Michele Bardsley_Diary of a Demon Hunter 03_Death Unsung

Strona

1

„ Nieszczęśnik, całkowicie skupiony na sobie, Żyjący, utraciwszy cały szacunek i renomę, I, umierający podwójnie, opada w dół, Nikczemnik prosto w kurz, Niezmienny, niehonorowy i niedoceniony…” Fragment poematu „Pieśń ostatniego minstrela” Sir. Waltera Scotta.

Z pamiętnika Maggie Mortis.

Minęły dwa tygodnie od chwili, gdy udaremniłam ostatnią próbę zabicia mnie przez Magnusa. Draymore nadal mi nie wybaczył, ale zwróciłam już uwagę – kilka razy, muszę dodać, – że nie byłam jedyną osobą, która posiadła jego wampirzy tyłek. Przestał odpowiadać na moje telefony. Nie zdziwiłabym się gdyby postanowił zostać w Europie przez następny wiek albo dwa. Argh!! Nienawidzę tego popieprzonego Magnusa. Jak tylko

poznam sekret jak zabijać demony, zamiast po prostu łapać w pułapkę ich śmierdzące tyłki, jest pierwszy w kolejności. Potem zniszczę Abatu. Oooch, nie mogę się doczekać, by zabić tego sukinsyna. Teraz odkąd mam Auren, zwaną też Hellion czyli wygadanego

Strona

2

kociaka, Abatu powinien podwoić wysiłki, by nas zabić. Ale tego nie

robi. Na froncie walczących z demonami jest zbyt cicho. Już prawie wcale nie trzaskam na miazgę żadnego łuskowatego dupka, a to daje mi dużo czasu na pogłębianie kontaktów z moimi dziwacznymi krewnymi. Auren jest tak jakby moją siostrą.. chociaż nie znalazłam nic w dziennikach ojca lub archiwach naszej rodziny, co wskazywałoby, że rodzina Mortisów pochodzi od Abatu. Pozostałe dwie osoby w naszej dziwnej małej rodzinie to Sarah, moja była asystentka i jej pół-demonie bambino, Margie. Mieszkają w schronie przez cały czas. Staję się niezła w trzymaniu tej małej pomarszczonej, różowej rzeczy, ale naprawdę powinniście uważać, kiedy jej się odbija. Z ust strzelają wtedy płomienie. Dzięki Bogini, że mam krótkie włosy bo miałabym je już teraz całe spalone. W naszym domowym gniazdku brakuje jednego cennego elementu. Mój kochanek... przyjaciel... Strażnik... Raphael nie powrócił. Jeśli

Wysoka

Rada

Otherworldu

postąpi

zgodnie

ze

swoim

widzimisie, nigdy do mnie nie wróci. Minęło sześć długich miesięcy. Wszystkie próby uzyskania od

Meeleny informacji ujawniającej

miejsce jego pobytu nie udały się. Nie chce nawet powiedzieć mi czy Raphael jest żywy czy martwy. Przez długi czas, myślałam, że walczyłam po stronie dobrych chłopców. Ale nie jestem tak pewna czy Wysoka Rada Otherworldu rozumie „dobrych chłopców”” w ten sam sposób, co ja. Może nie są pozbawionymi serca, żądnymi władzy,

Strona

3

obrzydliwymi cymbałami jak Abatu i jego załoga, ale nadal są

popieprzeni. Zobowiązują pół-demony do świadczenia niewolniczych usług- zmuszają je do wypełniania za nich brudnej roboty w Piekle. Wiecie co? Naprawdę wcale nie obchodzą mnie cele Wysokiej Rady lub ich przygotowania do wojny. Wszystko, czego chcę... czego potrzebuję... (innego niż głowa Abatu na włóczni) to Raphael.

Strona

4

Oh, Rafe. Gdzie jesteś, dziecinko?

…

- Cukrowe ciasteczka, kochanie? Maggie spojrzała do góry, oczami zaczerwionymi od czytania kolejnego z dzienników ojca, i zobaczyła panią Pottersworth częstującą ja talerzem lukrowanych cukrowych ciasteczek. Wyciągając jedno ze sterty, wpatrzyła się w wyciśniętą w nim, dużą żółtą szczęśliwą buźkę. - Nie musisz gotować, - powiedziała Maggie. Wgryzła się w ciepły, wilgotny, wysokowęglowodanowy poczęstunek, upewniając się, że najpierw zjadła ohydny uśmiech. Hellion mruczała chropowato na jej kolanach. Demonica łypnęła jednym żółtym okiem, po czym, nie znalazłszy nic interesującego, zamknęła je i powróciła do swojej drzemki. - Oh, sprawia mi to przyjemność. Nie miałam komu gotować od śmierci Maurice’a, - powiedziała, lirycznie elficko zabarwiając słowa. Okrągłe niebieskie oczy starszej damy iskrzyły się wesoło. – Układanie dokumentów skończone, korespondencja wysłana e-mailem, a nawet miałam czas, by przelecieć odkurzaczem po gabinecie. Potrzebujesz czegoś jeszcze? Pani Pottersworth rozejrzała się po bibliotece, zawierającej od podłogi do sufitu regały upchane książkami, tak jakby mogła zaoferować wycieranie kurzów. To był ulubiony pokój Maggie. Perskie dywany pokrywały betonową podłogę, ogień trzaskał wesoło w marmurowym kominku, a pluszowe krzesła i mała dwuosobowa sofa oferowały wygodne miejsca na długie godziny pracy. - Nie zasługujemy na ciebie, - powiedziała Maggie. Pani Pottersworth pojawiła się dzień po tym jak Sarah urodziła Margie. Miała ona nienaganne

Strona

5

referencje – była portierką Jedenastego Oddziału Magii i Nauki przez ponad 300

lat i wiedziała jak zacerować prawie wszystko. Dodatkowo, mogła przyszykować paskudne magiczne zaklęcia, rzucać sztyletami i upiec najlepsze w historii cukrowe ciasteczka. Mając do pogodzenia dziecko, rozpieszczonego kociaka, nową matkę, zagubionego chłopaka, bitwę w Piekle i kłótnie z szefem, Maggie przyjęła do pracy na miejsce przypominającą babcię kobietę. Co jeśli pani Pottersworth wydawała się zbyt dobra by mogła być prawdziwa? Wysoki Mistrz w Jedenastym Oddziale

Magii

i

Nauki

praktycznie

mianował

kobietę

na

Jedenasty

odpowiednik świętości. Skoro jest taka świetna, dlaczego nadal nie jest Twoją portierką? spytała Maggie Ponieważ chciała żyć w świecie ludzi, powiedział Wysoki Mistrz. Sądzę, że szuka kolejnego męża. Lubi poślubiać ludzi. Widocznie tak. Ponieważ Maurice był mężulkiem numer siedemnaście. - Mam zamiar iść na kolację, kochanie, - powiedziała pani Pottersworth, Mogę późno wrócić. Potrzeba czegoś, gdy mnie nie będzie? Maggie wzięła talerz od pani Pottersworth i uśmiechnęła się szeroko. - Gdzie tam. Jest idealnie. * - Nie - Sarah, daj spokój. Chłopak chodzi bez celu na zewnątrz od dnia, kiedy przyniosłaś do domu Margie. Usiadły przy długim metalowym stole w laboratorium. Wszystko było srebrne, lśniące i nowoczesne. Pachniało świeżym malowaniem i siarką. Podczas gdy Maggie umieszczała skończone próbki w niezwykłym bolesnym więzieniu, który zrobiła dla Magnusa, Sarah rozlewała do szklanych baniek święconą wodę. Kule rozbijały się przy uderzeniu. Demony nienawidziły

Strona

6

wszelkich błogosławionych przedmiotów, ale najbardziej święconej wody.

Margie została owinięta w różowy temblak-nosidełko przy swojej matce. Spała spokojnie. Niemowlę było takie piękne – nawet z tymi dwoma różowymi grudkami sterczącymi z jej blond włosów. Poza rogami i jej zdolnością wionięcia ogniem, wyglądała jak typowe ludzkie dzieciątko. - Nie wydaje się taki zły, - powiedziała Maggie. Nie mogła uwierzyć, że broniła pieprzonego demona. Życie było łatwiejsze, kiedy po prostu skopywała ich tyłki i więziła w pryzmatach. Ale nieeee... teraz, żyła z nimi. Tuląc je, na miłość Bogini. To, dlatego, że straciłam moje ostrze czy mój rozum? Lub może to dlatego, że również jestem demonem i czuję się swobodnie wśród moich braci? - Nie chcę widzieć Eltara, - powiedziała Sarah. – Ma masę innych kobiet i dzieci do odwiedzenia. Prawdopodobnie ma sto żon i konkubin. Nie potrzebuje ani mnie ani Margie. Maggie znała brzmienie tęsknoty i zmiażdżonych nadziei. Przylgnęły do słów Sarah. Chciała Eltara. Eltar chciał Sarah. W czym problem? - Dwa tygodnie to długi czas by włóczyć się na zewnątrz naszej bramy i robienie na ciebie księżycowych-oczu za każdym razem, gdy otrzymujesz meila. Maggie otoczyła przezroczysty pryzmat srebrną szmatką i schowała go do sakiewki przy pasie z bronią. - Otworzę bramę i posłucham jego kłamstw w dniu, kiedy zamarznie piekło, - powiedziała Sarah. Skończyła napełniać ostatnią szklaną bańkę. Podała wypełnioną tackę do Maggie, która złożyła ją na półce znajdującej się za nią. – Widziałaś poranną gazetę? - Niiiee - Znaleziono kolejną parę męskich nóg na chodniku w centrum miasta. Maggie przestała przestawiać zawartości półki i odwróciła się. - Co? - W zeszłym tygodniu, ten barista ze Starbucks’a znalazł parę męskich nóg około pięć stóp od wejścia do sklepu. Jedynie część poniżej kolan. Wciąż miały na sobie parę sandałów. – Sarah potrząsnęła głową, z ponurym

Strona

7

rozbawieniem – Zeszłej nocy, ta dama wysiada z śródmiejskiego autobusu i

zauważa parę butów. Kiedy podchodzi, widzi dwie połowy nóg, nadal noszące dockersy i wyjściowe pantofle. - To naprawdę dziwne. - Oh, nie. Teraz najlepsze. Lekarz sądowy twierdzi, że na obydwu częściach są ogromne ślady po ugryzieniu. Mówi, że to tak, jakby ten chłopak wpadł na mięsożernego dinozaura. Coś na tyle wielkiego i znaczącego, takiego co schyliło się i ugryzło. - Dziwaczne, - wymamrotała Maggie, - Powiedziałabym, że to demon, ale nie znam żadnego, który zabijałby w ten sposób. Oni lubią torturować ludzi. Zazwyczaj traktują ich jak przekąskę, podczas gdy ci ciągle żyją. Całe te krzyki – to tak jakby muzyka do obiadku dla tych gości. Hm. Chciałoby Ci się zbadać dla mnie tą sprawę? - Pewnie, - powiedziała Sarah. Wstała ze swojego stołka, kołysząc nosidełko. – Hej, czy pani Pottersworth zrobiła więcej ciasteczek?

