milosc-przychodzi-z-deszczem

Copyright © Mila Rudnik, 2015 Projekt okładki Agencja Interaktywna Studio Kreacji www.studio-kreacji.pl Zdjęcia na okładce © Stocker/Fotolia © Nina Masic/Trevillion Images Redaktor prowadzący Anna Derengowska Redakcja Ewa Witan Korekta Bożena Maliszewska ISBN 978-83-8069-036-3 Warszawa 2015 Wydawca Prószyński Media Sp. z o.o. ul. Rzymowskiego 28, 02-697 Warszawa www.proszynski.pl

Dokument chroniony elektronicznym znakiem wodnym Irena Bujak. Egzemplarz promocyjny, nieprzeznaczony do kopiowania i sprzedaży! EGZEMPLARZ PRASOWY

Maj 2012 r. Anna Wrzos z irytacją spojrzała na zegarek. Za pięć jedenasta. Jeszcze kilka minut i spóźni się na to spotkanie. Punktualnością też nie zrobi dobrego wrażenia, jeśli wejdzie do gabinetu spocona i zasapana. Trzydzieści sekund, pomyślała. Jeżeli winda nie zjedzie za trzydzieści sekund na parter, trzeba będzie wejść po schodach na szóste piętro biurowca. W chwili, kiedy wyznaczyła sobie ten ostateczny czas, strzałka drgnęła i zaczęła wskazywać kolejne piętra, tym razem odliczane w dół. – Cudownie – szepnęła. – Czwarte, trzecie, wspaniale, kochana, nie zatrzymuj się, pierwsze... Jest! – Odetchnęła z ulgą, gdy cichy brzęk dzwonka obwieścił pojawienie się windy. Drzwi się rozsunęły, więc zrobiła krok w tył, by przepuścić wysiadających, i nagle stanęła jak wryta. Z kabiny wyszedł Marek. Marek Brzozowski. Wysoki, śniady, przystojny, choć na jego skroniach pojawiły się pierwsze siwe włosy. Pierwsza i jedyna miłość Anny. Mężczyzna, który pojawił się na moment w jej życiu, by mogła się dowiedzieć, jak smakuje prawdziwe uczucie. I przekonać się, że nic tak nie boli jak strata. Wraz z nim odeszły jej marzenia, nadzieje, ona sama. Życie, które wiodła od tamtej chwili, nie należało do niej. Nie należało do kobiety, jaką była i jaką być chciała. Stała się kimś innym, kogo tak naprawdę nie znała i nie lubiła. Zniknęła cała jej spontaniczność i radość życia. Funkcjonowała jak robot, istota bez uczuć, dobrze naoliwiona maszyna, doskonale wypełniająca powierzone jej obowiązki, ale nie walczyła o swoje marzenia, bo ich nie miała. A teraz oto stał przed nią Marek. Żywy. W brązowych oczach mężczyzny pojawiło się zaskoczenie, gdy ją rozpoznał. – Ania – odezwał się pierwszy. Ona sama nie mogła nawet drgnąć. Miała ochotę krzyczeć z bólu. Od tamtej chwili minęło pięć lat. To dość czasu, by pogodzić się ze stratą. Jednak teraz widok ukochanej twarzy przywołał wszystkie wspomnienia, te dobre i te bolesne. Tylko że to nie była twarz Marka. Marek umarł pięć lat temu, a Anna patrzyła na jego wierne odbicie, należące do innego mężczyzny. Przełknęła ślinę, uśmiechnęła się z trudem i powiedziała: – Cześć, Marcin. Miło cię widzieć. Księżniczka elfów. Blada twarz, zbyt duże oczy w zbyt drobnej twarzy, ciemne włosy, gładko zaczesane na bok. Kobieta w lustrze skrzywiła się z irytacją. A ta stojąca przed lustrem odwróciła głowę, by nie widzieć własnego odbicia. Księżniczka elfów. Te słowa rozbrzmiewały w jej głowie od chwili spotkania z Marcinem. Ostatni raz widziała go w szpitalu, kiedy odzyskał przytomność po wypadku,

w którym zginął Marek, jego brat bliźniak. Tego samego dnia wróciła do Gdańska. Nie została na pogrzebie. Nie mogła. Nie chciała. Oznaczałoby to ostateczne pożegnanie z ukochanym, a na to nie była gotowa. I nic się nie zmieniło. Minęło pięć lat, a ona nadal nie pożegnała się z Markiem, mimo że odszedł na zawsze. Czasami zazdrościła kobietom, które wypłakiwały się przyjaciółkom, że ukochany mężczyzna je porzucił, odszedł do innej albo po prostu był obok, ale już dawno przestał je kochać. Czasami myślała, że tamte mogą przynajmniej mieć nadzieję, że wróci albo znów się zakocha. Innym razem mówiła sobie, że jest głupia. Ich przynajmniej rozdzielił los. To odejście było ostateczne. Bez nadziei, że coś się zmieni. Może tak jest lepiej. Wiesz, że nie ma powrotu, więc musisz iść dalej. Czasami próbowała sobie wmawiać, że Marek nigdy nie istniał. Nigdy go nie poznała, nie pokochała, nie była z nim. Nie czuła jego zapachu, jego dotyku. Był jak ten ktoś z piosenki Ireny Jarockiej, wymyślony w blasku świec, złudzenie, które znika w świetle dnia. Chciała iść naprzód, ale wciąż tkwiła w miejscu. Spotykała się z innymi mężczyznami, lecz z żadnym z nich nie mogła zbudować trwałego związku. Zawsze przeszkadzało wspomnienie, porównanie, poczucie, że czegoś im brakuje. Odchodziła. Zastanawiała się wówczas, czy kiedykolwiek będzie gotowa zostawić przeszłość za sobą i zacząć normalne życie, zamiast uciekać w pracę, której nigdy nie chciała wykonywać, a w której – paradoksalnie – była świetna. Pięć lat temu miała marzenia. Pragnęła kochać i być kochana. Zamierzała pisać bajki dla dzieci. Chciała żyć. A potem pragnęła już tylko zapomnieć. To, kim chciała być, kim była, umarło wraz z nim. Ostatnie pięć lat życia nie oznaczało jednak zerwania kontaktu ze światem, z ludźmi – po prostu wszystko się zmieniło. Świat stał się inny i ludzie, którzy go zamieszkiwali, też. Księżniczka elfów odeszła wraz ze swoim księciem, pozostała tylko Anna Wrzos, dwudziestopięcioletnia asystentka w firmie deweloperskiej, a potem specjalistka od kredytów instytucjonalnych w jednym z gdańskich banków. I tak wyglądała. Ciemny kostium, jedwabna bluzka, czarne czółenka na obcasie, torebka, aktówka i nieodłączny laptop. Po prostu była. Dziś wszystko się zmieniło. Wróciła przeszłość. To było jak urzeczywistnienie koszmaru, który nieraz śnił jej się po nocach. Marek tulił ją w ramionach, a gdy podnosiła głowę, by go pocałować, przekonywała się, że to nie on, lecz jego brat. Twarz ta sama, ale oczy patrzyły inaczej, chłodno. Nie dostrzegała w nich miłości ani tej czułości, która była tylko dla niej. Dzisiaj też były jak dwa zimne kamienie, nie wyrażały niczego. Podobnie jak ta twarz wykuta w granicie, po której nie przebiegło najmniejsze drgnienie. Anna otworzyła drzwi kabiny prysznicowej i weszła do środka. Ustawiła ciepłą wodę, oparła czoło o płytki. Gorący strumień spływał po plecach, łagodząc napięcie tego dnia. Wróciła myślami do przelotnego spotkania z Marcinem. Nie znała go zbyt dobrze, Marek bardzo mało o nim mówił. Czuła tylko, że tęsknił za bratem, kiedy zamieszkał w Gdańsku, a Marcin pozostał w Poznaniu. Marka otaczał jakiś nieuchwytny smutek, którego nigdy nie potrafiła zrozumieć. Wydawało jej się, że tych dwóch coś rozdzieliło i omal nie zerwało łączącej ich więzi. Stało się to dla niej jasne w chwili, gdy po raz pierwszy zobaczyła obu razem. Nie dowiedziała się, co tak naprawdę stanęło między nimi. Nie zdążyła. Poznała jego rodzinę, ale Marek zginął kilka dni później, a wtedy ona, Anna, po prostu odeszła. Tym razem to się nie uda. Nie może stąd uciec. Ma tu pracę. Przyjechała do Poznania w zastępstwie kolegi i musiała poprowadzić sprawę tego kredytu. Kredytu dla firmy Marcina Brzozowskiego. Nie uniknie rozmów z Marcinem. Dziś jego widok ją zaskoczył, ale jutro będzie przygotowana. Musi tylko pamiętać, że to nie Marek. Bo Marcin wygląda jak Marek, porusza się jak Marek, mówi jak Marek, ale nim nie jest. Ta sprawa zajmie jej miesiąc. Nie więcej. To będzie bardzo długi miesiąc.

EGZEMPLARZ PRASOWY

Marzec 2007 r. – Pokaż się, pokaż – szeptała Dorota, w napięciu wbijając wzrok w pasek testu ciążowego, czy wreszcie ukażą się upragnione dwie kreski. Te chwile oczekiwania rozciągnęły się w nieskończoność. Wskazówki zegara zwolniły rytm, gdy jak co miesiąc czekała na wynik. Nic się nie wydarzyło. Westchnęła ciężko i cisnęła test do kosza. Kolejny miesiąc, kolejna porażka. Zawiedziona Dorota spojrzała w oczy szczupłej blondynki w lustrze, szukając na jej twarzy pocieszenia, nadziei, zapewnienia, że wszystko będzie dobrze. Znalazła tylko rozpacz. Widok zamazywał się stopniowo, przesłonięty gorącymi łzami, które spływały po jej bladej twarzy. Oparła dłonie o umywalkę, jakby nie miała siły, by stać, i ze spuszczoną głową płakała spazmatycznie, wyrzucając z siebie ból, gniew i żal. Cztery lata. Cztery lata starań o dziecko. Pierwszy rok małżeństwa minął jak we śnie. W drugim, choć już wcześniej się nie zabezpieczali, podjęli decyzję, że najwyższy czas zostać rodzicami. Marcin z pełnego uroku lekkoducha i łobuza stał się pełnym uroku, odpowiedzialnym, ciepłym mężem i przyszłym ojcem, choć nadal nie stronił od spontanicznych i niekiedy szalonych pomysłów, które wprowadzały w ich życie nieco chaosu i sporo radości. Poznali się na studiach, gdy Dorota na trzecim roku przeniosła się z Wrocławia do Poznania. Od pierwszej chwili, gdy się spotkali, coś zaiskrzyło. Łobuzerski uśmiech ciemnowłosego chłopaka podbił jej serce. Marcin zakochał się w jej czekoladowych oczach. Od tamtego dnia przed niemal sześciu laty stali się nierozłączni. Marcin oświadczył się jej już po trzech miesiącach znajomości. Bez namysłu powiedziała „tak”, lecz pobrali się dopiero po uzyskaniu dyplomów. Obecnie, jako dwudziestoośmioletni ludzie sukcesu, pragnęli stworzyć własną rodzinę. Dom otrzymali od rodziców Marcina, którzy przenieśli się do niewielkiej miejscowości pod Poznaniem, do domu odziedziczonego po dziadkach, który niszczał, stojąc pusty. W teorii wymagał niewielkiego remontu, w praktyce okazało się, że jedyne, co pozostało ze starego budynku, to fundamenty. Dom został gruntownie przebudowany i był teraz miejscem zjazdów klanu Brzozowskich, a niedzielny obiad w Puszczykówku stał się rodzinną tradycją. Spędzali tam często całe weekendy. Przyjeżdżał również Marek, bliźniaczy brat jej męża. Chociaż z wyglądu trudno by ich odróżnić, charaktery mieli zupełnie inne. Marcin był roześmiany, roztrzepany, momentami lekkomyślny, a Marek zawsze poważny, odpowiedzialny, do przesady obowiązkowy. Mimo tych różnic, widocznych tylko dla ludzi, którzy ich znali i kochali, gdy bracia pojawiali się w drzwiach, pogrążeni w rozmowie, tylko serce rozpoznawało tego właściwego. Rzadko się zdarza, żeby bliźniacy, nawet jednojajowi, byli do siebie tak podobni. Wystarczyło, że włożyli identyczne ubrania i stali obaj z tym samym zamyślonym, skoncentrowanym wyrazem twarzy – wtedy koniec, byli nie do odróżnienia. Ale wystarczyło tylko, by Marcin podniósł wzrok, a Dorota nie miała wątpliwości, który z tych dwóch jest jej mężem. Ten uśmiech i łobuzerski błysk w oku nadawał jego rysom zupełnie inny wyraz. Kochała

go od lat, choć czasami odnosiła wrażenie, że pod względem charakteru to Marek byłby dla niej odpowiedniejszym partnerem. Najwyraźniej w przypadku jej i Marcina sprawdzało się stare porzekadło o przyciąganiu przeciwieństw. Był wszystkim, czego chciała od życia; wszystkim prócz dziecka, którego oboje pragnęli i na które czekali. Obmyła zimną wodą zapuchnięte powieki, wytarła nos i wyszła z łazienki. Odetchnęła głęboko, powtarzając sobie, że następnym razem na pewno się uda. Weszła do salonu i zdziwiła się, zobaczywszy tam męża. O tej godzinie Marcin powinien być jeszcze w pracy. Tymczasem siedział zgarbiony, z rękami opuszczonymi bezwładnie w geście rezygnacji. – Kochanie? – Zaniepokojona Dorota położyła mu dłoń na ramieniu. Marcin, pogrążony w myślach, nie słyszał jej kroków. Drgnął gwałtownie. – Wystraszyłaś mnie – powiedział, uśmiechając się niepewnie. Na jego twarzy, mimo uśmiechu, dostrzegła napięcie. – A ty mnie. Co robisz w domu o tej porze? Stało się coś? – zaczęła się dopytywać. – Spotkanie skończyło się wcześniej… Płakałaś? – Wstał i ujął w dłonie twarz Doroty. Uniósł jej podbródek, wpatrując się z troską w zaczerwienione oczy. – Nic takiego. – Starała się mówić lekkim tonem, jakby nic się nie stało. Bo nic się nie stało. Znowu. – Po prostu… Nic. Nie musiała dodawać ani słowa. Wiedział. Przytulił ją mocno i kołysał w ramionach. Dorota wtuliła się w męża, wbijając palce w jego marynarkę. Marcin gładził jasne włosy żony, z trudem powstrzymując łzy. Musisz jej powiedzieć, szepnął jakiś głos w jego głowie. Wiem, odpowiedział sobie w myślach. Powie jej. Powie jej jutro. Ręka mu drżała, gdy wyciągał z kieszeni chusteczkę, by otrzeć pot z czoła. Koledzy wyszli na papierosa, Marek został sam w pokoju. Wokół panowała cisza i spokój, ale niewytłumaczalny strach paraliżował mu oddech i myśli. Rozluźnił kołnierzyk pod szyją, który nagle zaczął go uwierać i nie pozwalał oddychać. Nie był jasnowidzem. Nie miewał przeczuć ani wizji, ale doskonale wiedział, że ów lęk dotyczy jego brata. Zawsze wiedział, gdy z Marcinem działo się coś złego. Bliźnięta łączy niezwykła, niewytłumaczalna więź. To była jedyna rzecz, którą jego racjonalny umysł, zawsze poszukujący logicznego wyjaśnienia, przyjmował na wiarę. Dywagacje naukowe mogły sobie iść własnym torem, potwierdzając lub negując istnienie pewnej specyficznej relacji między bliźniakami albo też ją racjonalizując, ale żaden z braci Brzozowskich nigdy się nie pomylił, gdy chodziło o tego drugiego. Niejednokrotnie zdarzało się też, że obaj dzwonili do siebie w tej samej chwili z tą samą sprawą. Jedna dusza w dwóch ciałach. Byli jak dwie połówki dobrze ustawionego mechanizmu, który nie działał należycie, gdy tryby się rozłączały. Mogli być zupełnie różni, mieć własne plany, marzenia, życie, ale w podświadomości jednego zawsze istniał ten drugi. Obecność brata bliźniaka dawała pewność, że cały świat może stanąć na głowie, zwrócić się przeciw jednemu z nich, ale brat zawsze i wszędzie będzie stał u jego boku. Nie zastanawiając się ani chwili dłużej, Marek sięgnął po telefon i wybrał numer Marcina. Niecierpliwie czekał na połączenie. Zdenerwowanie narastało. Monotonny sygnał brzmiał złowróżbnie. Marcin nie odbierał, włączyła się poczta głosowa. Marek rozłączył się, zgarnął dokumenty do teczki, raczej machinalnie niż rozmyślnie, i wyszedł z pokoju. Miał nadzieję, że uda mu się przemknąć niezauważenie obok gabinetu przełożonego, ale pech chciał, że na korytarzu wpadł prosto na szefa.

– Dobrze, że pana widzę, panie Brzozowski – ucieszył się dyrektor działu inwestycji długoterminowych. – Przepraszam, pilna sprawa rodzinna. Nie wdając się w dalsze wyjaśnienia, minął szefa, który patrzył w osłupieniu za oddalającym się szybkim krokiem pracownikiem. Domaradzki nie grzeszył empatią, więc Marek nie był zaskoczony, słysząc donośny głos przełożonego, gdy ten domagał się jego powrotu. Drzwi windy już się zamykały, gdy doleciało do niego jeszcze, że jest w pracy, a nie w domu, i powinien zajmować się swoimi obowiązkami, a nie tym, na co ma w danej chwili ochotę. Kilka minut później wybiegł z budynku. Wsiadł do auta i bez wahania skierował się do domu, w którym po przeprowadzce rodziców do Puszczykówka zamieszkał Marcin z żoną. Brat również powinien być w pracy, ale Marek wiedział, że go zastanie. Nie miał pojęcia, skąd to wie, i nie zastanawiał się nad tym, po prostu tak było. Jeden wyczuwał nastrój drugiego, porozumiewali się bez słów. Po ślubie brata nic się nie zmieniło. Marek cieszył się jego szczęściem, a Dorota wyrozumiale traktowała ich więź, nie okazując zazdrości, i nie starała się rozdzielić bliźniaków. Zgrabna blondynka o brązowych oczach, jasnej cerze i ładnym nosku obsypanym piegami sprawiała, że Marcin promieniał szczęściem, co już samo w sobie wystarczyło, by Marek ją polubił. Poza tym była naprawdę sympatyczną, pełną ciepła kobietą, inteligentną i niezależną, z poczuciem humoru. Nie można jej było nie lubić. Marcin miał szczęście. Nie mylił się; samochód brata stał przed domem. Marek zaparkował po przeciwnej stronie. Chwilę stał przy krawężniku, czekając na lukę między jadącymi ulicą autami. Dom, w którym mieszkali Marcin z Dorotą, rodzice kupili kilkanaście lat wcześniej, choć sam budynek – mimo że odnowiony– pamiętał lata przedwojenne. Duży, dwupiętrowy, onieśmielał trochę szarym kamieniem. Pozorną surowość fasady łagodził wspinający się po murze bluszcz i rosnący wokół stalowego ogrodzenia żywopłot. Ogromne, przestronne pokoje, ciepła kuchnia, dwie łazienki, poddasze – taki dom był przeznaczony dla dużej rodziny i czekał na powiększenie liczby mieszkańców. Sześć pokoi to zdecydowanie za dużo dla dwóch osób. Zauważywszy, że jeden z jadących samochodów zwolnił, Marek przeciął ulicę i chwilę później wbiegł po schodach prowadzących do drzwi. Okazały się zamknięte. Sięgnął do kieszeni. Zamków nie wymieniano od lat, nie było takiej potrzeby. Cała rodzina miała klucze, mimo że obecnie zjazdy rodzinne urządzano w Puszczykówku, w domu należącym kiedyś do dziadków. – Marcin! – krzyknął, wchodząc do korytarza. – Marcin! – zawołał powtórnie, gdy nie usłyszał odpowiedzi. Rozejrzał się po parterze, ale nie zastał brata w żadnym z pokoi. – Wiem, że tu jesteś! Wbiegał na piętro, gdy usłyszał głos Marcina: – W kuchni! Kuchnia znajdowała się na pierwszym piętrze, wejście było zaraz przy schodach. Jasne, przestronne pomieszczenie pełniło również funkcję jadalni. Przy prostokątnym stole śmiało mogło usiąść dziesięć osób. Od biedy zmieściłoby się i dwanaście, ale Brzozowscy lubili swobodę. Ściśnięci jak sardynki mogli siedzieć wyłącznie w tramwaju, jeśli zaszła taka konieczność. Marek zatrzymał się przy drzwiach i oparł o futrynę. Brat siedział przy stole. Podłogę pokrywały odłamki szkła i rozsypany cukier. Sztuczne kwiaty zwisały smętnie z przewróconego wazonu, który zatrzymał się na krawędzi blatu. Marcin nie zareagował na obecność brata. Patrzył pustym wzrokiem przed siebie, popijając ze szklanki przezroczysty płyn, w drugiej ręce trzymał na wpół opróżnioną butelkę wódki. Marek objął spojrzeniem jego nieogoloną twarz, przekrwione oczy, zmierzwione włosy. Brat miał na sobie piżamę, mimo że zbliżało się południe. – Co się dzieje? – Marek wszedł do kuchni, uważając, by nie rozdeptać szkła.

Tamten nie odpowiedział; dopił resztę trunku i próbował znowu napełnić szklankę. Ręka drżała mu tak mocno, że część alkoholu spłynęła na podłogę. Marek bez ceregieli odebrał mu butelkę. – Gdzie Dorota? – spytał. – U matki – odparł smętnym tonem Marcin, nie próbując protestować. Z brzękiem odstawił szklankę na stół. – Zostawiła cię? – Marek nie krył zdumienia. Nie miał pojęcia, że w małżeństwie brata dzieje się coś złego, Marcin nie pisnął słowa, że coś jest nie tak. Trudno było w coś takiego uwierzyć, zwłaszcza że Marek nie zauważył wcześniej żadnych niepokojących sygnałów. Jednak żadne inne wyjaśnienie zachowania brata nie przychodziło mu do głowy. – Nie – żachnął się tamten, podnosząc w końcu na niego wzrok. – Wraca jutro. Ale na pewno to zrobi… Zostawi mnie… – wybełkotał żałośnie. – Co jej zrobiłeś? Przez głowę Marka przemknęła wizja innej kobiety. To była chyba jedyna rzecz, jakiej Dorota by nie wybaczyła. Rzecz niewiarygodna, ale jedyna, która uzasadniałaby stan Marcina i ewentualne odejście jego żony. – Zdradziłeś ją?! – W jego głosie gniew mieszał się z niedowierzaniem. – Nie! – zaprotestował głośno brat, oburzony takim posądzeniem. Spojrzał pełnymi zgrozy, przekrwionymi oczami wprost na Marka. – Oszalałeś?! – Więc co zrobiłeś? Było oczywiste, że musiało się wydarzyć coś bardzo złego. Pytanie tylko, jak bardzo. Marcin jednak spuścił głowę, zwlekając z odpowiedzią. – Wiesz, że zawsze ci pomogę. – Marek silił się na spokój. – Po prostu powiedz, co zrobiłeś, a razem na pewno coś wymyślimy. – Nic – burknął tamten, w dalszym ciągu wpatrując się tępym wzrokiem w podłogę. – W tym właśnie rzecz. Nic nie zrobiłem i nic nie mogę zrobić! – zawołał z nagłą rozpaczą. – Jestem do niczego. Wybrakowany! – wykrzyczał, uderzając pięścią w udo. – Uszkodzony towar. Próbował wziąć butelkę, którą Marek postawił na stole, była jednak poza jego zasięgiem, więc wychylił się mocno do przodu. Nim zdołał ją zabrać, Marek chwycił butelkę za szyjkę i bez słowa podszedł do zlewu. Wylał całą zawartość. Marcin jęknął zawiedziony, lecz nie zadał sobie trudu, by wstać. Prawdopodobnie był zbyt pijany. – Może i ty jesteś… – W jego głosie zabrzmiała złośliwa nuta. – Wybrakowany – dodał z ironią, chociaż zdawał sobie sprawę, że brat nic nie rozumie. Chciał go jednak zranić, choć Marek nie był niczemu winien. – To była bardzo dobra whisky – rzucił z nagłym gniewem, uderzając pięścią w stół. Wazon stoczył się i runął z trzaskiem na podłogę, rozbijając się w drobny mak. – Pleciesz bez sensu!! – Marek zatrzasnął drzwi szafki, gdzie stał kosz, w którym wylądowała pusta butelka. Podszedł do brata i potrząsnął nim mocno: – Co się z tobą dzieje? Siedzisz tu pijany, kuchnia zdemolowana… Śmierdzisz. – W jego głosie zabrzmiał wstręt, gdy brat chuchnął mu na pół strawionym alkoholem w twarz. – Bez sensu. Zgadza się, wszystko jest bez sensu. Moje życie, moja praca, moje małżeństwo. Tak – zdobył się na odwagę, by spojrzeć Markowi prosto w oczy – moje małżeństwo też jest bez sensu. Zwłaszcza małżeństwo. A jeśli Dorota mnie zostawi, a zrobi to, drogi bracie, wtedy cały świat straci sens. Sam siebie bym zostawił. Więc piję. Świętuję koniec świata. Apokalipsa, bracie, zagłada. – Alkohol wreszcie odniósł zwycięstwo, gdyż Marcin ostatnie słowa wybełkotał. Marek nawet nie był pewien, czy dobrze go zrozumiał.

– Brednie – skomentował krótko. – Dość tego użalania się nad sobą! Ze złością dźwignął Marcina i zarzuciwszy sobie jego ramię na barki, pociągnął go do łazienki. Tam bezceremonialnie wepchnął półprzytomnego pod prysznic, odkręcił kurek z zimną wodą i szybko zatrzasnął drzwi. Marcin prychał i wrzeszczał, zbyt pijany, by zakręcić zimną wodę lub odkręcić ciepłą. Zamiast tego usiłował wydostać się z kabiny, której drzwi jego brat blokował własnym ciałem. Mimo że tamten krzyczał, przeklinał i groził, Marek nie ustąpił. Po jakiejś minucie Marcin ochłonął na tyle, że zmniejszył strumień lodowatej wody i dodał ciepłej. Stojąc pod prysznicem, zmęczony, ale już spokojniejszy, zaczął zdejmować mokrą piżamę. – Zabiję cię za to – obwieścił ponuro, drżąc gwałtownie i trąc gąbką ciało, by się rozgrzać. Ruchy miał niezborne, lecz zaczynał już dochodzić do siebie. Przynajmniej o tyle, o ile to było możliwe po takiej porcji wódki. Ile tamten naprawdę wypił, Marek nie wiedział, lecz widząc, że brat czuje się lepiej, odsunął się od drzwi kabiny i zawołał głośno: – Doprowadź się do porządku i przyjdź do kuchni. Posprzątam i zrobię coś do jedzenia. Tylko żebym nie musiał na ciebie czekać – dodał, wychodząc z łazienki. Rzucił marynarkę na krzesło i szybko doprowadził do porządku kuchnię. Zmiótł szkło, umył naczynia i podłogę. Jego zdenerwowanie i przygnębienie opadło nieco. Z bełkotu brata nic nie zrozumiał, oprócz tego, że obaj są wybrakowani, a małżeństwo Marcina jest skończone. Przyczyny jednakże albo nie wychwycił, albo tamten jej nie wyjawił. Marek nastawił ekspres do kawy i rozpuścił masło na patelni. Wybił na nią kilka jajek i przemieszał je lekko, a potem posolił. Nalewał właśnie kawę do kubków, gdy w kuchni pojawił się Marcin, w szlafroku, trąc ręcznikiem mokre włosy. Ogolony i umyty wyglądał znacznie lepiej. Usiadł bez słowa przy stole i położył na nim jakąś kartkę. Marek postawił przed nim talerz z parującą jajecznicą, dołożył kilka kromek chleba posmarowanych masłem. Potem usiadł obok brata, upił łyk kawy i polecił mu surowo: – Jedz. Marcin bez słowa zabrał się do jedzenia. Lewą ręką popchnął przyniesioną kartkę w kierunku brata. Marek spojrzał na niego, biorąc ją do ręki, ale Marcin unikał jego wzroku. Marek zaczął czytać, ale niewiele zrozumiał z medycznego żargonu. Poza jednym słowem: „Bezpłodny”.

EGZEMPLARZ PRASOWY

Kwiecień 2007 r. Marek z niedowierzaniem spoglądał na brata. Powiedzieć, że oniemiał, to za mało. Ze wszystkich głupich pomysłów Marcina ten był najbardziej absurdalny. Tak absurdalny, że Marek uznał, iż musiał źle zrozumieć jego prośbę. – Co mam zrobić? – zapytał w końcu, widząc, że tamten wpatruje się w niego z nadzieją w oczach. – Chcę, żebyś został ojcem mojego dziecka – oświadczył z determinacją w głosie młodszy o kilka minut bliźniak. – Ja nie mogę. Ty tak. Mimo że genetycznie jesteśmy tacy sami, nie znaczy to, że nasze organizmy funkcjonują tak samo. Ja jestem bezpłodny, ty nie – tłumaczył mu. – Musisz mi pomóc. To jedyny sposób, żebym został ojcem – przekonywał go żarliwie. – Marcin, są inne metody. Adopcja… – Nie – przerwał mu bezceremonialnie Marcin. – W żadnym wypadku. Marek czuł się tak, jakby widział tego faceta pierwszy raz w życiu. W dzieciństwie byli tak bardzo ze sobą związani, że nie potrzebowali nikogo innego obok siebie. Budziło to wielki niepokój matki i ojca, toteż w przeciwieństwie do wielu innych rodziców bliźniąt kupowali im różne ubrania, próbowali rozwijać w chłopcach inne zainteresowania, a w szkole wręcz toczyli boje, by synowie nie chodzili do tej samej klasy. Niewiele to pomogło. Bracia, jakby na przekór, celowo robili wszystko razem i dokładnie tak samo. Jeśli jeden postanowił grać w piłkę nożną, drugi koniecznie musiał chodzić na te same zajęcia. W końcu rodzice się poddali, a oni obaj we właściwym czasie, nienaciskani przez nikogo, znaleźli sobie własne drogi, choć nigdy nie zerwali łączącej ich więzi. Marek czytał kiedyś artykuł na temat bliźniąt, w którym autor dowodził, że czynniki genetyczne tylko w czterdziestu procentach wpływają na rozwój ich osobowości; pozostałe sześćdziesiąt procent kształtuje środowisko. Może i miałoby to sens, gdyby wychowywali się osobno, rzecz w tym, że dopiero w dorosłym życiu ich kręgi rodzinne, towarzyskie i zawodowe się rozdzieliły. Jako dorośli ludzie wyznaczyli sobie odmienne cele, ujawniły się też pewne różnice ich psychiki i charakterów, choć fizycznie byli nie do odróżnienia. Nawet bliznę na pośladku obaj mieli dokładnie w tym samym miejscu. To ostatnie nie wynikało jednak z żadnej irracjonalnej więzi psychicznej między bliźniętami, tylko najzwyczajniej w świecie, gdy Marek spadł z płotu i zahaczył spodniami o wystający drut, Marcin sekundę później dokonał dokładnie tego samego wyczynu. Marek jednak myślał, że do tej pory obaj zdążyli już wyrosnąć ze szczenięcej głupoty. Może właśnie teraz ujawnił się ów wpływ środowiska jako czynnika różnicującego ich osobowości, gdyż Marcin chyba nadal pozostał idiotą. – Dlaczego? Jesteś ostatnim człowiekiem, którego bym posądzał o jakieś uprzedzenia. Nie chcesz adoptować dziecka, bo co? Bo nie wiadomo, co z niego wyrośnie? Boisz się, że nie dasz rady go pokochać? O co właściwie ci chodzi? – Dorota nie może się o niczym dowiedzieć. O niczym! – zaakcentował Marcin. – Ma prawo zostać matką, nie pozbawię jej tego. Musisz mi pomóc. Pomyśl tylko, to tak, jakbym sam został ojcem. Przecież genetycznie…

– Przestań. To nie jest to samo. I sam dobrze o tym wiesz – zdenerwował się Marek. – Dorota nic nie wie i nie może się dowiedzieć. Chcę, żebyś udawał mnie – ciągnął Marcin, patrząc na brata z prośbą, nadzieją i żalem. Marek nie wiedział, które z owych uczuć dominuje, ale widział to wszystko w oczach tamtego. – Jesteś tchórzem – zawyrokował. – Powinieneś jej powiedzieć. Kocha cię i razem znajdziecie jakieś rozwiązanie. – Nie zniosę jej współczucia. Nie zniosę tego, jak będzie patrzeć na inne pary, które mają dzieci, i myśleć, że tamten łysy facet z brzuszyskiem, mimo że nie potrafi utrzymać żadnej pracy, nie szanuje żony i nie kocha własnych dzieci, jest jednak lepszy niż ja. Bo nie jest wybrakowany! – W głosie Marcina brzmiała skrajna desperacja. – Na litość boską! W życiu nie słyszałem takich bzdur! Czy ty sam siebie słyszysz?! – Marek miał ochotę uderzyć brata, a potem potrząsać nim tak długo, aż wszystkie zapadki znajdą się na swoim miejscu i Marcin spojrzy rozsądnie na świat. – I czego ty właściwie chcesz? Mam iść oddać nasienie jako Marcin Brzozowski, a potem zawleczesz Dorotę na bolesny zabieg tylko dlatego, że jesteś zwykłym tchórzem?! – Nie. Nie będzie żadnego zabiegu. Wszystko zaplanowałem. Myślę o tym od tygodni. Tylko o tym. Dorota prowadzi kalendarzyk. Zaznacza dni płodne. Okres ma jak w zegarku. Wystarczy ten jeden raz. Uda się – mówił tamten z żarliwością szaleńca. Marek nie odpowiedział. Czyli za pierwszym razem dobrze usłyszał i zrozumiał słowa Marcina. – Nie. Nie w ten sposób. Jak już tak bardzo chcesz, to zostanę dawcą, ale nie w ten sposób! – Zdenerwowany, nie zdawał sobie sprawy, że zaczął krzyczeć. Ze wszystkich chorych pomysłów brata ten był najgorszy. Oczekiwał od niego, oczekiwał, że on… Marek nie mógł się zmusić do wyrażenia owej myśli słowami. – To jedyne wyjście – upierał się Marcin. – To ohydne – odparł w końcu z obrzydzeniem w głosie. – I nierealne – dodał szybko, widząc, że tamten otwiera usta, by dalej go przekonywać. – Wcale nie. Doskonale znam Dorotę. Zobaczysz, że się uda. Nie zorientuje się, że to ty z nią będziesz, a nie ja. – Marcin, może i wyglądamy tak samo, ale nie jesteśmy takimi samymi ludźmi. – Wiem, ale mam plan. Przemyślałem wszystko i wiem, że się uda. Zaufaj mi! – Tobie? Do dziś byłeś jedyną stałą w moim życiu. Kimś, na kim zawsze mogłem polegać, kto zawsze przy mnie stał i choćby cały świat się walił, ciebie zawsze mogłem być pewien, ale teraz… – Marek z pogardą pokręcił głową. – Nie wiem, kim jesteś. Jaki człowiek tak postępuje? Jaki mężczyzna stręczy swoją żonę własnemu bratu? – Nie mów tak! – A jak mam mówić? Nazywam rzeczy po imieniu. Załóżmy, że się zgodzę. Załóżmy, że to się uda. Pomyślałeś, co będzie potem? Czy będziesz mógł wybaczyć coś takiego mnie, żonie, sobie? A jak do ciebie dotrze, co się wydarzyło, czy będziesz w stanie żyć z nią tak samo jak przedtem? – Za wszelką cenę starał się wybić Marcinowi z głowy ów pomysł, choć widząc zaciętą w uporze twarz brata, nie sądził, by mogło się to udać. – Marek, myślisz, że to dla mnie proste? – W głosie Marcina brzmiało błaganie. – Kocham Dorotę jak ostatni wariat. Ostatnia rzecz, której pragnę, to widzieć ją z innym mężczyzną, ale… Nie rozumiesz. Nie rozumiesz, bo nigdy nie kochałeś. Nie tak jak ja – mówił coraz szybciej i mniej składnie. Podszedł do brata i chwycił go za ramię, niemal nim szarpiąc. – Mamy te same geny. Te same. To będzie moje dziecko, rozumiesz? Pod każdym względem to dziecko będzie moje, a ty… Proszę… Błagam! – Ostatnie słowo wykrzyczał.

– Jesteś obłąkany. – Marek odwrócił się ze wstrętem. Nie mógł już dłużej słuchać. – Zabiję się – powiedział chrapliwym głosem Marcin. – Jeśli mi nie pomożesz, zabiję się. – Wbił palce w ramię Marka, nie pozwalając mu odejść: – Zrobię to. Jeśli mi nie pomożesz... Zrobię to. Musisz mi pomóc. Musisz! – Pomyślałeś o tym, co się stanie, jeśli się nie uda?! Jeśli Dorota się zorientuje? Stracisz wtedy wszystko. A rodzice? Wiesz, jak oni by to przeżyli?! Możesz sobie myśleć, że robisz to dla Doroty, że wielka miłość przezwycięży wszelkie przeszkody, lecz tak naprawdę jesteś tchórzliwym, egoistycznym dupkiem! – Jesteś moim bratem. Nie możesz się ode mnie odwrócić – wyszeptał Marcin. Załamany odmową, stracił całą energię. Patrzył pustym wzrokiem na Marka, powtarzając: – Jesteś moim bratem. – Dobrze. Dobrze! – Te słowa wyrwały się same, był nimi bardziej zaskoczony niż Marcin jego nieoczekiwaną zgodą. – Dobrze – powtórzył. – Ale pod jednym warunkiem. – Co tylko chcesz – zapewnił go Marcin. – Zostawmy temat na miesiąc. Jeśli za trzydzieści dni od dziś nadal będziesz się upierał, zrobię to. – Marek miał nadzieję, że sama obietnica wystarczy, by brat ochłonął i zaczął myśleć rozsądnie. Żeby dostrzegł, jak podłe jest to, co chce zrobić, i może, może wreszcie zrozumiał, że kiedy się to stanie, nic już nie będzie takie samo.

EGZEMPLARZ PRASOWY

Maj 2007 r. – Gdzie my jesteśmy? – Dorota wyszła z samochodu i z radością odwróciła się do męża, który przyglądał się jej pełen napięcia. – Podoba ci się tutaj? – odpowiedział pytaniem na pytanie, z trudem przywołując uśmiech na twarz. Gdyby Dorota nie była tak zachwycona wycieczką i drewnianym domkiem letniskowym, którego użyczył im znajomy, z pewnością zauważyłaby, że Marcina coś dręczy. Las, jezioro, śpiew ptaków, wszystko to skutecznie odwracało jej uwagę. – Pięknie tu – westchnęła. – Już dawno nie spotkała mnie tak miła niespodzianka. – Hm – mruknął. – To chyba nie najlepiej o mnie świadczy jako o mężu – zauważył z nikłym humorem, starając się za wszelką cenę opanować narastający niepokój i zdenerwowanie. – Właśnie nadrobiłeś wszystkie niedociągnięcia – odparła wesoło, podchodząc do niego. Zarzuciła mu ręce na szyję. – Wiesz, jaki mamy dziś dzień? – Spojrzała na niego zalotnie, a potem pocałowała go mocno w usta. – Sobotę? – odrzekł, obejmując ją. – Według kalendarzyka dziś jest wyjątkowo korzystny dzień. Mam dobre przeczucia. Dziś nam się uda! – obwieściła z triumfem. Marcin poczuł dreszcz strachu. Dorota nie mogła przecież wiedzieć, co zaplanował na tę noc. On też pilnie sprawdzał jej kalendarzyk. Zdawał sobie sprawę, że sam fakt, iż to ten właściwy dzień, nie oznacza stuprocentowej pewności, że dojdzie do zapłodnienia. Ale on również zdecydował, że to musi być dziś, po prostu czuł, że to właśnie ta noc. Powiedział o tym Markowi. Przypomniał sobie rozmowę z bratem, mając nadzieję, że ten się nie rozmyśli i nie zrezygnuje w ostatniej chwili. – Nie powinienem się zgadzać! – krzyczał rozwścieczony Marek. – Jak obaj będziemy dalej żyć? Pomyślałeś o tym? Zastanowiłeś się, jak będę się czuł, spotykając się z wami? Jak ty będziesz się czuł? Pomyślałeś? Oczywiście, że nie. Ty nigdy nie myślisz. Ty tylko żądasz, żebym ci pomógł, żebym wyciągnął cię z kłopotów. Wciąż więcej i więcej. To, czego ode mnie żądasz, jest ohydne. – Z samego rana pójdziesz do fryzjera. Masz tu wizytówkę. Umówiłem cię. Ostrzyże cię tak samo jak mnie, masz trochę za długie włosy. – Marcin chyba nie słyszał jego argumentów, bo mówił dalej z jakimś dziwnym spokojem, jakby stłumił w sobie wszystkie emocje. – W mieszkaniu zostawiłem ci swoje rzeczy. Nosiłem je dziś przez kilka godzin, mają mój zapach. Do tego moja woda po goleniu. Spryskasz się dopiero przed wyjazdem. – Przestań! – Marek pchnął mocno brata, aż ten się zatoczył. Oparł się jednak o drzwi do gabinetu Marka i kontynuował swoją przemowę, jakby nigdy nic. – Przyjedziesz koło drugiej w nocy. Wypijesz kieliszek wina. Tego samego, które my wypijemy tego wieczoru. Wiesz, że Dorocie wystarczą dwie lampki, żeby była na rauszu. – Nie. – Marek podszedł do okna i oparł czoło o zimną szybę. – Nie – powtórzył cicho. Za jego plecami monotonny głos ciągnął z uporem:

– Tej nocy będziemy się kochać. Będzie zmęczona i wstawiona. Obudzisz ją i zrobisz wszystko, co napisałem ci na kartce. Aha, jeśli będziesz musiał się odezwać, mów szeptem. Wtedy głos jest trudny do rozróżnienia. – Wynoś się! – wysyczał Marek. Nie mógł tego dłużej słuchać. – Kartkę zostawiam na biurku. Zapamiętaj wszystko i nie zawiedź mnie. Jeśli nie przyjedziesz… Możesz myśleć, że tym razem nie odważę się zabić, że jestem już dorosły i rozsądny, ale pytanie brzmi, czy odważysz się podjąć takie ryzyko? – Marcin cicho zamknął za sobą drzwi. Cokolwiek myślał Marek, on był gotów. Na wszystko. – Co się stało? – Dorota przyglądała mu się z niepokojem. – Nic. Po prostu… – Marcin przywołał na twarz uśmiech i zawołał z entuzjazmem, którego nie czuł: – Boję się zapeszyć! – Wariat! – Potargała mu czule włosy. – Chyba nie wierzysz w te brednie, że jak głośno wypowie się życzenie, to się nie spełni? – Oczywiście, że nie – zaprzeczył, całując ją w czubek nosa. Przypomniało mu się jednak powiedzenie, które kiedyś gdzieś usłyszał czy też przeczytał. „Uważaj, o czym marzysz, bo może się spełnić”. Tak naprawdę nie było to przysłowie, lecz chińska przestroga. Marek zdążył wysiąść z samochodu niemalże w ostatniej chwili. Uratował tapicerkę, ale nie uratował butów. Struga wymiocin zachlapała również spodnie i przednie koło auta. Z obrzydzeniem wytarł usta. Kolejna fala mdłości sprawiła, że musiał biec na pobocze. Tam wymiotował pochylony, mając wrażenie, że jego wnętrzności próbują wypłynąć na zewnątrz. Na koniec wypluł pianę pomieszaną ze śliną. W żołądku nie pozostało mu już nic, co mógłby zrzucić, mimo to nadal wstrząsały nim gwałtowne torsje. Otworzył drzwi od strony pasażera i sięgnął do schowka po wodę. Przepłukał usta, zwilżył chusteczkę i oczyścił buty. Przynajmniej o tyle, o ile się dało. Usiadł z powrotem za kierownicą, ale w tym momencie dotarło do niego, że wypił nie jedną, lecz kilka lampek wina, nim odważył się wejść do drewnianego domku. – Niech to diabli! – zaklął, uderzając pięścią w kierownicę. Jego głupota nie miała granic. Nie dość, że zrobił to, do czego zmusił go szantażem Marcin, to w dodatku prowadził samochód po alkoholu. Tego tylko brakowało, żeby zatrzymała go policja. Nie był pijany, ale miał we krwi dość promili, żeby odebrano mu prawo jazdy. Normalnie, jeszcze tego wieczoru, będąc w kłopotach, zadzwoniłby do brata. A teraz do kogo miał się zwrócić? Zachichotał nerwowo i zadzwonił po pomoc drogową. W obecnej chwili tylko to mu pozostało. Do domu dotarł tuż przed świtem. Kierowca wziął auto na hol i nie zadawał żadnych pytań. Marek nie musiał wymyślać żadnej historyjki. Na tę noc miał już dość oszustw. Mimo że był świadomy, co się wydarzyło, dopiero teraz w pełni dotarło do niego znaczenie popełnionego czynu. Abstrahując od kwestii moralnych, pomijając problem dobra i zła, zrozumiał, że Marcin po prostu go wykorzystał. Użył szantażu, by zmusić go do… Marek nawet w myślach nie był w stanie dokończyć zdania. Brat musiał wiedzieć, że ta sprawa wszystko zmieni między nimi. On nigdy nie wybaczy Marcinowi tego, co zaszło, choć sam był równie winien jak brat. Ale tamten miał rację, on, Marek, nie odważyłby się podjąć takiego ryzyka. Ktoś, kto już raz próbował się zabić przez dziewczynę, mógłby spróbować ponownie. Stało się to, gdy Marcin był w ostatniej klasie liceum. Jak we wszystkim, co w życiu robił, nie potrafił zachować umiaru. Cokolwiek

robił, robił to całym sobą. I kochał tak samo. To Marek znalazł Marcina w wannie nieprzytomnego. Obok, na posadzce, leżała pusta fiolka po tabletkach nasennych matki. Marek potem przez dwa lata chodził na terapię. Do dziś pamiętał tamten strach, który sprowadził go wtedy do domu. I paraliżującą bezradność, gdy nie mógł ocucić brata. A potem obezwładniającą ulgę, kiedy przyjechała karetka pogotowia. Marcin uderzył w najczulszy punkt. Wykorzystał dawny koszmar, wciąż dręczący Marka, i strach, który wciąż w nim tkwił. Brat znał go tak dobrze, że doskonale wiedział, które guziki nacisnąć. I tego Marek nie mógł mu darować. Marcin poświęcił ich braterską więź. Opuścił go. Marek pozostał sam. Po raz pierwszy w życiu naprawdę sam. Nie mógł już spotykać się z Dorotą na cotygodniowym obiedzie w Puszczykówku ani spojrzeć rodzicom w oczy. Nie mógł znieść myśli, że musiałby usiąść z bratem przy jednym stole i udawać, że nic się nie zmieniło, podczas gdy zmieniło się wszystko. Nie mógł zostać w Poznaniu. Środek nocy. Pusta droga. W bagażniku miał jedną walizkę, w głowie tabun splątanych myśli. Nie przypuszczał, że w ciągu jednego dnia można spakować całe życie i zmieścić je w jednej walizce. Złożył wypowiedzenie w pracy, nie przejmując się, czy zostanie przyjęte, czy też nie. Wybrał niewykorzystany urlop, wrzucił do walizki kilka rzeczy, zostawił klucze dozorcy z prośbą o przesyłanie korespondencji pod adres, który poda w późniejszym terminie, i po prostu odjechał spod bloku. Wybrał trasę prowadzącą do Gdańska. Każdy kierunek był dobry. Byle dalej stąd. Nie wiedział, po co tam jedzie. Wiedział tylko tyle, że ucieka. Jak tchórz. Jak pospolity złoczyńca. Nie wiedział jeszcze, że nie można uciec przed samym sobą. Tak jak nie da się cofnąć raz wypowiedzianych słów, tak nie można zamazać popełnionych czynów. Kiedy raz przekroczysz granicę, nie ma odwrotu. Wybór między większym i mniejszym złem zawsze jest zły. Zawsze. I prowadzi do konsekwencji, których nie udźwignie żadna rodzina. Dla tego, co się wydarzyło poprzedniej nocy, nie było usprawiedliwienia. Nie ma też dla niego wybaczenia. Dla żadnego z nich. Dorota spała, gdy wślizgnął się do łóżka. Marcin siedział na zewnątrz i palił papierosa za papierosem. Marek pocałował ją lekko w kark, odgarnął włosy i wtulił twarz w zagłębienie jej szyi. Pachnące włosy połaskotały go w nos. Dorota poruszyła się, gdy jego dłoń wsunęła się pod satynową koszulkę i pogładziła miękką pierś. Ścisnął sutek i okręcał go delikatnie w palcach, dokładnie tak, jak mówił Marcin. Polizał czułe miejsce za uchem. Dorota obudziła się i lekko wygięła biodra w jego kierunku. Nie sądził, że jest do tego zdolny, ale czuł szybko narastające podniecenie. Stłumił skrupuły i gdy chciała się odwrócić w jego stronę, przytrzymał ją mocno, szepcząc do ucha: – Zostań tak jak teraz. Ocierał się o jej pośladki, nadal uciskając rytmicznie na zmianę raz jedną pierś, raz drugą. Dorota jęczała cicho; wsunął palce między jej uda i zanurzył w lepkiej wilgoci. Nie czekając dłużej, uniósł się na łokciach i wszedł w nią mocno. A teraz był sam. Sam w ciemnościach, rozświetlanych tylko światłami samochodu. Z rzadka mijała go ciężarówka, zmierzająca w tym samym kierunku. Tamci kierowcy mieli przed sobą cel. On nie. Jego życie zatrzymało się w miejscu. Jedynym uczuciem była przeszywająca go na wskroś świadomość straty. Kilometry uciekały pod kołami samochodu. Niedługo będzie musiał zatankować. Za horyzontem wstawał blady świt. Marek nie zdawał sobie sprawy, że jest w drodze od kilku godzin. Ostry, wibrujący dźwięk telefonu wyrwał go z ponurej zadumy. Nie spojrzał na wyświetlacz. Nie musiał. Wiedział, kto dzwoni. Nie chciał rozmawiać z bratem. Nie mógł. Nie potrafił.

Nie dziś. Może jutro. Może nigdy. W tej chwili nienawidził Marcina jak nikogo w swoim blisko trzydziestoletnim życiu. Może z wyjątkiem samego siebie. Marcin się nie poddawał. Musiał porozmawiać z Markiem. Upewnić siebie i jego, że postąpili słusznie. Bo kiedy tej nocy wrócił do domku, z którego wyszedł brat, zalała go fala gniewu, nienawiści i pogardy do siebie i do Doroty. Gniew ścierał się w jego sercu z żalem i bezsilnością. Marek zrobił tylko to, o co on, Marcin, go poprosił. Do czego go zmusił. Nie wiedział, czy bardziej był wściekły na siebie, czy na brata. Nie wiedział też za co. Powoli docierało do niego to, o czym mówił Marek. Te wszystkie emocje zaatakowały go i wypełniły, chociaż nie sądził, że tak się stanie. Przecież tak bardzo tego chciał. Musiał koniecznie porozmawiać z bratem. Nie mógł zostać z tym sam. Tymczasem Marka nie było. Nie odbierał telefonu. Marcin dzwonił do biura, w którym tamten pracował. Powiedzieli, że się zwolnił. On sam zmusił się, by rano przyjść do rodzinnej firmy. Miał zobowiązania i musiał się z nich wywiązać. Nie mógł przecież powiedzieć ojcu, że nie spotka się z kontrahentem, bo jest w psychicznym dole po tym, jak poprosił brata, by zapłodnił mu żonę. Ale teraz czuł narastającą złość. Marek powinien stać przy nim i wspierać go teraz, tak jak przez całe życie. Gdy tamten w końcu odebrał połączenie, warknął: – Co ty odpierdalasz?! – Wyjeżdżam – odparł krótko, oschle Marek. – Oszalałeś? – syknął Marcin, nadal zły, a jednocześnie pełen ulgi, że słyszy wierne odbicie własnego głosu w telefonie. – Muszę. Popełniliśmy błąd. – Posłuchaj… – Wyjeżdżam – oświadczył krótko Marek, próbując nad sobą zapanować. – Odezwę się za jakiś czas. Nie dzwoń do mnie. Powiedz rodzicom… Nieważne, wymyśl coś. Jesteś w tym dobry – zakończył ponuro. Wyłączył telefon i rzucił go na siedzenie obok. Marcin wrócił do sypialni. Stanął w nogach łóżka i przyglądał się śpiącej żonie. Dorota leżała na boku, włosy zasłaniały jej twarz. Podszedł bliżej, by je odgarnąć, a wtedy poruszyła się i znowu opadły jej na policzek. Uśmiechała się przez sen. Wyszedł bez słowa. Nie mógł jej dotknąć. Był na nią wściekły i zarazem rozżalony. Powinna wiedzieć. Powinna ich odróżnić. Ale przecież zrobił wszystko, by tak się nie stało, zaplanował każdy szczegół, nie zapomniał o niczym. Nie, cokolwiek przyniesie przyszłość, teraz najważniejsze jest, żeby się udało. Dorota powinna zostać matką, to ich jedyna szansa. Bezsilnie zacisnął pięści. Musi się udać. Musi. Jeśli tylko w ten sposób mogli zostać rodzicami, niech tak się stanie. Będą rodziną. A Marek… Kiedyś zrozumie, pocieszał się w myślach. Może i dobrze, że zdecydował się na wyjazd. Potrzebują czasu, by ochłonąć i z dystansu spojrzeć na to, co się stało. Wtedy wszystko będzie wyglądało inaczej.

