Moning K. M. - The Highlanders Touch - Dotyk Szkota

DOTYK SZKOTA THE HIGHLANDER’S TOUCH MONING KAREN MARIE Seria Highlander cz. 03

Tłumaczenie nieoficjalne DirkPitt1

PROLOG WYŻYNA SZKOCKA ZAMEK BRODIE – 1308

Adam Black1 zmaterializował się w wielkim Hallu. W ciszy obserwował wysokiego wojownika, który chodził w kółko przed ogniem. Circenn2 Brodie, szkocki szlachcic i dziedzic klanu Brodie, promieniował magnetyzmem człowieka urodzonego nie tylko po to by istnieć na świecie, ale by go podbijać. Moc nigdy nie była tak uwodzicielska, pomyślał Adam, z wyjątkiem mnie. Obiekt jego obserwacji odwrócił się od ognia, niewzruszony cicha obecnością Adama. — Czego chcesz? — Powiedział Circenn. Adam nie był zaskoczony jego tonem. Dawno temu nauczył się, nie oczekiwać uprzejmości od tego szczególnego, szkockiego dziedzica. Adam Black, śmiercionośny błazen z dworu Królowej Wróżek, był źródłem irytacji, którą Circenn niechętnie znosił. Kopiąc krzesło bliżej ognia, Adam rozsiadł się na nim odwrotnie, opierając ramiona o jego oklejone oparcie. — Czy to jakiś sposób powitania mnie po miesiącach nieobecności? — Wiesz, że nie cierpię, gdy pojawiasz się bez ostrzeżenia. A co do twej nieobecności, rozkoszowałem się mym dobrym losem. — Circenn odwrócił się z powrotem w kierunku ognia. — Powinieneś za mną tęsknić, gdy odejdę na długo. — Zapewnił go Adam, studiując jego profil. Grzeszny tak, że wygląda jak potężna bestia, jednak zachowuje się z taką godnością. Pomyślał Adam. Jeśli Circenn Brodie miał wyglądać jak dziki piktyjski 3 wojownik, to, na Dagdę4, powinien zachowywać się jak on.

1

Inaczej Amadan Dubh, Puck, Robin Goodfellow, Hob (Hobgoblin) i Mroczny Błazen. W mitologii Wróżka lub psotny duch natury. Puck jest także personifikacją duchów ziemi. Mroczny Błazen jest opisywany, jako najbardziej nieprzewidywalny i niebezpieczny z Seelie. Jest Tuatha dé Danaan, uważanym za łotra, nawet wśród swojego rodzaju. Jego ulubionym urokiem jest postad szkockiego kowala. 2 Czytaj Sirsin. 3 Piktowie – łacioskie Picti to nazwa nadana przez starożytnych Rzymian ludowi zamieszkującemu tereny obecnej Szkocji. W 843 zjednoczyli się z irlandzkimi osadnikami, dając początek Szkocji. 4 Dagda - Bóg przymierzy, władca życia i śmierci. Dagda (dosłownie "dobry bóg") był jednym z najbardziej znaczących bogów i przywódcą Tuatha dé Danaan. Mistrz magii, nieustraszony wojownik i zdolny artysta. Był synem bogini Danu. Jego żoną była Morrigan. Jego atrybutami były: kocioł z niewyczerpywalnym zapasem jedzenia (Kocioł Dagdy, jeden z reliktów Tuatha de), magiczna harfa, którą przywoływał nastroje i ogromna maczuga, która potrafiła zarówno człowieka zabid jak i przywrócid do życia. Identyfikuje się go z walijskim Gwydionem i galijskim Sucellosem.

— W ten sam sposób, w jaki tęsknię za dziurą w mej zbroi, guźcem w mym łożu, albo pożarem w stajniach. — Powiedział Circenn. — Odwróć się na krześle i usiądź jak porządny człowiek. — Ach, ale nie jestem ani porządny, ani nie jestem człowiekiem, więc nie musisz oczekiwać, że dostosuję się do twych wymagań. Drżę na myśl, co mógłbyś zrobić bez twych wszystkich zasad „normalnego” istnienia, Circenn. — Gdy Circenn spiął się, Adam uśmiechnął się szeroko i wyciągnął wdzięcznie rękę do służącej, która pozostawała w cieniach na obrzeżu Wielkiego hallu. Potrząsnął głową, rozrzucając jedwabiście czarne włosy na ramiona. — Podejdź. Służąca zbliżyła się, jej wzrok przeskakiwał miedzy Circennem i Adamem, jakby była niepewna, który mężczyzna wyglądał groźniej. Lub bardziej kusząco. — Jak mogę służyć, panowie? — Zapytała zdyszana. — Nay,5 Gillendria. — Odprawił ją Circenn. — Idź spać. Już dawno po godzinie skrzatów, — Strzelił mrocznym spojrzeniem w Adama. — a mój gość nie ma żadnych potrzeb, które chciałbym widzieć zaspokojone. — Aye,6 Gillendria. — Wymruczał Adam. — Jest wiele sposobów, na jakie możesz mi służyć dzisiejszej nocy. Z przyjemnością nauczę cię ich wszystkich. Idź do swej kwatery, gdy mężczyźni rozmawiają. Dołączę tam do ciebie. Oczy młodej służącej rozszerzyły się, gdy pospieszyła wykonać polecenie. — Zostaw w spokoju me dziewki. — Rozkazał Circenn. — Nie będą przeze mnie w ciąży. — Adam błysnął swym najbardziej bezczelnym uśmiechem. — To nie jest me zmartwienie. Jest nim fakt, że są całe, ale pozbawione rozumu, gdy z nimi skończysz. — Pozbawione rozumu? Kto dziś w nocy był pozbawiony rozumu? Circenn stężał, ale nic nie powiedział. — Gdzie są Relikty, Circenn? — Błysk szelmowstwa zapłonął w nieprzystępnych oczach Adama. Circenn odwrócił się całkowicie plecami do Wróżki. — Chroniłeś je dla nas, czyż nie? — Zapytał Adam. — Nie mów mi, że je straciłeś? — Skarcił, gdy Circenn nie odpowiedział.

5 6

Szkockie nie. Szkockie tak.

Circenn odwrócił się w jego stronę z szeroko rozstawionymi nogami, podniesioną głową i skrzyżowanymi ramionami, w jego zwykłej pozycji, gdy był umiarkowanie wściekły. — Dlaczego tracisz mój czas, zadając mi pytania, na które znasz już odpowiedź? Adam elegancko wzruszył ramionami. — Ponieważ podsłuchujący nie będą w stanie podążać za naszą wspaniałą historią, jeśli nie będziemy mówić o tym głośno. — Nikt nie podsłuchuje w mym zamku. — Zapomniałem. —Wymruczał Adam. — Nikt nie zachowuje się źle w Zamku Brodie. Zawsze nieskazitelny, zawsze zdyscyplinowany, idealny Zamek Brodie. Nudzisz mnie, Circenn. Ten wzór opanowania, który udajesz jest marnowaniem dobrego wychowania, które cię ukształtowało. — Skończmy tę rozmowę, możemy? Adam skrzyżował ramiona na oparciu krzesła. — W porządku. Co stało się dziś w nocy? Templariusze7 mieli spotkać się z tobą w Ballyhock. Mieli powierzyć Relikty pod twą opiekę. Słyszałem, że wpadli w zasadzkę. — Dobrze słyszałeś. — Odparł spokojnie Circenn. — Czy rozumiesz, jak ważne jest danie Templariuszom schronienia w Szkocji teraz, gdy zostali rozproszeni? — Oczywiście, że rozumiem. — Warknął Circenn. — A to, jak istotne jest by te Relikty nie wpadły w niewłaściwe ręce? Circenn zbył pytanie Adama niecierpliwym machnięciem ręki. — Cztery Relikty8 zostały zabezpieczone. W chwili, gdy podejrzewaliśmy, że Templariusze zostaną oblężeni, Włócznia, Kocioł, Miecz i Kamień zostały pośpiesznie odwiezione do Szkocji, pomimo trwającej wojny. Lepiej by spoczywały w rozdartym kraju niż u prześladowanych Templariuszy, których Zakon jest rozrywany. Relikty są bezpieczne — — Z wyjątkiem butelki, Circenn. — Powiedział Adam. — Co z nią? Gdzie ona jest? — Butelka nie jest Reliktem. — Wykręcił się Circenn. — Wiem o tym. — Powiedział sucho Adam. — Ale ta butelka jest świętą relikwią naszej rasy, i wszyscy możemy być w niebezpieczeństwie, jeśli wpadnie w niewłaściwe ręce. Powtarzam, gdzie jest butelka? 7

Templariusze – Ubodzy Rycerze Chrystusa. Zakon rycerski założony w 1119 r w Jerozolimie w celu ochrony pielgrzymów przybywających do Ziemi Świętej. Nazwa templariusze pochodzi od ich siedziby w Świątyni Salomona. Od 13 w. zgromadzili wielkie bogactwa i wpływy polityczne. Zostali oskarżeni o herezję przez Filipa IV Pięknego. W 1307 r. skonfiskowano ich dobra we Francji. W 1312 zakon rozwiązano, a Wielkiego Mistrza i ponad 50 rycerzy stracono. 8 Cztery jasne relikty to Włócznia Luisne/Włócznia przeznaczenia (włócznia Mac), Miecz (miecz Dani), Kocioł i Kamieo (a dokładniej cztery kamienie).

Circenn zanurzył dłoń we włosach, odgarniając je z twarzy. Adam został uderzony przez zmysłowy majestat tego mężczyzny. Jedwabiste, czarne włosy, chwycone pomiędzy eleganckie palce, odsłaniały twarz utworzoną z mocnych płaszczyzn, rzeźbioną szczękę i ciemne brwi. Miał oliwkową skórę, intensywne oczy i agresywny, dominujący temperament swych piktyjskich przodków. — Nie wiem. — Powiedział w końcu Circenn. — Nie wiesz? — Adam naśladował jego szkocki akcent, świadom, że takie przyznanie się musiało smakować paskudnie na języku Circenna Brodie’ego. Nic, nigdy nie było poza kontrolą dziedzica Brodie’ch. Zasady i jeszcze więcej zasad rządziły wszystkim i wszystkimi w świecie Circenna. — Butelka zawierająca święty eliksir stworzony przez mą rasę,9 znika prawie z twych rąk, a ty nie wiesz, gdzie jest? — Sytuacja nie jest taka straszna, Adamie. Nie jest stracona na stałe. Myśl o niej, jako o… tymczasowo przemieszczonej i wkrótce odzyskanej. Adam wygiął brew. — Dzielisz włos toporem bojowym. Umiejętne wykręcanie się to kobieca sztuka, Brodie. Co się stało? — Ian niósł skrzynię, w której była butelka. Gdy nadszedł atak, byłem na południowej stronie mostu, czekając aż Ian przejdzie przez niego od północy. Otrzymał cios w głowę i został zrzucony z mostu do rzeki poniżej. Skrzynia została porwana przez prąd— — I ty mówisz, że to nie takie złe? Teraz każdy może ją mieć. Chciałbyś zobaczyć jak angielski Król dostaje w swe ręce tę butelkę? Rozumiesz, jakie to stwarza niebezpieczeństwo? — Oczywiście, że rozumiem. Nie doprowadzę do tego, Adamie. — Powiedział Circenn. — Rzuciłem geas10 na butelkę. Nie wpadnie w cudze ręce, ponieważ w momencie, gdy zostanie odkryta, wróci do mnie. — Geas? — Parsknął Adam. — Żałosna magia. Porządna Wróżka po prostu wyciągnęłaby ją czarem z rzeki. — Nie jestem Wróżką. Jestem Piktem-Szkotem i jestem z tego dumny. Uważaj się za szczęśliwego, że w ogóle rzuciłem na nią czar. Wiesz, że nie mam żadnego zamiłowania do ścieżek druidów. Klątwy są nieprzewidywalne. — Jaką sprytną inwokację wybrałeś, Circennie? — Zapytał przesłodzonym głosem Adam. — Dobrze wybrałeś słowa, czyż nie? — Oczywiście, że tak. Myślisz, że nie nauczyłem się niczego na wcześniejszych błędach? W chwili, gdy skrzynia zostanie otwarta, a butelka dotknięta dłonią człowieka, zostanie mi zwrócona. Zakląłem ją bardzo szczegółowo.

9

Może to ten eliksir, który robi z ludzi nieśmiertelnych, albo jak ujmował to Barrons „długożyjących i trudnych do zabicia.” 10 Geas (czyt. Gis) – Rodzaj czaru lub klątwy. Czasami przysięga związana magią.

— Skonkretyzowałeś czy butelka ma przybyć sama? — Zapytał Adam z nagłym rozbawieniem. — Co? — Circenn patrzył na niego bez wyrazu. — Butelka. Czy rozważyłeś to, że śmiertelnik, który jej dotyka może być przetransportowany razem z butelką, jeśli użyłeś zaklęcia wiążącego? Circenn zamknął oczy i potarł czoło. — Użyłeś zaklęcia wiążącego. — Westchnął Adam. — Użyłem czaru wiążącego. — Przyznał Circenn. — To był jedyny, jaki znałem. — Dodał defensywnie. — A czyja to wina? Jak wiele razy odmówiłeś zaszczytu trenowania wśród mego ludu? A odpowiedź brzmi tak, Circennie, człowiek zostanie przeniesiony przez zaklęcie wiążące. Oba, człowiek i butelka, zostaną dostarczone do ciebie. Circenn warknął z frustracji. — Co zrobisz z człowiekiem, gdy przybędzie? — Naciskał Adam. — Przepytam go, a potem jak najszybciej odeślę do domu. — Zabijesz go. — Wiedziałem, że to powiesz, Adamie. On może nawet nie rozumieć, co to jest. Co, jeśli niewinny człowiek znajdzie skrzynię, wyrzuconą gdzieś na brzeg rzeki? — Wtedy zabijesz niewinnego człowieka. — Powiedział swobodnie. — Nie zrobię czegoś takiego. — Adam podniósł się z pełną gracji pewnością węża rozwijającego się do śmiertelnego uderzenia. Przeszedł odległość między nimi i zatrzymał się cal od Circenna. — Ależ zrobisz to. — Powiedział miękko. — Ponieważ ty głupio ją zakląłeś, niedostatecznie myśląc nad rezultatem. Ktokolwiek przybędzie z butelką, przybędzie w środek sanktuarium Templariuszy. Przyprowadzi go twa klątwa, niewinnego czy nie, w miejsce, do którego nie wolno wkraczać nikomu, poza twymi zbiegłymi wojownikami. Myślisz, że możesz po prostu odesłać go, mówiąc krzyżyk na drogę i nigdy o tym nie mów, nieznajomy? I na pożegnanie, nie wspominaj, proszę, że połowa zaginionych Templariuszy zasiedziała się w mych murach i nie bądź kuszony przez nagrodę za ich głowy. — Adam przewrócił oczami. — Więc zabijesz go, ponieważ przysiągłeś swe życie by umieścić Roberta Bruce’a11 pewnie na tronie i nie podejmować żadnego, niepotrzebnego ryzyka. — Nie zabiję niewinnego człowieka. 11

Robert I Bruce (1274 - 1329) – Od 1306 król Szkocji, podjął walkę z Anglikami, okupującymi większośd kraju. W 1314 pokonał ich pod Bannockburn i utrwalił suwerennośd Szkocji.

— Zrobisz to albo ja to zrobię. A wiesz, że mam zwyczaj bawić się mą ofiarą. — Torturowałbyś niewinnego człowieka do śmierci. — To nie było pytanie. — Ach, rozumiesz mnie. Twój wybór jest prosty: albo ty to zrobisz, albo ja. Wybieraj. Circenn przeszukał oczy Wróżki. Nie szukaj współczucia, nie mam żadnego. To była wiadomość, która tam wyczytał. Po przedłużającej się chwili, Circenn pochylił głowę. — Zajmę się dostarczycielem butelki. — Zabijesz dostarczyciela butelki. — Nalegał Adam. — Albo ja to zrobię. Głos Circenna był stanowczy i wściekły. — Zabiję człowieka, który przyniesie butelkę. Ale to zostanie zrobione na mój sposób. Bezboleśnie i szybko, a ty nie będziesz się mieszał. — Wystarczająco dobrze. — Adam zrobił krok w tył. — Przysięgnij na mą rasę. Przysięgnij na Tuatha de Danaan.12 Pod jednym warunkiem. W zamian za przysięgę, którą ci teraz złożę, ty nie zaciemnisz ponownie mego progu bez zaproszenia, Adamie Blacku. — Jesteś pewny, że to jest to, czego chcesz? — Usta Adama zacisnęły się z niezadowolenia. Circenn powrócił do swej wściekłej postawy ze skrzyżowanymi ramionami. Tak wspaniały wojownik, mroczny anioł. Mógłbyś być mym najpotężniejszym sprzymierzeńcem. — To jest to, czego chcę. Adam pochylił ciemną głowę, kpiący uśmiech igrał w kącikach jego ust. — Więc będzie tak, jak o to prosisz, Brodie, synu królów Brude.13 Teraz przysięgnij. By uratować człowieka przed bolesną śmiercią w rękach Wróżek, Circenn Brodie opadł na kolana i przysiągł na najstarszą rasę Szkocji, Tuatha de Danaan, że będzie honorował swe przyrzeczenie zabicia człowieka, który przybędzie z butelką. Potem westchnął z ulgi, gdy Adam Black, sin siriche du,14 najczarniejszy elf zniknął by nigdy więcej nie zaciemniać progu Circenna, bo Circenn z pewnością nie udzieliłby zaproszenia nawet, gdyby żył tysiąc lat.

12

Tuatha dé Danaan (czyt. Tua dej Danna) – Lud Bogini Danu. Wróżki. Inne nazwy to Prawdziwa Rasa, Gentry, Daoine Sidhe, Fae, Pradawni (The Old Ones) albo Fairy. Dzielą się na dwory Seelie i Unseelie (Seelie Court i Unseelie Court) nazywane też Jasnym Dworem i Ciemnym/Mrocznym Dworem. 13 Wielu piktyjskich królów nosiło imię Bridei, lub Brude. Klan Brodie ma najprawdopodobniej piktyjskie pochodzenie, mając za przodków rodzinę królewską, która nosiła imię „Brude.” 14 Czytaj Sin sirik du.

SPADANIE… W górę, w dół; w górę, w dół; Powiodę ich w górę, w dół; Budzę trwogę miast i siół; Goblinie wiedź ich w górę i w dół. Sen Nocy Letniej, Szekspir15

15

W przekładzie Macieja Słomczyoskiego.

ROZDZIAŁ 1 CZASY OBECNE — Hej! Patrz, gdzie jeździsz! — Wrzasnęła Lisa, gdy mercedes Przemknął wokół powolnej taksówki i niebezpiecznie zbliżył się do krawężnika, gdzie stała, rozpryskując kurtynę brudnej wody na jej odziane w jeansy nogi. — Cóż, zejdź z ulicy ty idiotko! — Kierowca mercedesa krzyknął do swojego telefonu komórkowego. Lisa była wystarczająco blisko by słyszeć jak mówił do telefonu. — Nie, nie ty. Wyglądała jak jakaś bezdomna. Można by pomyśleć, że jeśli płacimy tak wysokie podatki… — Jego głos rozmył się, gdy odjechał. — Nie byłam na ulicy! — Wrzasnęła za nim Lisa, szarpiąc swoją czapkę baseballową głębiej na głowę. Potem dotarły do niej jego słowa. — Bezdomna? — Dobry Boże, czy tak właśnie wyglądam? Spojrzała w dół na swoje spłowiałe jeansy, znoszone i postrzępione na brzegach. Jej T-shirt, chociaż czysty, był miękki i cienki od setek prań. Może jej płaszcz przeciwdeszczowy miał lepsze dni, kilka lat wcześniej, gdy kupiła go w sklepie Sadie’s z rzeczami używanymi, ale był wytrzymały i była dzięki niemu sucha. W jej bucie była dziura, ale nie mógł tego zobaczyć, była w podeszwie. Zimne kałuże z niedawnego deszczu przenikały do jej buta, mocząc jej skarpetkę. Niewygodnie poruszyła palcami u nóg i zrobiła notkę w pamięci, żeby znów zakleić but taśmą. Ale z pewnością nie wyglądała na bezdomną? Była nieskazitelnie czysta, przynajmniej zanim śmignął obok niej. — Nie wyglądasz jak bezdomna, Lisso. — Oburzony głos Ruby przerwał jej myśli. — Jest nadętym dupkiem, który myśli, że nikt, kto nie prowadzi mercedesa nie zasługuje na to, żeby żyć. Lisa błysnęła do Ruby wdzięcznym uśmiechem. Ruby była najlepszą przyjaciółką Lisy. Każdego wieczora rozmawiały, czekając razem na transport do miasta, gdzie Lisa szła do swojej pracy sprzątaczki, a Ruby śpiewała w klubie w śródmieściu. Lissa tęsknie popatrzyła na strój Ruby. Pod gołębio szarym płaszczem przeciwdeszczowym o klasycznym kroju, miała oszałamiająca, czarną sukienkę, ozdobioną sznurem pereł. Paskowe, seksowne buty pokazywały paznokcie u nóg z francuskim manicurem, buty, które mogłyby wyżywić Lisę i jej matkę przez miesiąc. Żaden żywy mężczyzna nie pozwoliłby, żeby jego samochód ochlapał Ruby Lanoue. Kiedyś Lissa też mogła tak wyglądać. Ale nie teraz, gdy była tak głęboko w długach, że nie mogła wymyślić sposobu wyjścia z nich. — I wiem, że nie przyjrzał się dobrze twojej twarzy. — Ruby zmarszczyła nos, zirytowana kierowcą, który dawno zniknął. — Gdyby to zrobił, z pewnością zatrzymałby się i przeprosił. — Bo wyglądam na taką przybitą? — Zapytała cierpko Lisa. — Bo jesteś taka piękna, kochanie.

— Taa. Jasne. — Powiedziała Lisa i jeśli w jej tonie był ślad goryczy, Ruby taktycznie ją zignorowała. — To nie ma znaczenia. To nie tak, że próbuję komukolwiek zaimponować. — Ale mogłabyś. Nie masz pojęcia jak wyglądasz, Liso. Musiał być gejem. To jedyny powód, dla którego mężczyzna mógłby przegapić tak wspaniałą kobietę jak ty. Lisa uśmiechnęła się słabo. — Po prostu nigdy się nie poddajesz, czyż nie, Ruby? — Liso, jesteś piękna. Pozwól mi cię wystroić i pokazać. Ściągnij tę czapkę i rozpuść włosy. Jak myślisz, dlaczego Bóg dał ci tak wspaniałe włosy? — Lubię moją czapkę. — Lisa ochronnie pociągnęła wyblakłe logo Cincinnati Reds na jej czapce, jakby bała się, że Ruby mogłaby ją jej wydrzeć. — Tata mi ją kupił. Ruby z wahaniem przygryzła wargę, a potem wzruszyła ramionami. — Nie możesz się wiecznie pod nią ukrywać. Wiesz jak bardzo się o ciebie troszczę i tak — Machnięciem dłoni zbyła protest Lisy, zanim dotarł do jej ust. — wiem, że twoja matka jest umierająca, ale to nie znaczy, że ty też jesteś, Liso. Nie możesz pozwolić, żeby to cię pokonało. Wyraz twarzy Lisy stał się zamknięty. — Co dzisiaj śpiewasz, jako numer otwierający, Ruby? — Nie próbuj zmieniać tematu. Nie pozwolę ci zrezygnować z życia. — Powiedziała łagodnie Ruby. — Liso, tak wiele przed tobą. Przetrwasz to, obiecuję. Lisa odwróciła wzrok. — Ale czy będę tego chciała? — Wymamrotała, kopiąc krawężnik. U jej mamy, Catherine, kilka miesięcy temu zdiagnozowano raka. Diagnoza przyszła za późno i teraz niewiele można było zrobić, poza zapewnieniem jej takiej wygody, jak była możliwa. Sześć miesięcy, może rok. Informowali ostrożnie lekarze. Możemy spróbować eksperymentalnych metod, ale… Wiadomość była jasna. Catherine i tak umrze. Jej matka z niezachwianą determinacją odmówiła bycia obiektem medycznych procedur. Spędzenie ostatnich miesięcy jej życia w szpitalu nie było końcem, jakiego chciała Lisa, ani Catherine. Lisa zorganizowała dla niej domową opiekę medyczną i pieniędzy, których dla nich nigdy nie było zbyt wiele, zrobiło się jeszcze mniej. Od czasu wypadku samochodowego pięć lat temu, który sparaliżował jej matkę i zabił ojca, Lisa miała dwie prace. Jej życie zmieniło się w ciągu jednej nocy po śmierci jej ojca. W wieku osiemnastu lat była cenioną córką bogatych rodziców, mieszkającą w najbardziej elitarnym, prywatnym środowisku Cincinnati, z jasną, bezpieczną przyszłością. Dwadzieścia cztery godziny później, z noc ukończenia szkoły średniej, jej życie stało się koszmarem, z którego nie można było się obudzić. Zamiast iść do college’u, Lisa poszła pracować, jako kelnerka, a potem znalazła pracę w nocy. Lisa wiedziała, że po odejściu jej matki, będzie kontynuowała dwie prace, próbując spłacić astronomiczne rachunki medyczne, które się uzbierały. Skrzywiła się, przypominając sobie ostatnią instrukcję swojej matki, że ma być skremowana, ponieważ to tańsze od pogrzebu. Gdyby zbyt długo myślała o tym komentarzy,

mogłaby zwymiotować dokładnie tutaj, na przystanku autobusowym. Rozumiała, że jej matka próbowała być praktyczna, pragnąc zminimalizować wydatki, żeby Lissa miała jakąś małą szansę na życie, gdy ona już odejdzie, ale szczerze, wizja życia bez swojej matki, wydawała jej się mało pociągająca. W tym tygodniu Catherine zrobiło się nieodwołalnie gorzej, a Lisa została uderzona w twarz faktem, że nie mogła zrobić nic by ulżyć bólowi jej matki. Mógł być powstrzymany jedynie śmiercią. Skala emocji, których doświadczyła ostatnio, była dla niej zdumiewająca. W niektóre dni czuła gniew ogólne na cały świat, w inne dni zaoferowałaby duszę na wymianę za zdrowie jej matki. Ale najgorszymi dniami były te, gdy czuła ból oburzenia pod żalem. Te dni były najgorsze, ponieważ z oburzeniem przychodziła miażdżąca dawka poczucia winy, które sprawiało, że była świadoma tego, jak niewdzięczna była. Wielu ludzi nie miało szansy kochać swoich matek tak długo jak ona. Niektórzy ludzie mieli znacznie mniej od Lisy. W połowie pełna, Liso. Przypomniałaby jej Catherine. Gdy weszły do autobusu, Ruby pociągnęła Lisę na siedzenie obok niej i zaczęła strumień radosnej przemowy, która miała podnieść ją na duchu. To nie działało. Lissa wyłączyła się, próbując nie myśleć w ogóle o niczym — a z pewnością nie o „po.” Teraz było wystarczająco złe. Jak do tego doszło? Boże — co się stało z moim życiem? Zastanawiała się, masując skronie. Za szklanymi i płaszczyznami ekspresu do śródmieścia Cincinnati, chłodny, marcowy deszcz znów zaczął padać jednolitą, szarą zasłoną.

*****

Lisa westchnęła głęboko, gdy weszła do muzeum. W jego podobnej do grobu ciszy czuła kokon spokoju wokół siebie. Szklane gabloty wystawowe ozdabiały marmurowe podłogi, które były wygładzone na wysoki połysk i odbijały słabe światło, dochodzące z umieszczonych we wnękach na ścianach kinkietów. Żadne mokre ślady stóp nie szpeciły tych świętych podłóg. Umysł Lisy był spragniony stymulacji od jej ostatniego dnia w szkole średniej, pięć lat temu i wyobraziła sobie, że muzeum mówi do niej, szepcząc uwodzicielsko o rzeczach, których ona nigdy nie doświadczy, bogatych, egzotycznych klimatach, tajemnicy, przygodzie. Każdej nocy czekała na pójście do pracy, mimo spędzenia wyczerpującego dnia przy obsłudze stolików. Uwielbiała sklepione sufity z ich jasno malowanymi mozaikami, przedstawiającymi znane historie. Mogła opisać w żywych szczegółach najdrobniejsze niuanse najnowszych nabytków. Mogła z całego serca recytować informacje: każdą bitwę, każdy podbój, każdego ekscytującego bohatera lub bohaterkę.

Gdy jej buty były suche, Lisa powiesiła swój płaszcz przy drzwiach i żwawo przeszła przez wprowadzające wystawy w kierunku skrzydła średniowiecza. Musnęła palcami płytkę przy wejściu, śledząc kontury złoconych liter. POZWÓL HISTORII BYĆ TWOIMI MAGICZNYMI DRZWIAMI DO DAWNYCH, NOWYCH, EKSCYTUJĄCYCH ŚWIATÓW, CZEKAJĄCYCH NA CIEBIE. Cierpki uśmiech wykrzywił jej usta. Mogłaby użyć magicznych drzwi do nowego świata, świata, w którym byłaby w stanie iść do college’u, gdy wszyscy jej przyjaciele ze szkoły średniej czmychnęli z całkowicie nowym bagażem do całkowicie nowych przyjaciół, pozostawiając ją z tyłu w pyle zniszczonych nadziei i marzeń. College? Bang! Imprezy, przyjaciele? Bang, bang! Rodzice, żyjący by zobaczyć jak dorasta, być może wychodzi za mąż? Bang! Spojrzała na zegarek i pogrzebała swoją żałość w wybuchu aktywności. Pracując szybko, zamiatała i myła, aż skrzydło było nieskazitelne. Odkurzanie prezentacji było przyjemnością, którą się rozkoszowała, przebiegając dłońmi po skarbach, w sposób, na jaki żaden dzienny strażnik by nie pozwolił. Jak to miała w zwyczaju, zostawiła biuro Doktora Steinmanna na koniec. Nie tylko był najbardziej skrupulatny, często miał w biurze interesujące, nowe nabytki, które miały zostać skatalogowane przed umieszczeniem na wystawie. Mogła spędzić godziny, wędrując po cichym muzeum, studiując broń, zbroje, legendy i bitwy, ale Steinmann miał ścisłą politykę by opuszczała muzeum do piątej rano. Lisa przewróciła oczami, gdy odstawiła książki na ich miejsca, na mahoniowych regałach, które stały wzdłuż ścian jego biura. Steinmann był nadętym, protekcjonalnym człowiekiem. Na zakończenie jej rozmowy o pracę, wstała i wyciągnęła do niego rękę, a on popatrzył na nią z niesmakiem. Potem pełnym niezadowolenia głosem poinformował ją, że jedynym dowodem jej nocnej obecności, jakiego chce, są nieskazitelnie czyste biura. Przypominał jej o „godzinie policyjnej” o piątej tak zawzięcie, że czuła się jak Kopciuszek, pewna, że Steinmann zmieniłby ja w coś dużo gorszego od dyni, gdyby nie udało jej się opuścić muzeum o czasie. Mimo jego nieuprzejmej odprawy, była tak podniecona zdobyciem nowej pracy, że pozwoliła swojej matce namówić ją na wyjście z Ruby na spóźniony, urodzinowy obiad. Przypominając sobie to fiasko, Lisa zamknęła oczy i westchnęła. Po obiedzie, Lisa czekała przy barze na zmianę, żeby ona z Ruby mogły zagrać w bilard. Podszedł do niej przystojny, dobrze ubrany mężczyzna. Flirtował z nią i Lisa przez kilka chwil poczuła się wyjątkowa. Gdy zapytał, czym się zajmuje, z dumą odparła, że pracuje w muzeum. Naciskał, drażniąc. Dyrektor? Sprzedaż? Przewodniczka wycieczek? Nocna sprzątaczka. Powiedziała. A w ciągu dnia jestem kelnerką w First Watch. Chwilkę później znalazł jakąś wymówkę i odszedł. Rumieniec upokorzenia zalał jej policzki, gdy czekała przy barze, aż Ruby ją uratuje. Przypominając sobie ten afront, Lisa przejechała ścierką do kurzu po regałach i potarła nią wściekle wielki globus w kącie biura, niezadowolona, że ten incydent nadal ją zawstydzał. Nie miała się, czego wstydzić, była odpowiedzialną, oddaną osobą i nie była głupia. Jej życie

było ograniczone przez obowiązki, które na nią spadły i w końcowej analizie, czuła, że radziła sobie całkiem dobrze. W końcu jej gniew został zalany przez falę zawsze obecnego wyczerpania. Opadając na krzesło, które stało przed biurkiem Steinmanna, gładziła miękką skórę, odprężając się w nim. Zauważyła egzotycznie wyglądającą skrzynię w rogu biurka Steinmanna. Nie widziała jej wcześniej. Miała około dwóch stóp długości i dziesięć cali szerokości. Wykonana z afrykańskiego hebanu, wypolerowanego do głębokiego połysku, z pięknie rzeźbionymi brzegami, wyraźnie była nowym nabytkiem. W przeciwieństwie do zwykłej czujności Steinmanna, nie została zamknięta w szklanej gablocie, gdzie przechowywał nowe, jeszcze nie skatalogowane skarby. Dlaczego miałby zostawić tak cenny zabytek na biurku? Pomyślała Lisa, zamykając oczy. Odpoczywała tylko minutę lub dwie. Gdy to zrobiła, poddała się chwili fantazji. Była finansowo niezależną kobietą z pięknym domem, a jej matka była zdrowa. Miała wspaniałe, ręcznie rzeźbione meble i wygodne krzesła. Może chłopaka… Wyobrażając sobie idealne miejsce dla pięknej, hebanowej skrzyni w jej wymarzonym domu, Lisa odpłynęła w sen.

*****

— Powinieneś zadzwonić do mnie w chwili, gdy została dostarczona. — Zganił Profesor Taylor. Steinmann prowadził profesora przez wystawy, w kierunku swojego biura. — Została przywieziona wczoraj, Taylor. Została do nas wysłana natychmiast po odkopaniu. Człowiek, który ją wykopał, nie chciał jej dotykać, nawet nie wyciągnął jej z ziemi. — Steinmann urwał. — Na pokrywie skrzyni jest wygrawerowana klątwa. Choć jest w starożytnym celtyckim, zrozumiał wystarczająco dużo z tego języka, żeby zrozumieć jej założenia. Wziąłeś rękawiczki? Taylor skinął głową. — I szczypce do przytrzymania zawartości. Nie otwarłeś jej? — Nie mogłem znaleźć mechanizmu, który zwalnia pokrywę. — Powiedział cierpko Steinmann. — Początkowo nie byłem pewny czy się otwiera. Wygląda na zrobioną z pojedynczego kawałka drewna. — Użyjemy szczypiec do przytrzymywania wszystkiego, dopóki laboratorium nie będzie mieć szansy by to przebadać. Mówiłeś, że gdzie to zostało znalezione? — Było zagrzebane w pobliżu brzegu rzeki na Pogórzu Szkockim. Rolnik, który to znalazł, wydobywał kamienie rzeczne do budowy muru. — Jak, do diabła, wywiozłeś to z kraju? — Zawołał Taylor.

— Rolnik wezwał kustosza małej firmy z antykami i Edynburgu, który przypadkowo jest mi winien przysługę. Taylor nie naciskał o więcej informacji. Transfer bezcennych zabytków do prywatnych kolekcji doprowadzał go do szału, ale nie da żadnej możliwości do zrażenia Steinmanna, zanim będzie miał szansę przebadać skrzynię. Taylor miał obsesję na punkcie wszystkiego, co celtyckie i gdy Steinmann zadzwonił do niego by przedyskutować niezwykły, średniowieczny obiekt, Taylorowi ledwie udało się ukryć zainteresowanie. Ujawnienie go, dałoby tylko władze Steinmannowi do manipulowania nim, a jakakolwiek władza w rękach dyrektora była niebezpieczną rzeczą. — Głupia sprzątaczka. — Mruknął Steinmann, gdy wchodzili do skrzydła. — Widzisz to? Znowu zostawiła zapalone światła. — Cienki promień światła przeciskał się pod drzwiami jego biura. Lisa obudziła się gwałtownie, niepewna, gdzie była, albo, co ją obudziło. Potem usłyszała męskie głosy w korytarzu na zewnątrz biura. Zelektryzowana do działania, Lisa zerwała się na nogi i rzuciła spanikowanym spojrzeniem na swój zegarek. Była 5:20 rano — straci pracę! Instynktownie padła na podłogę i robiąc to, paskudnie uderzyła się skronią w róg biurka. Krzywiąc się, wczołgała się pod biurko, gdy usłyszała klucz w zamku, a potem głos Steinmanna. — Uzyskanie przyzwoitej pomocy jest niemożliwe. Bezwartościowa sprzątaczka nawet nie zamknęła. Wszystko, co musiała zrobić, to nacisnąć przycisk. Nawet dziecko potrafiłoby to zrobić. Lisa zwinęła się w milczącą kulkę, gdy mężczyźni weszli do biura. Choć ich kroki były stłumione przez gruby, berberyjski dywan, usłyszała, że podchodzą do biurka. — Jest. — Nieskazitelnie wypolerowane buty Steinmanna zatrzymały się cale od jej kolan. Lisa wciągnęła ostrożny, lekki oddech i cofnęła kolana. Do butów Steinmanna dołączyła para zapuszczonych mokasynów, pokrytych błotem z ostatniego deszczu. Potrzeba było każdej uncji siły woli, żeby nie podniosła oburzających drobin ziemi z dywanu.16 — Co za zachwycające detale. Jest piękna. — Drugi głos był stłumiony. — Prawda? — Zgodził się Steinmann. — Chwileczkę, Steinmann. Powiedziałeś, że gdzie została znaleziona skrzynia? — Pod stertą kamieni na brzegu rzeki w Szkocji. — To nie ma sensu. W jaki sposób pozostała nietknięta przez żywioły? Heban jest wytrzymały na wodę, ale nie jest niewrażliwy na gnicie. Ta skrzynia jest jak nowa. Nie była jeszcze datowana? — Nie, ale moje źródło w Edynburgu ręczy za to. Możesz ją otworzyć, Taylor. — Powiedział Steinmann. 16

Jak w takiej chwili można przejmowad się dywanem?

Było słychać krzątaninę. Ciche mrukniecie. — Zobaczmy… Jak działasz, piękna, mała tajemnico? Pod biurkiem Lisa ledwie ośmieliła się oddychać, gdy nastąpiła przedłużająca się cisza. — Może tutaj? — Powiedział w końcu Taylor. — Może ten mały, podniesiony prostokąt… Ach, mam! Widziałem to wcześniej. To zatrzask naciskowy. — Skrzynia wydała cichy trzask. — Była mocno zapieczętowana. — Zauważył. — Popatrz na to, Steinmann. Ten mechanizm zatrzaskowy jest genialny. A widzisz tę gumowatą żywicę, która zamyka wewnętrzne kanały drewna tam, gdzie przechodzą szczeliny? Nie zastanawiasz się jak naszym przodkom udało się stworzyć tak sprytne urządzenia? Niektóre rzeczy, które widziałem, po prostu zaprzeczają — — Przesuń materiał i zobaczmy, co jest pod spodem, Taylor. — Przerwał mu niecierpliwie Steinmann. — Ale dotknięta tkanina może się rozpaść. — Zaprotestował Taylor. — Nie zaszliśmy tak daleko, żeby odejść bez zobaczenia, co jest w skrzyni. — Warknął Steinmann. — Przesuń materiał. Lisa zwalczyła pragnienie wyjrzenia spod biurka. Ciekawość prawie pokonała jej zdrowy rozsądek i instynkt samozachowawczy. Nastąpiła długa cisza. — Więc? Co to jest? — Zapytał Steinmann. — Nie mam pojęcia. — Powiedział powoli Taylor. — Nigdy nie tłumaczyłem opowieści o tym, ani nie widziałem szkiców, podczas moich badań. To nie wygląda całkiem średniowiecznie, czyż nie? Wygląda prawie… futurystycznie. — Powiedział niepewnie. — Szczerze, jestem zdumiony. Skrzynia jest nieskazitelna, chociaż materiał jest starożytny. A to — Wskazał butelkę. — jest cholernie dziwne. — Być może nie jesteś aż takim ekspertem, jak chciałeś, żebym wierzył, Taylor. — Nikt nie wie więcej o Celtach i Piktach, niż ja. — Odparł sztywno. — Ale niektóre artefakty po prostu nie sią wspominane w żadnych zapisach. Zapewniam cię, że znajdę odpowiedzi. — I przebadasz to? — Powiedział Steinmann. — Zabiorę to teraz ze sobą — — Nie. Zadzwonię do ciebie, gdy będziemy gotowi to oddać. Nastąpiła chwila ciszy, a potem. — Planujesz zaprosić kogoś innego, żeby się temu przyjrzał, prawda? — Powiedział Taylor. — Kwestionujesz moje umiejętności. — Po prostu muszę to skatalogować, sfotografować i wprowadzić do plików. — I wprowadzić do kolekcji kogoś innego? — Powiedział sztywno Taylor.

— Odłóż to, Taylor. — Steinmann zamknął palce wokół nadgarstka Taylora, opuszczając butelkę z powrotem na materiał. Wyciągnął szczypce z jego ręki, zamknął skrzynie i położył szczypce obok. — Ja cię tu przyprowadziłem. Ja mówię, czego od ciebie potrzebuję i kiedy. I radzę ci trzymać się z daleka od moich spraw. — Dobrze. — Warknął Taylor. — Ale, gdy odkryjesz, że nikt inny nie wie, co to jest, zadzwonisz do mnie. Nie możesz nic zrobić z artefaktem, którego nie da się zidentyfikować. Jestem jedynym, który może wytropić jego pochodzenie i wiesz o tym. Steinmann roześmiał się. — Chcę zobaczyć, że wychodzisz. — Sam znajdę drogę. — Ale ja będę spokojniejszy, wiedząc, że cię odprowadziłem. — Powiedział miękko Steinmann. — Nie byłoby dobrze zostawić tak namiętnego czciciela starożytności jak ty, spacerującego swobodnie po muzeum. Buty oddaliły się ze stłumionymi dźwiękami kroków na dywanie. Kliknięcie klucza w zamku pobudziło Lisę do działania. Cholera i jeszcze raz cholera. Normalnie, gdy wychodziła, naciskała przycisk zatrzasku przy drzwiach — żadnej sprzątaczce nie powierzano kluczy. Steinmann ominął przycisk zatrzasku i użył klucza, żeby zamknąć zasuwę. Poderwała się w górę i walnęła głowa w spód biurka. — Au! — Wykrzyknęła cicho.17 Gdy chwyciła brzeg i podciągnęła się w górę, zatrzymała się, żeby spojrzeć na skrzynię. Zafascynowana dotknęła chłodnego drewna. Pięknie rzeźbione, czarne drewno połyskiwało w słabym świetle. Na wierzchu były wypalone grube, pochylone litery. Co zawierała skrzynia, że wprawiła w zakłopotanie dwóch przemądrzałych dostawców antyków? Mimo faktu, że była zamknięta w biurze Steinmanna i nie było wątpliwości, że wróci w każdej chwili, była pożerana przez ciekawość. Futurystyczne? Ostrożnie przesunęła palcami po skrzyni, szukając kwadratowego zatrzasku naciskowego, o którym wspomnieli, a potem zatrzymała się. Dziwne litery na skrzyni wydawały się prawie… pulsować. Dreszcz przeczucia przeszedł jej po kręgosłupie. Głupia gęś — otwórz to! Nie zrobi ci krzywdy. Dotykali tego. Zdecydowana, znalazła kwadrat i wcisnęła go kciukiem. Pokrywa odskoczyła z cichym trzaskiem, dźwiękiem, który słyszała wcześniej. Wewnątrz leżała płaska butelka, otoczona zakurzonymi skrawkami starożytnego materiału. Butelka była wykonana ze srebrzystego metalu i dawała się iskrzyć, jakby zawartość była zasilana. Rzuciła nerwowe spojrzenie na drzwi. Wiedziała, że musi wyjść z biura zanim wróci Steinmann, jednak czuła się dziwnie unieruchomiona przez butelkę. Jej oczy przemieszczały się od drzwi do butelki i z powrotem, ale butelka przyzywała. Mówiła, Dotknij mnie. Takim samym tonem, jakim wszystkie artefakty w muzeum przemawiały do Lisy. Dotknij mnie, gdy w pobliżu nie ma strażników, a opowiem ci moją historię i moje legendy. Jestem wiedzą…

17

Chyba jej to biurko nie lubi. 

Czubki palców Lisy zawinęły się wokół butelki. Świat przesunął się na osi pod jej nogami. Potknęła się i nagle… Nie mogła… Przestać… Spadać…

ROZDZIAŁ 2 DUNNOTTAR, SZKOCJA, 1314

Woda opryskała ubrane w jeansy nogi po raz drugi tego dnia, gdy mężczyzna wyskoczył z wanny.18 Górował nad nią, jego wargi były odciągnięte, ukazując zęby w warknięciu. Lisa zamrugała niedowierzająco. Raz. Dwa razy. I po raz trzeci, bardzo powoli, dając zjawie czas na zniknięcie. Nie zniknęła. Nagi wielkolud pozostał, jego dziki wyraz twarzy był niezachwiany, oczy zmrużone. Co, do cholery się stało z biurem Steinmanna? Nie wyleje jej, jeśli znajdzie ją z nagim mężczyzną — każe ją aresztować! Lisa zamknęła oczy i ostrożnie przesunęła stopę, upewniając się, że świat pod jej butami znów był solidny. Dopiero, gdy była stanowczo przekonana, że stoi w biurze Steinmanna, ściskając średniowieczną butelkę, otwarła je. Nie była w biurze Steinmanna. Straciła oddech w wielkim wydechu, oszołomienia, gdy spojrzała — naprawdę spojrzała — na tego człowieka. Kropelki wody błyszczały na jego skórze. Płomienie podskakiwały w kominku za nim, barwiąc i przyciemniając wzniesienia jego mięśni. Był najwyższym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek widziała, ale jego rozmiar nie ograniczał się tylko do jego nieprawdopodobnej wysokości. Jego ramiona były masywne, a szeroka pierś zwężała się do, umięśnionego brzucha, wąskich bioder i długich, potężnych nóg. I był nagi. Wydała westchnienie protestu. Nie mógł być prawdziwy. A ponieważ nie mógł być prawdziwy, nie było nic złego w opuszczeniu wzroku w szybkim podziwianiu perfekcji. Mężczyzna o nieskazitelnych proporcjach, który nie istniał naprawdę, stał przed nią nagi. Gdzie spojrzałaby każda zdrowa, dwudziestotrzyletnia kobieta? Spojrzała. Przypieczętowane. Nie mógł być prawdziwy. Z płonącymi policzkami odwróciła wzrok i zrobiła chwiejny krok w tył. Ryknął coś w języku, którego nie rozumiała. Rzucając krótkie spojrzenie na jego twarz, wzruszyła bezradnie ramionami, nie zdolna znaleźć jakiegokolwiek sensu w tej sytuacji. Znów coś wypowiedział, gestykulując gniewnie. Mówił bez przerwy, wyrzucając strumień słów przez kilka minut, machając rękami i patrząc groźnie.

18

Kto by nie wyskoczył?

Obserwowała go z otwartymi ustami, jej zmieszanie pogłębiało się. Nie pomagało to, że mężczyzna zdawał się nieświadomy żenującego faktu, że był wspaniale nagi. Znalazła swój język i z pewną trudnością pobudziła go do działania. — Przykro mi, ale cię nie rozumiem. Nie mam pojęcia, co mówisz. Drgnął, jakby go uderzyła, jego ciemne oczy zmrużyły się i skrzywił się. Jeśli wcześniej myślała, że był wściekły, to tylko dlatego, że nie widziała go gdy naprawdę wpadł w furię. — Jesteś Angielką! — Wypluł, płynnie przechodząc na angielski, choć z ciężkim, szkockim akcentem. Lisa rozłożyła ręce, jak gdyby mówiąc. I co z tego? O co mu chodziło i dlaczego był na nią tak wściekły? — Nie ruszaj się! — Ryknął. Pozostała bez ruchu, katalogując go, jakby był jednym z najnowszych muzealnych nabytków, pochłaniając niesamowitą długość i szerokość jego ciała. Mężczyzna ociekał taką seksualnością, że przez jej odziedziczone po przodkach wspomnienia przepłynęły fantazje o dzikim wojowniku, nie uznającym żadnych praw, oprócz swoich własnych. Bijące z niego niebezpieczeństwo było przerażające i uwodzicielskie. Śnisz, pamiętasz? Zasnęłaś i tylko ci się śniło, że się obudziłaś i przyszedł Steinmann. Ale nadal śpisz i nic z tego tak naprawdę się nie dzieje. Ledwie zauważyła, gdy sięgnął po broń umieszczoną obok wanny. Jej umysł rejestrował przytłumione rozbawienie tym, że wytwór jej wyobraźni pojawił się razem z mściwym mieczem. Dopóki pełnym gracji ruchem nadgarstka nie wycelował zabójczej broni w nią. To był jej sen, przypomniała sobie. Mogła po prostu zignorować miecz. Sny były strefami bez kary. Jeśli nie mogła mieć chłopaka w prawdziwym życiu to przynajmniej mogła delektować się tym wirtualnym doświadczeniem. Uśmiechając się, wyciągnęła rękę by dotknąć jego nieskazitelnie wyrzeźbionego brzucha — na pewno wytwór marzeń — a czubek miecza musnął jej szczękę, zmuszając jej oczy do spotkania jego. Dziewczyna mogła sobie skręcić kark od patrzenia tak wysoko, zdecydowała. — Nie myśl, że odwiedziesz mnie od mej sprawy. — Warknął. — Jakiej sprawy? — Zapytała, czując, że brak jej tchu. W tym momencie drzwi otwarły się z trzaskiem. Drugi człowiek, ciemnowłosy i odziany w dziwną pelerynę, wpadł do pokoju. — Cokolwiek to jest, nie mam na to teraz czasu, Galan! — Powiedział mężczyzna, trzymający ostrze przy jej szyi. Drugi człowiek wyglądał na zszokowanego widokiem Lisy. — Słyszeliśmy twój ryk prawie w kuchni, Cin.

— Sin? — Powtórzyła niedowierzająco Lisa. O tak, on zdecydowanie jest grzechem. Każdy mężczyzna, który tak wygląda, musi być czystym grzechem.19 — Wynocha! — Zagrzmiał Circenn. Galan zawahał się przez chwilę, a potem niechętnie wycofał się z pokoju i zamknął drzwi. Gdy wzrok Lisy powrócił do Sina, znów spojrzała w dół na jego nieprawdopodobne przyrodzenie. — Przestań tam patrzeć, kobieto! Jej oczy powędrowały do jego. — Nikt nie wygląda tak, jak ty. I nikt nie mówi tak, jak ty, może z wyjątkiem Seana Connery’ego w Nieśmiertelnym. Widzisz? Dowód potwierdzający, że śnię. Jesteś wytworem mojego przemęczonego, pozbawionego snu umysłu. — Pewnie kiwnęła głową. — Z największą pewnością zapewniam cię, że nie jestem snem. — Och, proszę. — Przewróciła oczami. Zamknęła je. Otwarła. Nadal tam był. — Byłam w muzeum, a teraz jestem w sypialni z nagim mężczyzną i imieniu Grzech? Myślisz, że jak głupia jestem? — Circenn. Sir-sin. — Powtórzył. — Ci, którzy są ze mną blisko, nazywają mnie Cin. — Nie możesz być prawdziwy. — Miał senne, lekko zmrużone oczy tak ciemne, że wydawały się obwiedzione czarną kredką do powiek. Jego nos był mocny, arogancki. Jego żeby — i Bóg wie, że miała na nie dobry widok, przy tym całym gniewnym wyrazie twarzy — były proste i wystarczająco białe, żeby jej dentysta płakał z zazdrości. Jego czoło było wysokie, a czupryna ciemnych jak północ włosów opadała na jego ramiona. Choć nic z jego rysów nie było powszechnie przyjętym materiałem na modela, z wyjątkiem jego zmysłowych ust, całościowym efektem była dziko piękna twarz. Wojownik-władca, było słowem, które znalazło się na jej języku. Koniec miecza lekko szturchnął miękki spód jej podbródka. Gdy poczuła kroplę wilgoci na szyi, była zszokowana wiarygodnością swojego snu. Musnęła to miejsce palcami, a potem przyglądała się zmieszana kropli krwi. — Czy można krwawić we śnie? Nigdy wcześniej we śnie nie krwawiłam. — Wymamrotała. Zerwał jej z głowy baseballówkę tak szybko, że ją to przeraziło. Nawet nie zobaczyła ruchu jego ręki. Jej włosy opadły na ramiona i rzuciła się po czapkę, tylko po to by przybliżyć się do czubka miecza. Czubek jej głowy ledwie sięgał mu do piersi. — Daj mi moją czapkę. — Warknęła. — Tata mi ją dał. 19

Cin i Sin wymawia się identycznie. A sin to oczywiście grzech.

Obserwował ją w milczeniu. — To wszystko, co od niego mam, a on nie żyje! — Powiedziała w podnieceniu. Czy to był błysk współczucia w jego oczach? Bez słowa wyciągnął przed siebie czapkę. — Dziękuję. — Powiedziała sztywno, zwijając ją i wciskając do tylnej kieszeni jeansów. Jej wzrok opadł na podłogę, gdy rozważała miecz na swoim gardle. Jeśli to był sen, mogła siłą woli zmuszać rzeczy, żeby się zdarzały. Albo nie zdarzały. Zaciskając mocno oczy, zapragnęła, żeby miecz zniknął, potem przełknęła ciężko, gdy zimny metal ukąsił ją w szyję. Potem spróbowała sprawić, żeby mężczyzna zniknął. Wannie i ogniowi łaskawie pozwoliła zostać. Otwierając oczy, odkryła, że mężczyzna nadal nad nią górował. — Daj mi butelkę, dziewczyno. Brwi Lisy uniosły się. — Butelkę? To część snu? Widzisz ją? — Oczywiście, że tak! Choć twe piękno jest oślepiające, nie jestem głupi! Moje piękno jest oślepiające? Osłupiała, przekazała mu butelkę. — Kim jesteś? — Zażądał odpowiedzi. Lisa poszukała schronienia w formalności. W przeszłości dobrze jej służyła przy ogarnianiu nowych terytoriów. Ten sen z pewnością kwalifikował się, jako nieznane terytorium. Nigdy wcześniej nie śniła tak klarownie, nie była tak pozbawiona kontroli nad elementami swojego snu. Nie, żeby jej podświadomość kiedykolwiek przywołała takiego mężczyznę. Chciała wiedzieć, z jakiego prehistorycznego zakątka jej duszy przybył ten olbrzym. — Mógłbyś się ubrać? Twój… er… stan, uch… rozebrania, nie sprzyja poważnej dyskusji. Jeśli założysz jakieś ubrania i odłożysz miecz, jestem pewna, że będziemy w stanie uporządkować fakty. — Miała nadzieję, że będzie uważał nutę optymizmu w jej głosie za przekonującą. Skrzywił się, gdy spojrzał w dół na swoje ciało. Lisa mogłaby przysiąc, że kolor jego twarzy pogłębił się, gdy zauważył swój stan podniecenia. — Czego się po mnie spodziewasz, gdy jesteś odziana w ten sposób? — Zażądał. — Jestem mężczyzną. Jakbym cierpiała w tej kwestii na jakieś wątpliwości, pomyślała cierpko. Mężczyzna marzeń, nie mniej.

Chwycił tkany, szkarłatno czarny koc i przerzucił sobie przez ramię tak, że zasłonił przód jego ciała. Chwycił mały worek, włożył do niego butelkę i w końcu opuścił miecz. Lisa odprężyła się i zrobiła kilka kroków do tyłu, ale, gdy to zrobiła, jej czapka wypadła z tylnej kieszeni. Odwróciła się i pochyliła, żeby ją podnieść. Odwracając się z powrotem do niego, uchwyciła, że jego wzrok był utkwiony w okolicy miejsca, gdzie jej tyłek był okryty ciasnymi jeansami tylko chwilę wcześniej. Oniemiała przez zrozumienie, że nieskazitelna zjawa przygląda się uważnie jej tyłkowi.,20 spojrzała na materiał, który owinął wokół siebie, a potem na jego twarz. Jego oczy rozpalały się. Nagle zrozumiała, że gdziekolwiek była, kobiety zwykle nie nosiły jeansów. Może nawet spodni. Jego szczęka zacisnęła się, a jego oddech zauważalnie przyspieszył. W każdym calu wyglądał na drapieżnika, w pozycji podwyższonej gotowości, która poprzedza zabijanie. — Tylko takie mam! — Powiedziała defensywnie. Uniósł ręce w pojednawczym geście. — Nie chcę o tym rozmawiać, dziewczyno. Nie teraz. Być może nigdy. Obserwowali się w oceniającym milczeniu. Potem, bez żadnego powodu, który potrafiła określić, przyciągana przez siłę ponad jej zdolnością oporu, znalazła się, idąc w jego kierunku. Tym razem to on był tym, który się cofnął. W jednym, płynnym zafalowaniu wspaniałych mięśni, wypadł z pokoju. W chwili, gdy drzwi się zatrzasnęły, nogi Lisy załamały się i opadła na kolana, jej serce waliło boleśnie w piersi. Znajomy dźwięk metalu przesuwającego się po drzwiach, powiedział jej, że raz jeszcze była zamknięta. Dobry Boże, musiała się obudzić. Ale gdzieś w sercu zaczęła podejrzewać, że nie śniła.

20

Co się dziwisz? Pierwszy raz w życiu widział kobietę w spodniach, to się gapił.

ROZDZIAŁ 3 — Mamy usunąć zwłoki, Circenn? — Zapytał Galan, gdy Circenn wszedł do kuchni. Circenn wciągnął szybki oddech. — Zwłoki? — Potarł szczękę, ukrywając gniewne skrzywienie za dłonią. Nic nie rozwijało się tak, jak tego chciał. Opuścił swe komnaty, planując znaleźć jakieś kiepskie wino w kuchni, w spokoju oczyścić głowę i podjąć kilka decyzji — zwłaszcza, co zrobić z piękną kobietą, którą był związany honorem zabić. Ale nie otrzymał takiego odroczenia. Galan i Duncan Douglasowie,21 jego zaufani przyjaciele i doradcy zajmowali mały stół w kuchni twierdzy, obserwując go uważnie. Ponieważ tak Anglicy, jak i Szkoci ciągle palili Dunnottar za każdym razem, gdy zmieniał właściciela, pospiesznie łatana ruina twierdzy była pełna przeciągów, zimna i niewykończona. Stacjonowali w Dunnottar tylko do momentu, gdy zluzują ich ludzie Bruce’a, czego w tej chwili spodziewano się lada dzień, więc nie dokonywano dalszych napraw. Wielki Hall otwierał się na nocne niebo tam, gdzie powinien być dach, więc kuchnia zastępowała salę jadalną. Dziś w nocy, niestety, było to także miejsce zgromadzeń. — Posiadaczki butelki. — Powiedział pomocnie Galan. Circenn skrzywił się. Ukrył butelkę w swej torbie, mając nadzieję, że będzie miał czas by poniechać wypełnienia swej przysięgi. Kilka lat temu poinformował braci Douglasów o zaklęciu wiążącym, które umieścił na skrzyni i o przyrzeczeniu, które złożył Adamowi Blackowi. Czuł się spokojniej, wiedząc, że jeśli się pojawi, a on z jakiegoś powodu nie będzie w stanie wypełnić przysięgi, ta zaufana dwójka dopilnuje, by to zostało zakończone. Ale co, jeśli przysięgi stały do siebie w wyraźnej sprzeczności? Adamowi przysiągł, że zabije posiadacza butelki. Dawno temu, na kolanach matki przysiągł nigdy nie skrzywdzić kobiety, z jakiegokolwiek powodu. Galan wzruszył tylko ramionami na skrzywienie Circenna i powiedział. — Powiedziałem Duncanowi, że przybyła. Widziałem butelkę w jej ręce. Oczekiwaliśmy jej powrotu. Czy mamy usunąć ciało? — To może być odrobinę niezręczne. To „ciało” nadal oddycha. — Powiedział z irytacją Circenn. — Dlaczego? — Duncan zmarszczył brew. — Bo jeszcze jej nie zabiłem. Galan przez chwilę taksował go spojrzeniem. — Jest piękna, czyż nie? Circenn nie przegapił oskarżenia. — Czy kiedykolwiek pozwoliłem urodzie zaszkodzić memu honorowi? 21

Czyżby któryś z nich był przodkiem Hawka?

— Nay i jestem pewien, że nie zrobisz tego teraz. Nigdy nie złamałeś przysięgi. — Wyzwanie Galana było niemożliwe do pomylenia. Circenn opadł na krzesło. Mając trzydzieści lat, Galan był drugim najstarszym z pięciu braci Douglasów. Wysoki i ciemny, był zdyscyplinowanym wojownikiem, który tak, jak Circenn, wierzył w ścisłe trzymanie się zasad. Jego pojęcie właściwej bitwy zawierało miesiące starannych przygotowań, poznanie wroga i szczegółową strategię, od której nie odstąpią, gdy zacznie się atak. Duncan, najmłodszy w rodzinie miał bardziej nonszalancką postawę. Wysoki na sześć stóp był szorstko przystojny, zawsze miał kilkudniową brodę tak czarną, że jego szczęka wyglądała na niebieską, a jego pled był zwykle pognieciony, pospiesznie związany i wyglądał, jakby zaraz miał się zsunąć. Przyciągał dziewczyny jak muchy do miodu i z całego serca korzystał z ich seksualnego pociągu do niego. Pojęciem Duncana o właściwej bitwie było dupczyć do ostatniej minuty, potem wyskoczyć z pledem i mieczem i rzucić się w bójkę, śmiejąc się przez cały czas. Duncan był odrobine niezwykły, ale wszyscy Douglasowie byli siłami, z którymi należało się liczyć w ten czy inny sposób. Najstarszy brat, James, był głównym porucznikiem Bruce’a i błyskotliwym strategiem. Galan i Duncan przez lata byli zaufaną radą Circenna. Walczyli razem, atakując i kontratakując pod sztandarem Roberta Bruce’a i trenowali ciężko do ostatecznej bitwy, której pragnęli, mającej uwolnić Szkocje spod panowania Anglików. — Nie jestem pewny czy widzę, jakie szkody ta kobieta mogłaby wyrządzić naszej sprawie. — Odparł wymijająco Circenn, ostrożnie oceniając ich reakcję na jego słowa. Po cichu mierzył również własną reakcję. Zwykle jego postanowienia uspokajały go, dawały mu poczucie celu i kierunku, ale każda uncja jego istoty buntowała się na myśl zabicia kobiety na górze. Zaczął rozważać możliwe reperkusje pozwolenia jej żyć, poza zniszczeniem jego honoru. Galan splótł palce i przyglądał się swym odciskom, gdy mówił. — Nie sądzę, że to ma znaczenie. Złożyłeś przysięgę Adamowi Blackowi, że wyeliminujesz człowieka, który przyniesie butelkę. Choć widzę, że ta kobieta może wywoływać sympatię, nie masz żadnej wiedzy o tym, kim naprawdę jest. Była dziwnie ubrana. Czy może pochodzić od Druidów? — Myślę, że nie. Nie wyczułem w niej magii. — Czy ona jest Angielką? Byłem zaskoczony, słysząc ją, mówiącą w tym języku. Mówiliśmy po angielsku, odkąd przybyli Templariusze, ale dlaczego ona? — Mówienie po angielski to nie zbrodnia. — Powiedział sucho Circenn. To prawda, że odkąd przybyli Templariusze, mówili po angielsku znacznie częściej niż w jakimkolwiek innym języku. Większość ludzi Circenna nie mówiła po francusku, a większość Templariuszy

nie mówiła po galicku,22 ale prawie wszyscy nauczyli się trochę angielskiego, z powodu sięgających daleko granic Anglii. Circenn uważał za frustrujące to, że nie mógł używać galickiego — języka, który uważał za piękny ponad porównanie — ale akceptował to, że czasy się zmieniały i to, że gdy ludzie z wielu różnych krajów zbierali się razem, angielski był najbardziej powszechnie znanym językiem. Mówienie w języku jego wroga, irytowało go. — Większość naszych templariuszy nie mówi po galicku. To nie czyni z nich szpiegów. — W ogóle nie mówi po galicku? — Naciskał Galan. Circenn westchnął. — Nay. — Powiedział. — Nie zrozumiała naszego języka, ale samo to nie jest wystarczające, żeby ją skazać. Być może wychowywała się w Anglii. Znacie wiele klanów przenikających na obie strony granicy. Poza tym to było niepodobne do żadnego angielskiego, jaki kiedykolwiek słyszałem. — Więcej powodów by być podejrzliwym, więcej powodów by bezzwłocznie się z nią rozprawić. — Powiedział Galan. Jak przy każdym innym zagrożeniu trzeba najpierw zbadać i ocenić rozmiar tego zagrożenia. — Wykręcił się Circenn. — Twa przysięga, Circennie, wypiera wszystko inne. Twój umysł musi być skupiony na utrzymaniu Dunnottar i otwarciu Bruce’owi drogi do zabezpieczenia tronu i wyzwolenia Szkocji, a nie na jakiejś kobiecie, która powinna być martwa w chwili, gdy o tym mówimy. — Przypomniał mu Galan. — Czy kiedykolwiek, w jakikolwiek sposób zawiodłem w wykonywaniu mych obowiązków? — Circenn wytrzymał spojrzenie Galana. — Nay. — Przyznał Galan. — Jeszcze nie. — Dodał. — Nay. — Powiedział lekko Duncan. — Więc, dlaczego kwestionujecie mnie teraz? Czy nie mam znacznie większego doświadczenia z ludźmi, wojnami i dokonywaniem wyborów niż którykolwiek z was? Galan cierpko skinął głową. — Ale jeśli złamiesz swą przysięgę, jak wyjaśnisz to Adamowi? Circenn stężał. Słowa złamiesz swą przysięgę zaległy nieprzyjemnie w jego umyśle i wysnuły obietnicę porażki, przegranej i potencjalnej demoralizacji. To było krytyczne by trzymał się swych zasad. — Pozwólcie mi zająć się Adamem, jak zawsze to robiłem. — Powiedział zimno. Galan pokręcił głową. — Tym ludziom to się nie spodoba jak tylko się o tym dowiedzą. Wiesz, że Templariusze są strasznie gwałtowni i szczególnie nieufni wobec kobiet —

22

Galicki/celtycki szkocki. Język używany w Szkocji do dzisiaj.

— Bo nie mogą mieć żadnej. — Przerwał Duncan. — Szukają jakiegokolwiek powodu by nie ufać kobietom w ich wysiłku utrzymania na wodzy pożądliwych myśli. Ślub celibatu nie jest naturalny dla mężczyzn, robi z nich zimnych, przewrażliwionych drani. Ja, z drugiej strony jestem zawsze zrelaksowany, spokojny i miły. — Błysnął do nich obu przyjemnym uśmiechem, jakby udowadniając prawdziwość swej teorii. Mimo jego problemów, usta Circenna wygięły się. Duncan miał tendencję do zachowywania się skandalicznie, a im bardziej zuchwały był, tym bardziej poirytowany stawał się Galan. Galan nigdy nie wydawał się rozumieć, że jego młodszy brat robił to celowo, a przez cały czas, gdy Duncan zachowywał się jak nieodpowiedzialny młodzik, jego przebiegły umysł Douglasa nie przegapiał ani jednej rzeczy, która działa się wokół niego. — Brak dyscypliny nie czyni wojownika, młodszy bracie. — Powiedział sztywno Galan. — Jesteś jedną skrajnością, a Templariusze są drugą. — Chędożenie nie zmniejsza mych zdolności bojowych ani odrobine i wiesz o tym. — Powiedział Duncan, siadając prościej na krześle, jego oczy błyszczały oczekiwaniem nadchodzącej kłótni. — Wystarczy. — Wtrącił się Circenn. — Dyskutujemy o mej przysiędze i fakcie, że wzdragam się przed zabiciem niewinnej kobiety. — Nie wiesz czy jest niewinna. — Zaprotestował Galan. — Nie wiem, że nie jest. — Powiedział Circenn. — Dopóki nie będę miał jakiegoś znaku jej winy lub niewinności, ja — Urwał i westchnął ciężko. Powiedzenie następnych słów uważał za prawie niemożliwe. — To, co? — Zapytał Duncan, patrząc na niego z fascynacją. Gdy Circenn nie odpowiedział, naciskał. — Odmówisz zabicia jej? Złamiesz przysięgę? — Niedowierzanie Duncana było wyryte w całej jego przystojnej twarzy. — Tego nie powiedziałem. — Warknął Circenn. — Nie powiedziałeś tego. — Zgodził się ostrożnie Galan. — Doceniłbym, gdybyś jasno podał swe zamiary. Zamierzasz ją zabić czy nie? Circenn znów potarł szczękę. Oczyścił gardło, próbując sformułować słowa, których wypowiedzenia żądało jego sumienie, ale wojownik w nic sprzeciwił się. Oczy Duncana zmrużyły się, Gdy w zamyśleniu obserwował Circenna. Po chwili spojrzał na swego brata. — Wiemy, jaki jest Adam, Galanie. Jego sposobem często było szybkie, niepotrzebne zniszczenie, a wystarczająco niewinnych żyć zostało odebranych w pogoni za zabezpieczeniem tronu. Proponuję, żeby Circenn spokojnie odkrył, kim jest ta kobieta i skąd przychodzi, zanim wydamy wyrok. Nie mogę mówić za ciebie, Galanie, ale nie pragnę mieć kolejnej niewinnej krwi na rękach, a jeśli będziemy go poganiać by ją zabił, ten czyn stanie się także naszym. Poza tym przypomnij sobie, że Circenn przysiągł zabić posiadacza butelki,

w jego przysiędze nie było niczego, co odnosiło się do czasu.23 Mógłby poczekać z zabiciem jej dwadzieścia lat bez łamania swej przysięgi. Circenn spojrzał na Duncana, zaskoczony jego ostatnimi słowami. Nie rozważał tej możliwości. Rzeczywiście jego przysięga nie zawierała ani jednego słowa, uściślającego jak szybko musi zabić posiadacza butelki — w ten sposób powstrzymanie się na krótki czas by poznać tę osobę nie było ani amoralne, ani nie naruszało jego przysięgi. Można by nawet dyskutować, że to było mądre, zdecydował. Dzielisz włos toporem bojowym. Słowa Adama sprzed sześciu lat pojawiły się w umyśle Circenna by z niego kpić. — Ale najlepiej, jeśli będzie świadomy, — Ostrzegł Galan. — że jeśli jej nie zabijesz, a którykolwiek z Templariuszy dowie się, kim ona jest i o naturze twej przysięgi, rycerze stracą wiarę w twą zdolność do przewodzenia. Będą widzieć złamaną przysięgę, jako niewybaczalną słabość. Jedynym powodem, dla którego zgodzili się walczyć dla naszego kraju, jesteś ty. Czasami myślę, że poszliby za tobą do piekła. Wiesz, że są fanatyczni w swych wierzeniach. Dla nich nie ma usprawiedliwienia złamania przysięgi. Nigdy. — Więc nie powiemy im, kim ona jest ani, co przysiągłem, czyż nie? — Powiedział miękko Circenn, wiedząc, że bracia będą wspierać jego decyzję czy się z nią zgadzali, czy nie. Douglasowie zawsze stali za dziedzicem i szlachcicem Brodie’ch — starożytna przysięga krwi dawno temu zjednoczyła dwa klany. Bracia przyjrzeli mu się i pokiwali głowami. — To pozostanie między nami, aż podejmiesz swą decyzję.

*****

Oddychając głęboko czystym, zimnym powietrzem, Circenn chodził po dziedzińcu, podczas gdy kobieta czekała w jego komnatach na łaskę, której przyznanie nie należało do niego. Zmagał się, by uodpornić się na nią. Żył tak długo według zasad, że prawie nie słyszał krzyku swego sumienia, gdy uniósł miecz do jej szyi. Gdy jego trening wojownika nalegał, żeby honorował obietnicę, rzecz, o której myślał, że umarła, podkopała jego stanowczość. Współczucie. Sympatia. I podstępny głosik, który cicho, ale nieugięcie kwestionował roztropność jego zasad. Rozpoznał ten głosik, to była wątpliwość — coś, na co nie cierpiał od wieków. Przysięgam zabić posiadacza butelki, przyrzekł dawno temu. Przysięgi wojownika były jego siłą życiową, Niełamanym kodeksem, według którego żył i umierał. Zasady Circenna Brodie’ego były jedyną rzeczą, stojącą miedzy nim, a szybkim upadkiem w chaos i demoralizację. Jakie było rozwiązanie? 23

Interpretacji przysiąg musiał uczyd się od Wróżek. Każdy sposób dobry, żeby nie wykonad polecenia. 

Ona musi umrzeć. Ona. Na Dagdę, jak to mogła być kobieta? Circenn lubił kobiety, uwielbiał swą matkę i traktował wszystkie kobiety z tym samym szacunkiem i grzecznością. Czuł, że kobiety pokazywały kilka najlepszych cech ludzkości. Circenn był z rodu Brude, których linia królewska była matrilinearna. Lata temu, gdy Circenn złożył swą przysięgę Adamowi Blackowi, ani razu nie rozważył, że butelka może być znaleziona przez kobietę i to tak zachwycającą. Gdy zerwał ten dziwny czepek z jej głowy, jej gęste włosy spłynęły prawie do jej talii w wodospadzie miedzianych i złotych błysków. Zielone oczy, przechylone w górę przy zewnętrznych kącikach, były rozszerzone ze strachu, a potem szybko zmrużyły się z gniewu, gdy oznajmiła, że czepek był darem od jej ojca. Tylko, dlatego zwrócił rodzinną pamiątkę, nie ważne jak brzydka była.24 Niezwykle wysoka jak na kobietę i gibka, jej piersi były jędrne i pełne, i złapał mignięcie jej sutków, naciskających na cienki materiał jej dziwnej odzieży. Jej nogi były wspaniale długie — wystarczająco długie by owinąć je wokół jego pasa i pozwolić jej wygodnie skrzyżować kostki, gdy zanurzyłby się miedzy nimi. Gdy pochyliła się by odzyskać swój czepek, prawie owinął ramię wokół jej talii, przyciągnął ją do siebie i pozwolić swej wymagającej naturze swobodnie rządzić. A potem poderżnąć jej gardło, gdy twe pożądanie będzie zaspokojone? Ona. Czy Adam podejrzewał, że posiadacz butelki mógłby być kobietą? Czy mógł patrzeć w przyszłość swym wzrokiem Wróżki i nawet teraz śmiać się z jego dylematu? Jednak, gdyby na początku nie użył zaklęcia wiążącego, życie tej kobiety nie byłoby teraz w niebezpieczeństwie. To jego nieporadna klątwa ją tu sprowadziła, a teraz powinien zabić tę niczego niepodejrzewającą duszę. Jeśli nie znajdzie jakiegoś dowodu dwulicowości z jej strony, jej śmierć będzie niewinną krwią na jego rękach, która będzie nawiedzać go przez resztę jego życia. Circenn zebrał swą wolę, przyznając, że najlepszym rozwiązaniem było zabicie jej. Wypełniłby przysięgę, a potem, jutro, życie znów byłoby normalne. Zabezpieczyłby butelkę w sekretnym miejscu z innymi reliktami i kontynuował ich wojnę. Wróciłby do swej porządnej dyscypliny i znalazł pocieszenie, wiedząc, że nigdy nie stanie się paskudztwem, którym bał się, że miał możliwość być. Najważniejszym celem Circenna Brodie’ego było zobaczyć Bruce’a bezpiecznie na tronie Szkocji. Po śmierci angielskiego króla Longshanksa,25 jego syn, Edward II26 kontynuował wojnę swego ojca, bezlitośnie rozrywając szkockie dziedzictwo. Wkrótce nie pozostanie nic z ich 24

Jak czapka to brzydka, ale na obcisłe jeansy to nie narzekał. Edward I Angielski (1239-1307), zwany też Longshanksem i Młotem na Szkotów. Był królem Anglii od 1272 r. 26 Edward II Angielski (1284-1327) Również Edward Plantagenet, rządził od 1307 do stycznia 1327, gdy został zdetronizowany. Został zamordowany we wrześniu tego samego roku. 25

unikalnej kultury. Będą Brytyjczykami, słabymi i posłusznymi, opodatkowanymi, aż będą umierać z głodu i uległymi. Ich największą nadzieją przeciw bezlitosnemu królowi Anglii byli zbuntowani Templariusze, którzy szukali sanktuarium w Zamku Brodie. Circenn westchnął z frustracji. Oskarżanie Templariuszy zasmucało i rozwścieczało go. Kiedyś rozważał dołączenie do sławnego zakonu rycerzy mnichów, ale niektóre z ich zasad nie były mu całkiem w smak. Zamiast tego skończył pracując blisko z religijnymi rycerzami, gdyż zarówno on, jak i Zakon strzegli świętych artefaktów o ogromnej wartości i mocy. Circenn szanował Zakon z wielu powodów i znał jego historię tak dobrze, jak każdy Templariusz. Zakon został założony w 1118 roku, gdy grupa dziewięciu, w większości francuskich rycerzy przybyła do Jerozolimy i Poprosiła Króla Baudouin, by pozwolił im zamieszkać w starożytnych ruinach Świątyni Salomona. W zamian dziewięciu rycerzy zaoferowało swe usługi w chronieniu pielgrzymów, podróżujących do Ziemi Świętej przed rabusiami i mordercami na publicznych gościńcach wiodących do Jerozolimy. W 1128 roku Papież oficjalnie zatwierdził Zakon. Rycerze byli dobrze opłacani i zakon gwałtownie wzrósł w liczbę, bogactwo i władzę przez dwunasty i trzynasty wiek. W czternastym wieku zakon posiadał ponad dziewięć tysięcy posiadłości i zamków w Europie. Niezależne od królewskiej czy episkopalnej kontroli, zyski Zakonu były wolne od podatków. Wiele posiadłości Zakonu było dzierżawionych, przynosząc zyski, które służyły za podstawę największego systemu finansowego w Europie. W trzynastym i czternastym wieku Paryski Zakon Templariuszy faktycznie funkcjonował, jako francuski Królewski Skarbiec, pożyczając wielkie sumy europejskim władcom i indywidualnym arystokratom. Jednak, gdy bogactwo i władza Templariuszy wzrosły, tak samo stało się z podejrzeniami i zazdrością wśród niektórych członków arystokracji. Circenn nie był zaskoczony, gdy sukces Zakonu stał się powodem jego upadku. Oczekiwał tego, jednak był bezradny by temu zapobiec, polityki papieża i króla były zbyt potężne by jeden człowiek mógł na nie wpłynąć. Circenn pamiętał dobrze jak prawie dwanaście lat temu bogactwo Templariuszy przyciągnęło śmiertelną uwagę króla Francji, Filipa Pięknego, który był zdesperowany by wypełnić swe szkatuły. W 1305 Filip oczernił Zakon, przekonując papieża Klemensa V, że Templariusze nie byli świętymi obrońcami katolickiej wiary, lecz pragnęli ją zniszczyć. Filip prowadził wyczerpujące kampanie przeciw rycerzom i oskarżał Templariuszy o haniebne akty herezji i świętokradztwa. W 1307 roku papież wydał królowi rozkaz, na który czekał, prawo aresztowania wszystkich Templariuszy na terenie Francji, skonfiskowania ich własności i przekazania inkwizycji. Tak zaczął się niesławny, krwawy i stronniczy proces Templariuszy. Circenn przeciągnął ręką po włosach i skrzywił się. Rycerze zostali aresztowani, uwięzieni i zmuszeni torturami do przyznania się do wybranych przez Filipa grzechów. Jeszcze więcej

spłonęło na stosie. W czasie procesy rycerzom nie pozwolono na żadną obronę, nie pozwolono im nawet poznać imion swych oskarżycieli i świadków przeciwko nim. Ten tak zwany „proces” był polowaniem na czarownice, przebiegle zagranym by odrzeć Templariuszy z ich bajecznych bogactw. Dodając zniewagę do zniszczeń, papież wydał bullę, która rozwiązała zakon i zaprzeczyła jego uznaniu. Tych kilku rycerzy, którym udało się uciec przed uwięzieniem i śmiercią, stało się banitami bez kraju czy domu. Gdy Circenn zrozumiał, że upadek rycerzy był nieuchronny, pospieszył by spotkać się z Robertem Bruce’em i z aprobatą Roberta wysłał wiadomość do Zakonu, że będą mile widziani w Szkocji. Robert zaoferował im sanktuarium, a w zamian potężni wojownicy mnisi skierowali swe umiejętności bojowe przeciw Anglii. Templariusze byli budzącymi grozę wojownikami wytrenowanymi w posługiwaniu się bronią i w strategii, i byli kluczowi dla szkockiej sprawy. W ciągu ostatnich lat Circenn potajemnie umieszczał ich wśród żołnierzy Bruce’a, za jego zgodą, jako dowódców. Szkoci bili się już lepiej, wprowadzając przebiegłe strategie i wygrywając mniejsze bitwy. Circenn wiedział, że gdyby zachwiał się teraz, gdyby zaczął łamać przysięgi albo zrobił cokolwiek by narazić lojalność Templariuszy, mógłby równie dobrze odrzucić ostatnie dziesięć lat swego życia razem ze swą miłością do swej ojczyzny.

*****

Lisa nie miała pojęcia, ile czasu minęło, odkąd usiadła na podłodze. Ale było to dla niej wystarczająco długo, żeby zrozumiała, że czas nie płyną w taki sposób jak dla śniących. Gdy siedziało się nieruchomo we śnie, to sen albo się kończył, albo przechodził w jakąś nową, niesamowitą przygodę, zabarwioną odcieniami absurdu. Takiego absurdu, jak proporcje ciała tego człowieka. Pomyślała z irytacją. Podnosząc się z podłogi na wyciągniętych rękach, zatrzymała się przykucnięta, obserwując szerokie, płaskie kamienie pod jej dłońmi. Zimne. Twarde. Suche, z pokrywającym kamień kurzem. Całkowicie zbyt rzeczywiste. Podnosząc się, zaczęła badać otoczenie. Komnata była wielka, oświetlona grubymi, mydlanymi świecami. Ściany wykonane z masywnych, kamiennych bloków były obwieszone przypadkowymi gobelinami. Olbrzymie łóżko zajmowało środek pomieszczenia, a obok było porozrzucanych kilka skrzyń ze starannie złożonymi materiałami położonymi na nich. Pokój był spartański, uporządkowany. Kominek był jedynym ustępstwem na rzecz atmosfery, nie było ani śladu kobiecej ręki w tym pokoju. Zatrzymując się w pobliżu wanny, zanurzyła rękę w wodzie, letnia — kolejne wrażenie zbyt rzeczywiste, żeby mu zaprzeczyć.