Tłumaczenie- ptaszynka

Strona

8

Beta- Filipina

…

- Jak mnie znalazłeś?- Spytała Maggie, gdy zmaterializował się przed nią Raphael. - Zawsze cię odnajdę- Wziął ją w ramiona.- Zawsze będę cię kochać. Byli ponownie w zrujnowanym kościele- w tym do którego uczęszczała z rodzicami, jako dziecko. Taaa. Zanim straciła rodziców, zanim straciła swoją wiarę. Chciała uciekać. Schować się. Ale to nigdy nie była jej droga. Ona stawała z lękami twarzą w twarz. Walczyła ze swoimi demonami. Ha ha. Usta Raphaela zagarnęły jej wargi w geście delikatnej nagany. W tym pocałunku było morze miłości. Złapał ją tym, przylgnęła do niego i wtopiła się w jego ciało, wsysała jego język do swoich ust. - Rafe. - Ciii- Rozpiął guziki jej koszuli, odkrywając czarną koronkę biustonosza. Pochylił się, pocałował każdą z półkul, zanim zwolnił uścisk. - Czemu ten? - Hmmm? - Ostatni raz… gdy byliśmy razem. Czemu każesz mi wspominać nasze pożegnanie? - Nie każę ci tego wspominać, Maggie. To ty robisz. To jest twój umysł. Twój sen. Zdjął jej koszulę i biustonosz. Otoczył dłońmi jej piersi, przesuwając kciukami po usztywnionych sutkach. Potrzeba przeszyła jej ciało. Pochylił się i otoczył ustami jeden z napiętych pączków, wsysając go głęboko do ust, muskając językiem… Poczuła uścisk w brzuchu. Po chwili poświęcił taką samą

Strona

9

troskliwą uwagę drugiemu sutkowi.

Tęsknie za tobą. Och Rafe, tak bardzo za tobą tęsknię. - Coś ty mi zrobił, na boginię?- Wyszeptała. - Zmieniłam się w durną, szlochającą paniusię- przylepę pamiętasz?Zaśmiał się, gdy jego dłonie zsunęły się na jej dżinsy, rozsunął zamek i zsunął w niej materiał razem z majtkami. Rządza kierowała ruchami Maggie, gdy rzuciła się by go rozebrać, szarpała jego spodnie, urywała guziki. Splótł z nią dłonie i spowolnił jej ruchy. Drżącymi palcami zsunęła z niego spodnie i bokserki, uwalniając wzwiedzionego, grubego członka. Chwyciła go w dłoń, gładząc powierzchnię, rozkoszując się jego ciepłem i słysząc urywany oddech kochanka. Drugą ręką masowała jego jądra, ściskała delikatnie. Upadł na kolana i zdjął jej buty, pomagając jej całkiem pozbyć się spodni. Kiedy wstał niecierpliwie zerwała z niego koszulę. Ubranie opadło na podłogę. Maggie przesunęła rozpłaszczonymi dłońmi po płaszczyźnie jego klatki piersiowej, zsunęła je niżej- na umięśnionych brzuch, by ponownie dotrzeć do penisa… Głaskała go, a jej język tańczył na jego piersi… drażniła go to tu, to tam… Aż w końcu zaatakowała jego sutki. Jęcząc, Rafe złapał jej pośladki i przysunął bliżej do siebie, i wtedy użył jednej z dłoni by objąć jej płeć. Dwa palce bez trudu znalazły wilgotne wejście i wsunęły się do jej ciała, pieszcząc ją w środku. Kciukiem masował jej łechtaczkę, aż drżała na skraju orgazmu. Wtedy i tylko wtedy, uniósł ją w swoich ramionach i powoli wniknął w nią. Jego penis napełnił ją, wypełnił do końca, a ona owinęła nogi wokół jego talii i zacisnęła na jego członku wilgotną i nabrzmiałą pochwę. Przez dłuższą chwilę tylko trzymali się nawzajem, pozwalając sobie czuć własne ciała, skóra przy skórze, serce przy sercu. Jej łzy opadły pomiędzy nich, łącząc się z ich potem, z ich bolesnym smutkiem…

Strona

10

*

Maggie poderwała się do pionu, serce biło jej mocno, wilgotna pochwa pulsowała. Zakryła dłońmi twarz. Szlochała jak dziewica w swoją noc poślubną. Cholera! Zwinęła się w kłębek i pozwoliła by dalej wypływały z niej łzy. Co za cholerną mazgają się stała. Wrażliwą. Tak cholernie wrażliwą. Niech bogini będzie przeklęta, ona tak nienawidziła czuć się słabą. Długą chwilę później, odpłynęła z powrotem w krainę snu… I nadpłynął kolejny sen… * - Hej Mags! Głos należał do osoby, której myślała że więcej nie usłyszy. Z bijącym serce, Maggie otworzyła oczy. Nie miotała się już po swoim łóżku. Teraz znajdowała się w białym pokoju z dwoma srebrnymi, błyszczącymi krzesłami. Siedziała na jednym z nich. A w drugim… - Damian- Jej spojrzenie przesunęło się po nim. Wyglądał tak samo jak za życia. Ubrany cały na czarno- od jego fantazyjnych butów do jedwabnej koszuli. Wysoki. Umięśniony. Pewny siebie. Jego brązowe oczy błyszczały rozbawieniem. Patrzyła na niego, kochając go i tęskniąc za nim, ale ta iskra pożądania jaką zawsze w niej budził zniknęła… Rozpłynęła się. Damian był mokrą fantazją. Nigdy nie spełnioną potrzebą. Zgniecioną nadzieją. - Wybaczysz mi, Mags? - Nie- Przycisnęła dłonie do policzków i odkryła, że płacze. Cholera.- Jak tam życie po śmierci? - Cały seks jaki chcę, bezpłatne wycieczki do fabryki Godivey i sklepów, gdzie dizajnerskie buty są zawsze na sprzedaż. - Brzmi cudownie.

Strona

zmęczoną, skarbie.

11

- Dla mnie, być może- Pochylił głowę, oceniając ją.- Wyglądasz na

- Nie gadaj- Chciała by znów było jak wtedy gdy był jej Strażnikiem i najlepszym przyjacielem. Chciała by ją uścisnął, dał jej wytchnienie, swój uśmiech… Ale teraz nie wydawało jej się to słuszne. Raphael zasłużył na te przywileje. To jego chciała. Nie Damiana. - Meelena zapewne nie wie, wpadłeś do mnie z małymi odwiedzinami, co? - Meelena nie kontroluje naszych czynów po śmierci- Wyjaśnił D.Technicznie, takie wizyty nie są dozwolone. - Odszedłeś dawno temu- Odezwała się zmęczonym głosem.- Czy wiesz co bym dała za taką wizytę wcześniej? Elise… - Pozdrawia cię- Uśmiechnął się smutno.- Wysłałem do ciebie Raphaela. On cię kocha. A ty kochasz jego. - Jesteś draniem- Wysunęła oskarżenie, jak wiele razy wcześniej. Ale przeszłość była popiołem. Podobnie jak dom Damiana, podobnie jak sam D.Powiedz mi. Jest źle, prawda? - To zależy. Przyszłość nie jest jeszcze przesądzona. Maggie wywróciła oczami, następnie parsknęła. Jej były Strażnik zachichotał.-Boże, tęsknię za tobą, Mags. - Ja też za tobą tęsknie- Przełknęła z trudem twardą gulę blokującą jej gardło.- Ale za Rafem tęsknię bardziej. Ona go ode mnie odesłała. Do Piekła. Gniew zalśnił w męskich oczach.- Wiem. I jeśli ona ma zamiar grać w ten sposób, to i ja mogę. Posłuchaj mnie, Mags. Ukryłem coś co do niej należy. Meelena myśli, że jest bezpieczna, bo jestem martwy i dlatego, że nikomu o tym nie powiedziałem. To było częścią umowy jaką z nią zawarłem. Złożyła przysięgę krwi, że zrobi z Raphaela twojego Strażnika, gdy ja umrę. - Powiedziała mi to. Powiedziała też, że źle się z nią ułożyłeś, bo nie sprecyzowałeś ile czasu on będzie moim Strażnikiem. Damian skrzywił się.- Jeśli moje przeczucie w stosunku do was byłoby błędne, nie chciałem skazywać was na siebie. Wydaje się, że Meelena postanowiła to wykorzystać. Tyle, że… Miałem jej coś wysłać tego dnia, gdy

Strona

ujawnię, co to jest i gdzie, chyba że Meeelenie… Tak długo jak będę żył.

12

zostałem… zabrany. Moja część umowy zakładała, że ukryję obiekt i nigdy nie

Maggie wbiła w niego wzrok.- Ale już nie żyjesz, prawda? - Nie- Jego uśmiech pozbawiony był charakterystycznego uroku. Za to było w nim widać gniew.- Wysoka Rada potrzebuje desperacko Raphaela. Meelena uznała, że jej sekret jest bezpieczny, umowa dopełniona i że los świata jest ważniejszy niż miłość dwóch osób. - Ale ty tak nie uważasz? - Myślę, że ta nieprawdopodobna miłość jest tym co zbawi świat. Jego wzrok był zagadkowy. Pozwolił, by przeanalizowała jego słowa, patrząc na nią jakby miał wiele czasu. Umysł Maggie pracował na najwyższych obrotach. Co do cholery było tak ważne dla Meeleny, wielowiekowej wysokiej kapłanki i najbardziej czczonego członka Wysokiej Rady, że zgodziła się układać ze zwykłym Strażnikiem? - Czy jesteś gotowa mnie wysłuchać dalej, Mags? Przytaknęła. Powiedział jej co to za obiekt i gdzie został ukryty. Kiedy skończył, wstał i wyciągnął do niej rękę. Nie wahała się. Zerwała się z krzesła i zaakceptowała uścisk jego ramion. - Kocham cię, D. - Wiem, skarbie. Ja też cię kocham. Ding dong ding dong… Maggie obudziła się. Nadal czuła wokół siebie ciepłe ramiona Damiana. Chwilę nacieszyła się tym uczuciem, po czym odepchnęła je od siebie. Tęskniła za nim. Zawsze będzie tęsknić. Ale miłość… miłość nigdy nie umiera. Ding dong ding dong Maggie zepchnęła z siebie kołdrę i podeszła do szafki. Szklana misa wypełniona była różaną wodą i kroplami krwi łowczyni. Zajrzała do niej i skrzywiła się.

Strona

13

- Czego chcesz, Mel?

