Mortality Doctrine 1 W sieci um - Dashner James

O książce Cykl DOKTRYNA ŚMIERTELNOŚCI I część DLA FANÓW CYFROWYCH RZECZYWISTOŚCI Hiperzaawansowana technologia Cyberterroryzm Gry przerastające najśmielsze marzenia i… najgorsze koszmary Michael jest graczem. I – jak większość graczy – więcej czasu niż w realnym świecie spędza w wirtualnej rzeczywistości VirtNetu. Ta sieć całkowicie pochłania umysł i ciało, a im więcej hakerskich umiejętności posiadasz, tym lepiej się bawisz. Bo przecież najfajniej jest łamać zasady, prawda? Niektóre z nich wprowadzono jednak nie bez powodu. Istnieją bowiem technologie zbyt niebezpieczne, by traktować je lekkomyślnie. Ktoś właśnie złamał reguły gry – z zabójczym rezultatem. Żeby złapać hakera, trzeba jeszcze lepszego hakera. Służby VirtNetu od dawna obserwują Michaela. Jeśli chłopak podejmie się tego wyzwania, będzie musiał wniknąć do wirtualnej sieci przez boczne uliczki i zaułki, których nigdy nie widziały ludzkie oczy. I nie ma gwarancji, że granica pomiędzy grą i rzeczywistością nie zatrze się już na zawsze, a śmierć w sieci będzie równoznaczna ze śmiercią w realu…

Tytuł oryginału: THE EYE OF MINDS

Copyright © James Dashner 2013 All rights reserved Polish edition copyright © Wydawnictwo Albatros Andrzej Kuryłowicz s.c. 2015 Polish translation copyright © Anna Dobrzańska & Rafał Lisowski 2015

Redakcja: Monika Strzelczyk Projekt graficzny okładki: Kekai Kotaki 2013 Opracowanie graficzne okładki polskiej: Wydawnictwo Albatros Andrzej Kuryłowicz s.c.

ISBN 978-83-7985-286-4

Wydawca WYDAWNICTWO ALBATROS ANDZRZEJ KURYŁOWICZ S.C. Hlonda 2a/25, 02-972 Warszawa www.wydawnictwoalbatros.com

Niniejszy produkt jest objęty ochroną prawa autorskiego. Uzyskany dostęp upoważnia wyłącznie do prywatnego użytku osobę, która wykupiła prawo dostępu. Wydawca informuje, że publiczne udostępnianie osobom trzecim, nieokreślonym adresatom lub w jakikolwiek inny sposób upowszechnianie, kopiowanie oraz przetwarzanie

w technikach cyfrowych lub podobnych – jest nielegalne i podlega właściwym sankcjom. Przygotowanie wydania elektronicznego: Magdalena Wojtas, 88em

Spis treści

Rozdział 1. Trumna Rozdział 2. Propozycja Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział

3. Mroczne miejsce 4. Bez wyjścia 5. Starzec 6. Przez podłogę 7. Czarne i Niebieskie

Rozdział 8. Bardzo niski człowiek Rozdział 9. Nikt nie przejdzie Rozdział 10. Trzy diabły Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział

11. W okopach 12. Złowieszcze ostrzeżenie 13. Lewitujący dysk 14. Wystraszeni

Rozdział 15. Drzwi w oddali Rozdział 16. Samotny człowiek Rozdział 17. Noc na kanapie Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział

18. U stóp przodków 19. Żar 20. Srebrne ciało 21. Dwoje drzwi 22. Wejście przez szopę 23. Spotkanie umysłów

Rozdział 24. Godny Rozdział 25. Przebudzenie Podziękowania

Książkę tę dedykuję Michaelowi Bourretowi i Kriscie Marino, którzy przyczynili się do mojego sukcesu i są dobrymi przyjaciółmi

Więcej na: www.ebook4all.pl

ROZDZIAŁ 1 Trumna

1 Próbując przekrzyczeć wiatr, Michael zwracał się do dziewczyny imieniem Tanya: – Wiem, że tam w dole jest woda, ale równie dobrze mógłby to być beton. Zostanie z ciebie mokra plama. Dość niefortunny dobór słów w rozmowie z kimś, kto zamierza odebrać sobie życie, ale taka była prawda. Tanya przeszła przez balustradę na moście Golden Gate, po którym śmigały samochody, i odchyliła się, ściskając w drżących rękach wilgotny od mgły słupek. Nawet gdyby jakimś cudem Michaelowi udało się odwieść ją od skoku, śliskie palce mogły okazać się zdradzieckie i załatwić sprawę. A wtedy koniec. Game over. Wyobraził sobie minę biednego rybaka, który wyciąga ją na brzeg, przekonany, że trafiła mu się naprawdę duża ryba. – Przestań żartować – rzuciła, drżąc. – To nie jest gra, już nie. Michael był wewnątrz VirtNetu – we Śnie, jak nazywali go ci, którzy bywali tu równie często jak on. Przyzwyczaił się do widoku przerażonych ludzi. Było ich tu całe mnóstwo. A jednak pod warstwą strachu czaiła się świadomość. Świadomość, że bez względu na to, co dzieje się we Śnie, nie jest to prawdziwe. Ale nie w przypadku Tanyi. Ona była inna. Na pewno inna była jej aura – symulowany komputerowo odpowiednik. Na twarzy dziewczyny malowało się przerażenie, które przyprawiło go o dreszcze i sprawiało, że poczuł się, jakby to on stał na moście o krok od śmierci. A Michael nie był fanem śmierci – ani tej prawdziwej, ani fikcyjnej.

– To gra, i dobrze o tym wiesz – powiedział głośniej, niż zamierzał; nie chciał jej przestraszyć. Zimny wiatr pochwycił jednak jego słowa i cisnął je w dół do zatoki. – Wróć tu i porozmawiajmy. Oboje zdobędziemy punkty doświadczenia, zwiedzimy miasto i lepiej się poznamy. Pośledzimy jakichś świrów. Może nawet zwiniemy jedzenie ze sklepu. Będzie fajnie. Po wszystkim znajdziemy ci portal, żebyś mogła wrócić do domu i na jakiś czas odpocząć od gry. – To nie ma nic wspólnego z Lustrem życia! – krzyknęła Tanya. Wiatr szarpnął jej ubraniem, a ciemne włosy dziewczyny załopotały niczym pranie na sznurze. – Odejdź i zostaw mnie w spokoju! Nie chcę, żeby twoja śliczna buźka była ostatnim, co zobaczę. Michael pomyślał o Głębi życia, następnym poziomie, celu nad celami. Gdzie wszystko było tysiąc razy bardziej rzeczywiste, zaawansowane i intensywne. Od wejścia dzieliły go trzy lata. Może dwa. Tymczasem albo przekona tę głupią dziewczynę, żeby nie wybierała się na randkę z rybami, albo zostanie na tydzień odesłany na Przedmieścia, a wizja Głębi życia znowu się oddali. – Dobra, posłuchaj… – Ostrożnie dobierał słowa, choć wiedział już, że popełnił duży błąd. Wyjście ze swojej postaci i wykorzystanie gry, żeby przemówić Tanyi do rozsądku, oznaczało utratę punktów. A przecież one były tu najważniejsze. Ta dziewczyna autentycznie go przerażała. Jej twarz – blada i zapadnięta – była twarzą umarlaka. – Po prostu idź! – wrzasnęła. – Nie rozumiesz?! Utknęłam tu. Z portalami czy bez nich. Utknęłam! On nie pozwoli mi wyjść! Michael chciał odkrzyknąć, że to wszystko jakieś bzdury. Jego mroczna połowa szeptała mu do ucha, żeby odpuścił, powiedział Tanyi, że jest luzerką, i pozwolił jej skoczyć. Była taka uparta – zupełnie jakby to wszystko działo się naprawdę. To tylko gra, powtarzał sobie w duchu. Ale nie mógł tego schrzanić. Potrzebował punktów. – W porządku. Posłuchaj. – Cofnął się o krok i podniósł ręce, jak ktoś, kto próbuje uspokoić przerażone zwierzę. – Dopiero się poznaliśmy… dajmy sobie trochę czasu. Obiecuję, że nie zrobię niczego głupiego. Chcesz skoczyć, to skacz. Ale przynajmniej porozmawiajmy. Powiedz mi dlaczego. Po jej policzkach potoczyły się łzy; oczy miała zaczerwienione i opuchnięte. – Odejdź. Proszę – odezwała się łagodnym głosem człowieka pogodzonego z porażką. – Nie wygłupiam się. Mam dość tego wszystkiego!

– Dość? Jasne, rozumiem, że możesz mieć dość. Ale nie pociągaj mnie za sobą, dobra? – Przyszło mu do głowy, że może jednak powinni porozmawiać o grze, skoro to przez nią postanowiła wszystko zakończyć, wymeldować się z wirtualnego hotelu i nigdy do niego nie wracać. – Mówię serio, wynurz się, najlepiej już teraz. Ty skończysz z grą i będziesz bezpieczna, a ja dostanę swoje punkty. Czy to nie cudowne zakończenie? – Nienawidzę cię – rzuciła, parskając śliną. – Nie znam cię, ale cię nienawidzę. To nie ma nic wspólnego z Lustrem życia! – A z czym? – spytał uprzejmie, próbując zachować spokój. – Masz cały dzień na to, żeby skoczyć. Daj mi tylko kilka minut. Porozmawiaj ze mną, Tanyu. Ukryła twarz w zgięciu prawej ręki. – Dłużej nie wytrzymam – zaskomlała, a jej ramiona zadrżały, przyprawiając Michaela o gęsią skórkę. – Nie mogę. Niektórzy ludzie są słabi, pomyślał, choć nie był na tyle głupi, żeby powiedzieć to na głos. Lustro życia było zdecydowanie najpopularniejszą grą w VirtNecie. Pewnie, że człowiek mógł wylądować na polu walki w trakcie wojny secesyjnej, walczyć magicznym mieczem ze smokami, sterować statkami kosmicznymi i odwiedzać miłosne gniazdka. Ale takie rzeczy szybko się nudzą. Ostatecznie nic nie mogło się równać z rzeczywistym do bólu i przerażająco realnym prawdziwym życiem. Nic. Byli też tacy jak Tanya, którzy najwyraźniej sobie z tym nie radzili. Michael radził sobie całkiem nieźle. Wskakiwał na kolejne poziomy prawie tak szybko, jak legendarny gracz Gunner Skale. – Daj spokój, Tanyu! – rzucił. – Chyba możesz ze mną pogadać? Skoro i tak rezygnujesz, po co kończyć ostatnią grę tak tragiczną śmiercią? Podniosła głowę i posłała mu spojrzenie, od którego przeszedł go dreszcz. – Kaine dręczył mnie ostatni raz – powiedziała. – Nie może mnie tu więzić i wykorzystywać do eksperymentu… nasyłać na mnie czyścidła. Zamierzam wyrwać swój rdzeń. Ostatnie słowa zmieniły wszystko. Michael patrzył z przerażeniem, jak Tanya, jedną ręką trzymając się słupka, drugą wbija we własną głowę.

2

Michael zapomniał o grze i punktach. Irytująca sytuacja stała się nagle kwestią życia i śmierci. Odkąd grał, nie widział, by ktokolwiek własnoręcznie usunął swój rdzeń, niszcząc urządzenie zaporowe wewnątrz trumny, które w umysłach graczy oddzielało świat wirtualny od rzeczywistego. – Przestań! – ryknął z jedną nogą na poręczy. – Przestań! Zeskoczył na kładkę po zewnętrznej stronie mostu i zamarł w bezruchu. Odległość między nimi zmalała do kilku metrów i chciał uniknąć gwałtownych ruchów, które mogłyby ją wystraszyć. Wyciągnąwszy ręce, zrobił niepewny krok w jej stronę. – Nie rób tego – powiedział na tyle cicho, na ile pozwalał przejmujący wiatr. Tymczasem Tanya nadal grzebała ręką w skroni, zrywając płaty skóry. Z rany na głowie sączyły się strużki krwi i spływały po policzku i ręce. Na twarzy dziewczyny malował się przerażający spokój, jakby nie miała pojęcia, co robi, choć Michael dobrze wiedział, że jest zajęta hakowaniem kodu. – Przestań na chwilę kodować! – krzyknął. – Może moglibyśmy o tym porozmawiać, zanim wyrwiesz ten przeklęty rdzeń? Wiesz, co to oznacza. – Czemu tak ci zależy? – odparła tak cicho, że musiał czytać z jej ust, żeby zrozumieć poszczególne słowa. Ale przynajmniej przestała zrywać skórę. Michael patrzył w milczeniu, jak dziewczyna grzebie palcami w otwartej ranie. – Zależy ci na punktach doświadczenia – powiedziała. Powoli wyjęła śliski od krwi mały metalowy chip. – Zrezygnuję z punktów. – Próbował ukryć lęk i obrzydzenie. – Przysięgam. Przestań się wygłupiać. Włóż to z powrotem i porozmawiajmy. Jeszcze nie jest za późno. Podniosła chip do oczu i przyjrzała mu się z zainteresowaniem. – Nie dostrzegasz w tym wszystkim ironii? – spytała. – Gdyby nie moja umiejętność kodowania, prawdopodobnie w ogóle nie wiedziałabym, kim jest Kaine. Nie miałabym pojęcia o czyścidłach i jego planach wobec mnie. Ale jestem w tym dobra i przez tego… potwora właśnie wyrwałam sobie z głowy rdzeń. – To nie jest twoja prawdziwa głowa. To tylko symulacja. Jeszcze nie jest za późno – powtórzył. W całym swoim życiu nie czuł się tak źle jak teraz. Spojrzała na niego tak, że cofnął się o krok. – Dłużej tego nie zniosę. Nie zniosę dłużej… jego. Nie wykorzysta mnie, jeśli będę martwa. Mam dość.

Położyła rdzeń na kciuku i pstryknięciem posłała go w stronę Michaela. Chip przeleciał ponad jego ramieniem. Michael zobaczył jeszcze rozbłysk, kiedy promienie słońca odbiły się od metalu; zupełnie jakby chip mrugnął do niego, mówiąc: „Hej, koleś, kiepsko ci idą negocjacje z samobójcami”. Chwilę później wylądował z metalicznym brzękiem na ulicy, gdzie w ciągu sekund został zmielony pod kołami samochodów. Michael nie wierzył własnym oczom. Dziewczyna potrafiła do tego stopnia manipulować kodem, żeby zniszczyć swój własny rdzeń – urządzenie, które we Śnie chroniło mózgi graczy. Pozbawiony rdzenia mózg nie był w stanie odpowiednio filtrować symulacji VirtNetu. Jeśli twój rdzeń umierał we Śnie, twój mózg umierał na Jawie. Michael nie znał nikogo, kto widział coś podobnego. Dwie godziny temu jadł kradzione frytki z najlepszymi przyjaciółmi w barze U Dana. Marzył, żeby tam wrócić, zjeść kanapkę z indykiem, znosić żarty Brysona na temat damskiej bielizny i słuchać opowieści Sary o tym, jak kiepską miał fryzurę w ostatnim Śnie. – Jeśli Kaine po ciebie przyjdzie – odezwała się Tanya – powiedz mu, że ostatecznie to ja wygrałam. Opowiedz mu, jaka byłam odważna. Jeśli chce, może więzić tu ludzi i kraść tyle ciał, ile mu się żywnie podoba. Ale mojego nie dostanie. Michael miał dość gadania. Czuł, że nie zniesie kolejnego słowa z tych umazanych krwią ust. Jednym susem, szybciej niż jakikolwiek bohater gry, przypadł do słupka, którego trzymała się dziewczyna. Zaskoczona gwałtownym ruchem Tanya krzyknęła i nie tyle puściła słupek, ile odepchnęła się od mostu. Michael jedną ręką próbował uczepić się barierki, a drugą pochwycić dziewczynę, ale ani jedno, ani drugie mu się nie udało. Jego stopy natrafiły na coś twardego i się ześlizgnęły. Młócąc rękami powietrze, zaczął spadać. Z jego ust wydobył się przeraźliwy wrzask, na którego dźwięk oblałby się rumieńcem, gdyby nie to, że jego jedyna towarzyszka miała lada chwila rozstać się z życiem. Bez rdzenia jej śmierć stanie się rzeczywistością. Lecieli na spotkanie szarych wód zatoki. Wiatr szarpał ich ubrania, a serce Michaela wpełzło w głąb piersi i przeciskało się w stronę gardła. Znowu krzyknął. W głębi duszy wiedział, że uderzy w taflę wody i poczuje ból; wynurzy się i obudzi w domu, cały i zdrowy w swojej trumnie. Potęga VirtNetu polegała jednak na tym, że naśladował on rzeczywistość, a w tej chwili była ona przerażająca.

Aury Michaela i Tanyi odnalazły się i spadały przyklejone do siebie niczym skoczkowie tandemowi. W miarę jak wzburzone wody zbliżały się z zawrotną prędkością, aury objęły się i przylgnęły do siebie. Michael miał ochotę krzyczeć, ale widząc spokój na twarzy dziewczyny, zagryzł zęby. Tanya spojrzała mu w oczy, szukała go i odnalazła, a wówczas coś w nim pękło. Zderzenie z wodą okazało się tak bolesne, jak się tego spodziewał. Była twarda jak beton. Jak śmierć.

3 Ból był krótki, ale intensywny. Pojawił się nagle i eksplodował w każdej cząsteczce jego ciała. Zniknął, zanim którekolwiek z nich zdołało choćby jęknąć, a jedynym dźwiękiem, który usłyszał Michael, był przerażający plusk, gdy uderzyli w taflę wody. I nagle wszystko się rozmyło, a w jego umyśle zapanowała pustka. Michael żył. Leżał cały i zdrowy w nerwoskrzyni – którą większość ludzi nazywała trumną – wybudzony ze Snu. Niestety, tego samego nie można było powiedzieć o dziewczynie. Ogarnęła go fala smutku i niedowierzania. Na własne oczy widział, jak zmieniała kod, wyrwała rdzeń ze swego wirtualnego ciała i tak po prostu go wyrzuciła. Jeśli umarła, to umarła na dobre, i na samą myśl o tym żołądek podszedł mu do gardła. Jeszcze nigdy nie był świadkiem czegoś takiego. Zamrugał, czekając, aż proces rozłączania dobiegnie końca. Pierwszy raz czuł taką ulgę na myśl, że wydostał się z VirtNetu i gry. Był gotów wyjść ze skrzyni i odetchnąć zanieczyszczonym powietrzem realnego świata. Niebieskie światło padło na drzwi trumny, zaledwie kilka centymetrów od jego twarzy. Żelrurki i tlenozłączki zdążyły się już cofnąć, pozostawiając jedyną część, której Michael szczerze nienawidził, bez względu na to, jak często musiał to robić – czyli częściej, niż był w stanie zliczyć. Podpięte do jego szyi, pleców i ramion cienkie, lodowate nitki nerwodrutu wiły się na skórze Michaela niczym węże, aż w końcu znikały w maleńkich otworkach, gdzie – zdezynfekowane – czekały na kolejny etap gry. Rodzice nie mogli uwierzyć, że dobrowolnie godzi się na coś takiego, i wcale się im nie dziwił. Było w tym coś upiornego.

Po głośnym kliknięciu usłyszał metaliczny szczęk i świst powietrza. Drzwi trumny podniosły się na zawiasach i odsunęły w bok niczym wejście do grobowca Drakuli. Myśl ta rozbawiła Michaela. Bycie uwielbianym przez kobiety, bezwzględnym, żądnym krwi wampirem było jedną z milionów rzeczy, które człowiek mógł robić we Śnie. Zaledwie jedną z milionów. Wstał ostrożnie – po wynurzeniu zawsze czuł się odrobinę skołowany, zwłaszcza gdy nie było go przez kilka godzin – nagi i zlany potem. Ubrania zakłócały sensoryczną symulację nerwoskrzyni. Przestąpił nad krawędzią trumny, z wdzięcznością witając miękkość dywanu pod stopami – dzięki niej poczuł się pewniej i wiedział, że wrócił do realnego świata. Sięgnął po leżące na podłodze bokserki i włożył je. Pomyślał, że ktoś bardziej przyzwoity włożyłby spodnie i koszulkę, ale w tej chwili miał gdzieś przyzwoitość. Wszedł do gry, żeby odwieść dziewczynę od samobójstwa i zdobyć punkty doświadczenia, tymczasem nie tylko nawalił, ale przyczynił się do jej śmierci w realnym świecie. Tanya – gdziekolwiek było teraz jej ciało – nie żyła. Przed śmiercią wyrwała rdzeń, cud programowania chroniony hasłami, tak by tylko ona jedna mogła to zrobić. W VirtNecie symulowanie usunięcia rdzenia było niemożliwe. Stwarzało zbyt duże zagrożenie. Gdyby tak było, ludzie nie wiedzieliby, czy ktoś udaje, i robiliby to bez umiaru dla frajdy i żeby zobaczyć, jak zareagują inni. Nie, Tanya zmieniła swój kod, usunęła z umysłu zaporę bezpieczeństwa oddzielającą świat wirtualny od prawdziwego i celowo zniszczyła implant. Tanya, ładna dziewczyna o smutnych oczach, której wydawało się, że ktoś ją prześladuje. Nie żyła. Michael wiedział, że już niedługo powiedzą o tym w Komunikatach. Podadzą, że był razem z nią, a SVN – Służby VirtNetu – przyjdą, żeby z nim porozmawiać. Na pewno. Martwa. Była martwa. Bez życia, jak zapadający się materac na jego łóżku. Świadomość ta była niczym cios w brzuch. Michael ledwie zdążył do łazienki, gdzie zwrócił wszystko, co miał w żołądku. Potem zwinął się w kłębek na podłodze. Nie płakał – nie należał do tych, którzy łatwo się wzruszają – ale leżał tak przez dłuższy czas.

ROZDZIAŁ 2 Propozycja

1 Michael wiedział, że większość ludzi w sytuacjach, kiedy cały świat sprzysięgał się przeciwko nim i gdy czuli, że dotarli na samo dno mrocznej otchłani, szuka pomocy u rodziców. Może u brata albo siostry. Ci, którzy nie mieli najbliższej rodziny, pukali do drzwi ciotki, dziadka albo do kuzyna w drugiej linii. Ale nie Michael. On poszedł do Brysona i Sary, najlepszych przyjaciół, jakich człowiek może sobie wymarzyć. Znali go jak nikt inny i nie dbali o to, co mówił, robił, jadł ani w co się ubierał. Odwdzięczał się im tym samym, kiedy tylko go potrzebowali. Była to jednak osobliwa przyjaźń. Michael nigdy się z nimi nie spotkał. Przynajmniej nie w dosłownym tego słowa znaczeniu. Jeszcze nie. Byli przyjaciółmi z VirtNetu. Poznał ich, kiedy jako żółtodziób zaczynał grać w Lustro życia i w miarę jak wskakiwali na kolejne poziomy, stawali się sobie coraz bliżsi. Już na samym początku połączyli siły, żeby dotrzeć jak najdalej w Grze Wszystkich Gier. Byli Upiornym Trio, Trójcą Zniszczenia, Trylogią Ognia i Grabieży. Ich ksywki nie przysparzały im przyjaciół – jedni mówili, że są pewni siebie, inni nazywali ich idiotami – ale świetnie się bawili, więc niespecjalnie się tym przejmowali. Podłoga w łazience była twarda i Michael nie mógł leżeć tak całą wieczność, dlatego wziął się w garść i poszedł usiąść w najlepszym miejscu na świecie. W fotelu. Był to zwyczajny mebel, ale siedzenie w nim przypominało zapadanie się w cudownie miękką chmurę. Michael musiał przemyśleć pewne rzeczy i umówić się na spotkanie z przyjaciółmi. Opadł wiec na fotel i wyjrzał przez okno na szarą,

smutną fasadę apartamentowca po drugiej stronie ulicy. Wyglądała jak zamarznięta ściana deszczu. Jedyną rzeczą kontrastującą z tym ponurym widokiem był ogromny billboard reklamujący Głębię życia – krwistoczerwone litery na czarnym tle. Nic więcej. Jakby twórcy gry mieli świadomość, że te dwa słowa są wszystkim, czego potrzeba. Każdy je znał; każdy chciał włączyć się do akcji i wierzył, że pewnego dnia na to zasłuży. Michael – jak każdy inny gracz – był jednym z wielu. Pomyślał o Gunnerze Skale’u, najlepszym graczu w Lustro życia w historii VirtNetu, który ostatnio przepadł bez wieści. Krążyły pogłoski, jakoby został pochłonięty przez Głębię i zatracił się w grze, którą tak bardzo kochał. Skale był legendą. Kolejni gracze szukali go w najmroczniejszych zakamarkach Snu – bez skutku. Przynajmniej do tej pory. Michael marzył o tym, by osiągnąć taki poziom i stać się nowym Gunnerem Skale’em. Musiał jedynie zdążyć przed tym nowym kolesiem. Tym… Kaine’em. Ścisnął uchoport – kawałek metalu przyczepiony do małżowiny usznej – i na wysokości oczu pojawił się netekran wraz z klawiaturą. Tablica pokazywała, że Bryson jest podłączony do sieci, a Sara zostawiła informację, że zaraz wraca. Palce Michaela zatańczyły na lśniących czerwonych klawiszach. Mikethespike: Hej, Bryson, przestań się gapić na gniazda gorgozon i pogadaj ze mną. Widziałem dziś coś naprawdę chorego. Odpowiedź nadeszła niemal od razu; Bryson spędzał w sieci albo w trumnie jeszcze więcej czasu niż Michael i pisał na klawiaturze jak sekretarka po trzech mocnych kawach. Brystones: Poważnie? Gliniarz z Lustra życia znowu zdegradował cię na Wydmach? Pamiętaj, że wpadają tam co trzynaście minut! Mikethespike: Mówiłem ci, co robiłem. Musiałem powstrzymać tę panienkę przed skoczeniem z mostu. Nawaliłem. Brystones: Czemu? Skoczyła? Mikethespike: To chyba nie miejsce na taką rozmowę. Musimy się spotkać we Śnie. Brystones: Stary, musiało być naprawdę źle. Byliśmy tam ledwie kilka godzin temu. Możemy spotkać się jutro?

Mikethespike: Spotkajmy się w barze. Za godzinę. Weź z sobą Sarę. Muszę wskoczyć pod prysznic. Cuchnę jak diabli. Brystones: Dobrze, że nie widzimy się w realu. Nie przepadam za zapachem potu. Mikethespike: A skoro już o tym mowa, musimy to w końcu zrobić. Spotkać się w realu. Nie mieszkasz znowu aż TAK daleko. Brystones: Ale Jawa jest nudna. Zresztą po co? Mikethespike: Bo tak robią ludzie. Spotykają się i podają sobie prawdziwe ręce. Brystones: Wolałbym uściskać cię na Marsie. Mikethespike: ŻADNYCH UŚCISKÓW. Widzimy się za godzinę. Weź Sarę! Brystone: Jasne. Wyszoruj się pod pachami. Mikethespike: Powiedziałem, że cuchnę jak… Nieważne. Do zobaczenia. Brystone: Na razie. Michael po raz kolejny ścisnął uchoport i patrzył, jak netekran i klawiatura rozpływają się w powietrzu; zupełnie jakby zdmuchnął je wiatr. Ostatni raz rzucił okiem na reklamę Głębi życia – miał wrażenie, że czerwone litery z niego szydzą; pomyślał o Gunnerze Skale’u i gościu imieniem Kaine – i powlókł się pod prysznic.

2 VirtNet był zabawny. Tak rzeczywisty, że czasami Michael żałował, że jest aż tak supernowoczesny. Jak wtedy, gdy pocił się z gorąca, kiedy potknął się i uderzył w palec albo gdy dostał w twarz od dziewczyny. Dzięki trumnie czuł wszystko w najdrobniejszych szczegółach – mógł wprawdzie zmniejszyć intensywność doznań, ale po co grać, jeśli człowiek nie zamierza iść na całość? Realizm, który odpowiadał za ból i niewygodę we Śnie, miał również swoje dobre strony. Na przykład jedzenie. Zwłaszcza jeśli człowiek potrafił na tyle dobrze kodować, żeby brać to, na co miał ochotę, nawet gdy był spłukany. Wystarczyło zamknąć oczy, żeby uzyskać dostęp do nieprzetworzonych danych, zmienić kilka linijek w programie i voilà – darmowa uczta gotowa. Michael, Bryson i Sara usiedli przy tym samym stoliku co zawsze, na zewnątrz baru U Dana, i rzucili się na ogromny talerz groucho nachos, podczas gdy

w rzeczywistości trumna podawała im dożylnie czyste zdrowe substancje odżywcze. Naturalnie człowiek nie mógł polegać wyłącznie na jej funkcjach odżywczych – ich celem nie było utrzymywanie życia miesiącami – ale podczas długotrwałych sesji sprawdzały się. Najlepsze było to, że niezależnie od tego, ile się jadło, we Śnie mogli przytyć tylko ci, którzy zaprogramowali się w ten sposób. Mimo pysznego jedzenia rozmowa wkrótce zeszła na dość przygnębiające tory. – Czytałam o tym w Komunikatach chwilę po tym, jak Bryson mi powiedział – oznajmiła Sara. W VirtNecie prezentowała się skromnie: ładna twarz z delikatnym makijażem, długie kasztanowe włosy, opalona. – To nie pierwszy taki przypadek w tym tygodniu. Zaczynam mieć stracha. Krążą pogłoski, że ten koleś, Kaine, więzi ludzi we Śnie i nie pozwala się im obudzić. Niektórzy z nich popełniają samobójstwo. Dacie wiarę? Cyberterrorysta. Bryson kiwał głową. Wyglądał jak rugbysta z urazem psychicznym – potężny, wysoki i jakiś taki dziwny. Zawsze powtarzał, że w prawdziwym świecie jest tak piekielnie przystojny, że przynajmniej w VirtNecie odpoczywa od podrywających go dziewczyn. – Stracha? – powtórzył. – Nasz serdeczny przyjaciel widział na własne oczy, jak dziewczyna wyrwała sobie z głowy rdzeń, wyrzuciła go i skoczyła z mostu. – To, że masz stracha, to chyba mało powiedziane. – Dobrze już, dobrze, powinnam chyba użyć innego słowa – odparła. – Chodzi o to, że coś się święci i obwinia się o to jednego z graczy. Kto słyszał, żeby ludzie włamywali się do własnych systemów, żeby popełnić samobójstwo? Służby VirtNetu nigdy dotąd nie miały z tym problemu. – Chyba że ukrywały to przed nami – zauważył Bryson. – Kto zrobiłby coś takiego jak ta dziewczyna? – mruknął pod nosem Michael. Znał się na rzeczy i wiedział, że samobójstwa we Śnie należały do rzadkości. Przynajmniej te prawdziwe. – Niektórzy są uzależnieni od emocji, jakie wzbudza samobójstwo we Śnie, bo wiedzą, że nie ma to żadnych realnych konsekwencji, ale nigdy nie widziałem czegoś takiego. Sam fakt, że wiedziała, jak wyrwać rdzeń, i potrafiła to zrobić… Ja chybabym nie mógł. Ale kilka osób w ciągu tygodnia? – A co z tym całym… Kaine’em? – spytał Bryson. – Słyszałem, że jest świetny, ale jak można uwięzić kogoś we Śnie? To jakieś bzdury. W ciszy, która zapadła przy sąsiednich stolikach, to imię odbiło się echem od ścian pomieszczenia. Ludzie gapili się na Brysona i Michael wiedział dlaczego. Kaine okrył się niesławą i budził postrach. W ciągu ostatnich miesięcy infiltrował

wszystko, od gier do prywatnych chatroomów, terroryzując swoje ofiary wizjami i dopuszczając się fizycznych ataków. Do czasu rozmowy z Tanyą Michael nie miał pojęcia o więżeniu ludzi we Śnie, ale imię Kaine’a siało postrach w wirtualnym świecie, jakby był istotą, która kryje się w cieniu i krok w krok podąża za człowiekiem. Bryson udawał chojraka. Michael przestał zwracać uwagę na innych klientów baru i skupił się na przyjaciołach. – Wciąż powtarzała, że to wina Kaine’a. Że została przez niego uwięziona i dłużej tego nie zniesie. Mówiła coś o kradzieży ciał… I istotach zwanych czyścidłami. Mówię wam, jeszcze zanim wyrwała rdzeń, widziałem w jej oczach, że nie żartuje. Musiała go gdzieś spotkać. – Niewiele wiemy o tym całym Kainie – zauważyła Sara. – Przeczytałam każdą historyjkę na jego temat, bo to wszystko są… historyjki. O nim samym nic nie wiadomo. Nie ma żadnych zdjęć, nagrań audio czy wideo. Nic. Zupełnie jakby facet w ogóle nie istniał. – To VirtNet – odparował Bryson. – Tu nic nie musi być rzeczywiste, żeby było prawdziwe. Na tym to wszystko polega. – Nie. – Sara pokręciła głową. – To gracz. Człowiek. Ktoś, kto leży w trumnie. Przy całym tym zamieszaniu powinniśmy wiedzieć o nim coś więcej. Media powinny się o nim rozpisywać. Służby VirtNetu powinny go wytropić. Michael czuł, że ta rozmowa prowadzi donikąd. – Dobra, wróćmy do mnie. Po tym, co przeszedłem, powinienem być w szoku, a wy powinniście próbować mnie pocieszyć. Jak na razie, kiepsko wam to wychodzi. Na twarzy Brysona odmalowała się prawdziwa troska. – Jasne, stary. Wybacz, ale cieszę się, że padło na ciebie, a nie na mnie. Wiadomo, że negocjując z samobójcami, zdobywa się punkty doświadczenia, ale kto mógł przypuszczać, że trafisz na prawdziwą samobójczynię? Ja po czymś takim nie spałbym przez tydzień. – Marne pocieszenie – rzucił Michael z wymuszonym uśmiechem. Prawdę mówiąc, siedząc tu z nimi, czuł się dużo lepiej, ale miał wrażenie, że coś w jego wnętrzu próbuje wydostać się na zewnątrz. Coś mrocznego z wielkimi zębami nie chciało być ignorowane. Sara pochyliła się w stronę Michaela i ścisnęła go za ramię.