EGZEMPLARZ PRASOWY

Lipiec 2007 r. To był jeden z tych dni, gdy wszystko sprzysięgło się przeciwko niej. Zazwyczaj nie obwiniała świata o własne niepowodzenia, tym razem jednak zrobiła wyjątek. Przeklęła producentów budzika, który nie zadzwonił; kierowcę autobusu, który podczas skrętu w lewo zahaczył o samochód osobowy i jazda się zakończyła, nim na dobre się zaczęła; szewca, który naprawiał oderwany obcas, i klej, z którego korzystał. Kolejne pechowe wydarzenia łatwo było przewidzieć. Spóźniła się do pracy. Szef zdążył ją poinformować, co o tym myśli, zanim jeszcze otworzyła usta, by go przeprosić. Dodawszy do tego awarię komputera, który najzwyczajniej w świecie padł, jak to mają w zwyczaju komputery, gdy są naprawdę bardzo potrzebne, bo praca jest naprawdę pilna. Było więc oczywiste, że nie mogła niczego zrobić we właściwym czasie. Przyniosła od informatyka kilkuletni laptop; ten wprawdzie stękał, rzęził i wydzielał sporo ciepła, ponadto kilkakrotnie lekko poraził ją prądem, ale miał jedną zaletę: działał. Teraz, nareszcie wykonawszy to, czego chciał od niej szef, siedziała w ulubionej kawiarence przy filiżance z kawą, z nadgryzionym rogalikiem na talerzyku, i bez zainteresowania przeglądała jakieś czasopismo, usiłując nie zgubić pożyczonych od koleżanki butów, o numer za dużych. Zbyt zmęczona, by jeść, choć rogalik był jej pierwszym posiłkiem tego dnia, a minęła już dziewiętnasta, starała się skoncentrować na czytanym artykule. Jak na złość przyjaciółka, z którą kilka dni wcześniej się umówiła w „Biurowej”, nie przychodziła. Anna najchętniej odwołałaby spotkanie, ale nie mogła wyjąć telefonu z torebki i zadzwonić. Wymagałoby to zbyt wiele wysiłku, do którego dzisiaj nie była już zdolna. Tego dnia wszystkie sprawy układały się w taki sposób, że wręcz powinna się spodziewać, że przyjaciółka nie przyjedzie, bo zapomniała, że się umówiły. A może tamtej też zdarzyło się wiele nieprzewidzianych rzeczy, z powodu których ona, Anna, będzie tu w nieskończoność czekała? Postanowiła zdać się na los. – Przepraszam panią, czy to miejsce jest wolne? Uniosła wzrok. Stał przed nią wysoki brunet. Śniada cera, brązowe oczy, ciemne włosy, trochę za szczupła twarz. Wysoki. Widywała go już w „Biurowej”, najczęściej w porze drugiego śniadania, które też zdarzało jej się tu jadać. Do tej kawiarni przychodzili na ogół wszyscy pracujący w pobliżu, a jeśli nie mieli czasu lub możliwości usiąść przy stoliku, zamawiali kanapki, ciastka czy nawet całe zestawy śniadaniowe lub obiadowe do biura. Dotąd ów nieznajomy brunet i ona mijali się obojętnie, nie rzuciwszy sobie choćby zwykłego „dzień dobry”. Nie dlatego, że brakło im dobrych manier. Po prostu, brunet nawet jej nie zauważał, a ona sama nie miała w zwyczaju zaczepiać nieznajomych, co z pewnością ustrzegło ją przed seryjnym mordercą, ale nie pomagało w kontaktach towarzyskich. Stojący przed nią mężczyzna nie wyglądał wprawdzie na seryjnego mordercę, ale czy któryś z nich wyglądał? Na mężczyznę jej życia też nie, choć Anna nie wiedziała, po czym miałaby to poznać. – Nie – odezwała się w końcu, widząc, że nieznajomy stoi i czeka, a zmarszczka na jego czole robi się coraz wyraźniejsza. Jeszcze tego brakuje, żeby pomyślał, że jest głucha albo opóźniona w rozwoju. – Czekam na kogoś.

Starała się, by jej głos brzmiał obojętnie i nie zachęcał do dalszych nalegań. Mężczyzna nie wyglądał na podrywacza, mógł się podobać, ale nie miała ochoty na przygodne znajomości. – Tylko przy pani stoliku są wolne miejsca. Szybko coś zjem i już mnie nie ma. Za dziesięć minut nie będzie pani pamiętać o moim istnieniu – zapewnił. Marek był głodny i zmęczony, a tego wieczoru musiał wrócić do biura i skończyć raporty dla klientów. Siedząca samotnie drobna brunetka wyglądała na miłą dziewczynę, choć nie przypominał sobie, by wcześniej ją tu widział. Tylko dlatego do niej podszedł. Kolejne spotkanie, choćby przypadkowe, wymagałoby zabiegów, na które nie miał ani czasu, ani ochoty. Dziewczyna najwyraźniej też nie, bo najpierw rozejrzała się uważnie wokoło, sprawdzając, czy w kawiarni rzeczywiście nie ma wolnych miejsc, po czym spojrzała na niego niemal z niechęcią i powiedziała z wyczuwalnym w głosie wahaniem: – Proszę usiąść. – Dziękuję. Postawił na stoliku filiżankę z kawą i talerzyk, na którym leżały dwie kanapki z sałatą, szynką, pomidorem, polane sosem jogurtowym. „Biurowa” była jedyną kawiarenką czy knajpką – jak zwał, tak zwał – gdzie kanapki można było zamówić o każdej porze dnia, a jeśli ktoś wieczorem miał ochotę na jajecznicę, także mógł ją dostać bez kłopotu. Odsunął krzesło i usiadł szybko, by dziewczyna nie zmieniła zdania. No i lada moment mógł przyjść ktoś, na kogo czekała. Miał tylko nadzieję, że nie jest to jakiś przerośnięty neandertalczyk z tendencją do wyciągania pochopnych wniosków. Wgryzł się łapczywie w chleb, ścierając serwetką odrobinę sosu, która spłynęła mu z wargi. Niemal nie zwracał uwagi na sąsiadkę przy stoliku, ale nieznajoma i tak schowała się za kolorowym czasopismem. Ania przez chwilę czytała nudnawy artykuł, po czym jej spojrzenie samo powędrowało ku siedzącemu naprzeciwko mężczyźnie. Był przystojny. Nie w porywający sposób, jak idol wywołujący westchnienia nastolatek i ich mam, ale tak zwyczajnie. Zadbany, elegancki, nie wyróżniał się urodą, jednak ładnie zarysowane usta i wyraźne kości policzkowe zwracały uwagę. Oczy miał duże, wyraziste, ciemne. Anna szukała w myślach określenia, które najlepiej pasowałoby do jej sąsiada. Interesujący. Tak, to było to. Był interesujący. Miał piękne dłonie. Wąskie, długie palce, zadbane paznokcie, krótko obcięte. Nie znosiła mężczyzn z pozadzieranymi skórkami i brudem za paznokciami. – Zaraz kończę. – Słucham? – zmieszała się. – Zaraz kończę – powtórzył. – Nie popędzam pana. – Przyglądała mi się pani. Jak jem… Zaraz skończę i zostanie pani sama – zapewnił ją. – Przepraszam, nie zamierzałam… – Poczuła, że się rumieni. – Po prostu… Ciężki dzień – wymamrotała. – I jeszcze się nie skończył – odpowiedział. – Pan też? Ciężki dzień? – dodała, widząc, że nie zrozumiał jej pytania. – Właściwie ciężkie tygodnie – przyznał. – I jeszcze się nie skończyły? – zapytała z uśmiechem. Początkowe zażenowanie minęło. – Zgadza się. – Mężczyzna wytarł palce w papierową serwetkę i wyciągnął w jej stronę rękę, przedstawiając się: – Marek. Po chwili wahania przyjęła podaną dłoń i uścisnęła ją lekko. – Ania. – Miło cię poznać, Aniu. – Uśmiech odmienił jego twarz, jednak Anna dostrzegła w nim cień smutku.

Marek nie zamierzał nawiązywać żadnej znajomości, ale ta dziewczyna miała w sobie dużo uroku. Raczej zwyczajna niż piękna, emanowała jednak jakimś wewnętrznym ciepłem, które sprawiało, że wzbudzała sympatię. Z zapatrzenia wyrwały go wibracje telefonu. Zerknął na wyświetlacz i puścił jej dłoń. – To z pracy. Muszę lecieć. – Wstał od stolika, zabierając pustą filiżankę i talerzyk z niedojedzoną kanapką. – Dziękuję za użyczenie miejsca. Może kiedyś będę mógł się zrewanżować tym samym. Skinęła tylko głową w odpowiedzi i patrzyła za nim, gdy przeciskał się między zatłoczonymi stolikami. Może to nie był taki zły dzień, pomyślała, rozcierając dłoń, w której nadal czuła lekkie mrowienie. Od tygodni nie mieli kontaktu z Markiem. Ta nagła zmiana w życiu bliźniaków była niepokojąca. Dorota z troską przyglądała się mężowi. Przez ten czas schudł kilka kilogramów i było to o kilka kilogramów za dużo. Szczupła twarz stała się teraz wręcz chuda, kołnierzyki koszuli odstawały na szyi, marynarki zrobiły się za szerokie w ramionach. Doprawiła mleko miodem i cynamonem i przeszła do salonu. Marcin stał przy oknie, błądząc gdzieś myślami. Nie zauważył jej przyjścia, póki głośno nie postawiła parujących kubków na stole. Wtedy drgnął i odwrócił się powoli. Na jego twarzy pojawił się słaby uśmiech. Dorota z wahaniem położyła dłoń na ramieniu męża. Nie chciał rozmawiać na temat Marka, ale nie miała wyboru. Najwyraźniej coś go dręczyło, a ona musiała wiedzieć, co się dzieje. Inaczej nie będzie mogła mu pomóc. Od Marka nie dowiedziała się niczego. Nie odbierał telefonów. Nie odpisywał na e-maile. – Wszystko ok? – zapytała i w tej samej chwili uświadomiła sobie, jak głupio to zabrzmiało. Przecież widać, że nie. – Tak, jasne – odpowiedział machinalnie, pochylając się, by ją pocałować. Dorota była pewna, że świadomość Marcina nie odebrała jej pytania. Myślami był daleko stąd. Przy Marku. Który zniknął. Rzucił pracę. Odnalazł się w Gdańsku, o czym poinformował rodziców e-mailem. Z nikim nie chciał rozmawiać. I tylko tyle było od niego wiadomości. I o nim. – Nie, nie jest ok. – Zacisnęła palce na rękawie jego koszuli. – Chcę wiedzieć, co się dzieje. I nie mów mi, że nic. Przecież widzę. Rozumiem, że brakuje ci Marka. Ale chcę wiedzieć, dlaczego wyjechał. Powiesz mi to natychmiast albo przysięgam, że pojadę do Gdańska – Dorocie nie przeszkadzało, że nie zna adresu – i wyduszę z niego odpowiedź, a potem przywlokę go tu za uszy, jeśli zajdzie taka potrzeba. Tylko, do diabła, przestań mi wmawiać, że nic się nie stało! Patrzyła na niego wojowniczo, domagając się odpowiedzi. Było jasne, że nie ustąpi. Nie potrafiła rozszyfrować wyrazu twarzy Marcina, na której na moment pojawił się lęk, niemal natychmiast zastąpiony znużeniem. Westchnął z rezygnacją, objął ją i mocno przytulił, opierając brodę o jej głowę. Na początku stała sztywno, potem powoli rozluźniła się w jego ramionach. Trwali tak dłuższą chwilę. Marcin wtulił twarz w jasne, pachnące wanilią włosy Doroty. Zamknął oczy. Wiedział, że musi ją okłamać. Prawda zniszczyłaby ich małżeństwo, tak jak zniszczyła jego więź z bratem. Wierzył jednak, że pewnego dnia uda się ją odbudować. Tej nici nie można tak po prostu przeciąć. Czas pozwoli im spojrzeć na wszystko inaczej. Emocje opadną, Marek ochłonie. Wszystko będzie jak dawniej. Musi być. – Chodzi o kobietę – powiedział wreszcie.

– Kobietę? Nie wiedziałam, że twój brat się z kimś spotyka – zdziwiła się Dorota. Podniosła głowę i spojrzała na niego z zaciekawieniem. – Spotykał. Nie chciałbym o tym mówić, Marek prosił o zachowanie tajemnicy, ale… To mężatka. Pracowali razem. Dlatego tak nagle odszedł z firmy i wyjechał – skłamał. – To dość drastyczne posunięcie i zupełnie do niego niepodobne – odrzekła Dorota. Czyżby usłyszał w jej głosie powątpiewanie? Spojrzał na nią badawczo. – On się zakochał, a to był związek bez przyszłości. Ona nigdy nie odeszłaby od męża – brnął dalej w kłamstwa. – No dobrze, rozumiem, że zmienił pracę, ale ten wyjazd na drugi koniec Polski? – Dorota się nie poddawała. Musiało być coś jeszcze. Coś, co poróżniło braci. – Myślał o tym już od jakiegoś czasu. – Marcin wzruszył ramionami, jakby to było oczywiste dla wszystkich. – Wbrew pozorom to nie taka nagła decyzja, jak można by sądzić. Uwolniła się z jego ramion i drążyła uparcie: – A dlaczego nie odpowiada na telefony? Przecież on nie rozmawia nawet z tobą! – Potrzebował nowego otoczenia. Wiesz, co z oczu, to z serca, no i… posprzeczaliśmy się trochę. Nic poważnego – zapewnił ją szybko. – Mała różnica zdań, tyle że… chyba powiedziałem kilka słów za dużo. Marek nie zareagował najlepiej… – To dlatego jesteś taki… daleki? – Nie znalazła lepszego słowa. Marcin był wiecznie zamyślony, wydawał się znacznie starszy niż w rzeczywistości, jakby przygnieciony poważnym ciężarem. Wciąż nieobecny duchem, zmęczony życiem, patrzył gdzieś w świat, na coś, czego inni ludzie nie mogli dostrzec. – Bardzo mi go brakuje – wyznał. Przynajmniej to jedno było prawdą. Choć nie miał pojęcia, jak by zareagował, zobaczywszy brata obok Doroty. Mimo że sam go prosił o to, co zrobili, zżerała go zazdrość. A teraz dołączył strach. Nie chciał się do tego przyznać nawet przed samym sobą, ale co jakiś czas błyskała mu myśl, że najlepiej dla wszystkich byłoby, gdyby Marek już nigdy nie wrócił, choć kilka minut temu tęsknota za nim niemal dławiła go w gardle. Sam już nie wiedział, czego chce. – Widzę, głuptasie. Dlaczego nie powiedziałeś mi wcześniej? – Pogładziła go czule po policzku. – Marek nie chciał nikomu mówić. Ze mną też nie chciał rozmawiać na ten temat. A ja, jak ostatni idiota, dołożyłem swoją cegiełkę i mamy efekt. – Nie dręcz się. Nic was nie rozdzieli. Podąsa się i wróci. Zwłaszcza gdy się dowie, że zostanie wujkiem. – Położyła dłoń męża na swoim jeszcze płaskim brzuchu. Marcin uśmiechnął się z trudem. Plan się powiódł. Kiedy Dorota powiedziała mu o dziecku… To była najszczęśliwsza i zarazem najstraszniejsza chwila w jego życiu. Mimo że pragnął tego nade wszystko, nagle dopadła go świadomość, że mimo wspólnych genów to nie jego dziecko. Drobna, ciemnowłosa dziewczyna dziś siedziała przy stoliku pod oknem. Gęste włosy miała spięte na karku klamrą, przez okno kawiarni obserwowała ludzi przechodzących po chodniku na zewnątrz. Stał przed nią talerzyk z nadgryzioną bułką i filiżanka, znad której unosił się obłok pary. Marek odebrał od kelnerki za ladą swoje zamówienie, po czym rozejrzał się w poszukiwaniu wolnego miejsca. Nogi same go poniosły w kierunku siedzącej przy oknie kobiety. Zwrócona profilem do sali, spoglądała przez okno na przechodniów. Czekała chyba na kogoś. Pewnie na chłopaka. Ale on po prostu nie miał ochoty na samotność. Nic więcej. W końcu nie poświęcił jej ani jednej myśli do chwili, gdy zobaczył ją ponownie. Ot, miła, zwyczajna, niewyróżniająca się niczym szczególnym, dziewczyna jakich wiele.

Nie mógł jej wprawdzie odmówić pewnej atrakcyjności. Ogromne, błękitne oczy w zbyt drobnej i bladej twarzy mogły robić wrażenie i niewątpliwie były sporym atutem nieznajomej. Marek jednak wolał kobiety wysokie, posągowe, a nie dziewczyny tak delikatnej budowy, że mógłby je złamać byle podmuch wiatru. Jeszcze kilka kroków i znajdzie się przy jej stoliku. Zawahał się i zwolnił. Zagrzebał się w pracy, by nie myśleć o tym, co zaszło. Nie miał ochoty na żadne nowe znajomości, zwłaszcza z kobietami. Nie wiedział, po co teraz chciał podejść do tej ciemnowłosej księżniczki elfów. Zrezygnował. Skręcił w bok, by usiąść przy najbliższym wolnym stoliku, najlepiej plecami do niej, udać, że jej nie zauważa, nie poznaje. W tej samej jednak chwili dziewczyna odwróciła głowę i spojrzała na niego. Na jej twarzy pojawiło się zaskoczenie, a potem delikatny uśmiech świadczący, że go poznała. Nadal mógł odejść, skinąć głową, odwzajemnić uśmiech i usiąść gdziekolwiek, byle nie przy niej. Tymczasem już stał przy jej stoliku i odsuwał krzesło. – Cześć – powiedziała nieśmiało. – Cześć. Nie zapytałem, czy mogę się dosiąść… – Spojrzał na nią wyczekująco. – Już to zrobiłeś – zauważyła kpiącym tonem. – Na to wygląda – odrzekł z uśmiechem. – Dziś też na kogoś czekasz? Na ciebie, chciała odpowiedzieć. Zamiast tego odparła: – Po prostu jem śniadanie. A ty? – Co ja? – Nie zrozumiał pytania. – Ciężkich tygodni ciąg dalszy? – Nawiązała do ich poprzedniej rozmowy. – Trudno powiedzieć – stwierdził po chwili zastanowienia. – Przepraszam, nie moja sprawa – rzuciła szybko, uznając, że nie podobało mu się jej pytanie. – Nie powinnam być wścibska. – Nie przepraszaj. Nic się nie stało – zapewnił. – Miałem ostatnio parę trudnych sytuacji. Nowa praca. Nowe miasto. – Wzruszył ramionami, wiedząc, że jego odpowiedź tak naprawdę niczego nie tłumaczy. – Samotność w wielkim mieście? – Spróbowała rozładować ciężką nagle atmosferę żartem. Chyba jej się udało, bo mężczyzna uśmiechnął się i odparł: – Coś w tym stylu. Często tu przychodzisz? – Zmienił temat. Widział ją drugi raz w życiu i zdecydowanie nie miał ochoty poruszać osobistych tematów. – Od roku. Pracuję naprzeciwko. – Wskazała szklany biurowiec, którego wejście znajdowało się naprzeciwko kawiarni. – Na piątym piętrze. Jestem asystentką w firmie deweloperskiej. Szukam czegoś innego, ale wiesz, jak jest. Czasami trzeba się cieszyć z tego, co człowiek ma. – Upiła łyk herbaty i skrzywiła się; herbata była letnia i lekko mdła. – Nie widziałem cię tu wcześniej. – Może przychodzimy tutaj o różnych porach – odparła, wzruszając ramionami na znak, że tak naprawdę to nie ma znaczenia. – Skąd przyjechałeś do Gdańska? – Z Poznania. – Czym się zajmujesz? – Bankowość inwestycyjna. Nic ciekawego. – Dla większości ludzi zawód Marka był niezrozumiały i nudny. Próby wyjaśnienia często kończyły się tym, że on sam był postrzegany jako nieciekawy facet. – Może dla mnie. Dla ciebie wręcz przeciwnie – odpowiedziała. – Zakładam, że lubisz to, co robisz? – Lubię – potwierdził i sięgnął po kanapkę. Ugryzł kawałek i przeżuwał powoli. Ania, zakłopotana przedłużającym się milczeniem, również zaczęła jeść. Starała się nie przyglądać zbyt nachalnie swemu towarzyszowi, ale Marek miał w sobie coś, co uparcie przyciągało jej spojrzenie. Nie była nastolatką, by nagle poczuć się zauroczona. Nie wierzyła w miłość od pierwszego wejrzenia. Może w fascynację tak, ale nie w miłość. Czy to znaczy, że była

zafascynowana tym mężczyzną? Pociągał ją? Interesował? Nie wiedziała. Ale myślała o nim, wciąż widziała jego brązowe, pełne smutku oczy. – A ty? Często tu przychodzisz? – Po chwili przerwała milczenie. – Od kilku tygodni. Pracuję niedaleko. – Aha. – Zabrakło jej inwencji. – No cóż – odezwała się po chwili, gdy stało się jasne, że on nie podejmie rozmowy – czas na mnie. Praca czeka. – Wstała i wzięła torebkę. – Miłego dnia – powiedział, również podnosząc się z krzesła. – Wzajemnie. Wyszła, nie oglądając się za siebie. Marek przyglądał się jej przez ogromne okno, gdy przebiegła przez ulicę i zniknęła w budynku naprzeciwko kawiarni, w którym mieściła się także siedziba banku, gdzie pracował. Tyle że na dziesiątym piętrze. W zamyśleniu dokończył posiłek. Zauważył zakłopotanie dziewczyny. Nie powinien się do niej dosiadać. Mogła to niewłaściwie zinterpretować. Marek długo przewracał się z boku na bok, usiłując znaleźć wygodną pozycję. Podejrzewał – podobnie jak przez kilka ostatnich tygodni – że znowu czeka go bezsenna noc. Problemem nie było łóżko, lecz natłok myśli. Usiadł i zapalił lampkę na nocnym stoliku, która łagodnie rozświetliła mrok. Nie zwracając uwagi na tańczące po ścianie cienie, sięgnął po telefon i wybrał numer brata. Nie miał pojęcia, co powie. Wolał się nad tym nie zastanawiać, bo inaczej znów przerwałby połączenie. Z ulgą usłyszał zaspany głos Marcina. – To ja – odezwał się, nerwowo przełykając ślinę. – Marek! Wreszcie! – Marcina przepełniała radość, a jednocześnie bał się tego, co powie Marek. – Wracasz? – spytał z niepokojem. – Nie wracam. Zadzwoniłem… Właściwie nie wiem po co. Po prostu musiałem. – Wszystko gra? – dopytywał się głośno Marcin, nie zwracając uwagi na śpiącą obok Dorotę. Ta poruszyła się i otworzyła oczy. – To Marek. Wszystko w porządku. Śpij – szepnął, wstając, i wyszedł z pokoju. – Marek, jesteś tam? – Jestem, jestem – westchnął. – Co u ciebie? A może jednak chciałbyś wrócić? – Daję radę – odpowiedział. – Na razie nie wracam. Musiałem przemyśleć kilka spraw. – I co? Przemyślałeś? – zapytał z przekąsem Marcin. Po dłuższej chwili milczenia, gdy zdawało się, że Marek nie odpowie, usłyszał jego wzburzony głos: – Czy ty zdajesz sobie sprawę z tego, co zrobiliśmy? Co ja zrobiłem?! – Oczywiście, że zdaję sobie sprawę. – I tak spokojnie o tym mówisz?! – Do diabła, przecież nie napadliśmy na bank. Nikogo nie zabiliśmy – tłumaczył się Marcin. – To było… było… – Podłe. Złe. Niegodziwe… – Przestań, nie zrobiliśmy nic złego – bronił się z uporem. Wiedział, że to bzdura, ale musiał w nią wierzyć. Tylko to trzymało go przy zdrowych zmysłach. Przekonanie, że to było jedyne rozwiązanie. – To powiedz Dorocie. – Głos Marka ociekał jadem. – Nie – odparł cicho, ale stanowczo. – Dlaczego nie? Przecież nic złego się nie wydarzyło – ironizował brat. – Dobrze wiesz dlaczego. Marek, co mam ci powiedzieć? Że mi przykro? Że mi żal? Że jestem wściekły na siebie i na ciebie, na cały świat? Że mam ochotę walić głową w mur? Tak, właśnie tak, czuję to wszystko, ale nie żałuję! Rozumiesz? Nie żałuję – zniżył głos. Nie chciał budzić żony, a przed chwilą

dał się ponieść emocjom. – To już się stało. – Nie powinienem był się na to zgadzać. Nie powinienem – powtarzał uparcie Marek. – To już się stało – powtórzył Marcin. – Choćbyś nie wiem jak chciał, nie cofniesz niczego. Pogódź się z tym. Dorota jest dla mnie wszystkim. Wszystkim. Myślisz, że ja nie cierpię? Czekałem na zewnątrz, podczas gdy mój własny brat… – Nie potrafił dokończyć zdania. Otarł łzy, które napłynęły mu do oczu. – Przecież wiesz… Zrobiłbym dla niej wszystko, rozumiesz? Wszystko. – Niepotrzebnie dzwoniłem! – Marek rozłączył się zdenerwowany. Sam nie wiedział, czego oczekiwał. Rozgrzeszenia? Przecież go nie otrzyma od brata. – Niech to szlag trafi! Niech to szlag! – wyszeptał pobladłymi wargami Marcin, gdy w aparacie zapadła cisza. – Niech cię diabli. Tego dnia telefon dzwonił bezustannie. Anna z trudem zdołała przygotować na czas zestawienia, o które prosił szef. Określenie „domagał się” byłoby trafniejsze. Przesłała je e-mailem, po czym podniosła słuchawkę i wybrała numer wewnętrzny zwierzchnika. – Panie dyrektorze – odezwała się, gdy odebrał – wysłałam zestawienia na pańską skrzynkę, tak jak pan sobie życzył. Czy będę jeszcze dziś potrzebna? – Niecierpliwie czekała na odpowiedź. – Hm… Chwila… Ze słuchawki dobiegało ją mamrotanie szefa, niekoniecznie związane z jej osobą. – Panie dyrektorze? – ponagliła go. – Tak, tak, pani Aniu. Dziękuję bardzo. O to właśnie mi chodziło. Doskonale się pani spisała. – Czy życzy pan sobie czegoś jeszcze? – Nie, nie, dziękuję, może pani iść. Przepraszam, że panią zatrzymałem. Do widzenia. – Dobranoc – odparła Anna, starając się zachować obojętny ton, choć nie było to łatwe. Sobotę zamierzała spędzić na sprzątaniu, zakupach i zabiegach pielęgnacyjnych, mniej lub bardziej przyjemnych, aczkolwiek niezbędnych dla kobiety dbającej o swój wygląd. Tymczasem z wolnej soboty nieoczekiwanie zrobił się dwunastogodzinny dzień pracy, za co mogła podziękować nowemu kontrahentowi zainteresowanemu współpracą. Szkoda tylko, że spotkanie wyznaczono na poniedziałek rano, a przygotowanie materiałów zabrało jej część weekendu. Nie czekając, aż szef zmieni zdanie lub coś mu się przypomni, coś, co niby zajmie tylko chwilę, a w efekcie ona nie wyjdzie z biura do poniedziałku, nie przywołała windy, tylko pchnęła drzwi od klatki schodowej. Pokonanie kilku pięter nie trwało długo. Zamiast do domu, Anna skierowała się do „Biurowej”. Serce jej przyspieszyło, gdy wchodziła do kawiarni. Stanęła w kolejce i zaczęła wypatrywać ciemnowłosego mężczyzny. Nie było go. Z nieoczekiwanym uczuciem zawodu potrząsnęła głową, by odsunąć ponure myśli. Długie, gęste włosy odrzuciła do tyłu. Z reguły nosiła je spięte klamrą lub zaczesane w gładki węzeł upięty na karku. Dziś, rozpuszczone, skręcały się w delikatne fale, dodając jej twarzy zmysłowości. – Proszę o herbatę z miodem i cytryną oraz dwie bułeczki ze śmietaną – złożyła zamówienie, podszedłszy do lady. Dziewczyna w białym fartuszku i czapeczce tego samego koloru sprawnie przygotowała napój i wyłożyła bułeczki na talerzyk. Anna podziękowała jej i skierowała się do najbliższego stolika. – Zapraszam do mnie. Nie mogła pomylić tego głębokiego barytonu z żadnym innym głosem. Odwróciła się, rozlewając herbatę na spodek. Spojrzała w znajome, brązowe oczy. – O, cześć… – bąknęła nerwowo. – Zapraszam. Jestem ci winien rewanż – dodał, widząc, że dziewczyna ani drgnęła.

– Och, jasne, dzięki – ocknęła się. Nieoczekiwane spotkanie wytrąciło ją z równowagi. – Pomóc? – Nie czekając na odpowiedź, wyjął jej z rąk filiżankę i talerzyk. – Drugi stolik po lewej przy oknie. Wskazał kierunek, przesuwając się, by Anna mogła przejść obok niego. Szedł dwa kroki za nią, zapatrzony w lśniące, brązowe włosy, w których odbijały się refleksy światła, uparcie przyciągając jego wzrok. Miał ochotę wyciągnąć dłoń i ich dotknąć, sprawdzić ich sprężystość i fakturę, ich gładkość. Zganił się za te myśli. W końcu nie przyszedł tu dla niej. Nie czekał na nią. Nie wypatrywał jej. Chciał posiedzieć w spokojnym miejscu, wypić bez pośpiechu filiżankę kawy, zjeść lekką kolację. I wcale nie usiadł przy oknie celowo, wypatrując znajomej sylwetki. Po prostu lubił obserwować przesuwających się jednostajnym rytmem ludzi. – Siadamy? – zapytała, stojąc przy stoliku i ze zdziwieniem patrząc na Marka, który zatrzymał się kilka kroków w tyle i patrzył na nią nieodgadnionym wzrokiem. Nie zdawała sobie sprawy, że jeden jej ruch sprawił, iż mężczyzna zamarł w miejscu. Ta chwila, gdy Anna się odwracała, by odgarnąć smukłą dłonią włosy opadające na twarz, sprawiła, że dla Marka czas nagle stanął. – To ten stolik? – Rozglądała się zakłopotana, szukając innego wolnego miejsca. – Oczywiście, tak. Przepraszam. – Podszedł do niej szybko, postawił na stoliku filiżankę i talerzyk, po czym odsunął krzesło: – Usiądź, proszę. – Coś się stało? – zapytała, gdy zajął miejsce naprzeciw niej. – Nie, nie, po prostu… Zapatrzyłem się… – Na co? – Ułamała kawałek bułeczki i włożyła do ust. – Na ciebie – odpowiedział cicho. Uśmiech zamarł jej na wargach, gdy spojrzała w pełne tłumionych emocji oczy Marka. – Co się dzieje z tym chłopakiem? – irytował się Antoni Brzozowski, odkładając z trzaskiem słuchawkę telefonu. – Z którym? – Jego żona Magda energicznie zagniatała ciasto na stolnicy. – Jak to z którym? Z oboma! Dobrze wiesz, że to do nich zupełnie niepodobne, że żaden z nich pary z gęby nie puści! – Powiedziałabym, że to akurat jest do nich bardzo podobne. – Magda uśmiechnęła się do męża. – Rozwałkuj ciasto – poleciła, podchodząc do zlewu. Odkręciła kran i opłukała dłonie. Z lodówki wyjęła farsz. A gdy Antoni z zachmurzoną miną i rękoma w kieszeniach nadal stał oparty o futrynę drzwi, dodała z ironią: – Pierogi same się nie zrobią, a przypominam, że to ty miałeś na nie ochotę. Antoni skrzywił się z niezadowoleniem. Żona miała rację. Bliźniacy zawsze mieli swoje tajemnice. Z cierpiętniczą miną podwinął rękawy koszuli i zabrał się do wałkowania ciasta. Nie omieszkał jednak skomentować: – Gdybyś była kochającą żoną, sama byś zrobiła te pierogi. – Gdybyś był kochającym mężem… – Dobrze, już dobrze, nie kończ. – Roześmiał się. – Nie przegadałem cię przez trzydzieści lat i teraz nie zamierzam tego zmieniać. – Tak jakbyś potrafił – parsknęła. – Lepiej powiedz, co cię tak zdenerwowało? – Marek nie przyjedzie na weekend. Znowu. Oczywiście nie podał żadnego powodu. Antoni energicznie wałkował ciasto. Mąka pokrywała już nie tylko stolnicę, ale i stół. Magda westchnęła w duchu, widząc bałagan, jaki robił mąż. Nie był to jednak argument, żeby samej wałkować

ciasto, wycinać kółka, nakładać farsz i sklejać pierogi. Jeśli Antek chciał je mieć na obiad, prace katorżnicze – jak je w duchu nazywała – musiał wykonać sam. Wystarczy, że wyrobiła ciasto i przygotowała nadzienie. – Trochę się martwię – przyznała, siadając przy stole i przyglądając się śniadym rękom męża, wyłaniającym się z podwiniętych do łokci rękawów koszuli. Bliźniacy byli bardzo podobni do ojca, wysocy, szczupli, o ciemnych oczach i włosach. Antoni nadal miał ciemne włosy, lekko tylko przyprószone siwizną na skroniach. Na jego twarzy pojawiły się bruzdy i zmarszczki. Nadal był szczupły, a jej samej kolejne lata przyniosły dodatkowe kilogramy i zmarszczki w okolicach oczu. Cieszyła się, że wciąż widział w niej tę jasnowłosą, smukłą dziewczynę sprzed lat, tak samo jak ona dostrzegała w nim tamtego młodego chłopaka, który zawrócił jej w głowie. – A może i dobrze, że się rozdzielili? – zastanawiała się głośno. – Do niedawna martwiło nas, że jak jeden z nich by zaginął, to drugi zaraz sam by się zgubił do kompletu, a teraz nie podoba nam się, że każdy zaczął żyć własnym życiem? Może wreszcie do nich dotarło, że już na to najwyższy czas? – Popatrzyła pytająco na męża, który pracowicie nakładał farsz i zlepiał brzegi pierogów. – Są dorośli – kontynuowała – a to, że Marcin założył rodzinę, nie oznacza, że przestali być braćmi. – Marcin i Dorota są małżeństwem już od kilku lat. Nie rozumiem tylko, co się wydarzyło, że Marek wyjechał właśnie teraz. Nie rozumiem. Telefon do Marcina był pierwszą rzeczą, o której pomyślał, gdy wszedł do wynajmowanego mieszkania. Dzielili się każdą myślą, marzeniami, nadziejami, fantazjami. A Ania była tym wszystkim. Marek nie mógł zrozumieć, że w ułamku sekundy jego świat uległ zmianie. Na pozór niepozorna dziewczyna była tą, na którą czekał całe życie, sam o tym nie wiedząc. Pustka dręcząca go od tygodni zniknęła. Czy to miłość? Zawsze myślał, że miłość to coś, co się przydarza innym, nie jemu. Definiował ją jako szereg różnych emocji, które tworzyły ją wszystkie razem – jak przyjaźń, pożądanie, tęsknota, bliskość, zażyłość. Przychodziły stopniowo, jedna po drugiej, rozwijały się w miarę upływu czasu, aż w końcu można było powiedzieć tej drugiej osobie: „Kocham cię”. Przeżywał to wszystko już wcześniej. Spokojniej. Nie tak namiętnie. Słabiej. Tamta miłość nie była żywiołem, a gdy już się wypaliła, odeszła powoli, spokojnie, bez bólu i łez. Jeśli teraz zdarzyła mu się miłość, to wszystko, co czuł wcześniej, było tylko jej cieniem. Miał wrażenie, że nigdy wcześniej nie kochał, nie pożądał, nie pragnął. To, co zdarzyło się dziś, miało smak cytrusów i zapach deszczu. To coś było Anią. Marek stanął przy oknie, deszcz znów spływał po szybie, ale i tak widział inny świat. Wrócił myślami do początku dzisiejszego wieczoru. Do „Biurowej”, gdzie się spotkali. Nieważne, co jej powiedział, tylko to, co wyczytała z jego spojrzenia. Tak jak on z jej. – To dobrze, że nie poszłam prosto do domu. – Te słowa brzmiały zwyczajnie, nie było w nich wielkich emocji. Prawdziwa odpowiedź na jego nieoczekiwaną deklarację pojawiła się w oczach dziewczyny, w jej uśmiechu. Nie zdawał sobie sprawy, że wstrzymał oddech, dopóki nie usłyszał jej odpowiedzi, nie zobaczył błysku w oczach. Siedzieli w milczeniu, kilka minut czy godzin, patrząc na siebie. Czas płynął obok nich, ludzie wokół jedli, rozmawiali, śmiali się, a oni trwali w milczeniu, pochłonięci światem ciszy i niewypowiedzianych słów. Nagle czyjś talerzyk runął na podłogę; drgnęli i zaśmiali się nerwowo, spoglądając na zaczerwienione dziewczyny przy stoliku obok, które strąciły talerzyk. Znów roześmiali się nerwowo,

na powrót stając się parą nieznajomych, nic o sobie niewiedzących, lecz mających tyle pytań, że nie mogą się zdecydować, od czego zacząć, ale nie są już sobie obcy. W tym momencie wszelkie pytania stały się nieistotne. Ważne było tylko to, że się odnaleźli. Po ogromnej szybie kawiarni spływały krople deszczu, ludzie za oknami wydawali się zamazani, niewyraźni, nieważni. Woda szumiała i chlupotała, znikając w studzienkach. Ulewny deszcz wybijał rytm na dachach samochodów. A oni rozmawiali. Nie mówili o niczym ważnym; raczej o tych wszystkich nieistotnych rzeczach, tworzących z nas tych, którymi jesteśmy i będziemy. Musieli wyjść z „Biurowej” punktualnie o dwudziestej drugiej, ale nie mogli się rozstać. Spacerowali mokrymi ulicami, wdychając chłodne po deszczu powietrze. Świat był piękny i czysty, woda zmyła brud i smród miasta. Trzecia rano. Telefon. Nie musiał sprawdzać, kto dzwoni. Wiedział. – Jest ok – powiedział, tym razem odbierając. – Jest naprawdę ok. – Cieszę się. – Marcin odetchnął z ulgą, słysząc w głosie brata spokój. – Coś się wydarzyło. Coś dobrego. Najlepszego. Ale nie chcę o tym rozmawiać. Nie dziś. – Pomimo tego wszystkiego, co ich rozdzieliło, cieszył się, że brat jest teraz przy nim, ale nie potrafił mu powiedzieć o Ani. Już nie. To coś, co łączyło ich w nierozerwalną całość, wygasło. Ale wystarczała mu sama świadomość, że brat jest tam, po drugiej stronie linii, i on, Marek, może się podzielić z nim sobą, lecz nie Anią. Ta była tylko jego. – Musimy pogadać… – zaczął niepewnie Marcin. Rozmowa sprzed kilku dni nie skończyła się najlepiej. Nie chciał naciskać, ale nie miał wyboru. – Nie dziś – uciął stanowczo Marek. Marcin wahał się. W końcu zapytał: – Kiedy wracasz? – Gdańsk to dobre miejsce. Nie wiem, kiedy wrócę. Nie pytaj mnie o to więcej. – Brakuje mi ciebie. – Mnie ciebie też. Ale tak, jak teraz, jest dobrze – powiedział stanowczo. – Ok, będę kończył. – Marcin nie wiedział, co jeszcze mógłby powiedzieć. – Damy radę – rzucił na koniec rozmowy. Marek nie odpowiedział, tylko po prostu się rozłączył. – Cześć, kochanie. – Objął stojącą przy kuchence kobietę, przytulając się do jej pleców. Wtulił twarz w jasne włosy i prychnął lekko, kiedy załaskotały go w nos. Dorota odpychała go ze śmiechem, bo pocałunki męża opadały na jej kark, ucho, skronie. – Przestań, bo będą grudki! – zawołała, usiłując mieszać sos, który zaczął się gotować. – Obiad będzie niejadalny! – Nie szkodzi. Nie samym jedzeniem człowiek żyje. A co to? – zainteresował się. – Co za różnica? Nie samym jedzeniem człowiek żyje – przekomarzała się. – Myślałam, że żyjesz dzięki miłości, a nie zawartości żołądka. – To zależy od opakowania. – Mrugnął wesoło, przez chwilę przypominając jej tego beztroskiego chłopaka, którego poznała przed laty i w którym się zakochała od pierwszego wejrzenia. – Marek wraca? – Spoważniała, upatrując w tej nowinie dobry humor męża. – Niezupełnie. – Jak to, niezupełnie? Albo wraca, albo nie wraca. – Rozmawialiśmy dziś w nocy… – Dlaczego nic nie mówiłeś? – Pacnęła go palcami w ramię.

– Spałaś, jak wychodziłem do pracy – usprawiedliwił się szybko. – Nie chciałem cię budzić… – Telefon w nocy? Dlaczego? – Jeszcze do niedawna nocne telefony i godzinne rozmowy nie wydawały się niczym niezwykłym. Teraz nie było to takie oczywiste. – Lubi nową pracę, zadomowił się w Gdańsku. Ma zamiar tam zostać, przynajmniej na jakiś czas. Jest naprawdę zadowolony. – Myślisz, że pozbierał się po tej historii z mężatką? – Na to wygląda. – Marcin odwrócił wzrok. To kłamstwo kryło coś znacznie gorszego, co miał na sumieniu. Obaj mieli. – Tylko nie wspominaj o tym, gdyby przyjechał czy też dzwonił. To nie jest coś, o czym chciałby rozmawiać czy się chwalić… – Wiem, wiem – żachnęła się. – Rozumiem. Powiedział tylko tobie i nawet wiedząc, że powiesz mnie, obaj udajecie, że to tylko wasza tajemnica. Przywykłam. – Poklepała męża po policzku, uśmiechając się pobłażliwie. Bliźniacy byli czasami jak mali chłopcy, chowający się po dokonanej psocie pod stołem, spod którego wystają ich brudne stopy, i oczywiście wszyscy to widzą. Dorota wysunęła się z objęć męża. – Siadaj do stołu, zanim jedzenie wystygnie i będę musiała odgrzewać. – Pięknie pachnie. – Marcin dopiero teraz poczuł, jak bardzo jest głodny. – Powiedziałeś mu? – zapytała kilka chwil później, gdy oboje siedzieli przy obiedzie. – Nie – przyznał się z ociąganiem. – Dlaczego nie? – Uzgodniliśmy, że nikomu nie powiemy, dopóki nie minie pierwszy trymestr. Żeby nie zapeszać. – Nie sądziłam, że dotyczy to również Marka… – Dorota się zdziwiła; była przekonana, że Marcin już dawno podzielił się z bratem wiadomością o swoim ojcostwie. – Jak nikomu, to nikomu. Żadnych wyjątków. Poza tym – uśmiechnął się z wysiłkiem – wreszcie mamy tylko naszą tajemnicę i niech tak zostanie. A ty? Wygadałaś się? – Żartujesz? Nigdy w życiu! Wymienili porozumiewawcze spojrzenia. Dorota promieniała szczęściem. Marcin poczuł nagły dreszcz strachu. Żona nie wiedziała, że ich małżeństwo to domek z kart.

EGZEMPLARZ PRASOWY

Sierpień 2007 r. Marek wrzucił do stawu ostatnią porcję bułki i ruszył alejką w stronę nadchodzącej dziewczyny. Niebieska sukienka do kolan, odsłaniająca smukłe łydki, podkreślała eteryczną urodę Ani. Nie rozumiał, jak wcześniej mógł tego nie dostrzec i uważać tę dziewczynę za zupełnie zwyczajną. Szare balerinki i błękitnografitowa torebka dopełniały stroju. Ania z daleka zauważyła stojącego nad stawem mężczyznę. Pierwszy raz widziała go w dżinsach, bordowej koszuli wyłożonej na spodnie i sportowych butach zamiast oficjalnego garnituru i krawata. Szli ku sobie. W jego oczach widać było zachwyt. Poczuła wypływający na twarz rumieniec. – Hej – odezwał się lekko zachrypniętym głosem, gdy stanęli naprzeciw siebie. – Cześć, spóźniłam się? – Nie, przyszedłem wcześniej. Pięknie wyglądasz. – Dziękuję. – Ania niepewnym ruchem poprawiła zsuwający się z ramienia pasek torebki. Nie miała wątpliwości, że komplement jest szczery. Spuściła wzrok nieco zakłopotana. Zapadła niezręczna cisza. Marek odezwał się pierwszy: – Masz ochotę na spacer? A może wolisz coś zjeść? Kawa, ciastko? Przeczesał dłonią włosy. Nigdy wcześniej nie czuł takiego onieśmielenia przy żadnej kobiecie. Nie uważał się za donżuana, ale nie był też ostatnią ciapą. Do dziś. Marcin miałby niezły ubaw, gdyby mnie teraz zobaczył, pomyślał, jak zawsze odwołując się do nieobecnego brata. Mimo że ich relacje uległy zmianie, przyzwyczajenie brało górę. A może to nie przyzwyczajenie, tylko coś więcej? Szybko odsunął od siebie te rozważania i zwrócił się do Anny. – To co wolisz? – zapytał ponownie, widząc, że dziewczyna się waha. – Spacer. Zerknęła na niego niepewnie spod rzęs. Luźny nastrój poprzedniego spotkania zniknął. Wtedy, w zatłoczonej kawiarni, długo siedzieli, rozmawiali i śmiali się, a po szybie spływały strużki deszczu. Potem spacerowali mokrymi ulicami, wdychając wilgotne powietrze i podziwiając rozświetlone tysiącami świateł miasto. Teraz było jakoś inaczej. Czy to pora dnia spowodowała tę różnicę, czy też może Marek wydawał się inny, jakby trochę nieobecny? – Spacer – powtórzył. – Dobrze, niech będzie spacer… – Ale nadal stał w miejscu i przyglądał się jej z zastanowieniem. – Dokąd pójdziemy? – Przerwała krępującą ciszę. – Dokąd? – Rozejrzał się. Po parku biegały dzieci, kilku nastolatków jeździło na rolkach, ławki były zajęte przez obejmujące się pary. – Nie wiem. – Spojrzał na nią z poczuciem winy. – Tak się zakopałem w pracy, że znam tylko drogę do firmy, „Biurowej” i najbliższego marketu. Park widać z okna biura, dlatego zaproponowałem spotkanie tutaj. Kiedy wieczorem spacerowaliśmy ulicami, zupełnie nie wiedziałem, dokąd idziemy, a wróciłem do domu chyba przez przypadek – wyznał z rozbrajającym uśmiechem.

– To może po prostu chodźmy przed siebie. Bez planu – zaproponowała, uśmiechając się do niego. Zakłopotanie Marka było tak szczere, tak chłopięce, że dodało jej pewności siebie. Początkowe skrępowanie zniknęło bez śladu. – Będziemy szli bez celu. Tak długo, aż się zmęczymy i zgłodniejemy. – A jak zajdziemy na koniec świata? – podchwycił jej żartobliwy ton. – Wsiądziemy w tramwaj i pojedziemy tam, dokąd zechcemy. – Tramwaj na końcu świata? Nie wiedziałem, że jeżdżą tak daleko – przekomarzał się z nią. Nagle wrócił nastrój poprzedniego spotkania. – Bo jeszcze nigdy tam nie byłeś. Na końcu świata jest koniec tęczy, po której porusza się tramwaj ze złota i tych, którym uda się do niego dostać, zabiera w podróż do krainy baśni – opowiadała z entuzjazmem. Marek roześmiał się głośno. Po raz pierwszy od miesięcy. Nagle zniknęły wszystkie problemy, przeszłość była nieważna, nie musiał się zastanawiać, jak będzie wyglądało jego życie i jak spojrzy rodzinie w twarz. W tej chwili istniała dla niego tylko ta pełna uroku, zachwycająca dziewczyna. – Więc mnie tam zabierz. – Na koniec świata? – Spojrzała na niego filuternie. – I jeszcze dalej – powiedział cicho i nagle spoważniał, gdy spojrzał w jej błękitne oczy. Ania także już się nie śmiała. Zwykła rozmowa zamieniła się w coś innego. To nie było beztroskie przekomarzanie się dwojga kolegów, zwyczajne na pozór słowa nabrały głębi, której początkowo żadne z nich nie dostrzegło, a która nadała im wymiar deklaracji. Nie widział Marka od kilku miesięcy. Brzuszek Doroty stał się widoczny; niewielka wypukłość, ale spało w nim jego dziecko. Jego. Dziecko. Marcin nie dopuszczał do świadomości tego, co się wydarzy, kiedy brat wróci. Bo to, że wróci – kiedyś – było oczywiste. Nie będzie mógł udawać, że dziecko nie istnieje. Nie ukryje go przecież przed bratem. Bał się ich spotkania. I tego, co zrobi Marek. Lęk przychodził i odchodził, pojawiał się coraz częściej. Im bardziej ciąża Doroty stawała się widoczna, tym bardziej strach narastał. Marcin myślał o tym wszystkim, wycierając się po wieczornym prysznicu. W pewnym momencie napotkał w lustrze spojrzenie żony. Nie usłyszał, jak wślizgnęła się do łazienki. Próbował się uśmiechnąć, ale wyszedł mu jakiś grymas. – Hej – powiedziała miękko, podchodząc i całując go delikatnie w podbródek. Objęła go w pasie, wtulając się w jego tors i jednym ruchem ściągnęła ręcznik, który owinął sobie wokół bioder. – Mmmmm – mruknęła. – Ładnie pachniesz. I cudownie smakujesz – dodała, gdy polizała jego sutek. – Chodź do łóżka – szepnęła. – Nie mam ochoty. – Marcin wyzwolił się z jej objęć. – Co się dzieje? – Spojrzała na niego rozżalona. – Nic. Jestem zmęczony – skłamał. – Jasne. Jesteś zmęczony od miesięcy. Cud, że zaszłam w ciążę. To był chyba ostatni rzut na taśmę… Au! – krzyknęła, gdy złapał ją za ramiona, wbijając w nie boleśnie palce. – Jestem zmęczony – wycedził. – To boli. – W jej brązowych oczach pojawiły się łzy. Marcin puścił ją gwałtownie. Dorota zatoczyła się i oparła o ścianę wyłożoną kafelkami. Patrzyła na niego rozszerzonymi wskutek szoku oczami. Odwrócił się do niej plecami, oparł dłonie o umywalkę

i spuścił głowę. – Zostaw mnie – powiedział. – Marcin… – próbowała coś mówić, rozcierając ramiona. – Wyjdź! – wrzasnął. Usłyszał trzaśnięcie drzwi, gdy wybiegła z łazienki, a potem płacz. Zacisnął palce na krawędzi umywalki. Był wściekły na siebie, na brata, na żonę. Od tamtej pory, jak nazywał noc, którą Dorota spędziła z Markiem – właściwie nie była to noc, tylko dwadzieścia minut, które na zawsze zmieniły ich życie – kochali się wprawdzie, ale pierwszy krok zawsze robiła ona, a Marcin z trudem powstrzymywał chęć wykrzyczenia swego gniewu. Czasami, gdy wiła się pod nim, jęcząc i wołając jego imię, miał ochotę sprawić jej ból. Chciał, by cierpiała. Tłumaczył sobie wówczas, że przecież to nie ona ponosi winę. Dorota go kochała. Może to on nie kochał jej tak, jak na to zasługiwała. Może nikogo nie kochał. Niszczył wszystko, czego dotknął, łącznie z sobą samym. Dopiero teraz docierała do niego straszna prawda, ale było za późno. Przeszłości nie da się cofnąć. Tamto już się stało. Jedyne, co mógł zrobić, to dalej żyć w kłamstwie i odpokutować to, co zrobił. Marek miał rację. Nie powinien się zgadzać, a on nie powinien go o to prosić. A teraz było za późno. Czy żałował? Tak, każdego dnia. Nie, gdy patrzył na promieniejącą radością żonę, która teraz płakała w pokoju obok. Przez niego. Odkręcił lodowatą wodę i wcisnął głowę pod kran. Stał tak kilka sekund, czekając, aż gniew opadnie. Zakręcił wodę, wytarł włosy ręcznikiem i nagi wyszedł z łazienki. Dorota leżała skulona na łóżku, jej ramionami wstrząsało łkanie. – Przepraszam – powiedział. Nie zareagowała. – Przepraszam – powtórzył. – Nie chciałem. Po prostu… Ja… – Przeczesał palcami mokre włosy. – Przepraszam. Nie starał się kryć bezradności brzmiącej w jego głosie. Powinien być wściekły na siebie, nie na nią. Tak bardzo chciałby udawać, że nic się nie wydarzyło. Czasami nawet mu to wychodziło. Było jak zawsze. Ale tylko czasami. Przez moment. Przez chwilę myślał, że jest jak dawniej i wtedy budził się ze snu, przypominając sobie, że nie jest. Jedynie czas mógł uleczyć rany. Tylko czy to możliwe? Marek raz po raz zerkał na mapę. Nawigację wyłączył kilkanaście kilometrów wcześniej. Mechaniczny głos drażnił go, zwłaszcza gdy polecenie: „za pięć metrów skręć w prawo” oznaczało wjazd prosto do zagajnika, a w najlepszym razie w sam środek pola. – Daleko jeszcze? – jęknął, gdy koło wpadło w dziurę, a on sam uderzył głową w dach samochodu. – Kawałeczek – zapewniła go Ania, z zachwytem obserwująca krajobraz. Z głównej drogi zjechali w las, potem kluczyli leśnymi dróżkami, aż znaleźli się wśród pól i łąk rozciągających się dookoła. Wysokie sosny były tylko małą plamką w bocznym lusterku samochodu. – Chyba – zachichotała, widząc irytację na jego twarzy. – Jak bardzo chyba? – Marek silił się na cierpliwość. – Nie pamiętam – oświadczyła beztrosko. – Ale czy to ma znaczenie? Westchnął tylko, lecz po chwili zerknął na nią z uśmiechem. – Obiecałem, że pójdę za tobą na koniec świata, więc cóż mi pozostało, jak tylko dotrzymać słowa? – Przyjeżdżałam tu jako dziecko. Dziadkowie mieli w okolicy niewielkie gospodarstwo. Jeździłam

z dzieciakami ze wsi na wycieczki do lasu, ścigaliśmy się rowerami po polnych dróżkach. To były inne czasy – wspominała. – Byłaś dzieckiem, z perspektywy czasu wszystko wydaje się inne. – Nie, nie o to chodzi. Nie potrafię tego wyjaśnić, ale wszystko naprawdę było inne. Łąki, pola, ludzie. Jak z bajki… Są miejsca, które jak gdyby pochodziły z innego świata. Ten sam skowronek śpiewa tę samą piosenkę. Łąka pachnie zawsze tak samo. Szum zbóż… – Aniu, świat się zmienia, ludzie też. Nic nigdy nie jest takie samo. – To miejsce jest – powiedziała z przekonaniem. – Łąka pełna kaczeńców i złotych mleczy, białe dmuchawce unoszone przez wiatr, stara rosochata wierzba, która stoi tu od powstania świata… – I mieszkają w niej krasnoludki – zakpił. – Tylko jeden – odparła. – Skrzat imieniem Bratek. – Dlaczego Bratek? – A dlaczego nie? Pasuje do niego. – Skąd wiesz? – Powiedział mi. Marek parsknął śmiechem. Wyobraźnia dziewczyny nieustannie budziła w nim wesołość. Chociaż może nie tyle wyobraźnia, ile żywiołowość Ani, gdy o czymś opowiadała. Ta dziewczyna była pełna sprzeczności. Z jednej strony poważna, solidna, skoncentrowana na tym, co robi, zresztą podobnie jak on. Z drugiej – spontaniczna, wrażliwa romantyczka, chodząca z głową w chmurach. Wszystko to razem sprawiało, że był szczęśliwy. Tak zwyczajnie. Po prostu. – Jeśli samochód padnie, to utkniemy tu na amen – skomentował, gdy koło wjechało w następną koleinę. – Pomoc drogowa dojedzie. Telefon działa. – Hm… – zerknął na wyświetlacz telefonu komórkowego, wsuniętego w widełki przymocowane do tablicy rozdzielczej. – Tam! – Chwyciła go za rękę. – Tam! Widzisz? – Widzę. – Marek skręcił w wąską dróżkę. Kłosy zboża uderzały w samochód z obu stron. W oddali dostrzegł stojące samotnie drzewo, które wskazywała Ania, podskakująca niespokojnie na siedzeniu pasażera. – Nie mogę uwierzyć, że ta wierzba nadal tu jest. – Nie kryła radości. – A przed chwilą byłaś tego pewna – zaśmiał się, zerkając na nią kątem oka. – Oj tam. – Machnęła ręką. – Czepiasz się. Wiara czyni cuda, nie słyszałeś? – Słyszałem, ale dotychczas w to nie wierzyłem. – Czyżby ironia? – Uderzyła go w ramię. Marek skulił się, udając, że go zabolało. Tak jakby drobna dłoń dziewczyny rzeczywiście mogła wyrządzić mu krzywdę. – Mamy wolny dzień, jest piękna pogoda, jedziemy razem. Znaleźliśmy się z dala od ludzi i gwaru miasta… – wyliczała. – Wystarczy, poddaję się! – zawołał. – Najważniejsze, że jesteśmy tu razem. – Właśnie o to mi chodziło – odpowiedziała z uśmiechem. Marek ujął jej dłoń i delikatnie ucałował smukłe palce. – Wiem. – Dotąd nie miał pojęcia, że szczęście może być tak proste. Marek z nieodgadnioną miną przyglądał się wierzbie. Pień był rozłupany na pół zapewne od uderzenia pioruna. Uschnięte gałęzie, brak liści – surrealistyczny obraz świata na krawędzi kataklizmu. Albo tuż po. Ania stała obok i z zakłopotaniem spoglądała na drzewo.

