Monir Alexandra - (1) Poza czasem

Alexandra Monir

Poza czasem Timeless

Przełożyła Natalia Mętrak

Kiedy rodzinę Michele Windsor dotyka tragedia, dziewczyna zmuszona jest przeprowadzić się z Los Angeles do Nowego Jorku, gdzie mieszkają jej bogaci i arystokratyczni dziadkowie, których nie poznała nigdy wcześniej. W ich starym, pełnym rodzinnych sekretów domu przy Fifth Avenue, Michele odkrywa największą tajemnicę: dziennik jednej z jej przodkiń, który ma niesamowitą moc: przenosi ją w czasie do 1910 roku, kiedy to został napisany. Tam, na wytwornym balu maskowym, Michele poznaje młodego mężczyznę o intensywnie niebieskich oczach, który przez całe życie nawiedzał ją w snach. Zakochuje się w nim i rozpoczyna romans nie z tego świata. Michele zaczyna prowadzić podwójne życie, próbując zachować równowagę pomiędzy swoim współczesnym, szkolnym życiem a ucieczkami w przeszłość. Kiedy jednak dokonuje straszliwego odkrycia, musi udać się w podróż w czasie, by uratować chłopaka, którego pokochała i zakończyć poszukiwania, które zdecydują o jej losie.

DEDYKUJĘ MOIM RODZICOM, KTÓRYCH KOCHAM I SZANUJĘ – PRZEZ CAŁY CZAS.

1 Michele stała pośrodku pełnego luster korytarza. W szklanej tafli odbijała się dokładnie taka sama dziewczyna o kasztanowych włosach, skórze koloru kości słoniowej i orzechowych oczach. Była nawet tak samo ubrana: ciemne dżinsy i czarny top. Kiedy jednak Michele zrobiła krok naprzód, tamta pozostała nieruchoma. I jeszcze jedna różnica – szyja Michele była obnażona, a na szyi tamtej z lustrzanego odbicia dostrzegła złoty łańcuszek z dziwnym kluczem, niepodobnym do żadnego z tych, które Michele kiedykolwiek widziała. Był to złoty wytrych podobny kształtem do krzyża, z dziwną pętlą u góry. Na pętli wyryty był zegar słoneczny. Klucz był chyba stary, Michele miała wrażenie, że jest niemal żywą istotą, niezwykle mądrą, która mogłaby opowiadać historie sprzed wieków. Chciała sięgnąć poprzez lustro i dotknąć niezwykłego klucza, poczuła jednak tylko chłodną powierzchnię szkła, a dziewczyna z twarzą Michele zdawała się jej nie dostrzegać. „Kim jesteś?” – wyszeptała Michele. Odbicie nie odpowiedziało, nawet jej chyba nie usłyszało. Michele zadrżała zaniepokojona i zamknęła oczy. Co to było? A potem, niespodziewanie, cisza została przerwana. Ktoś gwizdał jakąś spokojną melodię. Ciało Michele pokryła gęsia skórka. Dziewczyna otworzyła oczy i zdumiona obserwowała, jak do jej odbicia dołącza ktoś

jeszcze. Zaparło jej dech w piersiach. Stała jak skamieniała, niezdolna oderwać wzrok od lustra. Jego oczy miały głęboką barwę i lśniły, kontrastując z ciemnymi, gęstymi włosami. Oczy jak szafiry. Choć wyglądał na równolatka Michele, ubrany był zupełnie inaczej niż jej koledzy. Miał na sobie śnieżnobiałą koszulę, białą, jedwabną kamizelkę, krawat, eleganckie czarne spodnie i czarne lakierowane pantofle. W dłoniach odzianych w białe rękawiczki trzymał czarny cylinder. Wyglądał doskonale. Słowo „przystojny ” nie wystarczało, żeby go opisać. Patrząc na niego, Michele poczuła dziwne ukłucie. Jej serce waliło niczym młot, kiedy zsuwał z dłoni rękawiczki i upuszczał cylinder na ziemię. Potem wyciągnął dłoń ku tamtej dziewczynie stojącej przy nim. Zaskoczona Michele poczuła jego dotyk. Opuściła wzrok – choć jej dłoń była pusta, wyraźnie czuła dotyk jego palców. Ogarnęło ją podniecenie. Co się ze mną dzieje? – Myśli pędziły jej przez głowę. Nagle nie mogła już myśleć, bo widząc chłopaka obejmującego dziewczynę w lustrze, poczuła silne ramię na swojej talii. „Czekam na ciebie” – wyszeptał, uśmiechając się znajomo, jakby porozumiewawczo. Po raz pierwszy Michele i odbicie w lustrze zestroiły się, odpowiadając: „Ja też”. ***

Michele Windsor obudziła się, z trudem łapiąc oddech. Zdezorientowana wpatrywała się w ciemność sypialni i czuła, jak jej serce stopniowo zwalnia. Nagle zrozumiała – to był sen. Ten sam dziwny, obezwładniający sen, który nękał ją od lat. I jak zwykle, poczuła rozczarowanie. Tęskniła za nim – za człowiekiem, który przecież nawet nie istniał. Była jeszcze dziewczynką, kiedy zaczęła o nim śnić. I to tak małą, że w niczym nie przypominała nastolatki, która odbijała się w lustrze. Sen powtarzał się wtedy rzadko – może raz czy dwa razy do roku. W miarę jednak jak dorastała, coraz bardziej przypominając swoje nastoletnie odbicie, sny coraz częściej nawiedzały jej podświadomość, zupełnie jakby chciały jej coś powiedzieć. Michele zmarszczyła czoło i ułożyła znów głowę na poduszce, zastanawiając się, czy kiedykolwiek coś z tego zrozumie. Z drugiej jednak strony, Tajemnica i Niepewność towarzyszyły jej, odkąd się urodziła. Obróciła się na bok, twarzą do okna, i zaczęła wsłuchiwać się w fale uderzające o brzeg tuż za bungalowem na Venice Beach. Zazwyczaj ich dźwięk szybko ją usypiał, nie tej nocy jednak. Nie mogła zapomnieć o szafirowych oczach. Oczach, które zapadły w jej pamięć, choć nigdy przecież nie widziała ich na jawie. ***

„Widzisz, że jestem wszędzie, wszędzie, że cię oświetlam.” Słowa hip-hopowej piosenki Lupe Fiasco „Shining Down” rozbrzmiały w budziku nastawionym w iPodzie Michele. Wysunęła głowę spod poduszki i wyłączyła dźwięk. Jak to możliwe, że było już rano? Miała wrażenie, że ledwie parę minut wcześniej udało jej się znowu zasnąć. – Michele! – usłyszała głos rozbrzmiewający w korytarzu. – Wstałaś już? Zrobiłam naleśniki, musisz je zjeść, zanim ostygną! Michele otworzyła oczy. Sen czy naleśniki? Wybór był prosty. Na samą myśl o popisowym daniu mamy pociekła jej ślinka. Zarzuciła szlafrok, wsunęła stopy w puchate kapcie i ruszyła przez skromne pokoje do przytulnej kuchni. Marion Windsor zachowywała się tak, jak to miała w zwyczaju o poranku: popijała kawę, przeglądając swoje najnowsze modowe projekty w szkicowniku. Z ich starego gramofonu dobiegał trzeszczący dźwięk jej ulubionej płyty jazzowej: śpiewał nie kto inny, jak jej babcia, Lily Windsor. – Dzień dobry, kochanie! – Marion przywitała córkę, z uśmiechem unosząc wzrok znad szkicownika. – Dobry. – Michele pochyliła się, by pocałować mamę, i spojrzała na rysunek, nad którym Marion aktualnie pracowała. Długa, zwiewna sukienka w stylu Pocahontas 2010 roku pasowała do pozostałych projektów boho z linii jej mamy: Marion Windsor

Designs. – Podoba mi się – powiedziała z uznaniem. Usiadła przed talerzem pełnym złotych naleśników z truskawkami. – I to też. To mi się naprawdę podoba. – Bon appétit – uśmiechnęła się Marion. – À propos jedzenia, czy jesteś już umówiona z dziewczynami na lunch? Michele wzruszyła ramionami, połykając pierwszy kęs przepysznych naleśników. – Tak jak zwykle, nie planujemy nic szczególnego. – Jakby co, to ja mam wolne popołudnie, więc pomyślałam, że odbiorę cię po szkole i pojedziemy na hamburgery na molo w Santa Monica. Co ty na to? Michele spojrzała na nią z ukosa. – Wciąż ci mnie szkoda, prawda? – Co? Nie! – odparła mama. Michele uniosła brwi. – No dobrze, dobrze – ustąpiła Marion. – Nie jest mi cię szkoda, ponieważ wiem, że znacznie lepiej ci bez niego, ale też nie mogę patrzeć, jak cierpisz. Michele odwróciła się, kiwając głową. Ledwie dwa tygodnie temu jej chłopak Jason zostawił ją, i to w wigilię pierwszego dnia szkoły. Jego słowa brzmiały dokładnie tak: „Kochanie, uważam, że jesteś fantastyczna i tak dalej, ale w tym roku kończę szkołę i nie mam czasu na związek. Chciałbym trochę poszaleć, poskakać z kwiatka na kwiatek. Rozumiesz, prawda?”. Hmm, nie, nie rozumiała. Musiała więc zacząć pierwszą klasę ze

złamanym sercem, które bolało jeszcze bardziej, odkąd dowiedziała się, że Jason spotyka się ze starszą o rok dziewczyną, Carly Marsh. Marion ścisnęła dłoń Michele. – Słoneczko, wiem, jakie to trudne, widzieć swojego pierwszego chłopaka z kimś innym. Potrzeba trochę czasu, byś mogła o nim zapomnieć. – Ale tak naprawdę powinno mi już przejść! – zawołała Michele. – W końcu on bez przerwy gadał tylko o wodnym polo i był równie romantyczny co stara wykałaczka. Po prostu tęsknię… sama nie wiem za czym… – Tęsknisz za motylami w brzuchu, za pragnieniem, by być z kimś, i za świadomością, że on chce tego samego? – zgadywała Marion. – Taaa – przyznała niechętnie Michele. – Właśnie tak. – No to obiecuję, że znów to poczujesz, ale do kogoś znacznie lepszego – powiedziała uspokajająco Marion. – Skąd wiesz? – Michele nie była przekonana. – Bo my, matki, mamy doskonałą intuicję. Kiedy więc zobaczysz Jasona z Carly, postaraj się po prostu wzruszyć ramionami i pomyśleć, jak to dobrze, że jesteś wolna i możesz spokojnie czekać na faceta, który naprawdę jest ciebie wart. Michele pokręciła głową zamyślona. Pozytywne spojrzenie matki na jej życie miłosne nie przestawało jej zadziwiać. Tak jak samo jak fakt, że Marion wciąż

wierzyła w miłość – koniec końców miała kiepskie doświadczenia w tej materii. – Mówię poważnie – upierała się Marion. – A tymczasem możesz wykorzystać cały ten mętlik jako inspirację do pisania. – Och, sama wiesz – odparła Michele, krzywiąc się. – Napisałam mnóstwo smutnych wierszy i tekstów piosenek. – Moja kochana dziewczynka – powiedziała Marion zachęcająco. – Musisz dać mi je do przeczytania. – Jasne, kiedy tylko dopracuję je w każdym szczególe – uśmiechnęła się Michele. – No i chyba zabiorę cię na plażę na hamburgera. Chociaż przewidywania Marion dotyczące jej miłosnego życia nie przekonały jej do końca, to jak zwykle po rozmowie z mamą zdecydowanie poprawił się jej humor. Odkąd Michele się urodziła, były tylko we dwie, a Marion potrafiła rozwiązać każdy problem dzięki swojemu uporowi i poczuciu humoru. – Kochanie, wyglądasz strasznie blado – zauważyła Marion, spoglądając na nią z niepokojem. – Źle spałaś? – Obudziłam się w środku nocy, bo śnił mi się Tajemniczy Mężczyzna, a potem długo nie mogłam zasnąć. – A więc znowu go widziałaś. – Oczy Marion rozbłysły. – A to ciekawe. – Mamo, wiem, że uważasz te sny za urocze, ale przecież w rzeczywistości nigdy nie spotkam się z tym

chłopakiem. Więc tak naprawdę są dosyć irytujące. – Cóż, myślę, że to bardzo romantyczne. Może to twoja podświadomość podpowiada ci, żebyś nie przejmowała się Jasonem, bo znajdziesz kogoś wyjątkowego. – Marion popatrzyła na zegarek. – O rany, już wpół do ósmej. Powinnaś się zbierać. – Okej, daj mi piętnaście minut. – Michele pobiegła do pokoju i przebrała się w dopasowaną, białą koszulę, dżinsy od Abercrombie i czarne baleriny. Popędziła do łazienki, żeby uczesać się, nałożyć na twarz korektor i błyszczyk, potem wrzuciła kosmetyki do swojej torby listonoszki. Marion czekała już na nią w volvo przed domem. Gdy ruszyły do Santa Monica, Marion zerknęła na odtwarzacz CD. – Chciałabym się z tobą podzielić moim najnowszym odkryciem – powiedziała. – Może nie jest to najlepsze określenie, biorąc pod uwagę, że ta babka zdobyła już Grammy i śpiewa od dziesięcioleci, ale ja usłyszałam o niej bardzo niedawno i od razu stała się moją nową ulubioną wokalistką. Nie licząc babci, oczywiście. Michele z ciekawością czekała na piosenkę., W końcu jej mama miała tak eklektyczny gust, że nigdy nie wiedziała, czego się spodziewać. Muzyka zaskoczyła ją. Była jednocześnie ciężka i lekka, pełna werwy i bólu. Kiedy tylko usłyszała pierwsze akordy hiszpańskich gitar i kołyszący, brazylijski rytm, wydało jej się, że przenosi się do egzotycznego raju. Kiedy jednak kobieta o niskim,

ochrypłym głosie zaczęła śpiewać smutną, portugalską melodię, Michele natychmiast odgadła, że śpiewa o bólu. A jednak piosenka wcale nie była smutna. – Tęsknota – wyjaśniła Marion – to słowo, które wciąż powtarza. Sodade – to portugalskie określenie tęsknoty tak głębokiej, że nie ma ona angielskiego odpowiednika. – Łał. – Michele podniosła pudełko na płytę i spojrzała na okładkowe zdjęcie piosenkarki, która wyglądała na jakieś sześćdziesiąt czy siedemdziesiąt lat. Nazywała się Cesaria Evora. Michele i jej mama słuchały w milczeniu, a kiedy rozbrzmiały ostatnie dźwięki, Michele zapytała: – Przywodzi ci coś na myśl? – Tak, dom. – Marion powiedziała to tak cicho, że Michele zastanawiała się, czy dobrze usłyszała. Popatrzyła na mamę. – Naprawdę? Zaparkowały przed szkołą Crossroads High. Marion nie odpowiedziała, uśmiechnęła się tylko do Michele i przeczesała palcami jej włosy. – Zobaczymy się na obiedzie, kochanie. – Pa, mamo. – Michele objęła ją lekko. – Kocham cię. – Ja też cię kocham. No i powodzenia z… sama wiesz. – Marion uśmiechnęła się znacząco i odjechała, potrząsając długimi, kasztanowymi włosami. ***

Przy szafce czekały jej najlepsze przyjaciółki Michele: Amanda, pisząca coś na swoim iPhonie, i Kristen przeglądająca się w lusterku. Kilka chwil później dziewczyny ruszyły razem do klasy, plotkując. Michele zauważyła skierowane w ich stronę spojrzenia, była jednak przekonana, że przeznaczone są dla jej przyjaciółek. W końcu Amanda była długonogą i jasnowłosą początkującą modelką, a Kristen – gwiazdą drużyny futbolowej. Michele musiała przyznać, że przyjaźń ze szkolną pięknością i z gwiazdą sportu uświadamiała jej, jak bardzo sama jest zwyczajna. Niekiedy pozwalała sobie na marzenia, że kiedyś wróci do szkoły po letnich wakacjach całkiem odmieniona. Że zwyczajna dziewczyna z sąsiedztwa zmieni się w tajemniczą piękność i że wreszcie wtedy zdobędzie się na odwagę, by posłuchać rady mamy i wysłać swoje teksty piosenkarzom i wytwórniom płytowym, co uczyni z niej cudowne dziecko poezji śpiewanej. – Halo, tu Ziemia do Michele! – Amanda machnęła dłonią tuż przed jej twarzą. – Słyszałaś, co powiedziałam? Michele uśmiechnęła się zawstydzona. Naprawdę powinna przestać pogrążać się w marzeniach, zwłaszcza w miejscach publicznych. – Sorry, nie słyszałam. Co mówiłaś? – Pytałam, czy twoja mama wymyśliła nam już jakieś kostiumy na Halloween.

– A, właśnie. Dziś po południu idziemy na hamburgery, wtedy ją zapytam. Ale mamy jeszcze ponad miesiąc! – Wiem, ale skoro to my jesteśmy w tym roku gospodyniami imprezy, nasze kostiumy muszą być wyjątkowe – powiedziała Amanda nieznoszącym sprzeciwu tonem. – Ludzie wiele się spodziewają po projektach twojej mamy. Michele zachichotała. – Okej, nie martw się. Wiesz, że potrafi sprostać wymaganiom. Od wielu już lat Marion projektowała i szyła dla nich wyjątkowe kostiumy, w których dawniej chodziły po domach, prosząc o cukierki, a teraz po prostu imprezowały. Michele uwielbiała to uczucie, które towarzyszyło jej, gdy wkraczały tak na bal razem, ręka w rękę, wszystkie trzy w przepięknych kostiumach. Równo z dzwonkiem weszły do klasy, w której miała się odbyć ich pierwsza w tym semestrze lekcja ekonomii. Siadając, Michele nie mogła przestać patrzeć na Jasona. Z całych sił starała się zignorować ucisk w piersi na widok jego piaskowych włosów i brązowych oczu, zwróconych jednak w zupełnie inną stronę. – Dzień dobry – przywitała ich nauczycielka, pani Brewer. – Jako że zajmujemy się historią handlu, nasz dzisiejszy wykład będzie dotyczył jednego z najwybitniejszych handlowców w historii Ameryki. Michele zamarła. Doskonale wiedziała, o kim mówi

pani Brewer. – August Charles. – Michele poczuła, że całe jej ciało tężeje, jak zawsze, gdy słyszała to nazwisko. – Windsor – dokończyła pani Brewer. – Ze słynnej rodziny Windsorów. Był pierwszy multimilionerem Ameryki. August Charles urodził się w biednej, holenderskiej rodzinie w 1760 roku, jednak od dziecka znany był ze swojej inteligencji i ogromnej ambicji. W wieku dwudziestu jeden lat rozpoczął pracę jako sprzedawca futer i był to jego pierwszy krok ku fortunie, zdobytej z czasem dzięki handlowi i sprzedaży nieruchomości. Potomkowie kontynuowali jego dzieło, zdobywając kontrolę nad budową nowojorskich torów kolejowych… Głos pani Brewer zdawał się cichnąć. Michele przyglądała się swoim kolegom. Część z nich słuchała i robiła notatki, a część przysypiała. Nikt z nich w życiu by nie uwierzył, że Michele Windsor z Crossroads High pochodziła z tej właśnie rodziny. Marion często mówiła, że jej historia mogłaby być ostrzeżeniem dla wszystkich dziedziczek z Manhattanu, a morał tej opowieści brzmiał: każdy przywilej ma swoją cenę, nawet jeśli nie widać tego na pierwszy rzut oka. Jej sąsiedzi z Venice Beach, luzackiej dzielnicy Los Angeles, byli pewni, że Marion i Michele Windsor to po prostu zwykła samotna matka i córka, niezwiązane w żaden sposób ze słynną rodziną ze Wschodniego Wybrzeża. Tego właśnie chciała Marion: anonimowości. Tak więc wtedy, kiedy ciotki, wujkowie i dziadkowie Michele,

mieszkający w samym sercu Nowego Jorku, wakacje spędzali w Europie i chadzali na przyjęcia do Białego Domu i na premiery na Broadway, Marion i Michele z trudem wiązały koniec z końcem. Utrzymywały się dzięki skromnym zyskom, jakie przynosiła firma odzieżowa Marion, i jeszcze mniejszym zarobkom Michele dorabiającej jako kelnerka. Michele mogłaby narzekać na niesprawiedliwość losu, zwłaszcza w trudnych latach dojrzewania, kiedy nie miały wystarczająco dużo pieniędzy, żeby opłacić obóz, na który jechały jej przyjaciółki, albo kupić modne ciuchy i stylowe gadżety. Wiedziała jednak, że nie ma prawa narzekać – gdyby nie wygnanie Marion, ona w ogóle by się nie urodziła. Kiedy Michele była już wystarczająco duża, by to zrozumieć, Marion opowiedziała jej swoją historię. Zrobiła to tylko jeden, jedyny raz. A mimo to Michele zapamiętała i w każdej chwili była w stanie przywołać wszystkie szczegóły. Nie chciała jednak robić przykrości mamie i nigdy nie wracała do tego tematu. W 1991 roku szesnastoletnia dziedziczka Marion Windsor zakochała się w dziewiętnastolatku z Bronxu. Poznali się na lekcji fotografii w Museum of Modern Art. Chłopak natychmiast zafascynował Marion. „Był tak… tak zupełnie różny od wszystkich chłopaków, których znałam. Jakby pochodził z innego świata. Wszystko, nawet jego imię, wydawało mi się wyjątkowe”. Michele pamiętała, że matka przerwała w tym momencie

opowieść, przełknęła ślinę i kilka razy odetchnęła głęboko, jakby zbierała się na odwagę, by kontynuować. „Mieszkał sam – jego rodzice byli gdzieś daleko – a to sprawiało, że wydawał mi się znacznie starszy i dojrzalszy niż wszyscy pozostali. Byłam przyzwyczajona do zgarbionych grandżowców z lat dziewięćdziesiątych, do ich szerokich, walających się po ziemi spodni i lekceważenia, które okazywali nam, dziewczynom. Pierwszego dnia zajęć, kiedy poznałam Henry’ego, był elegancko ubrany, a przedstawiając mi się, zdjął czapkę jak prawdziwy dżentelmen. I już mnie miał”. Kurs trwał, a Marion coraz bardziej zachwycała się wyrazem koncentracji malującym się na twarzy Henry’ego, kiedy przyglądał się fotografiom, tym, że potrafił dostrzec piękno w przedmiotach i pejzażach, na które nikt nie zwracał uwagi. Patrzył na świat w jakiś inny sposób, a to przyciągało ją niczym magnes. „Strasznie chciałam go poznać, więc pewnego dnia postanowiłam zebrać się na odwagę i usiąść obok niego. No i tak się złożyło, że tego dnia nauczyciel zarządził pracę w parach” – mówiła Marion drżącym głosem, zupełnie innym niż zazwyczaj. – „W połowie lekcji byłam już pewna, że jest mną zainteresowany. Poprosił mnie o numer telefonu i w sobotę poszliśmy na naszą pierwszą randkę”. Związek stawał się coraz poważniejszy, a Marion nie mogła uwierzyć w swoje szczęście. Henry zakochiwał się w niej. Jednak jej konserwatywni rodzice uznali, że

chłopak mieszkający po drugiej stronie torów to najgorszy wybór, jakiego mogła dokonać ich jedyna córka. „Na początku myśleli, że to tylko szczeniackie uczucie, które szybko minie, więc pozwalali mi się z nim spotykać, choć im się to zupełnie nie podobało. Byliśmy parą przez dwa ostatnie lata liceum. Wtedy jednak rodzice zaczęli mnie już wyciągać na te idiotyczne imprezy dla debiutantek i zmuszali do randek z synami swoich znajomych. Oboje z Henrym wiedzieliśmy, że moje nazwisko i to, co ono oznacza, to dla mnie pułapka”. Kiedy Marion skończyła osiemnaście lat, a zakończenie szkoły było już bardzo blisko, Henry postanowił rozwiązać ich problem i po prostu oświadczyć się. Był gotowy na wspólne życie. Marion zawsze wiedziała, że jest dla niej właściwym mężczyzną, więc entuzjastycznie przyjęła propozycję. „Nie oczekiwałam, że moi rodzice się ucieszą, ale nigdy nie spodziewałabym się, że zareagują w taki sposób”. – Oczy Marion pociemniały na to wspomnienie. – „Mama płakała przez całą noc, a ojciec krzyczał, że jestem ostatnią ze stuletniej linii Windsorów i że mój ślub z Henrym zhańbi nasze nazwisko. Nie miałam braci, więc powinnam poślubić biznesmena, który zarządzałby imperium Windsorów. Kogoś z bogatej rodziny, kto pomógłby naszej nadal błyszczeć pośród socjety Manhattanu”. Henry oczywiście nie spełniał żadnego z tych warunków, ale Marion kochała go i nie zamierzała go opuścić.

„Nie możecie być razem. Nowy Jork nigdy nie zaakceptuje tego związku i my też nie”… – ogłosiła matka. Marion i Henry uznali więc, że nie mają wyboru: musieli wyjechać z Nowego Jorku i opuścić Windsorów. Jak osiemnastoletnia dziewczyna mogłaby nawet rozważać rozstanie z osobą, którą kochała najbardziej na świecie? – Marion pytała Michele. Henry miał trochę oszczędności, a ich wspólny kolega z lekcji fotografii, który niewiele wcześniej zamieszkał w Los Angeles, zaproponował, że przygarnie ich, póki nie znajdą własnego mieszkania. Henry i Marion zaczęli więc planować swoje nowe życie na Zachodnim Wybrzeżu. 10 czerwca 1993 roku, dzień po rozdaniu dyplomów, Marion zapakowała najważniejsze rzeczy do plecaka na tyle małego, by nie zwrócił niczyjej uwagi, i zdenerwowana czekała, aż rodzice wyjdą na wieczorne przyjęcie. Pół godziny po ich wyjściu przyjechał po nią Henry. Marion po raz ostatni spojrzała na piękną sypialnię, w której spędziła osiemnaście lat życia, zostawiła liścik w saloniku matki na drugim piętrze i wybiegła z domu prosto w ramiona Henry’ego. Początki w Los Angeles były trudne – oboje tęsknili za swoimi domami i w Kalifornii czuli się nie na miejscu. Mimo kłótni z rodzicami, Marion wciąż ich brakowało, miała też wyrzuty sumienia, że ich skrzywdziła. Ani ona, ani Henry nie wątpili jednak w słuszność swojej decyzji. „Od początku wiedzieliśmy, że postępujemy słusznie. A kiedy wprowadziliśmy się do naszego własnego

mieszkania, poczułam, co oznacza domowe ciepło”. – Marion uśmiechnęła się smutno. -„Był tak zdolny, że namówiłam go, żeby przyjął propozycję bezpłatnego stażu i popracował jako asystent profesora fizyki na UCLA w zamian za darmowe lekcje w college’u. Uczył się do późna, a ja pracowałam jako kelnerka, ale byliśmy młodzi i zakochani. Planowaliśmy, że pojedziemy do Vegas i weźmiemy ślub, kiedy tylko zbierzemy odpowiednią kwotę. Wydawało nam się, że możemy zrobić wszystko, mieć wszystko, być, kim tylko zechcemy – o ile tylko będziemy razem”. Kilka krótkich tygodni później ich wspólne marzenie zmieniło się w koszmar. Marion wróciła do domu z wieczornej zmiany i nie zastała Henry’ego w domu. Kiedy wreszcie przyszedł, zdawał się roztargniony i nieprzytomny, jakby nagle znalazł się w innym świecie. Owszem, przytulił ją i pocałował jak zwykle, jednak tak, jakby jej nie widział. Kiedy spytała, co się dzieje, odpowiedział, że to nic takiego, że po prostu jest zmęczony. „Wydało mi się, że stało się coś bardzo ważnego. Coś, czym nie mógł się ze mną podzielić”. Następnego dnia Marion znów wróciła do pustego mieszkania. Z początku się tym nie przejęła, sądząc, że Henry pracuje do późna. Tym razem jednak nie wrócił wcale. Spanikowana obdzwoniła wszystkich, którzy tylko przyszli jej do głowy – jego szefa, kolegę, u którego mieszkali po przyjeździe do LA, ludzi, których zdążyli

poznać podczas krótkiego pobytu w Kalifornii. Nikt nie wiedział, co się z nim dzieje. Zadzwoniła też na policję i do okolicznych szpitali, ale nie było po nim śladu. Z całych sił starała się nie poddać histerii, kiedy więc zadzwonił telefon, była przekonana, że to wreszcie Henry. Słysząc jednak głos jego szefa, Alfreda Woosleya, ekscentrycznego profesora fizyki, omal się nie rozpłakała. „Nie, nie przyszedł dzisiaj do pracy” – powiedział powoli Alfred. – „Ale, Marion… jestem pewien, że wszystko u niego w porządku”. „Gdzie on jest?” – spytała Marion, unosząc głos. – „Skąd pan wie, że nic mu się nie stało?”. „Nie wiem, gdzie jest, ale wczoraj do mojego gabinetu zadzwonili twoi rodzice. Chcieli z nim rozmawiać. No i rozmawiali przez niemal godzinę, a kiedy Henry odłożył słuchawkę, wydawał się… no cóż, odmieniony”. Marion ledwie mogła oddychać. Dzwonili do niego jej rodzice? Jej rodzice mogli mieć swój udział w jego zniknięciu? Szybko zakończyła rozmowę z profesorem, ledwo rejestrując jego ostatnie słowa o czymś, co Henry zostawił w gabinecie. „Natychmiast zadzwoniłam do mamy i taty… a oni przyznali, że zaoferowali Henry’emu milion dolarów za zerwanie naszych zaręczyn. Powiedzieli też jednak, że odmówił, a im niemal ulżyło, tak bardzo czuli się winni, że cały ten pomysł w ogóle przyszedł im do głowy”. – Marion ze złością zmarszczyła nos. – „Umiem rozpoznać

kłamstwo. Skoro byli w stanie złożyć tę obrzydliwą propozycję, byli też w stanie kłamać do końca. Wiem, że to dlatego mnie zostawił. Moi rodzice sądzili pewnie, że jeśli mu zapłacą, wrócę do domu, jednak po tym, co zrobili, pożegnałam się z nimi na dobre”. Dwa tygodnie później, nim jeszcze Marion zdążyła się pozbierać po zdradzie rodziców i narzeczonego, odkryła, że jest w ciąży. Henry zostawił więc nie tylko ją – pozbawił też dziecko ojca. „Przyznaję, że kiedy się dowiedziałam, miałam totalnego doła. Potem jednak pomyślałam, że choć straciłam wszystko – narzeczonego, rodzinę, dom – teraz Bóg dał mi powód, by żyć dalej” – powiedziała mama, biorąc Michele za rękę. – „Cały ten ból miał jakiś sens. Być może musiałam poznać Henry’ego Irvinga i zakochać się w nim, żebyś ty mogła przyjść na świat. A kiedy zobaczyłam moją córeczkę… to była miłość od pierwszego wejrzenia. Przysięgłam sobie, że będę dla ciebie prawdziwym rodzicem. Że będę wszystkim, czym nie umieli być twój ojciec ani twoi dziadkowie”. Jak Marion obiecała, tak zrobiła. Była nie tylko rodzicem, ale też najlepszą przyjaciółką Michele. I niemal za każdym razem, gdy Michele odwiedzała domy swoich koleżanek i widziała tradycyjne rodziny z obojgiem rodziców i dziadkami z obu stron, napięcie, jakie panowało między nimi, pozwalało jej myśleć, że jednak ma szczęście. Chociaż Marion nigdy już nie związała się z żadnym

mężczyzną, wydawała się spełniona jako matka i jako projektantka mody. Można by więc uznać, że wszystko skończyło się zaskakująco dobrze, mimo to Michele nie lubiła ani czytać, ani słuchać o słynnych Windsorach. Podczas gdy wszyscy wokół uznawali ich za symbol Amerykańskiego Snu, Michele wiedziała, kim byli naprawdę: okrutnymi dyktatorami, którzy omal nie zniszczyli życia jej matki. Wysłuchawszy historii matki, Michele zadała jej tylko jedno pytanie: „Ale jak… jak ty to w ogóle przetrwałaś? Czy nie chciałaś po prostu umrzeć?”. W tym momencie Marion chwyciła Michele za ramiona i spojrzała jej prosto w oczy. „Posłuchaj mnie, Michele. Nic na świecie nie jest w stanie cię zniszczyć poza tobą samą. Złe rzeczy przydarzają się wszystkim, ale kiedy trafia na ciebie, nie możesz po prostu rozpaść się na kawałki i umrzeć. Musisz walczyć. Jeśli tego nie zrobisz, poniesiesz klęskę. Jeśli stawisz czoło problemom, zwyciężysz na pewno. Tak jak ja zwyciężyłam, dzięki tobie”. Chociaż Michele była wtedy jeszcze dzieckiem, wiedziała już, że jej mama jest silniejsza niż inni. Że jest wyjątkowa. – Michele? Michele! Michele uniosła głowę. Nauczycielka patrzyła na nią srogo. – Sprawdźmy, czy uważałaś – powiedziała pani Brewer. – Jakie nazwisko nosiła rodzina, która wyrosła na

największego rywala Windsorów, zarówno w biznesie, jak i w towarzystwie? I dlaczego tak się stało? – To była rodzina Walkerów – odparła automatycznie Michele. – Mieli większość udziałów w niektórych towarzystwach kolejowych, nad którymi Windsorowie chcieli zdobyć kontrolę. A kobiety z obu rodów zawsze rywalizowały ze sobą w towarzystwie. Pani Brewer uniosła brwi, wyraźnie zdziwiona wiedzą Michele. – Dobrze – powiedziała powoli. Kristen zerknęła na Michele, a ta odwzajemniła jej porozumiewawcze spojrzenie. To Kristen opowiedziała Michele o Walkerach. Tylko ona i Amanda znały jej tajemnicę i zaciekawione historią słynnej rodziny zaczęły wyszukiwać informacje na jej temat. Wiernie strzegły jednak sekretu przyjaciółki, a nikt nigdy nie domyśliłby się, że w żyłach całkiem zwyczajnej Michele Windsor płynie błękitna krew.

2 Kiedy kilka godzin później dźwięk dzwonka ogłosił początek przerwy obiadowej, Michele zerwała się z krzesła, szczęśliwa, że ma za sobą lekcję rachunków; matematyka nie była jej mocną stroną. Wrzuciła do torby podręcznik i segregator i wybiegła z klasy, w stronę głównego wyjścia. Marion jeszcze nie było, więc Michele usiadła na ławce. Idący na obiad koledzy zatrzymywali się, by chwilę z nią pogadać i podzielić się najnowszymi plotkami. Dziesięć minut później mamy wciąż nie było. Michele wyciągnęła telefon i wybrała numer Marion, jednak w słuchawce rozbrzmiał głos automatycznej sekretarki. Już miała zostawić wiadomość, gdy jej uwagę przyciągnął parkujący właśnie przed szkołą samochód policyjny. Popatrzyła na funkcjonariusza, który wysiadł z auta z ponurą miną. Ciekawe, który z kolegów wpakował się w kłopoty. Policjant spojrzał na nią, zawahał się i zerknął na coś, co trzymał w dłoniach. Z przerażeniem zauważyła, że kieruje się w jej stronę. „Prawdopodobnie po prostu zapyta mnie o kogoś” – spróbowała się uspokoić. A jednak nie potrafiła powstrzymać szalejącej wyobraźni. W jej głowie przewijały się obrazy narkotyków wkładanych do jej szafki i podobnych przestępstw. – Dzień dobry. Czy nazywa się pani Michele

Windsor? – zapytał policjant. Michele kiwnęła głową i wstała. Skrzywiła się na myśl, że zaraz przed szkołą zaparkuje mama i zobaczy, jak jej córkę wypytuje policja. Policjant delikatnie położył jej dłoń na ramieniu. – Obawiam się, że mam złe wieści. Myślę, że powinna pani usiąść. Michele poczuła, jak całe jej ciało lodowacieje. Usiadła na ławce i przeniosła wzrok na szkolny parking, jednocześnie pragnąc dowiedzieć się, o co chodzi, i uciec stąd jak najdalej. – Przyjechałem ze szpitala w Santa Monica – ciągnął cichym głosem policjant. – Z ogromną przykrością muszę zawiadomić, że dziś rano, o ósmej piętnaście, pani matka miała wypadek dziś rano. Inny kierowca przejechał na czerwonym świetle i uderzył w jej samochód, Obawiam się, że… niestety, nie udało się jej uratować. – Co? – spytała Michele, nic nie rozumiejąc. Musiała coś źle usłyszeć. To nie mogła być… – Pani matka… – zakłopotany policjant wbił wzrok w ziemię – … nie żyje. „Nie. Nie, nie, nie, nie, nie”. Michele gwałtownie pokręciła głową i zerwała się na równe nogi. Wróciły do niej ostatnie słowa mamy: „Do zobaczenia na obiedzie, kochanie”. – Nie! – krzyknęła. – To niemożliwe. Musiał się pan pomylić! Widziałam się z mamą dzisiaj rano, zaraz tu przyjedzie i zabierze mnie na obiad… – Nerwowo

rozglądała się wokół, mając nadzieję, że zaraz zobaczy zatrzymujące się ich volvo. – Zobaczy pan, ona zaraz tutaj będzie! – Panno Windsor, rozumiem, że jest pani w strasznym szoku – powiedział policjant ponurym tonem. – Pani mama miała wypadek tuż po odwiezieniu pani do szkoły. Chciałbym, żeby to nie była prawda, ale… Zostaliśmy natychmiast wezwani na miejsce, razem z pogotowiem. Wszyscy zrobiliśmy, co w naszej mocy, jednak nie udało się nam uratować żadnego z kierowców. W torebce pani mamy znaleźliśmy portfel i w ten sposób odnaleźliśmy panią. Podał jej to, co trzymał w dłoni – zniszczony portfel z brązowej skóry. Z jednej przegródki wystawało szkolne zdjęcie Michele. Z niedowierzaniem wpatrywała się w portfel matki i nagle zrobiło się jej słabo. Głowa stała się lekka, przed oczami zawirowały czarne i białe kropki, a w uszach słyszała głuche dudnienie. – To nieprawda. – Przełknęła ślinę, walcząc z gulą w gardle. Policjant próbował ją pocieszyć, ale odepchnęła go. Gdyby tylko mogła wyjść ze szkoły… gdyby mogła znaleźć mamę i wszystko naprawić… Próbowała pobiec, ale miała wrażenie, że ziemia ucieka jej spod stóp. Krzyknęła i upadła. I wszystko pogrążyło się w mroku. ***

– Michele? Nie odpowiedziała, nie otworzyła oczu. Dziesięć dni, które minęły od pogrzebu Marion, spędziła skulona w gościnnej sypialni w domu Kristen. Nie była w stanie wrócić do własnego domu, nie była w stanie nawet spojrzeć w tamtym kierunku. Przyjaciele przywieźli jej rzeczy i codziennie odwiedzali ją u Kristen, nic jednak nie było w stanie ulżyć jej w bólu. Prawie się nie odzywała, nie jadła też od śmierci matki. W głębi duszy wiedziała, że jej zachowanie przeraża wszystkich. Rodzice Kristen poprosili ją nawet, żeby pozwoliła się zawieźć do Cedars-Sinai Medical Center, ale odmówiła. Wcale nie chciała się lepiej poczuć. Chciała tylko, żeby jej mama wróciła. – Michele? – nalegała Kristen. Michele powoli otworzyła oczy i odwróciła się na bok, żeby spojrzeć na przyjaciółkę. Obok dostrzegła stojącą Amandę. Obie miały cienie pod oczami, wyraźnie od dawna nie spały. – Przepraszam cię bardzo, ale przyjechała pani Richards. Mówi, że musi się z tobą zobaczyć – powiedziała Kristen. – Ma ci coś ważnego do powiedzenia… Muszę ją tu wpuścić. Michele schowała twarz w poduszkę. Pani Richards była przedstawicielką opieki społecznej i pojawiła się w życiu Michele zaraz po śmierci Marion, prawdopodobnie po to, żeby pomóc sądom zdecydować, gdzie powinna

zamieszkać. „Jestem teraz sierotą” – Michele powtarzała sobie te słowa niezliczoną ilość razy, ale wciąż wydawały jej się nierzeczywiste. – Nie mogę z wami zamieszkać, prawda? – spytała posępnie przyjaciółkę. Kristen wyglądała tak, jakby zaraz miała się rozpłakać. – Przecież wiesz, że byśmy chcieli! Moi rodzice chętnie by się tobą zaopiekowali. – Moi też – dodała Amanda, siadając na łóżku obok Kristen. – Ale nie my o tym decydujemy… sama wiesz. Michele nie odpowiedziała. Po kilku minutach Kristen wstała i wpuściła panią Richards. Do pokoju weszła drobna kobieta o łagodnych oczach i kręconych, brązowych włosach. Usiadła na krześle obok Michele. Amanda i Kristen przesunęły się na skraj łóżka, przyglądając się jej z niepokojem. – Jak się czujesz, kochanie? – spytała pani Richards. Michele nic nie odpowiedziała. Pani Richards sięgnęła do torby i wyciągnęła jakąś teczkę. – Mam dobre wiadomości. – Mogę zamieszkać z Kristen albo z Amandą? – Cóż… nie. Dobre wiadomości są takie, że skontaktowałam się z opiekunami, których nazwiska zapisała twoja mama w testamencie, i oni chcą natychmiast przyjąć cię pod swój dach. Tu mam od nich list. – Co? – Michele wyprostowała się na łóżku. – O kim

pani mówi? Nie miałam pojęcia, że mama wyznaczyła mi jakichś opiekunów, a jeśli nawet, to powinni być nimi rodzice Kristen albo Amandy. – Testament jest jednoznaczny. Nie zostali podani alternatywni opiekunowie. Tylko rodzice Marion: Walter i Dorothy Windsor. – Co? – Michele, Amanda i Kristen zawołały chórem. Michele po raz pierwszy od tygodni poczuła coś poza rozpaczą. – To musi być jakiś błąd – powiedziała drżącym głosem Michele. – Rodzice przestali kontaktować się z moją mamą, jeszcze zanim się urodziłam. Odpędzili od niej mojego ojca. Nigdy ich nawet nie poznałam! Nie mogła wpisać ich jako opiekunów. – Spotkałam się już z podobnymi przypadkami – przerwała jej pani Richards. – Zdarza się czasem, że matka lub ojciec, nawet nie mając dobrego kontaktu z własnymi rodzicami, i tak uznaje ich za najwłaściwszych opiekunów dla swojego dziecka. – To niemożliwe. – Michele pokręciła głową z niedowierzaniem. – Nie muszę tam jechać, prawda? Nie możesz mnie do tego zmusić. – Jesteś niepełnoletnia, więc podlegasz opiece sądu rodzinnego – powiedziała ostrożnie pani Richards. – W takim przypadku, nim podważysz testament, musisz zamieszkać z Windsorami na przynajmniej trzy miesiące. Muszę cię też ostrzec, że nawet wtedy proces sądowy

może trwać bardzo długo. A jako że masz już prawie siedemnaście lat, sugerowałabym, żebyś wytrzymała z dziadkami do osiemnastych urodzin. – Zaraz, zaraz… Michele musi przeprowadzić się do Nowego Jorku? – spytała oszołomiona Amanda. – Tak. – Pani Richards podała Michele kopertę ze znaczkiem FedExu. – Nie potrafię tego wyjaśnić, ale tego właśnie chciała Marion. 30 września 2010 Droga Michele, Trudno mi uwierzyć, że to dopiero pierwszy list, jaki do ciebie piszę. Każdego dnia myślałam o tobie, zastanawiałam się, co się z tobą dzieje. Chociaż nie byliśmy częścią waszego życia, ty i twoja matka zawsze byłyście w sercu moim i twojego dziadka. Bardzo żałujemy, że nasze relacje ułożyły się tak, a nie inaczej. Śmierć Marion załamała nas. Bardzo martwiliśmy się o ciebie i o to, jak poradzisz sobie bez matki, dlatego z ulgą przyjęliśmy wiadomość o tym, że Marion w swoim testamencie ustanowiła nas twoimi opiekunami. Złożyliśmy już w twoim imieniu podanie o przyjęcie do Berkshire High School, jednej z najlepszych prywatnych szkół w kraju. Ukończyła ją Marion i większość dziewcząt z rodziny Windsorów. Chcielibyśmy, byś przyleciała do Nowego Jorku tak szybko, jak to będzie możliwe. W tych bolesnych chwilach spotkanie z tobą będzie jedyną radością dla mnie i dla twojego dziadka.

Z miłością – Dorothy Windsor Michele przeczytała list trzy razy, czekając, aż wreszcie wyda jej się rzeczywisty. Czy babcia pisała szczerze? Poza tym, dlaczego matka wybrała swoich rodziców na jej opiekunów? Musiała przecież wiedzieć, że Michele nie będzie z tego zadowolona. Pani Richards przerwała długą ciszę. – Wiem, że nie tego chciałaś, Michele. Wiem też, że wiele od ciebie wymagamy: musisz zmienić szkołę i rozstać się z przyjaciółmi. Ale pomyśl o tym w ten sposób – zamieszkasz w tym samym domu, w którym dorastała twoja mama. Państwo Windsor powiedzieli mi, że przygotowali dla ciebie jej dawną sypialnię i że zapiszą cię do szkoły, którą ona ukończyła. Być może Marion wybrała ich na twoich opiekunów, żebyście mogły pozostać związane w taki chociaż sposób. Michele w milczeniu rozważała słowa pani Richards. Najbardziej na świecie pragnęła znów poczuć, że jej mama wciąż jest blisko. Może to był jedyny sposób. Nagle przypomniała sobie ich ostatnią rozmowę i piosenkę, której słuchały razem w samochodzie. Piosenkę o tęsknocie, „Sodade”. „Przywodzi ci coś na myśl?”. „Tak, dom”. – Ok – powiedziała Michele po chwili. – Pojadę. ***

– Załogę proszę o zajęcie miejsc. Podchodzimy do lądowania – ogłosił pilot. Michele odetchnęła głęboko. Wyjrzała przez okno samolotu i zobaczyła wyłaniający się zza chmur Nowy Jork, pełen wysokich budynków i jasnych świateł. Nerwowo okręciła kosmyk włosów wokół palców. Była na miejscu. Czekało na nią nowe miasto – nowe życie. Oparła się o pluszowe siedzenie, które wydało jej się aż nazbyt wygodne. Mama zawsze uważała, że kupowanie biletów w biznes klasie to strata pieniędzy, ale tym razem decydowali Walter i Dorothy. Michele poczuła się winna. Zdawało jej się niemożliwe, że ledwie tydzień temu dostała list od babci. Wszystko potoczyło się tak szybko. Amanda, Kristen i ich rodzice pomogli jej się spakować, a Windsorowie zorganizowali przewóz bagaży trzy dni przed jej podróżą. Pani Richards zebrała wszystkie dokumenty Michele ze szkoły i od lekarza, wypisała ją z Crossroads i zapisała do Berkshire High. Pierwszy dzień w nowej szkole przypadał na jedenastego października. „To już za trzy dni” – Michele poczuła, że na samą myśl skręca jej się żołądek. Poprzednią noc spędziła z Amandą i Kristen. Podejrzewała, że żegnając się z nimi, będzie niepocieszona, jednak śmierć mamy odbierała znaczenie wszystkim innym wydarzeniom. Kiedy więc przyjaciółki ze łzami w oczach mówiły o tym, jak dziwne będzie ich

życie bez niej i zapewniały, że codziennie będą do niej dzwonić, wysyłać SMS-y i wiadomości na Facebooku, ona siedziała tylko, obojętnie patrząc, jak jej dawne życie ulega całkowitemu rozpadowi. Znów wyjrzała przez okno i zobaczyła, że samolot zbliżył się do ziemi. Już prawie była w Nowym Jorku. *** Serce Michele waliło jak młot, kiedy podchodziła do stanowiska odbioru bagażu na lotnisku Johna F. Kennedy’ego. Nie mogła uwierzyć, że za chwilę po raz pierwszy w życiu zobaczy rodziców swojej mamy. Ku swemu zdziwieniu zauważyła jednak tylko mężczyznę w eleganckim garniturze, który trzymał w dłoniach kartkę z jej imieniem. – Cześć – powiedziała, podchodząc. – Jestem Michele. Twarz mężczyzny rozchmurzyła się. Ukłonił się zabawnie. – Bardzo miło mi panią poznać, panienko Windsor. Mam na imię Fritz, jestem szoferem. „Szoferem?” – pomyślała Michele oszołomiona. Jej nowe życie najwyraźniej nie miało nijak przypominać tego w Kalifornii. – Możesz do mnie mówić po imieniu. I mnie również miło cię poznać – odpowiedziała. – Rozumiem, że moich dziadków tu nie ma?

– Ależ nie. – Fritz popatrzył na nią, jakby powiedziała coś wyjątkowo głupiego. – Czekają na ciebie w domu. – Okej… – Michele pokiwała głową. Zrobiło jej się jednak przykro, że dziadkowie nie przyjechali, żeby przywitać się z nią na lotnisku. Kilka minut później odebrała dwie walizki i znalazła się na tylnym siedzeniu eleganckiego, czarnego samochodu Windsorów. Gdy Fritz jechał z Queens na Manhattan, wyglądała z zaciekawieniem przez okno. Przyglądała się mijanym sklepom, podmiejskim domom i restauracjom w Queens, a potem samochodom na autostradzie. Szaroniebieska East River błyszczała na dole, a u góry świeciły billboardy reklamujące najnowsze premiery na Broadwayu. „Mama widziała pewnie na Broadwayu całe mnóstwo przedstawień” – pomyślała Michele z żalem. Gdy zjeżdżali z autostrady, wstrzymała oddech na widok Manhattanu. Znane jej tylko z kina obrazy Nowego Jorku nagle nabrały życia: długie aleje zdawały się ciągnąć w nieskończoność, drapacze chmur wznosiły się ku niebu, a jasne światła rzucały teatralny blask na krajobraz dokoła. Niedługo później dotarli do Piątej Alei, która – przecznica po przecznicy – pełna była pięciogwiazdkowych hoteli, eleganckich restauracji i drogich magazynów. Modnie ubrani nowojorczycy wychodzili ze sklepów, sprawnie żonglując swoimi BlackBerry, iPhone’ami i torbami na zakupy. Patrząc na

nich, Michele miała wrażenie, że każdy z przechodniów kogoś ma – kogoś, kto przeprowadzi ich przez ulicę, kogoś, kto potrzyma ich za rękę w chłodny dzień. W tym tłumnym mieście poczuła się jeszcze bardziej samotna. Fritz jechał dalej Piątą Aleją, mijając majestatyczną, gotycką katedrę świętego Patryka i neoklasycystyczny budynek słynnego hotelu Plaza. W końcu dotarł do czteropiętrowego pałacu z lśniącego, białego marmuru, który dumnie wyłaniał się zza żelaznej bramy z wygrawerowaną literą W. Staromodne powozy konne i ryksze przewoziły podnieconych turystów wzdłuż gigantycznej rezydencji do pobliskiego Central Parku. – Jesteśmy na miejscu – ogłosił Fritz. – Witaj w domu. – Żartujesz? – Michele aż otworzyła usta ze zdziwienia. Do domu prowadził portyk z czterech śnieżnobiałych, ciężkich, korynckich kolumn. Rezydencję zdobiły półokrągłe balkony i łuki okien, a za bramą Michele dostrzegła ogród różany i małe rzeźby. Przed ogrodzeniem stała grupa turystów robiących zdjęcia jednemu z ostatnich reliktów Pozłacanego Wieku w historii Nowego Jorku. Fritz popatrzył na odbicie Michele w lusterku i zachichotał. – Zapomniałem, że widzisz ten dom po raz pierwszy. Niesamowity, prawda? Został zaprojektowany na wzór włoskich pałaców renesansowych przez

najwybitniejszego dziewiętnastowiecznego amerykańskiego architekta Richarda Morrisa Hunta. Fritz pilotem otworzył bramę, a turyści odsunęli się na bok, bacznie wpatrując się w samochód. Gdy jechali krętą, żwirową drogą, Michele miała wrażenie, że kiedyś już widziała ten wielki budynek. Wysiadła z samochodu i raz jeszcze zerknęła na białą elewację, po czym wstąpiła za szoferem na kamienne schody. Fritz otworzył przeszklone drzwi. – Witaj w głównym holu – powiedział, zapraszając ją do wnętrza wymownym gestem dłoni. – O mój Boże – westchnęła Michele. Weszła do gigantycznego atrium, pełnego kopuł, wysokich, marmurowych kolumn i pokrytych freskami sufitów. Wschodnia ściana, niemal w całości zbudowana ze szkła, odsłaniała ogród rozciągający się na tyłach rezydencji i widoczne w oddali wzgórza Central Parku. Ściany po obu stronach wejścia pokrywały włoskie tapety, a obramowany złotem sufit pomalowany był tak, by przedstawiać letnie niebo. Najważniejszym elementem holu były jednak wielkie schody z białego marmuru, wyściełane czerwonym dywanem i opasane ozdobną balustradą z kutego żelaza i brązu. „Cały nasz dom z Venice Beach zmieściłby się w tym jednym pomieszczeniu” – pomyślała oszołomiona Michele. Jej oczy nie były w stanie ogarnąć tego niezwykłego widoku. To, co swego czasu usłyszała od Marion na temat jej rodzinnego domu nie przygotowało

Michele na podobny rozmach. Po chwili zdołała wreszcie odezwać się: – Nie mogę uwierzyć, że mama tu kiedyś mieszkała. Fritz spojrzał na nią. Jego mina nagle stała spoważniała, zanim jednak zdążył cokolwiek powiedzieć, pojawiła się kobieta w tweedowym kostiumie. Miała ciemnoblond włosy surowo ściągnięte w ścisły koczek, i ciepłe, niebieskie oczy. Wyglądała na jakieś pięćdziesiąt lat. Uśmiechnęła się na widok Michele. – Michele! Jak miło wreszcie cię poznać! Mam na imię Annaleigh, jestem szefową służby. Moim zadaniem jest prowadzenie domu Windsorów, kierowanie służbą i dogadzanie twoim dziadkom – a teraz i tobie! – Miło mi cię poznać – odparła zaskoczona Michele. Potrząsając dłonią Annaleigh, po raz kolejny pomyślała, że chyba znalazła się w jakiejś alternatywnej przestrzeni. Mama nigdy nie zatrudniała żadnej pomocy domowej, więc wizja całego zastępu służących była więcej niż onieśmielająca. – Twoi dziadkowie czekają na ciebie w salonie. Wskażę ci drogę. Annaleigh ruszyła przed siebie, Michele jednak nawet nie drgnęła. Czuła się jakby przytwierdzona do podłogi. Czy była gotowa na spotkanie z dziadkami, którzy ignorowali ją przez całe dotychczasowe życie? Jak się powinni teraz zachować? Przytulić się? Podać sobie dłonie? Spojrzała na swoje dżinsy i trampki firmy Converse’a i pomyślała, że zupełnie nie pasuje do tego

wytwornego świata. Annaleigh odwróciła się i spojrzała pytająco. Michele odetchnęła głęboko, a potem ruszyła za nią. Annaleigh prowadziła ją przez kolejne korytarze, których ściany zdobiły francuskie i włoskie obrazy. Ramiona Michele pokryła gęsia skórka – znów miała wrażenie, że to miejsce wydaje się dziwnie znajome. Dotarły wreszcie do dużego pokoju, w którym podłoga lśniła złociście, a z bogato zdobionego sufitu zwisały kryształowe żyrandole. W pokoju stała siwowłosa para. Wyglądali przez okno, szepcząc coś do siebie. Ponieważ byli zwróceni tyłem do drzwi, więc Michele zwróciła uwagę przede wszystkim na ich szczupłe sylwetki odziane w ubrania z eleganckiego, czarnego materiału. Annaleigh cicho odchrząknęła. – Przepraszam, Michele przyjechała. – Michele. – Dorothy, nim jeszcze się odwróciła, wypowiedziała jej imię ciepłym głosem. Potem chwyciła męża za ramię. Michele pomyślała, że zupełnie nie wyglądają na dziadków. Dziadkowie Amandy mieszkali razem z wnuczką, Michele znała ich, nawet się z nimi zaprzyjaźniła i uznała za złoty wzorzec. Babunia i dziadunio przyjaciółki byli samym ciepłem, tacy trochę jak święty Mikołaj z żoną. Ona wciąż dziergała kubraczki dla ukochanego pieska shih tzu, on, śmiejąc się donośnie, oglądał ulubione seriale. Tymczasem dostojni dziadkowie

Michele wyglądali raczej jak król i królowa – wyprostowani, poważni i ubrani w eleganckie stroje. Dorothy prawdopodobnie nigdy w życiu nic nie wydziergała, a Michele trudno było sobie wyobrazić, by ten dostojny mężczyzna kiedykolwiek śmiał się do rozpuku. Zresztą oboje nie wyglądali na specjalnie pogodnych. Walter Windsor miał długą, wąską twarz, przenikliwe, niebieskie oczy, lekko posiwiałe brodę i wąsy, i cerę w odcieniu kości słoniowej, zupełnie jak Michele. Jasnoszare włosy Dorothy związane były w kucyk, a na twarzy o niesamowicie wysokich kościach policzkowych widniało kilka starczych plamek. Uwagę Michele zwróciły jej orzechowe oczy. „Są takie same jak oczy mamy… i moje”. Tyle tylko, że w oczach Dorothy krył się chłód, który sprawił, że Michele z lękiem cofnęła się o krok. – Witaj, Michele – odezwał się Walter, postępując z wahaniem kilka kroków. On i Dorothy wydawali się niepewni, co powinni zrobić. Przyglądali się wnuczce z dystansu, a ona odwzajemniała spojrzenie. – Dzie… dzień dobry – wydukała Michele. – Jesteś przepiękna, kochanie – powiedziała cicho Dorothy, bacznie przyglądając się jej twarzy. – Tak, jak się spodziewałam. Zawstydzona Michele wbiła wzrok w podłogę. – Dziękuję – wymamrotała. – Nawet nie wiesz, jak długo czekaliśmy na tę chwilę

– ciągnęła powoli Dorothy. – Przykro nam tylko, że poznajemy się w tak okropnych okolicznościach. Walter patrzył na nią tak, jakby widział ducha. – Tak bardzo przypominasz… ją. Michele nie była w stanie odpowiedzieć. Patrzyła tylko na tych dwoje nieznajomych, a w głowie wirowały jej dziesiątki pytań, których jednak nie potrafiła wypowiedzieć na głos. Po chwili ciszy Dorothy położyła dłoń na ramieniu Michele. – Na pewno jesteś zmęczona po podróży. Annaleigh zaprowadzi cię do pokoju, gdzie będziesz się mogła rozpakować. Później zjemy razem kolację. – Ok. Michele uniosła wzrok i zorientowała się, że Annaleigh cały czas stała w drzwiach. Najwyraźniej wiedziała, że pierwsze spotkanie dziadków z wnuczką potrwa ledwie kilka minut. Michele ruszyła za nią na górę z ukłuciem żalu. Czy tak powinno wyglądać ciepłe przywitanie?