Meelena wyglądała na zmęczoną, twarz miała ściągniętą i bladą. Nie była już piękną blondynką, która emanowała spokojną mądrością i dawała ludziom otuchy jedynym uśmiechem. Łowczyni była tak pochłonięta swoim życiem, że nie zwracała za bardzo uwagi na to co się działo w Otherworldzie. Szczerze mówiąc, miała to gdzieś. Złamali jej wiarę w ich świat. Maggie nie ufała już Wysokiej Radzie- zwłaszcza teraz po odwiedzinach Damiana. Do diabła- nie ufała również swojej pamięci odnoście przeszłości… Wszystko w co wierzyła zostało porzucone, zgwałcone i spalone. Najgorsze, że trzymali z dala od niej Raphaela. Tego grzechu nigdy im nie przebaczy. - Wezwałam cię, ponieważ zaobserwowaliśmy że Magnus kręci się po twoim terytorium. Znajdź go, nie łap go w pułapkę. Poinformuj mnie o tym tylko. - Taa, okay- Zrobię to co powinnam, ty dziwko. Jeśli Magnus był wystarczająco głupi, by zbliżać się do niej, Maggie znajdzie go i uwięzi w pryzmacie, który dla niego zbudowała. Pieprzyć Meelenę.- Gdzie jest Raphael? Spojrzenie Kapłanki zalśniło współczuciem. Westchnęła.- Dostałam tą wiadomość przed chwilą. Raphael zaginął w trakcie misji. - Fatalnie być tobą- Odezwała się łowczyni, udając znudzenie.- Kiedy on wróci do Otherworldu?

Strona

14

- On nie wróci, Maggie. On… nie żyje.

Z pamiętnika Maggie Mortis. Po tym jak Meelena powiedziała mi, że Rafe nie żyje stłukłam szklaną czarę i razem z tym, moje powiązania z Otherworldem. Nie pracuję dłużej dla tych skurwieli. Rafe! Rafe! Nie, nie, nie! On nie jest martwy! Nie jest! Meelena kłamała… Och Bogini, mam nadzieję, że ona kłamała. Nie mogłam spać. Poszłam, więc do kościoła, tego, do którego chodziłam z rodzicami. Mama umarła razem z moją niewinnością, a moja wiara została zachwiana. Noc przed wyjazdem, Rafe kochał się ze mną na balkonie dla chóru. Angażowanie się w akt cielesny z demonem w domu Bożym- jak bardzo bluźnierczy był ten akt? Demony. Czuję jak trująca krew Abatu krąży w moich żyłach. Myślę, że jest on już blisko przejęcia kontroli w Piekle. Wtedy zwróci swoją uwagę na mnie i Hellion, i w kierunku wszelkich innych potomków, jakich jeszcze może mieć. On nas zabije. W tym momencie to mnie nie obchodzi, czy to zrobi. Jak miałabym żyć na tym świecie bez Raphaela? Tjaa. Czemu mam ratować świata, który nigdy nie uczcie jego ofiary? Nigdy nie poznają jego imienia czy nie dowiedzą się że był kochany… I że zasługiwał na coś więcej niż tylko bycie niewolnikiem kaprysów Wielkiej Rady. To twoja wina, że stałam się miękką kretynką, Rafe. Jak śmiałeś

Strona

15

otworzyć moje serce na miłość i odejść? Jesteś dupkiem.

Bogini. Nie mogę nic więcej pisać. Nie mogę myśleć. Jutro… Jutro zdecyduję, co robić.

Tłumaczenie- Filipina

Strona

16

Beta- Filipina

…

- Hm.. kochanie, zamordowanie Wysokiej Kapłanki nie jest dobrym pomysłem. – pani Pottersworth kręciła się wokół Maggie w laboratorium, poprawiając punkty chwilę po tym jak Maggie przekopywała się przez nie, gromadząc imponujący arsenał. - Nie ma co się przejmować. Poćwiartowanie Meeleny sprawi, że poczuję się lepiej. - Ach. Jestem cała za tym, żebyś chwyciła swój mały promyk słońca, kochanie, ale wykończenie przywódców Otherworldu jest źdźebko... ekstremalne. - Czy pytałam, co pani o tym myśli? – Maggie skuliła się na swój gówniany ton. Kobieta nie zasługiwała na jej złośliwość. – Sorry, pani P. - Przeprosiny nie są potrzebne, cukiereczku. – Oczy starszej kobity rozbłysły sympatią i troską. Maggie dopadła do palety ze smoczym ogniem. Spojrzała na metalowe pudełko. Cholera. Nie pozostało zbyt wiele. Załadowała każdy rodzaj broni, smoczy ogień przebijał się jak pocisk, ale gdy tylko utkwił w ofierze, zewnętrzna obudowa stapiała się i smoczy ogień trawił ciało. - Oni zabili Rafa. Ja zabije ich. - Mam pewien pomysł… - powiedziała pani Pottersworth patrząc jak Maggie załadowuje piętnaście kolejek smoczego ognia w 9milimetrowy pocisk – Dlaczego nie spytać tego demona kręcącego się wokół zewnętrznej bramy, czy Meelena powiedziała Ci prawdę? Maggie wsunęła pocisk do broni i wycofała zasuwkę, która zatrzasnęła

Strona

17

pierwszy pocisk na miejsce.

- Dlaczego miałaby kłamać? - Bo lepiej służysz jej celom wierząc, że Raphael nie żyje? Oraz wierząc, że misja Wysokiej Rady jest tym, co doprowadziło do jego śmierci? Maggie umieściła broń z tyłu jej pasa od broni. Następnie wetknęła małe, zakończone trucizną sztylety z przodu pasa. A gdy skończyła, poprawiła pas wokół bioder i dodała swoje księżycowe sztylety do pętli po obu stronach bioder. - Myślisz, że Meelena mnie wykorzystuje? - Myślę, że Meelena czegoś chce i zamierza Cię wykorzystać, by to zdobyć. – Spojrzenie panie Pottersworth przepełnione było troską, ale Maggie zauważyła również nieugiętą determinację. Hmmm. Co takiego szczególnego Damian ukradł Meelenie, a potem skrzętnie ukrył, że wysoka kapłanka zrobiłaby wszystko, czego tylko chciał? Nie. Meelena liczyła na Damiana, że dotrzyma umowy i nie uwierzyłaby, że Maggie wie, co to za obiekt, tym bardziej, gdzie to zostało ukryte. Jeśli pani Pottersworth miała rację... wychodzi na to, że Meelena chciała czegoś innego. - Magnusa. – Maggie uderzyła pięścią w znajdującą się obok szafkę na akta. – Ona chce, żebym schwytała Magnusa żywcem. Dlaczego? - Dowiedz się, - powiedziała pani Pottersworth. * - Nie mam pojęcia, co Wysoka Rada oczekuje osiągnąć, - powiedział zdezorientowany Eltar bardzo poprawnym brytyjskim akcentem. – Opuściłem Piekło lata temu. Nie obchodzą mnie za bardzo politycy. Maggie oparła się o grube stalowe pręty zaklętej i wpatrywała się w demona. Przyjął ludzką postać: był wysoki, wspaniały z jedwabiście czarnymi włosami i oczami barwy stopionej czekolady. Wyglądał jak akwizytor w garniturze i krawacie, żałośnie trzymając teczkę. - Ona nie chce Cię widzieć, - powiedziała po raz milionowy Maggie. – Może

Strona

18

powinieneś wrócić do swoich żon. Lub konkubin.

- Nie jestem żonaty, - powiedział Eltar, - i uwolniłem wszystkie moje konkubiny, po tym jak spotkałem Sarah. Spojrzał na nią z desperacją, a Maggie zobaczyła różowy płomień w jego oczach. Huh. Demoni tatuś małej Margie był niewątpliwie różowo-skórny. - Kocham ją. Ona mi nie wierzy. Myśli, że interesuje mnie tylko seks. - Cóż, heloooł. Uwiodłeś ją, zapłodniłeś i zostawiłeś. - Wróciłem! - Heh. – Maggie potarła tył jej bolącej szyi. Cholerne demony. Czuła się tak, jakby była gospodarzem programu „Jerry Springer Show”. - Jak czuje się Margaret? – zapytał - Świetnie. Dobrze. Zionie ogniem. - Naprawdę? – Wyglądał na bardzo z niej dumnego. – Chciałbym, by Sarah pozwoliła mi ją zobaczyć. - Jest śliczna, - powiedziała Maggie, współczując facetowi, pomimo, że nie chciała nic do niego czuć. Sarah była jej przyjaciółką i dała sobie spokój ze starym Eltarem. Tak to wyglądało.- Ma różowe rogi. Po tobie, prawda? Eltar uśmiechnął się szeroka – Tak, istotnie. - Posłuchaj, zobaczę, co mogę zrobić, okay? Chodzi mi o to, że byłeś tu od zawsze, a to coś mówi o twoim zaangażowaniu. Nie mogę niczego obiecać. - Dziękuję, panno Mortis. – Eltar wyciągnął rękę i uścisnęła ją. To był krótki uścisk, poczym odwrócił się w stronę bramy, wpatrując się w leśne tereny, które skrywały miejsce jej podziemnego domu. – Przykro mi, że nie mogę pomóc, ale być może mógłby ten zabiedzony facet ukrywający się w lesie, po drugiej stronie ulicy. - Co za facet? Eltar wzruszył ramionami. - Okaleczony demon. Prawdopodobnie ofiara wojen Piekła. Kilka razy próbował podejść do bramy, ale powiedziałem mu, żeby spierdalał. Spojrzenie Maggie przebiegło przez krętą, pustą drogę ku gęstemu lasu,

Strona

niezagospodarowany. Dobrą godzinę zajmowała przejażdżka do głównego miasta

19

który pokrywał większość wzgórz. Obszar był wyizolowany i całkiem

i przynajmniej pół godziny do pobliskiej stacji benzynowej. Również to sobie ceniła. - Dzięki, Eltar. Maggie przeszła na drugą stronę drogi i zanurkowała między dwom sosnami. Chwilę później, odkryła demona, wyniszczonego i zakrawionego, siedzącego u stóp wielkiego dębu. Nie zadał sobie trudu, by się poruszyć, nawet wtedy, gdy postawiła obutą stopę na jego wewnętrznym udzie i mocno nacisnęła. Uniósł głowę, a w oczach widać było ból i porażkę. - Witaj Magnus. - Maggie Mortis, - zakaszlnął, naciskając ręką usta, by wytrzeć krew kapiącą z wargi. - Daj mi jeden powód, dla którego nie powinnam wpieprzyć twojej dupy w ten pryzmat. – Maggie zdjęła specjalny pryzmat bólu: zawierał połączenie wiążącego zaklęcia Wicca, piorun Boginii i srebrny smoczy ogień, który był bardzo rzadko spotykany i powodował ekstremalny ból. Udręka, cierpienie, zemsta... Spreparowała ten pryzmat z tymi wszystkimi przejściami uczuć w głowie. - Zabiorę Cię do Raphaela. - On nie żyje. Magnus pokręcił głową. - Nie. Jest więźniem Abatu. - Nie wierzę Ci. Wyciągnął dłoń. Pojawiła się czerwona kula, wewnątrz której, zobaczyła chwiejącą się kształt Raphaela. Był nagi, na kolanach, z rękoma związanymi przez grube, czarne łańcuchy. Krwawe pręgi nakładały się warstwami na jego ramionach i plecach, siniaki pokrywały tułów i uda, a jego tyłek.. Nie! Zaryczała w niej furia. Oni go zgwałcili. - Tortury są zabawniejsze, - powiedział Magnus, gdy czerwona kula znikła

Strona

mniam.