– Nie mamy pojęcia, co wtedy czułeś – odezwała się cichym, łagodnym głosem. – I bylibyśmy idiotami, gdybyśmy udawali, że jest inaczej. Ale przykro mi, że tak się stało. Oblał się rumieńcem i wbił wzrok w podłogę. Na szczęście Bryson sprowadził ich z powrotem na ziemię. – Muszę iść do łazienki – ogłosił, wstając od stolika. Nawet we Śnie człowiek musi korzystać z toalety. Wszystko miało być jak najbardziej rzeczywiste. Wszystko. – Urocze. – Sara westchnęła. Cofnęła rękę i wyprostowała się na krześle. – Po prostu urocze.

3 Rozmawiali przez kolejną godzinę, po czym rozstali się, jak zwykle obiecując sobie, że w niedalekiej przyszłości spotkają się naprawdę. Bryson zagroził, że jeśli nie dojdzie do spotkania przed końcem miesiąca, za każdy dzień zwłoki będzie odcinał jeden palec. Michaelowi, nie sobie. Rozśmieszyło ich to. Pożegnali się przy portalu i Michael wynurzył się, czekając w trumnie, aż będzie mógł wyjść. Podchodząc do fotela, jak zwykle spojrzał z zazdrością na widoczną za oknem reklamę Głębi życia. Zamierzał usiąść, ale zmienił zdanie, wiedząc, że wykończony i obolały nie będzie w stanie się podnieść. Nienawidził zasypiać w fotelu – zawsze budził się z bolesnymi skurczami w najdziwniejszych miejscach ciała. Westchnął i próbując nie myśleć o dziewczynie imieniem Tanya, która zabiła się na jego oczach, dowlókł się do łóżka. Wkrótce potem zapadł w długi sen bez snów.

4 Wstanie z łóżka nazajutrz rano przypominało wyjście z kokonu. Potrzebował dwudziestu minut, żeby mądra połowa jego mózgu przekonała głupią, że wymówienie się chorobą od pójścia do szkoły nie jest dobrym pomysłem. W tym

semestrze i tak odpuszczał już sobie siedem razy. Jeszcze raz czy dwa, i wezmą się do niego. Upadek do wód zatoki z Tanyą sprawił, że po przebudzeniu czuł się jeszcze bardziej obolały i, nie wiedzieć czemu, wciąż było mu niedobrze. Jakimś cudem dowlókł się do stołu, na którym Helga, jego gosposia, postawiła talerz jajek na bekonie. Gosposia, niesamowity sprzęt do VirtNetu i ładne mieszkanie – miał za co dziękować rodzicom. Dużo podróżowali i w tej chwili nie mógł sobie przypomnieć, kiedy wyjechali ani kiedy zamierzali wrócić. Wynagradzali mu swoją nieobecność licznymi podarunkami. Zresztą miał szkołę, VirtNet i Helgę, brakowało mu czasu, żeby za nimi tęsknić. – Dzień dobry, Michaelu – powitała go z lekkim, choć nadal wyczuwalnym niemieckim akcentem. – Ufam, że dobrze spałeś. Słysząc, że burknął coś pod nosem, uśmiechnęła się. Za to właśnie kochał Helgę. Nie kręciła nosem, gdy człowiek miał ochotę mruczeć jak zwierzę budzące się z zimowego snu. Było jej wszystko jedno. No i świetnie gotowała. Przyrządzone przez nią posiłki były niemal tak dobre, jak te, które jadał w VirtNecie. Spałaszował śniadanie i ruszył do wyjścia, żeby zdążyć na pociąg.

5 Ulice tętniły życiem – jak okiem sięgnąć widział garnitury, spódnice i kubki z kawą. Wokół było tylu ludzi, że Michael mógłby przysiąc, że dzielą się i mnożą niczym komórki. Wszyscy mieli ten sam obojętny, znudzony wyraz twarzy, który tak dobrze znał. Podobnie jak on nie mogli się doczekać, aż wyjdą ze znienawidzonej pracy albo szkoły i po raz kolejny wkroczą do świata VirtNetu. Wszedł w tłum i lawirując między ludźmi, ruszył w dół ulicy, a następnie skręcił w prawo i poszedł na skróty jednokierunkową alejką, na której piętrzyły się stosy puszek i innych odpadków. Nie mógł zrozumieć, dlaczego śmieci nigdy nie trafiają do wielkich metalowych kontenerów. Ale w poranki takie jak ten zdecydowanie wolał towarzystwo pustych torebek po chipsach i skórek po bananach niż tłumy ludzi. Był w połowie drogi na drugą stronę uliczki, gdy zatrzymał się, słysząc pisk opon. Gdzieś z tyłu rozległ się ryk silnika i Michael się odwrócił. W chwili gdy

zobaczył nadjeżdżający samochód – szary i nijaki, niczym oddalająca się burza – wiedział, że samochód ma jakiś związek z nim i że raczej nie powinien liczyć na szczęśliwe zakończenie. Puścił się pędem, przekonany, że ktoś, kto siedzi za kierownicą, zamierza mu odciąć drogę ucieczki. Uliczka ciągnęła się bez końca i Michael stracił nadzieję, że uda mu się uciec. Warkot silnika przybierał na sile i mimo dziwnych, szalonych rzeczy, których doświadczył we Śnie, Michael czuł, że ogarnia go przerażenie. Prawdziwa zgroza. To dopiero koniec, pomyślał, zginąć jak robal, pod kołami samochodu na zaśmieconej uliczce. Nie miał odwagi obejrzeć się za siebie, ale czuł, że odległość między pojazdem a nim drastycznie się zmniejszyła. Samochód był blisko i Michael nie miał szans na ucieczkę. Porzucił więc ten pomysł i zanurkował za najbliższą stertę śmieci. Pojazd zatrzymał się z piskiem opon, podczas gdy Michael przetoczył się i zerwał na równe nogi, gotów pobiec w przeciwnym kierunku. Tylne drzwi sedana otworzyły się i wysiadł z niego elegancko ubrany mężczyzna z naciągniętą na twarz czarną kominiarką. Widoczne w wycięciach oczy utkwione były w Michaelu. Chłopak zamarł na krótką chwilę; to jednak wystarczyło, by nieznajomy rzucił się na niego i powalił go na ziemię. Michael chciał krzyknąć, ale zimna dłoń zakryła mu usta i uciszyła go. Przerażenie przeszyło jego ciało niczym rozgrzany do czerwoności miecz; w przypływie adrenaliny odwrócił się i odepchnął napastnika. Mężczyzna był jednak zbyt silny, przewrócił go na brzuch i wykręcił mu ręce na plecach. – Przestań się wyrywać – rzucił. – Nikt cię nie skrzywdzi, ale nie mamy czasu na wygłupy. Chcę, żebyś wsiadł do samochodu. Michael leżał z twarzą przyciśniętą do betonu. – Poważnie? Nic mi nie zrobicie? Tak właśnie myślałem. – Przestań się wymądrzać, dzieciaku. Nie możemy pozwolić, by ktokolwiek dowiedział się, kim jesteśmy. A teraz wsiadaj do samochodu. Mężczyzna dźwignął się z ziemi i pociągnął za sobą Michaela. – Twój tyłek – rzucił, robiąc teatralną pauzę. – Pakuj go do samochodu. Michael podjął ostatnią żałosną próbę wyrwania się. Na próżno. Mężczyzna trzymał go w żelaznym uścisku. Chłopak nie miał wyboru; musiał robić, co mu kazano. Szamotanina pozbawiła go sił. Pozwolił zaprowadzić się do samochodu i wepchnąć na tylne siedzenie, gdzie czekał na niego drugi zamaskowany

mężczyzna. Drzwi się zamknęły i sedan ruszył z piskiem opon, który jeszcze przez chwilę odbijał się od ścian betonowego kanionu.

6 Kiedy samochód wyjechał z uliczki na główną drogę, w głowie Michaela panował zamęt. Kim byli ci ludzie i dokąd go zabierali? Ogarnięty strachem, postanowił zareagować. Wbił łokieć w krocze faceta po lewej i gdy ten zwijał się z bólu, miotając przekleństwami, od których nawet Brysonowi zwiędłyby uszy, Michael rzucił się w stronę drzwi. Z chwilą gdy jego palce zacisnęły się na klamce, oprych, który zawlókł go do sedana, pociągnął go i chwycił za szyję. Ściskał go tak długo, aż Michael z trudem łapał powietrze. – Opanuj się, chłopcze – powiedział spokojnie. Z jakiegoś powodu były to ostatnie słowa, jakie Michael chciał usłyszeć. Poczuł, że wzbiera w nim złość, i spróbował się uwolnić. – Odpuść! – Tym razem mężczyzna wrzasnął. – Przestań zachowywać się jak dziecko i uspokój się. Nie zamierzamy zrobić ci krzywdy. – Właśnie to robicie – wydyszał chłopak. Uścisk zelżał. – Zachowuj się jak należy, a nic ci się nie stanie. Umowa stoi, dzieciaku? – Tak – mruknął Michael, bo co innego mógł zrobić? Poprosić o czas do namysłu? Mężczyzna się uspokoił. – Dobra. A teraz usiądź i zamknij się – poinstruował go. – Albo nie, najpierw przeproś mojego przyjaciela. To, co zrobiłeś, było naprawdę nie na miejscu. Michael obejrzał się na faceta po lewej i wzruszył ramionami. – Przepraszam. Mam nadzieję, że będziesz mógł mieć dzieci. Tamten nie odpowiedział, jednak widoczne w otworach kominiarki oczy spoglądały na niego z wściekłością. Zawstydzony chłopak odwrócił wzrok. Poziom adrenaliny opadł i Michael poczuł, że opuszczają go siły. Jechał przez miasto w samochodzie z czterema zamaskowanymi mężczyznami. Sytuacja nie przedstawiała się kolorowo.

7 Reszta drogi upłynęła w kompletnej ciszy. Tymczasem serce Michaela waliło jak bęben w zespole heavymetalowym. Myślał, że wie, co to strach. W VirtNecie nieraz doświadczał przerażających rzeczy, które wydawały się zadziwiająco rzeczywiste. Ale to działo się naprawdę. Nigdy w życiu nie bał się tak jak teraz. Zastanawiał się, czy w wieku szesnastu lat zejdzie na zawał. Jakby tego było mało, za każdym razem, gdy wyglądał przez okno, widział billboardy reklamujące Głębię życia – czerwony napis na czarnym tle. Choć miał nadzieję, że wyjdzie z tego bez szwanku, wiedział, że porwania przez zamaskowanych mężczyzn zwykle nie wróżą niczego dobrego. Plakaty jedynie przypominały mu, że jego marzenie o zejściu do Głębi prawdopodobnie nigdy się nie spełni. W końcu wyjechali na peryferie miasta i skręcili na ogromny parking przed stadionem Sokołów. Parking był pusty, więc kierowca zaparkował w pierwszym rzędzie, tuż pod masywną konstrukcją, i zaciągnął hamulec ręczny. Umieszczona na ścianie budynku tabliczka głosiła: ZAREZERWOWANE. GROZI ODHOLOWANIEM. Gdzieś we wnętrzu samochodu rozległo się piknięcie, a po nim dobiegający z zewnątrz trzask i mechaniczny warkot. Chwilę później sedan zaczął zapadać się pod ziemię, a serce Michaela zabiło mocniej ze strachu. W miarę jak zjeżdżali coraz niżej, światło dnia ustępowało miejsca sztucznemu oświetleniu. W końcu samochód opadł na podłoże z miękkim stuknięciem, a gdy Michael się rozejrzał, zobaczył, że są w ogromnym podziemnym garażu, gdzie pod ścianą, jeden obok drugiego, stało kilkanaście samochodów. Kierowca zwolnił hamulec ręczny, wjechał na wolne miejsce parkingowe i wyłączył silnik. – Jesteśmy – oznajmił, choć, zdaniem Michaela, było to zbyteczne.

8 Zaproponowali mu dwie opcje: albo zawloką go siłą za nogi, twarzą do dołu, albo pójdzie po dobroci i nie będzie próbował żadnych numerów. Zdecydował się na tę drugą. Kiedy go eskortowali, serce chciało wyskoczyć mu z piersi.

Przeszli przez drzwi, potem w dół korytarzem, minęli kolejne drzwi i weszli do ogromnej sali konferencyjnej. Przynajmniej tak mu się wydawało, sądząc po długim stole z drewna wiśniowego, miękkich skórzanych fotelach i podświetlanym barze w kącie pomieszczenia. Zdziwił się, widząc, że czeka na nich tylko jedna osoba – kobieta. Była wysoka, miała długie czarne włosy i szeroko rozstawione egzotyczne oczy; na swój sposób była piękna, a zarazem przerażająca. – Zostawcie nas samych – nakazała. Trzy słowa wymówione łagodnym, spokojnym głosem, a jednak, usłyszawszy je, mężczyźni rzucili się do drzwi i zniknęli za nimi, jakby niczego nie bali się tak bardzo jak jej. Uderzająco piękne oczy kobiety skupiły się na Michaelu. – Nazywam się Diane Weber, ale będziesz zwracał się do mnie „agentko Weber”. Proszę, usiądź. – Wskazała najbliższy fotel, jednak Michael nie od razu skorzystał z jej zaproszenia. Policzył do pięciu, wpatrując się w nią i starając się nie odwracać wzroku. Dopiero po chwili zrobił, co mu kazała. Kobieta usiadła na fotelu obok i skrzyżowała długie, zgrabne nogi. – Wybacz to całe zamieszanie ze sprowadzeniem cię tutaj. To, o czym będziemy rozmawiać, jest niezwykle ważne i poufne, więc nie chciałam tracić czasu na… prośby. – Przez was nie poszedłem do szkoły, więc wystarczyło poprosić. – Nie wiedzieć czemu, czuł się swobodnie przy tej kobiecie, co jeszcze bardziej go złościło. Nie miał wątpliwości, że to typ manipulantki, która wykorzystuje swoją urodę, żeby zmiękczać męskie serca. – Zresztą, do czego w ogóle jestem wam potrzebny? Uśmiechnęła się, pokazując równe białe zęby. – Jesteś graczem, Michaelu. I potrafisz kodować. – To pytanie? – Nie, stwierdzenie. Pytałeś, więc mówię ci, dlaczego tu jesteś. Wiem o tobie więcej niż ty sam. Rozumiesz? Zakasłał. Czyżby całe to hakerstwo w końcu odbiło mu się czkawką? – Sprowadziliście mnie tu, bo jestem graczem? – Starał się zapanować nad głosem. – Bo lubię posiedzieć we Śnie i trochę koduję? Co takiego zrobiłem? Zrzuciłem panią z pierwszego miejsca? Ukradłem coś z wirtualnej restauracji? – Jesteś tu, bo cię potrzebujemy.

Słysząc to, Michael nabrał pewności siebie. – Proszę posłuchać, nie sądzę, żeby mojej mamie spodobało się to, że spotykam się ze starszą kobietą. Próbowała pani portali randkowych? Jestem pewien, że taka niezła laska znajdzie… Widząc wściekłość na twarzy agentki, urwał i pospiesznie przeprosił. – Pracuję dla SVN – oświadczyła chłodnym, opanowanym głosem. – Mamy w VirtNecie poważny problem i potrzebujemy pomocy. Wiemy też, że ty i twoi przyjaciele jesteście świetnymi hakerami. Ale jeśli nie przestaniesz zachowywać się jak rozwydrzony dziesięciolatek, poproszę o pomoc następną osobę z kolejki. Te trzy zdania wystarczyły, żeby Michael poczuł się jak kompletny idiota. Jedyne, czego chciał, to dowiedzieć się, o czym mówi agentka Weber. – W porządku, przepraszam. Porwanie może wstrząsnąć człowiekiem. Od tej chwili będę już grzeczny. – Od razu lepiej. – Zrobiła pauzę, zdjęła nogę z nogi i zaraz znowu założyła jedną na drugą. – Za chwilę usłyszysz dwa słowa i jeśli kiedykolwiek powtórzysz je komukolwiek bez naszej zgody, w najlepszym wypadku czeka cię dożywocie w więzieniu, o którym zwykli śmiertelnicy nie mają pojęcia. Michael był zaintrygowany, ale te słowa dały mu do myślenia. – To znaczy, że mnie nie zabijecie? – Istnieją gorsze rzeczy niż śmierć, Michaelu – odparła, marszcząc czoło. Gapił się na nią i miał ochotę błagać, żeby pozwoliła mu wyjść, nie mówiąc już ani słowa. Ale ciekawość wzięła górę. – W porządku. Nikomu nie powiem… Proszę mówić. Kiedy się odezwała, jej wargi drżały, jakby te dwa słowa wstrząsnęły nią od środka. – Doktryna Śmiertelności.

9 Pokój pogrążył się w przejmującej, pełnej napięcia ciszy, podczas gdy agentka Weber patrzyła na niego w milczeniu. Co takiego oznaczały te dwa słowa, że mogły go kosztować utratę wolności? – Czegoś tu nie łapię? – spytał. – Doktryna śmiertelności? Co to takiego?

Agentka Weber pochyliła się nad biurkiem. Jej twarz wyrażała jeszcze większe skupienie niż chwilę temu. – Wysłuchując tych słów, zobowiązałeś się przystąpić do nas. Michael wzruszył ramionami, bo tylko ten gest wydawał mu się bezpieczny. – Ale muszę usłyszeć, jak wypowiadasz je na głos – dodała. – Muszę usłyszeć twoje zobowiązanie. Tu, w VirtNecie, potrzebujemy twoich umiejętności. Lekkie ukłucie dumy sprawiło, że Michael nieco ochłonął. – Chcę wiedzieć, co to takiego. – Teraz lepiej. – Kobieta odchyliła się w fotelu i atmosfera wyraźnie się rozluźniła. – Doktryna Śmiertelności. Na chwilę obecną sami niewiele wiemy. To coś ukrytego w VirtNecie, gdzieś poza naszą kontrolą. Jakiś plik albo program, który może spowodować poważne uszkodzenia nie tylko w VirtNecie, ale i w świecie realnym. – Brzmi obiecująco – mruknął Michael i natychmiast tego pożałował. Na szczęście agentka puściła tę uwagę mimo uszu. Prawdę mówiąc, zaintrygowała go ta wzmianka o tajnej części VirtNetu. Chciał wiedzieć, gdzie się znajduje. – Ta… doktryna może zniszczyć ludzkość i świat. Powiedz, Michaelu, słyszałeś o graczu, który sam siebie nazywa Kaine’em? Na dźwięk tego imienia serce podeszło mu do gardła. Dziewczyna, Tanya. Przypomniał sobie jej twarz i to, co mówiła. O tym, jak Kaine ją dręczył. Michael ścisnął podłokietniki, bo poczuł się tak, jakby za chwilę znów miał spaść z mostu. Jaki to wszystko miało związek? – Słyszałem o nim – odparł. – Widziałem dziewczynę, która popełniła samobójstwo… Wspomniała o nim… – Tak, wiemy – przyznała agentka Weber. – To jeden z powodów, dla których cię tu ściągnęliśmy. Widziałeś na własne oczy, co się dzieje. Udało nam się powiązać Kaine’a z tą całą Doktryną Śmiertelności i wszystko wskazuje, że ma to związek z tym, czego byłeś świadkiem. Ktoś więzi ludzi w VirtNecie i zmusza ich do dekodowania rdzeni. To najgorszy rodzaj cyberterroryzmu, z jakim mieliśmy do czynienia. – Po co tu jestem? – wychrypiał Michael, zażenowany nagłym brakiem pewności siebie. – Jak mogę pomóc? Kobieta nie odpowiedziała od razu. – Znaleźliśmy ludzi, którzy zapadli w śpiączkę w swoich trumnach. Tomografia komputerowa wykazała uszkodzenia mózgu, zupełnie jakby padli

ofiarą jakiegoś chorego eksperymentu. Są jak warzywa. – Znowu zamilkła. – Mamy dowody na to, że stoi za tym Kaine – dodała po chwili. – I w jakiś sposób jest to powiązane z Doktryną Śmiertelności, programem ukrytym we wnętrzu VirtNetu. Pomożesz nam? Zapytała o to tak, jakby prosiła, żeby wyskoczył do sklepu po mleko i chleb. Michael chciał uciec. Właściwie chciał wielu różnych rzeczy – podróż w czasie byłaby jak znalazł, pomyślał – ale przede wszystkim chciał wrócić do swojego pokoju, łóżka i trumny; zagrać w jakąś kretyńską grę sportową na poziomie dla początkujących, skoczyć do baru U Dana, zjeść frytki, posiedzieć z Brysonem i Sarą, obejrzeć film, poczytać książkę; chciał, żeby rodzice wrócili z podróży i żeby nigdy więcej nie musiał słuchać o Doktrynie Śmiertelności. Jednak z jego ust padło jedno jedyne słowo i nie miał pojęcia, że mówi poważnie, dopóki go nie usłyszał. – Tak.

ROZDZIAŁ 3 Mroczne miejsce

1 Gdy tylko zamknął usta, agentka Weber zerwała się na równe nogi, przewracając fotel. Michael wzdrygnął się, zaskoczony jej reakcją. – Miałem odmówić? – spytał. Ale ona na niego nie patrzyła. Spoglądała na drzwi z ręką przy uchu, jakby miała tam jakieś urządzenie, któremu się przysłuchiwała. – Coś jest nie tak – rzuciła. – Śledzili cię. Poderwał się z fotela, wstrząśnięty faktem, że kobieta, która jeszcze chwilę temu wydawała mu się przerażająca, teraz sama jest przerażona. – Śledzili? Kto? – spytał. – Wierz mi, Michaelu, nie chcesz tego wiedzieć. Chodź. Nie czekając na jego odpowiedź, bez słowa ruszyła do drzwi. Podreptał za nią i po chwili szli korytarzem w asyście kilku uzbrojonych strażników. Tym razem bez śmiesznych czarnych masek. – Odwieźcie go do domu – nakazała agentka Weber, nagle znów odzyskując panowanie nad sytuacją. – I dopilnujcie, żeby nikt was nie widział. Dwie osoby, kobieta i mężczyzna, ujęły Michaela pod ręce i poprowadziły w głąb korytarza. – Niech pani zaczeka! – krzyknął, próbując zrozumieć ten nieoczekiwany obrót spraw. – Proszę zaczekać! Prawie niczego mi pani nie powiedziała! Agentka Weber podeszła do niego, stukając obcasami na wyłożonej płytkami podłodze. – Powtórz to, co ci powiedziałam, swoim przyjaciołom, Brysonowi i Sarze. Nikomu więcej. Nikomu. Rozumiesz? Jeśli powiesz komukolwiek, choćby

rodzicom, będziemy musieli ich usunąć. Michael poczuł, jak wzbiera w nim złość. – Usunąć? – Chcę, żeby wasza trójka powęszyła – dodała, ignorując jego pytanie. – Proponuję, żebyście zaczęli od najmroczniejszych, najbardziej obskurnych miejsc w VirtNecie. Popytajcie, posłuchajcie plotek. Macie znaleźć kryjówkę Kaine’a. Tylko w ten sposób dowiemy się prawdy o Doktrynie Śmiertelności i w jaki sposób zamierza ją wykorzystać. Róbcie, co będzie konieczne. Macie do tego odpowiednie umiejętności. Założymy wam pluskwiaki i zjawimy się, kiedy odkryjecie, gdzie ją ukrywa. Pomóżcie nam rozwiązać ten problem, a ustawimy was na całe życie. Inni też go szukają. Jeśli dotrzecie do niego jako pierwsi, nagrodzimy was. Michael otworzył usta – choć nie miał pojęcia, co chce powiedzieć – ale Weber odwróciła się na pięcie i ruszyła w kierunku, z którego przyszła. – Chodźmy – rzucił jeden ze strażników. Chwilę później pociągnęli Michaela w przeciwną stronę.

2 Nie wrócili do samochodu. Strażnicy – którzy przez całą drogę nie odezwali się do Michaela ani słowem – prowadzili go niezliczonymi korytarzami, aż wyszli ze starego opuszczonego budynku w okolicach stacji metra i tam go zostawili. Wokół pełno było ludzi, słońce przeświecało przez szczelinę w chmurach, a w powietrzu unosił się gnany wiatrem papierek po cukierku. Świat wyglądał tak jak dawniej, gdy tymczasem życie Michaela zmieniło się na zawsze. Szkoła była teraz ostatnim z jego zmartwień. Oszołomiony i przestraszony wszedł do kawiarni i zamówił największą kawę w ofercie. Następnie udał się na stację metra i wrócił do domu. Od razu umówił się na spotkanie z Brysonem i Sarą na następny dzień. Zdradził im tylko tyle, żeby rozbudzić ich ciekawość; zdawał sobie sprawę, że gdyby powiedział więcej, nie mogliby zasnąć, a miał przeczucie, że przyda im się odpoczynek.

3 Michael popełnił błąd, oglądając tego wieczoru Komunikaty. Był sam, leżał skulony na fotelu – rodziców nie było w domu i nadal nie mógł sobie przypomnieć, kiedy wracają. Helga zwykle kładła się spać o zachodzie słońca. W wiszącym na wysokości oczu netekranie pokazywali przerażające wiadomości dnia. Morderstwa, upadłość banków, klęski żywiołowe. Nie ma to jak coś na poprawę nastroju przed pójściem do łóżka, pomyślał ze smutkiem. Zwykle takie informacje wydawały się odległe i nierzeczywiste; były to rzeczy, które przytrafiały się innym. Jednak po rozmowie z agentką Weber wydały mu się dziwnie bliskie. Zamierzał wyłączyć wiadomości, kiedy coś przykuło jego uwagę. Podstarzała prezenterka mówiła o niepokojących doniesieniach z VirtNetu i cyberterroryście znanym jako Kaine. Pstryknąwszy palcami, Michael podkręcił dźwięk i pochylił się skupiony, jakby kolejne minuty były najważniejszymi w jego życiu. – …przyczyną kilku samobójstw, zdaniem świadków i sądząc po wiadomościach, które ofiary wysyłały na krótko przed śmiercią – informowała kobieta. – Wiadomo, że Kaine ma dostęp do niemal wszystkich gier i portali społecznościowych VirtNetu, nie wspominając o licznych zgłoszeniach dotyczących nękania. To najgłośniejsza sprawa od zniknięcia legendarnego Gunnera Skale’a. Nikt nie wie, co kieruje Kaine’em. W oficjalnym oświadczeniu Służby VirtNetu poinformowały, że robią wszystko, co w ich mocy, żeby go namierzyć i na stałe odciąć mu dostęp do sieci. Michael gapił się na kobietę i słuchał jej, zafascynowany i przerażony. Wirtualne porwania, które kończyły się wirtualnymi torturami i uwięzieniem, po których ludzie nie byli w stanie wynurzyć się i wrócić do rzeczywistości. Całe gry lub sieci zamknięte albo usunięte i ledwie linijka kodu zawierająca informację, że „Kaine tu był”. Pogrążeni w śpiączce gracze znajdowani w nerwoskrzyniach. Michael dość się nasłuchał o okropieństwach, których dopuszczał się Kaine. Czym on się kierował? Czy robił to wszystko dla frajdy? Kaine. Doktryna Śmiertelności. Ludzie uwięzieni we Śnie. Zmienieni w warzywa. I tacy, którzy chcąc uciec przed Kaine’em, odbierali sobie życie.

Michael westchnął. Po prostu pięknie. Z tą myślą położył się do łóżka i zasnął. Z jakiegoś powodu śnili mu się rodzice i wakacje na plaży, na które pojechali razem dawno, dawno temu.

4 Na szczęście nazajutrz była sobota. Helga przygotowała wyborne gofry ze wszystkim, co sprawiało, że człowiek przybierał na wadze – masłem, bitą śmietaną i syropem. Dorzuciła też kilka truskawek, żeby złagodzić poczucie winy. Nie rozmawiali i Michael zastanawiał się, czy ona również oglądała Komunikaty. Same dobre wieści. Przynajmniej później spotka się z przyjaciółmi. Kilka godzin po śniadaniu prawdziwe ciało Michaela leżało wygodnie w trumnie, podczas gdy jego wirtualny odpowiednik siedział na ustronnej ławce w nowojorskim Central Parku, jednym z jego ulubionych miejsc spotkań. Drugą najlepszą rzeczą po wirtualnym jedzeniu był kontakt z naturą. Widoki, jakie nieczęsto oglądał w spowitej smogiem betonowej dżungli, którą nazywał domem. Bryson i Sara czekali na niego zniecierpliwieni. – Mam nadzieję, że chodzi o coś dobrego – powiedział Bryson. – O coś naprawdę dobrego. – Czemu w ogóle byłeś taki tajemniczy? – dodała Sara. Michael nie tyle był przerażony, ile nie mógł się doczekać, aż opowie im, co się wydarzyło, odkąd został uprowadzony w uliczce. Obawiając się, że ktoś może ich podsłuchiwać, zaczął szeptem, jednak wkrótce tak szybko przedstawiał kolejne szczegóły, że trudno było go zrozumieć. Sara i Bryson patrzyli na niego zdezorientowani. – Może powinieneś zacząć jeszcze raz – zaproponował Bryson. Sara pokiwała głową. – Od początku. I mów normalnie. – Dobrze już, dobrze. – Michael odetchnął świeżym, sztucznym powietrzem i zaczął od nowa. – Spieszę się wczoraj na pociąg do szkoły, a tu nagle pojawia się ten samochód. Wyskakują z niego jakieś świry w czarnych kominiarkach i wciągają mnie do środka. – Chwileczkę, człowieku – wtrącił Bryson. – Najadłeś się czegoś? Michael przewrócił oczami.

– Nie, po prostu… posłuchajcie. – Rozumiał, że mają wątpliwości, ale zaczynał się denerwować, że ciągle ktoś mu przerywa. Zaczerpnął powietrza i kontynuował opowieść, a gdy dotarł do momentu, w którym agentka Weber zorientowała się, że ktoś go śledził, i kazała strażnikom odstawić go do domu, wiedział już, że mu uwierzyli. Na koniec powtórzył im wszystko, czego dowiedział się z Komunikatów, choć większość z tego sami już słyszeli. Siedzieli w ciszy przez co najmniej minutę, zerkając nerwowo na drzewa i krzaki, jakby się obawiali, że ktoś ich szpieguje. Pierwszy odezwał się Bryson. – Rany. Po co mieliby prosić trójkę dzieciaków, żeby rozwiązały ich problemy? – Też się nad tym zastanawiałem – przyznał Michael. – Agentka Weber powiedziała, że inni też go szukają. Może znaleźli najlepszych graczy i programistów i dali im możliwość włamania się do sekretnej lokacji stworzonej przez Kaine’a. Wiedziała, że potrafimy hakować i programować. Mówię wam, to nie był żart. – Ale jak mamy zrobić coś, z czym nie radzą sobie Służby VirtNetu? – spytała Sara. – Na tym polega ich praca i prawdę mówiąc, przeraża mnie, że próbują wysługiwać się dzieciakami. Bryson parsknął. – Zgredy dobrze wiedzą, że w tej kwestii młode pokolenie bije ich na głowę. Siedzimy tu. Znamy to miejsce lepiej niż ktokolwiek. Potrafimy to zrobić, bo dla nas to nie praca, tylko hobby. – Tu chodzi o coś więcej niż programowanie – powiedział Michael, zadowolony, że w ustach Brysona zabrzmiało to tak logicznie. – Potrzebują użytkowników, nie twórców. A kto jest lepszy od nas? – Jesteś pewien, że o to chodzi? – spytała Sara. – Czy szukasz wymówki, żeby pograć? – A ty nie? – rzucił Michael. – No cóż. – Uśmiechnęła się i wzruszyła ramionami. – A o co chodziło z tym ustawianiem na całe życie? – chciał wiedzieć Bryson. – Mam nadzieję, że tej agentce chodziło o nas wszystkich, a nie tylko o ciebie. – Jestem pewien, że tak – odparł Michael, choć wcale nie miał pewności. – Będziemy bogaci, dostaniemy pracę w SVN, sam nie wiem. Ale nie możemy nikomu o tym powiedzieć. – Z jakiegoś powodu nie odważył się wspomnieć

o jawnych groźbach ze strony agentki Weber. Choć może nie odnosiły się one do jego przyjaciół. – Przyznaję, brzmi nieźle – skwitowała Sara. – To dopiero wyzwanie. Michael był tego samego zdania. Gra, która przestała być już tylko grą i stała się czymś dużo bardziej poważnym. Był tak podekscytowany, że miał ochotę zerwać się z ławki i natychmiast zacząć działać. Bryson musiał to zauważyć, bo rzucił: – Spokojnie, stary. Musimy być pewni. – Wiem – odparł Michael. – Ja jestem pewien. I wtedy coś się stało. Do otaczającego ich świata przeniknęła dziwność, a wraz z nią pojawił się strach. Życie w parku zwolniło, przypominając muchę uwięzioną w plamie syropu. Ręka Sary poruszała się, żeby zatknąć za ucho kosmyk włosów. Usta Brysona rozciągały się w i wchodzi w to. przeleciał ptak i zrobiło się gęste i

łobuzerskim uśmiechu, który świadczył o tym, że się zgadza Gałęzie nad ich głowami kołysały się leniwie. Gdzieś obok Michael widział wyraźnie powolne ruchy skrzydeł. Powietrze wilgotne, niemal lepkie.

Chwilę później wizja zniknęła w rozbłysku oślepiającego światła, zastąpiona wirującymi gwiazdami i maniakalnym śmiechem.

5 W VirtNecie ciało Michaela było narażone na wszelkiego rodzaju ruch; trumna dbała o to, by wszystko było jak najbardziej realne. Kolejki górskie, pikujące samoloty, rakiety mknące z prędkością światła i więcej upadków, niż był w stanie zliczyć. Jednak w tamtej chwili miał wrażenie, jakby coś chciało rozerwać jego ciało na strzępy. Żołądek podjechał mu do gardła, a głowa eksplodowała dziesięcioma rodzajami bólu. Gwiazdy wirowały jak oszalałe i nie potrafił powiedzieć, czy ma zamknięte oczy, czy może otwarte. Nie wiedział, gdzie jest, i zaczął się zastanawiać, czy trumna poradzi sobie z takim natężeniem stresu. Uczucie ustało równie nagle, jak się pojawiło. Żołądek Michaela ścisnął się w supeł, a on zgiął się wpół, jakby miał zwymiotować. Po chwili uspokoił oddech i rozejrzał się. Wszystko tonęło w mroku, z wyjątkiem widocznych w oddali małych świateł.