– Może to jednak nie to? – spytał. – Tak myślisz? – Nie mam pojęcia, ale to możliwe, prawda? – Możliwe – przytaknęła. – Znajdziemy inne miejsce – zaproponował, wiedząc, jak bardzo jej zależało na pikniku. On sam wolałby domowe zacisze lub restaurację. – Czy ja wiem? – zastanawiała się głośno. – Krajobraz trochę jak z obrazów Maxa Ernsta. Obumarłe drzewo, symbol zagłady, a jednocześnie słońce przebijające się przez chmury i oświetlające je jak symbol nadziei. Zostajemy. Marek popatrzył z powątpiewaniem na uschnięte drzewo, a potem spojrzał w niebo. Słońce paliło niemiłosiernie. Wokół nie było skrawka cienia. – Wyjmij koc – poleciła, otwierając bagażnik samochodu, gdzie znajdował się zapakowany koszyk z prowiantem. Pieczone udka, surówki, soki, świeże owoce, ciastka i biały obrus. Marek nie miał nic przeciwko romantycznym chwilom wśród szumiących zbóż i w cieniu drzew, ale tego drugiego czynnika zdecydowanie brakowało. – Naprawdę chcesz tu zostać? W tym upale? – powątpiewał. – Będzie cudownie – zapewniła go. – Zobaczysz. Wyjmij tylko drugi koc z bagażnika i rozwieś na gałęziach, żebyśmy mieli odrobinę cienia. – No dobrze – ustąpił, widząc, z jaką energią zaczęła rozkładać jedzenie. Bez słowa zrobił to, co poleciła, uważając, by nie połamać zeschniętych gałązek. Ania zdjęła sandałki i ze skrzyżowanymi nogami usiadła na kocu. Krótka sukienka podwinęła się, odsłaniając kolana. Spojrzenie Marka sugerowało, że przedmiotem jego zainteresowania nie są smakołyki rozłożone na plastikowych talerzach. – Teraz jemy – oznajmiła stanowczo, ale figlarny błysk w oku przeczył stanowczej minie. – No nie wiem – powiedział powoli, przeciągając słowa – chyba nie jestem głodny. – Zawsze możesz podziwiać widoki – podpowiedziała, wkładając do ust kawałek brzoskwini. – Właśnie to robię. Jego ton nie pozostawiał wątpliwości, jakie dokładnie widoki ma na myśli. Sukienka podwinęła się jeszcze wyżej, odsłaniając uda dziewczyny. Ania prowokacyjnym ruchem włożyła do ust kolejny kawałek owocu i przeżuwała go powoli, oblizując wargi. Nie spuszczała wzroku z Marka, który usiadł obok niej i oblizał jej słodkie od soku usta.

EGZEMPLARZ PRASOWY

Maj 2012 r. W gabinecie Marcina Brzozowskiego znajdowało się kilka osób – główna księgowa, sekretarka, zastępca dyrektora oraz sam Marcin, właściciel firmy. Siedział za ogromnym biurkiem, odwrócony plecami do pozostałych, i spoglądał przez szklaną ścianę gdzieś na zewnątrz. Pogrążony w myślach, nie słuchał toczonej półgłosem rozmowy. Tamci troje siedzieli w rogu gabinetu, przy okrągłym szklanym stoliku, sprawdzając dokumenty, które przygotowali dla głównego specjalisty ds. kredytów instytucjonalnych, Anny Wrzos. Pierwsze spotkanie było krótkie i bardzo oficjalne. Kobieta weszła, przedstawiła się, powiedziała, że w zastępstwie kolegi będzie prowadziła procedurę przyznania i uruchomienia kredytu inwestycyjnego, poprosiła o przygotowanie dokumentów i wyszła. – Mamy wszystko? Zaraz muszę jechać do banku. – Brzozowski nie krył zniecierpliwienia. – Nie rozumiem, dlaczego przysłano z centrali tę Wrzos – odezwała się Joanna Magiel, pełniąca funkcję głównej księgowej w firmie MB Projekt. – Zażądała góry papierów z ostatnich lat… – To duża kwota. Tutejsza filia nie udziela kredytów w takiej wysokości – wyjaśnił zastępca Marcina, Bartek Michalak. – Swoją drogą, całkiem ciekawa osoba z tej Wrzos… – Dokumenty – przerwał im bezceremonialnie Marcin. – Natychmiast. Plotkować możecie po pracy. – Daj spokój, nie miałem na myśli nic złego – tłumaczył się Bartek. Ten zażywny czterdziestolatek nie krył zainteresowania płcią przeciwną. Mimo sporej nadwagi i początków łysienia nie narzekał na brak sympatii ze strony kobiet. Niedostatki urody nadrabiał charyzmą i poczuciem humoru. Gorzej, że większość pań uważała go za świetnego kumpla. I nic więcej. – Dokumenty – powtórzył Marcin, rzucając koledze złe spojrzenie. – Proszę. – Joanna położyła przed Brzozowskim trzy pełne segregatory. – Masz tu wszystko, o co prosiła. Jak chcesz, mogę jechać… – Nie trzeba, sam to załatwię – uciął stanowczo. Księgowa wzruszyła ramionami. Jak chce jechać sam, niech jedzie. Nie zamierzała się sprzeczać. Od kilku dni szef zachowywał się, jakby diabeł w niego wstąpił. – Nie wiem, kiedy wrócę – powiedział teraz, kierując się do drzwi, ale głos sekretarki zmusił go do powrotu za biurko. – Panie dyrektorze, dzwoni pańska żona, mówi, że to pilne. – Słucham – rzucił ze zniecierpliwieniem do telefonu. – Cześć, kochanie – niezrażona tonem męża Dorota pracowicie nakładała maskarę na rzęsy – chciałam ci tylko powiedzieć, że zabieram Łukaszka i jadę do twoich rodziców. Mama prosiła, żebym wpadła trochę wcześniej, więc zobaczymy się wieczorem. – Rób, jak uważasz. – O której będziesz? – Nie umiem powiedzieć. Mam sporo spraw do załatwienia.

– Rozumiem, ale, kochanie… – Przyjadę po pracy. Ucałuj Łukaszka – rzucił na zakończenie rozmowy cieplejszym tonem. Ignorując zaciekawione spojrzenie Natalii, która od roku pracowała w sekretariacie, wyszedł z biura. – Co się z nim dzieje? Słyszałeś, jak on się do niej odnosi? – zaczęła oburzona Joanna, lecz Bartek spojrzał na nią ostro i powiedział: – Nie nasza sprawa. – Dorota jest moją przyjaciółką… – Jak nie dostaniemy tego kredytu, umowa przejdzie nam koło nosa. Ma prawo być zdenerwowany – uciął Michalak, choć miał dość wymyślania kolejnych wymówek, tłumaczących zachowanie przyjaciela. Właściwie dawnego przyjaciela, bo teraz byli tylko dobrymi znajomymi z pracy. Nie zwierzali się sobie od lat. Od wypadku, w którym Marcin stracił brata. Wtedy wszystko się zmieniło. Sam Marcin też. Dorota z ulgą weszła do domu teściów. Czteroletni Łukasz wpadł jak mała bomba do kuchni, krzycząc z całych sił: – Babcia! Jestem! Jestem! Magdalena Brzozowska chwyciła wnuka w objęcia i mocno wyściskała. – Mój malutki chłopczyk. – Postawiła go na podłodze i pogładziła po ciemnych włosach. – Duży! – wykrzyknął chłopiec. – No dobrze, duży, duży – śmiała się babcia. – Biegnij do dziadka. Jest w ogrodzie z Maksiem. Chłopcu nie trzeba było dwa razy powtarzać. Popędził, ile sił w nóżkach, a już po chwili obie usłyszały wesołe piski malca i radosne poszczekiwanie psiaka. – Cześć, mamo. – Dorota uścisnęła serdecznie jasnowłosą korpulentną kobietę. – Dorotko, cieszę się, że dałaś radę przyjechać wcześniej. Wpadnie do nas kilkoro znajomych i pomyślałam, że może trochę mi pomożesz. Nie masz nic przeciwko temu? – zapytała teściowa. – Skądże, mamo. Dobrze wiesz, że zawsze możesz na mnie liczyć. Powiedz, co mam robić. – Z uśmiechem odłożyła torebkę na szeroki drewniany parapet. – Na razie sobie usiądź, dziecko drogie. Napijemy się kawki, zjemy ciasteczko i porozmawiamy. Coś mi blado wyglądasz – powiedziała, przyglądając się uważnie synowej. – E tam, wydaje się mamie – rzuciła bagatelizującym tonem Dorota, odwracając wzrok. Teściowa była albo tak spostrzegawcza, albo miała tak świetną intuicję, że doskonale wyczuła jej nastrój. Dorota poprawiła krótko obcięte włosy, zdjęła okulary i zamykając oczy, ucisnęła palcami nasadę nosa. – Co się dzieje? – zaniepokoiła się Magda. – Sama nie wiem. Po prostu… – Po twarzy młodej kobiety stoczyły się dwie ogromne łzy. – Ciężko mi. – Otarła kąciki oczu, by nie rozmazać makijażu. – Marcin jest taki… taki… – Kochanie, wiem, że to mój syn, ale możesz mi powiedzieć wszystko. Zrozumiem – powiedziała łagodnie Magda. – On bardzo się zmienił. Tak bardzo… – Dorota pokręciła głową, z trudem powstrzymując kolejne łzy. – Myślałam, że dobrze wam się układa… – Tak, mamo. Dobrze. Właściwie nie dzieje się nic strasznego, tylko… Myślałam, że już jest dobrze. Wiesz, jak bardzo się zmienił po tamtym wypadku. Bałam się, że coś sobie zrobi… – Wszyscy się baliśmy. Gdyby nie ty i dziecko… – Głos starszej kobiety zadrżał pod wpływem smutnych wspomnień. – Kochałam go wtedy, mamo, i kocham teraz – oświadczyła Dorota ze stanowczością, której wcale nie czuła. – Chodzi o to, że pogodziłam się z tą zmianą. Na początku było trudno. Izolował się od wszystkich, ode mnie też się odsunął, ale później, powoli, poukładaliśmy sobie wszystko. Nie było tak jak wcześniej,

ale przecież życie nie stoi w miejscu. Ludzie się zmieniają, zwłaszcza pod wpływem traumatycznych przeżyć. Przecież on sam też omal nie zginął. – Sama nie wiedziała, dlaczego właściwie powraca myślami do wydarzeń sprzed lat. – Ale ostatnie kilka dni… ostatnio… – Tak? Co ostatnio? Dokończ, dziecko – ponagliła ją łagodnie Magda, gdy synowa urwała w połowie zdania i zapatrzyła się w przestrzeń. – Jest taki daleki, prawie się do mnie nie odzywa. A w nocy spaceruje po domu. Albo wchodzi do pokoju Łukaszka, klęka przy łóżku małego i długo mu się przygląda. Jest taki zimny – dokończyła, patrząc z rozpaczą na teściową. Magda milczała. Syn bardzo się zmienił po wypadku, w którym zginął Marek. Lekarze tłumaczyli, że utrata bliźniaka to ogromna trauma. Depresja, którą przeszedł Marcin, była naturalnym skutkiem tragedii. Po jakimś czasie wszystko miało wrócić do normy. I wróciło. W teorii. Narodziny Łukaszka sprawiły, że odzyskał energię, ale to nie był już ten sam Marcin. Stał się przygaszony, zamknięty w sobie, skoncentrowany na pracy, milczący. Odzyskał energię, lecz nie radość życia. Często odpływał gdzieś myślami, w rejony niedostępne dla tych, którzy go kochali. – Czasami czuję się, jakbym żyła na zewnątrz jego świata – odezwała się cicho Dorota, tak jakby czytała w myślach teściowej. – Ja tam nie mam dostępu. Czasami… czasami myślę, że kocha tylko swoje dziecko. Dla mnie nie ma miejsca w jego sercu. – Nie mów tak! – Magda była zbulwersowana. – Marcin cię kocha. Nie wolno ci w to wątpić. Cokolwiek złego się dzieje, poradzicie sobie. Tyle razem przeszliście. Może jakaś terapia małżeńska? – zaproponowała nieoczekiwanie. – Terapia? – Dorota podniosła na nią oczy pełne łez. – Dlaczego nie? Myślę, że to dobry pomysł. – Ale terapia? – Nie była przekonana. – Marcin większość dnia spędza w pracy, nie znajdzie czasu… – Porozmawiaj z nim – poradziła jej Magda. – Albo ja to zrobię… – Nie. Nic mu nie mów – zaprotestowała synowa. – Nie chcę, żeby wiedział, że rozmawiałam z tobą na jego temat. I nie wspominaj o terapii. Na leczenie depresji też się nie zgodził, upierał się, że to nie żadna trauma, a do żałoby po śmierci brata ma prawo. Nie sądzę, żeby chciał iść na terapię, a jeśli poczuje, że go naciskamy… – Tak, masz rację – zgodziła się z nią niechętnie matka Marcina. – Pod tym względem jest uparty jak jego ojciec. Dorotko... – zawahała się i urwała, ale po chwili dokończyła: – Nie ma nic gorszego niż strata dziecka. Nigdy się z tego nie otrząsnę. Nigdy. – Mamo… – Młoda kobieta położyła dłoń na palcach teściowej i uścisnęła je ze współczuciem. – Czasami nawet czas nie pomaga, bo są rany, które się nie goją. To jedna z nich. Zwłaszcza dla Marcina. Dorota siedziała w milczeniu. Nie mogła odmówić racji Magdzie. Ale to nie było usprawiedliwienie. – Jak to, nie ma pani Wrzos? – Brzozowski nawet się nie starał ukryć targającej nim złości. Jego twarz wykrzywił ponury grymas; patrzył z irytacją na stojącą przed nim młodą kobietę, która przedstawiła się jako asystentka pani kierownik Anny Wrzos. – Jest na spotkaniu – tłumaczyła spokojnie, choć z trudem opanowała chęć sięgnięcia po przycisk wzywający ochronę. Wprawdzie klient nic złego jej nie zrobił, ale sprawiał wrażenie człowieka skłonnego do agresji. – Nie potrafię powiedzieć, o której wróci. Jeśli poda mi pan numer telefonu… – Nie trzeba. Pani Wrzos ma mój numer – uciął stanowczo Marcin. – W takim razie nie wiem, jak mogłabym panu pomóc. Może umówię pana na inny termin? – zaproponowała, zmuszając się do uprzejmego uśmiechu.

– Termin już był umówiony. Na teraz. – Przykro mi, ale w terminarzu nie mam żadnej notatki. Jest pan pewien, że pani kierownik wyznaczyła właśnie tę datę? Może zapomniała mi przekazać… Naprawdę, bardzo mi przykro. Pani kierownik z pewnością wyjaśni to nieporozumienie, jak tylko wróci do biura. Może coś przekazać? – Asystentka starała się ukryć zdenerwowanie. – Przepraszam. Nie chciałem być napastliwy. – Brzozowski w końcu ochłonął. Niepotrzebnie napadł na Bogu ducha winną dziewczynę. Nie było też żadnego nieporozumienia, Ania prosiła o dostarczenie dokumentów, a nie o spotkanie. To on, jak ostatni kretyn, wparował do banku. Koniecznie chciał się z nią zobaczyć, co nie znaczyło, że ona chciała zobaczyć jego. – Proszę tylko dopilnować, żeby otrzymała dokumenty – polecił, wskazując na opieczętowany karton, który postawił przy jej biurku. – Tak, oczywiście. Asystentka z ulgą obserwowała oddalającego się klienta. Mimo że mężczyzna był przystojny, nie zazdrościła jego żonie. Obrączka, którą dostrzegła na palcu tego aroganta, wskazywała na istnienie jakiejś nieszczęśnicy zmuszonej do znoszenia jego humorów. Brzozowski wsiadł do auta i trzasnął drzwiami. Ruszył spod banku z piskiem opon, nie patrząc w boczne lusterka. Nie zauważył, że zajechał drogę innemu kierowcy i tylko o włos uniknął stłuczki. Prowadził jak szaleniec. Rozczarowanie wprawiło go w złość, choć tak naprawdę nie było do niej powodu. Gwałtowne emocje wzięły górę. Na szczęście, nim dojechał do Puszczykówka, zdążył ochłonąć. Nie chciał, by rodzina zobaczyła go w takim stanie. Jeśli chodzi o Anię, to przecież nic straconego. Zobaczy się z nią jeszcze nieraz. Krótkie spotkanie przy windzie, a potem w biurze nie pozwoliło im zamienić prywatnie nawet kilku słów. Miał nadzieję, że przy okazji złożenia dokumentów uda mu się zadać jej kilka pytań. A przynajmniej jedno: Skoro tak bardzo kochała Marka, to dlaczego nie była na jego pogrzebie? Z domu rodziców wybiegł mały, ciemnowłosy chłopiec o oczach koloru czekolady i śniadej cerze. – Tata! Tata! Tata! – wołał radośnie, biegnąc do wysiadającego z samochodu ojca. – Cześć, maluchu. – Marcin chwycił synka w objęcia. – Co porabiałeś? – zapytał, targając ciemne włosy dziecka, dokładnie takie same jak jego. Na widok malca opuściła go cała złość. – Bawiłem się z Maksiem i dziadziem, a mama płakała, ale już nie płacze – opowiedział jednym tchem Łukasz. – Pobawisz się ze mną? – Za chwilę. Najpierw coś zjem. Prowadź do kuchni, wodzu – polecił, stawiając go na ziemi. Łukaszek z radosnym piskiem popędził do kuchni, a Marcin poszedł za nim. W kuchni była tylko Dorota, kroiła warzywa na sałatkę. – Głodny? – zapytała, nie odwracając głowy, gdy Marcin wszedł do środka. – Bardzo – przyznał. – Coś się stało? – Nie, a co miało się stać? – Nie wiem. Łukasz mówił, że płakałaś. – Tak? Pewnie od cebuli – zbagatelizowała, podchodząc do szafki, skąd wyjęła głęboki talerz. Nalała mężowi zupy gulaszowej ze stojącego na palniku garnka. – Jedz. Jeszcze ciepła. Twoja mama gotowała, powinna ci smakować. – Dziękuję – powiedział, przyglądając się uważnie żonie. Miała zaczerwienione, spuchnięte powieki i unikała jego wzroku. Zamierzał spytać ponownie, co się stało, dlaczego płakała. Czy to przez niego? Zabrakło mu jednak odwagi. Nie chciał znać odpowiedzi. Mimo to rzucił cicho: – Przepraszam. Anna wróciła do służbowego mieszkania i z ulgą zamknęła za sobą drzwi. Firma Marcina nie była

jedyną, którą musiała się zająć pod nieobecność kolegi. Dzisiejsze spotkanie nie należało do najpilniejszych, ale stanowiło znakomity pretekst, by uniknąć rozmowy z bratem Marka. Nie była jeszcze na nią gotowa. Pewnie nigdy nie będzie, ale musi wziąć się w garść. Nie sądziła, że nieoczekiwane wspomnienia będą tak bolesne. Co innego pamiętać o ukochanym, a co innego zobaczyć jego rysy w twarzy całkiem obcego człowieka. To bolało. Czuła się tak, jakby powrócił tamten dzień. Dzień, w którym Marek umarł. On nie żyje, a ten mężczyzna nim nie jest. Musi o tym pamiętać. Nabrała głęboko w płuca powietrza, wypuściła je i dopiero potem wybrała numer telefonu. – Witam, Anna Wrzos – odezwała się ze spokojem, którego nie czuła. – Chciałeś ze mną rozmawiać? – Witaj, Aniu. Strasznie tu głośno, daj mi chwilkę. – Marcin wyszedł z pokoju, w którym siedziało kilkanaście osób, i skierował się na patio. Zamknął za sobą drzwi i z bijącym szaleńczo sercem na powrót przyłożył telefon do ucha: – Przepraszam cię bardzo, ale jestem u rodziców. Mamy małe spotkanie towarzyskie. – Widzę, że zadzwoniłam nie w porę. Mogę… – Nie, nie. Cieszę się, że oddzwoniłaś – przerwał jej szybko. – Dostałaś dokumenty? – Tak, są w biurze. Nie miałam czasu do nich zajrzeć. Spotkanie z klientem zakończyło się później, niż myślałam. Zajmę się wszystkim z samego rana – zapewniła go. – Aniu? – Tak? – Chciałbym się spotkać z tobą jutro – poprosił. – Nie zdążę. Potrzebuję kilku dni, by zapoznać się z dokumentacją. Umówmy się, że zadzwonię, jak tylko… – Aniu – przerwał jej stanowczo. – Nie chodzi o kredyt. Chcę się z tobą spotkać prywatnie. Halo? Jesteś tam? – zawołał z niepokojem, gdy w telefonie zapadła cisza. – Tak, jestem. – Anna z trudem wymawiała kolejne słowa, gwałtownie przełykając ślinę. – Oczywiście, chętnie się z tobą spotkam – skłamała. – Wspaniale. – Marcin odetchnął z ulgą. – Jutro? – Jutro… – zawahała się, nie wiedząc, czy znaleźć jakąś wymówkę i dać sobie trochę czasu na ochłonięcie, czy też po prostu się z nim spotkać i mieć to za sobą. O czymkolwiek Marcin chciał z nią rozmawiać, z pewnością nie zrezygnuje z tego. – Po pracy? O siedemnastej? Mógłbym podjechać po ciebie do banku i wyskoczylibyśmy coś zjeść – zaproponował. – Sama nie wiem… – zawahała się. – To dla mnie ważne – powiedział cichym, ale stanowczym tonem. – Dobrze, o siedemnastej – zgodziła się. Odłożyła telefon i podniosła dłonie do twarzy. Policzki jej płonęły, serce biło jak szalone. Zamknęła oczy i jęknęła z rozpaczą. Marcin ostrożnie uchylił drzwi, starając się nie robić hałasu. Łukaszek spał w swoim pokoju w domu dziadków. Spod kołdry w pingwiny wystawała tylko ciemna główka i mała rączka, zaciśnięta w piąstkę. Pies spał w nogach łóżka, pochrapując lekko. Marcin wszedł do środka i pochylił się nad chłopcem. Pocałował go w czoło, lekko, by nie obudzić synka, po czym wyszedł, cicho zamykając za sobą drzwi. Dorota jeszcze nie spała. Nasłuchiwała kroków męża wracającego z pokoju dziecka. Smuga światła zasygnalizowała jego wejście do sypialni. Uniosła głowę, gdy Marcin włączył lampkę przy łóżku. – Obudziłem cię? Przepraszam.

– Nie spałam. Co robiłeś na dworze? – Spacerowałem. – Jest prawie północ. – I? – Nic, martwiłam się. – Niepotrzebnie – stwierdził, kładąc się do łóżka. – Dobranoc. – Zgasił lampkę. – Dobranoc – odpowiedziała cicho, zamykając oczy. Leżeli oboje w jednym łóżku, lecz żadne nie próbowało się zbliżyć do tego drugiego.

EGZEMPLARZ PRASOWY

Wrzesień 2007 r. – Siedź spokojnie, dziecko kochane. – Magda powstrzymała synową, gdy ta chciała wstać, by pomóc sprzątać po kolacji. – Musisz dużo odpoczywać. – Niech mama da spokój – zaprotestowała rozbawiona Dorota. – Ciąża to nie choroba. – Może i nie, ale lepiej odpocznij. – Marcin poparł matkę. – Albo mam lepszy pomysł, chodźmy na spacer. Trochę ruchu dobrze nam zrobi – zaproponował. – Idźcie, dzieci, idźcie, my tu z ojcem wszystkim się zajmiemy. – Tak, tak, idźcie, idźcie – przedrzeźniał żonę Antoni, robiąc zabawne miny. – Dziadek pozmywa. – Dziadek pozmywa, bo padła zmywarka, a dziadek jeszcze do niej nie zajrzał – odparowała jego żona. – Chodźmy, zanim zmienią zdanie i zrobią z nas zmywarkę do naczyń – szepnął Marcin, chwycił za rękę Dorotę i wyprowadził z pokoju. – Są niemożliwi – śmiał się, gdy wychodzili z domu. Podał żonie ciepły sweter, sam wyszedł w koszuli z krótkim rękawem. Wrzesień był ciepły, choć w powietrzu czuło się już zmianę pory roku. Lada chwila pogoda nie będzie tak łaskawa, a babie lato przejdzie w słotę i deszcze. – Myślisz, że my też tacy będziemy za trzydzieści lat? – spytał kpiącym tonem. Dorota momentalnie spoważniała. Usiłowała przywołać na twarz beztroski uśmiech, ale jej się nie udało. Marcin zauważył zmianę nastroju żony. – Co się dzieje? – zapytał, odwracając ją ku sobie. Delikatnie odgarnął włosy z jej twarzy. – Dorotko? Spójrz na mnie, proszę – powiedział łagodnie, gładząc ją po policzku, gdy milczała uparcie, wpatrując się w ziemię. – Sam wiesz… – mruknęła niechętnie. – Wiem. Ja… To moja wina – przyznał. – Sama nie wiem, czyja to wina. Myślałam, że dziecko cię ucieszy. Tak bardzo go pragnęliśmy, a ty… Ty zachowujesz się jak… jak… – szukała odpowiedniego słowa, ale nie mogła go znaleźć. – Jakbyś go nie chciał! – dokończyła z goryczą, odwróciła się i bez słowa zaczęła iść przed siebie. Zszokowany jej słowami, Marcin stał jak wryty. – Dorota! Zaczekaj! – W końcu otrząsnął się i pobiegł za nią. – To nie tak. Źle wszystko zrozumiałaś – zaczął z zakłopotaniem. – Czyżby? – Nie zwolniła kroku. Szła uparcie przed siebie, obejmując się ramionami. Sweter napiął się na wydatnym brzuchu. – Zaczekaj! – Chwycił ją za łokieć i przytrzymał, gdy usiłowała wyrwać rękę. – Chcę tego dziecka. Jak ostatni wariat. Tylko że… Boję się – wyrzucił w końcu z siebie. – Boisz? Czego? – Patrzyła na niego zaskoczona. Nie spodziewała się usłyszeć czegoś takiego. – Że będę kiepskim ojcem – wyznał, patrząc na nią błagalnie, jak gdyby prosił, by zaakceptowała wytłumaczenie i nie drążyła dalej. Bo była to tylko część prawdy. Ostatnio bał się wielu rzeczy.

Bał się powrotu Marka i tego, co się wydarzy, gdy brat zobaczy, że Dorota nosi jego dziecko. Bał się, że tamten wyjawi całą ohydną prawdę. Bał się, że odbierze mu dziecko. Bał się, że on sam nie zdoła pokochać tego dziecka tak, jak powinien. Bał się, że zawsze będzie pamiętał, kto jest prawdziwym ojcem ich dziecka, i nigdy nie zapomni, jak to się stało, że brat nim zostanie. Bał się tych wszystkich dużych i drobnych rzeczy, a najbardziej się bał, że nie zniesie obecności Marka w pobliżu swojej rodziny. – Będziesz wspaniałym ojcem – powiedziała łagodnie Dorota. Jej złość minęła bez śladu. W czekoladowych oczach błysnęły łzy, gdy pogładziła go czule po twarzy. – Jestem tego pewna. – Dziękuję – wykrztusił z trudem. – Nie zasługuję na ciebie – szepnął, biorąc ją w objęcia i przytulając mocno do siebie. – Nie zasługuję. – Tego akurat jestem pewna, ale masz szczęście, że cię kocham, ty wariacie. – Roześmiała się radośnie, mimo że w oczach nadal miała łzy. Wtuliła się w ramiona męża i wdychała jego zapach. Tak bardzo jej brakowało tych czułości. Miała wrażenie, że od czasu, gdy ciąża stała się widoczna, Marcin oddalał się od niej. Najważniejsze, że w końcu wydusił z siebie, co go gryzie. Teraz może być już tylko lepiej. Wierzyła, że sama rozmowa o problemie pozwala go rozwiązać. – Na pewno nie tak jak ja ciebie – odparł ze swadą – co chętnie ci udowodnię, gdy tylko wrócimy do domu. – Pamiętasz jeszcze, jak wyglądam? Nie potrafiła sobie darować tej uwagi. Nie kochali się od dawna. Obawiała się, że jej zmienione ciało może zniechęcać Marcina, choć już wcześniej jego zapał osłabł. Zmarszczyła czoło, chcąc o to zapytać męża, lecz nie zdążyła. – Z chęcią poznam twoje ciało od nowa – powiedział z poczuciem winy. – Kochanie, jesteś jeszcze piękniejsza niż wcześniej. Po prostu… To moja wina, jak wszystko zresztą. Wybacz mi. – Już dobrze – uciszyła go. – Dobrze. Wracajmy do domu.

EGZEMPLARZ PRASOWY

Październik 2007 r. – I co powiesz? – Dumna ze swojego dzieła Dorota patrzyła na męża. Marcin stał w progu pokoju dziecinnego i zastanawiał się, o co chodzi. – Pięknie wyglądasz – skomplementował spoconą, zaczerwienioną żonę. Miała poplamione farbą ogrodniczki i smugę brudu na twarzy; włosy związała w kitkę. – Bardzo zabawne. – Zmarszczyła lekko piegowaty nosek i pokazała Marcinowi język. – Pokój. Ściany. Kolor. Co powiesz? – Aha. – Marcin nie wiedział, co powiedzieć. W pokoju panował niebotyczny bałagan. Na podłodze poniewierały się gazety i folia wraz z puszkami po farbie. – To bezpieczne? – zaniepokoił się. – W twoim stanie opary farby… – Daj spokój. – Przewróciła oczami zniecierpliwiona. – Sprzedawca zapewniał, że ta farba jest całkowicie bezpieczna dla mnie i dla dziecka. Więc jak? – Wskazała wokół ręką. Marcin przyjrzał się odnowionym ścianom i nie wiedząc, o co dokładnie chodzi żonie, odpowiedział niepewnie: – Bardzo… niebiesko. – Tylko tyle masz do powiedzenia? – zaperzyła się, biorąc się pod boki, przez co wydatny brzuch lekko zakołysał jej ciałem. Wyglądała trochę jak kaczka. Oczywiście Marcin nie powiedział tego głośno. – Bardzo, bardzo niebiesko? – Nie mam do ciebie siły – westchnęła z irytacją. – To nie jest niebieski, tylko lazurowy. Mniejsza z tym – poddała się. – Podoba ci się czy nie? – Podoba – przytaknął zadowolony, że wreszcie otrzymał konkretne pytanie, na które może udzielić konkretnej odpowiedzi. Niebieski czy lazurowy, ściany wyglądały bardzo ładnie. – Ale chyba nie malowałaś tego wszystkiego sama? – zaniepokoił się. – Nie, głuptasie. Przecież w tym stanie nie wejdę na drabinę. Twój tata mi pomagał. Malowałam tylko na dole. I to z przerwami, bo plecy mi dokuczają. Pomożesz mi posprzątać, żeby pokój na jutro był gotowy – zakomenderowała. – Jutro? – Zbladł, patrząc na jej brzuch. – Dlaczego na jutro? – Nie dlatego. – Roześmiała się. – Rodzę dopiero w styczniu. Ale jutro przyjeżdża na kilka dni Marek ze swoją dziewczyną – powiadomiła go. – Rodzice są zachwyceni, tak dawno go nie widzieli. I to cudownie, że nie przyjeżdża sam. Ona ma na imię Ania, tylko tyle udało mi się dowiedzieć. To prawdziwa niespodzianka. A pokój ma być gotowy na jutro, bo chcę im go pokazać. W końcu Marek będzie wujkiem. Marcin z niedowierzaniem patrzył na żonę. Był przerażony, a Dorota promieniała. Rozglądała się wokół z zachwytem na zarumienionej twarzy. Na szczęście nie widziała miny męża. Sprowokowałaby ją niewątpliwie do wielu pytań.

Marek z czułością spoglądał na leżącą u jego boku dziewczynę. Spotkali się przypadkiem. Chciałby powiedzieć, że była to miłość od pierwszego wejrzenia, grom z jasnego nieba, rozpędzony czerwony autobus z przeraźliwie wyjącym klaksonem. Nic z tych rzeczy. Pierwsze wrażenie było zwyczajne. Żadnych fanfar ani dźwięku dzwonów. Zabrakło fajerwerków. Ot, przelotna znajomość, której się nie kontynuuje i o której się zapomina. A potem coś się stało. Coś, co poruszyło wszystkie nerwy w jego ciele i sprawiło, że pojawiła się myśl: To właśnie ona. Odgarnął włosy zasłaniające twarz Ani. Wtulona w jego ramię, posapywała cichutko przez sen jak mały kotek. Pogładził ją po policzku, starając się stłumić dojmujące poczucie straty, które nagle go ogarnęło. Nie wiedział, czy dotyczyło ono brata, którego nie widział od miesięcy, czy może wiązało się z przeczuciem, że nie zasługuje na szczęście, które go spotkało. Anna była darem od losu. Przeznaczenie zesłało ją, by wypełniła pustkę w jego życiu i sercu. Początkową euforię zastąpił strach. Że ją straci. Że dziewczyna odwróci się od niego. Że w jej oczach zamiast miłości pojawi się wstręt, gdy pozna prawdę. O nim. Całą prawdę, która otworzy jej oczy na to, jakim on jest człowiekiem. Nie księciem na białym rumaku, nie szlachetnym rycerzem w lśniącej zbroi, tylko podłym słabeuszem, który popełnił straszliwy błąd. Ten błąd rozdzieli ich rodzinę, jeśli wyjdzie na jaw. Tak jak rozdzielił jego i brata. W życiu są wybory, których nigdy nie powinno się dokonywać, i decyzje, których nie powinno się podejmować. A oni to zrobili. Razem. Zawsze hamował szalone pomysły Marcina. Tym razem też we właściwym momencie powinien był powiedzieć „nie”. Nie zrobił tak i teraz za to płaci. Sam nie wiedział, czy więcej w nim żalu, czy gniewu. Marcin nie miał prawa go zmuszać. Nie miał prawa tego wymagać. Ta myśl uparcie powracała do Marka, gdy szukał usprawiedliwienia dla własnego czynu. Ale nie było usprawiedliwienia. Był tylko ból i żal. I strach. Że jego odsunięcie się i wyrzuty sumienia są jedynie wstępem, bo życie dopiero wystawi mu rachunek. A on go zapłaci. Byle tylko ceną nie była Ania. Tylko nie ona, błagał w duchu los. Tak długo udawało mu się o tym nie myśleć. Były chwile, gdy żył tak, jakby tamto nigdy się nie wydarzyło. Nadeszła jednak pora, by przyjechać do domu i zobaczyć, co dalej. Muszą sobie z tym poradzić. I on, i Marcin. Wiedział, że prawda nie może wyjść na jaw. Nigdy. Miał tylko nadzieję, że brat w końcu zachował się jak mężczyzna i powiedział żonie o swojej bezpłodności. Jeśli nie, to on, Marek, zmusi go, by wyznał prawdę. – Marek? – Zaspany głos dziewczyny wyrwał go z ponurych rozważań. – Śpij – szepnął cicho, przygarniając ją ramieniem. – A ty nie możesz spać? – Odchyliła głowę, szukając jego wzroku. – Coś mnie obudziło. Zaraz zasnę – zapewnił Anię. – Na pewno? – W jej głosie zabrzmiał niepokój. To nie był pierwszy raz, gdy budziła się w środku nocy lub przed świtem, a on leżał, wpatrując się w jej twarz, choć nie była pewna, czy ją widzi, czy też błądzi myślami w innym, niedostępnym dla niej świecie. – Powiedziałbyś mi, gdyby coś się stało? Przyglądała mu się badawczo. Światła latarni z zewnątrz odganiały ciemność, w sypialni panował półmrok, nie zasłonili okien. Ciemne włosy miał zwichrzone od poduszki, brodę i policzki pokrywał zarost, brązowe oczy lśniły dziwnie. Łzy? – zdumiała się Anna. – Marek? – szepnęła, wyciągając dłoń, by dotknąć smużki wilgoci, którą dostrzegła na jego skroni. Usłyszała we własnym głosie lęk. – To nic. Nic takiego – powiedział, uchylając się przed palcami. – Śpij. – A ty?

– Ja też zaraz zasnę. Przytulił ją mocno, przygarniając jej głowę do piersi. Anna leżała cicho, czując pod policzkiem silne, równomierne uderzenia jego serca. Milczeli oboje, chłonąc ciepło swoich ciał. Sen już zagarniał ją w objęcia, gdy wydało jej się, że usłyszała szept: – Nie odchodź. – Nigdy – próbowała odpowiedzieć. Jednak z jej ust wydobył się tylko niezrozumiały pomruk. Jutro. Marek przyjeżdża jutro. Jutro jest sobota. Tego właśnie dnia zmieni się jego świat. Chciał zadzwonić do brata i powiedzieć mu o dziecku. Nie zdobył się jednak na odwagę. Jak ostatni tchórz odwlekał nieuniknione. A teraz tamten stanie twarzą w twarz z matką swojego dziecka, która jest żoną jego brata. I to będzie koniec. Nie jego małżeństwa, o nie. Marcin nie dopuszczał tej myśli do świadomości. Cokolwiek jutro się zdarzy, Marek, wyznając prawdę, skrzywdziłby zbyt wiele osób. Jego, rodziców, Dorotę i tę małą istotkę, która rośnie pod sercem jego żony. Nie zrobi tego, to niemożliwe, zapewniał się w myślach. Zwłaszcza że przyjeżdża z jakąś kobietą. Pierwsza dziewczyna, którą przywozi do domu. To musi być coś poważnego. Marek nie zniszczy tego, nie może. Wiedział, że zaklina rzeczywistość, ale wiedział też, że nie odda swojego dziecka bratu. Nie pozwoli zniszczyć swojego małżeństwa. Będzie musiał przekonać Marka, będzie go błagał, groził, prosił, szantażował. Nie miał pojęcia, co zrobi, ale musi chronić swoją rodzinę. Położył dłoń na brzuchu Doroty. Poruszyła się lekko przez sen, ale się nie obudziła. Delikatnie pogładził napiętą skórę, pochylił się i przytulił policzek do brzucha żony. – Nie bój się, smyku, tata jest przy tobie – szepnął do nienarodzonego synka. Bo był jego. Tylko jego. Anna wykręcała palce ze zdenerwowania. Zbliżali się do domu rodziców Marka. Propozycję mężczyzny, by najbliższy weekend spędzili w Poznaniu, przyjęła z entuzjazmem. Dzisiejszą noc spędzili w mieszkaniu Marka, w zabytkowej kamienicy na Starym Mieście. Nie spodziewała się jednak rodzinnego zjazdu. To było takie… zobowiązujące. Droga do Puszczykówka, gdzie mieszkali rodzice, mijała stanowczo za szybko, jeszcze kilka kilometrów i znajdą się na miejscu. Miała poznać nie tylko jego rodziców, ale również brata i bratową. Była bardzo ciekawa Marcina. Zobaczyć sobowtóra Marka… To takie nierealne. Zerknęła na niego. Jej ukochany skoncentrowany był na drodze. Milczał. Tylko palce stukające miarowo w kierownicę zdradzały napięcie. Anna przyglądała się Markowi ze zdziwieniem. Nie wyglądał na zadowolonego. Wręcz przeciwnie, był spięty. Miała świadomość, że między braćmi wydarzyło się coś złego. Wprawdzie nigdy o tym nie wspominał, ale dla Anny było to oczywiste. Już w chwili, gdy się dowiedziała, że Marek ma bliźniaczego brata, młodszego o kilka minut, zdziwiła się, że nie utrzymują ze sobą kontaktu. Może myślała stereotypami, ale wydawało jej się to dziwne. Miała nadzieję, że to nie ona jest powodem napięcia Marka. Ostatecznie sam ją zaprosił na spotkanie z rodziną. – Coś się stało? – zapytała w końcu, nie mogąc znieść ponurego milczenia, panującego w aucie. – Nie, dlaczego? – odpowiedział machinalnie. – Nie wiem dlaczego. Jesteś zdenerwowany. – Może trochę – przyznał, wzruszając ramionami, jakby chciał powiedzieć, że to nic takiego. – To przeze mnie? – Co? – Spojrzał na nią zaskoczony. – Dlaczego przez ciebie? – Sama nie wiem. Jeśli nie przeze mnie, to dlaczego? – dociekała. – Proszę cię, nie rozmawiajmy o tym. To nie dotyczy ciebie, tylko mnie.

– Słyszałam ten tekst od mojego eks – mruknęła pod nosem. – Nigdzie się nie wybieram. Ani teraz, ani nigdy – oświadczył zdecydowanie. – Chcę, żebyś poznała moją rodzinę. Jesteś ważną osobą w moim życiu i chcę, żeby to wiedzieli. A problemem jest kłótnia między mną a bratem, dlatego trochę się denerwuję tym spotkaniem. To wszystko. – Będzie dobrze. – Uścisnęła delikatnie jego kolano. Marek położył rękę na jej dłoni i spletli palce. – Na pewno dojdziecie z bratem do porozumienia – zapewniła go. – Jesteście bliźniakami. To do czegoś zobowiązuje – zażartowała. – Marek? – odezwała się ponownie po kilku minutach, gdy skwitował milczeniem jej żart. – Ta kłótnia… To było coś poważnego, prawda? Nie odzywał się, nie wiedząc, co powiedzieć. Nie chciał okłamywać Anny, a czuł, że będzie musiał. Nim się zdecydował, co powiedzieć, usłyszał jej głos: – Cokolwiek się wydarzyło, zawsze będę po twojej stronie.

EGZEMPLARZ PRASOWY

Maj 2012 r. W sekretariacie czekał na nią mężczyzna. Koło czterdziestki, z wysokimi zakolami na skroniach i pospolitą twarzą, niezwracającą szczególnej uwagi. Miał za to ładne, duże oczy, okolone ciemnymi, gęstymi rzęsami. Wydatne wargi, na ogół budzące w niej wstręt, w jakiś dziwny sposób pasowały do niego. Szeroki uśmiech odsłonił ładne, zadbane zęby. – Pani kierownik – sekretarka poderwała się z miejsca za biurkiem – pan Michalak właśnie przyszedł. W sprawie… – MB Projekt? – zapytała, mierząc go uważnym spojrzeniem. – Witam pana – powiedziała, wyciągając do niego rękę, którą mężczyzna uścisnął. – Co pana do mnie sprowadza? – Dzień dobry – odpowiedział z uśmiechem. – Proszę wybaczyć, że nie umówiłem się na spotkanie, ale właśnie przejeżdżałem obok i pomyślałem, że zajrzę i że może znajdzie pani dla mnie kilka minut na rozmowę. – Za chwilę kończę pracę – odpowiedziała, zerkając na zegar wiszący na ścianie. – Gdyby był pan uprzejmy... – To się nawet dobrze składa – odparł z uśmiechem. – Może porozmawiamy przy obiedzie? – Słucham? – zdziwiła się Anna. – Nie musimy rozmawiać w biurze. Pani towarzystwo sprawi mi prawdziwą przyjemność, a przy okazji zamienimy kilka słów. – Ale ja nie jadam obiadów z klientami. Proszę się umówić na spotkanie w biurze w przyszłym tygodniu. Może będę mogła powiedzieć coś więcej na temat kredytu. – Nie zamierzałem z tak piękną kobietą rozmawiać na temat kredytu. Miałem nadzieję, że będę mógł pokazać pani miasto. – Mężczyzna się nie poddawał. – Proszę pana – tym głosem można byłoby ciąć szkło – firma, w której pan pracuje, stara się o kredyt. Łączą nas relacje wyłącznie formalne i bardzo proszę, żeby pan o tym nie zapominał. Mam nadzieję, że wyraziłam się jasno? Patrzyła na niego zimno. Piękne, błękitne oczy zamieniły się w lód, w głosie dźwięczała stal. Michalak zaczerwienił się gwałtownie. Krwawa plama rozlała się po jego szyi, na czole błysnęły drobne kropelki potu. – Ja… – zająknął się, wyciągając chusteczkę z kieszeni. – Nie zamierzałem pani urazić… – Pańskie przeprosiny zostały przyjęte – oświadczyła chłodno. – Jeśli to wszystko, żegnam pana. Nie oglądając się za siebie, wyszła z biura. Michalak patrzył za nią zmieszany. Dziewczyna siedząca za biurkiem pokryła chichot kaszlnięciem. Szefowa była naprawdę piękną kobietą i asystentka jakoś nie bardzo widziała ją w parze z jowialnym grubasem stojącym teraz z osłupiałą miną. Gdy ten popatrzył na nią, przywołała na twarz profesjonalny uśmiech i zapytała uprzejmie: – Czy życzy pan sobie czegoś jeszcze?

Zdenerwowana, podeszła do wysiadającego z ciemnego samochodu mężczyzny. Mimo upału, sięgającego około trzydziestu stopni, Brzozowski miał na sobie grafitowy garnitur, a na twarzy Marcina nie dostrzegła ani kropli potu. – Witaj – powiedział miękko, przyglądając się smukłej sylwetce młodej kobiety. – Cześć. – Anna nerwowym ruchem poprawiła zsuwającą się z ramienia torebkę. – Wiesz, to spotkanie… To chyba niekoniecznie dobry pomysł – zaczęła, unikając jego spojrzenia. – Dlaczego? – Dlaczego? – Gwałtownie podniosła głowę. Przyglądali się sobie dłuższą chwilę. – Ty naprawdę nic nie rozumiesz… – powiedziała ze zdumieniem. – Więc mi wytłumacz. Anna tylko pokręciła głową, walcząc ze łzami. On naprawdę nic nie rozumiał. – Czego ode mnie chcesz? – zapytała w końcu. – Porozmawiać. – Ale po co? Po co? – zawołała z rozpaczą. – O czym mamy rozmawiać? Nie znasz mnie. Widzieliśmy się prawie pięć lat temu przez kilka godzin. O czym mamy rozmawiać? – O Marku – odpowiedział cicho. – O Marku – powtórzyła, ocierając spływającą po policzku łzę. – Marka już nie ma. Jest tylko mężczyzna z jego twarzą i to on powinien nie żyć! – wykrzyczała, po czym, zaskoczona własnym wybuchem, przysłoniła usta dłonią, patrząc na niego z przerażeniem. Marcin nie krył szoku, który wywołały jej słowa. Zbladł gwałtownie i cofnął się o krok, jakby go uderzyła. – Ja… – zająknęła się Anna. – Przepraszam. Nie to chciałam powiedzieć… Ja… – W porządku – odrzekł głucho. – Nic nie rozumiesz – szepnęła. – Nic nie rozumiesz. Wtedy, w szpitalu… modliłam się, modliłam… – Rozumiem. Chciałaś, żeby Marek żył. – Ze współczuciem wziął ją za rękę i lekko uścisnął. Patrzyła na ich splecione palce, czując bijące od niego ciepło. Stali tak blisko siebie, że czuła jego zapach, męski i tak bardzo znajomy. Wybuch, którego się nie spodziewała, wyczerpał ją, dlatego teraz podniosła głowę i patrząc mężczyźnie prosto w oczy, powiedziała z lodowatym spokojem: – Modliłam się, żeby w tym wraku było twoje ciało, a nie Marka. Modliłam się o twoją śmierć. Twoja śmierć oznaczałaby jego życie.

EGZEMPLARZ PRASOWY

Październik 2007 r. Złote liście ścieliły się na trawniku. Unoszone powiewami wiatru, na przemian wznosiły się i opadały. Drzewa rosnące wokół domu zachwycały czerwienią i złotem. Ania z zachwytem patrzyła na piętrowy budynek ze spadzistym dachem z jednej strony i tarasem z drugiej. Marek zatrzymał auto na podjeździe i patrzył razem z nią. Dopiero po kilkunastu sekundach wyłączył silnik, nadal jednak siedział za kierownicą, spoglądając przed siebie. – Idziemy? – zapytała niepewnie. – Tak, oczywiście – odparł machinalnie. Jego głos zdradzał spore napięcie, którego powodów mogła się tylko domyślać. Wiedziała, że spotkanie z rodziną nie jest dla Marka łatwe, ale nie znając okoliczności jego wyjazdu, nie potrafiła powiedzieć niczego, co mogłoby go podtrzymać na duchu. A on siedział w samochodzie i borykał się z myślami. Przez moment miał ochotę ponownie uruchomić silnik i po prostu odjechać. W tej samej chwili jednak otworzyły się drzwi i ukazał się w nich szpakowaty mężczyzna po pięćdziesiątce, wysoki, śniady, o stanowczych rysach. Z szerokim uśmiechem ruszył w stronę samochodu. Marek wysiadł i objął mocno ojca, który uściskał go serdecznie i powiedział: – Gdybym się nie bał, że rozłożysz mnie na obie łopatki, zdjąłbym pas i porządnie złoił ci skórę. – Przepraszam, tato – mruknął. – Pokaż mi tę swoją ślicznotkę – zażądał Antoni Brzozowski, wypuszczając syna, i odwrócił się do Anny, która stała kilka kroków za Markiem, czekając, aż ojciec i syn zakończą powitanie. – To jest moja Ania – oświadczył z dumą Marek i wziął ją za rękę. – Dzień dobry. Miło mi pana poznać – powiedziała, walcząc z onieśmieleniem, które ją ogarnęło pod wpływem bacznego spojrzenia brązowych oczu, takich samych jak oczy jej ukochanego. – Antoni Brzozowski – przedstawił się starszy pan, wyciągając do niej rękę. – Miałem rację. Ślicznotka! – Roześmiał się radośnie. – Jeśli nad morzem ukrywa się tyle ładnych dziewczyn, koniecznie muszę się tam wybrać. – Mama z pewnością da ci swoje błogosławieństwo – wtrącił rozbawiony Marek. – Chodźcie, dzieci. – Jego ojciec nagle spoważniał i dodał: – Czekamy na was. Marek z przerażeniem wpatrywał się w Dorotę. Była w zaawansowanej ciąży. Nosiła jego dziecko. Wiedział to od momentu, gdy spojrzał w oczy Marcina. Do tej chwili mógł jeszcze mieć nadzieję, że to nie dzieje się naprawdę. Że ten jeden raz nie wystarczył. W końcu ile kobiet zachodzi w ciążę przy pierwszej próbie? Wiedział jednak, że to myślenie życzeniowe. Nie był nastolatkiem, któremu się wydaje, że to niemożliwe, bo to był tylko jeden raz. Dotąd odsuwał od siebie ewentualne konsekwencje tamtej nocy, jego świadomość nie potrafiła ich przyjąć. Teraz musiał uwierzyć. Widział to na własne oczy. Nawet

więcej, dotykał swojego dziecka. Trzymał dłoń na brzuchu przyszłej mamy, której nie potrafił spojrzeć w oczy, a Dorota śmiała się radośnie, pytając: – Czujesz? Czujesz, jak się porusza? No, maleństwo, przywitaj się z wujkiem! – Przykryła dłoń Marka własną i docisnęła do brzucha. Z ojcem, chciał ją poprawić. Przywitaj się z ojcem. Jestem twoim tatą, nie wujkiem. Jednak nie powiedział tego głośno. Nie mógł wykrztusić słowa. Spoglądał tylko na Marcina, który obejmował Dorotę w pasie, patrząc na niego z niemym błaganiem. Tak samo przerażony jak i on, Marek.

EGZEMPLARZ PRASOWY

Maj 2012 r. Składał podpisy na dokumentach, właściwie nie zwracając uwagi na to, co podpisuje. Sekretarka zerkała na niego raz po raz, ale nic nie mówiła. Szef ostatnimi czasy był zamyślony lub opryskliwy. Wolała się nie odzywać, jeśli nie było takiej potrzeby. Gdy złożył ostatni podpis, włożyła wszystkie papiery do teczki i bez słowa wyszła z gabinetu. Brzozowski splótł dłonie i siedział z pochyloną głową przy biurku, wpatrując się w blat. Cały czas miał przed oczami zrozpaczoną twarz Anny, jej łamiący się głos i wszystko to, co mu powiedziała. Modliła się o śmierć Marcina, by Marek mógł żyć. Musi z nią porozmawiać. Koniecznie. Nie może tak po prostu pozwolić jej odejść. Nie teraz, gdy spotkał ją po tylu latach. Tak wiele razy chciał do niej zadzwonić, usłyszeć jej głos, powiedzieć coś, ale nigdy tego nie zrobił. Zadzwonił telefon. Odebrał, nie sprawdzając, kto dzwoni. Z zaskoczeniem usłyszał głos tej, o której bezustannie myślał od chwili spotkania przy windzie. – Przeszkadzam? – zapytała, gdy nie odpowiedział na jej powitanie. – Ależ skąd! – zaprzeczył szybko. – Cieszę się, że zadzwoniłaś. – Przepraszam – powiedziała. – Przepraszam za to, co powiedziałam. – Nie przepraszaj. Nigdy nie przepraszaj za to, że kochałaś Marka – odparł żarliwym tonem. – Bo go kochałaś, prawda? – Z drżeniem serca czekał na odpowiedź. – Tak – powiedziała z westchnieniem. – Kochałam go. Nadal… On nadal jest we mnie. Rozumiesz? Jakaś jego część nigdy nie odeszła. Czasami czuję się tak, jakbym budziła się z pięknego snu i odkrywała na nowo, że Marka nie ma. Innym razem mam wrażenie, że Marek był częścią innego życia. Nie mojego. Odległe wspomnienie czegoś nieuchwytnego, co tak naprawdę nigdy się nie wydarzyło. – Ania wyrzucała z siebie słowa i emocje, które na co dzień odsuwała. Nie potrafiła wypowiedzieć tego wszystkiego, gdy spotkała się z Marcinem twarzą w twarz. Teraz jednak poczuła nagłą potrzebę podzielenia się z nim bólem, który od lat wypełniał jej serce. – Tylko że tamto wszystko się wydarzyło. To takie niesprawiedliwe. – Wiem. – Czuł, że coś ściska go w gardle. Odwrócił się w stronę okna i popatrzył na słońce ukrywające się za budynkami. Na zewnątrz zapadał zmrok. – Wiem – powtórzył. Zapadła cisza. Słyszeli tylko swoje oddechy, żadne z nich nic nie mówiło. Żadne z nich nie odłożyło słuchawki. – Masz jego głos – powiedziała nagle Ania. – Czuję się, jakbym rozmawiała z duchem. – Spotkajmy się – poprosił. – Nie. – Odpowiedź była szybka. Padła bez zastanowienia. – Nie mogę. Już próbowałam i sam widzisz, jak się skończyło. Nie sądziłam, że tamto wszystko tak nagle do mnie powróci. Przecież minęło pięć lat. A ja… Patrzę na ciebie i widzę jego. To zbyt trudne. – Wiem, ale i tak będziemy się widywać. Kredyt… – To co innego – przerwała mu. – Ale nie mogę się z tobą spotkać i rozmawiać o Marku.