Podeszła do kominka i wzdrygnęła się na łudząco realne uczucie ciepła. Przez chwilę przyglądała się płomieniom, zdumiewając się, że reszta pokoju była tak chłodna, gdy palenisko rzucało taki żar. Jakby ogień był jedynym źródłem ciepła, pomyślała. Uderzona tym spostrzeżeniem, szybko podeszła do obrzeża pokoju. Jej podejrzenie szybko się potwierdziło. W całej komnacie nie było żadnego przewodu wentylacyjnego z ciepłym powietrzem. Żadnych grzejników w rogach, zbierających kurz. Żadnych małych, metalowych otworów wentylacyjnych w podłodze. Żadnych rur czy skoro już przy tym była, żadnych gniazdek elektrycznych. Żadnej wtyczki telefonu. Żadnych szaf. Drzwi zostały wykonane z czegoś, co wyglądało na solidny dąb, żadna okleina z pustym środkiem. Wzięła głęboki, uspokajający oddech i zapewniła się, że musiała coś przeoczyć, przynajmniej ogrzewanie. Okrążając pokój po raz drugi, przyglądała się każdemu zagłębieniu i szczelinie, gdy przesuwała ręką po ścianie — kolejny sposób na przetestowanie solidności swojego więzienia. Końce jej palców musnęły grube gobeliny, które poddały się pod nimi i zdawały się dużo zimniejsze niż kamienie. Szorstki materiał drżał pod jej dłonią, jakby wiatr uderzał z niego z drugiej strony. Zadziwiona, odciągnęła go na bok. Straciła oddech przez nagły podmuch powietrza. Widok z okna uderzył ją tak intensywnie, jak niespodziewany cios w żołądek. Wpatrywała się w mglistą noc ze starożytnej historii. Pięćdziesiąt stóp nad ziemią, była w kamiennym zamku, który stał na wzniesieniu wyspy, otoczonej przez grzmiące morze. Fale rzucały się na skalne granie, rozbijając się w piane i stając się jednym z mgłą, która wirowała w górę z czarnej powierzchni oceanu. Po brukowanym chodniku cicho przechodzili ludzie z pochodniami w rękach, pomiędzy zamkiem, a małymi budynkami gospodarczymi. Dalekie wycie wilka rywalizowało z dźwiękami kobz. Nocne niebo było czarno niebieskie, zabarwione purpurą tam, gdzie spotykało wodę, tańcząc z tysiącami gwiazd i cienką kosą księżyca. Nigdy nie widziała tak wieli gwiazdozbiorów w Cincinnati, smog i efekt poświaty jasno oświetlonego miasta tłumiły to piękno. Widok z okna był zapierająco czysty, majestatyczny. Gorzki wiatr wył nad morzem i na wzniesieniu, szarpiąc gobelinem w jej ręce. Puściła go jak oparzona, a gobelin opadł na okno, szczęśliwie zasłaniając niewyjaśniony widok. Niestety, gdy jej oczy skupiły się na gobelinie, odkryła nowy horror. Był pięknie utkany i o wiele za szczegółowy, wojownik jadący na koniu w bitwę, gdy armia mężczyzn odzianych w poplamione krwią pledy wiwatowała. Na dole, wyhaftowane szkarłatem, znajdowały się cztery cyfry, które zniszczyły jej zdrowy rozsądek: 1314. Lisa podeszła do łóżka i opadła na nie bezwładnie, jej energia została wyczerpana przez następujące po sobie szoki. Przez chwilę wpatrywała się pusto w łóżko, potem jej ręka wystrzeliła naprzód i dźgnęła materac, gdy testowała kolejną część otoczenia. Nie twój wykonany przemysłowo Serta Sleeper, Liso. Wypełniona przez narastające uczucie paniki ściągnęła ciasno ściśnięte koce i na chwilę została rozproszona przez zapach, który przylgnął do pościeli. Jego zapach: pikantny, niebezpieczny i męski.

Stanowczo ignorując pragnienie zanurzenia nosa w prześcieradłach, pociągnęła materac, który był odrobinę więcej niż cienkimi siennikami, ułożonymi na sobie i pokrytymi szczeciniastym materiałem. Jeden trzeszczał jak suszone krzaki, następny wydawał się wypełniony zbryloną wełną, a ten na wierzchu wyglądał na wypełniony piórami. Przez następne dwadzieścia minut Lisa analizowała swoje otoczenie, prowadzona przez narastającą desperację. Kamienie były zimne w dotyku, ogień gorący. Płyn w kubku obok łóżka smakował obrzydliwie. Słyszała kobzy. Każdy zmysł, jaki posiadała, został uaktywniony do testu. Z roztargnieniem przetarła swoją szyję wierzchem dłoni, a gdy ją odsunęła, pojedyncza kropla krwi barwiła szkarłatem jej skórę. Z nagłą pewnością zrozumiała, że nigdy nie powinna dotykać butelki. Choć to przeczyło racjonalnym wyjaśnieniom, nie była w Cincinnati, ani w dwudziestym pierwszym wieku. Poczuła, że ostatnia jej nadzieja, że śni, wyślizguje się z jej wiotkiego uścisku. Sny znała dobrze. Ale to było zbyt realne by być snem, o wiele zbyt szczegółowe niż jej umysł potrafił stworzyć. Daj mi butelkę, zażądał. Widzisz ją? To część snu? Była oszołomiona. Ale teraz, rozważając to, zrozumiała, że widział ją, ponieważ to nie była część snu. To była część rzeczywistości, jego rzeczywistości, rzeczywistości, którą teraz dzieliła. To właśnie butelki dotykała tuż przed tym, jak zaczęła czuć się, jakby spadała, a butelka, której zażądał zdawała się zbyt logicznym połączeniem, żeby istnieć we śnie. Czy ta butelka w jakiś sposób zabrała ją w czasie do człowieka, który miał do niej bezpośrednie lub pośrednie prawa własności? A, jeśli tak, czy naprawdę była w czternastym wieku? Z narastającym lękiem zobaczyła przerażający wzór: jego dziwny sposób ubierania się, jego dokładne, badawcze przyglądanie się jej ubraniom tak, jakby nigdy wcześniej nie widział podobnych, prymitywna, drewniana wanna ustawiona przed kominkiem, dziwny język, którym mówił, gobelin na ścianie. To wszystko wskazywało na niemożliwe. Ogarnięta paniką, rozejrzała się po pokoju, ponownie oceniając go, z innej perspektywy. Widziała to tak, jak jej zatrudnienie w muzeum pozwalało jej wierzyć, że wyglądałaby średniowieczna komnata. I wszystkie te niezwykłości nabrały idealnego sensu. Logika upierała się, że była w średniowiecznym, kamiennym zamku i według gobelinu wiszącego na ścianie, w jakimś punkcie czternastego wieku, pomimo niemożliwości tego wszystkiego. Lisa gwałtownie wypuścił…a oddech w gorączkowej próbie uspokojenia się. Nie mogła być gdzieś indziej w czasie, ponieważ to była średniowieczna Szkocja. Catherine była jakieś siedemset lat w przyszłości — sama. Jej matka desperacko jej potrzebowała i nie miała nikogo innego, na kim mogła polegać. To było nie do zaakceptowania. Utknięcie w dziwnym śnie zostało teraz zdegradowane do mniejszego problemu niż był, to była prawda. Ze snem

łatwo byłoby sobie poradzić. W końcu by się obudziła, nie ważne jak okropne rzeczy były we śnie. Jeśli naprawdę była w przeszłości, co było tym, na co upierały się jej wszystkie zmysły, musiała wrócić do domu. Ale jak? Znów dotykając butelki? Gdy rozważała tę możliwość, usłyszała kroki na korytarzu na zewnątrz komnaty. Szybko podeszła do drzwi, zastanawiając się nad ukryciem się za nimi, potem zamiast tego, przyłożyła do nich ucho. Mądrze byłoby odkryć wszystko, co mogła o jej otoczeniu. — Myślisz, że to zrobi? — W korytarzu odbił się głos. Nastąpiła długa cisza, a potem westchnienia tak głośne, że przeniosło się przez grube drewno. — Wierzę, że tak. Nie składa przysiąg łatwo i wie, że ta kobieta musi umrzeć. Nic nie może stanąć na drodze naszej sprawie, Duncanie. Dunnottar musi być utrzymany, ten bękart Edward musi zostać pokonany, a złożone przysięgi muszą być honorowane. Zabije ją. Gdy kroki ucichły w głębi korytarza, Lisa oparła się bezwładnie o drzwi. W jej umyśle nie było wątpliwości, jaką dokładnie kobietę mieli na myśli. Dunnottar? Edward? Dobry Boże! Nie tylko zwyczajnie odbyła podróż w czasie — została z hukiem wrzucona w sequel Bravehearta!

ROZDZIAŁ 4 Była późna noc, gdy Circenn cicho uchylił drzwi swej komnaty na kilka cali. Zaglądając przez wąską szczelinę, zobaczył, że w pokoju było ciemno. Tylko cienki snop światła wpadał zza gobelinu. Musiała spać, zdecydował, co dawało mu przewagę zaskoczenia. Skończy z tym szybko. Gwałtownie otwarł drzwi, wszedł do pokoju z pełnym przekonaniem i natychmiast stracił grunt pod nogami. Gdy uderzył o podłogę komnaty, przeklął, była sprytnie pokryta ostrymi kawałkami połamanej kamionki. Ledwie miał czas zarejestrować, że potknął się o napięty i sprytnie zawiązany sznurek, gdy został walnięty w tył głowy kamionkową misą. — Na Dagdę, dziewczyno! — Ryknął, przetaczając się na bok i chwytając swą głowę. — Próbujesz mnie zabić? — Oczywiście, że tak! — Syknęła. Circenn zauważył niczego więcej niż rozmyty ruch w ciemności, gdy, ku jego wielkiemu zdziwieniu i bólowi, kopnęła go w najwrażliwszą część jego ciała — część, której większość kobiet dotykało z czcią. Gdy zgiął się w pół, jego ręce zawadziły o więcej poszarzanych odłamków na podłodze i skrzywił się. Przeskoczyła nad jego ciałem jak przerażona łania, zmierzając do otwartych drzwi. Znieczulając się na ból, poruszył się błyskawicznie. Jego ręka wystrzeliła naprzód i zamknęła się na jej kostce. — Opuść ten pokój i jesteś martwa. — Powiedział stanowczo. — Moi ludzie zabiją cię w chwili, gdy cię zobaczą. — Więc jaka jest różnica? Ty też to zrobisz! — Krzyknęła. — Puść mnie! — Kopnęła bezskutecznie dłoń zaciśniętą na jej kostce.

Warknął i zatrzasnął drzwi stopą. Potem, ciągnąc ją za kostkę, sprawił, że straciła równowagę i pociągnął ją na siebie. Próbował przyciągnąć ją do siebie, gdy spadała, żeby nie uderzyła w żaden z odłamków, które tak przebiegle rozsypała wokoło, ale szarpnęła się, gdy w niego uderzyła i odbiła się od jego boku. Wywiązała się walka wręcz i walczyła z nim z zaskakującą ilością odwagi i siły. Świadomy swej większej siły, skupił swe wysiłki na opanowaniu jej bez robienia jej krzywdy ani pozwolenia jej, żeby sama zrobiła sobie krzywdę. Jeśli ktokolwiek miał ją skrzywdzić, to będzie on. Walczyli w ciszy, z wyjątkiem chrząknięć, gdy uderzyła szczególnie boleśnie i jej sapnięć, gdy w końcu chwycił jej ręce i przytrzymał je nad jej głową i rozciągnął ją na plecach na podłodze. Jego uścisk prawie się ześliznął, gdy jego ręka zamknęła się wokół paska metalu na jej nadgarstku. Gdy siłą unieruchomił jej ręce, ześliznęła się i zamknął na niej pięść, a potem umieścił w swej torbie do obejrzenia później — mogła posiadać jakieś wskazówki, co do jej tożsamości. Celowo pozwolił całej wadze swego ciała spocząć na niej, wiedząc, że nie będzie w stanie oddychać. Poddaj się. Nakazywał milcząco, gdy rzucała się pod nim, próbując zyskać wolność. — Jestem od ciebie silniejszy, dziewczyno. Ustąp mi w tej walce. Nie bądź głupia. — I pozwolić ci mnie zabić? Nigdy! Słyszałam twoich ludzi. — Wydyszała, próbując wciągnąć powietrze do płuc, miażdżona pod jego ciężarem.

Circenn skrzywił się. Więc to, dlatego zastawiła na niego pułapkę. Musiała podsłuchać Galana i Duncana, gdy wracali do swych pokoi. Najwyraźniej powiedzieli coś o nim, zabijającym ją. Będzie musiał porozmawiać z tymi dwoma o dyskrecji, być może zachęcić ich do przejścia na galicki, gdy byli w murach twierdzy. Przez chwilę stracił koncentrację, gdy podziwiał jej zaradność, a ona wykorzystała to, waląc czołem w jego podbródek i to bolało. Potrząsnął nią mocno i był zdumiony, gdy ta kobieta nie poddała się, ale próbowała znów walnąć go głową. Nie zdradzała żadnych znaków poddania się i zrozumiał, że będzie go bić, aż zemdleje z braku powietrza. Ponieważ jedynymi częściami obu ich ciał, które oboje mieli wolniej, były ich głowy, zrobił jedyną rzecz, o której mógł pomyśleć — pocałował ją. Byłoby niemożliwe, żeby uderzyła go głową z jej ustami, przyciśniętymi do jego i dawno temu nauczył się, że najlepszym sposobem kontrolowania walki było dostać się tak daleko w przestrzeń swego przeciwnika, jak to było możliwe. Trzeba było nerwów ze stali, żeby znieść sześć stóp i siedem cali bezlitosnego Brodie’ego o oddech od czyjegoś serca. Gratulując sobie odkrywczej strategii, którą zastosował do powstrzymywania jej przed uderzaniem go jedyną częścią swego ciała, którą mogła poruszać, przyznał, że jego próba była oszukiwaniem samego siebie. Chciał ją pocałować, odkąd zmaterializowała się przed jego wanną — kolejne naruszenie jego starannych reguł. Wiedział, że fizyczna intymność z tą kobietą mogłaby wypaczyć jego bezstronność. Ale bójka sprowadziła go do kontaktu z każdym calem jej ciała, jej krągłości były przyciśnięte do jego twardej długości, jakby byli razem nadzy, a jej gwałtowna, inteligentna zasadzka podnieciła go jeszcze bardziej niż jej piękno. Miał jej zapach w swych nozdrzach: strach i kobieta, i wściekłość. To sprawiało, że był twardy jak skała. Pragnął opanować ją tym pocałunkiem, zmusić, żeby zrozumiała jego całkowitą dominację, ale nacisk jej piersi pod jego klatką rozpalał go i znalazł się, zanurzając język między jej wargami z intencją raczej uwiedzenia niż podbicia. Wyczuł moment, gdy jego pocałunek przestał być jego sposobem kontrolowania jej i stał się niczym, poza dzikim pragnieniem zaspokojenia apetytu na tę kobietę. Wszystkim, czego potrzebował, było odepchnięcie na bok jego pledu, zsunięcie jej dziwnych spodni i wciśnięcie się w nią. Pokusa była wspaniała. Jego oddech przyspieszył, brzmiąc szorstko w jego własnych uszach. Zbyt długo minęło, odkąd był z kobietą, a jego ciało było mocno napięte. Wygiął się, cofając w tył, żeby powstrzymać bolesny nacisk jego podniecenia na kołyskę jej bioder. Gdy pozostała pod nim bez ruchu, zaszydził ze swej siły woli. Nienawidząc utraty pełności jej dolnej wargi, possał ją mocno, gdy się odsunął. Popatrzył w dół na nią, jej oczy były zamknięte, rzęsy były ciemnymi wachlarzami na tle jej policzków. — Teraz mnie zabijesz? — Wyszeptała. Circenn wpatrywał się w nią, sprzeczne rozkazy walczyły wewnątrz niego. W ich szamotaninie, uwolnił swój dirk27 i teraz przyłożył go do jej gardła. Jedno szybkie pchnięcie i to będzie koniec. 27

Dirk to szkocki, długi sztylet o długości ostrza 15-30 cm, o głowni jedno lub ¾ siecznej. Słowo dirk pochodzi najprawdopodobniej od galickiego sgian dearg (czerwony nóż). Wykonywany często ze złamanych mieczy i rapierów. Rękojeśd bez jelca najczęściej z twardego drewna lub kości. Zwykle zdobiona celtyckim ornamentem plecionkowym lub nabijana metalowymi dwiekami. Pochwa zwykle była drewniana i barwiona na ciemno. Dirk zwykle był noszony jawnie z przodu, centralnie na pasie, a w przypadku pełnego stroju góralskiego z torbą

Szybko, litościwie, prosto. Jego przysięga zostanie wypełniona i nie będzie nic do zrobienia, poza usunięciem dziewczyny z rozciętą szyją i na zawsze uciszonym sercem i powrotem do swego starannie zaplanowanego świata. Jej oczy rozszerzyły się ze strachu, gdy poczuła chłodny metal, muskający jej skórę. Popełnił błąd, patrząc w nie. Zamknął oczy i zacisnął szczękę. Tnij, rozkazał sobie, ale jego palce nie zacisnęły się nawet mocniej wokół rękojeści krótkiego noża. Tnij, wściekał się na siebie. Przewrotnie, jego ciało stwardniało przy niej i poczuł nagłą falę pragnienia, żeby opuścić nóż i znów ją pocałować. Zabij ją teraz! Rozkazał sobie. Ani jeden palec nie drgnął. Nóż leżał bezużyteczny na jej skórze. — Nie mogę teraz umrzeć. — Wyszeptała. — Ja nawet jeszcze nie żyłam. Mięśnie w jego ramieniu rozpoznały porażkę, zanim zrobił to jego umysł. Nie było innych słów, które mogła wypowiedzieć, które skonsternowałyby go bardziej. Ja nawet jeszcze nie żyłam. Elokwentna prośba by skosztować tego, co życie ma do zaoferowania i czy zdawała sobie z tego sprawę, czy nie, całkiem ujawniająca. To dużo mu o niej powiedziało. Jego ramię rozluźniło się i zabrał nóż z jej gardła ze znacznie większą łatwością niż go tam umieścił. Wymamrotał przekleństwo, gdy rzucił nim przez pokój, a on wbił się drzwi z satysfakcjonującym dźwiękiem. — Nay, dziewczyno, nie zabiję cię. — Nie dziś w nocy, dodał cicho. Przepyta ją, przyjrzy jej się uważnie, określi jej zaangażowanie. Osądzi ją, winna czy niewinna. Jeśli znajdzie dowody podstępu, albo płytką i chciwą osobowość, jego ostrze z łatwością znajdzie cel, zapewnił samego siebie. — Muszę zadać ci jeszcze kilka pytań. Jeśli pozwolę ci wstać, usiądziesz spokojnie na łóżku i odpowiesz mi? — Tak. Nie mogę oddychać. — Dodała. — Pospiesz się. Circenn przesunął się tak, że jego waga nie spoczywała całkowicie na niej. Pozwolił jej odzyskać wolność w regulowanych etapach, żeby zrozumiała, że to on ją jej dawał. To nie była ani wolność, którą zdobyła, ani taka, którą mogła zdobyć. Przyznał jej przejście, pozwolił na zakres ruchu. To był imperatyw, żeby zrozumiała, że jego kontrola nad nią była absolutna. Mimo swego niekomfortowego stanu podniecenia, zmusił ją do utrzymania bliskiego kontaktu, gdy wysunęła swe ciało spod niego. To był czysto męski pokaz dominacji. Dał jej ledwie wystarczająco miejsca, żeby mogła uklęknąć. Odchylił się minimalnie tak, że była zmuszona podnieść się, przytrzymując się jego ramion, co umieściło jej usta zaledwie oddech od jego. Będzie cały czas przy niej, aż przystanie na jego polecenia. Trzymała swój wzrok buntowniczo odwrócony, odmawiając patrzenia na niego, gdy używała jego ciała by się podnieść. Gdybyś spojrzała mi w oczy, dziewczyno, pchnąłbym cię dalej. Pomyślał, bo gdyby nadal miała wystarczająco dużo buntu, żeby patrzeć mu w oczy, sprowokowałby uległość w jakiś inny sposób. Podniósł się razem z nią, więc ich ciała dotykały się w wielu punktach kontaktu i

myśliwską, sporranem, z boku. Razem ze Sgian Dubh (czarnym nożem) do dzisiaj stanowią częśd tradycyjnego, szkockiego stroju.

nie przegapił szybkiego wciągnięcia powietrza, gdy celowo przesunął się tak, że jej piersi musnęły jego brzuch. Tyłem poprowadził ją do łóżka i jednym, delikatnym pchnięciem, posadził ją na nim. Potem odwrócił się do niej plecami, jakby była niczym, żadnym zagrożeniem, bez znaczenia. Kolejna lekcja, której musiała się nauczyć — nie miał czego się bać z jej strony.28 Mógł odwrócić się do niej bezkarnie plecami. Jego ruch miał drugą korzyść, dając mu czas na stłumienie swego pożądania. Wziął kilka głębokich oddechów, zaryglował drzwi od środka, wyciągnął swój dirk z drewna i wepchnął go do buta. Zapalił świece, zanim odwrócił się z powrotem twarzą do niej. Do tego czasu oddychał równo, a jego pled był starannie zebrany z przodu. Nie musiała wiedzieć, co przyniosła mu ich wymuszona bliskość. Ukryła twarz w dłoniach, a jej miedziane włosy ześliznęły się gładkim wodospadem na jej kolana. Przypomniał sobie, żeby nie patrzeć na jej długie nogi w tych odkrywających spodniach. Ledwie ukryte przez ten bladoniebieski materiał, mężczyzna mógł podążyć za szczupłą linią jej kostek, przez umięśnione łydki i w górę kształtnych ud do v jej kobiecej prywatności. Te spodnie mogłyby skusić Wielkiego Mistrza Templariuszy. — Kim jesteś? — Zaczął cicho. Będzie kontynuował łagodnym tonem, aż zademonstruje opór, wtedy będzie mógł na nią ryknąć. Z małą dawką rozbawienia rozważył prawdopodobieństwo, że ta dziewczyna, dopowiedziałaby ryknięciem. — Nazywam się Lisa. — Mruknęła w swe dłonie. Dobry początek, posłuszna i odpowiadająca szybko. — Liso, jestem Circenn Brodie. Chciałbym, żebyśmy spotkali się w innych okolicznościach, ale tak nie jest i musimy wyciągnąć to, co najlepsze z tego, co jest. Gdzie znalazłaś moją butelkę? — W muzeum, gdzie pracuję. — Powiedziała monotonnie. — Co to jest muzeum? — Miejsce, gdzie wystawia się skarby i artefakty. — Moja butelka była na wystawie? Żeby ludzie ją oglądali? — Zapytał z oburzeniem. Czy moja klątwa nie zadziałała? — Nie, dopiero została znaleziona i nadal była w skrzyni. Nie została jeszcze umieszczona na wystawie. — Nie uniosła głowy ze swych rąk. — Ach, więc skrzynia nie została otwarta. Ty byłaś pierwszą, która jej dotknęła. — Nie, dwóch ludzi dotknęło jej, zanim ja to zrobiłam. — Widziałaś ich, dotykających ją — naprawdę dotykających butelkę? — Była cicho przez długą chwilę. — O mój Boże, szczypce! — Wykrzyknęła. Jej głowa wystrzeliła w górę i zapatrzyła się w niego z wyrazem przerażenia. — Nie. Naprawdę nie widziałam, żeby jej dotykali. Ale obok skrzyni leżała para szczypiec. Założę się, że Steinmann i jego banda w ogóle nigdy nie dotykali skrzyni ani butelki! Czy to tak mi się to stało — przez dotknięcie butelki? Wiedziałam, że nie powinnam wtrącać się w nie swoje interesy. — To bardzo ważne, dziewczyno. Musisz powiedzieć mi prawdę. Wiesz, co zawiera butelka? Posłała mu spojrzenie zupełnej niewinności. Albo była perfekcyjną aktorką, albo mówiła prawdę. — Nie. Co? 28

A ja osobiście mam wielką nadzieję, że to „żadne zagrożenie” za chwilę mu rozbije kolejną miskę na głowie, żeby nie był tak wkurwiająco pewny siebie.

Aktorka czy niewinna? Potarł szczękę, analizując ją. — Skąd jesteś, dziewczyno? Z Anglii? — Nie. Cincinnati. — Gdzie to jest? — W Stanach Zjednoczonych. — Ale mówisz po angielsku. — Nasi ludzie przypłynęli z Anglii, kilka stuleci temu. Kiedyś moi rodacy byli Anglikami. Teraz nazywamy się Amerykanami. Circenn przyglądał jej się bez wyrazu. Wyraz nagłego odkrycia przeszedł przez jej twarz i zastanowił się nad tym. — To było głupie z mojej strony. Oczywiście, że prawdopodobnie nie mógłbyś tego zrozumieć. Stany Zjednoczone są daleko od Szkocji, za morzem. — Powiedziała. — My też nie lubimy Anglii, więc mogę odczuwać empatię. — Powiedziała uspokajająco. — Prawdopodobnie nigdy nie słyszałeś o moim kraju, ale jestem z bardzo daleka i to konieczne, żebym tam wróciła. Szybko. Gdy potrząsnął głową, jej szczęka się zacisnęła i Circenn poczuł błysk podziwu, ta dziewczyna była wojowniczką do końca. Podejrzewał, że jeśli spróbuje ją zabić, w jej ustach nie będzie żadnych próśb, tylko obietnice zemsty do samego, gorzkiego końca. — Obawiam się, że nie mogę odesłać cię z powrotem już, teraz. — Ale możesz odesłać mnie w którymś momencie? Wiesz jak? — Wstrzymała oddech, oczekując na jego odpowiedź. — Jestem pewien, że możemy sobie z tym poradzić. — Powiedział niezobowiązująco. Jeśli była z kraju za morzem i gdyby mógł znaleźć sposób, żeby zaakceptować niezabijanie jej, z pewnością mógłby znaleźć statek, na którym mógłby ją umieścić, gdyby zdecydował, że może być uwolniona. Fakt, że była z tak daleka, mógł sprawić, że uwolnienie jej byłoby dla niego łatwiejsze, ponieważ było wątpliwe, żeby jej kraj rodzinny miał jakiekolwiek interesy w Szkocji i gdyby już zniknęła, być może mógłby zmusić się do zapomnienia, że złamał zasadę. Co z oczu, równie dobrze mogło być z umysłu. Jej obecność w twierdzy naprawdę mogłaby być wielkim błędem. Ale jak skrzynia dotarła do kraju tak oddalonego? — Jak twe muzeum zdobyło mą skrzynię? — Wysyłają ludzi wszędzie w poszukiwaniu niezwykłych skarbów — — Kim oni są? — Zapytał szybko. Być może ona była niewinna, ale być może ludzie, o których wspomniała, nie byli. — Moimi pracodawcami. — Jej wzrok prześliznął się po jego, a potem odwrócił się. Zmrużył oczy i przyjrzał jej się w zamyśleniu. Dlaczego odwróciła wzrok? Wydawała się czynić prawdziwy wysiłek, żeby się z nim porozumieć. Choć nie zobaczył żadnego znaku wyraźnego oszustwa, wyczuwał w niej silne emocje, były rzeczy, których nie mówiła. Gdy rozważył kierunek przesłuchania, zdumiała go, mówiąc. — Więc jak wysłałeś mnie przez czas? Czy to magia? Circenn wypuścił ciche gwizdnięcie. Na Dagdę, z jak daleka przybyła ta dziewczyna?

ROZDZIAŁ 5 Lisa siedziała na łóżku, z niepokojem czekając na jego odpowiedź. Odkryła, że ciężko jej na niego patrzeć, częściowo dlatego, że ją przerażał, a częściowo, bo był tak cholernie piękny. Jak miała myśleć o nim, jako wrogu, gdy jej ciało — bez nawet błyskawicznej konsultacji z umysłem — już zdecydowało, że go lubi? Nigdy nie czuła tak cielesnego, natychmiastowego przyciągania. Leżąc pod jego przytłaczającym ciałem, była zalewana gorączkowym, seksualnym pożądaniem, które pospiesznie przypisała strachowi przed śmiercią, przeczytała gdzieś, że tak się czasami zdarzało. Zmusiła się do pozostania bez ruchu, żeby nie zdradzić ani paniki, którą czuła, ani jej nieakceptowalnej fascynacji nim. W ciągu ostatnich kilku minut przeszła od strachu i gniewu, że jej życie może skończyć się tak niepomyślnie, do zachwytu, gdy ją pocałował. Teraz zapadła w ostrożne odrętwienie. Zrozumiała — ten człowiek miał poważnie onieśmielający język ciała — że miał całkowitą kontrolę i jeśli nie złapie go nieprzygotowanym, nie ma szansy uciec. Już spaliła swoją najlepszą okazję na złapanie go bez przygotowania, gdy urządziła na niego zasadzkę w drzwiach. Miał dobrze ponad sześć i pół stopy wzrostu, był bardziej masywny niż jakikolwiek zawodowy futbolista, jakiego kiedykolwiek widziała i nie byłaby zaskoczona, gdyby jego waga wynosiła trzysta funtów plus, solidnych muskułów. Ten mężczyzna nie przegapiał niczego, był urodzonym drapieżnikiem i wojownikiem, oceniającym każdy jej ruch i minę. Wyobraziła sobie, że mógł wyczuć jej emocje. Czy zwierzęta nie atakowały, gdy wyczuwały strach? — Widzę, że muszę podejść do tego pod innym kątem. Z kiedy jesteś? Zmusiła się, żeby na niego spojrzeć. Opuścił się na podłogę i opierał się plecami o drzwi, jego potężne, nagie nogi były wyciągnięte przed nim. Pokryta klejnotami rękojeść noża wystawała z jego buta. Po jego skroni spływała krew, a jego dolna warga była spuchnięta. Gdy nieobecnie wytarł ją wierzchem dłoni, ścięgna i mięsnie zafalowały w jego przedramieniu. — Krwawisz. — Szalony komentarz wymknął jej się z ust. I nosisz tartan, zachwyciła się. Właściwie pled, tkany ze szkarłatu i czerni, niedbale owinięty wokół ciała, odsłaniający znacznie więcej niż zasłaniający. Kącik jego ust wygiął się. — Wyobraź sobie, — Zakpił. — zostałem zaskoczony przez plującą banshee i teraz krwawię. Zostałem przewrócony, rąbnięty w głowę, przetoczony po rozbitej kamionce, uderzony głową, kopnięty w — — Przykro mi. — Powinno ci być. — Próbowałeś mnie zabić. — Powiedziała defensywnie Lisa. — Jak śmiesz wściekać się na mnie, gdy ja byłam wściekła na ciebie pierwsza? Ty to zacząłeś. Przeciągnął niecierpliwą ręką po włosach. — Aye i teraz to kończę. Powiedziałem ci, że w tym momencie zdecydowałem się cię nie zabijać, ale wymagam od ciebie informacji. Mam za tymi drzwiami pięćdziesięciu ludzi, — Wskazał przez ramię kciukiem. — którzy potrzebują powodów, żeby ci zaufać i pozwolić ci żyć. Chociaż jestem tu dowódcą, nie mogę zapewnić ci bezpieczeństwa przez cały czas, jeśli nie dam mym ludziom wiarygodnych powodów, dlaczego nie jesteś zagrożeniem.

— Dlaczego, w ogóle ktokolwiek z was chce mnie zabić? — Zapytała Lisa. — Co zrobiłam? — To ja rządzę w tym przesłuchaniu, dziewczyno. — Z celową powolnością skrzyżował ręce na piersi. Lisa nie miała wątpliwości, że przyjął tę pozę, żeby udowodnić swoją rację. To sprawiło, że wszystkie mięśnie w jego rękach napięły się i przypomniały jej, jak mała była w porównaniu z nim, nawet przy pięciu stopach i dziesięciu calach. Dostała właśnie następną lekcję. Mógł być uprzejmy, nawet demonstrować błazeńskie poczuciu humoru, ale zawsze był zabójczy, zawsze rządził. — Racja. — Powiedziała sztywno. — Ale mogłoby pomóc, gdybym na początek zrozumiała, dlaczego uważasz mnie za groźbę. — Z powodu tego, co jest w butelce. Co w niej jest? — Zapytała się, a potem zganiła się za bezustanną ciekawość. Niekontrolowaną ciekawość, która stworzyła tę całą sytuację. — Jeśli nie wiesz, twa niewinność cię ochroni. Nie pytaj mnie ponownie. Lisa wypuściła nerwowy oddech. — Z kiedy jesteś? — Zapytał miękko wracając do swego początkowego pytania. — Dwudziesty pierwszy wiek. Zamrugał i uniósł głowę. — Spodziewasz się, że uwierzę, że jesteś z czasów siedemset lat od teraz? — Spodziewasz się, że ja uwierzę, że jestem w czternastym wieku? — Powiedziała, niezdolna ukryć nuty nerwowości w swoim głosie. Dlaczego oczekiwał, że takie szaleństwo będzie dla niej w jakikolwiek sposób łatwiejsze do poradzenia sobie z tym? Szybki uśmiech mignął na jego twarzy i odetchnęła łatwiej, ale potem uśmiech zniknął i znów był oddalonym dzikusem. — Ta rozmowa nie jest o tobie, dziewczyno ani o tym, co myślisz, ani w co wierzysz. Jest o mnie i o tym czy mogę znaleźć powód, żeby ci zaufać i pozwolić ci żyć. Twe bycie z przyszłości i twe uczucia odnośnie bycia tutaj nic dla mnie nie znaczą. Nie jest ważne, skąd, ani z kiedy jesteś.29 Faktem jest to, że teraz jesteś tutaj i stałaś się mym problemem. A ja nie lubię problemów. — Więc wyślij mnie do domu. — Powiedziała cicho. — To powinno rozwiązać twój problem. — Drgnęła, gdy intensywne spojrzenie skupiło się na jej twarzy. Jego ciemne oczy uczepiły się jej i przez trudną do zmierzenia ilość czasu, nie mogła odwrócić spojrzenia. — Jeśli jesteś z przyszłości, kto jest królem Szkocji? Zapytał jedwabiście. Wciągnęła ostrożny oddech. — Obawiam się, że nie. Nigdy nie śledziłam polityki. — Skłamała. Z pewnością nie zamierzała powiedzieć wojownikowi, który walczył za królów i terytoria, że za siedemset lat od teraz, Szkocja nadal nie będzie miała uznanego króla. Może nie miała stopnia naukowego z college’u, ale nie była zupełnie głupia. 29

To, po co zadawałeś idiotyczne pytania, skoro nie mają dla ciebie znaczenia? Jak dla mnie jej pochodzenie z przyszłości ma wielkie znaczenie, bo w takim przypadku ona nie ma najmniejszego powodu, żeby mieszad się w ich sprawy.

Jego oczy zwęziły się i doznała nieprzyjemnego wrażenia, że mierzył znacznie więcej niż tylko jej wyraz twarzy. W końcu powiedział. — Akceptuje to. Mało kobiet śledzi politykę. Ale być może znasz swą historię? — Zachęcił miękko. — A ty znasz swoją, sprzed siedmiuset lat? — Lisa uniknęła odpowiedzi, szybko domyślając się, dokąd zmierzał. Będzie chciał wiedzieć, kto wygrał którą bitwę i kto gdzie walczył, a następną rzeczą, którą wiedziała, było to, że będzie całkowicie zaplątana w rozpieprzanie przyszłości. Jeśli naprawdę była w przeszłości, nie będzie uczestniczyć w prowokowaniu światowego chaosu. — Większość. — Powiedział arogancko. — Cóż, ja nie. Jestem tylko kobietą. — Powiedziała z taką ilością niewinności, na jaką mogła się zdobyć. Przyglądał jej się taksująco i kącik jego ust uniósł się w półuśmiechu. — Ach, dziewczyno, ty zdecydowanie nie jesteś „tylko” kobietą. Przypuszczam, że byłoby olbrzymim błędem uważać cię za zaledwie cokolwiek. Masz klan? — Co? — Do jakiego klanu należysz? — Gdy nie odpowiedziała, powiedział. — Macie klany w Cincinnati? — Nie. — Powiedziała zwięźle Lisa. Z pewnością nie musiał martwić się o kogoś, próbującego ją uratować, ledwie miała jeszcze rodzinę. Jej była klanem dwóch osób, a jedna była umierająca. Wykonał niecierpliwy gest rękami. — Twe imię klanowe, dziewczyno. To wszystko, co mnie interesuje. Lisa, jaka? — Och, chcesz znać moje nazwisko! Stone. Lisa Stone. Jego oczy rozszerzyły się z niedowierzaniem. — Jak skała? Albo głaz?30 — Tym razem brak półuśmiechu. Pełen, szeroki uśmiech wygiął jego usta, a efekt był niszczący. Palce ją świerzbiły, żeby zetrzeć mu go z ust. Wróg, przypomniała sobie. — Nie! Jak Sharon Stone. Ta znana aktorka. — Dodała na jego puste spojrzenie. Jego oczy zmrużyły się. — Pochodzisz z linii aktorek? — Zażądał odpowiedzi. Co, do cholery powiedziała źle?31 — Nie. — Westchnęła. — To była moja próba żartu, ale nie był zabawny, bo nie wiesz, kogo miałam na myśli. Jednak moje nazwisko brzmi Stone. — Myślisz, że jak głupi jestem? — Powtórzył dokładne słowa, które powiedziała o jego imieniu tylko kilka godzin temu. — Lisa Rock?32 To się nie nadaje. Trudno mi będzie przedstawić cię mym ludziom, jeśli się na to zdecyduję, jako Lisę Stone. Równie dobrze mógłbym im powiedzieć, że jesteś Lisą Mud,33 albo Lisą Straw.34 Dlaczego wy, ludzie mielibyście przyjmować imię kamienia?

30

Bo stone to po polsku oczywiście kamieo. Tylko to, że w tamtych czasach słowo „aktorka” było praktycznie równoznaczne z „dziwka,” z tego, co pamiętam. 32 Skała. 33 Błoto, szlam, muł. 31

— To całkowicie szanowane nazwisko. — Powiedziała sztywno. — Zawsze myślałam, że to silne imię, jak ja: zdolne znosić nieszczęścia, silne i umiejętne. Kamienie mają pewien majestat i tajemnicę. Powinieneś to wiedzieć, będąc ze Szkocji. Czy wasze kamienie nie są święte? Przez chwilę rozważał jej słowa i pokiwał głową. — Jest tak. Nie rozważałem tego w ten sposób, ale aye, nasze kamienie są pięknymi i cenionymi monumentami naszego dziedzictwa. Więc Lisa Stone. Czy twe muzeum powiedziało, gdzie znaleźli mą skrzynię? — Zimno powrócił do swego przesłuchania. Lisa zastanowiła się, próbując przypomnieć sobie dyskusję, którą podsłuchała, gdy była ukryta pod biurkiem Steinmanna. — Zakopana w jakichś skałach w pobliżu brzegu rzeki w Szkocji. — Ach, to zaczyna mieć sens. — Mruknął. — Nie przyszło mi do głowy, gdy rzuciłem na nią klątwę, że jeśli ma skrzynia pozostanie nieodkryta przez wieki, to osoba, która jej dotknęła, będzie musiała podróżować zarówno przez przestrzeń, jak i przez czas. — Potrząsnął głową. — Mam mało cierpliwości do tej sprawy z klątwami. — Wydaje się też, że masz do tego mało zdolności. — Te słowa wyleciały z jej ust, zanim mogła je powstrzymać. — Zadziałało, czyż nie? — Powiedział sztywno. Zamknij się Liso, ostrzegła samą siebie, ale jej język nie zwrócił na to żadnej uwagi. — Cóż, tak, ale nie możesz oceniać czegoś po prostu po jego wyniku. Rezultat nie zawsze uzasadnia zamiar. Uśmiechnął się słabo. — Moja matka by tak powiedziała. Matka. Lisa zamknęła oczy. Boże, jak chciałaby móc utrzymać je zamknięte i może to wszystko by zniknęło. Nie ważne, jak fascynujące to było, jak wspaniały on był, musiała się stąd wydostać. Nawet, gdy rozmawiali, gdzieś w przyszłości, nocna pielęgniarka była zastępowana przez dzienną, a jej matka oczekiwała jej w domu godziny temu. Kto sprawdzi jej leki, żeby mieć pewność, że pielęgniarki podały właściwe dawki? Kto będzie trzymać ją za rękę, gdy śpi tak, że gdyby odeszła, nie umarłaby sama? Kto ugotuje jej ulubione dania, żeby pobudzić jej apetyt? — Odeślij mnie czarem. Poprosiła. Przyjrzał jej się uważnie i znów doznała uczucia, bycia ocenianą na najgłębszym poziomie. Jego wzrok był prawie namacalnym naciskiem. Po długiej ciszy powiedział. — Nie mogę cię odesłać, dziewczyno. Nie wiem jak. — Co to znaczy, że nie wiesz jak? — Wykrzyknęła. — Czy nie zrobi tego dotknięcie butelki? Szarpnął głową w ostrym geście zaprzeczenia. — To nie jest moc butelki. Podróżowanie przez czas — jeśli w istocie to zrobiłaś — było przypadkową częścią zaklęcia. Nie wiem jak odesłać cię z powrotem do domu. Gdy powiedziałaś, że jesteś zza morza, pomyślałem, że mógłbym umieścić cię na statku i pożeglowałabyś do domu, ale twój dom jest siedemset lat od teraz. — Więc zaklnij coś innego, żeby mnie odesłać! — Krzyknęła.

34

Słoma.

— Dziewczyno, to nie działa w ten sposób. Klątwy to przebiegłe małe stworzenia i żadna nie może rozkazywać czasowi. — Więc co ze mną zrobisz? Zapytała słabo. Podniósł się na nogi z twarzą pozbawioną wyrazu i znów był lordem-wojownikiem, lodowatym i odległym. — Powiem ci, gdy zdecyduję, dziewczyno. Opuściła głowę na ręce i nie musiała spojrzeć w górę, żeby wiedzieć, że opuszczał pokój i znów ją zamykał. Obrażało ją, że miał nad nią tyle kontroli i poczuła przytłaczającą potrzebę, żeby mieć ostatnie słowo, mimo, że ten impuls był dziecinny. Zdecydowała, że wczesne stawianie drobnych żądań mogło wzmocnić jej pozycję. — Cóż, zamierzasz zagłodzić mnie na śmierć? — Krzyknęła w kierunku zamkniętych drzwi. Lata temu nauczyła się też, że zebranie się na buntowniczość powstrzyma łzy przed popłynięciem. Czasami gniew był jedyną obroną, którą się miało. Nie była pewna czy usłyszała dudnienie śmiechu, czy je sobie wyobraziła.

ROZDZIAŁ 6 Lisa obudziła się z obolałymi, zaciśniętymi mięśniami i szyją wykręconą od spania bez poduszki — doznania tak namacalne, że aż krzyczały. Witamy w rzeczywistości. Była zaskoczona, że w ogóle udało jej się zapaść w sen, ale wyczerpanie w końcu pokonało jej paranoję. Spała w swoich ubraniach, a jej jeansy były sztywne i niewygodne. Było jej zimno, jej T-shirt owinął jej się wokół szyi, stanik odpiął się, a jej krzyż bolał od nierównego materaca. Westchnęła i przetoczyła się na plecy, przeciągając się ostrożnie. Spała, śniąc niepokojące, niesamowite sny i obudziła się w tej samej, kamiennej komnacie. To przypieczętowało temat. To nie był sen. Nie miała żadnych, pozostałych wątpliwości, przestały istnieć w bladym świetle poranka, które obrzeżało wydymające się delikatnie gobeliny. Żaden koszmar nie mógłby wyczarować obrzydliwego jedzenia, którym krztusiła się późno ostatniej nocy, ani w żadnym śnie, nie otoczyłaby się podświadomie tak prymitywnymi udogodnieniami. Choć jej wyobraźnia była płodna, nie była sadystyczna. Choć, pomyślała, Circenn Brodie był bezdyskusyjnie ze snów. Pocałował ją. Opuścił swe usta na jej i dotyk jego języka wysłał żar, przebijający się przez jej ciało, pomimo jej strachu. Drżała, właściwie to trzęsła się od stóp do głów, gdy jego usta siniaczyły jej. Czytała, że rzeczy takie, jak ta się zdarzały, ale nigdy nie myślała, że tego doświadczy. Zanim ostatniej nocy zapadła w sen, skatalogowała każdy szczegół tego pocałunku w swojej pamięci, bezcenny artefakt w jałowym muzeum jej życia. Dlaczego ją pocałował? Był tak zdecydowany i kontrolowany, że wyobraziła sobie, że gdyby kiedykolwiek dotknął kobiety, to byłaby zdyscyplinowana pieszczota, a nie taki pocałunek, jaki jej dał — taki, który był gorący, dziki i nieskrępowany. Zahaczający o gwałtowność, jednak nieskończenie uwodzicielski. Sprawiał, że kobieta chciała odrzucić głowę w tył i kwilić z przyjemności, gdy ją zniewalał. Był umiejętny i wiedziała, że z Circennem Brodie’em była poza swoją ligą.

To musiała być strategia, zdecydowała, ten mężczyzna ociekał strategiami. Być może pomyślał o skuszeniu jej do uległości. Biorąc pod uwagę jego wygląd w połączeniu z mroczną seksualnością, którą emanował, prawdopodobnie w taki sposób kontrolował kobiety przez całe życie. — Niech ktoś — ktokolwiek — mi pomoże. — Wyszeptała cicho. — Jestem mocno niespełna rozumu. Wypychając wspomnienie jego pocałunku daleko z umysłu, wyciągnęła ramiona nad głowę, testując obecność siniaków z ich bójki ostatniej nocy. Gdy usłyszała skrobanie przy

drzwiach i dźwięk przesuwanego rygla, zacisnęła oczy, udając, że spała. Nie była gotowa na stawienie mu czoła tego ranka. — Cóż, daj spokój dzieweczko! Nie uciekniesz leżąc w łóżku przez cały dzień. Powiedział psotny głos.

—

Oczy Lisy otwarły się. Obok niej stał chłopiec, patrząc w dół. — Och, czyż nie jesteś najpowabniejsza, dzieweczko! — Wykrzyknął. Chłopak miał kasztanowe włosy, szeroki uśmiech urwisa i niezwykle ciemne oczy i skórę. Jego podbródek był spiczasty, kości policzkowe wysokie. Całkiem elfio wyglądające dziecko, pomyślała.35 — Chodź! Za mną! — Krzyknął. Gdy wystrzelił z pokoju, Lissa odrzuciła przykrycia i wypadła z pomieszczenia za nim, nie zastanawiając się nad tym po raz drugi. Niebiosa, chłopiec jest szybki! Musiała wyciągać swoje długie nogi, żeby dotrzymać mu kroku, gdy pędził po kamieniach w kierunku drzwi na końcu przyćmionego korytarza. — Tutaj, szybko! — Krzyknął, gdy zanurkował w przejściu. Gdyby to był ktokolwiek, poza dzieckiem, nigdy nie poszłaby za nim na ślepo, ale obudzenie się i zostanie nagrodzoną szansą ucieczki, przez niewinne dziecko, pokonało jej zdrowy rozsądek i znalazła się, podążając za nim do małej wieżyczki. Gdy wpadła do środka, szybko zamknął drzwi. Stali w okrągłym, kamiennym pokoju, że schodami prowadzącymi w górę i na dół. Gdy chwycił jej rękę i zaczął ciągnąć ją w dół schodów, oczy Lisy zmrużyły się podejrzliwie. Kim było to dziecko i dlaczego miało zamiar pomóc jej uciec? Sprzeciwiła się jego uchwytowi tak nagle, że zatoczył się w tył. — Zaczekaj chwilę. — Chwyciła go za ramiona. — Kim jesteś? Chłopiec niewinnie wzruszył ramionami, usuwając jej uścisk. — Ja? Po prostu małym chłopcem, który ma drogę ucieczki z twierdzy. Nie kłopocz się, dziewczyno, nikt mnie nie zauważa. Przyszedłem, żeby pomóc ci uciec. — Dlaczego? Chłopak znów wzruszył chudymi ramionami, poruszając nimi szybko w górę i w dół. — Czy to ma dla ciebie znaczenie? Nie chcesz uciec? — Ale, dokąd pójdę? — Lisa wciągnęła kilka głębokich oddechów, próbując się dobudzić. Musiała to przemyśleć. Co Uzyska, dzięki ucieczce z twierdzy? — Daleko stąd. — Powiedział, wkurzony przez jej głupotę. — I dokąd? — Powtórzyła Lisa, gdy jej senny umysł w końcu zaczął pracować z pozorem inteligencji. — Stać się jedną z podążających za obozem Bruce’a? Iść porozmawiać z synem Longshanksa? — Powiedziała sucho. — Jesteś szpiegiem? — Wykrzyknął z oburzeniem.

35

A kto wie, czy Adam nie wysłał jakiegoś szpiega.

— Nie! Ale, dokąd mam iść? Ucieczka z twierdzy to tylko początek moich problemów. — Nie masz domu, dziewuszko? — Zapytał zmieszamy. — Nie w tym stuleciu. — Powiedziała Lisa, opadając na podłogę z westchnieniem. Adrenalina zalała jej ciało na perspektywę ucieczki. Pokonana przez logikę, teraz opuściła jej żyły tak szybko, jak się pojawiła i jej nagła nieobecność sprawiła, że Lisa poczuła się bezwładna. Sądząc po zimnie ściany za jej plecami i zimnym podmuchu okrążającym wieżę, na zewnątrz było zimno. Gdyby odeszła, jak by jadła? Dokąd by poszła? Jak mogłaby uciec, gdy nie było dla niej miejsca, do którego mogłaby uciec? Spojrzała na chłopca, który wyglądał na zbitego z tropu. — Nie wiem, co masz na myśli, ale myślałem tylko, żeby ci pomóc. Wiem, co ci ludzie robią, kobietom. To nie jest przyjemne. — Dzięki za dodanie otuchy. — Powiedziała sucho Lisa. Przyglądała się przez chwilę uważnie chłopcu. Jego spojrzenie było jasne i bezpośrednie, jego oczy były stare w tak młodej twarzy. Opadł na podłogę obok niej. — Więc, co mogę dla ciebie zrobić, dziewuszko? — Zapytał z przygnębieniem. — Jeśli nie masz domu i nie mogę cię uwolnić? Była jedna rzecz, w której mógłby jej pomóc, zrozumiała, gdyż z pewnością nie zadałaby tego pytania słynnemu Circennowi Brodie’emu. — Muszę… um… wypiłam za dużo wody. — Poinformowała go ostrożnie. Szybki uśmiech mignął na jego twarzy. — Zaczekaj tutaj. — Popędził po schodach na górę. Gdy wrócił, niósł kamionkową misę, która wyglądała identycznie z tą, którą uderzyła Circenna w głowę, ostatniej nocy.36 Przyjrzała jej się niepewnie. — A potem, co? — Jak to, potem wylejesz przez okno. — Powiedział, jakby była tępa. Lisa skrzywiła się. — Nie ma okna w tej wieży. — Wyleję to dla ciebie. — Powiedział po prostu i zrozumiała, że tak się tu robiło. Prawdopodobnie wylewał setki razy w swoim krótkim życiu. — Och, ale teraz dam ci trochę prywatności. — Dodał i znów pognał po schodach na górę. Zgodnie ze swoimi słowami, wrócił po kilku chwilach i pobiegł po raz trzeci, z miską. Lisa siedziała na schodach, czekając, aż chłopiec wróci. Jej opcje były ograniczone. Mogła głupio uciec z zamku i prawdopodobnie tam zginąć, albo wrócić do swojego pokoju i trzymać się tak blisko swojego wroga, jak to możliwe, w nadziei odnalezienia butelki — która, musiała wierzyć, była biletem w dwie strony. Albo to, albo musiała zaakceptować, że była

36

Dostał w łeb nocnikiem? To się teraz jego ludzie będą z niego śmiali.

skazana na zawsze na czternasty wiek, a z jej matka, umierającą w domu, prędzej sama by umarła niż zaakceptowała taki los. — Powiedz mi o Circennie Brodie’em. — Powiedziała, gdy chłopak wrócił. Przykucnął na stopniu obok niej. — Co chcesz wiedzieć? Czy on całuje wszystkie kobiety? — Czy to porządny człowiek? — Nie ma lepszego. — Zapewnił ją chłopiec. — W sensie honorowy, nie atrakcyjny. — Uściśliła. Uśmiechnął się szeroko. — Wiem, co miałaś na myśli. Dziedzic jest sprawiedliwym człowiekiem, nie dokonuje pospiesznych osądów. — Więc, dlaczego próbujesz pomóc mi uciec? Kolejne wzruszenie ramion. — Usłyszałem, że jego ludzie mówili wczoraj w nocy o zabiciu cię. Wymyśliłem, że jeśli rano nadal będziesz oddychać, pomogę ci się uwolnić. — Jego chuda twarz stężała, a oczy zrobiły się odległe. — Moja mama została zabita, gdy miałem pięć lat. Nie lubię patrzeć jak kobiety cierpią. Mogłabyś być czyjąś mamą. — Szczere oczy odszukały jej. Serce Lisy podążyło do pozbawionego matki chłopca. Rozumiała zbyt dobrze ból tracenia matki. Miała nadzieję, że jego mama nie cierpiała długo, tylko spotkała szybka i litościwą śmierć. Delikatnie odgarnęła splątane włosy z jego czoła. Pochylił się w kierunku jej pieszczoty, jakby cierpiał z braku takiego dotyku. — Jak masz na imię, chłopcze? — Możesz nazywać mnie Eirren, ale tak naprawdę, nie odpowiem ci na żadne pytanie. — Powiedział z flirciarskim uśmiechem. Pokręciła głową w kpiącym wyrzucie. — Ile masz lat? Uniósł brew i uśmiechnął się szeroko. — Wystarczająco dużo by wiedzieć, że jesteś powabna, dziewuszko. Mogę nie być mężczyzną, ale pewnego dnia będę, więc lepiej będę zbierał tyle praktyki, ile mogę. — Niepoprawny. — Mruknęła. — Nie, po prostu trzynaście. — Powiedział lekko. — Widzę to w ten sposób, chłopcu może ujść na sucho dużo tego, co mężczyźnie nie może, więc najlepiej zrobić to wszystko teraz. Co jeszcze chcesz wiedzieć, dziewuszko? — Jest żonaty? — Jaka żona mogłaby poradzić sobie z takim mężczyzną, jak on? Mogłaby się kopnąć w chwili, gdy to powiedziała, ale potem zdecydowała, że Eirren z pewnością nie zrozumiałby jej zainteresowania. — Chcesz się z nim chędożyć? — Zapytał ciekawie.

Chędożyć się z nim? Lissa głowiła się nad tym przez moment. — Och! — Powiedziała, gdy zrozumiała, co miał na myśli. — Przestań! — Wykrzyknęła. — Nie możesz tak myśleć! Jesteś za młody. Chędożyć, rzeczywiście. Uśmiechnął się. — Wyrosłem, słysząc to od mężczyzn, jak mógłbym nie słyszeć? Nie mam mamy od dawna. — Cóż, potrzebujesz jej. — Powiedziała miękko. — Nikt nie powinien być bez matki. — Pocałował cię? — Nie! — Skłamała pospiesznie. Pochyliła głowę, ściągając falę włosów naprzód by zasłonić swój rumieniec przed zbyt spostrzegawczym chłopcem. — Więc jest głupcem. — Powiedział Eirren ze swoim łobuzerskim uśmiechem. — Cóż, dziewuszko, lepiej decyduj, co chcesz zrobić. Jeśli nie idziesz, zostajesz, a jeśli zostajesz, lepiej, żebyś wróciła do swego pokoju, zanim odkryje, że zniknęłaś. Nie lubi, gdy zasady są łamane, a twa ucieczka z pokoju przyprawi go o atak. — Podniósł się i otrzepał pokryte strupami kolana. — Potrzebujesz kąpieli. — Poinformowała go, decydując, że jeśli miała cokolwiek do powiedzenia, podczas, gdy tu była, on będzie miał pewnego rodzaju matkę. — Aye i są rzeczy, za którymi wcale nie tęsknie, gdy moja matka odeszła. — Powiedział Wesoło Eirren. — Chodź. Widzę, że zdecydowałaś zostać w tej jaskini z niedźwiedziem, który nie jest całkiem zły, jego warczenie jest znacznie gorsze niż ugryzienie, gdy zmusisz go, żeby się odprężył. Lisa uśmiechnęła się, gdy wychodziła za nim z klatki schodowej. Młody Eirren widział stanowczo zbyt dużo dla jej komfortu, ale mógł okazać się użytecznym sojusznikiem, z tego samego powodu. Biegając po okolicy jak zajęta mysz, dociekliwy chłopiec prawdopodobnie znał każdą nisze i szczelinę w zamku. Dobrze zrobi, kontynuując ta znajomość, ukradkiem oczywiście. Jakby czytał w jej myślach, Eirren odezwał się, gdy delikatnie wepchnął ją z powrotem do jej pokoju. — Nie mów dziedzicowi o mnie, dziewuszko. Nie spodoba mu się, że z tobą rozmawiam. To musi być sekret tylko między nami dwojgiem. Wiem, że nie chcesz, żebym wpadł w kłopoty, czyż nie? — Wytrzymał jej spojrzenie. — Nasz sekret. — Zgodziła się Lisa.

ROZDZIAŁ 7 Circenn uderzył udo Duncana płazem ostrza. — Uważaj, Douglas. — Warknął. — Rozproszenie może w bitwie zabić człowieka. Duncan pokręcił głową i skrzywił się, cofając się o pięć kroków i odwrócił się do Circenna. — Wybacz, wydawało mi się, że widziałem dziecko, wbiegające do tej chaty za twierdzą. — Najprawdopodobniej ta dziewka służebna, Floria, która sięga mi ledwie do żeber. — Powiedział Circenn. — Wiesz, że żadnym dzieciom nie wolno przebywać w Dunnottar. — Jeśli tak, to była cholernie mała dziewka. — Duncan uniósł miecz gładkim ruchem umięśnionego przedramienia. O chociaż ty i Galan myślicie, że lubię je wszystkie, nie lubię tak młodych. Ich miecze spotkały się z brzękiem stali, który wysłał iskry w mgłę, gdy świt wstawał nad Dunnottar. Słabo widoczne za mokrymi, nisko wiszącymi chmurami, słońce kołysało się na migoczącym horyzoncie morza, a mgła, która nadeszła z nocnym przypływem, zaczęła powoli się rozwiewać. — Dalej, Douglas, walcz ze mną. — Ponaglił Circenn. Duncan trenował z Circennem od małego i był jednym z niewielu ludzi, którzy mogli utrzymać się w walce z nim, przynajmniej przez krótki czas. Potem większa siła i wytrzymałość Circenna wykańczały go. Parowanie i pchniecie, flinta i obrót. Wykonywali starożytny taniec wojowników wokół dziedzińca, aż nagle Duncan przebił się przez obronną postawę Circenna, czubek jego miecza spoczął na gardle dziedzica. Krąg rycerzy drgnął jednocześnie, gdy Circenn zamarł, jego wzrok nie był utkwiony w ostrzu Duncana, ale wysoko na wschodniej ścianie twierdzy. — Ona jest chodzącym nieszczęściem. Ta dziewczyna jest absolutnie pozbawiona rozumu, przysięgam.37 — Powiedział Circenn. Uwolnił strumień przekleństw, które spowodowały, że nawet Duncan uniósł brew. Wszystkie oczy obróciły się na wschód, gdzie szczupła kobieta przylgnęła do kamiennej ściany, pięćdziesiąt stóp nad ziemią. Związana pościel trzepotała na wietrze, kołysząc się tuzin stóp pod nią. Było oczywiste, co robiła, opadając tuzin stóp do okna pod jej oknem, przygotowując się, żeby przez nie wejść. — Dlaczego po prostu nie użyje drzwi, milordzie? — Zapytał jeden z Templariuszy. — Zamknąłem je. — Wymamrotał Circenn.

37

Zdziwię się, jeśli on przez nią nie dostanie do kooca książki zawału.

Duncan opuścił swój miecz i przeklął. — Powinienem wiedzieć, że nie pobiłem cię uczciwie. — Kim ona jest? — Zapytał inny rycerz. — I co to za styl ubierania? Jakby nie miała nic szytego. Można zobaczyć pojedynczo krągłości jej… er… — Tak, kim ona jest, milordzie? — Powtórzyło pół tuzina rycerzy. Oczy Circenna nie opuściły szczupłej postaci, schodzącej po ścianie z niemałą dozą finezji. Gdy była odziana w te dziwne spodnie, naprawdę można była zauważyć każdy cal jej kształtnego siedzenia, gdy jej długie nogi wyciągały się by znaleźć oparcie dla stóp. Wstrzymywał oddech, odkąd trzepotanie płótna przyciągnęło jego uwagę. Teraz wypuścił go w mocnym westchnieniu. — Nie powinienem jej ujawniać. — Skłamał szybko, spotykając spojrzenie Duncana z cichym ostrzeżeniem. Przez moment był przerażony jak łatwo kłamstwo wskoczyło na jego usta. Widzisz, skarcił samego siebie, złam jedną zasadę i wszystkie idą do diabła. — Jest kuzynką Bruce’a i została mi powierzona ochrona jej. Będziecie ją chronić, jakbyście walczyli za samego Roberta. Najwyraźniej mało dba o bycie chronioną. Przypuszczam, że będziemy musieli pozwolić jej poruszać się po twierdzy. — Z tymi słowami wsunął miecz do pochwy i odszedł w głąb ruiny. W drzwiach Circenn zerknął przez ramię na Duncana, z kolejnym ostrzegawczym spojrzeniem, które groziło poważnymi konsekwencjami jeśli Duncan nie poprze jego historii i ochroni dziewczynę. Spojrzenie Duncana sprawiło, że poczuł się, jakby miał dwie stopy wzrostu. Jego przyjaciel i zaufany doradca patrzył na niego z szokiem, jakby ktoś obcy przejął ciało dziedzica Brodie’ch. Duncan pokręcił głową, a jego wyraz twarzy wyraźnie mówił. Co ty do diabła robisz. Postradałeś rozum? Gdy Circenn wszedł do wierzy i brał po dwa stopnie na raz, zdecydował, że bardzo prawdopodobnie tak właśnie było.

*****

Lisa kopnęła stopami i łagodnie wpadła przez okno, wzdychając z ulgi. Z zachętą jej ojca wzięła pozalekcyjne zajęcia z gimnastyki akrobatycznej i wspinaczki w podstawówce i szkole średniej. Chociaż ta wspinaczka nie wyglądała na zbyt trudną, zwisanie nad dziedzińcem z pewnością było stresujące, modlenie się, żeby jej węzły wytrzymały. Miała nadzieję, że zniknięcie zajmie mgle więcej czasu, a gdy słońce zaczęło rozpraszać gęste chmury, przyspieszyła, świadoma, że walczący na dole w każdej chwili będą mieli czysty widok — gdyby spojrzeli w górę. Ale Lisa liczyła na fakt, że ludzie rzadko patrzeli w górę, znacząca większość utrzymywała wzrok pewnie utkwiony w ziemi lub jakimś nieistniejącym punkcie w morzu ludzi idących miejskimi chodnikami. Tylko Lisa i kilku bezdomnych skanowało niebo, obserwując rwące

się i rozpraszające chmury. — Marzycielka, drażnił się z nią jej ojciec. Tylko marzyciele patrzą w niebo. Jesteś romantyczką, Liso. Czekasz, aż uskrzydlony koń przebije się przez chmury, niosąc na swoim grzbiecie twojego księcia? Po odejściu Eirrena, czekała w swoim pokoju na nadejście Circenna Brodie’ego, a kiedy nie przyszedł, zrobiła się coraz bardziej niespokojna. Musiała znaleźć butelkę, a z drzwiami zablokowanymi od zewnątrz, nie miała wielu opcji. Wyjrzała przez okno i odkryła inne, tuzin stóp poniżej. Szybko zdecydowała, że rozejrzy się, dopóki to było możliwe. A gdyby ją złapał? Nie dbała o to. Władca tego zamku musiał wiedzieć, że nie była typem kobiety, która będzie siedzieć na miejscu, czekając na jego decyzje, znosząc jego kontrolę. Dogłębnie rozważyła swoją sytuację i tak, wyglądało na to, że naprawdę była w czternastym wieku. I tak, miała matkę, która umierała w dwudziestym pierwszym. Nie mogłaby uciec z zamku, ale musiała pokazać się, jako niewinna kobieta, której należała się odrobina szacunku i której Circenn powinien pomóc powrócić do jej czasów. Nie robienie niczego zwyczajnie nie było opcją. Jedynym sposobem, w jaki kiedykolwiek była w stanie radzić sobie z trudnościami życia, było spotykanie ich z podniesioną głową, otwartymi oczami i pracującym umysłem by znaleźć rozwiązanie. Odepchnęła na bok gobelin i zeskoczyła z okiennego parapetu. Jej buty uderzyły o podłogę z cichym łupnięciem, dokładnie w chwili, gdy wpadł przez drzwi. — Co za idiotyczną, niemożliwie głupią rzecz zrobiłaś! — Nie była głupia. — Warknęła, żywiąc szczególną nienawiść do tego słowa. — Do było doskonale skalkulowane i dobrze przemyślane ryzyko. Nawet nie zaczynaj. Gdybyś mnie nie zamknął, nie byłabym zmuszona, żeby to zrobić. Błyskawicznie przeszedł przez pokój i chwycił ją. — Zdajesz sobie sprawę, że mogłaś spaść? — Ryknął. Wyprostowała się na pełną wysokość, jej plecy były proste jakby połknęła kij. — Oczywiście, że tak. To, dlatego związałam pościel razem. Na miłość Boską, to było tylko dwanaście stóp. — A wiatr mógł zdmuchnąć cię w każdym momencie. Może być tylko tuzin stóp od okna do okna, ale to pięćdziesięciostopowy upadek na ziemię. Nawet moi ludzie nie zrobiliby czegoś tak głupiego. — To nie było głupie. — Powtórzyła stanowczo. — To było inteligentne ćwiczenie moich umiejętności. Tam, skąd pochodzę, robiłam to wcześniej, a poza tym nie miałam żadnego sposobu, żeby się dowiedzieć czy planowałeś dać mi dzisiaj jeść, albo porozmawiać ze mną, albo wysłuchać faktu, że desperacko muszę wrócić do domu. A skoro jesteśmy przy temacie głupoty — czy rzucanie się na siebie z ostrymi mieczami nie jest głupie? Widziałam, co robiłeś tam na dole.

— Trenujemy. — Powiedział, ściszając głos z wyraźnym wysiłkiem. — Przygotowujemy się na wojnę. — Gdyby zacisnął zęby jeszcze mocniej, szczęka by mu się zablokowała, zdecydowała. — A wojna jest szczególnie inteligentną sprawą, czyż nie? Ja walczę tylko o swoje prawa i próbuję wrócić do domu. Wiesz, mam życie. Mam swoje obowiązki w domu. Otworzył usta, a potem głośno je zamknął i przyglądał jej się przez chwilę. — Jakie dokładnie to obowiązki? — Zapytał w końcu, bardzo miękko. Bardzo miękko u tego mężczyzny czyniło ją nerwową, tak, jak jego ręce na jej talii, tak, jak on, poruszający się tak blisko, że jego oddech owiewał jej twarz, gdy patrzyła w górę na niego. Nagle poczuła się zastraszona. Niech szlag trafi tego mężczyznę za posiadanie takiego wpływu. Nie wypłacze swojego serca przy tym wojowniku. Wzięła głęboki oddech i siłą woli zmusiła się do uspokojenia. — Wiem, że to nie jest dla ciebie najlepsza sytuacja, ale dla mnie też nie jest. Jakbyś się czuł, gdybyś nagle został wyrwany z twoich czasów, rzucony gdzieś indziej i uwięziony? Czy nie zrobiłbyś wszystkiego, co w twojej mocy, żeby odzyskać swoje życie? Wrócić do ojczyzny i wygrać swoją witwę o wolność? Jego szczęka rozluźniła się, gdy rozważał jej słowa. — Zachowujesz się jak wojownik. — Powiedział burkliwie. — Aye. Zrobiłbym wszystko, co w mej mocy, żeby wrócić. — Więc nie możesz winić mnie za próbowanie. Ani za bycie tutaj, ani za komplikowanie twojego życia. To ja jestem tą, której życie zostało spieprzone. Ty przynajmniej nadal rozumiesz, gdzie jesteś. Ty nadal masz swoich przyjaciół i rodzinę. Ty nadal masz bezpieczeństwo. Wszystko, co ja wiem, to to, że muszę wrócić do domu. Był cichy, jak się zdawało przez niekończący się czas, patrząc jej w oczy. Mogła poczuć napięcie, promieniujące z jego ciała, gdy przyglądał się jej uważnie i zrozumiała, że ten czternastowieczny wojownik męczył się tak bardzo jak ona, żeby wymyślić, co zrobić dalej. — Przeraziłaś mnie, dziewczyno. Myślałem, że spadniesz. Nie wspinaj się znów na me mury, ech? Znajdę sposób, żeby dać ci trochę małej wolności wewnątrz twierdzy. Ufam ci, że nie będziesz próbować uciec z samego zamku, jesteś najwyraźniej wystarczająco inteligentna, żeby wiedzieć, że nie masz, dokąd pójść. Ale nie wspinaj się po mych ścianach. — Powtórzył. Potem potarł szczękę, wyglądając nagle na znużonego. — Nie jestem w stanie odesłać cię do domu, dziewczyno. Mówiłem ci o tym prawdę ostatniej nocy. Jest coś jeszcze, co również powinnaś wiedzieć. Rozmowa, która podsłuchałaś ostatniej nocy, zanim mnie zaatakowałaś, była prawdziwa. Złożyłem przysięgę, że zabiję kogokolwiek, kto przybędzie z butelką. Lisa przełknęła ślinę, jej usta nagle wyschły. On przyszedł, żeby ja zabić zeszłej nocy. Czy wśliznąłby się cicho i poderżnął jej gardło, gdyby nie była przytomna i pierwsza urządziła na niego zasadzkę?

Spojrzał jej prosto w oczy. — Ale podjąłem decyzję, żeby tymczasowo powstrzymać się przed wypełnieniem mej przysięgi. To nie jest proste dla wojownika. Mamy nasze przysięgi za święte. — Och, jak wspaniałomyślnie z twojej strony. — Powiedziała sucho. — Więc nie planujesz zabić mnie dzisiaj, ale jutro możesz po prostu zdecydować się to zrobić. Czy mam to uważać za pocieszające? — Są ważne powody, dla których złożyłem tę przysięgę. I aye, powinnaś być wdzięczna, że na razie pozwalam ci żyć. Przyjmie to, co może dostać. To nie było tak, że miała duże możliwości robienia układów. — Jaką możliwą groźbą mogłabym być dla ciebie? Dlaczego miałbyś składać przysięgę zabicia osoby, której nawet nie znasz? — Ale nawet, gdy pytała, znała odpowiedź na jej pytanie — cokolwiek było w butelce, było nadzwyczaj cenne. Być może to było narzędzie do podróżowania w czasie, to z pewnością wyjaśniłoby, dlaczego ludzie rzucali na nią klątwy i chcieli za nią zabić. Czy nie chwycił jej dokładnie w chwili, gdy się pojawiła? — Me powody nie dotyczą ciebie. — Myślę, że mnie dotyczą, gdy twoje powody określają czy ja żyję, czy mam umrzeć. — Wiedziała, że te przysięgi były święte dla rycerzy z dawnych czasów. Nie miał nic do stracenia, zabijając ją. Była kobietą zagubioną w czasie i nikomu by jej nie brakowało. Zostawienie jej żywej spowodowało dla niego ciężar, a co powstrzymałoby go przed zmianą zdania i uhonorowaniem swojej przysięgi? Nie będzie w stanie znieść życia z dnia na dzień, zawsze zastanawiając się czy to będzie dzień, w którym on ją zabije. Musiała uzyskać wgląd w to jak myślał ten wojownik, żeby mogła zaplanować obronę. — Dlaczego zdecydowałeś złamać swoją przysięgę? — Tymczasowo. — Poprawił sztywno. — Nie złamałem przysięgi. Ja zaledwie jej nie wypełniłem. Jeszcze. — Tymczasowo. — Przyznała. Bezlitosny morderca nie męczyłby się rozmową z nią, co znaczyło, że miał opory przed zabiciem jej. Gdy będzie wiedzieć, jaki one są, wykorzysta je na swoją korzyść. — Więc, dlaczego? Czy to dlatego, że jestem kobietą? — Jeśli o to chodziło, rozważała, od tej chwili będzie tak kobieca, jak to tylko możliwe. Będzie ociekać wrażliwością, trzepotać rzęsami i sączyć bezradność, robiąc wszystko, co w jej mocy, żeby wykraść butelkę i odzyskać przewagę. — Tak myślałem na początku, ale nie, to dlatego, że nie wiem czy jesteś winna czegokolwiek. Nie mam problemu z zabiciem zdrajcy, ale nie odebrałem jeszcze niewinnego życia i nie chcę zaczynać teraz. Ale, Liso, jeśli odkryję, że jesteś winna czegokolwiek, nie ważne jak małego wykroczenia… — Urwał, ale jego stanowisko było idealnie jasne. Lisa zamknęła oczy. Więc zamierzał ją obserwować, badać ją, zanim zdecyduje czy ja zabije. Ale ona nie miała czasu na bycie badaną i obserwowaną. Jej matka potrzebowała jej teraz. Czas był tu kluczowy, jeśli szybko nie znajdzie drogi powrotnej, może stracić Catherine

bez możliwości pożegnania się, a nadal było wiele rzeczy, które chciała powiedzieć swojej matce. Była tak zaabsorbowana zarabianiem wystarczającej ilości pieniędzy, żeby związać koniec z końcem i utrzymywaniem wesołego uśmiechu na twarzy, żeby podtrzymać swoją matkę na duchu, że jakimś sposobem przestały rozmawiać. Obie, matka i córka, wycofały się w ostrożną uprzejmość, ponieważ rzeczywistość była zbyt bolesna. Ale Lisa zawsze myślała, że będzie czas, kilka specjalnych godzin, może tydzień, w którym przestanie chodzić do pracy, zaciągnie więcej długów i zrobi to, czego najbardziej pragnęła — zostanie w domu z Catherine, trzymając ja za rękę i rozmawiając z nią do samego końca. Potrząsnęła głową, zdumiona i trochę zła na to, jak życie z nią postąpiło. Jak jej życie śmiało ciągle robić się gorsze? Usztywniła kręgosłup, a jej oczy otwarły się. — Muszę wrócić do domu. — Upierała się. — To niemożliwe, dziewczyno. Wysłanie cię z powrotem nie jest w mojej mocy. — Znasz kogokolwiek, kto może? — Naciskała. — Musisz przyznać, że to byłoby najlepsze rozwiązanie. Wszystkie nasze problemy zostałyby rozwiązane, gdybyś zwyczajnie odesłał mnie z powrotem. — Nay. Nie znam nikogo, kto ma taką moc. Czy on przelotnie się zawahał? A może jej desperacka potrzeba trzymania się nadziei przywołała złudzenie? — Co z butelką? — Powiedziała szybko. — Co, gdybym dotknęła — — Zapomnij o butelce. — Krzyknął, prostując się na swoją pełną wysokość i piorunując ja spojrzeniem. — Należy do mnie i już ci powiedziałem, że nie mogę odesłać cię do twego czasu. Butelka jest mą własnością. Zrobisz dobrze, porzucając wszelkie myśli o niej i nigdy więcej mi o niej nie wspominając. — Odmawiam uwierzenia, że nie ma dla mnie żadnego sposobu na powrót. — Ale to pierwszy fakt, który musisz zaakceptować. Dopóki nie przyjmiesz do wiadomości, że nie możesz wrócić do domu, nie masz żadnej nadziei na przetrwanie tutaj. Jedną z pierwszych lekcji, jakich jest uczony wojownik, jest to, że zaprzeczenie okolicznościom skutkuje tylko porażką w rozpoznaniu prawdziwego zagrożenia. I zapewniam cię, Liso Stone, że w twej obecnej sytuacji jest nieskończone zagrożenie. — Nie przerażasz mnie. — Powiedziała buntowniczo. Podszedł tak blisko, że jego ciało musnęło jej, ale nie cofnęła się nawet o cal. Obchodziło ją to tyle, że mógłby stanąć na niej, a ona nie oddałaby pola, miała przeczucie, że ten stracony teren nie był czymś, co ktoś kiedykolwiek odzyskałby od Circenna Brodie’ego. Odwzajemniła jego gniewne spojrzenie. — Powinnaś się mnie bać, dziewczyno. Jesteś głupia, jeśli się mnie nie boisz. — Więc jestem głupia. Jeśli przeszłam przez czas raz, to może się znów stać.

— Gdyby tylko mogło, to z pewnością uczyniłoby me życie prostszym. Wtedy nie byłbym uwięziony w tym dylemacie. Ale nie wiej, jak sprawić, żeby to się stało. Uwierz przynajmniej, chociaż w tyle. Lisa znalazła się, studiując jego twarz w sposób, w jaki przeszukiwał jej oczy chwilę wcześniej, szukając jakiegoś sposobu, żeby ocenić czy mówił jej prawdę. Ale była wystarczająco inteligentna, żeby rozpoznać, że to ona była w defensywnej pozycji — on był masywnym i niepokonanym atakiem. Będzie mądra, nie naciskając go zbyt mocno. — Tymczasowy rozejm? — Zaoferowała w końcu, nie mając na myśli ani jednego słowa. Postanowiła znaleźć butelkę przy pierwszej okazji i walczyć z nim w każdy sposób, w jaki mogła. — Powstrzymasz się od wspinania po mych murach? — Obiecujesz, że nie spróbujesz mnie zabić bez powiedzenia mi najpierw o tym, żebym miała odrobine czasu na zaakceptowanie tego? Kilka dni powinno wystarczyć. — Odparła, odkładając możliwość śmierci w każdy sposób, w jaki mogła. — Będziesz udawać, że jesteś kuzynką Bruce’a, jak powiedziałem mym ludziom? — Powiedział ponuro. — Obiecujesz, że jeśli jest sposób, żebym wróciła do domu, pozwolisz mi odejść? Żywej. — Dodała, kładąc nacisk na to słowo. — Pierwsza powiedz „aye,” dziewczyno. — Zażądał. Lisa wstrzymała na chwilę oddech, patrząc na niego. Miała mały wybór, poza obiecaniem mu tego niedorzecznego zawieszenia broni. Gdyby teraz spróbowała się wycofać, podejrzewała, że w ciągu kilku chwil znów by walczyli. — Aye. — Naśladowała jego akcent. Przyglądał jej się uważnie, jakby oceniając głębię jej szczerości i zaangażowania w jej słowa. — W takim razie, Aye, dziewczyno. Jeśli może być znaleziony sposób, żeby cię odesłać, pomogę ci to zrobić. — Kącik jego ust drgnął w dziwnie gorzkim uśmiechu. — Pozbędę się ciebie w diabły z mego życia i mej narażonej uczciwości. — Dodał cicho, bardziej do siebie niż do niej. — Rozejm. — Zaakceptowała. Uczciwość, zanotowała w swoim mentalnym katalogu znaczących faktów o Circennie Brodie’em. To było dla niego ważne. Doświadczyła błysku nadziei. Precyzyjne, rycerskie charakterystyki, które mogły skłonić go do spełnienia przysięgi — które zawierały uczciwość, honor, ochronę słabszych od niego, szacunek i grzeczność dla kobiet — mogły też przeważyć by powstrzymać go przed zrobieniem tego. Zabicie bezbronnej kobiety z pewnością nie byłoby dla niego proste. Wiedziała, że takie przypieczętowanie zgody nie było bez znaczenia dla rycerza, więc wyciągnęła rękę, żeby przypieczętować umowę uściskiem dłoni, nie zdając sobie sprawy jak całkowicie współczesny to był gest. Patrzył na nią przez chwilę, chwycił ją, a potem przycisnął do ust i pocałował.

Lisa wyszarpnęła rękę z grymasem. Żar mrowił tam, gdzie jego usta musnęły jej skórę. — Zaoferowałaś to. — Warknął. — To niebyło to, co — och, zapomnij. — Zamotała się, a potem wyjaśniła. — Nie całujemy rąk w moich czasach — — Ale nie jesteśmy w twym czasie. Jesteś teraz w moim, dziewczyno. Nie mogę wystarczająco mocno podkreślić jak ważne jest dla ciebie byś to pamiętała, przez cały czas. — Jego głos był niski, jego słowa ucięte, jakby był zirytowany jej odpowiedzią. — I żeby nie było dalszych nieporozumień między nami, wyjaśnię. Zaoferuj mi część swego ciała, dziewczyno, a pocałuję ją. To jest to, co robią mężczyźni w moim stuleciu. — Jego uśmiech był kpiący, wyrażający niezbyt subtelne wyzwanie. Lisa założyła ręce za plecami. — Rozumiem. — Powiedziała, opuszczając spojrzenie na podłogę w zwodniczo poddańczy sposób. Czekał przez chwilę, jakby nie całkiem wierząc w jej zgodę, ale gdy nie podniosła ponownie wzroku, obrócił się w kierunku drzwi. — Dobrze. Teraz musimy znaleźć ci przyzwoite odzienie i nauczyć cię, jak być przyzwoitą, czternastowieczną dziewczyną. Im lepiej się wtopisz, tym mniejsze będzie ryzyko i mniej ryzykowna twa obecność będzie dla mnie. — Nie będę opróżniać nocników. — Powiedziała stanowczo. Popatrzył na nią, jakby postradała rozum.

*****

Circenn odprowadził Lisę do swych komnat, wysłał do niej gorącą wodę na kąpiel, a potem odszedł w poszukiwaniu ubrań dla niej. Nocniki, zaiste. Czy ona myślała, że byli tak barbarzyńscy, że nie mieli wychodków? Nocniki były używane tylko w nocnych, nagłych wypadkach, głównie przez dzieci i chorych, a w jego opinii nie było powodu, żeby ktokolwiek nie mógł zmusić się do przejścia korytarzem, chyba, że był opętany przez ekstremalne lenistwo i brak dyscypliny. Parsknął, skupiając swój umysł na aktualnym zadaniu. Nie mógł oprowadzić ja po twierdzy, dopóki nie uda mu się ukryć niektórych z tych krągłości i długich nóg pod najbrzydszą suknią, jaka mógł znaleźć. Jego ludzie nie potrzebowali żadnego rozproszenia. Zebrał służące i kazał im zdobyć suknię, wszystko to, zastanawiając się, co z nią zrobić. Gdy przepytywał ją ostatniej nocy, prawie zaczął wierzyć w to, że była niewinna. Miała wokół siebie rozbrajającą aurę, wyżyny szczerości. Odprężył się odrobinę, zauważył nawet mignięcie pokręconego humoru w ich rozmowie. Potem przyznała, że była z przyszłości i zrozumiał, że jego klątwa nieumyślnie przeniosła ją w czasie.