3 Annaleigh zwróciła się do Michele z przyjaznym uśmiechem: – Czy chciałabyś przejść się po domu, zanim zaprowadzę cię do twojego pokoju? – Jasne. Chętnie. – Ruszyła za Annaleigh w stronę tonącego w świetle kandelabrów korytarza, którego ściany pokryte były pięknymi tapetami. – Nie wiem, czy zauważyłaś, że salon został urządzony replikami mebli z Petit Trianon w Wersalu – oznajmiła Annaleigh tonem pełnym dumy. – Podobnie jak wiele domów z okresu Pozłacanego Wieku, także rezydencja Windsorów została zbudowana na wzór włoskiego pałacu, a udekorowana niczym francuskie rokokowe chateau. – Łał. – Michele pokręciła głową, z trudem uświadamiając sobie, że to wszystko jest prawdą. Pierwsze drzwi, które otworzyła Annaleigh, prowadziły do błękitnego pokoju z pozłacanym gzymsem. Na środku stał mahoniowy stół. – To jest pokój poranny. – Poważnie? Macie specjalny pokój na rano? – spytała Michele z niedowierzaniem. Annaleigh zachichotała. – Nie do końca. Windsorowie zawsze jedzą tutaj śniadanie, ale w porannych pokojach jada się też lunche,

pije herbatę i organizuje swobodne spotkania w ciągu dnia. „Już widzę te swobodne spotkania” – westchnęła w duchu Michele, idąc za Annaleigh do kolejnego pokoju, czyli biblioteki wyłożonej orzechowym drewnem. Na widok tej świątyni książek po raz pierwszy od tygodni uśmiechnęła się lekko. Obeszła pokój dokoła, zerkając na tytuły wypisane na grzbietach oprawionych w skórę tomów ustawionych na wysokich regałach, Z sufitu wymalowanego w anioły zwisały kryształowe żyrandole z Baccarat. Ściany i ławy były w kolorze mahoniowym, a liczne pluszowe fotele zdawały się zaprojektowane specjalnie do czytania. – Chodź, pokażę ci teraz moje ulubione miejsce w tym domu – zaproponowała podniecona Annaleigh. Kiedy wkroczyły do sali balowej, Michele poczuła, jak jej ramiona znów pokrywają się gęsią skórką. Odsunęła się od Annaleigh i powoli obeszła całą salę dokoła – wyglądała jak z powieści Edith Wharton. Białe, romantyczne dekoracje, lśniący parkiet, kryształowe żyrandole, wysokie, rzymskie kolumny…. W rogu, pod pozłacanym balkonem stał fortepian Steinwaya. – Podczas balu najznakomitsi goście siadali na tym balkonie i z góry przyglądali się tancerzom – wyjaśniła Annaleigh rozmarzonym tonem. – Czyż to nie wspaniałe? – A ponieważ Michele nie odpowiedziała, Annaleigh spojrzała w jej kierunku i zdumiona zauważyła dziwną minę dziewczyny. – Co się dzieje, kochanie?

– Chodzi o to, że… – Michele przełknęła ślinę – wciąż wydaje mi się, że kiedyś już tu byłam. Wiem, że to niemożliwe, ale… – To faktycznie dziwne. Może widziałaś takie sale balowe w filmach? – zasugerowała Annaleigh. – Być może – odparła Michele bez przekonania. Potem Annaleigh poprowadziła Michele do pokoju, który nazwała pokojem bilardowym Moorisha. Wydawał się typowo męski i jakby obcy. Ściany pokryte były kolorową, marokańską mozaiką, a sklepienie sufitu – szkłem. – Tutaj podczas przyjęć mężczyźni palili cygara i grali w bilard. – Annaleigh wskazała duży stół bilardowy stojący pośrodku pokoju. – A często odbywają się tu przyjęcia? – spytała Michele. – No cóż… nie – przyznała z żalem szefowa służby, wychodząc z pokoju. – Przynajmniej nie w ciągu ostatnich dziesięciu lat, czyli odkąd tu pracuję. Ale kiedyś Windsorowie słynęli z organizowanych przez siebie balów. Wydaje mi się, że odkąd twoi dziadkowie zostali sami, odzwyczaili się od hucznych imprez. – Dotarły na patio, z którego rozciągał się widok na ogród. – A tutaj twoja babcia sadzi piękne kwiaty i palmy. Michele pokręciła głową z zachwytem. – To miejsce… jest jakby nierzeczywiste – wydukała. – Tak jakby… jakby nie pasowało do współczesnego świata. Wygląda trochę jak…

zaczarowane. Rozumiesz, co mam na myśli? – Oczywiście, że rozumiem – odparła Annaleigh. – Ma tak długą i bogatą historię… Wędrując korytarzami rezydencji, niemalże dostrzec można duchy przeszłych pokoleń Windsorów. Michele zatrzymała się, myśląc o swojej matce. – Naprawdę? – Och, Michele, przepraszam. To było takie niegrzeczne z mojej strony. Chodziło mi tylko o to, że… to miejsce z historią. Michele spuściła wzrok. – Ok, rozumiem. – W każdym razie – ciągnęła nerwowo Annaleigh – pokazałabym ci jeszcze jadalnię, ale za jakąś godzinę będziesz tam jadła kolację, możemy więc ją sobie darować. Na pewno chciałabyś zobaczyć teraz swój pokój. Michele pokiwała głową i ruszyła po schodach. Zatrzymały się jeszcze na chwilę na drugim podeście (Annaleigh nazwała go antresolą), żeby Michele mogła zajrzeć do gabinetu Waltera i saloniku Dorothy, które znajdowały się po przeciwległych stronach korytarza. Michele zadrżała, kiedy przypomniała sobie, że to w tym właśnie saloniku Marion zostawiła kiedyś swój pożegnalny list. Schody z jasnego drewna na górze idealnie pasowały do czerwonych dywanów w korytarzu. Balustrada na trzecim piętrze pozwalała przechylić się i spojrzeć na

wielkie wejście i majestatyczny hol. – A to jest naprawdę wyjątkowy pokój – oznajmiła Annaleigh z entuzjazmem, prowadząc Michele ku podwójnym, przeszklonym drzwiom. – Większość córek Windsorów dorastała w tym pokoju, od początku dwudziestego wieku do… no cóż, do czasu Marion. Otworzyła drzwi i Michele odetchnęła głęboko. Pokój utrzymany był w kolorze liliowym, a umeblowany francuskimi antykami, pasującymi raczej do Wersalu niż do sypialni nastoletniej dziewczyny. Stojące na specjalnym podwyższeniu okazałe, podwójne łóżko z baldachimem było bogato zdobione, a z obu jego stron zwisały śnieżnobiałe zasłony. Efekt potęgował kwiecisty dywan Aubusson. W pokoju był też duży kominek, przy którym stały złote kandelabry, a nad nim wisiały złoty zegar i ogromne lustro. – Czuję się, jakbym cofnęła się w czasie – wyszeptała Michele, muskając liliowe zasłony wiszące w wysokich oknach. – Do lat, w których nikt nie nosił jeszcze dżinsów. Obeszła pokój, dłużej zatrzymując się przy delikatnej, białej toaletce i mahoniowym biurku. Poczuła nagły dreszcz na widok przedmiotów leżących na toaletce – pędzelki, lusterka i flakoniki perfum, wszystkie opatrzone monogramem MW. – One… należały do mojej mamy? – spytała Michele, ledwie wznosząc głos ponad szept. Annaleigh pokiwała głową.

– Twoi dziadkowie nic nie zmienili w tym pokoju od czasu, gdy się wyprowadziła. Nie przeszkadza ci to? – Oczywiście, że nie – wymamrotała Michele, biorąc w dłonie lusterko swojej matki. Czuła dziwne pocieszenie, obracając się wśród przedmiotów należących kiedyś do jej mamy. Miała wrażenie, że nagle otworzą się drzwi, wejdzie Marion i po prostu po nie sięgnie. Z drugiej strony trudno było jej wyobrazić sobie swoją hipisowską mamę w tak wytwornej, książęcej sypialni, używającą tych wszystkich eleganckich przedmiotów. Pomyślała, że dziedziczka Marion Windsor musiała być kimś zupełnie innym niż Marion Windsor – jej mama. – To jedyny pokój w twoim apartamencie, w którym zachowany został dawny wystrój – ciągnęła Annaleigh. – Twoi dziadkowie poprosili mnie, żebym nieco uwspółcześniła pozostałe pokoje. Mam nadzieję, że nie będziesz miała nic przeciwko tym zmianom. – Moje pokoje? – powtórzyła oszołomiona Michele. Dopiero teraz zauważyła drzwi po każdej ze stron sypialni. Annaleigh gestem nakazała jej pójść za sobą. Pierwsze drzwi prowadziły do ogromnej garderoby – Michele z pewnością nie miała wystarczająco dużo ubrań, by jej rozmiar dało się usprawiedliwić – i do marmurowej łazienki. Drzwi po przeciwnej stronie otwierały się natomiast na spory salon, w którym znajdował się oszklony regał na książki (wypełniony bestsellerami, takimi jak powieści Jane Austen czy seria o Harrym

Potterze), płaski telewizor, odtwarzacz DVD i najnowocześniejszy zestaw stereo. W rogu pokoju stał okrągły, dębowy stół, na nim jedno nakrycie, a przy nim – jedno krzesło. – Po co mi osobne nakrycie? – Żebyś mogła jeść tu posiłki, oczywiście. Każdego poranka spotkamy się we dwie, żeby omówić twoje menu, a o odpowiednich porach przyślemy tu wózek z jedzeniem. Jak widzisz, ekran da się obrócić w każdą stronę, żebyś mogła oglądać telewizję w każdej pozycji. – Annaleigh promieniała, jednak jej uśmiech zbladł, gdy dostrzegła zdumioną minę Michele. – Chcesz powiedzieć, że dziadkowie chcą, bym jadła sama? – spytała z niedowierzaniem. – Po tym wszystkim. – Och, nie, źle mnie zrozumiałaś – zakłopotała się Annaleigh. – Chodzi tylko o to, że twoi dziadkowie jadają o takich dziwnych porach… nie jedzą kolacji i zazwyczaj zadowalają się późnym obiadem, więc pomyśleli, że najlepiej będzie, jeśli będziesz miała regularną dietę. – Aha, no dobrze. Nieważne – wymamrotała. „Zdaje się, że będę w tym wielkim, starym domu jeszcze bardziej samotna, niż podejrzewałam”. Zerknęła na portrety zdobiące ściany pokoju. Wszystkie przedstawiały młode kobiety. Michele dokładniej przyjrzała się jednej z nich i niemal krzyknęła. – Ejże, to moja prababcia, piosenkarka Lily Windsor! – Ale wygląda zupełnie inaczej z tymi włosami. – To prawda, gdy namalowano ten portret, miała

dopiero szesnaście lat – wyjaśniła Annaleigh. – Był rok 1925, czas fryzur na chłopczycę. Michele wpatrywała się w portret. W tej krótkiej, stylowej fryzurze, z oczami obrysowanymi czarną kredką i w obcisłej, cekinowej sukience, która podkreślała figurę, prababcia wyglądała na znacznie starszą. Poczuła skurcz w piersi na wspomnienie wszystkich tych dni, gdy słuchały z mamą piosenek Lily. Chociaż Marion ledwie trafiała w dźwięk, Michele uwielbiała słuchać, jak nuci piosenki babci. Zdawała się wtedy najszczęśliwsza. A Lily była jedyną osobą z rodziny Windsorów, o której Marion mówiła z dumą. Zmarła po osiemdziesiątce, kiedy Marion miała dopiero piętnaście lat, jednak były sobie bliskie przez całe jej dzieciństwo. Michele popatrzyła na kolejny portret i zobaczyła kobietę, która była przeciwieństwem Lily. Podczas gdy Lily była mocno umalowana i wyglądała na pewną siebie, ta dziewczyna miała świeżą, czystą twarzyczkę i nieśmiałą minę. Ubrana była w staromodną suknię balową, podobną do tych, które noszą filmowe księżniczki Disneya, a włosy na czubku jej głowy wyglądały jak puszysta, ruda chmurka. – Kto to jest? – spytała Michele. – To Clara, siostra twojej prababci. Jedyna adoptowana córka w historii rodziny Windsorów i to adoptowana przez samego George’a Windsora – wyjaśniła Annaleigh. – Dorastała w tych pokojach, a portret został namalowany z okazji jej towarzyskiego

debiutu, który miał miejsce w 1910 roku. Była wtedy mniej więcej w twoim wieku. – Oczy Annaleigh aż pojaśniały. – Słyszałaś, że w tamtych czasach najbogatsze Amerykanki wychodziły często za mąż za brytyjskich arystokratów? Młodsza siostra Clary, Frances, została księżną Westminsteru! Ty, moja droga, jesteś spokrewniona zarówno z księżną, jak i z hrabiną. Michele wpatrywała się w Annaleigh szeroko otwartymi oczyma. – O matko. Ta rodzina naprawdę nie zna umiaru. Dziewczyna na kolejnym portrecie wyglądała znacznie bardziej przystępnie: była to uśmiechnięta, ciemnowłosa nastolatka w granatowej sukience z krótkim rękawem i opasce z pereł na włosach. – A ona? – Spytała Michele. – To siostra twojej babci, Stella, w 1942 roku. Ten portret również został namalowany z okazji jej debiutu, kiedy była jeszcze nastolatką i mieszkała w tych pokojach. – Zaraz… czy to znaczy, że w tym pokoju wiszą portrety dziewczyn, które tutaj mieszkały? – dopytywała się Michele. Annaleigh pokiwała głową. – No to… gdzie jest moja mama? – Michele nagle zabrakło tchu. Annaleigh wskazała ścianę po przeciwnej stronie. Michele podbiegła. Tak, to jej matka, jak żywa. Portret wydał jej się bardziej realistyczny niż jakakolwiek

fotografia. Oczy Marion wprost skrzyły się radością, a usta rozciągnięte były w szerokim uśmiechu, jakby malarz właśnie opowiedział jej świetny dowcip. Jej włosy, zazwyczaj proste, zostały ułożone w loki, a ubrana była w jasną sukienkę koktajlową. Na szyi nosiła cienki złoty łańcuszek z nefrytowym wisiorem w kształcie motyla. Był piękny, a jednak skromny. „Tak jak mama” – pomyślała Michele. – Trudno mi wyobrazić sobie mamę pozującą do portretu – powiedziała na głos ze ściśniętym gardłem. Poczuła ukłucie w sercu, zauważając, że Marion zdawała się najradośniejszą z dziedziczek, a przecież spotkał ją tak tragiczny los. Gdy patrzyła na obraz, jej oczy wypełniły się łzami. Najwyraźniej patrzyła długo, bo gdy wreszcie odwróciła się, dostrzegła, że Annaleigh już nie ma. Tuż przed siódmą trzydzieści Annaleigh stanęła w drzwiach sypialni Michele, by wskazać jej drogę do jadalni. Na samą myśl o tym, jak będzie wyglądało jej spotkanie z dziadkami, Michele poczuła ucisk w żołądku. Na widok jadalni w stylu weneckim omal się nie przewróciła. Pokój otaczało dziesięć kolumn z różowego alabastru, a nad rzeźbionym dębowym stołem świeciły dwa żyrandole Baccarat. Ciężkie krzesła obite były czerwonym aksamitem, pasującym do szkarłatnych zasłon i różowych, marmurowych ścian. – Witaj, Michele – uśmiechnęła się Dorothy. Ona i Walter już siedzieli. Michele opadła na krzesło

naprzeciw nich. Niemal natychmiast pojawiła się pokojówka, która przyniosła pierwsze danie – sałatkę. Michele patrzyła na nią pełna poczucia winy. W domu gotowały zawsze tylko ona i Marion. – Może w czymś pani pomóc? – spytała. Zaskoczona pokojówka omal nie wywróciła miseczki z sałatką, którą właśnie stawiała jej na talerzu, a Dorothy wydała z siebie coś pomiędzy kaszlnięciem a chrząknięciem. Kiedy tylko służąca się oddaliła, Walter delikatnie zwrócił Michele uwagę: – Nie powinnaś zwracać się w ten sposób do służby. To niestosowne. Michele spojrzała na niego szeroko otwartymi oczami. – Ale… przecież żyjemy w dwudziestym pierwszym wieku! – Oczywiście – szybko wtrąciła się Dorothy – Ale skoro ich praca polega na służeniu ci, oferując im pomoc, zawstydzasz ich, bo odnoszą wrażenie, że robią coś nie tak. Michele popatrzyła nieufnie na dziadków. Coś chyba musiało być bardzo nie w porządku ze światem, w którym oferta pomocy zasługiwała na reprymendę. – No dobrze – powiedział Walter łagodniejszym tonem, wyraźnie chcąc rozluźnić atmosferę. – To jak ci się podoba twój nowy dom? – Ja… no cóż, jest oczywiście przepiękny, jak z bajki. Ale trudno mi myśleć o nim jak o swoim domu, bo

jest nieskończenie odmienny od wszystkiego, co znałam do tej pory – odparła szczerze Michele. – Trudno mi uwierzyć, że mama tutaj dorastała. Nie była przecież żadną elegancką dziedziczką, była po prostu… mamą. Myślałam, że nie pasowała do tego miejsca, ale na tym portrecie w pokoju wygląda tak radośnie. – Była tu bardzo szczęśliwa – powiedziała Dorothy z naciskiem. – Gdyby nie… – przerwała, czując na sobie wzrok Waltera. – Tak czy inaczej, kochanie, wyglądasz bardzo szczupło. Powinnaś coś zjeść. Michele zmarszczyła brwi, zaskoczona nagłą zmianą tematu. Po kilku chwilach ciszy i wpatrywania się w podłogę Walter przełknął ślinę. – Dorothy, czy z Gouldami spotykamy się jutro przed czy po koncercie w Carnegie Hall? Gdy dziadkowie tak po prostu przestali rozmawiać o Marion, a skupili się na jakimś koncercie, na który mieli udać się następnego wieczora, Michele poczuła, że ogarnia ją wściekłość. Kim byli ci ludzie? Kim były te pretensjonalne snoby, które nijak nie potrafiły nawiązać z nią kontaktu? Zaczęła grzebać widelcem w talerzu. Wiedziała, co babcia zamierzała powiedzieć – że mama nadal byłaby szczęśliwa, gdyby w jej życiu nie pojawił się ojciec Michele. A skoro dziadkowie żałowali, że Marion poznała Henry’ego, bez wątpienia musieli też żałować, że na świat przyszła Michele. Nagle dotarł do niej głos Waltera. – Michele, czemu nie jesz? Wszystko w porządku?

Michele poczuła nagle, jak coś w niej pęka. Z brzękiem upuściła widelec na talerz. – W porządku? Jak możecie oczekiwać, że będę cokolwiek jadła? Moja matka nie żyje. Ale przecież was i tak nic to nie obchodzi, prawda? Kazaliście mojemu ojcu odejść, chociaż wiedzieliście, że to złamie mamie serce. Nawet nie przyjechaliście na jej pogrzeb! A skoro tak bardzo nienawidzicie mojego ojca, nie rozumiem, dlaczego chcieliście, żebym z wami zamieszkała. Przerwała, żeby złapać oddech, i zatrzymała się, widząc miny dziadków. Wyglądali, jakby ktoś właśnie ich spoliczkował. – Bardzo się mylisz – powiedział Walter poważnym tonem. – Owszem, popełniliśmy błąd, proponując Henry’emu pieniądze, ale nawet nie jesteś sobie w stanie wyobrazić paniki, w jaką wpadliśmy, kiedy odkryliśmy, że nasze jedyne dziecko uciekło z domu. Poza tym nie zapłaciliśmy mu. Do dzisiaj nie rozumiemy, co się z nim wtedy stało. Powiem ci tylko tyle: twoja babcia i ja staliśmy się negatywnymi bohaterami tej historii, są jednak pewne sprawy dotyczące Henry’ego Irvinga, o których nie wiesz. Sprawy, których nikt… – Walterze! – Dorothy przerwała mu ostro. Michele wpatrywała się w nich. Walter zaczerwienił się, a Dorothy zdawała się… przestraszona. O co chodziło? – Co masz na myśli? – Michele poczuła, że jej serce bije coraz szybciej. – Czego nie wiem o moim ojcu?

Walter przełknął ślinę. – Chodziło mi tylko o to, że nigdy nie był takim człowiekiem, jakim widziała go Marion. Tak jak podejrzewaliśmy, interesowała go tylko ze względu na fortunę Windsorów, a kiedy dowiedział się, że nie dostanie nic, wziął nogi za pas. Michele wzdrygnęła się na te słowa. Dorothy otworzyła usta, jakby chciała mu przerwać, on jednak mówił dalej: – Nie ustawaliśmy w wysiłkach, by odnowić nasz kontakt z Marion i stać się częścią twojego życia. Ona jednak nie odbierała telefonów od nas, a wszystkie kartki, listy i czeki wracały do nas. Nieotwarte. Dawno temu złamała nam serce. A na pogrzeb przyjechalibyśmy oczywiście, gdybyśmy tylko w odpowiedniej chwili zostali powiadomieni. Nic nie wiedzieliśmy ani o wypadku, ani o pogrzebie, póki tydzień później nie przeczytaliśmy artykułu w „Times”. – Wziął Dorothy za rękę. Ich twarze były trupio blade. Michele zabrakło słów. Czy to możliwe, by Walter mówił prawdę? Trudno było jej uwierzyć, że mama tak bardzo myliła się co do swoich rodziców. Nie wiedziała już, co ma myśleć, w co wierzyć. – Dlaczego zatem mama wyznaczyła was na moich opiekunów? Przecież to nie ma sensu. Dorothy uśmiechnęła się smutno. – My też zadawaliśmy sobie to pytanie. To dla nas jedyna dobra wiadomość od lat. Oznacza chyba, że coś

jednak zrobiliśmy dobrze, wychowując Marion… – Chyba… chyba tak – przyznała Michele niepewnie. – Wiemy, jak trudna musi być dla ciebie ta przeprowadzka – powiedział Walter łagodniejszym tonem. – Mamy jednak nadzieję, że będziesz w stanie znaleźć szczęście tu, w Nowym Jorku. Proponuję, żebyśmy zapomnieli o tej rozmowie i zaczęli wszystko od początku. Zakłopotana Michele pokiwała głową. Kiedy tak jednak patrzyła na tych obcych ludzi, siedzących w absurdalnie wielkim pokoju, poczuła kolejną falę smutku i tęsknoty za mamą i za domem. – Źle się czuję – oznajmiła nagle. – Czy mogę wyjść? Po chwili Dorothy pokiwała głową w milczeniu. – Dziękuję za kolację – rzuciła Michele i pospiesznie wyszła z jadalni. *** Pierwszą noc w nowym domu Michele przespała niespokojnie. W jej głowie wirowały biało-czarne obrazy dawnych mieszkańców rezydencji Windsorów. Potem jednak jej twarz rozjaśniła się uśmiechem, gdy przeniosła się w nowy sen. Było to najbardziej niesamowite uczucie – tak jakby była jednocześnie nienasycona i tak pełna szczęścia, że mogłaby pęknąć. Była ciemna noc, a ona stała otulona jego ramionami

u stóp wysokiego wiązu. Przed nimi rozciągała się bezkresna łąka skąpana w księżycowej poświacie. Michele bawiła się kosmykami swoich włosów, śmiejąc się z opowiedzianego przez niego dowcipu. – Nie wierzę, że to prawda – wyszeptała, wpatrując się w jego szafirowe oczy. – Chcę być tylko tutaj, tylko z tobą. Nagle obudziła się, oddychając ciężko i próbując zorientować się, gdzie jest. Poczuła się zawiedziona, że przystojnego nieznajomego nie ma już przy niej. Gdy jednak w ciemności dostrzegła majestatyczne umeblowanie sypialni, zrozumiała, że był to tylko sen. Że jej szczęście nie było rzeczywiste. Że nic nie było prawdą. „Dlaczego znów mi się przyśnił?” – zastanawiała się. Była tak przyzwyczajona do jego odbicia w lustrze, że dziwnym wydał jej się sen, w którym był tak materialny i rzeczywisty. „Ale on przecież nie istnieje” – przypomniała sobie – „to po prostu szaleństwo mojej wyobraźni”. *** Następnego popołudnia Nolan, złota rączka domu Windsorów, przyniósł pudła, które przyleciały właśnie z Kalifornii. Większość dnia Michele spędziła więc na rozpakowywaniu się i urządzaniu swojej nowej, eleganckiej sypialni, by chociaż odrobinę przypominała

jej dom. Kiedy rozwiesiła już swoje ubrania, natknęła się na pudło opatrzone imieniem Marion. Zawahała się. Pani Richards przyniosła jej ten karton tuż przed wyjazdem do Nowego Jorku, i wyjaśniła, że zawiera on biżuterię i pamiątki, które Marion trzymała w bankowym sejfie. Michele do tej pory go nie otworzyła, po prostu bała się tego, Z jakiejś przyczyny sama myśl o nim sprawiała, że śmierć mamy zdawała jej się bardziej rzeczywista. Jednak po kilku nieufnych spojrzeniach przemogła się – odetchnęła głęboko i uniosła pokrywę. W środku znajdowały się trzy pudełeczka na biżuterię. Na dwóch widniały logotypy Van Cleef & Arpels i Tiffany-&Co, na trzecim nie było żadnego napisu. Michele wpatrywała się w nie zaskoczona. Mama nigdy nic jej nie mówiła o tej biżuterii. Michele podejrzewała, że musiała dostać wszystko od Windsorów, jako że nie byłoby ją stać na robienie zakupów u Tiffany’ego. Najpierw otworzyła pudełeczko od Van Cleef & Arpels. W środku zobaczyła naszyjnik w kształcie motyla, który widziała na portrecie Marion. Jej oczy wypełniły się łzami. Przytuliła go do piersi, jakby w ten sposób mogła poczuć obecność matki. Potem otworzyła pudełeczko od Tiffany’ego i znalazła w nim przepiękny, wysadzany diamentami naszyjnik z białego złota. „Łał” – wyszeptała. Nigdy wcześniej nie widziała z bliska tak drogiej biżuterii. W końcu otworzyła nieoznakowane pudełko. Na

widok jego zawartości jej serce omal nie stanęło. W pudełeczku leżał złoty klucz wyglądający na bardzo, bardzo stary. Klucz w kształcie krzyża z pętelką na górze, na której wygrawerowany był wizerunek słonecznego zegara. Klucz z jej snów. Michele zakręciło się w głowie, poczuła dreszcze biegnące wzdłuż kręgosłupa. „To niemożliwe” – wyszeptała sama do siebie przez ściśnięte gardło. – „To nie może być prawda”. Podniosła ostrożnie klucz i poczuła, jak drży w jej dłoni. Krzyknęła i upuściła go na ziemię. Leżał tam bez ruchu. „Skąd mama go miała? Dlaczego pojawił się w moich snach?”. Nagle zauważyła leżącą na dnie pudełeczka jakąś złożoną karteczkę. Chwyciła ją gorączkowo. Wrzesień 1993 Droga Marion, załączam klucz, który Henry zostawił w moim biurze. Wiem, że chciał, byś ty go miała. Być może to coś wyjaśni. Nie wahaj się skontaktować ze mną w razie potrzeby. Z najlepszymi życzeniami, Alfred Woolsey „Alfred Woolsey – dawny szef mojego ojca”. Michele niemal straciła oddech. Czyżby ten klucz należał do niego? To wydało jej się jeszcze bardziej niewiarygodne niż to, że znała go ze swoich snów. Nigdy

w życiu nie czuła żadnego związku ze swoim nieobecnym ojcem i nagle okazało się, że coś ich łączy. Przypomniało jej się, jak wiele lat wcześniej, kiedy była jeszcze mała, spytała mamę, czy w czymkolwiek przypomina ojca. Marion milczała przez dłuższą chwilę, po czym odpowiedziała łagodnie: – Tak. Sama nie wiem, o co dokładnie chodzi, ale jest w was obojgu coś… coś niezwykłego. Michele znów skupiła uwagę na liściku od Alfreda, zastanawiając się, co ten ekscentryczny, starszy pan mógł mieć na myśli, pisząc, że klucz coś wyjaśni. Podbiegła do laptopa i wpisała w Google nazwisko profesora. Miała nadzieję, że uda jej się znaleźć jego numer telefonu i o wszystko go wypytać. Kiedy jednak na ekranie pojawił się pierwszy link, poczuła ucisk w sercu: był to nekrolog sprzed ośmiu lat. „No i to by było na tyle” – pomyślała ponuro. Michele przypomniała sobie z żalem, że – opowiadając mamie o swoich snach – nigdy nawet nie wspomniała o kluczu. Zawsze skupiała się na przystojnym nieznajomym. „Gdybym tylko podała mamie wszystkie szczegóły, wtedy powiedziałaby mi, że klucz należy do niej” – pomyślała. Nerwowo sięgnęła po klucz, przygotowując się na dziwne drganie, ale pozostał nieruchomy. Położyła go na biurku, zastanawiając się, czy jej mama rozwiązała kiedyś zagadkę klucza, czy też przez resztę życia, tak jak teraz

Michele, zadawała sobie pytanie, czym on jest.

4 Tego samego dnia, nieco później, zadzwoniła jej komórka i głos Amandy sprowadził ją z powrotem na ziemię. – Dziewczyno, co u ciebie? Już za tobą tęsknimy! – Ja za wami też – odparła Michele, siadając po turecku na kanapie. – Co dzisiaj robicie? – Jane robi imprezę. Pewnie będzie beznadziejnie, ale obiecałyśmy z Kris, że przyjdziemy. – Och. – Michele z trudem przełknęła ślinę, na myśl o tym, że Amanda i Kristen będą od tej pory robić wszystko bez niej, tylko we dwie. – Ale to nieważne – dodała szybko Amanda, jakby domyślając się, że przyjaciółce zrobiło się przykro. – Powiedz lepiej coś o swoich dziadkach. – Mówiąc szczerze, niezbyt wiele czasu z nimi spędziłam. Wczoraj podczas kolacji było dosyć dziwnie, a od tamtej pory jestem sama. Są… sama nie wiem. Chyba tacy, jak się spodziewałam. – Nagle zabuczał interkom w pokoju. – Poczekaj chwilkę. Przez głośnik dziwnie rozbrzmiał głos Annaleigh: – Michele? Babcia czeka na ciebie w salonie. Chciałaby poznać cię z jedną z twoich nowych koleżanek ze szkoły. Michele jęknęła w duchu. Czemu babcia jej nie uprzedziła?

– Okej, już idę – odpowiedziała. – Mandy, zadzwonię do ciebie później. Zdaje się, że mam gościa. – Jasne, trzymaj się tam jakoś. Kochamy cię. – Ja was też. Michele rozłączyła się i z niechęcią spojrzała w lustro. Od śmierci Marion prawie nie spała i zaczynało to odbijać się na jej wyglądzie. Patrząc na swoje rozczochrane włosy i przekrwione oczy, pomyślała, że może wypadałoby się odświeżyć dla gościa, jednak nie miała siły. Miała wrażenie, że minęło mnóstwo czasu, od kiedy przestała się przejmować swoim wyglądem. W salonie Dorothy siedziała w królewskim fotelu naprzeciwko drobnej dziewczynki o jasnych włosach i zielonych oczach, ubranej w czarną, smokingową kamizelkę vintage i wąskie dżinsy wciśnięte w czarne buty na platformie. Za krzesłem Dorothy stała starsza blondynka z ołówkiem wetkniętym za ucho i notatnikiem w dłoniach. – Dzień dobry – przywitała je Michele. – Michele – uśmiechnęła się Dorothy – to moja sekretarka, Inez Hart, i jej córka Caissie. Inez wyciągnęła rękę. – Miło mi panienkę poznać, panienko Windsor. Proszę przyjąć nasze kondolencje. – Dziękuję. Proszę mówić mi po imieniu. Caissie uśmiechnęła się do niej. – Cześć. – Cześć. – Michele usiadła na kanapie obok.

– Poprosiłam Inez, żeby przyprowadziła dziś ze sobą Caissie, bo ona także chodzi do pierwszej klasy w Berkshire – ciągnęła Dorothy. – Pomyślałam, że będzie ci raźniej, jeśli poznasz koleżankę jeszcze przed pójściem do szkoły w poniedziałek. W tym momencie Inez spojrzała na Caissie surowo, jakby chciała powiedzieć: „Tylko mnie nie zawiedź!”. Caissie wbiła wzrok w ziemię, wyraźnie zawstydzona. – Dzięki. Bardzo się cieszę – powiedziała Michele, próbując znaleźć w sobie odrobinę entuzjazmu. – Może pokażesz Caissie swój pokój? – zaproponowała Dorothy. – Okej – zgodziła się Michele. Caissie wyszła za nią z salonu. W milczeniu szły po schodach, a Michele zastanawiała się, czemu sytuacja wydaje jej się tak niezręczna. Kiedy dotarły na trzecie piętro, Michele zaprowadziła ją do swojego saloniku. Caissie rozejrzała się dokoła. – Nie masz łóżka? – spytała ze zdziwieniem. – Och, łóżko jest w drugim pokoju – odparła Michele. Caissie uniosła brwi, a Michele zarumieniła się, zdając sobie sprawę, jak zarozumiale musiała zabrzmieć jej odpowiedź. – Siadaj – zaproponowała. Usiadły w fotelach naprzeciw siebie. – W jakiej części miasta mieszkasz? – Mieszkam z tatą tutaj obok, w jednym z mieszkań, które stanowiły kiedyś dawną rezydencję Walkerów.

Prawdopodobnie bliżej takiego wspaniałego domu nigdy nie zamieszkam – roześmiała się. – Mówisz o tych Walkerach, którzy byli rywalami Windsorów? – spytała Michele, próbując znaleźć jakiś temat do rozmowy. – To chyba dziwne, że byli sąsiadami. – To prawda – zachichotała Caissie. – Powiesz mi coś o naszej szkole? – Szczerze? Jest dość beznadziejna. Prawie wszyscy uczniowie to bogaci lalusie i panienki z dobrych domów – skrzywiła się Caissie. – Mój najlepszy przyjaciel Aaron i ja dostaliśmy się do niej tylko dzięki stypendium. Po takiej szkole łatwiej będzie nam dostać się do koledżu, jednak szkoła publiczna byłaby znacznie bardziej korzystna towarzysko. – Świetnie – powiedziała sucho Michele. – Teraz jeszcze bardziej cieszę się, że tam idę. Caissie zagryzła wargi, prawdopodobnie żałując swojej szczerości. Michele przyglądała się nieznajomej dziewczynie siedzącej w jej pokoju i nagle wydało jej się, że opuszcza swoje ciało i obserwuje tę scenę z dystansu. Wszystko było jakby nierzeczywiste. Pogrzeb, żałoba, nowe życie w Nowym Jorku – wydarzenia te przypominały jej sceny z filmu, w którym tylko odgrywa swoją rolę. Wyobraziła sobie, że jej prawdziwe ciało, jej prawdziwe „ja” jest bardzo daleko od tej rezydencji, w Kalifornii, razem z mamą i przyjaciółmi. Że jej życie jest cudownie normalne. Że nie zdarzył się żaden wypadek samochodowy, a największym problemem wciąż jest jej

rozstanie z Jasonem – które wydawało się teraz tak nieskończenie odległe. Wyobrażała sobie, że tego strasznego dnia Marion czeka na nią przed szkołą, żeby zabrać ją na obiad i wysłuchać opowieści o tym, co jej się przydarzyło. Tak jak zwykle… Michele poczuła, jak jej oczy wypełniają się łzami, więc pochyliła głowę, żeby ukryć je przed Caissie. – Przepraszam, że jestem taką beznadziejną gospodynią. Babcia nie powiedziała mi, że przyjdziesz, a ja niezbyt dobrze się dzisiaj czuję… nie mam siły na to wszystko. – Rozumiem – odpowiedziała Caissie. – I tak powinnam już iść. Michele wstała, żeby odprowadzić dziewczynę do drzwi. – Miło było cię poznać – powiedziała, wciąż ukrywając twarz, żeby Caissie nie dostrzegła jej łez. – Ciebie też. Cześć. – Caissie pożegnała się i szybko zbiegła po schodach. *** Późno w nocy Michele obudził jakiś głośny płacz. Gdy łkanie rozbrzmiało po raz drugi, zerwała się i wyskoczyła z łóżka. Otworzyła drzwi sypialni i znalazła się w ciemnym korytarzu. Przez chwilę zastanawiała się, czy się nie wycofać. Przeraźliwy mrok spowijał dom, czyniąc z jasnego pałacu

scenerię w stylu filmów Hitchcocka. Słysząc kolejny atak głośnego szlochu, Michele ruszyła jednak naprzód. Musiała odkryć, kto wydaje z siebie ten przeraźliwy dźwięk. Ostrożnie kroczyła, opierając się o ściany, i powoli zbliżyła się do źródła dźwięku. Nagle zrozumiała, że łkanie dobiega z głównej sypialni. To babcia płakała. Michele zatrzymała się. Usłyszała zachrypnięty głos Dorothy: „Powinniśmy byli jej powiedzieć.” A może raczej: „Nie powinniśmy byli jej mówić”? Michele nie dosłyszała dokładnie. I czy „jej” odnosiło się do niej, czy może do Marion? W głowie Michele aż roiło się od pytań, jedna rzecz była jednak pewna: spokój i zdystansowanie Dorothy były tylko fasadą. W rzeczywistości babcia wcale nie czuła się dobrze. Wtedy cichym głosem powiedział coś Walter, ale Michele nie dosłyszała jego słów. Podeszła jeszcze bliżej do drzwi sypialni dziadków i stanęła niepewna, co zrobić. Wejść i spytać, co się dzieje? – Nie, Walterze! Rani mnie samo patrzenie na nią – to tak, jakby w domu był duch – wybuchnęła Dorothy. Usłyszawszy to, Michele zacisnęła dłoń na ustach, bezskutecznie usiłując stłumić krzyk, i szybko zaczęła się wycofywać. W tym momencie drzwi otworzyły się. Walter patrzył na nią zszokowany. – Co ty tu robisz? Podsłuchujesz? – warknął. – Przepraszam, nie chciałam… Usłyszałam płacz – wymamrotała Michele.

– Twoja babcia nie jest teraz sobą – powiedział spokojniej już Walter. – Cierpi po stracie Marion. Jak my wszyscy. Michele pokiwała głową, marząc tylko o tym, żeby jak najszybciej odejść. – Wracam do pokoju. Raz jeszcze przepraszam. Nie odwracając się, pobiegła do siebie. Czuła, jak jej oczy wypełniają się łzami. Nagle przestraszyła się swoich dziadków i pomyślała, że wbrew zapewnieniom wcale jej tu nie chcą. Jedno było pewne: najlepiej będzie trzymać się od nich na dystans. *** Michele leżała na brzuchu, próbując napisać coś w zeszycie, który rozłożyła na poduszce. Gryzła końcówkę ołówka, zastanawiając się, czy w chwili, gdy straciła matkę, straciła też cały swój talent. Od śmierci Marion nie udało jej się napisać ani jednego porządnego wersu. Za oknem padał rzęsisty deszcz, a szare niebo rzucało na ściany sypialni niepokojące światło. Michele zadrżała i mocniej otuliła się szlafrokiem. Zerknęła na zegar wiszący nad kominkiem i zdziwiła się, że jest dopiero wpół do siódmej. Jutrzejszy dzień to był poniedziałek, jedenasty października. Na myśl o pierwszym dniu w Berkshire High School rzuciła zeszytem i długopisem o ścianę. Po raz setny zaczęła zastanawiać się, jak Marion

mogła pomyśleć, że jej córka odnajdzie się w tym nowym świecie. „Jak mogła mi nawet nie powiedzieć, że wyznaczyła w testamencie moich dziadków jako opiekunów?”. Przecież nigdy nie miały przed sobą żadnych tajemnic. Czemu sekret pojawił się dopiero teraz, kiedy nie miała już szansy na odkrycie prawdy? Michele leżała na łóżku, wpatrując się w przestrzeń i starając się uspokoić myśli. Nagle zobaczyła coś, na co do tej pory nie zwróciła uwagi: zamek w dolnej szufladzie biurka. Zaciekawiona wstała i spróbowała przekręcić gałkę szuflady. Usłyszała tylko głuche uderzenie. Poczuła iskierkę zaciekawienia. W zamkniętej szufladzie musiało być coś ciężkiego. Co to mogło być? Chwyciła kilka spinek do włosów, które leżały na toaletce, i zaczęła majstrować w zamku. Na próżno. „No trudno” – pomyślała rozczarowana. Już miała wrócić do łóżka, kiedy zobaczyła leżący na biurku klucz ojca. Wyraźnie lekko drgał – tak jak poprzedniego dnia. Wyobraźnia musiała płatać jej figle… a może jednak? Usiadła na łóżku, nieufnie spoglądając na klucz. Znowu drgał, przesuwał się od prawej do lewej krawędzi mebla. Pisnęła, odsuwając się z przestrachem. „Czy oszalałam? Chyba właśnie coś takiego przydarza się ludziom, którzy tracą rozum”. Klucz wciąż dziwnie się poruszał, zupełnie jakby chciał zwrócić na siebie uwagę Michele. Uszczypnęła się tak mocno, jak tylko mogła, i skrzywiła się z bólu.

Zdecydowanie nie śniła. Jej wzrok znów spoczął na zamkniętej szufladzie, a potem nagle pewien pomysł wpadł jej do głowy. Był szalony… ale musiała przynajmniej spróbować. Zmobilizowała się, zamknęła oczy i sięgnęła po klucz. Kiedy go podnosiła, przestał się ruszać. Pochyliła się ku szufladzie, ledwie łapiąc oddech. Drżącą dłonią spróbowała włożyć klucz do zamka. Klucz ożył. Michele cofnęła się z krzykiem, widząc, że nie tyle pasuje do zamka, co stapia się z nim, poruszając się i świecąc, jakby schowana w nim była niewidzialna bateria. Szuflada otworzyła się, a klucz wpadł do środka. Z początku Michele była zbyt przestraszona, żeby zajrzeć. Czego mogła oczekiwać? Jakiejś magii, jakiegoś voodoo? Po chwili jednak ciekawość zwyciężyła, zerknęła więc ostrożnie. W szufladzie zobaczyła stary, oprawiony w skórę notatnik. Klucz leżał z wierzchu. Serce Michele waliło jak oszalałe. Czy ten dziennik należał do któregoś z jej rodziców? Czy próbowali się z nią w ten sposób jakoś skontaktować? Wzięła klucz i wsunęła go do kieszeni, potem ostrożnie sięgnęła po zniszczony, zakurzony zeszyt. Rozczarowana zobaczyła wypisane na okładce imię „Clara”, a obok niego rok – 1910. Zajrzała na pierwszą pożółkłą stronę. 10/10/10 Dzisiejszy dzień rozpoczął się całkiem normalnie,

później jednak zmienił się w coś całkiem przeciwnego… Spoglądając na datę, Michele szeroko otworzyła usta ze zdziwienia. Dzisiaj także był 10/10/10 – 10 października tyle że 2010 roku! W tym momencie rozległo się bicie zegara. Nagle Michele wydało się, że jej dłonie są przyklejone do stron dziennika. Próbowała je oderwać, ale nie mogła! „Co to znaczy?” – zastanawiała się z niepokojem, wciąż usiłując odepchnąć dziennik. „Czy to klej przez sto lat pokrył kartki? O co chodzi?”. I wtedy stało się coś najbardziej przerażającego, co Michele kiedykolwiek przeżyła: dziennik zdawał się wciągać ją do środka. Czuła się tak, jakby skakała na główkę w otchłań papierowych kartek. Krzyczała, a jej żołądek skręcił się w kłębek, jakby znalazła się w rollercoasterze. – Pomocy! Co się ze mną dzieje? Płynęła w morzu papieru i atramentu, jakby dziennik nagle powiększył się monstrualnie i połknął ją w całości. Potem kartki zniknęły, a ciało Michele zaczęło wirować pośrodku sypialni – sypialni, która zdawała się zmieniać w każdej sekundzie. Dziwne sylwetki pojawiały się i znikały z prędkością światła. Pokój stawał się z każdą chwilą starszy i starszy, a potem, bez ostrzeżenia, wszystko zatrzymało się i obraz stał się znów jasny i wyraźny. Michele upadła na ziemię. Krzyk, który usłyszała, nie wydobył się jednak z jej piersi.

Naprzeciw Michele stała dziewczyna o bladej skórze, związanych w kucyk rudych włosach i zielonych oczach. Wyglądała dokładnie tak jak Clara Windsor na portrecie wiszącym w pokoju Michele, w odróżnieniu jednak od tamtej arystokratki z obrazu nie miała na sobie balowej sukni, tylko zniszczone czarne szmaty. Zupełnie nie pasowała do eleganckiej sypialni. Przerażona Michele spróbowała wstać, ale była zbyt słaba i znów upadła na dywan. Clara patrzyła na nią przerażonymi oczyma. – Co… kto… kim jesteś? – zawołała wreszcie. – Skąd się tu wzięłaś?! – Ja? Kim ty jesteś? – Michele ledwie była w stanie się odezwać. Gorączkowo rozglądała się po pokoju. Wszelkie ślady współczesności zniknęły. Nie było już biurka, laptopa i iPoda, a kosmetyki na jej toaletce zostały zastąpione śmiesznymi, staroświeckimi słoiczkami i szczotkami do włosów. Mogłaby nawet przysiąc, że zza okna dobiegał dźwięki nie samochodowych silników tylko stukot kopyt końskich. „Co się dzieje?” Nagle do pokoju wpadła jakaś przestraszona, młoda kobieta. Miała na sobie strój pokojówki – prostą, czarną sukienkę i biały, wykrochmalony fartuszek. – Panienko Claro! Co się dzieje? Trzęsąc się, Clara wskazała na Michele. – Ona… pojawiła się w pokoju niczym duch! Jak ona się tutaj dostała?

– Nie rozumiem, o czym panienka mówi. – Pokojówka zmarszczyła brwi. – No o niej! O tej dziewczynie w ohydnym stroju! – W głosie Clary brzmiała histeria. – Ależ panienko… nikogo tam nie ma – powiedziała po chwili pokojówka. Popatrzyła na Clarę z niepokojem. – Miała panienka bardzo dziwny i ekscytujący dzień, nic zatem dziwnego, że ponosi panienkę wyobraźnia. Jest już późno. Powinna się panienka położyć, zanim zemdleje. – Nie… nie widzisz jej? – Głos Clary zmienił się w pisk przerażenia. – Nie, panienko Claro. Nikogo tam nie ma – cierpliwie odpowiedziała pokojówka. – Może przyniosę panience herbaty albo ciepłego mleka? To powinno pomóc. Albo może sole trzeźwiące? – Nie… wszystko już w porządku, dziękuję – odetchnęła Clara, próbując się uspokoić. – Zaraz pójdę spać. Pewnie jestem po prostu zmęczona. Pokojówka uśmiechnęła się do niej uspokajająco. – Dobranoc, panienko. Gdyby panienka czegoś potrzebowała, proszę zadzwonić. Teraz proszę wypocząć. Kiedy pokojówka zamknęła za sobą drzwi, Clara znów z przestraszoną miną zwróciła się ku Michele. – Dlaczego ona cię nie widzi? Jesteś duchem? Czy postradałam rozum? Michele znowu się uszczypnęła, lecz nie obudziła się, tylko wyraźnie poczuła ból. Czy to możliwe, że nie majaczyła? W jakim alternatywnym świecie mogło być

możliwe coś takiego? – Który to rok? – spytała, obawiając się, że zna już odpowiedź. – 1910, oczywiście – odparła Clara, spoglądając na Michele ze zdziwieniem. – Ale proszę, powiedz, kim ty jesteś? Czego chcesz ode mnie? Michele patrzyła na Clarę równie zaskoczona. Kręciło jej się w głowie. Jak mogła cofnąć się w czasie o sto lat? Dlaczego tutaj trafiła? I co miała odpowiedzieć swojej przestraszonej prapracioci? Nie mogła przecież palnąć: „Wiesz co, jestem twoją krewną z przyszłości. Właśnie cofnęłam się w czasie o sto lat”. Zamiast tego wypowiedziała pierwsze słowa, które przyszły jej do głowy. – No tak, jestem, no wiesz, duchem. Mam na imię Michele. – „Koniec końców jeszcze się nie urodziłam”, pomyślała. Clara pisnęła z przestrachem. – Nie martw się, jestem dobrym duchem – dodała pospiesznie Michele. – Jak duszek Kacperek. Clara patrzyła na nią nic nie rozumiejąc, a Michele zdała sobie sprawę, że Przyjazny Duszek Kacperek raczej nie został jeszcze wymyślony. – Chodzi mi o to, że… przybyłam tu, żeby ci pomóc. – Pomyślała, że jest to najprawdopodobniej najgłupsza rzecz, jaką mogła powiedzieć, ale ku jej zdziwieniu strach zdawał się znikać z oczu Clary. Wreszcie spojrzała na Michele z zainteresowaniem.

– Czy to moja mama cię przysłała? – wyszeptała z nadzieją w głosie. – Co? Nie… nie wiem – wymamrotała Michele. – Modliłam się, żeby mi pomogła, albo żeby przysłała kogoś, kto mi pomoże – powiedziała Clara. – Zaraz, zaraz… twoja mama też umarła? – spytała Michele. Cała ta sytuacja nie mogłaby być dziwniejsza ani bardziej niewiarygodna. – Dlaczego potrzebujesz pomocy? Clara odetchnęła głęboko i opowiedziała Michele swoją historię. Te same słowa zapisane były pod datą 10 października 1910 w dzienniczku Clary, który Michele czytała, nim przeniosła się w czasie. – Dzisiaj widzisz mnie otoczoną luksusem i bogactwem… ale do tej pory znałam tylko brud ulicy – zaczęła Clara. – Podczas gdy moje rówieśnice po raz pierwszy całowały się z chłopcami i jeździły na pierwsze przejażdżki automobilem, ja siedziałam zamknięta w sierocińcu – jedynym domu, jaki znałam od wczesnego dzieciństwa, odkąd zmarli moi rodzice. Jedyne, co miałam, to własna inteligencja. Uczyłam inne sieroty, żeby zarobić na wikt i opierunek. I uczyłam się sama z książek w bibliotece… była to moja jedyna bezpieczna przystań. Dzisiejszy dzień rozpoczął się całkiem normalnie, później jednak zmienił się w coś całkiem przeciwnego. Niespodziewanie sierociniec odwiedził lokaj słynnej rodziny Windsorów. Okazało się, że głowa rodu, George Windsor, jakimś cudem dowiedział się o

moim istnieniu i zapragnął mnie adoptować. Nie rozumiem, jak to się stało, a z tego, co mi powiedziano, wynika, że przygarnęła mnie rodzina zastępcza. Ale kto chciałby przyjąć po swój dach nieznajomą? Czego oni ode mnie chcą? Nie wolno mi było zaprotestować ani o nic pytać. Kazano mi się spakować i opuścić jedyny dom, jaki kiedykolwiek znałam. Przyjechałam tutaj, a moja nowa rodzina czekała na mnie w wielkim salonie. Teraz za ojca mam prezesa kolei, za matkę gwiazdę socjety, a do tego osiemnastoletniego brata i dwie siostry: siedemnastoletnią Violet i dziesięcioletnią Frances. Wydaje mi się jednak, że nikt prócz ojca rodziny mnie tu nie chce. Sądzę, że wszyscy pozostali chcieliby się mnie pozbyć. Co się ze mną stanie? Dlaczego tu jestem? – Clara chwyciła dłoń Michele i popatrzyła na nią błagalnie. – Pomożesz mi? Pomożesz mi dowiedzieć się, dlaczego zostałam adoptowana przez Windsorów? To po to tu przybyłaś, prawda? Michele nie miała pojęcia, co mogłaby zrobić, żeby jej pomóc, zaskoczyło ją jednak podobieństwo ich losów. Obie w niewytłumaczalny sposób znalazły się w nowym świecie, w domu Windsorów. I obie desperacko poszukiwały odpowiedzi na pytanie: dlaczego? – Zrobię wszystko, co w mojej mocy – obiecała Michele. – Michele! Uniosła głowę i w jednej chwili świat wrócił do

normalności. Znów znalazła się w swojej sypialni z 2010 roku. Rzeczy Clary zniknęły, pozostał jedynie jej dziennik, Annaleigh pytała przez interkom, czy jest gotowa na kolację. Przez chwilę Michele była zbyt oszołomiona, by odpowiedzieć. Wpatrywała się w notatnik, zastanawiając się, czy naprawdę spotkała się z Clarą, czy może wyobraźnia płatała jej figle? A może postradała rozum? I dlaczego przenosiny w przeszłość były tak koszmarne, a powrót natychmiastowy? Jedna rzecz była pewna. Michele nie miała apetytu. Powoli podeszła do interkomu. – Annaleigh? Nie czuję się najlepiej. Chyba daruję sobie kolację. – Jesteś pewna? Czy mam ci wysłać jakieś lekarstwo? – Nie, nie trzeba – odparła Michele. – Chyba po prostu muszę odpocząć. Zobaczymy się rano. Michele wyciągnęła z kieszeni klucz i popatrzyła na niego zafascynowana. Czy to znaczyło… że jej ojciec podróżował w czasie? A Alfred Woosley jakimś cudem się o tym dowiedział… Czy to dlatego dał Marion klucz? Gdyby tylko ktoś mógł jej to wyjaśnić… Michele była jednak całkiem sama.

5 Następnego poranka Michele obudziła się o świcie. Prawie całą noc nie spała – myślała o kluczu i o niewiarygodnej podróży w czasie. Czy to wszystko naprawdę się wydarzyło? Teraz musiała skupić się jednak na pierwszym dniu szkoły. Nigdy wcześniej nie była „tą nową”, a dołączanie do klasy w połowie roku czyniło całą sytuację jeszcze trudniejszą. Westchnęła ciężko i podniosła z nocnej szafki komórkę, żeby sprawdzić wiadomości. Dostała SMS-a od Kristen: „KOCHAMY CIĘ, LASKA! Powodzenia jutro, myślimy o tobie i mamy nadzieję, że wszystko pójdzie dobrze. Zadzwoń do nas po szkole! Xoxoxoxoxo, K&A”. Przeczytała wiadomość dwa razy, czując falę tęsknoty za przyjaciółkami. Bała się, że szkoła bez nich okaże się strasznie dziwna. Uznała, że i tak już nie zaśnie, postanowiła więc wykorzystać resztę czasu na przygotowania. Formalny strój obowiązujący w Berkshire wykluczał większość jej ubrań, dziadkowie poprosili jednak Annaleigh, żeby kupiła jej coś odpowiedniego: białą koszulę i sięgającą kolan spódniczkę w kratkę. Ponieważ nie wolno było chodzić z gołymi nogami, Michele wyszukała w swoich rzeczach cieliste rajstopy. Do tego czarne balerinki. Spojrzała w lustro i skrzywiła się. Strój prymuski zupełnie do niej nie pasował.

Wysuszyła włosy, zrobiła lekki makijaż i zeszła po schodach do porannego pokoju. Jak zwykle przy stole siedziała Annaleigh, popijała zieloną herbatę i przeglądała listę rzeczy do zrobienia. Z radia dobiegała cicha muzyka klasyczna. Annaleigh wprawdzie proponowała Michele jedzenia śniadania w jej pokoju, jednak samotność przy stole była nie do zniesienia, dziewczyna wolała dołączyć do niej na dole. – Dzień dobry. – Michele opadła na fotel. – Dzień dobry, moja droga. – Annaleigh spojrzała na nią z uznaniem. – Świetnie wyglądasz. A jak się czujesz? – Jestem zdenerwowana – przyznała Michele. Pokojówka o imieniu Lucy postawiła przed nią szklankę soku pomarańczowego i talerz ze skwierczącymi jajkami na bekonie. Michele uśmiechnęła się do niej nieśmiało, wciąż niepewna, jak zachowywać się wobec służby. – Nie przejmuj się. Na pewno bez problemu znajdziesz przyjaciół – zapewniła ją Annaleigh. – Jestem przekonana, że wszyscy cieszą się, że w Berkshire znów znajdzie się dziewczyna z rodziny Windsorów. Poza tym znasz już Caissie. Michele pomyślała, że Annaleigh najwyraźniej nie ma bladego pojęcia o skomplikowanym systemie klasowym, panującym w ekskluzywnych liceach. Taki system nie toleruje intruzów. Zamilkły. Z radia popłynęły dźwięki symfonii. Michele omal nie wylała na siebie soku. Znała skądś tę muzykę. Poczuła dziwne ukłucie tęsknoty za czymś,

czego jednak nie pamiętała. Słyszała już gdzieś tę symfonię. W jakimś ważnym miejscu. Ale gdzie? Nagle w jej pamięci pojawiły się hipnotyzujące, niebieskie oczy. Oczywiście, to w tych jej snach, w tamtym holu pełnym luster tę właśnie melodię nucił on – piękny nieznajomy. – Michele, na Boga, co się dzieje? – dopytywała się zaniepokojona Annaleigh. – Ta melodia… już ją słyszałam – odpowiedziała drżącym głosem. Annaleigh popatrzyła na nią podejrzliwie. – Nic w tym dziwnego. To jedna z najsłynniejszych kompozycji Schuberta. Michele pokiwała głową, wiedziała jednak, że słyszała ją tylko w swoich snach. Gdy melodia się skończyła, prezenter powiedział: „Tu 96.3 FM, najlepsza stacja z muzyką klasyczną w Nowym Jorku. Właśnie wysłuchaliśmy „Serenady” Schuberta w wykonaniu Phoenixa Warrena i Filharmonii Nowojorskiej”. – Phoenix Warren – powiedziała z lekkim uśmiechem Michele. – Mama nazwała mnie Michele na cześć jego kompozycji. To dlatego moje imię pisze się przez jedno „l”. – Naprawdę? Uwielbiam tę symfonię, jest przepiękna. – Annaleigh zaczęła cichutko nucić. W tym momencie jej telefon zapiszczał, ogłaszając nadejście wiadomości. – Och, właśnie przyjechał Fritz. Powinnaś się zbierać. Nie możesz się spóźnić w pierwszym dniu

szkoły! Michele nerwowo pokiwała głową, odsunęła krzesło i przerzuciła torbę przez ramię. – Powodzenia! – zawołała Annaleigh. – Dzięki – odparła, zmuszając się do uśmiechu. – Będzie mi potrzebne. *** Michele stała przed Berkshire High School i bacznie się rozglądała. Wzniesiony w dzielnicy Upper East Side budynek z białego kamienia, z klasycystyczną fasadą i korynckimi kolumnami po obu stronach drzwi wyglądał trochę jak rezydencja Windsorów. Otaczało go ogrodzenie z kutego żelaza. Frontowe wejście przypominało wybieg dla modelek – na schodach pojawiały się kolejne dziewczyny, a każda z nich potrafiła uczynić z obowiązkowego mundurka stylową kreację. Szczupła blondynka o bujnych włosach miała na sobie plisowaną, czarno-czerwoną spódniczkę w kratkę, do tego krótką, czarną, ozdobną kurtkę, buty na platformie i czarną, skórzaną torbę służącą za plecak. Następnie pojawiła się przepiękna, czarnoskóra dziewczyna w stylowym trenczu i zielonym swetrze, z dużą, pikowaną torbą od Chanel na ramieniu. Chłopcy wyglądali równie elegancko: mieli idealnie ułożone włosy, zapięte pod szyję białe koszule i ciemne marynarki, a do tego kolorowe krawaty i szare lub zgniłozielone spodnie.

Michele poczuła się jak szara myszka. Spuściła wzrok i wkroczyła na schody. Dzięki planowi szkoły znalazła salę, w której miała odbywać się pierwsza lekcja – historia Ameryki. Gdy uczniowie siadali na swoich miejscach, Michele podeszła do nauczyciela. – Panie Lewis, jestem nową uczennicą. Nazywam się Michele Windsor. Pan Lewis cały się rozpromienił i energicznie uścisnął jej dłoń. – Witaj w Berkshire, Michele! Bardzo się cieszymy, że jesteś tu z nami! – Dziękuję. Gdzie mam usiąść? – Poczekaj chwilkę ze mną. Chciałbym przedstawić cię klasie – powiedział, uśmiechając się tak wesoło, jakby spodziewał się, że Michele naprawdę będzie całą tą sytuacją podekscytowana. Stała więc przed całą klasą jak kretynka, a wszyscy przyglądali się jej z zaciekawieniem. Caissie Hart przyszła jako jedna z ostatnich. Zanim usiadła, uśmiechnęła się lekko do Michele. Kiedy zadzwonił dzwonek i wszyscy już siedzieli, pan Lewis ogłosił: – Moi drodzy, to wasza nowa koleżanka. Poznajcie Michele Windsor ze słynnej rodziny Windsorów, o której część z was uczyła się na zeszłorocznych zajęciach historii Nowego Jorku. Jest pierwszą Windsorówną w naszej szkole od prawie dwudziestu lat, przyjmijmy ją

więc ciepło! Michele uśmiechnęła się słabo i szybko usiadła na jedynym wolnym miejscu. Czuła na sobie wzrok kolegów z klasy. Jej twarz spłonęła rumieńcem. Zastanawiała się, jak wypada w konfrontacji z ich wyobrażeniami na temat najmłodszej księżniczki Windsorów. Chłopak, który siedział obok, odwrócił się do niej i uśmiechnął się przyjaźnie. Wyglądał jak typowy amerykański dzieciak z reklamy Abercrombie – ciemny blondyn o brązowych oczach i chłopięcym uśmiechu. Michele nieśmiało odwzajemniła uśmiech. Kiedy lekcja się skończyła, usłyszała wołającą ją Caissie. – Hej! Poczekaj! Odwróciła się, szybko jednak się zorientowała, że Caissie nie ją woła, tylko drugą dziewczynę, potem razem wyszły z klasy. Michele westchnęła i ruszyła za nimi, mając nadzieję, że nikt nie zauważył jej pomyłki. Stłumiony chichot, który usłyszała za plecami, nie pozostawiał jednak wątpliwości – ktoś zdążył dostrzec jej żenujące zachowanie. – Hej – odezwał się chłopak, który podczas lekcji siedział obok niej. – Jestem Ben. Ben Archer. – Cześć. Ja mam na… – Michele przerwała, czując, że znowu oblewa się rumieńcem. – Oczywiście wiesz, jak mam na imię po tym całym przedstawieniu. – No tak – roześmiał się Ben. – Nauczyciele już w zeszłym tygodniu powiedzieli, że do nas dołączysz.

