Michaels Leigh Randka z milionerem

LEIGH MICHAELS Randka z milionerem

ROZDZIAŁ PIERWSZY Bez względu na to, jaką metodę liczenia przyjęła, ciągle wychodziło jej dziesięć. Tym razem jednak przyczyną nie był brak zdolności matematycznych, z którym Kit dawno już zdążyła się pogodzić. Co jak co, ale podstawowe obliczenia jeszcze jej wychodziły. Problem polegał raczej na tym, że niewielkie pomieszczenie wypełnione było chichoczącymi, podekscytowanymi dziewczętami, które najwyraźniej nie były w stanie ustać choć przez chwilę w miejscu. Niekompletnie ubrane, chodziły w tę i z powrotem,

S

ściskając w dłoniach pędzelki do pudru, elektryczne lokówki bądź pojemniki z lakierem do włosów. To dlatego ciężko było się ich

R

doliczyć. Kit nie potrafiła znaleźć innego wytłumaczenia dla faktu, że zamiast dwunastu ciągle wychodziło jej dziesięć. Przecież w przebieralni musiało znajdować się dwanaście dziewcząt! Chcąc nie chcąc, wspięła się na krzesło i włożywszy dwa palce w usta, gwizdnęła najgłośniej, jak tylko potrafiła. Zgiełk, jaki panował w pomieszczeniu, zmniejszył się nieco, więc pospieszyła, aby skorzystać z tej okazji. - Czy mogłybyście na chwilę się uciszyć i stanąć w miejscu, żebym wreszcie mogła was policzyć?! - zawołała. Dziewczęta usłuchały jej prośby, dlatego szybko policzyła głowy i znów wyszło jej dziesięć. Świetnie, pomyślała. Za piętnaście minut zaczyna się pokaz, widzowie siedzą już na swoich miejscach, a dwie z

jej młodych, początkujących modelek przepadły jak igły w stogu siana. A co, jeśli ze zdenerwowania nie mogą wyjść z toalety? Sądząc po tym, jak pechowo przebiegał do tej pory cały ten wieczór, dziewczęta niewątpliwie będą miały kłopoty z pojawieniem się. Na szczęście jeszcze dwie godziny i będzie po wszystkim, pocieszyła się. A jak dobrze pójdzie, już nigdy więcej nie będę musiała użerać się z bandą debiutantek ani też nadzorować przedsięwzięcia przygotowanego przez nieświadomą powagi sytuacji grupę amatorów. - Dobrze - westchnęła. - Kogo brakuje? Modelki rozejrzały się dookoła ze zdziwionymi minami, zupełnie jak gdyby do tej pory nie zdawały sobie sprawy, że kogoś nie ma.

S

- Marliss i Shelby - odparła wreszcie szczupła blondynka, która stała w kącie przebieralni.

R

- W takim razie idź, proszę, ich poszukać, Heather. Zostało już tylko kilka minut do rozpoczęcia pokazu. - Obawiam się, że nic to nie da - zachichotała dziewczyna. Ojciec Shelby zaprosił ją na weekend do Nowego Jorku, a Marliss pojechała razem z nią. Wybierają się na jakieś przedstawienie na Broadwayu i po zakupy na Manhattanie, i... - Pojechały do Nowego Jorku? - powtórzyła Kit z przerażeniem. - Tak. A pani by nie skorzystała z takiej okazji? Bez chwili wahania, chciała odpowiedzieć. Teraz oddałaby wszystko, aby móc znaleźć się gdzieś indziej, niekoniecznie w Nowym Jorku, po prostu jak najdalej stąd. - Trudno, będę musiała rozdzielić ich stroje pomiędzy was -

podjęła błyskawicznie decyzję, sięgając po kartkę, na której zapisana była kolejność prezentowanych kreacji. - Jackie, jesteś pierwsza, więc zdążyłabyś się jeszcze raz przebrać. Niewysoka, pulchna brunetka pokręciła energicznie głową. - Chętnie bym pomogła, ale nie zdołam na siebie wcisnąć żadnej z ich sukienek. Kit musiała przyznać, że dziewczyna ma rację. - Dobrze, w takim razie która z was ma zbliżone wymiary? zapytała zrezygnowana. - Będę zapewne musiała zmienić trochę kolejność, ale...

S

Problem w tym, że nie wolno było jej wprowadzać żadnych

R

zmian w ostatniej chwili. Kwestie, jakie miał odczytać konferansjer, zostały ułożone zgodnie z kolejnością pojawiania się dziewcząt na wybiegu, więc gdyby wprowadziła jakiekolwiek poprawki, zapanowałby kompletny chaos.

Upomniała się w duchu, że tupanie nogami i krzyk niczego nie zmienią, po czym wzięła głęboki wdech i policzyła w myślach do dziesięciu. - Która z was ma wymiary zbliżone do Marliss i Shelby? powtórzyła. Dziewczęta rozejrzały się po sobie. - Zdaje się, że pani, panno Deevers - zauważyła po chwili Jackie. - Shelby jest z nas najwyższa, mniej więcej pani wzrostu, a Marliss jest podobnie jak pani chuda i płaska.

Jak to miło, że mi o tym przypomniałaś, miała ochotę warknąć Kit. Powstrzymała się jednak, po pierwsze dlatego, że złość na pewno nic by jej nie pomogła, a po drugie, ponieważ uwaga Jackie, mimo że mało przyjemna, zawierała w sobie wiele prawdy. Po raz tysięczny tego dnia przeklęła w duchu chwilę, w której nieopatrznie zgodziła się pomóc zdesperowanym organizatorom tej imprezy charytatywnej. Gdyby owego fatalnego dnia przed dwoma tygodniami wiedziała, czym to się skończy, nigdy by się nie zgodziła zaangażować w coś takiego. - Przepraszam - dodała zawstydzona Jackie. - Nie chciałam, żeby to tak zabrzmiało.

S

- Nie szkodzi - mruknęła Kit, świadoma, że cała odpo-

R

wiedzialność za powodzenie przedsięwzięcia spoczywa na niej, więc nie czas na niesnaski. - Wobec tego będziecie musiały same ustawić się do pierwszego wyjścia na wybieg, bo ja muszę się przebrać. To powiedziawszy, zerknęła do scenariusza, po czym przejrzała wieszaki, w poszukiwaniu kreacji Marliss. Jeszcze przed godziną wszystkie stroje wisiały w idealnym porządku, lecz gdy tylko w przebieralni zjawiły się dziewczęta, zapanował kompletny bałagan. Potrzebują raczej pogromcy lwów niż specjalisty od public relations, pomyślała z przekąsem, wkładając szerokie szafirowe spodnie z szyfonu. Choć materiał był suto marszczony, to i tak czuła się, jak gdyby nie miała na sobie prawie nic, tak bardzo był przejrzysty. W dodatku elastyczny pasek zatrzymywał się dopiero na jej biodrach zamiast w talii. Ciekawe, kto wpadł na genialny pomysł ubrania

kilkunastoletnich dziewcząt w tak odważne stroje? Właśnie sięgała po krótką szyfonową bluzeczkę, kiedy drzwi do przebieralni otwarły się. - Kto tu odpowiada za porządek? - zapytał nieznajomy męski głos. Kit w pośpiechu naciągnęła przez głowę bluzeczkę, próbując jednocześnie zobaczyć, do kogo należy ów głęboki głos. Czyżby to był ojciec którejś z dziewcząt? Jego ton zdradzał głębokie niezadowolenie, być może więc przyszedł zabrać swą pociechę, doprowadzając tym samym do ostatecznej katastrofy. Nie mogła do tego dopuścić, gotowa była w razie potrzeby zmusić owego oburzonego rodzica, aby sam

S

zaprezentował się na wybiegu, jeśli nie chce, by jego córka występowała.

R

W przymierzalni zapadła cisza. Kit odwróciła się, aby zmierzyć nieznajomego wzrokiem. Pierwsze, co spostrzegła, to jego smukłą, wysportowaną sylwetkę, a także idealnie dopasowany smoking. Mężczyzna emanował pewnością siebie, widać było wyraźnie, że przyzwyczajony jest do wydawania poleceń. Nic dziwnego, iż dziewczęta tak nagle zamilkły, bo choć Kit była starsza od nich o dobrych dziesięć lat, także jej trudno było się odezwać. Wreszcie zebrała się na odwagę i wyszedłszy ze swego kąta, wyciągnęła ku mężczyźnie dłoń, śmiało patrząc w jego ciemnobrązowe oczy. - Pan Jarrett Webster? Przepraszam, że do tej pory nie zdążyłam jeszcze podziękować, że zgodził się pan poprowadzić dzisiejszą

uroczystość... - Rozumiem, że to pani kieruje tym przedsięwzięciem? przerwał. - Nazywam się Kit Deevers, reprezentuję Tryad Public Relations - nie dała się zbić z tropu. - Owszem, to ja zajmuję się organizacją dzisiejszego pokazu. - W takim razie proponuję, żeby go pani już rozpoczęła, bo w przeciwnym razie zmuszona będzie pani przepraszać nie tylko za to, że nie zdążyła mi podziękować za udział. Daję pani minutę, a po jej upływie zaczynam czytać swoje kwestie, bez względu na to, czy na wybiegu znajdą się modelki, czy też nie.

S

To powiedziawszy, odwrócił się na pięcie i wyszedł sprężystym krokiem.

R

Był to najbardziej jaskrawy przejaw arogancji, jaki Kit w życiu widziała. Czy tak trudno było się domyślić, że imprezy, w których biorą udział amatorzy, rzadko kiedy rozpoczynają się o czasie? - Dobrze, dziewczęta, słyszałyście, co nas czeka - skomentowała z kwaśnym uśmiechem. - Gdy tylko zabrzmi muzyka... - Panno Deevers? - O co tym razem chodzi, Jackie? - westchnęła Kit. - Myślę, że jest coś, o czym powinna pani wiedzieć, zanim stanie pani przed publicznością. Włożyła pani tę bluzkę tył na przód. Kit opuściła wzrok i aż zamarła z przerażenia. Podobnie jak zwiewne spodnie, bluzeczka uszyta była tak, by nosząc ją, nie przekroczyć granic przyzwoitości, co oznaczało, że podszewka

znajdowała się tylko z przodu. A Kit w pośpiechu włożyła bluzkę tył na przód! Teraz już wiedziała, co oznaczało to dziwne spojrzenie, jakim ją mierzył. Nie mógł uwierzyć własnym oczom. Pokaz zakończył się szczęśliwie, nikt nie upadł, żadna z dziewcząt nawet się nie potknęła. Czyli cuda się jednak zdarzają! Jeszcze tylko mniej więcej pół godziny i towarzyszące pokazowi przyjęcie dobiegnie końca, a wraz z nim zaangażowanie Kit w ten niefortunny projekt. Wciąż ubrana w długą, przylegającą do ciała czarną suknię, którą

S

miała włożyć Shelby, oparła się o szeroką marmurową kolumnę,

R

próbując za wszelką cenę stać się niewidoczna dla otoczenia. Zimny kamień szalenie przyjemnie chłodził jej rozgrzane plecy, osłonięte jedynie cieniutkimi paseczkami materiału. Przynajmniej w przypadku tej sukni nie mogło być mowy o wątpliwościach, gdzie znajduje się przód, a gdzie tył, pomyślała z właściwym sobie poczuciem humoru. Mimo to jednak nie mogła się doczekać, kiedy znajdzie się na powrót w przebieralni i włoży swoje własne ubranie. Shelby bowiem, choć była zaledwie siedemnastolatką, została zdecydowanie szczodrzej wyposażona przez naturę niż Kit, która to, chcąc nie chcąc, posłuchała rady dziewcząt, postulujących, aby użyła papieru toaletowego do zatuszowania niedostatków swej sylwetki. Rezultat może i był całkiem niezły, ale nie czuła się swobodnie. Goście powoli się rozchodzili, więc rysowała się szansa rychłego

powrotu do domu. Zastanawiała się, czy zdołałaby jakimś sposobem niepostrzeżenie przemknąć się do przebieralni, gdyby bowiem ktoś z obecnych zatrzymał ją i pogratulował udanego pokazu, niewątpliwie wybuchłaby histerycznym śmiechem. Już miała postąpić krok w kierunku wyjścia, gdy z drugiej strony kolumny dobiegł ją damski głos. - Nie wierzyłam własnym oczom! Cóż za tupet, doprawdy, tak się eksponować, podczas gdy w założeniu ten wieczór miał należeć do naszych dziewcząt! - W głosie kobiety słychać było głębokie oburzenie. - W efekcie występowała najczęściej ze wszystkich, zupełnie jak gdyby był to jej prywatny pokaz. Nie po to chyba ją zatrudniliśmy!

S

Kit zacisnęła zęby, upominając się w duchu, że podsłuchiwanie

R

zazwyczaj ma przykre konsekwencje dla osoby podsłuchującej. Poza tym, już i tak jest po wszystkim, tylko to się liczy, tłumaczyła sobie. - Szczerze mówiąc, Colette, zastanawiałem się, dlaczego w ogóle ją zatrudniliście.

Kit przysunęła się bliżej do kolumny, po czym zerknęła przez ramię na mężczyznę, do którego należał ów głos. Prawdę mówiąc, nie było to konieczne, ponieważ rozpoznała go niemal natychmiast, chociażby po tym aroganckim tonie. - Och, Jarrett, kochanie, wiesz przecież, że jednej osobie ciężko podołać wszystkim obowiązkom. Chociaż, muszę przyznać, że kiedy postanowiliśmy ją wynająć, sądziliśmy, że jest prawdziwą profesjonalistką. Kit widziała jedynie ramię kobiety, resztę bowiem zasłaniała

kolumna, była jednak pewna, że wyraz jej twarzy doskonale współgra z pogardliwym tonem głosu. - Och, jest moja mała Heather! - zawołała tamta. - Kochanie, przywitaj się z Jarrettem. Wyglądałaś prześlicznie. Spisałaś się na medal! Rzeczywiście, pomyślała Kit z przekąsem, spisała się doskonale, w ostatniej chwili informując ją o nieobecności dwóch dziewcząt, a także wybierając się na wybieg w cudzym stroju! - Przypuszczam, że zażyczyła sobie jakąś pokaźną sumkę za pomoc w zorganizowaniu dzisiejszej imprezy - zauważył Jarrett Webster. - Zapewne znacznie uszczupli to zebraną przez was kwotę i w

S

efekcie przytułek otrzyma nie za wiele pieniędzy.

R

- Rzeczywiście, obawiam się, że rezultat będzie rozczarowujący przyznała Colette. - Naprawdę, bardzo mi przykro, że dziewczęta włożyły tak wiele wysiłku, aby wspomóc tak szczytny cel, a mimo to nasz wkład będzie tak znikomy.

- Pracowałyśmy naprawdę strasznie ciężko - wtrąciła się Heather. - Zapewne panna Deevers też się starała, ale... - Gwar zagłuszył jej wypowiedź, ponieważ cała trójka oddaliła się. Kit nie posiadała się ze złości. Nie wątpiła, że dziewczęta istotnie bardzo się starały, ale ton głosu Heather sugerował, że być może miał tu miejsce jakiś sabotaż, zaś sama Kit była główną podejrzaną. Zamknąwszy oczy, skoncentrowała się na oddychaniu, co zawsze pomagało jej trzymać nerwy na wodzy. Powtarzała sobie w duchu, że nie liczy się, co sądzą inni, jeśli ona sama uważa, iż uczyniła wszystko,

co było w jej mocy. A już tym bardziej nie powinno ją obchodzić, co myśli na jej temat ktoś taki jak Jarrett Webster. - Zresztą, sam fakt, że osoba jego pokroju angażuje się w akcję na rzecz ofiar przemocy w rodzinie, jest co najmniej śmieszny - mruknęła pod nosem. To powiedziawszy, uśmiechnęła się szeroko i, podniesiona na duchu, ruszyła w kierunku przebieralni. Nie widziała powodu, dla którego nie miałaby się udać do domu. A Jarrett Webster niech sobie myśli, co mu się żywnie podoba, bo ona ma go w nosie! I jego, i Heather, i jej matkę, a także wszystkie nieopierzone modelki. Nie uszła daleko, gdy wpadła wprost na wysokiego, dobrze

S

zbudowanego mężczyznę. Podniósłszy głowę, przekonała się, iż był

R

nim sam Jarrett Webster, który podtrzymał ją za ramię, ratując przed kompromitującym upadkiem na środku sali.

Skądże on się tu wziął, zastanawiała się gorączkowo. Czy aby nie usłyszał tego, co powiedziała do siebie? Chyba nie, bo mówiła cicho, a w pomieszczeniu panował gwar. Poza tym, ona nie słyszała jego kroków, więc... Oczywiście nie była w stanie nic wyczytać z jego twarzy, może poza potępieniem, które nie było dla niej żadnym zaskoczeniem, zważywszy, co mówiły na jej temat Heather oraz jej matka. Zresztą pewnie już podczas ich pierwszego spotkania doszedł do wniosku, że jest z nią coś nie w porządku. - Widzę, że tym razem już włożyła pani sukienkę tak, jak trzeba skomentował.

Spojrzała mu prosto w oczy, chcąc tym samym dać mu do zrozumienia, że nie pozwoli się traktować tak lekceważąco. Bądź co bądź, suknia, którą miała na sobie, była naprawdę przepiękna, zaś ona sama wyglądała całkiem nieźle, nie było więc powodu, dla którego mógłby z niej kpić. - Niewiele to jednak zmienia - dodał oschle. Zaskoczona tą uwagą, zerknęła w dół. To, co zobaczyła, sprawiło, że cała krew odpłynęła jej z twarzy, bowiem za sprawą zderzenia papier toaletowy, którym dziewczęta wypchały jej dekolt, przesunął się i jeden zwitek znalazł się pod pachą, zaś drugi zdradziecko wyglądał zza dekoltu. - A niech to - syknęła.

S

Po raz pierwszy ujrzała w ciemnych oczach Webstera iskierki

R

rozbawienia. Odwróciwszy się na pięcie, niemal pobiegła do przebieralni, nie chcąc czekać, aż wybuchnie on gromkim śmiechem. Wprawdzie ucieczka z pola bitwy nie była w jej stylu, ale i tak nie zdołałaby już poprawić swej sytuacji, zresztą, gdyby została, prawdopodobnie nie powstrzymałaby się przed kopnięciem go z całej siły w kostkę, co mu się, nawiasem mówiąc, należało. W poniedziałkowy poranek Kit spóźniła się na cotygodniowe spotkanie ze swymi przyjaciółkami, a zarazem wspólniczkami, podczas którego sporządzały szczegółowy plan zajęć na nadchodzące dni. Kiedy stanęła w drzwiach restauracji, Susannah Miller oraz Alison Novak siedziały już przy ich ulubionym stoliku. - Spóźniła się - oznajmiła Susannah, zerknąwszy na złoty zegarek

na łańcuszku, który wisiał u jej szyi. - Zauważyłam - mruknęła Alison, nie przestając nawet na moment pisać czegoś w notesie. - Ciekawe, czy to znaczy, że miała udany weekend? - Zapewne tak. Wiesz, wspominała coś, że ma poznać samego Jarretta Webstera, więc jeśli go rzeczywiście spotkała i jeśli on faktycznie wygląda tak, jak na tych swoich reklamach, to... - Myślisz, że spędziła z nim resztę weekendu? - zastanowiła się Alison. - Nie. - Pokręciła energicznie głową. - W przeciwnym razie przyszłaby jeszcze bardziej spóźniona. - Wolałabym, żebyście nie mówiły o mnie tak, jak gdyby mnie tu

S

nie było - zauważyła Kit, siadając na krześle.

R

- Dobrze - zgodziła się z uśmiechem Susannah. - Skoro więc już wreszcie jesteś, to opowiedz nam, co się wydarzyło? Miałaś w końcu okazję poznać króla bielizny?

- A i owszem - mruknęła Kit, podnosząc do ust filiżankę aromatycznej kawy. - Problem w tym, że kiedy go pierwszy raz zobaczyłam, byłam w... jak by tu powiedzieć... niezbyt kompletnym stroju. - O ile pamiętam, miałaś organizować pokaz mody, a nie pozować dla Jarretta Webstera. - Susannah zmarszczyła brwi. Oczywiście, miałoby to pewne korzyści dla firmy, dla ciebie zresztą też. Czy mam przez to rozumieć, że w przyszłym miesiącu to ty będziesz prezentowała bieliznę Milady Lingerie? Kit niemal zakrztusiła się kawą.

- Żartujesz? Brakuje mi tu i ówdzie. - Ładne określenie - pochwaliła Alison. - A jeśli o to chodzi, to trzeba przyznać, że nie mają sobie równych - dodała, wyjmując z ogromnej płóciennej torby lśniący miesięcznik dla kobiet. Pomyślałam, że może zechcesz to powiesić na ścianie w swoim gabinecie. - Nie wiedziałam, że czytasz takie czasopisma - mruknęła Kit, po chwili wahania sięgając po magazyn. - Nie czytam, po prostu chcę wiedzieć, co w trawie piszczy. - Jakich poświęceń wymaga od nas kariera zawodowa westchnęła Susannah, wznosząc oczy ku górze.

S

- Szkoda, że nie miałam tego w zeszłym tygodniu, mogłabyś go poprosić o autograf.

R

Kit w milczeniu otworzyła czasopismo w założonym miejscu. Nie była specjalnie zaskoczona tym, co ujrzała na zdjęciu, bo choć widziała je po raz pierwszy, to z góry mogła przewidzieć, co na nim będzie, ponieważ wszystkie reklamy Milady Lingerie wyglądały podobnie. Co miesiąc występowała w nich inna piękna młoda kobieta o lśniących długich włosach i doskonałej figurze. Każda z reklam zajmowała dwie strony i składała się z dwóch zdjęć: jednego dużego, na którym modelka, starannie upozowana, prezentowała ekskluzywną bieliznę, bardziej odkrywającą niż zasłaniającą jej wdzięki; oraz mniejszego, umieszczonego gdzieś w rogu, na którym ta sama piękność, tym razem już w codziennym stroju, stała obok Jarretta Webstera, założyciela, właściciela i głównego projektanta Milady

Lingerie. W tym miesiącu modelka była platynową blondynką o pełnych czerwonych ustach, które idealnie pasowały do szkarłatnego gorsetu, jaki prezentowała. Druga fotografia przedstawiała tę samą dziewczynę na pokładzie jachtu, należącego do Jarretta Webstera, który stał obok niej, uśmiechając się olśniewająco. - Kolejna blondynka - zauważyła Kit. - Co chcesz przez to powiedzieć? - zapytała Susannah, spoglądając jej przez ramię. - Nic, po prostu zauważyłam, że ostatnio w ich reklamach pojawia się coraz więcej blondynek.

S

- Nie wiedziałam, że prowadzisz statystykę.

R

- Bo nie prowadzę! Zastanawiam się tylko, skąd on je wszystkie bierze.

- I co z nimi robi po zakończeniu sesji fotograficznej? Kitty, kochanie, powinnaś się wstydzić.

Kit już miała ochotę zauważyć, że nie wspomniała ani słowem na temat prowadzenia się Jarretta Webstera, ugryzła się jednak w język, bo przyjaciółka niechybnie skomentowałaby to stwierdzeniem, że to jeszcze nie świadczy, iż się nad tym nie zastanawiała. Szczerze mówiąc, nie było chyba osoby, która ujrzawszy choćby jedną reklamę Milady Lingerie, nie zadałaby sobie pytania, skąd Jarrett Webster bierze swe modelki i czy ich kontakty ograniczają się jedynie do pozowania do zdjęć. Zapewne taki był właśnie cel owych reklam, ponieważ w re-

zultacie nikt nie przechodził obok nich obojętnie. - Dzięki, Ali - powiedziała Kit, zamykając czasopismo. Zawieszę to na tarczy do strzałek... Alison uniosła pytająco brwi, ale zanim zdążyła poprosić przyjaciółkę o wyjaśnienie, kelnerka przyniosła ich zamówienie i zaczęła rozstawiać na stole talerze. - Dla ciebie zamówiłyśmy to, co zwykle - poinformowała. Mamy dziś wyjątkowo dużo do omówienia. - Świetnie - odparła Kit, smarując tost masłem. - Kto dziś prowadzi spotkanie? - Ty, ale skoro obie z Susannah zdajecie się być bardziej

S

zainteresowane panem Websterem niż sprawami firmy...

R

- O, nie, ależ to potwarz! - Zamachała widelcem Susannah. Chciałam przypomnieć, że to ty przyniosłaś ten magazyn. - Owszem, ale nie przypuszczałam, że będziecie mu się przyglądać z taką uwagą. - Przerzuciła stronę w swym grubym notesie. - Dobrze, zacznijmy w takim razie od sprawozdań. Jak idzie kampania zbierania pieniędzy na muzeum, Susannah? - Muszę przyznać, że nadspodziewanie dobrze. Za miesiąc otwarta zostanie wystawa Cartwrighta, nie dość, że największa w historii muzeum, to jeszcze liczba sprzedanych jak dotąd biletów przekroczyła nasze najśmielsze oczekiwania. - A więc popełniłyśmy błąd szacunkowy? - Zmarszczyła brwi Alison. - Skądże znowu! Po prostu spisałyśmy się lepiej niż na złoty

medal. Nie bądź drobiazgowa, Ali. - Dobrze, dobrze - odparła tamta niechętnie. - W przyszłości jednak miejcie to na uwadze. Składając ofertę, nie możemy być zbyt skromne w ocenie swych możliwości. - To prawda, ale nie możemy też siebie przeceniać - zauważyła Kit. - Tak, jak w przypadku tego pokazu mody. - To następny punkt programu. Więc jak poszło? Pomijając Jarretta Webstera, oczywiście. Kit postanowiła zignorować tę ostatnią uwagę. Chcąc nieco zyskać na czasie, opuściła wzrok i dopiero wtedy spostrzegła, iż podziobała widelcem cały omlet.

S

- Już po wszystkim - westchnęła. - Wierzcie mi, to jedyna rzecz,

R

jaką jestem w stanie powiedzieć na ten temat. Myliła się, nie było jeszcze po wszystkim. Jednak, na szczęście dla niej samej, miała się o tym przekonać dopiero za trzy dni. Kit leżała na sofie, ustawionej w rogu jej gabinetu, wpatrując się w sufit. Rozmyślała, w jaki sposób najlepiej przeprowadzić kampanię informacyjną na temat nowo powstałej infolinii dla dzieci, będących ofiarami przemocy. Rozważała właśnie kolejny bezsensowny pomysł, kiedy rozległo się pukanie do drzwi, po czym do biura zajrzała Susannah. - Och, przepraszam, nie wiedziałam, że jesteś zajęta -powiedziała, widząc, iż Kit leży na sofie. - Nic nie szkodzi, i tak mi nie idzie - odparła z uśmiechem Kit,

siadając. - Wejdź. Może zdołamy sobie jakoś nawzajem pomóc. - To chyba najwspanialszy aspekt posiadania wspólników, prawda? Kiedy któraś z nas nie potrafi czegoś wymyślić, zawsze istnieje szansa, że pozostałe wpadną na jakiś doskonały pomysł. Poza tym możemy dzielić się także radościami. Kit przyjrzała się uważnie przyjaciółce. W oczach Susannah lśniły wesołe iskierki, zaś na policzkach kwitły rumieńce. - Nie chcesz chyba powiedzieć, że Pierce wreszcie ci się oświadczył? - zapytała zdumiona. - A czemu niby nie? Ale, szczerze mówiąc, nie o to chodzi. Susannah przysunęła sobie stołek, który zwykle stał przed deską

S

kreślarską. - To coś naprawdę wspaniałego!

R

- Bardziej wspaniałego niż Pierce? Myślałam... - Kit urwała, zła na siebie, że sprawiła przykrość przyjaciółce, z której twarzy zniknął uśmiech. - Przepraszam, Sue. Powiedz, o co chodzi. - Pierce wpadł na trop rewelacyjnej prywatnej kolekcji. - Oczy Susannah ponownie zalśniły. - Zawiera niesłychanie cenne obrazy, rzadkie wyroby ceramiczne i tkaniny. Wyobraź sobie, że właściciel zgodził się podarować to wszystko muzeum Pierce'a! - Zerwała się na nogi, wyraźnie nie mogąc z radości usiedzieć w miejscu. - Pomyśl tylko, ile będziemy miały zabawy, przygotowując kampanię, informującą o tych darach! - Brzmi to zachęcająco. Zapewne będzie dużo ciekawsze, niż wymyślanie sloganu, dotyczącego numerów telefonu dla dziecięcych ofiar przemocy. Czy będę mogła ci jakoś pomóc?

- Jasne, i ty, i Alison. Będę potrzebowała waszych pomysłów. Czeka nas ogromne przedsięwzięcie, Kit. Nie tylko muzeum na tym skorzysta, ale nasza firma również zyska rozgłos. Kto by pięć lat temu pomyślał, że tak potoczą się nasze losy? Kiedy wylądowałyśmy we trzy w grupie o profilu public relations, nie śniłyśmy nawet o tym, że będziemy zajmowały się takimi projektami. - Roześmiała się. - Oj, tak, a zwłaszcza ja, która broniłam się rękami i nogami przed taką specjalizacją - westchnęła Kit, układając się wygodniej. Teraz nie wyobrażała sobie, że w ogóle mogłaby pracować w innym zawodzie, w innej firmie, z dala od swych przyjaciółek. - Wygląda na to, że wysiłek, jaki włożyłyśmy w tworzenie naszej

S

firmy Tryad, zaczyna wreszcie procentować.

R

Na biurku zabrzęczał interkom.

- Ciekawe - mruknęła Kit, marszcząc brwi. - Prosiłam przecież Ritę, żeby mi nie przeszkadzała przez kilka godzin. - To moja wina - przyznała się ze skruchą Susannah. - Pewnie usłyszała, że jestem u ciebie i wywnioskowała, że już skończyłaś. - Daj spokój, nie miej wyrzutów sumienia, i tak przychodziły mi do głowy jedynie wizje tańczących królików, wyśpiewujących numer telefonu, co oznacza, że na jakiś właściwy pomysł wpadnę gdzieś około drugiej w nocy. - Wcisnęła przycisk interkomu. - Tak, Rito? - Ktoś do pani, panno Deevers - oznajmiła sekretarka wyjątkowo oficjalnym tonem. Panno Deevers? Rita nigdy się przecież tak do niej nie zwracała.

Kit zajrzała do leżącego na biurku kalendarza. - Ale przecież nie byłam umówiona z żadnym klientem zaprotestowała. - Wiem - odparła sekretarka nieswoim głosem. Sytuacja musiała być rzeczywiście wyjątkowa, skoro Rita, która miała za sobą dwadzieścia lat doświadczenia na stanowisku głównej sekretarki, zachowywała się w ten sposób. Kit ogarnęły złe przeczucia. - Już schodzę - oznajmiła, choć tak naprawdę miała ochotę schować się w jakimś ciemnym kącie. Jej gabinet znajdował się na pierwszym piętrze starej kamienicy, zajmowanej przez firmę Tryad Public Relations, zgodnie z życzeniem

S

Kit jak najdalej od schodów. Szybkim krokiem przeszła teraz obok

R

pustego gabinetu Susannah i stanąwszy u szczytu schodów, zatrzymała się na moment, aby wygładzić spódniczkę oraz zebrać myśli. Gdy wreszcie znalazła się w recepcji, sekretarka przywitała ją pełnym ulgi spojrzeniem, po czym przeniosła wzrok na osobę, która stała w rogu pomieszczenia. Mężczyzna zwrócony był tyłem do nich, przypatrywał się bowiem wiszącej na ścianie grafice, jednak Kit nie musiała widzieć jego twarzy, by mieć pewność, z kim ma do czynienia. Jeśli chodzi o ścisłość, pewność tę miała od chwili, gdy znalazła się u szczytu schodów. Poczuła wtedy, że osoba czekająca na nią na dole, emanuje niezwykłą pewnością siebie i siłą, co natychmiast skojarzyło jej się z Jarrettem Websterem. Coś drapało ją w gardle, więc zmuszona była odchrząknąć, co

uczyniła dyskretnie, lecz nie na tyle cicho, aby nie zwrócić na siebie uwagi mężczyzny, który odwrócił się powoli. Postanowiła, że nie zaprosi go ani do swego gabinetu, ani też do mieszczącej się obok sali konferencyjnej. Im prędzej się go pozbędzie, tym lepiej. - Co mogę dla pana zrobić, panie Webster? - zapytała chłodnym tonem. - Och, proszę raczej zapytać, co ja mogę zrobić dla pani - odparł enigmatycznie. - Słucham? - Nie wierzyła własnym uszom. - Przyszedłem, aby coś pani zaoferować, panno Deevers.