20

w nicości. – Rafe ma słodki tyłek, nieprawdaż? Mam do zaorania dwóch braci...

- Skurwysyn. – Zgrzytnęła zębami zaciskając pięści. Niechętnie, zapanowała nad wściekłością. – Meelena mnie okłamała. Dlaczego? Zaśmiał się, lub próbował się zaśmiać. Głównie charczał i odkasłując więcej krwi. - Umowa zawarta między księciem demonem i nieśmiertelną kapłanką. – Uśmiechnął się szeroko, jego zepsute zęby poczerniały od krwi – Doszłaś już do tego, prawda? - Powinieneś mieć nadzieję, że nie, ty obrzydliwy bydlaku. W przeciwnym razie, nie potrzebowałabym ciebie. - Ochronę, Maggie. Wymienię się z Tobą z ochronę. Nie mogłam ochronić Rafa. Dlaczego miałabym ochronić ciebie? - Co możesz mi zaoferować? - Zlokalizowanie Raphaela. - To wszystko? - Czego więcej chcesz? - Powiedz mi jak zabijać demony. - Abatu mnie zdradził, - powiedział z goryczą. – Zdradzę Ci jego sekret, ale musisz mi obiecać, że nie wykorzystasz tej wiedzy przeciwko mnie. Przenigdy. Maggie wyszczerzyła zęby w dzikim uśmiechu. - Dobra. Będziesz chroniony przed wszystkimi, którzy będą chcieli cię zabić, w tym mnie, a ja nie użyję tego całego demonozabójczego sekretu, by skończyć twoją nędzną egzystencję. W zamian, powiedz mi jak zabijać demony i gdzie przetrzymywany jest Rafe. Magnus nie śpieszył się rozważając jej ofertę. Ostatnim razem, gdy się wymieniali wykorzystała jego żałosną dupę i wyrzuciła z domu bez ponoszenia strat – kiedyś. - Akceptuję Twoje warunki. – Magnus poruszył się tak, jakby starał się wstać. Maggie nie mogła się oprzeć ostatniemu dźgnięciu jego uda zanim wycofała się pozwalając mu się podnieść. Skrzywił się, gdy ostry czub jej buta

Strona

połowie uśmiechnąć.

21

wbił się w ciało, ale nic nie powiedział. Oparłszy się o drzewo, udało mu się w

- Krew Nieba i Piekła zabija demony... oraz anioły. Właściwie to zabija wszystkich nieśmiertelnych. - Krew Nieba i Piekła? Co to kurwa jest? - Co otrzymujesz kiedy rodzi się dziecko z demona i anioła? Maggie rozluźniła sakiewkę po lewej stronie uda i wymacała pryzmat. - Całkowicie cię posrało. - Ten obiekt, który ukrywasz przed Meeleną, ten, którego ona tak strasznie pragnie. Przetrzymuje dziecko, które miała z Abatu. Totalnie zszokowana, Maggie wpatrywała się w Magnusa z otwartymi ustami. Pokiwał głową, wyraźnie zbyt zmęczony i poobijany, by rozkoszować się jej reakcją. Damian nie powiedział jej, że w środku kryształu przetrzymywany jest pieprzony dzieciak. Właśnie dlatego Meelena ceniła ten kryształ i jego moc ponad wszystko inne – nawet ponad jej własne życie. - Meelena i Abatu byli kochankami? - Wydała bliźniaki, - potwierdził Magnus. – Dwie dziewczynki. Abatu zabił jedną : osuszając ją z krwi i umieszczając krew w fiolce. Wystarczy tylko kropla... i zabije wszelkie życie- śmiertelne lub nieśmiertelne. Zimne przerażenie ścisnął wnętrzności Maggie. - Jezu. – Spojrzała na demona, czerpiąc wstrętną satysfakcję z jego bólu. – A drugie dziecko jest zamknięte w krysztale? - Żywe, ale nieożywione: by chronić ją przed Abatu. Ale on nie potrzebuje śmierci drugiej córki. Jeszcze nie. Udało mu się zlikwidować wszystkich jego krewnych... wszystkich oprócz Ciebie i Auren. Olśniło ją, ostro i brutalne. - Meelena wysłała Rafa, by zniszczył fiolki. A Abatu wziął go do niewoli. Niech to szlag. To pułapka. Meelena nie chcę, żebym poszła po Rafa tak, więc kłamała o jego śmierci. Ona mnie kurwa ochrania. Magnus zaśmiał się. - Ochrania siebie, łowczyni demonów. Jak myślisz, co Wysoka Rada

Strona

pieprzyła wroga i miała z nim dzieci?

22

zrobiłaby, kiedy uświadomiłaby sobie, że ich najbardziej czczona przywódczyni

Jakby to ją obchodziło. Miała swojego własnego kochanka demona, o którego się martwiła. Poza tym nie mogła pojąć, co w Abatu kiedykolwiek przyciągnęło zainteresowanie Meeleny. Moc, może. Kapłanka nie byłaby pierwszą kobietą, którą pociągał charyzmatyczny, silny mężczyzna. - Abatu pokona Draka, - zacharczał Magnus. – Gdy obejmie władzę nad Underworldem, zaatakuje ten poziom, potem Otherworld... i w końcu, Niebo. - Nie. On tego nie zrobi. – Maggie chciała być tego pewna. – Powiedz mi gdzie jest Rafe. - Muszę Cię tam zabrać. Nie możesz dostać się do Piekła beze mnie. Niestety, taka była prawda. Była śmiertelnikiem... nie mogła po prostu wpaść do Hadesu kiedykolwiek zechce. Dostanie się do Otherworldu było prostsze: musiała mieć wypisany symboliczny znak Boga lub Bogini. W przypadku Piekła, potrzebowałeś demona. - Gdzie on jest? Na Piątym poziomie? Dziesiątym? Czarne oczy Magnusa zamigotały wyczerpaniem i bólem. – Dziesiątym, w prywatnej norze Abatu. Nigdy nie znajdziesz tego beze mnie. - Z pewnością, znajdę. – wyciągnęła pryzmat z woreczka i rzuciła go na stopy Magnusa. Demon zamrugał na nią, niedowierzającym spojrzeniem. - Obiecałaś ochronę. - Będziesz chroniony. Nikt się do Ciebie nie dostanie. I będziesz żył. Chociaż śmierć byłaby prawdopodobnie dla ciebie łaskawszą opcją. Carcer! Pryzmat wypuścił szary dym, który otoczył ciało Magnusa. Ten zaskrzeczał i rzucił się, ale było za późno. Zmieszał się z dymem i został wciągnięty w pryzmat. Maggie złapała kryształ i wsunęła do woreczka. - A tak w ogóle, to pieprz się Magnus.

Tłumaczenie- ptaszynka

Strona

23

Beta- Filipina

…

- Mówię, Miss Mortis- Powiedział Eltar, gdy przekradali się wzdłuż ciemnego korytarza. Piekło było labiryntem skalnych tuneli, pełnym jaskiń.Czy naprawdę myślisz, że Sarah ponownie rozpatrzy moją propozycję jeśli uratujemy Raphaela? - Tak- Stwierdziła łowczyni. Wszystko co muszę zrobić, to sprawić by spadł śnieg w Piekle, a one wtedy chętnie cię zobaczy.- Czy jesteś pewien, że jesteśmy na dziesiątym poziomie? - Och, tak. To tutaj trzymałem moje konkubiny. Moje kobiety lubiły seks, a ja nie zawsze byłem w stanie im go zapewnić. W różnych jaskiniach można oddawać się przeróżnym praktykom seksualnym, perwersją czy innym zmysłowym rozkoszom. - Blech- Dziewczyna przewróciła oczami.- Więc gdzie jest legowisko Abatu? - Kolejny korytarz prowadzi do pokoi jego pałacu- Eltar złapał ją za ramię i szarpnął łowczynią w kierunku mijanych właśnie drzwi, we wnęce.- Strażnicy Abatu. Nawet jeśli jesteś zamaskowana, nadal jesteś człowiekiem. Oni rozszyfrują cię, gdy tylko na ciebie spojrzą. - Kurwa!- Wyjrzała za róg i zobaczyła sylwetki trzech potężnych demonów wyłaniających się zza zakrętu. Miały co najmniej 2 metry wzrostu, czarną

Strona

24

skórzastą skórę, krwistoczerwone oczy i powyginane, groźnie wyglądające rogi.

Prowadzący ich demon zatrzymał się, odwrócić wielki byczy- łeb i zaczął węszyć w powietrzu.- Cholera. On mnie wyczuwa. Szybko! Do środka. - Nie, Miss Mortis! Dziewczyna wtargnęła przez drzwi z surowego drewna, Eltar deptał jej po piętach. Gdy tylko zatrzasnęli za sobą drzwi, stanęli twarzą w twarz z istotą, która wglądała jak olbrzymi niebieski pyton. - Witam, kochanku perwersji. Jaka jest twa przyjemność?- Gadzie oczy przenosiły się od dziewczyny i towarzyszącego jej demona. Niebieski język wysunął się i musnął gołe ramie łowczyni. Syknął.- Człowiek… Eltar złapał ją za ramie. – Jak śmiesz wchodzić przed twoim Panem! Natychmiast klękaj przede mną! Maggie uklękła, chociaż cholernie drażniło ją to co musiała zrobić. Pieprzone demony. Wiedziała, że Eltar uratował jej tyłek- więc pochyliła czoło nisko nad brudną podłogą. Blisko podłoża jeszcze bardziej śmierdziało siarką. - Ludzie są tacy źle wychowani- Powiedział. Łowczyni zerknęła w górę i zobaczyła, że jej towarzysz kładzie na stole obok pytona monety. Łapówka. Dobrze. Może ich przykrywka jeszcze nie całkiem pękła.- Cały czas jeszcze ją trenuję. Przyjmij moje przeprosiny, panie rodzaju. - Upewnij się tylko, że zna swoje miejsce. Drzwi rozwarły się z trzaskiem. Podłoga zawibrowała pod kopytami, które pojawiły się na kilka centymetrów od twarzy dziewczyny. Kurwa! Jeden ze strażników Abatu. Przycisnęła policzek do kamiennego podłoża i wstrzymała oddech. Mogła skopać dupę tego demona, ale nie dałaby sobie rady z całym

Strona

25

Piekłem. Nie bez pryzmatów.