Obok niego stały dwie osoby. Ledwie je widział – były niczym cienie – ale wiedział, że to Bryson i Sara. Nikt inny. Światła zaczęły wirować, połączyły się i podpłynęły do nich, tworząc kulę, która pęczniała i emanowała coraz mocniejszym blaskiem, aż Michaela rozbolały oczy. Kula obracała się niczym pulsujące jasnością ciało niebieskie. On i jego przyjaciele – zawieszeni nad ziemią, zastygnięci w czasie, milczący – czekali. Otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Próbował się poruszyć, lecz był sparaliżowany. Czuł, że ogarnia go panika. I nagle z wnętrza świetlistej kuli dał się słyszeć przerażający głos: – Mam na imię Kaine. I nic się przede mną nie ukryje.

6 Siła, która sparaliżowała Michaela, nadal nie pozwalała mu się poruszyć. Tymczasem mrożący krew w żyłach głos ciągnął: – Naprawdę myślicie, że nie wiem, że Służby VirtNetu próbują mnie powstrzymać? Że dopuściłbym do tego, by w VirtNecie wydarzyło się coś, co będzie zagrażało moim interesom? Teraz to moje królestwo i tylko najodważniejsi, najsilniejsi i najmądrzejsi będą mogli mi służyć. SVN i gracze tacy jak wy będą kompletnie bez znaczenia. Michael próbował walczyć z siłą, która krępowała jego ruchy. – Nie macie pojęcia, jaką potęgą dysponuję – kontynuował Kaine. – Ostrzegam wszystkich, którzy będą próbowali mnie powstrzymać. Nie mówcie, że nie wiedzieliście. – Urwał na chwilę. – Zobaczcie, co się stanie, jeśli nie weźmiecie sobie do serca moich słów. Kula wirującego światła zniknęła, zastąpiona ogromnym prostokątem wyglądającym jak jeden z ekranów, na których dziesiątki lat temu oglądano filmy. Pojawiały się na nim obrazy i znikały w zawrotnym tempie, podczas gdy prostokąt rósł, aż wszystko przesłonił. To, co zobaczył, przypominało wnętrze umysłu szaleńca: wyprane z kolorów miasto gruzów i ludzi kulących się w rynsztokach. Kilku zdumionych mężczyzn w zadymionym pomieszczeniu, czekających, aż spalą się żywcem w płomieniach, które lizały drzwi do pokoju. Staruszkę w bujanym fotelu, powoli podnoszącą broń.

Dwóch nastolatków, którzy śmiejąc się, spychali z klifu małe dzieci i patrzyli, jak spadają. Szpital pełen słabowitych, chorych ludzi, którego drzwi zamknięto na klucz i związano od zewnątrz łańcuchem. Kilka wymizerowanych osób oblewających ściany budynku benzyną; jedna z nich wyciągała z kieszeni zapalniczkę. Wizje rodem z sennych koszmarów przemykały jedna po drugiej, coraz bardziej brutalne i przerażające. Michael, drżąc, próbował walczyć z siłą, która krępowała jego ruchy. Tymczasem głos Kaine’a zabrzmiał na nowo i Michael miał wrażenie, że dobiega zewsząd. – Tak mało wiecie o tym, co naprawdę się dzieje. Jesteście dziećmi w każdym znaczeniu tego słowa. Oto co spotka wasze umysły, jeśli nie przestaniecie. I nagle wszystko się skończyło. Wizje zniknęły, a Michael obudził się w swojej trumnie. Bolało go gardło i uświadomił sobie, że musiał krzyczeć.

ROZDZIAŁ 4 Bez wyjścia

1 Michael myślał, że samobójstwo Tanyi było najgorszą rzeczą, jaką widział, jednak tym razem ledwie wygramolił się z trumny. Nawet nie włożył bokserek. Zlany potem, drżąc, powlókł się do łóżka. Część jego umysłu nadal dryfowała w kosmicznym teatrze rodem z wizji Kaine’a, osaczona koszmarami, które ten przewidział dla Michaela. Albo raczej dla jego umysłu; cokolwiek to oznaczało. Myśl o tym przyprawiła go o dreszcze. On, który zawsze szukał mocnych wrażeń, przeżył w VirtNecie dwa spotkania, po których zatęsknił za czasami, kiedy wszystko było niewinną zabawą. Nie obchodziła go propozycja SVN i to, czym go straszyli, jeśli odmówi współpracy. Widok dziewczyny, która na jego oczach wyrwała sobie rdzeń, i wizja kary, jaką przygotował dla niego Kaine, jeśli Michael będzie go szukał, przesądziły o jego decyzji. A jeśli facet mógł dorwać go na Jawie? Nigdy dotąd nie czuł się tak bezradny, ani w VirtNecie, ani poza nim. Nie wiedział nawet, jak sprostać zadaniu, jakie postawiły przed nim Służby VirtNetu. Strzelanie do obcych, ratowanie księżniczek z łap goblinów, zmaganie się z codziennymi dramatami Lustra życia, by w końcu wynurzyć się i odrobić pracę domową, w pełni mu wystarczało. Poza tym we Śnie miał przy sobie Brysona i Sarę. Postanowił wrócić do normalnego, nudnego życia. Nigdy więcej nie chciał spotkać na swej drodze Kaine’a. Z tą myślą w końcu zasnął.

2

Następnego dnia, w pochmurny, ponury niedzielny ranek, który idealnie współgrał z nastrojem Michaela, Helga podała mu na śniadanie płatki z mlekiem, twierdząc, że boli ją głowa. Miał ochotę powiedzieć jej, że ona nie ma pojęcia, czym jest ból głowy. Chciał opowiedzieć jej ze szczegółami przebieg spotkania z Kaine’em i zapytać, czy, jej zdaniem, coś takiego może się równać z kilkoma godzinami zamiatania, odkurzania i prania. Jednak za bardzo lubił Helgę i było mu wstyd, że coś takiego w ogóle przyszło mu do głowy. Powiedział więc, że jest mu przykro, i zjadł trzy talerze płatków, które zostawiła na blacie. Po bardzo długim i bardzo gorącym prysznicu poczuł się trochę lepiej; wspomnienie spotkania z cyberterrorystą zaczęło się zacierać jak wyjątkowo nieprzyjemny koszmar. Przez resztę dnia starał się o nim zapomnieć. Wyszedł na kilkukilometrową przebieżkę, uciął sobie długą drzemkę i zjadł idealny lunch: kanapki, frytki i korniszony. W końcu rozsiadł się w fotelu, żeby porozmawiać z Brysonem i Sarą o przedstawieniu, jakie przygotował dla nich Kaine. Na netekranie czekały na niego wiadomości od przyjaciół. Wyglądało na to, że wszyscy są tego samego zdania. Gry to jedno, ale uganianie się za świrem, który terroryzuje ludzi i z którym nie radzą sobie tak potężne służby, jak SVN… cóż, zdaniem Michaela, to zupełnie inna bajka. Bryson i Sara zgadzali się, że propozycja SVN jest ciekawa, ale… nie zamierzali z niej korzystać. Kaine był zbyt niebezpieczny i sprawiał, że groźby VirtNetu wydawały się żałośnie śmieszne. Program, którego użył, żeby ich uwięzić, był naprawdę imponujący. Kiedy pojawiło się pytanie, czy powinien powiadomić Służby VirtNetu o ich decyzji, odpowiedź Michaela brzmiała „nie”. Nie chciał rozmawiać z tymi ludźmi. Miał nadzieję, że blefowali. Może złożyli podobną propozycję całej rzeszy graczy, licząc, że niektórzy z nich podejmą wyzwanie. Nie zamierzał się o tym przekonywać. Obawiał się powrotu do Snu, ale zakładał, że Kaine zostawi ich w spokoju, jeśli przestaną węszyć. I potraktują poważnie jego ostrzeżenie. Kończąc rozmowę, obiecali sobie, że wkrótce spotkają się w Lustrze życia i zapomną o całej sprawie. Nie wszystko jednak odbyło się zgodnie z planem i kiedy po południu Michael położył się w trumnie, zamiast trafić do VirtNetu, zobaczył czarne drukowane litery głoszące:

ODMOWA DOSTĘPU PRZEZ SVN

3 Odcięli go. Wyszedł z trumny, podbiegł do fotela i spróbował uruchomić uchoport. On również nie działał. Usiadł na kanapie przed ścianekranem i włączył telewizję. Nic. Słyszał Helgę, która krzątała się po mieszkaniu, psiocząc i próbując wykonać telefon. Jednak łączność telefoniczna została zerwana. Michael wrócił na fotel i przez kolejną godzinę próbował zhakować netekran. Bez skutku. Odcięli go. Kompletnie. Mógł jedynie położyć się do łóżka i, coraz bardziej zrozpaczony, godzinami gapić się w sufit. Jak to możliwe, że się w to wpakował? Wystarczyły dwa dni, żeby groził mu jakiś szaleniec, a SVN przejęły kontrolę nad jego życiem. Tęsknił za czasami, kiedy szkoła i sporadyczny ból brzucha były jego jedynymi zmartwieniami. Tylko że każdy, kto znał go dłużej niż pięć minut, z łatwością mógł się domyślać, gdzie skierują się jego myśli. To prawda, pokazano mu wizję straszniejszą od wszystkiego, co widział na własne oczy – te prawdziwe i wirtualne – i obiecano, że tak będzie wyglądała jego przyszłość, jeśli przystanie na propozycję SVN. Nie miał wątpliwości, że ktoś mógł przeprogramować VirtNet, aby tak się stało. Kaine miał rację: w świecie, w którym jedna osoba decydowała o tym, co zobaczą i czego doświadczą inni, istniały rzeczy gorsze niż śmierć. A ktoś właśnie wykopał przed Michaelem bezdenny rów. Ktoś odmówił mu dostępu. Nie było mowy, żeby się z tym pogodził. Przypomniał sobie słowa agentki Weber. Groziła jemu i jego rodzinie, a blokada dostępu była ledwie początkiem tego, co miało się wydarzyć. Musiał to załatwić. Może zbyt pospieszył się z odmową. Wstał z postanowieniem, że przestanie się nad sobą użalać. Wiedział, że ludzie z SVN dadzą mu kolejną szansę – widział na własne oczy, z czym mieli do czynienia. A skoro zwrócili się do niego o pomoc, znaczyło to, że desperacko go potrzebują. Wspomnienia przerażającej wizji Kaine’a zdążyły już nieco zblaknąć i Michael zaczął przekonywać sam siebie, że nie różniła się ona niczym od innych doświadczeń z VirtNetu. Żadne z nich nie były realne i jeśli tylko będzie ostrożny,

podoła zadaniu, które mu powierzono. W ciągu długich lat spędzonych w VirtNecie nie spotkał lepszego hakera i programisty niż on sam, tak jak nie spotkał nikogo, kto w tak krótkim czasie zbliżył się do Głębi życia. Kaine był dobry, ale to tylko jeden z wielu graczy. Michael czuł, że jest gotowy na wyzwanie, i było mu wstyd, że na początku stchórzył. Jak mógł zignorować to, że ktoś groził jego rodzinie? Mieszkająca w domu obok pani Perkins mało nie dostała zawału, gdy zaczął dobijać się do jej drzwi. Otworzyła przerażona, z ręką na piersi i połową twarzy umazaną tłustym kremem. – Michael – jęknęła z ulgą, przewracając oczami. – Boże jedyny! Co się stało? Omal… – …nie dostała pani zawału. Wiem. Proszę posłuchać, chcę prosić panią o przysługę. Uwielbiał panią Perkins. Naprawdę. Pachniała zasypką dla niemowląt i żelem mentolowym i była najmilszą istotą na świecie. Jednak w tamtej chwili miał tylko ochotę ją odepchnąć i skorzystać z jej telefonu. Starając się zachować spokój, powiedział: – Bardzo przepraszam. To pilne. – Przeprosiny przyjęte, mój drogi. Co mogę dla ciebie zrobić? Z jakiegoś powodu na jego twarzy pojawił się uśmiech. – Zadzwoni pani do lokalnego biura SVN? Proszę im powiedzieć, że pani sąsiad Michael wraca do gry i że znajdę to, czego szukają.

4 Dostęp został przywrócony niemal natychmiast. Z tablicy ogłoszeń Michael dowiedział się, że Brysona i Sarę spotkała taka sama niespodzianka i że potraktowali sprawę równie poważnie jak on. Poniedziałkowe lekcje były dla niego prawdziwą torturą, ale wieczorem połączył się z przyjaciółmi i wspólnie zdecydowali, że nazajutrz po południu rozpoczną śledztwo. Tym razem zamierzali działać ostrożniej, mniej otwarcie, i używać swoich umiejętności hakerskich i programistycznych jak nigdy dotąd. Służby VirtNetu wybrały ich nie bez powodu, uznał Michael i z radością pomyślał o czekającym ich zadaniu.

Damy radę, raz za razem powtarzał sobie w duchu.

ROZDZIAŁ 5 Starzec

1 – Kiedy wy świrowaliście, ja zakładałem pluskwiaka na aurze Kaine’a – oznajmił Bryson. – Następnym razem, jak się zbliży, będziemy o tym wiedzieli. Wszyscy troje siedzieli w domku na drzewie na obrzeżach peryferii Lustra życia, zaprogramowanym przez nich – czy jak kto woli zbudowanym – w tajemnicy w niewielkim lesie, o którym nie mieli pojęcia nawet twórcy gry. – Przesłałeś go nam? – spytała Sara. Wiedziała, jak skupić ich uwagę. – Taa. – Świetnie. Myślę, że jeśli użyjemy mojej Gry w chowanego i Płaszcza i szpady Michaela, przez jakiś czas unikniemy spotkania z tym świrem. – A przynajmniej będziemy dwa kroki przed nim – dodał Michael. Oboje wspólnie pracowali nad dwoma programami maskującymi, które nieraz okazały się użyteczne. Przez chwilę siedzieli w ciszy i zamknąwszy oczy, próbowali uzyskać dostęp do nieprzetworzonych danych otaczającego ich świata. Michael przysunął ekrany i połączył się z przyjaciółmi; wymienili się kodami, zainstalowali programy i upewnili się, że wszystko jest podłączone i gotowe do działania. Nikt słowem nie wspomniał, że już za pierwszym razem powinni byli być ostrożniejsi, ale wówczas wszystko wydawało się niewinną zabawą. Co, zdaniem Michaela, było naprawdę głupie. Kiedy skończył kodować, otworzył oczy i potarł je – po łączeniu się z kodem zawsze były zaczerwienione i zapuchnięte. Uklęknął i wyjrzał przez okno z widokiem na las prowadzący do głównych obszarów Lustra życia. Z tej odległości wydawały się zamglone, ponieważ programowanie było tu słabsze, ale Michaelowi to się podobało. Domek na drzewie, który skonstruowali dzięki

własnym programistycznym sztuczkom, był ciepły i dobrze ukryty, a przez to przytulny i bezpieczny. Jeszcze tylko para robionych na drutach skarpet i wełniana czapka, i poczułbym się jak dziadek, pomyślał z uśmiechem. Jednak w głębi duszy nadal obawiał się tego, w co się wpakowali. – No i? – zaczął Bryson. – Weterani – odparła Sara. – To od nich powinniśmy zacząć. Michael otrząsnął się z odrętwienia i pozwolił, by jego żądne przygód „ja” wzięło nad nim górę. – Zdecydowanie. – Odwrócił się i usiadł na podłodze. – Jeśli ktokolwiek coś wie, to na pewno dziadki ze Starego Miasta. Dajcie im trochę forsy na kasyno, a gęby im się nie zamkną. Sara kiwała głową, ale wzrok miała utkwiony w oknie, przez które chwilę temu wyglądał Michael. Kiedy pogrążała się w myślach, w ogóle na człowieka nie patrzyła. – Próbuję sobie przypomnieć, jak ma na imię ten fryzjer. Koleś ma chyba z tysiąc lat. – Znam tego dinozaura – odparł Bryson. – Pomógł nam, kiedy potrzebowaliśmy hasła do misji Pluton. Przydałby mu się program do odświeżania oddechu. Cuchnął tak strasznie, że musiałem oddychać przez usta. Michael się roześmiał. – Wierz mi, gdyby wszyscy gracze w mieście przychodzili do ciebie po poradę, też nie ułatwiałbyś im życia. A przy okazji, mówią na niego Ciachacz. – Dobra, zatkajcie nosy – rzuciła Sara. – Bo właśnie do niego się wybieramy.

2 Stare Miasto należało do najczęściej odwiedzanych miejsc w VirtNecie. Coś jak Nowy Jork wirtualnego świata. A dzielnica sklepowa była pełna ludzi. Z początku Michael obawiał się, że będą widoczni jak na dłoni, ale kiedy się tam znaleźli, uświadomił sobie, że w miejscu takim jak to nietrudno wmieszać się w tłum i zniknąć. Zwłaszcza gdy człowiek dysponował dwoma programami maskującymi, które działały na pełnych obrotach. Dwa centra handlowe, każde z tysiącami sklepów, salonami gier, restauracjami, punktami do uploadowania, barami i całym mnóstwem innych

atrakcji, graniczyły z ogromnym placem, który ciągnął się kilometrami. Były tu bajeczne fontanny, tancerze powietrzni i kolejki górskie, uwielbiane przez Michaela i wszystkich, którzy tu przychodzili. Całe to miejsce zaprojektowano z dwóch powodów: żeby zapewnić ludziom rozrywkę i wycyckać ich z kasy. Ceny rzeczy we Śnie nie różniły się od tych na Jawie; tylko możliwości były tu większe. Zwłaszcza jeśli człowiek potrafił programować. Sara pięć razy musiała odciągać Brysona za ucho, zanim weszli w wąską, długą uliczkę, której szukali. Odchodziła ona od rozległego placu i prowadziła do dzielnicy zwanej Szemranym Miastem, gdzie przy brukowanej drodze prowadzono mniej intratne interesy, takie jak salony cyfrowego tatuażu czy lombardy. Na widok tego miejsca Michael miał wrażenie, jakby cofnął się w czasie o sto lat. Można tu było nawet zobaczyć konia. – To tam. – Sara wskazała palcem. Odkąd opuścili plac, niewiele się odzywali i Michael dobrze wiedział, dlaczego tak się dzieje. W okolicy było znacznie mniej ludzi, a to oznaczało, że jeśli ktoś ich śledził, łatwiej będzie ich zauważyć. Pokładał nadzieję w pluskwiaku Brysona i ufał, że zorientują się, jeśli Kaine przebije się przez programy maskujące i spróbuje się do nich zbliżyć. Wówczas znajdą portal i wynurzą się, zanim znów trafią do bezdennej czarnej otchłani. Salon Ciachacza trafnie nazwano zakładem fryzjerskim U Staruszka. Nie trzeba było być geniuszem, żeby wiedzieć, że w wirtualnym świecie człowiek nie potrzebuje strzyżenia, ale większości ludzi to nie przeszkadzało. Im bardziej życie we Śnie przypominało to na Jawie, tym lepiej. Dlatego osiemdziesiąt procent graczy pozwalało swojej postaci zapuszczać włosy. Jeśli potrafiło się programować i naprawdę chciało się mieć koński ogon, wystarczyło uzyskać dostęp do kodu i szybko go wprowadzić. – Co teraz? – spytał Bryson, kiedy zatrzymali się kilka metrów od drzwi. – Wpadamy do środka i zasypujemy kolesia pytaniami? Michael wzruszył ramionami. – Założę się, że facet wykorzystuje każdą okazję, żeby grać na pieniądze. Zaprogramujemy mu wpisowe na następny turniej pokera i, tak jak mówiłem, nie przestanie gadać, dopóki się nie wyniesiemy. – A kto da się ogolić? Sara troskliwie odgarnęła włosy. – Nie ja – bąknęła. – Zresztą to nie jest fryzjer damski.

– Ty zrób sobie fryz – Michael zwrócił się do Brysona. – Tracimy czas.

3 Minął co najmniej rok, odkąd Michael wyciągał informacje od Ciachacza – chodziło wówczas o kody do jakiejś gry z rodzaju „bijatyk” – i zdążył już zapomnieć, jak dziwny jest to człowiek. Jeśli istniał ktoś, kto, tworząc swoją aurę, wzorował się na trollach z bajek, był nim stary fryzjer. Michael i jego przyjaciele czekali cierpliwie, aż przyszła kolej na Brysona. Włosy Ciachacza przypominały siwe kępki, zaczesane na upstrzoną plamami, czerwoną skórę głowy. Miał więcej włosów w uszach niż na głowie. Był niski, przysadzisty i stary, a każde słowo, które padało z jego ust, brzmiało tak, jak gdyby miało być tym ostatnim. Zazwyczaj ludzie tworzyli swoją aurę na podstawie tego, jak wyglądali naprawdę, więc Michael mógł sobie jedynie wyobrażać spotkanie z Ciachaczem na Jawie. Był pewien, że życie z kimś takim to prawdziwa przyjemność. – Co tak stoicie i gapicie się na nas jak sroka w kość? – Fryzjer, ścinając kolejne kosmyki, przebierał palcami szybciej, niż Michael spodziewał się po kimś w jego wieku. Najwyraźniej nie lubił, gdy ktoś mu się przyglądał. – Bo mamy do zaoferowania coś więcej niż tylko nasze włosy – odparła Sara stanowczym głosem. – Czyżby? – wychrypiał fryzjer. Michael podejrzewał, że starzec ma w gardle więcej flegmy niż dzieciak cierpiący na zapalenie zatok. – Może więc mnie oświecisz, młoda damo. Sara zerknęła na Michaela, dając mu sygnał do działania. Ten, widząc to, pochylił się w stronę Ciachacza i szepnął: – Szukamy informacji o graczu imieniem Kaine. – Urwał, gdy dotarło do niego, że powinien okazać nieco więcej szacunku. – Proszę pana. – Zachowaj te gładkie słówka dla kogoś innego – odciął się starzec. Jego oddech uderzył Michaela prosto w nos i chłopak cofnął się w obawie, że się zakrztusi. Spodziewał się, że Ciachacz zacznie mówić i wyjawi im wszystko, co wie, ale mężczyzna milczał. Nożyczki w jego dłoni pracowały niestrudzenie, dzięki czemu Bryson zaczynał wyglądać jak człowiek. Teraz Sara postanowiła spróbować swoich sił.

– No już. Wszyscy wiemy, że każda plotka we Śnie prędzej czy później przechodzi przez ten salon. Proszę powiedzieć, co pan wie o Kainie i gdzie on ukrywa swoje tajemnice. – Albo gdzie możemy go znaleźć – dodał Bryson. Ciachacz wybuchnął szczekliwym śmiechem. – Skoro jesteście tacy mądrzy, wiecie, ile kosztują informacje. Jak na razie, doczekałem się bólu głowy i garści wirtualnych włosów na podłodze. Michael poczuł, jak coś w nim pęka, i zanim zdążył się opanować, parsknął śmiechem. Ciachacz rzucił mu gniewne spojrzenie. – Śmiej się, ale nie zapominaj, że to ty czegoś potrzebujesz. Jeśli dobrze pamiętam, ostatnim razem było podobnie. Sara zgromiła Michaela wzrokiem, tak jak tylko dziewczyny potrafią. – Przepraszamy pana. Naprawdę. To oczywiste, że nie mamy pojęcia, jak się do tego zabrać. Nigdy wcześniej nie robiliśmy czegoś takiego. Michael się skrzywił – facet może był stary, ale z pewnością ich zapamiętał. Należało więc ratować sytuację. – Możemy dać panu coś w zamian za informację. Wpisowe na turniej pokera, który odbywa się w ten weekend w kasynie. – Miał nadzieję, że rodzice nie zauważą pieniędzy, które znikną z ich konta. Ciachacz otaksował go wzrokiem; w spojrzeniu starca była jasność i Michael wiedział, że mają go w kieszeni. – Plus drinki – dodał fryzjer. – Bez ograniczeń. – W porządku – zgodził się Michael. – A teraz niech pan mówi. – Może nie spodoba wam się to, co mam, ale to jedyne informacje, jakimi dysponuję. I będziecie musieli uwierzyć, że naprowadzam was na właściwy trop. – W porządku – odparła Sara. – Posłuchajmy. Ciachacz przestał obcinać włosy Brysona, chociaż Michael nie wiedział, kiedy to się stało. Omiótł pędzlem pelerynę, którą chłopak miał na szyi, i zdjął ją. Bryson bąknął słowa podziękowania, wstał i dołączył do przyjaciół, podekscytowany tym, co miał im do powiedzenia fryzjer. – Przez lata przewinęło się przez ten lokal wiele różnych plotek – zaczął starzec. – Ale wy prosicie, żebym sprzedał wam najbardziej przerażające informacje, jakie słyszałem w swoim osiemdziesięcioletnim życiu. Te słowa jeszcze bardziej zaintrygowały Michaela.

– To znaczy? – spytał. – Pewne jest, że wiele się mówi o tym całym Kainie. Gość coś knuje. Słyszałem o porwaniach, lobotomii… Mówi się też, że jest miejsce, w którym coś ukrywa. Nikt nie wie co ani gdzie. Wiadomo tylko, że chodzi o coś dużego. – To już wiemy – wtrąciła Sara. – Jak możemy znaleźć jego albo to miejsce? Gdzie mamy zacząć? Ciachacz wykrzywił usta w czymś, co mogło uchodzić za uśmiech, choć bardziej przypominało grymas. – Mam nadzieję, że ta pokerowa noc mi się opłaci, bo o miejscu, o którym wam powiem, wie mniej osób, niż mam palców u prawej stopy. A jeden straciłem przez wściekłego kundla z Des Moines. – Dokąd mamy iść? – naciskał zniecierpliwiony Michael. Fryzjer nachylił się w ich stronę i jeszcze zanim się odezwał, omiótł ich jego cuchnący oddech. – Musicie iść do klubu Czarne i Niebieskie. Znajdźcie Ronikę. Tylko ta stara wiedźma powie wam, gdzie tego szukać. – Czego? – spytali wszyscy troje. – Tego, co doprowadzi was do Kaine’a. – Na twarzy Ciachacza pojawił się ten sam zagadkowy grymas-uśmiech. – Ścieżki – dodał po chwili szeptem. Michael zmarszczył brwi. Jedno słowo, ale sposób, w jaki zostało wypowiedziane, przyprawiło go o gęsią skórkę.

ROZDZIAŁ 6 Przez podłogę

1 Michael słyszał o klubie Czarne i Niebieskie. Wszyscy w VirtNecie o nim słyszeli. Nigdy jednak nie spotkał nikogo, kto by go odwiedził, bo wejście do klubu graniczyło z cudem – chyba że ktoś był wyjątkowo bogaty, sławny, miał wysoką pozycję w światku przestępczym albo był politykiem, co sprawiało, że spełniał wszystkie powyższe warunki. Michael i jego przyjaciele nie kwalifikowali się do żadnej z tych kategorii, a co gorsza, byli nastolatkami. Dzięki swoim umiejętnościom programistycznym mogli się postarzyć i stworzyć fałszywe dowody tożsamości szybciej, niż Helga robiła gofry. Jednak właściciele klubu, nauczeni, że każdy próbuje ich oszukać, stali się wyjątkowo ostrożni i potrafili przejrzeć niemal każdy podstęp. Michael, Bryson i Sara stali naprzeciw wejścia po drugiej stronie ulicy i gapili się na ludzi tłoczących się w kolejce. Michael domyślał się, że tamci wydali na biżuterię i markowe ubrania więcej, niż przeciętny człowiek zarabia przez rok. Lustro życia było jedynym miejscem w VirtNecie, gdzie nie każdy mógł wyglądać tak, jak chciał. Żeby mieć odjazdowe rzeczy, trzeba było być wystarczająco bogatym w prawdziwym świecie, wiedzieć, z kim i jak zagadać, flirtować, albo wejść w ich posiadanie podstępem. Chyba że się było naprawdę dobrym hakerem i programistą. – Jaki mamy plan? – spytał Bryson. – Ledwie przekradam się do baru Zakręć Tyłeczkiem, a co dopiero do Czarne i Niebieskie. Michael łamał sobie głowę. – Ta cała Ronika nie siedzi tam dwadzieścia cztery godziny na dobę. Może po prostu zaczekamy i pójdziemy za nią do domu? Sara zareagowała na jego słowa czymś w rodzaju jęku.

– Brzmi trochę upiornie, nie mówiąc o tym, że nie mamy pojęcia, jak ona wygląda. Poza tym zapominasz, że to nie jest prawdziwy świat. Możliwe, że to jedyne miejsce, które odwiedza we Śnie. Może zanurza się i wynurza bezpośrednio w portalu gdzieś na zapleczu klubu. Zwłaszcza jeśli jest tak słynna, jak mówił Ciachacz. Wątpię, żeby mając taką pozycję, była tworem. Stanowiska kierownicze zawsze obsadzone są ludźmi. Bryson westchnął dramatycznie. – Gdybym tylko mógł spędzić z nią pięć minut. Zawróciłbym jej w głowie do tego stopnia, że od razu zaczęłaby sypać. – Nie skomentuję tego – rzucił Michael. Tym razem Sara naprawdę jęknęła. – Jak to w ogóle możliwe, że jesteśmy przyjaciółmi? – Posłuchajcie – wtrącił pospiesznie Michael – przykro mi, że muszę to powiedzieć, ale mamy tylko jedno wyjście. Bryson i Sara spojrzeli na niego zaintrygowani, i Michael wiedział, że myślą o tym samym. Zrobienie czegoś rażąco nielegalnego jest zawsze ostatnią deską ratunku. – Musimy włamać się do środka – dodał z figlarnym uśmiechem.

2 Dla Michaela włamanie do fikcyjnej lokacji w VirtNecie było jak włamanie do budynku w realnym świecie. Wymagało planowania i myślenia. I tak jak na Jawie, wystarczył choćby jeden fałszywy ruch, by wylądować w więzieniu, jeśli dałeś się złapać Służbom VirtNetu. – Dobra, udawajcie niewiniątka i chodźcie za mną – poinstruował ich. – Człowieku, po co w ogóle to powiedziałeś? – utyskiwał Bryson. – Teraz będę wyglądał na jeszcze bardziej winnego, niż jestem. Żeby dostać się do klubu, wybrali inną, okrężną, drogę. Minęli kilka przecznic z nadzieją, że nawet jeśli ktoś ich obserwuje, nie domyśli się, co knują. Szli w ciszy, więc Michael spróbował nawiązać rozmowę; miał nadzieję, że dzięki temu będą wyglądali jak wałęsająca się po okolicy grupka przyjaciół. – Bez obrazy, ale mam dość gadania o zdolnościach kulinarnych twojej gosposi – burknął Bryson, gdy skręcili za rogiem, trzydzieści metrów od klubu. –

Zwłaszcza że nigdy jej nie spotkałem i prawdopodobnie nie spotkam. Sara wysforowała się i Michael miał nadzieję, że to znaczy, iż nie ma zastrzeżeń co do ich planu. – Może powinniśmy spotkać się w domu Michaela – odezwała się. – Wtedy Helga mogłaby przygotować jeden z tych smakołyków, którymi tak się chwalisz. – Jest niezła? – spytał Bryson. Michael zadrżał na samą myśl. – Ma co najmniej sześćdziesiąt lat. Może siedemdziesiąt. – I co z tego? Nie odpowiedziałeś na moje pytanie. Sara się zatrzymała i Michael omal na nią nie wpadł. Znajdowali się zaledwie kilka budynków od klubu. O jego istnieniu świadczyły jedynie widoczne w ścianie małe czarne drzwi. Nawet bez szyldu Michael nie miał wątpliwości, że to tylne wejście do klubu Czarne i Niebieskie; przed drzwiami stało dwóch osiłków z głowami wielkości klatki piersiowej i bez szyi; obserwowali wszystkich przechodniów, jakby nie jedli od kilku dni i mieli ochotę na ludzkie mięso. Każdy klub miał swoich bramkarzy, ale ci wyglądali monstrualnie. – Bułka z masłem – mruknął Bryson. Sara obejrzała się przez ramię i szepnęła, żeby przestali się gapić w stronę klubu. Miała w twarzy coś takiego, że Michael natychmiast jej posłuchał. – Co planujesz? – spytał. – Nie wyobrażam sobie, jakimi firewallami jest zabezpieczone to miejsce. Możemy je zhakować? Jasne. Ale kiedy wyszliśmy zza rogu, coś przyszło mi do głowy. – Zerknęła w stronę ochroniarzy. – Myślę, że nie będziemy musieli się włamywać. Mina Brysona wyrażała dokładnie to, co czuł Michael: zdumienie. – Poważnie? – spytał. – Niby jak zamierzasz przejść obok tych seryjnych morderców? Sara przewróciła oczami. – Mówię poważnie. Nie musimy włamywać się do klubu; wystarczy, że włamiemy się do bramkarzy. Do ich plików osobowych. A wtedy wejdziemy tymi drzwiami. Kiedy zaczęła tłumaczyć szczegóły, Michael przypomniał sobie, dlaczego tak bardzo ją lubi. Była najmądrzejszą dziewczyną na świecie.