S

Czyżby zrozumiał, że bezpodstawnie obarczył ją odpo-

R

wiedzialnością za fiasko pokazu mody? Czy to możliwe, aby przyszedł ją przeprosić?

- W zeszłym tygodniu musiała pani stawić czoło nie lada wyzwaniu - ciągnął. - I poniosła pani kompletną porażkę. No tak, wiedziałam, że nie może to być coś równie sensownego jak zwykłe przeprosiny, pomyślała z narastającym oburzeniem. - Nie zdaje pan sobie chyba sprawy, jakie problemy wiążą się ze współpracą z... - Nie przyszedłem tu, panno Deevers, aby słuchać, jak się pani usprawiedliwia, ale by dać pani jeszcze jedną szansę. - Jak to miło z pana strony - prychnęła. - Skąd jednak przyszło panu do głowy, że będę nią zainteresowana? - Nie spodziewam się od pani entuzjazmu - przyznał. - Ale nie

ma pani wyjścia. Przyszedłem, aby rzucić pani wyzwanie. Teraz jest szansa naprawienia tego, co pani zepsuła.

ROZDZIAŁ DRUGI Kit doszła do wniosku, że albo coś jest nie tak z jej słuchem, albo ten facet kompletnie zwariował. Gdyby miała się opowiedzieć za którąś z tych opcji, niewątpliwie wybrałaby tę drugą. Zerknęła na Ritę. Sekretarka wychyliła się zza biurka, nawet nie zadając sobie trudu, by

S

ukryć swe zainteresowanie toczącą się rozmową. Oznaczało to prawdziwy koniec świata, gdyż normalnie Rita była osobą dyskretną i

R

choć zawsze okazywała zainteresowanie sprawami służbowymi, nigdy nie zniżyła się do wścibstwa.

- Pozwoli pan do sali konferencyjnej, żebyśmy mogli przedyskutować tę kwestię - poprosiła Kit i nie czekając na odpowiedź, ruszyła w kierunku pomieszczenia, które, w czasach, gdy ich kamienica była w rękach prywatnych, służyło za jadalnię. Weszła jako pierwsza i zatrzymawszy się za drzwiami, poczekała, aż Jarrett Webster przekroczy próg. - Czy mam pomóc pani w zamknięciu drzwi? - zapytał, znalazłszy się obok niej. - Dziękuję, sama sobie doskonale poradzę - odparowała, po czym lekkim ruchem pociągnęła za uchwyty, tak że obydwa dębowe skrzydła

drzwi zsunęły się niemal bezszelestnie. - Nie jestem jedną z tych pańskich laleczek, które to nie potrafią się obejść bez męskiej asysty dodała, nie mogąc się powstrzymać. Przez dłuższą chwilę nie odpowiadał, zajęty był bowiem taksowaniem jej wzrokiem, co było szalenie deprymujące. - Ma pani słuszność - przyznał wreszcie. Przez moment pragnęła móc potraktować to jako komplement, jednak szybko przywołała się do porządku. Nie życzyła sobie przecież, by ktoś taki, jak on, obsypywał ją pochlebstwami! - Powiedziałbym raczej, że jest pani wyjątkowo zadziwiającą kobietą - ciągnął. - W sobotę zaskoczyła mnie pani założoną w

S

nietypowy sposób bluzką i zwojami papieru toaletowego, dziś zaś...

R

Kit nie miała najmniejszej ochoty wysłuchiwać jego opinii na temat jej garderoby, zwłaszcza że wąska kremowa sukienka, którą miała tego dnia na sobie, należała do jej ulubionych, ze względu na swą dyskretną elegancję.

- Nie sądziłam, że takie rzeczy jeszcze pana zdumiewają przerwała ostro. - Szczerze mówiąc, bardzo rzadko zdarza mi się używać papieru toaletowego do takich celów - zapewnił. - Nie wątpię, że większość kobiet z pańskiego otoczenia decyduje się na bardziej trwałe sposoby poprawy swego wyglądu. Miałam raczej na myśli, że jest pan ekspertem, jeśli chodzi o niekompletnie ubrane panie. - Owszem - przyznał po chwili zastanowienia. - I muszę

powiedzieć, że ma pani najładniejsze... Kit zakasłała nerwowo, zaś jej policzki pokryły się purpurowym rumieńcem. - ...łopatki, jakie kiedykolwiek widziałem - dokończył, uśmiechając się przekornie. - Co pani myślała, że mam zamiar powiedzieć? Czuła się tak zażenowana, iż nie byłaby w stanie wykrztusić ani jednego słowa, nawet gdyby miała cokolwiek do powiedzenia. - Oczywiście dzisiaj wygląda pani szalenie profesjonalnie zauważył. - Dziękuję - wybąkała. - Czy mógłby pan przejść do sedna

S

sprawy, panie Webster? - zapytała, odzyskawszy wreszcie panowanie

R

nad sobą. - Naprawdę mam dużo pracy. Zdaje się, że mówił pan coś o daniu mi jeszcze jednej szansy.

- Żeby mogła pani naprawić to, co zepsuła - podsunął usłużnie, siadając na jednym ze skórzanych foteli. - Niestety, nasza firma ma w tej chwili bardzo dużo pracy, obawiam się więc, że nie możemy poświęcić czasu jeszcze jednej imprezie charytatywnej. Może skontaktuje się pan z nami w przyszłym roku? Wprawdzie i tak odpowiedź pozostanie ta sama, ale przynajmniej zyskam trochę czasu na wymyślenie jakiegoś wykrętu, dodała w myślach. - Chyba się nie rozumiemy, panno Deevers. Nie mam wcale zamiaru dawać pani możliwości wyboru. Widzi pani, po opłaceniu

kosztów organizacji pokazu okazało się, że zebrano zaledwie siedemdziesiąt pięć dolarów. - Lepszy rydz niż nic. - Kit wzruszyła ramionami. - Nie wiedziałem, że jest pani tak cyniczna. - Bo nie jestem, po prostu dziwię się, że i tak została jakakolwiek suma. - Czy mam przez to rozumieć, że gdyby to pani przewidziała, zażądałaby pani wyższego wynagrodzenia? - zadrwił. - Chodziło mi raczej o to, że pod względem organizacyjnym ta impreza była kompletnym niewypałem. - A więc przyznaje się pani do błędu? - podchwycił.

S

- Nie, po prostu stwierdzam fakt. Zrobiłam wszystko, co...

R

- Przecież to pani była odpowiedzialna za stronę organizacyjną przerwał jej.

- Nie od samego początku - wyjaśniła. - W chwili, kiedy się do mnie zwrócono... - Urwała, bowiem doszła do wniosku, iż i tak nie zdoła go przekonać, skoro Colette oraz Heather przedstawiły mu swój punkt widzenia. Gdyby mu się tłumaczyła, wyglądałoby na to, że próbuje zrzucić całą winę na innych. - Ale była pani odpowiedzialna za sam pokaz mody, prawda? - W istocie - odparła po chwili wahania. - Pokaz, który był opóźniony, któremu brakowało synchronizacji oraz odpowiedniego tempa. - Cóż, jeśli zamierza pan porównywać go z profesjonalnymi pokazami.

- Oczywiście, że nie. Wiem doskonale, że modelki były po raz pierwszy na wybiegu. Chodzi mi po prostu o to, że mógł to być przyjemny wieczór. Kit z trudem zwalczyła chęć poradzenia mu, aby porozmawiał o tym z samymi modelkami, a nie z nią. - Poza tym, założeniem tej imprezy było uzyskanie jak najwyższych datków podczas przyjęcia, które odbywało się po pokazie - ciągnął. - Tymczasem większość gości miała już tak dosyć tego żałosnego przedstawienia, że wolała pójść do domu, niż zostać tam jeszcze dłużej. - Dobrze, przyznaję, że winę za to ponoszę ja - odparła ugodowo.

S

- Jak to szlachetnie z pani strony - stwierdził drwiącym głosem.

R

- Źle oceniłam sytuację. Dowiedziawszy się o nieobecności dwóch modelek, powinnam była wystawić głowę przed kurtynę i oznajmić, że pokaz się nie odbędzie, ponieważ dziewczyny okazały się tak nieodpowiedzialne, że nie zadały sobie nawet tyle trudu, aby poszukać zastępstwa. Czy pańskim zdaniem tak byłoby lepiej, panie Webster? Przykro mi, że nie udało się zgromadzić miliona dolarów. Nie rozumiem tylko, co pan chce, żebym jeszcze zrobiła w tej kwestii. - Właśnie dlatego chcę pani dać jeszcze jedną szansę - powtórzył cierpliwie. - Przecież powiedziałam już panu... - zaczęła zirytowana, ale przerwał jej ruchem ręki. - Czyżby obawiała się pani kolejnej porażki, panno Deevers? zapytał, posyłając jej wyzywające spojrzenie.

- Skądże znowu! - zaprotestowała ostro. - Jestem pewna, że bez najmniejszego wysiłku potrafiłabym przygotować coś o niebo lepszego. W ciągu miesiąca byłabym w stanie zebrać minimum dziesięć tysięcy. Problem w tym, że nie mam na to czasu. Wprawdzie Tryad angażuje się w akcje charytatywne, ale tegoroczny limit już się wyczerpał. Przykro mi, ale nie mogę nic dla pana zrobić, panie Webster. Dziękuję, że poświęcił mi pan tyle czasu. Oczy Jarretta Webstera pociemniały niebezpiecznie, zdołał jednak utrzymać nerwy na wodzy. Nie ruszył się z miejsca, nawet gdy Kit znacząco podeszła do drzwi. - Zapłacę pani - odezwał się po dłuższej chwili.

S

- Słucham? - Odwróciła się gwałtownie.

R

- Powiedziałem, że pokryję wszelkie koszty. - Ale dlaczego? - nie rozumiała.

- Rzuciłem pani wyzwanie. Jeśli zbierze pani sumę, która przekroczy wysokość wydatków poniesionych na organizację akcji, przekona mnie pani o swoich kompetencjach. - Czy nie prościej byłoby przekazać te pieniądze na rzecz jakiegoś przytułku? - zauważyła. - A więc nie potrafi pani tego dokonać? - spytał zaczepnym tonem. - Potrafię! - obruszyła się. - Nie rozumiem tylko... - Ponieważ w ten sposób pomnoży pani moje pieniądze wyjaśnił. - Zamiast podarować tysiąc dolarów, przekażę... Ile pani mówiła? Dziesięć tysięcy w ciągu miesiąca?

- Może i tak powiedziałam, ale... - Wycofuje się pani? Jestem rozczarowany. - Pokręcił ze smutkiem głową. - To przecież taki szlachetny cel. Poza tym, jeżeli nie podejmie pani tego wyzwania... - Zawiesił głos. - To co się wtedy stanie? - zapytała zaniepokojona. - Jeśli się pani nie powiedzie lub jeśli w ogóle nie zechce pani spróbować, z przyjemnością opowiem wszystkim swoim klientom i kontrahentom, dlaczego należy trzymać się z daleka od Tryad Public Relations. - To nie fair! - zawołała oburzona. - Dlaczego miałbym panią oszczędzić, skoro nie wierzy pani we

S

własne możliwości? Wydaje mi się, że w ten sposób przysłużę się

R

waszym potencjalnym klientom, którzy w razie czego będą wiedzieli, na co się narażają.

- Ale to nie w porządku, żeby mieszał pan w to całą firmę odparowała. - Przecież to tylko ja byłam w to zaangażowana. - Owszem, ale jest pani jedną z jej współwłaścicielek. - Tak, ale... - Urwała, nie mogąc wymyślić żadnego przekonywającego argumentu. - Wóz albo przewóz, panno Deevers - stwierdził, podnosząc się wreszcie z fotela. - Zostawię pani sekretarce moją wizytówkę - dodał, stając w drzwiach. Gdy przechodził obok Kit, przypadkowo musnął rękawem jej ramię, przyprawiając ją w ten sposób, nie wiedzieć czemu, o gęsią skórkę.

- Proszę zaczekać! - zawołała. Zatrzymał się w pół kroku. - Pańskie zażalenie dotyczy wyłącznie mnie, nie Tryad, proponuję więc pewien układ - ciągnęła. - Chciałbym zauważyć, że to nie pani dyktuje warunki przypomniał. - Przygotuję tę kampanię i postaram się zebrać dziesięć tysięcy obiecała. - Nie musi mi pan płacić ani grosza, ale w zamian za to nie chcę, aby pan wciągał w to Tryad. - Zaraz, zaraz, czy chce pani, żebym dał słowo, że nawet jeśli się pani nie uda... - Uda mi się!

S

- Wobec tego i pani, i Tryad możecie spać spokojnie - zapewnił, wyciągając ku niej dłoń.

R

Kit nie odprowadziła go do drzwi, tak jak to miała w zwyczaju czynić wobec innych klientów, bowiem nie była po tym wszystkim pewna, czy nogi nie odmówią jej posłuszeństwa. Gdy usłyszała stuknięcie drzwi frontowych, oparła się plecami o ścianę i westchnęła ciężko. Jak mogła pozwolić, by tak nią manipulował? W efekcie przystała na jego absurdalną propozycję, mimo że od samego początku była jej przeciwna. Była tak wściekła na siebie, że miała ochotę uderzyć głową w ścianę. Po upływie kilku minut, do sali konferencyjnej weszła Susannah. - Jest fantastyczny - oznajmiła bez zbędnych wstępów. - Jak przypuszczam, zajęłaś jak najlepszą pozycję w korytarzu,

by móc się dokładnie mu przyjrzeć - roześmiała się Kit. - Co to, to nie. - Susannah uniosła się honorem. - Pilnowałam, aby Rita nie zrobiła błędów w dokumencie, który dałam jej do przepisania. - Na pewno była niesłychanie zadowolona, że zaglądałaś jej przez ramię. - Nie zaglądałam. Siedziałam na biurku, stamtąd lepiej widać, co się dzieje w sali konferencyjnej. Kit, on jest tysiąc razy przystojniejszy niż na tych swoich reklamach! Dobrze się czujesz? - zaniepokoiła się. - Doskonale - mruknęła. - To dobrze, bo jesteś trochę blada. Niech zgadnę, co się stało.

S

Zrobiłaś na nim takie piorunujące wrażenie, że postanowił zlecić Tryad

R

kształtowanie wizerunku jego firmy?

- O, nie, to nie ma nic wspólnego z Tryad! - zaprzeczyła natychmiast.

I miejmy nadzieję, że tak pozostanie, dodała w duchu. Bo jeśli nie zdołam uzbierać tych dziesięciu tysięcy... - Jak to? - zdziwiła się Susannah. - Jeśli nie przyszedł tu służbowo, to... O, nie, zaproponował ci randkę?! - Co się tu dzieje? - zapytała Alison, stając w drzwiach. - Słychać was w całym budynku. Świętujecie coś i nawet mnie nie zaprosiłyście? - To dlatego, że dopiero przed chwilą się to wydarzyło oznajmiła Susannah. - Wyobraź sobie, że był tu Jarrett Webster i... - I nie zaprosił mnie na randkę - wpadła jej w słowo Kit.

- Posłuchajcie, to moja prywatna sprawa i nie mam specjalnie ochoty jej omawiać. - Widzisz, nie chce o tym mówić - mruknęła Susannah, spoglądając wymownie na Alison. - Ciekawe, co to za sekret? Jeśli to nie sprawa służbowa i nie randka, to... - Przestańcie! - ofuknęła je Kit. Nie czekając na dalsze indagacje, szybkim krokiem wyszła z sali konferencyjnej i udała się do swego gabinetu. Była w połowie schodów, gdy dobiegły ją słowa Susannah: - Kit jest dzisiaj wyjątkowo drażliwa, nie sądzisz, Ali? Ciekawe, czy to znaczy, że jest zakochana?

R

S

Nadeszło wreszcie piątkowe popołudnie, a Jarrett Webster wciąż się nie odzywał, dlatego w sercu Kit pojawiła się nadzieja, iż może jednak ktoś zdołał mu wytłumaczyć, że to nie na niej spoczywa odpowiedzialność za fiasko pokazu mody. Głos rozsądku podpowiadał jej jednak, że prawdopodobieństwo takiego obrotu sprawy jest znikome, bo niby kto miałby się za nią wstawić? Heather? A może jej matka? Zresztą, gdyby nawet Webster przejrzał na oczy, zapewne nie zdobyłby się na jakiekolwiek przeprosiny, więc równie dobrze mogłaby się nigdy nie dowiedzieć, że poznał prawdę. Ona zaś nie mogła czekać z założonymi rękami, bo cenne godziny upływały nieubłaganie. Ogarniała ją wściekłość na swój niewyparzony język, gdy przypomniała sobie, iż dzięki swym przechwałkom ma teraz trzy tygodnie na zgromadzenie dziesięciu

tysięcy dolarów. Rzecz jasna, miała niemałe doświadczenie w dziedzinie zbierania pieniędzy, czy to na cele charytatywne, czy na różnorakie imprezy artystyczne, wiedziała, do kogo należy się udać, za jakie sznurki pociągnąć. Poza tym w tak ogromnym mieście, jak Chicago, uzbieranie dziesięciu tysięcy nie było aż tak trudnym zadaniem, problem tylko w tym, że ciężko chodzić i prosić o darowanie pieniędzy na tak abstrakcyjny cel, jak pomoc ofiarom przemocy. Gdyby chodziło na przykład o naprawienie dachu domu samotnej matki, potencjalni ofiarodawcy chętniej sięgaliby do kieszeni. A więc, jak powinna się do tego zabrać? Susannah na pewno wiedziałaby, jak zebrać datki na rzecz jej ukochanego muzeum. Z kolei

S

Alison przed paroma miesiącami zdołała przekonać dyrektorów wielu

R

firm co do projektu przygotowania filmu, który zachęcałby do inwestowania w ich mieście. Owszem, Kit także miała swoje kontakty, ale wątpliwe, żeby Jarrett Webster okazał entuzjazm, gdyby wręczyła mu kilka czeków na pokaźną sumę. Zapewne drwiłby z niej, że poszła na łatwiznę. Może wprawdzie dotrzymałby słowa i nie oczernił Tryad przed swymi znajomymi, ale na pewno nie wypowiadałby się pochlebnie, zaś w przypadku osoby tak popularnej, jak on, wystarczyłoby jedno zmarszczenie brwi, cyniczne pytanie czy pełne powątpiewania spojrzenie, aby zarówno potencjalni, jak i obecni klienci Tryad wzięli nogi za pas. Chcąc nie chcąc, Kit przyznała w duchu, że zgromadzenie tych pieniędzy nie jest ostatecznym celem, jaki przed nią stoi, gdyż tak naprawdę chodziło o to, aby usatysfakcjonować Jarretta Webstera. Jeśli bowiem nie będzie zadowolony, na nic się nie

zda fakt, iż dotrzymała słowa i zebrała owe dziesięć tysięcy. Jak to dobrze, że nie muszę starać się zrobić na nim wrażenia jako kobieta, pomyślała z wrodzonym poczuciem humoru. Biorąc pod uwagę okoliczności ich pierwszego spotkania, byłoby to absolutnie niemożliwe. Sięgnęła po ołówek oraz czystą kartkę papieru, na której napisała wielkimi literami: JAK PORUSZYĆ JARRETTA WEBSTERA... Przez chwilę wpatrywała się w milczeniu w ten nagłówek, stukając końcówką ołówka o blat biurka. Najlepiej byłoby, gdyby zdołała uzyskać datki od zwykłych ludzi, takich którzy zazwyczaj nie brali udziału w akcjach charytatywnych. Powinna więc urządzić

S

imprezę, która cieszyłaby się zainteresowaniem mediów. Potrzebowała

R

czegoś chwytliwego, atrakcyjnego, tak by zaintrygować mieszkańców Chicago. Żaden bal, bankiet bądź kolejny pokaz mody nie wchodziły w rachubę, ponieważ tego typu przedsięwzięcia były już praktycznie na porządku dziennym.

- Kit, telefon do ciebie - oznajmiła Rita przez interkom. - Na trzeciej linii. Z westchnieniem ulgi odłożyła ołówek. Gdy tylko dotknęła słuchawki, poczuła przez skórę, kto znajduje się po drugiej stronie przewodu telefonicznego. Czy to możliwe, żeby ten facet miał zdolność paraliżowania swego rozmówcy na odległość? - Kiedy wychodzi pani z pracy? - zapytał bez zbędnych wstępów Jarrett Webster. Nie wychodzę, chciała odpowiedzieć. Zostanę tu do końca swych

dni, harując jak galernik. - Za pół godziny - poinformowała. - W takim razie będę czekał przed wejściem - oświadczył, po czym odłożył słuchawkę, nie dając jej nawet szansy odmówić lub się zgodzić. Ten to ma tupet, pomyślała z niejakim podziwem. Natychmiast przyszło jej do głowy, iż najwyższy czas, aby ktoś przytarł mu nosa i nauczył go, że należy się liczyć ze zdaniem innych. Przecież powinien był zapytać, czy w ogóle ma ochotę się z nim widzieć, a jeśli tak, to czy nie jest zajęta. Skoro więc nie zadał sobie tyle trudu, ona nie musi czuć się w obowiązku z nim spotkać.

S

Doszedłszy do tego wniosku, wrzuciła do torby kartkę papieru

R

zapisaną do połowy oraz materiały dotyczące pozostałych projektów, zdjęła z wieszaka płaszcz i wyszła ze swego gabinetu, starając się wyglądać jak osoba, której się absolutnie nigdzie nie spieszy. Jak dobrze pójdzie, przed upływem trzydziestu minut będzie już bezpieczna we własnym domu. Musiała mu jednak przyznać, że był na tyle dyskretny, iż zaproponował, że będzie czekać na zewnątrz. Gdyby znowu pojawił się w biurze, Susannah na powrót zaczęłaby spekulować, co go sprowadza. Była już na chodniku, gdy podniósłszy głowę, spostrzegła, iż przy hydrancie stoi lśniące czarne porsche, zaś przy nim... Jarrett Webster, oparty plecami o drzwi pasażera. - Zdaje się, że miała pani wychodzić za pół godziny - zauważył, unosząc brwi.

Kit zaczerwieniła się po same uszy. - Jak to dobrze, że zadzwoniłem z samochodu - ciągnął. - Tak się pani wymyka, że gotów jestem pomyśleć, iż nie chciała się pani ze mną widzieć. - Gdyby nie odłożył pan tak szybko słuchawki, usłyszałby pan, że mam inne plany na dzisiejsze popołudnie - odparowała. - W takim razie tym bardziej się cieszę, że to zrobiłem. Zresztą nie zajmę pani wiele czasu. A może sądziła pani, że proponuję randkę? - Posłał jej zawadiackie spojrzenie. - Skądże znowu! - To dobrze, bo przyszedłem, żeby usłyszeć, jakie poczyniła pani

S

postępy w organizowaniu naszej kampanii.

R

- A na jakiej podstawie wnioskuje pan, że mam panu cokolwiek do powiedzenia?

- Widzi pani, mówiłem, że to długo nie potrwa! - stwierdził triumfalnie. - Czyli nie ma mi pani nic do powiedzenia w tej kwestii? - Raczej nie mam ochoty dzielić się z panem mymi planami, dopóki nie dopracuję szczegółów - odrzekła, dumnie unosząc głowę. Była to szczera prawda, choć sugestia, że ogólny zarys już istnieje, nie do końca zgadzała się ze stanem rzeczywistym. - Szczerze mówiąc, sądziłam, że może chce się pan wycofać, skoro nie dawał pan przez kilka dni znaku życia - dodała. - Proszę nie zapominać, że prowadzę własną firmę, a w dodatku zbliża się termin zatwierdzenia przyszłorocznych modeli. Poza tym, mimo iż nie wątpię w pani profesjonalizm... - sugestywnie zawiesił

głos -...nie oczekiwałem, że bez odrobiny czasu do namysłu wpadnie pani na jakiś genialny pomysł. Powinna pani wiedzieć, że jestem znany z tego, że nie zmieniam zdania, jeśli już raz podejmę decyzję - pochwalił się. - Niektórzy nazwaliby to nie determinacją, ale oślim uporem zauważyła ze słodkim uśmiechem. - Pewnie zależy od tego, po której jest się stronie barykady stwierdził nie zrażony. - W każdym razie pomyślałem, że lepiej byłoby, gdybyśmy się naradzili, zanim za bardzo zaangażuje się pani w przygotowania. - Na wypadek gdyby stwierdził pan, że nie chce, aby jego

S

nazwisko było utożsamiane z czymś, co niechybnie zakończy się

R

klapą? - podchwyciła. - To jest myśl!

Kątem oka spostrzegła, że firanka, wisząca w oknie domu, przylegającego do kamienicy, gdzie mieściła się ich firma, poruszyła się. Odruchowo podniosła rękę i pomachała w tamtym kierunku. - Ktoś znajomy? - zapytał z ciekawością Webster. - W pewnym sensie, chociaż żadna z nas tak naprawdę jej nie widziała. To starsza pani, która nas nieustannie obserwuje - wyjaśniła. Przemknęło jej przez myśl, że Susannah i Alison wkrótce będą wychodzić z biura, a chyba ostatnią rzeczą, jakiej pragnęła, było to, aby zobaczyły ją w towarzystwie Jarretta Webstera. - Nawet nie przyszło mi do głowy, że mogłaby pani próbować mnie skompromitować, po prostu nie chciałem, żeby zmarnowała pani sobie weekend, opracowując plan, którego mogę nie zaaprobować -

powrócił do przerwanego wątku. - Weekend? - powtórzyła Kit, która na śmierć zapomniała, że tego dnia, jak w każde piątkowe popołudnie, ma się spotkać z przyjaciółkami w barze nieopodal, aby omówić przebieg mijającego tygodnia. - Przepraszam, ale mówiłam już panu, że mam plany na dzisiejsze popołudnie - przypomniała. - Czy nie moglibyśmy umówić się na jutro? - Będę zajęty. - Pokręcił głową. - Oczywiście, pańskie plany są dużo ważniejsze od moich skomentowała ironicznie. - Dobrze, poświęcę panu kilka minut. Może pójdziemy na kawę, tuż za rogiem jest sympatyczna restauracyjka.

S

Tym razem nie oponował, więc udali się do pobliskiej restauracji,

R

w której, zdaniem wszystkich trzech właścicielek Tryad Public Relations, podawano najlepszą kawę w okolicy. Kit wybrała stolik w samym rogu niewielkiego pomieszczenia i na wszelki wypadek usadowiła się przodem do drzwi.

- Proszę mi powiedzieć, czemu pan to robi? - zapytała, gdy już przyniesiono ich kawy. - Czy istnieje jakiś konkretny powód, dla którego tak nienawidzi pan Tryad? - Trudno tu mówić o nienawiści, po prostu zasady są zasadami. - Zgadzam się, dlatego właśnie nie wzięłam ani centa honorarium od organizatorów pokazu. - Ale to nie zmienia postaci rzeczy. - Wzruszył ramionami. Efekty i tak były, delikatnie mówiąc, mierne. W ten sposób Kit pozbyła się złudzeń, że jednak można

próbować mu coś logicznie wytłumaczyć. - Proszę mi powiedzieć, co pani wymyśliła - zachęcił. - Nie chodzi mi o szczegóły, po prostu chciałbym poznać przybliżoną datę, żeby móc zarezerwować sobie czas. - Och, nie chciałabym sprawić panu tyle kłopotu - zadrwiła. Zresztą, kto powiedział, że potrzebuję konkretnej daty? Może roześlę listy typu: „Prześlij sto dolarów osobie z pierwszego miejsca listy, a następnie w ciągu siedmiu dni przepisz ten list w sześciu egzemplarzach i roześlij je swym przyjaciołom. Jeszcze przed upływem miesiąca otrzymasz... - Faktycznie, to wspaniały pomysł - zauważył oschłym tonem.

S

- Prawda? - Kit udawała, że potraktowała jego uwagę poważnie. -

R

Ciekawe, w jakim czasie zdołałabym uzbierać dziesięć tysięcy? Gdybyśmy umieścili na pierwszych miejscach listy kilka fikcyjnych nazwisk, zgarnęlibyśmy całe mnóstwo pieniędzy. Policzmy, gdyby dwanaście pierwszych osób rozesłało swe kopie... - Sięgnęła po serwetkę, aby zapisać obliczenia. Niestety, wykonawszy trzy działania, zgubiła się dokumentnie. Po raz kolejny przekonała się, że matematyka nie jest jej najmocniejszą stroną. - Zakładając, że uzyska pani pięćdziesięcioprocentowy odzew, a i to jest mało prawdopodobne, to może pani liczyć góra na jakieś osiem tysięcy - oszacował. - Policzył pan to w głowie? - zapytała z mieszaniną podziwu i niedowierzania. - Cóż, wierzę panu na słowo. Ale biorąc pod uwagę, że

koszty ograniczone byłyby zaledwie do ceny kilkunastu znaczków pocztowych, to i tak uzyskalibyśmy całkiem niezły wynik. - Widzę, że ma pani niespotykane zaufanie do poczty - zauważył z przekąsem. - Czy rzeczywiście wierzy pani, że wszystkie listy docierają do adresatów? - Faktycznie, jest to pewien problem - przyznała niechętnie. - I oczywiście ma pani świadomość, że wysyłanie takich listów jest niezgodne z prawem? - Obawiałam się, że przypomni pan sobie o tym. - Roześmiała się. - Ale i tak był to całkiem niezły pomysł - zawyrokowała, mnąc serwetkę.

S

- Czyli mam przez to rozumieć, że na razie nie jest pani w stanie

R

przedstawić mi innych propozycji?

- Proszę mi powiedzieć, czy jest pan równie krytyczny, jeśli chodzi o przygotowywanie nowych reklam Milady Lingerie? odpowiedziała pytaniem na pytanie. - Przypuszczam, że tak, bo jakoś ciężko mi wyobrazić sobie pana, przystającego potulnie na każdą propozycję. Ciekawi mnie, czy w przypadku tego zdjęcia, na którym udawał pan, że jest na safari... - Jeśli chodzi o ścisłość, to niczego nie udawałem - sprostował. Było to prawdziwe safari, tyle że bezkrwawe. Czyżbym miał przed sobą wielbicielkę naszych reklam? Ojej, ale wpadłam, pomyślała Kit, zastanawiając się gorączkowo, jak by tu wyjść z twarzą z tej niezręcznej sytuacji. - Broń Boże! - obruszyła się. - Tyle że trudno ich nie zauważyć,

bo nawet jeśli przestanie się kupować kolorowe magazyny, to i tak nie sposób nie patrzeć na plakaty na ulicach. - Wracając do naszego tematu, może najlepiej będzie, jeśli przyzna pani, że nie ma żadnego pomysłu, jak przeprowadzić tę kampanię - zasugerował. - A niby dlaczego miałabym to zrobić? - najeżyła się. - Ponieważ jeszcze można wszystko odwołać, zanim publicznie się pani wygłupi. - Skąd u pana ta pewność, że poniosę porażkę? - Była tak wściekła, że obawiała się, iż lada moment straci nad sobą kontrolę. - Tego nie powiedziałem.

S

- Może nie dosłownie. Czyżby obawiał się pan, że jednak mi się

R

powiedzie i będzie pan zmuszony przyznać, że nie miał racji? - Cóż, wydaje się to raczej mało prawdopodobne. - Zgodzę się odwołać to wszystko, jeśli obieca mi pan, że nie będzie robił antyreklamy mojej firmie - zaproponowała. - Przypominam, że to nie pani dyktuje tu warunki, panno Deevers - odparł spokojnym głosem. - Czyżby? Nie, to nie - warknęła, podnosząc się z miejsca. - Nie dam panu tej satysfakcji i nie wycofam się. Przeprowadzę tę kampanię i zrobię to tak dobrze, że pan, panie Arogancie, zmuszony będzie dać mi doskonałe referencje. - Jeśli się to pani uda, daję słowo, że uzyska pani ode mnie wszelkie referencje, jakie będę mógł pani dać - obiecał. - Tymczasem nie mogę się doczekać, kiedy usłyszę wreszcie, co pani planuje.

Też chciałabym to usłyszeć, pomyślała Kit, opuszczając restaurację. Jest tylko jeden drobny problem, muszę najpierw coś wymyślić.

ROZDZIAŁ TRZECI Gdy Kit weszła do baru, Alison siedziała już przy stoliku usytuowanym w samym kącie, pochłonięta czytaniem branżowego periodyku. Trzymana przez nią szklanka coli była na wpół opróżniona,

S

co oznaczało, że Alison spędziła już tu trochę czasu, a więc zapewne nie widziała, jak Kit wędrowała do restauracji z Jarrettem Websterem.