– Och! – Ku swemu przerażeniu Michele poczuła, że robi się coraz bardziej czerwona. – Nie lubię być w centrum uwagi. Ani trochę. – No cóż, jak na Windsorów, wydajesz się wyjątkowo normalna – skomentował Ben. – To miał być komplement. – Uśmiechnął się. – Aha… no to dzięki. – Michele popatrzyła na niego z zaciekawieniem, zastanawiając się, czy przypadkiem z nią nie flirtuje. Kiedyś byłaby tym zachwycona, teraz jednak nie miało to szczególnego znaczenia. – Teraz muszę iść do laboratorium, więc… – Michele przerwała w pół zdania, spoglądając na plan szkoły. – Och, ja idę w przeciwną stronę. Zobaczymy się później? – zapytał Ben z nadzieją. – Jasne. Do zobaczenia – pokiwała głową Michele. *** Kilka godzin później Michele, nie dość, że zapadła na poważną chorobę zwaną Syndromem-Samoświadomości-Nowej-Dziewczyny-w-K lasie, to jeszcze ledwie mogła nadążyć za tym, co działo się na lekcjach. Pani Richards najwyraźniej zapomniała powiedzieć jej, jak wysoki jest poziom w nowojorskich szkołach prywatnych, więc Michele miała wrażenie, że będzie musiała się nieźle wysilić, żeby utrzymać swoją dotychczasową wysoką średnią. Odetchnęła z ulgą, kiedy zadzwonił dzwonek na

przerwę – wtedy jednak ze smutkiem przypomniała sobie, że nie ma z kim zjeść obiadu. Siedziała w swojej ławce w sali od angielskiego, zastanawiając się, co ma ze sobą zrobić, kiedy nagle ktoś chwycił ją za łokieć. – Windsor, zjesz z nami – usłyszała piskliwy głos. Odwróciła się i zobaczyła dziewczynę, która wyglądała jak dizajnerska wersja gospodyni domowej z lat 50. Miała na sobie bladoróżowy, kaszmirowy sweter, tweedową spódnicę i czarne pantofelki Mary Janes. Obrazu dopełniały różowa opaska na włosach i sznur pereł, które wyglądały na podejrzanie prawdziwe. – Cześć. Przepraszam, ale nie wiem, jak masz na imię – powiedziała Michele, gdy wylansowana prymuska1 pociągnęła ją w stronę drzwi. – Olivia Livingston. Z tych Livingstonów, oczywiście – odpowiedziała z dumnym uśmiechem dziewczyna. Michele nigdy w życiu nie słyszała o Livingstonach, ale uznała, że lepiej będzie się do tego nie przyznawać. – Dzięki za zaproszenie – odpowiedziała tylko. – To nie zaproszenie. To obowiązek. – Olivia spojrzała na nią śmiertelnie poważnie. – My, stare rody, musimy trzymać się razem. Przyszłość społeczeństwa spoczywa na naszych barkach. – Uhmmm… co? Zanim jednak Olivia zdążyła cokolwiek odpowiedzieć, znalazły się w eleganckiej stołówce Berkshire High School, obok stołu, przy którym siedziały

już trzy dziewczyny, najwyraźniej podzielające modowy gust Olivii. – Oto i ona! – ogłosiła triumfująco Olivia. – Mówiłam, że uda nam się dołączyć do naszego klubu dziewczynę z rodziny Windsorów. Okej, Michele: oto Madeline Belmont, Renee Whitney i Amy Van Alen. Z pewnością rozpoznajesz ich nazwiska. Michele oczywiście nigdy wcześniej nie słyszała żadnego z nich. Posłusznie jednak usiadła na wskazanym krześle. – Cześć. No to… co to w ogóle jest za klub? Madeline zerknęła na Olivię, jakby czekała na pozwolenie, żeby się odezwać. – Jesteśmy jedynymi uczennicami pochodzącymi z Nowojorskiej Czterysetki. Naszą misją jest podjęcie dzieła pani Astor, przewodzenie kolejnemu pokoleniu elity tego miasta oraz trzymanie się z daleka od nuworyszy, którzy psują nasz wizerunek. – Mówiąc to, Madeline prychnęła z obrzydzeniem, wymownie spoglądając na siedzącą przy sąsiednim stoliku dziewczynę w minispódniczce, która właśnie publicznie okazywała uczucie swojemu chłopakowi. – Och, ja, niestety, nie mam pojęcia, o czym mówisz. Nowojorska Czterysetka? Olivia spojrzała wyraźnie oszołomiona taką ignorancją. Kolejna z dziewczyn, Renee, pospieszyła z wyjaśnieniami: – Na przełomie dziewiętnastego i dwudziestego

wieku Caroline Astor rządziła elitą Nowego Jorku i z całą pewnością jest najsłynniejszą do dziś bywalczynią salonów w historii Stanów Zjednoczonych. Sporządziła listę czterystu najważniejszych ludzi w Nowym Jorku, których zapraszała na swoje bale – w jej sali balowej mieściło się właśnie czterysta osób. Genialne, prawda? – Jasne – powiedziała sucho Michele. Żadna z dziewczyn nie zwróciła jednak uwagi na sarkazm brzmiący w jej głosie. W tym momencie Michele zauważyła siedzących po drugiej stronie sali Caissie i przystojnego, czarnoskórego chłopaka; domyśliła się, że jest to Aron, o którym Caissie opowiadała jej poprzedniego dnia. Z jakiejś przyczyny oboje wydawali się niezadowoleni z faktu, że Michele siedzi w tym właśnie towarzystwie. – W każdym razie przynależność do Klubu Czterystu była największym zaszczytem – ciągnęła Renee. – Kto się w nim znalazł, trafiał do wszystkich dokumentów i, generalnie, rządził. Klub ten tworzyło dwieście najpotężniejszych rodzin Ameryki. A my należymy do nich! Amy spojrzała karcąco na otoczoną przez przyjaciół parę, która nadal się całowała. – Teraz jednak ludzie nie poważają nas już tak jak kiedyś, za to podziwiają nowych, szmirowatych celebrytów. – Cóż, pewnie dlatego, że to nie my zasłużyliśmy na ich uwagę, tylko nasi dziadkowie – skomentowała

Michele. – Co? – zawołały jednocześnie Olivia i Renee. – No przecież to prawda – powiedziała łagodnie Michele. – I, mówiąc szczerze, nie mam najmniejszej ochoty nikim rządzić. Chciałabym tylko zaliczyć rok. – Poczekaj trochę. Duma jeszcze się w tobie obudzi – nalegała Amy. Gdy Olivia zaczęła opowiadać o legendarnym statusie czterystu członków nowojorskiej elity, Michele odpłynęła. Skoro tak prezentowały się jej nowe koleżanki, musiała pogodzić się z samotniczym trybem życia. W jej głowie znów pojawiła się Marion i ich kalifornijski dom, zamknęła więc oczy, żeby opędzić się od ponurych myśli. Tamto życie już się skończyło. Michele marzyła tylko o tym, żeby uciec jak najdalej od świata, który ją teraz otaczał. Nagle przypomniała sobie o dzienniczku Clary Windsor. Oczywiście to wszystko mogło być tylko szaloną halucynacją, ale… ale mogło być też prawdą. A gdyby było, być może wcale nie trzeba się było bać. Być może ten dziennik był ucieczką. *** Tej nocy Michele znów przyśnił się przystojny nieznajomy o fascynujących, niebieskich oczach. Trzymał ją w ramionach na balu w rezydencji Windsorów. Orkiestra grała „Serenadę” Schuberta, a oni tańczyli, wirując tak, jakby unosili się w powietrzu. Ona

promieniała, on odwzajemniał jej uśmiech. Nagle Michele zobaczyła tę samą scenę, ale z innej perspektywy. Chłopak nie trzymał jej już w ramionach. Tańczył sam, chociaż w taki sposób, jakby towarzyszyła mu niewidzialna partnerka. Uśmiechał się do niej, ściskając w pasie nieistniejącą tancerkę. Goście przyjęcia gapili się na niego i szeptali coś między sobą. „Nie istnieję” – pomyślała Michele z przerażeniem. Obudziła się gwałtownie, a kiedy doszła już do siebie, nie położyła się z powrotem spać, tylko zarzuciła szlafrok i zeszła po schodach do sali balowej. Odetchnęła głęboko, otworzyła drzwi i zapaliła światło. Sala wyglądała dokładnie tak jak ta z jej snu. Choć nie było gości, orkiestry, lśniących sukni i drogich klejnotów, bez wątpienia była to ta sama sala. Nagle wydało jej się, że wcale nie jest sama. Słyszała jakieś pojedyncze dźwięki – dystyngowany męski śmiech, cichy kobiecy chichot, szelest sukien ocierających się o siebie w tańcu. A potem usłyszała melodię, która nawiedzała jej sny. Zaczęła tańczyć – w nocnej koszuli i na bosaka. Poruszała się w rytm muzyki z niewidzialnym partnerem, tak jak tańczył chłopak w jej śnie. Nie widziała przystojnego nieznajomego, ale czuła na sobie jego uśmiech, jego ruchy. Kołysząc się do melodii, która dźwięczała w jej głowie, Michele po raz kolejny pomyślała, że musiała postradać rozum. Tym razem jednak nic ją to nie obchodziło.

*** – Michele! Na Boga, co ty tutaj robisz? Michele obudziła się. Leżała na zimnej podłodze w sali balowej, do której przez okna wpadało światło poranka. Annaleigh stała nieruchomo w drzwiach. – Ja… musiałam chyba lunatykować. Zdarzało mi się to w Kalifornii – wymamrotała Michele, cała zesztywniała, próbując podnieść się z podłogi. – Zmartwiłam się, bo nie zeszłaś na śniadanie, w pokoju też cię nie było… – Annaleigh była wyraźnie zaniepokojona. – Poproszę kucharza, żeby zapakował ci śniadanie. Zjesz po drodze. Powinnaś się pospieszyć, jeśli chcesz zdążyć do szkoły. – Dzięki, Annaleigh. Przepraszam, że cię przestraszyłam. Annaleigh popatrzyła na nią z obawą. – Lunatykowanie w tak wielkim domu jest bardzo niebezpieczne. Umówię cię z lekarką Windsorów. Być może podpowie ci, co poradzić na twoje problemy ze snem. – Nie, dzięki. Nic mi nie jest – przerwała jej szybko Michele. – To nie zdarza się często, naprawdę. – Okej. – Annaleigh wydawała się nieprzekonana. – Mam nadzieję, że to się nie powtórzy. – Na pewno nie – zapewniła ją Michele. – Teraz muszę iść się przygotować.

Pobiegła na górę i ubrała się tak szybko, jak tylko potrafiła, mimo że jej myśli wciąż spowijała senna mgła. Nadal miała przed sobą jego oczy, wciąż czuła elektryzujący dotyk jego dłoni na swoich dłoniach – kimkolwiek był. Muzyka wciąż grała jej w głowie, gdy oblewała sobie twarz zimną wodą. Spojrzała w lustro… mogłaby przysiąc, że dostrzegła w nim niebieską iskierkę. Jego – wpatrzone w nią – oczy.

6 Po południu, zaraz po powrocie ze szkoły, Michele pobiegła do swojego pokoju i sięgnęła po dziennik. Zanim jednak otworzyła go na kolejnym wpisie Clary, zerknęła w lustro. Nie chciała jej zaszokować kolejnym „ohydnym strojem”. Może byłoby lepiej ubrać się odrobinę bardziej… vintage. Przez chwilę przeglądała szafę, aż znalazła sukienkę, którą miała na sobie rok wcześniej na weselu znajomych: była to niebieska, szyfonowa suknia do ziemi z koronkowymi rękawkami. Spięła włosy w kok i roześmiała się, widząc w lustrze swoje odbicie. Wyglądała jak baletnica sprzed lat. Pomyślała, że w tym stroju znacznie lepiej pasować będzie do 1910 roku. Na wypadek, gdyby nie wróciła do domu przed obiadem, zostawiła na łóżku liścik: „Idę się pouczyć, a potem na kolację z kolegami z klasy. Nie wiem, o której wrócę. Do zobaczenia niedługo”. Miała nadzieję, że ani dziadkowie, ani Annaleigh nie będą sprawdzać jej alibi. Potem, wracając myślami do swojego snu, chwyciła leżący na biurku klucz, wreszcie sięgnęła do szkatułki na biżuterię i wyciągnęła prosty, złoty łańcuszek. Nawlokła na niego klucz i zapięła na szyi swój nowy naszyjnik. Odwróciła się, spojrzała w lustro i zadrżała – miała wrażenie, że widzi swoje odbicie ze snu. Kiedy jej dłoń spoczęła na kluczu, poczuła nagle, że już nigdy nie będzie

mogła go zdjąć. Drżącymi palcami otworzyła dziennik na dacie 25 października 1910 roku. Pomyślała, że może uda się powtórzyć wycieczkę w przeszłość, przykładając klucz do kolejnego wpisu w dzienniku. „A co, jeśli tym razem się nie powiedzie?” Ledwie jednak zdążyła o tym pomyśleć, znów zaczęła się wirująca podróż w czasie – spadała jak w rollercoasterze, pokój zmieniał się z prędkością światła, tym razem jednak wszystko działo się jeszcze szybciej niż za pierwszym razem. Aż w końcu Michele z hukiem wylądowała na podłodze sypialni, tuż obok bardzo ładnej, rudej dziewczyny, która właśnie wkładała parę białych, zamszowych rękawiczek. Na widok Michele, dziewczyna uśmiechnęła się rozkosznie. – Clara? – Michele dosłownie opadła szczęka. – Wyglądasz… – Zupełnie inaczej? Wiem. – Clara uśmiechnęła się smutno. – Dzień po przyjeździe zostałam dokładnie wyszorowana, uczesana w kok w stylu pompadour i upudrowana. A teraz jeszcze to. – Wygładziła spódnicę wyszywanej koralikami, jasnozielonej, jedwabnej sukni, która idealnie pasowała do jej oczu. – Kobiety z towarzystwa i debiutantki muszą się tak ubierać nawet wtedy, kiedy idą po zakupy. Wciąż nie mogę się przyzwyczaić do bycia jedną z nich. – Spojrzała uważniej na Michele. – Ty też wyglądasz całkiem ładnie! Nie rozumiem tylko, czemu nie masz rękawiczek! Chcesz pożyczyć któreś z moich?

– Nie, dzięki. Nie trzeba – roześmiała się Michele. – Poza tym zdaje się, że wciąż jesteś jedyną osobą, która mnie widzi. Clara pokiwała głową i z uśmiechem klepnęła ją po ramieniu. – Tak się cieszę, że wróciłaś! Mój własny, przyjazny duch! Kiedy zniknęłaś, bałam się, że cię po prostu wymyśliłam. A ty wybrałaś doskonały dzień na powrót – państwo Windsorowie urządzają bal kostiumowy z okazji Halloween. To mój debiut w towarzystwie i strasznie się denerwuję! Michele poczuła w piersi ukłucie, przypominając sobie imprezę halloweenową, którą planowały razem z przyjaciółkami, a na którą jej mama miała zaprojektować im kostiumy. Pomyślała o tym wszystkim, co by się działo, gdyby tylko… – Wszystko w porządku? – spytała Clara, najwyraźniej dostrzegając minę Michele. Michele powoli pokiwała głową. Przypomniała sobie datę, która zapisana była w dzienniczku, i spytała: – Czy dziś jest dwudziesty piąty października? Clara pokiwała głową. – Henrietta Windsor zabiera mnie teraz do salonu Lord&Taylor na ostatnią przymiarkę sukni. Może chciałabyś pójść z nami? Wiem, co prawda, że nikt nie może cię zobaczyć, ale… – Z przyjemnością – zgodziła się Michele, podekscytowana wizją wycieczki po Nowym Jorku z

1910 roku. Clara włożyła na głowę ekstrawagancki kapelusz z piórami rybołowa i z przypiętym welonem. Michele popatrzyła z niedowierzaniem. – No co, nie widziałaś nigdy kapelusza od Le Monnier? – roześmiała się Clara. – To mój pierwszy. Pani Windsor nieźle mnie wczoraj skarciła za publiczne pokazanie się z gołą głową. Michele ledwo powstrzymała chichot, wyobrażając sobie, jak na edwardiański strój Clary zareagowałyby Kristen i Amanda. Potem ruszyła za dziewczyną do głównego holu. I oto ujrzała rezydencję Windsorów w całej jej chwale Pozłacanego Wieku. Podczas gdy dom z 2010 roku wyglądał trochę jak muzeum, wersja z 1910 przypominała raczej świeżo namalowany portret. Wszystko – od podłóg przez ściany – błyszczało nowością, a kilkunastu służących uwijało się jak w ukropie, przygotowując rezydencję na bal. „To nie jest halucynacja” – zdała sobie sprawę Michele. Ta pewność ją zaskoczyła. „Naprawdę to zrobiłam. Naprawdę przeniosłam się w czasie!” W holu na Clarę czekały cztery kobiety. Michele natychmiast zwróciła uwagę na najpiękniejszą z nich – bez wątpienia była ona jedną z najcudowniejszych kobiet, jakie w ogóle kiedykolwiek widziała. Ponieważ była mniej więcej w jej wieku, Michele odgadła więc, że musi to być nowo poznana starsza siostra, o której wspominała Clara – Violet Windsor.

Czarne włosy Violet były zebrane na czubku głowy i opadały kaskadą loków, a oczy miały barwę jej imienia. Brwi tworzyły doskonałe łuki, rzęsy zdawały się nieskończenie długie, a usta składały się w dzióbek. Violet miała na sobie satynową suknię do ziemi w kolorze kości słoniowej, zdobioną falbankami i długim trenem. Nawet pod nią Michele dostrzegała godną pozazdroszczenia figurę – dziewczyna była wysoka i smukła, ze wszystkimi krągłościami w odpowiednich miejscach. „Ci ludzie nieźle się przygotowują do zakupów” – pomyślała Michele, zachwycając się irchowymi rękawiczkami, sznurami białych pereł i eleganckim kapeluszem Violet, równie ozdobnym jak Clary. Obok Violet stała starsza kobieta – Michele domyśliła się, że musi to być Henrietta Windsor, matka Violet. Chociaż podejrzewała, że ma pewnie około czterdziestu lat, skoro najmłodsze z jej dzieci liczy lat ledwie dziesięć, wyglądała znacznie starzej niż jej równolatki z czasów Michele. Chociaż jej miedziane włosy przetykane były siwymi kosmykami, a na twarzy nie miała makijażu, który ukryłby zmarszczki, i tak była niezwykle dostojna i piękna. W czarnej, aksamitnej sukni, ze sznurami pereł na szyi wyglądała na silną i dumną. Jej kapelusz był jeszcze bardziej imponujący niż dziewcząt – zdobiły go nie tylko pióra, ale też sztuczne owoce! Pozostałe dwie kobiety były młodymi pokojówkami – w jednej z nich Michele rozpoznała tę widzianą podczas

pierwszej wizyty u Clary. Stały po bokach, w gładkich, czarnych spódnicach i białych bluzkach, po obu stronach drzwi ustawieni byli natomiast lokaje. Michele zachichotała na ich widok. Pomyślała, że w pasiastych kamizelkach, szarych spodniach za kolana, białych podkolanówkach i czarnych, lakierowanych butach w stylu Ludwika XVI wyglądają tak, jakby przenieśli się do rezydencji prosto z filmu o Kopciuszku. Kiedy Clara i Michele dotarły na dół schodów, Henrietta Windsor przywitała Clarę lekkim skinieniem głowy. Clara dygnęła, wyraźnie chcąc przypodobać się swojej przybranej matce. Violet niemalże nie zwróciła na nią uwagi, ledwie zmrużyła oczy. Michele natychmiast zrozumiała, że nie cieszy się z obecności nowego członka rodziny. – Jesteśmy gotowe – Henrietta poinformowała służące. Lokaje szybko otworzyli frontowe drzwi i zaprowadzili panie Windsor, Clarę i pokojówki do czekającego przed wejściem konnego powozu. Potem pomogli im po kolei wsiąść, rozpoczynając od Henrietty, a kończąc na pokojówkach. Niewidzialna Michele wśliznęła się do powozu na samym końcu i wcisnęła się pomiędzy Clarę i jedną ze służących. – Łał – szepnęła, Wnętrze powozu było niezwykle eleganckie – wybite jedwabiem w kasztanowym kolorze i oświetlone złoconymi lampami. Kiedy minęli bramę rezydencji Windsorów, Michele

po raz pierwszy zobaczyła Nowy Jork przełomu wieków. Omal nie krzyknęła z zachwytu. Było zupełnie inaczej, niż się spodziewała. Apartamentowce, biurowce i eleganckie sklepy z Fifth Avenue zniknęły, ustępując miejsca wielkim budynkom z marmuru i wapienia. Tam, gdzie dziś znajdowało się mieszkanie Caissie Hart, wznosiło się gigantyczne domostwo z czerwonej cegły i białego kamienia, z balkonami wychodzącymi zarówno na Fifth Avenue, jak i na Central Park. „To musi być stara rezydencja Walkerów” – pomyślała Michele. Przypominała jej francuski pałac. Nowoczesne samochody oczywiście zniknęły, jednak brukowane ulice z 1910 roku były i tak zatłoczone. Wypełniały je najróżniejsze staromodne powozy i pudełkowate samochody w stylu Modelu T Henry’ego Forda. Piesi i konni policjanci pilnowali zakorkowanych skrzyżowań, próbując kierować ruchem pojazdów tak, by ekstrawagancko ubrani przechodnie bezpiecznie mogli przedostać się na drugą stronę ulicy. Powyżej dyszała parowa lokomotywa kolei naziemnej. Warkot automobili, dzwonienie trolejbusowych dzwonków i stukot końskich kopyt tworzyły w uszach Michele dziwną symfonię. Woźnica pokonał wreszcie korek i zatrzymał na rogu Broadwayu i Fourteenth Street. Michele długo przyglądała się tabliczkom, nie mogąc uwierzyć, że znajdują się na współczesnym Union Square. Union Square, który Michele znała z filmów i telewizji, był zwyczajnym, nowoczesnym miejscem otoczonym przez

modne knajpy, Hotel W, budynki Uniwersytetu Nowojorskiego i wysokie biurowce. Ten za oknem wyglądał jednak zupełnie inaczej. Wokół placu rozciągały się uliczki pełne lśniących sklepowych witryn przywodzących na myśl słynne paryskie bulwary. Przy krawężnikach stały eleganckie powozy pilnowane przez woźniców i tragarzy. Michele rozpoznała kilka napisów widniejących na sklepowych markizach, takich jak Lord & Taylor i Tiffany & Co., który wyglądał jeszcze bardziej imponująco niż jego współczesna inkarnacja na Fifth Avenue. – Oto i jesteśmy w Ladies’ Mile – ogłosił woźnica, wyskakując z powozu, by pomóc kobietom wysiąść. Clara i panie Windsor wysiadły, a Michele podążyła za nimi. Ruszyły ku salonowi Lord & Taylor. Kiedy tylko weszły, natychmiast obok Henrietty i Violet pojawiło się dwóch młodych mężczyzn w liberiach. Zaczęli demonstrować towary, podsuwając do przymiarki najnowsze modele rękawiczek i biżuterii. Michele wydało się, że są dosyć nachalni i męczący, jednak tylko Clara zdawała się być zakłopotana. Violet i Henrietcie natręctwo sprzedawców najwyraźniej nie przeszkadzało. – Claro, nie ociągaj się, proszę, bo nie starczy nam czasu na przygotowania do balu – powiedziała nagle ostro Henrietta. Clara zarumieniła się i przyspieszyła kroku. Sprzedawca podał jednej z pokojówek gigantyczną torbę. Kilka minut później z przymierzalni wyłoniła się Clara w błyszczącej, wyszywanej koralikami sukni z

satynowym, białym gorsetem i spódnicą na brokatowej, kremowej halce. „Łał!” – szepnęła Michele, a Clara uśmiechnęła się nieśmiało. Kątem oka Michele zauważyła, że Violet krzywi się na widok tak przepięknej kreacji. – Może być – powiedziała Henrietta także bez szczególnego zainteresowania. Odwróciła się, by przekazać instrukcje drugiej służącej, a kiedy była już wystarczająco daleko, Violet skomentowała: – Jest całkiem ładna jak na Lord & Taylor. Musisz jednak wiedzieć, że najpiękniejsze suknie pochodzą od Wortha z Paryża. Tam uszyto moją suknię na dzisiejszy wieczór, matki oczywiście również. Nie mam pojęcia, czemu ojciec nie zamówił tam także i twojej. – Jestem bardzo wdzięczna twojemu ojcu za wszystko, co dla mnie zrobił – odpowiedziała sucho Clara. – I powinnaś być wdzięczna – odparła Violet. – Radziłabym, byś wykorzystała swój czas jak najlepiej, bo nie wiemy, jak długo będzie prowadził swoją działalność charytatywną. Nie zapominajmy, że nie jesteś rodziną. Clara opuściła wzrok wyraźnie zraniona. Chociaż Michele wiedziała, że Violet jej nie widzi, nie była w stanie powstrzymać złośliwego spojrzenia. – Claro, przebierz się. Musimy już iść – powiedziała Henrietta chłodnym tonem. Clara wróciła do przymierzalni w towarzystwie

służącej, a kiedy z niej wyszła, przez chwilę zawahała się, jakby nie wiedziała, czy pójść za nimi, czy uciekać. *** O jedenastej bal Windsorów był w pełnym rozkwicie. Niewidziana przez nikogo Michele siedziała u stóp wielkich schodów, przyglądając się, jak raz po raz otwierają się drzwi i do sali balowej wkraczają przepiękne damy i eleganccy panowie. Wydało jej się, że wszyscy starają się zaimponować innym swoimi imponującymi, halloweenowymi kostiumami. Żałowała, że jej mama nie może zobaczyć tego pochodu arystokratów przebranych za postaci historyczne, boginie, królów, królowe i Cyganów. Nikt nie był jednak w stanie ukraść show Windsorom. George Windsor przebrany był za Ludwika XVI: miał na sobie ozdobny, kremowy, satynowy płaszcz, białą koszulę, srebrne satynowe bryczesy i jedwabne pończochy. Całości obrazu dopełniały pudrowana peruka, ozdobiony piórami trikorn i wysadzany diamentami miecz, który „król” dumnie obnosił po domu. Michele zachichotała – jej praprapradziadek wyglądał idiotycznie, ale jakimś cudem jego strój pasował do okoliczności. Stojąca sztywno u boku męża Henrietta Windsor przebrana była za królową Elżbietę I. Miała rudą perukę i ekstrawaganckie krezy przy rękawach i kołnierzu. Jej ozdobna suknia z czarnego aksamitu wykończona była

długim trenem obszytym czerwoną satyną. No i wprost tonęła w diamentach: na głowie miała diamentową koronę, z jej ramion spływały ku talii długie, diamentowe nici, dekolt zdobił naszyjnik z diamentami i rubinami, z tych samych kamieni zrobione też były brosze i bransolety. „Coś niesamowitego” – pomyślała Michele, patrząc, jak Henrietta wita się z damą o nazwisku Vanderbilt. Najstarszy syn George’a i Henrietty wyjechał na studia, a Frances była jeszcze zbyt mała, by uczestniczyć w balu, tak więc tylko Violet reprezentowała potomstwo Windsorów. Podczas gdy Clara przebrana była za piękną markizę, Violet odniosła wielki sukces jako wenecka księżniczka – śnieżnobiała, satynowa, zdobiona perłami suknia kontrastowała z kruczymi włosami i fiołkowymi oczyma. Na ramionach upięty miała długi płaszcz z ciemnoniebieskiego aksamitu i satyny, szyję zdobiły sięgające pasa sznury pereł. Zachwycone spojrzenia młodych mężczyzn i zazdrosne grymasy dziewcząt były najlepszym dowodem na to, że Violet jednogłośnie została uznana za królową balu. Grała orkiestra, a wszystkie pokoje pełne były róż American Beauty, wypełniających słodkim zapachem całe pierwsze piętro domostwa. Michele opuściła swoje miejsce na schodach, żeby przejść się po sali balowej i popatrzeć na tańczących. Wszędzie wokół niej wirowały kolorowe suknie, w kąciku stały chichoczące i szepczące debiutantki, a starsi goście obserwowali całą scenę z

balkonu. A potem nagle czas się zatrzymał. Do sali, pod rękę z Violet, wszedł mężczyzna. W porównaniu z innymi gośćmi ubrany był dość prosto: miał na sobie biały frak i biały krawat, a twarz ukrywał za czarno-złotą wenecką maską. Było w nim jednak coś dziwnie znajomego – Michele wydało się, że widziała już gdzieś jego szerokie ramiona, gęste, ciemne włosy i delikatny uśmiech, którym obdarzał stojącą u jego boku piękność. Tylko gdzie? Nagle odwrócił się ku niej, a wtedy zobaczyła pod maską blask szafirów. Szafirowe oczy. Jego oczy… Oczy chłopaka z jej snów. Poczuła, że krew odpływa z jej twarzy, a serce wali w piersi jak młot. Muzyka i wszystkie dźwięki przyjęcia stały się nagle przytłumione, wszystko wokół zasnuła mgła – wszystko oprócz niego. Wtedy zerknął w jej stronę. Zamarł na chwilę, wreszcie powolutku opuścił maskę. „To naprawdę on” – wyszeptała oszołomiona. Jej oczy chłonęły każdy szczegół boleśnie pięknej twarzy chłopaka, który nawiedzał ją w snach – a teraz stał przed nią rzeczywisty. Z krwi i kości. Nagle ich spojrzenia skrzyżowały się. Michele mogłaby przysiąc, że zauważyła na jego twarzy błysk zainteresowania. Czyżby ją widział? Jak to możliwe? Patrzyła niczym zahipnotyzowana. Kim on był? Czy to możliwe, by wytwór jej wyobraźni zmaterializował się i

pojawił w prawdziwym życiu? Obserwowała, jak pochyla się i szepcze coś na ucho Violet, odsuwa się od niej i rusza w kierunku Michele. Z każdym jego krokiem czuła narastające przerażenie i podniecenie. Kiedy wreszcie znalazł się obok, popatrzył na nią tak, jakby czekał na nią przez wiele lat. Nigdy wcześniej nikt tak na nią nie patrzył. – Znam cię – wyszeptał. Jego głos był ciepły, tak jak się spodziewała. Oszołomiona ledwie była w stanie mówić. – Ty istniejesz naprawdę – wymamrotała. – Ty… ty mnie widzisz. Czy ty też miałeś… miałeś te sny? – Sny? – spytał zdziwiony. Kilku stojących nieopodal gości popatrzyło na niego dziwnie. – Yyy… powinieneś chyba wiedzieć, że… tylko ty i Clara jesteście w stanie mnie zobaczyć… – wybełkotała Michele. Patrzył w skupieniu, jakby jej wcale nie usłyszał. – Muszę z tobą porozmawiać – powiedział wreszcie. – Pójdziesz ze mną? Pokiwała głową. Nogi trzęsły się jej jak galareta, ale zdołała wyjść za nim z sali. Znaleźli się na tarasie na tyłach domu. On szedł tak pewnie, jakby odwiedzał rezydencję już wiele razy. Kiedy wreszcie znaleźli się sami, pośród paproci i wiklinowych mebli, popatrzył na nią i powiedział: – To byłaś ty, to ciebie widziałem trzy lata temu w mojej letniej rezydencji. – Sprawiał wrażenie

oszołomionego. – Mój ojciec i kuzyn nie wierzyli mi, ale ja byłem pewny, że istniejesz naprawdę. Nigdy nie zapomniałem twojej twarzy. Michele poczuła ukłucie rozczarowania – pomylił ją z kimś innym. – Nie. Nie, to nie byłam ja. Nie spotkałam cię nigdy wcześniej. To znaczy… śniłam o tobie. – Skrzywiła się z zażenowania. – Wiem, że to brzmi idiotycznie, ale znam twoją twarz tylko ze snów. Popatrzył na nią i powoli pokręcił głową. – Wiem, co widziałem. To była twoja twarz. Dałbym sobie rękę uciąć. Nie odrywając od niego wzroku, Michele zastanawiała się, czy może jednak miał rację. Wiedziała już, że potrafi podróżować w czasie. Czy to możliwe, że poznała go trzy lata wcześniej? Czy też to pierwsze spotkanie było tylko snem, jak jej sny o nim? – Kim. kim jesteś? – Mów do mnie Philip. A ty? – Michele. – Michele – powtórzył, przeciągając sylaby, by zabrzmiały jak melodia. – Nie… nie wyglądasz jak inne. – Spojrzał na jej nagie dłonie. Michele nagle uświadomiła sobie, jak elegancko ubrane były wszystkie inne dziewczyny, jak pięknie wszystkie wyglądały – zwłaszcza Violet. W porównaniu z nimi musiała przypominać wiejską pasterkę. Poczuła ukłucie zazdrości. Chociaż rozum podpowiadał jej, że

zazdrość o dziewczynę, która żyła sto lat przed nią, o dziewczynę z innego świata, jest idiotyczna, to i tak miała nadzieję, że Philip nie uważa jej za biedną brzydulę. – Masz rację – odpowiedziała wreszcie. – Jestem inna. Zupełnie inna. – „Gdybyś tylko wiedział!” – Ja… podoba mi się to – powiedział cicho. Zarumieniła się, zaskoczona. Philip wyciągnął rękę, jakby chciał dotknąć jej dłoni, a potem pewnie przypomniał sobie, że to niestosowne, i wycofał się. – Skąd jesteś? – zapytał, przyglądając jej się tak, jakby rozwiązywał zagadkę. – Z Kalifornii. – Jakże żałowała, że jednak nie dotknął jej dłoni. Podszedł o krok bliżej. – Jesteś przyjaciółką Windsorów? – Mmm… można tak powiedzieć – odparła. Byli tak blisko siebie, że serce waliło jej jak młot. Była pewna, że je słyszy. Orkiestra zaczęła grać kolejny utwór. Michele odetchnęła głęboko, słysząc dźwięki „Serenady” Schuberta. Philip zdawał się nie zauważać jej reakcji, jednak na dźwięk melodii także i w jego oczach pojawił się błysk. Podał jej ramię. – Czy zgodziłabyś się zatańczyć ze mną, Michele? Michele splotła ramię z jego ramieniem, a całe jej ciało zdawało się wracać nagle do życia, choć jednocześnie rozum podpowiadał: „Nie rób tego”. Odepchnęła jednak tę myśl. Weszli do sali balowej i

zaczęli tańczyć. Michele nigdy wcześniej nie tańczyła walca, ale jakimś cudem w jego ramionach czuła się pewnie. Ich ciała tworzyły jedność, gdy tak wirowali razem. Było jak we śnie. Każdy krok, każde spojrzenie stawały się coraz gorętsze. Miała wrażenie, że unosi się nad ziemią. – Philipie Jamesie Walker! Philip zatrzymał się nagle. Michele opuściła ramię, szeroko otwierając usta ze zdziwienia. A więc Philip należał do rodu Walkerów? Wściekły mężczyzna, również przebrany za Ludwika XVI, chwycił chłopaka za ramię i gwałtownie odciągnął od Michele. – Co ty wyprawiasz? Chcesz się skompromitować? – Uspokój się, wujku. Po prostu tańczyłem – powiedział Philip, wyrywając się tamtemu. – Być może uważasz, że tańczenie z samym sobą jest bardzo zabawne, ale wszyscy oprócz ciebie z pewnością uznali, że mój siostrzeniec oszalał. „O Boże!”. Dopiero w tej chwili Michele uświadomiła sobie, co widzieli goście. Philip tańczył sam ze sobą. – Z samym sobą? O czym ty mówisz? Tańczyłem przecież z przyjaciółką Windsorów. Ma na imię Michele, stoi tam… – Przestań opowiadać bzdury! – syknął pan Walker. – Żaden inny osiemnastoletni mężczyzna z dobrego domu nie ważyłby się tak zachowywać. Jesteś już zdecydowanie

za stary na zabawę z wyimaginowanymi przyjaciółmi. Oniemiały Philip obrócił się ku Michele. Powoli docierało do niego, że naprawdę tylko on ją widzi. W tej chwili do Michele podbiegła Clara, unosząca rękę do ust, by nikt nie zauważył, że coś mówi. – Co tu się dzieje? – wyszeptała. – Jak to możliwe, że Philip cię widzi? – Nie mam pojęcia – odparła słabym głosem Michele. – Jest zaręczony z Violet – powiedziała Clara, spoglądając na swoją nową, starszą siostrę, która rzucała właśnie Philipowi wściekłe spojrzenie. Michele popatrzyła na Clarę z taką miną, jakby ktoś właśnie dał jej w twarz. Chłopak z jej snów jest zaręczony? I to z zadzierającą nosa, nieprawdopodobnie piękną Violet? Niemożliwe. Dalsza część balu zdawała się udręką. Michele marzyła tylko o tym, żeby wrócić do swoich własnych czasów, uciec jak najdalej od całego tego zamieszania i od uczuć, które zaczęły gromadzić się w jej sercu. Chociaż jednak ściskała w dłoni klucz i błagała go, by pozwolił jej wrócić do domu, pozostała na balu. Zdała sobie sprawę, że nie zna żadnej pewnej drogi powrotnej do roku 2010 i na samą myśl o tym zrobiło jej się słabo. Zarówno w sali balowej, jak i potem w jadalni, gdzie podano wystawną kolację, wujek Philipa trzymał go blisko siebie. Obok nich stała kobieta przebrana za francuską kurtyzanę i chociaż nie zachowywała się wobec

chłopaka szczególnie opiekuńczo i patrzyła na niego dość chłodno, Michele była pewna, że musi być to matka Philipa. Zaczęła zastanawiać się, gdzie był jego ojciec, skoro wuj zachowywał się tak despotycznie. Philip nie mógł oderwać wzroku od Michele. Jego twarz wyrażała jednocześnie rozpacz i fascynację. Odwzajemniła spojrzenie, chociaż wiedziała, że po tym, czego się dowiedział, powinna trzymać się od niego z daleka. A jednak wciąż coś ją do niego przyciągało. Po kolacji Henrietta klasnęła w dłonie i wesoło oznajmiła, że w sali balowej rozpoczynają się kadryle. Zaskoczona Michele zauważyła, że ta chłodna kobieta, którą poznała po południu, w trakcie przyjęcia nabiera życia. – Co to są kadryle? – To tradycyjne tańce francuskie – wyjaśniła Clara, znów dyskretnie zasłaniając usta dłonią. – Tańczy się je na wszystkich balach socjety. Pan Windsor zatrudnił prywatnego instruktora, żeby mnie ich nauczył, więc dzisiaj zatańczę po raz pierwszy. Życz mi szczęścia! – W takim razie powodzenia – powiedziała Michele, starając się nie wybuchnąć śmiechem na widok przerażonej miny Clary. Podczas gdy goście wracali do sali balowej, Violet i George Windsor odłączyli się od tłumu, najwyraźniej zajęci poważną dyskusją. Wyglądali dość zabawnie – Ludwik XVI kłócił się z wenecką księżniczką. Wściekły George wyszedł nagle z jadalni, mijając salę balową, a

Violet popędziła za nim. Zaciekawiona Michele poszła za nimi. Trafiła do porannego pokoju, zamkniętego dla gości. Fakt, że niemal dla wszystkich była niewidzialna, miał swoje złe strony… ale okazywał się błogosławieństwem, gdy chciało się kogoś podsłuchać. – Naprawdę uważasz, że to dobry moment, Violet? – spytał zniecierpliwiony George. – Mam dosyć udawania, że Clara jest naszą nową adoptowaną siostrą. Wszyscy przecież doskonale wiemy, kim jest naprawdę, ojcze – powiedziała Violet lodowatym tonem. – Violet – wysyczał ostrzegawczo George. Jego twarz zrobiła się czerwona. Michele nadstawiła uszu. Co takiego ukrywał George? – Jestem pewna, że nagłe przyjęcie Clary do naszej rodziny potwierdziło tylko w oczach matki twoje zdrady – warknęła Violet. – Czy zamierzasz doprowadzić do największego skandalu w historii nowojorskiej socjety? Michele zakryła usta dłonią. Co Violet miała naprawdę na myśli? Czyżby George Windsor był ojcem Clary? Na twarzy George’a malowała się wściekłość. – Nie masz prawa zwracać się w ten sposób do ojca. Michele cofnęła się o krok, jednak niespodziewanie wpadła na kogoś. Clara. Wyraz twarzy dziewczyny mówił wszystko – słyszała całą rozmowę. Violet i George unieśli głowy. Twarz George’a

zrobiła się biała jak kreda. Clara wybiegła z pokoju, a Michele ruszyła za nią. Nagle pomiędzy dziewczyny wdarła się jakaś wychodząca z balu rodzina i straciła Clarę z oczu. Nie było jej wśród tańczących, ani wśród konwersujących w holu, ani tych popijających lemoniadę i jedzących ciastka w salonie. Michele pomyślała, że Clara mogła uciec do swojej sypialni i pędem ruszyła na trzecie piętro. I rzeczywiście – zbliżając się do drzwi, usłyszała ciche łkanie. Poczuła nagle głęboką troskę o Clarę. Weszła do pokoju i zobaczyła, że dziewczyna klęczy na łóżku, ściskając w dłoniach czarnobiałe zdjęcie. – Hej – powiedziała cicho Michele. Usiadła obok Clary i spojrzała na zdjęcie. Wyblakło ze starości, jednak Michele była w stanie rozpoznać sylwetki dwóch osób: wąsaty mężczyzna we fraku i cylindrze stał pod ramię z młodą dziewczyną w długim do ziemi płaszczu, prostej spódnicy i bluzce, z włosami spiętymi w kok. Na zdjęciu widniała data: 9 kwietnia 1897. – Czy to twoi rodzice? Clara pokiwała głową. – Zmarli, kiedy miałam cztery lata. Zostało mi po nich tylko to zdjęcie. – Popatrzyła na Michele szeroko otwartymi, wilgotnymi oczami. – Michele, czy myślisz, że moja matka była kochanką George’a Windsora? I że on… że jest moim ojcem? Michele zagryzła wargi. „Jak mam na to

odpowiedzieć?”. – Na to wygląda – przyznała w końcu. – Nie wierzę – powiedziała cicho Clara. – Ci wstrętni, bogaci mężczyźni. Myślą, że kobiety należą do nich tylko dlatego, że mają pieniądze. Nie wierzę, że moja matka zdradziła ojca z innym mężczyzną. Po prostu wiem, że George Windsor zmusił ją do tego siłą. Ale jak, jak to możliwe, że jestem owocem tak plugawej schadzki? Michele nie wiedziała, co powiedzieć. Objęła płaczącą Clarę ramieniem i spróbowała pocieszyć, tak jak Marion kiedyś pocieszała ją. Dwa razy zapukano do drzwi – najpierw pukał pan Windsor, a potem jedna z pokojówek, Clara jednak nie pozwoliła im wejść. Gdy łzy przestały wreszcie płynąć, spytała Michele: – Zostaniesz ze mną, póki nie zasnę? Nie chcę być sama z tymi myślami. – Oczywiście – zgodziła się bez wahania Michele.

7 Clara spała już od dobrych piętnastu minut, kiedy Michele wyciągnęła klucz, Ścisnęła go w dłoniach i zamknęła oczy, powtarzając cichą modlitwę: „Proszę, wyślij mnie z powrotem do domu. Proszę, wyślij mnie do moich czasów”. Kiedy jednak otworzyła oczy, wciąż była w 1910 roku. Przełknęła ślinę, jej dłonie były lepkie i wilgotne. A co, jeśli tym razem nie uda jej się trafić do domu? Jeśli pozostanie na zawsze uwięziona w przeszłości? W tym momencie zegar wybił czwartą nad ranem. Dom był teraz przerażająco cichy – bal się skończył, wszyscy Windsorowie poszli już spać. Michele marzyła tylko o tym, żeby stąd uciec. Zeskoczyła z łóżka Clary i podeszła do drzwi sypialni. Jak dotąd wszędzie chodziła za Clarą, nie musiała więc używać własnej siły. Odetchnęła głęboko, nacisnęła klamkę i uśmiechnęła się lekko, gdy drzwi ustąpiły. „Zdaje się, że mogę sobie radzić sama” – pomyślała z westchnieniem ulgi. Cichutko wyszła z pokoju i zeszła po schodach aż do frontowych drzwi rezydencji Windsorów. Przez chwilę stała w ogrodzie, po czym otworzyła bramę i wyszła na Fifth Avenue. Dawny Nowy Jork okazał się mroczny, cichy i opustoszały, kompletnie inny od pełnej życia i blasku świateł współczesnej metropolii. Jedyne blade światło

rzucały uliczne latarnie. Michele zadrżała, przestraszona na myśl, że znalazła się sama na ulicy w środku nocy, sto lat przed własnymi urodzinami. Nagle zauważyła jakąś sylwetkę wyłaniającą się z rezydencji Walkerów. Zamarła. Czyżby to Philip? Szedł w jej stronę z opuszczoną głową, wciąż ubrany w smoking, w którym był na balu. Gdy ją zobaczył, zatrzymał się. Stali przez chwilę, wpatrując się w siebie, Michele zaparło dech w piersiach. Nawet ciemność nie potrafiła ukryć jego niesamowitej urody. – Co tu robisz o tej porze? – spytał wreszcie Philip. – Mogłabym spytać cię o to samo – odparła Michele, starając się mówić możliwie swobodnie. Podszedł krok bliżej, światło latarni padło na jego twarz. Michele wstrzymała oddech na widok jego lewego policzka – był czerwonosiny. – Co ci się stało?! – Wujek się mną zajął – odpowiedział spokojnie Philip. – Nasz mały taniec kosztował mnie niezłe lanie. – O Boże. Tak mi przykro. – Nie zastanawiając się, Michele podeszła do niego bliżej. – Jak on mógł ci to zrobić? Gdzie są twoi rodzice? Philip roześmiał się z goryczą. – Brat mojego ojca jest teraz panem domu. Odkąd mój ojciec zmarł dwa lata temu, może robić, co mu się żywnie podoba. A mojej matki nie interesuje nic poza jej obowiązkami towarzyskimi. Przez chwilę Michele w milczeniu na niego patrzyła.

Był wyraźnie zasmucony, tak odmienny od beztroskiego, radosnego Philipa z jej snów. – Przykro mi – powiedziała cicho, unosząc dłoń, by dotknąć jego zranionego policzka. Skrzywił się, ale nie odsunął jej ręki. – Kim jesteś? – zapytał cicho. – Co mi zrobiłaś? Michele wycofała się. – Co masz na myśli? – Dlaczego widzę kogoś, kogo nie widzi nikt inny? Dlaczego czuję coś, czego nie powinienem czuć? – Co…? Co czujesz? – Musiała o to zapytać. – Sam nie wiem. – Philip odwrócił wzrok. Po chwili Michele powiedziała: – Chyba nie potrafię ci tego wyjaśnić. Sama nic z tego nie rozumiem. – Spróbuj, proszę. – Spojrzał na nią błagalnie. – Przynajmniej spróbuj odpowiedzieć na moje pytania. – Tak… – Z trudem przełknęła ślinę. – Czy jesteś człowiekiem, czy… hmm… duchem? Przez moment miała ogromną ochotę się roześmiać. Było to pytanie, którego nie spodziewała się usłyszeć nigdy w życiu. – Jestem człowiekiem. – No to dlaczego nikt poza mną cię nie widzi? – Philip zmarszczył czoło, wyraźnie sfrustrowany. – Żyjesz, czy nie? – Żyję… ale inaczej niż ty – wyznała Michele. Szczerość tych słów zaskoczyła ją samą. Nie zamierzała

powiedzieć mu prawdy, ale było w nim coś takiego… Nie umiała go okłamać. – Michele. – Spojrzała w górę i napotkała ciepłe, czułe spojrzenie. – Możesz mi wszystko powiedzieć. Powoli pokiwała głową, zastanawiając się, co się stanie, gdy wyzna mu prawdę. Może razem uda im się coś zrozumieć, może odkryją, jak to się stało, że znali się, zanim się jeszcze spotkali. – Okej. Ale chodźmy na spacer. Powoli ruszyli przed siebie Fifth Avenue. Wpatrując się w ziemię, Michele wypaliła: – Tak naprawdę należę do rodziny Windsorów. Moja mama umarła i przeprowadziłam się do Nowego Jorku, żeby zamieszkać z dziadkami w rezydencji Windsorów. Tyle tylko, że… to wszystko dzieje się w przyszłości. W 2010 roku. Philip zatrzymał się i zdumiony spojrzał na Michele. – Masz niezłą wyobraźnię – uśmiechnął się niepewnie. – Ale to prawda. – Michele popatrzyła na niego poważnie. – Philip, jak myślisz: czemu ludzie mnie nie widzą? Właśnie dlatego, że w twoich czasach nie istnieję. Clara Windsor mnie widzi, bo przybyłam tutaj dzięki jej dziennikowi, a ty… nie mam pojęcia, jakim cudem ty mnie widzisz, ale podejrzewam, że ma to coś wspólnego z faktem, że o tobie śniłam. – Zniżyła głos do szeptu. – Przez całe życie. Twarz Philipa pobladła.

– Ależ… to wszystko jest niemożliwe. Tracę rozum, prawda? – wymamrotał. – Nie, przysięgam ci, że tak nie jest. – Michele miała nadzieję, że Philip jej uwierzy. – Jestem prawdziwym człowiekiem, z krwi i kości, i naprawdę stoję tu przed tobą. Po prostu pochodzę z innych czasów. – Udowodnij mi to – powiedział Philip zachrypniętym głosem. – Pokaż mi, że jesteś prawdziwa, że nie jesteś tylko wytworem mojego szaleństwa. Pokiwała głową i zrobiła krok naprzód. Delikatnie dotknęła jego ręki, a motyle w jej brzuchu zawirowały. Powoli uniosła jego dłoń do swojej twarzy i pozwoliła palcom dotknąć policzka. – Widzisz? Jestem prawdziwa – powiedziała, uśmiechając się nerwowo. – Gdyby tak nie było, nie byłbyś w stanie mnie poczuć. Philip patrzył na nią z wzrokiem pełnym uczuć, których Michele nie potrafiła rozpoznać, a które sprawiły, że cała się zarumieniła. Nagle uniósł ręce i zaczął delikatnie muskać palcami kontur jej twarzy. Odetchnęła głęboko, czując elektryzującą moc jego dotyku. Zamknęła oczy. Jego palce musnęły jej powieki, potem wplątały się we włosy, a w końcu spoczęły na wargach. Michele pochyliła się ku niemu. Serce waliło jej jak młot, kiedy ich dłonie zbliżyły się do siebie. On jednak odsunął się gwałtownie, opuszczając ramiona. – Przepraszam – powiedział cicho. – Nie

powinienem… -przerwał w pół zdania. – Co? – Michele wpatrywała się w Philipa, czując, że jej twarz płonie ze wstydu. Czy zrobiła coś nie tak? – Pozwól, że odprowadzę cię do domu – zaproponował niepewnie. – Poczekaj… co się właśnie stało? – spytała, na próżno próbując uspokoić głos. Philip popatrzył na nią wyraźnie rozdarty. – Jestem zaręczony. A nagle pojawiłaś się ty, dziewczyna dla innych niewidzialna, z innych czasów, a ja nie powinienem czuć… tego, co czuję. Michele opuściła wzrok. Czuła się tak, jakby ktoś walnął ją w brzuch. Na moment zapomniała o Violet, zapomniała, że Philip nie należy do niej. Dlaczego jednak śniła o nim przez całe życie, dlaczego czuła, że jest między nimi chemia nie do odparcia, skoro był narzeczonym innej dziewczyny? Pokiwała głową. – No tak. Jasne. Powietrze uszło z Michele jak z przekłutego balonu. To, że szli obok siebie, ale się nie dotykali, wydawało jej się dziwne, nienaturalne. Poznała go dopiero tego wieczora, więc jak to możliwe, że nie mogła pozbyć się myśli, że są sobie przeznaczeni? Zerknęła kątem oka i dostrzegła, że ją obserwuje. Oboje odwrócili się natychmiast. – Jesteśmy na miejscu – oznajmił Philip. Michele uniosła wzrok: znajdowali się przed bramą rezydencji

Windsorów. – Ale ja… hmmm… nie mam klucza – nagle zdała sobie sprawę Michele. – A co to jest? – Philip sięgnął po klucz, który wisiał na szyi Michele. Kiedy jego palce musnęły jej obojczyk, Michele znowu zadrżała. – Och… to nie jest klucz do domu, ale potrafi znacznie więcej, niż tylko otwierać bramy – powiedziała ostrożnie. – Chyba warto spróbować. – Co masz na myśli? – spytał Philip, unosząc brwi. – To długa historia. – Michele chwyciła klucz i włożyła go w otwór zamka, Poczuła siłę, która wciągnęła ją w bramę tak prędko, że z jej ust wyrwał się krzyk. Spojrzała w dół i dostrzegła, że ziemia pod jej stopami drży, porusza się, zmienia. Odwróciła się, by spojrzeć na Philipa, i zobaczyła, że jego zaskoczona twarz oddala się od niej coraz bardziej. Ich oczy spotkały się na chwilę, a Michele dostrzegła w jego spojrzeniu ukłucie żalu. *** „Wróciłam”. Michele rozglądała się dokoła oszołomiona. Stała w ogrodzie, przed bramą, za którą zostawiła Philipa. Noc była bezgwiezdna i chłodna, a panująca wokół cisza podpowiadała jej, że jest równie późno jak w 1910 roku. Instynktownie zwróciła się ku rezydencji Walkerów, a

gdy zobaczyła na jej miejscu nowoczesny blok mieszkalny, poczuła ukłucie w sercu. „Odszedł” – pomyślała. – „Już nie istnieje”. Ale jak to możliwe, skoro wciąż czuła na skórze jego dotyk, skoro wciąż ściskało ją w żołądku po tym, jak ją od siebie odsunął? Drzwi domu otworzyły się i wybiegła Annaleigh. Jej – zazwyczaj gładko zaczesane – włosy były rozczochrane, a oczy pełne strachu. – Tutaj jesteś! – zawołała. – Gdzieś ty się podziewała? Przestraszyłaś nas! Chodźże do środka. *** – Przepraszam… – wymamrotała Michele, szukając w myślach dobrego wytłumaczenia, które nie zawierałoby opowieści o podróży w czasie. – Zostawiłam przecież liścik w pokoju. Uczyłam się z kolegami, a potem rozmawialiśmy i musiałam stracić poczucie czasu. Nie miałam pojęcia, że jest tak późno. – Zaraz będziesz musiała wyjaśnić to wszystko swoim dziadkom – powiedziała poważnie Annaleigh. – Całą noc na ciebie czekali i kazali mi się zawiadomić, kiedy tylko się pojawisz. – O nie – mruknęła Michele. Ostatnie, na co miała teraz ochotę, to było przesłuchanie. – Zadzwonię do ich pokoju. Ty zostań tutaj – przykazała Annaleigh. Michele usiadła w fotelu stojącym w korytarzu. Co

miała im powiedzieć? Zadrżała na wspomnienie wściekłej twarzy Waltera, którą widziała poprzedniej nocy. Kiedy jednak zamknęła oczy, w jej głowie pojawiła się pełna emocji twarz Philipa. – Michele. Skrzywiła się, słysząc wściekły głos dziadka. Ostrożnie otworzyła oczy. Stali przed nią oboje, a wyglądali jak poprzedniej nocy – ubrani w długie, kaszmirowe szlafroki, rozczochrani i jakby o kilka lat starsi niż w ciągu dnia. Poczuła się winna, widząc zaczerwienione, spuchnięte oczy Dorothy. – Co masz do powiedzenia na swoje usprawiedliwienie? – zapytał Walter. – Gdzie byłaś do wpół do piątej nad ranem? – Ja… bardzo przepraszam – powiedziała Michele, potykając się o własne słowa. – Nie zdawałam sobie sprawy, że jest aż tak późno. Nie chciałam was zmartwić. – Gdzie byłaś? – powtórzył Walter. – I z kim? Dorothy wyglądała tak, jakby była przygotowana na najgorsze. Michele zobaczyła w oczach dziadków strach i wydało jej się, że jej nieobecność przywołała coś więcej niż tylko lęk o spóźnioną wnuczkę. – Byłam z… Caissie Hart. I z innymi znajomymi – wypaliła. Kłamstwo przyszło jej do głowy, nim jeszcze zdążyła się zastanowić. – Z Caissie? – Dorothy uniosła brwi. – To niemożliwe. Inez była tu dziś po południu. Powiedziałaby mi o tym.

– No cóż, Caissie mieszka z ojcem, więc pewnie po prostu nie wspominała o tym mamie. Byłyśmy u… u jej przyjaciela Aarona – improwizowała Michele. – Najpierw się uczyliśmy, a potem część z nas została, żeby zamówić pizzę i obejrzeć film. Zrobiło się późno, więc usnęłam w połowie. Bardzo, bardzo przepraszam. Dziadkowie patrzyli na nią tak, jakby nie byli pewni, czy powinni jej wierzyć, chociaż wyraźnie bardzo tego chcieli. – No dobrze – powiedział cicho Walter. – Oto zasady, których musisz przestrzegać od tej pory. Twoja godzina policyjna to dziesiąta trzydzieści w dni powszednie i północ w weekendy. Kiedy będziesz chciała spędzić noc gdzie indziej, będziesz musiała nas wcześniej powiadomić, poza tym możesz nocować tylko u dziewcząt. Jeśli złamiesz którąś z tych zasad, zostaniesz ukarana szlabanem. Zrozumiałaś? Michele wpatrywała się w niego oszołomiona. – Ale… nigdy w życiu nie słyszałam o godzinie policyjnej ani o szlabanach. Mama zawsze mi ufała. – Twoja matka była jeszcze dzieckiem, kiedy cię urodziła – powiedziała lekceważąco Dorothy. – Nie wiedziała, co jest najlepsze… Michele zerwała się na równe nogi. – Nie mów tak o mojej matce – wypaliła. – Była dziesięć razy lepszą matką od ciebie. Dorothy cofnęła się o krok, jakby ktoś uderzył ją w twarz.