- Czy Desredia jest wolna?- Zagrzmiał głęboki głos.- I jej siostry? Chce wszystkie trzy. - Tak, mój panie- Wysyczał wąż.- Przygotuje niezwłocznie pańską komnatę. Poczuła, że demon gapi się na tył jej szyi. Krawędzią kopyta trącił jej nogę.- Co to za jedna? - Moja, mój panie- Powiedział Eltar głosem pełnym szacunku.- Myślę nad odpowiednią karą dla niej. - Powinieneś wypieprzyć jej dupę- Uznał nowoprzybyły.- Rozpalonym metalowym drągiem. - Wolę karać własnym drągiem. Nowoprzybyły parsknął śmiechem.- Tak, oczywiście. Ja też- Maggie wzdrygnęła się, gdy ogromne kopyto oparło się na jej pośladkach.- Nie lubię ludzi, ale ten nie jest taki najgorszy. Miły tyłek. Może pozwolisz mi ją ukarać. Zapłacę ci oczywiście za ten przywilej. Nie ma kurwa szans, że pozwoli jakiemuś demonowi zaorać swój tyłek. Drań. Może nie da rady wykończyć wszystkich demonów, ale miała dość pryzmatów, by ograniczyć znacznie ich listę zanim dotrze do tego wielkiego. Zadrżała, ale poczuła wtedy dłoń Eltara na głowie. - Wybacz mi, mój panie. Twa oferta jest więcej niż miła, ale ona nie zasługuję na penetrację twoim wspaniałym penisem. Być może, gdy skończysz już z Desredią i jej siostrami, ponowisz ofertę? Może uda mi się ją do tego czasu ukarać.

Strona

najszybciej wypieprzyć.

26

- Phy. Żaden człowiek nie jest warty tylu kłopotów. Chciałbym ją jak

- Milordzie? Twoja komnata czeka- Syknął pyton. Strażnik, głośno tupiąc, wyszedł z pokoju. Maggie była zmęczona przyciskaniem twarzy do brudnej podłogi i wdychaniem smrodu demonów. Po raz kolejny, poruszyła się, chcąc wstać. - Będziesz posłuszna swemu Panu!- Warknął Eltar. Uderzył ją mocno dłonią w pośladki. Ból zawibrował jej w kręgosłupie. Skurwysyn! - Chcesz prywatną komnatę?- Wysyczał wąż. - Och- Wahanie trwające ułamek sekundy.- Tak. Eltar chwycił ją za tył koszuli i szarpnął. Powstała na nogi i rzuciła mu spojrzenie pełne czystej nienawiści. Obnażył wargi w wyrazie ponurych przeprosin, ale wiedziała że nie mogą teraz przerwać gry, bez zwracania na siebie uwagi. W milczeniu podążyli za wężym demonem. Ten zatrzymał się przed jakimiś drzwiami. Eltar otworzył je i popchnął łowczynię do środka. Chwilę później dołączył do niej, zamykając za sobą podwoje. - Jak długo musimy tu siedzieć, udając że robimy dzikie rzeczy, zanim będziemy mogli iść? Demon potrząsnął głową.- Nie możemy po prostu udawać, Miss Mortis. Ta jaskinia przeznaczona jest dla podglądaczy. Jeśli zgadzamy się na pokój, godzimy się pieprzyć dla przyjemności innych. Jeśli nie… Być może zrozumieją że coś jest nie tak i podniosą alarm. - Nie będę cię pieprzyć. - Jeśli chcesz ocalić Raphaela- Zaczął ponurym głosem Eltar.- Musisz. Nie mam intencji skrzywdzić cię, Miss Mortis, ale mam zamiar przeżyć tą wyprawę.

Strona

27

Kocham Sarah i Margaret. Zrobię dla nich wszystko.

- To jest cholernie kurwa źle- Położyła dłonie na biodrach i spojrzała na różowego, wysokiego demona. Przed przejściem przez portal do Piekła zrzucił swą ludzką formę. Był więc teraz uroczym, różowym, bezwłosym, rogatym diabłem. Użył również swoich transformacyjnych talentów, by sprawić że dziewczyna wyglądała bardziej jak Marilyn Monroe niż Maggie Mortis. Mimo wszystko udało jej się przemycić wiele broni, ukrytej sprytnie w białych spodniach i pryzmaty wszyte w pasek. Musiała niestety zostawić na górze księżycowe ostrze. Tylko ona miała taką broń, więc nie mogła ryzykować rozpoznania. - Dobra- Robiła w życiu gorsze rzeczy, by zrealizować swe cele. Zdjęła szybko ubrania, upewniając się że broń i pryzmaty nie zostały ujawnione. - Zróbmy to szybko. Eltar skrzywił twarz, widocznie równie jak ona niechętny ich wspólnemu numerkowi. Spojrzał na swojego miękkiego penisa i westchnął. - Nie martw się- Powiedziała dziewczyna.- Mogę cię podnieść- Rozejrzała się szybko po małej jaskini. Z jednej strony był stos poduszek, z drugiej- pusto.Więc, kto to podgląda? Rozbłysło słabe, czerwone światło. Maggie usłyszała szuranie za swoimi plecami. Odwróciła się i zobaczyła jak jedna ze ścian jaskini migocze, po czym zmienia się w szklaną taflę. Za przepierzeniem siedział szary demon, rozparty wygodnie na wielkim tronie. Wyglądał na znudzonego. Między jego udami jakaś kobieta ssała jego penisa. Inna siedziała na fotelu i lizała i ssała mu róg na głowie. Oniemiała łowczyni patrzyła jak kobieta z fotela podnosi się i nabija na róg… po czym dochodzi. Gdy szarpała się i skręcała, jej soki spłynęły po rogu, a

Strona

Ten ziewnął.

28

na koniec po szarej skórze demona.

Potem spojrzał na lewo od krzesła i Maggie podążyła za jego wzrokiem. Do ściany była przykuta znajoma postać. Uginała się do przodu, łańcuchy przytrzymywały go tak, że musiał cały czas być na kolanach. Maggie krzyknęła i rzuciła się do szyby.- Raphael! Eltar chwycił ją za włosy i szarpnął do tyłu. Straciła równowagę i upadła. Tylko uchwyt demona powstrzymał ją przed wylądowaniem twarzą na kamieniach. Po chwili jednak przygniótł jej twarz do podłoża. Dziewczyna zadrżała z wściekłości, czując jak przepływa przez nią strach. Łzy spadały na brudną podłogę. - Wybacz milordzie- Kajał się Eltar.- Moja niewolnica pragnęłaby zabić tego, którego masz przykutego do ściany. Szarpnął głową Maggie mono, tak że ta musiała spojrzeć w szybę, ale nadal klęczała. Kurwa! Była już zmęczona szarpaniem nią, niczym szmacianą lalką. - Twoja niewolnica nienawidzi mojego więźnia?- Spytał szary nieznajomy. To jest Abatu? Myślałam, że bierze udział w wojnie. Drań! Spojrzała przez szkło, pragnąc je stłuc i zniszczyć tą łajzę. - Tak, lordzie Sardek- Odparł Eltar. Pochylił się i szepnął.- Sardek jest jednym z przybocznych Abatu. Siedź spokojnie i daj mi mówić. Może przetrwamy tą noc. Sardek odepchnął kobietę od swojego krocza. Ta odturlała się, narzekając i parskając. Druga spadła na krzesło, potem na ziemie. Wtedy obie zaczęły się

Strona

29

całować i pieścić, ale ich Pan całkowicie je zignorował, jakby nie istniały.

- Won!- Warknął Sardek w kierunku dwóch demonic. Syknęły niezadowolone, ale wstały z ziemi i wyszły.- Jeśli wasza dwójka mnie zabawi, to pozwolę twojej niewolnicy torturować Raphaela. Dziewczyna zacisnęła szczęki, a wściekłość pulsowała w każdym jej nerwie. Eltar pochylił się i szepnął jej do ucha.- Jeśli zbliżysz się dostatecznie, uda ci się go uwolnić? - Tak. Ale potrzebuje też pryzmatu, złapać Sardeka- odszepnęła. Jej wzrok powędrował do Raphaela. Był w demoniej postaci. Jego posiniaczona szara skóra pokryta była krwią i licznymi ranami. Miała ochotę urwać przybocznemu Abatu łeb. Może to zrobi. - Jesteśmy na twoje rozkazy, panie Sardek- Powiedział Eltar. Szary demon siedział na swoim fotelu i gestem wskazał im, by do niego dołączyli. Maggie używała swego ciała na wiele sposobów, by dostać to co chciała. Lubiła seks. Lubiła pchnięcia, które doprowadzały obie strony na szczyt rozkoszy. Ale nie będzie w stanie uprawiać seksu z Eltarem, mając Raphaela dosłownie kilka metrów od siebie… Pobitego i skutego w kajdany. Chciała rozbić szkło, zabić Sardeka i uwolnić Rafe’a. Ale nie mogę, do cholery! Szkło by nie pękło. Saredk by nie zginął… A Raphael by nadal cierpiał. - Uderz ją- Rozkazał niecierpliwie szary demon.- Albo lepiej wychłostaj ją. Tak. Chłosta. - Zrób to- Wyrzuciła z siebie łowczyni przez zaciśnięte zęby.- Daj draniowi co chce, bym mogła dotrzeć do Rafe’a. - Przykro mi, Miss Mortis- Wymruczał Eltar niskim głosem.- Proszę mi wybaczyć.

Strona

30

- Jeśli masz zamiar mnie stłuc, przynajmniej nazywaj mnie Maggie.