R

Jedna z głowy, westchnęła w duchu Kit. Podeszła do stolika i Zająwszy miejsce, skinęła na kelnerkę. - Gdzie jest Susannah? - zapytała. - Nie mam pojęcia - odparła Alison, odkładając czasopismo. Miała dziś spotkanie z klientem i kiedy wychodziłam, jeszcze jej nie było w biurze. - Jeśli dotyczyło ono muzeum, to nie sądzę, żeby w ogóle wróciła - zawyrokowała Kit, po czym sięgnęła po kieliszek wina, który kelnerka właśnie przed nią postawiła. - Nie sądzisz chyba, że ona i Pierce są ze sobą tak na poważnie? - A czemu by nie? Wprawdzie spotkałam go tylko kilka razy, ale zrobił na mnie dobre wrażenie. Nie można mu też odmówić urody.

- Moim zdaniem nie jest w jej typie. - Alison pokręciła głową. Możesz mi nie wierzyć, ale nasza Sue jest w głębi serca niepoprawną romantyczką, która czeka na swego księcia z bajki, a coś mi mówi, że Pierce jednak nie jest takim księciem. Przypuszczam, że myśli o nim równie poważnie, jak ty o Jarretcie Websterze. Kit omal się nie zakrztusiła. - Nie jestem pewna, czy to dobre porównanie... - mruknęła. Słuchaj, Ali... - zaczęła z wahaniem. - Gdybyś miała w bardzo krótkim czasie zebrać sporą sumę pieniędzy na cele dobroczynne, to jak byś się do tego wzięła? - Czy to pytanie teoretyczne, czy może czegoś nie dosłyszałam

S

podczas naszego poniedziałkowego spotkania?

R

- Chodzi o swego rodzaju zakład.

Alison zamyśliła się, ale nie zdążyła odpowiedzieć, gdyż do baru wpadła Susannah, która, zaszeleściwszy zamaszystą spódnicą, usiadła naprzeciwko Kit.

- Zgadnijcie, jaki samochód stoi zaparkowany na wprost wejścia do naszej kamienicy? - wyrzuciła z siebie, nawet się nie przywitawszy z przyjaciółkami. - Fantastyczne czarne porsche z napisem „Teddy" na tablicy rejestracyjnej. Pomyślałam więc, dodałam dwa do dwóch... - I niewątpliwie wyszło ci siedem - wpadła jej w słowo Alison. Sue, nie zapominaj, że z matematyki jesteś z nas wszystkich najsłabsza. - Może auto należy do jakiegoś Edwarda? - podsunęła Kit. - W takim razie może mi wyjaśnisz, dlaczego szedł w jego kierunku Jarrett Webster? - Susannah posłała jej przenikliwe

spojrzenie. - Może wybrał się na spacer? - zastanawiała się Kit. - Naprawdę nie wiesz? - W głosie przyjaciółki pobrzmiewało powątpiewanie. - Myślałam, że może cię szukał, ale Rita twierdzi, że nie było go w biurze. - Widzisz, Kit, mówiłam ci, że Susannah nie myśli poważnie o Pierce'u - wtrąciła się Alison. - Zdaje się, że kto inny zaprząta jej myśli. - Ali, wiesz przecież, że nigdy nie wkroczyłabym na terytorium Kit - obruszyła się Susannah. - Jeśli chodzi o Webstera, to możesz go sobie wziąć - zaproponowała szlachetnie Kit.

S

- Wy i wasi mężczyźni! - jęknęła Alison.

R

- Mówisz, jak gdyby w twoim życiu nie było ani jednego! żachnęła się Susannah.

- Różnica polega na tym, że ja się z mężczyznami przyjaźnię, a nie zakochuję się w nich - wyjaśniła. - A propos przyjaciół, moi znajomi urządzają przyjęcie zaręczynowe. Wypadło dość niespodziewanie, a ja jutro miałam pójść na bankiet, organizowany przez jednego z naszych klientów. Wprawdzie firma Tryad nie jest odpowiedzialna za organizację, ale wypadałoby, żeby zjawił się jakiś przedstawiciel. - Przykro mi, ale mam już plany na ten weekend. - Susannah pokręciła głową. - Dobrze, ja pójdę - zgodziła się Kit. - Powiedz mi tylko, gdzie i kiedy.

- Jesteś prawdziwym skarbem, Kitty - uradowała się Alison. Proszę, oto bilety. Hotel Englin, sala balowa, godzina dwudziesta. Tej nocy Kit spała wyjątkowo źle, zaś nad ranem dręczyły ją nieprzyjemne sny. Ostatni był bezdyskusyjnie najgorszy, bowiem główną rolę grał w nim Jarrett Webster, który jednym zdaniem pozbawił Tryad wszystkich klientów, po czym osobiście licytował na aukcji sprzęty, jakie znajdowały się w siedzibie firmy, a nawet posunął się do tego, aby sprzedać pręgowaną kotkę, która zamieszkiwała strych, gdzie urządziły pracownię. Tego już było za wiele jak na nerwy Kit, która obudziła się z szalonym biciem serca.

S

Podniosła się z łóżka i powędrowała do kuchni, aby zaparzyć

R

kawę. To tylko sen, przekonywała samą siebie, owszem, mało przyjemny, ale czego mogła się spodziewać, skoro spędziła tyle czasu z aroganckim, święcie przekonanym o swej wyższości mężczyzną? - Gdybym mogła, bardzo chętnie bym go zlicytowała - mruknęła pod nosem, a ekspres do kawy sapnął ciężko, jak gdyby chciał w ten sposób wyrazić swe poparcie. Sięgnęła po dzbanek i zaczęła powoli nalewać napój do filiżanki, gdy nagle zamarła bez ruchu. Czemu niby nie miałaby tego zrobić? Przecież znalazłoby się wiele kobiet, które z chęcią spędziłyby wieczór z Jarrettem Websterem. Była tego świadoma, choć osobiście nie rozumiała, co jest w nim takiego pociągającego. Na pewno fakt, że był bogaty i sławny odgrywał w tym wszystkim niemałą rolę. Skoro więc istniały kobiety, które miały na tyle masochistyczne skłonności, aby

marzyć o jego towarzystwie, to dlaczego ona, Kit, nie miałaby wykorzystać tego niezrozumiałego zjawiska? - Aukcja kawalerów - powiedziała w rozmarzeniu, uśmiechając się. - Randka z Jarrettem Websterem jako główna atrakcja wieczoru. Oczywiście, było to absolutnie niemożliwe, ponieważ on musiałby się zgodzić na współpracę, a nie należał do mężczyzn, którzy umówiliby się z kobietą, która by im choć trochę nie odpowiadała. Chociaż, gdyby odmówił... I tak znalazłby sposób, aby oczernić Tryad, pomyślała z przekąsem. Chyba że udałoby się jej tak go wymanewrować, aby zmuszony był wygłosić swą odmowę publicznie. Tak, należało się nad tym głębiej zastanowić...

R

S

Sala balowa hotelu Englin była chyba najpiękniejszym tego typu pomieszczeniem, jakie Kit kiedykolwiek widziała. Zdobiące sufit freski przydawały wnętrzu elegancji, tak że nie sposób było nie stwierdzić, że urządzanie tam nudnego bankietu było karygodnym marnotrawstwem potencjału, jaki miała w sobie ta sala, przywodząc na myśl bale maskowe, szeleszczące suknie i piękne pary, płynące po parkiecie w porywającym rytmie walca. Kit przyszła tu z postanowieniem, że utrzymując na twarzy wyraz najwyższego zainteresowania tym, co się dzieje na bankiecie, w myślach dopracowywać będzie szczegóły swego planu, zmierzającego do skompromitowania Jarretta Webstera w oczach potencjalnych klientów Tryad Public Relations. Wręczyła swój bilet uśmiechniętej promiennie hostessie, która

odkreśliwszy na swej liście nazwisko Alison, poinformowała Kit, że wraz z osobą towarzyszącą będzie siedziała przy stoliku numer dwanaście. - Ale ja przyszłam sama - sprostowała Kit - więc jeśli potrzebne będzie krzesło to... - Urwała, widząc, że dziewczyna zajęła się już kimś innym. W sali panował lekki chłód, więc ucieszyła się, że była na tyle przewidująca, aby wziąć kremowy kaszmirowy szal. Oczywiście za jakiś czas, kiedy pomieszczenie wypełnią setki gości, z pewnością zrobi się ciepło, tymczasem jednak szal był bardzo przydatny. Zatrzymawszy się, aby otulić ramiona miękką tkaniną, spostrzegła w

S

pobliżu znajomą twarz. Był to Carl, szef sali, który nie znoszącym

R

sprzeciwu tonem wydawał polecenia całemu plutonowi kelnerów. On również ją zauważył i kiedy tylko jego podwładni rozeszli się do swych zadań, podszedł, aby się przywitać.

- Witaj, Carl - powiedziała, podając mu rękę. - Dawno cię nie widziałam. Wydawało mi się, że zajmujesz się teraz dużo bardziej poważnymi zadaniami niż kierowaniem obsługą bankietów. - Ja też tak sądziłem - westchnął, przewracając oczyma. - Akurat tę imprezę odziedziczyłem po koledze, który z przyczyn osobistych musiał wziąć dziś wolne. A ty, co tu robisz? Chyba nie jesteś organizatorem tej imprezy? - Na szczęście nie. Alison współpracuje z tą firmą, a że nie mogła przyjść, poprosiła, żebym ją reprezentowała. - A to ci się trafiło! - mruknął Carl, rozglądając się, by sprawdzić,

czy wszyscy dobrze wykonują swe zadania. Mimo iż w jego głosie zabrzmiała nuta ironii, Kit uważała, że faktycznie miała szczęście, ponieważ nie musiała czekać do poniedziałku z wprowadzeniem w życie pierwszego etapu swego planu. - Nie wiesz przypadkiem, czy któraś z sal w waszym hotelu jest wolna za trzy tygodnie? - zagadnęła. - Chodzi ci o salę balową? Nie sądzę, mamy całe mnóstwo rezerwacji na wesela czy bankiety, takie jak dzisiejszy. Mogę sprawdzić, ale... - Nie, nie, miałam na myśli coś zdecydowanie mniejszego, mniej więcej na dwieście osób - sprostowała.

S

- Skoro tak, to przypuszczam, że coś się da zrobić. Zadzwoń do mnie w poniedziałek, dobrze?

R

- Dobrze, w poniedziałek - powtórzyła. Carl wypatrzył w oddali coś, co go wyjątkowo zdenerwowało i przeprosiwszy ją, popędził w tamtym kierunku. Rozejrzała się wokół siebie, próbując się zorientować, gdzie może być stolik numer dwanaście. - Co ma się wydarzyć w poniedziałek? - rozległ się tuż za nią głęboki męski głos. Kit aż podskoczyła. Odwróciwszy się na pięcie, stanęła twarzą w twarz z bohaterem swych sennych koszmarów, czyli z ostatnią osobą, którą spodziewała się tego wieczoru spotkać. - Czy zawsze się pan tak skrada za czyimiś plecami? - warknęła. W oczach Jarretta Webstera pojawiły się iskierki rozbawienia.

Żałowała, że w porę nie ugryzła się w język. Czy kiedykolwiek zdoła się nauczyć, że powinna najpierw pomyśleć, zanim coś powie? Zirytował ją także fakt, iż spostrzegła, że tego wieczoru ubrany jest w inny smoking niż ten, który miał na sobie podczas owego feralnego pokazu mody. Jak to możliwe, że zwróciła uwagę na taki szczegół?! - Wcale się nie skradałem - zaprotestował. - Po prostu podszedłem. To nie moja wina, że stała pani na środku przejścia, gawędząc ze znajomym na tyle głośno, że każdy, kto był w pobliżu, mógł panią usłyszeć. Jeśli więc ma pani wrażenie, że ją szpieguję, to może znaczy, że planuje pani coś niedobrego. - Nie cierpię na manię prześladowczą, panie Webster odparowała.

R

S

- Wcale tego nie powiedziałem, miałem raczej na myśli, że z jakiegoś powodu podświadomie czuje się pani winna. Postanowiła, że lepiej uczyni, jeśli nie będzie odpowiadała na jego zaczepki.

- A co pan w ogóle tu robi? - zmieniła temat. - Wydawało mi się, że to nie pana działka. - Bankiety i przyjęcia? Cóż, są nieodłączną częścią życia kogoś, kto robi interesy, więc trzeba się jakoś przyzwyczaić - westchnął. Oczywiście, idąc tutaj, nie przypuszczałem, że dzisiejszy wieczór będzie tak wyjątkowy. Mówiąc to, ogarnął jej sylwetkę taksującym spojrzeniem. Zdawał się oceniać wszystko, od lśniących kryształowych kolczyków, aż po eleganckie czarne szpilki.

Jak to dobrze, że przynajmniej dzisiaj nie muszę się martwić, że papier toaletowy mi się przesunie, pomyślała nie bez ulgi. - A więc, co pani zaplanowała na poniedziałek? - nie dał za wygraną. - Zdaje się, że przypadkiem zapomniała pani odpowiedzieć na moje pytanie. - Muszę przyznać, że jest pan dziś wyjątkowo spostrzegawczy odcięła się. - Poza tym pan również nie udzielił mi odpowiedzi, co pana tu sprowadza. Firma, która wydaje ten bankiet, zajmuje się produkcją metalowych elementów mostów, a to, zdaje się, nie pańska specjalność. Nie było jej jednak dane poznać odpowiedzi, gdyż ledwo skończyła, światła przygasły, a do ustawionego na podium mikrofonu podszedł konferansjer.

R

S

- Chodźmy poszukać pani stolika, bo jeszcze chwila, a zgubimy się w ciemności - zaproponował Jarrett Webster, ujmując ją pod ramię. Kit poczuła, że nagle przestało być jej chłodno. Zastanawiała się, co sprawiło, że krew zaczęła żywiej krążyć w jej żyłach, czy może była to przypadkiem reakcja na obecność mężczyzny, który wiódł ją przez labirynt gęsto ustawionych stolików. Szybko jednak odrzuciła tę myśl, stwierdziwszy, że temperatura podniosła się, gdyż w sali znajdowała się już spora liczba ludzi. - Mam miejsce przy stoliku numer dwanaście - poinformowała. Proszę się nie kłopotać, sama go odnajdę. - O, nie, słyszałem, jak pani mówiła, że ma jeden wolny bilet, a pani stolik znajduje się blisko podium, więc puste krzesło będzie wyglądało co najmniej niestosownie.

Znaczyło to, że stał za jej plecami, gdy rozmawiała z hostessą. Jak to możliwe, że nie czuła jego obecności? - Szalenie miło z pańskiej strony, że chce mi pan towarzyszyć wycedziła przez zaciśnięte zęby. - Ale nie musi się pan aż tak poświęcać. - Szczerze mówiąc, i tak nie mam gdzie siedzieć - wyznał, obserwując uważnie jej twarz. - Ach, więc jest pan nieproszonym gościem? - Uniosła brwi. Nie sądziłam, że wiedzie pan aż tak nudne życie, że próbuje się pan za wszelką cenę dostać na tego typu przyjęcia. - Jeśli chodzi o ścisłość, zasiadam w radzie nadzorczej firmy, która je wydaje - wyjaśnił. - Akurat!

R

S

- Dzisiejszego wieczoru członkowie rady mają za zadanie kręcić się wśród gości i uprzyjemniać im czas. - Zatrzymał przechodzącego kelnera i wziąwszy z tacy dwa kieliszki szampana, podał jeden Kit. Pani zdrowie. - Jeśli rzeczywiście zależy panu, abym się dobrze bawiła... pociągnęła łyk napoju - ...proszę sobie iść. - Przykro mi, ale nie mogę - roześmiał się. - Pozostaje przecież jeszcze kwestia pustego krzesła. O, jesteśmy na miejscu. Skłoniwszy się, odsunął krzesło, tak aby mogła usiąść, po czym zajął miejsce obok niej. Krępy mężczyzna, zasiadający po lewej stronie Kit, pochylił się i wyciągnął pulchną dłoń ku Jarrettowi Websterowi.

- Miło znów cię widzieć, Webster - odezwał się. - Pamiętasz, nazywam się Anderson, spotkaliśmy się rok temu w Nowym Orleanie. A to kto? - Przeniósł spojrzenie na Kit, której robiło się słabo od jego oddechu, przesyconego wonią whisky. - Czyżby była to kolejna twarz Milady Lingerie? Aż otworzyła usta ze zdumienia, że ktoś mógłby wziąć ją za kolejną na wpół rozebraną piękność, reklamującą bieliznę autorstwa Jarretta Webstera. Tę kardynalną pomyłkę złożyła na karb dużej ilości whisky, którą niewątpliwie wlał w siebie jej sąsiad. - Skądże znowu! - zaprzeczył Webster. Powiedział to takim tonem, że Kit poczuła się dotknięta do

S

żywego, za co natychmiast skarciła się w duchu. Przecież nie

R

przypominała w niczym słodkiej idiotki, której największym marzeniem jest pozowanie w koronkowych fatałaszkach. Dlaczego więc miałaby czuć się urażona faktem, że Jarrett Webster również nie uważa jej za tego typu osobę? Powinno jej to raczej pochlebiać. Mimo wszystko w tym momencie miała ochotę pokazać mu język. - Oczywiście nie twierdzę, że nie mogłaby nią zostać - dodał po chwili. - Pod pewnymi warunkami... Jasne, pomyślała, zaciskając zęby. Implant tu, korekta tam, strzyżenie, farbowanie i wcale nie nadzwyczajna Kit Deevers zmieniłaby się w olśniewająco piękną modelkę Milady Lingerie. Postanowiła, że jeśli usłyszy z ust Webstera jeszcze jedno słowo na ten temat, to nie zważając na fakt, iż siedzą tuż przed podium, wyleje mu na głowę cały kieliszek szampana.

- Na razie jednak wolę ją mieć tylko dla siebie - dokończył, wodząc pieszczotliwie palcem po wierzchu jej dłoni. Ciepły odcień jego głosu, a także delikatny dotyk sprawiły, że przez moment nie była w stanie oddychać, do rzeczywistości przywołał ją dopiero głos kobiety, siedzącej obok Jarretta Webstera. - A więc w ten sposób wybiera pan swoje modelki? Udział w reklamie jest swego rodzaju pożegnaniem, kiedy pańskie uczucia wygasną? Kit odchrząknęła, nie była bowiem pewna, czy zdoła wydobyć z siebie głos. - Dlatego też nie ujrzą mnie państwo w żadnej z reklam Milady Lingerie, ponieważ...

R

S

- Ponieważ nie zamierzasz odejść z mego życia? - wpadł jej w słowo Jarrett Webster. - Ależ, moja droga...

- Bo jeszcze nawet do niego nie weszłam - przerwała mu ostro. Nie mówiąc już o tym, że za żadne skarby świata nie pokazałabym się w żadnym ze strojów, które pan projektuje! - Proszę uważać, panno Deevers, bo jeszcze potraktuję to jako wyzwanie - odparł ze śmiechem. - Nie sądzę - mruknęła. - Obchodzę pana mniej więcej tyle samo, co i pan mnie. - Niewątpliwie ma pani rację. - Ton jego głosu w jednej chwili stał się poważny. Odwrócił się do siedzącej obok kobiety i wdał się z nią w pogawędkę, co sprawiło, że Kit nagle poczuła się niesłychanie

samotna. Tymczasem Anderson pochylił się bliżej w jej kierunku. W chwili gdy podano główne danie, niemal opierał się o jej ramię. Jego cuchnący oddech sprawił, iż całkowicie straciła apetyt. Nie mogąc tego wytrzymać, odsunęła się jeszcze bardziej, przez co znalazła się tuż obok Jarretta Webstera, który nawet nie spojrzawszy w jej stronę, otoczył ją ramieniem w tak naturalny sposób, jak gdyby robił to już tysiąc razy. Dla osoby postronnej widok ten oznaczałby niewątpliwie, że są parą, co niesłychanie zirytowało Kit. Jednak nie zaprotestowała, gdyż siedzący po jej lewej stronie mężczyzna nareszcie się odsunął. Kończyli właśnie deser, kiedy do stolika podszedł Carl.

S

- Przepraszam, że przeszkadzam, ale pomyślałem, że pewnie

R

chciałabyś jak najwcześniej o tym wiedzieć. W weekend, o który pytałaś, wszystkie sale w naszym hotelu są już, niestety, zarezerwowane, ale Westmoreland Room jest wolny w sobotę tydzień wcześniej. Może zarezerwuję ci go tak na wszelki wypadek? Kit spostrzegła zainteresowanie, które pojawiło się w spojrzeniu Jarretta Webstera. - Tydzień wcześniej, czyli piętnastego? - upewniła się. Carl skinął głową. Pewna była, że gdy wszystko wyjdzie na jaw, Webster kategorycznie odmówi udziału w aukcji, więc tak naprawdę było jej wszystko jedno, na którą sobotę zarezerwuje salę. - Zadzwonię do ciebie w poniedziałek, dobrze? - odparła z uśmiechem. - Porozmawiamy wtedy o konkretach.

Czuła niemałą satysfakcję, iż udało jej się przeforsować pierwszy punkt swego planu, a w dodatku, że odbyło się to w towarzystwie Webstera. Jej intryga zaczynała powoli nabierać konkretnych kształtów. Naraz przypomniała sobie, że aby mogła wykonać kolejny krok, potrzebowała także sali na poniedziałkowe popołudnie. Niestety, Carl już się oddalił, więc nie mogła spytać go, czy jest coś wolnego. Pozostawało jej tylko mieć nadzieję, że szczęście jej dopisze i coś się znajdzie. - Jeśli chodzi o datę... - zwróciła się do Jarretta Webstera. - Jaką datę? - nie zrozumiał.

S

- Datę imprezy charytatywnej, której sobie pan zażyczył -

R

wyjaśniła, przewracając oczyma. - Obiecał pan, że znajdzie czas, aby w niej uczestniczyć.

- Naturalnie, zarezerwuję sobie wieczór, kiedy tylko powie mi pani wreszcie, co to będzie.

- Cóż, dopracowuję jeszcze szczegóły, ale skoro wspominał pan, że jest w stanie sprawić, że każda kobieta, nawet najbardziej przeciętna, wyglądałaby jak jedna z pańskich modelek. - Ja tak powiedziałem? - Uniósł brwi. - Może nie bezpośrednio, ale takie było ukryte znaczenie pańskich słów. W każdym razie - ciągnęła z niewinną miną - pomyślałam, że może urządzimy loterię, w której zwyciężczyni pozowałaby do jednej z reklam Milady Lingerie. Niech jeden los kosztuje pięć dolarów.

- Proponuję dziesięć - przerwał z leniwym uśmiechem. - Wtedy jedyną rzeczą, o którą będzie pani musiała się martwić, to jak sprzedać pięćset biletów tygodniowo. - To drobnostka. Pan natomiast będzie miał za zadanie wyciągnąć z kapelusza karteczkę z nazwiskiem, zrobić zwyciężczynię na bóstwo i rozsławić jej wizerunek w całym kraju, wydając na to pieniądze, które i tak musiałby pan wyłożyć na przygotowanie kolejnej reklamy. Czy to nie doskonały pomysł? - Uśmiechnęła się wesoło. - Powinno pójść jak z płatka. - Jasne, już się nie mogę doczekać - mruknął. - Zadzwonię do pana, gdy tylko dopracuję szczegóły - obiecała.

S

Sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynarki, by wydobyć portfel, a z niego elegancką wizytówkę.

R

- W takim razie najlepiej będzie, jak dam pani mój prywatny numer telefonu. Może pani dzwonić o każdej porze, będę czekał z niecierpliwością. Tymczasem muszę się zastanowić, co by tu zrobić, żeby wylosować pani nazwisko. Kit na chwilę zaniemówiła z wrażenia. - Ależ... Przecież tak nie można... - wykrztusiła z trudem. - Wiem, ale nie mam wyjścia - odparł, wzruszając ramionami. Gdy sobie pomyślę, jaką wielką frajdą będzie projektowanie dla pani stroju... - Urwał, po czym utkwił w niej uważne spojrzenie. - Myślę, że dobrze będzie pani w czerni. Co pani sądzi o czarnym aksamicie? A może woli pani białą koronkę?

ROZDZIAŁ CZWARTY Westmoreland Room okazał się być pomieszczeniem dużo skromniejszym niż sala balowa hotelu Englin, zarówno ze względu na swe rozmiary, jak też i wystrój. Ponadto w pełnym oświetleniu miał mało romantyczny charakter, ale w poniedziałkowe popołudnie, tuż przed rozpoczęciem konferencji prasowej, było to, zdaniem Kit, najmniej istotne. Co do aukcji, to i tak nie miało znaczenia, ponieważ było mało prawdopodobne, aby się ona odbyła. Wprawdzie sobotni wieczór sprawił, że ogarnęły ją wątpliwości, czy Jarrett Webster

S

faktycznie odmówi wszelkiej współpracy przy organizacji aukcji kawalerów, pocieszała się jednak tym, że cała ta gadanina o loterii była

R

tylko i wyłącznie żartem. Tak samo niepoważne były zapewne jego rozważania nad tym, w jaki sposób mógłby pomóc szczęściu podczas losowania. Biała koronka, też coś! Użył pewnie tego obrazu, aby dać jej do zrozumienia, że jeśli chodzi o kobiety, wybiera tylko takie, które mu w stu procentach odpowiadają. Dlatego właśnie pomysł aukcji kawalerów był tak doskonały. Jarrett Webster nie miałby najmniejszych szans na jakiekolwiek machlojki, wszystko bowiem odbywałoby się publicznie. Rzecz jasna, mógłby podstawić kogoś, kto zaoferowałby wystarczającą sumę, ale w praktyce ciężko byłoby to ukryć. Poza tym, wcale nie byłoby to takie złe, gdyby zapłacił bajońską sumę, aby uniknąć randki z kobietą, która nie spełniałaby jego oczekiwań, cały dochód zostałby bowiem

przekazany na szczytny cel. Dzięki aukcji Jarrett Webster dowiedziałby się wreszcie, jak czuje się ktoś, kto jest wystawiony na sprzedaż, tak jak te wszystkie dziewczyny, które występowały w reklamach Milady Lingerie. Oczywiście Kit wciąż nie miała pewności, czy okazja, aby dać mu nauczkę, w ogóle się nadarzy. Odpowiedź na to pytanie miała uzyskać już za kilkanaście minut. Teraz, kiedy było już zdecydowanie za późno, by się wycofać, miała ochotę uciec, gdzie pieprz rośnie. Na konferencję stawiło się tak wielu dziennikarzy, że nawet w najśmielszych marzeniach nie liczyła, iż w Westmoreland Room panować będzie aż taki tłok. Rzecz jasna, było jej to bardzo na rękę, ale też niezmiernie peszyło.

R

S

Mijały minuty, a jedna jedyna osoba, której tu brakowało, wciąż się nie zjawiała. Czyżby jakimś cudem zdołał ją przejrzeć i doszedł do wniosku, iż jedynym sposobem, aby pomieszać jej szyki, jest po prostu nie przyjść? Na szczęście, przewidziała to w swym scenariuszu, więc nie było powodu do paniki. A może nie otrzymał jej wiadomości? Zadzwoniła tego ranka pod jego prywatny numer i oznajmiła niezbyt uprzejmej sekretarce, że chciałaby się z nim spotkać w kawiarni hotelu Englin punktualnie o siedemnastej. Następnie przekupiła szefa sali, aby gdy tylko Webster się pojawi, przyprowadził go do Westmoreland Room. Nie miała jednak pewności, czy nie był tego dnia na tyle zajęty, że może nie zdążył się skontaktować z sekretarką. W chwili gdy wybiła godzina siedemnasta, Kit wstąpiła na

podium. - Dobry wieczór państwu - powiedziała do mikrofonu. - Dziękuję za tak liczne przybycie. Nazywam się Kit Deevers i reprezentuję Tryad Public Relations. Mam do wygłoszenia krótkie oświadczenie, potem odpowiem na państwa pytania. - Zerknęła na ściągawkę, po czym lekko odchrząknęła. - Przemoc w rodzinie jest niesłychanie smutnym, ale i powszechnym zjawiskiem. Niewiele możemy zrobić, jako jednostki, aby jej przeciwdziałać, ale jesteśmy w stanie pomóc w naprawianiu szkód, jakie ze sobą niesie. Możemy zakładać ośrodki pomocy dla kobiet i dzieci, będących ofiarami przemocy, dając im w ten sposób poczucie

S

bezpieczeństwa, a także zapał, aby zacząć nowe życie. To wszystko

R

wymaga jednak pieniędzy i dziś chciałabym przedstawić państwu projekt akcji charytatywnej, mającej na celu zgromadzenie środków finansowych, które przekazane zostaną ofiarom przemocy w rodzinie. Podniosła głowę i rozejrzała się po sali. - Jarrett? - powiedziała, starając się nadać swemu głosowi brzmienie głosu zagubionej kobietki. - Jesteś tu? Obawiam się, proszę państwa, że pan Webster nie zdążył zjawić się na czas. Mam tylko nadzieję, że nie wystawił mnie do wiatru. - Zachichotała nerwowo. Nikt z obecnych się nie roześmiał. W sali panowała niezręczna cisza, zupełnie jak gdyby zgromadzonym reporterom było za nią wstyd. Dobrze przynajmniej, że cel, dla którego robię z siebie kompletną idiotkę, jest naprawdę szlachetny, pocieszyła się w duchu.

- Pan Webster upoważnił mnie, bym przekazała państwu... zaczęła ponownie, ale urwała, widząc, że na sali zapanowało niejakie poruszenie. Chwilę później promiennie uśmiechnięty Jarrett Webster stał obok niej na podium. - Ja miałbym ciebie wystawić do wiatru? - zapytał, zaglądając jej głęboko w oczy. - Nigdy w życiu! Nawet przez moment nie wątpiła, że zrobił to specjalnie. Stał pewnie od samego początku gdzieś w ukryciu, aby dopiero po jakimś czasie przedostać się na podium, wywołując przy tym ogólne zainteresowanie.

S

Obdarzyła go najbardziej olśniewającym uśmiechem, jaki miała

R

w repertuarze, po czym zwróciła się ponownie ku reporterom. - Pan Webster jest państwu zapewne doskonale znany jako właściciel firmy Milady Lingerie, a także przedstawiciel śmietanki towarzyskiej Chicago. Miło mi jest państwa poinformować, że również on postanowił poświęcić swój czas temu szlachetnemu celowi, o którym wcześniej mówiłam, i to jako główna atrakcja aukcji kawalerów! Impreza ta już wkrótce odbędzie się w naszym mieście. Nawet nie musiała widzieć jego twarzy, aby poznać reakcję Jarretta. Stojąc obok niej na podium, opierał się dłońmi o znajdujący się tam stół prezydialny, miała więc okazję zobaczyć, jak mięśnie jego rąk napięły się. Z trudem zdołała pohamować wybuch radosnego śmiechu. - Pani, która zaoferuje najwyższą stawkę, będzie miała

przyjemność spędzić z panem Websterem cały weekend. Nie powiedział mi wprawdzie jeszcze, jakie zaplanował atrakcje, ale nie wątpię, że zwyciężczyni przeżyje niezapomniane dwa dni. Rozległy się komentarze oraz oklaski. - Czy są jakieś pytania do pana Webstera? - zapytała, po czym odsunęła się od mikrofonu, uśmiechem zachęcając Jarretta, aby zajął jej miejsce. Spojrzenie, jakie jej posłał, mówiło, że na reprymendę przyjdzie czas później. - Kiedy się to odbędzie? - zawołał jeden z reporterów. - Aukcja? Piętnastego, czyli dokładnie za dwanaście dni - odparł.

S

- Jeśli zaś ma pan na myśli termin mojej randki z nieznajomą, to nic nie

R

mogę powiedzieć, bo panna Deevers zabroniła mi puścić w tej sprawie pary z ust. Rozumiem, że chce w ten sposób zwiększyć zainteresowanie biletami.

Kit przyglądała mu się z podziwem. Czego jak czego, ale umiejętności znalezienia się w każdej sytuacji nie mogła mu odmówić. - Chciałem jeszcze dodać, że panna Deevers nie powiedziała państwu wszystkiego - ciągnął ku jej nie skrywanemu przerażeniu. Nie wspomniała o innych kawalerach, którzy również wezmą udział w aukcji. Może zechciałabyś to teraz uzupełnić, Kit? Cofnął się odrobinę, po czym gestem zaprosił, aby podeszła do mikrofonu. - Masz chyba jeszcze innych kandydatów, prawda? - zapytał, unosząc brwi.

