucenia w telewizor mosięŜną lampą. Na szczęście, ułamek sekundy później przyszła refleksja, Ŝe wystarczy przecieŜ nacisnąć guzik i wyłączyć aparat. Oliver North zostanie wówczas wymazany na zawsze, albo tylko do następnego włączenia odbiornika. Mogła oczywiście zajrzeć do programu i wybrać sobie jakiś

bezmyślny program rozrywkowy albo film animowany, czy choćby nocną retransmisję ulubionej audycji, na przykład: Gillian ‘s Island. Tam juŜ chyba nie ujrzy pana Northa. A moŜe jednak? Nie chcąc ryzykować, Fanny zgasiła telewizor. Przeszła do kuchni. Było tu czysto i porządnie. Ktoś podlał kwiaty zwisające u sufitu i zioła hodowane na parapecie okiennym. Starannie złoŜona ściereczka do naczyń, w biało-czerwona kratę, wisiała obok zlewu. Marcus zwykle zwijał ją w kulkę i rzucał do zlewozmywaka, natomiast ona, Fanny, miała zwyczaj wieszać ją na drzwiczkach piekarnika. Na stole leŜały maty w zieloną kratę, wyraźnie kontrastując z czerwonymi kraciastymi poduszkami na krzesła i ściereczka do naczyń. Fanny zawsze lubiła czerwień, Marcus lubował się w rozmaitych odcieniach błękitu. Długo spierali się o kolorystykę kuchni, wreszcie kobiecie udało się przekonać męŜa, Ŝe niebieski działa depresyjnie. Deska do prasowania równieŜ była w biało-czerwona kratę. Fanny odnosiła wraŜenie, Ŝe dzięki temu prasowanie idzie jej szybciej, chociaŜ ostatnio dosyć rzadko uŜywała Ŝelazka. Dobieranie kolorów, tak nazywała się ta gra. Fanny nasypała kawę do ekspresu, włączyła go i usiadła, Ŝeby poczekać. Zastanawiała się, czy przypadkiem w jej Ŝyłach krew nie zmieniła się w czarną kawę. A zresztą, nawet jeśli tak, to co z tego? Co jej podadzą, gdy kiedyś okaŜe się, Ŝe jest jej potrzebna transfuzja? Kawę czy krew? Fanny podeszła do okna i zapatrzyła się w noc. Jak jasno na dworze, wszystko tonie w niezwykłej poświacie. No tak, pełnia księŜyca. Kiedy jeszcze mieszkała w Sunrise, uwielbiała siadać na zewnątrz, nawet gdy było zimno, i wpatrywać się w srebrną tarczę. Raptem zachciało się Fanny płakać i zupełnie nie widziała, dlaczego. Co ma zrobić ze swoim Ŝyciem, gdy zabraknie w nim Marcusa? Była za młoda, Ŝeby poświęcić się wyłącznie obowiązkom towarzyskim. Zrobiła swoje przy „Tęczowych dzieciach” i „Ubrankach

Surmy”. Emocje z tym związane naleŜały do przeszłości. Ash i Simon takŜe juŜ odeszli. Fanny nagle zatęskniła za Sallie. Zapragnęła zarzucić starszej kobiecie ręce na szyję i porozmawiać z nią szczerze i otwarcie, jak córka z matką. Pragnęła móc się wyŜalić, wypłakać, pogrąŜyć w rozpaczy. Chciała mieć kogoś, kto by ją pocieszy! i zapewnił, Ŝe wszystko będzie dobrze. – Nic takiego się nie zdarzy. Jesteś sama jak palec – wymamrotała do siebie. Powędrowała do saloniku po swoją robótkę. Z kolorową kołderką w jednej ręce i z kawą w drugiej wyszła na patio, aby się usadowić na jednej z drewnianych ławek z oparciem. Nie tak dawno Marcus zrobił je w swoim warsztacie. Siadając, Fanny uśmiechnęła się smutno. Lewa noga ławki okazała się nieco krótsza od prawej. Jako dobra Ŝona własnoręcznie podkleiła tam malutki kawałek drewna, ale tak, Ŝeby mąŜ nie widział. Wydawało się, Ŝe wszystko jest w porządku, dopóki Marcus kiedyś nie usiadł na ławce. Uzna! potrzebę reperacji i dopisał kolejną pozycję do listy prac do wykonania umieszczonej na drzwiach garaŜu. Fanny zatęskniła za Daisy, z którą mogłaby chwilę pobaraszkować. Obie stanowiły integralną część tego domu. Kobieta postanowiła, Ŝe nazajutrz pojedzie na górę i zabierze z powrotem suczkę oraz jej dwoje szczeniąt. śycie toczyło się nieprzerwanie i Fanny z całej duszy zapragnęła powrotu do dawnej, nieco nudnawej codzienności. NajwyŜszy czas, by Billie i Bess wróciły do swoich domów. Zajmowały się nią troskliwie i pomogły przetrwać najgorsze dni. Trwa to juŜ dostatecznie długo i pora, by ona, Fanny, stanęła na nogi i zajęła się swoimi sprawami. Oznajmi to przyjaciółkom podczas śniadania. Ogromnie ciąŜyła jej samotność i świadomość, Ŝe przestała juŜ być uŜyteczna. Czy to właśnie, pod koniec Ŝycia odczuwała Sallie? Zobojętnienie wobec wszystkiego i wszystkich. JednakŜe Ash reagował

zupełnie inaczej. Do ostatniej chwili delektował się kaŜdą minutą swego istnienia. Jeśli Ŝycie wieczne było przeznaczeniem jakiegokolwiek człowieka, to był nim właśnie Ash Thornton. WciąŜ jej powtarzał, Ŝe powinna postępować tak, by wszystko w Ŝyciu obracało się na jej korzyść. Problem polegał na tym, Ŝe były mąŜ nigdy nie wyjawił jej, jak się to robi. Kiedyś go o to zapytała. Przyjrzał się jej wówczas uwaŜnie i odparł: „Fanny, do niektórych rzeczy kaŜdy człowiek musi w Ŝyciu dojść samodzielnie. „ A potem dodał: „Nie zawsze będę obok, Ŝeby się tobą opiekować. A w sytuacji krytycznej jedyną osobą, na której będziesz mogła w stu procentach polegać, jesteś ty sama. „ Dlaczego właśnie dzisiaj pamięć podsuwała jej wszystkie kazania i pouczenia zmarłego męŜa. Czy coś się stanie tej nocy? Czy nastraja ją tak pełnia księŜyca, czy moŜe jest to ostrzeŜenie? Fanny przyszła na myśl Ruby i dziwna rozmowa, jaką wcześniej odbyły. Nic nie układało się pomyślnie. Tylko dlaczego? Ash powiedziałby, Ŝe powinna otworzyć swój umysł, dociekać, Ŝądać wyjaśnień. Nie wolno jej zadowalać się rozlicznymi „a moŜe..” i „jeśli..” ani szukać wykrętów i usprawiedliwień. Powinna dotrzeć do istoty problemu i zdać się wyłącznie na siebie. – A w pierwszej kolejności – wymamrotała Fanny – powinnam przestać myśleć o Ashu tak, jakby wciąŜ Ŝył i był częścią mojego Ŝycia. – Zegar w kuchni wybił północ, godzinę czarów. Kobieta postawiła kawę na ziemi. Otuliwszy się jasnoŜółtą kołderką, zasnęła w ciągu sekundy. KsięŜyc wymalował jej sylwetkę srebrzystą poświatą. Niemal natychmiast kanonada dźwięków zapowiedziała nadejście Asha Thorntona. Fanny rzuciła się do ucieczki, lecz niepokojące odgłosy podąŜały za nią. – Zostaw mnie w spokoju, Ash. Sama muszę znaleźć jakieś rozwiązanie – krzyczała przez ramię. Ogłuszający dźwięk rogu gonił ją aŜ do topolowego zagajnika, w którym szukała schronienia.

– Popełniłaś wielki błąd, Fanny, oddając Jeffowi moje skrzydła. Nie miałaś prawa podejmować takiej decyzji. Przeznaczyłem je dla Jake‘a. Na odwrocie kazałem nawet wygrawerować wiadomość dla niego. Oddanie tej odznaki Jeffowi było z twojej strony zwykłym świństwem. – Trzeba było wobec tego poinformować mnie o wszystkim zawczasu. Nie miałam o tej wiadomości pojęcia, bo niby skąd? – Miałem mówić ci o sprawie tak wielkiej wagi? To się przecieŜ rozumie samo przez się, wystarczy chwilę pomyśleć. A jeśli juŜ koniecznie musiałaś moje skrzydła komuś oddać, to dlaczego Jeffowi Lassiterowi? Gorzej juŜ wybrać nie mogłaś. Przerobił je na pieprzony breloczek do kluczy. Breloczek, masz pojęcie!? Dlaczego nie oddałaś mu skrzydeł Simona? Odzyskaj je, Fanny. KaŜ przymocować do nich agrafkę i daj tę odznakę Jake‘owi. – Mowy nie ma, Ash. Nie mogę przecieŜ dawać i odbierać. – No to je ukradnij. Stanowią własność Jake’a. A juŜ w Ŝadnym razie Jeffa. Ledwie spuściłem cię z oczu, palnęłaś taką głupotę. Nie będę tolerować głupich posunięć. I przestań płakać. Łzy niczego nie rozwiązują. Musisz robić to, co do ciebie w tym Ŝyciu naleŜy, gdyŜ nikt cię w tym nie wyręczy. Mówiłem ci to i powtarzałem chyba ze sto razy. Dlaczego mnie nie słuchałaś? – PoniewaŜ juŜ mnie mdli od słuchania ciebie. Czasami zdarza ci się kłamać, Ash, a ja nie bardzo potrafię się zorientować, kiedy mówisz prawdę. Znajdę jakiś sposób, Ŝeby je odzyskać, nie musisz wałkować dłuŜej tego tematu. A tak między nami, twój charakter podczas twej ziemskiej wędrówki nie stanowił bynajmniej wzoru rzetelności. – To było dawno temu. A obecnie, kochanie, nie moŜna mi niczego zarzucić, mój charakter jest po prostu bez skazy. – Chcę się dowiedzieć czegoś o Marcusie. Nie wiem, jak mam dalej ułoŜyć sobie Ŝycie. Udaję tylko, Ŝe coś robię, ale nie ma w tym nic konstruktywnego. Niczego z siebie nie daję. Nie mógłbyś przypadkiem

poprosić ich, no wiesz kogo, Ŝeby odwołali swój rozkaz, czy jak się nazywa to coś, co wy tam w górze robicie. – Nie naleŜę do nielicznego grona wybrańców, Fanny. Nikt mnie nie pyta o zdanie. Mogę przekazać ci tylko to, co widzę. – Myślę, Ŝe jesteś kompletnie pomylony, Ashu Thorntonie. Ja zresztą teŜ, bo cię słucham. Wiem, Ŝe to tylko sen. I ty o tym wiesz. Nie jesteś rzeczywisty. Nie Ŝyjesz. To tylko moja podświadomość pracuje w godzinach nadliczbowych, poniewaŜ za duŜo się na mnie zwaliło. Jestem przeciąŜona, jak to zazwyczaj określałeś. Przewrotny z ciebie człowiek, Ash. Boję się spać, poniewaŜ wiem, Ŝe będziesz mnie we śnie nachodził i dręczył. Taka jestem zmęczona. – Fanny, Fanny, Fanny. Nie mam Ŝadnej kontroli nad tym, co się dzieje. To twoja podświadomość pragnie mnie tutaj. Nawet tu, w górze, z trudem przyszło mi to zrozumieć, zwłaszcza, Ŝe kiedyś wykrzyczałaś, jak bardzo mnie nienawidzisz. – Czasami owszem, ale nie zawsze. Skąd wiedziałeś, Ŝe dałam Jeffowi twoją odznakę? Znajdę jakiś sposób, Ŝeby ją odzyskać. Ale nie moŜesz za tę sytuację winić wyłącznie mnie. Trzeba było mi powiedzieć czy zapisać, Ŝe chcesz, by w przyszłości stała się własnością Jake’a. Twój testament nie był zbyt jasno sformułowany. śyczenia tego rodzaju powinny znaleźć się w testamencie, Ŝeby dla wszystkich było oczywiste, co naleŜy robić. – Zdałem się na ciebie. – Och, skończ juŜ z tym, Ash. W kółko mi to powtarzasz, mimo Ŝe... dzisiejszego wieczora jestem kompletnie rozbita. Ani słowa więcej. O pełni księŜyca równieŜ nie mam ochoty słuchać. – Trzeba było się skupić. Coraz bardziej pogrąŜasz się w uŜalaniu nad sobą, a to jest niebezpieczna zabawa. Przestajesz wtedy zauwaŜać to, co najistotniejsze, choćby było pod twoim nosem. Powiedz mi, co podejrzewasz, a wtedy dowiesz się ode mnie, czy masz racją, czy nie.

– Ruby była strasznie przygnębiona, poniewaŜ kurczęta okazywały ogromny niepokój. Przez skórę czułam, Ŝe ona czegoś się boi. Chyba się od niej tym lękiem zaraziłam, chociaŜ prawdę mówiąc, juŜ wcześniej wytrąciło mnie coś z równowagi. Tylko zupełnie nie potrafię się zorientować, o co by mogło chodzić. – Podczas pełni księŜyca kurczaki zawsze stają się niespokojne. Podejrzewam równieŜ, Ŝe wszyscy dziwacy i szaleńcy z Vegas, jak dawniej ściągają w taką noc do „Babilonu”. To jest jedna z tych sytuacji „albo-albo „. W przekładzie na zwykły język oznacza to, Ŝe albo poświęcasz czemuś uwagę, albo nie. – Rozumiem z tego, Ŝe nie chodzi o kasyno. Pozostaje zatem Marcus albo dzieci. Czy chodzi o stan Marcusa? A moŜe dzieci? Co oni ostatnio porabiają? Ruby powiedziała, Ŝe Birch i Libby wzięli Sunny i Harry’ego na narty do Vermont, do tego samego ośrodka, do którego chłopcy jeździli z Simonem. Powinnam była o tym wiedzieć. – A owszem, powinnaś. – Czy oni mają jakieś kłopoty, Ash? – Tak. – Kłopoty bywają róŜne. Drobne, większe lub bardzo powaŜne. Do jakiej kategorii moŜna by te zaliczyć? Odpowiedz mi, Ash. Nie wolno ci napomykać o czymś takim, a potem sobie odejść... odpłynąć... odlecieć. To są takŜe twoje dzieci! Wróć tutaj! Chcę usłyszeć odpowiedź, Ash, i to natychmiast! Fanny obudziła się 7. imieniem byłego męŜa na ustach. Twarz jej ociekała potem, a zrolowana kołderka tkwiła pod brodą. Zdezorientowana kobieta poczłapała do kuchni, gdzie nalała sobie kawy. Zaniosła pełny kubek do salonu, ciągnąc wełnianą kołderkę za sobą. Włączyła telewizor i ściszyła głos. Nadawano jakiś stary film wojenny. Obserwowała przez chwilę walkę powietrzną rozgrywającą się na ekranie i uświadomiła sobie, Ŝe swego czasu Ash robił to samo,

co filmowi lotnicy. Serce głucho zabiło jej w piersi. Sięgnęła po pilota i zaczęła zmieniać kanały. Minęła równieŜ kanał pogodowy, ale na dźwięk słów „stany Nowej Anglii” włączyła go ponownie. Jak zahipnotyzowana wpatrywała się w wirujące tumany śniegu i słuchała przeraŜającej prognozy. Sekundę później wystukiwała juŜ numer rancza. – Edna, tu Fanny Reed. Przpraszam, Ŝe cię obudziłam. Czy jest Ruby? – Nie, proszę pani. Wzięła samolot i poleciała. Sama pakowałam jej rzeczy. Pani chłopiec poleciał razem z nią. Myślę, Ŝe to on pilotuje. Dokąd się udali? Panna Ruby nic nie mówiła, ale musieli wybrać się gdzieś, gdzie jest zimno i śnieg, bo kazała zapakować ciepłą bieliznę, buty na futrze i zimową odzieŜ. Zabrała równieŜ wszystkie latarki i flary, które mieliśmy w garaŜu. A takŜe mnóstwo brandy i papierosów. Wyjechała stąd jakieś dwadzieścia minut temu. Kiedy spytałam, jak długo jej nie będzie, powiedziała, Ŝe wróci wtedy, kiedy wróci. MoŜe uda się pani złapać ją na lotnisku. Cała rozstrzęsiona, Fanny zatelefonowała do informacji, aby się dowiedzieć o numer portu lotniczego. Czekając na zgłoszenie się operatora, nerwowo bębniła palcami po blacie stołu. Kiedy wreszcie dodzwoniła się na lotnisko, pięciokrotnie przełączano ją, zanim uzyskała połączenie z osobą kompetentną, od której dowiedziała się, Ŝe interesujący ją samolot w tej właśnie sekundzie oderwał się od ziemi. – Nie mam prawa udzielać informacji odnośnie zgłoszonego planu lotu, proszę pani. Fanny cisnęła przenośny telefon na blat niskiego podłuŜnego stolika. Po chwili podniosła go znowu i wystukała numer Sunrise. Nie zdziwiło jej, Ŝe Iris zgłosiła się zaraz po pierwszym sygnale. Zaskoczył ją natomiast lodowaty ton głosu, jakim synowa powitała ją, dowiedziawszy się, kto mówi.

– Dokąd oni polecieli, Iris? Dlaczego nikt mi o tym nie powiedział? Co się właściwie dzieje? – Prawdopodobnie wiem tyle samo co ty, Fanny. Sagę obudził mnie i oświadczył, Ŝe Birch ma kłopoty, wobec czego on, jego brat, musi lecieć do Vermont. Ruby zadzwoniła do Metaxasa Parisha, więc teraz i on się tam wybiera. – Metaxas? Czy Birch dzwonił? Skąd... dlaczego? – Tam, gdzie oni są, rozszalała się straszna zawierucha. Sagę powiedział, Ŝe Birch jest w tarapatach i on to czuje instynktownie. Nie, nikt nie telefonował. Sagę poleciał nowym samolotem Ruby. Ma wprawdzie licencję pilota, ale nigdy samodzielnie nie prowadził tego typu maszyny. Ruby będzie mu pomagać, z tym tylko, Ŝe ona nie ma licencji, co chyba mówi samo za siebie. Nic więcej nie wiem. Metaxas nie pozwoli, aby im się coś stało, za bardzo kocha Ruby. MoŜe ta sytuacja sprawi, Ŝe tych dwoje połączy się ze sobą. – Dlaczego do mnie nie zadzwoniłaś? – Fanny, a dlaczego ty się do nas nie odezwałaś? Telefon działa w obie strony. Rozumiem, Ŝe wszystkiemu winien był wypadek Marcusa, ale nie będziesz mnie chyba przekonywać, Ŝe nie udało ci się znaleźć nawet pięciu minut na rozmowę. Nie dałaś znaku Ŝycia od czasu, gdy Celia była tutaj. Podejrzewam, Ŝe Sagę ma z nią romans. Mówię o tym na wypadek, gdyby cię to interesowało. No i co o tym myślisz, Fanny? – Moim zdaniem ciąŜa i niepokój o męŜa rzuciły ci się na mózg. Sagę nigdy w Ŝyciu nie zrobiłby tego, co sugerujesz. Znam mojego syna. Nie podoba mi się to, co przed chwilą o nim powiedziałaś, i chcę, Ŝebyś o tym wiedziała. Jak w ogóle coś takiego mogło ci przyjść do głowy? A wracając do tamtej sprawy, cała czwórka dała mi jasno do zrozumienia, Ŝe nie Ŝyczy sobie niczego ze mną omawiać. Powiedzieli mi to prosto w oczy. Albo będzie tak, jak oni chcą, albo wcale.

Musiałam się z tym pogodzić. – To dlatego, Ŝe zrobiłaś głupi błąd, Fanny. Nawet ja zdawałam sobie sprawę, Ŝe jest to błąd. Rodzina zawsze powinna być na pierwszym miejscu. Sama to swoim dzieciom bezustannie powtarzałaś. A potem odstąpiłaś od wyznawanych przez siebie zasad i, ni z gruszki ni z pietruszki, wykręciłaś taki numer. Trzeba było słuchać własnych dzieci, ale tego nie zrobiłaś. A teraz mój mąŜ poleciał maszyną, której dobrze nie zna, aby pomóc bratu, gdyŜ podejrzewa, Ŝe tamten znalazł się w tarapatach. Sagę moŜe rozbić samolot i zginąć. A twoim ostatnim wspomnieniem o synu będzie dzień, kiedy odwróciłaś się od niego i poparłaś Jeffa Lassitera. Jak zamierzasz sobie z tym poradzić, Fanny? – Iris... Nigdy dotąd tak do mnie nie mówiłaś. Traktujesz mnie jak wroga. – Bo teraz jesteś wrogiem. Nie chciałam, Ŝeby Sagę tam leciał, ale nie słuchał mnie. Ciebie by jednak posłuchał. Zwrócił się do Ruby. To ona wzięła na siebie twoje obowiązki, Fanny. Zastępuje cię juŜ od pewnego czasu. Idę o zakład, Ŝe w ogóle tego nie zauwaŜyłaś– Marcus... – Och, to się zaczęło znacznie wcześniej. Świat nie stanie w miejscu tylko dlatego, Ŝe ktoś uległ wypadkowi. Mam nadzieję i co wieczór modlę się o to, Ŝeby Marcus wrócił do zdrowia. Nic więcej nie mogę zrobić. A Ŝycie toczy się dalej, czy nam się to podoba, czy nie. Zaniedbałaś cholernie duŜo rzeczy, które do ciebie naleŜały. Rozpieprzyłaś swoją rodzinę, Fanny. Wybacz ten język, ale tak właśnie się teraz czuję. Nie mam nic więcej do dodania. Zaraz przerwę te rozmowę, gdyŜ chcę posłuchać prognozy pogody. MoŜe powinnaś zrobić to samo. Zanim jednak odłoŜę słuchawkę, dostarczę ci tematu do przemyśleń. Ruby zapytała Celię, czy by do nich nie dołączyła, ale moja bratowa odmówiła. Gdy dowiem się czegoś nowego, dam ci znać. Fanny, z wyrazem przeraŜenia na twarzy, wpatrywała się w

trzymaną w dłoni słuchawkę. Czuła narastający ból głowy. Brak kontroli. Bezradność. Samotność. Niebezpieczeństwo. Nie będzie płakać. Zdecydowanie nie będzie płakać. – Weź się w garść, Fanny. Nie miałaś o tym wszystkim pojęcia, prawda? Wiesz, to jeszcze nie koniec świata, chociaŜ juŜ blisko. Nie moŜesz beztrosko przemykać się przez Ŝycie, nawet jeśli uwaŜasz, Ŝe jest ono niczym nie zakłóconą idyllą. Nie wolno ci takŜe spocząć na laurach. A wiesz dlaczego, Fanny? Bo wtedy, ktoś inny z miejsca wykorzysta okazję i zajmie twoje miejsce. Nie wolno do tego dopuścić, gdyŜ dzięki swojej przewadze jesteś tym, kim jesteś. JuŜ raz tak było. Z powodu Simona straciłaś przewagę nad Sunny. Dopilnowałem wtedy, Ŝebyś odzyskała dawną pozycję. Ale mnie juŜ nie ma, Fanny. Musisz sobie radzić sama. Wysuń się znowu na czoło, zanim będzie za późno. Jesteś jedyną osobą, która moŜe to zrobić, nikt cię w tym nie wyręczy. Jeśli ci się nie uda, przegrałaś. Z szeroko otwartymi oczami Fanny odwróciła się. Tym razem nie spała. Nie śniła równieŜ na jawie. – Ash? – szepnęła. Nie było odpowiedzi. Kiedy nabrała pewności, Ŝe nikt się nie odezwie, zaczęła walić pięścią w oparcie fotela. Ash miał rację, straciła swoją dawną pozycję. – Jesteś jedyną osobą, która moŜe to zrobić. Fanny zacisnęła zęby. – Mogę i zrobię to. Od czego właściwie ma zacząć? Tu Ash miał rację. Nie dysponowała Ŝadną wskazówką. Zaraz, zaraz, czy aby na pewno? Jej byty mąŜ chciał, Ŝeby odzyskała jego skrzydła. MoŜe to właśnie powinno być dla niej punktem wyjścia. Ukradnij je – podpowiedział jej Ash.

– Mogę to zrobić. – Iris powiedziała, Ŝe Celia ma romans z Sagem. – Tym równieŜ mogę się zająć. – A zatem miała juŜ punkt zaczepienia. – Dziękuję, Ash. – Zawsze do usług. Fanny rozejrzała się dookoła. Usłyszała tylko cichy, gardłowy chichot, który swego czasu sprawiał, Ŝe krew zaczynała wrzeć w jej Ŝyłach, a tętno gwałtownie przyspieszało. Uśmiechając się oddała salut, który zadowoliłby nawet pięciogwiazdkowego generała. Z powrotem wśród Ŝywych. Z misją. Pierwsza w nocy. Jeszcze pięć godzin, zanim świat ocknie się ze snu. Pięć godzin na opracowanie planu działania. Wszystko będzie dobrze. Ash ostrzegłby ją, gdyby miała jej się powinąć noga. Z oczami utkwionymi w ekranie telewizora, Fanny zaczęła w myślach konkretyzować swoje zamierzenia. Dzięki Ashowi odzyskanie jej dawnej pozycji stało się realne. W kierunku głównego holu bezgłośnie toczyły się dwa wózki inwalidzkie. W pomieszczeniu było całkiem ciemno, jedyne źródło światła stanowił kominek. Ogień, podsycany grubymi bierwionami oraz propanem, palił się niezbyt intensywnie. Dawał niewiele ciepła, w pokoju panował wyraźny chłód. – Zupełnie jak w kościele, prawda, Harry? Taka cisza i spokój. Niemal czuje się zapach wosku. Pewnie uŜywają go do konserwacji mebli. Jak biało na dworze. Czy to nie dziwne, Ŝe deszcz i grad robią tyle hałasu, a śnieg pada bezszelestnie? Tak powinien wyglądać świat co roku w wieczór wigilijny. Tyle, Ŝe nigdy się to nie zdarza. – Sunny, bardzo rzadko pozwalam sobie na myślenie o przeszłości. To, co było, nie powróci. Jednak marzyłoby mi się choć raz... jeden

jedyny raz... jak dawniej... podskoczyć i POBIEC, byle gdzie, przed siebie. Zanim przejdziemy przez drzwi, chciałbym, Ŝebyśmy oboje uświadomili sobie i przyznali, Ŝe coś moŜe się nam przytrafić. Co do mnie, to jestem gotów zaryzykować. Lepiej niŜ ty potrafię się obchodzić z silnikami. Nie mogę jednak tak waŜnej decyzji podjąć za ciebie, Sunny. Musisz myśleć o Jake’u i Polly. – Nic nie nam nie stanie, Harry. Cały czas będziemy się trzymać razem. Ale dalsza rozmowa w tym duchu niechybnie spowoduje, Ŝe sami sobie wyperswadujemy tę eskapadę. Lepiej sprawdźmy po raz ostatni, czy wszystko mamy, zanim otworzymy te drzwi. Harry zaczął grzechotać rozmaitymi przedmiotami, a Sunny odhaczała poszczególne pozycje na liście. – Okay, mamy wszystko. Zatem w drogę. Ruszyli obok siebie. Bez problemów udało im się otworzyć drzwi. Harry pchnął fotel do tyłu, aby przytrzymać je dla Sunny. Ledwie się prześliznęła, gdy gwałtowny podmuch wiatru sypnął jej śniegiem prosto w twarz. Roześmiała się i odjechała na bok, Ŝeby swemu towarzyszowi ustąpić miejsca. – WłóŜ gogle, Harry. – JuŜ je mam na sobie. Powinni produkować gogle z wycieraczkami. Świetnie się czuję. Trzeba jednak przyznać, Ŝe porządnie sypie. ZałoŜę się, Ŝe w okolicy napadało juŜ ze trzydzieści centymetrów. W dodatku sporo śniegu nanosi wiatr. Ustaw się za mną, Sunny, tak Ŝebyś mogła mnie trochę popychać. Na tej alejce jest znowu mnóstwo śniegu. Będziemy potrzebowali całej mocy naszych silniczków, aby się dostać do szopy. W porządku? Podoba ci się to? – Słowo daję, Harry, jestem zachwycona. Jedź dalej, nie zatrzymuj się. – Krzyczała, ile sił w płucach, ale wiatr z miejsca porywał jej słowa. Nie wiedziała i nie miała jak sprawdzić, czy cokolwiek dotarło do uszu jej towarzysza.

Jadącego na czele Harry’ego śnieg i wiatr zaatakowały z całej siły, spychając jego wózek w tył. TuŜ za nim niepewnie toczył się fotel Sunny. Wózek męŜczyzny zachwiał się pod naporem wichru. Harry mocno uchwycił rękoma miękkie podłokietniki i, balansując całym ciałem w lewo, usiłował przywrócić swemu pojazdowi równowagę. Sunny lekko skręciła i wsparła swój fotel o wózek towarzysza. Wrzuciła wsteczny bieg, wycofała się nieznacznie i ponownie ruszyła do przodu, Ŝeby nadać wózkowi Harry’ego rozpęd we właściwym kierunku. Organizowane w centrum rehabilitacyjnym wyścigi w fotelach na kółkach, teraz okazały się wprost nieocenione. A kurs radzenia sobie ze specjalnie ustawianymi przeszkodami równieŜ udowodniłyby obojgu swoją przydatność, gdyby Harry nie zapomniał z wraŜenia wszystkiego, czego się kiedykolwiek nauczył. Pchnięty od tyłu, machnął tylko ramieniem na znak, Ŝe wszystko w porządku. Sunny szczelniej otuliła się kurtką, podciągnęła szalik i kołnierz aŜ do nosa, zakrywając usta i policzki. PrzeŜyła moment paniki, gdy uświadomiła sobie, Ŝe jej fotel zwalnia. Baterie wyczerpały się wcześniej niŜ załoŜyła, ale teŜ producent z pewnością nie brał pod uwagę poruszania się po tak trudnym terenie. Sunny postanowiła w duchu, Ŝe musi poinformować firmę, jak produkowany przez nich sprzęt spisywał się w prawdziwie zimowych warunkach. Harry odwrócił się. – Tracę napęd, a jak u ciebie? – TakŜe zwolniłam. Czy widzisz szopę? Z pensjonatu wcale nie jest do niej aŜ tak daleko. – Myślę, Ŝe widzę. Mamy przed sobą jeszcze spory kawałek, a śnieg jest tu znacznie głębszy. Kompletnie oblepił mi koła. – Moje teŜ. Więc co robimy? – Wyłącz baterie i przejdź na napęd ręczny. – Nie mogę skręcić kół, Harry. Utknęłam w koleinach, które ty

wyŜłobiłeś. Czy moŜesz ruszyć wózek? – Odrobinę. Ale nie chcemy chyba zuŜyć całej naszej energii na przesunięcie się o pół metra. Oboje mamy dość silne ramiona i więcej niŜ połowę drogi za sobą. A gdybyśmy tak ześliznęli się z foteli i ruszyli na kolanach, popychając wózki przed sobą? Jestem silniejszy, więc ustawię się za tobą i pomogę ci pchać. Fotele i tak będą większość energii czerpać z baterii. Co ty na to? Sunny była juŜ na ziemi i czołgała się do przodu, tymczasem Harry na kolanach ruszył ku tyłowi. Zachwycona kobieta wykrzyknęła głośno: – Świetnie nam idzie, uzyskujemy nawet lepszy czas niŜ na wózkach. Widzę juŜ szopę. Jak się czujesz? – W porządku. Nie mów tyle. Nie przystawaj. – Śnieg robi się coraz głębszy, Harry. Zaspy sięgają mi aŜ do piersi. Fotele tą drogą nie przejdą, mowy nie ma. Zatrzymaj się, bo musimy się zastanowić. – Sunny usiadła w śniegu. – CóŜ, nie pozostaje nam nic innego, jak porzucić je tutaj i poczołgać się dalej na brzuchu. Co ty na to? Śnieg jest miękki, nic się nam nie stanie. Jeśli o mnie idzie, to jestem gotowa. Mamy jeszcze przed sobą jakieś sto pięćdziesiąt metrów. Potraktuj to jak pływanie, Harry. No i nasz trening nie musi na szczęście trwać od razu przez cały miesiąc. Lepiej sobie radzę w wodzie, wysunę się więc na czoło. Odepchnąwszy od siebie wózek, Harry w pierwszym momencie poczuł strach. Fotel inwalidzki oznaczał bezpieczeństwo, z którego on, kaleka, w tym momencie dobrowolnie zrezygnował. Przez krótką chwilę męŜczyzna zastanawiał się, jak szybko dryfujący z wiatrem śnieg zakryłby ich dwoje całkowicie. Doszedł do wniosku, Ŝe bardzo szybko. Poczuł szybsze uderzenia pulsu. Podobnie jak Sunny był teraz zdany wyłącznie na siebie. Przestań o tym myśleć – ostrzegł sam siebie. – We wszystkim naśladuj Sunny. Szopa jest w zasięgu wzroku. MoŜesz

to zrobić. Zrobisz to, gdyŜ stać cię na to. Stać, owszem ale w wodzie, a nie w śniegu. CięŜkim, oblepiającym wszystko i hamującym kaŜdy ruch. MęŜczyzna zerknął za siebie, chcąc po raz ostatni rzucić okiem na oba fotele. Nie mógł ich juŜ dostrzec. – Jak daleko jeszcze? – krzyknął. – Nie wiem – odkrzyknęła Sunny. – Powiedziałam ci, Ŝebyś się nie rozglądał, tylko posuwał naprzód. Jeśli się zatrzymasz, utkniesz na dobre. Miała rację. Jak zawsze zresztą. Harry ruszył do przodu, wkładając w to wszystkie siły, jakie mu jeszcze pozostały. W pewnym momencie uderzył twarzą w obcas zimowego buta Sunny. Zobaczył wszystkie gwiazdy. Czy złamał sobie nos? Na górnej wardze poczuł coś ciepłego. Domyślił się, Ŝe to krew. Otarł ją rękawem kurtki, zanim wykonał kolejny konwulsyjny rzut ciałem do przodu. Kontynuował swoje wysiłki, aŜ z wyczerpania doznał zawrotów głowy. Mimo to nie przystanął. Instynkt podpowiadał mu, Ŝe jeśli się zatrzyma, więcej z miejsca nie ruszy. Miał ochotą znów zapytać czy jeszcze daleko, gdy Sunny wydyszała: – Jeszcze tylko kilka stóp, Harry. Widzą juŜ drzwi szopy. Nie zatrzymuj się. KaŜdy mięsień w jego szczupłym ciele protestował, gdy męŜczyzna doczołgiwał się do swojej towarzyszki. – Udało nam się dzięki tobie. – Nie, Harry. Pierwszą połową zawdzięczamy tobie, dopiero potem ja przejęłam dowodzenie. Brzmisz nieco dziwnie, czy coś się stało? – Wydaje mi sią, Ŝe złamałem sobie nos. – W śniegu? – Sunny wybuchnęła śmiechem. – To najzabawniejsza rzecz, jaką w Ŝyciu słyszałam. Koniecznie trzeba będzie to zapisać na pamiątkę. Słuchaj, musimy teraz wymyślić jakiś sposób otworzenia tych drzwi. Jeśli złoŜysz razem dłonie, oprę się o twoje ręce kolanami,

pod warunkiem rzecz jasna, Ŝe dasz radę utrzymać mój cięŜar. Mam nadzieję, Ŝe w ten sposób uda mi się otworzyć drzwi. Natomiast ich zamknięcie moŜe nam przysporzyć więcej problemów. Nie martw się, jeśli spadnę. W śniegu się miękko ląduje. – Przy obu skrzydłach są spręŜyny. Drzwi same się zamkną. Któregoś dnia zwróciłem na to uwagę. No, dobra, właź. Chwyciwszy rękoma za ramiona męŜczyzny, Sunny podciągnęła się bliŜej. Harry pomógł jej, uchwyciwszy ją mocno w talii. Niemal zemdlał, ale usłyszał skrzyp otwieranych drzwi. Oboje zaczęli się toczyć, aŜ znaleźli się na suchej, betonowej podłodze wewnątrz szopy. Ogromne skrzydło zatrzasnęło się za nimi z łoskotem. Byli bezpieczni. LeŜeli na betonie, chrapliwie dysząc z wysiłku. – Ciemno tu jak w kominie – odezwała się Sunny po dość długiej chwili. – Przy kaŜdym stanowisku wisi na słupie latarnia. Zwróciłam na nie uwagę zaraz pierwszego dnia. Chyba znowu trzeba będzie popracować na kolanach, ale najpierw chcą ustalić właściwy kierunek. Ile razy musieliśmy się obrócić? – Myślę, Ŝe cztery. – Czyli naleŜałoby się kierować na prawo. Zapal zapałką. Nie chcę niepotrzebnie tracić energii. Bez bicia przyznaję, Ŝe zamierzam solidnie wypocząć, zanim stąd wyruszymy na skuterach. – Zjemy po batonie i po pomarańczy. To nam utrzyma właściwy poziom cukru we krwi. Resztę zachowamy na potem. Jak się sprawują twoje ogrzewacze? – Nogi mam nadal ciepłe. RównieŜ te w rękawiczkach wciąŜ pracują. Myślę, Ŝe upłyną jeszcze ze dwie godziny, zanim trzeba będzie wymienić baterie. Dostaliśmy się taruj, Harry! To zupełnie niesamowite! A jak twój nos? – Boli jak cholera. Ale nie zamierzam się tym martwić. Jak juŜ

wyjedziemy na śnieg, przypuszczalnie zamarznie. No, dobra, szybko się rozejrzyj, bo zapałka nie popali się długo. Za duŜo tu przeciągów. – W porządku, juŜ widzę. Z pięć obrotów powinno wystarczyć. Ojej, Harry! – Co? – Zostawiliśmy nasze zapasy w kieszeniach wózków. Jedyne co mam przy sobie, to zapasowe bateryjki do ogrzewaczy i batony. A ty powinieneś mieć swoje bateryjki i pomarańcze. Masz je, prawda? – Tylko pomarańcze i bateryjki. Wszystko tam zostawiliśmy. Jak mogłem tak się zbłaźnić? – Bez trudu. Sama równieŜ o tym nie pomyślałam, więc jest nas juŜ dwoje. MoŜemy zostać tutaj i nigdzie nie wyjeŜdŜać na tych maszynach. Ktoś tu rano zajrzy i pomoŜe nam wrócić. Jak duŜo zapałek jeszcze mamy? – Całą paczkę. – No to biorę się za toczenie. Obserwuj mnie i licz. Pięć obrotów w poprzek, a potem dwa równolegle do dłuŜszej ściany. Powinnam trafić prosto do celu. Dwadzieścia minut później w szopie rozbłysło światło. Z powodu przeciągów, w pudełku zostały ostatnie trzy zapałki. Sunny i Harry ciasno się objęli, leŜąc tyłem do słupa, na którym wisiała lampa naftowa. – Myślę, Harry, Ŝe krótka drzemka dobrze nam zrobi. Ty śpisz pierwszy, a ja w tym czasie będę obserwować lampę. Pomarańcze i batony zjemy, jak ja się obudzę. Potem zdecydujemy, czy mamy ochotę kontynuować to, co zaczęliśmy. Póki co, koniecznie musimy wypocząć. Zabrnęliśmy tak daleko... Dla innych ludzi zrobienie czegoś takiego jest pestką, ale nie dla nas. Po drodze przez chwilę poddaliśmy się panice. A przecieŜ pierwszą i najwaŜniejszą zasadą, której nas uczą, jest zachowanie spokoju. A co my zrobiliśmy? Wpadliśmy w panikę. To się

juŜ więcej nie powtórzy. Obudzę cię za dwadzieścia minut. Szum wiatru działa wręcz hipnotyzujące Kiedy mieszkaliśmy w Sunrise, zawsze modliłam się o wiatr świszczący na szczycie góry. Sunny zerknęła w dół na swego towarzysza. Zapadł juŜ w sen, lekko pochrapując. Sama teŜ czuła się wyczerpana, ale nie aŜ tak, Ŝeby zasnąć podczas swojej wachty. Umilała sobie czekanie nucąc kołysankę, którą uwielbiał Jake, gdy był małym dzieckiem. Rozejrzała się po przestronnej szopie. Mnóstwo tu było szafek mieszczących prawdopodobnie rozmaite zapasy: koce, latarki i inne rzeczy, które oni zapomnieli zabrać ze sobą, porzucając fotele inwalidzkie. Mogłaby wykorzystać swoje dwadzieścia minut na podtoczenie się do szafek i zgromadzenie tego wszystkiego, co oboje z Harrym będą potrzebowali, jeśli zechcą wyruszyć na swoją wyprawę. Grzebiąc i szukając po omacku, Sunny udało się znaleźć latarki, suchary, zapałki, butelkę brandy, mały zestaw pierwszej pomocy ze śnieŜnobiałym krzyŜem wymalowanym na wieku pudełka, oraz dwa starannie zrolowane koce. Po namyśle rzuciła na stos jeszcze jeden koc i jeszcze jedno opakowanie sucharów z ciemnej mąki. JuŜ miała zamknąć szafkę, gdy spojrzenie jej padło na wiszące jedna za drugą czerwono-zielone saperki. Sunny dwie z nich rzuciła na koce. Rozpięła kurtkę, wcisnęła, ile się dało, za pazuchę i ponownie zaciągnęła suwak. Na pupie poszorowała do miejsca, gdzie spał Harry. Poukładała starannie wszystko, co przyniosła, i wróciła po resztę. Zostało jej jeszcze osiem minut. Spędziła ten czas przypatrując się długiemu szeregowi skuterów śnieŜnych. Wiedziała, Ŝe coś jest nie w porządku, ale nie mogła się zorientować, co. Nagie rozjaśniło się jej w głowie. Maszyny stały na elektrycznym transporterze taśmowym. Podobnych urządzeń uŜywa się w myjniach samochodowych. – Elektryczny transporter! A niech go szlag trafi! – zdenerwowała się Sunny. No i co oni mają teraz zrobić?

Zaczęła się przetaczać z boku na bok, póki nie zatrzymała się przy stojących w szeregu maszynach. Gdzieś tu musi być generator, moŜe go znajdzie. Widywała podobne i w Sunrise, i w Babilonie. Umiała je obsługiwać, ojciec ją nauczył. – Wystarczy przekręcić gałkę, Sunny. ~ Zachichotała. To naprawdę nie jest skomplikowane. GdzieŜ on moŜe być? Pogrzebała w kieszeni swej kurtki narciarskiej w poszukiwaniu zapałek. Osłaniając dłońmi płomień, rozglądała się wokół siebie. Generator był dokładnie tam, gdzie się go spodziewała: po lewej stronie, za ostatnim stojącym na taśmie skuterem. Sunny zauwaŜyła dwa przełączniki: czarny i czerwony. Doszła do wniosku, Ŝe skoro taśma transportera dochodzi pod same drzwi szopy, jeden z przełączników musi uruchamiać transporter, drugi zaś otwierać drzwi. Zrobiwszy jeszcze dwa obroty, Sunny dotarła do skutera i zajrzała do środka. Niektóre z maszyn zaprojektowano dla jednej osoby, inne były dwuosobowe. Jako pierwszy na taśmie stał pojazd dwuosobowy, następny był pojedynczy. Harry mógłby wziąć tę większą maszynę i cały ich sprzęt, o ile zdecydują się dalej realizować swój plan. – Obudź się, śpiochu – wykrzyknęła Sunny, gdy przetoczyła się juŜ z powrotem na miejsce. Harry poderwał się całkowicie rozbudzony. – Czy wciąŜ pada? – Wiatr nadal wyje. Przez okna prawie nic nie widać. Podejrzewam, Ŝe sypie jeszcze intensywniej niŜ przedtem. Zobacz, co znalazłam, Harry. Pojawił się dodatkowy problem, ale udało mi się go rozwiązać. Te skutery stoją na elektrycznym transporterze taśmowym, podobnym do tych, jakie pracują w myjniach samochodowych. Znalazłam juŜ nawet generator. A teraz zgadnij, kto umie go obsługiwać. Ja. Przemyśl sobie wszystko podczas mojej drzemki. Bez względu na to, co zadecydujesz, z góry się zgadzam. Jak twój nos?

– Boli jak diabli. – Potocz się do drzwi, zgarnij trochę śniegu i zrób sobie zimny okład. Maszyny stoją na taśmie transportera, która prowadzi do drzwi z drugiej strony, a nie do tych, którymi weszliśmy. Stąd mogę dostrzec trochę śniegu na podłodze. Nie zapomnij mnie obudzić, Harry. Sekundę później juŜ spała. We śnie na ogromnych saniach zjeŜdŜała w dół zbocza, w towarzystwie Jake’a i Polly. Za nimi sunął jej ojciec, siedząc na czarnej, grubej dętce samochodowej. – CzyŜbyśmy byli szybsi od wiatru, mamo? – spytał mały Jake z całych sił uczepiony jej ramienia. – Z pewnością. Popatrz no tylko na dziadka. Tak się śmieje, Ŝe zaraz wypadnie z tej dętki – odpowiedziała Sunny. – Jeszcze, jeszcze, jeszcze – zanosiła się śmiechem Polly. – Czy moŜemy zjechać jeszcze raz, mamo? – Jasne, Ŝe tak. Ile razy będziesz miał na to ochotę. – Czy będziemy zawsze tak zjeŜdŜać? Czy twoje nogi będą znowu zdrowe? – Myślę, Ŝe nie, Jake. W przyszłym roku będziecie zjeŜdŜać z Chue. – Czy będzie ci, mamo, wtedy smutno? Będziesz płakać? – MoŜe będzie mi trochę smutno, synku. Ale będę się uśmiechać, widząc ciebie i Chue na sankach. Kiedy ty jesteś zadowolony, mama takŜe czuje się szczęśliwa. – Czy zawsze będziesz szczęśliwa, mamo? – Mam taką nadzieję, Jake. – Lubię słyszeć śmiech dziadka. Czy ty teŜ lubisz, jak on się śmieje, mamo? – Uwielbiam. A kiedy słyszę twój śmiech, czuje się bardzo szczęśliwa. Nie chcę, Ŝebyś był smutny. Nigdy w Ŝyciu. Czasami dzieje się coś takiego, Ŝe robimy się smutni. Wtedy przez jakiś czas mamy

skwaszoną buzię, ale potem trzeba znowu się uśmiechnąć i zająć zwykłymi Ŝyciowymi sprawami. No wiesz – słaniem łóŜek, gotowaniem, zmywaniem naczyń, praniem, porządkowaniem zabawek i tego rodzaju rzeczami. – Lubię śnieg. Wolę go nawet niŜ pływanie. – Ja równieŜ. Kiedy byłam małą dziewczynką bez przerwy bawiłam się w śniegu. Czy masz ochotę na robienie aniołów śniegowych, gdy Chue podwiezie nas na górę? Dziadek wygląda na zmęczonego, więc moŜe powinniśmy pójść do domu na porcję gorącego kakao i na ciasto? Co ty wyprawiasz, Jake? Chłopiec mocno zacisnął powieki. – Wypowiadam Ŝyczenia. W Ŝyczeniach nie ma nic złego, prawda, mamo? – Nic a nic, synku. A czego pragniesz? – Pomyślałem sobie dwie rzeczy: Ŝeby dziadek nigdy od nas nie odszedł i Ŝeby twoje nogi wyzdrowiały, tak Ŝebyś znowu mogła bawić się w śniegu. Czy to są smutne Ŝyczenia, czy wesołe? – To są bardzo wesołe Ŝyczenia – odparła Sunny z twarzą zalaną łzami. – Czy moje Ŝyczenia się spełnią, mamo? – Będziesz musiał poczekać i samemu się przekonać. – Sunny, obudź się. – CzyŜby dwadzieścia minut juŜ upłynęło? Stało się coś w tym czasie? – Obrałem pomarańczę i odpakowałem baton. Zrobiłem sobie okład ze śniegu i mój nos ma się odrobinę lepiej. Śniło ci się coś? Sunny sięgnęła po swoją połówkę pomarańczy. – Śniło mi się moje ostatnie saneczkowanie z dziećmi. Zabrałam wtedy Jake’a i Polly, i zjeŜdŜaliśmy w dół zbocza. Następnej zimy zmarł mój ojciec i juŜ nigdy nie wybraliśmy się razem na sanki. W górę

wyciągał nas Chue swoją cięŜarówką. Tego dnia Jake wypowiedział Ŝyczenie, Ŝebym znowu mogła bawić się w śniegu. Zastanawiam się, czy ten sen nie ma przypadkiem głębszego znaczenia. Jakiś omen czy coś podobnego. – Wcześniej rozmawialiśmy o Jake’u i Polly. Śniłaś o nich, bo miałaś ich świeŜo w pamięci. Dobry ten owoc. Proszę, tu jest baton. Przez cały ten czas zastanawiałem się. Doszedłem do wniosku, Ŝe powinniśmy teraz wymienić baterie. Te, które mamy na sobie, słuŜyły nam juŜ całkiem długo. Jeśli mamy wyruszyć, lepiej mieć świeŜe baterie w ogrzewaczach. Co postanowiłaś? – Przywędrowaliśmy tutaj, Ŝeby pobawić się w śniegu. Wyjdźmy zatem na dwór i bawmy się. Weźmiemy skutery śnieŜne, pojeździmy trochę i wrócimy. Mam wraŜenie, Ŝe jest tu znacznie zimniej niŜ było, co by znaczyło, Ŝe temperatura na zewnątrz musiała się obniŜyć. Pojedziemy prosto przed siebie, w jakimś punkcie zakręcimy i wrócimy po własnych śladach. Co ty na to? – Brzmi świetnie. Czy zastanawiałaś się juŜ, jak dostaniemy się z powrotem do pensjonatu? – Proponuję podjechać skuterami pod samo wejście. – Znakomity pomysł, Sunny. Pozbierali skórki od pomarańczy i wepchnęli do kieszeni. Baterie ogrzewaczy do stóp i dłoni zostały wymienione na świeŜe. Dwadzieścia pięć minut później usadowili się w skuterach. Ostry, porywisty wiatr uderzył w nich z chwilą, gdy skutery zjechały z taśmy transportera na śnieg. Drzwi szopy zamknęły się, a jeśli rozległ się przy tym jakiś trzask lub huk, Ŝadne z nich go nie usłyszało. Jadący na czele Harry włączył światła, Sunny poszła za jego przykładem. Odnosiła wraŜenie, Ŝe jej towarzysz wpadł w wirujący śnieg, niczym pocisk wystrzelony z katapulty. PrzeŜyła moment paniki, gdy straciła z oczu tylne światła jego pojazdu. Chciała krzyknąć, Ŝeby

zwolnił trochę. Z chwilą jednak, gdy otworzyła usta, naleciało jej tam mnóstwo śniegu. Zacisnęła więc mocno wargi i zwiększyła szybkość swojego skutera, póki nie znalazła się tuŜ za pojazdem Harry’ego. Jego silnik wył na wysokich obrotach, co mocno ją irytowało. Jej maszyna natomiast mruczała ospale i wyraźnie ustępowała tamtej pod względem szybkości. Gdy Sunny zaczęła pozostawać w tyle, nacisnęła klakson. Harry zawrócił i podjechał ku niej, oślepiając ją przy tym reflektorami. – Co się stało? – Nie wiem. Wyraźnie słychać, Ŝe mój silnik pracuje zupełnie inaczej niŜ twój. Byłeś tak daleko przede mną, Ŝe przeraziłam się, Ŝe cię zgubię. – Sprawdź poziom paliwa. – Podaj mi latarkę. O BoŜe, Harry, stoi na zerze. A jak u ciebie? – Mam jeszcze pół baku. Przesiądź się do mnie. Rzuć latarkę na podłogę i chwyć mnie za ramię. Przeciągnę cię bokiem. Trzymaj się teraz. MoŜe to lepiej, Ŝe będziemy razem. Jeszcze z dziesięć minut i zawrócimy. – Czy z tymi światłami widzisz choć trochę lepiej? – Właściwie to bez róŜnicy. Myślę, Ŝe je jednak wyłączę. Zapnij pasy i w drogę! – Tylko nie jedź zbyt szybko, Harry. Widoczność jest praktycznie zerowa. Mógłbyś wpaść na drzewo lub jakiś kamień. – W głosie Sunny zabrzmiało przeraŜenie, gdy dorzuciła: – Harry nie mogę dostrzec mojego skutera. – Z pewnością tam stoi. Śnieg nie mógł go tak szybko zasypać. – Ale zasypał. Czy widzisz nasze ślady? – Chcąc wykazać, Ŝe to, co mówi, jest prawdą, Sunny błysnęła latarką, którą trzymała w ręku. – Nie ma ich, Harry. Zniknęły bez śladu! – Nie mogły zniknąć. Nawet pięć minut jeszcze nie minęło. Nie poświeciłaś we właściwą stronę, Sunny.

– No to sam spróbuj. – Kobieta skuliła się, nienawidząc strachu, jaki zabrzmiał w głosie jej towarzysza. Promień potęŜnej latarki zatoczył łuk od lewej do prawej. Jedyne, co dostrzegli, to wirujące płatki śniegu, podrywane do góry przez wiatr, ledwie zdąŜyły opaść na ziemię. Zniknęło wszystko – drugi skuter i ślady pozostawione przez obie maszyny. Harry przetarł gogle. – Masz rację, chociaŜ to wydaje się zupełnie niemoŜliwe. Zawracamy. – Harry, juŜ raz zmieniłeś kierunek, gdy zawróciłeś po mnie. Jesteśmy teraz ustawieni we właściwym kierunku. – Nie pamiętasz, Sunny? PrzecieŜ jeszcze raz się odwróciłem, gdy wsiadłaś. JuŜ pokryliśmy się cienką warstwą śniegu. – Harry, czy jesteś pewien tego, co mówisz? Musimy to wiedzieć na pewno, bo inaczej się zgubimy. Chyba tracę głos od tego ustawicznego krzyczenia. – Nie, nie jestem pewien. Ty teŜ nie masz pewności. – Masz rację, Harry. Odwróciłam się, Ŝeby popatrzeć na moją maszynę. Czy nie zmieniłeś kierunku, gdy ja zwróciłam ci uwagę, Ŝe nasze ślady kompletnie zawiało? – Nie mam pewności. KaŜde z nas moŜe mieć rację. Z tego co wiem, z równym prawdopodobieństwem moŜemy jechać na wschód co na zachód. Sunny poczuła przypływ paniki. – Co... co powinniśmy teraz zrobić, Harry? Nie marnuj niepotrzebnie paliwa. Musimy podjąć jakąś decyzję. – Ty zadecyduj, Sunny. Ja bym był za tym, Ŝeby jechać prosto przed siebie. – W porządku, jedźmy prosto przed siebie. Nie, nie, zakręć i jedź w przeciwnym kierunku. Czekaj no, ten pomysł równieŜ nie wydaje mi się

dobry. Och, Harry, Ŝadne rozwiązanie nie wydaje się dobre. Boję się. – No to jest nas dwoje. Jedziemy na wprost. Trzymaj kciuki i módl się. – Myślisz, Ŝe wracamy do szopy, Harry? – Taak – skłamał. – Kłamiesz, prawda? – Taak. – No i co z nami teraz będzie? – Nie wiem, Sunny.

Rozdział trzeci Mów do mnie, Ruby. Potrzebuję hałasu, dźwięków, czegoś, co by odwróciło moją uwagę od tego, co teraz robię. Bez bicia przyznaję, Ŝe mam cholernego stracha. Wcale nie jestem pewien, czy dam sobie radę. Jak, do cięŜkiej cholery, udało ci się namówić twojego Teksańczyka na udział w tej wariackiej imprezie? – Sagę, odkąd znaleźliśmy się w powietrzu, usta mi sienie zamknęły nawet na chwilę. Lecz jeśli mam być szczera, to pojęcia nie mam, co plotłam. Podobnie jak ty, czułam tylko potrzebę przerwania ciszy. Przyszło mi w końcu do głowy, Ŝe moŜe masz juŜ dość tego mojego ple-ple. PrzecieŜ wcale mnie nie słuchałeś. Tak się zamartwiałeś, Ŝe dopiero teraz dotarło do ciebie, Ŝe masz towarzystwo. I pamiętaj o jednym: gdybyś się nie bał, to byłoby z tobą naprawdę niedobrze. Jeśli chodzi o Metaxasa, to on po prostu nie wie, co to lęk. Nawet nie zna znaczenia tego słowa. A jak ci wiadomo, piszą we wszystkich ksiąŜkach, Ŝe naleŜy się bać wyłącznie samego lęku. – To coś więcej niŜ lęk. Robimy nieprawdopodobnie głupią rzecz i oboje o tym wiemy. Metaxas, który jest gdzieś przed nami, równieŜ zdaje sobie z tego sprawę. – Zawsze uwaŜałam, Ŝe lepiej jest próbować coś zrobić, niŜ siedzieć na tyłku i biernie czekać na rozwój wydarzeń. Twój ojciec twierdził, Ŝe mnie, podobnie jak jemu, bardzo trudno jest usiedzieć spokojnie na miejscu. Po prostu muszę coś robić. – Powiedziała Ruby, a jej głos z głośnego falsetu przeszedł w zduszony szept. – Co fakt, to fakt, tata był naprawdę niespokojnym duchem. – Musisz wybaczyć swemu ojcu, Sagę. Świat, w którym Ŝyjemy, mało przypomina ideał i wiele rzeczy dzieje się inaczej, niŜ byśmy sobie tego Ŝyczyli. Los twojego ojca został przesądzony w dniu jego przyjścia na świat. Grał kartami takimi, jakie dostał, w jedyny znany

sobie sposób. Gdyby Ŝył w idealnym świecie, byłby ideałem ojca, a wy, dzieciaki, chowalibyście się w rodzinie doskonałej. Jesteś lepszym człowiekiem dzięki kartom, które dostał twój ojciec, a przynajmniej ja tak to widzę. Swego czasu równieŜ odczuwałam gorycz. Ash powiedział mi kiedyś, Ŝe najlepsze karty dostały się właśnie mnie i wiesz co, myślę, Ŝe miał rację. W Ŝyciorysie twojego ojca były wzloty i upadki, ale najbardziej liczy się fakt, Ŝe pod koniec Ŝycia robił to, co naleŜało. A mnóstwo ludzi nigdy tego nie osiąga. Jego ostatnie lata były najszczęśliwsze. W pewnym momencie twoja matka potrzebowała chwili oddechu i wtedy zadzwoniła po mnie. Pojechałam na górę i spędziłam z nim kilka dni. Z początku wierzgał i protestował, ale wytrwałością doprowadziłam do tego, Ŝe zaczął jeść mi z ręki. ZbliŜyliśmy się do siebie, zwierzył mi się z wielu rzeczy. Obojgu nam wyszło to na dobre, poniewaŜ przestaliśmy się nawzajem osądzać. – Jak sądzisz, dlaczego trzymał w tajemnicy istnienie Jeffa? Kiedy cała sprawa wyszła na jaw, dla mamy to był straszny cios. Dla nas wszystkich zresztą teŜ, choć na dobrą sprawę była to tajemnica poliszynela, nawet babcia Sallie orientowała się w sytuacji. – Z tego samego powodu mój ojciec utrzymywał w sekrecie moje istnienie. A obaj, i twój ojciec, i dziadek, gdzieś w głębi duszy mieli oczywiście świadomość, Ŝe nieślubnym dzieckiem nie ma się co chwalić, i Ŝe koniecznie naleŜy zadbać o to, by nikogo niepotrzebnie nie zranić. Zastanów się nad tym. Gdyby Ash od razu poinformował twoją matkę i was, dzieciaki, o Jeffie, bylibyście zdruzgotani. Najwyraźniej nie uwaŜał, by którekolwiek z was było zdolne udźwignąć taki cięŜar. Myślę, Ŝe co do tego miał słuszność. Mój własny ojciec rozumował dość podobnie. To, czego Ŝaden z nich nie wziął pod uwagę, to fakt, Ŝe takie postępowanie bardzo głęboko krzywdziło mnie, a sądzę, Ŝe i Jeffa. Mnie osobiście zraniło do głębi duszy. Uporanie się z tym kosztowało mnie lata psychoterapii. Od czasu do czasu wpadałam w rozŜalenie,

czułam się bardzo skrzywdzona. Wiele gorzkich słów wypowiadałam w takich chwilach pod adresem rodziców. W ich oczach pojawiały się wówczas łzy, kulili się, opuszczali bezradnie ramiona i na tym się wszystko kończyło. AŜ do następnego razu. No cóŜ, co było, to było. Nie da się zmienić tego, co juŜ się stało, chociaŜ z wielkim trudem przyszło mi tę prawdę zaakceptować. Tego rodzaju bagaŜ naleŜy pozostawić za sobą. Mimo Ŝe lepiej to teraz rozumiem, wciąŜ nie do końca rozprawiłam się z przeszłością. – Kochałem go, Ruby. Nie zgadzałem się z jego postępowaniem, ale naprawdę miałem dla niego duŜo uczucia. Robił wiele dobrych i wartościowych rzeczy, z czego do dziś ludzie nie bardzo zdają sobie sprawę. A potem, ni z tego, ni z owego, wykręcał jakiś idiotyczny numer, którym się przechwalał do upojenia, mimo Ŝe cała sprawa nie była warta funta kłaków. Nie potrafiłem tego pojąć. W naszej rodzinie nigdy nie było spokoju, Ŝyliśmy od jednego kryzysu do drugiego. Nawet wtedy, gdy Birch i ja wyjechaliśmy do szkoły na Wschodzie, zdawaliśmy sobie sprawę z napięcia miedzy mamą, tatą i Simonem. Całymi latami ciągnęło się to za nami. Birch próbował ucieczki. Do diabła, objechał niemal pół świata, zupełnie nie przyjmując do wiadomości, Ŝe to nic nie daje, bo swój garb człowiek zawsze ciągnie za sobą. Myślę, Ŝe dopiero teraz zdołał wreszcie tę prawdę zrozumieć. No, a co sądzisz na temat Celii, Ruby? Na wypadek, gdybyś była zainteresowana, informuję, Ŝe przed chwilą minęliśmy Hartford w Connecticut. – A z czego znane jest Hartford? – Nie mam pojęcia. Kojarzy mi się z Paulem Newmanem i jakimś sosem do spaghetti. A moŜe z popcornem. W szkole miałem kolegę z Hartford. No więc, co sądzisz o Celii? Ruby wzięła głęboki oddech. Ma mówić prawdę czy nie? – Jest piękną kobietą.

– Nie pytałem o jej urodę. Chciałem raczej wiedzieć, co o niej sądzisz? – Jest teraz członkiem rodziny, Sagę. Myślałam, Ŝe cenimy sobie lojalność bardziej niŜ cokolwiek innego. – Nie przeczę, i dlatego ta sprawa jest taka waŜna. – MoŜe powinnam zapytać, co ty o niej sądzisz. Pod pewnymi względami, Sagę, nadal jestem człowiekiem z zewnątrz. ZłoŜyłam co prawda podanie o przydział do waszej rodziny, ale nie jestem pewna, czy zostało juŜ rozpatrzone. Jestem zachwycona, Ŝe wy, młodzi, zaakceptowaliście mnie. Teraz próbuję zastępować wam matkę. Rozumiesz mnie? – Owszem, rozumiem. Celia mnie przeraŜa, Ruby. I to od samego początku, od chwili, gdy w dniu ich przyjazdu Birch przedstawił nas sobie na lotnisku. Spojrzałem jej w oczy i, przysięgam przed Bogiem, pomyślałem sobie, Ŝe mój wzrok zupełnie swobodnie przechodzi przez jej głowę. Ona ma zupełnie przezroczyste oczy, zauwaŜyłaś to? Poczułem... będziesz się śmiać, gdy ci to powiem, lecz poczułem, Ŝe ona jest zła. Nie potrafiłem się zmusić, Ŝeby ją objąć czy pocałować w policzek. I tak miała szczęście, Ŝe zdobyłem się na podanie jej ręki. Moje uczucia w najmniejszym stopniu się nie zmieniły. Chwilami odnoszę wraŜenie, Ŝe ona się za mną skrada. Jest graczem i podejrzewam, Ŝe zawarła jakąś umowę z Jeffem Lassiterem. Jeff udostępnił jej ten specjalny pokój, który ojciec miał w kasynie na swój wyłączny uŜytek. Gdy się o tym dowiedziałem, kazałem wywalić ją na zbity pysk. Ona wie, Ŝe to była moja decyzja. Naciągnęła „Babilon” na całkiem niezłą sumkę, ale zanim wybuchła awantura, spłaciła długi wygraną z kasyna. Instynkt mi mówi, Ŝe ona nie kocha Bircha, a to w tej chwili najwaŜniejsze. Moje następne pytanie z pewnością cię nie zdziwi. Dlaczego, mając do dyspozycji cały świat, zaangaŜowałaś akurat ją?

– Zostałam przyparta do muru, Sagę. Billie... nie chcę nikogo oskarŜać, ale w tym momencie nie miałam zbyt wielkiego wyboru, a sprawa zrobiła się pilna. Zbyt duŜo pieniędzy zostało w to zainwestowanych, aby tak po prostu odpuścić sobie całą sprawę. Podpisałyśmy kontrakt, którym mogę się posłuŜyć, jeśli będę miała ochotę. Poza wszystkim ona odwala kawał dobrej roboty. Jest nieprawdopodobnie fotogeniczna i nie zapomina języka w gębie. MoŜemy wykorzystywać te reklamówki do skończenia świata pod warunkiem, Ŝe będziemy jej płacić tantiemy. Z czasem będzie moŜna zaangaŜować kogoś innego do prowadzenia wywiadów na Ŝywo. Myślałam, Ŝe zatrudniając ją, całej rodzinie wyświadczam przysługę. W końcu, Sagę, nie oszukujmy się, Birch przywiózł ją tutaj, obciął wszelkie fundusze i zostawił samej sobie. Ochoczo przystał na moją propozycję, przynajmniej tak twierdził. No i jest, jak jest. – CóŜ, chcę, Ŝebyś wiedziała, Ŝe jej nie lubię, a co gorsza, nie ufam jej. – Mówisz mi to dlatego, Ŝe myślisz... Ŝe mogłoby ci się coś nie udać? Jak szybko lecimy, Sagę? – Silnik wyciąga jakieś sześćset węzłów. PoniewaŜ jednak znaleźliśmy się w obrębie prądu strumieniowego, zyskujemy dodatkowo ze sto węzłów. Lecąc z zachodu na wschód natrafia się na przewaŜające wiatry wschodnie, które zwiększają prędkość samolotu o jakieś sto do stu pięćdziesięciu węzłów. Tylko po co ja ci to mówię, przecieŜ sama wiesz. Za jakąś godzinę zaczniemy schodzić w dół. Mówiąc, Ŝe czeka nas pięć do sześciu godzin lotu, powiedziałem to zupełnie bez zastanowienia. Metaxas będzie wkrótce lądować, pod warunkiem, Ŝe taka operacja w ogóle jest wykonalna. Któregoś dnia poproszę cię o wyjaśnienie, jakim cudem uzyskaliśmy zgodę na to, Ŝebyś była drugim pilotem, skoro nie posiadasz uprawnień. – Któregoś dnia...

– Tata był członkiem Mile High Club. Wiedziałaś o tym, Ruby? – Cholera, jasne, Ŝe wiedziałam. Dla Ŝartu ofiarował mi kiedyś swoją klubową odznakę. Jak rozumiem, odbycie stosunku na wysokości tysiąca pięciuset metrów jest nie byle jakim osiągnięciem, chociaŜ w moim odczuciu to czysta głupota. A co ty o tym myślisz? – Głupcem jest ten, kto głupio postępuje. Kiedyś podwędziliśmy mu z Birchem te odznaki i zabraliśmy do szkoły. Myśleliśmy, Ŝe wywołamy Bóg wie jaką sensację, lecz wkrótce odkryliśmy, Ŝe nikt poza dyrektorem nie wie, co one oznaczają. Wezwano ojca do szkoły. Wściekł się wtedy jak cholera, chociaŜ w głębi duszy uwaŜał, Ŝe zdobyliśmy się na świetny dowcip. Mama za karę przydzieliła nam sześćdziesiąt dni dyŜuru kuchennego. To oznaczało zmywanie i wycieranie naczyń, nakrywanie i sprzątanie ze stołu, zamiatanie i mycie na kolanach podłogi w kuchni oraz wynoszenie śmieci. Musieliśmy równieŜ obierać wszystkie jarzyny. A gdy w garnkach nie moŜna się było przejrzeć, karę przedłuŜano o kolejny tydzień. Mama wykonała dla nas inne odznaki i zmusiła do ich noszenia. – Sagę zachichotał mimowolnie. – Jakie? – Pierwszy Bóg Kuchni i Drugi Bóg Kuchni. Ja byłem drugim. Birch twierdzi, Ŝe ma status Mile High, lecz nie przyjął właściwej odznaki, poniewaŜ zupełnie serio obawiał się, Ŝe mama gotowa wymyślić dla niego coś znacznie gorszego niŜ obowiązki Boga Kuchni. Pod słowem honoru zobowiązaliśmy się wtedy nie zdejmować tych znaczków przez dłuŜszy czas. – I co, nosiłeś swoją? – Taak, ale zełgaliśmy co nieco na temat ich prawdziwego znaczenia. Skończyło się na tym, Ŝe wszyscy nasi koledzy pragnęli mieć taki znaczek. Wtedy było to bardzo zabawne. – Na jakim jesteśmy pułapie?