Nie uśmiechnął się, ale zobaczył błysk rozbawienia w jego różowych oczach. Ośmieliła się zerknąć ponownie na Raphaela. On uniósł głowę i patrzył na nią. Czy ją rozpoznał? Czy wiedział w jakim była położeniu? Czy wierzył w nią? Jego wargi uniosły się lekko, małe potwierdzenie. Raphael! Chciałabym, żebyś mógł mnie usłyszeć. Kocham cię. Uratuję cię. Zaufaj mi. Rafe miał oszołomione spojrzenie, ale patrzył ponuro. Był silny, ten jej demon, ale czy okrucieństwo Abatu pchnęło go ku granicy jego wytrzymałości? Maggie klęczała, nie śmiejąc się poruszyć, nie ośmieliła się dać Sardekowi cienia podejrzenia. Wzdłuż ściany pod którą były poduszki, wisiały bicze, łańcuchy i inne tego typu akcesoria. Eltar wybrał bicz z wieloma skórzanymi rzemieniami. – Czoło do podłogi i unieś tyłek- Rozkazał. Łowczyni zrobiła to co powiedział. Miała nadzieję, że do diabła, wiedział co robić z tym urządzeniem. Ale cóż, ból to był ból, nieważne wszystko Inne. Demon przesunął delikatnie skórzanymi pasami po jej pośladkach, pozwalając jej poczuć ich miękkość. Gładził ją po półkulach, póki się nie zrelaksowała. Usłyszała trzask sekundę przed tym jak cios wylądował na jej tyłku. Ledwo miała czas przystosować się do kąśliwego bólu, zanim wylądował na niej kolejny cios. Potem trzeci… I kolejny… Straciła rachubę uderzeń. Miała umysł pełen Raphaela, jej ciało zareagowało na zmysłową karę. Z jej cipki pociekły wilgotne soki, sutki

Strona

31

stwardniały i bolały. Mogła myśleć tylko o jednym… Rafe… Jego dłonie gładzące

jej skórę… usta pochłaniające jej wargi… odpłynęła, jej umysł niemal wyleciał opuścił ciało. Zajęło jej minutę, zorientowanie się, że Eltar przerwał bicie. Dyszała i drżała. Jej tyłek był obolały i pulsował. Najwyższa Bogini! Eltar wiedział jak uderzać, to było cholernie pewne. - To było doskonałe- Powiedział Sardek dysząc.- Daj mi więcej. - Tak, milordzie- Eltar chwycił ją za włosy i szarpnął, naciskając jej głowę, aż oparła obolałe pośladki o pięty. Syknęła z bólu. On pochylił się nisko, jego pazury zacisnęły się na jej głowie i szepnął.- Wszystko z tobą dobrze? - Taaa- Spojrzała na jego krocze. Jego penis był naprawdę duży i nieco już stwardniały, ale na pewno nie dość do wykonania roboty. Przekurwafantastycznie. Jej ciało zdradziło ją, ale jego pozostało niemal nieporuszone ich grą. Nie było dobrze.- Nie umiesz tego podnieść? - Nie jesteś Sarah. Przykro mi. - W końcu on będzie chciał mnie wypieprzyć- Spojrzała na bicz w jego dłoni, wzrok padł na długą, cienką rączkę.- Raczej nie sądzę, by w Piekle były prezerwatywy? Uniesione brwi. - Zgaduję, że to znaczy że nie- Spojrzała na Rafe’a. Jego obsydianowy wzrok spotkał się z jej spojrzeniem. Zmusiła się, by przenieść wzrok, chociaż nie pragnęła niczego innego niż go uspokoić. Cichym głosem spytała.- Jakieś sugestie? Klęknął obok niej i przesunął dłonią po poranionych pośladkach. Szepnął

Strona

zajmę się resztą.

32

jej do ucha.- Bądź nieposłuszna. Zachowuj się jak zła niewolnica, Maggie. Ja

- Nie ma problemu. Eltar wstał i smagnął skórzanymi paskami przez jej piersi. Sardek klasnął w dłonie.- W końcu! Uderz ją mocniej. Mocno! Demon ponownie zamachnął się. Końce bicza uderzyły pełne półkule, uderzyły sutki. Łowczyni szarpnęła się, gdy przeszył ja ból. Tym razem okazało się być dużo trudniej. Ze zduszonym łkaniem, poderwała się na równe nogi i wyrwała mu bat. - Na kolana! Już!- Eltar cofnął się lekko, gdy Maggie zamachnęła się na niego biczem. - Odmawiam służenia ci, demonie. Wolałabym raczej zobaczyć cię martwym. Uderzyła i końcówki skórzanych rzemieni musnęły pierś jej przeciwnika. Spoglądając na Sardeka, wiedziała że obserwuje ich z wytężoną uwagą. Uderzyła więc ponownie, w okolice genitaliów. Demon wzdrygnął się, jęknął. Wtedy Eltar skoczył ku niej i złapał ją za gardło. Ścisnął ją na tyle mocno, by przekonać szarego podglądacza, że planuje ją zabić w tym miejscu. - Wypieprz ją!- Krzyczał Saredk.- Wypieprz ją, gdy będziesz odbierał jej życie. Chory drań. Bicz wypadł z dłoni dziewczyny i Eltar kopnął go z dala od nich. - Ona nie zasługuje na mojego penisa, milordzie. Ona musi być ukaranaDemon spojrzał na Sardeka, potem na Rafe’a i pozwolił by zły uśmiech wykrzywił jego wargi.- Jeśli pozwolisz, milordzie, proszę cię o wielką przysługę.

Strona

33

- Możesz prosić.

- Mój mały człowiek musi nauczyć się mnie słuchać. I dlatego musze ją ukarać, więc proszę cię o wyrozumiałość- Uśmiech Eltara zrobił się zimny i wyrachowany.- Zmuszę ją by sprawiła ci przyjemność, milordzie, przez swój jej ból i upokorzenie. - Jak?- Przyboczny Abatu wyglądał na mocno zainteresowanego. Jego penis był w pełnym wzwodzie, a oczy lśniły z pożądania. Maggie patrzyła z obrzydzeniem jak zaciska szarą łapę na członku. Eltar skinął głową w kierunku Rafe’a.- Zmuszę ją do pieprzenia się z wrogiem.

Z pamiętnika Maggie Mortis.

Ratowanie ludzi z piekła nie jest łatwą sprawą. I błagam Bogini, bym więcej nie musiała schodzić w te pieprzone miejsce. Ale jeśli okaże się, że jednak muszę, mam zamiar zabrać z sobą jedna rzecz… Lód. I to w dużych ilościach.

Tłumaczenie- Filipina

Strona

34

Beta- Filipina

…

Serdek machnął ręką i okno rozpłynęło się w nicości. Wskazał na Eltara. - Przynieś ją. Maggie opadła na kolana, jakby miała zamiar błagać o litość swego Mistrza. Zamiast tego, po omacku wyszukała swoje ubrania i wydobyła jeden z pryzmatów z pasa. Schowała go, a potem, z opuszczoną głową, podążyła za Eltarem do komnaty Sardeka. Sardek chwycił ramię Maggie i wyszczerzył się paskudnie. - Będziesz pieprzyć mojego niewolnika, - Syknął, - A ja będę pieprzył ciebie. - Nie, dzięki. – Zamachnęła się rękę i wepchnęła pryzmat w prawe oko Sardeka. – Carcer! Maggie kopnęła go z wyskoku w klatkę piersiową. Demon poleciał do tyłu, uderzając o ścianę lochu z obrzydliwym chrupnięciem. Gdy czarna krew wylała się z jego oczodołu, Sardek zawył, macając ręką, by wyrwać pryzmat. Za późno. Otoczyło go czyste, złote światło, wciągając stworzenie w bolesno-białe więzienie. Pryzmat opadł na skaliste podłoże i Eltar kopnął go daleko, wyraźnie

Strona

35

nienawidząc jego mocy. Lub może po prostu nie lubił Sardeka w każdej postaci.

Maggie pośpieszyła do Rafe’a. Położyła ręce na jego policzkach i uniosła głowę. - Rafe? Popękane usta Rafa ułożyły się w budzący litość uśmiech. - Łańcuchy. Osłabiają. Mnie. - Eltar! – Maggie pocałowała czoło Rafa, a następnie złapała najbliższy metalowy łańcuch i szarpnęła mocno. – Pomóż mi! Eltar złapał za drugi łańcuch. Bez względu na to jak bardzo mocno ciągnęli, łańcuchy nie popuszczały. - One są zaklęte, Maggie, - powiedział Eltar. – Nic dziwnego, że Rafe po prostu nie zerwał ich ze ściany i nie wsadził Sardekowi w dupę. - Jak przerwiemy zaklęcie? - Weź fiolki, - wychrypiał Rafe. – Zniszcz je. To ważniejsze ode mnie. - Twoje priorytety są naprawdę spieprzone. – Maggie przesunęła ręką po jego nastroszonych włosach i spróbowała pomyśleć o sposobie uwolnienia Rafa. – Czy ta zaczarowana krew mogłaby rozkruszyć łańcuchy? - Może. – Rafe spojrzał na nią ze znużeniem. – Kocham Cię. - Ja Ciebie również, dziecinko. – Serce rwało się gwałtownie w piersi Maggie. Nie zamierzała stracić Raphaela. Gdy myślała, że on nie żyje czuła się jak rozrywana na strzępy od środka. - Gdybym przeszła przez tylne drzwi komnaty, dotarłabym prosto do

Strona

36

pałacowych komnat Abatu?

Rafe pokiwał głową. - Gdzie są fiolki? - Idź prosto. Następnie... dwa razy w lewo. Nic w prawo. Koniec korytarza. - wypuścił powietrze. – Strażnicy. Wszędzie. - Ilu? - Meelena... powiedziała..., że trzynastu. - Taaa. Do przewidzenia. Maggie zajęło dobrą chwilę, by się ubrać. Potrzebowała całego swojego arsenału broni i pryzmatów. Kiedy powróciła do nędznego pomieszczenia, wycisnęła pocałunek na spieczonych wargach Rafa. Poczym spojrzała na Eltara. - Zostań tu. Chroń go jeśli możesz. Pokiwał głową. - Bądź ostrożna, Maggie. Wymknęła się z komnaty przez tylne drzwi. Gdy je zamykała, zawiasy zaskrzypiały złowrogo. Poczekała chwilę, by utrzymać nerwy na wodzy, poczym poszła prosto, idąc tak szybko na ile się odważyła. Skalisty korytarz był ciemny i śmierdział pleśnią. Wszechobecny ślad siarki zatykał jej gardło. Cholera! To miejsce potrzebowało Rozpylacza Jonowego – kilku ich tysięcy. W porządku. Jeden korytarz w lewo. Do tej pory brak demonów. Jej serce tłukło się w piersi, gdy wymacała zatrute sztylety ukryte w białym pasie. Następny korytarz w lewo. Czerwonawe światło, bez jakiegokolwiek widocznego źródła, oświetlało sufit. Niepokój pełzł wzdłuż jej kręgosłupa. Gdzie do diabła są

Strona

37

strażnicy? Mógłbyś pomyśleć, że komnaty pałacu Abatu będą zarojone każdym

rodzajem piekielnych demonów. A ona nie spotkała nawet służącego czy konkubiny. Dotarła do prawego korytarza i zatrzymała się przy wejściu. Bogini, nienawidziła uczucia strachu, który ją przenikał. Nie chciała umierać. Nie chciała, by umarł Rafe. Przez krótką chwilę pomyślała o zwyczajnym życiu. Małżeństwie. Dzieciach. Może posiadaniu prawdziwego kota lub psa. Życia w normalnym wolnym od demonów domu. Maggie parsknęła śmiechem. Nigdy nie będziesz zwyczajna, tym bardziej nie będziesz żyć zwyczajnie. Zamknij się i ruszaj, idiotko. Uwolnienie zdławionej energii wzmocniło jej odwagę. Zerknęła do korytarza, który również oświetlała dziwna czerwona poświata. Hmmm. Nic tam nie ma. Miała złe przeczucie, ale zaszła zbyt daleko, by się wycofać. Życie Rafa zależało od niej. Tak jak i los świat – nawet jeśli ludzie mieliby się nigdy się o tym nie dowiedzieć. Cóż, chyba że jej się nie powiedzie. Wtedy każdy na tym świecie i następnym poznałby gniew Abatu. Trzymając się prawej strony, pobiegła w dół tunelu, aż dotarła do ostatnich drzwi. Zaniepokoił ją brak ruchu z jakiejkolwiek strony. Gdzie byli strażnicy? Otworzywszy drzwi pchnięciem, pozostała po jednej stronie i zajrzała do środka luksusowego pomieszczenia. O tak. To zdecydowanie było mieszkanie Abatu. Całkowicie przepełnione luksusem, począwszy od pokrytych jedwabiem dywanów po ogromne poduchy na podłodze, dwa stojące naprzeciw łóżka i w pełni zaopatrzony bar, który zajmował dalszą ścianę – to mogło być jedynie

Strona

z ... kadzidła? Heh. Może Abatu nie doceniał smrodu swojego domu.