– Dosyć – powiedział ostro Walter. – Takie są zasady. Koniec dyskusji. Michele bez słowa odwróciła się na pięcie i wyszła z pokoju. Pomyślała, że po tych starciach z dziadkami zaczyna tęsknić za wolnością, którą dawał jej 1910 rok. *** Następnego poranka Michele dotarła na lekcję historii Stanów Zjednoczonych kompletnie otumaniona. Droga do szkoły wydała jej się surrealistyczna, a nowoczesne samochody i drapacze chmur nie na miejscu. Tęskniła za rżeniem koni, warkotem naziemnej kolei, a przede wszystkim – za ciepłą barwą głosu Philipa. Na lekcji próbowała się skupić, jej myśli szybowały jednak daleko. Kiedy zadzwonił dzwonek, Michele dostrzegła Caissie i przypomniała sobie, że musi ją poprosić o alibi. Podeszła do niej cała w nerwach, zastanawiając się, w jaki sposób jej to wszystko wytłumaczyć. – Hej – przywitała się z uśmiechem. – Cześć. – Caissie odwzajemniła uśmiech, nieco zaskoczona. – Słuchaj, mam do ciebie ogromną prośbę, do tego dość dziwną – zaczęła niepewnie Michele. – No dobra. Strzelaj. – Caissie uniosła brwi. – No więc… chodzi o to, że wróciłam do domu po czwartej nad ranem i moi dziadkowie dostali szału. Nie

mogłam powiedzieć im, gdzie byłam naprawdę, więc bez zastanowienia wypaliłam, że widziałam się z tobą i z twoim kumplem Aaronem. Nie wiem, dlaczego to zrobiłam i strasznie mi głupio – wyznała. – Przepraszam, że cię o to proszę, ale czy mogłabyś, w razie czego, powiedzieć mamie, że tak właśnie było? Po prostu jestem pewna, że babcia zechce potwierdzić z nią moją historyjkę. Caissie popatrzyła na nią dziwnie, ale wzruszyła tylko ramionami. – No dobra. W sumie, czemu nie. A gdzie byłaś, że nie możesz im powiedzieć? Michele zagryzła wargi. – Tobie też nie mogę… – przyznała. – Ach. Okej. – Caissie zesztywniała. – Przykro mi. Chciałabym… – pospieszyła z wyjaśnieniami. – Ale… – Jasne – przerwała Caissie. – Nie ma sprawy. – Dzięki – powiedziała Michele z wdzięcznością. Caissie zarzuciła plecak na ramiona. – No to do zobaczenia. – Do zobaczenia. Michele z przykrością patrzyła, jak odchodzi. Wyraźnie widziała, że uraziła Caissie, najpierw prosząc ją, by dla niej skłamała, a potem nie ufając jej na tyle, by powiedzieć prawdę. Ale jak mogła komukolwiek opowiedzieć o tym, co naprawdę wydarzyło się poprzedniej nocy? „Powinnam była po prostu wymyślić

jakąś historyjkę” – uznała. Ruszyła korytarzem ku kolejnej sali, zastanawiając się, jak by to było, gdyby mogła się komuś zwierzyć. Prawdopodobnie poczułaby ulgę, ale przecież Amanda i Kristen nigdy w życiu by jej nie uwierzyły. A jedyna osoba, która mogłaby potraktować ją poważnie, już nie żyła. *** Po szkole Michele dotarła do rezydencji Windsorów dokładnie w chwili, gdy dziadkowie z niej wychodzili. – Witaj, Michele. – Dorothy przywitała ją cicho, a Walter tylko ukłonił się uprzejmie; na jego twarzy wciąż malowało się napięcie. – Dzień dobry – odparła Michele. Patrzyła, jak wychodzą, tacy eleganccy i wytworni. Prawdopodobnie szli na kolejną galę lub zebranie jednej z wielu rad, których byli członkami. Michele wydawało się, że jej dziadkowie nie robią nic naprawdę ważnego, tylko wciąż uczestniczą w eleganckich kolacjach i przyjęciach. „Co to za życie?” – zastanawiała się, wchodząc do pokoju. W tym momencie telefon ogłosił nadejście nowej wiadomości. To Kristen pytała, co się dzieje. Michele poczuła się winna – nie oddzwaniała do przyjaciółek przez kilka dni, od czasu pierwszej wizyty w 1910 roku. Chociaż bardzo za nimi tęskniła, wciąż nie była gotowa na rozmowę. Tak dobrze ją znały, że na pewno

zorientowałyby się od razu, że coś jest nie tak – a nie miała pojęcia, jak mogłaby im to wytłumaczyć. Nie miała nastroju do nauki, więc poszła do saloniku poszukać czegoś do czytania. Gdy otworzyła przeszklone drzwi szafy bibliotecznej, dostrzegła małą, porcelanową pozytywkę, na którą do tej pory nie zwróciła uwagi, Uniosła pokrywkę i usłyszała nokturn e-moll numer 19 Chopina. Pozytywka musiała być bardzo stara, bo cichy i brzęczący dźwięk co chwila się urywał. A jednak melodia była niezwykle piękna i Michele żałowała, że nie może usłyszeć jej w jakiejś porządnej wersji. Nagle dobiegające skądś dźwięki sprawiły, że podskoczyła i omal nie upuściła porcelanowego pudełka. Ledwie pomyślała, że chciałaby usłyszeć utwór Chopina, i oto na dole ktoś grał go niczym prawdziwy wirtuoz. Oszołomiona weszła do swojego pokoju – telewizor i wieża zniknęły, ustępując miejsca delikatnemu, białemu stoliczkowi, a zamiast lamp elektrycznych pojawiły się gazowe. „Wróciłam do 1910 roku” – uświadomiła sobie ze zdziwieniem. Jakimś cudem w jednej chwili przeniosła się w czasie. Ale teraz potrafiła się skupić wyłącznie na muzyce. „Kto może tak grać?”. Zawsze myślała, że Lily była jedyną obdarzoną muzycznym talentem osobą w rodzinie, ale w 1910 roku Lily była jeszcze dzieckiem. Zbiegła na dół, bo wydało jej się, że dźwięk dobiega z sali balowej. Stanęła w drzwiach i zobaczyła panie Windsor siedzące w pobliżu fortepianu, na którym grał jakiś mężczyzna; Michele widziała tylko jego plecy.

Henrietta trzymała na kolanach małą dziewczynkę i Michele uznała, że musi to być jej najmłodsza córka, Frances. Obie słuchały muzyki z poważnymi minami, podczas gdy Violet uśmiechała się z wyraźną satysfakcją. „Gdzie jest Clara?”. Michele raz jeszcze spojrzała na grającego na fortepianie mężczyznę i zamarła. Tych gęstych, ciemnych włosów, tych dłoni i dumnej postawy nie dało się nie rozpoznać. To był Philip. Z zachwytem przyglądała się jego wędrującym po klawiszach palcom. Jego oczy były zamknięte, twarz skoncentrowana, ciało płynnie poruszało się w rytm melodii. Widać było, że gra z pasją, że oddaje muzyce całą swoją duszę. Patrząc na niego, Michele poczuła ukłucie tęsknoty. Kiedy skończył, damy zaklaskały uprzejmie. Philip zwrócił się ku nim i ukłonił, zatrzymał się jednak w pół gestu – zauważył Michele. Przez chwilę obawiała się, że nie cieszy się z jej widoku, potem jednak na jego twarzy pojawił się promienny uśmiech, który zdawał się oświetlać całe jego ciało. – Philip? Na co ty, do diaska, patrzysz? – spytała Violet. – Na… na nic – odpowiedział, próbując się uspokoić. – Co nam teraz zagrasz? – spytała Frances. Philip milczał przez chwilę i chociaż w końcu zwrócił się do siedzących przed nim kobiet, spojrzenie, które rzucił w stronę Michele, sprawiło, że poczuła się

tak, jakby mówił tylko do niej. – Zagram teraz coś, co sam skomponowałem. Odwrócił się do fortepianu i zaczął grać melodię, która nie mogłaby bardziej różnić się od nokturnu Chopina. Ta muzyka miała synkopowany, swingujący rytm, który przypominał Michele przyspieszony jazz z Nowego Orleanu. Palce Philipa tańczyły po klawiszach, jakby dłonie postanowiły ze sobą konkurować. Melodia była tak wciągająca i wpadająca w ucho, że Michele zaczęła bezwiednie kołysać się do rytmu. Chociaż obecność Violet przypominała jej, że Philip jest już zajęty, teraz była jeszcze bardziej nim zafascynowana. – Natychmiast przestań! Michele aż podskoczyła, słysząc rozkaz Henrietty. Wyraźnie skonsternowany Philip przestał grać. Violet była cała czerwona i skrzywiona, jakby właśnie połknęła coś bardzo kwaśnego. – To jest muzyka rasowa! – syknęła Violet. – Co by było, gdyby ktoś się dowiedział? Zaszokowana Michele otworzyła szeroko usta. Philip popatrzył chłodno na Violet i jej matkę. – Ta muzyka nazywa się ragtime – powiedział spokojnie. – Ależ ona pochodzi z dzielnic czerwonych latarni! – powiedziała Henrietta, kręcąc głową z pogardą. – Nie pozwolę, byś znowu narażał moją córkę na jej słuchanie. – Przykro mi, że tak mówisz. – Philip wyciągnął z kieszeni zegarek. – Powinienem już iść. Matka i wuj z

pewnością mnie oczekują. – Philipie! – zawołała Violet, domyślając się powodu, dla którego skracał swoją wizytę. – Myślę, że zobaczymy się niedługo, Violet – powiedział ciepło Philip. – Do widzenia, pani Windsor. Frances. – Philip wziął kapelusz i ruszył ku drzwiom, nie odrywając wzroku od Michele. – Nie słuchaj ich – wypaliła Michele, kiedy tylko znaleźli się za drzwiami. Nie traciła czasu na powitania. – To, co mówiły, świadczy o kompletnej ignorancji. Większość ludzi z twojego pokolenia pewnie wciąż myśli, że istnieje coś takiego jak hierarchia rasowa, jednak historia udowodni, że nie mają racji. Muzyka Afroamerykanów nie jest „muzyką rasową” – jest po prostu dobra. I cieszę się, że uważasz ją za inspirującą, bo – chociaż jaram się Chopinem – ragtime jest znacznie fajniejszy. Kąciki ust Philipa uniosły się z rozbawieniem. – Muszę przyznać, że nie zrozumiałem zbyt wiele z tego, co właśnie powiedziałaś, ale wyczuwam w twych słowach komplement – powiedział cicho, by nie zwracać na siebie niczyjej uwagi. – Och! – „Muszę pamiętać, żeby nie używać slangu, kiedy trafiam tutaj” – pomyślała Michele. – Chodziło mi o to, że one bardzo się mylą i że powinieneś nadal grać ragtime. Nigdy nie słyszałam, by ktoś grał w ten sposób i to było… – przez chwilę szukała odpowiedniego słowa – spektakularne.

Philip zatrzymał się i spojrzał na nią z błyskiem w oczach. Potem nieoczekiwanie sięgnął po jej dłoń. Ich palce splotły się i bez słowa wyprowadził ją z domu. – Chciałbym zapytać cię o tyle rzeczy, tyle rzeczy ci powiedzieć – powiedział poważnie, kiedy tylko znaleźli się poza bramą rezydencji Windsorów. – Wiem, że to niewłaściwe, ale jedynym miejscem, w którym moglibyśmy spokojnie porozmawiać, jest mój dom. Czy wolno mi cię do niego zaprosić? Michele pokiwała głową, drżąc na myśl o nagłej zmianie jego zachowania. – Oczywiście – powiedziała.

8 Philip przeprowadził ją przez łuk podwójnych drzwi pałacu, minęli korytarze wyłożone szkarłatnymi dywanami i dekorowane osiemnastowiecznymi tapetami i obrazami, weszli do głównego salonu i zamknęli za sobą drzwi. Ściany pokoju obłożono białymi i złotymi panelami, sufit był złocony, a eleganckie zasłony i meble utrzymane w różnych odcieniach burgunda. Pośrodku pokoju stały fortepian i złota harfa. – To pokój muzyczny, jedyny, do którego nie wchodzi nikt oprócz mnie – powiedział z uśmiechem Philip. – Jest przepiękny – „Kto by pomyślał, że znajdę się kiedyś w podobnym domu?” – pomyślała Michele ze zdziwieniem. Philip gestem wskazał jej miejsce obok siebie, a Michele nie potrafiła już powstrzymać ciekawości: – Philipie, co się stało? Myślałam, że nie chcesz. Myślałam, że chcesz, żebym trzymała się od ciebie z daleka. – Chciałem. Wydawało mi się, że nie mam wyboru. Ta sytuacja, której świadkiem byłaś przed chwilą… Oto życie, do którego jestem przyzwyczajony. Cały czas pod kontrolą, na smyczy trzymanej przez wuja i ludzi dokoła. Nie znam tak naprawdę ani wolności, ani szczęścia. Przez wiele lat byłem jak otępiały i zdałem sobie z tego sprawę

dopiero wtedy, kiedy pojawiłaś się ty. To dzięki tobie coś poczułem. Od tamtej chwili, od dwóch tygodni mam wrażenie, że się obudziłem. Czuję, że żyję. Nie mogę się doczekać, kiedy znów się pojawisz i boję się, że to się nie stanie. Twarz Michele oblało gorąco. Przez chwilę nie była nawet w stanie mówić. – Cieszę się – odpowiedziała wreszcie nieśmiało. Przysunęła się lekko do niego i przez kilka chwil siedzieli w milczeniu, uśmiechając się tylko do siebie. Oczy Philipa zdawały się chłonąć jej obraz, a ona zarumieniła się, gdy przyglądał się jej sięgającej kolan spódniczce w kratkę i białej bluzce z krótkim rękawem. – Wyglądasz… wyglądasz dość nowocześnie – skomentował. – W 2010 roku nikt by tak nie powiedział – zachichotała. – To mój strój szkolny. Dość konserwatywny jak na moje czasy. – Odkąd widzieliśmy się ostatnio, nie mogę przestać myśleć o przyszłości – powiedział Philip z zaciekawieniem. – Opowiesz mi o niej? Michele zawahała się. – Jesteś pewien, że tego chcesz? Zastanawiała się, czy istnieją jakieś zasady obowiązujące w takich sytuacjach, czy może wyjawić mu to, co wydarzy się za wiele lat. Philip jednak pokiwał głową z taką pewnością, że nie mogła go rozczarować. – No cóż… prawda jest taka, że moje czasy są

całkiem odmienne od tych – zaczęła. – W moich czasach latamy po świecie samolotami. Istnieją rakiety, które wysyłają kosmonautów w kosmos. Człowiek stanął na Księżycu… – przerwała, widząc minę Philipa. Jego twarz była tak pełna niedowierzania, że omal się nie roześmiała. – Od ’03 staraliśmy się latać, ale nikomu się to jeszcze nie udało – powiedział Philip. – To się jednak zdarzy? I te podróże w kosmos. na Księżyc?! – To jeszcze nie wszystko – ciągnęła Michele. – Mamy komputery, czyli coś w rodzaju maszyn do pisania, które mają całe mnóstwo programów i aplikacji. Na komputerze można zrobić w zasadzie wszystko, co tylko jesteś w stanie sobie wyobrazić. Mamy małe przenośne telefony, które nosimy ze sobą wszędzie. I wynaleziono jeszcze coś niesamowitego – Internet, który pozwala na natychmiastowe komunikowanie się między wszystkimi ludźmi na świecie. Mamy dostęp właściwie do wszystkiego – do rozrywek, informacji i komunikatorów – kiedy tylko chcemy, wystarczy zalogować się do Internetu na komputerach i telefonach. Komputery są też wyposażone w kamery, więc będąc w Nowym Jorku, mogę rozmawiać z Afrykańczykiem tak, jakbyśmy przebywali w tym samym pokoju. Philip siedział na skraju fotela oszołomiony i zachwycony. Michele zdała sobie sprawę, że rzeczy, na które nigdy dotąd nie zwracała uwagi, uznając je za narzędzia niezbędne w codziennym życiu, dla niego są czymś niewyobrażalnym.

– Czy w twoich czasach istnieją już filmy? – Tak, to najnowszy krzyk mody. Ale obraz na ekranie wciąż migocze, a historie są bardzo krótkie, nie trwają nawet pięciu minut. Zdecydowanie wolę sztuki teatralne – powiedział Philip. – W moich czasach filmy są równie długie jak przedstawienia. Są kolorowe, doskonałe. No i mają dźwięk i różne efekty specjalne – wyjaśniła Michele. – Są jeszcze telewizory, które wszyscy mają w domach. To takie duże pudła z ekranami, na których można oglądać różne kanały, a każdy z tych kanałów pokazuje inne, zmieniające się programy. Gdzie się nie obrócisz, trafisz na nowe technologie. – To niesamowite – pokręcił głową Philip. – Z pewnością uważasz moje czasy za strasznie nudne. – Absolutnie tak nie uważam. Są po prostu zupełnie inne. Podoba mi się stary Nowy Jork. – Co ci się w nim podoba? – Piękne kolory… otwarta przestrzeń i czyste niebo – powiedziała zamyślona Michele. – Nie wiem. Wydaje mi się jakiś taki… bardziej niewinny. – Dobrze oceniasz nasz stary Nowy Jork – uśmiechnął się Philip. – Teraz ty mi opowiedz więcej o 1910 roku. Jak ci się tutaj żyje? Philip wyciągnął ramiona i siedział tak z zamyśloną miną. – Tak jakby… pomiędzy starym a nowym światem.

Miasto stoi jedną nogą w wiktoriańskiej przeszłości, a drugą w twojej przyszłości. Codziennie budowane są nowe, coraz wyższe drapacze chmur, a w ciągu kilku ostatnich lat pojawiły się telefony, automobile, płyty gramofonowe, aparaty Kodaka i tak dalej. A jednocześnie wciąż podlegamy zasadom i obyczajom z XIX wieku. – Żyjecie między tym, co stare, a tym, co nowe… – powtórzyła Michele. – To tak jak ja teraz. – Może więc aż tak bardzo się nie różnimy – powiedział z uśmiechem Philip. – Myślę, że nie – odparła Michele, poważniejąc nagle. – Wiem oczywiście, że dzieli nas sto lat… Sama nie wiem, dlaczego, ale wydaje mi się, że dobrze cię znam. Philip powoli pokiwał głową. – Doskonale rozumiem, o czym mówisz. – Zagrasz coś dla mnie? – Oczywiście. – Philip uśmiechnął się i podszedł do instrumentu. Nim jeszcze dotknął klawiszy, Michele instynktownie wiedziała, co zagra. Po chwili pokój wypełniły dźwięki „Serenady” Schuberta. – Nasza melodia – powiedział, puszczając do niej oko. Michele zamknęła oczy, wczuwając się w przepiękną muzykę. Całe jej ciało pokryła gęsia skórka. Kiedy melodia ucichła, poprosiła, żeby zagrał jedną ze swoich kompozycji ragtime. Gdy zagrał soulową, swingującą

melodię, Michele wydało się, że słucha przyszłej legendy. – Urodziłeś się po to, żeby komponować – powiedziała z przekonaniem. – Mówię poważnie. Przez chwilę zaczęła zastanawiać się nad tym, czy o sobie, jako o autorce tekstów, mogłaby powiedzieć to samo. „Moje umiejętności nie mogą równać się z jego talentem. Zwłaszcza biorąc pod uwagę, że od miesiąca nie napisałam ani słowa” – pomyślała z przykrością. – Sądzę, że jesteś jedyną osobą, której podobają się moje kompozycje – zwierzył się Philip. – Uwielbiam oczywiście klasykę, ale moją prawdziwą pasją jest teraz muzyka z południa. – Zacisnął zęby z determinacją. – Nikt nie wierzy, że mi się uda, ale najbardziej na świecie chciałbym zapracować na swoje nazwisko jako kompozytor i sprawić, by społeczeństwo przestało używać okropnego określenia „muzyka rasowa”. Zawsze wierzyłem, że muzyka powinna łączyć, a nie dzielić ludzi. – Masz rację – zgodziła się Michele. – Po prostu wyprzedzasz swoje czasy. Zobaczysz. Ludzie niedługo zaczną to rozumieć. Jeśli komuś się uda, to na pewno tobie. Nie słyszałam, by ktokolwiek w moich czasach grał w ten sposób. – To wspaniałe uczucie wiedzieć, że we mnie wierzysz. Jego spojrzenie było tak pełne intymności, że jednocześnie onieśmielało i radowało Michele. Popatrzyła w dół, na klawisze fortepianu, próbując uspokoić bicie serca. A potem poczuła, jak dłoń Philipa delikatnie unosi

jej podbródek, i urzeczona spojrzała wprost w jego szafirowe oczy. Ich twarze zbliżyły się ku sobie, a usta musnęły się lekko. Michele poczuła, jak miękną jej kolana, jak skręca jej się żołądek, a to wszystko dzięki dotykowi jego warg. Otoczyła jego szyję ramionami i przyciągnęła do siebie. Zaczęli całować się z pasją ludzi, którzy czekali na ten pocałunek przez całe dotychczasowe życie. „O mój Boże” – pomyślała Michele, czując jego usta na szyi i na włosach. „A więc to o tym wszyscy piszą, śpiewają i śnią – właśnie o tym”. Kiedy wreszcie oderwali się od siebie, Michele wtuliła się w jego ramiona i przykryła jego czarnym płaszczem. Zamknęła oczy i, po raz pierwszy od śmierci matki, poczuła radość. Zastanawiała się, co to dla nich oznaczało. Co to oznaczało dla zaręczonego z Violet Philipa? Choć nie lubiła Violet, zrobiło jej się przykro, że może okazać się winna zerwania, zwłaszcza że była tylko gościem w czasach Philipa i nie mogła zostać z nim na zawsze. Jednocześnie czuła jednak, że ona i Philip są sobie przeznaczeni, że wszystkie jej sny i klucz jej ojca były niczym mapa, która poprowadziła ją ku niemu. Po chwili zdała sobie sprawę, że musieli być już ze sobą od kilku godzin. – Powinnam wrócić do swoich czasów – powiedziała niechętnie. – Jeśli się spóźnię, dziadkowie zamkną mnie w domu. – Poczekaj… a co by było, gdybym przeniósł się tam

z tobą? – Oczy Philipa rozbłysły nadzieją. – Dałbym wszystko, żeby się tam znaleźć. Zabrać ze sobą Philipa? Michele uśmiechnęła się. To brzmiało zbyt pięknie, by mogło zadziałać. Czy byłaby w stanie to zrobić? – Spróbujmy – zgodziła się. Chwyciła Philipa za rękę, a w drugiej dłoni ścisnęła klucz, błagając Czas, by zabrał ich oboje do 2010 roku. *** „Co się…”. Słysząc czyjś przestraszony pisk, zdezorientowana Michele spojrzała w górę. Leżała na zimnej, kuchennej podłodze, a brzęczenie lodówki i dobiegające z drugiego pokoju telewizyjne śmiechy oznaczały, że znalazła się z powrotem w swoich czasach. Sama. „Nie udało się” – pomyślała. Philipa z nią nie było, nie istniał w 2010 roku. „Kiedy go znów zobaczę?” – zastanawiała się z niepokojem. Zamrugała, a jakaś przyglądająca jej się twarz odzyskała wyraźne kontury. Twarz Caissie Hart patrzącej na nią ze zdziwieniem i przestrachem. „Caissie? Skąd ona się tu wzięła?” – zastanawiała się oszołomiona Michele. I wtedy przypomniała sobie, że mieszkanie Caissie znajdowało się na miejscu rezydencji Walkerów. „Ta kuchnia musi więc znajdować się tam, gdzie sto lat temu był pokój muzyczny” – zrozumiała.

– Lepiej mi wszystko wyjaśnij, zanim zadzwonię po policję – zagroziła Caissie. – Czy ty się tu właśnie włamałaś? – Nie, nie. Proszę, pozwól mi wytłumaczyć – powiedziała błagalnie Michele, powoli podnosząc się z podłogi. Nagle z drugiego pokoju dobiegł głos mężczyzny. – Caissie? Czemu tak wrzeszczysz? Caissie spojrzała ku drzwiom. Bez wątpienia zamierzała wydać Michele swojemu ojcu. – Proszę cię, nie rób tego! – wyszeptała Michele. – Wszystko ci wyjaśnię. To ma coś wspólnego z tym, o czym rozmawiałyśmy dziś w szkole. Na szczęście ciekawość Caissie zwyciężyła. – Ja… po prostu zobaczyłam pająka – zawołała. – Ale już go zabiłam, więc wszystko jest okej. Michele odetchnęła z ulgą. – Dzięki. Możemy porozmawiać gdzieś na osobności? – Tak. Chodź ze mną. – Caissie poprowadziła ją wąskimi korytarzami, aż znalazły się w jej sypialni. Był to przytulny pokój pełen ubrań i książek. Na ścianach wisiały plakaty Radiohead i Coldplaya. – No dobra, mów – rozkazała Caissie, zamykając za sobą drzwi. – I przy okazji wytłumacz mi też, dlaczego masz na sobie eleganckie, męskie ubranie. W tym momencie Michele zdała sobie sprawę, że wciąż ma na sobie marynarkę Philipa. Włożyła ręce do

kieszeni i zaskoczona znalazła w niej jakąś małą karteczkę. Spojrzała i serce zabiło jej mocniej: widniało na niej wykaligrafowane nazwisko Philipa i jego adres. Obecność jego rzeczy uczyniła całą historię mniej nieprawdopodobną, więc Michele poczuła, że ma wreszcie odwagę, by komuś ją opowiedzieć. Zresztą – komu innemu mogłaby się zwierzyć? Amanda i Kristen nie wierzyły w magię, więc pomyślałyby pewnie, że Michele wymaga leczenia. A chociaż Caissie ledwo znała, była ona jedyną osobą, która widziała, jak Michele pojawia się nagle nie wiadomo skąd, więc mogła być też jedyną osobą, która jej uwierzy. Poza tym Michele była jej winna wyjaśnienie. Odetchnęła głęboko, przygotowując się na reakcję Caissie, i podała jej wizytówkę Philipa. – Ta wizytówka i płaszcz należały do Philipa Walkera w 1910 roku – powiedziała. – Mój ojciec, którego nigdy nie poznałam, był w posiadaniu tego klucza, który po śmierci mojej mamy wyjęto z jej sejfu. Mówiąc krótko, ten klucz zaprowadził mnie do dziennika mojej praprapraciotki Clary Windsor z 1910 roku i przeniósł w czasie. Wiem, że to brzmi idiotycznie, ale, Caissie, ja ich wszystkich poznałam! Tańczyłam na halloweenowym balu Windsorów, a teraz siedziałam z Philipem w jego pokoju muzycznym i spróbowałam przenieść go tutaj razem ze mną. W ten sposób trafiłam do twojej kuchni. Najwyraźniej powstała na miejscu dawnego muzycznego pokoju. I to właśnie z nim byłam

wczoraj w nocy, i to właśnie dlatego potrzebowałam alibi. Caissie patrzyła na nią z niedowierzaniem. – Albo wymyśliłaś gigantyczne, kompletnie szalone kłamstwo, albo postradałaś rozum. Michele zagryzła wargę. Właśnie takiej reakcji się obawiała. – Proszę, spróbuj mi uwierzyć. To wszystko prawda – nalegała. – Jak inaczej mogłabym dostać się do twojego mieszkania? I jak wyjaśnisz to? – Michele zdjęła marynarkę Philipa i podała ją Caissie. – To jest po prostu jakiś płaszcz vintage, a wizytówka to fałszywka. Z pewnością nie należały do żadnego dawnego Walkera – powiedziała z przekonaniem Caissie. Już miała oddać płaszcz, kiedy coś zwróciło jej uwagę. Zaczęła przyglądać się wnętrzu jego kołnierza. – Co się dzieje? – spytała Michele. Caissie nagle pobladła i podeszła do ściany obok toaletki, zza której wystawała tapeta. Oderwała jej rąbek, pod spodem widać było stary wzór – powtarzający się herb rodziny Walkerów. Ten sam herb wyhaftowany był na kołnierzu płaszcza. – Budynek został zniszczony, gdy budowano kompleks mieszkaniowy, ale zachowano część wnętrza. To są oryginalne panele ścienne – powiedziała Caissie dziwnym głosem, przyglądając się herbowi Walkerów. – Widzisz? – Odetchnęła z ulgą Michele. – Jest taki sam. Naprawdę byłam z nim tam, sto lat temu! – To jeszcze nie oznacza, że nie znalazłaś tego

płaszcza w jakimś sklepie vintage – odparła Caissie. Kiedy jednak oddawała go Michele, jej dłonie drżały. – Dobrze wiesz, że tak nie było. – Michele spojrzała poważnie. – Proszę. Jesteś jedyną osobą, której mogę o tym opowiedzieć. Caissie opadła na krzesło. – Szczerze? Jesteś najdziwniejszą dziewczyną, jaką kiedykolwiek poznałam. Najpierw ledwie się do mnie odezwałaś, kiedy przyszłam do ciebie do domu, potem w szkole w ogóle nie zwracałaś na mnie uwagi, a teraz nagle doszłaś do wniosku, że jestem jedyną osobą, z którą możesz podzielić się swoimi szalonymi historiami. Nie, dzięki. Michele otworzyła szeroko usta. Nie mogła uwierzyć w to, co słyszy. – Ja się do ciebie nie odezwałam? To ja jestem nową uczennicą w twojej szkole i myślałam, że, być może, to ty do mnie podejdziesz albo zjesz ze mną obiad i sprawisz, że poczuję się mile widziana. Ale ty zachowywałaś się tak, jakbyśmy się nigdy wcześniej nie spotkały! – Bo wypędziłaś mnie ze swojego domu tak prędko. Wydało mi się więc oczywiste, że nie zamierzasz przyjaźnić się z córką sekretarki! – odparła Caissie. – A potem zobaczyłam, że przyłączyłaś się do elitarnego klubu Czterystu. Wszyscy wiedzą, jak oni traktują takie dzieciaki jak ja i Aaron. – Przecież ja nie jestem częścią tego klubu! – zaprotestowała Michele. – Pierwszego dnia nic o nich nie

wiedziałam. Byłam im po prostu wdzięczna, że mam z kim siedzieć podczas obiadu. Nie zauważyłaś, że więcej już z nimi nie rozmawiałam? Że w czasie lunchu chodziłam do biblioteki? A tamtego dnia, kiedy przyszłaś nas odwiedzić, wciąż myślałam tylko o mamie, a do tego jeszcze pokłóciłam się z dziadkami. Przez cały czas z trudem powstrzymywałam płacz. Dlatego chciałam zostać sama. Caissie przez chwilę nic nie mówiła, potem spojrzała nieśmiało na Michele. – Przepraszam. Zachowałam się jak idiotka. Ja… ja po prostu nie mogę ścierpieć tego, jak wszyscy traktują mnie i Aarona. Tylko my w całym Berkshire pracujemy po lekcjach, mamy karty miejskie i nie dostajemy kieszonkowego. Nawet nie mieszkałabym w tym budynku, gdyby nie kontrola czynszu. Powinnaś zobaczyć mieszkanie mojej mamy: nie ma tam nawet miejsca na moją sypialnię. I nawet wszystko to by mi nie przeszkadzało, gdyby te szkolne snoby nie uważały, że moja sytuacja materialna stanowi wystarczający powód, by traktować mnie jak obywatela drugiej kategorii. A ty i twoi dziadkowie zatrudniacie moją mamę jako służącą. Chyba dlatego wzięłam twoje zachowanie do siebie. Michele westchnęła. – W porządku – powiedziała spokojnie. – Musisz wiedzieć, że te klimaty z wyższych sfer to dla mnie kompletna nowość. Przez całe życie mieszkałam z mamą w małym bungalowie i nigdy nie miałyśmy dość

pieniędzy… – Głos uwiązł Michele w gardle na wspomnienie jej dawnego życia. Caissie zagryzła wargi. – Bardzo mi przykro, że niesprawiedliwie cię oceniłam. I przykro mi z powodu twojej mamy. – Dzięki. Chyba rozumiem, dlaczego się tak poczułaś. Chodzę do Berkshire dopiero od tygodnia i już zdążyłam nabawić się kompleksu niższości. Caissie roześmiała się, a Michele wyciągnęła do niej dłoń. – Rozejm? – Rozejm – zgodziła się Caissie. – Słuchaj… a skoro wiesz już, że nie jestem taka, jak myślałaś, może będziesz w stanie uwierzyć w moją opowieść o podróży w czasie? – spytała Michele z nadzieją. – Jak inaczej wytłumaczysz to, że dostałam się do twojego mieszkania? I to, że mam przy sobie płaszcz Philipa? Caissie powoli pokręciła głową. – Słuchaj, ja zajmuję się nauką. To dzięki niej dostałam się do szkoły i to w nią wierzę. Wierzę w naukowe fakty, a nie w magię i podróże w czasie. – Spojrzała na Michele z ukosa. – Ale przyznaję, że to dziwne. I, jednocześnie, nie uważam, byś postradała rozum. Więc może wstrzymam się jeszcze z decyzją, czy wierzę ci, czy nie, póki nie dostarczysz mi więcej faktów. – Dobrze – powiedziała Michele. Spojrzała na budzik Caissie, który wskazywał 22:30. – O cholera, muszę

wracać do domu. Właśnie minęła moja „godzina policyjna”. Życz mi szczęścia, może dziadkowie jeszcze nie wrócili do domu. – Oby – powiedziała Caissie z uśmiechem. Odprowadziła Michele do drzwi. Przed wyjściem Michele spytała jeszcze: – Czy mogłabyś zachować naszą rozmowę dla siebie? Nie mówić o niczym Aaronowi ani nikomu innemu? – Dziewczyno, jeśli komukolwiek bym o tym powiedziała, pomyślałby, że jestem równie nienormalna jak ty – rzuciła Caissie obojętnie. – Możesz być pewna, że nikomu nie zdradzę twojej tajemnicy. – No tak, chyba masz rację – zgodziła się Michele. – W takim razie zobaczymy się jutro w szkole. – Do zobaczenia. A zjesz jutro lunch ze mną i z Aaronem? – Jasne – uśmiechnęła się Michele. *** Następnego poranka Michele obudziła się wcześnie. Myśl o Philipie nie pozwalała jej spać. Jakaś część niej wciąż myślała, że to tylko sen, że chłopak istnieje jedynie w jakimś fantastycznym świecie równoległym. Jednak teraz, po tym, jak się dotknęli, przytulili, pocałowali, zdawał jej się bardziej rzeczywisty niż ktokolwiek inny. Mimo że żył sto lat wcześniej,

Nagle, jakby znikąd, przyszło natchnienie. Podbiegła do biurka i chwyciła długopis. Zawahała się przez chwilę. Od śmierci matki nie była w stanie napisać ani słowa. Skąd myśl, że teraz jej się uda? Jednak po chwili miała już tytuł: „Przywracasz kolory”. A potem pojawił się refren. Kiedy cię nie ma przy mnie blisko, Szara zasłona skrywa wszystko, A ty przywracasz kolor światu, Przywracasz kolor światu. Samotność moja nie zna końca, Ponad mą głową nie ma słońca. Więc chodź, obejmij mnie, chłopaku I przywróć wreszcie kolor światu. Słowa sfrunęły na kartkę, a wtedy do głowy przyszła jej zwrotka. Wreszcie jest ktoś, kto przed bólem mnie ochroni, Choć jestem silna, potrzebuję twojej dłoni. Gdy jestem z tobą w innym czasie i przestrzeni, Wiem, że będzie dobrze, że wszystko się zmieni. Michele pisała i pisała, póki Annaleigh nie przerwała jej, mówiąc, że powinna zejść na śniadanie. Przed wyjściem przeczytała raz jeszcze swój tekst i uśmiechnęła się. To, czy był wybitny, nie miało znaczenia – przede wszystkim była szczęśliwa, że znowu jest w stanie pisać.

9 Tego samego dnia później, podczas lekcji literatury, nauczyciel podzielił uczniów na dwie grupy i poprosił ich o wypełnienie arkuszy z pytaniami na temat książki, którą mieli przeczytać – „Wielkiego Gatsby’ego”. Michele, Caissie i Ben Archer trafili do jednej grupy razem z dwoma chłopakami ze szkolnej drużyny tenisowej i Cycatej Seksbomby, która bardziej pasowałaby do jakiegoś reality show w MTV. – Skubani Jamajczycy – wyszeptała Caissie do Michele, wskazując głową dwóch mięśniaków. – Co? – Michele spojrzała zaskoczona. – Zobaczysz – roześmiała się Caissie. Kiedy usiedli już dokoła stołu, Michele musiała zagryźć wargi, żeby nie zarechotać. Tenisiści usiedli po obu stronach Cycatej Seksbomby, a ich spojrzenia zaczęły dryfować w stronę jej dekoltu, podczas gdy ona, chichocząc, udawała, że tego nie zauważa. Caissie w tym czasie tęsknie spoglądała w stronę drzwi, wyraźnie marząc o ucieczce. Jedyną osobą, która zachowywała się normalnie był Ben – chociaż Michele wciąż wydawało się, że czuje na sobie jego spojrzenie. – No to… – Ben rozejrzał się dokoła. – Robimy to? – Yeah, stary – powiedział Mięśniak Numer Jeden, po czym zaczął czytać na głos pytania, z czysto rastafariańskim akcentem. – W jaki sposób Gatsby

reprezentuje Amerykański Sen? Na czym polega Amerykański Sen w latach dwudziestych? Michele popatrzyła mocno zaszokowana: „On tak na serio?”. Caissie zaśmiała się bezgłośnie, spoglądając na zaszokowaną minę Michele. Ponieważ nikt nie przymierzał się do odpowiedzi, Ben znów zabrał głos: – Hmm, wydaje mi się, że Gatsby symbolizuje jego ciemną stronę. W sensie… to chyba o tym, że pieniądze i władza stają się tak ważne, że ludzie gotowi są zniszczyć sobie życie, byle je zdobyć. – Zgadzam się – powiedziała Michele. Caissie pokiwała głową. – Nie wiem – wtrąciła się seksbomba. – Gatsby chciał sławy i pieniędzy tylko po to, by zdobyć Daisy. Uważam, że to strasznie romantyczne. My byśmy nie protestowały, gdyby facet zniszczył sobie życie, żeby nas zdobyć. Prawda, dziewczyny? – Uśmiechnęła się wymownie do Caissie i Michele. – Hmm, nie… – Gatsby to zły kolo – powiedział Mięśniak Numer Dwa z równie silnym rastafariańskim akcentem. – No dobra. Skoro mamy różne poglądy na sprawę, może po prostu wypełnimy te testy samodzielnie? – zasugerowała pospiesznie Caissie. – Okej – odpowiedzieli jednym głosem Skubani Jamajczycy. – Chłopcy – westchnęła Caissie do ucha Michele,

wznosząc do góry oczy. Michele pomyślała o Philipie – o tym, jak bardzo różnił się od tego towarzystwa, jak bardzo różnił się od jej beznadziejnego byłego chłopaka Jasona, który został w Los Angeles. Nawet taki sympatyczny facet jak Ben nie mógł się z nim równać. Czy ktoś taki jak Philip Walker mógłby w ogóle istnieć w tych czasach? *** Wracając samochodem do domu, Michele pogrążyła się w myślach. Nim zakocha się jeszcze bardziej, musi dowiedzieć się, czy Philip w końcu poślubił Violet. I chociaż postanowiła trzymać się od dziadków jak najdalej, wiedziała, że tylko ich może o to zapytać. Kiedy dotarła do rezydencji, ruszyła do biblioteki, w której zazwyczaj o tej porze dziadkowie grali w karty. – Dzień dobry. – Stanęła w drzwiach i przywitała ich nieśmiało. Walter i Dorothy unieśli głowy zaskoczeni. – Witaj, kochanie – przywitała ją Dorothy. – Jak było w szkole? – spytał Walter. Z ich min Michele odgadła, że cieszą się z jej przyjścia. – Och, wszystko w porządku. Właśnie o tym chciałam z wami porozmawiać. Muszę przygotować… projekt na temat rodziny Windsorów – skłamała. – To wspaniale! – ucieszył się Walter. – W naszej

rodzinie było wiele fascynujących osób. Na pewno będziesz miała o czym pisać. Michele usiadła w jednym ze skórzanych foteli. – Właściwie chciałam was zapytać o coś konkretnego. Słyszałam plotkę, że Violet Windsor na początku dwudziestego wieku poślubiła jednego z Walkerów – Philipa. Czy to prawda? – Wstrzymała oddech w oczekiwaniu na odpowiedź. Walter i Dorothy popatrzyli na siebie wyraźnie zdziwieni. – Nigdy o czymś takim nie słyszałem – powiedział Walter. – Violet poślubiła francuskiego lorda i przeprowadziła się do Europy. Z całą pewnością nie była żoną żadnego z Walkerów. Michele zrobiło się słabo. „Nie ożenił się z nią!… Czy to przeze mnie?”. Poczuła, jak trzęsą jej się kolana. – Nigdy też nie słyszałam o Philipie Walkerze – powiedziała Dorothy. – A ty, Walterze? Walter pokręcił głową. – Nie. Nie wydaje mi się, by człowiek o takim nazwisku w ogóle istniał. Michele skuliła się. – Co się dzieje, kochanie? – Dorothy patrzyła na wnuczkę z niepokojem. Michele przełknęła ślinę. – Wszystko w porządku. Ja tylko… wydało mi się, że coś zobaczyłam. Nic się nie stało. – „Mylą się. Philip jest równie rzeczywisty, jak ja”.

– Skoro zajmujesz się historią Windsorów, powinnaś zajrzeć na strych – zasugerowała Dorothy. – W posegregowanych chronologicznie pudłach leżą tam wszystkie rodzinne zdjęcia i dokumenty. Michele nieco poprawił się humor. Ten pomysł brzmiał obiecująco. Być może uda jej się znaleźć tam coś ciekawego… Jakieś odpowiedzi na niektóre z jej pytań o Philipa. – Świetnie! Zaraz tam pójdę. *** Strych domu Windsorów był uporządkowany i szczelnie wypełniony pudłami. W niczym nie przypominał ponurego, ciemnego miejsca, które wyobrażała sobie Michele. Pierwszy rząd pudełek oznaczony był imionami nieznanych jej członków rodziny, ku jej zaskoczeniu jednak, jakby nie na miejscu, leżał na nich jakiś zeszyt. Zajrzała do niego zaciekawiona. Na okładce widniał napis: „Piosenki Lily Windsor, 1925”. Uśmiechnęła się. Lily musiała być mniej więcej w jej wieku, kiedy pisała te piosenki. Takie znalezisko było czymś niesamowitym dla początkującej autorki tekstów! Nie wypuszczając zeszytu z rąk, rozglądała się dalej. Przesuwała się w głąb strychu i w pewnej chwili zobaczyła na jednym z pudeł znajome nazwisko: George Windsor, 1859-1922. Czyżby chodziło o ojca Clary? Michele poczuła się nagle winna – przez całe to

zamieszanie z Philipem zupełnie zapomniała, że obiecała jej pomóc. Prędko otworzyła pudło. Znalazła w nim całą masę różnych rzeczy: jakieś dokumenty biznesowe, listy i zdjęcia. Jedna z fotografii natychmiast przyciągnęła jej uwagę: była na niej kobieta, którą pokazała jej Clara – jej matka! Zdjęcie rozsypywało się ze starości, jednak zapisane na dole słowa dało się bez trudu odczytać: „Będę cię kochać zawsze. Alanna”. Gdy Michele przyglądała się fotografii, strych nagle zaczął się trząść i wirować. Upadła na ziemię i zakryła głowę rękami. „Czy to trzęsienie ziemi?”. Po chwili poczuła, że gwałtownie leci w dół i domyśliła się, że znów przenosi się w czasie. Kiedy wirowanie wreszcie ustało, ostrożnie otworzyła oczy. Było kompletnie ciemno. Żarówki zniknęły, a w pomieszczeniu znajdowało się jedynie trochę starych rupieci i sześć brązowych pudeł. Nagle usłyszała na schodach jakieś kroki i szybko skryła się za połamaną szafą. Drzwi otworzyły się i na strych weszła para młodych ludzi trzymających się za ręce. Mężczyzna trzymał w dłoni mały kandelabr. Michele wyjrzała zza szafy i rozpoznała w ciemnowłosym mężczyźnie George’a Windsora, który wyglądał jednak na dwadzieścia lat młodszego, poza tym uśmiechał się beztrosko. Miał na sobie wykrochmaloną, białą koszulę, biały krawat, czarną kamizelkę i spodnie w

prążki. Młoda kobieta była przepiękna – jej falujące, rude włosy spięte były w kok, miała na sobie białą bluzkę i długą, granatową spódnicę z bawełny. Jej proste ubranie, brak kapelusza i biżuterii jasno wskazywały, że nie może należeć do wyższych sfer, jednak zakochane spojrzenie George’a wyraźnie mówiło, że nic go to nie obchodzi. Oparli się o ścianę, uśmiechali się do siebie, wyraźnie zachwyceni tym, że mogą spędzić trochę czasu sam na sam. Kobieta, w której Michele rozpoznała Alannę, matkę Clary, objęła George’a i przyciągnęła do siebie. Pocałowali się czule. „Naprawdę go kochała” – zdała sobie sprawę Michele. George odsunął się i sięgnął do kieszeni płaszcza. – Mam dla ciebie prezent – powiedział, podając jej pudełeczko. – George! – Rozpromieniła się Alanna, nim jeszcze ostrożnie otworzyła pudełko. George stanął za nią i położył jej dłonie na ramionach. – Medalion! – zawołała z radością. – Jest przepiękny. Nie powinieneś był… – Ale chciałem – powiedział George, znów przyciągając ją do siebie, by pocałować po raz kolejny. – Żałuję tylko… – Tak, kochanie? Czego żałujesz? George milczał przez chwilę, a kiedy wreszcie się odezwał, jego głos zabrzmiał szorstko. – Żałuję, że nie możesz włożyć w ten medalion naszego zdjęcia bez obaw, że ktoś je odkryje.

Michele patrzyła, jak Alanna kiwa głową, przytulając się do George’a i szepcząc coś, czego nie była w stanie usłyszeć. Potem kobieta wyciągnęła z kieszeni spódnicy zegarek i westchnęła ciężko. – Już prawie piąta. Henrietta za chwilę będzie w domu. Musimy iść. Czemu los nie pozwolił nam spotkać się wcześniej? George delikatnie ujął jej dłoń i dotknął nią swojego policzka. – Jeszcze nie jest dla nas za późno – powiedział pewnym tonem. – Znajdziemy jakiś sposób, by być razem. Alanna pokręciła głową, a Michele zobaczyła, że wyciera dłonią oczy. – Przecież wiesz, że nie możesz jej zostawić. Ryzykowałbyś, że już nigdy nie zobaczysz swojego dziecka. Nie, musimy to jakoś wytrzymać. – Jak mógłbym cię opuścić? – zapytał łamiącym się głosem. Alanna pokręciła głową, wtuliła twarz w ramiona George’a i zaczęła łkać. Nagle Michele zapragnęła znaleźć się jak najdalej od tej smutnej sceny. Zamknęła oczy, ścisnęła naszyjnik w dłoni i poprosiła Czas, by wysłał ją z powrotem. *** Kiedy

otworzyła

oczy,

znów

była

we

współczesności. Z fotografią i zeszytem Lily w dłoniach pobiegła do swojego pokoju. Musiała spotkać się z Clarą. Rzuciła zeszyt Lily na biurko, chwyciła w dłonie dziennik Clary i otworzyła go na trzecim wpisie: 1 listopada 1910 roku. Nie spoglądając nawet na pierwsze zdanie, mocno ścisnęła w dłoniach zdjęcie, notatnik i klucz. Po kilku sekundach znów zaczęło się wirowanie, które przeniosło ją w dzień pierwszego listopada sto lat wcześniej. Clara leżała na łóżku pogrążona w lekturze. – Michele! – zawołała i natychmiast zeskoczyła z łóżka, żeby ją przytulić. – Tak się cieszę, że wróciłaś! – Ja też. Coś mnie ominęło? – Nic specjalnego. Prawie cały czas spędzam w pokoju. Unikam spotkań z rodziną, zwłaszcza z panem Windsorem. – Właśnie dlatego tu jestem – powiedziała Michele, podając jej fotografię. – Znalazłam ją na strychu pośród rzeczy George’a Windsora. Clara przyjrzała się fotografii i jej twarz zrobiła się blada jak ściana. – Musisz porozmawiać z ojcem. To ona mu to dała. Musiała go bardzo kochać. Musisz się dowiedzieć, co tak naprawdę stało się między twoimi rodzicami. Clara powoli pokiwała głową. – Pójdziesz ze mną? – Oczywiście, że tak. Clara nerwowo chwyciła dłoń Michele i ruszyły do gabinetu George’a Windsora. Clara zapukała do drzwi.

– Proszę wejść – zaprosił George. Na widok Clary twarz jej ojca pobladła. Przez dłuższą chwilę patrzył na nią w milczeniu. – Proszę, powiedz mi, co się stało… między tobą a moją matką – poprosiła Clara, przerywając ciszę. George zawahał się. – Nie wiem, o czym mówisz – powiedział, unikając jej wzroku. Clara położyła zdjęcie na jego biurku. – Dlaczego mnie okłamałeś? – spytała ostro. George przyglądał się zdjęciu. Wreszcie zszokowany spojrzał na Clarę, kilka razy otworzył i zamknął usta, nie wiedząc, co powiedzieć. Kiedy się wreszcie odezwał, jego głos był głosem zmęczonego starego człowieka. – Tak mi przykro… moje dziecko – powiedział, oddychając z trudem. – Nigdy nie chciałem cię oszukać. Po prostu nie mogłem pozwolić, byś źle myślała o swojej matce. Clara powoli opadła na krzesło naprzeciw ojca. – Chcę, żebyś powiedział mi prawdę – powiedziała cicho. – Całą prawdę. George pokiwał głową. Odetchnął głęboko i zaczął mówić. Michele wyczuła, że nigdy wcześniej nikomu nie opowiadał tej historii. – Poznałem twoją matkę w domu Astorów. Tamtego dnia przyszedłem trochę za wcześnie na umówioną partyjkę kart z grupką innych dżentelmenów. Wszedłem do biblioteki, by na nich poczekać, i wpadłem na nową

sekretarkę pana Astora, Alannę. Kiedy tylko na nią spojrzałem, poczułem… poczułem coś niesamowitego, jakbym na nowo odkrył zapomniany skarb, spotkał kogoś, za kim tęskniłem przez całe życie. Michele poczuła, jak ściska jej się żołądek. „Dokładnie to samo poczułam, gdy spotkałam Philipa”. – Była jak ucieleśnione marzenie – ciągnął George, patrząc tęsknie w dal. – Nigdy nie zapomniałem najpiękniejszej podróży, którą jako chłopak odbyłem z ojcem. Byliśmy wtedy w County Kerry, w Irlandii. Od tamtej pory fascynowała mnie kultura irlandzka, więc Alanna z jej lśniącymi, rudymi włosami i śpiewnym akcentem, opowiadająca urzekające historie o swojej ojczyźnie, wydawała mi się absolutnie niezwykła. Kiedy poznaliśmy się i zaczęliśmy rozumieć, zdaliśmy sobie sprawę, że jesteśmy pokrewnymi duszami. – George zamknął na chwilę oczy. – Kiedy się poznaliśmy, byłem już żonaty. Mieliśmy syna, a Henrietta była w ciąży z Violet. Oczywiście moja żona była mi bardzo bliska, jednak to, co poczułem do Alanny… mówiąc krótko, dzięki niej po raz pierwszy poczułem prawdziwą miłość i prawdziwe szczęście. Możesz domyślić się, jak wielka była moja radość, gdy powiedziała mi, że podziela moje uczucia. Michele i Clara patrzyły uważnie na George’a, urzeczone jego opowieścią. – Marzyłem o tym, by poślubić Alannę, musisz mnie jednak zrozumieć. Wiesz, jaką rzadkością są dzisiaj

rozwody, możesz więc domyślić się, o ile rzadsze były w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego stulecia. Sądy udzielały ich bardzo niechętnie, a oboje wiedzieliśmy, że porzucenie Henrietty oznaczać będzie rozstanie z dziećmi. Nie mogłem im tego zrobić. A później Alanna odkryła, że jest w ciąży, i wpadła w panikę. – Oczy George’a wypełniły się łzami. – Nie mogła znieść myśli, że nasze dziecko będzie się wychowywać jako bękart. Michele spojrzała na Clarę. Dziewczyna siedziała bez ruchu, jej twarz była jak skamieniała, lecz oczy pełne były łez. – Alanna miała wieloletniego przyjaciela, jeszcze z Irlandii. W tym samym czasie wyemigrowali do Stanów i opiekowali się sobą na obczyźnie. Miał na imię Edmond i kochał ją od dawna. – Twarz George’a wykrzywiła się z bólu. – Kiedy Alanna powierzyła mu swój sekret, zaproponował, że ją poślubi i wychowa dziecko jako swoje. Alanna pomyślała, że jest to odpowiedź na jej modlitwy. Natychmiast zgłosili się do urzędu i wzięli ślub. A potem nadszedł najgorszy dzień mojego życia – przyszła do mnie i opowiedziała o wszystkim, pokazując obrączkę na swoim palcu. Powiedziała, że pozostanę największą miłością jej życia, jednak dla dobra dziecka postanowiła udawać, że jesteś córką Edmonda i wrócić z nim do Irlandii, gdzie ich rodziny mogłyby pomóc w twoim wychowaniu. Zawsze chciałem być twoim ojcem. Byłem wściekły, że to Edmond będzie mógł cię przytulać, pocieszać, gdy

będziesz płakałaś, i patrzeć, jak rośniesz. To ja powinienem był to robić. – Głos George’a załamał się. – Alanna jednak nie zamierzała się z tobą rozstawać. Powiedziała, że musimy zakończyć nasz romans natychmiast, zanim ktokolwiek zacznie spekulować, że możesz być moją córką. Przekonywała, że musi zabrać cię do Irlandii, kiedy tylko będziesz wystarczająco silna, by przetrwać podróż. To były najgorsze chwile w moim życiu. – Zadrżał. – Szukałem was przez wiele lat. Zatrudniłem detektywa, ale poszukiwania zajęły mi dekadę, ponieważ skupiliśmy się na Irlandii, a wy po prostu nigdy tam nie dojechaliście. Kiedy miałaś cztery lata i byliście już przygotowani do podróży do Belfastu, Alanna i Edmond umarli na hiszpankę. Nawet nie wyobrażasz sobie mojej rozpaczy, gdy dowiedziałem się wreszcie, że Alanna odeszła, a moja córka mieszka w sierocińcu, i to ledwie kilkanaście ulic od mojego domu. Kocham cię, Claro i przez wszystkie te lata chciałem być twoim ojcem. – Po policzkach George’a spływały łzy. – Czy dasz mi szansę? Dłonie Clary drżały. – Ja… nie mogę w to uwierzyć – wyszeptała. – Nie wiem, jak to zrobić. Myliłam się we wszystkim, co myślałam o mojej matce i ojcu… George pokręcił głową. – Nie we wszystkim. Myślałaś, że twoi rodzice kochali ciebie i siebie nawzajem i to prawda. Cały czas kocham i tęsknię za twoją matką. A ciebie kochałem od

samego początku, nim jeszcze miałem szansę cię poznać. Clara nie odrywała wzroku od ojca, a gdy zaczęła do niej docierać prawda, poczuła, że jej oczy wypełniają się łzami. Wstała, podeszła i delikatnie go objęła. Oboje płakali, po raz pierwszy w życiu przytulając się jak ojciec z córką. Michele ogarnęły sprzeczne emocje. Cieszyła się szczęściem Clary, ale poczuła też ukłucie bólu. Pomyślała o swojej rodzinie: o zmarłej matce, o dziadkach, którzy żyli w swoim własnym, odległym świecie, o ojcu, którego nawet nie poznała. Nigdy wcześniej nie czuła jego straty, teraz jednak, przyglądając się wzruszającemu spotkaniu Clary i George’a, miała wrażenie, że jej serce zamiera. Spojrzała na swój naszyjnik. Gdyby tylko Henry Irving mógł ją odnaleźć i odpowiedzieć na wszystkie pytania… Gdyby tylko mogła obudzić się następnego dnia i nie być już sierotą… Michele wyszła z gabinetu i wróciła do pokoju Clary. Po kilku chwilach zjawiła się Clara, a jej oczy były wprawdzie wilgotne, ale i radośnie błyszczące. Rzuciła się Michele w ramiona. – Nie wiem, jak ci dziękować za to, że odkryłaś przede mną prawdę i połączyłaś mnie z ojcem! – zawołała z wdzięcznością. – Cieszę się, że mogłam to zrobić. Masz szczęście, że dane jest ci być częścią prawdziwej rodziny. – Jestem tak przyzwyczajona do samotności – wyznała Clara – że trudno mi nagle uwierzyć, że ktoś

może mnie kochać. – To oczywiste, że ojciec cię kocha. Miałaś też mamę i zastępczego ojca, którzy zrobiliby dla ciebie wszystko. Myślę, że to, co Edmond zrobił dla ciebie i dla twojej mamy, było niesamowite. – To prawda – przyznała Clara. – Czuję teraz jednocześnie wdzięczność i smutek. – Kiedy George powie o tobie reszcie rodziny? – Chciał powiedzieć im od razu, ale poprosiłam, żeby tego nie robił – odparła Clara, siadając przy toaletce. – Co? Dlaczego? – zawołała zdziwiona Michele. – Ponieważ zamierza mnie adoptować, więc i tak oficjalnie stanę się panną Clarą Windsor. – Policzki Clary spłonęły rumieńcem. – A Violet odgadła prawdę. Nie chcę jednak zranić Henrietty ani małej Frances, a wiem, że byłyby zrozpaczone, gdyby ojciec potwierdził, że jestem jego rodzoną córką. Wystarczy, że my dwoje to wiemy. A poza tym ja wiem także, że zostałam poczęta z miłości, domyślasz się jednak, jak to wszystko wyglądałoby w oczach innych. Reputacja rodziny byłaby zrujnowana. Nie mogę pozwolić, by ojciec zrobił dla mnie coś takiego. – Łał – zdziwiła się Michele. – To naprawdę wspaniałomyślne, że postanowiłaś zachować wszystko w sekrecie! – „To znaczy, że jestem jedyną osobą w moich czasach, która zna prawdę”… – pomyślała oszołomiona. – Ojcu się to nie podoba, ale niedługo zrozumie, że to najlepsze, co możemy zrobić – powiedziała Clara.

– Ale jak wyjaśni fakt, że cię adoptuje? – Powiemy, że on i mój ojciec znali się od dzieciństwa, dlatego nie mógł znieść myśli, że córka przyjaciela jest ubogą sierotą. – Hmm. Całkiem niezłe kłamstwo. – Przyznaję, że denerwuję się tym, jak Violet, Henrietta i wszyscy inni zareagują na adopcję – przyznała Clara, zagryzając wargi. – Ale ojciec mówi, że nie mogą nic zrobić. Henrietta nie odważy się opuścić go z tego powodu, bojąc się, co powiedzieliby ludzie. Zresztą, nawet jeśli ona i Violet mnie odrzucą, wszystko będzie dobrze, póki ojciec będzie przy mnie. – Jestem pewna, że w końcu i one cię pokochają – powiedziała zachęcająco Michele. – Będziesz miała dobry wpływ na tych snobów! Clara zakryła usta dłonią, tłumiąc śmiech. W tym momencie do drzwi zapukała jedna ze służących. – Panienko Claro, podano do stołu. Czy znów mam przynieść panience tacę na górę? – Nie, dziękuję. Zejdę i zjem z rodziną. – Clara uśmiechnęła się szeroko do Michele. Zanim ruszyła na kolację, przytuliła się do Michele. – Bardzo ci dziękuję. Jesteś najcudowniejszym duchem, jakiego mogłabym sobie wymarzyć. – Dzięki – roześmiała się Michele. – Powodzenia, Claro. Kiedy dziewczyna wyszła, Michele została jeszcze przez chwilę w pokoju. „Clara ma szczęście, że co

wieczór może jeść obiad ze swoją prawdziwą rodziną” – westchnęła. Poczuła ukłucie bólu na myśl o samotnej kolacji, która w 2010 roku czekała na nią w jej pokoju, na myśl o pozbawionej miłości atmosferze rezydencji Windsorów. Musiała jak najszybciej wyjść z tego domu. Jak najszybciej uciec przed rozpaczą, która zaczynała wypełniać jej serce.