Choć to go oszołomiło, to miało sens: jej dziwny angielski, niezwykłe ubrania, jej wspominanie o krajach, o których nigdy nie słyszał, wszystko wyjaśniało jej pochodzenie z przyszłości. Z pewnością mógł zrozumieć, że jej ludzie uciekali z Anglii, pomyślał cierpko — kto by nie chciał? Nie zaskoczyło go to, że w przyszłości Anglia nadal próbowała kontrolować każdego. Roześmiał się cicho, myśląc, że nie wiedziała, jakie miała szczęście, że została sprowadzona do niego, a nie do jakiegoś innego, średniowiecznego lorda. Circenn zaakceptował podróż w czasie, ale on był ekstremalnym wyjątkiem. Każdy inny dziedzic kazałby spalić ją, jako wiedźmę. Ale znów, pomyślał sucho, żaden inny dziedzic nie miałby mocy, żeby najpierw przekląć tę cholerną butelkę. To z powodu Adama Blacka był zaznajomiony ze sztuką przemieszczania się w czasie. Adam robił to często i często opowiadał o innych stuleciach, i przynosił Circennowi dziwne „dary” w kilku próbach kupienia lojalności i posłuszeństwa dziedzica. To były prezenty, których Circenn nie przyjął, ale, gdy Adam nie zabrał ich z powrotem, zamknął je bezpiecznie w prywatnym pokoju poza jego komnatami, nie ufając ich mocom. Wiedział, że Adam próbował go skusić, mając nadzieję, że sprawi, żeby stał się taki jak Adam — Circenn zniszczyłby samego siebie, zanim pozwoliłby, żeby to się stało. Dziewczyna nosiła jeden z tych dziwnych „darów” zapięty wokół jej nadgarstka, zanim Circenn zsunął go jej z ręki w czasie ich szamotaniny ostatniej nocy. Obejrzał to później. To było to, co Adam nazwał raz „zegarkiem.” Adam uważał go za nieskończenie zabawny, mówiąc, że tak śmiertelnicy mierzyli ich „żałosny okres życia.” Jej zegarek zdawał się potwierdzać tę historię. Gdyby uwierzył w jej wersję zdarzeń, jego skrzynia została zmyta w dół rzeki, pojawiając się w jakimś odległym miejscu. Nie została znaleziona i po pewnym czasie, natura ja pogrzebała. Minęły setki lat, zanim została odkopana, a gdy ona jej dotknęła, butelka sprowadziła ją do niego. Czy było możliwe, że w przyszłości ludzie nadal poszukiwali reliktów i tajemnicy butelki tak chciwie, jak w jego wieku? Czy to możliwe, że przybyła tu, żeby odkryć skarby Tuatha de Danaan i Templariuszy? Mógłby podejrzewać zaangażowanie Adama w te wydarzenia, ale z dwóch powodów: nie było powodu, żeby Adam sprowadzał do niego kobietę, której nie chciał zabić i Adam nie manipulował wydarzeniami, chyba, że była bardzo specyficzna rzecz, którą chciał zdobyć dzięki swym przebiegłym machinacjom. Circenn nie widział ani jednej możliwej rzeczy w tej plątaninie, którą Adam mógłby chcieć. Butelka i relikty już należały do rasy Adama, Circenn był zaledwie strażnikiem. Adam już ukształtował Circenna tak, jak chciał — nie było nic więcej, co prawdopodobnie mógłby mieć nadzieję „zmienić” w dziedzicu Brodie’em. Nie, rozmyślał Circenn, w tym nie było nic z Adama. Ale ta dziewczyna mogła być w jednej lidze ze swymi „pracodawcami,” o których wspomniała, równie dobrze mogła być ze zdradzieckiej przyszłości, poszukując jego sekretów. Będzie musiał ją obserwować, trzymać ją blisko siebie. To będzie wymagać czasu, a czas był luksusem, na który z trudnością mógł sobie pozwolić w obliczu toczącej się wojny. Poza

tym, myślał, jakikolwiek czas spędzony w obecności tej dziewczyny, był powolną torturą. Nienawidził tego, ale przyznawał to, był podatny, gdy chodziło o nią. Oszałamiająca, dumna, zmysłowa i inteligentna, ta kobieta byłaby budzącą grozę przeciwniczką — lub wartościowym sprzymierzeńcem. Przez wieki nie spotkał takiej kobiety jak ona. Wyślij mnie z powrotem, powiedziała. Circenn parsknął, przypominając sobie jej prośbę. Jedyną osobą, która mogła odesłać ją z powrotem do domu, była jedyna osoba, która zabije ją natychmiast, jeśli dowie się, że ona tu jest. Adam. Z pewnością nie mógł wezwać Adama i poprosić go, żeby wysłał tę kobietę do domu ani nie mógł ryzykować spotkania z Adamem, żeby poszukać wskazówek, czy był w to jakoś wmieszany. Najmroczniejszy elf był o wiele za sprytny, żeby można było go sondować, nawet dla Circenna. Działał przeciw wszystkiemu, dla czego żył, wszystkich jego staranne zasad stworzonych, żeby pozostać człowiekiem, łamał przysięgę, bronił osoby, która mogła być szpiegiem, okłamując swych ludzi. Podejmował olbrzymie ryzyko, pozwalając jej żyć i jeśli się mylił… Wzdychając, skończył wydawać rozkazy i wyszedł z kuchni by przygotować swych ludzi do spotkania Lisy MacRobertson, kuzynki Roberta Bruce’a. Adam Black nie zawracał sobie głowy materializowaniem się. Pozostał niewidzialny, wstęga parnego, lekko pachnącego jaśminem i drzewem sandałowym powietrza, podążająca za krokami Circenna, pochłonięta przez ciekawość. Idealny wzór mężczyzny — Circenn Brodie, który nigdy nie złamał zasady, nigdy nie zdradził żadnej słabości, nigdy nie zachwiał się w sztywnych kwestiach moralności — łamał przysięgę i dobrowolnie oszukiwał swych ludzi. Fascynujące, zachwycił się Adam. Długo myślał, że dziedzic Brodie’ch nie miał żadnych słabych punktów i prawie martwił się, że nigdy nie znajdzie właściwego katalizatora. Wyczuł, że Circenn nie wierzył, że Adam był zamieszany w jego obecną, zaplątaną sytuację, ponieważ nie mógł znaleźć niczego, czego Adam mógłby chcieć. Adam uśmiechnął się słabo. Circenn nienawidził bycia manipulowanym. Najlepiej, żeby dziedzic Brodie’ch pozostał błogo nieświadomy, że Adam starannie zaaranżował każdy ruch w tej grze i grał o stawkę najwyższą ze wszystkich.

ROZDZIAŁ 8 Lisa weszła w suknię i obróciła się w kierunku polerowanego metalu, opartego o ścianę. Była zaskoczona, gdy do jej komnaty przyniesiono lustro. Przekopując się przez swoje informacje na temat historii, przypomniała sobie, że lustra datowano na czasy egipskie, być może wcześniejsze. Wiedziała, że Rzymianie konstruowali skomplikowane systemy kanalizacji tysiące lat temu, więc dlaczego zwykłe lustro powinno ją zaskakiwać? Szkoda, że nie mogła pomóc im ponownie odkryć sieci wodnokanalizacyjnej, pomyślała. Potarła sadzę na wyszczerbionym metalu, aż ujawnił jej mętne odbicie. Miękka sukienka przylgnęła do jej bioder, tak pełna elektryczności statycznej, że trzeszczała. Przez chwilę zmagała się, próbując podciągnąć ją powyżej ramion, ale suknia była zrobiona dla kogoś znacząco mniejszego niż ona. Chociaż była szczupła, była wysoka i miała pełne piersi. Połowa jej ciała nie pasowała do tej sukienki. Wzdychając, zsunęła suknię z bioder i wyszła z niej. Szła w kierunku łóżka, żeby odzyskać swoje jeansy, gdy drzwi otwarły się. — Przyniosłem ci — Słowa urwały się gwałtownie. Zawirowała, żeby znaleźć Circenna, zamarłego w wejściu, jego wzrok był w niej utkwiony. Płaszcz zarzucony na jego ramię, ześliznął się na podłogę, niezauważony. Potem wszedł do pokoju i kopnięciem zamknął za sobą drzwi. — Cóż to za rodzaj ubrania przywdziałaś? — Zagrzmiał. Jego oczy błyszczały, gdy przesuwały się po jej ciele od stóp do głów. Wciągnął szorstki oddech. Lisa zadrżała. Musiał przyłapać ją, stojącą tu w jedynej frywolnej rzeczy, jaką posiadała, parze lawendowych majteczek bikini i pasującym, koronkowym staniku push-up, które Ruby dała jej na urodziny. I skórę. I wilgotne zdenerwowanie, które przypisywała strachowi. Podszedł do niej i wsunął palec pod delikatną koronkę, która obramowywała jedną z miseczek jej stanika. — Co to jest? — To… to… Och! — Nie mogła sformułować sensownego zdania. Jego palec leżał na jej bladej skórze, a ona była zahipnotyzowana przez kontrast w kolorze i teksturze. Miał wielkie ręce, stwardniałe i silne od miecza, z eleganckimi palcami, z których jeden spoczywał teraz na gładkim wzgórku jej piersi. Zamknęła oczy. — Stanik. — Udało jej się powiedzieć. Chwytając się formalności, udała, że dawała odwróconą lekcję historii, uczyła go, co będzie w przyszłości. — To część ubrania, stworzona d-do ochrony kobiecych, no wiesz i ppowstrzymuje je przed, cóż, wiesz… — Nay, zupełnie nie wiem. — Powiedział miękko, jego usta były o kilka oddechów od spotkania z jej. — Dlaczego mnie nie oświecisz, dziewczyno? Jej oddech uwiązł jej w gardle z małym sapnięciem — doskonale kobiecy dźwięk, a ona cicho przeklęła się za niego. Po prostu dysz, dlaczego nie? Skarciła się. Byli blisko,

niebezpieczne cale od pełnego kontaktu ciała, jego palce pociągały delikatnie obramowanie jej stanika. Była mocno świadoma swojej prawie nagości, jej sutków pod cienkim materiałem w groźnej bliskości do jego rąk i faktu, że nie miał na sobie nic więcej, poza fałdami łatwego do ściągnięcia ubrania. Poczuła elektryczność pędząca przez jej ciało wszędzie, gdzie przesunął się jego wzrok. Gdyby zerwał swój pled i p[przykrył jej ciało swoim, czy miałaby siłę, żeby protestować? Czy w ogóle by chciała? Jak jej ciało mogło zdradzać ją dla mężczyzny, który był jej wrogiem? — Suknia była za mała. — Udało jej się powiedzieć. — Rozumiem. I chytrze pomyślałaś, że to okryje cię bardziej? — Miałam właśnie założyć z powrotem moje j-jeansy. — Poinformowała jego klatkę piersiową. — Nie sądzę. Nie, dopóki nie powiesz mi, przed robieniem, czego — Szarpnął lekko za pasek. — powstrzymuje twe „wiesz, co.” Czy on się z nią drażnił? Zmusiła się do napotkania jego spojrzenia i natychmiast tego pożałowała. Jego ciemne oczy były intensywnie seksualne, jego usta rozdzielone w lekkim uśmiechu. — Przed opadaniem, gdy się starzejesz. — Te słowa uciekły jej w strumieniu powietrza. Odrzucił głowę w tył i roześmiał się. Gdy opuścił głowę, zobaczyła denerwująca intensywność w jego oczach i zrozumiała, że był podniecony. Przez nią. Ta myśl zadziwiła ją. Zdecydowała, że jego pocałunek ostatniej nocy i jego dzisiejsze podteksty były zwyczajnie częścią jego strategii, ale teraz, patrząc na niego, zrozumiała, że miał na nią dziką, fizyczną reakcję, możliwe, że tak bolesną jak jej przyciąganie do niego. To było jednocześnie uderzające do głowy i przerażające uczucie. Miała nagłe przeczucie, że gdyby dała mu najsłabszy wskaźnik jej zainteresowania, opadłby na nią z siłą podmuchu saharyjskiego sirocco,38 w każdym calu tak gorący i niszczący. Głodna tego, obolała z niedoświadczenia i ciekawości, desperacko chciała odkryć, co mężczyzna taki, jak Circenn Brodie mógłby zrobić kobiecie. Jednak nie śmiała zbadać swojego pożądania. Byłaby jak jagnię w rzeźni. Nigdy nie romansowała, a dziedzic Brodie mógłby uwieść świętą, pomyślała. Choć pragnęła, żeby był jej świadomy, jako kobiety, myśląc, że to mogłoby uczynić go bardziej opiekuńczym dla niej, miała przerażające uczucie, że zatraciłaby się całkowicie, gdyby znów ją pocałował. Był po prostu zbyt przytłaczający. Musiała rozbroić seksualną chemię między nimi, a najlepszym sposobem, żeby to zrobić, było odzyskać swoje ubrania. Opadła na kolana, sięgając po suknię zebraną u jej stóp, ale on poruszył się z nieskazitelną harmonią i skończyła klęcząc nos w nos z im, i to on trzymał jej sukienkę. Patrzyli na siebie, podczas, gdy ona liczyła uderzenia jej serca, dotarła do dwudziestu, zanim obdarował ją powolnym uśmiechem. Napięcie trzeszczało w powietrzu między nimi. 38

Sirocco – ciepły lub gorący wiatr południowy lub południowowschodni, w rejonie Morza Śródziemnego. Wieje głównie wiosną, niosąc pył pustynny znad Afryki lub Półwyspu Arabskiego nad Sycylię i północne Włochy.

— Jesteś pięknością, dziewczyno. — Objął dłonią jej policzek i przesunął lekkim pocałunkiem po jej ustach, zanim mogła zaprotestować. — Długie nogi, piękne włosy — Wsunął w nie swoją dłoń, pozwalając jedwabistym pasmom prześlizgiwać się przez jego palce. — i ogień w twych oczach. Widziałem wiele powabnych kobiet, ale nie wierzę, że kiedykolwiek spotkałem jakąś, taka jak ty. Sprawiasz, że myślę, że mógłbym odkryć części siebie, o których nie wiedziałem, że istnieją. Co ja mam z tobą zrobić? — Czekał, jego usta ledwie cale od jej. — Pozwól mi się ubrać. — Westchnęła. Uważnie przeszukał jej twarz. Wstrzymała oddech, przerażona, że gdyby otwarła usta, krzyknęłaby. Tak! Dotknij mnie, poczuj mnie, kochaj mnie cholera, bo już dłużej nie wiem, jak to jest, żebym zapomniała, że cierpię, a moja matka jest umierająca! Często w czasie choroby swojej matki, Lisa odkrywała, że tęskni za chłopakiem, kochankiem, kimś, przy kim mogłaby zwinąć się w kłębek nawet, jeśli tylko na godzinę, za iluzją bezpieczeństwa, ciepła i miłości. Teraz, na wpół przerażona, zmartwiona o jej matkę, umierającą samotnie, poczuła przewrotny impuls, żeby szukać schronienia w ramionach tego samego mężczyzny, który przysiągł ją zabić. Nie próbuj używać plastra na swoje serce, Liso. Przypomniałaby jej Catherine, gdyby tu była. Jakiekolwiek poczucie bezpieczeństwa czy intymności z nim, byłoby iluzją. Musiała utrzymać jasny umysł, niewypełniony romantycznymi fantazjami o jakimś średniowiecznym Góralu, który jutro mógł zdecydować ją zabić. Opuścił rękę z jej włosów, muskając jej obojczyk i zginając palce nad koronkową muszlą jej stanika. Z fascynacją studiował cienki materiał, jego wzrok pieścił uniesione krągłości jej piersi, głębszy cień rowka miedzy piersiami. — Spójrz na mnie, dziewczyno. — Wyszeptał. Lisa uniosła oczy do jego i zastanowiła się, co w nich zobaczył. Wahanie? Ciekawość? Pożądanie, którego nie mogła ukryć? Czymkolwiek było to, co zobaczył w jej oczach, to nie było Tak, a ten mężczyzna był dumny. Przesunął palcem w dół wgłębienia między jej piersiami, a uśmiech, który jej posłał, niósł smutek, którego nie mogła zgłębić. — Przyślę kogoś by przyniósł ci inną suknię, dziewczyno. — Powiedział. A potem opuścił pokój. Lisa opadła na podłogę, ściskając suknię. Niebiosa, pomyślała, co ja mam zrobić?

*****

Circenn wyszedł z jej pokoju. Jego nastrój pogarszał się z każdą chwilą. Jego ciało bolało od stóp do głów z wysiłku bycia łagodnym dla tej dziewczyny. Jego twarz wydawała się sztywna od uśmiechania się łagodnie, jego palce zaciskały się i rozluźniały od delikatnego dotykania wzgórków jej piersi. Jego ciało buntowało się na jego wytworny, honorowy, łagodny odwrót z jej pokoju, a mężczyzna w nim, który przyszedł na świat pięćset lat temu ryczał, że ta kobieta była jego. Na Dagdę! Niech szlag trafi łagodność! W dziewiątym wieku mężczyzna nie prosił — mężczyzna brał! W dziewiątym wieku kobieta była otwarta, wdzięczna, znajdując tak dzikiego obrońcę i zdolnego dostarczyciela. Circenn zaśmiał się cicho, gorzko. Zbyt długo był bez kobiety by znosić taką torturę. Gdy wszedł do pokoju, niosąc płaszcz, który zatopiłby ją w jego zbyt dużych fałdach, jego umysł był skupiony wyłącznie na zakryciu tak dużo jej, jak to było możliwe — tylko po to, by znaleźć ją nieodziana w nic, poza dwoma koronkowymi, przezroczystymi kawałkami materiału. Z małymi kokardkami! Na Dagdę, maleńka satynowa wstążeczka wystawała wesoło spomiędzy jej piersi, a druga była na przedzie jedwabnego materiału, który znikał między jej nogami. Jak prezent, pomyślał. Rozwiąż me kokardki i zobacz, co mam dla ciebie… Próbował odwrócić wzrok, odwrócić się na pięcie i opuścić pokój, odmawiając sobie przyjemności oglądania jej ciała. Stanowczo przypomniał sobie o zasadzie numer cztery — żadnej fizycznej intymności. Ale to nie przyniosło mu niczego dobrego. Zasada numer cztery wydawała się całkiem zaprzyjaźnić z zasadą numer jeden — nigdy nie łamać przysięgi — i być w ciepłych stosunkach z zasadą numer dwa — nie kłamać. Jakim tłumem stawały się jego złamane zasady. Zobaczenie jej, odzianej w ten sposób, było gorsze niż, gdyby zobaczył ją całkowicie rozebraną. Nago, jego głodne oczy mogłyby ucztować na każdej szczelinie i zagłębieniu jej ciała, ale te kawałki materiału były przemyślnie stworzone do torturowania mężczyzny obietnicą tych prywatnych wzgórków i dolin, nie dając żadnego. Sekrety leżały pod tym materiałem. Czy jej sutki były okrągłymi, ciemnymi monetami, czy ściągniętymi, koralowymi pączkami? Czy jej włosy tam też były złociste i miedziane? Czy gdyby opadł na podłogę przy jej stopach, zamknął dłonie wokół jej kostek i całował drogę w górę jej długich, pięknych nóg, jęknęłaby miękko, czy byłaby cicho, kochając się? Nay, zdecydował nagle. Lisa Stone ryczałaby jak lwica w rui, gdyby ją wziął. Dobrze. Lubił to w kobiecie. Sprawiła, że poczuł się jak głodne zwierzę, uwięziony przez swe własne zasady i wszystkie najbardziej niebezpieczne. Przez kilka chwil żądza podniosła się tak wściekle, że bał się, że mógłby wciągnąć ją pod swe ciało, nie dbając czy tego chciała. Zamiast tego zacisnął drżące ręce za plecami, upuszczając płaszcz na podłogę i myśląc o swej matce, Morganie, która wyrzekłaby się go nawet za myślenie o wzięciu siła tego, co powinno być dane. Nigdy nie czuł się tak bliski przemocy z pożądania. Podnosiła w nim głębokie, prymitywne uczucia: zaborczość, zazdrość, że inny mężczyzna mógłby ją wiedzieć tak odzianą, potrzebę usłyszenia jak wymawia jego imię i patrzy na niego z aprobatą i pożądaniem.

Circenn wciągnął głęboki oddech, wstrzymał go, aż jego serce zwolniło, a potem go wypuścił. Teraz, gdy wiedział, co było pod jej ubraniem — nie ważne, jaką suknię kazałby jej włożyć — jak byłby w stanie znów na nią spojrzeć, bez widzenia w umyśle nieskończonej przestrzeni jedwabistej skóry? Łagodnych wzniesień jej piersi, napiętych sutków, naciskających na cienki materiał. Lekkiego wzgórka między jej udami. Udaremnione pożądanie łatwo przekształciło się w gniew. Stąpając ciężko zszedł po schodach do kuchni, zdeterminowany znaleźć Alesone lub Florię i kazać jednej z nich dopilnować by ta dziewczyna była przyzwoicie odziana. Potem wyśle jednego z braci Douglasów, żeby nauczyli ją o ich czasach, coś, co powinien zrobić sam, ale w tym momencie po prostu nie mógł sobie zaufać w pobliżu niej. Pójdzie trenować ze swymi ludźmi i uwolni trochę frustracji w czystej, jasnej radości machania ciężkim mieczem, sapania i przeklinania. I nie weźmie pod uwagę ani jednej więcej erotycznej myśli przez resztę dnia. Potrząsając głową wpadł do kuchni. Zajęło mu tylko moment, żeby zrozumieć, że żaden z jego planów na dzisiaj nie pójdzie właściwie. W rzeczywistości dzień zdawał się być przejęty przez jakąś diabelską osobę, która była zdeterminowana by z niego kpić. Zatrzymał się gwałtownie, pospiesznie odwracając spojrzenie od widoku zaokrąglonego i zarumienionego, gołego tyłka, w uścisku rąk Duncana Douglasa. Alesone miała jedną, długą nogę zgiętą wokół pasa Duncana, jej ramiona były owinięte wokół jego szyi, a jej spódnice zarzucone na ramiona. Stopa, która pozostała na ziemi, była wyciągnięta na czubkach palców, gdy ręce Duncana kierowały nią przy nim w równym, intensywnym rytmie. Niskie, zmysłowe dźwięki namiętności wypełniały pomieszczenie, ciche wciągnięcia powietrza, ochrypłe pomruki przyjemności i szlag, jeśli Duncan nie emitował głęboko usatysfakcjonowanego dźwięku z każdym pchnięciem. — Och, na miłość Boską! — Ryknął Circenn, zerkając na sufit, ściany, podłogę — wszędzie, tylko nie na kształtne siedzenie Alesone.39 — Duncan! Alesone! Wynocha z kuchni! Zabierzcie to do pokoi na górze! Wiecie, że mam zasady — — Ach, tak, Legendarne zasady Brodie’ego. — Powiedział sucho Duncan. Przestał kołysać służącą, z większą powolnością niż doceniłby Circenn. — Wśród których znajduje się: gdy rycerze są obecni, żadnego chędożenia w kuchni. Alesone wydała cichy dźwięk protestu na przerywanie im. — Ja tu jem! — Zagrzmiał Circenn, czując, że jego uprzejmość została nadużyta. — Tak samo Duncan. — Wymruczała sugestywnie Alesone. Powoli opuściła nogę z talii Duncana, dając Circennowi długi, dobry widok. Z nieśmiałym uśmiechem opuściła pokrywkę na garnek z miodem, stojący na stole blisko Duncana. Circenn nie chciał wiedzieć, co robili z miodem, a jego wyraz twarzy musiał to wyraźnie mówić, gdyż Duncan wybuchnął śmiechem. 39

Strasznie on wstydliwy, jak na kogoś, kto ma piędset lat. Można by pomyśled, że nie takie rzeczy już widział.

— Wybacz nam, Cin. — Uśmiechnął się szeroko, gdy jedna ręką opuścił spódnice Alesone, podniósł ją w ramionach i wyniósł z kuchni. Zaatakowały go obrazy nagiego, zaokrąglonego tyłka w szczególności jednej osoby. Circenn kopnął krzesło, opuścił głowę na stół i ponownie rozważył zabicie tej dziewczyny, tylko po to, żeby uwolnić się od tego cierpienia.

ROZDZIAŁ 9 Ruby brała na raz po dwa schodki, prowadzące do mieszkania Stone’ów, ale zwolniła, gdy dotarła do trzeciego piętra i ruszyła w głąb słabo oświetlonego korytarza. Kolorowa wycieraczka z napisem witaj — jedna ze zdecydowanie optymistycznych nut Lisy — rozjaśniała wygląd ponurych drzwi z płatami łuszczącej się, brązowej farby, odchodzącej od znajdującego się pod spodem, szarego metalu. Mieszk. 3-G zwisało przekrzywione na jednej śrubie. Ruby uniosła rękę, żeby zapukać, ale zamiast tego odkryła, że prostuje tabliczkę, a potem opuściła pięść do boku. Bała się tej wizyty. Zawijając kosmyk włosów wokół swojego palca, przypomniała sobie, że Lisa zawsze odważnie mierzyła się ze sprawami, najmniej, co mogła zrobić, to naśladować ją. Gdy znów podniosła rękę, zapukała pewnie. Elizabeth, dzienna pielęgniarka, otwarła drzwi i wprowadziła ją do środka. — Lisa? Czy to ty, skarbie? — Zawołała Catherine z nutą nadziei w głosie. — Nie, Pani Stone. To tylko Ja, Ruby. — Odparła, gdy przeszła przez mały salon i skręciła w wąski korytarzyk do sypialni. Wchodząc do ciepłego pokoju, opadła na krzesło obok łóżka Catherine i zastanowiła się, od czego zacząć. Pociągnęła dla zabicia czasu za częściowo skończoną, patchworkową narzutę, spoczywająca na oparciu krzesła. Jak przekaże najnowsze wieści mamie Lisy? Catherine była krytycznie chora, jej córka zniknęła, a teraz Ruby miała dla niej jeszcze gorsze wiadomości. — Co powiedział ten człowiek w muzeum? — Zapytała niecierpliwie Catherine. Ruby przygładziła włosy i przesunęła się na siedzeniu. — Chcesz trochę herbaty, kochanie? — Wykręciła się. Zielone oczy Catherine, raz tak jasne jak u jej córki, spotkały oczy Ruby z zimnym przypomnieniem, że nie była jeszcze martwa i nie była też głupia. — Co odkryłaś, Ruby? Nie próbuj rozproszyć mnie herbatą. Czy ktokolwiek widział moją córkę? Ruby lekko potarła oczy czubkami palców, uważając, żeby nie rozsmarować tuszu. Była na nogach przez większość nocy i po raz dziesiąty zastanawiała się jak Lisa mogła tak długo przetrwać, wykonując dwie prace. Kończyła w klubie, gdy otrzymała pilną wiadomość od Pani Stone, mówiącą, że Lisa jest zaginiona od przedwczoraj. Natychmiast zadzwoniła na policję, a potem poszła do muzeum, żeby zobaczyć, czy Lisa przyszła do pracy, ostatniej nocy — czego nie zrobiła — potem poszła prosto na posterunek, po rozmowie z tym idiotą Steinmannem. Funkcjonariusz starannie wypełnił raport o zaginięciu, który w ciągu kilku godzin został zamieniony na nakaz aresztowania Lisy Stone. — Nikt nie widział jej od przedwczorajszej nocy. — Poinformowała Catherine Ruby. — Kamery ochrony w muzeum ja nagrały. Ostatni zapisany obraz jest przed biurem Steinmanna.

— Więc przynajmniej wiemy, że dotarła do pracy tej nocy, gdy widziałaś ją na przystanku. — Powiedziała Catherine. — Czy kamery pokazują ją, wychodząca tej nocy? — Nie. To takie dziwne. Jej płaszcz przeciwdeszczowy nadal wisi przy drzwiach i żadna kamera nie zarejestrowała jej wyjścia. W biurze Steinmanna nie ma żadnych kamer, ale był szybki w stwierdzeniu, że jest tam okno, którego mogła użyć. — I jeszcze szybszy w paskudnych oskarżeniach, o których Ruby wiedziała, że nie były prawdziwe. Ale jak miała to udowodnić i gdzie do cholery była Lisa? Nie wspomniała Catherine, że poszła na policję drugi raz, potem obdzwoniła każdy szpital w promieniu sześciu mil, modląc się, żeby nie było tam żadnych Jane Doe.40 Na szczęście nie było. — Czy biuro Steinmanna nie jest na trzecim piętrze? — Zapytała zdumiona Catherine. — Tak, ale szybko wskazał, że Lisa uprawiała wspinaczkę linową, gdy była młodsza. Sądzę, że wymieniła to w swoim CV, jako jedno z hobby. Wiem, że była całkiem dumna z tej umiejętności. — Ruby poruszyła się na krześle i wzięła głęboki oddech. — Pani Stone, z muzeum zniknął artefakt i… — Oskarżyli moją córkę o kradzież. — Powiedziała sztywno Catherine. — Czy to chcesz mi powiedzieć? — Jej… er… zniknięcie, sprawia, że sprawy wyglądają źle. Według Steinmanna i jego zaufanych taśm, on i jego kolega weszli do jego biura kilka godzin po Lisie. Drzwi nie były zamknięte i początkowo myślał, że zwyczajnie zapomniała zamknąć je na klucz. Teraz myśli, że ukrywała się w biurze, zabrała artefakt, gdy wyszli i wyśliznęła się przez okno. — Co to za artefakt? Nie Powiedzieli. Wygląda na to, że nie są całkowicie pewni, co to było. — Moja córka nie jest złodziejką. — Powiedziała sztywno Catherine. — Pójdę z nimi porozmawiać. — Catherine, pozwól mi to dla ciebie załatwić. Nie możesz wstać — — Mam wózek inwalidzki! — Ścisnęła boki jej szpitalnego łóżka jej szczupłymi dłońmi i spróbowała się podnieść. — Catherine, kochanie. — Powiedziała Ruby z pękającym sercem. — Znajdziemy ją, obiecuję. I oczyścimy jej imię. — Położyła dłoń na ręce Catherine, delikatnie rozluźniając jej uchwyt na poręczach. — Obie wiemy, że Lisa nie zrobiłaby czegoś takiego. Znajdziemy sposób, żeby to udowodnić. — Moja córka nigdy by nie ukradła i na pewno by mnie nie opuściła! — Warknęła Catherine. — Powinna mnie zostawić, ale by tego nie zrobiła. — Ten nagły wybuch gniewu wyczerpał ją i przez chwilę leżała nieruchomo. Wciągnęła drżący oddech, a potem 40

Osoba o nieznanej tożsamości. Najczęściej używana w odniesieniu do nieznanych zwłok. W przypadku mężczyzny John Doe.

powiedziała słabo. — Steinmann naciskał na władze, prawda? Jest… nakaz… wystawiony na nią, czyż nie? Ruby drgnęła. — Tak. Catherine podniosła sztywno głowę, a potem opadła z powrotem na poduszki i zamknęła oczy. Była cicho tak długo, że Ruby zaczęła zastanawiać się czy nie zapadła w sen. Gdy znów się odezwała, w jej głosie była stal. — Moja córka nie ukradła niczego i ma wielkie kłopoty. Lisa jest zbyt odpowiedzialna, żeby nie wrócić do domu chyba, że przydarzyło jej się coś okropnego.41 — Catherine otwarła oczy. — Ruby, nienawidzę cię prosić o nic więcej, ale dla Lisy… Ruby nie zawahała się. — Nie ma potrzeby przepraszać, kochanie, wiesz, że kocham Lisę jak siostrę. Do czasu, aż wróci do domu — a zostanie odnaleziona i oczyszczona — będę spędzać tu większość czasu. Może zadzwonić, albo spróbować dostarczyć ci wiadomość i jest potrzebny ktoś, kto może się szybko ruszać, na wypadek, gdyby tak zrobiła. — Ale masz swoje własne życie… — Powiedziała łagodnie Catherine. Oczy Ruby wypełniły się łzami. Zdrowie Catherine pogorszyło się gwałtownie od czasu, gdy ostatni raz ją widziała, tej nocy, gdy wyszły, żeby świętować urodziny Lisy. Chwyciła dłoń Catherine w swoje i powiedziała stanowczo. — Znajdziemy ją, Catherine, a ja będę w pobliżu do tego czasu. Nie chcę słuchać żadnej dyskusji na ten temat. Znajdziemy ją. Jeśli ciągle żyje. Pomyślała Ruby z cichą modlitwą.

41

No nie wiem. Przytrafił jej się nagi, szkocki wojownik z długim… mieczem. Czy to takie okropne dla kobiety?

ROZDZIAŁ 10 Duncan gwizdał wesołą melodię, gdy szedł w kierunku komnat Circenna. Sprawy stały się całkiem interesujące, odkąd przybyła ta dziewczyna z przyszłości. Circenn z własnej woli złamał przysięgę i skłamał, a to, w umyśle Duncana było prawie powodem do świętowania. Nawet Galan stwierdził tego ranka przy śniadaniu, że to był jakiś przełom. Choć Galan zeszłej nocy naciskał Circenna by wypełnić przysięgę, tego poranka przyznał, że od lat nie widział Circenna tak wytrąconego z równowagi. Ani nie widział takiej fascynacji na jego twarzy, jaką dostrzegł, gdy ostatniej nocy wpadł do komnat Circenna. Galan zgodził się z Duncanem, że ta dziewczyna mogła być najlepszą rzeczą, jaka mogła przydarzyć się Circennowi, wstrząsając jego sztywnymi zasadami, zmuszając go do zakwestionowania samego siebie. Osiemnaście pokoleń Douglasów służyło nieśmiertelnemu dziedzicowi Brodie’emu i przez ostatnie kilka pokoleń było dużo rozmów o jego narastającym odsuwaniu się. Douglasowie martwili się o niego. W nie tak odległej przeszłości, dziedzic Brodie’ch przewodniczył trybunałom w swych jedenastu posiadłościach. Ale nie zrobił tego przez stulecie, pozostawiając to różnym rycerzom, których wyznaczył na swoje miejsce, żeby zajęli się sprzeczkami jego ludzi. Dawniej Brodie aktywnie wyjeżdżał do swych wsi, rozmawiał i był dobrze zaznajomiony ze swymi ludźmi. Teraz Duncan nie był pewien, czy Circenn mógłby rozpoznać jednego ze swych własnych wieśniaków, gdyby ten stał przed nim. Przez ostatnie sto lat, Circenn spędził większość czasu, podróżując od kraju do kraju, walcząc w wojnach innych ludzi i nigdy nie będąc poruszonym przez żadną z nich. Powrócił do Szkocji tylko po to, żeby dołączyć do walki o swą ojczyznę, gdy Robert Bruce został koronowany na króla przez Isabel, Hrabinę Buchan, w Scone. Wuj Duncana, Tomas, twierdził, że dziedzic Brodie musiał się ożenić, że to przyciągnęłoby go z powrotem do radości życia. Ale Circenn odmawiał żenienia się ponownie, a oni nie bardzo mogli go zmusić. Ojciec Duncana zajął się próbowaniem skłonienia go do bycia intymnie z kobietą, ale wyglądało na to, że Circenn Brodie złożył kolejną ze swych absurdalnych przysiąg i wyrzekł się intymności. Pochodzenie Circenna zaginęło w mgle czasu i gdy Duncan kilka razy wypytywał go o to, jak został nieśmiertelnym, dziedzic robił się małomówny, odmawiając rozmowy na ten temat. Ale, gdy pewnej nocy dzielił z Circennem nadmierną ilość whisky, Duncan zrozumiał odrobine, dlaczego Circenn zdecydował nigdy więcej nie angażować się z kobietą. Dwieście dwadzieścia osiem lat temu, druga żona Circenna zmarła w wieku czterdziestu ośmiu lat i Circenn przyznał w wywołanym whisky zaufaniu, że po prostu nie chciał obserwować śmierci kolejnej żony. — Więc po prostu cały czas chędoż. — Zaoferował Duncan.

Circenn westchnął. — Nie mogę. Okazuje się, że nie mogę powstrzymać swojego serca przed pójściem tam, gdzie idzie moje ciało. Jeśli jestem zainteresowany kobietą wystarczająco, żeby pójść z nią do łoża, chcę od niej więcej. Chcę jej też poza mym łożem. Duncan zadrżał przez ten komentarz. — Więc spędzaj z nią czas, aż ci przejdzie. — Powiedział po prostu. Circenn obrzucił go ponurym spojrzeniem. — Nigdy nie spotkałeś kobiety, z którą ci nie przechodziło? Kobiety, z którą szedłeś spać w nocy, z jej zapachem w twych nozdrzach, i budziłeś się rano, pragnąc jej tak mocno, jak pragniesz oddychać? — Nay. — Zapewnił go Duncan. — Dziewczyny to tylko dziewczyny. Przykładasz do tego zbyt dużo znaczenia. To zwykłe chędożenie. Ale to nie było po prostu chędożenie dla dziedzica Brodie’ego i Duncan o tym wiedział. Ostatnio „zwykłe chędożenie” nie łagodziło też nieskończonej ochoty Duncana. Zastanawiał się, czy to mogło być związane ze starzeniem się — gdy mężczyzna robił się starszy, bezkrytyczne dupczenie zaczynało raczej irytować niż uspokajać. Ostatnio Duncan zaskoczył samego siebie, pozostając z dziewką poza czas ich fizycznej intymności, przedłużając zadowolenie, a nawet zadając pytania poza „Kiedy wróci twój mąż?” To było cholernie denerwujące. Wzruszył ramionami, wypychając te myśl ze swojego umysłu, bardziej przyjemnym rozmyślaniem o Circennie. Założył się z Galanem o jego najlepszego konia, że Circenn nie będzie mógł zmusić się do zabicia kobiety z przyszłości i to był zakład, który zamierzał wygrać. Dziedzic Brodie’ch musiał wrócić do życia i być może ta dziewczyna była ta, która pomoże mu to zrobić.

*****

Lisa siedziała w oknie komnat Circenna, oglądając popołudnie. Za grubą warstwą chmur, słońce minęło zenit i zaczęło powoli opadać w kierunku oceanu. Instynktownie rzuciła okiem na nadgarstek, żeby zobaczyć, która była godzina i zauważyła, że nie ma zegarka. Spróbowała przypomnieć sobie czy miała go w muzeum, ale nie była pewna. Często ściągała go i wkładała do kieszeni płaszcza, gdy sprzątała, żeby nie zamókł i wybrudził się. Wyobraziła sobie, że musiała tak zrobić dwie noce temu i schwytana w jej aktualne kłopoty, nie pomyślała o nim od tego czasu. Głęboko odetchnęła, ciesząc się ostrym, słonym powietrzem. Jestem w Dunnottar, pomyślała, jej zachwyt nie został w żaden sposób zmniejszony przez ciągłe dwadzieścia cztery godziny w twierdzy. Widziała jej zdjęcia i jedno w szczególności wryło jej się w

pamięć, czarnobiała fotografia olbrzymiego urwiska, wznoszącego się z mglistego morza. Wyglądało na gotyckie, romantyczne miejsce i Lisa więcej niż raz marzyła, żeby pojechać do Szkocji i je zobaczyć. Z fotografii wiedziała, że klif był otoczony oceanem z trzech stron, połączony z głównym lądem przez lądowy most, który jak się domyślała, znajdował się za twierdzą. Wiedziała też, że Dunnottar był wielokrotnie zajmowany przez Anglików, a potem odzyskiwany przez Szkotów i że Bruce wyrobił sobie nawyk palenia wszystkich szkockich zamków, które odzyskał, żeby zapobiec przed ponownym przejęciem ich przez Anglików. Lisa studiowała ten okres historii, korzystając z czasu w autobusie na czytanie i żałowała straty tak wielu wspaniałych zamków, ale stwierdziła, że Bruce był sprytny, robiąc to, co zrobił. Szkoci zbudowali mądrze łatwe do obrony zamki, gdy Anglicy je przejęli, stawali się prawie niepokonani. Przez niszczenie kamiennych twierdz, Bruce zmuszał wojska prowadzone przez Edwarda II do budowania własnych fortec, które nie były tak łatwe w obronie. Podczas, gdy Anglicy tracili ogromne ilości czasu i zasobów, budując własne warownie w Szkocji, Bruce zyskał czas na uzupełnienie swoich sił i podburzenie kraju. To Szkocja w roku 1314! Zachwyciła się Lisa. Tylko za kilka miesięcy rozegra się decydująca bitwa w Bannockburn, w której Bruce głośno pokona Anglików, w końcu odwracając wojnę na korzyść Szkocji. Ostre pukanie do drzwi przerwało jej myśli. Podnosząc się szybko, potknęła się o brzeg sukni. Ta przynajmniej na nią pasowała, pomyślała, ale z pewnością była niewygodna. Podejrzewała, że część pragnienia Circenna, żeby zobaczyć ją odpowiednio ubraną, było to, że nie była w stanie wspinać się po ścianach w takim stroju. — Idę. — Powiedziała, chwytając w dłoń zwitek materiału. Podniosła się z podłogi, przeszła przez pokój i otwarła drzwi. W drzwiach stał mężczyzna odziany w szaro kobaltowy pled. Jego umięśnione ręce były opalone i nagie i miał dobrze ukształtowaną muskulaturę tancerza. Nie było na jego ciele uncji, która była zbędna. Jego ciemne włosy były puszczone swobodnie wokół jego twarzy i muskały jego ramiona. Na każdej skroni nosił warkocz, a gdy się uśmiechnął, błysnął prostymi, białymi zębami, choć jego nos wyglądał, jakby został złamany raz czy dwa. Jego uważnie, psotne, ciemne oczy obserwowały ją, a jego zmysłowe usta wygięły się z podziwem. — Jestem Duncan Douglas, dziewczyno. Circenn poprosił mnie, żebym nauczył cię odrobinę o naszych czasach, żebyś mogła się dopasować. — Jego wzrok podróżował wzdłuż jej ciała. — Widzę, że znaleźli suknię, która na ciebie pasuje. Wyglądasz pięknie, dziewczyno. — Wejdź. — Powiedziała Lisa, czując, że trochę brakuje jej tchu. Choć Duncan nie dorównywał Circennowi Brodie’emu, znała tuzin kobiet w jej czasach, które absolutnie oszalałyby na jego punkcie. Duncan wszedł i obrzucił spojrzeniem pokój. — Na Dagdę, jest tak porządnie jak we wszystkich jego komnatach. — Prychnął. — Nie chciałabyś zrobić tu odrobiny bałaganu? Może szturchnąć gobelin tak, żeby wisiał krzywo? Może zaprosić pająki, żeby utkały wielkie,

zwisające pajęczyny i gromadziły kurz? Oczywiście zakładając, że kurz ma tupet, żeby gromadzić się w komnatach dziedzica Brodie’ego. Czasami podejrzewam, że nawet żywioły nie ośmielają się wchodzić mu w drogę. — Podszedł do idealnie pościelonego łóżka ze starannie złożonymi narzutami. Zanurzając pod nie ręce, zepchnął je w kulę. — Nie chciałabyś po prostu zmiąć odrobinę łóżka i przeciwstawić się jego poczuciu porządku? Lisa stłumiła uśmiech. To było pocieszające, usłyszeć kogoś, żartującego ze zdyscyplinowanego dziedzica Brodie’ego. Schludność pokoju irytowała ją. Łóżko było tak dokładnie upchnięte, że zeszłej nocy musiała na siłę ściągać koce, żeby iść spać. Zostawiła je splątane, ale gdy wróciła ze schodzenia po ścianie, były idealnie ułożone, ośmielając, żeby znów spała tak rozwiąźle. — Tak. — Zgodziła się. — Aye. — Poprawił. — Aye i nay, i chędożyć, i doona.42 — Trudno mi pomyśleć, że będę używała słowa chędożyć. — Powiedziała zawstydzona. Spojrzał na nią od góry do dołu. — Cóż, powinnaś. Jesteś piękną dziewczyną, a jeśli kiedykolwiek spotkałem mężczyznę, który musi pochędożyć, to jest nim Circenn Brodie. Lisa szybko zamaskowała zaskoczenie. Uważała tego lorda za człowieka, który chędożył bardzo często. — To prawie brzmi, jakbyś mnie zachęcał. Nie chcesz mnie zabić jak inni? Duncan parsknął i upychając koce w wygodną poduszkę, padł na łóżko. — W przeciwieństwie do Circenna i mych braci, nie widzę wszystkiego w kategoriach spisków i kontrspisków. Czasem złe rzeczy przydarzają się dobrym ludziom. Uważam ludzi za niewinnych, chyba, że udowodni im się winę. Twe pojawienie się z butelką niekoniecznie oznacza winę. Poza tym powiedział, że oddałaś mu butelkę, gdy o to poprosił. — Przyjrzał jej się w zamyśleniu. — Powiedział, że natknęłaś się na nią w miejscu, które wystawia artefakty. Musisz być nieźle zszokowana przez to wszystko. — Dziękuję. — Wykrzyknęła Lisa. — Jesteś jedyną osobą, która poświęciła jakąkolwiek myśl temu jak ja muszę się czuć. — Zawsze biorę pod uwagę jak czuje się kobieta. — Odparł gładko. Lisa nie miała, co do tego wątpliwości, ale wyczuła, że wchodzenie w flirtującą rozmowę z Duncanem Douglasem mogło być drogą bez możliwości zawracania. Dlatego sprowadziła rozmowę z powrotem na Circenna. — Zrozumiałby, że jestem niewinną ofiarą, gdyby kiedykolwiek przestał na mnie warczeć i ciężko tupać. Wszystko, czego chcę, to wrócić do domu. Nie wybrałam przybycia tutaj. Muszę wrócić do domu. — Dlaczego? Masz tam kochanka, za którym tęskni twe serce? — Nie bardzo. Ale mam obowiązki — — Och! — Przerwał jej Duncan, machając ręką. — Nie mów do mnie tego słowa. Nienawidzę tego słowa. Nie znoszę tego słowa. To paskudnie smakujące słowo. 42

Szkocka wersja don’t, zdaje się.

— I bardzo ważne słowo. — Powiedziała Lisa. — Są rzeczy, o które muszę zadbać w moich czasach. Duncanie, musisz go namówić, żeby odesłał mnie z powrotem. — Dziewczyno, Circenn nie może cię odesłać. Nie może przemieszczać w czasie. Może mieć pewne niezwykłe zdolności, ale wysyłanie ludzi przez czas nie jest jedną z nich. — Czy butelka by mnie odesłała? — Zapytała szybko, uważnie obserwując reakcję Duncana. Jego twarz stała się tak zamknięta, jak Circenna, gdy mu o tym wspomniała. — Nay. — Powiedział zwięźle. — I nie polecam przypominania tego Circennowi. Jest cholernie drażliwy w sprawie tej butelki i uda ci się tylko wzbudzić jego podejrzenia, jeśli o to zapytasz. Wielką częścią tego, co świadczy o twej niewinności jest dla niego to, że oddałaś ją tak łatwo. Lisa westchnęła w duchu. Wspaniale. Więc, jeśli będzie jej szukać i zostanie na tym złapana, to tylko sprawi, że będzie wyglądać na winną. — Nie znasz żadnego sposobu, żebym mogła wrócić do domu? — Naciskała. Duncan przyjrzał jej się ciekawie. — Dlaczego tak bardzo chcesz wrócić? Czy tu jest tak obrzydliwie? Gdy widziałem cię wcześniej, wyglądającą przez okno, patrzyłaś na morze z wyrazem przyjemności. Wydawało się, że uważasz ten kraj za piękny. Myliłem się? — Nie, to znaczy nay, nie myliłeś się, ale nie o to chodzi. — Jeśli nie powiesz mi, dlaczego jesteś tak zdesperowana, żeby wrócić, obawiam się, że nie mogę poczuć dla ciebie dużo współczucia. — Powiedział Duncan.43 Lisa wypuściła oddech i spojrzała w bok. Mogła zacząć płakać, gdyby zaczęła mówić o Catherine. — Ktoś, kto bardzo mnie kocha, potrzebuje mnie w tej chwili, Duncanie. Nie mogę jej zawieść. — Jej. — Powtórzył, wydawało się zadowolony. — Kogo? Lisa spiorunowała go spojrzeniem. — Czy to nie wystarczy? Ktoś jest ode mnie zależny. Nie zawiodę jej! Duncan przyglądał się jej, oceniał ją. W końcu rozłożył ręce w powietrzu. — Zasmuca mnie to bardzo, dziewczyno, ale nie mogę ci pomóc. Nie znam żadnego sposobu, żebyś wróciła do swego czasu. Sugeruję, żebyś podzieliła się z jakimkolwiek kłopotem, jaki masz, z Circennem — — Ale powiedziałeś, że nie może mnie odesłać. — Powiedziała szybko Lisa. — Nay, ale jest dobrym słuchaczem. — Ha! Rzepa słuchałaby lepiej. — Powiedziała i przewróciła oczami.

43

Jakby go ktoś przerzucił w czasie, w dodatku na inny kontynent to też by chciał wrócid.

— Nie oceniaj tego człowieka, którego widzisz na powierzchni, dziewczyno. Są głębie w Circennie Brodie’em. Myślisz, że cię zabije? Lisa widziała w jego ciemnych oczach zapewnienie, że Circenn Brodie tego nie zrobi. — Nie może się zebrać, żeby to zrobić, czyż nie? — A jak myślisz? — Nienawidzi tej myśli. Chociaż tupie i patrzy groźnie, myślę, że jest bardziej zły na samego siebie niż na mnie, przez większość czasu. — Sprytna dziewczyna. — Powiedział Duncan. — Zaiste jest rozgniewany, ponieważ jest rozdarty między przysięgami. Nie wierzę, że naprawdę sądzi, że jesteś szpiegiem, albo winna czegokolwiek. Jeśli w ogóle, to jest zły na samego siebie, że przedtem złożył tę przysięgę. Circenn nigdy wcześniej nie złamał swego słowa i nie czuje się z tym dobrze. Zajmie mu trochę czasu zaakceptowanie tego, co uważa za porażkę. Gdy to zrobi, nie postawi żadnej przysięgi nad twe życie i niech szlag trafi konsekwencje. — Cóż, to ulga. — Powiedziała Lisa. Przyszło jej do głowy, że być może Circenn i jego przyjaciel zwyczajnie grali „dobrego glinę i złego glinę,” ale nie sądziła, żeby tak było. Przyjrzała się Duncanowi ciekawie. — Nie masz pytań, jakie są moje czasy? Ja miałabym, gdybym była tobą. Wyrza twarzy Duncana zrobił się poważny. — Jestem człowiekiem, który jest zadowolony ze swego miejsca w życiu, dziewczyno. Nie mam ochoty znać przyszłości, żadnego pragnienia manipulowania nią. Mały wycinek, małego życia, to dla mnie wystarczające. Takie rzeczy lepiej zostawić w spokoju. Im mniej wiem o twych czasach, tym więcej możemy wypracować by pomóc ci przystosować się do moich. Rozmawianie o twym stuleciu utrzyma je tylko dla ciebie żywym, a, dziewczyno, skoro wiem, że nie ma sposobu by cię odesłać, radzę nie trzymać się żadnych wspomnień. Lisa wzięła głęboki oddech i wypuściła go powoli. — Więc naucz mnie, Duncanie. — Powiedziała ze smutkiem. — Ale będę z tobą szczera. Nie mam zamiaru się poddać. Jeśli jest dla mnie jakiś sposób powrotu do domu, znajdę go. Circenn chodził po dziedzińcu, kopiąc z irytacją luźne kamienie. Taras potrzebował naprawy, zauważył, tak, jak cały zamek. Był zmęczony życiem w na wpół spalonych zamkach, nie z powodu braku wygód — to ledwie go zajmowało — ale z powodu ogólnego chaosu i desperacji Dunnottar, zbyt dokładnie odzwierciedlających jego własny stan. Przyjrzał się kamieniowi węgielnemu twierdzy. W czasie ostatniego oblężenia, wielki kamień, który podpierał wierzę, został wypchnięty poza środek, powodując, że ściana ponad nim przechylała się niebezpiecznie. A on właśnie tak się czuł — jego kamień węgielny był przekrzywiony, a cała twierdza niebezpiecznie osłabiona. Nigdy więcej. Pomyślał. Wypowiedział swe ostatnie kłamstwo, złamał swą ostatnią zasadę.

Poważnie rozważył sprawy i zdecydował, że wybieg Duncana rzeczywiście ochronił go przed rzeczywistym złamaniem przysięgi. Zaakceptuje to lekkie nagięcie zasad. Jeśli Adam pokaże się pewnego dnia, on po prostu powie mu, że jeszcze jej nie zabił. Ale kłamanie o tym, kim była i bawienie się myślą o byciu fizycznie intymnie z nią… ach, to było nieakceptowalne.44 Nie wypowie ani jednego kłamstwa więcej i nie pozwoli sobie być kuszonym przez nią. Wzdychając, ruszył na zewnętrzny dziedziniec, zdecydowany wziąć jednego z najbardziej zadziornych ogierów na karzącą przejażdżkę. Gdy zbiegał po skalistym stoku, zauważył chmurę pyłu, wijącą się za ziemnym mostem za twierdzą, w tej samej chwili, gdy straże wykrzyknęły ostrzeżenie. Mrużąc oczy, przyjrzał się nadciągającej chmurze kurzu. Jego ciało spięło się, chętne do walki. Dobrze byłoby w tej chwili walczyć, podbić, ponownie upewnić swą tożsamość, jako wojownika. Gdy pierwsi jeźdźcy wjechali na wzniesienie, adrenalina zalewająca jego ciało płynnie zmieniła się w konsternację, a potem w coś podobnego do desperacji. Chorągiew Roberta Bruce’a była rozciągnięta między jego zwykłymi noszącymi, oznajmiając jego przybycie by zwolnić ludzi Circenna i wysłać ich do domu, do Brodie. I tyle, jeśli chodzi o mówienie jego ostatniego kłamstwa, pomyślał gorzko. Hmph! Oto nadjeżdżał „kuzyn” tej dziewczyny we własnej osobie.45

44

Tak się zastanawiam. Czy on w dzieciostwie przewrócił się na jakieś patyki i do tej pory nie udało mu się wyciągnąd kija z tyłka? 45 To się ładnie wpakowali.

ROZDZIAŁ 11 Circenn jechał jak opętany — lub być może, pomyślał dotknięty, bardziej dokładnie, nawiedzany przez długonogą, nieprzewidywalną kobietę — by przechwycić Bruce’a zanim będzie mógł dotrzeć do twierdzy. Jadąc, zastanawiał się, jak jego jedna, mała decyzja, żeby jej jeszcze nie zabijać, stworzyła tuziny problemów. Za każdym razem, gdy próbował zaradzić jednemu z tych problemów, udawało mu się tylko stworzyć zestaw nowych. Zaangażowany tak bardzo, nie mógł zawrócić. Nie ośmielał się przestać utrwalać kłamstw, które rozpoczął, żeby nie wystawiać jej na ryzyko. Robert podniósł rękę w pozdrowieniu i szybko wyprzedził swych żołnierzy, jego osobista straż trzymała się kilka kroków z tyłu, ale nie opuszczała jego boku. Kierując tłum swych ludzi do twierdzy, spiął swego konia do galopu. Wzrok Circenna przesunął się po straży króla. Instynktownie opuścił podbródek, patrząc spod swych brwi. Nawet cień uśmiechu nie pojawił się na jego twarzy. W języku wojowników ten wygląd — głowa opuszczona, oczy utkwione bez ruchu — był wyzwaniem. Circenn przyjął tę postawę podświadomie, jego krew odpowiadała na dwóch mężczyzn, po bokach swego króla. To był zwyczajny i ponadczasowy instynkt wilka przy spotkaniu z innym potężnym wilkiem, kroczącym po jego terytorium. Nic osobistego, po prostu potrzeba zademonstrowania swej męskości i wyższości, pomyślał z wewnętrznym uśmiechem. Gdy Circenn ostatni raz widział Roberta, król nie miał ze sobą tych dwóch ludzi. Ich obecność oznaczała, że najpoważniejsze Szkockie klany były teraz na pierwszej linii wojny. Circenn był zadowolony, że król wyróżnił tych dwóch legendarnych wojowników by go chronili. Byli potężnymi mężczyznami z nadnaturalnie niebieskimi oczami, oznaczającymi ich, jako to, czym byli — Berserkerami. — Circenn. — Robert powitał go z uśmiechem. — Zbyt dużo minęło, odkąd ostatni raz się spotkaliśmy. Widzę, że Dunnottar nadal jest ruiną, jak zostawiłem go ostatniej jesieni. — Jego wzrok błądził po porośniętym krajobrazie, stertach skał, poczerniałych kamieniach twierdzy. — Witaj, milordzie. Mam nadzieję, że przybyłeś powiedzieć nam, że przybyłeś powiedzieć nam, że czas byśmy dołączyli swe siły do twych ludzi. — Powiedział znacząco Circenn. — Ponieważ Jakub de Molay46 został spalony dwa tygodnie temu, moi Templariusze wrą z potrzeby walki. Nie wiem jak długo jeszcze mogę łagodzić ich pomniejszymi misjami. Robert potrząsnął głową z krzywym uśmiechem, wyginającym jego usta. — Jesteś tak niecierpliwy jak zawsze, Circennie. Jestem pewien, że możesz poradzić sobie z okiełznaniem ich temperamentów, jak zawsze to robisz. Twoi Templariusze na razie służą mi lepiej w ich tajnych, ostrożnych misjach niż na froncie armii. Ten tuzin, który wmieszałem w mych

46

Ostatni Wielki Mistrz Templariuszy.

żołnierzy, zrobił nadzwyczajne rzeczy. Ufam, że utrzymasz resztę gotową na rozkazy. — Wskazał swych strażników. — Wierzę, że znasz Nialla i Lulacha McIlliochów. Circenn pochylił głowę. Gdy jego wzrok przesunął się po braciach McIllioch, uśmiechnął się w oczekiwaniu. Jeden ruch któregoś z nich, a będzie poza siodłem i przy ich gardłach. Wprawdzie bijatyka skończy się śmiechem, ale za każdym razem, gdy widział tych dwóch mężczyzn reagował w ten sam sposób. Byli najsilniejszymi wojownikami, z jakimi kiedykolwiek trenował i walka z nimi była tak radosna, jak daremna. Nie mógł pokonać berserkera niż berserker mógł pokonać jego. Ich walki kończyły się remisem za każdym razem. Oczywiście to było jeden na jednego. Circenn nie miał wątpliwości, że gdyby kiedykolwiek obaj połączyli siły, pokonaliby go z lekkim wysiłkiem chyba, że użyłby magii. — Brodie. — Powiedział Lulach ze skinieniem. — Być może będziemy mieć czas na zabawę mieczem nim pojedziecie do Brodie. — Zaoferował Niall. — Myślę, że przydałaby ci się jeszcze jedna lekcja. — Prowokował. — A ty myślisz, że mógłbyś mi ją dać? — Nie uwielbiałby niczego bardziej niż skanalizować frustrację w wymagającą walkę, ale jego umysł był pochłonięty obecnym problemem. — Być może później. — Wyrzucił ich ze swych myśli i obrócił się do Roberta. — Czy możemy porozmawiać na osobności, milordzie? Bruce kiwnął głową na Nialla i Lulacha. — Jedźcie. Jestem dobrze strzeżony z Brodie’em. Wkrótce do was dołączę. Circenn uderzył konia kolanem, kierując go w bok i on i Robert pojechali w ciszy w kierunku krawędzi klifu. Robert popatrzył na morze, oddychając głęboko chłodnym, słonym powietrzem. Fale rozbijały się o skały poniżej, wysyłając rozszczepione pióropusze piany w górę klifów. — Kocham to miejsce. Jest dzikie i pełne mocy. Za każdym razem, gdy odwiedzam Dunnottar, czuję jakby wsączało się w me żyły i odchodzę odnowiony. — To urwisko ma taki efekt. — Zgodził się Circenn. — Ale być może to, co czuję, jest niczym więcej niż upiorną odwagą wielu ludzi, którzy zginęli broniąc tej pożądanej skały. — Robert był przez chwilę cicho i Circenn wiedział, że rozmyślał nad licznymi Szkotami, którzy padli i będą padać nim ich kraj będzie wolny. Circenn zaczekał, aż Robert skończył swe myśli. — Jednak nie równa się z Zamkiem Brodie, czyż nie? Musisz być chętny do powrotu. — Bardziej chętny by dołączyć do bitwy. — Powiedział szybko Circenn. Zmęczony utrzymywaniem znaczących miejsc, znużony chronieniem i wysyłaniem wiadomości, potrzebował pogrzebać swą frustrację w pochłaniającym wszystko żarze bitwy. — Wiesz, że potrzebuję cię w innych miejscach, Circennie. Wiesz też, że Templariusze są ściągani dla nagrody za ich głowy. Choć dałem im schronienie, Ujawienie ich w dużej sile

zaprosi atak zanim będę gotowy. Moi zgolili brody i zdjęli ich tuniki, maskując się, jako Szkoci. Czy twoi nadal trzymają się swych zwyczajów? — Aye, mają trudności ze złamaniem którejkolwiek z ich zasad.47 Ale mogę być w stanie ich przekonać, gdyby myśleli, że zostaną dopuszczeni do trwającej wojny. Moglibyśmy pomóc odzyskać niektóre zamki. — Wskazał z irytacją Circenn. — Najskrupulatniej pomagasz mi dokładnie tam, gdzie cię mam. Wezwę twe osobiste siły do boju, gdy będę gotowy, nie wcześniej. Ale nie chcę się kłócić, Circennie. Powiedz, co ciąży ci tak bardzo na myślach, że wyjechałeś powitać mnie z niezwykle ponurym obliczem, nawet jak na ciebie. — Muszę cię prosić o przysługę, milordzie. Robert zmarszczył na niego brew. — Formalność między nami na osobności, Circennie? Z naszą przeszłością? Circenn uśmiechnął się słabo. — Robercie, muszę cię prosić o drobną pomoc i nie wypytuj mnie, po prostu się zgódź. Robert skręcił swego konia bliżej Circenna i położył mu rękę na ramieniu. — Masz na myśli zaufać ci tak, jak ty zaufałeś mi tak wiele lat temu, gdy walczyłem dla Longshanksa przeciw mej własnej ojczyźnie? Chcesz powiedzieć, że mam uwierzyć w ciebie tak niezachwianie, jak ty uwierzyłeś we mnie, gdy nie miałeś powodu wierzyć, że nie przekroczę linii i nie wrócę znów do Anglii? — Usta Roberta wygięły się w gorzkim uśmiechu. — Circennie, nie tak dawno dałeś mi powód do uwierzenia w siebie. Gdy przybyłeś na me wezwanie, nie wiedziałem o tobie niczego, poza tym, że mówiono, że jesteś najdzikszym wojownikiem w całym kraju. Uwierzyłem, że z tobą po mej stronie, mógłbym przywrócić wolność Szkocji. Przyszedłeś do mnie i dałeś mi swą wierność, gdy na to nie zasługiwałem. Nie miałeś żadnego powodu by mi ufać — jednak zrobiłeś to i w sile twej wiary, ja ponownie odnalazłem swoją. Od tamtego dnia zacząłem wierzyć, że znów zasłużyłem na miejsce na tej ziemi. Proś. Proś mnie, a będzie to twoje. Słowa Roberta uderzyły Circenna z siłą pięści w żołądek. Król dał mu swą wiarę i zaufanie, a on prosił o pomoc w złamaniu przysięgi i utrwaleniu kłamstwa. Co pomyślałby Robert, gdyby znał prawdę? Circenn wypuścił oddech. — To kobieta. — Powiedział w końcu. — Potrzebuję, żebyś twierdził, że jest twą kuzynką, a gdy ją spotkasz, udawał, że to odnowienie dawnej znajomości. Kuzynka przez krew — Lisa MacRobertson. Robert roześmiał się. Jego oczy zaiskrzyły i gwizdnął. — Z przyjemnością. Minęło dużo czasu, odkąd wziąłeś żonę i miałeś synów by kontynuować twą linię. Ta ziemia potrzebuje twej krwi do walki o naszą wolność. — To nie ten rodzaj — 47

I kto to mówi.

— Proszę! — Robert uniósł ręce. — Widzę w twych oczach, jaki to rodzaj sytuacji. Widzę pasję, którą widziałem tylko w bitwie. Widzę też dyskomfort, co mówi mi, że masz głębokie uczucia w tej sprawie. A skoro nie widziałem w tobie żadnych uczuć od stanowczo zbyt dawna, jestem zadowolony. Zrobione. Jestem chętny do ponownego zaznajomienia się z moją „kuzynką.” Głębokie uczucia, w rzeczy samej. Pomyślał ponuro Circenn. Głęboka odraza do samego siebie. Ale jeśli Robert musiał wierzyć, że było zainteresowanie małżeństwem, żeby się na to zgodzić, niech tak będzie. Liczył się końcowy rezultat. Za kilka godzin on, jego ludzie i Lisa, będą w drodze do Brodie i Robert nie będzie więcej angażowany w ten problem. Nigdy nie musiała wiedzieć, że zapewnił współpracę króla, prowadząc go do uwierzenia, że coś do niej czuł. Circenn pozostał cicho, pogrążając się w swym poczuciu winy, zawstydzony, że król tak chętnie mu zaufał. — Przypominasz sobie, gdy byliśmy w jaskiniach w dolinie Północnego Esk? — Zapytał Robert z oczami utkwionymi w horyzoncie. — Aye. — To była najmroczniejsza godzina mego życia. Walczyłem przeciw mej własnej ojczyźnie dla pieniędzy, ziemi i obietnicy Longshanksa, że oszczędzi mój klan. Czy to dzieląc z tobą zbyty dużo whisky, czy zainspirowany chwilą boskiej jasności, zobaczyłem siebie takiego, jakim byłem — zdrajcą mych własnych ludzi. Przypominasz sobie pająka? Circenn uśmiechnął się. Czy przypominał sobie pająka? Sam przywołał tego pająka i zmusił go do dokonania swego wyczynu przed oczami Roberta, gdy leżał, lecząc się z bitewnych ran i obserwując jak pająk raz za razem daremnie próbował utkać pajęczynę. Robert przypomniał sobie swą własną siłę i determinację. Gdy pająkowi udało się za siódmym razem, Robert Bruce podciągnął pokaleczone ciało i duszę z mokrej ziemi jaskini i potrząsnął pięścią w kierunku nieba, a bitwa o wyzwolenie Szkocji zaczęła się na poważnie. Robert przyjrzał mu się uważnie. — Nigdy wcześniej ani później nie widziałem tego gatunku pająka. Ktoś mógłby się prawie zastanawiać czy to naturalne zdarzenie. Ja nie kwestionuje niektórych rzeczy, Circennie. Teraz zabierz mnie do swej kobiety.

*****

Po tym jak Duncan opuścił jej komnatę, Lisa czekała trzy minuty, niecierpliwie stukając stopą, a potem poszła w głąb korytarza, zdeterminowana namierzyć butelkę. Dotarła nie dalej niż do połowy, gdy Duncan wbiegł gwałtownie po schodach. — Myślałam, że poszedłeś. — Wykrzyknęła. — Poszedłem. Potem wyjrzałem przez okno. Mamy problem i radzę, żebyś pakowała.

— Co pakowała? Nie mam niczego! — Rzeczy Circenna. Włóż je do kufrów, a mężczyźni je załadują. Wyjedziemy bardzo szybko. Tak szybko, jak tylko nam się to uda. Tak szybko, jak uda mi się w tajemnicy wyprowadzić cię z zamku. — Mruknął, rozglądając się wokół nerwowo. — Dokąd? — Zawołała. — Co jest nie tak? Duncan podszedł do niej, chwycił ją niezbyt delikatnie za rękę i poprowadził z powrotem przez korytarz i do komnat Circenna. — Nie będę pytał, co robiłaś poza swym pokojem. Czuję, że lepiej nie wiedzieć. Ale, dziewczyno, wyjrzałem przez okno i zobaczyłem, że twój „kuzyn” przybywa, by zwolnić nasz posterunek w Dunnottar. Jeśli nie chcesz się z nim spotkać i powspominać dawnych czasów, które nigdy się nie zdarzyły, sugeruję, żebyś trzymała się poza zasięgiem wzroku i robiła to, co ci mówię. Czy mogłabyś proszę, zrobić mi tę uprzejmość i wykazać w tej chwili ślepe posłuszeństwo? To może utrzymać cię przy życiu. — Czy ktoś naprawdę zrobiłby mi krzywdę, gdyby wiedzieli, że jestem z przyszłości?48 Mina Duncana była ponura. — Templariusze nie ufają kobietom, nie dbają o magię Druidów i czują, że nigdy nie ma powodu do złamania przysięgi. Gdyby dowiedzieli się, że Circenn skłamał o tobie, straciliby do niego zaufanie, a gdyby to zrobili, nie byłby w dobrej pozycji by cię chronić. Nie wspominając o fakcie, że Bruce także będzie zastanawiać się, kim jesteś. Wtedy wyjdzie na jaw, że jesteś z przyszłości i och — nawet nie chcę o tym myśleć.49 Musimy cię ukryć. — Będę pakować. — Zaoferowała pospiesznie. — Dobra dziewczyna. — Duncan zakręcił się i pobiegł z powrotem korytarzem.

*****

Lisa skończyła pakowanie w piętnaście minut, musząc po prostu powrzucać wszystko, co nie było zbyt ciężkie do poruszenia, do wielu skrzyń, rozrzuconych po pokoju. Potem chodziła w kółko między drzwiami i oknem przez kolejne dziesięć minut, próbując przekonać się, że nie wolno jej było, pod żadnym pozorem opuścić pokoju. To nie działało. W twierdzy, pod jej pokojem, legendy chodziły, planowały, rozmawiały. Niezdolna oprzeć się czarowi głosów historii, wyśliznęła się z komnaty i podążyła za hałasem do balkonu, który okrążał Wielki Hall. Bez dachu sala była lodowata, ale mężczyźni nie wydawali się tego zauważać, ani żaden z nich nie patrzył w górę, gdyż byli zbyt pochłonięci 48

Tak dobrze historię znasz a o świętej inkwizycji nie słyszałaś, procesach czarownic? Zaiste straszna to czarownica, która w czasie wędrowad potrafi. Z Szatanem lubieżnie spółkuje na sabatach i mnogo jej zbrodni przeciw jedynej prawdziwej wierze. Spalid wiedźmę niezwłocznie należy. Niechaj ogieo oczyści jej czarną duszę. 49

bitewnymi planami. Czaiła się powyżej, ukradkiem obserwując zza balustrady, przygotowana by w każdej chwili zanurkować i ukryć się. Wiedziała, że Duncan udusiłby ją, gdyby podejrzewał, jakie ryzyko podejmowała, ale czar był nieodparty. Jak wiele kobiet z dwudziestego pierwszego wieku mogło oznajmić, że obserwowało jak Robert Bruce planował wyparcie Anglii bitwa po bitwie? Nie, żeby ktokolwiek jej uwierzył, ale on tam był, stojąc pod nią, chodząc w kółko, pochylając się nad mapami i gestykulując wściekle, przemawiając, oddychając, inspirując. Jego głos był bogaty i silny, przekonujący i pełen pasji. Boże w Niebiosach, obserwowała jak Robert Bruce planuje zwyciężyć Anglię. Dreszcz przeszedł jej po kręgosłupie. — Milady, czy chciałabyś przywitać się ze swym kuzynem? — Zapytał mężczyzna za nią. Lisa skrzywiła się. Nie rozważyła, że ktoś mógł zawędrować na górę albo być na górze, zanim wyszła. Była tak zmartwiona kimś na dole, patrzącym w górę, że nie poświęciła żadnej uwagi schodom. Ten człowiek musiał wśliznąć się na górę, gdy jej zafascynowany wzrok był skupiony na królu. Z walącym sercem, obróciła się powoli, żeby zobaczyć, kto odkrył ją, szpiegującą, mając nadzieję, że ktokolwiek to był, mógł być przekonany, żeby nie mówić o tym Duncanowi ani nikomu innemu. Ty był jeden z rycerzy, których zobaczyła wcześniej przelotnie na dziedzińcu, gdy obserwowała ich trening. Płynnie opadł na jedno kolano. — Milady. — Wymamrotał. — Jestem Armand Berard, rycerz w służbie twego protektora. Czy zaprowadzić cię na dół? Rycerz podniósł się i zauważyła, że choć byli identycznego wzrostu, jego szyja i ramiona były grube jak u gracza futbolowego. Jego kasztanowobrązowe włosy były krótko przycięte, szare oczy poważne i inteligentne. Gęsta broda pokrywała jego szczękę i zauważyła błysk czerwonego krzyża pod jego licznymi tunikami. — Nie… er… nay. Jestem całkiem pewna, że jest zbyt zajęty. — Robert Bruce nigdy nie jest zbyt zajęty dla klanu. — Powiedział. — To jedna z wielu rzeczy, które w nim podziwiam. Chodź. — Wyciągnął rękę. — Zabiorę cię do niego. — Nay! — Wykrzyknęła, a potem dodała łagodniej. — Circenn poradził, żebym została w moim pokoju i będzie niezadowolony, jeśli odkryje, że go nie posłuchałam. Powiedział, że zadba, żebym miała czas na rozmowę z moim kuzynem później. — Nie będzie na ciebie zły. Nie bój się, milady. Chodź. Bruce chętnie znów cię zobaczy i ułagodzony przez radość króla, dziedzic Brodie wybaczy ci wykroczenie. To naturalne, że cieszysz się, znów widząc swego kuzyna. Chodź. Zamknął dłoń wokół jej nadgarstka i przechylił się przez balustradę. — Milordzie! — Zawołał w dół, do Wielkiego Hallu. — Prowadzę ci twą kuzynkę! Robert Bruce spojrzał w górę z zaciekawionym wyrazem twarzy.

ROZDZIAŁ 12 Lisa zamarła, żałowała. Circenn Brodie mógłby pozwolić jej żyć, ale jej ciekawość właśnie dostarczyła zabójczy cios. Najpierw jej ciekawość doprowadziła ją do próby zdobycia pracy w muzeum tak, żeby mogła się uczyć. Potem ciekawość zmusiła ją do otwarcia skrzyni i dotknięcia butelki i w końcu jej ciekawość wyprowadziła ją z jej pokoju, w środek zabójczej sytuacji. Była skazana. Drgnęła, gdy Armand Berard wziął jej rękę i owinął wokół swojego łokcia. Jej ramiona opadły w przegranej, podbródek obniżył się odrobinę. Nigdy nie pozwól nikomu odebrać ci godności, wyszeptała Catherine w jej umyśle. Czasami to wszystko, co się ma. Jej podbródek wystrzelił w górę. Jeśli ma iść na śmierć, to, na Boga, zrobi to po królewsku. Przez całe cierpienie jej matka nigdy nie porzuciła swojej godności i Lisa nie zrobi niczego mniej. Unosząc głowę, wygładziła suknie i wyprostowała plecy. Zejście z paru tuzinów stopni wydawało się trwać wiecznie. Sala była zatłoczona Templariuszami i znużonymi podróżą ludźmi Bruce’a i prawie setka wojowników patrzyła na nią ciekawie, wliczając w to wściekłe spojrzenie jednego dowódcy, który zdecydowanie wyglądał, jakby chciał jej martwej i badawczego wzroku króla Szkocji. Przykleiła na usta wyzywający uśmiech. Gdy dotarli na dół, ciemnowłosy król wyrwał się z tłumu. Ruszył w jej kierunku z wyciągniętymi ramionami. — Liso. — Wykrzyknął. — Jak miło znów cię widzieć. Rozkwitłaś pod opieką Circenna, ale spodziewałem się, że tak będzie. Chwycił ja w gwałtownym uścisku i jej twarz zanurzyła się w gęstej brodzie, która pachniała dymem drzewnym od obozowania na otwartym terenie. Przycisnęła się bliżej, ukrywając oszołomiony wyraz twarzy w jego policzku. Circenn musiał dotrzeć do niego pierwszy, zrozumiała. Ścisnął ją tak ciasno, że niemal pisnęła. Gdy czule poklepał jej tyłek, pisnęła i spróbowała się odsunąć. Uśmiechał się do niej szeroko. Wyszeptał blisko jej ucha. — Nie kłopocz się, dziewuszko. Circenn powiedział mi wszystko. Jestem zadowolony, że wybrał sobie żonę. Żonę? Pisnęła znowu, a jej kolana osłabły. Z pewnością ten przerośnięty, krzywiący się barbarzyńca nie myślał, że ona za niego wyjdzie tylko po to, żeby pozostać przy życiu? Zerknęła nad ramieniem Bruce’a i zobaczyła Circenna, stojącego pięć kroków za nim, patrzącego na nią piorunującym spojrzeniem, które bez słów rozkazywało. Bądź posłuszna. Zachowuj się. Druga myśl… — Powiedział ci to? Obiecał mi, że jeszcze tego nie ogłosi. — Skłamała gładko. Jeśli to było to, co powiedział mu Circenn i to utrzyma ją przy życiu, będzie zachowywać się zgodnie z tym, przez jakiś czas. Później będzie pod dostatkiem czasu, żeby wyprostować sprawy.

— Nay, dziewczyno, nie powiedział. Jego oczy to zrobiły. W czyje oczy on patrzył? Zastanowiła się, ponieważ jedyne oczy, które widziała, trzymały morderstwo w swoich głębiach. Bruce uśmiechnął się szeroko. — Niechaj będziesz płodna jak zając. Potrzebujemy tuzinów jego synów na tej ziemi. — Roześmiał się i poklepał jej brzuch. Lisa zarumieniła się, zmartwiona, że mógłby poklepać jej piersi i zapytać o jej zdolności karmienia piersią. Już była poklepywana bardziej poufale przez króla Szkocji, niż kiedykolwiek była dotykana przez jakiegokolwiek mężczyznę, z wyjątkiem Circenna. 50 — Czy twój klan dobrze się rozmnaża? — Uch… aye. — Powiedziała wesoło z kolejnym rumieńcem. Bruce chwycił ramię za sobą i przyciągnął Circenna naprzód, obejmując ich razem. Przez chwilę jej kość policzkowa uderzyła o pierś Circenna. Po kilku chwilach najbardziej niekomfortowego grupowego uścisku, jakiemu kiedykolwiek była poddana, Bruce szarpnął swoją głową i krzyknął. — Daję ci mą kuzynkę, Lisę MacRobertson! Bruce zrobił krok w tył, przytulając ich bardziej razem. Chwycił dłoń Lisy i zgiął jej palce, tworząc pięść. Ignorując jej wyraz zaskoczenia, umieścił jej zwiniętą pięść w wielkiej dłoni Circenna. Spojrzenie Lisy podryfowało do twarzy Circenna i zobaczyła tam wściekłość, choć król zdawał się tego nieświadomy. — Z wielką przyjemnością oddaję tę dziewczynę, moją ukochaną kuzynkę, pięścią w dłoni, mojemu ulubionemu lordowi i rycerzowi naszej błogosławionej sprawy, Circennowi Brodie’emu, razem z czterema dodatkowymi posiadłościami, otaczającymi jego własność. Ślub odbędzie się w Brodie, gdy spotkamy się tam za trzy miesiące. Przywitajcie przyszłą panią Brodie! — Ryknął Robert, uśmiechając się do nich obojga. Dłoń Circenna zacisnęła się wokół jej pięści. Gdy sala wybuchła owacjami, spojrzenie, które na nią skierował, było jadowite. — Nie śmiej patrzeć na mnie w ten sposób. Ja mu tego nie powiedziałam. — Wysyczała. — To ty jesteś tym, który mu to powiedział. Circenn wykorzystał chwilowy chaos i pociągnął ją w swoje ramiona. Z ustami w jej włosach, warknął ze szkockim akcentem, zgrubiałym z gniewu. — Ja mu tego nie powiedziałem. Król tak zdecydował, zupełnie niezależnie, więc, dziewczyno, jeśli naprawdę możesz opuścić to stulecie, sugeruję, żebyś skupiła swój umysł na tym jak to zrobić, na długo, nim minie trzeci księżyc. Albo znajdziesz się w małżeństwie ze mną, a obiecuję, dziewczyno, że nie będzie ci się to podobało. — Pocałunek by to przypieczętować, Brodie! — Krzyknął Bruce.

50

Zachciało ci się poznawad szkockiego władcę to teraz nie narzekaj, że klepnął nie tam, gdzie trzeba.

Tylko Lisa zobaczyła dziki wyraz jego twarzy, zanim pocałował ją karząco.

*****

Galan znalazł Duncana, leżącego na kuchennej podłodze, trzymającego się za boki. Za każdym razem, gdy przez kilka sekund brał głęboki, rzężący oddech, trząsł się, a potem znów zatracał się w falach śmiechu. Galan obserwował jak powtarza tę bezsensowną sekwencję kilka razy, zanim szturchnął go czubkiem swojego buta. — Mógłbyś przestać. — Powiedział z odrazą. Duncan sapnął, waląc się pięścią w pierś, a potem znów zarechotał. — W-wid — achhahaha — widziałeś jego t-twarz? — Ryknął Duncan, trzymając się za żołądek. Wargi Galana zadrgały i przygryzł dolną, żeby zachować powagę. — To problem, Duncanie. — Powiedział ostro Galan. — Teraz jest prawie zaślubiony z tą dziewuchą. Jedyną odpowiedzią Duncana był kolejny ryk śmiechu. — P-prawie? J-jest! — Nie wiem, jak myślisz, co w tym takiego zabawnego. Circenn będzie wściekły. — Ale u-utknął! — Wysapał Duncan pomiędzy bliskimi szlochu wybuchami śmiechu. Potem podniósł się na nogi, wziął kilka głębokich oddechów i w końcu zdołał na chwilę uspokoić swój śmiech, choć kąciki jego ust drżały wściekle. — Nie widzisz, co musiało się stać, Galenie? Circenn musiał poprosić Bruce’a by ją uznał, a król — wiedząc, że Circenn jest potomkiem Brude — założył, że Circenn chciał, żeby była spokrewniona z królem tak, żeby mógł ją poślubić. Wiec Robert pociągnął to trochę dalej, łaskawie sądząc, że oczyszczał tej kobiecie drogę do bycia zaakceptowaną, jako jego żona. Myśląc, że dawał Circennowi dokładnie to, czego on chciał. — Och, naprawdę? — Powiedział zimny głos. Duncan i Galan, obaj wytrzeźwieli do natychmiastowej uwagi. — Milordzie. — Powitali z szacunkiem. — Nie doceniacie mnie. — Powiedział cicho Robert Bruce. — Gdzie Circenn? — Zapytał Galan, zerkając ostrożnie za Bruce’a. — Zostawiłem Circenna w Wielkim Hallu, przyjmującego gratulacje, z jego nową damą. — Powiedział z zadowoleniem Robert. — Myślicie, że nie wiem, że ten człowiek złożył jedną z tych swych absurdalnych przysiąg, że nigdy się nie ożeni? Duncan popatrzył na króla z szacunkiem. — Ty sprytny draniu.

— Duncan! — Wrzasnął Galan. — Nie zwracaj się do króla w ten sposób! Robert uniósł dłoń i uśmiechnął się. — Twój brat nazywał mnie gorzej, tak, jak ja jego, ogłupieni whisky i dziewkami. On i ja dobrze się wzajemnie rozumiemy, Galanie. W rzeczywistości, chodząc na dziewki z twym bratem, w Edynburgu, dyskutowaliśmy nad tym właśnie zmartwieniem. To już dłużej nie jest zmartwienie, czyż nie? Naprawiłem to, czego większość waszego klanu nie była w stanie naprawić przez lata. — Robert wyglądał na ogromnie zadowolonego z siebie. Galan spiorunował wzrokiem Duncana. — To tam szedłeś, gdy mówiłeś, że zabierasz zaopatrzenie? Chodzenie na dziewki i picie z królem? Czy ty nie masz żadnego poczucia odpowiedzialności? Duncan uśmiechnął się niewinnie. — Robert musiał złagodzić trochę napięcia, a ja nie znam żadnego, lepszego sposobu. A gdy byliśmy doskonale zabawiani przez kilka dziewczyn, przedyskutowaliśmy fakt, że Circenn nie zbliża się do stworzenia synów dla Szkocji. Jak wskazał Robert — poradził sobie z rozwiązaniem problemu, którego nie mógł naprawić nikt z nas. Ja, na przykład, jestem wdzięczny. Galan potrząsnął głową. — Circenn nas zabije, jeśli będzie podejrzewał, że to nie było olbrzymie nieporozumienie. — Ale nigdy się nie dowie, czyż nie? — Powiedział spokojnie Robert. Duncan znów wybuchł śmiechem i po krótkim, zaskoczonym spojrzeniu, Galan dołączył do niego.

*****

— Nie ożenię się z tobą. — Burknął Circenn za nieskazitelnym uśmiechem. — Nie prosiłam cię o to. — Syknęła w odpowiedzi Lisa, z błyszczącym uśmiechem, wyginającym jej usta. Pokazując lekko żeby, piorunowali się wzajemnie spojrzeniami, przyjmując gratulacje od różnych ludzi, stojących w sali. Za każdym razem, gdy mieli chwilę zbliżoną do prywatności, albo ich usta i uszy znajdowały się blisko siebie, jedno z nich syczało do drugiego. Dla reszty pomieszczenia wyglądali jak szczęśliwie szepcząca para. — Nie myśl, że to cokolwiek zmienia. — Warknął z wargami mocno naciągniętymi na zębach. — To nie ja naopowiadałam mu kłamstw. — Odwarknęła Lisa, pewna, że wyglądała na warczącą. Uśmiechnęła się z wysiłkiem.