– Dobrze. Nie będziemy rozmawiać o Marku. Załatwmy sprawę kredytu. Może powoli oswoisz się z moim widokiem i wtedy porozmawiamy. – Marcin się nie poddawał. – Zobaczymy – odparła wymijająco. – Potrzebuję tego. – Dobrze – zgodziła się niechętnie, nie potrafiąc odmówić jego żarliwej prośbie. To naprawdę musiało być dla niego ważne. Dlaczego zatem nie odszukał jej wcześniej? Dlaczego czekał, aż los zetknie ich ze sobą przypadkiem? – Ale to ja wybiorę czas – oświadczyła. Nie czekając na odpowiedź, odłożyła telefon. Nie mogła dłużej ciągnąć tej rozmowy. To było zbyt bolesne. Słyszeć głos Marka, głos, który kiedyś szeptał jej czułe słowa, głos, który pieścił jej uszy, a teraz mówił to wszystko do innej kobiety. Zamknęła oczy. Przeszłość wróciła w jednej chwili, a ona nie potrafiła sobie z tym poradzić.

EGZEMPLARZ PRASOWY

Sierpień 2007 r. Z ciekawością rozglądał się wokół. Mieszkanie sprawiało wrażenie ciepłego, przytulnego i trochę oderwanego od rzeczywistości prywatnego światka. Wiedział, że Ania odziedziczyła je po babci, która zmarła kilka lat wcześniej. Nie było duże. Dwa pokoje, z czego jeden połączony z niewielką kuchnią, a drugi – typowa sypialnia – mógł pomieścić wyłącznie szafę wnękową i łóżko, do tego oczywiście łazienka. Meble wyglądały, jakby przeniesiono je z innej epoki. W kuchni znajdował się stary kredens z szybkami z białego szkła, pomalowany w róże. Obok stał okrągły, dębowy stół z masywnymi krzesłami, leżały koronkowe obrusy i serwetki. Brakowało tylko bujanego fotela i siedzącej na nim miłej, siwowłosej staruszki z robótką w rękach, kota na parapecie i krasnala, wyglądającego filuternie zza nogi krzesła. W jakiś dziwny sposób to wnętrze pasowało do jego właścicielki, nawet półki uginające się od książek, całkiem nowoczesne, wkomponowały się w wystrój, na widok którego niejeden dekorator uciekłby z krzykiem. – Nie mogłam tego wszystkiego wyrzucić. To pamiątki po babci. I podobają mi się. Mimo zażenowania, wyczuł w tonie Ani zaczepny ton. Uśmiechnął się na widok wojowniczego błysku w jej oczach. – Podoba mi się tutaj – powiedział. – Naprawdę – zapewnił, widząc na jej twarzy wyraz niedowierzania. – Jest idealne dla księżniczki elfów – zażartował, podchodząc do dziewczyny, i dotknął czubkami palców jej policzka. Gładził gładką skórę i patrzył w błękitne oczy Anny. Oczy, w których można było utonąć. – Pocałuj mnie – poprosiła. – Jeśli to zrobię, nigdzie nie pójdziemy – odrzekł. – Nie chcę nigdzie iść – szepnęła. Marek nie odpowiedział. Niczego nie planował. Nie chciał jej ponaglać. Pierwszy raz w jego życiu nie fizyczność była najważniejsza. Liczyła się sama Ania. To, że może na nią patrzeć, obserwować jej ruchy, to, jak kołysały się jej biodra. Fascynowało go, jak odgarniała włosy z twarzy, a one niesfornie wracały na miejsce, podkreślając delikatne rysy. Uwielbiał jej głos, gdy snuła swoje opowieści. Czasami nawet nie wiedział, o czym mówiła, pomimo to siedział zapatrzony, zasłuchany. Pamiętał chwilę, gdy pierwszy raz spotkały się ich dłonie, a ona nieśmiało uścisnęła jego palce. Rzeczy, na które niegdyś nie zwracał uwagi, nagle stały się ważne, istotne, godne zapamiętania. Każda chwila spędzona z Anią miała znaczenie. Wziął jej twarz w dłonie i długo na nią patrzył, szukając śladów wahania. Nie znalazł. Stali tak kilka chwil nieruchomo, zapatrzeni w siebie. Powoli zsunął palce na jej szyję i gładził delikatną skórę, czując trzepotanie pulsu. Ania zamknęła oczy, chłonąc bijące od Marka ciepło. Dotyk jego rąk był delikatny, niemal nieśmiały, ale wyczuwała w nim pożądanie. Najpierw musnął wargami jej skronie, policzek, a gdy ich usta w końcu się spotkały, miała wrażenie, że zaraz zemdleje. Oszołomiona, z pasją oddawała pocałunki.

Zaprotestowała, gdy Marek podniósł głowę. Wtuliła się w niego, wyszarpując mu koszulę zza paska spodni, szukając nagiego ciała. Musiała go dotknąć, poczuć przy sobie. Uniosła się w powietrze i płynęła. Po chwili znalazła się w satynowej pościeli w swoim łóżku. Marek stał obok i szarpał guziki koszuli, oddychając głośno. – Nie, ja to zrobię – powiedział, gdy Ania zaczęła się rozbierać. Patrzyła, jak zrzucał z siebie kolejne części ubrania, aż stanął przed nią nagi, imponujący. Ukląkł na skraju łóżka i przyciągnął ją, oplatając jej nogi wokół siebie. Dopiero wówczas zaczął rozpinać powoli guziczki bluzki, odsłaniając fragment koronkowego stanika. Przez materiał gładził różowe sutki, aż zrobiły się twarde. Piersi miała drobne, krągłe, piękne. Wszystko w niej było dla niego piękne. Drżącymi z niecierpliwości rękami podciągnął jej spódniczkę, koronkowe majteczki były wilgotne, gdy zsuwał je z jej bioder. Z zachwytem patrzył na różowe, gładkie ciało, gdy pochylił się, by spróbować jej smaku.

EGZEMPLARZ PRASOWY

Czerwiec 2012 r. Upał był dziś potworny. Przez cały dzień słońce prażyło niemiłosiernie. Powietrze cuchnęło rozgrzanym asfaltem. Dorota z ulgą zamknęła za sobą drzwi. W domu było przyjemnie i chłodno. Zostawiła torebkę na stoliku przy drzwiach, zrzuciła czółenka i boso wbiegła na piętro. Wyjęła z lodówki dzbanek z zimną herbatą. Wypiła łapczywie pełną szklankę, po czym nalała kolejną i skierowała się do sypialni. Zdjęła przepoconą bluzkę i spodnie. Poszła do łazienki, rzuciła bieliznę na pralkę i weszła pod letni prysznic, by zmyć z siebie pot i kurz. Łukaszek został u jej rodziców. Miała nadzieję na romantyczny wieczór z mężem. Od dawna spędzali razem czas wyłącznie na zabawach z synkiem. Popadli w rutynę życia małżeńskiego, w dodatku Marcin niemal nie wychodził z firmy. Czasami miała wrażenie, że gdyby nie dziecko, nie miałby powodu, by wracać do domu. Szybko odsunęła od siebie złe myśli. To nie jest tak, że Marcin przestał ją kochać. Ona też była tak zajęta dzieckiem, na które długo czekali, że nie poświęcała mężowi tyle uwagi, ile powinna. Najwyższa pora, by to zmienić, postanowiła, zakręcając kurki i wychodząc z kabiny. Stanęła przed lustrem i przyglądała się, jak krople wody spływają po jej ciele. Miała trzydzieści trzy lata, smukłą sylwetkę, brzuch wprawdzie szpeciły drobne rozstępy, ale nie było ich tyle, by z tego powodu cierpiała. Piersi miała mniej jędrne niż kilka lat temu, ale na litość boską, przecież była matką, karmiła piersią, to normalne, że jej biust trochę się zmienił. Twarz nabrała zbyt ostrych rysów, na czole pojawiły się zmarszczki, a w okolicach ust lekkie bruzdy, uznała jednak, że w dalszym ciągu jest atrakcyjną kobietą i może się podobać. Dlaczego więc tak rzadko się kochali? Może to normalne po niemal dziesięciu latach małżeństwa? A może Marcin tak bardzo chciał być ojcem, że ona stała się tylko dodatkiem do dziecka? Już w czasie jej ciąży zaczął się oddalać. Potem ta tragedia i koszmarny rok po śmierci Marka, gdy nie tknął jej palcem. A potem… Potem było jakoś inaczej. Tak jakby… stracił do niej serce. Nie, stwierdziła stanowczo. To nie tak. Marcin się zmienił. Spoważniał. Wreszcie stał się dojrzałym ojcem rodziny. Przecież zawsze tego chciała, dlaczego więc teraz tak bardzo jej brakowało jego dawnej spontaniczności i radości życia? Czyżby to wszystko skończyło się po śmierci Marka? To niesprawiedliwe, buntowała się, przecież ona go kocha. Może nie tak jak dawniej. Może i w niej coś przygasło, ale wystarczyło tego, co pozostało, by mogli być szczęśliwi i cieszyć się sobą. Na dole trzasnęły drzwi. Marcin wrócił wcześniej. Sięgnęła po ręcznik, by się okryć, ale pod wpływem impulsu rzuciła go na podłogę i wyszła z łazienki. Mokra, naga, zaczęła iść po schodach. Marcin nie zauważył jej od razu. Dopiero gdy stanął na wprost schodów, zobaczył Dorotę, przyglądającą mu się z prowokującym uśmiechem. Na jego twarzy nie drgnął ani jeden mięsień. – Zmęczony? – zapytała, zatrzymując się w połowie schodów i czekając, aż mąż do niej podejdzie. – Gdzie Łukaszek? – Marcin nie ruszył się z miejsca. – U mojej matki. Mamy czas tylko dla siebie. Co ty na to? – Sięgnęła ręką między uda i potarła delikatnie wargi sromowe, po czym wsunęła palce do ust i je oblizała. Oczy mu pociemniały, gdy jej się

przyglądał. Dorota usiadła z rozchylonymi udami i zaczęła się dotykać, nie spuszczając wzroku z twarzy męża. Zaczął oddychać szybciej, na jego twarzy pojawił się rumieniec. Rozluźnił krawat i powoli zaczął iść ku niej po schodach, rzuciwszy marynarkę na poręcz. – Nie przerywaj – powiedział ochrypłym głosem, gdy cofnęła rękę. Posłusznie zaczęła się pieścić, a drugą rękę wyciągnęła do niego, ale Marcin nie pozwolił się dotknąć. Ukląkł naprzeciwko niej i polecił: – Włóż w siebie palce. Jego rozkazujący ton ją podniecił. Tak samo jak to, że jej się przyglądał. Powoli wsuwała i wysuwała palce. Jej ruchy zdawały się go hipnotyzować. – Rozbierz się – wysapała. – Chcę cię widzieć. Marcin rozpiął koszulę i rzucił ją na schody. Odpiął pasek spodni i rozsunął zamek. Jego penis napierał na bokserki. Ściągnął je wraz ze spodniami. Dorota westchnęła, widząc kroplę śluzu wypływającą z purpurowego czubka. – Nie przyspieszaj. Rób to powoli – powiedział, jednocześnie rozsuwając mocno jej uda, by lepiej widzieć. Jej wargi były obrzmiałe i czerwone, śliskie. Pochylił głowę i dotknął językiem łechtaczki. Dorota przygryzła usta, by nie krzyczeć. Już od dawna nie było jej tak dobrze, choć mąż właściwie jej nie pieścił. Zaciskał tylko mocno dłonie na jej udach i wolno, jakby z rozmysłem, muskał językiem najwrażliwsze miejsce. – Wejdź we mnie – poprosiła, jęcząc głośno, gdy na chwilę zacisnął zęby na łechtaczce, co bardziej ją podnieciło, niż zabolało. – Zabierz rękę – polecił. Uniósł głowę i sięgnął dłonią między uda Doroty. Gładził śliskie wnętrze, wsuwając w nią palce. Były mokre i lepkie od śluzu. Chciała zaprotestować, gdy je cofnął, ale nim zdążyła powiedzieć słowo, Marcin odwrócił ją na brzuch i podciągnął na kolana, po czym wszedł w nią gwałtownie. Nigdy wcześniej nie kochali się na schodach. Sama nie wiedziała, co w nią wstąpiło, ale z każdym jego pchnięciem czuła się coraz bardziej podniecona. Mogła tylko jęczeć, gdy wchodził w nią tak głęboko, że momentami sprawiał jej ból. Podświadomość zarejestrowała myśl, że po wszystkim będzie miała posiniaczone kolana, ale w tym samym momencie targnął nią tak silny orgazm, że cały świat rozpadł się na kawałki. Chwilę później Marcin opadł na nią, spocony i zdyszany. Leżeli tak zmęczeni, bez słowa, żadne nie narzekało na niewygodę, gdy Dorota nagle uświadomiła sobie, że mąż nawet jej nie pocałował. Michalak unikał wzroku stojącej w gabinecie kobiety. Ostatnie spotkanie ze specjalistką od kredytów instytucjonalnych, Anną Wrzos, zakończyło się dla niego upokorzeniem. Teraz, gdy przyszła do niego z przygotowanymi dokumentami i poprosiła o pokazanie działki mającej być zabezpieczeniem kredytu, było mu wstyd z powodu odprawy, którą od niej otrzymał. Z drugiej strony sam nie wiedział, co mu strzeliło do głowy. Polazł do banku tylko po to, żeby się z nią umówić, i zachował się jak słoń w składzie porcelany. Sam nie wiedział, co mu odbiło. Kryzys wieku średniego? W dzisiejszych czasach czterdziestka to jeszcze nie wiek średni, choć granica wieku kobiet, z którymi się umawiał, stale wzrastała. – Panie dyrektorze – ponagliła go zniecierpliwiona specjalistka od kredytów. – Czy jest jakiś problem? Proszę tylko, żeby upoważniona osoba pojechała ze mną na miejsce. – Nie, skąd. Żaden problem. Rzecz w tym, że… Chodzi o to, że… Pana Brzozowskiego nie ma w tej chwili w firmie. Może pani… – plątał się coraz bardziej zmieszany, nie wiedząc, jak ma się wobec niej zachować.

– A pan? – przerwała mu. – Co ja? – zdziwił się, podnosząc w końcu wzrok na stojącą przed nim brunetkę w szarym garniturze i białej bluzce ze stójką. – Pełni pan funkcję kierowniczą w MB Projekt. Chyba jest pan upoważniony, żeby pokazać mi tę działkę? Ale jeśli jest pan zbyt zajęty… – wyczekująco zawiesiła głos. – Nie, ależ skąd. Chętnie z panią pojadę – zapewnił ją pospiesznie. Anna Wrzos nie zrobiła żadnej aluzji do jego kompromitacji. Zachowywała się równie oficjalnie jak przy poprzednich kontaktach, więc w końcu zebrał się na odwagę i dodał: – To będzie dla mnie przyjemność. Służę pani uprzejmie. – Dziękuję panu. – Anna odwróciła się na pięcie i wyszła z gabinetu. Michalak podążył za nią, poprawiając krawat. Wyjął z kieszeni chusteczkę i otarł pot z czoła. Stanął obok urzędniczki, gdy czekali na windę. Kobieta patrzyła prosto przed siebie, nie zwracając uwagi na niego ani na zmieniające się na cyfrowym wyświetlaczu cyfry. Najwyraźniej nie zależało jej na rozmowie, toteż stał w milczeniu, aż otworzyły się drzwi kabiny. Anna z trudem powstrzymywała się, by nie krzyczeć. Nienawidziła tej sprawy, nie mogła doczekać się chwili, gdy będzie mogła wrócić do Gdańska i zapomnieć o MB Projekt i Marcinie Brzozowskim. Jakby to było możliwe, pomyślała z goryczą. Miała szczęście, że nie zastała go w firmie. Celowo przyjechała bez zapowiedzi i poprosiła, by pokazano jej działkę, licząc na to, że Marcina nie będzie albo będzie zbyt zajęty, by z nią pojechać. Michalak wydawał się mniejszym złem. Nie była ślepa i widziała jego skrępowanie. Doskonale pamiętała każde słowo przemowy, którą wcześniej doń wygłosiła. Wiedziała, że przesadziła, ale sprawa tego kredytu kosztowała ją emocjonalnie zbyt wiele, by mogła zachować profesjonalny spokój. Nie mogła wymazać z pamięci spotkania z Marcinem i swojego wybuchu. Nie potrafiła zapomnieć wyrazu jego twarzy ani dotyku jego ręki. Drzwi windy się otworzyły. Wysiadła z niej blondynka o krótkich włosach, czekoladowych oczach, szczupłej sylwetce, która ze zdumieniem zmierzyła wzrokiem Annę. Ta również przyglądała się jej zaskoczona. – Dorota! – zawołał Bartek Michalak. – Kiepsko trafiłaś, Marcin gdzieś wybył. Trochę mu się zejdzie. Rozpoznały się od razu. Tych kilka lat zmieniło je, ale nie fizycznie. Wprawdzie obie nosiły teraz krótsze włosy, a Dorota nie miała wtedy tak szczupłej twarzy jak teraz, co oczywiste, jako że pięć lat temu żona Marcina była w zaawansowanej ciąży, Ania zaś była wówczas młodą, radosną dziewczyną. Aż trudno uwierzyć, że od tamtej pory minęło tylko kilka lat. – Nie szkodzi – odpowiedziała machinalnie Dorota, nie patrząc na zastępcę męża. – Ania? – zwróciła się niepewnie do stojącej nieruchomo kobiety. – Dzień dobry. – Musiała przełknąć ślinę, by móc odpowiedzieć. Z wysiłkiem przywołała uśmiech na twarz i wyciągnęła rękę na powitanie: – Miło cię widzieć. – Ciebie również. Co ty tu robisz? – Dorota nie kryła zdumienia. – Znacie się? – wtrącił się Michalak, z zaciekawieniem spoglądając na obie kobiety. – Tak, poznałyśmy się kilka lat temu – potwierdziła szybko Anna, nie chcąc, by Dorota wdawała się w jakieś wyjaśnienia. Sądząc po sposobie, w jaki zwracał się do niej ten mężczyzna, musieli być przynajmniej dobrymi znajomymi. – Panie Michalak, może przełożymy te oględziny? Zadzwonię do pana i umówimy się na jakiś dogodniejszy termin. – Nie wdając się w wyjaśnienia i nie czekając na odpowiedź, weszła do windy. – Zaczekaj. – Blondynka przytrzymała zamykające się drzwi i szybko wsunęła się do kabiny. – Co tu robisz? – zapytała, gdy jechały na dół. – Pracuję w banku – odparła Ania, mierząc ją niechętnym spojrzeniem.

Była wstrząśnięta tym spotkaniem. Ta kobieta odebrała jej Marka! Była to oczywiście absurdalna myśl, Dorota nie miała nic wspólnego z jego śmiercią. Zdarzył się tragiczny wypadek, który przeżył tylko jeden z braci, a ta kobieta miała szczęście, że był to właśnie jej mąż. Anna nie wiedziała, skąd coś takiego przyszło jej do głowy, ale tak właśnie się czuła. Miała świadomość, że Marka już nie ma. Jest Marcin, który wygląda tak samo jak tamten, ale jest innym człowiekiem, a Dorota niczego jej nie odebrała. Mimo to, wiedząc, że mężczyzna, który wygląda jak jej ukochany, jest mężem stojącej obok niej kobiety, poczuła, jak wzbiera w niej fala gniewu i zazdrości. – W jakim banku? – Tym, do którego firma twojego męża zwróciła się o kredyt – wyjaśniła Anna ze spokojem, którego nie czuła. Miała ochotę krzyczeć z rozpaczy. – Chyba nie powinnam z tobą o tym rozmawiać – dodała. Obecność Anny sprawiła, że w głowie Doroty pojawiły się dziesiątki pytań. Ostatni raz widziały się w szpitalu, gdy obie czekały, aż ocalały mężczyzna odzyska przytomność, by mogły się dowiedzieć, który z braci przeżył. Usłyszawszy, że to Marcin, Ania wyszła i już nie wróciła. Zniknęła, tak jakby nigdy nie istniała. Nie pojawiła się na pogrzebie. Może nawet nie znała terminu, nikomu z Brzozowskich nie udało się z nią skontaktować. Nie mieli jej adresu ani numeru telefonu. Poznali ją w sobotę, w niedzielę Marek i Marcin mieli wypadek, a w poniedziałek dowiedzieli się, który z nich zginął. I wtedy Anna zniknęła. – Marcin nie wspomniał o tobie ani słowem – powiedziała Dorota, przyglądając się jej uważnie. Ania zmieniła się przez te kilka lat. W pamięci miała obraz ślicznej dziewczyny z rozpuszczonymi, falującymi włosami, mieniącymi się wszystkimi odcieniami brązu, z ogromnymi, błękitnymi oczami i nieśmiałym uśmiechem. Kobieta, którą widziała teraz, była zupełnie inna. Sztywna, oficjalna, zimna. – Dlaczego miałby to robić? Nie pracujesz w firmie, prawda? – Anna siliła się na obojętny ton. Ta obcesowa odpowiedź uraziła ją, ale Dorota nie dała po sobie nic poznać. – Chodźmy na kawę – zaproponowała, gdy winda zatrzymała się na parterze. – Słucham? – Anna nie wierzyła własnym uszom. Spodziewałaby się wszystkiego, ale nie takiej propozycji. Z drugiej strony… Przecież Dorota nie jest jej wrogiem, choć można by odnieść inne wrażenie, sądząc po jej, Anny, zachowaniu. Tym bardziej dziwiło ją to zaproszenie. – Zapraszam cię na kawę – powtórzyła swoją propozycję Dorota. – Musimy porozmawiać. Ania zgodziła się. Głównie dlatego, że nie znalazła powodu, dla którego powinna odmówić. Albo raczej nie miała powodu, który mogłaby wyjawić. Siedziały w niewielkiej kawiarence, przy stoliku za filarem. Na drewnianym blacie stał mały wazonik z niewielkim bukiecikiem niezapominajek. Plastikowych, równie tandetnych jak cały wystrój wnętrza. Wokół unosił się niezidentyfikowany zapach. Nie był nieprzyjemny, ale daleki od świeżości. Jedyną zaletą lokalu była wczesna pora otwarcia i brak klientów. Kelnerka podała kawę i odeszła. Żadna z nich nie zaczynała rozmowy, zajęły się słodzeniem, mieszaniem, dolewaniem mleka. – Tak naprawdę piję czarną – mruknęła Ania, odsuwając od siebie filiżankę. Odetchnęła głęboko i wyjaśniła: – Musiałam czymś zająć ręce. – Nie miałam pojęcia, że mieszkasz w Poznaniu… – Bo nie mieszkam. Jestem tu w delegacji. W zastępstwie kolegi, który nadzorował procedurę rozpatrzenia waszego wniosku kredytowego. O tym, że chodzi o firmę Marcina, dowiedziałam się, kiedy na niego wpadłam w ich siedzibie. Znałam tylko nazwę MB Projekt i adres. To wszystko – oświadczyła, sądząc, że jej rozmówczyni będzie drążyć ten temat.

– Marcin nic mi o tobie nie wspomniał – Dorota powtórzyła to, co powiedziała w windzie. Wprawdzie na ogół nie mówił w domu o sprawach dotyczących firmy, jednak nie mieściło jej się w głowie, że mógł przemilczeć tak istotną informację. Brzozowscy po śmierci syna szukali Anny, ale znali tylko jej imię. Pojawiła się w ich rodzinie na moment tak krótki, że niczego nie zdążyli się o niej dowiedzieć. Poza tym, że była dla Marka tak ważna, że przywiózł ją do rodzinnego domu. Dlatego uważali dziewczynę prawie za członka rodziny, a przynajmniej chcieli ją tak traktować, ale odeszła, nie pozostawiając adresu. – Jakie to ma znaczenie? – zapytała Anna, tłumiąc ukłucie żalu, które pojawiło się po ostatnich słowach siedzącej naprzeciwko kobiety. – Tak naprawdę żadnego. – O czym chciałaś ze mną porozmawiać? – Przeszła do sedna sprawy. Uznała, że dość tego krążenia wokół siebie. – Dlaczego wtedy tak nagle zniknęłaś? Nie mieliśmy pojęcia, co się z tobą stało. Nie znaliśmy twojego adresu. Nic o tobie nie wiedzieliśmy… – Mieliście ważniejsze sprawy na głowie – odpowiedziała po chwili milczenia Anna, unikając oskarżycielskiego wzroku Doroty. – Martwiliśmy się. Rodzice Marka się martwili. – Przykro mi – rzuciła obojętnie. – Nie obchodzi cię to? Nie obeszła cię śmierć Marka? – zaatakowała ją zszokowana taką postawą Dorota. – Gdy wróciliśmy do domu, okazało się, że twoje rzeczy zniknęły. Ciebie nie było. Nie mieliśmy pojęcia, gdzie cię szukać. Odeszłaś jak duch. Jakbyś nigdy nie istniała! – Bo bez niego nie istniałam – weszła jej w słowo Anna. – Nie istniałam – powtórzyła, starając się zapanować nad głosem. Odetchnęła głęboko i mówiła dalej, już spokojniej: – Nie mogłam zostać. Po prostu nie mogłam. Nienawidziłam cię – wyznała nieoczekiwanie, sama zaskoczona własnymi słowami, ale wiedziała, że to prawda. – Nienawidziłam cię wówczas jak nikogo w życiu. Nienawidziłam cię, bo miałaś wszystko. Męża, rodzinę, dziecko, na które czekaliście oboje. A ja zostałam z niczym. Z kilkoma wspomnieniami o mężczyźnie, którego dopiero poznałam. Nie mogłam zostać. Zamilkła nagle, choć miała jeszcze tyle do powiedzenia. Wszystko, co ją bolało, dręczyło. Nie mogła jednak z siebie wydobyć ani słowa więcej. Patrzyły na siebie w milczeniu. W oczach Doroty z wolna pojawiło się zrozumienie, potem współczucie. I zażenowanie. – Przepraszam – powiedziała cicho żona Marcina. – Nie chciałam cię atakować. Nie spodziewałam się… Nie wiedziałam, co myśleć. Rodzice Marka byli bardzo zmartwieni z powodu twojego zniknięcia. – Stracili syna – powiedziała Ania z westchnieniem. – Nie rozumiesz. – Dorota nie pozwoliła jej dokończyć. – To dobrzy ludzie. Byłaś dla Marka kimś ważnym, więc stałaś się taka i dla nich. A ty po prostu zniknęłaś. Powinnaś chociaż się z nimi pożegnać. I nie musiałaś zostać sama. Miałaś nas wszystkich. Powinnaś się z nimi spotkać i zamknąć ten rozdział. – Nie. – Odpowiedź była krótka i stanowcza. – Spotkaj się z nimi. – Dorota nie zamierzała ustąpić. – Jeśli nie dla siebie, to dla nich. Minęło niemal pięć lat… – Są rany, których czas nie goi. – Anna nieświadomie powtórzyła słowa Magdy Brzozowskiej. – Ale daje człowiekowi siłę, by je nieść. Oni potrzebują tego spotkania. – Dorota się nie poddawała. Nie wiedziała, dlaczego właściwie tak nalega, ale czuła, że musi. Rodzice Marka powinni spotkać się z Anną. A może to właśnie ona potrzebowała tego spotkania. Zmieniła się. Zmieniła się tak bardzo, jakby w jej ciele zamieszkała dusza kogoś innego. – Nic nie rozumiesz. – Ania sięgnęła po filiżankę z letnią już kawą. Skrzywiła się, wypiwszy łyk

przesłodzonego, mlecznego napoju. – Myślałam, że po tych kilku latach uporałam się z tym, co się wydarzyło. A potem stanęłam twarzą w twarz z Marcinem. To tak, jakbym zobaczyła ducha. Wszystko powróciło, ból, strata, rozpacz. Czuję się tak, jakby to wydarzyło się wczoraj. Jakby ta śmierć nastąpiła dziś. Muszę współpracować z twoim mężem, a gdy na niego patrzę, czuję, że pęka mi serce. Nie potrafisz tego pojąć, bo miałaś więcej szczęścia niż ja. Myślałaś, jakby to było znaleźć się na moim miejscu? – Tak, wiele razy. Wszyscy coś straciliśmy. Myślisz, że Marcin jest taki, jaki był przed wypadkiem? Śmierć Marka jego zmieniła najbardziej. Może twoje pojawienie się to znak? – Znak? – spytała ironicznie Anna. – Czego? – Nie wiem. Ale wiem jedno; chowanie się w skorupie i lizanie ran nie pomaga. – Dlaczego nie zostawisz mnie w spokoju? Za kilka tygodni skończę sprawę tego kredytu, wrócę do Gdańska i nigdy więcej się nie spotkamy. – Jak chcesz. – Dorota czuła, że nie powinna nalegać. – I tak powiem o tobie rodzicom Marka. Nie rozumiem tylko, dlaczego Marcin tego nie zrobił. Wiedział, że to dla nich ważne. – Sięgnęła po torebkę i wyjęła z niej niewielki kartonik: – To moja wizytówka. – Kiedy Ania nie wyciągnęła po nią ręki, położyła wizytówkę na stoliku i wstając, powiedziała: – Zrobisz, co będziesz uważała za stosowne. Ania została sama. Szum wentylatora i melodia płynąca z radia nie rozpraszały ciszy, która ją ogarnęła. Powoli, wbrew sobie, sięgnęła po wizytówkę i z ociąganiem włożyła ją do torebki. – Nie powiedziałeś mi. – To były pierwsze słowa, które skierowała do męża Dorota, gdy ten przekroczył próg domu. – O czym? – Zmarszczył brwi i z zastanowieniem spojrzał na stojącą przy drzwiach frontowych żonę. Wyglądała na niezadowoloną. Na twarzy miała wypisaną pretensję, w jej głosie brzmiała uraza, gdy powiedziała: – O Annie Wrzos. Jest w Poznaniu. Załatwia kredyt dla twojej firmy. Dlaczego mi nie powiedziałeś? Marcin, unikając wzroku Doroty, położył teczkę na stoliku, a marynarkę powiesił w szafie. – Nie zamierzasz mi odpowiedzieć na to pytanie? – zaatakowała go ze złością. – A jak brzmiało? – Nie pomyślał, że żona może się dowiedzieć o Ani. Nie miał pojęcia, jak wyjaśnić, że zataił jej obecność przed Dorotą. Nie mógł powiedzieć prawdy. – Dlaczego mi nie powiedziałeś? Przecież wiesz, jakie to było ważne dla nas wszystkich, dla rodziców… – Nie miałem pojęcia, że to ona prowadzi sprawę mojego kredytu. Jej widok był dla mnie szokiem. I co niby miałem powiedzieć? Ta kobieta pojawiła się w naszym życiu zaledwie na chwilę i odeszła. Nie uważam, żeby była ważna dla naszej rodziny – skłamał. – Rodzice… – Rodzice nie mogą się dowiedzieć – przerwał jej stanowczo. – Co to zmieni? Marek nie żyje od pięciu lat, a ta wiadomość tylko przywołałaby tragiczne wspomnienia. Koniec tematu – uciął. Był w połowie schodów, gdy Dorota oświadczyła z satysfakcją: – No to masz problem, bo temat został otwarty. Powiedziałam im. Chcą się z nią spotkać. Zatrzymał się i zmierzył ją wściekłym spojrzeniem. Patrzyła na niego, jakby rzucała mu wyzwanie. Nic nie powiedział. Wbiegł po schodach na piętro i zamknął się w sypialni. Usiadł na łóżku i ukrył twarz w dłoniach.

EGZEMPLARZ PRASOWY

Październik 2007 r. – Są okropni – oświadczyła Dorota, widząc obu braci wymykających się z pokoju. – Lepiej zacznij się przyzwyczajać – poradziła Ani, która spojrzała z wahaniem za wychodzącym Markiem. – To norma. I tak się dziwię, że tyle czasu przesiedzieli z nami przy stole. Anna uśmiechnęła się niepewnie. Państwo Brzozowscy przyjęli ją z otwartymi ramionami. Bratowa Marka również była bardzo sympatyczna. Wesoła blondynka, kilka lat od niej starsza, w zaawansowanej ciąży, sprawiała wrażenie ciepłej i pełnej energii kobiety. Z pogodną miną pochłaniała kolejny kawałek ciasta drożdżowego. – Marek i Marcin dawno się nie widzieli – zauważyła Ania. – Pół roku. Jak na nich to… – Dorota zawahała się, nie wiedząc, jakiego słowa użyć – niesłychane – dokończyła. – Słyszałam, że bliźnięta są nierozłączne, ale widocznie nie jest tak w każdym przypadku – powiedziała Anna. – Jest. A przynajmniej było. Wiosną coś się zmieniło. – Dorota nie mogła się powstrzymać, żeby nie podzielić się z nią swoimi spostrzeżeniami. Była ciekawa, czy brat Marcina zdradził tej dziewczynie powód tak drastycznej zmiany w swoim życiu. – Marek dość nagle wyjechał. Przeniósł się do Gdańska, nic nikomu nie mówiąc, i zaczął nowe życie. Nic ci nie mówił? – Marek niechętnie wspomina o powodach przeprowadzki do Gdańska, a ja nie chciałam nalegać. To nie moja sprawa. – Z tego, co widzę, to wręcz przeciwnie. To właśnie twoja sprawa. – Spojrzała kpiąco na Anię. – Widzę, jak na ciebie patrzy. – Jak? – Dziewczyna zarumieniła się lekko, odwracając wzrok. – Jakby poza tobą nikt się nie liczył. Śledzi wzrokiem każdy twój gest… Marcin kiedyś patrzył tak na mnie… – dodała z nagłym smutkiem. Ania, zaskoczona zmianą w jej głosie, uniosła głowę. Spojrzała badawczo na Dorotę. – Nadal tak patrzy. Nie spuszcza z ciebie wzroku. – Nie słuchaj mojego gadania – wycofała się tamta. – To huśtawka nastrojów. Normalne w moim stanie. – Poklepała się po brzuchu. – Tak się cieszę z tego dziecka. Staraliśmy się kilka lat. Już myślałam, że coś jest ze mną nie tak, a tu proszę, taka niespodzianka. Myślałam, że oszaleję ze szczęścia. Nadal nie mogę uwierzyć, że nam się udało i zostaniemy rodzicami. Czasami mam wrażenie, że za bardzo się cieszę i kuszę los. – Co ty mówisz? – zdziwiła się Ania. – Masz prawo do szczęścia. Oboje macie. – Tak, ale mam przeczucie… Jakby coś wisiało nade mną… Coś, co zburzy mój świat i odbierze mi wszystko… – Przestań. – Anna zamknęła jej dłonie w swoich. – Nie znamy się, widzimy się pierwszy raz w życiu. Ale widzę, jak promieniejesz i jak twój mąż patrzy na ciebie. Jesteście kochającym się małżeństwem

i za kilka miesięcy zostaniecie kochającymi rodzicami. Wasze dziecko będzie tego potrzebowało. Gdy ludzie się kochają, reszta musi się ułożyć. Zapadło milczenie. Dorota poczuła wzbierające w oczach łzy. – Naprawdę w to wierzysz? – zapytała cicho. – Tak. Wierzę – oświadczyła zdecydowanie Anna.

EGZEMPLARZ PRASOWY

Czerwiec 2012 r. Szefowa jakby nie zauważyła jej obecności. Pogrążona w myślach, stała przy oknie. Asystentka położyła dokumenty na biurku i czekała na podpis. Dopiero delikatne chrząknięcie zwróciło uwagę pani Wrzos. Ania odwróciła się i z zakłopotaniem spojrzała na stojącą przy biurku dziewczynę. – Czy mam zaczekać? – zapytała asystentka. – Nie, nie trzeba. Przejrzę dokumenty i przed wyjściem zostawię na biurku – odpowiedziała ze spokojem, którego nie czuła. – Chyba że jest coś pilnego? – Nie, pani kierownik. Nic terminowego – zapewniła. – W takim razie dziękuję. Usiadła przy biurku i sięgnęła po teczkę z dokumentami. Otworzyła ją i zaczęła czytać pierwszy z nich, nie wiedząc właściwie, co czyta i czego ani kogo sprawa dotyczy. Trzasnęły drzwi za wychodzącą asystentką. Anna z westchnieniem zamknęła teczkę i odchyliła się w fotelu, zamykając oczy. Nie mogła się skoncentrować. Niewiele dziś zrobiła. Właściwie nie skończyła niczego, co miała zaplanowane. Wczorajsze spotkanie z Dorotą wytrąciło ją z wątłej równowagi. Miała dość wszystkiego, pracy, wspomnień, siebie. Czuła się słaba i bezbronna, pozbawiona oparcia, jakie dawała jej pewność, że jest dobra w tym, co robi, panuje nad każdym elementem swojego życia, a samotność to jej świadomy wybór. Tylko dzieci i marzyciele wierzą, że można mieć w życiu wszystko. Nie była ani jednym, ani drugim, a jeśli istnieje recepta na szczęście, to ona jej od losu nie otrzymała. Zazdrościła tej kobiecie. Zazdrościła jej miłości, dziecka, rodziny, męża. Nie mogła otrząsnąć się ze wspomnień. Ból przychodził falami, na przemian z gniewem i żalem. Myślała, że już dawno ma to za sobą, ale tak nie było. Spotkanie z Marcinem przewróciło jej bezpieczny świat do góry nogami. I do tego rozmowa z jego żoną. Czego ta Dorota od niej chce? Nie była im nic winna, nie znała ich. Rodzina Marka zaistniała w jej życiu jedynie na chwilę. Po co rozgrzebywać przeszłość? Bo nigdy nie odeszła, powiedział jakiś głos w jej głowie. A teraz stanęła przed nią niczym duch. Pukanie do drzwi wyrwało Annę z bolesnych rozważań. – Proszę! – zawołała, szybko otwierając teczkę i rozrzucając dokumenty. Na widok wchodzącego do gabinetu mężczyzny serce jej załomotało. Brzozowski powoli zamknął za sobą drzwi. Jego ciemne oczy spoczęły na siedzącej za biurkiem kobiecie. Uczesana w schludny kok, w niczym nie przypominała pełnej marzeń dziewczyny sprzed lat. Tylko ogromne, błękitne oczy były takie same. – Marcin? – zdziwiła się Anna. – Co tu robisz? – Musimy porozmawiać – powiedział stanowczym tonem. – Powiedziałam ci, że nie będę rozmawiać o Marku – odparła. – Nie zmieniłam zdania. – Nie chodzi o Marka, tylko o mnie. Widziałaś się z Dorotą. – To miało być pytanie, choć wcale tak nie zabrzmiało. – Wpadłam na nią przypadkiem – odrzekła ostrożnie, widząc jego zaciętą twarz.

– Powiedziała o wszystkim rodzicom, a oni chcą się z tobą zobaczyć. Nie podoba mi się to – oświadczył bezceremonialnie. – Dlaczego? – Anna zmarszczyła czoło. – A jak myślisz? – zdenerwował się. – Marek nie żyje i nic tego nie zmieni. Nie chcę, żebyś przychodziła, żeby moi rodzice przeżywali wszystko od nowa. Nie chcę, żebyś zakłóciła życie naszej rodziny. – Wystarczy. – Z trudem rozpoznała własny stłumiony głos. Pod powiekami poczuła piekące łzy. – Wystarczy – powtórzyła. – Aniu – zreflektował się, widząc wyraz jej twarzy. – Przepraszam. Ja… – zamilkł, nie wiedząc, jak jej wyjaśnić swoje uczucia. – Idź już – zażądała. – Nie chciałem cię zranić. – Podszedł do niej i okręcił fotel w ten sposób, że teraz była zwrócona twarzą do niego. Przykucnął i zajrzał w pełne łez oczy Anny. – Przepraszam. Po prostu… Przeszłość powinna zostać zamknięta raz na zawsze. Nie chcę rozgrzebywać jej wciąż na nowo – tłumaczył. – Jeszcze niedawno twierdziłeś coś przeciwnego. To ty chciałeś rozmawiać o Marku – przypomniała mu z urazą, odwracając twarz. Otarła łzy spływające po policzku. Marcin łagodnie dotknął jej dłoni. Cofnęła ją gwałtownie i spojrzała na niego rozszerzonymi z zaskoczenia oczami, w których nadal błyszczały łzy. Brzozowski przyglądał się jej ze smutkiem i… z czułością? Niemożliwe, pomyślała. Dlaczego miałby tak na nią patrzeć? – Proszę cię, odejdź – szepnęła. – Nie mogę – odpowiedział cicho. – Dlaczego nie zostawisz mnie w spokoju? – Nie potrafię. – To chore. – Pokręciła głową. – Każesz mi trzymać się z dala od twojej rodziny, a przecież to wy mnie nachodzicie. – Wiem, przepraszam. Nie powinienem na ciebie napadać. Martwię się o rodziców. Nie otrząsnęli się po śmierci Marka. Nie ma sensu rozgrzebywać tego na nowo, ale… – Więc nie rób tego – przerwała mu. – Chcę porozmawiać o Marku. To się nie zmieniło. Chcę wiedzieć kilka rzeczy. To dla mnie ważne. Potrzebuję tego. – A to, czego ja potrzebuję, nie jest ważne? – Może oboje potrzebujemy tego samego? Zamknąć naszą przeszłość. – Nie mamy wspólnej przeszłości. To moja przeszłość. Moja i Marka. Nie twoja. Marcin nie odpowiedział. W jego twarzy nie było gniewu, tylko żal. I ból. A także coś jeszcze, czego nie potrafiła określić. – Mylisz się – odezwał się w końcu. Głos miał chrapliwy, zdławiony. – To nie jest tylko twoja przeszłość. Ona należy także do mnie. I wcale nie odeszła. Dzieje się teraz. Nie wyjaśniając nic więcej, podniósł się z klęczek i nie patrząc za siebie, wyszedł. Anna została sama. Nie rozumiała nic z tego, co się właśnie wydarzyło. Nie miała pojęcia, co myśleć o ostatnich słowach mężczyzny. Były absolutnie niezrozumiałe. Drżącą ręką sięgnęła po dokumenty. Praca pozwoli jej odzyskać jasność myślenia i spokój. Jak zawsze.

EGZEMPLARZ PRASOWY

Październik 2007 r. Bracia stali za domem i podziwiali zachód słońca. Przynajmniej takie wrażenie mógłby odnieść ewentualny obserwator. Gdyby jednak przyjrzał się uważniej, zauważyłby napięcie między oboma mężczyznami. Marcin unikał wzroku brata. Wyjął z kieszeni paczkę papierosów i zapalił jednego drżącą ręką, nie częstując Marka. Zaciągnął się mocno, wypuszczając dym nosem. – Od kiedy palisz? Tak naprawdę Marka nie interesowała ta kwestia. Łatwiej jednak było skoncentrować się na drobiazgach, niż rozpocząć poważną rozmowę. A ta musiała nastąpić. Nie wiedział, co powiedzieć, bo nie wiedział, czego właściwie chce. Czego oczekuje. Sytuacja zaskoczyła go, choć nie powinna. Był świadom możliwych konsekwencji, wolał jednak o nich nie myśleć. Unikanie problemu nie rozwiązało go, a teraz serce ściskała mu metalowa obręcz. Podświadomość dawała znak, że tej kwestii nie da się rozwiązać tak, by nikogo nie skrzywdzić. Ktoś będzie cierpiał. Pytanie tylko, kto? – Nie palę. Może czasami – odpowiedział brat, znów zaciągając się głęboko dymem. – Naprawdę cię to interesuje? – dodał, strzepując popiół na trawę. – Nie – przyznał Marek. Chciał powiedzieć coś jeszcze, ale zrezygnował. Milczenie się przedłużało. Marcin zaciągnął się jeszcze kilka razy, rzucił niedopałek na ziemię i rozdeptał. – To moje dziecko – powiedział, odwracając się w kierunku Marka. – Moje. Ten przyglądał się mu bez słowa i tylko kręcił głową w niemym zaprzeczeniu. – Moje dziecko – powtórzył z uporem Marcin.– Nie możesz mi go odebrać. Nie pozwolę ci zniszczyć mojej rodziny. – W jego głosie brzmiała rozpacz. – Nie zamierzam tego robić – odrzekł cicho Marek. – To co zamierzasz? – Nie wiem. – Musisz wiedzieć! – Marcin podniósł głos. – Ale nie wiem! Nie wiem! Na litość boską, człowieku, nawet się nie zająknąłeś przez telefon. Kiedy zamierzałeś mi powiedzieć?! – wybuchnął Marek. – Nie myślałem o tym. To znaczy, myślałem, ale... Sam nie wiem… – Marcinowi drżał głos ze zdenerwowania. – Nie wiem, co myślałem. Że nigdy nie wrócisz? Sam nie wiem. Tak długo, jak cię nie było, mogłem udawać, że to się nie stało. Że nigdy nie byłeś z Dorotą. Że ja cię o to nie poprosiłem, a ty tego nie zrobiłeś… – Ale zrobiłeś to. Poprosiłeś. A potem jeszcze mnie szantażowałeś – wypomniał mu bezlitośnie Marek. – A ja to zrobiłem. I do dziś nie wiem, co sobie wtedy myślałem. Pewnie wcale nie myślałem. To jakieś szaleństwo... – Potarł skronie, bo zaczynała boleć go głowa. – Ale teraz… Nie wiem, co robić. – Jego głos był pełen napięcia.

– Nie możesz nic zrobić. Zniszczysz nie tylko moje małżeństwo, ale i całą rodzinę. Rodzice się załamią, jeśli prawda kiedykolwiek wyjdzie na jaw. A Ania? Co jej powiesz? No co?! – Roztrzęsiony Marcin nie panował nad sobą. – Masz sporo do stracenia. – Myślisz, że o tym nie wiem?! Ale, człowieku – upierał się Marek – wiesz, jak się poczułem, gdy spojrzałem na Dorotę?! Powinieneś mi powiedzieć o dziecku! – Co by to zmieniło? – zapytał z goryczą Marcin. – Nadal bylibyśmy w tym samym punkcie. – Nie wiem, co by to zmieniło, jednak miałem prawo wiedzieć. Na powrót zapadło milczenie, pełne wyrzutu i niewypowiedzianego żalu. Jeśli liczyli, że uda im się poukładać wzajemne relacje, właśnie zaczynali rozumieć, że to koniec. Będą braćmi, lecz już nigdy nie będą rodziną. Zbyt wiele ich dzieliło. – Chcę wiedzieć tylko jedno. Co zamierzasz zrobić? Marcin spojrzał bratu w oczy. Widział jego wzburzenie, rozterkę, wątpliwości, strach. Widział to wszystko również we własnych oczach, gdy spoglądał w lustro. Teraz w jego głosie zabrzmiała desperacja. Sam nie wiedział, jak daleko jest gotów się posunąć, by chronić swoją rodzinę, małżeństwo, siebie. Mimo wszystkich wątpliwości, złych emocji, myśli, które się pojawiały, gdy patrzył na brata i Dorotę, wiedział, że nie pozwoli sobie odebrać dziecka, które w sercu uważał już za własne. – Nie wiem – odpowiedział po chwili milczenia Marek. – Nie wiem, co zrobię. – Nie ma dobrego rozwiązania. Dla żadnego z nas. – Musi być. – Cokolwiek zdecydujesz, ktoś ucierpi. Jest tylko mniejsze zło. Nic więcej. – Powinienem ci pogratulować i życzyć szczęścia? Tak to widzisz? – Marek nie krył goryczy. – A masz lepszy pomysł? Jeśli powiesz prawdę, to po pierwsze, zaprzeczę. Po drugie, złamiesz serca wszystkim, rodzicom, mojej żonie, swojej dziewczynie. Jeśli jest dla ciebie choć w części tak ważna, jak Dorota dla mnie, będziesz trzymał buzię na kłódkę. A skoro tak bardzo ci zależy na tym dziecku, to postaraj się być dla niego najlepszym wujkiem na świecie. To wystarczy! – Powiedziawszy to, odwrócił się i ruszył w stronę domu. Marek wiedział, że prawda ich zniszczy. Ich wszystkich. Miał świadomość tego, że nigdy nie będzie ojcem dla własnego dziecka. Ale jak mógłby teraz być ojcem dla innych dzieci, które miałby z Anią, wiedząc, że porzucił własnego syna? Ciężar, który go przygniatał, był tym większy, że nie mógł go z nikim dzielić. Nawet z bratem, który odwrócił się od niego ostatecznie jakby to on, Marek, postąpił źle. Tylko on. Patrzył, jak Marcin znika w domu. On sam nie był jeszcze gotów, by znów stanąć twarzą w twarz z miłością swojego życia i matką swojego dziecka. Zwłaszcza że to dwie różne kobiety.

EGZEMPLARZ PRASOWY

Czerwiec 2012 r. Cmentarz otoczony był wysokim szarym murem, porośniętym gęstym bluszczem. Tuż przy wejściu znajdowało się kilka starych, zniszczonych grobów, porośniętych mchem. Popękane płyty, pochylone krzyże, widać na nich było znak czasu i brak opieki. Ania skręciła w alejkę prowadzącą w głąb, gdzie rozciągały się równe rzędy pomników, w niczym nieprzypominających zapomnianych przez ludzi nagrobków, widzianych przy bramie. Mijała dziesiątki grobów – szarych, czarnych, granitowych, lśniących i matowych, z krzyżami, figurami aniołów, sztucznymi lub żywymi kwiatami, zniczami, z nazwiskami nieznanych jej ludzi, którzy już dawno odeszli. Wielu zniknęło nawet ze wspomnień tych, co ich znali, a potem sami do nich dołączyli. Wokół panowała cisza, w powietrzu unosił się zapach kwiatów. Rozglądała się uważnie, szukając tego jednego jedynego nagrobka: Marek Brzozowski. Wiedziała, że gdzieś tu musi być. Nie wiedziała tylko, że cmentarz jest tak ogromny. Setki grobów, setki nazwisk, a ona nie wiedziała, gdzie szukać. Dobrze, że zadzwoniła do Marcina i zapytała go o miejsce pochówku Marka. Nie mogła uwierzyć, że się na to zdobyła. To był impuls. A może jakaś wewnętrzna potrzeba zmuszała ją do zamknięcia tamtego rozdziału w życiu? Może musiała przyjechać do Poznania, stanąć twarzą w twarz z duchem, by uświadomić sobie, że czas na pożegnanie? Ostatnie spotkanie z Marcinem zmusiło ją do zastanowienia się nad sobą i swoim życiem. Doszła do wniosku, że tak naprawdę nigdy nie pozwoliła Markowi odejść. Nigdy się z nim nie pożegnała. Cały czas był obecny w jej myślach. Tkwił głęboko w podświadomości i wynurzał się stamtąd raz po raz. Nie tylko ona miała ten problem, Marcin najwyraźniej też. Ich ostatnie spotkanie mocno nią wstrząsnęło. Każde z nich tkwiło tak silnie w przeszłości, że chwila, w której na siebie wpadli, rozbudziła szereg emocji, z którymi żadne z nich nie potrafiło sobie poradzić. Nie rozumiała tylko, czego on właściwie od niej chce. Podczas tamtego weekendu zamienili ze sobą zaledwie kilka słów, Marcin zdawał się jej nie zauważać, nie odstępował na krok żony albo rozmawiał z Markiem. A teraz zachowywał się, jakby mieli jakąś wspólną przeszłość. Jakby łączyły ich wspomnienia, które w istotny sposób zaważyły na życiu obojga. Nie był to też ten sam Marcin, jakiego wówczas spotkała. Te lata i na nim odcisnęły swoje piętno, zmieniając go tak, jak zmieniły ją. Nie potrafiła sobie wytłumaczyć tego, co się z nią działo w jego obecności. Ten mężczyzna, przecież zupełnie obcy, oddziaływał na nią tak silnie, że przyprawiało ją to o zawrót głowy. Chwilami czuła się tak, jakby Marek żył. Chciała wyciągnąć rękę, dotknąć jego twarzy, wtulić się w jego ramiona, wdychać jego zapach. Musiała powtarzać sobie, że to nie Marek. To tylko mężczyzna z jego twarzą. Miała jedynie nadzieję, że Marcin nie jest świadom jej odczuć, choć zachowywał się dziwnie. Anna nadal nie potrafiła zrozumieć tego, co właściwie wydarzyło się w jej gabinecie. Musi odrzucić wszystkie te myśli o Marcinie. Przyszła tu dla Marka. I dla siebie. To o nim powinna myśleć, a od jakiegoś czasu więcej uwagi poświęcała żyjącemu bratu niż martwemu. Chociaż sama nie wiedziała, czy myśli o nim jako o Marcinie czy o Marku. Nie potrafiła ich rozdzielić. Momentami czuła,

że w jednym ciele żyją dwie dusze i jej myśli sięgały granicy szaleństwa. Dostrzegała w Marcinie tak wiele z Marka i nie dotyczyło to tylko fizycznego podobieństwa. Chodziło o uśmiech, gesty, sposób, w jaki na nią patrzył, to, jak się przy nim czuła i co czuła. Z rozmyślań wyrwał ją widok znajomej sylwetki. Zwolniła kroku. Chciała tylko wiedzieć, gdzie jest pochowany Marek. Prosiła Marcina, by nie przychodził. Nie posłuchał. Stał przy grobie i przyglądał się jej uważnie. Gdy się zbliżyła, zauważył bladą twarz i sine obwódki pod oczami. – Prosiłam, żebyś nie przychodził – powiedziała cicho. W ręku trzymała kwiaty. – Musiałem – odparł ze skruchą, przepraszająco wzruszając ramionami. Ania stanęła przy pomniku i wbiła wzrok w szereg liter i cyfr. Stojący obok mężczyzna nie patrzył na płytę, tylko na nią. Jej twarz nie wyrażała niczego. Gdyby nie łza spływająca po policzku Anny, pomyślałby, że stoi obok niego nie żywa istota, lecz marmurowy posąg szczupłej kobiety w szarej garsonce. Była niczym mityczna Niobe, którą litościwi bogowie przemienili w kamień. Z trudem powstrzymał się, by jej nie dotknąć, nie objąć, nie założyć za ucho samotnego kosmyka, który wysunął się z gładko upiętych włosów. Zamiast tego wcisnął ręce do kieszeni i stał obok, czekając aż Anna się odezwie. A ona miała wrażenie, że tu i teraz zderzyły się dwie alternatywne rzeczywistości. Przed nią leżał martwy kochanek, obok niej stał jego żywy sobowtór. Rzuciła kwiaty na płytę i odeszła bez słowa. Marcin wołał za nią, ale się nie odwróciła. Szła szybciej i szybciej, by uciec od tego miejsca i ścigającego ją głosu Marka, głosu, który do niego nie należał, tylko był głosem Marcina, o czym starała się pamiętać, choć przychodziło jej to z coraz większym trudem. Brzozowski patrzył bezsilnie za oddalającą się kobietą. Chciał za nią pobiec, ale nie ruszył się z miejsca. Zawołał kilka razy jej imię, lecz tylko przyspieszyła kroku. Z rezygnacją podniósł leżące bezładnie na grobie kwiaty i ułożył je równo na granitowej płycie. – Wybacz mi – szepnął, sam dobrze nie wiedząc, do kogo właściwie się zwraca. Do zmarłego brata czy kobiety, którą zawiódł.