10 Michele! Ledwie minęła bramę rezydencji Windsorów i zrobiła kilka kroków w stronę domu Walkerów, gdy usłyszała wołanie – przed drzwiami stał Philip, uśmiechając się do niej radośnie. Michele podbiegła wzruszona. Zanim jednak zdążyli się przytulić, Philip chwycił ją za rękę i pociągnął na tyły domostwa, gdzie nikt nie mógł ich zobaczyć. Kiedy byli już całkiem sami, wziął ją w ramiona i ucałował jej usta, włosy i powieki. – Wróciłaś! – przerwał, spoglądając na nią z troską. – Co się dzieje? Płakałaś? Michele odwróciła się, Philip jednak przyciągnął jej twarz ku sobie. – Powiedz mi, co się stało – poprosił łagodnie. – Jestem po prostu… – Michele przełknęła ślinę. – Spokojnie. Mów dalej – powiedział, gładząc jej włosy. – Jestem całkiem sama – wyszeptała. – To znaczy wtedy, kiedy nie jestem z tobą. Philip przyciągnął ją jeszcze bliżej. – Co masz na myśli? – Nie mam… nie mam rodziców. – Wybuchnęła płaczem. – I równie dobrze mogłabym nie mieć też dziadków. Czuję się po prostu… czuję się tak, jakbym nie miała nikogo, żadnej rodziny, jakbym musiała troszczyć

się sama o siebie. Philip pogładził jej drżące plecy i pocałował ją w czubek głowy. – Tak mi przykro… – wyszeptał. – Wiem, co masz na myśli. Czuję dokładnie to samo. Michele przetarła oczy. – Czyż nie jesteśmy świetną parą? Philip oparł czoło o jej czoło. – Ktoś kiedyś powiedział mi, że przyjaciele to rodzina, którą wybieramy sobie sami. Mam taki pomysł: ja będę twoją rodziną, a ty będziesz moją. Michele poczuła falę ciepła w sercu. Uśmiechnęła się do niego przez łzy. – Okej… to brzmi nieźle. – A teraz musimy poprawić ci humor – oznajmił Philip, a jego oczy znów rozbłysły. – Zabieram cię na porządną randkę. – Hmm, ale dokąd możemy iść? – zachichotała Michele. – Przecież nikt inny mnie nie widzi. Ludzie pomyślą, że zwariowałeś, jeśli poprosisz w restauracji o stolik dla dwóch osób. – Mam pewien pomysł. – Puścił do niej oko, potem ujął jej dłoń i poprowadził ją przez drzwi rezydencji, dalej schodami w dół, prosto do tej części, w której rezydowała służba. – Pan Walker! O mój Boże! Co pan tutaj robi? – Kucharka i pomywaczki zaczęły krzyczeć, wyraźnie oszołomione obecnością Philipa w ich kuchni. Nieco

zaskoczona tą reakcją Michele popatrzyła na Philipa. O co im chodziło? – Proszę, uspokójcie się. Nie ma chyba nic złego w tym, że przyszedłem do kuchni złożyć wam wizytę – powiedział wesoło Philip. – Ale przecież państwo nigdy tutaj nie schodzą! – zawołała kucharka. – To niestosowne, nie wolno państwu się z nami widywać. Przecież panicz o tym dobrze wie, paniczu Philipie. – No to nadeszła wreszcie pora, by zerwać z tą głupią tradycją, nie uważacie? – uśmiechnął się Philip. – Chciałbym poprosić, żebyście przygotowały mi koszyk piknikowy. Najlepiej taki dla dwojga, bo jestem dzisiaj bardzo głodny. Michele uśmiechnęła się. Piknik przełomu wieków – cóż za świetny pomysł! – Czy nie jest za późno na piknik? – spytała kucharka. – Nie jestem pewna, czy wuj… – Och, po prostu potrzebuję świeżego powietrza i chwili samotności – improwizował Philip. – I naprawdę nie trzeba o tym mówić wujowi. – No dobrze – zgodziła się. Szybko zapakowała koszyk, kierując się sugestiami Philipa. – Poproszę najlepsze sery, salami i świeży chleb… no i jeszcze czekoladowe trufle! Kiedy kosz był już szczelnie wypełniony, Michele i Philip pobiegli na górę do głównej części domu. Trzymając się jak najbliżej siebie, wyszli na zewnątrz, w

ciepłą, gwiaździstą noc, i ruszyli w stronę Central Parku. Michele kręciło się w głowie od nadmiaru wrażeń. Była urzeczona Nowym Jorkiem o zmierzchu, a jednocześnie bicie jej serca przyspieszały zapach Philipa i poczucie, że jest tak blisko. Minęli dwudziestopiętrowy, wyłożony szmaragdowym szkłem Hotel Plaza i weszli do parku przez Scholar’s Gate przy Fifth Avenue. Wtedy serce Michele zaczęło bić jeszcze szybciej – już wcześniej zastanawiała się, jak wyglądało to słynne miejsce sto lat wcześniej. Malowniczy, sielankowy krajobraz przypominał ten, który Michele dobrze znała. Szerokie łąki kontrastowały z przypominającym las, niestrzyżonym terenem wspinaczkowym, zwanym The Ramble, i z bardziej eleganckimi alejami określanymi jako The Mall. Najsłynniejszy budynek w parku, wiktoriański Belvedere Castle, wznosił się na swoim miejscu na ogromnych skałach. Michele i Philipa otaczało uspokajająco znajome jezioro. Cisza i pustka sprawiały jednak, że park wydawał jej się dziwnie odmienny. Nawet w filmach Michele nie widziała nigdy, by w Central Parku były tylko dwie osoby. A jednak tego wieczoru najwyraźniej znaleźli się tam całkiem sami. – To jak nasza własna, prywatna świątynia – powiedziała urzeczona. Idąc przez park, Michele rozglądała się, ale nigdzie nie dostrzegła żadnych placów zabaw ani przystani, brakowało też głównego trawnika, Great Lawn. „Jeszcze

ich nie zbudowano” – pomyślała. Philip poprowadził ją na trawiaste wzgórze Cherry Hill, z którego rozciągał się widok na wschodni skraj jeziora i na romantyczny, żelazny most Bow Bridge, gwiazdę wielu filmów, których akcja rozgrywała się na Manhattanie. Gdy Philip rozkładał na trawie koc, Michele podziwiała fontannę zbudowaną na szczycie wzgórza – granitowy basen z czarno-złotą rzeźbą pośrodku, ozdobiony pozłacaną iglicą i okrągłymi lampami. – Nad czym się tak zastanawiasz? – uśmiechnął się Philip, zapraszając ją, by usiadła obok niego. – Po prostu… po prostu nie mogę uwierzyć, że jestem tu z tobą. Chcę zapamiętać każdy szczegół dzisiejszej nocy, żebym mogła przeżyć ją na nowo, kiedy tylko będę chciała – odpowiedziała nieśmiało Michele. Philip uśmiechnął się. – Może więc ją opiszesz? – zaproponował. Michele zarumieniła się. – Ciekawe, że o tym wspominasz. – Dlaczego? – Bo… ja rzeczywiście piszę. Odkąd byłam małą dziewczynką, pisałam wiersze i układałam teksty piosenek. Zawsze marzyłam o tym, żeby zostać autorką tekstów do musicali na Broadwayu i dla różnych słynnych artystów – zwierzyła się z uśmiechem Michele. – Ale nie mam zielonego pojęcia, czy w ogóle umiem to robić. Jedyną osobą, której pozwalałam czytać moje bazgroły, była moja mama, a jej bardzo się podobały. No, ale ona

była moją mamą, więc co miała mówić? – Nie wyobrażam sobie, byś mogła nie być świetna – powiedział zachęcająco Philip. – Masz duszę poetki, sposób, w jaki widzisz i rozumiesz świat, nawet świat sprzed stu lat, jest niesamowity. Jak mogłabyś źle pisać? Michele poczuła, że te słowa wypełniają jej serce radością. – Wiesz, po śmierci mojej mamy przestałam pisać – powiedziała nagle. – Tylko z nią dzieliłam się swoją twórczością. To była taka nasza tajemnica. Kiedy umarła, wydało mi się, że moje pisanie umarło razem z nią, że już nigdy nic nie stworzę. Potem jednak, kiedy cię poznałam… no cóż, natchnienie wróciło. – Naprawdę? – Philip spojrzał na nią ciepło i dotknął jej policzka. – Co napisałaś? – Tekst do nowej piosenki – odparła nieśmiało Michele. – Tak? – Philip stawał się coraz bardziej zainteresowany. – Jaki ma tytuł? – Ekhm… „Przywracasz kolory” – odpowiedziała z zażenowanym uśmiechem. Philip przyciągnął ją do siebie i pocałował. – Podoba mi się ten tytuł. Ty piszesz teksty, ja komponuję – razem tworzymy pełną piosenkę. – Wyprostował się, wyraźnie podekscytowany. – Właśnie! Powinniśmy napisać wspólną piosenkę! Może udałoby mi się stworzyć melodię do „Przywracasz kolory”? – To… to byłoby wspaniałe – powiedziała powoli

Michele. – Ale… – Czuła się zbyt zawstydzona, by dokończyć zdanie. Poza tym denerwowała się. A co będzie, jeśli Philip pomyśli, że jej pisanina jest do niczego? Chłopak najwyraźniej wyczuł jej wahanie, bo uśmiechnął się. – Jestem pewien, że będę zachwycony – powiedział uspokajająco. – Zdradziłaś mi swój sekret, więc ja zdradzę ci mój. Nikomu tego jeszcze nie mówiłem, bo wiem, że ten pomysł nie spodoba się matce i wujowi, ale kiedy w czerwcu skończę szkołę, chcę poświęcić się karierze kompozytora i pianisty. Tak naprawdę powinienem zacząć studia na Harvardzie, ale… no cóż, przyjęto moje zgłoszenie do najlepszej akademii muzycznej w kraju, Institute of Musical Art, tutaj, w Nowym Jorku. I to tam zamierzam studiować. – Łał! – zawołała Michele, cała promieniejąc. „Mówi o Juilliard!” – pomyślała, przypominając sobie, że szkoła Juilliard nazywała się kiedyś właśnie Institute of Musical Art. – Chciałbym, żeby moje życie miało cel. Wiesz, o czym mówię? – Philip przyglądał się jej uważnie. – Chciałbym, by chodziło w nim o coś więcej niż tylko pomnażanie rodzinnych dóbr. Wiem. Mama liczy na to, że ukończę studia na Harvardzie i pomogę wujowi prowadzić firmę, więc będzie mocno zszokowana, kiedy dowie się, że zamierzam pójść do konserwatorium. Mam tylko nadzieję, że kiedyś wybaczy mi to… a także zerwanie zaręczyn z Violet.

– Zerwanie zaręczyn? – powtórzyła Michele. – To znaczy, że już zdecydowałeś? Poważnie pokiwał głową. – Philipie, czy jesteś pewien? W sprawie Violet? – Nerwowo zagryzła wargi. – Wydaje mi się, że zmieniam całe twoje życie. – Ale w najlepszy z możliwych sposobów. Nie widzisz, że moje życie wymagało zmiany? – Michele nie odpowiadała, więc mówił dalej. – Nigdy nie kochałem Violet. Byliśmy po prostu przyjaciółmi, którzy się razem wychowywali i których rodzice chcieli wzbogacić się jeszcze bardziej dzięki naszemu małżeństwu. W ten sposób aranżowane są wszystkie małżeństwa pośród nowojorskiej socjety, ale to nie dla mnie. Potrzebuję muzyki, potrzebuję też… po tym, jak cię poznałem… – Philip poczerwieniał i popatrzył na nią dziwnie. – Nie wiem, jak mógłbym poślubić kogokolwiek innego. – Wiem – powiedziała drżącym głosem Michele. – Myślę dokładnie tak samo. Po pikniku Philip i Michele przeszli przez Bow Bridge i znaleźli się na okazałym, dwupiętrowym i zdobionym rzeźbami tarasie Bethesda Terrace. Weszli po kamiennych schodach na plac i usiedli przy fontannie, pod statuą Anioła Wód. Philip wziął Michele w ramiona i całował ją długo. Czy trwało to wiele minut, czy może godzinę – tego Michele nie wiedziała. – Jak myślisz, co to wszystko znaczy? – zapytała. – Wiesz, to, że rozpoznaliśmy się, nim jeszcze spotkaliśmy

się po raz pierwszy, i że nie widzi mnie nikt prócz ciebie i Clary? – Że jesteśmy sobie przeznaczeni? – zasugerował Philip, znów przyciągając ją do siebie. – Ale… jakim cudem? Jak możemy być sobie przeznaczeni, skoro ja tak naprawdę nie istnieję w twoim czasie, a ty w moich czasach nie możesz się nawet znaleźć? – Michele przełknęła ślinę. – Czasami to wszystko wydaje mi się okrutnym żartem. Philip milczał przez chwilę, a potem zwrócił się ku niej z pełnymi emocji oczami. – Musi być jakaś przyczyna tego, że się spotkaliśmy, więc wierzę, że cokolwiek… jakakolwiek siła nas połączyła, ta sama siła pozwoli nam zostać ze sobą. A póki nie znajdziemy ostatecznego rozwiązania, zawsze mamy te chwile… Tak wielu ludzi nie doświadcza nawet tego. W moich czasach to rzadkie szczęście. Być może trudno ci uwierzyć, ale jesteśmy prawdziwymi szczęściarzami, Michele uśmiechnęła się, uświadamiając sobie, ile prawdy tkwi w tych słowach. – Masz rację. Wzięli się za ręce i weszli na szeroką, otoczoną drzewami promenadę. Gdy spacerowali pod sklepieniem z majestatycznych wiązów, Philip nagle pochylił się, by ją pocałować, a ona nie mogła przestać się uśmiechać, nie mogła powstrzymać dreszczy wzruszenia.

*** Kiedy wrócili do rezydencji Walkerów, Philip zaprowadził dziewczynę do pokoju muzycznego. Zapalił kilka świec i wskazał jej miejsce na ławie przy fortepianie. – Czy mogłabyś powiedzieć mi teraz twój wiersz? Michele roześmiała się nerwowo. – No nie wiem. Nigdy nie dzieliłam się swoim pisaniem z nikim prócz mojej mamy… – Proszę… chciałbym go usłyszeć. – Philip wziął ją za rękę i splótł palce z jej palcami. – Och… no dobrze. Patrząc w ziemię i płonąc ze wstydu, wyrecytowała mu tekst piosenki. „Pomyśli, że odbiło mi na jego punkcie” – pomyślała zażenowana. Kiedy skończyła, nie uniosła głowy, póki on gestem nie zmusił jej, by spojrzała mu w oczy. – Czuję dokładnie to samo – wyszeptał. – Ale mnie brakuje talentu, by ubrać uczucia w słowa. Gdy ją całował, Michele miała wrażenie, że zaraz eksploduje ze szczęścia. A kiedy wreszcie udało im się od siebie oderwać, oboje byli uśmiechnięci i rozgrzani. Michele zapytała: – I co, myślisz, że mógłbyś napisać do niego muzykę? Powoli położył palce na klawiszach. – Zaraz sprawdzimy.

Zaczął eksperymentować z dźwiękami, póki nie znalazł melodii, która zdawała się idealnie pasować do tekstu „Przywracasz kolory”: była bluesowa, soulowa, niezbyt szybka. Klimat kompozycji przypomniał jej muzykę Raya Charlesa i chociaż Philip grał ją w 1910 roku, bez trudu mogła sobie wyobrazić, że leci w radiu sto lat później. Michele słuchała, nucąc cicho i śniąc na jawie. Nagle, bez ostrzeżenia, muzyka przycichła. Michele otworzyła oczy. Philip i jego muzyczny pokój oddalały się od niej, znikały… Usta Philipa otworzyły się, ale nie usłyszała już słów. Wyciągał ku niej ramię, a Michele desperacko starała się pochwycić jego dłoń. Nagle jednak zniknął i nie zostało nic, prócz nowoczesnej, jasnej kuchni. „Wróciłam do mieszkania Caissie” – pomyślała ponuro. -„Dlaczego Czas przerwał tę idealną noc?”. Szybko rozejrzała się – na szczęście była sama. Zauważyła okno na tyle duże, by mogła się przez nie wyśliznąć, a usytuowane na tyle nisko, by mogła bezpiecznie zeskoczyć. Nim jeszcze otworzyła okno, zerknęła na elektroniczny zegar na piekarniku i odetchnęła głęboko. Dziesiąta trzydzieści – jej godzina policyjna jeszcze nie nadeszła. Uniosła naszyjnik z kluczem, zastanawiając się, co takiego się wydarzyło. „Czy ktoś – albo coś – kontroluje moje podróże w czasie?” – zaczęła się zastanawiać. Zdała sobie sprawę, że prawie zawsze wraca do 2010 roku

wbrew własnej woli. Musiała więc znaleźć jakiś sposób, by przenosić się w czasie wtedy, kiedy to ona tego chciała. Gdy wracała do rezydencji Windsorów, dręczyło ją kolejne pytanie: „Kto – albo co – za tym stoi?”. Desperacko potrzebowała odpowiedzi na nie. Musiała mieć pewność, że zawsze będzie w stanie dotrzeć do Philipa. *** Następnego dnia, podczas lekcji z historii Stanów Zjednoczonych, Michele położyła głowę na ławce, z trudem broniąc się przed zaśnięciem. Poprzedniej nocy nie zmrużyła oka, wciąż odgrywając w myślach niesamowity wieczór spędzony z Philipem. Nagle pan Lewis powiedział coś, co zwróciło jej uwagę. – Jak pamiętacie, nasza wycieczka do Newport na Rhode Island odbędzie się już za dwa tygodnie. Będziemy zwiedzać rezydencje, które należały do najwspanialszych nowojorskich rodów i poznawać sposób ich życia w dawnych czasach. – Głos nauczyciela był pełen entuzjazmu. – Tradycyjnie weekend spędzimy w Hotelu Viking. Rozdam teraz karty z pozwoleniami na wyjazd do podpisania przez rodziców, a także formularz, w którym należy zapisać nazwisko kolegi z klasy, z którym chcielibyście dzielić pokój. Postaram się spełnić większość waszych próśb, jednak obawiam się, że

niektórzy będą musieli pogodzić się z innym przydziałem. „Mam wyjechać na weekend z tymi ludźmi?” – pomyślała niepocieszona Michele. Jak to możliwe, że zapomniała o tej wycieczce? Nie podobało jej się, że będzie musiała spędzić całe dwa dni bez Philipa. Bez namysłu uniosła rękę w górę. – Słucham, Michele? – Hmm… tak się zastanawiałam… czy ta wycieczka jest obowiązkowa? Pozostali uczniowie popatrzyli na nią ze zdziwieniem, tylko Caissie uśmiechnęła się. Najwyraźniej myślała o wyjeździe dokładnie to samo. Pan Lewis zmarszczył brwi. – Ależ oczywiście, że tak. Ta informacja była zawarta w planie, który dałem ci pierwszego dnia. Czy jesteś zajęta w ten weekend? – Nie… tak tylko pytam. Kiedy pan Lewis rozdał formularze, Michele wpisała imię Caissie, licząc, że koleżanka zrobi to samo. W czasie lunchu nikt nie rozmawiał jednak o Newport, bo wszyscy plotkowali na temat Jesiennego Balu, który miał odbyć się w trzecią niedzielę listopada w hotelu Waldorf-Astoria. – Przynajmniej to nie jest obowiązkowe – powiedziała Michele do Caissie i Aarona, gdy wgryzali się w swoje hamburgery. – Nawet mi nie mów – zgodziła się Caissie. – Ostatnia rzecz, na jaką mam ochotę, to przyglądanie się

naszym drogim koleżankom rywalizującym o to, która kupi najdroższą sukienkę. A potem raz tylko założą te sukienki, a jeszcze potem na śmierć o nich zapomną. – Ja tam uważam, że powinniśmy pójść na bal, ale w ciuchach z lumpeksów i converse’ach. Wszyscy nieźle się zdziwią – zaproponował Aaron, szturchając Caissie. – Wchodzisz w to? – Jasne. Czemu nie? – Caissie zarumieniła się lekko. Patrząc na nich, Michele nie mogła powstrzymać uśmiechu. Nie miała pojęcia, czemu wciąż udają, że są tylko przyjaciółmi. – Ej, dlaczego ten cały Ben Archer ciągle się na nas gapi? – spytał nagle Aaron. Caissie uśmiechnęła się szeroko. – Och, on marzy o Michele. Ciągle na nią patrzy. – Wcale nie „ciągle” – powiedziała Michele, przewracając oczami. – Poszłabyś z nim, gdyby zaprosił cię na bal? – spytała Caissie z ciekawością. Michele zaskoczyło to pytanie. Odkąd poznała Philipa, nie zastanawiała się nawet, co by zrobiła, gdyby jakiś inny chłopak chciał się z nią umówić. Randka z kimkolwiek innym niż Philip wydawała jej się pomysłem niestosownym, niemal nie do zniesienia. – Nie, odmówiłabym. Aaron uniósł brwi. – Zdaje się, że większość dziewczyn wiele by dała, żeby umówić się z tym gościem. Nie jest w twoim typie?

– Nie o to chodzi. Jest słodki i całkiem sympatyczny – powiedziała szczerze Michele. – Chodzi tylko o to, że… w zasadzie jestem zajęta. Caissie popatrzyła na nią podejrzliwie, z pewnością dobrze pamiętając rozmowę o Philipie Walkerze i podróżach w czasie. – Ach tak? Przez kogo? Michele spuściła wzrok. – On… mieszka bardzo daleko. To związek na odległość. – No cóż, w naszym wieku związki na odległość rzadko się sprawdzają. – Caissie wymownie spojrzała na Michele. – Myślę, że nie powinnaś odmawiać, jeśli Ben albo jakiś inny fajny chłopak zaprosi cię na randkę. – Ok, chciałabym tylko przypomnieć, że nikt mnie jeszcze nigdzie nie zaprosił – roześmiała się Michele. – Czy moglibyśmy teraz zmienić temat? *** Po powrocie ze szkoły Michele niepewnie weszła do salonu, żeby poprosić dziadków o podpisanie zgody na wyjazd do Newport. Siedzieli obok siebie, popijając herbatę. Walter czytał gazetę, a Dorothy przeglądała korespondencję. – Dzień dobry – przywitała się Michele. – Witaj, kochanie. – Dorothy uniosła wzrok i uśmiechnęła się, po czym wróciła do czytania listów.

– Wejdź – zaprosił Walter. – Yyy… mam tutaj pozwolenie na wyjazd, które powinniście podpisać. Za dwa tygodnie mamy wybrać się na weekend do Newport na Rhode Island – powiedziała Michele, podając im kartkę. – Newport… – westchnęła rozmarzona Dorothy. – Jakże tam jest pięknie. – Naprawdę? Macie tam dom? – spytała Michele, nagle nieco bardziej zainteresowana. – Kiedyś mieliśmy – odpowiedziała w zamyśleniu babcia. – Była to jedna z najwspanialszych posiadłości Windsorów. Zbudowano ją w 1898 roku, jednak w latach siedemdziesiątych spłonęła. – Przykro mi. Chciałabym móc ją zobaczyć – powiedziała szczerze Michele. – To przepiękne miejsce, na pewno ci się spodoba. – Walter obdarzył wnuczkę jednym ze swoich rzadkich uśmiechów. Nagle Michele wpadł do głowy pewien pomysł. – A… czy Walkerowie mają tam dom? – Tak. Ich posiadłość nie spłonęła – odparł dziadek z nutą goryczy w głosie. Serce Michele zabiło mocniej. A jednak, być może, uda jej się spotkać z Philipem w ten weekend!

11 Następnego popołudnia zamyślona Michele wpatrywała się w dziennik Clary. Zastanawiała się, jak ułożyły się jej relacje z nową rodziną, czy Henrietta i Violet zdołały zaakceptować adopcję, czy też wciąż czyniły jej życie nieznośnym. Czuła się dziwnie odpowiedzialna za tę dziewczynę, która była od niej przecież starsza o ponad sto lat. Czy stałoby się coś złego, gdyby sprawdziła, co się u niej dzieje? „Pewnie nie” – pomyślała Michele. – „A potem pójdę zobaczyć się z Philipem”. Ostrożnie otworzyła dziennik na wpisie z 12 listopada 1910 roku i przygotowała się na podróż w przeszłość. Kiedy wylądowała wreszcie na podłodze sypialni, ze zdziwieniem odkryła, że nikogo nie ma. Przyzwyczaiła się już, że wita ją tam Clara, tym razem jednak usłyszała dobiegające z dołu piskliwe wrzaski, wybiegła więc z pokoju, żeby jak najszybciej dowiedzieć się, o co chodzi. Na widok tego, co działo się w holu, zamarła. Czerwona z wściekłości Violet pchała Philipa w stronę drzwi, a Clara i kilka służących przyglądało się im z przerażeniem. Ani Philip, ani Clara nie spojrzeli w górę i nie zobaczyli stojącej na trzecim piętrze Michele. – Jesteś obrzydliwym, godnym pogardy mężczyzną! – wołała Violet. – Natychmiast wynoś się z tego domu!

– Violet, proszę cię, nie rób scen – błagała Clara, chwytając siostrę za ramię. Violet odepchnęła ją od siebie. – Gdyby mój ojciec był w domu, już byś nie żył! – powiedziała Violet z groźbą w głosie. – Ale tylko poczekaj, zrujnujemy cię. – Violet, proszę, spróbuj mnie zrozumieć. Nie chcę cię skrzywdzić – błagał Philip. – Zależy mi na tobie od zawsze, ale nie jesteśmy sobie przeznaczeni. Nie umiałbym dać ci szczęścia. Próbuję tylko uratować nas oboje przed nieudanym małżeństwem. – Wynoś się! – wrzasnęła Violet. – Nie chcę cię więcej widzieć! – Mam nadzieję, że kiedyś mi wybaczysz. – Philip popatrzył na nią smutno. – Do widzenia. Violet patrzyła, ciężko dysząc, a kiedy drzwi zamknęły się za nim, upadła na kolana i zaczęła głośno szlochać. Clara otoczyła ją ramieniem. – Zostawcie nas, proszę – poprosiła służbę. Patrząc na Violet szlochającą w ramionach Clary, Michele poczuła się winna. Co pomyślałaby o niej Clara, gdyby kiedykolwiek dowiedziała się, że to wszystko jej sprawka. – Przyda ci się trochę świeżego powietrza – powiedziała łagodnie Clara. – Wyjdźmy na zewnątrz. Michele pomyślała, że Clara cieszy się, mogąc zaopiekować się swoją nową siostrą. Bez namysłu wybiegła z domu. Musiała zobaczyć się

z Philipem. Minęła bramę rezydencji Windsorów i skręciła ku frontowym drzwiom domu Walkerów, które – na szczęście – były otwarte. Kiedy znalazła się w środku, tu także usłyszała wściekłe głosy dobiegające z dalszej części korytarza. Ruszyła w tamtym kierunku i dotarła przed zamknięte drzwi. – Jak śmiałeś zrobić coś tak niewybaczalnego, nawet się z nami nie konsultując?! – Michele rozpoznała zdenerwowany głos wuja Philipa. – Z całym szacunkiem, sir, nie jesteś moim ojcem – odpowiedział Philip. – Moje opinie mogą nic dla ciebie nie znaczyć, ale jak możesz tak ignorować wolę własnej matki? Co z ciebie za syn? Michele wściekle zacisnęła dłonie w pięści. Gdyby tylko wuj Philipa mógł ją zobaczyć… Najchętniej weszłaby do tego pokoju i nawrzeszczała na niego. – Matko, wybacz, jeśli moja decyzja sprawia ci ból, jednak ślub z Violet byłby wielkim kłamstwem – powiedział błagalnie Philip. – Nie potrafiłbym stanąć przed ołtarzem i skłamać, nie potrafiłbym prowadzić fałszywego życia. Czy naprawdę nie potraficie tego zrozumieć? – Widzę, że nie rozumiesz, czym są obowiązki wobec rodziny – rozległ się chłodny kobiecy głos. „Matka Philipa” – pomyślała Michele. – Doskonale zdajesz sobie sprawę, że taki skandal może zaszkodzić rodzinnym interesom, a jednak podjąłeś decyzję, nie oglądając się na

nic. – Matko, czy naprawdę wierzysz, że moje zerwanie z Violet ma tak duży wpływ na rynek nieruchomości? – Philip roześmiał się z niedowierzaniem. – Ach, przecież twojego syna rodzinne interesy nic nie obchodzą! W dzisiejszym wydaniu „Town Topics” znalazłem wzmiankę o tym, że na jesieni planuje rozpocząć studia w szkole muzycznej – wysyczał wuj Philipa. – W szkole muzycznej, nie na Harvardzie! Czy to prawda, Philipie? Zapadła martwa cisza. Michele mocno zacisnęła powieki, nie chcąc sobie nawet wyobrażać, co czuje Philip. – Tak, to prawda – przyznał Philip. – Matko, przykro mi, że nie spełniam twoich oczekiwań, jednak Institute of Musical Art to najlepsze i najbardziej prestiżowe konserwatorium w kraju. Bardzo trudno się do niego dostać, a jednak mnie przyjęto. Muszę skorzystać z tej szansy. Mam talent, mamo, i urodziłem się, by zostać muzykiem. Proszę, udziel mi swojego błogosławieństwa. – Nie jesteś moim synem – powiedziała ostro pani Walker. Michele cofnęła się o krok, jakby ktoś ją spoliczkował. – Mój syn przysiągł, że poślubi Violet Windsor. Mój syn miał rozpocząć tego lata pracę w Walker Company. Jeśli chcesz być moim synem, to właśnie musisz zrobić. Znów zapadła cisza. Michele wstrzymała oddech. Kiedy Philip wreszcie się odezwał, jego głos był pełen

bólu, ale i odwagi. – Doskonale. Skoro twój szacunek do mnie jest tak zależny od tego, kogo poślubię i czym zajmę się w życiu, najwyraźniej mnie nie kochasz. A ja nie chcę mieć matki, która nie kocha własnego syna. Załatwię swoje sprawy i wyprowadzę się z tego domu zaraz po rozdaniu dyplomów. Potem już nigdy więcej nie będziesz musiała mnie oglądać. Powiedziawszy to, Philip otworzył drzwi i omal nie zderzył się z Michele. Wyglądał na zmęczonego i przybitego, mimo to jednak na jej widok oczy mu rozbłysły. Bez słowa wzięła go za rękę i poszła za nim do jego pokoju. Była to duża sypialnia w stylu empire, zdobiona drewnem i pełna mahoniowych mebli. Ciemne, kasztanowego koloru zasłony wisiały nad łóżkiem, naprzeciw którego stało przepiękne, pozłacane biurko w stylu Ludwika XIV. Pierwsza wizyta w pokoju Philipa powinna ją uradować, była jednak zbyt zasmucona tym, co chwilę wcześniej zobaczyła i usłyszała. Kiedy zamknęli za sobą drzwi, wykończony Philip opadł na łóżko. – Wszystko słyszałaś? – zapytał głucho. Michele pokiwała głową. – I widziałam też… widziałam twoją kłótnię z Violet. Byłam wtedy na trzecim piętrze. Pojawiłam się w samym środku zamieszania. – Przykro mi, że byłaś tego świadkiem – skrzywił się Philip.

– Philipie, nie mogę tego znieść – wybuchła Michele. – Nie mogę patrzeć, jak z mojego powodu rujnujesz sobie życie. Przecież ja… ja nie mam ci nic do zaoferowania w zamian. Philip popatrzył na nią wyraźnie zaskoczony. – Co ty mówisz? Jesteś pierwszą osobą od śmierci mojego ojca, która wniosła w moje życie odrobinę szczęścia. – Ale… ja nie istnieję w twoim świecie. Za to Violet istnieje. Tylko ona może dać ci prawdziwą rodzinę, prawdziwy dom… – Michele przerwała i wybuchnęła płaczem. – Musisz się z nią ożenić. Philip przyciągnął ją do siebie. – Spójrz na mnie. Dla mnie istniejesz i tylko to się liczy – powiedział poważnie. – Sądzisz, że mógłbym kiedykolwiek być szczęśliwym mężem Violet, wiedząc, że żyjesz gdzieś, w jakimś innym czasie? A tak poza tym, ona wcale mnie nie pragnie. Pragnie biznesmena, takiego jak mój ojciec, jak jej ojciec. No i wstydzi się mojej muzyki. Nie chce mnie. Michele spojrzała na niego przez łzy. Tak bardzo chciała mu uwierzyć. Uwierzyć, że jej wdarcie się w przeszłość nie niszczyło niczyjego życia. – Tak naprawdę powinienem ci podziękować – powiedział cicho. – Gdyby nie ty, być może nie starczyłoby mi odwagi, by podążać za swoim marzeniem. Wiem, że mogę zostawić na tym świecie jakiś ślad – i to nie dzięki mojemu nazwisku, lecz dzięki talentowi.

Michele uśmiechnęła się przez łzy. – Jestem pewna, że tak będzie. I, Philipie… – Uśmiech zniknął z jej twarzy. – Jest mi bardzo przykro z powodu twojej mamy i twojego wuja. Philip popatrzył przed siebie pochmurnie. – Nienawidzę ich. – Och… wcale tak nie myślisz. – Michele poczuła się niezręcznie. – Oczywiście, że myślę – odparł ostro. Gdy ponownie spojrzał na Michele, jego oczy były pełne bólu. – Zawsze nienawidziłem wuja. Jest wstrętnym oportunistą, który nawet nie próbował ukryć, że cieszy się ze śmierci ojca, bo to dało mu władzę nad naszym domem. Ale matkę naprawdę próbowałem pokochać. Chciałem ją kochać. Nie mogłem jednak, widząc, jak krzywdzi mojego ojca. – Co? – Michele otworzyła szeroko oczy. – O czym ty mówisz? – Patrzyłem, jak niszczy życie ojca przez ostatnie lata ich małżeństwa, lecz byłem całkowicie bezradny. – Głos Philipa załamał się. – Był w niej zakochany, ale ona nie odwzajemniała tego uczucia. Widać było wyraźnie, że poślubiła go z obowiązku, a nie z miłości. Łamała mu serce, flirtując z innymi mężczyznami. A nawet kiedy miał wylew, nie potrafiła okazać mu tyle uczucia, ile powinna okazać żona. Być może, gdyby zaopiekowała się nim właściwie, ojcu udałoby się wrócić do zdrowia. Nigdy jej tego nie wybaczę.

– Philipie… tak mi przykro – wyszeptała Michele, obejmując go mocno. – Chcieliby mnie kontrolować i zniszczyć mi życie, tak jak zniszczyli jego, ale ja na to nie pozwolę – przemówił głosem pełnym determinacji. – Jestem silny i będę podejmował własne decyzje, rozpoczynając od decyzji o wyprowadzce. – To słuszny wybór – potwierdziła Michele. – Nigdy nie zapomnę dnia, gdy Irving Henry, adwokat ojca, przyszedł odczytać testament – zaczął Philip, jednak zdumienie malujące się w oczach Michele sprawiło, że przerwał w pół zdania. – Co się stało? – Irving Henry? – powtórzyła Michele, czując, jak zimny dreszcz przeszywa jej plecy. – Mój ojciec nazywa się Henry Irving. – To dziwny zbieg okoliczności – zgodził się Philip. Michele pokiwała głową, zastanawiając się, co to mogło znaczyć. – Mów dalej – poprosiła. – Kiedy pan Henry przyszedł odczytać testament, obaj wiedzieliśmy już, że wuj zwyciężył – ciągnął Philip. – Zgodnie z testamentem mojego dziadka większość majątku po nim odziedziczył najstarszy jego syn, czyli mój ojciec. Ale było też zastrzeżenie, że gdyby on z kolei zmarł przed moimi trzydziestymi urodzinami, całość miał przejąć wuj. Mój spadek ulokowany jest w banku. Połowę mam otrzymać, gdy skończę dwadzieścia jeden lat, resztę – gdy skończę trzydzieści. Dom ojciec zostawił matce, a

ona dobrze wie, że to wuj kontroluje teraz finanse, więc zaprosiła go, by zamieszkał z nami, i nie przestaje mu się podlizywać w nadziei, że będzie ją utrzymywał tak jak ojciec. Ja jestem po prostu kukiełką w ich rękach. Ślub z Violet Windsor miał oznaczać pomnożenie rodzinnej fortuny dzięki jej posagowi. – Philip pokręcił głową z obrzydzeniem. – Nie chcę już brać udziału w ich grze i żałuję, że robiłem to do tej pory. Chętnie zrezygnowałbym ze swojego spadku, byle tylko pokazać, że nie jestem taki jak oni. Michele dotknęła policzka Philipa. – Posłuchaj mnie. Nie jesteś taki jak oni. Ani trochę. Już ci mówiłam – wyprzedzasz swój czas. Philipowi udało się roześmiać. – A ty jesteś do tyłu. Nic dziwnego, że… że tak idealnie do siebie pasujemy. Pochylił się, by ją pocałować. Michele zamknęła oczy, a dotyk jego ust jak zwykle przeszył całe jej ciało serią iskier. Uwielbiała jego pocałunki, namiętne, a jednocześnie delikatne. Uwielbiała, kiedy jego wargi gładziły każdy centymetr jej twarzy, kiedy tulił ją w silnych ramionach. Czuła się wtedy dobrze i bezpiecznie, a jednocześnie podniecenie i motyle w brzuchu nie znikały. Gdy oderwali się od siebie, Philip powiedział cicho: – Ojciec był dumny z mojej muzyki. Wiem, że wsparłby tę decyzję. Był moją jedyną, prawdziwą rodziną. Codziennie za nim tęsknię.

Michele pokiwała smutno głową. – Wiem. Ja też wciąż tęsknię za mamą. Czuję się tak, jakby zabrała ze sobą jakąś część mnie. Ale… pamiętasz, co powiedziałeś? Teraz ty jesteś moją rodziną, a ja jestem twoją. Philip patrzył na nią przez dłuższą chwilę. – Kocham cię, Michele Windsor. Michele wstrzymała oddech. – Naprawdę? Philip pokiwał głową z uśmiechem. – Przecież wiesz. – Ja też cię kocham. Przytulił ją mocno i znów zaczął namiętnie całować. Nie myśląc wiele, rzuciła się na łóżko i pociągnęła go za sobą. Chciała poczuć na sobie jego ciężar i przeczesać dłońmi jego włosy. Miała tylko jego i wydawało jej się, że nigdy nie są wystarczająco blisko. Zaczął całować jej szyję, dotykać jej ciała dłońmi. Rozpięła pierwszy guzik jego koszuli… Philip nagle odsunął się i usiadł. – Przepraszam – powiedział, rumieniąc się i próbując złapać oddech. – Nie powinienem… – Ty… nie chcesz? – Michele była urażona. – Oczywiście, że chcę – powiedział, wybuchając śmiechem. – Ale przecież nie jesteśmy małżeństwem. Dopiero wtedy Michele przypomniała sobie, że w 1910 roku cokolwiek więcej niż pocałunek przed ślubem uznawane było za skandal.

– Ale przecież jesteśmy razem… tylko to się dla mnie liczy – szepnęła. Philip założył jej kosmyk włosów za ucho. – Michele, pragnę ciebie bardziej, niż możesz sobie wyobrazić. Ale… nie mógłbym cię posiąść przed ślubem. To oznaczałoby brak szacunku. Nie mogę ci tego zrobić. Michele spróbowała wyobrazić sobie, że jakiś koleś wypowiada te słowa w 2010 roku i nie była w stanie powstrzymać chichotu. Jeśli chodzi o te kwestie, naprawdę wiele się zmieniło. – Okej, skoro tak uważasz… ale jak mamy wziąć ślub, skoro nie istnieję w twoich czasach? Wkurza mnie, że te wszystkie normalne rzeczy są dla nas niedostępne. – Zagryzła nerwowo wargi. – A poza tym… boję się, Philipie. Wciąż nie mam pełnej kontroli nad podróżowaniem w czasie. A co, jeśli nie będę w stanie do ciebie dotrzeć? Jak mam cię znaleźć, skoro opuszczasz dom? – Obiecuję, że nigdy nie oddalę się tak daleko, byś nie mogła mnie znaleźć – powiedział poważnie Philip. – Zostaję w Nowym Jorku, będę studiował w konserwatorium. I chociaż Czas pomylił się, umieszczając nas w różnych epokach, przecież i tak udało nam się odnaleźć i teraz jesteśmy razem. Powinniśmy więc mu zaufać, nie uważasz? Michele patrzyła na niego, zdumiona. – Kiedy tak o tym mówisz, wszystko nagle zaczyna mieć sens.

Philip uśmiechnął się i objął ją. – Dobrze. A teraz spróbujmy już się więcej nie martwić. Po prostu bądźmy ze sobą, tu i teraz. Michele odwzajemniła uśmiech. – Jestem za. *** W sobotę rano Michele obudził SMS od Caissie: „Jesteś dzisiaj wolna? Muszę z tobą pogadać. Spotkajmy się na lunch w Burger Heaven”. Zmarszczyła brwi, zastanawiając się, o co może chodzić. „No dobra” – odpisała – „do zobaczenia w południe”. Idąc na spotkanie i wdychając chłodne, jesienne powietrze, zastanawiała się, jak bardzo zmieniło się jej życie, odkąd miesiąc wcześniej przyjechała do Nowego Jorku. Wtedy była pewna, że wszystko się kończy, teraz jednak, dzięki Philipowi, zrozumiała, że to ledwie początek. „Gdyby tylko mama wciąż ze mną była” – pomyślała z żalem. Tak bardzo chciała z nią porozmawiać, opowiedzieć o Philipie, zobaczyć jej reakcję, jej uśmiech. Kiedy dotarła na miejsce, Caissie siedziała już na kanapie na tyłach baru, zatopiona w książce ze zdjęciem Alberta Einsteina na okładce. – Cześć, dziewczyno – przywitała ją Michele. – Zapomniałam o jakimś sprawdzianie, do którego

powinnyśmy się uczyć? – Hej – uśmiechnęła się Caissie. – Za chwilę zrozumiesz, dlaczego to przyniosłam. Ale najpierw coś zamówmy. Nie wiem, jak ty, ale ja umieram z głodu. Kiedy już zamówiły jedzenie, Caissie położyła książkę z Einsteinem na stole pomiędzy nimi, tak że obie patrzyły na jego czarno-białą, pomarszczoną twarz. – Ok, wyjaśnij teraz, czemu zabrałaś Alberta na lunch. Swoją drogą, fizyka nie jest moim ulubionym przedmiotem. – Na szczęście moim jest. – Caissie wzięła łyk coli i mówiła dalej. – Okej, muszę przyznać, że chociaż tamtej nocy miałaś przy sobie jakieś cienkie dowody na to, że podróżowałaś w czasie, i chociaż nawet trochę zainteresowałaś mnie swoją opowieścią, kiedy wyszłaś, pomyślałam, że nie ma możliwości, byś faktycznie przeniosła się do 1910 roku. Musiało ci odbić. – Tego się właśnie obawiałam. Ale… – zasmuciła się Michele. – Poczekaj – przerwała Caissie. – Wiedziałam, że w to wierzysz, wiedziałam, że sobie ze mnie nie żartujesz, więc pomyślałam, że najlepiej będzie, jeśli… no wiesz, spotkasz się z psychologiem, poszukasz jakiejś pomocy i tak dalej. Ale nigdy ci tego nie zaproponowałam, bo gdzieś z tyłu głowy wciąż kołatała mi się jakaś myśl, która wzbudziła we mnie wątpliwości. Wiesz, jak to jest, kiedy masz coś na końcu języka, ale w żaden sposób nie jesteś w stanie sobie tego przypomnieć? Tak właśnie

było. Dopiero wczoraj wieczorem przypomniałam sobie, o co chodzi. A chodzi właśnie o naszego drogiego Alberta. – Caissie patrzyła poważnie na Michele. – Albert Einstein wierzył w podróże w czasie. A co więcej, udowodnił, że teoretycznie są możliwe. – Co? – Michele otworzyła szeroko oczy. – Wczoraj poczytałam sobie o jego teoriach i dlatego przyniosłam ci tę książkę. Poczytaj sobie o Szczególnej Teorii Względności, która została zaprezentowana w 1905 roku. Jego eksperymenty właściwie obaliły przekonanie, że czas jest linearny i taki sam dla wszystkich. Wskazywały, że przeszłość jednego człowieka może okazać się przyszłością drugiego. – Caissie otworzyła książkę na zaznaczonej stronie. -„Różnica między przeszłością, teraźniejszością i przyszłością jest tylko uparcie obecną iluzją”. To idealnie pasuje do twojej sytuacji! Michele zakręciło się w głowie. – Łał. Nie wierzę. Zawsze myślałam, że to tylko… magia. – Jasne, że jest w tym coś głęboko magicznego – powiedziała Caissie. – Ale najważniejsze, że nauka potwierdza taką możliwość. – A jak działały podróże w czasie zdaniem Einsteina? – spytała zaciekawiona Michele. – Wszystko znajdziesz tutaj. – Caissie podała jej książkę. – Ale, mówiąc krótko, Einstein udowodnił, że jeśli jakiś przedmiot odpowiednio szybko porusza się w

przestrzeni, może zmienić swoje położenie w czasie. Czas zwalnia, kiedy obiekt zbliża się do prędkości światła, a to oznacza, że jej przekroczenie może wysłać go w przeszłość. – Ale jak to możliwe, bym JA poruszała się szybciej niż z prędkością światła? – zastanawiała się Michele. – Z tego, co mówisz, wynika, że – żeby mi się to udało – powinnam wsiąść w statek kosmiczny albo coś w tym stylu. – No tak, też miałam z tym problem. Ale czy sama nie mówiłaś, że kiedy przenosisz się w czasie, masz wrażenie, że poruszasz się z prędkością światła? – No… no tak – przyznała Michele. – Ale to była metafora. Wciąż nie rozumiem, jak… Caissie wskazała na klucz wiszący na szyi Michele. – Mówiłaś, że to ten klucz zabiera cię w przeszłość, prawda? Opowiedz mi, jak to się dzieje. – Hmmm, to zabrzmi kretyńsko, ale… po prostu COŚ tkwi w tym kluczu. Nie wiem, co to dokładnie jest, ale ten czarodziej lub naukowiec, który go stworzył, zrobił coś, co sprawia, że ten klucz otwiera zamknięte szuflady i drzwi, że samoistnie się porusza. Nie mam zielonego pojęcia, skąd mój ojciec go wziął. A kiedy klucz dotyka jakiegoś przedmiotu z przeszłości… wtedy przenoszę się w czasie. To jest jasne, ale wciąż nie mam pojęcia, w jaki sposób wracam do 2010 roku. Chociaż podróże w przyszłość pozostają poza moją kontrolą. – Łał… – Caissie spojrzała na klucz. – Mój Boże,

wyobrażasz sobie, jaką sensację wzbudziłaby ta wiadomość? Najwybitniejsi naukowcy na świecie zaczęliby badać ten klucz… – Caissie, nie! – Michele chwyciła ją za nadgarstek. – Obiecałaś, że nic nikomu nie powiesz. Proszę. To prywatna sprawa. Nie chcę się czuć jak zwierzę w cyrku. A poza tym – nigdy nie mogłabym oddać tego klucza nikomu innemu. – Dobrze, już dobrze. Nic nikomu nie powiem – obiecała Caissie. – Ale pozbawiasz świat szans na ogromny rozwój naukowy! – Skąd wiesz, że to byłoby tak wspaniałe? – zaprotestowała Michele. – Teraz tylko ja cofam się w czasie. Wyobraź sobie, co by było, gdyby wszyscy mogli to robić. To mógłby być koniec naszego świata. Zapanowałby kompletny chaos. – Chyba masz rację – z niechęcią zgodziła się Caissie. – Ale… skoro jesteś tak zainteresowana, no i pozostajesz jedyną osobą, której mogę się zwierzyć, opowiem ci, co tylko będziesz chciała – zaproponowała Michele. – I może kiedyś pozwolę ci zbadać klucz. Ale tylko tobie. Twarz Caissie rozpromieniła się. – Byłoby super! – Niesamowite, że coś takiego przydarza się właśnie mnie – powiedziała Michele. – W porównaniu z moimi

przyjaciółmi byłam zawsze taka zwyczajna… – No więc teraz już nie jesteś zwyczajna – roześmiała się Caissie. – Ani trochę. – Okej, a mogę ci wyznać coś jeszcze? – Gdy zaczęła opowiadać zafascynowanej Caissie o swoim związku z Philipem, poczuła, że na jej twarzy pojawia się podekscytowany uśmiech.

12 Tej nocy Michele przyśniło się, że Philip ją woła. – Mam coś dla ciebie, Michele – powiedział, patrząc na nią błyszczącymi, niebieskimi oczyma. – Proszę, chodź do mnie. Obudziła się o trzeciej nad ranem, ale w żaden sposób nie była w stanie z powrotem zasnąć. Wiedziała, czuła, że gdzieś w 1910 roku woła ją Philip. A ona musiała do niego pójść. Zdenerwowana wstała i ubrała się, co chwila spoglądając na zegar. „Proszę, proszę, niech moi dziadkowie i Annaleigh nie zorientują się, że mnie nie ma” – błagała w myślach. Zarzuciła płaszcz Philipa i włożyła miękkie, na płaskim obcasie buty, żeby nie narobić hałasu. Kiedy dotarła do głównego holu, wstrzymała oddech, a potem ostrożnie otworzyła frontowe drzwi. Starała się zamknąć je za sobą tak cicho, jak tylko się dało. Wybiegła za bramę i stanęła przed sąsiednim blokiem. W jednej dłoni ścisnęła płaszcz Philipa, w drugiej klucz. „Zabierz mnie do niego” – wyszeptała. Na jej oczach nowoczesny blok runął na ziemię. Michele omal nie krzyknęła, przerażona tym, co zrobiła, jednak już po chwili na jego miejscu pojawiła się rezydencja Walkerów. W ciągu kilku sekund wyłoniła się z pustki niczym rysunek na magicznym monitorze.

Michele pobiegła ku bramie. Znów wstrzymała oddech, a kiedy włożyła klucz w zamek, ten stopił się z nim, a drzwi otworzyły się szeroko. I w tym momencie usłyszała dźwięki fortepianu. Z uśmiechem popędziła do pokoju muzycznego. Stanęła w drzwiach i podziwiała jego palce tańczące po klawiszach. Grał jedną ze swoich jazzujących kompozycji. Kiedy uniósł głowę i spojrzał na Michele, jego oczy rozbłysły w taki sposób, że dosłownie poczuła ich ciepło, a jej serce zaczęło mocno bić w synkopowanym rytmie jego piosenki. Poderwał się i rzucił jej się w ramiona. – Jesteś! – zawołał, obsypując ją pocałunkami. – Usłyszałaś mnie! Nie mogę uwierzyć, że mi się udało! – Czyli ty… naprawdę mnie wołałeś? – Michele z trudem łapała oddech. – To nie był tylko sen? – Wołałem – odparł Philip. – Ale próbowałem już wiele razy i nigdy mi się nie udało. Zawsze przychodziłaś do mnie kiedy indziej. Nie mam pojęcia, jak udało mi się tym razem. – Ja też nie wiem, ale to niesamowite! – Michele przyciągnęła go do siebie, by jeszcze raz pocałować. – Co grałeś? Piękna melodia. Od razu wpada w ucho. – Właśnie to chciałem ci zaprezentować – odparł z entuzjazmem. – Myślałem o tobie, a ta melodia sama do mnie przyszła. Tak jak ty. I chciałbym, żebyś napisała do niej słowa. To po to cię tu przywołałem. Michele uśmiechnęła się i zarumieniła.

– Pochlebiasz mi. Ale nie wiem, czy potrafię to zrobić ot tak. – Oczywiście, że potrafisz – odparł z przekonaniem. – Potrzebuję twoich słów. – Dobrze… spróbuję. Ale mógłbyś w tym czasie grać? I czy masz tu gdzieś kartkę i jakiś ołówek? – Oczywiście, wszystko jest tutaj. – Philip uniósł pokrywę ławy, pod którą ukryte były książki z nutami, papier nutowy i zeszyt. W głowie Michele odbijały się echem tylko dwa słowa: „gonić czas”. Przez dłuższą chwilę Philip grał swoją kompozycję, a Michele prędko coś notowała, kreśliła i przepisywała kolejne linijki, aż wreszcie była gotowa. Odetchnęła głęboko i swoim delikatnym głosem zaśpiewała: Powiedz mi, co widzisz, kiedy patrzysz na mnie. Ty pewnie odgadniesz, czego nikt nie zgadnie. W rozkroku pomiędzy światami wciąż stoję, Jeden jest miłością, drugi – ciągłym znojem. Wciąż chcę trzymać dystans, zachować rozwagę, Wciąż boję się zwrócić na siebie uwagę, Lecz nie umiem stłumić w sobie tego głodu. Muszę dzisiaj zrobić jeden krok do przodu. A potem zaśpiewała refren: Nie umiem już żyć zwyczajnie, Muszę gonić czas. Pochłonął mnie nieodwracalnie Twoich oczu blask.

Zabierz tam, gdzie przyjaciel czas Nigdy już nie rozdzieli nas. Zabierz mnie na szalony bal, Ściśnij dłoń – odfruniemy w dal. – Może być, na początek? – spytała nieśmiało. – Cudowne! – Podekscytowany Philip zerwał się z ławy, pochwycił Michele za ramiona i zrobił z nią piruet. – Twój wiersz jest przepiękny! – Naprawdę? – rozpromieniła się Michele. – No to pracujemy dalej. I tak spędzili kolejne godziny: pisząc i grając, śmiejąc się i śpiewając. Michele pomyślała, że jeszcze nigdy wcześniej nie bawiła się tak dobrze. Wreszcie Philip przepisał do zeszytu piosenkę „Gonić czas”, a potem ich pierwszą, „Przywracasz kolory”. Michele patrzyła, jak wprawnie przepisuje nuty i z każdą chwilą jej podziw stawał się coraz większy. – Jesteś absolutnym geniuszem. – Uśmiechnęła się szeroko. Philip odwzajemnił uśmiech, zdawał się jednak ledwie ją słyszeć. Na jego twarzy pojawił się niepokój. – Michele, zrobiłabyś coś dla mnie? – zapytał nagle. – Co tylko zechcesz. – Znajdziesz jakiś sposób, żeby przenieść tę piosenkę – i „Przywracasz kolory” też – w twoje czasy i zaprezentować światu? – Ja? – Michele zaśmiała się zdumiona. – Ale ja nie jestem piosenkarką i nie mam pojęcia o przemyśle

muzycznym. – Mogłabyś znaleźć wokalistkę, która je zaśpiewa. I pianistę, bo mnie już przecież nie będzie. Jestem pewien, że coś wymyślisz. No i w ten sposób będziesz mogła rozpocząć swoją karierę autorki tekstów – powiedział Philip. – Ale to byłoby nie fair. – Michele poczuła się niezręcznie. – Nawet gdybym jakimś cudem zdołała wydać te piosenki, jak mogłabym przyjmować honory należne autorom, skoro ciebie już by nie było? Nie podoba mi się ten pomysł. Jeśli już, powinieneś opublikować tę muzykę teraz. Wtedy, być może, twoja mama i wuj zrozumieliby… – Nie – powiedział twardo Philip. – Chcę, żeby te piosenki żyły w przyszłości, kiedy mnie już nie będzie. Chcę wiedzieć, że… że jakaś część mnie jest tam z tobą. Michele wahała się chwilę, zbyt przejęta, by się odezwać. – Tak – wyszeptała wreszcie. Philip wyciągnął dłoń, by przeczesać jej włosy. – Kocham cię, wiesz? – Ja też cię kocham. Michele ułożyła głowę na jego ramieniu, a on wrócił do zapisywania nut. Jego twarz była pełna skupienia, jakby był przekonany, że klucz do ich wspólnego szczęścia da się odnaleźć w piosenkach. Gdy za oknami zaczął budzić się świt, Michele powiedziała niechętnie:

– Chyba powinnam wracać… – O Boże, zupełnie straciłem poczucie czasu – przyznał Philip zawstydzony. – Nic się nie stało. Każda z naszych wspólnych chwil jest dla mnie bezcenna – uśmiechnęła się Michele. – Odprowadzę cię do domu. – Philip wstał i podał jej ramię. – Do 2010 roku? – roześmiała się Michele. – Chciałbym. Ale przynajmniej do rezydencji Windsorów. – Wręczył jej papier nutowy. – Wrócisz niedługo? – Oczywiście – obiecała Michele. *** Dzień przed wycieczką do Newport, kiedy wieczorem Michele pakowała torbę, zadzwonił telefon. Spojrzała na ekran i zobaczyła na nim zdjęcie Kristen. Nagle zdała sobie sprawę, od jak dawna nie rozmawiała ze swoimi najlepszymi przyjaciółkami, i zagryzła wargę z miną winowajcy. Natychmiast podniosła słuchawkę. – Cześć, laska! – zawołała. – Bardzo przepraszam, że od tak dawna… – Michele! Dziewczyno, gdzieś ty się podziewała? Amanda też tu jest. – O rany! Nie wierzę, że naprawdę mamy cię na linii! – włączyła się Amanda. – Co się u ciebie dzieje? Wszystko w porządku?

– Tak. Naprawdę… wiedzie mi się całkiem nieźle. Ale bardzo za wami tęsknię. Przepraszam, że się do was nie odzywałam tak długo. To dlatego, że tyle się tutaj działo… – Poznałaś kogoś – domyśliła się Kristen. Michele nie mogła powstrzymać się od śmiechu. A więc to było całkiem oczywiste? – Skąd ten wniosek? – spytała, próbując zabrzmieć niewinnie. – Nawet nie próbuj się wykręcać. Znamy cię prawie tak dobrze jak same siebie – ostrzegła Kristen. – Poza tym to dosyć oczywiste. Najpierw znikasz na całe tygodnie, a teraz brzmisz tak wesoło, jakbyś coś brała – zauważyła Amanda. – Nie rozumiem tylko, dlaczego nic nam nie powiedziałaś. Helloooo, od tego są przyjaciółki! – Wiem – zgodziła się Michele. – Przepraszam. Nic nie mówiłam, bo to jeszcze nic pewnego i nie chciałam zapeszać. – Ale lecisz na niego, co? – odgadła Amanda. – Jakoś nie wstrzymywałaś się z opowieściami, kiedy zakochałaś się w Jasonie. Widać, ze ten facet musi być wyjątkowy. – I jest wyjątkowy – przyznała Michele z uśmiechem. Gdyby tylko mogła powiedzieć im, jak bardzo… – No dobra. Szczegóły. Możemy go znaleźć na Facebooku? – spytała z entuzjazmem Kristen. – O nie – roześmiała się Michele. – On nie lubi takich rzeczy. Na Twitterze też go nie ma.