— Gratulacje, milordzie. — Armand Berard klepnął ramię Circenna. — Dziękuję. — Powiedział Circenn, uśmiechając się radośnie, gdy mocno uderzył Armanda w ramię. Brwi Armanda opadły. — Dlaczego nie powiedziałeś nam tego ranka, Circennie, gdy powiedziałeś nam, kim ona jest? Circenn nie zatrzymał się nawet na chwile, zanim powiedział kolejne kłamstwo. Och, ależ szybko i wściekle one przychodziły, z szokującą łatwością. Udało mu się uśmiechnąć skromnie. — Nie Byłem pewny, czy król chciał, żeby to zostało ogłoszone, ale wygląda na to, że był do tego chętny. — Milady. — Armand pochylił się nisko nad jej dłonią i pocałował ją. — Jesteśmy zadowoleni, że Circenn zdecydował się ustatkować i założyć rodzinę. Choć ci z naszego zakonu się nie żenią, wierzymy, że jeśli mężczyzna nie zamierza złożyć ślubu czystości, powinien wziąć sobie żonę. To utrzymuje go pokornego i skłonnego do wstrzemięźliwości. Lisa uśmiechnęła się promiennie do Armanda. W rzeczy samej pokorny, pomyślała. W ciele Circenna Brodie’ego nie było ani jednej, pokornej kości. Chociaż, nie lubiąc go tak, jak to robiła, nie miałaby nic przeciwko poszukaniu jakiejś. — Dokąd on poszedł? — Warknął Circenn w chwili, gdy Armand zniknął w tłumie. — Armand? — Zapytała pusto Lisa. — Jest dokładnie tam. — Wskazała jego wycofujące się plecy. —Rrroberrrt! Ten zdradziecki bękart. — Jego akcent był tak ciężki, że litery r w rym imieniu były warknięciem ze słabym t na końcu. — Skąd powinnam wiedzieć, dokąd poszedł król? — Lisa przewróciła oczami. — Jestem tutaj ostatnią osobą, która wie, o co tu chodzi. — To całe fiasko to twoja wina z powodu opuszczenia komnaty! Czy nie mówiłem ci, żebyś pozostała w swojej komnacie? Jak wiele razy mówiłem ci, żebyś została w swojej komnacie? Czy mówiłem ci przynajmniej tuzin razy w ciągu ostatnich dwóch dni, żebyś nie opuszczała swojej komnaty? — Powtarzanie tego samego pytania trzy razy, w trochę innych wersjach, nie sprawi, że będę bardziej skłonna ci odpowiedzieć. Nie mów do mnie, jakbym była dzieckiem. I nawet nie myśl o winieniu za to mnie. — Lisa pociągnęła nosem i odwróciła twarz. — Ja z pewnością nie powiedziałabym nikomu, że za ciebie wyjdę. Opuszczenie mojej komnaty nie sprawiło, że jesteśmy zaręczeni. Ty sam zrobiłeś to wszystko. Circenn studiował ja przez zmrużone oczy, a potem groźnie opuścił swoją głowę blisko jej. — Być może cię poślubię, dziewczyno. Wiesz, że żona musi być posłuszna mężowi we

wszystkim?51 — Wymruczał jej do ucha. Przerwał, krzywiąc się gwałtownie. — Renaud! — Poklepał kolejnego Templariusza po ramieniu i uśmiechnął się boleśnie. — Jesteśmy szczęśliwi, milordzie. — Powiedział formalnie Renaud de Vichiers. — Dziękuję. — Odparł Circenn. — Jeśli mi wybaczysz, Renaudzie, moja narzeczona czuje się trochę słabo. Szybko się przeforsowuje. — Z odprawiającym skinieniem Renaudowi, wyciągnął Lisę z dala od tłumu i popchnął ją w kąt sali, nie dbając o to, co ktokolwiek pomyślał. Przez chwile byli tak sami, na ile mogli być w zatłoczonym pokoju. — Nie przeforsowuję się szybko. Jestem obrazem spokoju, biorąc pod uwagę wszystko, przez co przeszłam. I nie wyjdę za ciebie. — Powiedziała buntowniczo. Jego odpowiedź zmroziła jej krew. — Za trzy miesiące, dziewczyno, żadne z nas nie będzie miało wyboru. Teraz odprowadzę cię do twego pokoju i tym razem tam zostaniesz. Gładko informując wszystkich, że jego przyszła żona jest nadmiernie podekscytowana poruszeniem — bujda, przez którą Lisa była wściekła, bo sprawiała, że wyglądała na kruchą — Circenn poprowadził ją po schodach na górę, z ręką ze stalowym uchwytem na jej ramieniu. Zatrzymał się przy jej drzwiach i poinformował ją, że jeśli opuści pokój, będzie miała ekstremalny powód by tego żałować. Otwarła drzwi i zaczęła wchodzić, gdy nagle obrócił ją w jego ramiona. Bez słowa zamknął brutalnie swoje usta na jej. Zbyt zszokowana by się sprzeciwić, Lisa stała bez ruchu, jej wargi rozdzielały się na naleganie jego języka. Wsunął go między jej wargi w krzykliwym naśladowaniu seksualnej gry, wsuwając się pewnie, wycofując, tylko po to by znów pchnąć. Odchyliła głowę w tył, jej ciało budziło się do życia. Był wściekły, mogła to poczuć w siniaczącym nacisku jego ust i to nakarmiło jej własny gniew. Wtedy przyszło jej do głowy, że całowanie było całkiem użytecznym i fascynującym sposobem na wyrażenie gniewu, więc popracowała pilnie nad włożeniem każdej odrobiny jej irytacji i niezadowolenia w odpowiedź. Ugryzła, kąsała, walczyła swoim językiem z jego. Gdy jego język wycofał się, podążyła za nim swoim i wessała go mocno z powrotem do swoich ust, dumna z siebie jak ładnie wygrała tę bitwę. Gdy całował ją tak głęboko, nie mogła oddychać wokół tego, opuściła swoje ręce do jego pasa, a potem niżej, tylko po to, żeby pokazać mu, że miała całkowitą kontrolę. Twardy, umięśniony tyłek. Tej myśli towarzyszył strumień ekscytacji, gdy wyobraziła sobie jego potężne biodra, napinające się w ponadczasowym rytmie. Gdy ich zęby zetknęły się, jęk rozkwitł w jej gardle. Przeniosła dłonie w górę i zanurzyła je w jego włosach, prześlizgując palcami po czarnym jedwabiu. Jej palce powędrowały w dół 51

Nie wiem, co oni mieli z tym posłuszeostwem. I na cholerę komu taki automat, co to zawsze wykonuje wszystkie polecenia i nigdy nie ma własnego zdania? Może zamiast żony Cin powinien kupid sobie dobrze wytresowanego psa?

do jego karku, potem owinęła ramiona wokół niego i oddała pocałunek tak nieskrępowanie, że stężał gwałtownie, cofnął się o krok i popatrzył na nią z zaskoczonym wyrazem twarzy. Przez krótką chwilę wyglądał na zadowolonego, a potem jego oczy zwęziły się szybko. — Nie lubię cię i nie będę tolerował ciebie, komplikującej me życie. — Jak wyżej. — Powiedziała przez spuchnięte wargi. — Więc rozumiemy się nawzajem. — Powiedział. — Mm-hmmm. — Powiedziała. — Doskonale. — Dobrze. Wpatrywali się w siebie nawzajem. Zauważyła, że jego wargi były odrobinę pełniejsze. Ona to zrobiła. Jej własne usta mrowiły, były ciepłe i z całą pewnością nie skończyły wyrażać jej gniewu. — Nie zapominaj, kto rządzi w tym zamku, dziewczyno. — Warknął, zanim odszedł korytarzem. Jeśli to było to, jak demonstrował swoją kontrolę, mogła po prostu musieć znacznie częściej wyzywać jego autorytet.

WZNOSZENIE… Czym jesteś, z czego ciebie uczyniono, Że cieni błądzą przy tobie miliony? Sonet 53, Szekspir52

52

Przekład Macieja Słomczyoskiego.

ROZDZIAŁ 13 Podróż z Dunnottar do Inverness, a stamtąd do Zamku Brodie, miała żyć długo w pamięci Lisy. Z niepokojem odliczała każdy mijający dzień podróży, wiedząc, że to był jeszcze jeden dzień, który traciła w przyszłości i ta myśl sprawiała, że czuła się żałośnie. Bała się, że im dalej odjadą od Dunnottar, tym mniejsze staną się jej szanse powrotu do domu. Wiedziała, że prawdopodobnie to nie była prawda, ponieważ, jeśli cokolwiek miało moc, żeby ją odesłać, to była to butelka i podejrzewała, że Circenn nie pozwoliłby, żeby wydostała się spod jego opieki. Nadal jednak każdy krok w głąb tego bujnego, dzikiego kraju, sprawiał, że czuła się, jakby przemieszczała się o krok dalej od jej własnego życia, dalej w królestwo, w którym nie miała kontroli i mogła zagubić się całkowicie. Krótko po tym jak Circenn umieścił ją w jej pokoju — albo bardziej dokładnie, zostawił ją, zataczającą się w korytarzu — przysłał Duncana i Galana, żeby zabrali ją z twierdzy i we trójkę pojechali przodem. Circenn i reszta jego ludzi dołączyli do nich kilka godzin później. Była wyraźnie świadoma tego, że rycerze przyglądali jej się o wiele zbyt uważnie dla jej komfortu. Nie byli ludźmi, przy których chciałaby popełnić pomyłkę, więc mówiła tak mało, jak to było możliwe, wybierając słowa z wielką uwagą. Pierwszej nocy, gdy podróżowali przez Szkocję, prawie pełen księżyc wisiał nad zacienionymi grzbietami i dolinami, a tętent więcej niż stu koni, niosących bagaże i mocno umięśnionych mężczyzn był ogłuszający. Ziemia drżała, gdy galopowali przez wzgórza. Zmarznięta, mimo pledu, okrywającego jej suknię, była pełna podziwu dla mil nietkniętego, otwartego kraju. Choć ciało bolało ją po jeździe przez tylko kilka godzin, jechałaby całą noc by rozkoszować się tym nieujarzmionym krajobrazem. Była o wiele innego zdania następnego ranka i nie pojechałaby w ogóle, gdyby zostawiono to jej decyzji. Arogancko myślała, że była w dobrej kondycji, ale jazda konna była zupełnie inna od gimnastyki akrobatycznej i wspinaczki i szybko zrozumiała, że jej atletyczne umiejętności lepiej przystosowały ją do właściwego spadania z konia niż do pozostawania na nim z jakimkolwiek stopniem finezji. Drugą rzeczą, która pozostawała w jej umyśle, był Circenn Brodie, który jechał obok niej przez całą drogę, nie odzywając się, ale obserwując każdy ruch, który wykonała, każdą minę. Dobrze ukrywała swój dyskomfort, zdeterminowana nie ujawnić żadnej słabości niezmordowanemu wojownikowi. Od opuszczenia Dunnottar, ten człowiek wypowiedział do niej ledwie dwa słowa, nie dotknął jej nawet na tyle, żeby pomóc jej zsiąść i mogła powiedzieć, że się gotował. Okazjonalnie oddalał się od niej, żeby porozmawiać ze swoimi ludźmi, ściszonymi głosami. W każdej wsi, przez którą przejeżdżali, zauważała, że ludzie ogłaszali Circenna, jako kogoś z królewskiego rodu, a on zachowywał się z królewską rezerwą. Jeśli wydawał się odrobinę oddalony, żaden z wieśniaków nie wydawał się mieć nic przeciw temu. Dzieci patrzyły na niego z respektem, starzy ludzie poklepywali go po ramieniu i uśmiechali się

dumnie, spojrzenia młodych wojowników podążały za nim z podziwem. Było jasne, że ten mężczyzna był legendą swoich czasów. Z każdym pełnym podziwu, flirciarskim spojrzeniem, posyłanym przez kobietę spod opuszczonych powiek, Lisa czuła falę irytacji. W więcej niż jednej wsi, kobiety znajdowały powód by do niego podejść i spróbować go odciągnąć „by przedyskutować bardziej prywatną sprawę, milordzie.” Poczuła ulgę, widząc, że żadna z nich nie odniosła sukcesu. Jednak nie była pewna czy to dlatego, że naprawdę nie był zainteresowani, czy dlatego, że jechali tak ostro. Rzadko spali więcej niż kilka godzin każdego wieczora, ale ona przywykła do niedostatecznych ilości snu, mając dwie prace. Trzecią rzeczą, która ciążyła jej w myślach, była butelka, o której wiedziała, że Circenn miał ją ze sobą, ponieważ zobaczyła ją przez moment, jednej z nocy, gdy przeszukiwał swoje juki. Niestety miał tak lekki sen, że próba zdobycia butelki, gdy spał, byłaby głupotą. Lepiej nie spieszyć się, czekając na właściwą chwilę. To ostatnia noc ich podróży miała żyć w jej pamięci najdłużej — noc, gdy dotarli do granic Zamku Brodie. W czasie fizycznie karzącej podróży, Lisa martwiła się o Catherine, zastanawiała się, kto się nią zajmuje, płacząc cicho pod osłoną ciemności. Przez cały ten czas Szkocja subtelnie ogarniała jej żyły i pomimo jej strachu i uczuć bezradności, wiedziała, że się zakochiwała. W kraju. Było za wcześnie na wiosnę na Wyżynie Szkockiej, ale mogła wyczuć uśpioną ziemię, czekająca by wybuchnąć rozkwitem. Choć musiała znaleźć drogę do domu, część jej boleśnie pragnęła pozostać w przeszłości dostatecznie długo, żeby zobaczyć doliny wypełnione wrzosem, obserwować orły, lecące nad górami, sobaczyć jak dywan zarośli i krzaków robi się bujny i wypuszcza wiosenne paki. Tej ostatniej nicy ich podróży, pogoda ociepliła się nieznacznie. Z powodu wyczerpania, jej emocje bulgotały niebezpiecznie blisko powierzchni i przez ostatnich kilka godzin przeszła od euforii nad pięknem szkockiej nocy, do całkowitego przerażenia tym, co może nieść jej przyszłość. Lisa nie była pewna, czego oczekiwała po zamku Brodie, ale to nie była elegancka, kamienna budowla, którą dostrzegała ze szczytów odległych wzgórz, gdy wyciągała się w siodle by zobaczyć tak dużo, jak to było możliwe. Zeszli w dolinę i zamek znów został ukryty przed wzrokiem. Cisza była przerywana tylko uderzeniami kopyt o ziemię i okazjonalnymi westchnieniami mężczyzn, zadowolonych z powrotu do domu. Niebo było ciemnogranatowe, minuty przez staniem się czarnym — „mroczniało” jak mówili na zmierzch. Ścieżka, którą podróżowali, wspinała się na grzbiet, który rozciągał się w poprzek horyzontu, a za nim leżał dom Circenna. Gdy dotarli do szczytu, jej spojrzenie pomknęło w górę i westchnęła na widok, który ją powitał. Zamek Brodie była tak wspaniały, jak człowiek, który posiadał tę imponującą budowlę. Jasno oświetlony pochodniami, wydawał się czymś ze snu. Za łukową bramą, która błyszczała blado w świetle księżyca, wznosiła się budowla z kwadratowych wież i baszt, wysokich iglic i niskich pomostów, łączących różne skrzydła. Wielki mur otaczał posiadłość i

przy zamkniętej bramie, wyglądała na niezwyciężoną fortecę. Strażnicy chodzili po balustradach i przemierzali obwód. Po prostu mogła sobie wyobrazić tuziny sług i ich rodzin w środku, pędzące w tę i wewtę, dziecięcy śmiech, wypełniający powietrze. Bezpieczni. Ogrzani i otoczeni przez klan, rządzeni przez dowódcę, który poświęcił swoje życie, chronieniu ich. Lisa poczuła ukłucie niemożliwej tęsknoty. Co to było za życie. Któregoś dnia on ożeni się naprawdę i przyprowadzi swoją żonę do tego magicznego miejsca. To był jego świat — ten wspaniały zamek, lśniący bladą szarością w świetle księżyca, ci otaczający go ludzie, którzy walczyli na jego rozkaz i oddaliby za niego swoje życie. Co za niesamowity świat, którego można być częścią, pomyślała. Poczuła się rozdarta. Jej potrzeba powrotu do domu walczyła z przytłaczającym pragnieniem przynależenia do miejsca takiego jak to, do bycia otoczoną przez rodzinę. Wyczerpana poza zdolność okłamywania się dłużej, Lisa zmierzyła się z prawdą, której desperacko próbowała uniknąć. Wiedziała, że nie miała żadnej, prawdziwej przyszłości, na którą mogłaby czekać, w żadnym miejscu, ani czasie.

*****

Circenn osaczył Duncana i Galana w stajniach Zamku Brodie. Przyparł ich do ściany czystą siłą swego gniewnego spojrzenia. — Słyszałem twój śmiech, Duncan. — Oskarżył. W jego szczęce drgał mięsień. Circenn kipiał przez ostatni tydzień, widząc rozbawione światełko w oczach Duncana, słysząc jego śmiech i nie mogąc zganić go przed Templariuszami. Już teraz jego templariusze kierowali w jego stronę zaciekawione spojrzenia, zdumieni posępnym nastrojem tej podróży. Duncan był portretem niewinności. — Jeśli masz na myśli drogę tutaj, Galan i ja, recytowaliśmy tylko sprośne wiersze, nic więcej. — Galan? — Circenn parsknął niedowierzająco. — Galan nie mógłby wyrecytować sprośnego wiersza, gdyby wynik bitwy od tego zależał. — Mógłbym. — Zaprotestował Galan. — Nie jestem całkowicie tak zły, do bycia, jakim mnie zmuszasz. — Czy zdajecie sobie sprawę, że jestem całkowicie skompromitowany? Rozumiecie, że złożyłem przysięgę Adamowi, że ją zabiję, a Robertowi, że się z niż ożenię? — Zażądał z irytacją odpowiedzi Circenn.

Rozbawienie Duncana nie zmniejszyło się ani odrobinę. — Biorąc pod uwagę, że Adamowi nie wolno odwiedzać cię bez zaproszenia — to była część umowy, jeśli sobie przypominasz — dla mnie brzmi to tak, jakby lepiej było poślubić tę dziewczynę. Może być od dawna martwa do czasu, gdy Adam przybędzie znów zawracać ci głowę. Powiedziałeś, że czasami mija pięćdziesiąt lat bez jego pojawiania się i niepokojenia ciebie. Circenn stężał. Może być martwa… Nie podobała mu się myśl o jej śmierci, ani z jego ręki, ani z przyczyn naturalnych. Nawet, jeśli nigdy nie wypełni swej przysięgi, ona umrze na długo przed nim. Jak wszystko inne, przepływając przed jego oczami. Tak, jak pewnego dnia pochowa Duncana, którego włosy posiwieją, kości staną się kruche, a oczy zamgli czas. Będzie płakać nad stratą takiego braku szacunku i entuzjazmu do życia, sercem tak pełnym radości. I pogrzebie Galana i Roberta, i jego sługi, i służące. I jego konie i jakiekolwiek zwierzątka, które mógłby być wystarczająco głupi by pokochać. Z tego powodu minęły wieki, odkąd pozwolił sobie spać z ulubionym wilczarzem leżącym w poprzek stóp łóżka. W przeciwieństwie do okresu życia śmiertelników, przez jaki żyło większość ludzi, Circenn spotykał śmierć nie tuziny, a tysiące razy, robiącą z niego jeszcze większego głupca, gdy zależało mu na czymkolwiek. Być może to, dlatego Adam Black był tak oddalony, po tysiącach śmierci po prostu przestał o to dbać. Circenn odwrócił się bez kolejnego słowa, zostawiając swych zaufanych ludzi, gapiących się za nim.

*****

Lisa stała na środku dziedzińca, chłonąc widoki. Po wywarczanym. — Nie ruszaj się. — Circenn zniknął, pędząc za Duncanem i Galanem, w chwili, gdy przeszli przez bramę. Była idealnie zadowolona z nieruszania się, ponieważ to oznaczało, że mogła skierować całą swoją, przepełnioną respektem uwagę na zamek. Rycerze przepływali wokół niej falami, zajmując się swymi końmi i rozpakowując rzeczy, gdy ona skanowała eleganckie linie średniowiecznego zamku. Kwadratowa posiadłość była ogrodzona potężną, kamienną ścianą. W północnowschodniej części znajdowała się kaplica, umieszczona w małym zagajniku. W północnozachodnim rogu, w pobliżu głównego muru, w którym były umieszczone wrota, stała seria przybudówek, które były, jak zakładała, garnizonem dla żołnierzy. Nie mogła zajrzeć za zamek, ponieważ rozciągał się na prawie całą szerokość otoczonej murem posiadłości. Ściana obwodowa biegła przez stoki i doliny, rozciągając się tak daleko, jak mogła zobaczyć, sporadycznie obsadzona strażnikami, co pięćdziesiąt jardów lub coś koło twego. Gdy Circenn chwycił ją za łokieć kilka chwil później, drgnęła.

— Chodź. — Powiedział cicho. Popatrzyła na niego ostro. Zamiast wyglądać na wściekłego, jak to było przez trwającą tydzień jazdę, teraz wyglądał na smutnego. I martwiło ją, że wyglądał na smutnego. Z gniewem mogła sobie poradzić, ale smutek wyciągał na wierzch jej opiekuńcze instynkty i kusił ją do odciągnięcia go na bok, objęcia delikatnie jego twarzy i zapytania, co było nie tak. Poznania go. Uspokojenia go. Pokręciła głową na własną głupotę. To był jedyny mężczyzna, który wyraźnie nie potrzebował jej czułości i opieki. Weszli przez główne drzwi zamku i znów od niej odszedł, w kierunku służących, cicho wydając rozkazy. Lisa stała w Wielkim Hallu, obracając się powoli z otwartymi ustami. Łał. Przez ostatni tydzień zaczęła przyswajać trochę z ich archaicznych wyrażeń, ale w pewnych okolicznościach, tylko całkowicie nowoczesne „łał” było odpowiednie. Dunnottar było ruiną, Zamek Brodie był średniowiecznym zamkiem w swej największej świetności. Wielki Hall był olbrzymi, z wysokim sufitem i pięcioma kominkami — po dwa na wschodniej i zachodniej ścianie i centralny, który wyglądał, jakby od dawna nie był w użyciu. Ściany były obwieszone ogromnymi gobelinami, a w pobliżu jednego z kominków był ustawiony długi, ozdobny stół z tuzinami krzeseł. Spojrzała w dół, chętna na własne oczy zobaczyć podłogę pokrytą plecionką, ale rozczarowała się, odkrywając, że podłoga była z wygładzonego, jasnoszarego kamienia. W pomieszczeniu była obfitość światła i rozpoznała „świece sitowe” — świeczki z wosku i łoju, nabite na pionowe szpikulce w żelaznym świeczniku z trójnożną podstawą. W Muzeum Cincinnati mieli dwie autentyczne świece z knotami z sitowia. Tu wiele było umieszczonych w kinkietach na ścianach, podczas, gdy inne stały na stołach rozrzuconych po sali. Jeszcze inne znajdowały się w żelaznych pierścieniach, noszonych przez służących. — Twe usta są otwarte. — Powiedział Circenn obok jej ucha. Zamrugała. — Twoje też by były, gdybyś nagle znalazł się w moim domu. — Z pewnością zgłupiałby na widok telewizji, radia i internetu. — Podoba ci się? — Zapytał sztywno. — Jest piękny. — Westchnęła. Pozwolił sobie na mały uśmiech. — Chodź, przygotowali dla ciebie komnatę. — W ciągu ostatnich dwóch minut? — Jak efektywny był jego personel? — Wysłałem zwiadowcę przodem, dziewczyno i odkąd oczekują, że będziesz mą żoną — Skrzywił się. — mogli zrobić niezłe zamieszanie. Nie myl tego z mym działaniem. Trudno mi odmówić mym sługom ich… entuzjazmu. Prawdopodobnie wychodzą z siebie z radości, że jestem zaręczony. — Mruknął sucho.

Bez myślenia położyła rękę na jego przedramieniu, dręczona ciekawością, jej animozja tymczasowo została zapomniana. — Dlaczego do tej pory się nie ożeniłeś? Zerknął w dół na jej rękę na jego ramieniu. Jego wzrok na długą chwilę zatrzymał się na jej palcach. — Co? Nagle stałaś się mną zainteresowana? — Zapytał z drwiącym uniesieniem ciemnych brwi. — Przypuszczam, że kiedy zobaczyłam cię w Dunnottar, widziałam cię tylko, jako wojownika, ale tu, widzę ciebie — — Jako mężczyznę? — Dokończył za nią niebezpiecznym tonem. — Jakie to intrygujące. — Mruknął. — Głupie, ale intrygujące. — Dlaczego to takie głupie? Jesteś mężczyzną. To jest twój dom. — Powiedziała. — Twoi ludzie dają ci swoje zaufanie i lojalność, twoi służący są zadowoleni, widząc twój powrót. To przestronny zamek, a ty musisz mieć przynajmniej trzydzieści albo trzydzieści pięć lat. Ile masz lat? — Jej czoło zmarszczyło się, gdy zrozumiała, że wiedziała bardzo mało o tym człowieku. Circenn popatrzył na nią beznamiętnie. Niecierpliwie, kontynuowała. — Nigdy nie byłeś żonaty? Na pewno któregoś dnia zamierzasz być, czyż nie? Nie chcesz mieć dzieci? Masz braci i siostry czy jesteś tak samotny, jak chcesz być? Jego oczy zmrużyły się. — Dziewczyno, jestem zmęczony podróżą. Stwórz sobie swe własne odpowiedzi, które mogą cię zadowolić. A na razie, pozwól mi zabrać cię do twej komnaty tak, żebym mógł zająć się mymi innymi obowiązkami. Jeśli chcesz zajmować swój umysł zagadkami, wymyśl sposób na wykręcenie się od formalnego ślubu za mniej niż trzy księżyce. — Zgaduję, że to oznacza, że nie możesz mnie zabić, czyż nie? — Powiedziała, na wpół żartując. Skrzywił się. — Racja. — Potem, blisko jej ucha, żeby nikt nie mógł podsłuchać, powiedział. — Jak mógłbym zabić kuzynkę króla? Jak mógłbym się ciebie pozbyć, gdy Bruce dał mi cię do poślubienia? Teraz jesteśmy zaręczeni. Jesteśmy prawie jak poślubieni. Zabicie cię teraz spowodowałoby dla mnie więcej problemów, niż kiedykolwiek mogłoby spowodować niedotrzymanie mej przysięgi. — Więc twoja przysięga — — Jest dobrze i prawdziwie złamana. — Zakończył gorzko. — Czy to, dlatego wyglądasz na tak rozgniewanego? — Przestań zadawać pytania. — Zagrzmiał. — Przepraszam. — Powiedziała Lisa defensywnie.

Popędził ją schodami na górę, prowadząc ją za łokieć i zostawił ją w wejściu do jej komnaty we wschodnim skrzydle. — Każę przysłać na górę gorącą wodę byś mogła się odświeżyć. Zostań w swym pokoju na noc, dziewczyno, albo będę cię musiał mimo wszystko zabić. Lisa pokręciła głową i zaczęła się odwracać w kierunku drzwi. — Daj mi swe ręce, dziewczyno. Obróciła się z powrotem do niego. — Co? Wyciągnął swoje ręce. — Połóż swe ręce na moich. — To nie była prośba. Lisa ostrożnie wyciągnęła ręce. Circenn zamknął swoje dłonie wokół jej i skrzyżował swoje spojrzenie z jej. Używał swojego ciała, jak to miał w zwyczaju — subtelne pochylenie, lekkie przesunięcie, niewypowiedziana dominacja — żeby przycisnąć jej plecy do kamiennej ściany obok drzwi, trzymając jej wzrok. Zafascynowana, nie mogła oderwać od niego oczu. Gdy rozciągnął jej ręce nad jej głową, wessała zaniepokojony oddech. Poruszał się tak powoli, że ukołysana przez fałszywe poczucie bezpieczeństwa, nie wypowiedziała ani słowa. Łagodnie musnął jej usta swoimi. To było niesamowicie intymne, bycie całowaną tak powoli i czule. Gdyby całował ją gorąco, nie byłoby to, aż tak niszczące. Z bolesną powolnością, całował ją tak powoli, że mogła usłyszeć tuzin uderzeń jej własnego serca, pomiędzy każdą, lekką zmianą pieszczoty jego ust. Odrzuciła głowę w tył przy ścianie i zamknęła oczy, zagubiona w lekkim jak motyl tarciu jego warg, muskających jej, jakby miał cały czas tego świata. Zamek nagle wydał się nienaturalnie cichy, jej oddech niezwykle głośny. Czy to było pięć minut, czy piętnaście, gdy całował ją w ten sposób, nie miała sposobu się dowiedzieć. Mogłaby zostać nieruchomo wiecznie. Chwycił jej nadgarstki jedną ręką, a drugą obrysował kontur jej kości policzkowej. Jej serce opadło, gdy zrozumiała jak blisko była byciu całkowicie uwiedzioną przez hipnotyzująco powolne i cudowne dotknięcia. Jego palce nacisnęły na kącik jej ust i jej wargi rozdzieliły się w westchnięciu przyjemności. Kontynuował całowanie jej, ale nie zaoferował swojego języka i to doprowadzało ją do szaleństwa. Powoli. Delikatnie. Z intymnością tak przedłużoną, że to uczyniło ją świadomą każdego niuansu tego, co robił. Cofnął się, z ponurym spojrzeniem i przeciągnął palcem po jej dolnej wardze. Instynktownie, dotknęła jego palca swoim językiem. Z ochrypłym jękiem, ujął jej głowę w swoje dłonie i zamknął swoje usta na jej i przeciągnął długim, aksamitnym ruchem języka po jej. W chwili, gdy roztopiła się przy nim, odsunął się ostro, zawirował na pięcie i odszedł wielkimi krokami.

Jej usta mrowiły i dotknęła czubkami palców swoich warg, gdy szedł w głąb korytarza. Na końcu, zerknął w tył przez ramię i gdy zobaczył ją, stojącą tam z palcami przyciśniętymi do ust, błysnął do niej uśmiechem męskiej satysfakcji. Wiedział, jaki miał na nią efekt. Weszła do swojej komnaty i zatrzasnęła drzwi.

*****

Coś zmieniło się między nimi, zrozumiała, w czasie jazdy z Dunnottar do Brodie. Lub być może krótko to ich przybyciu, gdy zostawił ją, wyglądając tak gniewnie i wrócił, wyglądając smutno. Wydawał się bardziej… ludzki, mniej bezlitośnie dziki. A może zaczynała mu ufać, prowadzona przez świtające zrozumienie, że nie miała nikogo innego, do kogo mogłaby się zwrócić? Ziewając, chętna do wyciągnięcia się na czymś poza twardą ziemią, rozejrzała się po komnacie. Była piękna, ściany były obwieszone całunami jedwabiu i gobelinami, które wyglądały, jakby były ukradzione z Anglii. Ta myśl, że Circenn dekorował swój zamek skradzionymi, Angielskimi dobrami, bardzo ją rozbawiła. Jej łóżko, z baldachimem i zasłonami w kolorze czystej kości słoniowej i pokryte tuzinami poduszek, było tak szerokie, że mogła położyć się na nim w poprzek bez wystawiania nóg za krawędź. Zagłówek był cudem szuflad i półeczek, a służące obsypały zagłębienia i szczeliny ziołami i suszonymi kwiatami. Oczywiście zadawali sobie tyle trudu by uczynić jej komnatę przytulną i radosną, ponieważ myśleli, że będzie panią tego zamku, ale ona wiedziała lepiej. Nie było sposobu, żeby nadal była w czternastym wieku za trzy miesiące od teraz. Po prostu nie było takiej opcji. Jutro, postanowiła sennie, ukołysana przez wino, które wypiła i spokojnie płonący ogień, znajdzie butelkę i wróci do swoich czasów. Odpłynęła w sen.

*****

Lisa biegła tak szybko, jak mogła, ściągając swoja matkę szpitalnymi korytarzami. Byłaby w stanie za nią nadążyć, gdyby tylko ci lekarze przestali tak szybko pchać jej łóżko! Czy oni nie rozumieli, że Catherine jej potrzebowała? Ale jeśli wiedzieli, nie obchodziło ich to. Przebiegli korytarzem i do następnego, skręcili w prawo i zatoczyli koło, prawie, jakby celowo próbowali jej unikać. Przez cały czas, gdy ściągała ich, jej matka usiłowała usiąść, trzymając wyciągniętą rękę, sięgając do niej błagalnie. Kilka razy Lisa dotarła na cale od chwytającej, kruchej ręki, tylko po to by stracić ją, gdy lekarze nagle gwałtownie przyspieszali.

W końcu zbliżyła się do nich w pobliżu biurka recepcji. Biurko było ustawione w rogu z przejęciem wokół niego, ale tylko jedna droga była otwarta po lewej. Nie było sposobu, żeby mogli jej uciec. Odetnie im drogę, okrążając na lewo i złapie Catherine — ważyła teraz tak mało! — i zabierze ją do domu, gdzie chciała być. Ale gdy popędziła naokoło i zablokowała korytarz, w poprzednio solidnej ścianie pojawiła się winda i lekarze pogonili Catherine do środka, zerkając na Lisę ganiąco. — Lisa! — Krzyknęła Catherine, gdy drzwi zaczęły się zamykać. Lisa nacisnęła naprzód, zmagając się przeciw nagle zgęstniałemu powietrzu, które powstrzymało ją przed ruchem. Patrzyła w przerażeniu jak drzwi windy zamknęły się i jej matka była dla niej stracona na zawsze.

ROZDZIAŁ 14 Armand przejechał szybko przez las, gdy świt wstał nad wyżyną, często oglądając się za siebie by upewnić się, że nie był śledzony. Renaud był o wiele zbyt zaciekawiony jego chęcią wybrania się na samotną przejażdżkę za mury, ale Armand powiedział mu, że musi oddać się rozmyślaniom, że jego wiara była często odnawiana przez wschodzący dzień i że odkrył, iż znacznie łatwiej recytuje mu się modlitwy w naturalnym splendorze Boga. Armand przewrócił oczami i przeklął. Naturalna świątynia Boga nie była, nigdy nie będzie dla niego wystarczająca. Z pewnością nie teraz, żyjąc w podłym ubóstwie i upokorzeniu, które cierpiał, odkąd obalono ich Zakon. Tęsknił do dobrego dachu nad swa głową, luksusowego otoczenia, bogactwa i szacunku. Stracił wszystkie te rzeczy, gdy zostali wypędzeni z Francji, wygnani przez Króla Filipa Pięknego, który pragnął bogactwa Templariuszy. Wielu pożądało tego bogactwa i obawiało się rosnącej władzy Templariuszy, ale tylko Filip był wystarczająco sprytny i chciwy — miał wystarczającą ilość politycznych przysług — by rzucić potężny Zakon na kolana. Bycie zmuszonym do klęczenia, nie było pozycją, którą Armand mógłby zaakceptować. Jego życie było precyzyjnie takie, jakiego chciał i każdego dnia zbliżał się bardziej do prawdziwych tajemnic Zakonu, stawał się bardziej zaufany i powierzano mu bardziej poufne informacje. Jako Dowódca Rycerzy, był prawie w stanie posmakować przywilejów i władzy kuszącego, wewnętrznego kręgu, nad przeniknięciem, do którego pracował. Potem dokonano fałszywych aresztowań i rycerze zostali wypędzeni ze swej ojczyzny. Tylko barbarzyński, ekskomunikowany król był chętny udzielić im łaski. Gdy Zakon Templariuszy został rozwiązany papieskim dekretem w 1307, w Szkocji nie został wydany żaden rozkaz likwidacji i pod Robertem Bruce’em Templariusze odszukali schronienie i stali się Militi Templi Scotia.53 Ha, pomyślał ponuro, bardziej jak Minutiae Puppets Scotia,54 gdyż teraz tańczyli na rozkaz nowego króla, króla, który choć nie chciał brać od nich, nie miał bogactw, które mógłby im przyznać, żadnego szacunku i żadnych ziem. Byli zbiegami, ściganymi i lżonymi. Ale Armand Berard nie będzie taki długo. Ostatnie lata uciekania i ukrywania się, udawania utrzymywania wiary, gdy Zakon został tak całkowicie zniszczony, wzmocniły jego postanowienie. Rycerze, jego bracia mogli chwytać się absurdalnej nadziei, że będą w stanie odbudować swój Zakon w Szkocji i w końcu odzyskają swoje znaczenie, ale Armand wiedział lepiej. Lśniąca godzina Rycerzy Świątynnych minęła. Żal mu było jego pobożnych braci, którzy wierzyli, że władza nigdy nie powinna być używana w osobistych celach. Z jakich innych powodów ktoś miałby jej używać?

53 54

Zakon Rycerzy Szkocji/Szkoccy Templariusze. Drobne Marionetki Szkocji.

Przeklął i splunął wściekle. Był tak blisko — tak blisko zakazanej wiedzy o prawdziwej potędze Templariuszy. Armand pociągnął wodze, schylając się pod nisko wiszącą gałęzią i zwolnił do kłusu, gdy wjechał na polanę. Skinął w pozdrowieniu obranemu w płaszcz jeźdźcowi, który czekał tam na niego. — Co dla nas masz, Berard? Armand uśmiechnął się. Nie było możliwe przesłać wiadomość swemu współkonspiratorowi, Jamesowi Comynowi,55 gdy stacjonował w Dunnottar, ale w tym czasie nie miał mu nic do powiedzenia. Jednak w ostatnim tygodniu, natknął się na ważną informację i wiedział, że to zwiastun nadchodzących, dobrych rzeczy. Armand Berard sprzeda swe usługi za bogactwo i tytuły w Anglii i skupi się na wynagradzaniu sobie za stracony czas winem, kobietami i wkręcaniem się do wewnętrznych kręgów dworu Edwarda, jakimikolwiek środkami, jakie będą konieczne. Był umięśnionym, atrakcyjnym mężczyzną, a mówiono, że Edward miał szczególną słabość do osobistych usług od przystojnych mężczyzn. Armand uśmiechnął się, rozważając jak nagnie angielskiego króla do swej woli. — Byłeś w stanie dowiedzieć się czegokolwiek więcej o Brodie’em? — Naciskał niecierpliwie Comyn. Armand przyjrzał się chudej, sadystycznej twarzy swego towarzysza. Siwobiałe brwi wyginały się w łuki nad bladoniebieskimi oczami, które były znacznie zimniejsze niż najbardziej lodowate jezioro. — Mało. Jest skrytym człowiekiem, a ci najbliżej niego, nie mówią o nim swobodnie. — Armand zacisnął uchwyt na wodzach, uspokajając swego wierzchowca by stał spokojnie. — Edward jest zwolennikiem oblegania jego zamku. Chce Reliktów, Berard i robi się niecierpliwy. Byłeś w stanie potwierdzić, że tu są? — Jak dotąd to nadal pogłoski. Ale teraz, gdy w końcu jestem w jego twierdzy, będę w stanie całkowicie ją przeszukać. To jest to, czego chciał Edward, czyż nie — szpieg wewnątrz jego murów? Powiedz mu by był zadowolony, że w końcu ktoś zdołał dostać się do Brodie i niech da mi czas na poszukiwania. Będzie lepiej, gdy ja znajdę Włócznię i Miecz, niż gdybyście rzucili się na jego mury i próbowali je zdobyć. — Ostrzegł Armand. Znaleźć je, znajdzie, a potem sprzeda za najwyższą cenę. Cztery Relikty były pod ochroną Templariuszy do czasu upadku Zakonu. Gdyby teraz mógł położyć swe ręce na Włóczni, Która Domaga Się Krwi — piki, która rzekomo zraniła bok Chrystusa — nie byłoby ograniczeń dla bogactwa i władzy, które mógłby uzyskać. Gdyby znalazł też Miecz Światła, który według plotek płonął świętym ogniem, gdy się nim władało, jego przyszłość byłaby zapewniona. Przypuszczalnie Kocioł i Kamień Przeznaczenia także były gdzieś w twierdzy Brodie’ego. Teraz, gdy był w środku tej twierdzy, Armand nie zmarnuje okazji.

55

Kolejne znajome nazwisko. Jak widad Red Comyn bycie skurwielem odziedziczył po przodkach.

By odwieść ludzi Edwarda od ataku na Zamek Brodie, zanim zlokalizuje Relikty, ostrzegł. — Brodie ma w środku pięćdziesięciu Templariuszy, w dodatku do swych żołnierzy i jeśli w rzeczy samej posiada te święte przedmioty, ma możliwość zmiażdżenia was nim choćby wyważycie bramę. Comyn poruszył się z irytacją. — Wiemy to. W ten sposób dotąd powstrzymywał działania Edwarda. — Poza tym — Dodał w zamyśleniu Armand. — zastanawiam się czy naprawdę je ma. Jeśli tak, można by pomyśleć, że użyłby ich na pomoc Szkocji dawno temu. — Być może jest tak samolubny, jak ty i zatrzymuje je dla władzy, którą mu dają. Lub być może jest pobożny i wierzy, że mogą być użyte tylko z woli Boga. — To ma małe znaczenie, gdyż teraz mam sposób by go wywabić. — Odparł Armand. Comyn wyprostował się gwałtownie i strzelił palcami. — Informacje. Teraz. — To będzie was kosztować. — Powiedział zimno Armand. — Drogo. — Edward szczodrze zapłaci, jeśli dostarczysz nam Zamek Brodie i jego słynnego władcę. Zakładam, że masz ustaloną cenę? — Nie mniej niż moja waga w najczystszym złocie. — A co nam zaoferujesz za taką ekstrawagancję? — Circenn ostatnio został zaręczony, z Lisą MacRobertson, której zdarzyło się być kuzynka przez krew Roberta Bruce’a. — Powiedział Armand. — Dostarczę ją w wasze ręce. Jak zniszczycie Brodie, od tego momentu będzie zależeć od was. Podniecenie Jamesa Comyna było namacalne i udzieliło się jego wierzchowcowi, który zarżał i zaczął chodzić w kółko. Uspokajając go chudą, białą dłonią, Comyn podprowadził konia blisko Armanda. — Czy jest piękna? — Zażądał z błyszczącymi oczami. — Nadzwyczaj. — Zapewnił go Armand, wiedząc, że ta kobieta będzie błagać o śmierć z rąk tego człowieka, na długo, nim ja dostanie. — Jest dobrze zaokrąglona i piękna. Ognista kobieta, zbyt dumna dla jej własnego dobra. Comyn zatarł ręce. — Gdy będziemy ją mieli, Brodie pójdzie za nią. Edward będzie zachwycony schwytaniem i poćwiartowaniem kolejnej osoby z rodziny Bruce’a. — Sprowadzę wam ją za złoto i tytuł, i ziemie w Anglii. — Czyż nie jesteśmy zachłanni? — Zakpił James. — Jeśli przyniosę Miecz i Włócznię, mogę poprosić o koronę. — Powiedział Armand z mrożącym uśmiechem. — Za miecz i Włócznię, mogę pomóc ci ją zdobyć. — Wymruczał jego towarzysz.

Armand uniósł dłoń w kpiącym salucie. — Za Anglię. Comyn uśmiechnął się. — Za Anglię. Armand pojechał z powrotem do Zamku Brodie, bardzo zadowolony. Musiał tylko wywabić kobietę na zewnątrz murów zamku i jego nowe życie rozpocznie się.56

*****

Lisa westchnęła, gdy przekopała się przez kolejną skrzynię. Minęły cztery dni, odkąd przybyli do Zamku Brodie, a jej zadanie znalezienia butelki nie przyniosło sukcesu. Zaczynała być zdesperowana. Ten człowiek mógł mieć tysiąc kryjówek w tak wielkim zamku. Ze wszystkiego, co wiedziała, mógł zakopać ją w lochu — który nie był miejscem, które spieszyło jej się zobaczyć. Teraz zrozumiała wyrażenie „szukać igły z stogu siana.” Zamek Brodie miał dwa piętra, z tuzinem innych pięter w wieżyczkach i wieżach, które wyrastały w nieoczekiwanych odstępach, a skrzydła otaczały nie jeden, a cztery zamknięte dziedzińce. Całkiem zwyczajnie, zamek był tak olbrzymi, że dogłębne przeszukanie wszystkich pokoi mogłoby zabrać jej rok. Próbowała myśleć jak Circenn, postawić w jego umyśle, ale to okazało się niemożliwe, ten człowiek był dla niej zagadką. Starannie unikał jej od ich przybycia, a jego posiłki były wysyłane do jego pokoju. Widywała go, chodzącego po zewnętrznym dziedzińcu ze swoimi ludźmi. Raz spojrzał w górę, gdy obserwowała go przez okno, jakby poczuł jej spojrzenie. Uśmiech, którym ją obdarzył, obnażył zęby i niewiele więcej. Jego oczy były odległe, zmartwione. Wyzywająco, dmuchnęła mu całusa by go ożywić. Zadziałało. Obrócił się w wirze płaszcza i odmaszerował. Lisa potarła skronie i zwróciła uwagę z powrotem na skrzynię, w której grzebała. Lepiej, żeby o nim nie myślała. — Tu jesteś, dziewuszko. Zastanawiałem się, gdzie poszłaś w tym ponurym, starym zamku. Lisa gwałtownie przestała grzebać w skrzyni i odwróciła się. Jej oczy wydawały się pełne piasku i ciężkie, tego ranka znów obudziła się z poduszką mokrą od łez. Niewyraźnie przypominała sobie swój sen — miała okropne przez ostatnie dni i czuła się przez nie duszona. Ale jej sny zelektryzowały ją do działania. Musiała znaleźć butelkę. Jej ręce opadły po bokach. Eirren stał kilka kroków dalej, opierając się o krzesło i obserwując ją, oczami jasnymi z rozbawienia.57 — Znalazłaś to, czego szukałaś? — Zapytał. 56 57

A nie słyszałeś, że jak zdrajca przestaje byd przydatny to się mu kark skręca? A ten, co tu robi? Nie nazywa się przypadkiem Adam Black?

— Nie szukałam niczego. — Lisa skłamała pospiesznie. — Tylko podziwiałam pokój i zastanawiałam się, jakie skarby może skrywać ta skrzynia. 58 Nie mogę nic na to poradzić, jestem ciekawską dziewczyną. — Dodała pogodnie. — Moja mama mówiła mi, że ciekawość jest jednym z ośmiu grzechów głównych. — Jest tylko siedem grzechów. — Powiedziała Lisa defensywnie. — A ciekawość może być dobrą rzeczą. Zachęca do nauki. — Ja nigdy nie chciałem uczyć się dużo o czymkolwiek. — Powiedział Eirren ze wzruszeniem ramion. — Robienie jest dużo zabawniejsze niż uczenie się. — Powiedziane jak prawdziwy mężczyzna. — Powiedziała sucho Lisa. — Jesteś w okropnej potrzebie matki. A mówiąc o tym, ty i ja mamy później tego popołudnia randkę z ciepłą wodą i mydłem. Eirren roześmiał się i rzucił się na krzesło. Jego cienkie nogi wysunęły się spod brudnego pledu i przewiesił je z boku, kołysząc gołymi stopami. — To nie jest zły zamek, czyż nie, dziewuszko? Widziałaś spiżarnię? Dziedzic ma świetne zapasy i wydaje wspaniałe uczty — to znaczy, gdy nie planuje wojen i bitew. W tym zamku nie było wielu uczt już od lat. Smutne. — Dodał ponuro. — Chłopak mógłby umrzeć z głodu, pragnąc przyprawionych śliwek, albo słodzonych szynek. Lisa miała przeczucie, że Eirren nie chciał niczego, na zdobycie czego, jego mały, sprytny umysł nie mógł wymyśleć metody. — Jak dostałeś się do Zamku Brodie, Eirrenie? Nie przypominam sobie, żebym widziała cię z mężczyznami, gdy jechaliśmy konno z Dunnottar. — Ja i mój tata nie wyruszyliśmy, aż do późniejszej nocy. Nie podróżujemy z żołnierzami. Mój tata jest ze sług, nie jest dobrze mieszać się z wojownikami. — Kim jest twój ojciec? — Zapytała. — Nikt, kogo byś znała. — Odparł, zeskakując z krzesła. — Słyszałem jak dziedzic mówił swym ludziom, że jesteś kuzynką Bruce’a. — Powiedział Eirren, gładko zmieniając temat. — Jest tak? — Nie. — Powiedziała Lisa, zastanawiając się, dlaczego zaufała mu wystarczająco by dzielić się tajemnicami. Prawdopodobnie dlatego, że nie miała nikogo innego, komu mogłaby zaufać, a jeśli nie mogła zaufać dziecku, to komu mogła? — Mówiłam ci, że nie jestem z tego czasu. — Czy lud fae zabawił się z tobą? — Co? — Zapytała pusto Lisa. — Wróżki — wiesz, że mamy je w Szkocji. Często to podłe, małe ludki, które mieszają w czasie i takich różnych, które lepiej zostawić w spokoju. 58

Taa. A ja się nazywam Acheron.

— Właściwie to sam dziedzic jest tym, kto jest odpowiedzialny za mój pobyt tutaj. Przeklął coś i to sprowadziło mnie tutaj, gdy to dotknęłam. Eirren potrząsnął głową z dezaprobatą. — Ten człowiek nigdy nie rzucił dobrze klątwy na jedną rzecz. Mogłabyś pomyśleć, że przestanie próbować. — Przeklinał przedmioty wcześniej? — Zapytała Lisa. Eirren potrząsnął głową. — Nie pytaj mnie, dziewuszko. Te pytania zadaj jemu. Ja wiem tylko kilka rzeczy, które słyszałem i to nie zawsze jest prawda. Słyszałem jak mówili, że jesteś zaślubiona z dziedzicem. — Nie naprawdę. Co to w ogóle ma znaczyć? — Znaczy, równie dużo, co ślub i jeśli w ciągu roku i dnia będziesz nosić jego dziecko, to będzie ślub bez konieczności ślubu. Nosisz jego dziecko? — Nie! — Lisa była pewna, że wyglądała na tak zbulwersowaną, jak się czuła. Potem krótko rozważyła, jakie byłoby jego dziecko i jak mogłaby je mieć. Wykopała intrygującą myśl ze swojego umysłu. Eirren uśmiechnął się dzielnie. — Możesz wybaczyć ciekawość, czyż nie? Ty też jesteś jej winna. Chciałabyś się rozejrzeć? Mogę zrobić ci małą wycieczkę nim mój tata będzie mnie potrzebować. — Dziękuję, Eirrenie, ale jestem szczęśliwa tutaj. — Musiała wrócić do swoich poszukiwań i potrzebowała prywatności, żeby to zrobić. — Pomyślałam, że przejrzę kilka z tych manuskryptów i spędzę deszczowe popołudnie w tym… er… gabinecie. — Jak ktoś nazwałby taki pokój? To była średniowieczna wersja pokoju wypoczynkowego. Okrągły kawałek drewna służył za biurko, z braku lepszego słowa. Wyglądało, jakby zostało wystrugane z masywnego pnia drzewa i miało prawie pięć stóp średnicy. Umieszczone przed kominkiem, miało gładko zaokrąglone szuflady, które na pewno były koszmarem do wykonania, dla stolarza. Po obu stronach kominka były cofnięte gabloty na książki, w których były równo ułożone na półkach wiązane skórą manuskrypty i zrolowane zwoje. Rzeźbione krzesła z wyściełanymi poręczami i poduszkami — ktoś w twierdzy był sprytną szwaczką — były ułożone z przyjazny sposób. Kolorowe gobeliny wisiały na ścianach, a na podłodze były rozrzucone tkane dywany. Było oczywiste, że to był pokój, w którym Circenn zajmował się rachunkami, czytał korespondencję i przeglądał mapy i plany bitewne. Na wschodniej ścianie ciągnęły się wysokie okna, w które wprawione było zielonkawo połyskujące szkło, przez które był widoczny zielony trawnik. Circenn Brodie był bogaty, to było pewne, gdyż w niektórych z pokoi w zamku widziała przezroczyste okna. — Jak chcesz, dziewuszko. Zobaczymy się wkrótce, jestem tego całkiem pewny. — Eirren błysnął do niej uśmiechem i odszedł tak cicho i szybko, jak się pojawił.

— Czekaj — Eirren! Zawołała za nim, mając nadzieję ustalić czas na spotkanie z nim później. Chłopak potrzebował kąpieli i miała tuzin pytań do zadania. Podejrzewała, że jego radosne zachowanie było mocno jak jej — fasada, skrywająca samotne serce — i wierzyła, że powita jej matkowanie, gdy do tego przywyknie. Znajdzie go za kilka godzin, postanowiła, ale na razie trzeba było wracać do obecnego zajęcia. Gdzie Circenn mógłby ukryć butelkę? Nie miała wątpliwości, że schował ją, gdy tylko przybyli. Próbowała obserwować, co zrobił ze swoim bagażem, gdy weszli do zamku i ostatni raz widziała go, leżącego przy drzwiach, ale nie było go następnego ranka, gdy wykradła się na dół, żeby zacząć poszukiwania. Cokolwiek było w srebrzystym pojemniku, musiało być dla niego nadzwyczaj cenne, że był z tym tak ostrożny. Czy to naprawdę była mikstura do manipulacji czasem? Czy rażąco kłamał jej o tym, czy może ją odesłać? Mogła rozważyć wypicie czegokolwiek, co zawierała, gdy już ją znajdzie, być może zawartość była magiczna.59 Przekopała się przez skrzynię, układając księgi rachunkowe. Kilka nierównych poduszek, narzuty i kłębki grubego sznurka zostały rzucone w bałagan. Zbliżając się do dna, odkryła plik papierów wypełnionych przekrzywionymi bazgrołami. Słowa wyglądały na gniewne, jak słowa wyrzeźbione na wieku skrzyni w muzeum. — Znalazłaś to, czego szukałaś, Liso? — Zapytał cicho Circenn Brodie. Lisa upuściła papiery z powrotem do skrzyni, zamknęła oczy i westchnęła. Z całego mnóstwa pokoi w tym zamku, wszyscy wydawali się zdecydowani, żeby dołączać do niej w tym. — Wyciągałam koc z kufra — Szarpnęła pled, który był złożony blisko wierzchu. — gdy spadł mi jeden z kolczyków. — Skłamała doskonale. — Nie nosisz kolczyków, dziewczyno. — Powiedział, patrząc na jej uszy. — Na żadnym uchu. — Powiedział beznamiętnie. Lisa złapała swoje uszy, a potem prawie zaatakowała skrzynię w gorączkowym poszukiwaniu. — Och, niebiosa, oba spadły. — Krzyknęła. — Możesz w to uwierzyć? Drgnęła, kiedy silne ręce wylądowały na jej talii, gdy przechyliła się nad skrzynią. — Nie. — Powiedział cicho. — Nie mogę. Dlaczego zwyczajnie nie powiesz mi, czego szukasz, dziewczyno? Być może mogę ci pomóc. Dobrze znam zamek. W końcu jest mój. Lisa wyprostowała się powoli, nie oszukała go ani na chwilę. Była nieznośnie świadoma jego obecności za nią, czuła muśnięcie jego klatki piersiowej na jej plecach. Jego ręce były gorące, przez materiał jej sukni. Zerknęła w dół i widok jego eleganckich palców, zaginających się wokół jej talii, przyspieszył jej oddech. — Nie musisz mnie dotykać, żeby ze mną rozmawiać. — Powiedziała miękko. Nie była przy pełnej kontroli nad swoimi zdolnościami umysłowymi, gdy Circenn ją dotykał, a potrzebowała każdej uncji swojego sprytu, żeby sobie z nim poradzić. 59

To nie byłoby głupie. Przeżyłaby sobie kilkaset lat i wróciłaby do domu w dniu, gdy jej młodsza wersja cofnęła się w czasie. Ciekawe czy ktoś zauważyłby różnicę.

Zabrał swoje ręce i wydała westchnienie ulgi, które służyło także do uspokojenia jej szaleńczego bicia serca, ale wtedy złapał ją za ramiona i odwrócił ją twarzą w jego stronę. Odchyliła głowę do tyłu by popatrzeć na niego. Obserwował ją w ciszy, aż była zbyt nerwowa by dłużej pilnować języka. — Tylko węszyłam. Jestem ciekawa tego miejsca. To moje historyczne — — Gdybyś spacerowała po zamku, studiując portrety, oglądając broń albo patrząc na meble, mogłabyś mnie przekonać, ale przeszukiwanie mej skrzyni uderza mnie, jako cokolwiek dziwne. Moi słudzy powiedzieli mi, że widzieli cię w każdym skrzydle mego zamku. Lisa przełknęła ślinę, onieśmielona przez zimny wyraz jego twarzy. Na jego szczęce podskakiwał mięsień i zrozumiała, że zdenerwowała go bardziej niż na to pozwalał. Niebezpieczeństwo, ostrzegł jej umysł. Ten mężczyzna jest wojownikiem, Liso. — Szukałaś planów bitwy, dziewczyno? — Zapytał z napięciem. — Nie! — Zapewniła go pospiesznie. — Nie jestem tym zainteresowana. Circenn przeszedł obok niej, pochylił się nad skrzynią i przeszukał ją. Najwyraźniej znalazł mało na potwierdzenie niepokoju, ale usunął plik papierów, które znalazła, złożył je i umieścił w swojej torbie. Obrócił się za nią i wygiął ciało tak, że jego pierś musnęła jej ramię. Mogła go poczuć — ten lekki, pikantny zapach, który kusił, upajał i uwodził ją. Był o wiele zbyt blisko dla komfortu. Lisa obojętnie odmówiła cofnięcia się o cal, nie będzie znów patrzeć mu w oczy. Pozwolę mu mówić do mojego policzka, pomyślała buntowniczo. Nie zamierzała pozwolić mu użyć swojego ciała do zastraszenia jej, choć nie miała wątpliwości, że używał go do tego celu efektywnie, przez większość swojego życia. Z jego oddechem, owiewającym jej ucho, powiedział. — Przyszedłem powiedzieć ci, że Duncan czeka na ciebie w wykuszu — to ten pokój nad Wielkim Hallem. Oprowadzi cię i ma cię więcej do nauczenia, nim przyłączysz się do mych ludzi. Oczekuję cię na obiedzie, tego wieczora — — Wcześniej nie jadaliśmy razem. Nie widzę powodu, żeby teraz zaczynać. — Przerwała pospiesznie. Ciągnął, jakby się nie odezwała. — I kazałem przysłać kilka sukni do twego pokoju. Sugeruję, żebyś spędziła wczesny wieczór z Gillendrią, która przygotuje kąpiel i ułoży twe włosy — — Nie potrzebuję zamieszania. — Zaprotestowała szybko z oczami utkwionymi w ścianie. — Moja przyszła żona będzie robiła zamieszanie ze swym wyglądem by odpowiadać swej pozycji społecznej. Circenn opuścił swoją rękę z miejsca, gdzie była zawieszona nad jej karkiem i zacisnął ją tak by nie poddać się pokusie pogładzenia jej włosów, być może umieścić palec pod jej

podbródkiem i obrócić jej twarz do niego. Przez ostatnie kilka dni, wiedząc, że leżała w jego łożu, spała w jego zamku, stał się głęboko zaintrygowany myślą o byciu zaślubionym z nią. Jego pożądanie jej w żaden sposób nie odpowiadało na jego wysiłki zdyscyplinowania, wydawało się raczej, że zaczynało się buntować odwrotnie proporcjonalnie do jego prób poskromienia go. Zaślubiny zdawały się rozwijać elementy jego nieźle nagiętej zasady do nowej i zdecydowanie nie pomagały Circennowi Brodie’emu. Gdyby odwróciła się do niego, wyraźnie zobaczyłaby jego głód jej i chciał by go zobaczyła. To było jak wulkan wewnątrz niego — gorący, daleki od uśpienia i graniczący z niebezpiecznym. Chciał zobaczyć jak by zareagowała, czy jej oczy rozszerzyłyby się, źrenice powiększyły, usta otwarły. Patrzył na nią przez chwilę, siłą woli chcąc sprawić by odwróciła się twarzą do niego, ale pewnie utrzymywała swą pozycję.

*****

Circenn wszedł do swych komnat, idąc bezgłośnie po podłodze. Wciągnął głęboki oddech i pozwolił sobie poczuć czystą moc płynącą w jego żyłach. Dlaczego walczyć z tym teraz? Pomyślał sardonicznie. Ostatnie cztery dni były piekielne. Odkąd wrócił do swego zamku, próbował utrzymywać się zajętego treningiem, próbując wyczerpać się fizycznie by mógł spać w nocy, ale to nie przynosiło korzyści. W każdej chwili był wspaniale świadomy tej kobiety w jego twierdzy. I wspaniale kuszony. Złamał każdą, przeklętą zasadę ze swej listy, poza dwiema, a teraz przyszedł do swej komnaty by nagiąć jeszcze jedną. Przyszedł wróżyć swą przyszłość. Zatrzymał się przed jasno płonącym kominkiem. Być może, gdyby zajrzał w swą przyszłość w chwili, gdy się pojawiła, mógłby dostrzec nadchodzące katastrofy i być w stanie je odwrócić. Być może powinien złamać tę pierwszą zasadę. Lub być może powinien przećwiczyć wróżenie lata temu i przewidzieć jej przybycie, ale nie zrobił tego z dwóch powodów: nie lubił używać magii i wróżenie nie było dokładną sztuką. Czasami mógł widzieć wyraźnie, a w innych przypadkach jego wizje były niemożliwe do rozszyfrowania, bardziej mylące niż pomocne. Circenn wpatrywał się w płomienie przez długą chwilę, kłócąc się ze sobą o takie sprawy, jak los i wolna wola. Nigdy nie był w stanie wyciągnąć stałej konkluzji, co do przeznaczenia. Gdy Adam pierwszy raz pokazał mu sztukę przewidywania swych przyszłych dni, Circenn zadrwił, twierdząc, że wiara w to, że ktoś może zobaczyć swą przyszłość, znaczyła, że była ona niezmienna, co niszczyło koncepcję osobistej kontroli, coś, czego nie mógł zaakceptować. Adam roześmiał się i skarcił Circenna, że jeśli odmówi nauczenia się wszystkich sztuk, nie może oczekiwać, że zrozumie tych kilka, które zna. Ptasie oko widzi

cały teren, nad którym leci, mysz widzi tylko pył. Jesteś wolny, czy jesteś myszą? Zapytał Adam z ustami wygiętymi w trwale kpiącym uśmiechu. Wzdychając, Circenn ukląkł obok kominka i przesunął ręką pod szczeliną, gdzie kominek spotykał się z podłogą. Część ściany z paleniskiem obróciła się cicho o dziewięćdziesiąt stopni, ujawniając czarną jak smoła komnatę za nią. Wziął świecę i wszedł do ukrytej komnaty. Lekkim ruchem stopy zwolnił dźwignię, która zamknęła drzwi. Kilka chwil zajęło mu przystosowanie oczu do komnaty bez okien. To było dla niego niewygodne miejsce, miejsce, którego szukał tylko w najczarniejszych godzinach. Minął małe stoliki, bawiąc się nieobecnie różnymi „prezentami,” które przyniósł mu najczarniejszy elf. Niektóre rozumiał, niektórych nigdy nie chciał zrozumieć. Adam nadawał im dziwne nazwy: baterie, karabiny automatyczne, zapalniczki, tampony. 60 Circenn obejrzał niektóre z nich i odkrył, że jeden przyciągał go przez wieki wiele razy. Adam nazwał to „przenośnym odtwarzaczem CD.” Zwykle jego ulubiony był Requiem Mozarta, ale dzisiaj był jednak bardziej w nastroju na Jazdę Walkirii Richarda Wagnera. Wsuwając urządzenie na uszy, kciukiem ustawił gałkę na pełną głośność i opadł na krzesło w rogu, wpatrując się w płomień świecy. Papiery zaszeleściły w jego sporranie i wyciągnął jej z kwaśnym uśmiechem. Dawno temu zapomniał, że wepchnął te papiery do skrzyni w gabinecie, ale ledwie uniknął katastrofalnej sytuacji, zabierając je. Ostatnie, czego potrzebowała, to natknąć się na jego nabazgrane i sentymentalne introspekcje. Naprawdę pomyślałaby, że był walnięty. Znał pierwszą stronę na pamięć: ~4 grudnia, 858~ Przeżyłem czterdzieści jeden lat i dziś dowiedziałem się, że będę żyć wiecznie, uprzejmość Adama Blacka. Ledwie mogę zanurzyć pióro w inkauście, moja ręka drży z gniewu. Nie dał mi wyboru — ale cóż znaczą życzenia nędznych śmiertelników dla nieśmiertelnej rasy, która utraciła swą zdolność odczuwania? Nie powiedział mi, aż do zakończenia mego ślubu dzisiaj i nawet wtedy nie powiedział mi wszystkiego. Przyznał tylko, że podrzucił miksturę do mego wina gdzieś w ciągu ostatnich dziesięciu lat. Teraz będę patrzeć jak moja żona starzeje się i stracę ją, gdy umrze, gdy ja będę żyć dalej, samotnie. Czy stanę się takim potworem jak Adam? Czy czas stępi mą zdolność do odczuwania? Czy tysiące lat zmęczą mnie ponad wytrzymałość i zabarwią mój umysł tym szelmowskim szaleństwem, które rozkoszuje się przebiegłą manipulacją? Czy dwa tysiące lat sprawi, że stanę się taki jak oni — rozmiłowani w zmaganiach śmiertelników, których oni już dłużej nie mogą czuć? To nie klątwa, której pragnę dla mej ukochanej, lepiej by żyła i umarła, jak zaplanowała natura. Ach… czy tylko tego ostatniego lata śniłem o mych dzieciach, bawiących się wokół odbijającego obraz stawu? Teraz zatrzymuję się i myślę — co da głupcowi więcej pożywki? Na jakie okropieństwa mógłby skazać swych synów i córki? — Och, Naya, wybacz mi, miłości. Znajdziesz mnie bez nasienia jak winogrono w winie. 60

Nie chcę wiedzied, na co one Circennowi.

I drugą, tę, która stanowiła klątwę jego życia: ~31 grudnia, 858~ Mój umysł jest pochłonięty przez tę nieśmiertelność. Nie rozważałem niczego poza tymi pytaniami w czasie rośnięcia i zmniejszania się księżyca i teraz, tego wieczoru przed świtem nowego roku — pierwszego z wieczności — podjąłem decyzję. Nie pozwolę nieśmiertelnemu szaleństwu mnie zabrać i pokonam je w ten sposób: Ustaliłem zestaw reguł. Ja Circenn Brodie, Dziedzic i Szlachcic Brodie’ch, przysięgam wiernie trzymać się tych zasad, nigdy ich nie złamać gdyż jeślibym tak uczynił, mógłbym rzucić się głową naprzód w destrukcyjne lekceważenie Adama i stać się istotą, dla której nie ma nic świętego. Nie skłamię. Nie przeleję niewinnej krwi. Nie złamię złożonej przysięgi. Nie użyję magii dla własnego zysku lub chwały. Nigdy nie zdradzę swego honoru. I trzecią, gdy w końcu zaświtało mu brutalne zrozumienie i posmakował gorzkich pozostałości, ukrytych w pucharze nieśmiertelnego życia, zakamuflowanych przez słodki nektar idealnego zdrowia i długowieczności: ~1 kwietnia, 947~ Dziś pochowałem mego przybranego syna, wiedząc, że to tylko jeden z wiecznie następujących po sobie pogrzebów. Robi się późno i mój umysł zwraca się, jak to często ma w zwyczaju, ku Nayi. Minęło dwadzieścia lat odkąd ległem z kobietą. Czy odważę się znów pokochać? Ilu ludzi złożę do grobów i czy to przy tak ponurych działaniach zaczyna się szaleństwo? Ach, wstydzie. To samotne życie. Zaiste samotne. Dzika muzyka grzmiała mu w uszach, zapatrzył się głęboko w płomienie i celowo otwarł tę część swego umysłu, którą zwykle trzymał szczelnie zamkniętą. W przeciwieństwie do Druidyzmu, który był sztuką rytualną, która zawierała zaklęcia wiążące i czary, prawdziwa magia nie wymagała ceremonii ani rymów. Rodzaj magii Adama był procesem otwarcia czyjegoś umysłu i użycia ogniska dla mocy, gdy się ją przywoływało. Circenn odkrył, że szklista powierzchnia odbijającej sadzawki w tylnych ogrodach lub wypolerowany, metalowy dysk, były często najlepszym ogniskiem. Wycofał się w głąb swego umysłu, wpatrując się uważnie w tarczę opartą o ścianę. Wykonał ją sam, setki lat temu i choć była o wiele za bardzo poobijana by nosić ją w bitwie, służyła mu dobrze, jako punkt skupienia. Ostatnim razem, gdy spróbował wywróżyć swą przyszłość, próbował zobaczyć siebie za sto lat by ustalić, czym mógłby się stać. Wizja, która

mignęła mu w tej samej tarczy była naprawdę gorzka. Jego wizja powiedziała mu, że do siedemnastego wieku zostanie opętany przez zdeprawowane szaleństwo. Los? Przeznaczenie? Jego wizje powiedziały mu prawdę o tym, kiedy i jak umrze Naya, jednak nie był zdolny jej uratować. Przyczyny naturalne, starość — rzecz, przeciw której nie miał żadnej broni. Bezsilny z całą swą mocą, stracił ją. A ona wściekała się na niego, gdy umarła, przeklinając go, jako demona, gdyż jego włosy nigdy nie posiwiały, jego twarz nigdy nie pokryła się zmarszczkami. Strząsnął wspomnienie i zwiększył swe skupienie. Obrazy rozmyły się i powoli skoncentrowały. Najpierw mógł rozróżnić tylko plamy koloru: różowy, brąz, ciemny róż i tło barwy kości słoniowej. Zawęził zakres kontroli, skupiając się na tym, co przyniesie mu następnych kilka miesięcy. Gdy obrazy stały się jasne, jego ręce zacisnęły się jak szpony na poręczach krzesła. Wpatrywał się, najpierw w szoku, potem z fascynacją i w końcu z przychylnością. Słaby uśmiech igrał wokół jego ust. Kim był by dyskutować z przeznaczeniem? Jeśli to było to, co niosła jego przyszłość, kim był by być tak aroganckim by myśleć, że mógłby to zmienić? Przysiągł, że to się nie stanie, jednak wszystkie zdarzenia konsekwentnie wykuły dla niego ścieżkę do tego, od dnia, w którym przybyła. Byłby najgorszym rodzajem kłamcy, gdyby próbował przekonać się, że miał nadzieję zobaczyć cokolwiek innego. Wessał płytki oddech, gdy obserwował nagą kobietę, odbijającą się w tarczy, która przetoczyła się okrakiem na jego gołe ciało. Jego brzuch ścisnął się a penis stwardniał, gdy dosiadła go i cal po calu opuściła na niego swoją gorącą, mokrą pochwę. Miał na nią czysty widok w tarczy, jakby leżał na plecach, patrząc w górę, na nią, gdy go ujeżdżała. Jej pełne piersi kołysały się hipnotyzująco nad nim, jej sutki były napięte. Jego dłonie ruszyły w górę by dotknąć ich szorstko, by podrażnić zmarszczone szczyty. Wygięła plecy, zarzucając głową i obnażając kolumnę swego gardła i to niezmiernie go podnieciło. Jego gorący wzrok prześliznął się w dół na jej piersi, podążył za płaszczyznami i zagłębieniami brzucha do miękkich loczków między jej udami i zagapił się, zafascynowany, gdy nabijała się na jego drzewce, obserwował jak gruba kolumna jego fiuta była odsłaniana, a potem znów zagłębiana w jej wzgórku. Miała mały, ciemny pieprzyk po wewnętrznej stronie lewego uda i w jego wizji, jego palce rozciągnęły się na nim. Miał bolesną potrzebę pocałowania go, przeciągnięcia po nim językiem. Mógł prawie poczuć jej ciało zaciskające się wokół niego: ciasne, gorące i śliskie od kobiecej wilgoci, która sprawiała, że mężczyzna czuł się niezwyciężony — miara, która mówiła o jego biegłości. Im bardziej mokra kobieta, tym bardziej pożądany mężczyzna.

Gdy tarcza w końcu pociemniała, przyszedł do siebie z ręką na swym kutasie. Był nabrzmiały i bolał o wyzwolenie. — Więc to jest to, co ma być. — Zadumał się głośno. — Przeznaczenie. Nie Mógł zaprzeczyć, że pragnął tego, od dnia, gdy pierwszy raz ją zobaczył, musiał siłą powstrzymywać się przed wzięciem jej przy kilku okazjach. Ta wizja po prostu potwierdziła, że w rzeczy samej będzie ją miał i że zaiste będzie chętna. Dlaczego z tym walczysz? Pytał go gniewnie Adam przy więcej niż jednej okazji. Dlaczego nie szczycisz się tym, czym jesteś i nie cieszysz się mocą bycia Circennem Brodie’em? Posiadasz zdolność do dawania i przyjmowania większej rozkoszy niż większość śmiertelników kiedykolwiek pozna. Wznieś się, Circennie. Napój życia mego rodzaju. Oferuję ci go, za darmo. Nie za darmo, zadrwił Circenn. Była cena. Mocno zacisnął oczy, gdy muzyka grzmiała mu w uszach. To było przeznaczenie, że będzie jeździć jak potężna, wymagająca walkiria, na jego ciele. Już śpiewała jak syrena do jego serca, ta kobieta buntu i strachu, ciekawości i sprzeciwu. Naya była łagodna i bierna odnośnie jej przeznaczenia w życiu, aż do końca, gdy stała się zgorzkniała. Nigdy wcześniej nie spotkał takiej kobiety jak Lisa, kobieta z potrzebami i pragnieniami, i własnym rozumem. W jej piersi krążyły głębokie emocje, przebiegła inteligencja błyszczała w jej oczach, a dzikość, która rywalizowała z tą legendarnych walkirii, oddychała w jej żyłach. Niech szlag trafi zasady. Jak mógł kłócić się z przyszłością? Była zapisana. Mógł tylko ją przyjąć i cieszyć się nią i wziąć z niej najwięcej, modląc się by przetrwał, gdy straci dla niej swe serce, a potem w nieunikniony sposób straci ją po krótkim okresie lat. Jeśli miał oszaleć w przyszłości, równie dobrze mógł rozkoszować się chwilą obecną. Circenn Brodie podniósł się z krzesła, zdarł z głowy maszynę z przyszłości i zrobił coś, czego nie śmiał zrobić nigdy wcześniej. Rozluźnił odrobinkę swą kontrolę i zachęcił magię do pulsowania wewnątrz niego. Mroczny aniele, podstępnie nakłaniał go Adam, wznieś się do mojego świata i nie bój się niczego. Odrzucił głowę w tył i smakował moc, przepływająca przez jego budzące grozę ciało. To zupełnie inna istota opuściła ciemny, ukryty pokój by znaleźć swą kobietę.

*****

Adam Black uśmiechnął się, gdy usunął tampon z lufy karabinu. Choć Circenn odmówił używania jakiejkolwiek z broni, które przyniósł mu Adam, wojownik w nim nie mógł pozwolić czasowi zmatowić ich. Prychnął, kołysząc tamponem na sznurku. Tylko jego skrupulatny Circenn Brodie zdecydowałby, że miękkie białe waciki były używane do czyszczenia. Patrząc na karabin, Adam uśmiechnął się. Były idealnego rozmiaru by wsunąć je do lufy — to wyglądało prawie sensownie. Ale nie sprowadził tamponów do średniowiecznej Szkocji, żeby Circenn się nimi bawił, sprowadził je — i każdy prezent, który wybrał — z całkowicie innego powodu. Choć, jeśli będzie po jego myśli, będzie wiele dziewięciomiesięcznych okresów, w których nie będzie miała dla nich zastosowania.

ROZDZIAŁ 15 — Jesteś pięknością, dziewczyno. — Powiedziała Gillendria, klaszcząc. — Myślałam, że mogłabym ją dobrze przerobić, ale jesteś kobietą, która zdobi tę suknię. Lissa stała przed lustrem, gapiąc się na siebie z niemałą ilością szoku. Gillendria przerobiła sukienkę, która, jak powiedziała, należała do matki Circenna, Morgany. Teraz włożyła ją na halkę z najmiększego płótna. Ciemnoniebieski jedwab przylgnął do jej piersi, a szeroki dekolt zsuwał się z ramion, podkreślając jej przejrzystą skórę i piękne obojczyki. Opinała jej biodra i opadła do podłogi w szeleście błękitu, haftowanego złotem. W talii, Gillendria zapięła jej nisko złoty pasek, z którego zwieszały się setki maleńkich, złotych księżyców i gwiazd. Pasujące pantofle otaczały jej stopy, a jej gardło otaczał piękny, złoty torques,61 który poprzedzał czasy średniowiecza. Haftowana peleryna była zawiązana pod jej piersiami. Gillendria pofalowała jej włosy, starannie wybierając złociste pasemka i zakręcając je odrobinę mocniej tak, że leżały na falistej masie, a potem delikatnie je zmierzwiła. Muśnięcie jakiejś kombinacji korzeni, ziół i kwiatów zabarwiło jej usta na rubinowo. Kim jest ta kobieta w lustrze, która wygląda jak grzech? Zastanawiała się. Jak Grzechu? Poprawiła fantazyjnie, gdyż nawet ona musiała przyznać, że kobieta w lustrze wyglądała teraz jak odpowiednia towarzyszka pana tego zamku. Choć raz nie przeklęła się za bycie wysoką, ponieważ w tej sukni jej wzrost dodał niezaprzeczalnej odrobiny elegancji. — Jesteś niesamowita, Gillendria. — Westchnęła. — Jestem, czyż nie? — Odparła Gillendria ze śladem arogancji. — Choć przez jakiś czas nie miałam kobiety z twą idealną figura do ubierania, nie zapomniałam jak się to robi. Dziedzic będzie zadowolony. Lisa była bardzo zadowolona. Nigdy nie wiedziała, że mogłaby tak wyglądać. Mając siedemnaście lat, miała nadzieję, że kiedyś będzie wyglądać jak Catherine — złocista, uderzająca piękność — ale praca pochłonęła wszystko, gdy Lisa zmagała się by zajmować się swoją matką i nie poświęciła kolejnej myśli swojemu wyglądowi przez pięć długich lat. Jej matka pokochałaby — Och! Mamo! Zadrżała. Jak mogła zapomnieć nawet na chwilę? — Zimno ci, milady? — Zapytała Gillendria. — Mogę przynieść coś do owinięcia. — Nay. — Powiedziała miękko Lisa. — Tylko chwilowy dreszcz, nic więcej. Idź już, Gillendria. Znajdę drogę do Wielkiego Hallu.

61

Podkowiasty naszyjnik, wykonany głównie z brązu lub złota. W Europie znany od wczesnej epoki brązu. Szczególnie popularny u Celtów.

Po wyjściu Gillendrii, Lisa opadła na łóżko. Zamek Brodie był najmilszym miejscem, w jakim kiedykolwiek była i oto siedziała w sukience zrobionej dla księżniczki, miała zaraz zjeść obiad z mężczyzną, który był treścią każdego jej romantycznego marzenia. Na minuty całkowicie zapomniała o Catherine. Była zbyt zajęta doświadczaniem całego tego oczekiwania i ekscytacji kobiety, przygotowującej się na specjalną randkę. Ale to nie była randka i nie będzie żadnego i żyli długo i szczęśliwie. Jej matka desperacko jej potrzebowała, a Lisa robiła coś, czego nigdy nie pozwoliła sobie zrobić. Zawodziła w spełnianiu swojego obowiązku wobec Catherine. Porażka nie była rzeczą, do której przywykła. Zawsze była w stanie pracować ciężej lub przez więcej godzin by zapewnić, jeśli nie sukces, to przynajmniej bezpieczeństwo, jedzenie i dach nad ich głowami. Nie miała prawa czuć nawet przelotnego momentu szczęścia, skarciła się, dopóki nie znajdzie butelki i nie zdobędzie drogi do domu. A czy wtedy poczujesz się szczęśliwa, Liso? Zapytało łagodnie jej serce. Gdy go opuścisz i pójdziesz do domu by siedzieć przy łóżku swojej matki? Gdy odejdzie, a ty zostaniesz sama w dwudziestym pierwszym wieku? Czy wtedy będziesz szczęśliwa?

*****

Jej postanowienie by nie czuć żadnej przyjemności trwało całą godzinę. Lisa skończyła deser i westchnęła z zadowoleniem. Jeśli nie nauczyła się niczego innego, nauczyła się doceniać dobre rzeczy, które przeplatały się ze złymi, a obiad był najlepszą. Formalna sala jadalna była piękna, oświetlona przez tuziny świec. Lisa była ogrzana, czysta i pełna. Pierwszy raz, odkąd znalazła się w czternastym wieku, zjadła wspaniały posiłek. Co prawda jej posiłki w jej wieku nigdy nie były siedmioma daniami nieba, ale nawet hamburgery White Castle radziły sobie dobrze przeciw mdłemu, twardemu mięsu i twardemu chlebowi, które tu jadała. Przez ostatnie kilka tygodni była zdesperowana, żeby kiedykolwiek zjeść jeszcze raz przyzwoity posiłek. Oddzielało ich dwadzieścia stóp62 stołu — jak na starych filmach, pomyślała. Potrzebowała tych dwudziestu stóp pomiędzy nią i lordem Zamku Brodie. Jedli w większości w ciszy, a on był uosobieniem wytwornego gospodarza. Nie skrzywił się na nią ani razu. W rzeczywistości kilka razy przyłapała go, patrzącego na nią podziwiającym spojrzeniem. Jego poprzedni zły nastrój wydawał się rozpłynąć bez śladu i wyglądał na tak bliskiego relaksu, jak kiedykolwiek go widziała. Zastanawiała się, co zmieniło jego nastrój, być może wkrótce pójdzie na wojnę, zdecydowała, co obojgu będzie dobrze pasować. Będzie się rzucał wokół, będąc krzykliwym, zarozumiałym mężczyzną, a ona będzie wolna by rozerwać zamek na kawałki od góry do dołu w poszukiwaniu butelki, bez strachu o jego obserwujący wzrok. Z pewnością nie poniósłby tak wartościowej relikwii w bitwę. Będzie musiał zostawić ją gdzieś tutaj. Ta myśl sprawiła, że poczuła się całkowicie wspaniałomyślnie. 62

Około 7 metrów.

Zerknęła na niego, czując się bezpiecznie w odległości pomiędzy nimi i uśmiechnęła się. — Dziękuję. — Mruknęła. — Za co, dziewczyno? — Leniwie zlizał puszysty deser ze swojej łyżki. — Za nakarmienie mnie. — Odparła, zapewniając się, że ledwie zerknięcie na jego język, przesuwający się po łyżce nie było odpowiednim powodem by podnieść jej ciśnienie krwi. — Karmiłem cię każdego dnia, odkąd tu jesteś a wcześniej mi nie dziękowałaś. — Zauważył kpiąco. — To dlatego, że nigdy wcześniej nie nakarmiłeś mnie niczym wartym jedzenia. — Obserwowała jak zlizał odrobinę kremu z czubka swojej łyżki. — Myślę, że rozumiesz to wszystko. — Powiedziała niespokojnie. Nagle przestronny pokój wydawał się skurczyć i poczuła się, jakby siedziała ledwie cale od niego, nie dwadzieścia stóp. I kto podsycił ten przeklęty ogień? Powachlowała twarz dłonią, która nie zdradzała najmniejszego drżenia, które czuła. — Co, wszystko rozumiem? — Zapytał nieobecnie, wypełniając swoją łyżkę stosikiem jagód i śmietany. — Jak to jest robione? — Zapytała, gładko zmieniając temat. — W większości jak masło. Ubijasz trzepaczką lub potrząsasz w garnku. To tylko śmietana, zebrana z mleka, zmieszana z cukrem i odrobiną cynamonu. Gęstnieje, gdy ją ubijasz i dodajesz cukru. Zwykłem obserwować jak ją robią, gdy byłem chłopcem, schlebiając kucharzowi i każdemu innemu w kuchni by dostać ją w swoje ręce. Bita śmietana w czternastym wieku, zachwyciła się. Zastanowiła się jak wiele rzeczy mieli ci „barbarzyńcy,” o których współcześni naukowcy nigdy nie rozmawiali. Ale dlaczego nie mieliby mieć takiż rzeczy? Przez kilka dni, gdy była w Zamku Brodie, zauważyła wiele rzeczy, które ją zaskoczyły. To wszystko wydawało się po prostu zbyt cywilizowane. Utkwiła wzrok w swoim talerzu, próbując powstrzymać się przed podniesieniem się z krzesła, zabraniem jego łyżki i daniem mu czegoś innego do polizania. Jej palca. Jej dolnej wargi. Wgłębienia jej kręgosłupa. Choć miała mało doświadczenia z mężczyznami, miała wrodzoną zmysłowość i często fantazjowała. Być może więcej niż często, bo spróbowała tak mało seksualności. Dziś wieczorem, z tym wspaniałym wojownikiem, jedzącym po królewsku na końcu stołu, jej wyobraźnia zerwała się do lotu. W jej fantazji podszedł do jej końca stołu, chwytając i przytrzymując jej wzrok tym subtelnym magnetyzmem, który posiadał. Jego oczy były ciężkie, niosące wyzwanie: Jesteś kobietą, Liso? Wziął jej dłoń, pociągnął ją na nogi i pocałował ją. Miękkie muśnięcie jego warg, szybkie, aksamitne pociągnięcie jego języka, obiecującego tak dużo więcej, wślizgujące się głęboko w jej usta, gdy jej wargi rozdzieliły się w westchnieniu. Jej fantazja nabrała prędkości, gwałtownie przeniosła się szybko naprzód do niego, przyciskającego jej plecy do

stołu, zsuwającego suknię z jej ciała, upuszczającego bitą śmietanę na jej piersi i zlizującego ją z jej wilgotnej, ciepłej skóry z takim samym, starannym namaszczeniem, jak robił to ze swoją łyżką. Być może trochę ciepłego, bogatego kremu przez nieuwagę spadłoby tam, gdzie dotykała się wcześniej, a on swoimi ustami… Przełykając ciężko, popatrzyła na niego. Podniósł oczy znad puszystej mieszaniny na swojej łyżce idealnie w momencie, w którym spojrzała w górę i ich spojrzenia skrzyżowały się ponad długością polerowanego, drewnianego stołu. Gdzie wylałabyś na niego bitą śmietanę, Liso? Odpowiedź nadeszła z przerażającą szybkością i pewnością: Wszędzie. Chciała poznać jego ciało, twarde fale, gładką skórę. Światło świec skąpało jego oliwkową skórę w złotej barwie o jego mroczne piękno zostało wystawione idealnie przez jego płócienną koszulę i plamę czerni i szkarłatu na jego piersi. Był hipnotyzujący. — Jesteś głodna, dziewczyno? — Powoli oblizał łyżkę. Nie mogła oderwać swojego wzroku. — Nie, zjadłam wystarczająco dużo. — Udało jej się powiedzieć. — Wydajesz się obserwować mój deser z największą intensywnością. Jesteś pewna, że nie ma czegoś innego, czym chciałabyś nasycić swój apetyt? Masz na myśli, poza tobą, ściągającym ubranie, leżącym na stole i pozwalającym mi malować po tobie palcami, używając bitej śmietany? — Niee. — Powiedziała swobodnie. — Nic. — Obserwowała go przez chwilę. Nadal zostało mu dużo deseru. Jak ona przez to przejdzie? — Właściwie — Powiedziała, zrywając się na nogi. — jestem wyczerpana i chciałabym odpocząć. Upuścił swoją łyżkę i płynnie podszedł do jej boku. — Odprowadzę cię do twych komnat. — Wymruczał, biorąc jej rękę i umieszczając w swojej. Lisa zadrżała. Ten mężczyzna promieniował żarem małej kuźni. Jego zapach otoczył ją, słaby, ale pikantny. To była woń, której nie mogła całkiem zdefiniować. Była pewna, że czuła ją wcześniej, ale nie całkiem rozumiała, gdzie. To był zdecydowanie unikalny zapach, taki, za które nowoczesne perfumy zabiłyby, żeby go mieć. — Mogę iść sama całkowicie dobrze. — Powiedziała zabierając swoje ramię z jego. — Jak sobie życzysz, Liso. — Odparł swobodnie. Jej oczy zmrużyły się. — Dlaczego nagle jesteś dla mnie taki miły? Myślałam, że byłeś na mnie wściekły. Myślałam, że nie chcesz mnie poślubić. Myślałam, że sądziłeś, że jestem szpiegiem. Wzruszył niewinnie ramionami. — Po pierwsze zawsze byłem dla ciebie znośnie uprzejmy. Po drugie nie mam żadnego wyboru poza poślubieniem cię i po trzecie ożenienie się z tobą czyni nieufność nieaktualną. Jestem logicznym człowiekiem, dziewczyno. Gdy wojownik rozumie, że ma tylko jedną drogę działania, wykorzystuje ją najlepiej jak może.