EGZEMPLARZ PRASOWY

Lipiec 2012 r. Dorota zajęła miejsce w zacisznym boksie. Z ulgą poczuła na szyi powiew klimatyzacji. Lato było nie do zniesienia, od dawna nie pamiętała takich upałów. Nagrzane powietrze wydawało się tak gęste, że można je było kroić nożem. Zerknęła na zegarek – dochodziła piąta po południu. Ania powinna zaraz tu być. Z trudem udało się ją namówić na to spotkanie. Kiedy kelnerka podeszła, zamówiła wodę mineralną z lodem. Była zbyt spragniona, by czekać z zamówieniem na swojego gościa. Nad barem zauważyła telewizor. Dźwięk był wyciszony, więc tylko śledziła wzrokiem pojawiające się postacie telenoweli, której tytułu nie pamiętała. Z emocji wypisanych na twarzach aktorów usiłowała się domyślić intrygi. Ale jej myśli wciąż biegły do męża. Nie potrafiła zrozumieć zachowania Marcina. Nie pierwszy raz zresztą. Znów zamknął się w sobie, stał się oschły, a na pytania reagował rozdrażnieniem. Dorota nauczyła się już po prostu przeczekiwać te okresy. Tym razem jednak było gorzej niż zwykle. Prawie wcale się nie odzywał. Większość czasu spędzał w biurze, gdzie przesiadywał całymi godzinami. Wracał do domu tak późno, że już spała, a wychodził, nim się obudziła. Najgorsze, że cokolwiek się z nim działo, miało to wpływ na Łukaszka, który wciąż dopytywał się o tatę. Miała nadzieję, że nadchodzący weekend mąż spędzi z synkiem. O sobie już nie myślała. Z rozmyślań wyrwał ją widok podchodzącej do stolika Anny. – Cześć. Tamta nie odpowiedziała uśmiechem na jej uśmiech. Z poważną miną zajęła miejsce naprzeciwko. – Witaj. – Doroty nie zraziło zachowanie Ani. – Niełatwo się z tobą umówić. – Jestem zajęta. – Miałam nadzieję, że zadzwonisz. – Byłam zajęta – powtórzyła. A ponieważ Dorota wciąż patrzyła na nią nieustępliwie, westchnęła ciężko i zapytała: – Czego ode mnie oczekujesz? – Nie wiem. – Żona Marcina wzruszyła ramionami. Na tak postawione pytanie nie znała odpowiedzi. Wiedziała tylko, że pojawienie się Ani jest ważne. Nie mogła pozwolić jej odejść bez rozmowy. – Dlaczego po prostu nie spotkasz się z nami wszystkimi? – Ale po co? Czemu na siłę próbujesz nawiązać ze mną kontakt? Czego chcesz? – Anna zasypała ją pytaniami. – Marek nie żyje, a ja nie należę do waszej rodziny. Gdyby nie ta nieszczęsna delegacja, nie spotkałybyśmy się nigdy więcej. Więc po co to wszystko? – Zmieniłaś się – rzuciła z wyrzutem Dorota. – Kiedyś byłaś inna. Delikatna, wrażliwa. Pełna energii, ciekawości życia. – Kiedyś wierzyłam w bajki. – Sama nią byłaś. Tak mówił o tobie Marek. – Marka już nie ma. – I tej dziewczyny sprzed lat również? – Dorota nie kryła uszczypliwości.

– Tak, tej dziewczyny sprzed lat również. – Anna udała, że nie poczuła szpilki i odpowiedziała z pełną powagą. – Przepraszam, nie zamierzałam… – Dorota zreflektowała się, zabrakło jej słów. – Spotkaj się z rodzicami Marka. Tylko o to proszę. Potem zostawię cię w spokoju. Ania opuściła głowę i wbiła wzrok w blat stolika. Jej rozmówczyni nie naciskała. Czekała. Po dłuższym zastanowieniu Anna powiedziała: – Dobrze. Jedno spotkanie. Magda Brzozowska objęła ją serdecznie i przytuliła. Ani łzy zakręciły się w oczach. Kobieta odsunęła ją od siebie i przyglądając się bladej twarzy kobiety, powiedziała z uśmiechem: – Tak się cieszę. Ania przełknęła ślinę. Nie mogła wydobyć głosu ze ściśniętej krtani. W końcu udało jej się sklecić kilka słów: – Miło mi panią widzieć. – Och tam… – Matka Marka machnęła ręką. – Jaka tam pani. Zapomniałaś? Po prostu Magda. Anna starała się uśmiechać, gdy Antoni uścisnął ją równie serdecznie jak wcześniej jego żona. Włosy mu posiwiały, ale oczy pozostały takie same. Ciemne i ciepłe, zupełnie jak oczy Marka. – Chodź, dziecko, siadaj. – Zaprowadził ją do pokoju. Dorota krzątała się przy stole, rozkładając talerzyki do ciasta. – Opowiadaj, co u ciebie – poprosiła Magda. Zaczęła nalewać kawę do filiżanek. – No cóż… – Ania nie wiedziała, co powiedzieć. Rodzice Marka byli tacy serdeczni. Obawiała się pretensji, że wówczas wyjechała nagle, nie żegnając się z nikim, że nie zjawiła się na pogrzebie ich syna. Tymczasem w zachowaniu obojga nie było śladu wyrzutów. – Pracuję w banku. Na samodzielnym stanowisku. Po powrocie do Gdańska mam nadzieję na awans. Nie wiem, co jeszcze mogłabym dodać… – A rodzina? Dzieci? – Nie. Nic z tych rzeczy. Praca jest zbyt absorbująca. – Odwróciła wzrok. Nie spodziewała się takiego pytania. – Nie marnuj czasu, dziecko. – Magda poklepała ją serdecznie po dłoni. – Jesteś jeszcze młoda, praca to nie wszystko. – To prawda. Łukaszek jest całym naszym światem. – Dorota uśmiechnęła się z czułością, mówiąc o synku: – Jest tak podobny do Marcina, i to pod każdym względem. Mały rozrabiaka. – Tak żywego szkraba ze świecą szukać – dorzucił Antoni. – Nie wiem, co zrobię, jak młodzi zdecydują się wyprodukować takich więcej. Przecież się nie odmłodzę. Wbrew sobie Ania wybuchnęła śmiechem. Po raz pierwszy od dawna w błękitnych oczach pojawił się wesoły błysk, gdy pochyliła się w stronę starszego pana i szepnęła konspiracyjnie: – Podobno wnuki są jak eliksir młodości. Trzeba tylko czerpać pełnymi garściami. Już od drzwi słyszał ożywione głosy rodziców. Dorota nie uprzedziła go, że wpadną. Po cichu wbiegł na piętro i skierował się do pokoju synka. Miał wyrzuty sumienia, że ostatnio poświęca Łukaszkowi tak mało czasu. Te same wyrzuty sumienia wypędzały go z domu. Wszystko mogło być inaczej. Wszystko powinno być inaczej. Jedna decyzja zmieniła całe jego życie, kolejna mu je odebrała. Nacisnął klamkę, by wejść do pokoju malca, gdy w toczącej się rozmowie rozpoznał znajomy głos. Zastygł w miejscu. Serce biło mu jak szalone, zawrócił i wszedł do salonu. Ania siedziała na sofie i wraz z jego matką przeglądała album ze zdjęciami Łukaszka. Wyglądała zupełnie inaczej. Urzędniczy mundurek został zastąpiony dżinsami i lekką bluzką na ramiączkach. Rozpuszczone włosy, mimo że znacznie krótsze

niż przed laty, falowały wokół twarzy. Błękitne oczy lśniły, gdy podniosła głowę i spotkali się wzrokiem. Znów miała wrażenie, że widzi ducha. Marek stał w drzwiach i patrzył na nią jak kiedyś. Przez moment poczuła się, jakby te wszystkie lata nie istniały, jakby tamto nigdy się nie wydarzyło. Z zamyślenia wyrwał ją głos Magdy Brzozowskiej, która dostrzegła stojącego w drzwiach syna: – Marcin! – zawołała. – Nareszcie! Już myślałam, że nie wyrwiesz się z pracy. – Cześć, mamo – powitał ją. – Miło cię widzieć, Aniu – zwrócił się do gościa, wchodząc do pokoju. – Co za niespodzianka. – Niespodzianka? – zdziwił się jego ojciec. – Marcin tyle pracuje, że pewnie wyleciało mu z głowy albo sekretarka nie przekazała wiadomości. – Dorota nie potrafiła darować sobie tej uwagi. Ania zerknęła na nią speszona, ale tamta się uśmiechała, uznała więc, że to musiał być żart. Marcin podszedł do żony i pocałował ją w policzek. – Wybacz – powiedział. – Jak zawsze masz rację. Ania odetchnęła głęboko. To tylko przywidzenia, Marek nie żyje, a ty popadasz w obłęd, upominała sama siebie. To tylko fizyczne podobieństwo. Nic więcej. Nic więcej, powtórzyła sobie w myślach, ale nie mogła przestać patrzeć na Marcina. Obserwowała każdy jego gest, wsłuchiwała się w tembr głosu. Gdy brat Marka podawał jej koszyk z chlebem, poczuła tamten zapach, męski i podniecający. I tak bardzo znajomy. Popełniła błąd, nie powinna tu przychodzić. Odpowiadała machinalnie na pytania, brała udział w rozmowie, ale była jak w transie. Jej umysł wahał się między przeszłością i teraźniejszością. – Dziękuję za zaproszenie, ale na mnie już pora – powiedziała, wstając, gdy zegar wybił dziewiątą. – Odwiozę cię – zaoferował się Marcin. – Nie, nie trzeba, wezwę taksówkę – zaprotestowała słabo. – Marcin cię odwiezie – poparła syna Brzozowska. – Nie każ się prosić, to żaden kłopot. – Skoro tak… – Spojrzała na niego niepewnie. – Żaden – potwierdził z powagą. – Jeszcze raz dziękuję za zaproszenie. To był bardzo miły wieczór. – Pożegnała się, wdzięczna, że nie poruszano trudnych tematów. – Cieszę się, że przyszłaś. – Matka Marka uściskała ją na pożegnanie. – Ja też – przyznała. – Nie spodziewałam się, że… – urwała. – Dziękuję – powiedziała, patrząc na nią. Twarz starszej kobiety wyrażała zrozumienie. – Patrzenie w przyszłość nie oznacza zapomnienia o przeszłości – powiedziała Magda. – Nie znaczy też, że jest mniej ważna. Ale nie można spędzić życia, wciąż oglądając się za siebie, bo pewnego dnia może się okazać, że przed tobą nic już nie ma. Ania skinęła głową, nie mogąc wykrztusić słowa. Marcin rzucił matce niezadowolone spojrzenie. Udało im się wyjść z domu dopiero po kilku minutach. Samochód stał na podjeździe. Brzozowski otworzył drzwi i czekał, aż Ania wsiadła. Zatrzasnął je potem za nią i obszedł auto, by zająć miejsce kierowcy. Ze zdenerwowania nie mogła sobie poradzić z zapięciem pasa. Bliskość Marcina działała na nią hipnotyzująco. To jakiś obłęd, powtarzała sobie. Otrząśnij się. – Dokąd? – zapytał, gdy wyjechali na ulicę. Podała adres, a potem jechali w milczeniu, każde pogrążone w swoich myślach. Ania starała się nie patrzeć na Marcina, obserwując oświetlone witryny sklepów. On też spoglądał tylko przed siebie. O jego wewnętrznym napięciu świadczyły jedynie zaciśnięte na kierownicy palce i mięsień drgający na policzku. – To tu – odezwała się po kwadransie, gdy dostrzegła znajomy parking. Marcin skręcił na chodnik i zatrzymał auto.

– Zaczekaj – poprosił, gdy Ania odpięła pas i sięgnęła do klamki. Odwróciła się ku niemu, chcąc zapytać, o co chodzi, a wtedy pochylił się i nim zdążyła zaprotestować, pocałował ją nagle. Chciała się cofnąć, ale nie dał jej szansy. Jedną ręką przytrzymał jej głowę, drugą zanurzył we włosach, przedłużając pocałunek. Anna rozchyliła wargi i jęknęła cicho, odwzajemniając pieszczotę. Czas zawrócił. Czuła smak Marka i jego zapach, dotyk dłoni tak znajomy, tak bliski, tak obcy… Nagły atak paniki ją otrzeźwił. Odepchnęła Marcina od siebie i na oślep sięgnęła do klamki. – Aniu! – Chwycił ją za rękę. – Zostaw mnie! – krzyknęła, uderzając go w dłoń. Wysiadła pospiesznie i nie oglądając się na niego, pobiegła do bloku, w którym wynajmowała mieszkanie. – Aniu! Proszę cię! Zaczekaj! Jego wołanie sprawiło, że jeszcze przyspieszyła. Przyciskając torebkę do piersi, biegła przed siebie, jak najdalej od ścigającego ją głosu.

EGZEMPLARZ PRASOWY

Październik 2007 r. Nie mógł spać. Okręcał pukiel kasztanowych włosów wokół palców, ciesząc się ich gładkością. Ania spała obok, wtulona w poduszkę. Włosy zasłaniały twarz dziewczyny, widoczny był tylko kształtny nos i powieka. Marek leżał twarzą do śpiącej i przyglądał się jej z czułością połączoną ze smutkiem. Ta wizyta wywróciła jego świat do góry nogami. Sytuacja się zmieniła, zostanie ojcem. Co ma zrobić? Pozwolić, by brat przejął tę rolę, a samemu usunąć się w cień? Utrata dziecka ma być ceną za miłość? Albo może powiedzieć prawdę, tylko co dalej? Rodzina się rozpadnie, a czy on będzie miał szansę, by stać się prawdziwym ojcem, a nie dochodzącym na wizyty tatusiem z wyrokiem alimentacyjnym w ręku? Jakim cudem wplątał się w tę absurdalną sytuację? Marcin miał rację, nie było dobrego rozwiązania. Tylko większe i mniejsze zło. Usłyszał skrzypnięcie. Do pokoju wpadła smuga światła, a wraz z nią zamajaczyła sylwetka brata. Marek skinął ręką, na znak, że nie śpi. Drzwi się zamknęły. Wstał, wyjął z szafy dżinsy i luźną koszulę w kratę. Na nogi wcisnął adidasy, nie zawracając sobie głowy szukaniem skarpetek. Ania spała, gdy cicho wymykał się z pokoju. Marcin czekał na niego przy drzwiach. Podobnie jak Marek, miał na sobie dżinsy i koszulę w drobną kratkę, adidasy. Z szafy stojącej w przedpokoju wyjął dwa swetry i podał jeden bratu. Wyszli z domu, Marcin skierował się wprost do garażu, gdzie stał jego samochód. – Przejedziemy się – poinformował brata, wsiadając do auta. – Obudzisz wszystkich… – zaprotestował Marek, gdy tamten włączył silnik, a drzwi garażu zaczęły się unosić. – Musimy pogadać – odparł Marcin. – Mała przejażdżka o świcie, kolejny wygłup bliźniaków. Nikt nie będzie się przejmował, wsiadaj. Marek milczał, ale brat wydawał się zdeterminowany i nie przyjąłby sprzeciwu. Z niechęcią zajął miejsce pasażera. Nie był gotów do tej rozmowy, jednak Marcin miał rację. Muszą coś postanowić. I to szybko. – Dokąd jedziemy? – zapytał, gdy byli na ulicy. – W jakieś spokojne miejsce – odpowiedział Marcin, skręcając na najbliższym skrzyżowaniu w lewo. – Może do lasu? To tylko kilka minut jazdy i nikt nas tam nie usłyszy. Będziemy mogli pogadać. – W porządku. Marek spojrzał przed siebie. Droga była pusta, ani żywego ducha wokoło, okna domów zasłonięte roletami. Wszyscy jeszcze spali. Przez uchyloną szybę dobiegał tylko świergot budzących się ptaków, szczekanie psów. Zjechali z głównej drogi. Było jeszcze ciemno, tylko smuga szarości na horyzoncie wskazywała, że wstaje świt. Znad okolicznych pól unosiły się opary mgły, ulatywały leniwie nad ziemią i niknęły w rześkim powietrzu. Świat jeszcze się nie obudził. Nagle auto wypadło na pobocze, a potem skręciło na środek ulicy. Marcin usiłował uniknąć zderzenia z jakimś pojazdem, który pojawił się znikąd i bez zapalonych świateł pędził z przeciwka prosto na nich. Za późno. Marek nie zdążył krzyknąć, gdy

pochłonęła go ciemność. Miejsce obok niej było puste i zimne. Ania spojrzała na zegar – parę minut po siódmej. Nie miała pojęcia, o której Marek wstał. Zerwała się z łóżka i pospiesznie wsunęła na siebie ubranie. Przemknęła do łazienki na korytarzu. Na szczęście była pusta. Z kuchni znajdującej się na parterze dobiegał szmer rozmowy, choć nie można było dosłyszeć słów. Ania umyła szybko zęby i rozczesała włosy. Wklepała odrobinę kremu pod oczy i na tym zakończyła poranną toaletę. Niepewnie zeszła po schodach, kierując się w stronę tamtych głosów. Przy kuchennym stole siedziała Dorota, z parującym kubkiem w ręku. Matka Marka stała przy oknie i wyglądała na zewnątrz. – Nie mam pojęcia, gdzie się podziali… O, witaj Aniu, mam nadzieję, że dobrze spałaś? – Na twarzy starszej kobiety pojawił się serdeczny uśmiech, gdy dostrzegła stojącą w drzwiach dziewczynę. – Tak, dziękuję – odparła nieśmiało. – Marka nie ma? – Obaj gdzieś zniknęli – wyjaśniła jej Dorota. – Nie pierwszy raz zresztą, nie ma co się przejmować. Nie stój tak, usiądź, proszę. Herbaty? A może wolisz kawę? – Wystarczy herbata – odpowiedziała, siadając na krześle obok żony Marcina. Dorota napełniła stojący na stole kubek i jej podała. Obie były bardzo miłe, ale bez Marka czuła się dziwnie niepewnie. Przez cały czas nie opuszczało jej wrażenie, że coś tutaj jest nie w porządku. Nie dotyczyło to państwa Brzozowskich ani Doroty, chodziło raczej o pełen niedomówień sposób, w jaki bracia ze sobą rozmawiali, czy może zachowanie Marka w obecności ciężarnej bratowej. Wyglądał na spłoszonego. Nie, to nie było właściwe słowo. Nie do końca. Anna wyczuwała w nim coś dziwnego, czego nie potrafiła określić słowami. – Marek nie wspominał, że się gdzieś wybiera? – zapytała Magda, siadając obok nich. – Nie słyszałam, jak wstawał – wyjaśniła Ania, rumieniąc się lekko. Krępowało ją, że spędziła noc z Markiem pod dachem jego rodziców, mimo że wszyscy tutaj uznali to za naturalne i oczywiste. Była bardziej staroświecka, niż jej się wydawało. – Marcin tak samo. Wymknął się z sypialni jak duch. – Dorota nie kryła niezadowolenia. – Przynajmniej mam nadzieję, że dojdą do porozumienia. Cieszę się, że Marek cię poznał i wreszcie wybił sobie z głowy tamtą… – Dorotko! – zawołała karcąco Magda Brzozowska, chcąc uciszyć synową. Żona Marcina umilkła, ale za późno. – O kim mówisz? – zapytała Ania, patrząc na zmieszaną Dorotę. – Nic takiego – starała się zbagatelizować matka Marka. – Ale o co chodzi? O inną kobietę? – dociekała zaniepokojona ich zachowaniem Anna. Słowa Doroty trudno było inaczej zrozumieć. – To stara sprawa i jak widać, dawno zakończona, nie ma o czym mówić. Inaczej nie przywiózłby cię tutaj. – Magda usiłowała jakoś wybrnąć z niezręcznej sytuacji. – Daj spokój, mamo. Po prostu trzeba jej powiedzieć. Marek zaangażował się w romans z koleżanką z pracy – zwróciła się do Ani. – To była mężatka. Takie rzeczy się zdarzają – dodała bagatelizującym tonem. – Najważniejsze, że postanowił się z nią rozstać. – Czy to dlatego wyjechał? – Tak – odparła jego matka, patrząc z troską na pobladłą nagle twarz dziewczyny. – Ale naprawdę… – Musiała być dla niego kimś wyjątkowym, skoro tak nagle postanowił całkiem zmienić swoje życie. – Głos Anny drżał, podobnie jak ręka, którą sięgnęła po kubek. – To nie tak – pospieszyła z wyjaśnieniem Dorota, w końcu uświadomiwszy sobie, że powiedziała o kilka słów za dużo. Poprzedniego wieczoru zwierzała się Ani, która okazała jej wsparcie

i zrozumienie, a teraz odpłaciła się jej czymś przeciwnym. – Po prostu romans w pracy to kiepski pomysł. Jak mieliby potem razem pracować? Do tego Marcin powiedział mu parę słów za dużo i efekt był taki, że Marek się obraził i wyjechał. Ta kobieta nie mogła być dla niego naprawdę ważna, nikt nie wiedział o jej istnieniu. Nikomu nie powiedział ani słowa, no i raczej nie spotykali się zbyt często, bo większość czasu i tak spędzał z bratem. Gdyby czuł do niej choć część tego, co do ciebie, na pewno byśmy się zorientowali – tłumaczyła, zawstydzona, że nieumyślnie zrobiła przykrość Annie. – Dorotka ma rację, drogie dziecko – zapewniła Magda. Jej brązowe oczy patrzyły ciepło na poruszoną dziewczynę. Była śliczna i tak bardzo krucha. – Mój syn świata poza tobą nie widzi, a że chłopcy gdzieś sobie razem pojechali, to i dobrze. Nagadają się i wrócą. Może ciepłe bułki przy okazji przywiozą – zażartowała. Ania uśmiechnęła się lekko, wdzięczna za tę pociechę, ale ziarno niepewności pozostało. Nie znali się zbyt długo, wielu rzeczy jeszcze o sobie nie wiedzieli. To była jedna z nich. Nie rozmawiali wiele o swoich przeszłych związkach. Taka rozmowa wydawała się niepotrzebna, bo i po co? Liczyło się to, co teraz czują do siebie, a nie to, co czuli w przeszłości. Łatwo było wychodzić z takiego założenia, gdy przeszłe związki nie miały twarzy ani imienia. Łatwo było nie nadawać im rangi, gdy nie istniały w ich świadomości. Ale diametralna i nagła zmiana życia nie mogła być spowodowana czymś nieważnym i nieistotnym. Marek nie wydawał jej się człowiekiem lekkomyślnym i impulsywnym. Zastanawiała się teraz, czy naprawdę ją kochał, czy też była tylko lekarstwem na zranione serce. Ania była zła na siebie za to przypuszczenie, ale pojawiło się i nie chciało zniknąć. I nie zniknęło przez kolejne lata, gdy wielokrotnie wracała myślami do tamtego dnia, nie znajdując odpowiedzi na to pytanie. Odrętwiała, siedziała na szpitalnym korytarzu i wraz z Dorotą czekała na lekarza, który operował… No właśnie, kogo? Który z braci nie żyje, Marek czy Marcin? Która z nich dowie się wkrótce, że to właśnie jej mężczyzna przeżył? Ania czuła się jak bohaterka kiepskiej opery mydlanej. To jakiś absurd. To nie mog​ło się dziać naprawdę. Takie sytuacje nie zdarzają się w prawdziwym życiu. Może w książkach i filmach, ale nie w życiu. I z pewnością nie jej. Utkwiła wzrok w siedzącej naprzeciwko blondynce w zaawansowanej ciąży. Dorota była równie przerażona. I stanowiła żywy dowód na to, że owa straszna rzecz właśnie im się przydarzyła. Stukanie do drzwi tuż po ósmej rano nie zapowiadało tragedii. W tym czasie śmiały się z przygód bliźniaków, słuchając opowieści Magdy o wyczynach obu synów. Ania nie uwierzyłaby, że bliźnięta jednojajowe mogą być tak podobne, gdyby sama tego nie widziała. Niby każdy z nich wydawał się inny, lecz zarazem taki sam. Różnica była trudna do uchwycenia. Bardziej mentalnie niż wzrokowo. Kilka minut później do kuchni wszedł Antoni, policzki miał mokre od łez. Towarzyszył mu policjant. W kuchni zapadła cisza. Magda przycisnęła dłoń do ust, przeczuwając niedobre wieści. Ania spojrzała na obu mężczyzn zaniepokojona, Dorota w ochronnym geście przyłożyła dłoń do brzucha. Było oczywiste, że stało się coś bardzo złego. – Mieli wypadek – powiedział drżącym głosem ojciec bliźniaków. – Mieli wypadek. – Powtórzył i umilkł, nie mogąc mówić dalej. Wyciągnął ręce w stronę żony, która z płaczem rzuciła mu się w ramiona. – Bardzo mi przykro – zwrócił się do siedzących przy stole kobiet funkcjonariusz policji. – Co z Markiem? – wyszeptała zbielałymi wargami Ania, nie mając siły ruszyć się z miejsca. – Co się stało? – Dorota z trudem panowała nad głosem. – Zderzenie czołowe – wyjaśnił policjant. Spojrzał ze współczuciem na obejmującą się parę. Ojciec bliźniaków już znał prawdę, ale nie był

w stanie przekazać jej pozostałym. Policjant zawahał się zakłopotany, odetchnął głęboko i dokończył: – Bardzo mi przykro, ale jedna z ofiar nie żyje, a druga jest w szpitalu w bardzo ciężkim stanie. Niestety, nie wiemy, który z panów Brzozowskich zginął, a który przeżył. Żaden z nich nie miał dokumentów. Adres ustaliliśmy dzięki numerom rejestracyjnym. Obawiam się, że ktoś z państwa będzie zmuszony zidentyfikować ciało. W kuchni zapadła cisza. Słowa policjanta nie docierały do Ani. Z odrętwienia wyrwał ją dopiero pełen rozpaczy krzyk Magdy. Gdyby mąż jej nie podtrzymał, osunęłaby się na podłogę. Dla tej kobiety sytuacja była jasna. Jeden z jej synów zginął, drugi walczył o życie. Ania i Dorota z niedowierzaniem patrzyły na siebie. W głowach obu pojawiła się ta sama myśl: Oby to nie on! Każda z nich myślała o innym mężczyźnie. Siedziały w milczeniu, starannie unikając swojego wzroku. Od kilku godzin nie zamieniły ze sobą ani słowa, nie licząc lakonicznych pytań o coś do picia czy jedzenia. Ale o czym właściwie miałyby rozmawiać? Zapewniać się, że wszystko będzie dobrze? Będzie, lecz tylko dla jednej z nich. Nie wiadomo, dla której. Policja za wszelką cenę chciała ustalić tożsamość obu mężczyzn. Dokumentacja medyczna nie pomogła, rodzina też nie potrafiła stwierdzić, który z braci nie żyje. Jak na złość Marcin zostawił obrączkę w domu, a żadnych dokumentów nie mieli. Na pytania o znaki szczególne, kobiety udzieliły tych samych odpowiedzi: blizna na prawym pośladku. Mieli ją jednak obaj mężczyźni. Mogły minimalnie różnić się kształtem, ale czy na tyle, by na tej podstawie dokonać identyfikacji? Obie młode kobiety były przekonane, że gdy operowany mężczyzna się obudzi i otworzy oczy, nie będą miały najmniejszych wątpliwości, który z braci przeżył. Zgodnie odmówiły obejrzenia ciała przewiezionego do kostnicy. Tylko ojciec bliźniaków znalazł w sobie dość siły, by wejść do prosektorium. Wyszedł stamtąd wstrząśnięty i nie kryjąc łez, powtarzał: – Nie wiem. Nie wiem, kto to jest. On nie wygląda jak mój syn. Jak żaden z moich synów. Z rozmyślań wyrwał Anię głos lekarza: – Operacja się powiodła. Najbliższe dwadzieścia cztery godziny będą decydujące. Przykro mi, że nie mam lepszych wieści. Pacjent zostanie przewieziony do sali i… – zawahał się, patrząc na dwie stojące przed nim kobiety – będą mogły panie wejść na chwilę. Ale tylko na chwilkę – uprzedził. W normalnych okolicznościach nie byłoby mowy o żadnych odwiedzinach, ale w tej sytuacji chirurg uznał, że pozwoli na małe odstępstwo od regulaminu. Może dzięki temu uda się ustalić tożsamość operowanego mężczyzny. Wiedział już, że identyfikacja ciała w kostnicy się nie powiodła, a obie kobiety zgodnie odmawiały choćby rzucenia wzrokiem na zwłoki. Jedynym wyjściem były dane dentystyczne, lecz potrzeba czasu, by je ściągnąć. O ile więc któraś teraz nie rozpozna rannego, trzeba czekać, aż pacjent się obudzi i powie, kim jest. Obie skinęły głowami, unikając nawzajem swojego wzroku. Antoni wrócił do domu, gdyż Magda zasłabła. Lekarz pogotowia podał jej silne środki uspokajające, po których zapadła w kamienny sen. Dorota przekonała teścia, żeby został w domu z żoną. On sam również nie czuł się najlepiej. – Zadzwonię, jak tylko coś będzie wiadomo – obiecała. Ania przytaknęła cicho. Dla rodziców bliźniaków sytuacja była oczywista. Jeden z synów nie żył, drugi walczył o życie. Dla którejś z nich, dla niej lub dla Doroty, świat mógł się zawalić w jednej chwili. Tak długo, jak długo trwały w niewiedzy, ich świat trwał. Popatrzyła na żonę Marcina. Dorota nie wyglądała dobrze. Była blada, miała zapuchnięte od płaczu powieki, wydawała się przerażona. Anna podejrzewała, że sama nie wygląda lepiej. Słowa docierały do niej z trudem, odbijały się echem w głowie, nie mogła sformułować myśli. Nie potrafiła uronić jednej łzy. Patrzyła tylko tępo przed siebie, mrugnięcie powieką było dla niej wysiłkiem.

– Wszystko będzie dobrze – szepnęła Dorota, przesiadając się na wolne krzesło obok niej. Ania nie wiedziała, czy tamta mówi do niej czy do siebie. Mimo to spojrzała na nią pustymi oczami i powiedziała głośno to, o czym obie doskonale wiedziały: – Tylko dla jednej z nas. Weszła do szpitalnej kaplicy. Była sama. Echo jej kroków docierało do sufitu i wracało, by zaraz na powrót umknąć spod jej stóp. Na ogół nie przywiązywała wagi do religii, wiary, kościoła. Nie potrzebowała takiej pociechy ani wsparcia. Mimo to przyszła tu. Usiadła w pierwszej ławce i patrzyła na wiszący za ołtarzem krzyż z postacią Jezusa. Na Jego twarzy widać było cierpienie, ale oczy przepełniała litość. Może i nade mną się ulituje? – pomyślała. Zamknęła oczy i zaczęła się modlić. Po raz pierwszy od czasu, gdy była dzieckiem. Nie modliła się o życie. Modliła się o śmierć. Bo śmierć jednego brata oznaczała życie drugiego. Marka. W szpitalnej sali Dorota siedziała przy łóżku nieprzytomnego mężczyzny. Po jej policzkach płynęły łzy. Uniosła jego rękę i położyła sobie na brzuchu. Dziecko poruszyło się lekko. – Nie mówiłam ci, ale to chłopiec – wyszeptała. Głos jej drżał, z trudem powstrzymywała łkanie: – Wróć do mnie. Twój syn cię potrzebuje. Oboje cię potrzebujemy. O Boże – rozpłakała się – spraw, by to był mój mąż. W zaciśniętej dłoni trzymała obrączkę Marcina, którą zostawił na umywalce. Patrzyła na podłączonego do skomplikowanej aparatury mężczyznę. Wyglądał jak jej mąż, ale czy nim był? Jak mogła tego nie wiedzieć? Może to przez te koszmarne bandaże, tłumaczyła sobie. A może przyczyną był ten bezwład ciała, które wyglądało jak martwe. Gdyby nie jednostajny szum maszynerii i regularne, piszczące dźwięki, nie wierzyłaby, że on żyje. Klatka piersiowa unosiła się miarowo, ale ten bezwład był przerażający. Dorota wzięła nieprzytomnego mężczyznę za rękę, w nadziei, że znajomy dotyk powie jej, kto to, ale tak się nie stało. Jego ręka była zwyczajnie ciepła. Nie gorąca, nie letnia, po prostu ciepła. Nie emanowała żadnymi fluidami, była po prostu jego ręką, tak samo jak wystająca spod prześcieradła stopa była tylko męską stopą. Z wysokim podbiciem i szerokim dużym palcem, jakby trochę spłaszczonym, co powodowało kłopoty z kupnem butów. Obaj bracia mieli takie same paluchy i takie same problemy z butami. Obaj też przeszli operację wyrostka, gdy mieli po dwanaście lat. Dorota uniosła prześcieradło z klatki piersiowej rannego. Nie zauważyła nic, co wskazywałoby, że to nie jej mąż. Niestety, tak samo nie mogła dostrzec nic, co pozwalałoby jednoznacznie stwierdzić, że ten mężczyzna nim jest. – Proszę cię, obudź się – mówiła do niego. – Wiem, że ostatnio nie było idealnie. Ale jeśli nie dla mnie, to obudź się dla swojego syna. Ania wycofała się za drzwi. Zagryzała wargi, by nie krzyczeć. To niesprawiedliwe. Niesprawiedliwe! Chciała Marka dla siebie. Nie myślała o cierpieniu innych osób, liczyło się tylko jej własne. Odsunęła wyrzuty sumienia spowodowane własnym egoizmem. Nie zasłużyła na to, by go stracić. Żadna z nich nie zasłużyła, ale dlaczego właśnie ona ma być tą, która zostanie sama? Współczuła im wszystkim, rodzicom Marka, żonie Marcina, nienarodzonemu dziecku, które być może nigdy nie pozna swojego ojca, lecz dlaczego miałaby teraz wyrzec się własnych pragnień? Weszła do sali i stanęła za łkającą kobietą. Położyła dłoń na jej ramieniu i powiedziała cichym, ale stanowczym głosem: – Moja kolej. Dorota niechętnie ułożyła rękę mężczyzny na pościeli. Nie wiedziała, kiedy ani jak to się stało, ale

między nimi dwiema rozpoczęła się jakaś chora rywalizacja. Tak jakby czas spędzony przy łóżku nieprzytomnego miał świadczyć o tym, do której z nich należy. Żadna nie dopuszczała do siebie myśli, że ocalały z wypadku bliźniak może być tym, którego kocha ta druga. Wstała z trudem, podpierając jedną ręką obolały kręgosłup, gdy ze szpitalnego łóżka rozległ się jęk. Obie spojrzały w tę stronę. Mężczyzna miał otwarte oczy i wodził dookoła nieprzytomnym spojrzeniem. Ania wcisnęła przycisk alarmowy i z łkaniem chwyciła leżącego za rękę: – Marek? Kochany? Marek? Ranny usiłował skupić na niej wzrok. Z wolna rozpoznawał twarz, która wyłaniała się z mgły. Kasztanowe włosy, ogromne oczy, teraz wypełnione łzami, drżące usta. Przeszyło go wspomnienie, krótkie i bolesne, krew na twarzy i puste oczy martwego brata. Po czym jego oczy na powrót się zamknęły, a klatka piersiowa znów zaczęła się poruszać równo i miarowo. Nie pozwolono im zostać dłużej w szpitalu. Stan pacjenta ustabilizował się wreszcie i jedyne, co im pozostało, to czekać, aż ranny w pełni odzyska przytomność. Ania wiedziała, że tej nocy żadna z nich nie zmruży oka. Wynajęły pokój w pobliskim hotelu. Żadna z nich nie chciała wracać do Puszczykówka. Nie miały dość sił, by pomóc zrozpaczonym rodzicom, a co najważniejsze – tu były bliżej nieprzytomnego mężczyzny. Kimkolwiek był. Zjadły lekką kolację w hotelowej restauracji. Dorota z troski o dziecko, Ania po prostu usiadła naprzeciw niej i zamówiła pierwsze danie, które widniało w karcie. Nie zwracając uwagi na to, co je, poruszała mechanicznie szczękami. Po posiłku zaszyły się w pokoju. Dorota poszła do łazienki pierwsza i po chwili Ania usłyszała szum prysznica. Po kwadransie łazienka była wolna. Obie wykonywały kolejne czynności, nie uzgadniając ich ze sobą, ale i nie wchodząc sobie w drogę. Działały w milczącym porozumieniu, którego celem było przebywanie obok siebie, bez konieczności zamienienia choć słowa. Świt dla jednej z nich nadszedł zbyt szybko, dla drugiej zbyt późno. Dorota zasnęła, gdy tylko przyłożyła głowę do poduszki. Ania leżała, wpatrując się w sufit i walcząc ze strachem. Pierwsza z nich obudziła się równie zmęczona co poprzedniego dnia, sen nie przyniósł jej ukojenia, sprawił tylko, że czas minął szybciej. Ania czuła piasek pod powiekami, a gdy schyliła się, by założyć buty, podłoga kołysała się pod jej stopami. Popatrzyły na siebie w milczeniu. Obie były tak samo blade, miały tak samo podkrążone oczy i tę samą nadzieję w sercu. – Wypadek? – wyszeptał ranny, ponownie otwierając oczy. Dokoła niego stało kilka osób w białych fartuchach. Siwowłosy mężczyzna z pooraną zmarszczkami twarzą pochylił się nad nim i odpowiedział: – Tak. Wypadek. Pamięta pan coś? – Mój brat… – urwał, przełknął ślinę i zamknął oczy, po chwili dokończył: – Odszedł. – Jego głos był niewyraźny, ochrypły, lekko bełkotliwy. – Jak się pan nazywa? – Lekarz w żaden sposób nie odniósł się do słów mężczyzny, które choć niewyraźne, gdyż pacjent był pod działaniem środków przeciwbólowych, zabrzmiały składnie i zrozumiale. – Jak się pan nazywa? – powtórzył trochę głośniej, gdy tamten nie odpowiadał. – Proszę otworzyć oczy! Jak się pan nazywa? – nalegał. Mężczyzna wydawał się zbyt słaby, by odpowiedzieć. Spod powieki popłynęła łza, a z ust wydobył się szept: – Mój brat… Dziecko… – Dosyć, proszę państwa. Proszę opuścić salę – polecił lekarz. – Dajmy pacjentowi odpocząć. Zajrzymy za jakiś czas. Potem kiwnął uspokajająco głową stojącym w drzwiach kobietom i powiedziawszy: – Będzie dobrze. Cierpliwości – odszedł wizytować inne sale.

Dorota i Ania stały przestraszone, z nadzieją i lękiem patrząc na nieruchomą postać w łóżku. Słowa, które padły przed chwilą, mógł wypowiedzieć każdy z braci, ale każda zinterpretowała je na swój sposób. Gdy Brzozowski na moment uniósł powieki, ujrzał wpatrzone w siebie dwie pary oczu: brązowe i błękitne. Jego wzrok spoczął najpierw na twarzy drobnej brunetki, a potem przesunął się na zaokrąglony brzuch blondynki. Powieki mężczyzny opadły, odpłynął w sen. Jeszcze tego samego dnia, kilka godzin później, świat Ani zmienił się na zawsze. Ranny obudził się, tym razem jego spojrzenie wydawało się bardziej świadome tego, co się dzieje wokół. – Pamięta pan, co się wydarzyło? – pytał ten sam lekarz, który był u niego na porannym obchodzie. – Mój brat… On… Nie żyje… – mówił powoli, ale wyraźnie. – On nie żyje – powtórzył, tym razem stanowczo. – Widziałem. Ponownie utkwił zamglony wzrok w stojących pod ścianą kobietach. Poczucie straty dręczyło go nawet w pozbawionym marzeń narkotycznym śnie, w którym był pogrążony. Pamiętał zdarzające się raz po raz chwile świadomości. Jak przez ścianę słyszał dwa głosy, choć nie do końca rozumiał wypowiadane słowa. Ton obu wskazywał jednak na cierpienie, tego był pewien. Dorota patrzyła na niego z rozpaczą, dłonie położyła na brzuchu, jakby chciała ochronić dziecko przed złem. Ania spoglądała z lękiem. – Marcin? – odezwała się z błagalnie Dorota. – To ty, prawda? Na powrót przeniósł na nią wzrok, nie zwracając uwagi na lekarza, który upomniał ją surowo, by pozwoliła dokończyć badanie albo poprosi ją o opuszczenie pokoju. Nie słuchał kolejnych pytań zadawanych przez doktora. Milczał, gdy pytano o imię i nazwisko, datę urodzenia, nie odpowiedział, czy coś go boli ani co dokładnie pamięta. Skoncentrował się na Dorocie i jej pełnym nadziei pytaniu. Mimo że nadal był zamroczony, w głowie miał gąbkę i momentami wzrok mu się zamazywał, czuł, że nigdy wcześniej nie rozumował tak jasno. Oni nie wiedzą, kim jest. Było ich dwóch, został jeden. Tamci nie wiedzieli, który z braci ocalał. W nagłym przebłysku pojął jeszcze jedną rzecz. Teraz nikt nie rozdzieli go z synem. – Jestem Marcin Brzozowski – powiedział głośno i wyraźnie.

EGZEMPLARZ PRASOWY

Lipiec 2012 r. – Jestem Marcin – powiedział do siebie Marek, patrząc na fotografię sprzed lat. Zdjęcie, na którym był z Anią. Zdjęcie z czasu, kiedy był z Anią. Kiedy jeszcze był sobą. Markiem, który ukrywał wstrętną tajemnicę. Markiem, który miał na sumieniu ohydny czyn. Po prostu był Markiem. A potem jedna decyzja zmieniła wszystko. Zamiast miłości do Ani wybrał swojego nienarodzonego syna i życie, które nie należało do niego i nigdy nie powinno należeć. Myślał, że rozumuje jasno i logicznie. Tymczasem jego podłość nie miała granic. Odebrał zmarłemu bratu żonę, ją zaś pozbawił prawa do żałoby po mężu i znalezienia szczęścia. Szedł przez życie w butach zmarłego brata i niszczył wszystko, czego się dotknął. Wybór, którego dokonał przed laty, nigdy nie ciążył mu bardziej niż teraz, gdy Ania ponownie zjawiła się w jego życiu. Jak trudno było mu teraz być Marcinem, udawać, że nigdy jej nie kochał, nie dotykał, widzieć jej cierpienie i wiedzieć, że to on jest jego powodem. Powinien zostawić ją w spokoju, pozwolić jej pogrzebać wspomnienia i żyć dalej. Nie potrafił. Chciał… Sam nie wiedział czego. Chociaż nie, wiedział. Pragnął móc cofnąć czas. Wypowiedzieć inne imię. Pozwolić bratu odejść i żyć własnym życiem z kobietą, którą kochał, a nie z tą, którą nauczył się kochać. Cokolwiek czuł do Doroty, nie mogło się to równać z jego uczuciem do Ani. Mimo to nie potrafił tak do końca żałować wyboru, którego dokonał. Był ojcem swojego dziecka i to stało się dla niego najważniejsze. Musiało tak być. Inaczej jego poświęcenie, ofiara, życie, które prowadził, straciłoby jakikolwiek sens. Przez długi czas czuł się jak pogrążony w letargu. Były dni, gdy udawało mu się nie myśleć o tym, co stracił, nie zastanawiać się, czy księżniczka elfów pokochała już innego mężczyznę. Były nawet noce, które przespał bez wspomnień, bez wyrzutów sumienia. Lecz teraz, od kilku tygodni, od czasu, gdy Anna ponownie znalazła się w jego życiu, nie przespał spokojnie ani jednej nocy. Leżał godzinami w łóżku, patrząc w sufit, lub siedział w pokoju Łukaszka i przyglądał się śpiącemu synkowi. To była męka. Widział ją obok siebie i nie mógł jej dotknąć. Nie mógł powiedzieć, że ją kocha, że nigdy nie przestał. Nie mógł prosić jej o wybaczenie… To wszystko było ponad jego siły. Ale cały świat uważał go za Marcina i tak musiało pozostać. Chociaż teraz nie czuł się już ani Marcinem, ani Markiem. Utrata brata, życie, w które na siłę musiał się wpasować, zmieniły go bezpowrotnie. Nie był już ani jednym, ani drugim. Stał się kimś, kto nie wzbudzał jego szacunku i sympatii, kiepskim mężem i synem. Jedyna rola, jaką udało mu się odgrywać do końca, to rola ojca. W tym nie musiał nikogo udawać. Nie musiał być Marcinem. Nie musiał zapominać, że jest Markiem. Przy dziecku mógł być sobą – tatą. Dźwięk telefonu przerwał jego rozmyślania. Niechętnie zerknął na wyświetlacz. Dorota. Patrzył na wibrujący aparat i czekał, aż włączy się poczta głosowa albo żona zrezygnuje. Żona. Jakie to dziwne słowo. Dorota była żoną, ale Marcina. Mężczyzny, który nie żył już od kilku lat, a ona o tym nie wiedziała. Co za absurdalna sytuacja. Jakim cudem wplątał się w to wszystko? Przeżył wypadek, ale

utracił własne życie. Jakim cudem nikt się nie zorientował? To pytanie nie pozwalało mu zasnąć przez pierwsze tygodnie i miesiące po wypadku. Nikt nie miał żadnych wątpliwości. Rodzice cieszyli się, że żyje, i chociaż sami pogrążeni w żałobie, dodatkowo jeszcze martwili się jego depresją. Dorota, wdzięczna losowi, że przeżył, kładła wszystko na karb jego stanu psychicznego. Poza tym… Kto normalny wpadłby na pomysł, żeby się podać za zmarłego brata? No kto? Dlaczego komukolwiek miałaby przyjść do głowy tak szalona myśl? Nikt też nie oczekiwał, że po tym, co się stało, znów będzie tym dawnym, roześmianym Marcinem. Takie przeżycie na każdym odcisnęłoby piętno. – Boże, co ja zrobiłem? – jęknął, chwytając się za włosy. – Co ja zrobiłem? – Szarpnął je mocno. Ból otrzeźwił go na moment, ale nie uleczył. Na jego cierpienie nie było lekarstwa. Anna z ulgą zamknęła za sobą drzwi. Wreszcie w domu. Z dala od Marcina. Teraz wszystko powinno wrócić do normy. Zrzuciła sandały i zaczęła otwierać okna. W mieszkaniu było duszno, powietrze wydawało się stęchłe i ciężkie. Do środka wlał się upał, ale gorące powietrze przynajmniej było świeże. Wyszła na balkon. Widok z pierwszego piętra nie zmienił się w czasie jej nieobecności. Na placu zabaw biegały dzieci, a rodzice siedzieli na ławkach, czytając lub rozmawiając ze sobą. Dokoła stały inne bloki, na parapetach kwitły kolorowe kwiaty – to wszystko podziałało na nią uspokajająco. Cofnęła się do mieszkania. Z torby na zakupy wyjęła wodę mineralną, włączyła ekspres. Solidna kawa postawi ją na nogi. Trzeba się rozpakować, posprzątać. Wszędzie zalegała warstwa kurzu. Dwupokojowe mieszkanie kupiła dwa lata temu, gdy awansowała w hierarchii bankowej na samodzielne stanowisko. Będzie spłacała kredyt przez następne kilkanaście lat, ale miesięczna rata nie była wysoka, a przynajmniej Anna nie musiała specjalnie zaciskać pasa, by ją spłacać. Sprzedała mieszkanie odziedziczone po babci, nie mogła tam zostać po śmierci Marka. Był tam tylko kilka razy, ale pozostawił w nim swój ślad. Wszędzie towarzyszyło jej wspomnienie jego obecności. Na jakiś czas wróciła do rodziców i dojeżdżała codziennie do pracy, potem udało się jej wpłacić zaliczkę na kupno mieszkania u dewelopera, resztę pieniędzy zostawiła na lokacie bankowej. Nowe lokum, niemalże w samym centrum Gdańska, bardzo jej odpowiadało. Z jednej strony – wystarczyło wyjść z budynku, by mieć wokół siebie gwar dużego miasta, z drugiej – zamknięte osiedle zapewniało ciszę i spokój. Zaczęła rozpakowywać rzeczy, ale jej myśli i tak biegły do Poznania i mężczyzny, który tam pozostał. Uciekła stamtąd tak szybko, jak tylko mogła. Miała szczęście, że znalazła zastępstwo, wymawiając się problemami rodzinnymi. Kierownictwo wykazało zrozumienie. Na szczęście. Nie wyobrażała sobie kolejnego spotkania z Marcinem. Jego zachowanie było dla niej wielkim szokiem, a jeszcze większym okazały się jej własne uczucia. Mogłaby zostać w jego ramionach na zawsze. Zakochała się w bracie bliźniaku zmarłego chłopaka… Nie, niemożliwe, nie mogła do tego dopuścić. To tyko reakcja na jego podobieństwo do Marka, przekonywała sama siebie. W jakiś chory, obłędny sposób ubzdurała sobie, że to jego całuje, a nie Marcina. Musi trzymać się z dala od tego mężczyzny, inaczej oszaleje. Zaskoczony Michalak zatrzymał się w progu gabinetu. Za biurkiem Anny Wrzos siedział mężczyzna w bliżej nieokreślonym wieku, gdzieś między trzydziestką a pięćdziesiątką. Pospolita szeroka twarz, nalane rysy, łysiejący, z nadwagą – widok nieciekawy, w porównaniu z obrazem filigranowej brunetki, która do niedawna zajmowała ten gabinet. – Dzień dobry. – Mężczyzna podniósł się na przywitanie. – Zapraszam, zapraszam. Proszę usiąść. – Wskazał na szeroki fotel stojący naprzeciw biurka. – Artur Marczak – przedstawił się, gdy Bartek do niego podszedł. – Miło mi pana poznać, panie Brzozowski.

– Michalak – poprawił go. – Bartosz Michalak. – No cóż, w takim razie miło mi pana poznać, panie Michalak. Chciałbym omówić kilka kwestii… – Zastępuje pan panią Wrzos? – przerwał mu Bartosz. – Wręcz przeciwnie. To pani Wrzos zastępowała mnie – zażartował. – Ale tak poważnie mówiąc, też jestem na zastępstwie czy też inaczej rzecz ujmując, jestem p.o., czyli pełniący obowiązki do czasu znalezienia kierownika naszej placówki w Poznaniu. Niestety, nie jest to łatwe i mamy zastępstwo za zastępstwem. Zapewniam jednak, że to w niczym nie zaszkodzi naszej współpracy – oświadczył, zajmując na powrót miejsce za biurkiem. Otworzył folder MP Projekt. – W czym mogę panu pomóc? – To pan prosił o spotkanie – zauważył ze zdziwieniem Michalak. – No tak, oczywiście. Proszę wybaczyć – uśmiechnął się Marczak, szybko przeglądając dokumentację. – No tak, dokumenty są w porządku, zabezpieczenie również, otrzymali państwo pozytywną decyzję w tej sprawie, czas przystąpić do realizacji... – zawiesił głos. – Ale? – Ale mamy morze papierów do podpisu, zanim uruchomimy pierwszą transzę. Z tego co widzę, ma pan stosowne pełnomocnictwo… Michalak wrócił do biura późnym popołudniem. Sprawa została załatwiona szybko i sprawnie, ale musiał jeszcze pojechać na plac budowy, do tego spotkanie z klientem, nie miał więc okazji, by poinformować Marcina, że przelew został uruchomiony i pieniądze powinny już być na koncie firmowym. Pierwsze kroki skierował do gabinetu szefa. Sekretarki już nie było. Nie zawracając sobie głowy pukaniem, wszedł do środka. Brzozowski stał przy szklanej ścianie i opierając się czołem o chłodną taflę, wyglądał na zewnątrz. Był tak zamyślony, że nie usłyszał wejścia swojego zastępcy, dopóki ten nie chrząknął i nie odezwał się: – Mamy kasę na inwestycje. Jego szef odwrócił się i pytająco uniósł brew. – Kasa na koncie. Możemy świętować. – Michalak promieniał z zadowolenia. – To doskonała wiadomość – przyznał Brzozowski. – Trzeba podziękować pani Wrzos za tak sprawne działanie. – To będzie dość trudne. – Dlaczego? – Czoło szefa przecięła zmarszczka niezadowolenia. – Wyjechała. Była tylko na zastępstwie. Jest nowy gość. Trochę dziwny, ale konkretny – poinformował go Michalak. – Jak to wyjechała? – Brzozowski zbladł. Z trudem panował nad sobą. Wiadomość ogłuszyła go i przyprawiła o łomot serca. Nie spodziewał się tego. – Jak to wyjechała? Dokąd? – dopytywał się zdenerwowany. – Nie wiem. Chyba do Gdańska. Dobrze się czujesz? – zaniepokoił się Bartek, widząc wyraz jego twarzy. – Tak, tak, nic mi nie jest – odpowiedział szybko przyjaciel. – Ten kredyt to dla nas priorytet. – Natychmiast wziął się w garść. – Przecież mówię. Sprawa załatwiona. Pieniądze już zostały przelane. – Doskonale. Coś jeszcze? – Miałem nadzieję, że bardziej się ucieszysz. – Cieszę się, tylko… Mam parę spraw na głowie. – Jasne. Nikt nie powiedział, że życie z kobitkami będzie łatwe, ale musisz przyznać, że bywa przyjemne – zażartował Michalak.