- Oczywiście, że tak - skłamała. - Nie chciałam tylko odwracać powszechnej uwagi od twojej osoby. Będziemy zresztą na bieżąco informować państwa o postępach w przygotowaniach. Serdecznie dziękuję państwu za przybycie. Zaszurały krzesła, gwar rozmów stał się jeszcze głośniejszy, reporterzy bowiem żywo dyskutowali na temat rewelacji, które właśnie usłyszeli. - Można by odnieść wrażenie, że chciałaś za wszelką cenę pozbyć się tych wszystkich miłych ludzi - zauważył Jarrett, zakrywszy dłonią mikrofon. - Czyżbyś z jakiegoś powodu bardzo chciała mieć już to wszystko za sobą?

S

- Oczywiście, że nie - odparła, dumnie unosząc brodę.

R

- Wręcz przeciwnie, szalenie mnie to bawi. - A ja muszę powiedzieć, że jestem bardzo rozczarowany, że w końcu nie będzie tej loterii - oznajmił z prawdziwym smutkiem. - A tyle myślałem, w jakim fasonie byłoby ci najbardziej do twarzy. Prychnęła tylko, postanowiwszy, że najlepiej nie wdawać się w dyskusję na ten temat. - Moja droga Kit, skąd ci przyszło do głowy, że nie mam poczucia humoru? - zapytał niespodziewanie ciepłym tonem. - Masz rację, przez najbliższe dwanaście dni będziemy się doskonale bawić. Następnego ranka Kit zjawiła się w pracy dużo wcześniej niż zwykle, ale i tak już w drzwiach przywitały ją wzburzone wspólniczki. - Oszalałaś? - zawołała Alison, powiewając poranną gazetą. -

Aukcja kawalerów to już wystarczająco głupi pomysł, ale wciągnięcie w to Jarretta Webstera jest... jest... Po prostu brak mi słów. - Powiedz mi, Kit, zamierzasz brać udział w licytacji? - zapytała Susannah ze swego miejsca przy grzejniku. - Skąd ci to przyszło do głowy? - zdumiała się Kit, która zamknąwszy drzwi, oparła się o nie plecami. - Jeśli nie, to po co w ogóle to organizujesz? - Bo jestem stuknięta - westchnęła. - Z tym się zgodzę - mruknęła Alison. - Co w ciebie wstąpiło? - Szczerze mówiąc, nie miałam innego wyjścia - odparła po chwili namysłu. - To był swego rodzaju zakład. Mam zebrać dziesięć

S

tysięcy dolarów na rzecz ofiar przemocy w rodzinie.

R

- Jeśli tego nie zrobisz, to co się stanie? - wtrąciła się Susannah. - Czy nie przyszło ci do głowy, Sue, że może nie chciałybyśmy słyszeć odpowiedzi na to pytanie? - Alison spojrzała na nią ostrzegawczo.

- Mów za siebie, bo ja bardzo chciałabym się tego dowiedzieć. - W czym chcesz, żebyśmy ci pomogły? - Alison zwróciła się do Kit, ignorując uwagę Susannah. Kit nie zdawała sobie nawet sprawy, jakie napięcie nagromadziło się w niej w ciągu ostatnich kilku dni. Dopiero w chwili, gdy Alison zaofiarowała jej pomoc, poczuła, jak gdyby nagle zdjęto jej z pleców ogromny ciężar. - Jesteś prawdziwym skarbem, Ali - westchnęła z wdzięcznością. - Cóż, jeden za wszystkich, wszyscy za jednego - uśmiechnęła się

Alison. Mam nadzieję, że nie dojdzie do tego, że obydwie będziecie cierpieć za mnie jedną, pomyślała Kit z ciężkim sercem. - Przede wszystkim potrzebuję randki z Pierce'em - zwróciła się do Susannah. - Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu, Sue? Myślisz, że się zgodzi wziąć udział w aukcji? Nie musi proponować niczego wystawnego, wystarczy, że zaprosi zwyciężczynię na kolację do muzeum i pokaże jej kilka obrazów. Szczerze mówiąc, potrzeba mi tylu kawalerów, ilu zdołacie namówić. - Czy to znaczy, że poszłaś na wczorajszą konferencję, mając tylko jednego kandydata? - zapytała Alison, przyglądając się jej uważnie.

R

S

- Nie, idąc tam, nie miałam nikogo w zanadrzu - wyznała Kit. Do ostatniej chwili byłam przekonana, że Jarrett za żadne skarby świata nie zgodzi się brać w tym udziału.

- Wiesz, Ali, chyba miałaś rację - oznajmiła Susannah, kiwając ze smutkiem głową. - Ona rzeczywiście postradała zmysły. Widzę, że nie pozostaje mi nic innego, jak dzwonić do Pierce'a. Przed drzwiami zastukały obcasy, więc Kit odsunęła się, aby umożliwić wejście Ricie. Susannah, która była już na schodach, odwróciła się gwałtownie. - Czy mogę się dowiedzieć, co będzie, jeśli nie uzbierasz tych pieniędzy? W tym momencie Kit spostrzegła, że sekretarce towarzyszył pewien wysoki, doskonale ubrany mężczyzna, ten sam, którego nie

miała najmniejszej ochoty tego dnia oglądać. - Jeszcze wam tego nie powiedziała? - zdziwił się. - Będzie musiała się ze mną przespać. - Skoro tak, to nie będę dzwonić do Pierce'a - zadecydowała Susannah, po czym pobiegła na górę. - A nie mówiłam, że nie chcę wiedzieć? - mruknęła Alison, idąc do swego gabinetu. Rita bez słowa podeszła do biurka, aby włączyć komputer. W ten sposób Kit została sama twarzą w twarz z Jarrettem, który wydawał się niesłychanie zadowolony z wrażenia, jakie wywołał. - Po co przyszedłeś? - zapytała niezbyt grzecznie. - Jeśli chcesz wszystko odwołać... - Zrobiłbym to wczoraj.

R

S

- Akurat! - prychnęła. - Ciekawe, jak byś wtedy wyglądał? Chyba nie przysporzyłoby ci to popularności. - Na to właśnie liczyłaś, czyż nie? Nie odpowiedziała. - A teraz nie masz innego wyjścia, jak zorganizować aukcję kawalerów - dokończył nie bez satysfakcji w głosie. - Jeśli chodzi o ścisłość, uważam, że ta aukcja to doskonały pomysł - odparła, dumnie unosząc brodę. - Jak byłeś łaskawy wczoraj zauważyć, mam niewiele czasu, za to mnóstwo pracy, więc powiedz, czego chcesz i idź sobie. - Muszę cię zaskoczyć, moja droga. Przyszedłem zaofiarować swoją pomoc - oświadczył. - Żeby móc przeprowadzić przy okazji mały sabotaż? - zapytała z

drwiną w głosie. - Nic z tego. - Ależ ty jesteś podejrzliwa. - Nie powiesz chyba, że nie chciałbyś, żebym przegrała? - Cóż, miałoby to pewne dobre strony... - Sugestywnie zawiesił głos. Kit poczuła, że się rumieni, co ją jeszcze bardziej rozzłościło, postanowiła więc, że nie zniży się na tyle, aby w ogóle odpowiedzieć na tę oczywistą zaczepkę. - Jednak, jako że nie powinienem przedkładać własnej przyjemności nad dobro ogółu, zmuszony jestem ci pomóc - dodał po chwili.

S

- Dobrze, musimy więc znaleźć ci jakieś zajęcie - odparła

R

pozornie ugodowym tonem. - Kiedy wydrukujemy już programy, będziesz mógł zająć się ich składaniem i zszywaniem. Teraz możesz wziąć się za obdzwanianie sklepów spożywczych z prośbą o podarowanie nam czegoś na przekąski. To powinno zająć cię przez kilka dni. Chodź ze mną na górę, dam ci książkę telefoniczną, żebyś mógł zacząć od zaraz. Widać było, jak walczył, aby nie stracić panowania nad sobą, co szalenie rozbawiło Kit, tak że o mało nie wybuchła śmiechem. - Chyba się nie zrozumieliśmy - stwierdził, zerkając na zegarek. Wspominałem ci już chyba, że zbliża się termin zatwierdzenia projektów przyszłorocznej kolekcji. Świetnie, pochwaliła się w duchu Kit. To powinno go odstraszyć na jakieś dwa dni.

- W takim razie zapraszam, gdy znajdziesz kilka wolnych minut, wpadnij, zawsze coś się dla ciebie znajdzie - zakpiła. Gdy wyszedł, pobiegła szybko na górę i zamknąwszy za sobą drzwi, rzuciła dwiema strzałkami w korkową tablicę, na której powiesiła reklamę Milady Lingerie. Wieczorne dzienniki jeszcze obszerniej niż poranne wydania rozpisywały się na temat aukcji kawalerów. Wprawdzie Kit spodziewała się zainteresowania, ponieważ Jarrett zwykle budził sensację wśród reporterów, ale to, co działo się w prasie, przeszło jej najśmielsze oczekiwania. Jedna z dziennikarek kolumny towarzyskiej

S

posunęła się nawet do tego, że obdzwoniła co bardziej znamienitych

R

kawalerów Chicago, aby zapytać, czy będą brali udział w aukcji. Na szczęście dla Kit, żaden z nich niczego ani nie potwierdził, ani nie zaprzeczył.

Zdawała sobie jednak sprawę, że jeśli nie zacznie natychmiast działać, odpowiedzi wymijające zamienią się w przeczące. Gdy Susannah zajrzała do gabinetu, zastała Kit pochyloną nad kolumną towarzyską jednej z popołudniówek. - Może powinnaś wysłać tej pani redaktor list z podziękowaniem za to, że przygotowała za ciebie tę listę - zasugerowała. - Lista to jeszcze nie wszystko - stwierdziła Kit, nie podnosząc głowy. - Nie wiesz nawet, jak ciężko jest zdobyć ich numery telefonów. - Zatrudnij przy tym Jarretta - zaproponowała Susannah.

- Przecież zna wszystkich. - Myślisz, że kiwnie palcem? - No, nie wiem, przecież zależy mu na twojej przegranej. - Przyjaciółka usadowiła się na rogu biurka. - Może wziąłby się do pracy, gdybyś obiecała, że i tak się z nim prześpisz? - Przyjrzała się uważnie Kit. - To nie było śmieszne, tak? Przepraszam, Kitty. Kit wzruszyła ramionami. Jakby Jarrett Webster nie znał naprawdę atrakcyjnych kobiet! - W każdym razie masz już Pierce'a - oznajmiła radośnie Susannah. - Wprawdzie jego propozycja nie jest specjalnie wyszukana,

S

ale udało mi się go namówić na obiad w mieszczącej się w budynku

R

muzeum restauracji oraz prezentację najnowszych nabytków, ale... - Tak zdaniem Pierce'a wygląda randka marzeń? - zainteresowała się Kit.

- Cóż, to chyba typowe dla wielu mężczyzn, nie sądzisz? westchnęła Susannah. - Woli nie deklarować się z niczym wystrzałowym, na wypadek gdyby zwyciężczyni nie przypadła mu do gustu. Może ma nadzieję, że wygłosi wtedy długą mowę na temat malarstwa Moneta czy Gaugina i znudzi ją do tego stopnia, że sama zechce wrócić wcześniej do domu. - Dzięki, Sue - westchnęła Kit. - Każdy kawaler jest na wagę złota. Aktualnie mam jedną odpowiedź pozytywną, trzy niepewne i dwie absolutnie negatywne. - Kto miał czelność ci odmówić? Daj mi ich numery telefonów,

spróbuję ich jakoś przekonać. - Potrzebuję czegoś naprawdę spektakularnego. Sama lista kawalerów nie wystarczy, podobnie zresztą jak oferty typu kolacja i teatr. Gdyby tak ktoś zdecydował się zaproponować podróż na Karaiby albo weekend w Las Vegas - rozmarzyła się. - Słuchaj, a może znamy jakiegoś szefa kuchni, który zaofiarowałby się przyjść do domu zwyciężczyni i przygotować kolację dla dwojga, to jest dla niej i jej ukochanego? - Szczerze mówiąc, w tej chwili do głowy przychodzi mi tylko kucharz z baru za rogiem - westchnęła Susannah. - Ale pewnie nie zaproponowałby nic wykwintnego.

S

Rozległo się stukanie do drzwi, po czym do gabinetu zajrzała Alison.

R

- Jak przypuszczam, spędziłyście cały dzień na tropieniu kawalerów - stwierdziła na widok ich zrezygnowanych min. - Już sobie wyobrażam minę pana Webstera, kiedy zobaczy rachunek za telefon. - Nie zobaczy - mruknęła Kit. - Nie zobaczy? - powtórzyła Alison. - Chcesz przez to powiedzieć, że robimy to za darmo? - Postaram się robić, co będę mogła, po godzinach, a rachunki za wszystkie wydatki ureguluję z własnej kieszeni - postanowiła Kit. Susannah ześliznęła się z biurka, by wyjrzeć przez okno. - Popatrzcie - zawołała. - Na chodniku po drugiej stronie ulicy stoi facet z aparatem fotograficznym! Celuje w nasze okno! Kit jęknęła z rozpaczy, zaś Susannah pomachała mężczyźnie

radośnie. - Pomyśl tylko, Ali, jaką popularność dzięki temu zyska Tryad zauważyła. - Już o tym myślałam - mruknęła Alison, przyglądając się uważnie twarzy Kit. - Tylko sobie nie wypruwaj żył, żeby dopiąć swego, dobrze? Kit poczuła, że w oczach zakręciły jej się łzy. Alison potrafiła być niesłychanie stanowcza, ale miała dobre i czułe serce. Nie mogłabym sobie wymarzyć lepszych wspólniczek, pomyślała z uśmiechem, po czym rzuciwszy okiem na listę mężczyzn do wzięcia, jeszcze raz podniosła słuchawkę.

R

S

Myliła się, sądząc, że postraszywszy Jarretta propozycją współpracy przy organizowaniu aukcji, pozbędzie się go na długo. Jej spokój trwał zaledwie dwadzieścia cztery godziny. Na szczęście tym razem Jarrett nie pojawił się osobiście, lecz zatelefonował. - Słucham, tu Kit - powiedziała do słuchawki, poinformowana przez Ritę, kto znajduje się po drugiej stronie kabla telefonicznego. - Zastanawiałem się, jaką zaoferować nagrodę podczas aukcji wyznał tym swoim głębokim głosem, który denerwował Kit, ponieważ sprawiał, iż coś dziwnego działo się z jej nogami. - Wszystko, co mi przychodzi do głowy, wydaje się być takie pospolite, a nie chciałbym nikogo rozczarować. - Mnie również, jak rozumiem? - zapytała przekornie. - Chyba wiesz, jak poczesne miejsce zajmujesz w moich

myślach? Kit nie mogła się nie uśmiechnąć. Nawet przez chwilę nie wątpiła, iż przeklinał ją za każdym razem, kiedy przypominał sobie o czekającym go udziale w aukcji. - Cóż, jeśli rzeczywiście chcesz usłyszeć moje zdanie, to sądzę, że powinieneś raczej zacząć się zastanawiać nad przynajmniej tygodniową wyprawą, a nie tylko weekendową - zasugerowała. - Co zdecydowanie podniosłoby cenę? - domyślił się. - Jesteś genialna, Kitten!* * Kitten - w języku angielskim oznacza kocię lub kociaczka (przyp. tłum.).

R

S

Z najwyższym trudem opanowała się, aby nie powiedzieć mu, co myśli o takim przezwisku, wiedziała bowiem, że gdyby teraz wybuchła, nigdy nie przestałby tak się do niej zwracać. Jak zwykle postanowiła więc udawać, że tego nie słyszała. - Zastanówmy się. Masz, o ile pamiętam, ogromny jacht, prawda? Może więc zabrałbyś zwyciężczynię w rejs na tropikalną wyspę? - Jak długo, twoim zdaniem, ten rejs powinien trwać? I czy faktycznie znalazłyby się kobiety zainteresowane czymś takim? dopytywał się. - Na pewno! Przynajmniej mnie się to szalenie podoba przyznała. - Naprawdę? - zdziwił się.

- Jasne, że tak. Gdyby mnie było na to stać, na pewno wzięłabym udział w licytacji takiej nagrody - zapewniła słodkim głosem. - Masz może na myśli jakąś konkretną wyspę? - Jarrett wyraźnie zapalił się do tego pomysłu. - Może i mam, ale zapominasz chyba, że mam też całe mnóstwo pracy - odparła zniecierpliwiona. - Czy dzwonisz po coś konkretnego, czy po prostu miałeś ochotę z kimś pogawędzić? - Wyobraź sobie, że rozmawiałem dziś rano z kolegami z klubu tenisowego - oznajmił. - Fascynujące - westchnęła. - Do rzeczy! - Dostrzegłem bardzo ciekawe zjawisko, o którym, moim

S

zdaniem, powinnaś wiedzieć. Mianowicie całe Chicago mówi, że

R

impreza pod nazwą Aukcja Kawalerów to tylko sztuczka, mająca za zadanie skupić na sobie zainteresowanie mediów. - Ciekawa jestem, kto rozpuścił taką plotkę - mruknęła. Nawet przez moment nie wątpiła, że wie, kto jest głównym podejrzanym! - Jest coś jeszcze - ciągnął, udając, iż nie słyszał w jej głosie sarkazmu. - Każdy reporter, z którym rozmawiałem, sądzi, że jesteśmy parą. Chłopcy z klubu też snują takie podejrzenia. - Jak to miło z ich strony - wycedziła przez zęby. - Może więc zjemy dziś razem kolację? Albo pójdziemy na mecz koszykówki? - Dziękuję za zaproszenie, ale odpowiedź brzmi: nie. - Cóż, jeśli chcesz przegrać... - Zawiesił głos. - Skądże znowu! - obruszyła się. - Dlaczego tak sądzisz?

- Bo nie chcesz wykorzystać tak doskonałej okazji do zwiększenia publicznego zainteresowania naszą aukcją - wyjaśnił. Próbuję ci po prostu pomóc, Kit, ale jeżeli nie chcesz. Miała ochotę odpowiedzieć, że nie chce i odłożyć słuchawkę, ale nie mogła odmówić mu słuszności. Gdyby zaczęli się pokazywać razem, media poświęciłyby im jeszcze więcej uwagi, co można byłoby zręcznie wykorzystać. - Zgoda - westchnęła. - Niech będzie mecz koszykówki. - Świetnie, przyjadę po ciebie o siódmej - obiecał wyraźnie uradowany. - Mam. nadzieję, że będziemy w stanie do tego czasu skoncentrować się na pracy - dodał pół żartem, pół serio.

S

Zanim zdążyła wymyślić jakąś ciętą ripostę, odłożył słuchawkę.

R

ROZDZIAŁ PIĄTY Kit dopisywała właśnie kolejne nazwisko do swej listy kawalerów - była to wprawdzie wstępna deklaracja, ponieważ kandydat chciał się zastanowić nad przebiegiem randki, zanim da definitywną odpowiedź - kiedy z korytarza dobiegł ją głos Susannah. Zerknęła na wiszący nad jej biurkiem zegar. Wskazywał kilka minut po osiemnastej, co oznaczało, że ani Alison, ani Rity nie było już w biurze. Z kim też ta Sue rozmawia, zastanawiała się. - Zdecydowanie przyda jej się trochę odpoczynku - za-

wyrokowała przyjaciółka, otwierając drzwi go gabinetu Kit. - Zobacz, Kitty, kto stał na wycieraczce, kiedy właśnie wybierałam się do domu! - Jeśli przyprowadziłaś tu tego fotografa... - burknęła, szybko jednak umilkła, nie miała bowiem ochoty oglądać nazajutrz we wszystkich dziennikach swego zdjęcia z krzywą miną. Tymczasem mężczyzna, który stał za plecami Susannah, nie miał w ręku aparatu. Jarrett, bo to on był właśnie, miał na sobie wypłowiałe dżinsy oraz cienki popielaty sweter, zaś przez ramię przerzuconą czarną skórzaną kurtkę. Przypatrywała mu się ze zdumieniem, bowiem jeszcze nigdy nie widziała go w tak bezpretensjonalnym stroju. - Jakiego fotografa? - zainteresował się.

S

- Dziś rano w krzakach naprzeciwko naszej kamienicy zadekował

R

się paparazzo - wyjaśniła Susannah. - Niestety, już sobie poszedł, ominęła go więc największa atrakcja dnia.

- Czy atrakcją nazywasz odwiedziny Jarretta? - upewniła się Kit. - Ja bym użyła raczej innego określenia. Nie muszę chyba dodawać, że przyszedłeś za wcześnie - zwróciła się do gościa. - Wiem, ale przypomniałem sobie, z jakim pośpiechem opuszczałaś biuro, kiedy umówiliśmy się poprzednim razem stwierdził nie bez ironii w głosie. Kit poczekała, aż Susannah znajdzie się na korytarzu, po czym odchyliła się na oparcie krzesła i postukała piórem w blat biurka. - Przyszedłeś o godzinę za wcześnie - zwróciła uwagę Jarrettowi. - Idź sobie. - Pomyślałem, że może mimo wszystko pójdziemy coś zjeść

przed meczem. Za rogiem jest bar, więc moglibyśmy tam wpaść na kanapki. - W takim razie idź, spotkamy się tam za godzinę - nie ustępowała. - Mam jeszcze kilka telefonów do wykonania. To powiedziawszy, obróciła fotel, tak że siedziała tyłem do niego, po czym wystukała numer kolejnego kawalera. - Może rzeczywiście lepiej będzie, gdy przyjdziemy na mecz trochę spóźnieni - zastanawiał się głośno. - Wywołamy dużo większe wrażenie, niż gdybyśmy zjawili się punktualnie. - Jak to? - nie zrozumiała. - Przecież wszyscy będą oglądać mecz. - Wątpię. Będą się raczej zastanawiać, co takiego ważnego

S

mieliśmy do zrobienia, że pojawiliśmy się trochę później - wyjaśnił cierpliwie.

R

Już miała przyznać mu słuszność, gdy w słuchawce, którą wciąż trzymała, odezwał się męski głos. Przez chwilę nie była pewna, czyj numer wystukała, więc zerknęła szybko na swą listę. Przedstawiwszy się, zaczęła przekonywać nieznajomego mężczyznę, co do korzyści, jakie niewątpliwie przyniósłby jego udział w aukcji kawalerów. Kątem oka dostrzegła, że Jarrett podniósł się z fotela, by rozejrzeć się po gabinecie. Poczuła wobec niego wdzięczność, ponieważ nie lubiła, gdy ktoś zaglądał jej przez ramię, kiedy pracowała. Gdy jednak spostrzegła, że przyglądał się tablicy, na której zawiesiła reklamę Milady Lingerie, podziurawioną teraz śladami po strzałkach, poczuła się szalenie niezręcznie. - Czy to ta sama głupota, w którą zaangażował się Jarrett

Webster? - przerwał jej w pół słowa rozmówca. - Sądzę, że faktycznie mamy na myśli to samo przedsięwzięcie, ale nie nazwałabym go głupotą - tłumaczyła cierpliwie. - Widzi pan, cel, dla którego chcemy w ten sposób zebrać pieniądze, jest naprawdę szlachetny. - Zgadzam się, co mi tam. Przyjemnie będzie popatrzeć, jak najznamienitsi kawalerowie Chicago robią z siebie głupców. Podziękowawszy grzecznie, odłożyła słuchawkę i dopisała jeszcze jedno nazwisko do listy uczestników aukcji. Jarrett, który wyglądał przez okno, odwrócił się i posłał jej zainteresowane spojrzenie.

S

- I jak? Odpowiedź pozytywna? - zapytał.

R

- Owszem - odparła z pełnym satysfakcji uśmiechem. - A dla zwyciężczyni wieczór w operze.

- O, to prawdziwa randka marzeń - westchnął z podziwem. - Nie wiedziałam, że jesteś miłośnikiem muzyki operowej zauważyła. - Nie jestem. Ciekawe, że zwróciłaś na to uwagę. Czyżbyś poświęciła rozmyślaniom o mnie więcej czasu, niż podejrzewałem, Kitten? Rzeczywiście, dziwne było, że tak szybko wyciągnęła wnioski co do jego zainteresowań, zupełnie jak gdyby naprawdę przywiązywała do tego wagę. Pewnie sprawił to oczywisty kontrast między zaproszeniem na mecz koszykówki a tą jego uwagą na temat wieczoru w operze. Chociaż z drugiej strony nigdzie nie jest powiedziane, że nie można

interesować się i jednym, i drugim. Rzeczywiście, zdecydowanie zbyt wiele cennego czasu poświęcała na zastanawianie się nad jego gustem! - Nie rozumiem, skoro nie lubisz opery, to dlaczego twierdzisz, że to taka wspaniała randka? - zapytała, zdecydowana zignorować jego spostrzeżenie. - Bo opera ma jedną doskonałą wręcz zaletę. Trudno rozmawiać ze swą towarzyszką, gdy ci na scenie tak okropnie hałasują - wyjaśnił. Kit nie mogła się nie roześmiać. - A skoro biedaczek nie może sobie wybrać, z kim chciałby pójść, to dzięki temu przynajmniej nie będzie musiał silić się na prowadzenie rozmowy? Niezła myśl. Przypominam ci, że jeśli wkrótce

S

nie zdecydujesz, co zamierzasz zaoferować w ramach głównej nagrody,

R

do końca tygodnia wszystkie dobre pomysły będą już zarezerwowane ostrzegła. - Podsunęłam ci bardzo dobrą propozycję, ale jeśli nie chcesz z niej skorzystać, to już twoja sprawa. - Masz na myśli rejs jachtem?

- Owszem. - Skinęła głową. - Ale mam już ofertę wyprawy na plażę oraz jednodniową wycieczkę stateczkiem po jeziorze Michigan, więc jeśli chcesz to przebić, musisz zaoferować co najmniej miesięczny pobyt na bezludnej wyspie. - Będę miał to w pamięci - zapewnił z szalenie poważną miną. W takim razie powiedz mi jeszcze raz, ile jesteś gotowa zapłacić? Jarrett miał słuszność, przybyli na mecz kilkanaście minut po jego rozpoczęciu. W chwili gdy wchodzili na trybuny, najznamienitszy

zawodnik drużyny gospodarzy zdobył trzy punkty, toteż zapanowała ogólna wrzawa. Kit zakryła dłońmi uszy, w obawie, że za moment popękają jej bębenki. - I twoim zdaniem opera jest głośna? - zawołała do Jarretta. Ten przyłożył dłoń do ucha i pochylił się nad nią. - Co mówiłaś? - zapytał, a jego wargi delikatnie musnęły jej skroń. Na nią ten przypadkowy dotyk podziałał jak porażenie prądem elektrycznym, dlatego odskoczyła jak oparzona, przy czym nastąpiła na zgnieciony plastikowy kubeczek, więc w efekcie straciła równowagę i

S

gdyby nie Jarrett, wyłożyłaby się jak długa na samym środku przejścia.

R

- Uważaj! - powiedział wprost do jej ucha. - W takich miejscach nigdy nie wiadomo, na czyich kolanach się wyląduje! - Dziękuję! - wydusiła z siebie z niemałym trudem. W następnej chwili oślepiło ją światło lampy błyskowej. Odruchowo podniosła dłoń, chcąc osłonić oczy, rzecz jasna, zbyt późno. Zamrugała gwałtownie, aby pozbyć się niebieskawych ogników, które pojawiły się w jej polu widzenia. Gdy wreszcie odzyskała jako tako wzrok, zerknęła podejrzliwie na Jarretta. Czyżby to wszystko zaplanował z góry? - Kto by pomyślał, tylko cię objąłem, a od razu zobaczyłaś przed oczyma gwiazdy! - stwierdził z samozadowoleniem. - Pochlebiasz mi, moja droga. Wzruszyła tylko ramionami i powędrowali w dół, w kierunku

parkietu, na którym wciąż rozgrywał się mecz. Jarrett rzeczywiście miał rację, że wzbudzą spore zainteresowanie, przychodząc później. Kit miała wrażenie, iż każda para oczu jest w nich utkwiona. - Nie muszę chyba udawać, że się doskonale bawię? - zapytała z nadzieją w głosie, gdy już znaleźli swoje miejsca. - Dobrze by było, gdybyś okazała choć trochę entuzjazmu zasugerował Jarrett, który wciąż nie wypuszczał jej dłoni, chociaż już nie groziło im zgubienie się w tłumie. - Rób, jak chcesz. Mam nadzieję, że nie będzie ci przeszkadzało, że ja się bawię za nas dwoje? - Nie ma sprawy. Cóż, ja nigdy nie byłam specjalną entuzjastką koszykówki - wyznała.

S

- To czemu wybrałaś mecz, a nie kolację? - zainteresował się.

R

- Bo nie zaprosiłeś mnie do opery - odparowała, czym wywołała u niego salwę serdecznego śmiechu.

Nie będąc specjalnie zaciekawiona tym, co się dzieje na boisku, zaczęła się rozglądać po trybunach, ale nie mogła się skupić, ponieważ ciągle czuła ciepły dotyk jego dłoni. Pewnie ma już w zwyczaju trzymać kobiecą rękę, jeśli taka znajduje się w jego zasięgu, tłumaczyła sobie. Zresztą nie zwracał na nią najmniejszej uwagi, więc równie dobrze mógłby się bawić puszką coli, miałoby to dla niego dokładnie takie samo znaczenie. Po jakimś czasie odkryła, że wbrew jej przekonaniu, mecz koszykówki potrafi być fascynujący. Pod koniec pierwszej połowy przyłapała się na wznoszeniu entuzjastycznych okrzyków. Gdy, zawstydzona swym zachowaniem, zamknęła usta i usiadła wygodniej

na krzesełku, spostrzegła zaskoczone spojrzenie, jakim mierzył ją Jarrett. - Myślałam, że przyszedłeś oglądać mecz - zwróciła mu uwagę, gdy doszła do wniosku, że ta obserwacja trwa zbyt długo. - Ja też tak sądziłem - odpowiedział. - W takim razie wybacz, nie chciałam cię rozpraszać - odparła, nie chcąc drążyć tej kwestii. Wreszcie nastąpiła przerwa w grze. Kit miała nadzieję, że będzie trochę ciszej, przez co da wytchnienie uszom, jednak, ku jej rozpaczy, na boisko wyszła orkiestra dęta. - Uwaga - szepnął jej do ucha Jarrett. - Nadciąga sęp, znany

S

również jako Melinda Mason, zajmująca się kolumną towarzyską w jednym z dzienników.

R

Przypomniała sobie, iż widziała tę kobietę podczas konferencji prasowej, zaś jej nazwisko figurowało pod ową listą kawalerów, która tak bardzo przydała jej się w pracy.

- Czy to prawda, że was dwoje łączy coś poważnego? - zapytała dziennikarka, nie zadając sobie trudu, aby się przywitać. - Nam też miło cię widzieć, Melindo - odparł Jarrett niesłychanie uprzejmie. - Rzeczywiście, Kit i ja myślimy bardzo poważnie o aukcji kawalerów. - Ale nie o sobie nawzajem? - Melindo, nie sądzisz chyba, że odpowiem ci na takie pytanie wybrnął dyplomatycznie. - A więc wasza obecność tutaj to tylko sztuczka, mająca na celu

przyciągnięcie uwagi mediów? - Melinda wyraźnie nie dała się nabrać na jego gładkie słówka. - Skądże znowu! Po prostu łączymy przyjemne z pożytecznym roześmiał się Jarrett. - Przyszliśmy, aby namówić niektórych graczy do udziału w aukcji. - Przecież może pan po prostu wydać takie rozporządzenie i nie będą mieli innego wyjścia, jak się przyłączyć - zauważyła z ironią w głosie dziennikarka. - Tak, ale co to byłaby wtedy za zabawa? - zauważył Jarrett. Wyraźnie niezadowolona z wyniku rozmowy Melinda odeszła, wzruszywszy ramionami.

S

- Co ona miała na myśli, mówiąc, że mogłeś wydać roz-

R

porządzenie? - chciała wiedzieć Kit. - Czyżbyś był właścicielem tej drużyny? - Po części tak - przyznał.