3 Zajęło im to czterdzieści trzy minuty. Wszyscy troje usiedli pod ścianą i połączyli się, żeby zbadać program. Michael uwielbiał ten etap: zamknięcie oczu, skupienie całej świadomości na tym, co działo się w trumnie, i uzyskanie dostępu do surowych elementów samego VirtNetu, kodu tego, co widział wokół siebie. Współpraca z innymi wymagała instynktu i mnóstwa doświadczenia, ale przyjaciele Michaela byli w tym równie dobrzy jak on. Kolejny powód, dla którego trzymali się razem. Kiedy udało im się wyizolować kody bramkarzy, włamali się do nich i ściągnęli do swoich systemów kilka plików osobowych, a następnie wrócili do swych wirtualnych ciał. To, co zamierzali zrobić, było wielkim przekrętem, ale oszustwo wydawało się lepszym sposobem niż pokonywanie licznych zabezpieczeń. Gdy Michael ponownie otworzył oczy, poczuł krople potu spływające po jego wirtualnej twarzy. Przed chwilą przekroczyli legalne granice manipulowania programem i zamierzali posunąć się jeszcze dalej. Wiedział, że bez solidnego planu ryzykują, że zostaną złapani. Sara zerwała się na równe nogi. – Pospieszmy się, zanim zauważą, że cokolwiek zrobiliśmy. Michael i Bryson podnieśli się i kiedy wszyscy troje szli w stronę olbrzymów strzegących drzwi do klubu Czarne i Niebieskie, Michaelowi przyszła do głowy pocieszająca myśl: to SVN zleciły im to zadanie. Może więc dadzą ich trójce przyzwolenie na działania, które, formalnie rzecz biorąc, były sprzeczne z prawem. Pierwszy zauważył ich ochroniarz po lewej i spojrzał na nich z nieskrywanym rozbawieniem. Dostrzegł, że na niego patrzą, i cieszył się na myśl, że lada chwila udaremni kolejną żałosną próbę wejścia do lokalu. Wyłamał sobie palce, zaśmiał się głupkowato i szturchnął kolegę. – Ty to zrób – szepnął Michael do Sary, czując, że traci zimną krew. – To był twój pomysł. – Amen – dodał Bryson. Zatrzymali się kilka metrów od osiłków, którzy mierzyli ich wzrokiem od stóp do głów. – Niech no zgadnę – rzucił ten po lewej. Dopiero teraz Michael zauważył, że wyglądają jak bliźniacy. – Zaproponujecie nam lizaka i poprosicie, żebyśmy

wpuścili was do klubu. A może macie cukrowe zajączki? Jego kumpel zachichotał, co przypominało odgłosy nadciągającej burzy. – Nie traćcie czasu, dzieciaki. Skoczcie do centrum handlowego i postrzelajcie do obcych. Albo uderzcie do klubu dla małolatów niedaleko stąd. Tylko zejdźcie nam z oczu. Michael nie mógł uwierzyć, jak bardzo się denerwuje. Razem z Brysonem i Sarą robili miliony szalonych rzeczy, ale teraz, kiedy znał stawkę, kolana się pod nim ugięły. Sara tymczasem była w swoim żywiole. – Ukradliśmy wasz kod – oznajmiła ze spokojem, który przyprawił Michaela o gęsią skórkę. – Wysyłam potwierdzenie. – Na ułamek sekundy zamknęła oczy, przesłała kilka wykradzionych plików i rzuciła osiłkom wściekłe spojrzenie. Przynęta została zarzucona. Mężczyzna po lewej zamarł i wytrzeszczył oczy ze zdumienia. Jego towarzysz zatoczył się do tyłu, jakby ktoś uderzył go pięścią w brzuch. – Traficie za to za kratki – warknął. – Idę o zakład, że już w tej chwili ktoś dobija się do waszych drzwi. – To chyba nasz problem, nie wasz – odparła Sara. – Teraz zacznę liczyć. Kiedy doliczę do pięciu, wyślę kilka małych… ciekawostek, które znaleźliśmy w waszym zaśmieconym banku pamięci, do wszystkich ludzi na waszej liście kontaktów. Gdy dojdę do dziesięciu, zaczniemy… usuwać rzeczy, które wolelibyście zachować. – Kłamiesz – odparował ten po prawej. – Równie dobrze sam mogę zacząć liczyć. Kiedy dojdę do dwóch, skopię wam tyłki do nieprzytomności. Albo sam zacznę hakować. – Jeden – powiedziała ze spokojem Sara. – Dwa. Ochroniarz po lewej był coraz bardziej podenerwowany. – Nie ośmielisz się. Nie możecie grzebać w naszych danych osobowych! – Trzy. Cztery. – Odwróciła się do Michaela, który w milczeniu obserwował rozwój wydarzeń. – Przygotuj rozdzielnik. – Robi się – rzucił, starając się opanować uśmiech. Sara po raz kolejny spojrzała na olbrzymów. – Pi… – Zaczekaj! – krzyknął ten po prawej. – Przestańcie! – Wpuścimy was – dodał jego towarzysz. – Kogo to obchodzi? Tylko postarzcie się trochę, żebyśmy nie mieli problemów. – W porządku – odparła Sara. – Chodźcie, chłopaki.

– Koleś – zwrócił się Bryson do jednego z osiłków. – Po tym, co zobaczyłem w twoich plikach, mam nadzieję, że nigdy nie będziesz miał dzieci.

4 Klub Czarne i Niebieskie wyglądał dokładnie tak, jak Michael to sobie wyobrażał. Był tylko nieco głośniejszy, duszny i pełen ludzi tak pięknych, że wiedział, iż na Jawie nigdy nie zobaczy czegoś podobnego. Dudniąca muzyka wylewała się z wiszących pod sufitem masywnych głośników; światła stroboskopowe migały i oślepiały. Czerwonawa poświata spowijała ludzi, którzy tańczyli, skakali i wili się na parkiecie. Temperatura rozgrzanych ludzkich ciał sprawiała, że powietrze było ciężkie i parne. Gdziekolwiek spojrzał, widział perfekcję. Piękne włosy, ubrania, idealne mięśnie i nogi. To nie moja bajka, pomyślał z uśmiechem. Wolał postrzelone dziewczyny z rozczochranymi włosami i okruchami chipsów na koszulkach. – Rozejrzyjmy się i poszukajmy tej kobiety! – krzyknął do przyjaciół. Zastanawiał się, czy czytanie z ruchu warg jest popularną aplikacją wśród bywalców klubu, w którym nie był w stanie usłyszeć własnego głosu. Bryson i Sara pokiwali głowami i wszyscy troje zaczęli lawirować w tłumie niezwykle pięknych istot. Dudnienie basu przywodziło na myśl młot kowalski spadający na kowadło; i tak uderzenie za uderzeniem. Michael nie pamiętał, żeby przed wejściem do klubu bolała go głowa, ale teraz ból rozsadzał mu czaszkę. Co chwilę obijał się o ludzi, a ich spocone ramiona ocierały się o niego. Dając się porwać atmosferze, sam zaczął podrygiwać i Sara była zażenowana jego brakiem talentu. – Jesteś słodki – powiedziała bezgłośnie i zaraz potem przewróciła oczami. Morze ludzi. Niezniszczalna ściana czystego hałasu. Światła, które sprawiały, że człowiek tracił orientację. I niekończące się dudnienie. Już po chwili Michael miał dość. Musieli jednak znaleźć kobietę imieniem Ronika, która – rzekomo – wiedziała wszystko o wszystkim. Tylko jak odszukać kogokolwiek w miejscu takim jak to? Obejrzał się przez ramię i uświadomił sobie, że nigdzie nie widzi Brysona ani Sary. Spanikowany obrócił się dookoła, szukając wzrokiem przyjaciół i na próżno ich wołając. Nerwy miał już i tak napięte jak postronki – w końcu byli tu

nielegalnie – ale zniknięcie Sary i Brysona jeszcze bardziej go zdenerwowało. Zatrzymał się. Nagle ktoś popchnął go od tyłu; czyjś łokieć uderzył go w kark. Pośród zgiełku i ogłuszającej muzyki usłyszał kobiecy śmiech. Chwilę później upadł na podłogę.

5 Nie była to zapadnia. I to nie podłoga usunęła mu się spod nóg. Podczas gdy świat wokół niego kręcił się dalej, ciało Michaela stało się niematerialne i przezroczyste; doznał uczucia spadania, podczas gdy tańczący wokół niego ludzie wznosili się do nieba. Spojrzał w dół i zobaczył, że jego nogi i tułów przenikają przez czarną, lśniącą płytkę niczym duch. Kiedy jego głowa znalazła się niebezpiecznie blisko podłogi, odruchowo zamknął oczy, a gdy je otworzył, znajdował się w skąpo oświetlonym pokoju pełnym eleganckich mebli. Otaczały go pikowane kanapy, mahoniowa boazeria i bogato zdobione lampy, a jego stopy zapadły się w miękkim orientalnym dywanie. Stojący obok Bryson i Sara patrzyli na niego, jakby spóźnił się na imprezę. Jednak poza nimi w pokoju nie było nikogo. – Co się stało? – spytał Michael. Widok przyjaciół sprawił, że poczuł się lepiej, choć przed chwilą dosłownie przeniknął przez podłogę. – Coś nas tu ściągnęło, oto co się stało – odparł Bryson. – A to oznacza, że prawdopodobnie nasze wejście nie było tak ukradkowe, jak byśmy się tego spodziewali. – Halo?! – zawołała Sara. – Kto nas tu sprowadził? Drzwi na tyłach pokoju otworzyły się, zalewając podłogę wachlarzem światła. W progu stanęła kobieta. Na jej widok tylko jedno przyszło Michaelowi do głowy: wow! Kobieta nie była ani piękna, ani seksowna, ani stara, ani młoda. Nie sposób było określić, ile ma lat i czy jest brzydka, czy też ładna. Jednak elegancka czarna suknia, siwe włosy i mądra twarz świadczyły o tym, że ma władzę i autorytet. Michael modlił się w duchu, żeby Bryson nie palnął jakiejś głupoty. – Usiądźcie – zwróciła się do nich. – Muszę przyznać, że jestem pod wrażeniem waszej sztuczki, chociaż ci dwaj idioci, którzy dali się nabrać, już tu nie pracują. – Usiadła w miękkim skórzanym fotelu i założyła nogę na nogę. – Prosiłam, żebyście usiedli.

Michael uświadomił sobie, że wszyscy troje wpatrują się w nią z otwartymi ustami. Zawstydzony, pospiesznie podszedł do kanapy po prawej, podczas gdy Bryson i Sara zajęli tę po lewej stronie pokoju. – Zakładam, że wiecie, kim jestem – ciągnęła kobieta. Michael nie potrafił powiedzieć, czy jest zła, czy może raczej zmartwiona. Nigdy nie słyszał, by ktoś mówił z taką obojętnością w głosie. – Ronika – szepnęła z szacunkiem Sara. – Tak, mam na imię Ronika. – Zmierzyła ich po kolei lodowatym spojrzeniem. Michael patrzył na nią jak urzeczony. – Siedzicie tu wyłącznie z jednego powodu: bo jestem ciekawa. Wiem, ile macie lat i skąd pochodzicie, ale nie mam pojęcia, po co tu przyszliście. A sądząc po tym, jak wałęsaliście się na górze, nie chodzi o taniec. – Jak… – Michael ugryzł się w język, zanim zdążył zadać najgłupsze pytanie świata. To oczywiste, że wiedziała, w jaki sposób zdobyć informacje na ich temat. Jej umiejętności hakerskie były pewnie o niebo lepsze niż te, którymi sam dysponował. Człowiek nie zostaje właścicielem klubu – zwłaszcza takiego jak Czarne i Niebieskie – nie mając talentu i mnóstwa pieniędzy. Ronika uniosła brwi i ciągnęła: – Żeby było jasne, klub Czarne i Niebieskie nie przypadkiem zasłużył na swoją reputację w VirtNecie. Ludzie, którzy próbowali tego co wy, skończyli w rozmaitych miejscach, od zwykłych szpitali po kliniki psychiatryczne. Bądźcie szczerzy, a nic wam się nie stanie. Ale wiedzcie, że gardzę sarkazmem. Michael i Sara wymienili spojrzenia. To dzięki niej weszli do klubu; teraz nadeszła jego kolej. Wyglądało na to, że Brysonowi znowu się upiekło. – Po co tu przyszliście? – spytała Ronika. Michael odchrząknął i przysiągł sobie w duchu, że nie dopuści do tego, by zobaczyła, jak bardzo go onieśmiela. – Kazano nam tu przyjść, ponieważ szukamy informacji. – Kto was przysłał? – Stary fryzjer z Szemranego Miasta. – Ciachacz. – Właśnie. – Michael miał ochotę zażartować z cuchnącego oddechu starca, ale w porę się opamiętał. Ronika przez chwilę milczała.

– Myślę, że już znam odpowiedź na to pytanie, ale mimo to zapytam: czego szukacie? – Kaine’a. Gracza. – Uznał, że to wystarczy, ale dodał: – Ciachacz wspomniał coś o jakiejś „ścieżce”. Nagle Bryson poderwał się z kanapy, zacisnął powieki i masując skronie, zaczął powtarzać: – Cholera. Jasna cholera. Michael poczuł, że serce podchodzi mu do gardła. To nie wróżyło niczego dobrego. – Co się dzieje? – spytała Sara. Bryson opuścił ręce i otworzył oczy. Spojrzał na Ronikę. – Mój pluskwiak właśnie się włączył. Kaine wie, że tu jesteśmy. Jest blisko. – Oczywiście, że jest blisko – odparła Ronika.

ROZDZIAŁ 7 Czarne i Niebieskie

1 Wszyscy spojrzeli na Ronikę, czekając na wyjaśnienia. Michael miał ochotę zerwać się na równe nogi i uciec, ale wiedział, że druga taka okazja może się nie przytrafić. – Bywał tu – ciągnęła. – Zapewniam was, że moje firewalle są solidne. Nie ośmieliłby się mi narazić, zwłaszcza że ocaliłam… od rozpadu… jeden z jego najcenniejszych tworów. Przez jej dziwne pauzy Michael prawie zapomniał, że są w niebezpieczeństwie. Wiedział, że wszystkie twory w końcu ulegały rozpadowi – tak skomplikowany i realistyczny program o tak rzeczywistej inteligencji nie mógł trwać wiecznie, gdyż prędzej czy później sama jego egzystencja zaczynała przeczyć jego instynktom. Badania wykazały, że wszystko zaczynało się, gdy z życia tworu nagle znikały podstawowe elementy – jego sztuczna inteligencja traciła umiejętność „wypełniania luk”. W następstwie z jego „fizycznym ciałem” zaczynały się dziać dziwne rzeczy. Objawy podobno bywały różne. Ale kiedy zaczynały być widoczne gołym okiem, programiści wyłączali twory. Zabijali je. Głos Roniki wyrwał go z zamyślenia. – …nie byłoby mnie tu, gdybym nie wyczyściła programu i nie podarowała ulubionemu tworowi Kaine’a nowego życia. Trudno tego dokonać, nie wymazując pamięci, nie mówiąc o tym, że to nielegalne. Kaine jest moim dłużnikiem. Podobno latami doskonalił ten konkretny program. Wtedy nie wiedziałam o nim tego, co wiem teraz, ale pewnie i tak bym to zrobiła. Dobrze jest mieć przyjaciół… i wrogów, którzy mają u ciebie dług wdzięczności. – Wygląda na kolesia, który bez wahania zdradziłby starego przyjaciela – zauważył Michael. – Poza tym więzi ludzi we Śnie. Jest bezwzględny i chyba nie

powinniśmy czekać, żeby przekonać się, do czego jest zdolny. Ronika zmierzyła go uważnym wzrokiem. – W takim razie proszę bardzo, możecie iść. – I tak nam nie pomoże, skoro są przyjaciółmi – rzucił Bryson. – Przyjaciółmi? – Ronika powtórzyła słowo, jakby nie rozumiała jego znaczenia. – Zapłacił mi mnóstwo pieniędzy. Nie przyjaźnię się z graczami. Jestem ich wspólniczką. Chcę tylko powiedzieć, że to, co dla niego zrobiłam, wymagało wyjątkowego talentu z mojej strony, tak więc nie będzie ryzykował jego utraty, na wypadek gdyby znowu był mu potrzebny. Michael wcale nie poczuł się przez to bezpieczniej, ale uznał, że najwyższy czas zacząć zadawać pytania. Sara była tego samego zdania. – Proszę posłuchać – odezwała się. – Nie mamy takich pieniędzy. Może jest inny sposób, żebyśmy zdobyli potrzebne informacje. Usta Roniki rozciągnęły się w kpiarskim uśmieszku. – Jest mnóstwo rzeczy cenniejszych od pieniędzy. Już samo to, że tu siedzicie, wiele mi o was mówi. Odpowiem na wasze pytania, ale w zamian proszę o jedną prostą przysługę. To wydawało się zbyt piękne, żeby było prawdziwe. Michael grał wystarczająco długo, by wiedzieć, że istniały miliony strasznych rzeczy, których mogła od nich zażądać. – Jaką przysługę? – spytał niepewnie. Nie przestawała się uśmiechać. – Cóż, teraz wam nie powiem. Dowiecie się we właściwym czasie. Nie miał pojęcia, jak to możliwe, że w ustach tej kobiety nawet niewinne rzeczy brzmiały niczym groźba. A jednak ją polubił. – Umowa stoi – rzucił Bryson, nie zadając sobie trudu, żeby przedyskutować to z przyjaciółmi. Michaelowi zabrakło jednak determinacji, żeby się wykłócać; tak naprawdę nie mieli wyboru – musieli przystać na taki układ. – Co wy na to? – Ronika spojrzała najpierw na Sarę, a zaraz potem na niego. Oboje skinęli głowami. – Ale musimy się spieszyć – dodał Bryson. – Mój pluskwiak pulsuje jak oszalały. Chcę już stąd wyjść. Michael nie musiał się zastanawiać. – Dobrze. – Ronika sprawiała wrażenie zadowolonej. – Pytajcie więc.

2 Ponieważ to Michael wpakował przyjaciół w tarapaty, on prowadził rozmowę, choć miał ochotę zerwać się i uciec. Wiedział, że byłoby głupotą, gdyby niczego się nie dowiedzieli, skoro już zadali sobie tyle trudu. Postanowił więc, że będzie mówił krótko i na temat. I choć przyszli do klubu zapytać o „ścieżkę”, zamierzał wyciągnąć od Roniki jak najwięcej informacji. – Kaine – zaczął. – Słyszała pani o czymś, co ma z nim jakiś związek? Czymś sekretnym, ukrytym w głębi VirtNetu? – Tak. Starał się ukryć podekscytowanie. – Jakieś szczegóły? Twarz Roniki pozostała niewzruszona. – Prawie żadnych. Ale myślę, że coś ważnego jest na rzeczy. Jej spokój działał mu na nerwy; nie potrafił powiedzieć, czy ta kobieta wie więcej, niż udaje, że wie. – Ciachacz wspomniał coś o jakiejś „ścieżce” – przypomniał. Pokiwała głową. – Tak, Ścieżka. Przez duże „Ś”. Nie mam pojęcia, skąd ten staruch o wszystkim wie. – Czym jest Ścieżka? – spytała Sara. Ronika odparła bez wahania, co utwierdziło Michaela w przekonaniu, że mówi prawdę. – To jedyny sposób, żeby się dostać do Świętego Jaru… przez duże „Ś” i „J”, miejsca ukrytego głęboko we Śnie, podobnie jak Kaine i sama Ścieżka. Mówi się, że właśnie tam Kaine prowadzi swoje interesy. Dotarcie tam graniczy z cudem. Podobno miejsce to chronią niezawodne zabezpieczenia. Chociaż, jak zdążyliście się przekonać, zawsze istnieje szczelina, przez którą można się przecisnąć. Zawsze. – Ścieżka – powtórzył Michael. Ronika skinęła głową. – Ścieżka. Zauważył, że noga Brysona podryguje nerwowo. – Zbliżył się? – spytał przyjaciela. – Jest praktycznie za drzwiami. – Bryson zadarł głowę i z niepokojem spojrzał w sufit. – Musimy iść.

– Nic wam nie będzie – uspokoiła go Ronika, choć Michael pierwszy raz wyczuł w jej głosie powątpiewanie. – Mogę wam tylko powiedzieć, gdzie należy zacząć. Nigdy nie byłam na Ścieżce i się tam nie wybieram. Michael nachylił się, gotów wysłuchać pierwszej istotnej informacji. – W takim razie dokąd powinniśmy się udać? – Graliście kiedyś w Diabły zniszczenia? Pokręcił głową. Diabły zniszczenia były nudną grą wojenną, w którą grali jedynie starzy ludzie. – Nigdy mnie nie kusiło. – Bo to idiotyczna gra – wtrącił Bryson. – Nic dziwnego, że to tu zaczyna się Ścieżka… nikt nie zwróciłby na nią uwagi. Trzeba być znudzonym desperatem, żeby w to grać. Twarz Roniki napięła się. Kobieta była zdenerwowana; wyraźnie usłyszeli to w jej głosie. – Gdzieś w gorącej strefie na polu walki znajduje się okop, który ma słaby punkt w programie. Jeśli złamiecie kod, znajdziecie portal prowadzący do Ścieżki. To wszystko, co wiem. – Po tych słowach wstała. – Dobiliśmy targu, więc proszę, nie zapomnijcie o swoim długu. Kiedyś się o niego upomnę. – Co się dzieje? – spytał Michael, podnosząc się z kanapy. Kobieta zmrużyła oczy. – Myślę, że trochę się przeliczyłam w kwestii naszego bezpieczeństwa. W momencie, gdy wypowiadała te słowa, usłyszał mrożący krew w żyłach dźwięk.

3 Brzmiał jak nieludzkie połączenie piskliwego wrzasku z wyciem. Skrzekliwy krzyk, fałszywy i rozrywający bębenki. Michael zatkał uszy rękami i zacisnął powieki. Pragnął jedynie, by ów dźwięk ucichł. Hałas rozbrzmiewał jeszcze przez kolejną minutę, po czym równie nagle ustał. Michael otworzył oczy i ostrożnie opuścił ręce. Sara i Bryson byli bladzi, jakby lada chwila mieli zwymiotować. Nawet Ronika wydawała się roztrzęsiona. – Co to było? – wydyszał Bryson.

– To nie przed Kaine’em ostrzegał nas twój pluskwiak – odparła Ronika. – Kaine wysłał… coś innego. Usłyszeli niski gardłowy pomruk, który dobiegał zewsząd, wstrząsając pokojem, a po chwili zamilkł. Wszyscy czworo stali jak sparaliżowani. Michael wstydził się przyznać, ale czekał, aż Ronika powie im, co mają robić. Dziki, piekielny wrzask po raz kolejny rozdarł powietrze. Michael opadł na kanapę i przycisnął dłonie do uszu. Tym razem wycie trwało krócej niż poprzednio i gdy tylko ucichło, zerwał się na równe nogi, nie czekając na instrukcje gospodyni. – Chodźcie – rzucił, wskazując drzwi, przez które weszła Ronika. – Wynośmy się… Reszta jego słów utonęła wśród piekielnego skowytu, jednak Bryson i Sara zrozumieli, co chciał im powiedzieć. Ruszyli do drzwi, ale wrzask niczym gałąź powalonego drzewa sprawił, że Michael się potknął. Gdy się odwrócił, ręka utkana z cienia, dwukrotnie większa od ludzkiej, przebiła się przez ścianę, zasypując pokój kawałkami drewna. Michael uchylił się przed nimi i dopiero po chwili odważył się podnieść wzrok. Ogromne palce zdawały się emanować od środka żółtawym światłem. Upadł na kolana i zasłonił głowę rękami. Usłyszał upiorne stukanie, coś jak paznokcie, czy może raczej pazury, drapiące drewno po drugiej stronie, i głośne sapanie. – Szybko, chodźcie za mną. – Ronika włączyła się do akcji. Michael nie zwlekał ani sekundy. Kobieta rzuciła się w stronę drzwi, jednak coś uderzyło w nie od zewnątrz, raz i drugi. Drewniane skrzydło zadrżało. Ronika zawróciła i upadła na podłogę w kącie pokoju. Michael wyciągnął rękę, żeby pomóc jej wstać, ale uświadomił sobie, że właścicielka klubu otwiera ukryte w ścianie sekretne drzwi. Niewiele myśląc, opadł na kolano i wczołgał się za nią do pogrążonego w mroku długiego przejścia. Bryson i Sara wcisnęli się tuż za nim. – Zamknijcie drzwi – szepnęła Ronika. – Szybko. Bryson zrobił, co mu kazano, i ukryte drzwi zamknęły się za nimi. Miejsca w pomieszczeniu wystarczyło na tyle, by wszyscy czworo usiedli pod ścianą. Michael dotykał głową sufitu. Zanim ktokolwiek odważył się odezwać, Ronika zamknęła oczy i w powietrzu, nad jej kolanami, pojawił się ekran, który poszybował do przeciwległej ściany. Pokazywał pomieszczenie, z którego właśnie uciekli.

Na oczach Michaela coś wystrzeliło z otworu, który wcześniej wybiła w ścianie ta przedziwna ręka. Mroczny, podobny do wilka, niewyraźny kształt przeskoczył nad szczątkami rozłupanych mebli i wylądował na wykładanej płytkami podłodze. W szarej głowie stworzenia jarzyły się żółte oczy. Za nim wskoczyły trzy kolejne i rozbiegły się po kątach. W pokoju panował półmrok, ale Michael z rosnącą grozą patrzył, jak stworzenia rozpływają się w cieniu i wtapiają w ciemność, aż nie pozostało po nich nic prócz płonących żółtych ślepi. Nie mieli portalu, żeby się wynurzyć, i Michael nie miał pojęcia, co robić. Czym były te stwory? Nigdy dotąd nie widział czegoś podobnego. I dlaczego tak się przyczaiły? Widząc, że Ronika na nich patrzy, wszyscy troje czekali, aż się odezwie. Twierdziła, że Kaine wysłał do klubu „coś innego” i Michael miał nadzieję, że ona wie, co to jest. – No i? – szepnął Bryson. Kobieta rzuciła mu przenikliwe spojrzenie i udzieliła im odpowiedzi. – To czyścidła. A my mamy poważne kłopoty.

4 Michael pierwszy raz usłyszał o czyścidłach w rozmowie z Tanyą, od tego czasu, jak mu się wydawało, minęły wieki; jednak to, co wiedział, wystarczyło, by jego ramiona pokryły się gęsią skórką. – Czym są te stwory? – Mówi się ostatnio, że to dzieło Kaine’a. – Ronika zerknęła na ekran. W pokoju panował bezruch; widać było jedynie żółte ślepia przyczajonych w kątach cieni. – To virtnetowy odpowiednik antymaterii. Chociaż słowo „antyprogram” wydaje się bardziej odpowiednie. Jeśli cię ugryzą i uczepią się ciebie, wciągną twoje wirtualne życie do cyfrowej otchłani, Bóg jeden wie dokąd. Obudzisz się w trumnie, na Jawie, i będziesz skończony. Będziesz musiał zaczynać od początku. W prawdziwym świecie coś takiego może zakończyć się uszkodzeniem mózgu i być może właśnie to spotkało ludzi, o których wspominaliście. Michaela przeszedł dreszcz. Wzdrygnął się, kiedy po drugiej stronie sekretnych drzwi rozległ się niski pomruk, jednak na ekranie nie było widać żadnego ruchu. Dźwięk nie przypominał odgłosów wydawanych przez zwierzęta w realnym

świecie. Było w nim coś statycznego i cyfrowego. Michael przygotował się na to, że lada chwila usłyszy upiorny skowyt, ale nic takiego się nie wydarzyło. – Dlaczego nas nie atakują? – szepnęła Sara. – Przecież wiedzą, że tu jesteśmy. – Ja nie narzekam – mruknął Bryson. Kiedy Ronika przemówiła, jej głos był tak cichy, że Michael musiał się nachylić, żeby cokolwiek usłyszeć. – Myślę, że Kaine chciał nas uwięzić. A my daliśmy się zapędzić w kozi róg. Może wybiera się tu osobiście, próbuje przedrzeć się przez firewalle. – Jak przepędzimy stąd te stwory? – spytał Bryson. – Wiecie coś na ich temat? Ledwie to powiedział, powietrze przeszył rozdzierający uszy wrzask. – Nie mam pojęcia – odparła Ronika, kiedy na powrót zapanowała cisza. W jej głosie próżno było szukać nadziei. W tej sytuacji Michael postanowił wziąć sprawy w swoje ręce. – Posłuchaj, Roniko, to oczywiste, że są tu z naszego powodu. Ale nie możemy siedzieć w zamknięciu cały dzień. To jak czekać, aż Kaine wejdzie do pokoju i w końcu nas znajdzie. Zostań tu, a my pobiegniemy do drzwi. – Nie – odparła. – Nie zostawię was, dopóki wszyscy nie będziemy bezpieczni. Jej opiekuńczość go zaskoczyła. – W porządku, ale wiesz tak samo jak my, że może być tylko gorzej. Zwłaszcza jeśli pojawi się Kaine. – Niby jak zamierzasz walczyć z tymi stworami, kiedy się na nas rzucą? – spytał Bryson. – Nie pozwól, żeby cię ugryzły – rzuciła Sara. Ronika wskazała ekran. – Musimy wbiec na górę tymi schodami. Nie wiem jak, ale Kaine zablokował mi kontakt z ochroną. Kiedy dotrzemy na górę do głównej części klubu, zbiegną się ochroniarze, a wtedy nawet czyścidła nie dadzą im rady. – Dobra. Biegniemy do drzwi – zadecydował Michael. – I schodami na górę. Nie ma problemu. – Tak naprawdę był jednak przerażony do tego stopnia, że ciężko mu było oddychać. – Musimy trzymać się razem – dodała Sara. – Nie oddalajcie się od siebie. Michael upadł na kolana, gotów wyczołgać się przez sekretne drzwi. – Brysonie, jesteś najbliżej, więc musisz wyjść pierwszy. – No jasne.

Michael wiedział, że Bryson żartuje, ale miał rację. To nie on powinien jako pierwszy opuszczać kryjówkę. Michael przecisnął się obok Sary i przyjaciela i uklęknął przy drzwiach. – Nie… ja nas w to wpakowałem i to ja pójdę na pierwszy ogień. – Ale jeśli umrzesz, będę miał wyrzuty sumienia – jęknął Bryson. Michael uśmiechnął się na myśl, że nawet w takiej sytuacji przyjaciel próbuje żartować. – Będziesz musiał z tym żyć.

5 Kiedy wszyscy byli gotowi, powoli pchnął małe drewniane drzwi. Wnętrze pokoju rozświetlało żółtawe światło podobne do blasku świec, przez co wszystko wydawało się eteryczne i ciepłe. Dookoła panował pozorny spokój, ale Michael wiedział, że w każdym cieniu czai się zło. Z uwagą przyjrzał się ścianie na wprost kryjówki. Nie zauważył niczego prócz żółtawych oczu, jedynie kłębowisko cieni. Próbował policzyć stwory, ale wówczas wydarzyła się dziwna rzecz – kiedy tylko spojrzał na gorejące ślepia, te zniknęły, a gdy odwrócił głowę, pojawiły się znowu. Widział je kątem oka. Jak na razie nic się nie poruszyło. Może czyścidła czekały na dalsze rozkazy Kaine’a. Nie patrząc na nie, Michael opuścił kryjówkę i pełznąc na czworakach wzdłuż ściany, ruszył w stronę drzwi. Wkrótce dywan ustąpił miejsca twardym płytkom, od których rozbolały go kolana. Chwilę później usłyszał znajomy cyfrowy pomruk, a sześć metrów dalej, w dziurze, którą stwory wyrwały w ścianie, rozbłysło żółtawe światło. Michael przystanął. Bryson wpadł na niego. – Nie zatrzymuj się! – szepnął tak głośno, że równie dobrze mógłby powiedzieć to na głos. Michael zerknął na przyjaciela. – Jeśli będziemy poruszać się zbyt szybko, mogą nas zaatakować. – Albo zabiją nas, jeśli będziemy stać w miejscu. Na kilka sekund w pokoju zapanowała cisza; przerwało ją niskie, gardłowe warczenie. Przez ciało Michaela przetoczył się ładunek elektryczny, chłopak nie

potrafił jednak powiedzieć, co było jego źródłem. Wziął do płuc głęboki haust powietrza i podjął przerwaną wędrówkę. Kilka metrów od drzwi podniósł się z kolan i przykucnął, gotowy zerwać się do biegu. Nagle kątem oka dostrzegł jakiś ruch. Odwrócił się i zobaczył coś, co wyglądało jak ciemność, która stopiła się i rozlała po podłodze. Plama czerni przybrała kształt wilka o ślepiach żółtych jak języki ognia. Michael spojrzał w nie i wydało mu się, że oczy znikają, i wtedy z wnętrza stworzenia dobył się nieludzki wrzask. Ledwie zdążył zakryć uszy dłońmi, gdy krzyk ucichł, zastąpiony dziwnym warczeniem, które przywodziło na myśl ostatnie tchnienie starego komputera. To tylko utwierdziło go w przekonaniu, że miał rację. Stwory miały pilnować, żeby nie uciekli. Nadchodził Kaine. Ale Michael nie zamierzał na niego czekać.

6 Odwrócił wzrok i kątem oka dostrzegł oczy stworzenia. Powoli się wyprostował i z plecami przy ścianie zaczął sunąć w stronę drzwi. Instynktownie wyciągnął ręce, jakby chciał uspokoić stwora, ale wiedział, że gest ten nie znaczy nic dla antyprogramu. – Otworzę drzwi – szepnął do pozostałych. – A wy uciekajcie. – Dopiero teraz dotarło do niego, że opuści pokój jako ostatni. I najprawdopodobniej pierwszy stanie się celem ataku. – W takim razie do dzieła – rzucił Bryson. Michael skinął głową. – Teraz. Podbiegł do drzwi i chwytając za klamkę, zauważył czyścidło, które gwałtownym ruchem odrzuciło łeb do tyłu. Coś mu mówiło, że spoza żółtych oczu spogląda na nich Kaine, zaskoczony, że Michael i jego przyjaciele nie czekają na niego, kuląc się ze strachu. Czując pod palcami chłodny metal, Michael nacisnął klamkę i szarpnięciem otworzył drzwi przed Brysonem. W tej samej chwili powietrze rozdarł chór nieludzkich wrzasków. Kątem oka Michael zobaczył jakiś ruch – to Sara i Ronika w pośpiechu opuszczały pokój.