– Co masz na myśli? – zapytał tamten, mierząc go podejrzliwym wzrokiem. – Nic. – Michalak wzruszył ramionami. – Ale Dorota to fajna babka. Miałeś szczęście, chłopie. – Tak, dużo. Tylko nadal nie wiem, do czego zmierzasz… Bartek patrzył ze zdziwieniem na zirytowanego przyjaciela. – Do niczego – odpowiedział w końcu. – Tak tylko… – Tak tylko to może powinieneś zabrać się do pracy, zamiast wygłaszać komentarze, o które nikt cię nie prosił! – Tamten podniósł głos. – Jasne, przepraszam. Nie zamierzałem się wtrącać. Ja… Chyba będzie lepiej, jak pójdę – powiedział w końcu i wyszedł, trzaskając drzwiami. Brzozowski opadł na fotel i ukrył twarz w dłoniach. Wyjechała. Po prostu wyjechała. Zostawiła go. Znowu. Nie, to ty ją zostawiłeś, szeptał mu jakiś głos w głowie. Ty. Ona nawet nie wie, że żyjesz. Widzi tylko ducha zmarłego mężczyzny w osobie jego brata. Jakim cudem doszło do takiej sytuacji? Wściekły na siebie, na Annę, na cały świat, sięgnął po telefon. Musi do niej zadzwonić. Usłyszeć jej głos. Choć przez chwilę. Sygnał komórki przyprawił ją o szybsze bicie serca. Czekała na ten telefon. Godzinami zastanawiała się, czy odbierze, co powie, jeśli zdecyduje się to zrobić. Nadzieja, że on nie zadzwoni, walczyła w niej z pragnieniem, by to zrobił. Obłęd. Nie znała innego słowa, które odpowiadałoby w pełni temu, co się z nią działo. – Tak, słucham? – rzuciła w końcu do aparatu. – Dlaczego? – Ze wszystkich słów, które sobie ułożył w głowie, tylko to jedno udało mu się wykrztusić. – Dobrze wiesz – odparła. Zacisnęła wolną dłoń w pięść, by powstrzymać drżenie palców. Milczał. Nie wiedział, co powiedzieć. Wiedział, co chciałby jej powiedzieć Marek. Pragnął wykrzyczeć prawdę, że żyje, że ją kocha, tęskni, że żałuje. Chciał wykrzyczeć setkę nieistotnych rzeczy. A co mógł powiedzieć Marcin? – Przepraszam – powiedział w końcu. – Przepraszam. – Dlaczego to zrobiłeś? – zapytała. – Nie wiem – wyznał po dłuższej chwili milczenia, gdy Ani zdawało się, że Marcin już jej nie odpowie. – Nie wiesz czy nie chcesz mi powiedzieć? – Nie potrafię – odrzekł. – Myślałam, że to on. Przez chwilę. Przez tę jedną jedyną chwilę czułam, że to on… – Rozpłakała się. Ocierała łzy i mówiła dalej: – Czułam jego zapach, smak. Czułam, że żyje. Że ja żyję. Tak naprawdę, jak powinnam żyć. Tylko że jego nie ma. Boże, za co ty mnie tak dręczysz?! – wykrzyknęła. – Nienawidzę cię! Nienawidzę! Usłyszał odgłos przerwanego połączenia. Nie wiedział, czy ostatnie słowa Ania wykrzyczała do Boga, czy do niego. Obaj zasłużyli na jej nienawiść. Wszedł do piętrowego budynku, pokrytego ogromnymi malowidłami postaci z bajek. Zerknął na zegar wiszący na ścianie. Za kilka minut Łukaszek wybiegnie z sali. Inni rodzice również czekali na swoje dzieci. Usiadł na krześle we wnęce i wziął do ręki leżącą na stoliku broszurę. Wertował ją, nie zagłębiając się w treść. Ostatnio poświęcał synkowi zdecydowanie za mało czasu. Nie potrafił uporać się z własną przeszłością, nie wiedział, co zrobić w sprawie Ani, nie potrafił wymazać jej z pamięci, nie potrafił być dobrym mężem dla Doroty. Jakżeby mógł, kochając inną kobietę? Żyjąc w kłamstwie, nie wiedząc, kim jest – Markiem, Marcinem czy kimś zupełnie innym, kto przez lata uformował się z tych

dwóch postaci, kimś, kogo zmieniły dokonywane wybory, wyrzuty sumienia, z którymi żył, i życie, jakie prowadził. Jedyne, co mógł zrobić, to być dobrym tatą dla swojego syna. Swojego. A nie Marcina. Łukaszek należał do niego. To on był jego ojcem, nie zmarły brat. Dźwięk dzwonka obwieścił koniec zajęć. Wstał z uśmiechem na ustach i czekał, aż chłopiec pojawi się w drzwiach. – Tata! – zawołał radośnie malec na widok ojca. Marek chwycił w objęcia biegnącego syna. Poczuł dławienie w gardle, gdy małe ramionka objęły go za szyję. Pod wpływem impulsu zadzwonił do Doroty z propozycją, że odbierze Łukasza z przedszkola i razem przyjadą na obiad do domu. Teraz żałował, że robił to tak rzadko. – Cześć, łobuzie – powiedział do chłopca, stawiając go na podłodze. – Byłeś grzeczny? – Tak, tatusiu. Bardzo, bardzo. – To świetnie. Opowiesz mi, co dziś robiliście? – Ruszyli już w stronę wyjścia. Łukasz maszerował obok ojca, trzymając go za rękę. – Takie tam, rysowaliśmy – poinformował go malec. – Gdzie mama? – W domu. Czeka na nas z obiadem. – Lody? – zapytał z nadzieją chłopczyk. – Może… Zobaczymy, co nam mama przygotowała dobrego. – A lody? – Patrzył prosząco na ojca. – Zapytamy mamę, czy możemy kupić lody. Jak pozwoli, to zjemy razem w domu. Co ty na to? – Juhu! – zawołał synek. Marek śmiał się całą drogę do domu. Łukaszkowi nie zamykała się buzia. Nie musieli robić przystanku, żeby kupić lody, bo Dorota miała odpowiedni zapas w zamrażarce. Obiecała przygotować deser lodowy dla nich obu, pod warunkiem, że grzecznie zjedzą wszystkie warzywa. – Fuj! – Chłopczyk wykrzywił się zabawnie. – Damy radę – zapewnił go ojciec, mrugając żartobliwie. – Za to dostaniemy podwójną porcję lodów. – No dobra – zgodził się Łukasz, patrząc na niego roześmianymi, ciemnymi oczami.

EGZEMPLARZ PRASOWY

Grudzień 2007 r. Siedział nieruchomo przy stole i patrzył gdzieś w dal. Przed sobą miał talerz z wystygłą zupą, w ręku trzymał łyżkę. Dorota obserwowała go niepewnie, stojąc w progu kuchni. Od śmierci brata jej mąż nie był sobą. W niczym nie przypominał mężczyzny, za którego kiedyś wyszła. Już wcześniej mieli problemy, ale radzili sobie z nimi. Wierzyła, że teraz też tak się stanie, tylko że teraz Marcin był tak obcy, tak daleki, że sprawiał wrażenie kogoś całkiem nieznajomego. Zamykał się we własnym świecie i błądził gdzieś myślami. Nie wiedziała, co powiedzieć, co robić. Jeśli nawet z nią rozmawiał, widać było, że się do tego zmusza. Nie dotykał jej, przeniósł się do osobnej sypialni, tłumacząc swoją decyzję tym, że potrzebuje trochę samotności, żeby uporać się z problemami. Powiedział, że ma kłopoty ze snem i nie chce nikogo budzić. Lekarz zdiagnozował depresję spowodowaną żalem po śmierci brata. Może to leki sprawiły, że był taki nieobecny, wyłączony z życia? – zastanawiała się Dorota. Szramę na głowie zasłoniły włosy, była niewidoczna. Połamane żebra zrosły się, różowa blizna w miejscu, gdzie jedno z żeber przebiło płuca, zaczynała powoli blednąć, choć nigdy nie zniknie, tak samo jak ślady na jego psychice. Dorota wierzyła jednak, że złe czasy w końcu miną. Może nigdy nie będzie tak jak wcześniej, ale ludzie się zmieniają, idąc przez życie. To normalne, że Marcin nie jest taki sam jak wtedy, kiedy się poznali. Trzeba to akceptować i uczyć się z nim żyć. – Mam umówioną wizytę u lekarza – zdecydowała się w końcu odezwać. Marcin stracił zainteresowanie wszystkim, co działo się wokół. Ożywiał się jedynie wówczas, gdy mówili o dziecku. Trwało to na ogół tylko chwilę, po czym zrywał się i wychodził, czego nie rozumiała, a była to kolejna rzecz, o której nie chciał rozmawiać. Teraz też odpowiedziało jej milczenie. Mąż ani drgnął. Nadal patrzył przed siebie. – Pojedziesz ze mną? – zapytała głośniej Dorota. – Co? – Ocknął się z zamyślenia, a na jego twarzy pojawiła się dezorientacja. – Mam umówioną wizytę u lekarza. Pojedziesz ze mną? – powtórzyła pytanie. – Tak, oczywiście. Już biorę kluczyki. – Zerwał się od stołu. – Jutro. – Co jutro? – Nie rozumiał, o czym ona mówi. – Wizytę u lekarza mam jutro o dziewiątej. Pytam, czy ze mną pojedziesz, bo nie dam rady sama prowadzić, więc gdybyś nie mógł, to poproszę kogoś o zawiezienie albo zamówię taksówkę – wyjaśniła, starając się za wszelką cenę zachować spokój. – Ależ oczywiście. Nie trzeba. Zawiozę cię – odpowiedział, siadając na powrót. Wziął łyżkę do ręki i bez słowa zaczął jeść zimną zupę. Dorota jeszcze przez chwilę przyglądała się mężczyźnie, którego uważała za swojego męża. Podkrążone oczy świadczyły, że za mało spał. Schudł tak bardzo, że przez koszulkę widać było linię obojczyków. Przestał chodzić do pracy, co w dłuższej perspektywie mogło się stać sporym problemem. Teść zajmował się teraz firmą, ale ta sytuacja nie mogła trwać wiecznie, mimo że praca stała się dla seniora Brzozowskiego wielką pomocą po utracie syna.

Antoni radził sobie z żałobą, biorąc na siebie zbyt dużo zajęć, co – jak się obawiała Dorota – mogło źle się skończyć dla serca starszego pana. Próbowała rozmawiać na ten temat z teściową, jednak do Magdy niewiele docierało. Próbowała także rozmawiać na ten temat z mężem, ale do niego absolutnie nic nie docierało. Czuła się samotna i porzucona, tak jakby to jej mąż zginął w wypadku, a w ich wspólnym domu zamieszkał jego cień. Dziecko poruszyło się niespokojnie. Zdawało się doskonale wyczuwać napięcie, w jakim żyła od tygodni, które stopniowo zmieniały się w miesiące. Ich syn niedługo przyjdzie na świat. Nie wiedziała, jak to zrobi, ale musiała przywrócić Marcina do życia. Ich dziecko musi mieć ojca, nawet jeśli jej nie uda się odzyskać męża. Odbicie w lustrze sprawiało mu ból. Widział tam twarz zmarłego bliźniaka. A może swoją? Sam już nie wiedział, na kogo patrzy. Dla rodziny, dla całego świata był Marcinem. Nie wiedząc jak ani kiedy, działając pod wpływem impulsu, a może jakiegoś diabelskiego podszeptu, wszedł w rolę brata, by móc być ojcem swojego dziecka. Nie pamiętał, jak to się stało. Pamiętał tylko, o czym wówczas myślał. Marcin nie żył i jego dziecko – to znaczy Marka, nie Marcina – zostanie sierotą. Choć biologiczny ojciec przeżył wypadek, nigdy nie będzie mógł się stać nikim więcej niż tylko wujkiem. W ułamku sekundy zrozumiał, co powinien zrobić. Więc zrobił to, został ojcem swojego dziecka. Refleksja przyszła później, ale wtedy już było za późno. Stało się i nie było odwrotu. Jego życie rozsypało się w gruzy. Marcin nie żył, Ania odeszła. Sam nie wiedział, co go bolało bardziej. Śmierć brata, utrata miłości swojego życia czy pełna zakłamania egzystencja, którą wiódł od chwili, gdy podjął tę decyzję. Nie potrafił się odnaleźć. Nie potrafił spojrzeć w twarz Dorocie. Nie miał odwagi spojrzeć w oczy rodzicom. Co więcej, na zmianę ze wstydem i głębokim żalem przychodziły fale gniewu. Na niesprawiedliwość losu, na zmarłego brata, na siebie, a przede wszystkim na rodzinę, że nie widzą, kim on naprawdę jest. Marcin i Marek byli bliźniętami jednojajowymi, ale ci, którzy ich kochali, powinni odróżnić braci. Byli odrębnymi istotami, ludźmi, a nie swoimi klonami. Teraz wiedział, że podanie się za brata było koszmarnym błędem, ale jak miał się wycofać? Zabrnął tak daleko, że nie istniała już droga powrotu. Przynajmniej on jej nie widział. Świece się dopalały, wosk spływał po świeczniku. W domu panowała cisza, od czasu do czasu przerywana skrzypieniem drewnianych podłóg. Ania siedziała i wpatrywała się w migotliwy płomyk. Rodzice już dawno wrócili z pasterki i położyli się do łóżek. Tylko ona tej nocy nie mogła zmrużyć oka. Obracała w dłoniach niewielką paczuszkę w czerwonym lśniącym papierze, przewiązaną złotą wstążką. Prezent dla Marka. Nic wymyślnego, po prostu powieść Mistrz i Małgorzata Bułhakowa w skórzanej oprawie. Anna sama wybrała papier i ozdobiła go wstążką. Wcześniej głaskała książkę i dotykała jej, jakby to było żywe stworzenie, mogące odpowiedzieć czułością na czułość. Kupiła tę książkę przed tygodniem, pod wpływem impulsu, wiedząc, jak bardzo Marek lubił tego rosyjskiego pisarza. Miał to być prezent dla mężczyzny, który od dwóch miesięcy nie żył.

EGZEMPLARZ PRASOWY

Wrzesień 2012 r. W firmie wszystko układało się doskonale. Lada moment miała wpłynąć kolejna transza kredytu, zleceniodawcy nie zalegali z zapłatą faktur, toteż Brzozowski mógł z optymizmem patrzeć w przyszłość. Jednak ktoś, kto patrzył na jego ponurą twarz, z trudem mógłby uwierzyć, że ten człowiek nie stoi na krawędzi bankructwa. Z rękoma w kieszeniach, koszulą wystającą zza paska spodni i przekrzywionym krawatem, stał przy panoramicznym oknie, spoglądając w dal. Po szybie wciąż spływały krople deszczu, ale nieśmiałe słońce zza chmur ożywiało szarość dnia. Liście nie sypały się jeszcze zbyt gęsto, lecz zieleń lata odeszła bezpowrotnie. To nie był ten sam żywy kolor, który widziało się na drzewach i trawnikach zaledwie dwa tygodnie wcześniej. Marek nie dostrzegał sygnałów jesieni. Nie zwracał uwagi na ludzi przemykających pod parasolami ulicą. Stał pogrążony w myślach, głuchy na dźwięki miasta. Nie pierwszy raz zresztą. Kilkakrotnie usiłował skontaktować się z Anną, ale nie odbierała telefonu. Dorota o niej nie mówiła, zresztą on też nie pytał, a rodzice milczeli jak zaklęci. Dla Marka wspomnienie ukochanej było niczym sól sypana na otwartą ranę. Nie mógł powrócić do życia, które prowadził od lat. Wciąż nurtowała go myśl, jak wyglądałoby jego małżeństwo z Anną. Czy byliby szczęśliwi? A może ich związek rozpadłby się jak wiele innych? Czy żyliby obok siebie znudzeni monotonią wspólnego życia, zbyt zajęci zwykłymi sprawami, by zauważyć, że utknęli w miejscu? Nie wiedział i nigdy się tego nie dowie. Nie miał na to szansy i już jej nie dostanie. Doskonale o tym wiedział, mimo to nie mógł się skoncentrować na życiu Marcina, które stało się jego własnym, i tęsknił za tym, co się nie wydarzyło. Do gabinetu wszedł Bartek Michalak. Opalony, promieniejący radością, dwa dni wcześniej wrócił z urlopu, na którym udało mu się zrzucić kilka ładnych kilogramów. Nie pozbył się do końca brzuszka, ale wyglądał teraz po prostu jak duży facet, a nie jak tłuścioch w niedopinającej się na brzuchu marynarce. – Kończysz na dziś? – zagadnął. – Co? – Odwrócił się i spojrzał na swojego zastępcę z namysłem, zastanawiając się, o czym tamten mówi. Bartek odsunął rękaw koszuli i wskazał na zegarek. – A tak, jasne. – Brzozowski wziął się w garść. – Tak, na dziś koniec. Obiecałem Dorocie, że weekend spędzimy u rodziców. – Jedziecie jeszcze dzisiaj? – Nie wiem, a co? – Może małe piwko? – zaproponował Bartek. – Czy ja wiem… – odrzekł z wahaniem. – Godzinka i jesteś w domu. Nie każ się namawiać. Kiedy ostatni raz wyskoczyliśmy gdzieś razem? Nie miał ochoty na męski wieczór, ale na powrót do domu też nie. Dorota ostatnio zaczęła wspominać o drugim dziecku, co go przeraziło. Z perspektywy Marcina powinien być szczęśliwy. Z perspektywy Marka poczuł się osaczony. Jakby drugie dziecko miało ostatecznie zatrzasnąć drzwi klatki, w której się znalazł. Nie wiedział, co robić. Może ten wypad z Bartkiem to nie taki zły pomysł?

– Ok – poddał się. – Dam tylko znać Dorocie, że będę później – powiedział, sięgając po telefon. – Zaczekam na dole. Bartek taktownie wycofał się z gabinetu. Nie chciał być świadkiem rozmowy. Podejrzewał, że Dorota nie będzie zadowolona. Lubił żonę kolegi, i to bardzo, niemniej byłby ślepy, gdyby nie zauważył zgrzytów w małżeństwie Brzozowskich. Poznał Marcina jako wesołego, trochę lekkomyślnego, spontanicznego faceta – dziś był to poważny biznesmen, niemalże pracoholik, dla którego relacje międzyludzkie znajdowały się na najdalszym miejscu w hierarchii rzeczy ważnych. Gdyby Bartek nie zabiegał o zachowanie tej przyjaźni, prawdopodobnie teraz łączyłaby ich wyłącznie relacja szef – podwładny. Rozumiał przyczynę zmiany, jaka zaszła w psychice Brzozowskiego, nie potrafił jednak wyobrazić sobie, co w jego życiu musiałoby się wydarzyć, aby on sam stał się takim człowiekiem. U Marcina przyczyną tej nagłej zmiany była śmierć brata, a potem depresja dołożyła swoje; Bartek nie wiedział, jak inaczej wytłumaczyć dziwne zachowanie przyjaciela, który nagle stracił zainteresowanie życiem. Gdyby nie narodziny syna, Brzozowski chyba by się nie pozbierał po tamtej tragedii. Zdołał sobie z tym poradzić, ale stał się innym człowiekiem. Wyciszonym, zamkniętym w sobie. Gdy wrócił do pracy po ponad półrocznej przerwie, Michalak pilnował go na każdym kroku i zmuszał do wychodzenia z biura. Tamten sprawiał wrażenie, jakby w kilka dni chciał nadrobić wielomiesięczną nieobecność, czytał nawet dokumenty z archiwum. Odsunął się, przestał rozmawiać z ludźmi, żartować. Nie pytał ich już o sprawy rodzinne, nie interesował się ocenami dzieci swoich pracowników. Stał się wyłącznie szefem. Utrzymywał prywatny kontakt jedynie z Bartkiem, ale tylko dlatego, że jego zastępca o to zabiegał. Trudno było kontynuować tę przyjaźń. O ile Bartek nadal uważał Marcina za przyjaciela, o tyle przypuszczał, że dla tamtego jest wyłącznie starym znajomym, którego wścibstwo toleruje ze względu na dawne czasy. Zresztą o przeszłości Marcin też nie chciał mówić, ucinając najczęściej rozmowę krótkim: „Było, minęło. Nie ma co do tego wracać”. Gdyby Bartek nie wiedział o wypadku przyjaciela, podejrzewałby uprowadzenie przez kosmitów albo jakąś koszmarną podmianę. Jedyne, co musiał przyznać Marcinowi, to że wreszcie przestał się obijać i firma naprawdę rozwinęła skrzydła. Michalak nie wiedział, czy to kwestia pewnej dojrzałości, którą tak nagle osiągnął jego szef, czy może tamten traktował pracę jako swoisty antydepresant, by nie pogrążać się w smutku i żalu. Szkoda tylko, że Marcin jak gdyby zatrzasnął się w klatce i nigdy nie wystawił głowy przez żelazne pręty. Usiedli przy barze. Kontuar o barwie czekolady ciągnął się przez pół sali i zakręcał tuż przy ścianie, gdzie zajęli miejsca na wysokich stołkach. – Tylko jedno małe piwo – zastrzegł się Marek. – Jasne – przytaknął Michalak, podnosząc rękę w górę, by przywołać barmana, który widząc jego ruch, skinął głową na znak, że zauważył nowych klientów, musiał jednak skończyć obsługiwać dwie młode dziewczyny. Marek odwrócił się w kierunku sali podzielonej na dwie części. Jedną zaanektowali kręcący się wokół stołów bilardziści i kibicujący im widzowie, w drugiej znajdowały się boksy z ciemnobrązowymi skórzanymi sofami i wiśniowymi ławami. Mimo wczesnej pory w klubie było pełno ludzi. A może tylko mu się zdawało, że pora jest wczesna? Tak rzadko gdziekolwiek bywał, że mógł stracić rozeznanie. Podziękował barmanowi, gdy ten postawił przed nimi dwie szklanki zapełnione bursztynowym płynem, i sięgnął po orzeszki. – Fajne miejsce – powiedział do Bartka, który rozglądał się po wnętrzu. – Jest ok. Chcesz pogadać? – O czym? – Tamten spojrzał na niego zdziwiony.

– Nie wiem o czym. Jesteśmy kumplami. Coś się z tobą dzieje. Pomyślałem, że może masz ochotę pogadać… – Po to mnie tu ściągnąłeś? – zirytował się Brzozowski. – Nie, ale by ci nie zaszkodziło. Ostatnio nawet nie udajesz, że się przyjaźnimy. Nie zapytałeś o urlop, tylko od razu zagoniłeś mnie do roboty. Może i ja mam jakiś problem, o którym chciałbym pogadać z przyjacielem? – zapytał z urazą Bartek. Marek spojrzał na niego, ale nie odezwał się słowem. Co też miał powiedzieć? Rzeczywiście, nie obchodziło go nic poza pracą i synem. Nie silił się już nawet na udawanie, że interesują go inni ludzie. Bartek był jedynym człowiekiem spoza rodziny, z którym jeszcze utrzymywał prywatny kontakt, i to tylko dlatego, że codziennie spotykali się w firmie. Tak naprawdę był przyjacielem Marcina, a nie jego. Z resztą znajomych brata poradził sobie szybko, odsuwając się od nich. Okazywali mu współczucie, każde potknięcie tłumaczyli żałobą i tym, że nie doszedł do siebie po śmierci Marcina. Gdy zmiana się utrwaliła, uważali, że powodem była przeżyta tragedia. I uważali to za naturalne. – Przepraszam, stary, ostatnio nie jestem sobą – przyznał teraz. – Tylko ostatnio? – Kolega nie starał się ukryć urazy. Marek wzruszył ramionami. Upił łyk piwa i nieoczekiwanie, również dla siebie samego, powiedział: – Dorota mówi o jeszcze jednym dziecku, a ja nie jestem pewien, czy w ogóle chcę dalej brnąć w to małżeństwo. Gdyby nie Łukasz… Sam nie wiem… Drugie dziecko przypieczętowałoby… – Nie dokończył, bo Bartek zakrztusił się piwem. Brzozowski uderzył go mocno w plecy i zapytał z niepokojem, gdy Michalak łapczywie chwytał powietrze: – W porządku? Tamten kiwał głową, ocierając pot z czoła. Dopiero po dłuższej chwili udało mu się opanować oddech. – Nie miałem pojęcia, że jest aż tak źle… – odezwał się w końcu, zdumiony słowami przyjaciela. – Nie jest. Po prostu… – Nie wiedział, jak wytłumaczyć to, co się z nim działo, bez wyjawienia choć części prawdy. Co mógłby powiedzieć? Że ma dość bycia Marcinem? Czy że kocha inną kobietę, tak naprawdę nie wiedząc, czy to miłość prawdziwa, czy też iluzja zrodzona z tęsknoty i zawiedzionych nadziei? – Nie mam pojęcia, co robić. Ten pomysł z drugim dzieckiem wytrącił mnie z równowagi. Wydaje mi się, że bardziej wegetuję, niż żyję… – Wzruszył ramionami. Zwierzenia nigdy nie były jego mocną stroną. Tym bardziej teraz. – Nie wiem, co powiedzieć… – odrzekł Bartek zakłopotany. Nie takiej rozmowy się spodziewał. – Nie kochasz jej? – Nie wiem – odpowiedział po dłuższej chwili. Nie skłamał. Nie wiedział, czy kocha Dorotę. Czy kiedykolwiek kochał ją tak naprawdę. Zależało mu na niej. Może nawet nauczył się ją kochać jako matkę swojego syna. Ale czy kochał ją jako kobietę? Bartek w milczeniu dopił piwo. Potem zawołał barmana i poprosił o jeszcze jedno. Tylko dla siebie, bo jego towarzysz odmówił. Siedzieli kilka minut bez słowa. – Może to tylko przejściowy kryzys? – zasugerował w końcu Michalak. – I to mówi facet, który nigdy nie zaangażował się na poważnie? – spytał kpiącym tonem jego szef. – Może najwyższa pora to zmienić – burknął poirytowany kolega. – Zakochałeś się? – Marek nie krył zdziwienia. Parsknął śmiechem, po czym powiedział z goryczą: – Nie warto. Nic dobrego ci to nie przyniesie. – Gdzieś ty, do cholery, był? Dorota była wściekła. Widok męża wchodzącego do domu w sobotnie przedpołudnie w zmiętym garniturze, cuchnącego tytoniem i alkoholem, doprowadził ją do furii. Strach, że coś mu się stało, zastąpiła złość.

– Nie krzycz. Głowa mnie boli – burknął. – Gdzie Łukaszek? Nie chcę, żeby mnie widział w takim stanie. – Trzeba było pomyśleć o tym wcześniej – docięła mu. – Gdzie byłeś? – Wyskoczyliśmy z Bartkiem na małe piwo. – Tylko nie mów, że to małe piwo doprowadziło cię do takiego stanu! – Przestań. Zachowujesz się, jakbym był alkoholikiem. Trochę popłynąłem. Nic się nie stało. – Ominął ją i wszedł na schody. – Nic się nie stało?! Nie było cię przez całą noc! Może powinnam się cieszyć, że w ogóle wróciłeś?! – wykrzyczała za nim. – Może powinnaś – rzucił, odwracając się na szczycie schodów i patrząc lodowato na rozeźloną żonę. W łazience odkręcił zimną wodę i wcisnął głowę pod kran. Zimny strumień spłynął mu po karku, zalewając koszulę. Złożył dłonie i spryskał twarz, po czym chciwie zaczął pić wodę. Głowa pękała mu z bólu, pragnienie paliło wnętrzności, lecz znacznie gorsze były wyrzuty sumienia spowodowane nie tylko wydarzeniami dzisiejszej nocy, ale także tym, jak teraz potraktował Dorotę. Zachował się wobec niej jak ostatni cham. Tak jakby to ona była winna temu, co się stało z jego życiem. Zrzucił mokre, wymięte ubranie i spojrzał w lustro. Na piersi miał ślad po zadrapaniu. Skrzywił się z niesmakiem. Nawet nie pamiętał imienia tej kobiety. Nie był pewien, czy w ogóle je usłyszał. Po kolejnym piwie, bo jednak się na nie zdecydował, i wynurzeniach kolegi, który nieoczekiwanie stwierdził, że ma dość samotnego życia, przerzucili się na mocniejsze trunki. Potem poszli do innego klubu, jak twierdził Bartek – dla singli, którzy chcą poznać kogoś interesującego. Marek nie pamiętał, czy tamta kobieta była ładna. Miał to gdzieś. Alkohol uderzył mu do głowy. W owej chwili liczyło się tylko to, że była chętna. Zamknął oczy na wspomnienie tego, co zaszło. Po wszystkim czuł tylko obrzydzenie do samego siebie, żadnej satysfakcji. Mechaniczny seks wyzuty z uczucia, chęć zaspokojenia fizycznego i nic więcej. Ubrał się i wyszedł bez słowa. Ona chyba nie oczekiwała niczego więcej. Jeśli tak, był większą świnią, niż mu się zdawało. – Co się ze mną dzieje? – jęknął, usiłując spłukać z siebie brud, który przylgnął do niego tej nocy. Nie wierzył, że jest zdolny do zdrady, ale teraz stała się faktem. Nie był w stanie wrócić do domu. W środku nocy pojechał do Bartka, który wpuścił go do mieszkania, nie zadając żadnych pytań, rzucił na kanapę poduszkę i koc, a sam poczłapał do sypialni. Marek spał w ubraniu. Obudził się przed południem i jak złodziej umknął z mieszkania, zadowolony, że gospodarz śpi i nie będzie zadawał żadnych pytań. Nie był gotów, by na nie odpowiedzieć. Nie był gotów, by spojrzeć na własną twarz w lustrze, gdyż obawiał się tego, co zobaczy. Dorota, walcząc ze łzami, drżącymi rękoma zapinała pas mocujący fotelik Łukaszka. Gniew walczył w niej z rozpaczą. Może powinnaś, rozbrzmiewały jej w głowie słowa męża. Potem Marcin po prostu odwrócił się i odszedł. Zachował się jak ostatni drań. Nie rozumiała, co się z nim znowu dzieje. Tyle razem przeszli, zawsze przy nim stała, a on… – Co robisz? – Usłyszała za plecami głos męża. – Jadę do Puszczykówka. Do rodziców. Mieliśmy spędzić u nich weekend. Nic się nie zmieniło – poinformowała go, nie odwracając się, by nie zobaczył jej łez. – Przesadziłem… – mruknął, wkładając ręce do kieszeni. – Będzie lepiej, jak zostanę w domu. – Z pewnością – odparła chłodno, zatrzaskując tylne drzwi auta, i otworzyła przednie, by usiąść za kierownicą.

– Dorota… – Położył dłoń na jej ramieniu. – Przeproś rodziców ode mnie. – O nie! – zawołała rozgniewana. – Nie zamierzam. Zadzwoń do nich i sam przeproś! Mam dosyć wymyślania wymówek dla twoich humorów i nieobecności! Mam dość! – Wsiadła do auta. Marek odsunął się, gdy żona włączyła silnik. Była wzburzona i pełna żalu. To jego wina. Znowu. Zapukał w okno. Dorota opuściła szybę i spojrzała na niego wrogo. – Jedź ostrożnie – poprosił. – Skąd ta troska? – prychnęła z ironią. – Jesteś moją żoną. To oczywiste, że się o ciebie troszczę – odrzekł cicho. – Oczywiście, w końcu okazujesz mi to każdego dnia – zakpiła, ocierając zaczerwienione oczy. – Czy ty mnie kochasz? – zapytała nieoczekiwanie, podnosząc na niego wzrok. W jej brązowych oczach widniała prośba. Marek gwałtownie przełknął ślinę i pokiwał głową, niezdolny wykrztusić ani słowa. Patrzyli na siebie przez dłuższą chwilę, po czym szyba się zasunęła i Dorota odjechała. Krótkie „kocham cię” wystarczyłoby, by ją uspokoić. Miał nadzieję, że jego reakcję zinterpretowała jako potwierdzenie. Sam nie wiedział, co właściwie chciał wyrazić. Wiedział tylko tyle, że nie może teraz powiedzieć „nie”. Nie mógł jej tego zrobić. Przecież na swój sposób ją kochał, była dla niego ważna. Nie chciał jej skrzywdzić, choć czynił to każdego dnia. Zależało mu na niej, ale niewystarczająco. Jego myśli zajmowała inna kobieta. Od czasu, gdy spotkali się ponownie, gdy pocałował Annę w samochodzie, nie mógł wyrzucić jej z pamięci. Wciąż czuł jej smak, dotyk, zapach… I widział jej paniczną ucieczkę. Tylko praca pozwalała mu zapanować nad tym wspomnieniem. – Najmocniej przepraszam! – zawołał ze skruchą Michalak, schylając się, by podnieść teczki, które wytrącił z rąk podchodzącej do drzwi banku kobiety. Pospiesznie zbierał leżące na posadzce dokumenty. – Nic się nie stało. – Głos brzmiał znajomo. Bartek podniósł głowę. – Pani Wrzos! Co za niespodzianka. – Nie krył zdumienia. – Dzień dobry – odrzekła. – Mogę dostać moje dokumenty? – Co…? A tak – opanował zaskoczenie i wstał niezgrabnie, podając jej tekturowe teczki. – Jeszcze raz przepraszam – powtórzył. – Nic się nie stało. Pozwoli pan? – Skinęła głową w stronę drzwi banku. – Tak, oczywiście, tylko… Znów na zastępstwie? – Michalak nadal stał w miejscu, uniemożliwiając jej wejście do budynku. – Tym razem na stałe. Zostałam oddelegowana do kierowania tą placówką – wyjaśniła spokojnie. – Jak kredyt? Jesteście państwo zadowoleni? – Owszem, dziękuję bardzo. Wszystko w najlepszym porządku. Muszę przyznać, że pani widok sprawił mi ogromną przyjemność – oświadczył szarmancko. – Miło mi to słyszeć. – Ania usiłowała wejść do budynku. Nie zamierzała rewanżować się podobnym komplementem. Widok tego mężczyzny nie sprawił jej większej przyjemności, świadoma była jego powiązań z Marcinem. Prędzej czy później w ich rozmowie pojawi się nazwisko tamtego. A w końcu i on sam. Nie uniknie spotkania. Z jednej strony nie spieszyło jej się do tego, z drugiej, łapała się na myślach o tym, co powie czy zrobi, gdy go zobaczy. Co poczuje w jego obecności. Czy nadal będzie nim zauroczona, czy może to tylko jej fantazje i teraz okaże się po prostu, że Marcin jest dla niej tylko bratem zmarłego kochanka, łudząco do niego podobnym. Nie musiałaby się o tym przekonywać, gdyby nie wyraziła zgody na to przeniesienie. Jakim cudem zaaprobowała ten pomysł? Po prostu powiedziała „tak”.

Nie wiedziała, kto był bardziej zaskoczony, szef czy ona sama. Ale stało się, przyjechała do Poznania, nie mając już drogi powrotu. Jedyne wyjście, jakie jej pozostało, to zostawić pracę i wracać do Gdańska. Tylko jak? Nie może tak po prostu zadzwonić do centrali i powiedzieć, że się rozmyśliła. Skoncentrowała uwagę na stojącym naprzeciwko mężczyźnie. Zorientowała się, że coś do niej powiedział, a teraz czeka na odpowiedź, wyraźnie zniecierpliwiony. – Przepraszam, nie dosłyszałam… – Uśmiechnęła się przepraszająco. – Pytałem, czy pozwoli pani zaprosić się na kawę – powtórzył. Chciała odmówić. Natychmiast. Zamiast tego jednak, nie wiedząc czemu, zawahała się chwilę. – To nie najlepszy pomysł – odpowiedziała w końcu. – Dlaczego? – Nie ustępował. – Kredyt przyznany, sytuacja jest jasna. Nie ma powodu, dla którego miałaby pani odmówić. – Czyżby? – Zdenerwowała się nagle. – Poza zawodowym mam też życie prywatne. I to może być powód odmowy. – Oczywiście, nie wziąłem tego pod uwagę. Proszę wybaczyć. – Michalak wycofał się zakłopotany. – Jeszcze raz przepraszam. Do widzenia pani – pożegnał się szybko. Patrzyła przez moment za oddalającym się mężczyzną. Zareagowała zbyt ostro, ale nie powinien tak naciskać. Nie znosiła tego. Nie była też w odpowiednim nastroju na randki, usprawiedliwiała się w myślach, mając w pamięci widok zawstydzonej twarzy mężczyzny. Wyglądał jak zbity pies. Zamknęła oczy i potrząsnęła głową. Weź się w garść, kobieto, powiedziała do siebie. Tym razem to tylko jego pracownik. Następnym razem to może być właśnie ON. I co wtedy zrobisz? Co zrobisz? Węzeł krawata uwierał go pod szyją. Na czole perliły się krople potu. Kurczowo ściskał dłońmi kierownicę. Marek niemal godzinę siedział w samochodzie zaparkowanym przed bankiem, czekając, aż Anna skończy pracę. Informacja, którą przyniósł Bartek, wstrząsnęła nim. Nie oczekiwał powrotu Ani, choć o niczym innym nie marzył, jak tylko o tym, by móc choć raz ją zobaczyć. Tylko jeden raz. Ostatni. Potarł czoło. Okłamywał sam siebie. Nie wystarczy mu ten jeden raz ani drugi. Nie odejdzie. Nie tak po prostu. Nie wyrzuci jej z pamięci. Nie udało mu się przez te lata, nie uda się i teraz. Musiał jednak przyznać, że nie chciał zapomnieć. Nie teraz, gdy wiedział, jak bardzo go kochała kiedyś – i być może kocha nadal. Ania uważała go za Marcina, ale wyczuł między nimi to samo przyciąganie co dawniej. Nie był jej obojętny. Ta świadomość oszołomiła go, zalała falą emocji, których nie mógł udźwignąć. Powinien pozwolić jej odejść, żyć własnym życiem. Myślał, że da radę to zrobić, a sam jakimś cudem powróci do życia Marcina i będzie mężem Doroty, ojcem swojego syna. Powrót Anny zmienił wszystko. Sprawił, że bez słowa wyszedł z biura i czekał tutaj na nią. Nie wiedząc nawet po co. Nie był przecież Markiem. Był Marcinem. W jej życiu nie ma dla niego miejsca. W drzwiach ukazała się smukła sylwetka w beżowym płaszczu. Twarz kobiety przez kilka sekund przesłonił czarny parasol. Otworzyła go i uniosła nad głową, jednocześnie poprawiając zsuwającą się z ramienia torebkę. Ania zamarła, widząc wysiadającego z auta mężczyznę. Co on tu robi? Nie była przygotowana na to spotkanie. Krople deszczu spływały mu po twarzy, gdy przystanął na chodniku i patrzył na nią bez słowa. Z jego ciemnych oczu biła tęsknota. Pokręciła głową, odwróciła się i odeszła. Tak po prostu. Marek patrzył za oddalającą się pospiesznie kobietą, nie próbując iść za nią. Deszcz padał coraz mocniej, ale nie wsiadał do auta. Nadal stał na chodniku, mimo że Ania zniknęła już w tłumie ludzi i nie mógł dostrzec jej sylwetki ani wyłuskać z morza czarnych parasoli tego właściwego. Być może wcale go tam nie było.

Obraz za oknem rozpływał się w deszczu. Ania oparła rozpalone czoło o szybę i przymknęła oczy. Skronie pulsowały nieznośnym bólem. Wiedziała, że przenosząc się do Poznania, popełnia błąd, ale to zrobiła. Wskoczyła w ogień, który mógł ją pochłonąć. Podświadomie do tego dążyła. To było jedyne wyjaśnienie jej przyjazdu. Innego nie widziała. Miała nadzieję, że zdoła oswoić się z myślą o spotkaniu z Marcinem. Tak jakby było to możliwe. Dzisiaj omal nie zemdlała, gdy zobaczyła go czekającego na deszczu. I sposób, w jaki na nią patrzył… Co się z nim dzieje? Dlaczego dzisiaj na nią czekał? Dlaczego ją wtedy pocałował? Myśl o tamtym pocałunku powracała wielokrotnie. Była na niego wściekła, w jakiś niezrozumiały sposób odebrał jej wspomnienie o Marku i zastąpił własnym. Ta sama twarz, ten sam zapach, lecz inny mężczyzna. To o nim marzyła na jawie, pojawiał się także w jej snach. Początkowo myślała, że próbuje w ten sposób odzyskać Marka. Jej umysł zastąpił zmarłego mężczyznę jego żyjącym bratem, ale to nie było tak. To coś innego. Nowego. Wiedziała, że to ktoś inny. To znaczy jej umysł wiedział, serce jednak nie do końca pojmowało różnicę. Nie była pewna, czy to Marcin tak na nią działa, czy ona sama szuka na siłę wyjaśnień, nie wiedząc, co właściwie czuje i do kogo. Pociąg do Marcina świadczyłby wyłącznie o jej charakterze. Przeniesienie miłości, którą żywiła do zmarłego mężczyzny, na jego żyjącego sobowtóra w najlepszym przypadku stanowiłoby dowód zaburzeń emocjonalnych. Odwróciła się na pięcie i uciekła. Parsknęła krótkim, urywanym śmiechem, bardziej przypominającym szloch. Uciekła, ale przed kim i dokąd? Nie można uciec przed sobą. Jedli w milczeniu. Tak było między nimi od tego nieszczęsnego piwka z Bartkiem, kiedy nie wrócił na noc. Nie wrócił na noc, pomyślał z pogardą. Co za eufemizm! Zachował się jak ostatnia świnia. Najgorsze jednak, że jego poczucie winy wobec Doroty wydawało się niczym w porównaniu do wyrzutów sumienia, jakie poczuł, widząc Anię. Miał wrażenie, jakby to ją zdradził, a nie żonę. Jaką żonę? Z trudem powstrzymał wybuch histerycznego śmiechu. Siedząca naprzeciwko niego kobieta nigdy nie była jego żoną, choć cały świat, łącznie z nią samą, myślał inaczej. – Nie smakuje ci? Podniósł wzrok. Dorota przyglądała mu się wrogo. – Sałatka jest bardzo dobra – skłamał. Tak naprawdę nie czuł jej smaku, ale było mu obojętne, co je. – To dlaczego jej nie jesz? – zapytała uszczypliwie. – Nie chcę się kłócić – odpowiedział spokojnie. Postanowił, że tym razem nie da się sprowokować do kolejnej nieprzyjemnej wymiany zdań, która od kilku dni stała się ich sposobem komunikowania. Dorota nie przepuściła żadnej okazji, by go zaatakować. Lub sprowokować, pomyślał ponuro. – Ja też nie. – Włożyła do ust kawałek chleba i jadła powoli, nie spuszczając z niego oczu. Marek na powrót skupił się na jedzeniu, unikając starannie jej spojrzenia. Nie chciał, by Dorota odgadła jego myśli. Wciąż miał przed oczami postać drobnej brunetki.

EGZEMPLARZ PRASOWY

Styczeń 2008 r. Mój syn. Marek z trudnym do opisania uczuciem przyglądał się maleństwu ssącemu pierś matki. Malutka piąstka próbowała przytrzymać sutek, a drobne wargi obejmujące brodawkę zaciskały się rytmicznie. Odegnał od siebie niechciane myśli, które bezustannie go prześladowały. Stłumił dojmujące uczucie straty i wyrzuty sumienia, że to on tu jest i to widzi, a nie brat. Dławienie w krtani odebrało mu głos, w oczach pojawiły się niechciane łzy. Dorota wzięła go za rękę i uśmiechnęła się z miłością. Na tę chwilę czekali od lat. Ostatnie miesiące były trudne dla nich obojga, ale najważniejsze, że je przetrwali. Razem. Teraz może być już tylko lepiej. – Jest piękny – powiedziała. Skinął głową, nie mogąc wykrztusić słowa. To prawda. Łukaszek, bo tak postanowili dać na imię synkowi, był piękny. I co najważniejsze, zdrowy. Marek czuł, że niczym nie zasłużył sobie na to wszystko. Przytulił się do Doroty i szepnął: – Wybacz mi. – Nie mam czego. – Pogładziła go czule po policzku, czując pod palcami wilgoć. – Obiecuję… – Podniósł na nią wzrok. – Obiecuję, że będę dobrym mężem i ojcem. Nie zawiodę was. – Nigdy w to nie wątpiłam. – Głos drżał jej ze wzruszenia. – Jesteśmy rodziną. – Tak. – Nieśmiało dotknął puszku na głowie syna. – Jesteśmy rodziną.

EGZEMPLARZ PRASOWY

Październik 2012 r. Marek gniewnie zacisnął zęby. Ze złością patrzył na żonę, która najwyraźniej nie zamierzała odpuścić. – Terapia? – powtórzył, gdy udało mu się zapanować nad głosem. – Zwariowałaś?! – Chcę ratować nasze małżeństwo. Jeśli to wariactwo, to tak, jestem wariatką – oświadczyła z determinacją w głosie. – Nie ma mowy. Nie zgadzam się, żeby ktoś mieszał w naszym życiu. – Terapeuta nie miesza, tylko pomaga rozwiązywać problemy – pouczyła go. – My sami wystarczająco już namieszaliśmy. – Więc sami powinniśmy to rozwiązać. – Sami? – zapytała ironicznie. – Tak jak ostatnio? – To ty prowokujesz kłótnie – zarzucił jej. Dorota się zarumieniła. Trudno było odmówić mu racji, ale nie zamierzała się poddawać. – Sam mnie do tego doprowadzasz – zarzuciła mu. – Gdybyś zachowywał się normalnie, nie byłoby problemu. Ale ty albo wcale się do mnie nie odzywasz, a kiedy już coś powiesz, to… – To co? – warknął. – Właśnie to. – Patrzyła na niego wyzywająco. – Już nie pamiętam, kiedy po raz ostatni rozmawialiśmy normalnie. Kiedy spędzaliśmy razem czas. Musisz spojrzeć prawdzie w oczy. Oboje musimy to zrobić. – Mam dość tej rozmowy. – Marek nie chciał nic więcej słyszeć. – Muszę iść do pracy. – Oczywiście – zgodziła się. Nie kryła ironii, gdy mówiła dalej, mimo że mąż odwrócił się do niej plecami, zamierzając wyjść z domu. – Praca jest najważniejsza. Ważniejsza od rodziny. Marek nie zareagował. Otworzył drzwi i wyszedł. Dorota jednak nie zamierzała przestać. – Możesz uciekać, jednak i tak dokończymy tę rozmowę! Może tobie nie zależy na naszej rodzinie, ale mnie tak! – krzyknęła, nim zatrzasnęła za nim drzwi. Oparła czoło o gładkie drewno i rozpłakała się gwałtownie. Co się z nimi stało? Jakim cudem zaprzepaścili swoją miłość? Łkała kilka minut, nie mogąc opanować emocji. Jej serce wypełniał smutek, żal i gniew, połączony z uczuciem zawodu. A najsilniejszy był ból. Nie odebrała połączenia. Nie odrzuciła. Po prostu patrzyła na dzwoniący telefon, czekając, aż mężczyzna nagra się na pocztę głosową. O ile to zrobi. Jeśli tak, to ona wykasuje wiadomość bez odsłuchiwania. Nie chciała słyszeć, co Marcin miał do powiedzenia. Spotkanie z nim nie zwróci jej Marka, a tylko jeszcze bardziej skomplikuje sytuację. Zwłaszcza że ostatnio coraz częściej myślała o nim, o Marcinie, a nie o tamtym. Tylko czy naprawdę? Nie potrafiła się rozeznać we własnych uczuciach i pragnieniach. Telefon umilkł. W pełnej napięcia ciszy obawiała się, że zadzwoni ponownie, a jej zabraknie silnej

woli, by znów nie odebrać. Pod wpływem impulsu sięgnęła po aparat i nie zastanawiając się ani chwili, wybrała numer Michalaka. – Dzień dobry, Anna Wrzos z tej strony – przedstawiła się, usłyszawszy męski głos. – Pan Bartek Michalak? Gdy mężczyzna potwierdził, zapytała: – Czy pańska propozycja wciąż jest aktualna? Z przyjemnością zjem z panem kolację. Marek przeglądał dokumenty. Potarł czoło. W skroniach czuł ostry pulsujący ból. Sięgnął do szuflady i wyjął opakowanie środków uśmierzających. Tego dnia wziął już dwie tabletki, teraz wytrząsnął z buteleczki kolejne dwie i wrzucił do ust. Przełknął, popijając wodą. Miał nadzieję, że to pomoże. Musi z tym skończyć. Kolejny dzień, kolejny kac. Dużo za dużo alkoholu. Ale tak łatwiej zapomnieć. Nie potrafił zmierzyć się z prawdą. A prawda była taka, że jest tchórzem. Unikał żony. Unikał rodziców. Od kilku dni widywał synka tylko wtedy, gdy chłopiec już spał. Nie może tak żyć, musi podjąć decyzję, co dalej. Nie chciał terapii. Nie potrzebował jej. Pragnął innego życia, z inną kobietą. Tylko że na to też było już za późno. Ania spotykała się z Bartkiem. Przyjaciel zadzwonił do niego wczoraj, by mu o tym powiedzieć. Był szczęśliwy, taki szczęśliwy, że Marek miał ochotę go zabić. Uderzyć go i patrzeć, jak okrągłą twarz tamtego zalewa krew. Pójdą wieczorem do restauracji, zjedzą kolację, wypiją kawę. Będą żartować i śmiać się, będą szczęśliwi. Potem on odwiezie ją do domu. Ona zaprosi go na chwilę. Nie, nie, nie! Odwrócił się od biurka i popatrzył przez szklaną szybę. Zamknął oczy i jęknął cicho, pełen udręki, której sam był sprawcą. Pociągnęła usta błyszczykiem i krytycznym okiem przyjrzała się sobie w lustrze. Brązowa ołówkowa spódnica, beżowy sweter, włosy rozpuszczone. Wyglądała… ładnie. To musi wystarczyć, uznała. W końcu nie chodzi o randkę, prawda? To tylko wspólna kolacja, przekonywała się. Żałowała impulsu, który kazał jej zadzwonić do Bartka. To nie było uczciwe. Ale stało się. Z westchnieniem sięgnęła po torebkę. Jakoś przeżyje ten wieczór. Michalak przekona się, że kiepska z niej towarzyszka i na tym się zakończy. Nie będzie następnego zaproszenia, kolejnej randki-nie-randki. Ale może to jedno spotkanie wystarczy, by Marcin przestał do niej dzwonić. Zarzuciła płaszcz na ramiona i wyszła z mieszkania. Umówili się w restauracji. Anna nie chciała, by Michalak po nią przyjeżdżał. Zjedzą coś razem, a potem się pożegnają. Nie będzie żadnego odwożenia, odprowadzania pod drzwi, pocałunku na dobranoc. Po prostu zwyczajny, nudny wieczór, z tą tylko różnicą, że zje wreszcie coś, czego nie odgrzała w mikrofalówce. Dorota już spała, gdy Marek wślizgnął się do sypialni. Już dawno przestała na niego czekać. Ze smutkiem obserwował śpiącą kobietę. Jasne włosy rozsypały się na poduszce, wyglądała spokojnie i łagodnie. Gniewna zmarszczka nie szpeciła jej czoła. Dlaczego nie potrafił jej kochać? Zasługiwała na miłość, na rodzinę, którą mieli stworzyć z Marcinem. A on, Marek, nie zasługiwał na tę szansę. Ale dostał to wszystko, ukradł bratu jego życie, a teraz je zmarnował. To się musi skończyć. Każde z nich zasługuje na szansę. Miał nadzieję, że ona zrozumie jego decyzję. Kiedyś. – Róże? Gdy weszła do gabinetu, stały na biurku w wazonie. Na twarzy Ani pojawił się uśmiech. Od dawna nie czuła się taka lekka i radosna. Sięgnęła po bilecik.