– O! – zdziwiła się Kristen. – Musi być bardzo tajemniczy i staroświecki. – No dobra, dziewczyny – powiedziała pospiesznie Michele, chcąc jak najszybciej zmienić temat, żeby nie zdradzić zbyt wiele. – A co się dzieje u was? Chcę wiedzieć wszystko. Dwadzieścia minut później skończyła wreszcie plotkować z przyjaciółkami. Potem pomyślała, że wypadałoby się pożegnać z dziadkami, skoro miała wyjechać następnego dnia rankiem. Ponieważ nie słyszała, by wchodzili na górę, ruszyła na parter. Na półpiętrze zauważyła Annaleigh. – Hej, wiesz może, gdzie są dziadkowie? – Jakieś piętnaście minut temu poprosili o herbatę do biblioteki, więc prawdopodobnie wciąż tam są – poinformowała ją Annaleigh. – Dzięki. Kiedy otworzyła drzwi do biblioteki, nikogo tam nie zastała. Pokój był pusty, na stole stały dwie na wpół opróżnione filiżanki herbaty, a obok nich leżała otwarta książka. Pomyślała, że dziadkowie musieli pójść gdzieś tylko na chwilę, więc usiadła przy stole, żeby na nich poczekać. Zerknęła na książkę. Zorientowała się, że jest to stary album ze zdjęciami. A kiedy zobaczyła zdjęcie, na którym był otwarty, zamarła. Wyblakła, czarno-biała fotografia ukazywała atrakcyjnego mężczyznę w sztywnym, wiktoriańskim garniturze. Jego falujące włosy rozdzielone były

przedziałkiem, a ciemne oczy nie patrzyły w obiektyw. Wydał jej się dziwnie znajomy, jakby poznała go już kiedyś, dawno temu. Lecz przede wszystkim zdziwił ją podpis pod zdjęciem: IRVING HENRY, Adwokat, 1900. – Irving Henry – wyszeptała. Adwokat, który pracował dla ojca Philipa… Nazwisko i imię jej ojca tylko zapisane na odwrót. Co to zdjęcie robiło w albumie Windsorów? – Michele! – rozległ się głos Dorothy. Uniosła głowę. W drzwiach stali dziadkowie wyraźnie dziwnie zaniepokojeni jej widokiem. Michele była zbyt przejęta tym, co właśnie zobaczyła, by tracić czas na zbędne wstępy. – Kto to jest? Wygląda znajomo, a jego nazwisko… – wypaliła. – To nikt ważny. – Walter odpowiedział nieco za szybko. – To po prostu prawnik, który pracował kiedyś dla mojej rodziny. Michele nie odrywała od nich wzroku. – Coś przede mną ukrywacie – powiedziała powoli. – Gdyby był nikim, nie oglądalibyście jego zdjęcia. – Kochanie, dziadek po prostu pokazywał mi jeden ze starych rodzinnych albumów. – Dorothy uśmiechnęła się sztywno. – Pan Henry był lojalnym pracownikiem i tylko dlatego jego zdjęcie znalazło się w albumie, jako jedyne zresztą. Nie ma w tym nic ciekawego. Michele wstała, nie umiejąc opanować zdenerwowania,

– Dlaczego wciąż jesteście tacy tajemniczy? Wiem, że coś przede mną ukrywacie. Nie jestem taka głupia. – Michele, dosyć! Zachowujesz się niegrzecznie – powiedział chłodno Walter. – Niczego przed tobą nie ukrywamy. Przykro mi, że muszę cię rozczarować, ale ta historia naprawdę nie ma żadnego drugiego dna. Michele westchnęła. Nie było szans, by się z nimi dogadać. Poza tym zaczynała się zastanawiać, czy podróże w czasie nie zaburzają jej umiejętności odróżniania fantazji od rzeczywistości. – Przepraszam – powiedziała niechętnie. – W zasadzie przyszłam, żeby się pożegnać. Jutro wyjeżdżam do Newport. Walter pokiwał głową. – Baw się dobrze. – Dobranoc, kochanie. Bezpiecznej podróży – dodała Dorothy. – Dziękuję. Dobranoc. Przed wyjściem raz jeszcze spojrzała na zdjęcie Irvinga Henry’ego. Mogłaby przysiąc, że w tym momencie klucz na jej szyi zaczął pulsować. *** W pociągu Michele usiadła przy oknie, zaraz za Caissie i Aaronem. Już miała wyciągnąć słuchawki, kiedy usłyszała za sobą głos: – Przepraszam, czy to miejsce jest zajęte?

Uniosła głowę. Ben Archer uśmiechał się do niej szeroko. Miała wprawdzie ochotę pobyć sama ze swoimi myślami, ale wiedziała, że nie może odmówić. – Siadaj – powiedziała, uśmiechając się przyjaźnie. Ben usiadł obok. Michele zobaczyła, że Caissie szepcze coś do ucha Aarona. Z pewnością zauważyła już, co się stało, Michele miała jednak nadzieję, że nie zrobi z tego wielkiej afery. Chwilę później pociąg ruszył z Penn Station ku Rhodes Island. – Byłaś kiedyś w Newport? – spytał Ben, wyraźnie chcąc rozpocząć konwersację. – Nie. A ty? – Tak. Kilka lat temu, na rodzinnym weselu. – Fajnie. – Skinęła głową Michele. Zapadła niezręczna cisza. Po chwili Ben zapytał: – No to jak ci się podoba w Nowym Jorku? Pewnie fajnie się mieszka w rezydencji Windsorów. Kiedy byłem dzieckiem, mijałem to miejsce wiele razy i zawsze myślałem sobie, że musi być wspaniałe. – Faktycznie, jest – przyznała Michele. – Ale to nie luksus mnie fascynuje, tylko historia tego domu. – Tak? To w Newport na pewno ci się spodoba – powiedział Ben. Spojrzał na iPoda i słuchawki, które trzymała na kolanach. – Czego słuchasz? – Wszystkiego po trochu. Uwielbiam prawie wszystkie gatunki – uśmiechnęła się Michele. – Teraz słucham solowej płyty Thoma Yorke’a na zmianę ze starą Niną Simone.

– Fajnie. Daj posłuchać trochę Thoma Yorke’a. – Ben sięgnął po jej słuchawki. – Jasne. Zaraz coś wybiorę. Słuchając piosenki, Michele rozparła się wygodnie na siedzeniu i wyjrzała przez okno. Kiedy mijali kolejne podmiejskie osiedla, jej powieki stawały się coraz cięższe. Oparła głowę o szybę, zamknęła oczy i zaczęła marzyć o Philipie. Poczuła, jak ktoś delikatnie potrząsa jej ramieniem. „Philip” – pomyślała, z radością wyciągając do niego ręce. Kiedy jednak otworzyła oczy, zorientowała się, że to tylko Ben. Zawstydzona udała szybko, że po prostu rozciągała ramiona. – Zasnęłam? – spytała, demonstarcyjnie ziewając. – Tak – powiedział Ben. – Jesteśmy już na miejscu. – Serio? Przespałam całą drogę? – Chyba potrzebowałaś odpoczynku – zachichotał Ben. – Przepraszam, że byłam taką kiepską towarzyszką podróży – odparła Michele z zażenowaniem. – Nic nie szkodzi. Ładnie wyglądasz, kiedy śpisz – powiedział Ben nieśmiało. – Och. Dzięki. – Michele spuściła wzrok, rumieniąc się. Pomyślała, że powinna jakoś zniechęcić Bena, ale nie miała pojęcia, jak to zrobić. – Kingston, Rhodes Island – rozległ się głos konduktora. – Wysiadamy! – zawołał pan Lewis do całej klasy.

Uczniowie wstali i zebrali swoje bagaże, gotowi do wyjścia. Pan Lewis wyjaśnił im, że bezpośrednie połączenie z Newport nie istnieje, więc na stacji kolejowej będą musieli przesiąść się do autobusu. Na peronie Michele dyskretnie odłączyła się od Bena i podeszła do Caissie i Aarona, żeby usiąść z nimi w autobusie. Gdy o zmierzchu dojechali wreszcie do Newport, uśmiechnęła się na widok roślin porastających Rhodes Island, zupełnie innych niż te, które widziała w Nowym Jorku czy w LA. Jechali pod baldachimem drzew, a po obu stronach drogi rozciągały się bujne łąki. Kiedy ich oczom ukazały się wybrzeże i nieskończony ocean, zafascynowana Michele chwyciła Caissie za ramię. Klify stanowiły ramę dla błyszczącej, błękitnej wody znaczonej łodziami i latarniami. Centrum Newport wyglądało jak scenografia do historycznego filmu. Niemal cała zabudowa pochodziła z osiemnastego wieku. Po drodze pan Lewis zwracał uczniom uwagę na kolejne budynki: – Po prawej Kościół Świętej Trójcy, gdzie Jerzy Waszyngton i królowa Elżbieta czcili… A tutaj pierwsza zarejestrowana biblioteka w USA, Redwood Library z 1747 roku! Po waszej lewej stronie – White Horse Tavern, najstarsza tawerna w kraju, mająca swój początek w XVII wieku. Kiedy skręcili w Bellevue Avenue, pejzaż zmienił się całkowicie. Domy w stylu kolonialnym ustąpiły miejsca

ulicom pełnym okazałych willi i rezydencji, podobnych do tej należącej do Windsorów i sąsiadujących z nią domów na Fifth Avenue. – A oto słynne chaty z Newport, które będziemy zwiedzać jutro i w niedzielę – ogłosił pan Lewis. – Pod koniec XIX wieku Newport stało się najpopularniejszą miejscowością letniskową dla arystokratycznych rodzin i wszystkie bogate rodziny miały tutaj swoje rezydencje, w których wypoczywały i bawiły gości. – Zaraz, zaraz… chaty? – zapytał Aaron z niedowierzaniem. – Tak, właśnie tak nazywano zawsze letnie rezydencje w Newport – wyjaśnił z uśmiechem pan Lewis. – Nawet dom Vanderbiltów, The Breakers, nazywany jest „chatą” – mimo że ma cztery piętra i ponad siedemdziesiąt pokoi. Większości słynnych rodzin, które miały tutaj domy – takich jak Astorowie i Vanderbiltowie – już nie ma, ich członkowie wymarli, więc Urząd Ochrony Zabytków miasta Newport przejął posiadłości i zamienił je w muzea. Dzięki temu uczniowie tacy jak wy, mogą zobaczyć, jak wyglądało życie w dawnych czasach. Caissie i Michele uśmiechnęły się do siebie. Pan Lewis nie mógł wiedzieć, że Michele nie potrzebowała do tego muzeum. – Czy zobaczymy chatę rodziny Walkerów? – spytała Michele. – To ciekawe, że o niej wspominasz – odparł pan Lewis. – Bo będziemy ją zwiedzać jako pierwszą, już

jutro rano. Michele ledwie powstrzymała uśmiech, nie chcąc zwracać na siebie uwagi, w głębi serca rozpromieniła się jednak. Nie była pewna, czy uda jej się zobaczyć z Philipem, wiedziała jednak, że zwiedzając letnią rezydencję Walkerów, przynajmniej poczuje jego bliskość. Niedługo później dotarli do hotelu Viking. Był to okazały, ceglany budynek stojący na szczycie wzgórza, które pan Lewis nazwał „historycznym”. Na plakietce przy frontowych drzwiach widniał napis: „Hotel zabytkowy, zbudowany w 1926 roku”. Uczniowie ruszyli za panem Lewisem do hotelowego lobby. Czekali, on tymczasem wpisywał ich nazwiska do rejestru i zbierał klucze do pokoi. Kiedy wrócił, Michele odetchnęła z ulgą: jej współlokatorką miała zostać Caissie, a nie żadna ze snobek z Klubu Czterystu. Zostawili bagaże w pokojach i zebrali się na kolację w hotelowej restauracji One Bellevue. Michele usiadła przy trzyosobowym stoliku razem z Caissie i Aaron. Nie uszło jej uwadze, że Olivia Livingston spogląda w jej kierunku z rozczarowaniem. – Wygląda na to, że niektórym wciąż nie podoba się, że potomkini Windsorów zadaje się z ludźmi spoza elity – zauważyła chłodno Caissie. – Ta dziewczyna najwyraźniej ma poważne problemy sama ze sobą – stwierdziła Michele, przewracając oczami. – Aaron, a ty z kim jesteś w pokoju?

– Z jednym ze Skubanych Jamajczyków – odpowiedział. – Już zdążyłem posłuchać sobie trochę dancehallu, a obawiam się, że czeka mnie tego znacznie więcej. – Obiecaj tylko, że po tym weekendzie nie zaczniesz mówić z akcentem rasta – poprosiła Caissie. – Postaram się. – Aaron żartobliwie pstryknął Caissie w nos, a dziewczyna zarumieniła się i szybko schowała twarz za menu. Michele powstrzymała chichot. Ci dwoje byli sobie przeznaczeni.

13 Następnego dnia udali się turystycznym trolejbusem do rezydencji Walkerów – był to pierwszy punkt zwiedzania. Po drodze Michele czuła, jak kręci jej się w głowie z nerwów i podniecenia. Wreszcie zatrzymali się przed bramą, nad którą trzepotała flaga. Obok, na dużej tablicy widniał napis: „Palais de la Mer, zbudowany dla rodziny Walkerów z Nowego Jorku w 1901 roku. Godziny otwarcia: 9-18”. Za bramą widoczna była rozłożysta budowla z białego kamienia. Kiedy trolejbus znalazł się na podjeździe, Caissie ścisnęła dłoń Michele. Pan Lewis poprowadził klasę przez zwieńczone łukiem drzwi do holu, w którym nakazano im poczekać pięć minut. Michele nie zwracała uwagi na plotkujących kolegów z klasy. Rozglądała się dokoła, wyobrażając sobie, jak w letni dzień Philip wbiega do domu przez frontowe drzwi lub jak wchodzi po schodach do swojego pokoju. Kilka minut później przyszła przewodniczka, urodzona w Newport sześćdziesięciolatka o imieniu Judy. Oprowadzając ich po pokojach na parterze, opowiadała historię rodziny Walkerów. – Początkowo dom ten należał do Warrena H. Walkera z Nowego Jorku. Mieszkał tu ze swoją żoną Paulette i synem Philipem – zaczęła. Na dźwięk tego imienia Michele zatrzymała się w pół

kroku. Miała wrażenie, że jej serce zaraz eksploduje. Zdała sobie sprawę, że po raz pierwszy słyszy, że ktoś jej współczesny wspomina o istnieniu Philipa i wydało jej się to niesamowite. Nawet kiedy miała na ramionach jego płaszcz, a w głowie słyszała jego muzykę, czasem trudno było jej w pełni uwierzyć w jego realność. Zwłaszcza wtedy, kiedy stała twardo na współczesnej ziemi. Teraz jednak przewodniczka opowiadała jej o chłopcu, którego kochała, i o jego rodzinie. Kiedy ruszyli za Judy do kolejnego pomieszczenia, Michele, uśmiechając się pod nosem, podeszła do Caissie. Judy ciągnęła dalej: – W XVIII wieku dziadek Warrena uczynił z rodu Walkerów giganta rynku nieruchomości. Po śmierci ojca Walter odziedziczył rodzinny biznes, który pod jego rządami odnosił coraz większe sukcesy. Paulette była natomiast arystokratką francuskiego pochodzenia, a że amerykańskie elity ceniły sobie tradycję, styl i maniery Francuzów, stała się jedną z najpopularniejszych dam swoich czasów. Doskonale wykształcony i niezwykle przystojny syn Philip również przyciągał powszechną uwagę. Caissie uniosła brew, widząc, jak Michele uśmiecha się z dumą. Judy poprowadziła uczniów na piętro, żeby pokazać im sypialnie gospodarzy i pokoje gościnne. Olivia i jej przyjaciółki głośno wzdychały z zachwytu na widok pokoju rodziców Philipa, umeblowanego antykami z czasów Ludwika XV i dekorowanego biało-czarnymi,

rodzinnymi fotografiami wiszącymi nad złoconym kominkiem. – Niestety, Warren Walker zmarł na wylew w 1908 roku. Był jeszcze całkiem młody, miał zaledwie czterdzieści siedem lat. Po jego śmierci głową rodziny Walkerów i szefem firmy został jego młodszy brat Harold, który niewiele później wprowadził się do Paulette i Philipa – opowiadała Judy. Michele zadrżała na myśl o brutalnym wuju. Wreszcie dotarli przed drzwi sypialni Philipa. Michele serce zabiło mocniej, gdy zobaczyła widniejące na nich inicjały „P.J.W”. Było to przedziwne uczucie: być jednocześnie tak blisko niego i tak daleko. Urządzona w stylu empire sypialnia Philipa w Palais de la Mer przypominała jego nowojorski pokój. Ściany miały głęboką, niebieską barwę, sufit zdobiły freski, a meble zrobione były z ciemnego drewna. Rozstawione w pokoju, czarno-białe fotografie Philipa z rodziną i przyjaciółmi sprawiły, że Michele wstrzymała oddech. Gdyby tylko nie był postacią historyczną, lecz współczesnym jej, żywym człowiekiem… – Śmierć Warrena nie była jedyną tragedią, jaka dotknęła rodzinę Walkerów – powiedziała ponuro Judy. – A najsmutniejsza historia wiąże się z lokatorem tego pokoju, Philipem Walkerem. Michele gwałtownie uniosła głowę. Caissie spojrzała na nią z niepokojem. Judy mówiła dalej: – W 1927 roku, w wieku trzydziestu pięciu lat, Philip

Walker został uznany za zmarłego. Michele zdusiła okrzyk. Pokój zawirował, a jej zrobiło się niedobrze. Caissie chwyciła ją za rękę. – Nigdy nie znaleziono jego ciała i do dziś nie wiadomo, gdzie został pochowany – powiedziała Judy. – Jednak zagadkowy wpis w jego dzienniku, datowany na dzień przed jego zniknięciem, naprowadził policję na trop samobójstwa. Michele zrobiła kilka kroków w tył i oparła się o chłodną, drewnianą ścianę, próbując pokonać nudności. To nie mogła być prawda. Musiała obudzić się z tego koszmaru. Jej piękny, pełen życia i determinacji, niesamowicie uzdolniony Philip nie mógłby popełnić samobójstwa. Nigdy. – Co zapisał w dzienniku? – spytała Amy Van Allen. – Jego słowa były w tamtym czasie drukowane w wielu gazetach. Mam tutaj fragment, który mogę wam przeczytać. – Judy sięgnęła do swoich notatek: – „Szesnaście lat nieznośnego oczekiwania. Już nie mogę. Miała wrócić – zawsze przecież wracała. Widzę teraz, jakim okrucieństwem jest to bezsilne oczekiwanie. Żyję, skazany na łaskę Czasu. Znosząc kolejne dni, zastanawiam się, na co ten cały wysiłek, skoro dobrze wiem, że nie uda mi się znaleźć jej tu, na ziemi. Wystarczy już. To koniec”. Uczniowie przez chwilę szeptali między sobą. Michele poczuła, jak osuwa się wzdłuż ściany. Wzrok odmówił jej posłuszeństwa, gdy zmagała się ze

straszliwym odkryciem. „Stało się coś złego i nie mogłam już do niego wrócić. Nie wróciłam przez szesnaście długich lat! Pomyślał, że go opuściłam i umarł z mojej winy. Miał przecież być wybitnym muzykiem, mieć długie, szczęśliwe życie. Co się stało? Co ja narobiłam?” – Dorosłe życie Philipa było bardzo smutne – mówiła Judy. – Rubryki towarzyskie z okresu Pozłacanego Wieku opisywały go jako duszę towarzystwa, człowieka, któremu wszystko się udawało. Kiedy jednak dorósł, stał się bardziej wycofany i chociaż cieszył się ogromnym zainteresowaniem wielu kobiet, zawsze powtarzał, że jest już zajęty. Nikt jednak nigdy nie widział jego wybranki, Kimkolwiek była – jeśli rzeczywiście istniała – zdaje się, że była powodem jego śmierci. Ale zmieńmy teraz temat na weselszy… Gdy Judy wyprowadzała uczniów z pokoju Philipa, Michele i Caissie zostały z tyłu, patrząc na siebie z przerażeniem. – Zabiłam go… prawda? – wyszeptała Michele. – Co się stało z naszą doskonałą miłością, że tak się skończyła? – Nie… nie wiem. – Caissie nie odrywała od niej wzroku. – Nie rozumiem, co się stało. Dlaczego do niego nie wróciłam? – Michele zakryła twarz dłońmi, zanosząc się szlochem. – Miał zrobić tak wiele. Miał zmienić świat swoją muzyką. – Ty go naprawdę kochasz, prawda? – spytała Caissie.

– Oczywiście, że kocham! – zawołała Michele. – No to… sama wiesz, co powinnaś zrobić. Michele pokiwała głową, nie będąc w stanie wydusić słowa. – Musisz pozwolić mu odejść – powiedziała cicho Caissie. – To jedyny sposób. Musisz… musisz jakoś mu to wszystko wytłumaczyć i zakończyć wasz związek, nim będzie za późno, by miał szansę się z tym pogodzić. Jeśli to zrobisz… być może uda ci się zmienić przeszłość, być może uda ci się go uratować. – Czy mogłabyś zostawić mnie na chwilę? – spytała Michele. – Chcę być sama. – Ok. Caissie przytuliła Michele i wyszła z pokoju. Michele opadła na podłogę. Wiedziała, że Caissie ma rację, czuła jednak obezwładniający ból. Jak mogła pożegnać się z jedyną osobą, na której naprawdę jej zależało, z jedyną osobą, która ją kochała? Nie czekają jej już żadne szczęśliwe chwile, nie będzie już nikogo, kto pocieszy ją, gdy rozpacz po śmierci matki stanie się nie do zniesienia. „Jeśli to zrobię, będę bardziej samotna niż kiedykolwiek wcześniej” – pomyślała. Pożegnanie z nim oznaczało, że będzie musiała złamać mu serce, zostawić go, mimo że kochała go tak bardzo. – Nie mogę – wyszeptała. Chciała wstać, wyjść z pokoju, miała jednak wrażenie, że jest przykuta do podłogi. Wciąż myślała o słowach Judy, o straszliwym losie, który czekał Philipa z jej winy.

„Nie mogę pozwolić, by go to spotkało” – pomyślała nagle. „Miłość oznacza stawianie dobra ukochanej osoby na pierwszym miejscu. Nie pozwolę, by zadręczał się, czekając na mnie przez tyle lat. Nie pozwolę, by zrezygnował z marzeń, z własnego życia. Muszę zrobić coś, by się z tym pogodził. Muszę go uratować. Nieważne, jak bardzo będę za nim tęsknić. Wiedząc, że przeżył, dam sobie radę”. Ścisnęła w dłoni klucz i zamknęła oczy. – Proszę, zabierz mnie do Philipa. Muszę się z nim pożegnać. *** – Phil! Łódź przypłynęła! – rozbrzmiał młody, energiczny głos. Michele otworzyła oczy i poderwała się na nogi. Do pokoju wbiegł mniej więcej dziesięcioletni chłopiec ubrany w elegancki garnitur. Widząc, że nie ma Philipa, rozczarowany zmarszczył czoło. Oczywiście nie zauważył Michele, która stała tuż przed nim, próbując uspokoić oddech. Michele wyszła za chłopcem z pokoju i po raz kolejny zanurzyła się w świat Pozłacanego Wieku. Dom Walkerów błyszczał nowością. Po rezydencji kręcili się lokaje w liberiach, spełniając wszystkie rozkazy i starając się utrzymać idealny porządek. Na szczycie schodów pojawił się czterdziestoletni

mężczyzna. Obejmował nastolatka o gęstych, ciemnych włosach i przepięknych, niebieskich oczach… O Boże… To był Philip. Ale… czy znalazła się we właściwym czasie? Ten Philip wydawał się znacznie młodszy. – Phil, przypłynęła nowa łódka! – zawołał mały chłopiec, podskakując wesoło. Mężczyzna, który towarzyszył Philipowi, rozczochrał włosy chłopca i roześmiał się. – Widzisz, Philipie? Twój kuzyn najwyraźniej chce, żebyś zobaczył nowy pojazd Walkerów. Czyż nie mówiłem ci, że łódź jest przepiękna? – Mówiłeś, ojcze – uśmiechnął się Philip. „Ojcze?” – zdziwiła się Michele. W którym roku się znalazła? Wróciła do pokoju Philipa i zaczęła przeszukiwać zawartość jego biurka, aż natrafiła na kalendarz otwarty na lipcu… 1907 roku. Oszołomiona, wpatrywała się w kalendarz. Czy to możliwe, by trafiła do 1907 roku, do czasu, kiedy ojciec Philipa jeszcze żył, a chłopak nawet jej jeszcze nie znał? Nie mógł jej znać. Gdyby poznali się teraz, zbyt wcześnie, cały ich związek uległby zmianie. Wszystko mogłoby się popsuć. Musiała wynieść się stamtąd jak najszybciej i wrócić do swoich czasów. Wybiegając z pokoju, wpadła na kogoś. – Ała! – zawołała, pocierając czoło. Usłyszała, jak tamta osoba gwałtownie wciąga powietrze. Uniosła głowę. I nagle znalazła się w

ramionach Philipa. Podtrzymywał ją i przyglądał się jej ze zdziwieniem. – Kim jesteś? – zapytał. – Skąd się tu wzięłaś? – Ja… nie mogę ci teraz powiedzieć – wymamrotała Michele. – Muszę już iść. – Proszę, nie idź – poprosił. – Powiedz mi, jak masz na imię. Michele jednak odwróciła się i pędem zbiegła po schodach. Przecież powinni poznać się dopiero trzy lata później! Usłyszała za sobą kroki i poczuła, że ktoś chwyta ją za nadgarstek. Potem jednak uścisk rozluźnił się, a Michele krzyknęła, czując, że dosłownie biegnie przez czas. Półpiętro i schody ponad nią pochodziły z 1907 roku, a piętnastoletni Philip stał na nich i patrzył rozpaczliwie. Dół schodów należał już jednak do 2010 roku. Na parterze czekała Caissie, przyglądając się jej z niepokojem. – Co się stało? – spytała, kiedy Michele dotarła na ostatni stopień. – Powiem ci później. Muszę stąd wyjść. – Michele z trudem łapała oddech. – Czy możesz powiedzieć panu Lewisowi, że źle się poczułam i wróciłam do hotelu? Caissie pokiwała głową. – Jesteś pewna, że chcesz zostać sama? – Tak. Po prostu muszę stąd wyjść. Michele wybiegła z domu Walkerów. Nagle przypomniała sobie swoje pierwsze spotkanie z Philipem:

„To byłaś ty – to ciebie widziałem trzy lata temu w mojej letniej rezydencji.” Philip miał rację. Naprawdę spotkał ją trzy lata przed balem. *** Następnej nocy, kiedy wracali do Nowego Jorku, Michele siedziała w pociągu sztywno wyprostowana i zziębnięta. Trudno jej było uwierzyć w to, jak bardzo zmieniły się okoliczności przez ostatnie dwa dni. Jadąc na wycieczkę, była zakochana i podekscytowana, teraz czuła tylko tępy ból na myśl o tym, co będzie musiała zrobić po powrocie do Nowego Jorku. Przez cały ten czas robiła wszystko, co mogła, żeby nie myśleć o nieuchronnym rozstaniu z Philipem. Wiedziała, że to jedyny sposób, by jakoś przetrzymać weekend. Teraz jednak, gdy zbliżali się do domu, a Caissie zasnęła na siedzeniu obok, pozwoliła sobie na chwilę słabości. Myślała o Alannie, matce Clary. Czy tak właśnie się czuła, kiedy musiała zostawić George’a Windsora? Michele poczuła falę tęsknoty za matką. Dlaczego nie było jej obok, kiedy potrzebowała jej najbardziej? Kiedy dojechali do Penn Station, Caissie i Michele wsiadły razem do taksówki. Blada jak ściana Michele weszła za przyjaciółką do jej domu. Gdy znalazły się w sypialni, Caissie przezornie zaproponowała, że zostawi

Michele samą. – To ja pójdę… porozmawiać z tatą. Opowiem mu o wycieczce. I dam znać twojej babci, że będziesz nocować u mnie. Na wypadek, gdybyś… gdybyś musiała zostać tam dłużej. – Dzięki. – Michele z trudem przełknęła ślinę. Caissie przytuliła ją czule. – Powodzenia. Podjęłaś właściwą decyzję. Kiedy tylko Michele została sama, wyciągnęła z torby wizytówkę Philipa, którą zawsze nosiła przy sobie. Zamknęła oczy, ścisnęła w dłoni klucz i poprosiła Czas, by pozwolił jej spotkać się z ukochanym. Pokój Caissie zmieniał się na jej oczach kilkanaście razy, aż przybrał kształt sypialni Philipa. Chłopak siedział przy biurku, a kiedy tylko ją zobaczył, poderwał się z krzesła. – Michele! – Pocałował ją czule. – Tęskniłem za tobą! Michele odwzajemniła pocałunek i poczuła się cudownie. Sama myśl o tym, że już nigdy więcej nie będzie go całować i nigdy więcej się z nim nie spotka, sprawiła, że jej oczy wypełniły się łzami. Odsunęła się. – Michele, co się dzieje? Dlaczego płaczesz? – Philip chwycił ją za ręce i popatrzył na nią z troską. – Philipie, muszę ci coś powiedzieć. To dla mnie bardzo trudne… Puścił ją i opadł na najbliższe krzesło, wyraźnie

obawiając się tego, co miało nadejść. – Muszę się z tobą pożegnać – wykrztusiła Michele, czując, jak ściska jej się żołądek. – Kocham cię, ale… muszę pozostać w swoich czasach, ty musisz pozostać w swoich. Philip zrobił się nagle blady jak ściana. – Nie. Nie mówisz poważnie. Jesteśmy sobie przeznaczeni. – A jednak nigdy nie będziemy mogli tak naprawdę być ze sobą – ciągnęła Michele zduszonym głosem. – W twoich czasach nie istnieję tak do końca, a ty nie możesz się dostać do moich. Takie życie w końcu nas zniszczy. Philip patrzył na nią w milczeniu, kręcąc tylko głową. Łzy spływały Michele po policzkach. – Kocham cię, ale nie mogę już z tobą być. Proszę, spróbuj mnie zrozumieć. Dowiedziałam się… że coś się stanie. Nie wiem dokładnie ani co, ani dlaczego, ale wiem, że nie będę w stanie do ciebie przychodzić… przez wiele lat. A ty jesteś zbyt dobry, masz zbyt wiele do stracenia. Nie możesz zmarnować swojego życia, czekając na mnie. – Zdała sobie sprawę, że mamrocze przez łzy, nie mogła jednak przestać. Musiała go przekonać. – Nie pozwolę ci zniszczyć sobie życia przeze mnie. Żyję w przyszłości, więc widziałam, co się stanie, jeśli nie przestaniemy się spotykać. Musisz o mnie zapomnieć. Proszę… zrób to dla mnie. – Ale… jak mógłbym to znieść? – spytał Philip

łamiącym się głosem. – A ja? – zawołała Michele. – Wiem tylko, że… że będę cię kochać nawet wtedy, kiedy nie będziemy już razem, że będę myśleć o tobie każdego dnia. Wytrzymam rozstanie tylko wtedy, gdy będę wiedziała, że żyłeś długo i szczęśliwie, że spełniłeś swoje marzenia i poruszyłeś wielu ludzi swoją muzyką. Nie pozwolę, by nasz związek odebrał ci życie, które sobie wymarzyłeś. Proszę, obiecaj mi, że będziesz wytrwały, że będziesz dalej komponował i grał, i że nie pozwolisz nikomu tego zepsuć. Przez dłuższą chwilę Philip milczał, powstrzymując łzy. – Obiecuję – powiedział wreszcie głosem nieco tylko głośniejszym niż szept. – Zrobię to dla ciebie. Wpatrując się w niego, Michele zdała sobie sprawę, że cała się trzęsie. Przytulił ją mocno, a ona zarzuciła mu ramiona na szyję i pocałowała go. Odwzajemnił namiętny pocałunek. Ich ruchy stawały się coraz bardziej gwałtowne, aż w końcu rzucił ją na łóżko. Spleceni w jedność zdołali na chwilę zapomnieć o pożegnaniach. *** Zasnęła w jego ramionach, z głową złożoną na jego piersi. Choć w pełni już sobie uświadamiała, że ta noc jest ich ostatnią, jego bliskość pocieszała ją i uspokajała. A potem, bez ostrzeżenia, wszystko się skończyło. – Michele?

Na dźwięk głosu Caissie Michele zamrugała i spojrzała w górę. Rok 1910 znikał. Leżała samotnie na podłodze w sypialni Caissie. Kiedy zobaczyła, że Philipa nie ma obok niej, znów zaczęła płakać. Caissie pomogła jej wstać i spróbowała pocieszyć. – Czy mogę zrobić cokolwiek, byś poczuła się lepiej? – spytała zatroskana. – Mogłybyśmy wypożyczyć jakiś głupi film albo może… – Dzięki – odparła Michele, wycierając oczy. – Ale jest mi tak niedobrze, że chciałabym jak najszybciej pójść spać. – Ok. Jestem pewna, że wszystko jakoś się ułoży, – Caissie przytuliła ją mocno. – Gdybyś czegokolwiek potrzebowała, po prostu dzwoń. Podczas krótkiego spaceru z mieszkania Caissie do rezydencji Windsorów Michele nie była w stanie powstrzymać łez. Wiedziała, że zrobiła to, co należało, ale jak miała przeżyć bez niego wiele dni, miesięcy, lat? Ich miłość uratowała ją po śmierci matki. A co uratuje ją teraz? Czy teraz, kiedy zasmakowała prawdziwej miłości, takiej, o jakiej wszyscy marzą, lecz która tak rzadko bywa im dana, mogła choćby rozważać związek z kimś innym? „Nie” – myślała. – „Nikogo innego nie mogłabym poślubić, nie chcę się nawet z nikim spotykać. Philip był tym jedynym, a teraz czeka mnie długie, samotne życie pełne tęsknoty. Boże, gdyby tylko była tu mama…”. Nagle Michele coś sobie uświadomiła: dokładnie tak samo musiała czuć się jej matka, kiedy zniknął Henry.

Tak musiała czuć się przez prawie siedemnaście lat. Ale tej jedynej osoby, która mogłaby zrozumieć teraz Michele, też już nie było. Michele szlochała więc, myśląc o nich wszystkich: o Philipie i o swoich rodzicach. Kiedy dotarła przed drzwi posiadłości, była kompletnie zapłakana. W holu rozmawiały Dorothy i Annaleigh, na widok jednak Michele obie natychmiast zamilkły. – Co się stało? – zawołała Annaleigh. Niespodziewanie Dorothy podbiegła do wnuczki i otoczyła ją ramieniem. – Annaleigh, chciałabym porozmawiać z Michele w cztery oczy. – Oczywiście. – Annaleigh pokiwała głową i wyszła. Kiedy zostały same, Dorothy spytała: – Co się stało, kochanie? Myślałam, że będziesz nocować u Caissie. Pokłóciłyście się? – Nie – wykrztusiła Michele. Dorothy milczała przez chwilę, a potem spytała: – Tęsknisz za mamą? Michele łkała już tak rozpaczliwie, że nie była się w stanie odezwać. Dorothy przytuliła ją mocno, zrobiła to po raz pierwszy, odkąd się poznały. Michele położyła głowę na ramieniu babci, a Dorothy gładziła ją po włosach, szepcząc łagodnie: – Może przebierzesz się w swoją ulubioną piżamę i wskoczysz pod kołdrę? Ja w tym czasie zaparzę ci herbaty – powiedziała z czułością.

Michele pokiwała głową, potem poszła do swojego pokoju, przebrała się w piżamę i położyła do łóżka. Kilka minut później Dorothy przyniosła jej dzbanek ciepłej herbaty. Michele pomyślała, że babcia po raz pierwszy przyszła do jej pokoju i po raz pierwszy okazała jej tyle czułości. A jednak teraz siedziała obok Michele, opatulała ją kołdrą i głaskała po głowie, póki dziewczyna wreszcie nie zasnęła.

14 Następnego poranka Michele czuła się tak, jakby przejechała ją ciężarówka. Bolało ją całe ciało, miała ściśnięte gardło, opuchnięte powieki i tak skręcony żołądek, że trudno było jej sobie wyobrazić, że kiedykolwiek jeszcze coś zje. „Jeśli jednak uratowałam Philipa, było warto” – próbowała przekonać samą siebie. Tak bardzo chciała dowiedzieć się, czy jej się udało, że natychmiast podbiegła do biurka, nie zwracając uwagi na nudności. Włączyła Internet i drżącymi palcami wpisała w Google słowa „Philip James Walker”. Przeglądając kolejne linki, szybko zdała sobie sprawę, że coś jest nie w porządku. Żaden z artykułów nie dotyczył jej Philipa. Żaden z tych Philipów nie był TYM Philipem. A przecież gdyby odniósł sukces jako muzyk… czy nie znalazłby się na samym szczycie? A gdyby nawet to mu się nie udało, czy żyjąc długo i szczęśliwie, nie zasłużyłby na stronę w Wikipedii jako członek słynnej rodziny Walkerów? Dotarła do dwunastej strony wyników wyszukiwania i ukryła twarz w dłoniach. Czy mogła spać spokojnie, nie wiedząc, czy udało jej się uchronić Philipa przed tragiczną śmiercią? Co się z nim stało? Pobiegła do garderoby i zarzuciła na siebie przypadkowe ubrania. Ostatnią rzeczą, o której chciała teraz myśleć, była szkoła, musiała jednak porozmawiać z

Caissie. To nie mogło czekać. *** Przed pierwszą przerwą Michele spotkała się z Caissie przy jej szafce. Na szczęście przyjaciółka była sama. Na widok Michele szeroko otworzyła oczy. – O Boże. Wszystko w porządku? – Muszę z tobą porozmawiać – wypaliła Michele. – Może zjadłybyśmy dzisiaj razem lunch? W jakimś ustronnym miejscu. – Jasne. – Caissie przyjrzała jej się z bliska. – Ale nie wyglądasz, jakbyś miała apetyt… Może zróbmy tak: ja wezmę sobie coś do jedzenia i pójdziemy do biblioteki? Michele uśmiechnęła się słabo. – Dzięki. Do zobaczenia. Poranne lekcje przesiedziała na wpół przytomna; była na nich obecna ciałem, ale umysł błąkał się gdzieś w 1910 roku. W końcu zadzwonił dzwonek i pobiegła do biblioteki. Usiadły z Caissie w ustronnym miejscu i Michele natychmiast opowiedziała przyjaciółce o wszystkim, co się wydarzyło. Jej oczy wypełniły się łzami. – No więc… jak myślisz, co się naprawdę stało? – spytała wreszcie. – Nie mam zielonego pojęcia – odparła powoli Caissie. – Ale… chyba wiem, jak mogłabyś się dowiedzieć.

– Jak? – Myślisz, że udałoby ci się cofnąć w lata dwudzieste? Do czasów, kiedy jeszcze… jeszcze żył? Judy powiedziała, że zmarł w 1927 roku, prawda? Gdybyś spotkała się z nim jakiś czas wcześniej, wtedy mogłabyś się dowiedzieć, czy wszystko z nim w porządku, a gdyby tak nie było… wtedy miałabyś kolejną szansę, by wszystko naprawić. Michele nie odrywała wzroku od Caissie. – Dobry pomysł. Tyle tylko, że nie mam żadnego przedmiotu, który wysłałby mnie w lata dwudzieste. – Może po lekcjach poszukasz czegoś w domu? – zasugerowała Caissie. – Na pewno coś znajdziesz. – Zaraz, zaraz! – zawołała Michele. – Mam coś z 1925 roku! – Doskonale! – Oczy Caissie rozbłysły. – O rany, zobaczysz szalone lata dwudzieste! *** Kiedy tylko Michele znalazła się w domu, natychmiast popędziła po schodach do pokoju. Otworzyła szufladę biurka, w której schowała zeszyt z kompozycjami Lily Windsor – ten, który znalazła na strychu kilka tygodni wcześniej i o którym całkiem zapomniała. – Proszę, niech zadziała – wyszeptała, Jedną dłonią ścisnęła klucz, drugą otworzyła zeszyt

na stronie z pierwszym utworem. Przeczytała tytuł „Po to żyję” zapisany niewyraźnym pismem Lily i poczuła, jak strony książki pochłaniają ją, tak jak kiedyś dziennik Clary. A potem wydało jej się, że Czas przejmuje kontrolę nad jej ciałem; miała wrażenie, że w tym pędzie jej twarz może w każdej chwili oderwać się od ciała. „To chyba miała na myśli Caissie, kiedy mówiła o ruchu szybszym niż prędkość światła” – pomyślała Michele. A potem zatrzymała się i usłyszała krzyk mrożący krew w żyłach. – Rany boskie! Kim ty jesteś i skąd się tu wzięłaś? Michele spojrzała w górę i zobaczyła twarz swojej prababci, w późniejszych latach wspaniałej wokalistki. Teraz jednak była sporo młodsza, a jej kasztanowe, krótkie włosy ułożone były w fale – jak na portrecie w pokoju Michele – i miała na sobie plisowaną sukienkę do kolan. Bez makijażu wyglądała bardzo młodo – być może młodziej nawet od Michele. Michele uśmiechnęła się do niej niepewnie. Wszystkie jej problemy zniknęły na chwilę – nigdy nie podejrzewałaby, że kiedyś spotka prawdziwą Lily Windsor. A jej sypialnia… w niczym nie przypominała pokoju Clary. Ani pokoju Michele, zresztą. Urządzona była w stylu Art Deco, kosmetyki i biżuteria pokrywały każdy centymetr toaletki, a na ścianach wisiały plakaty z napisami: Douglas Fairbanks Jr. i Ziegfeld Follies. – Mam na imię Michele – przedstawiła się wreszcie. Potem, przypominając sobie, co mówiła Clarze, dodała: –

jestem duchem. – Co? – dosłownie zawyła Lily. – Duchem? Ale ja nic ci nie zrobiłam! Idź sobie! Okej, najwyraźniej na początku dwudziestego wieku duchy miały lepszą opinię niż w latach dwudziestych. – Ale… – spróbowała wyjaśnić Michele – ja nie jestem TAKIM duchem. Jestem dobra. Przybyłam, żeby ci pomóc. – Jasne, jasne! – wykrzyknęła Lily. – A niby dlaczego miałabym ci uwierzyć? – A wyglądam na strasznego ducha? – Michele wzruszyła ramionami. – Racja, nie za bardzo – przyznała Lily, przyglądając jej się z bliska. – Szczerze mówiąc… wyglądasz trochę jak ja! Michele uśmiechnęła się, czując jak jej plecy przeszywa dreszcz. Rozejrzała się po pokoju i zauważyła na łóżku Lily zniszczony egzemplarz „Burzy” Szekspira. Wtedy przyszedł jej do głowy pewien pomysł. – Czytałaś „Burzę”? – Czy czytałam? – prychnęła Lily. – To jedna z moich ulubionych sztuk Szekspira! – No to powinnaś zrozumieć, jestem duchem tak jak Ariel. – Ach tak? – Gdy Lily przyglądała jej się badawczo, Michele wydało się, że jej prababcia bardzo chętnie uwierzyłaby w swojego własnego Ariela. – No cóż, nic dziwnego, że to akurat w moje życie wkracza siła

pozaziemska! – Westchnęła dramatycznie, z dumą w głosie. – No cóż. Mogło być gorzej. – Michele powstrzymała śmiech. – Szczerze mówiąc, akurat szukałam wyjścia z pewnej kłopotliwej sytuacji – ciągnęła Lily. – Rozumiem, że przyszłaś mi w tym pomóc, tak? – Hmm… a o jaką sytuację chodzi? – spytała Michele. – No cóż… – Lily patrzyła na nią przez kilka minut, jakby zastanawiając się, czy zasłużyła na zaufanie. – No dobrze, powiem ci. Muszę się stąd wydostać, żeby wziąć udział w wielkim konkursie wokalnym w Cotton Club. – Ale po co ci konkurs wokalny? Jesteś przecież… – Michele przerwała we właściwym momencie, przypominając sobie, że w tym czasie jej babcia nie była jeszcze gwiazdą. – No jak to? Ten konkurs może okazać się wielkim przełomem! – odpowiedziała niecierpliwie Lily. – Musimy jakoś się tam dostać! – Okej, ale czy najpierw mogłabyś mi coś powiedzieć? – Michele odetchnęła głęboko. – Czy wiesz coś o Philipie Walkerze? Czy wciąż jest waszym sąsiadem? Lily popatrzyła na nią podejrzliwie: – Czy duchy nie powinny być wszechwiedzące? – Po prostu odpowiedz – powiedziała błagalnie Michele. – Proszę.

– No dobrze. Nie, od wielu lat nie mieszka już w domu obok. Wydaje mi się, że przeprowadził się do Londynu. Zresztą nigdy go nie poznałam, Walkerowie zostali skreśleni z listy znajomych, odkąd Philip zerwał zaręczyny z moją kuzynką Violet. Ja byłam wtedy jeszcze dzieckiem. Podobno nie mógł zapomnieć o innej dziewczynie – Lily przewróciła oczami, jakby chciała powiedzieć coś w stylu: „nie wiem, jak można być tak głupim, by zostawić piękną Violet”. – Oczywiście od tamtej pory nienawidzimy tych wstrętnych Walkerów. A teraz tatuś ogrywa ich też finansowo – dodała konspiracyjnym tonem. Michele omal się nie przewróciła. A więc to ona stała za wielkim konfliktem Windsorów z Walkerami? „Tak, to ma sens, aż dziwne, że nie pomyślałam o tym wcześniej”. A podejrzewała, że kłótnia rozpoczęła się od czegoś zupełnie innego – może od jakiegoś biznesowego oszustwa, ale nie od niej! Ogarnął ją strach na myśl, że to wszystko jej wina. A co gorsza, Philipa nie było w Nowym Jorku… jak miała go teraz uratować? „Muszę wymyślić jakiś sposób, by wrócił tutaj do mnie”. – To co robimy? – nalegała Lily. – Ten klub jest w Harlemie. – Daj mi pomyśleć. Zrobiła kilka kroków, a potem nagle zatrzymała się i spojrzała na Lily. „Zaraz, zaraz” – wpadło jej do głowy. – „Lily jest piosenkarką, a ja wiem na pewno, że stanie się sławna. Jeśli dam jej piosenki, które napisaliśmy z

Philipem, a ona je zaśpiewa… on nie tylko dowie się, że tu jestem, ale, być może, zrobi dzięki temu karierę!”. Musiała mu tylko wymyślić jakiś pseudonim, gdyż Lily z pewnością nie zechce pomóc jednemu z „tych wstrętnych Walkerów”. Ale to mógłby być przełom, na który czekał. Była pewna, że nie odbierze sobie życia, kiedy wreszcie uda mu się dotrzeć do ludzi ze swoją muzyką. – Lily, wydaje mi się, że możemy pomóc sobie nawzajem – powiedziała nagle. – Zabiorę cię do Cotton Club, pod warunkiem, że zaśpiewasz moje piosenki. – Słucham?! – zawołała Lily, spoglądając na nią z urazą. – Od kiedy to duchy mają ukryte motywy i proponują transakcje wymienne? Poza tym przygotowałam już piosenkę na dzisiejszy występ. – Nie musisz ich śpiewać już dziś. A jeśli uznasz, że są okropne, nie będziesz musiała ich śpiewać wcale – zapewniła ją Michele. Czuła się trochę winna, że oszukuje swoją prababcię. – Ale… jestem dobrej myśli. Sądzę, że ci się spodobają. – Spojrzała na Lily znacząco. – Być może zechcesz dziś zaufać słowom ducha. – Och, no dobra – zgodziła się Lily po chwili wahania. – Później ich wysłucham. Ale teraz zdradź mi swój wspaniały plan. – Powiedz rodzicom, że będziesz nocować u przyjaciółki, ale upewnij się, że ta przyjaciółka potwierdzi twoją wersję, jeśli rodzice do niej zadzwonią. My naturalnie, zamiast do niej, pójdziemy do Hotelu Plaza, zarezerwujemy tam pokój i zamówimy taksówkę do

Harlemu. – Już wypowiadając te słowa, Michele zastanawiała się, w jakie kłopoty się wpakują. – No, teraz mówisz z sensem! – Oczy Lily rozbłysły wesoło. – Oto zmyślny plan! W szafeczce na bieliznę mam schowanych trochę oszczędności. Powinno wystarczyć na hotel i taksówkę. – Pamiętaj tylko, że musisz się umalować i odpowiednio ubrać, żeby recepcjoniści w hotelu uwierzyli, że masz osiemnaście lat. – Tym nie musisz się martwić. Nikt nie zna się na kostiumach lepiej niż Lily Windsor! – Ach, i jeszcze jedno – dodała Michele. – Musisz wiedzieć, że prócz ciebie nikt mnie nie widzi. Michele z zainteresowaniem przyglądała się przygotowaniom Lily, która przebrała się w kimono i od czasu do czasu wykonywała jakieś śmieszne ćwiczenia wokalne. – Ej, a gdzie są… pozostali? Clara i Frances, i reszta? – spytała Michele, zastanawiając się, jak to się stało, że to Lily mieszka teraz w rezydencji. – Przeprowadziły się do domów swoich mężów. Ponieważ kuzyn James wyjechał do Anglii po ślubie lady Pameli, więc po śmierci wuja George’a mój ojciec odziedziczył posiadłość. Lily usiadła przed lustrem i zaczęła skubać swoje – i tak już cieniutkie – brwi. Po chwili Michele nie wytrzymała: – Za dużo wyrywasz!

Lily wymownie uniosła brewki i pokręciła głową z rozbawieniem. – Ależ moja droga, to jest nowy look! Potem obrysowała oczy czarną kredką i nałożyła na rzęsy tusz. Michele zdziwiła się, widząc na pudełeczku znajomy napis Maybelline. Wreszcie jasnym różem podkreśliła policzki i starannie umalowała usta czerwoną szminką o nazwie „Strzała Amora”. – Jak wyglądam? Zdaniem Michele wyglądała na przesadnie „zrobioną”. Szczególnie nienaturalnie wyglądały jasne plamy na policzkach, na szczęście przydymione oczy i czerwone wargi sprawiały, że wyglądała na znacznie starszą. Ostatecznie więc pokiwała głową z uznaniem. Teraz Lily chwyciła rolkę grubego bandaża i ku zdumieniu Michele owinęła go sobie wokół klatki piersiowej, maksymalnie spłaszczając biust. – Hmm, czy to przypadkiem nie zniweczy efektu? Myślałam, że starasz się wyglądać dojrzalej. – Kochanie, gdzieś ty się uchowała? – spytała z wyższością Lily. – Nie wiesz, że duże piersi są niemodne? Im bardziej płasko, tym lepiej! No nie, jej pokolenie by tego nie zrozumiało! Michele nie mogła powstrzymać śmiechu. Chociaż patrząc na swoją niezbyt okazałą klatkę piersiową, pomyślała, że w latach dwudziestych miałaby szanse zostać gwiazdą. Lily pobiegła do garderoby, a kiedy wróciła, miała na

sobie przepiękną, cekinową sukienkę. „Mama umarłaby z zachwytu” – pomyślała Michele, wstrzymując oddech. Była to srebrna sukienka do kolan, bez rękawów, z opuszczoną talią. Modną fryzurę bob schowała pod kapelusikiem. – Wyglądasz przepięknie – powiedziała Michele. – Dziękuję! – Lily chwyciła boa z piór i owinęła je sobie wokół ramion. „No dobra, teraz to przesadziłaś” – pomyślała Michele, Lily jednak sprawiała wrażenie tak zadowolonej z siebie, że nie miała serca poradzić jej, by zrezygnowała z boa. – No dobrze, teraz zadzwonię do gospodyni i powiem jej o naszym planie, żeby to ona mogła poinformować rodziców. Gdyby zobaczyli mnie przebraną za laleczkę, dostaliby zawału! W pokoju nie było jeszcze oczywiście interkomu, więc Lily skorzystała ze staroświeckiego telefonu, żeby porozumieć się z pokojówką. Powiedziała jej, że wybiera się na noc do Sally, potem szybko spakowała torbę i zarzuciła na siebie długi, wzorzysty płaszcz. – Idziemy! – zawołała. Wsiadły do windy i opuściły dom tylnymi drzwiami, a potem przeszły dwie przecznice do Hotelu Plaza. Michele weszła za Lily do przepięknego budynku w stylu Beaux Arts, a kiedy znalazły się w lobby o strzelistym suficie i mozaikowej posadzce, z zachwytem podziwiała hotel w pełnej chwale lat dwudziestych. Wspaniałe

pomieszczenie było doskonałą scenerią dla krążących po nim ludzi, przypominających postaci z „Wielkiego Gatsby’ego”. Lily podeszła do recepcji i zarezerwowała pokój, meldując się jako Contessa Crawford. – Nie mogłaś wybrać choć trochę mniej wyrafinowanego tytułu? – spytała Michele, przewracając oczami. Lily nawet nie odpowiedziała, wyraźnie dumna ze swojego nowego nazwiska. Kiedy Lily prosiła recepcjonistkę o zamówienie taksówki, Michele przechadzała się po lobby. Przyglądała się, jak wystrojone kobiety w zdobionych ekstrawaganckimi girlandami płaszczach z norek zatapiają obcasy w grubych, perskich dywanach, a mężczyźni w cylindrach przesiadują na francuskich fotelach i kanapach. Żyrandole rzucały oślepiające światło na to niezwykle modne towarzystwo. Nagle poczuła, że ktoś chwyta ją za ramię. Odwróciła się i zobaczyła uśmiech podekscytowanej Lily. – Taksówka przyjechała. To się dzieje naprawdę! Przed głównym wejściem czekał już żółty ford, a przy nim stał kierowca ubrany w elegancki mundur z mosiężnymi guzikami. Uprzejmie otworzył przed Lily drzwi samochodu i wytrzepał skórzane siedzenie drewnianą łopatką. „No dobra, to jest zupełnie inne doświadczenie niż przejażdżka taksówką we współczesnym Nowym Jorku” – pomyślała Michele, wsiadając za Lily do samochodu.

Jechały na północ. Zafascynowana Michele patrzyła jak stopniowo znikają domy, sklepy, hotele i restauracje z Upper East Side, ustępując miejsca licznym kościołom, budynkom z brązowego kamienia i juke jointom charakterystycznym dla Harlemu. Już po chwili wokół taksówki rozbrzmiewał jazz. Zaparkowali pod budynkiem w stylu kolonialnym, znanym jako Cotton Club. Lily zapłaciła kierowcy i poinstruowała go, by przyjechał po nią za trzy godziny. Potem chwyciła Michele za rękę i wyskoczyły razem z taksówki. Roztańczone dźwięki fortepianu i dziwnie znajomy ryk jazzowej trąbki zapraszały je do środka. Kiedy stanęły w kolejce do wejścia, Michele zdenerwowała się: wszyscy dokoła wyglądali na znacznie starszych niż ona i Lily. Obawiała się, że nie uda im się wejść. – Lily, nie wiem, czy to dobry… – Możemy wyjść zaraz po konkursie – zapewniła ją Lily. – Jesteśmy już tak daleko, nie możemy się teraz poddać! Gdy dotarły na początek kolejki, bramkarz popatrzył na Lily podejrzliwie, jakby był w stanie przejrzeć przez warstwę makijażu. – Co tutaj robisz całkiem sama? Jesteś za młoda. Uciekaj! – Nie – nalegała Lily. – Przysięgam, że jestem już dorosła. – Jej głos brzmiał tak dziecinnie, że Michele aż się skrzywiła. – To poproszę dowód tożsamości – zażądał

bramkarz. – O nie, zostawiłam go w domu! – zawołała Lily nieco zbyt rozpaczliwie. Bramkarz wskazał gestem na stojącego niedaleko policjanta, a Michele i Lily spojrzały na siebie z przerażeniem. Były skończone – Lily nie zaśpiewa w Cotton Clubie i zostanie eskortowana do domu przez policję, a to wszystko z winy Michele… – Ta dziewczyna jest ze mną. Lily aż podskoczyła, kiedy czyjaś silna ręka chwyciła ją za ramię. Odwróciła się i spojrzała w oczy krępego, popalającego cygaro mężczyznę. Przystojny nieznajomy wydawał się szorstki, był nieogolony, a jego oczy były ciemne i zmęczone. Miał na sobie trzyczęściowy, wełniany garnitur i miękki homburg. Uśmiechnął się do Lily uspokajająco. – Przepraszam pana, nie wiedziałem. W takim razie wszystko w porządku. Panienkę również przepraszam za kłopot. Gburowaty głos bramkarza w jednej chwili stał się sympatyczny. Michele i Lily popatrzyły na siebie oszołomione. Ich wybawca bez słowa zaprowadził Lily do środka, a Michele naturalnie wśliznęła się tam za nimi. Świat Cotton Club pochłonął je natychmiast – świat pełen dymu, dźwięku trąbek, ochrypłych głosów i tańczących stóp. Mimo prohibicji alkohol zdawał się płynąć strumieniami. Michele zdziwiła się, widząc, że choć

większość muzyków stanowili Afroamerykanie, cała publiczność w zasadzie była biała. Zrozumiała, że chociaż Amerykanie nauczyli się doceniać czarną muzykę, Afroamerykanie w latach dwudziestych wciąż traktowani byli jak obywatele drugiej kategorii i nie mogli bywać w lokalach, w których sami występowali. Mężczyzna poprowadził ich do loży położonej blisko sceny. Kiedy Michele uniosła głowę, omal nie zemdlała na widok Louisa Armstronga, najwybitniejszego trębacza dwudziestego wieku. To dlatego dźwięk trąbki wydawał jej się tak znajomy! – Nie mogę uwierzyć, że widzę Louisa Armstronga na żywo! – zawołała do Lily, która jednak nie wydawała się tym szczególnie przejęta. Michele zaczęła się zastanawiać, czy nie trafiła przypadkiem w czasy, gdy dopiero zaczynał karierę. – Zobacz, jak blisko Fletchera Hendersona jesteśmy! – powiedziała Lily, wskazując na pianistę, który z zapałem uderzał w klawisze. – Jak masz na imię, laleczko? – spytał mężczyzna, wyciągając z kieszeni nowe cygaro. – Li… Contessa Crawford – odpowiedziała Lily, rumieniąc się lekko. – Miło mi. A pan…? – Nazywam się Thomas Wolf. Jestem producentem granych tu koncertów. – Thomas spojrzał na Fletchera, który pokiwał przyjaźnie głową. Lily otwierała oczy coraz szerzej. – Dlaczego mi pan pomógł?

– Cóż poradzę: było mi cię szkoda. Domyślam się, że jesteś zbyt młoda, by tu być, ale nie mogłem się zgodzić na to, by taka piękna młoda dama została wyrzucona – odpowiedział, uśmiechając się do niej szeroko. Lily omal się nie przewróciła z wrażenia, ale w jego uśmiechu było coś, co nie spodobało się Michele. – Oślizły typek – wyszeptała do Lily. Po kilku kolejnych piosenkach w wykonaniu orkiestry Fletchera Hendersona, mistrz ceremonii ogłosił początek konkursu wokalnego. Michele i Lily uważnie przyglądały się kolejnym piosenkarzom wykonującym najróżniejsze utwory – od kawałków gospel do aktualnych hitów z Broadwayu. Piękna, zachrypnięta kobieta, która zdaniem Michele przypominała Billie Holiday, zaśpiewała soulową balladę, wzruszając prawie całą salę, a chłopak w garniturze w paski i getrach wywołał powszechny entuzjazm swoim akrobatycznym tańcem. Lily miała wystąpić jako przedostatnia. Kiedy wchodziła na scenę, Michele zobaczyła na jej twarzy cień wahania, jednak już sekundę później wkładała całe serce w śpiew i taniec, przebojowo wykonując „Fascinatin’ Rhythm” Gershwina. Michele otworzyła szeroko usta. Zawsze wiedziała, że Lily miała niesamowity głos, ale fakt, że szesnastolatka śpiewa bluesowo niczym Ella Fitzgerald, trafiając bez trudu w niemożliwie wysokie dźwięki, i jednocześnie tańczy jak Ginger Rogers, był niesamowity. Istotnie była urodzoną gwiazdą.

Kiedy dotarła do ostatniej nuty, rozentuzjazmowana publiczność zerwała się na równe nogi, piszcząc i gwiżdżąc. Lily szybko wróciła do loży czerwona z podniecenia. – Łał! – zawołała Michele. – Nie dało się tego zaśpiewać lepiej. Gratulacje! Lily uśmiechnęła się szeroko do Michele, a potem zwróciła się do Thomasa, który obsypywał ją komplementami. – Cudownie, po prostu cudownie! Jak ci się udało jednocześnie tańczyć i śpiewać jak anioł? – Och, to kwestia wprawy – zachichotała Lily. Po ostatniej piosence w wykonaniu przeciętnego wokalisty, który miał to nieszczęście, że występował tuż po Lily, mistrz ceremonii ogłosił, że jury oddali się na obrady i w ciągu godziny dokona wyboru. Czekając na werdykt, Lily była kłębkiem nerwów, a orkiestra z całych sił starała się przyciągnąć uwagę publiczności. W końcu mistrz ceremonii wrócił na scenę. Zapadła cisza, wszyscy z niecierpliwością czekali na wyniki. – Zwyciężczynią naszego cotygodniowego konkursu wokalnego w Cotton Club jest… Contessa Crawford! Publiczność głośno wyraziła swoje uznanie, a Lily zerwała się na równe nogi. Jej nowi fani, jurorzy i członkowie bandu Fletchera Hendersona dosłownie rzucili się na nią, a Michele przyglądała się z oszołomieniem, jak rękę ściska jej sam Louis Armstrong. „To moja prababcia!” – pomyślała z dumą.