38

miejsce, gdzie Abatu trzymał dwór. Słaby zapach drzewa sandałowego sączył się

Maggie zlustrowała pomieszczenie kilka razy, ale nikogo nie wykryła. Pomieszczenie było przerażająco puste. Wciągnęła powietrze i dała nura do środka, chwytając dwa sztylety i wcelowując je w każdą stronę. Idiotyczny ruch. Nikogo nie było w pomieszczeniu. Tak czy inaczej przeszukała je i potwierdziła swoje przypuszczenia. Czyżby Abatu wywlekł wszystkich swoich ludzi do ostatecznego starcia z Drakiem? Lub przegrał i został opuszczony przez swoich zwolenników ? Maggie spojrzała na ściany poszukując możliwych kryjówek. Niech to szlag. Powinna była spytać Rafa, gdzie w pomieszczeniu zostały umieszczone fiolki. - Tam. Zawirowując wokół, ze sztyletami w pogotowiu, Maggie niemal upadła. - Meelena? - Dwa lata temu popełniłam błąd. – Wyglądała jak gówno. Blada jak duch, jej zazwyczaj nieskazitelna biała suknia była poplamiona i podarta. – Sypiałam z demonem, który mnie oszukał. Nie muszę opowiadać ci o nieziemskim uroku demona, prawda? Celowo mnie zapłodnił. Nie wiedziałam. Nie, dopóki... Moje bliźniaki. Moje maleństwa. Urodziłam je w Otherworldzie i kiedy Abatu się dowiedział – Wzruszyła ramionami – Zabił Seelie i osuszył ją, ale uratowałam Keelie. Umieściłam ją w kamieniu i myślałam, że jest bezpieczna do czasu pieprzonego Damiana. Jak się dowiedział? Jak znalazł moją córkę i mi ją wykradł? - Nie wiem, - powiedziała Maggie. Serce podskoczyło jej do gardła.

Strona

39

Meelena zachowywała się traumatycznie, aż do szaleństwa. Jej dawniej

niebieskie oczy wrzały niczym sztorm na oceanie. W kółko obracała swoimi smukłymi palcami i kroczyła między masywnymi, piętrowymi poduchami. - Wysoka kapłanka Bogini! Przywódczyni Wysokiej Rady Otherworldu! Byłam tak dumna z mojej pozycji, z moich zdolności.- Łzy wycisnęły się z jej oczu. – I tak bardzo poniżona przez demoniczną szumowinę. Meelena zamrugała, jakby na chwilę wróciła do siebie. Spojrzała na Maggie z namacalną desperacją. - Fiolki są w sejfie wmontowanym w podłogę. Widzisz? Przy ścianie obok baru. Symbol Abatu. Nakłuj swój palec. Masz jego krew i możesz otworzyć zamek. Zniszcz je wszystkie Maggie. Trzynaście. Pozbyłam się z tego miejsca strażników, sług, dziwek. Jesteś bezpieczna do czasu uwolnienia Rafa. Potem wszystko zależy od ciebie. - A co z Tobą? - Umrę, - powiedziała Meelena. – Nie potrafię żyć z moją hańbą i poświęcę się mojej Bogini. Ochronisz dla mnie Keelie, mogłabyś to zrobić? Jesteś jedyną osobą, która zna miejsce jej pobytu. Jedyną, która może jej pomóc. - Tak Mel. Pomogę jej. Przez jej cienkie, popękane usta przemknął uśmiech. - Och, Maggie.. nie nazywaj mnie Mel. Zamigotała poza zasięgiem wzroku, z ręką uniesioną w pożegnaniu. Maggie uświadomiła sobie, że to był ostatni raz kiedy mogła widzieć kobietę, o której myślała jak o mentorce, przyjaciółce... jak o rzekomej matce. Jej pierwszym wspomnieniem z Otherworldu była uśmiechnięta twarz Maggie i

Strona

40

wyciągnięta ręka, gdy tatko przedstawiał ją pięknej kapłance.

- Pieprzony Abatu. – Maggie skupiła swoją wściekłość, swój żal na demonim dupku. Zapłaci za cały ból, który spowodował u niej i tych, których kochała. Jaką ma moc, że mógł zniszczyć nawet najbardziej ukochaną służebnicę Bogini? Biegnąc do sejfu, Maggie schowała jeden ze sztyletów, a następnie użyła drugiego, by nakłuć swój kciuk. Wcisnęła go w środek symbolu Abatu. Krew podążyła liniami i wirem do ciemnego punktu w środku. Klik. Klik. Klik. Kwadratowe drzwiczki uniosły się na dwa cale. Otworzyła je pchnięciem i spojrzała w ciemny zakamarek. W środku były małe, srebrne fiolki. Cholera. Nie była matematycznym geniuszem, ale ... Szybko, policzyła pojemniczki. Jedenaście. Brakowało dwóch fiolek. Przeklinając po ludzku i elficku, dzięki pani Pottersworth, Maggie użyła noża, by rozerwać jedną z mniejszych poduszek. Schowała fiolki w puch, poczym schowała ostrze do skórzanej pochewki. Trzymając cenną krew Nieba i Piekła, pospieszyła do królestwa Abatu. Kilka chwil później, powróciła do Rafe’a i Eltara. Ku jej uldze, byli sami i nikt nie zakłócał im spokoju. - Masz fiolki? – spytał Eltar. Maggie pokiwała głową i wyjęła jedną fiolkę. Ułożyła rozerwaną poduchę na kamiennym krześle i wyciągnęła jedną fiolkę.

Strona

41

- Wyciągnij jego ręce.

Eltar wziął oba uwiązane łańcuchem przeguby Rafe’a. Zdejmując korek, pociągnęła nosem. Blech. Rdzawy zapach świeżej krwi. Cholera. Jeśli to dotknie lub umieści blisko skóry Rafa, jedno z nich mogło zginąć. Użyła sztyletu, by urwać maleńki kawałek jej ubrania. To był materiał odporny na demony, przeznaczony, by wytrzymać działanie krwi. Skręcając go w patyk, zdała sobie sprawę, że może to zrobić zamiast bawełnianego wacika. Z łomoczącym sercem, suchymi ze strachu ustami, zanurzyła go we fiolce. Szybko, Maggie użyła krwi, by narysować linię na lewym metalowej obrączce kajdan. Tam gdzie dotknęła krew, metal się stopił. Powtórzyła czynność na drugiej obrączce. W krótką chwilę później, Rafe był wolny. Upadł do przodu na kolana, gdy łańcuchy opadły i brzęknęły o skaliste podłoże. Maggie złowiła zaniepokojone spojrzenie Eltara, ale uśmiechnęła się i pokręciła głową. Bez zaklętych łańcuchów, siła i uzdrawiające właściwości demoniej strony Rafa zaczęły działać. Siniaki wyblakły. Skaleczenia się uzdrowiły. I po czasie, który wydawał się być rokiem, Rafe wspiął się na nogi i wyciągnął skrzydła. Maggie rzuciła się w jego ramiona i prawie wycisnęła z niego życie. - Rafe! - Maggie, moja kochana. – Pocałował ją namiętnie i poczuła tak radosną ulgę, że zapłakała. - Szsz.. teraz. Zniszczmy fiolki i wydostańmy się stąd. – Jeden szary palec pogładził jej wilgotny policzek. – Wszystkie są w poduszce? - Brakuje kilku, - przyznała Maggie. – Przyniosłam te, które znalazłam. –

Strona

- Meelena podała mi zaklęcie.

42

Cofnęła się i poprawiła biały pas. – W jaki sposób powinniśmy się ich pozbyć?

Pomogła Rafowi ustawić fiolki rzędem na poręczy kamiennego krzesła i dołączyła do Eltara stojacego za Raphaelem. Demon rozwinął skrzydła, by zapewnić ochronę, a następnie wypowiedział serię gardłowych słów. Pomieszczenie przeniknęło zimno, spirala białej, lodowatej mgły. Kiedy tylko pomieszczenie wypełniło się zimnem i bielą, usłyszała głośne odgłosy kilku ostrych brzdęknięć. - Zrobione, - powiedział Raphael. Maggie i Eltar dołączyli do niego i przyjrzeli się pozostałościom po fiolkach. Były roztrzaskane: wszelka krew znajdująca się w nich znikła. Białe płatki unosiły się bezwładnie z sufitów. Maggie spojrzała w górę i zimne coś opadło na jej rzęsy. - Śnieg? Raphael zachichotał. - Resztki zaklęcia, podejrzewam. Maggie wyciągnęła z pasa jej cienki jak brzytwa telefon, przekręciła go, otworzyła. I wybierając ustawienia aparatu, skierowała na zaskoczonego różowego demona. - Hej Eltar... uśmiech.

Tłumaczenie- ptaszynka

Strona

43

Beta- Filipina

…

Tydzień później ...

W ich sypialni, Rafe stał przed Maggie, nagi w swej ludzkiej postaci, jego penis był długi, gruby i już twardy. Wzrok dziewczyny przeniósł się z imponującej męskości na resztę umięśnionego ciała. Demon czy nie, nie mogła odmówić mu posiadania wspaniałej sylwetki. Był wysoki, miał szerokie ramiona, szeroką bezwłosą klatkę piersiową, brzuch na którym odznaczały się mięśnie. Oczy lśniły błękitem, odcieniem szafirów, jego włosy były ciemne, gęste i długie. Jej ciało już reagowało na niego, budziła się w niej żądza, którą tylko on umiał przywołać. Ona również była naga. I stała niecałe pół metra od niego, podziwiając jego ciało, tak jak i on podziwiał jej sylwetkę. - Maggie…- Podszedł do niej. Chwycił ją za podbródek i uniósł w górę, by móc spojrzeć jej w oczy.- Jesteś pewna, że chcesz to zrobić? - Tak- Wpatrywała się w niego, emocje dławiły w gardle i musiała mówić szeptem.- Jestem twoja. Będę tylko twoją własnością, nikogo innego. Przeniosła wzrok na niedawno zainstalowane łańcuchy, które zwisały z sufitu. Widziała go bezbronnym w rękach innych. Nienawidziła tego uczucia bezsilności, słabości. Chciała oddać mu to, co inni odebrali. A jedyną drogą do

Strona

44

tego było pozwolenie mu całkowicie nad nią dominować.