Cokolwiek innego byłoby głupie. To nie znaczy, że nadal nie mam wielu pytań. Planuję dowiedzieć się o tobie wszystkiego, dziewczyno. — Powiedział znacząco. — Ale nie będę dłużej walczyć z mą sytuacją. — Ani odrobinę, dodał cicho. Nie z mą magią, nie z mą ciemną stroną, nie z mym trzymaniem się zasad. Jestem nowym człowiekiem, Liso Stone. Powiedział jej wewnątrz swej głowy. I czuł się z tym dobrze. Nigdy wcześniej nie zaakceptował żadnej części tego, co uważał za swą ciemną stronę, ale nigdy wcześniej nie był tak kuszony przez kobietę by to zrobić. Miał przeczucie, że mężczyzna mógł potrzebować odrobiny magii by uwieść i zdobyć Lisę Stone. Wchodzili po schodach w ciszy. Uśmiechnął się, myśląc, że w końcu udało mu się uspokoić jej opryskliwy język tylko przez bycie dla niej tak miłym, jak chciał być, ale opierał się, związany przez swą przysięgę i zasady. Nie napotka żadnego, dalszego oporu z jego strony. Przy drzwiach do jej komnat, zatrzymała się i popatrzyła na niego. Jego działanie sprawiło mu przyjemność, bo powiedziało mu wyraźnie, że pragnęła jego pocałunku. I planował dać jej znacznie więcej niż pocałunek nim ta noc dobiegnie końca.

ROZDZIAŁ 16 Lisa czekała, przeklinając się cicho. W czasie drogi do jej komnat, pomyślała o dziesiątkach wymówek by uciec mu i pobiec do swojego pokoju samemu, ale jedna rzecz powstrzymała ją: chciała pocałunku na dobranoc. Kolacja była idealna i chciała zakończyć to jak prawdziwą randkę. Prawdziwym pocałunkiem. Więc odwróciła się do niego i wyczekująco przechyliła twarz w górę. Ale on nie pocałował jej, ani nie zostawił jej tam. Zamiast tego sięgnął wokół niej do drzwi, otwarł o gładko wprowadził ją tyłem do jej pokoju. — Co robisz? — Zapytała niepewnie. — Pomyślałem tylko by cię na chwilę odwiedzić, dziewczyno. — Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł. — Powiedziała. — Teraz możesz życzyć mi dobrej nocy. — Jej fantazja była zbyt świeża w jej umyśle. Chciała zwykłego pocałunku by marzyć dalej, nie całego mężczyzny.63 Nie poradziłaby sobie z całym mężczyzną. — Dlaczego? Sprawiam, że nie czujesz się komfortowo, dziewczyno? — Wszedł głębiej do pokoju i zamknął za sobą drzwi. — Oczywiście, że nie. — Skłamała, szybko odsuwając się od niego. — Wkurzasz mnie? Często. — Nagle zrozumiała, że chodzi w kółko i zmusiła stopy do zatrzymania się. — Po prostu nie widzę jakiegokolwiek powodu, żebyś był w moich komnatach, Idź. — Machnęła na niego dłonią. Roześmiał się, ochrypłym pomrukiem. — Myślę, że uważasz bycie w pokoju ze mną i z łóżkiem za niepokojące. Lisa przeniosła się szybko w kierunku pulchnych materacy i walnęła się na nie buntowniczo. — Nie, wcale nie. To mnie nie martwi w najmniejszym stopniu. Po prostu jestem zmęczona i chciałabym spać. — Ziewnęła potężnie. — Cóż za ziewnięcie. Przy okazji piękny, różowy język. Pamiętasz jak to jest, gdy twój ściera się z moim? Ja nie zapomniałem. Chcę więcej. Mimo swojego postanowienia by tego nie robić, popatrzyła na niego, zafascynowana. — Chcę twego języka w mych ustach. Z wysiłkiem odwróciła wzrok. — Chcę mojego na całym twym ciele.

63

Po co marzyd, skoro oryginał jest pod ręką i to jak najbardziej chętny do współpracy przy spełnianiu fantazji?

Lisa przełknęła. — Nie jestem zainteresowana. — Powiedziała słabo. — Nie okłamuj się, Liso. Nie okłamuj mnie. Pragniesz mnie. Mogę poczuć to w powietrzu między nami. Mogę poczuć ten zapach. Lisa nie śmiała oddychać. Miała absurdalną nadzieję, że po prostu wyjdzie po oznajmieniu prawdy i nie zmusi jej do i nie zmusi jej do zmierzenia się z ogromem tego. Pragnęła go. Desperacko. Fantazje zderzały się w jej umyśle, ośmielając ją do porzucenia swojej niewinności i przyjęcia kobiecości. Poruszył się wolno w jej kierunku i usiadł na krawędzi jej łóżka. Wycofała się pospiesznie, jej plecy zetknęły się z wezgłowiem i przycisnęła poduszkę do piersi. — Cieszysz się patrzeniem na mnie, czyż nie, Liso? Cieszyła się robieniem więcej niż tylko patrzeniem na niego. Lubiła walczyć z nim pocałunkami. Smakować sól i miód jego skóry. Zręcznymi palcami rozwiązał wstążki jego płóciennej koszuli i ściągnął ją przez głowę. Mięśnie na jego brzuchu zafalowały, krzywizny jego bicepsów napięły się. — W takim razie patrz. — Powiedział szorstkim głosem. — Patrz do woli. Myślisz, że nie przypominam sobie jak wpatrywałaś się we mnie w kąpieli? — Gdy jego szerokie ramiona zostały ujawnione, potrząsnęła głową i wessała oddech. — Prz-przestań! Co robisz? — Wykrzyknęła. Rozparte w nogach łóżka, znajdowało się sześć stóp i siedem cali ciemnego, uwodzicielskiego mężczyzny z falującymi mięśniami pod opaloną skórą, wojownik w każdym sensie tego słowa. Drobne, czarne włosy pokrywały jego potężną pierś i grube przedramiona. Cieńszy ślad włosów schodził w dół jego brzucha i znikał pod jaskrawym czerwono czarnym tartanem, zawiązanym w pasie. Ogólnie, Circenn Brodie był najbardziej godnym pożądania mężczyzną, jakiego Lisa kiedykolwiek widziała. — Użyj mnie, Liso. — Zachęcił cicho. — Weź cokolwiek chcesz. — Gdy nie udzieliła żadnej odpowiedzi, powiedział. — Nigdy nie byłaś z mężczyzną, czyż nie? Lisa wygładziła narzutę. Jej usta były wyschnięte. Nie miała zamiaru z nim o tym dyskutować. Zwilżyła swoje zdradzieckie wargi i przeraziła się, gdy rozdzieliły się i powiedziały. — To aż tak oczywiste? — Dla mnie. Być może nie dla innych mężczyzn. Dlaczego? Jesteś wystarczająco stara by być już z wieloma mężczyznami.64 Jesteś na tyle piękna, że wielu musiało próbować. Żaden nie przypadł ci do gustu? Lisa ścisnęła poduszkę ciaśniej. W szkole średniej miała kilku chłopaków, ale zawsze wydawali się jej tacy niedojrzali. Catherine powiedziała, że to dlatego, że była jedynaczką i była bardziej przyzwyczajona do przebywania wśród dorosłych. Przypuszczała, że jej mama miała rację. 64

A nie wiesz, że podobno kobiecie wieku się nie wypomina? 

— Czy zabrałem cię od kogoś? Być może kochanka? — Mięsień zadrgał na jego szczęce. — Nie. Nie było nikogo. — Znajduję to trudnym — nay, niemożliwym do uwierzenia. — Zaufaj mi. — Powiedziała Lisa z potępiającym samą siebie śmiechem. — Mężczyźni nie całkiem dobijali się do moich drzwi. — Gdyby to robili, uciekliby krótko po otrzymaniu wstępu i odkryciu jej trudności finansowych i jej roli opiekunki. — Ach, być może obawiali się ciebie, bo jest w tobie tak dużo kobiety. — Nie jestem gruba. — Zjeżyła się Lisa. — Jestem… zdrowa. — Wsparła defensywnie. Circenn uśmiechnął się. — Taka jesteś, ale to nie jest to, co miałem na myśli. — Cóż, nie jestem za wysoka. Dla ciebie gigantka nie byłaby zbyt wysoka. — Mając pięć stóp, dziesięć, górowała nad wieloma chłopakami ze swojej klasy, aż do ostatnich dwóch lat szkoły średniej. — Też nie to, o co mi chodziło. — Więc, co miałeś na myśli? — Zapytała, czując się zraniona. — Jesteś inteligentna — — Nie, nie jestem. — Powiedziała. Wszystko, tylko nie inteligentna. —Tak, jesteś. Byłaś wystarczająco mądra by zrozumieć, że ucieknięcie mi w Dunnottar byłoby głupie i dostatecznie sprytna by wydedukować sposób wyjścia z mych komnat. Aye, nawet wystarczająco nieustraszona by ośmielić się to zrobić. Powiedz mi, umiesz czytać i pisać? — Tak. — W duchu Lisa wściekała się. Była mądra w czternastym wieku. — Jesteś nieustępliwa. Wytrwała. Silna. Nie potrzebujesz nikogo, czyż nie? — Nie miałam okazji, żeby kogoś potrzebować. Wszyscy byli zawsze zbyt zajęci potrzebowaniem mnie. — Wymamrotała, a potem poczuła się winna za wypowiedzenie głośno swojej największej urazy. — Potrzebuj mnie, Liso. Przeszukała jego twarz. Co go zmieniło? Dlaczego zachowywał się w taki sposób? To było tak, jakby naprawdę o to dbał i szczerze jej pragnął. — Potrzebuj mnie. — Powtórzył stanowczo. — Użyj mnie by odkryć kobietę, której nigdy nie dano okazji by żyć. Weź ode mnie, potrzebuj ode mnie i zaspokój całą tę ciekawość, którą czuję, płonącą w tobie. I na Dagdę, daj sobie spokój z tym wiankiem. Chcesz żyć i umrzeć,

nigdy nie znając namiętności? Nigdy nie posmakowawszy tego, co ci oferuję? Bądź śmiała. Bierz. — Wypowiedział to ostatnie słowo niskim, męskim tonem. Bierz. To słowo pozostało w jej umyśle. Było prawie tak, jakby stoczyło się z jego języka nasycone jakimś rodzajem magii. Jak by to było wziąć, jak to powiedział — całkowicie pochłonąć bez poczucia winy i strachu? Wziąć, ponieważ jej krew tego żądała, ponieważ jej ciało potrzebowało tego. Usta Lisy rozchyliły się, gdy rozważała jego słowa. Górna część jego tułowia była szeroką przestrzenią oliwkowej skóry, która byłaby aksamitna w dotyku. Jej palce bolały by przeciągnąć nimi po twardych grzbietach jego klatki piersiowej, zatrzymać się na jego ramionach, zagiąć się wokół potężnej szyi i przyciągnąć go do pocałunku, który sprawiłby, że zapomniałaby, gdzie zaczynał się on a kończyła ona. — Myślałam, że wy, średniowieczni mężczyźni ceniliście dziewictwo. Nie sądzisz, że dla kobiety to niewłaściwe, mieć swoje własne pragnienia i działać zgodnie z nimi? — Twoje dziewictwo jest kawałkiem skóry, błoną, Liso. Moja pierwsza kochanka była dawno temu i nie zmieniła tego, kim jestem, w żaden sposób. Zauważ, nie mówię ci, że powinnaś podarować dar uprawiania miłości zwyczajnie komukolwiek. Ale obsesja na punkcie dziewictwa jest absurdalna i nie służy żadnemu celowi poza odwracaniem kobiety od pięknej części jej natury. Kobiety i mężczyźni mają te same pragnienia — a przynajmniej mają, dopóki księża nie najeżdżają na kobiety i przekonują je, że to haniebne. Tym, co powinni mówić kapłani, powinno być „wybierajcie dobrze.” — Jak wiele — Urwała szybko. Co za głupie pytanie do zadania. Będzie brzmieć jak dziecinna, zaborcza gówniara. Ale chciała wiedzieć. To mówiło coś o mężczyźnie. Mężczyzna, który spał z setkami kobiet, miał prawdziwy problem, jak długo chodziła o nią. — Siedem. — Jego zęby błysnęły biało na tle jego twarzy. — To nie bardzo dużo. Mam na myśli jak na mężczyznę, wiesz. — Dodała pospiesznie. Co pomyślałaby, gdyby wiedziała, że to było tylko siedem w ciągu pięciuset lat? Tysiące razy z tymi siedmioma, wystarczająco by dobrze wiedzieć by sprawić przyjemność każdej kobiecie, ale tylko siedem tych samych. — Każda kobieta była krajem, bogatym i bujnym jak Szkocja i kochałem je z tym samym poświęceniem i całkowitą atencją, jaką daję mej ojczyźnie. Przyznaję, kilka pierwszych było niczym, poza mężczyzną we mnie, celebrującym życie, gdy miałem mniej niż dwadzieścia lat. Ale ostatnie dwie były wspaniałymi kobietami, zarówno przyjaciółkami, jak i kochankami. — W takim razie, dlaczego je opuściłeś? Cień przemknął przez jego piękną twarz. — One opuściły mnie. — Powiedział miękko. Umarły. Zbyt młodo, w kraju zbyt ciężkim. — Dlaczego? — Liso, dotknij mnie. — Przysunął się bliżej, wystarczająco blisko by mogła poczuć korzenną woń jej skóry. Wystarczająco blisko, żeby mogła poczuć żar promieniujący z jego

ciała, mieszający się z jej własnym gorącem. Wystarczająco blisko, żeby jego usta były o oddech i „tak” od jej ust. Kuszące, bardziej zniewalające niż jej podstawowa potrzeba przetrwania. Z wyciągniętymi palcami, sięgnęła do niego, ale w ostatniej chwili opuściła rękę, formując pięść na swoim kolanie. Był cicho przez długą chwilę. — Nie jesteś jeszcze gotowa. Bardzo dobrze, mogę poczekać. — Podniósł się płynnym ruchem. Gdy wstał, węzeł jego tartanu rozluźnił się i materiał opadł niżej na jego biodrach, dając jej grzeszny widok, którego sobie odmawiała. Jej wzrok utknął na czarnym szlaku włosów pod jego pępkiem, a potem opadł niżej do gęstszych włosów, które wyglądały spod tartanu. Ich widok dał jej ciężkie uczucie z dolnej części brzucha, okropny, pusty nacisk. Czy się poruszył, czy to pled się ześliznął, nie wiedziała, ale nagle opadł niżej, ujawniając grubą podstawę jego trzonu wśród jedwabiście ciemnych włosów. Nie widziała jego końca, ale nie to sprawiło, że jej serce dudniło. To była jego grubość. Nigdy nie byłaby w stanie owinąć swojej dłoni wokół niego. Jak to by było mieć go, wciskającego to w nią? Jej usta wyschły. Jego oczy rozjaśniły się z podziwem, gdy jej wzrok zatrzymał się tam. — Mógłbym cię podnieść i owinąć te twe piękne, długie nogi wokół mojego pasa. Wsunąć się głęboko w ciebie, kołysać cię przy mnie i kochać cię, aż leżałabyś w mych ramionach i spała jak dziecko. Spędzę każdą noc wyciągnięty obok ciebie, ucząc cię tego, czego chcesz bym cię nauczył. Czuję, że tego ode mnie chcesz. Jednak to będzie w twoim tempie, gdy się zdecydujesz. Będę czekał tak długo, jak będę musiał. — Ale wiedz to, Liso — gdy rano będziesz po przeciwnej stronie stołu, w mym umyśle będę popychał cię plecami na łóżko. W mej fantazji — Roześmiał się, jakby na swoją własną bezczelność. — odkrywasz siebie z mym chętnym ciałem. Kto wie, być może nawet oblegając serce, które bije w tej piersi. — Walnął się pięścią w klatkę piersiową i cicho przyznał, że już zaczęła to robić, inaczej nie zaoferowałby się. Ale nie musiała tego wiedzieć. Powoli zawiązał tartan, nie spuszczając z niej oczu. — Dobranoc, Liso. Śpij z aniołami. Jej oczy zakłuły od szybkich łez. To było conocne błogosławieństwo jej matki. Śpij z aniołami. Ale potem dodał słowa, których jej matka nigdy nie mówiła. — A potem wróć na ziemie i śpij ze swym diabłem, który płonąłby w piekle za jedną noc w twych ramionach. Łał! To było wszystko, co jej wirujący umysł mógł wymyśleć, gdy wyśliznął się z pokoju.

ROZDZIAŁ 17 Trzy dni minęły od ich pierwszego posiłku w formalnej jadalni. To były siedemdziesiąt dwie godziny. Cztery tysiące trzysta dwadzieścia minut i Lisa czuła każdą z nich przelatująca obok niej ze świstem — stracone na zawsze. Dziewięć zmian pielęgniarek minęło w domu, dziewięć posiłków przyjętych przez jej matkę — nijakie jedzenie, była tego pewna. Żadnych dojrzałych śliwek i moreli, starannie wybranych na targu, w porze jej lunchu. Choroba zmieniła apetyt Catherine i wyrobiła sobie pragnienie owoców. Lisa spędziła te dni, węsząc tak skrycie, jak to było możliwe, ale zaczęła podejrzewać, że to było daremne. Nie miała żadnego pomysłu, gdzie szukać butelki. W ciągu tego czasu próbowała jego komnat kilka razy, ale drzwi zawsze były zamknięte. Poszła nawet do baszty na lewo od jego komnat, żeby zobaczyć czy był sposób, żeby zdołała przejść po zewnętrznej ścianie by się tam dostać, ale to było beznadziejne. Jego komnaty były na drugim piętrze wschodniego skrzydła a nad nim na parapetach cały czas byli strażnicy. Wieczory spędzała, folgując sobie przy obraźliwie okazałych posiłkach. Ostatniej nocy pierwszym daniem była mieszanina śliwek, pigw, jabłek i gruszek z rozmarynem, bazylią i rutą, w cieście. Drugim placek z siekanego mięsa, trzecim omlet z migdałami, rodzynkami, miodem i szafranem, czwartym pieczony łosoś w cebuli z sosem winnym, piątym karczochy nadziewane ryżem. Przy polewanym miodem kurczaku, obtoczonym w musztardzie, rozmarynie i orzeszkach sosnowych, pławiła się w poczuciu winy. Przy cieście jagodowym z bitą śmietaną, nienawidziła się. I każdej nocy rozkoszował się swoim deserem z tą samą, leniwą zmysłowością, która sprawiała, że chciała być tą jagodą czy śmietanowym przybraniem. Nie mogła winić jego zachowania, był nieskazitelnym towarzyszem posiłku i gospodarzem. Wiedli ostrożne pogawędki, opowiedział jej o Templariuszach i ich ciężkim losie, mówił o ich treningu wychwalał siłę swojej szkockiej fortecy. Zapytała o jego wieśniaków, o których wydawał się wiedzieć zaskakująco mało. On pytał o jej stulecie, a ona zamiast tego skłoniła go do mówienia o jego. Gdy zapytała o jego rodzinę, odwrócił role i zapytał o jej. Po kilku chwilach napiętych uników, milcząco zgodzili się zostawić się wzajemnie w spokoju w tym temacie. Wydawał się wychodzić z siebie by być wytwornym, cierpliwym i zgodnym. W zamian zachowywała ostrożną rezerwę, każdej nocy znajdując wymówkę by uciec od stołu po ostatnim daniu i zaszyć się w swoim pokoju. Pozwalał jej uciec za cenę hipnotyzującego pocałunku każdej nocy, przy jej drzwiach. Nie próbował znów wejść do jej komnat, wiedziała, że czekał na jej zaproszenie. Wiedziała też, że była niebezpiecznie bliska udzielenia go. Każdej nocy było trudniej znaleźć powód by nie wziąć tego, czego tak desperacko pragnęła. Mimo wszystko to nie było tak, jakby pozwolenie mu spędzić jedną noc w jej łóżku miało taki sam efekt jak Persefona, zjadająca sześć ziaren w Hadesie.

Jej problem był podwójny: nie tylko traciła cenny czas i nie zbliżała się do znalezienia butelki, ale zaczynała się przystosowywać na zdradzieckie, małe sposoby. Bezpośredniość jej obecność w czternastowiecznej Szkocji wydawała się niszczyć jej postanowienie. Nigdy nie miała czasu w swoim życiu, który byłby tak spokojny, tak wypełniony wolnym czasem, tak bezpieczny. Nikt na niej nie polegał, niczyje życie nie rozpadłoby się, gdyby złapała paskudne przeziębienie i nie była w stanie pracować przez kilka dni. Żadne rachunki nie naciskały, nie otaczał jej żaden koc przygnębienia. Poczuła się jak zdrajczyni. Rachunki naciskały, ktoś na niej polegał. A ona była bezradna by zrobić w tej sprawie jedną, cholerną rzecz, dopóki nie znajdzie butelki. Westchnęła, pragnąc gorączkowo by mieć coś do zrobienia. Praca byłaby oczyszczająca, pogrążenie się w fizycznych obowiązkach było jedynym sposobem, w jaki kiedykolwiek potrafiła trzymać swoje demony na uwięzi. Być może mogłaby pomóc kilku służącym, wkręcić się między nie i dowiedzieć się więcej o dziedzicu i jego zwyczajach, jak na przykład, które pokoje były jego ulubionymi, gdzie przechowywał swoje skarby. Zrywając się ze swojego krzesła przy oknie, w gabinecie, wyszła, zdeterminowana znaleźć dla siebie pracę.

*****

— Gillendria, czekaj! — Zawołała Lisa, gdy służąca spieszyła w głąb korytarza. — Milady? — Gillendria zatrzymała się i odwróciła, jej ramiona były wypełnione stertą pościeli. — Dokąd idziesz? — Zapytała Lisa, doganiając ją. Wyciągnęła ręce by zabrać część ciężaru Gillendrii. — Daj, pozwól mi pomóc ci nieść trochę tego. Twarz służącej była częściowo ukryta z góra pościeli, ale to, co Lisa mogła zobaczyć, szybko zmieniło się w wyraz przerażenia. Jej niebieskie oczy rozszerzyły się, ciemne brwi uniosły w górę, a jej usta otwarły się w sapnięciu. — Milady! One są brudne. — Wykrzyknęła Gillendria. — Nic nie szkodzi. Robisz dzisiaj pranie. Mogę pomóc. — Powiedziała radośnie. Gillendria odskoczyła w tył. — Nay! Dziedzic by mnie wygnał! — Odwróciła się i popędziła w dół korytarza tak szybko, jak mogła, pod olbrzymią stertą pościeli. Niebiosa, pomyślała Lisa, ja tylko próbowałam pomóc.

*****

Po półgodzinnym poszukiwaniu, znalazła kuchnię. Była tak wspaniała, jak reszta zamku, nieskazitelna, efektywnie urządzona i aktualnie zajęta przez tuzin sług, którzy przygotowywali popołudniowy posiłek. Brzęcząc rozmową, wypełniona melodyjnym śmiechem, kuchnia była jeszcze przytulniejsza przez jasno płonący ogień, nad którym gotowały się kiełbasy i piekły mięsa. Płomienie syczały i migotały, gdy podlewane soki skapywały na polana. Uśmiechnęła się i zawołała wesołe powitanie. Wszystkie ręce znieruchomiały, noże przestały kroić w kostkę w pół ruchu, pędzle przestały podlewać mięsa, palce zatrzymały się, ugniatając ciasto, nawet pies, zwinięty na podłodze w pobliżu paleniska opuścił łeb na łapy i zaskomlał. Jak jeden, wszyscy służący pochylili się nisko w szacunku dla jej pozycji. — Milady. — Wymamrotali nerwowo. Lisa studiowała przez chwilę zamarłą, napiętą sytuację, uderzona przez jej absurdalność. Dlaczego tego nie oczekiwała? Znała historię. Nikt w zamku nie pozwoli jej pracować: nie personel kuchenny, nie praczka, nawet nie służące, odkurzające gobeliny. Była lady — a lady była po to, żeby się nią zajmowano, nie po to, by ona się czymś zajmowała. Ale ona nie wiedziała jak być tą, która się zajmowano. Zdesperowana, wymamrotała uprzejme do widzenia i uciekła z kuchni. Lisa opadła na krzesło obok kominka w Wielkim Hallu i oddała się poważnym rozmyślaniom. Miała dwie rzeczy, które zajmowały jej umysł. Jej matkę i Circenna — obie były niebezpieczne, choć z ogromnie różnych powodów. Rozważała wyczyszczenie kominka i szorowani kamieni, gdy wszedł Circenn. Zerknął na nią. — Dziewczyno. — Pozdrowił ją. — Jadłaś śniadanie? — Tak. — Odparła z przygnębionym westchnieniem. — Co jest nie tak? — Zapytał. — Mam na myśli poza tym, co zwykle — z tobą zawsze jest coś nie tak. Być może powinienem poprzedzać każdą naszą rozmowę zapewnieniem cię, że nadal nie mogę cię odesłać. A teraz, dlaczego wyglądasz tak ponuro tak wcześnie, w ten piękny, Szkocki poranek? — Sarkazm do ciebie nie pasuje. — Mruknęła Lisa. Obnażył żeby w uśmiechu i choć utrzymywała swoją twarz nieodgadnioną, w duchu westchnęła z przyjemności. Wysoki, potężny i całkowicie wspaniały, był widokiem do oglądania, którego, jako pierwszą rzecz rano, kobieta mogłaby przywyknąć. Nosił swój tartan i białą, płócienną koszulę. Jego torba była zapięta wokół niego, podkreślając jego szczupłą talię i długie, umięśnione nogi. Właśnie się ogolił i odrobina wody połyskiwała na jego szczęce. I był ogromny — lubiła to, góra męskości.

— Oczekujesz, że co ze sobą zrobię. Circennie Brodie? — Zapytała z irytacją. Był bardzo nieruchomy. — Jak mnie nazwałaś? Zawahała się, zastanawiając się, czy ten arogancki człowiek naprawdę mógł oczekiwać, że będzie nazywała go „milordem” nawet po tym jak zaoferował się jej kilka nocy wcześniej. Dobrze. To utrzyma rzeczy bezosobowe. Wstała i ukłoniła się zamaszyście. — Mój panie. — Wymruczała. — Sarkazm ci nie przystoi. To pierwszy raz, gdy usłyszałem me imię z twych ust. Jako, że weźmiemy ślub, musisz go odtąd używać. Możesz nazywać mnie Cin. Lisa zamrugała ze swojej uniżonej pozycji. Sin. Tym był. I to było sedno jej problemu. Gdyby nie był tak nieodparty, nie czułaby się przy nim tak żywa, ergo nie czułaby się nieustannie winna z powodu swojej matki. Gdyby był nieatrakcyjnym, pozbawionym kręgosłupa, głupim mężczyzną, czułaby się żałośnie każdej minuty dnia — i to byłoby akceptowalne. Powinna czuć się żałośnie, opuściła swoją własną matkę, na miłość Boską. Jej plecy napięły się, gdy stanęła prosto. — Być może ja również powinnam poprzedzać naszą rozmowę, przypominając ci, że za ciebie nie wyjdę. Mój lordzie. Kącik jego ust zadrgał. — Jesteś naprawdę opętana buntowniczością, czyż nie? Co zrobiłaby z tym mężczyzna w twych czasach? Zanim mogła odpowiedzieć, Duncan wszedł do sali, podskakując, a za nim podążał Galan. — Dzień dobry wszystkim, piękny dzień dzisiaj, ech? — Powiedział pogodnie Duncan. Lisa prychnęła. — Czy przystojny Góral nie mógł być, choć raz pesymistyczny? — Circennie, Galan był we wsi wcześnie rano, wysłuchując niektórych sporów, które musiały zostać poparte przez władcę posiadłości — — Czy to nie lord powinien o tym decydować? — Zapytała kwaśno. Circenn strzelił w nią spojrzeniem. — Skąd mogłabyś to wiedzieć? I jaki masz w tym interes? Lisa zamrugała niewinnie. — Musiałam to gdzieś usłyszeć. I byłam tylko ciekawa. — Można by pomyśleć, że mogłabyś nauczyć się poskramiać swą ciekawość, widząc, dokąd cię ona zaprowadziła. — I gdy Galan był w wiosce — Kontynuował Duncan. — zrozumiał, że wieśniacy oczekują, że będzie świętowanie. — Nie rozumiem, dlaczego nie wysłuchujesz spraw. Nie jesteś dziedzicem? — Naciskała Lisa. — A może po prostu jesteś zbyt zajęty mieszaniem w życiu innych i rozmyślaniem przez cały czas? — Dodała słodko. Jej brak zajęcia działał jej na nerwy i jeśli nie zacznie być dla niego wredna, to skończy będąc całkowicie zbyt miłą. Jej postanowienie mogłoby nie wytrzymać kolejnego deseru z nim.

Śmiech Duncana zadźwięczał w krokwiach. — To nie twój interes, dlaczego ich nie wysłuchuję. — Warknął Circenn. — Świetnie. Nic nie jest moją sprawą, czyż nie? Więc oczekujesz, że co będę robić? Po prostu tu siedzieć, nie zadawać żadnych pytań, nie mieć żadnych pragnień i być stertą pozbawionej charakteru kobiecości? — Nie mogłabyś być pozbawiona charakteru nawet, gdybyś próbowała. — Powiedział Circenn z cierpiącym westchnieniem. — Święto. — Powiedział głośno Duncan. — Wieśniacy planują ucztę — — O czym ty bredzisz? — Circenn niechętnie skierował swoją uwagę na Duncana. — Jeśli pozwolicie mi skończyć całe zdanie, możecie się dowiedzieć. — Powiedział spokojnie Duncan. — Więc? — Zachęcił Circenn. — Masz mą pełną uwagę. — Wieśniacy chcą świętować twój powrót i nadchodzący ślub. — Żadnego świętowania. — Powiedziała natychmiast Lisa. — Ta myśl jest kusząca. — Odparował Circenn. Lisa spiorunowała go spojrzeniem, jakby stracił rozum. — Nie wychodzę za ciebie, pamiętasz? Nie będzie mnie tutaj. Trzej wojownicy odwrócili się by popatrzeć na nią, jakby poinformowała ich, że wyrosną jej skrzydła i odleci z powrotem do swoich czasów. — Nie będę brała w tym udziału. — Warknęła. — Święto może być rzeczą akurat dla ciebie, dziewczyno. — Powiedział Duncan. — I będziesz miała okazje by spotkać swych ludzi. — To nie są moi ludzie, ani nigdy nie będą. — Powiedziała sztywno Lisa. — Nie będzie mnie tu. — Z tymi słowami uciekła po schodach na górę.

*****

Jednak odkryła, że nie mogła długo pozostać z dala. Cicho przekradła się z powrotem na szczyt schodów, zafascynowana wydarzeniami, dziejącymi się poniżej. Planowali jej ślub i to wystarczyło by zatrząść jej umysłem.

Byli tam, rozparci wokół stołu w Wielkim Hallu i zarozumiały, ale nieodparcie seksowny kawałek szkockiego dziedzica z rękami zanurzonymi w tkaninie. — Nay. Nie jest wystarczająco miękka. Gillendria, idź przynieść jedwabie przechowywane w pokoju z gobelinami. Adam dał mi coś, co powinno dobrze się nadawać. Przynieś belę złotego jedwabiu. Duncan odchylił się na krześle w tył z ramionami założonymi za głową i butami na stole. Przednie nogi jego krzesła wisiały niepewnie kilka cali nad podłogą, a potem uderzyły z trzaskiem o podłogę, gdy Galan kopnął oparcie jego krzesła. — Co z tobą, Galan? — Narzekał Duncan. — Trzymaj nogi z dala od stołu. — Zganił Galan. — Są brudne. — Zostaw go w spokoju, Galan. Stół można wytrzeć. — Powiedział nieobecnie Circenn, przesuwając palcem po jasnoniebieskiej wełnie i odrzucając ją z potrząśnięciem głową. Duncan i Galan popatrzyli na Circenna, jakby stracił rozum. — Czego się doczekaliśmy? Błoto na stole? Ty — grzebiący w tkaninach? Czy to oznacza, że chędożenie w kuchni też jest teraz akceptowalne? — Zapytał Duncan niedowierzająco. — Jestem daleki od regulowania chędożenia. — Powiedział łagodnie Circenn, unosząc fałdę szkarłatnego aksamitu. Galan zatrzasnął otwarte usta Duncana, palcem pod jego podbródkiem. — Myślałem, że nienawidzisz darów, które przyniósł ci Adam, Circennie. — Przypomniał Galan lordowi. Circenn odrzucił na bok bladoróżowe płótno. — Tylko odważne kolory dla tej dziewczyny. — Powiedział służkom. — Z wyjątkiem, być może lawendowego. — Zerknął na szwaczkę, stojąca blisko jego krzesła. — Masz coś lawendowego? Na szczycie schodów, Lisa się zarumieniła. Wyraźnie przypominał sobie jej stanik i majteczki. Ta myśl wysłała przez nią falę żaru. Ale później jej czoło zmarszczyło się. Kim był Adam i dlaczego przynosił prezenty, i dlaczego Circenn ich nienawidził? Potrząsnęła głową, obserwując go, przebierającego w belach rozłożonych na stole. Pół tuzina kobiet było zgromadzonych wokół Circenna, biorąc materiały, które zaaprobował. — Płaszcz z aksamitu. — Powiedział. — Z czarnym futrem na obrzeżu kaptura i mankietach. Moje barwy. — Dodał z zadowoleniem. Lisa zamarła, wytrącona z równowagi przez zaborczą nutę w jego głosie. Moje barwy, powiedział, ale ona wyraźnie słyszała go, mówiącego moja kobieta. I to przyprawiło ją o dreszcz. Wycofała się szybko i zanurkowała za róg, opierając się o ścianę z bijącym sercem. Co ona robiła?

Stała na szczycie schodów w czternastym wieku, obserwując go, gdy wybierał materiał na jej suknię ślubną! Dobry Boże, kompletnie się gubiła. Bezpośredniość teraźniejszości była tak zniewalająca, tak bogata i ekscytująca, że zrywała jej więzy z prawdziwym życiem, podkopując jej determinację powrotu do jej matki. Opadła na podłogę i zamknęła oczy, zmuszając się do myślenia o Catherine, do wyobrażenia sobie, co robiła, jak chora ze zmartwienia była, jak była sama. Lisa pozostała, kucając na podłodze na piętrze, brutalnie zmuszając się do powrotu do rzeczywistości, aż poczuła łzy, kłujące jej oczy. A potem podniosła się, zdeterminowana przejąć kontrolę nad wydarzeniami raz na zawsze.

ROZDZIAŁ 18 Lisa przycisnęła się plecami do głębokiego, kamiennego łuku przejścia, ledwie ośmielając się oddychać. Jej stopy były zdrętwiałe i zmęczone od stania na zimnej podłodze. Zacisnęła palce na rękojeści noża, który zwędziła z kuchni. To było zabójcze ostrze, ostre jak brzytwa, szerokie jak jej dłoń i długie na przynajmniej dwanaście cali.65 Posłuży nieźle do zademonstrowania jej punktu widzenia. Skończyła z czekaniem i cierpliwym próbowaniem odnalezienia butelki. Wróci do przyszłości — teraz. Obserwowanie go, planującego jej ślubną suknię, było ostatnią kroplą. Circenn zaakceptował, że zostanie tu na zawsze — gorzej, ona także zaczęła to akceptować. Ukrywając nóż w fałdach sukni, wśliznęła się na drugie piętro i ukryła się w cieniu wejścia po przekątnej od komnat Circenna, czekając, aż pojawi się by przebrać się do obiadu, jak to robił każdej nocy. Uznała, że gdyby nie miała chorej matki, mogłaby dobrze przyjąć to doświadczenie. W jej kraju nie było mężczyzn, którzy mogliby zacząć porównywać się do męskiej wspaniałości Circenna Brodie’ego. Ale Catherine potrzebowała jej i to zawsze będzie na pierwszym miejscu. Klatka schodowa zaskrzypiała lekki i Lisa się spięła. Zerkając za róg, zobaczyła Circenna idącego cicho korytarzem. Jak na tak wielkiego mężczyznę, z pewnością poruszał się cicho. Po chwili był plecami do niej. Włożył klucz w zamek i zrozumiała, że to była jej szansa. Zdobędzie butelkę, nie ważne, przez kogo będzie musiała przejść by ją zdobyć. Nie będzie więcej biernej, zdezorientowanej, podatnej na uwodzenie Lisy. Wystrzeliła ze swojej kryjówki, przycisnęła czubek ostrza do jego pleców, dokładnie na linii z jego sercem i rozkazała. — Ruszaj się. Przez drzwi. Teraz. — Kładąc drugą rękę na jego krzyżu, popchnęła go naprzód. Jego kręgosłup zesztywniał pod jej dłonią. — Powiedziałam teraz. Wejdź do pokoju. Circenn otwarł drzwi kopnięciem i wszedł do komnaty. — Stój. — Rozkazała. — Nie odwracaj się. — Widziałem cię, szpiegująca w Wielkim Hallu, dziewczyno. — Powiedział swobodnie. — Jeśli nie podoba ci się złoty jedwab, nie musisz robić przez to takiego zamieszania. Możesz wybrać swą własną suknię. Nie było mym zamiarem obrazić cię moim wyborem. — Nie bądź głupi. Wiesz, że nie, dlatego jestem zmartwiona. — Wysyczała. — Butelka, Brodie. Teraz. Przynieś ją. — Przycisnęła czubek ostrza mocniej do jego pleców, żeby zilustrować jej determinację i przygryzła wargę, gdy kropla krwi wykwitła pod jego łopatką, 65

Czyli 30,5 cm długości. Moim zdaniem lepsze byłoby znacznie węższe ostrze o długości 9 do 11 cm. Bardziej poręczne, a na doświadczonym wojowniku wielki nóż i tak nie zrobi wrażenia. No, ale co ja tam wiem?

rozciągając się po białym płótnie jego koszuli. Desperacko życzyła sobie móc widzieć jego twarz. Czy była ciemna z wściekłości? Czy był rozbawiony jej uporem lub głupio nie doceniał jej determinacji? Westchnął ciężko. — W jakim celu chcesz mej butelki? Naprawdę jesteś zdrajcą, którego się obawialiśmy? — Nie! Nie mam żadnego pragnienia twojej butelki, potrzebuję jej tylko po to, żeby zabrała mnie z powrotem. — Nadal wierzysz, że butelka może cię odesłać? — Ona mnie tu sprowadziła — — Wyjaśniłem ci to — — Wszystko, co powiedziałeś to to, że to nie moc butelki mnie tu sprowadziła, ale nie powiedziałeś mi, co ona może zrobić. Oczekujesz, że zaufam twoim słowom? Dlaczego powinnam? — Nie okłamałbym cię, dziewczyno. Ale widzę, że mi nie uwierzysz. Gdybym wiedział, że ciągle miałaś tę głupią nadzieję, posłuchałbym cię wcześniej. — Obrócił się tak szybko, że zaplątała się, ale szybko odzyskała równowagę i dźgnęła czubkiem noża jego klatkę piersiową. Więcej krwi wypłynęło, gdy zabójczo naostrzone ostrze prześliznęło się przez koszule, jakby to było masło. — Uważaj z tym, dziewczyno. O ile nie sprawia ci przyjemności niszczenie mych koszul. — Nie ruszaj się, to nie będę musiała cię ciąć. — Warknęła. Opuścił ręce do boków. — Muszę się ruszyć, żeby zabrać butelkę. — Pójdę za tobą. — Nay, nie pójdziesz. Nie zabiorę cię do mego legowiska. — To ja jestem tą z nożem. — Przypomniała mu. — I on aktualnie spoczywa nad twoim sercem. Jeśli się poruszył, nie zobaczyła tego. Wszystkim, co wiedziała, było to, że w jednej chwili przystawiała mu nóż do piersi, a w następnej zniknął. Zamrugała, próbując przywrócić ostrość pokojowi. Ostrze było przyciśnięte do jej gardła. Jej oczy rozszerzyły się i wysapała. — Jak to zrobiłeś?

— Nie możesz mnie kontrolować, dziewczyno. Nikt nie może. — Powiedział ze znużeniem. — Jeśli ci się poddaję to dlatego, że zdecydowałem się ci ustąpić. I Liso, zdecydowałbym się dać ci wszystko, gdybyś chciała, poza wstępem. — Więc daj mi butelkę. — Zażądała, ignorując zimny metal przy swojej szyi. — Dlaczego jej poszukujesz? Do czego chcesz wrócić? Powiedziałem ci, że ożenię się z tobą i zajmę się toną. Oferuję ci mój dom. Jęk frustracji uciekł jej. Nic nie działało tak, jak zaplanowała. Tak łatwo ją rozbroił, odarł ją z kontroli. Oferuję ci mój dom, powiedział i przerażająca część niej była głęboko zaintrygowana tą ofertą. Znów to robiła — wahała się. Popatrzyła na niego groźnie, błysk łez zaćmił jej wzrok. Na widok jej łez rzucił nóż na łóżko, gdie wylądował z cichym stukiem. Przyciągając ją w swoje ramiona, czule gładził jej włosy. — Powiedz mi, dziewczyno, o co chodzi? Co powoduje, że płaczesz? Lisa wyszarpnęła się z jego objęć. Drżąc z frustracji zaczęła chodzić pomiędzy nim i drzwiami. — Gdzie w ogóle jest moja baseballówka? Ją też musiałeś mi zabrać? Uniósł głowę. — Twoja bazo bolówka? — Powtórzył niezręcznie. — Mój — Jak on to nazwał? — czepek. Podszedł do skrzyni przy oknie, uniósł pokrywę i wyciągnął jej ubrania. Jej jeansy i T-shirt były równo złożone, a na nich była jej czapka. Skoczyła w jego kierunku i wyszarpnęła ją chciwie z jego ręki, przyciskając ją do swojej piersi. Wydawało się jak całe życie temu, gdy ona i jej ojciec siedzieli w trzecim rzędzie na niebieskich siedzeniach, prosto za końcową bazą. Śmiali się i krzyczeli na baseballistów, popijali napoje i jedli ze smakiem hot dogi polane musztardą. Tamtego dnia zdecydowała, że kiedyś wyjdzie za mężczyznę takiego jak jej tata. Czarującego, mądrego, z fantastycznym poczuciem humoru, czułego i zawsze chętnego przeznaczyć swój czas dla rodziny. Potem spotkała tego zdolnego, potężnego wojownika i w jego cieniu, prawdziwy Jack Stone stał się bardziej widoczny. Tak jak jej prawdziwe uczucia do niego. Była wściekła na swojego ojca. Wściekła na jego nieodpowiedzialność, za jego nie oddanie samochodu do serwisu, za anulowanie polisy na życie, niedbanie o odpowiednie ubezpieczenie pojazdu, brak planowania na przyszłość, które mogłoby rozciągnąć się poza jego chwilę obecną. Na tak wiele sposobów jej ojciec był przerośniętym dzieckiem, nie ważne, jak czarujący był. Ale Circenn Brodie zawsze planowałby przyszłość swojej rodziny. Gdyby się ożenił, utrzymałby swoją żonę i dzieci bezpieczne, nie ważne ile kosztowałoby go to jego samego. Circenn Brodie podejmował środki ostrożności, kontrolował swoje otoczenie i zbudował nieprzeniknioną fortecę dla tych, których nazywał swoimi. — Mów do mnie, dziewczyno.

Lisa odciągnęła się od gorzkich myśli. — Jeśli powiesz mi, dlaczego tak desperacko chcesz wrócić, przyniosę ci butelkę. Czy to mężczyzna? — Zapytał ostrożnie. — Myślałem, że mówiłaś, że nie było nikogo. Napięcie, które było w jej żyłach, gdy stała w wejściu, ściskając nóż i czekając na niego, rozproszyło się nagle. Skarciła się za głupotę. Powinna przewidzieć, że siła nie zadziała z tym mężczyzną. Głównym powodem, dla którego nie chciała rozmawiać z nim o Catherine, było to, że nie chciała zrobić z siebie głupiej, zacząć mówić i skończyć, otwarcie łkając przed tym niewzruszonym wojownikiem. Ale jej emocje nie były już dłużej pod jej kontrolą i potrzeba rozmowy pochłonęła ją, jej potrzeba posiadania kogoś, komu mogła zaufać, zwierzyć się. Jej linie obrony wyśliznęły się dalej, zostawiając ją surową i odsłoniętą. Opadła na podłogę. — Nie. To nic tego rodzaju. To moja matka. — Wyszeptała. — Co twoja matka? — Nacisnął łagodnie, siadając obok niej. — Ona u-umiera. — Powiedziała. Opuściła głowę naprzód, tworząc zasłonę ze swoich włosów. — Umiera? — Tak. — Wciągnęła głęboki oddech. — Jestem wszystkim, co jej zostało, Circennie. Jest chora i już długo nie pożyje. Zajmowałam się nią, karmiłam ją, pracowałam, żeby nas utrzymać. Teraz jest całkowicie sama. — Gdy słowa zaczęły nadchodzić, wychodziły łatwiej. Może zależało mu wystarczająco, żeby jej pomóc. Może, jeśli powie mu o wszystkim, znajdzie sposób by ją odesłać. — Miała wypadek samochodowy pięć lat temu. Wszyscy mieliśmy. Mój tata w nim zginął. — Potarła z czułością baseballówkę. — Kupił mi to tydzień przed katastrofą. — Słodkogorzki uśmiech przeszedł przez jej twarz na to wspomnienie. — Redsi wygrali tego dnia i później wyszliśmy na obiad z mamą. To ostatni raz, jaki pamiętam, gdy byliśmy wszyscy razem, z wyjątkiem dnia wypadku. To moje ostatnie dobre wspomnienie. Po tym, wszystkim, co widzę, są zmiażdżone, poszarpane kawałki niebieskiego Mercedesa pokryte krwią i… Circenn skrzywił się. Kładąc palec pod jej podbródkiem zmusił ją by patrzyła na niego. — Och, dziewczyno. — Wyszeptał. Kciukiem prześledził jej łzy, jego oczy odzwierciedlały jej żal. Lisa była uspokojona przez jego współczucie. Nigdy nie mówiła o tym głośno, nawet Ruby, choć jej najlepsza przyjaciółka wiele razy próbowała nakłonić ją do rozmowy o tym. Odkrywała, że to nie było tak trudne, zwierzyć się mu, jak się obawiała. — Mama została kaleką w wypadku samochodowym — — Wypadek samochodowy? — Zapytał cicho.

Usiłowała wyjaśnić. — Maszyny. Mercedes to był samochód. W moich czasach nie jeździmy konno, mamy metalowe — Poszukała słowa, które mógłby skojarzyć. — powozy, które nas wożą. Szybko, czasami zbyt szybko. Opona… er, koło powozu rozpadło się i uderzyliśmy w inne maszyny. Tata został zmiażdżony za kierownicą i zginął natychmiast. — Lisa wypuściła oddech i przerwała na chwilę. — Gdy wypuścili mnie ze szpitala, znalazłam pracę tak szybko, jak mogłam i drugą, żeby zająć się mną i moją matką i zapłacić rachunki. Straciłyśmy wszystko. — Wyszeptała. — To było okropne. Nie mogłyśmy zapłacić za procesy, więc zabrali nam dom i wszystko, co miałyśmy. I zaakceptowałam to — musiałam — akceptowałam, że takie będzie moje życie, dopóki nie zabrałeś mnie w środku czegoś ważnego, co muszę dokończyć. Moja matka ma raka i zostało jej tylko krótkie życie. Nikogo tam nie ma, żeby ja nakarmić, zapłacić rachunki, albo potrzymać ją za rękę. Circenn przełknął. Mógł nie zinterpretować wiele z tego, co mówiła, ale zrozumiał, że jej matka była umierająca i Lisa przez całkiem długi czas próbowała zająć się wszystkim. — Jest całkowicie sama? Nikt inny z twego klanu nie pozostał żywy? Lisa potrząsnęła głową. — Rodziny nie są takie jak wasze, w moich czasach. Rodzice mojego ojca umarli dawno temu, a moja matka była adoptowana. Teraz jest tylko moja mama, a ja utknęłam tutaj. — Och, dziewczyno. — Wciągnął ją w swoje ramiona. — Nie próbuj mnie pocieszać. — Krzyknęła, popychając jego pierś. — To moja wina. To ja jestem ta, która podjęła pracę w muzeum. Ja jestem tą, która dotknęła tej przeklętej butelki. Ja jestem tą samolubną.66 Circenn opuścił ręce i wypuścił sfrustrowany oddech. Nie było jednej, samolubnej kości w jej ciele, a jednak się gryzła, ponosiła winę za wszystko. Obserwował bezradnie jak kołysała się w tył i w przód z ramionami owiniętymi wokół siebie — poza głębokiego żalu, którą widział w swoim życiu zbyt wiele razy. — Nigdy nie było tu nikogo by cię pocieszyć, czyż nie? — Zapytał ponuro. — Niosłaś wagę tego wszystkiego sama. To jest nie do udźwignięcia. Po to właśnie jest mąż. — Wymruczał. — Nie mam go. — Cóż, teraz masz. — Powiedział. — Pozwól mi być silnym za nas oboje. Mogę, wiesz o tym. Gniewnie otarła łzy wierzchem dłoni. — Nie mogę. Czy teraz widzisz, dlaczego muszę wrócić? Na miłość Boską, czy mógłbyś, proszę, dać mi tę butelkę? Gdy byliśmy w Dunnottar, obiecałeś mi, że jeśli jest dla mnie jakiś sposób na powrót to mi pomożesz. Czy to było coś powiedziane jedynie po to, żeby mnie ułagodzić? Muszę błagać? Czy tego właśnie chcesz?

66

Jeśli ona jest samolubna, to ja nigdy nie chciałbym spotkad nikogo mniej samolubnego. Taka osoba byłaby nie do zniesienia. A poważnie to Lisie chyba się w głowie poprzewracało od tej podróży w czasie.

— Nay, dziewczyno. — Powiedział gwałtownie. — Nigdy nie chcę tego od ciebie. Przyniosę ci butelkę, ale muszę ją zabrać. Jest w bezpiecznym miejscu. Zaufasz mi? Pójdziesz do swych komnat i poczekasz tam na mnie? Lisa gorączkowo przeszukała jego twarz. — Naprawdę ją przyniesiesz? — Wyszeptała. — Aye, Liso, przyniósłbym ci gwiazdy, gdyby przerwały twe łzy. Nie wiedziałem. Nic o tym nie wiedziałem. Nie powiedziałaś mi. — Nigdy nie zapytałeś. Circenn skrzywił się, gdy kopnął się mentalnie. Miała rację. Nie zapytał. Nawet raz nie powiedział, Wybacz, dziewczyno, ale co robiłaś, gdy wyrwałem cię z czasu mą klątwą? Byłaś zamężna? Miałaś dzieci? Być może umierającą matkę, która na tobie polegała? Pomógł jej się podnieść, ale w chwili, gdy złapała równowagę, wyszarpnęła rękę z jego dłoni. — Jak długo zajmie ci odzyskanie jej? — Krótko. Kwadrans, nie więcej. — Jeśli do mnie nie przyjdziesz, wrócę z większym nożem. — Nie będziesz potrzebować noża, dziewczyno. — Zapewnił ją. — Przyniosę ją. Wyszła cicho, zabierając za sobą za drzwi część jego serca.

*****

Circenn otwarł swą sekretną komnatę i ponuro zabrał butelkę z ukrytej komory w podłodze. Nigdy nie przyszło mu do głowy, że miała pełne życie w swoich czasach, był tak samolubny, że nawet raz nie zapytał, od czego ją zabrał. Widział ją tylko, jako dumną, upartą, zmysłową Lisę, jakby nigdzie nie żyła, zanim przybyła do niego, ale teraz rozumiał wyraźnie. Poświęciła większość swych dorosłych lat, dbając o swą matkę, dźwigając brzemię, pod którym zachwiałby się dziedzic, karmiąc jedyny klan, jaki jej został. To wiele wyjaśniało: jej opór w przystosowaniu się, jej ciągłe próby przeszukania jego zamku, jej nielogiczna niechęć do zrezygnowania z butelki, jako sposobu na powrót do domu. Wiedział, że Lisa była inteligentną kobietą i podejrzewał, że głęboko wewnątrz rozumiała, że butelka nie mogła jej odesłać, ale gdyby oficjalnie zrezygnowała z butelki, nie miałaby żadnej nadziei. Ludzie często chwytali się irracjonalnych nadziei by uniknąć desperacji. Jego serce łkało dla niej, ponieważ wiedział, że jedyny mężczyzna, który mógłby ją odesłać, najpierw zobaczy ją martwą. Po raz pierwszy w swym życiu był na siebie wściekły za odmowę uczenia się rzeczy, które Adam często oferował go nauczyć.

Pójdź trenować z mym rodzajem. Zachęcał Adam przy wielu okazjach. Pozwól mi nauczyć cię sztuk fae. Pozwól mi pokazać ci światy, które mógłbyś poznawać. Nigdy. Odpowiadał Circenn kpiąco. Nigdy nie stanę się taki, jak ty. Ale jest w tobie magia — Nigdy tego nie zaakceptuję. Jednak teraz oddałby wszystko za sztukę przenikania w czasie. Naprawdę wszystko, czego chciałby Adam. Wyprostował ramiona, zamknął ukrytą komnatę i poszedł do drzwi. Jak mógł być tak ślepy by nie rozumieć, że miała życie i je straciła? Jak kiedykolwiek mógł myśleć, że była zdradziecka? Obraz jej wielkich, zielonych oczu, błyszczących łzami, gdy patrzyła na niego, odmawiającej jego pocieszenia, ponieważ najwyraźniej nigdy nie otrzymała komfortu i nie wiedziała jak go przyjąć, będzie płonąć w jego umyśle na zawsze. Miał z nią teraz trudną ścieżkę do przejścia. Na moment zacisnął oczy, spinając się na jej odkrycie, że była naprawdę uwięziona. Z głębokim westchnieniem opuścił swe komnaty. — Dziewczyno. — Powiedział miękko. Lisa podniosła wzrok, gdy wszedł do pokoju. Była zwinięta na środku swojego łóżka, jej blada twarz była poplamiona łzami. Sięgnął do swego sporranu i podszedł do niej powoli, wykonując podróż, której nie chciał zakończyć. — Wstań, dziewczyno. — Powiedział cicho. Lisa wstała płynnie. Wyciągnął butelkę. — Przyniosłeś ją. — Wyszeptała. — Mówiłem ci, że to zrobię. Powinienem zrobić to wcześniej. Wiedziałem, że jej chcesz. Widziałem to spojrzenie na twojej twarzy, gdy jechaliśmy z Dunnottar i zerknęłaś na me bagaże. — Możesz tak łatwo mnie odczytać? — Nie zawsze. Czasami nie mogę odczytać cię wcale, ale tej nocy mogłem, płakałaś — — Nie płakałam. Prawie nigdy nie płaczę. Płakałam tylko teraz, ponieważ jestem tak sfrustrowana. — Me przeprosiny — padało. — Poprawił szybko, chroniąc jej dumę. Jego serce było wzruszone: Była zawstydzona przez swe łzy. Nie było wstydu w płaczu. Widział jej policzki mokre od łez przez kilka nocy w czasie ich podróży, ale to były ciche łzy i założył, że to była część akceptacji jej zmiany, nigdy nie przypuszczając, że rozpaczała nad swoją matką. Był zdumiony, że nie płakała otwarcie, aż do teraz. Ale była odporna i twarda i to dawało mu nadzieję, że z czasem przyjdzie do siebie.

— Tej nocy padało. — Zgodziła się. — Kontynuuj. — Zauważyłaś butelkę, gdy wyciągałem dodatkowy pled. — By chronić cię przed deszczem. — Drażnił się, mając nadzieję rozjaśnić jej ponury nastrój. Wygięła brew, ale jej oczy były smutne, wypełnione niewylanymi łzami. Westchnął i ciągnął dalej. — I widziałem w twych oczach nadzieję — nadzieję, która koncentrowała się na mej butelce. Wiedziałem, że nie może cię odesłać, więc odrzuciłem tę myśl, ale powinienem był wiedzieć, że musisz sobie udowodnić, że to nie zadziała. — Powiedział łagodnie. — Daj mi ją. — Zażądała. Obawiał się tego, obawiał się chwili, w której zobaczy w jej pięknych, zielonych oczach całkowitą pewność, że nie mogła wrócić. W milczeniu podał srebrzystą butelkę. Sięgnęła po nią. — Jak ona działa? — Wyszeptała. — Nie działa. — Odpowiedział szeptem. — Ty tylko myślisz, że to robi. Jej palce zamknęły się na butelce. Obserwował jak z czcią zamknęła rękę wokół niej. Owinęła wokół niej obie dłonie, zrobiła coś zabawnego ze swymi stopami i zamknęła oczy. Mamrotała cicho. — Co mówisz? — Nie ma jak w domu. — Słowa były na wpół wymamrotane, ale boleśnie wyraźne dla jego uszu. Skrzywił się. Aye, nie ma jak w domu, zgodził się cicho. I zrobi wszystko, co w jego mocy by sprawić, żeby czuła się tutaj jak w domu, skoro to on był tym, który wyrwał ją swą nieprzemyślaną klątwą. — Bardzo mi przykro, dziewczyno. — Powiedział cicho, jego szkocki akcent zgrubiał z emocji. Nie otwarła oczu, nie poruszyła się. W końcu podeszła do łóżka i opuściła się na nie, ciasno ściskając butelkę. Wyglądała, jakby w myślach recytowała każdą modlitwę lub rym, których kiedykolwiek się nauczyła. Po długim czasie podniosła się i stanęła przy ogniu. Stała tak, zamarła, ściskając butelkę, tak długo, że w końcu opadł na krzesło obok niej. Nie miał pojęcia jak dużo czasu minęło, ale nie poruszył się nawet o cal, dopóki nie zaakceptowała tego, a potem był tam by owinąć ją w schronieniu jego ciała. Pełna noc zapadła, gdy w końcu się poruszyła, pora kolacji dawno minęła. Jej włosy lśniły w świetle ognia, jej twarz była popielata, a jej rzęsy były ciemnymi wachlarzami na tle bladej skóry. Przeklął, gdy łza spłynęła po jej policzku. Gdy w końcu otwarła oczy, zobaczył ból w pięknych, zielonych głębiach. Zaprzeczenie i akceptacja walczyły na jej ekspresyjnych rysach — akceptacja była brutalnym zwycięzcą. Trzymała butelkę, wykonała jakikolwiek rytuał, w który wierzyła i doświadczyła niezaprzeczalnej porażki.

— To nie zadziałało. — Powiedziała słabym głosem. — Och, dziewczyno. — Powiedział z westchnieniem, niezdolny złagodzić jej cierpienie. Zaczęła grzebać przy zatyczce butelki. — Co robisz? — Zagrzmiał, na wpół podnosząc się z krzesła, gotów wyrwać jej butelkę z ręki. — Być może, jeśli to wypiję? — Powiedziała z wahaniem. — Nigdy, dziewczyno. — Powiedział, jego oliwkowa cera zbledła. — Zaufaj mi, nie chcesz zrobić czegoś tak głupiego. — Co w niej jest? — Sapnęła, wyraźnie dotknięta jego reakcją. — Liso, to, co jest w butelce, nie tylko nie odeśle cię do domu, to będzie dla ciebie najczystsza wizja piekła. Nie okłamię cię. To trucizna najplugawszego pochodzenia.67 Nie musiał mówić nic więcej by ją przekonać. Mógł zobaczyć jej akceptację, że nie tylko nie odesłałoby jej do domu, ale mogłoby zabić — albo sprawić by życzyła sobie śmierci. Rozumiał, że Lisa, tak rozsądna, jak była, teraz przyjęła do wiadomości, że chwytała się niemożliwej nadziei i nie zrobi tego ponownie. Jeśli powiedział, że to nie zadziała, to było wystarczające. Przez zaufanie jej, zdobył jej zaufanie. Pociągnęła nosem i ku jej widocznemu rozgoryczeniu, kolejna łza spłynęła. Opuściła głowę, żeby ukryć się za swymi włosami, w sposób, w jaki, zauważył, że robiła, gdy czuła się niekomfortowo lub zakłopotana. Circenn poruszył się szybko, zamierzając złapać jej łzę na palec, scałować ją, potem odegnać pocałunkiem cały jej ból i strach i zapewnić ją, że nie pozwoli by spotkała ją żadna krzywda i spędzi życie, wynagradzając jej to, ale upuściła butelkę na stół i odwróciła się szybko. — Proszę, zostaw mnie samą. — Powiedziała i odwróciła się od niego. — Pozwól mi cię pocieszyć, Liso. — Poprosił. — Zostaw mnie samą. Po raz pierwszy w swym życiu, Circenn Brodie poczuł się całkowicie bezsilny. Pozwól jej na żal, poinstruowało jego serce. Potrzebowała żałoby, odkrywając, że to, że butelka nie zadziałała, było równoznaczne z umieszczeniem jej matki w samotnym grobie. Będzie opłakiwać swą matkę, jakby naprawdę umarła właśnie tego dnia. Niech Bóg mi wybaczy, modlił się, nie wiedziałem, co robię, gdy przekląłem tę flaszkę. Porwał butelkę ze stołu, wepchnął ją do swej torby i opuścił pokój.

67

On ma jakiś kompleks na punkcie własnej nieśmiertelności.

*****

I to było to, przyznała Lisa, zwijając się w kulkę na łóżku i zaciągając ciasno zasłony. W jej przyjaznym gnieździe, jedynym, czego jej brakowało, był jej wypchany Tigger 68 i ramie jej matki do wypłakania się, ale takie komforty nigdy więcej nie będą jej. Tak długo, jak nie wypróbowała butelki, była w stanie skupić na niej wszystkie swoje nadzieje. Była zdumiona reakcją Circenna na jej wyznanie — zauważyła podobną wilgoć w jego oczach. Zakochujesz się, Liso, Powiedziało miękko jej serce, więcej niż tylko w kraju. Dobrze, powiedziało kwaśno swojemu sercu, bo wygląda na to, że on jest wszystkim, co mam teraz i na zawsze. Rozejrzała się po zasłoniętym łóżku i zakopała się głębiej w kołdrę. Ogień sprawiał, że w komnacie było ciepło, a w zagłębieniu zagłówka była butelka słabego wina. Gdy wzięła głęboki łyk, rozkoszując się, ostrym, owocowym smakiem, poddała się swojemu żalowi. Jej matka umrze sama i nie było nic, co Lisa mogłaby zrobić by temu zapobiec. Piła i płakała, aż była zbyt wyczerpana by zrobić więcej, niż przetoczenie się na bok i wśliznięcie w łagodne, wywołane winem, zapomnienie snu. Wszystkim, czego chciałam, było trzymać jej rękę, gdy będzie umierać. To była jej ostatnia myśl przed zaśnięciem.

*****

Circenn Brodie stał obok łóżka i obserwował śpiącą Lisę. Rozdzielił przejrzyste zasłony łóżka i podszedł blisko, opuszczając rękę by delikatnie dotknąć jej włosów. Zwinięta na boku, złożyła obie ręce pod policzkiem, jak dziecko. Wyblakły, czerwony daszek jej czepka — czapka baseballowa, przypomniał sobie — był zgnieciony między jej dłońmi, a koc zwinęła w rodzaj poduszki. Wyraźnie płakała, aż zasnęła i wyglądało, jakby toczyła przegraną bitwę ze swymi przykryciami. Delikatnie zabrał kraciasty koc z jej szyi, żeby się nim nie udusiła, a potem wyprostował materiał, owinięty wokół jej nóg. Westchnęła i wtuliła się głębiej w miękki materac. Usuwając butelkę wina z miejsca, gdzie był przyciśnięta do jej boku, skrzywił się, gdy odkrył, że była pusta, choć rozumiał, co doprowadziło ją do wypicia jej. Szukała zapomnienia, zadanie, które sam podejmował raz czy dwa. Była zagubiona. Oderwana od domu. Pozostawiona w środku wieku, którego prawdopodobnie nie mogłaby zrozumieć. I to była jego wina. 68

Sądząc po imieniu to jakiś pluszowy tygrys.

Ożeni się z nią, pomoże jej się przystosować, ochroni ją przed odkryciem — i najważniejsze ze wszystkiego, ochroni ją przed Adamem Blackiem. Tym sposobem lub innym, obiecał sobie stanowczo, sprawi, że ona znów się uśmiechnie i zdobędzie jej serce. Była wszystkim Brude i więcej. Jego matka pokochałaby tę kobietę. — Śpij z aniołami, moja Królowo Brude. — Powiedział cicho. Ale wróć. Ten diabeł potrzebuje cię tak, jak nigdy wcześniej nie potrzebował niczego. Gdy odwrócił się by wyjść, rzucił ostatnie zerknięcie przez ramię. Słaby uśmiech wygiął jego usta, gdy przypomniał sobie jej fascynacje bitą śmietaną. Miał nadzieję, że pewnego dnia zaufa mu wystarczająco, będzie pożądać go wystarczająco by pozwolić mu wziąć pełną łyżkę bitej śmietany, rozprowadzić ja po jej pięknym ciele i usunąć tę słodką konfekcję jego językiem. Wyleczy ją. Swą miłością. I nigdy jej nie umrze — to mógł obiecać.

*****

— Co się stało? — Zapytał Galan, po jednym spojrzeniu na ponurą minę Circenna, gdy wszedł do Wielkiego Hallu. Dziedzic opadł ciężko na krzesło i podniósł butelkę wina, nieobecnie obracając ją w dłoniach. — Chodzi o Lisę? — Zapytał szybko Duncan. — Co się stało? Myślałem, że wy dwoje… zbliżaliście się do siebie. — Dałem jej butelkę. — Warknął Circenn, prawie niezrozumiale. — Co zrobiłeś? — Ryknął Galan, podrywając się z krzesła. — Uczyniłeś ją taką jak ty? — Nay. — Circenn machnął niecierpliwie dłonią. — Nigdy bym tego nie zrobił. Tylko jej ją dałem, by mogła sama zobaczyć, że nie odeśle jej do domu. — Przerwał, a potem uniósł oczy z podłogi. — Dowiedziałem się, dlaczego tak bardzo chce wrócić. — Powiedział. Potem, przerywając, powiedział mu, co wyznała Lisa. — Och, Chryste. — Powiedział Duncan, gdy Circenn skończył. — To okropne. Nie możesz jej odesłać? To jest jej matka. — Mruknął Galan, zgadzając się. Circenn wzruszył ramionami i rozłożył ręce w bezradnym geście. — Nie wiem jak. Jedyną istotą, która wie jak to zrobić, jest Adam — — A Adam ją zabije. — Zakończył gorzko Duncan.

— Aye. Duncan pokręcił głową. — Nie wiedziałem. Mówiła mi, że kobieta była od niej zależna, ale nie powiedziała mi więcej. — Powiedziała ci to? — Warknął Circenn. — Aye. Usta Circenna zadrgały gorzko. — Cóż, oto oferuję, że będę jej mężem, a ona nie powiedziała mi nawet tyle. — A zapytałeś kiedykolwiek? — Zapytał miękko Galan. Circenn wymamrotał przekleństwo, odkorkował wino i zaczął pić.69

69

To się roznosi jak grypa. Najpierw Lisa, teraz Circenn, do jutra cały zamek będzie pijany w trupa.

ROZDZIAŁ 19 Armand zazgrzytał zębami i pozwolił Jamesowi, Comynowi dać upust swemu gniewowi, zapewniając się, że role wkrótce się odwrócą i to on będzie rozkoszować się miażdżeniem zdradzieckiego Szkota. Dobrze rozumiał motywacje Comyna. Dziesięć lat temu, gdy Robert Bruce Zabił Reda Johna Comyna w Greyfriars, koło Dumfries, tym samym eliminując jedynego, innego, rzeczywistego kandydata do korony Szkocji, pozostałości klanu Comyn radośnie sprzymierzyły się z Anglikami. Byli chętni by zamordować każdego krewnego Bruce’a, którego mogli dostać w swe ręce. — Minęły tygodnie, Berard! A ty nie przynosisz mi niczego. Ani kobiety, ani świętych Reliktów. Armand wzruszył ramionami. — Zrobiłem wszystko, co mogłem. Ta kobieta nie opuszczała swych komnat od tygodni. Pozostaje tam zamelinowana, choć nie mogę odgadnąć, dlaczego. — W takim razie wejdź tam i zabierz ją. — Splunął Comyn. — Wojna robi się coraz gwałtowniejsza, a brat Bruce’a, Edward zagrał o głupią stawkę. — Co ty mówisz? — Armand nic o tym nie słyszał. — Ostatniej nocy postawił coś, co może wygrać lub przegrać tę wojnę. Król Edward jest w najwyższym stopniu niezadowolony. — Jaką stawkę? — Nacisnął Armand. — To nie moje miejsce by o tym mówić. Nawet Bruce nie otrzymał jeszcze o tym wieści i będzie wściekły, gdy usłyszy, co zrobił jego brat. To niezmiernie ważne byśmy schwytali tę kobietę. Przynajmniej będziemy mieli coś, co ułagodzi jego temperament. Musisz ją sprowadzić. — Rozkazał Comyn. — Na zewnątrz jej komnaty dzień i noc są strażnicy, James. Muszę poczekać, aż wyjdzie. — Uniósł ręce, gdy Comyn zaczął się kłócić. — Wkrótce będzie musiała wyjść. — A czekając, będzie kontynuował przeszukiwanie zamku za świętymi Reliktami. Jak dotąd zdołał przeszukać tylko północne skrzydło, w jakiś sposób musiał dostać się zarówno do komnat dziedzica, jak i lady. — Dwa tygodnie, Berard. Cokolwiek dłużej i nie mogę zapewnić cię, że będę w stanie powstrzymać Króla Edwarda przed wydaniem swym ludziom rozkazu ataku. — To zostanie zrobione nim miną dwa tygodnie.

*****

Lisa przetoczyła się, przeciągając się ostrożnie. Wiedziała, że w końcu będzie musiała opuścić swoje łóżko, ale nie była w stanie się z tym zmierzyć. Usiadła powoli, zaskoczona, odkrywając, że bolesny węzeł w jej klatce piersiowej wydawał się rozluźnić. Rozejrzała się po swoim pokoju, jakby widząc go po raz pierwszy. Spała ponad szesnaście godzin dziennie i zastanawiała się czy być może ostatnie pięć lat w końcu zażądało swojej ceny. Spała i żałowała wszystkiego — nie tylko swojej matki, ale wypadku samochodowego, śmierci jej ojca i utraty jej dzieciństwa. Nie pozwoliła sobie czuć nic z tego przez ostatnie pięć lat, a gdy wreszcie dopuściła maleńki skrawek bólu, zwalił się na nią cały i na pewien czas się zatraciła. Nie zdawała sobie sprawy jak wiele pogrzebanego gniewu posiadała. Podejrzewała, że tylko jego odrobina została uwolniona. Ale teraz musiała stawić czoła faktom: butelka jej nie odeśle, Circenn nie mógł wysłać jej z powrotem czarem i to będzie jej życie — na resztę jej życia. Podniosła się z łóżka, pocierając szyję by rozluźnić węzły. Nie miała pojęcia ile czasu minęło odkąd brała kąpiel. Zniesmaczona swoją przeciągającą się apatią, podeszła do drzwi. Gdy była zamknięta w swoim pokoju, była mgliście świadoma, że na korytarzu zostali ustawieni ludzie. Nigdy z nimi nie rozmawiała, ledwie akceptowała jedzenie, które podawali jej przez drzwi i skubała je obojętnie. Pomęczyła się z klamką i pociągnięciem otwarła drzwi. Circenn wpadł do środka i uderzył o podłogę. Przetoczył się gładko na plecy i poderwał się na nogi z ręką na mieczu, wyglądając na oszołomionego. Zrozumiała, że musiał siedzieć na podłodze, opierając się o nie plecami i gdy je otwarła, wzięła go z zaskoczenia. Zamrugał kilka razy, jakby zapadł w sen w tej pozycji i został gwałtownie obudzony. Była zdumiona i wzruszona. Czy był przed jej pokojem przez cały ten czas? Spojrzał na nią i patrzyli na siebie nawzajem w ciszy. Pod jego oczami były ciemne kręgi, jego twarz była ściągnięta liniami zmęczenia i zmartwienia, a spojrzenie, którym ją obdarzył było tak czułe i skromne, że jej oddech uwiązł. — Kąpiel. — Powiedziała cicho. — Mogę się wykąpać? Jego uśmiech formował się powoli, ale oszałamiał, gdy już to zrobił. — Absolutnie, dziewczyno. Poczekaj dokładnie tutaj. Nie ruszaj się. Sam dopilnuje przygotowań. — Popędził by spełnić jej prośbę.

*****

— Chce kąpieli. — Zagrzmiał Circenn, wpadając do Wielkiego Hallu. Czekał tygodniami na jakąś iskrę życia. To, że znów była świadoma swego ciała, oznaczało, że powoli

wycofywała się z mrocznego miejsca, w którym usychała tak długo. Ryknął na służące, które przybyły biegiem. — Natychmiast dostarczcie gorącą wodę. I posiłek. Wyślijcie jej całe kuszące jedzenie, jakie możecie znaleźć.70 I wino. Ubrania! Musi mieć też czyste ubrania. Zadbajcie o moją panią. Ona chce się wykąpać! Uśmiechnął się. Na Dagdę, ten dzień wyglądał już jaśniej.

*****

Ostatnią osobą, którą Lisa wyobrażałaby sobie, wkradająca się do jej komnat, gdy brała kąpiel, był Eirren. Miała dwusekundową fantazję, że Circenn mógłby przyjść niezapraszany z uwiedzeniem na myśli, ale szybko zmiażdżyła tę myśl, oczywistą pozostałość po historycznych romansach, które zżerała, w miejsce życia społecznego. Takie rzeczy naprawdę się nie zdarzały. Tym, co się naprawdę stało, był najazd tego małego, psotnego dzieciaka.71 — Co tu robisz, Eirrenie? — Uderzyła rękami wodę, próbując wyprodukować więcej bąbelków, żeby zakryć piersi. Gdy to zawiodło, umieściła na nich jej szmatkę do mycia. Łobuz uśmiechnął się szeroko, poruszając brwiami w komicznie lubieżny sposób. — Nawet nie słyszałam jak otwierałeś drzwi. —Zanurzyła się głębiej w wannie. — Byłaś zbyt pochłonięta kąpielą, dziewuszko. Nawet pukałem. — Skłamał. Przeszedł szybko do kominka, obok Lisy. — Nie sądzę, że to właściwe. — Powiedziała. Potem przyjrzała mu się w zamyśleniu. — Po namyśle to idealnie właściwe. Możesz użyć mojej kąpieli, gdy skończę i w końcu cię wyczyścimy. Eirren uśmiechnął się elfio. — Żeby to zrobić, będziesz musiała wyjść. Za mój pierwszy widok nagiej kobiety, zgodzę się nawet umyć. Za spojrzenie na ciebie, umyję się dwa razy. Nawet za uszami. Jego uśmiech zbladł, gdy usiadł na kamiennej podstawie kominka. — Czujesz się lepiej, dziewuszko? Byłaś tu przez długi czas. Nic nie poradzę, że słyszałem ponure plotki. Lisa była wzruszona. — Martwiłeś się o mnie, prawda? Dlatego dzisiaj przyszedłeś. — Aye, martwiłem się. — Mruknął Eirren. — I nie podoba mi się to ani trochę. Podsłuchałem mężczyzn, mówiących, że jesteś naprawdę z innego czasu i odkryłaś, że nigdy nie możesz wrócić. — Spojrzał na nią pytająco. 70 71

A może zamiast całego jedzenia wystarczyłby jeden Circenn z bitą śmietaną, powoli liżący łyżkę. A ja się upieram i stawiam duże pieniądze, że to Adam.

— Tak jest. — Powiedziała smutno Lisa. — Zrezygnujesz z życia, dziewuszko? Lisa zerknęła na niego ostro. — Czasami zdajesz się dużo starszy niż trzynastolatek, Eirrenie. Wzruszył kościstymi ramionami. — Tak jest na tym świecie. Dzieci nie pozostają dziećmi długo, widzimy zbyt wiele. Lisa poczuła przebłysk pragnienia, żeby zasłonić mu oczy, żeby upewnić, się, że nigdy więcej nie zobaczy niczego, czego dziecko nie powinno oglądać. Potem przyłapała go, gdy próbował zerknąć poniżej linii wody. — Przestań! — Chlapnęła na niego wodą. Roześmiał się i zawadiacko wytarł twarz. — To naturalne. Jestem chłopcem. Będę wyglądał przez okno, jeśli to sprawi, że będziesz się czuć lepiej. Uśmiechnęła się, obserwując jak unosi podbródek i odwraca twarz w kierunku okna, robiąc z tego niezłe przedstawienie. Był takim melodramatycznym chłopcem. — Wyjdziesz za dziedzica? — Zapytał po chwili. Brwi Lisy uniosły się, gdy rozważała to. Dreszcz przebiegł jej po kręgosłupie. Nie mogła wrócić do domu. To było jej życie. Co Catherine chciałaby, żeby z nim zrobiła? Lisa znała na to odpowiedź. Catherine robiłaby zamieszanie i dopieszczała i ubrała Lisę w najlepszą suknię ślubną, wepchnęła ją do łóżka krzepkiego Górala i sterczała pod drzwiami, żeby upewnić się, że Lisa wydaje odpowiednio satysfakcjonujące dźwięki miesiąca miodowego. — Wierzę, że tak. — Powiedziała powoli, próbując oswoić się z tą myślą. Eirren zaklaskał i uśmiechnął się do niej promiennie. — Nie będziesz tego żałować. Oczy Lisy zmrużyły się chytrze. — Masz w tym jakiś, specjalny interes, Eirren? — Chcę tylko widzieć dziewuszkę szczęśliwą. — To nie wszystko. — Powiedziała Lisa. — Przyznaj się. Lubisz dziedzica, czyż nie? Podziwiasz go i myślisz, że musi się ożenić, prawda? Eirren skinął głową z jasnymi oczami. — Przypuszczam, że mam do niego słabość. Prawdopodobnie dlatego, że jego własny ojciec nie miał dla niego dużo czasu, pomyślała Lisa. Chłopcu łatwo było czcić Circenna Brodie’ego. — Podaj mi mój ręcznik, Eirren. — Poleciła Lisa. Zmusi brudnego chłopca do kąpieli, choćby musiała paradować nago, żeby to zrobić. Ktoś musiał wziąć za niego odpowiedzialność, potraktować go czułymi ramionami i kochającą dyscypliną.

Z wyniosłym spojrzeniem podniósł jej ręcznik i przesadzonym machnięciem ręki rzucił go daleko przez pokój, by wylądował na jej łóżku. — Sama go weź. Posłała mu najbardziej ponure spojrzenie posłuchasz mnie mały chłopcze albo zginiesz. Toczyli bitwę na spojrzenia — jego wyzywające, jej obiecujące boską zemstę — aż z psotnym uśmiechem zerwał się na nogi, prześliznął za nią i zniknął. Nawet nie usłyszała jak otwierają się i zamykają drzwi. Westchnęła i oparła głowę w tył, o wannę, przyznając, że i tak naprawdę nie chciała opuszczać ciepłej, mydlanej wody. — Dorwę cię za to Eirrenie. — Przysięgła. — Wykąpiesz się zanim skończy się tydzień. Nie była pewna, ale pomyślała, że usłyszała ciche dźwięczenie śmiechu za drzwiami.

*****

Słońce świeciło, zauważyła z przyjemnością Lisa. Po kąpieli założyła czystą suknie, ale darowała sobie pantofle. Gdy służące usuwały wodę po kąpieli, otwarła okno i zrozumiała, że gdy ona byłą pogrążona w żalu, wiosna zawitała w okolicy. Poczuła gorączkową potrzebę spaceru na zewnątrz, poczucia słońca, rozkoszowania się śpiewem ptaków i połączenia z tym, co miało być jej światem. Boże, musiała wyjść ze swojego pokoju. Po tak długim czasie dusiła się. Przeszła po dziedzińcu leniwym krokiem, zginając nagie palce u stów w bujnej, zielonej trawie. Podążając wzdłuż zewnętrznej ściany zamku, była silnie świadoma zaciekawionych spojrzeń strażników na wysokich wieżach. Obserwowali ją uważnie i podejrzewała, że Circenn polecił im nie spuszczać jej z oka. Zamiast czuć się pilnowana lub uwięziona, uważała to za uspokajające. Gdy kończyła swoją kąpiel, zrozumiała, że miała szczęście, strawy mogły być znacznie gorsze. Mogła zostać rzucona poprzez czas do twierdzy prawdziwego barbarzyńcy, który by ją molestował, wypędził, albo zwyczajnie zabił. Przeszła skrajem małego zagajnika i zatrzymała się, zniewolona przez czystą, odbijającą obraz sadzawkę, otoczoną gładkimi, białymi skałami i mającą w narożnikach masywne, stojące pionowo kamienie z piktyjskimi inskrypcjami. Skuszona przez historię, przeciągnęła palcami po grawerunkach. Piękna, kamienna ławka przycupnęła w małym młodniku przed niezwykłym ziemnym kopcem, który miał około dwudziestu stóp długości i dwunastu szerokości. Był prawie tak wysoki jak ona, a trawa na nim była jasnozielona, gęstsza i bujniejsza niż na reszcie łąki. Palce jej stóp aż bolały, żeby jej dotknąć. Stała, przyglądając się temu, zastanawiając się, co to było. Średniowieczny kopiec pogrzebowy? — To kopiec Wróżek. Shian. — Powiedział Circenn, poruszając się za nią. Położył rękę na jej talii i wciągnął czysty zapach jej świeżo umytych włosów. Lisa przechyliła głowę w tył i uśmiechnęła się.