Nie zastanawiając się, wybiegł za nimi. Sięgnął za siebie i chwycił klamkę, żeby zatrzasnąć drzwi, jednak coś dosłownie wyrwało je z zawiasów. Pognał jak szalony za Brysonem, który był już w połowie schodów na górę. – Szybko! Szybko! – ryknął. Coś chwyciło go za prawe ramię. Coś ciężkiego i ostrego. Cisnęło nim o podłogę, pozbawiając tchu. Dysząc, Michael przetoczył się na plecy i młócąc na oślep, próbował zrzucić z siebie ogromnego stwora, który go przygniatał. Z góry spoglądały na niego żółte ślepia spowite mrokiem i cieniem, raz przypominającym ciało stałe, a zaraz potem kłębiącą się mgłę. Usłyszał kroki na schodach i głos wołającej go Sary. Pozostałe cienie rzuciły się na Michela, wyjąc i poszczekując. Gdzieś na górze rozległy się krzyki przerażonych ludzi. To była zasadzka. Czyścidło zaczęło go okładać potężnymi pięściami, jak gdyby zmieniło postać z wilczej na ludzką. Przez ułamek sekundy Michael wyobrażał sobie swoje prawdziwe ciało szamoczące się w trumnie, w której tlenozłączki i żelrurki pozwalały mu odczuć każdy, nawet najsłabszy cios. Miał za swoje; w końcu to on uparł się, żeby kupić najbardziej realistyczną trumnę dostępną na rynku. Poczuł przypływ adrenaliny. Zebrał w sobie całą siłę i obiema nogami kopnął stwora w brzuch. Cios odrzucił czyścidło i cisnął nim o ścianę w krótkim korytarzu między drzwiami a schodami. Gdy istota szykowała się do kolejnego ataku, Michael zatoczył się w tył. Wpadł na przeciwległą ścianę i zerwał się na równe nogi. Stworzenie rzuciło się na niego, błyskając ślepiami. Chłopak uskoczył w lewo i przypadł do podłogi obok schodów, słysząc za plecami głuchy huk upadającego cielska. Poderwał się i obejrzał przez ramię; oszołomiony stwór próbował podnieść się na utkanych z cienia drżących kończynach. Wokół rozpętało się piekło. Pozostałe czyścidła zaatakowały towarzyszy Michaela, a ci próbowali się uwolnić. Widział, jak Sara kopie napastnika w łeb i zrzuca go ze schodów. Bryson, przy drzwiach na szczycie schodów, drapał i walił na oślep pięściami. W najgorszej sytuacji była Ronika. Jeden ze stworów przygwoździł ją do podłogi. Jego ogromne szczęki rozwarły się tak szeroko, jakby zamierzał jednym kłapnięciem odgryźć jej głowę. Michael pospieszył z pomocą, jednak drugi stwór skoczył na niego od tyłu. Odrzucił chłopaka w prawo niczym szmacianą lalkę, zostawiając głębokie rozcięcie na jego prawym ramieniu. Michael uderzył głową o ścianę

i oszołomiony osunął się na podłogę. Zanim się otrząsnął, czyścidło przewróciło go na plecy i unieruchomiło mu ramiona. Michael nie mógł dojrzeć jego kształtu, ale czarny wilczy łeb pochylił się nad jego twarzą, a z gardła stworzenia dobyło się mechaniczne warknięcie. Chłopak nie był w stanie się poruszyć. Mięśnie miał jak galareta; w głowie chaos. Próbował skupić się na kodzie, zastanawiając się, czy da radę przywołać jakąś broń albo umiejętność z innej gry, ale nie mógł zebrać myśli. Stwór coraz szerzej rozwierał paszczę i Michael zauważył, że nie ma w niej kłów ani jęzora – jedynie wiszący nad jego twarzą mrok. Zupełnie jakby czarna dziura obudziła się do życia, gotowa wessać go w głąb. Gdzieś za plecami usłyszał krzyk Roniki, zmęczone oddechy Brysona i Sary i łomot ciał odbijających się od ścian i podłogi. Spróbował uwolnić ręce i zrzucić z siebie napastnika, ale nie zdołał. Szczęki stwora zbliżały się i otwierały coraz szerzej, aż w końcu wypełniły mu całe pole widzenia. Dźwięk, który usłyszał chwilę później, przypominał brzęk tłuczonego szkła. Tuż po nim rozległ się następny, tak głośny i wyraźny, że przebijał się przez wrzaski Roniki. Michael tymczasem tonął w morzu czerni. I nagle usłyszał zduszony głos Brysona. – Oczy! Wciśnijcie im palce do oczu! Ból w głowie Michaela przypominał teraz bolesne brzęczenie, jakby w jego czaszce zagnieździł się rój oszalałych pszczół. Nie potrafił powiedzieć, czy ma otwarte oczy; nie czuł nawet potężnych łap stwora, które przygniatały mu ręce i nogi. Twarda podłoga nie ugniatała go w plecy. Dryfował w mrocznej otchłani, w której nie istniało nic prócz dojmującego bólu. Brzęczenie przybrało na sile, zagłuszając niemal wszystkie inne dźwięki. Gdzieś w oddali usłyszał wrzask Roniki. Sara krzyczała coś, ale jej słowa brzmiały w jego uszach niczym bełkot. Błądził myślami gdzieś indziej. Z jakiegoś powodu przypomniał sobie reklamę Głębi życia za oknem swojego mieszkania i pomyślał o rodzicach, którzy wieki temu wyjechali w tę swoją głupią podróż. Pamiętał, jak był dzieciakiem – baseball, lody i place zabaw. Dotarło do niego, że jest zupełnie zdezorientowany. Osaczony ciemnością, zacisnął powieki i wytężył umysł, skupiając wszystkie myśli, całą swoją świadomość na jednym miejscu. Bryson powiedział mu, co robić – zniszczyć oczy stwora. Sara była gdzieś niedaleko, może próbowała pomóc. Coś wymyślą.

Tymczasem musiał walczyć. To coś zamierzało go zabić. Zebrał w sobie resztki sił i krzycząc, wyszarpnął ramiona spod mrocznych łap napastnika. Wyswobodził się, wyciągnął ręce i obejmując łeb stwora, po omacku zaczął szukać płonących żółtym blaskiem oczu. Czuł, że czyścidło próbuje z powrotem przyszpilić go do podłogi, ale zdążył się uchylić. W końcu jego ręce odnalazły dwie ciepłe, niemal gorące kule. Bez wahania chwycił je i zacisnął dłonie w pięści. Ostatkiem sił ścisnął tak mocno, jak tylko mógł. Oczy stwora były gładkie niczym szkło i miękkie jak plastelina. Odzyskawszy ostrość widzenia, Michael zobaczył, że wyciekają mu spomiędzy palców. Stwór zawył jak opętany i szarpnął się, próbując się uwolnić. A jego oczy pękły jak dojrzałe owoce.

7 Zupełnie jakby Michaelowi implodowały w rękach dwa jajka. W chwili gdy to się stało, poczuł ładunek elektryczny, który oparzył mu dłonie i pognał wzdłuż ramion aż do klatki piersiowej. Chłopak wrzasnął, czując ból, który rozlał się po ciele, i pchnął z całej siły, zrzucając z siebie przeciwnika. Światło uderzyło go w oczy i poczuł nudności, jakby ktoś uderzył go pięścią w brzuch. Kolory w pokoju wydawały się teraz inne, spłowiałe i przygaszone. Ból rozsadzał mu czaszkę. W głowie miał chaos, a umysł zasnuwała mgła. Bezwładne ciało czyścidła leżało u jego stóp, widoczne wyraźnie na tle podłogi. Patrząc na nie, miał wrażenie, że się skurczyło i zapadło w sobie; przypominało teraz czarnego bezokiego psa. – Gdybyśmy wiedzieli od początku… – odezwał się Bryson. Michael odwrócił wzrok od stwora i spojrzał na przyjaciela. Nawet przy najmniejszym ruchu jego głowa eksplodowała bólem. Bryson i Sara klęczeli obok Roniki i drugiego martwego czyścidła. Pozostałe dwa stwory również nie żyły – jeden leżał u podnóża schodów, a drugi w połowie drogi na górę. Bryson i Sara z trudem łapali oddech i wystarczyło jedno spojrzenie, by zauważyć, że mają poparzone dłonie. Michael popatrzył na własne oparzone ręce i od samego widoku zrobiło mu się niedobrze.

Ronika. Dlaczego się nie ruszała? Zrobił niepewny krok do przodu i miał zamiar zapytać przyjaciół, co się stało, kiedy z czoła kobiety wystrzelił snop niebieskiego światła. Powietrze zaskwierczało i zdumiony Michael patrzył, jak jej ciało ulega całkowitej transformacji. Wzdłuż brwi Roniki zapłonęły błękitne światełka, których blask przybierał na sile, aż Michael nie był w stanie zobaczyć jej skóry. Wówczas zaczęły rosnąć i rozlewać się po jej twarzy, sunąc po włosach, brwiach, oczach, wzdłuż nosa i policzków. Niebieskawozielone motyle – iskry, który wyglądały jak skrzydła – zastępowały rysy jej twarzy, podczas gdy migoczące światełka pełzały po całym ciele kobiety. Skrzydła zatrzepotały, wydając dźwięk przypominający buczenie prądu. Głowa Roniki ulegała przemianie, jakby kobieta zaraziła się jakąś straszną chorobą skóry, i niebawem została z niej gładka kula pokryta niebieskozielonymi plamami światła. Bijący od niej blask stopniowo obejmował ramiona i tułów, pozostawiając po sobie dziwne świetliste motyle. Michael patrzył na to wszystko, nie wiedząc, co robić. Pierwsza odezwała się Sara. Jej głos brzmiał osobliwie, przedzierając się przez trzaski wyładowań elektrycznych, wśród których znikało ciało Roniki. – Spóźniliśmy się. To coś wyssało jej cyfrowe życie. Tak jak nas ostrzegała. – Jeszcze chwila i wyglądałbyś tak samo. – Bryson posłał Michaelowi spojrzenie, które mówiło, że prawdopodobnie nigdy nie zapomni, jak niewiele brakowało. Ten nie odpowiedział i w milczeniu spojrzał na Ronikę. Połowa ciała została już pożarta; motyle na głowie podrywały się do lotu, rozbłyskały jaskrawym światłem i znikały, nie pozostawiając po sobie śladu. Niebawem twarz kobiety zniknęła na dobre. Bez względu na to, jak zniewalający był to widok i jak bardzo bolała go głowa, Michael uświadomił sobie, że nie mają ani chwili do stracenia. Spojrzał na przyjaciół; wszyscy troje bez słowa zerwali się na równe nogi i pognali schodami w górę, pokonując po dwa stopnie naraz. Wyszli z klubu, zanim ktokolwiek zadał im pytania, po czym znaleźli portal i wynurzyli się na Jawę. Wychodząc z trumny, Michael czuł się, jakby miał w głowie gniazdo skorpionów.

ROZDZIAŁ 8 Bardzo niski człowiek

1 Michael, przygnębiony, leżał na łóżku. Helga była milsza niż zwykle, przynosiła mu gorącą herbatę, zupę i banany – tylko tyle był w stanie w siebie wmusić – za każdym razem, gdy podzwaniał małym dzwoneczkiem, który zostawiła przy jego łóżku. Rodzice po raz kolejny przedłużyli podróż, więc w mieszkaniu panowała cisza. Nie podniósł rolet, nie słuchał muzyki ani nie oglądał telewizji. Jednak o tym, że coś jest z nim nie tak, świadczył fakt, że prawie w ogóle nie patrzył na netekran. Bolała go głowa. A do tego miał mdłości. Ciągłe, nieustające mdłości. Raz, dwa razy na godzinę czuł, że zaraz zwymiotuje. Stąd te dziwne zachcianki kulinarne. Leżąc w łóżku, miał czas, żeby zastanowić się nad tym, co wydarzyło się w piwnicy klubu Czarne i Niebieskie. Myślał o czyścidłach. O tym, co zrobiły Ronice. I jemu. Czy ten stwór wyssał odrobinę jego aury? Jak niewiele dzieliło go od tego, by stać się kolejną ofiarą Kaine’a? Czy doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu? Wydawało mu się, że tak właśnie jest. Bał się, że z każdą chwilą ubywa mu rozumu, że zapomni wszystko, czego się nauczył i czego doświadczył w VirtNecie. Wiedział, że to niedorzeczne, i starał się myśleć pozytywnie. Miał nadzieję, że wkrótce dojdzie do siebie i zapomni o bólu głowy. Nie wyobrażał sobie, że miałby się tak czuć do końca życia. Nie zamierzał się jednak poddawać. Ból głowy sprawił, że jeszcze bardziej nienawidził Kaine’a i utwierdził się w przekonaniu, że to, co robią, jest słuszne. Nie spocznie, dopóki nie znajdzie miejsca, którego szukają Służby VirtNetu. Z groźbami czy bez nich, sprawa była prosta. Jak w wielu innych grach, także i tu obowiązywała jedna zasada: zabijaj albo zgiń.

Tyle że tym razem wszystko działo się naprawdę. Ból głowy nie pozwalał mu o tym zapomnieć. Michael nie wstawał z łóżka przez półtora dnia.

2 Dwa dni po spotkaniu z Roniką Michael poczuł się lepiej. Wyszedł z łóżka, pokręcił się po domu, wziął prysznic, a nawet wyjrzał przez okno i nie skrzywił się z bólu. Pełen energii, podniesiony na duchu, usiadł w fotelu i wywołał prywatną rozmowę z Brysonem i Sarą. Dołączyli do niego dziesięć minut później. Brystones: Najwyższy czas. Ból głowy minął? Helga pocałowała w czółko i chłopiec czuje się lepiej? Zresztą nieważne, nawet nie chcę sobie tego wyobrażać. Sarabobara: Brysonie, możesz mówić, co tylko chcesz. W końcu to ty nas uratowałeś. Masz tydzień, później znowu zacznę ci matkować. Brystones: Dzięki, wolę o tym nie myśleć. Mikethespike: Bałem się, że to coś uszkodziło mnie na dobre. Dalej boli mnie głowa, ale powoli dochodzę do siebie. Przynajmniej mogę mówić i pisać bez ślinienia się. Sarabobara: Jak miło. Brystones: A więc? Kiedy to zrobimy? Znajdziemy Ścieżkę? Sarabobara: Raczej wcześniej niż później. Michael odetchnął z ulgą – a więc się nie wycofali. Może byli wystraszeni – tak jak on – ale nadal działali razem. Co więcej, Kaine i jego psy jeszcze bardziej ich rozjuszyły. Rozmawiali o szkole i o tym, jak wygospodarować wolny czas. W końcu uznali, że „kilkudniowa choroba” nikomu nie zaszkodzi – przynajmniej nie tak jak SVN czy Kaine. Michael pomyślał o Ronice i ogarnęło go poczucie winy. Może leżała gdzieś na Jawie w stanie śmierci mózgowej jak inne ofiary. Może właśnie po to istniały czyścidła. Tylko co łączyło wszystkie te sprawy?

Sara zaproponowała, żeby przejrzeli wpisy graczy na temat Diabłów zniszczenia – gry, w której, zdaniem Roniki, znajdowało się wejście na Ścieżkę. Może natrafią tam na jakieś wskazówki co do tego, gdzie szukać w programie słabego punktu. W nocy odpoczną. A gdy nadejdzie ranek, wyruszą w drogę.

3 W połowie popołudnia Michael usłyszał dzwonek do drzwi. Był pochłonięty zbieraniem informacji na temat Diabłów zniszczenia. Wiedział, że to historyczna gra wojenna, przez co grali w nią głównie ludzie starsi. Nikt w jego wieku nie dbał o to, co wydarzyło się wieki temu, ale żeby ją przejść, musiał poznać szczegóły wojny. Przez ostatnią godzinę czytał o wojnie grenlandzkiej w 2022 roku, w której kilka narodów stoczyło krwawy bój o odkrytą rok wcześniej ogromną żyłę złota. Każde państwo chciało położyć na niej łapę i wszystkie miały powody, żeby rościć sobie prawo do obszaru, na którym się znajdowała. Informacje okazały się bardziej interesujące, niż się spodziewał. Każda ze stron używała taktyk partyzanckich i prymitywnej broni, bo w konflikcie brało udział tak wiele państw, że wykorzystanie broni jądrowej było zbyt niebezpieczne. Broń o dużym promieniu rażenia dosięgłaby wroga, ale istniało ryzyko, że przy okazji trafi kilku przyjaciół. Krwawe walki toczyły się przez dwa lata, zanim ogrom bezsensownej śmierci sprawił, że ludzie się opamiętali. Diabły zniszczenia byli autentyczną grupą najemników, walczących w wojnie grenlandzkiej i wynajmowanych – czasami przez więcej niż jedną stronę konfliktu – do znajdowania konkretnych celów i ich eliminowania. Właśnie to czekało w grze Michaela i jego przyjaciół. Mieli trafić do samego serca walk, wyposażeni jedynie w karabiny maszynowe, odnaleźć okop, o którym wspominała Ronika, i nie dać się zabić. Wówczas cała nadzieja w tym, że ich umiejętności hakerskie na coś się przydadzą. Kiedy dzwonek zadzwonił po raz pierwszy, zignorował go; poszukiwania były znacznie bardziej fascynujące, niż się spodziewał, i zaczął się zastanawiać, dlaczego nigdy nie dał tej grze szans. Zakładał, że Helga otworzy drzwi, ale kiedy

znowu usłyszał dźwięk dzwonka, przypomniał sobie, że gosposia pojechała z wizytą do siostry. Mrucząc pod nosem, wyłączył netekran i podszedł do drzwi. Kiedy je otworzył, na progu nie było nikogo. Przeszedł go dreszcz. Odkąd zaangażował się w tak poważną sprawę, przestał wierzyć w zwyczajne zbiegi okoliczności. Rozejrzał się po korytarzu, popatrzył na schody, ale niczego nie zobaczył. Zamierzał zamknąć drzwi, kiedy zauważył przyklejoną od zewnątrz kartkę. Krótką wiadomość napisaną odręcznie na skrawku papieru: Spotkajmy się w uliczce, z której cię zabraliśmy. Natychmiast.

4 Michael nie zastanawiał się długo. Wiedział, że to może być zasadzka, ale ryzyko było znikome. Nie wiadomo dlaczego, w realnym świecie Kaine nie wydawał się taki niebezpieczny. A kto inny mógł wiedzieć, gdzie tamtego dnia zgarnęli go agenci SVN? No, agentka Weber. Wkurzanie jej było ostatnią rzeczą, na jaką mógł sobie pozwolić. Dotarcie na miejsce zajęło mu zaledwie dwadzieścia minut. Zboczył z głównej drogi i skręcił w długą opuszczoną uliczkę. Dookoła nie było żywej duszy ani nawet samochodu, jedynie kilka wielkich kontenerów na śmieci stało na środku drogi. Coś mu mówiło, że to właśnie tam znajdzie człowieka, z którym miał się spotkać. Dzień był gorący, ale Michael czuł na karku przyjemny wiaterek. Pojedyncze śmieci przefrunęły obok, tańcząc na wietrze. Okolica wydawała się szara i nieciekawa. Kiedy podchodził do kontenera, serce zabiło mu szybciej i po chwili wahania wyjrzał zza rogu. Odprężył się, widząc wyjątkowo niskiego, łysego człowieczka w trzyczęściowym garniturze. Mężczyzna nie wyglądał na kogoś, kto mógłby mu zrobić krzywdę. Miał brodę, przez co jego głowa wydawała się jeszcze bardziej łysa. Ręce wcisnął w kieszenie. – Czy pan… – zaczął Michael, ale mężczyzna nie pozwolił mu dokończyć. – Tak, Michaelu. A teraz podejdź tu, żeby nie było cię widać z ulicy. – Skinieniem głowy przywołał go do siebie i z posępną miną przedsiębiorcy

pogrzebowego cofnął się o kilka kroków. Michael z trudem powstrzymał się, żeby nie parsknąć śmiechem. Mężczyzna był niski. Zupełnie jak postać z kreskówki. – Dlaczego chciał się pan ze mną spotkać? – Raport o postępach – odparł zwięźle tamten. Unikał wzroku chłopaka. Rozglądał się na boki, jakby w każdej chwili spodziewał się zasadzki, i Michael poczuł się nieswojo. – O tym, co się wydarzyło, czego się dowiedziałeś, jakie masz plany i tego typu rzeczy. – Cóż… – I streszczaj się – przerwał mu nieznajomy. – Nie powinni widzieć nas razem. Mam na głowie mnóstwo innych rzeczy. – No… dobra – bąknął Michael. Co za dziwny koleś, pomyślał. – Myślę, że jesteśmy na właściwym tropie, ale dwukrotnie zostaliśmy zaatakowani przez Kaine’a. – Przez Kaine’a? – powtórzył człowieczek. Zrobił krok do przodu i po raz pierwszy spojrzał mu w oczy. – Masz absolutną pewność, że to był… on? Michael nie wiedział, co powiedzieć. Nagle niczego już nie był pewien. – To znaczy… tak mi się wydaje. Za drugim razem nie byliśmy tacy pewni. Zaatakowały nas czyścidła. Ronika twierdziła, że przysłał je Kaine. – Ronika? Kim jest Ronika? – Naprawdę pan nie wie? – Tak jak mówiłem, chcę to usłyszeć od ciebie. Opowiedz mi o wszystkim. – Skąd mam wiedzieć, że jest pan tym, za kogo się podaje? Właściwie… – Michael wahał się przez chwilę – …nawet się pan nie przedstawił. Człowieczek był wyraźnie podenerwowany. – Nazywam się Scott, jestem agentem i pracuję dla agentki Weber. To wszystko, co powinieneś wiedzieć. Mamy mało czasu. Chłopiec nie odpowiadał, więc nieznajomy przewrócił oczami i nacisnął uchoport. W powietrzu między nimi pojawiła się odznaka SVN i Michael – zawstydzony, że musi się pochylić, żeby ją obejrzeć – udawał, że przygląda się jej z uwagą, jakby wiedział, czego szukać. Chwilę później pokiwał głową, licząc, że mężczyzna nie zauważył tego blefu. – Dobrze – rzucił agent Scott. – A teraz opowiedz mi o wszystkim. I Michael opowiedział mu o tym, jak został uwięziony w pustce, gdzie usłyszał – albo raczej zobaczył – ostrzeżenie Kaine’a, o Ciachaczu, Ronice, klubie Czarne

i Niebieskie, czyścidłach, Ścieżce, Świętym Jarze, do którego rzekomo prowadziła, i planie o tym, żeby nazajutrz rano wejść do gry Diabły zniszczenia. Kiedy skończył, agent Scott wsparł łokieć jednej ręki na dłoni drugiej, podrapał się po brodzie i wbił wzrok w ziemię. Wyglądał jak miniaturowa wersja Sherlocka Holmesa. Michael czekał cierpliwie, po raz kolejny powstrzymując się od śmiechu. W końcu mężczyzna spojrzał na niego. – W takim razie działajcie dalej. Ale nie myślcie sobie, że tylko Kaine będzie próbował was powstrzymać. Rozumiesz? Zakładajcie, że każdy, kogo spotykacie, może być waszym wrogiem. – To dopiero będzie zabawa – mruknął Michael, chociaż wcale nie było mu do śmiechu. – Rozumiesz? – powtórzył człowieczek. Michael miał ochotę przypomnieć mu, że z nich dwóch to on jest wyższy, ale pokiwał tylko głową. – Michaelu… chcę, żebyś powiedział to na głos. – Tak, rozumiem. – To dobrze. – Agent Scott wydawał się zadowolony. Po raz kolejny rozejrzał się po opustoszałej uliczce i wychylił się w stronę chłopca. – Aury twoich przyjaciół i twoja są podpięte do pluskwiaków. Nawet jeśli użyjecie programów maskujących i tak was znajdziemy, więc nie musicie się martwić. Będziemy wiedzieć, gdzie jesteście i kiedy dotrzecie do Świętego Jaru, wyślemy posiłki. Jeśli Doktryna Śmiertelności rzeczywiście jest gdzieś ukryta, to z pewnością właśnie tam. Tak więc bądźcie czujni i uważajcie na siebie. – Tak jest. Nagle mężczyzna nie wydawał się już taki niski. – To dobrze. Bardzo dobrze. W takim razie będę się zbierał. – Proszę pana? – zaczął niepewnie Michael. – Jeśli wpadniemy w tarapaty, zanim dotrzemy do Świętego Jaru, pomożecie nam? Skoro macie nas na oku. Agent Scott pokręcił głową, jakby nigdy w życiu nie słyszał bardziej niedorzecznego pytania. – To nie działa w ten sposób. Nie możemy zachowywać się tak, jakbyśmy wiedzieli, o co chodzi. Wiele zespołów pracuje nad tą sprawą i musimy mieć nadzieję, że któremuś się uda. Do tego czasu nie możemy wam pomagać. – A jeśli zginiemy? – spytał Michael. – Albo nasze aury zostaną skasowane tak jak aura Roniki?

Niski mężczyzna uśmiechnął się po raz pierwszy od początku rozmowy. – Bądź czujny. W tym całym Kainie jest coś… podejrzanego. To wszystko, co mogę powiedzieć. Po tych słowach odwrócił się i ruszył w dół uliczki.

5 Michael stał przy kontenerze, dopóki agent Scott nie zniknął za rogiem. Cóż za dziwny mały człowieczek, pomyślał jeszcze raz i parsknął długo wstrzymywanym nerwowym śmiechem. Nie pamiętał, kiedy ostatni raz śmiał się albo kiedy ostatnio czuł się dobrze. Nagle dzień wydał mu się odrobinę bardziej pogodny. Odwrócił się, gotowy wrócić do domu, jednak w połowie uliczki poczuł w głowie przeszywający ból, tak potworny, że chwycił się za głowę i upadł na kolana. Jak przez mgłę słyszał własne jęki odbijające się echem od ścian budynków. Ból był dużo gorszy niż ten, który czuł, kiedy leżał w łóżku po ataku czyścideł. Pulsował z każdym uderzeniem serca. Zaciskając powieki, Michael podczołgał się na oślep do ściany i oparłszy się o nią, zaczął masować skronie. Powoli spróbował otworzyć oczy, jednak światło słoneczne wypełniło jego głowę kolejną falą bólu. Coś było nie tak z tym miejscem. Zmrużył oczy, żeby lepiej mu się przyjrzeć. Uliczka drżała i falowała, jak gdyby zmieniła się w rzekę szarego oleju. Kontenery na śmieci po prawej stronie unosiły się w powietrzu i leniwie kręciły w kółko. Gdziekolwiek spojrzał, widział ciała, które pojawiały się i znikały. Budynki po obu stronach przejścia przechylały się pod dziwnymi kątami, przecząc prawom fizyki. Na upiornie fioletowym niebie, niczym ogromne siniaki, wisiały ciemnoczerwone chmury. Ogarnięty paniką Michael zamknął oczy i zwinął się w kłębek na chodniku, błagając, by wizja dobiegła końca. Kilka sekund później tak się stało. Ból w głowie zniknął równie nagle, jak się pojawił. Nie zelżał. Po prostu… ustał, jakby w ogóle go nie było. Michael z wyraźną ulgą ostrożnie otworzył oczy, żeby zobaczyć, czy wszystko wróciło do normy. Osłabiony, dźwignął się z ziemi i rozejrzał po okolicy. Nie zauważył niczego dziwnego.

Chwilę później ruszył uliczką w stronę domu. Tym razem jedna przerażająca myśl nie dawała mu spokoju: czyścidło coś mu zrobiło. Coś strasznego.

6 Dotarłszy do domu, poszedł prosto do swojego pokoju i włączył netekran. W drodze powrotnej przyszła mu do głowy pewna myśl – zanim porozmawia z przyjaciółmi o tym, co mu się przydarzyło, musi dowiedzieć się, co w rzeczywistości stało się z Roniką po ataku czyścideł. Potrzebował dwóch godzin, żeby poskładać wszystko do kupy. A to, czego się dowiedział, wcale nie wyglądało dobrze. Kobieta tak naprawdę nie miała na imię Ronika. Jako właścicielka wirtualnego klubu zrobiłaby wszystko co w jej mocy, żeby ludzie nie dowiedzieli się, kim była na Jawie. Prześledziwszy wszystkie wiadomości, przejrzawszy daty i porównawszy je z czasem, gdy razem z przyjaciółmi byli w klubie Czarne i Niebieskie, Michael był w stanie stworzyć wiarygodną historię. W Connecticut mieszkała niejaka Wilhelma Harris, która nadzorowała bezpieczeństwo zapór sieciowych w nowojorskiej firmie zajmującej się oprogramowaniem dla graczy; Michael nigdy o tej firmie nie słyszał. Opis stanowiska pracy i informacje, które udało mu się zebrać, wskazywały, że praktycznie nie wychodziła ze Snu, a na Jawie miała bardzo nieliczną rodzinę i niewielu przyjaciół. Została zatrzymana przez policję, kiedy z nieobecnym wyrazem twarzy błąkała się po okolicy, w której mieszkała – tuż po tym, jak czyścidło na oczach Michaela zabiło Ronikę w jej własnym klubie. Widząc funkcjonariuszy, zrobiła się agresywna. Wkrótce zapadła w śpiączkę i pozostaje w niej do dziś. Policja prosiła przyjaciół i rodzinę o zgłaszanie się, ponieważ w trumnie pani Harris doszło do zwarcia i nie było absolutnie żadnych śladów jej obecności w VirtNecie – zupełnie jakby nigdy się nie zanurzyła. Twierdzono też, że rokowania nie są dobre i Wilhelma może wkrótce umrzeć. I najlepsze: miała psa, na którego obroży napisane było RONIKA. To musiała być ona. Michael zamknął wszystko i położył się do łóżka. Gapiąc się w sufit, myślał o tym, co na ich oczach stało się z właścicielką klubu. Jej ciało, włosy i ubranie

obróciły się w wirtualny proch, który rozwiał się na wietrze. Została wymazana przez czyścidło. Teraz Michael zastanawiał się, co stwór uczynił z jej prawdziwym ciałem. Śpiączka. Kiepskie rokowania. Może wkrótce umrzeć. Cokolwiek się jej przytrafiło, to samo zaczynało się dziać z Michaelem. Być może został częściowo uszkodzony. Mając w pamięci ból, który rozsadzał mu głowę w uliczce, i towarzyszące mu upiorne wizje, postanowił przełożyć rozmowę z przyjaciółmi na później. Jutro czekał ich ważny dzień, z którym wiązali wielkie nadzieje. Może porozmawiają o tym po drodze. Minęło sporo czasu, zanim się uspokoił i zebrał myśli. Przed snem pomyślał jeszcze, że Helga musiała zostać na noc u siostry. Bo nie wróciła do domu.

ROZDZIAŁ 9 Nikt nie przejdzie

1 Michael obudził się dziesięć minut przed dzwonieniem budzika. Choć na dnie jego umysłu wciąż czaił się strach – obawa o to, co może go spotkać we Śnie – czuł radosne podniecenie. Gry komputerowe były miłością jego życia, i oto zamierzał wyruszyć na misję, w której gra toczyła się o najwyższe stawki. To będzie rozgrywka nad rozgrywkami – coś, czego pozazdrościłby mu sam Gunner Skale. Zastanawiał się, czy przyjdzie kiedyś taki dzień, że spojrzy w przeszłość i pomyśli, że był naiwny, ekscytując się tą eskapadą. Szybko jednak porzucił te rozważania. Bez rodziców i Helgi czuł się w mieszkaniu samotny i chciał jak najprędzej z niego wyjść. Po szybkim prysznicu i dwóch talerzach płatków z mlekiem wrócił do pokoju, gotowy wejść do trumny. Wczesnoporanne słońce wlewało się przez okno, ale Michael z ponurą miną spojrzał na ogromny billboard Głębi życia. Musiał się powstrzymywać, żeby nie przemówić na głos do reklamy. Chciał, by wiedziała, że się nie poddał i że dostanie się do Głębi wciąż było najważniejszym celem w jego życiu. Odnalezienie Kaine’a i Doktryny Śmiertelności z całą pewnością mu w tym pomoże.

2 Michael zanurzył się w Sen i spotkał się z Brysonem i Sarą przy Zajezdni, popularnym wśród graczy centrum. Można tu było posiedzieć, zjeść coś i wykorzystać środki, żeby udoskonalić wszystko: od broni po statki kosmiczne.

Jednak przede wszystkim ludzie przychodzili tu, żeby wymieniać się kodami, tajemnicami i tworzyć sojusze. Wszyscy troje znali tu całą masę ludzi, więc umówili się przy rzadko używanym portalu, ukrytym za rzędami drzew i fontannami. Przed wejściem do gry Sara przesłała im prosty program maskujący. Nie mogli ryzykować, że ktoś przejrzy ich zamiary; dziwnie byłoby, gdyby ktokolwiek zobaczył, że wchodzą do gry. Ludzie w ich wieku nie grali w Diabły zniszczenia. Tylko dziadkowie. W drodze Michael zebrał się na odwagę i opowiedział przyjaciołom o spotkaniu z karłem w garniturze i koszmarnym bólu głowy, który dopadł go w uliczce. Kiedy wyrzucił to z siebie, poczuł ulgę. Mało brakowało, a zachowałby całą tę historię w tajemnicy – a przynajmniej część dotyczącą dziwnych, ponurych wizji. Ale to byli jego najlepsi przyjaciele i niepowiedzenie im prawdy byłoby nie w porządku, zwłaszcza po tym, o co ich poprosił. Na koniec dodał, że czuje się już dobrze i ma nadzieję, że tak pozostanie. – Kłamliwy draniu – rzucił Bryson. – Nie wierzysz w to tak samo, jak nie uwierzyłbyś, że na Jawie ja i Sara jesteśmy małżeństwem. – Bo nie jesteśmy – dodała pospiesznie Sara. – Żeby była pełna jasność. Michael wzruszył ramionami. – Staram się myśleć pozytywnie – powiedział, kiedy minęli grupę mężczyzn w pełnych zbrojach. – Jeśli coś takiego się powtórzy, lepiej nie czekaj do następnego dnia, żeby nam o tym powiedzieć, albo walnę cię tak, że zapomnisz o bólu głowy – zagroziła Sara, po czym uśmiechnęła się i delikatnie dotknęła jego ramienia. – Musisz nam zaufać, Michaelu. Mógł jedynie przytaknąć. Słuchając ich, Bryson pokręcił głową. – Nie mogę uwierzyć w tę historię z Roniką. Poważnie. Jesteś pewien, że to ona? – Tak – odparł Michael. – Ten stwór ledwie się do mnie dobrał i zobacz, co się stało. Ronika mówiła, że celem czyścideł jest wyczyszczenie umysłów ludzi w ich prawdziwym życiu. Bryson zatrzymał się i spojrzał na nich. – Tymczasem my skaczemy prosto w ogień. A jeśli czyścidła to jedynie początek? Sara i Michael wzruszyli ramionami. Bryson ruszył dalej, ale nie przestawał kręcić głową, jakby wiedział, że podjęli złą decyzję, lecz robił to, żeby uszczęśliwić

przyjaciół. – Chcesz zawrócić? – spytał Michael i dodał żartem: – Powiedz tylko słowo, a kupię ci smoczek i odeślę do domu. Bryson nie pozostał mu dłużny. – Dzięki, pożyczę od ciebie. Chwilę później, kiedy skręcili za rogiem, zobaczyli znak: Diabły zniszczenia.