– Prawie dwanaście tysięcy metrów. Wkrótce zaczniemy schodzić w dół i wejdziemy w strefę opadów śniegu. Spróbuj się połączyć z Metaxasem. Naprawdę kochasz tego faceta, Ruby? – Tak. – To dlaczego prosiłaś mnie, Ŝebym ci szukał męŜa? – Czułam się wtedy stara, bezbronna i tak dalej, sam sobie dośpiewaj. W Ŝyciu bym nie przypuszczała, Ŝe Colette da mu rozwód. Zmęczyło mnie wyniszczanie samej siebie nadzieją, która miała się nigdy nie spełnić. Szszsz, chyba go mam. – Czy to ty, słodkie maleństwo? – RóŜnie mnie w Ŝyciu nazywano, Metaxas, ale nigdy słodkim maleństwem – skwitowała Ruby. Sagę wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Twoje słodkie maleństwo siedzi obok mnie w samolocie i robi, co do niego naleŜy. Jak wygląda sytuacja? – Źle, chłopcze. Gdzie dokładnie się w tej chwili znajdujesz? Sagę podał mu niezbędne informacje. – Wyprzedzam was o trzydzieści osiem minut. Lecę na wysokości sześciu tysięcy dziewięciuset metrów. Za oknem jest istne piekło. Na dole wszystko pozamykane na głucho. Znalazłem na ziemi jednego anioła, wobec którego będę miał nieliche zobowiązania. Jest tam w dole jedyną osobą, na jaką moŜemy obecnie liczyć. Widzę jakieś wielobarwne pulsujące światło. Nie mam pojęcia skąd się wzięło. Podejrzewam, Ŝe od jutra Ŝaden z nas nie będzie juŜ miał licencji pilota. – Nie najlepiej to wygląda, co? – Jeszcze gorzej, chłopcze. Ruby końcem języka zwilŜyła wyschnięte wargi. Język teŜ zresztą miała suchy i jakby spuchnięty. Chciała coś powiedzieć, ale z jej ust nie wydobył się Ŝaden dźwięk. – Sagę, przekaŜ mojemu słodkiemu maleństwu, Ŝe ją kocham.

– Słyszała cię. – Powiedz mu... powiedz mu, Ŝe rezygnuję z kurczaków – szepnęła Ruby. Nic innego nie przyszło jej do głowy. – Tylko nie wprowadzaj nam tu zamieszania – syknął Sagę. – PrzekaŜ mu to po prostu. – Metaxas, Ruby właśnie mi oświadczyła, Ŝe rezygnuje z kurczaków. – Słodkie maleństwo, robisz to dla Metaxasa? Uszczęśliwiłaś mnie. NaleŜałoby teraz spytać, dlaczego. Schodzimy na sześć tysięcy trzysta. Widoczność zerowa. To niezwykłe światło jest prosto przed nami. Łapię jakieś dziwne zakłócenia. MoŜe mój anioł na ziemi usiłuje się ze mną skontaktować. Wyłączam się. – Ona ma uczulenie na pierze. Sagę aŜ się wzdrygnął, słysząc śmiech Metaxasa. Ruby rozpłakała się. – Wiem, Ŝe ten wariat da się po prostu zabić. Wiem i juŜ. – Musisz być teraz cicho, Ruby. – Jesteśmy na dziesięciu tysiącach ośmiuset metrach. Dziesięć tysięcy siedemset, dziesięć tysięcy sześćset, wokół nas widać tylko śnieg, siedem tysięcy sto... sześć tysięcy trzysta. Metaxas miał świętą rację, mówiąc o całkowitym braku widoczności, pięć tysięcy osiemset... pięć tysięcy dwieście... Twarz Sagę’a była mokra od potu, wilgotne włosy przylepiły mu się do skóry. Jeszcze nigdy w Ŝyciu nie bał się do tego stopnia. Po głowie tłukło mu się pytanie, czy jeszcze kiedykolwiek ujrzy Iris i dzieci. Proszę Cię, BoŜe, dopomóŜ – powtarzał w myślach. – Potrafię to zrobić. Zrobię to. Och, BoŜe, proszę Cię, dopomóŜ mi. – A ja ci nie wystarczę? Wszechmocny jest akurat teraz trochę zajęty. – Tata! – Sage’owi pot zalewał oczy. Otarł czoło rękawem. Co się z

nim dzieje? CzyŜby panika powodowała halucynacje? A moŜe to zapowiedź czegoś, co się dopiero wydarzy? – To ja. Skrzydła i w ogóle. – Potrzebuję pomocy. Mój BoŜe, to naprawdę ty? Nie jestem pewien, czy dam sobie radę. PomóŜ mi. Czy to jawa? A moŜe śnię? Bo chyba jeszcze nie zwariowałem. – Wszystko jest w najlepszym porządku. Jedyne, co musisz zrobić, to skupić się i działać naprawdę szybko. Mam wraŜenie, Ŝe nigdy dotąd nie prosiłeś mnie o pomoc, synu. O ile pamiętam, zawsze mi się sprzeciwiałeś. – To dlatego, Ŝe się bałem odmowy. Łatwiej mi było wykłócać się z tobą, niŜ zaryzykować usłyszenie „nie”. Gdzie jesteś? – Na twoim lewym skrzydle. Ile razy ci powtarzałem, Ŝe pilot jest tyle wart, ile jego skrzydłowy? – Co najmniej dwa tysiące. Czy dopilnujesz, Ŝebym szczęśliwie wylądował, tato? – Zrobisz to samodzielnie. Jestem tu tylko po to, Ŝeby trochę tobą pokierować. A mówiąc między nami, naprawdę nie sądzę, Ŝebyś koniecznie musiał opowiadać mojej siostrze o Mile High Club. – Tato, jestem na wysokości trzech tysięcy dziewięciuset metrów. Zerowa widoczność. Rozumiesz? Zerowa! Gdzie do cholery podziewa się Metaxas? – Z kim ty rozmawiasz, Sagę? – spytała Ruby przez zaciśnięte zęby. – Za szybko schodzisz w dół. Za szybko, Sagę. Przestań mamrotać. Do kogo mówisz? – Rozmawiam z tatą. Bądź teraz cicho. Swoimi krzykami całkiem go zagłuszasz. – Z twoim ojcem? Gdzie... gdzie on jest, Sagę? – Na skrzydle. Jeśli wyjrzysz, zobaczysz go. Jest całkiem pokryty śniegiem, a te jasne światła przed nami, to jego zasługa. Jak myślisz,

czy jemu moŜe być zimno? – Sagę... – Dobrze się czujesz, synu? – Świetnie, tato. Nigdy nie sądziłem, Ŝe zostaniesz moim skrzydłowym. Nie domyśliłbym się tego nawet za milion lat. No i jak mi idzie? – Jesteś teraz na dwóch tysiącach czterystu metrach. Czy mówiłem ci kiedyś, Ŝe największą rozkosz sprawia pilotowi szybkie schodzenie niemal pionowo w dół? To lepsze niŜ orgazm. Nie rób tego jednak. Wykonuj tylko moje polecenia, a posadzę cię na ziemi zaraz za Metaxasem. – MoŜe powinieneś mu pomóc, tato. On przecieŜ idzie na pierwszy ogień. Wiem, wiem, powtarzałeś mi to równie często jak tezę, Ŝe mundur oficerski pozwala męŜczyźnie dostać się do łóŜka kaŜdej kobiety. Metaxas jest znacznie gorszym pilotem niŜ ty... kiedyś. A te twoje skrzydła, jakie są w dotyku? Z czego są zrobione? – Z kurzych piór – podsunęła radosnym głosem Ruby. Jej twarz była bledsza, niŜ wirujący wokół śnieg. – Dwa tysiące sto. – Metaxas leci całkiem na ślepo. Właśnie ściął czubki kilku trzystuletnich sosen. Nie chciał mnie słuchać. Potrafię robić dwie rzeczy na raz, a to oznacza, Ŝe pomagam jednocześnie i jemu, i tobie. A co do twojego pytania, nigdy nie dowiadywałem się, z czego są te skrzydła, bo nic mnie to nie obchodzi. Ster ostro naprawo, Sagę. Powiedziałem ostro! Świetnie nam idzie, synu. Przymknij przepustnice. Jesteś na wysokości tysiąca pięciuset metrów. Jeszcze trochę je przymknij. Widzialność zerowa. Znakomicie sobie radzisz, synu. Nie oczekuj Ŝadnej wiadomości. Parishowi wysiadło radio. Schodzi w dół i robi to zbyt szybko. Na ziemi nie ma Ŝadnego anioła, musisz sobie z tego zdawać sprawę, Sagę. – Ale Metaxas powiedział...

– Wiem, co powiedział. Na ziemi jest pewien człowiek, tyle, Ŝe stracili kontakt radiowy. Mówiłem ci przecieŜ, Ŝe leci zupełnie na ślepo. Opuszczał się w dół, kierując się wyłącznie instynktem. Trochę mu pomogłem. Tysiąc czterysta. Teraz ostroŜnie, synu. Kieruj się na to światło, a wszystko będzie dobrze. „ – Tato, poczekaj! Tato! – Co tak świeci? – wykrzyknęła Ruby. – Mój BoŜe, zupełnie jak w dzień. Metaxas musi dysponować naprawdę dobrymi flarami. Głowę daję, Ŝe to balony słuŜb meteorologicznych czy coś w tym rodzaju. Trzysta metrów, Sagę. Czy widzisz jego samolot? – Nie widzę nic poza tym światłem, ostro daje po oczach. Trzymaj się, Ruby. Sto pięćdziesiąt, sto dwadzieścia, dziewięćdziesiąt... Kurze pióra, niech skonam. Mój staruszek nigdy w Ŝyciu nie nosiłby czegoś tak tandetnego jak kurze pióra – wychrypiał Sagę. – Widzę czerwone flary. Więc co to było za światło? Skąd sie ono brało? Jak się czujesz? Czy widzisz Metaxasa? Co się stało z tym ostrym światłem? Sage’owi kręciło się w głowie. Powietrze uszło z jego płuc w głębokim westchnieniu ulgi. DrŜąc na całym ciele, wyciągał coraz bardziej szyję, obserwując przez okno wirujący śnieg. Z duszą na ramieniu wychylił się jeszcze bardziej i zerknął na skrzydło swojego samolotu. Zamrugał tylko, widząc jak Ash Thornton unosi w górę kciuk w radosnym pozdrowieniu. – Sam nie zrobiłbym tego lepiej, synu. Jesteś tak dobrym pilotem, jak twój stary. Gotów jestem dać ci to na piśmie. Do zobaczenia. – Tato! Tato, poczekaj! Hej, tato! Widziałaś go, Ruby? Był tu przecieŜ. Uniósł kciuk do góry, to jego ulubiony gest. Powiedz, Ŝe go widziałaś, Ruby. Widziałaś go przecieŜ, prawda? – Niestety, Sagę, nie widziałam. – Powiedział... powiedział, Ŝe... jestem równie dobry w lataniu, jak

on. Naprawdę tak powiedział, Ruby. Przysięgam przed Bogiem. Oboje wiemy, Ŝe nie miałem cienia szansy na sprowadzenie tej maszyny w jednym kawałku na ziemię. Leciałem zupełnie na ślepo. Powiedział, Ŝe Metaxas ściął czubki kilku sosen. Po twojej minie poznaję, Ŝe mi kompletnie nie wierzysz. Ale ja i tak swoje wiem. PrzecieŜ ty teŜ widziałaś to jaskrawe światło. – Sagę, jeśli myśl, Ŝe widziałeś swojego ojca, ma ci w czymś pomóc, to jestem gotowa przyznać, Ŝe naprawdę myślisz, Ŝe go widziałeś. Tyle, Ŝe wszystko rozegrało się w twojej podświadomości. SłuŜby meteorologiczne bez przerwy posługują się takimi balonami. Dobra, jesteśmy na ziemi, a to najwaŜniejsze. – A co powiesz o naszym nieprawdopodobnym szczęściu w tej całej historii? Wywodzimy się z największego na świecie ośrodka hazardu, lecz nawet tam nikt by nie postawił na nas złamanego centa. Oboje o tym wiemy, a to bardzo pomaga uwierzyć. – Zgoda, pomaga. Widzę jakieś światła, zbliŜają się do nas. Zabezpiecz maszynę i jazda na ziemię. Pozbieram nasze manatki. Od tej chwili gotowa jestem zawsze z tobą latać, Sagę. Uśmiechnął się do niej niepewnie. – Nie zrobiłem tego całkiem samodzielnie, Ruby. Mam nadzieję, Ŝe któregoś dnia uświadomisz to sobie. – Kobieta skinęła głową. Jak urzeczona wpatrywała się w skrzydło samolotu. Na widok kształtu zarysowującego się w ostrym świetle, niemal zachłysnęła się powietrzem. Wyciągnęła rękę, aby przytrzymać się obramowania drzwi wiodących do kokpitu. – Sagę ma rację. Nigdy w Ŝyciu nie włoŜyłbym na siebie kurzych piór. Winna mi jesteś przeprosiny, Ruby. Czekam na nie. – Ja... ja... MęŜczyzna z twoją pozycją nosiłby tylko najczystszy puch. Zechciej mi wybaczyć, Ash. – Kolana ugięły się pod nią, ale Sagę podtrzymał ciotkę.

– PrzecieŜ ci mówiłem. Och, kobieto małej wiary. – Mamy za sobą jedno z najgorszych Ŝyciowych doświadczeń. W takiej sytuacji halucynacje nie są niczym nadzwyczajnym. Ty mnie postraszyłeś, Sagę, a ja ciebie. Nie będziemy więcej o tym mówić, dobrze? – Dobrze. Nadchodzi właśnie twój ukochany z jakąś potęŜną latarką w ręku. Pozbierajmy nasze graty, Ruby. Naprawdę wylądowaliśmy na tym przeklętym lotnisku, choć nawet najbardziej zapalony hazardzista w Vegas nie postawiłby na to ani centa. Sagę otworzył drzwi. Gwałtowny podmuch wiatru pchnął go do tyłu, wtłaczając jednocześnie do kabiny kłęby lepkiego śniegu. – Nie pozostaje nam nic innego, jak skakać. Pytanie zasadnicze brzmi: kto ma zamknąć te drzwi? – Najsłodsza moja, udało się! – wykrzyknął Metaxas Parish, chwyciwszy Ruby w ramiona, ledwie zeskoczyła na ziemię. W ciągu paru sekund pokryła ją warstewka śniegu. – Wygląda na to, Ŝe ten gołowąs, który cię tu dowiózł, wie co nieco o łataniu. – Znacznie więcej niŜ tylko „co nieco”. A jak ty sobie poradziłeś, Metaxas? – Niech mnie wykąpią w ropie naftowej, jeśli wiem. Po tym, jak ściąłem czubki kilku drzew, ktoś zaczął podpowiadać mi, krok po kroku, co mam robić. Będę musiał się temu komuś zrewanŜować. Mieliśmy przed sobą jakieś jaskrawe pulsujące światło czy coś takiego. Niewątpliwie ten ktoś świetnie znał się na swojej robocie, ale był okropnie zarozumiały. Nazwał mnie pilotem od siedmiu boleści. Szybko wyprowadziłem go z błędu. Na pytanie jak się nazywa odpowiedział, Ŝe Major, choć to brzmi raczej jak stopień. – Myślę, Ŝe to musiał być ten twój anioł, który czekał na ziemi. – Nie. Anioł nie miał z nami łączności radiowej. Za to flary to jego robota. Lecieliśmy przecieŜ zupełnie na oślep, podobnie jak wy.

– Myślę, Ŝe pomógł ci Ash. Nie śmiej się ze mnie, Metaxas. Sagę rozmawiał z nim podczas lądowania praktycznie bez ustanku. Powiedział mi potem, Ŝe jego ojciec cały ten czas przesiedział na skrzydle. – Najsłodsza moja, moŜesz się na własne oczy przekonać, Ŝe wcale mi nie do śmiechu. Piloci doświadczają rozmaitych rzeczy, które wydają im się całkowicie realne. Dla mnie osobiście latanie zawsze było przeŜyciem trochę nie z tego świata. Dlaczego więc nie mielibyśmy powiedzieć sobie, Ŝe w tym konkretnym przypadku interweniowała jakaś dobroczynna siła wyŜsza i dalej tego nie zgłębiać? – Brzmi zupełnie nieźle – odparła Ruby, z całych sił tuląc się do jego piersi. – Przywieźliśmy wszystko, co moŜe się przydać: flary, Ŝywność, papierosy i brandy. – My teŜ się nieźle zaopatrzyliśmy. A teraz musimy się zebrać i ustalić plan działania. Nie mam zielonego pojęcia, gdzie się znajdujemy, poza tym, Ŝe na jakimś pasie startowym. Co gorsza, nie majak się tego dowiedzieć. Wygląda na to, Ŝe trzeba będzie na piechotę szukać obiecanych skuterów śnieŜnych. Udało mi się zorganizować zaledwie czterech ludzi, a to oznacza, Ŝe nasz odział liczy sobie siedem osób. Zatem ruszamy. Proponuję iść gęsiego. „Zawsze razem” jest hasłem dnia. Musimy odnaleźć szlak Molly Stark. – Znajdziemy ich, prawda, Metaxas? – dopytywała się Ruby. – Nie po to zrobiłem taki szmat drogi, Ŝeby mi się miało teraz nie udać, najsłodsza. Jeśli tamci są gdzieś tutaj, z pewnością ich znajdziemy. MoŜesz mi wierzyć. – Wierzę. Jaka jest temperatura? – Mróz, kilka stopni. MoŜe kilkanaście. To bez znaczenia, bo i tak nie mamy na to Ŝadnego wpływu. Chyba nigdy w Ŝyciu nie widziałem takiej masy śniegu. – MoŜe się zdarzyć, Ŝe tutaj zginiemy – powiedziała Ruby,

dzwoniąc z zimna zębami. – Mało prawdopodobne, najsłodsza. Mam szczery zamiar umrzeć we własnym łóŜku, gdy juŜ przyjdzie na mnie pora. Z potęŜną latarką w jednej dłoni, z kompasem w drugiej, Metaxas podszedł do Sage’a, aby się z nim naradzić. Zakończył słowami: – Tak to mniej więcej widzę. A jakie jest twoje zdanie? Jeff Lassiter otworzył butelkę budweisera. Wyciągnął nogi przed siebie, stopy oparł na niskim stoliku do kawy, na którym walały się butelki, łupiny od fistaszków i rozmaite szpargały. Włączył telewizor, nie tyle po to, Ŝeby oglądać program, lecz Ŝeby zrobić w domu trochę hałasu. Tego akurat dnia wprowadził się do apartamentu na dachu. Nie wytrzymywał juŜ wspólnego mieszkania z matką, nie zniósłby tego ani minuty dłuŜej. Panujące tam gorąco i zaduch, odór balsamu do nacierania bolących stawów, kocia sierść i oglądane na okrągło telewizyjne programy rozrywkowe doprowadzały go do obłędu. ZaangaŜował dla matki wyspecjalizowaną pomoc domową, która miała przychodzić trzy razy dziennie. Pozwoliło mu to na Ŝycie po swojemu, na dogadzanie własnym zachciankom. A w pierwszej kolejności przyszła mu ochota na zajęcie pustego mieszkania na dachu kasyna. Na mocy kontraktu apartament ten przysługiwał mu wraz ze stanowiskiem. Teraz, gdy Neal Tortolow prowadził „Babilon”, a obowiązki Jeffa zredukowane zostały do roli figuranta, Lassiter poczuł się maksymalnie zadowolony z Ŝycia. Sytuacja rozwijała się zgodnie z jego zamierzeniami. A przecieŜ pierwotnie zupełnie nie brał pod uwagę Celii Thornton. Stanowiła nadprogramową korzyść, pod warunkiem jednak, Ŝe uda mu się utrzymać ją w ryzach. Jeff podniósł gazetę i uśmiechnął się szeroko. Gdyby tamci tylko wiedzieli, jak jest blisko osiągnięcia sukcesu. Główna wygrana leŜała

prawie w zasięgu ręki i właśnie on, Jeff Lassiter, będzie tym, który ją zdobędzie. A wtedy im pokaŜe, porozstawia ich wszystkich po kątach. W całym środowisku bezustannie mówiło się o jego poszukiwaniach Świętego Graala. MęŜczyzna zerknął na ostatnią linijkę artykułu i wybuchnął głośnym śmiechem. Dziennikarz zestawiał projekt Lassitera z projektem „Manhattan”, podkreślając jako cechy wspólne ich tajemniczość oraz determinację w ściganiu się choćby do bieguna południowego. Jeff nieznacznie zmarszczył brwi. Odwieczna zasada głosiła, Ŝe hazardziści preferowali gry, które z jednej strony nie groziły zbyt duŜymi stratami, z drugiej zaś potencjalnie przynosiły wysokie wypłaty. Zastanawiał się, czy ktokolwiek w tym interesie, z wyjątkiem jego samego, uświadamiał sobie do końca, Ŝe rządząca wszystkim mantra brzmi: „Ewolucja, a nie rewolucja”. On sam wymyślił połączenie w jedno dwóch elementów. Po pierwsze: zdolności „wchodzenia w krew” tak typowej dla automatów do gry, a uzyskiwanej drogą nagród wypłacanych bardzo nieregularnie. Po drugie: gradacji trudności gry i stopnia jej ryzyka, w miarę zwiększania się umiejętności gracza. Lassiter święcie wierzył, Ŝe taka kombinacja będzie dla bywalców kasyn nie do odparcia, a jemu samemu przyniesie fortunę. KaŜdą komórką swego ciała odczuwał pewność nadchodzącego sukcesu. Przeniesienie prac nad projektem do pustego budynku na krańcach miasta było istnym błogosławieństwem, na które zupełnie nie liczył. Thorntonowie nie mogli mu teraz w Ŝaden sposób zaszkodzić. ZaangaŜowany przez niego zespół, złoŜony z mechaników, informatyków, artystów plastyków i doktorów nauk matematycznych, pracował praktycznie przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. A jedyne, co jemu, Lassiterowi, pozostało do zrobienia, to pojawiać się tam w kaŜdy piątek przed południem, z teczką pełną pieniędzy. Szła na to gotówka dostarczana przez Celię i kilka innych wybranych osób, po

potrąceniu rzecz jasna, ich prowizji. Po całej operacji nie pozostawał Ŝaden ślad. Celia mogła go wprawdzie wydać, podobnie jak inni. Tylko w imię czego mieliby zabić kurę znoszącą złote jaja? Pomyślał o materiałach, jakie zebrał na „swoich ludzi”. Przejął ten chwyt od ojca. Z ust Lassitera nie znikał uśmiech. Starannie dopilnował, Ŝeby grupka wybrańców regularnie co poniedziałek wysyłała do urzędu skarbowego czeki w odpowiedniej wysokości. Do diabła, większość z nich juŜ w maju przyszłego roku dostanie w ramach refundacji całkiem pokaźną kwotę. Niewykluczone, Ŝe wtedy mu podziękują. Póki co, hazard zalegalizowano tylko w dwóch stanach: Nevadzie i New Jersey. Za jakieś dwa lata, jeśli jego obliczenia były dokładne, a nie miał powodów w to wątpić, inne stany równieŜ zalegalizują gry hazardowe, zmniejszając tym samym jego, Lassitera, widoki na wspaniałą przyszłość. Tyle tylko, Ŝe on wcale nie potrzebuje aŜ dwóch łat okresu ochronnego. Jeszcze sześć miesięcy i stanie się dumnym posiadaczem Świętego Graala z Las Vegas w Nevadzie. Wtedy dopiero pokaŜe, co potrafi. W taki sam sposób zachowałby się jego ojciec. O, tak, Imperator Las Vegas, miał doprawdy za co Bogu dziękować. A on, Jeff Lassiter, pod kaŜdym względem przypominał swego ojca: miał jego intuicję, przezorność i zdolność wyciągania wniosków. „Rozpatrz wszystko z kaŜdej strony, rozegraj kaŜdą kartę, którą dostałeś i nigdy nie trać głowy. No cóŜ, drogi ojcze, trzeba stwierdzić, Ŝe głowa pracuje mi bez zarzutu, a umysł stał się ostry jak brzytwa”. Między brwiami męŜczyzny pojawiła się zmarszczka, gdy jego wzrok padł na pęk kluczy leŜący na stoliku do kawy. Ojcowskie złote skrzydła. Wziął je do ręki, kciukiem i palcem wskazującym gładził polerowane złoto odznaki przyznanej przed laty pilotowi Ashowi Thorntonowi. Dlaczego ojciec sam mu jej nie ofiarował na pamiątkę? Dlaczego zrobiła to dopiero wdowa po nim? CzyŜby Ash uwaŜał jego, Jeffa, za niegodnego posiadania ojcowskich złotych skrzydeł? Za nie

dość dobrego jak na tak bardzo osobistą pamiątkę? Dlaczego prawdziwi synowie jego ojca nie ubiegali się o nią? Lassiterowi przemknęło przez głowę, Ŝe te skrzydła stanowiły najcenniejszą rzecz, jaką kiedykolwiek posiadał. Niech się schowa nowy sportowy wóz, rosnące konto bankowe, a nawet Święty Graal. Jeff nigdy w Ŝyciu nie rozstałby się z tym drobiazgiem, choćby ofiarowywano mu za nią tyle złota, ile sam waŜy. Z uciechy klepnął się po kolanie. Stopą zawadził o butelki stojące rzędem na stole. Patrzył, jak chwieją się i przewracają na bok. Ponownie klepnął się po kolanie, rycząc przy tym ze śmiechu. – Oto, jaki koniec was spotka, Thorntonowie. Będziecie się chwiać, póki całkiem nie padniecie. – Dalej, Celio, gdzie się do cięŜkiej cholery podziewasz? Jest juŜ czwarta nad ranem. – Ledwie zdąŜył wypowiedzieć te słowa, rozległ się dzwonek telefonu. – Włącz windę. Wjadę na górę bezpośrednio z garaŜu. Jeff podszedł do drzwi wejściowych. Nacisnął klawisz zwalniający blokadę prywatnej windy. Pięć minut później Celia Thornton wkroczyła do apartamentu. – Miałaś udaną noc? – Nie mogę narzekać. – Kobieta połoŜyła plecioną torebkę na stoliku do kawy. – Napiłabym się czegoś. – Częstuj się. Aaa, widzę, Ŝe całkiem dobrze ci poszło. I najwyraźniej juŜ odliczyłaś swoja dolę. – Święte słowa, kochanie. Niech Ŝyje forsa, forsa i jeszcze raz forsa! powiedziała, unosząc w górę kieliszek. – Włącz prognozę pogody, Jeff. Mam nadzieję, Ŝe mój mąŜ przepadnie w burzy śnieŜnej gdzieś w Vermont. Chcę się dowiedzieć, jakie ma szanse. i Celia usiadła na sofie obok Lassitera. – Zgodzisz się, Ŝebym tu dzisiaj spała? Będę musiała wstać o

szóstej. Masz zapasową sypialnię, prawda? – Nawet dwie. Ale jeśli masz być gotowa tak rano, to nie widzę wielkiego sensu w kładzeniu się spać. Moglibyśmy wykorzystać ten czas, robiąc... inne rzeczy. – JeŜeli przez inne rzeczy rozumiesz seks, to wybij to sobie z głowy. Jestem męŜatką. Jeff roześmiał się ubawiony. – Och, przestań. Gdy tu przyjechałaś, byłaś całkiem nie od tego. Widzę przecieŜ, jak się obnosisz ze swoją urodą. A ta kiecka, którą masz na sobie, w Ŝadnym razie nie nadaje się dla zakonnicy. Ogromnie mnie ciekawi, co nosisz pod spodem? – Nic. – Nie wiem czy pamiętasz, ale widziałem cię kiedyś nago. Co wieczór przed pójściem spać podniecam się na to wspomnienie. Oczy Celii zwęziły się. – Tylko mi nie mów, Ŝe naleŜysz do tych osób, które znajdują przyjemność w oglądaniu filmów czy zdjęć pornograficznych. – Czasami. A ty mi wyglądasz na taką, która sztucznego fiuta stale nosi przy sobie. – Wyglądać na coś, a robić to, to dwie zupełnie róŜne rzeczy. Po głębszym namyśle doszłam do wniosku, Ŝe na resztę nocy wynajmę sobie pokój. – Hej, o co ci chodzi? Co by ci szkodził jeden krótki numerek? To moŜe coś znaczyć, ale wcale nie musi. Pozwól, Ŝe ujmę to inaczej, Celio. Jestem napalony jak cholera, a ty mi to i owo zawdzięczasz. – Nasza umowa nie obejmuje mojego ciała, Jeff. – Winna mi jesteś duszę. No, rozbierz się, laleczko. – Ani myślę. Ramię Jeffa owinęło się wokół pleców Celii. Dźwięk rozpinanego zamka rozległ się tak głośno, Ŝe zagłuszył słowa spikera.

– Mmm, czy te cycuszki są prawdziwe, czy z silikonu? – spytał męŜczyzna, zamykając prawą pierś Celii w dłoni. Lewą ręką nadal mocno przytrzymywał jej plecy. – I o co tu walczyć? Zrobimy to tak czy siak, więc lepiej się rozluźnij i spróbuj mieć frajdę. A moŜe naleŜysz do tych zimnych ryb, które zawsze udają? – Twoje pytanie nasuwa mi inne. Czy ty naleŜysz do tych męŜczyzn, którzy biorą kobiety siłą lub fortelem, bo inaczej nie mogą? Nie widziałam pań kręcących się wokół ciebie, a to skłania mnie do zadania kolejnego pytania: czy jesteś biseksem? ZauwaŜyłam, Ŝe pracuje dla ciebie mnóstwo przystojnych chłopców. Cios trafił Celię w kość policzkową. Chwilę później leŜała juŜ na podłodze z unieruchomionymi ramionami, a Jeff klęcząc pochylał się nad nią. – Zabieraj się. Powiedziałam „nie”. Nie zrobisz tego. Walczyła, ale niewiele mogła poradzić – Lassiter miał nad nią fizyczną przewagę. Usłyszała, jak męŜczyzna rozpina suwak rozporka, czuła, jak gorączkowo pozbywa się spodni. Usiłowała zaciskać uda, lecz on rozsunął jej nogi kolanem. Obsypała go obelgami, najgorszymi słowy, jakie tylko przychodziły jej do głowy. Wrzeszczała, gdy w nią wchodził, i nie ustawała w krzykach, dopóki męŜczyzna nie rozluźnił swego chwytu na moment, by uderzyć ją w szczękę. W chwili, gdy w niej eksplodował, zepchnęła go z siebie i sięgnęła po kryształową czarę stojącą na stoliku do kawy. Z całej siły, jaka jej jeszcze pozostała, rąbnęła go tym w głowę. Odtoczyła się od niego i chwyciła butelkę po piwie. Jednym uderzeniem o kant stolika odkruszyła dno butelki i tak uzbrojona zwróciła się do męŜczyzny: – Podejdź choć jeden krok bliŜej, ty sukinsynu, a wydłubię ci oczy. Krwawisz, ale rany głowy zawsze mocno krwawią. Wiedziałeś o tym? W tej chwili tylko zgaduję, ale powiedziałabym, Ŝe będziesz potrzebował jakieś... powiedzmy siedem, no, moŜe osiem szwów. I nie

sądzę, aby pani Thornton ucieszyła się z tych krwawych plam na swym ślicznym beŜowym dywanie. Bo trzeba ci wiedzieć, Ŝe krew się nie spiera. Czasami moŜna ją usunąć przy pomocy wody utlenionej, ale zwykle i to nie pomaga. Jeśli jeszcze raz mnie dotkniesz, ty śmierdzący gnoju, dopadnę cię gdzieś i obetnę ci jaja. Dobrze mnie zrozumiałeś? MoŜe i pójdę na dno, ale wówczas pociągnę cię za sobą i tyle będziesz z tego miał. Celia przemaszerowała przez pokój poza zasięgiem rąk Lassitera. Naciągnęła na siebie sukienkę. Zaskoczyło ją, Ŝe nadal miała na nogach pantofle o niebotycznie wysokich obcasach. Z kikutem butelki w ręku podeszła do miejsca, gdzie leŜał Jeff. Głosem pełnym jadu oświadczyła: – Teraz juŜ wiem, dlaczego twój ojciec nie chciał, Ŝebyś nosił nazwisko Thorntonów. Jesteś obrzydliwym śmierdzącym skunksem, do którego on wstydził się przyznać. Mam nadzieję, Ŝe się tutaj wykrwawisz na śmierć, ty niewydarzony bękarcie. Dwadzieścia minut później Celia Thornton zamknęła za sobą drzwi numeru 2222 i udała się prosto pod prysznic. Po policzkach ciekły jej łzy. Nie płakała dlatego, Ŝe Jeff Lassiter ją zgwałcił. Jej rozpacz wywołał ciemniejący na twarzy siniak. Sunny pociągnęła Harry’ego za rękaw. Głos miała schrypnięty, poniewaŜ wcześniej zbyt duŜo krzyczała. – Zgubiliśmy się, prawda, Harry? – Mmhym, to prawda. ZuŜyliśmy prawie całe paliwo. Baterie w latarkach takŜe ledwo juŜ zipią. Mam nadzieję, Ŝe uda mi się wypatrzeć jakieś drzewa czy cokolwiek innego, co choć trochę osłoniłoby nas przed tą nawałnicą. MoŜe koce, które wieziemy ze sobą, na coś się przydadzą. Nic tylko gadam i gadam, Sunny. To wszystko moja wina. Za Ŝadne skarby świata nie powinienem był ci pozwolić na udział w tej wyprawie. Ale nawet moja głupota nie usprawiedliwia wzięcia twojego losu w swoje ręce.

Łzy zapiekły Sunny pod powiekami, ale bała się, Ŝe jeśli się rozpłacze, rzęsy przymarzną jej do policzków. MoŜe nawet zamarzłyby jej gałki oczne. Przez chwilę zabawiała się rozwaŜaniem, co właściwie by wtedy czuła. Wiedziała, Ŝe bez względu na to co powie, słowa ulecą porwane huraganowym wiatrem. Poklepała więc tylko przyjaciela po ramieniu na znak, Ŝe rozumie i nie ma do niego pretensji. Czy kiedykolwiek zostaną odnalezieni? A jeśli tak, to kiedy? Za kilka tygodni? A moŜe miesięcy? Niewykluczone równieŜ, Ŝe dopiero podczas wiosennych roztopów. Musi juŜ być około piątej nad ranem. A to oznacza, Ŝe śnieg sypał nieprzerwanie przez dwanaście godzin. Jak długo trwają zwykle takie nawałnice? Dzień? Dwa? Pociągnęła Harry’ego za rękaw i palcem pokazała coś, co wyglądało jak niewielka kępa roślinności. MęŜczyzna skierował w to miejsce światło reflektorów i ruszył we wskazanym kierunku. Gdy wyłączył silnik, Sunny poczuła się oszołomiona i niezdolna do jasnego myślenia. Sama juŜ nie wiedziała, co jest gorsze, przenikliwy jazgot silnika ich skutera śnieŜnego czy ponure zawodzenie wiatru dookoła. – MoŜe moglibyśmy zrobić sobie igloo. KaŜdej zimy Sagę z dzieciakami stawiają sobie taki domek. Ciągle jeszcze jest nam dostatecznie ciepło. Spróbujmy, Harry. Praktycznie nie mamy tu Ŝadnej osłony przed śniegiem, tylko wiatr jest odrobinę słabszy. Są koce. Wzięłam trzy, a w ostatniej chwili dorzuciłam jeszcze dwie saperki. Trzeba będzie szybko się uwijać. Zobaczysz, Harry, Ŝe damy sobie radę. Wiem, Ŝe tak. Nie moŜemy przecieŜ bezczynnie siedzieć. Rozjaśni się dopiero za jakieś dwie godziny. Birch nas znajdzie. Musimy myśleć pozytywnie. Ty zsuniesz się pierwszy i będziesz mnie łapał, gdy zeskoczę. Przesuniemy się w tył i tam wystartujemy z naszą robotą. Skuter śnieŜny będzie drzwiami do naszego igloo, gdy juŜ je postawimy. Śniegowy domek osłoni nas przed wiatrem i zamiecią. Moje ogrzewacze są ciągle dość ciepłe. Mamy jeszcze po jednym

zestawie zapasowym, no i te, które przedtem wymieniliśmy, mogą znowu trochę popracować. Uda nam się jakoś przetrwać, Harry. Gdyby coś miało się nam przydarzyć, wyczułabym to. W takich sprawach kobiety to prawdziwi eksperci. No, dobra, masz tu swoją saperkę. Musimy usypać i ubić całą górę śniegu, a potem wyciąć w niej wejście i wydrąŜyć w środku miejsce do siedzenia. Nic innego nie przychodzi mi do głowy. Jeśli masz jakiś lepszy pomysł... – Nie. Zrobimy, jak mówisz. Zasada budowania musi być podobna jak w przypadku zamków z piasku. Dobry BoŜe, naprawdę jest zimno. – Dobrze się czujesz, Harry? – Tak, tylko jestem potwornie przeraŜony. – Ja teŜ. Nie wolno nam o tym myśleć. Mamy teraz plan i powinniśmy się skupić na jego realizacji. Trzeba wyznaczyć czas ukończenia tej pracy. Musimy sobie wyobrazić, Ŝe jesteśmy w naszym centrum i uczestniczymy w zajęciach pod okiem Libby. Myślę, Ŝe budowa igloo zajmie nam ze dwie godziny, przecieŜ będziemy musieli co jakiś czas odpoczywać. Zabierajmy się do roboty. Przestajemy rozmawiać, bo zimne powietrze pali mnie w płucach. Co ty na to? MęŜczyzna kiwnął głową. – Mogę to zrobić, wiem, Ŝe mogę to zrobić. Muszę to zrobić. Muszę to zrobić dla Jake’a i Polly – mamrotała Sunny pod nosem. – A ja i matka juŜ się nie liczymy? – Tatuś? – Owszem, to ja, dziecino. AleŜ ziąb, prawda? – Och, tato, tym razem naprawdę się zbłaźniłam. Nie mogę sobie nawet przypomnieć, czy pomysł tej eskapady wyląg! się w mojej głowie, czy Harry’ego. Myślałam, Ŝe bez trudu damy sobie radę. Jak ja nienawidzę swojego kalectwa. Z całej duszy. Nie wiem, skąd się tu wziąłeś. Pewnie śnię i dlatego jesteś tutaj. Tak często mi się śnisz, nie mam pojęcia, dlaczego. Jak się tu dostałeś? Czy juŜ nadeszła moja

ostatnia godzina? – Oczywiście, Ŝe nie. Powiedziałem ci przecieŜ, Ŝe śledziłem twoje poczynania. Muszą przyznać, Ŝe pomysł z tą wycieczką nie naleŜał do najbardziej udanych. Za to budowa igloo, to całkiem dobre rozwiązanie. Myślę, Ŝe i ja w końcu bym na to wpadł. Podoba mi się, jak wy wszyscy pomagacie sobie nawzajem. Czy zawsze tak było, gdy dorastaliście? – Mmhym. Nie bardzo mogliśmy liczyć na ciebie. Mama była zajęta swoimi sprawami i obowiązkami jednocześnie matki i ojca. Ale nie martw się. W ostatnich latach zrekompensowałeś mi to wszystko, poświęcając tyle uwagi Jake’owi. Jak się ma babcia Sallie? To juŜ szczyt głupoty, rozmawiam sama ze sobą. Wiem, Ŝe ciebie tam nie ma. Wszystko się dzieje w mojej głowie, ale wyobraŜanie sobie, Ŝe tam jesteś, pozwala mi szybciej pracować. Jak ci leci tam, w górze? – Babcia ma się dobrze. Tu jest bardzo spokojnie. Początkowo trudno mi było do tego przywyknąć. Nosiło mnie, miałem ochotę gdzieś pójść, po prostu iść gdzie oczy poniosą. Ale tu nie ma dokąd pójść. – Co więc robiłeś? – Obserwowałem was wszystkich. Pozwól sobie powiedzieć, dziecinko, Ŝe jest to zajęcie pełnoetatowe. Roboty mam z wami po uszy. Twoja matka czuła się tak przeciąŜona, Ŝe była o krok od połknięcia całej garści pigułek. Musiałem się bardzo natrudzić, Ŝeby wybić jej ten pomysł z głowy. Jutro powinienem złoŜyć wizytę twojej siostrze, Ŝeby przywołać ją do porządku. Sagę jest cholernie dobrym pilotem. Niemal tak dobrym jak ja. – A z nami kiepsko, prawda? – Sunny zachichotała. – Nie będę zaprzeczał. Posłuchaj mnie uwaŜnie, córeczko. Pod Ŝadnym pozorem nie wolno ci zasnąć. Słyszysz mnie? – Dlaczego tak krzyczysz? Z powodu burzy? – Sunny, powtórz to, co przed chwilą powiedziałem.

– Powiedziałeś, Ŝe nie wolno mi spać. Słyszałam. Nie zasną. – Obiecaj mi to. Nie pozwól równieŜ Harry ‘emu. – Obiecują. ChociaŜ prawdą mówiąc, jestem skonana. – Sunny, posłuchaj mnie. Chcę, Ŝebyś coś dla mnie zrobiła. Chcę, Ŝebyś w myśli zbudowała dla mnie pomost z kamieni domina. Budowaliśmy coś takiego, gdy ty i bliźniacy byliście mali. Musisz sobie to wszystko dokładnie wyobrazić, kaŜdą „ cegiełkę „ oddzielnie. śeby dostać się do drzwi waszego pensjonatu, potrzeba trzy tysiące dwieście pięćdziesiąt cztery kamienie. Kiedy pomost będzie juŜ gotowy, gdy juŜ przeliczysz te trzy tysiące dwieście pięćdziesiąt cztery kamienie, będziesz mogła pójść spać. Zamierzam obserwować cię i słuchać, jak głośno liczysz. Czy zrozumiałaś, co powiedziałem? – Zrozumiałam, tato. Nie jestem znowu taka głupia. – Wiem, ale oboje jesteście bardzo zmęczeni. Jeśli zaśniecie, zamarzniecie jak amen w pacierzu. – Dokąd idziesz, tatusiu? – Muszę pomóc Sagę ‘owi. – W czym? – Nic ci nie powiem, bo i tak mi nie uwierzysz. Zacznij liczyć, dziecinko. Sunny westchnęła. Jedyne, na co teraz miała ochotę, to spanie. Budowanie pomostu z kamieni domina, gdy wokół szaleje burza śnieŜna, wydało jej się najgłupszą rzeczą, jaka kiedykolwiek obiła się jej o uszy. – Posłuchaj mnie, Harry. Będziemy budować pomost. Rozmawiałam z tatą i... wiem, Ŝe to głupio brzmi, ale rozmawiałam z pewną osobą... Powtarzaj za mną... Zbili się w niewielką gromadkę pod skrzydłem samolotu Metaxasa Parisha.

– Łatwiej będzie narysować trasę na śniegu niŜ pokazywać cokolwiek na mapie przy takim wietrze. To jest miejsce, gdzie mieliśmy lądować. Ten facet, Major, czy jak mu tam, powiedział, Ŝe zboczyliśmy z kursu. Jego zdaniem, jesteśmy gdzieś tu. A to oznacza, Ŝe mamy przed sobą ostre podejście pod górę. Na moje oko prawie cały teren pokryty jest trzydziestocentymetrową warstwą śniegu, która miejscami sięga nawet pół metra. W dodatku śniegu przybywa z kaŜdą godziną. Nic nie wskazuje na to, Ŝe wkrótce przestanie padać, nie ma więc najmniejszego sensu czekać na bardziej sprzyjające warunki. Jedyna rzecz, co do której mam absolutną pewność, to fakt, Ŝe temperatura spadła dobrze poniŜej zera. Musimy zrobić jedno, a mianowicie przedostać się powyŜej linii drzew. Owińcie twarze szalikami, koniec rozmów. Będziemy odpoczywać co dwadzieścia minut. Jeśli ktoś ma coś do powiedzenia, to teraz. Nie? Dobrze, zatem do dzieła. Sagę prowadzi, ja za nim, a za mną Ruby. Wy dwaj pójdziecie obok niej, po jednym z kaŜdej strony, dwóch pójdzie za nią. I nie gadać. Sagę usiłował nabrać powietrza w płuca. Nie bardzo mu się to udawało. Oddech miał szybki i płytki, co tylko potęgowało uczucie zmęczenia. Wiedział, Ŝe wspina się pod górę, gdyŜ jego nogi ostro protestowały przy kaŜdym kroku. Serce waliło mu jak młotem, gdy z wysiłkiem wyciągał nogi z zasp, sięgających mu do połowy ud. Potknął się i wyciągnął jak długi. Śnieg miał wszędzie – na twarzy, w ustach. Zaklął soczyście. Gdzie, do diabła, zapodział się jego szalik? Poderwał się na nogi i ruszył w dalszą drogę. Przy szybkości, z jaką się porusza, będzie miał szczęście, jeśli w godzinę pokona sto metrów, choć nawet to wydawało się mało prawdopodobne. Miał ochotę zawołać do Metaxasa i zapytać, jak mu idzie, ale z miejsca odrzucił ten pomysł. Przekrzykiwanie wichru pochłonęło by mnóstwo energii i czasu. Trzeba zacisnąć zęby i posuwać się dalej. A moŜe dobrze by mu zrobiło

przywołanie na myśl czegoś, czego z całej duszy nienawidził, aby ta nienawiść podsyciła jego siły w marszu. Kłopot jednak polegał na tym, Ŝe nie Ŝywił nienawiści do nikogo ani do niczego. Och, prawda, jest coś takiego, przypomniał sobie. Nienawidzę tego cholernego śniegu. Nienawidzę tych przeklętych zasp, w które się zapadam. Nogi ugięły się pod nim i Sagę znowu znalazł się w śniegu. Musi być jakiś lepszy sposób. Rakiety śnieŜne. Czemu nikt wcześniej nie wpadł na ten pomysł? Pewnie dlatego, Ŝe nie na wiele by się zdały w takim śniegu, jak ten, odpowiedział sam sobie. Gwałtowny podmuch wiatru uderzył go w twarz i pchnął do tyłu. Sagę zrobił dwa fikołki i zatrzymał się w głębokiej zaspie. Stracił cały rozpęd, jaki udało mu się wcześniej osiągnąć. Zaklął soczyście, uŜywając wyraŜeń, jakimi nie posługiwał się od czasów studenckich, kiedy to usiłował zintegrować się z grupą dość nieokrzesanych kolegów z akademika. ~ Na nogi i do przodu, chłopcze. Nie czas teraz na zabawy w śniegu – ryknął Metaxas. – Idź do diabła – odparł Sagę i z trudem wygramolił się z zaspy. CięŜko dysząc ruszył przed siebie. Jeśli uda mu się przeŜyć tę noc... ranek... czy jaka właściwie była pora dnia, to nigdy więcej nie spojrzy nawet w kierunku śniegu, gotów był przysiąc. Klnąc nieprzerwanie, z trudem poruszał nogami. Wysiłek wyczerpał go. Zastanawiał się, która godzina. Niedługo powinien chyba nastać świt. MoŜe w świetle dziennym wszystko będzie wyglądało lepiej. W głębi duszy Sagę wiedział jednak, Ŝe to niemoŜliwe. Z jakiegoś powodu jego głowa zrobiła się cięŜka, powieki same opadały mu na oczy. Na rzęsach miał warstwę lodu, a czapka narciarska pokryła się szronem. JeŜeli zetrze ten lód z rzęs, to czy wyrwie je z korzeniami? Jak będzie wyglądać z łysymi powiekami? Iris uwielbiała jego rzęsy. Twierdziła, Ŝe są cudownie gęste i zawijają się do góry. Mawiała, Ŝe kaŜda

dziewczyna dałaby się za nie posiekać na kawałki. Birch miał bardzo podobną oprawę oczu – ciocie, babcie i inne kobiety często wymieniały uwagi na temat rzęs obu bliźniaków. A on tu rozwaŜa wyrwanie ich z korzeniami. – Do diabła z tym wszystkim – wymamrotał. Przemarznięty do szpiku kości, Sagę zacisnął powieki i ruszył do przodu. Niczego juŜ nie czuł, a dzikie myśli chaotycznie kłębiły mu się w głowie. Marzył o tym, by znaleźć się w innym czasie i w innym miejscu. Gdzieś, gdzie byłoby ciepło i bezpiecznie. Usiłował skupić na tym myśli, podczas gdy rękoma obleczonymi w rękawiczki rozkopywał przed sobą śnieg. Miał jedenaście lat, gdy obok Bircha maszerował po pustyni, a pot zalewał mu twarz. Swoją baseballową czapeczkę z napisem „St. Louis Cardinals” naciągnął głęboko na oczy. – Mam wyŜej uszu tego zadania. Chcę wrócić do domu – warknął. – Ja teŜ. Usiądźmy i odpocznijmy. Muszę się czegoś napić – odparł Birch. – Nie moŜemy się rozsiadać. Tata wyznaczył nam termin, którego nie wolno przekroczyć. Zapowiedział, Ŝe musimy wykonać to zadanie w cztery godziny. Czeka na nas. Sagę buntował się. Nogą w cięŜkich roboczych butach grzebał w piachu. Rozejrzał się wokół siebie w poszukiwaniu czegokolwiek – drzewa czy kępy krzewów, które dałyby im jakąś osłonę. Nie było nic takiego. Na znak protestu usiadł po turecku tam, gdzie stał. – Nie czuję juŜ nóg. Bolą mnie ramiona od noszenia tego plecaka. Sam nie wiem, po co nosimy cały ten majdan. A na dokładkę jestem ugotowany na miękko. – Musimy przetrwać, tak powiedział tata. Dał nam to zadanie, Ŝeby nas wypróbować. Chyba nie chcesz go rozczarować? – spytał Birch. – W nosie mam, czy on poczuje się rozczarowany, czy nie. Mamie

teŜ nie zaleŜy, Ŝebyśmy umieli przetrwać na pustyni. Nigdy więcej tu nie przyjdę, kicham na to. Inni ojcowie nie zlecają swoim dzieciom Ŝadnych zadań. Nie jesteśmy w słuŜbie czynnej. Z tego tylko mnie oczy pieką i czuję, Ŝe krew zaczyna mi się w Ŝyłach gotować. – Biadolisz, Sagę – rzucił Birch, dolna warga lekko mu drŜała. – Zamierzasz płakać, czy co? – Nie mogę płakać. Gałki oczne mam tak rozpalone, Ŝe łzy z miejsca wysychają. Wracam do domu. Nie zamierzam wykonywać Ŝadnego zadania. Cześć! – Nie moŜemy teraz wrócić. Jesteśmy za daleko. Do celu została nam jeszcze godzina, moŜe trochę więcej. Pomyśl sobie, jak świetnie będzie nam smakować zimna lemoniada. MoŜemy dopiąć swego. Ćwiczyliśmy przecieŜ, podchodząc pod naszą górę po kilka razy. Naprzód, Sagę. Robi się coraz goręcej. – Pocałuj mnie w tyłek, Birch – odparł Sagę z buńczucznością jedenastolatka. – A ruszysz się, jeśli to zrobię? Ściągaj portki. Bo tutaj tylko się smaŜymy. Sunny dała by sobie z tym radę, nawet gdyby miała ręce skrępowane na plecach i zasłonięte oczy. – Zamknij się, Birch. Nie mam ochoty wysłuchiwać, jak dobra jest Sunny. Po pierwsze, ona nie jest głupia. To my, przychodząc tutaj, okazaliśmy się durniami. Jakoś nie widzę nigdzie Sunny, a ty? – Dałaby sobie radę. Pobiłaby tatę w jego własnej grze, i on o tym wie. To dlatego ona nie musiała brać w tym udziału. Ojciec chce, Ŝebyśmy byli tak twardzi, jak ona. Słyszałem, jak mówił do mamy, Ŝe jesteśmy maminsynkami. Oświadczył, Ŝe nie będzie tolerował czegoś takiego u swoich synów. Doprowadził mamę do płaczu. Powiedziała mu, Ŝe jesteśmy dzielnymi, silnymi chłopcami i wyzwała go od błaznów i idiotów. Rzuciła mu to prosto w twarz. – Bo on jest błaznem i idiotą, Birch. Nienawidzę go. Ty teŜ go

nienawidzisz i nie próbuj mi kłamać, Ŝe nie. Wracam do domu. Nic mnie nie obchodzi, Ŝe to daleko. A ty rób sobie, co chcesz. MoŜesz zostać i dokończyć to zakichane zadanie lub wrócić razem ze mną. – Sagę, to jest przecieŜ dwa razy dalej. – W takim razie to będzie nasze zadanie. Twierdzę, Ŝe damy radę. Język nie mieści mi się w ustach. Jak sądzisz, dlaczego? – Napij się. – Nie mam ochoty na picie. Po prostu chcę wrócić do domu. Cśśś, co to za hałas? – O rany, grzechotnik! Och, nie, aŜ trzy sztuki. Do diabła, wpadliśmy jak śliwka w gówno! Nie ruszaj się. – To gówno nawet tu pasuje. Nie mogę sobie przypomnieć, co w takich razach naleŜy robić. – Po pierwsze – nie wpadać w panikę, Sagę. Gdy poddasz się panice, od razu przegrywasz bitwę. Tata powtarzał to setki razy. Nie poruszaj stopami. Siedź tak, jak siedziałeś, a ja wyjmę saperkę z twojego plecaka. Swoją mam przytroczoną do paska. Gdy obaj będziemy uzbrojeni, uderzymy jednocześnie. Załatwimy dwa, a wtedy trzeci ucieknie. – Wiem, co naleŜy zrobić, gdy któryś z nas zostanie ukąszony. – To dobrze, bo ja zapomniałem – odparł Birch. – Na „trzy” odchyl się do tyłu i uderz. Celuj w głowę. – Raz. Dwa. Trzy! Hurraaa! Trafiliśmy! Zabiliśmy je! Tam pełznie ten trzeci. Udało się! Udało się! – wrzeszczał Birch ile sił w płucach. Wygrzebując dołek w piachu, Sagę zapomniał o bólu, niewygodach, o uczuciu suchości w ustach i o pieczeniu oczu. Birch pochował łby dwóch grzechotników. Pochylił się i podniósł ciało węŜa, którego zabił. – Zawieś go sobie na szyi. Ja zamierzam to samo zrobić ze swoim. Gdy tata nas znajdzie, przekona się, Ŝe udało nam się przetrwać. A jeśli

mu się to nie spodoba, to niech mnie w dupę pocałuje. Idziemy! Birch wziął brata pod rękę. – Taak, mnie moŜe takŜe w dupę pocałować. Gdyby mama nas słyszała, wyszorowałaby nam usta mydłem. Bill Waters wciąŜ mówi „kurwa”, nazywa swego tatę „starym”. Pozwalają mu na wszystko. Nikt go nigdy nie karze. – Czy on umiałby przetrwać? Czy potrafiłby zabić węŜa? Myślę, Ŝe nie. Nie cierpię go. Jest głupi jak but i tak obrzydliwy, jak ten wąŜ. Fajnie byłoby teraz pływać w basenie z Sunny, Ŝeby mnie raz i drugi przytopiła. Albo zajadać wiśniowe lody... Na co byś teraz miał ochotę, Birch? – Chciałbym, Ŝeby tata był tutaj i podwiózł nas do domu swoim dŜipem. Chciałbym wymazać się od pięt po czubek głowy lodami bananowymi, które robi mama. Cieszę się, Ŝe jesteś tu ze mną, Sagę. Wspaniale, Ŝe zawsze moŜemy na siebie liczyć. Bill Waters nie ma nikogo, na kogo mógłby liczyć. To dlatego tak źle się do wszystkich odnosi. Jak dobrze, Ŝe jesteśmy bliźniakami. Podejrzewam, Ŝe ten cały Bill jest o nas zazdrosny. – Tata wścieknie się jak cholera, gdy nie pokaŜemy się w miejscach, które zaznaczył na mapie. – Mmhm. – Birch otoczył ramieniem plecy brata. – MoŜe przyjdzie mu do głowy, Ŝe istnieje kilka róŜnych sposobów na przetrwanie. Przestanie się do nas odzywać na jakieś dwa miesiące, wiesz o tym, prawda? – Wiem, no i co z tego? – Jak długo mamy siebie nawzajem i Sunny po naszej stronie, damy sobie radę. Przysięgnijmy, Ŝe zawsze będziemy sobie pomagać i słuchać tego, co nam serce podpowiada, dobrze? – Przysięgam – z powagą rzekł Sagę. – I ja przysięgam – równie uroczyście powtórzył Birch.

– Dajmy te grzechotniki Sunny w prezencie. Birch uśmiechnął się. – Znakomity pomysł. Będzie zachwycona. – O rany, ale upał. ZałoŜę się, Ŝe nasza krew niedługo się zagotuje. Mam wraŜenie, Ŝe słyszę, jak serce pompuje ją w moim ciele. Co wolisz, jak ci jest zimno, czy jak ci jest gorąco? – Nigdy w Ŝyciu nie było mi tak zimno, jak teraz jest mi gorąco. Pomyśl, jak byś się czuł z kostkami lodu w majtkach? – Naprawdę dobras. Więcej rai. dobrze. – Głowę daję, Ŝe nie pochwali nas za te węŜe. – Wiem. Za to Sunny zrobi to na pewno. Nasypmy sobie po powrocie kostek lodu do majtek, Ŝeby zobaczyć, jakie to uczucie – zaproponował Sagę. – Dobra. Nie zatrzymuj się. Uda nam się, zobaczysz. – Wiem, Ŝe nam się uda, bo nie jesteśmy rozmazanymi maminsynkami. On i tak surowo nas ukarze za to, Ŝe nie wykonaliśmy jego poleceń. – No i co z tego? – spytał Birch. – No właśnie. Myślę, Ŝe chyba wolę mróz. – Niee. Gdy jest ci zimno, nie dasz rady się rozgrzać, a gdy jest ci gorąco, zawsze moŜesz się ochłodzić. MoŜe kiedyś trafi nam się okazja, Ŝeby się przekonać. MoŜe tata zabierze nas w góry i kaŜe maszerować w śniegu. Wtedy wspomnimy dzisiejszy dzień. Wtedy będziemy wiedzieć na pewno. – Mam nadzieję, Ŝe to się nigdy nie zdarzy, Birch. Trzymaj kciuki i powtarzaj; „Mam nadzieję, Ŝe to się nigdy nie zdarzy”. Birch postąpił według instrukcji. – Jeśli się jednak zdarzy, to mam nadzieję, Ŝe będziemy razem, tak jak teraz. A jeszcze lepiej, gdyby razem z nami była teŜ Sunny. Jakby tata zdecydował się przegonić nas po górach, będziemy się upierać, Ŝeby Sunny poszła z nami, dobrze?

– Dobrze.

Rozdział czwarty Fanny Thornton Reed wolnym krokiem podeszła do samochodu zaparkowanego na podjeździe. W ręku trzymała filiŜankę z kawą. Jeszcze kilka minut i całkiem się rozwidni. Nastanie nowy dzień. Naszła ją nagła chęć, Ŝeby gołą pięścią rozwalić przednią szybę. Impuls był tak silny, Ŝe na wszelki wypadek zawróciła. Weszła na niewielką frontową werandę, na której stały fotele na biegunach. To Marcus upierał się, Ŝeby kupić dwa: dla niej i dla niego. Fanny usiadła, Ŝeby w spokoju dopić kawę. Gdy ją skończy, wsiądzie do samochodu i uda się do szpitala, gdzie w poczekalni zabierze się za swoją robótkę. – Tych drutów mam juŜ powyŜej uszu. Na samą myśl o szpitalu robi mi się niedobrze. Czuję się chora i zmęczona, mam dość wszystkich i wszystkiego. A najbardziej mam dość tego, Ŝe tak się właśnie czuję – wyszeptała. – Więc zacznij działać. Znowu się nad sobą uŜalasz, Fanny. Kiedy po raz ostatni zrobiłaś coś wartościowego? Coś, co przyniosło jakąś zmianę w czyimś Ŝyciu? – Znów tu jesteś, Ash? – Owszem, i co ty na to? – Myślę, Ŝe to szczyt wszystkiego. Nie Ŝyjesz przecieŜ, więc przestań zajmować się moimi sprawami. Mam prawo do takich, a nie innych odczuć. Co byś powiedział, gdybym oświadczyła, Ŝe wybieram się do Kalkuty, aby dołączyć do Matki Teresy? – W tej sprawie w ogóle bym nie zabierał głosu. Czy odzyskałaś juŜ moją odznakę? Dałem ci przecieŜ wyraźne polecenie, Fanny. – Wypchaj się ze swoimi poleceniami, Ash. JuŜ nie muszę cię słuchać. Zrobię to wtedy, gdy nadejdzie właściwa pora. Popełniłam błąd i dopilnuję, Ŝeby go naprawić. – Kiedy?

– Jak juŜ będę gotowa. Zajmijmy się raczej powaŜniejszymi sprawami. Kiedy... chcę wiedzieć, kiedy Marcus... jeśli zamierzasz go zabrać ze sobą, to zrób to od razu. Nie mogę juŜ tego znieść. – Nastąpiła zmiana planów. Przyszedłem, Ŝeby ci o tym powiedzieć. Wykonanie wyroku zostało odroczone. – Co to dokładnie znaczy? Jeśli nie ma on umrzeć, to znaczy, Ŝe będzie Ŝył. Czy to właśnie chciałeś mi powiedzieć? – Musisz zaplanować to i owo, Fanny. – Dlaczego? Co mam planować? JeŜeli nie potrafisz rozmawiać z sensem, to zabieraj się stąd. – Chciałbym być tam z tobą, Ŝeby ci pomóc, Fanny. – Nie potrzebuję twojej pomocy, Ash. Czy kiedykolwiek byłeś przy mnie, gdy cię potrzebowałam? Nigdy, taka jest prawda. – Jesteś taka odpychająca i rozgoryczona ostatnimi czasy. Gdzie się podziała ta dawna Fanny, którą znałem i kochałem? – Zabiłeś ją. Zniszczyłeś jej Ŝycie. Gdybym mogła wyrazić jedno Ŝyczenie, to chciałabym nigdy nie wysiąść z tego autobusu w Las Vegas. Trzeba mi było jechać dalej prosto do celu, bez zatrzymywania się po drodze. – Wcale tak nie myślisz. Jesteś przygnębiona, bo sprawy nie układają się najlepiej. Ostatecznie, co ma być, to będzie. Nie moŜesz płynąć pod prąd, Fanny. – Więc co mam robić? – Pozbieraj się do kupy i bierz za robotę. Opracuj sobie listę spraw do załatwienia. Odbierz moje skrzydła. Zmęczyłem się juŜ ciągłym mówieniem ci, co masz robić. Słyszę nadjeŜdŜający samochód. Wygląda na to, Ŝe będziesz miała towarzystwo. – Nie odchodź, Ash. Chcę, Ŝebyś mi wyjaśnił, co z Marcusem. – Muszę iść, Fanny. Dzieci mnie potrzebują. Kobieta prychnęła pogardliwie.

– Myślałby kto, Ŝe zawsze byłeś do ich dyspozycji w trudnych chwilach. – Robię, co mogę. – Wyobraź sobie, Ash, Ŝe ja teŜ. Kobieta potrząsnęła głową. Czy kiedykolwiek w Ŝyciu uwolni się od Asha? Podniosła wzrok, gdy trzasnęły drzwiczki samochodu. – Mamo? Mamo, ja... Och, mamo... – Billie, skarbie, co się stało? O co chodzi? – O wszystko. Och, mamo, tak się cieszę, Ŝe jesteś w domu. Tyle razy chciałam tu przyjść. Potrzebuję... Mamo, zawaliłam mnóstwo rzeczy. To powaŜna sprawa. – Wobec tego trzeba będzie wszystko naprawić, co by to nie było. Chcesz wejść do środka i napić się kawy? – Nie. Wolę siedzieć tutaj i patrzeć na wschód słońca. Tyle razy robiłyśmy to razem, kiedy jeszcze mieszkaliśmy w Sunrise. Podoba ci się tutaj? śycie na pustyni musi ci się wydawać zupełnie inne po mieszkaniu w górach, a potem w apartamencie na dachu. Grałam hazardowo, mamo. I to o wielkie stawki. Zaczęło się całkiem niewinnie, ale zanim się zorientowałam, wpadłam w nałóg. Straciłam połowę mojego funduszu powierniczego. Zawaliłam wiele spraw. Sprzeniewierzałam pieniądze firmy, Sage’a, Ruby. Ruby zachowała się wspaniale, chociaŜ była wściekła. Miała pełne prawo obedrzeć mnie ze skóry. A Sagę... Sagę wyglądał... jakby się okropnie na mnie zawiódł. Kłamałam, oszukiwałam, kradłam, naprawdę mamo. Czuję się kompletnie rozbita. JuŜ nie pamiętam, kiedy ostatni raz przespałam całą noc ani kiedy zjadłam porządny posiłek. Sagę powiedział, Ŝe wyglądam okropnie, i miał rację: wyglądam jak straszydło. Złamałam kardynalną zasadę taty. Wiem, Ŝe on gdzieś tam siedzi i potrząsa z dezaprobatą głową nad tym, co zrobiłam. Nawet nie jestem dobrą hazardzistką. Nosiłam rozmaite przebrania, peruki, na tysiąc sposobów starałam się

ukryć mój nałóg. Ktoś zrobił mi zdjęcia i podarował je Sage’owi. Marzyłam o tym, Ŝeby ziemia się pode mną rozstąpiła. Potrzebuję twojej pomocy, mamo. Wiem, Ŝe masz co innego do roboty, no i Marcus leŜy w szpitalu, aleja cię potrzebuję, mamo. – Jestem, Billie. Przede wszystkim wejdźmy do środka. Proponuję, Ŝebyś się wykąpała i przebrała w czyste rzeczy. Wybierz sobie coś z mojej szafy, w końcu nosimy ten sam rozmiar. Ja ci w tym czasie przygotuję solidne śniadanie. A potem pojedziemy do szpitala. Mam takie dziwne przeczucie, Ŝe w stanie Marcusa nastąpi jakiś przełom. Po drodze pogadamy i razem zastanowimy się, jak się uporać z twoim problemem. – Nie jesteś zła, mamo? – Wyłącznie na siebie. Zawsze uwaŜałam, Ŝe jestem szczęściarą, bo Ŝadne z was nie zapadło na chorobę zwaną hazardem. JeŜeli twój ojciec czegoś się naprawdę bał, to właśnie tego. Bo poza tym, to nie wiedział, co to lęk. Przypuszczam, Ŝe w jakimś sensie twoje uzaleŜnienie było nieuniknione. Jestem wściekła na siebie, Ŝe nie dostrzegłam, co się z tobą dzieje, najdroŜsza. – Mamo, gdybym opowiedziała ci szczegółowo, do czego się posuwałam, aby ukryć moje poczynania, nabrałabyś do mnie obrzydzenia. Nie potrafię juŜ pomóc sama sobie. Liczę wyłącznie na ciebie. – Billie, nie mogę cię w tym wyręczyć. Sama musisz chcieć wrócić do dawnego Ŝycia i aby to osiągnąć, będziesz musiała przezwycięŜyć swój nałóg. Dopiero po śmierci twojego ojca odkryłam, ile on zrobił dobrego. Czy wiesz, Ŝe pomógł załoŜyć organizację dla ludzi takich jak ty? Coś w rodzaju Anonimowych Alkoholików. Człowiek chodzi na spotkania, ma swoich opiekunów, wchodzi do jakiejś grupy wsparcia, gdzie moŜe pomówić o swoim nałogu. Nasze kasyno nadal pomaga i będzie pomagać tej organizacji. Czasami podziwiałam intuicję twojego

ojca, jego wyczucie i sposób, w jaki załatwiał wiele spraw. Zupełnie jakby z góry wiedział. Nadal o nim marzę. WciąŜ prowadzimy urojone rozmowy. I tak jak przedtem moje samopoczucie poprawia się po kaŜdej z naszych... krótkich pogawędek. Nie wszystkim o tym opowiadam, Billie. – Nie miałam z tego Ŝadnej przyjemności. Bez ustanku prześladowało mnie uczucie, Ŝe tata mnie obserwuje. A potem się zbuntowałam i dość agresywnie zaczęłam grać o duŜe stawki. Zaczęłam po śmierci taty. Jestem jutro umówiona na spotkanie z terapeutą. Uznałam, Ŝe od tego trzeba zacząć. – Masz całkowitą rację. Twoja decyzja dowodzi, Ŝe zachowałaś jeszcze resztki rozumu i pragniesz odzyskać kontrolę nad swoim Ŝyciem. Ale nie będzie to łatwe. Zdajesz sobie, mam nadzieję, sprawę, Ŝe będziesz musiała zwrócić do kasy firmy sprzeniewierzone pieniądze? Czy zostanie ci po tej operacji choć trochę z twojego funduszu? – Niewiele, mamo. Ale jestem na to przygotowana. Zostanie mi bardzo skromna sumka, z jej pomocą niewiele zdołam zwojować, ale lepszy rydz niŜ nic. Niektórym ludziom nie zostaje nawet tyle. Przegrywają dom i całe swoje Ŝycie, a potem pozostaje im juŜ tylko płakać. Najbardziej męczy mnie fakt, Ŝe nie słuchałam taty. Pomyślisz pewnie, Ŝe jestem głupia ale wydaje mi się, Ŝe jakoś wiązało się to z faktem, Ŝe on nigdy nie pamiętał mojego imienia. Wcale nie usiłuję zwalić na niego winy, przeciwnie, biorę na siebie pełną odpowiedzialność za to, co zrobiłam. Czy wiesz, Ŝe uczą teraz o grach hazardowych w szkołach? To waŜne zagadnienie dla dzisiejszej młodzieŜy. Wszystko jest kwestią prawdopodobieństwa. Szansa, Ŝe ktoś zginie od pioruna wynosi jeden do dwóch milionów. Prawdopodobieństwo, Ŝe się wygra w pokera wynosi jeden do dwunastu i trzech dziesiątych miliona. Wiedziałam o tym, mamo, a mimo to siadałam do gry. Nie najlepiej to o mnie świadczy, prawda?