— Mówi się, że jeśli okrążysz kopiec siedem razy i rozlejesz swą krew na szczycie, Królowa Wróżek może pojawić się i zaoferować ci życzenie. Nie mam pojęcia, jak wielu młodych chłopców i dziewczyn kłuło się tu w palec. Stare opowieści — ta ziemia jest ich pełna. Najprawdopodobniej jakiś przodek opróżniał tu kiedyś nocniki. To mogłoby wyjaśnić to jak gęsta i zielona jest ta trawa. — Upuścił całusa na jej włosy, owijając swoje ręce wokół niej, od tyłu. — Zobaczyłem cię przez okno i pomyślałam, że mógłbym z tobą porozmawiać. Jak się czujesz, dziewczyno? — Zapytał delikatnie. — Lepiej. — Powiedziała cicho. — Przykro mi. Nie planowałam zostać tam tak długo. Po prostu potrzebowałam czasu, żeby pomyśleć. Dopóki nie dałeś mi butelki, nadal wierzyłam, że mogę wrócić. Potrzebowałam czasu na pogodzenie się z rzeczywistością mojej sytuacji. — Nie musisz mnie za nic przepraszać. To ja powinienem cię przeprosić. — Odwrócił ją w jego stronę. — Liso, przykro mi, że moja klątwa cię złapała. Chciałbym powiedzieć, że przykro mi, że tu przybyłaś, ale muszę wyznać, że… Lisa popatrzyła na niego przeszukująco. Wziął głęboki oddech. — Że poświęcę swe życie, wynagrodzeniu ci tego. Że chcę się z tobą ożenić i dopilnuję byś była pod dobrą opieką. Lisa odwróciła spojrzenie, upokorzona grożącymi łzami. Cofnął się o krok, wyczuwając, że walczyła o kontrolę. — To wszystko, co chciałem powiedzieć, dziewczyno. Zostawię cię teraz byś mogła spacerować. Chciałem tylko być pewien, że wiesz, co czuję. — Dziękuję. — Powiedziała. Gdy obserwowała jak się wycofywał, część jej pragnęła przywołać go z powrotem, prowadzić małą, jałową pogawędkę w słoneczne popołudnie, ale łzy nadal przychodziły zbyt łatwo. Gdy odszedł, kontynuowała przechadzkę, przyciągana by zbadać swój nowy dom. Zatrzymywała się od czasu do czasu by przyjrzeć się małym pąkom i niezwykłym liściom. Przyszło jej do głowy, że skoro musiała tu zostać, mogła zrobić w końcu coś, czego chciała od lat — mogła mieć szczeniaka. Zawsze chciała mieć psa, ale ich mieszkanie było za małe. Gdy wróci do zamku, zapyta Circenna czy wiedział o jakichś młodych w wiosce. Gdy zbliżyła się do chaty, zrozumiała, że przetrwa. Jej normalne uczucia powracały, jej zwyczajny optymizm, jej pragnienie bycia związaną ze światem i poznawania go. Zastanawiała się, czym właściwie była ta szopa. Magazynem? Warsztatem? Przekręcając klamkę, otwarła drzwi i cicho weszła do środka. Duncan Douglas stał tam nagi, tyłem do niej. Mój boże, pomyślała. Nie Circenn, ale na pewno niepospolity. Przytłaczająco ciekawa wszystkich zmysłowych rzeczy, niebyła zdolna odwrócić wzroku. Równie rozebrana służąca była przyciśnięta między jego ciałem i ścianą. Policzek służącej był przyciśnięty do drewnianej ściany, a jej dłonie były na niej

rozpłaszczone nad jej głową, z mocnymi rękami Duncana, nakrywającymi je. Jego biodra podskakiwały przy niej, pchając w nią od tyłu. Lisa oblizała usta i westchnęła cicho. Wiedziała, że powinna wyśliznąć się cicho, zanim zrozumieją, że byli obserwowani. Za minutę, powiedziała sobie z płonącymi policzkami. Jej wzrok opadł z jego szerokich pleców do jego talii, po umięśnionym tyłku, który napinał się, gdy uderzał w służącą. Lisa nie mogła się poruszyć, zaatakowana erotycznym obrazem Circenna, robiącego jej to samo. — O moje niebiosa. — Była tak zafascynowana, że te słowa uciekły jej zanim mogła choćby poświęcić myśl by temu zapobiec. Oboje odwrócili się w tej samej chwili by spojrzeć na nią. Służąca krzyknęła. Oburzający Duncan tylko uśmiechnął się szeroko. — Uups. — Powiedział nonszalancko. Lisa uciekła z szopy. Przynajmniej wiedziała, do czego starożytni używali tej przybudówki. Dla prywatności.

*****

Dni mijały szybko w mgiełce ciepłych, słonecznych poranków i popołudni spędzanych z Duncanem, który oprowadzał ją po zamku i posiadłości, i cichych wieczorach spędzanych z Circennem przy wyśmienitych kolacjach. Circenn był zauważalnie nieobecny podczas popołudni, nie trenując ze swymi ludźmi, ani nie przebywając w pobliżu zamku i gdy tej nocy skończyli deser, zapytała o to. — Chodź. — Wstał od stołu i dał jej znać gestem by poszła za nim. — Mam coś dla ciebie, Liso. Mam nadzieję, że to sprawi ci przyjemność. Pozwoliła mu włożyć jej ramię w swoje i poprowadzić ja korytarzem, którego jeszcze nie zbadała. Prowadził do końca wschodniego skrzydła, w głąb krętych i wąskich, kamiennych korytarzy, przez wysokie, łukowe drzwi do spiralnej, kamiennej, klatki schodowej. Zatrzymał się przed drzwiami do wierzy i wyciągnął klucz ze swojego sporranu. — Mam nadzieję, że nie pomyślisz, że ja… — Wypuścił westchnienie, wyglądając, jakby nie czuł się komfortowo. — Dziewczyno, to wydawało się doskonałym pomysłem, gdy na to wpadłem, ale teraz mam pewne zmartwienia… — Co? — Zapytała zmieszana.

— Czy kiedykolwiek wpadłaś na pomysł, o którym myślałaś, że kogoś uszczęśliwi, a potem, gdy przyszedł czas by go dać, martwiłaś się, że być może się pomyliłaś? — Zrobiłeś coś dla mnie? — Zapytała, przypominając sobie drobiny drzewnego pyłu, który zauważyła, gdy strzepywał go ze swojego tartanu, dzień wcześniej. — Aye. — Wymamrotał, przeciągając dłonią przez swoje włosy. — Ale nagle przyszło mi do głowy, że nie znam cię tak dobrze, jak myślałem, to może cię zasmucić. — Cóż, po prostu będę musiała to zobaczyć. — Powiedziała zabierając klucz z jego ręki. Cokolwiek zrobił, sprawił jej przyjemność przez zwykłe dbanie i myślenie o niej, nie wspominając o zainwestowaniu swojego czasu w pracę, z zamiarem sprawienia jej przyjemności. Poza jej rodzicami i Ruby, w ciągu swojego życia otrzymała mało impulsywnych prezentów i nigdy takiego, który ktoś zrobił własnoręcznie. Zaciekawiona, wsunęła klucz w drzwi, otwarła je i weszła do środka. Tuziny świec migotały, wypełniając pomieszczenie ciepłym blaskiem. Sufit wznosił się i spotykał w wielkim, drewnianym łuku i znajdowało się tu kilka rozstawionych, drewnianych ławek. Na przedzie pokoju, przed czterema, pięknie barwionymi oknami, znajdowała się płaska płyta, ustawiona na grubej podstawie z kamienia — ołtarz. Zrozumiała, że przyprowadził ją do swojego prywatnego miejsca czci. — Spójrz w dół, dziewczyno. — Powiedział cicho. Jej spojrzenie opadło na podłogę. — Niebiosa, ty to zrobiłeś? — Spojrzała na Circenna, oszołomiona. — Kilka lat temu miałem mnóstwo wolnego czasu. — Powiedział ze wzruszeniem ramion. Około trzydziestu lat, nie dodał tego. Lat w ciągu, których myślał, że może być oszaleć z samotności i pogrzebał swą udrękę w tworzeniu. Jej wzrok przeniósł się z powrotem na podłogę. To była wspaniała mozaika, ręcznie wykonana z drewna, rozciągająca się jak gwiazda ze środka kaplicy. Jasna sosna, ciemny orzech i głębokie, czereśniowe wstawki by stworzyć wzory. Niektóre z kawałków drewna miały nie więcej niż cal średnicy. To musiało zająć mu lata, pomyślała z zachwytem. Jeden człowiek, tworzący tę podłogę, starannie rzeźbiący i wygładzający kawałki, i układający je w bajkowy, geometryczny wzór, który mógłby sprawić, że M. C. Escher72 szalałby z zazdrości. — Podejdź do ołtarza. — Zachęcił. — To tam to zmieniłem. Delikatnie przeszła po podłodze, niechętna szpecić ją swoimi stopami. Na przedzie ołtarza oderwał stary wzór i położył nowy. Przestrzeń w przedniej części płyty była podzielona na dwie sekcje: po prawej, skrupulatnie inkrustowane we wzór w hebanie, było napisane MORGANNA, UKOCHANA MATKA CIRCENNA. Po lewej, w tym samym, ciemnym 72

Maurits Cornelis Escher (17 czerwca 1898-27 marca 1972) – Holenderski grafik, znany ze swych inspirowanych matematycznie drzeworytów, litografii i mezzotint.

drewnie, CATHERINE, UKOCHANA MATKA LISY. Nie było dat, pominięcie, które rozumiała, ponieważ z pewnością nie chcieliby, żeby ktoś zobaczył daty z dwudziestego pierwszego wieku w średniowiecznej kaplicy. Mogła sobie tylko wyobrazić, co całkowicie nowocześni profesorowie mieliby z tą sprawą. Imiona były otoczone inkrustacją skomplikowanych, celtyckich węzłów. Opadając na kolana, przeciągnęła palcami pi świeżo położonym drewnie, jej serce puchło z emocji. Umieścił jej matkę zaraz obok jego, wyraźnie pokazując jej, że była połową jego życia. Teraz mogła przyjść tutaj, gdy tęskniła za swoją matką i czuć się, jakby miała miejsce by być blisko niej. To ją zaskoczyło, jego ostra przenikliwość. Gdy u Catherine zdiagnozowano raka, Lisa pożerała książki typu „poradnik jak to zrobić” o radzeniu sobie z utratą bliskich, mając nadzieję na znalezienie jakiegoś magicznego sposobu na radzenie sobie z nadchodzącą utratą jej matki. Jedną z rzeczy, o których pisało w każdej książce, było to, że bliskość była krytyczną częścią procesu leczenia. Przez stworzenie tego znacznika dla jej matki, Circenn stworzył namacalny i przez starożytny zwyczaj, z natury uspokajający symbol jej nieobecności tak, że jej nieobecność stała się kojącą obecnością. Lisa przełknęła gulę w gardle i popatrzyła w górę. Obserwował ją, jakby była dla niego najbardziej nieskończenie cenną rzeczą na świecie. — Byłem głupcem? — Zmartwił się. — Nie, Circennie, nie sądzę, żebyś kiedykolwiek mógł być głupcem. — Powiedziała cicho. — Dziękuję ci. W moich czasach też to robimy. I będę tu często przychodzić, żeby… żeby… — Urwała, wstrząśnięta przez głębię jej emocji. Gdy powiedział. — Chodź. — Łatwo poruszyła się w jego ramiona.

ROZDZIAŁ 20 Circenn podszedł do zwierciadła i przyjrzał się sobie po raz piąty w ciągu takiej samej ilości minut. Obrócił głowę w bok i obejrzał swój profil. Przeciągnął w zamyśleniu dłonią przez cień zarostu. Skóra Lisy była bardzo delikatna, być może powinien częściej się golić. Ale to nie był problem, rozmyślał. Choć otwarła się znacząco w ciągu ostatnich kilku dni, zachowywała między nimi dystans. Zdrowiała i nadszedł czas by zakończyć ten proces. Musiał uwieść ją do bliższej intymności, pomóc jej w pełni zaakceptować swoją pozycję, jako jego przyszłej żony. Kogo próbował oszukać? Musiał spać z nią nim zmieni się w szusującą zdobyczy bestię. Ani na chwilę nie zapomniał wizji, którą podejrzał w swej tarczy. I chciał tego, był chętny by powitać swą przyszłość. Był z nią boleśnie powolny, dając jej czas na wyleczenie. Ale znów się zmieniała, stawała się silniejsza. Prychnął, przypominając sobie, że ona nie była jedyną, która podlegała zmianą od jej przybycia. Kilka miesięcy temu był człowiekiem twardej dyscypliny, który nienawidził w sobie wielu rzeczy. Teraz był człowiekiem głębokiej namiętności, który witał to, czym mógł się stać — z nią. Kilka miesięcy temu unikał fizycznej intymności, opracowując tuziny powodów, dla których wyrzeczenie się tego było logiczne. Teraz pragnął fizycznej intymności, uzbrojony w tuziny powodów, dlaczego to było logiczne, prawdopodobnie nawet konieczne by to przyjął. Po tym jak dał jej kaplicę, odprowadził ją do jej pokoju, mając nadzieję pociągnąć ją poza pocałunek na dobranoc, ale była powściągliwa. Jej pocałunek był burzliwy i wyraźnie poczuł pożądanie w jej ciele, ale to ona była tą, która zatrzymała pocałunek, życząc mu dobrego snu, nim zostawiła go przy drzwiach. Podejrzewał, że podczas, gdy pozwoliła sobie być trochę szczęśliwa, nadal nie była gotowa uwierzyć, że nie powinna kontynuować cierpienia za grzechy, których nie popełniła. Dla jej dobra musiał być bezlitosny. Potrzebował przebić się przez jej skorupę i wciągnąć ją w pełni w jego życie. Pragnął jej, tej fascynującej kobiety z głębokimi emocjami, namiętnym sercem, inteligentnym i ciekawym umysłem. Chciał jej zabawnego poczucia humoru, które ostatnio było zauważalnie nieobecne. Potrzebował by zaakceptowała najgłębszą fizyczną więź z nim, ponieważ wiedział, że gdy to zrobi, nie zabarykaduje przed nim żadnej części swego serca. A on chciał poznać każde prywatne zagłębienie i szczelinę jej duszy. Bezwzględnie uwodzicielski, taki będzie.

Zebrał swe włosy z tyłu i związał rzemieniem, i rozważył ogolenie się, ale był niecierpliwy. Odeszli od stołu po kolacji pół godziny temu i jeśli miał szczęście, ona będzie zwinięta w łóżku. A on do niej dołączy. Już był czas. Dziś w nocy uczyni ją swoją.

*****

Lisa sączyła słabe wino i patrzyła na ogień, czując się znacząco nieusatysfakcjonowana po zakończeniu smakowitego posiłku ze smakowitym towarzyszem i otrzymaniu wspaniałego prezentu, kaplicy. Jej ciało brzęczało z frustracji i prowadziła ze sobą doskonale wściekłą kłótnię. Odkąd wyszła ze swych komnat po jej napadzie żalu, Circenn bez przerwy dawał jej każdy znak, że pragnął wejść z nią w seksualną relację, ale coś ją powstrzymywało i nie miała najmniejszego pojęcia, co to było. Przyglądała się temu z każdego kąta, ale nadal nie była bliżej zrozumienia, dlaczego odsuwała się za każdym razem, gdy próbował zrobić więcej niż pocałowanie jej. Widziała na krawędzi zapytania go, czy on wiedział, dlaczego to robiła, ale nie mogła zebrać się by być tak brutalnie szczerą. Część jej życzyła sobie, żeby spróbował zburzyć jej ściany, żeby mogła odkryć, czym te przeklęte ściany były. Pomyślała, że zdecydowała się być tu szczęśliwa, ale znów, dlaczego opierała się jego uwodzeniu? Pukanie do drzwi przyspieszyło jej serce do dudnienia. — Wejdź. — Zawołała cicho, mając desperacką nadzieję, że to nie będzie Gillendria, która wejdzie, niosąc jeszcze jedną przerobioną suknię czy płaszcz. — Dziewczyno. — Wymruczał Circenn, gdy zamknął za sobą drzwi. Lisa usiadła prosto i położyła swój kielich z winem na stole. Nie mów nic — po prostu mnie pocałuj. Pomyślała. Pocałuj mnie mocno i szybko, i nie daj mi czasu na myślenie. — Jest coś, o czym chciałbym z tobą porozmawiać, dziewczyno. — Powiedział. Przeszedł przez pokój i pociągnął ją na nogi z krzesła. — Tak? Zatrzymał się i patrzył na nią w dół, przez długą chwilę. — Och, czasami tworzę problemy słowami. — Powiedział w końcu. — Przez całe życie byłem wojownikiem, a nie gadającym głupoty bardem. — Obejmując jej twarz dłońmi, objął jej usta swoimi.

Zagłębił palce w jej włosach, przeciągnął językiem między jej wargami gładkim, aksamitnym ruchem, całując ją powoli i dogłębnie. Dał jej długi, cudownie romantyczny pocałunek, który zostawił ją, trzymająca się go bez tchu. Uszczypnął jej dolną wargę, ssąc i pociągając, potem wsunął się znów do środka, biorąc w posiadanie jej usta. Jego ręce przesunęły się w dół jej pleców i po jej tyłku i jęknął. Potrzebował jej desperacko, ale także potrzebował jej, poszukującej jego uczucia. Jego język wycofał się i zatrzymał się, czekając, aż zapragnie jego powrotu. Nie zrobiła tego. Westchnął i przesunął się w tył o cal, żeby na nią spojrzeć. — Przynajmniej ze mną walcz, dziewczyno, jak to robiłaś, gdy Bruce zadeklarował, że jesteśmy zaślubieni. Gdy zabrałem od ciebie mój język, nie pozwoliłaś na to. Lisa odwróciła wzrok. Bezlitosny, przypomniał sobie Circenn, albo wyśliźnie ci się. Nie możesz zostawić jej w żalu i poczuciu winy. Gdy poruszyła się by usiąść na łóżku, wypuścił małe westchnienie ulgi. Fakt, że czuła się komfortowo będąc celem jego uwodzenia, powiedział mu, że nie była temu całkowicie niechętna. — Na co czekasz, Liso? — Usiadł obok niej na łóżku. Dodało mu otuchy, że nie odsunęła się, ale po prostu siedzieli razem, z ramieniem muskającym ramię. — Pamiętasz, co powiedziałaś mi tej nocy, gdy tu przybyłaś, gdy bałaś się, że mógłbym odebrać ci życie? Popatrzyła na niego z wahaniem, dając znać, że słucha. — Ja nawet jeszcze nie żyłam. To są słowa, które do mnie powiedziałaś i słyszałem w tym zdaniu wiele rzeczy. Słyszałem frustrację i żal. Słyszałem ciekawość i głód doświadczeń, i okropny strach, że nigdy nie będziesz ich mieć. Nie mogę umrzeć. Ja nawet jeszcze nie żyłam! To mi powiedziałaś Myślałem, że miałaś to na myśli. Że dałem ci szansę byś żyła odważnie. Lisa drgnęła. Mogła poczuć wzbierające w niej echo. To prawda, pomyślała buntowniczo, jeszcze nawet nie żyła. Poczuła nagły błysk furii. Spędziła lata, odmawiając sobie luksusu uczuć, a z kilkoma prostymi zdaniami, Circenn obnażył to przed nią. Nienawidziła jego, robiącego jej psychoanalizę. To sprawiało, że była wściekła, że śmiał być tak intymny z jej uczuciami. Jej oczy zmrużyły się. Z wargami, wyginającymi się w lekkim, pełnym wiedzy uśmiechu, powiedział. — No dalej, bądź na mnie wściekła, dziewczyno, za danie głosu rzeczom, których próbujesz nie czuć. Bądź na mnie wściekła za mówienie głośno rzeczy, o których ty ledwie pozwalasz sobie pomyśleć — że część ciebie nienawidzi twej matki za to, że jest chora, ponieważ nie możesz dać sobie pozwolenia na życie, gdy ona jest umierająca. Bądź na mnie wściekła za mówienie, że to rozdziera cię na maleńkie kawałeczki i że czujesz, że powinnaś cierpieć, bo jak

mogłabyś nie cierpieć, gdy twa własna matka leży, umierając? Bądź na mnie wściekła, za żądanie byś teraz żyła. Żyj ze mną. W pełni. Jej dłonie zacisnęły się wokół zwiniętego koca. Nie mogła zaprzeczyć niczemu, co powiedział. Czuła, że powinna cierpieć, skoro jej matka cierpiała. Czuła, że każdy mały uśmiech, na jaki sobie pozwoliła, był w jakiś sposób zdradą Catherine. Jak Lisa śmiała się uśmiechać, gdy jej matka była umierająca? Jaki rodzaj potwora mógłby być zadowolony nawet przez chwilę? Jednak uśmiechała się okazjonalnie, a nawet się śmiała, a później nienawidziła się za to. Miał rację — to było to, co ją powstrzymywało. Podstępne, małe wierzenie, że nadal nie miała żadnego prawa być szczęśliwą. — Czy nadal będziesz karać się za grzechy przez ciebie niepopełnione? Jak dużo musisz wycierpieć nim poczujesz, że zapłaciłaś w pełni? Czy całe twe życie będzie wystarczające? Jej rzęsy opadły w dół, zasłaniając oczy. — Czy to byłoby takie złe, rzucić się głową naprzód w miłość, którą ci oferuję? Bierz — czerp życie, wessij je do swego ciała, smakuj je z zapamiętaniem. — Niech cię cholera. — Wyszeptała. — Za powiedzenie tego, co myślisz? Dziewczyno, jestem tym, komu możesz powiedzieć wszystko. Zapewniam cię, zrozumiem. Nie dbam za, jak haniebne uważasz swe myśli czy uczucia. Uczucia, emocje — one nie są dobre, ani złe. Nie można im przypisać wartości. Uczucia są. Przez przypisanie uczuciu etykiety złe, zmuszasz się do ignorowania tego uczucia. A tym, czego najbardziej potrzebujesz, to czucie go, pozwól mu płonąć przez ciebie, a potem idź dalej z życiem. Nie jesteś odpowiedzialna za nic z tego, co przydarzyło się twym rodzicom. Ale karzesz się za posiadanie uczuć — och, dziewczyno, to jest złe. Czułaś trochę urazy — nie ma w tym wstydu. Jesteś młoda i pełna życia — nie ma w tym żadnego wstydu. Lisa wyglądała, jakby desperacko pragnęła mu uwierzyć. — To nie była twoja wina — nie wypadek, nie choroba twej matki, nie ty, sprowadzona tutaj, do mnie. Odpuść to sobie. Wstań, Liso. Weź to, czego chcesz ode mnie. Żyj teraz. — Niech cię cholera. — Powtórzyła, potrząsając głową. Uczucia, którym długo zaprzeczała, teraz ją zalewały. Siedziała nieruchomo, jego słowa odbijały się w jej umyśle. Potem zaskoczył ją inny głos, ponieważ brzmiał jak Catheriny, odbijający się w jej głowie. Żadnej więcej kary. On ma rację, wiesz o tym. Czy myślisz, że nie widziałam, co sobie robiłaś? Żyj, Liso. Jej ręce drżały. Czy mogła? Czy wiedziała jak? Po latach odmawiania wiary, że cokolwiek dobrego mogłoby się jej przytrafić, czy mogła odzyskać marzenia, które miała, o byciu kobietą, niebojącą się miłości? Jej wzrok prześliznął się po nim. Wspaniały Góral, pół dzikus, jednak bardziej cywilizowany od większości współczesnych mężczyzn. Czuły, dbający wystarczająco by

przebić jej skorupę odważnym wysiłkiem by ją z niej wydobyć. Nigdy nie znajdzie lepszego mężczyzny. Żyć, zgodziła się Lisa. Bez słowa podniosła się, cierpiąc na doznanie, że dzieliła się na dwie różne osoby. Jakby w akcie podnoszenia się, wyśliznęła się ze swojego dwudziestopierwszowiecznego ciała, zostawiając starą Lisę, skuloną na łóżku, z rękami owiniętymi wokół poduszki, zaciekle zaprzeczającą swoim własnym potrzebom. Ta nowa Lisa stała, wysoka i spokojna, czekając — zapraszając — na jego następne żądanie. Gotowa tworzyć własne żądania. — Ściągnij suknię, Liso. Jej oddech wywalczył sobie drogę z jej płuc. — Powiedziałem ściągnij suknię. — Co z tobą? — Tu nie chodzi o mnie. Tu chodzi o ciebie. Pozwól mi cię kochać, dziewczyno. Obiecuję, że nie będziesz tego żałować. Lisa wciągnęła płytki oddech. Widział jej serce takim, jakie naprawdę było, pełne skomplikowanych i mniej niż szlachetnych myśli, a jednak jej pragnął. I ściągając swoją suknię, opuszczała swoje bariery i wyciągała ręce by go powitać. Witając to, czym mogli być razem. Jej palce wydawały się sztywne, gdy przesunęły się po jej ubraniu, ale robiły się tym pewniejsze, im bardziej była szczera ze sobą. — Pragnę cię. Jestem tutaj dla ciebie. Uwielbiam cię. Uwielbiam cię… Jego słowa pozostały. I przyznała, że chciała, żeby tak właśnie było. Rozebrać się dla tego mężczyzny, zaoferować mu swoje ciało, znaleźć aprobatę i pożądanie, o których wiedziała, że do niej czuł. Sięgnąć i posmakować tego, co jej oferował, zwrócić swoje chętne ciało do niego by ją nauczył, wtajemniczył, rozkoszował się nią. Żyć. Jej suknia opadła z szelestem na podłogę. — Przestań! — Siedział bez ruchu, patrząc na nią, gdy stała, blada w świetle świec w swoim lawendowym staniku i majteczkach. Wydał niski dźwięk z głębi gardła. Lisa nigdy wcześniej nie słyszała, żeby mężczyzna wydawał taki dźwięk, ale zrozumiała, że chciała usłyszeć go jak wydaje ten dźwięk wiele razy, patrząc na nią w dokładnie ten sam sposób. — Kontynuuj. — Powiedział w końcu. — Bardzo powoli, dziewczyno. Zabij mnie tym. Wiesz, że cię pragnę, użyj tego. Po jedna z twoich wielu mocy.

Lisa zamrugała, zelektryzowana, odkrywając, że miała taką władzę, jako kobieta. Jego pled unosił się, jego pierś gwałtownie opadała i unosiła się, a jego oczy były ciemne z pożądania. Zapraszał, żeby posłużyła się swoją kobiecą siłą i chciała to zrobić. W jej fantazjach marzyła właśnie o tym: bycie z mężczyzną, którego pociąg do niej był czymś, czego była tak pewna, że mogłaby go drażnić, rozkoszować się swoją kobiecością, prowokować go i powitać konsekwencje. Powoli zaczęła ściągać bieliznę, zsuwając paski stanika z ramion, pociągając figlarnie, prowokacyjnie, kokardę między piersiami. Gdy jego oczy zapłonęły, zsunęła miękkie pantofle i rzuciła jeden do niego. Ruch sprawił, że jej piersi zakołysały się lekko. Gdy pantofel uderzył go lekko w klatkę piersiową, przełknął ciężko i napiął się by wstać z łóżka. — Nie. Myślę, że to lubię. Ośmieliłeś mnie. Pozwól mi odkryć, kim jestem. Opadł z powrotem na łóżko, ale wyglądał na gotowego do rzucenia się na nią w każdej chwili. Skrawek koronki spadł na podłogę, potem kolejny i Lisa stanęła przed nim, wstrzymując oddech. Widziała siebie, odbitą w lustrze za nim i przesunęła się odrobinę na prawo. Idealnie, pomyślała. Mogła teraz widzieć go w pełni ubranego, jego szerokie ramiona i umięśnione plecy, łóżko i samą siebie, stojącą przed nim nago. To było dziko podniecające, erotyczne, jej pożądanie dziwnie wzrosło przez fakt, że nadal był całkowicie ubrany. — Odwróć się. — Co? — Sapnęła, prawie tracąc opanowanie. Jego śmiech był niskim mruczeniem. — Jesteś perfekcją, dziewczyno. Ale odwróć się i pokaż mi całe twe wspaniałe ciało. Śniłem o tobie tygodniami. Lisa przełknęła niepewna, czy mogła to zrobić. Nie będzie mogła go widzieć. Co jeśli pomyśli, że jej tyłek jest gruby? Mężczyźni nigdy nie myślą, że tyłek jest gruby, powiedziała jej kiedyś Ruby. Są tak szczęśliwi, po prostu go widząc. — Dalej, dziewczyno. Pokaż mi czy twoje plecy wyginają się tak jak myślę — lekki łuk kości słoniowej z twymi włosami, opadającymi na niego. Pokaż mi to piękne siedzenie. Pokaż mi te wspaniałe nogi. Pokaż mi każdy cal tego, co zamierzam smakować i całować. Jego słowa były więcej niż odpowiednio przekonujące, jaka kobieta mogłaby odmówić takiej obietnicy? Lisa wciągnęła głęboki oddech i odwróciła się. Po kilku chwilach nieznośnej ciszy, zerknęła nerwowo przez ramię, szukając ich odbicia w lustrze. Opadł na kolana obok łóżka i klęczał za nią, patrząc w górę i w dół, i znów w górę i w dół. Czarne oczy uniosły się by napotkać jej spojrzenie. Wyraz jego twarzy był dziki, zaborczy i sprawił, że czuła się jak najpiękniejsza kobieta, która kiedykolwiek wędrowała przez jego czternastowieczny świat. Zerwał się na nogi i przycisnął jej plecy do niego, mocno. Szorstki materiał jego pledu przy jej wrażliwej skórze był podniecający i roztopiła się przy jego ciele. Pewnym szarpnięciem przyciągnął jej nagi tyłek do jego bioder i zatraciła się w doznaniu materiału i twardej długości męskości, która była tuż pod spodem. Pchnęła w tył, czując jego

grzbiet, wciskający się w szczelinę jej pośladków. Drgnął przy niej, a ona sapnęła z oczekiwania. Jego ręce przesunęły się w górę jej talii, po jej żebrach i ujął jej piersi, na początku z szacunkiem, potem z szorstką ekscytacją. Jej sutki były już twarde i bolące od zimnego powietrza w pokoju i gdy jego palce musnęły je, prawie krzyknęła. Jej biodra szarpnęły się w tył i błysk przyjemności wystrzelił z jej sutków do miejsca, w którym przyjmie go do swojego ciała. Uszczypnął je i poczuła, że jej świat wiruje, zawężając się do niczego, poza nią i nim, i żądzy zrobienia z nim wszystkiego, co było możliwe między mężczyzną i kobietą. — To jest to. Przyciśnij się do mnie. Pokaż mi jak mnie chcesz. — Zakołysał się przy niej, imitując pchnięcia cofania kochania się, a ona poczuła wilgoć między udami. Jej ruchy stały się napięte, gdy bez słów błagała o jego ciało. Owinął ramię wokół jej talii, przygryzł jej kark, chwytając ścięgno między zęby. To wydawało się takie… dominujące. Jego druga ręka odszukała jej wargi i wsunął palec między nie. Pogłaskała go swoim językiem, zamykając na nim wargi i wsysając go do swoich ust. Delikatnie skierował ją w kierunku skrzyni u stóp łóżka. — Usiądź. Usiadła zdyszana, tak podniecona, że nawet skrzynia wydawała się dobra dla jej bolącego tyłka. Twarda, to było to, czego chciała, czegoś twardego i solidnego, i… jego. Stał przed nią z rozsuniętymi nogami, ciemnymi oczami. Musnął jej sutki dłońmi, jego zgrubiała skóra cudownie szorstka na jej wrażliwych szczytach. Obserwowała jak się napinają, zafascynowana reakcjami jej ciała na niego. Swoim kolanem lekko rozsunął jej nogi, pozornie przykuty małym, ciemnym pieprzykiem na wnętrzu jej lewego uda. Zwilżył usta i wiedziała, że będzie całował ją tam wiele razy. Utrzymując jej spojrzenie, rozebrał się dla niej z nieznośną powolnością, nigdy nie spuszczając z niej oczu. Żaden współczesny striptizer nie mógłby konkurować z przedstawieniem, które jej dał. To miało zabawny efekt na jej emocje, mimo, że była naga, mimo, że mógłby wziąć ja szybko, robił to tak, jak jej obiecał: we wszystkim chodziło o nią. Postępował powoli, karmiąc jej każdą fantazję. Nadal próbował ją uwieść, mimo faktu, że wyraźnie już ją zdobył. Gdy stanął przed nią nagi, zamknęła oczy, przytłoczona przez niego. Wzięła głęboki oddech i znów je otwarła, tylko po to by odkryć go, kołyszącego się przed nią.73 Jest piękny, pomyślała. Nigdy nie rozumiała, że mężczyzna mógłby być tak piękny. Twarde wybrzuszenia na jego brzuchu zwężały się w szczupłe mięśnie, które prężyły się na jego udach, tworząc v naprężonych grzbietów, które kierowały uwagę do surowej męskości, która wisiała ciężko między jego nogami. Tylko jej widok sprawił, że jej żołądek wydał się napięty i pusty. Był gruby i długi i podnosił się chętnie. Oliwkowy i różowy, gładki, wyglądający jak aksamit, z 73

I wszyscy wiemy, co mu się kołysało. 

mocną żyłą, biegnącą wzdłuż jego długości. Będzie ciepły — nie, będzie się wydawał gorący i jedwabisty pod jej dłonią. Pochylając się bliżej dla lepszego widoku, była zaskoczona, gdy znów się zakołysał i musnął jej policzek. Śmiejąc się, popatrzyła na niego i straciła dech. Patrzył na nią znieruchomiały, jego mina tak zaborcza, że sapnęła. Nigdy nie będzie taka sama po tej nocy. Bądź śmiała, powiedziała sobie. Bądź odważna i swawolna i wszystko, o byciu, czym zawsze fantazjowałaś. Czerp z życia, Liso. Owinęła dłoń wokół niego i jak oczekiwała, jej palce nie mogły się zamknąć. Dreszcz wystrzelił przez nią, gdy wyobrażała sobie jej ciało, poddające się by przyjąć tak wiele niego. Bryknął w jej uścisku. Uśmiech wygiął jej usta. Mogła mu to zrobić, zmusić go, żeby drgnął niecierpliwie w odpowiedzi na jego dotyk. Ścisnęła, przesuwając dłoń w górę i w dół. Ta część jego była taką sprzecznością, taki twardy, a jednak skóra tak bardzo miękka i wrażliwa, taki silny, a jednak tak słaby przed kobietą, tak łatwo dzierżony przez mężczyznę, jako broń, jednak tak łatwo używany, jako broń przeciw niemu. Lisa oblizała usta, zastanawiając się jak smakował. Słono? Słodko? Gdzie była jej bita śmietana? Opuściła głowę i musnęła wargami jego czubek. Tylko raz, ciasne ssanie jej ustami, szybkie przeciągnięcie języka, tylko na tyle by posmakować go i zaspokoić swoją ciekawość. Odrobinę słony i z zapachem ostrego mężczyzny, pomyślała, rozważając smak na swoim języku, z ręką na chwilę nieruchomą. Jego pikantny zapach, który odrętwił jej mózg był tu bardziej obecny, bliżej centrum jego męskości. Robił jej alarmujące rzeczy — zarówno relaksował jak i stymulował ją. Zerknęła w górę, zastanawiając się, dlaczego znieruchomiał i była oszołomiona przez zaskoczony, dziki wyraz na jego twarzy. Pociągnął ją w górę, posłał ją plecami na łóżko i rozciągnął się na niej. — Dziewczyno, zamierzam kochać cię, aż nie będziesz mogła wyjść z mego łoża. — Wyszeptał, zanim ją pocałował. Odpowiedziała zachłannie, gorączkowo, dociskając swoje wargi do jego. — Najpierw powoli. — Cofnął się lekko. Z nieznośną delikatnością musnął swoimi ustami o jej, raz, dwa, tuzin razy. Rozdzieliła usta przy jego łagodnym tarciu, sygnalizując swoje pragnienie więcej. Roześmiał się miękko i przeciągnął czubkiem języka w figlarnym okręgu po jej wargach. Drażnił ją, aż poruszała się gorączkowo, próbując schwytać jego język swoim. — Połóż swe ręce nad głową, dziewczyno, a jeśli masz problem z utrzymaniem ich tam, będę szczęśliwy, używając materiału by je zabezpieczyć. — Wymruczał. — Co? Chcesz mnie związać? — Wykrzyknęła, lekko zszokowana. Poczuła, że jego usta wyginają się w uśmiech przy jej wargach. Był rozbawiony jej reakcją. — Nie byłbym przeciwny temu pomysłowi. — Jego śmiech był ochrypły, mrocznie erotyczny. — Ale na razie, pragnę tylko byś powstrzymała swe ręce z dala od mego ciała. Nie

musisz dawać niczego, robić niczego, zapewniam cię. Będę czerpał mą przyjemność z dawania. Połóż się i pozwól mi sprawić ci przyjemność, mówił. Czy ja umarłam i poszłam do nieba? Zastanawiała się. I on woli to zrobić? Jej wymyśleni kochankowie zawsze byli dominującymi i wymagającymi iluzjami, którzy wyczerpywali się w łóżku, dając rozkosz ich kobiecie. Posłusznie uniosła ręce nad głowę. Ten ruch uniósł jej piersi, a on chwycił jedną szorstko swoimi ustami. Potem płonęła, jej sutki były w ogniu. Przygryzał i trącał językiem, lizał i pociągał, aż jej piersi były nabrzmiałe i gorące. Podniósł je razem i przeciągnął językiem wzdłuż miękkiej szczeliny, a potem rozdzielił je i pocałował każdy sutek. Szczypnął jej brzuch i pocałował biodra — tę bardzo wrażliwą część, gdzie noga spotykała górną część ciała, tylko cale od miękkich włosów między jej udami. Skóra była tam cieńsza, bardziej delikatna. Wycisnął gorące pocałunki na malutkim pieprzyku we wnętrzu jej uda, przeciągnął po nim swoim aksamitnym językiem i wygięła się przy nim w łuk, instynktownie prowadząc go bliżej jej centrum. Jego język wysunął się by posmakować ją, a jej ręce opadły w dół by objąć głowę między jej nogami, gdy wygięła się do niego. Smakował ją długimi, gładkimi pociągnięciami po wrażliwym guziczku, ze wzrastającą prędkością, potem powoli, a potem znów szybko. — O Boże! — Powitała rozkosz. Wzniosła się, poleciała spiralą, zadrżała, a gdy opadła, był tam by ją złapać z obietnicą w oczach. Wsunął w nią jeden palec, a ona zacisnęła się bezradnie wokół niego. Zrozumiała, że to było zupełnie inne doznanie, którego jeszcze nie doświadczyła. Słyszała, że orgazmy mogły być zupełnie inne, gdy mężczyzna był wewnątrz kobiety, od orgazmów od zewnętrznych doznań. Mogła poczuć tylko wskazówkę, obietnicę pełności, którą to oferowało. — Ciasna. Zbyt ciasna, dziewczyno. Musisz być bardziej rozluźniona i znam tylko jeden sposób by to osiągnąć. — Jego usta płonęły przy jej skórze, gdy pocałował jej pieprzyk, trącił go językiem, potem pieścił aksamitnymi pocałunkami w dół, do kostek, palców u stóp, a potem z powrotem w górę z cudowną powolnością. A gdy wrócił, opuścił głowę i upewnił się, że była całkowicie zrelaksowana, znów wysyłając ją przez krawędź. Dwa palce. Ta Pełność! Trzy. — Odpręż się, dziewczyno. Nie chcę cię nadmiernie zranić. Jestem — — Wiem. — Wysapała. — Jesteś. Widziałam cię. — Czuła respekt i trochę strachu. Jego ręce były magiczne, jej ciało otwarło się tylko po to by skurczyć się szybko, gdy wyciągnął palce. Ból, och, nieznośny ból.74

74

Ale nie ten nieprzyjemny, gdyby ktoś miał wątpliwości.

— Proszę. — Jęknęła. Uniósł się nad nią i ustawił pomiędzy jej nogami. Ale nie wszedł — nay, wziął jej usta swoimi i pocałował ją, lekko i drażniąco, pocałował ją głęboko, pocałował ją tak mocno, że jego zęby uderzyły o jej, o czym zawsze myślała, że może wydawać się niezdarne, ale nie było, sprawiło, że była pod nim prawie dzika. Wygięła swoje ciało w łuk, przyciskając się do tej gorącej, męskiej części niego, a on odpowiedział naciśnięciem na nią. Mocnym. — We mnie. — Krzyknęła. Roześmiał się przy jej ustach. — Niecierpliwa dziewczyna. — Tak, niecierpliwa. We mnie. — Aye, aye, pani. — Wyszeptał. Dał jej to powoli. Pierwszy cal był najbardziej niezwykłym doznaniem i wątpiła, żeby mogła go przyjąć. Drugi cal obiecywał ból. Trzeci i czwarty były bolesne, ale siódmy i ósmy obiecywały niebo. Lisa zamknęła oczy i poświęciła swoją pełną uwagę twardemu mężczyźnie w niej. Nigdy w swoim życiu nie czuła takiego nacisku, takiego dopełniającego doznania. Mogłaby zostać tak na zawsze. Potem zakołysał się powoli wewnątrz niej. — Ściśnij mnie. — Wyszeptał. — Co? — Swymi mięśniami. — Gdy spojrzała na niego pusto, połaskotał ją nagle, powodując, że się zaśmiała. Mięśnie wewnątrz niej skurczyły się i zrozumiała. — Masz na myśli ścisnąć w ten sposób? Całkowicie w niej znieruchomiał. — Ściśnij. To było najbardziej niesamowite doznanie. Mogła użyć swoich kobiecych mięśni do zaciśnięcia się na nim i rozluźnienia, a za każdym razem, gdy się wokół niego zaciskała, to wysyłało ją niebezpiecznie blisko krawędzi. Leżał bez ruchu na niej, pozwalając jej go czuć, przyzwyczaić się do niego, wytworzyć nienasycony głów przyjemności jego, zanurzonego w niej. — Czy to cię podnieca? — Zapytał. — Och, tak. — Wymruczała. Cofnął się powoli, rozkoszując się każdym słodkim skurczem jej mięśni, potem wypełnił ją do szyjki macicy. Noc była młoda i w ciągu niej zrobi maleńki ułamek postępu na jego nieskończonej liście rzeczy, które chciał z nią robić. Jej nienasycona ciekawość rozciągnęła się na sypialnie tak, jak miał nadzieję. Była najbardziej chętnym spiskowcem przez długą noc śliskich od namiętności ciał i chętnych serc.

Gdy się uniósł, opierając ręce szeroko po obu jej stronach, odrzucił głowę w tył i stracił część siebie głęboko wewnątrz niej, prawie zgiął się w pół w agonii. Mięśnie w jego brzuchu skręciły się ciasno, serce dudniło alarmująco i wydawało się, że jego głowa może pęknąć. W całym swym życiu nigdy nie pozwolił sobie rozlać się wewnątrz kobiety, odmawiając posiadania dzieci. Na początku, bo nie był gotowy, później przez to, co zrobił mu Adam. Ale odłożył swe lęki na bok i tym razem sobie odpuścił. I dokładnie w chwili, gdy ją wypełnił, poczuł więź, rozświetlającą się do życia pomiędzy nimi dwojgiem, jakby między ich duszami został wycięty kanał, pozwalając odrobinie jej wsączyć się w niego, a odrobinie jego w nią. To paliło przez jego ciało, przekopując się do tej części jego umysłu, która skrywała magię. To było jak oślepiający, biały żar, który zahuczał w nim i eksplodował w rozbłysku podwyższonej świadomości. To było najbardziej nieprawdopodobne doznanie, jakiego kiedykolwiek doświadczył. Nagle mógł poczuć jej rozkosz, mógł nawet poczuć, że czuła dla niego wdzięczność, za pomoc jej w zapomnieniu o bólu i uczynieniu jej pierwszego razu tak niesamowitym doświadczeniem. Hmm. Pomyślał, lubiąc tę nową więź. Przewyższył jej oczekiwania po kochaniu się. Jego spojrzenie podryfowało do jej i zobaczył, że tak samo było dla niej. Ale ona nie wiedziała, ponieważ to był jej pierwszy i jedyny raz fizycznej intymności, że taka świadomość siebie nawzajem nie była normalnym rezultatem uprawiania miłości. Jej oczy były wielkie i napełnione podziwem. Nie rozumiał, co przepłynęło w stworzeniu ich dziwnej więzi i zastanawiał się, jakie może mieć dla niej długotrwałe efekty. Zastanawiał się czy może napój nieśmiertelności zmienił go tak, że jeśli rozlał nasienie w ciele kobiety, stawali się połączeni. Było dużo w nim samym, czego nie rozumiał. A potem nie zastanawiał się już więcej, ale przytulił ją w swych ramionach i poczuł spokój po raz pierwszy od wieków.

*****

Później Lisa leżała z policzkiem, przyciśniętym do piersi Circenna, z jednym z jego silnych ramion owiniętych wokół jej talii, zastanawiając się nad Bogiem, który zabrał jej tak wiele, a jednak dał jej tego niesamowitego mężczyznę. Nigdy nie myślała, że kochanie się uczyni ją o tyle bardziej świadomą jego uczuć. To było jakby ktoś przestawił przełącznik wewnątrz niej: popełnił ją oszałamiający, biały żar i nagle była w stanie wyczuć jego emocje, nawet teraz martwił się o nią, zastanawiając się czy sprawił jej przyjemność. To była dziwna świadomość, ciśnienie tego, że był blisko, otaczająca ją. Nigdy wcześniej nie czuła się tak połączona z kimkolwiek, nawet ze swoją matką, która nosiła ją w swoim ciele.

Przyrzekła, że rzuci się głową naprzód w całą przyjemność, którą mogła znaleźć z Circennem, bo nikt nie wiedział jak długo coś mogło trwać. Mógł być zmiażdżony pod skałą, podczas budowy dobudówki do swojego zamku, mógł zostać zraniony na wiele sposobów, mógłby być ranny w bitwie — och! Był czerwiec, zrozumiała i wielka bitwa pod Bannockburn była tylko za kilka tygodni. Nie mógł iść, to było wszystko. Nie mogła pozwolić mu iść na wojnę. Przy sposobie, w jaki umykało jej szczęście, dostanie z nim kilka błogosławionych tygodni, potem on zostanie zabity w bitwie i oto zostanie w czternastym wieku całkiem sama. Jej palce zacisnęły się wokół jego dłoni. — Nie umrę, dziewczyno. — Wyszeptał w jej włosy. — Możesz też czytać w myślach, w dodatku do przeklinania przedmiotów? — Zapytała, zaskoczona. — Nay. Ale czułaś to raczej głośno. Wiem, czego się boisz. Boisz się bycia opuszczoną. Gdy twoja ręka stężała na mojej, domyśliłem się, dokąd podążyły twe lęki. Że mogę umrzeć zbyt młodo jak zrobił to twój ojciec. — Zachowywał się, jakby ich nowa więź była niczym ponad normalność. To było dla niej łatwiejsze do zaakceptowania, ponieważ, będąc niewytrenowaną, nie wiedziała, że to nie był zwyczajny rezultat chędożenia.75 — Ale mógłbyś umrzeć. — Powiedziała. — Trwa wojna — — Cii. — Przyciągnął ją blisko i przetoczył się z pleców na bok tak, że leżeli twarzami do siebie, ich głowy dzieliły poduszkę, ich nosy dotykały się. — Przysięgam ci, że nie umrę. Ufasz mi, dziewczyno? — Tak, ale nie rozumiem. Jak to możliwe, żeby ktoś obiecywał, że nie umrze? Nawet ty nie możesz tego kontrolować. — Zaufaj mi. Nie bój się o mnie, Liso. To będzie zmarnowany strach. Po prostu powiedzmy, że me unikalne zdolności wliczają wiedzę o tym, kiedy zginę i to nie będzie przez bardzo długi czas. Była cicho i poczuł przebiegający przez nią dreszcz. Wiedział, że słuchała więcej niż jego słów, wyczuwała jego zamiary za nimi. Mieli nową świadomość siebie nawzajem, która wykraczała poza słowa, jakby ich dusze splątały się. Przez tę więź była uspokojona, wyczuwając prawdę w jego słowach, choć nie rozumiała jak ani dlaczego. Obejmował ją, rozkoszując się ich dziwną więzią. Wyczuł chwilę, gdy porzuciła swe lęki i odprężyła się, nie tylko dlatego, że oblizała wargę i zerknęła na niego prowokacyjnie. I to, co poczuł później nie potrzebowało słów.

75

Jeszcze ci te wszystkie przemilczenia i kłamstwa bokiem wyjdą.

ROZDZIAŁ 21 Adam przeniknął ziarna czasu i wystrzelił przez nie na wyspę Morar. Zrelaksuje się tam przez kilka dni lub coś koło tego, rozważy rozwoje, przestudiuje potencjały i zdecyduje, gdzie jego lekkie popchnięcie mogłoby być wymagane. Sprawy postępowały dobrze i nie miał zamiaru stracić tego, co jak dotąd uzyskał. Doświadczył odrobiny zmartwienia przez czas, gdy pozostała w swych komnatach, rozpaczając, ale w rzeczy samej była tak silna jak podejrzewał, wychodząc gotowa na miłość. A jaka piękna była w swej kąpieli, przypomniał sobie z uśmiechem. Gdy jego stopy uderzyły w plażę, siłą woli sprawił, że jego ubrania zniknęły, potem poszedł powoli, zanurzając palce głęboko w mokrym jedwabiście ciepłym piasku. Kiedyś przeszedł po plaży w Kalifornii, nagi w pełnej chwale swej prawdziwej formy. Tysiące Kalifornijczyków zostały uderzone wysoką gorączką, która wybuchła w publicznych pokazach erotyzmu. Kochał bycie Adamem. Słońce padało na jego umięśnioną pierś, tropikalna bryza lizała jego ciemne włosy. Był pogańskim bogiem, rozkoszującym się swym światem — nie było lepszego miejsca. Przez większość czasu. W zatoce przepływał statek. Adam uśmiechnął się szeroko i machnął ręką. Żałośni użytkownicy statku nie mogli bardziej zobaczyć wyspy, niż mogli polecieć do gwiazd. Egzotyczna wyspa zwyczajnie nie istniała, w zwykłym znaczeniu tego słowa. Ale wyspy Wróżek takie były — w śmiertelnym świecie, ale nie ze śmiertelnego świata. Okazjonalnie rodził się śmiertelnik, który mógł widzieć oba światy, ale te istoty były rzadkie i szybko wykradane po urodzeniu przez Tuatha de Danaan by zminimalizować ryzyko. Odkąd Manannan76 dał swoim ludziom napój nieśmiertelności i zostały wynegocjowane Porozumienia, Tuatha de Danaan byli nadzwyczaj ostrożni, gdy kroczyli w świecie ludzi. Jednak, pomyślał Adam, były chwile, gdy nawet półbóg taki, jak on sam nie mógł się oprzeć. Było coś w świecie ludzi, co go fascynowało, sprawiało, że sądził, iż być może był do nich bardziej podobny niż mógł sobie wyraźnie przypomnieć, jego wspomnienia zblakły z upływem czasu. 76

Manannan mac Lir - W mitologii celtyckiej syn Lera (Lira), bóg fal morskich i pan krainy zmarłych. Ma silne powiązania z zaświatami, pogodą i mgłami pomiędzy światami. Zwykle łączony z Tuatha de Danaan, chod większośd uważa go za przedstawiciela starszej rasy bóstw. Jego walijskim odpowiednikiem jest Manawydan fab Llyr.

— Jakiej zabawie się oddawałeś? — Wymruczała za nim Aoibheal, Królowa Wróżek.77 Dołączyła do niego, jej długie, piękne nogi dotrzymywały mu kroku i poprowadziła go w kierunku purpurowego szezlonga, który dogodnie pojawił się przed nimi. Opadła na niego i poklepała poduszki, wskazując, że powinien do niej dołączyć. Lśniła, błyszczała złocistym pyłem, jak to miała w zwyczaju. Gdyby przebiegł po niej swym palcem, zacząłby połyskiwać drobnym, złotym pudrem. Od dawna podejrzewał, że pył zawierał afrodyzjak, który przenikał skórę tych, którzy jej dotykali, czyniąc ich bezsilnymi by się jej oprzeć. Gdy zachęciła go do podejścia intymnie blisko, zamaskował swe zdziwienie. Minęła wieczność, odkąd jego królowa zaprosiła go do dzielenia jej pokrytego poduszkami nieba. Co ona zamierzała? Gdy opadł obok niej, docisnęła swoje ciało do jego. Cicho wypuścił powietrze, ekwiwalent ludzkiego dreszczu. Była Królową Tuatha de Danaan z dobrego powodu: jej moc była ogromna, jej kuszenie bezgraniczne.78 Była erotyczna i wielu uważało ją za przerażającą, zwykły śmiertelnik mógłby stracić życie w jej ramionach, osuszony przez jej żądze. Nawet wśród rodzaju Adama, mężczyźni odchodzili z jej sypialni zmienieni. — Nic, o co trzeba się martwić, moja Królowo. Spędzałem tylko bezczynny czas z Circennem. — Niezdolny się oprzeć, pocałował złocisty sutek, przeciągając językiem po czubku. Aoibheal obserwowała go niezwykle jasnymi oczami, z głową opartą na delikatnej pięści. Zamknęła drugą dłoń w pięść w jego włosach i uniosła jego głowę znad jej piersi. Jej egzotycznie skośne oczy były starożytne w pozbawionej wieku twarzy. — Myślisz, że niczego nie wiem o tej kobiecie? — Powiedziała. — Znów to zrobiłeś. Jak myślisz, jak daleko możesz naciskać nasze granice? — Nie zabrałem jej przez czas. To nie było me dzieło. Circenn coś przeklął i w rezultacie, ta kobieta została sprowadzona do jego stulecia. — Rozumiem. — Leniwie rozciągnęła swoje długie, szczupłe ciało, przesuwając po nim krągłością swych piersi. — Przypomnij mi, proszę, wydaję się zapominać — kim był ten, który na początku nauczył Circenna Brodie’ego jak zaklinać przedmioty? Adam milczeniem przyznał swą winę. — Zapewnij mnie, mój błaźnie, że nie masz nic wspólnego z tym, gdzie dokładnie i kiedy ten obiekt został znaleziony. Może nie popchnąłeś tego odrobinę w jakimś kierunku? — Nie popchnąłem tego obiektu bardziej niż zaaranżowałem bitwę, w której został utracony. Zaśmiała się miękko. — Ach, kolejny Adamizm — taki, który niczego nie wyznaje, arogancko nie skrywając niczego. Widziałam ją. Poszłam do Brodie i przyjrzałam się jej. Znajduję ją całkiem… interesującą. 77 78

Aoibheal czyt Ej wil. Nazywana też Aibell. W Irlandzkiej Mitologii Królowa Wróżek. Tak. A wszyscy, którzy skooczyli Fevera już wiedzą, kim albo czym ona była. 

— Zostaw ją w spokoju. — Warknął Adam. — Więc masz w tym interes, choć wygodnie winisz tego szkockiego dziedzica. — Podniosła głowę i przyjrzała mu się zimno. — Nie wtrącisz się ponownie. Wiem, że odwiedzałeś ją w innej postaci. Eirren więcej jej nie odwiedzi.79 Nie. — Uniosła dłoń, gdy miał zaprotestować. — Amadan Dubh, rozkazuję ci w ten sposób: Nie opuścisz mego boku ani wyspy Morar, chyba, że dam ci pozwolenie. — Adam zasyczał. — Jak śmiesz! — Śmiem wszystko. Jestem twoją Królową, choć wydajesz się o tym zapominać od czasu, do czasu. Składasz sprytną dziesięcinę mej wyższości swymi ustami, ale sprzeciwiasz mi się znów i znów. Posunąłeś się za daleko. Złamałeś jedno z naszych najpoważniejszych przymierzy z Circennem Brodie’em, a teraz śmiesz to powiększyć. Nie będę tego tolerować. — Jesteś zazdrosna. — Powiedział okrutnie Adam. — Obrażasz me przywiązanie — — To nienaturalne! — Wysyczała Aoibheal. — Nie powinieneś mieć takiego przywiązania! To nie nasz zwyczaj! — To zostało zrobione dawno temu i nie może być cofnięte. Nie myśl o ograniczaniu mnie. Znajdę tylko sposób by to obejść. Aoibheal wygięła w łuk złocistą brew. — Nie sądzę, Amadanie, gdyż pozostaniesz u mego boku, aż cię uwolnię. Mój rozkaz był jasny. Przemyśl go. Nie ma dla ciebie słabych punktów do wykorzystania. W swym umyśle, Adam porządkował jej słowa. Jej rozkaz był prosty, bezpośredni i nieskazitelny. Jego oczy rozszerzyły się, gdy pojął jak całkowicie usidliła go tak niewieloma słowami. Większość z tych, którzy próbowali mu rozkazywać, tworzyli długie kanony, jak ten gburowaty Sidheach Douglas z Dalkeith Nad Morzem, który napisał prawdziwą książkę. Ale czasami mniej naprawdę znaczyło więcej, a ona dobrze wybrała słowa. Nie mógł opuścić ani jej, ani wyspy, jeśli i dopóki ona tak nie powie. — Ale oni skarzą moje dzieło. — Nie dbam o to. Od tej chwili jesteś bezsilny w ich życiach. Amadan Dubh, odbieram ci dar przenikania czasu. — Przestań! — Bądź mi posłuszny i skończ te męczące protesty. — Ty suko. — Za to zabiorę ci twą umiejętność splatania świtów. Adam ucichł z popielatą twarzą. Królowa mogła odrzeć go ze wszystkiego, gdyby tak zapragnęła. 79

Dobrze się domyślałem. On po prostu miał Adamowe teksty.

— Całkiem skończyłeś? — Zapytała jedwabiście. Adam skinął głową, nie ufając sobie by mówić. — Dobrze. Gdy to zostanie zrobione, uwolnię cię. Gdy dokonają swych wyborów. Teraz chodź, piękny błaźnie. Pokaż mi, że nadal wiesz, jak zadowolić Królową i zdobądź się na największy wysiłek, gdyż obraziłeś mnie najbardziej skandalicznie i wymagam wiele w drodze… mmm.

*****

Robert Bruce wściekał się. Brudny od podróży, znużony posłaniec, który stał przez nim, zaszurał stopą ponuro, oczekując śmiertelnego uderzenia. Zerknął na miecz Bruce’a, wiedząc, że w chwili, gdy jego król wyciągnie go z pochwy, prawdopodobnie straci swą odwagę i godność i będzie błagać lub gorzej, ucieknie. — Co sobie myślał mój brat? — Nie wiem czy to robił. — Odparł ponuro posłaniec. — Byli mocno oszołomieni whisky. — Znów pił z Anglikami? — Usta Roberta wygięły się szyderczo. Posłaniec kiwnął głową, bojąc się mówić. — Jak on śmie być tym, który ustala czas i miejsce dla mych bitew? — Zagrzmiał Robert. Nie mógł uwierzyć w to, co zakomunikował mu posłaniec. Jego brat, Edward, który dowodził oblężeniem Zamku Stirling, który był zajmowany przez Anglików, zawarł „zakład” z Anglikiem, który rządził zamkiem. Zakład! Wywołane piciem wyzwanie i łup daleko wartościowszy niż sam Stirling, który był nagrodą. Nagrodą było przyznanie porażki, pełen odwróć od bitwy o koronę. Robert mógł prawie poczuć jego królestwo, wyślizgujące się z jego wiotkiego uchwytu. Jego ludzie nie byli jeszcze gotowi do bitwy. Potrzebował więcej czasu. — Możesz nie doceniać swych ludzi. — Powiedział Niall McIllioch. — Wiem, że często wydaje się, że chwila obecna nie jest właściwym czasem, lecz być może jest. Robert posłał mu wściekłe spojrzenie. — Jakie dokładnie słowa zostały wymienione? — Zażądał od pobladłego posłańca. Posłaniec skrzywił się i rozejrzała po ciemnym wnętrzu namiotu Bruce’a, szukając pomocy. Nikt mu jej nie udzielił. Dwaj niebieskoocy berserkerzy obserwowali z cieni każdy jego ruch — jakby to nie wystarczyło by sprawić by człowiek rozpadł się w kałużę strachu! Westchnął zrezygnowany, by dalej rozwścieczać swego króla.

— Sir Philip de Mowbray, aktualny dowódca sił Anglików w Stirling, założył się z twym bratem w ten sposób: Jeśli mająca ich zluzować, angielska armia nie dotrze na odległość trzech mil od Zamku Stirling do Dnia Pełni Lata80 podda ci zamek tobie i twemu bratu, i opuści Szkocję by nigdy nie wrócić. Jeśli armia z powodzeniem dotrze do Stirling, porzucisz swą walkę o niepodległość Szkocji. — I mój tępy brat to zaakceptował? — Ryknął Robert. — Aye. Robert potrząsnął głową. — Czy on nie rozumie, co to oznacza? Czy on nie rozumie, że Król Edward zbierze każdego żołnierza, jakiego ma — Anglika, Walijczyka, Irlandczyka, Francuza, wspartych przez każdego najemnika, którego może zatrudnić — i skieruje ich na me ziemie w mniej niż dwa tygodnie? Nikt w namiocie nie oddychał. Czy mój brat idiota nie rozumie, że Anglia ma trzykrotnie więcej konnych niż my, czterokrotnie więcej włóczników i łuczników?81 — Ale to nasze wzgórza i doliny. — Przypomniał cicho Niall. — Znamy tę ziemię. Wiemy, jakie zalety wykorzystać i nie zapominaj, że mamy Brodie’ego i jego Templariuszy. Mamy mgły i mokradła. Możemy to zrobić, Robercie. Walczyliśmy za naszą wolność przez lata i nie odnieśliśmy jeszcze żadnego, decydującego zwycięstwa. Teraz jest na to czas. Nie lekceważ ludzi, którzy idą za tobą. Mamy dwa tygodnie na zebranie sił. Uwierz w nas jak my uwierzyliśmy w ciebie. Robert wziął głęboki oddech i rozważył słowa Nialla. Czy był zbyt ostrożny? Czy chciał toczyć tylko małe bitwy, ponieważ to nie byłaby tak okropna porażka, gdyby przegrali? Czy niemądrze powstrzymywał swych ludzi od wielkiej wojny, ponieważ bał się możliwości przegranej? Circenn był niecierpliwy do wojny. Jego berserkerzy niecierpliwili się do wojny, aye — a jego własny niecierpliwy brat postawił na szali ich przyszłość. Być może wszyscy byli niecierpliwi, bo był już czas. — Pozwól nam wezwać Brodie’ego. To jest to, na co czekałeś. — Powiedział pewnie Niall. — Aye, milordzie. — Powiedział Lulach, brat Nialla. — Jeśli powstrzymamy armię Edwarda przed dotarciem do Stirling, odwrócimy bieg wydarzeń. Będziemy niepowstrzymani i jeśli kiedykolwiek był na to czas, to teraz. Plantagenet słabnie w swym własnym kraju, wielu z jego własnych lordów nie pójdzie za nim na nasze ziemie. Mówię byśmy odważnie zmierzyli się z tym zakładem, jako darem losu. W końcu Robert skinął głową. Do posłańca powiedział. — Udaj się do zamku Brodie, w największym pośpiechu. Rozkaż Circennowi zabrać swych ludzi by dołączyli do nas w 80 81

Inaczej przesilenie letnie, Noc Świętojaoska lub Litha. 21 czerwca. A co z piechotą?

Kościele St. Ninian’s przy rzymskiej drodze. Powiedz mu, że czas jest kluczowy i niech weźmie każdą broń, jaką posiada. Posłaniec wypuścił z ulgą oddech i uciekł z namiotu do Inverness.

*****

Lisa i Circenn odkrywali się wzajemnie z nieskrępowaną radością, wycofując się całkowicie w swój własny świat. Circenn śmiał się więcej niż przez wieki. Lisa wyrażała głośno myśli i uczucia, o których nawet nie podejrzewała, że leżały w niej uśpione. W ten sposób ponownie odkryli siebie, otwierając zamknięte schowki, które potrzebowały światła dnia. Ich dwójka włóczyła się po posiadłości, urządzając pikniki na świeżym powietrzu, pędząc do szopy na prywatne chwile. To tam Lisa przyznała Circennowi, że widziała, co Duncan robił z Alesone. — Patrzyłaś? — Warknął zaborczo. — Widziałaś go całkowicie nago? — Tak. — Policzki Lisy płonęły. — Nie dbam o te myśl. Nie spojrzysz na rozebranego mężczyznę przez resztę swego życia. Lisa roześmiała się. Brzmiał tak dogłębnie średniowiecznie. — Nie wyglądał tak dobrze jak ty. — Nadal nie dbam. To sprawia, że jestem wściekły na Duncana za samo bycie mężczyzną. Potem wymazał wspomnienie młodego, męskiego Douglasa przy ścianie szopy. Dwukrotnie. Spędzali długie noce w jego łóżku, jej łóżku, na schodach, późno w nocy, gdy Wielki Hall był opuszczony. Powiedziała mu o swoim życiu i powoli, z przerwami, zaczął mówić jej o swoim. Ale tu wyczuwała, że coś zatrzymywał. Z powodu ich dziwnego połączenia, mogła wyczuć w nim mrok, który pojawiał się i znikał bez wyjaśnienia. Czasami, gdy obserwował dzieci, bawiące się na dziedzińcu, milkł i mogła wyczuć dziwną mieszaninę żalu i gniewu, której zwyczajnie nie rozumiała. Personel zamku był zachwycony nowoodkrytym śmiechem dziedzica, Duncan i Galan promienieli z zadowolenia, gdy jedli razem. Skończyły się prywatne, uwodzicielskie obiady — Circenn zostawiał to na później w prywatności ich komnat. Posiłki nie były teraz w formalnej sali jadalnej, ale w Wielkim Hallu z mieszaniną rycerzy i okazjonalnymi Templariuszami.

Lisa powoli i nieodparcie stawała się czternastowieczna. Nauczyła się kochać fałdziste suknie i tartany, nawet siedzieć z niektórymi kobietami, obserwując jak barwią materiały i tkają je w barwy Brodie. Kochała fakt, że ludzie siadali wieczorem przy ogniu i rozmawiali, zamiast wycofywać się do indywidualnych, elektronicznych światów telewizji, telefonów i gier komputerowych. Mieli bogate w detale, opowiadane historie i byli chętni by się nimi podzielić. Duncan i Galan znali historię ich klanu wieki wstecz i snuli wspaniałe opowieści o wielu bohaterach Douglasów. Lisa słuchała i przeszukiwała swoją własną genealogię, szukając Stone’a, o którym mogłaby opowiedzieć, ale kto dbał czy czyiś wujek był prawnikiem? A mógłby narąbać drew i przynieść wody? Dni i noce rozciągały się błogo i Lisa odkryła, że teraz rozumiała, dlaczego jej matka straciła wolę życia, gdy zmarł Jack. Jeśli jej matka czuła dziesiątą część tego, co Lisa do Circenna, strata męża byłaby dla Catherine niszcząca. I jej matka straciła tak wiele jednego dnia — swoją miłość, swoją zdolność chodzenia, jej cały sposób życia. Lisa nabrała nowego szacunku dla siły jej matki, teraz rozumiejąc rozległość straty jej matki i bólu, który musiało powodować jej dalsze życie bez Jacka. Siła i miłość Circenna zawsze były owinięte wokół niej jak ochronny płaszcz. Nie mogła sobie wyobrazić, jak wcześniej bez tego żyła. Połączenie między nimi utrzymywało ją stale świadomą niego, nie ważne, gdzie był. To nigdy nie było inwazyjne, ale odkryła — czując potrzebę całkowitej prywatności podczas używania nocnika w komnacie — że mogła być wygłuszona, jeśli chciała. Już nigdy nie będzie znów samotna. Czasami, gdy był daleko, jadąc konno ze swoimi ludźmi, coś go bawiło, a ona mogła poczuć jego bogaty śmiech, przetaczający się przez nią, choć nie miała pojęcia, co go rozśmieszyło. Przy innych okazjach czuła jego frustrację, gdy wyjechał ze swoimi rycerzami i nawet nie wiedząc, na co był zły, była zalewana przez jego surową męskość, która ryczała by chwycić topór bojowy i aktywnie bronić swej ojczyzny. Przez ich więź doświadczyła męskich emocji i popędów, których nigdy wcześniej nie rozumiała i była zafascynowana wiedzą, że on czuł te jej bardziej czułe, kobiece. Nie zakrztusiła się głębokim, gorzkim łykiem ciemności wewnątrz niego, dopóki nie zapytała czy wie o jakimś szczeniaku, którego mogłaby przyjąć. Siedzieli na kamiennej ławce przy sadzawce — stała się ich ulubionym miejscem — obserwując jakieś dzieci, toczące piłkę z pęcherza po podwórzu. Mały kundel wskoczył w tłum i złapał piłkę między ostre zęby, a gdy wybuchła przy jego wąsach, wystrzelił prosto w powietrze, skamląc gorączkowo, komicznie próbując zetrzeć z nosa pozostałości skóry. Gdy dzieci zachichotały bezradnie, Lisa śmiała się, dopóki w jej oczach nie zalśniły łzy. — Chcę szczeniaka. — Powiedziała, gdy jej rozbawienie zelżało. — Zawsze chciałam jednego, ale nasze mieszkanie było za małe i — — Nie.

Zdumiała się, a jej uśmiech zbladł. Otoczyła ją fala smutku, promieniująca od niego. Okryła ją głębokim poczuciem daremności. — Dlaczego? Pogrążył się w myślach, gapiąc się na ujadającego psa. — Dlaczego chciałabyś szczeniaka? Wiesz, one nie żyją długo. — Tak, żyją. Mogą żyć dziesięć do piętnastu lat w zależności od rasy. — Dziesięć do piętnastu lat. Potem umierają. — Tak. — Zgodziła się Lisa, niezdolna pojąć jego oporu. Kolejna fala ciemności i gniewu przepłynęła wokół niej. — Miałeś kiedyś szczeniaka? — Nie. Chodź. Przejdźmy się. — Podniósł się i wyciągnął rękę. Odciągając ją od bawiących się dzieci, poprowadził ją do gęstego zagajnika. — Ale, Circenn, nie przeszkadza mi, że szczeniak umrze. Przynajmniej będę go kochać przez czas, który będę z nim miała.82 Popchnął ją plecami na drzewo i dziko nakrył jej usta swoimi. Jej oddech wydostał się w miękkim humph, gdy zgniótł ją między swoim ciałem i drzewem. Dusiła się w jego emocjach: ból, beznadzieja i głód, zabarwione przez desperacką potrzebę posiadania jej całkowicie, naznaczenia jej swym ciałem. I coś więcej, coś, co tańczyło zwodniczo poza jej zasięgiem. — Moja. — Wyszeptał w jej usta. — Co za totalnie barbarzyńska — wciągnęła głęboki oddech pod szturmem jego ust. — średniowieczna, arogancka, wojownicza rzecz do powiedzenia. — I prawdziwa. Jesteś moja. — Przeciągnął językiem po jej dolnej wardze, smakując, ssąc. Jego palce wbiły się w miękkie ciało jej bioder. Przyparł ją do drzewa, wciskając ją w nie. Jego czerń naładowała powietrze między nimi i przedostała się do niej, przemaczając ją jego napięciem. Podniósł jej spódnice i przesunął swoją dłoń w górę jej uda, nagle zanurzając w niej swój palec. — Jesteś mokra, dziewczyno. — Powiedział szorstko. — Ociekasz dla mnie, choć ledwie cię pocałowałem. Lubię wiedzieć, że chodzisz gotowa dla mnie. Obrócił ją w kierunku drzewa. Odepchnął swój tartan na bok i zepchnął z drogi fałdy jej sukni, więżąc materiał między jej ciałem i korą. Objął jej odsłonięte krągłości, rozsuwając je, otwierając je dla niego. Jego oddech był szorstki i sapnęła, gdy poczuła go ciężkiego i nabrzmiałego pomiędzy jej pośladkami. Potem nagle pchnął w nią. Od tyłu był zbyt duży. Lisa spróbowała odepchnąć go biodrami, ale nieustępliwie odpowiedział pchnięciem.

82

Weź ty go nie dręcz, właśnie porównał długośd twojego życia do tego psiego, w porównaniu z nim i teraz trochę mu odbija.

Chwyciła rękami drzewo, zaskoczona intensywnością jego emocji, podwójnie zmieszana, gdyż została złapana w wir jego furii. To skąpało ją w niezidentyfikowanym gniewie, który nie miał żadnego celu, który mogła dostrzec, przekładając się na dziką potrzebę posiadania, zdominowania, do wzięcia nawet tego, co w innych okolicznościach byłoby z chęcią dane. Jedyne wyzwolenie dla tego gniewu było w braniu. Jego gniew pochłonął ją i szarpnęła się w tył przy nim, i obróciła się, zmuszając go do wyjścia z jej ciała. Wbiła podstawy dłoni w jego pierś. — Nie rozumiem cię. — Powiedziała ostro, z błyszczącymi oczami. Jednak jego intensywna ciemność wsączała się w nią, kierując nią, popędzając ją do uwolnienia jej w jakiś sposób. Jego oczy były ciemnymi, nieprzeniknionymi kałużami i promieniowało z niego niebezpieczeństwo. Popchnął ją z powrotem na drzewo. Strąciła jego ręce ze swoich ramion, szybkim ruchem na zewnątrz, oboma rękami. — O nie. Powiedziałeś, że ja też mogę mieć kontrolę. Nie myśl, że zapomniałam. Tym razem zrobisz to, czego ja chcę. — A czego chcesz, Liso? — Zapytał niebezpiecznie miękkim głosem. Chwyciła jego pled i zerwała go z jego ciała. Upuściła go na ziemię, rozciągając go czubkiem pantofla. — Połóż się. — Zażądała. Jego dziwna ciemność napędzała ją. Posłuchał z błyszczącymi oczami. Choć uhonorował jej żądanie, nie był w żaden sposób ujarzmiony. Był niebezpieczny i zabójczy, ale nie dbała o to ani odrobinę, ponieważ jej emocje sprawiały, że czuła się równie zabójcza. Opadła nie niego i pocałowała go z całym jego sfrustrowanym gniewem. Stała się dziką istotą, nie dbającą o to, że wypełniała powietrze dźwiękami namiętności. Jej ręce objęły jego twarz i pocałowała go głęboko, przesuwając językiem w jego ustach, przygryzając jego wargi, przesuwając biodra tak, że siedziała na nim okrakiem. Ruch, którym wzięła go do swojego ciała, nie był tym delikatnym. Ich oczy spotkały się i zablokowały, i wyobraziła sobie iskry latające od czystego żaru tego. Czuła się jak walkiria, żądająca satysfakcji od swojego partnera. Jego ręce przesunęły się w górę i zamknęły na jej piersiach, jego wzrok utkwił w pieprzyku wewnątrz jej lewego uda. Kołysała się na nim, unosząc i opuszczając biodra znów i znów, podpierając się przyciśniętymi do jego klaty dłońmi, obserwując miejsce, gdzie ich ciała były połączone przez jego gruby trzon. Zachłannie wygiął się w górę, ssąc jej sutki, gdy jej piersi kołysały się nad nim, jego biodra pchały nagląco. Gdy eksplodował w niej, zalała ją dzika satysfakcja i prawie zemdlała od intensywności emocji ich obojga. To było przytłaczające i szybko pchnęło ją przez krawędź. Wygięła szyję i krzyknęła. Potem leżała na jego piersi, zastanawiając się, co się właśnie stało. Czy wzięła go z jego pożądaniem, czy on wziął ją z jej? To było tak mylące, tak paraliżujące umysł, ich dziwna

więź. Gdy ich namiętności były wysokie, a ich ciała przy sobie, śliskie od potu, naprawdę nie mogła zobaczyć, gdzie zaczynał się on, a kończyła ona, bo czuła to wszystko. To stukrotnie podwyższało jej rozkosz. — Co się właśnie stało? — Wyszeptała. — Myślę, że zademonstrowaliśmy prawdziwy rozmiar naszej potrzeby siebie nawzajem, dziewczyno. — Powiedział miękko, gładząc jej włosy. — Czasami potrzeba może być gwałtowna. — Ale czym była cała ta ciemność, którą otrzymywałam od ciebie? — Nacisnęła. — Jak to czułaś, dziewczyno? — Zapytał ostrożnie. — Jakbyś był wściekły na coś, albo na kogoś i prawie, jakbyś myślał, że jutro mnie tu nie będzie. Westchnął przy jej włosach. Jego ramiona zacisnęły się wokół niej i poczuła jak pracuje jego gardło, gdy przełknął ślinę. — Czas jest zbyt krótki, kochanie. To wszystko, co czułaś. Że nie ważne jak dużo czasu mogę mieć z tobą, to nigdy nie będzie dość. — Mamy całe życie, Circennie. — Zapewniła go, całując go. — Masz całe moje życie. — Wiem. — Powiedział smutno. — Wiem. Całe twoje. — Jest coś, czego nie mówisz, Circennie. — To nadal nie wystarczy. — Odparł. — Zaczynam się obawiać, że tylko wieczność mnie usatysfakcjonuje. — Więc jestem twoja na wieczność. — Powiedziała prosto. — Bądź ostrożna z tym, co obiecujesz, dziewczyno. — Jego oczy były ponure. — Mogę trzymać cię za słowo. Lisa przycisnęła policzek do jego klatki piersiowej, zmęczona wybuchem emocji i zmieszana jego dziwnymi słowami. Wyczuła tam jakąś mroczną groźbę, której nie była pewna czy chciałaby zrozumieć.

*****

— Opowiedz mi wszystko o twym życiu, dziewczyno. — Zażądał później, gdy leżeli w jego łóżku. Przesunął się w niej i zakołysał. — Wszystko? — Jej oddech był szybki i płytki. Boże, on wiedział jak jej dotykać. Nigdy nie rozumiała bycia dotykaną, dopóki ten Góral nie położył swoich rąk na jej ciele.

— Wszystko. Czy kiedykolwiek znałaś kobiecą rozkosz nim uczyniłem cię moją? — Masz na myśli czy kiedykolwiek miałam orgazm? Tak je nazywamy w moich czasach. Szczyt lub orgazm. — Aye. Miałaś? Lisa zarumieniła się. — Tak. — Powiedziała cicho. Jego palce napięły się i zanurzył swoją twarz w jej uda, liżąc delikatnie. — Kiedy? — Warknął. Wibracja była wspaniała. — To naprawdę jest raczej osobiste. — Zaprotestowała słabo, wyginając się do niego. — Tak, to naprawdę raczej osobiste. — Zakpił. — I myślisz, że powstrzymasz słowa, gdy ci to robię? — Byłam ciekawa. Ja… dotknęłam się raz czy dwa. — I? — I znalazłam najbardziej niezwykłe doznanie. Więc kupiłam książkę, która to wszystko wyjaśniła. — I? — I co? — Powiedziała, czując zawstydzenie. — Czułaś to tak, jak to? — Wśliznął w nią palec. — Nic nie jest takie, jak ty. — Wyszeptała, wyginając się w łuk przy jego dłoni. — Dotykałaś siebie w ten sposób? — Cofnął się tak by mogła go widzieć. Jedną ręką objął jej wzgórek, podstawa dłoni powodowała delikatne tarcie, drugą owinął wokół siebie. Straciła dech, zahipnotyzowana przez widok jego ręki, trzymającej jego ciężki trzon. Zazdrosna o jego rękę, będącą tam, gdzie jej pragnęły być, sięgnęła i odtrąciła jego dłoń, a on się roześmiał. — Mój. — Powiedziała szorstko. — Ach, tak.

*****

Później zaczął znów. — Powiedz mi wszystko o swym życiu. Opowiedz mi o wypadku i co było nie tak z twą matką, i co straciłaś, i za czym tęskniłaś. — Szybko spróbował zamaskować swoje uczucia, zawstydzony tym, o czym myślał. Musiał odnieść sukces w

ukrywaniu swych emocji, gdyż chętnie mówiła, ucząc go wielu nowych słów, gdy kontynuowali. Niebezpieczna myśl sformowała się w głębi jego umysłu i nacisnął na nią, próbując zmusić ją do podporządkowania się. Ale dobrze znał niebezpieczeństwo raz zasianego ziarna.

ROZDZIAŁ 22 — Galanie, zrobiliśmy to. — Powiedział z zadowoleniem Duncan. Dwaj bracia opierali się o kamienną kolumnę w pobliżu wejścia do Wielkiego Hallu, obserwując zabawę. Circenn uczył Lisę jednego z ich mniej skomplikowanych, szkockich tańców. Pochłonięta obserwowaniem swych stóp, co kilka chwil odrzucała głowę w tył i śmiała się do niego. Była urocza, zdecydował Duncan. Wieśniacy w końcu dostali swą ucztę, dzięki Galanowi, Duncanowi i entuzjastycznemu personelowi zamku, którzy planowali je, nie czekając na dalsze wskazówki lub pozwolenie. Podczas, gdy Circenn i Lisa włóczyli się po okolicy, nieświadomi i zakochani, mieszkańcy Zamku Brodie zakończyli plany zwyczajnie informując parę, kiedy odbędzie się świętowanie. Rozkwitający romans dziedzica z jego damą, napełnił posiadłość dobrym humorem. Duncan przyznał, że zrobili zdumiewającą robotę, personel poświęcił kochającą troskę by przekształcić zamek na święto. Jasno oświetlona przez setki świec, sala była ciepła, atmosfera najbardziej odpowiednia dla romansu. Marszczące się sztandary w czerni i szkarłacie tartanu Brodie’ch wisiały na ścianach. Trzydzieści długich stołów tworzyło prostokąt wokół pomieszczenia, każdy załadowany wystawną ucztą. Muzycy zgromadzili się za stołem dziedzica u szczytu sali, podczas, gdy podłoga po środku prostokąta była oczyszczona do tańczenia. Pary, dzieci, a nawet okazjonalnie psy, oddawały się dzikiej, szkockiej skłonności do świętowania. W tak rozrywanym wojną kraju, każda sprawa była powodem do ucztowania, jakby nie było jutra, ponieważ mogło go nie być. Muzycy grali dziarską, ostrą melodię, a tancerze z radością stawiali czoła wyzwaniu. Gdy stopy latały, tempo narastało i wybuchał śmiech, gdy dotrzymywali kroku szaleńczemu tempu. — Spójrz na nich. — Powiedział cicho Galan. Duncan nie musiał pytać, kogo miał na myśli. Oczy Galana były utkwione w Lisie i Circennie tak, jak oczy wielu innych w pomieszczeniu. Dziedzic i pani byli wyraźnie w swym własnym wszechświecie, pochłonięci sobą nawzajem. Duncan usłyszał dziwną nutę w Glosie Galana i teraz popatrzył na niego ostro, widząc swego starszego brata w nowym świetle. — Są tacy zakochani. — Galan brzmiał na znużonego, tęsknota nasączała jego głos. Duncan skrzywił się, zmieszany nowym i nieprzyjemnym uczuciem — jakby to on był starszym bratem i powinien zaopiekować się Galanem. Przyszło mu namyśl, że Galan miał trzydzieści lat i poświęcił ostatnie dziesięć lat swego życia walce o niepodległość Szkocji. To nie zostawiało zdyscyplinowanemu wojownikowi dużo czasu by posmakować wygód rodziny i domowego życia. Jak mógł nie zauważyć, że Galan, wśród wszystkich tych wojowników i walki, i wspaniałego chodzenia na dziewki, któremu mógł się oddawać, był samotny?