- Poważnie mówiłeś o zaproszeniu graczy do udziału w aukcji? upewniła się. - Oczywiście. Wydaje mi się, że przynajmniej połowa z nich jest jeszcze kawalerami. Po co się ograniczać, skoro zamiast dziesięciu tysięcy możemy uzbierać dużo więcej? Kit poczuła przypływ entuzjazmu. Teraz, kiedy Jarrett postanowił naprawdę jej pomóc, aukcja musi zakończyć się sukcesem! - Poza tym, pomyśl tylko, ile zyskasz w moich oczach, kiedy zdołasz o własnych siłach przekonać graczy do swego pomysłu - dodał z przekornym uśmiechem, przywracając ją tym samym do

rzeczywistości. Jarrett przez całą drogę z hali sportowej do siedziby Tryad gadał jak nakręcony, zupełnie nic sobie nie robiąc z tego, że Kit nie zaszczyciła go choćby jednym słowem. - Nie zauważyłeś chyba, że w ogóle z tobą nie rozmawiam burknęła, straciwszy wreszcie cierpliwość. - Ależ zauważyłem - zapewnił pogodnie. - Po prostu postanowiłem nie zwracać na to uwagi. To jak, jutro o tej samej porze? - Wybij to sobie z głowy! - Czy to znaczy, że nie chcesz, abym ci pomagał?

S

- I ty to nazywasz pomocą? - oburzyła się. - Wystarczyłoby jedno twoje słowo...

R

- Może by i wystarczyło - przyznał. - Ale złamałbym w ten sposób naszą umowę. Poza tym mógłbym się zacząć zastanawiać, czy dałabyś radę zorganizować aukcję, gdybyś była zdana tylko na własne siły. Z przodu czy z tyłu? - Co takiego? - Dojechaliśmy do Tryad - wyjaśnił cierpliwie. - Pytam, gdzie zaparkowałaś samochód. Nie chciałbym, żeby ci się coś stało, gdy będziesz musiała okrążyć budynek, aby dojść do samochodu. - Jeśli chodzi o ścisłość, przyszłam dziś pieszo - odparła. - To całkiem niedaleko. Oczywiście nie chciał słuchać jej sprzeciwów, więc chcąc nie chcąc, musiała się zgodzić, aby odwiózł ją do domu. Szczerze mówiąc,

była na tyle zmęczona, że w sumie ten jego upór był jej na rękę, więc westchnąwszy ciężko, tak dla lepszego efektu, podała mu wskazówki, jak dojechać do jej bloku. Gdy tylko się zatrzymali, otworzyła drzwi i pospiesznie wysiadła z auta. Jarrett również wyszedł. - Nie odpowiedziałaś jeszcze na moje pytanie - przypomniał. Jutro o tej samej porze? Może dla odmiany wybierzemy się na męski striptiz? - Czyżbyś gustował w tego typu rozrywce? - skomentowała złośliwie. - Wręcz przeciwnie, ale gotów jestem poświęcić się dla ciebie,

S

jeśli uważasz, że tacy mężczyźni również powinni pojawić się na

R

aukcji. - Oparł się plecami o drzwi pasażera.

- Poczekam, aż wejdziesz bezpiecznie do środka. Znalazłszy się w windzie, Kit przyłapała się na rozważaniu, jak by postąpiła, gdyby ją pocałował.

W pracowni, usytuowanej na poddaszu kamienicy, w której mieściła się Tryad, panowała cisza, od czasu do czasu przerywana brzęczeniem komputera oraz cichym pomrukiem pręgowanej kotki, która leżała zwinięta w kłębek na kolanach Kit. Ta zaś pochłonięta była przygotowywaniem folderu dla fundacji zajmującej się pomocą dzieciom będącym ofiarami przemocy. Kit szczególnie lubiła tę część opracowywania kampanii, kiedy to z bezkształtnego jeszcze projektu powstawało coś, co mogła

przedstawić zleceniodawcom jako pierwszą propozycję. Oczywiście, techniczna strona przygotowań nie była tak ciekawa, jak rozmowy z ludźmi. Uważne przysłuchiwanie się temu, co mówili klienci, wyłapywanie tego, na czym naprawdę im zależało, zaś odrzucanie tego, co tylko pozornie było im potrzebne - oto, co najbardziej fascynowało ją w pracy specjalisty od public relations. Rozważania o tym, jak często oczekiwania klientów mijają się z tym, co jest im rzeczywiście potrzebne, przywołały jej na myśl Jarretta Webstera. Czego oczekiwał od współpracy z nią? Na pozór wydawało się to jasne - chciał zniszczyć Tryad. Tylko dlaczego? I jeśli taki faktycznie miał cel, to czemu wybrał aż tak dziwną metodę? Mógł

S

przecież po prostu ją oczernić, zamiast przychodzić z ostrzeżeniem

R

oraz dawać jej jeszcze jedną szansę.

Nie potrafiła dojść do żadnego sensownego wniosku, więc z ulgą powitała Susannah, która weszła do pracowni, niosąc pod pachą wypchaną teczkę.

- Kończysz niedługo? - zapytała przyjaciółka, wykładając zawartość teczki na stojący obok stół. - Właściwie już skończyłam - odparła Kit, sięgając po gotowe wydruki. - Nie musisz się spieszyć - zapewniła Susannah. - I tak, zanim zacznę, chciałabym poznać opinię twoją i Alison na temat mojego pomysłu. Ach, tak przy okazji, ten paparazzo znów tu jest poinformowała, nie podnosząc głowy. - Zauważyłam go, wracając z lunchu. Znów się schował w krzakach, tylko obiektyw wystaje.

- Zdaje się, że okropnie mu niewygodnie - oceniła Kit. - Rzeczywiście, na to wygląda, więc, żeby go trochę rozweselić, powiedziałam mu, co wczoraj stracił. - Nie, Sue, nie zrobiłaś tego! - zawołała Kit ze zgrozą. - Teraz już nigdy się go nie pozbędziemy! - Wyobraźcie sobie, że nasza Kit pojawia się już nie tylko na kolumnie towarzyskiej, ale i na stronach sportowych wszystkich gazet oznajmiła Alison, wchodząc do pracowni. - Telefon się urywa, tak że Rita już sama nie wie, czym ma się zająć. Prosiła, żeby ci przekazać, Kitty, że przyjęła zgłoszenia od pięciu kolejnych kawalerów, którzy chcą wziąć udział w aukcji.

S

W tej samej chwili sekretarka pojawiła się w drzwiach, jej

R

oddech był przyspieszony, czy to z powodu schodów, na które musiała się wspiąć, czy też może z nerwów, bo za jej plecami stał posłaniec ze sporych rozmiarów pakunkiem.

Kit zmarszczyła brwi. Zasadą, która panowała w Tryad od samego początku, był bezwzględny zakaz wprowadzania osób postronnych do pracowni, tak aby szczegóły kampanii, przygotowywanych dla innych klientów, nie były ujawniane nikomu innemu. Dlaczego więc Rita przyprowadziła tu posłańca? - To do ciebie, Kit - poinformowała sekretarka. - Do rąk własnych. Kit nie bez wahania wzięła z rąk posłańca pakunek, który okazał się być nie aż tak ciężki, na jaki wyglądał. - Wiesz, Ali, może lepiej wejdźmy pod stół, na wypadek gdyby

to miało wybuchnąć - zasugerowała Susannah. Kit przyjrzała się charakterowi pisma nadawcy. Choć nie widziała go nigdy wcześniej, miała pewne podejrzenia, czyja ręka nakreśliła te proste, równe litery. Tak, zdecydowanie był to męski charakter pisma, co więcej, należał do mężczyzny święcie przekonanego o własnej wartości. - Jeśli rzeczywiście wybuchnie, pamiętajcie, że jest jeden klient, który ostatnio szczególnie działa mi na nerwy - zastrzegła, sięgając po nóż. Gdy przedarła się wreszcie przez niezliczone warstwy papieru pakowego, wydobyła duże kolorowe zdjęcie Jarretta Webstera, który,

S

ubrany w czarny smoking, poprawiał muszkę, uśmiechając się w kierunku obiektywu.

R

ROZDZIAŁ SZÓSTY Kit spędziła niemal pół godziny, próbując zredagować wiadomość, jaką chciała przekazać sekretarce Jarretta. Wreszcie ułożyła satysfakcjonującą ją przemowę, ale gdy wykręciła numer telefonu, okazało się, iż zmarnowała tylko czas, bowiem odebrał sam Jarrett. Była tak rozczarowana, że nawet nie zadała sobie trudu, aby się przywitać. - Co się dzieje z twoją sekretarką? - zapytała od razu.

- O ile wiem, nic - odparł zdziwiony. - Chcesz z nią rozmawiać, czy mam tylko przekazać, że pytałaś o jej zdrowie? - Nie ma takiej potrzeby. Pomyślałam tylko, skoro nie odebrała telefonu, to znaczy, że musiało jej się stać coś strasznego, bo inaczej sam byś się nie pofatygował - odparowała. - Mówiłem ci, że to mój prywatny numer - przypomniał. Powinnaś czuć się zaszczycona, niewielu ludzi go zna. - Och, dziękuję, nie zapomnę umieścić tej informacji w mojej biografii, pod nagłówkiem „Zaszczyty, jakich dostąpiłam". Tak przy okazji, to dziękuję za zdjęcie na moją tablicę do strzałek. Zerknęła na ścianę. Nowa tarcza prezentowała się nader korzystnie.

R

S

- Nie ma za co - odparł szarmancko. - Zauważyłem, że to, które wisiało do tej pory, zaczęło wyglądać jak ser szwajcarski. Czy zdecydowałaś już, co robimy dziś wieczorem? - Nie, ale wiem, że nie mam ochoty oglądać striptizerów. - Jesteś pewna? - Cóż, nie chciałabym sprawić ci przykrości, a wiem, że nie czułbyś się najlepiej, będąc przez cały wieczór zmuszony porównywać się z nimi - odpowiedziała słodkim głosem. - Skąd ci przyszło do głowy, że byłoby mi przykro? - Ponieważ przysłałeś mi zdjęcie, na którym jesteś w pełnym stroju wieczorowym. Gdybyś faktycznie był zadowolony ze swego wyglądu, wybrałbyś pewnie coś dużo bardziej śmiałego. Przez moment na linii panowała kompletna cisza, co sprawiło Kit

ogromną radość. - Ależ, Kitten, gdybym tylko wiedział, że chciałabyś mieć taką fotografię... - zaczął. - Wcale nie chcę - broniła się. - Chodziło mi tylko... - Skoro jednak wiem już, co by cię ucieszyło, zaraz zamówię sesję, tak bym mógł jak najprędzej spełnić twoją prośbę - zapewnił. - A do tego czasu możesz puścić wodze wyobraźni. - Wiesz co, Webster? - wybuchnęła. - Najwyższa pora, żeby ktoś wymierzył kopniaka w to twoje ego! Trzasnęła słuchawką, nie mogąc znieść jego śmiechu, przepełnionego triumfem.

R

S

Kit zajęta była układaniem szkiców oraz projektów plakatu, propagującego infolinię dla dziecięcych ofiar przemocy, które to miała wkrótce przedstawić swym zleceniodawcom, gdy rozległo się pukanie do drzwi.

- Czy możesz poświęcić mi kilka minut? - Alison zajrzała do gabinetu. - Potrzebuję twojej rady. - Jasne, wejdź, Ali - zaprosiła z uśmiechem. - Jeszcze tylko chwileczkę, muszę to pochować, bo wprawdzie prezentacja odbędzie się już po aukcji, ale jeśli teraz tego nie zrobię, wszystko pogubię. Alison bez słowa usiadła na wysokim stołku, ustawionym obok tablicy kreślarskiej. Widok ten skłonił Kit do refleksji, jak bardzo trzy przyjaciółki różniły się od siebie temperamentem. Gdyby to Susannah znalazła się na miejscu Alison, zapewne ułożyłaby się wygodnie na

sofie, rozpuściwszy długie blond włosy. Ona sama zapewne chodziłaby niecierpliwie w tę i z powrotem, Alison zaś siedziała w bezruchu, z dłońmi ułożonymi na kolanach, na których trzymała dużą szarą kopertę. Wyglądała jak prawdziwa dama, której nic nie było w stanie wytrącić z równowagi. Zapewne właśnie dlatego tak doskonale im się współpracowało, ponieważ idealnie się uzupełniały. Schowała ostatnią kartkę z wydrukiem do teczki, którą mocno zawiązała i włożyła do szuflady, po czym obróciła fotel tak, żeby, usiadłszy na nim, mogła widzieć przyjaciółkę. - O co chodzi, Ali? - zapytała wreszcie. - Przyniosłam scenariusz tego filmu promocyjnego. Rita właśnie

S

wydrukowała pierwszą wersję, pomyślałam więc, że może mogłabyś

R

rzucić na to okiem, zanim wprowadzę poprawki. - Czy to ten film promujący Chicago? - upewniła się Kit, sięgając po kopertę. Alison skinęła głową.

- Oczywiście nie musisz robić tego teraz. Komisja zbierze się dopiero za trzy tygodnie, ale wolałam zostawić sobie trochę czasu na wszelki wypadek - wyjaśniła. Kit przebiegła wzrokiem po scenariuszu. Nie podejrzewała, żeby miała przy nim wiele pracy, ponieważ Alison znana była ze swej skrupulatności i to, co uważała za pierwszą wersję, było o całe niebo lepsze od wersji ostatecznych, prezentowanych przez wielu ludzi. Twierdziła bowiem, że nie istnieje taka rzecz, której nie dałoby się ulepszyć.

- Oddam ci to za dzień lub dwa, dobrze? - zaproponowała Kit. - Jesteś kochana - ucieszyła się Alison. - Słuchaj, jeśli chodzi o tę aukcję... - Jeżeli martwisz się, że poświęcam tej imprezie tyle czasu... -zaczęła Kit. - Nie, martwię się o ciebie i o to, jak sobie poradzisz w tak krótkim czasie. Sue też się niepokoi, tylko o co innego. Obawia się, że koniec końców Jarrett Webster złamie ci serce. - Doprawdy? A mnie się zdawało, że próbuje wręcz wepchnąć mnie w jego ramiona - zauważyła Kit. - Myślę raczej, że w ten niekonwencjonalny sposób próbuje

S

podtrzymać w tobie ostrość widzenia, abyś przypadkiem nie oślepła -

R

roześmiała się Alison. - Chcesz, żebym ją poprosiła, by przestała ci dokuczać? - zaofiarowała się, wstając i idąc w kierunku drzwi. - Lepiej nie - westchnęła Kit. - Jeszcze pomyśli, że zaczęłam myśleć o nim poważnie.

Dokładnie dwie minuty po siódmej wieczorem na biurko Kit padł cień sylwetki Jarretta. - Spóźniłeś się - mruknęła, nie podnosząc wzroku. - Przykro mi, że cię rozczarowałem. - Skądże znowu. Miałam już nadzieję, że się w ogóle nie pojawisz. Powinnam była jednak wiedzieć, że to niemożliwe. Odsunęła się od biurka. Spojrzawszy w górę, stwierdziła, że tego dnia dla odmiany Jarrett wyglądał, jak gdyby właśnie wyszedł z

eleganckiego balu. Miał na sobie szykowny garnitur koloru grafitowego, szarosrebrzystą koszulę oraz ciemnobordowy krawat. - Przez chwilę czekałem na dole, ale jako że nikt się nie pojawił, postanowiłem sam cię odnaleźć - wyjaśnił. - Susannah ma randkę, Alison pracuje społecznie, zaś Rita wyszła jak zwykle o piątej - odparła. - I nie zamknęła drzwi? - Zmarszczył czoło. - Przecież to biuro... - Ale jest już po godzinach urzędowania - przerwał jej. - Może okolica jest rzeczywiście spokojna, jednak... - Wiesz, że może masz i rację z tym zamykaniem drzwi? -

S

zgodziła się nagle. - Mogłabym udawać, że nie słyszę, jak się dobijasz,

R

zignorować dzwonek telefonu i kazać ci stać na chodniku. To jest myśl! - Włożyła listę uczestników aukcji do szuflady biurka. - Radzę ci, żebyś się wreszcie zdecydował, jaką zaproponujesz randkę, bo wkrótce stracisz zaszczytną pozycję atrakcji wieczoru. Tak, to będzie wyjątkowo udane przedsięwzięcie - rozmarzyła się. - Sprzedano już dużo więcej biletów, niż się spodziewałam. Poproszono mnie też o udzielenie wywiadu dla telewizji. Już wkrótce klienci będą się pchali do Tryad drzwiami i oknami. To jak, wymyśliłeś coś wreszcie? Wróciła na ziemię. - Przyszło mi do głowy, że może wyjawię to dopiero po zakończeniu licytacji. - Nie jestem pewna, czy proponowanie kota w worku to taki dobry pomysł. - Skrzywiła się. - Nie chcę cię martwić, ale chyba

będziesz musiał jeszcze bardziej wysilić swoje szare komórki. Aha, czy wspominałam ci już, kto dziś do mnie dzwonił? Pewien radny oraz muzyk rockowy. Sami prosili, żeby umieścić ich na liście, wyobrażasz to sobie? - Pławiła się w swym triumfie. - Chylę czoła - mruknął. - Może uczcimy to kolacją? - To zdecydowanie lepsza propozycja, niż oglądanie występu striptizerów - przyznała. - Chyba że przypadkiem masz bilety na operę? Roześmiał się i pokręcił przecząco głową. Gdy znaleźli się na ulicy, Jarrett szarmancko otworzył drzwi swego porsche'a, aby Kit mogła wsiąść, ona jednak zatrzymała się na moment, by pomachać w kierunku okna sąsiadki. Firanka zakołysała

S

się lekko, jak gdyby ktoś szybko cofnął się w głąb pokoju.

R

- Ciekawa jestem, czy ten paparazzo jest świadomy, że on również znajduje się pod ścisłą obserwacją - zachichotała, gdy już znaleźli się w samochodzie. - Mogę się założyć, że pani Holcomb wie, ile razy dziś kichnął.

- Znowu się pojawił? - zainteresował się Jarrett. - Tak, siedzi w krzakach jałowca, wystaje tylko koniuszek obiektywu. Może podjedziemy do niego i powiemy, dokąd się wybieramy? - Szczerze mówiąc, chciałbym najpierw wpaść w jedno miejsce, jeśli nie masz nic przeciwko temu - odparł, zerkając na zegarek. Zresztą, ty też jesteś zaproszona - dorzucił, przekręcając kluczyk w stacyjce. - Zaproszona? - zaniepokoiła się. - Dokąd? Nie jestem

przygotowana na żadne przyjęcie. Lepiej będzie, jak poczekam w samochodzie. Gdy zatrzymali się na czerwonym świetle, Bat poczuła na sobie uważne spojrzenie Jarretta. Miała ochotę obciągnąć spódnicę, która ukazywała zbyt wiele, jak na jej gust, nie chciała jednak dać po sobie poznać, iż czuje się niezręcznie. - Nie lubię się wtrącać, ale mamy już zielone światło - zwróciła uwagę Jarrettowi, który posłusznie ruszył. - Przepraszam, zamyśliłem się - mruknął. - Zastanawiałem się, czy nie będziesz się czuła trochę za bardzo ubrana. Przez jakiś czas czekała na wyjaśnienie tej dziwnej uwagi, ale

S

gdy się nie doczekała, postanowiła, że nie da mu tej satysfakcji i nie

R

będzie się dopytywać. Jeśli ona w swej beżowej spódnicy i cienkim swetrze będzie wyglądać na za bardzo ubraną, to co powiedzieć o nim? Gdy jednak zajechali na ogromny parking przed największym w okolicach Chicago podmiejskim centrum handlowym, nie mogła usiedzieć z ciekawości. - Rozumiem, że zabrakło ci skarpetek? - nie wytrzymała. - A może chcesz odebrać rzeczy z pralni? - Nie - pokręcił głową. - Przyjechaliśmy na miejsce. - Jak to? Przecież jesteśmy w centrum handlowym! - Tutejszy sklep Milady Lingerie zorganizował dla swych najwierniejszych klientek koktajl, połączony z małym pokazem nowej kolekcji - wyjaśnił, otwierając drzwi, aby mogła wysiąść. - Obiecałem jego kierownikowi, że wpadnę na moment.

Jak się okazało, sklep usytuowany był w doskonałym punkcie przy głównej alejce. Zaskoczyło jednak Kit to, że lokal ten posiadał zaledwie jedno okno, w którym na tle zasłony z beżowego brokatu stał manekin ubrany w ten sam gorset, który w tym miesiącu prezentowały reklamy.. - Doskonały pomysł - pochwaliła. - Wynająć lokal w najbardziej chyba widocznym miejscu, a potem tak zaprojektować witrynę, aby klienci musieli wejść do środka, by cokolwiek zobaczyć. Do tego powtórka tego samego fasonu, który pojawia się w reklamie. Czy to inwencja własna kierownictwa tego tylko sklepu, czy może wszystkie wasze sklepy wyglądają w ten sposób?

S

- Czyżbyś jeszcze nigdy nie widziała sklepu Milady Lingerie? -

R

Jarrett w zdumieniu uniósł brwi.

- Jak widzisz, są jeszcze pewne obszary rynku, do których nie dotarliście - zauważyła nie bez satysfakcji. - W takim razie czeka cię więcej niespodzianek - zapowiedział. - Umieram z ciekawości - prychnęła. W pewnej odległości od wejścia krążyła grupka kobiet z transparentami, na których napisane było: „Seksista" oraz „Milady Lingerie eksploatuje kobiety". - Jakie to wzruszające - zakpiła. - I to wszystko niewątpliwie na twoją cześć. Jarrett wzruszył tylko ramionami. - I co? Nie zamierzasz ich wyrzucić? - zdumiała się. - Nie, przecież to wolny kraj. Mają prawo powiedzieć, co myślą.

- Aha, a dla ciebie to dodatkowa, tyle że bezpłatna reklama mruknęła. - A to też - zgodził się, po czym otworzył ciężkie drewniane drzwi i gestem zaprosił ją do środka. - Witaj w moim królestwie. Gdy tylko przestąpiła próg sklepu, zdała sobie sprawę, że to jego królestwo wygląda zupełnie inaczej, niż się spodziewała. Nie, żeby kiedykolwiek się nad tym specjalnie zastanawiała, ale gdyby ją o to zapytano, na pewno odparłaby, że jest tam mnóstwo czarnych piór, czerwonego aksamitu, skąpo odzianych manekinów, zaś powietrze ciężkie jest od słodkich perfum. Tymczasem rzeczywistość nie mogła być chyba dalsza od jej

S

wyobrażeń. Przede wszystkim wnętrze dużo bardziej przypominało

R

elegancką bawialnię niż buduar. Podłogę pokrywał gruby, niesłychanie puszysty dywan w tym samym odcieniu, co brokatowe zasłony, wiszące w jedynym oknie. Gdzieniegdzie stało po kilka krzeseł w klasycznym stylu, zaś nad płonącym kominkiem wisiał piękny impresjonistyczny pejzaż. Pomieszczenie tonęło w beżach, lekkich brązach oraz zgaszonych różach, barwach, które stanowiły doskonałe tło dla kobiet o każdej karnacji. Nigdzie nie było śladu wieszaków z bielizną, brakowało także manekinów, natomiast wśród klientów kręciły się modelki, ubrane w najnowsze propozycje firmy. W ten sposób satynowe szlafroczki, jedwabne koszulki oraz koronkowe gorseciki prezentowane były w najlepszy z możliwych sposobów. - Miałeś rację, że będę się czuła nieco za bardzo ubrana przyznała wreszcie.

- W przymierzalniach czekają asystentki - poinformował. - Jeśli chcesz, możesz sobie poprzymierzać... - Urwał, po czym posłał jej sugestywne spojrzenie. - Dziękuję, może innym razem - wykręciła się. - Jeśli wolisz poczekać, aż sam będę cię mógł obsłużyć... Popatrzyła na niego pełnym oburzenia wzrokiem, więc zamilkł, lecz z jego twarzy nie zniknął łobuzerski uśmiech. - Och, Jarrett! - dobiegł ich kobiecy głos, którego brzmienie natychmiast przywiodło Kit na myśl przyjęcie, jakie odbyło się tuż po pokazie mody. - Na Boga, a ja sądziłam, że to tylko plotki! - zawołała Colette na jej widok.

R

S

- Mnie również miło panią widzieć - odparła Kit, unosząc dumnie brodę.

- Wybacz, Jarrett, ale skoro chciałeś zorganizować akcję charytatywną, mogłeś się zgłosić do jakiejś innej firmy, dlaczego więc wybrałeś właśnie ją? - zapytała tamta, kompletnie ignorując Kit. - I jeszcze do tego ta aukcja kawalerów! Jak żyję, nie słyszałam czegoś równie... - Urwała, ponieważ właśnie podeszła do nich Heather. Kit wprost nie mogła uwierzyć własnym oczom. Dziewczyna ubrana była w gorsecik, taki sam, jaki prezentował manekin stojący w witrynie. Mimo swej pełnej figury wyglądała w tym stroju jak przebieraniec. - Och, mamo, czy to nie śliczne? - westchnęła. - Witaj, Jarrett! Twoja nowa kolekcja jest cudowna. Przymierzyłam wszystko, ale

ciągle mi się najbardziej podoba ten gorsecik. To powiedziawszy, wykonała pełen kokieterii obrót. - Miło wiedzieć, że jesteś jeszcze na tyle młoda, aby lubić zabawę w przebieranki - odparł spokojnie Jarrett. - Zarezerwuję jedną sztukę dla ciebie, tak byś mogła ją włożyć pewnego dnia, kiedy dorośniesz. Heather wydęła usta. - To było bardzo nieuprzejme - mruknęła zagniewana. - A teraz bądź grzeczną dziewczynką i idź się przebrać - poprosił Jarrett, nic sobie nie robiąc z jej nadąsanej minki. Heather wprawdzie uniosła dumnie brodę, ale posłusznie udała się w kierunku przymierzalni.

R

S

Modelka, ubrana w czarny aksamitny komplecik, podeszła do Kit, aby wręczyć jej niewielką kosmetyczkę, uszytą z tego samego beżowego brokatu, który dominował w wystroju sklepu. - To drobny prezent dla pani w podziękowaniu, że zechciała nas pani dziś odwiedzić - powiedziała. - Wewnątrz znajdzie pani próbki kosmetyków oraz kupon, upoważniający do zniżki na wybrany produkt Milady Lingerie, ważny przez najbliższe trzydzieści dni. Może być wart dziesięć dolarów, ale równie dobrze nawet sto. - Dziękuję, ale... - zaczęła Kit. - Jeśli skorzysta pani z kuponu jeszcze dziś, otrzyma pani dodatkowy bonus - ciągnęła modelka, nie zrażona jej wahaniem. Jeżeli więc znalazła pani u nas coś, co sprawi radość pani albo pani ukochanemu...

- To się nazywa wyrzucenie w błoto kuponu - skomentowała Colette półgłosem. Modelka spojrzała na nią niepewnie, potem przeniosła wzrok na Kit, aż w końcu dostrzegła, iż u jej boku stoi nie kto inny jak Jarrett Webster. - Z drugiej jednak strony... - wykrztusiła wyraźnie zażenowana pewnie faktycznie nie potrzebuje pani tego kuponu. Kit czuła, jak się rumieni po same uszy. Kątem oka dostrzegła zadowoloną minę Jarretta, co sprawiło, że musiała mocno nad sobą panować, żeby nie trącić go łokciem prosto w splot słoneczny. Modelka uśmiechnęła się niepewnie, po czym odeszła, aby

S

przywitać nowo przybyłą klientkę. Colette pokręciła głową z wyraźną

R

dezaprobatą, więc aby nie dać jej możliwości wypowiedzenia kolejnego uszczypliwego komentarza, Kit postanowiła jak najszybciej stamtąd wyjść.

- Przepraszam, ale na mnie już pora - rzuciła, po czym ruszyła ku drzwiom. - Dokąd to? - zawołał za nią Jarrett. - Zapytam demonstrantki, czy może nie trzeba im pomóc w noszeniu transparentów - wyjaśniła, zatrzymawszy się tuż przy wyjściu. - Przypuszczam, że to znaczy, iż najwyższa pora, abym zabrał cię na kolację - stwierdził porozumiewawczym tonem Jarrett, po czym udał się za nią. - Czy już zdecydowałaś, jakiego koloru ma być bielizna, którą dla ciebie zaprojektuję? - zapytał, gdy już znaleźli się na

zewnątrz. - Wszystko mi jedno - mruknęła, spoglądając na demonstrantki, których zostało już tylko kilka, a i te odłożyły na bok transparenty. - Czy to znaczy, że bez względu na to, co zaprojektuję, i tak będziesz ją nosić? - droczył się. - Gdybym była na twoim miejscu, nie obstawiałabym tej możliwości - odparowała. - Pewniakiem jest raczej ta druga. - A propos, muszę cię poinformować, że zmieniłem zdanie, co do naszego zakładu. Tego, dotyczącego spania razem - uściślił. - To nie był zakład. - Właśnie - przytaknął.

S

- To była kolejna z twych sztuczek, mających na celu... - Urwała,

R

po czym zmierzyła go uważnym spojrzeniem. - Co miałeś na myśli, mówiąc: „właśnie"?

- Że nie ma się o co zakładać - odparł nonszalancko. - To tylko kwestia czasu - dodał, otwierając przed nią drzwi auta. W samą porę, pomyślała z ulgą, gdyż nagle nogi odmówiły jej posłuszeństwa. Jarrett usiadł na swoim miejscu, po czym pochylił się, aby zapiąć jej pas bezpieczeństwa. - Bez względu na to, czy aukcja okaże się sukcesem, czy porażką, i tak wylądujemy w łóżku - stwierdził z ogromną pewnością siebie.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Kit odzyskała głos, dopiero kiedy znaleźli się na autostradzie, choć i wtedy bez trudu można było usłyszeć w nim niejakie drżenie. - Chciałabym jechać do domu - wykrztusiła. - Nie ma sprawy - zgodził się. - Choć muszę przyznać, że nie spodziewałem się, że będziesz aż tak chętna. Można by sądzić, że po tylu godzinach pracy jesteś głodna, ale... - Czy powiedziałam, że zapraszam cię do siebie? - oburzyła się. I wybij sobie z głowy, że pójdę z tobą do łóżka, słyszysz?

S

- Słyszę, słyszę... - Skinął głową, nie przestając się uśmiechać. Że też w ogóle miał czelność coś takiego zasugerować! Kit

R

zaczęła podejrzewać, że może oszalał, a przynajmniej przechodził jakieś załamanie nerwowe, bo inaczej nie dało się tego wytłumaczyć. Przecież ona sama nie zachęcała go do niczego, na pewno nawet nieświadomie nie wysyłała mu żadnych sygnałów. - Czy mogłabyś odpowiedzieć mi na jedno pytanie? - poprosił. - Spróbuję - odparła z ciężkim westchnieniem. - Co widzisz takiego dziwnego w tym, co powiedziałem? - Co ja widzę w tym dziwnego? - powtórzyła na wpół z niedowierzaniem i oburzeniem. - Sam pomysł jest co najmniej niedorzeczny, ot co! Bo niby dlaczego miałbyś chcieć pójść do łóżka z kimś takim jak ja? Ty, który gdybyś tylko zechciał, na jedno skinienie mógłbyś mieć cały tabun swych modelek.

Urwała, bo nagle zaświtało jej w głowie, że może wcale nie ma ochoty poznać odpowiedzi na to pytanie. Poza tym sformułowała je tak, że wynikało z niego, iż poczytywała tę propozycję jako zaszczyt, co, rzecz jasna, nie mogło chyba być bardziej dalekie od prawdy. Czy naprawdę chciała usłyszeć, że tylko się z nią przekomarzał i jest zdumiony gwałtownością jej reakcji? - Właśnie w tym tkwi odpowiedź - odezwał się po dłuższej chwili tak poważnym głosem, że nie mogła mu nie uwierzyć. - W przeciwieństwie do nich wszystkich, ty jesteś dla mnie wyzwaniem. W tym momencie Kit doszła do wniosku, iż oto znalazła się w sytuacji bez wyjścia. Jeśli stanie się bardziej przystępna, jeszcze

S

bardziej go zachęci, zaś gdy będzie się opierać... również go zachęci.