Dobry BoŜe, tata musi wręcz szaleć ze złości. – Billie, przecieŜ on naleŜał do tych, którzy walczyli z władzami szkolnymi o wprowadzenie gier hazardowych do szkół. Nikt z rodziny o tym nie wiedział. Dopiero na jego pogrzebie obcy ludzie podchodzili i opowiadali o rozmaitych wspaniałych rzeczach, które zrobił anonimowo. Pod wieloma względami był hojniejszy niŜ Sallie. Myślę, Ŝe to jest najwaŜniejsza część z tego, co on po sobie zostawił. Billie ukryła twarz w dłoniach i zaczęła szlochać z rozpaczy. Matka mogła tylko cicho szeptać i tulić ją w ramionach tak, jak to robiła, gdy córka była jeszcze małą dziewczynką. – Idź pod prysznic, a ja przygotuję śniadanie. Podejrzewam, Ŝe Billie i Bess juŜ wstały. Mam zamiar im powiedzieć, Ŝe mogą juŜ wyjechać. NajwyŜsza pora, Ŝebym ja teŜ wzięła na siebie odpowiedzialność za własne Ŝycie. – Nawet nie zapytałam, co u ciebie, mamo. Nie umiałam się pogodzić z tym, Ŝe znalazłyśmy się po róŜnych stronach barykady. W sprawie Jeffa Lassitera zupełnie nie miałaś racji. – Tak, wiem. Teraz będę musiała jakoś to wszystko wyprowadzić na czyste wody. Trzeba będzie takŜe znaleźć jakiś sposób na zdobycie kluczy Lassitera i wykradzenie mu odznaki pilota twojego ojca. Swego czasu dałam ją Jeffowi, ale okazało się, Ŝe Ash Ŝyczył sobie, aby dostała się Jake’owi. Wtedy nic o tym nie wiedziałam. – To skąd teraz wiesz? – Twój ojciec osobiście mi to powiedział. W jednym z takich dziwnych snów, jakie czasami miewam. Kazał nawet wygrawerować kilka słów dla wnuka. A nie ma co marzyć, by Jeff oddał tę odznakę dobrowolnie. Przerobił ją na breloczek do kluczy. Odnoszę wraŜenie, Ŝe te skrzydła sprawiają, iŜ Jeff naśladuje sposób bycia twojego ojca. Wiesz, o co mi chodzi: jest obcesowy, arogancki, butny i aŜ się rwie do rządzenia. Marzy mu się pozycja Imperatora Las Vegas. Mogę się

oczywiście mylić, ale sądzę, Ŝe dobrze go rozgryzłam. Mam takie uczucie, Ŝe gdy odzyskam tę odznakę, Lassiter spuści mocno z tonu. – Czy to wszystko powiedział ci tata, to znaczy, czy to wszystko sobie wyśniłaś? – Aha. Naleśniki czy jajka na boczku? – Jedno i drugie. – Za dwadzieścia minut podaję do stołu. Zwrócona plecami do drzwi, Fanny najpierw usłyszała przyjaciółki, a dopiero potem je zobaczyła. – WyjeŜdŜacie, prawda? – JuŜ czas. Obie z Bess wyglądałyśmy przez okno, gdy przyjechała twoja córka. I obie jesteśmy zdania, Ŝe masz juŜ dość sił, by samodzielnie ustać na nogach – oświadczyła Billie Kingsley, biorąc przyjaciółkę w ramiona. Fanny skinęła głową. – Zjecie jeszcze z nami śniadanie? – Nie. Bess podrzuci mnie na lotnisko. Ale zawsze noszę przy sobie telefon. Wiesz, mamy takie samo motto jak Urząd Pocztowy: przybędziemy na miejsce bez względu na deszcz, śnieg czy grad. Jedyne, co musisz zrobić, to zadzwonić. – Bess... tak mi przykro, Ŝe zepsułam ci podróŜ dookoła świata. – Nic się nie martw. Dwa dni z dala od domu, a ja juŜ zaczynam się niespokojnie wiercić. Z Johnem jest jeszcze gorzej, ale nigdy w Ŝyciu nie przyzna się do tego. Zadzwonię do ciebie dzisiaj wieczorem. – Dobrze. Jedźcie ostroŜnie. W kuchni zapanowała taka cisza, Ŝe Fanny aŜ się skuliła, słysząc trzask skorupek rozbijanych o krawędź miski. Ramiona jej opadły. – Mamo? Co się stało? – Mnóstwo rzeczy. MoŜe to zabrzmi dziwnie w moich ustach, ale mówiąc szczerze, naprawdę tęsknię za twoim ojcem. Zupełnie, jakbym

była związana z nim niewidzialnym sznurem, którego nie daje się rozerwać. Nawet teraz czuję, Ŝe za ten sznur ktoś pociąga. Jakaś część mojego serca będzie zawsze naleŜeć do Asha. Wiem Ŝe to, co mówię, nie ma sensu. Jestem przecieŜ Ŝoną Marcusa. Z twoim ojcem rozwiodłam się dawno temu. Wyszłam za jego brata, a potem on umarł tego samego dnia, co twój ojciec. Czy wpadłam w rozpacz? Załamałam się? Ani trochę. Co więc zrobiłam? Wyszłam za mąŜ po raz trzeci. I wciąŜ sama sobie zadaję pytanie: dlaczego, dlaczego, DLACZEGO? Byłam przekonana, Ŝe kocham Marcusa. MoŜe nawet nadal tak myślę. Simon był ostatnią kreaturą, a przecieŜ wydawało mi się, Ŝe i jego kocham. Tyle, Ŝe twojego ojca kochałam zawsze, nawet wtedy, gdy zachowywał się najgorzej, jak tylko potrafił. – Mamo, jesteś chyba kobietą jednego męŜczyzny. Fanny uśmiechnęła się, przekładając jajka na talerz córki. – Niewykluczone, Ŝe masz rację. A teraz porozmawiajmy o tobie i o tym, co trzeba zrobić, Ŝeby ci pomóc. – Ciekawa jestem, która jest teraz w Vermont godzina. – Dlaczego to mówisz? – spytała Fanny ostro. Billie wzruszyła ramionami. – Sama nie wiem. Tak mi się powiedziało. Czy nie mają tam przypadkiem burzy lub czegoś takiego? – Są tam twoi bracia i siostra. Wczoraj w nocy Sagę poleciał tam nowym samolotem Ruby. Przez cały czas ta myśl tłucze mi się po głowie. – Włącz kanał z prognozami pogody. Zobaczmy, co się tam dzieje – podsunęła Billie. Ekran pokryły wirujące tumany śniegu. Fanny wstrzymała oddech. – O cholera! – wykrzyknęła Billie. – Dobry BoŜe, jakim cudem... Sage’owi udało się wylądować w takich warunkach?

– Nie wylądował, mowy nie ma. śadne lotnisko nie wpuściłoby go do siebie, o ile w ogóle pracowałoby przy takiej pogodzie. Jestem pewna, Ŝe zawrócił. – Na krótko przed nim z Teksasu wyleciał Metaxas Parish. Mieli się spotkać gdzieś na ziemi. – To znaczy, Ŝe Metaxas takŜe zawrócił. Spójrz tylko na ten śnieg, mamo. Jedynie wariat, a Sagę z pewnością jest zdrowy na umyśle, upierałby się przy lataniu w taką pogodę. Pomyśl, Metaxas nie zostałby drugim najbogatszym człowiekiem Ameryki, gdyby był niespełna rozumu. Przestań się martwić. – Okay, porozmawiajmy o tobie, kochanie. – Dlatego tu przyjechałam, mamo. Wiedziałam, Ŝe jeśli ktokolwiek moŜe mi pomóc, to będziesz to ty. Mały podróŜny budzik zaczął dzwonić. Celia przewróciła się na bok, wyciągnęła rękę i przycisnęła guziczek umieszczony na tylnej ścianie obudowy zegarka. Ponownie przekręciła się na plecy, uświadamiając sobie, Ŝe czuje się okropnie. Prawdę mówiąc „okropnie” było jeszcze zbyt łagodnym określeniem. Pobiegła do łazienki, a jej Ŝołądek kurczył się przy kaŜdym kroku. Z wysiłku łzy płynęły jej do oczu. Męczyły ją mdłości, ale nie udało jej się zwymiotować. Po chwili odwróciła się i uwaŜnie przyjrzała swemu odbiciu w lustrze nad umywalką. Po głowie tłukło jej się słowo „nudności”. CięŜarne kobiety cierpiały na poranne nudności. CięŜarne kobiety doznawały po przebudzeniu zawrotów głowy i nękało je poczucie dezorientacji. Celia przysiadła na krawędzi wanny, usiłując przypomnieć sobie datę ostatniej miesiączki. W Ŝadnym razie nie moŜe być w ciąŜy. Zdarza się przecieŜ, Ŝe pod wpływem stresu okres się opóźnia. Powinna była dostać miesiączkę jakieś dwa tygodnie temu. Z miejsca, gdzie siedziała, Celia widziała swoje odbicie w powiększającym lustrze. Wyglądała tak, jakby przez ostatnie siedem dni balowała bez chwili

przerwy. Oczy miała podpuchnięte, a prawy policzek przybrał ciemno-granatową barwę. Temu akurat makijaŜ powinien zaradzić, ale Ŝadne kosmetyki nie zdoła ją ukryć obrzęku powiek i sinych półksięŜyców pod oczyma. BoŜe święty, a jeŜeli jest w ciąŜy? Jej kariera nie zdąŜyła się jeszcze prawie rozwinąć, a juŜ nadszedł jej kres. PrzecieŜ teraz tylko mały krok dzieli ją od nabrania wiatru w Ŝagle. Celia połoŜyła obie ręce na płaskim brzuchu. Jak będzie wyglądać, gdy obwód talii zacznie się powiększać? Jak samica wieloryba, odpowiedziała sobie. ZadrŜała na wspomnienie tubylczych kobiet w Kostaryce, które sapiąc i chrząkając, wyciskały z siebie dzieci i po godzinnym odpoczynku wracały do roboty. Tamte kobiety rodziły rok po roku. Posiadanie potomstwa całkowicie rujnuje Ŝycie. Gdy się juŜ jest matką, nie moŜna robić tego, na co się ma ochotę. A co Birch na to powie? Będzie prawdopodobnie bardziej uszczęśliwiony niŜ świnia tarzająca się w błocie. Jej mąŜ kocha dzieci. Uwielbia wszystkich swoich siostrzeńców i bratanków. – Nie cierpię śliniących się, marudzących, niesfornych dzieciaków – warknęła do swego odbicia w lustrze. A moŜe jedno dziecko to nie takie złe rozwiązanie? Mogłaby zaŜądać niani i gosposi do pomocy przy prowadzeniu domu. JeŜeli to faktycznie jest ciąŜa, Thomtonowie nie będą mogli niczego jej odmówić. Dla matki Bircha rodzina stanowiła świętość. Kolejny dziedzic majątku powinien wzmocnić jej, Celii, pozycję. Mogłaby nawet spróbować zagrać na uczuciach Ruby, która była wręcz nieprzyzwoicie bogata. Gdyby tak poprosić pannę Thornton na matkę chrzestną i zaproponować imię Ruby dla dziewczynki, a Ruben dla chłopca... Starsza pani powinna to gładko przełknąć i jeszcze poprosić o dokładkę. Będzie znakomitym sojusznikiem. A jedyne, co ona, Celia, powinna teraz zrobić, to być dla wszystkich miłą i sympatyczną. O, tak, to się z pewnością przyda.

Nagle, na myśl o Jeffie Lassiterze i robionych przez niego fotografiach, twarz młodej kobiety zrobiła się wręcz brzydka. Gdzie on je trzyma? Będzie musiała odebrać mu jakoś te zdjęcia. Tylko jak ma tego dokonać? Gdyby dostały się do rąk kogokolwiek z rodziny, ona, Celia, mogłaby z miejsca zapakować swe wytworne stroje i udać się do najbliŜszego schroniska dla kobiet, o ile coś takiego w ogóle w Las Vegas istnieje. Wstała, zdjęła koszulkę i zaczęła uwaŜnie oglądać swe smukłe, miejscami pięknie zaokrąglone ciało. Wkrótce jej piersi obwisną, brzuch zacznie sterczeć, a biodra się poszerzą. Kostki i dłonie spuchną, twarz zbrzydnie, a ona sama zacznie wyglądać niczym pączek w maśle. No cóŜ, dieta i gimnastyka winny temu zaradzić. Myśl ta nie poprawiła jednak Celii samopoczucia. Gdy się juŜ ubrała, umalowała i napiła kawy, odzyskała zdolność jasnego myślenia. Jeszcze stojąc pod prysznicem obmyśliła plany A, B i C. Dziewczyna zawsze powinna mieć jakieś oparcie. Gdyby zaszła potrzeba, moŜna, zgodnie z awaryjnym planem D, przywołać przyjaciela z przeszłości, Solly’ego. Póki co, powinna jednak znaleźć dzisiaj czas na zrobienie próby ciąŜowej w pierwszym laboratorium, które uda jej się znaleźć. Gdy wynik będzie juŜ znany, a spodziewała się wyniku dodatniego, powinna zadzwonić do Bircha i powiadomić go, Ŝe zostanie ojcem. Popijając kawę myślała o róŜnych rzeczach, takich jak butelki dla niemowląt i milionowe rachunki w banku. Nadchodzący dzień z pewnością będzie przebiegał po jej myśli. Jedyną ciemną chmurę na horyzoncie stanowił JeffLassiter. Otwierały się przed nią więcej niŜ pomyślne perspektywy i nie moŜe tak po prostu dopuścić do ich zniszczenia. Za Ŝadną cenę. Birch Thornton naciągnął na siebie koce aŜ pod brodę. Musiał je w nocy skopać na podłogę, a teraz czekał, aŜ własnym ciałem rozgrzeje pościel. Trzeba by rzucić parę bierwion na tlący się jeszcze popiół.

MęŜczyzna rozwaŜał ten pomysł przez chwilę. A, do diabła, było przecieŜ wściekle zimno, jak długo jeszcze ma marznąć? Wyskoczył z łóŜka i podbiegł do kominka. Wrzucił na ruszt trzy ogromne kłody, trzęsąc się z zimna pognał do łazienki, a potem z powrotem do łóŜka. Rozbudziło go to i wiedział, Ŝe teraz juŜ nie uda mu się zasnąć. Zegarek elektroniczny połączony z niewielkim radioodbiornikiem wskazywał piątą dziesięć. Jeszcze trzy godziny do śniadania. Birch rzucił okiem na stojący na komodzie ekspres do kawy. MoŜe by tak zaparzyć sobie kawę, kiedy temperatura w pokoju trochę się podniesie. Podciągnął do góry poduszkę i wygodnie się o nią oparł. Nigdy nie lubił wylegiwać siew łóŜku. Zazwyczaj otwierając oczy był juŜ gotów do rozpoczęcia nowego dnia. Popatrzył na puste miejsce obok w podwójnym łóŜku. Kilka sekund poświęcił Celii i swojemu małŜeństwu, a potem jego myśli pomknęły ku Libby śpiącej w sąsiednim pokoju. Była prawdziwą, ciepłą kobietą o cudownym uśmiechu, który sygnalizował Birchowi, Ŝe dostał przepustkę do jej świata. Nie dało się zaprzeczyć, Ŝe coś do niej czuł i chciał, aby to coś rozwijało się dalej. Jednak gdzieś w głębi serca zdawał sobie sprawę, Ŝe umiałby zdradzać nawet taką kobietę jak Libby. Czy to oznaczało, Ŝe był podobny do ojca? Uderzenie świerkowej gałęzi w okno wyrwało go z zamyślenia. Cholera, zupełnie zapomniał, Ŝe zapowiedziano burzę. Odrzucił koce i podszedł do okna, aby rozsunąć zasłony. Chryste Panie! Zaspy sięgały do połowy szyby. Birch wsłuchał się w zawodzenie wichru, wytęŜając jednocześnie wzrok, aby dojrzeć cokolwiek przez warstwę śniegu. Ile go mogło napadać? Zaciągnął zasłony i wrócił do łóŜka. W pomieszczeniu zrobiło się teraz ciepło, męŜczyzna czuł się całkowicie rozbudzony. Przypuszczalnie ogień w pokoju Libby wygasł tak samo jak tutaj. Birch zerknął na drzwi łączące obie sypialnie. MoŜe powinien zrobić kawę i tam zapukać? JeŜeli usłyszy odpowiedź, wejdzie i napali

w kominku, a potem zaprosi dziewczynę na kawę do siebie. W tym czasie tamten pokój powoli się nagrzeje. Sunny i Harry spali w podwójnym łoŜu i mieli siebie nawzajem, a w dodatku siostra zmieszałaby go chyba z błotem, gdyby ośmielił się ich niepokoić. Zawsze była cięta jak osa, gdy ktoś ośmielił się wedrzeć w jej prywatność. Obecnie moŜe nawet bardziej niŜ kiedyś, poniewaŜ nie chciała, by ktokolwiek widział, z jaką trudnością przychodziły jej codzienne poranne czynności. Gdy kawa była gotowa, Birch zastukał lekko w drzwi pomiędzy sypialniami. Libby otworzyła niemal natychmiast. – Czy coś się stało? – Nic a nic. Chciałem tylko spytać, czy nie napiłabyś się kawy. Ogień w moim kominku niemal wygasł i chłód mnie obudził. – Mnie teŜ, ale juŜ dorzuciłam parę drew. Kawa to niezły pomysł. Czego uŜywasz zamiast śmietanki? – Jakiegoś sproszkowanego świństwa, ale lepsze to niŜ nic. Gdzie pijemy, w twoim pokoju czy w moim? – W twoim. Dopiero przed chwilą dorzuciłam do ognia, minie trochę czasu zanim te kłody się rozpalą. Jeśli nie masz nic przeciwko, to zamknę drzwi. Szybciej się nagrzeje. Wyglądałeś na dwór? – Zaspy sięgają do połowy okien, w Ŝyciu tyle śniegu nie widziałem. Harry oszaleje z radości, gdy się obudzi i to zobaczy. – Z Harry’ego jest prawdziwy śpioch. Potrafi przespać bite czternaście godzin. Niesamowite. Sunny zresztą teŜ nic pod tym względem nie brakuje. Częściowo moŜna to przypisać lekom, które oboje dostają. Obudzimy ich? – W Ŝadnym razie. Sunny uznałaby, Ŝe zepsuliśmy jej cały dzień. Z pewnością jednak nie spóźnią się na śniadanie. Mam nadzieję, Ŝe nie będą to płatki śniadaniowe zalane zimnym mlekiem. – Jeśli coś takiego pojawi się na stole, podniesiemy bunt. Zupełnie

dobrze radzę sobie w kuchni. – Ja teŜ. Co jest twoją specjalnością, Libby? – Omlet z szynką, odrobiną cebuli i sera oraz kilkoma plasterkami pomidora. Na koniec dodaję troszeczkę świeŜego czosnku, ot tak, dla zapachu. W ogóle uwielbiam i cebulę, i czosnek, co innym niekoniecznie musi odpowiadać. – Lubię jedno i drugie. Moja matka zawsze powtarzała, Ŝe smaŜona cebula, zielona papryka i czosnek tworzą razem najpiękniejszy aromat pod słońcem. Nasz dom zawsze tonął we wspaniałych zapachach. Mama zazwyczaj trzymała skórki pomarańczowe na malutkim ogniu w piecu. Pamiętam, Ŝe uwielbiałem wracać ze szkoły do domu, głodny jak nie wiadomo co, i do razu szedłem do kuchni wziąć sobie domowych ciasteczek. To jedno z moich najpiękniejszych wspomnień. A jakie jest twoje? Birch przyglądał się dziewczynie, gdy mówiła. Ledwie słyszał poszczególne słowa, tak bardzo był pochłonięty jej wyglądem. Mimo wczesnej pory wyglądała ślicznie. Włosy ściągnęła w koński ogon, lecz kilka brązowych loczków okalało twarz. Płaszcz kąpielowy Libby był stary i wystrzępiony na rękawach, lecz wydawał się ciepły i wygodny. Skarpetki sięgające połowy łydki wyglądały na równie znoszone i ciepłe. Zastanawiał się, co dziewczyna ma pod spodem. Ku własnemu zdumieniu zapytał o to. – Flanelową koszulę nocną. Nie słyszałeś ani słowa z tego, co mówiłam, prawda? – Przyznaję, Ŝe nie. Myślę, Ŝe zaczynam cię kochać. – Ani słowa na ten temat, Birch. Nie powinnam była tu przychodzić. Myślałam, Ŝe zawarliśmy porozumienie... – Owszem, zawarliśmy. Tyle, Ŝe nikt nigdy nie nauczył mnie, jak się wyłącza uczucia. MoŜe ty wiesz, jak się to robi? Powiedz. Głos Libby brzmiał tak smutno, Ŝe męŜczyzna poczuł pieczenie pod

powiekami. – Niewiele spałam. Na dobrą sprawę, nie spałam w ogóle. Cały czas myślałam o nas, choć tak naprawdę nie ma Ŝadnych „nas”. Gdy wrócimy, zamierzam złoŜyć rezygnację. Boję się, Ŝe nie potrafię przebywać w pobliŜu ciebie i nie... chcę powiedzieć, Ŝe... a, do cholery, świetnie wiesz, o co mi chodzi i co usiłuję powiedzieć. JeŜeli pójdę z kimś do łóŜka to dlatego, Ŝe czuję, iŜ tak jest dobrze i Ŝe ten ktoś coś dla mnie znaczy. Nie uznaję przygód na jedną noc ani nie potrafię umawiać się na sekretne randki i chyłkiem wkradać do moteli. Zdecydowanie się na to nie piszę. Jesteś Ŝonaty, Birch. Jeśli my... jeŜeli wejdziemy w to, wkrótce kaŜde z nas zacznie odczuwać do siebie nienawiść. A przynajmniej ja znienawidzę samą siebie. – Nie wolno ci odejść. Co z Sunny i Harrym? – Znajdę kogoś na swoje miejsce, tak by wszyscy byli zadowoleni. We trójkę nie raz omawialiśmy taką ewentualność. Początkowo konieczna będzie dobra wola obu stron, ale i Sunny, i Harry są realistami. CóŜ, samo Ŝycie. – O Jezu, dlaczego poczułem się nagle jak człowiek kompletnie przegrany? – Nie mam pojęcia, ale jeśli ma cię to pocieszyć, to ja się czuje podobnie. Z drugiej jednak strony faktem jest, Ŝe my się prawie wcale nie znamy. – Nieprawda, wiem o tobie wszystko, co muszę wiedzieć. Babcia Sallie kiedyś, na pogrzebie, spotkała męŜczyznę, którego pokochała ponad wszystko na świecie. Była wówczas męŜatką. Mówiła, Ŝe ledwie na niego spojrzała, a juŜ wiedziała, Ŝe właśnie on jest jej przeznaczeniem. Podobnie się czułem, gdy my spotkaliśmy się po raz pierwszy. Wcale nie twierdzą, Ŝe wszystko jest w porządku, bo nie jest. Usiłuję tylko... – Usprawiedliwić pójście razem do łóŜka? – Tak.

– Nawet nie umyłam zębów – wyznała Libby. – Ja teŜ nie – oświadczył Birch, ujmując jej dłoń. Ramiona dziewczyny opadły. – Czy mówimy o jednym razie, który będziemy wspominać na starość, siedząc w fotelu na biegunach na ganku w domu starców? – Nie, do diabła. Rozwiodę się. Nie kocham Celii. Podejrzewam, Ŝe nigdy jej nie kochałem. – Nie chcę, Ŝebyś się rozwodził z mojego powodu. Nie bardzo to do ciebie pasuje. Nad harmonią w małŜeństwie naleŜy popracować. Tyle razy juŜ widziałam związki, które się rozpadały tylko dlatego, Ŝe tak łatwo jest uzyskać rozwód. A potem ci sami ludzie Ŝenią się ponownie z kimś niemal identycznym jak poprzedni partner i wszystko zaczyna się od nowa. Nie powinniśmy nawet rozmawiać na ten temat. Wracam do mego pokoju i zamierzam zamknąć drzwi na klucz. Spotkamy się na dole na śniadaniu i będziemy udawać, Ŝe ta rozmowa nigdy nie miała miejsca. MęŜczyzna odezwał się chrapliwie: – Nie chcę, Ŝebyś stąd wyszła. Chcę zanieść cię na łóŜko i kochać się z tobą. – Ja teŜ tego pragnę, ale nie moŜemy do tego dopuścić. A im dłuŜej mówimy na ten temat, tym trudniejsze staje się wszystko. – Nie. Nie pozwolę, Ŝeby ktoś inny decydował o moim Ŝyciu. Pragnę cię. Ty pragniesz mnie. Zamierzam wystąpić o rozwód. Chcę, Ŝebyś mi uwierzyła. Libby spojrzała na Bircha, świadoma jego męczarni. Usiłowała wyprostować ramiona, usztywnić kręgosłup, lecz nie udało się jej. Po jej policzkach popłynęły łzy, gdy wyszeptała: – Tylko ten jeden raz, a potem zniknę z twojego Ŝycia. Jeśli się na to godzisz, to moŜemy... – Cśśś. Nie godzę się na nic z wyjątkiem kochania cię. Znajdziemy

juŜ jakiś sposób, Ŝeby wszystko ułoŜyć, obiecuję. Chcę, Ŝebyś mi ufała. – Zcałowywał łzy z jej twarzy. Pod wpływem jego dotknięcia, poczuła, Ŝe nie ma juŜ siły dłuŜej się bronić. – Potrzebuję cię – wyszeptał Birch. – Pragnę cię od naszego pierwszego spotkania. Ledwie spojrzałem w twoje oczy, od razu wiedziałem, Ŝe jesteśmy sobie przeznaczeni. Intensywność jego emocji na krótki moment przestraszyła dziewczynę, lecz jej własne pragnienia okazały się na tyle silnie, Ŝe mocno przytuliła się do piersi męŜczyzny. – Chcę, Ŝebyś się ze mną kochał – powiedziała niskim, gardłowym głosem, gdy Birch zaczął obsypywać pocałunkami jej twarz, a potem szyję. Takiego głosu nigdy w Ŝyciu nie słyszał. Jęknął. – Libby, Libby – wymruczał, schylając głowę do jej ust, smakując słodycz jej warg, wydobywając z niej odpowiedź tak pełną pasji, Ŝe odsunął ją na odległość ramion i patrzył na nią przez chwilę ze zdumieniem i zachwytem w oczach. Dziewczyna odpowiedziała zdecydowanym jasnym spojrzeniem, uniosła głowę i wargami poszukała ust Bircha. MęŜczyzna pochylił się do przodu i ich usta spotkały się w palącym, namiętnym pocałunku, długim, głębokim, wyraŜającym długotrwałą tęsknotę. Gdy Libby odsunęła się od niego, drŜały jej wargi. Wziął ją na ręce i przeniósł na łóŜko, gdzie oparł wygodnie na grubych, puchowych poduszkach. Usiadł obok, gładząc palcami policzek dziewczyny. Szeptał słowa, których później nie potrafił sobie przypomnieć, a które Libby ledwie słyszała. Wyciągnęła ku niemu ramiona. Pachniał czystością. ŚwieŜym zarostem lekko drapał ją po twarzy. Dosłyszała, jak Birch mamrocze coś o nadmiarze ubrania, zrzucając jednocześnie szlafrok i spodnie od piŜamy. Ona takŜe pospiesznie się

rozebrała, nie spuszczają wzroku z jego twarzy. Birch czuł, jak drŜą mu ręce, gdy dotykał gładkiej jak jedwab skóry jej pleców i piersi. W całym swoim Ŝyciu nie doświadczył takiej intensywności uczuć. Wręcz napawał się widokiem ukochanej. Nagłe pragnienie zdobycia jej było tak silne, Ŝe porwał dziewczynę w ramiona, niemal łamiąc jej kości w uścisku. Libby czuła, jak jej oddech przyspiesza, a serce zaczyna walić mocno. Wyswobodziła się łagodnie, przesunęła dalej i uniosła ku Birchowi ramiona. Przytuliła go bardzo mocno, dopasowując się do kaŜdego zagłębienia jego ciała. Wstrzymała oddech, wyczuwszy jego twardą męskość. Ich ręce gorączkowo błądziły po ciele partnera. Dziewczyna jeszcze mocniej uchwyciła go w talii. – Kochaj mnie – wyszeptała. Porwany jej namiętnością, Birch bez trudu dopasowywał swoje reakcje do jej zachowań, usiłując zaspokoić jej potrzeby, które natychmiast znajdowały odzew w jego ciele i powracały wzmocnione. Pragnął mieć ją całą, pragnął dotykać jednocześnie wszystkich fragmentów jej ciała. Pieścił jej wargi, nogi, płaski brzuch, mając świadomość, Ŝe dziewczyna otwiera się dla niego. Libby kołysała biodrami, uderzając o jego ciało, a poszukujące ruchy zdradzały siłę jej pragnień. Czuła jego twardy członek na swoim udzie, a gdy w nią wszedł, cały jej świat eksplodował. Odrzuciła głowę do tyłu, zatraciwszy się całkowicie. Wiedziała, Ŝe nigdy w Ŝyciu nie zapomni tych doznań. Nagle, osiągając szczyt, wykrzyczała jego imię. Skąpani w pocie obrócili się razem na drugi bok, a ich lśniące ciała ani na moment nie oderwały się od siebie. W oczach obojga w dalszym ciągu malowało się zdumienie. – Chciałbym zasnąć w tej pozycji ze świadomością, Ŝe po obudzeniu zastanę cię w swoich ramionach – wyszeptał Birch z ustami tuŜ przy jej wilgotnym policzku. Skinęła głową. Oczy miała zamknięte,

chociaŜ nie spała. Z całej siły powstrzymywała łzy. Pozwoliła im popłynąć dopiero wtedy, gdy upewniła się, Ŝe Birch usnął. Libby poruszyła się lekko. Z głową opartą na poduszce wpatrywała się w męŜczyznę, który właśnie w pełni ją rozbudził. Skąd ma wziąć siły na odejście od niego? Jak coś tak cudownego moŜe okazać się złem? We śnie Birch sprawiał wraŜenie zupełnie bezbronnego. Dziewczyna zapragnęła wtulić się w niego, obsypać jego twarz pocałunkami, powstrzymywała ją jednak obawa, Ŝe go obudzi. Wbrew sobie pochyliła się i całowała go, dopóki nie otworzył oczu. – Teraz – szepnęła. – Chcę się z tobą kochać. – Jestem gotów – odszepnął. Gdy w pokoju zrobiło się jaśniej, a ogień prawie wygasł, przyjrzeli się sobie nawzajem. Ich twarze promieniały miłością. – Umyję ci plecy, a potem zamienimy się rolami – uśmiechnął się Birch. – Tylko plecy – zaŜartowała dziewczyna Birch zrobił przeraŜoną minę. – Od tego zacznę, a na czym skończę, pozostawiam domysłom innych. Jeden kawałek mydła czy dwa? – Wolę mieć własne. Zamierzam namydlić cię od pięt po czubek głowy, a środek zostawię sobie na deser. Co ty na to? – Wprost nie mogę się doczekać. Upłynęło sporo czasu nim Libby się odezwała: – Za piętnaście ósma. Schodzimy na dół do jadalni, czy najpierw pukamy do Sunny? – Dajmy im pospać. I tak nigdzie nie moŜemy pójść. Nie ma nic do roboty poza jedzeniem, wpatrywaniem się w ogień czy oglądaniem starych filmów. – Przypuszczałam, Ŝe do tej pory będą juŜ na nogach. Harry był tak podniecony śniegiem, Ŝe pewnie juŜ od dawna siedzi przy oknie i

wpatruje się w tę białą substancję. Spróbuję zapukać. Jeśli się nie odezwą, zejdziemy na dół, dobrze? – Dobrze. Punktualnie o ósmej zamknęli drzwi, wychodząc z sypialni Bircha. Przeszli kawałek korytarzem i stanęli pod drzwiami pokoju Sunny i Harry’ego. – Drzwi są otwarte, Birch. Musieli wcześnie wstać. Podejrzewam, Ŝe od dawna czekają na nas w jadalni. ŁóŜko posłane, ogień juŜ zdąŜył wygasnąć. A oni oboje potrzebują ciepła. Ciekawe, czy spali w ubraniach. Nawet łóŜko zaścielili. Wiesz, Ŝe sami to robią? Harry ściele jedną stronę, a Sunny drugą. ChociaŜ zwykle nie wygląda aŜ tak porządnie jak teraz. Wygląda na to, Ŝe ogień wygasł juŜ dość dawno temu. Nie widzę Ŝaru. – Tu jest jakiś list – powiedział Birch, zapalając światło. – Co piszą? – spytała Libby, wyciągając szyję, aby móc czytać ponad ramieniem męŜczyzny. – Jezu Chryste! O drugiej w nocy wybrali się na przejaŜdŜkę skuterami śnieŜnymi. W ogóle się nie kładli, no i nie miał kto dokładać do ognia. Sześć godzin temu! – Nie wpadaj w panikę. Mogą być w jadalni albo w duŜej świetlicy, gdzie jest cieplej. – Chyba sama w to nie wierzysz – krzyknął Birch, pędząc korytarzem. Z miejsca uderzyła go cisza, pustka, zapach kawy i cynamonu. Sunny i Harry’ego nigdzie nie było widać. Na dworze w dalszym ciągu szalała nawałnica. Birch rzucił się do cięŜkich drzwi i otworzył je, ale wiatr o sile huraganu pchnął go do tyłu. W ciągu kilku sekund ciało męŜczyzny pokryło się warstewką śniegu. – Muszą gdzieś tu być. Nie wyszliby przecieŜ na taką zawieruchę – powiedziała Libby, ale jej twarz miała barwę popiołu. – Sunny nigdy w

Ŝyciu nie popełniłaby takiego szaleństwa. Harry zresztą teŜ nie. – Uwierz mi, są na zewnątrz. Prawdopodobnie wyobraŜali sobie, Ŝe szopa, w której garaŜują te skutery, jest tuŜ za rogiem i Ŝe dadzą radę dojechać tam w swoich fotelach. Ich wózki teŜ zniknęły. Są na zewnątrz, Libby. Ubierajmy się. Musimy ich poszukać. Albo lepiej, przynieś moje rzeczy, a ja pogadam z recepcjonistką, niech wezwie pogotowie górskie. Twarz urzędniczki zrobiła się biała jak papier, gdy Birch poinformował ją o swoich podejrzeniach. – Musi pani zaalarmować pogotowie górskie. Idziemy na poszukiwania, ale chciałbym mieć pewność, Ŝe w razie czego ktoś przyjdzie nam z pomocą. Rozumie pani, chodzi o dodatkowe zabezpieczenie. – Panie Thornton, naprawdę nie przypuszczam, aby pańska siostra zdobyła się na coś tak głupiego, jak wyprawa w taką burzę na wózku inwalidzkim. UwaŜam równieŜ, Ŝe nie powinien pan podejmować Ŝadnych kroków, póki nie porozumiem się ze stacją ratownictwa. – A gdyby to pani znalazła się na zewnątrz w fotelu na kółkach, czy chciałaby pani, Ŝebym czekał na ratowników? – No, cóŜ, nie, ale... – Nie ma tu Ŝadnych „ale”. Oni wyszli o drugiej w nocy, a teraz mamy ósmą. To jest sześć godzin. W tym czasie mogło się im naprawdę wiele przytrafić. Twarz urzędniczki jeszcze bardziej zbladła, gdy kobieta pomyślała o ewentualnej odpowiedzialności. Ponownie spróbowała połączyć się ze stacją ratownictwa górskiego, ale bez rezultatu. Na jej twarzy malowała się bezradność. – Na jak długo wystarcza paliwa w skuterach śnieŜnych? – Pełny bak to mniej więcej półtorej godziny jazdy. Trochę zaleŜy to od szybkości. Clarence wczoraj nie zatankował, bo chciał złapać

popołudniowy autobus do domu. Ma rodzinę i chciał w czasie burzy być razem z nimi. Pozwoliłam mu wyjść. W niektórych pojazdach bak był niemal pusty. Clarence przed odjazdem zostawił mi wykaz. Tylko sześć maszyn było w pełni gotowych do drogi. – JeŜeli zabraknie im paliwa, czy jest jakieś miejsce, gdzie będą mogli się schronić? – Istnieją tak zwane „szałasy”, gdzie na wszelki wypadek trzymamy zapasowe paliwo dla patroli narciarskich. PokaŜę je panu na mapie. Mało jednak prawdopodobne, by tych dwoje dotarło aŜ tak daleko. Nie moŜna wykluczyć, Ŝe pańska siostra i jej przyjaciel wciąŜ siedzą w szopie, gdzie trzymamy skutery śnieŜne. O ile wpadli na pomysł, by sprawdzić poziom paliwa. Clarence zawsze po zatankowaniu przyczepia do maski Ŝółtą plakietkę. Nie mam pojęcia, czy pańska siostra wiedziała, co taka plakietka oznacza. Ich fotele na kółkach stały w szopie podczas ich wczorajszej przejaŜdŜki na skuterach. Clarence mógł im wszystko objaśnić, ale nie wiem tego na pewno. Niech pan rozpocznie poszukiwania od tej szopy, a ja będę dalej wydzwaniać do stacji pogotowia. Proszę trzymać się blisko domu, a po chwili zobaczy pan szopę. Jestem pewna, Ŝe tamci obrali tę samą drogę. Dmuchawa przetarła tę alejkę wczoraj w porze obiadu. śyczę powodzenia. Naciągając buty na futrze Libby mamrotała coś pod nosem. – Nie ma w tym naszej winy – rzucił uspokajająco Birch. – Nasze zbliŜenie nie ma z tym nic wspólnego, nie zaczynaj więc siebie oskarŜać. Nawet gdyby kaŜde z nas pozostawało w swoim pokoju, to i tak dopiero teraz schodzilibyśmy na śniadanie. śadne z nas nie zaglądałoby w ciągu nocy do sypialni Sunny. Trzymaj więc swoje poczucie winy na wodzy. No dobra, gotowa? – Tak. Co czujesz, Birch? Powiedz mi prawdę.

– Nie czuję kompletnie nic – odparł ponuro. – Trzymaj się tuŜ za mną. – O mnie niech cię głowa nie boli – rzuciła Libby, poprawiając gogle. Wiatr wył i zawodził, a śnieg z miejsca zakleił im oczy. Na kaŜde trzy kroki do przodu, wiatr spychał ich o dwa z powrotem. Z głowami nisko pochylonymi uparcie parli przed siebie. W normalnych warunkach przejście z pensjonatu do szopy było pięciominutowym spacerkiem. Tym razem dopiero po czterdziestu minutach Birch przewrócił się, potknąwszy o fotel Harry’ego. Libby z kolei, chcąc go wyminąć, wpadła kawałek dalej na wózek Sunny. Krzycząc i zawodząc, zaczęła gorączkowo rozgrzebywać zaspę, przekonana, iŜ dwoje inwalidów zostało pogrzebanych pod śniegiem. – Nie, Libby, tutaj ich nie ma. Ani Harry, ani Sunny nie są głupcami. Szopa jest przecieŜ niemal o krok. Dostrzegliby ją, nawet w tej zamieci. Musimy spróbować teraz myśleć tak jak oni. Powrót do pensjonatu trwałby za długo. Myślę, Ŝe zdecydowali się na szopę i tam się poczołgali. W kaŜdym bądź razie tutaj ich nie ma, jestem o tym niezbicie przekonany – Birch wrzeszczał, przekrzykując wiatr. Dwadzieścia minut później dotarli do szopy. – Drzwi są otwarte, miałem rację. Dotarli aŜ tutaj, masz pojęcie, Libby? – Tak, widzę, natomiast pojąć nie mogę, jak, na Boga, udało im się tego dokonać. My jesteśmy zdrowi i sprawni, a ja juŜ nóg nie czuję. – Mnie się to po prostu w głowie nie mieści. – Sunny! Harry! Jesteście tu? – wykrzykiwali wciąŜ na nowo, a ich głosy echem odbijały się od ścian i licznych zakamarków przepastnego pomieszczenia. – Patrz. Udało im się zapalić jedną z lamp. To z ich strony nie lada wyczyn. Widać z tego, Ŝe nie wpadli w panikę, Ŝe zachowali przytomność umysłu. Poświeć no, Libby, chcę znaleźć naftę i dolać do

zbiorniczka w tej lampie. A, juŜ widzę. – Brakuje dwóch skuterów! – wykrzyknęła dziewczyna głosem pełnym udręki. Birch poczuł jak serce zaczyna mu walić w piersi. Musi działać. – Proponuję uruchomić dwa z tych pojazdów i udać się na poszukiwania. Jest tu mnóstwo rzeczy z wyposaŜenia awaryjnego, pozostaje nam tylko mieć nadzieję, Ŝe oni mieli dość rozumu, Ŝeby się we wszystko zaopatrzyć. A coś mi mówi, Ŝe istotnie tak zrobili, bo tu i ówdzie panuje nielichy bałagan. Wnioskuję z tego, Ŝe sięgali po rzeczy leŜące zbyt wysoko, gdyŜ na niŜszych półkach pozostawili wzorowy porządek. – O BoŜe, mam nadzieję, Ŝe jest tak, jak mówisz, Birch. – Jestem pewien, Ŝe się nie mylę – oświadczył męŜczyzna z przekonaniem, którego bynajmniej nie odczuwał. Ramieniem otoczył plecy dziewczyny i przyciągnął ją do siebie. – Powtórzę jeszcze raz, Libby, Ŝe to nie jest twoja wina. Moja równieŜ nie. Zamierzam zapalić pozostałe lampy. Zawsze moŜna mieć nadzieję, Ŝe jeśli śnieg trochę przestanie sypać, a oni nie odjechali zbyt daleko, to dostrzegą migotanie światła. Jak by nie było, nic przez to nie tracimy. – Zgadzam się. Te skutery tutaj mają pełne zbiorniki, widzę Ŝółte oznakowania. Harry i Sunny byli ostatnio jedynymi uŜytkownikami tych pojazdów, zatem te wszystkie są gotowe do drogi. – Cholera! – to słowo niemal eksplodowało w ustach męŜczyzny. – NaleŜałoby oczekiwać, Ŝe tak nowoczesny i dobrze wyposaŜony ośrodek, będzie zaopatrzony w karuzelowy transporter taśmowy pozwalający na odstawienie uŜywanych pojazdów na koniec kolejki, a nie z powrotem na pozycję wyjściową. – Musimy wczuć się w sposób myślenia Sunny i Harry’ego. Ja będę Sunny, a ty wciel się w rolę Harry’ego. Którędy by wyjechali z szopy? Które z nich jechało na czele? Sunny mówiła coś wczoraj o szlaku

Molly Stark. Przeczytała jedną z tutejszych broszurek reklamowych. Pamiętam, jak komentowała fakt, Ŝe szlak przebiega w odległości zaledwie półtorej mili od nas. Stwierdziła, Ŝe zagubionemu w górach narciarzowi, wystarczy odnaleźć znaki, aby jak po sznurku dojść pod same niemal drzwi pensjonatu. Nie mówiła tego do mnie, tylko do Harry’ego. Pewnie powiedziała coś więcej, tyle Ŝe ja nie bardzo słuchałam. – Spróbujmy zatem w stronę tego szlaku. Mapa, która tu wisi na ścianie jest bardzo wyraźna. Ale wątpię czy mając jedną tylko latarnię w ogóle ją dostrzegli. O mały włos sam bym ją przeoczył. Jadę jako pierwszy. Trzymaj się tuŜ za mną. – Birch, oni mogli pojechać w którąkolwiek stronę, kierunków mieli aŜ za duŜo. – Wiem, Libby. Zrobimy, co w naszej mocy. Jestem przekonany, Ŝe z tak małą ilością paliwa, jaką mieli do dyspozycji, nie mogli ujechać daleko. – No, ładne parę mil, Birch. A jeśli maszyny stanęły im w drodze, to jeden Pan Bóg wie, co zrobili. – Tylko bez negatywnych myśli, Libby. Jesteś gotowa? Dziewczyna nasunęła gogle. Skinęła twierdząco głową. Nie fatygując się szukaniem mechanizmu uruchamiającego taśmę transportera, Birch zepchnął swój skuter na bok i wjechał w śnieg. Zapaliwszy silnik wrócił, aby z kolei wypchnąć maszynę Libby. Następnie zamknął i zaryglował ogromne wrota szopy. Serce tłukło mu się niespokojnie w piersi, podobnie jak kiedyś, dawno temu, gdy jako mały chłopiec oglądał w telewizji jakiś film grozy. Tylko Ŝe wtedy miał Sage’a, do którego mógł się mocno przytulić. Birch zastanawiał się przez chwilą, co teŜ jego brat w tej chwili porabia. Pewnie jeździ wierzchem wykorzystując późnojesienne słońce. Iris z pewnością zajęta jest przygotowywaniem śniadania w

wersji, jak ją sama nazywa, „typowo męskiej”. A potem ucałuje męŜa na dowidzenia i będzie mu machać, dopóki jego samochód nie zniknie jej z oczu. A Sagę, starannie ogolony, w garniturze, białej koszuli i pod krawatem, jadąc do pracy, będzie słuchał kasety Boba Marleya. No, cóŜ, trzeba przyznać, Ŝe ten sukinsyn, Sagę, był wyjątkowym szczęściarzem. Birch marzył o tym, aby teraz tuŜ za nim jechał jego brat bliźniak, a nie Libby. Dziewczyna reagowała zbyt emocjonalnie, a jemu potrzebny był teraz ktoś opanowany i zrównowaŜony, taki właśnie jak Sagę. Było to jednak marzenie ściętej głowy.

Rozdział piąty Fanny paliła papierosa, siedząc w samochodzie zaparkowanym ty w podziemiach kasyna. Miała jak najgorsze przeczucia. Czuła się zdezorientowana, niepewna, co właściwie powinna teraz zrobić. Wysłuchanie zwierzeń dotyczących wszystkich problemów córki wyczerpało ją. Fanny czuła się całkowicie zniechęcona do Ŝycia, a jednocześnie trochę na Billie zła. W tym akurat momencie marzyła o filiŜance kawy i o moŜliwości wyŜalenia się przed serdecznym przyjacielem. Pragnęła usłyszeć zapewnienie, iŜ włamanie i skradzenie złotej lotniczej odznaki zmarłego męŜa jest właściwym wyjściem z sytuacji. PrzecieŜ w chwili obecnej ona, Fanny, powinna siedzieć w domu przy telefonie i czekać na wiadomość od dzieci. A jeŜeli coś się przytrafiło Sage’owi, a ona, zamiast nieść pomoc własnemu dziecku, zajęta będzie działalnością przestępczą wymuszoną na niej przez Asha? Gdyby siedziała teraz w szpitalu, mogłaby przynajmniej włączyć telewizję i wysłuchać prognozy pogody. – A co mi przyjdzie z tego, Ŝe telefon u mnie w domu będzie dzwonił i dzwonił? – wymamrotała i zapaliła kolejnego papierosa. Powinna rzucić palenie i zmniejszyć ilość wypijanej dziennie kawy. Trzeba będzie się za to zabrać w najbliŜszym czasie. Fanny oparła głowę o zagłówek przy siedzeniu kierowcy. Billie hazardzistką. Jak to się mogło stać? – Cały czas ci przecieŜ powtarzałem, Ŝe przestajesz się orientować w tym, co się wokół ciebie dzieje. Czy teraz mi juŜ wierzysz? – Znowu tu jesteś, Ash? Nieprawdopodobne. Czy twoim posłannictwem w Ŝyciu pozagrobowym jest chodzenie za mną krok w krok? Dlaczego nie zostawisz mnie w spokoju? Nie jestem w nastroju do wysłuchiwania twoich złośliwości. – Wyjdź juŜ z tego garaŜu. Masz pojęcie, ile wariatów plącze siew

miejscach takich, jak to? Dlaczego muszę cały czas za ciebie myśleć, Fanny? Powiedz, jaki masz plan na najbliŜsze kilka godzin. – Przyszłam tu, Ŝeby odzyskać twoje skrzydła, Ash. Zamierzam się do Jeffa włamać i ukraść mu tę odznakę, tak jak sobie tego Ŝyczyłeś. Prawdę mówiąc powinnam teraz siedzieć w szpitalu, ewentualnie wspierać Billie. A ja co robię? Tkwię w zaparkowanym samochodzie, usiłując wykombinować jakiś sposób na włamanie się do mojego własnego apartamentu. A wszystko dlatego, Ŝe słucham poleceń nieŜyjącego męŜczyzny. Zejdź mi sprzed oczu, Ash. – Strasznie jestem zmęczony, Fanny. Nasze dzieci nieźle dały mi do wiwatu. Jak u diabła dawałaś sobie ze wszystkim radę w ciągu tych lat, kiedy zostawiłem cię samej sobie i w ogóle ci nie pomagałem? – Było mi trudno, Ash. Bywały takie chwile, kiedy myślałam, Ŝe dłuŜej juŜ nie wytrzymam. Przetrwałam, ale cena, jaką za to zapłaciłam, była dość wysoka. Mimo to nie Ŝałuję. Nie, to nie do końca jest prawdą, czasami jest mi Ŝal. Czy wiesz o Billie? – Jasne, Ŝe wiem. Nasza córka dostała niezłą lekcję, Fanny. A przecieŜ wciąŜ ich przed tym przestrzegałem, mało sobie gardła nie zdarłem. Gdzie ona wtedy była? – Pewno siedziała w jakimś kącie, usiłując zrozumieć, dlaczego nie potrafisz zapamiętać jej imienia. Jak mogłeś wciąŜ zapominać imię własnej córki? To niewybaczalne. – Zgadzam się z tobą, ale nie potrafię zmienić przeszłości. – To było zwykłe świństwo, Ash – rzuciła Fanny gwałtownie. – Nie mogę niestety temu zaprzeczyć. – Chyba wolę, jak się ze mną kłócisz. Łatwiej mi wtedy cię nienawidzić. – JeŜeli o ciebie chodzi, Fanny, nienawiść to puste słowo. Ty w ogóle nie potrafisz odczuwać nienawiści, do nikogo. To chwalebna zaleta. Billie wyjdzie na prostą. Uwierz mi, przynajmniej jeśli o nią

idzie. – Jeśli o nią idzie? Czy to znaczy, Ŝe inni teŜ mają kłopoty? Wcześniej powiedziałeś, Ŝe musisz pomóc dzieciom. Ash, nie rób mi tego. Czy oni mają się dobrze? MoŜe mam pójść do domu i nasłuchiwać, czy telefon nie dzwoni? Wątpię, czy zniosłabym, gdyby im się coś stało. Czy dbasz o nich? A zresztą co ty moŜesz zrobić, skoro nie Ŝyjesz! – Nie mówiłem przecieŜ, Ŝe mogę wszystko. Powiedziałem tylko, Ŝe mnie potrzebują. Podobnie jak ty. Fanny, gdy nadejdzie dzień, a kiedyś nadejdzie, Ŝe juŜ nie będziesz mnie potrzebować, zniknę na zawsze. – Wcale tego nie chcę, Ash. Mam wraŜenie, Ŝe teraz jesteśmy sobie bliŜsi niŜ za twojego Ŝycia. Zastanawiam się nawet, czy przypadkiem nie dostaję obłędu. MoŜe przechodzę nerwowe załamanie. Jedyne, co naprawdę mam ochotę robić, to płakać. To oznaka depresji. A moŜe juŜ zupełnie straciłam rozum, tylko jestem zbyt ograniczona, Ŝeby to zauwaŜyć. Sam często mi powtarzałeś, Ŝe jestem głupia. – Tylko dlatego, Ŝe ci zazdrościłem. Dzieci mają kłopoty, ale nic im nie będzie, pod warunkiem, Ŝe pamiętają jeszcze, czego ich uczyłem. Po tobie odziedziczyły znacznie więcej niŜ po mnie. W tym akurat momencie nie wiem jednak czy to dobrze, czy źle. Przestali juŜ być dziećmi. – Dlaczego więc tutaj sterczysz, skoro oni cię potrzebują? Sama mogę wykonać swoje zadanie. Ta głupia gadanina nie jest mi do niczego potrzebna. – Musisz tylko stanowczo ze mną zerwać, Fanny. – Nie potrafię tego zrobić, Ash, i zupełnie nie rozumiem, dlaczego. – Kiedy indziej o tym porozmawiamy. Odzyskaj te skrzydła, Fanny. Głos kobiety był słodki jak miód, gdy powiedziała: – Ash? – Tak?

– Pocałuj mnie w dupę. – Ach, zrobiłbym to, gdybym tylko mógł. No, rusz się! – Nienawidzę cię! – Powtarzaj mi to jak najczęściej. Czy mogę się juŜ oddalić? – Idź i nigdy nie wracaj! – wrzasnęła Fanny. – Dobrze. – Czy zaopiekujesz się dziećmi? – Oj, Fanny, Fanny. A jak myślisz? – Kocham cię, Ash. – Wiem. Ja teŜ cię kocham, Fanny. – Naprawdę, Ash? Szczerze? Kobieta rozejrzała się wokół siebie, czekając na odpowiedź. Westchnęła z głębi duszy. – śycie toczy się dalej, Ash. Nie da się Ŝyć samymi wspomnieniami. Dziękuję za... wszystko. – Odczekała chwilę, aby przekonać się, czy będzie jakaś odpowiedź. Nie było. Ponownie westchnęła, wysiadając z samochodu. Fanny zerknęła na zegarek, lawirując pomiędzy graczami w drodze do gabinetu Neala Tortolowa. Cicho zapukała do drzwi i po chwili weszła do środka. – Fanny! Co sprowadza cię tutaj o tak wczesnej porze? Czy coś się stało? – Zawsze się coś dzieje, Neal. Najpierw to, co najwaŜniejsze. Chcę cie przeprosić. Źle oceniłam sytuację. Ash wciąŜ powtarzał, Ŝeby interes pozostał w rodzinie. Rozumiesz, więzy krwi i inne takie. Przyszło mi więc do głowy, Ŝe... zaangaŜowanie Jeffa będzie najwłaściwszym posunięciem. Bardziej się omylić nie mogłam. Jestem wdzięczna moim dzieciom, Ŝe wszystko odkręciły. MoŜe nie jesteś moim krewnym, ale stałeś się częścią naszej szeroko rozumianej rodziny. Sama juŜ nie wiem, jak mogłam o tym zapomnieć. Chcę, Ŝebyś

wiedział, Ŝe jest mi bardzo przykro. – Przeprosiny przyjęte. Co byś powiedziała na filiŜankę kawy? Zaparzonej tak, jak lubisz. – Z największą przyjemnością. Potrzebuję twojej pomocy, Neal. – Tylko powiedz, o co chodzi. Fanny zrelacjonowała historię lotniczej odznaki Asha. Czekała na reakcję Tortolowa. – Pozwól, Ŝe się upewnię. Mam telefonicznie ściągnąć Lassitera tutaj i powiedzieć mu, Ŝe chcesz się z nim spotkać w sali konferencyjnej. A ty w tym czasie zamierzasz wejść do apartamentu aa dachu i ukraść mu breloczek z kluczami. – Początkowo chciałam zabrać tylko skrzydła, ale to zbyt wyraźnie wskazywałoby na mnie. JuŜ lepiej zabrać wszystko. Potem zostawię te klucze w dowolnym miejscu, będzie moŜna je oddać do biura rzeczy znalezionych. Skrzydła naleŜą się Jake’owi, tylko ja o tym nie wiedziałam. Ash kazał na nich coś dla chłopaka wygrawerować. Muszę je odzyskać. – Dobrze. – Zadzwonisz? – Oczywiście. Ash gadał o swoich skrzydłach niemal bez przerwy. Cenił je sobie bardziej niŜ cokolwiek innego. Wiem, Ŝe były przeznaczone dla Jake’a. A Lassiter przy kaŜdej okazji, a często i bez okazji, z lubością, ostentacyjnie pokazywał je kaŜdemu, kto mu się nawinął pod rękę. Przechwalał się nimi tak, Ŝe aŜ mi się na wymioty zbierało. Nigdy nie mogłem pojąć, dlaczego mu je dałaś. – Zrobiłam wiele błędów, Neal. To był dla mnie trudny okres. Po śmierci Asha chciałam uporządkować rozmaite sprawy. Moje dzieci dostały tak duŜo. Ani Birch, ani Sagę nie chcieli tej odznaki, pomyślałam więc, Ŝe sprawię przyjemność Jeffowi. Wiesz, chodzi o taką pamiątkę po ojcu, którą ma się zawsze pod ręką. Wtedy wydawało

mi się, Ŝe postępuję słusznie. Gdyby istniała szansa, Ŝe chłopak zechce rozstać się z tym drobiazgiem dobrowolnie, postawiłabym sprawę wprost. Ale wiem, Ŝe on na to nie pójdzie. Jestem tego absolutnie pewna, podobnie jak tego, Ŝe muszę oddychać, jeśli chcę nadal Ŝyć. – W porządku, do dzieła. Lassiter zjedzie windą na parter. Wyjdę mu na spotkanie i powiem, Ŝe poszłaś do toalety. Tylko nie marudź tam zbyt długo. Ostatnimi czasy nie pałamy do siebie zbyt wielką sympatią, tak Ŝe moŜe w końcu nabrać podejrzeń. – Wystarczy, Ŝe zatrzymasz go na dole. – A po co chcesz się z nim zobaczyć? – Po co? Z pewnością coś wymyślę. Podjadę na drugie piętro, i tam dopiero wsiądę w prywatną windę. Nadal mam swoją kartę magnetyczną. – Powodzenia. – Dzięki. Na drugim piętrze Fanny musiała poczekać jakieś pięć minut. Wezwała prywatną windę, ledwie ujrzała, Ŝe dźwig zatrzymuje się na parterze. Z przejęcia przestała niemal oddychać, wypuściła powietrze dopiero wtedy, gdy jej płuca odmówiły posłuszeństwa. W windzie głośno odetchnęła. Na uginających się nogach wyszła z kabiny. Drzwi apartamentu otworzyły się przy pierwszym dotknięciu. Oznaczało to, Ŝe Lassiter nie wziął ze sobą kluczy. Kobieta zamrugała widząc bałagan panujący w salonie. Wszędzie walały się butelki po piwie. Fanny zaczęła się zastanawiać, czy Jeff wydawał poprzedniego wieczoru przyjęcie, czy teŜ sam wypił taką ilość alkoholu. Gdzie ktoś taki, jak Lassiter, mógł przechowywać klucze? Ona sama zawsze trzymała je na stoliku w holu. Rzuciła się teraz do malutkiego przedpokoju, ale niczego tam nie znalazła. Ash, Sagę i Birch co wieczór opróŜniali kieszenie i rzucali

wszystko na blat komody. Popędziła do sypialni gospodarza. Na komodzie jednak nic nie leŜało. Ostatecznie klucze mogły znajdować siew salonie, pośród panującego tam bałaganu. Fanny przerzuciła gazety, jakieś opakowania po suchej Ŝywności, luźno walające się papiery. Wreszcie znalazła to, czego szukała. Lotniczą odznakę Asha przyczepioną do cięŜkiego kółka z kluczami. Chcąc jak najszybciej chwycić cały pęk, niecierpliwie rozgarnęła przedmioty leŜące na stole. Po blacie poślizgiem przejechało kilka kolorowych fotografii. Fanny rzuciła na nie okiem, a następnie głośno wciągnęła w płuca powietrze. PrzeraŜona tym, co zobaczyła, zaczęła dygotać. Zdjęcia zrobiono polaroidem, co oznaczało, Ŝe nie istnieją negatywy. Zabierz je, błysnęło w umyśle kobiety. Przełknęła ślinę, ale usta miała kompletnie suche. Do czego Jeffowi Lassiterowi przydają się tego rodzaju zdjęcia? Co Sagę robił z Ŝoną swego brata? Dobry BoŜe! Fanny wepchnęła zdjęcia i klucze na samo dno torebki i biegiem ruszyła do drzwi. Zamykając je za sobą poczuła, Ŝe ocieka potem. Musiała stąd wyjść. Natychmiast. Podbiegła do windy i nacisnęła dolny guzik. Znalazłszy się w kabinie o mały włos nie zemdlała. Sagę i Celia. NiemoŜliwe. To musi być fotomontaŜ. Nigdy w Ŝyciu nie uwierzy temu, co sugerują te zdjęcia. Nawet za milion lat. Wykluczone. Z rozszerzonymi oczami i falującą piersią, Fanny wysiadła na drugim piętrze i popędziła w stronę klatki schodowej. Panował tam półmrok. Kobieta oparła się o chłodną, betonową ścianę, usiłując odzyskać równowagę i uspokoić oddech. Podczas spotkania z Jeffem musi zachować spokój i opanowanie. Do czego mu były tak obrzydliwe zdjęcia? Do szantaŜu? Ile czasu upłynie, zanim Lassiter zorientuje się, Ŝe fotografii juŜ nie ma? Czy wezwie policję? Fanny szła do sali konferencyjnej jak tylko mogła najszybciej. Otworzywszy drzwi, ujrzała Lassitera spacerującego dookoła stołu. – Przepraszam, Ŝe kazałam ci czekać, Jeffrey. Miałam zamiar

zaprosić cię na śniadanie, Ŝeby omówić kilka spraw, ale właśnie odebrałam telefon. Muszę natychmiast jechać do szpitala. MoŜe spotkamy się pod koniec tygodnia, jeśli nie jesteś zbyt zajęty. – AleŜ oczywiście. Czy mam cię odwieźć? Odwieźć?! Wykluczone, do tego potrzebne są kluczyki. – Ach, nie. Niemniej dziękuję ci. Myślę, Ŝe lepiej będzie, jeśli pojadę sama. Ja... zadzwonię do ciebie. Tak, tak. Zadzwonię do ciebie pod koniec tygodnia. Wybacz mi, proszę – rzuciła przez ramię, wybiegając z pokoju. W drodze do szpitala Fanny na czerwonym świetle przejechała skrzyŜowanie i dobrą milę pędziła poboczem szosy. Trąbiono na nią ze wszystkich stron. Kiedy wreszcie zatrzymała się na parkingu, cięŜko wsparła się o drzwi samochodu. Łokciem niechcący przycisnęła klakson. Ostry sygnał przestraszył ją tak, Ŝe aŜ się skuliła na siedzeniu. Musi się stąd wydostać. Kabina w szpitalnej toalecie będzie dobrym miejscem na otworzenie torebki. Jak długo potrwa, nim Jeff odkryje brak fotografii? Ile czasu upłynie, nim zauwaŜy, Ŝe nie ma kluczy? Czy skojarzy ten brak z jej wizytą? Jeśli wszystko, co o synu mówił Ash, odpowiadało prawdzie, Jeff z pewnością będzie podejrzewał ją, Fanny. Tyle tylko, Ŝe natknie się na trudności, chcąc jej cokolwiek udowodnić. Kobieta dostrzegła swoje odbicie w grubej szybie szpitalnych drzwi. Czy ta znuŜona twarz o wyostrzonych rysach i wyrazie kompletnego oszołomienia mogła naleŜeć do niej, Fanny Thornton Reed? Gdzie do diabła podziewał się Ash? Powinien być tutaj, przy niej, i swoim gadaniem pomóc jej uspokoić się. Prychnęła niezadowolona uderzywszy się o naroŜnik, gdy korytarzem zdąŜała do poczekalni. To pomieszczenie stało się niemal równie znajome, jak drugi dom. Fanny marzyła o tym, Ŝeby spokojnie posiedzieć i przy kawie wypalić papierosa. Najpierw jednak musiała pójść do toalety. Pośpieszyła do kabiny dla niepełnosprawnych, usytuowanej z

samego brzegu. Wśliznęła się do środka i zaryglowała za sobą drzwi. Szczęk zapadki przyniósł jej taką ulgę, Ŝe zachciało jej się płakać. Wąska półeczka na ścianie okazała się idealna do wyłoŜenia na nią zawartości torebki. W pierwszej kolejności kobieta zdjęła złote skrzydła z kółka na klucze. Zupełnie bez zastanowienia wsunęła zimną, połyskliwą odznakę w biustonosz. Pęk kluczy owinęła papierem toaletowym i wrzuciła do kosza na śmieci. Wzięła do ręki zdjęcia. JuŜ na sam widok obscenicznych fotografii jej samopoczucie znacznie się pogorszyło. Co ma z nimi zrobić, podrzeć na kawałki i wrzucić do sedesu? Zatrzymać jako dowód? Ale dowód czego? MoŜe powinna je schować. Tylko gdzie? Na ścianach wisiały obrazy. MoŜe za jednym z nich, póki nie zdecyduje, co ma z tymi zdjęciami zrobić. – Pośpiesz się, Fanny. On juŜ tu jedzie. Dodał dwa do dwóch. Mówią ci tylko to, o czym i tak juŜ wiesz. – Jesteśmy w damskiej toalecie, Ash. Nie zapraszałam cię tutaj. Wyjdź. Muszę pomyśleć. Mam twoje skrzydła. Te fotografie... On mnie przejrzał od razu, nie mam co do tego Ŝadnych wątpliwości. Teraz prawdopodobnie przeszukuje mój samochód. Co mam z nimi zrobić, Ash? – Schowaj je gdzieś. Wiesz, Ŝe one nie są prawdziwe? W dawnych czasach sam mógłbym pozować do podobnych, ale ani Birch, ani Sagę nie są do tego zdolni. Sagę nigdy w Ŝyciu by do czegoś takiego nie dopuścił. Musisz w to wierzyć, Fanny. – AleŜ wierzę. Nie musisz tak stawać w obronie mojego syna. Naszego syna. Nadchodzi Jeff. Nie pytaj skąd to wiem. Wiem i juŜ. JuŜ on znajdzie jakiś sposób, Ŝeby przeszukać mi torebkę. Och, BoŜe, to jest... to jest najgorsze doświadczenie mojego Ŝycia – Jeśli tak uwaŜasz, to ułatw mu zadanie. Skrzydła juŜ masz. Kluczy się pozbyłaś. Schowaj teraz te fotografie i wyjdź do poczekalni. Zrób, jak ci mówię, Fanny, zrób to juŜ teraz, nie zwlekaj.