3 Michael uwielbiał to, że VirtNet był połączeniem staroświeckich obrazów i najbardziej zaawansowanej technologii znanej człowiekowi. Ta sekcja Zajezdni przypominała promenadę nad oceanem; po obu stronach drewnianej kładki znajdowały się salony gier, restauracje i staromodne kluby. Większość tutejszych sklepów stanowiły gry – sztuczne wejścia do zupełnie innego świata. Szyld z napisem Diabły zniszczenia był naprawdę duży, otoczony żarówkami, które migotały i skwierczały. Litery były zielone z czerwoną łuną za wyrazem Diabły. Po prawej stronie znaku znajdował się nieco przesadzony rysunek żołnierza w pełnym umundurowaniu, z wycelowanym w niebo karabinem maszynowym w jednej ręce i ociekającą krwią, obciętą głową w drugiej. Zatrzymali się pod markizą i wyciągali szyje, żeby lepiej mu się przyjrzeć. – Grenlandia – rzucił Bryson. – Mam prawie siedemnaście lat i nigdy nie grałem w grę, której akcja toczyłaby się na Grenlandii. Tam to dopiero musi się dziać – zażartował. Sara odwróciła się w stronę przyjaciół. – Znaczną cześć Grenlandii pokrywa śnieg, lód i ogromne lodowce. Odmrozimy sobie tyłki. – Albo coś innego – mruknął Bryson i błysnął zębami, jakby właśnie opowiedział najlepszy dowcip świata. – Więc się ubierz – odparła, przewracając oczami. Bryson wskazał ledwie wiszący na zawiasach, koślawy kawałek drewna, który wyglądał, jakby nie malowano go od wieków. Czy może raczej drzwi, które zaprogramowano tak, by wyglądały, jakby o nich zapomniano. Wszystko to miało przydać autentyczności. – Dobra, przejrzeliśmy mapy i mamy plan. Ruszajmy więc.

– Kiedy umrzesz, zaczynasz od początku – przypomniała Sara. – Więc jeśli któreś z nas zginie, pozostała dwójka musi dać się zabić. Jeśli chcemy stąd wyjść, nie możemy się rozdzielić. Michael nie do końca się z nią zgadzał. – Sam nie wiem. Liczy się tylko to, żebyśmy znaleźli portal prowadzący do Ścieżki. Nie możemy marnować okazji, jeśli akurat trafimy w sam środek walk. Po prostu zaczekamy z przejściem, aż będziemy wszyscy razem. Jeśli któreś z nas zginie, pozostała dwójka na nie zaczeka. – Jasne – rzucił Bryson z udawaną arogancją. – Do waszego powrotu będę odpierał ataki. A teraz chodźmy. – Nie czekając na odpowiedź, podszedł do drzwi, otworzył je i wszedł do środka.

4 Znaleźli się w staromodnym holu z czerwonym dywanem i wiszącymi na ścianach plakatami z gier, w ramkach z żarówek, które włączały się jedna po drugiej zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Pośrodku pomieszczenia mieścił się sklepik z napojami i żywnością, a w powietrzu unosił się zapach popcornu. Sprzedawała w nim nastolatka z czarnymi włosami i jaskrawoczerwonymi kreskami na powiekach, która żuła gumę, jakby chciała zetrzeć ją w proch. Na prawo znajdowała się kasa biletowa. Obsługująca ją kobieta skrzyżowała ręce na obfitym biuście i z niezadowoleniem spoglądała na nowo przybyłych. Wszystko w niej było obfite. Szerokie ramiona, gruba szyja, wielka głowa. Nie miała makijażu, a jej siwiejące włosy przypominały strąki. Prawdziwa ślicznotka, pomyślał Michael. – Boję się – szepnął Bryson. – Czy któreś z was może kupić bilety? Obawiam się, że ta kobieta wymordowała połowę mojej wioski, kiedy byłem dzieckiem. W panującej dookoła ciszy śmiech Sary zabrzmiał głośniej, niż tego chciała. – Ja to zrobię, ty duży pluszowy misiu. – Pójdę z tobą – zaproponował Michael. – Chyba się zakochałem. – Czego chcecie? – zapytała szorstko kobieta, kiedy podeszli do kasy. – Popcorn jest tam. – Wskazała głową sklepik; reszta jej ciała pozostała nieruchoma. – Nie przyszliśmy po popcorn – odparła chłodno Sara.

– W takim razie po co, panno mądralińska? – Kobieta miała irytujący sposób mówienia kącikiem ust. Sara zerknęła na Michaela ni to rozbawiona, ni to zdziwiona. – Hej! – warknęła kasjerka. – Pytałam ciebie, nie twojego chłopaka. Sara odwróciła głowę, żeby spojrzeć na kasjerkę. – Cóż, to chyba jasne, że przyszliśmy zagrać w grę. Diabły zniszczenia. Przed wejściem jest wielki szyld. Może słyszała pani o tym. Michael się skrzywił. Sara posunęła się za daleko. Kobieta wybuchła niskim dudniącym śmiechem, który brzmiał, jakby dobywał się z gardła mężczyzny. – Dajcie spokój, dzieciaki. Nie jestem w nastroju. – Ale my naprawdę chcemy zagrać, proszę pani. – Michael spróbował grzeczniejszego podejścia. – Mamy wolne w szkole. Uczyłem się o Grenlandii. Kasjerka oparła dłonie o blat i nachyliła się do przodu. Michel poczuł nieprzyjemną woń kocich siuśków. – Mówisz poważnie, tak? Wiedział, że z jego twarzy można wyczytać, jak bardzo jest zakłopotany. – No… tak. Dlaczego pani tak się zachowuje? Chcemy tylko kupić trzy bilety. Jej mina złagodniała. – Naprawdę nie rozumiesz? Chyba nie jesteś zbyt bystry, co? W odpowiedzi Michael pokręcił głową. – Synku, żeby zagrać w tę grę, musisz być pełnoletni. A teraz spadajcie.

5 Wszyscy troje stali przed budynkiem, odrobinę zaskoczeni i bardzo zmieszani. – Jak to? – spytał Bryson, patrząc wściekłym wzrokiem na rozsypujące się drzwi. – Wiecznie słyszę, jaka to beznadziejna gra. Co w niej jest, że mogą w nią grać tylko dorośli? Michael był równie zdumiony. – Może to prawda, że grają w nią tylko dziadkowie. Bo tylko oni mogą. – Bzdura – rzuciła Sara. – Gdyby to była gra tylko dla dorosłych, wiedzielibyśmy o tym, bo każdy dzieciak na świecie próbowałby się do niej włamać. Jak nic próbują wzbudzić zainteresowanie. Pewnie właśnie ją zmienili.

Podobnie jak z dziwnym atakiem bólu w uliczce, także i w tym przypadku Michael nie wierzył w zbiegi okoliczności. – Albo ktoś nie chce, żebyśmy w nią zagrali. To najprostszy sposób, żeby spróbować nas powstrzymać. Sara prychnęła. – To wydłuży naszą podróż o godzinę albo dwie. Do tej pory nie przejmowaliśmy się kategoriami wiekowymi. – No właśnie. – Bryson zachichotał złowieszczo. – Kto by pamiętał o naszych przygodach w Krypcie Przeznaczenia w Vegas? – O rany – jęknęła Sara. – Bierzmy się do roboty – zaproponował Michael. Usiedli na ławce z widokiem na ocean, zamknęli oczy, żeby skupić się na kodzie, i zaczęli manipulować.

6 Dwie godziny później nadal nic nie mieli. Próbowali wszystkiego, korzystając z doświadczeń nabytych w ciągu lat grania, programowania, hakowania i innych niedozwolonych działań. Bez skutku. I nie chodziło o to, że firewalle i tarcze zabezpieczające grę były nie do pokonania. Były ulotne. Zupełnie jakby nie istniały. A przecież nie można wspiąć się na nieistniejący mur. Po godzinach poszukiwań uznali zgodnie, że nie ma sensu dalej próbować. Michael nigdy dotąd nie spotkał się z czymś takim. – Dziwne – rzucił, spoglądając na morze. Niebo zaciągnięte było ciemnymi chmurami. – Zaczynam się zastanawiać, czy ta gra w ogóle istnieje. Kto wie, może gdybyśmy byli dorośli, kasjerka wymyśliłaby inną wymówkę, żeby nas powstrzymać. To bez sensu, prawda? Sara siedziała w zamyśleniu, ze wzrokiem utkwionym w czubkach butów. – Może ta gra jest tak popularna wśród dorosłych, że nie chcą, żebyśmy o niej wiedzieli ani nawet żebyśmy próbowali w nią zagrać. Może używają starych zabezpieczeń, o których nie mamy pojęcia. Tak czy siak, co teraz? Nie sądzę, żebyśmy próbowali zrobić to samo co w Czarne i Niebieskie. – Gdybyśmy to zrobili, staruszka prawdopodobnie wskoczyłaby na nas i albo musielibyśmy się wynurzyć, albo byśmy się podusili – odparł Bryson.

Michael wstał. Determinacja szalała w nim niczym morze ognia. Zamierzał dostać się do tej gry, nieważne jak. – Chodźcie! – zakomenderował. – Zrobimy to po staremu. – Poważnie? – spytał zaskoczony Bryson. – Tak. Wracam do środka – rzucił wściekle Michael, nie wiedząc, skąd ta nagła odwaga, i nie zastanawiając się nad tym. Jego przyjaciele ruszyli za nim.

7 Tak naprawdę nie miał planu. Wiedział też, że czeka ich coś więcej niż dziewczyna miażdżąca zębami gumę do żucia i kasjerka, którą nazywał w duchu Zawalidrogą. Administratorzy musieli mieć inne sposoby, żeby nie dopuszczać do gry obcych, ale Michael był gotów obejść je wszystkie. Kipiał z wściekłości i był gotowy do walki. Przy drzwiach Bryson złapał go za ramię i odwrócił twarzą do siebie. – Co? – spytał Michael. – Jeśli spróbujesz mnie powstrzymać, mogę stchórzyć. – Może zabrzmi to głupio, ale czy nie powinniśmy o tym pogadać? Nie wiem… może obmyślić jakiś plan? Michael wiedział, że powinien się uspokoić, ale nie chciał. – Pomyśl o całym tym syfie, w który wciągałeś mnie latami. Teraz moja kolej. Po prostu rób to co ja. Tam nie może być aż tak źle. Oni wiedzą, że ludzie nie będą próbowali się włamywać. Dowody wizualne wystarczyłyby, żeby wpakować ich do więzienia. Ale my jesteśmy tak zdesperowani, że spróbujemy, więc przestańmy gadać i chodźmy. Sara uśmiechnęła się do niego i z podziwem uniosła brwi. – Podobasz mi się taki. – Tak, wiem. A teraz chodźmy. – Odwrócił się i otworzył drzwi.

8 Michael od razu zauważył, że potężna kobieta w kasie biletowej spodziewa się kłopotów.

Spojrzała na nich i pogroziła im palcem. – Nie, nie, nawet o tym nie myślcie. Widzę to w twoich oczach, chłopcze. Już wam mówiłam, nie ma mowy, żebym wpuściła was dziś do gry. Odwróćcie się i zabierajcie stąd swoje tyłki. Michael nawet na chwilę nie zwolnił kroku i wszyscy troje skierowali się na tył pomieszczenia. Kiedy podszedł do sklepiku, zauważył, że czarnowłosa dziewczyna przestała żuć gumę. Stała niczym posąg, gapiąc się na nich zaskoczonym wzrokiem. – Czemu w ogóle pozwolili ci pracować w takim miejscu? – spytał ją Michael, ale nie odpowiedziała. Zawalidroga wyszła zza lady i machając ręką, próbowała ich zatrzymać. Obwisłe ciało na jej ramieniu kołysało się leniwie. – Ani kroku dalej, kolego. Ani. Kroku. Dalej. – Chciała zagrodzić im drogę, ale szli zbyt szybko. Michael nie znał planu lokalu, ale z tego, co zdążył zauważyć, z holu było tylko jedno wyjście – nie licząc tego, którym weszli – a więc musiało ono prowadzić do gry. Był to ciemny korytarz, który zaczynał się w prawym, tylnym kącie pomieszczenia. Tam właśnie się kierował. Nagle w powietrzu rozległ się dudniący głos. Głęboki, z mocnym południowym akcentem. – A co powiecie na to, żebym podziurawiła wam wasze śliczne buźki? Michael zatrzymał się w miejscu i odwrócił, słysząc dwa metaliczne kliknięcia – odgłos ładowanej śrutówki. Kiedy zobaczył, do kogo należy głos, oddech uwiązł mu w gardle, jakby powietrze zmieniło się w miękkie kłębki bawełny. Dziewczyna, która przed chwilą żuła gumę i zachowywała się tak, jakby nic jej nie obchodziło, stała na ladzie, mierząc do Michaela i jego przyjaciół z dwóch potężnych obrzynów. – Mam na imię Ryker – oznajmiła. – I nie pozwolę, żeby tacy smarkacze wdzierali się do gry na mojej zmianie. Nie ma mowy. A teraz zabierajcie stąd swoje karłowate dupska, zanim zacznę strzelać. Michael zamarł, wpatrzony w tę dziwną uzbrojoną dziewczynę. – Myślicie, że jaja sobie robię? – spytała, podnosząc broń. – Trudno będzie was wszystkich sprzątnąć, ale wierzcie mi, że to zrobię. Jeśli wejdziecie, stracę miesięczną pensję. A teraz spadajcie!

W pewnym momencie, słuchając jej, Michael postanowił, że nie zrezygnuje. Jeśli dziewczyna go zastrzeli, trudno. Obudzi się w trumnie i znowu tu wróci. Nie podda się bez walki. – W porządku! – zawołał. – Już wychodzimy. Trzymając ręce nad głową, powoli podszedł do dziewczyny. Wiedział, że druga taka okazja się nie powtórzy, i miał tylko nadzieję, że jego przyjaciele nie zostaną zastrzeleni. – Ostrożnie – ostrzegła Ryker. – Jeszcze krok, i nieźle cię poturbuję, zanim wrócisz na Jawę. Co ty na to? Michael zrobił kolejny krok w jej stronę. Stali teraz niespełna dwa metry od siebie. – Posłuchaj, nie chcemy nikogo skrzywdzić. Przysięgam. Mamy tylko kilka pytań. – Powiedziałam „ostrożnie”! – Dziewczyna wymierzyła obie śrutówki w jego twarz. Michael powinien czuć ulgę, wiedząc, że życiu Brysona i Sary nie zagraża bezpośrednie niebezpieczeństwo, ale z jakiegoś powodu marzył o tym, żeby obrzyny wymierzone były właśnie w nich. Kolejny krok. I jeszcze jeden. Ręce w górze, oczy duże i niewinne, żadnych gwałtownych ruchów. Był tak blisko. – Stój! – ryknęła Ryker. Michael się zatrzymał. – Dobrze już, dobrze. – Opuścił ręce i udawał, że zamierza skręcić w stronę wyjścia. – Przepraszam, że… Obrócił się, podskoczył i zamachał rękami. Trącił lufy śrutówek, kierując je w stronę sufitu. Powietrze rozdarły bliźniacze huki wystrzałów. Śrucina zasypała sufit i ściany, tłukąc szkło i rozłupując drewno. Michael rzucił się na Ryker, oboje przelecieli przez blat i upadli. Dziewczyna próbowała się wyrwać, ale był od niej silniejszy i przyciskał ją do podłogi. Wyrwał jej z dłoni obrzyny i wycelował jeden z nich w twarz Ryker. – Sytuacja… się odwróciła – wycedził przez zaciśnięte zęby. – Nie kuś mnie. Szarpnęła się, ale włożyła w to mniej siły niż poprzednio. – Bydlę, mierzyć czymś takim dziewczynie w twarz. Twój staruszek też lał twoją matkę? – Zamknij się. To ty nam groziłaś. – Delikatnie trącił lufą czubek jej nosa i wstał.

– Au! – wrzasnęła. Michael w życiu nie widział tak wściekłej dziewczyny. – To było niebezpieczne – oceniła oschle Sara. Kiedy się obejrzał, oboje z Brysonem stali dokładnie tam, gdzie ich zostawił. – Ale się udało. – Mówiąc to, nagle coś sobie uświadomił. – Hej, gdzie podziała się tamta kobieta? Bryson wskazał kasę biletową. – Pobiegła tam i zniknęła pod ladą. Michael od razu wiedział, że coś jest nie tak. Podbiegł do przyjaciół i wręczył jeden z obrzynów Brysonowi. – Wynośmy się stąd. Z chwilą gdy to powiedział, Zawalidroga wyskoczyła zza kasy, z ramionami skrzyżowanymi na ogromnej piersi, jak wtedy, gdy zobaczył ją po raz pierwszy. – Wybraliście niewłaściwy dzień, żeby ze mną zadzierać. Naprawdę myśleliście, że wejdziecie tu i zagracie w grę, na którą jesteście za młodzi? Tak się wam wydawało? Nagle zewsząd rozległo się syczenie. Michael rozejrzał się, żeby zlokalizować źródło dźwięku, i dopiero po chwili zauważył, że w ścianach i suficie pojawiły się dziwne otwory. Zanim zdołał ostrzec przyjaciół, wystrzeliły z nich grube czarne liny, które wiły się w powietrzu niczym latające węże. Chciał się poruszyć, ale liny były wszędzie. Jedna z nich owinęła się wokół jego kostki i zacisnęła na niej, jakby była żywa. Kiedy pochylił się, żeby się uwolnić, lina szarpnięciem zwaliła go z nóg i uniosła w powietrze.

9 Żołądek podjechał mu do gardła, kiedy lina rzucała nim na wszystkie strony jak dzikie zwierzę swoją zdobyczą. I tak jak owa zdobycz, Michael również był zdezorientowany. Wciąż jednak ściskał w dłoni broń. Miotany po pokoju, ze wszystkich sił spróbował ją unieść. Światła błyskały, a kolory wirowały, zlewając się w rozmazaną smugę. Bolała go głowa, jakby zbliżał się kolejny atak. Chwycił śrutówkę obiema rękami, zgiął się wpół i wycelował, uważając, by noga, na której wisiał, nie przesłaniała mu widoku. Chwilę później pociągnął za

spust. Siła wystrzału odrzuciła go do tyłu. W następnej sekundzie zobaczył podłogę, która w zastraszającym tempie zbliżała się do jego twarzy. Mimo bólu poczuł, że lina puściła jego lewą nogę – znak, że trafił do celu. Pozostałe liny zbliżały się, wijąc się i smagając powietrze. Były ich dziesiątki i Michael rozejrzał się, żeby zobaczyć, co dzieje się z jego przyjaciółmi. Bryson stał przyparty do ściany, z jednym czarnym sznurem owiniętym wokół uda i drugim wokół ramienia, które rozpaczliwie próbował uwolnić. Sara nie dała się pochwycić, ale ściskała w dłoniach koniec liny, która niczym kobra szykowała się do ataku. Czarny sznur zaczął pełznąć po nodze Michaela i owinął się wokół jego kolana. Chłopak chwycił go, szarpnął i przydepnął butem. Zaraz potem odepchnął kolejny, który zbliżał się do jego głowy. Sara przegrała walkę; lina zacisnęła się wokół jej szyi i ciągnęła ją w stronę ściany, pod którą stał Bryson. Ten zamknął oczy i przestał się szamotać. Przerażony, że przyjacielowi stała się krzywda, Michael ruszył w jego stronę, ale zatrzymały go atakujące z obu stron liny. Przypadł do podłogi i przetoczył się, próbując je odpędzić. Nagłe uczucie bezsilności wysysało z niego życie. Jak poradzą sobie z czymś takim? Miał w śrutówce tylko jeden nabój; obrzyn Brysona spadł na podłogę i leżał przy kasie, za którą niczym milczący posąg stała Zawalidroga. Coś w jej postawie sprawiło, że Michael zareagował z opóźnieniem – kobieta naprawdę wyglądała, jakby wyciosano ją z kamienia. Stała bez ruchu, patrząc przed siebie szklistym wzrokiem. Nigdy nie widział czegoś podobnego. Kolejna lina ścisnęła go w pasie, wyrywając z zamyślenia. Zbyt późno spróbował ją pochwycić; uścisk był silny, wężowy. Szarpnęła nim, gdy bezskutecznie próbował się wyrwać i podbiec do przyjaciół, którzy stali pod ścianą, przytrzymywani przez czarne sznury. Poczuł, że broń wyślizguje mu się z ręki, i ścisnął ją z całych sił, wiedząc, że jedyny ocalały nabój to jego ostatnia szansa. Kopnięciem odtrącił linę, która zaczęła mu oplatać lewą kostkę. Kolejna, kołysząc się, podpłynęła do broni, jednak uderzył ją lufą, omal nie pociągając za spust. Mając wolne ręce, ścisnął śrutówkę i wymierzył w grubą linę, która zacisnęła się wokół jego talii. I tym razem wystrzał ogłuszył go i powalił na podłogę. Michael zdołał jednak wyplątać się ze zwiotczałego zwoju. Przeturlał się po podłodze, porzucił bezużyteczną broń, zerwał się na równe nogi i machając

rękami, próbował odegnać liny. I nagle zrozumiał; wreszcie dotarło do niego, co robiła bileterka. Dlaczego stała bez ruchu niczym posąg. To ona kontrolowała liny.

10 Miał jedną jedyną szansę. Zawalidroga stała dziesięć metrów dalej, za kasą, pod którą leżał obrzyn Brysona, czekając, aż ktoś go podniesie. Między nim a Michaelem świstały w powietrzu czarne liny, tworzące pajęczynę pułapek. Niewiele myśląc, Michael rzucił się do przodu. Zaatakowały wszystkie naraz, osaczając go ze wszystkich stron. Młócił powietrze rękami, podskakiwał i robił uniki. Potknąwszy się o jedną z lin, wyłożył się jak długi na podłodze. Natychmiast dwie inne owinęły się wokół jego tułowia, ale je chwycił i szarpnięciem zerwał z siebie. Kopał, machał rękami, odpychał i walił na oślep pięściami. Jakimś cudem poderwał się z podłogi. Był teraz znacznie bliżej celu, ale czarne sznury nie zamierzały dawać za wygraną. Wiedziony instynktem parł przed siebie. Musiał wyglądać niedorzecznie, jak szalony tancerz. Krok po kroku, powoli posuwał się w stronę obrzyna. Jedna z lin sięgnęła jego ramienia i owinęła się wokół niego, zanim zdążył zareagować. Szarpnięciem uniosła go w powietrze, jednak Michael chwycił ją wolną ręką i wyrwał się z uścisku. Na szczęście lina przeniosła go we właściwe miejsce i runął na podłogę obok kasy. Broń leżała tuż przy jego głowie. Złapał ją i ścisnął obiema rękami. Zanim zdążył wstać, zwoje czarnej liny chwyciły go za nogi i owinęły mu się wokół talii i piersi. Kiedy odganiał te, które próbowały opleść jego ramiona, pozostałe sznury poderwały go w górę. Strzelił, widząc Zawalidrogę i jej beznamiętną, nieruchomą twarz. Miał ledwie chwilę – czarne sznury pełzały po jego ramionach, próbując wyrwać mu broń. Wycelował w pierś kobiety, zanim jednak nacisnął spust, wszystko ustało. Liny puściły go i opadły. Michael runął na podłogę, słysząc metaliczny syk, z którym wracały do swoich kryjówek. Pozbawiony tchu, odwrócił się, żeby spojrzeć na przyjaciół. Oni również byli wolni. Zerknął na Zawalidrogę, która osunęła się na ladę kasy. – Co… – zaczął, ale nie dokończył.

– Zhakowałem ją – rzucił Bryson głosem drżącym ze zmęczenia. – To twór. Wyłączyłem ją. Nigdy dotąd tego nie robiłem. Miałem szczęście, znalazłem słaby punkt. Z trudem, ale się udało. A więc dlatego miał zamknięte oczy, pomyślał Michael. Poczuł taką ulgę, że miał ochotę się roześmiać. – Wchodzimy – odezwała się Sara. Michael dobrze wiedział, że miała na myśli wejście do gry.

ROZDZIAŁ 10 Trzy diabły

1 Minęła chwila, zanim Michael mógł znowu normalnie zaczerpnąć powietrza. Uspokoił oddech i podszedł do przyjaciół. Rozumieli się bez słów i wiedzieli, co mają robić. Wszyscy troje odwrócili się i ruszyli w stronę korytarza na tyłach pomieszczenia. Z tyłu za ich plecami rozległ się znajomy głos, a gdy Michael się odwrócił, Ryker stała na swoim stanowisku za ladą. – Nie macie o niczym pojęcia! – zawołała za nimi. – Wydaje się wam, że wiecie, czego szukacie, ale to nieprawda! Jej słowa brzmiały złowrogo. Michael rozumiał, jak działa Sen, i zastanawiał się, czy są one zapowiedzią czegoś gorszego. Mówiła o portalu czy o czymś większym? Na przykład o Kainie? – Lepiej pomóż swojej mamuśce – warknął Bryson. Zanim Ryker zdążyła odpowiedzieć, cała trójka puściła się pędem w stronę przejścia. Michael miał nadzieję, że już nigdy więcej nie zobaczy tej dziewczyny.

2 W korytarzu panował mrok i chłód i wkrótce Michael zaczął dygotać. Choć nie było tu świateł, widzieli wystarczająco dobrze, żeby iść przed siebie wąskim przejściem, które zdawało się nie mieć końca. Kiedy zyskali pewność, że nikt ich nie goni, zwolnili. Temperatura wokół nich spadała i Michael widział obłoczki pary, z każdym oddechem wylatujące mu z ust.

Po mniej więcej dwóch kilometrach Bryson przerwał milczenie. – To najdziwniejsze wejście do gry, jakie miałem okazję oglądać. – Chyba nie sądzisz, że to pułapka? – spytał Michael. – Może przerzucili nas do innej gry, skoro nie mieliśmy dostępu. – To niezgodne z prawem – odparł Bryson. – Tak samo jak włamywanie się do gry – zauważył Michael. – Niby tak. – Bryson wzruszył ramionami. – Patrzcie. – Sara wskazywała w górę. – Ściany się zmieniają. I robi się jaśniej. Znowu zerwali się do biegu i wkrótce trafili do miejsca, gdzie ściany pokrywała gruba warstwa lodu, który zdawał się błyszczeć od środka. Nagle Michael odzyskał ostrość wzroku i wszystko wydało mu się inne. – Jasna cholera – bąknął Bryson, patrząc na siebie. Ich ubrania zniknęły zastąpione grubymi białymi kombinezonami z licznymi kieszeniami i rozmaitym sprzętem przypiętym do szlufek. Michael zauważył paski na ramionach i odkrył, że wszyscy troje mają na plecach wypchane plecaki. Dopiero gdy dokładnie obejrzał umundurowanie, poczuł na sobie jego ciężar. Skrócił rzemienie plecaka i spojrzał na swój pas. Miał przy sobie pięć granatów, menażkę, nóż i zwój liny. – To wszystko tłumaczy – oznajmił. – Jesteśmy w grze. – Wygląda na to, że jesteśmy na przodzie lodowca – zauważyła Sara. Żyła złota, ta, o którą toczyła się wojna, biegła przede wszystkim pod lodowcem Jakobshavn, jednym z największych na Grenlandii. Jednak front walk rozciągał się aż do tundry, bezleśnego obszaru bagien i błota. – Mam nadzieję, że dostaniemy tam prawdziwą broń – mruknął Bryson, wskazując głową tunel. – Nie wiem, czy po tym wszystkim dam radę walczyć na noże. Michael wyciągnął nóż i spojrzał na ostrze – twarde, szare i piekielnie ostre. – Ja też – przyznał. – No to jest nas troje – rzuciła Sara, podejmując przerwany marsz. – Może uda nam się wprogramować jakąś broń z innej gry. Mam tylko nadzieję, że nie trafimy za to do więzienia. Michael zbył jej słowa machnięciem ręki. – Robimy to wszystko dla SVN. Nie wpakują nas za kratki za to, że wypełniamy rozkazy – powiedział, choć sam nie do końca wierzył we własne słowa.

– Czyżby? – spytała. – Jesteś pewien? Cała ta gadanina o supertajnej misji! Kiedy pewnego dnia przyjdziesz do nich, błagając o pomoc, odwrócą się od ciebie. Powiedzą, że nigdy w życiu nie widzieli cię na oczy. Niepokój na twarzy Michaela był widoczny jak na dłoni. – Tym szybciej musimy odnaleźć Kaine’a. Zamilkli, przyspieszyli kroku i niemal wbiegli do długiego mroźnego tunelu. Ciężki ekwipunek zaczynał dawać się we znaki; Michael czuł, że opada z sił i zwalnia. Z czasem tunel zaczął się wznosić, jeszcze bardziej utrudniając wędrówkę. – Ile jeszcze ciągnie się to cholerstwo? – spytał Bryson. Nikt mu nie odpowiedział. Nikt nie znał odpowiedzi.

3 W końcu dotarli do końca tunelu: grubych metalowych drzwi z ciężkim ryglem spoczywającym na dwóch ogromnych żelaznych uchwytach. Pod ścianami stały drewniane ławki i wielki otwarty kufer pełen karabinów maszynowych i amunicji. Michael potrzebował chwili, żeby wyrównać oddech. – Rozumiem, że jeśli zginiesz, zaczynasz od tego miejsca – odezwała się Sara. – Pewnie tak. – Bryson zaczął przetrząsać zawartość skrzyni. – Ale chcę, żebyście wiedzieli, że nie zamierzam dać się zabić. – Ja też – rzucił Michael. – Zbierajmy się. Oboje z Sarą podeszli do składu broni i wkrótce wszyscy troje byli uzbrojeni w karabiny maszynowe i kilka magazynków. Michael załadował broń, sprawdził wagę i ustawienia. Nie pierwszy raz korzystał z takiego sprzętu. Może jednak nie będą musieli włamywać się do innych gier. – Martwi mnie ten chłód – powiedziała Sara. – Może dlatego to gra tylko dla dorosłych. Większość dzieciaków wpadłaby tu i zaczęła strzelać do wszystkiego, co się rusza, myśląc, że o to chodzi. Musimy od czasu do czasu zatrzymać się i ogrzać, żebyśmy nie nabawili się odmrożeń. Bryson pokręcił głową. – Nie w tym problem. Tu musi być coś gorszego. Coś znacznie gorszego. Mało która gra jest przeznaczona wyłącznie dla dorosłych.

Michael zgadzał się z przyjacielem. Wielokrotnie grali w gry bez ograniczeń wiekowych, które potrafiły napędzić człowiekowi niezłego stracha. – Przynajmniej czegoś się dowiedzieliśmy. Dobra, kończmy gadać i ruszajmy w drogę. Trzeba znaleźć wejście na Ścieżkę. – Przygotujcie się na to, że odmrozicie sobie tyłki – zażartował Bryson, podchodząc do drzwi i podnosząc rygiel. Ciężka belka runęła z brzękiem i potoczyła się wprost pod nogi Sary. – Urodziłeś się, żeby być żołnierzem – skwitowała, patrząc na przyjaciela. Bryson puścił do niej oko i otworzył drzwi. Do tunelu wpadł powiew arktycznego wiatru niosącego z sobą lodowe kryształki. Michael w życiu nie czuł takiego chłodu. Jego przyjaciel krzyknął coś niezrozumiałego i wszedł do świata Grenlandii. Michael i Sara ruszyli za nim.

4 Niebo nad ich głowami było błękitne i Michael uświadomił sobie, że to nie śnieg, ale unoszące się w powietrzu drobinki lodu. Przynajmniej nie musieli walczyć ze śnieżycą. Wiatr wściekle kąsał mu policzki. Szarpał ubraniem z taką siłą, jakby chciał je z niego zedrzeć. Kiedy Michael wyszedł z tunelu, potknął się i upadł na twardy ubity śnieg. Dłonie, którymi zamortyzował upadek, zaczęły piec, a zaraz potem zdrętwiały. Wiedział, że bez rękawiczek nie przetrwa nawet dziesięciu minut. Kompletnie o nich zapomniał, a w pobliżu nie było miejsca, z którego mógłby je wziąć, musieli więc poświęcić chwilę, by zmanipulować kod i stworzyć ciepłe czapki i rękawiczki. Mając je na sobie, poczuł się lepiej, ale coś nie dawało mu spokoju. Odnosił wrażenie, że programowanie przychodziło im z większym trudem niż zwykle – zwłaszcza że chodziło o coś tak prostego – i zastanawiał się, czy to nie firewalle Kaine’a utrudniają im życie. Poprawił plecak i przygotował karabin, na wypadek gdyby musiał się bronić. W rękawiczkach trudno było położyć palec na spuście, ale z tym również sobie poradził. Rozglądając się, zobaczył ciągnące się we wszystkich kierunkach bezkresne pola bieli. Daleko na horyzoncie wznosiła się ku niebu nitka czarnego dymu.

Sara pochyliła się do przodu. – Wygląda na to, że to tam odbywają się walki! – krzyknęła, wskazując słup dymu. – Według map od początku powinniśmy kierować się w prostej linii na północ. Patrząc na słońce… – Tak! – odkrzyknął Michael. – Ruszajmy! Bryson, który stał kilka metrów dalej, spoglądał na nich, jak gdyby wiedział, co powinni zrobić. Gdy Michael wskazał palcem kierunek, o którym mówiła Sara, pokiwał głową. Chwilę później ruszyli prosto w serce walk.

5 Michael doszedł do wniosku, że brnięcie przez śnieg jest gorsze od najbardziej zażartego boju. Każdy krok stanowił nie lada wysiłek, głównie dlatego, że szło się pod wiatr, a buty przebijały śnieżną skorupę i zapadały się. Coraz mocniej ściskał broń, zdeterminowany dotrzeć do celu i dowiedzieć się, co dzieje się na froncie. Uważaj, czego sobie życzysz, pomyślał posępnie. Kiedy w końcu dotarli na wzniesienie, ich oczom ukazał się widok rodem z sennego koszmaru. Wszyscy troje przypadli do ziemi. Michael wysunął broń i wsparł się na łokciu, żeby ustawić celownik. W dole, jak okiem sięgnąć, rozpościerała się ogromna dolina poprzecinana pozornie przypadkowym labiryntem okopów wykutych w śniegu i lodzie. Środkiem, niczym szeroka blizna, biegła nierówna ścieżka. Każdy rów wyglądał, jakby jego dno wyłożono ciemnym materiałem, który miał powstrzymać wilgoć. Michael nie był w stanie zajrzeć do okopów, jednak od czasu do czasu nad krawędzią któregoś z nich mignęła mu głowa żołnierza. Po drugiej stronie doliny, na końcu długiego korytarza, między rowami rozbito namioty, jednak ich przeznaczenie pozostawało zagadką. Najbardziej zaniepokoiła go krew. Biały krajobraz był nią upstrzony. Czerwone strużki spływały głównym korytarzem. To tam odbywały się niezliczone potyczki, głównie brutalne walki wręcz. Zauważył mężczyznę, który dźgnął przeciwnika w pierś, a następnie skoczył na niego, by jeszcze głębiej zatopić ostrze w jego ciele. Kilka metrów dalej jakaś kobieta poderżnęła gardło jednemu z żołnierzy. Grupy walczących przepychały się i siłowały. Koszmar i groza, gdziekolwiek spojrzeć.