Wciąż rozentuzjazmowana Lily wróciła do stolika. – Musimy iść! Minęły już ponad trzy godziny. Taksówka na nas czeka. Kiedy znalazły się z powrotem w samochodzie, Michele spytała: – Myślisz, że rodzice pozwolą ci dawać koncerty? Przecież… Cotton Club jest nielegalny. – Och, na pewno nie – roześmiała się Lily. – Młoda dziedziczka w Harlemie? Śpiewająca jazz? To nie do pomyślenia w środowisku moich rodziców. Ale oni nie muszą o tym wiedzieć. Za dnia będę porządną córeczką Windsorów, a nocą – jazzowym wampem, Contessą Crawford. Michele pokręciła głową ze śmiechem. Wydawało jej się niemożliwe, że ta szalona, niezależna dziewczyna urodziła kogoś tak sztywnego i staroświeckiego jak Walter. Nagle przypomniała sobie jednak jeden z niewielu komentarzy mamy na temat jej rodziny: „Babcia powiedziała mi, że ojciec zmienił się, kiedy zakochał się w mamie. Oczywiście był zawsze znacznie bardziej powściągliwy niż Lily, co prawdopodobnie było dla niego naturalną formą buntu, biorąc pod uwagę fakt, że był jedynym synem tak wielkiej osobowości. Moja matka pochodziła jednak z bardzo sztywnej, snobistycznej rodziny z Nowej Anglii i sama miała dość apodyktyczny charakter. Tata po prostu dostosował się do jej sposobu myślenia. Podczas gdy babcia uważała arystokratyczne przekonania za straszliwą nudę, rodzice pozwolili, by

rządziły ich życiem. Czasami myślę sobie, że gdyby nie mama, Henry Irving mógłby zostać zaakceptowany jako mój narzeczony”. Michele spojrzała na Lily, czując smutek na myśl o tym, że energia i charakter jej babci nie miały dobroczynnego wpływu na jej jedyne dziecko.

15 Dziewczyny dotarły do Hotelu Plaza i rozlokowały się w dekadenckim pokoju na czternastym piętrze. Znajdowały się w nim dwa marmurowe kominki, ozdobne żyrandole i okno wychodzące na Grand Army Plaza – okrągły dziedziniec, na którego środku stał konny pomnik Williama Shermana, generała z czasów wojny secesyjnej. Michele pomyślała sobie, że następnym razem, kiedy będzie się wybierać w podróż w czasie, musi zabrać ze sobą aparat cyfrowy. Pomyślała też, że powinna już wrócić do domu, że dawno minęła jej godzina policyjna, jednak beztroski entuzjazm Lily i szalony Nowy Jork epoki jazzu zdawały się ją pochłaniać. Odkryła, że jest zbyt podekscytowana, by przejmować się mijającym czasem. Lily zamówiła jedzenie do pokoju i uczciły jej sukces plackiem z kurczakiem i szynką, ciasteczkami i musującym cydrem. – Dzisiaj naprawdę wszystko nam się udało – westchnęła Lily. – Nie wiem, jak mam ci dziękować! – Muszę przyznać, że ja też jestem z siebie dość zadowolona – uśmiechnęła się Michele. – Wydaje mi się, że coś ci obiecałam – powiedziała Lily. – Może zaśpiewałabyś mi teraz swoje piosenki? Michele zamarła. Wcześniej plan wydawał jej się świetny, teraz jednak myśl, że miałaby zaśpiewać przed

Lily, i to po tym niesamowitym show, wydała jej się idiotyczna. A jeśli uzna ich piosenki za beznadziejne? – No nie wiem… fatalnie śpiewam… – Dlatego nie śpiewasz, tylko je piszesz – powiedziała spokojnie Lily. – Teraz daj mi posłuchać. Jestem strasznie ciekawa, jaką muzykę przyniesie mi duch. – No dobrze. Tak to leci. – Michele odwróciła się do drzwi, żeby nie patrzeć na Lily. Postanowiła zacząć od „Przywracasz kolory”. Kiedy cię nie ma przy mnie blisko Szara zasłona skrywa wszystko A ty przywracasz kolor światu. – zaczęła. Kiedy skończyła, odwróciła się i zobaczyła, że Lily uśmiecha się do niej z niedowierzaniem. – No cóż, jeśli chodzi o twój talent wokalny, to miałaś rację… ale piosenka jest bardzo ładna! Właśnie takie lubię… tylko dodałabym trochę bluesowego brzmienia. Coś w tym stylu: Samotność moja nie zna końca Ponad mą głową nie ma słońca Więc chodź, obejmij mnie, chłopaku I przywróć wreszcie kolor światu Lily zaśpiewała przepięknie. – To brzmi znacznie lepiej! Naprawdę czadowo! – zawołała Michele. – Czadowo? – Lily zmarszczyła czoło ze

zdziwieniem. – No… prześlicznie – roześmiała się Michele. – Napisałaś ją o jakimś gościu? – spytała zaciekawiona Lily. – Czy jest przystojny? – Tak. Bardzo przystojny. – Nigdy nie czułam nic takiego do żadnego mężczyzny – wyznała Lily. – Ale rozumiem, o czym piszesz, bo właśnie tym jest dla mnie muzyka. To dzięki niej… znajduję kolory. Uśmiechnęła się lekko. Michele odwzajemniła uśmiech, szczęśliwa, że Lily utożsamiła się z jej tekstem. – Zaśpiewaj mi teraz drugą piosenkę – poprosiła Lily z zaciekawieniem. – Ok. Spróbuj sobie wyobrazić, że ma ragtime’owy rytm. Michele zaśpiewała „Gonić czas” – czuła się już nieco pewniej, więc tym razem nie odwróciła się od Lily. – Ho, ho, to jest wspaniałe! – zawołała podekscytowana Lily. – Tekst jest bardzo intrygujący i doskonale pasuje do takiego wampa jak ja. Ragtime już się trochę zestarzał, ale teraz popularność zdobywa nowy gatunek, który jest do niego nieco podobny. Nazywa się big band. Słyszałaś o nim? – Tak, bardzo mi się podoba! – powiedziała Michele z entuzjazmem. – Ale… zdecydowałaś już? Zaśpiewasz moje piosenki? – Zaśpiewam – zgodziła się Lily. – Muszę przyznać, że jesteś całkiem niezła.

Michele rozpierała duma. „Gdyby tylko mama mogła zobaczyć, jak chwali mnie wielka Lily Windsor!”. – Ale ja napisałam tylko tekst – sprostowała. – Muzykę skomponował mój przyjaciel. – Tekst jest naprawdę wyjątkowy – powiedziała Lily. – Ciesz się chwilą, bo może się więcej nie powtórzyć. Niezbyt często chwalę ludzi. – Dziękuję! – rozpromieniła się Michele. – Bardzo dziękuję. *** Następnego poranka Michele obudziła się w obcym, ale niesamowicie wygodnym, podwójnym łóżku. Spojrzała na zegar i poderwała się gwałtownie. „O mój Boże, zasnęłam. Zamordują mnie, kiedy wrócę do swoich czasów”. Spróbowała odpędzić od siebie tę myśl jak najszybciej i skupić się na Lily. Musiała jeszcze zaprowadzić ją do domu, i to nim jej rodzice nabiorą podejrzeń i odkryją prawdę. Wyskoczyła z łóżka i delikatnie potrząsnęła Lily. – Lily, musimy iść! Dziewczyna wyskoczyła z łóżka i prędko zmyła z twarzy makijaż, którego zmęczenie nie pozwoliło jej usunąć poprzedniego wieczora. Przebrała się w konserwatywny zestaw złożony ze swetra i spódnicy i włożyła na głowę kapelusz z dużym rondem, który zakrywał połowę jej twarzy. Kiedy Michele zapewniła ją,

że może już pokazać się rodzicom, zbiegły do hotelowego lobby. Kiedy dotarły do rezydencji Windsorów, w drzwiach przywitał ich wysoki lokaj. – Dzień dobry, Lily. Przyszłaś w samą porę na brunch. – Ja muszę lecieć – wymamrotała Michele przepraszająco. – Zostań jeszcze chwilę – poprosiła Lily, kiedy znalazły się poza zasięgiem słuchu lokaja. – Przynajmniej na brunch. – No… no dobrze. – Michele weszła za nią do jadalni. Doszła do wniosku, że jeszcze jedna godzina nie zrobi już różnicy. – Dzień dobry, mamo. Ojcze. – Lily przywitała się z rodzicami, całując każdego z nich w policzek, potem usiadła na krześle naprzeciw nich. Michele opadła na puste krzesło obok niej. – Dzień dobry, kochanie – odparł pan Windsor, krojąc grejpfruta i spoglądając na nagłówki „New York Timesa”. Choć był to sobotni poranek, ubrany był tak, jakby wychodził do biura – miał na sobie krótką marynarkę, dwurzędową kamizelkę i szerokie spodnie. – Jak było u przyjaciółki? – spytała pani Windsor, melodyjnym, staroświeckim tonem głosu, który Michele znała z czarno-białych filmów. Miała kasztanowe włosy tak jak Lily, ale długie do ramion fale nosiła zebrane po jednej stronie głowy.

Ubrana była w długi, wełniany sweter i plisowaną spódnicę do kostek, a z jej szyi zwisał długi naszyjnik z pereł. – Och, było bardzo miło – powiedziała pogodnie Lily. – Tatusiu, o kim dziś piszą w gazetach? O kimś znajomym? – Niestety tak. John Singer Sargent zmarł na zawał serca – odpowiedział smutno pan Windsor. – O nie! – zawołała Lily. – To okropne. A pomyśleć, że dopiero co namalował mój portret… Nigdy bym nie pomyślała, że widziałam go wtedy po raz ostatni… Michele opadła szczęka. To znaczy, że portret Lily Windsor, wiszący w jej salonie, namalował John Singer Sargent? Był jednym z najsłynniejszych amerykańskich malarzy, jego prace wielokrotnie oglądała w muzeach. Ciekawe, czy namalował także portret Clary. – Oczywiście wybieramy się na pogrzeb – powiedział pan Windsor. Konwersacja toczyła się dalej. Michele rozsiadła się wygodnie i z zaciekawieniem słuchała opowieści o wydarzeniach sprzed osiemdziesięciu pięciu lat. Lily ziewała z nudów, kiedy rozmowa zeszła na politykę, jednak Michele słuchała uważnie. Dowiedziała się, że prezydentem był wtedy Calvin Coolidge, którego państwo Windsorowie zdawali się uwielbiać za obniżanie podatków, a na stanowisko gubernatora w Wyoming po raz pierwszy została wybrana kobieta. Pan Windsor z

niepokojem mówił o nowym włoskim dyktatorze Benito Mussolinim, a Michele zadrżała na dźwięk nazwiska jednego z okrutnych liderów Państw Osi, które miały zhańbić się w czasie nadchodzącej drugiej wojny światowej. Później tematem rozmowy stała się literatura, a pan Windsor powiedział, że nowa powieść Fitzgeralda, „Wielki Gatsby”, nie sprzedaje się tak dobrze jak jego poprzednie książki. – Czytałyście ją, moje panie? – Och, była przeokropna! – odpowiedziała pani Windsor. Lily w tym samym momencie zaszczebiotała: – Była cudowna! Pani Windsor spojrzała na nią z irytacją. – Doprawdy, kochanie, nie rozumiem, jak mogła ci się podobać taka śmieciowa książka o frywolnych dziewczątkach, które wystawiają porządne towarzystwo na pośmiewisko. Mam nadzieję, że nie zachowujesz się w ten sposób, kiedy nas nie ma w pobliżu? – Nie, matko – odparła Lily urażonym tonem, tak by Michele zrozumiała, że taka rozmowa nie odbywa się po raz pierwszy. – Cieszę się bardzo, że moja córka jest porządną, młodą panienką. À propos – Vanderbiltowie i Whitney’owie organizują w przyszłym miesiącu wernisaż i poprosili, byś na nim zaśpiewała! Pomyśleliśmy z ojcem, że mogłabyś wykonać arię Madame Butterfly.

Lily skrzywiła się. – Nie, mamo. Wiesz przecież, że nie śpiewam muzyki klasycznej. Proszę, pozwól mi zaśpiewać coś, w czym jestem dobra… – Jakąś pioseneczkę z Harlemu? – wtrącił się pan Windsor. – W żadnym wypadku, Lily. To byłoby wysoce niestosowne. – To tylko jazz. W jazzie nie ma nic złego – zaprotestowała Lily. – Pomyślcie tylko, to byłaby doskonała okazja, by wasi przyjaciele docenili mój talent… – Nie ma mowy – uciął pan Windsor. – Albo zaśpiewasz arię, albo nic. A teraz, proszę, zmieńmy temat. Załamana Lily spojrzała na Michele, „O co tym ludziom chodzi?” – zastanawiała się Michele. Najpierw to Philipowi odebrano muzykę, którą kochał, teraz odmawiano jej Lily… Po brunchu Michele wskazała Lily gestem, by wyszła za nią na dwór. Kiedy znalazły się na schodach, poza zasięgiem słuchu innych, powiedziała: – Teraz muszę już iść, ale niedługo wrócę. – Obiecujesz? – W oczach Lily pojawił się nagle cień niepokoju. – Pamiętaj, musisz mi przynieść nuty do twoich piosenek! – Wiem. Następnym razem je przyniosę. Zobaczymy się niedługo. – Michele objęła Lily, potem poczekała, aż dziewczyna wejdzie do środka i dopiero wtedy ścisnęła w

dłoni wisiorek z kluczem. „Czasie, jestem gotowa. Zabierz mnie do domu”. Nagle frontowa brama otworzyła się, a do ogrodu wszedł starszy dżentelmen. Michele zamarła. Mężczyzna miał na sobie elegancki garnitur, pod pachą niósł teczkę i podpierał się laseczką ze srebrnym okuciem. Jego siwe włosy rozdzielone były przedziałkiem, a ciemne oczy skryte za drucianymi okularami wydawały się Michele dziwnie znajome. Nagle wiedziała już, kto to jest. – Irving Henry – wyszeptała. Wyglądał jak postarzona wersja mężczyzny, którego widziała na zdjęciu w starym albumie Windsorów. Ku jej zaskoczeniu Irving uniósł głowę. – Słucham, panienko? Michele zakryła usta dłonią. – O mój Boże – szepnęła. – Pan mnie widzi? Jasna skóra Irvinga stała się jeszcze bledsza. Podszedł bliżej, a jego wzrok padł na klucz wiszący na szyi Michele. Całe jego ciało zaczęło się trząść, laska ledwie pozwalała mu utrzymać się na nogach. – Dobrze się pan czuje? – Michele zrobiła krok naprzód, żeby mu pomóc, kiedy jednak chwyciła jego ramię, poczuła, że jakaś siła ciągnie ją w tył, że pochłania ją znajome wirowanie Czasu. Oddalając się, zobaczyła jeszcze, że mężczyzna patrzy na nią z ustami szeroko otwartymi ze zdziwienia, że jego oczy są pełne łez.

*** – A więc postanowiłaś jednak wrócić do domu? Michele uniosła głowę i zobaczyła, że znajduje się z powrotem w 2010 roku. Omal nie wpadła na Annaleigh. – Och – pisnęła, próbując uspokoić oddech. Myśli o Irvingu Henrym tak ją pochłonęły, że przez chwilę ledwie była w stanie się odezwać. – Ja… byłam u Caissie. Nie mówiłam wam, że do niej idę? – Nie, nie mówiłaś – odpowiedziała poważnie Annaleigh. – Na szczęście, kiedy zadzwoniliśmy do Hartów, Caissie powiedziała nam, że tam jesteś. A twoi dziadkowie chcieli już dzwonić na policję! Dlaczego wciąż wychodzisz, nic nam nie mówiąc? Dlaczego wciąż zostawiasz w domu telefon? Wejdź do środka. Dziadkowie chcą z tobą porozmawiać. – Bardzo mi przykro – powiedziała Michele, niechętnie wchodząc do domu. Dziadkowie siedzieli w holu. Kiedy usłyszeli kroki Annaleigh i Michele, gwałtownie unieśli głowy. – Wróciła – ogłosiła Annaleigh. – Dziękujemy, Annaleigh. To wszystko – oznajmiła Dorothy. Popatrzyła na Michele tak żałośnie, że dziewczyna poczuła wyrzuty sumienia. Przykro jej było, że przysporzyła dziadkom tyle niepokoju, zwłaszcza biorąc pod uwagę to, jak miła była dla niej Dorothy poprzedniej nocy. Kiedy Annaleigh wyszła, Walter zwrócił się do

Michale: – Młoda damo, ile jeszcze czasu zajmie ci nauczenie się zasad panujących w tym domu? Są bardzo proste: musisz nas informować, kiedy wychodzisz z domu. Szukanie cię nie należy do obowiązków biednej Annaleigh. I, na Boga, zabieraj ze sobą telefon! Jeśli coś takiego zdarzy się raz jeszcze, będziesz miała szlaban na miesiąc. – Przepraszam – wymamrotała. – To się więcej nie powtórzy. – „Lepiej, żeby się nie powtórzyło” – pomyślała. Wiedziała, że oszaleje, jeśli będzie musiała spędzić w 2010 roku cały miesiąc! Kiedy tylko znalazła się w pokoju, chwyciła za komórkę i zadzwoniła do Caissie. – Dzięki, dzięki, dzięki, że mnie kryłaś! – wypaliła, kiedy tylko Caissie podniosła słuchawkę. – Nie uwierzysz, gdzie byłam i co widziałam! Caissie słuchała z zaciekawieniem opowieści Michele, chociaż ta o spotkaniu z Irvingiem Henrym nie wspomniała – nie czuła się jeszcze gotowa, by o tym mówić. Powoli zaczynała domyślać się, kim ten mężczyzna był naprawdę, lecz jej podejrzenie wydawało się zbyt nieprawdopodobne, by się nim z kimkolwiek podzielić. Kiedy Michale skończyła, Caissie roześmiała się: – Tylko tobie mogło się udać znalezienie prawdziwej miłości i rozpoczęcie muzycznej kariery… w przeszłości. – No wiesz, to nie moja kariera. To znaczy – nie

mogę przecież w naszych czasach przyznać się do autorstwa tych piosenek. Ale chyba tylko tak mogę pomóc Philipowi. – To naprawdę świetny pomysł – zgodziła się Caissie. – Rozumiem, że teraz wrócisz tam z nutami pod pachą? – Uwierz mi, bardzo bym chciała, ale boję się wyruszać w podróż od razu, bo mogę wpakować się w jeszcze gorsze kłopoty. Ostatnia rzecz, na jaką mam ochotę, to szlaban. Wyruszę jutro po szkole – zadecydowała Michele. – Czy mogłabyś znowu zapewnić mi alibi? Chyba powiem dziadkom, że pracujemy nad jakimś dużym projektem do szkoły, żeby nie dziwili się, że znikam na tyle czasu. – Niezły plan – zgodziła się Caissie. – Powodzenia! *** Podczas przerwy między lekcjami, kiedy Michele zabierała książki ze swojej szafki, usłyszała za sobą znajomy głos: – Cześć! Odwróciła się i uśmiechnęła do Bena Archera. – Cześć! Co słychać? – Pomóc ci? – Nie, poradzę sobie. Ale dziękuję. Zamknęła szafkę i ruszyła z Benem w stronę laboratorium. Właśnie zaczynała się zastanawiać, o co

może mu chodzi, kiedy usłyszała, jak przełyka nerwowo ślinę. – No więc… jeśli chodzi o ten Jesienny Bal… – zaczął. Michele zamarła. O nie. Zamierzał zaprosić ją na randkę? Jak mogła umówić się z innym chłopakiem, kiedy wciąż była tak przejęta losem Philipa? Z drugiej strony – jak mogła odmówić? Lubiła go. Nie chciała go skrzywdzić. – Myślałem… no wiesz, jako że jesteś nowa i w ogóle… pomyślałem, że nie masz z kim iść – powiedział i poczerwieniał cały, zdając sobie sprawę, jak musiały zabrzmieć jego słowa. – To znaczy… nie to, żebym uważał, że nie zasługujesz, żeby ktoś cię zaprosił… O rany. Prawie już zapomniała, jak słabi w sztuce uwodzenia są chłopcy z 2010 roku. Elokwencja i elegancja Philipa rozpieściły ją. Choć ta rozmowa zaczynała ją lekko dołować, zmusiła się do uśmiechu, żeby uspokoić Bena. – Nie ma sprawy. Wiem, o co ci chodzi. – To dobrze. W każdym razie… chciałabyś pójść ze mną? Na bal? Michele wbiła wzrok w podłogę, zastanawiając się, co powiedzieć. „W gruncie rzeczy nie jestem już z Philipem” – pomyślała, czując bolesne ukłucie w sercu. „Nie możesz unikać chłopaków przez resztę życia” – przekonywała sama siebie, chociaż ta myśl wydawała jej

się kusząca. – Yyy… Okej… – odpowiedziała wreszcie z uśmiechem. – Dzięki, Ben. Ale jest taka sprawa… jestem w dość skomplikowanym związku na odległość. Chciałabym więc, żebyśmy poszli na bal jako koledzy. Jeśli ci to pasuje. – Nie martw się. Możemy iść jako koledzy, nie ma sprawy – powiedział po chwili łagodnie. – No to super. – Michele uniosła głowę, kiedy dotarli do właściwej sali. – Zobaczymy się później. No i… powinno być fajnie. – Jasne – uśmiechnął się Ben. – Do zobaczenia. Michele wróciła do rezydencji Windsorów, poinformowała Annaleigh, że idzie uczyć się do Caissie i spakowała do torebki zapisane przez Philipa nuty. Podniosła zeszyt z utworami Lily, żeby przenieść się do 1925 roku, w tym momencie jednak wypadł z nich program jednego z koncertów w Cotton Clubie. Schyliła się, żeby go podnieść, a wtedy… Znów znalazła się w Cotton Clubie i zorientowała się, że minęły dwa tygodnie, odkąd Lily wygrała konkurs. Teraz siedziała z Thomasem, producentem koncertów. Na widok Michele Lily rozpromieniła się i zerwała na równe nogi. – Zaraz wracam! – powiedziała do Thomasa i ruszyła w kierunku toalety dla pań. Michele poszła za nią. Kiedy Lily upewniła się, że łazienka jest pusta, pisnęła: – Mój mały duszku! Wróciłaś! – Zachwiała się na obcasach. –

Byłam pewna, że wrócisz! – Czy ty jesteś pijana? – spytała Michele, zauważając jej rozbiegane spojrzenie. – Ależ wypiłam dzisiaj tylko troszeczkę wódeczki – odpowiedziała Lily z zawstydzonym uśmiechem. – Dlaczego ten cały Thomas cię obmacywał? On jest taki stary… nie widzisz, jakie ma zakola? – skrzywiła się Michele. – Nie bądź taka pruderyjna – parsknęła Lily, Michele była jednak pewna, że trafiła w czuły punkt. – Muszę iść za kulisy się rozgrzać. Mój występ zaraz się zacznie. – No dobrze. Powodzenia – zawołała Michele, gdy Lily pognała na scenę. Michele usiadła wśród publiczności. Tego wieczora znów grała Orkiestra Fletchera Hendersona, a Louis Armstrong śpiewał i grał na trąbce. Rozmarzona Michele kołysała się do melodii wyśpiewywanej tak znanym jej chropowatym głosem. To było coś niesamowitego! Ze wszystkich stron otaczały ją pary tańczące charlestona i turkey trot, tańce popularne w latach dwudziestych. Kobiety były głośne i niesforne, paliły papierosy i nosiły sukienki z dużymi dekoltami. Stanowiły niesamowity kontrast dla porządnych, zapiętych aż po szyję dam, które Michele poznała w 1910 roku. Za to większość mężczyzn wyglądała bardzo elegancko w pasiastych garniturach i cylindrach, zauważyła też jednak kilku podejrzanych typków. Zastanawiała się, czy byli to gangsterzy, czy może

przemytnicy alkoholu – a może jedni i drudzy? Nagle usłyszała, jak ktoś wymienia znajome nazwisko: – Słyszałeś, że właśnie przyszli państwo Windsorowie? Zdaje się, że chcą zobaczyć nową wokalistkę, którą wszyscy się zachwycają – naszą małą Contessę! Michele zamarła. Nie mogło przecież chodzić o rodziców Lily… a może jednak? Ruszyła do wejścia, podążając za szepczącym i wyraźnie zaciekawionym tłumem. I rzeczywiście, byli tam. I co najważniejsze, byli wściekli. Najwyraźniej dowiedzieli się o Lily. Mocno znękany ochroniarz osłaniał Windsorów przed klubowiczami, którzy naciskali na nich z każdej strony. Michele przebiegła przez całą salę, szukając wejścia za kulisy. Kiedy je znalazła, od razu zauważyła Lily czekającą za kurtyną na swój występ. – Mam złe wieści – powiedziała od razu Michele. – Przyszli twoi rodzice. Zdaje się, że odkryli, co się dzieje. Lily zbladła. – O mój Boże. Musimy uciekać! Pomóż mi się przebrać, proszę! – Desperacko zaczęła mocować się z sukienką. Michele pomagała rozpinać jej guziki, po chwili jednak zatrzymała się. – Nie – powiedziała zdecydowanie. – Musisz zaśpiewać. – Co? Chyba oszalałaś! – zawołała Lily.

– Jedyne, co możesz zrobić, to dać tej nocy najlepszy występ twojego życia. Prawda wyjdzie na jaw, niezależnie od tego, czy zaśpiewasz, czy nie, ale w ten sposób twoi rodzice na własne oczy zobaczą, jaka jesteś świetna – nalegała Michele. – A kto wie… może zrobisz na tyle duże wrażenie, że pozwolą ci kontynuować? – Naprawdę myślisz, że to możliwe? – spytała sceptycznie Lily. – To najlepsze, co możesz zrobić. Nie możesz się teraz wycofać. Lily usiadła, cała w nerwach. – Nie wiem, czy dam radę… Michele chwyciła ją za rękę i podniosła. – Oczywiście, że dasz radę! Nie masz się czym martwić. No, chodź. Mam dobre przeczucia. Lily odetchnęła głęboko. – No dobrze… życz mi szczęścia.

16 Michele patrzyła zza kulis, jak Lily wchodzi na scenę i zaczyna śpiewać pierwszą piosenkę, cover utworu Fanny Brice „My man”. It cost me a lot, but theres one thing that Ive got, its my man… Publiczność natychmiast dała się wciągnąć w opowieść o rozpaczliwej miłości. Dojrzały, bluesowy głos Lily sprawił, że zapomnieli, iż słuchają kogoś zbyt młodego, by mógł przeżyć tak wielkie uczucie. Na sali były jednak dwie osoby, które nie wyglądały na zadowolone – rodzice Lily, którzy siedzieli przy stoliku tuż przy estradzie, czerwoni ze złości. Lily przełknęła ślinę i śpiewała dalej, dając się ponieść muzyce. Two or three girls has he that he likes as well as me, but I have him. Kiedy skończyła, publiczność wstała z krzeseł i zaczęła bić brawo. Nie zważając na to, jej rodzice przedarli się przez tłum i znaleźli tuż pod sceną. – Tatusiu… – szepnęła Lily, blednąc. Pan Windsor bez słowa sprowadził córkę ze sceny. Aplauz umilkł, a zebrany tłum wydał zszokowany pomruk. – Hej! – zagrzmiał Gene, właściciel klubu. Obaj z Thomasem podbiegli do Lily i pana Windsora. – Co pan robi z moją wokalistką?

– O cholera – mruknęła Michele, biegnąc w kierunku Lily. Nie takiej reakcji się spodziewała, namawiając Lily, by weszła na scenę. Kiedy dotarła na miejsce, tłum zebrany wokół Lily, jej rodziców, Gene’a i Thomasa z rozbawieniem i przerażeniem obserwował, jak „Contessa Crawford” zostaje zdemaskowana jako szesnastoletnia dziedziczka, Lily Windsor. – Szesnaście? – Thomas zaczerwienił się po same uszy. – Mówiłaś, że masz dwadzieścia dwa lata! Na twarzy Gene’a malowała się wściekłość. – Chcesz, żeby zamknęli mi klub, dziewczynko? Wiesz, że mógłbym go stracić, gdyby dowiedzieli się, że zatrudniam niepełnoletnich wokalistów? Lily przenosiła błagalny wzrok z jednej wściekłej twarzy na drugą i nagle wydała się Michele kimś zupełnie innym niż bezczelna dziewczyna, którą znała do tej pory. Teraz wyglądała raczej jak przestraszona, przybita nastolatka. – Ja… ja chyba o tym nie pomyślałam – odpowiedziała cichutkim głosikiem. – Po prostu tak bardzo chciałam śpiewać, tak bardzo chciałam, by mnie zauważono. – Teraz wszystko skończone – powiedział ostro ojciec Lily. Zwrócił się do Gene’a: – Bardzo pana przepraszam za karygodne zachowanie mojej córki. Mój księgowy skontaktuje się z panem i przekaże odpowiednią sumę jako zadośćuczynienie za wszystkie

problemy i karę za zerwanie jej kontraktu. Na dźwięk słów „odpowiednia suma” twarz Gene’a rozpromieniła się nieco, Lily była jednak zrozpaczona. – Zerwanie kontraktu… – powtórzyła zduszonym głosem. – Jest jeszcze kwestia przesłuchania Lily u Florenza Ziegfelda – powiedział Thomas, unikając wzroku Lily. – Czy mam rozumieć, że i ono zostaje odwołane? – Florenz Ziegfeld? – powtórzyła mama Lily. Michele mogłaby przysiąc, że zobaczyła na jej twarzy cień dumy. – To ten od Ziegfeld Follies? – Tak, właśnie ten – odpowiedział ponuro Thomas. – Nie ucieszy się, kiedy powiem mu, że dziewczyna, którą tak chwaliłem, nie przyjdzie na przesłuchanie. – Och, tato, proszę! – Lily chwyciła pana Windsora za ramię. – Proszę, pozwól mi zaśpiewać dla niego! Pan Windsor zawahał się na ułamek sekundy, potem jednak skrzywił się i pokręcił głową. – Myślę, że wystarczy już tego. Idziemy. *** Kiedy dotarli do domu, Lily była wrakiem człowieka. – Co mam zrobić? – zapłakała, rzucając się na łóżko. – Wszystko straciłam! Michele nie chciała się do tego przyznać, czuła się jednak równie bezsilna jak Lily. Jej świetny plan – chciała przecież uratować Philipa, upubliczniając ich wspólne

piosenki – nie doprowadził do niczego dobrego. Nagle do głowy przyszła jej pewna myśl, która śmiertelnie ją przestraszyła: „A co, jeśli zmieniłam przeszłość i uniemożliwiłam Lily karierę? A co, jeśli wcale nie miała zaczynać w Cotton Clubie i, pomagając jej, tak naprawdę zrujnowałam jej życie?”. – Przepraszam cię, Lily… – wyszeptała, – Ja tylko próbowałam pomóc… – To nie twoja wina – odparła Lily, przecierając zapuchnięte oczy. – Czy… czy mogę cię o coś zapytać? Dlaczego tak bardzo tego chcesz? Po prostu marzysz o tym, by zostać wielką gwiazdą? – Nie! – Lily poderwała się, zapominając na chwilę o swojej rozpaczy. – Oczywiście, że nie tylko o to chodzi! Chodzi o to, jak się czuję, kiedy śpiewam, o to, że tylko wtedy naprawdę żyję. Jak w tej twojej piosence – muzyka przywraca mojemu światu kolory. Kiedy jej nie słyszę, wszystko jest szare, a ja tak się nudzę. Ale potem wychodzę na scenę… i zaczynają się czary – wyjaśniła Lily, patrząc gdzieś daleko przed siebie. – No a najbardziej kocham jazz i blues. Uwielbiam je za to, że łączą ludzi różnych ras i narodowości. Że dzięki nim wszyscy są razem. „Jakbym słyszała Philipa” – pomyślała Michele. Nagle poczuła, jak bardzo podziwia i jego, i Lily. Oboje mieszkali w świecie, w którym panowały rasizmu i uprzedzenia, nie rozumieli ich jednak i nie akceptowali, a

to czyniło ich prawdziwie wyjątkowymi. Michele uśmiechnęła się do Lily. – Wiem, o czym mówisz. I wydaje mi się, że gdybyś w ten sam sposób wyjaśniła to swoim rodzicom, być może znaleźliby w sobie zrozumienie. Może po prostu musisz im przysiąc, że show business ograniczy się do sceny… rozumiesz? – Zastanowiła się przez chwilę. – Zobaczyli, jak występujesz w spelunie i w sumie nic dziwnego, że się wściekli… myślę, że chodziło im bardziej o to, co dzieje się w takich miejscach, niż o gatunek muzyki, którą śpiewasz. Powinnaś pokazać im, że nie muszą obawiać się o to, że zostaniesz alkoholiczką albo „kobietą upadłą”, czy kimś w tym stylu. Że twój talent to coś dobrego. – Nagle przypomniała sobie śpiewnik Lily. – Pokaż im to, napisz piosenkę, w której zawrze się wszystko, o czym mi teraz opowiedziałaś. – Ale to ty piszesz piosenki, nie ja – powiedziała Lily, marszcząc czoło. – Ty też to potrafisz – powiedziała zachęcająco Michele. – Po prostu usiądź i spróbuj napisać coś w stylu piosenek jazzowych, które tak bardzo lubisz, a odkryjesz, że też jesteś autorką. Uwierz mi. Lily gwałtownie rzuciła się jej w ramiona. – Nie wiem, jak ci dziękować za wszystko, co dla mnie zrobiłaś. Zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt, że ja przez większość czasu zachowywałam się jak rozpuszczony bachor.

– Cała przyjemność po mojej stronie – uśmiechnęła się Michele. – No… prawie cała! – Jeśli uda mi się przekonać rodziców, by pozwolili mi kontynuować karierę, obiecuję, że będę śpiewać też twoje piosenki – powiedziała Lily. – Wiem, że to znaczy dla ciebie bardzo wiele, a tylko tyle mogę zrobić. Poza tym… to są naprawdę dobre piosenki. – Dziękuję. A właśnie: dobrze, że mi przypomniałaś! – Michele wyciągnęła z torby nuty i podała je Lily. – Muzyka: PW, słowa: MW – przeczytała Lily. – O co chodzi? Czemu nie ma tu prawdziwych nazwisk? I kim jest PW? – Nie znasz go – odpowiedziała beztrosko Michele. – Właśnie tak chcemy być opisani. Tak będzie najprościej. – Dobrze – zgodziła się Lily niechętnie. – Jeśli właśnie tego chcesz… Michele przytuliła Lily jeszcze raz, czując nagłą falę emocji. – Powodzenia, Lily. Będę trzymać za ciebie kciuki. – Dziękuję. Zrobię, co w mojej mocy, duszku – uśmiechnęła się Lily. *** Następnego dnia, kiedy Michele wróciła ze szkoły, Annaleigh była niezmiernie podekscytowana. – Dziadkowie zabierają cię dzisiaj do miasta! – zawołała z entuzjazmem kogoś, kto właśnie wygrał los na

loterii. – Czyż to nie cudowne? Tak się cieszę, że wyjdziecie we trójkę dziś wieczorem! – A dokąd idziemy? – spytała Michele. Cieszyła się, że dziadkowie chcą dla niej zrobić coś miłego, jednocześnie jednak trochę się denerwowała na myśl o całym wieczorze w ich towarzystwie. – Zarezerwowałam wam trzy bilety na „Mary Poppins” na Broadwayu, a potem stolik w Chez Josephine. – „Mary Poppins”? – zachichotała Michele. – Czy to nie jest przedstawienie dla dzieci? – To przedstawienie familijne – poprawiła ją Annaleigh, wydała się jednak nieco zmartwiona. – Mam nadzieję, że podjęłam właściwą decyzję. Twoi dziadkowie poprosili mnie, żebym wybrała przedstawienie, a ja pomyślałam, że najlepszy będzie musical. Tyle że niektóre z nich są bardzo nowoczesne, pełne muzyki rockowej, a wiedziałam, że państwu Windsorom by się to nie spodobało. No i kiedy sprzedawca biletów zaproponował „Mary Poppins”, uznałam, że to dobry pomysł… – Będzie super – Michele przerwała jej z uśmiechem. – Nie martw się, na pewno nam się spodoba. Była to jej pierwsza wyprawa na Broadway, postanowiła więc ładnie się ubrać. Włożyła czarną sukienkę do kolan, buty na wysokich obcasach i naszyjnik z motylem, który odziedziczyła po Marion. Kiedy zeszła na parter i zobaczyła dziadków, okazało się, że oni

również wyglądają bardzo elegancko. Dorothy miała na sobie niebieską, szyfonową suknię, a Walter elegancki garnitur i krawat. – Wyglądasz prześlicznie, Michele! – zawołała Dorothy, kiedy dziewczyna pojawiła się na schodach. – Dzięki – uśmiechnęła się Michele. – I dziękuję, że zaplanowaliście ten wieczór. – Tak naprawdę zaplanowała go Annaleigh. Ale rzeczywiście chcieliśmy spędzić z tobą miły wieczór na mieście. Wiemy, że to był dla ciebie trudny czas – powiedziała Dorothy. – I… no cóż… przepraszamy, że do tej pory nie byliśmy dla ciebie lepszymi towarzyszami – dodał Walter, uśmiechając się dziwnie. – To dla nas trudne, ale chcemy spróbować. Michele była wzruszona. Szczególnie zaskoczyło ją zachowanie Waltera. Zastanawiała się, czy Dorothy wspomniała mu o tym, jak załamała się po powrocie z Newport. – Jestem naprawdę bardzo wdzięczna. I przepraszam was za to, co zrobiłam. Od teraz będę już przestrzegać waszych zasad, obiecuję. – Dobrze – powiedziała ciepło Dorothy. – Teraz powinniśmy się pospieszyć, jeśli chcemy zdążyć przed podniesieniem kurtyny. Fritz pomknął przez śródmieście ku 42. Ulicy, leżącej w samym sercu Times Square – jasnego i hałaśliwego „centrum świata”. SUV mijał tuziny broadwayowskich

teatrów, których duże, kolorowe markizy widoczne były z daleka, mijał też takie symbole Nowego Jorku jak studio MTV i Hard Rock Cafe. Zaparkował pod New Amsterdam Theater, na którego fasadzie wisiał gigantyczny plakat „Mary Poppins”. Gdy weszli do holu, Michele westchnęła z zachwytem. New Amsterdam Theater, ukryty pośród kiczu Times Square, w środku wyglądał jak prawdziwy pałac. Był niczym marzenie w stylu Art Nouveau, malowane w połyskujące odcienie fioletu, zieleni i złota. Hol ozdabiały reliefy ze scenami z Szekspira, ozdobne rzeźby i biało-czarne plakaty, na których widniały dawne aktorki i showgirls. Kiedy sprawdzono im już bilety, Walter poprowadził Michele w stronę jednego z plakatów. – A oto moja matka! – powiedział z dumą. Michele z zachwytem przyglądała się zdjęciu na którym nastoletnia Lily siedziała na stołeczku na tle starodawnego, francuskiego gobelinu, a ubrana była w koronkową sukienkę i buty do tańca. Głowę przechyliła na bok i patrzyła prosto w obiektyw aparatu z miną, która zdawała się mówić: „Oczywiście, że tu jestem. A gdzie miałabym być?”. – To znaczy, że jej się udało! – zawołała Michele z ulgą. Wiedziała już, że napisanie przeszłości na nowo nie wpłynęło na karierę Lily. – Naprawdę odniosła sukces! Dziadkowie popatrzyli na nią ze zdziwieniem, z pewnością zastanawiając się, co tak wzburzyło Michele.

– Chyba nigdy cię o to nie pytałam – powiedziała Michele, zwracając się do Waltera. – Dlaczego ty i Lily zachowaliście jej panieńskie nazwisko? A co z… z twoim ojcem? – Nigdy go nie znałem – powiedział Walter, nie odrywając wzroku od zdjęcia matki. – Moja mama była bardzo… nowoczesna. Uważała, że tak wielka gwiazda nie powinna przyjmować cudzego nazwiska. – Popatrzył na nią porozumiewawczo. – Poza tym uważała również, że można rozwieść się z mężem, który okazał się kobieciarzem. – Ach. Łał. – Michele wpatrywała się w dziadka. – Nie wiedziałam. Nagle wszystkie elementy układanki trafiły na swoje miejsce. Walter wychował się bez ojca, dokładnie tak jak Michele. Widział, jak Lily zostaje zdradzona przez mężczyznę, którego kochała. Nic dziwnego, że był tak surowy wobec własnej córki, tak podejrzliwy wobec Henry’ego Irvinga. „Nie chodziło tylko o jego pieniądze i pozycję społeczną” – zrozumiała. Naprawdę troszczył się o Marion. W tym momencie Michele była już pewna, że choć być może Walter i Dorothy wciąż jeszcze coś przed nią ukrywali, na pewno nie zapłacili Henry’emu Irvingowi. – Przykro mi – powiedziała. – Nie przejmuj się – odparł, uśmiechając się lekko. – Moja matka zawsze mówiła, że żaden mężczyzna nie był dla niej nigdy tak ważny jak muzyka. Wydaje mi się, że

nieszczególnie tęskniła za moim ojcem – zwłaszcza biorąc pod uwagę, ilu przystojniaków interesowało się nią, nawet gdy była już w średnim wieku. Moja matka była… niezwykła. Ale była też szczęśliwa. Michele uśmiechnęła się. Słowo „niezwykła” wydawało jej się odpowiednie. Bileter wskazał im właściwe miejsca, a gdy czekali na rozpoczęcie spektaklu, Michele myślała tylko o tym, czy Lily zaśpiewała w końcu piosenki napisane przez Philipa. Nie ważyła się spytać o to swoich dziadków, miała jednak zamiar sprawdzić to w Internecie zaraz po powrocie do domu. Kiedy jednak uniosła się kurtyna, myśli te jakby rozpłynęły się w powietrzu, ustępując miejsca opowieści o czarodziejskiej niani. Chwytliwe melodie, niesamowite głosy, zadziwiające efekty specjalne i przepiękna scenografia sprawiły, że była jak zahipnotyzowana. Spojrzała na dziadków i zauważyła z radością, że zdają się czuć to samo. Spektakl przypomniał jej, że w dzieciństwie oglądała z mamą film i że jej mama również oglądała go kiedyś ze swoimi rodzicami. Było w tym coś wyjątkowego. Michele ścisnęła dłoń babci, a Dorothy uśmiechnęła się do niej. Kiedy zaczęła się ostatnia piosenka, „Anything Can Happen If You Let It” („Wszystko się może zdarzyć”), Michele pomyślała, że jej podróże w czasie potwierdzają przesłanie piosenki. Kiedy Mary Poppins i rodzina Banksów pofrunęli do gwiazd, na scenie zrobiło się

ciemno. W tym momencie stało się coś niesamowitego. Nad sceną na chwilę zawisła ciemna chmura. A kiedy się uniosła, Michele poderwała się na równe nogi, oszołomiona tym, co zobaczyła. Jej dziadkowie zniknęli, tak samo jak wszyscy widzowie „Mary Poppins”. Teraz otaczały ją kobiety z krótko obciętymi włosami i w sukienkach z obniżoną talią oraz panowie w cylindrach i z laseczkami. A na wielkiej scenie, w świetle reflektorów, stała młoda Lily Windsor w białej sukni bez rękawów i futrzanej etoli na ramionach. Jej głos był urzekający i pełen emocji. Samotność moja nie zna końca Ponad mą głową nie ma słońca Więc chodź, obejmij mnie, chłopaku I przywróć wreszcie kolor światu – O mój Boże! – pisnęła Michele. Rozejrzała się wokół i zdziwiona zobaczyła, że publiczność śpiewa razem z Lily. Znali tę piosenkę! Podbiegła do pierwszego rzędu, a oczy wypełniły jej się łzami. Nagle Lily ją zauważyła. Dokładniej przyjrzała się Michele i rozpromieniła się, nie roniąc jednak ani słowa ze swojej piosenki. Kiedy wybrzmiał ostatni takt, Michele popędziła na scenę, minęła tłum długonogich chórzystek i wbiegła za kulisy, rozglądając się w poszukiwaniu Lily. – Lily! – wołała. – Chodź za mną – wyszeptała Lily, a Michele poszła za nią do garderoby, na której drzwiach widniała złota

gwiazda. W garderobie dziewczyny zaczęły piszczeć i podskakiwać z radości. – Udało ci się, Lily! Przekonałaś swoich rodziców! Dostałaś się do Follies! Teraz może być już tylko lepiej. – Tobie też się udało! „Przywracasz kolory” to wielki hit. Płyta sprzedaje się jak świeże bułeczki! A w następnym przedstawieniu będę śpiewać też „Gonić czas”. Ziggy – tak nazywamy Ziegfelda – jest zachwycony tymi piosenkami. Uważa, że są nowoczesne i świeże – mówiła podekscytowana Lily. – O – mój – Boże! Dziękuję! – „A więc tak smakuje sukces” – pomyślała Michele, czując jak ciepło rozchodzi się po całym jej ciele. – Ach, właśnie coś mi się przypomniało. Dwa tygodnie temu wpadł do mnie bardzo przystojny i wytworny mężczyzna o imieniu Dan i spytał, czy znam jakąś Michele, dziewczynę, której nie widzi nikt prócz mnie. Serce Michele omal nie stanęło. „Philip”. – Przestraszyłam się go, tego, że zna nasz sekret, więc spytałam, o co mu chodzi. Powiedział, że chciałby się z tobą zobaczyć – ciągnęła Lily. – Odparłam, że cię tu nie ma, ale wtedy podał mi paczkę, poprosił, żebym ci ją dała i… po prostu zniknął! Schowałam ją w szufladzie mojej toaletki, tak na wszelki wypadek. Chcesz zobaczyć? Michele ledwie była w stanie oddychać.

– Tak – wyszeptała. Lily otworzyła szufladę i wyjęła z niej małą paczuszkę., – Kim on jest? – dopytywała się Lily. Michele w milczeniu wpatrywała się w zamkniętą paczkę. – Jest… – Przełknęła ślinę. – To o nim napisałam piosenkę. – Tak myślałam – uśmiechnęła się Lily. – Czy on jest… duchem, tak jak ty? Michele pokręciła głową. Zdziwiona Lily w milczeniu usiadła przy toaletce, a Michele dalej przyglądała się zawiniątku. Otworzyła kopertę, czując, że serce wali jej jak młot. Na podłogę spadł list. Podniosła go i przeczytała. 16 czerwca 1926 Moja najdroższa Michele, Minęło już tak nieznośnie wiele czasu, odkąd ostatnio trzymałem cię w ramionach, odkąd po raz ostatni słyszałem twój słodki głos i całowałem twoje doskonałe usta. Odkąd odeszłaś, dni zaczęły mi się zlewać w bezsensowną całość. Tak żyłem przez piętnaście długich lat. Tak jak planowałem, opuściłem dom, pustka towarzyszyła mi jednak nawet w Londynie, gdzie grałem na fortepianie w Londyńskiej Orkiestrze Symfonicznej. Aż nagle, dwa tygodnie temu, wszystko się zmieniło. Byłem na przyjęciu zorganizowanym ku czci George’a i Iry Gershwinów, którzy pracują tu nad nowym spektaklem. W pewnym momencie George usiadł przy

pianinie, jak to czyni zawsze podczas swoich przyjęć. Ku mojemu zdziwieniu nie grał jednak swojej muzyki – grał naszą. Naszą wspólną piosenkę „Przywracasz kolory!”! Wyobrażasz sobie moje oszołomienie i radość z twojego powrotu. Byłem pewien, że wróciłaś. Gershwin opowiedział mi, że Lily Windsor uczyniła z tej piosenki broadwayowski hit, więc natychmiast poinformowałem Filharmonię, że wyjeżdżam i zarezerwowałem bilet do Nowego Jorku. Piszę do ciebie ze statku. Czy to możliwe, byś po tylu latach zmieniła zdanie? Boję się własnych nadziei – wiem przecież, że gdyby tak było, przyszłabyś do mnie, a nie do Lily. Niezależnie jednak od tego, czy jeszcze cię zobaczę, dziękuję ci za to, że wróciłaś, i za to, co zrobiłaś dla naszej piosenki. Tego właśnie potrzebowałem – znaku, że wciąż mnie kochasz, tak jak ja nigdy nie przestałem kochać ciebie. Muszę wyznać, że moja kariera kompozytorska nie rozwinęła się w Londynie tak, jak chciałem. Zawsze we mnie wierzyłaś, a teraz nadszedł czas, bym i ja uwierzył w siebie. Reakcja publiczności na „Przywracasz kolory” sprawiła, że zapragnąłem wrócić do Nowego Jorku na dobre i spróbować zawalczyć o siebie. Dziękuję – dziękuję, że znów dałaś mi poczucie sensu, które miałem przecież kiedyś, gdy byłaś jeszcze w moim życiu. Michele, obiecuję, że jeszcze cię znajdę – niezależnie od wszystkiego. A w tej paczuszce chowam symbol tej obietnicy – nasz rodzinny pierścień. Załączam również adres hotelu, w którym się zatrzymałem, Waldorf-Astoria,

w nadziei, że będziesz mogła się ze mną tam spotkać. Kocham Cię, Philip Kiedy dotarła do końca listu, płakała już rzewnymi łzami. Każde zdanie zdawało się trafiać prosto w jej serce, łamiąc je i sklejając na nowo. Jak przez mgłę widziała Lily, która stara się ją pocieszyć, jednak jej myśli błąkały się gdzieś daleko. Zastanawiała się, co by było, gdyby ona i Philip żyli w jednym czasie. Dlaczego Czas popełnił tak wielki błąd? Przypomniała sobie, że wspominał o pierścionku, i sięgnęła głębiej do koperty. Znalazła owinięty w chusteczkę złoty sygnet z wyrytą ozdobną literą „W”. – O rany! – zawołała Lily, spoglądając na pierścień szeroko otwartymi oczami. – Zaręczyłaś się? – W głębi serca od dawna jestem zaręczona – uśmiechnęła się Michele. Popatrzyła na pierścień, czując, że jej serce w każdej chwili mogłoby wybuchnąć. Włożyła go na palec, by zobaczyć, jak będzie wyglądał, wiedziała jednak, co musi zrobić. – Lily, masz może coś do pisania? – Oczywiście. Gdy Lily szperała w swoich rzeczach, Michele przytuliła list Philipa do piersi. Zamknęła oczy, wysiliła wyobraźnię i niemal usłyszała jego głos wypowiadający zapisane słowa. Przypomniało jej się portugalskie słowo, którego mama nauczyła ją ostatniego dnia: sodade. Tęsknota tak głęboka, że nie dało się jej wyrazić

angielskimi słowami. Tak właśnie czuła się teraz Michele. – Proszę. – Lily podała jej pióro, kartkę papieru i kopertę. – Usiądź sobie przy mojej toaletce. – Dziękuję, Lily. – Michele zaczęła pisać. Drogi Philipie, Kocham cię równie mocno, jak ty kochasz mnie. Przyznam nawet, że czasem zastanawiam się, czy nie kocham cię bardziej. Niezależnie od tego, co zdarzy się w przyszłości, zawsze będziesz tym jedynym. Nie wiem, jak ci dziękować za przepiękny pierścionek. Znaczy dla mnie nieskończenie wiele i cieszę się, że będę mogła codziennie mieć przy sobie coś, co należało do ciebie. Chciałabym móc napisać, że znalazłam jakiś sposób, byśmy mogli być razem, tak jednak nie jest. Wciąż nie istnieję w pełni w czasie innym niż mój własny. Wróciłam, by pokazać ci, że masz po co żyć. Chciałabym, żebyś założył rodzinę i nadal komponował. Nie zniosłabym świadomości, że przeze mnie żyłeś samotnie lub że nie zrealizowałeś w pełni swojego potencjału. Pamiętaj jednak, że wciąż czuję to samo, co czułam podczas naszych dni i nocy w 1910 roku. Zawsze będę o tobie myśleć jako o mojej prawdziwej rodzinie i mam nadzieję, że ty myślisz o mnie tak samo. Będę kochać cię zawsze. Michele Gdy skończyła pisać, jej oczy były pełne łez.

Zaadresowała kopertę inicjałami PW, żeby Lily nie dowiedziała się, że koresponduje z Walkerem, po czym zwróciła się do swojej prababci: – Lily, czy zrobiłabyś coś dla mnie? Mogłabyś poprosić kogoś, by dostarczył to jutro rano do hotelu Waldorf-Astoria? Lily pokiwała głową i wzięła list w dłonie. – PW… kompozytor twoich piosenek… – powiedziała powoli. Michele pokiwała głową w milczeniu. – Ty… ty nie jesteś po prostu duchem, prawda? – spytała nagle Lily. Michele popatrzyła na nią i zrozumiała, że nie może już dłużej kłamać. – Nie, nie jestem – wyznała. – Tak naprawdę… przybyłam z przyszłości. Z 2010 roku. I… jestem twoją prawnuczką. Lily dosłownie opadła szczęka. Wpatrywała się w Michele kompletnie oszołomiona. W tym momencie jednak Michele poczuła, że Czas przywołuje ją do siebie: Lily i jej garderoba zasnuły się mgłą, a podłoga zadrżała. Na sekundę przed tym, jak 1926 rok zniknął zupełnie, Michele zauważyła, że Lily uśmiecha się lekko, przyglądając się, jak Michele – dziewczyna, która okazała się jej prawnuczką – przenosi się w swoje czasy. „Idź, goń za swym marzeniem, a nie pożałujesz. Wszystko się może zdarzyć, jeśli tylko spróbujesz”. Michele wylądowała gwałtownie na krześle obok

swoich dziadków, w teatrze New Amsterdam w 2010 roku i zobaczyła, że wszyscy stoją, bijąc brawo i wznosząc okrzyki. „To bis” – zrozumiała. – „Czyżby nie było mnie tylko przez jedną piosenkę?”. Zerwała się. Dorothy spojrzała na nią z ulgą. – Och, tu jesteś! Gdzie się podziewałaś? – Och… musiałam iść do łazienki – zaimprowizowała Michele. – Wymknęłam się w trakcie piosenki. Gdy kurtyna opadła, Michele spojrzała na swoje dłonie i wstrzymała oddech. Na palcu nadal miała sygnet, który dostała od Philipa.

17 Kiedy po kolacji wracali do domu, Michele poprosiła dziadków, by przed pójściem spać posłuchali razem jednej z płyt Lily Windsor. – Kiedy zobaczyłam w teatrze jej plakat, zapragnęłam ją usłyszeć – powiedziała. – To świetny pomysł, Michele – powiedział wyraźnie zadowolony Walter. Kiedy dotarli do rezydencji Windsorów, poprowadził panie do salonu, gdzie trzymano stary gramofon. Zaczął szperać wśród płyt, aż znalazł tę właściwą: „Lily Windsor w Carnegie Hall, maj 1935”. Włączył gramofon i usiadł w swoim fotelu przy oknie. Dorothy i Michele usadowiły się na kanapie. Pierwszą piosenką był utwór ze śpiewnika Lily „Po to żyję”. Michele zamknęła oczy, wsłuchując się w stylowy, staroświecki jazz… Niech się wzniosą, niech poczują, Niech w obłoki poszybują, Śpiewam, Po to żyję wszak. Kiedy trąbek słyszę dźwięki, Nikną wszystkie moje lęki, Śpiewam, Po to żyję wszak. – To pierwsza piosenka, jaką napisała – powiedział

Walter. – Była wtedy w twoim wieku. Michele uśmiechnęła się wzruszona. – Tak myślałam. Gdy rozpoczęła się druga piosenka, Michele zamarła: wstęp brzmiał dokładnie tak, jak fortepianowe intro Philipa do utworu „Gonić czas”. I rzeczywiście, po chwili bluesowy głos Lily zaczął wyśpiewywać refren: Nie umiem już żyć zwyczajnie Muszę gonić czas. Kiedy dołączyła się orkiestra, Michele poczuła, że to dla niej już zbyt wiele. „Mama nigdy by w to nie uwierzyła – Lily Windsor śpiewała moją piosenkę w Carnegie Hall!” – pomyślała z uśmiechem pełnym niedowierzania. – Michele! Czemu płaczesz? – spytała Dorothy. – Och, to nic takiego… po prostu uwielbiam tę piosenkę – odparła, na wpół płacząc, a na wpół się śmiejąc. – Przepraszam, że jestem taka… przewrażliwiona. Wprost niewiarygodny wydawał się fakt, że jej podróże w czasie tak bardzo zmieniły historię – nie tylko jej własną, ale też innych ludzi. A jednak tak się stało. Miała wrażenie, że poszczególne epoki rozgrywają się jednocześnie, że ułożone są warstwami zupełnie jak warstwy ciasta. Pod spodem znajdowała się przeszłość, która wciąż rozpoczynała się na nowo, a ponad nią – przyszłość. I jakimś cudem, z jakiejś nieznanej przyczyny, to właśnie jej przyszło żyć pomiędzy tymi

warstwami. Przetarła oczy, wsłuchując się w dźwięki fortepianu. – Czy wiecie, kto jej akompaniuje? – Oczywiście. To Pheonix Warren. Z twoją prababcią występowało wiele gwiazd – powiedział z dumą Walter. – Pheonix Warren! Wiecie, że moja mama dała mi na imię Michele na cześć jego kompozycji? – Nie, nie wiedzieliśmy – odparł Walter, opuszczając wzrok. Twarz Dorothy przeszył grymas bólu. – Tęsknicie za nią… tak jak ja – zdała sobie nagle sprawę Michele. – Oczywiście, że tak – powiedział Walter głosem cichym, pełnym emocji. – Przepraszam, że… że zawsze zakładałam… – urwała wpół zdania. Nie była pewna, jak wyrazić to, co czuła, jednak jej dziadkowie zdawali się rozumieć. – Dziękujemy, kochanie – szepnęła Dorothy. Walter spojrzał na zegar. – Robi się późno. Powinniśmy iść spać, jutro rano idziesz do szkoły. – Tak… – Michele pokiwała głową. – Jeszcze raz dziękuję za dzisiejszy wieczór. Naprawdę świetnie się bawiłam. Dziadkowie uśmiechnęli się do niej, a Michele z radością odnotowała, że śmiały im się nawet oczy. Noc przyniosła kilka snów, kilka nakładających się na siebie obrazów. Michele stała samotnie na zimnym, pustym

cmentarzu. Nie wiedziała, jak się tam dostała, i desperacko pragnęła uciec, poczuła jednak, że jakaś siła popycha ją ku czemuś, czego nie chciała oglądać. Poruszała się niczym w transie, nagle poczuła, że jej stopa dotyka twardej powierzchni. Odskoczyła i zobaczyła, że stoi przed prostym, białym grobowcem, na którym widniał napis: Irving Henry, 1869-1944. Nagle sceneria zmieniła się. Sny stały się spokojniejsze: wypełniały je kluby jazzowe, tańce kotylionowe z przełomu wieków i morze w Newport. A potem zobaczyła Philipa. Stał przy kominku w eleganckim pokoju hotelowym i czytał list od niej. Jako trzydziestolatek był jeszcze przystojniejszy, wyższy i silniejszy. Jego oczy niezwykle intensywnej barwy wydawały się – jakimś cudem – jeszcze głębsze i bardziej niebieskie, rysy wyraźniej zarysowane. Przypominał gwiazdę złotej ery Hollywoodu – Clarka Gable a albo Errola Flynna. – Zrobię to, o co prosisz, Michele – powiedział sam do siebie. – Będę żył dalej, dla ciebie. Ale kiedyś znajdę drogę do ciebie, niezależnie od wszystkiego. Przysięgam Michele obudziła się ze ściśniętym gardłem. Nigdy aż tak bardzo nie pragnęła dotknąć Philipa, przytulić się do niego. Miała ochotę cofnąć swoje słowa, wrócić do niego choć na jedną noc. Wiedziała jednak, że nie może tego zrobić. Nim poznała Philipa, nie rozumiała ludzi, którzy twierdzili, że są tak zakochani, iż poświęciliby siebie dla kogoś innego. Teraz już wiedziała, o czym

mówili, Oddałaby wszystkie swoje szanse na szczęście, byle tylko go ochronić. Przypomniała sobie przerażający sen o cmentarzu i zadrżała. Wydawało się jasne, że Irving Henry stara jej się coś przekazać. Ale czy była gotowa, aby to usłyszeć? *** – O mój Boże! – Następnego poranka w szkole Caissie chwyciła Michele za rękę, wpatrując się w pierścień. Michele właśnie skończyła opowiadać jej o swoich ostatnich przygodach. – A do tego nosisz go na zaręczynowym palcu! Michele odsunęła dłoń, rumieniąc się. – No tak… – Jakim cudem jakikolwiek twój przyszły chłopak miałby dorównać temu całemu romansowi? – zastanawiała się Caissie, gdy ruszyły w stronę sali. – Taki Ben Archer, na przykład. – Słucham? – Michele zatrzymała się i popatrzyła na Caissie znacząco. – Podsłuchałam, jak jedna z cheerleaderek mówiła, że zabiera cię na Jesienny Bal – wyjaśniła Caissie. – Dlaczego mi nie powiedziałaś? – Bo idziemy tam jako koledzy. To nic takiego – wyjaśniła Michele. – Naprawdę, wolałabym nie iść wcale. Po prostu uważam, że jest fajnym chłopakiem i nie chciałam go urazić…

– Zaraz, zaraz. – Caissie popatrzyła na Michele, opierając ręce na biodrach. – Chcesz powiedzieć, że Philip załatwia sprawę? Że nie dasz szansy nikomu innemu i od tej pory będziesz żyć jak zakonnica? – Nie, ja po prostu… Och, nie rozumiesz. Po prostu wydaje mi się, że on… że na mnie czeka – powiedziała Michele nieśmiało. – Michele, przecież on nawet nie żyje! – Nie musisz mi o tym przypominać. I nie o to mi chodziło… sama już nie wiem, o co mi właściwie chodzi. – To ty namawiałaś go, by żył dalej – zauważyła Caissie. – Więc powinnaś zrobić to samo. Raczej nie założysz rodziny ze stuosiemnastoletnim duchem, prawda? – I kto to mówi? Dziewczyna, która jeszcze nawet nie umówiła się na randkę z Aaronem! – wypaliła Michele. – Co? – Caissie otworzyła szeroko usta. – No proszę cię, wiesz, że możesz być ze mną szczera – powiedziała łagodniej Michele. – Widziałam, jak się zachowujecie. To oczywiste, że się sobie podobacie, tylko boicie się do tego przyznać. Caissie zarumieniła się. – Nie jestem pewna, czy on by się z tym zgodził. Obiecujesz, że nic mu nie powiesz? – Obiecuję – odparła Michele. – Ale nie mam wątpliwości, że on czuje to samo. – Chodź, bo się spóźnimy – powiedziała Caissie,

wyraźnie chcąc zmienić temat. – Pójdźmy na skróty. Gdy mijały sekretariat, Michele zatrzymała się oszołomiona. Ktoś, kto wyglądał jak nastoletni Philip, przyglądał się mapie szkoły. – Caissie! – zawołała. Caissie, która wysyłała właśnie SMS-a, uniosła głowę o sekundę za późno – chłopak zniknął już za rogiem. Kiedy jednak mijał Michele, zrozumiała, że nie był to jej Philip. Nie kroczył tak pewnie jak on. A zresztą – niby jakim cudem miał to być Philip? „To ja podróżuję w czasie, nie on” – musiała sobie przypomnieć. – Co? – spytała Caissie, podążając za wzrokiem Michele. – Na co tak patrzysz? Michele zagryzła wargi. – Na nic, myślałam… a zresztą, nieważne. *** Tego popołudnia Michele usiadła przed komputerem i zamarła z przerażenia. Ani Wikipedia, ani inne internetowe źródła, które sprawdziła, nic nie mówiły o Philipie Walkerze. Nie istniały żadne informacje o imponującej twórczości kompozytora utworu „Przywracasz kolory”. Nie było o nim żadnych artykułów, dyskografii, niczego. Tak, jakby w ogóle nie istniał. „Co się stało?” – zastanawiała się, czując, jak kręci jej się w głowie. – „Uratowałam go… miał tyle planów. jak to możliwe, że nie ma po nim śladu? Co się z

nim stało?”. Poderwała się na nogi, chcąc jak najszybciej porozmawiać z Caissie. Musiało istnieć jakieś naukowe wytłumaczenie, które tylko jej przyjaciółka mogłaby przywołać. Zbiegła na dół, kiedy jednak była już przy drzwiach, jej uwagę zwrócił dziwny, mglisty blask dobiegający z biblioteki. Ostrożnie ruszyła w tamtą stronę. Weszła do biblioteki. Była w niej sama, a jednak wyraźnie czuła czyjąś obecność. Chciała się wycofać, jednak jakaś niewidzialna ręka popychała ją do środka. I wtedy zobaczyła leżącą na stoliku książkę. Blask padał z sufitu ponad nią. Nagle, bez ostrzeżenia, książka otworzyła się. Michele chciała biec, była jednak niczym przyspawana do podłogi. Zamarła ze strachu. Z przerażeniem patrzyła, jak księga sama wybiera stronę, na której chce zostać otwarta. Potem Michele poczuła, że coś popycha ją w tamtą stronę, a kiedy podeszła bliżej, odkryła, że jest to album ze zdjęciami. Otworzył się na starym zdjęciu Irvinga Henry’ego, zrobionym około 1900 roku. Michele sięgnęła po album drżącymi rękami. I nagle jej nogi były jak sparaliżowane, ręce przyklejone do księgi. Czas znów zabierał ją w podróż. *** – Walter! Pospiesz się, kochanie. Spóźnimy się. Michele podskoczyła, a album wypadł jej z rąk.