– Zgoda, Ash. Tylko patrz uwaŜnie. Widzisz, odchyliłam trochę passepartouń wsunęłam tam zdjęcia. A teraz odwieszam obraz z powrotem. To twoja matka zawiesiła te obrazy, wiedziałeś o tym? – Weź głęboki oddech, jakby nigdy nic. Zapal sobie papierosa, nałóg moŜesz rzucić kiedy indziej. Zostaw torebkę na podłodze koło krzesła i podejdź do dyŜurki pielęgniarek. Zachowując się w sposób naturalny. – Dobra, dobra. Fanny otworzyła drzwi do toalety i pierwszą osobą, jaką ujrzała, był Jeff Lassiter. Zamrugała i cofnęła się o krok. – Co się stało? – Wiedziała, Ŝe na jej twarzy pojawił się wyraz szoku i przeraŜenia. Taka reakcja powinna przekonać Jeffa, Ŝe źródłem wszystkich jej zmartwień jest stan Marcusa. – Nic. Wydawałaś się taka... przygnębiona, Ŝe postanowiłem przyjechać tutaj i przekonać się, czy bezpiecznie dotarłaś. Więc jak? On ma małe chytre oczka, przyszło Fanny nagle do głowy. śe teŜ wcześniej tego nie zauwaŜyłam! – Tutejsza atmosfera zawsze mnie przygnębia. Nigdy nie wiem, co usłyszę, czy informacje będą złe, czy dobre. – Postawiła torebkę koło fotela, który zwykle zajmowała. – Przepraszam cię na moment, Jeffrey. Muszę tylko zapytać o coś siostrę. – Nie śpiesz się. Przypilnuję ci torebki. Fanny skinęła głową. Zabawiła w dyŜurce pielęgniarek dłuŜej niŜ zazwyczaj, porozmawiała chwilę, wypiła filiŜankę kawy. Ile sekund będzie potrzebował na przetrząśnięcie jej torebki? Pięć, dziesięć? Minutę? Będzie musiał przejrzeć cały jej śmietnik, otwierać zapinane na suwak przegródki. Dwie minuty? – Jeśli naprawdę wszystko u ciebie w porządku, to jadę z powrotem do kasyna – powiedział Jeff, gdy Fanny wróciła na miejsce. – Nic mi nie jest. I doceniam twoją troskę. Poświęciłeś swój czas,

Ŝeby tu przyjechać i przekonać się osobiście, Ŝe u mnie wszystko w porządku. Jeszcze w tym tygodniu odezwę się do ciebie. – Słyszałaś juŜ, Ŝe wprowadziłem się do apartamentu na dachu, prawda? – Nie, nic o tym nie wiedziałam – skłamała Fanny. – Wygodnie się tam mieszka. Teraz to mieszkanie wygląda zupełnie inaczej niŜ wtedy, gdy mieszkał tam twój ojciec. On gustował w bieli i czerni, w chromie i szkle. – Jesteś pewna, Ŝe nic nie mogę dla ciebie zrobić? – Wszystko jest w porządku. Dziękuję, Ŝe przyjechałeś. Z sercem tłukącym się w piersi Fanny patrzyła, jak Lassiter się oddala. Jak sobie w takich sytuacjach radzą agenci CIA? Ona po kilku minutach czuła się całkowicie wykończona, wyŜęta, niezdolna do niczego. – Świetnie sobie poradziłaś, Fanny. Dobra dziewczynka. On cię podejrzewa, ale to nic nie szkodzi. Wyjmij teraz te klucze i fotografie. ALE JUś! – Mam co innego do roboty, Ash. Siostra dyŜurna powiedziała, Ŝe lekarze chcą ze mną mówić. Chwilowo są zajęci przy Marcusie. Myślę, Ŝe w jego stanie nastąpiła jakaś zmiana. – Te zdjęcia mogą zrujnować Sagę ‘owi Ŝycie. Musisz je zniszczyć. Fanny, psiakrew, to jest rozkaz! – Nie muszę ci okazywać posłuszeństwa, Ash. Nie słuŜę w marynarce. Szkoda słów, pomyślała, kierując się do damskiej toalety. Schowawszy obrzydliwe zdjęcia i klucze w zapinanej przegródce swojej torebki, ponownie zajęła miejsce w poczekalni. Fanny wściekle poruszała drutami, podczas gdy myśli chaotycznie wirowały jej w głowie. W jaki sposób udało się Lassiterowi zdobyć takie zdjęcia Sage’a i Celii? Czy bękart Asha szantaŜował jej syna? Jak

Ŝona Bircha mogła pozwolić sobie na coś takiego? Młoda kobieta od samego początku budziła w teściowej niechęć i, jak teraz widać, zupełnie słusznie. Myśli Fanny ponownie wróciły do Sage’a. Serce i rozum mówiły jej, Ŝe syn nigdy Ŝyciu nie zdradziłby Iris i rodziny, była o tym przekonana z całej duszy. Ale jeśli tak, to jak moŜna by wytłumaczyć istnienie tych obrzydliwych fotografii? Gdy spotkanie z lekarzami dobiegnie końca, będzie musiała podjechać do Sunrise. W tej chwili i tak w niczym nie mogła pomóc Billie. Fanny poprawiła staroświeckie okulary zjeŜdŜające jej na czubek nosa. MoŜe powinna skupić uwagę na Billie, a nie na tych obrzydliwych fotografiach schowanych w torebce? A moŜe jeszcze właściwszym było by poświęcenie kilku myśli Marcusowi i temu, co lekarze mają jej do powiedzenia? Czy John Noble jest na terenie szpitala? Jeśli tak, to z pewnością pozwolono mu na wzięcie udziału w konsylium, z uwagi na jego wieloletnią przyjaźń z rodziną i długie lata słuŜby na rzecz tej właśnie placówki, którą porzucił dopiero przechodząc na emeryturę. Fanny usłyszała kroki i wiedziała, Ŝe z tyłu zbliŜają się do niej lekarze. ZłoŜyła swoją robótkę i wepchnęła ją do wielkiej płóciennej torby. Wzięła głęboki oddech i zamarła w oczekiwaniu. Czy wiadomości będą dobre czy złe? Dlaczego nic nie czuje? Dlaczego serce nie tłucze się jej w piersi? Dlaczego nie kręci jej się w głowie? Miała takie objawy, gdy chodziło o Asha. Czym obecna sytuacja róŜni się od poprzedniej? Marcus był jej męŜem, ale tamten takŜe nim był. Sześciu lekarzy! Serce Fanny zamarło. Ash zapewniał ją, Ŝe Marcus będzie Ŝył. Niech to diabli, musi przestać udawać, Ŝe jej były mąŜ wpada do niej na pogawędki. JeŜeli nie zachowa ostroŜności, przyjdą do niej z kaftanem bezpieczeństwa. Ze świstem wypuściła powietrze z płuc. Fakt, Ŝe siedzi w fotelu, odczuła jako okoliczność bardzo

niekorzystną. Ash wielokrotnie ją upominał, Ŝeby zawsze podczas zebrań stała. Pozycja stojąca, mawiał, podnosi cię do poziomu innych. Najlepiej mieć oczy na wysokości oczu rozmówców. Serce Fanny nie zdąŜyło uderzyć po raz drugi, gdy juŜ była na nogach. Lekko pochyliła głowę na znak, iŜ dostrzega pięć białych kitli. John Noble wystąpił w trzyczęściowym garniturze. Zrobił krok do przodu. Kobiecie przemknęło przez głowę, Ŝe jeszcze nigdy nie widziała go tak tajemniczego. – Fanny, mamy dla ciebie dwie wiadomości, dobrą i złą. Marcus obudził się około drugiej w nocy i to jest dobra wiadomość. – Marcus obudził się, a ty po mnie nie zadzwoniłeś!? Dlaczego, John? To niewybaczalne! – Rzeczywiście, ale ma to związek ze złą wiadomością. Z miejsca przystąpiliśmy do przeprowadzania niektórych testów. I tak nie mogłabyś zrobić nic więcej niŜ siedzieć tutaj i czekać, tak jak dotychczas. Celowo cię nie wzywaliśmy. Uraz głowy Marcusa wydaje się nam obecnie znacznie powaŜniejszy niŜ dotąd sądziliśmy. – John, czy Marcus będzie Ŝył? Masz mi powiedzieć prawdę. – Nie widzę Ŝadnego powodu, Ŝeby w to wątpić. Tyle, Ŝe jakość jego Ŝycia... przypuszczamy, Ŝe ulegnie ogromnej zmianie. Fanny wciągnęła powietrze. – Co to dokładnie znaczy? Wyjaśnij mi, John. – Testy... – Po prostu mi to powiedz. – Niektóre wyniki oznaczają, Ŝe Marcus doznał urazu mózgu. Nie rozpoznał mnie. Wątpię, czy ciebie pozna. Fanny wzdrygnęła się. – Czy... czy on jest w takim stanie... w takim stanie, jak Philip na początku? Ja naprawdę muszę wiedzieć, John. Nie oszczędzaj mnie, mów bez ogródek, prosto z mostu. – Philip po udarze wrócił do zdrowia i wiódł prawie normalne

Ŝycie. Sytuacja Marcusa jest inna. Mamy zamiar przeprowadzić dalsze testy. Po prostu jeszcze za mało wiemy. W kaŜdym bądź razie obudził się. W mojej opinii, a takŜe w opinii moich znakomitych kolegów, to pozytywny objaw. Fanny cofnęła się do fotela, na którym uprzednio siedziała. John wy, ciągnął rękę, chcąc ją podtrzymać, ale kobieta strząsnęła jego dłoń. – I co... co teraz? Powinnam chyba coś zrobić. Dlaczego mówisz mi o tym dopiero teraz? Nie mogłeś poinformować mnie wcześniej? Nie wierzę ci. Z pewnością moŜna coś zrobić. Czy takie rzeczy same się cofają? – Fanny, kiedy Marcus spadł, uderzył głową o beton. To musiało być potwornie silne uderzenie. Fakt, Ŝe on przeŜył, i tak juŜ graniczy z cudem. – Chcesz mi powiedzieć, Ŝe jego mózg zamienił się w galaretę? Lekarz z wielką ostroŜnością dobierał słowa: – Nie ująłbym tego w taki sposób. – To znaczy... to znaczy... jak Bog mógł zrobić mi coś takiego, John? Stary medyk zagryzł dolną wargę. Potrzebował dobrej chwili, aby się samemu opanować. – Fanny, jestem emerytowanym lekarzem. Nie znam odpowiedzi na twoje pytania. Czy chciałabyś zapytać o coś moich kolegów? KaŜdy z nich jest najlepszy w swojej dziedzinie. Zrobili wszystko, co w ludzkiej mocy. Jak na razie sytuacja wygląda tak, jak wygląda. Pozostaje nam jeszcze przeprowadzenie drugiej serii testów. Daliśmy mu chwilę odpoczynku, a po południu zaczniemy znowu. MoŜesz go teraz odwiedzić. Fanny spojrzała na męŜczyznę, z którym przyjaźniła się niemal całe Ŝycie, na zachowujących stoicki spokój medyków w białych wykrochmalonych kitlach, i skinęła głową. W połowie korytarza przypomniała sobie, Ŝe zostawiła torebkę, więc zawróciła.

Przez wielkie okno zajrzała na oddział intensywnej opieki medycznej . Kiedy tak patrzyła na chorego, w głowie miała kompletną pustkę. Jej mąŜ wyglądał tak samo jak zwykle. Pomachała leciutko dłonią na znak powitania. Marcus uśmiechnął się do niej i odpowiedział podobnym gestem. Proszę Cię, BoŜe, spraw, Ŝeby wszyscy ci lekarze mylili się, pomyślała. Opuściła nisko głowę, a jej łzy kapały na ozdobną kamienną listwę biegnącą tuŜ pod oknem. Gdy Fanny ponownie podniosła głowę, Marcus w dalszym ciągu wykonywał ten sam powitalny gest. Fanny z całej siły zagryzła dolną wargę. A gdy poczuła w ustach smak krwi, odeszła od okna z obawy, Ŝe emocje wezmą nad nią górę i gołymi pięściami rozwali masywną szybę. – Dokąd to? Prrr. Co mogę dla ciebie zrobić? Chodź, usiądziemy gdzieś sobie i porozmawiamy. Proszę cię, Fanny. Kobieta otarła oczy. – Nie wiem, co mam z tym zrobić, John. Nie weszłam do środka, bo nie wiedziałam, co powiedzieć. Jak człowiek tak silny i pełen Ŝycia jak Marcus, moŜe w jednej chwili przemienić się w kogoś, dla kogo ja jestem zupełnie obcą istotą. Jesteśmy przecieŜ małŜeństwem. Mieszkaliśmy razem, kochaliśmy się. A teraz okazuje się, Ŝe to wszystko juŜ przeminęło. Nie zgadzam się. Dlaczego przytrafiło się to mnie? Dlaczego Marcusowi? Nie wiem, co powinnam teraz odczuwać, nie wiem, co się w takich przypadkach robi. To jest mój mąŜ. A ty mi usiłujesz powiedzieć, Ŝe juŜ na zawsze pozostanie idiotą. Nienawidzę tego słowa, ale to właśnie dawałeś mi do zrozumienia w swój zawoalowany sposób. Mało przed chwilą brakowało, a gołymi pięściami rozwaliłabym to okno. Nie sądzę, bym dała z tym sobie radę. Przepraszam, skłamałam. Wiem, Ŝe dam sobie radę. Spójrz na mnie, John. Nie jestem Sallie Thornton, a Marcus nie jest Philipem. Nie pójdę w ślady Sallie. Po prostu nie mam na to siły. I nie obchodzi mnie, jak wypadnę w twoich

oczach. Nie chcę stać się drugą Sallie Thornton. Słyszysz mnie, John? Nie dam włoŜyć sobie tego na barki. – Głos kobiety wzniósł się do piskliwego krzyku. – To szok, Fanny. Za duŜo się na ciebie tak nagle zwaliło. Gdy znajdziesz czas, aby to sobie na spokojnie przemyśleć, gdy juŜ oswoisz się ze stanem Marcusa, wszystko się ułoŜy, zobaczysz. A teraz posłuchaj: wcale nie twierdzę, Ŝe twój mąŜ jest, pozostając przy wybranej przez ciebie terminologii, idiotą. Nie lubię tego słowa tak samo jak ty. Potrzebny nam jest czas. Musimy wykonać jeszcze wiele testów. Początkowo wszyscy byli zgodni co do tego, Ŝe Marcus przypuszczalnie w ogóle nie odzyska przytomności. Myliliśmy się. Osobiście uwaŜam, Ŝe jest to znak bardzo pomyślny. Jak na męŜczyznę w tym wieku stan fizyczny chorego jest znakomity. To kolejny plus. MoŜe nie powinienem ci tego mówić, ale w ciągu długich lat mojej praktyki zawodowej z niejednym się zetknąłem. Widziałem pacjentów, którzy Ŝyli, mimo Ŝe powinni umrzeć. Byli i tacy, którzy umierali, chociaŜ powinni byli przeŜyć. W chwili obecnej, na podstawie całej mojej wiedzy medycznej twierdzę, Ŝe Marcus jest tylko całkowicie zdezorientowany. Długo przebywał w tej jakiejś szarej przestrzeni, gdzie brakowało znaków, dźwięków czy znajomych twarzy, a teraz ponownie znalazł się w pełnym świetle. Musi mieć czas, Fanny. Musisz dać mu duŜo czasu i dopuścić do głosu swoje sumienie. Oczy kobiety otwarły się szeroko. – Czy powiedziałeś „sumienie”? Och, nie. Przez całe Ŝycie miałam z nim do czynienia. Co chwila ktoś się do niego odwoływał. Nawet mi nie wspominaj o moim cholernym sumieniu, John. Nigdy więcej nie chcę juŜ o nim słyszeć! Naprawdę! A co więcej, mówienie o nim stało się bezowocne. Nie zamienię się w nową Sallie Thornton, prędzej mi kaktus na dłoni wyrośnie. Zamierzam stąd teraz wyjść i juŜ nigdy nie wrócić. Powiedz to wszystkim. I nie dzwoń do mnie, ani nie pisz. Nie

ma mnie. – Fanny, poczekaj. Zamierzasz ot tak sobie odejść od własnego męŜa? Nie moŜesz tego zrobić. – A kto powiedział, Ŝe nie mogę? Ty? Właśnie, Ŝe mogę! Zaraz się przekonasz, tylko patrz uwaŜnie. – Przez ramię dodała jeszcze: – Popłacę wszystkie rachunki, ale na tym koniec. Głos starego lekarza był tak cichy, Ŝe Fanny musiała wytęŜyć słuch, aby pochwycić jego słowa: – Czy naprawdę zamierzasz porzucić swojego męŜa? Nie będziesz w stanie wytrzymać sama ze sobą, jeśli uczynisz coś tak drastycznego. Kobieta stanęła jak wryta. – Porzucić? – wyrzekła zdławionym głosem. Nigdy w Ŝyciu nie była w stanie pojąć sensu tego słowa. Jej własna matka porzuciła ją i jej braci. Jeśli w języku angielskim istniało słowo, którego Fanny nienawidziła, to był to właśnie czasownik „porzucić”. – Nie rób mi tego, John. Zupełnie jakby los znowu dał mi w twarz. Dlaczego właśnie mnie? Kiedy to się skończy? Kiedy nareszcie będę miała spokój? – Sallie zawsze twierdziła, Ŝe Bóg nie daje więcej, niŜ człowiek moŜe znieść. – Tylko mi nie mów o Sallie, John. Wcale nie zamierzam wykręcić się od odpowiedzialności wobec Marcusa. Ale nie będę jego niewolnicą, aŜ tak dalece nie mam ochoty wzorować się na Sallie. Wychowałam czworo dzieci. I nie będę... niańką dla kogoś, kto... kto... ja chcę Ŝyć. Kiedyś Ŝyłam i chcę jeszcze poŜyć. – Fanny, nie mogę pozwolić ci odejść, gdy powodują tobą takie uczucia. Jako lekarz i jako człowiek powinienem próbować naprowadzić cię na właściwe tory. – Nic z tego. Ten numer nie przejdzie. Nie uda się ani tobie, ani nikomu innemu. śegnam. – Nie weszłaś do niego do pokoju, prawda?

– Nie, nie byłam w stanie. – Wejdę tam z tobą, Fanny. Jesteś mu chyba coś winna? Czy tak trudno jest powiedzieć „cześć”? Co zrobisz, jeśli on całkowicie odzyska zdrowie? Jak wówczas wytłumaczysz swoje postępowanie wobec niego i wobec siebie samej? Twoja rodzina nigdy tego nie zrozumie i nigdy ci tego nie wybaczy. Tylko na pięć minut, Fanny. A jeŜeli potem nadal będziesz chciała wyjść, nie będę próbował cię zatrzymywać. – Nie mógłbyś mnie zatrzymać, nawet gdybyś chciał. No dobrze, John. Powiem mu „cześć”. – Kobieta zmusiła się do ponownego przejścia korytarzem na oddział intensywnej opieki medycznej. Nie zatrzymała się, aby zerknąć przez okno. Otworzyła drzwi. Sztywno, jakby połknęła kij, podeszła do nieskazitelnie czystego białego łóŜka. Oczy Fanny wypełniły się łzami. Dobrych kilka minut nie była w stanie mówić. – Cześć, Marcus – rzekła na koniec. MęŜczyzna na łóŜku gapił się na nią nie dając najmniejszego znaku, Ŝe ją poznaje. Zmęczonym, schrypniętym głosem odpowiedział: – Cześć. Wygląda bardzo mizernie, pomyślała Fanny, i trzeba by go ogolić. Oczy chorego były matowe i bez wyrazu. Gdzie podziało się to pełne Ŝycia, badawcze spojrzenie, do którego Fanny była przyzwyczajona? Jak bladą, woskowo-Ŝółtą miał cerę. – Poznajesz mnie, Marcus? – Czy pani jest pielęgniarką? To jest szpital. Fanny chwyciła się poręczy łóŜka, aby ustać na drŜących nogach. – Nie jestem pielęgniarką, ale faktycznie jesteśmy w szpitalu. Jak się czujesz? – Nie za dobrze. Czy mogę pójść do domu? – A gdzie ty mieszkasz? – wypytywała. – Mieszkam... mieszkam... w domu – zakończył triumfalnie. –

MoŜe bym się teraz przespał? – To całkiem dobry pomysł – wtrącił John Noble. – Czy przyjdziesz jeszcze? – spytał chory. Pytanie było skierowane do Fanny, nie do starego lekarza. Kobieta nie była pewna swego głosu. Kiwnęła tylko głową i wybiegła z sali. Stając na zewnątrz w bladym jesiennym słońcu, Fanny spojrzała w niebo. – Nigdy tak naprawdę o nic Cię nie prosiłam dla siebie. Jeśli juŜ, to dla innych. Ale teraz proszę, Ŝebyś coś z tym zrobił i dał mi siły na poradzenie sobie z tą sytuacją. Bez Twojej pomocy nie dam rady. Znam swoje moŜliwości. Siedząc w samochodzie, Fanny zapaliła papierosa. Jeszcze niedawno miała jakieś plany. Jechała dokądś, zamierzała coś zrobić. Nie mogła sobie przypomnieć. Wszystkie jej myśli krąŜyły wokół Marcusa i tego, co ją czeka w przyszłości. Silnik zaskoczył. Sunrise! Wybierała się do Sunrise porozmawiać z Iris, tylko nie bardzo wiedziała, o czym. Raptem przypomniała sobie obrzydliwe zdjęcia schowane w torebce. Miała zamiar zrobić coś jeszcze. Musiała pomyśleć o męŜu i o tym, co będzie dla niego najlepsze. Nie dla niej, dla niego. Na dobrą sprawę świetnie to wiedziała. Znakomicie orientowała się, co ją czeka, i dlatego tak bardzo denerwowała się na Johna. Gdzieś, kiedyś zapadła decyzja, Ŝe ona, Fanny, skończy tak, jak Sallie Thornton. Jak John to ujął? śe jest, jak jest. Ash powiedziałby, Ŝe nie da się płynąć pod prąd. Z twarzą zalaną łzami Fanny wyjechała z parkingu. Bez względu na to, co zrobi, czy czego nie zrobi, Ŝycie i tak będzie się nieprzerwanie toczyć naprzód. Ash i Simon zawsze powtarzali, Ŝe świat składa się ze zwycięzców

i przegrywających. Zjechawszy na pobocze u podnóŜa góry Fanny rozszlochała się z rozpaczy. NaleŜała do zwycięzców czy przegrywających? Nawet jarmarczna wróŜka bez trudu odpowiedziałaby na to pytanie. – Nie mogę juŜ, Harry. Nie daję rady ruszać rękoma i z zimna zupełnie nie czuję palców. – Myślę, Ŝe tutaj umrzemy, Sunny. – Nie, do diabła – wybuchnęła. – Na jakim numerze stanęliśmy? – To jakiś obłęd, Sunny. Jakim cudem mam liczyć kamienie domina i jednocześnie kopać w tym śniegu? – Jeśli ja mogę, to i ty. Powiedziałam tylko, Ŝe jestem zmęczona i Ŝe nie czuję palców ani rąk. Wykopaliśmy juŜ jedną norkę, a druga jest prawie, prawie gotowa. Musimy tylko trochę odpocząć i kontynuować liczenie. Doszłam juŜ do tysiąca ośmiuset czterdziestu czterech, ty chyba jakoś podobnie. Nie wolno nam zasnąć, Harry. – Która godzina? – A co za róŜnica? Nigdzie się przecieŜ nie wybieramy. I tak poruszam się po omacku, bo nie moŜemy utrzymać otwartych oczu. Wiem, co powinniśmy zrobić, Harry, zaplanować obiad na Święto Dziękczynienia. A potem obiad na BoŜe Narodzenie. Ubierzemy choinkę. Mam naprawdę niezłą pamięć, więc będę ci opisywać poszczególne ozdoby, a ty będziesz udawał, Ŝe je wieszasz. To wszystko będzie się działo w Sunrise. Ale dopiero wtedy, gdy juŜ skończymy budowanie pomostu z kamieni domina. Obiecałam tacie, a okropnie nie lubię nie dotrzymywać słowa. Koniec przerwy, wracamy do roboty, Harry. Zacznij liczyć. – Tysiąc osiemset czterdzieści pięć. Tysiąc osiemset czterdzieści sześć...

– Nie dam rady tego zrobić, tatusiu. Za bardzo jestem zmęczona. Muszę się przespać. Przykro mi, Ŝe sprawiam ci zawód. Chcę to zrobić, ale ca łkiem opadłam z sił. Nie wściekaj się na mnie. – Me wściekam się, ale teŜ nie wpadam w zachwyt. Jedyna rzecz, która w twoim Ŝyciu była praktycznie niezmienna to fakt, Ŝe nigdy się nic wycofywałaś. Tak bardzo byłem z ciebie dumny. MoŜe powinienem był częściej ci powtarzać, jak bardzo jestem z ciebie dumny. Mówiłem ci przecieŜ, Ŝebyś trzymała oczy otwarte. – Na powiekach i na rzęsach mam mnóstwo lodu, nie daję rady. Co to w końcu za róŜnica, jeśli tylko nie zasypiam? Nie wiem tylko, czy dotrwam do ukończenia tego zakichanego pomostu. Mam jeszcze do ustawienia tysiąc czterysta osiem kawałków. Zmordowana jestem tak, Ŝe zamierzam spać choćby i tydzień. – O, nie, mowy nie ma. Spać nie będziesz w Ŝadnym razie. Kiedy juŜ skończysz budować pomost, będziesz musiała go rozebrać, licząc kawałki od tyłu. Dopiero potem wolno ci będzie zasnąć. – Dość obrzydliwy chwyt, tatusiu. Zupełnie co innego mówiłeś na początku. Ani słowem nie wspomniałeś o rozbieraniu pomostu. Jak myślisz, jakie mam szanse wykonać to wszystko? – AŜ za duŜo. Jesteś bardzo odwaŜna, Sunny. Byłaś jedyną osobą dostatecznie odwaŜną, aby mi się przeciwstawić. Miałem dla ciebie sporo szacunku, mimo Ŝe nie jednokrotnie dostawało ci się ode mnie. A teraz, u diabła, oczekuję, Ŝebyś się hardo postawiła, córeczko. To rozkaz! I nie mam ochoty wysłuchiwać Ŝadnych jęków i Ŝalów. Do roboty. Nadchodzi pomoc. – Harry’emu bardzo potrzebny jest odpoczynek, tatusiu. – Nie pozwól mu drzemać, Sunny. Szturchaj go, szczyp, rób co chcesz, ale nie daj mu zapaść w sen. Krzycz na niego, nawet przeklinaj, jeśli będzie to konieczne. Doprowadź go do wściekłości. Powiedz mu, Ŝe jesteś twardsza od niego i wytrzymalsza. MęŜczyźni nie cierpią, jak im

się coś takiego mówi. On juŜ zasypia, córeczko. Sunny szturchnęła przyjaciela końcem saperki. – Obudź się, Harry. Jeśli umrzesz mi tutaj, w samym środku niczego, to przysięgam, Ŝe cię zostawię. Przykryję cię śniegiem i powiem, Ŝe się zgubiłeś. I nie karm mnie bzdurami, Ŝe jesteś zmęczony. Jako kobieta mam prawo być bardziej zmęczona niŜ ty. A jakby przyszło co do czego, to trudniej byłoby mnie wykończyć. Na jakiej liczbie skończyłeś? Tylko mi nie mów, Ŝe nie pamiętasz. Nie chcę słyszeć z twoich ust niczego poza kolejnymi numerami. Czy oŜenisz się ze mną na BoŜe Narodzenie, Harry? Bo Ŝycie w grzechu juŜ mi się kompletnie znudziło. – Tysiąc osiemset pięćdziesiąt siedem. Przemyślę to sobie. Stanowczo za bardzo lubisz rządzić. Naprawdę zostawiłabyś mnie tutaj? – Jasne, Ŝe tak. Mówiłam ci przecieŜ, Ŝebyś nie spał. A ty zasypiasz. I co gorsza, lenisz się. Popatrz, jeszcze trochę, a będziemy mogli wcisnąć nic w ten otwór. Niewiele zostało juŜ nam do zrobienia, Harry. Myślę, Ŝe moŜemy skończyć budowanie pomostu, a potem weźmiemy się za jego zbiórkę. MęŜczyzna usiadł wyprostowany. – Co takiego? – głośno zaprotestował. – Gdy juŜ zbudujemy ten pomost, będziemy musieli go jeszcze rozebrać, kawałek po kawałku, licząc od tyłu. – O kurwa! – Taak, zgadzam się, Ŝe to jedno słowo podsumowuje naszą sytuację. No więc jak, pobieramy się czy nie? – Do niczego ci się juŜ nie przydam, bo mijają całkiem zamarzły. – Och, jestem pewna, Ŝe się odmroŜą, a moŜe odtają. Które słowo brzmi lepiej, Harry? – Zapomnij o moich jajach. Wróćmy juŜ lepiej do budowania tego

pomostu. – Mój ojciec powiedział, Ŝe musimy go potem rozebrać. Oświadczył takŜe, Ŝe szanował mnie za to, Ŝe się nigdy nie wycofywałam. Co o tym myślisz, Harry? Skoro ja się nigdy nie wycofuję, tobie takŜe nie wolno. Jak by to wyglądało, gdybyś to ty się poddał? – Dobrze juŜ, dobrze. Wczołgaj się tam. Czy dla mnie takŜe znajdzie się trochę miejsca? Lepiej Ŝeby było, bo prawa ręka kompletnie mi wysiadła. – Wszystko gra. Gdyby któreś z nas waŜyło choćby pół kilo więcej, juŜ byśmy sienie zmieścili. Ciasno tu, ale całkiem wygodnie. Znajdą nas, Harry, jestem o to dziwnie spokojna. Dlaczego tak dziwnie oddychasz? – spytała Sunny z przestrachem. – Sam nie wiem – wysapał męŜczyzna w odpowiedzi. – Myślę, Ŝe nawdychałem się za duŜo zimnego powietrza. Pozwól mi tylko przez minutę spokojnie posiedzieć, a sama zajmij się liczeniem. – Dobrze. Naciągnij kołnierz kurtki na usta. Myślę, Ŝe dochodzi dziewiąta. Birch i Libby są juŜ na nogach i jestem pewna, Ŝe zaczęli juŜ poszukiwania. Po prostu czuję to w kościach. Wytrzymaliśmy juŜ i tak bardzo długo, Harry. Kiedy przestanie sypać, a nikt nas do tej pory nie znajdzie, będziemy mogli wdrapać się na skuter i skierować w stronę pensjonatu. Nadal mamy w baku trochę paliwa. Podoba mi się to nasze igloo. Naprawdę. Mój tata byłby z nas okropnie dumny. MoŜe się wygłupiliśmy z tą wyprawą, ale w Ŝadnym razie nie jesteśmy głupcami. Dwa tysiące czterysta sześćdziesiąt dziewięć. Nigdy w Ŝyciu nie widziałam takiej ilości śniegu. Wkrótce powinno przestać padać. Śnieg topi mi się na rzęsach i nie jest mi juŜ tak zimno. Dwa tysiące czterysta siedemdziesiąt dwa. Marzyłaby mi się teraz kanapka z sadzonym jajkiem, kubek gorącego kakao i coś słodkiego na deser. Gdy wrócimy do pensjonatu, o to właśnie poproszę w pierwszej kolejności. A co ty

zamówisz, Harry? Dwa tysiące czterysta siedemdziesiąt pięć. Lepiej się juŜ czujesz? Wystarczy, Ŝe kiwniesz głową. MęŜczyzna potwierdził. – Dobrze. Zostawmy na razie budowanie tego pomostu, a zajmijmy się obiadem na Święto Dziękczynienia. Ja się wezmę za przyrządzenie nadzienia, a ty obierasz kartofle. Wczoraj upiekliśmy juŜ paszteciki. Podczas pracy raczymy się dobrym winkiem. Takie wino nieźle rozgrzewa. A oto dowód zwycięstwa ducha nad materią: jeśli pomyślisz sobie o czymś ciepłym, od razu się rozgrzejesz. Dwa tysiące czterysta siedemdziesiąt dziewięć. Z pewnością nas znajdą, Harry. Szturchnij mnie w ramię, jeśli jesteś tego samego zdania co ja. Poczuwszy na ramieniu lekkie klepnięcie, Sunny doznała takiej ulgi, Ŝe nieomal straciła przytomność. Jasne, Ŝe zostaną odnalezieni. Zasadnicze pytanie naleŜało sformułować inaczej: czy w tym momencie oboje będą jeszcze Ŝyć? Gdzieś w połowie zbocza Fanny z całej siły nadepnęła na pedał hamulca. Zapiszczały opony. Zawróciwszy na środku drogi, najszybciej jak mogła pognała z powrotem w dół. Mając włączone radio i szeroko otwarte okna, Fanny na głos usiłowała przekonać siebie, Ŝe z Marcusem będzie wszystko w porządku. Lekarze mogą się przecieŜ mylić. Omylili się w przypadku Philipa. W Ŝadnym razie nie są bogami. Tam w szpitalu przeŜyła szok, dlatego zareagowała tak, a nie inaczej. Co sobie o niej pomyśleli ci stoicy w białych kitlach? A zresztą, czy to waŜne? Liczyło się tylko jej Ŝycie, przyszłość Marcusa i jej własna oraz znalezienie moŜliwie najlepszego rozwiązania dla nich obojga, a zwłaszcza dla niego. Uświadomiła sobie, Ŝe dzień jest bardzo piękny. Powietrze było rześkie i czyste, ale w górach zawsze jest takie. Za kilka tygodni nadejdzie Święto Dziękczynienia, a potem BoŜe Narodzenie. Czy

rodzina będzie obchodzić wspólnie Święto Dziękczynienia? Niewątpliwie mieli za co dziękować. Z pewnością jej dzieci zechcą spędzić ten dzień razem. Birch i Sunny zjadą do domu na krótki urlop. Ruby zaprosi Metaxasa Parisha. Marcus pokroi indyka. A jeśli nie odzyska jeszcze na tyle zdrowia, moŜe Metaxas zechce go w tym zastąpić. Birch i Sagę zamiast kroić, woleli indyka rozdłubać. Gdyby Metaxas się od tego zadania wykręcał, obowiązek spadłby wówczas na Chue. Powinna się teŜ powaŜnie zastanowić nad swoją najświeŜszą synową i jej nadobowiązkowymi zajęciami. Słońce tego dnia świeciło bardzo jasno. Zupełnie nie jak o tej porze roku, przemknęło Fanny przez głowę. Z nie znanych przyczyn ta góra zawsze sprawiała wraŜenie szczególnie dobrze nasłonecznionej. MoŜe dlatego nazwano ją Sunrise. Kobieta sięgnęła do schowka po okulary słoneczne i włoŜyła je. Świat wokół niej nabrał bursztynowego odcienia. Fanny oparła się wygodniej. W jej głowie nadal panował zamęt. Pomyślała sobie, Ŝe chciałaby wiedzieć, kim naprawdę jest. W tym momencie sama sobie wydawała się obca, niepodobna do Fanny Thornton Reed ze szpitalnej poczekalni. Kim była osoba, która w kasynie popełniła kradzieŜ? A kim jest ta roztrzęsiona kobieta za kierownicą samochodu? Ash powiedziałby, Ŝe jest kimś, kto zupełnie nie odróŜnia swojego łokcia od tyłka. – O, taak, dlaczego zawsze myślę o tobie, gdy sprawy się komplikują? A jeśli jestem juŜ taka całkiem beznadziejna, to dlaczego zawsze dostaje po krzyŜu? – Taki juŜ twój los, staruszko. MoŜna na tobie polegać, wiadomo, Ŝe nikogo nie wystawisz do wiatru. Bez chwili przerwy pracujesz na opinię solidnej Fanny, na której zawsze moŜna polegać. Ustanowiłaś tę normę przed wielu laty, a nikt z nas przeciwko temu nie protestował. Pozory często mylą powinnaś o tym wiedzieć. Ta Fanny, którą znam, którą zna

cały świat, nigdy w Ŝyciu nie odwróciłaby się plecami do Marcusa. Jesteś mu potrzebna. Z całego serca nienawidziłaś mnie za okropne traktowanie, ale kiedy cię naprawdę potrzebowałem, przemogłaś się i pośpieszyłaś mi z pomocą. Dla Marcusa nie moŜesz przecieŜ zrobić mniej. Jest takim dobrym, miłym, łagodnym męŜczyzną i naprawdę cię potrzebuje, Fanny. Nie moŜesz upchnąć go w jakiejś wymieralni czy innym domu opieki. Pamiętasz, jak odwiedziłaś kiedyś stare przyjaciółki Jake‘a? Marcus znalazłby się w podobnym miejscu. A przecieŜ obiecałaś kochać go i szanować. Przykro mi, Ŝe muszę ci to mówić, ale przecieŜ on zasługuje na wszystko, co tylko moŜesz mu dać. Zasługuje znacznie bardziej niŜ ja, a mnie ofiarowałaś bardzo wiele. Oto kim jesteś, Fanny. No i co z tego, Ŝe weszłaś do tamtego apartamentu i wzięłaś parę rzeczy? Miałaś powody, Ŝeby tak postąpić. Jeśli mądrze wszystko rozegrasz, moŜesz doprowadzić do tego, Ŝe cała rodzina wyjdzie na prostą. Billie juŜ naprowadziłaś na właściwą drogę. Nie mam najmniejszych złudzeń i wiem, Ŝe ona załamie się jeszcze, i to nie raz. Musisz stale być o krok za nią, aby ją w takich momentach wspierać. Przyznaj jej bardzo skromną pensję, przejmij jej rachunki. Resztę załatwi Sagę. – Jak to się dzieje, Ash, Ŝe znajdujesz odpowiedź na wszystko? Zupełnie tego nie rozumiem. Kiedy zamierzasz stąd odejść i... no wiesz, trwać w wieczności? Jeśli ktoś zobaczy, Ŝe z tobą rozmawiam, to jak nic zamkną mnie w domu bez klamek. No więc, kiedy to nastąpi, Ash? – Kiedy mnie nie będziesz juŜ więcej potrzebować. Sama się zorientujesz, gdy ten czas nadejdzie. „ – Czy przyjdziesz się wtedy poŜegnać na dobre? Czasami jestem głupia. – Nie najlepiej radzę sobie z poŜegnaniami. Wiesz o tym, Fanny, prawda? A przy okazji, dzięki za odzyskanie moich skrzydeł. – Wiesz co, Ash? Zrobiłam to z przyjemnością. Było mi bardzo

przykro, Ŝe tak zawaliłem tę sprawę. Jadę teraz do jubilera. Masz zamiar towarzyszyć mi i dopilnować wszystkiego? – W Ŝadnym razie, mam to i owo do zrobienia. Dzieci mnie potrzebują. – Świadomość, Ŝe się nimi opiekujesz, poprawia mi samopoczucie. Martwiłam się tą burzą, ale wiem, Ŝe w twoich rękach cała czwórka jest bezpieczna. Muszę ci za to podziękować. Dlaczego twój głos jest taki zdławiony i schrypnięty? CzyŜbyś płakał, Ash? Jestem pewna, Ŝe tak. Nie miałam pojęcia, Ŝe tam w górze przeŜywa się tak silne emocje. – To nie ja, Fanny. Ty sama płaczesz. Bywaj na razie. Kobieta sięgnęła na półkę po papierową chusteczkę do nosa. Odchrząknęła, wytarła oczy, wydmuchała nos. Do diabła z nim, jak zwykle ma rację, pomyślała. Dwadzieścia minut później Fanny wręczyła złotą lotniczą odznakę Asha Herbertowi Rothsteinowi. – Chciałabym na poczekaniu wymienić stare zapięcie, panie Rothstein. Bardzo zaleŜy mi na tym, Ŝeby jeszcze dziś to odebrać. – Mogę to zrobić od ręki. Proszę pójść do kawiarni coś przekąsić – uporam się z robotą, zanim pani skończy posiłek. Fanny wyciągnęła z kieszeni skrzydła Simona. Później „pochowa” je w grobie właściciela. JuŜ dawno naleŜało to zrobić. Gdyby od razu tak postąpiła, nie sterczałaby tu teraz, czekając na zreperowanie odznaki Asha. Wszystko w Ŝyciu ma swoje uzasadnienie, teraz właśnie się o tym przekonała. Gdy Fanny wróciła do sklepu, odznaka Asha była juŜ oczyszczona, wypolerowana i umieszczona w małym, wyściełanym aksamitem pudełku. Skrzydła Simona zostały opakowane w niewielką plastikową torebka – Chciałabym je teŜ opakować w takie pudełko, panie Rothstein. Byłabym wdzięczna, gdyby równieŜ do tej drugiej odznaki przymocował pan zapięcie.

– JuŜ to zrobiłem, pani Thoraton. – Reed. Obecnie noszę nazwisko Reed. – Najmocniej przepraszam. Złote pudełko dla pana Asha, srebrne dla pana Simona. – Świetnie. Bardzo panu dziękuję – powiedziała Fanny, wyciągając ku niemu kartę kredytową. Jadąc znowu pod górę, Fanny wybuchnęła płaczem . – Co się znowu stało? Bardzo ładnie postąpiłaś u tego jubilera. Simon dzielnie walczył podczas wojny i z tego tytułu juŜ na zawsze naleŜy mu się uznanie. Pogrzebanie jego skrzydeł razem z nim jest znakomitym pomysłem. Jestem pewien, Ŝe on zdaje sobie sprawę z tego, co dla niego robisz. Czy dlatego płaczesz? – Myślę, Ŝe tak. To takie smutne. Kiedyś bardzo mi na nim zaleŜało. Te skrzydła są wszystkim, co po nim pozostało. – Niektórzy ludzie nawet tyle po sobie nie zostawiają. Takie jest Ŝycie. – A kiedy ja odejdę, co po mnie zostanie, Ash? Powiedz mi, koniecznie muszę to wiedzieć. – Rodzina. Nasze dzieci, ich dzieci. Nikt nie ma prawa Ŝądać więcej. – Mam wraŜenie, Ŝe powinno być znacznie więcej. No wiesz, coś takiego, Ŝeby ludzie patrzyli i mówili: „Zrobiła to Fanny Logan Thornton Reed”. – Wychodzi z ciebie cały twój egocentryzm. Nie istnieje na tym świecie nic waŜniejszego niŜ rodzina. Mama i tata zaczęli, potem myśmy przejęli pałeczkę. Teraz przyszła kolej na nasze dzieci. Jestem z tego tak cholernie dumny, Ŝe omal nie pęknę. A w głębi duszy wiem, Ŝe Jake... nie mam pojęcia, co będzie robił, ale w którymś momencie swojego Ŝycia dokona czegoś szczególnego. Sama się przekonasz. – W porządku, Ash.

– W porządku, Ash. Czy o to ci chodziło? – W porządku, Ash, masz rację. Wiedziałam o tym, ale poddawałam cię próbie. Zdałeś celująco. – Miałem cholernie dobrego nauczyciela, Fanny. Wielkie dzięki. Opiekuj się dziećmi, dobrze? – Zrobione.

Rozdział szósty Sage nie był pewien, od jak dawna jest sam. Od kilku minut, a moŜe O godzin? Nie umiałby teŜ odpowiedzieć na pytanie, skąd właściwie wie, Ŝe nikt za nim nie idzie. JuŜ dawno temu stracił poczucie czasu. Jedyne, czego był pewien, to fakt, Ŝe wciąŜ jeszcze Ŝyje, chociaŜ z zimna częściowo stracił czucie. Na jego chrapliwe nawoływania juŜ od dłuŜszego czasu nikt nie odpowiadał. Potrzebował odpoczynku, musiał się takŜe czegoś napić. Runął w śnieg. Zdawał sobie sprawę, Ŝe znajduje się na wzniesieniu, gdyŜ drzewa rosły tu dość gęsto. W nozdrza wdzierał się ostry zapach sosnowej Ŝywi cy. Mroźne powietrze paliło w gardle i draŜniło płuca. Sagę miał wraŜenie, Ŝe swoje siły wyczerpał juŜ bez reszty. Czy będzie w stanie podnieść się na nogi i dalej iść? Udało się. Po raz kolejny, najgłośniej jak mógł, zawołał Ruby. Śnieg sypał jeszcze, ale znacznie słabiej, wiatr równieŜ nieco zelŜał, w przeciwnym razie wysiłki męŜczyzny byłyby całkowicie bezsensowne. Zamrugał, Ŝeby odzyskać ostrość widzenia i rozejrzał się wokół. Czarne chmury nadal zakrywały niebo. Sagę potknął się i upadł, pozbierał się, ponownie potknął i runął twarzą w śnieg. Zaczął kląć pod nosem, przytaczając wszystkie wulgaryzmy, jakie kiedykolwiek obiły mu się o uszy. Gdzie się, do cholery, znajdował? Ponownie bezskutecznie zawołał Ruby. Nogi ostatecznie odmówiły mu posłuszeństwa. Upadł na kolana i dalej musiał się czołgać. Jego ruchy były całkowicie automatyczne, jak u robota. Posuwał się z trudem, a niesiony wiatrem śnieg oblepiał mu twarz. W powietrzu znowu pojawiło się więcej płatków, a wiatr stał się silniejszy i bardziej porywisty. MęŜczyzna raptem upadł i uderzył twarzą w coś twardego i zimnego, w coś, co z pewnością nie było śniegiem. Uderzenie pozbawiło go tchu. Z trudem opanował lęk. Trafił najwyraźniej na jakąś skałkę, głaz narzutowy czy bryłę granitu.

Pozbawionymi czucia rękoma rozgrzebywał śnieg. Pracował gorączkowo, oddech miał płytki i przyśpieszony. Trzykrotnie zmuszony był przerywać kopanie, aby opanować zawroty głowy. Nie zamierzał się poddawać. Po prostu nie mógł sobie na to pozwolić. Birch był gdzieś tutaj i potrzebował pomocy. Kilka minut później Sagę ujrzał błyszczącą czarną maszynę, która wyglądała jak gigantyczny trzmiel z piórami na ogonie. Kluczyk. Gdzie moŜe być kluczyk? CzyŜby natknął się na skuter, który przyjaciel Metaxasa obiecał zostawić? Czy ów przyjaciel miał zorganizować tylko jedną maszynę, czy więcej? Sagę wołał Ruby tak długo, aŜ jego głos zmienił się w ochrypły skrzek. Słyszał, jak echo niesie jego wołania wśród gór. Poczekał, czy nie dosłyszy przypadkiem własnego imienia, ale do jego uszu docierały wyłącznie odgłosy szalejącej wichury. Sagę kopał dalej, to tu, to tam, szukając innych maszyn. Powinno ich być siedem. A moŜe sześć? Nie potrafił sobie przypomnieć. Czy ten pojazd w ogóle ruszy? MęŜczyzna odmówił krótką modlitwę, przekręcając kluczyk w stacyjce. Niemal zemdlał słysząc, Ŝe silnik zaskoczył. – No, malutki! Zaraz pokaŜemy wszystkim, na co nas stać – zachichotał Sagę, siadając za kierownicą. Wytoczywszy się z zaspy, skierował maszynę w lewo. Sekundę później otoczyła go oślepiająca biel. Zwolnił, Ŝeby odzyskać orientację. Doszedł do wniosku, Ŝe najlepiej zrobi, jeśli pojedzie do pensjonatu i stamtąd rozpocznie poszukiwania. Skuter z trudem się posuwał pod górę, silnik wył na wysokich obrotach. Sagę ostro skręcił w prawo, gdy zza śniegowej zasłony wyłoniło się przed nim znienacka niewielkie skupisko drzew. Po czasie, który wydał mu się wiecznością, Sagę dostrzegł przed sobą słabe światełko. CzyŜby pensjonat? Ponownie zmówił pacierz. Szopa! Przyhamował, a potem zgasił silnik. Minutę później znalazł się w środku i przyjrzał uwaŜnie palącym się lampom naftowym oraz

stojącym w rzędzie skuterom śnieŜnym. Brakowało czterech maszyn. Czterech!? Birch i Libby? A kto prowadził dwie pozostałe? Tutejsi pracownicy? Sagę wybiegł z szopy i wskoczył za kierownicę. Przydepnął pedał gazu i z rykiem silnika podjechał pod drzwi pensjonatu. Zostawił maszynę na chodzie i jak burza wpadł do środka, głośno przyzywając kogokolwiek, kto mógł go usłyszeć. Wysłuchał recepcjonistki, a serce tłukło mu się w piersi. – Która teraz godzina? – wrzasnął. – Dziesiąta!? To znaczy, Ŝe mają nade mną dwie godziny przewagi. Jeśli znajdą drogę powrotną, proszę im powiedzieć... do diabła, sama pani będzie wiedziała, co. Sagę pognał do szopy i zatankował do pełna. W ostatniej chwili przyszło mu do głowy, Ŝeby w dwóch plastikowych kanistrach zabrać zapasowe paliwo. Ustawił je na siedzeniu obok kierowcy. Ruszył najszybciej jak mógł, wyrzucając do tyłu tumany śniegu. Mając gogle na oczach, Sagę mógł dostrzec słabe ślady kolein zostawionych przez jadący wcześniej tą samą trasą skuter. Zapalił światła w nadziei, Ŝe droga stanie się lepiej widoczna, ale niewiele mu to pomogło. Uznał, Ŝe mądrzej będzie oszczędzać akumulator, a w zamian za to popracować klaksonem. Zwolnił po ostatnim sygnale. Nie było odpowiedzi. Zatrzymał się, zszedł na ziemię i obejrzał grunt. Nie ulegało wątpliwości, Ŝe podąŜa czyimś śladem. Zatrąbił jeszcze kilka razy. Otrzepał się i co kilka minut przyciskał klakson. Śnieg sypał teraz gęściej szy, tworząc przed oczami kierowcy białą zasłonę, przez którą nic nie było widać. Wichura rozszalała się jeszcze bardziej, widoczność spadła do zera. Sagę zatrąbił kolejny raz. Nadchodzę, Birch. Nadchodzą. Wydało mu się nagle, Ŝe z lewej strony dociera do niego słaby odgłos klaksonu. Zatrąbił ponownie i czekał, wytęŜając słuch, aby poprzez wycie wichru pochwycić inny dźwięk. I wtedy usłyszał: słaby sygnał skutera śnieŜnego. Skierował pojazd w

stronę, z której, jak sądził, dobiegł go usłyszany przed chwilą dźwięk. Jadąc, trąbił co chwila, wreszcie zapalił światła. Omal nie wyskoczył ze skóry, gdy w oddali zamajaczyło mrugające światełko. Z miejsca zapomniał o zmęczeniu i zimnie. Przycisnął klakson i trąbił pełną minutę. Dźwięk, jaki usłuszał w odpowiedzi, dochodził teraz ze znacznie mniejszej odległości. Od nieznanego kierowcy dzieliła Sagę’a przypuszczalnie odległość stu pięćdziesięciu metrów, a moŜe nawet mniej. Zamrugał światłami i ponownie zatrąbił, dwa długie sygnały i jeden krótki. Tamten był coraz bliŜej, światełko stało się wyraźniej widoczne, a klakson brzmiał donośniej. MęŜczyzna zatrzyma! maszynę. – Birch! – Sagę! Rany Boskie, to naprawdę ty, Sagę! Jak, u diabła, się tu dostałeś? Własnym oczom nie wierzę! – Takie w skrócie są i moje odczucia. To naprawdę ja, z przemarzniętymi jajami i całą resztą. Jak rozumiem, nie dopisało wam szczęście. – Przepadli jak kamień w wodę. – Ruby Metaxas i chłopcy, którzy z nim przylecieli, gdzieś się po drodze zawieruszyli. Szli za mną i nagle okazało się, Ŝe jestem sam. Zupełnie przypadkowo nadziałem się na śnieŜne skutery. Nigdy nawet nie słyszałem o takiej burzy, nie mówiąc juŜ o tym, Ŝe niczego podobnego nie przeŜyłem. Ale na pogawędki przyjdzie jeszcze czas. Proponuję się rozdzielić, chyba Ŝe uwaŜasz, Ŝe lepiej trzymać się razem? Padać z pewnością nie przestanie, nic na to nie wskazuje. Na twarzy nie mam juŜ wcale skóry, takie przynajmniej odnoszę wraŜenie. – Musimy trzymać się razem. Mam nadzieję, Ŝe Metaxas i spółka, podobnie jak ty, natkną się na skutery. Boję się, Ŝe zabrniemy za daleko. Wzięliśmy zapasowe paliwo, ale w takich warunkach nie wiem, na jak długo wystarczy.

– Ja mam dwa kanistry. Birch, czy Sunny moŜe to przetrzymać? Odkąd wyszedłem z pensjonatu, starałem się o tym nie myśleć. Wcześniej byłem pewien, Ŝe to o ciebie chodzi. Instynkt mi podpowiadał, Ŝe to ty masz kłopoty. Do głowy by mi nie przyszło, Ŝe coś moŜe zagraŜać Sunny i Harry’emu. Myślałem, Ŝe niebezpieczeństwo grozi tobie. – Przyjrzyj mi się dobrze, Sagę. Naprawdę mam kłopoty. Libby i ja szukamy tamtych od prawie trzech godzin. Jesteśmy kompletnie wykończeni, bez pomysłu, co robić dalej. Co gorsza, praktycznie nic nie widać. Sunny jest bardzo pomysłowa, ale jej kondycja fizyczna pozostawia wiele do Ŝyczenia. To samo dotyczy Harry’ego. Nie mam zbyt wielkich nadziei. Gdyby chociaŜ ten przeklęty śnieg przestał padać, moŜe moglibyśmy liczyć na pomyślne zakończenie sprawy. A przewidując twoje następne pytanie, od razu oświadczam, Ŝe nie zamierzam zrezygnować z dalszych poszukiwań. – Dotarłem aŜ tutaj, chociaŜ posuwałem się praktycznie na ślepo. Zobaczyłeś moje światła i usłyszałeś klakson. MoŜe jeśli nadal będziemy dawać sygnały, Sunny je usłyszy. Metaxas i Ruby takŜe. JeŜeli masz lepszy pomysł, chętnie posłucham. – Spróbujmy wczuć się w sytuację Sunny. Na pewno będzie ostroŜna. Harry jeszcze bardziej. W moim przekonaniu, oni jechali prosto przed siebie i zamierzali wrócić po własnych śladach, gdy juŜ będą mieli dosyć. Myślę, Ŝe zaplanowali sobie jakieś pół godzinki jazdy z wiatrem w zawody, i następne pół godzinki na powrót. Widzicie jakieś luki w tym rozumowaniu? – Mam małe zastrzeŜenie. Jeden z ich skuterów praktycznie w ogóle nie miał paliwa, a drugi tylko połowę baku. Nie ma tu nigdzie miejsca, Ŝeby się schronić. Śnieg nie zdąŜy opaść na ziemię, a juŜ wiatr go unosi do góry. Nie sądzę, Ŝeby oni wzięli zapasowe paliwo. Nie przyszło im do głowy, Ŝe moŜe być potrzebne. Mogli się tulić jedno do

drugiego, aby zachować ciepło, ale oboje są tak przeraźliwie chudzi, Ŝe wątpię, by wspólnie mieli choć gram zbędnego tłuszczu. Podejrzewam, Ŝe wzięli z szopy jakieś rzeczy, ale nie wiem, co. To oni zapalili pierwszą lampę w tej szopie. My z Libby zapaliliśmy resztę. Mamy przynajmniej dowód, Ŝe nie stracili głowy i uŜywają swoich szarych komórek. – A teraz na dokładkę musimy się jeszcze zatroszczyć o Metaxasa i Ruby – wtrąciła dziewczyna. – Nic im nie będzie. Wyobraź sobie Metaxasa. Czy choćby przez chwilę myślałeś, Ŝe on pozwoli, by cokolwiek przeszkodziło mu w realizacji jego planów – a mówiąc „cokolwiek” mam takŜe na myśli tę, jak ją Metaxas sam nazwał, zakichaną burzę? Co do mnie, to nie jestem w stanie sobie tego wyobrazić. Własnym ciałem będzie bronić Ruby. Jak myślisz, jak daleko mają do pensjonatu? Czy uwaŜasz, Ŝe dadzą radę dostać się tam na piechotę? – Jakieś pięć, moŜe siedem kilometrów. Nie. Dlatego właśnie stanęliśmy. I tylko dzięki temu cię usłyszeliśmy. Zastanawialiśmy się, czy nie lepiej zawrócić. Od czasu do czasu zatrzymywaliśmy się i zmienialiśmy kierunek, aby objąć poszukiwaniami szerszy obszar. Nie chcieliśmy stracić z oczu naszych własnych śladów. Tamci prawdopodobnie zamarzną gdzieś na śmierć, Sagę. – Nie mam ochoty tego słuchać, Birch. Nie po to zrobiłem całą tę drogę, o mało samemu nie ginąc przy tej okazji, aby wysłuchiwać czegoś takiego. Póki co, bijemy tylko pianę. Zawróćmy lepiej, zanim nasze ślady całkiem znikną pod śniegiem. Dziesięć minut jazdy i stajemy. Zapalamy światła i dajemy sygnał trzema klaksonami jednocześnie. Następne dziesięć minut jazdy i wszystko powtarzamy od nowa. Zgadzasz się na to, Birch? – Dobra. Jadę pierwszy, Libby za mną. Ty zamykasz pochód. Minęły dwie, ciągnące się bez końca godziny. Birch zatrąbił i zatrzymał

swój pojazd. – Została mi tylko jedna czwarta baku. Potrąbmy moŜe przez trzydzieści sekund bez przerwy. Zapalmy światła na dziesięć sekund, potem na dziesięć sekund je zgaśmy i tak dalej. Libby i ja będziemy musieli wrócić do szopy po paliwo, a ty pojedziesz z nami. Nie moŜemy pozwolić sobie na zgubienie takŜe i ciebie. Metaxas powinien był nas znaleźć. A moŜe, pdobnie jak my, nie ma paliwa. Nie moŜna równieŜ wykluczyć, Ŝe miał mniej szczęścia niŜ ty i nie znalazł skuterów. No dobra, światła i klaksony. – Wydaje mi się, Ŝe coś usłyszałem, a ty, Birch? Libby i Birch pokręcili przecząco głowami. Sagę poczuł, Ŝe ramiona mu opadają. – To nie moja wyobraźnia płata mi figla, ja naprawdę coś słyszałem. Spróbujmy jeszcze raz. – Jest. Co to za dźwięk? Dochodzi z lewej strony. – To skutery śnieŜne – wrzasnął Birch. – Cały sznur. – Metaxas i Ruby – wykrzyknął Sagę, prostując się gwałtownie. Z warkotem i zgrzytaniem, maszyny jedna po drugiej podjeŜdŜały i zatrzymywały się obok braci. Głos Metaxasa przywodził na myśl ryk lwa. – Dopisało wam szczęście? – Nie. Prawie juŜ nie mamy paliwa. Jesteśmy jakieś sześć kilometrów od pensjonatu. Musimy tam wrócić, Ŝeby napełnić zbiorniki. – Pojedziemy za wami. My juŜ teŜ gonimy resztkami. Prowadź, synu. – Jedną chwileczkę. JeŜeli Birch i Libby są tutaj, to kogo właściwie szukamy? – zapytała Ruby. W odpowiedzi Sagę odkrzyknął: – Sunny i Harry’ego. Przebywają na dworze od mniej więcej

drugiej w nocy. – Wielki BoŜe! – Tylko nie krzycz na mnie, Ruby. Obiecuję ci, Ŝe ją znajdziemy. Zadowolisz się tym, słodkie maleństwo? – AleŜ tak. Wystarczy mi to w zupełności, Metaxasie. Sagę machnął rękę, w przybliŜeniu określając kierunek. Był to sygnał dla Bircha, aby poprowadził całą kolumnę do szopy. Minęło właśnie dokładnie dziewięć godzin odkąd Sunny i Harry opuścili tę szopę, by się trochę pobawić w śniegu. Dziewięć godzin huraganowego wiatru, intensywnych opadów śniegu i siarczystego mrozu. Fanny zastukała do kuchennych drzwi. Jakie dziwne uczucie ogarnia człowieka, gdy puka do drzwi własnego domu. – Fanny! Co się stało? Czy Sagę miał jakiś wypadek? Co tutaj robisz? Powiedz mi prawdę. – Iris, nic się nie stało. Przyjechałam z wizytą. Billie i Bess wróciły do domu, a ja chciałam się znaleźć wśród bliskich. Marcus dziś rano odzyskał przytomność. – AleŜ to cudowna wiadomość! Tak się cieszę ze względu na ciebie. KaŜdego wieczora modliłam się o zdrowie dla Marcusa. Dzieciaki równieŜ. Wiem, Ŝe i Sagę się o to modlił. Miałam przeczucie, Ŝe Marcus któregoś dnia wydobrzę je. Przed chwilą zaparzyłam kawę. Napijesz się? – Jeszcze się pytasz. Napiję się z największą przyjemnością. Marcus jest... powiedzieli mi... otóŜ powiedzieli, Ŝe... sama nie wiem, czy mam im wierzyć, czy nie... ale powiedzieli, Ŝe jego mózg został uszkodzony. Orzekli, Ŝe jego Ŝycie, takie, jakie dotąd prowadził, skończyło się bezpowrotnie. Marcus zachowuje się tak, jakby miał jedenaście lat. Nie poznał ani mnie, ani Johna. Najchętniej bym się wypłakała, ale łzy nie chcą popłynąć. Tylu rzeczy nie mogę pojąć.

Kiedy zrobię jakiś błąd, cały świat wokół mnie powoli staje w miejscu. A co u ciebie, kochanie? Wyglądasz bardzo mizernie. – Mnóstwo rzeczy się na to złoŜyło, Fanny. I nie chodzi tu o ciąŜę. Fizycznie czuję się dobrze. Za to psychicznie jestem jednym kłębkiem nerwów. Naprawdę mi przykro, Ŝe wtedy tak na ciebie naskoczyłam. Ale przestałam nad sobą panować. Myślę, Ŝe sama jestem sobie winna. Dopuściłam do tego, Ŝe sprawy zaszły aŜ tak daleko. NaleŜało szczerze porozmawiać z Sagem, a ja zamiast tego postanowiłam zostać męczennicą. Podejrzenia są okropną rzeczą, powoli niszczą wszystko. Część mnie, ta lepsza, świetnie wiedziała, Ŝe Sagę nigdy w Ŝyciu by mnie nie zdradził. Natomiast ta druga część, znacznie gorsza, sączyła mi do ucha, Ŝe męŜczyzna jest tylko męŜczyzną, i Ŝe niektórzy z nich wplątują się w historie, z których potem nie potrafią się wyplątać. Birchowi mogłoby się coś takiego przytrafić, ale Sagę’owi nigdy. Teraz juŜ to wiem, chociaŜ nie mam pojęcia, skąd. – A jak to się zaczęło, Iris? Sagę był uszczęśliwiony twoją ciąŜą, zachowywał się tak, jakby był niespełna rozumu. Czy to ma jakiś związek z Jeffem? – Tak. Fanny, ja upadłam tak nisko, Ŝe śledziłam Sage’a, szpiegowałam go. A potem, za moją namową, zaczęła go szpiegować Ruby. Sama siebie za to nienawidzę. Wracając do twojego pytania, to przyjmij do wiadomości, Ŝe mój mąŜ miał kartę magnetyczną do pokoju siedemset dziewiętnaście. – Skąd o tym wiesz, Iris? – Widziałam ją. Któregoś dnia bardzo dziwnie się zachowywał. DuŜo czasu spędził w garaŜu. Tego wieczora rzucił swój garnitur na krzesło, a ja przejrzałam wszystkie kieszenie, poniewaŜ nazajutrz miałam go oddać do pralni. W jednej z kieszeni była ta karta. Zostawiłam ją na miejscu. Następnego ranka udawałam, Ŝe jeszcze śpię i widziałam, jak Sagę uwaŜnie ją obejrzał i włoŜył do wewnętrznej

kieszeni marynarki. Tego dnia nie poszedł do pracy. Czułam się zdruzgotana. Nie obraź się Fanny, ale wszyscy w naszej rodzinie wiedzą, do czego słuŜył pokój siedemset dziewiętnaście. Pomyślałam sobie wtedy, Ŝe niedaleko pada jabłko od jabłoni. Tak Ŝałuję, Ŝe nie miałam do niego więcej zaufania. śałuję, Ŝe z nim szczerze nie porozmawiałam. A teraz nic innego nie robię, tylko oglądam prognozy pogody. Ta burza jest straszliwa. Od zmysłów odchodzę, tak się o niego boję. Fanny pomyślała o obrzydliwych fotografiach schowanych w jej torebce. Mimowolnie mocniej przycisnęła ją do siebie. – Spójrz na mnie, Iris. Twój mąŜ, a mój syn, nie miał romansu z Ŝoną swojego brata. Ręczę za to i chcę, Ŝebyś wyzbyła się wszelkich wątpliwości. – Sagę mówił, Ŝe od chwili, gdy po raz pierwszy ujrzał Celię na oczy, wzbudziła jego antypatię. Wtedy na lotnisku przestraszył się jej i potem utrzymywał, Ŝe ona jest złym człowiekiem. Wydawało mi się, Ŝe mówi to zupełnie szczerze. Wynajął nawet prywatnego detektywa, któremu zlecił zbadanie jej przeszłości. Nie wiem, czy juŜ dostał jakiś raport, czy nie. Tylko nie mów nikomu, Ŝe ci o tym powiedziałam. Birch nigdy by mu czegoś takiego nie wybaczył. – Będę milczała. Powiedz mi, Iris, czy teraz, gdy wokół są dzieci, Sagę nadal sypia tak mocno, Ŝe nie sposób go dobudzić? – Jeśli pytasz o to, czy nadal mogę walić mu nad uchem metalową łyŜką w patelnię, to tak. Z trudem reaguje na dzwonienie budzika. – Birch jest taki sam. Tych dwóch nic nie obudzi. Czy czasami spychasz go z łóŜka albo zmuszasz do obrócenia się na drugi bok, czy coś w tym rodzaju? – Pewnego razu zepchnęłam go z łóŜka, ale on ani drgnął i resztę nocy spokojnie przespał na podłodze. Chrapał tak głośno, Ŝe nie mogłam tego wytrzymać. Zasięgnęłam kiedyś porady Johna Noble’a,

ale powiedział mi, Ŝe wielu ludzi twardo śpi, i Ŝe nie ma się czym przejmować. Dlaczego pytasz? – To jedna z tych rzeczy, które matki lubią wiedzieć – zbyła ją Fanny. – Czy jest coś, co mogłabym dla ciebie zrobić? – Chciałabym, Ŝeby było. Zrobiłaś, co do ciebie naleŜało, pomagając Billie z tymi lalkami. Mam z nią powaŜne zmartwienie. Umówiła się na dzisiaj z terapeutą, choć to dopiero pierwszy krok. Nie naleŜy jednak zbyt daleko wybiegać myślą naprzód. Rozpoznanie problemu i otwarte rozprawienie się z nim to drugi etap. Jestem przekonana, Ŝe moja córka jakoś sobie z tym poradzi i odzyska kontrolę nad swoim Ŝyciem. – Och, Fanny, ja wiem, Ŝe tak będzie. Pomogę jej w miarę moich moŜliwości. Myślę, Ŝe powinnyśmy porozmawiać o Celii, Fanny. – A co nam to da? – Będą z nią kłopoty. Mogę zrozumieć Bircha, Ŝe siew niej zakochał. Jest tak piękna, Ŝe aŜ mi dech zapiera. Za tak wspaniałą figurę niejedna kobieta oddałaby pół Ŝycia. Mam nadzieję, Ŝe Ruby, angaŜując ją, nie popełniła błędu. – TeŜ mam taką nadzieję. Po prostu uwielbiam Ruby. Pasuje do nas, jakby była członkiem rodziny. – Bo nim jest, Fanny. Jest jedną z nas. Na początku tak bardzo się starała, Ŝeby nikomu nie nadepnąć na odcisk. Wszyscy zwracaliśmy się do niej z naszymi problemami, poniewaŜ... poniewaŜ ty byłaś zajęta innymi sprawami, a my nie chcieliśmy ci przeszkadzać. Ona od początku dała jasno do zrozumienia, Ŝe tylko zastępuje cię czasowo. Birchowi i Sagę’owi kupiła samolot za dziesięć milionów dolarów. Masz pojęcie?! – To cała Ruby. Jest cudowną przyjaciółką. Ash na koniec bardzo się do niej przywiązał. Niczego nie umiałabym jej odmówić. Myślę, Ŝe

ona odczuwa to podobnie. Masz rację, ona jest pełnoprawnym członkiem rodziny. ZasłuŜyła sobie na to. – Fanny, czy naprawdę myślisz, Ŝe Sage’owi nic się nie stało? – Wiem, Ŝe nie. Ash osobiście mnie o tym zapewnił. Tylko nie proś mnie o wyjaśnienia. Iris uśmiechnęła się. – Nie będę. Przez całą noc i ranek nie mogłam się oprzeć dziwnemu uczuciu, Ŝe ktoś... kręci się w pobliŜu. Dwukrotnie wychodziłam na nasz cmentarz, sama nie wiem dlaczego. Kiedy tam byłam, ogarniało mnie przemoŜne uczucie spokoju. Najchętniej siedziałabym tam bez przerwy, ale musiałam wrócić, aby wyszykować dzieci do szkoły. Kiedy juŜ Chue je zabrał, znów tam zawędrowałam i uczucie spokoju powróciło. Odnosiłam wraŜenie, Ŝe wokół mnie utworzyło się coś w rodzaju ochronnego kokonu. Wiesz co, zmieńmy moŜe temat. Pomówmy raczej o tobie i o Marcusie. – Lepiej nie. Muszę sobie wiele rzeczy przemyśleć. Z pewnością nie zostawię go własnemu losowi. Czy masz coś przeciwko temu, Ŝebym zabrała Daisy do domu? Ogromnie się za nią stęskniłam. – Czy moŜemy zatrzymać Fosdicka i Growl Tiger? Dzieciaki bardzo się do nich przywiązały. – Oczywiście. A przy okazji, gdzie one są? – Wskakują do samochodu, ledwie Chue zdąŜy nacisnąć klakson. Uwielbiają jeździć do szkoły, zwłaszcza Ŝe Chue specjalnie dla nich trzyma w aucie ciasteczka. – Co by nasza rodzina poczęła bez Chue i jego bliskich? – Wolę nigdy tego nie sprawdzać, Fanny. – Wiesz co, ja teŜ. Iris, nie wiem, czy cięto jeszcze interesuje, czy nie, ale numer siedemset dziewiętnaście przestał być apartamentem zamkniętym. Jest normalnym numerem hotelowym wynajmowanym gościom na zwykłych warunkach. Sagę osobiście o to zadbał. Myślę, Ŝe

powinnaś o tym wiedzieć. Pochopne ferowanie wyroków moŜe być bardzo niebezpieczne. I ty, i cała twoja rodzina przynosicie mi mnóstwo radości. Spróbuj o tym zawsze pamiętać, dobrze? Myślę, Ŝe czas wracać do miasta. Dzięki za kawę. Mam nadzieję, Ŝe trochę ci pomogłam. I nie martw się o Sagę’a. PowaŜny autorytet zapewniał mnie, Ŝe mój syn ma się dobrze. Słyszę warkot samochodu! Iris otworzyła drzwi. Daisy skoczyła prosto w ramiona Fanny, a jej szczeniaki kręciły się wokół nóg starszej pani i ujadały radośnie, merdając jednocześnie niewiarygodnie szybko małymi ogonkami. – Och, Daisy, tak bardzo się za tobą tęskniłam. – Fanny opadła na kolana, aby pogłaskać szczenięta. – Zwierzęta potrafią darzyć miłością bezwarunkową, i to jest takie cudowne. Chciałabym, Ŝeby ludzie byli do nich podobni. – TeŜ Ŝałuję, Ŝe tego nie potrafią. Dzięki, Ŝe wpadłaś, Fanny. Brakowało mi naszych pogaduszek. Gdy Sagę wróci, a wiem, Ŝe dotrze do domu bezpiecznie, odbędę z nim zasadniczą rozmowę. Nie mam ochoty na Ŝycie wśród ciągłych podejrzeń. I nie chcę, Ŝebyś się o nas martwiła. Dojdziemy ze sobą do ładu. Głos Fanny zabrzmiał smutno, gdy powiedziała: – Niekiedy Ŝycie robi się okropnie poplątane. JeŜeli jednak postępujesz szczerze i otwarcie, jeŜeli niczego nie ukrywasz, to łatwiej jest uporać się z problemem i wyjść na prostą. Przynajmniej ja tak to widzę. Gdybyś czegoś potrzebowała, to dzwoń. – Telefon działa w obie strony, Fanny. Dzieciaki okropnie za tobą tęsknią. – Wkrótce juŜ znowu będziemy wszyscy razem. Obiecuję. – Trzymam cię za słowo. – Zatrzymam się na chwilę przy grobach. Masz moŜe pod ręką jakąś starą drewnianą łyŜkę lub łopatkę ogrodniczą? Iris sięgnęła pod zlew i wyciągnęła wiaderko pełne narzędzi

ogrodniczych, których uŜywała przy przesadzaniu kwiatów doniczkowych. – Zostaw ją na murku. Później zabiorę. Fanny wyjęła ze swej przepastnej torby srebrne pudełko i postawia je na ziemi. Po piętnastu minutach grób Simona Thorntona wyglądał dokładnie tak, jak zwykle. Starsza pani zostawiła łopatkę na murku i, obchodząc dookoła posiadłość, doszła do najbardziej stromego zbocza góry. Ponownie pogrzebała w torbie. W dół poszybował pęk kluczy Jeffreya, tyle Ŝe bez złotej lotniczej odznaki jego ojca. Kobieta otrzepała z kurzu ręce, a gest ten wyraŜał cały jej bunt i sprzeciw. Nadszedł czas na rozpoczęcie nowego Ŝycia, Ŝycia, do którego zmusił ją los. Wróciwszy do miasta, Fanny pierwsze swe kroki skierowała do banku. W ciągu godziny zablokowała to, co zostało z funduszu powierniczego Billie. Odebrała równieŜ córce prawo dysponowania pieniędzmi firmy. – Od tej chwili bank finansowo odpowiada za honorowanie jakiegokolwiek czeku sygnowanego nazwiskiem Billie Thornton. Czy to jest zupełnie jasne? – Absolutnie, pani Reed. Czy moŜemy słuŜyć pani czymś jeszcze? – Nie, dziękuję. Następnie Fanny udała się do biur firm „Ubranka Sunny” i „Tęczowe dzieci”. – Mama! Pomyśleć tylko, Ŝe spotykamy się dzisiaj juŜ drugi raz – zaŜartowała Billie. Fanny najpierw poinformowała córkę o stanie Marcusa, a potem oświadczyła: – Zablokowałam twój fundusz powierniczy, Billie. Odebrałam ci takŜe prawo dysponowania pieniędzmi firmy. Twój podpis na czekach

przestanie być honorowany. Bardzo nie chciałam tego robić, okropnie się przy tym czułam. – Rozumiem, mamo. Sama narozrabiałam. Liczyłam się nawet z tym, Ŝe mnie stąd całkiem wykopiesz. – W następnej kolejności, jeśli nie weźmiesz się w garść. To nie są puste groźby, córeczko. PrzeŜyłam szok, gdy zapoznałam się ze stanem twojego funduszu powierniczego. Billie skinęła głową. Jej twarz wyraŜała smutek i przygnębienie. – Kiedy masz pierwsze zajęcia? – Za godzinę. Prawdę mówiąc, nie mogę się ich doczekać. Z terapeutą nie poszło mi za dobrze. Odniosłam się do niego z wielką rezerwą niemal wrogo. A on był chłodny i zawodowo sprawny. W pewnym momencie o mało mnie nie wyrzucił. Potem zreflektował się i oświadczył, Ŝe w kaŜdej chwili mogę wyjść! UŜywając określeń Sunny, ten facet nie da mi się wodzić za nos. Koniec cytatu. Myślę, Ŝe to jest dokładnie to, czego mi trzeba. Umówiłam się na spotkania trzy razy w tygodniu, po sto dolców jedno. Pochłoną nielichą część mojej pensji. – Skoro juŜ mówimy o twojej pensji, to została okrojona do połowy. Gdy solidnie nad sobą popracujesz i będę zadowolona z twoich postępów, przywrócę ci dawne pobory. W moim odczuciu, zaufanie innych to najcenniejsza rzecz, jaką moŜemy się cieszyć. I póki sobie na to zaufanie ponownie nie zapracujesz, to będzie tak, jak postanowiłam, albo nie będzie wcale. Mam nadzieję, Ŝe się z tym pogodzisz, Billie. – Tylko pół pensji, mamo! Dość surowo mnie potraktowałaś. – Nie przeczę. Dostaniesz tylko tyle, Ŝeby wystarczyło ci na mieszkanie, świadczenia, jedzenie i bardzo niewiele ponadto. Z pewnością nie uda ci się z tego nic odłoŜyć. Chcę, Ŝebyś mi obiecała, Ŝe nie będziesz poŜyczać od siostry i braci. Zakaz dotyczy równieŜ Ruby i Iris. Chcę, Ŝebyś mi dała słowo. Nie kaŜ mi, proszę, Ŝałować swoich decyzji.