„Dziękuję za wczorajszy wieczór. Oby nie ostatni. Spotkajmy się ponownie dziś wieczorem. Bartek”. – Chętnie – powiedziała do pustego pokoju. Wczorajszy wieczór był zupełnie inny, niż oczekiwała. Jej towarzysz okazał się zabawny i uroczy. Dawno nie czuła się tak swobodnie. Sięgnęła po telefon. – Chętnie – powtórzyła, gdy odebrał. – Mam rozumieć, że zgadzasz się na wszystko, o czym właśnie pomyślałem? – zażartował. Rozsiadł się wygodniej w fotelu i machnął ręką na sekretarkę, która zajrzała do gabinetu. Praca mogła zaczekać. – Nie wiem, o czym pomyślałeś, i nie jestem pewna, czy chcę wiedzieć – odparła ze śmiechem Anna. – Zgadzam się na spotkanie. No chyba że te kwiaty nie są od ciebie. – A z iloma Bartkami się spotykasz? – Och, sama nie wiem. Musiałabym sprawdzić w terminarzu. I rysopis. Przy bileciku nie było nazwiska, więc wiesz… Muszę was wszystkich jakoś rozróżniać… – No cóż… – zawahał się. – Co do rysopisu, to nie chciałbym cię zniechęcać, ale zdaje się, że ten Bartek od kwiatów to siwowłosy staruszek, za to pełen wigoru, błyskotliwy, szarmancki, prawdziwy dżentelmen, przy którym nic ci nie grozi. – Zaraz, zaraz, niech sobie przypomnę… Ach, już wiem! To ten starszy pan z naroślą na nosie? – Dokładnie ten. Ale pamiętaj, że uroda to nie wszystko. – I z garbem na plecach? – Musisz przyznać, że to odpowiednie miejsce. Trudno mieć garb z przodu… – Z bielmem na oku? – Za to drugim okiem doskonale widzi piękne kobiety – zapewnił. Ania roześmiała się głośno. – Wprawdzie lekko utyka – kontynuował – ale nigdy nie twierdził, że jest mężczyzną doskonałym. Na drobne wady mogłabyś przymknąć oko? – zapytał, siląc się na powagę. – Niech pomyślę. Kulawy, garbaty, stary, z brodawką na nosie… Sama nie wiem… – Zęby ma w doskonałym stanie. Jeszcze na gwarancji od protetyka. To co? – Hm, myślę, że dam mu szansę. Ma świetny gust, jeśli chodzi o kwiaty. – I o kobiety. – Skoro tak twierdzisz… – Twierdzę. To co? Widzimy się o osiemnastej? – Powiem to samo, co kilka minut temu. Chętnie. Odkładając słuchawkę, wciąż się uśmiechała. Po raz pierwszy od dawna ogarnęła ją radość. Poprawiła zsuwający się z ramienia pasek torebki i wzdychając z wysiłku, wyjęła z bagażnika samochodu ciężką torbę z zakupami. Zatrzasnęła zamek i ruszyła powoli w kierunku klatki schodowej. Miała szczęście, że mogła zaparkować naprzeciwko wejścia, nie musiała dźwigać torby przez cały parking. Wcisnęła kolejne cyfry na domofonie i uniosła rękę, by pociągnąć do siebie drzwi, gdy ubiegła ją męska dłoń, śniada, z długimi wąskimi palcami i obrączką na palcu. Odwróciła się przestraszona. Stał za nią Marcin. Nie słyszała jego kroków. – Co tu robisz? – zapytała ze wzburzeniem. – Przepraszam, nie chciałem cię wystraszyć. – Wpatrywał się w nią z tęsknotą w oczach. – Nie odbierasz telefonów. – Nie ma takiej potrzeby – ucięła. – Tęskniłem za tobą – powiedział bez zastanowienia. – Oszalałeś… – Nie była pewna, czy to stwierdzenie, czy pytanie. – Oszalałeś – powtórzyła bardziej stanowczym tonem. – Jak możesz za mną tęsknić? Nie znasz mnie. Nic o mnie nie wiesz. Jestem dla

ciebie nikim. – Przestań. – W jego głosie brzmiał ból. Twarz wykrzywiła mu się w dziwnym grymasie, którego Anna nie potrafiła zidentyfikować. – Nigdy tak nie mów. Jesteś… jesteś… – urwał, nie wiedząc, co właściwie jej powiedzieć. – Musiałem cię zobaczyć – zakończył. – Przestań, Marcin. – Westchnęła, przymykając oczy. Nie mogła znieść jego płonącego wzroku. – Po co właściwie przyszedłeś? – Wejdziemy? – Nie. Nie zaproszę cię do domu. Nie ufam ci. – Nie ufasz mi czy sobie? – zripostował. – A jakie to ma znaczenie? Jestem zmęczona tym wszystkim. Nie chcę, żebyś tu przychodził. Nie chcę, żebyś do mnie dzwonił. Nie chcę się z tobą widywać. To dla mnie nie tylko bolesne, ale i… – Potrząsnęła głową, jakby chcąc w ten sposób zaprzeczyć swoim uczuciom. – To jakiś obłęd. Oboje o tym wiemy. – Co jest obłędem? To, że… – urwał. Że wciąż cię kocham, chciał powiedzieć. Ale to były słowa Marka, a nie Marcina. Co mógłby jej powiedzieć Marcin? Nie powiedział więc nic, patrzył tylko na nią z rozpaczą. – Idź już – powiedziała stanowczo. On naprawdę nic nie rozumiał. – Idź i nie wracaj więcej. Nie chcę cię widzieć. – Weszła do korytarza i zamknęła za sobą drzwi. Ruszyła po schodach, nie oglądając się za siebie. Usłyszała odgłos uderzenia dłoni w szklaną szybę. Z ulgą schroniła się w mieszkaniu. Jak lunatyczka weszła do kuchni i położyła torbę na blacie. Co on tu właściwie robił? – zastanawiała się. Czego od niej chciał? To, co czuła, było jakimś urojeniem, halucynacją, tęsknotą za utraconą miłością, która nie wróci. Ale co sprowadziło pod jej drzwi Marcina? Nie mogła tego pojąć. Marek skończył rozpakowywać ostatnią torbę. Mieszkanie, które wynajął, nie było duże. Pokój dzienny z aneksem kuchennym, mała sypialnia, łazienka z toaletą. Umeblowanie raczej praktyczne niż eleganckie, ale na jego potrzeby nowe lokum wydawało się idealne. Usiadł przy stole i zaczął sporządzać listę niezbędnych rzeczy, które musiał kupić. Z domu nie zabrał niczego poza ubraniami i osobistymi drobiazgami. Żadnych talerzy, sztućców, pościeli. Nie zabrał nic. Stłumił w sobie wyrzuty sumienia, ale cały czas widział przed sobą surową, ściągniętą bólem twarz Doroty i jej pełne łez oczy. Nie rozumiała jego decyzji, a on nie mógł jej niczego wytłumaczyć, nie mógł powiedzieć prawdy. Rodzice w końcu zaakceptują ich rozstanie. To było jedyne wyjście. Nie wolno mu przestać być Marcinem. Tej prawdy jego rodzina nie zaakceptuje. Ale rozstawszy się z Dorotą, będzie miał szansę na nowe życie. Z Anną. Jeśli ona go zechce. Jeśli zechce Marcina. Bo musi ją przekonać, by zapomniała o Marku i pokochała jego, jako Marcina. I dała im obojgu szansę na miłość. Dlaczego? – To było jedyne pytanie, które zadała mu Dorota, gdy jej wyjaśniał, dlaczego musi odejść. Dlaczego tak będzie dla niej lepiej? Dla nich obojga. Tłumaczył, że ich drogi już dawno się rozeszły. Że nie widzi szansy na wspólne życie. Ona zawsze będzie dla niego kimś wyjątkowym, matką jego syna, ale nie żoną. Przecież już od dawna nie są ze sobą szczęśliwi, a w ten sposób oboje będą mieli szansę na szczęście. Czas pokaże, że to słuszna decyzja. Tak jest uczciwie, bez kłamstw, udawania i ranienia się wzajemnie. Małżeństwo tylko dla dobra dziecka nie ma sensu. On nie przestanie być ojcem Łukaszka. Kocha synka. – Tak będzie lepiej – zakończył, unikając jej zranionego spojrzenia. – Uwierz mi. Tylko cię krzywdzę… – Nie pytam, dlaczego odchodzisz. Już mi to wyjaśniłeś. Pytam, dlaczego przestałeś mnie kochać? –

Dorota nie kryła łez spływających po twarzy. Otarła je rękawem koszuli. – Dlaczego przestałeś mnie kochać? – łkała głośno. – Przepraszam – wykrztusił z siebie z trudem. – Nie chcę twoich przeprosin! – wrzasnęła. – Chcę ciebie! – Nie – odparł ze spuszczoną głową. – Nie mnie. Przez zamknięte drzwi słyszał jej płacz. Potem zadzwonił do rodziców i powiedział, co zrobił. Nie rozumieli. Zarzucili go pytaniami. – Nie teraz – uciął stanowczo. – Za kilka dni o tym porozmawiamy. Teraz pomóżcie Dorocie. Ona was potrzebuje. – Synku, zastanów się, co robisz – prosiła matka, ale rozłączył się i wrzucił telefon do kieszeni. Bartek nie odbierał komórki. Marek z niecierpliwością sięgnął po słuchawkę telefonu stacjonarnego. Wybrał numer wewnętrzny i czekał na zgłoszenie się sekretarki Michalaka. – Brzozowski – rzucił krótko, usłyszawszy kobiecy głos. – Czy dyrektor już przyszedł? Nie? Jak tylko się zjawi, proszę powiedzieć, że natychmiast chcę go widzieć u siebie. Natychmiast – powtórzył ostrym, nieprzyjemnym tonem, po czym z trzaskiem odłożył słuchawkę. – Niech to diabli! – burknął ze złością. Dochodziła dziewiąta, Bartek od ósmej powinien być w firmie. Wiedział, że tamten umówił się wczoraj z Anią. Do głowy przychodziło mu tylko jedno wyjaśnienie jego nieobecności. Pewnie zaspali. Albo nadal są w łóżku. Pukanie do drzwi wyrwało go z ponurych rozmyślań. W uchylonych drzwiach ukazała się twarz jego zastępcy. – Cześć. Chciałeś mnie widzieć? – Nie czekając na zaproszenie, Bartek wszedł do środka i usiadł w fotelu naprzeciw Brzozowskiego. – Coś się stało? – zapytał z niepokojem, widząc zimne spojrzenie i zaciśnięte szczęki szefa. – Spóźniłeś się – rzucił sucho Marek, nie mogąc ścierpieć zadowolenia na jego twarzy. – Małe zamieszanie z samochodem. Nie mogłem wyjechać z parkingu. Jakiś kretyn zastawił wyjazd – wyjaśnił kolega. – Coś się stało? – Ze zmarszczonymi brwiami czekał na odpowiedź. – Nie – odparł po dłuższej chwili Brzozowski. – Chciałem porozmawiać z tobą prywatnie. To poufna rozmowa… – Słuchaj, stary… Jeśli chodzi o ten nasz wypad i… twoją nieobecność w domu… – Michalak odwrócił wzrok. Nie zapytał wówczas o nic. Ale nie był głupcem, domyślał się, co wtedy się wydarzyło. – Nie zamierzam mówić o niczym Dorocie. Bo nie ma o czym. Nic nie wiem i nic nie widziałem… – To nieistotne – odparł krótko przyjaciel. – Ok, w takim razie… – Ania to moja bratowa – oświadczył. Michalak nie zareagował. Patrzył tylko na niego zaskoczony. – Mój brat zginął w wypadku, zanim zdążyli się pobrać, ale uważam ją za swoją rodzinę i nie podoba mi się, że się spotykacie. – Nie zamierzam jej skrzywdzić – zapewnił go Bartek. – To wspaniała kobieta… – Ale nie dla ciebie – warknął Marek. – Myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi… – Nie krył zaskoczenia tonem i słowami siedzącego za biurkiem mężczyzny. – To nie ma nic do rzeczy. – Wręcz przeciwnie…

– Mogę cię lubić – tamten nie pozwolił dokończyć mu myśli – ale nie… – Ale mnie nie szanujesz – przerwał mu Bartek, nie kryjąc rozdrażnienia sytuacją. – I pewnie to też nie ma nic do rzeczy! – Próbuję ci tylko powiedzieć, że... – To nie twoja sprawa! – odparł rozgniewany Michalak. Jego pucołowate policzki zapłonęły czerwienią. – Ania jest wolna i ja też. To nasza decyzja, czy będziemy się spotykać, czy nie. Chociaż to nie twoja sprawa, powiem ci, że na razie łączą nas stosunki koleżeńskie. Mam nadzieję, że z czasem będzie coś więcej. Ale to jej decyzja, nie twoja. Nie wtrącaj się! – Zdenerwowany Bartek wstał i skierował się do wyjścia. – Jeszcze nie skończyłem! – Jego szef z wściekłością poderwał się zza biurka. – Ale ja tak. Michalak trzasnął drzwiami. Nie zamierzał przedłużać tej rozmowy. Nie rozumiał jej celu. Marcin nie wspominał wcześniej ani słowem o bliskich relacjach z Anną. Bez względu na to, czy była jego bratową, czy też miała nią zostać w przeszłości, nie miał prawa rozmawiać z nim w ten sposób. Za kogo on się uważa? – zżymał się w duchu. Za kogo on mnie uważa? – zastanawiał się, wchodząc do swojego gabinetu. Sięgnął po telefon i zaczął wybierać numer Ani. Na szczęście zdążył ochłonąć, nim się z nią połączył. Co miał jej powiedzieć? Naskarżyć na Marcina? Nie, to nie jest rozmowa na telefon. Pogada z nią o tym, jak się zobaczą. Oczywiście kiedy sytuacja będzie temu sprzyjała. Z doświadczenia wiedział, że pytania o przeszłość mogą wiele zmienić. Na gorsze.

EGZEMPLARZ PRASOWY

Listopad 2012 r. Cmentarz mienił się kolorami i rozbrzmiewał gwarem. Pierwszy listopada ściągnął tu całe rodziny. Na grobach leżały wieńce, różnobarwne kwiaty, płonęły znicze i świece. Deszcz padał niemiłosiernie. Niektórzy umykali do samochodów, inni stali uparcie, chowając się pod parasolami. Przy grobie Marka stali jego rodzice i brat. Anna cofnęła się za tuję rosnącą w alejce nieopodal i czekała. Zauważyła, że Marcin ponuro patrzył przed siebie. Dorota z Łukaszkiem na pewno została w domu, pomyślała. Czekała, aż tamci odejdą. Woda spływała po parasolu, wlewała się do butów. Ania skuliła ramiona, usiłując chronić się przed zimnem. Czekała, aż miejsce przy grobie Marka opustoszeje. Kilkanaście minut później msza na cmentarzu się skończyła i ludzie zaczęli się rozchodzić. Przemykali alejkami, uciekając przed deszczem i chłodem, spiesząc do ciepłych domów. Pewna, że teraz już nikt z Brzozowskich jej nie zobaczy, weszła w alejkę prowadzącą do jego grobu. Ściskała w rękach kwiaty, które kupiła dla Marka. Na marmurowej płycie stały znicze i donice z chryzantemami. Pochyliła się, by położyć pośród nich swój bukiet, gdy usłyszała za plecami kobiecy głos: – Witaj, dziecko. Dlaczego do nas nie podeszłaś? Drgnęła i odwróciła się wystraszona. Magda Brzozowska patrzyła na nią życzliwie. – Nie chciałam państwu przeszkadzać – odpowiedziała, siląc się na uśmiech. – Co za pomysł – obruszyła się starsza kobieta. – Chodź z nami. Zjesz ciepły obiad – zaproponowała. Anna wyglądała na zmarzniętą. Mokre ciemne włosy lepiły się jej do twarzy. – Dziękuję za zaproszenie, ale niestety nie mogę. Jestem umówiona – odparła. – Przyszłam tylko na chwilę… – Rozumiem… – Chciałam go pożegnać – szepnęła, walcząc ze łzami. – Już czas. Matka Marka ze zrozumieniem pokiwała głową, patrząc ze współczuciem na Annę. – Tak, już czas – potwierdziła. – To spotkanie… Mężczyzna? – Tak. – Ania otarła spływającą po policzku łzę. – Mam nadzieję, że jest ciebie wart – powiedziała Magda, uśmiechając się do niej ciepło. Gdyby los był dla nich wszystkich łaskawszy, ta młoda kobieta byłaby jej synową. Jej rodziną… – To tylko… kolega – odrzekła w końcu Anna, nie wiedząc, jak właściwie określić jej znajomość z Bartkiem. Był naprawdę sympatyczny i dobrze się czuła w jego towarzystwie, zwłaszcza że zachowywał się tak, jakby nie oczekiwał od niej niczego poza przyjaźnią. Tak jakby czuł, że ona potrzebuje czasu, by zakończyć pewne sprawy. Tylko czasami… Czasami przyłapywała go, jak spoglądał na nią inaczej niż zwykle. W jego oczach widziała wówczas cień smutku, który znikał, gdy tylko Bartek zauważył, że ona na niego patrzy. – Kolega – powtórzyła za nią matka Marka. – No cóż, zawsze to jakiś początek…

– Tak… – Spojrzała na nią przepraszająco. – Czy mogłabym… zostać sama? – Tak, oczywiście… – Nie odeszła jednak, tylko przyglądała się w zamyśleniu zakłopotanej dziewczynie. – Marcin odszedł od Doroty – poinformowała ją nagle. – Co zrobił? – zapytała zduszonym głosem Ania, nie wierząc w to, co słyszy. – Rozstali się. – Ale… Ale dlaczego? Magda poprawiła zsuwającą się z ramienia torebkę, po czym odparła lekko: – No cóż, w życiu tak bywa… – Tonowi przeczyło jednak spojrzenie, jakie jej rzuciła – badawcze, przeszywające. – Przykro mi – bąknęła Ania, odwracając wzrok. – Tak, no cóż… Pójdę już… Do widzenia. – Do widzenia – odparła machinalnie. Odprowadziła wzrokiem Magdę, oddalającą się żwirowaną alejką. Przygryzła wargę. A więc oni się rozstali. To by wyjaśniało, dlaczego Dorota nie przyszła na cmentarz. Ale dlaczego? Dlaczego podjęli taką decyzję? – kołatało jej w głowie. I dlaczego ta kobieta zachowywała się tak, jakby ona, Ania, miała z tym coś wspólnego? Stała nad grobem Marka, próbując to wszystko zrozumieć. Dość, to nie miejsce ani czas na takie rozważania, powiedziała sobie w końcu. Nabrała głęboko powietrza w ściśnięte płuca, czując, że brakuje jej tchu i dusi się mimo wietrznej pogody. Deszcz padał nieprzerwanie. Ania postawiła swoje lampki wśród innych i ze złożonymi dłońmi patrzyła na wyryte w kamieniu litery. Nie modliła się od tak dawna, że już nie pamiętała, jak to się robi. Zamiast tego przyklękła i oparła rękę na zimnej płycie, pogładziła ją koniuszkami palców. Potem wstała i odeszła, nie oglądając się za siebie. Bartek z zakłopotaniem przyglądał się Annie. Machinalnie mieszała herbatę. Nieobecny wyraz twarzy świadczył o tym, że myślami była gdzieś daleko stąd. Na pewno nie z nim i nie w tej kawiarni. Nie pierwszy raz wydawała się nieobecna duchem, gdy się spotykali. Od kilku dni najwyraźniej coś ją dręczyło. – Wszystko w porządku? – zdecydował się w końcu przerwać milczenie. – Słucham? – Nie słyszała pytania. Z zamyślenia wyrwał ją głos mężczyzny. Bartek przyglądał się jej teraz wyraźnie przygnębiony. – Mam wrażenie, że wolałabyś być wszędzie, byle nie tutaj – powiedział. Nie ze mną, dodał w myślach. – To nie tak. – Poczuła, jak jej policzki zalewa zdradziecki rumieniec. – Po prostu… Ostatnio… Ja… – jąkała się. – Mam dużo pracy – skłamała, odwracając głowę. – Aniu – Bartek pochylił się i położył rękę na drobnej dłoni spoczywającej na stole – po prostu mi powiedz. – Co mam ci powiedzieć? – zdziwiła się. – Cokolwiek. O tym, co cię gnębi. Praca, dom, cokolwiek to jest, po prostu mi powiedz. Jeśli to moja wina, to też to powiedz. – Bartek… to trudne… Miała wobec niego wyrzuty sumienia. Był miłym, sympatycznym facetem, nie przeszkadzała jej jego lekka nadwaga ani zakola, sygnalizujące początki łysiny. Starszy o dziesięć lat mężczyzna był świetnym kolegą, doskonale się czuła w jego towarzystwie, rzecz w tym, że on niewątpliwie oczekiwał czegoś więcej, a ona w tej chwili, a może nigdy, nie zdoła mu tego dać. – Przepraszam – powiedziała w końcu, patrząc na niego ze smutkiem. – Nie przepraszaj. No chyba że naprawdę masz za co – spróbował zażartować.

Westchnęła tylko i wysunęła dłoń z jego ręki. Bartek starał się nie okazać, że jej gest sprawił mu przykrość. Skupiła się na filiżance z herbatą, nie odpowiadając na jego żart. Michalak pierwszy przerwał milczenie. – Rozmawiałem z Marcinem… – zaczął z wahaniem. – Tak? – Ania starała się nie okazać zaciekawienia. Od rozmowy z Magdą przed kilkoma dniami jej myśli zajmowało rozstanie tamtych dwojga. Pojawiły się niezrozumiałe pragnienia, które uparcie odsuwała od siebie. – Tak. On… Nie wiem, jak to powiedzieć… – Już wiem. Jego matka mi mówiła. – Postanowiła ułatwić mu przekazanie tej wiadomości. – Jego matka? – Michalak zmarszczył brwi zaskoczony. – Ona też jest przeciwna? – To chyba oczywiste! – zawołała zdumiona Anna. – Nie wiedziałem, że ma coś przeciwko mnie… – wymamrotał zażenowany, czując rozżalenie. Przyjaźnił się z Marcinem od tylu lat, wcześniej pracował u jego ojca i znał doskonale Brzozowskich. Nie rozumiał, dlaczego tak niesprawiedliwie go oceniają. Nie zasłużył sobie na to. – Przeciwko tobie? – zdziwiła się Ania. Poprawiła wymykające się spod spinki włosy i zapytała: – A co ty masz z tym wspólnego? Bartek, nie rozumiejąc, pokręcił głową: – Czy my mówimy o tym samym? – Marcin rozstał się z żoną. O tym rozmawiamy, prawda? – Z napięciem czekała na odpowiedź. – Nie – odparł po dłuższej chwili, zaskoczony tą nieoczekiwaną wiadomością. – Nie o tym rozmawiamy. To Marcin rozstał się z żoną?! – Nie wiedziałeś? – Teraz ona nie kryła zdumienia. – To o co ci chodziło? Na jej twarzy pojawił się cień niepokoju. Co Marcin mu powiedział?, zastanawiała się gorączkowo. Może wspomniał o ich pocałunku? Wprawdzie nie spotykała się wtedy z Bartkiem, ale mimo to czuła się tak, jakby go oszukiwała, dając mu nadzieję, a jednocześnie myśląc o innym mężczyźnie. – Marcin mówił, że… – Zawiesił na chwilę głos, po czym już śmielej dokończył: – że prawie zostałaś jego bratową. Miała niejasne wrażenie, że Bartek nie to chciał powiedzieć. Dlatego też przez moment przyglądała mu się uważnie, jakby chcąc odgadnąć jego prawdziwe intencje. – To było dawno temu – stwierdziła po chwili. Jej wymijająca odpowiedź nie zadowoliła go. Nie rozumiał, dlaczego to ukrywała, i powiedział to głośno. – A co tu jest do rozumienia? Marek… Marek nie żyje. To wszystko – odparła, za wszelką cenę starając się zapanować nad głosem. – Nie rozumiem, po co robić z tego taką tajemnicę – wyjaśnił, nie kryjąc irytacji. – Marcin nie wspomniał o tym ani słowem, gdy zaczęliśmy współpracę z twoim bankiem. Ty też… Milczałaś jak zaklęta, choć widujemy się regularnie… – A co to ma do rzeczy? – przerwała mu. – Marek to moja przeszłość. Ty też masz swoją, ja o nią nie pytam. – Możesz pytać o wszystko. Nie mam nic do ukrycia. – Nie zamierzam – oświadczyła chłodno. – Za mało się znamy, by wyciągać na światło dzienne nasze dawne sprawy i rozkładać je na czynniki pierwsze. Zwłaszcza te, które są bolesne. – Nie zamierzałem cię urazić – powiedział już spokojniej Bartek. Zdawał sobie sprawę, że jego poprzednia uwaga zabrzmiała jak wyrzut, do którego nie miał prawa. – Chodzi mi tylko o to, że… – Daj spokój – westchnęła. – To dla mnie trudny temat. Kochałam Marka. Zginął w wypadku właściwie

w ten sam weekend, kiedy przywiózł mnie tu, żebym poznała jego rodzinę. Od tej pory minęło pięć lat. Wpadłam na Marcina przypadkiem, nie miałam pojęcia, kiedy tu przyjeżdżałam na zastępstwo, że to o jego firmę chodzi. Po prostu los nas zetknął. I nie rozumiem, skąd te pytania… – Marcin uważa cię za członka rodziny – poinformował ją. – Czyżby? – Ania się skrzywiła. – Nie jesteśmy rodziną. Nie wiem, dlaczego tak ci powiedział. – Powiedział znacznie więcej. – Michalak zdecydował się wyjawić prawdę. Ania pobladła gwałtownie, jej ręka drżała, gdy sięgała po filiżankę, by ukryć zmieszanie. – Powiedział… właściwie kazał mi trzymać się od ciebie z daleka. – Co takiego?! – zawołała zaskoczona. – Ale… dlaczego? – Ściszyła głos, widząc, że kilka osób siedzących przy stolikach dookoła odwraca się w ich kierunku. – Miałem nadzieję, że ty mi to powiesz. – Nie wiem, dlaczego to zrobił – odpowiedziała, odwracając wzrok. Mogła się tylko domyślać, ale to nie mogła być prawda. Jedyne wyjaśnienie, jakie przyszło jej do głowy, to takie, że Marcin jest zazdrosny, ale… To absurdalne. Nie może być. Przecież to, co się dzieje między nimi, nie mogło się wydarzyć. To niemożliwe. A jednak… miała nadzieję, choć sama właściwie nie wiedziała na co. Ale nadzieja jej nie opuszczała, była jak promyk słońca w pochmurny dzień zwiastujący poprawę pogody, gdy wokół kłębią się burzowe chmury, a człowiek pogrąża się w ciemności. Zamknęła oczy, starając się zapanować nad oddechem. Czuła, że się dusi, brakowało jej powietrza. – Prze… przepraszam – wyjąkała, zrywając się z krzesła. – Muszę już iść. Ja… nie najlepiej się czuję. – Zaczekaj, odprowadzę cię – poprosił. – Nie, chcę zostać sama. Muszę… muszę pomyśleć. Nie zatrzymywał jej, gdy chwyciła kurtkę i wybiegła z kawiarni. Usiadł na powrót i ponuro wbił wzrok w blat stolika. Zacisnął gniewnie szczęki, czując, że coś ważnego wymyka mu się z rąk, a on nie może na to nic poradzić. Zimna, nieprzystępna urzędniczka, która kilka miesięcy temu wmaszerowała do MB Projekt, zniknęła. To był tylko uniform i maska, którą zakładała, idąc do pracy. Ale ta ciepła, wrażliwa, delikatna kobieta teraz go okłamała. Głos dziecka wyrwał ją ze snu. Zaspana, z opuchniętymi od płaczu powiekami, zerwała się z łóżka. Boso, w t-shircie sięgającym połowy uda, pobiegła do pokoju Łukaszka. Chłopiec siedział na łóżku i szlochał żałośnie. Zapaliła lampkę nocną i usiadła obok synka. Przytuliła go mocno. – Ćśśśś, już dobrze – szeptała, kołysząc go delikatnie. – To tylko zły sen. Mama jest przy tobie – pocieszała go. Zaczęła nucić kołysankę, którą usypiała go, gdy był malutki. Stopniowo Łukasz się uspokajał. Gdy zaczął ciążyć jej w ramionach, położyła go z powrotem. – Mamusiu, możesz tu spać? – zapytał, patrząc na nią błagalnie. – Dobrze – odrzekła z westchnieniem. – Posuń się. – Położyła się na kołdrze, którą otuliła chłopca. Oparła się na łokciu i pogłaskała ciemne włosy synka. – Śpij już. – Opowiesz mi bajkę? – Nie dziś, jest bardzo późno. Opowiem ci jutro. A teraz ci zaśpiewam, dobrze? – Sięgnęła ręką po sznurek wyłączający lampkę. W tym samym momencie synek spojrzał na nią ciemnymi oczami, takimi samymi jak oczy jego ojca, i zapytał: – Mamusiu, a kiedy tata wróci do domu? – Niedługo – skłamała Dorota. – Ale teraz już śpij.

Leżała potem długo, patrząc szeroko otwartymi oczami w ciemność za oknem, i zastanawiała się, co się stało z jej życiem. I jak ma teraz powiedzieć Łukaszkowi, że jego ojciec nie wróci do domu. Marek zostawił samochód na podjeździe i wbiegł po schodach. Sięgnął ręką do klamki i zawahał się. To już nie jest jego dom, teraz należał do Doroty. W dniu, kiedy się wyprowadził, stracił prawo, by tak po prostu tutaj wchodzić. Nacisnął dzwonek i czekał cierpliwie. W drzwiach stanęła Dorota. Była blada, nieuczesana. Jego widok ją zaskoczył. – Cześć. Mogę wejść? – zapytał. Odsunęła się bez słowa, robiąc mu przejście. – Gdzie Łukaszek? – Spojrzał na szczyt schodów, jakby spodziewał się ujrzeć tam synka. – U rodziców. Pomyślałam, że kilka dni z dziadkami dobrze mu zrobi – powiedziała, krzyżując ręce na piersiach. – Czego chcesz? – zapytała wrogo. – Chciałem zabrać kilka rzeczy i zobaczyć się z synem. – No cóż, zważywszy na to, że już tu nie mieszkasz – wycedziła – proszę, żebyś przedtem dzwonił. Nie możesz sobie tu wpadać, ot tak, kiedy masz na to ochotę. – Zamierzasz mi utrudniać kontakty z dzieckiem? – Rozzłościł się. – Nie przyszło mi to do głowy, ale Łukasz potrzebuje stabilizacji. Nie możesz przychodzić bez uprzedzenia. Musimy uzgodnić jakieś terminy, które będą nam obojgu odpowiadały. Skinął głową, wstydząc się swojej złości. – Przepraszam – mruknął – nie chciałem być napastliwy. – Twoje rzeczy są tam, gdzie je zostawiłeś. Niczego nie ruszałam. Ale skoro już tu jesteś, zabierz wszystko. Nie chcę, żeby cokolwiek w tym domu przypominało mi o tobie – rzuciła. – Jak sobie życzysz. Nie zamierzał wdawać się w sprzeczkę. Doskonale rozumiał rozżalenie Doroty. Sam był winien temu, co się stało. Ale miał dość cudzego życia. Pragnął odzyskać własne. Stopniowo, krok po kroku, wszystkie elementy trafią na swoje miejsce. Oprócz jednego. To, kim jest naprawdę, musi pozostać tajemnicą. – W garażu znajdziesz jakieś pudła – poinformowała go jeszcze Dorota, zanim wycofała się do kuchni. Marek bez słowa poszedł do garażu. Wyciągnął kilka kartonów z Ikei i zabrał się do składania. Kolejne godziny spędził, przeglądając swoje rzeczy, dokumenty i zdjęcia. Starannie segregował to, co zamierzał zabrać, a co nadawało się do wyrzucenia lub po prostu go nie interesowało. Kilka pełnych kartonów zaniósł do samochodu, resztę pozostawił w garażu, prosząc Dorotę o możliwość odebrania ich za jakiś czas. W odpowiedzi wzruszyła ramionami. Marek przyglądał się jej przez chwilę, gdy stała odwrócona do niego plecami. – Wiem, że to niewiele znaczy, ale naprawdę mi przykro. Ponownie wzruszyła ramionami. Takie przeprosiny nie zmieniały sytuacji ani tego, co czuła. Żadne jego słowa nie mogły złagodzić bólu ani żalu. – Obiecuję, że tobie i Łukaszowi niczego nie zabraknie – zapewnił ją żarliwie. – Przestań już – prychnęła. Odwróciła się w końcu i spojrzała na niego z gniewem. – Jeśli masz wyrzuty sumienia, to idź do kościoła i daj na tacę. Ja mam to gdzieś. Nie załatwisz sprawy, ofiarowując mi pieniądze na dziecko. To twój wszawy obowiązek. Chcesz rozwodu, to go dostaniesz. Nie obchodzi mnie, co zrobisz ze swoim życiem. Jedyne, co mnie interesuje, to żeby Łukasz nadal miał ojca. A teraz wynoś się stąd! – Nie chciałem cię zdenerwować… – I jeszcze jedno – podeszła do niego i zdecydowanym ruchem wyciągnęła rękę. – Oddaj klucze. Sięgnął do kieszeni i w milczeniu wyjął klucze od drzwi wejściowych i garażu. Położył je na dłoni

żony. Przez chwilę patrzył na płonące gniewem oczy i zaciśnięte usta Doroty, po czym bez słowa wyszedł z domu. Miała prawo być na niego wściekła, a jemu nie wolno mieć do niej żadnych pretensji. To tylko i wyłącznie moja wina, powtarzał sobie, wsiadając do samochodu. Ale jej żądanie go zabolało. Było w tym coś ostatecznego. Zrobiła to. Zgodziła się na spotkanie z Marcinem. Długo się wahała, jednak nie mogła wyrzucić go z myśli. Musiała z nim porozmawiać. Obiecał, że wpadnie do niej po pracy. Jej sekretarka wyszła godzinę wcześniej, w budynku zostało tylko dwóch kasjerów pracujących do osiemnastej i ochrona. Delikatne pukanie wyrwało ją z gorączkowych spekulacji. Drzwi uchyliły się, Brzozowski wszedł, nie czekając na zaproszenie. Ciemne oczy spoczęły na jej pobladłej twarzy. – Cześć – powiedział cicho. – Cześć. – Anna z trudem wydobyła z siebie głos. Przez dłuższą chwilę przyglądali się sobie w milczeniu. – Okropnie wyglądasz – odezwała się pierwsza. Marek przeciągnął ręką po nieogolonym podbródku i wygładził rozczochrane włosy, które prosiły się o fryzjera. Skrzywił się lekko; no cóż, ostatnie dni wycisnęły piętno na jego twarzy. – Usiądź, proszę. – Wskazała mu miejsce na jednym z foteli stojących pod ścianą. Wstała zza biurka i podeszła do niewielkiej komódki, gdzie stały szklanki i butelki z wodą, soki i dzbanek z kawą. Za wszelką cenę próbowała opanować emocje, które ogarniały ją w obecności Marcina. Jej serce biło jak szalone, nie mogła złapać tchu. – Napijesz się czegoś? – zaproponowała, zmuszając się, by na niego spojrzeć. – Nie, dziękuję. – Pokręcił przecząco głową, patrząc tęsknie na Anię. Serce wyrywało mu się do niej, ale musiał opanować emocje i poczekać cierpliwie na to, co się wydarzy. Ania do niego zadzwoniła. Miał nadzieję, że ta rozmowa okaże się przełomem. – Musimy porozmawiać – zaczęła, zerkając na niego niepewnie. Usiadła naprzeciwko, odgrodzona szklanym stolikiem. Brzozowski nie spuszczał z niej wzroku. Z trudem wytrzymała jego spojrzenie, czując, jak na jej policzkach pojawia się ogień i rozprzestrzenia stopniowo po całym ciele. Miała wrażenie, że płonie, brakowało jej powietrza. Oblizała usta i oświadczyła z determinacją: – Moje życie to moja prywatna sprawa. Nie masz prawa się wtrącać! – O czym ty mówisz? – zapytał zaskoczony. Nie spodziewał się takiego obrotu sprawy. – Dobrze wiesz – syknęła. Gniew był dla niej jedyną obroną. – Zabroniłeś Bartkowi spotykać się ze mną. O co ci właściwie chodzi?! – Rozstałem się z Dorotą. Zamrugała, zaskoczona zmianą tematu. – Wiem, twoja mama mi mówiła, ale… – Adwokat jeszcze w tym tygodniu złoży pozew o rozwód. – Dlaczego mi to mówisz? – Wiesz dlaczego. – Nie mam z tym nic wspólnego. – Z wysiłkiem odwróciła od niego wzrok. – Mylisz się – odparł krótko. – Masz z tym wiele wspólnego. Wszystko. – Nie! – Potrząsnęła głową zdenerwowana. – Nie obarczaj mnie winą za rozpad swojego małżeństwa! Nie pozwolę na to. To ty! – zawołała zrozpaczona. – Ty sam! Ja nigdy… – Nie powiedziałem, że to twoja wina – przerwał jej. – Między mną i Dorotą od dawna się nie układało. Od bardzo dawna. Twoje pojawienie się w moim życiu po prostu pomogło mi podjąć tę

decyzję. Proszę cię tylko, żebyś dała nam szansę. – Jesteś szalony. – W oczach Ani pojawiły się łzy. Marek nie mógł patrzeć na jej smutek. Ukląkł przed nią i złapał ją za ręce. – Spójrz na mnie – szepnął, gdy próbowała odwrócić głowę. – Czy to źle, że cię kocham? – Tak. Nie – jęknęła, próbując wyrwać się z jego uścisku. – Nie wiem… – Kocham cię – powtórzył. – Może mnie nie kochasz, ale czujesz coś do mnie. – Przestań, nie chcę tego słuchać… – Nie jestem ci obojętny. Widzę, jak na mnie reagujesz. – Puścił ją, żeby jeszcze bardziej jej nie przestraszyć. – Nieprawda, to dlatego, że jesteś taki podobny do Marka – zaprotestowała. Podeszła do okna i odwróciła się tyłem do mężczyzny. Nie mogła na niego patrzeć, znieść jego spojrzenia, jego dotyku, a właśnie tego wszystkiego pragnęła. – Marka już nie ma. Ale ja jestem. I kocham cię. – Stanął za nią i patrzył na jej odbicie w szybie. – Jak możesz mnie kochać? – zaprotestowała cicho, walcząc ze łzami. – Nie znasz mnie… Masz rodzinę… – Mam syna i nic tego nie zmieni. Moja decyzja o rozwodzie jest nieodwołalna. Nie rozbiłaś mojej rodziny, jeśli o to ci chodzi. Ja sam tak postanowiłem. Chciałem przyjść do ciebie, jak już będzie po wszystkim, jak będę wolny, ale nie mogłem dłużej czekać. Kiedy zadzwoniłaś… – zamilkł, nie wiedząc, jak oddać słowami to, co czuł. – Gdy usłyszałem twój głos… Proszę cię – szepnął, podchodząc tak blisko, że czuła na szyi jego oddech. – Nie odtrącaj mnie. Może nie czujesz tego co ja, ale nie odwracaj się plecami do czegoś, co może być najważniejszą sprawą w twoim życiu. Przynajmniej spróbuj – przekonywał ją. – Czy w obecności Bartka czujesz to samo co przy mnie? Czy serce ci bije szybciej? – Skąd wiesz, że przy tobie tak jest? – Ania obawiała się, że za chwilę oszaleje. Wszystko, co mówił, było prawdą. Marcin wiedział, co się z nią działo. – Wiem. Widzę. Ze mną jest to samo. – Odwrócił ją do siebie, chwycił jej dłoń i przycisnął do piersi. – Zawsze tak jest, gdy widzę cię obok mnie. – Omal nie dodał: – I zawsze tak było. Ale nie mógł, przecież dla niej był Marcinem. Ania czuła pod palcami bijące od niego ciepło, a jego serce… galopowało jak szalone. Tak samo jak jej własne. Marek podniósł jej drugą rękę do ust i ucałował wnętrze dłoni. Dziewczyna zagryzła wargę i spojrzała na niego niepewnie zza wilgotnych od łez rzęs. Czuł, że jej opór słabnie. – Nie odtrącaj mnie – poprosił ponownie, pochylając się, by ją pocałować. – Nie – powiedziała słabo. – To się nie uda. Nie może się udać… – Spróbujmy – poprosił jeszcze raz, nim jego usta spoczęły na jej wargach. – Przestań! – Odepchnęła go. – Ja nie mogę. Nie kosztem twojej rodziny… – To moja decyzja. I mój wybór. Nie odchodzę od żony do ciebie. Po prostu od niej odchodzę, rozumiesz? Skinęła głową nie do końca przekonana. – A Marek? – spytała. – Skąd mogę wiedzieć, czy to nie są uczucia do niego, nie do ciebie? Skąd możesz wiedzieć, że patrząc na ciebie, nie myślę o nim, zamiast o tobie? Nie wyobrażam sobie, że całuję jego, nie ciebie? – A tak jest? – Nie wiem. Ale ty też tego nie wiesz… – odpowiedziała ze smutkiem. – Zaryzykuję. – Jak możesz? – usiłowała jeszcze protestować, ale coraz słabiej. Pragnęła tego, co jej oferował. Nawet jeśli miałoby się okazać, że to błąd. Chciała zaryzykować.

– Czasami wystarczy chwila, by całe życie zmieniło kierunek. Tak było ze mną. Chcę tego. Wiem, że ty też – przekonywał ją żarliwie. – Nie zawsze możemy mieć to, czego chcemy – powiedziała, odwracając się i patrząc na niego z żalem. Bartek poprawił marynarkę i wszedł do kawiarni, w której umówił się z Anią. Nie widzieli się od kilku dni i już zaczął się zastanawiać, czy ostatnią rozmową nie zepsuł wszystkiego. Może nie powinien był wspominać o reakcji Marcina i pozwolić, by sprawy toczyły się własnym torem. Gdy zadzwoniła i poprosiła o spotkanie, ogarnęła go wielka radość, do której jednak dołączył lęk. Jej głos nie brzmiał tak jak zawsze. Była w nim powaga i jeszcze coś, czego nie potrafił określić. Ania czekała już na niego przy stoliku. Uśmiechnął się na jej widok, ale nie odwzajemniła uśmiechu. Patrzyła na niego ze smutkiem. – Coś się stało? – spytał z niepokojem. Położył kwiaty na stoliku, zapominając, że kupił je dla niej. – Coś złego… – Nie, tak. Nie wiem. Przepraszam cię za wszystko, ale… – Za co? – zdziwił się. – Nic nie zrobiłaś… – Mylisz się, ja… Nie będziemy się już spotykać. – W końcu wyrzuciła to z siebie. Bartek patrzył na nią z niedowierzaniem. – Co się stało? Coś… zrobiłem? Uraziłem cię czymś? – Nie, to nie twoja wina. – Czy to z powodu naszej ostatniej rozmowy? O Marcinie? – naciskał. – Jesteś wspaniałym przyjacielem, ale… nic więcej do ciebie nie czuję. Nie chcę cię oszukiwać, dawać ci nadziei, że między nami mogłoby być coś więcej. Ostatnie wydarzenia zmusiły ją do spojrzenia prawdzie w oczy. Darzyła Bartka sympatią, zaprzyjaźnili się, ale tak naprawdę to wykorzystywała go, bo czuła się samotna, w jego towarzystwie udawało jej się nie myśleć o Marcinie. To było zdecydowanie za mało, by budować jakikolwiek związek, a poza tym nie zachowywała się wobec niego uczciwie. Nie chciała go zranić, ale wiedziała, że prawdopodobnie już to zrobiła. Gdyby brnęła dalej… – Rozumiem – powiedział, gwałtownie przełykając ślinę. – Ale… przecież możemy widywać się nadal. – Ujął jej dłoń i zacisnął na niej palce. – Jak przyjaciele… – Nie, to niemożliwe. Proszę cię… – Czuła się podle, widząc jego minę pełną żalu. – Wybacz mi… – dodała szeptem, delikatnie uwalniając rękę. Bartek nie odpowiedział. Siedział w milczeniu, gdy wstała. – Nie dzwoń do mnie. Tak będzie najlepiej. – Dla kogo? – Prawie nie rozpoznał własnego głosu. Zdławiony. Ochrypły. – Dla nas obojga. Bartek został sam. Gdy kelnerka spytała go, czy coś zamawia, pokręcił przecząco głową. Patrzył na bukiet czerwonych róż leżących na stoliku. Wydały mu się równie banalne i żałosne jak on sam. Została sama. Odepchnęła Marcina, zrezygnowała ze spotkań z Bartkiem. Jej życie ponownie było puste, wypełnione tylko pracą, ale wreszcie odzyskała spokój. Nie, Anna się skrzywiła. Nie ma sensu się okłamywać. Każdy dzień zaczynał się tak samo. Poczuciem straty. Tęsknotą za życiem, które nie było jej dane. Zastanawiała się, czy to z tchórzostwa odrzuciła Marcina, nie podejmując próby, by sprawdzić, co tak naprawdę ich łączy i czy postąpiła właściwie, kończąc znajomość z Bartkiem. Przecież przyjaźń to dobry początek udanego związku, czegoś, co mogłoby przetrwać. Nie czuła się przy nim jak na wirującej szaleńczo karuzeli, unoszona pod niebo, a potem ściągana w dół, z Bartkiem czuła się pewnie i bezpiecznie. Tego słowa szukała, rozpatrując różnice między nimi obydwoma. To mogło wystarczyć,

pomyślała, ale nie miała prawa go oszukiwać, pozwalać mu wierzyć, że z czasem będzie między nimi coś więcej. W głębi duszy pozostała nieuleczalną romantyczką, wierzyła w miłość od pierwszego wejrzenia. Taką właśnie miłość przeżyła. Miała nadzieję, że coś takiego nie zdarza się tylko raz. Wyobrażała sobie, że gdzieś w świecie czeka na nią ktoś, kogo mogłaby pokochać całą sobą, a on odwzajemni jej uczucie. I nigdy nie odejdzie. Anna westchnęła. Być może to tylko naiwne marzenia, ale wolała być nieszczęśliwa sama niż z kimś. Pewnego dnia odzyska spokój. A potem będzie patrzyła tylko w przyszłość i nigdy więcej nie obejrzy się za siebie. Magda Brzozowska z troską przyglądała się synowi. Marcin schudł, jego rysy nabrały ostrości, pod oczami pojawiły się głębokie cienie. Marynarka wisiała na nim luźno. Siedział na tarasie, patrząc, jak jego ojciec bawi się z Łukaszkiem. Antoni próbował rozmawiać z synem, przemówić mu do rozumu, ale Marcin był nieugięty. Nie podał żadnego konkretnego powodu rozstania z żoną. Żadne z nich nie dopuściło się zdrady, nie zakochało w kimś innym. Magda nie wierzyła, by Dorota zrobiła coś, co mogło zakończyć ich małżeństwo, nie była też nieodpowiedzialną matką. Gdyby o to chodziło, Marcin z pewnością walczyłby o opiekę nad dzieckiem. A tak się nie stało. Po prostu wniósł pozew o rozwód bez orzekania o winie, zostawił żonie dom, zgodził się na niebotycznie wysokie alimenty, których zażądała dla siebie i na syna. Tak naprawdę zgadzał się na wszystko, byle tylko zakończyć to małżeństwo. Ale wcale nie wyglądał na szczęśliwego, wręcz przeciwnie. I tego właśnie nie mogła zrozumieć jego matka. – Czy ty chcesz się za coś ukarać? – zapytała w nagłym przebłysku intuicji, stając za jego plecami. Odwrócił się powoli. Ciemne oczy spoczęły na jej twarzy. Patrzył na matkę w milczeniu. Domyślał się, o co go pytała, choć ona sama tak do końca tego nie wiedziała. – Nie – odrzekł spokojnie. – Dlaczego tak myślisz? – Zrezygnowałeś z małżeństwa… Tak po prostu? – Mamo, tłumaczyłem ci to już tyle razy. Lepiej rozstać się teraz, niż znienawidzić za kilka lat. A tak by się to skończyło. Dorota to wspaniała kobieta, ale nie dla mnie. – Kiedyś myślałeś inaczej. – Nie chciała, by jej słowa zabrzmiały jak wyrzut, jednak tak się stało. – Kiedyś byłem innym człowiekiem – odpowiedział chłodno Marek. – Proszę cię, zostaw ten temat. Tak będzie najlepiej dla wszystkich. – Myślałam… Cały czas myślałam, że za tym wszystkim kryje się inna kobieta, ale tak nie jest, prawda? Widziała, jak patrzył na Annę. Kiedyś z radością powitałaby ją w swojej rodzinie jako żonę Marka. Życie potoczyło się inaczej, odebrało go im wszystkim. Teraz obawiała się, że jej jedyny syn zakochał się w dziewczynie zmarłego brata, ale najwidoczniej się myliła. Kiedy usłyszała o odejściu Marcina od żony, natychmiast przyszła jej na myśl sytuacja sprzed kilku miesięcy, gdy ci dwoje spotkali się na kolacji. Marcin wydawał się do głębi poruszony widokiem Anny, lecz to nie było tylko zaskoczenie. Przysięgłaby, że widziała w jego oczach… Nie, musiała się pomylić. – A jakie to ma teraz znaczenie, mamo? – Był zmęczony tymi ciągłymi pytaniami, wymówkami. Rodzice nie rozumieli jego decyzji, a on nie mógł im jej wytłumaczyć, nie wyjawiając prawdy. – Jestem sam. – Nie jesteś szczęśliwy. – Nie zawsze mamy w życiu to, czego chcemy – odpowiedział, niemal powtarzając słowa Anny. Pamiętał smutek w jej oczach i łzy spływające po twarzy. Na samo wspomnienie tamtego spotkania czuł żal i gorycz. Odrzuciła go. Nie chciała tej miłości. Nie wierzyła w jego uczucia. Nie ufała własnym. Pragnął nią potrząsnąć, wykrzyczeć swój ból, ale nie mógł tego zrobić. Mógł tylko odejść z jej życia, tak jak o to prosiła. Po tym wszystkim, co się wydarzyło, była to jedyna rzecz, jaką mógł dla niej zrobić.

Zniknąć z jej życia. Mimo to nie tracił nadziei, że los pozwoli im się jeszcze kiedyś spotkać. To nie mogło tak się skończyć.

EGZEMPLARZ PRASOWY

Kwiecień 2013 r. Dorota ze złością kopnęła karton. Wysypały się z niego dokumenty i zdjęcia, ale nie zwróciła na nie uwagi. Tego dnia uprawomocniło się orzeczenie o rozwodzie. Została ze wszystkim. I zarazem z niczym. Miała wrażenie, że gdyby zażądała firmy, Marcin też wyraziłby zgodę. Nie mogła uwierzyć, że ten mężczyzna, ojciec jej dziecka, był gotów wszystkiego się wyrzec, byle usunąć ją ze swojego życia. W rzeczywistości nie chciała alimentów, domu ani połowy oszczędności, które jej bez sprzeciwu oddał, a które tak naprawdę mieli dzięki jego pracy, nie jej. Pragnęła znowu mieć swojego męża, a to była jedyna rzecz, której on nie chciał jej dać. I nadal nie rozumiała dlaczego. Dorota zwinęła dłoń w pięść i zacisnęła na niej zęby, by powstrzymać atak płaczu. Nie udało się. Łzy popłynęły strumieniem, jej ciałem wstrząsało gwałtowne łkanie. Osunęła się na ścianę i głośno płakała, nie mogąc się opanować. – Dorotko! – zawołała wstrząśnięta Magda Brzozowska. Jej była synowa ukryła się w garażu, za kartonami i workami pełnymi śmieci, i szlochała rozpaczliwie. – Dziecko drogie, uspokój się. Będziesz chora. – Objęła ją mocno i przytuliła do siebie, głaszcząc po jasnych włosach. – Wiem, że ci ciężko. Tak mi przykro. I tak mi wstyd za mojego syna. Ale proszę cię, nie płacz… Dorota wtuliła się w ciepłe ramiona starszej kobiety. Powoli łzy przestawały płynąć. – Prze… przepraszam – wyjąkała, walcząc teraz z czkawką. – Za co ty mnie przepraszasz? – zdziwiła się Magda. – Zachowuję się jak… jak histe… ryczka… – Ależ nie – zaprotestowała teściowa. – Nie chcę tylko, żebyś się rozchorowała. I lepiej, żeby Łukaszek nie widział cię w takim stanie. – Jest jeszcze w przedszkolu. – Dorota odsunęła się i wydmuchała nos w chusteczkę. Przygładziła sterczące włosy. Mogła sobie tylko wyobrazić, jak koszmarnie wygląda. Zapuchnięta od płaczu, zaczerwienione powieki i nos. – Muszę skończyć sprzątanie – oświadczyła stanowczo, podnosząc się z podłogi. – Sprzątanie? – zdziwiła się teściowa. – Tak, muszę posprzątać garaż. Marcin zostawił tu swoje rzeczy i jeszcze ich nie zabrał – powiedziała, odwracając wzrok, by nie widzieć współczucia w oczach Magdy. Miała tego dość. Przyjaciele, rodzina, sąsiedzi, wszyscy dookoła tak bardzo się nad nią litowali, że aż miała ochotę krzyczeć. To nie ich życie rozsypało się w gruzy, tylko jej. Co oni mogli wiedzieć? – Wyślę je kurierem. Albo spalę. Wszystko jedno. Byle tylko zniknęły mi z oczu. – Dużo tego jest? – zapytała Magda. – Może zmieści się w samochodzie? Zabiorę te pudła ze sobą. Jak Marcin przyjedzie do Puszczykówka, to je sobie zabierze – zaproponowała. – Jak mama chce. – Dorota wzruszyła ramionami. – Najważniejsze, że się tego pozbędę. – Tak… – Magda umilkła, nie wiedząc, co jeszcze mogłaby powiedzieć.

Kochała Dorotę jak córkę. Nie rozumiała postępowania Marcina i nie pochwalała jego decyzji. Ale był jej synem, jedynym, jaki jej pozostał, i kochała go. Nie mogła opowiadać się po żadnej ze stron, a lawirowanie między nimi dwojgiem nie było łatwe. Dorota do samego końca nie zgadzała się na rozwód. W pewnym momencie jednak musiała pogodzić się z losem. Matka Marcina nie zamierzała się do niczego wtrącać, ale niepokoiła się o synową, więc przyjechała. – Które to pudła? – zapytała, rozglądając się po garażu zastawionym kartonami i zawiązanymi workami. Mogły to być zarówno rzeczy Marcina, jak i przygotowane do wystawienia śmieci. – Pomogę mamie. Dorota wyczyściła nos jeszcze raz i podeszła do stojących w kącie kartonów, kilka miesięcy wcześniej zostawionych przez Marcina. Uklękła i zaczęła zbierać dokumenty, które wypadły z jednego z pudeł. Z tego, które kopnęła w ataku złości. Składała starannie papier po papierze i chowała na powrót do pudła. Magda ukucnęła obok i sięgnęła ręką po leżące pod ścianą zdjęcia. Spojrzała na nie i cicho westchnęła. Dorota podniosła na nią wzrok. Teściowa trzymała w ręce plik fotografii. – Co to jest? Nie czekając na odpowiedź, bezceremonialnie wyrwała Magdzie zdjęcia. Starsza kobieta nie zdążyła zaprotestować. Dorota przeglądała kolejno fotografie, przy każdej następnej coraz mocniej zaciskając usta. Na jej twarzy pojawiały się kolejno niezrozumienie, niedowierzanie i gniew. – To nic nie musi znaczyć – szepnęła wstrząśnięta Magda. – Zaraz się o tym przekonamy – odparła sucho Dorota. Ściskając zdjęcia w dłoni, wstała i wyszła z garażu. Weszła do domu, wzięła torebkę i nie przejmując się brudnymi dżinsami, które miała na sobie, nie zwracając uwagi na rozczochrane włosy, ruszyła do samochodu stojącego na podjeździe. Zanim wsiadła, zwróciła się do stojącej bez ruchu matki Marcina: – Odbierz, proszę, Łukaszka z przedszkola. – Dobrze, gdzie… – Nie udało się jej dokończyć pytania. Dorota trzasnęła drzwiami auta i odjechała. – Boże – szepnęła do siebie Magda – nie powinna prowadzić w tym stanie. – Zdenerwowana, żałując, że nie zatrzymała synowej, sięgnęła po telefon. Musi zadzwonić do Marcina i uprzedzić go o zdjęciach, które znalazły. Była pewna, że Dorota jedzie do niego. – Dorota? – Bartek nie krył zdumienia na jej widok. Żona szefa wyglądała okropnie. Brudna, nieuczesana, w podartych tenisówkach, trzęsła się ze zdenerwowania. – Co się stało? – Marcin jest u siebie? – zapytała, idąc szybko korytarzem. – Ma zebranie. Zaraz powinno się skończyć, ale… – Cudownie! – oznajmiła z entuzjazmem. – Zaczekam. – Nie możesz tam wejść – zaprotestował, gdy stanęła pod drzwiami prywatnego gabinetu Marcina. – Dlaczego? Czy to ma jakiś związek z tym, że nie jestem już jego żoną? – ironizowała, widząc jego zakłopotanie. Michalak unikał jej wzroku. Czuł się bardzo niezręcznie, ale nie mógł pozwolić, by Dorota pod nieobecność Marcina weszła do jego gabinetu. – Nie możesz… – zaprotestował, ale już pchnęła drzwi i wmaszerowała do środka. – Wyrzuć mnie. Wezwij ochronę! Rób, co chcesz. Nie wyjdę stąd, dopóki sobie z nim nie porozmawiam! – krzyczała bliska histerii. Miała już dość udawania. Jej syna tu nie było, nie musiała być miła dla jego tatusia ani dla nikogo innego. Miała dość bycia miłą. Teraz chciała otrzymać odpowiedzi na swoje pytania.