— Czy w Edynburgu nie było dziewczyny, którą odwiedzałeś, gdy tam byliśmy? — Zapytał Duncan. Galan spiorunował go wzrokiem. — Nie próbuj skombinować partii dla mnie, młodszy bracie. Nic mi nie jest. Duncan uniósł brew. Jak często Galan zapewniał go, że czuł się dobrze, a Duncan szedł swą wesołą drogą, zostawiając go samego? Oszołomiony przez swe nowe spostrzeżenie, niepewnie odłożył temat na bok, do przyszłego rozważenia. Jego brat potrzebował kobiety, ale nie w sposób, w jaki Duncan potrzebował kobiety. Galan potrzebował żony. — Myślisz, że będą mieć dzieci? — Duncan zmienił temat, zauważając, że Galan wyraźnie się odprężył, gdy to zrobił. — Bah! Jeśli już nie poczęli jednego. Słyszałem, że przejęli jedno z twych ulubionych miejsc do chędożenia. — Mą szopę? — Wykrzyknął Duncan z oburzeniem. — Człowiek nie może mieć prywatności. Przez pewien czas żaden z braci się nie odezwał, każdy pochłonięty swymi własnymi myślami. Muzycy rozpoczęli wolną, nie dającą spokoju balladę i tancerze przeszli w bardziej intymne objęcia. Nagle Galan powiedział. — Och, na Dagdę — spójrz tam, Duncanie. Kim jest ta oszałamiająca dziewczyna? — Wskazał przez salę. — Zbyt piękna dla mnie, to pewne. Duncan płynnie spojrzał tam, gdzie pokazywał Galan z ciałem spinającym się z oczekiwania. Zbyt piękna dla mnie, było dla Duncana uderzeniem nieodpartej rękawicy. Uwielbiał takie słowa, jego wrodzona męskość unosiła się na nie agresywnie, od dawna był niespokojny i gotów na coś innego. — Gdzie? Nie widzę nikogo wartego uwagi. — Duncan wyciągnął szyję by zajrzeć w tłum. Gdy tancerze rozdzielili się na chwilę, dojrzał grzywę lśniących, czerwonych włosów. Wessał oddech. — Ta ruda. To jest ta, którą miałeś na myśli? Wiesz, co mówią — ogień na głowie, ogniste chędożenie. Galan walnął go w ramię. — To wszystko, o czym kiedykolwiek myślisz? Znów jest. — Tancerze znów się rozdzielili i tym razem kobieta odwróciła się lekko w ich stronę. Brwi Duncana uniosły się, gdy żar przebił się przez jego krocze. Była wspaniała. Masy czerwonych włosów z pasemkami blond i miodu, rozlewały się na jej ramiona. Jej twarz była delikatna z ostrym podbródkiem, wysokimi kośćmi policzkowymi i ciemnymi oczami. Jej wargi były pełne. Absurdalnie pełne. Erotycznie pełne. Chodź, possij mnie w pełni, pomyślał

z irytacją. Żadna kobieta nie powinna mieć tak bujnych i krągłych ust. Jej skóra była nieskazitelnie przejrzysta, jej usta idealnie różane. I pełne.83 Spokojna i wdzięczna, emanowała pewnością siebie, którą wkrótce roztrzaska swym uwodzicielskim urokiem. „Nietykalna” mogłoby być wytatuowane na jej czole i być bardzie subtelne niż sposób, w jaki się nosiła. Ale on był wystarczająco mężczyzną na taką śmiałość, przeniknie jej rezerwę, zdobędzie wejście tam, gdzie jak podejrzewał, niewielu mężczyzn kiedykolwiek było i będzie usatysfakcjonowany tylko, gdy ona stanie się rozpustnie zwierzęca w jego łożu. Jego wzrok przesunął się po niej. Odziane w prostą, białą suknię pod zielonym płaszczem, jej ciało w niej, było jedyną ozdobą, jakiej potrzebowała. — Więc? — Zażądał Galan. — Nie musisz chędożyć by zdobyć? — Och i aye. — Powiedział Duncan, roztapiając się w tłumie. Galan pokręcił głową i jeśli jego uśmiech był odrobinę melancholijny, nauczył się tego nie czuć.

*****

Duncan pojawił się za nią. Wstrzymał oddech, gdy jego spojrzenie igrało z podziwem na jej zmysłowej czuprynie. Miękka, jedwabista i w tuzinie barw płomienia, pragnął zacisnąć w niej dłoń. Żywił specjalną namiętność do rudych. Chciał odciągnąć jej głowę do tyłu w wziąć jej gardło swymi ustami.84 Cierpiał by rozrzucić jej włosy po swej poduszce. Ją chciałby wziąć w łożu. Jej delikatne ciało wymagałoby miękkich materacy pod nią by znieść jego intensywność. — Możemy zatańczyć? — Wymruczał jej do ucha. Odwróciła się tak szybko, że zaskoczyła go i potykając się, cofnął się o krok. Z bliska jej wargi były jeszcze bardziej smakowite, a gdy zwilżyła jej językiem, prawie głośno jęknął. Jej oczy zmrużyły się, a usta uchyliły wokół wiedzącego uśmiechu. — Och. To ty. — Słucham? — To go przyhamowało. — Znamy się, dziewczyno? — Był całkiem pewny, że nie, nigdy nie mógłby zapomnieć tej kobiety. Kuszący sposób, w jaki w tej chwili były zmarszczone jej usta, wyryłby się w jego pamięci. — Odpowiedź brzmi nie. Ja cię nie znam. Ale każda inna kobieta w tym pomieszczeniu, tak. Duncan Douglas, czyż nie? — Zapytała sucho. Duncan przyjrzał się uważnie jej twarzy. — Choć była młoda — być może nie więcej niż dwadzieścia — miała królewski wygląd ponad swój wiek. — Mam pewną reputację wśród 83 84

Tak, wiemy, że pełne. Wystarczy nam raz powiedzied. Nikt tu jeszcze nie ma sklerozy. Czy on jest pewny, że nie jest wampirem?

kobiet. — Przyznał, bagatelizując swą biegłość, pewny zbliżającego się, panieńskiego omdlenia. Spojrzenie, którym go obdarzyła, było dalekie od podziwiającego. Zagapił się, gdy zrozumiał, że jej spojrzenie było całkowicie pogardliwe. — Nie coś, o co dbam w mężczyźnie. — Powiedział zimno. — Dziękuję za ofertę, ale szybciej zatańczyłabym z zeszłotygodniowymi odpadkami. Byłyby mniej używane. Kto chce tego, co każdy inny już miał? — Słowa zostały dostarczone zimnym, modulowanym tonem, ukształtowane przez dziwny akcent, którego nie mógł umiejscowić. Całkowicie z nim skończywszy, pokazała mu plecy i powróciła do rozmowy ze swym towarzyszem. Duncan znieruchomiał z szoku. Kto chce tego, co każdy inny już miał? Sprawiła, że brzmiało to tak, jakby był całkowicie zużyty. Zaiste! Z pewnością miał znacznie więcej dania i ona wkrótce się o tym dowie. Jego ręka zamknęła się wokół delikatnych kości jej ramienia i odwrócił ją. — To oznacza, że mam dużo więcej doświadczenia, którym sprawię ci przyjemność. I sprawię ci przyjemność. — Obiecał. Czekał, aż się roztopi. Kobiety, które uwodził w przeszłości, drżały od jego zaborczych obietnic. Nauczył się je składać z ochrypłą nutą w głosie, nauczył się precyzyjnie, co powiedzieć by najbardziej poruszyć dziewczynę. — To oznacza, — Poprawiła go z kpiącym uśmiechem. — że jesteś rozpustnikiem. To oznacza, że nie możesz utrzymać swego tartanu wokół kolan. To oznacza, że w niczym się nie różnię od każdej innej i że nie masz żadnego, specjalnego szacunku dla cenionego aktu intymności. Nie jestem zaintrygowana. Nie dbam o resztki. Ta doprowadzająca do szału znów pokazała mu plecy. Popatrzył na gibki łuk jej pleców, piękne biodra, długie nogi, poruszające się niezmordowanie w tempie muzyki pod jej miękką, białą suknią. Odrzuciła głowę i zaśmiała się z czegoś, co powiedział jej towarzysz. Zdumiony, przyjrzał się dokładnie jej towarzyszowi. O stopę wyższy niż ona, mężczyzna był szczupły i dobrze umięśniony. Wyraźnie dzielili bliską relację, pochylając głowy blisko i śmiejąc się. Ręce Duncana zacisnęły się w pięści po bokach. Co mówił na to mężczyzna? Tak, ale teraz, gdy cię ujrzałem, nie pragnę nikogo innego? Wszystko to było zaledwie praktyką, przygotowująca mnie dla ciebie? Wątpił by to było efektywne z ta kobietą. Znów tylko by się z niego śmiała. Wrząc, poklepał jej towarzysza po ramieniu. — Wybacz mi, ale czy jesteś jej kochankiem? — Kim ty do diabła jesteś? Ruda położyła uspokajająco dłoń na ramieniu swego towarzysza, ignorując wyraz wściekłości Duncana, skierowane na jej palce. — To Duncan Douglas, Tally.

— Ach. — Uśmiechnął się pogardliwie jej towarzysz. — I jak każdy nikczemnik wart swego imienia, skonfrontowany z twym niezwyciężonym pięknem, musi cię zdobyć, ech, Beth? Wymienili intymne spojrzenie. — Obawiam się, że tak. — Kim wy dwoje jesteście? — Zażądał odpowiedzi Duncan. Nigdy nie był tak wykpiony, nigdy nie czuł się tak… tak… nieznaczący. Nieważny. — Jesteśmy przyjaciółmi Renauda de Vichiers, jednego z waszych Templariuszy. — Odparła zwyczajnie. — Byliśmy w drodze do Edynburga, gdy usłyszeliśmy, że Renaud jest na Zamku Brodie. Jestem Elizabeth… MacBreide. — Wskazała, elegancką, szczupłą dłonią. — A to mój brat, Tally. — MacBreide z Shallotan? — W pobliżu. — Odparł wymijająco Tally. — Twój brat. — Zauważył głośno Duncan, gdy dotarło do niego znaczenie ich relacji. Nie był jej kochankiem. Nie musiał go zabić. — I obrońcą. — Dodał sucho Tally. — Nie myśl o próbie uwiedzenia mej siostry, Duncanie Douglasie. Słyszeliśmy o twych wyczynach krótko po przybyciu i Beth mówiła, że widziała cię, figlującego z jedną ze służących. Duncan skrzywił się wewnętrznie. W rzeczy samej chędożył mniej niż prywatnie, wcześnie tego ranka. Więc go zauważyła — i jak długo obserwowała? — Goniącego ją na murze obronnym, a potem na parapet. — Dodała Elizabeth bez najmniejszego rumieńca. — Służące tutaj nie mogą się o tobie dość namówić. Nawet tak daleko, jak tawerna w Inverness słyszeliśmy o dzikim i zuchwałym bracie z Douglasów. Mówią, że nie ma pięknej służącej, której nie rozczochrałeś. Słowa, które na każdym innym języku sprawiłyby, że puszyłby się z męskiej przyjemności, sprawiły, że się skrzywił, wychodząc z absurdalnie pełnych ust. Było o wiele zbyt oczywiste, co o nim myślała. Nie było nic, co mógłby powiedzieć na własną obronę. Wyraźnie nie interesowało jej swobodne chędożenie, a on nigdy nie ukrywał faktu, że się nim rozkoszował. Istniały pewne pokoje, do których wszedł w swym życiu, gdzie było aż tuzin różnych kobiet, które dupczył. Nigdy wcześniej ten fakt go nie martwił. Wycofaj się i przegrupuj do nowego ataku, poradził samemu sobie, potem uderz znów, gdy najmniej się tego spodziewa. Na Boga, to była bitwa i jeśli linia frontu nie mogła być przełamana, znajdzie sposób by obejść jej zewnętrzne straże i przeniknąć jej flankę. To, że zepsuł pierwszy atak, nie znaczyło, że przegrał wojnę. Uniósł jej dłoń i pocałował powietrze nad nią. — Elizabeth, Tally, witajcie w Brodie. — Powiedział zimno, zanim się odwrócił.

Gdy odszedł w tłum, szedł wyprostowany, ukrywając nieprzyjemne uczucie uciekania chyłkiem z głośnej przegranej. Gdy wmieszał się w tancerzy, Duncan mamrotał ponuro do siebie. Jak śmiała krytykować go za bycie dobrym kochankiem,85 entuzjastycznym mężczyzną? Liczył się ze swymi dziewkami, był cierpliwy, zawsze zapewniając im przyjemność. Jak śmiała lekceważyć go za jego… częstotliwość. Resztki, zaiste! Krzywiąc się, ruszył w kierunku dziedzińca, wspaniała noc została zniszczona przez jej pogardę.

*****

Armand obserwował lorda i lady z rosnącą frustracją. Do tej pory niecierpliwie śledził ją już od paru dni i ani razu nie był w stanie złapać jej samej. Dziedzic nieustanie był przy niej. Musiał złapać ją dziś w nocy, albo nigdy nie zdąży na umówione miejsce spotkania z Jamesem Comynem na czas. Skończył przeszukiwanie zamku, wszystko, poza komnatami dziedzica, do których nie było wejścia bez klucza. Wspiął się nawet na dach, tylko po to by napotkać tuzin ponurych strażników, w którym to punkcie, udawał, że poszukiwał zmierzchu by medytować bliżej Boga. Nie będzie schodzenia po ścianie do pokoju dziedzica, gdyż zamek był zbyt uważnie obserwowany. Ale ona z pewnością miała klucz i gdy ją złapie, poświęci czas na przeszukanie ich prywatnych komnat nim odejdzie. Potrzebował tych broni. Zazgrzytał zębami, obserwując jak Circenn bardzo szybko wypił więcej wina. Ten mężczyzna spożywał go takie ilości, że każdy inny człowiek już dawno szukałby wychodka. Jego oczy zmrużyły się, gdy obserwował Lisę, szepcząca coś do ucha Circenna. Zauważył, że szybko przycisnęła rękę do brzucha. Ach, choć on mógł dobrze znosić swe picie, ona nie. Armand prześliznął się przez tłum, zachowując niewinny dystans, gotów podbiec do niech w chwili, gdy opuści ochronne ramiona ponurego dziedzica Brodie’ch.

*****

Lisa była oszołomiona swoim pierwszym, średniowiecznym świętem. Nigdy nie zapomniała tej nocy, gdy przybyła do Zamku Brodie i gapiła się na wznoszącą się konstrukcję, myśląc jak niesamowite byłoby przynależeć wewnątrz tych murów, być częścią śmiejącej się, ciepłej grupy członków klanu. Należeć. I teraz należała. 85

Cóż, kobieta stworzenie nielogiczne… Niedoświadczony zły, ale nadmiernie doświadczony jeszcze gorszy.

Circenn dumnie przedstawił ją swoim ludziom i chociaż zauważyła, że potknął się na wielu z ich imion, to nie zmartwiło jej nadmiernie. Mogła to zmienić. Pomoże mu ponownie zaznajomić się z jego klanem i wciągnie go w radość ich żyć. — Dlaczego się uśmiechasz, dziewczyno? Lisa odchyliła głowę. Szczęście promieniowało z niego, podnosząc jej dziesięciokrotnie. Odziany w pełen strój klanowy, wyglądał jak dziki, szkocki wódz, ale wiedziała, jakim rodzajem człowieka naprawdę był. Intensywnym i głęboko emocjonalnym. Bezlitośnie seksualnym. Łagodnym. Powodująca zawrót głowy fala uczucia wzrosła i rozprzestrzeniła się w niej. — Więc to takie uczucie. — Wyszeptała. Popatrzyła na niego, oczami rozszerzonymi z odkrycia. — Jakie uczucie? — Circennie. — Bogata emocja wypełniła jego imię. Obserwował ją, nie mrugając. — Kocham cię. Circenn wciągnął nagły, głęboki oddech. To było to. Nie było w niej żadnej nieśmiałości, żadnych gier, żadnej próby ukrycia prawdy, ani wmanipulowania go by, jako pierwszy złożył taką deklarację. Odważnie dała swe serce. Dlaczego oczekiwał czegokolwiek mniej? Pociągnął ją w swe ramiona i zamknął oczy, wchłaniając emocję, które opadały i przepływały między nimi. — Czy to oznacza, że nie jesteś przeciwny faktowi, że straciłam dla ciebie moje serce? — Drażniła się. — Czy człowiek mógłby być przeciwny słońcu, ogrzewającemu jego skórę? Wiosennemu deszczowi, gaszącemu jego pragnienie lub nocy takiej, jak ta, gdy każdy cud wydaje się możliwy? Dziękuję. — Jego uśmiech był niszczący. — Zacząłem się martwić, że nigdy nie dasz mi tych słów. — I? — Zachęciła. Nie powiedział niczego, ale nagle dreszcz przyjemności zatańczył pod jej skórą. Przeniknął ją całkowicie, zostawiając ją bez tchu. — Co to było? — Próbowałem ćwiczyć mówienie tego bez słów. Zadziałało? Wypuściła uspokajający oddech. — O tak. — Powiedziała. — Chcę, żebyś zrobił to dzisiaj w nocy, gdy będziemy… no wiesz. — Aye, aye, pani. — Drażnił się. — A co z tym? Sutki Lisy zesztywniały, gdy fala mrocznego erotyzmu przetoczyła się przez nią. — O Boże. To było naprawdę niesamowite. — Ta więź potrafi być niesamowita, czyż nie?

Wyrażając potwierdzenie uśmiechem, Lisa stanęła na palcach i pocałowała go. Gdy poruszył się by pogłębić pocałunek, odsunęła się. Wyglądał na zaskoczonego, więc pospieszyła z zapewnieniem. — Wypiłam zbyt dużo wina, Circennie. Obawiam się, że muszę znaleźć jeden z tych przeklętych nocników. — Powiedziała ponuro. — Są pewne rzeczy z mojego stulecia, za którymi naprawdę tęsknię. — Nocnik? Dlaczego nie użyć wychodka? — Czego? — Wychodka. — Macie tu wychodek? — Powiedziała sztywno. Popatrzył na nią, jakby straciła rozum. — Nie to, że chcę być wścibski, dziewczyno, ale gdzie chodziłaś? — Nocniki w komnatach. — Wymamrotała. — A co robiłaś… er… — Wyrzucałam przez okno. — Kłująca jak jeżozwierz. To tyle, jeśli chodzi o skromną prywatność. Jeśli tam był wychodek, dlaczego u licha Eirren powiedział jej, żeby użyła nocnika? Wtedy zrozumiała, jak psotnym mógł być chłopcem. Bycie figlarnym było tak podobne do Eirrena. — Czy w Dunnottar też był wychodek? — To ty wyrzucałaś to przez okno? Winiłem za to mych ludzi, zmuszając ich do mycia kamieni. Aye, w Dunnottar był jeden. Umieszczam wychodki w każdej twierdzy, która posiadam lub odwiedzam. — Nigdy mi nie powiedziałeś. — Nigdy nie zapytałaś. Skąd miałem wiedzieć? Gdy pierwszy raz przybyłaś, nie miałem ochoty na zajmowanie się tak prywatnymi problemami. Założyłem, że sama znalazłaś wychodek. Lisa parsknęła. Eirren naprawdę ją wykołował, a jej duma utrzymała ją zgrabnie uwięzioną w jego dowcipie. — Nie mogę uwierzyć, że przez cały ten czas… Och! Gdzie jest ten cholerny wychodek? Powiedział jej, przygryzając wargę by powstrzymać się od śmiechu. Obserwował jej biodra, kołyszące się delikatnie pod szmaragdową suknią, gdy wspinała się po schodach. Powiedziała, że go kocha. To było obiecujące. Być może prawie nadszedł czas na rozmowę z nią o kochaniu go wiecznie.

ROZDZIAŁ 23 Lisa potrząsnęła głową, gdy wyszła z wychodka. Bardzo cywilizowany. Teraz, gdy wiedziała, gdzie był, nie mogła uwierzyć, że pominęła go, gdy przeszukiwała zamek za butelką, ale wejście dawało wyobrażenie drzwi dla służby, więc nie poświęciła im drugiej myśli. Wychodek nie był tym, czego oczekiwała, był większy niż większość nowoczesnych łazienek i nieskazitelny. Było oczywiste, że dziedzic Brodie’ch był dumny ze swoich schludnych toalet. Świeże zioła i wysuszone płatki kwiatów były rozsypane w sianie, leżącym na stosie wewnątrz komnaty — średniowieczny papier toaletowy. Postanowiła nie tylko wykąpać Eirrena następnym razem, gdy go zobaczy, ale też przytopić go raz czy dwa, jak również za wszystkie te żałosne chwile z nocnikiem. Wyślizgując się z małego pokoju, była zaskoczona, spotykając Armanda Berarda, wałęsającego się po korytarzu. — Milady, podoba ci się świętowanie? — Tak. — Jej stopy nadal postukiwały od radosnej muzyki i była chętna wrócić, poćwiczyć kroki. Ale nie widział Armanda przez ponad miesiąc i raczej tęskniła za okazją do poznania prawdziwego życia Rycerzy Świątynnych. Skrzywiła się, patrząc na jego ciemny strój. Circenn powiedział jej, że templariusze pozostaną w swoim garnizonie i nie dołączą do hulanki. — Myślałam, że twój Zakon nie bierze udziału w takich ucztach. Wzruszył ramionami. — Niektórzy z mych braci są bardziej sztywni od innych. Niewielu z nas zaakceptowało, że Zakon jest zniszczony, to gorzka myśl, przyznać, że przysięgło się swe życie czemuś, co już dłużej nie istnieje. — Przykro mi. — Powiedziała Lisa, czując się niezręcznie. Przed nią stał jeden z legendarnych Rycerzy Świątynnych, a ona nie mogła wymyśleć jednej rzeczy do powiedzenia by poczuł się lepiej. — Czy twoi ludzie są ścigani nawet tutaj, w Szkocji? — Pospieszyła. Była intensywnie ciekawa Templariuszy, ich legendarnej władzy i mitów. — Zależy od tego, kto nas spotka. Jeśli to Anglik może spróbować zabrać nas przez granicę. Szkot jest znacznie mniej chętny by to zrobić. Większość z waszych ludzi mało dba o edykty Francji, Anglii czy nawet Papieża. — Powiedział z szorstkim śmiechem. — Twój własny król został ekskomunikowany przez Papieża za morderstwo Reda Comyna w kościele w Dumfries. Twój kraj jest dziki. Gdy kraj walczy tylko o prawo do przetrwania, jest mniej skłonny do bycia krytycznym. Chodź. Zaoferował swoje ramię, a ona wsunęła w nie swoje. Chwilami była tak pochłonięta ich rozmową, że nie zwracała żadnej uwagi, dokąd ją prowadził.

Słuchała, zafascynowana, gdy mówił o Zakonie, o ich siedzibie pod Paryżem, ich trwającym całe życie oddaniu swym przysięgom. Wyraz jego twarzy stał się gorzki, gdy przypomniał jak bulla papieska Pastoralis praeeminentiae, wydana 22 listopada 1307 r. rozkazała wszystkim monarchom Chrześcijańskim aresztować Templariuszy i skonfiskować ich ziemie w imię papiestwa. Przeskoczył przez procesy, przesłuchania i tortury, nie chcąc podawać takich szczegółów kobiecie, gdyż była tak wdzięczna. Były jakieś limity nawet dla jej ciekawości. Wyjaśnił jak w 1310 sześciuset ich braci zgodziło się przygotować obronę przeciw bezprawnym procesom i Papież Klemens w końcu zgodził się przełożyć Sobór w Vienne o rok, gdy się przygotowywali. Potem Filip Piękny, zdesperowany zmiażdżyć zakon i napełnić swe szkatuły nim będzie za późno, oszukał Papieża. Wznowił swe episkopalne dochodzenie i kazał spalić na stosie pod Paryżem pięćdziesięciu czterech Templariuszy, uciszając protesty pozostałych Rycerzy. W 1312 została wydana bulla papieska Vox in excelso, na zawsze rozwiązując Zakon. Było wiele pytań, które chciała mu zadać i to była rzadka okazja do poznania historii z perspektywy Templariusza, ale jej pierwsze pytanie było całkowicie dwudziestopierwszowieczne, zahaczające odrobine o romantyzm. — Jaki jest sekret Templariuszy, Armandzie? —Mnożyło się tak wiele plotek: że chronili Świętego Grala, że Gral był naprawdę genetyczną linią Chrystusa, że Templariusze odkryli osobistą alchemie do transformacji duszy, że taka alchemia mogła manipulować czasem i przestrzenią. Tak naprawdę nie oczekiwała, że odpowie, ale skoro trzymała ramię w ramieniu Templariusza, nie szkodziło zapytać. Uśmiech Armanda sprawił, że zadrżała. — Masz na myśli, co prawdopodobnie moglibyśmy posiadać, że sprawiłoby, że król i Papież obawiali się nas tak bardzo, że użyliby każdej broni, jaką mieli by nas zniszczyć? Czy jesteś religijną kobietą, Liso MacRobertson? — Odrobinę. — Wyznała. — Czego Papież i król mogliby od nas chcieć? — Złota? — Zgadywała. — Religijnych artefaktów? Jego śmiech wysłał dreszcz po jej kręgosłupie. — Rozważ to: Co, jeśli Templariusze odkryli coś, co rozdarłoby wierzenia, które były utrzymywane przez stulecia przez prawie każdy kraj na świecie? Teraz miał jej ciekawość prawie szalejącą. — Musisz mi powiedzieć. — Westchnęła. — Nie powiedziałem, że mieliśmy. — Wykręcił się. — Jedynie postulowałem tę możliwość. — A więc to prawda? — Zapytała, zafascynowana. — Czy twój Zakon, posiada taką wiedzę?

Nie odpowiedział. Jego twarz była odwrócona, wiec nie zobaczyła jak skręca się z gniewu, tym samym była całkowicie nieprzygotowana, gdy chwycił jej rękę i wykręcił ją za jej plecy, ciągnąc ja w górę, pomiędzy łopatki, zmuszając ja do zdwojenia wysiłków by uciec przed bólem. Popchnął ją na ścianę i przycisnął jej do boku nóż. Lisa była tak oszołomiona, że nie wydała dźwięku. W jednej chwili spacerowała z idealnie przyjacielskim Templariuszem, zaspokajając swoją nieustanną ciekawość, chwiejąc się na krawędzi oszałamiających odkryć, a w następnej, jej życie było zagrożone. To stało się zbyt szybko, żeby mogła się połapać i w szoku, straciła cenne sekundy, w ciągu, których mogłaby walczyć. — Daj mi klucz. — Warknął jej do ucha Armand. — A jeśli choćby piśniesz, zabije cię. — Klucz do czego? — Komnat Circenna. — Nie mam go! — Ty kłamliwa, mała — Zahaczając grube przedramię wokół jej gardła, klepnięciami obszukał jej ciało, szukając kółka z kluczami. — Więc jest w twym pokoju. — Oskarżył. — Nigdy mi go nie dał! Armand zacisnął ramię, wokół jej gardła, odcinając jej tchawicę. Jego ręka była nieustępliwym pasem stali i Lisa poczuła, że dopływ powietrza zostaje odcięty. Jej policzek uderzył o kamienną ścianę i dostała niebezpiecznych zawrotów głowy. — Możemy bawić się tak ostro, jak chcesz, dziewczyno. — Wymruczał w jej włosy Armand. — Gdzie jest klucz? Lisa zamknęła oczy i sięgnęła do Circenna.

*****

Circenn zmiażdżył w ręce swój metalowy kielich, opryskując pół tuzina wieśniaków winem. Rozejrzał się wokół dzikimi oczami. Lisa. Niebezpieczeństwo. Przerażona. Nie może oddychać. Ale gdzie?

Popędził po schodach do wychodka, czując dla niej swym sercem, zapewniając ją, że nadchodził. Ból. Przeklął emocjonalną więź, przez która mógł dzielić jej emocje, ale nie zdobyć słowa lub wskazówkę, co do jej położenia. Dokąd mogła iść? Jak mogła być w niebezpieczeństwie? Kto mógłby chcieć jej krzywdy? Przebiegał przez korytarze jak oszalała bestia, walcząc z potrzebą wołania do niej, świadom, że to tylko zaalarmowałoby, kogokolwiek, kto jej groził. Przeszedł przez południowy korytarz, a potem z powrotem. Każda uncja jego intelektu absorbowała jej strach, wchłaniała go jak gąbka, sprawiając, że tracił zmysły. Rzucił się w głąb korytarza, a potem zatrzymał gwałtownie. Krzykliwa furia nie zadziała. Musiał być logiczny. Powinien sprawdzić swój pokój i jej, potem inne obszary, do których była skłonna iść. Być może kaplica. Obrócił się ostro i popędził z powrotem. Przebiegł przez zamek i do wschodniego skrzydła. Gdy zbliżył się do swych komnat, zwolnił, zaalarmowany przez cichy pomruk i stłumiony dźwięk. Zatrzymując się, przekradł się cicho za róg. Armand miał Lisę, przyciśniętą do ściany na zewnątrz jego komnat, jego grube przedramię dławiło ją do utraty przytomności. Circenn pracował by wciągać powolne, ciche oddechy, gdy jego usta błagały o ryk. Stawała się bezwładna w ramionach Templariusza, rezygnując z walki, gdy traciła cenny oddech. Błysk srebra mignął w przyćmionym świetle świec, zamontowanych na ścianach. Templariusz miał ostrze. Circenn nie czekał by zobaczyć więcej. Zaczerpnął ze swych nienaturalnych zdolności i poruszył się jak wiatr, zatrzymując się za Templariuszem, który nie miał żadnego ostrzeżenia, że Circenn stał oddech za jego sercem. — Klucz, ty głupia suko. — Mruknął Armand. — Nie mdlej mi tu. — Potrząsnął nią. — Gdzie trzyma Relikty? Usta Circenna wykrzywiły się. Więc o to w tym chodziło. Łotr Templariusz odwrócił się od swego Zakonu. Armand nie był jedynym rycerzem, który stracił swą wiarę. Circenn słyszał o innych, którzy, wierząc, że Bóg ich opuścił, stali się najemnikami i stracili wiarę. W momencie rozmytej przestrzeni, Circenn rozbroił rycerza i rzucił nim przez korytarz, gdzie uderzył w kamienną ścianę, z ostrym trzaskiem głową. Upadł na podłogę. Circenn nie poświęcił żadnego żalu temu, że atak był nieuczciwy. Gdy w przeszłości cierpiał na poczucie winy, używając swych ulepszonych zdolności, teraz czuł ponurą satysfakcję. Stanął nad powalonym rycerzem i uniósł miecz do śmiertelnego uderzenia. — Stój! — Krzyknęła Lisa.

Szczęka Circenna zacisnęła się, twarz wykrzywiła się z wściekłości. Jego ramię zawisło na wysokości oczu, skierowane w dół, gotowe do szybkiego pchnięcia w serce Armanda. Gdy pchnie w dół, to będzie z takim gniewem, że siła prawdopodobnie roztrzaska jego ostrze o kamień pod plecami rycerza. Rzucił jej spojrzenie i z przerażonego wyrazu jej twarzy, zrozumiał, że czuła jego wewnętrzny krajobraz: jałowy, posępny i śmiercionośny. Gorący. Piekielnie gorący. Nigdy nie zrozumie — nawet, gdyby żył pięć tysięcy lat — dlaczego kobiety konsekwentnie broniły łotrów. W umyśle mężczyzny to było proste: zabij człowieka, który próbuje skrzywdzić twoją własną. Ale kobiety czyniły to o tyle bardziej skomplikowanym. Żywiły nadzieję, że zło mogło być odkupione. Głupią nadzieję, dla jego sposobu myślenia. — Nie zabijaj go, Circennie. Nie zranił mnie. — Delikatnie dotknęła gardła końcami palców. — Nic mi nie będzie. Kilka siniaków, nic więcej. Znalazłeś nas na czas. — Dotknął cię. — Warknął Circenn. — Planował cię skrzywdzić. — Ale mu się nie udało. — Zaapelowała do jego logiki. — Przepytaj go, dowiedz się, czego chce, potem go wygnaj, ale proszę…86 Urwała i zagapił się na nią bezradnie. Niech ją cholera, pomyślał. Celowo zalewała go litością, przebaczeniem i zimnym wiatrem logiki. Wszystkie te kobiece rzeczy spadały jak płatki śniegu na jego męski żar. Zmniejszając go. Jakkolwiek nienawidził tego przyznać, miała rację. Zabijając Armanda szybko, nigdy nie pozna jego motywów. Musiał odkryć zamiary Templariusza, dowiedzieć się, z kim był w zmowie i czy byli inni, skorumpowani rycerze na jego usługach. Najpierw potrzebował informacji. Potem go zabije. Opuścił miecz z niskim warknięciem niezaspokojonego gniewu.

*****

Lisa skradała się w dół schodów. Próbowała poczekać w łóżku na Circenna, aż przyjdzie na górę, ale nie była w stanie dłużej tego znieść. Minęły godziny od ataku Armanda i choć Circenn obiecał nie zabijać Templariusza, wściekle przysięgając, że odda go jego własnym braciom, Lisa nadal czuła jego morderczą furię. Ich więź wykańczała jej nerwy. Nie miała pojęcia, dlaczego rycerz zwrócił się przeciwko niej. Być może nie powinna go wypytywać. Być może to było po prostu zbyt denerwujące dla niego, mówić o nienawiści, którą znosił.87 W wielkim Hallu nadal trwała uczta, wieśniacy byli nieświadomi ponurych zdarzeń wieczora. Circenn wyciszy ten problem, rozwiąże go i nikt przez to nie ucierpi. Podziwiała 86 87

Mądrze zaczęłaś z tym przesłuchaniem, ale do kooca zdania już ci mądrości nie skooczyło. Tak, biedny rycerz nie wytrzymał nerwowo. Załamał się biedak, jeszcze go pogłaszcz po główce i daj cukierka.

jego metody. Był dziedzicem, który nie będzie kłopotał swojego klanu sprawą, którą może rozwiązać sam. Poruszając się cicho, prześliznęła się korytarzem do gabinetu. Drzwi były uchylone i zerknęła ciekawie. Był tam, jak oczekiwała, z Galanem i Duncanem. Tuzin Templariuszy o ponurych twarzach siedziało przed nim i sądząc po lekkim połysku deszczu na ich szatach, wydedukowała, że przegapiła ich wejście o zaledwie parę minut. — Zrobione, Milordzie. Skończyliśmy nasze przesłuchanie. — Powiedział ze zmęczeniem Renaud de Vichiers. — I? — Burknął Circenn. — Było gorzej niż się obawialiśmy. Był podwójnym zdrajcą, zarówno swych własnych braci, jak i Szkocji. Jego planem było porwanie twej pani i sprzedanie jej angielskiemu królowi za jego wagę w złocie, plus tytuły i ziemie w Anglii. — Renaud pokręcił głową. — Nie wiem, co powiedzieć. To mnie zasmuca. Armand był Dowódcą Rycerzy w naszym Zakonie i był wysoko ceniony. Nie mieliśmy pojęcia. Przysięgam ci na nasz Zakon, że działał całkowicie sam. — Renaud skierował swój wzrok w podłogę. — Oczekujemy twej decyzji, co do reszty z nas. Zrozumiemy, jeśli zdecydujesz, że musisz nas stąd odesłać. Circenn pokręcił głową. — Nie uczynię reszty z was odpowiedzialnymi za jego działania. Byliście mi lojalni przez lata. Templariusze zaszumieli pomrukami wdzięczności i powtórzyli swoje przysięgi lojalności. — Byłeś dla nas dobry, milordzie. — Powiedział Renaud. Wziął głęboki oddech, a gdy znów przemówił, zrobił to z taką werwą, że jego słowa wydawały się wymuszone. — Nie pragniemy w żaden sposób narażać twej dobrej woli. Oczekujemy na przyszłość w Szkocji. Co możemy zrobić by przywrócić twą wiarę w nas? — Nigdy nie została stracona. — Powiedział Circenn, pocierając szczękę. — Gdyby Armand nie działał sam, prawdopodobnie odnieślibyście sukces w zabraniu jej. Nie lekceważę mocy waszego Zakonu, Renaudzie. Wiem, co możecie zrobić, gdy zbierzecie wole wielu Templariuszy przeciw problemowi. Atak wielu braci spokojnie zwabiłby ją tam, dokąd chcielibyście by poszła. Nie używacie przemocy. Używacie… potężnej perswazji. Renaud wyglądał na skonfundowanego. — Nie rozważałem tego, ale to prawda. Moglibyśmy zabrać ją, jako grupa. Zapomniałem, że tak wiele o nas wiesz. — Skłonił się w pozie uniżonych przeprosin. — Milordzie, nigdy nie skrzywdzilibyśmy twojej lady. Będziemy chronić ją, jak naszą własną. Circenn pochylił głowę. — Co z Armandem? — Jako pokaz naszej wierności, rozwiązaliśmy te kwestię. Dłużej nie będzie sprawiać ci kłopotów.

Lisa pochylił się odrobinę bliżej drzwi. Co z nim zrobili? Wygnali go? Wywiozą go za granice Anglii, żeby został schwytany? — Wyjaśnij. — Rozkazał Circenn. — Poznaliśmy zbrodnię i udzieliliśmy stosownej kary. — Czy jest martwy? — Zapytał ze zmęczeniem Circenn. — Zginął przez otrzymanie ceny, której zażądał za swą korupcję. Daliśmy mu jego wagę w złocie. Lisa wydała stłumiony dźwięk, który na szczęście został zamaskowany przez Circenna. Jej wzrok popłynął do jego, ale nie zauważył jej. Wyglądał na zszokowanego. — Nie bój się, że działaliśmy rozrzutnie. — Pospieszył by go zapewnić, Renaud. — Wiemy, że będziemy potrzebowali tego złota by odbudować zarówno nasz Zakon jak i Szkocję, gdy walki dobiegną końca. Odzyskamy je, gdy poćwiartujemy Armanda. Lisa instynktownie zwymiotowała, nie zdolna tego powstrzymać. Tuzin oczu skierował się na drzwi, gdzie stała, ściskając żołądek. — Lisa. — Wykrzyknął Circenn, na wpół wstając. Jego oczy były rozszerzone i przepraszające. — Prosiłem cię, żebyś zaczekała w swoim pokoju. — Wiesz, że nigdy tego nie robię. — Powiedziała z irytacją. — Dlaczego miałbyś się spodziewać, że tym razem to zrobię? — Spojrzała prosto w oczy Renauda. — Co masz na myśli przez to, że dałeś mu jego wagę w złocie i odzyskasz ją? — Wiedziała, że nie powinna pytać, ale jej podejrzenia były tak okropne, że nie mogła się powstrzymać. Jeśli jej nie powiedzą, po prostu będzie sobie wyobrażać okrucieństwa. Dawno temu odkryła, że łatwiej było radzić sobie z rzeczywistością niż wyobrażać sobie lęki. Renaud nie odpowiedział, wyraźnie niechętny do dyskutowania o takich sprawach z kobietą. — Powiedz mi. — Powtórzyła przez zaciśnięte zęby. Zerknęła na Circenna, który obserwował ją ze smutkiem i zrozumieniem. Doceniała, że nie próbował jej chronić, rozumiał, że potrzebowała swoich własnych odpowiedzi. Renaud chrząknął niepewnie. — Stopione. Wlane do jego gardła. Ostygnie i będzie bez trudu usunięte. — Lisa! — Circenn wstał zza biurka, ale było za późno. Biegła już w głąb korytarza.

ROZDZIAŁ 24 Minęło kilka dni nim Lisa przyszła do siebie. Circenn spędził ten czas, zajmując się posiadłością, cierpliwie czekając, aż przemyśli swe emocje. Nigdy nie był sam, zawsze w towarzystwie nacisku jej serca. Jednego dnia prawie przysiągł, że słyszał jej głos zaraz obok swego ucha, mamroczący, głupkowate, żądne krwi naczelne, ale to zdanie nie miało dla niego żadnego sensu. Cokolwiek to znaczyło, musiała odczuwać to bardzo mocno, żeby to wychwycił. Zastanawiał się czy ich więź będzie z czasem narastać, pozwalając im na głębszą komunikację. Respektował jej łagodny odwrót, akceptując, że to była konieczna część jej przystosowania do ich sposobu życia. Jego czasy musiały wyglądać dla niej dziwnie, a zwyczaje Templariuszy, prawdopodobnie wydawałyby się ekstremalne w każdym stuleciu. Głęboko żałował, że dowiedziała się o Armandzie, ale jeśli nie nauczył się niczego innego o Lisie Stone, dowiedział się jak wielka była jej ciekawość. Nie życzyła sobie być osłaniana przed niczym, chciała by dano jej szacunek i całą dostępną wiedzę, by mogła podjąć swe własne wybory z dobrze poinformowanej pozycji. Nie życzyłby jego potwornej śmierci żadnemu człowiekowi, jednak Templariusze mieli swą własną sprawiedliwość i udzielali jej z tą samą, nieugiętą dyscypliną, z która wykonywali wszystkie swe obowiązki. W swym sercu przyznał, że nie było mu przykro, że ten człowiek był martwy. Armand prawie zabił jego kobietę, prawie zdmuchnął jej kruche, małe, delikatne życie. I to go przerażało. Brutalność Armanda podniosła dla niego śmiertelność Lisy do poziomu obsesji. Nienawidził tego, brzydził się tym — jej śmiertelność stała się jego arcywrogiem. Czy stawał się jak Adam? Czy to w ten sposób powstawał taki potwór?88 Czy jedna złamana zasada pozwalała na następną i następną, aż w końcu będzie w stanie usprawiedliwić branie wszystkiego, czego zechce? Gdzie była linia, której nie wolno było mu przekroczyć nim będzie za późno? Mógłbyś uczynić ją nieśmiertelną. Wiesz, że tego chcesz. Nie musiałbyś nawet jej mówić. Aye, chciał. I to mieszało mu w głowie. Był żonaty dwukrotnie i nawet raz nie rozważał próby uczynienia jego żony nieśmiertelną. Ale żadna inna kobieta nie była Lisą. Poza tym, aż do teraz, widział to, co zrobił mu Adam, jako klątwę, podłe wypaczenie naturalnego porządku rzeczy. Ale teraz, gdy znalazł Lisę, sprawy nie były już dłużej tak jasne. Odkąd przybyła do jego życia ponownie oceniał swe wierzenia, swe obiekcje i swe 88

A ja tam powoli zacząłem Adama lubid. On nie taki zły, na jakiego wygląda.

uprzedzenia. Pragnął wpaść do swego zamku, wydobyć butelkę z jej schowka w kamieniu i siłą wcisnąć ją między jej wargi, ale nigdy nie mógłby usprawiedliwić zabranie jej wyboru. W jakiś sposób musiał się zebrać by jej o tym powiedzieć. Argh! Pomyślał, zamykając oczy. Jak? Choć gderając, zaakceptował swą nieśmiertelność, po pięciu setkach lat nadal było w nim mnóstwo rzeczy, których ciągle nienawidził. Na Dagdę, urodził się w dziewiątym wieku! Była część niego, która była beznadziejnie staroświecka. Choć upływ czasu wyniósł go z dziewiątego wieku, nic nie mogło usunąć dziewiąto wiecznej wrażliwości z jego serca. Część niego była prostym wojownikiem i przesądnym człowiekiem, który wierzył, że magia brała się ze zła, a tym samym on był abominacją, chwiejącą się na krawędzi zepsucia. Podejrzewał, że to trzymanie się absolutów ze stulecia jego narodzin, czyniło z niego odrobinę barbarzyńcę, ale to było lepsze od tego, czym mógł się stać. Nadal jednak musiał podjąć decyzję i to wkrótce. Musiał powiedzieć Lisie, czym był i zaoferować jej to samo nim jej śmiertelność całkowicie go unicestwi. Bezradny, zaczął mieć obsesję na punkcie jej otoczenia. Nagle zdawała się być niesamowicie wrażliwa. Zaczął kompulsywnie zdmuchiwać świece, obawiając się, że mogłyby spowodować iskrę, którą zajmą się gobeliny i spłonęłaby w czymś tak bezsensownym jak pożar zamku.89 Zaczął przyglądać się każdemu człowiekowi, którego spotkał, szukając wskazówek jakiegokolwiek możliwego zagrożenia dla jej egzystencji. Próba porwania jej przez Armanda spowodowała eskalację jego lęków. Była delikatna i jeden ruch noża mógł ukraść mu ją na zawsze. Kiedyś zaiste myślał, że wieczność była gorzka, ale teraz, pokochawszy ją, wieczność byłaby zimnym, ponurym piekłem. Być może, przez ich szczególną więź, zrozumie i zaakceptuje. Być może myśl o życiu wiecznie, spodoba jej się. Nigdy się nie dowie, dopóki nie spróbuje. Najgorsze, co mogło się wydarzyć, to to, że będzie przerażona, odrzuci go i spróbuje uciec. Gdyby to się wydarzyło, martwił się, że mógłby naprawdę powrócić do swego ja z dziewiątego wieku i zamknąć ją, aż zgodzi się wypić z butelki. Albo gorzej — zrobi jej to, co Adam zrobił jemu.

*****

Lisa była zwinięta na krześle, przed ogniem, gdy szedł do gabinetu. Uśmiechnęła się ciepło do niego. Dzielili bezsłowne powitanie swoimi oczami, a potem poklepała krzesło obok niej. Podszedł do niej i oparł część swojej wagi na poręczy krzesła, zginając się by pocałować ją dogłębnie. Boże, nie mógł znieść myśli o straceniu jej kiedykolwiek.

89

No to z tym pilnowaniem ognia mogą sobie z moim ojcem ręce podad.

Gdy w końcu zmusił się do przerwania pocałunku — albo to, albo chędożyć ją dokładnie tu, na krześle, przy otwartych drzwiach gabinetu — zerknęła na niego ciekawie i powiedziała. — Byłeś dzisiaj sfrustrowany. Wiele razy. Co cię martwi, Circennie? Westchnął. Czasem ich więź była kłopotliwą rzeczą. Nie było wiele, co mógłby przed nią ukryć, a wysiłek powstrzymywania swych emocji był wyczerpujący. — Uderzało cię znudzenie. — Odparował nie gotowy jeszcze by poruszyć trudny temat. Lepiej smakować kilka chwil spokoju i intymności. — Ale znów, wydajesz się być taka bardzo często, gdy nie jesteś w mym łożu, drażnił się. W łożu, było dokładnie tym miejscem, w którym chciał ją teraz. Być może ukołysana przez zmysłową satysfakcję, będzie bardziej podatna. Najemnicza taktyka, ale stworzona z miłością. Pieścił jej włosy, rozkoszując się jedwabistym uczuciem między palcami. Lisa zaśmiała się niskim, zapraszającym dźwiękiem. — Circennie, muszę coś ze sobą zrobić. Muszę czuć się… zaangażowana. Myślał dokładnie o tym samym, gdy jej frustracja docierała do niego od jakiegoś czasu, nawet zanim rozkwitła ich więź. Wiedział, że w jej stuleciu, Lisa pracowała bez przerwy i była kobietą, która potrzebowała czuć na końcu dnia, że coś osiągnęła. — Każę Duncanowi przynieść ci listę nierozstrzygniętych spraw do wysłuchania w sądzie w posiadłości Ballyhock. Podoba ci się to? Galan wysłuchiwał spraw przez kilka ostatnich lat i będzie zadowolony, opuszczając to stanowisko. — Naprawdę? — Lisa była zachwycona. Pokocha zanurzenie się w życie wieśniaków, być może zawrze przyjaźń z młodymi kobietami. Pewnego dnia będzie mieć dzieci z Circennem i tęskniła za posiadaniem przyjaciółki. Chciała, żeby jej dzieci miały towarzyszy zabaw. Nie rozumiała, dlaczego Circenn w przeszłości trzymał się na taki dystans od swoich ludzi, ale planowała znów skłonić go do zbliżenia się. Wysłuchiwanie problemów i mieszanie się z członkami klanu będzie idealnym sposobem, żeby wprawić jej plany w ruch. — Pewnie. Będą w najwyższym stopniu zadowoleni. — Jesteś pewny, że zaakceptują zwykłą dziewczynę, rozstrzygającą dyskusje? — Zapytała ze zmartwieniem. — Ty nie jesteś zwykłą dziewczyną. A oni uwielbiali cię, gdy spotkali cię na uczcie. Poza tym jestem Brude, Liso. — Musiałam przegapić tę część historii w szkole. Kim byli ci Brude? — Ach, zaledwie najbardziej mężni wojownicy, jacy kiedykolwiek żyli. — Powiedział, wyginając arogancko brew. Oryginalnie jesteśmy Piktami. Wielu z naszych królów miało na imię Brude, aż przyjęliśmy to, jako nasze imię. Brodie to tylko inna forma. — Czy teraz jest czas na opowiedzenie jej więcej o mej historii? Że mój przyrodni brat, Drust Czwarty został zabity przez Kennetha McAlpina w 838? — Będąc Brude, królewscy potomkowie w mej linii byli z linii matki, przechodząc przez królowe, nie przez naszych królów. Korona przechodziła

do braci lub bratanków, albo kuzynów po śladzie skomplikowanych serii małżeństw wewnętrznych między siedmioma królewskimi domami. Moi ludzie z chęcią zaakceptują decyzje Pani z Brodie. — Brzmi, jakby Piktowie byli bardziej cywilizowani niż Szkoci. — Powiedziała sucho Lisa. — Ten legion, który kiełzna dzikich Szkotów, to określenie, którego Cesarz Klaudiusz używał dla moich ludzi i przez jakiś czas byliśmy nimi. Dopóki Kenneth McAlpin nie wymordował większości naszego królewskiego domu w próbie wymazania nas ze Szkocji na zawsze. — Ale ty nadal żyjesz, więc najwyraźniej nie odniósł zbyt wielkiego sukcesu. Ach, tak. Ja wciąż żyję. — Więc, dlaczego byłeś dzisiaj tak sfrustrowany? — Zapytała, wracając do swej początkowej obserwacji. — Wiesz, mogę czuć cię przez cały czas. Mogłam wyczuć niecierpliwość i gniew. Circenn wstał i podniósł ją z krzesła. Opadł na nie i posadził ją sobie na kolanach. — Tak lepiej. Lubię być pod tobą. — Ja lubię ciebie, będącego pode mną. Ale nie próbuj mnie rozproszyć. Dlaczego? Circenn westchnął, przyciągając ją blisko. Bał się. On, nieustraszony wojownik, bał się jej reakcji na to, co miał jej powiedzieć. Gdy nabrał oddechu by zacząć, usłyszał, że drzwi w Wielkim Hallu otwierają się z trzaskiem, gdy strażnicy w całym zamku podnieśli rozbrzmiewające okrzyki. Oboje natychmiast zesztywnieli. — Czy ktoś atakuje? — Zmartwiła się Lisa. Circenn podniósł się płynnie, stawiając ją na podłodzie z pocałunkiem. — Nie wiem. — Powiedział, biegiem udając się do Wielkiego Hallu. Lisa popędziła za nim, gdy hałas na zewnątrz stał się wielkim rykiem. Gdy weszła do sali, zobaczyła tuziny rycerzy, krzyczących z przejęciem, zgromadzonych wokół samotnego nieznajomego. Duncan zerknął w górę, gdy weszli i jego uśmiech był oślepiający. — Do Stirling, Circennie. Przybył posłaniec Bruce’a. W końcu idziemy na wojnę!

ROZDZIAŁ 25 — Co ty mówisz? — Zażądał Circenn. Jego oczy lśniły z ekscytacji. Posłaniec przemówił szybko. — Brat Bruce’a zawarł układ i musimy powstrzymać Anglików przed dotarciem do Zamku Stirling przed Dniem Środka Lata. Bruce rozkazał ci przyprowadzić twych żołnierzy z całą bronią do St. Ninian’s przy rzymskiej drodze — Circenn przerwał mu ogłuszającym okrzykiem radości, który został powtórzony przez wszystkich ludzi w sali. Lisa podeszła bliżej jego boku i chwycił ja w ramiona, wirując nią wysoko w powietrzu. — Idziemy na wojnę! — Krzyknął rozradowany. Mężczyźni, pomyślała zdumiona. Nigdy ich nie zrozumiem. Potem pojawiła się gorsza myśl: Co, jeśli go stracę? — Ale musicie się pospieszyć. — Wrzasnął w zgiełk posłaniec. — Jeśli będziemy jechać bez przerwy, ledwie zdążymy na czas. Każda chwila jest krytycznie ważna. Wojna! W samą porę! Pomyślał rozradowany. — Muszę zabrać mą broń. — Mruknął, wybiegając z sali. Przyciągana by spędzić z nim każdy możliwy moment nim wyjedzie, Lisa opuściła Wielki Hall krótko po nim. Posiadłość była burzą aktywności, gdy mężczyźni przygotowywali się do natychmiastowego wyjazdu. Powinna pamiętać, że Circenn wkrótce będzie musiał wyjechać. Wiedziała, że bitwa pod Bannockburn miała miejsce 24 czerwca, zapisy historyczne umiejscawiały lorda Brodie’ego i jego Templariuszy w samym środku legendarnej bitwy. Ale w przyjemności nowo odnalezionej miłości, a potem w strachu próby porwania przez Armanda, poświęcała mało myśli dacie lub zbliżającej się wojnie. Poszła do komnat Circenna i wśliznęła się cicho do jego pokoju, zastanawiając się czy było dość czasu by wykraść chwilę namiętności. Wątpiła w to, wyczuwała w jego umyśle już był daleko. W tej chwili był całkowicie męskim wojownikiem, pochłoniętym grożącą bitwą. Gdy weszła głębiej do pokoju, była zszokowana, widząc ziejącą dziurę w ścianie, gdzie normalnie był kominek. Ukryty pokój. Jak fantastycznie. Pomyślała. I jakie odpowiednie dla średniowiecznego zamku. Ciekawa by zobaczyć, co tam trzymał, prześliznęła się obok kominka i weszła. Materiał jej sukni zaczepił o szorstkie kamienie obróconego kominka i rozdarł się słyszalnie. Zajęta próbą odczepienia materiału z ostrej krawędzi kamienia, nie widziała, że Circenn podniósł wzrok. Ani nie zobaczyła jego miny. — Wyjdź, dziewczyno. — Zagrzmiał, zrywając się na nogi. Gdy Lisa spojrzała w górę, Circenn zamarł wpół skoku, jego plan by wypchnąć ją z pokoju, zawiódł. Obserwował z rosnącym przerażeniem jak jej wzrok prześliznął się po wnętrzu jego ukrytego pokoju. Stał bez ruchu, otoczony przez obciążające dowody. Stojąc

wśród przedmiotów z jej czasów, wiedział, że nigdy mu nie uwierzy i co gorsza, musiał natychmiast wyjechać, jeśli mieli przeszkodzić angielskim żołnierzom w dotarciu do Stirling do dnia letniego przesilenia. Lisa pozostawała bez ruchu, poza jej spojrzeniem, które niedowierzająco przesuwało się po przedmiotach w pokoju. Jej oczy rozszerzyły się, zmrużyły i znów rozszerzyły, gdy zrozumiała, co widziała. Broń, tak. Uzbrojenie i tarcze, tak. Niewytłumaczalne przedmioty z jej stulecia? Tak. Pierwsza fala emocji, która ją uderzyła, była jej: dławiące uczucie bólu, oszołomienia i upokorzenia, że tak źle przekazała swoje serce. Druga fala była jego: otaczający płaszcz strachu. Jak mógł posiadać takie rzeczy? Jak mógł mieć przedmioty z jej czasów i nie być w stanie odesłać jej do domu? Zwyczajnie. Skłamał. To było jedyne, możliwe wyjaśnienie. — Kłamałeś. — Wyszeptała. Mogła wrócić do domu, ale skłamał. O czym jeszcze kłamał? Jej dłonie zamknęły się na odtwarzaczu CD. Odtwarzaczu CD! Uniosła go drżącymi dłońmi, przyglądając mu się z bliska, jakby nie całkiem mogła uwierzyć w to, co widziała. Napis SONY był wykonany czcionką w kolorze chromu. Ze zmrużonymi oczami, rzuciła nim przez pokój, gdzie roztrzaskał się na kawałki plastiku, ledwie mijając jego głowę. Niezaspokojona, sięgnęła po kolejny pocisk, zamykając palce wokół dziwnie znajomego, tekturowego pudełka. Rzuciła na nie wzrokiem i jej usta wygięły się w niedowierzaniu. — Tampony? — Krzyknęła. — Miałeś tampony? Przez cały ten czas? Jak śmiesz? Circenn wykonał bezradny gest. — Nie wiedziałem, że nie miałaś nic do czyszczenia. Lisa warknęła, dzikim dźwiękiem bólu u gniewu, gdy rzuciła w niego opakowaniem łatwych do wsunięcia aplikatorów Playtex. To też chybiło, uderzając w ścianę za nim, zasypując pokój małymi, białymi pociskami. — Nie! — Uniosła drżącą dłoń, gdy ruszył by do niej podejść. — Zostań tam. Jak dużo mnie okłamywałeś? Jak wiele innych kobiet sprowadziłeś w przeszłość, tutaj — do tego potrzebowałeś tamponów? Nie byłam warta tamponów? Zostałam zdobyta tak łatwo, że nie musiałeś przekupywać mnie udogodnieniami? Czy to wszystko było kłamstwem? To jakaś chora gra, której nie mogę pojąć? Czy fakt, że moja matka jest umierająca, wcale nie dotknął twojego serca? Z czego ty jesteś zrobiony? Z kamienia? Lodu? Czy ty w ogóle jesteś człowiekiem? Przez cały ten czas mogłeś mnie odesłać, ale tego nie zrobiłeś? — Nay. — Znów ruszył naprzód, ale zatrzymał się, gdy cofnęła się przed nim. Jego udręczony wyraz twarzy pogłębił się.

— Nawet nie myśl o dotykaniu mnie. Jak ja cię musiałam bawić. Ja i moje żałosne łzy, ja i moje szlochy za mamą, a przez cały ten czas mogłeś odesłać mnie w każdej chwili. Ty — Uwolnił okrzyk bólu i frustracji. Odniósł zamierzony efekt przerwania jej oskarżeń, uciszając ją czystą głośnością. Gdy stała tam z otwartymi ustami, powiedział. — Posłuchaj mnie, bo nie mam wiele czasu. — Słucham. — Wysyczała. — Jak idiotka, czekam, aż dasz mi jedno, przyzwoite wyjaśnienie tego wszystkiego. Śmiało — powiedz mi więcej kłamstw. Przeciągnął dłonią po swojej twarzy i pokręcił głową. — Dziewczyno, nigdy cię nie okłamałem. Uwielbiam cię i nigdy nie było tu żadnej innej kobiety z przyszłości. A te — Podrzucił tampon w powietrze. — waciki do czyszczenia, nie mogę pojąc, dlaczego wywołały u ciebie tak wielkie niezadowolenie, ale zapewniam cię, że nigdy nie pozwoliłem służącym ich używać. Czoło Lisy zmarszczyło się. Żaden człowiek nie mógłby być tak głupi. — Waciki do czyszczenia? Chwycił karabin i szarpnął lufą w jej kierunku i odwinął tampon, który wypadł. Był pokryty czernią z powolnej korozji stali. Patrzyła na niego przez moment, schyliła się i podniosła go z podłogi. — Czyścisz tym swoje karabiny? Opuścił broń. — Czy to nie cel, do którego zostały stworzone? Przysięgam, że nie mogę wymyśleć niczego innego. — Nie czytałeś pudełka? — Było tam zbyt wiele słów, których nie rozumiałem! Oczy Lisy rozszerzyły się, gdy sięgnęła do niego wewnętrznie, zastanawiając się, dlaczego nie zrobiła tego na początku. Tam, gdzie byli połączeni, nie mógł ukryć przed nią niczego. Ale była tak oszołomiona, że nie myślała jasno. Sięgnęła i poczuła… Strach, że mu nie uwierzy. Ból. I szczerość. On naprawdę nie wiedział, czym były tampony. Ale było tam coś jeszcze. Coś, co z własnej woli zatajał. Potwornie mroczna rzecz, okryta desperacją. To przyprawiło ją o dreszcz. Uniósł ręce w geście błagania. — Liso, nigdy nie okłamałem cię w fakcie, że nie mogę cię odesłać. To są dary, które przyniósł mi mężczyzna o imieniu Adam. Nigdy nie byłem w twych czasach, ani nie mogę się tam dostać, ani wysłać nikogo innego.

Przemyślała jego słowa, ważąc je w poszukiwaniu prawdy. Przypomniała sobie obserwowanie go, przebierającego w materiałach i podsłuchanie jak wspominał o tej osobie, Adamie: Adamie, którego prezentów Circenn nienawidził, z wyjątkiem złotego materiału, który wybrał na jej ślubną suknię. Piętro niżej mężczyźni ryknęli na Circenna. Ignorując ich wezwania, powiedział. — Nie chciałem by to wyszło w ten sposób — nie teraz, gdy nie mam wyboru poza popędzeniem do bitwy. Musisz uwierzyć, że nigdy cię nie okłamałem, Liso. Uwierz mi i oczekuj mego powrotu. Obiecuję, że wtedy porozmawiamy o tym wszystkim. Odpowiem na każde pytanie, jakie masz, wyjaśnię wszystko. — Westchnął, pocierając szczękę. Jego oczy były ciemne z emocji. — Kocham cię, dziewczyno. — Wiem. Mogę to wyczuć. — Sztywno pochyliła głowę. — Kochasz mnie. Gdybym nie wybuchła tak szybko, wyczułabym twoje uczucia i zrozumiała, że pomijając to wszystko, nie miałeś zamiaru mnie zranić. Westchnął z ulgi. — Dzięki Dagdzie za naszą więź. — No dalej. — Powiedziała, zachęcając go do ujawnienia mrocznego sekretu, który nie został jeszcze wypowiedziany. Gdy Circenn ruszył w kierunku wyjścia, zrozumiała, że źle zrozumiał jej słowa. Spojrzał z ukosa, gdy nie odsunęła się na bok. — Muszę ponownie zamknąć tę komnatę, dziewczyno, zanim będę mógł odjechać. Obiecuję, że pozwolę ci zbadać ją ile będziesz chciała po mym powrocie. — Ruszył w jej kierunku, wyprowadzając ją tyłem do jego komnaty. — Nie. — Powiedziała szybko Lisa. — Miałam na myśli, no dalej, powiedz mi resztę. Niechętnie przestał iść. — Myślałem, że chodziło ci o to, że powinienem dołączyć do mych ludzi i porozmawiamy o tym po mym powrocie. — Zauważył jej zaciśniętą szczękę, jej nieustępliwe spojrzenie. Co jeszcze wyczuwasz? — Wykręcił się. — Coś, co mnie przeraża, ponieważ przeraża ciebie i przypuszczam, że cokolwiek, co powoduje twój strach, mnie mogłoby zmiażdżyć. Jest coś, o czym mi nie mówisz, co ukrywa twój strach. Musisz mi powiedzieć Circennie. Teraz. Im szybciej mi powiesz, tym szybciej będziesz mógł iść. Co przede mną ukrywasz? Wciągnął głęboki oddech. — Adam, który dał mi te niezwykłości — wykonał zamaszysty gest. — mógłby odesłać cię do twych czasów. Nie powiedziałem ci tego, ponieważ to było bezcelowe. Przypominasz sobie, że złożyłem przysięgę zabicia posiadacza butelki? Pokiwała głową. — Adam jest tym, któremu złożyłem te przysięgę.

Lisa zamknęła oczy. — Innymi słowy, jedyna osoba, która mogłaby mnie odesłać, najpierw by mnie zabiła. W porządku. Czym jest ta druga rzecz? Spojrzał na nią z wyrazem niewinności, którego nie kupiła ani na chwilę. — Nadal mogę to wyczuć, Circennie. Nie powiedziałeś mi największej rzeczy. — Liso, powiem ci wszystko, ale teraz muszę dotrzeć do Stirling. Wygodnie — to musi być część męskiej konspiracji z wyczuciem czasu, pomyślała — Duncan ryknął imię Circenna z oczywistą frustracją. — Widzisz? — Powiedział Circenn. — Ludzie mnie oczekują. To będzie prawie wyścig, Liso. Muszę iść. — Powiedz mi. — Powtórzyła spokojnie. — Nie zmuszaj mnie bym robił to teraz. — Circennie, czy naprawdę myślisz, że mogłabym znieść siedzenie tu tygodniami, zastanawiając się, jaki inny, fantastyczny fakt ukrywasz? To będzie dla mnie tortura. Ręce Circenna zacisnęły się wokół karabinu. — Pojadę za tobą konno, jeśli będę musiała, prosto w bitwę. Znacząca, napięta cisza wypełniła przestrzeń między nimi. Kontynuowane ryki ludzi na dole, zwiększyły jej napięcie. Kogo weźmie pod uwagę? Swoich ludzi czy ją? Lisa czuła jej łomoczące serce. Oblizał usta i kilka razy zaczął mówić, a potem przerywał, odwracając wzrok. Gdy w końcu przemówił, jego głos był napięty i znużony. — Moja matka była królową Brude, która urodziła się pięćset siedemdziesiąt kilka lat temu. Jestem nieśmiertelny. Lisa była tak nieruchoma, jak kamienne ściany wokół nich. Zamrugała gwałtownie, decydując, że musiała źle zrozumieć. — Powiedz to jeszcze raz. — Wiedział, których słów potrzebowała powtórzonych. — Nieśmiertelny. Jestem nieśmiertelny. Lisa zrobiła krok w tył. — Tak, jak żyjący wiecznie, jak Duncan McLeod — Góral?90

— Nie znam tego Duncana McLeoda, dziewczyno. Byłem nieświadomy, że byli inni, tacy, jak ja. McLeodowie nigdy nie mówili o takim człowieku.

90

Highlander, Góral, mieszkaniec Szkocji. Tutaj Lisie chodziło o oryginalny tytuł filmu Nieśmiertelny. Góral lepiej pasował mi do kontekstu zdania.

Lisa przez chwilę nie mogła mówić. — Ni-nieśmiertelny? — Udało jej się powiedzieć suchym szeptem. Przytaknął. Zrzucił stos broni na podłogę, w odpowiedzi na szczególnie gniewne wezwania. Odrzucając absurdalną możliwość, Lisa sięgnęła do niego emocjonalnie. niedowierzanie zostało zmniejszone jednym pewnym pociągnięciem ich więzi.

Jej

Mówił prawdę. Był nieśmiertelny. A przynajmniej wierzył, że był. Czy mógł zostać wprowadzony w błąd? Po chwili namysłu odrzuciła tę możliwość. Człowiek wiedziałby, gdyby żył pięćset lat — to nie było dokładnie coś, co ktoś mógłby przeoczyć. Nie patrząc na nią, kontynuował. — Odkryłem, że jestem nieśmiertelny, gdy miałem czterdzieści jeden lat. — Ale ty nie wyglądasz na czterdzieści jeden lat. — Zaprotestowała, chętna sprzeciwić się jakiejkolwiek, małej części takiego szaleństwa. — Nie miałem, gdy Adam mnie zmienił. Miałem, na ile mogę wyliczyć, bliżej trzydziestki niż czterdziestki. Nigdy nie przyznał dokładnie, kiedy podsunął mi miksturę. Ale, gdy go przycisnąłem, wyznał, że naprawdę zatruł me wino. — Dlaczego? I kim jest ten człowiek, który posiada moc sprawienia, żebyś żył wiecznie? Kim jest ten Adam, który mógłby wysłać mnie do domu? Czym on jest? Circenn westchnął. Teraz nie było sensu próbować uciekać. Da jej kilka odpowiedzi do rozważenia, gdy go nie będzie. Gdy wróci, powie jej wszystko i znów zaoferuje jej butelkę — tym razem by się napiła. — Jest ze starej rasy, zwanej Tuatha de Danaan. Jest tym, co niektórzy nazywają Wróżkami. — Wróżki? — Powiedziała niedowierzająco Lisa. — Oczekujesz, że uwierzę we Wróżki? Circenn uśmiechnął się gorzko. — Zaakceptowałaś, że podróżowałaś siedemset lat przez czas, a jednak dyskutujesz o istnieniu istot, które są od nas starsze o tysiąclecia i posiadają nadnaturalne moce? Nie możesz wyszukiwać i wybierać swego szaleństwa, dziewczyno. — Wróżki. — Powtórzyła Lisa, zginając się na krawędzi obróconego kominka. — Nic dziwnego, że moja podróż przez czas nie wydawała ci się zbyt dziwna. Pomyślałam, że przyjąłeś to niezwykle dobrze. — Nie myśl o Wróżkach, jako drobnych, eterycznych istotach, trzepoczących skrzydłami — nie są nimi. Są zaawansowaną cywilizacją, która zamieszkiwała jakiś odległy świat nim przybyli do naszego w chmurze mgły, tysiące lat temu. Nikt nie wie, skąd przybyli. Nikt nie

wie, kim lub czym naprawdę są, ale sa potężni ponad porównanie. Są nieśmiertelni i zdolni do przenikania czasu. — Ale dlaczego uczynił cię nieśmiertelnym? Circenn wypuścił ponure westchnienie. — Powiedział, że zrobił to bo jego rasa wybrała mnie, jako strażnika ich skarbów, z których jednym jest ta przeklęta butelka. To, dlatego zmusił mnie do przysięgi zabicia każdego, kto ją znajdzie. Powiedział, że jego rasa od dawna szukała kogoś, kto mógł strzec ich Reliktów, potrzebowali kogoś, kto nigdy nie zginie i nie może być pokonany w walce. — Więc ty naprawdę będziesz żyć… wiecznie? Circenn nie powiedział niczego, jego oczy były ciemne z emocji. Pokiwał głową. Lisa potrząsnęła głową, poza spójną myślą. Jej spojrzenie przesunęło się po nim, niedowierzająco. — Liso — — Nie. — Uniosła rękę, jakby chroniąc się. — Nic więcej. To jest to. Usłyszałam dość na dzisiaj. To wszystko, co mogę usłyszeć. Moje uszy są pełne. — Czy to taka okropna rzecz do zaakceptowania? Ja zaakceptowałem, że jesteś z przyszłości. — Niech to cholera! — Ryknął, znów uderzając w podłogę. — Po prostu daj mi czas, żeby pomyśleć. Proszę? Idź. Idź na swoją wojnę. — Powiedziała wskazując drzwi. Potem uciekł jej mały, na wpół histeryczny śmiech. — Liso, nie zostawię cię tak. — Och tak, zrobisz to. — Powiedziała stanowczo. — Ponieważ według tego, jak przypominam sobie wydarzenia, ty i twoi Templariusze, jesteście niezbędni w Bannockburn. — Desperacko potrzebowała być sama, pomyśleć. Nie było dla niej ciężko wypchnąć go na wojnę, teraz, gdy wiedziała, że nie mógł umrzeć. — Ale krwawiłeś, gdy szturchnęłam cię nożem. — Dodała, jakby po namyśle. — Pod moją koszulą rana zamknęła się natychmiast, dziewczyno. Mogę krwawić, na krótko. Kroki zadudniły na korytarzu, jego ludziom skończyła się cierpliwość. Circenn pchnął ją krok w tył i zamknął komnatę. — Powiedziałaś, że moi Templariusze byli niezbędni w Bannockburn. Wiesz o tej bitwie? — Powiedział z zamyślonym spojrzeniem. — Tak. — Więc wygląda na to, że być może oboje ukrywaliśmy informacje przed sobą nawzajem. — Wytknął cicho. — Czy jest coś jeszcze, co powinienem wiedzieć?

— Czy jest jeszcze coś, co ja powinnam wiedzieć? — Odparowała. Nagle wyglądał na zmęczonego. — Tylko to, że kocham cię całym mym sercem, dziewczyno. Pocałował ją szybko i wyszedł.

ROZDZIAŁ 26 Nieśmiertelny. Circenn Brodie był nieśmiertelny. Jakie to ironiczne, pomyślała. W dwudziestym pierwszym wieku wściekała się przeciw śmiertelności swojej matki. Teraz, w czternastym, wściekała się przeciw jego nieśmiertelności. Jej życie nie mogło być tym prostym z chodzeniem do college’u i zbieraniem pocałunków od przystojnych i w większości nieszkodliwych, młodych mężczyzn. To zwyczajnie nie działało dla Lisy Stone. Nagle zrozumiała jak oszołomiona i udręczona musiała czuć się Buffy, odkrywając, że jej życiowym losem było zabijanie wampirów. Cierpiała. Odjechał na wiele mil, ale ich więź nie zniknęła. Była uderzana przez jego uczucia, szturchana przez jego gniew i smutek, i poczucie winy. Odkryła, że odpycha je, wysyłając je w tło. Nie mogła pozwolić sobie na czucie tego, co on czuł w tej chwili. Musiała czuć tylko swoje własne emocje, uporządkować je bez rozpraszania przez jego pulsującą intensywność. Ten mężczyzna był czasami całkowicie przytłaczający i nic dziwnego. Miał ponad pięćset lat życia, kochania i straty swoich ukochanych, i bycia niezwyciężonym. Poczuła falę zmartwienia, emanująca od niego, ponieważ próbowała go odciąć. Zbyt wyczerpana by zrobić więcej, wysłała porcję otuchy, a potem stanowczo zagoniła jego emocje w róg swojego umysłu. Tak było lepiej. Być może spacer oczyści jej myśli, zdecydowała, podnosząc się z łóżka, gdzie siedziała, odkąd wyjechał. Przeszła przez cichy zamek i wyszła w noc. Było dziwnie cicho: żadnych rycerzy, ścierających się na dziedzińcu, żadnych bawiących się dzieci — wojna naprawdę była ponurym biznesem. Nie musiała martwić się o umierającego Circenna, ale większość rodzin w Brodie miało swoich ukochanych, którzy mogli zostać śmiertelnie ranni w bitwie. Aura powagi okryła posiadłość. Zaabsorbowana swoimi myślami, zawędrowała do sadzawki i opadła na kamienną ławkę. Przechylając głowę, zapatrzyła się w aksamitnie czarne niebo. Dlaczego nie mogła zakochać się w normalnym, śmiertelnym mężczyźnie? Była taka szczęśliwa z Circennem, ale była realistka, jeśli niczym innym. Miała pewne pojęcie jak to będzie się starzeć. Wiedziała jak się poczuje, gdy będzie miała czterdzieści, a on wciąż trzydziestkę. Mogła tylko sobie wyobrazić z przerażeniem jak poczuje się, gdy będzie miała pięćdziesiątkę, jednak on nadal będzie wyglądać na trzydzieści. Mogła poczuć smak strachu, bycia sześćdziesięciolatką — gdy będzie wystarczająco stara, że

większość pomyśli, że ona jest jego matką albo gorzej — w tym kraju, gdzie kobiety miały dzieci w wieku czternastu lat — jego babcią. O Boże. Jej ciało zestarzeje się i pomarszczy, ale jego nigdy tego nie zrobi. Lisa nie sądziła, że jest płytką osobą, ale tylko tyle kobieca próżność mogła dobrowolnie przyjąć. Czy nadal będzie się z nią kochał? Czy ona będzie w stanie pozwolić mu patrzeć na nią, gdy jej ciało będzie tak stare? To nie była tylko kwestia próżności, fizyczny kontrast między nimi będzie codziennym przypomnieniem, że ona umiera, a on nie. Przyjmij te lata i nie wybiegaj myślą za bardzo naprzód. Część niej zaoferowała z nadzieją. Ale znała siebie zbyt dobrze. Nie byłaby w stanie. Żyłaby w strachu, spoglądając w swoje lustro, czekając na nieuniknione. I był jeszcze większy obraz do rozważenia. Nie tylko zestarzeje się, a on nie, ale w końcu umrze, podczas, gdy on będzie żył nadal. Zostanie bez niej i wiedziała, że będzie musiała zachęcić go by znów pokochał, gdy ona odejdzie — i Boże, wybacz jej, nie sądziła, że posiadała tak szlachetną duszę. Zachęcić Circenna do dzielenia tak drogocennej, intymnej więzi z inną kobietą? Była ogarnięta nienawiścią do jej pozbawionej twarzy, bezimiennej następczyni. Ale będzie musiała, ponieważ znała go wystarczająco dobrze, żeby wiedzieć, że dzielił jej tendencję do zadawania samemu sobie pokuty. Odmawiałby sobie. Mógłby spędzić samotnie tysiące lat, odmawiając intymności, a taka stanowcza samotność doprowadziłaby do szaleństwa każdego. Musiał znów kochać po tym jak ona odejdzie, dla dobra jego własnej duszy. Było też jej intymna wiedza o tym, co zrobi mu jej śmierć, ponieważ przez ich więź będzie czuć każdą mniej niż szlachetną emocję, którą będzie znosiła i każdą odrobinę bólu. Wiedziała jak to jest, obserwować jak ukochana osoba umiera. To wychodziło ponad piekło. Co, gdyby naprawdę była w stanie czuć fizyczny ból jej matki przez te ostatnie miesiące? Jej rozpacz i strach? Circenn będzie czuł każdą odrobinę jej, chyba, że mogłaby go w jakiś sposób ukryć. Nie mogę! Nie jestem wystarczająco silna! Gorączkowo poderwała się na nogi, przynaglana do ruchu. Poszła szybko, przeskakując kałużę, patrząc w niebo, jakby mogło ja usłyszeć i spełnić jej modlitwę. Skupiona na niebie, potknęła się i upadła na ziemię. To była ostatnia kropla. Płacząc, zwinęła się z ramionami wokół kolan i zaczęła się kołysać. Po kilku chwilach zrozumiała, że upadła na bok kopca i szlochała w prawdopodobnych pozostałościach zawartości nocników.

Stała się bardzo nieruchoma. Mówi się, że jeśli okrążysz kopiec siedem razy i rozlejesz swą krew na szczycie, Królowa Wróżek może pojawić się i zaoferować ci życzenie. Przypominając sobie słowa Circenna, powoli otwarła oczy. Ale czego by sobie zażyczyła? Nie mam pojęcia, jak wielu młodych chłopców i dziewczyn kłuło się tu w palec. Stare opowieści — ta ziemia jest ich pełna. Najprawdopodobniej jakiś przodek opróżniał tu kiedyś nocniki. To mogłoby wyjaśnić to jak gęsta i zielona jest ta trawa. Ale ona nie wiedziała, co może wydarzyć się w jej życiu następne. Dlaczego tego nie spróbować? Mogłaby zdecydować o życzeniu później, gdyby to zadziałało. Odrętwiale wstała i zaczęła okrążać shian. Na początku powoli, potem nabierając prędkości i determinacji, gdy szła dalej wokół kopca. Raz, dwa razy, pięć, potem siedem. Zatrzymała się. Zrozumiała, że nie miała niczego do przecięcia się. Z dziwnym dystansem, przebiła podstawę dłoni zębami, upuszczając krwi. Wspięła się na czubek shian i przyciskając palcami, zmusiła krople do upadku na środek pagórka. Czekała. Nie miała pojęcia, czego oczekiwała, jeśli czegokolwiek. Ale biorąc pod uwagę jak dziwne było jej życie przez ostatnich kilka miesięcy, nie zaskoczyłoby jej nadmiernie, gdyby Wróżka wyskoczyła z ziemi, machając magiczną różdżką. Wstrzymała oddech. Noc była dziwacznie cicha, nawet nocne stworzenia były dziwnie milczące. Nic się nie stało. Och, Liso — żadna Królowa Wróżek nie wyskoczy z tego kopca i zwyczajniej będziesz musiała dać sobie radę z faktem, że jesteś zakochana w nieśmiertelnym mężczyźnie. Zamknęła oczy, rozbawiona przez jej głupią fantazję. Po jeszcze jednej chwili, zeszła z niezwykle symetrycznej sterty ziemi. Ta ziemia zdecydowanie zrobiła coś z jej krwią. Prawie uwierzyła, że to mityczne stworzenie się pokaże. Magia przenikała powietrze Szkocji tak gęsto i często, jak mgła, a ona odkryła, że mało wydawało się poza królestwem możliwości. Circenn był nieśmiertelny. Ona odbyła podróż w czasie. Życzenie wydawało się w porównaniu z tym bardzo rozsądne. Odwróciła się plecami do kopca, przechyliła głowę i zapatrzyła się w księżyc, przyznając, że pomimo bólu i strachu, czuła więcej niż trochę ulgi. Zbyt wiele wyborów mogło być

przytłaczające. Teraz nie miała żadnego, nie miała żadnego wyboru, poza pozostaniem tutaj i kochaniem Circenna Brodie’ego. Być może nauczy się widzieć starzenie się, podczas, gdy on pozostanie odporny na wiek, jako małą cenę za rodzaj miłości, który dzielili. Wyczuła go swoimi wewnętrznymi zmysłami, powoli usuwając swoje wcześniejsze barykady. Przez ich więź wiedziała, że cierpiał, był wściekły i głęboko zmartwiony. Był też pochłonięty przez strach, że ona w jakiś sposób spróbuje go opuścić. Cóż, nie musiał się o to martwić. Nie mogła. — Jakie jest twe życzenie, człowieku. — Głos, w którym było tysiąc zimnych odcieni śniegu, roztrzaskał jej marzenie, mrożąc jej krew. Lisa zamarła.

ROZDZIAŁ 27 Głos dobiegł zza niej, gdzie leżał kopiec Wróżek. — Obserwowałaś księżyc jak zaczarowana. Czy życzysz sobie do niego polecieć? Policzyć gwiazdy, gdy będziesz ich dotykać? A może coś bardziej… przyziemnego? Lisa wciągnęła głęboki oddech, gdy ten głos przechodził przez nią dreszczem. Nie głos śmiertelnika. Nigdy nie mogłaby pomylić takiego dźwięku z głosem śmiertelnika. Rezonował tonem i pozbawioną emocji obserwacją. Przeraził ją. Powoli odwróciła się na pięcie. Widok, który ją powitał, był przerażający tylko przez wspaniałość swego piękna. Powietrze utkwiło w jej tchawicy, zmuszając ją do wciągania szybkich, płytkich oddechów. — Piękna. — Wyszeptała. — O Boże. — Nagle zrozumiała czar opowieści o Wróżkach, o istotach, które były tak oślepiająco piękne, że patrzenie na nie prawie bolało. Ta istota przytłaczała jej zmysły. Wizja pochyliła królewsko głowę. — Jesteśmy. To znaczy piękni. Ale nie bogami. Większość nazywa nas dziećmi Bogini Danu. Lisa gapiła się z ustami uchylonymi w westchnieniu, zahipnotyzowana. Kobieta miała srebrne włosy — promienie księżyca muskały jej delikatną głowę, niechętne by od niej odpłynąć. Nocne powietrze błyszczało wokół niej, jakby oświetlone przez tysiąc maleńkich słońc. Jej brwi wygięły się ponad egzotycznymi oczami w kształcie migdałów, osadzonych w bladej twarzy. I jej oczy — nie były w żadnym kolorze, znanym człowiekowi, ale przywoływały obrazy opalizujących barw mokrych ogonów syren, połyskujących w słońcu. Jej kości policzkowe były tak wysokie, że nadawały jej twarzy kociego nachylenia, a jej usta były pełne, krwistoczerwone i wygięte w górę w kącikach, jakby złapane w nieustającym uśmiechu. Jej skóra była przyprószona złotem, przezroczysta, biała suknia okrywała ją, bez zakrywania czegokolwiek i jej ciało było wyraźnie widoczne pod połyskującym materiałem, wyszywanym perłami i różami i sprawiła, że Lisa czuła się, jakby miała dwanaście lat. Perfekcja. — Czego sobie życzysz, człowieku? — Odległe oczy rozszerzyły się w najmniejszym śladzie ciekawości. — Stworzyłaś te drzwi swą własną krwią, a teraz powiedz życzenie, zanim się tobą zmęczę. Lisa przełknęła ślinę. Tu była jej szansa. Wszystkim, co musiała powiedzieć, było chcę iść do domu, do mojej mamy. Ale czy mogła opuścić Circenna? I skąd miała wiedzieć, czy jej matka jeszcze żyła? — Tak. — Powiedziała Królowa Wróżek, zakładając promień księżyca za ucho. — Co? — Wysapała Lisa.

— Twoja matka żyje. Jeśli nazywasz to życiem. — Jej usta ułożyły się w wyrazie niesmaku. — Przekleństwo śmiertelników, ciało. Umiera. — Skąd wiesz, o czym myślałam? — Wyszeptała Lisa. Wróżka roześmiała się i prześliznęła się wokół Lisy. Przez chwilę zatraciła się w tym, zapomniała, kim była, że miała matkę, że kochała mężczyznę, że była człowiekiem. Przez moment nie pragnęła niczego więcej niż pozostać tak blisko tej istoty, jak tylko jej pozwoli. Pocałować końce jej włosów, wdychać jej wypuszczane powietrze, tańczyć boso na zielonym pagórku. Rozpoznała to, jako zaklęte szaleństwo, gdy nacisk zelżał, a śmiech umilkł. — Jestem z Tuatha de Danaan. My widzimy wszystko. Więc, co to ma być, człowieku? Czy mam wysłać cię do domu, byś umarła ze swoją matką? Czy jest tak ważna? Opuścisz tego lorda, który cię kocha? — Potrzebuje czasu, żeby pomyśleć. — Słabo zaprotestowała Lisa. — Wezwałaś mnie teraz. — Nie sądziłam, że to naprawdę zadziała. Nie przygotowałam swojego życzenia — — Jeśli potrzebowałaś czasu do namysłu, nie powinnaś mnie niepokoić. — Twarz Królowej Wróżek robiła się wściekła. Bryza powiała wokół shian, podrzucając liście w powietrze. Lisa była zaskoczona, odwracając się, obserwując nagle zmienioną noc. Rządzoną przez niezadowolenie Królowej Wróżek. — Jesteśmy Szkocją. — Oznajmiła Królowa, zauważając jej zmieszanie. — Ten kraj płakał kiedyś, gdy my płakaliśmy, a wiosna przychodziła, gdy tańczyliśmy. Teraz pory roku zmieniają się spójnie i poza wybrykami błazna, ta ziemia jest w większości poskromiona. — Ponieważ konsekwentnie się wycofaliście, oddaliliście się. — Powiedziała Lisa, zanim pomyślała. — Czy czas wam to zrobił? Królowa Wróżek zamrugała. Tylko mrugnięcie, ale mówiło, nie wchodź tu, śmiertelniczko, w ponurym spojrzeniu, które obiecywało gniew, którego Lisa nigdy nie chciała doświadczyć. Lisa szybko wydostała się z potknięcia. — Chciałam powiedzieć, czy moja matka będzie żywa, gdy wrócę? — Przez jakiś czas. Lisa mocno zacisnęła oczy. Tak naprawdę nie wierzyła, że Królowa Wróżek pojawi się i przyzna jej życzenie. Ale teraz stała tu istota, która mogła i najwyraźniej oferowała odesłanie jej do jej matki.