– Mamo! – Samo Ŝycie, Billie. Czy zdajesz sobie sprawę, Ŝe za pieniądze, które przegrałaś, dałoby się opłacić dach nad głową i wyŜywienie tysiącom bezdomnych? Chcę, Ŝebyś o tym pamiętała, ilekroć najdzie cię ochota usiąść przy zielonym stoliku. PrzezwycięŜysz swoje kłopoty, kochanie. Nie nastąpi to jednak ani jutro, ani pojutrze. Wychodzenie z nałogu zajmie ci trochę czasu, ale na pewno osiągniesz sukces. – Fanny usiadła i złoŜyła dłonie. – Wydaje mi się niekiedy, Ŝe los, jaki przypadł w udziale naszej rodzinie, jest trudny do zniesienia. Nie bardzo wiem, dlaczego tak się dzieje. Zwłaszcza sytuacja Sunny jest nie do pozazdroszczenia. A przecieŜ ona daje sobie radę, chociaŜ z pewnością przeŜywa więcej złych chwil niŜ dobrych. Nie moŜesz okazać się słabsza, Billie. Jesteś dostatecznie, młoda i odporna. Ty, podobnie jak Sunny, jesteś moją córką. Chcę ci słuŜyć wsparciem, i spodziewam się, Ŝe staniesz na wysokości zadania, jak by to ujął twój ojciec. Mam pójść z tobą na to spotkanie? – Nie pozwalają. Poradzę sobie, mamo. Czy myślisz, Ŝe zdołasz mi kiedyś wybaczyć? – Myślę, Ŝe tak. – Miałam nadzieję na bardziej zdecydowane „tak”. – W oczach Billie zabłysły łzy, gdy ruszyła ku matce. Fanny wyjęła chusteczkę. – Na moje przebaczenie musisz zasłuŜyć, ale to nie znaczy, Ŝe przestałam cię kochać. – Mamo? – Tak, Billie? – Lata całe harowałam jak wół. Pomagałam budować te firmy. Powiedziałaś kiedyś, Ŝe beze mnie nie byłoby ani „Ubranek Sunny” ani „Tęczowych dzieci”. – To prawda. Ale potem zabrałaś wszystko i wyrzuciłaś na

śmietnik. Oszukiwałaś ludzi. Okłamywałaś i okradałaś tych, którzy cię najmocniej kochali. Harowałaś jak wół z własnego wyboru. Kochałaś swoją pracę. Hazard równieŜ był twoim wyborem. Gdyby Sagę cię nie przyłapał, zniszczyłabyś wszystko. Na poŜegnanie powiem ci coś i chcę, Ŝebyś to sobie dobrze przemyślała. Niektórzy ludzie nigdy nie mieli drugiej szansy, chociaŜ wielu z nich na nią zasługiwało. Ty zaliczasz się do szczęśliwców. Jeśli dobrze to sobie zapamiętasz, moŜe najbliŜsza przyszłość wyda ci się łatwiejsza do zniesienia. Jak na razie, przebywasz w strasznym miejscu, ciemnym i brzydkim. A jedyne, co musisz zrobić, to znaleźć tunel, który wyprowadzi cię na światło. Jeśli będziesz miała chwilę słabości, dzwoń do mnie, bez względu na porę dnia czy nocy. Teraz muszę juŜ iść. Zabrałam Daisy z Sunrise. Siedzi w samochodzie. BoŜe, jak bardzo tęskniłam za tym psem. Jadę teraz do domu, Ŝeby się z nią pobawić. – Marcus? – Mam zamiar zastanowić się nad jego sytuacją. Muszę znaleźć jakiś sposób, Ŝeby mu pomóc. – Przypominasz mi kwokę, która ma pod opieką mnóstwo kulawych kaczątek. Pojęcia nie mam, co my byśmy bez ciebie robili. Uściskaj Daisy ode mnie. – Daj znać, jak ci poszło na pierwszym spotkaniu. – Dobrze, mamo. Kocham cię. Fanny uśmiechnęła się. – I ja cię kocham, Billie. Bardzo, bardzo mocno. – Ogromnie wzruszająca rozmowa, wprost chwytająca za serce, jeśli chcesz znać moje zdanie. Myślisz, Ŝe przyniesie jakieś rezultaty? – Idź sobie, Ash. Mówiłam to, co czułam. Reszta naleŜy do Billie. Ona ma w sobie wiele wytrwałości, a jak juŜ się za coś bierze, to wkłada w to całą duszę, w przeciwieństwie do Sunny, która pracuje zrywami i często na pół gwizdka. Billie da sobie radę, jestem o tym

święcie przekonana. Chciałbyś, Ŝeby jej się noga powinęła, prawda? Zupełnie nie potrafię tego pojąć, Ash. – Chryste Panie, Fanny, skąd taki pomysł? Jak moŜesz w ogóle mówić coś takiego? – Stąd, Ŝe nigdy nie pamiętałeś jej imienia. Zaczynam powoli mieć wyŜej uszu ciebie i twojego pojawiania się znienacka. Jest parę rzeczy które powinnam zrobić i parę miejsce, które powinnam odwiedzić, a twoja obecność jest tam co najmniej zbędna. Gdy się juŜ z tym wszystkim uporam, nadejdzie pora na nasze niekończące się dyskusje. – Do tego czasu zdąŜę się postarzeć i osiwieć. – Stary i siwy byłeś juŜ w chwili śmierci, Ash. Sama starzeję się z dnia na dzień, a gdybym sienie farbowała, byłabym równie siwa jak ty pod koniec Ŝycia. – Farbujesz włosy! PrzecieŜ to grzech! – No, no, ale się zrobiłeś cnotliwy. Zupełnie niesamowite. Idź juŜ sobie. – Myślałem, Ŝe masz ochotę porozmawiać o Marcusie i tych zdjęciach. Dobrze, Ŝe wyrzuciłaś klucze Jeffa, stojąc na szczycie góry. Na dole utworzyło się juŜ pewnie regularne wysypisko. – Oddanie tych kluczy do biura rzeczy znalezionych byłoby równoznaczne z przyznaniem się do winy. Jestem pewna, Ŝe są gdzieś zapasowe. – Zamierzasz opuścić Marcusa, prawda? – Nie masz prawa mówić mi takich rzeczy. Zwłaszcza ty, Ash. Tobą przecieŜ się zaopiekowałam. Nie opuściłam cię w potrzebie, mimo Ŝe byliśmy rozwiedzeni. – Fanny, byłem przy tym. Widziałem cię i słyszałem. PrzecieŜ to właśnie planowałaś. – Przez jakieś dziesięć sekund. Nie będę temu przeczyć. Wpadłam w panikę. Ale juŜ się pogodziłam z sytuacją. Wiem co do mnie naleŜy i

nie ma potrzeby, Ŝebyś mi o tym przypominał. – To tylko puste słowa, Fanny. Czekam teraz na oświadczenie potwierdzające twoje zobowiązania wobec niego. W tej chwili to najwaŜniejsze. – Mam przecieŜ świadectwo ślubu i ono mnie zobowiązuje. Będę postępować tak, jak uznam za stosowne. Dlaczego nie pójdziesz odpocząć sobie na jakiejś chmurce czy gdzie indziej, Ash. – Za chwilę. Najpierw interesy. Cały czas usiłuję wykazać ci, Ŝe źle postępujesz. Przyjmij do wiadomości, Ŝe robisz błędy, Fanny. Chcę mieć pewność, Ŝe nie myliłem się co do ciebie. Chcę się upewnić, Ŝe weźmiesz sobie to do serca i zrobisz wszystko, co do ciebie naleŜy, a ponadto, Ŝe zrobisz to chętnie i bez wewnętrznego zŜymania się. – Idź do diabła, Ash. – Przed chwilą nakreśliłaś przed Billie linię postępowania. Rozegrałaś to znakomicie. Głos Fanny był pełen sarkazmu, gdy odezwała się: – Wielkie dzięki. – Więc co zamierzasz zrobić z tymi fotografiami? – To nie twój interes, Ashu Thorntonie. – Myślę, Ŝe powinnaś zajrzeć do numeru siedemset dziewiętnaście i sprawdzić go. Wystrój tego apartamentu był swego czasu zupełnie inny niŜ pozostałych pokoi. Lepiej dobrany, jeśli rozumiesz, co mam na myśli. – Ty sukinsynu! To tam zabierałeś wszystkie swoje baby. Nie muszę go oglądać. Widziałam kapę na łóŜko i baldachim. – A czy zauwaŜyłaś tę błyszczącą suknię? MoŜe na podłodze zostało parę cekinów. Łatwo wdeptać je w dywan, a potem trzeba je wydłubywać. To było bardzo dawno temu, Fanny, i nie miało Ŝadnego znaczenia. Nie najlepiej to o mnie świadczyło, przyznaję, nie był to dobry okres w moim Ŝyciu. A chociaŜ nie na wiele ci się to teraz zda,

proszę cię o wybaczenie. – Idź do diabła. – JuŜ to mówiłaś. Czy masz zamiar to sprawdzić? – Po co? Z całą pewnością nie zamierzam nikomu tych zdjęć pokazywać, wiec jaki byłby w tym sens? – Jeśli tego nie zrobisz, sama nigdy nie będziesz miała spokoju. Mam wraŜenie, Ŝe Sagę w tym momencie spał jak zabity, a Gorąca Panna Celia po prostu UPOZOWAŁA go do fotografii. Na Ŝadnym zdjęciu nasz syn nie ma otwartych oczu. Podejrzewam, Ŝe to Jeff zabawił się w fotografa. I co ty na to, Fanny? – Myślę, Ŝe trochę się spóźniłeś. Sama juŜ do tego doszłam. – Zuch dziewczyna. No więc, co postanowiłaś z tym zrobić? – Myślę, Ŝe pokaŜę te zdjęcia Celii. Jest bardzo prawdopodobne, Ŝe zamierzała napsuć nam trochę krwi. MoŜe chciała napuścić Bircha na Sage’a. Niewykluczone, Ŝe planowała jakiś mały szantaŜyk. Po porostu nie wiem, Ash. MoŜe naleŜałoby schować je i poczekać na dalszy rozwój wypadków. W przeciwieństwie do ciebie, lubię zastanowić się, zanim coś przedsięwezmę. – Znowu stałaś się energiczna i zdecydowana. Podoba mi się to, co widzę i słyszę. Do zobaczenia, staruszko. Więc te złote włosy nie są naturalne? No, no. Suczka wskoczyła swojej pani na kolana, a ta wybuchnęła głośnym śmiechem. – Sprawę Celii załatwimy, gdy nadejdzie właściwa pora, Daisy. Obecnie mamy waŜniejsze rzeczy na głowie. – Fanny objęła pieska i poczuła, jak do jej serca wkrada się spokój. Jechała do niewielkiego opustoszałego budynku, który nazywała swoim domem. Celia Thornton wrzuciła płócienną torbę do bagaŜnika swego nowo wynajętego BMW. Otworzyła butelkę wody mineralnej i pociągnęła solidny łyk, potem drugi i trzeci. Gorące światła, w których blasku

pracowała calusieńki dzień, odcisnęły swe piętno na jej cerze i ustach. Piła chciwie. Nie mogła się wprost doczekać wejścia pod prysznic, Ŝeby nawodnić skórę całego ciała, a przede wszystkim twarzy. W pracy robiła znaczne postępy. Wielkimi krokami zbliŜał się koniec roboty, a wraz z nim więcej niŜ hojne honorarium, Zapuściła silnik. Z zapalonymi światłami, z nogą na gazie, młoda kobieta juŜ miała włączyć się do ruchu, gdy poczuła na szyi czyjeś ręce. Przydepnęła pedał hamulca, na próŜno usiłując dostrzec, kto za nią stoi. – Sądziłaś, Ŝe uda ci się mnie wykiwać, co? Ale nie ze mną takie numery, pani Thornton. Co zrobiłaś z moimi kluczami i gdzie są zdjęcia? Celia znieruchomiała, tak Ŝe Lassiter mógł zwolnić swój chwyt na jej szyi. – O czym ty gadasz? – zdołała wykrztusić. – PrzecieŜ na własne oczy widziałeś, jak wychodziłam. Nie brałam twoich przeklętych kluczy i nie wzięłam zdjęć. Co ty, do cholery, chcesz mi wmówić, Jeff? – Tylko tyle, Ŝe ktoś wszedł do apartamentu na dachu i zabrał te rzeczy. Wyłącznie ty tam byłaś. Zdjęcia guzik mnie obchodzą, ale zaleŜy mi na kluczach i lotniczej odznace mojego ojca. Celia wierciła się na siedzeniu tak długo, aŜ udało jej się twarzą obrócić do Lassitera. – Szukaj gdzie indziej, Jeff. Nie miałam czasu na zrobienie tego, o co mnie oskarŜasz. Przejrzyj moją torebkę. Zresztą na diabła mi twoje klucze? ChociaŜ przyznaję, Ŝe duŜo bym dała, aby odzyskać zdjęcia. Jeśli wpadną w niepowołane ręce, moŜemy mieć nieliche kłopoty. Kiedy odkryłeś ich brak? – Dziś rano. Fanny Logan zadzwoniła i zaŜądała spotkania ze mną na dole. Gdy zjechałem, ona akurat była w toalecie. Chciała zjeść ze mną śniadanie i w tym czasie porozmawiać, ale wezwano ją telefonicznie do szpitala. Wszystko razem wyglądało mi trochę

podejrzanie, więc pojechałem tam za nią i przejrzałem jej torebkę, gdy ona rozmawiała z pielęgniarką. Przeszukałem takŜe jej samochód. Fanny naleŜy do ludzi szczególnie ufnych, gdyŜ zostawiła otwarty wóz. Nie muszę chyba dodawać, Ŝe nie znalazłem ani kluczy, ani zdjęć. Wracamy więc do ciebie. Co ciekawsze, to właśnie Fanny podarowała mi skrzydła ojca. No i do czego właściwie miałaby potrzebować moich kluczy? – No cóŜ, ja tego nie zrobiłam. Mogła je zabrać, gdy zobaczyła zdjęcia, tak na wszelki wypadek. MoŜe nie Ŝyczy sobie, Ŝeby osoba, która trzyma takie fotografie, miała w swym posiadaniu pamiątkę po jej męŜu. Zastanów się nad tym, zanim wykonasz jakiś nie przemyślany ruch. Byłam przekonana, Ŝe do apartamentu na dachu jest tylko jeden klucz. – TeŜ tak myślałem. Najwyraźniej się myliłem, podobnie jak w sprawie numeru siedemset dziewiętnaście. Muszę Thorntonom uczciwie przyznać, Ŝe jak mało kto potrafią dbać o własną skórę. W kaŜdym bądź razie chcę odzyskać te klucze. Są moje i tylko moje. Złote skrzydła naleŜą do mnie. Są moim talizmanem, przynoszą mi szczęście. Przejmujący śmiech Celii spowodował, Ŝe Lassitera przeszły ciarki. – Tylko mi nie mów, Ŝe ktoś tak wykształcony jak ty wierzy w działanie talizmanów. Przezabawna historia. W nosie mam twoje głupie klucze. Od początku coś mi mówiło, Ŝe nie naleŜy ci dawać tych zdjęć do ręki i, jak widać, miałam rację. Jesteś zwyczajnym bałaganiarzem. Niedbałe traktowanie własnych spraw zawsze się mści i wtedy wszystko idzie na opak. A ja cię miałam za najbardziej drobiazgowego perfekcjonistę na świecie. Bardziej się, jak widać, pomylić nie mogłam. – Zamknij się, Celio. Muszę pomyśleć. Wytłumacz mi tylko, dlaczego Fanny Thoraton miałaby mnie w tej sposób podejść? – Ona się nazywa Fanny Reed, Jeffrey – odparła Celia słodko. – Prawdopodobnie ma cię na oku. Pewnie cały ten przeklęty klan ma cię

na oku. Oni tylko czekają, Ŝeby ci się noga powinęła. Nie jesteś jednym z nich, nie naleŜysz do rodziny. Widzisz, jakie to proste. Potomstwo Fanny zmieniło jej decyzję. Ludzie się z ciebie śmieją za twoimi plecami. Słyszę, jak gadają. Wbij sobie do głowy, Ŝe podobnie jak ja, nie jesteś dla nich dość dobry. Mnie udało się przynajmniej spaść na cztery łapy: dostałam robotę, która przynosi całkiem niezłą forsę, chociaŜ muszę na nią uczciwie zapracować. A jedyne, co ty robisz, to odbierasz czeki z zapłatą, którą Thorntonowie dają ci z łaski. – Mam to głęboko w dupie. Forsa to forsa. Mówisz, Ŝe ludzie się ze mnie śmieją. CóŜ, ciekawe, jak będą śpiewać za marne kilka tygodni. Jeszcze zobaczymy, kto się będzie śmiał ostami. Natomiast twoja sytuacja, Celio, jest o wiele gorsza. Numer, który wykręciłaś Sage’owi był niewiarygodnie głupi. AŜ się wstydzę, Ŝe brałem w tym udział. – W twoich ustach brzmi to dość zabawnie. PrzecieŜ to ty miałeś te zdjęcia w swoim posiadaniu. Jesteś więc równie winny jak ja, jeśli mamy to rozpatrywać w kategoriach winy. JeŜeli słusznie się domyślasz, Ŝe te obrazki wpadły w ręce mojej teściowej, to ona z pewnością nikomu ich nie pokaŜe. Nie istnieją negatywy, bo zdjęcia były robione polaroidem. Fanny nigdy nie pokaŜe ich Birchowi, gdyŜ on do końca Ŝycia trwałby w przekonaniu, Ŝe te fotografie stanowią niepodwaŜalny dowód romansu między jego bratem a mną. Z drugiej strony, Fanny równieŜ nie zaŜąda wyjaśnień od Sage’a. Myślę, Ŝe mi się upiecze, przynajmniej na razie. Za to ty masz nielichy zgryz. Gdybym była na twoim miejscu, siadłabym do gry i zgarniała tyle forsy, ile wlezie. A to, co teraz cichcem przygotowujesz, wywiozłabym na pustynię, gdzie nikt by nic zawczasu nie zdołał wywęszyć. Miło mi, Ŝe zatrzymałeś się koło mnie, Jeff. Czuję się teraz o niebo lepiej. A na przyszłość pamiętaj, Ŝebyś więcej tego nie robił. Bo następnym razem najpierw będę strzelać, a dopiero potem pytać, co cię sprowadza. Kupiłam broń i mam na nią pozwolenie. Jestem małŜonką Bircha

Thorntona i pracuję dla rodziny. A ty jesteś nie wiadomo kim, kto tylko bezproduktywnie zajmuje miejsce i pobiera czeki. Komu więc, twoim zdaniem, policja chętniej da wiarę? A ręczę za to, Ŝe po raz drugi moja teściowa z pewnością nie wysadzi z siodła swoich dzieci. Na jedno pytanie, Jeff, będziesz jednak musiał sam sobie odpowiedzieć. JeŜeli to Fanny zabrała twoje klucze i te fotografie, to co ona z nimi zrobiła? Gdzie mogła je schować, Ŝeby były bezpieczne? Zastanów się nad tym. A teraz zabieraj swoje śmierdzące ścierwo z mojego auta. – Dziwka! – Bękart! Głowa Sunny opadła na ramię. – Nie mam juŜ siły, Ŝeby trzymać głowę do góry. Na czym stanęliśmy, Harry? – Dwa tysiące dziewięćset czterdzieści jeden. Wydawało mi się, Ŝe coś słyszałem. – Słychać wyłącznie wiatr szumiący w gałęziach. Co ugotowaliśmy na boŜonarodzeniowy obiad, bo juŜ zapomniałam? – TeŜ zapomniałem. A co mi ofiarowałaś pod choinkę? Sunny wybuchnęła histerycznym śmiechem. – Wełniany szalik. Czy my się pobraliśmy? Jak wyglądałam w ślubnej sukni i w wózku inwalidzkim? – Jak panna młoda. Twoja suknia była bardzo szeroka i miała mnóstwo falban, tak Ŝe fotela zupełnie nie było widać. Jake miał na sobie smoking, a Polly ubrana była w czerwoną sukienkę obszytą białym futrem. Wyglądała tak pięknie jak ty. Jake uścisnął mi dłoń i oświadczył, Ŝe zawsze będzie się opiekował nami obojgiem. Sunny zaczęła płakać. – Czy on naprawdę tak powiedział, Harry? – Naprawdę. Kocham go, Sunny. Polly teŜ. Oddałbym wszystko, co

posiadam, czyli praktycznie nic, Ŝeby móc być dla nich prawdziwym ojcem. Czy myślisz, Ŝe oni o tym wiedzą? – Jasne, Ŝe wiedzą, do licha. Są przecieŜ moimi dziećmi, Harry. Rozumieją. O BoŜe, a jeśli juŜ nigdy ich nie zobaczymy? Jaki teraz numer? – Trzy tysiące dziewięćset trzydzieści sześć. Zobaczymy ich, moŜesz mi wierzyć. A co ja tobie dałem w prezencie? Sunny westchnęła. – Nauszniki. śadne z nas, jak widać, nie okazało się szczególnie oryginalne. Jeśli się z tego wykaraskamy, to kupię ci taki prezent, Ŝe zdębiejesz. Muszę się przespać, Harry. Naprawdę. Tylko dziesięć minut. Obudzisz mnie, dobrze? – Musisz do mnie mówić, Sunny. Rozmowa chroni nas przed zapadnięciem w sen. – Och, Harry... – Jeśli teraz zaśniesz, juŜ nigdy się nie obudzisz. Słuchaj mnie uwaŜnie, Sunny. Mówię do ciebie. OkaŜ mi szacunek, zasalutuj. Wydałem ci polecenie, a ty jesteś nieposłuszna. Będę musiał cię ukarać. – Nie Ŝartuj sobie. JuŜ nic gorszego nie moŜe mi się przytrafić. – OkaŜ mi trochę szacunku, Sunny. – Tatku, tak przemarzłam, Ŝe w ogóle nie czuję ciała. Nie mogę dalej liczyć, bo nie mam juŜ siły obracać językiem. Oczy same mi się zamykają, na nic juŜ nie mam ochoty. Robiłam wszystko, co mi kazałeś, ale bez skutku. – Jak to bez skutku?! PrzecieŜ Ŝyjesz. I chcę, Ŝeby tak zostało. Wytrzymaj jeszcze tylko troszeczkę. MoŜe byś pośpiewała. – Daj spokój, tato. Ja ci mówię, Ŝe juŜ nie mam siły liczyć, a ty mi kaŜesz śpiewać! Nie pamiętam Ŝadnych piosenek. Muszę się przespać. – Jeśli teraz zaśniesz, Sunny, to obudzisz się na tamtym świecie, przy mnie. A twój syn będzie do ciebie pisał listy i wysyłał je balonem.

Czy tego właśnie chcesz? – Nie, tato. PomóŜ mi. Tak bym chciała, Ŝeby mama była tutaj. – TeŜ bym tego chciał, dziecinko. Musisz tylko jeszcze trochę wytrzymać. Obiecaj mi, Ŝe będziesz próbować. Nigdy dotąd nie złamałaś obietnicy. Ta Sunny, która ja znam, zawsze dotrzymywała słowa. – W przeciwieństwie do ciebie, co? Ty zwykle mnóstwo obiecywałeś, lecz potem wszystko wylatywało ci z głowy. – Wiem, i bardzo tego Ŝałuję. Nie chcę, Ŝebyś była podobna do mnie. – TeŜ tego nie chcę. Chcę być taka jak mama. – I ja bym lubił, Ŝebyś była podobna do twojej matki. Śpiewaj Sunny. Najgłośniej jak potrafisz. Niech Harry teŜ śpiewa. Obiecaj mi to. – W porządku, tatusiu. Harry, będziemy teraz śpiewać. I to głośno. Moja matka chciałaby, Ŝebym śpiewała. Tata mówi, Ŝe to pomoŜe. Nie chcę, Ŝeby Jake wysyłał do mnie listy balonem, tak jak wysyłał je mojemu ojcu. MoŜesz śpiewać, Harry? – Najpierw chcesz, Ŝebym liczył, potem Ŝyczysz sobie, Ŝebym gotował, chodził na zakupy i kupował prezenty, a teraz Ŝądasz, Ŝeby na dokładkę śpiewał! Zdecyduj się na coś, dobrze? – W takim razie będziemy śpiewać. MoŜe na początek „Dziewięćdziesiąt dziewięć butelek piwa”. Ile sil w płucach. Tylko nie pytaj mnie, dlaczego mamy się tak wydzierać. Tata kazał, Ŝeby było głośno. Mamy to potraktować jak rozkaz. – Och, dobrze juŜ, dobrze. Musimy wykonywać rozkazy, bo inaczej diabli nas tu wezmą. Zaczynaj! – No to, trzy cztery. Dziewięćdziesiąt dziewięć butelek piwa... Uszy Sage’a wypełniło jęczenie i zawodzenie wiatru. Czy kiedykolwiek jeszcze będzie słyszał normalnie? Nagle dotarły do niego

inne dźwięki: jakby ktoś śpiewał, mocno fałszując. Pewnie Metaxas wyśpiewywał po drodze serenady dla Ruby. Z nasilającym się bólem brzucha, wytęŜając wzrok, aby przez zasłonę wirującego śniegu cokolwiek dojrzeć, Sagę zastanawiał się, jak dugo jeszcze wytrzyma. Poprzednia noc równieŜ nie naleŜała do najbardziej udanych. Nadal Ŝył, to jedyne, co w tej chwili potrafiłby o sobie powiedzieć. Zdawał sobie sprawę, Ŝe inni nie czuli się ani trochę lepiej. Tyle tylko, Ŝe on sam, Birch i Libby byli młodzi i w całkiem dobrej formie. Zastanawiał się, kto pierwszy zaproponuje postój i przeczekanie śnieŜycy. On sam tego nie zrobi, to pewne. Birch będzie szukał aŜ do ostatecznego wyczerpania, podobnie jak Libby. Metaxas w ogóle nie znał znaczenia słowa „wycofać się”. Towarzyszący mu ludzie byli, zdaniem Sage’a, ulepieni z takiej samej gliny. Ruby uwielbiała Sunny i traktowała kaleką dziewczynę jak córkę, której los jej samej odmówił. Zatem Ruby równieŜ nie ustanie w poszukiwaniach, dopóki nie padnie. – Czeka nas ogromny i długotrwały wysiłek – mruknął Sagę pod nosem. Błysnął światłami i dwukrotnie nacisnął klakson. Cisza, która nagle zapadła, była obezwładniająca. MęŜczyzna potrząsnął głową, aby lepiej słyszeć. Piwo! Kto do cięŜkiej cholery wyśpiewuje coś o piwie?! A swoją drogą, jedno piwko dobrze by mu zrobiło. Nagle coś mu zaświtało i z miejsca przyspieszył. Pokonywał swoim pojazdem niewielkie śniegowe pagórki, jadąc w kierunku, skąd dochodził śpiew. Nikt z ekipy ratowników nie wydzierałby się tak, aby niepotrzebnie nie tracić energii. – Jedź po nią, Sagę! – Właśnie to robie, tato. – Do zobaczenia, synu. – Tato, poczekaj chwilę. – JuŜ mnie nie potrzebujesz. Dobrze się spisałeś, Sagę. Naprawdę dobrze. Jestem z ciebie ogromnie dumny. Później zastanowi się nad tą dziwną rozmową. Nacisnął dłonią

klakson i przez dłuŜszy czas trzymał. Przerwał tylko na chwilę, aby zamrugać światłami. Następnie zaczął wołać, a jego głos unosił wiatr. – Sunnyyyyy!

Rozdział siódmy Fanny zorientowała się, Ŝe coś jest nie w porządku, ledwie skręciła z szosy na podjazd przed domem. Daisy wyskoczyła z samochodu i z przenikliwym szczekaniem pobiegła do kuchennych drzwi, potem do frontowych, a następnie zawróciła do swojej pani, poskrobała niecierpliwie łapami po jej nogach i znów pobiegła najpierw do jednych drzwi, potem do drugich. Na uginających się nogach Fanny podeszła do bagaŜnika samochodu i otworzyła go w poszukiwaniu klucza do kół. Kilkakrotnie zmieniała chwyt, aŜ wreszcie poczuła, Ŝe trzyma narzędzie pewnie w garści. Tak uzbrojona ruszyła ku domowi. Jej oddech ze zdenerwowania stał się szybki i chrapliwy. Wychodząc zamknęła starannie drzwi, teraz jednak były otwarte, gałka przekręciła się bez oporu. Daisy rzuciła się do środka, przemknęła przez cały dom, a jej szczek stał się jeszcze zajadlejszy i jeszcze mocniej niŜ poprzednio świdrował w uszach. Dla Fanny znaczyło to tylko jedno: w środku był ktoś obcy. Cały dom przewrócono do góry nogami. Nie dałoby się tego inaczej określić. Poduszki z sofy i foteli były pocięte, meble poprzewracane, lampy jak pijane opierały się o ściany. Z ekranu wielkiego telewizora pozostało tylko kilka ostrych odłamków szkła, magnetowid walał się na środku pokoju. Wykładzina dywanowa została ściągnięta na bok. Z półek zrzucono na podłogę wszystkie ksiąŜki i kwiaty. Nieznany sprawca pociął na strzępy obrazy, które wieszała jeszcze Sallie, zniszczył takŜe jej radość i dumę: bogato zdobione ramy. Kuchnia stanowiła obraz nędzy i rozpaczy. Wszystkie puszki i pojemniki wywrócono do góry dnem, a mąka zmieszana z cukrem i kawą, grubą warstwą pokrywała wszystko. Z wiatraka pod sufitem smętnie zwisała samotna torebka herbaty. Drzwi lodówki stały

otworem, kostki lodu topiły się, zawartość butelek i słoików leŜała na podłodze, a pusty karton po mleku cudem tylko utrzymał się na drzwiach lodówki, gotów w kaŜdej chwili spaść. Zupy w puszkach, artykuły pakowane fabrycznie, środki czystości, utworzyły spory stos w kącie kuchni. Fanny ruszyła do głównej sypialni, potrząsając głową w rozpaczy. Materac ich ogromnego podwójnego łoŜa został do połowy ściągnięty na podłogę, a pościel leŜała zwalona na kupę. Pierzynę rozpruto, biały puch zaścielał wszystko. Daisy kichnęła, gdy jedno z piórek połaskotało ją w nos. Fanny stała jak wryta, usiłując wzrokiem ogarnąć cały ten chaos. Drzwi do szafy były szeroko rozwarte. Wszystkie ubrania, jej własne i Marcusa, były pocięte i zniszczone. Niektóre rzeczy nadal wisiały na wieszakach, inne rzucono na podłogę, a buty rozwłóczone zostały po całym pokoju. Całą jej biŜuterię wyrzucono na blat komody, tylko pojedyncze sznurki korali zwisały z otwartych szuflad. Łazienka nie prezentowała się ani trochę lepiej. Wszystko znalazło się na podłodze: kosmetyki, maszynka do golenia Marcusa, jej suszarka do włosów i elektryczne lokówki. Kawałki mydła, butelki perfum, chusteczki kosmetyczne wypełniały umywalkę. Pokrywę rezerwuaru rozbito na dwie części, z których jedna znalazła się w wannie, a druga leŜała pod prysznicem. Po policzkach Fanny potoczyły się łzy. Tego, kto to uczynił, musiał przepełniać wściekły, nie kontrolowany gniew. Najwyraźniej czegoś szukał. I najprawdopodobniej obiekt jego poszukiwań znajdował się w jej własnej torebce. Musiała natychmiast stąd wyjść. Przywołała Daisy, która zabawiała się łapaniem unoszącego się w pokoju puchu. Suczka złapała piórko przednimi łapami i popatrzyła na swoją panią. Na powtórne wezwanie posłusznie podeszła i poczekała, aŜ Fanny weźmie ją na ręce.

– Nie wygląda to za dobrze, Daisy. Coś takiego mógł zrobić tylko ktoś, kto od pięt po czubek głowy wypełniony jest nienawiścią. Wstąpimy do banku i zamknę cały ten kram w mojej skrytce depozytowej. Dopiero potem pojedziemy do szpitala. Dzisiaj wypada Dzień Dobroci dla Zwierząt, a to oznacza, Ŝe siostra Fisher pójdzie z tobą na mały spacer. A ja w tym czasie odwiedzę Marcusa. Kto wie, moŜe nawet pozwolą mu popatrzeć na ciebie przez szybę. – Fanny nie przestawała mówić do suczki, ostroŜnie przechodząc przez pobojowisko. W ręku wciąŜ jeszcze trzymała klucze. Uznała, Ŝe zamykanie drzwi nie ma najmniejszego sensu, wsunęła więc klucze do kieszeni i odjechała nie oglądając się za siebie. W jej oczach było to po prostu locum, które ostatnio zajmowała, ot, zwykły budynek mieszkalny. Kiedyś powiedziała Marcusowi, Ŝe kocha to miejsce, gdyŜ wspólnie je wybudowali i nie nasuwa jej ono Ŝadnych skojarzeń. Zajrzy tu jeszcze raz, aby spakować swoje rzeczy, a raczej to, co z nich zostało, i juŜ nigdy więcej nie powróci. Za Ŝadne skarby świata. Było juŜ po drugiej, gdy Fanny przekazała Daisy siostrze Fisher, która z miejsca wsadziła suczce na łebek słomiany kapelusz i „wręczyła” psu koszyk z lizakami dla pacjentów oddziału pediatrycznego. Daisy znała mores i szła bez protestów, wiedząc, Ŝe dzieciaki na poŜegnanie nakarmią ją jej ulubionymi herbatnikami. – Będę na oddziale intensywnej opieki. Proszę mnie zawołać, gdy juŜ będzie jej pani miała dość – zawołała Fanny na odchodnym. Na oddziale intensywnej opieki medycznej z miejsca zapytała pielęgniarkę dyŜurną: – Czy skończyli juŜ badanie mojego męŜa? – Tak, pani Reed. Dopiero jakieś piętnaście minut temu przywieziono pana Reeda z powrotem do sali. To ta na końcu korytarza. MoŜe pani zostać, jak długo pani chce. Pacjent w tej chwili śpi. Fanny skinęła głową.

– MoŜe więc poczekam tutaj aŜ mój mąŜ się obudzi, a tymczasem napiję się kawy. – SłuŜę, pani Reed. Fanny siedziała, paląc papierosa. W głowie miała zamęt. Powinna wezwać policję i donieść o splądrowaniu domu. Dzięki Bogu skrzydła Asha i te obrzydliwe zdjęcia były juŜ teraz bezpieczne w banku. – No więc, co zamierzasz zrobić, Fanny? Sytuacja jest więcej niŜ powaŜna. Nie byłoby problemu, gdybyś zawsze robiła, co ci się mówi. Ale nie, jak zwykle musiałaś po swojemu. W efekcie weszłaś w konszachty z tym chłopakiem i wciągnęłaś w to swoje dzieci. Czy teraz juŜ widzisz, do czego ten gagatek jest zdolny? Posłuchaj mojej rady i czym prędzej pozbądź się go z kasyna. Najlepiej będzie, jak zrobisz to jeszcze dziś. Spłać go. Daj mu pieniądze za zerwanie kontraktu i niech idzie w diabły. Zleć to Ciem, jeśli sama nie masz dość odwagi. Albo jeszcze lepiej, niech Neal zleci to wykidajłom z kasyna. JeŜeli i to nie pomoŜe, wezwij policję. – PrzestańŜe wreszcie. Przez ciebie robię się nerwowa. Nie mam ochoty Ŝyć w ciągłym strachu. To wszystko twoja wina. Mogłeś mnie uprzedzić, Ŝe on jest... osobą trudną we współŜyciu. – On wcale nie jest trudny, tylko szalony. Jako dziecko, bardzo lubił znęcać się nad zwierzętami. – Nie chcę o tym słuchać. Przestań gadać i spływaj stąd. Trzeba było opowiedzieć mi o wszystkim, zamiast trzymać jego istnienie w sekrecie. To twoja wina, Ash, a nie moja. – Nie. Musisz mnie wysłuchać. Wydałem majątek na psychoterapeutów dla tego dzieciaka. Jego matka nie przyjmowała do wiadomości, Ŝe coś z nim jest nie w porządku. Zgodziła się co prawda na jego leczenie, ale tylko dlatego, Ŝe zagroziłem obcięciem kwoty, jaką miesięcznie płaciłem na ich utrzymanie. Jeffrey jest bardzo bystry, tego mu odmówić nie sposób, ale nic poza tym. Ma skłonności sadystyczne.

Czy juŜ zapomniałaś, jak kiedyś znalazłaś rachunek za psychoterapię i koniecznie chciałaś się dowiedzieć, kogo on dotyczy? Skłamałem wtedy i powiedziałem ci, Ŝe mnie, a ty w to uwierzyłaś. Na Boga, nie chciałem, by ktokolwiek się dowiedział, Ŝe mam syna takiego jak Jeff. Nie powinnaś się była wtrącać. – Nie moŜesz mieć o to do mnie pretensji, Ash. Gdybyś zdobył się wtedy na szczerość, nie byłoby tego wszystkiego. Nie musisz mi przypominać, jak powaŜna jest sytuacja, doświadczam tego na własnej skórze. Człowiek, który zdewastował mój dom, jest przepojony Ŝądzą odwetu i niszczenia. Nie miałam o tym najmniejszego pojęcia, Ash. ZałoŜyłam, Ŝe skoro Lassiter jest twoim synem, jest równie normalny, co nasze dzieci. Po prostu o niczym nie wiedziałam. – Nie da się odmienić przeszłości, Fanny, a z moich przeprosin nic ci dzisiaj nie przyjdzie. Ale ty wiesz, jak bardzo mi przykro. Gdybym tylko mógł cofnąć czas, zrobiłbym to bez namysłu. Jednak nie mam takich moŜliwości. ChociaŜ do dzisiaj boli mnie fakt, Ŝe nigdy nie okazałaś mi uznania za cokolwiek, co zrobiłem dobrze. Skupiałaś się na moich błędach. Bóg mi świadkiem, Ŝe ich nie brakowało, ale do cholery, miałem na swoim koncie takŜe trochę pozytywnych posunięć. Nasze dzieci w ciągu ostatnich kilku godzin wróciły myślą do tych właśnie osiągnięć, dzięki czemu nadal Ŝyją. Będę ogromnie rad, jeśli uda ci się wreszcie wyjść na prostą, Fanny. – Ha! Nikt nie będzie szczęśliwszy ode mnie, gdy do tego dojdzie. Marcus Ŝyje. Chyba jestem ci coś winna. – Mc a nic. Sama od początku o tym wiedziałaś, ale za duŜo spraw zwaliło ci się na głowę. Wszystko będzie dobrze, Fanny. Musisz tylko cierpliwie poczekać, bo potrzebny jest czas. Przykro mi o tym mówić, ale ty naprawdę powinnaś coś ze sobą zrobić. Wyglądasz na zmarnowaną. – Co ty powiesz!

– I brzuszek ci trochę urósł. – No i co jeszcze, Ash? – Z tymi okularami na nosie przypominasz starą babę. Zadbaj trochę o urodę. Dostarcz staremu Marcusowi jakiejś zachęty do wyzdrowienia. – Czy ty mi usiłujesz dać coś do zrozumienia, Ashu Thorntonie? – Tak, do Ucha. Potrzebujesz czegoś na odmłodzenie. – Och, idź do diabła, Ash. – Kiedy po raz ostatni byłaś ROZPALONA, Fanny? – Nie twój interes. – Usiłuję ci tylko pomóc. – Dla twojej informacji, naleŜę do ludzi, którzy nigdy się nie rozpalają, co najwyŜej Ŝarzą. – TeŜ dobre, lubię Ŝar. Przywodzi na myśl ledwo tlące się głownie, które nagle wybuchają jasnym płomieniem. – Masz odwołać tę starą babę. – Spójrz tylko do lustra, dziecinko. – Marcus lubi mnie taką, jaka jestem. – Taak, pewnie. Nie ma Ŝadnego wyboru, bo leŜy plackiem i ani drgnie. Poczekaj, aŜ stanie na nogi. – JeŜeli ciebie dałam kiedyś radę rozpalić do czerwoności, potrafię i Marcusowi sprawić prawdziwą niespodziankę. ZjeŜdŜaj, Ash. – Aaa, to wspomnienie jest całkiem, całkiem, nie przeczę. – Daisy! No i jak ci było? Czy dzieci ucieszyły się, Ŝe przyszłaś? Oczywiście, Ŝe tak. A co z innymi pacjentami? TeŜ się ucieszyli? – Mieli ochotę ją zatrzymać. Daisy kaŜdemu pozwoliła wziąć się na ręce i uściskać. Pocałunki rozdawała na prawo i lewo. Zrobiła, co do niej naleŜało, pani Reed. Staruszkowie będą mieli o czym rozmawiać przy obiedzie. Do zobaczenia za miesiąc, Daisy.

– Dobrze, maleńka, chodźmy zobaczyć, czy twój pan się juŜ obudził. Ma teraz swój własny pokój, to moŜe nas nie wyrzucą. Tylko pamiętaj, Ŝadnego szczekania. Marcus nadal wyglądał blado i mizernie, ale jego oczy, gdy je otworzył, były mniej szkliste i patrzyły przytomniej. – Hau! – Daisy! Na dźwięk swego imienia suczka wyrwała się z objęć Fanny i wskoczyła na wykrochmalone białe prześcieradło. Podczołgała się do swego pana i zaczęła wylizywać mu twarz. – Marcus, czyŜbyś poznał Daisy? – Fanny z trudem dobyła z siebie głos. Radość zupełnie pozbawiła ją tchu. – JakieŜ to smutne, Ŝe pierwszego całusa człowiek dostaje od psa, a nie od własnej Ŝony. – Och, Marcus, poznajesz nas! Powiedzieli mi... myślałam... posuń się Daisy. – Pani Reed! Nie wolno tutaj wprowadzać psów. – Pielęgniarka w białym kitlu gniewnie zwróciła Fanny uwagę. – Kto powiedział, Ŝe nie wolno? – No, cóŜ... ja... doktor... – TeŜ coś! JuŜ tu jesteśmy i nie wyjdziemy. – Ale bakterie... – Nie mamy Ŝadnych bakterii, a suka została wcześniej starannie wyszczotkowana. – No, cóŜ, ja nigdy... – Chcę, Ŝeby zostały – odezwał się Marcus nieswoim, chrapliwym głosem. – A my chcemy zostać. Jeśli wyjdziemy, pacjent poczuje się przygnębiony. A to nie wpłynie dobrze na stan jego zdrowia – oświadczyła Fanny, obsypując twarz męŜa pocałunkami. – Pan doktor, gdy się o tym dowie, będzie miał co nieco do powiedzenia.

– Wobec tego proszę od razu do niego iść i poinformować o wszystkim – poradziła Fanny. – Marcus, czy ja wyglądam jak stara baba? Niemal od zmysłów odchodziłam ze strachu o ciebie. – Tak jakby. Wyglądasz jakoś inaczej, kochanie. – Chcesz powiedzieć, Ŝe wynędzniałam, wyglądam na zmęczoną? A moŜe zaniedbałam się? – Kochanie. Wyglądasz tak, jak cię zapamiętałem. Męczyły mnie koszmary. – Nigdy nie pamiętam swoich snów. Czy lekarze juŜ wiedzą, Ŝe jesteś... no wiesz, Ŝe pamiętasz wszystko? Czy rozmawiali z tobą. Czy im odpowiadałeś? Powiedzieli, Ŝe... masz pewne kłopoty. – Nie wiem. Nie pamiętam. Za to pamiętam sny. We wszystkich występował Ash. – Ash! – Jestem zmęczony, Fanny. – Oczywiście, Ŝe tak. PoŜegnamy się teraz, przyjdę jutro rano. Spij dobrze, Marcus. Kocham cię. Chory zapadał juŜ powoli w sen, tylko kąciki ust rozciągnęły mu się w uśmiechu. – Chodź, Daisy, czas znaleźć sobie nowy dom. – Krok Fanny był lŜejszy, serce przestało jej ciąŜyć w piersi, gdy z psem w ramionach przechodziła koło pokoju pielęgniarek. Marcus Ŝył i miał się całkiem dobrze. Uśmiechnął się do niej, swojej Ŝony, przywołał Daisy po imieniu. – Dzięki Ci, BoŜe. – Pani Reed, pani Reed, pan doktor powiedział... Fanny roześmiała się na cały głos. – Jest mi zupełnie obojętne, kto i co powiedział. Ta suka więcej zrobiła dla mojego męŜa niŜ te wszystkie mądre testy razem wzięte. Wie pani co – zawołała Fanny na odchodnym – jutro równieŜ ją

przywiozę, a niewykluczone, Ŝe i pojutrze. A jeśli pani się to nie podoba, albo doktorowi jak mu tam, to proszę sobie poszukać nowej pracy. – Brawo, Fanny. To rozumiem, najpierw kopnąć w tyłek, a dopiero potem pytać o nazwisko. – Czy dobrze postąpiłam, Ash? – Cholernie dobrze. Zatrzymaj się w kasynie. Zrób to samo, co wtedy, gdy wyrzuciłaś stamtąd Simona. Spłać Jeffa i niech idzie na złamanie karku. – Dobrze, Ash. Marcus wróci do zdrowia. Do pełnego zdrowia. Chciałabym ci powiedzieć, jak bardzo dzięki temu czuję się szczęśliwa. Cały mój świat wrócił do normy. I znów co nieco ci zawdzięczam. – Mmmm. Dbaj o siebie, Fanny. Po przybyciu do kasyna, Fanny poprosiła o klucz do apartamentu przeznaczonego na wypadek „wizyty członka rodziny królewskiej”, jak to określał Ash. W rzeczywistości pomieszczenie to było przeznaczone dla hazardzistów grających o bardzo wysokie stawki. Sunny zwykła mawiać, Ŝe stanowi luksusowy dach na głową dla kogoś, kto gotów jest w jeden wieczór przegrać w pokera pół miliona dolarów. Fanny wrzuciła kartę magnetyczną do torebki, w której grzebała przez chwilę, aŜ wyjęła kopertę, zabraną uprzednio ze skrytki depozytowej. Kontrakt Jeffa Lassitera. Na widok sumy, na jaką opiewał czek bankowy, starszej pani zrzedła mina. No cóŜ, naleŜało przeciąć ten węzeł, a im szybciej to zrobi, tym lepiej. Odszukała Tortolowa i przez dziesięć minut coś mu szeptała na ucho. – Nie w tym rzecz, Ŝe nie mam ochoty na konfrontację z Jeffem, Neal. Raczej boję się tego, co mogłabym zrobić znalazłszy się z nim twarzą w twarz. Weź kilku chłopców z ochrony i usuńcie go z naszego terenu. Od tej chwili Jeff Lassiter pod Ŝadnym pozorem nie ma prawa

przestąpić progu czy to kasyna, czy hotelu. – To dla mnie czysta przyjemność, Fanny. Idę o zakład, Ŝe Ash uśmiecha się teraz od ucha do ucha. – Pewnie masz rację. Zajmę „królewski” apartament, póki nie znajdę sobie jakiegoś miejsca, gdzie mogłabym zamieszkać. – Czy mam cię powiadomić, gdy juŜ będzie po wszystkim? – Nie. Nie chcę więcej słyszeć o tym młodym człowieku. Wielkie dzięki. – Chodźmy poszukać jakiegoś kurczaka dla ciebie, Daisy – zwróciła się Fannty do suczki, biorąc ją na ręce. – A potem pojedziemy na górę, gdzie mam zamiar pokazać ci, jak bardzo jestem szczęśliwa. Bo trzeba ci wiedzieć, Ŝe jestem. Najchętniej śpiewałabym teraz pełnym głosem. Mogłabym nawet pośpiewać dla ciebie. – Z tymi słowy uścisnęła suczkę tak mocno, Ŝe zwierzę pisnęło. – To wszystko ze szczęścia, Daisy. – Tylko pamiętajcie, rzecz ma być wykonana po cichu, bez Ŝadnego zamieszania – poinstruował Tortolow potęŜnie zbudowanych ludzi z ochrony. – Prywatną windą zwieziemy go do garaŜu. Ja wyjadę jego wozem na ulicę, dwóch z was podprowadzi go do samochodu. A jeśli potem uda mu się podejść na odległość metra od tego miejsca, wylatujecie z roboty. Niech któryś zadzwoni do drzwi. Otworzył Jeff Lassiter z twarzą wykrzywioną brzydkim grymasem. Wcisnąwszy mu w rękę kontrakt i czek bankowy, Neal skinął głową na dwóch ochroniarzy, którzy z obu stron ujęli Lassitera za ramiona. – Wszystkie rzeczy odeślemy na adres twojej matki. – Co wy, do kurwy nędzy, robicie? Precz z łapami. Nie dotykać mnie, bo was zaskarŜę do sądu. – To wolny kraj. A jeśli o ciebie chodzi, to w tym dokładnie momencie bezprawnie znajdujesz się na terenie prywatnej posesji. Z

chwilą gdy wyprowadzimy cię na zewnątrz, moŜesz sobie robić, co ci się Ŝywnie podoba. Wynajmij adwokata, idź na policję, wybór naleŜy do ciebie. Ale zbliŜ się tylko do kasyna, a wylądujesz w więzieniu. Od tej chwili nie masz prawa wstępu na teren „Babilonu”, załatwiłem juŜ wszystko, co trzeba – zapewnił Lassitera Neal. – Chcę dostać moje rzeczy, i to od razu! – Co za straszna szkoda, proszę pana – odezwał się jeden z ochroniarzy. – A będzie jeszcze większa, gdy zginie choćby grosik z moich pieniędzy – warknął Jeff. – Trzeba było je trzymać w banku, jak to robią wszyscy normalni ludzie – odszczeknął Neal w odpowiedzi. – Powiedz, ile tego jest. Wejdę i wydostanę ci tę forsę od razu. – Nie musisz wiedzieć, ile jej jest. Wyjmij tylko z szafki pod umywalką metalową kasetkę pancerną. Jest wyposaŜona w zamek cyfrowy, więc lepiej niech cię nie kusi. – Och, zamknij się, Lassiter – odparł Tortolow, obracając się na pięcie. – Zjedźcie na dół i przytrzymajcie go, póki nie wrócę. Jeff Lassiter oparł się o maskę swego nowego samochodu. Z twarzy biła mu wściekłość. Najwyraźniej Fanny Thornton dodała dwa do dwóch i wyszło jej cztery. Obecnie Jeffrey Ŝałował, Ŝe tego przytulnego domku na pustyni nie puścił z dymem. A tak lubił ogień. Podobno Fanny Thornton Reed ceniła sobie komfort i chętnie trzymała się starych przyzwyczajeń. Logiczne więc było, Ŝe jeśli to ona wzięła zdjęcia i odznakę pilota jego ojca, musiała schować te rzeczy u siebie, w przytulnym domku na pustyni. Ludzie tacy jak ona nie byli w stanie pojąć, Ŝe osobnicy jego pokroju bez mrugnięcia powieką, potrafili pogwałcić świętość czyjegoś domostwa. Choćby doŜył stu lat, nigdy w Ŝyciu nie zrozumie, jak ta kobieta mogła zrezygnować z nazwiska Thorntonów. On sam gotów byłby mordować, byle tylko zyskać prawo

posługiwania się tym właśnie nazwiskiem. Tak wiele dla niego znaczyło. A niech to szlag trafi, przecieŜ on moŜe je uzyskać. Wystarczyło zwrócić się do pierwszego lepszego adwokata, pokazać mu zebrane przez siebie dokumenty i poprosić o zmianę nazwiska. On, Jeff Lassiter, mógł przecieŜ wykazać, iŜ jest synem swojego ojca, matka z pewnością potwierdzi jego słowa. Wystarczyło zagrozić jej przecięciem telewizyjnego kabla, a gotowa była zrobić wszystko o co syn ją poprosi. A jemu przyszła akurat ochota na zmianę nazwiska. Zaczął się dziko śmiać, a ten szarpiący nerwy dźwięk rozszedł się echem po podziemnym garaŜu. Gdy Tortolow wysiadł z windy z metalową kasetką w ręku, ze wszystkich stron zaatakował go śmiech Lassitera. Kierownik kasyna w pierwszym odruchu aŜ się cofnął. Oczy mu się zwęziły. Tylko raz w Ŝyciu słyszał coś podobnego. Tak w nocy po pobiciu Asha śmiał się Simon Thornton, gdy Neal i chłopcy z ochrony wywlekali go z apartamentu na dachu. Tortolow aŜ się wzdrygnął. Metalową kasetkę wcisnął Lssiterowi pod ramię, a swoim podwładnym wydał polecenie: – Weźcie go na zewnątrz, a ja podjadę tym jego szpanerskim wozem pod same drzwi. Gdyby próbował jakichś sztuczek, przyłóŜcie mu. – Kilku na jednego, no, no. Co za, poŜal się BoŜe, bohaterowie – zadrwił Jeff. – Tylko tak dalej, a uślicznimy ci facjatę paroma gustownymi bliznami. Wiele oczu patrzy na ciebie, więc na twoim miejscu zachowałbym ostroŜność. Tej rady udzieliłem za darmo. Zabieraj stąd swoje śmierdzące ścierwo – rzucił Neal przekręcając kluczyk zapłonu. Ze złośliwym uśmieszkiem na twarzy przydepnął pedał gazu i wykwintny sportowy wóz utonął w chmurze spalin. Zdzierając gumy, ruszył przez garaŜ ku rampie, wyjechał na górę i z piskiem opon wyhamował na ulicy. Ledwie wysiadł, na miejsce za kierownicą

wrzucono Lassitera. Z rękami opartymi na biodrach trzej męŜczyźni patrzyli, jak Jeff odkłada kasetkę na siedzenie pasaŜera, zapina pasy i przypala sobie papierosa. Nie śpiesząc się włączył światła, popatrzył najpierw we wsteczne lusterko, następnie w boczne i dopiero wtedy powoli odbił od krawęŜnika. Opuścił szybę i wychyliwszy się, uniósł środkowy palec do góry. – Z wzajemnością, palancie – wymruczał pod nosem Neal – No, dobra, chłopaki, wracamy do roboty. Jeff jechał przed siebie, zupełnie bez celu. W tej chwili był bezdomny. Jakie miał moŜliwości? Wrócić do matki, do mdlącego zapachu leków i głośnych dźwięków dobywających się z telewizora? Wziąć pokój w hotelu albo wynająć umeblowany apartament? Kupić dom? Zatrzymać się w tej zawszonej klitce Celii? Zdecydował się na tę ostatnią ewentualność. Przede wszystkim jednak naleŜało wstąpić do banku i zdeponować pieniądze w sejfie. Dopiero potem podjedzie do apartamentu Celii i tam na nią poczeka. Mozę uda mu się wreszcie dowiedzieć, gdzie ma szukać swojej własności – u Ŝony Bircha czy moŜe u Fanny Thornton Reed. Czas nie grał Ŝadnej roli. Miał pieniądze, był bogaty, a od jutra począwszy, będzie jeszcze bogatszy. Było dziesięć po siódmej, gdy Celia wsunęła klucz do zamka w drzwiach swego ponurego apartamentu. Nacisnęła kontakt przy samym wejściu i aŜ się zachłysnęła powietrzem, widząc Jeffa Lassitera rozpartego w jedynym fotelu w jej „salonie”. – Czy coś się stało? – To zaleŜy od punktu widzenia. Zamierzam zapytać cię o coś, i to tylko jeden raz, radzę więc mówić prawdę. Czy wzięłaś klucze i te zdjęcia z mojego pokoju czy nie?