R

W dodatku taki stan rzeczy wyraźnie go bawił. Tymczasem porsche zatrzymało się przed rzędem niewielkich domów, sąsiadujących z ekskluzywnym centrum handlowym. Natychmiast zjawił się służący w uniformie, aby otworzyć przed nią drzwi auta. Kit była całkowicie zaskoczona. Nie przypuszczała, że Jarrett mógłby mieszkać w tego typu domu, nie podejrzewała go również o zatrudnianie służących, ale tego wieczoru spotkało ja tyle niespodzianek, że doprawdy nie wiedziała, co o tym wszystkim sądzić. - Nie obawiaj się - szepnął, biorąc ją pod rękę. - Może tego nie widać na pierwszy rzut oka, ale to najlepsza francuska restauracja w mieście. Jej zdaniem nie było tego również widać na drugi i trzeci rzut oka. W obszernym, kwadratowym wnętrzu za podwyższeniem, gdzie

znajdowało się stanowisko szefa sali, ustawiono zaledwie około dziesięciu stolików, przykrytych nieskazitelnie białymi obrusami. Przy tym wszystkim zajęta była tylko połowa miejsc, podczas gdy o tej porze większość chicagowskich restauracji pękała w szwach. - Prawdziwy nie odkryty jeszcze skarb - mruknęła z drwiną w głosie, niestety na tyle głośno, że dobiegło do uszu szefa sali. - W naszej restauracji, proszę pani, gościmy najbardziej znamienitą klientelę - poinformował, po czym skłoniwszy się, zaprosił ich do środka ruchem ręki. - Proszę za mną. - Masz nauczkę, że należy czasem zniżyć głos - szepnął ze śmiechem Jarrett, gdy szli do swego stolika.

S

Musiała przyznać, że do końca wieczoru zachowywał się jak

R

stuprocentowy dżentelmen, toteż bawiła się doskonale, choć za żadne skarby nie przyznałaby się do tego głośno. Nie dość, że nie męczył jej aluzjami do rozmowy, jaką odbyli w samochodzie, ale też nie uczynił ani jednego gestu, który jakikolwiek bezstronny świadek mógłby uznać za przejaw uwodzenia. Rzecz jasna jej samej wszystko kojarzyło się z propozycją, jaką złożył jej tego wieczoru, ale był to tylko i wyłącznie jej własny problem. W każdym razie Jarrett był do tego stopnia poprawny, że wracając wreszcie do swego mieszkania, przyłapała się na myśli, że mógł ją chociaż pocałować na dobranoc. Oczywiście natychmiast skarciła się w duchu za tak niedorzeczny pomysł. W poniedziałkowe południe wspięła się powoli po schodach, prowadzących do pracowni, niosąc lunch oraz teczkę pełną projektów.

Susannah, która właśnie toczyła walkę z komputerem, powitała ją mruknięciem. - Widzę, że świetnie ci idzie - skomentowała Kit, sięgając po pałeczki, dołączone do miseczki ryżu po chińsku. - Mam dosyć - poskarżyła się Susannah. - Żebym nie wiem jak próbowała, to i tak ten głupi rysunek nie chce się zmieścić. Co zamierzasz dzisiaj robić? - Dokończyć okładkę programu aukcji. Muszę przed wieczorem dostarczyć ją do drukarni, bo inaczej po mnie. - To jeszcze tego nie zrobiłaś? - zdziwiła się przyjaciółka. Przecież to już w tę sobotę.

S

- Nawet mi nie przypominaj - westchnęła ciężko. - Nie

R

zamknęłam jeszcze listy uczestników aukcji. Do tej pory nie udało mi się jeszcze skontaktować z dwudziestoma ochotnikami. Ale kiedy okładki będą gotowe, środek wydrukuję sama i jakoś to wszystko pospinam.

- Może zlecisz to Jarrettowi - zasugerowała Susannah. - Pewnie ma z dziesięć sekretarek. - Mogłabym tak zrobić, ale to najkrótsza droga do katastrofy. Pewnie kazałby przetłumaczyć tekst programu na język swahili albo przynajmniej wpiął wszystko do góry nogami, byleby mnie tylko pogrążyć. - Sądzisz, że aż tak zależy mu, żebyś przegrała ten zakład? Wiesz, Kitty, może prościej by było, gdybyś obiecała, że i tak się z nim prześpisz?

- Ciekawe - mruknęła Kit. - Wczoraj powiedział dokładnie to samo. Nie ma mowy, Sue, nie jestem idiotką. Ale dziękuję za propozycję. - To znaczy, że nie myślisz o nim poważnie? - upewniła się Susannah. - Skąd! Przecież to typowy donżuan, chce tego, co jest poza jego zasięgiem, a kiedy już to zdobędzie, straci wszelkie zainteresowanie. - A ja się martwiłam, że możesz mieć kłopoty. - Twarz Susannah rozświetlił promienny uśmiech. - Skoro jednak przejrzałaś go na wylot. - Nie obawiaj się - uspokoiła ją Kit. - Kiedy tylko będzie po wszystkim i Jarrett Webster zniknie z mego życia, będę z tego powodu świętować, a nie rozpaczać.

R

S

Po upływie niespełna kwadransa Susannah dała sobie wreszcie spokój ze swym projektem i poszła na spotkanie z klientem, Kit zaś wzięła się za przygotowywanie okładki programu. Wszystko będzie dobrze, powtarzała sobie, schodząc po schodach z gotowym już projektem, który wkrótce miała zanieść do drukarni. Zanim się obejrzy, będzie już po aukcji, więc raz na zawsze uwolni się od Jarretta Webstera. Tylko dlaczego ciągle muszę sobie to powtarzać, zastanawiała się, wchodząc do gabinetu. - Witaj. - Uśmiechnął się Jarrett. - Już myślałem, że uciekłaś. A więc to dlatego nie mogłam dojść ze sobą do ładu, pomyślała z ulgą. Miałam po prostu złe przeczucia. Przyjrzała mu się uważnie. Leżał wyciągnięty wygodnie na sofie.

Zdjął marynarkę, która teraz wisiała na oparciu jednego z krzeseł, poluzował krawat, a także rozpiął górny guzik koszuli. Ciekawe, czemu nie zdjął jeszcze butów, pomyślała z niezadowoleniem, które zostało dodatkowo spotęgowane widokiem kotki, która zwinęła się w kłębek u jego stóp. - Co ty tu robisz? - burknęła. - Jeszcze nie skończyłam pracy. - Wiem, ale zapomniałem cię wczoraj zapytać, co chciałabyś robić dziś wieczorem. Nie chciałem, żeby wyszło, że przyjdę o siódmej, a tu okaże się, że się już umówiłaś z kimś innym - wyjaśnił. Kit stłumiła wypływający na jej usta uśmiech. Nieświadomie podsunął jej doskonały wykręt, z którego nie mogła nie skorzystać.

S

- Cóż, właśnie... - zaczęła z satysfakcją w głosie.

R

- Więc zajrzałem do twego kalendarza i z ulgą stwierdziłem, że jednak masz wolny wieczór - ciągnął, nie zważając na jej słowa. Pomyślałem, że moglibyśmy się dziś wybrać do teatru. - Zobaczymy... - mruknęła, niezadowolona, że wytrącił jej tak doskonały argument. Zastanawiała się, czemu należy przypisywać jego doskonały humor. Czyżby przestudiował listę kawalerów, którzy zgłosili się do udziału w aukcji? Nie mogła sobie darować, że coś równie ważnego zostawiła na wierzchu i wyszła z gabinetu. Na pewno ją przeczytał, teraz należało się raczej zastanowić, co zrobi z tymi informacjami. Czy obdzwoni wszystkich i zasugeruje, że lepiej jednak będzie, gdy się wycofają z przedsięwzięcia, które niechybnie zakończy się niepowodzeniem? Zresztą, cokolwiek Jarrett zrobi w tej kwestii i tak

koniec końców wyjdzie na jaw, więc nie ma sensu, żeby jeszcze i tym zaprzątała sobie głowę. - Kto cię tu w ogóle wpuścił? - zaatakowała ostro. - W Tryad obowiązuje zasada, że nikt nie może przebywać w gabinecie pod nieobecność pracownika. - Sam wszedłem - przyznał. - Rita rozmawiała przez telefon, więc, nie chcąc jej przeszkadzać, pomachałem do niej i wszedłem na górę. Wiesz, Kitten, zastanawiałem się nad tym, co powiedziałaś i doszedłem do wniosku, że masz rację. Ależ on ma tempo, pomyślała skołowana. Bez zastanowienia mogła podać co najmniej pięć tematów, do których w tej chwili mógł

S

nawiązywać. Jedno było pewne, na pewno nie mógł mieć na myśli niczego dobrego.

R

- W czym mam rację? - zapytała ostrożnie. - Co do tego, że przydałby ci się pomocnik. Więc proszę, jestem do dyspozycji. - Usiadł, rozkładając ramiona. - Powiedziałem mojej sekretarce, żeby do końca tygodnia na mnie nie liczyła. - O radości - jęknęła. - Wiedziałem, że będziesz uszczęśliwiona. - Uśmiechnął się szeroko. - Już wziąłem się do pracy. - Tak? - mruknęła podejrzliwie. - Pięć minut temu Rita przełączyła tu telefon. - Co? Rita pozwoliła ci rozmawiać z moim klientem? - Kit nie posiadała się z oburzenia. - Niepotrzebnie podnosisz głos, Kitten. Oczywiście, że nie

pozwoliła mi rozmawiać z klientem. Dzwonił ten twój znajomy z hotelu Englin - uspokoił ją. - Carl? W jakiej sprawie? - Chciał cię poinformować, że ktoś zrezygnował z rezerwacji sali balowej w dniu aukcji - wyjaśnił. - Co to ma wspólnego z aukcją? - nie rozumiała. - Zastanawiał się, czy nie bylibyśmy zainteresowani wynajęciem właśnie sali balowej. Powiedziałem, że jak najbardziej. My, pomyślała Kit z rozbawieniem. Jak widać, Jarrett w rekordowym czasie przeszedł od roli pomocnika do osoby podejmującej decyzję. Dopiero po chwili dotarło do niej znaczenie jego słów.

R

S

- Coś ty narobił?! - Załamała ręce. - Przecież byłeś w tej sali balowej, widziałeś, że może się w niej zmieścić nawet dwa tysiące osób, podczas gdy Westmoreland Room pomieści zaledwie dwieście. - Właśnie o to chodzi, będziemy mogli zarobić dwadzieścia razy tyle na biletach. - Owszem, pod warunkiem, że sprzedamy dwadzieścia razy tyle biletów - zauważyła słabym głosem. - Jeśli nie, sala będzie świecić pustkami. - Wiesz, Kitten, czasami się naprawdę o ciebie martwię - wyznał, kręcąc głową. - Zupełnie brak ci wiary we własne możliwości. - Nie, Jarrett, po prostu myślę realnie. - Ale przecież mówiłaś, że liczba sprzedanych do tej pory biletów przekroczyła twoje najśmielsze oczekiwania - przypomniał.

- Owszem, ale oczekiwania te dotyczyły Westmoreland Room, a nie sali balowej. Dobrze, dzwonię do Carla, żeby odwołać to, co powiedziałeś. - Sięgnęła po słuchawkę. - Och, zapomniałem jeszcze o jednym - stwierdził pozornie nonszalanckim tonem, który jednak nawet przez moment jej nie zwiódł. - O czym? - zapytała, zastanawiając się, czy przypadkiem nie rzucić w niego czymś ciężkim. - O przyczynie, dla której Carl dzwonił z tym pytaniem. Ktoś chciał wiedzieć, czy Westmoreland Room jest wolny w najbliższą sobotę. Odłożywszy słuchawkę na widełki, oklapła bezsilnie na fotel.

S

- Cieszę się, że wreszcie się trochę rozluźniłaś - stwierdził z uśmiechem Jarrett.

R

- Ciekawe określenie - prychnęła. - Ja bym to raczej nazwała załamaniem nerwowym. - Szybko jednak doszła do wniosku, że nie da mu powodu do satysfakcji, więc postanowiła wziąć się w garść. - Skoro postanowiłeś, że obecnych będzie nie dwieście, a dwa tysiące osób, to masz chyba świadomość, że potrzebujemy więcej przekąsek. Dlatego proponuję, żebyś zajął się telefonowaniem do kierowników supermarketów z prośbą, żeby ofiarowali coś na ten szczytny cel. - Nie ma sprawy - zgodził się potulnie, choć spodziewała się protestów. - Podaj mi, proszę, książkę telefoniczną. To powiedziawszy, przysunął do biurka stołek, usiadł na nim i sięgnął po słuchawkę. Świetnie, przynajmniej wreszcie będę mogła wziąć się do pracy,

pomyślała z ulgą, postanowiwszy całkowicie zignorować jego obecność. Jak się okazało, nie było to takie proste. Lekki zapach wody kolońskiej, cichy szelest jego koszuli, ciepło bijące od jego ciała ani na moment nie pozwalały jej się skupić. - Wiesz, Kitten... - wyrwał ją z zamyślenia jego cichy głos. - Co takiego? - mruknęła niechętnie. - Jesteś najbardziej skomplikowaną i pełną sprzeczności kobietą, jaką kiedykolwiek spotkałem - wyznał niespodziewanie. - Ach, tak? Wydawało mi się, że to właśnie szczególnie ci się we mnie podoba - przypomniała. - Bo tak rzeczywiście jest - przyznał.

S

- Może więc, jeśli fascynuje cię we mnie to, że nie chcę iść z tobą do łóżka...

R

- To dosyć odważna interpretacja - wtrącił. - Ale mów dalej. - Więc jeśli będę udawała, że zmieniłam zdanie, to dasz mi spokój?

- Nie mam pojęcia. - W jego oczach pojawiły się niebezpieczne ogniki. - Zawsze możemy spróbować. - W takim razie przemyślę to jeszcze sobie, a potem dam ci znać, dobrze? - Tchórzysz, Kitten? - roześmiał się. - Nie przypuszczałem, że cofniesz się przed ryzykiem. To powiedziawszy, powrócił do przerwanego zajęcia, zaś Kit wpatrzyła się niewidzącym spojrzeniem w blat biurka. Miał rację, obawiała się, tyle że nie jego, a samej siebie. Gdyby przestała mieć się

na baczności, niewątpliwie uległaby zauroczeniu, którego istnieniu nie mogła dłużej przeczyć. To było właśnie ryzyko, którego obawiała się podjąć.

ROZDZIAŁ ÓSMY Po chwili Kit doszła do wniosku, że musiało jej się całkiem pomieszać w głowie, skoro rozważała możliwość romansu z Jarrettem Websterem. Niestety, to jeszcze nie gwarantowało powrotu do

S

normalnego stanu umysłu. Do tego dnia nawet nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo jej myśli zaprzątnięte są Jarrettem, jak wiele czasu

R

poświęcała na zastanawianie się, jak zareagować na jego gest czy komentarz. Oczywiście miało to swoje wytłumaczenie, przebywała z nim bowiem tak długo, że trudno było w ogóle o nim nie myśleć. Sądziła, że skoro ich pierwsze spotkanie wypadło tak fatalnie, na zawsze już pozostanie odporna na jego urok osobisty, co było kompletną bzdurą. Jedyne, co w tej sytuacji jej pozostawało, to starać się z całych sił go ignorować. Tyle że łatwo powiedzieć, a trudniej zrobić. Niespodziewanie w sukurs przyszła jej jedna z przyjaciółek. - Kitty! Jesteś tam? - Od schodów dobiegł ich zrozpaczony głos Susannah. - Komputer połknął mi rysunek! Jarrett przerwał pisanie, by obrzucić Kit zdumionym spoj-

rzeniem. - Alison zajmuje się organizacją biura, Susannah stanowi niewyczerpane źródło pomysłów, natomiast mnie wzywa się, gdy należy ujarzmić komputer - wyjaśniła. - I pędzisz na pomoc? - Uśmiechnął się. Tym razem to raczej Susannah przyszła mi z pomocą, pomyślała, wychodząc z gabinetu. Gdy znalazła się na korytarzu, poczuła powiew chłodnego powietrza, które podziałało kojąco na jej rozpalone policzki. Siedząc za biurkiem, nie zdawała sobie nawet sprawy, że jest jej tak gorąco, chociaż powinna była pamiętać, że sama obecność Jarretta podnosiła temperaturę powietrza o kilka stopni.

R

S

Susannah stała w pracowni, wpatrzona otępiałym wzrokiem w czarny jak smoła ekran komputera. Niedobrze, pomyślała Kit, starając się jednak nie dać po sobie poznać, jak poważna jest sytuacja. - Oczywiście próbowałaś już wszystkich sztuczek, których cię nauczyłam? - zapytała. - Przynajmniej po trzy razy - odparła Susannah z rozpaczą w głosie. - Bez skutku. Co się stało? Zepsułam to przeklęte pudło? - Skąd! - pospieszyła z zapewnieniem Kit. - Jeśli już, to zepsuł się monitor, komputer jest na pewno dobry. Mam nadzieję, że zapisałaś plik? - Tylko pierwszą wersję - przyznała ze skruchą przyjaciółka. Nie zdążyłam zapisać poprawek. - W takim razie obawiam się, że już nie istnieją - westchnęła Kit,

po czym wzięła się do pracy. - Hej, Sue, możesz już otworzyć oczy! zawołała po dłuższej chwili stukania w klawisze. Susannah ostrożnie uchyliła powieki, a ujrzawszy swój rysunek w stanie nienaruszonym, roześmiała się radośnie. - Dzięki, Kitty. - Uściskała ją serdecznie. - Jestem ci wdzięczna do grobowej deski. - Uważaj, bo mam dobrą pamięć - roześmiała się Kit, po czym wyszła na korytarz. Dobrze się stało, że zmuszona była na chwilę opuścić swój gabinet, bowiem dzięki temu nabrała dystansu wobec odkrycia, jakiego dokonała przed niespełna kwadransem. Uznała również, iż lepiej, że

S

zdała sobie sprawę z tego teraz, gdy jeszcze nie było 'za późno, niż

R

gdyby dotarło to do niej dopiero wtedy, gdy byłby już tylko czas na łzy i rozpacz. Teraz zaś, kiedy wiedziała, co w niej siedzi, niebezpieczeństwo, iż wpakuje się w kłopoty, zostało zminimalizowane, ponieważ, jak wiadomo, rozpoznanie choroby to pierwszy etap prowadzący do jej wyleczenia. Całkowicie już uspokojona weszła do swego gabinetu, ale to, co w nim ujrzała, sprawiło, że przekroczywszy próg, zamarła w pół kroku. Jarrett wciąż siedział przy biurku, ale wyraźnie zakończył już pisanie, gdyż nie widać było ani notatnika, ani pióra. Jednak nie to ją tak zdumiało, lecz fakt, iż w dłoniach trzymał aparacik do puszczania baniek mydlanych, wokół niego zaś szybowało kilka przejrzystych, mieniących się barwami tęczy kul. Kit chyba nie spotkała jeszcze w swym życiu mężczyzny, który zabawiałby się puszczaniem baniek, nie

obawiając się uszczerbku na swym męskim wizerunku. Po raz kolejny nawiedziła ją obawa, że nie zdoła się uchronić przed magnetycznym urokiem tego człowieka. - O, jesteś. - Uśmiechnął się, zauważywszy, iż stanęła w progu. Jak poszła akcja reanimacyjna? - W porządku, i Susannah, i komputer mają się dobrze. - Cieszę się. Bardzo lubię tę twoją przyjaciółkę - oznajmił pogodnie. Ku swemu zaskoczeniu, poczuła silne ukłucie zazdrości, o tyle nieuzasadnione, że Susannah była jej bliska jak siostra, a także i dlatego, iż zazdrość o mężczyznę, którego się nie chce, jest czymś co najmniej dziwnym.

R

S

- Wydawało mi się, że miałeś telefonować do sklepów spożywczych? - zwróciła mu uwagę nieco zbyt ostrym tonem. Czyżbyś już skończył?

- Nie, pomyślałem jednak, że to za dużo zachodu - odparł niefrasobliwie. - Jasne. - Wzruszyła ramionami. - Przed rozpoczęciem aukcji powiem dwóm tysiącom głodnych ludzi, żeby pretensje kierowali do ciebie. - Nie martw się, będą mieli co jeść. Pomyślałem tylko, że dzwonienie do setek sklepikarzy jest stratą czasu, więc zatelefonowałem do znajomego, który jest właścicielem restauracji. Obiecał, że przygotuje atrakcje kulinarne wieczoru. - A kto za to zapłaci? - zapytała, kładąc ręce na biodra.

- Nikt, on postanowił w ten sposób włączyć się do naszej akcji. Uśmiechnął się z nie ukrywaną satysfakcją. - Albo jest taki hojny, albo zamierza zbyć nas byle czym zawyrokowała Kit, dla której taki przejaw szczodrobliwości był co najmniej podejrzany. - Co znajdzie się w menu? Krakersy i słone paluszki? Serowe koreczki? - Tego nie sprecyzował - przyznał Jarrett. - Zresztą nieważne. - Machnęła ręką. - I tak atrakcją wieczoru ma być aukcja, a nie wystawna kolacja. Skoro zadbałeś już o poczęstunek, możesz teraz zająć się biletami - zasugerowała, doszedłszy do wniosku, że im bardziej będzie zajęty, tym lepiej ona sama na tym wyjdzie.

S

- Ja? Ależ, Kitten, nie śmiałbym wkraczać na twoje terytorium.

R

Tak ci świetnie idzie. - Zamyślił się przez chwilę. - Chociaż z drugiej strony, jeśli nie zdołasz sprzedać dwóch tysięcy biletów, będziesz musiała sama dojeść te serowe koreczki, a nie mogę pozwolić, żebyś zamieniła się w myszkę. - Dotknął palcami jej policzków. - I żeby wyrosły ci wąsy. Miała zamiar stać spokojnie, czekając, aż Jarrett da jej wreszcie spokój, chciała bowiem udowodnić mu, iż jego bliskość nie robi na niej absolutnie żadnego wrażenia. Niestety, nie było to prawdą. Jego dotyk przyprawiał ją o gęsią skórkę, zaś nogi odmawiały jej posłuszeństwa. Nie mogąc dłużej znieść tej wyrafinowanej tortury, cofnęła się o krok, nieco za szybko i zbyt gwałtownie, niżby sobie tego życzyła. Jarrett zareagował na to przekornym uśmiechem. Miała ochotę kopnąć go za to w kostkę, ale powstrzymała się, wiedząc, że i tak nic

by to nie dało. Postanowiła, iż mimo wszystko ucieknie się do sposobu, o którym wcześniej rozmawiali, czyli będzie udawała zachwyconą okazywanym przez niego zainteresowaniem, co prędzej czy później sprawi, że Jarrett znudzi się nią i w rezultacie da jej spokój. Aby wykonać ten plan, powinna w tej chwili rzucić mu się w ramiona i wycisnąć na jego ustach namiętny pocałunek, ale nawet sama myśl o tym przyprawiła ją o zawrót głowy. Zresztą, znając go, zinterpretowałby jej zachowanie jako zgodę na przelotny romans, na co zapewne przystałby z ochotą. Potrzebowała więc czegoś, co utwierdziłoby go w przekonaniu, iż zależy jej na czymś więcej niż tylko krótkotrwałym związku. Tak, to by go skutecznie odstraszyło!

S

Właśnie gratulowała sobie w duchu tak doskonałego pomysłu,

R

gdy zorientowała się, iż Jarrett pstryknął palcami tuż przed jej oczyma. - Hej, dobrze się czujesz? - zapytał z niepokojem w głosie. - Doskonale. - Uśmiechnęła się promiennie. - Weźmy się do pracy, dobrze?

Nie zważając na jego nieco podejrzliwe spojrzenie, podeszła do biurka, by wyjąć z szuflady swój notatnik. - Tu jest lista punktów sprzedaży biletów na aukcję. Jeśli chcemy zapełnić salę balową, musimy dodrukować jeszcze kilka bloczków. Nie zaszkodziłoby też zająć się promocją. - Co masz na myśli? - zapytał, przyglądając się podanemu przez nią spisowi. - Wspominałam ci już, że zostałam poproszona o udzielenie wywiadu w jutrzejszym porannym programie telewizyjnym.

Wybierałam się tam sama, ale przyszło mi do głowy, że ze względów marketingowych byłoby lepiej, gdybyśmy udali się tam we dwoje... Zawiesiła głos w oczekiwaniu na jego decyzję. - Świetny pomysł - pochwalił. Spuściła wzrok, nie chcąc, by dostrzegł wyraz triumfu, jaki niewątpliwie zagościł w jej oczach. Zobaczymy, co powiesz jutro, pomyślała, nie mogąc się już doczekać jego reakcji. Zaczynało dopiero świtać, gdy mknęli czarnym porsche'em Jarretta sennymi ulicami Chicago. - Wiesz, Kitten, tak sobie myślę... - zaczął Jarrett.

S

- O tak wczesnej godzinie? Uważaj, to może być niebezpieczne zakpiła.

R

- Co masz w planach po zakończeniu aukcji? - Toast za to, że udało mi się jakoś przetrwać. A czemu pytasz, masz jakąś propozycję?

- Pomyślałem sobie, że po tych wszystkich emocjach, goście będą mieli ochotę trochę się rozerwać - wyjaśnił. - Może i masz rację - przyznała. - Przyszło mi więc do głowy, że moglibyśmy przygasić światła i urządzić bal. Dla pań, które wygrają licytację, będzie to świetna okazja, by poznać kawalerów, z którymi pójdą na randki, zaś te, którym nie dopisze szczęście, będą miały szansę przyjemnie zakończyć wieczór. - Doskonale, ty jesteś odpowiedzialny za przygotowanie balu odparła nie znoszącym sprzeciwu głosem. - W końcu to twój pomysł, ja

zobowiązałam się jedynie do zebrania tych dziesięciu tysięcy. - Oczywiście - zgodził się potulnie. Gdy przybyli do gmachu telewizji, gospodarz programu już na nich czekał. Podając mu na przywitanie dłoń, Kit nie mogła ukryć drżenia, jakie opanowało całe jej ciało. - Hej, nie ma się co denerwować - szepnął wprost do jej ucha Jarrett. Gdybyś wiedział, co mam dla ciebie w zanadrzu, nie byłbyś tego taki pewien, pomyślała, ale posłała mu słaby uśmiech, tak by nie wzbudzić żadnych podejrzeń. Wywiad rozpoczął się od pytania na temat aukcji, skierowanego

S

do Jarretta. Podczas gdy on odpowiadał, Kit przyglądała mu się z

R

uwielbieniem, które to spojrzenie ćwiczyła zeszłego wieczoru przez półtorej godziny. Miała tylko nadzieję, że nie wyglądała równie głupio, jak się czuła.

- O szczegóły jednak należy zapytać Kit - zakończył wypowiedź Jarrett, po czym posłał jej promienny uśmiech. - W prasie pojawiły się wzmianki o nieporozumieniach, jakie państwa dzielą - zwrócił się do niej redaktor. Nie mógł chyba dać jej lepszej okazji do powiedzenia tego, co sobie zaplanowała. Teraz albo nigdy, pomyślała, po czym przywołała na twarz uśmiech kobiety nieco zawstydzonej, ale szczęśliwej, która właśnie zdobyła to, o czym zawsze marzyła. - Ależ skąd! - zaprzeczyła energicznie. - Wręcz przeciwnie. Oczywiście, do czasu zakończenia aukcji to jeszcze nic oficjalnego, ale

Jarrett i ja... - Zawiesiła głos. - Nie powinnam była o tym wspominać, prawda, kochanie? O zaręczynach? Jarrett gwałtownie wciągnął powietrze w płuca, tak że Kit pewna była, iż dzięki mikrofonowi wraz z nią słyszało to całe Chicago. Miała ochotę skakać z radości. - Ty mała diablico - mruknął pod nosem. Zakryła usta dłońmi, mając nadzieję, iż uda jej się zapanować nad atakiem śmiechu. Tymczasem Jarrett ujął ją jedną ręką za nadgarstki, drugą zaś objął ją wpół. - Cóż mogę w tej sytuacji powiedzieć... - zaczął, po czym szarpnął nią lekko, tak że wylądowała oparta całą sobą o niego i zanim

S

zdążyła się zorientować, poczuła na wargach jego usta. Była tak

R

zaskoczona, iż zupełnie zapomniała się bronić, a chwilę później zapomniała o całym bożym świecie. Jedyne, co się liczyło, to smak jego ust, zapach jego skóry, zniewalające ciepło, jakie biło od jego ciała.

Wreszcie Jarrett uwolnił jej nadgarstki, po czym pogroził jej palcem. - Tak długo trzymać mnie w niepewności, aż wreszcie dać mi odpowiedź w telewizji, tylko ona tak potrafi - stwierdził z groźnym wyrazem twarzy. - Czy zgodzi się pan ze mną, że to mała diablica? zwrócił się do gospodarza programu. Redaktor nic nie odpowiedział, tylko na przemian otwierał i zamykał usta, jak wyjęta z wody ryba. - Zatem, drodzy widzowie, usłyszeliście tę sensacyjną

wiadomość jako pierwsi - odzyskał wreszcie mowę dziennikarz. Rozumiem więc, Jarrett, że nie będziesz brał udziału w aukcji? W tym momencie z całą jasnością Kit uprzytomniła sobie, co uczyniła najlepszego, chcąc zrobić Jarrettowi na złość. Jednym nieprzemyślanym słowem przekreśliła wysiłek ostatnich dwóch tygodni, wysiłek, który zaczął już przynosić efekty. W dodatku naraziła się na uwagi Jarretta, dotyczące jej niekompetencji. Czyli przegrała. - Ależ skądże znowu! - dobiegł ją głos Jarretta. - Kit jest wspaniałą, szlachetną i wyrozumiałą kobietą, co więcej, jest całym sercem za akcją pomocy ofiarom przemocy w rodzinach. Dlatego właśnie wspominała, że nie ogłosimy oficjalnie naszych zaręczyn aż do momentu zakończenia aukcji.

R

S

- Och - bąknął redaktor, zerkając błagalnym wzrokiem w kierunku reżyserki. - Dziękuję wam obojgu za... - Oczywiście to potwierdza moje podejrzenia, że zamierza sama mnie wykupić - brnął dalej Jarrett, nie zważając na nic. - Dlatego jestem pewien, że nie ugnie się przed niczym i postawi taką sumę pieniędzy, aby przebić wszystkie oferty. Mam rację, Kitten? Spojrzał na nią z taką czułością i miłością, że gdyby nie wiedziała, iż to tylko na pokaz, łatwo dałaby się zwieść. - Mmm... - mruknęła. - Tak myślałem - ciągnął z zadowoleniem. - Nie pozwoliłabyś chyba, żeby jakakolwiek inna kobieta pojechała ze mną w naszą podróż poślubną. Gdy tylko wyszli z budynku, w którym mieściła się stacja

telewizyjna, Jarrett oparł się plecami o ceglaną ścianę i wybuchnął gromkim śmiechem. - Och, Kitten, gdybyś tylko mogła zobaczyć swoją minę wykrztusił z trudem. - A niech cię, Jarrett! - Tupnęła nogą. - To było nie fair! - Doprawdy? A jak, ciekaw jestem, określisz to, co ty zrobiłaś? Nic nie odpowiedziała, zagryzła tylko wargę. - Tak właśnie myślałem. Jest jeden do jednego. Ale pomyśl tylko, że teraz już nie będziesz miała najmniejszych kłopotów z zapełnieniem sali balowej - zauważył. Co do tego, to rzeczywiście musiała mu przyznać rację.

S

Sprawdziło się więc stare przysłowie, że nie ma tego złego, co by na

R

dobre nie wyszło. Tyle że tego pocałunku w żaden sposób nie mogła określić epitetem „zły"...

Mniej więcej godzinę później Kit starała się za wszelką cenę skupić na pracy, gdy dobiegło ją głośne trzaśnięcie drzwiami frontowymi, zaś na schodach dały się słyszeć charakterystyczne kroki Susannah. - I ty mówisz, że to ja mam pomysły?! - zawołała przyjaciółka, wpadając do jej gabinetu w płaszczu i z teczką w ręku. - Rozumiem, że oglądałaś telewizję? - Kit starała się mówić spokojnym głosem. - W życiu bym czegoś takiego nie wymyśliła! - Tak, wiem, że coś jest nie w porządku z moją głową - zgodziła

się Kit, wzdychając ciężko. Rzeczywiście, wyglądało na to, że niepomna na nic dąży do katastrofy, tak jak ćma, która leci do płomienia. - Dobrze, w takim razie powiedz, jak on całuje - zmieniła temat Susannah, która zdążyła już się usadowić na sofie. Kit poczuła znowu znajome już ukłucie zazdrości. Czyżby przyjaciółką powodowało coś więcej niż zwykła ciekawość? Jarrett przecież oznajmił, że lubi Susannah. - Lepiej, żebyś tego nie wiedziała - zawyrokowała Alison, stanąwszy w drzwiach. - Ale dlaczego, Ali? - zaprotestowała tamta.