Jak mogła wybrać? Zostać w Szkocji i obserwować jak jej ciało starzeje się i rozpada, podczas, gdy jej ukochany nigdy się nie zestarzeje czy wrócić do swoich czasów i obserwować śmierć jej matki? Żaden wybór nie był jednogłośnie zachęcający. — Nie sądzę, żebyś mogła sprowadzić moją matkę tutaj? Może sprawić, żeby była zdrowa? — Zasugerowała z nadzieją Lisa. — Może mogłabyś uczynić mnie nieśmiertelną? — Dwie możliwości, człowieku. Zostań albo idź. Nie czuję się szczodra, ani nie jestem skłonna do zmian na wielką skalę. To wymaga dużo woli. Życzenie jest kamieniem, a moje spełnienie go jest wrzuceniem go do jeziora. Powstają fale. Czy mam odczytać twe serce i znaleźć twój prawdziwy wybór? Wy śmiertelnicy myślicie, że życie jest wojną: serce czy rozum? Głupie dziecko, poczucie winy to nie rozum. Poczucie obowiązku to nie serce. Słuchaj tym, czego jak twierdzi twoja rasa, my już nie posiadamy. Czy mam odczytać twe pragnienie? Dłoń Lisy pomknęła do piersi, jakby mogła osłonić swoje serce przed tą istotą. — Nie, wybiorę, jeśli tylko dasz mi jeszcze kilka chwil. — Nużę się czekaniem. Chciałabyś ją zobaczyć? — Wróżka wyprostowała szczupłą, białą dłoń w kierunku sadzawki, która zrobiła się szklista i nieruchoma. W wodzie, jak w srebrzystym portalu, sypialnia jej matki nabrała kształtu. W dwudziestym pierwszym wieku był świt i Catherine nie spała, z różańcem, zaciśniętym w zdeformowanej w zdeformowanych dłoniach. Lisa krzyknęła, gdy ją zobaczyła, gdyż choroba zabrała tak wiele z jej życia, że ciężko było uwierzyć, że wciąż oddychała. Modliła się na głos. Żyła! W czasie minionych tygodni — przekonana, że nigdy więcej jej nie zobaczy — Lisa prawie wysłała ją na spoczynek, w swoim sercu, ale jej matka nadal żyła i oddychała, i tęskniła za nią desperacko, chora ze zmartwienia. Lisa ponuro potrząsnęła głową, zmieszana swoimi wyborami. Wizja jej matki była śmiertelnym uderzeniem. Catherine była żywa w dwudziestym pierwszym wieku i po tych wszystkich miesiącach, na pewno musiała uważać Lisę za martwą. Ale Lisa miała szansę, żeby wrócić i trzymać ja za rękę, i zapewnić ją, że jej jedyne dziecko miało się dobrze. Trzymać jej rękę, gdy umrze. Pocieszać ją i kochać, ochronić ją przed umieraniem samotnie. Emocje przytłoczyły ją i mgliście poczuła gdzieś w nocy panikującego Circenna — odczytującego jej emocje. Odcięła go stanowczo. Lisa zerknęła do sadzawki i cierpiała na zabójczą widzę jej samej w Catherine, osłabionej przez życie, słaba, z nikłą wstęgą pragnienia życia, patrzącą na Circenna, który będzie nietknięty przez czas. Circenn dał jej miłość. Catherine dała jej miłość. Circenn będzie żyć wiecznie. Lisa wiedziała jak śmierć Catherine niszczyła ją, łamiąc jej serce. Gdy ona umrze, Circenn zostanie poddany takiemu bólowi. Gdyby została, co by miała? Zestarzeć się, gdy Circenn

nigdy się nie zestarzeje, umrzeć, gdy wspaniały wojownik będzie stać przy jej łóżku, trzymając ją za rękę, z pękającym sercem. On, który stracił tak wiele ukochanych osób przez pięćset lat. Czy nie byłoby uprzejmiej odejść teraz niż zmuszać go do cierpienia jej śmierci za dziesięć czy trzydzieści, czy pięćdziesiąt lat? Osobiście znała ból straty kogoś tak głęboko kochanego. Jej głowa bolała, a gardło paliło od wysiłku powstrzymywania łez. Lisa obróciła się w powolnym okręgu, poświęcając długie spojrzenie Zamkowi Brodie, zaczarowanej nocy, pięknu, którym było pogórze Szkocji. Kocham cię całym moim sercem, Circennie, wysłała w noc. Ale boję się, że jestem tchórzem i mam mało wytrzymałości. Te lata mnie zniszczą. — Więc? — Zażądała odpowiedzi Królowa Wróżek. — Och. — Sapnęła po szybkim wciągnięciu powietrza, wyrwana ze swoich myśli. — Teraz. — Naciskała Królowa. — Ja… och… dom. — Powiedziała to tak cicho, że wiatr porwał jej z jej ust i prawie zniknęło. Ale Królowa Wróżek usłyszała. — Co z lordem? Nie chcesz powiedzieć żegnaj? — Nie ma go. — Powiedziała, ze łzami spływającymi po policzkach. — Jest w drodze do Bannockburn. — Bannockburn! — Wróżka zesztywniała i wyglądała prawie na zaalarmowaną, choć ciężko było powiedzieć po takiej twarzy. Klasnęła w dłonie, przemówiła w języku, którego Lisa nie mogła zrozumieć i nagle noc wokół niej oszalała. Shian rozbłysnął, światło rozlało się z jego wnętrza i Lisa została potraktowana widokiem, który niewielu ludzi kiedykolwiek widziało lub przeżyło by o tym opowiedzieć. Wróżki wylały się z shian tuzinami, wystrzeliwując w noc, dosiadając potężnych koni. Burza wybuchła wokół niej, rzucając liśćmi i gałęziami, a sama ziemia wydawała się napiąć, gdy uwalniała swój dziwny ładunek — Dziki Gon.91 — Do Bannockburn. — Krzyknęli. Nie miała pojęcia jak długo to trwało, ta szalona fala egzotycznych istot, pędząca obok niej. Ziemia zadrżała, księżyc schował się nerwowo za chmurę, nawet drzewa wydawały się cofnąć od shian. Lisa nie mogła się powstrzymać — przy końcu musiała zamknąć oczy. 91

Dziki Gon/Dzikie Polowanie. Jadące konno Wróżki zwykle w towarzystwie ogarów. Według mitów prowadzone najczęściej przez Herne Myśliwego, ducha lasów i polowao, utożsamianego z celtyckim Cernunnosem, który miał postad mężczyzny z rogami jelenia. Według niektórych legend w dzikim gonie brali udział Dzicy Łowcy/Nocni Łowcy (Sluagh), chod według innych działali osobno. Mówi się, że Dziki Gon podczas łowów porywał śmiertelników. Pędzący po niebie Dziki Gon miał byd też zapowiedzią nagłych i gwałtownych wydarzeo. Często obecny w literaturze fantasy.

W końcu noc była cicha i Lisa ostrożnie zerknęła na shian. Stał tam mężczyzna, wysoki, potężny, z jedwabiście czarnymi włosami, obserwując ją. — Zapomnieli o czasie. — Powiedział sucho. — Edward ma więcej niż trzy razy tyle żołnierzy, co Szkoci, a mój lud zainteresował się tą bitwą. Circenn i jego ludzie przybędą na czas by uratować dzień. Mój lud lubi obserwować triumfy i nieszczęścia śmiertelników. — Kim jesteś? — Sapnęła Lisa, modląc się, żeby się nie roześmiał. Zmysłowość skapywała z tego mężczyzny, zmysłowość, która prawie mierzyła się z efektem, jaki wywierał na nią Circenn. Gdyby zaśmiał się tak, jak zrobiła to Królowa Wróżek, bała się, że mogłaby zatracić się w uwodzicielskim szaleństwie. Wyślij ją, dobiegł bezcielesny rozkaz Królowej Wróżek. A potem jesteś wolny by opuścić mój bok. Co z mym przenikaniem czasu i splataniem światów? Zażądał. Nadal je zatrzymam. Jesteś ograniczony, dopóki nie rozkażę inaczej, Adamie. Adam wykonał gniewny gest, a potem powrócił swoją uwagą do Lisy. — Wydaje się, że twe życzenie zostało przyznane. — Kącik jego ust wygiął się w kpiącym wyrazie niezadowolenia. — A to mnie oni nazywają głupcem.92 Jakie masz prawo, żeby patrzeć na mnie z takim rozczarowaniem? Pomyślała, zdumiona. Prawie, jakby go to obchodziło. Jakby czuł, że podjęła okropną decyzję. Potem dotarły do niej słowa Królowej Wróżek: Adam. — Ale, czekaj — Zaczęła Lisa. Nigdy nie udało jej się skończyć zdania. — Ty jesteś tym Adamem Blackiem? — Wrzasnęła, zalana morderczym gniewem. Ale było za późno. Ona… Znów… Spadała…

*****

W pobliżu Ferh Bog, Circenn zgiął się wpół w siodle i chwycił się za żołądek. Głębokie, szorstkie oddechy eksplodowały z jego płuc i zagapił się w noc z rosnącym horrorem. Galan i Duncan zatrzymali się natychmiast obok niego.

92

Po angielsku fool to zarówno błazen, jak i głupiec. Adam jest ich błaznem, ale tu wyraźnie chodzi o głupotę.

— Co się dzieje? Co się dzieje, Circennie? Mów do mnie! — Wrzasną ł Duncan. Nigdy nie widział twarzy Circenna Brodie’ego tak udręczonej. — Odeszła. — Wyszeptał. — Nie mogę już wyczuć Lisy. — Co to oznacza? — Zapytał pospiesznie Duncan. — Wróciła jakoś do swojego czasu? Wzrok Circenna był dziki. — Albo to — albo Adam ją znalazł. — Dlaczego nie dałeś jej tej butelki? — Zażądał Duncan. — Wtedy to nie mogłoby się zdarzyć! Circenn prawie skoczył ze swojego wierzchowca na Duncana. — Dyskutowałeś przeciw temu, gdy ostatni raz o tym rozmawialiśmy. — Ale to było zanim Armand — — Nie miałem czasu! — Ryknął Circenn. — Musisz wrócić. — Ona zniknęła. — Powiedział Circenn przez mocno zaciśnięte zęby. — Jeśli opuściła to stulecie, za późno, żebym jej szukał. Jeśli Adam ją znalazł, za późno, żebym jej szukał. Nie rozumiesz — tak czy tak i w obu przypadkach już jest za późno, bo ona zniknęła. Uniósł rękę i klepnął wierzchowca Duncana w zad. — Teraz jechać! — Rozkazał swoim żołnierzom. — Jechać i zemścić się. — Przysiągł cicho, wiedząc, że każdy Anglik, który padnie pod jego toporem lub jego mieczem, będzie nosić twarz Adama.

ROZDZIAŁ 28 Bitwa w pobliżu strumienia, od którego wzięła swoją nazwę — Bannock Burn93 — trwała tylko dwa dni, ale to były chwalebne dwa dni, ale odbijała się w całym kraju, od krańca do krańca. Żołnierze Edwarda Plantageneta zgromadzili się w pobliżu strumienia. Byli krzykliwi, przewyższali liczebnie Szkotów pięciu do jednego i byli arogancko pewni, że zwycięstwo jest zaledwie kilka godzin przed nimi. Byli tylko kilka mil od Stirling, mieli wielką przewagę liczebna i nadal mieli dwa dni na pokonanie barbarzyńskich Szkotów. Edward kpił, żartując ze swymi ludźmi. To nie zajmie więcej niż dwie godziny, napawał się. Wrogie siły przystąpiły do bitwy i ku wielkiej konsternacji Edwarda, w ciągu następnych dwóch godzin, olbrzymia liczba Anglików padła ofiarą sprytnie ukrytych dołów i zapór Bruce’a — zaostrzonych kawałków metalu, niebezpiecznie ukrytych w krzakach. Z pewnością siebie strzaskaną przez ukryte pułapki, przegrupowali się, z opóźnieniem odkrywając, że front Szkotów był praktycznie nieprzenikniony. Okrążenie by zaatakować z boku, wymagałoby Przeskoczenie bagnistego Carse, gdy szkoccy włócznicy siedzieli na wyżej położonym terenie by ich zakłuć. Edward był zmartwiony tym, jak dobrze Bruce wybrał swoje miejsce bitwy i jak głupio jego żołnierze nie brali pod uwagę umiejętności Szkotów. Koniec pierwszego dnia zobaczył ciężką konnicę Edwarda odpartą dwukrotnie i wielka liczba Anglików została zabita. Tej nocy obóz Bruce, a wycofał się na obrzeża lasu New Park, uradowany ich sukcesem w obronie przed Angielskimi żołnierzami. Angielski obóz popełnił drugi, zabójczy błąd, szukając schronienia na grząskiej ziemi między strumieniem i Rzeką Forth, taktyczny błąd, który rano miał zebrać swe żniwo. Gdy Sir Alexander Seton, szkocki król w angielskiej armii Edwarda, zbiegł późno pierwszej nocy, radząc każdemu, kto słuchał, że o świcie Szkoci zwyciężą, a jeśli nie z chęcią da za to własną głowę, żołnierze angielscy zostali jeszcze bardziej zdemoralizowani. Drugiego dnia Edward szybko zrozumiał błąd, który popełnili, wybierając ich miejsce na obóz. Szkoci zeszli w ich kierunku, więżąc angielską armię natychmiast, w ich pierwszej szarży, przypierając ich między Strumieniem Bannock i Rzeką Forth, w przestrzeni zbyt ograniczonej by mogli wymanewrować formacje do kolejnej szarży. Szkoci sprytnie wybrali swą pozycję, zmuszając Anglików do prowadzenia wojny pieszo — taktyka, na którą byli ogromnie nieprzygotowani. 93

Strumieo Bannock.

Szkoci byli na ziemi znacznie lepsi od Anglików, dobrze przyzwyczajeni do walki na bagiennych trzęsawiskach i pograniczach, i wolni by łatwo się poruszać bez ograniczającej masy zbroi. Anglicy zaczęli załamywać się w zdezorganizowane formacje i w tym osłabiającym momencie przybył dziedzic Brodie ze swymi Templariuszami. Pogalopowali w bitwę jak jeden, świeci rycerze zdarli swe pledy, odsłaniając czysto białe szaty z krwistoczerwonymi krzyżami ich Zakonu. Fala wspaniałych, białych rycerzy przecięła się jak kosa śmierci przez pole błota i połamanych ciał. Wielu znurzonych bitwą Anglików zwyczajnie odwróciło sioę i uciekło na widok tych szat. Templariusze byli legendarni przez swą niezwyciężoność w bitwie. Niewielu zmierzyło się z wojownikiem templariuszy i przeżyło by o tym opowiedzieć. Ci Anglicy, którzy byli dość sprytni by zauważyć, że jechali w bitwę pod znanym sztandarem dziedzica Brodie’ch, zawrócili wierzchowce i popędzili z dala od pewnej śmierci. Wzdłuż Bannock Burn, Circenn Brodie był zwierzęciem, bezlitosnym i szybkim. Później ludzie mieli twierdzić, że rywalizował z berserkerami w swym zabójczym gniewie i ku jego czci tworzono eposy. Był zimny, ostry i twardy, i dobry do niczego, poza zabijaniem. Zagubił się w ciemności tak całkowitej, że nie dbał zupełnie, czy zgładził legiony, po prostu wściekał się, mając nadzieję, że wyczerpie się i zyska odroczenie w braku przytomności, tymczasowej śmierci. Gdy w końcu jeden z jego poruczników, chwycił za uzdę wierzchowca angielskiego króla i odciągnął Edwarda z pola walki w krzyczącym przyznaniu porażki, po trzęsawisku poniósł się ryk triumfu. Anglicy pospiesznie zwinęli obóz i umknęli, widząc królewski sztandar, opuszczający pole bitwy, a Szkoci ryczeli z radości. W środku świętowania, Circenn czuł tylko dziki smutek — to skończyło się zbyt szybko. Jeden marny dzień bitwy i nie miał wyboru, tylko stawić czoła zarówno swemu bólowi, jak i swemu starożytnemu wrogowi. Trwająca miesiąc wojna uczyniłaby go daleko bardziej szczęśliwym. Gdy ludzie świętowali i paradowali po kraju, oznajmiając pokonanie Anglików, Circenn Brodie zawrócił swego wierzchowca i bez zatrzymywania się na jedzenie lub odpoczynek, pojechał z powrotem do Zamku Brodie by zniszczyć jego nemezis.

*****

Circenn wyczuł Adama w chwili, gdy wszedł do Zamku Brodie.

Podczas jazdy uznawał możliwość, że naturalna katastrofa lub wypadek przydarzył się jego ukochanej. Ale obecność Adama mogła oznaczać tylko jedną rzecz: Wróżka znalazła Lisę i odkrył, że zabrała butelkę. Albo ty to zrobisz, albo ja. Upierał się najczarniejszy elf. Krew ryczała w jego uszach, wyjąc o rekompensatę. Nie będzie usatysfakcjonowany przez nic mniejszego niż śmierć nieśmiertelnego. Circenn z opóźnieniem zrozumiał, że nigdy nie powinien zostawiać jej samej, nawet na chwilę, nie ważne jak myślał, że była bezpieczna w Brodie. Choć Adam przysiągł nigdy nie przybyć tu bez zaproszenia, najwyraźniej myślał o łamaniu przysiąg tak mało, jak Circenn. Być może naprawdę byli z jednego rodzaju, pomyślał gorzko. Bez końca łajał się w drodze powrotnej do Brodie. Powinien zostać, żeby ją uspokoić, wtedy to nigdy by się nie wydarzyło. Powinien podrzucić napój nieśmiertelności do jej wina już miesiące temu, wtedy to nigdy by się nie wydarzyło. Powinien wyjaśnić jej, że mógłby uczynić ją nieśmiertelną. Nigdy nie powinien jej opuszczać, nawet na chwilę. Falka w bitwie teraz wydawała się tak trywialna, jak naprawdę była, mierzona w porównaniu z utratą jego miłości. Powinien wysłać Templariuszy bez niego — i tak by wygrali. Rzucił bagaże na podłogę i wmaszerował do Wielkiego Hallu. Umrze wewnątrz później, po podjęciu działania by upewnić się, że sin siriche du nigdy więcej nie będzie manipulował kolejnym śmiertelnikiem. Teraz zrozumiał, dlaczego jego wizje pokazywały mu, że wkrótce będzie szalony, gdyż, kiedy skończy z Adamem, jego gniew rozproszy się i zostanie pochłonięty przez bezdenny żal. Rozpadnie się i przywita szaleństwo. Gdy Adam obrócił się by go powitać, Circenn uniósł rękę. — Zostań dokładnie tutaj. Nie ruszaj się. Nawet się do mnie nie odzywaj. — Zazgrzytał przez zaciśnięte zęby i pobiegł susami po schodach. Prychnął, gdy pokonał korytarz. Adam był tak arogancki, że nie udało mu się przewidzieć, co zrobi Circenn. Trzaskając drzwiami do swej komnaty, kopnięciem otwarł ukryty pokój i wydobył Miecz Światła. Gdy zszedł z powrotem na dół do Wielkiego Hallu, miecz kołysał się w jego ręce. Adam wzdrygnął się. — Co planujesz z tym zrobić, Circennie Brodie? — Zapytała sztywno Wróżka. We wzroku Circenna nie było litości. — Przypominasz sobie przysięgę, którą złożyłem ponad pięćset lat temu? — Oczywiście, że tak. — Powiedział z irytacją Adam. — A teraz to odłóż. Circenn kontynuował, jakby Adam się nie odezwał. — Powiedziałem: „Będę chronił Relikty. Nigdy nie pozwolę by zostały użyte dla korzyści śmiertelników. Nigdy nie użyję ich

dla korzyści mojej albo Szkocji.” Ale najważniejsze dla ciebie, przysiągłem, że nigdy nie pozwolę, żeby Relikty bronie zostały użyte do zniszczenia nieśmiertelnego Tuatha de Danaan. — Szybkim ruchem uniósł połyskujący miecz. — Nie wierzę już w przysięgi, Adamie. I trzymam metodę twego zniszczenia. Pozbawiony przysiąg człowiek mógłby zniszczyć całą twą rasę, jednego po drugim. — A co miałbyś potem? — Odparował Adam. — Zostałbyś sam. Poza tym, nie wiesz jak znaleźć resztę z mego rodzaju. — Znajdę ich. A gdy zabije ich wszystkich, nabije się na wasz przeklęty miecz. — To nie zadziała. Nieśmiertelny nie może zabić samego siebie, nawet świętymi Reliktami. — Skąd wiesz? Czy ktoś kiedykolwiek próbował? — Ona nie jest martwa. — Warknął Adam. — Przestań być taki melodramatyczny. Circenn znieruchomiał. — Nie mogę jej wyczuć. Dla mnie jest martwa. — Zapewniam cię, że jest żywa. Daję ci moje słowo na samego siebie, skoro myślisz, że to wszystko, co uważam za święte. Jest bezpieczna. Wyraziła życzenie na kopcu i to ubawiło Aoibheal na tyle by się pokazała i wyświadczyła jej przysługę. — Gdzie ona jest? — Zażądał. Żyła. Ulga przepłynęła przez jego ciało tak mocno, że zadrżał od jej intensywności. — I czego sobie życzyła? — Zażyczyła sobie pójść do domu. — Powiedział łagodniej Adam. — Ale naprawdę nie miała tego na myśli, byłem tam. Byłem uwiązany u boku Aoibheal już od jakiegoś czasu, odkąd zabrała me moce. — Dlaczego zabrała twe moce? — Circenn był tak oszołomiony, że Adam został tak ciężko ukarany, że na chwilę zmienił temat. Adam wyglądał na zawstydzonego. — Za wtrącanie się do ciebie. — Ach, mimo wszystko jest jakaś mała sprawiedliwość w twym świecie. — Powiedział sucho Circenn. — Więc Lisa wróciła do dwudziestego pierwszego wieku? — Mógłby znieść siedemset lat samotności by znów z nią być. — Nie. — Co to znaczy nie? Powiedziałeś, że chciała wrócić. — Chciała. Tak jakby. Była bardzo nieprzekonana w tej kwestii. Mogłem czuć jej niezdecydowanie. Więc ani jej nie posłuchałem, ani się całkowicie nie sprzeciwiłem. Aoibheal wydała mi rozkaz, żeby „wysłać ją.” Byłem posłuszny sednu jej polecenia przez wysłanie jej do bezpiecznego miejsca, poza czasem, dopóki nie wrócisz. To, dlatego nie możesz jej wyczuć. Nie jest… całkiem w tym świecie.

— Gdzie ona jest? — Powiedział Circenn przez zaciśnięte zęby. Adam rzucił mu kpiące spojrzenie. — Wiedziałem lepiej, żeby wysyłać ją do domu. Gdybym odesłał ją do przyszłości, musiałbyś cierpliwie siedzieć na swej zdyscyplinowanej, wojowniczej dupie i czekać siedemset lat by znów ją zobaczyć. Takie bierne, tak przeklęcie ludzkie. A wtedy nie dostałbym tego, czego chciałem. — Gdzie ona jest? — Ryknął Circenn machając mieczem. Adam uśmiechnął się szeroko.

*****

Lisa kopnęła piasek w niedowierzaniu. Była na tropikalnej wyspie. — Nie-wiaary-goodne. — Wymamrotała. Ale nie naprawdę, poprawiła się. To było idealnie w zgodzie z żałosnym stanem jej egzystencji. Gdzieś tam Bóg zwijał się ze śmiechu za każdym razem, gdy wyleciała z kolejnego ślepego zakrętu na szalonym kursie, który nakreślił dla jej życia. Zagapiła się na ocean, oddychając głęboko. Pomimo jej irytacji, uwielbiała tę plażę, nigdy nie miała dużo czasu do spędzenia na plaży i nie mogła powstrzymać się przed zachłannym wdychaniem słonego powietrza. Fale delikatnie omiatały piasek. Morze było tak piękne, że trudno było na nie patrzeć przez jakikolwiek dłuższy okres czasu. Woda była niezwykła — zapierający dech, egzotyczny akwamaryn, taki, który można zobaczyć tylko na stronach mylących, poprawionych Photoshopem broszur turystycznych. Lizała idealnie białą plażę pienistymi wąsami. Lśniąca piana, połyskujący, biały piasek, nieskończona przestrzeń krystalicznej, akwamarynowej wody. Zmrużyła oczy. To było zbyt idealne. Coś tu było przekrzywione. Nawet powietrze wydawało się dziwne. Pachniało… Uważnie pociągnęła nosem. Jak Circenn. Jak wyspa mogła pachnieć jak Circenn?

Głęboko wewnątrz poczuła ból na myśl o nim. Najpierw miała matkę, ale nie miała życia. Potem miała Circenna, ale nie miała matki. Teraz nie miała niczego i tęskniła za oboma z całego serca. — Co zrobiłam, żeby na to zasłużyć? — Zażądała odpowiedzi od bezchmurnego nieba. — Jakby tam na górze był ktokolwiek, kogo to obchodzi. — Usłyszała kogoś, mówiącego sucho. — Dlaczego oni zawsze patrzą w górę, gdy są czysto retoryczni? Lepiej by to stworzenie składało hołd nam. Okręciła się na piasku. Dwóch całkowicie pięknych mężczyzn stało na plaży, ubranych w proste białe szaty. Jeden był tak ciemny, jak drugi jasny i przyglądali jej się z pogardą. Blond Adonis wykonał gest w kierunku swego towarzysza. — Jakie to dziwne, przez chwilę prawie myślałem, że to mnie usłyszało. Wygląda, jakby na nas patrzyło. — Niemożliwe. To nie może nas wiedzieć ani słyszeć, chyba, że na to pozwolimy. — Nie cierpię przerywać waszego zadowolonego bełkotu, ale widzę was i jestem śmiertelniczką. Jesteście kolejnymi z tych szkodliwych, bajkowych istotek? — Zapytała z irytacją. Do diabła z nimi. Nie będą nią manipulować. Poza tym o ile gorsze mogłoby się jeszcze stać jej życie? — Bajkowych istotek? — Oczy blondyna rozszerzyły się. — To nazwało nas bajkowymi istotkami. — Poinformował swojego towarzysza. — To nas widzi. Myślisz, że to może być jedna z tych wtrącających się śmiertelników, którzy widzą oba światy — tych, których nasza Królowa i Król porywają po urodzeniu? Ciemny wygiął brew. — W takim razie, gdzie to było od tamtego czasu? Bo jak dla mnie, wygląda na w pełni wyrośnięte. — Nie jestem „tym” i jestem całkowicie dorosła, i nie zostałam porwana po urodzeniu i docenię, jeśli nie będziecie mówić o mnie, jakbym nie istniała. — Więc jak się tu znalazłaś? — Gdzie jest to tu? — Zapytała pospiesznie Lisa. Zamierzała przejąć kontrolę nad wydarzeniami, od pierwszej chwili w tym miejscu. — Morar. To miejsce, do którego Tuatha de Danaan wycofali się po Porozumieniach. — Powiedział Adonis. — Zabierzcie mnie do waszej Królowej. — Rozkazała władczo Lisa. Wymienili spojrzenia, a potem zwyczajnie zniknęli. Ramiona Lisy opadły. To tyle, jeśli chodziło o królewską postawę. Pomyślała, że brzmiała całkiem królewsko.

Wypuściła gwałtownie oddech i zaczęła iść w głąb plaży, zdeterminowana powitać z zimną krwią, jakikolwiek nowy fenomen, który przeznaczenie zdecyduje się wyrzucić z paszczy oceanu. W tej chwili nie zaskoczyłaby jej pirania wielkości wieloryba, jadąca po plaży rowerem.

*****

— Morar. — Powtórzył Circenn, jego szczęka zaciskała się. — A dlaczego wysłałeś ją na wyspę swego ludu? — Żeby przez moment utrzymać ją poza czasem, gdy oczekiwałem na twój powrót. By kupić ci czas, byś podjął decyzję. — Podjął decyzję, odnośnie czego? — Zapytał lodowato Circenn. — O tym, co chciałbyś z nią zrobić. — Nie potrzebuję czasu by o tym zdecydować. Chcę się z nią ożenić, chcę jej tutaj i chcę jej nieśmiertelnej. Ale nie rozumiem twoich motywów. Myślałem, że chciałeś jej śmierci, Adamie. Czy nie wymusiłeś na mnie przysięgi — — Nigdy nie bierz niczego, co mówię lub robię, jako głównej wartości, Circennie. Nigdy o to nie chodziło. Musiałeś złamać kilka z tych twoich niedorzecznych zasad. Ja tylko postawiłem cię w pozycji, w której byłbyś zmuszony je zakwestionować. Gdybyś naprawdę ją zabił, byłbym ogromnie zawiedziony. Nigdy nie rozumiałeś, czego naprawdę chciałem. Circenn potrząsnął głową, mamrocząc pod nosem. Cały jego niepokój z powodu łamania przysięgi na darmo, ponieważ Adam nigdy nie chciał by została wypełniona. — I nie rozumiem teraz, więc dlaczego mi tego nie wyjaśnisz? Adam okrążył go, przyglądając mu się. — Dlaczego nie odłożysz tego miecza? — Zadrżał. — Daliśmy ci go, żeby nie kusiło nas walczyć, wśród naszego własnego rodzaju. Zaufaliśmy ci. — Zmusiłeś mnie do bycia strażnikiem i wiesz o tym dobrze. — Powiedział gorzko. Jednak pozwolił czubkowi miecza opaść w kierunku podłogi, chociaż zatrzymał pewnie dłoń na rękojeści. Adam odprężył się. — W sposób, w jaki ja to widzę, masz kilka wyborów. Możesz iść, dołączyć do niej tam, gdzie jest. W mym świecie. — Dodał z zadowoleniem. — Albo możesz sprowadzić ją z powrotem tutaj. Albo możesz iść i naprawić jej przyszłość, a potem ją odesłać. Jest bezpiecznie poza czasem, gdy będziesz podejmował decyzję.

— Dlaczego ze mnie kpisz, Adamie? Wiesz, że nie wiem, jak osiągnąć którąkolwiek z tych rzeczy. Oferujesz przeprowadzenie dla mnie takiej magii? Adam wyglądał na cierpiącego. — Nie mogę. Aoibheal podcięła mi skrzydła, że tak powiem. — W takim razie, jak dokładnie oczekujesz, że pomknę przez czas? Morar nie jest dostępna sposobami śmiertelników. Uwięziłeś mą kobietę na wyspie wróżek, do której nie mam sposobu dotrzeć. — Powiedział, znów robiąc się wściekły. Adam popatrzył na Circenna wyzywająco. — Tak, masz. Circenn poderwał dłoń w powietrze. — Nie mogę przenikać czasu — gdybym mógł, zaoferowałbym, że ją odeślę, gdy odkryłem, co straciła i jak bardzo ją to bolało. — Możesz przenikać czas. Wiesz o tym. Wiesz też, że ostatnio był czas, gdy dałbyś wszystko by dawno temu przyjąć me lekcje. Odmówiłeś pozwolenia mi cię nauczyć, ale wiesz, że masz moc — ona wrze w tobie. Błaga by została uwolniona. Będziesz uczył się szybko. Nauczenie cię jak przenikać czas, zajmie mi tylko dni. Możemy poćwiczyć na krótkich wycieczkach. Circenn popatrzył na niego, nie mówiąc niczego. Mięsień w jego szczęce drgał. — Circennie, mówiłem ci przez pięćset lat, że mogę nauczyć cię ja poruszać się przez czas i przestrzeń. Zawsze kpiłeś i odchodziłeś. Teraz oferuję znów: mogę nauczyć cię przenikać czas, splatać światy, jak zmienić jej przyszłość tak, że jej rodzice nie umrą. Mogę nauczyć cię wystarczająco, żebyś mógł zapobiec wypadkowi samochodowemu, być może nawet zapobiec rakowi i odesłać ją do jej przyszłości, z nietkniętą pamięcią o tobie. Gdy to zostanie zrobione, będziesz mógł dołączyć tam do niej, albo sprowadzić ją z powrotem. Albo rozdzielić wsze życia pomiędzy te dwa miejsca. Możesz zrobić, cokolwiek zechcesz, Circennie Brodie. Zawsze ci to mówiłem. — A jaka jest cena za taką wiedzę, Adamie? Jaka cena za odzyskanie mej kobiety? — Och, to proste. — Powiedział łagodnie Adam. — To wszystko, czego kiedykolwiek chciałem, przez cały ten czas. — Skinął głową zachęcająco. — Wiesz, czego chcę. Oferuję ci wymianę. Pozwól mi cię uczyć. Pozwól mi zabrać cię tam, gdzie należysz. Pozwól mi pokazać ci mój świat. On nie jest zły. Circenn chrząknął i potarł oczy. Pięćset lat temu przysiągł unikać tej chwili za wszelką cenę. Przez te stulecia Adam kusił go raz za razem, wszystkim, o czym mógł pomyśleć i za każdym razem odnosił porażkę. Najwyraźniej Adam zrozumiał, że pułapka musi być znacznie sprytniej zastawiona, a ta zadziałała wspaniale. To, czego Circenn odmawiał przez pięć wieków, stało się teraz nieuniknione. Człowiek z dziewiątego wieku wewnątrz niego wzruszył ramionami, ukląkł i przyznał się do porażki. Czy to było zło? Czy Adam i jego rasa byli źli? A może Circenn nigdy nie wybaczył Adamowi za urazy wymierzone dawno temu? Jego możliwości wyboru były boleśnie proste: być z Lisą albo nie być z Lisą.

To ostatnie było nie do zaakceptowania i Adam o tym wiedział. Circenn poczuł się gorzko wymanipulowany przez Adama i płonął w nim gniew. Ta sytuacja była stworzona i kierowana przez Adama od początku. Ale potem pomyślał o Lisie. To, co istniało między nimi, nie miało nic wspólnego z Adamem. Adam mógł sprytnie manipulować zdarzeniami, ale Circenn sam zakochał się w Lisie. Kochałby ją, nie ważne, gdzie by ją znalazł. Jego gniew rozpłynął się. Gdyby zaakceptował to, co oferował Adam, mógłby zmienić jej życie. Mógłby przenieść się do przyszłości, uratować jej rodziców i zwrócić jej wszystko, czego kiedykolwiek chciała, i znów z nią być. I czy nie bawił się tym pomysłem już od jakiegoś czasu? Gdy poprosił ją by opowiedziała mu wszystko o jej życiu, gdy słuchał i robił mentalne notatki — aye, nawet wtedy analizował możliwości w głębi swego umysłu. Jego gorycz z powodu tego, że Adam uczynił go nieśmiertelnym pięćset lat temu, spowodowała, że gwałtownie odrzucał wszystko związane z Tuatha de Danaan. Ale być może, mimo wszystko to nie byłoby takie złe. Wiedział, że go kochała. Skoro musiał zaakceptować lekcje Adama, choćby tylko po to by uratować ją z wyspy Wróżek, dlaczego nie pójść na całego? Dlaczego nie uczynić jej świata idealnym i nie dać jej wszystkich pragnień jej serca? Cóż za dar, być tak potężnym, że mógłby zapewnić spełnienie jej najdzikszych fantazji. Co jeszcze mógłby być w stanie jej dać? Wszystko, powiedział bez słów Adam. Circenn zerknął na Adama. Czy ośmieli się stawić czoła jej czasom? Ośmieli się pójść naprzód i kochać ją tam? Kochałby ją wszędzie. Czy ośmieli się dać Adamowi to, czego chciał? Circenn Brodie wziął głęboki oddech i przyjrzał się najczarniejszemu elfowi, widział przed sobą potencjał zepsucia, nieskończoną moc i przerażająca wolność. — To takie proste. — Zapewnił go Adam. — Nie zaboli ani odrobine, gdy powiesz to pierwszy raz. Odkryjesz, że po pewnym czasie to wydaje się całkiem naturalne. Circenn skinął głową. — Więc naucz mnie. Naucz mnie wszystkiego, co wiesz… ojcze.

WZLATYWANIE… Tak słodki pocałunek wczorajszą nocą skradłem ci, Pochylając się nad twym ciałem w łożu, Że nawet me życie w twych ustach zostawiłem. Odtąd nie opuści cię nawet mój duch. Do Jego Kochanki94 — Alexander Montgomerie95

94

Fragment wiersza To His Mistress. Niestety nie znalazłem polskiego tłumaczenia, więc przełożyłem ogólny sens. Chociaż tłumaczę nie najgorzej, to w kwestii poezji na zbyt wiele nie liczcie.  95 Alexander Montgomerie (ok. 1550-1598) — Szkocki jakobin, dworzanin i poeta.

ROZDZIAŁ 29 — Nie sądź, że to oznacza, że wybaczę ci uwiedzenie mojej matki. — Powiedział później Circenn. — Nie prosiłem o to. — Powiedział Adam z karcącym, ojcowskim wyrazem twarzy, który sprawiał, że Circenn czuł się niekomfortowo. — Była nieodparta, wiesz? Rzadko jeden z naszego rodzaju może z powodzeniem rozmnożyć się ze śmiertelnikiem, a dziecko przeżywa do dojrzałości. Ale wy, Brude, macie taką siłę życiową, że to było możliwe tak, jak się spodziewałem, gdy ją uwiodłem. — Zniszczyłeś mojego ojca. — Jego własna zazdrość go zniszczyła. Nie podniosłem ręki przeciw niemu. I ten człowiek nie miał nic wspólnego ze spłodzeniem cię. Jesteś mym synem i tylko mym. Żadne jego nasienie cię nie stworzyło. Gdy Morgana umarła, odmówiłem stracenia też ciebie. — Więc uczyniłeś mnie nieśmiertelnym. Nienawidziłem cię za to. — Wiem to. Dwaj mężczyźni przez chwilę milczeli. — Czy naprawdę jest możliwi poprawienie jej przyszłości i odesłanie jej do lepszej? — Zapytał Circenn. — Tak. Pójdziemy do jej przyszłości i zmienimy ją. Dwukrotnie. Właściwie — Poprawił się. — prawdopodobnie będziemy potrzebowali wielu podróży do jej czasów, żeby zrobić to właściwie. Potem wybierzemy się na Morar i wyślemy ją do nowej przyszłości. — Ale czy nie przeżyje fragmentów dwukrotnie? — Będzie miała odpowiednik pięciu lat podwójnej pamięci. — Czy to uszkodzi jej umysł? — Lisie? Musisz o to pytać? Ta kobieta jest prawie Brude. Circenn poczuł wybuch dumy. — Aye, tym jest. — Przez chwilę był cicho. — Ale nie rozumiem jak to zrobić. — Cierpliwości. Samodzielnie byłeś szybkim uczniem, wiesz? Obserwowałem cię. Wiem, że używasz podwyższonej prędkości, wiem, że wróżysz, wiem, że ulepszyłeś przestrzeń wokół siebie, nawet nie będąc tego świadomym. Będziemy postępować powoli. — Powoli jest dobrze. — Powiedział Circenn. — W głowie mi dudni od zbyt wielu nowych pojęć.

— Będziemy poruszać się w tempie ślimaka. — Zapewnił go Adam. — Jest dużo do nauczenia się o naszym rodzaju, Circennie, ale musisz uczyć się tego stopniowo. Szaleństwo nie jest rezultatem nieśmiertelności. To irytujący i tymczasowy efekt uboczny naszego dalekiego widzenia. Widzimy jak wszystko się ze sobą łączy i jeśli szukasz tej wiedzy zbyt szybko, może sprawić, że stracisz perspektywę, nawet spowodować szaleństwo. — Pewnego dnia też będę w stanie zobaczyć te rzeczy? — Tak. Ja uczyłem się zbyt szybko, arogancko pewien, że nic nigdy nie może mnie skrzywdzić. Gdy nadeszło zrozumienie, przytłoczyło mnie tak, jak Aoibheal ostrzegała, że będzie. Ale przyniosę ci wiedzę naszej rasy wystarczająco powoli, żebyś mógł ja przyjąć, gdy będziesz się jej uczył. — Adamie — Włócznia. — Powiedział Circenn z wahaniem. — Co z nią? — Odparł Adam. Cień rozbawienia wykrzywiał jego wargi. — Włócznia i miecz są jedynymi broniami, które mogą zabić nieśmiertelnych. Ta włócznia została użyta do zranienia Chrystusa. — Zaczynasz widzieć powiązania. Szukaj dalej. — Ale co — — Znajdziesz swój własny sposób. To rzeczy, które muszą przychodzić powoli. Nie możesz oczekiwać, że zbyt szybko obalisz wszystko, co uważałeś za prawdę. Na wiele sposobów nadal jesteś dziewiąto wiecznym człowiekiem. Będzie mnóstwo czasu później by porozmawiać o tych rzeczach. Na razie, skoncentrujmy się na Lisie i tobie, odkrywającym kim i czym jesteś. To wszystko, czego chciałem od początku, Circennie — żebyś zaakceptował, że jestem twym ojcem i był chętny uczyć się o twym dziedzictwie. Jestem jedynym Tuatha de Danaan, który ma w pełni dorosłego syna. — Dodał z zadowoleniem. — Niektórzy oburzają się na mnie za to. Circenn przewrócił oczami, a Adam, zajęty adorowaniem samego siebie, zignorował to. — Mogę nauczyć cię przenikania czasu, ale pełniejsze zrozumienie twych zdolności nie przyjdzie przez wiele lat. Jesteś pewny, że chcesz kontynuować? Nie zniosę cię później, krzyczącego i znów wściekłego na mnie. Pięćset lat twego złego humoru to wszystko, co mogę znieść. — Jestem pewny. Naucz mnie. — Chodź. — Adam wyciągnął rękę. — Zacznijmy i odzyskajmy twoją partnerkę. Witaj w mym świecie, synu.

*****

Instruowanie Circenna przez Adama, zaczęło się następnego ranka i dziedzic Brodie’ch powoli zaczął powoli rozumiał, co zawsze wyczuwał wewnątrz siebie i bał się: potencjał nieograniczonej mocy. Zaczął rozumieć, dlaczego go przerażała, jego — wojownika, który nie bał się niczego. Taka moc była przerażająca, ponieważ zdolność używania jej, niosła olbrzymią odpowiedzialność. To, co kiedyś wydawało się olbrzymią, niepoznaną dziczą — jego kraj, Szkocja — teraz było ustawione w oszałamiającej perspektywie. Były inne światy, daleko poza tym, który zamieszkiwali. Zrozumiał, dlaczego Tuatha de Danaan zdawali się zdystansowani do śmiertelników. Ten mały skrawek ziemi, nazywany Szkocją i ich maleńka wojna o niepodległość, były jednymi z miliona we wszechświecie. Przez następne kilka dni uczenia się odrobiny o samym sobie, zaczął zyskiwać (choć nienawidził tego przyznawać) pewien szacunek dla mężczyzny, który go spłodził. Adama rzeczywiście bawiły dziwne rzeczy, miał skłonność do wtrącania się i bycia psotnym. Jednak, biorąc pod uwagę, co jego „najczarniejszy elf” mógł naprawdę zrobić, Circenn zrozumiał, że Adam generalnie wykazywał godną podziwu powściągliwość. Zaczął także rozumieć jak śmiertelnicy, którzy nie mieli takiej magii, mogli poważnie nie rozumieć tych, którzy ją dzierżyli. Spojrzał na swego ojca, który był pochylony nad starożytnym tomem, z którego czytał na głos, dając Circennowi więcej historii jego rasy. Ciężko było wyobrazić sobie, że ten egzotyczny mężczyzna był jego ojcem, gdyż Adam nosił swój zwykły urok, który sprawiał, że wyglądał jeszcze młodziej niż Circenn. — Adamie, co z tą więzią, którą z nią mam? Co się stało tej nocy, gdy ona i ja… — Kochaliście się? Ach, chędożyliście się, jak powiedziałby Duncan. — Adam uniósł głowę znad księgi. — Co powiedziała ci Morgana, gdy byłeś chłopcem? — O czym? Mówiła mi wiele rzeczy. — Circenn wzruszył ramionami. — Co powiedziała ci o rozlewaniu twego nasienia w kobiecie? — Zapytała Adam, próbując się nie śmiać. — Och, to. Powiedziała mi, że odpadnie. — Mruknął ponuro Circenn. Adam odrzucił głowę w tył, trzęsąc się z rozbawienia. — To dokładnie coś, co powiedziałaby Morgana. Wiedziała lepiej niż rozmawiać rozsądnie z upartym chłopcem, którym byłeś. I czy kiedykolwiek rozlałeś się w kobiecie? — Nay. Na początku jej wierzyłem i bałem się, że rzeczywiście by odpadł. Potem, gdy byłem wystarczająco stary by zrozumieć, że sobie ze mnie żartowała, nie robiłem tego, ponieważ nie chciałem rozrzucać po kraju mych bękartów. W końcu, gdy polubiłem Nayę i byłem gotowy by mieć rodzinę, odkryłem, co zrobiłeś — — Powiedziałem ci tego samego dnia, czyż nie? Wiedziałem, że będziesz planował dzieci.

— Powiedziałeś mi by mnie powstrzymać? — Powiedział zaskoczony Circenn. — Oczywiście. Wiedziałem, co by się stało, gdybyś to zrobił. Byłbyś przywiązany do kobiety, której nie kochałeś, a dla nas to najczystsze piekło. — Więc rozlanie mego nasienia w kobiecie, łączy nas? — To wydaje się być efektem ubocznym naszej nieśmiertelności. Nasza siła życiowa jest tak mocna, tak potężna, że gdy znajdujemy nasze wyzwolenie wewnątrz śmiertelnej kobiety, zjednoczenie, które zostaje wykute, łączy nas. I to połączenie wkrótce uwzględni twe dziecko. — Lisa nie jest w ciąży. — Powiedział szybko Circenn. Adam zerknął na niego kpiąco. — Oczywiście, że jest. Ty — pół Wróżka, pół śmiertelnik — jesteś znacznie bardziej męski niż my. Możesz być naszą nadzieja na przyszłość. — Lisa nosi moje dziecko? — Ryknął Circenn. — Tak, od chwili, gdy uwolniłeś swe nasienie, gdy pierwszy raz się z nią kochałeś. Circenna zatkało. — Pierwsze siedem miesięcy jest wspaniałe. To niesamowite, gdy siła dziecka zaczyna mieszać się z twoją i jej. Czujesz budzenie się dziecka, jego podekscytowanie i rozrastające się życie. Zachwycasz się tym, co stworzyliście, pragniesz zobaczyć jego przybycie. Potem ostatnie dwa miesiące robią się piekielne. Ty, Circennie, byłeś bólem w tyłku. Chciałeś na zewnątrz, kopałeś, dumałeś i kłóciłeś się, i nagle wykształciłeś pragnienia niedorzecznego jedzenia, którego nigdy wcześniej nie chciałem i ach — narodziny, słodki Dagdo! Znosiłem jej trud. Czułem jej ból i czułem tworzenie, cud. Do czasu, gdy urodzicie wasze pierwsze dziecko, ty i Lisa będziecie tak głęboko związani, że nie będziesz w stanie wyobrazić sobie oddychania bez niej. Circenn był cicho, oszołomiony myślą o ciąży Lisy i tym, co nadejdzie. Potem ogrom tego, co właśnie przyznał Adam, uderzył go. — Miałeś taką więź z moja matką? — Nie jestem bez emocji, Circennie. — Odparł sztywno Adam. — Usiłuję trzymać je spokojne. — Ale ona umarła. — Tak. — Powiedział Adam. — A ja uciekłem na najdalsze krańce ziemi, próbując nie czuć jej śmierci. Ale nie mogłem przed tym uciec. Nawet na Morar, nawet w innych światach, czułem ją, umierającą. — Dlaczego jej pozwoliłeś? Adam posłał mu czarne spojrzenie. — Przynajmniej teraz, gdy rozumiesz, że to, co miałem z Morganą jest tym, co ty masz z Lisą, wyobraź sobie, co zniosłem, pozwalając jej umrzeć. Być może możesz znaleźć to w sobie by być mniej ostry w twym osądzie mnie.

— Ale, dlaczego jej pozwoliłeś? — Powtórzył Circenn. Adam potrząsnął głową. — Me życie z Morganą to inna historia i nie mamy na to teraz czasu. Circenn przyglądał się uważnie egzotycznemu mężczyźnie, który nie mógł patrzeć mu dłużej w oczy. Pozwolić Lisie umrzeć? Nigdy. — Ale mógłbyś uczynić ją nieśmiertelną? — Naciskał z poczuciem, desperacji. Szczęka Adama była sztywna. Strzelił w Circenna wściekłym spojrzeniem. — Nie zaakceptowałaby tego. A teraz to zostaw. Circenn zamknął oczy. Dlaczego jego matka odmówiła napoju, jeśli Adam go jej zaoferował? Czy Lisa odmówi? Nie pozwoli jej tego zrobić, postanowił. Nigdy nie pozwoli jej umrzeć. Niejasne poczucie winy za jego myśli o uczynieniu jej nieśmiertelną, zniknęło. Po tym, co właśnie powiedział mu Adam, wiedział, że nigdy nie mógłby znieść utraty zjednoczenia, które dzielili. Dziecko! Nosiła jego dziecko, a więź powiększy się by uwzględnić jego syna lub córkę. Przeżyć śmierć Lisy? Nie. Ale jako rekompensatę za zabranie jej śmiertelności, da jej idealną przyszłość z jej rodziną. To będzie jego sposób na dokonanie ulepszeń.

*****

Circenn zmaterializował się o świcie w dzień jej ukończenia szkoły. Gładko przeszedł przez ścianę, otaczająca posiadłość Stone’ów. Płynnie przedziurawił koła małej maszyny by powstrzymać ją przed poruszaniem się. Potem z irytacją przyjrzał się większej maszynie. Który to Mercedes? Zastanawiał się z grymasem. Poruszając się szybko, przebił też te koła. Ale co, jeśli zmienią koła? Co jeśli mieli gdzieś w tej twierdzy nowe koła? Popatrzył groźnie na twierdzę,96 a potem przez długą chwilę piorunował spojrzeniem maszyny, uważając jej za osobiście odpowiedzialne za skrzywdzenie jego kobiety. Walczył z intensywnym pragnieniem zakradnięcia się do domu i zerknięcia na śpiącą, osiemnastoletnią Lisę, której jeszcze nie spotkał. — Trzymaj się od niej z daleka. Czasami jesteś tak tępy, Circennie. — Zakpił bezcielesny głos Adama. — Nadal nie rozumiesz mocy, którą masz. Dlaczego próbujesz uszkodzić maszyny, gdy możesz je zwyczajnie odesłać? A jeśli już o to chodzi, dlaczego pojawiłeś się za bramą i wspinałeś się na mur, gdy mogłeś pojawić się w środku? Circenn skrzywił się. — Nie jestem przyzwyczajony do tej mocy. I gdzie miałbym je wysłać? 96

Pierwszy raz słyszę, żeby otoczony murem dom od razu nazywad twierdzą, ale niech mu będzie.

— Wyślij je na Morar. To powinno być interesujące. — Zaśmiał się Adam. Circenn wzruszył ramionami i skupił swe nowoodkryte miejsce mocy. Zamknął oczy i zwizualizował krzemionkowe pieski Morar. Z małym drgnięciem, maszyny zniknęły. Gdy wylądowały na wyspie Morar z cichym woosh białego, krzemionkowego piasku, była tam tylko jedna śmiertelniczka by to zobaczyć, a jej od jakiegoś czasu nic już nie zaskakiwało.

*****

— Nasze samochody zostały ukradzione! — Wykrzyknęła Catherine. Jack zerknął nad gazetą. — Szukałaś ich? — Zapytał nieobecnie, jakby Mercedes i Jeep mogły być przeoczone. — Oczywiście, że tak, Jack. — Powiedziała Catherine. — Jak dotrzemy na zakończenie Lisy? Nie możemy przegapić jej wielkiego dnia!

*****

Circenn naciągnął czapkę nisko na czoło Adama, zrobił krok w tył i uśmiechnął się szeroko. — Idealnie. — Nie rozumiem, dlaczego ja muszę to zrobić. — Nie życzę sobie ryzykować bycia widzianym i nie ośmielam się zaufać sobie by ją zobaczyć. Nie wiem czy mógłbym się pohamować, więc ty musisz to zrobić. — Ten uniform jest absurdalny. — Adam szarpnął za krocze. — Jest za mały. — Więc go powiększ. O potężny. — Powiedział sucho Circenn. — Przestań zwlekać i zadzwoń na ich numer. Powiedz im, że taksówka jest w drodze. — Ale oni po nią nie zadzwonili. — Liczę na to, że ktokolwiek odbierze, pomyśli, że zrobiło to to drugie. Adam wygiął brew w łuk. — Jesteś w tym dobry. — Dzwoń. Wystarczająco pewne, Catherine założyła, że Jack zadzwonił i zamówił taksówkę dokładnie na dziewiątą rano. Gdy się pojawiła, Jack założył, że to Catherine zadzwoniła. W

zamieszaniu z wypełnianiem raportu o kradzieży samochodów z policją i firmą ubezpieczeniową, żadne nie pomyślało, żeby zapytać.

*****

— Co dalej? — Zapytał Adam, zacierając ręce. Circenn posłał mu ponure spojrzenie. — Wydajesz się tym bawić. Adam wzruszył ramionami. — Nigdy wcześniej nie manipulowałem w tak drobnych szczegółach. To całkiem fascynujące. — Rak. Powiedziała, że jej matka umiera na raka. — Powiedział Circenn. — Nawet nie wiemy, jakiego rodzaju. Podejrzewam, że to nie będzie takie proste jak sprawienie, żeby dwie maszyny zniknęły. Musimy znaleźć sposób, żeby zapobiec złapaniu przez nią tej choroby, a z tego, co czytałem, nie wydają się wiedzieć, co ją powoduje. Przekopywałem się przez te książki całą noc. — Gestem wskazał medyczne książki, rozrzucone na jego biurku w gabinecie, w Zamku Brodie. Adam wybrał kilka i przyjrzał im się uważnie. Na grzbiecie było wytłoczone BIBLIOTEKA PUBLICZNA CINCINNATI. — Ukradłeś je z biblioteki? — Powiedział Adam z kpiącą konsternacją. — Musiałem. Próbowałem je wypożyczyć, ale chcieli papierów, których nie mam. Więc wróciłem, gdy mieli zamknięte, a strażnicy — nawet w przyszłości chronią swe księgi — prawie mnie zaatakowali, nim skończyłem znajdować to, czego chciałem. — Westchnął. — Ale nie jestem bliżej odkrycia jak zapobiec tej chorobie. Muszę wiedzieć, jaki ma typ raka. Adam pomyślał przez chwilę. — Masz ochotę na jeszcze kilka nocnych rajdów? Wierzę, że w jej mieście nie ma więcej niż pół tuzina szpitali. — Szpitali? — Czoło Circenna zmarszczyło się. — Ty naprawdę jesteś średniowiecznym brutalem. Szpitale to miejsca, gdzie zajmują się chorymi. Wybierzemy się do jej czasów i ukradniemy jej dane. Chodź. Przeniknij czas, a je będę twym oddanym przewodnikiem.

*****

— Ma raka szyjki macicy. — Powiedział cicho Circenn, zerkając przez ramie na Adama, który opierał się o biurko w prywatnym biurze Szpitala Dobrego Samarytanina. — Posłuchaj tego: Diagnozą była poważna dysplazja. Z czasem stała się zaawansowanym, złośliwym

rakiem. Odwołują się do czegoś, nazywanego cervical intraepithelial neoplasia. — Jego język wydawał się ciężki na obcych słowach i wymówił jej bardzo powoli. — Notatki mówią, że Catherine mogła być zdiagnozowana na czas by zapobiec rakowi, gdyby miała coś nazywanego testem Pap. Notatki wskazują, że Catherine powiedziała lekarzowi, że jej ostatni test Pap był osiem lat zanim zdiagnozowali raka. Wygląda na to, że raka szyjki macicy powoduje jakiś typ wirusa, który jest łatwy do wyleczenia we wczesnych stadiach. Adam przerzucił szybko strony książki, którą wziął z biurka. Znajdując pasujący wpis, przeczytał głośno. — Test Pap: test badający obecność raka, stworzony w 1943 przez doktora George’a Papanicolau. Test Pap bada komórki z cervix, lub inaczej szyjki macicy, znajdującej się na końcu pochwy. — Adam przez długą chwilę był cicho. — Tu pisze, że kobieta powinna mieć test Pap co roku. Dlaczego tego nie robiła? Circenn wzruszył ramionami. — Nie wiem. Ale brzmi tak, że jeśli cofniemy się o kilka lat, powinniśmy być w stanie temu zapobiec. Adam wygiął brew. — Jak możemy to naprawić? Jak właściwie zamierzasz skłonić kobietę, która w oczywisty sposób nienawidzi chodzić do lekarzy,97 żeby do jednego poszła? Circenn uśmiechnął się szeroko. — Odrobiną łagodnej perswazji.

*****

Catherine przeglądała pocztę, polując na list od jej przyjaciółki, Sarah, która była przez lato w Anglii. Odrzuciła na bok dwie ulotki, prychając niedelikatnie. Ostatnio dostawała mnóstwo śmieci odnośnie jednej rzeczy — ginekologii i raka szyjki macicy. Czy zrobiłaś swój wymaz Pap w tym roku? Krzyczał jeden plakat. Rakowi Szyjki Macicy można zapobiec. Darła się jaskraworóżowa ulotka. Wszystkie były z organizacji typu nonprofit, o której nigdy nie słyszała. Najwyraźniej ktoś, kto miał pieniądze do wyrzucenia w błoto zajmował się uszczęśliwianiem innych. Rzuciła he do kosza i wróciła do przeglądania poczty. Ale coś ją tknęło, więc wyciągnęła ostatnią ulotkę. Przez ostatni miesiąc musiała dostać ich z pięćdziesiąt i za każdym razem, gdy je wyrzucała, czuła szczególne uczucie deja vu. W tym tygodniu dostała nawet telefon z gabinetu lekarza, oferujący darmowe badanie. Nigdy wcześniej nie słyszała o jakimkolwiek lekarzu, oferującym darmowe testy Pap.98 Kiedy była moja ostatnia kontrola? Zastanowiła się, dotykając ulotki. Mając prawie szesnaście lat, Lisa była gotowa by zacząć mieć coroczne kontrole. Mogłoby być odrobinę 97 98

A kto to lubi? Nie wiem jak wam, ale mnie te „znaki od sił wyższych” strasznie się kojarzą z filmem Bruce wszechmogący.

trudno przekonać jej córkę do pierwszej wizyty, gdy Catherine nie była wierna umawianiem i dotrzymywaniem swoich własnych wizyt. Przyjrzała się broszurze w zamyśleniu. Mówiła, że rakowi szyjki macicy można było zapobiec — że rutynowy wymaz Pap mógł wykryć jakiekolwiek anomalie. I że kobiety były narażone we wszystkich grupach wiekowych. Zdecydowana, odłożyła ulotkę i zadzwoniła do swojego ginekologa by umówić badania dla siebie i Lisy. Czasami ona i Jack mieli tendencje do bycia nieodpowiedzialnymi w takich sprawca jak badania kontrolne, polisy na życie i serwis samochodów. Nie odwiedzała swojego ginekologa, bo czuła się całkowicie dobrze. Kontrola była inna od napraw. Medycyna zapobiegawcza może uratować ci życie, głosiła ulotka. Życie było dobre, a Catherine z pewnością nie chciała przegapić ani jednej chwili z dorastania Lisy. Pewnego dnia będzie wyczekiwać wnuków. Być może powinna skłonić Jacka do spojrzenia na jakieś polisy na życie, skoro już przy tym była.

ROZDZIAŁ 30 — Jesteś pewny, że to zadziała? — Zmartwił się Circenn. — Tak. Usuniemy ją z Morar, gdy będzie spać i odeślemy ją do jej nowej przyszłości. Robiłem to wcześniej, chociaż to jedyny raz, gdy, gdy pozwoliłem osobie zachować podwójne wspomnienia. Jesteś pewien, że chcesz, żeby przypominała sobie tę drugą rzeczywistość? Tę, w której jej ojciec umarł, a jej matka jest chora? — Tak, jeśli zabierzemy jej to, nie będzie mnie znała. Nie będzie miała żadnego wspomnienia naszego czasu razem. Byłaby inna osobą, a ja kocham ją dokładnie taka, jaka jest. — Więc zróbmy to. — Powiedział Adam. — Będzie bardzo zdezorientowana na początku. Będziesz musiał dotrzeć do niej szybko, żeby pomóc jej zrozumieć. Gdy już zostanie odesłana, pędź do niej. Będzie cię potrzebować.

*****

Lisa dryfowała gdy usłyszała głosy. — Musisz zrobić to teraz, Circennie. Circenn, mój kochany. Wymruczał jej śniący umysł. Idę, Liso.

*****

Lisa obudziła się ze snu, który wydawał się narkotyczny. Jej poduszki zabawnie pachniały. Powąchała: jaśmin i drzewo sandałowe. Ten zapach przyniósł łzy do jej oczu, przypomniał jej o Circennie, tym, jak ten słaby zapach zawsze wydawał się częścią jego skóry. Inny zapach szybko go przewyższył. Smażący się bekon. Utrzymała oczy zamknięte i głowiła się nad tą myślą. Gdzie była? Czy przewróciła się na plaży i swoim delirium znalazła dom i łóżko? Ostrożnie otwarła oczy. Rozejrzała się po pokoju, szukając śladów czternastego wieku — pierwszą myślą było, że na szczęście przeniosła się z powrotem do Circenna. Ale, gdy jej wzrok prześliznął się

ponownie po bladoniebieskich ścianach, jej serce załomotało boleśnie — rozpoznała ten pokój, a myślała, że nigdy więcej go nie zobaczy. Opuściła swoje niedowierzające spojrzenie na łóżko, w którym leżała. Cztery słupki z jasnego drewna, z puszystym, białym baldachimem, uwielbiała to łóżko w ich domu w Indian Hill, całe życie temu. Wystrzeliła, siadając prosto na łóżku i drżąc gwałtownie. — M-mamo? — Zawołała, w pełni wiedząc, że nikt jej nie odpowie. A ponieważ nikt nie odpowie, czuła się bezpieczna, odrzucając głowę w tył i krzycząc. — Mamo! Usłyszała tupot stóp na schodach i wstrzymała oddech, gdy drzwi się otwarły. Wydawały się otwierać się do środka w zwolnionym tempie, jakby oglądała film, a drzwi otwierały się klatka po klatce. Jej serce ścisnęło się boleśnie, gdy weszła Catherine z łopatką w ręce i brwiami ściągniętymi razem w wyrazie zmartwienia. — Co się stało, Liso? Miałaś zły sen, kochanie? Lisa przełknęła ślinę, niezdolna odpowiedzieć. Jej matka wyglądała dokładnie tak, jak wyglądałaby, gdyby wypadek samochodowy nigdy się nie wydarzył, rak nigdy jej nie zabrał. Z szeroko otwartymi oczami, pochłaniała niemożliwą wizję. — Mamo. — Wychrypiała. Catherine popatrzyła na nią wyczekująco. — Czy, um… t-tata tu jest? — Zapytała słabo Lisa, zmagając się by pojąć tę nową „rzeczywistość.” — Oczywiście, że nie, śpiochu. Wiesz, że wychodzi do pracy o siódmej. Jesteś głodna? Lisa gapiła się. Oczywiście, że nie, śpiochu. Takie normalne, takie rutynowe, jakby Catherine i Lisa nigdy nie zostały rozdzielone. Jakby tata zawsze był żywy i tragiczna przeszłość, która rozdarła ich rodzinę, nigdy się nie wydarzyła. — Który jest rok? — Zdołała wypowiedzieć. Jej matka roześmiała się. — Liso! — Wyciągnęła rękę i potargała jej włosy. — To musiał być niezły sen. Lisa zmrużyła oczy, myśląc mocno. Na dole rozbrzmiał dzwonek i Catherine odwróciła się w kierunku dźwięku. — Kto to może być, tak wcześnie? — Znów zerknęła na Lisę. — Zejdź na śniadanie, skarbie. Robię twoje ulubione. Jajka sadzone, bekon i tost.

Lisa, oszołomiona, obserwowała jak jej matka opuszcza pokój. Zwalczyła potrzebę zerwania się z łóżka, owinięcia rąk wokół oddalających się kolan jej matki i trzymania się jej drogiego życia. Kolana jej matki były niepobliźnione i mocne. Zalała ją radość. Musiała umrzeć, zdecydowała, na tej dziwnej plaży w obcym kraju. Czy to było niebo? Przyjmie to — czymkolwiek to było. Strzępy rozmowy dolatywały z foyer. Odcięła je, studiując swój pokój. Trzymała kalendarz na biurku i świerzbiło ją by dowiedzieć się, „kiedy” teraz była, ale zanim mogła się ruszyć, jej matka zawołała. — Lisa, kochanie, zejdź na dół. Masz gościa. Mówi, że jest twoim przyjacielem z uniwersytetu. — Głos jej matki brzmiał na podekscytowany i och, taki aprobujący. Uniwersytet? Była w college’u? Och, to było niebo. Teraz wszystkim, czego potrzebowała, był Circenn, żeby uczynić je kompletnym. Lisa wyskoczyła z łóżka, szarpnięciem naciągnęła jej ulubiony, biały, puszysty szlafrok (zadziwiające, że wisiał dokładnie na słupku łóżka, gdzie zawsze go wieszała) i pospieszyła na dół, zastanawiając się, kto mógłby ją wołać. Gdy obeszła kręconą klatkę schodową, serce załomotało jej w piersi. Circenn Brodie wygiął brew i się uśmiechnął. Jednocześnie uderzyła ja fala miłości, wysłana przez ich specjalną więź. Lisa prawie zakwiliła, przytłoczona przyjemnością, niedowierzaniem i zmieszaniem. Nosił grafitowe spodnie i czarną, jedwabną koszulę polo, która marszczyła się na jego muskularnej klatce piersiowej, z której strzepywał małe kropelki deszczu. Jego włosy były przycięte i ściągnięte z tyłu skórzanym rzemieniem. Drogie, włoskie buty sprawiły, że zamrugała i potrząsnęła głową. Nigdy nie widziała go, noszącego tak dopasowane ubrania i mogła sobie tylko wyobrazić poruszenie, które powodował, spacerując sobie w dwudziestym pierwszym wieku. Ubrania nie zdobiły tego człowieka, on zdobił ubranie, kształtując je swym potężnym ciałem, sześć stóp i siedem cali falującej krzepy. Na chwilę wyobraziła go sobie w parze wytartych jeansów i prawie zemdlała. — Pani Stone, czy miałaby pani coś okropnie przeciwko, gdybym zabrał pani córkę na śniadanie? Mamy trochę do nadrobienia. Catherine spojrzała na wspaniałego mężczyznę, stojącego w drzwiach. — Zupełnie nic. Dlaczego nie wejdziesz i nie napijesz się trochę kawy, gdy Lisia będzie się ubierać? — Zaprosiła wdzięcznie. — Ubierz jeansy, dziewczyno. — Powiedział Circenn z intensywnym spojrzeniem. — I twoje „wiesz co.” — Dodał głosem stwardniałym z pożądania. Catherine popatrzyła tam i z powrotem między nimi, zauważając czułe, namiętne spojrzenie wysokiego, eleganckiego mężczyzny w drzwiach i zaskoczony, ale rozmarzony wyraz na twarzy Lisy. Zastanawiała się, dlaczego Lisa ukryła fakt, że była zakochana i to

przed swoją, własną matką. Lisa nie wspomniała ani razu o chłopaku, ale Catherine z zdecydowała, że być może nie mówiła o tym, bo to była „prawdziwa rzecz.” Gdy Catherine po raz pierwszy spotkała Jacka, nie powiedziała o nim nikomu, czuła, że mówienie o nim mogłoby w jakiś sposób zdeprecjonować prywatną świętość ich więzi. Lisa nadal nie ruszyła się z podstawy schodów. Nie mogła oddychać, była przez niego przykuta. Jak to się stało? Jak Circenn Brodie stał w drzwiach jej domu w Indian Hill, rozmawiając z jej żywą, zdrową matką, gdy jej żyjący, zdrowy ojciec był w pracy, gdy zostawiła go siedemset lat w przeszłości? Ten sen znów do niej przypłynął. Musimy zrobić to teraz. — Co ty zrobiłeś? — Zapytała słabo. — Co zrobił, z czym, Liso? — Zapytała ciekawie Catherine. — Mamy dużo do przedyskutowania, dziewczyno. — Powiedział czule. — Czy ja słyszę szkocki akcent? — Wykrzyknęła Catherine. — Zawsze myślałam, że Szkocja to taki romantyczny kraj. Jack i ja rozmawialiśmy o pojechanie tam w tym roku na letni urlop. Circenn podszedł do Catherine, podniósł jej dłoń do ust i musnął jej kłykcie pocałunkiem. — Być może moglibyście odwiedzić mój dom, gdy tam pojedziecie. — Powiedział. — Z przyjemnością powitam rodziców Lisy w mej twierdzy. Lisa nigdy nie widziała Catherine tak podnieconej. — Twierdzy? — Wykrzyknęła. — Nie mów mi, że masz zamek. Och! Po prostu przyniosę tęz kawę. — Powiedziała ze zdyszanym śmiechem. Gdy odwróciła się w kierunku kuchni, zerknęła z powrotem na swoją córkę, która nadal stała zamarła na stopniach schodów. — Liso, słyszałaś go? Chce cię zabrać na śniadanie, choć po sposobie, w jaki jest ubrany, nie jestem pewna, że jeansy będą odpowiednie, skarbie. Być może beżowa sukienka z tymi paskowanymi sandałami, które tak lubię. Lisa głupio przytaknęła, tylko po to, żeby pozbyć się swojej matki z pokoju. Potem zrozumiała, że zachęca swoją zdrową matkę do wyjścia z pokoju. Posłała zdumione spojrzenie Circennowi i samymi ustami wymówiła. Tylko minuta, nie ruszaj się, a potem popędziła przez foyer, doganiając swoją matkę, gdy weszła do korytarza. — Czekaj! — Krzyknęła. Catherine obróciła się i popatrzyła na nią zdziwiona. — Zachowujesz się dzisiaj bardzo dziwnie, Liso. — Uśmiechnęła się, pochyliła się blisko ucha Lisy i wyszeptała. — Lubię go. O mój! Dlaczego mi o nim nie powiedziałaś? Lisa zarzuciła ramiona wokół Catherine. — Kocham cię mamo. — Powiedziała gorączkowo.

Catherine wydała z siebie zaskoczony i zadowolony, lekki śmiech — rodzaj na wpół zdyszanego dźwięku radości, który Lisa przypomniała sobie sprzed śmierci Jacka w innej rzeczywistości. — Nie wiem, o co w tym wszystkim chodzi, Liso, ale też cię kocham, skarbie. Tylko powiedz mi, że twoimi następnymi słowami nie będą „ i przykro mi, ale jestem w ciąży i uciekam, żeby wyjść za mąż. — Drażniła się. — Nie jestem gotowa na puste gniazdo. Ręka Lisy pomknęła do brzucha, a jej oczy rozszerzyły się. — Uch… och! Powinnam się ubrać. — Zostawiając swoją matkę z uniesionymi brwiami i bardzo zaintrygowanym wyrazem twarzy, Lisa uciekła z korytarza, zanim mogła bardziej pomyśleć o możliwości, którą przywołała jej matka.

ROZDZIAŁ 31 Lisa rozejrzała się po apartamencie, oszołomiona. Po tym jak założyła koronkowe wiesz co, jeansy i bluzkę, Circenn efektywnie nawigował w ruchu ulicznym i zawiózł ich do centrum, do Cincinnatian, gdzie zarezerwował apartament. Była oszołomiona przez to jak zdolny był, jak szybko się przystosował i przejął kontrolę nad jej współczesnym światem. Ale potem przypomniała sobie, że ten człowiek urodził się, jako zdobywca i wojownik i dwudziesty pierwszy wiek, choć przytłaczający, był dla niego tylko jeszcze jednym wyzwaniem, i że opanuje go z takim samym opanowaniem, z jakim panował nad swoim własnym stuleciem. Wyjaśnił odrobinę w czasie jazdy tutaj i ponuro poinformował ją, że wybaczył jej próbę opuszczenia go, choć jego dolna warga była ułożona pod takim kątem, że wiedziała, że jego uczucia zostały zranione. Wyjaśnił jej także, że zatrzymali ją na wyspie Morar, gdy on i Adam zmienili jej przyszłość i opisał jej, jak zapobiegli wypadkowi samochodowemu i rakowi. — Ale myślałam, że nienawidzisz Adama. Circenn westchnął, otwierając butelkę szampana i nalał dwa kieliszki. Opadając na łóżko, posłał jej winne spojrzenie i poklepał łóżko obok siebie. Otwarł ramiona. — Chodź. Potrzebuję cię, dziewczyno. — Wyszeptał, zanim zamknął swoje usta na jej. Potem przystąpił do pokazywania jej jak bardzo jej potrzebuje. Ubrania szybko opadły, gdy pospiesznie wzajemnie się rozebrali. Gdy nie była ubrana w nic, poza koronkowym, jasnoróżowym stanikiem i majteczkami, uniósł ją wysoko nad nim w ramionach i opadł plecami na łóżko. Lisa usiadła na nim okrakiem i przeciągnęła dłońmi po jego umięśnionej piersi, podążając za szlakiem jedwabiście ciemnych włosów, lekkim jak piórko palcem. Zsuwając pasek jej stanika, jęknął cicho. — Kocham te koronkowe rzeczy. Lisa roześmiała się i opuściła głowę naprzód tak, że jej włosy zasłoniły jego twarz. — Ja kocham ciebie. — Wiem. — Powiedział z zadowoleniem. I przez kilka chwil była zagubiona w fali namiętności i czułości, i miłości, która płynęła cicho przez ich unikalną więź. Nigdy mnie nie zostawiaj, dziewczyno, jesteś tą jedną i jedyną, na zawsze. — Co? — Wykrzyknęła. — Słyszałaś mnie? — Z leniwą zmysłowością przeciągnął językiem po czubku jej sutka przez cienki jedwab jej stanika. Napiął się chętnie.

— Słowa! Słyszałam cię słowami! — Mmm. — Mruknął, przygryzając delikatnie pączki, które drażnił pod jedwabiem. Z szybkim trzaskiem jej stanik został zdjęty i ujął jej piersi w swoich dłoniach, muskając opuszkami kciuków sutki. Czy będziesz kochać mnie wiecznie? Chwycił sutek między kciuk o palec wskazujący, ciągnąc go łagodnie. Lisa potrząsnęła głową, próbując ją rozjaśnić. Nawet po tych wszystkich razach, gdy się z nim kochała, nadal nie mogła myśleć jasno, gdy jej dotykał. — O czym ty mówisz? Że potrzebuję cię na zawsze, Liso Brodie. Wyjdź za mnie i miej ze mną dzieci, i daj mi wieczność. — Liso Brodie? — Pisnęła. Nie myślisz, że zostawię cię we wstydzie, czyż nie? Bądź mą żoną. Obiecuję, że nie będziesz chcieć niczego. Wsunął dłonie w jej majteczki i objął jej pośladki. Jego wzrok był utkwiony w jej brzuchu, jakby próbował patrzeć do wewnątrz niej. Jej ręka powędrowała do żołądka. — Wiesz coś, o czym ja nie wiem? — Zapytała podejrzliwie. Tylko to, że zrobiłaś już jedną rzecz z tych trzech, o które cię proszę. — Jestem w ciąży? Będę miała twoje dziecko? — Wykrzyknęła z dreszczem radości, przechodzącym po kręgosłupie. Nasze dziecko. Tak, dziewczyno, on już rośnie w tobie i będzie bardzo… wyjątkowy. Wyjdź za mnie, moja miłości. — Tak. — Powiedziała. — Och tak, tak, tak, Circennie. Jestem najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. — Tak. — Zgodziła się, a potem przez długi czas już więcej nie myślała.

*****

Później wzięli razem prysznic, ślizgając się i przesuwając, w wielkim, marmurowym prysznicu, który miał sześć dysz, po trzy na każdej ścianie. Circenn folgował sobie z niezmąconą przyjemnością czternastowiecznego barbarzyńcy, który nigdy wcześniej nie widział prysznica, stojąc w strumieniach wody, potrząsając głową i rozpryskując ja wszędzie. Kochali się na marmurowej podłodze, w rogu przy ścianie i w jacuzzi. Lisa, owinięta w puszysty, biały szlafrok, wycierała ręcznikiem włosy do sucha, gdy usłyszała Circenna, krzyczącego w sypialni.

Zaskoczona, wyśliznęła się z łazienki, tylko po to by odkryć Circenna, stojącego nago przed telewizorem i ryczącego na niego. — William Wallace99 tak nie wyglądał! — Z irytacją wskazał telewizor. Lisa roześmiała się, gdy zrozumiała, że wskazywał na Mela Gibsona z twarzą pomalowaną na niebiesko, rzucającego się do bitwy w Braveharcie. — A Robert nie wygląda w ten sposób! — Narzekał. — Być może sam powinieneś spróbować napisać scenariusz. — Drażniła się. — Nigdy by w to nie uwierzyli. To oczywiste, że w twoich czasach nie mają pojęcia, jakie są naprawdę moje czasy. — Mówiąc o twoim czasie i moim czasie, gdzie — a może powinnam powiedzieć, kiedy — będziemy mieszkać, Circennie? Circenn nacisnął przycisk wyłączający na pilocie, jak zawodowiec i obrócił się do niej. — W jakimkolwiek miejscu sobie życzysz, Liso. Możemy spędzić sześć miesięcy w moim czasie i sześć tutaj, albo przenosić się, co tydzień. Wiem, że chcesz być blisko swej rodziny. Ich też możemy zabrać w przeszłość. Oczy Lisy rozszerzyły się. — Moglibyśmy? Moglibyśmy zabrać moją mamę i mojego tatę do twoich czasów? — Jakby ci się podobało wyjść za mąż w czternastym wieku, w obecności twej matki i ojca? Twój ojciec mógłby przekazać cię mnie, a ja podarowałbym mu za to ładną rezydencję, gdyby twoi rodzice zdecydowali tam pozostać. Oczywiście Robert, Duncan i Galan będą się upierać, żeby też byli obecni — obawiam się, że to może zmienić się w niezły spektakl. Lisa nie mogła przesyć się uśmiechać. — Pokochałabym to. Ślub jak z baśni. — Pod warunkiem, że będziemy ostrożni by nie zmienić zbyt wielu rzeczy, nie widzę problemu w zaaranżowaniu tego. Zaczynam rozumieć, co miał na myśli Adam, gdy powiedział, że jeśli ktoś patrzy w dół, na linie czasu, może dostrzec rzeczy, które są nieuniknione i nie powinien przy nich manipulować, a które rzeczy nie zrobią dużej różnicy. — Adam. — Powiedziała z wahaniem Lisa. Ani na chwile nie zapomniała, że Circenn nie odpowiedział na jej wcześniejsze pytanie. — Tak. – Powiedział głos za nią, gdy Adam pojawił się w ich apartamencie. Uśmiechnął się szeroko do Circenna. — Więc w końcu dotarłeś okrężną drogą do zapytania, czy za ciebie wyjdzie. Zaczynałem być zdesperowany. Za każdym razem, gdy próbowałem się pojawić, wy dwoje… Lisa zawirowała, odwracając się. — Ty! 99

William Wallace (ok. 1270 - 1305) – Szkocki bohater narodowy. Od 1297 przywódca w walkach z anglikami o niepodległośd Szkocji. Początkowo odnosił sukcesy. W 1305 został schwytany i stracony.

Adam uśmiechnął się elfio, zmienił w Eirrena, a potem zmienił się z powrotem w Adama. Lisa była oniemiała. Ale tylko przez chwilę. Podeszła do niego. — Widziałeś mnie w kąpieli! — Co? — Zagrzmiał Circenn. — Odwiedzał mnie przez cały czas, gdy byłam w twoim stuleciu. — Wyjaśniła. Circenn spiorunował wzrokiem swojego ojca. — Robiłeś to? Adam wzruszył ramionami, obraz niewinności. — Martwiłem się, że możesz nie traktować jej wystarczająco dobrze i sprawdzałem od czasu, do czasu. Powinieneś być wdzięczny, że zdecydowałem się na pełne ujawnienie — rozważałem powiedzenie jej, że Eirren uciekł, kiedy zaczęła o niego pytać. Ale zdecydowałem się być od teraz nową osobą, przynajmniej przy tobie i Lisie. — Dlaczego ty go znosisz? — Powiedziała Lisa, kręcąc głową. — Liso, w porządku. — Powiedział Circenn, podchodząc szybko do jej boku. — To nie to, co myślisz. — Skrzywił się na Adama. — Nie myśl, że zapomniałem, że widziałeś ją w kąpieli. Porozmawiamy o tym później, wszyscy troje i wyjaśnimy sobie tę całą historię. Ale jak dotarłeś tu samemu? Aoibheal ci wybaczyła? Adam napuszył się, przerzucając swoje jedwabiście czarne włosy przez ramię. — Oczywiście. Raz jeszcze jestem wszechpotężny. — Dlaczego jesteś dla niego taki miły? — Warknęła Lisa. — Dziewczyno, pomógł mi zrobić to wszystko, co zrobiłem. — Uczynił cię nieśmiertelnym! — A gdyby tego nie zrobił, nigdy nie spotkałbym ciebie, tylko umarłbym ponad tysiąc lat zanim się urodziłaś. Pomógł uratować twą matkę i ojca. I… Adam jest… mym ojcem. — Twoim ojcem! — Na chwilę opadła jej szczęka, gdy docierała do niej ta informacja. Niebiosa, najwyraźniej było mnóstwo rzeczy, których nie wiedziała o Circennie Brodie’em. Ale była bardziej niż chętna by się ich dowiedzieć. Circenn podprowadził ją do krzesła i posadził ją, a potem dwóch mężczyzn na zmianę uzupełniało jej wiedzę na temat mężczyzny, który będzie jej mężem. I gdy się dowiedziała, to miało idealny sens i wyjaśniało wszystko, jego niezwykle moce, jego niechęć do Adama, niechęć Adama by pozwolić jego synowi umrzeć. Kilka chwil minęło, gdy rozważała wszystko, co jej powiedzieli, potem zrozumiała, że obaj obserwowali ją uważnie i wydawało się, że na coś czekali. Adam podszedł do jej boku i sięgnął do swojej kieszeni, a Lisa obserwowała ciekawie, jaką nową rzecz zrzucą na nią, jako następną.

— Wiesz, że jestem w połowie Wróżką, Liso. — Powiedział delikatnie Circenn. — Możesz to zaakceptować? Lisa stanęła na palcach i pocałowała go w pełni w usta. Tak, zapewniła go. Bez żalu? Bez żalu. Gdy Adam wyciągnął połyskującą butelkę i parę kielichów, i wlał trzy krople błyszczącego płynu do jednego ze szkieł, Lisa ledwie oddychała. Obserwowała w ciszy, gdy Adam przekazał kieliszki z szampanem Circennowi, który — z wielkim namaszczeniem — zaoferował jej kieliszek z napojem w środku. Przyjrzał jej się ponuro, a potem obdarzył ją czułym uśmiechem. Kochaj mnie wiecznie, dziewczyno. Lisa spojrzała głęboko w jego oczy. Żyj ze mną wiecznie. Zakończ mą nieskończoną samotność. Będę cię uwielbiał. Pokażę ci światy, o których tylko śniłaś. Będę szedł obok ciebie, ramię w ramię, do końca dni. Lisa sięgnęła po kielich. Szampan nigdy nie smakował bardziej słodko.

I kolejna część serii dobiegła końca. Dziękuję wszystkim, którzy wstawili choć krótki komentarz do rozdziałów. Na koniec dodam tylko, że choć Zamek Brodie istnieje, to piękna budowla z tej książki jest tylko wymysłem autorki. Prawdziwy zamek został wybudowany w pobliżu Forres dopiero w 1567 roku.