– Nie! – To jedno słowo zabrzmiało niczym wystrzał z pistoletu. Głos męŜczyzny nabrał miękkich, śpiewnych tonów. – Mam nadzieję, Ŝe nie kłamiesz. Bo jeśli tak, to oznacza, Ŝe zdewastowałem dom Fanny Thornton Reed zupełnie bez powodu. A specjalnie się starałem. Z pewnością ta kobieta juŜ nigdy nie zechce tam mieszkać. Ale nie znalazłem ani kluczy, ani zdjęć. A to prowadzi z powrotem do ciebie. A propos, Fanny na dobre wykopała mnie z kasyna. Oznacza to, Ŝe jestem bezdomny i bezrobotny. Co twoim zdaniem powinienem zrobić, Celio? – Dlaczego mnie o to pytasz? Czy choć raz przemknęło ci przez myśl, Ŝe niewykluczone, iŜ ktoś z kasyna wszedł do twojego apartamentu, kiedy smacznie spałeś? Po co Fanny Thornton brać twoje klucze? W dodatku ona nic o tych zdjęciach nie wiedziała. A jeśli o mnie idzie, to przecieŜ na własne oczy widziałeś, jak wychodzę. Niczego nie miałam w ręku. Moja torebka została tuŜ koło drzwi wejściowych tam, gdzie ją rzuciłam. Wyjęłam z niej pieniądze i oddałam ci. Nie mam klucza do tego apartamentu i ty świetnie o tym wiesz. Nie miałam Ŝadnej moŜliwości ponownego wejścia do środka, skończ więc juŜ z tymi głupimi podejrzeniami. A wobec faktu, Ŝe jesteś bezrobotny i bezdomny, proponuje rozwiązać naszą cichą umowę. Ja ruszam w drogę, nie ma więc co dalej tej sprawy wałkować. Ty przecieŜ swój pomysł prawie zrealizowałeś, prawda? Rozstańmy się więc jak przyjaciele. – Nie, mój pomysł nie doczekał się jeszcze realizacji. Będziemy nadal trzymać się naszego pierwotnego planu. Mam szlaban na wejście do kasyna, a to oznacza, Ŝe ty dziś w nocy pracujesz. Ciebie nie mogą wyrzucić. Grasz całą noc i wygrywasz, ile się da. Spotkamy się o świcie przed domem Fanny Thornton Reed. To ostatnie miejsce, gdzie ktokolwiek miałby nas szukać. Upewnij się tylko, Ŝe nikt za tobą nie jedzie. Pozwoliłem sobie zapisać ci te polecenia punkt po punkcie. I nie

radzę ci tchórzyć, Celio. – Bo co? – Wcale nie chcesz tego wiedzieć. Po raz pierwszy od czasu poznania Jeffa Lassitera, Celia poczuła obezwładniający strach. Usiłowała go nie okazać. – A co ty będziesz robił w tym czasie? Jeśli twierdzisz, Ŝe Fanny na pewno nie wróci do domu, to przypuszczalnie zatrzymała się w „Babilonie”. Wezwą ją, gdy tyko zacznę wygrywać. I co ja wtedy zrobię? – Czy muszę myśleć za ciebie? Będziesz grała dalej. Co najwyŜej zmienią krupiera albo przerwą grę na godzinę czy dwie. Jeśli sprawy przybiorą niefortunny obrót, ogłoś wszem i wobec, kim jesteś i obserwuj, jaką wywołujesz reakcję. Tłum lubi takie historie. Jak przyjdzie co do czego, to potrafisz wymyślić jakąś bajeczkę. Podobnie jak ja. Tylko nie nawal. – A tymczasem te zdjęcia nadal u kogoś są. – Nagle Celii zachciało się płakać. – To jest coś, o czym oboje powinniśmy stale pamiętać. Wpadłem dziś do kancelarii adwokackiej. Zmieniam nazwisko na Thornton. PrzedłoŜyłem wszelkie konieczne dokumenty. Udowodnienie synostwa nie nastręczyło najmniejszego problemu. Jak ci się podoba połączenie Jeffrey Thornton? – Brzmi całkiem, całkiem – odparła Celia ostroŜnie. – TeŜ tak myślę. Stryj Simon był prawdziwym szaleńcem, pewnie o tym słyszałaś. Mój stary go zastrzelił i umarł tuŜ po nim. Pani Fanny Thornton, Thornton Reed, wydała na cześć ojca przyjęcie poŜegnalne, a stryj został po prostu zapomniany. Ta rodzina to zwariowane towarzystwo. – Czemu w takim razie chcesz do niej naleŜeć? – Bo mam prawo do tego nazwiska. W moich Ŝyłach płynie ta sama

krew. Słyszysz? To jest moje zakichane prawo. Dlaczego wyszłaś za Bircha Thornotna? – Dla pieniędzy. Chciwość, zwyczajnie i po prostu. Tyle, Ŝe mi nie wyszło i sprawa skończona. Nie widzisz tego? I tak będą przeciwko tobie. Jeśli zmiana nazwiska sprawia ci przyjemność, to je zmień, ale Thorntonowie nigdy w Ŝyciu nie uznają cię za swego, podobnie jak nigdy nie zaakceptują mnie. Prędzej czy później skończysz w jakiejś alejce z poderŜniętym gardłem. Tego rodzaju rzeczy zdarzają się w naszym mieście, ale ty udajesz, Ŝe to tylko takie gadanie. Jeffrey Lassiter Thornton stanie się kolejną pozycją w statystyce. Czy na tym ci właśnie zaleŜy? Przyjmij do wiadomości, Ŝe to miasto nigdy cię nie zaakceptuje. – A ty na wszystko masz gotową odpowiedź? – Nie. Ale kilka kwestii zdąŜyłam sobie przemyśleć. Wiem, Ŝe sama zawaliłam sprawę. Zawiniła moja łapczywość. Przypuszczam, Ŝe będziesz się skręcał ze śmiechu, ale i tak ci powiem. Jestem w ciąŜy. I dlatego chcę się z tej całej sprawy wyplątać. Zamierzam zrobić to samodzielnie. Jeśli Ruby mnie zatrzyma, to mając dodatkowo pieniądze z naszego małego przedsięwzięcia, dam sobie radę. – Dziecko!? Jak to się mogło stać? Celia spojrzała na niego z oburzeniem. – Stało się i juŜ. A teraz muszę jakoś się z tym uporać. Koniec z siedzeniem do późna, koniec z piciem i paleniem. Koniec z graniem całymi nocami w zadymionych pomieszczeniach. – Skąd mam wiedzieć, czy przypadkiem nie kłamiesz? Kobieta sięgnęła do torebki i wyjęła wynik badania laboratoryjnego. – Przeczytaj sobie. – W porządku, nie zełgałaś. Będziesz wolna. Dzisiaj grasz ostatni raz, więc dopilnuj Ŝeby się opłaciło. Moja matka opowiadała mi, jak

trudno jej było w czasie ciąŜy, gdy nikt o nią nie dbał. Potrzebowała kogoś, kogoś bliskiego lub po prostu jakiegoś Ŝyczliwego człowieka. Powiedziała, Ŝe wolałaby mieć mniej pieniędzy od ojca, byle tylko on przy niej był. Ale nie miała wyboru, to on dyktował warunki. Dziecko potrzebuje obojga rodziców, jeśli to tylko moŜliwe. Kto by jednak się przejmował dziećmi, kaŜdy myśli wyłącznie o sobie. Nie rezygnuj więc zbyt pochopnie z opieki Thorntonów. Celia wpatrywała się w swego rozmówcę. Wydawało jej się, Ŝe w oczach Jeffa dostrzegła łzy. – Przeoczyłeś to, co najwaŜniejsze. Nie kocham Bircha. – A co miłość ma z tym wspólnego? – Wszystko. Ty jesteś tego najlepszym przykładem. Nie chcę w to wchodzić. Zdecyduję się raczej na skromniejsze rozwiązanie i mam nadzieję, Ŝe mi się powiedzie. – Jakoś zupełnie cię nie widzę w roli matki. Mogłabyś oddać dziecko do adopcji ludziom, którzy by je kochali. Malec będzie potrzebować obojga rodziców na stałe, a nie na przychodne. Ojca, który znamię na wszystkim i matki wypiekającej ciasteczka, i uczestniczącej w skautowskich wycieczkach. – Czy ty masz pojęcie, jak dziwnie brzmią te słowa w twoich ustach? Dziecko będzie dla mnie asem trzymanym w rękawie. Ten pomysł moŜe z czasem ulec zmianie. Niewykluczone, Ŝe okaŜę się najlepszą matką na świecie. Jednak równie dobrze mogę się okazać najgorszą. Czas pokaŜe. A wracając do twojej sugestii, nie potrafiłabym oddać dziecka do adopcji. Mam mnóstwo wad, ale nigdy w Ŝyciu nie porzuciłabym istoty będącej krwią z mojej krwi i kością z kości. Teraz wychodzę. Zostań tu, jeśli chcesz. – Wysłuchała wskazówek, jak dojechać do domu Fanny. – Zatem do rana. – Zaczekaj, Celio. Spróbuj wejść w skórę Fanny. Gdybyś to ty wzięła zdjęcia i klucze, gdzie byś je schowała? W ciągu godziny

przeszukałem jej samochód i torebkę. Nigdzie się wtedy po drodze nie zatrzymała, dopiero w szpitalu. – WłoŜyłabym klucze do stanika, a fotografie do kieszeni. A potem obie rzeczy zamknęłabym w skrytce depozytowej, w skarbcu bankowym. Jeśli ona faktycznie coś takiego zrobiła, nigdy w Ŝyciu tego nie odzyskasz. Pluń na to i zacznij od nowa. – Straszna tu wilgoć. Celia rozejrzała się dookoła. – Dość łagodnie to ująłeś. Ale chwilowo nie mamy nic innego. – Oczekuję duŜych pieniędzy, Celio. – Chcę, Ŝebyś jedną rzecz stale miał na uwadze, Jeff. Nie zapomniałam tamtej nocy. I nie sądzę, aby udało mi się wymazać ją z pamięci w najbliŜszej przyszłości. Ale uwaŜam, Ŝe rewanŜ to nic miłego. I druga rzecz, którą powinieneś pamiętać: występuję przeciwko Fanny Thornton. Jeff prychnął. – Wystarczy, Ŝe wspomnisz swojego asa w rękawie. Daj spokój, trochę się wtedy zabawiliśmy. Seks to seks. To sprawa bez znaczenia. – W jednej chwili jego twarz zrobiła się odpychająca, malowała się na niej nienawiść. – Zapomnij o tym. Celia wyszła i zatrzasnęła za sobą drzwi. Była juŜ niemal na ulicy, gdy przypomniała sobie, Ŝe nie przesłuchała sekretarki. Jak juŜ dojedzie do kasyna, będzie koniecznie musiała zadzwonić i poprosić Jeffa o sprawdzenie nagrań i o to, Ŝeby nie odpowiadał na telefony na wypadek, gdyby zadzwonił Birch. Poczuła niepokój. Nie powinna była pozwolić Jeffowi zostać w jej mieszkaniu. Postąpiła okropnie głupio, głupio, głupio. Z zaciśniętym Ŝołądkiem Celia wśliznęła się za kierownicę samochodu. Jak właściwie powinna zachować się wobec swojej teściowej, gdyby coś tego wieczoru poszło nie tak? JeŜeli to Fanny jest w posiadaniu tamtych zdjęć, z pewnością nie okaŜe wielkiego

zrozumienia synowej, która raptem wygrywa duŜe pieniądze. MoŜe trzeba podetkać jej pod nos ten wynik badania laboratoryjnego i pozwolić starej zgadywać, który z jej synów jest ojcem nie narodzonego jeszcze wnuka. Jedno w kaŜdym razie było absolutnie pewne: Fanny nie poinformuje Iris, kobiety ogromnie kochającej męŜa, o jego domniemanej zdradzie. Wykluczone. Starsza pani nie dopuści równieŜ do tego, by te fotografie obejrzał Birch. Krótko mówiąc, jeśli idzie o Fanny Reed, ona, Celia, moŜe sobie dość swobodnie „wybrać” ojca dziecka, przynajmniej na razie, doszła do satysfakcjonującego przekonania młoda kobieta. Odetchnęła głęboko. AleŜ była zmęczona. Właściwie czuła się tak od momentu postawienia nogi na amerykańskiej ziemi. Zatrzymała się na światłach. Jedyne, na czym jej naprawdę zaleŜało, to miłe miejsce do Ŝycia i przyzwoita sumka na koncie, aby nie przejmować się rachunkami. Na liście Ŝyczeń znalazłaby się takŜe praca, która nie wysysałaby z niej wszystkich sił. Jakieś pół etatu byłoby mile widziane. Gdy juŜ skończy się zamieszanie związane z promocją w sieci Chicken Palące, wystarczy jej chyba zajęcie w niepełnym wymiarze godzin. Przynajmniej na jakiś czas. Przymknęła na chwilę oczy, ale poderwał ją na baczność klakson niemal tuŜ nad jej uchem. Celia pragnęła teraz najbardziej talerza gorącej zupy, długiej relaksującej kąpieli i dwunastogodzinnego snu. Zamiast tego jednak, młoda kobieta kierowała się w stronę kasyna, gdzie całą noc będzie grać hazardowo, ubrana w sukienkę ciaśniejszą od skóry, niebotycznie wysokie szpilki i z taką ilością kosmetyków na twarzy, Ŝeby wszyscy się za nią oglądali. Będzie sączyć stawiany jej alkohol i palić oferowane papierosy, póki nie zacznie jej drapać w gardle, a oczy nie zajdą łzami. – Nie mam juŜ na to ochoty. Obyś jak najszybciej zdechł, Jeffreyu Lassiterze Thorntonie, czy jak się tam nazywasz – wymruczała Celia

wjeŜdŜając do podziemnego garaŜu, gdzie zaparkowała samochód na miejscu zarezerwowanym dla jej męŜa. – Siedemdziesiąt dziewięć butelek piwa... – Harry, przerwij na chwilę. Słyszałeś coś? – Tylko ciebie. Śpiewaczka z ciebie, Sunny, od siedmiu boleści. – Wiem o tym. Posłuchaj minutkę. Wydawało mi się, Ŝe słyszę klakson. – Zdecydowanie bardziej wolę, jak słyszysz klakson, niŜ słowa wypowiadane przez duchy zmarłych. Przykro mi, kochanie, ale do mnie to zupełnie nie przemawia. Czekaj no, wydaje mi się, ze teŜ coś usłyszałem. Masz rację. To brzmi jak klakson. MoŜe ktoś nas szuka na skuterze śnieŜnym? Wyczołgam się na zewnątrz i zatrąbię w odpowiedzi. Śpiewaj dalej, Sunny. – Na ilu butelkach stanęliśmy? To Birch nas szuka. Mam przeczucie, Ŝe to Birch. Jesteśmy uratowani, Harry. Nie umrzemy tutaj z dala od wszystkich. Naciśnij klakson jeszcze raz, nie przerywaj. Włącz takŜe światła. – Sunny! Harry! – Sagę! Czy to naprawdę ty?! Słyszę twój głos, ale zupełnie cię nie widzę. – Gdzie jesteś, Sunny? Daj sygnał klaksonem. Harry wbił łokieć w klakson i nie zmienił pozycji póki nie usłyszał pojazdów zatrzymujących się obok jego skutera. Sagę zeskoczył na ziemię i porwał siostrę w ramiona. Tulił ją do siebie tak mocno, Ŝe aŜ krzyknęła. – BoŜe, jaka to radość cię zobaczyć! I ciebie, Harry. Czy ta maszyna jeździ? – Owszem, tylko ma mało paliwa. Uznaliśmy, Ŝe lepiej się okopać w miejscu, gdzie mieliśmy niewielką osłonę. – Podoba mi się to wasze igloo – roześmiał się Sagę. – śyjecie, a

reszta jest bez znaczenia. Czy to wy śpiewaliście „Dziewięćdziesiąt dziewięć butelek piwa”? – Mmhym. Tata mnie zmusił. Najpierw kazał nam zbudować to igloo. Potem mieliśmy z kamieni domina zbudować pomost, a następnie go rozebrać. Tak strasznie chciało nam się spać, ale tata nie pozwalał. Kazał nam śpiewać. Czy teraz mogę juŜ zasnąć, Sagę? Proszę. – Jeszcze nie, Sunny. Muszę znaleźć innych i powiedzieć im, Ŝe jesteście bezpieczni. Rozdzieliliśmy się, aby przeszukać większy obszar. – Jacy inni? – Ruby, Metaxas i kilku jego ludzi. Birch i Libby. Oboje poszaleli, za wszystko siebie obwiniają. A jak twoim zdaniem udało mi się tutaj przybyć podczas tej cholernej burzy? – Mogę się tylko domyślać, Ŝe tata ci pomógł, podobnie jak pomógł mnie. Prawda, Ŝe zgadłam? – Szszsz. Później o tym porozmawiamy. To cholernie dobry pomysł, Ŝe śpiewaliście, inaczej mógłbym was nie znaleźć. – Mmhym, to właśnie powiedział tata. Chcę dostać kanapkę z jajecznicą i gorące kakao. – Harry, jesteś gotów? – Taak. – Jak doliczę do trzydziestu, naciśnij klakson. Nigdzie nie odchodź. Sunny będzie cię pilnować. Widzę własne ślady. Wygląda na to, Ŝe ta przeklęta burza powoli ustaje. Cholernie dobre to igloo, no, no. – A owszem. Tata miał zawsze mnóstwo pomysłów, i to nadzwyczaj skutecznych. Mieliśmy mało miejsca, ale dzięki temu nie było nam aŜ tak zimno. Z drugiej jednak strony tak zdrętwiałam, Ŝe sama nie wiem, czy zamarzłam, czy nie. Czy Birch jest bardzo wściekły?

– Nie tyle wściekły, co chory ze strachu i niepokoju. Miałem uczucie, Ŝe coś jest nie w porządku i dlatego przyleciałem. – Sagę, czy myślisz, Ŝe on nam wybaczy? – Oczywiście. Birch bardzo cię kocha, Sunny. Ale nie rób więcej takich głupot, słyszysz? – Sagę? – Tak? – PrzeŜyliśmy. Harry i ja przeŜyliśmy dzięki temu, Ŝe dobrze ruszaliście głową. To nie znaczy, Ŝe nasz postępek stał się przez to mądrzejszy czy lepszy, ale oboje teraz wiemy, Ŝe bez pomocy nie dalibyśmy sobie rady. Co by się z nami stało, gdyby nie twoja płynąca intuicja, czy jak nazwać tę więź, istniejącą między bliźniakami? – Birch by cię odnalazł. – Nie jestem przekonana – wymamrotała Sunny. – Ale ja jestem. Birch by cię szukał, póki sam by nie padł. To masz jak w banku. A tak między nami, jaki diabeł w was wstąpił? – Anie będziesz krzyczał, jak ci powiem? – Nie. – Chcieliśmy się pobawić w śniegu. Nie moŜemy juŜ robić takich rzeczy, Sagę. Mój BoŜe, nadejdzie dzień, kiedy bez pomocy nie damy rady dojść do łazienki. Czy masz pojęcie, co się przy tym czuje? Opracowaliśmy plan, starannie się przygotowaliśmy. Chciałam, Ŝeby Harry miał trochę uciechy. Nigdy przedtem nie widział śniegu. Myślę, Ŝe drugi raz postąpiłabym dokładnie tak samo. I tyle! – Słyszę cię, Sunny. JuŜ dobrze. Następnym razem, kiedy zechcesz zrobić coś tak wariackiego, poinformuj nas zawczasu, będziemy przygotowani. – Zostawiliśmy wiadomość. śałowałam tylko, Ŝe nie ma z nami psów. – Widzę jakieś światła. O wiele mniej teraz pada. – Sagę dwukrotnie nacisnął klakson. Harry zrobił to samo. – Później trzeba

będzie odkopać skuter Harry’ego. Teraz moŜe pojechać z Ruby. W ułamku sekundy Birch zeskoczył ze swojej maszyny na ziemię. Na chwilę stanął jak wryty, a potem pędem puścił się ku siostrze. – Za taki numer powinienem obedrzeć cię ze skóry. Niewykluczone, Ŝe zrobię to później. Byłem chory ze zmartwienia i niepokoju, gdy odkryłem, Ŝe was nie ma. Po głowie chodziło mi tylko jedno: co warte będzie moje Ŝycie, Ŝycie nas wszystkich, gdy zabraknie nam ciebie. Zostanie tylko pustka. Libby przeŜyła to równie silnie jak ja. Bez przerwy czyni sobie wyrzuty i chce odejść. Sunny otarła łzy. – To jedna z najmilszych rzeczy, jakie mi kiedykolwiek powiedziałeś. Przepraszam za to, Ŝe się o nas tak zamartwiałeś. Zrobiłam to dla Harry’ego. PrzeŜyliśmy, Dla nas to bardzo waŜne, Ŝeby wciąŜ sprawdzać i poszerzać nasze moŜliwości. Tyle, Ŝe tym razem i czas, i miejsce okazały się nieodpowiednie. Wiesz co? Jestem pewna, Ŝe zrobiłabym to jeszcze raz. To samo przed chwilą powiedziałam Sage’owi. No, uściśnij mnie, wielki bracie, byle mocno. Och, nie płacz, Birch, nic mi się przecieŜ nie stało. PrzeŜyliśmy kilka trudnych chwil, ale tata pomógł nam je przetrwać. Był tuŜ obok, ilekroć okazywało się, Ŝe jest nam potrzebny. I naprawdę martwił się o Harry’ego. Dzięki za twoją troskę, Birch. No – wyszeptała bratu do ucha – przespałeś się z Libby? Bo jeśli ona myśli o odejściu, to z powodu tego, co czuje do ciebie, a nie z powodu mnie czy Harry’ego. Kocham cię! Kocham was wszystkich. I o to chodzi w rodzinie. Spójrz na Metaxasa i Ruby. Mogliby się nie zejść, gdyby nie ten kryzys. Pomyśl o tym, Birch. – W jej głosie było tak wielkie znuŜenie, Ŝe Birch poczuł, iŜ oczy mu ponownie zwilgotniały. – Z Harrym wszystko w porządku, prawda? – Jak najbardziej. – Uścisk Bircha wzmógł się. – Teraz się trzymaj, wracamy do pensjonatu. – Dzięki, Birch. Za wszytko.

– Podziękuj Sage’owi. To on cię przecieŜ znalazł. Był wspaniały. Będę musiał częściej mu to powtarzać. – Mmhym, zrób tak. KaŜdy od czasu do czasu lubi usłyszeć coś miłego. Muszę się przespać, Birch. – A myślałem, Ŝe zamówiłaś kanapkę z jajecznicą. – To teŜ. Kocham was wszystkich. Sagę przekopał się ku nim przez śnieg. – Birch, czy ona wspominała ci coś o tacie? – Mmhym, ale o tym porozmawiamy później, dobrze? Uzbierało się jeszcze parę spraw, które chciałbym z tobą obgadać. – Ja równieŜ mam kilka rzeczy, którymi chciałbym się z tobą podzielić. Zadekujemy się gdzieś i przeczekamy tę burzę. Muszę przyznać, Birch, Ŝe takiego śniegu w Ŝyciu nie widziałem. Myślę, Ŝe to, co zrobiliśmy, było niewiarygodnie głupie, całkowicie sprzeczne z logiką i zdrowym rozsądkiem. KaŜde z nas spokojnie mogło to przypłacić Ŝyciem. – Nie mieliśmy wyjścia, Sunny jest naszą siostrą. Ale cały czas myślałem o tobie, co byś zrobił w takiej sytuacji, a czego nie. Dziękuję, Ŝe przyleciałeś, Sagę. Sunny rozpłakała się. – Koniec ze łzami – wykrzyknął Metaxas. – Wszyscy Ŝyjemy i mamy się dobrze. Powinniśmy śmiać się i cieszyć. Wskakiwać do maszyn, jedziemy do domu. Nasi pasaŜerowie Ŝyją, koniecznie musimy ich nakarmić i zapakować do ciepłych łóŜek. Ani słowa więcej! – Uwielbiam, gdy przejmujesz dowodzenie – oświadczyła Ruby, opierając się o pierś Metaxasa. Głośno wyczyściła nos. – Zapewniałeś, Ŝe ich znajdziemy i oczywiście miałeś rację. Nie chcę nawet myśleć, co by się stało, gdybyś nie wziął spraw w swoje ręce i nie załatwił nam przyjazdu tutaj. Zawsze będę ci za to wdzięczna, Metaxas. Nic im nie będzie, prawda? – W jej głosie brzmiały prawdziwy niepokój i troska.

Znów zaczęła płakać. – Tak, moje słodkie maleństwo, tym dwojgu na pewno nic nie będzie. Przez kilka następnych dni będą prawdopodobnie odczuwali skutki tej eskapady, a niewykluczone, Ŝe podłapali jakieś przeziębienie, ale z tym poradzimy sobie bez trudu za pomocą antybiotyków i teksańskich domowych środków leczniczych. O nic się juŜ nie musisz martwić, zaufaj mi. – Powierzyłam ci moje Ŝycie. Metaxas, ja koniecznie muszę siusiu. – Najlepiej zatem zrobimy, jeśli odstawimy was, miłe panie, z powrotem do pensjonatu. Bardzo bym chciał, dziecinko, dzielić z tobą pokój – wymruczał męŜczyzna. – A ja myślałam o czymś bardziej... intymnym. Myślałam raczej o wspólnym łóŜku. – Jestem do usług, dziecinko. Wskakuj za kierownicę i jedziemy. Stary Teksańczyk wskaŜe wszystkim drogę. A wy, młodzi, nie zostawajcie za bardzo w tyle, słyszycie! – zarządził Metaxas gromkim głosem. – Naprawdę, aŜ miło spojrzeć. Tak się cieszę, Ŝe Ruby jest szczęśliwa – wymruczała Sunny. – Prawda, tato, Ŝe to wspaniale? – Powiedz jej, Ŝe jestem z niej dumny, córeczko. – A dlaczego sam jej tego nie powiesz? Będzie to miało dla niej większe znaczenie, gdy zrobisz to osobiście. Ona cię kochała, tatusiu. Ruby kocha nas wszystkich, a ciebie najbardziej. WciąŜ o tobie mówi. Czy dobrze się sprawiłam, tato? Czy Harry’emu naprawdę nic nie będzie? Jak to się stało, Ŝe nie rozmawiasz z Birchem? – Nie ma co, zadajesz mnóstwo pytań. – Byłoby miło, gdybyś na nie odpowiedział. – Sprawiłaś się naprawdę znakomicie, Sunny. Jestem z ciebie tak dumny, Ŝe o mało nie pęknę. Harry ‘emu nic się nie stało, juŜ za kilka dni odzyska swoją dawną formę. Birch nie jest gotów do rozmowy ze

mną. Wielu rzeczy dotychczas mi nie wybaczył. Jeśli on kiedykolwiek znajdzie się w potrzebie, będę pod ręką. PrzekaŜ mu to ode mnie, Sunny. – PrzekaŜę. Tato? – Co, córeczko? – Czy wolno mi juŜ teraz zasnąć? Zrobiłam wszystko, co kazałeś. – Tak, dziecinko. Solidnie sobie na to zapracowałaś. – Czy nadal będziesz o mnie dbał, tatusiu? – Zawsze i wszędzie, Sunny. Kaleka kobieta umościła się wygodniej w ciasnej kabinie skutera śnieŜnego. Siedziała tuŜ obok brata, a mokry śnieg palił ją w twarz. Nagle poczuła się cudownie rozgrzana, gdy czyjaś ręka łagodnie odsunęła z jej czoła zmroŜone kosmyki włosów. – Mówiłaś coś, Sunny? – krzyknął Birch – Rozmawiałam z tatą. Powiedział, Ŝe mogę juŜ iść spać... – Nie, Sunny, jeszcze nie. Proszę, nie zasypiaj jeszcze. – Tata mi pozwolił. Przekazał mi ponadto wiadomość dla ciebie. Powiedział, Ŝe będzie pod ręką, gdybyś kiedykolwiek go potrzebował. Musisz mu jednak najpierw wybaczyć. A to znaczy, Ŝe musisz otworzyć serce. Nie martw się o mnie. Tata opiekuje się mną i Harrym. Dobranoc, Birch. Kocham cię. Powiedz Sage’owi, Ŝe go kocham. Wszystkim powiedz, Ŝe ich kocham. Birch tak silnie zacisnął szczęki, Ŝe nie był pewien, czy nie rozlecą mu się na kawałki. – Masz o nią dbać, to dbaj, byle dobrze. Ten urzędowy Ŝargon nie bardzo do mnie przemawia. RównieŜ dla duchów i upiorów nie mam zrozumienia. Jeśli Sunny wierzy, Ŝe z tobą rozmawia, to niech jej będzie, ale ja tego nie kupuję. A te wszystkie pozytywne rzeczy trzeba było zrobić za Ŝycia. W moim rozumieniu śmierć nie kończy od razu wszystkiego. Jakoś nie potrafię sobie wyobrazić, Ŝe kiedykolwiek będę potrzebował pomocy z zaświatów. Przestań mącić Sunny w głowie,

zanim ona całkiem straci rozum. – Jeśli w to wszystko nie wierzysz, to z kim właściwie rozmawiasz? Maszyna zboczyła z drogi i wbiła się w zaspę pod kępą sosen. – Co? – Mówi się „Słucham, SIR?”, mógłbyś okazać mi trochę respektu. CzyŜbyś rozmawiał sam ze sobą? Obdarzano mnie za Ŝycia najrozmaitszymi epitetami, ale nikt jak dotąd nie nazwał mnie upiorem. Nie podoba mi się to. – PokaŜ mi się. – Nie mam takich moŜliwości. Mogę grać tylko kartami, jakie dostałem. Wiadomość była prościutka i nadal jest aktualna. MoŜesz ją albo całkiem odrzucić, albo odłoŜyć na później. Twój wybór. – Jesteś martwy. – CóŜ za błyskotliwa uwaga. Sunny nic się nie stało, będzie tylko spała całą dobę. Z Harrym takŜe wszystko w porządku. Odlecicie stąd i Ŝycie kaŜdego z was wróci na dawne tory. – Tyle to ja sam wiem. – Jest jednak wiele rzeczy, których nie wiesz, Birch. Idziesz w moje ślady i popełniasz te same błędy, co ja. Nienawidzisz mnie wprawdzie, ale we wszystkim naśladujesz. – Do tego nigdy nie dojdzie. – JuŜ doszło. Zdradziłeś swoją Ŝonę. Uderzyłeś ją, i to kilkakrotnie. Ja przy wszystkich moich wadach, nigdy nie podniosłem ręki na twoją matkę. – To, co robiłeś, było jeszcze gorsze. – Nie istnieje nic gorszego niŜ przemoc. NIC. – Coś mi tu nie gra. Sunny powiedziała, Ŝe będziesz pod ręką, jeśli będę cię potrzebował. Ale ja cię wcale nie potrzebuję, co więc tutaj robisz, do jasnej cholery? – Po prostu ci odpowiedziałem, gdy mnie zagadnąłeś. Wbij to sobie do głowy: nie chcę, Ŝebyś był taki jak ja. Chcą, Ŝebyś był sobą. Wiem, Ŝe

ci się uda. Nie będę ci składał Ŝadnych obietnic, jeśli idzie o Sunny czy kogokolwiek innego. Do zobaczenia, Birch. – Nie sądzę, byśmy się jeszcze spotkali. Birch zatrzymał swój pojazd za maszyną Metaxasa. W ułamku sekundy wielki Teksańczyk podbiegł i wziął Sunnny na ręce. – Prowadź, słodkie maleństwo. Birch z rękoma na biodrach patrzył, jak dwaj ludzie Metaxasa podnoszą Harry’ego. Inwalida czuł się zaŜenowany i wytrącony z równowagi. – Birch, dzięki, Ŝe ruszyłeś nam na ratunek. Słowo „przepraszam” niewiele znaczy, ale innych nie znam. Chcę tylko, Ŝebyś wiedział, Ŝe nie przeŜylibyśmy bez pomocy, jakiej udzielił nam twój ojciec. Sunny usnęła, prawda? – Mmhym. – Najpierw dostrzegłem światło, a potem zrobiło mi się ciepło na całym ciele. Myślę, Ŝe twój ojciec uznał mnie za członka rodziny. Początkowo myślałem, Ŝe to jakieś bzdury, Ŝe oboje majaczymy czy coś w tym rodzaju. Ale Ŝebyś ty wiedział, człowieku, jak szybko się nawróciłem. Tak czy inaczej, dziękuję ci. Birch skinął głową. Harry na początku myślał dobrze. To wszystko były bzdury. – Jak się czujesz, Birch? – spytała go Libby. – W porządku, a ty? – Zmarzłam, ale to nic takiego. Gorąca herbata i suche ubranie postawią mnie na nogi. Mam jednak podejrzenia, Ŝe w twoim przypadku herbata i suche ciuchy nie wystarczą. Dobrze zgadłam? – Później porozmawiamy, Libby. Idź z Ruby i pomóŜ jej zapakować Sunny do łóŜka. My zaopiekujemy się Harrym. – Co by to nie było, Birch, daj sobie trochę luzu. Zbyt wiele od siebie wymagasz.

– Zostaw mi herbatę, ale dodaj coś do niej, oprócz cukru, dobrze? – Załatwione. – No i co ja teraz mam robić? – mruknął Birch. – Czy mam iść za głosem serca, czy raczej słuchać kogoś, dla kogo nie mam cienia szacunku, a kto poza tym juŜ nie Ŝyje? – WciąŜ mamrocząc pod nosem otworzył drzwi przed ludźmi Metaxasa, niosącymi Harry’ego. Inwalida radośnie podniósł do góry otwartą dłoń, na co Birch z uśmiechem odpowiedział identycznym gestem. Są pewne sprawy w Ŝyciu, które lepiej pozostawić bez odpowiedzi.

Rozdział ósmy Birch Thornton siedział samotnie, wpatrując się w ogień. Przez ostatnie kilka godzin popijał szkocką i palił jednego papierosa za drugim. Rozejrzał się dookoła zastanawiając się, dlaczego nikogo nie ma. Z trudem znosił tę swoją samotność, gdyŜ nienawidził myśli, które nieprzerwanie tłukły mu się po głowie. Węch podpowiadał mu, Ŝe juŜ wkrótce będzie obiad. Birch był ciekaw, czy i do stołu przyjdzie mu usiąść w pojedynkę. Wszyscy inni chyba jeszcze spali. Jego wzrok spoczął na butelce szkockiej. Wypił juŜ dosyć, ale z drugiej strony, ile to jest „dosyć”? Kto niby miał o tym decydować? Birchowi marzyło się, Ŝeby zrobić do tego kogoś parę min. Odsunął od siebie butelkę. Płomienie tańczyły przed jego oczami, przypiekając mu stopy. Jeszcze nigdy tak bardzo nie rozkoszował się ciepłem. Czy matka się o nich martwiła? A Celia, czy choć trochę orientowała się, co się działo tutaj, w Vermont? Na pierwsze pytanie skłonny był odpowiedzieć twierdząco, na drugie przecząco. Jak długo jeszcze Libby miała zamiar wypoczywać? W głębi duszy podejrzewał jednak, Ŝe dziewczyna nie spała w ogóle. Przypuszczalnie siedziała skulona w swoim pokoju, podobnie jak on wpatrując się w ogień i borykając z myślami. A przecieŜ wszyscy byli Ŝywi, bezpieczni i zdrowi, co się najbardziej liczyło. Birch oparł stopy mocno o podłogę. Musiał wstać, poruszać się, rozjaśnić nieco umysł. Poczuł zapach świeŜo parzonej kawy, rozbefu i cynamonu. Smakowite wonie zapowiadały obfity i poŜywny obiad. Tylko czy ktoś będzie go jadł? Birch podszedł do frontowego okna i zapatrzył się na biały świat wokół pensjonatu. Jak długo jeszcze będą tu uwiązani? Jeden dzień, dwa, trzy? Zapragnął nagle móc otworzyć drzwi, wyjść na zewnątrz i nigdy nie wrócić. Kiedyś juŜ tak zrobił, gdy po swoim wypadku wyjechał z Nevady. Uciekał, aby odnaleźć siebie.

Kłopot polegał jednak na tym, Ŝe niczego nie osiągnął. Stare demony nadal go ścigały, tylko Ŝe teraz jego sytuacja była znacznie trudniejsza. Ojciec miał rację twierdząc, Ŝe on, Birch, idzie w jego ślady. A Ŝeby to wszystko szlag trafił, faktycznie szedł za ojcem krok w krok. Zdał sobie sprawę z obecności Sage’a dopiero wtedy, gdy poczuł kojącą rękę brata na swoim ramieniu. Przedtem nie słyszał niczego. – Sądziłem, Ŝe będziesz spał aŜ do jutra, Sagę. – TeŜ tak myślałem, ale jak widzisz, juŜ jestem na nogach. Co się dzieje, Birch? Pamiętaj, Ŝe co dwie głowy to niejedna. Jak dotąd we dwójkę na wszystko znajdowaliśmy radę. – Chyba tylko dlatego, Ŝe byliśmy dziećmi i tak nam się wydawało. – To jakim cudem by nam się udawało zawsze znaleźć właściwą odpowiedź? – Sam nie wiem – odparł Birch. – MoŜe usiądziemy i napijemy się czegoś? – Wypiłem juŜ więcej niŜ powinienem. Przytrafiło mi się coś dziwnego i teraz nie daje mi to spokoju. – Cały zamieniam się w słuch, Birch. – Myślę, Ŝe w drodze powrotnej do pensjonatu śniłem na jawie czy coś w tym rodzaju. MoŜe tak zdrętwiałem z zimna, Ŝe... odbyłem rozmowę z tatą. Byłem trochę niespokojny z powodu Sunny. Powiedziała mi... cóŜ, powiedziała, Ŝe juŜ wcześniej z nim rozmawiała. Przez całą drogę coś mruczała i mamrotała. W pierwszej chwili pomyślałem, Ŝe ma wysoką gorączkę i bredzi. Nie dam zresztą głowy, czy faktycznie tak nie było. Oświadczyła, Ŝe ma dla mnie wiadomość od tarty, a mianowicie, Ŝe jeśli kiedyś zaistnieje taka potrzeba, mogę zawsze na niego liczyć. Wściekłem się, bo całe Ŝycie mogliśmy na niego liczyć jak cholera. Z tej złości mruczałem do siebie. No wiesz, wygarnąłem mu, co o nim myślę, a ten skurczybyk mi odpowiedział! – I w dodatku mówił rzeczy, których nie miałeś najmniejszej

ochoty słuchać, prawda? – podsunął Sagę, wyciągając nogi na niskim stoliku przed kominkiem. – Muszę przyznać, Ŝe były momenty kiedy myślałem, Ŝe juŜ nigdy w Ŝyciu nie zdołam się rozgrzać. Mmmm, jak miło koło ognia. – Taak. Powiedział, Ŝe robię co w mojej mocy, aby pójść w jego ślady, a on nie chce na to patrzeć. On wiedział... róŜne rzeczy. MoŜe te myśli podsunęło mi moje własne nieczyste sumienie. Ty uwierzyłeś w tę bzdurę, prawda? Sagę wyszeptał: – Mmhym. – Sunny teŜ? – Tak. – PrzecieŜ to bzdura, Sagę. – JeŜeli to bzdura, to dlaczego o niej rozmawiamy? – PoniewaŜ kompletnie nie potrafię tego pojąć. Sagę wyglądał na zamyślonego, gdy podobnie jak brat wpatrywał się w płomienie. – Myślę, Ŝe to jedna z tych rzeczy, w które albo wierzysz, albo nie. Ja to przeŜyłem, więc wierzę bez zastrzeŜeń. Przypuszczam, Ŝe Sanny widzi to podobnie. Co do Harry’ego, to na dwoje babka wróŜyła. Poza tym jest Ruby, która twierdzi, Ŝe teŜ z nim rozmawiała. Metaxas oświadczył, Ŝe pokazano mu drogę w dół. Przysięga, Ŝe odbył całą konwersację z głosem, który twierdził, Ŝe nazywa się Major. Ten potęŜny teksańczyk nie naleŜy do ludzi, którzy daliby się nabrać na coś, co ty nazywasz bzdurą. Przyjmijmy zatem, Ŝe mogło być tak albo siak, i przestańmy ten temat wałkować. – To nie takie proste. Powiedziałem wiele niemiłych rzeczy, bo tak się w tym momencie czułem. Wyrzuty sumienia. Dziś w nocy przespałem się z Libby. Występuję o rozwód. – Ooo.

– Na nic więcej cię nie stać? – Czy planujesz... a co z Libby? – Twierdzi, Ŝe rzuci centrum rehabilitacyjne. Nie z powodu Sunny, lecz z powodu mnie. Ona... poszliśmy do łóŜka, poniewaŜ... Sagę, to było dla nas doświadczenie, którego nie zapomnimy do późnej starości. – Tata miał rację, idziesz w jego ślady. Do cholery, a cóŜ to za sposób myślenia? On teŜ dla wszystkiego znajdował racjonalne uzasadnienie. A tymczasem sprawa jest trywialnie prosta: zdradziłeś swoją Ŝonę. A przedtem ją pobiłeś. I tego się w Ŝaden sposób nie da usprawiedliwić. Tata nigdy nie podniósł na mamę ręki. – Zamierzam się rozwieść. – Rozwód teŜ nie jest usprawiedliwieniem. Wszystkie małŜeństwa przeŜywają wzloty i upadki. I wymagają ustawicznej pracy, w dzień i w nocy, a nie jest to łatwe. Kochasz Libby? Czy chodzi tylko o seks? – Jest cudowna. Szczera i bezpośrednia. J zupełnie nie wyrachowana. Ma swoją hierarchię wartości i kieruje się tym, co słuszne. Wiele mamy ze sobą wspólnego, w przeciwieństwie do Celii, z którą niemal wszystko mnie dzieli. Libby jest ciepła, troskliwa i pełna zrozumienia. – Wszystko to moŜe być prawdą, a jednak poszła do łóŜka z Ŝonatym męŜczyzną. Musisz przyznać, Ŝe coś tu nie gra, Birch. – Nie bądź taki cholernie zasadniczy, Sagę. I nie gadaj mi, Ŝe nigdy nie odczuwałeś pokusy. – Cały czas to właśnie usiłuję ci powiedzieć. Kocham Iris tak bardzo, Ŝe czasami serce mnie boli. Lubimy się, Birch. Jesteśmy nie tylko kochankami i rodzicami, ale takŜe przyjaciółmi. Iris i dzieciaki to całe moje Ŝycie. Zupełnie sobie nie wyobraŜam, Ŝe kiedykolwiek zechcę to zmienić. – Dobry syn i dobry mąŜ. – Mam taką nadzieję. Jak juŜ powiedziałem, to całe moje Ŝycie.

Wpadło mi coś teraz do głowy i nie zdąŜyłem sobie tego przemyśleć, ale posłuchaj. Zacznijmy od tego, Ŝe tata umarł, a ty nie przyjechałeś na jego pogrzeb. Niewykluczone, Ŝe jeśli uda ci uporać jakoś z tą myślą, inne rzeczy same wskoczą na miejsce. Potraktuj to jako punkt wyjścia. – Nie dałem rady. Bardzo się starałem, naprawdę chciałem przyjechać, ale się nie udało. Czy myślisz, Ŝe sam nie ubolewam nad faktem, Ŝe nie wziąłem udziału w pogrzebie własnego ojca? – Oczywiście, Ŝe bardzo tego Ŝałujesz, a z tego płynie poczucie winy. Musisz sobie z tym poradzić, Birch. Jeśli okaŜe się, Ŝe jest ci potrzebna pomoc profesjonalna, skorzystaj z niej. W proszeniu o pomoc nie ma nic złego. W głębi serca mam absolutną pewność, Ŝe gdyby nie ojciec, nie byłoby mnie tutaj. I tego głębokiego przekonania nic ani nikt nie zdoła zmienić. Tata pomagał mi takŜe później, juŜ po wylądowaniu. Pomagał równieŜ Sunny. Nie moglibyśmy oboje aŜ tak bardzo się mylić. I nic się z tym nie da zrobić. – Słowo, którego szukasz, brzmi „bzdury . – To twoje słowo, nie moje – zaprotestował Sagę. – Wygląda na to, Ŝe do obiadu zasiądziemy tylko we dwóch. Recepcjonistka mówiła, Ŝe był do nas jakiś zamiejscowy telefon. Chodźmy to lepiej sprawdzić. Mama musi juŜ być chora ze zmartwienia. Piętnaście minut później Birch trzymał słuchawkę tak, Ŝe obaj mogli słyszeć pełen ulgi głos matki: – Martwiłam się o was, ale bez przesady – oświadczyła. – Wasz ojciec zaręczył, Ŝe wszystko się dobrze skończy. Często mnie ostatnio odwiedzał. Wiem, Ŝe to brzmi absurdalnie, ale jest faktem. Opiekował się wami wszystkimi. Czy jesteście zupełnie pewni, Ŝe z Sunny i Harrym wszystko jest w porządku? – Najzupełniej, mamo – odparł Sagę. – Birch nie do końca wierzy w te historyjki o tacie.

– Uwierzy, gdy sam znajdzie się w kłopotach. Ja teŜ na początku miałam z tym pewne trudności. MoŜliwe zresztą, Ŝe juŜ wszyscy kwalifikujemy się do domu bez klamek. Dbajcie o siebie i uściskajcie ode mnie kaŜdego, nawet Metaxasa. – Zrobione, mamo. – Chcę zadzwonić do Iris. Wiem, Ŝe mama przekaŜe jej wiadomości, ale chcę usłyszeć jej głos. Napij się czegoś mocniejszego, Birch, bo jesteś bielszy niŜ ten śnieg za oknem. Czy chcesz, Ŝebym po rozmowie z Iris zadzwonił takŜe do Celii? – Taak. Trzydzieści minut później Sagę podał bratu słuchawkę. – Zaraz odbierze. Kolacja gotowa, a ja jestem tak głodny, Ŝe zjem chyba konia z kopytami. Birch wyciągnął rękę po słuchawkę i przycisnął ją do ucha. Zamrugał, usłyszawszy głos na drugim końcu drutu. – Kto mówi? – Jeff. Jeff Lassiter. Celii tu nie ma, Birch. Czy mam jej coś przekazać? Birch zacisnął zęby, a ręka sama zwinęła mu się w pięść. – Co ty, u diabła, robisz w mieszkaniu mojej Ŝony, Lassiter? – Mieszkam tutaj. Twoja matka spłaciła mnie dzisiaj, a Tortolow dopilnował, Ŝebym się natychmiast wyniósł z kasyna. Bez prawa powrotu, starannie o to zadbał. To tyle nowin. Celia poszła na obchód klubów. Powiedziała, Ŝe mogę mieszkać, póki czegoś sobie nie znajdę. Masz jakieś kłopoty, Birch? – spytał Jeff w taki sposób, jakby rozmawiał o pogodzie. – Hej, a tak przy okazji, naleŜą ci się gratulacje. Idę o zakład, Ŝe będziesz wspaniałym ojcem. Celia póki co jest trochę kapryśna i zachłanna, ale moŜe się wyrobi na dobrą matkę. Coś jeszcze braciszku? Birch przerwał połączenie. W ustach miał kompletnie sucho, z

trudem przełknął i potykając się, ruszył do jadalni. CięŜko opadł na krzesło, oczy miał szkliste, spojrzenie niewidzące. Zaniepokojony Sagę poderwał się na nogi. – Co się stało? – Tylko tyle, Ŝe cały mój świat stanął na głowie. Zadzwoniłem do Celii, a odebrał Jeff Lassiter. Powiedział, Ŝe mama go spłaciła i zabroniła wracać. Mówił takim tonem, jakby opowiadał o letniej burzy. Powiedział, Ŝe Celia pozwoliła mu zostać, póki sobie czegoś nie znajdzie. A potem sukinsyn pogratulował mi mojej nowej Ŝyciowej roli: roli ojca. – Hę? – Słyszałeś. – A od kiedy dajesz wiarę takim bękartom? – wybuchnął Sagę. – Czy Celia była przy tym? Rozmawiałeś z nią? – Stary Jeff oświadczył, Ŝe poszła na obchód klubów. Muszę się czegoś napić. – Przyniosę ci. Wyglądasz tak, jakbyś miał zaraz upaść na twarz. Siedź spokojnie. – Powiem ci coś ciekawego, Sagę. Nie mógłbym się teraz ruszyć, nawet gdyby od tego zaleŜało moje Ŝycie. Whisky równieŜ niczego nie załatwi. – Wiem o tym. Chcę tylko przywołać jakieś kolory na twoją twarz. To nie był udany dzień. – Przeciwnie, był. Znaleźliśmy Sunny i Harry’ego. Celia... O BoŜe, i co ja mam teraz robić? – Nie wiem, Birch. Tę sprawę będziesz jakoś musiał załatwić sam, nikt ci tu nie moŜe pomóc. ChociaŜ z drugiej strony... – Znam juŜ te twoje miny, Sagę. Z drugiej strony, co? – Pewnie nigdy na to nie pójdziesz... – Nie pójdę na co? Przestań mówić zagadkami. Jak na razie sam nie

wiem, na jakim świecie Ŝyję. Co? – CóŜ, tak sobie myślałem o ... no wiesz... o tacie. – Och, daj spokój, Sagę. – No dobra. Serdeczne gratulacje! Nie ma wspanialszego uczucia nad to, które cię ogarnia, gdy patrzysz na swego pierworodnego. – W przypadku ciebie i Iris. Ale my z Celią... – Czasami wszystko idzie na opak. Jest tak cholernie łatwo uzyskać rozwód. Ale w grę wchodzi dziecko, o ile Lassiter mówi prawdę. To juŜ nie jest tylko sprawa między Celią, tobą i Libby. Doszła czwarta osoba: niewinne dziecko. Musisz sobie wszystko bardzo starannie poukładać w głowie, Birch. – Przede wszystkim muszę porozmawiać z Celią. – Niewątpliwie. Czy mogę coś dla ciebie zrobić? – Nigdy nie krępowałem się prosić cię o pomoc. To mi wygląda na jeden z tych przypadków, kiedy będę musiał poradzić sobie sam. – Libby? – Myślę, Ŝe coraz bardziej się w niej zakochuję. Jest taka naturalna i prawdziwa. Jasne, Ŝe o Celii swego czasu myślałem dokładnie to samo. Prawdę mówiąc, w Kostaryce była naturalna i prawdziwa. A przynajmniej tak mi się wydawało. MoŜe to wcale nie jest wina Celii, tylko moja. Podejrzewam, Ŝe naprawdę jestem nieodrodnym synem Imperatora. Koń by się uśmiał, no nie? – Trudno się z tym nie zgodzić. – – Idę do siebie. Tyle wypiłem, Ŝe kręci mi się w głowie, a tu jest duszno. Muszę pomyśleć. – Myślenie ma kolosalną przyszłość. Sam teŜ poświęcam mu sporo czasu. Co mam powiedzieć Libby, kiedy zejdzie na obiad? – Powiedz jej to, co uwaŜasz za słuszne. Sprawdź, co u Sunny i Harry’ego, dobrze, bo ja mogę niechcący zasnąć w trakcie robienia porządków we własnej duszy. Podejrzewam, Ŝe takie zajęcie wymaga ogromnego intelektualnego wysiłku.

– Idź juŜ wreszcie! – ponaglił go Sagę. CięŜko westchnął nakładając sobie na talerz solidną porcję. Niedługo pojawi się na świecie kolejny Thornton. Komitet powitalny nie miał sobie równych. Balony i kolorowe papierowe serpentyny zwieszały się z dachu, psy szczekały, dzieci śmiały się, a wszyscy padali sobie w ramiona. Góry jedzenia i ciasto w kształcie samolotu zapełniały stoły w Sunrise. – Póki Ŝyję, nie chcę więcej oglądać śniegu na oczy – oświadczyła Ruby. – W takim razie, moje słodkie maleństwo, udamy się na jakąś bujną rajską wyspę, gdzie słońce świeci przez siedem dni w tygodniu. Po ślubie, oczywiście. A teraz niech wszyscy uwaŜnie słuchają, bo moŜemy juŜ nigdy tu nie wrócić. Dla kaŜdego z was drzwi tam będą zawsze stały otworem – obwieścił Metaxas tubalnym głosem. – Dziesięć dni to więcej niŜ dosyć – powiedziała Sunny, jej głos zdradzał napięcie. – Oboje z Harrym serdecznie wszystkich przepraszamy za wywołanie takiego zamieszania i niepokoju. Chcemy jednocześnie podziękować za przyjście nam z pomocą. Myślę, Ŝe powinniśmy teraz wznieść toast za tego, który sprawił, Ŝe wszystko dobrze się skończyło. Za mojego tatę! Oczy Fanny wypełniły się łzami. Tak bym chciała, Ŝebyś był tu z nami, Ash, i usłyszał to na własne uszy, pomyślała. – Wiem, o czym myślisz, Fanny i wiem, Ŝe Ash jest gdzieś tam w górze i wszystkiemu się przysłuchuje. Ty teŜ masz tego świadomość. – To prawda. Jesteś pewien, Ŝe takie podniecenie ci nie zaszkodzi, Marcus? – Chyba sobie Ŝartujesz. Uwielbiam to. Ile razy mam ci jeszcze powtarzać, Ŝe całym sercem kocham twoją rodzinę? Teraz, gdy wszyscy bezpiecznie wrócili do domu, musimy pomyśleć o tym, jak najlepiej ulokować naszą trójkę. Gdzie chciałabyś mieszkać, Fanny?

– Na razie wprowadźmy się do apartamentu na dachu. Na nowo tam wszystko urządzę, a ty w tym czasie moŜesz się bawić automatami do gry. Jak juŜ całkiem wydobrzejesz, to we trójkę wybierzemy się gdzieś na długą wycieczkę. Tylko ty, ja i Daisy. Oto nastał pierwszy dzień z reszty naszego długiego i szczęśliwego Ŝycia. Dzieci i ja nie mieliśmy jeszcze okazji do wspólnej rozmowy. Czy nie będzie ci przeszkadzało, jeśli porozmawiam z nimi teraz o ich ojcu? Chciałabym usłyszeć, co oni mają na ten temat do powiedzenia. Myślę, Ŝe Birch równieŜ powinien tego wysłuchać. Wygląda moim zdaniem na bardzo mocno zagubionego. TakŜe Celia jest cicha i milcząca. Mam jak najgorsze przeczucia, jeśli idzie o ich małŜeństwo. – Nie mieszaj się do tego, Fanny. – Nie będę. Jesteś pewien co do Asha? – Całkowicie. – Posłuchajcie wszyscy, chcę, o ile nikt nie ma nic przeciwko temu, Ŝebyście podzielili się z pozostałymi waszymi doświadczeniami z Vermont. Ja sama teŜ mam wam coś do powiedzenia. Kto chciałby zacząć? – Ja – odparła Sunny, ujmując rękę Jake’a. Jej twarz wyraŜała głęboką powagę. – Myślę, Ŝe to ja rozpętałam tę aferę. A zaczęło się tak... Zmierzch juŜ zapadał gdy Marcus, jako ostatni, przedstawił swoją historię. Nie dojedzone potrawy zostały na talerzach, lody się roztopiły, kawa wystygła, ale nikt nie zwracał na to uwagi. – Za Asha. Niech jego skrzydła otoczą nas wszystkich. – A na koniec, mam w torebce coś dla jednej z osób przy tym stole. Jest to coś absolutnie specjalnego. – Pod ostrzałem pełnych ciekawości spojrzeń całego towarzystwa Fanny sięgnęła do torebki. Wyjęła mały zapakowany w bibułkę pakiecik i wręczyła Jake’owi. – Twój dziadek przeznaczył to dla swego wnuka. Z tyłu kazał wygrawerować

wiadomość dla ciebie. Przeczytać ją moŜna tylko przez szkło powiększające. Jest wyjątkowa, Jake. Po twarzy chłopca strumieniami ciekły łzy. Wybiegł z pokoju, ściskając w dłoni pakiecik. – Nie, nie, pozwól mu wyjść. Musi pobyć trochę sam na sam ze swoim podarunkiem. – Co tam jest napisane? Co to za wiadomość? – zewsząd padały pytania. – Nie wiem. Ash mi nie powiedział. Jak juŜ mówiłam, bez lupy nie da się tego przeczytać, chociaŜ jestem pewna, Ŝe chłopiec jakoś odcyfruje słowa. Podejrzewam, Ŝe jest to całkowicie prywatna, osobista wiadomość przeznaczona wyłącznie dla Jake’a. – Wszyscy ze zrozumieniem kiwnęli głowami. – Gorące paszteciki dyniowe z prawdziwą bitą śmietaną – oznajmiła Iris bez tchu. Fanny ujęła dłoń męŜa. Odpowiedział uściskiem, zupełnie jak za dawnych czasów. Wszystkie jej pisklęta powróciły do gniazda. – Muszę iść do toalety, Marcus. Chcę, Ŝebyś się pod moją nieobecność zastanowił nad jedną sprawą. Co zamierzamy zrobić z resztą naszego Ŝycia. PodróŜowanie jest cudowne, ale ty jesteś zbyt młody na to, Ŝeby nic nie robić. Trzeba mieć jakieś zajęcie, no wiesz, trzeba coś z siebie dawać. Musimy wymyślić coś takiego, co będziemy mogli robić wspólnie. Fanny przeprosiła i wstała od stołu. Łazienka na górze była zajęta. Kobieta oparła się o ścianę i czekała. Kogo przed chwilą brakowało przy stole? Oczywiście Jake’a. śona Chue wyszła po coś na zewnątrz, ale juŜ wróciła i stała przy piecu. Celia? Tak, Celia opuściła towarzystwo juŜ jakiś czas temu. Czy to ona zajmowała łazienkę? Korytarz był długi i jasno oświetlony. IleŜ to razy ona, Fanny,

przemierzała tę drogę, idąc do pokoju, w którym mieściła się stalowa kasa pancerna. Teraz pomieszczenie to zajmował Jake. Starsza pani zwróciła uwagę, Ŝe drzwi do jego sypialni były zamknięte. Chłopak prawdopodobnie siedział na łóŜku z prezentem od dziadka w dłoniach. Fanny pomyślała, Ŝe mały z pewnością płacze. Jej własne oczy teŜ zwilgotniały. Pokój po drugiej stronie korytarza był swego czasu szkolnym pokojem Sallie. Dzisiaj zajmowały go wspólnie Polly i Lexie. Dawną sypialnię Simona przeznaczono obecnie dla gości, a pokój Asha urządzono dla bliźniaków, które miały się niedługo urodzić. Fanny wolnym krokiem przeszła korytarzem do tego właśnie pokoju. Pachniało tam jeszcze świeŜą farbą i klejem do tapet. Kobieta rozejrzała się. Jedna ściana ozdobiona została kolorowymi postaciami z kreskówek Disneya, dwie pomalowano na biało. A co będzie na czwartej? – zastanawiała się Fanny. Stary fotel na biegunach, w którym kiedyś ona sama kołysała wszystkie swoje dzieci, stał teraz przykryty prześcieradłem. Wyściełające go haftowane poduszki wciąŜ były piękne, chociaŜ mocno juŜ podniszczone. Przechowywanie tego wszystkiego było w stylu Iris, równie sentymentalnej, jak jej teściowa. Obok stały dwa dziecięce łóŜeczka przykryte materiałem w kwiaty. Fanny uniosła róg pokrycia. Ujrzała sprzęty, które swego czasu słuŜyły Birchowi i Sage’owi. Zostały oczyszczone papierem ściernym i ponownie polakierowane. Plastikowy sznurek wymieniono na nowy. W głowie Fanny kołatało słowo „tradycja”. Kobieta zajrzała do przylegającej garderoby. W samym rogu stało tam dziecinne łóŜeczko Sunny. Z powykrzywianymi prętami i porysowanym wezgłowiem, nie nadawało się juŜ do reperacji, ale Iris nadal je przechowywała. A moŜe jakimś cudem uda jej się doprowadzić mebelek do stanu uŜywalności? Czując czyjąś obecność w pokoju, Fanny odwróciła się. – Celia?

Młoda kobieta przytaknęła. – Jaki to ładny pokój. A pewnie będzie jeszcze piękniejszy, gdy zostanie wykończony. Jej teściowa odpowiedziała chłodno i z rezerwą: – Dawno temu, za młodzieńczych czasów Asha mieściła się tu jego sypialnia. Potem zamieszkali tu moi synowie. Mieli wtedy po jakieś dziesięć lat. Z okien tego pokoju roztacza się przepiękny widok. – Nie myśl przypadkiem o tych obrzydliwych fotografiach, Fanny, pomyślała. – Nigdy w Ŝyciu nie miałam własnego pokoju. Prawdę mówiąc, w okresie dorastania w ogóle mało co miałam. – Doprawdy? – śadna inna odpowiedź nie przyszła starszej pani do głowy. Nie zadawała pytań, bo nie Ŝyczyła sobie nic wiedzieć o tej młodej kobiecie, z którą oŜenił się jej syn. – Czekałaś, aŜ się zwolni łazienka? – Tak. Myślisz, Ŝe Iris będzie mi miała za złe, jeśli się trochę rozejrzę? – Nie wiem, Celio. Czemu jej nie zapytasz? Kobieta kiwnęła głową, gdy teściowa wychodziła z pokoju. Fanny na kilka sekund zatrzymała się w korytarzu. Sama właściwie nie wiedziała, dlaczego. Przez chwilę słuchała, a na jej wargach błąkał się lekki uśmieszek. Fotel na biegunach w dalszym ciągu skrzypiał. Nic nie pomagało. Swego czasu chwytała się dosłownie wszystkiego, byle tylko zlikwidować to skrzypienie, ale niewiele osiągnęła. Najwyraźniej Iris równieŜ nie mogła poszczycić się sukcesem w tej dziedzinie. Na koniec Fanny przywykła do tego dźwięku i lekkie skrzypienie stało się dla niej źródłem pociechy i ukojenia. Ten sam dźwięk usłyszała i teraz, wiedziała więc, Ŝe Celia buja się w starym fotelu. Zadziwiające. Fanny myła właśnie ręce, gdy usłyszała cięŜkie kroki mijające drzwi od łazienki. Rozpoznała Bircha, który zawsze stąpał z pięty, podczas gdy Sagę chodził całą stopą o wiele lŜejszym krokiem. Fanny

potrząsnęła głową. Jakie to dziwne, Ŝe coś takiego akurat teraz przyszło jej na myśl. Przysiadła na brzegu wanny. Czekała. – Toczy się tam teraz prawdziwa konferencja na szczycie. Czy nie masz przypadkiem ochoty dowiedzieć się, w czym rzecz? – Nie mój interes, Ash. Co ty właściwie tutaj robisz? Myślałam, Ŝe pojawiasz się tylko w nagłej potrzebie. Nie zrozum mnie źle, wcale nie jestem niewdzięczna. – A skąd załoŜenie, Ŝe moja obecna wizyta nie jest podyktowana naglą potrzebą? – Wszędzie panuje spokój. Wszystkie pisklęta wróciły do gniazda. Aha, Ash, dałam Jake’owi twoje skrzydła. To dlatego przybyłeś, prawda? Celia widziała... słyszała... czy to... ? Chłopak miał łzy w oczach, Ash. Uciekł do swojego pokoju. Zrobiłam to, co chciałeś. Mam nadzieję, Ŝe jesteś zadowolony. – Tak, o tak. Dziękuję ci, Fanny. – Masz dziwny głos. CzyŜbyś płakał? – SkądŜe znowu. Tylko tutaj mocno się zachmurzyło. Para wodna. No wiesz, wilgoć i temu podobne. Głos się od tego zmienia. Kobieta odpowiedziała miękko i ze współczuciem: – Rozumiem, Ash. – Wiem, Ŝe mnie rozumiesz. No więc jak, idziesz posłuchać? – Chcesz, Ŝebym ich podsłuchiwała? Nigdy w Ŝyciu nie zniŜyłam się do tego. – Zawsze musi być ten pierwszy raz. Pamiętaj o zdjęciach. – To jedna z przyczyn, dla których się waham. Wprost nie mogę na nią patrzeć. Bujała się w moim fotelu na biegunach. Sama słyszałam. – MoŜe nabiera wprawy. – W czym? O, BoŜe! Ash, czy dajesz mi do zrozumienia... – Sama to sobie wykombinuj, Fanny. – Nie mogę przecieŜ szpiegować własnego syna. Zdecydowanie

odmawiam. – A co byś powiedziała na zmarudzenie kilku minut na korytarzu? Szwy w pończochach ci się przekrzywiły i musiałaś je poprawić, sznurowadła ci się rozwiązały, czy coś w tym stylu. – Ash, kto dzisiaj nosi pończochy? A jedyne sznurowane buty, jakie posiadam, to adidasy. Dzisiaj włoŜyłam pantofle na wysokich obcasach. Zamierzam pozostać tutaj jeszcze kilka minut, a potem schodzę na dół. – Cholera, to cała ty. Jutro będziesz mnie zaklinać, abym się dowiedział, co się stało. Nie zamierzam odwalać całej brudnej roboty za ciebie. – I vice versa. Co ty na to? – Nie wzywaj mnie. We właściwym momencie sam się zgłoszę. – Znakomicie – prychnęła Fanny. Pięć minut później starsza pani cicho otworzyła drzwi. Zadowolona, Ŝe korytarz jest pusty, na palcach podeszła do schodów. Z dziecinnego pokoju doszły ją głosy tamtych dwojga, Birch mówił głośno, wyraźnie rozgniewany. Potykając się z pośpiechu o własne stopy, Fanny popędziła na dół. Głosy z góry goniły za nią aŜ na półpiętro, potem śmiech dzieci całkowicie je zagłuszył. Westchnęła. Niekiedy lepiej jest nie wiedzieć wszystkiego. Głos Bircha był chłodny i opanowany, brzmiał w nim gniew. – Co robisz na górze, Celio? – Musiałam skorzystać z łazienki. Czy miałam cię prosić o pozwolenie? Była tu twoja matka, więc zatrzymałam się, Ŝeby obejrzeć pokój. Po zapachu świeŜej farby domyśliłam się, Ŝe będzie to pokój noworodka. Ale wnosząc z twojej miny, znowu zachowałam się nieodpowiednio. Wybacz mi proszę, juŜ wychodzę. – Poczekaj Celio, musimy porozmawiać. To miejsce nadaje się do

tego celu równie dobrze, jak kaŜde inne. – Nie zgadzam się z tobą. Nawet nie wiem, dlaczego tak bardzo nalegałeś, Ŝebym tu dzisiaj z tobą przyjechała. Nie mam cienia wątpliwości, Ŝe nie przepadasz za moim towarzystwem, a ja z całą pewnością nie lubię tu przyjeŜdŜać. Nie zamierzam takŜe z tobą walczyć. Cieszę się, Ŝe wszyscy z tej burzy śnieŜnej wyszli obronną ręką, wyraziłam nawet swoje uznanie i gratulacje. Czego jeszcze ode mnie chcesz? – JuŜ ci powiedziałem. Chcę porozmawiać. – Bóg świadkiem, Ŝe nie mamy sobie nic do powiedzenia, Birch. Nasze małŜeństwo było jedną wielką pomyłką. Rozstaniemy się zaraz po powrocie do miasta. Odchodzę. Jak chcesz, to wystąp o rozwód. A moŜe wolisz, Ŝebym to ja zrobiła? Postąpię zgodnie z twoim Ŝyczeniem. Nie powinniśmy byli nigdy się wiązać. – Dlaczego za mnie wyszłaś, Celio? – PoniewaŜ jesteś bogaty, a ja byłam głupia i chciwa. Moja wina. Muszę odejść, Ŝeby to wszystko naprawić. Twoja rodzina mnie nie lubi, a prawdę mówiąc i ja za nimi nie przepadam. Nie jestem podobna ani do twojej matki, ani do sióstr, i nie mam ochoty dać się wtłoczyć w tę sztywną formę, jaka przystoi kobietom Thorntonów. A teraz, jeśli mi wybaczysz, wyjdę frontowymi drzwiami i zejdę ze wzgórza. Potrzebuję trochę ruchu. Wszelkie wyjaśnienia pozostawiam tobie. – To nie jest Ŝadne wzgórze, tylko góra. Powiedz mi jedno: czy kiedykolwiek spałaś z Jeffem Lassiterem? – Czy spałam z nim? Masz na myśli pójście z nim do łóŜka i kochanie się? Nie. Powinnam cię chyba spytać o to samo. Widziałam, jak ty i Libby patrzycie na siebie. Jestem kobietą i wyczuwam takie rzeczy. Nie musisz wykłuwać mi oczu tym, Ŝe zawsze masz rację. Znikam z twojego Ŝycia. MoŜesz się wypchać ze swoimi pieniędzmi, swoją górą, swoim funduszem powierniczym. Nigdy w Ŝyciu nikt mi

niczego nie dał. Popełniam błąd myśląc, Ŝe ty to zmienisz. Birch przeczesał włosy palcami. – Celio, to nie było... – Nie próbuj się usprawiedliwiać, to tylko pogarsza sprawę, Birch. Przespałeś się z Libby i oboje o tym wiemy. Do diabła, wszyscy tam na dole o tym wiedzą. MoŜna to wyczytać z waszych twarzy. A zatem, które z nas występuje o rozwód, ty czy ja? – Nie śpieszmy się z tym. Musimy usiąść i spokojnie pogadać, jak dwoje dojrzałych ludzi. Nie jesteśmy juŜ dziećmi. – Właśnie siedzę. Ty takŜe przycupnąłeś na drugim szczeblu drabiny. I nie ma juŜ nic więcej do dodania. Biorę całą winę na siebie. Ty jesteś czysty. Przypuszczam, Ŝe jeszcze się zobaczymy, chociaŜ nie byłabym tego taka pewna. Zresztą nie ma to większego znaczenia. Aha, i niczego od ciebie nie chcę. – Celio, zaczekaj! – Nie ma na co, Birch. Jadę do Los Angeles. Ruby ma tam biuro, gdzie będę pracować aŜ do... no, na razie. Ruby jako jedyna... sam wiesz. Teraz jedyne, co ma dla mnie znaczenie, to to, Ŝe nie chcę jej zawieść. Jeśli będziesz czegoś sobie Ŝyczył, na przykład Ŝebym podpisała jakieś papiery, prześlij mi je pocztą. Birch odprowadził Ŝonę wzrokiem. To musi być jakaś sztuczka. Podskoczył do okna. Wyciągając szyję mógł dostrzec, jak Celia idzie podjazdem w dół, a torebka obija się jej o uda. Młoda kobieta nie zaszczyciła go ani jednym spojrzeniem. Birch nie wiedział, czy ma za nią pobiec, czy nie. Czuł ucisk w Ŝołądku i bolesne pulsowanie w głowie. Jego Ŝona nawet słowem nie wspomniała o dziecku. CzyŜby Lassiter kłamał? Dlaczego Celia bujała się w fotelu na biegunach? Sprawdzała jego rozmiar? Czy przymierzała się do takiego mebla i do kołysania w nim niemowlęcia? Jakim człowiekiem w gruncie rzeczy była? Bezbłędnie zinterpretowała jego

uczucia do Libby. Libby i jej cudowny, pełen skrępowania, nieśmiały uśmiech. Libby, Libby, Libby. Jeszcze dzisiaj z jego Ŝycia znikną obie kobiety. Jutro Libby wyjedzie do Nowego Jorku, aby tam podjąć pracę w White Plains. Przyrzekła przysłać mu Ŝyczenia świąteczne, wiedział jednak, Ŝe są to puste obietnice. Zachciało mu się płakać. Zawalił wszystko, podobnie jak czynił to jego ojciec. Nie da się ukryć, Ŝe on, Birch, szedł w ślady Asha. – Na dworze jest dość zimno, a zejście z góry zabiera sporo czasu! – Kto cię tu prosił? Dosyć szkód wyrządziłeś juŜ nam wszystkim. Nie wtykaj swego nosa w moje sprawy, nie Ŝyczę sobie. – A cóŜ to za sprawy? Nie mogę spaprać twojego Ŝycia, bo juŜ sam to zrobiłeś. MoŜna by wszystko wyprostować, pod warunkiem jednak, Ŝe się nie jest egoistą. A ty jesteś, nie ma się co oszukiwać. Twoje dziecko będzie się wychowywać bez ojca. – Odczep się. Ona nie wspomniała słowem o ciąŜy. JeŜeli więc myślisz, Ŝe tak zaraz uwierzę Jeffowi, to chyba masz źle w głowie. On jest tak samo pokręcony jak ty. A Celia to dorosła kobieta. Jeśli ma ochotę odmrozić sobie tyłek schodząc z tej góry na piechotę, to wyłącznie jej sprawa. BoŜe drogi, Ŝeby nie widzieć róŜnicy między wzgórzem a górą. Odczep się ode mnie, raz na zawsze. Po pierwsze, nie potrzebuję cię, a po drugie, zupełnie nie mam ochoty z tobą rozmawiać. Idź zawracać głowę komuś innemu. – Ona ci powiedziała prawdę. – Tak jakbyś ty cokolwiek wiedział o prawdzie. Całe Ŝycie zajmowałeś się okłamywaniem mamy i nas, swoich dzieci. Nie uwierzę w ani jedno twoje słowo, choćby od tego zaleŜało moje Ŝycie. – Twoja strata, Birch. Dzień w dzień, do ostatniego tchu będziesz się zastanawiał, jak potoczyły się losy twojego dziecka. A ono nigdy się nie dowie, kim był jego ojciec. Celia prawdopodobnie nawet mu o tobie

nie wspomni. MoŜe nawet dać mu swoje panieńskie nazwisko. Jake, Polly i Lexie nigdy go nie poznają. A dziecko potrzebuje ojca. „ – Jestem cholernie podobny do ciebie, jakie dziecko chciałoby takiego ojca jak ja? A jeśli się jeszcze bardziej upodobnię, wówczas... wynoś się stąd do diabła. – Nie ma sprawy. – Birch? Jesteś na górze? Co ty u licha tutaj robisz? Gdzie Celia? Iris przysłała mnie z wiadomością, Ŝe paszteciki gotowe. Schodź szybko, czekamy na ciebie. – Celia odeszła. – Dokąd? – Poszła na dół na piechotę. Stwierdziła, Ŝe któreś z nas musi wystąpić o rozwód. Wybiera się do Los Angeles. Ani słowem nie wspomniała o ciąŜy. MoŜe Lassiter skłamał. ChociaŜ przypuszczam, sam nie wiem dlaczego, Ŝe powiedział prawdę. Sagę usiadł w fotelu na biegunach. Oczyma duszy ujrzał brązową kopertę, która nadeszła do Sunrise, gdy on przebywał w Vermont. Raport prywatnego detektywa dotyczący przeszłości Celii. On, Sagę, nie otworzył jej i prawdopodobnie nigdy nie otworzy, poniewaŜ byłoby to równoznaczne z przekroczeniem niewidzialnej granicy i wdarciem się w prywatne Ŝycie Bircha. O czwartej nad ranem zszedł cichaczem na dół i zamknął kopertę w sejfie. Postanowił zniszczyć ją przy pierwszej nadarzającej się okazji. – I co zamierzasz? – Myślę, Ŝe przestanę sobie zaprzątać głowę naszym starym i całkowicie zerwę z przeszłością. śycie płynie naprzód. Wrócę do Atlantic City, a gdy kasyno będzie gotowe, poprowadzę je. – Co z Libby? – Libby zamierza wieść własne Ŝycie. Jutro wyjeŜdŜa do Nowego Jorku.