S

- Chociażby dlatego, że Kit i tak ci nie powie - ucięła Alison. -

R

Pomyślałam, że może ci się to przydać - zwróciła się do Kit, po czym postawiła na biurku szklankę wody oraz opakowanie aspiryny. - Prawdziwy z ciebie skarb, Ali - westchnęła, sięgając po dwie tabletki. - Wiem, co zrobię. Zgłoszę się do szpitala dla obłąkanych. - Najpierw aspiryna, a potem pokój bez klamek? - Susannah pokręciła z niedowierzaniem głową. - A ja sobie wyobrażałam, że co jak co, ale całować to on potrafi. - Mam nadzieję, że nie zrobisz tego przed aukcją - przeraziła się Alison. - Nie możesz nam przecież tego zostawić na głowie! - Nie martw się, zorganizujecie konferencję prasową, ogłosicie, że zwariowałam i w związku z tym szukacie nowej wspólniczki. Wtedy cokolwiek Jarrett zrobi, żeby zniszczyć firmę... - Urwała, gdy dotarło do niej, co właśnie powiedziała.

- Ale dlaczego miałby to robić? - podchwyciła Alison. - Bo... - zaczęła niepewnie. Nie, nie będzie niepokoić swych przyjaciółek, skoro o własnych siłach dotarła już tak daleko, to aukcja niewątpliwie zakończy się sukcesem. Poza tym, czemu niby Jarrett miałby zaprzepaścić cały wysiłek, jaki włożył w organizowanie tej kampanii? Jaki znowu wysiłek, pomyślała z przekąsem. Tak wiele to jej nie pomógł, nie przesadzajmy. Owszem, załatwił przekąski, ale to tyle, co nic. Poza tym tylko ją rozpraszał i puszczał bańki mydlane. - Może rzeczywiście tego nie zrobi - stwierdziła bez przekonania. - Może to tylko mnie chce doprowadzić do ruiny.

S

- Hej, popatrzcie, co się tam dzieje! - zawołała Susannah, która właśnie podeszła do okna.

R

- Jego siostra była ofiarą przemocy - stwierdziła Alison. - Co takiego? - zdumiała się Kit. - Popatrzcie! - nie ustępowała Susannah. - Pani Holcomb wygania z krzaków tego paparazzo! Alison podeszła do okna, zaś Kit, czując się odpowiedzialna za to zajście, zbiegła na dół po schodach. W chwili gdy znalazła się na chodniku, przed kamienicę zajechało auto Jarretta. - Cieszę się, kochanie, że tak biegniesz, żeby mnie przywitać... zaczął, wysiadłszy ze swego porsche. Widząc jej zdesperowaną minę, powędrował wzrokiem za jej spojrzeniem i dopiero wtedy dostrzegł, co się dzieje po drugiej stronie ulicy. Kit aż skrzywiła się, gdy solidna szczotka wylądowała na

plecach fotografa. - Jak panu nie wstyd! - krzyczała starsza pani. - To pana nauczy, że nie należy podglądać! Jarrett przeszedł na drugą stronę i stanowczym ruchem wyjął szczotkę z dłoni pani Holcomb. - Widzę, że złapała pani podglądacza - powiedział z uznaniem. Doskonała robota, należy się pani pochwała. Proszę pozwolić, że teraz ja się nim zajmę. Dziękuję, że nie pozostała pani obojętna wobec tak karygodnego zachowania. Starsza pani przez moment wyglądała tak, jak gdyby miała zamiar zaprotestować, po czym, najwyraźniej przypomniawszy sobie,

S

gdzie się znajduje, zabrała Jarrettowi szczotkę i pospieszyła do domu.

R

Fotograf uniósł obydwie ręce do góry i cofnął się. - Stuknięta baba! Chciała mnie zabić! - poskarżył się. - A ja przecież wykonywałem tylko swoją pracę. - Wiem, wiem - mruknął Jarrett. - Ale lepiej, żeby na razie trzymał się pan z daleka od tego miejsca. Widzę, że ma pan pager. Jeśli poda mi pan swój numer, będę pana informował o naszych planach. - Aha, akurat! - prychnął z niedowierzaniem tamten, ale wręczył Jarrettowi swą wizytówkę i zebrawszy sprzęt, odszedł. Kit nie była w stanie wykrztusić ani słowa. Gdy otrzepując ręce, podszedł do niej z promiennym uśmiechem, dotarła do niej pewna prawda. Prawda, którą przez tyle dni starannie wypierała ze swej świadomości. Nie było to tylko zauroczenie, czy też fizyczna fascynacja. Było to coś znacznie bardziej poważnego. Miłość...

- Co sądzisz o dwóch tygodniach na Lazurowym Wybrzeżu? zapytał, ujmując ją pod ramię. Niestety, nie miała dość siły, aby udzielić mu jakiejkolwiek odpowiedzi, tak była wstrząśnięta swym odkryciem.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Kit nie mogła uwierzyć, iż była na tyle naiwna, aby sądzić, że nie ulegnie jego urokowi osobistemu. Od ich pierwszego spotkania w jej

S

sercu zrodziła się iskierka, jakieś przeczucie, że oto na drodze stanął wreszcie mężczyzna jej życia. Gdyby wcześniej poświęciła temu

R

przeczuciu choć trochę uwagi, gdyby nie przekonywała samej siebie nieustannie, jak bardzo go nie cierpi, być może już dawno odkryłaby to, co z taką siłą dotarło do niej tego dnia. Ojej, teraz dopiero zaczną się prawdziwe kłopoty, pomyślała, nie mając pojęcia, jak zdoła wybrnąć z tej sytuacji. - Hej, Kitten, czy rzeczywiście potrzebujesz tyle czasu, żeby podjąć decyzję, czy może mam dalej zgadywać, co uważasz za idealne miejsce na podróż poślubną? - wyrwał ją z zamyślenia głos Jarretta. Gdziekolwiek, byle z tobą, miała ochotę odpowiedzieć, pozostało jej jednak jeszcze na tyle zdrowego rozsądku, by się powstrzymać. Gdyby to powiedziała, niewątpliwie domyśliłby się jej uczuć i wyśmiałby je.

- Lazurowe Wybrzeże? - powtórzyła. - Kasyna, nocne życie, szykowne kreacje i koszmarny tłum w hotelach? Może innym kobietom to odpowiada, ale nie mnie. - Możemy zawsze mieszkać w pudle kartonowym na plaży i żywić się tym, co inni zechcą nam podarować - zażartował. - Zamierzasz wejść, czy nie? - zapytała, gdy zatrzymał się na schodkach, prowadzących do siedziby Tryad. - Nie, przejeżdżałem tędy i pomyślałem, że wpadnę zapytać, czy podoba ci się mój pomysł - poinformował. - W takim razie nie łam sobie głowy, bo i tak nic z tego nie będzie - odparła chłodno.

S

- Nie? - Udawał zawiedzionego. - Chyba nie zrezygnowałaś? A

R

tak w ogóle, to ile przeznaczasz na wykupienie mnie? - Policzę dziś po południu, ile mam pieniędzy w skarbonce i dam ci znać.

To powiedziawszy, trzasnęła mu przed nosem drzwiami i powędrowała do swego gabinetu. Susannah siedziała za swym biurkiem, pilnie pochylona nad jakimś projektem. Jej poza wyglądała wyjątkowo nienaturalnie, więc Kit zatrzymała się przy drzwiach. - Cieszę się, że pracujesz zamiast stać przy oknie - powiedziała z przekąsem. - Jakże mogłabym coś takiego zrobić? - Susannah była wcieleniem niewinności. - Oczywiście, że mogłabyś.

- No dobrze, trochę wyglądałam - przyznała przyjaciółka. - Ale tylko do chwili, gdy stanęliście na schodkach, bo daszek nad wejściem przesłonił mi cały widok. Ktoś przecież musi czuwać nad twoim bezpieczeństwem - usprawiedliwiła się. - W pewnej chwili już myślałam, że ten twój rycerz w lśniącej zbroi przełoży cię przez kolano. - Rzeczywiście, niewiele brakowało - mruknęła ze złością Kit. Muszę wracać do pracy, do aukcji zostały już tylko trzy dni - dodała, widząc w oczach przyjaciółki iskierki zainteresowania. - Zarezerwuj mi bilet! - zawołała za nią Susannah. - Za żadne skarby świata nie chciałabym opuścić takiego przedstawienia!

R

S

Tego dnia Jarrett nie zjawił się ponownie w gabinecie Kit, za to dzwonił co parę godzin z coraz to nowymi pomysłami, gdzie mogliby spędzić podróż poślubną. Niektóre były szalone, niektóre całkiem rozsądne, wszystkie jednak sprawiały, że jej serce ściskało się z bólu. Prawdę mówiąc, gdyby taka podróż miała się rzeczywiście odbyć, byłoby jej dokładnie wszystko jedno, dokąd mieliby się udać. Nie obchodziło jej, czy zatrzymaliby się w luksusowym hotelu, czy też przyszłoby im spać w kartonowym pudle albo w namiocie wojskowym. Wszystko jedno, byleby razem. Gdyby Jarrett odwzajemniał jej miłość, nie dbałaby o cel podróży. Jednak każdy jego telefon w sposób bolesny przypominał jej, że ze strony Jarretta to nic więcej jak kolejny żart, w dodatku będący rezultatem jej próby upokorzenia go w studiu telewizyjnym. Za

wszelką cenę musiała o tym pamiętać, bo w przeciwnym razie gotowa była narazić się na jeszcze większe kłopoty. Dlatego też nie poprosiła Rity, aby nie łączyła jego telefonów ani też nie odkładała słuchawki, słysząc jego głos. Wręcz przeciwnie, z podziwu godnym samozaparciem wysłuchiwała mniej lub bardziej niezwykłych pomysłów, śmiała się, chwaliła go bądź zachęcała, aby trochę bardziej się postarał. Świadoma była, iż nieuchronnie zbliżał się dzień aukcji, kiedy to któraś z owych propozycji uszczęśliwi jedną z uczestniczek licytacji. Zwyciężczyni pojedzie na weekend na Hawaje albo spędzi kilka dni na grze w golfa w Palm Springs, a może będzie miała przyjemność

S

odwiedzić najlepsze teatry londyńskiego West Endu. Uda się na

R

wyprawę, o której Kit może tylko marzyć. Miał rację, ostatnią rzeczą, jakiej pragnęła, było, aby wybrał się w tę podróż, mimo że nie poślubną, z inną kobietą. Niestety, nie mogła zrobić absolutnie nic, aby temu zapobiec. Wprawdzie w przypływie desperacji przeliczyła swe oszczędności i rozważała przez moment wydanie ich co do centa podczas aukcji, wiedziała jednak, że i tak na nic by się to nie zdało, ponieważ nie mogła się nawet równać z kobietami, które kupowały bilety na Aukcję Kawalerów. Jak można było przewidzieć, ich wspólny występ w telewizji był doskonałym posunięciem marketingowym, w efekcie którego kampania nabrała jeszcze większego rozgłosu. Co kilka godzin do Kit wydzwaniali sprzedawcy biletów, niemal błagając o jeszcze jeden

bloczek. Kolejni kawalerowie ustawiali się w kolejce, cierpliwie czekając, aż będzie miała wolną chwilę, aby do nich oddzwonić. Kiedy zaś wydawcy dziennika „USA Today" zatelefonowali z prośbą o akredytację, miała ochotę zatańczyć ze szczęścia. Oczywiście istniały również pewne negatywne aspekty tej sytuacji. Rita zagroziła, że gdy tylko telefon ucichnie na tyle, aby zdążyła dojść do drzwi, niechybnie rzuci pracę. Susannah przejęła codzienne obowiązki Kit, która była tak zajęta, iż nie miała nawet czasu, aby zastanowić się, gdzie się podziali wszyscy jej klienci. Zorientowała się, co się dzieje, dopiero kiedy usłyszała, jak Susannah tłumaczyła jednemu z jej stałych zleceniodawców, że niestety nie może

S

spotkać się z panną Deevers, ponieważ nie jest kawalerem. Alison

R

natomiast dbała o to, aby wszystkie trzy odżywiały się zdrowo i regularnie. Nie dość, że przynosiła posiłki wprost do gabinetu Kit, to jeszcze pilnowała, aby przyjaciółka zjadła wszystko co do okruszka. Kit dziękowała Bogu za takie przyjaciółki, głowiąc się jednocześnie, w jaki sposób zdoła się im za to wszystko odwdzięczyć. W piątek około południa zadzwoniła do Jarretta i zostawiła mu wiadomość, że jeśli do końca dnia nie zdecyduje się, jaką randkę zaproponuje podczas aukcji, nie ma szans, aby jego oferta została umieszczona w oficjalnym programie imprezy. Kilka godzin później osobiście zjawił się w jej gabinecie. Przysunąwszy sobie stołek, usiadł tuż obok niej przy biurku, cierpliwie czekając, aż zakończy rozmowę telefoniczną. - Czy wiesz, że wszystkie linie są cały czas zajęte? - zapytał

uprzejmie. - Od rana próbowałem się dodzwonić, ale bez skutku. Mam tyle genialnych pomysłów... - W takim razie bądź łaskaw zdecydować się na jeden z nich odparła oschle, starając się nie wyobrażać sobie, jak byłoby cudownie być przy nim, gdy będzie wprowadzał któryś z nich w życie. - W ciągu najbliższych dwóch godzin mam opracować ostateczną wersję programu. Jeśli nie podejmiesz decyzji, będę zmuszona wystawić przed wejściem do sali balowej tablicę, na której kredą zapiszę cię jako główną atrakcję wieczoru. - A to dobre - roześmiał się. - Cóż, mój wybór uzależniony jest od pewnej wiadomości, na którą czekam - odparł tajemniczo.

S

- Od jakiej znowu wiadomości? - westchnęła ciężko.

R

- Chciałbym się wreszcie dowiedzieć, ile jesteś gotowa na mnie postawić.

- Cóż, nic nie mówiłam, bo nie chciałam sprawić ci przykrości, ale okazało się, że w skarbonce mam zaledwie czternaście dolarów i siedemdziesiąt trzy centy, w dodatku drobnymi. - A więc to dlatego nigdzie w całym mieście nie można dostać biletów? - stwierdził domyślnie. - Postarałaś się, żeby konkurencja była jak najmniejsza? - Jeśli chcesz wiedzieć, to wszystkie bilety zostały wyprzedane pochwaliła się. Była z siebie wyjątkowo dumna, ponieważ liczba sprzedanych biletów zapowiadała, że aukcja okaże się prawdziwym sukcesem, zaś obietnica zebrania dziesięciu tysięcy dolarów zostanie spełniona.

- Oczywiście, pozostaje jeszcze kwestia, czy wszyscy nabywcy biletów rzeczywiście się zjawią - zauważył sceptycznie. - A jeśli przyjdą, czy będą brać udział w aukcji. - Nie możesz pogodzić się z tym, że zdołałam doprowadzić to przedsięwzięcie niemal do końca o własnych siłach, prawda? wytknęła mu. - Trudno, jutro, kiedy będzie już po wszystkim, chętnie wysłucham przeprosin. A teraz chciałabym wiedzieć, jaka jest twoja decyzja. - Dwa tygodnie na mojej własnej wyspie na Karaibach. - Masz własną wyspę? - zdumiała się. - Taką malutką - wyjaśnił, machnąwszy lekceważąco ręką. -

S

Żadnych pensjonatów, statków wycieczkowych, nocnych klubów, za to

R

całe mnóstwo białego piasku i niewielka chatka. Wyspa nazywa się Paradise.

Kit wyobraziła sobie, że tak właśnie musi wyglądać raj: cisza, spokój, szum fal, błękit oceanu, złociste promienie słoneczne. Na myśl, że nigdy się na tej rajskiej wyspie nie znajdzie, do jej oczu napłynęły łzy, więc pochyliła szybko głowę, aby je ukryć. - Jakie atrakcje zaplanowałeś? - zapytała rzeczowym tonem, sięgając po pióro i notatnik. - Nurkowanie? Łowienie ryb? Żeglowanie? Skinął głową. - Poza tym leżenie na plaży, picie szampana o zachodzie słońca, pływanie przy świetle księżyca. Czegokolwiek zapragniesz. To znaczy, czego tylko zapragnie zwyciężczyni - poprawił się.

- Zdaje się, że ta wyprawa będzie warta trochę więcej niż czternaście dolarów i siedemdziesiąt trzy centy - westchnęła, siląc się na uśmiech. Lista kawalerów biorących udział w aukcji oraz oferowanych przez nich randek znalazła się wreszcie w rękach drukarza, który obiecał, że następnego dnia dostarczy wydrukowane dwa tysiące egzemplarzy do sali balowej hotelu Englin. Wracając z drukarni, Kit z niemałym zdumieniem stwierdziła, że wokół widać już pierwsze oznaki wiosny. W ciągu ostatnich trzech tygodni tak była zajęta przygotowywaniem aukcji, iż ani się

S

spostrzegła, jak trawa się zazieleniła, na klombach nieśmiało rozkwitły

R

pierwsze krokusy, zaś pachnące wiosną powietrze obiecywało ciepłe, słoneczne dni. Powodowana impulsem, weszła do pobliskiej kwiaciarni i kupiła bukiet białych tulipanów, wonnych żonkili oraz jakichś czerwonych kwiatów, których nazwy nie znała. Przycisnąwszy wiązankę do piersi, wędrowała powoli ku siedzibie Tryad, bo choć najważniejsze prace zostały wykonane, należało zająć się jeszcze ostatnimi szczegółami organizacyjnymi. Była już prawie na miejscu, gdy spostrzegła, że z biura wychodzi Susannah, dźwigając pełną dokumentów teczkę. - Jeśli ćwiczysz kroki marsza weselnego, to muszę ci zwrócić uwagę, że trzymasz ten bukiet pod złym kątem - stwierdziła przyjaciółka, spoglądając na nią zawadiacko. - Jeśli chodzi o ścisłość... - zaczęła Kit, gdy nagle zauważyła, że

firanka w sąsiednim oknie poruszyła się lekko. - Kupiłam te kwiaty dla pani Holcomb. W podziękowaniu za przegonienie stąd fotografa. - Chyba żartujesz. Przecież ona w życiu nie otworzy ci drzwi, nie mówiąc już o wpuszczeniu cię do środka - zawyrokowała Susannah. Mimo to Kit weszła po schodkach prowadzących do części kamienicy zajmowanej przez samotną starszą panią. Stanąwszy przed drzwiami, zauważyła, że skrzynka na listy była w stanie, który wskazywał, iż w ciągu ostatnich kilku lat służyła ona jedynie za schronienie dla pająków. Nacisnęła przycisk dzwonka. Rozległo się szuranie, po czym

S

drzwi uchyliły się z cichym skrzypnięciem. Szpara była tak niewielka,

R

że Kit zdołała jedynie dostrzec jedną posiwiałą krzaczastą brew oraz niebieskie oko.

Przynajmniej pokonałam pierwszą przeszkodę, pomyślała. - Pracuję w biurze tuż obok - zaczęła. - Tak? Czego pani chce? - Głos starszej pani brzmiał nieco wrogo. - Przyniosłam pani kwiaty. - Podniosła wyżej zapakowany w celofan bukiet. - Nie potrzebuję kwiatów - stwierdziła pani Holcomb. Jaka miła rozmowa, pomyślała z przekąsem Kit. I co ja mam teraz powiedzieć? - Miałam nadzieję, że się pani spodobają - nie dawała za wygraną. - Chciałam podziękować pani za przepędzenie tego fotografa.

Cisza. - Zostawię je tu na wycieraczce - dokończyła, po czym pochyliła się, aby położyć bukiet. - To znaczy, że są za darmo? - odezwała się drżącym głosem pani Holcomb. Kit poczuła ukłucie w sercu. - Tak, to prezent dla pani. Ciężkie drzwi otworzyły się szerzej. - Tulipany - szepnęła starsza pani, gładząc nieśmiało biały płatek. - I żonkile, i ostróżki. - A więc tak się nazywają? - zapytała Kit, wręczając jej kwiaty. Nie byłam pewna.

S

- Zawsze uważałam, że tulipany są dużo piękniejsze od róż -

R

wyznała niespodziewanie sąsiadka. - Róże są takie krzykliwe. - Prawda? Też tak sądzę.

- A ja nigdy nie lubiłam błyszczeć - dodała, zaś w jej oku zakręciła się łza.

- Ani ja - przyznała Kit. - Ale nie ma w tym nic złego. Nie chcąc nadużywać swego szczęścia, Kit pożegnała się i wróciła do biura, gdzie natknęła się na Alison, która stała przy kserokopiarce. - Już dawno nie widziałam, żebyś chodziła tak powoli, Kitty zauważyła z uśmiechem. - Zdaje się, że najgorsze mam za sobą. Wiesz, dopiero teraz zdałam sobie sprawę z tego, jak bardzo czuję się zmęczona. - Usiadła na brzegu biurka Rity, która już skończyła tego dnia pracę. -

Wspomniałaś coś ostatnio o siostrze Jarretta. - Szczerze mówiąc, nie mam na ten temat zbyt wiele do powiedzenia, czytałam kiedyś artykuł, w którym napisano, że jego siostra wyszła za mąż za człowieka, który ją straszliwie bił i nawet kiedy byli już rozwiedzeni, prześladował ją i uprzykrzał jej życie na wszelkie sposoby. Zdaje się, że teraz zamieszkała gdzieś w Europie, ale wciąż boi się podróżować czy brać udział w spotkaniach towarzyskich. - Wcale się nie dziwię - westchnęła współczująco Kit. Rozumiem też, dlaczego Jarrett w ogóle mi o niej nie wspominał. Zrozumiała również, czemu tak bardzo wziął sobie do serca fakt, iż pokaz mody okazał się całkowitą klapą. Chodziło mu raczej o to, że

S

szczytny cel pomocy bitym żonom i dzieciom, cel, który był mu tak

R

bliski, ucierpiał. Kwestia jej kompetencji była tu akurat najmniej istotna, choć Jarrett miał powody, aby nie wierzyć w szczerość jej intencji, ponieważ istniało wiele małych firm, zajmujących się public relations, ale niestety takich, które brały na siebie odpowiedzialność za zorganizowanie wielu imprez dobroczynnych, a potem napychały sobie kieszenie zebranymi pieniędzmi i kończyły działalność. Dlatego była szczególnie dumna, że w sobotni wieczór przekona Jarretta, iż miał do czynienia nie tylko z prawdziwą profesjonalistką, ale i osobą na wskroś uczciwą. Nie dało się zaprzeczyć temu, że z niewielką pomocą wspólniczek, a już minimalną współpracą ze strony Jarretta, zorganizowała akcję zakrojoną na wyjątkowo szeroką skalę. Dzięki temu Tryad zyska powszechne zaufanie na rynku, szczytny cel zostanie wsparty hojnymi datkami, zaś Jarrett będzie szczęśliwy. Tylko

ona sama będzie płakać w poduszkę. Gdy weszła do sali balowej na dwie godziny przed rozpoczęciem aukcji, zastała tam dziesiątki uwijających się jak w ukropie osób. Najwyraźniej nastąpiło jakieś opóźnienie, ponieważ obsługa dopiero teraz zdejmowała brudne obrusy ze stołów. Zapewne uroczystość, jaka odbywała się tam o godzinie dwunastej, przeciągnęła się nieco, ponieważ o tej porze, zgodnie z tym, co mówił wcześniej Carl, wszystko miało być już uprzątnięte. Właśnie w tej chwili spostrzegła samego Carla, który wydawał polecenia grupie kelnerów.

S

- Doręczono jakieś pudła - zawołał do niej. - Stoją na antresoli.

R

- Świetnie - odparła, po czym położywszy na krześle torbę z ubraniem, pobiegła szukać owych pudeł, które niewątpliwie zawierały programy.

Gdy je wreszcie znalazła, odkleiła szeroką taśmę, którą jedno z nich było zabezpieczone, i wyjęła program. Wyglądał doskonale elegancko i profesjonalnie - zaś lista randek, oferowanych przez kawalerów, prezentowała się imponująco. Nieźle, jak na trzy tygodnie przygotowań, pogratulowała sobie w duchu. Miała nadzieję, że choć przez chwilę Jarrett będzie z niej dumny. Natychmiast skarciła się w duchu za to, że coś równie niemądrego chodzi jej po głowie. Dlaczego niby miałaby go aż tak obchodzić? - Jeśli chodzi o te przekąski, Kit... - zaczął Carl, który właśnie stanął przed nią. - Zapomniałem cię zapytać, czy mam przygotować

specjalne stanowiska do ciepłych dań, czy będą tylko zimne? Tak oto prysła bańka samozadowolenia. Nawet nie przyszło jej do głowy, żeby się dowiedzieć, co zostanie podane w ramach poczęstunku. - Nie mam pojęcia - wyszeptała przerażona. - Przepraszam cię, Carl. - Nie martw się - pocieszył. - Przygotuję stoły na obydwie ewentualności. Zniosła pudła z programami, jedno po drugim, na dół. Ustawiła je obok wejścia do sali balowej, tam gdzie mieli stać ochotnicy, zajmujący się sprawdzaniem biletów. Tymczasem na sali poustawiano

S

już stoły tak, by stworzyć na środku szerokie przejście. Większość z

R

nich nakryta już była świeżutkimi białymi obrusami. Gdy wydała już instrukcje bileterom, okazało się, że do rozpoczęcia aukcji pozostała niespełna godzina. Miała więc dokładnie tyle czasu, aby zdążyć się przebrać oraz przywitać bohaterów wieczoru, czyli niemal czterdziestu kawalerów. Pospieszyła więc do sali, by odnaleźć torbę ze swą kreacją, którą przed paroma godzinami pożyczyła od Susannah. Suknia ta uszyta była z delikatnego, miękkiego jedwabiu o głębokim odcieniu granatu. Miała szalenie odważny krój, ponieważ zawieszona była na cieniutkim paseczku, otaczającym szyję, zostawiając plecy w dużej części odkryte. Rzecz jasna, Kit nie zależało na tym, by wywołać na kimś szczególnie dobre wrażenie, zwłaszcza na Jarretcie, lecz doszła do wniosku, iż skoro podobno ma ładne łopatki, to czemu by ich nie

wyeksponować. Przebrawszy się, przeszła się po sali, aby sprawdzić, czy wszystko przebiega sprawnie i ku swemu przerażeniu stwierdziła, iż wciąż nie nadeszły przekąski. Czując, że ogarnia ją panika, udała się na poszukiwanie Jarretta. Zajrzała do pomieszczenia, w którym zebrali się kawalerowie. Niektórzy z nich byli czarująco onieśmieleni, inni zaś wyglądali tak, jak gdyby brali udział w tego typu imprezach przynajmniej raz w tygodniu. Tego jednego zaś, którego chciała znaleźć, jak na złość tam nie było. Miała nadzieję, że niedługo się zjawi, bo jeżeli wystawiłby ją do wiatru... Postanowiła odłożyć obmyślanie ewentualnej zemsty na później. Naraz przemknęło jej przez

S

myśl, że może przekąski, o które podobno się zatroszczył, w ogóle nie

R

istniały. Czy to możliwe, aby jednak dokonał aktu sabotażu? Jeśli tak, to ona z kolei dokona małej zmiany w scenariuszu i sprzeda go nie osobie, która zechce zapłacić najwięcej, lecz tej, która zaproponuje najmniej!

Wziąwszy dla uspokojenia głęboki oddech, rozdała kawalerom programy wieczoru, po czym poprosiła o uwagę. - Przede wszystkim chciałam panom podziękować za udział w imprezie, z której cały dochód przeznaczony będzie na tak szczytny cel - zaczęła. - Życzę, aby dzisiejszy wieczór był dla panów niezapomnianym przeżyciem, a także dostarczył wam wielu przyjemnych wrażeń. W tym momencie w drzwiach pojawił się Jarrett. Jego widok przyniósł Kit taką ulgę, że przez chwilę nie mogła sobie przypomnieć,

co miała powiedzieć. - Jeśli chodzi o sam przebieg aukcji, to będziemy panów wyczytywać według kolejności alfabetycznej. Czy są jakieś pytania? Najwyraźniej wszystko było jasne, więc ruszyła ku drzwiom, ale Jarretta już tam nie było. - Jeśli szuka pani Webstera, to poszedł w tamtą stronę poinformował ją jeden z mężczyzn, widząc, jak się rozgląda bezradnie. Wyszła na korytarz. Rzeczywiście, Jarrett stał kilka metrów dalej, opierając się plecami o ścianę. Wyglądał doskonale w swym czarnym smokingu i nieskazitelnie białej koszuli. Naprzeciw niego przystanęła Heather, wystrojona w połyskującą srebrzyście kreację, zdecydowanie

S

za poważną jak dla dziewczyny w jej wieku. Zapewne przekonuje go,

R

aby się w ostatniej chwili wycofał, pomyślała z uśmiechem Kit, patrząc na zdeterminowany wyraz twarzy Heather, która spostrzegłszy ją, oddaliła się.

- Czyżbym przeszkodziła ci w ustalaniu wyniku aukcji? zażartowała. - Bardzo przepraszam, ale chciałam zapytać cię o pewien drobiazg, który nie daje mi cały czas spokoju. Gdzie są te przekąski, które obiecałeś? - Tutaj - odparł z łobuzerskim uśmiechem, wyciągając ku niej niedużą papierową torebkę, z której wydobywał się kuszący zapach. Gdy ją otworzyła, ujrzała maleńkiego grzybka, obłożonego plastrem bekonu, pod nim pizzę o średnicy niewiele większej niż trzy centymetry, a na samym dnie miniaturową zapiekankę z brokułami. - Wspaniałe - mruknęła. - Tylko jeśli zamierzasz nakarmić tym

dwa tysiące gości, to lepiej wyjmij już scyzoryk i zacznij kroić to na kawałki, bo ci czasu zabraknie. - W sali czekają już tysiące takich smakołyków - odparł pogodnie. - Pomyślałem tylko, że nie będzie ci wypadało przepychać się, żeby ich spróbować, więc przyniosłem ci trochę. Napięcie, jakie nagromadziło się w niej w ciągu ostatniego kwadransa, ustąpiło miejsca uldze. Powinna była mu zaufać. Przecież tak naprawdę nie mogła przytoczyć ani jednego przykładu na poparcie twierdzenia, że działał na jej niekorzyść. - Czyżbyś planował spędzić dwa tygodnie na Karaibach w towarzystwie Heather i Colette? - zapytała po chwili.

S

- Skądże znowu! - zaprotestował. - Zresztą byłem tam z nimi

R

nieraz. To miejsce, w którym rodzina Websterów zwykła spotykać się podczas wakacji.

- To one należą do rodziny? - zdumiała się. Czyżby więc Colette była ową tajemniczą siostrą Jarretta, która miała w przeszłości męża - damskiego boksera, pomyślała z niedowierzaniem. - Co ja słyszę? - Uśmiechnął się wesoło. - Czyżbyś była zazdrosna, Kitten? - Wcale nie! - broniła się. - Pytałam z ciekawości. - Akurat! Nie należysz do osób, które marnowałyby czas na zadawanie pytań tak tylko, dla podtrzymania rozmowy. - Objął ją i przycisnął mocno do siebie. - Myślę, że twoje pytanie było związane z tym.

To powiedziawszy, pocałował ją namiętnie, tak że natychmiast ogarnęła ją słodka słabość. Na moment zapomniała o zbliżającej się nieubłaganie aukcji, o tym, że już wkrótce Jarrett wyjedzie w podróż, w której całym sercem pragnęła mu towarzyszyć, a także o tym, iż nie ma dla nich żadnej przyszłości... Nie liczyło się nic, prócz tego, co się w tej chwili między nimi działo, prócz tej czułości i tkliwości, jaką w niej wyzwalała pieszczota jego warg. Poczuła wreszcie, że podniósł głowę. Otworzywszy oczy, jak przez mgłę dojrzała jego czarujący uśmiech. - Zdaje się, że goście już się niecierpliwią - zauważył.

S

- Pójdę zgromadzić nasze baranki ofiarne.