Delikatnie oplótł jej nadgarstki dłońmi i pociągnął za sobą. Wsunął jej dłonie w obrączki łańcuchów.- Wszystko w porządku z twoimi ramionami? - Tak. Mam wolne nogi. W dalszym ciągu mogę skopać ci tyłek jeśli mnie wkurzysz. Uśmiechnął się seksownie. Podszedł do szafki nocnej i otworzył, jak ją wspólnie nazywali tak, „niegrzeczną szufladę”. Wyjął klamry na sutki, które były połączone łańcuszkiem. Sięgnął też po dużą, ciężką srebrną kulę, która montowało się na środku łańcuszka. Rafe wrócił do niej, w oczach lśniło mu pożądanie. W brzuchu łowczyni pragnienie walczyło ze zdenerwowaniem. Nigdy jeszcze nie otworzyła się tak przed kochankiem. Bała się i była nakręcona. Podniosłe uczucie… Po podszczypaniu każdej brodawki, aż obie były twarde i obolałe, demon zamknął na napiętych szczytach metalowe klamerki. Następnie, bezlitosny drań, przyczepił kulkę. Waga srebrnej kuli boleśnie pociągnęła sutki w dół. Złapała głośno powietrze, czując na przemian ból i przyjemność. Raphael cofnął się o krok, jego wzrok wędrował od sutków do wilgotnej szparki, ale nie zbliżył się do niej. Nie, torturował ją spojrzeniem pełnym pożądania, miłości i potrzeby. Maggie czuła się obolała z pragnienia. Mimo niecierpliwości, która ją wypełniała, trzymała języka za zębami i stała spokojnie. Co to będzie za prezent dla jej demona, jeśli zepsuje go mówiąc o własnych potrzebach? Demon wziął w końcu piersi w dłonie, jego kciuki potarły nabrzmiałe sutki. Następnie puścił je i pociągnął na srebrną kulkę. Dreszcz bólu i

Strona

45

przyjemności przeszył ją i zajęczała. Och, Bogini!

Delikatne usta opadły na obolałą skórę, pokrywając boczne i górne fragmenty piersi słodkimi pocałunkami. Wilgotny język przesuwający się po obolałym szczycie przyprawił ją o dreszcz. Zadrżała jeszcze mocniej, gdy fala przyjemności spłynęła prosto do centrum jej kobiecości. Kropla potu spłynęła między jej piersiami, opadła na kochanka, który klęczał przed nią i całował jej klatkę piersiową… brzuch… biodra… Straciła oddech, gdy dotarł do wewnętrznej strony ud. Wygięła się w kierunku jego ust, ale odmówił wykonania niemego rozkazu. Wtedy… Och, wtedy… Zaczął lizać jej łechtaczkę. Jej piękny demon zwiększał zmysłowy ogień płonący między jej nogami. Z każdym liźnięciem, każdym dotykiem, jej cipka pulsowała i zaciskała się z przyjemności, czując zbliżające się wyzwolenie. Rafe sięgnął i szarpnął za tą cholerną srebrną kulę, wtedy słodki ból dołączył do wrażeń jakie przepływały przez jej kobiecość. To było zbyt wiele. – Och, kurwa!- Zapłakała.- Rafe! Przez jej ciało przetoczył się orgazm, słodka fala była tak intensywna, że Maggie wygięła plecy w łuk i krzyknęła. Raphael wylizał jej wilgoć, jego język drażnił wrażliwą łechtaczkę. Chciała go powstrzymać. Chciała by porobił tak jeszcze trochę. Całe jej ciało stało w ogniu. Demon wstał na równe nogi. Z oczami płonącymi pożądaniem, okrążył ją. Maggie poczuła żar bijący od jego ciała, gdy stanął za jej plecami, jego penis wylądował między jej pośladkami.- Jesteś piękna, Maggie. Taka piękna. Uniósł jej włosy i złożył pocałunek na smukłej szyi. Ręce oparł na

Strona

46

wysokości ud łowczyni, ale zaczął przesuwać je ku górze, aż objął obie piersi.

Jęk uciekł w ust, westchnienie ulgi gdy dłonie ugniatały miękkie ciało. Piersi zrobiły się ociężałe, sutki pulsowały. - Jedna chwilka- Wyszeptał. Zajęczała z frustracji, gdy odsunął się od niej. Usłyszała stuknięcie i tarcie metalu o metal i zorientowała się, że jej kochanek ponownie grzebie w niegrzecznej szufladzie. Zanim mogła zacząć go błagać by do niej wrócił, był już ponownie z nią. Poczuła zimną końcówkę tubki między pośladkami, a potem lodowaty żel wypełniający ją. - Chcę pieprzyć cię mocno- Szepnął.- Mam zamiar wziąć twój tyłek i twoją cipkę. Lubisz to, prawda, kochanie? Maggie dyszała. Kolana ugięły się pod nią, ale łańcuchy trzymały ją w pionie. Raphael owinął ją ramionami w pasie, by lepiej podtrzymać. Dzięki zdolności demona do transformacji, często tworzył dwa olbrzymie penisy, by wypełnić ją w pełni. Bogini, kochała uczucie gdy był w niej z przodu i tyłu, posuwał ją mocno… Mogłaby wtedy umrzeć z rozkoszy. Czubek jego penisa zaczął wsuwać się między pośladki. Powoli wypełniał jej tyłek. Czuła jak posuwał się milimetr po milimetrze… I już był w niej, gorący i twardy. Potem poczuła jak drugi fallus zaczyna wchodzić w jej cipkę. Zassała powietrze, jej ciało stanęło w ogniu. Jęknęła, gdy nabił ją na obie swoje męskości, czując pełność. Nigdy wcześniej nie myślała że może tak się czuć. Raphael nie dał jej czasu do niepokoju, do myślenia. Spragniony jej, wbijał się w obie jej wilgotne dziurki. Szybko znalazł właściwy rytm, dysząc jej ciężko do ucha. Jedną dłonią podtrzymywał ją w pasie, drugą- szarpał za

Strona

47

srebrną kuleczkę wiszącą między jej piersiami.

- Dojdź dla mnie, Maggie. Była już w ogniu, fale przyjemności przelewały się przez nią powoli… - Kocham cię pieprzyć- Wymruczał łamiącym się głosem demon.- A żeby być dokładniejszym… Kocham ciebie. Jego słowa wywołały lawinę… - Maggie!- Rafe napiął się, jego penisy zadrżały i obu trysnęło nasienie, zalewając wnętrze łowczyni. Była już na krawędzi i ostatni raz nabiła się na jego twardość, sama dochodząc.

*

*

*

Później, przenieśli się na łóżko, opletli ramionami. Maggie drzemała na piersi kochanka, czując się tak w pełni usatysfakcjonowana na ciele i duszy, że mogłaby latać. Bicie serca jej demona było dla niej cudowną kołysanką. Gdy poczuła, że całkiem odpływa w sen, Rafe zapytał. - Jesteś pewna, że wzięłaś wszystkie fiolki, Maggie? - Tak- Uspokoiła go.- Zniszczyłeś wszystkie, które znalazłam. - Tylko dziesięć- Mruknął. - Tak- Dziewczyna poczuła chłód w brzuchu. Dlaczego musiał przyczepić

Strona

48

się do tego tematu? Do diabła.

- Oznacza to, że Abatu ma trzy. I nawet z tylko trzema fiolkami, może uczynić wiele szkód. Maggie popchnęła go, by znów leżał na plecach i położyła się na nim, całując go w szyję.- Przestań tyle się martwić. Póki co skopaliśmy mu tyłek, prawda? Przygryzała jego usta, wsuwając język pomiędzy jego wargi. Zachichotał i obdarzył ją pocałunkiem, który sprawił że zadrżała. Bez ostrzeżenia, Raphael usiadł i Maggie wylądowała na jego kolanach. Zanim mogła usiąść, demon przycisnął jej plecy dłonią i zmusił ją by się nie ruszała.- Co ty… Jego dłoń opadła mocno na jej pośladki. Zassała powietrze, pełna oburzenia i pożądania. - Cholera, Rafe! Kolejne uderzenie, jeszcze mocniejsze. Ból pulsował wzdłuż kręgosłupa i musiała przygryźć wargi, by nie jęczeć. Uderzył ponownie, poczym wsunął jedną dłoń pomiędzy jej nogi, wkładając dwa palce w jej cipkę, naciskając nerwy przy samym wejściu. Dawał jej klapsa za klapsem, wsuwając i wysuwając z niej jednocześnie palce, naciskając na punkt G. Maggie zaczęła ruszać gorączkowo biodrami, chcąc osiągnąć wyzwolenie, które było tuż- tuż. Rafe pchnął ją na kolana i pociągnął jej biodra do góry. Złapał je mocno i wbił się z całej siły w jej wilgotną szparkę. Pieprzył ją mocno i ostro. I z każdym pchnięciem w cipkę, nadchodził

Strona

Dysząc, jęcząc, pocąc się… cały czas była na granicy orgazmu.

49

klaps na obolałe pośladki. Ból i przyjemność łączyły się z sobą nierozerwalnie.

- Odwróć się- Rozkazał ostro Raphael. Wycofał się, pozwalając jej przesunąć się na plecy. Klęcząc, rozsunął szeroko jej uda, przyciskając nogi dziewczyny do swoich ramion i wbił się ponownie w jej spragnioną szparkę. - Rafe!- Załkała sfrustrowana. Otoczyła dłońmi własne piersi i zaczęła szarpać za sutki. Wrażenia w niej stały się jeszcze intensywniejsze. Tym razem jej demon wchodził w nią raz za razem, jednym palcem pieszcząc jej łechtaczkę. Natężenie pieszczot zaowocowało w końcu wybuchem potężnego orgazmu. Szlochając i jęcząc z przyjemności, Maggie pozwoliła by ten przelał się przez nią. Niezbyt wyraźnie usłyszała krzyk demona, gdy i on doszedł. Po długiej chwili, Rafe uwolnił jej nogi, delikatnie układając je na kołdrze i głaszcząc drżące ciało. Starała się odzyskać emocjonalne fundamenty, ale kochanek wszystkie burzył. Była całkowicie na jego łasce, co ją przerażało.. ale i podobało się jej. Usiadł obok niej i starł dłonią pot z jej czoła.- Nic przede mną nie będziesz ukrywała, prawda Maggie? - Nie- Skłamała, patrząc prosto w jego szafirowy wzrok.- Nigdy.

Tłumaczenie- ptaszynka

Strona

50

Beta- Filipina

KONIEC CZĘŚCI 3. WKRÓTCE 4

Strona

51

TOM/ OSTATNI