– Czekaj no chwilą, bo czegoś tu nie rozumiem. Jeśli Celia postanowiła się z tobą rozwieść, będziesz mógł oŜenić się z Libby. – Ale ona nie patrzy na to w ten sposób. Oczy Sagę’a zwęziły się. – Zamierzasz pozwolić im obu odejść od siebie? Ot tak, jak gdyby nigdy nic? – A czy nie jest to całkiem w stylu naszego starego? – Jak najbardziej, ale ty nie jesteś tatą. Masz moŜliwość dokonywania własnych wyborów. Wszystko zaleŜy od ciebie, Birch. – Mam takie uczucie, jakby moje Ŝycie zostało ograniczone do bardzo małego obszaru. Słuchaj no, nie mam ochoty więcej na ten temat rozmawiać. Chodźmy lepiej na paszteciki. – A Celia? Pozwolisz, Ŝeby całą tę drogę przebyła na piechotę? – Tak właśnie postąpiłby ojciec. Koniec z tym, zapomnij o całej sprawie. – Jasne, Birch, jeśli tak sobie Ŝyczysz. Spotkamy się na dole. Ledwie Sagę usłyszał kroki brata na schodach, poszedł do swojego pokoju, zamknął drzwi i wystukał numer Chue. Telefon odebrał Charlie, siedemnastoletni wnuk starego Chińczyka. – Mam do ciebie prośbę, Chralie. Weź auto dziadka i odwieź panią Thornton do miasta. – Przez chwilę słuchał, po czym roześmiał się. – Przypadkiem wiem, Ŝe Iris upiekła dla was, chłopaki, dwa dodatkowe paszteciki. Dziadek wam je przywiezie. Dzięki, Charlie. Fanny włoŜyła płaszcz. – Było cudownie, Iris. Będę wyczekiwać następnego zaproszenia. Młoda kobieta zaśmiała się. – Dla was drzwi są zawsze otwarte. – Serdecznie uściskała teściową. – Czy ty i Sagę doszliście do porozumienia? – szeptem spytała Fanny.

– Tak. AleŜ ja byłam głupia. Sagę nie mógł wprost uwierzyć, Ŝe podejrzewałam go o takie straszne rzeczy. Za to zadośćuczynienie było cudowne. Ta ośmiodniowa rozłąka była dla mnie istnym koszmarem. – Cieszę się, Ŝe wszystko się ułoŜyło. Wiedziałam, Ŝe tak będzie. A gdzie się podziała Celia? – Sagę powiedział, Ŝe posprzeczała się z Birchem i poszła do domu. – I Birch jej na to pozwolił! – Sagę poprosił Charliego, Ŝeby ją odwiózł do miasta. Tylko ani słowa Birchowi. – Oczywiście. A zatem spotykamy się w Święto Dziękczynienia? Iris usunęła się na bok, gdy do Fanny podeszła Libby i ujęła dłoń starszej kobiety. – Pani Thomton, chciałabym się poŜegnać i podziękować za to, Ŝe dała mi pani moŜliwość popracowania w centrum rehabilitacyjnym. Za wszystkimi będę ogromnie tęsknić. Czułam się wśród was jak członek rodziny. – Czy to juŜ ostateczna decyzja, na pewno nie zmieni pani zdania? – spytała Fanny, biorąc młodą kobietę w ramiona. – Jestem całkowicie zdecydowana. Mojego zastępcę wybrałam z myślą o Sunny i Harrym. Oboje juŜ się z tym pogodzili. Będzie mi ich brakowało, was wszystkich zresztą. MoŜe przyjadę któregoś dnia z wizytą. Fanny wcisnęła w ręce młodej kobiety zaklejoną kopertę. – To tylko małe co nieco, aby zmianę uczynić lŜejszą. Proszę mi obiecać, Ŝe będzie pani dzwonić i pisać. – Obiecuję. Proszę przekazać Birchowi, Ŝe powiedziałam... proszę mu powiedzieć... – Jej oczy wypełniły się łzami i Libby uciekła do samochodu. – Nie próbuj się w to wtrącać, Fanny, nawet nie myśl o tym – wysyczał Marcus wprost do ucha Ŝony.

– Jakim cudem niczego do tej pory nie zauwaŜyłam? – Zbyt byłaś zajęta wnukami i objadaniem się. Chyba oboje powinniśmy przejść na dietę. Ruszajmy juŜ. Marzę o tym, Ŝebyśmy oboje rozsiedli się wygodnie w tych czerwonych fotelach i odpoczęli, trzymając się ręce. – Jesteś moim męŜczyzną, Marcus. Prowadź. – Fanny, poczekaj – zawołała Ruby. – Czy stało się coś? – AleŜ skąd. Tylko oboje z Metaxasem chcielibyśmy zająć ci jakieś pół godzinki, gdy juŜ wrócimy do miasta. JeŜeli Marcus czuje się zbyt zmęczony, moŜemy spokojnie poczekać do jutra. – Marcus? – Nie ma sprawy. Co sądzicie o kieliszku czegoś mocniejszego w „Harem Lounge”? Ja stawiam. – Mówisz niczym rodowity Teksańczyk – zagrzmiał Metaxas. – Pojedziemy zaraz za wami. Nigdy dotąd nie spotkałem nikogo, kto naprawdę mieszka na szczycie góry, której jest właścicielem. Codziennie uczę się czegoś nowego. Fanny uśmiechnęła się, szukając wzrokiem Bircha. Intuicja podpowiadała jej, dokąd syn się udał. Zerknęła na Sage’a, który nieznacznie skinął głową. Fanny zastanawiała się, u kogo spośród spoczywających na małym cmentarzyku, Birch szukał pociechy i ukojenia. – Nie martw się, mamo. Zatrzymam go tutaj na noc. JuŜ sobie wszystko z Jake’em ułoŜyliśmy. Birch uwielbia chłopaka i cieszy go kaŜda wspólnie spędzona chwila. A co więcej, Jake pomoŜe mu jakoś zrozumieć ojca. Fanny potrząsnęła głową. – Zadziwiające. Dzieciak pomagający któremuś z nas coś zrozumieć. Dobranoc, kochanie. Dzięki za zaproszenie. PomóŜ Iris w

kuchni. Wszyscy po kolei oferowaliśmy się z pomocą, ale odrzuciła te propozycje. – To dlatego, mamo, Ŝe sprzątanie po przyjęciu jest, zdaniem mojej Ŝony, czasem zarezerwowanym wyłącznie dla nas. A to dobra rzecz, mamo. Jedź ostroŜnie. – Gdzie jest Billie? Nie zauwaŜyłam, jak wychodziła? – Odjechała jakieś piętnaście minut temu. Powiedziała, Ŝe okropnie boli ją głowa i zamierza wcześnie iść do łóŜka. Na twarzy Fanny pojawił się niepokój. – Czy myślisz... ? – Nie wiem, mamo. Zadzwoń do niej, gdy juŜ będziesz u siebie. A gdybym był ci potrzebny, daj znać. – Dobrze. Dobranoc wszystkim – zawołała. Billie Thornton zaparkowała samochód i opróŜniła bagaŜnik, po brzegi wypakowany smakołykami, które jej wcisnęła Iris. Przez tydzień obejdzie się bez gotowanie. Obładowana do granic moŜliwości Billie skierowała się ku windom, aby wjechać do mieszkania połoŜonego na ostatnim piętrze budynku. Dobre dziesięć minut zajęło jej porcjowanie wiktuałów i upychanie ich w zamraŜalniku. Następnych pięciu minut potrzebowała na przyrządzenie sobie drinka i zrzucenie butów. Była dopiero ósma. Dziewczyna włączyła telewizję i, przeskakując z programu na program, szukała czegoś, co by przykuło jej uwagę. Chwilę później wyłączyła odbiornik, włoŜyła płaszcz i wyszła z domu. Przechadzka w chłodnym wieczornym powietrzu dobrze jej zrobi. Kogo właściwie próbowała oszukać? Z pewnością nie siebie. Dokładnie wiedziała, dokąd się wybiera i co zamierza robić. Policz do dziesięciu, potem drugi raz, a jak trzeba to i trzeci. Zadzwoń do swojej terapeutki. Licz dalej, póki ta gwałtowna potrzeba nie minie. Zrób to, Billie. Próbowała i przegrała. Ile pieniędzy miała przy sobie? Niewiele. Jakieś trzydzieści dolarów. Zawróciła. Drogę powrotną przebyła biegiem,

głośno licząc. Czuła ucisk w Ŝołądku, jej oczy wydawały się szkliste. W windzie przestępowała z nogi na nogę, póki dźwig nie zatrzymał się na najwyŜszym piętrze. Ręce tak jej się trzęsły, Ŝe miała trudności z włoŜeniem klucza do zamka. Gdy wreszcie udało jej się otworzyć drzwi, rzuciła się do jadalni, gdzie w samym rogu pokoju stał duŜy niebieski wazon. Oddech Billie był szybki i urywany. Padła na kolana, odwróciła wazon do góry dnem i na podłogą posypały się srebrne jednodolarówki. Policz do dziesięciu, zadzwoń do swego terapeuty. Raz, dwa... czy naprawdę potrzebowała tych pieniędzy? Ile tego było? Kiedyś je liczyła i wyszło jej, Ŝe około ośmiuset dolarów. Przerwała na chwilę, starając się przypomnieć sobie, czy dysponowała jakąś dostatecznie duŜą portmonetką. Nie, niczego takiego nie posiadała. Ale miała za to bankowy płócienny woreczek na monety. Tylko gdzie on mógł być? Myśli jej wirowały, kręciło się jej w głowie. Policz do dziesięciu, zadzwoń do swojej terapeutki. Monety wylądowały w duŜej płóciennej torbie podróŜnej, którą Billie zawsze miała pod ręką. Pakunek był bardzo cięŜki, ale niech tam! Będzie tylko musiała iść trochę wolniej. Stop! Zadzwoń do swojej terapeutki, zaczerpnij powietrza w płuca. Za chwilę przejdzie. Będąc juŜ w holu, Billie pogrzebała w kieszeni w poszukiwaniu dwudziestopięciocentówki. Ręce tak jej się trzęsły, Ŝe czterokrotnie upuszczała monetę, nim udało się jej wrzucić ją do automatu. Numer wystukała z pamięci. – A niech to szlag trafi! – Jak się ta kobieta nazywa? W tym momencie Billie za nic nie mogła sobie tego przypomnieć. Sara, Sybil... Sylvia. O, tak, Sylvia. Czekała, przestępując z nogi na nogę. Torba z bilonem leŜała na podłodze u jej stóp. – No, dalej, pośpiesz się. Odbierz wreszcie ten cholerny telefon! – Billie przerwała połączenie akurat w momencie, gdy w słuchawce odezwał się głos:

– Przepraszam, Ŝe tak długo. Brałam właśnie prysznic. Halo... halo? Billie szła cięŜkim krokiem, zwracając na siebie uwagę przechodniów. Gapiła się na nich, przekładając płócienną torbę z jednego ramienia na drugie. Ujrzawszy neony „Babilonu”, przeszła na drugą stronę ulicy i weszła do pierwszego z brzegu kasyna. Gdyby miała choć cień wyobraŜenia, o tym jak wygląda, z miejsca udałaby się do toalety, aby doprowadzić się do porządku. Skierowała się jednak prosto do najbliŜszej kasy. – Proszę o wymianę tego na banknoty – powiedziała pełnym napięcia głosem. Przeczesała ręką włosy. Policz do dziesięciu. Zanim siądziesz do gry, zadzwoń ponownie do swojej terapeutki. MoŜe wyszła gdzieś tylko na chwilę, moŜe była w łazience. Spróbuj jeszcze raz. Nie psuj wszystkiego. Policz do dziesięciu. – W porządku, dziękuję – powiedziała, wpychając banknoty do kieszeni. Przeszła do następnej kasy i powtórzyła operację. Wszystko w po rządku, pomyślała. Torba robi się coraz lŜejsza. Policz do dziesięciu. Zadzwoń do swojej terapeutki. Po drugiej stronie budynku, w głównym biurze kasyna, dwóch męŜczyzn wpatrywało się w ekran monitora. Spojrzeli sobie w oczy i skinęli głowami. Jeden z nich przyciskiem wezwał pracownika ochrony. Drzwi otworzyły się niemal natychmiast. MęŜczyzna wskazał ekran, ochroniarz kiwnął tylko głową. – Załatw to dyskretnie. Nie rób wokół niej zamieszania, nie przestrasz jej. Przyprowadź ją tutaj. – Wykonam kilka telefonów – odezwał się drugi męŜczyzna. – Neal, John Dallas z tej strony. Nie wiesz przypadkiem, gdzie mógłbym znaleźć panią Thomton? O, przepraszam, panią Reed. Jest tam teraz? Muszę z nią pomówić. Mamy waszą gołąbkę. Wszelkie podziękowania są zbyteczne. Puściliśmy tę informację w obieg

natychmiast po naszej rozmowie. Ani jedno kasyno w mieście nie weźmie od niej pieniędzy. Wiesz, Ŝe zawsze dbamy o własne interesy. Cztery bilety na mecz koszykówki? Grają Lakersi? Chętnie skorzystam, podeślij mi je zaraz, Neal. Jasne, czekam przy telefonie Billie czuła, Ŝe ją ponaglają. Dwóch pracowników ochrony, wyglądem przypominających bankierów z Wall Sreet, eskortowało ją przez sale do biura kasyna. Rozpłakała się dopiero w środku. – Pewnie mi nie uwierzycie, ale bardzo się cieszę, Ŝe mnie stamtąd wyciągnęliście. Tak bardzo ze sobą walczyłam. Naprawdę. Wyświadczcie mi tylko jedną łaskę: nie dzwońcie, proszę, do mojej matki – łkała. – Ona juŜ tu idzie. Nie robimy interesów w taki sposób. – Starszy z dwóch męŜczyzn podszedł do Billie i przyklęknął obok niej. Jedną ręką ujął jej twarz. – Proszę na mnie spojrzeć, panno Thomton, i uwaŜnie mnie wysłuchać. Ani jedno kasyno w tym mieście nie przyjmie od pani pieniędzy. Cała Big White Way jest praktycznie dla pani zamknięta. Czy to, co powiedziałem, jest w pełni dla pani jasne? – Tak, ale jak... dlaczego... nie, nic nie rozumiem – wyjąkała zaskoczona Billie. – To miasto zawdzięcza swoje istnienie rodzinie Thorntonów. Nie moŜemy pozwolić pani na zrujnowanie tego, co pani babka i ojciec tutaj zbudowali. Pani uzaleŜnienie zniszczyłoby nas wszystkich krok po kroku. MoŜe w tym akurat momencie trudno pani uwierzyć, Ŝe usiłujemy pani pomóc, ale to prawda. Fanny podbiegła do córki. – Och, Billie, czemu do mnie nie zadzwoniłaś? Co się właściwie stało? – Sama widzisz, mamo. Nie panuję nad tym. Pomogli mi ci panowie, chociaŜ prawdę mówiąc akurat w tej chwili nie mam co do tego przekonania. Jutro z pewnością spojrzę na całą sprawę inaczej.

Przykro mi, mamo. JuŜ po wszystkim. Usiłowałam zadzwonić do mojej terapeutki, ale nikt nie odbierał. – Musi pani próbować aŜ do skutku. Proszę zabrać córkę do domu, pani Reed. – Dziękuję. Dziękuję... za wszystko. To z pewnością nie wystarczy, ale w tej chwili nie mogę zrobić nic innego. – Pani Reed, pani córka nie jest mile widzianym gościem w Ŝadnym kasynie w naszym mieście. MoŜe kiedyś ta sytuacja ulegnie zmianie. Nikt z nas nie chce jej pieniędzy. Niewykluczone, Ŝe jutro ona sama to zrozumie. Fanny uśmiechnęła się widząc, jak męŜczyzna puszcza do niej oko. Nieznacznie skinęła głową. – Myślę, panie Dallas, Ŝe Ash Thornton byłby dziś wieczorem z pana dumny. Ja w kaŜdym razie jestem. Jutro nastanie nowy, słoneczny dzień, juŜ teraz bardzo się nań cieszę. Dobranoc, panowie. Głos Fanny brzmiał łagodnie choć stanowczo, gdy mówiła: – To przypuszczalnie najlepsze, co mogło ci się przytrafić. Teraz juŜ wiesz, Ŝe nigdzie nie jesteś mile widzianym gościem. – Chcesz powiedzieć, Ŝe jestem pariasem? – Owszem. A jeśli zapytasz, czy ostrzegałam innych właścicieli kasyn, moja odpowiedź brzmi „nie”. Plotki same się rozchodzą. W tym mieście nie ma miejsca na Ŝadne tajemnice, podobnie jak w salach do gry nie ma miejsca na zegary. Twój ojciec, podobnie jak Sallie, zawsze powtarzał, Ŝe to miasto ma ogromnie rozwinięty instynkt samozachowawczy. I za to, Billie, powinnaś być głęboko wdzięczna. Pozostała nam jeszcze do załatwienia sprawa pieniędzy. Daj mi je. – Nawet srebrne jednodolarówki? – Do ostatniej sztuki. I wszystko, co masz w kieszeniach. – No juŜ dobrze, dobrze. – Oto właściwa droga, Fanny!

– Czy ona z tego wyjdzie, Ash? Ten incydent bardzo mnie przeraził. – Billie jest przecieŜ twoją córką. Stawiam na nią. – Widzę, Ŝe nareszcie udało ci się zapamiętać jej imię. Czy maczałeś w tym palce? – Ja? – Tak, ty. – Hmmm... – Kłamca. – Mówiłaś coś, mamo? – Czasem mówię sama do siebie. – To źle. – W tym przypadku dobrze. Uwierz mi. – Jeśli tak twierdzisz. Czy kiedykolwiek podziękowałam ci za to, Ŝe jesteś moją matką? – Setki razy. – A chcesz usłyszeć to znowu? – Zgadnij.

Rozdział dziewiąty Fanny podprowadziła Ruby do niewielkiego stolika w samym rogu „Harem Lounge”. – Okropnie nie lubię siedzieć na stołku barowym. To dobre dla męŜczyzn. Bywają dni, kiedy brakuje mi tego miejsca. Nie zdarzają się często, ale jednak. Tu po raz pierwszy spotkałam Marcusa. Usiądźmy sobie wygodnie i napijmy się kawy. Czy stało się coś złego, Ruby? – Ocena zaleŜy od osoby oceniającej. Z mojej perspektywy nie stało się absolutnie nic złego. Jesteś pewna, Ŝe Marcusowi odpowiada siedzenie przy barze z Metaxasem? – AleŜ oczywiście. Lubi towarzystwo Parisha, a imię Metaxas bardzo mojego męŜa intryguje. Głowę daję, Ŝe do końca wieczoru Marcus będzie juŜ wiedział wszystko, co się za tym imieniem kryje. – Nawet ja tego nie wiem. Ale jest dziwne, to fakt. Na takim imieniu moŜna sobie język połamać. Dopóki nie poznałam Metaxasa, nigdy o czymś takim nie słyszałam. On twierdzi, Ŝe to dlatego, Ŝe jest jedyny w swoim rodzaju. I wcale bym się nie zdziwiła, gdyby to była prawda. – Ruby, chcę ci jeszcze raz podziękować za towarzyszenie Sage’owi do Vermont. Bez ciebie i twojego samolotu czekałaby nas pewnie tragedia. Do końca Ŝycia będę ci za to wdzięczna. – Fanny, powiedziałaś mi kiedyś, Ŝe stanowimy jedną rodzinę. Wzięłam to za dobrą monetę i zrobiłam tylko to, co ty sama byś zrobiła. Muszę ci jednak wyznać, Ŝe byłam wręcz sztywna ze strachu. – Ruby pochyliła się nad stołem i zniŜyła głos do najcichszego szeptu. – Posłuchaj mnie, Fanny. Ash... Ash... to, co on robi, to... on... rozmawia ze mną. Mówi rzeczy, które mają sens, wydają się tak prawdziwe... Ŝe zupełnie się ich nie boję. A on wydaje mi się człowiekiem z krwi i kości. Czy ja juŜ całkiem zmysły postradałam, Fanny? Wiem, Ŝe w

Sunrise o tym właśnie rozmawialiśmy, ale kaŜdy jakoś inaczej to odbierał. Ale co ty o tym myślisz? Koniecznie muszę wiedzieć. Zapytana uśmiechnęła się ze znuŜeniem. – Na początku, Ruby, wszystko daje się wyjaśnić w sposób całkiem racjonalny. To moŜe być nasza podświadomość, albo nasz zdrowy rozsądek. A w przypadku Sage’a i Metaxasa, balony meteorologiczne. Sunny była zawsze bardzo wysportowana, biwakowała, jeździła na nartach i uprawiała wszystkie inne moŜliwe dyscypliny. Mnóstwo z tego zostaje człowiekowi na zawsze. Ale uświadamiamy to sobie dopiero wtedy, gdy stajemy wobec jakichś dramatycznych wydarzeń. Mam tu na myśli wszystko, co pracuje na twoją korzyść. Jeśli natomiast idzie o moją prywatną opinię, to ja w to wierzę. Ale nie mam zamiaru zamieszczać w tej sprawie pełnostronicowych ogłoszeń w Nevada Sun i obwieszczać tego całemu światu. Ale rodzina powinna wiedzieć, bo to nas tylko zbliŜa do siebie. UwaŜam, Ŝe kaŜdy z nas czuje się bezpieczniej, mając świadomość, Ŝe Ash się nami opiekuje. Na mnie ta świadomość działa zdecydowanie kojąco. Czy choć trochę ci pomogłam, Ruby? – Mam podobny stosunek do całej sprawy. To było takie realistyczne, Fanny. Metaxas wierzy i juŜ. Wyobraź sobie tego Teksańczyka o bardzo wysokiej pozycji społecznej, na którego wystarczy spojrzeć, by wiedzieć, Ŝe całkowicie nad wszystkim panuje, jak opowiada mi o ... swoich przeŜyciach parapsychicznych. Mówił to tak, jakby odczytywał listę zakupów. Gdyby podobną historię opowiedział mi ktoś inny, chyba bym uciekła z krzykiem. – Czy o tym właśnie chciałaś ze mną mówić, Ruby? – Częściowo tak. Zastanawiałam się, Fanny, czy pozwolisz mi wziąć ślub w Sunrise. Wszystko sama zorganizuję. Iris jest zbyt zajęta i nie chcę jej fatygować, zwłaszcza, Ŝe spodziewa się dziecka. Twarz Fanny rozjaśniła się szerokim uśmiechem.

– Pozwolisz mi zająć się szczegółami, Ruby? Sunny i Harry pobierają się po BoŜym Narodzeniu. Są całkowicie zdecydowani, chociaŜ nie określili jeszcze dokładnej daty. Dla ciebie to zbyt wcześnie, czy zbyt późno? A moŜe myślałaś raczej o wiośnie albo o lecie? Czy będę mogła uszyć ci sukienkę? Mamy duŜo czasu, Ruby. Podwójne wesele będzie cudowną rzeczą. Ruby rozpromieniła się. – Tak myślę. Metaxas zgodzi się na wszystko, czego zapragnę. Prawda, Ŝe jest nadzwyczajny? – Byłam tego zdania od zawsze. Tak się cieszę, Ŝe wam się ułoŜyło. – TeŜ się cieszę. O tym właśnie chciałam z tobą pogadać. Zamierzam wyjechać do Teksasu. Chcę ci ofiarować Thornton Chickens. Tak naprawdę sieć i tak jest wasza. Nie mam przecieŜ dzieci. Prawnicy mogą się zająć formalną stroną zagadnienia. Jestem pewna, Ŝe nie stanie się ona dla was tylko uciąŜliwym balastem. Pomyślałam sobie... Ŝe ty i Marcus moglibyście poprowadzić ten interes. On wkrótce odzyska pełnię zdrowia i sam dojdzie do wniosku, Ŝe musi mieć coś do roboty. Emerytura jest piękną rzeczą, ale dopiero na starość. A wy oboje jesteście jeszcze pełni Ŝycia i energii. Firmie bardzo się to przyda. Sieć Chicken Palące jest praktycznie gotowa do rozruchu. Muszę stwierdzić, chociaŜ robię to bardzo niechętnie, Ŝe Celia odwaliła kawał naprawdę świetnej roboty. – Zupełnie nie mogłam pojąć twojej decyzji, Ruby. – Chciałam usunąć ją z drogi Iris i Sage’a. Iris sądziła... no, róŜne rzeczy przychodziły jej do głowy. Wówczas wydawało mi się, Ŝe zatrudnienie Celii jest właściwym pociągnięciem. I było, z której strony by na to nie patrzeć. Od jutra będzie pracować dla naszego biura w Los Angeles. Chciałabym, Ŝebyś ją zatrzymała. Dałam jej słowo i wolałabym się z niego nie wycofywać. Nie było z nią Ŝadnych kłopotów. Myślę, Ŝe i ty nie będziesz miała problemów. Jeśli oboje

zgodzicie się przejąć cały ten drobiowy interes, będziesz mogła rozwiązać z nią kontrakt w razie jakichkolwiek zaniedbań z jej strony. ChociaŜ myślę, Ŝe do niczego takiego nie dojdzie. Celia spodziewa się kilku bardzo ładnych czeków opiewających na całkiem godziwe sumy. Nie przemyślałam sprawy dokładnie, Fanny. Chcę tylko wyjechać z Metaxasem, wolna od wszelkich trosk. Nigdy nie ukrywałam, jak bardzo nienawidzę tych kurczaków. Nigdy ich nie chciałam, ale teŜ nie mogłam pozwolić, Ŝeby rodzina wypuściła je z rąk. PrzecieŜ to Salli dała pieniądze na załoŜenie farmy, a potem przekazała interes moim rodzicom. Mama powtarzała mi to setki razy. Jest tam... aha, jeszcze jeden drobiazg, Fanny. Eee... propozycja obejmuje takŜe ranczo. Wiem, wiem – rzekła Ruby unosząc ręce w górę. – Ranczo teŜ! Och, Ruby, ja nie... o, BoŜe, to znaczy, Ŝe Marcus i ja... Och, Ruby, ja nie... – Ona usiłuje ci powiedzieć, Ŝe się zgadza – rzucił Marcus od strony baru. – Marcus, ranczo jest objęte kontraktem. To transakcja wiązana – podkreśliła Fanny. – Dorzucę jeszcze moje Ŝółte kalosze – wtrąciła Ruby. – Będą ci potrzebne do chodzenie po kurzych kupach. Tata uŜywał zielonych, powinny pasować na Marcusa. Chyba nigdy się nie zedrą! – Fanny, jak moŜesz odrzucać taką ofertę? – Wesołe iskierki w oczach Marcusa przywołały uśmiech na usta jego Ŝony. – Nie mam zielonego pojęcia o obowiązkach... burdelmamy. Ruby, obawiam się, Ŝe nie dam sobie z tym wszystkim rady. – To umowa wiązana. Tak naprawdę, nie musisz nic robić. Ranczo jest prowadzone jak normalna firma. Ma własnego administratora, księgowego, własny rachunek bankowy. Cztery razy do roku będziesz musiała skontrolować rachunki, to wszystko. – Sallie musi chyba tańczyć z radości na taki obrót wydarzeń. BoŜe

drogi, co dzieci powiedzą? Marcus, czy ty naprawdę... – Myślę, Ŝe to znakomity pomysł. Popracujemy wspólnie odziani w kalosze. Będziesz mogła zawiesić firanki w kurnikach. To ci da jakieś zajęcie. Mówiłaś, Ŝe chcesz coś robić, coś z siebie dawać. Masz zatem świetną okazję, cały świat zajada się kurczętami. MoŜemy zająć się takŜe ich hodowlą w warunkach naturalnych, o której tyle mówił Birch. Otwiera się przed nami nieskończona ilość moŜliwości. Później pomówimy o ranczu. Jaka jest cena wywoławcza? – Nie ma ceny, Marcus. Ruby chce całe przedsiębiorstwo zwrócić rodzinie. – Zwrócić?! – No właśnie, zwrócić. Za darmo. – Chyba będę miał pewne trudności z zaakceptowaniem tej propozycji. To nie jest dobry pomysł, Ruby. – Moim zdaniem, wręcz znakomity – wtrącił Metaxas. – PrzecieŜ by mnie wyśmiano i wykurzono z Teksasu, gdybym przywiózł Ŝonę posiadająca ranczo. Moje słodkie maleństwo samo podjęło decyzję, prawda? A jej pragnienia stają się moimi, ranczo jest wasze. – Ruby, sama nie wiem, co powiedzieć. – Wystarczy, jak powiesz „tak”. Proszę. – No, cóŜ, ja... – Proszę cię, Fanny – nalegała Ruby. – Czy moŜesz... czy moŜesz zaczekać jeszcze kilka minut? Muszę pójść do łazienki. – Fanny poderwała się na nogi i ruszyła w kierunku damskiej toalety, znajdującej się po drugiej stronie baru, zaraz za rogiem. Kobieta weszła do ostatniej kabiny i zamknęła drzwi. – Ash! Potrzebuje cię. Natychmiast. No, nie kaŜ na siebie czekać, nie mam do dyspozycji całej nocy. – To damska toaleta, Fanny. – PrzecieŜ nikogo więcej tu nie ma. I mów szeptem. Co mam zrobić? Jestem rozdarta, Ash.

– W tych Ŝółtych kaloszach będzie ci bardzo do twarzy, Fanny. – Czy to oznacza, Ŝe mam się zgodzić, Ash? – Thornton Chickens naleŜy do rodziny. Ruby podjęła słuszną decyzję. OkaŜ się wielkoduszna i zgódź się. – A co z ... no wiesz... ? – O co ci chodzi? To przecieŜ najstarszy zawód świata. – Ash, do cholery, posłuchaj mnie. Przez ostatnie lata usiłowałam być sobą. Postanowiłam sobie, Ŝe nie skończę tak, jak Sallie. A ta cholerna propozycja... Co z dziećmi? – Ranczo jest odrębną firmą, Fanny. Jeśli naprawdę chcesz znać moje zdanie, to powiem, Ŝe powinnaś na to pójść. Pomyśl tylko, Fanny. Wyobraź sobie w kaŜdym duŜym mieście Stanów po dwie, trzy placówki sieci Chicken Palące. Mogłabyś przerosnąć tych od hamburgerów. Nie masz przecieŜ nic innego do roboty. Spróbuj. – A co, jeśli oboje z Marcusem znienawidzimy to przedsięwzięcie? – AleŜ nic takiego się nie zdarzy. Dla Marcusa będzie to dobra rzecz. MęŜczyzna potrzebuje przeświadczenia, Ŝe robi coś wartościowego. A podróŜowanie i uprawianie ogródka na dłuŜszą metę mu nie wystarczy. To jest coś, w czym będzie mógł się naprawdę zrealizować. – No, a ... ranczo? – Przyjmij to z dobrodziejstwem inwentarza. Fanny? – Co? – Mama nie prowadziła burdelu. śeby przetrwać robiła rzeczy, których kto inny by nie zrobił. Przez długi czas tego nie rozumiałem. Natomiast Ruda Ruby z własnego wyboru robiła to, co robiła. Mama uporządkowała tylko cały interes i pomogła jej, tak jak pomogła połowie ludzi w Las Vegas. Pamiętaj o tym, dobrze? – Dobrze, Ash. – Czy mogę juŜ iść? Naprawdę nie lubię przesiadywać w damskich wychodkach. Powiedz Ruby, Ŝe przyjdę na jej ślub. ZasłuŜyła na

szczęście. – PrzekaŜę jej to, Ash. Dzięki. Wróciwszy do „Harem Lounge”, Fanny ponownie zajęła miejsce przy stoliku. – No, i co on powiedział? – syknął Marcus. – Powiedział... powiedział... Ŝebyśmy się zgodzili! – Zatem, umowa stoi? – dopytywał się Metaxas. Głos Fanny drŜał ze zdenerwowana i, twarz miała białą jak ściana. – Stoi. – Och, Fanny, dziękuję. Dziękuję ci z głębi serca. – Jesteśmy dziwną rodziną, Ruby – Fanny pochyliła się nad stołem. – Ash prosił, Ŝeby ci przekazać, Ŝe będzie na waszym ślubie. Powiedział, Ŝe zasłuŜyłaś na szczęście. Ruby Wybuchnęła płaczem. W mgnieniu oka Metaxas porwał ją w ramiona i wyśpiewał pełnym głosem: „Głęboko w sercu Teksasu”. Przypadkowi widzowie klaskali i gwizdali z aprobatą. Głos Fanny nadal silnie drŜał, gdy odezwała się do męŜa: – Wygląda na to, Ŝe wpadliśmy w ten drobiowy interes, Marcus. – Chciałbym jak najszybciej ujrzeć cię w Ŝółtych kaloszach. Wprost nie mogę się doczekać. – Sadysta. – Spójrz na mnie, Fanny. Kocham cię tak bardzo, Ŝe aŜ mnie serce boli. A w mojej duszy tkwi pewność, Ŝe to uczucie nigdy mnie nie opuści. Chciałem tylko, Ŝebyś o tym wiedziała. – Niczego milszego w Ŝyciu nie słyszałam. Chodźmy do domu, panie Reed. – Tylko, Ŝe my nie mamy domu, pani Reed. – Oczywiście, Ŝe mamy. Nasz dom jest tam, gdzie jesteśmy my. Razem. Nasz dom jest tam, gdzie są nasze rzeczy. A nasze rzeczy sana górze. Póki się nie przeniesiemy na ranczo, nasz dom jest tutaj.

– Słowo „dom” to najsłodsze słowo w języku angielskim. ChociaŜ nie, tak naprawdę zajmuje dopiero piąte miejsce, zaraz po wyrazach „mama, tata, dzieci i miłość” – stwierdził Marcus. – Masz absolutną rację. – Fanny przytuliła się do męŜa. – Kocham cię całym sercem. – DuŜo szczęścia, Fanny. Kobieta potknęła się. Odzyskała równowagę, mocno przytrzymując się ramienia męŜa. W biały dzień jej uśmiech śmiało mógłby konkurować ze słońcem. – Co on powiedział, Fanny? Zapytana nie próbowała nawet udawać, Ŝe nie wie, o co chodzi. – śyczył mi szczęścia. – No, a jesteś szczęśliwa? – Marcusie Reed, jestem najszczęśliwszą kobietą na ziemi i nic nigdy tego nie zmieni. Co ty na to? – Jak na lato, Fanny Reed. Celia Thornton siedziała w samochodzie i wpatrywała się w oświetlone okno swojego mieszkania. Czy Jeff nadal tam był? Nie miało to co prawda zbyt wielkiego znaczenia. Czy warto fatygować się na górę, do mieszkania, które budziło w niej obrzydzenie, tylko po to, by wyrejestrować telefon, zabrać automatyczną sekretarkę i tych kilka rzeczy pozostawionych w łazience? Pieniądze miała w torebce, a walizkę z ubraniami w bagaŜniku samochodu. JuŜ w tej chwili mogła odjechać, nie oglądając się za siebie. Opuściła szybę, by głęboko zaczerpnąć powietrza. Robione polaroidem fotografie bez wątpienia były w rękach Fanny Thornton. Przez jeden krótki moment w Sunrise, w sypialni na górze, obie kobiety popatrzyły sobie w oczy. Fanny nie zamierzała niczego w tej sprawie robić, tego Celia była pewna. Jakikolwiek ruch w tej sprawie oznaczałby zniszczenie całej rodziny. Bez jednego słowa obie panie doszły do porozumienia: młoda kobieta pójdzie swoją drogą, a

Thorntonowie swoją. I jak długo nie wejdą sobie w drogę, tak długo zdjęcia pozostaną w ukryciu. Celia uznała ten układ za wystarczająco uczciwy. Rozparła się wygodnie na krytym skórą siedzeniu za kierownicą swego eleganckiego samochodu. Ruby poinformowała ją wcześniej o zamiarze przekazania rancza i sieci Reedom. Na tę wiadomość Celia o mało nie zemdlała, ale Ruby zapewniła ją, Ŝe kontrakt pozostaje w mocy, a im prędzej młoda kobieta stawi się w Los Angeles, tym lepiej dla wszystkich. Dwieście sześćdziesiąt tysięcy dolarów, jej procent od wygranych w oczko, leŜało schowanych pod siedzeniem kierowcy. Rozum, serce i intuicja podpowiadały Celii, Ŝe jak długo będzie się trzymać od Thorntonów z daleka, Fanny nie zechce wywoływać wilka z lasu i nie rozrobi sprawy zdjęć. Instynkt podszeptywał młodej kobiecie, Ŝe jakiekolwiek jej roszczenia pod adresem rodziny przełamią milczenie teściowej. Te bezsensowne, obrzydliwe fotografie juŜ na zawsze pozostaną dla Celii milczącą groźbą, mieczem wiszącym nad jej głową, a jeden nieostroŜny krok sprawi, Ŝe Fanny stanie do walki. Celia w Ŝadnym razie nie była głupia. Zbyt długo juŜ grała w tę grę, aby nie wiedzieć, gdzie jest jej miejsce. Jeśli nie przesadzi z wydatkami, jej pensja powinna wystarczyć na wygodne Ŝycie aŜ do urodzenia dziecka. A jeŜeli zdecyduje się na kontynuowanie pracy po porodzie, tantiemy z reklamówek dostarczą środków na zapewnienie dziecku naleŜytej opieki. Wszystko w Ŝyciu młodej kobiety uległo gruntownej przemianie z chwilą, gdy dostała do ręki wynik próby ciąŜowej. Nawet myśleć zaczęła inaczej. W ciągu kilku minut z Celii Connors Thornton, Ŝony jednego z najbogatszych obywateli Newady, przemieniła się w Celię Connors Thornton, przyszłą matkę. Zachłanna, skłonna do manipulacji i deptania po innych modliszka przestała istnieć w momencie zapoznania

się z wynikiem testu. Na jej miejsce pojawiła się przestraszona, bezbronna i zagubiona istota. Rozmyślała o swojej przyszłości. MoŜe powinna nauczyć się gotować. MoŜe... wiele rzeczy. Ruby wspomniała coś o nowej serii „rodzinnych” reklamówek dla sieci Chicken Palące, z udziałem matki, ojca i dzieci. Zgodnie z tym, co mówiła Ruby, to Audrey Bernstein rzuciła pomysł zaangaŜowania dwóch dziewczynek, Corinne i Jessiki, które staną się powszechnie znane, gdy tylko reklamy pojawią się na antenie. Ona, Celia, zagrałaby matkę dziewczynek. Na co więc czeka? Dlaczego siedzi tutaj i wpatruje się w ten obmierzły budynek? Jeśli będzie jechać całą noc bez przerwy, na rano moŜe stanąć w Los Angeles. – PrzecieŜ nie mam obowiązku znowu widzieć się z Jeffem Lassiterem – mruknęła. Wspomniała „przepis”, który dostała właśnie od Jeffa, a który obecnie spoczywał na samym dnie jej kosmetyczki. Ilekroć będzie miała ochotę, wyskoczy sobie do Atlantic City i zarobi trochę pieniędzy dla siebie, bo zbijała tylko forsę głównie dla Lassitera. – Mam nadzieję, Ŝe prędko odwalisz kitę, ty bękarcie! Celia przekręciła kluczyk w stacyjce i zapaliła światła. W nocnej ciszy rozległ się pomruk silnika. JuŜ miała ruszyć, gdy z tyłu nadjechał jeep cherokee i zatarasował jej drogę. – Celio, zaczekaj! Birch! Celia cofnęła się trochę, oświetlona jak na scenie reflektorami tamtego samochodu. Nie zdąŜyła jednak wrzucić pierwszego biegu, gdy Birch dopadł do jej drzwi. – Celio zaczekaj! – Na co? – Chcę z tobą pomówić. Poświęć mi tych kilka minut ze swego Ŝycia. – Śpieszę się, Birch. Myślałam Ŝe tam, na górze, powiedzieliśmy

sobie wszystko, co było do powiedzenia. – Dokąd się wybierasz? – Mówiłam ci, do Los Angeles. Mam zamiar jechać całą noc. CóŜ ty moŜesz jeszcze chcieć ode mnie? Nic nie mam dla ciebie. – Powiedz mi po prostu prawdę: jesteś w ciąŜy? – Nie muszę ci nic mówić. Zejdź mi z drogi, proszę. – Bo jeśli jesteś w ciąŜy... – Taak? – PrzecieŜ ty nie cierpisz dzieci. Sama to mówiłaś. A usiłuję ci powiedzieć, Ŝe jeśli jesteś w ciąŜy, to nie zrób przypadkiem nic głupiego. Ja się zajmę dzieckiem. Dźwięk, który wyrwał się z ust Celii był czymś pośrednim między szlochem, a jękiem rozpaczy. – Więc to tak? Ja nie jestem dla ciebie dość dobra, ale moje dziecko owszem? To znaczy, o ile jestem w ciąŜy. A jeśli dalej mamy snuć te teoretyczne rozwaŜania, to skąd moŜesz wiedzieć, czy nie okaŜę się najlepszą matką na świecie? MoŜe nawet lepszą niŜ twoja. Nigdy w Ŝyciu, przenigdy, nie wybaczę ci tego, co właśnie powiedziałeś. Czy miałeś zamiar zaoferować mi pieniądze za dziecko, zakładając oczywiście, Ŝe się go spodziewam? MoŜesz się juŜ nie wysilać z odpowiedzią. Wyczytałam jąz twoich oczu. ZjeŜdŜaj stąd, ale juŜ! – Nie rozstawajmy się w ten sposób, Celio. – Spoliczkowałeś mnie, Birch, zdradziłeś, a teraz mi mówisz, Ŝebyśmy się nie rozstawali w ten sposób. Idź do diabła. – Nie jesteś całkiem bez winy. – To prawda. I dlatego odjeŜdŜam. Przepraszam za mój udział w tym wszystkim. Jakoś Ŝyłam, zanim ciebie spotkałam, poŜyję i teraz. – A owszem, dzięki mojej rodzinie. Ruby płaci ci pięć razy więcej niŜ twoja praca jest warta. RównieŜ kasyno naciągnęłaś na jakąś cięŜką forsę, a to są przecieŜ pieniądze Thoratonów.

– Trudno, przyjdzie ci to jakoś przełknąć. Dziewczyna musi robić to, co musi. Zaczynam nienawidzić nazwiska Thornton. Mam go wyŜej dziurek w nosie. Twój przyrodni brat wniósł sprawę o zmianę nazwiska z Lassiter na Thornton. Jaka szkoda, Ŝe nie mogę mu odstąpić własnego. Zaoszczędziłby w ten sposób parę groszy. Daję ci trzydzieści dni na wniesienie pozwu rozwodowego. Jeśli tego nie zrobisz, sama zacznę działać. A poniewaŜ nie chcę niczego od ciebie czy twojej rodziny, sprawa powinna zostać szybko załatwiona. – Czy jesteś w ciąŜy, Celio? – Nie twój zakichany interes. Idąc do łóŜka z Libby Maxwell, zrzekłeś się prawa do jakichkolwiek informacji na mój temat. Posłuchaj Birch, to wszystko było nie tak. Całą winę biorę na siebie. Jedyny sposób, jaki przychodzi mi do głowy, by to wszystko wyprostować, to odejść od ciebie, co właśnie usiłuje zrobić. Kiedy coś się kończy, to się kończy. Nie moŜemy tego cofnąć, bo nie mamy nic, od czego moŜna by zacząć na nowo. Ty będziesz miał swoje Ŝycie, a ja swoje. Wątpię, czy jeszcze kiedyś się zobaczymy. śyczę ci wszystkiego najlepszego. Naprawdę. A teraz, jeśli pozwolisz... czeka mnie długa droga. – Jesteś w ciąŜy, prawda? – Jeśli stąd nie odjedziesz, Birch, rozwalę tego jeepa. Nie jesteśmy teraz niczym więcej, tylko dwojgiem znajomych. Birch odszedł na bok, na jego twarzy widniał grymas całkowitego zaskoczenia. Śledził samochód Celii, póki jego tylne światła nie zmieniły się w czerwone punkciki świecące w mrokach nocy. – To jeszcze nie koniec świata, Birch. – Sagę! Skąd się tu, u diabła, wziąłeś? – Jechałem za tobą. Jest, jak jest i musisz się z tym pogodzić. – Słyszałeś całą rozmowę? – Połowa sąsiadów słyszała. Celia nie przyznała się do ciąŜy. Musisz zaakceptować to, co powiedziała i dalej Ŝyć. Musisz takŜe

wziąć odpowiedzialność za swoje czyny, Birch. Chodź teraz do „Babilonu”, postawię ci piwo. – Czy jestem taki jak tata, Sagę? – Taak, pod wieloma względami, ja zresztą teŜ. W tym akurat momencie to zupełnie niezła rzecz. Wszystko zdarzyło się bardzo dawno temu. Wierzę, Ŝe wiele nauczyłem się na błędach taty. Mam nadzieję, Ŝe ty teŜ. Nie jesteśmy ideałami i nie Ŝyjemy w idealnym świecie. A to znaczy, Ŝe kaŜdy z nas ma prawo do omyłek. Pod warunkiem jednak, Ŝe będzie się uczył na własnych błędach i nie powtarzał ich wciąŜ na nowo. – No i co, do cięŜkiej cholery, mam teraz zrobić? – A na co byś miał ochotę, Birch? – Chcesz poznać prawdę? – Warto od tego zacząć. – Najchętniej włoŜyłbym adidasy i biegł prosto przed siebie, ile sił w nogach, byle jak najdalej stąd. Sam przed sobą udawałbym, Ŝe nazywam się Joe Smith i mieszkam w Perth Amboy w stanie New Jersey. – O nie, to byłoby pójście na łatwiznę. I wiesz co, Birch, natychmiast by się okazało, Ŝe wszystkie swoje kłopoty zabrałeś ze sobą. – A jeŜeli ona jest w ciąŜy, Sagę? – JeŜeli ona jest w ciąŜy, a my nie mamy co do tego pewności, to sprawa jak marzenie dla prawników. JuŜ ci mówiłem, Ŝe temu bękartowi nie naleŜy tak zaraz wierzyć na słowo. Celia moŜe się zresztą okazać najlepszą matką na świecie. – Powiedziała mi, Ŝe Lassiter wystąpił do sądu o zmianę nazwiska na Thornton. Ona natomiast zamierza z niego zrezygnować. – No i co? Z tym teŜ zamierzasz walczyć? – Podtrzymuję tylko rozmowę.

– Proponuję podtrzymywać tę rozmowę gdzie indziej. To nie najprzyjemniejsza dzielnica. Jak mogłeś przystać na to, by twoja Ŝona tutaj mieszkała? – Z powodu tej właśnie sprawy i jeszcze stu innych, chciałbym być Joem Smithem z Peth Amboy w stanie New Jersey. – Nie masz na co liczyć. Chodźmy juŜ lepiej na to piwo. – Celia naleŜy do tych, co zawsze spadają na cztery łapy. – Dobrze to wiedzieć, Birch. Jeśli to prawda, moŜesz przestać się o nią martwić. – Biorąc wszystko pod uwagę, na koniec zachowała się całkiem przyzwoicie. – KaŜdy ma w sobie złe i dobre cechy. Nawet tata – podkreślił Sagę dobitnie. – Pojadę za tobą, zaparkujemy pod „Babilonem”. A tak na marginesie, kiedy zamierzasz wyjechać do Atlantic City? – Jutro z samego rana, pierwszym samolotem. Sunny pozostanie tu jeszcze przez tydzień. Bez nas dwojga twoje Ŝycie stanie się trochę nudne, no nie? – Z przyjemnością ponudzę się trochę. Mama wzięła Billie pod kontrolę. Zanosi się na ostrą walkę między nimi ale myślę, Ŝe wszystko się jakoś ułoŜy. Billie chce się uwolnić od swego uzaleŜnienia. Ruby i Sunny wychodzą za mąŜ po BoŜym Narodzeniu. Uroczystość odbędzie się u nas, na górze. Iris urodzi bliźnięta, a Chue wraz z Ŝoną wybierają się nareszcie z wizytą do Chin. Mama jest szczęśliwa, Marcus ma się dobrze. W naszym świecie dobrze się wszystko układa, Birch. Prawdę mówiąc nie sądzę, by mogło być duŜo lepiej. – Cieszy mnie szczęście innych. Tylko nie zacznij teraz martwić się o mnie, Sagę. Czasami zachowujesz się jak kwoka. Dlaczego, do diabła, pojechałeś za mną dziś wieczorem? – Bo się martwiłem. A Iris dosłownie wypchnęła mnie za drzwi. Chcę ci pomóc, Birch. I chcę, Ŝebyś wiedział, Ŝe zawsze moŜesz na

mnie liczyć, bez względu na wszystko. – Świetnie o tym wiem, Sagę. Cholernie się cieszę, Ŝe mam takiego brata. Jak długo czuję, Ŝe jesteś po mojej stronie, wszystko wydaje się w porządku. – Czy moŜemy juŜ pójść na piwo? Od tego gadania tylko zaschło mi w ustach. Birch objął brata ramieniem. – Stokrotne dzięki za... no wiesz, za wszystko. Na trzecim piętrze brzydkiego, mocno zrujnowanego budynku, Jeff Lassiter przez brudne firanki spoglądał na ulicę. – Nie ma to jak braterska miłość – mruknął drwiąco. Jaka szkoda, Ŝe nie mógł słyszeć słów towarzyszących czułym gestom. Dziesięć minut później, stojąc przed zniszczonym lustrem w łazience, Jeff wiązał krawat od Ralpha Laurena. Ubrany był w szyty na miarę garnitur, a jego koszula olśniewała bielą. Przygładził jeszcze włosy szczotką mając świadomość, Ŝe bez trudu mógłby uchodzić za jednego z dyrektorów z Madison Avenue. W drzwiach zawahał się na moment, nie wiedząc czy maje zamknąć, czy nie. Po co się fatygować, Celia przecieŜ i tak juŜ nie wróci. Wreszcie wyszedł, pozostawiając drzwi szeroko otwarte. Jutro będzie się zastanawiał, gdzie ma zamieszkać. Ściskając w ręku aktówkę pełną banknotów, Jeff wsunął się za kierownicę swojego samochodu. Tego wieczora wybierał się w jedno tylko miejsce, którego adres trzymał dotychczas w najgłębszej tajemnicy. Tam jego armia dniami i nocami, w pocie czoła harowała nad stworzeniem Świętego Graala. Cała „załoga”, jak ich Lassiter nazywał, spojrzała na niego, gdy stanął w drzwiach. Wyglądali na znuŜonych, co podkreślały jeszcze ich zaczerwienione oczy. – Wypłata i obiad – ogłosił Jeff pogodnie, stawiając na stole gorący

posiłek w styropianowych opakowaniach. – Zrazy wołowe, pieczone kartofle, zielona sałata i marchewka z groszkiem. Do tego bułki, a na deser szarlotka i kawa. Oraz wypłata – poinformował, kładąc obok siebie na stole zaklejone, opatrzone nazwiskami pracowników koperty. – Do roboty, chłopaki. Zachowując dystans miedzy sobą a podwładnymi, Jeff przysiadł na drewnianej skrzyni stojącej po drugiej stronie pomieszczenia. Od czasu do czasu rzucał na ludzi okiem aby sprawdzić, czy juŜ skończyli. Podszedł do nich natychmiast gdy spostrzegł, Ŝe wyrzucają jednorazowe talerze i sztućce do beczki, słuŜącej za pojemnik na śmieci. W ręku trzymał wypchaną pieniędzmi grubą kopertę, na której nie było Ŝadnego nazwiska. – No to kto się załapuje na nagrodę? – Gdy nie padła Ŝadna odpowiedź, Jeff powtórzył pytanie ostrzejszym tonem. Młoda kobieta z głową w drobnych loczkach i w okularach nadających jej wygląd sowy, odezwała się równie ostro: – Nikt konkretnie. Zdecydowaliśmy w głosowaniu, Ŝeby tę nagrodę... podzielić. – Rozumiem z tego, Ŝe nikt z was nie był dość dobry, by całą pracę wykonać osobiście. Od samego początku uzaleŜnialiście się jeden od drugiego. Praca zespołowa jest rzeczą bardzo chwalebną. Podzielcie się. Mnie tam wszystko jedno. Czy moŜemy zwijać interes? Kobieta odezwała się ponownie: – Chcemy więcej pieniędzy. – Jasne, Ŝe tak. KaŜdy chce. Tyle tylko, Ŝe ich nie dostaniecie. Zawarliśmy umowę. No, to teraz pokaŜcie prototyp. – A gdy nikt się nie ruszył z miejsca, Jeff zapytał: – Ile więcej? – Po pięćdziesiąt tysięcy na głowę. Lassiter wzruszył ramionami. – Dobrze. Gdzie prototyp?

– A gdzie forsa? Jeff otworzył aktówkę. Przewidział, Ŝe do tego dojdzie i był na to przygotowany. Koperty były zapieczętowane, na kaŜdej nabazgrano nazwisko pracownika. Pchnął je przez stół i patrzył zmruŜonymi oczami, jak ludzie je otwierają i liczą pieniądze. Pulchny osobnik legitymujący się tytułami doktora nauk matematycznych i doktora nauk technicznych, schylił się po cięŜkie pudło, aby je postawić na stole. Obok pudła połoŜył plik notatników i skoroszytów w sztywnych okładkach. – Opis techniczny – wyjaśnił. Lassiter skinął głową. – Zabieramy się stąd. Dostał pan to, za co zapłacił. – UwaŜam, Ŝe zostaliście solidnie wynagrodzeni – odparował Jeff. – To prawda. – Jesteście zwolnieni. Wypróbujmy to tutaj. – Niech pan przeczyta instrukcję na pierwszej stronie i pociągnie za dźwignię – zawołał ktoś przez ramię. – WaŜy chyba z tonę. MoŜe by ktoś mi pomógł załadować tę maszynę, do samochodu. – To do nas nie naleŜy – odparł ten z doktoratami. – Banda idiotów – mruknął Jeff pod nosem. Wydawało mu się, Ŝe słyszy, jak kobieta z loczkami na głowie mówi: – Nie naleŜy sądzić innych według siebie. Do licha, jakoś sobie poradzi z zapakowaniem prototypu do samochodu. Następny etap to Atlantic City, gdzie sprzeda swego Świętego Graala temu, kto da najwięcej. Z drugiej jednak strony Monte Carlo wydawało się bardziej obiecujące. Na samą myśl o milionach dolarów leŜących w zasięgu ręki, Lassiterowi zakręciło się w głowie. Usiadł na jednym ze stołków i przejrzał opis techniczny. Największą zaletą urządzenia był system nagród: wypłaty były na tyle duŜe i na tyle nieregularne, by utrzymać gracza w ciągłym napięciu i nie pozwolić mu

odejść od gry. W porządku, o to właśnie chodziło. Jeff przerzucił kilka stron, mamrocząc pod nosem. Prototyp miał i tę zaletę, Ŝe stawał się bardziej „oporny”, w miarę jak umiejętności gracza rosły, dzięki czemu przykuwał do siebie jeszcze silniej. Automat został zaprojektowany tak, by utrzymać gracza w ciągłej fascynacji i zachęcać do dalszej gry. Jeff z uśmiechem na ustach przeglądał instrukcję. Urządzenie, które miał przed sobą, warte było swojej ceny, którą za nie zapłacił do ostatniego centa. Czas zapakować swoją przyszłość i ruszyć w drogę. Pora otrzepać z nóg pył tego miasta, nie ma czego Ŝałować. Jeff zaczął pogwizdywać. Miał juŜ wszystko: rewelacyjny automat do gry, nazwisko Thornton i majątek w gotówce. Męczyła go tylko jedna sprawa, chociaŜ stosunkowo drobna. Zebranie takiej sumy poszło mu bardzo łatwo, zbyt łatwo. MoŜe się zdarzyć, Ŝe ten i ów podniesie wrzask pod samo niebo. Zaczął się pocić. MoŜe lepiej poczekać do rana, aŜ słońce wzejdzie. W ciemnościach róŜne rzeczy przytrafiały się ludziom. A poza wszystkim, potrzebował bezpiecznego locum dla swego prototypu. Ponadto koniecznie musi zrobić kserokopie opisu technicznego i przynajmniej jeden egzemplarz schować w skrytce depozytowej. Ludzie w tym mieście gotowi byli zabijać, byleby zdobyć takie cacko, które on miał przed oczami. Ludzie zabijali i rabowali, Ŝeby mieć za co rozegrać partyjkę pokera. Czekała go długa noc. Lassiter z nudów uczył się na pamięć danych technicznych swego Świętego Graala i wyjadał resztki zrazów ze styropianowych opakowań, wydobytych z pojemnika na śmieci. MoŜe raczej powinien zrewidować swoje plany na przyszłość. Kiedyś tam miał zamiar zawitać na Francuską Rivierę. A dlaczego nie od razu? Powinien dać sobie radę ze swoim francuskim. Wyciągnął rękę do telefonu. Miał nadzieję, Ŝe nie zapomni z samego rana wyrejestrować aparatu. Trzydzieści minut później Jeff wpatrywał się w zanotowane

informacje. Miał potwierdzoną rezerwację do ParyŜa. Będzie musiał się tam rozejrzeć, co zajmie mu kilka dni, potem wynajmie samochód i ruszy na południe, budować dla siebie nowe Ŝycie. Niech Thorntonowie sami się wyniszczą. Nie będzie kręcił się w pobliŜu, aby być tego naocznym świadkiem. Co tam, ułoŜy sobie Ŝycie niezaleŜne, w luksusie, jak przystało na multimilionera. Bo będzie nim, to nie ulega wątpliwości. Z tym, co ma w ręku, będzie mógł dyktować cenę, a potem Ŝyć długo i szczęśliwie. Prawdopodobnie biegle opanuje francuski, oŜeni się z kobietą równie bogatą, jak on sam, z kobietą, która urodzi mu piękne dzieci, droŜsze jego sercu niŜ zebrane bogactwa. A gdy jego piękna i bogata Ŝona roztyje się i zestarzeje, on, Jeff, weźmie sobie kochankę, podobnie, jak uczynił to jego ojciec. O, tak, Ŝycie było bardzo piękne. Jeffreyowi Lassiterowi nie przyszło do głowy, Ŝe zmiana nazwiska mogła równie dobrze przynieść mu samozagładę.

Rozdział dziesiąty Grosik za twoje myśli, Fanny. – Marcus, zupełnie nie słyszałam, Ŝe stanąłeś tuŜ za mną. Jestem smutna, a powinnam być szczęśliwa. Za kilka godzin powitamy Nowy Rok. Cieszę się, Ŝe Sunny powróciła do pierwotnego planu wyjścia za mąŜ o wschodzie słońca w Nowy Rok. W święta BoŜego Narodzenia byłoby tutaj zbyt duŜo zamieszania. Ruby i Metaxas są równie szczęśliwi. Widziałeś biŜuterię, jaką nasz Teksańczyk ofiarował Ŝonie? Podejrzewam, Ŝe nawet Elizabeth Taylor takiej nie ma. Miałam ochotę włoŜyć okulary słoneczne. Przy tym oboje są tacy szczęśliwi. Czy masz uczucie, Ŝe wszystko zmierza do końca, Marcus? – W pewnym sensie. Pamiętaj tylko, Fanny, Ŝe gdy jedno się kończy, coś innego się zaczyna. Jesteśmy tego najlepszym przykładem. Drugiego stycznia zaczynamy naszą nową pracę. Nawet sobie nie

wyobraŜasz, jak bardzo się cieszę, Ŝe znowu będę pracować, Ŝe będziemy pracować razem, ramię w ramię, kalosze obok kaloszy. Fanny roześmiała się. – Wszystko świetnie się układa i to mnie naprawdę uszczęśliwia. Kocham tę górę. Jeśli było w moim Ŝyciu coś trwałego oprócz miłości do dzieci, to ta góra. Kiedyś znałam tu kaŜdy centymetr. Dzieciaki teŜ ją schodziły wzdłuŜ i wszerz. Myślę, Ŝe teraz Iris, podobnie jak ja kiedyś, włóczy się po niej z Jakem, Polly i Lexie, i zaglądają w kaŜdą szczelinę. Sagę zbudował tam kiedyś fort i dzieciaki mieszkały w nim całymi tygodniami. Ta góra wygląda tak, jakby dotknęła ją susza. Nie mogę się nadziwić tegorocznym kaprysom pogody. Powodzie i huragany w Teksasie i Oklahomie, susza w środkowych stanach i ustawiczne deszcze na wschodzie. śe nie wspomnę juŜ tej straszliwej zawieruchy w Veromont. Fanny w zamyśleniu przyglądała się okolicy. – Dziwię się, Ŝe Chue nie znalazł jeszcze sposobu na podlanie góry. Ten ich jutrzejszy wyjazd zupełnie wytrącił go z równowagi. Jego Ŝona jest równie podniecona. Nigdy przedtem nie lecieli samolotem. Gdy za pierwszym razem wraz z rodziną przybyli do Stanów, podróŜowali statkiem. Usiłowałam dodać mu otuchy mówiąc, Ŝe poleci samolotem linii Colemanów Thorntonów, ale nie wiem, czy mu to co pomogło. Bess powiedziała, Ŝe John przemyci mu w jedzeniu trochę środków uspokajających tak, Ŝeby Chue przespał całą drogę. Wyruszą do miasta zaraz po zaślubinach, noc spędzą w „Babilonie”, a z samego rana wylatują. – Uspokoi się, jak juŜ będzie w powietrzu. – Bogiem a prawdą, Chue nie ma najmniejszej ochoty na tę podróŜ. Czuję wyrzuty sumienia, Ŝe go na to namówiliśmy. Zgodził się jechać bo widział, Ŝe nam wszystkim ogromnie na tym zaleŜało. Całą podróŜ sfinansował pan Hasegawa i Chue zupełnie nie wypadało odmówić.

Jaki tu spokój dookoła. Mam wraŜenie, Ŝe nic się nie porusza. Czy myślisz, Ŝe to jakiś omen, czy coś w tym guście? – Nic z tych rzeczy. Myślę tylko, Ŝe powinnaś wejść do środka i dołączyć do pozostałych. – Idź sam, Marcus. Chcę tu jeszcze trochę posiedzieć. Muszę kogoś odwiedzić. – Dobrze, tylko nie siedź zbyt długo. Fanny wolnym krokiem udała się na cmentarzyk i usiadła na niskim kamiennym murku. Jak zwykle w tym miejscu, ogarnęło ją uczucie ciszy i spokoju. – No i co, czy nie jesteś zadowolona, Ŝe powstrzymałem cię wtedy przed połknięciem tych proszków? – Ash! Przyszedłeś na ślub, co? Owszem, jestem bardzo zadowolona, Ŝe mnie wtedy powstrzymałeś. Wczoraj w mieście dotarły do mnie pewne plotki. – O Jeffie? – Tak. Podobno poleciał do Francji. Zbudował jakiś automat, który ma jakoby zapewnić mu fortunę. Cieszę się, Ŝe go nie ma, wyraźnie mi ulŜyło. Przykro mi, jeśli ciebie to niepokoi. Ciekawi mnie tylko, skąd ludzie to wiedzą. CzyŜby ktoś go śledził? Czasami wydaje mi się, Ŝe wiadomości rozchodzą się jakimś tajemniczym sposobem. Niekiedy obraca się to na dobre, jak było w przypadku Billie. Jestem za to ogromnie wdzięczna. Za to w innych razach chyba śledzą nas całe tabuny nieznanych ludzi. Jest tak, Ash? – Nie, Fanny. Nie komplikuj niepotrzebnie spraw. Tak jest znacznie lepiej. Muszę przyznać, chociaŜ sprawia mi to ogromną przykrość i czynię to bardzo niechętnie, Ŝe Jeff był i jest pędem całkowicie zwyrodniałym. Módl się, Ŝeby siedział w tej Francji jak najdłuŜej. Ani nie chcesz, ani nie potrzebujesz mieć go przy sobie. Nie podoba mi się wygląd tej góry. Jakby była chora.