Nikt nie zwracał uwagi na nowo przybyłych, którzy stali na szczycie wzgórza. Michael odłożył broń i spojrzał na przyjaciół. – Co to za miejsce? Takich wojen nie prowadzi się od przeszło stu lat. Wyglądają jak neandertalczycy walczący o to, kto zajmie jaskinię. Czytałem, że sytuacja była chaotyczna, ale to jakieś szaleństwo. – No i rozmieszczenie okopów kompletnie nie ma sensu – zauważył Bryson. – Tak jak umundurowanie. Widzę co najmniej cztery różne rodzaje, a ludzie w takich samych mundurach biją się między sobą. No i dlaczego namioty i okopy znajdują się w tym samym miejscu? Sara podczołgała się nieco bliżej, by wszyscy troje widzieli się nawzajem. – Zaczynam rozumieć, dlaczego to gra dla dorosłych. Diabły chyba niewiele mają wspólnego z prawdziwą wojną grenlandzką. No, może ta sama sceneria, ale nic poza tym. – W takim razie co to ma być? – spytał Bryson. – Czemu nie dostaliśmy żadnej misji? Czegokolwiek. Myślisz, że ludzie przychodzą tu, żeby dawać sobie po mordach, a kiedy są gotowi, wracają po więcej? – Może na tym to polega – odparł Michael. Pomysł z namiotami nagle zaczął nabierać sensu. – A kiedy skończą, może czekają ich nagrody. Rzeczy, na które niewinne dzieci takie jak my nie powinny patrzeć. – Uśmiechnął się. – Zwycięzca bierze wszystko, jak mawiał mój ojciec. – Diabły zniszczenia – rzucił w zamyśleniu Bryson. – Właśnie tak to wygląda tam w dole.

6 Z bronią skierowaną do góry zaczęli schodzić ze zbocza ku szalejącemu w dolinie chaosowi. Czerwień krwi kontrastująca z bielą śniegu sprawiała, że wszystko wydawało się jeszcze bardziej przerażające. Wiatr niósł odgłosy bitwy, równie straszne jak widok, który rozciągał się przed ich oczami. Jęki, wrzaski i ryki, w których rozbrzmiewała żądza mordu. Nigdzie jednak nie było słychać huku wystrzałów. – Chwileczkę – odezwał się Michael. Nagle przyszła mu do głowy straszna rzecz. – Czy to w ogóle działa? – Celując w niebo, chwycił broń i pociągnął za spust. Rozległo się szczęknięcie, ale nic poza tym. Oburzony, cisnął karabin na śnieg.

Bryson wypróbował swoją broń; również nie wypaliła, więc ją wyrzucił. – Chyba żartujecie! To nic innego, jak zakamuflowana gra dla barbarzyńców. Czemu ci ludzie nie wrócą po prostu do średniowiecza? – Jest sens, żebym naciskała spust? – spytała Sara. Mimo to spróbowała, nic się jednak nie wydarzyło. Beztrosko wyrzuciła broń przez ramię i ruszyła w stronę walk. – Przygotujcie się na poważne programowanie.

7 Michael nie odważyłby się przyznać przed przyjaciółmi, ale był przerażony. Ich trumny kosztowały mnóstwo pieniędzy; dzięki nim świat VirtNetu był zaskakująco realny, co potęgowało przyjemności, ale niekoniecznie przydawało się, gdy człowiek był dźgany, bity i duszony. Robił we Śnie rozmaite rzeczy, jednak to, na co patrzył, było gorsze od wszystkiego, z czym do tej pory miał do czynienia. Oto wkraczał do świata przemocy i brutalności, a przywołanie broni czy umiejętności z innych gier wydawało się mało prawdopodobne, zwłaszcza że mieli problemy ze stworzeniem czegoś tak prostego, jak czapki i rękawiczki. Na obrzeżach doliny także toczyły się walki, ale główna bitwa rozgrywała się pośrodku, między okopami. W miarę jak schodzili ze wzgórza, odgłosy stawały się coraz bardziej wyraźne i były tak przerażające, że Michael miał ochotę odwrócić się i uciec. Okrzyki bólu jeszcze przydawały grozy całej scenerii. Chrapliwe jęki, szaleńcze wrzaski i histeryczne okrzyki radości. W tych okolicznościach najbardziej przerażający był śmiech. Jeszcze chwila, i zostaną zauważeni przez żołnierzy. – Nie na to byliśmy przygotowani – rzuciła Sara. – Opis gry to stek kłamstw. Rozdzielamy się czy trzymamy się razem? Bryson wyciągnął nóż i ścisnął go w dłoni. Michael wyobrażał sobie jego zbielałe kłykcie pod rękawiczką. – Lepiej trzymajmy się razem! – krzyknął Bryson. – Odkrycie, w którym okopie znajduje się portal do Ścieżki, potrwa trochę dłużej, ale coś mi mówi, że dla tych tu to nie pierwszyzna. Jeśli chcemy przeżyć, musimy działać jak drużyna. – Brzmi nieźle! – odparł drżącym głosem Michael. Sięgnął po nóż, próbując sobie przypomnieć, czy kiedykolwiek musiał z kimś walczyć, mając do dyspozycji

jedynie ostrze. Zwykle gracze dysponowali bardziej wyszukanymi arsenałami broni. – Myślę, że musimy skołować coś lepszego. – Przez to jeszcze bardziej będziemy rzucać się w oczy! – odkrzyknęła Sara. – Mogą sprzysiąc się przeciwko nam. – Wskazała najbliższy okop na lewo. – Poruszajmy się po okręgu. Zacznijmy od zewnętrznego koła, żeby mieć pewność, że nie pominiemy żadnego okopu. Michael i Bryson zgodzili się z nią i po chwili cała trójka ruszyła w stronę pierwszego rowu. – Jasna cholera! – zaklął Bryson, zerkając w prawo. Oczy Michaela podążyły za wzrokiem przyjaciela i zobaczył troje żołnierzy – dwóch mężczyzn i kobietę – którzy pędzili ku nim, krzycząc i wymachując zakrwawionymi ostrzami. Kobieta ściskała w dłoniach długi metalowy pręt. Na jego końcu dyndało coś, co wyglądało jak strzęp mięsa. Widząc to, Michael poczuł, że żołądek podchodzi mu do gardła. Bryson miał rację, ci ludzie byli jak zwierzęta.

8 – Walczcie zaciekle – upomniała ich ze spokojem Sara. – I pamiętajcie… śmierć to nic strasznego. Akurat o tym wolelibyśmy zapomnieć, pomyślał Michael. Wszyscy troje zrzucili plecaki i z nożami w dłoniach stanęli w pozycji bojowej, gotowi do ataku. Kiedy nadbiegający żołnierze byli sześć metrów od nich, Michael przypomniał sobie o granatach przypiętych do pasa. Domyślał się, że z nich również nie będzie żadnego pożytku, ale nie miał czasu, żeby się o tym przekonać. Napastnicy byli na tyle blisko, że widział w ich oczach bitewny szał. Krzyczeli coś w obcym języku – pewnie jakieś przekleństwa – aż ślina tryskała im z ust. Na chwilę przed atakiem rozdzielili się, jakby już wcześniej ustalili, kto zaatakuje kogo. Kobieta rzuciła się na Michaela, co nie wróżyło niczego dobrego. Wydawała się straszniejsza niż tamci dwaj razem wzięci. Czarne włosy miała skołtunione i mokre od potu, na twarzy smugi krwi i brakowało jej kilku zębów. No i ten pręt. Przerażająca broń z wiszącym na końcu upiornym trofeum. Michaelowi zrobiło się niedobrze.

Z przeszywającym wrzaskiem, który przywodził na myśl skrzek czyścideł, uniosła pręt, zakręciła nim nad głową i natarła na Michaela. Chłopak zrobił unik, ale nie spuszczał wzroku z długiego ostrza, które dzikuska trzymała w drugiej ręce. Machnęła mu nim przed oczami, gdy metalowy pręt ze świstem minął jego ramię. Blokując cios przedramieniem, Michael upadł na plecy i przeturlał się, próbując umknąć przed napastniczką. Kątem oka zobaczył, że kobieta przekoziołkowała w powietrzu i wylądowała na ziemi jak akrobatka. Szykowała się walka wszech czasów. Kobieta zatrzymała się i rozciągnąwszy usta w szyderczym uśmiechu, delektowała się przerażeniem, które malowało się na twarzy Michaela. On był jednak doświadczonym graczem, niełatwo dającym się zastraszyć. Jeśli dzikuska zamierza z nim walczyć, to on zadba, żeby sama nie wyszła z tego bez szwanku. Podniósł nóż. – Nie musimy tego robić – zaczął. – Chcemy się tylko tu rozejrzeć. – Musiał przyznać, że zabrzmiało to niedorzecznie. Kobieta uniosła brwi i przemówiła. Nie miał pojęcia, co znaczyły jej słowa – nie wiedział nawet, w jakim języku mówi – ale wyczuł w nich gniew. Zrobił krok w tył, jakby miał zamiar rzucić się do ucieczki, łudząc się, że ją tym zaskoczy. Ale zamiast się cofnąć, uśmiechnęła się jeszcze szerzej, jakby cieszyła ją myśl, że to ona zada pierwszy cios. Michael machnął nożem, udając, że szykuje się do ataku, a chwilę później odbił się od ziemi i wyrzucił nogi w powietrze. Dzikuska próbowała zrobić unik, lecz spóźniła się i stopy chłopaka trafiły ją w klatkę piersiową. Z jej piersi wydobył się stłumiony krzyk, zatoczyła się do tyłu i upadła na bok. Michael też runął na zmrożoną ziemię, jednak zaraz zerwał się na równe nogi i podbiegł do dzikuski, kiedy ta próbowała się podźwignąć. Pochylony niczym szarżujący byk, rzucił się na nią i przez chwilę kotłowali się na śniegu. Kobieta straciła nóż, ale jakimś cudem wciąż miała przy sobie metalowy pręt. Zamachnęła się nim na Michaela, ale on wyrzucił nóż, obiema rękami chwycił pręt i próbował wyrwać go przeciwniczce – okazała się jednak zbyt silna. Szamotali się przez chwilę; żadne nie zamierzało dać za wygraną. W końcu Michael ścisnął pręt i opuścił go prosto na usta kobiety. Trzask łamanych zębów sprawił, że zrobiło mu się słabo i niemal stracił grunt pod nogami. Kobieta wrzasnęła, puściła pręt i zakryła twarz rękami. Zawodząc, próbowała się uwolnić, ale Michael siedział na niej okrakiem. Dzierżąc

w dłoniach pręt, uniósł go nad głowę i płynnym ruchem opuścił. Rozległ się koszmarny, głuchy chrzęst i dzikuska zamilkła. Kiedy przestała się ruszać, Michael poderwał się. Chwycił nóż i pręt, gotów stanąć do walki, kobieta jednak leżała bez ruchu. Stał tak, oddychając lodowatym powietrzem, które parzyło go w płuca, aż ktoś zaatakował go od tyłu z taką siłą, że jego głowa odskoczyła jak na sprężynie i uderzyła napastnika w twarz. Obaj runęli na ziemię, a upadek pozbawił Michaela tchu. Mężczyzna obrócił go na plecy i usiadł na nim, nogami przyciskając mu ręce do podłoża. Czerwona, poorana bliznami twarz zawisła nad twarzą Michaela. W niebieskich oczach czaił się obłęd. Nieznajomy był dwukrotnie większy od kobiety, która zaatakowała jako pierwsza, i przyłożył mu nóż do szyi. Michael nie dbał o to, co mówiła Sara; chciał użyć programowania i przywołać broń z innej gry. Zamknął oczy i zatracił się w morzu kodu, rozpaczliwie rozważając rozmaite możliwości. Było jednak za późno. Siedzący na nim mężczyzna przemówił w tym samym języku co jego towarzyszka i ze spokojem przeciągnął ostrzem po szyi Michaela. Chłopak poczuł lodowaty ból, a zaraz potem przyjemne ciepło, gdy krew wypływała z jego ciała. Kilka sekund później był już martwy.

ROZDZIAŁ 11 W okopach

1 Michael nienawidził nieprzyjemnych dwudziestu, trzydziestu sekund, które następowały po tym, jak ginął w grach takich jak Diabły zniszczenia. Zanim człowiek rozpoczął kolejne życie, trafiał do zatrważająco mrocznej pustki. Był to celowy zabieg, który miał na celu uświadomić graczom, czym jest śmierć – dać im chwilę na zastanowienie się nad tym, co się wydarzyło i jak by to było, gdyby naprawdę umarli. Czas do namysłu. A gdybym naprawdę kopnął w kalendarz? Jeśli tak właśnie wygląda śmierć? Tym razem, czekając, aż uczucie minie, Michael był najzwyczajniej w świecie zły. Ledwie zaczęli, a on już dał się zabić. Nie zdążył nawet zajrzeć do jednego przeklętego okopu! Jak, u licha, przeszukają je wszystkie? W myślach bębniąc palcami, leżał w ciszy. W końcu zobaczył przed sobą światło, które nabierało mocy, aż wciągnęło go z powrotem do świata VirtNetu. Kiedy otworzył oczy, leżał pod drzwiami prowadzącymi do śnieżnego świata, w którym chwilę temu został zamordowany. Rygiel wrócił na miejsce, zagradzając żelazne wrota. Michael odetchnął z ulgą; dobrze, że nie wylądował z powrotem w holu. Nie sądził, by i tym razem poradził sobie z Zawalidrogą i wściekłą amatorką gum do żucia, Ryker. Jęknął, czując bolesne skutki stoczonych niedawno walk – jeśli drugą potyczkę w ogóle można było nazwać walką – i usiadł. Był sam w tunelu, wiedział więc, że Bryson i Sara wciąż żyją albo zginęli wcześniej niż on i zdążyli wrócić do gry. Miał na sobie ciepły strój, a wypchany plecak leżał obok. Sprawdziwszy broń w otwartej skrzyni – żadna nie działała – i przeprowadziwszy test na jednym z granatów, które również były bezużyteczne, zdjął ciężki rygiel i wszedł do

skutego lodem, wietrznego świata. Idąc na pole bitwy, zastanawiał się, w jaki sposób użyć kodu, żeby pomóc sobie w tej brutalnej walce.

2 Daleko przed sobą zobaczył dwie postaci brnące w śniegu na szczyt wzgórza. Był pewien, że to jego przyjaciele – długie kasztanowe włosy Sary wylewały się spod ciepłej czapki narciarskiej, a pewny siebie chód Brysona poznałby wszędzie. Wiedział, że nigdy ich nie dogoni, postanowił więc pójść inną drogą. Zamiast maszerować jak głupiec w samo serce walk – za pierwszym razem nie wiedzieli, czego się spodziewać – zamierzał zboczyć w prawo, ukryć się za wzniesieniem i zaczekać na odpowiednią chwilę, żeby włączyć się do bitwy. Przeszedł kilkaset metrów, gdy zauważył, że Bryson i Sara wpadli na ten sam pomysł, choć oni kierowali się w lewo. Dobrze, pomyślał. Może wspólnymi siłami zdążą zajrzeć do kilku okopów, zanim jakiś szalony dzikus albo wariatka znowu poderżną im gardła. Wiatr szarpał ubraniami Michaela, a drobinki lodu i śnieg szczypały w twarz. Spierzchnięte wargi przypominały spalony papier, gotów rozpaść się w pył przy najdrobniejszym ruchu. Musiał działać, żeby pobudzić krew. Odgłosy bitwy – wrzaski i upiorne zawodzenie, które słyszeli wcześniej – narastały, w miarę jak zbliżał się do szczytu wzniesienia. Przykucnął i zaczął iść na czworakach, ciesząc się, że ma grube rękawiczki. Dotarł na skraj zbocza, przypadł do skorupy śniegu i przez moment obserwował okolicę. Daleko, na lewo od niego, Bryson i Sara biegli od pagórka do pagórka, przystawali na chwilę, po czym znowu zrywali się do biegu. Niezauważeni zbliżali się do zewnętrznych okopów, gdzie było mniej ludzi. Większość walk wciąż odbywała się w długim, spływającym krwią korytarzu pośrodku obozu. Szczęk metalu o metal i dzikie, zwierzęce ryki niosły się na wietrze. Michael nadal nie mógł uwierzyć, że ktoś dobrowolnie może chcieć uczestniczyć w czymś tak brutalnym. Obserwując jedną z pobliskich walk, zobaczył mężczyznę, który dźgał przeciwnika, drąc się przy tym wniebogłosy. Mimo tego, co widział na filmach i czego doświadczył w grach, Michael odwrócił wzrok. To miejsce przypominało piekło.

Skoncentruj się, powtarzał w myślach. Rób wszystko, żeby cię nie zobaczyli, i skup się na okopach. Ukrywając się przed wzrokiem tych, którzy walczyli w dolinie, niczym żołnierz czołgał się po zmarzniętym śniegu. W obawie, że plecak zdradzi jego położenie, zdjął go i wyrzucił, dziwiąc się, że w ogóle wziął go z sobą. Będzie się cieszył, jeśli przeżyje wystarczająco długo, żeby martwić się o jedzenie i zapasowe ubrania. Niezauważony przez nikogo kierował się na prawą stronę doliny. Od walk oddzielało go kilka rzędów okopów, ale nie miał pojęcia, ilu ludzi ukrywa się w rowach. Przyczaił się za niewielką zaspą zmarzniętego śniegu i próbował zebrać myśli. Wspomnienie ostrza, które rozpłatało mu gardło, wciąż było świeże. Zamknąwszy oczy, przez chwilę skupiał się na otaczającym go programie. Wydawał się on ulotny i trudny do odczytania niczym wzburzone morze liter i liczb. Zajęło mu to dwadzieścia minut, ale w końcu wychwycił ciąg kodów, które wykorzystywał w grze Lochy Delmaru. Dzięki nim ostrze jego noża zyska magiczne właściwości, których być może nikt nie zauważy. Lepsze to niż nic. Wygłosił w myślach przemowę, która miała podnieść go na duchu, i upomniał się, że bez względu na to, jak beznadziejna jest jego sytuacja, tak naprawdę nie może zginąć. Ból, owszem. Przerażenie, tak. Być może trauma do końca życia. Ale kiedy to wszystko się skończy, przynajmniej będzie żył. Zamknął powieki. Wziął głęboki oddech. Otworzył oczy. Wyjął zza pasa wzmocnione kodem ostrze i ścisnął je w dłoni. Poderwał się z ziemi i puścił biegiem do najbliższego okopu.

3 Serce waliło mu jak szalone, zimne powietrze paliło w płuca, Michael jednak starał się o tym nie myśleć i biegł tak szybko, jak było to możliwe. Kilku żołnierzy zauważyło go, ale stali w drugim końcu okopu, do którego biegł, i żaden nie ruszył w jego stronę – po prostu nie przestawali się okładać. Zanim się zorientował, stał nad krawędzią okopu. Zatrzymał się, spojrzał w dół i pospiesznie ocenił sytuację – rów miał głębokość mniej więcej pięciu metrów. Był pusty, nie licząc drewnianej ławki i biegnącej środkiem rozmokłej

ścieżki. Ściany pokryto czarnym brezentem, przyciśniętym do ziemi starymi oponami, garnkami i patelniami. Dokoła nie było żywej duszy. Nie widząc portalu, zamierzał odwrócić się i biec do kolejnego okopu, ale coś go powstrzymało. Kto wie, jak wygląda portal i czy łatwo wykryć słaby punkt programu? Nagle uświadomił sobie ogrom czekającej ich pracy. Potrzeba było wieczności, żeby sprawdzić dokładnie każdy rów. A przecież nie wiedzieli nawet, czego tak naprawdę szukają. Westchnąwszy, znalazł drabinę i zaczął mozolną wędrówkę w dół.

4 Brezentowe płachty, którymi przykryto ściany okopu, łatwo było zerwać. Michael odsunął jedną z nich, schował się za nią i ukryty pod materiałem ruszył wzdłuż lodowej ściany, macając ją. Lód i zmarznięty śnieg – to wszystko co znalazł. Nic podejrzanego ani niezwykłego. Od czasu do czasu zamykał oczy, szukając nieprawidłowości w kodzie lub czegoś, co zwróciłoby jego uwagę. Na próżno. Kiedy wyszedł spod płachty na drugim końcu okopu, upewnił się, że rów nadal jest pusty, i ukradkiem przemknął do drugiej ściany. Nic. Przez chwilę szedł środkiem okopu, rozchlapując błoto i szukając w kodzie czegoś dziwnego. Przyjrzał się ławce. Po raz kolejny sprawdził program. Nic. Wchodząc po drabinie, starał się nie myśleć, ile czasu zmarnował. Nie namierzą portalu, jeśli jeden po drugim nie przeszukają wszystkich okopów. Znowu westchnął. Mimo to nie uważał, że ich wysiłki pójdą na marne. Przynajmniej tak sobie powtarzał, bo w głębi duszy nie mógł pozbyć się przygnębiającego uczucia, że nigdy nie znajdą tego, czego szukają. Mieli do zbadania jeszcze przeszło sto okopów. Nikt go nie atakował – przynajmniej na razie. Rozejrzał się po polu walki, ale nigdzie nie widział przyjaciół. Zrezygnowany, powlókł się do kolejnego rowu.

5 W tym również nie było nikogo. Zszedł na dno i zaczął poszukiwania. Wślizgnął się pod brezentową płachtę i zbadał jedną ścianę okopu, a później drugą, od czasu do czasu sprawdzając kod. Nic jednak nie wzbudziło jego podejrzeń. Niczego nie znalazł. Wyszedł zniechęcony, ale gotowy kontynuować poszukiwania. Jego czujność została uśpiona, więc zaskoczył go widok kobiety, która na niego czekała. Ubrana w taki sam kombinezon maskujący, jaki miał na sobie Michael, wydawała się świeża i wypoczęta, jakby chwilę temu wyszła z tunelu. Jej twarz byłaby ładna, gdyby nie złośliwy grymas, który wykrzywiał jej usta. – Micky mówił, że w tym okopie trafię na łatwą ofiarę – powiedziała. – Nie ma jak dzieciak, który zakradł się do gry bez pozwolenia. Będziesz niezłą przystawką. – Jej twarz złagodniała, ale zaraz znowu się skrzywiła. – Łatwą ofiarę? – powtórzył Michael. – A dlaczego myślisz, że tak łatwo dam się zabić? – Niby od niechcenia cofnął się o krok, stając tyłem na skraju okopu. Chciał wyglądać jak ktoś, kto się boi, ale próbuje to ukryć. – Ile razy tu byłeś? – spytała. Okrutny grymas znikał z jej twarzy, kiedy mówiła, i pojawiał się, gdy tylko zamykała usta. – To mój pierwszy raz – odparł z miną niewiniątka. – Ale zdążyłem już zabić. Nieźle, co? Pokręciła głową. – Tym większą będę miała frajdę. – Spróbuj! – rzucił z uśmiechem. Chciał, żeby zrobiła pierwszy krok, i udało się. Zaatakowała go; twarz miała czerwoną z wściekłości. Zamachnęła się, żeby go uderzyć, jednak zanim zadała cios, Michael przewrócił się na bok i przypadł do ziemi. Wiedział, że może się poślizgnąć i wpaść do okopu, ale wolał zaryzykować, niż wdawać się w kolejną walkę. Ścisnął rękojeść noża i skierował w pierś przeciwniczki strumień niewidzialnej mocy. Kobieta przeleciała nad nim i z krzykiem wpadła do rowu. Zanim zdążyła się podnieść, Michael biegł już do następnego okopu. Przy odrobinie szczęścia złamała nogę.

6 W następnym okopie na drewnianej ławce spał mężczyzna. Poza nim nie było tu nikogo. Ten widok ucieszył Michaela. Początkowo nie zamierzał śpiącego niepokoić, ale się rozmyślił. Żołnierz mógł się w każdej chwili obudzić, a ukryty za brezentem Michael stałby się łatwym celem. Nie mógł więc ryzykować. Stanął nieopodal ławki i z uwagą patrzył, jak pierś śpiącego unosi się i opada. Nie chcąc podchodzić zbyt blisko, ostrożnie wyciągnął nóż, wycelował i skierował promień lasera na szyję mężczyzny; walczył z wymiotami, gdy ten się obudził i chwycił rękami krwawiącą ranę. Spadł z ławki i drugi raz tego dnia Michael musiał sobie przypominać, że tak naprawdę nikogo nie zabił. Wszystko wyglądało tak realnie. Mężczyzna krwawił aż do chwili, gdy w jego ciele nie została kropla krwi. Wówczas zniknął. Kolejna szybka, choć dokładna inspekcja wykazała, że i tym razem Michael nie miał szczęścia. Trzy sprawdzone okopy i kolejne dziesiątki do zbadania. Jęknął. – Źle ci tam w dole? Zadarł głowę i zobaczył stojących na skraju okopu kobietę i mężczyznę. Kobieta bawiła się granatem, przerzucając go z ręki do ręki. – Nie, chciałem tylko odsapnąć. – Na szczęście ubrania miał brudne i umazane krwią, wyglądał więc, jakby spędził w grze trochę czasu. – To tylko głupi dzieciak – zwrócił się do kobiety mężczyzna. – Myślisz, że możesz tak po prostu wykorzystywać kody z innych gier? Zresztą od razu widać, że jesteś świeżakiem. Michael zmrużył oczy. – Jak to? – Bo jeszcze nie uciekłeś. Pewnie jesteś pewien, że ten granat to atrapa. Otworzył usta, żeby odpowiedzieć, ale zanim zdążył się odezwać, kobieta wyciągnęła zawleczkę i rzuciła granat; ten z głośnym plaśnięciem upadł w błoto u jego stóp. Michael spojrzał na nich wyzywająco, ale oboje odwrócili się i uciekli. Nastąpił wybuch. Tym razem ból był wprawdzie dotkliwy, ale tak krótki, że Michael nawet nie zdążył krzyknąć. Chwilę później znalazł się w mrocznej pustce zwanej śmiercią.

7 Obudził się tak jak poprzednio, w lodowym tunelu. Był tam również Bryson, którego nie zdziwiło pojawienie się przyjaciela. – Śmierć tutaj jest do niczego – rzucił. – Wszystko mnie boli – dodał po chwili. – Wiem, mnie też. – Michael wstał i przeciągnął się obolały po tym, jak dwa razy stracił życie. Ból nie był taki jak w przypadku prawdziwych obrażeń – trumna pobudzała nerwy, wywołując reakcje fizyczne – ale wystarczająco podobny, żeby gracze długo go pamiętali. – Jak tam Sara? – spytał. Bryson wzruszył ramionami. – Nie wiem. Zostaliśmy rozdzieleni. – Podniósł dwa odziane w rękawiczkę palce. – Na razie nic. – Człowieku – jęknął Michael. – To zajmie wieki. – Nie, damy radę. – Bryson podniósł się, żeby do niego dołączyć. – Dobrze się bawisz? Michael popatrzył na niego. – Nie, kompletnie mi się to nie podoba – odparł w końcu i wyciągnął nóż. – Skończyło się na tym, że pożyczyłem małe co nieco z Lochów Delmaru. – Taa – rzucił w zamyśleniu Bryson i wykrzywił usta. – To dziwne, jak ci starcy lubią zabijać… Zupełnie jak zwierzęta. Sam muszę wyczarować małe wsparcie. Michael pokręcił głową. – Znajdźmy ten głupi portal. Po tych słowach wyszli z tunelu.

8 Następne dni były dla Michaela istnym piekłem. Zginął dwadzieścia siedem razy, pozbawiany życia na wszelkie możliwe sposoby, na okrutnej, skutej lodem arenie. Niektóre śmierci były gorsze od innych, mimo to nadal tam powracał. Trik z nożem kilka razy uratował mu życie i Michael próbował przenieść do gry inne umiejętności, między innymi wyjątkową skoczność ze Skoku przez kanion i szybkość z Wściekłego biegu. Trudno

było je jednak wyizolować i wprogramować, przez co jedynie odwlekł w czasie to, co i tak miało się wydarzyć. Nie poddawał się jednak. Każdego dnia o zmierzchu rozlegał się dźwięk rogu i wszystkie walki ustawały jak nożem uciął. Zaciekli wrogowie zachowywali się jak najlepsi kumple i ramię w ramię szli – często utykając – w stronę ogromnych stołów, śmiejąc się i obejmując. Michael i jego przyjaciele dołączali do uczty, a następnie udawali się do miejsca, gdzie czekały na nich lampy grzewcze i śpiwory. Pierwszej nocy próbowali zakraść się do okopów, ale natknęli się na tymczasowy firewall, a byli zbyt zmęczeni, żeby go zhakować. Uznali zresztą, że zabezpieczenia w takich warunkach muszą być powyżej przeciętnej. Następnego ranka wszystko zaczęło się od nowa. Zabijanie i umieranie. Ból i cierpienie. Znowu zabijanie i kolejna śmierć. Pierwszy raz w życiu Michael rozumiał, dlaczego żołnierze, którzy po wojnie wracali do domu, nie mogli dojść do siebie po tym, co zobaczyli i czego doświadczyli. Co zrobili i co im zrobiono. Jeśli miał duszę, zaczynała z niego wyciekać. Jedynym pocieszeniem było to, że on, Bryson i Sara są razem. Niewiele mówili – brakowało na to czasu – ale przynajmniej mieli siebie. Późnym popołudniem trzeciego dnia Sara znalazła portal.

ROZDZIAŁ 12 Złowieszcze ostrzeżenie

1 Michael zginął chwilę temu na strzępy rozszarpany działającym granatem. Jeśli Diabły zniszczenia czegoś go nauczyły, to tego, że bez względu na to, ile razy eksploduje twoje ciało, nigdy nie jest lepiej. W tunelu czekała na niego Sara. Siedziała pod ścianą z podkulonymi nogami i wyglądała na wyczerpaną. Michael usiadł naprzeciw niej. – Znalazłam – oznajmiła ze spokojem. Głos miała obojętny. Podobnie jak ona, Michael czuł w środku pustkę i pomyślał, że wie, dlaczego tak się dzieje: cena, którą zapłacili, była zbyt wysoka. Wiedział, że już nigdy nie będzie taki sam. A jednak poczuł coś na kształt ulgi. – Gdzie? – spytał w końcu. Spojrzała na niego i wiedział, że czuje to co on. – W piątym okopie od namiotów, blisko środka, po lewej stronie. W rowie jest pięć, sześć osób z nie wiadomo jaką bronią. Zabili mnie chwilę po tym, jak odkryłam portal. – Poradzimy sobie – odparł Michael. – Zaczekamy na Brysona i obmyślimy jakiś plan. Może nawet nie będziemy musieli tam wracać i zachowywać się jak barbarzyńcy. Uśmiechnęła się do niego. Był to smutny uśmiech, ale i tak podniósł go na duchu. – Przynajmniej wiemy, gdzie jest. Dość już mam biegania od okopu do okopu i zastanawiania się, jakaż to radosna śmierć spotka mnie tym razem. – Kiedy tylko tu skończymy, wybiorę się w długą podróż po kosmosie i będę zabijała obcych bronią laserową.

Przez chwilę patrzyli sobie w oczy, w milczeniu przeżywając to, czego właśnie doświadczyli. I wtedy głowa Michaela eksplodowała bólem.

2 Upadł na zimne podłoże i zwinął się w kłębek. Jak przez mgłę widział Sarę, która pochylała się nad nim, krzycząc, żeby powiedział jej, co się dzieje. On jednak nie mógł wydusić z siebie ani słowa. Ściskał rękami głowę i kiwał się w przód i w tył, podczas gdy ból rozsadzał mu czaszkę. Mając w pamięci to, co wydarzyło się w uliczce, kiedy wracał do domu, bał się otworzyć oczy. Wizje. Upiorne, przerażające wizje. Nie wiedział, czy efekty w VirtNecie będą takie same jak te na Jawie, ale nie miał zamiaru się o tym przekonywać. Zaciskał powieki i czekał, aż przestanie boleć. W końcu – tak jak poprzednio – ból zniknął jak ręką odjął. W jednej chwili Michael cierpiał katusze, a w następnej nic mu nie było. Wydawało mu się jednak, że słyszał głos… Według Sary, atak trwał trzy minuty, ale Michael mógłby przysiąc, że to się ciągnęło przeszło godzinę. Po wszystkim otoczyła go ramieniem i pomogła mu usiąść. Oparł się więc o ścianę i w milczeniu patrzył w sklepienie tunelu. Cóż za cudowny tydzień! – Wszystko w porządku? – spytała Sara. Odwrócił się, żeby na nią spojrzeć. – Tak. Kiedy ból mija, to na dobre. Teraz w ogóle go nie czuję. – Był jednak wyczerpany i przerażony; ataki ustały na kilka dni i miał nadzieję, że więcej się nie powtórzą. Przeczesała palcami jego włosy. – Co ten potwór ci zrobił? – mruknęła. Wzruszył ramionami, zakładając, że ma na myśli czyścidło. – Nie wiem. Pamiętam tylko, że czułem się tak, jakby wysysał mi mózg. I może to zrobił; przynajmniej częściowo. – Przez jakiś czas te ataki się nie trafiały, tak? Miejmy nadzieję, że będą coraz rzadsze. Może w końcu uspokoją się na dobre. W tunelu pojawił się Bryson, dumny i rozpromieniony. Widząc go, Sara zdjęła rękę z głowy Michaela.

– Hej, znalazłem go! – zawołał Bryson. – Znalazłem portal! – Wielkie mi rzeczy. – Uśmiechnęła się znacząco. – Ja byłam pierwsza, ślamazaro. Zaraz jednak rozciągnęła usta w szczerym uśmiechu. Pustka w sercu Michaela nie była już tak dotkliwa, choć nadal się niepokoił. Miał nadzieję, że było to tylko złudzenie ataku, ale mógłby przysiąc, że słyszał głos, który szeptał w jego głowie: „Świetnie ci idzie, Michaelu”.