– Wiedziałeś o tym? – zaatakowała Bartka, wymachując pogniecionymi zdjęciami, które ściskała w ręku. Zupełnie nie wiedział, o co jej chodzi. Obejrzał się niespokojnie za siebie. Wystraszona sekretarka Marcina stała w drzwiach, nie wiedząc, co robić. – Proszę powiedzieć panu prezesowi, że żona na niego czeka – polecił w końcu, zamykając drzwi. Zostali z Dorotą sami. – Uspokój się – poprosił. – Marcin zaraz przyjdzie. – Wiedziałeś?! – O czym? – Nie rozumiał, czemu Dorota jest taka wściekła. W tej samej chwili drzwi się otworzyły i do gabinetu wszedł Marcin. Z nieskrywanym zdumieniem patrzył na byłą żonę. – Musiałem wyjść wcześniej z zebrania. Czy ktoś mi wyjaśni, co tu się dzieje? – Chcesz wiedzieć, co się dzieje?! Proszę bardzo! – Rzuciła mu w twarz plik fotografii. Osłonił się ręką, a zdjęcia rozsypały się dookoła. Z każdego spoglądała na nich twarz Ani. – Co u licha? – Michalak spojrzał ze zdumieniem na przyjaciela. – To dla niej mnie zostawiłeś?! Dla niej?! – krzyczała Dorota, nie przejmując się, że inni mogą to usłyszeć. – Przestań! – Marek podniósł głos. Był wściekły. Zupełnie zapomniał o tych zdjęciach. Wyleciało mu z głowy, że wywołane przed laty zdjęcia zostawił w jednym z kartonów w garażu. Dorota musiała w nich grzebać. – Albo ty mi odpowiesz, albo ona! Przyznaj się! Macie romans! – Nie mamy żadnego romansu! – zaprzeczył stanowczo. – Ania nie ma z tym nic wspólnego. – O, wręcz przeciwnie! Zdaje się, że ma, i to wiele! – Dorota nie mogła się opanować. Rozpacz powiększała jej złość, chciała krzyczeć, płakać, kopać, niszczyć. – To zdjęcia Marka, nie moje. Przyjrzyj się im dokładnie. – Schylił się i podniósł jedno z nich. – Pamiętasz, jak wyglądała Ania, gdy Marek ją przywiózł? Miała długie włosy. Teraz ma krótsze, do ramion. To stare zdjęcia! – Wiem, że są stare! Nie jestem ślepa! – Więc o co ci chodzi? – Jeśli była świadoma, że zdjęcia pochodzą sprzed lat, to tym bardziej nie rozumiał powodu, dla którego teraz urządzała mu awanturę. – Myślisz, że jestem idiotką? – wysyczała. – Na tych zdjęciach nie ma Marka. Jest tylko ona. Wiem, jak wyglądały oryginały. Byli na nich razem. Te są obcięte. Marek został usunięty. Została tylko ona! Brzozowski przełknął gwałtownie ślinę. Jeszcze przed opuszczeniem domu z każdego zdjęcia usunął siebie, tak jak usunął siebie z realnego życia, by stać się Marcinem. Marka już nie było. Nigdy nie istniał. Tak jak nie istniała miłość, którą zniszczył przez własną głupotę. Każde wspólne zdjęcie było jak wspomnienie tamtego życia. Odrzucił je, zostawił sobie tylko wspomnienie kobiety, którą kochał, a która nigdy nie będzie należała do niego. – To zdjęcia Marka – powiedział. – Jeśli wyciął z nich siebie, to widocznie miał powód. Ja nie mam z tym nic wspólnego – kłamał. – Masz mnie za głupią?! Te zdjęcia były oglądane setki razy! Kiedy Marek miałby to zrobić? To ty! Ty go usunąłeś! I to ty je oglądałeś! Po co?! – Nie mam z tym nic wspólnego – zaprzeczał uparcie. To było jedyne, co mógł zrobić. Michalak w milczeniu obserwował rozgrywającą się przed jego oczami scenę. Patrzył na pobladłą twarz człowieka, którego przez tyle lat uważał za przyjaciela. – Akurat! – prychnęła Dorota. Rzuciła się na kolana i zaczęła przeglądać zdjęcia. – Masz! – Podniosła jedno z nich. – Ania na tarasie domu w Puszczykówku! Ania przy brzozie rosnącej przy drodze! W Puszczykówku! A tu! – Podniosła kolejne i rzuciła nim w Marcina: – Za jej plecami jest kominek

w domu twoich rodziców! Te zdjęcia zostały wywołane po śmierci Marka! Jak miałby to zrobić?! No jak?! To ty! Ty! – krzyczała. Marcin spuścił głowę. Nie mógł znieść oskarżycielskiego spojrzenia Doroty. – Przyznaj się! Powiedz prawdę! Zostawiłeś mnie dla niej! – Nie – powiedział cicho, przymykając oczy w udręce. – Nie dla niej. – Nie wierzę ci! – Zerwała się na nogi i trzaskając drzwiami, wybiegła z biura. – Ja też ci nie wierzę. – Bartek patrzył na niego oskarżycielskim wzrokiem. W przeciwieństwie do Doroty nie trzasnął drzwiami. Zamknął je cicho i delikatnie. Marek został sam. Jak zawsze. Usiadł w fotelu za biurkiem i ukrył twarz w dłoniach. To nie tak miało być. Nie tak. Powinni się rozstać w spokoju, jak dorośli ludzie, ale tam, gdzie wchodzą w grę uczucia, widocznie jest to niemożliwe. Miał nadzieję, że Dorota nie będzie próbowała nastawiać syna przeciwko niemu. Ich spotkania i tak były wystarczająco trudne. Łukasz nie potrafił zrozumieć, że tata nie będzie już z nim mieszkał. Za każdym razem pytał, czy ojciec wróci z nim do domu. Za każdym razem Marek musiał mówić: „Nie”. Telefon komórkowy ponownie zawibrował w kieszeni. Sięgnął po niego z niechęcią. Znów dzwoniła matka. Tym razem odebrał. – O co chodzi? – rzucił zmęczonym tonem, nie starając się ukryć kiepskiego samopoczucia. – Wreszcie! – zawołała z ulgą. – Synku, nie wiem, co się dzieje, ale Dorota jedzie do ciebie ze zdjęciami… – Wiem, już tu była. – Ach, tak – westchnęła. – Marcin, co to wszystko znaczy? Czy ty i… – Nie, mamo – powiedział stanowczo. – To dobrze. Bardzo ją lubię, ale jest nam wystarczająco trudno… – Nie chciała mnie. Rozłączył się. Nie miał ochoty słuchać tego, co matka miała do powiedzenia. Może niech się dowiedzą, że kocha inną kobietę, to wreszcie dadzą mu święty spokój. Poświęcił już dość swojego życia, wystarczająco ukarał się za głupotę. Zasłużył na przebaczenie. Spojrzał na rozrzucone na podłodze zdjęcia i wstał, by je pozbierać. Nie chciał myśleć o wybuchu Doroty. Najważniejsze, że to już koniec. Ochłonęła i… Nagle zrozumiał i przeszedł go zimny dreszcz. Dorota wcale nie ochłonęła. Wypadła wzburzona i kto wie, co jeszcze może zrobić. Na przykład pojechać do Anny… Konfrontacja z Marcinem jej nie wystarczyła. Rozgniewana, rozżalona, wsiadła do auta i zajeżdżając drogę innemu kierowcy, który opuszczał parking, ruszyła z piskiem opon. Nie wiedziała dokładnie, gdzie mieści się bank, w którym pracuje Anna, pamiętała jednak jego nazwę, więc po chwili dotarła na miejsce. Gniew nie opuszczał jej nawet na chwilę, ale dołączyła się do niego dziwna ulga. Wreszcie zrozumiała, dlaczego mąż ją zostawił. To nie jej wina. Nie jej. Ktoś trzeci zniszczył ich małżeństwo. Dorota nie chciała pamiętać, że to małżeństwo od dawna nie było szczęśliwe. Tak jak przez długi czas nie widziała, wolała nie widzieć problemów ich obojga, tak teraz, przeświadczona o istnieniu rywalki, miała w głowie tylko jeden możliwy scenariusz zdarzeń, który doprowadził do rozpadu rodziny. Nie zdążyła wejść do banku. Dostrzegła Annę na ulicy, jak szła chodnikiem, zadbana i elegancka, w wiosennym beżowym płaszczyku i butach na obcasie. Po chwili skręciła na parking, Dorota ruszyła za nią. Anna zorientowała się dopiero wtedy, gdy tamta stanęła za nią i wysyczała z wściekłością: – Ty dziwko! Zniszczyłaś moją rodzinę! – Słucham?! – Odwróciła się przekonana, że to jakaś pomyłka. Kiedy rozpoznała Dorotę, zarumieniła

się z zażenowania. Patrzyła w niemym milczeniu na rozzłoszczoną żonę Marcina. – Zabrałaś mi męża! Wiesz, kim jesteś?! Zwykłą szmatą! Nie mogę uwierzyć, że wpuściłam cię do swojego domu! – wrzeszczała tamta. – Przestań… – powiedziała spokojnie Ania. – To wcale nie tak. Nie odebrałam ci męża. – Zamknij się! – Dorota uderzyła ją otwartą dłonią w twarz z taką siłą, że Anna zachwiała się i oparła o samochód. Krzyknęła cicho, bardziej z zaskoczenia niż bólu. – Nic do mnie nie mów! Nie masz prawa! Nienawidzę cię! Rozbiłaś moją rodzinę! – Dorota! – Obok nich pojawił się Marek. Złapał Dorotę za ręce i odciągnął od Ani. – Co ty wyprawiasz? Oszalałaś?! – Wręcz przeciwnie! Oprzytomniałam! – Patrzyła na niego z nienawiścią, nawet nie próbując się wyrywać. – Ania nie ma z tym nic wspólnego – oświadczył stanowczo, starając się opanować gniew. – Co ty powiesz? Nic wspólnego? Moim zdaniem ma. I to bardzo wiele. – Przestała krzyczeć, zaczęła ironizować. – To, że kocham Anię, nie znaczy, że ona czuje do mnie to samo. Rozumiesz? Nie jestem z Anią. I nie byłem. Nie zdradziłem cię z nią. – Starał się mówić spokojnie i powoli, jak do małego dziecka. – Nie wierzę ci. – Jest mi to obojętne. Powiedziałem ci prawdę. Nie zdradziłem cię z Anią. Zostawiłem cię, bo miałem już dość. Zdawał sobie sprawę, że jego słowa ranią Dorotę, ale uznał, że nie ma wyjścia. Co więcej, podświadomie chciał jej zrobić krzywdę, odpłacić za ślad uderzenia na twarzy oszołomionej Anny, która jedną dłonią oparła się o samochód, a drugą nadal przyciskała do policzka. – Nasze małżeństwo od dawna nie było takie jak powinno. – Nieprawda – szepnęła. Gwałtowne emocje zniknęły, pojawiło się znużenie. Słowa męża sprawiły jej ból. – Chcieliśmy mieć drugie dziecko… – Nie – przerwał jej. – To ty chciałaś. Nie ja. Ja nie chciałem drugiego dziecka. Już wtedy myślałem o zakończeniu naszego związku. Przykro mi, ale taka jest prawda. To nie jest niczyja wina. A jeśli koniecznie chcesz znaleźć winnego tej sytuacji, to jestem nim ja. Nikt inny tylko ja. Rozumiesz? Dorota, przełykając łzy, pokiwała głową. Wyglądała, jakby uszło z niej powietrze. Straciła całą energię, stała z opuszczonymi rękami, bezwolna jak lalka. – W porządku. – Puścił ją. – Dasz radę jechać do domu czy mam wezwać taksówkę? – Pojadę. Marek odsunął się i czekał, aż Dorota odejdzie. Stała kilka sekund bez ruchu, patrząc gdzieś w przestrzeń, po czym powoli, jak człowiek, który uświadomił sobie, że stracił wszystko, ruszyła przed siebie. Marek podszedł do Ani. Chciał coś powiedzieć, gdy nagle usłyszał jakiś metaliczny dźwięk. Odwrócił się i zobaczył, że po betonowym parkingu toczy się złota obrączka. Zapewne Dorota zsunęła ją z palca i upuściła, odchodząc. Śledził wzrokiem wirujący krążek, podobnie jak Ania, która zastygła w miejscu. Drżała lekko i widać było, że jest w szoku. – Gdzie masz kluczyki? – zwrócił się do niej Marek. – W torebce? – zapytał, gdy nie odpowiedziała. Podniósł leżącą przy samochodzie czarną torebkę i wyjął z niej pęk kluczy. Otworzył drzwi auta i ujął Annę delikatnie za ramię, by pomóc jej usiąść na miejscu pasażera. Pochylił się nad nią z troską. – Aniu, tak mi przykro – powiedział, z trudem panując nad drżącym głosem. – Uwierz mi, nie myślałem, że może dojść do czegoś takiego, przysięgam. Tak mi przykro. – W porządku – odrzekła tak cicho, że nie był pewien, czy dobrze zrozumiał jej słowa.

– Odwiozę cię – zaproponował. Bez słowa skinęła głową. Była zbyt oszołomiona, by protestować. Oparła głowę o zagłówek i zamknęła oczy. Policzek pulsował nieznośnie. Starała się zignorować ból i nie myśleć o tym, co się wydarzyło, ale nie potrafiła. Niechciane obrazy napływały falami. Pełne wściekłości i łez oczy Doroty, jej wykrzywione w gniewnym grymasie usta, wykrzyczane przez nią gorzkie słowa, a do tego wszystkiego obecność Marcina, który zamiast zająć się żoną, byłą żoną, poprawiła się w myślach, zajął się nią. I teraz odwoził ją do domu, bo nie miała siły, by mu odmówić. – Nie martwisz się o nią? – zapytała cicho. – Nie – odrzekł stanowczo. – Teraz, gdy doszło do niej, co zrobiła, wróci do domu. Jest zła i rozżalona, ale nic jej nie będzie – zapewnił. Zaraz zdał sobie sprawę, jak okrutnie zabrzmiały jego słowa, więc dodał szybko: – Dorota ma skłonność do urządzania scen, kiedy poniosą ją emocje. Przykro mi, że musiałaś przez to przejść. To wszystko moja wina. Nie miej do niej żalu – poprosił. – Nie mam – odpowiedziała. Jechali w milczeniu. Marek musiał uważać na zatłoczonych ulicach Poznania, ale raz po raz zerkał na bladą twarz siedzącej obok Anny. Długie rzęsy rzucały smugi cienia na jej policzki. Na czole pojawiła się zmarszczka, podobnie jak w kąciku ust, lekko wygiętych w dziwnym grymasie, którego nie potrafił zrozumieć. Wyglądała, jakby miała zamiar parsknąć śmiechem. Albo wybuchnąć płaczem. Ściskała mocno palce, próbując opanować ich drżenie. Chciał ją znowu przepraszać, ale zacisnął zęby i nie powiedział ani słowa. Czasami zwykłe „przepraszam” brzmi tak banalnie. Nie protestowała, gdy pomógł jej wysiąść z samochodu i poprowadził ją do drzwi, podtrzymując za ramię. Nie protestowała również, gdy wszedł wraz z nią do mieszkania. Dopiero gdy zamknęły się za nimi drzwi, cofnęła rękę i weszła do kuchni. Usiadła przy stole, oparła łokcie o blat i pomasowała skronie. Wyglądała na znużoną. – Masz lód? – zapytał. – Lód? – powtórzyła, jakby nie rozumiejąc. – Przydałby ci się zimny okład na policzek – wyjaśnił, podchodząc do lodówki. – A, tak, lód… Nie, nie mam lodu. Marek sprawdzał przez chwilę zawartość zamrażalnika, po czym wyjął opakowanie warzyw. – To będzie musiało wystarczyć – uznał, pochylając się nad nią, i przyłożył mrożonkę do zaczerwienionego policzka. – Zaraz będzie ci lepiej – zapewnił, gdy syknęła i spróbowała się odsunąć. – Policzek ci puchnie. Do jutra możesz mieć spory siniak. – Na szczęście mamy weekend, a jak do poniedziałku nie zejdzie, to powinien wystarczyć makijaż – wymamrotała, opuszczając wzrok na blat stołu. Nie miała siły, by podnieść głowę i spojrzeć na niego. Już sama jego obecność sprawiała, że nie mogła złapać tchu. Nie potrafiła udawać, że przyczyną jej wzburzenia są słowa Doroty i jej napaść. Westchnęła cicho, gdy Marcin dotknął jej włosów i przeczesał je delikatnie palcami, zanim odgarnął kosmyk za ucho. – Przykro mi. To wszystko moja wina. Proszę tylko, żebyś miała to na uwadze – powiedział. – Nie wiem, o co ci chodzi… – Dorota… Ona nie chciała… – Widząc, że Ania nie rozumie, westchnął i spytał niechętnie: – Chcesz zgłosić na policji to, co się stało? – Nie! – żachnęła się oburzona. – Jak mogłeś tak pomyśleć?! – Wybacz, ale byłoby to uzasadnione… – Ona i bez tego ma dość kłopotów. Zresztą, nie jestem bez winy – odparła.

– Chodzi ci o tamten pocałunek? Dorota o tym nie wie. Rozzłościła się, bo znalazła u mnie twoje zdjęcia i… Pewnie myślisz, że jestem szalony. Jak mogłem zakochać się w kobiecie, którą widziałem tylko kilka razy i to parę lat temu. Ale nie umiałem o tobie zapomnieć, chociaż chciałem. – Wiedział, że kłamie i jednocześnie mówi prawdę. Mówił to, co czuł, ale musiał udawać Marcina. Przynajmniej mógł jej powiedzieć o tęsknocie dręczącej go przez te lata. – Myślisz, że tego chciałem? Czułem się jak szaleniec, ale to wciąż we mnie tkwiło. Ty byłaś we mnie. Opętałaś mnie… Kiedy cię zobaczyłem… Zrozumiałem, że to nie są urojenia szaleńca. Byłaś prawdziwa, a to, co do ciebie czułem, stało się jeszcze silniejsze i z każdym dniem się umacniało. Nie zamierzałem porzucać żony, żeby cię szukać. Byłaś tylko sennym marzeniem. Zjawą. Potem przyjechałaś tutaj i… stało się. Ta prawda mnie poraziła. Nawet nie mogąc być z tobą, nie mogłem już być z Dorotą. Każda chwila spędzona z nią stawała się kłamstwem. Nie mogłem tak dłużej. I nie mogłem jej tego zrobić. To wspaniała kobieta i ma prawo do szczęścia. – Chyba będzie lepiej, jak już sobie pójdziesz – powiedziała cicho, zbierając całą siłę, jaka jej pozostała, żeby się odsunąć. – Dlaczego? – Odłożył opakowanie z warzywami na stół i wbił w nią nieustępliwe spojrzenie. – Dlaczego? – powtórzyła za nim zdumiona. – Dlaczego mam odejść? Podaj mi choć jeden powód. – Ponieważ cię o to proszę. – To nie jest powód. Nie możesz słuchać tego, co mówię? Boisz się mnie? Nienawidzisz? Śmierdzę? – pytał. Zaśmiała się krótko, usłyszawszy to ostatnie. – Powiedz – naciskał. – Powiedz, dlaczego mam odejść. Przypatrywała mu się przez długą chwilę. Tak naprawdę było to tylko kilka sekund, ale kiedy spojrzała w jego udręczone oczy, czas zatrzymał się w miejscu. Uświadomiła sobie, że być może, jedynie być może, jest tylko jedno lekarstwo, by uśmierzyć ból ich obojga. – Bo jeśli tego nie zrobisz, nie znajdę w sobie siły, by poprosić ponownie – wyznała, a po jej policzku spłynęła łza. – Więc tego nie rób. Nie każ mi odchodzić. Pozwól mi zostać w twoim życiu – poprosił. – Nie kocham cię – szepnęła zdławionym głosem. – Cokolwiek do ciebie czuję… Cokolwiek przy tobie czuję… To nie jest miłość. Słowa Ani sprawiły mu ból. Ale patrzył w jej błękitne, pełne łez oczy i mówił sobie, że to nie jest ważne. Liczy się tylko, by z nim była, a może z czasem go pokocha. – Nie szkodzi – odpowiedział, uśmiechając się smutno. – Nie oczekuję tego od ciebie – skłamał. – Przynajmniej nie od razu. Po prostu daj mi, daj nam – poprawił się – szansę. Zobaczymy, co z tego wyjdzie, dobrze? Wiesz, że coś jest między nami. Czas pokaże co. – Myślę o tobie częściej, niż bym chciała – przyznała Ania. – Ale tak się boję… – Czego? Nie skrzywdzę cię. Przysięgam – zapewnił, biorąc jej dłonie w swoje i patrząc na nią błagalnie. W jego oczach widać było emocje – nadzieję, strach, ból, i coś jeszcze, w co bała się uwierzyć. – Dobrze – szepnęła – spróbujmy. Jeśli nic z tego nie będzie, przynajmniej odzyskam spokój. Marek tylko skinął głową w odpowiedzi. Nie chciał, by dostrzegła, że jej słowa znów go zraniły. Będzie musiał się do tego przyzwyczaić. Jeszcze nieraz Ania powie czy zrobi coś, co go zaboli. Jeśli taka jest cena za szansę przekonania jej, że mogą być razem szczęśliwi, on się zgadza. Z uśmiechem na ustach. – Idź już – powiedziała, wyrywając ręce z jego uścisku. – Chcę zostać sama. – Ale… – zawahał się.

– Nic mi nie jest. Potrzebuję czasu, żeby się uspokoić. Zostaw mnie samą. Proszę – dodała, widząc, że patrzył na nią uważnie. Nie wiedziała, co dostrzegł na jej twarzy, ale w końcu odwrócił się niechętnie i wyszedł bez słowa. Z ulgą powitała trzaśnięcie drzwi. Spotkanie z Dorotą było prawdziwym koszmarem i wstrząsnęło Anią bardziej, niż chciała się do tego przyznać, nawet przed sobą. Nie zrobiła niczego, by zniszczyć ich małżeństwo, lecz tak się stało. Nie chciała się widywać z Marcinem także po jego rozstaniu z żoną, uznając, że byłoby to nielojalne wobec jego rodziców, brata, dziecka. Ale też nie potrafiła wyrzucić go z myśli i serca. Nie wiedziała, czy to, co teraz czuła, to była miłość, jednak nie mogła odwrócić się plecami i po prostu odejść. Pragnęła się przekonać, co postanowił jej dać los. Nawet jeśli będzie to z krzywdą dla kogoś innego, pomyślała buntowniczo. Bartek z niechęcią słuchał Marcina, który analizował sprawozdania. Nie miał ochoty zostać na zebraniu, ale nie było wyjścia. Jako wicedyrektor firmy nie mógł tak po prostu wyjść sobie z sali konferencyjnej, bo przestał lubić swojego szefa. – Pytania? – zakończył Brzozowski. Michalak z ulgą pokręcił głową, podobnie jak pozostali uczestnicy zebrania. – Dobrze. Widzimy się w poniedziałek w pracy. Życzę wszystkim przyjemnego weekendu. Bartek – zwrócił się do niego – ty zostań. Mamy jeszcze coś do omówienia. Czekał, aż wszyscy opuszczą salę, udając, że nie widzi niechęci na twarzy swojego zastępcy. – Słucham – odezwał się Michalak, gdy zostali sami. – Chciałbym cię przeprosić – powiedział Brzozowski. – To, co się wydarzyło… – zawahał się, nie znajdując odpowiednich słów. Nie chciał, by ich przyjaźń zakończyła się w ten sposób. – Ta cała sytuacja… Chodzi mi o to, że… Do licha – burknął rozdrażniony – nie wiem, co powiedzieć. – Kilka słów prawdy by nie zaszkodziło – odparł z przekąsem Michalak, patrząc na niego oskarżycielsko. – Wiem, ale to… skomplikowane. – Nie widzę w tym nic skomplikowanego. Zdrada zawsze jest prosta. – To nie tak – żachnął się jego szef. – Dobrze, chciałeś prawdy, to ją masz. Kocham Anię od lat. Kiedy przyjechała… No cóż, nie mogłem dłużej udawać, że jestem szczęśliwy. – Dlatego wbiłeś mi nóż w plecy – zarzucił mu tamten. – Wiem, że możesz to widzieć w ten sposób, ale… – W inny się nie da. Słuchaj stary – Bartek wstał i zarzucił sobie marynarkę na ramię – jeśli zamierzasz mnie zwolnić, to nie mamy o czym gadać. – Nie zamierzam – odparł sucho Brzozowski. – W takim razie tobie również życzę przyjemnego weekendu… szefie – powiedział Michalak, wychodząc z biura. Marek został sam. Oparł czoło o chłodną szybę i patrzył przez okno. Ludzie na zewnątrz wydawali się mali i nieistotni, a samochody stojące w korku wyglądały jak zabawki. Świat na zewnątrz nie był placem zabaw i zniszczona babka z piasku nie była tym najgorszym, co mogło się przydarzyć. Stracił przyjaciela, jedynego, jakiego miał od czasu wypadku. Utracił też zaufanie rodziców, którzy nie rozumieli jego decyzji. O Dorocie nie myślał w ramach straty, raczej uważał, że zakończył pewien etap, mając nadzieję, że rozpocznie kolejny. A jeżeli nadal będzie musiał żyć w kłamstwie, to niech tak będzie, jeśli dzięki temu choć w jakiejś części odzyska swoje życie. Rozmowa im się nie kleiła. Większą część wieczoru spędzili w milczeniu lub rozmawiając na neutralne

tematy. O pracy zawodowej Ani; o tym, jak z sekretarki w firmie deweloperskiej przeszła do banku i wspinała się po szczeblach kariery. O jego firmie, którą przejął po ojcu i rozwinął. Nie dodał, że po śmierci brata tylko dziecko i praca pozwalały mu funkcjonować w miarę normalnie, gdy przywłaszczył sobie tożsamość Marka. Nie powiedział, jak bardzo żałuje tych wszystkich lat, które przeżył bez niej. Nie wspomniał też, że tak naprawdę nie lubi swojej pracy, ale jako Marcin nie ma wyjścia. Było tak, jakby poznawali się na nowo. I właściwie to prawda. W końcu Ania nigdy go nie znała. Nie znała Marcina. Nie znała człowieka, którym się stał. Dziś nie był już ani tamtym Marcinem, ani tamtym Markiem. Tak naprawdę stał się połączeniem ich dwóch i sam nie wiedział, którego z nich ma w sobie więcej. A może był kimś zupełnie innym, niepodobnym do żadnego z nich? Marcin, Marek – to tylko imiona, a nie żywi ludzie. Sam o sobie myślał raz jako o Marku, innym razem jako o Marcinie. Annę też poznawał od nowa. Ona także różniła się od dziewczyny, którą pamiętał i kochał przez te lata. Zmieniła się. I to przez niego. Mimo to wiedział, że ta niepewna siebie i swoich uczuć kobieta, siedząca naprzeciwko niego i z zażenowaniem odwracająca wzrok, gdzieś tam w głębi nadal jest tą samą Anią, w której zakochał się przed laty. Musi ją tylko odnaleźć. – Mogę o coś zapytać? – przerwała milczenie. – Oczywiście, pytaj, o co tylko chcesz – odrzekł z uśmiechem. – Nie żałujesz? No wiesz… – Nie miała odwagi dokończyć pytania. – Twój syn… – zająknęła się. – Żałuję wielu rzeczy w swoim życiu, ale rozwód nie jest jedną z nich – oświadczył stanowczym tonem. – Kocham mojego syna najbardziej na świecie i nie przestanę być jego ojcem. Ale trwanie w małżeństwie, jeżeli z każdym dniem mogło być tylko gorzej, a nie lepiej, w końcu zniszczyłoby i jego. – Jesteś bardzo pewien tego, co mówisz… – Owszem. – A jeśli nam nie wyjdzie? – Zaryzykuję. – Patrzył na nią z czułością, mając nadzieję, że nie widać po nim obaw, które go ogarniały za każdym razem, gdy usłyszał lub wyczuł w jej głosie wątpliwości. Postawił wszystko na jedną kartę. Nie może przegrać. – Obiecaj mi coś – poprosiła, nie odnosząc się w żaden sposób do jego słów. – Co zechcesz… – Nie chcę, żeby ktokolwiek wiedział, że się spotykamy. Nie, pozwól mi skończyć – powiedziała, widząc, że zamierzał jej przerwać. – Jeśli nam się uda, wtedy powiemy twoim rodzicom. Ale teraz nie mam siły stanąć z nimi twarzą w twarz, zdając sobie sprawę, że widzą we mnie kobietę, która rozbiła małżeństwo ich syna. – Mylisz się – zaprzeczył. – Rodzice wiedzą, że nie zdradziłem Doroty… z tobą – dokończył, wyrzucając z myśli twarz anonimowej kobiety, która nagle stanęła mu przed oczami. – Są różne rodzaje zdrady – odpowiedziała Anna. – Dobrze. Jeśli tego chcesz… – skapitulował. – Tak, chcę – potwierdziła. Potrzebuję, pomyślała. Wsunęła do ust kawałek mięsa i jadła, nie czując jego smaku. Zastanawiała się, dokąd ją to wszystko zaprowadzi. Musiała oszaleć, skoro się zgodziła na jego prośbę, ale… Jak mogła się nie zgodzić?

EGZEMPLARZ PRASOWY

Maj 2013r. Maj był piękny, trochę deszczowy, trochę słoneczny, lecz każdy dzień dla Marka stanowił prawdziwy cud. Jego życie zdawało się wracać do normy. Dorota nadal go nienawidziła, jednak trzymała się z daleka. Od tamtego fatalnego dnia rozmawiali ze sobą wyłącznie o terminach wizyt u synka. Przywoziła Łukasza do jego rodziców, kiedy Marek chciał się z nim zobaczyć. Był jej wdzięczny, że nie utrudnia mu kontaktów z dzieckiem. Pozwalała, żeby odbierał chłopca z przedszkola, ale gdy odwoził go z powrotem do domu, zatrzymywał się przy furtce i czekał, aż za Łukaszem zamkną się drzwi. Nie dziwił się Dorocie, że po tym wszystkim nie chciała mieć z nim do czynienia. Może tak było jej łatwiej? Krzywda, którą jej wyrządził, zatruwała mu szczęśliwe chwile z Anną, ale uważał, że postąpił właściwie. Tylko w ten sposób mógł naprawić popełniony wcześniej błąd, zwracając jej wolność i samemu ją odzyskując. Jego związek z Anią też nie rozwijał się tak, jak Marek sobie wymarzył, jednak dała mu szansę i co najważniejsze – wciąż z nim była. Czasem dostrzegał jej smutne spojrzenie, gdy patrzyła na niego, myśląc, że tego nie widzi. O czym wówczas myślała? A może raczej o kim? Paradoks polegał na tym, że Marek czuł się zazdrosny o samego siebie. Zazdrosny o jej miłość sprzed lat, którą był on sam. Potrząsnął głową, by odsunąć od siebie ponure myśli. Ich życie jeszcze nabierze barw. Liczy się tylko to, że krok po kroku zdobywał zaufanie ukochanej kobiety. Nacisnął dzwonek i czekał, aż Ania otworzy drzwi. Umówili się, że wpadnie do niej w piątek po pracy i spędzą ten wieczór razem. W sobotę zamierzał jechać do rodziców. Dorota miała przywieźć Łukaszka z samego rana, a on odwiezie go w niedzielę wieczorem. – Otwarte! – Usłyszał z głębi mieszkania jej głos. Wszedł do środka. Ania była w kuchni, właśnie zamykała piekarnik. – To mógł być każdy – pouczył ją. – Ale nie każdy ma kod do domofonu. Nikt inny go nie zna poza mną i właścicielami mieszkania, a oni się ze mną nie umawiali. Zatem ów sygnał dźwiękowy obwieścił twoje przybycie. – Popatrzyła na niego kpiąco. – Tadam! Oto jestem, piękna pani! – zawołał Marek, wcielając się w rolę wiernego rycerza i kłaniając się jej zamaszyście do stóp. Uśmiech zamarł na jej twarzy. Ten głos, te ruchy, to było jak déjà vu. Wspomnienie z przeszłości odegrane w teatrze na żywo. To już się zdarzyło. Zamknęła oczy, starając się opanować. Zaklął w duchu. Doskonale wiedział, co oznacza ten wyraz twarzy Ani. To już się kiedyś wydarzyło. Pewnego dnia oszaleje, pilnując się, by nie powiedzieć i nie zrobić czegoś, co zrobił kiedyś jako Marek. Chciał odzyskać swoje życie sprzed lat, a absurd sytuacji polegał na tym, że im bardziej chciał być z Anią, tym bardziej musiał zostać Marcinem. Udał więc, że niczego nie zauważył. Podszedł do niej i pocałował ją delikatnie na powitanie. – Jak minął dzień? – zapytał. – Dobrze – odpowiedziała drżącym głosem. Odchrząknęła lekko i zapytała: – A tobie?

– Jak zwykle. Praca, praca i jeszcze raz praca. Co jemy? – Popatrzył na piekarnik, z którego dochodziły smakowite zapachy. – Nic specjalnego. Zapiekankę. Nie miałam czasu na zakupy, więc tak naprawdę to eksperyment kulinarny z tego, co znalazłam w lodówce. – To zawsze wychodziło ci najlepiej – odparł ze śmiechem. – Skąd wiesz? – Poważna nuta w głosie Ani go zaskoczyła. Omal sam nie walnął się w głowę. Znów coś chlapnął. – Nie wiem, tak tylko sobie powiedziałem. Może… Marek mi kiedyś wspominał… Czy to ważne? – Nie. – Wzruszyła ramionami, odwracając się od niego, by ukryć wyraz twarzy. Bardzo często zdarzały się takie sytuacje jak ta, gdy Marcin zrobił coś, co sprawiało, że myślała o nim jako o Marku, uważała, że to Marek. To nie jego wina. Tak naprawdę nie ma w tym niczyjej winy. Marcin jest bliźniakiem Marka i ona musi się z tym pogodzić, jeśli nie chce zwariować. – Aniu? – Teraz był zaniepokojony, a właściwie to nawet wystraszony. Nie, to niemożliwe, pomyślał w panice. Niemożliwe, żeby odgadła prawdę. – Co się dzieje? – Nic. Po prostu… Jesteś… Czasami mam wrażenie, jakby Marek tu był – wyrzuciła to z siebie w końcu. Zacisnęła palce w pięści tak mocno, że paznokcie wbiły się boleśnie w skórę. – Nie, nic nie mów – ciągnęła. – Pozwól mi dokończyć. To mój problem. I to ja muszę sobie z tym poradzić. Tutaj – dotknęła głowy – i tutaj – dotknęła serca – wiem, że jesteście dwiema innymi osobami, ale czasami robisz lub mówisz coś takiego, że… – Urwała. Patrzyła na niego ogromnymi oczami, prosząc o zrozumienie. – W porządku. – Dotknął czule jej policzka. – Wtedy przez chwilę myślisz, że to on stoi przed tobą, a nie ja. Nie ma w tym nic złego, dopóki nas odróżniasz – usiłował żartować. – To akurat nie problem – odpowiedziała. – Jesteś zupełnie inny. – Oczywiście. – Objął ją i wtulił twarz w jej pachnące wanilią włosy. Oczywiście, pomyślał z ironią. – Uraziłam cię? – zapytała niespokojnie. – Nie – skłamał. – Przecież jesteśmy… byliśmy – poprawił się – bliźniakami jednojajowymi, więc to naturalne, że pod wieloma względami przypominam brata, ale jestem sobą. Zupełnie odrębnym, innym człowiekiem i… – Wiem o tym. – Objęła go i delikatnie pocałowała. – Wiem, z kim jestem – zapewniła go, patrząc mu w oczy. – I wiem, z kim zamierzam spędzić noc – dodała odważnie. Marek znieruchomiał. Nie wierzył własnym uszom. Do tej pory nie doszło między nimi do niczego poza kilkoma pocałunkami. Nie chciał jej ponaglać. Chciał dać jej czas, choćby miał czekać do końca świata. – Jesteś pewna? – zapytał cicho. – Tak. – Przycisnęła policzek do jego piersi i wsłuchiwała się w bicie serca, które uderzało szybko i mocno. – A zapiekanka? – Naprawdę wolisz zapiekankę? – Ania nie wiedziała, czy powinna się roześmiać, czy poczuć urażoną. Nie zdążyła się nad tym zastanowić, bo nagle poczuła jego usta na swoich wargach. Zaskoczona gwałtownym pocałunkiem, cofnęła się, ale ochłonęła niemal w tym samym momencie, gdy Marcin posadził ją na kuchennym stole i uniósł jej sukienkę do góry. Nie protestowała. Pragnęła tego. I to od dawna. Sama nie wiedziała, na co czekała tyle czasu. Chciała go od tak dawna, że nocami nie spała albo budziła się z łomoczącym sercem, śniąc o nim. Szukała go rano, gdy jeszcze nieprzytomna od snu sięgała ręką, by go dotknąć, choć nigdy wcześniej nie spał w jej łóżku. Teraz przeżywała od nowa coś silnego, podniecającego, wspaniałego. Dotąd myślała, że może się to zdarzyć tylko raz w życiu. – Musimy zwolnić – powiedział, odrywając się od niej z trudem.

– Za długo na ciebie czekałam. Szybko rozpięła mu pasek, a potem zamek przy spodniach. Roześmiał się krótko, urywanym, ochrypłym śmiechem, nie wierząc w to, co się dzieje. Oplotła go nogami, ponaglając i szepcząc czułe słowa. Wszedł w nią mocno, kryjąc się w ciepłym, jedwabistym wnętrzu. – Przestań, bo zaraz eksploduję – wychrypiał, gdy Ania poruszyła biodrami. Czuł gorące pulsowanie, które zaraz doprowadzi go do orgazmu. Znieruchomiała i spojrzała na niego, podniecona do granic możliwości. Trwali tak kilka sekund, zapatrzeni w siebie. – Kocham cię – powiedział, nim zaczął się w niej poruszać. – Wiem – szepnęła, opierając mu głowę na ramieniu. Znowu była szczęśliwa. Ile razy może nas dopadać przeszłość? – zastanawiał się, leżąc w ciemnościach i patrząc w sufit. Kolejna bezsenna noc przy Ani, gdy słuchał jej oddechu i walczył z myślami tak samo jak przed laty. Wtedy bał się, że ona odejdzie, gdy pozna przyczynę jego konfliktu z Marcinem. Spojrzy na niego z pogardą, gdy się dowie, że okazał się słaby i podły. Co zrobiłaby teraz, gdyby poznała prawdę? Znów każdej nocy będzie trzymał Anię w ramionach. Znów będzie żył w kłamstwie i strachu. I nie będzie miał nikogo, komu mógłby o tym powiedzieć. Nadal będzie zupełnie sam. Ania poruszyła się w jego ramionach, podniosła głowę i popatrzyła na niego zaspanym wzrokiem. – Śpij, księżniczko – szepnął, całując ją czule w skroń. – Śpij i śnij o księciu z bajki. – Nie muszę – wymamrotała sennie. – Już go mam. Uśmiechnął się, ale był to uśmiech pełen goryczy. Gładził ją po ramieniu i wdychał zapach jej skóry. Nie chciał budzić Ani, ale znów pragnął się z nią kochać. Tylko wtedy czuł, że należy do niego. Oddawała mu się bez reszty, jak dawniej. Jej ciało w mroku nocy mówiło to, czego nie powiedziały jej usta w świetle dnia. Kochała go. Bał się tylko tego, że w nocy kochała Marka, w dzień zaś tylko lubiła Marcina. A kim on teraz był? Ani jednym, ani drugim. Był duchem.

EGZEMPLARZ PRASOWY

Sierpień 2013 r. Marek zatrzymał się w progu sypialni i z czułością spoglądał na smukłą kobietę z kasztanowymi włosami związanymi w kucyk, który podskakiwał zabawnie za każdym razem, gdy unosiła się na palcach, by włożyć coś na górną półkę wysokiej szafy. Odchrząknął lekko, by zwrócić na siebie jej uwagę. – Już jesteś? – przywitała go uśmiechem. – Takie są zalety bycia szefem – odparł żartobliwie. – Super. Pomożesz mi rozpakować resztę rzeczy. I zamów jakąś pizzę. Nie miałam czasu na gotowanie. – Wróciła do układania ubrań. – Jasne. Mimo uśmiechu na twarzy poczuł ukłucie żalu. W poprzednim życiu, jak zaczął myśleć o ich wcześniejszym związku, mimo że nie zdążyli zamieszkać razem, żadne ich powitanie nie wyglądało w ten sposób. Wtedy Ania rzucała mu się w ramiona, a on podnosił ją i całował tak długo, aż obojgu zabrakło tchu. Teraz… teraz po prostu miło się uśmiechała, a on nie miał śmiałości, by podejść, chwycić ją w objęcia i nigdy nie wypuścić. – Jaką chcesz? – Obojętnie. Byle było dużo sera. Przyglądał się jej jeszcze przez moment, ale nawet się nie odwróciła w jego stronę. Wyszedł z sypialni. W przedpokoju zdjął marynarkę i schował ją do przepastnej szafy z przesuwanymi drzwiami i ogromnym lustrem. Zrzucił buty i podwijając rękawy koszuli, poszedł do łazienki, by się odświeżyć. Od kilku dni stopniowo zwozili swoje rzeczy do trzypokojowego mieszkania, które wynajął dla nich obojga. Ania początkowo protestowała, chociaż jej sprzeciw nie był podyktowany niechęcią do wspólnego życia pod jednym dachem, tylko obawą, że o ich związku dowie się jego rodzina. A tego nie chciała. Cały czas walczyła z poczuciem winy, iż to dla niej Marcin zostawił żonę i dziecko. Mimo jego zapewnień, że to nie ona była przyczyną rozwodu, wciąż miała wątpliwości. Nie ufała mu i zdobycie jej zaufania nie będzie łatwe. Wierzył jednak, że mają czas. Dużo czasu. Pokaże Ani, jak bardzo ją kocha. Kiedy ją o tym zapewniał, uśmiechała się tylko i całowała go, nigdy jednak nie powiedziała tego samego. On zaś nigdy nie pytał, co do niego czuła. Nie miał odwagi. Dawna Ania była bardziej otwarta, a wszystkie uczucia widniały w jej oczach. Jednak księżniczka elfów należała do Marka. Z nim, z Marcinem, związała się Anna Wrzos, kobieta, którą sam stworzył. Spojrzał na swoje odbicie w lustrze. Tamten mężczyzna nie wyglądał na szczęśliwego. Radość, jaką odczuwał przy Ani, znikała, gdy tylko zostawał sam. Sumienie nie pozwalało mu cieszyć się odzyskaną miłością. Zwłaszcza że – jak się obawiał – tylko on kochał. – Marcin? – Z ponurych rozmyślań wyrwało go pukanie do drzwi. Zamknął oczy w cichej udręce. Jego ukochana nazywała go imieniem zmarłego brata – oto, do czego doprowadził przez własną głupotę. – Tak? – zawołał.

– Zamówiłeś już pizzę? – Nie, zaraz się tym zajmę. Daj mi jeszcze chwilę… – Nie trzeba, sama to zrobię. Na dziś mam dosyć. Ręce mnie już bolą od tego składania i rozkładania. Masz może ochotę na czerwone wino? Obejrzelibyśmy jakiś film… – Film tak, wino nie – odpowiedział, wychodząc z łazienki. – Jutro jadę z Łukaszem do rodziców. – Racja, zapomniałam… – Postaram się wrócić w niedzielę po południu i może wtedy wypijemy po lampce, co ty na to? – Pogładził Anię po policzku i pochylił się, by pocałować ją w usta. Oddała mu pocałunek, zaraz jednak cofnęła się, poprawiła włosy i powiedziała z uśmiechem: – Jasne, świetny pomysł. Wiesz co? To może zamiast siedzieć dziś w domu, pójdziemy do kina? – A pizza? Wzruszyła ramionami. – Zjemy coś na mieście. Wolałby spędzić wieczór tutaj, ale skoro sam popsuł nastrój, jedyne, co mu zostało, to powiedzieć: – Dobrze. Świetny pomysł. Antoni z uśmiechem przyglądał się żonie, która usiłowała rozgryźć kolejny skomplikowany wzór na serwetkę. Podejrzewał, że wzór nie był w istocie tak skomplikowany, jakby to się mogło wydawać. Problem leżał bardziej w umiejętnościach, a raczej ich braku. Magda dostała w prezencie od koleżanki Robótki ręczne w pigułce i z uporem próbowała zdobyć nowe umiejętności. – Jak ci idzie? – zapytał, usłyszawszy kolejne wymamrotane pod nosem przekleństwo. – Doskonale. Fatalnie. Wzór wyszedł, tylko za mocno ściągnęłam i teraz nie mogę wbić tego cholernego szydełka. Wytłumacz mi, dlaczego ja się w ogóle do tego zabrałam? Przecież nienawidzę serwetek! – zawołała, wrzucając robótkę do wiklinowego kosza. – Pojęcia nie mam. – Rozłożył ręce. – Ja też. – Wstała i poszła do kuchni. Mąż podążył za nią. Zerknęła do piekarnika, gdzie dochodziła zapiekanka. – Marcin i Łukaszek już przyszli? – Nie, jeszcze nie wrócili ze spaceru. – Zadzwonię i sprawdzę, gdzie są. – Zostaw. – Wyjął jej z ręki telefon. – Na pewno świetnie się bawią. – Pewnie tak. Antoni usiadł przy stole i ze stojącego na nim dzbanka nalał kompotu do dwóch kubków. Magda podeszła do męża. – Ale się porobiło – powiedziała. – Owszem. Ale to nie nasza sprawa – odrzekł z naciskiem, patrząc ostrzegawczo na żonę. Magda wciąż miała nadzieję, że związek Marcina i Doroty da się naprawić. Mimo rozwodu i wzajemnego unikania się przez byłych małżonków nadal wierzyła, że coś jeszcze można zrobić. – Może to tylko kryzys wieku średniego? Marcin przecież nikogo nie ma. Już od tylu miesięcy żyją osobno, a żadne z nich z nikim się nie spotyka. Może nie wszystko stracone? Potrzeba im tylko czasu… – Przestań – powiedział jej mąż. – Nie mogę. Po prostu nie mogę. – Posłuchaj, Marcin podjął taką decyzję. Nie był szczęśliwy. Koniec. Kropka. A Dorota serdecznie go nienawidzi. – Gdyby nic do niego nie czuła, nie reagowałaby tak emocjonalnie – upierała się Magda. – Reaguje emocjonalnie, bo jest wściekła i rozżalona. Czuje się zraniona, że Marcin przez tyle lat

kochał inną kobietę. Kim więc ona dla niego była? Jesteś kobietą, powinnaś lepiej to rozumieć niż ja – tłumaczył jej Antoni. Widząc, że żona chce zaprotestować, dodał szybko: – Wyobraź sobie, że dowiadujesz się teraz, że od lat kocham inną kobietę, a z tobą jestem, bo… jestem. Jak byś się czuła? Magda milczała. Mąż miał rację. To byłoby chyba gorsze niż zdrada. Świadomość, że ukochana osoba od lat cię nie kocha, a może nigdy nie kochała. Że wspólne życie okazało się kłamstwem, a ona była zbyt głupia, zakochana, ufna… by to zauważyć. – Ona nawet nie ma wspomnień – powiedziała cicho. – Bo teraz każde nie jest takie, jak było i nigdy już nie będzie. Każde wspomnienie jest… – Pokręciła głową, nie mogąc znaleźć właściwego słowa – fałszywe… Masz rację, nie chciałam tego widzieć. Łudziłam się, że jeszcze wszystko można naprawić. – To jedna z rzeczy, których nie da się naprawić. – Antoni przytulił ją mocno do siebie. – Nie chcę go bronić, ale może w końcu w tej sytuacji postąpił uczciwie? Przestał okłamywać i siebie, i Dorotę? Nie masz wrażenia, że teraz wydaje się pogodniejszy? Tak jakby zaczął żyć w zgodzie sam ze sobą. – Tak myślisz? – Sam nie wiem, co mam myśleć o tym wszystkim. Ale wolę myśleć w ten sposób – odpowiedział z żalem Antoni. Dorota z ulgą odłożyła żelazko. Trzydziestostopniowy upał nie sprzyjał prasowaniu, jednak w końcu musiała to zrobić. Schowała rzeczy Łukaszka do szafy i poszła do kuchni. Otworzyła lodówkę i z ulgą poczuła chłodne powietrze na skórze. Otarła pot z czoła i sięgnęła po schłodzoną wodę. Przeszła do salonu i włączyła telewizor. W programie nie było nic, co mogłoby ją zainteresować, włączyła więc kanał muzyczny. Cisza panująca w domu zaczynała ją przytłaczać. Po Łukaszka pojedzie dopiero wieczorem, musiała więc jakoś wypełnić sobie czas do tej pory. Nie chciała widywać się z Marcinem, dlatego wszystkie sprawy załatwiali za pośrednictwem jego rodziców. Odwoziła synka do Puszczykówka, Łukaszek zostawał z dziadkami, a ojciec tam do niego przyjeżdżał. Praktyczniejszym rozwiązaniem byłoby, gdyby go przywoził, wracając do Poznania, ale nie chciała, by chłopiec zauważył jej negatywne nastawienie do Marcina. Bez względu na to, jak była zła na swojego eksmęża, nie chciała zakłócać jego relacji z dzieckiem. Miała wiele wad, jednak nie była podła. Ślepa, głupia, naiwna, ale nie podła, pomyślała. Zadra w jej sercu tkwiła nieprzerwanie od czasu znalezienia tamtych fatalnych zdjęć. Tak naprawdę nic kompromitującego na nich nie było. Poza Anią. Dorota godzinami zastanawiała się, czy czułaby się gorzej, gdyby znalazła zdjęcia tej kobiety i swojego męża w intymnych sytuacjach. Nie potrafiła sobie odpowiedzieć na to pytanie. Ale świadomość, że jej mąż latami przechowywał te zdjęcia, ukrywał je, by w tajemnicy przed wszystkimi na nie patrzeć, sprawiała, że wszystko, co ich łączyło, wydawało się takie fałszywe. Czuła wstręt na samą myśl o tych wszystkich nocach, kiedy leżała w ramionach męża, myśląc, że jest tą jedną jedyną, podczas gdy on wyobrażał sobie wtedy, że obejmuje inną kobietę. Miała dość tych wszystkich myśli, wyobrażeń, przypuszczeń, ale nie potrafiła wyrzucić ich z głowy. Jedynym pocieszeniem było dla niej to, że pomimo wszystkiego, co się wydarzyło, Marcin pozostał sam. Anna już od dawna nie zaprzątała jego myśli. Wyleczył się z niej. Nie myślał o niej od wielu dni, tygodni… od wczoraj. Jej decyzja o zakończeniu ich znajomości, choć tak naprawdę nigdy nie byli parą, zabolała go. Musiał przyznać sam przed sobą, że ta drobna, delikatna kobieta zauroczyła go do tego stopnia, że nadal nie mógł o niej zapomnieć, choć spotkali się zaledwie kilka razy. Nigdy jej nie pocałował, nie przytulił. Bartek Michalak od dawna z nikim się nie spotykał. Miał dość kobiet, które traktowały go jak dobrego kumpla, by potem odejść z innym. Jedna z nich powiedziała mu, że problem w tym, że jest zbyt miły, jak taki duży miś, fajny do przytulania, jednak na dłuższą metę dość nudny.

Czy Anna też tak myślała? – zastanawiał się Bartek, stojąc w kolejce do kasy w kinie. Popatrzył wokół siebie i w sąsiedniej kolejce dostrzegł Dorotę. Nie wyglądała najlepiej. Wydawała się smutna, zmęczona, stała z oczami utkwionymi w tablicy wyświetlającej aktualny repertuar. Była sama. Wahał się przez moment, po czym podszedł do niej zdecydowanym krokiem. – Cześć – odezwał się niepewny, jak zostanie przywitany. Ostatni raz widział ją podczas tej awantury w biurze. – Cześć. – Dorota nie kryła zdziwienia na jego widok, ale ostatecznie nie była jedyną osobą, która przychodzi do kina. – Co za spotkanie… – Owszem. – Chrząknął, by oczyścić ściśniętą krtań. – Co u ciebie? – W porządku. – Wzruszyła lekko ramionami, jakby chciała dać do zrozumienia, że nie ma o czym mówić. – A u ciebie? – Też. Kolejka szybko posuwała się do przodu. Jednak nie dość szybko. Dorota czuła się skrępowana, choć nie miała powodu. – Jesteś sam? – zapytała, patrząc przed siebie, by nie widzieć jego twarzy. – Nie spotykam się z nikim. – Pytałam, czy przyszedłeś sam do kina – wyjaśniła. – Nie chciałam… – Tak, przyszedłem sam. – Bartek miał ochotę zwymyślać sam siebie za głupotę, widząc zakłopotanie byłej żony Marcina. Dorota przygryzła delikatnie wargę, starając się uspokoić. Jeszcze dwie osoby i będzie przy kasie. Szybciej, szybciej, powtarzała w myślach, niemal namacalnie czując obecność Bartka za sobą. Na szczęście nie kontynuował rozmowy, ale sama jego obecność sprawiała, że miała ochotę uciec. Czuła się podle. Rozwódka w średnim wieku, która będzie siedziała w kinie sama jak kołek, wcinając prażony popcorn. Wreszcie znalazła się przy okienku. Szybko kupiła bilet. – No to cześć. – Uśmiechnęła się z zakłopotaniem i odeszła szybkim krokiem. Bartek słuchał stukotu oddalających się obcasów, po czym, popędzany sykaniem za plecami i zniecierpliwionym głosem kasjerki, która już po raz trzeci pytała go, jaki seans wybrał, przeprosił za kłopot i odszedł od okienka. Wszedł na piętro, gdzie znajdowała się kawiarnia, zamówił ciastko i sok pomarańczowy, a potem zajął miejsce przy samej barierce, by mieć dobry widok na wyjście z sal kinowych. I czekał. – Gorąco, prawda? No cóż, mamy sierpień… Ubiegły rok był znacznie gorszy… A może nie? – mówiła cicho Anna, siedząc na ławeczce, zadowolona, że w pobliżu nie ma nikogo, kto mógłby ją usłyszeć. – Zdecydowaliśmy się zamieszkać razem. To dziwne. Być z nim. To właśnie miałam na myśli, mówiąc, że to dziwne. Sama nie wiem, co czuję, co myślę. Kiedy mnie obejmuje, nie mam żadnych wątpliwości, nawet myślę, że go kocham. Że kocham tak, jak kochałam kiedyś. Myślę wtedy, że zdarzył się cud i znowu zdarzyło mi się coś tak wspaniałego. Ale potem nadchodzi dzień i sama nie wiem, co czuję. Marcin mnie kocha. Tak mówi i wiesz co? Wierzę mu. Ale to takie bolesne być z nim. I nie móc mu odpowiedzieć tym samym. Nie mogę. Te słowa nie chcą mi przejść przez gardło, choćby po to, by go uszczęśliwić. A przecież muszę go kochać. Bo gdyby było inaczej, czy to wszystko miałoby sens? To musi być miłość. Mimo to… A on… Patrzy tak, jakby czegoś we mnie szukał i nie mógł tego dostrzec… Moje życie nie jest pełne. Czegoś w nim brakuje… Nie powinnam tu przychodzić i gadać jak wariatka, ale nie mam nikogo innego, z kim mogłabym porozmawiać, choć ty nigdy mi nie odpowiadasz. Boję się, co będzie dalej… Mam tyle wątpliwości. Tyle złego się wydarzyło, że może po prostu boję się uwierzyć we własne szczęście. Cały czas czekam, aż coś się stanie. Coś, co to wszystko zepsuje… Myślisz, że

zwariowałam? Może i tak. Trzeba być wariatem, by uwikłać się w taki związek, ale brak mi było siły, by tego nie zrobić. Sama nie wiem, czego chcę… Muszę wracać. Marcin jest teraz z Łukaszkiem, ale niedługo wróci. Nie chcę, żeby wiedział, że tu przychodzę. Chyba by tego nie zrozumiał. – Westchnęła. – No to… cześć… – Pożegnała się. Przed odejściem jeszcze raz poprawiła wiązankę kwiatów, którą przyniosła na grób Marka i położyła na marmurowej płycie.

Spis treści Maj 2012 r. Marzec 2007 r. Kwiecień 2007 r. Maj 2007 r. Lipiec 2007 r. Sierpień 2007 r. Maj 2012 r. Wrzesień 2007 r. Październik 2007 r. Maj 2012 r. Październik 2007 r. Maj 2012 r. Sierpień 2007 r. Czerwiec 2012 r. Październik 2007 r. Czerwiec 2012 r. Październik 2007 r. Czerwiec 2012 r. Lipiec 2012 r. Październik 2007 r. Lipiec 2012 r. Grudzień 2007 r. Wrzesień 2012 r. Styczeń 2008 r. Październik 2012 r. Listopad 2012 r. Kwiecień 2013 r. Maj 2013r. Sierpień 2013 r.