– Musiałeś to powiedzieć, Ash? Zawsze tak się dzieje. Ledwie z jednym problemem człowiek się upora, a natychmiast pojawia się jakiś inny. Przestraszyłeś mnie. – JuŜ wcześniej się bałaś, zanim się pojawiłem. Słyszałem twoją rozmowę z Marcusem. – Musisz skończyć z tym podsłuchiwaniem. Tak sobie rozmawialiśmy, nic waŜnego. Posłuchaj Ash, czy zamierzasz coś zrobić... no wiesz, coś spektakularnego, z powodu podwójnego ślubu? Czy moŜe masz zamiar trzymać się na uboczu? Jak chcesz to rozegrać? Czy kiedykolwiek powiesz mi, co zostało wygrawerowane na twoich skrzydłach? – W Ŝadnym razie. – W porządku. Muszę wejść do środka. Czy tam w górze wszystko układa się pomyślnie? Teraz, gdy tutaj Ŝycie wróciło do normy, co zamierzasz zrobić ze sobą? – Myślałem o tym, czy by nie przenieść się do Atlantic City. Birch naprawdę mocno cierpi, moŜe mnie potrzebować. – To ładnie, Ash. Nie pozwól mu iść w swoje ślady. – Zrobię, co w mojej mocy, Fanny. – Zacznij mu wiercić dziurę w brzuchu, świetnie sobie z tym radzisz. W moim przypadku zawsze umiałeś postawić na swoim. Martwię się o niego. – Wiem, Ŝe się martwisz, Fanny. On się za czymś rozgląda, wyraźnie czegoś szuka. – On szuka ciebie, Ash, chociaŜ sam o tym nie wie. A jeśli wie, nigdy w Ŝyciu się do tego nie przyzna. To ogromne obciąŜenie, czy nie będzie dla ciebie zbyt wielkie? – On jest moim synem, Fanny. śadne obciąŜenie nie będzie dla mnie zbyt wielkie. A jak się ma Jake? – Jake jak Jake. Jest dziarskim chłopcem. Bystry i złośliwy, ale

jednocześnie tak uczciwy i troskliwy, Ŝe czasami zbiera mi się na płacz, gdy patrzę na niego. I cały czas o tobie mówi. Uwielbia Harry’ego i sam najlepiej wiesz, jak bardzo kocha matkę. Swoją postawą względem Jake’a, Ash, wymazałeś w moich oczach wszystkie swoje grzechy. Głównie z tego powodu jeszcze z tobą wytrzymuję. Wolno płakać. Po płaczu niekiedy wszystko wydaje się lepsze i łatwiejsze. Wspaniali chłopcy bardzo często płaczą. A przynajmniej tak twierdzą w tych wszystkich głupawych czasopismach. Muszę juŜ iść do środka. Zobaczymy się rano. Byłoby bardzo miło, gdyby Sallie i inni mogli w tej uroczystości wziąć udział. Myślisz, Ŝe mógłbyś nad tym popracować, Ash? A teraz, co do sygnału... – Zobaczę, co się da zrobić. – W porządku, Ash. Dobranoc. – Dobranoc, Fanny. Gdy słońce wyjrzało zza wierzchołka wzniesienia, głos duchownego zabrzmiał czysto i śpiewnie: – Sunny i Harry, ogłaszam was męŜem i Ŝoną. MoŜesz pocałować pannę młodą! – Kleryk powtórzył te słowa po raz drugi, a ich echo dźwięczało w powietrzu dla Ruby i Metaxasa. – Patrzcie! – powiedział Jake. Zgromadzeni westchnęli, Fanny mimowolnie przyłoŜyła dłoń do ust. Nad ich głowami mgła zawirowała i rozdzieliła się na części, a potem uformowała w szereg postaci. Wydawało się, Ŝe wszystkie trzymają się za ręce. – Sallie, Philip, Devin, Ash i Simon – szepnęła Fanny, – To tylko chmury, kochanie – odszepnął Marcus. – Spróbuj to im powiedzieć – mruknęła kobieta, kiwnięciem głowy wskazując zgromadzoną rodzinę. Po twarzy Sunny strumieniem płynęły łzy. Sagę zasalutował, a Ruby aŜ piszczała z radości. Billie uśmiechała się od ucha do ucha,

unosząc zaciśnięte pięści wysoko w powietrze. Kątem oka Fanny obserwowała, jak Jake potarł kciukiem odznakę dziadka przypiętą do kołnierzyka koszuli, a Birch błyszczącymi oczami wpatrywał się w przybyłych. – No, i jak ci się to podoba, Fanny? – Oczekiwałam chyba czegoś bardziej, no wiesz, bardziej rzucającego się w oczy. To w końcu nie byle co, tylko podwójny ślub. – Trzeba było mówić, Ŝe chcesz mieć widowisko. Sądziłem, Ŝe subtelne wejście cię zadowoli. – Dobrze zrobiłeś, Ash. – Fanny, miej proszę oko na tę górę. Słyszysz mnie? Ona nie wygląda dobrze. Obiecaj mi to. Birch takŜe coś wyczuwa. Tylko popatrz na niego. – ZauwaŜyłam, Ash. Akurat w tej chwili głowę ma pełną wspomnień. Obiecuję uwaŜać. Gdy juŜ będziemy wewnątrz, wzniesiemy za ciebie toast. Sunny i Ruby zaŜyczyły sobie śniadanie z szampanem. Twoja córka orzekła, Ŝe to będzie miało klasę. Dzięki, Ash. – Pamiętaj o swojej obietnicy. – Czy kiedykolwiek nie dotrzymałam danego ci słowa? – Nigdy i dlatego liczę na ciebie. – Szampan dla wszystkich – krzyczała uszczęśliwiona, roześmiana Sunny. – Musimy dzisiejszego ranka wznieść toast. Szczęśliwego Nowego Roku! Kolejne toasty echem rozchodziły się po okolicy i dźwięczały we wszystkich uszach. – Ruby i ja najlepszy zachowałyśmy na sam koniec – oświadczyła Sunny, wznosząc wysoko kieliszek. Ręka jej lekko drŜała. – Za mojego tatę, człowieka, któremu zawdzięczam fakt, iŜ jestem tu teraz z wami! – Za mojego dziadka! – zawtórował jej Jake, a jego pucołowate

policzki mokre były od łez. – Za mojego brata, Asha – dorzuciła Ruby, mało co widząc przez łzy. – Teraz przydałoby się coś naprawdę spektakularnego, Ash. – Nie ma sprawy! Ogromny kryształowy Ŝyrandol zakołysał się nad świątecznie zastawionym stołem, rozdzwoniły się przy tym ruchu szklane wisiorki, uderzając o siebie. Dźwięk był delikatny, melodyjny, radosny. – Ktoś musiał otworzyć kuchenne drzwi – powiedział Birch. – Zrobił się straszny przeciąg. Obie młode pary i zebrani goście uśmiechnęli się. Uśmiech ten długo pozostał na ich twarzach. – Trudno to uznać za szczególnie widowiskowe, Ash – orzekła Fanny, tłumiąc chichot. – Przyhamuj trochę. Nie miałem duŜo czasu na przygotowania. Te kanapki z jajkiem wyglądają bardzo smakowicie. Idę o zakład, Ŝe robiłaś je pierwszy raz. Julia Child nie wpadłaby w zachwyt. Pamiętasz, jak wtedy stanęła do zawodów? Widziałem w kuchni dziewięćdziesiąt dziewięć butelek piwa. – To Sunny, czuła taką potrzebę. Myślę, Ŝe zrobiła to dla ciebie. Nie są przeznaczone do wypicia. – Zwracaj baczną uwagę na wiatr, Fanny. Kobieta wyjrzała przez okno jadalni. – Marcus, myślisz, Ŝe spadnie śnieg? Zwykle na BoŜe Narodzenie i Nowy Rok jest go trochę. Zastanawiam się, dlaczego w tym roku wszystko wygląda inaczej. – Za ciepło na śnieg. Ale zerwał się wiatr. Głos Fanny zniŜył się do szeptu. – Ash kazał obserwować górę, a dosłownie przed chwilą powiedział, Ŝeby zwracać baczną uwagę na wiatr.

– W takim razie postąpimy zgodnie z jego radą. – Nie mówisz tego ot tak, na odczepnego, prawda, Marcus? – Nigdy w Ŝyciu bym tego nie zrobił. – Panno Fanny, czy mógłbym w kuchni zamienić z panią kilka słów? – AleŜ oczywiście, Chue. Denerwujesz się podróŜą? – dopytywała się Fanny, przeprosiwszy współbiesiadników. – Panno Fanny, nie mam ochoty na tę wycieczkę. Nie chcę nigdzie jechać. Rozmawiałem na ten temat z moją Ŝoną i ona to rozumie. Proszę się na mnie nie gniewać. – Och, Chue, wszystko w porządku. Myśleliśmy tylko... oczywiście, Ŝe nie musisz jechać. Czy jest jakaś szczególna przyczyna? – Nie wydaje mi się, aby to było w porządku. Czuję się jak tchórz, ale nie dam rady się przemóc. Nie chcę opuszczać góry. – Wiesz, Chue, ten argument w pełni mnie przekonuje. Całkowicie cię rozumiem. W oczach nas wszystkich jesteś opiekunem i obrońcą góry. Wiem, co masz na myśli mówiąc, Ŝe coś jest nie w porządku. Sama juŜ wcześniej to wyczułam. – Nie gniewa się pani na mnie? – Ani trochę. Jestem zła na siebie, Ŝe wmówiliśmy ci tę wycieczkę. W naszym wieku, Chue, jesteśmy juŜ stanowczo za starzy, Ŝeby robić rzeczy, na które nie mamy ochoty. śycie jest zbyt krótkie, Ŝeby je sobie uprzykrzać. Powiem innym. Chcieliśmy dać ci po prostu odprawę godną samego króla. – Wiem o tym. Bardzo mi przykro. – Wiesz co, z przyczyn całkowicie egoistycznych jestem bardzo zadowolona, Ŝe nigdzie nie jedziesz. Martwiłam się, Ŝe gdy ciebie tu nie będzie, moja góra pozostanie całkiem bez opieki. Zdarzyłoby się to po raz pierwszy od sama nie wiem ilu lat, w kaŜdym razie od bardzo dawna. A co z Akią?

– Wybiera się do Chickago. – Do Chicago? Po co? – Powiedziała, Ŝe chce kupić rzeczy. Mamy tam kuzyna. Pójdę teraz rozpakować swoje manatki. Chcę cały czas obserwować, jak zmienia się wiatr. Bardzo mnie niepokoi. Fanny uściskała starego Chińczyka. – Wiem. Ash radził mi zwracać na ten wiatr baczną uwagę. Powiedział, Ŝe nie podoba mu się ani wygląd, ani atmosfera wokół naszej góry. – Tak, wiem, mnie powiedział to samo. – Naprawdę, Chue? – Pójdę juŜ do siebie. To było wspaniałe wesele. Dziękuję za zaproszenie mojej rodziny. – Naszej rodziny, Chue. Twarz starego Chińczyka rozjaśniła się. – Tak, naszej rodziny. – Szczęśliwego Nowego Roku – powtarzała Fanny, podchodząc do dzieci i serdecznie się z nimi Ŝegnając. – Masz przed sobą cały rok, Billie, z czystą hipoteką. Wiem, Ŝe nie tylko go przetrwasz, ale równieŜ osiągniesz sukces. Dzwoń ilekroć poczujesz, Ŝe sprawy zaczynają cię przerastać. – Bez ciebie niczego nie zdołałabym osiągnąć. Dziękuję ci za to, Ŝe jesteś moją matką. – Sunny, mam nadzieję, Ŝe ten Nowy Rok przyniesie tobie i Harry’emu tyle szczęścia, ile sami go sobie Ŝyczycie. I dzwońcie, gdybym była wam do czegoś potrzebna. – Kocham cię, mamo. – Z wzajemnością, córeczko. – Szczęśliwego Nowego Roku, mamo – powiedział Sagę, mocno obejmując matkę ramionami. – TeŜ cię kocham, ale ty juŜ od dawna

wiesz o tym. Gdybyście z Marcusem potrzebowali pomocy, to pamiętajcie, Ŝe podczas weekendów jesteśmy do dyspozycji. A myślę, Ŝe Jake chętnie by z wami pojechał na dłuŜej. Wie, Ŝe jego dziadek pracował tam przez całe lata. Zdziwilibyście się, ile ten dzieciak wie o kurczakach i to tylko dlatego, Ŝe dziadek opowiadał mu o chodzeniu wśród kurzych kup w tych przeklętych kaloszach. – Och, dzięki, Ŝe mi o tym powiedziałeś, Sagę. Oczywiście, Ŝe będziemy go zapraszać. Zobaczysz, Ŝe zakocha się w pisklętach. – Muszę się juŜ zbierać, mamo. Szczęśliwego Nowego Roku. Co ty na to, Ŝeby w pierwszy wolny weekend przylecieć do Atlantic City? Wiem, Ŝe wujek Daniel i wujek Brad wprost marzą o tym, Ŝeby się pochwalić swoją pracą. Ja równieŜ dziękuję ci za to, Ŝe jesteś moją matką. Będę się bardzo starał zachować otwarty umysł w sprawie... taty. Kto wie, moŜe któregoś dnia myśl o nim przestanie wytrącać mnie z równowagi. Zadzwonię pod koniec tygodnia, obiecuję. – No, to teraz nasza kolej – powiedziała Ruby z oczyma pełnymi łez. – Obiecuję pisać i dzwonić – odparła Fanny, której oczy równieŜ zwilgotniały. – Wybieracie się w podróŜ poślubną, czy teŜ moŜe nie powinnam o to pytać? – Za jakiś tydzień. Metaxas ma sprawę, którą chciałby przed wyjazdem doprowadzić do końca. Poza tym musi wykonać tysiące telefonów, aby zaŜegnać jakoś awanturę, rozpętaną tym lądowaniem w Vermont bez pozwolenia. Popierają go wszystkie agencje i organizacje, które mają cokolwiek do czynienia z lataniem. Sagę’a oczywiście teŜ. Panuje opinia, Ŝe obaj stracą licencje pilota. Metaxas jednak twierdzi, Ŝe nie od wczoraj handluje końmi. W tłumaczeniu oznacza to tyle, Ŝe wyprowadzi tę sprawę na prostą. Powiedział mi, Ŝe nie naleŜy się martwić, więc nie będziemy tego robić. To juŜ za nami. śyczę tobie i Marcusowi wszystkiego najlepszego i w tym roku, i w latach

następnych. Kocham cię, Fanny Reed, i nie mogłabym sobie wymarzyć wspanialszej bratowej. Przy najbliŜszej okazji powiedz Ashowi, Ŝe kocham go tak bardzo, Ŝe przestaję jasno myśleć. I w nosie mam, czy ludzie nie uznają nas w końcu za bandę wariatów. PoniewaŜ wiem na pewno, Ŝe jesteśmy zdrowi na umyśle, opinia innych nie ma dla mnie Ŝadnego znaczenia. – PrzekaŜę mu, Ruby. Opiekuj się nią, Metaxasie, bo jeśli nie, to będziesz miał ze mną do czynienia, słyszysz? – Słyszę. Podoba mi się ta góra. A co byś powiedziała, moje słodkie maleństwo, gdybyśmy kupili sobie jakąś górę? – To byłoby zupełnie co innego. Ta jest górą rodzinną, w związku z czym od tej chwili częściowo naleŜy równieŜ do ciebie. Mam rację, Fanny? – Co nasze, to twoje, Metaxas. Wytniemy twoje imię na jednym z drzew, i juŜ na zawsze będziesz Ŝył na tym szczycie. To stare chińskie przysłowie. A znaczy tyle, Ŝe zostałeś włączony do rodziny. Lata minęły odkąd Chue wprowadził u nas ten zwyczaj. Z chwilą, gdy rodzina bierze cię pod swoje skrzydła, Chue pojawia się na szczycie z młotkiem i dłutem. Metaxas rozpromienił się. – Jest to jedna z najmilszych, najpiękniejszych rzeczy, jakie w Ŝyciu usłyszałem. Dziękuję, Fanny. – Obiecajcie mi, Ŝe przed wyjazdem w podróŜ poślubną jeszcze do mnie zadzwonicie. Lubię wiedzieć, gdzie się podziewają poszczególni członkowie rodziny. – Jasne, Ŝe zadzwonimy. Jak juŜ mówiłam, zejdzie nam jeszcze najmarniej z tydzień. Czuję się taka szczęśliwa, Fanny. Chciałabym być pisarzem, mogłabym wówczas całe to szczęście wyrazić słowami. – Ruby, wcale nie musisz tego robić. Widać je na twojej twarzy, słychać w głosie. Bije po prostu od ciebie. No, czyŜ nie wyraziłam tego

w sposób wielce poetyczny? – Do cholery, co za róŜnica. Chciałabym, Fanny, Ŝebyś o czymś pamiętała. Pod Ŝadnym pozorem nie wolno ci zrezygnować z tego drobiowego interesu. Mamy jasność w tej sprawie? – Absolutną. – Jeszcze się poŜegnamy z innymi i ruszamy na dół. – Ruby, a co się stanie z twoim samolotem i z maszyną, którą Metaxas poleciał do Vermont? – Mogę się tylko domyślać. – Noo? – Podejrzewam, Ŝe zostaną włączone do tego handlu końmi. Zostaną ofiarowane władzom stanowym. Powiedz Sage’owi i Birchowi, Ŝe kupię im nowy samolot. – Nie rób tego, Ruby, proszę. – Twoja prośba jest dla mnie rozkazem, Fanny. Powodzenia. – I wzajemnie. Głos Fanny brzmiał niepewnie, gdy mówiła: – Która godzina, Marcus? Dlaczego juŜ wstajesz? PrzecieŜ nadal jest ciemno na dworze. – Jesteśmy obecnie ludźmi pracy, moja droga. A to oznacza, Ŝe musimy wstawać razem z kurczakami. – Klepnął ją w pośladek, śmiejąc się przy tym tak serdecznie, Ŝe aŜ opadł na kolana. Fanny przekręciła się na drugi bok, w jej gardle narastał chichot. – Chcesz słyszeć pianie kogutów. No, przyznaj się, Marcus. Dobra, wstaję. Podejrzewam, Ŝe jest to ostatnie wyzwanie w naszym Ŝyciu. – A co najwaŜniejsze, jesteśmy w stanie mu sprostać. Zaparzę kawę i naszykuję kalosze. Będąc wczoraj w mieście, kupiłem ci prezent. To jedna z tych rzeczy, co to są dla Niej i dla Niego. Prawdę mówiąc, kupiłem aŜ trzy sztuki. Pomyślałem sobie o Jake’u. Co o tym myślisz? – zapytał Marcus wręczając jej owiniętą w papier paczuszkę. – Baseballowa czapeczka z napisem Thornton Chickens!

Znakomity pomysł. – To nie cały napis. Zajrzyj jeszcze pod daszek. – Jak miło. „Fanny”. Jake będzie swoją uwielbiał. – A co do podarunków, to ta czapeczka w Ŝadnym razie nie moŜe konkurować z rajską wyspą, jaką Metaxas zamierza kupić dla Ruby. Będziesz to nosić? – Oczywiście, Ŝe tak. Z wielką dumą. Jake przyjeŜdŜa w ten weekend, aby nam pomóc. Będziemy mu płacić dolara za godzinę. Sagę mi mówił, Ŝe chłopak zdąŜył juŜ zaplanować wydanie tych pieniędzy na siedem róŜnych sposobów. BoŜe, jak ja go kocham. AŜ trudno uwierzyć, Ŝe od ślubu upłynął ledwie tydzień. – Mmhym. Czas to pieniądz, Fanny. Kurczęta czekają. – No to idź! Gdy za Marcusem zamknęły się drzwi sypialni, starsza pani przyklęknęła tuŜ obok łóŜka. – Dzięki Ci, BoŜe! – Pochyliła głowę i zmówiła krótką modlitwę. W miarę upływu czasu Fanny coraz usilniej starała się ukryć uśmiech słysząc, jak Marcus co i raz powtarza rzeczy w rodzaju: „Naprawdę to lubię”, „Coś wspaniałego”, „To najmilsze chwile w moim Ŝyciu” czy „Uwielbiam kurczęta”. O czwartej po południu ogłosił fajrant i powiedział: – AleŜ ta robota jest męcząca. Cały śmierdzę i ty teŜ. Jak mogliśmy być tacy głupi i nie zwrócić uwagi na fakt, Ŝe tutejsi pracownicy stawiają się do roboty, gdy im przyjdzie ochota. Czy Ruby powiedziała ci, Ŝe tutejsza siła robocza praktycznie nie istnieje? – Nie. Ale ja o tym wiedziałam. Klamka zapadła, Marcus. Ruby oświadczyła, Ŝe pod Ŝadnym pozorem nie wolno nam oddać tego rancha. A to dopiero nasz pierwszy dzień. – O, BoŜe! – Nawet się nie waŜ zaproponować mi kurczaka na obiad, Marcus.

Nienawidzę tych stworzeń. Musi być na nie jakiś sposób. – Jasne, Ŝe jest. Wynajmiesz ludzi do roboty, a my zajmiemy się pracą papierkową. – Czy to nie będzie oszustwo? – A kto by się tym przejmował? Obdzwońmy lepiej wszystkie szkoły rolnicze w kraju i ogłośmy, Ŝe chętni do pracy po ukończeniu szkoły winni składać swoje podania na nasz adres. Jeśli wyrzucimy te przeklęte buty, chętni będą się pchali drzwiami i oknami. Pracownikom pełnoetatowym moŜemy zaproponować odzieŜ jednorazowego uŜytku. Obiecamy im jakieś premie. Cokolwiek! – Marcus, na całym świecie nie ma dość pieniędzy, Ŝeby zapłacić za tę robotę. I dlatego firma pozostała w rękach rodziny. Sami podołamy obowiązkom, zobaczysz. – Nie chcę tego robić, kochanie. Myślę, Ŝe ty teŜ nie. Przykro mi, Ŝe kupiłem te czapeczki. – Uwielbiam je – orzekła Fanny, przesuwając swoje nakrycie głowy ku tyłowi. – O rany, aleŜ to cuchnie! – Będziemy musieli wyrzucić nasze ubrania – zauwaŜył Marcus. – O której zamierzasz wstać jutro rano, najdroŜszy? – spytała Fanny z udaną powagą. – Wcale. – Nie chciałabym naduŜywać słowa „zobowiązanie”, Marcus. – No, to nie uŜywaj go. Nie chcę o tym słyszeć. – Coś jest nie w porządku, Marcus. – Mnie to mówisz? – Nie chodzi o ciebie. Spójrz na kurczęta. Zbijają się w małe grupki. Wzlatują w powietrze. – Mówiłaś kiedyś, Ŝe ptaki stają się niespokojne podczas pełni księŜyca. I faktycznie dziwnie się zachowują. Teraz, jak o tym wspomniałaś, sam to widzę.

– Ale przecieŜ dzisiaj nie ma pełni i nieprędko będzie. Musimy sprawdzić, czy nie zakradł się jakiś wąŜ albo dziki drapieŜnik. Mimo wszelkich zabezpieczeń zawsze jakieś zwierzę moŜe się tu dostać. Gdy coś takiego się działo, Philip puszczał muzykę. Z tego tylko powodu zainstalował tu sprzęt stereo. Pójdę go włączyć, a ty rozejrzyj się za czworonoŜnymi intruzami. Tylko pośpiesz się. Im bardziej są niespokojne, tym chętniejsze do walki. – Dopiero teraz usłyszałem całą historię. Przestałem się dziwić, Ŝe nie chcesz zrezygnować z tego interesu – mruknął Marcus, oddalając się cięŜkim krokiem. Fanny zsunęła swoje Ŝółte kalosze i weszła do biura. Zacisnęła kciuki aby nie okazało się, Ŝe nie bardzo pamięta, jak się włącza muzykę. Nacisnęła parę guzików, pokręciła gałkami i po chwili delikatne, kojące dźwięki wypełniły jej uszy. Podbiegła do okna aby zobaczyć, jaki efekt wywiera muzyka na ptaki. Ale nie było Ŝadnego, kurczęta nadal okazywały wielki niepokój. – A niech to licho porwie. Zwiększyła natęŜenie dźwięku. W tym samym momencie zadzwonił telefon. Wyciągnęła rękę po słuchawkę, nie odrywając wzroku od kurcząt. – Tak, słucham? Tu Fanny Reed. Spokojnie Chue, nie rozumiem ani słowa z tego, co mówisz. Stop. Weź głęboki oddech. A teraz powiedz mi, co się stało. – Słuchała, a jej twarz robiła się coraz bledsza. – Zaraz tam będziemy, Chue. – Marcus! – Co się stało, Fanny? Wyglądasz, jakbyś zobaczyła upiora. Dlaczego nic nie mówisz? Co się stało? – Dzwonił Chue. Cała góra stoi w płomieniach. – O Jezu! Jedźmy tam! – A co z kurczakami? Zadzwoń do dzieci, do straŜy poŜarnej, do

kaŜdego, kto ci przyjdzie do głowy. Ta góra nie moŜe spłonąć, Marcus. Po prostu nie moŜe. – Rusz się, Fanny. Nie stój tak i nie gadaj. PrzecieŜ wiesz, co robić. Więc zrób to! Fanny wyskoczyła z budynku i pobiegała krętą, obsadzoną po bokach kwiatami ścieŜką wiodącą do głównej części rancha. Nie traciła czasu na zachwyty nad gęsto rosnącymi krzewami, aksamitnymi trawnikami czy białą werandą, na której stały wyłoŜone poduszkami fotele na biegunach, a obok nich zmroŜona lemoniada. Wrzasnęła tylko ile sił w płucach: – Arletta! Arletta! Arletta Vandercomb, z idealnie umalowaną twarzą, nienaganną fryzurą i kosztowną popołudniową suknią, która z wdziękiem falowała wokół jej kostek, była uosobieniem urody. Na wołanie wstała z fotela na biegunach. – Litości, pani Reed, o co te krzyki? – Zaraz pani powiem, o co te krzyki, panno Vandercomb. Moja góra stoi w ogniu. Potrzebują więc pani i... eee innych pań do pomocy przy kurczętach. To brudna robota, ale pani z pewnością o tym wie. Szybko, szybko, nie mamy czasu! – Nie sądzę, abyśmy były odpowiednio wyposaŜone... i moje dziewczęta nie mają pojęcia... W Fanny raptem coś pękło. – Przestań gadać takie bzdury, Arletto. NajwyŜszy czas, aby twoje dziewczęta ruszyły tyłki i wzięły się za prawdziwą robotę. Ciebie to teŜ dotyczy. Rozkład zajęć został wywieszony na drzwiach biura. Polegam na tobie i bardzo liczę na twoją pomoc. Jeśli mnie zawiedziesz i te ptaki będą cierpieć, to zaczniecie sprzedawać swoje ciała na autostradzie po pięćdziesiąt dolarów za noc. Macie tylko jedną opcję, tę opatrzoną moim imieniem. A teraz do roboty!

– Tak, proszę pani. Fanny zerknęła na ganek i ujrzała dziewczęta Arletty stojące szeregiem wzdłuŜ balustrady. Na wszystkich twarzach malował się szok. Jej własna była czerwona ze wstydu, gdy warknęła: – W tej chwili chcę widzieć, jak biegniecie tą ścieŜką, wszystkie, co do jednej. „W tej chwili” znaczy natychmiast, a jeśli tego nie rozumiecie, to niedługo waszym domem będzie autostrada. Dziewczęta pognały jak na skrzydłach, wokół pani Reed zawirowało tylko powietrze. – Nie ma co, lubię patrzeć, jak ustawiasz wszystkich do pionu, Fanny. Ruszaj na górę. Ptaki mogą wyczuwać dym i stąd ich niepokój. – Och, Ash, czy stracę tę górę? – Nie wiem, Fanny. Ale nie zwlekaj. – Idę juŜ, idę. To bez sensu, Ash. CóŜ mogę zdziałać, poza tym, Ŝe tam będę? Ogień jest niebezpieczny. O, BoŜe, jak do tego doszło? – Cale lata temu mówiłem ci, Ŝebyś postawiła tabliczki WSTĘP WZBRONIONY. Ale mnie nie posłuchałaś. A wystarcza byle co. Ogień mógł zaprószyć jakiś turysta, który pomyślał, Ŝe ognisko juŜ wygasło, a tymczasem jeszcze się tliło, albo nie dość starannie zadeptał w lesie papierosa. Myślę, Ŝe tym akurat nie warto zaprzątać sobie głowy, Fanny. Pali się, a ty musisz coś z tym zrobić. Dzwoń, znasz numer. Będzie ci potrzebna cała woda, jaka jest w mieście. „ – Zadzwonię z samochodu. Marcus podjechał jeepem cherokee, Fanny niemal w biegu wskoczyła na miejsce dla pasaŜera. Sięgając po telefon zauwaŜyła zdumienie malujące się na twarzy męŜa. – Jak nazywacie rzeczy, które te kobiety mają na sobie? Fanny obejrzała się przez ramię. – To takie seksowne piŜamki, a na nogi włoŜyły specjalne, zdobne piórami kapcie na koturnie. JuŜ sam zapach ich perfum powinien z

miejsca pozbawić kurczaki świadomości. Jest jak jest, Marcus. No, dalej, pośpiesz się, nie Ŝałuj opon – ponagliła, w jej głosie pojawiły się nutki histerii. – Nikt nie podnosi słuchawki – oznajmiła po chwili Fanny. Widać było, Ŝe jest przeraŜona. – PrzecieŜ zawsze się zgłaszają. Sallie przysięgała mi, Ŝe dwadzieścia cztery godziny na dobę będzie tam ktoś do odbierania telefonów. Przysięgła mi, Marcus. – Zawsze nie trwa wiecznie, Fanny. Ja juŜ wszystkich obdzwoniłem. Robią co do nich naleŜy. – Czy dom jest bezpieczny, wiesz coś na ten temat? – Na razie tak. Na Big White Way wieści szerzyły się szybciej niŜ poŜar. Głośniki w całym mieście obwieszczały zamknięcie wszystkich kasyn i hoteli w związku ze zbliŜającym się brakiem wody. Gościom zapewniono bezpłatny transport do Reno. Zmniejszono personel hoteli i domów gry, pozostawiając na miejscu jedynie dyŜurnych, natomiast większość załóg i to zarówno szeregowych pracowników, jak i kierownictwa pośpieszyła, by ratować górę Sallie Thornton. Z chwilą, gdy telewizja i radio podały informację o poŜarze, chętni do pomocy ściągali ze wszystkich stron. Byli wśród nich młodzi i krzepcy męŜczyźni, ale zgłaszali się takŜe ludzie starzy i pozbawieni sił, a mimo to chętni do pomocy. Nie wiadomo skąd pojawiło się raptem jedzenie, kawa i zimne napoje, oraz dzieci gotowe roznosić je potrzebującym. – Wszystko zorganizowałem, Fanny, ludzie juŜ jadą – poinformował ją spokojnie Metaxas. – Jeśli nie uda nam się uratować twojej góry, obsadzimy ją drzewami na nowo. MoŜesz zdać się na mnie. Fanny zaczęła płakać, Ruby objęła ją ramieniem.

– Sto lat potrwa doprowadzenie wszystkiego do pierwotnego stanu. Ja juŜ tego nie zobaczę, bo nie będzie mnie na świecie. Jakie tłumy. Skąd ci ludzie się wzięli? Nie miałam pojęcia, Ŝe ta góra tyle dla nich znaczy. Nie mogę tylko siedzieć i się gapić, muszę coś robić. Fanny oparła się na ramieniu Ruby, próbując wstać ze skałki, na której siedziała. Wzrok jej padł na stopy jakiegoś męŜczyzny. Raz juŜ, dawno temu, widziała je, a przynajmniej tak jej się zdawało. Wówczas tkwiły w czarnych lakierkach, obecnie kobieta wpatrywała się w solidne turystyczne buty i nogi odziane w dŜinsy. Podniosła oczy, twarz miała umazaną sadzami. – Ściągamy wodę skąd się da, pani Reed. Jak pani widzi, pali się na środku i ogień rozprzestrzenia się na wszystkie strony. Proszę jak najszybciej zabrać stąd rodzinę. – Oni są juŜ w drodze na dół. Nie oczekiwałam... pan zamknął całe miasto! śeby uratować górę Sallie! Nie wiem, jak mam panu dziękować. – Czy to jest okręŜny sposób powiedzenia, Ŝe pani nas akceptuje? – Zawsze was akceptowałam. Sallie przekazała mi to w spadku. Znajdę juŜ jakiś sposób, Ŝeby wyrównać wasze straty. MoŜe mi to zająć trochę czasu, ale z pewnością to zrobię. – NIE! – To jedno słowo zabrzmiało niczym wystrzał. – Ponosimy straty tak samo, jak „Babilon”. Sallie zaopiekowała się nami. RównieŜ Ash, na swój własny sposób. Jak to pani mąŜ zwykł mówić, czasami trzeba się zrewanŜować. Fanny otarła brudną twarz. – A tak z czystej ciekawości, jak się te statki sprawują? NajbliŜej stojący męŜczyzna uśmiechnął się do niej. – Wiedziałem, Ŝe pani zrozumie. Zyski nie mogłyby być większe, a wszystko dzięki pani. Pomówimy później, gdy się juŜ z tym uporamy. – Muszę coś robić, Ruby. Nie mogę tylko stać i patrzeć, jak moją

górę diabli biorą. – A co ty moŜesz zrobić, Fanny? – Mogę kopać rowy i ciągnąć gumowe węŜe. Zaopiekuj się moimi dziećmi. – Wypchaj się z takimi pomysłami – parsknęła Ruby. – Twoje dzieci są tutaj i robią, co się da. A poza wszystkim, są juŜ w tym wieku, Ŝe same mogą zadbać o siebie. Iris odesłała dzieciaki wraz z wnukami Chue do miasta. Sama pracuje znacznie wyŜej, w namiocie kuchennym. Pozostanę z tobą, moŜe się do czegoś przydam. – Jeśli tą górę szlag trafi, moje Ŝycie juŜ nigdy nie będzie takie, jak było. Nie wiem, czy mnie rozumiesz... – Oczywiście, Ŝe tak. No dobra, chciałabym zrobić jakiś uŜytek z tych brzydkich górskich buciorów. Mogę ciągnąć węŜe. Umiem pracować, Fanny. Podobnie jak ty, nie jestem delikatną cieplarnianą rośliną. Chodź, pokaŜemy im wszystkim, na co nas stać. ZbliŜał się świt następnego dnia, gdy Fanny i Ruby podeszły niemal pod szczyt, by dostać od Iris po filiŜance kawy. Z ulgą przysiadły na chwilę. – Łykanie jeszcze jakoś mi idzie, ale o gryzieniu mowy nie ma, jestem zbyt zmordowana – stwierdziła Fanny, wyciągając się na ziemi. – W twojej twarzy Ruby, widać jedynie białka oczu. Ruby wypiła kawę niemal jednym haustem. – Całe ręce mam w pęcherzach. A myślałam, Ŝe rękawiczki uchronią mnie przed otarciami. Wiatr zmienia kierunek. Jeśli przybierze na sile, to boję się, Ŝe zajmą się zabudowania. Fanny poderwała się do pozycji siedzącej. – Iris, czy w domu jest coś, co chciałabyś uratować? Powiedz zaraz, pójdziemy z Ruby i przyniesiemy to. Wiatr zmienia kierunek. – Fotel na biegunach Salłie. Dzieci zabrały swoje skarby. Dałam Jake’owi album ze zdjęciami, a bez reszty moŜemy się obejść.

– Powinnaś stąd odejść, Iris. Ten dym nie wyjdzie ci na zdrowie. Myślisz, Ŝe uda ci się namówić Chue, aby z tobą poszedł? Jest trochę za stary na walkę z ogniem. – Spróbuj mu to powiedzieć, Fanny. Nie odejdzie stąd za nic. Ta góra to całe jego Ŝycie i on ma prawo próbować ratować, co się da. Pracuje jak Herkules. – Wyniesiemy ten fotel i wrzucimy do bagaŜnika. Obiecaj mi, Ŝe zaraz potem stąd odjedziesz. – Obiecuję. – Fanny? – Tak. – Nie naraŜaj się. Nie chcę, Ŝeby coś ci się stało. Starsza pani skinęła głową. – Wiatr się wzmaga. Gdzie stoi twój samochód, Iris? – Na podwórzu. Fanny, weź takŜe zdjęcie Jake’a i Asha, stoi na gzymsie kominka. Zapomniałam o nim. – Dobrze. Szaroczarne tumany dymu przesuwały się nad drogą, gdy Fanny i Ruby ile sił w nogach pognały w stronę domu. Kilka minut później fotel na biegunach znajdował się juŜ w bagaŜniku. Ruby przyciskała do piersi zdjęcie w złotych ramkach, a Fanny uruchomiła samochód i ruszyła z podjazdu tak, Ŝe Ŝwir pryskał spod kół. Obie panie wyskoczyły z wozu, gdy tylko Fanny z piskiem opon wyhamowała przy namiocie kuchennym. – Jedź, Iris, tylko ostroŜnie. Jedź, kochana. Powiemy Sage’owi, gdzie jesteś. Zatroszczymy się o niego. Dzieci cię potrzebują. – Jadę juŜ, jadę. Dbajcie o siebie. – Ruszaj wreszcie, dym jest coraz gęściejszy. – O BoŜe, Ruby, co my zrobimy? Nie ma sposobu na uratowanie góry. – Skończ z takim gadaniem. Jeszcze nic nie wiadomo. Całe to

cholerne miasto jest tutaj i robi, co moŜe, Ŝeby ją uratować. A to coś znaczy. Fanny wycofała się tyłem, głowę trzymała wysoko uniesioną. – Ash, gdzie ty się, do cholery, podziewasz? – wrzasnęła pełną piersią. – Zawsze na wszystko masz gotową odpowiedź. Powiedz nam teraz, co mamy robić. A jeśli juŜ niczego nie moŜemy zrobić, to teŜ nam to powiedz. Koniecznie muszę to wiedzieć, Ash. – Jestem trochę zajęty, Fanny. Akurat teraz sporo się dzieje. Czego ode mnie chcesz? – Powiedz, co mamy robić. – Z tym sobie nie poradzisz, Fanny. Wiatr zmienił kierunek. Iskry sięgają dachu Sunrise. Tylna weranda w domu Chue stoi juŜ w płomieniach. – Nie chcę tego słuchać, Ash. Zdmuchnij ten ogień. Masz w sobie więcej gorącego powietrza niŜ któryś z tych balonów. BoŜe, co ja za głupstwa wygaduję. Jeśli to wszystko ma iść w diabły, dlaczego stajesz na głowie, aby ugasić ogień? – PoŜar lada moment przeniesie się na drugą stronę szosy. Musimy zdąŜyć z rowami, wówczas nie będzie miał się gdzie przenieść. Asfalt topi się jak masło. Zacznij kopać, Fanny, i nie Ŝałuj rąk. – Czy to ocali domy? – Sagę polewa dach z węŜa. Chue robi to samo. Nie stój jak manekin. – Natychmiast biorę się za łopatę, Ash. Ruby, musimy wykopać rów wzdłuŜ grzbietu. Ja juŜ zaczynam, a ty rozejrzyj się, czy nie znajdziesz kogoś do pomocy. Tylko ostroŜnie z chodzeniem po asfalcie: jest gorący i lepki. Koło drugiej po południu Fanny oparła się na łopacie i popatrzyła na szwagierkę. – Wyglądasz okropnie, Ruby. Czy jesteś tak samo zmordowana, jak

ja? – spytała. – Zaraz chyba zasnę na stojąco. Opaliłaś sobie brwi, Fanny. Do skóry. – Ty teŜ. Ale dzięki naszym wysiłkom ogień nie przedostał się na drugą stronę szosy. Powinniśmy za to Bogu podziękować. Spójrz na całą sprawę od innej strony, Ruby: złoŜyłyśmy w ofierze brwi, aby uratować dom Chue. – Po raz drugi zrobiłabym to samo – odparła Ruby dziarsko. – Ja takŜe. Kocham tego starego. Trochę udało nam się poskromić ogień, ale mam wraŜenie, Ŝe i płomienie, i temperatura są coraz wyŜsze. Wzywa nas naczelnik straŜy ogniowej. – Pewno zaŜąda, Ŝebyśmy poszły odpocząć – zmartwiła się Ruby. – Nigdzie się stąd nie ruszę. Mam dokument stwierdzający, Ŝe ta góra naleŜy do mnie. Mam prawo przebywać na własnym terenie i koniec gadania! – Myślę, Ŝe zaraz zastosują środki chemiczne. Gdzieś czytałam, Ŝe do tego celu uŜywa się samolotów. Póki co, i Metaxas i Sagę są zawieszeni w prawach pilota, więc z pewnością nie oni zasiądą za sterami. – Moje słodkie maleństwo, ty i Fanny musicie zejść na sam dół, moŜecie zatrzymać się u stóp góry. To jest rozkaz. Fanny, ani jednego słowa. Zgodziła się potulnie. – W porządku, Metaxas, ale tylko do podnóŜa, nie ruszę się nigdzie dalej. Nie bardzo widzę przez dym i płomienie. Spalił się, prawda? – Jeszcze się dopala. Odrestauruję twoją górę, Fanny. Obiecuję ci to. W drodze na dół Fanny odezwała się: – Nie da się odrestaurować tej góry, ale doceniam wysiłki Metaxasa, Ŝeby podnieść mnie na duchu. – Spójrz na mnie, Fanny. Jeśli Metaxas obiecał, Ŝe odbuduje ci tę

górę, to zrobi dokładnie to, co zapowiedział. On nigdy nie rzuca słów na wiatr. Miałam zamiar opowiedzieć jedną rzecz, ale wciąŜ mi to wylatywało z głowy. Trzeba było widzieć Metaxasa tego dnia, kiedy Chue wyrył jego imię na moim drzewie. To było coś niebywałego. Stał tam i rozglądał się wokół siebie, jakby się uczył drzew na pamięć. Myślę, Ŝe faktycznie to robił. Powiedział wtedy... – Głos Ruby załamał się. – Powiedział, Ŝe od tej chwili stał się częścią góry. Na koniec oświadczył, chociaŜ moŜe to zabrzmieć banalnie, Ŝe jak długo te drzewa stoją, jego duch pozostanie wśród nich. – O, BoŜe, Ruby, czy one się spaliły? Czy juŜ ich nie ma? – śartujesz sobie, czy co? Chue naprawdę nie skąpił im wody. Podobno uŜył jakieś szczególnego specyfiku. Przymocował butelkę do węŜa ogrodowego i godzinami się modlił. Na własne oczy widziałam, Ŝe się nie spaliły, Fanny. To znaczy pnie, bo niektóre gałęzie trzeba będzie ściąć. Ręczę, Ŝe Metaxas nie pozwoli im zginąć. – Przy takim ogniu, Ruby? KtóŜ zdołałby je uratować? – Bóg? Ash? Sallie? Nie wiem, Fanny. MoŜe chińscy Bogowie Chue? Nie ma to teraz Ŝadnego znaczenia, prawda? WaŜne natomiast, Ŝe drzewa nadal stoją. I myślę, Ŝe będą stały jeszcze wtedy, gdy ogień się juŜ wypali. – Nie wyobraŜam sobie Ŝycia bez tego zagajnika, Ruby. Pamiętam, jak szczęśliwa była Sallie, gdy Chue wyciął jej imię na drzewie. Nie znał wtedy jeszcze dobrze angielskiego i trzeba mu było wydrukować wszystkie imiona. Wycinał te litery bardzo starannie i precyzyjnie. To nasze miejsce na górze. Odczuwam to podobnie jak Metaxas. Nasze dusze nigdy stąd nie odejdą. Devin ma swoje własne drzewo, juŜ Chue o to zadbał. To Philip go poinformował, Ŝe Devin jest takŜe członkiem rodziny. A to oznacza, Ŝe do Sallie naleŜą dwa drzewa. Widziałaś to z Ŝółtą wstąŜką? – To dla bliźniąt Iris i Sagę’a, prawda? Zapytana przytaknęła.

– To młode drzewko będzie rosło wraz z nimi. Popatrz no tylko, Ruby, jak na koniec okazuje się, Ŝe wszystko ma jakiś sens. Gdyby Chue pojechał na swoją wycieczkę, nikt z nas nie umiałby uratować tych drzew. Tylko on wiedział, co naleŜy zrobić. Kolejny kryzys w moim Ŝyciu. Czy widziałaś się z Marcusem? – Nie, nawet przez chwilę. – BoŜe, Ruby, zapomniałam ci powiedzieć o kurczakach. – Chyba nie zamierzasz mi ich oddać? Nawet mi o tym nie wspominaj. Są twoje, na wieki wieków. – Akurat w tej chwili naleŜą do „dziewczynek”. – Masz na myśli... Nie! – Wyobraź sobie. Zagroziłam, Ŝe wylądują na autostradzie, jeśli natychmiast nie pójdą do zagrody i, no wiesz... nie zajmą się kurczętami. Trzeba przyznać, Ŝe w tych swoich wykwintnych piŜamkach i aksamitnych kapciach z piórkami, wyglądały barwnie i elegancko. Panna Arletta siedziała akurat na werandzie i popijała lemoniadę, gdy wpadłam z wiadomością o poŜarze. Muszę ci wyznać, Ruby, Ŝe nie mogę tego znieść, muszę się ich pozbyć. Mam zamiar całe towarzystwo przenieść do Reno, do przedsiębiorstwa Beaunella. O przepraszam, do przedsiębiorstwa siostry Beaunella. Nie zostałam chyba stworzona na burdelmamę ani na kogoś, kto takową u siebie trzyma. Zamierzam równieŜ jakoś lepiej zorganizować rancho. To moja misja Ŝyciowa. Chyba zaraz utnę sobie drzemkę na poboczu drogi. Obudź mnie za piętnaście minut. – Pod warunkiem, Ŝe mnie ktoś obudzi. Czy ja mam jeszcze rzęsy, Fanny? – Coś w tym rodzaju. A ja? – Właściwie nie. – Nie dbam o to, Ruby. – Ani ja.

– Śpij spokojnie, Fanny. Twoja góra jest w dobrych rękach. – To prawda, Ash. Czy nasze drzewa i domy wytrzymają? – Sama sobie odpowiedz. Nie myślałaś chyba, Ŝe pozwoliłbym, aby coś przytrafiło się tym drzewom, prawda? NaleŜą przecieŜ do rodziny, Fanny. – Powiedz Ruby coś miłego – poleciła mu Fanny, zapadając w głęboki sen. – Ruby, dziękuję, Ŝe przyszłaś pomóc Fanny. Naprawdę podoba misie ten twój mąŜ, lubię go. Obserwowałem, jak Chue wycinał jego imię na pniu. Drugi pod względem majątku człowiek w kraju miał łzy w oczach i ani śladu dolarów we wzroku. Lubię go. śyczę ci mnóstwo szczęścia, kochanie. – Wiem, Ŝe to tylko sen, bo jestem wykończona. Chciałabym jednak, Ash, Ŝebyś mi coś zaśpiewał, na wypadek, gdyby to nie był sen. Kiedy byłam mała, zawsze marzyłam o bracie lub siostrze, która by mnie śpiewem ukołysała do snu. – Ciii, moje maleństwo, przestań płakać, twój starszy brat zamierza ... – Mamo, to ja, Sagę. Iris i ja chcemy, Ŝebyś przyjechała przed południem do nas na górę, jeśli moŜesz. Wiem, Ŝe dziś pierwszy kwietnia, ale to nie jest dowcip primaaprilisowy. Czy dacie radę się wybrać, ty i Marcus? Iris przygotowuje lunch. Świetnie, czekamy za jakąś godzinę. – Czy powiedziała „tak”? – dopytywała się podniecona Ruby. – Powiedziała – uśmiechnął się Sagę. – Wszystko jest na swoim miejscu. Zamierzamy dziś przed południem sprawić twojej matce największą w Ŝyciu niespodziankę – oświadczył Metaxas. – Nadal nie wierzę, Ŝe dałeś radę, jak to ująłeś, odrestaurować górę. – To mój prezent ślubny – zagruchała Ruby do niemowlęcia

spoczywającego w jej ramionach. Zerknęła na męŜa, który z wyrazem najczystszego przeraŜenia na twarzy, kołysał drugiego noworodka. – Prawdę mówiąc, to nasz prezent ślubny dla was wszystkich. Metaxas obiecał, Ŝe odbuduje tę górę i dotrzyma słowa. Co, twoim zdaniem, robią tam ci wszyscy ludzie? – Nigdy w Ŝyciu nie widziałam tylu dziwacznie wyglądających pojazdów. Ani tylu kasków. Nie wiem, czy to w ogóle jest do zrobienia, ale jeśli tak, to ile zabierze czasu? – spytała Iris. – Zakończenie robót przewidziano na koniec lata. A nie mogliśmy wcześniej zacząć, gdyŜ pogoda nie pozwalała. Teraz juŜ pójdzie jak z płatka. Ta góra odzyska swą dawną urodę i będzie wyglądała tak samo jak przed poŜarem. Obiecuję. – Panna Ruby Fanny Thornton dostała czkawki. – A pan Metaxas Ash Thornton zrobił kupę – stwierdził Metaxas, wręczając niemowlę Iris. – Cudownie z waszej strony, Ŝe zgodziliście się zostać rodzicami chrzestnymi. Mama wpadła w zachwyt, gdy powiedzieliście „tak”. – Nie Ŝartuj sobie. I pamiętaj, Ŝe oboje z Iris wyraziliście zgodę, by wszystkie dzieci spędziły z nami lato na naszej nowej wyspie. RównieŜ te dwa drogocenne tobołki. Będziemy tam mieli pielęgniarkę na wezwanie i nianię na stałe. A tobie i Iris juŜ od dawna naleŜy się urlop. Gdy dobiegnie końca, będziecie mogli wpaść na wyspę i zabrać dzieciaki ze sobą. Lub zostać z nami na dłuŜej. – Tylko głupiec zrezygnowałby z takiej oferty – orzekła Iris. – Czy w gospodarstwie Chue wszystko jest w porządku? – Mmhym. JuŜ w tydzień po poŜarze nazjeŜdŜało się tam mnóstwo ciotek, wujków oraz bliŜszych i dalszych kuzynów. Wszystko tam jest nowe. z wyjątkiem widoku. A Chue codziennie spryskuje nasze drzewa tym samym magicznym środkiem, który je uratował. Nikt nie ma bladego pojęcia, co to moŜe być. Nawet komendantowi straŜy poŜarnej

nic nie przychodzi do głowy. Chue posługuje się czymś, co przypomina wielką strzykawkę, którą napełnia substancją podobną do kleju. I dwa razy dziennie spryskuje tym czymś ziemię wokół pnia. A potem siada niczym mały tłusty Budda i wpatruje się w drzewa. Podejrzewam, Ŝe usiłuje siłą ducha sprowokować je do rośnięcia. Jakieś trzy dni temu natknął się na świeŜy przyrost. Przez całą drogę na dół słychać było, jak mruczy coś po chińsku. Koniec opowieści. – Czy ktoś miał ostatnio jakieś wiadomości od Bircha i Sunny? I co u Billie? – dopytywała się Ruby, która przestała wreszcie trzymać swoją chrzestną córkę aŜ tak kurczowo. – Tamto kasyno rośnie jak na droŜdŜach. Sunny i Harry są bardzo szczęśliwi. Birch zrobił się nieco draŜliwy. Dostał juŜ dokumenty rozwodowe, co go wpędziło na jakiś czas w chandrę. Termin oddania kasyna do uŜytku jest wciąŜ ten sam: piętnasty stycznia przyszłego roku. Przyjedziecie na ceremonię, prawda? – spytał Sagę. – Bezwarunkowo. Co słychać u Billie? – W porządku. Panuje nad sobą i wróciła do dawnych obyczajów, jeśli idzie o pracę. Ciągle jeszcze spotyka się z Adamem. Czy miałaś jakieś wiadomości od Celii? – Nie bezpośrednio. Myślę, Ŝe radzi sobie całkiem dobrze. Ludziom spodobał się wizerunek, który stworzyła. Kupiła apartament. Ostatnia wiadomość o niej, jaka do mnie dotarła, była taka, Ŝe Celia dwa razy w tygodniu ma zastępstwa w prywatnej szkole. A uprzedzając twoją następną uwagę powiem, Ŝe o nikogo nie pytała. Nie wywołujmy lepiej wilka z lasu. Ona ciągnie jakoś swój wózek, a Birch swój. A co u Kingsleyów? – Intensywnie się udzielają w Waszyngtonie – i w polityce, i w sprawach społecznych. Mama mówi, Ŝe zamierzają wpaść do nas latem z wizytą – powiedział Sagę. – A zatem wszystko dobre, co się dobrze kończy – podsumowała

rozradowana Ruby. – Słyszę warkot samochodu – rzuciła Iris. – To muszą być mama i Marcus. – Ty pierwszy idź się przywitać, Metaxasie. Fanny przeŜyje niezły szok. Podejrzewam, Ŝe nigdy nie uwierzyła w tę odbudowę. Wielki Teksańczyk wolno ruszył ku drzwiom, a uśmiech na jego twarzy śmiało mógł konkurować ze słońcem. – Co o tym myślisz, Fanny? – zapytał. – Sama nie wiem, co mam myśleć. Czy karczujecie uschłe drzewa? – Wyciągamy spalone drzewa wraz ze spaloną, zwęgloną ziemią. Mamy zamiar oczyścić cały teren, wyrównać, przekopać, nawieźć i posadzić nowe, wielkie drzewa, Fanny. Kupiłem w stanie Oregon cały las. Wykopiemy tam drzewa z korzeniami i przywieziemy tutaj. Jak juŜ skończymy tutaj, zasadzimy nowe drzewa tam. W głosie Fanny zabrzmiała niemal naboŜna cześć. – Nie moŜesz przecieŜ zrobić czegoś takiego! Sama nie wiem, co powiedzieć. Mój BoŜe, ile to będzie kosztować? – Spójrz na mnie, Fanny. Oboje wiemy, Ŝe jestem bogaty, nie warto więc zaprzątać sobie głowy kosztami. Całe Ŝycie pracowałem na swoją obecną pozycję. Ale majątek całego świata nie na wiele się zda, gdy nie ma jednej Ŝywej duszy, dla której moŜna by coś zrobić, z którą moŜna by dzielić Ŝycie. Nie ma takiej rzeczy na świecie, która przyniosłaby mi więcej radości i spokoju ducha, niŜ świadomość, Ŝe odbudowałem górę dla ludzi, których kocham i uwaŜam za bardzo mi bliskich. Ruby zapewniła mnie, Ŝe jesteśmy teraz rodziną, a ja słowo „rodzina” traktuję naprawdę bardzo powaŜnie. Mam nadzieję, Ŝe wiesz, co mam na myśli. Pani Reed, ogromną frajdę sprawia mi myśl o oddaniu pani tej góry całkiem jak nowej. Powiedz, Ŝe przyjmujesz ten drobiazg. Po policzkach Fanny ciekły łzy. – W imieniu Sallie Coleman Thornton, przyjmuję. Dziękuję ci za to

z głębi serca, Metaxasie. Mam takie poczucie, Ŝe powinnam powiedzieć coś więcej, ale nie znam odpowiednich słów i nie wiem, gdzie ich szukać. Tak wiele ci zawdzięczam. Najpierw uratowałeś Ŝycie mojej córce, a teraz to. Samo „dziękuję” wydaje się zupełnie nie na miejscu. – „Dziękuję” wystarczy aŜ nadto. Posłuchaj no tylko: mam drzewo, które nosi moje imię, mam dwoje chrześniaków, z których jedno jest moim imiennikiem, i mam całą nową rodzinę, którą kocham. MęŜczyzna, który by chciał czegoś więcej, byłby głupcem, a ja głupcem nie jestem. Proponuję wejść do środka i wypić za tę wspaniałą rodzinę, bo drugiej takiej z pewnością nigdzie nie ma. – Muszę z tobą pomówić, Fanny. Kobieta obróciła się na pięcie. – Znakomity pomysł. Tylko czy mógłbyś mi darować minutkę? – Ile tylko zechcesz. Fanny podeszła do krawędzi. Było to to samo miejsce, z którego zbiegała na oślep, uciekając przed Simonem. – Co się stało, Ash? Coś z Sunny albo Birchem? – AleŜ nie. Zawsze musisz podejrzewać najgorsze? – Długoletnie przyzwyczajenie. Spróbuję się tego wyzbyć. Metaxas ma zamiar zadrzewić tę górę, a nasze drzewa Ŝyją i mają się dobrze. To ponad moje siły, jeśli wiesz, co mam na myśli. Wszystko tak cudownie się układa. śycie znowu jest dobre. Tak bym chciała, Ŝebyś był tu teraz z nami. Czuję się straszną egoistką, nasiąkając tym wszystkim. Ale, ale, gadam jak najęta, sama nie wiem czemu. – Przyszedłem się z tobą poŜegnać, Fanny. – PoŜegnać? Och, nie, Ash, tylko nie to. Nie mów tego, proszę. Co to znaczy? Czy jeszcze kiedykolwiek będziesz ze mną rozmawiał? Nie chcę, Ŝebyś odszedł. Towarzyszyłeś mi aŜ do tej pory. Polegam na tobie. – O to właśnie chodzi, Fanny. Nie wolno ci tego więcej robić. Masz dzieci, Marcusa, Ruby, Metaxasa. Przestałaś mnie potrzebować.

– To nieprawda! Nie mów tak! Nie chce tego słuchać. Niech cię diabli, Ashu Thornotonie, to zupełnie w twoim stylu. Najpierw mnie uskrzydlasz, a zaraz potem dołujesz. Co ja pocznę bez ciebie? – Puść mnie, Fanny. Przy kuchennym oknie stoi znakomity facet, który kocha cię tak, jak na to zasługujesz. Do diabła, on nawet toleruje moją obecność. A to jest wielka zaleta, jak by na to nie patrzeć. No, dalej, to przecieŜ tylko dwa słowa. Czy tak cięŜko jest powiedzieć „do widzenia „? – Jeśli o mnie idzie, to nie ma trudniejszej rzeczy. Nie mogę tego zrobić. I niech mnie cholera, jeśli zrobię. Co ty na to? Będziesz czekał, Ash? – Troje to juŜ cały tłum, Fanny. Myślę, Ŝe się mocno zasiedziałem. No, przestań juŜ płakać, głowa do góry. Wiesz przecieŜ, Ŝe po płaczu brzydko wyglądasz. – Wcale nie. Usiłujesz mnie rozwścieczyć, ale nic z tego. Czy nie mógłbyś tak zrobić, Ŝeby pozostać gdzieś w pobliŜu? – Nie mogę, Fanny. Ty pierwsza. – Ash, nie umiem tego zrobić. Chcę, Ŝebyś pozostał w moim Ŝyciu. – Ale to niemoŜliwe, Fanny. Nawet sobie nie wyobraŜasz, jak bardzo bym chciał, Ŝeby było inaczej. Dbaj o Jake‘a, dobrze? Starsza pani rozszlochała się. – No, wyduś to z siebie, Fanny. – Nie! – Tak. No juŜ, powiedz to. Oślepiona łzami kobieta podeszła do samej krawędzi góry. Wyszeptała: – Do widzenia, Ash. – Do widzenia, Fanny. – Ashhh! – jej krzyk rozdarł powietrze i dotarł do siedzącej w kuchni Ruby. – O BoŜe!

Wybiegła i znalazła się przy Fanny akurat w momencie, gdy zrozpaczona kobieta upadła na ziemię, powtarzając imię byłego męŜa. Ruby pochyliła się nad leŜącą, niczym matka nad płaczącym dzieckiem. – PoŜegnania są zawsze bardzo trudne. Ale mówiąc komuś „do widzenia”, pamiętaj, Ŝe nadejdzie dzień, kiedy znowu tego kogoś powitasz. Wiedz, Ŝe Ash zawsze pospieszy ci z pomocą, gdy będziesz go naprawdę potrzebować. Musisz w to mocno wierzyć, ja przynajmniej nie mam co do tego cienia wątpliwości. A teraz podnieś się, nadeszła pora, by spełnić ten toast Metaxasa. Jesteś mi co nieco winna i teraz właśnie domagam się spłaty długu. Chcę mianowicie ujrzeć twój uśmiech i usłyszeć w twoim głosie radość. Łzy mogę zaakceptować tylko pod warunkiem, Ŝe będą to łzy radości. – Coś ty się zrobiła taka przemądrzała? – spytała Fanny. – Miałam dwójkę najlepszych na świecie nauczycieli, ciebie i Asha. – No dobrze, jestem gotowa, ale koniecznie muszę wydmuchać nos. – Obejdzie się. Wytrzyj nos rękawem, tak jak to robią dzieci. Nasi męŜowie na nas czekają. Otrząśnij się, pani Reed. Toast był krótki i prosty. Echo poniosło ich głosy na sam dół i po chwili przyniosło z powrotem na szczyt góry. – Za rodzinę!

Epilog Kalifornia 1991 Rozpoznałby ją zawsze i wszędzie. Drobny, spręŜysty krok oraz delikatne kołysanie pośladków, zaliczały się do jego najprzyjemniejszych wspomnień. Wystrzępione szorty, przerobione ze starych dŜinsów, biała koszula zawiązana na supeł trochę powyŜej talii, wytarte tenisówki i koński ogon przewiązany czerwoną wstąŜką w najdrobniejszych szczegółach odpowiadały jego wspomnieniom. Birch Thornton wziął głęboki oddech. Wzrokiem omiótł bratanków i siostrzenice, sprawdzając, czy wszystko z nimi w porządku. Cała gromadka siedziała na ławce zajadając się lodami. – Jake, rzuć no okiem na resztę, dobrze? Wracam za kilka minut. – Jasne, wujku. Faktem było, Ŝe rozpoznałby ją zawsze i wszędzie, nawet od tyłu, ale o szybsze bicie serca przyprawił go zdrowo wyglądający chłopczyk w bawełnianych pasiastych szortach, białej koszulce i niebieskich tenisówkach. Birch nie mógł złapać tchu. – Celio, poczekaj! Serce zabiło mu jeszcze szybciej, gdy na twarzy byłej Ŝony dostrzegł panikę. – Prrr – wykrzyknął i spostrzegł, Ŝe wyraz paniki ustąpił, a w jego miejsce pojawił się strach. – Birch. Ja... czyŜby moja wyobraźnia spłatała mi figla? MęŜczyzna wpatrywał się w Celię bez słowa, a ona coraz bardziej bladła pod opalenizną* – Raz do roku przywoŜę tutaj dzieci Sunny i Sage’a. Siedzą kawałek dalej, na ławce. Weszło nam to juŜ w zwyczaj. Mieszkając w Atlantic City, nie mam zbyt wielu okazji do spotkań z nimi, więc

kaŜdego lata zabieram całe stadko na tydzień. Dzięki temu Sagę i Iris mają chwilę oddechu. Birch przyklęknął. – Akim ty jesteś? Masz jakoś na imię? – Zupełnie jakby sienie domyślał. – Nazywam się Thorn Connors, proszę pana. A jak pan się nazywa? – Birch Thornton. – BoŜe drogi, to dziecko jest wierną kopią Sage’a, gdy był w tym wieku, pomyślał. – Wiem, gdzie mieszkam i znam mój numer telefonu. JuŜ niedługo pójdę do szkoły. – To znakomicie. Czy to twoja mamusia? – Tak, proszę pana. Prawda, Ŝe ładna? – Nawet bardzo. A masz tatusia? – Tak, proszę pana. Mieszka daleko stąd, ale któregoś dnia przyjedzie do nas z wizytą. – Starczy juŜ, Birch. śadnych więcej pytań. – Mój BoŜe, Celio, dlaczego mi nic nie powiedziałaś? Pytałem cię przecieŜ, a ty skłamałaś. – Wcale nie skłamałam. Stwierdziłam tylko, Ŝe to nie twój interes. Wracaj do swojej rodziny, Birch. W głosie męŜczyzny zabrzmiała udręka. – Ale dlaczego? Powiedz mi tylko, dlaczego. Muszę to wiedzieć. Przez sześć lat ani słówkiem nie napomknęłaś o jego istnieniu. Obrabowałaś mnie z pięciu pierwszych lat jego Ŝycia. – O nic cię nie prosiłam, Birch. A i w przyszłości nie zamierzałam prosić cię o cokolwiek. A teraz, jeśli nie masz nic przeciwko, chciałabym się poŜegnać. My teŜ jesteśmy na wakacjach i mamy bogate plany. – TeŜ coś! WyobraŜasz sobie, Ŝe tak po prostu odejdę i zapomnę o tym spotkaniu? On przecieŜ wygląda kubek w kubek jak Sagę. Jego

kuzyni siedzą na ławce o dwa kroki od niego. Czy nie uwaŜasz... ? – Nie, ani trochę. śałuję, Ŝe się spotkaliśmy. – No, ale się spotkaliśmy i teraz musimy coś z tym zrobić. – Niczego nie musimy. Jeśli zamierzasz to wykorzystać, to ja... zniknę z horyzontu. Tylko podejrzewam, Ŝe jeśli to zrobię, naślesz na mnie całą zgraję prawników, prawda? – Tylko jednego. PrzecieŜ tak nie moŜna, Celio. Ja teŜ mam jakieś prawa. – śadnych. Zrezygnowałeś z nich, gdy ty i Libby robiliście rzeczy, których robić nie naleŜało. Posłuchaj. Z całą pewnością nie byłam ideałem. Prawdę mówiąc kilka razy zachowałam się jak świnia. Przyznaję i biorę za to pełną odpowiedzialność. Ale to wszystko naleŜy juŜ do przeszłości i nie da się jej cofnąć. Wiele rzeczy się zmieniło. Mój syn i ja prowadzimy bardzo ciche i spokojne Ŝycie w bardzo cichej i spokojnej okolicy. On ma swoich przyjaciół, a ja swoich. Uczę kilka razy w tygodniu. W niedziele nawet chodzimy do kościoła. Nauczyłam się szyć i gotować. Ten chłopiec to całe moje Ŝycie i nie pozwolę ci tego zmienić. Na razie wystarczy mu to, co powiedziałam. Nie uciekałam się do Ŝadnych kłamstw. Prawda, dałam mu na imię Thorn. Chciałam, Ŝeby miał coś ze swego dziedzictwa. – A gdy podrośnie i zacznie pytać? Wtedy będziesz kłamać? – Nie wiem. Myślę, Ŝe jak przyjdzie pora, to dam sobie radę. A póki co, sytuacja pozostaje bez zmian. Birch ponownie ukucnął przed synem. – Powiedz mi, Thorn, gdzie mieszkasz. – Mieszkam w Santa Monica, na Sunrise Terrace dwadzieścia dwa. Mamusia powiedziała, Ŝe Sunrise to taka góra. Obiecała, Ŝe mi ją kiedyś pokaŜe. Tam mieszkał mój tatuś, gdy był małym chłopcem, takim jak ja. To jest wielka góra. Wie pan, gdzie to jest? – Tak, wiem. Jest bardzo piękna. Pięć lat temu był na niej straszny

poŜar i wszystko się spaliło, ale kilku dobrych, wspaniałych ludzi sprawiło, Ŝe znowu rosną tam drzewa. Mam nadzieję, Ŝe twoja mamusia zabierze cię do Sunrise któregoś dnia. – PrzecieŜ obiecała. A nikt nie powinien łamać danego słowa. Prawda, mamo? – Masz rację, Thorn. Zanim Celia zdołała chwycić chłopca za rękę, Birch porwał go w ramiona i ruszył w kierunku ławki. – Chcę, Ŝebyś poznał kilku wspaniałych ludzi, Thorn. – Birch, nie. Tak nie wolno. Zmuszasz mnie, Ŝebym wezwała policję. – No to wzywaj. Narobisz tylko zamieszania, Celio. A to, co robię, jest ze wszech miar słuszne. Thom, to jest Jake, Polly, Lexie, a tych dwoje maluchów to Ruby i Metaxas. Wołamy na niego Tax. Chłopaki, to jest Thorn Connors. – Cześć – rzekł Thorn. Jake przyjrzał mu się uwaŜnie, a jego twarz przybrała wyraz zaskoczenia. – Jak to się stało, Ŝe on wygląda tak jak my, wujku Birch? Zapytany wzruszył ramionami. – A mnie się wydaje, Ŝe on jest podobny do swojej matki. – Moja mama jest bardzo ładna – zaszczebiotał Thorn. – Jest najładniejszą panią tutaj. I umie piec ciasteczka z rodzynkami. – Moja mama teŜ piecze ciasteczka z rodzynkami – prychnęła Ruby. – Mieszkamy na szczycie góry – mruknął Tax. – A ja mieszkam na Sunrise Terrace dwdzieścia dwa. – Ale to nie jest góra – skwitowała Laxie. – Za minutę zacznie się tu awantura. Proponuję zakopać topory wojenne, Celio i zaoferować tym dzieciom dzień, którego nigdy nie

zapomną. A gdy będziesz juŜ musiała iść, obiecuję cię nie zatrzymywać. Umowa stoi? – Zgoda. – Tak jest znacznie lepiej. Wiem, Ŝe to niewiele znaczy, ale chciałbym cię przeprosić. – Ja równieŜ przepraszam. Jak ci się Ŝyje w Atlantic City? – Samotnie. A tobie w Sunrise Terrace? – Samotnie. – Jak to się stało, Ŝe nie wyszłaś po raz drugi za mąŜ? – A ty, oŜeniłeś się? – Nie. Nawet się nie wybieram. – Birch uśmiechnął się. – Bez względu na to, co mówisz, kiedyś coś między nami było. – Ale w innym miejscu i w innym czasie – odparła. – Moglibyśmy wrócić tam i zabrać... twojego syna z nami. To jest z pewnością warte przemyślenia. Na przykład, podczas wakacji. Moglibyśmy potraktować to jako swego rodzaju test. Zastanów się nad tym. – Nie jestem juŜ tą niesympatyczną istotą, jaką byłam kilka lat temu. PrzeŜywałam trudne chwilę. Prowadzę teraz inne Ŝycie, dawne nawyki naleŜą do przeszłości. Nie moŜemy się cofnąć w czasie. – Wiem o tym. Ale przyszłość mogłaby być naprawdę radosna i słoneczna. Jest rancho w Newadzie, którego mama i Marcus od lat usiłują się pozbyć. Co do mnie, to najchętniej zrezygnowałbym z kasyna i osiadł z rodziną na rancho. Czy twoim zdaniem byłoby to warte przemyślenia? – Niewykluczone. – Będziemy tutaj jeszcze trzy dni. Myślisz, Ŝe będziesz juŜ znała odpowiedź do tego czasu? – Całkiem moŜliwe, Birch. – Trafiłeś na dobrą passę, synu. JeŜeli coś ma się zdarzyć, to na

pewno się zdarzy. Mam przeczucie, Ŝe ta dziewczyna pasuje do ciebie jak ulał. A chłopiec bardzo mi przypomina ciebie i Sagę ‘a. Nasza góra bez trudu pomieści jeszcze jedno dziecko. Zamierzam jednak podsunąć ci pewną myśl, synu: rzecz warta posiadania, jest równieŜ warta tego, by sobie na nią zapracować. Czy myślisz, Ŝe podołasz? śe dorosłeś do tego? – Tata? – Mmhym. – Czy moŜemy porozmawiać? Nie teraz, później, kiedy będę miał spokojniejszą głowę. – Z przyjemnością, synu. – Ja teŜ się cieszę na naszą rozmowę. Naprawdę. Celia wzięła Bircha pod rękę. – Mówiłeś coś? – Myślałem tylko, jak miło by było ujrzeć Thorna razem z innymi dziećmi na naszej górze. – Pomyślałam o tym samym. Popatrz na nie. ZauwaŜyłeś, jak szybko się dogadali, Birch? – Myślałem raczej o tym, jak dobrze my się dogadujemy. Czy twoim zdaniem dobre stosunki między nami to tylko chwilowe zawieszenie broni, czy długofalowy sukces? – Długofalowy, całkiem zdecydowanie. A ty jak uwaŜasz? – Myślę tak samo jak ty. Znacznie później, gdy słońce zaczęło się juŜ chylić ku zachodowi, Birch powiódł wzrokiem po zmęczonych dziecięcych buziach, a następnie spojrzał na swoją byłą Ŝonę. – Jeśli to nie jest rodzina, to sam juŜ nie wiem, co. – W moim pojęciu to zdecydowanie jest rodzina. – Czy widzisz w niej siebie i Thorna? No, moŜe nie tak od razu? – zauwaŜył Birch z niepokojem w głosie.

– MoŜliwe, ale nie tak od razu. – Mogę się tego trzymać? – Trzymaj się tego i nigdy nie puszczaj, dobrze? – Dobrze.