R

To powiedziawszy, odwrócił się i odszedł, jej zaś nie pozostało nic innego, jak zmusić drżące nogi, aby zaniosły ją do sali balowej, gdzie miała przywitać zgromadzonych. Jak we śnie prowadziła na scenę sznur niesłychanie przystojnych i eleganckich bohaterów wieczoru, przysłuchiwała się melodyjnemu głosowi prowadzącego aukcję, obserwowała reakcje publiczności. Rzeczywista wydawała jej się jedynie twarz Jarretta, jego silne dłonie, namiętny pocałunek, kuszący zapach jego wody kolońskiej. Bezbłędnie wykonywała swe obowiązki, towarzyszyła każdemu kawalerowi od jego krzesła do miejsca, w którym stał prowadzący aukcję, a gdy słychać było symboliczne uderzenie młotka, odprowadzała mężczyzn do schodków, po których schodzili, aby zająć swe miejsca w zarezerwowanym specjalnie dla nich sektorze. Zdołała się nawet

przyzwyczaić do ostrego światła reflektorów, tak że nie musiała już zwalczać w sobie chęci zasłonięcia oczu przed ich oślepiającym blaskiem. - Jarrett Webster - zaanonsował licytator. Automatycznie zwróciła się w kierunku tej części sceny, którą zajmowali kawalerowie. Jarrett podniósł się. - Mam nadzieję, że będziesz brała udział w licytacji - szepnął, ujmując jej dłonie. - Jasne, mam przecież aż czternaście dolarów - odparła, po czym odprowadziwszy go na wyznaczone miejsce, stanęła z boku sceny. Miała wrażenie, że wyrwała serce ze swej piersi i rzuciła je do stóp licytatora.

R

S

- Numer trzydzieści siedem - oznajmił tamten. - Dwa tygodnie na prywatnej wyspie pana Webstera na Karaibach. Cena wywoławcza: dwa tysiące dolarów.

Kit skierowała spojrzenie ku widowni. Colette siedziała przy swym stoliku, przybrawszy pełen potępienia wyraz twarzy, Heather zaś starała się naśladować minę matki. Kilka metrów dalej jakaś efektowna brunetka na przemian siadała i wstawała, chcąc w ten sposób zwrócić na siebie uwagę licytatora. Najwyraźniej zależało jej na zdobyciu właśnie tej nagrody. Po drugiej stronie przejścia dostrzegła elegancką kobietę o lśniących kasztanowych włosach, która raz po raz bez słowa unosiła dłoń. Zaś na wprost sceny siedziała blondynka, która przyglądała się całej tej sytuacji z dużym zainteresowaniem i co jakiś czas podnosiła palec. Była to... Susannah! Kit nie mogła uwierzyć

własnym oczom, że jej przyjaciółka próbuje wygrać randkę z Jarrettem! Chwilę później stała już przy jej stoliku. - Sue, co ty robisz?! - zapytała szeptem, szarpiąc ją za ramię. - Nie widzisz? - odparła tamta z olimpijskim wręcz spokojem. Ali i ja pomyślałyśmy, że przydałyby ci się wakacje, więc złożyłyśmy nasze oszczędności i... - Owszem, potrzebuję wakacji, ale nie z nim, tylko z dala od niego! - zaprotestowała Kit. - Nie chcę go! - Kłamczucha - syknęła Susannah, podnosząc dłoń. - Masz rację... - wyszeptała zdruzgotana Kit.

S

Z wahaniem, powoli uniosła drżącą rękę. W tej samej chwili

R

rozległo się stuknięcie młotkiem.

- Sprzedane! - obwieścił uroczystym głosem licytator. Szczęśliwym nabywcą jest pani o kasztanowych włosach, siedząca po mojej prawej stronie. Gratuluję i życzę miłych wrażeń z pobytu na wysepce Paradise!

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Kit opuściła czym prędzej rękę, wiedziała jednak, że Jarrett dostrzegł ten gest. Już sobie wyobrażała, jak się z niej naśmiewał w duchu. Na szczęście moment szaleństwa już minął, mogła znowu trzeźwo myśleć. Wdzięczna była opatrzności, że nie wykupiła tej randki, bo gdyby spędziła z Jarrettem dwa tygodnie na tej cudownej wysepce, do końca życia żałowałaby, że jej szczęście nie mogło trwać dłużej. I tak będziesz do końca życia tego żałować, odezwał się w niej

S

buntowniczy głos. A tak przynajmniej miałabyś co wspominać. Jarrett zszedł po schodkach ze sceny, na której pozostał jedynie

R

prowadzący aukcję, więc Kit pospieszyła, aby podziękować zgromadzonym.

- Mam nadzieję, że dla wszystkich państwa był to udany wieczór. Zapraszamy, aby zostali państwo z nami jeszcze trochę i skorzystali z tej okazji, by poznać bliżej bohaterów wieczoru - zakończyła z uśmiechem. W sali rozbłysły światła, zaś publiczność zaczęła bić brawo. Kit, która najchętniej uciekłaby do domu, zeszła ze sceny, czując się w obowiązku osobiście podziękować jak największej liczbie uczestników aukcji za ich wkład w to szlachetne dzieło. Co bardziej odważni spośród kawalerów opuścili już część sali zarezerwowaną tylko dla nich i udali się na poszukiwanie pań, z

którymi mieli się udać na randki. Z kolei co bardziej rezolutne uczestniczki licytacji przeciskały się przez tłum, aby przedstawić się mężczyznom, o których się starały. Powstał więc taki rozgardiasz, że Kit, chcąc nie chcąc, stanęła w miejscu, nie wiedziała bowiem, do kogo powinna podejść na początku. Odruchowo odszukała wzrokiem Jarretta. Wciąż siedział na swym krześle, opierając łokieć na stole. Wpatrywał się niewidzącym wzrokiem w przestrzeń, sprawiając przy tym wrażenie smutnego, a może nawet nieszczęśliwego. Oczywiście natychmiast skarciła się za tego typu myśli, bo fakt, iż siedział spokojnie, podczas gdy wszyscy wokół niego kręcili się w tę i z powrotem, nie oznaczał jeszcze, że jest on rozczarowany wynikiem aukcji.

R

S

Zdecydowała, że najlepiej będzie, gdy w ogóle zignoruje jego obecność, więc wdała się w rozmowę ze stojącymi nieopodal kawalerami. Nie spostrzegła, że wstał ze swego miejsca, zauważyła go dopiero, gdy znalazł się obok niej.

- Wiesz, Kitten, jeśli chcesz w przyszłości kupować coś na licytacjach, musisz wyćwiczyć najpierw refleks - poradził. - A kto powiedział, że zamierzam cokolwiek kupować na aukcjach? - zapytała, uśmiechając się do jednej z uczestniczek licytacji. - Może się mylę, ale gotów jestem przysiąc, że widziałem, jak podniosłaś rękę dokładnie w chwili, gdy licytator opuścił młotek. - Ach, o to ci chodzi? - Starała się, aby jej głos brzmiał nonszalancko. - Wiedziałam, że będzie ci przykro, jeśli w ogóle nie wezmę udziału w aukcji, więc zgłosiłam się, żeby sprawić ci

przyjemność. - Jaka szkoda, że to nie ty wygrałaś. Moglibyśmy się tak dobrze bawić... - stwierdził cichym, kuszącym głosem. Kit czuła, jak po jej plecach przebiegł dreszczyk na myśl o tym, jak cudownie byłoby spędzić z nim dwa tygodnie na rajskiej wysepce. - Nie martw się, jeśli szczęście ci dopisze, będziesz miał tak sympatyczne towarzystwo, że szybko o mnie zapomnisz - odparła, próbując ukryć drżenie głosu. - Naprawdę miałem nadzieję, że to będziesz ty, Kitten - wyznał niespodziewanie z taką szczerością, że jej serce zamarło na moment. Czy to możliwe, aby naprawdę tak sądził? Bała się uwierzyć we

S

własne szczęście. Zresztą i tak Jarrett zobowiązany był odbyć tę podróż

R

z ową piękną kobietą o kasztanowych włosach. Jeśli jednak po powrocie nie zmieni zdania... Nie śmiała chować w sercu nadziei, że może jest dla nich jakaś szansa.

- Może jeśli ładnie poprosisz tę panią, zgodzi się odsprzedać ci swą wygraną? - zasugerował, jak gdyby czytał w jej myślach. - Sam ją najpierw zapytaj. Moja oferta nie uległa zmianie, jestem w stanie zapłacić czternaście dolarów - przypomniała, uśmiechając się blado. - I siedemdziesiąt trzy centy - przypomniał. - Zobaczymy, czy to wystarczy. To powiedziawszy, powolnym krokiem ruszył w kierunku przejścia, znajdującego się na środku sali. Kit pokręciła z rezygnacją głową, po czym odwróciła się ku

grupce kawalerów, którzy jako ostatni nie opuścili jeszcze sektora, zarezerwowanego dla nich. - Jeszcze musimy przeżyć część nieoficjalną - dobiegł ją niezadowolony głos jednego z nich. - A ja sądziłem, że randka w ciemno to najgorsza rzecz, jaka może mi się przytrafić. - Hej, nie było tak źle - pocieszył go stojący obok kolega. Nawet się cieszę, że Webster zmusił mnie, żebym się zgłosił. - Och, bo ty nie masz co narzekać. - Szturchnął go inny. Widziałem babki, które się o ciebie starały. Ja to dopiero mam się czym martwić. Niech ja tylko dorwę tego Webstera! Gdyby nie jego szantaż, za żadne skarby świata bym się tu nie zjawił.

S

Kit nie mogła uwierzyć własnym uszom. Jarrett szantażował

R

swych kolegów i przymuszał ich, aby wzięli udział w aukcji? A więc nie wierzył, że sama jest w stanie osiągnąć sukces, co znaczyło, że tak naprawdę nie dał jej szansy zadośćuczynienia za fiasko, jakim zakończył się pokaz mody. Nie pozwolił jej udowodnić, że stać ją na zorganizowanie aukcji, która przyniosłaby znaczny dochód. Teraz nagle przestało ją dziwić, że ni z tego, ni z owego tak wielu kawalerów domagało się, aby umieściła ich na liście biorących udział w aukcji. Jarrett ich do tego zmusił. Niewątpliwie zadbał również o to, aby bilety zostały co do jednego wyprzedane. Tak więc to jemu należało przypisywać sukces, jaki odnieśli tego wieczoru, ona najwyraźniej nie przyłożyła do niego ręki, choć jeszcze przed godziną wydawało jej się, iż było inaczej. I pomyśleć, że tak długo obawiała się aktu sabotażu ze strony Jarretta, a tymczasem dopiął on swego,

uciekając się do podstępu, dzięki któremu całkowicie uśpił jej czujność. Działając za jej plecami, pozbawił ją wiarygodności oraz wszelkich zasług, jakie mogłaby sobie przypisać w związku z sukcesem tej kampanii. - Kitten - odezwał się Jarrett, stając za nią. - Chciałbym, żebyś poznała Nancy. Powiedziałem jej, że żałujesz, iż to nie ty pojedziesz ze mną na Karaiby, ale obawiam się, że nie jest specjalnie skłonna do negocjacji. Kit nawet nie raczyła spojrzeć na stojącą u jego boku kobietę. - Oszukałeś mnie! - wycedziła przez zaciśnięte zęby. - Słucham? - W jego głosie pobrzmiewało niepomierne zdumienie.

R

S

- Nie grałeś ze mną w otwarte karty, Jarrett! Nie dałeś mi szansy, żebym mogła udowodnić, że jestem profesjonalistką. - Czy mogłabyś mi wyjaśnić, co masz na myśli? - poprosił, nie tracąc ani na moment spokoju.

- Chodzi mi o twoją rzekomą pomoc. Może uważasz, że powinnam być ci wdzięczna, ale nie jestem. Gdybyś był ze mną szczery, na pewno przyjęłabym z wdzięcznością twoją gotowość zaangażowania się w przygotowania, ale nie, ty musiałeś robić to za moimi plecami... - Urwała, za wszelką cenę chcąc nie dopuścić, aby z jej oczu popłynęły łzy. - Dlaczego...? - Ależ, Kitten... - Nigdy więcej nie nazywaj mnie w ten sposób - przerwała mu ostro. - A najlepiej będzie, gdy raz na zawsze dasz mi święty spokój! -

Przeniosła spojrzenie na Nancy. - Gratuluję! - powiedziała gorzkim głosem. - Mam nadzieję, że spędzi pani cudowne chwile na Karaibach. Cieszę się, że nie chciała pani odsprzedać mi swej wygranej, bo wolałabym wylądować na rok w więzieniu, niż spędzić dwa tygodnie na jednej wyspie z tym typem! Po dokonaniu ostatecznego bilansu, Kit ze zdumieniem stwierdziła, iż uzyskany z aukcji dochód kilkakrotnie przekroczył sumę, jaką zobowiązała się zgromadzić. Był to tym większy sukces, iż organizacja tego przedsięwzięcia zajęła jej zaledwie trzy tygodnie. W innych okolicznościach byłaby z siebie zapewne niesłychanie dumna,

S

jednak teraz nie umiała się cieszyć. Mimo wszystko nie żałowała

R

jednak, że powiedziała Jarrettowi kilka słów prawdy, wciąż bowiem uważała, iż fakt, że działał za jej plecami, był niewybaczalny. Postanowiwszy definitywnie zakończyć ten rozdział swego życia, zrobiła w swym gabinecie generalne porządki. Przez ostatnie dni na biurku nagromadziła się niewyobrażalna wręcz ilość papierów, rysunków, notatek i Bóg wie jeszcze czego, co nie było takie dziwne, zważywszy, że brakowało jej czasu na dużo ważniejsze czynności niż sprzątanie. Pozbywszy się sterty papierów, uprzątnęła szufladę, w której natknęła się na jeszcze jedną strzałkę i odruchowo zamierzyła się, by rzucić nią w tarczę, ale gdy zobaczyła uśmiechniętą twarz Jarretta, spoglądającą na nią ze zdjęcia, opuściła rękę. Mimo że nadal była na niego wściekła, nie mogła tego zrobić. Wyjęła więc ostrożnie pozostałe strzałki, tkwiące gdzieś w okolicy jego serca, po czym zdjęła

fotografię i schowała na samo dno najniższej szuflady biurka. Kto wie, może przyjdzie kiedyś czas, że ją oprawię i postawię na półce, pomyślała ze smutkiem. Powodowana impulsem, sięgnęła po słuchawkę i wybrała numer jego prywatnego telefonu. Gdy usłyszała głos sekretarki, poczuła się tak rozczarowana, że z trudem panowała nad napływającymi do oczu łzami. - Mówi Kit Deevers, dzwonię do pana Webstera - oznajmiła. - Przykro mi, ale pan Webster nie może w tej chwili podejść do telefonu - odparła sekretarka chłodnym, rzeczowym tonem. Kit nie zdziwiłaby się, gdyby Jarrett był nieosiągalny tylko i

S

wyłącznie dla niej. Chociaż z drugiej strony, nie była chyba dla niego

R

aż tak ważna, żeby miał sobie zadawać tyle trudu, by jej unikać. - Podsumowałam już zyski z aukcji kawalerów - poinformowała Kit. - Zanim wypiszę czek, chciałabym wiedzieć, na kogo mam go wystawić.

- Przekażę tę wiadomość panu Websterowi, gdy tylko będzie to możliwe. Podziękowawszy, Kit odłożyła słuchawkę i nie chcąc zastanawiać się, czym to Jarrett jest tak zajęty, że nie odbiera telefonów, rzuciła się w wir pracy. Nie udało jej się jednak całkowicie wymazać go z pamięci, gdyż kiedy parę godzin później zadźwięczał na jej biurku telefon, natychmiast pomyślała, że to może on. - Przez cały dzień byłaś tak zajęta, że pomyślałam, iż powinnam ci przypomnieć - oznajmiła Rita.

- O czym? - zapytała Kit, starając się ukryć rozczarowanie. - O tym, że o czwartej masz spotkanie z klientami. Tymi od infolinii dla dziecięcych ofiar przemocy - uściśliła. - Rzeczywiście, na śmierć o tym zapomniałam. Kochana jesteś, Rito! - Jeszcze jedno, dzwoniła sekretarka pana Webstera. Zostawiła nazwę jakiejś fundacji. Powiedziała, że będziesz wiedziała, o co chodzi. Sekretarka. A więc nie pofatygował się nawet, żeby samemu do niej zatelefonować. Widać tyle była dla niego warta. Cóż, jedyne, co jej pozostało, to pogodzić się z tym stanem rzeczy. Że też w ogóle była na

S

tyle naiwna, by mieć nadzieję, iż Jarrett uzna, że należą jej się

R

przeprosiny bądź przynajmniej jakieś wyjaśnienie. Zakończywszy spotkanie z klientami, którzy nie szczędzili jej pochwał na temat projektu kampanii informacyjnej, jaki im zaprezentowała, wolnym krokiem podeszła do samochodu, rozważając, czy powinna wrócić do biura, czy może dać już sobie tego dnia spokój z pracą. Doszedłszy do wniosku, że jednak należy jej się trochę odpoczynku, zaczęła się zastanawiać, co zrobić z wolnym wieczorem. Pierwszym, który miała spędzić samotnie, a nie w towarzystwie Jarretta. Kluczyki od samochodu ześliznęły się na samo dno jej torby, która pełna była różnorakich drobiazgów, jakie nagromadziły się tam w ciągu ostatnich trzech tygodni, więc by móc wsiąść do auta, zmuszona była wysypać niemal wszystko na maskę. Proszę, oto zajęcie, które

pochłonie przynajmniej pół wieczoru, pomyślała z ulgą. Nigdy nie była w stanie zrozumieć, w jaki sposób wszystkie te szpargały znalazły się w jej torbie. Wśród sterty przedziwnych rzeczy odnalazła beżową brokatową kosmetyczkę, którą wręczyła jej modelka w sklepie Milady Lingerie. Nie mogła uwierzyć, że było to tak niedawno, zdawało jej się, że wieki minęły od owego pamiętnego wieczoru. Przez chwilę trzymała kosmetyczkę nad blaszanym pojemnikiem na śmieci, w końcu jednak rozmyśliła się i wsunęła ją do kieszeni kurtki. Wiedziała, że postępuje nierozsądnie, marząc, iż wizyta w sklepie pomoże jej zapomnieć o przykrych wydarzeniach minionej soboty, ale nie mogła się powstrzymać, by nie odwiedzić podmiejskiego centrum handlowego.

R

S

Manekin, stojący w witrynie sklepu, ubrany był już nie w koronkowy gorset, lecz w jedwabną koszulkę nocną barwy lawendy, ozdobioną kunsztowną koronką, niewątpliwie ręcznej roboty. Po chwili wahania weszła do sklepu. Wewnątrz nie było żywego ducha. Rozejrzała się dookoła. Podobnie jak w dniu pokazu, nie widać tam było ani jednego wieszaka ze strojami, co skłoniło Kit do zastanowienia się, jakim cudem sklepy Milady Lingerie przynosiły jakiekolwiek zyski, skoro potencjalne klientki nie miały okazji obejrzeć kolekcji. - Dzień dobry - powitała ją z uśmiechem młoda kobieta, która wyszła z zaplecza. - Czym mogę pani dziś służyć? - Nie wiem... - Kit zaczęła nieśmiało, po czym zerknęła w stronę drzwi. - Mam zniżkowy kupon, ale nie jestem pewna...

- Więc na razie chciała się pani tylko zorientować? - domyśliła się sprzedawczyni. - Zapraszam panią do przymierzalni. Najpierw panią zmierzymy, a potem zdecydujemy, w czym byłoby pani najbardziej do twarzy. Zanim zdążyła się obejrzeć, stała w samej bieliźnie na środku pomieszczenia, które bardziej przypominało elegancki buduar niż klitkę, którą w większości sklepów nazywano przymierzalnią. - Ma pani doskonałą sylwetkę - pochwaliła sprzedawczyni. Właściwie wszystkie stroje z naszej kolekcji będą prezentowały się na pani wyjątkowo dobrze. Jeśli chodzi o kolor, to proponowałabym brzoskwiniowy, kremowy oraz seledynowy. Przepraszam na moment,

S

zaraz przyniosę coś, co powinno przypaść pani do gustu.

R

Chwilę później wróciła, niosąc jedwabny komplecik - koronkowe figi, satynową koszulkę oraz narzutkę delikatną jak mgiełka. Gdy Kit wszystko to po kolei przymierzyła, pozachwycała się każdą sztuką z osobna, sprzedawczyni ponownie zniknęła, by wrócić z kolejnym naręczem jedwabiu, satyny i innych kosztownych tkanin, co zmusiło Kit do zrewidowania poglądów na temat sposobu, w jaki działał sklep Milady Lingerie. Jeśli każda kobieta, która doń wchodziła, znajdowała się w takiej rozterce, co wybrać, to Jarrett musiał na tym zarabiać rzeczywiście imponujące sumy. - Ale ja naprawdę nie mogę kupić tego wszystkiego - jęknęła. - Ależ to całkowicie naturalne - zapewniła ze śmiechem sprzedawczyni. - Sporządzimy listę rzeczy, które się pani podobały, tak że pani ukochany będzie mógł kupić u nas dla pani prezent urodzinowy

bądź gwiazdkowy. Problem w tym, że mój ukochany na pewno nie będzie mi robił prezentów, pomyślała z rozpaczą Kit. Wreszcie zdecydowała się na jedwabny komplet barwy kości słoniowej, składający się z haftowanej koszulki oraz ozdobionych podobnym haftem majteczek. Wybrała go, bo najbardziej chyba przypominał ów koronkowy strój, jaki Jarrett miał dla niej zaprojektować. Chociaż może w końcu wybrałby czarny aksamit, kto wie? Niosąc beżowe pudełko, obwiązane kremową kokardą, weszła do głównego pomieszczenia i... spostrzegła siedzącego tam Jarretta.

S

- Witaj - powiedział, podnosząc się ze swego miejsca na

R

usytuowanej obok kominka kanapie. - Czy znalazłaś coś, co przypadło ci do gustu?

Poczuła, jak na jej policzki wypływa rumieniec. Miała ochotę minąć go bez słowa, ale nogi odmówiły jej posłuszeństwa. - Owszem - odparła wreszcie, cudem wydobywając z siebie głos. - Pomyślałam, że rzeczywiście szkoda byłoby zmarnować kupon rabatowy. - Nie zgodzisz się pewnie zaprezentować mi tego, co kupiłaś? zapytał. - Wiesz, w pewnym sensie można by powiedzieć, że częściowo za to zapłaciłem, bo w końcu ten kupon dostałaś ode mnie. - Och, nie udawaj, że cię na to nie stać! - odparowała. - Poza tym mówiłam ci już, że nigdy w życiu nie zamierzam być twoją modelką. - Mówiłaś, że nie wystąpiłabyś w mojej reklamie - przypomniał. -

Ja miałem na myśli coś zupełnie innego. - Daj spokój, Jarrett - żachnęła się. - Jeśli sądzisz, że mnie ugłaskasz pięknymi słówkami, to jesteś w błędzie. Czemu działałeś za moimi plecami? Żebyś mimo wszystko mógł opowiadać o niekompetencji właścicielek Tryad? - Urwała, chcąc zapanować nad drżeniem głosu. - O tym, jak wzięłam na siebie sukces, którego autorką nie byłam ja, ale ty...? - A więc to cię tak zdenerwowało? - Wyglądał na autentycznie zdumionego. - Nie to, że w ogóle coś robiłem, ale fakt, że utrzymywałem to w tajemnicy? - Domyślnością to ty nie grzeszysz - mruknęła. - Przez ciebie zrobiłam z siebie idiotkę.

R

S

- Daj spokój, Kit - poprosił łagodnym głosem. - Nie zrobiłaś z siebie żadnej idiotki. Miałem nadzieję, że po upływie paru dni uspokoisz się trochę i zechcesz wysłuchać moich racji - dodał ze smutkiem, widząc jej zaciętą minę.

- Mów, jeśli chcesz. - Wzruszyła ramionami. Popatrzył na nią uważnie, jak gdyby rozważał, czy rzeczywiście gotowa jest go wysłuchać. - Byłem wściekły, że tamten pokaz mody okazał się kompletnym niewypałem - zaczął. - I wysiłek wielu ludzi, i hojne datki osób wrażliwych na ludzkie nieszczęście zostały zmarnowane. Kit była tego samego zdania, więc kiwnęła głową dla poparcia jego słów. - Wszyscy organizatorzy zrzucili winę na ciebie. Najgłośniej

mówiły o tym Colette i Heather, a że przyzwyczaiłem się, iż należy wierzyć mniej więcej w jedną dziesiątą tego, co opowiadają, postanowiłem cię wypróbować. Poszedłem do Tryad, żeby sprawdzić, czy jesteś taką szczwaną lisicą, za jaką cię uważali tamci ludzie, czy może po prostu okoliczności sprzysięgły się przeciwko tobie. Pamiętasz może, że nie byłaś wtedy dla mnie nadmiernie uprzejma? - Nawet nie zaproponowałam ci, żebyś usiadł - przypomniała sobie zawstydzona. - Właśnie. Potraktowałaś mnie wyjątkowo chłodno i nieuprzejmie, więc zdenerwowałem się i rzuciłem ci wyzwanie. Pomyślałem, że jeśli odniesiesz sukces, będzie to z pożytkiem dla

S

szlachetnego celu, zaś jeśli będziesz próbowała wywinąć jakiś numer,

R

da mi to podstawy, aby cię rzeczywiście zrujnować. Postawiłem ultimatum, a ty zrobiłaś dwie naprawdę dziwne rzeczy. - Tylko dwie? - zdziwiła się, bo o ile ją pamięć nie myliła, było tego dużo więcej.

- Po pierwsze, nie martwiłaś się o własną skórę, ale o swe przyjaciółki, co zupełnie nie pasowało mi do wizerunku chłodnej, wyrachowanej kobiety, jaką rzekomo byłaś. Po drugie, parę dni później zwołałaś konferencję prasową, podczas której rzuciłaś mi wyzwanie. Byłem zaskoczony, zafascynował mnie twój upór i determinacja, by „nie dopuścić, abym zrujnował twe wspólniczki. Zaangażowałaś się w ogromne przedsięwzięcie, co wzbudziło mój podziw dla ciebie. - Szkoda, że nie powiedziałeś mi tego wtedy - zauważyła. - Prawda? Oszczędziłoby to wielu kłopotów - zgodził się. -

Wciąż jednak nie wiedziałem, dlaczego to w ogóle robisz. Czy z powodu mojej groźby, czy może kryło się za tym coś zupełnie innego? Powtarzałem sobie, że to, iż nie wykręciłaś jeszcze żadnego szwindlu, nie oznacza jeszcze, że nie jesteś do tego zdolna. - Więc obserwowałeś? - podsunęła. - Tak, i zacząłem działać na własną rękę. - Ale dlaczego? Dla dobra sprawy, czy żebym poczuła, że suma jest już tak duża, iż mogę pokusić się o uszczknięcie jej części? - Na początku głównie z tego drugiego powodu - przyznał. - Ale potem dlatego, że chciałem, abyś odniosła sukces. - Powinieneś był mnie o tym poinformować - stwierdziła z wyrzutem.

R

S

- Masz rację, ale wtedy nie wydawało mi się to takie istotne. Chciałem się po prostu dowiedzieć, czy tak naprawdę jesteś chłodną, pewną siebie profesjonalistką, która nie traci panowania nad sytuacją, czy może roztrzepaną kobietką, nie potrafiącą odróżnić, gdzie jest przód, a gdzie tył bluzki. - Och, nie dokuczaj mi już - poprosiła nieśmiało. - Nigdy nie udawałam, że mogłabym stanowić jakąkolwiek konkurencję dla tych twoich modelek. Jarrett obrzucił ją uważnym spojrzeniem. - Nie wiesz, że jesteś olśniewająco piękna? - zapytał szalenie poważnie. Kit zadrżała z wrażenia. Obawiała się jednak, że mimo wszystko nie mówił poważnie, więc postanowiła obrócić to w żart.

- Jeśli jeszcze raz powiesz coś o moich łopatkach... - zaczęła. - Owszem, są może kobiety o bardziej doskonałej figurze czy bardziej regularnych rysach twarzy, ale ty jesteś wyjątkowa i nic ci tego nie zdoła odebrać - ciągnął. - A najpiękniejsze jest w tobie to, że zupełnie nie jesteś świadoma swego uroku. W pewnym momencie odkryłem, że wbrew mej woli zaczęło mi na tobie zależeć. Tylko że... ile razy zaczynałem mówić poważnie, ty albo się jakoś odcinałaś, albo obracałaś wszystko w żart. Kiedy wreszcie zaproponowałem ci dwa tygodnie na Karaibach, zareagowałaś, jak gdyby nic cię to nie obeszło. W jego głosie wyraźnie słychać było ból, który sprawił, że Kit natychmiast wybaczyła mu to, co zrobił. Teraz gotowa była przyjąć to,

S

co jej oferował, uczucie, którego nie nazywał wprawdzie miłością, ale

R

w końcu nie słowa były tu najważniejsze.

- Obeszło mnie, i to bardzo - wyznała cicho. W jednej sekundzie Jarrett znalazł się przy niej. Ujął jej twarz w dłonie i na długą chwilę zatopił spojrzenie w jej oczach. Potem pocałował ją tak, jak gdyby pocałunkiem tym chciał opowiedzieć o wszystkich uczuciach, jakie przepełniały jego serce. Kit nie mogła uwierzyć swemu szczęściu. Oto pokonali przeszkody, jakie ich dzieliły, wyjaśnili nieporozumienia, przed nimi zaś rysowała się prosta droga, droga miłości i zaufania. Wszystko od tej chwili miało być już dobrze. Nagle przypomniała sobie o czymś, co ją ponownie zasmuciło. - Ale to z Nancy wybierzesz się na Karaiby, nie ze mną przypomniała, otworzywszy oczy.

- Rzeczywiście, jest to pewien problem - przyznał z ociąganiem. Czy masz coś przeciwko temu? - Tak - odparła stanowczo. - To dobrze - ucieszył się. - Kocham cię, Kit - szepnął, przytulając ją mocno. - Ja ciebie też - spontanicznie wyznała, po czym jego wargi ponownie znalazły jej usta. - Czy to przypadkiem wpadłeś dziś do tego sklepu? - zapytała po dłuższej chwili. - Wiesz, Kitten, masz bardzo niedobry zwyczaj rozmyślania o przeróżnych rzeczach, podczas kiedy ja staram się jak mogę zacałować

S

cię do utraty tchu - stwierdził z przyganą w głosie.

R

- Pewnie znaczy to, że potrzebujesz nieco więcej praktyki. Uśmiechnęła się zawadiacko.

- Z przyjemnością - mruknął, przyciskając ją mocniej do siebie. - Może jednak w międzyczasie odpowiesz na moje pytanie zasugerowała. - Oczywiście, że nie znalazłem się tu przypadkiem. Otrzymałem wiadomość, że tu jesteś. - Rozumiem, że masz na swoje usługi bardzo sprawnie działający wywiad. Muszę powiedzieć, że jestem rozczarowana, bo sądziłam, że wszystkich klientów obsługuje się tu równie troskliwie. - Robimy, co możemy, ale ty rzeczywiście zostałaś potraktowana wyjątkowo - zgodził się, po czym wypuściwszy ją z objęć, zerknął ku zapleczu i przywołał kogoś ruchem dłoni. - Zdaje się, że nie zostałyście

jeszcze sobie przedstawione. Kitten, czy pamiętasz Nancy? Do pomieszczenia, w którym się znajdowali, weszła rudowłosa piękność. Gdy podeszła bliżej, Jarrett objął ją ramieniem. - Nancy jest kierowniczką tego sklepu? - zapytała Kit, nie wierząc własnym oczom. - Owszem, a przede wszystkim moją siostrą - odparł z dumą. Nancy z uśmiechem wyciągnęła ku niej rękę. - Cieszę się, że się dogadaliście, bo chociaż uwielbiam Karaiby, to nie chciałabym spędzić z moim bratem dwóch tygodni na maleńkiej wysepce - oświadczyła ze śmiechem. Kit przypuszczała wprawdzie, że wiadomość o pobycie siostry

S

Jarretta w Europie jest nieprawdziwa, ale nie sądziła, że Nancy kieruje jednym ze sklepów brata.

R

- Jest niesamowita - przyznała, gdy jego siostra wróciła na zaplecze.

- Prawda? - zgodził się. - Pomyśl tylko, na co się narażała, przychodząc na aukcję, na której spotkała się cała śmietanka towarzyska Chicago. Wykupiła mnie, abyśmy mieli szansę wybrać się w tę podróż razem, tylko ty i ja. Wyjdź za mnie, Kit - poprosił drżącym z emocji głosem. - Mówisz poważnie? - Jak najbardziej - zapewnił solennie. - Początkowo wydawało mi się, że przelotny romans w zupełności mi wystarczy, ale przekonałem się, że to coś dużo poważniejszego, bo na całe życie. - To dobrze, bo ja też mam przeczucie, że nigdy się tobą nie

zdołam nacieszyć - wyznała, po czym przyciągnęła ku sobie jego twarz, tak by pocałunkiem wyrazić to, na co nie umiała w tej chwili znaleźć słów.

R

S