Wciąż była sama w bibliotece, jednak kobiecy głos brzmiał znajomo. Zdenerwowana weszła do głównego holu. Przy drzwiach czekała para w średnim wieku: ciemnowłosy mężczyzna w czarnym garniturze i kapeluszu i ruda kobieta w swetrze i czarnej spódnicy za kolano. Gdy Michele bliżej przyjrzała się kobiecie, rozpoznała ją. – Clara! – zawołała, widząc dorosłą koleżankę. Ku jej zdziwieniu jednak Clara nie zareagowała, najwyraźniej nie słysząc ani słowa. Patrzyła po prostu przez Michele, jakby jej tam nie było. „Już mnie nie widzi” – ze smutkiem zdała sobie sprawę Michele. Po schodach zbiegł ośmio– czy może dziewięcioletni chłopiec ubrany w elegancki garniturek, Michele wstrzymała oddech. Tych oczu nie dało się z niczym pomylić. Był to jej dziadek Walter! – Ale ja nie chcę iść na pogrzeb jakiegoś starego, obcego pana – protestował, gdy Clara chwyciła go za rękę. – Walterze, nie wolno tak mówić o zmarłych – upomniała go Clara. – Pan Henry był bardzo miłym człowiekiem, który pracował dla naszej rodziny przez wiele lat. Musimy złożyć mu hołd. A poza tym spotkamy się tam z twoją mamusią. „Pan Henry” – Michele przełknęła ślinę. – „Idą na pogrzeb Irvinga Henry’ego”. – I nie rozumiem, dlaczego mama i Stella poszły tam beze mnie – mruknął Walter.

– Kochanie, twoja kuzynka jest młodą, zaręczoną damą i czasami potrzebuje kobiecej rozmowy ze swoją ciocią – wyjaśniła Clara. – Zrozumiesz, kiedy będziesz starszy i sam będziesz miał narzeczoną. – Fuj! – skrzywił się Walter. Rozglądając się wokół, Michele zorientowała się, że coś się zmieniło. Bogactwo Windsorów było znacznie mniej widoczne, w domu brakowało wielu luksusowych dekoracji. Zamiast tego w całej rezydencji rozwieszone były amerykańskie flagi różnych rozmiarów. Jak dotąd nie zauważyła nikogo z widocznej zazwyczaj służby Windsorów. Nad głównym wejściem wisiała kremowa flaga z niebieską i złotą gwiazdą. „Niebieska gwiazda oznacza, że ktoś z rodziny jest w armii… a złota, że ktoś zginął na wojnie” – przypomniała sobie z lekcji historii. W tym momencie przed jej oczami pojawiły się daty życia Irvinga Henry’ego, które w swoim śnie zobaczyła na jego grobie. Czy naprawdę trafiła do 1944 roku? Poczuła na plecach chłodny dreszcz, gdy zdała sobie sprawę, że trafiła w środek drugiej wojny światowej. – Samie, Walterze, chodźmy – powiedziała Clara. Mąż Clary, Sam, otworzył drzwi. Wszyscy troje wyszli na zewnątrz i wsiedli do czarnego, dwudrzwiowego chryslera, który stał zaparkowany na podjeździe. Niewidziana przez nikogo Michele wśliznęła się za nimi do samochodu i usiadła na tylnym siedzeniu obok małego Waltera. Gdy jechali na północ, obserwowała przez szybę Manhattan lat czterdziestych.

Na niemal wszystkich budynkach wisiały plakaty sławiące wojenne bohaterstwo. Na jednym z nich widniał mężczyzna rozpowiadający wojenne tajemnice i napis: „Plotka kosztuje życie!”. Na każdej z ulic dostrzec można było afisze ze słowami: „Kupujcie obligacje wojenne!”. Najczęściej jednak na plakatach widniała uśmiechnięta i zdeterminowana twarz prezydenta czasów wojny Franklina Delano Roosevelta. W witrynach księgarni wystawione były książki takie jak „Przewodnik oficera” i „A więc twój mąż poszedł na wojnę?”. Sklepy pełne były najróżniejszych produktów mających wesprzeć ludzi w czasie wojny, od czarnych zasłon, po maski gazowe dla dzieci w kształcie Myszki Miki. „Co za straszny czas” – zadrżała Michele. Mijający ich nowojorczycy byli ubrani w proste, bawełniane ubrania, które nie miały nic wspólnego ani z balowymi sukniami i smokingami z początku wieku, ani z błyszczącymi sukieneczkami z lat dwudziestych. Twarze większości przechodniów były pełne determinacji i niepokoju. Sam wjechał na cmentarz przy kościele Świętej Trójcy, który otoczony był dębami, wiązami i trawiastymi polanami. Rozciągał się z niego widok na Hudson River. Michele ruszyła w kierunku grupy ludzi stojących obok dziury w ziemi, do której opuszczano trumnę. Stanęła za Clarą, Samem i Walterem, myśląc o tym, jak surrealistyczna i szalona jest ta sytuacja: nie tylko znalazła się w latach czterdziestych, ale też stała tuż obok

swojego dziadka, który wciąż żył w 2010 roku, a teraz nie miał pojęcia, że jego wnuczka ukrywa się we mgle. – Mamusiu! – zawołał chłopiec. – Witaj, kochanie – zagruchał znajomy głosik. – Lily – wyszeptała Michele, niesamowicie wzruszona tym, że znaleźli się wszyscy razem. Lily miała teraz ponad trzydzieści lat, ale nawet w czarnej, żałobnej sukience wciąż wyglądała oszałamiająco. Nie miała już na głowie krótkiego boba w stylu lat dwudziestych – jej włosy ułożone były teraz w gładkie loki do ramion i schowane pod kapeluszem z szerokim rondem. Towarzyszyła jej dziewczyna mniej więcej w wieku Michele, ubrana w czarną bluzkę z falbanami, wąską spódnicę, białe skarpetki i sznurowane półbuty. Jej falujące, ciemne włosy i jasnobrązowe oczy wydały się Michele znajome – rozpoznała w niej Stellę, której portret wisiał w jej salonie. „To musi być córka Clary!”. Gdy podeszły do reszty rodziny, Stella nagle zamarła. Spojrzała prosto na Michele. „Ona mnie widzi” – zdała sobie sprawę Michele. – „Ale dlaczego właśnie ona?”. Lily przytuliła Waltera, a Clara i Sam zawołali do siebie Stellę, ona jednak pozostała na swoim miejscu. – Kto to jest? – spytała. – Ta dziewczyna za tobą. Ta w podartych spodniach. Michele spojrzała w dół – faktycznie miała na sobie celowo podziurawione dżinsy od Abercrombie. Słysząc to, Lily gwałtownie uniosła wzrok, a Clara

zaczęła rozglądać się badawczo. Ich spojrzenia spotkały się na sekundę, szybko jednak odwróciły głowy. „Obie mnie szukają” – zrozumiała Michele. – Kochanie, przecież tu nie ma nikogo takiego – powiedział Sam. Stella z niedowierzaniem spojrzała na rodziców i wskazała na Michele. – Przecież stoi tutaj! – My nikogo nie widzimy, kochanie – powiedziała Clara przepraszająco. Stella zbladła. Spoglądała to na Michele, to na swoich rodziców, jakby nie mogła uwierzyć, że nie widzą dziewczyny. Zmusiła się do śmiechu, próbując ukryć panikę. – Już nieważne – powiedziała drżącym głosem. – Jestem po prostu… głodna, chyba zrobiło mi się słabo i wydało mi się, że kogoś widzę. – Po nabożeństwie pójdziemy na obiad – obiecał Sam. – Chodź z nami. Stella posłuchała i stanęła tak daleko od Michele, jak tylko mogła, od czasu do czasu rzucając jej przestraszone spojrzenie. – Wszystko w porządku. Nie zrobię ci krzywdy. Mogę wszystko wyjaśnić – powiedziała Michele, próbując ją uspokoić. Stella szybko odwróciła głowę, udając, że nie słyszy. W tym momencie przyszedł pastor. W trakcie nabożeństwa Michele zaczęła zastanawiać się, co stało się

z Philipem. Czy wszystko u niego w porządku? Czy jest w Nowym Jorku? Kiedy dowie się, co się z nim dzieje? – Mój wujek Irving był człowiekiem, który nie przynależał do swoich czasów. Słysząc te słowa, Michele gwałtownie uniosła głowę. Jasnowłosy mężczyzna w średnim wieku wygłaszał mowę pogrzebową, od czasu do czasu spoglądając w notatki. – Wszyscy wiemy, że był wybitnym prawnikiem. Wiemy też, że był prawdziwym ekscentrykiem. – Zebrani roześmiali się na te słowa. – Wuj miał obsesję na punkcie czasu – czy też Czasu pisanego wielką literą. Wierzył w przyszłość. Mówił, że to do niej przynależy, że to w niej znalazł miłość. Owszem, był to przejaw jego ekscentrycznej wyobraźni. Jednak jego umiłowanie przyszłości przynosi mi ulgę, bo wiem, że tam właśnie jest teraz: w swoim Raju Przyszłości – zakończył mężczyzna z uśmiechem. Zebrani zaczęli go oklaskiwać i wymieniać pełne uznania uwagi. Michele poczuła, jak serce mocno bije jej w piersi. Jej umysł zdawał się wreszcie akceptować prawdę, zbyt niewiarygodną, by mogła być prawdziwa. Usiadła na ziemi, nie słysząc reszty nabożeństwa i wciąż powtarzając w myślach słowa siostrzeńca Irvinga: „Wierzył w przyszłość. Mówił, że do niej przynależy, że to w niej znalazł miłość”. Dlaczego Henry Irving był w stanie ją dostrzec? Dlaczego wpatrywał się w klucz wiszący na jej szyi? Dlaczego patrzył na nią tak, jakby zobaczył ducha? I

czemu jego twarz wydała jej się dziwnie znajoma? „Bo jest moim ojcem”. Michele objęła kolana ramionami, zaczęła trząść się i szlochać. Młody mężczyzna, w którym zakochała się Marion, mężczyzna, który podawał się za Henry’ego Irvinga, który wydawał się tak odmienny od innych chłopaków z lat dziewięćdziesiątych… był nikim innym, jak mężczyzną, którego właśnie tego dnia pochowano. A to oznaczało, że była córką mężczyzny z dziewiętnastego wieku i kobiety z wieku dwudziestego. Było to niewiarygodne. „A jednak… czy jest coś bardziej niewiarygodnego niż to, że jestem teraz tutaj?”.

18 Po pogrzebie Michele poszła za Windsorami do ich samochodu. Wciąż kręciło jej się w głowie od tego, czego się dowiedziała. Widząc Michele wsiadającą do chryslera, Stella ogłosiła, że wróci do domu z ciotką Lily. Chrysler dotarł do rezydencji przed samochodem Lily, więc Michele skorzystała z okazji, by jak najszybciej dostać się do swojej sypialni – a właściwie do sypialni Stelli. Rozpaczliwie pragnęła wrócić do swoich czasów. Kiedy otworzyła drzwi pokoju, od razu zauważyła wszystkie zmiany. Dekorację Art Deco z czasów Lily zastąpił radosny, kiczowaty wystrój w stylu lat czterdziestych. Na biurku stał jasnoczerwony, obrotowy telefon, a na honorowym miejscu znajdował się duży stół, na którym ustawiono radio i gramofon. Na ścianach wisiały plakaty Franka Sinatry, Judy Garland i orkiestry Glenna Millera. Po całym pokoju porozstawiane były zdjęcia Stelli z sympatycznym, chudym chłopakiem w wojskowym mundurze. Kalendarz otwarty był na maju 1944 roku. Michele usiadła przy biurku i już miała chwycić klucz, kiedy usłyszała gwałtowne sapnięcie. Uniosła wzrok i zobaczyła Stellę, która stała w drzwiach, drżąc ze strachu. – Czego chcesz? – zawołała zduszonym głosem dziewczyna. – Dlaczego mnie śledzisz?

– Nie śledzę! To znaczy… nie martw się, nie zrobię ci krzywdy. „Czy powinnam po prostu powiedzieć jej, kim jestem naprawdę?” – zastanawiała się Michele. – „Wtedy mogłabym powiedzieć jej też, że Ameryka wygra wojnę”. – Już otwierała usta, by podzielić się z nią tą dobrą wiadomością, gdy w głowie zapaliła jej się czerwona lampka. – „A co, jeśli jej wiedza wpłynie na wynik wojny? Być może tym, co pozwoliło nam wygrać, było nasze szalone zaangażowanie, fiksacja, by robić wszystko, co możliwe, choćby tylko na froncie wewnętrznym”. – Jesteś duchem, prawda? – wyszeptała Stella. – Duchem z cmentarza. Chociaż w przypadku Clary i Lily odniosła sukces, występując w roli ducha, teraz pomyślała, że Stella może nie znieść myśli, że duch śledził ją z cmentarza aż do domu. Zaprzeczyła więc szybko: – Nie. Jestem… kimś, kogo widzisz tylko ty. Ale jestem dobra. Nie musisz się niczego obawiać. Stella nie przestawała wpatrywać się w Michele. – Czy ty… chcesz powiedzieć, że cię wymyśliłam? Że jesteś kimś w rodzaju urojonego przyjaciela? – Nie, jestem prawdziwa – zapewniła ją Michele, nie chcąc, by Stella pomyślała, że traci rozum. – Po prostu tylko ty możesz mnie zobaczyć i usłyszeć. – Dlaczego właśnie ja? – nalegała Stella. – Dlatego… dlatego, że powinnyśmy się poznać –

zaimprowizowała Michele. Stella wpatrywała się w nią, usiłując cokolwiek zrozumieć. Zacisnęła oczy, jakby coś właśnie przyszło jej do głowy. – Czy to ma coś wspólnego z Jackiem? Czy coś mu się stało? – Z kim? – Z Jackiem Rosenem… to mój narzeczony – odpowiedziała, nerwowo gryząc palce. – Walczy na europejskim froncie, a nie mam od niego żadnych wieści od wielu tygodni. To nie w jego stylu… – Narzeczony? A ile ty masz lat? – spytała zaskoczona Michele. – Siedemnaście. – Łał. Nie jesteś za młoda na małżeństwo? – Wszyscy pobierają się teraz wcześnie. Nie wiemy, ile czasu mają przed sobą nasi chłopcy – powiedziała cicho Stella. – Ale w przyszłym miesiącu Jack dostanie przepustkę i wtedy chcemy się pobrać. Nie będzie to wielkie wydarzenie w stylu Windsorów, bo nie mamy wystarczająco dużo kartek, by zapłacić za wesele ani nawet za suknię ślubną. Ale mnie to nie obchodzi. Dla mnie najważniejsze jest to, by wrócił bezpiecznie do domu. – Na pewno będzie cudownie – uśmiechnęła się Michele. Nagle rozległo się przeraźliwie głośne wycie syreny. Michele aż podskoczyła, Stella nie wydawała się jednak

zaskoczona. – Co to jest? – spytała Michele. – Ćwiczenia przygotowawcze do nalotu bombowego – odpowiedziała szybko Stella i wybiegła z pokoju. Michele poszła za nią na dół, do głównego holu. Chwilę później dołączyli do nich Clara, Sam, Lily i Walter wraz z dwójką służących. Wszyscy nieśli w dłoniach świece. Michele przyglądała się oszołomiona, jak Sam wyłączył wszystkie lampy w domu – zapanowała całkowita ciemność, bowiem okna przykrywały ciemne zasłony. Potem wszyscy wybiegli na zewnątrz. Na tyłach domu znajdowała się mała szopa, której Michele nie widziała nigdy wcześniej. Kiedy znaleźli się w środku, zrozumiała, że jest to schron przeciwlotniczy. Ściany były obłożone workami z piaskiem, a na małej przestrzeni znajdowały się dwa piętrowe łóżka, półka z artykułami spożywczymi i apteczką. Michele zadrżała. Usiadła na ziemi, oparła się o worki z piaskiem i przyciągnęła kolana do piersi. Wiedziała, że to tylko ćwiczenia, ale i tak była przerażona. Mały Walter zwinął się w kłębek na dolnym łóżku, Lily przytuliła go, a Stella wspięła się na górne. Clara i Sam usiedli obok niewidocznej Michele, a służący naprzeciwko. Przez kilka minut czekali w milczeniu na sygnał, aż wreszcie ciszę przerwała Lily: – Dziś rano spędziłyśmy ze Stellą kilka godzin w siedzibie Czerwonego Krzyża, przygotowując paczki dla żołnierzy. Dołączyłyśmy wasz list i prezent do paczki dla Charlesa.

– Nasz syn niedługo wróci bezpiecznie do domu – powiedział z przekonaniem Sam. Spojrzał na Stellę. – Jack również. Gdy znów zawyła syrena, Michele zasłoniła uszy. Był to straszny dźwięk. Kiedy wszyscy zbierali swoje świece i przygotowywali się do opuszczenia schronu, Michele zamknęła oczy, skupiła się i poprosiła Czas, by zabrał ją do domu. I tak też się stało – po chwili znalazła się na trawniku na tyłach Rezydencji Windsorów, gdzie stał kiedyś schron przeciwlotniczy. Trzęsąc się w chłodnym, wieczornym powietrzu, popędziła do drzwi. Kiedy jednak naciskała klamkę, z przerażeniem zauważyła, że pierścień, który dostała od Philipa, zniknął! Musiał spaść jej z palca, w drodze do schronu. Z rozpaczą wpatrywała się w swoją rękę – jak mogła zgubić coś tak ważnego? *** Następnego poranka Michele zbudził pełen udręki okrzyk. Przestraszona zeskoczyła z łóżka i odkryła, że znajduje się nie w swojej sypialni, tylko w sypialni Stelli. Podbiegła do kalendarza i zobaczyła, że jest 7 czerwca 1944 roku. Przez chwilę rozglądała się zdumiona. Nigdy jeszcze nie przeniosła się w czasie przez sen. „Co się dzieje?”. Krzyk zmienił się w wycie. Michele wybiegła z pokoju i popędziła na dół, modląc się, by nie stało się nic

strasznego. Kiedy jednak znalazła się w holu, zobaczyła Stellę klęczącą na podłodze i raz po raz wykrzykującą imię Jacka. W drzwiach stał oficer armii amerykańskiej. Jego twarz była szara jak popiół. Skrzywieni z bólu Clara, Sam i Lily otaczali Stellę, próbując ją pocieszyć. Mały Walter stał za nimi w piżamie, cały rozdygotany. Michele przyglądała się tej scenie z przerażeniem, czując, jak serce podchodzi jej do gardła. Stella upuściła telegram i Michele przeczytała straszliwe zdanie. „Z przykrością informujemy, że szeregowiec Jack Rosen zginął na froncie…”. Nagle Michele poczuła się niewypowiedzianie wściekła. Jaki jest sens miłości, jeśli ludzie, których kochasz, zostają ci odebrani? Skoro Śmierć i Czas wciąż czają się, gotowe do ataku, po co miłość w ogóle istnieje? Zacisnęła powieki, a przed jej oczami pojawili się Marion i Philip. „Czemu tracimy tyle czasu na tęsknotę, zamiast po prostu być z naszymi ukochanymi?” – zastanawiała się. Jej oczy były pełne łez, gdy podeszła do Stelli i przytuliła ją. Resztę dnia rodzina Windsorów spędziła w salonie, krążąc wokół Stelli. Michele usiadła na kanapie obok niej i złapała ją za rękę. Clara usiadła po jej drugiej stronie, gładząc córkę po włosach. Lily spoczęła na bujanym fotelu i wzięła Waltera na kolana. Stella nie była w stanie się odezwać, wszyscy pozostali jednak mówili o Jacku z dumą. Byli głęboko wzruszeni faktem, że od samego prezydenta Roosevelta otrzymali telegram z informacją,

że Jack zginął poprzedniego dnia w Normandii, w czasie bitwy z nazistami. Prezydent miał uhonorować Jacka pośmiertnym odznaczeniem. Sam odczytywał na głos artykuły z gazet, w których chwalono powodzenie D-Day i utrzymywano, że nadszedł początek końca nazistowskich Niemiec. – Twój narzeczony zginął za nasz kraj, Stello, a jego misja zakończyła się sukcesem – powiedział. – Nie istnieje bardziej honorowa śmierć. Stella pokiwała lekko głową, wciąż zapłakana i przerażona. Nagle usłyszeli dobiegające z oddali dźwięki parady: trąbki, okrzyki, gwizdy i zbliżające się kroki. Michele spojrzała na Stellę z niepokojem. Gdy parada krocząca wzdłuż Fifth Avenue była już niedaleko, dało się wyraźnie usłyszeć słowa pieśni: Gdzieś tam, gdzieś tam, Dajcie znak, dajcie znak, Że nadchodzą Jankesi, nadchodzą Jankesi, Wszędzie słychać dźwięki bębnów, ram tam tam. Stella wstała i powoli podeszła do balkonu. Pozostali ruszyli za nią. Stanęła przy barierce, w milczeniu przyglądając się paradzie. Gdy maszerujący znaleźli się przed domem Windsorów, na którym wisiała flaga z niebieską i złotą gwiazdą, zatrzymali się i zaśpiewali dalszą część piosenki specjalnie dla stojącej na balkonie rodziny: Modlitwę zmów, przygotuj się,

Nakaż światu, nakaż światu, by się strzegł. Przybywamy, nadchodzimy, Nie wrócimy, póki misji nie spełnimy.2 Michele patrzyła, jak zapłakana Stella zaczyna cicho śpiewać, zmuszając się do uśmiechu. Patrzyła na ludzi niosących afisze z napisami: „Hurra dla D-Dnia!” i plakaty ze złotymi i niebieskimi gwiazdami. – Ja… jestem z niego taka dumna – wyszeptała Stella, rzucając się ze szlochem w ramiona Clary. Przyglądając się tym przejawom patriotyzmu, Michele zdała sobie sprawę, jak nieskończenie jest dumna z tego, że jest Amerykanką. To amerykańskie marzenie o lepszym świecie i siła okazywana w obliczu kryzysu sprawiły że Jack i tysiące innych, młodych ludzi co dzień ryzykowało swoje życie w imię ojczyzny i aliantów. I ta sama siła nakazała Stelli powiedzieć nagle: – Chcę doprowadzić misję Jacka do końca. – Co masz na myśli, kochanie? – spytała Clara, prowadząc ją z powrotem do domu. – Chcę… chcę się bardziej zaangażować – powiedziała, krążąc po salonie. – Musimy wygrać tę wojnę. Nie pozwolę, by Jack zginął na próżno. Po kilku minutach odezwała się Lily: – Co powiecie na kwestę albo kampanię? Należy sprzedać jak najwięcej obligacji wojennych, no i wciąż potrzeba gumy i metali dla armii. – Świetny pomysł! – Stella spojrzała na Lily. – Koncert charytatywny – i ty w roli głównej! Zamiast

biletów, ludzie będą kupować obligacje i ofiarowywać materiały dla wojska. Kiedy wszyscy pogrążyli się w dyskusji, Michele popatrzyła na Stellę w osłupieniu: „Nie zostałam przysłana tu, żeby jej pomóc” – zrozumiała. – „Jestem tu, żeby się od niej uczyć. Straciłam mamę i Philipa, ale powinnam być tak dzielna jak Stella, jak wszyscy ci ludzie, którzy tracą swoich ukochanych, ale znajdują w sobie siły, by żyć dalej”. Nagle poczuła się dumna, że należy do rodziny Windsorów. Kobiety Windsorów musiały mierzyć się z bólem i rozpaczą, zawsze jednak trzymały głowy wysoko, szły do przodu i nigdy nie traciły nadziei. Były najsilniejszymi, najbardziej inspirującymi kobietami, jakie kiedykolwiek poznała. Ich zachowanie poruszyło ją i czuła się teraz zmotywowana, by pójść za ich przykładem. Michele odciągnęła Stellę na bok. – Nie mam wątpliwości, że Jack jest z ciebie bardzo dumny – powiedziała. – Ja jestem dumna, że w ogóle cię poznałam. – Dziękuję – wyszeptała Stella. Zadzwonił dzwonek i po chwili do domu wbiegła grupa koleżanek z klasy Stelli, które przybiegły pocieszyć koleżankę. Michele ruszyła na schody, wyczuwając, że to właściwy moment, by wrócić do domu. Nim jednak dotarła na trzecie piętro, poczuła, że Czas popycha ją naprzód. Chwyciła się barierki i poczuła, że frunie.

*** Wylądowała na półpiętrze, wciąż z całej siły trzymając się barierki. Przez szklane drzwi zobaczyła Waltera siedzącego przy biurku i piszącego. Był tak pochylony, że nie mógł zauważyć Michele. Patrząc na swojego siwego dziadka, widziała małego chłopca, którym kiedyś był, widziała jego małe, trzęsące się ciałko, jego twarz przestraszoną okropieństwami wojny. Poczuła, jak ogarnia ją fala ciepłych uczuć i jednocześnie smutku. Zaczynała rozumieć, jak wielką tragedią była dla rodziców ucieczka Marion. Przypomniała sobie pogrzeb Irvinga Henry’ego i zadrżała. A zatem Walter widział pogrzeb tego mężczyzny pięćdziesiąt lat przed tym, jak rozpoczął się jego związek z Marion. Jak to było w ogóle możliwe? Zastanawiała się, co dziadkowie tak naprawdę wiedzieli o Irvingu. Spoglądając na drzwi do gabinetu Waltera, zrozumiała jednak, że nie jest jeszcze gotowa, by go o to spytać. *** Następnego popołudnia powoli weszła do biblioteki, chcąc odnaleźć stary album ze zdjęciami. Musiała znów spojrzeć na zdjęcie Irvinga Henry’ego. „Mojego ojca” – powtórzyła sobie. Wciąż wydawało jej się to

nierzeczywiste. Otwierając album, zauważyła inskrypcję na okładce: „Wesołych świąt, Mamo i Tato! Mam nadzieję, że te zdjęcia spodobają wam się tak samo jak mnie. Z miłością – Stella, 1940”. W chwili gdy Michele zrozumiała, że to Stella stworzyła niezwykły album, poczuła, że Czas znów porywa ją w tany… *** – Och, to ty! Michele odskoczyła ze zdziwieniem. Naprzeciw niej stała Stella w ciemnej sukience wieczorowej i z torebką w dłoni. Wyglądała tak, jakby miała właśnie wyjść z domu. – Wróciłaś! – zawołała, wytrzeszczając oczy. – No tak… zdaje się, że wróciłam – odpowiedziała Michele, rozglądając się dokoła. – Jak się czujesz? Wszystko w porządku? – Tak. Właśnie jedziemy na koncert, który zorganizowałyśmy z ciocią Lily. Chciałabyś pójść z nami? – Oczywiście! Michele ruszyła za Stellą na dwór, gdzie w chryslerze czekali już wieczorowo ubrani Clara i Sam. Gdy Sam jechał w stronę Times Square, Michele zauważyła, że słynne jasne światła na głównym placu były przytłumione tak, że miejsce wyglądało jak swój własny duch. Plac był

jednak pełen ludzi, a chrysler utknął w korku pośród taksówek i innych samochodów. – To największy tłum, jaki widziałem w Nowym Jorku, odkąd zaczęła się reglamentacja paliwa – zauważył Sam. Spojrzał w lusterko i zwrócił się do Stelli. – A wszyscy przyszli tu dla ciebie, kochanie. – Przyszli posłuchać Lily i wesprzeć naszych żołnierzy – poprawiła go Stella. Wydawała się jednak bardzo dumna. Gdy ruszyli w stronę broadwayowskiego Palace Theatre, Michele wstrzymała oddech. Przed teatrem stała długa kolejka ludzi, którzy podawali wolontariuszom stojącym przy dwóch wielkich pudłach z napisem: „Zbiórka makulatury dla zwycięstwa” torby pełne cennych materiałów – gumy, folii aluminiowej, papieru, nylonu i jedwabiu. Sam także niósł torbę, więc Michele stanęła w kolejce razem z całą rodziną. Kiedy przekazali swoje dary, weszli do holu, gdzie stojący przy dwóch stolikach wolontariusze sprzedawali obligacje wojenne. Kupili trzy obligacje, które traktowane były równocześnie jak bilety i ruszyli ku swoim zarezerwowanym miejscom na parterze. Cóż to było za przedstawienie! Michele stanęła w przejściu obok fotela Stelli, z zachwytem przyglądając się, jak Lily prowadzi koncert zatytułowany „V jak Victoria”, podczas którego występowały same gwiazdy. Rozpoczął się on od porywającej wersji utworu „Over there” w wykonaniu Lily i chóru żołnierzy. Potem siostry

Andrews, słynne w tamtych czasach trio wokalne, zaśpiewały swój swingujący hit „Boogie Woogie Bugle Boy”. Publiczność zerwała się na nogi i zaczęła tańczyć. Jeszcze większy entuzjazm wzbudził Louis Armstrong, który razem z Lily wykonał tęskną balladę „The White Cliffs of Dover”, mówiącą o nadziei Anglików na pokój. Lily, Louis i siostry Andrews zaśpiewali kilka innych patriotycznych piosenek, od „Remember Pearl Harbor” po „Praise the Lord and Pass the Ammunition!”. Gdy koncert zbliżał się ku końcowi, Lily podeszła do mikrofonu i powiedziała: – Ostatnią piosenkę dedykuję dzielnemu narzeczonemu mojej kuzynki Stelli, szeregowcowi Jackowi Rosenowi, który zginął za nasz kraj. Jest bohaterem i wszystkim nam będzie go bardzo brakowało. Publiczność zaczęła wiwatować i bić Jackowi brawo, a kiedy Michele zwróciła się ku Stelli, zobaczyła, że dziewczyna ma oczy pełne łez. Ścisnęła jej dłoń. – Akompaniował mi będzie specjalny gość – ciągnęła Lily. – Szanowni państwo, powitajmy Phoenixa Warrena. Widzowie znów zaczęli wznosić entuzjastyczne okrzyki, a Michele pochyliła się, chcąc przyjrzeć się słynnemu muzykowi, którego kompozycji zawdzięczała swoje imię. Gdy wszedł na scenę, witany gromkimi brawami, nie mogła oderwać od niego wzroku. Stał wyprostowany, ubrany w granatowy garnitur, zdobiony znaczkiem z literą V jak Victoria. Mimo lekko już posiwiałych włosów był

niezwykle przystojny. Należał do tych mężczyzn, którzy wyglądają doskonale także w sile wieku. Gdy się uśmiechnął, wydał się Michele dziwnie znajomy. Gdzieś już widziała ten uśmiech… Phoenix pewnym krokiem podszedł do fortepianu. W tym momencie zauważyła jego intensywnie niebieskie oczy. Przez chwilę nie mogła oddychać. Phoenix Warren był w rzeczywistości Philipem Walkerem! Lily zaczęła śpiewać przy akompaniamencie Philipa. Ich dwa instrumenty osiągnęły w teatralnej sali doskonałe brzmienie. Jeszcze spotkamy się W tych wszystkich miejscach dobrze znanych, Do których serce moje tęskni cały dzień, W tej małej kawiarence, w parku naprzeciw niej, Gdzie orzechy, karuzela, studnia, co spełni sen.”3 Michele pobiegła na skraj sceny, oczy Philip były jednak zamknięte, jak zawsze wtedy, kiedy grał. Odnajdę ciebie w świetle dnia, A gdy nadejdzie noc, Spojrzę w księżyca twarz I w niej zobaczę cię”. Philip otworzył oczy. Dostrzegł ją, a wtedy na jego twarzy pojawiło się zdumienie, a potem piękne, niebieskie oczy wypełniły się łzami. Kiedy Lily i Philip kłaniali się, Michele weszła na scenę, żeby poczekać na niego przy wejściu do kulis. Philip przybiegł do niej po jednym szybkim ukłonie,

chwycił za rękę i poprowadził do pustego korytarza za sceną. Wreszcie byli blisko, jednak gdy stanęli naprzeciw siebie, trzęsąc się z wrażenia, wiedzieli już, że coś się nieodwracalnie zmieniło. Philip był całkiem dorosły. – A zatem ty… nazywasz się teraz Phoenix Warren – wyszeptała Michele. – Uwierzyłbyś, że zawdzięczam imię twojej kompozycji? – Michele… – powiedział miękko Philip. – Przecież napisałem ją dla ciebie. Michele rzuciła mu się w ramiona i obejmowali się przez dłuższą chwilę, wciąż jednak coś było nie tak. Kiedy widzieli się po raz ostatni, byli młodymi kochankami, ale Czas zmienił go i teraz mogli być już tylko przyjaciółmi. Przyjaciółmi, którzy nieodwołalnie przemienili swoje życie nawzajem. Michele odsunęła się i powiedziała: – A zatem dotrzymałeś obietnicy. Myślałam… nie wiedziałam, co się z tobą stało. – Kiedy w 1927 przeczytałem, że wuj i matka uważają mnie za zmarłego, uznałem… że to może być znak od Boga – powiedział. – Tak bardzo nie chcieli, by ktoś z rodziny Walkerów został artystą, że gotowi byli zrobić wiele, by zniszczyć moje życie i karierę, nawet na odległość, kiedy byłem w Londynie. Uznałem więc, że straciłem wszystko, co było dla mnie ważne, prócz muzyki. I zdecydowałem, że Philip James Walker przestaje istnieć i narodzi się jako ktoś nowy – jak feniks, który powstaje z popiołów.

– Och… – Michele klasnęła w dłonie. – Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że ci się udało, a nawet więcej… że spełniłeś swoje marzenie. Philip uśmiechnął się. – Musiało się tak stać. Nie mogłem złamać danej ci obietnicy. A teraz… czy ty obiecasz mi to samo? Że będziesz żyła dalej, pisała, że założysz rodzinę? – Przecież obiecałeś mi, że do mnie wrócisz. – Michele poczuła, jak łzy napływają jej do oczu. – Wrócę. – Philip delikatnie otarł jej łzę. – Znajdę jakiś sposób. Być może taki, jakiego się nie spodziewasz. Nim Michele zdążyła zapytać, co ma na myśli, usłyszała za sobą czyjeś kroki. Odwróciła się i zobaczyła elegancko ubraną czterdziestokilkuletnią kobietę o rudawych włosach i jasnobrązowych oczach. – Kochanie, byłeś cudowny! – zawołała nieznajoma, podbiegając do Philipa i obejmując go. Michele cofnęła się o krok, czując się tak, jakby ktoś właśnie uderzył ją w brzuch. Philip spojrzał na nią przepraszająco, ona jednak pokręciła głową i powiedziała przez łzy: – Nie martw się. Bardzo się cieszę, że nie jesteś sam. Powiedziawszy to, pędem wróciła na scenę, zbiegła po schodkach i pobiegła ku publiczności. Zobaczyła tam Stellę, która najwyraźniej kogoś szukała. – Och, tu jesteś – powiedziała na widok Michele. – Wszystko w porządku? Dlaczego płaczesz? „Bądź dzielna, jak Stella” – pomyślała Michele.

– Wszystko okej. Chciałam ci pogratulować, zrobiłaś dziś coś wspaniałego. – Dziękuję. Żałuję tylko, że Jack nie może tego zobaczyć. – Stella uśmiechnęła się lekko. – Na pewno cię widzi – zapewniła ją Michele. – Chodź. Wracamy do domu. – Stella wzięła ją za rękę. W drodze powrotnej do rezydencji Windsorów Michele zrozumiała, że tym razem wróci do swoich czasów na zawsze. I rzeczywiście, kiedy tylko wysiadła z chryslera, odkryła, że została sama. Odwróciła się, by sprawdzić, gdzie podziali się Stella i jej rodzice, ale wszyscy oni zniknęli, podobnie jak stary samochód. Znów była w 2010 roku.

19 Tej nocy Michele przyśniła się jej matka… Michele wchodziła po schodach z zadowolonym uśmiechem na twarzy. Nagle zatrzymała się przerażona – na szczycie schodów stała Marion otoczona mglistym, jasnym blaskiem. – Mama! – zawołała Michele, rzucając się w ramiona Marion. – Bardzo dobrze sobie poradziłaś, kochanie – powiedziała rozpromieniona Marion. – Mamo! Tak się cieszę, że cię widzę. – Michele wtuliła twarz w ramiona Marion, wdychając jej znajomy, ciepły zapach. Po chwili uniosła głowę, podekscytowana. – Wpadł mi do głowy pewien pomysł: cofając się w czasie, byłam w stanie zmienić przeszłość. Znajdę jakiś sposób, by wrócić do tamtego dnia i cię uratować! Marion powoli pokręciła głową. – Nie możesz tego zrobić, kochanie. To był mój czas. Kiedy twój czas nadchodzi, nie da się nic zmienić. Michele opuściła wzrok. Jej oczy wypełniły się łzami. – Ale dlaczego? Dlaczego to był twój czas? Przecież byłaś jeszcze taka młoda! A ja cię przecież potrzebuję, tak bardzo cię potrzebuję! Marion wzięła twarz Michele w dłonie. – Aleja przecież jestem tutaj z tobą przez cały czas, tak samo jak Philip. A spełniłam już swoje zadanie na tym

świecie. – Jakie zadanie? – spytała Michele, wycierając oczy. – Stworzenie ciebie, oczywiście – odpowiedziała Marion z uśmiechem. – Masz w sobie moc, która może zmienić świat. Marion otoczyła córkę ramionami. Przytulały się długo, mocno, całe we łzach. – Mamo… Odkryłam prawdę o nim – wypaliła Michele. – O moim ojcu. Marion uśmiechnęła się przez łzy. – Wiem. To niesamowite, a jednocześnie… wydaje się mieć jakiś głęboki sens. – Spotkałaś go? – spytała Michele, z trudem łapiąc oddech. – Teraz, kiedy oboje jesteście już… Marion pokręciła głową z bólem. – Nie. I wydaje mi się, że… że on tak naprawdę nie opuścił jeszcze Ziemi. Że wciąż podróżuje, że wciąż czegoś szuka… – Znajdę go – zadeklarowała Michele z bijącym mocno sercem. – Nie wiem, kiedy ani jak… ale wiem, że go znajdę. Dla nas obu. Marion pokiwała głową, gładząc córkę po włosach i uśmiechając się łagodnie. – Muszę już iść, moja słodka Michele – powiedziała spokojnie. – Pamiętaj, że zawsze będę cię kochać. – Ja też cię kocham, mamo – wyszeptała Michele. – Do zobaczenia – powiedziała z uśmiechem Marion na sekundę przed zniknięciem.

*** Następnego poranka Michele wbiegała po schodach szkoły, energicznie podskakując. Po raz pierwszy od przyjazdu do Nowego Jorku czuła się gotowa, by żyć – by znów żyć tak naprawdę, w swoich czasach. Wreszcie czuła się gotowa, by poddać się teraźniejszości. Szperała w torbie, szukając pracy domowej, kiedy usłyszała kroki jakiegoś spóźnionego ucznia. – Moi drodzy, mamy w klasie kolejnego nowego ucznia – ogłosił pan Lewis. – Poznajcie Philipa Walkera. Michele gwałtownie uniosła głowę. „O – mój – Boże”. Była zbyt zszokowana, by drgnął jej choćby jeden mięsień. Przed sobą zobaczyła młodego Philipa Walkera. Zdała sobie sprawę, że to właśnie jego widziała kilka dni wcześniej. Nowy uczeń nie odrywał od niej swoich intensywnie szafirowych oczu nawet wtedy, kiedy nauczyciel podawał mu folder ze szkolnymi materiałami. Gdy po nie sięgał, dostrzegła na jego palcu złoty sygnet, który podarował jej Philip. Ten sam, który zgubiła. Michele uśmiechnęła się do niego, zdumiona, przypominając sobie słowa Philipa: „Znajdę do ciebie drogę, niezależnie od wszystkiego. Obiecuję”.

OD AUTORKI Podczas gdy fabuła Poza czasem jest fikcyjna, świat, który zamieszkują bohaterowie, ma swe odzwierciedlenie w rzeczywistości. Jedną z największych przyjemności podczas pisania tej książki było dla mnie szukanie informacji na temat epok, w które przenosi się Michele. Gdy zaczęłam badać Pozłacany Wiek, szalone lata dwudzieste i czasy drugiej wojny światowej, wydało mi się, że sama się tam przenoszę dzięki niezwykłym źródłom, jakimi dysponowałam. NOWY JORK Uważam Nowy Jork za głównego bohatera Poza czasem, jako że jest on zarówno tłem historii, jak i jej skomplikowaną, zmienną postacią. Najlepsze, co mogłam zrobić, by poznać to niesamowite miasto, było po prostu bycie tam, chodzenie po ulicach, po których stąpało już tak wielu, i odwiedzanie tych miejsc, które stanowią hołd dla minionych czasów. Jeśli was również fascynuje historia Nowego Jorku, polecam odwiedziny w New York Historical Society i w Museum of the City of New York. Firma Big Onion Walking Tours oferuje ponadto historyczne wycieczki po wielu dzielnicach miasta. Sama udałam się na taki spacer po Central Parku, co okazało się

przydatne przy opisywaniu parku z 1910 roku. Oto niektóre materiały, z których korzystałam: At the Plaza: An Illustrated History of the World’s Most Famous Hotel Curtisa Gathje; Central Park Edwarda J. Levine’a; Inside the Plaza: An Intimate Portrayal of the Ultimate Hotel Warda Morehouse’a III; Gotham Comes of Age: New York Thorugh the Lens of the Byron Company, 1892-1942 Petera Simmonsa; On Fifth Avenue: Highlights of Architecture and Cultural History Cahrlesa J. Zigi i Robina Langleya Sommera; The New Amsterdam: The Biography of a Broadway Theater Mary C. Henderson; strona internetowa dotycząca ochrony Dystryktu Ladies’ Mile, www.preserve2.org/ladiesmile/; oficjalna strona Central Parku www.centralpark.com; i wspaniała seria zrealizowana przez telewizję PBS New York: A Documentary Film, w reżyserii Rica Burnsa. REZYDENCJA WINDSORÓW Dzięki niesamowitemu stowarzyszeniu Preservation Society of Newport County możemy zobaczyć, jak w Pozłacanym Wieku żyła nowojorska Czterysetka. Podczas gdy rezydencje przy Fifth Avenue zostały, niestety, zburzone lub zamienione na biura, hotele, kondominia etc., przepiękne domy, które należały do tych samych rodzin (np. do Astorów lub Vanderbiltów) wciąż stoją nienaruszone w Newport na Rhode Island. Podróż, którą odbywa klasa Michele, została opisana na podstawie

mojej własnej wycieczki podczas przygotowań do pracy nad książką. Mieszkałam nawet w tym samym hotelu co Michele i jej koledzy – w Hotelu Viking. Gorąco polecam wyprawę do Newport i zwiedzanie tych posiadłości, zupełnie odmiennych od czegokolwiek, co można zobaczyć w Ameryce. Rezydencja Windsorów to połączenie dwóch domów Vanderbiltów: Marble House Alvy Vanderbilt i The Breakers Alice Vanderbilt (posiadłości zazwyczaj przypisywano żonom, jako że to one zajmowały się w tamtych czasach życiem domowym i towarzyskim). Zarówno Marble House jak i The Breakers zostały zaprojektowane przez najsłynniejszego architekta końca dziewiętnastego wieku Richarda Morrisa Hunta. Jeśli zdecydujecie się na wycieczkę do Newport, zajrzyjcie do The Breakers, by zobaczyć pierwowzór głównego holu Windsorów, i do Marble House, by zobaczyć, jak wyglądała elewacja ich rezydencji. Jeśli natomiast nie będziecie w stanie w najbliższym czasie wybrać się do Newport, Preservation Society of Newport County (www.newportmansions.org) oferuje książki z przepięknymi zdjęciami i opisami domów oraz DVD, dzięki któremu można zajrzeć do ich wnętrz. Serial DVD America’s Castles również zawiera jeden znakomity odcinek na temat rezydencji z Newport i rodzin, do których należały. Pozostałe książki, które pozwoliły mi zbudować Rezydencję Windsorów to Gilded Mansions: Grand

Architecture and High Society Wayne’a Cravena i Great Houses of New York: 1880-1930 Michaela C. Kathrens. NOWOJORSKA LISTA CZTERYSTU I POZŁACANY WIEK Książką, która najbardziej pomogła mi w zrozumieniu tego, czym były nowojorska Lista Czterystu i panowanie Caroline Astor (opisane w czwartym rozdziale Poza czasem), jest A Season of Splendor: The Court of Mrs. Astor in Gilded Age New York Grega Kinga. Dla zainteresowanych tematem jest ona absolutnie konieczną lekturą. Gorąco polecam również niezwykle zabawne, ale i pełne informacji biografie i autobiografie członków rodzin z Listy Czterystu, takie jak: Consuelo and Alva Vanderbilt: The Story of a Daughter and Mother in the Gilded Age Amandy Mackenzie Stuart; Fortune’s Children: The Fall of the House of Vanderbilt Arthura T. Vanderbilta II; King Lehr and the Gilded Age Lady Decies i Sara and Eleanor: The Story of Sara Delano Roosevelt and Her Daughter-in-Law, Eleanor Roosevelt Jana Pottkera. Ponadto zaglądałam również do: Dawn of the Century: 1900-1910, serii Our American Century wydanej przez Time-Life i powieści Edith Wharton, przede wszystkim do Świata zabawy i The Custom of the Country.

EPOKA JAZZU I SZALONE LATA DWUDZIESTE Fascynuję się historią jazzu, tym, jak ewoluował z ragtime’u i stworzył rhytm and blues. Genialnych artystów, którzy komponowali tę muzykę, i przepiękne piosenki, które pisali i wykonywali, uważam za jeden z najwspanialszych darów, jaki dała nam Ameryka. Jazz – serial PBS, reżyserowany przez Kena Burnsa, daje pełny obraz muzyki i jej korzeni. Słuchanie wielkich twórców takich jak Bessie Smith, Louis Armstrong, George Gershwin, Duke Ellington, Billie Holliday, Count Basie i Cab Calloway przeniosą was w atmosferę „renesansu w Harlemie”. Polecam też kilka książek, które pomogą wam zanurzyć się w szalonych latach dwudziestych: Anything Goes: A Biography of the Roaring Twenties Lucy Moore, The Jazz Age: The ’20s, tom z serii Our American Century wydana przez Time-Life i powieści F. Scotta Fitzgeralda, zwłaszcza Wielkiego Gatsby’ego. Jest też kilka fantastycznych filmów, które powołują do życia ten niespokojny świat, przede wszystkim Cotton Club Francisa Forda Coppoli, Pani Parker i krąg jej przyjaciół Alana Rudolpha i Wielki Ziegfeld Roberta Z. Leonarda. AMERYKA W CZASIE WOJNY Najbardziej poruszającym etapem pracy nad Poza czasem były dla mnie badania nad drugą wojną światową

i pisanie o doświadczeniach Windsorów w 1944 roku. Czytanie o poświęceniu i sile Amerykanów w tamtych czasach było doświadczeniem jednocześnie inspirującym, przygnębiającym i uczącym pokory. Kiedy zwiedzałam Springwood, dom Franklina Delano Roosevelta w nowojorskim Hyde Parku, wydało mi się, że przenoszę się w te burzliwe czasy. W niesamowitej bibliotece i muzeum Prezydenta Franklina D. Roosevelta znajdują się eksponaty i artefakty, które pozwalają lepiej poznać FDR i czasy wojny. Polecam również następujące książki: Decade of Triumph: The ’40s; kolejny tom serii Our American Century; New York in the Forties Andrei Feinger (zdjęcia) i Johna von Hartza (tekst); Over Here! New York City During World War II Lorraine B. Diehl i Summer at Tiffany Marjorie Hart. Istnieją niezliczone, piękne filmy, które mówią o czasach drugiej wojny światowej, chciałabym jednak szczególnie polecić Since You Went Away Johna Cromwella, wzruszający hołd dla frontu domowego i wyprodukowany dla PBS film FDR z serii American Experience. TEORIE NA TEMAT PODRÓŻY W CZASIE Prawdą jest to, co mówi Caissie: Albert Einstein naprawdę uważał, że podróże w czasie są możliwe. Udowodnił nawet, że wyprawy w przyszłość są możliwe

do zrealizowania. Więcej informacji na ten fascynujący temat znaleźć można na stronie internetowej Nova: pbs.org/wgbh/nova/time/think.html Większość książek o Einsteinie opisuje teorie odnoszące się do czasu. Spośród wielu polecam Einstein 1905: The Standard of Greatness Johna S. Rigdena. Kto wie – może za sto lat podróżnicy w czasie, tacy jak Michele, będą istnieli naprawdę. Więcej informacji znajduje się na mojej stronie internetowej: alexandramonir.com

PODZIĘKOWANIA Praca nad tym projektem była pełna miłości i chciałabym teraz podziękować wielu osobom. Po pierwsze, redaktorce z Delacorte Press, która uwierzyła w moją historię i dała mi wielką szansę: Stephanie Lane Elliott, jestem ci nieskończenie wdzięczna! Razem z Kristą Vitolą stworzyłyście idealną drużynę. Bardzo dziękuję za to, że uczyniłyście pracę nad książką tak wspaniałym doświadczeniem. Dziękuję mojemu niesamowitemu agentowi, Andy’emu McNicolowi z William Morris Endeavor, który zachęcał mnie, by napisać Poza czasem, kiedy tylko podzieliłam się z nim swoim pomysłem. To wszystko nie byłoby możliwe, gdyby nie ty. Dziękuję mojemu wydawcy, Beverly Horowitz. To ogromny zaszczyt być jednym z twoich autorów! I wspaniałej redaktorce Jennifer Black: bardzo ci dziękuję. Dziękuję również Brooke i Howardowi Kaufmanowi, moim menadżerom z HK. Howardzie, dzięki za twoją pomoc i wsparcie przez te wszystkie lata. Brook, dzięki za to, że jesteś jednocześnie moją starszą siostrą, menadżerem i wspaniałą przyjaciółką. Seth Jaret: to wielkie szczęście, że mnie reprezentujesz. Dziękuję, że we mnie uwierzyłeś i że pomagasz mi poruszać się w świecie biznesu.

Dziękuję Michaelowi Beardenowi za wspaniałą muzykę do piosenek z Poza czasem. Praca z tobą to przyjemność i zaszczyt! Charlie Walk – byłeś dla mnie wspaniałym mentorem. Dziękuję, że zachęcałeś mnie do pisania i wysłałeś do Agencji Williama Morrisa. Jestem wdzięczna Heather Holley i Robowi Hoffmanowi za to, że pracowaliście ze mną nad piosenkami, które otworzyły przede mną wiele szans. Heather, dziękuję za twoją twórczość, która wydobywa ze mnie najlepsze cechy i za twoją niesamowitą przyjaźń. Bardzo dziękuję pracownikom biblioteki publicznej w Nowym Jorku za to, że pozwolili mi korzystać z sali Fredericka Lewisa Allena. Dziękuję Chadowi Michaelowi Wardowi i Angeli Carlino za przepiękną okładkę. I Nealowi Prestonowi za talent, z jakim zrobił moją fotografię. Szczególnie dziękuję Ericowi Reidowi i Laurze Pozmantier z WME, Chadowi Christopherowi z SMGSB i wszystkim pracownikom Random House, którzy pomagali przy Poza czasem. Chciałabym również podziękować mojej niezwykłej rodzinie i przyjaciołom, którzy od początku wspierali ten projekt. Przede wszystkim mojemu ojcu, Shonowi: miałeś na moje życie największy wpływ, nauczyłeś mnie pokory i wciąż mnie inspirujesz. Twoje wsparcie i wiara we mnie pozwoliły mi spełnić marzenia. Dziękuję, z całego serca

dziękuję ci za wszystko. Dziękuję mojej mamie, ZaZie: jesteś moją najlepszą przyjaciółką i to nasz związek stał się podstawą bliskich relacji Michele z kobietami z jej rodziny. Nie wiem, jak ci dziękować za wszystko, co dla mnie zrobiłaś. Arianie, dziękuję ci za twoje wartościowe uwagi na temat tego projektu, dziękuję za twoją miłość i wsparcie. Być twoją siostrą to wielkie szczęście! Dziadku, dziękuję za wszystkie historie, które opowiadałeś nam, kiedy byliśmy dziećmi. To dzięki nim i ja zapragnęłam zostać opowiadaczką. Serdecznie dziękuję Stacie Surabian i Marise Freitas za wieloletnią pomoc w realizacji moich projektów i za to, że byłyście dla mnie jak rodzina. Dziękuję moim niesamowitym mentorom i przyjaciołom: Maury Jeston, Karen McCullah-Lutz & Kirsten Smith i Gregowi Brillowi. Mio Antonelli, dziękuję ci za to, że jesteś najlepszą przyjaciółką, jaką mogłabym sobie wymarzyć i że zawsze jesteś na miejscu, kiedy cię potrzebuję. Chrisie Robartiello, dziękuję za śmiech i za wszystkie inspirujące chwile. Jestem pełna wdzięczności dla moich dziadków, cioć i wujków z północnej i południowej Kalifornii i dla moich drogich przyjaciół: Roxane Cohanim, Ami McCartt, Andriany Ameri, Kirsten Guenther, Sai Mokhatari i Rity J. King. Nie mogę też zapomnieć o małej Honey, drogiej towarzyszce długich godzin pracy.

Poświęcam tę książkę niesamowitej kobiecie: mojej babci i imienniczce Monir Vakili. Zawsze pragnęłam ją spotkać, a to pragnienie było inspiracją dla opisania spotkania Michele z jej krewnymi z przeszłości. I, oczywiście, dziękuję czytelnikom. Mam nadzieję, że podobało wam się Poza czasem.

O AUTORCE Wokalistka, kompozytorka i debiutująca powieściopisarka ALEXANDRA MONIR dzieli swój czas między Los Angeles i Nowy Jork. Muzyka z książki i dodatkowe informacje o Poza czasem znajdują się na stronie internetowej autorki: alexandramonir.com

POSŁUCHAJCIE ORYGINALNYCH PIOSENEK Z POZA CZASEM. ŚCIĄGNIJCIE PIOSENKI, KTÓRE BRZMIĄ W KSIĄŻCE! SZCZEGÓŁY ZNAJDZIECIE NA STRONIE ALEXANDRAMONIR.COM

1

W oryginale „prepster” – amerykański slang młodzieżowy: połączenie preppy i hipsterki (przyp tłum.). 2 „Over there” – amerykańska piosenka wojenna (przyp tłum.). 3 „I’ll be seeing you”, muz. Sammy Fain, słowa Irving Kahal, piosenka z musicalu „Right This Way” z 1938 roku.