3 Bryson opisał okop i rzeczywiście był to ten sam rów, który znalazła Sara. Teraz wszyscy troje zastanawiali się nad planem działania. Musieli podejść wystarczająco blisko i mieć dostatecznie dużo czasu, żeby zbadać portal, złamać kod i przejść na drugą stronę. Tylko że skakanie do okopu i walka na noże i pięści były ostatnimi rzeczami, na jakie mieli ochotę. I dlatego Michael pomyślał o granatach. Trzy czy cztery razy zginął od ich wybuchu, wiedział więc, jak bardzo są skuteczne. I skłamałby, gdyby powiedział, że nie marzy o zemście. Kiedy o tym wspomniał, Bryson powiedział: – Brzmi nieźle, ale potrzebujemy czegoś ekstra, żeby mieć pewność, że wybuchną. – Weźmiemy ich całe mnóstwo i zaczniemy rzucać – zasugerowała Sara. – Użyję Imponującej Iskry z Maniaków amunicji. Mam nadzieję, że zadziała. Michael chwycił plecak, rozpiął go i wyrzucił na ziemię całą jego zawartość. – No to zaczynajmy.

4 Napełniwszy plecaki granatami, zarzucili je na ramiona, włożyli czapki i rękawiczki i wyszli przez masywne wrota na mroźne powietrze. Michael i Sara szli za Brysonem lewą stroną doliny, uważając, by pozostać w ukryciu. Kiedy dotarli do wzniesienia, przypadli do ziemi i podczołgali się na

szczyt. I nagle Michael wpadł na pewien pomysł. – A gdybyśmy zaczekali do rana i przyszli tu, zanim pojawią się inni? – Tak naprawdę chciał jednak powiedzieć: Proszę, nie każcie mi biec z powrotem w ten chaos. Nie wiedział, ile jeszcze jest w stanie znieść. – Ja też się boję – uspokoił go Bryson. – Ale nie możemy ryzykować, że stracimy kolejną noc. Po prostu spróbujmy. Ze strażnikami czy bez nich. – Dobra – burknął Michael. – Ale pamiętajcie: albo wchodzimy wszyscy, albo nikt. Nikt nie przechodzi przez portal sam, bo może zdarzyć się tak, że nie będzie mógł wrócić. – W porządku – zgodził się Bryson. – A może tak dla odmiany nie damy się zabić? Od jakiegoś czasu nabieramy złych przyzwyczajeń. – Święte słowa – rzucił Michael. – Zdecydowanie nie przepadam za umieraniem. Po raz kolejny wyjrzał na otwartą przestrzeń. Musieli przedrzeć się przez dziesiątki bitew i kilkanaście okopów. Szanse, że w drodze do portalu nie wdadzą się w jakąś potyczkę, były marne. Sara, sądząc po jej minie, była tego samego zdania. – Dobra. – Nagle przejęła dowodzenie. – Myślę, że możemy się przebić, ale powinniście robić to co ja. Jeśli ktoś z nas zostanie zatrzymany, musimy walczyć. – Jasne – odparł Bryson. – Trzymamy się razem. A teraz miejmy to już za sobą. Serce Michaela waliło jak tłoki w samochodzie wyścigowym. – W porządku – bąknął. Tylko tyle był w stanie wydusić. – Chodźcie! – Sara zerwała się na równe nogi i zaczęła zbiegać po oblodzonym wzgórzu. Michael i Bryson musieli się spieszyć, żeby ją dogonić.

5 Dotarcie do okopu zajęło im dobrą godzinę i przez cały ten czas musieli toczyć walki. Czasami z jednym przeciwnikiem – tych jednak nietrudno było pokonać. Natknęli się też na takich, którzy byli znacznie bardziej niebezpieczni – grupy dwóch, trzech, czterech żołnierzy, atakujących gromadą. Jedyną korzyścią wynikającą z częstego umierania było to, że wszyscy troje mieli w tej kwestii

spore doświadczenie i – z niewielką pomocą wzmocnionych umiejętności – wiedzieli, jak odeprzeć ataki. Tym razem nie zamierzali umierać. Michael powtarzał to sobie w duchu raz za razem. Z minuty na minutę odczuwał coraz większe zmęczenie, ale adrenalina sprawiała, że z każdą kolejną potyczką odzyskiwał siły. W końcu dotarli na skraj okopu, w którym znajdował się portal. Byli zakrwawieni, posiniaczeni, a ubrania wisiały na nich w strzępach. Bryson stracił swój plecak i mieli tylko jeden nóż. Jednak przez krótką chwilę w pobliżu nie było nikogo. Sara uklękła, rozpięła swój plecak i zaczęła wyrzucać na zmarzniętą ziemię granaty. Michael zrobił to samo, podczas gdy Bryson podbiegł do krawędzi okopu, żeby wybadać sytuację. – Pięć, sześć osób – zameldował po powrocie i przykucnął, żeby im pomóc. – Dobra, odbezpieczamy i rzucamy! Siedzą tam z bronią na kolanach i palą. Michael wziął się do roboty. Chwycił granat, wyciągnął zawleczkę i cisnął go do wąskiego, długiego rowu. Nie czekając na to, co się wydarzy, powtórzył czynność i rzucił drugi w to samo miejsce. A po nim kolejny. I jeszcze jeden. Bryson i Sara byli równie szybcy i w ciągu paru sekund w okopie wylądowało kilkanaście granatów. Wówczas Sara zamknęła oczy – widział, jak poruszały się pod powiekami, kiedy szukała kodu i zmieniała go. Chwilę później jej pierś rozbłysła światłem, tak jasnym, że Michael zasłonił oczy ramieniem. Gdy ukradkiem zerknął na przyjaciółkę, światło oderwało się od Sary i wystrzeliło na dno okopu niczym ognista kometa. W drugim końcu okopu dostrzegł mężczyznę, który wspinał się po drabinie. Otworzył usta, żeby ostrzec swoich towarzyszy, ale wnętrze rowu wypełnił ogłuszający huk. Ogniste rozbłyski rozświetliły dzień, a dookoła posypały się odłamki metalu. – Idziemy! – krzyknęła Sara, zrywając się na równe nogi i biegnąc w stronę drabiny. Mężczyzna, którego Michael widział wcześniej, leżał na brzuchu na skraju okopu. Pod rozdartym na plecach płaszczem ziała głęboka krwawiąca rana. Michael rzucił się pędem za Sarą. Obok niego biegł Bryson. Razem dotarli do rowu. Michael biegł brzegiem, szukając ocalałych, ale widział jedynie śmierć. Patrzył, jak jedno po drugim ciała znikają.

Wszyscy troje stali przy drabinie, gdy leżący na skraju okopu żołnierz obrócił się na plecy. Żył, ale był umierający i sądząc po jego twarzy, miał tego świadomość. Sara i Bryson zaczęli schodzić do rowu. Michael był tuż za nimi, kiedy mężczyzna wyciągnął rękę, chwycił go za ramię i obrócił twarzą do siebie. Wciąż był zadziwiająco silny. Chłopak wyrwał się, ale zanim się odwrócił, żołnierz zaczął coś mamrotać. Jego usta drżały z wysiłku, podobnie jak ciało. Michael nachylił się nad nim, przekonany, że usłyszał swoje imię. – Co powiedziałeś? – spytał. Wydawało się, że mężczyzna zbiera w sobie resztki sił, a gdy się odezwał, chłopak słyszał wyraźnie każde słowo. – Uważaj na Kaine’a. Nie jest tym, kim myślisz. Zaraz potem zmarł, a jego ciało rozpłynęło się w powietrzu.

ROZDZIAŁ 13 Lewitujący dysk

1 – Chodź tu na dół! – zawołała Sara z okopu. Michael uświadomił sobie, że wpatruje się w plamę zakrwawionego śniegu w miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą leżał tamten facet. Co tu się działo? Ten głos podczas ostatniego ataku, który mówił, że świetnie mu idzie, a potem słowa nieznajomego na temat Kaine’a… Co to wszystko znaczy? W głębi duszy Michael bał się, że Kaine dokładnie wie, gdzie są i co robią. Zastanawiał się, czy to możliwe, że Kaine naprawdę chce, by on go odnalazł? – Człowieku! Michael znów skoncentrował się na okopie. Z dołu patrzył na niego Bryson. – Co ty wyrabiasz?! – Myślę – odpowiedział Michael. Świetnie wiedział, jak głupio to brzmi. – Przepraszam. Dołączył do przyjaciół w rozmokłym rowie, a tymczasem ludzie pędzili ku nim ze wszystkich stron. Bryson pokręcił głową. – Ciebie nie można nigdzie zabrać. – Czy tamten facet coś mówił? – zapytała Sara. Michael przytaknął. – Tak, ale później wam opowiem. Zaraz będzie tu masa nieproszonych gości. Wszystko razem wygląda jak parada zombie, a my jesteśmy pożywieniem. – To tutaj. – Bryson dał znak ręką, żeby poszli za nim. Brnęli środkiem okopu, aż po jakichś pięciu metrach wskazał odcinek ściany, gdzie czarny brezent był poszarpany. Lśnił spod niego biały lód, ale w jednym punkcie świecił lekki fioletowy blask.

Okrzyki nadciągających przeciwników nasilały się coraz bardziej. – Nie ma jak teraźniejszość – rzuciła Sara i odwróciła się do Michaela. – Ty stań na warcie, a my z Brysonem spróbujemy się zorientować. Zajął pozycję. Bryson zerwał spory kawał brezentu. Pod nim w lodowej ścianie wykuto tunel dwumetrowej wysokości. Michael nie był w stanie skupić się na konkretnym punkcie, ale w pewnym momencie ciemną przestrzeń tunelu zastępowało pulsujące fioletowe światło. Nie dało się stwierdzić, co znajduje się dalej – im bardziej Michael się koncentrował, tym bardziej obraz się rozmazywał. – To te nieletnie dzieciaki! – krzyknął ktoś na górze. Gdy Sara i Bryson ruszyli do tunelu, Michael podniósł wzrok. Zobaczył mężczyznę z długim ostrzem w dłoni. Nie wahał się ani chwili – obrócił się w miejscu i podążył za przyjaciółmi w kierunku fioletowego światła.

2 Odgłosy wojny grenlandzkiej prędko ucichły – w tunelu panowała cisza, jakby zamknęły się za nimi drzwi. Gdy Michael się obejrzał, zobaczył, że tak właśnie się stało. Nie było już okopu, z którego właśnie uciekli. Zamiast niego widział ten dziwny fioletowy blask. Obrócił się i z ulgą stwierdził, że nie zgubił przyjaciół. Wciąż, tak jak on, klęczeli na czworakach, tylko że oni się koncentrowali. Ich gałki oczne drgały pod zamkniętymi powiekami w trakcie gorączkowej pracy nad kodem. – Udało mi się dopaść jakąś mapę albo może przewodnik – powiedziała Sara, nie otwierając oczu. – Widzicie? Bryson kiwnął głową. – Niewyraźna. Trzeba będzie stale sprawdzać kod, żeby się jej trzymać. – Co się dzieje? – zapytał Michael. – Co powinienem zrobić? Sara odwróciła się w jego stronę. – Portal w zasadzie nie jest zablokowany. Ale bardzo łatwo się tu zgubić. I to tak na zawsze. W kodzie znaleźliśmy serię znaczników. Idąc za nimi, powinniśmy trafić na pierwszy poziom Ścieżki. – Dobra. Wciąż z zamkniętymi oczami, wyciągnęła rękę na oślep i poklepała Michaela po ramieniu.

– Myślę, że nadal potrzebujemy jednej osoby na czatach, na wypadek gdyby coś na nas wyszło. Możesz pilnować? Ja i Bryson będziemy dalej przeszukiwać kod. Michael wzruszył ramionami, chociaż przyjaciele go nie widzieli. – Jasne. Oczy szeroko otwarte, prosta sprawa. – Doceniam ludzi, którzy potrafią wykonywać polecenia – odezwał się Bryson z uśmieszkiem. Sara odwróciła się od Michaela. – No to chodźmy. Tędy. Ruszyła na czworakach, za nią Bryson, a potem Michael. Wspólnie zaczęli podążać w głąb tunelu. Przez kilka minut nic się nie zmieniało. Michael czuł w piersiach dławiący ucisk, lecz gdy tylko się zatrzymywał, żeby wziąć głęboki oddech, wrażenie ustępowało i znów oddychał z łatwością. Również cisza wydawała się dziwna – jak gdyby to wcale nie była cisza, ale ciągłe buczenie. Przez pewien czas sądził, że przyjaciele po prostu milczą, bo koncentrują się na kodzie, potem jednak coś mu przyszło do głowy. Gdy ich zawołał, z jego ust nie wydobył się żaden dźwięk. Zupełnie jakby ktoś wcisnął guzik „wycisz” – i, nie wiedzieć czemu, właśnie to wydało mu się dotąd najbardziej przerażające w tym dziwnym tunelu. Czołgał się dalej naprzód, wpatrzony w nogi Brysona. Umierał ze strachu, że lada moment przyjaciel zniknie i zostawi go samego. Zaczynały go boleć dłonie i kolana, a w nogach i ramionach czuł skurcze. Ponadto z każdą chwilą był coraz bardziej zdezorientowany i robiło mu się niedobrze. Brnęli przed siebie niczym sznur mrówek. Przebyli już co najmniej dwa kilometry, może nawet trzy. Ciało Michaela nie przywykło do takich wyzwań. Narastała w nim cicha panika, uczucie klaustrofobii, które mogło przejąć nad nim kontrolę. Stłumił je jednak; przesuwał się krok po kroku, centymetr po centymetrze, polegając na hakerskich i programistycznych umiejętnościach przyjaciół. Nigdy nie sądził, że tak go ucieszy widok tyłka Brysona, tego drogowskazu w fioletowej mgle. Nadal czołgali się w ciszy, gdy nagle coś spadło na Michaela, mocno go przygniatając. Upadł na brzuch i stracił oddech. Lęk przerodził się w przerażenie, chłopak zaczął wrzeszczeć i wierzgać. Ledwo się ruszał. Zaczęło mu się mącić w głowie, w myśli wkradało się dzikie uczucie, jakby tracił panowanie nad tym, co robi.

A potem się skończyło. Wszystko się skończyło. Fioletowy tunel, cisza, przygniatający go ciężar. Michael leżał na twardej szarej powierzchni. Odepchnął się rękami od podłoża i podniósł na kolana. Popatrzył oszołomiony na to, co go otacza. Wraz z przyjaciółmi był przycupnięty na skraju olbrzymiego kamiennego dysku o średnicy kilkunastu metrów, który zdawał się wisieć w powietrzu. Nad ich głowami masywne formacje ciemnych chmur rozrastały się i kurczyły niczym żywe istoty. Migotały błyskawice, huczały pioruny, a powietrze było pełne wilgoci, jakby zaraz miał lunąć deszcz. Michael nie wiedział, gdzie się znajdują – jeszcze nigdy nie widział w VirtNecie podobnego miejsca. A jednak, mimo jego dziwności, czuł ulgę, że tunel został już z tyłu. – Ej! – Bryson dał znak ruchem głowy, żeby Michael obejrzał się za siebie. Chłopak obrócił się w kierunku środka dysku. Kiedy tu przybyli, niczego tam nie było – nie miał co do tego wątpliwości – teraz jednak jakaś staruszka siedziała na drewnianym fotelu bujanym, który skrzypiał, gdy powoli się na nim kołysała. Ubrana była w bezkształtną szatę z szarej wełny. Kojarzyła się Michaelowi z życzliwą babcią. – Witajcie, młodzi przyjaciele – wychrypiała. – Chodźcie, spocznijcie sobie na chwilkę.

3 Michael tylko na nią patrzył, jego przyjaciele również nie drgnęli, więc kobieta przestała się bujać i nachyliła się ku nim. – Wielkie nieba, ruszcie tyłki albo pożałujecie, obiecuję. Ale już! Zaskoczony tą nagłą przemianą, podniósł się i ruszył w kierunku środka platformy, a Bryson i Sara zaraz za nim. – Siadajcie – poleciła kobieta. Jej pomarszczone wargi były naciągnięte tak, jakby nie miała zębów, a głos brzmiał szorstko. Zrobili, co kazała. Michael podwinął nogi i czekał w skupieniu. Takie rzeczy są dziwne, pomyślał, ale nie aż tak bardzo – spędził we Śnie pół życia, przywykł więc do pojawiających się nagle nieznajomych postaci. Zazwyczaj są niegroźne, lecz

uprzytomnił sobie, że jeśli dotarli do Ścieżki, ta kobieta może być powiązana z Kaine’em, a to oznaczałoby kłopoty. Staruszka spoglądała na trójkę przyjaciół. Tylko jej oczy nie wydawały się stuletnie. Były bystre i jasne, podczas gdy cała reszta sprawiała wrażenie spranej i zużytej. Pożółkła skóra marszczyła się i zwisała z kruchych kości. Cienkich siwych włosów prawie nie było. Dwie stareńkie dłonie spoczywały na kolanach niczym sękate korzenie poskręcane wokół siebie nawzajem. – Gdzie my jesteśmy? – zapytała Sara. – I kim pani jest? Spojrzenie starej kobiety nabrało ostrości. – Kim jestem, pytasz? Gdzie jesteście? Co to za miejsce, co tu jest, jak i dlaczego? Skąd pochodzimy i dokąd zmierzamy? Wylewa się z ciebie potok pytań, dziewczynko. Ale odpowiedzi kryją się w oparach chmur. Kiedy mówiła, jej spojrzenie błądziło, przesuwało się powoli, aż wreszcie spojrzała na coś daleko w oddali. Michael zerknął na Brysona, a ten ostrzegawczo uniósł brwi na znak, że tym razem to on ma trzymać język za zębami. – Ty – odezwała się nieznajoma. Podniosła z kolan jedną, lekko drżącą dłoń i wycelowała w Michaela zakrzywiony palec. – Jeden żart, i po tobie. Jej twarz stężała w nieprzyjemnym grymasie i Michael już wiedział, że nie chce nigdy w życiu zdenerwować tej kobiety. Równie dobrze mogła przemienić się w smoka i ich pożreć. To przecież Sen. – Czy twój mózg przetworzył moje słowa? – zapytała. Jej skóra jeszcze bardziej się zmarszczyła, kiedy staruszka zmrużyła oczy. – Rozumiesz mnie?! Bryson szturchnął go w żebra. – Bądź grzeczny. – Rozumiem – odpowiedział Michael. – Bardzo dokładnie. Nieznajoma kiwnęła głową, znów oparła się w fotelu i zaczęła się bujać. – Ech, dzieci, nawet nie potrafiłyście się porządnie przywitać ze starą kobietą, zanim ją zarzuciłyście pytaniami. – Przepraszamy – odezwała się Sara. – Naprawdę. Sporo przeszliśmy, żeby tutaj trafić, więc chcemy się dowiedzieć, co dalej. Szukamy miejsca o nazwie Święty Jar. – Och, ja świetnie wiem, czego szukają te wasze serduszka. Ścieżka ma tylko jeden cel, a do celu wiedzie tylko jedna ścieżka. Od Świętego Jaru jesteście jeszcze bardzo daleko, tyle wam mogę powiedzieć. Michael zaczynał się niecierpliwić.

– To co musimy wiedzieć? Staruszka znowu wyprostowała palec i wycelowała w niego pożółkły paznokieć. – Temu nie wolno się więcej odzywać. Jeśli piśnie jeszcze słówko, zniknę. Bryson wyciągnął rękę i zatkał Michaelowi usta, zanim ten zdążył wymówić choćby słowo. – Ma za sobą trudną drogę – wyjaśnił z rozdrażnioną miną. – Nie jest taki twardy jak my. Proszę się nie martwić. Będzie trzymał język za zębami. Prawda, Michaelu? Bądź grzecznym chłopcem i kiwnij głową na znak, że się zgadzasz. Michael miał ochotę go trzepnąć, ale z uśmiechem kiwnął głową, a potem oderwał dłoń przyjaciela od swojej twarzy. Staruszka znów złożyła dłonie na kolanach i zaczęła mówić.

4 – Mówią na mnie Torba, i już wy się nie zastanawiajcie dlaczego. Jestem tu po to, by mieć oko na Ścieżkę. Trafiają się na niej intruzi. Chyba nie muszę wam mówić, że to nie będzie przyjemna podróż. Oj, nie będzie. Co mądrzejsi uznają to pewnie za ironię, ale Ścieżka istnieje tylko po to, by nie dopuścić, żeby ludzie nią chodzili. – Znowu zamilkła. – Tutaj jest inaczej – podjęła po chwili. – Nie tak jak w innych miejscach VirtNetu. W dojściu aż tutaj pomogło wam hakerstwo i programowanie, ale od tej pory to już nie wystarczy. Musicie wykazać się sprytem. I odwagą. Jedną zasadę zapamiętajcie przede wszystkim. Gdy ją usłyszycie, pożałujecie, że słuch was nie myli. – Jaka to zasada? – zapytała Sara. Przez chwilę Torba nie odpowiadała. Michael prawie drżał z niecierpliwości. – Kiedy umrzecie, to będziecie załatwieni – powiedziała w końcu. – Jak króliki w jaskini lwa. Zostaniecie odesłani na Jawę, a szansa, że wrócicie na Ścieżkę, jest mniej więcej taka sama jak na przejście piechotą z Wenus na Marsa. To niemożliwe. Dotarliście tutaj, owszem, zawdzięczacie to niemałej odwadze i swym umiejętnościom graczy. Teraz jednak prześwietliliśmy was na wylot, od stóp do głów, więc nie ma mowy, żebyście dostali się tu ponownie. Michael głośno przełknął ślinę i wymienił zmartwione spojrzenie z przyjaciółmi. Sprawa była poważna. Nawet najbrutalniejsze gry w VirtNecie

rozgrywano ze świadomością, że śmierć to tylko komplikacja. Po prostu spowolnienie. Dzięki temu ludzie grali bez strachu, ryzykowali i robili rzeczy, których nigdy nie zrobiliby w prawdziwym życiu. Na tym właśnie polegała zabawa – zawsze można wrócić i spróbować ponownie. Jeśli jednak staruszka mówiła prawdę, Michael i przyjaciele mieli tylko jedną próbę. Gdyby tak samo działały Diabły zniszczenia, już wiele dni temu byłoby po sprawie. – Znosicie to jak dorośli – powiedziała Torba. – To muszę wam przyznać. Na Ścieżce wszystko jest inne. Lepszy firewall nigdy nie powstał, bez dwóch zdań. Zakaz mówienia doprowadzał Michaela do szału, choć chłopak sam nie wiedział, co chciałby powiedzieć. Na szczęście odezwał się Bryson. – W porządku, jeśli umrzemy, trafimy z powrotem na Jawę. Zrozumiano. Czy może nam pani zdradzić coś jeszcze? Torba roześmiała się, a dopiero potem odpowiedziała. – Ten dysk można opuścić na dwa sposoby. Po pierwsze, można z niego zeskoczyć, zabić się i wrócić na Jawę. To nie wchodzi w grę, pomyślał Michael. – A po drugie? – spytał Bryson. Kobieta uśmiechnęła się, tak że poruszyły się liczne zmarszczki na jej twarzy. – Musicie ustalić, która godzina.

5 Gdy tylko wymówiła te słowa, cała konstrukcja, na której siedzieli, opadła kilka metrów. Michaela gwałtownie ścisnęło w żołądku. Wyciągnął ręce, żeby się czegoś przytrzymać. Na niebie migało światło, wokół nich, tworząc przypadkowe układy, pojawiały się i znikały jakieś otwory, otchłanie czystego mroku, które wisiały w powietrzu zaledwie kilkadziesiąt centymetrów od skraju kamienia. Naraz dysk zaczął obracać się w miejscu i Michael znowu stracił równowagę. Runął jak długi, a potem zaczął przesuwać się w kierunku krawędzi. Nagle dysk gwałtownie stanął. Fotel Torby nawet nie drgnął. Staruszka zarechotała. – Co się dzieje? – zapytała Sara. – Dlaczego się poruszamy?

Michael przeczołgał się z powrotem na środek i usiadł obok fotela. – Przecież wam mówiłam, co należy zrobić – powiedziała Torba. – Przeszukiwanie kodu już wam nie pomoże. – Co mamy robić? – spytał Michael, zapomniawszy, że zabroniła mu się odzywać. – Jak ustalić, która godzina? Oczy staruszki spojrzały na niego – były ciemne od gniewu. – Mam jeszcze tylko parę słów do waszej utrapionej trójki, a potem znikam. – No to proszę mówić – odparł Michael, odetchnąwszy z ulgą, że nie zareagowała na to, że przerwał milczenie. Dysk znowu się poruszył i wszyscy z trudem utrzymali się w miejscu. Michael zerknął w stronę krawędzi kamiennego kręgu. Stwierdził, że czarne prostokąty nadal pojawiają się i znikają. Wkoło ciemne chmury pieniły się i kotłowały, rozciągały, zapadały same w sobie, a potem znowu rosły. Torba poruszyła się w fotelu, znów przyciągając uwagę Michaela. – Słuchajcie uważnie, ponieważ nie będę powtarzać. – Jej twarz była teraz pozbawiona wyrazu. – Dobrze – odparła Sara. – Jesteśmy gotowi. Dzień jak co dzień, cała Sara, pomyślał Michael. Nachylił się w stronę fotela, gotów słuchać uważnie i niczego nie uronić. Torba przemówiła wyraźnie, ale jej słowa okazały się jakąś zagadką: Godzinę duchów nim wybierzesz, Najwyższą wyśnij sobie wieżę. Potem zaś mocno wzrok wytężysz – I ciemny, pusty ujrzysz księżyc. Jeszcze raz zarechotała, po czym zniknęła razem z bujanym fotelem.

6 Kiedy mówiła, Michael całkowicie koncentrował się na zarejestrowaniu słów, więc prawie nie zauważył jej zniknięcia. Gdy jednak zacisnął powieki i powtórzył

w myślach to, co usłyszał, stwierdził z rozczarowaniem, że mniej więcej połowa mu uciekła. – Zapamiętaliście? – zapytał Bryson. Michael spojrzał na niego z ciężkim sercem. – Yyy… może. Większość. Trochę. Sara przesiadła się tak, żeby wszyscy patrzyli na siebie. Właśnie miała coś powiedzieć, gdy dysk znowu zaczął się kręcić. Obrócił się o dziewięćdziesiąt stopni. Czarne prostokąty – Michael przypuszczał, że to portale – wciąż układały się we wzory, pojawiały się i znikały. – Dobra, chyba pamiętam – oznajmiła Sara. Bryson włączył netekran i klawiaturę, a potem zapisał to, co wyrecytowała przyjaciółka. Zapamiętała prawie wszystko. Potem we troje przez mniej więcej minutę porównywali jej wersję z tą zarejestrowaną przez chłopców. Wkrótce mieli tekst, co do którego wszyscy się zgadzali. Michael czuł się jednak skołowany. Poirytowany machnął rękami. – Stary babsztyl mógł nam powiedzieć coś więcej. – No cóż, mówiła, że musimy ustalić, która godzina – przypomniał mu Bryson. – Wtedy przynajmniej będzie wiadomo, kiedy dokładnie zaczęło się nasze życie na tym kamiennym latającym spodku. Sara jęknęła. – Chłopaki, damy radę. – Wiem – odrzekł Michael. – Słuchajcie, mamy to wirujące coś, mamy portale prowadzące nie wiadomo dokąd, no i zagadkę o godzinie duchów. I, jak mówił Bryson, Torba kazała ustalić, która godzina. Łatwizna. – I jesteśmy na dysku… okrągłym jak zegar – dodała Sara. – Może musimy rozwiązać zagadkę – włączył się Bryson. – Wybrać miejsce właściwej godziny i wskoczyć do któregoś z tych czarnych prostokątów. – Ale skąd mamy wiedzieć, gdzie są liczby? – zapytał Michael. Zanim jednak przyjaciele odpowiedzieli, poczołgał się w kierunku krawędzi, żeby lepiej się przyjrzeć. – Uważaj! – krzyknęła Sara. – W każdej chwili może zacząć się kręcić! Ledwie zdążyła wymówić ostatnie słowo, kiedy dysk znów się poruszył, rzucając Michaela na bok. Chłopak przetoczył się kilka metrów i zupełnie stracił orientację w przestrzeni. Jęknął żałośnie, a potem mocno zaparł się dłońmi o podłoże, powstrzymując ruch. Dysk zamarł, a wtedy Michael podniósł wzrok.

Do brzegu brakowało mu jeszcze dobrych trzech metrów, ale już sobie wyobrażał, co później, gdy znów będą bezpieczni, powie Bryson. Na czworakach posuwał się do krawędzi. Ręce i nogi rozstawił szeroko, by znaleźć pewniejszy środek ciężkości. Wprost przed nim otworzył się jeden z portali. Jego głębia była wprost niemożliwa – tak czarna, że mrok wydawał się niemal żywy. Michael czołgał się powoli, aż znalazł się niecałe pół metra od brzegu. Położył się na brzuchu, a potem przesunął jeszcze kilka centymetrów naprzód. W tej samej chwili znajdujący się przed nim portal zniknął, zastąpiony kolorem i ruchem zachmurzonego nieba. Michael opuścił głowę, zamknął oczy, a gdy znów je otworzył, stwierdził, że na samym skraju dysku coś wyryto. Uważnie przyjrzał się powierzchni kamienia. Były tam wydrapane cyfry – duża jedynka i dwójka. Liczba dwanaście. Obrócił się i zawołał do przyjaciół: – Znalazłem północ!

7 Sara odpowiedziała natychmiast: – Wracaj tutaj, zanim zaczniesz fruwać! Michael przesuwał się w lewo tak długo, aż znalazł jedenastkę. Gdy tylko ją dostrzegł, obrócił się i podniósł na klęczki. Dysk znowu zaczął się kręcić, więc chłopak znieruchomiał, mocno trzymając się podłoża, a kiedy obrót ustał, prędko wrócił do przyjaciół. – Ponumerowane – oznajmił. – Jak zegar. Sara kiwnęła głową. – Dobra robota. Bryson zaznaczył to miejsce nogami. Chłopak spojrzał na przyjaciela. Bryson siedział ze stopami skierowanymi tam, gdzie Michael znajdował się przed chwilą. – O kurczę, mądrzy jesteście. – Dobra, to teraz najłatwiejsze – stwierdził Bryson. – Trzeba rozwiązać zagadkę. Przed nim wciąż unosił się jego netekran. Chłopak obrócił go w stronę towarzyszy. Michael nachylił się, by znów przeczytać treść zagadki:

Godzinę duchów nim wybierzesz, Najwyższą wyśnij sobie wieżę. Potem zaś mocno wzrok wytężysz – I ciemny, pusty ujrzysz księżyc. – To musi być nawiązanie do faz Księżyca – domyśliła się Sara. – Któryś z was się na tym zna? – Albo może wiecie, kiedy Księżyc jest ciemny i pusty? – spytał Bryson. – Czy może chodzić o coś tak prostego jak nów, kiedy prawie cały jest czarny? A może o zaćmienie? Dysk znowu się obrócił, więc znieruchomieli. Sara wydawała się pogrążona w myślach. – Czym może być ta wieża? Może to jakiś symbol, a kiedy jest nów i… O rany, kompletnie nie mam pojęcia, o czym mówię. Michael przyglądał się przyjaciołom. Coś mu podpowiadało, że zupełnie błądzą. Zupełnie. To nie miało nic wspólnego z prawdziwym Księżycem, wieżą, fazami ani etapami. Chodziło o coś innego, o coś, co prawie – ale nie do końca – potrafił rozszyfrować. – Michael – zwróciła się do niego Sara. – Ty tu jesteś geniuszem. Jak myślisz, w czym rzecz? Spojrzał jej w oczy, lecz się nie odezwał. W myślach wszystko powtarzał, przetwarzał, już prawie to miał. – No więc? – naciskała dziewczyna. – Na co… Jednocześnie przerwały jej dwie rzeczy. Rozległ się dźwięk, jakiego Michael jeszcze w życiu nie słyszał, przypominał huk setki odrzutowców przekraczających barierę dźwięku. Był tak głośny i tak bliski, że aż strzeliło mu w uszach. Jednocześnie niebo rozświetlił oślepiający blask potężnych piorunów białego ognia, które przeszyły kamienny dysk jakieś sześć metrów od miejsca, gdzie siedzieli jego przyjaciele. Michaelowi dzwoniło w uszach i miał mroczki przed oczami. – Co znowu? – usłyszał głos Brysona, jakby ten mówił zza grubej kotary. Był oszołomiony. Siła eksplozji rzuciła go na plecy. Obrócił się na brzuch i podniósł na kolana. Właśnie wtedy powietrze rozerwał trzask głośny niczym huk rozłupującego się lodowca. Michael obrócił się w stronę źródła dźwięku i zobaczył, że dysk się łamie – pajęczyna cienkich pęknięć rozbiegała się z punktu,

w który trafił piorun. Rozrastała się, a rysy wydłużały się i rozwierały. Michael uświadomił sobie z przerażeniem, że lada chwila cały dysk się rozsypie. – Wstańcie! – zawołał. – Musimy się ścieśnić! Kiedy przyjaciele podnieśli się i ruszyli w stronę Michaela, jego umysł rozjaśnił się i skoncentrował jak teleskop. Odpowiedź była tak oczywista, że chłopak prawie się roześmiał. – Dziesiąta! – krzyknął. – Musimy wyjść przez godzinę dziesiątą!

8 Dysk znowu się obrócił, więc cała trójka chwyciła się siebie nawzajem. Z zewnętrznej krawędzi osypywały się kawałki kamienia i znikały w dole. Coraz szersza pajęczyna pęknięć stale rosła, pokrywała już prawie całą powierzchnię. Nie mieli czasu. – Chodźcie! – wrzasnął Michael, po czym ruszył w kierunku, który wydawał mu się mniej więcej prawidłowy, bo odkąd nogi Brysona nie wskazywały północy, nie mógł mieć pewności. Czarne portale nie przerywały tańca, wciąż pojawiały się i znikały. – Nie! – powstrzymał go przyjaciel. – To tam! – Wskazał przeciwną stronę dysku. Michael już dawno nauczył się ufać jego instynktowi gracza, więc nie dyskutował. Obrócił się i pobiegł w stronę wybraną przez Brysona. Pod ich stopami kamień był jak żwirowaty piasek, zdawał się przemieszczać z każdym krokiem. Z prawej strony dobiegł rozdzierający trzask. Michael z przerażeniem zobaczył, że trzymetrowy kawał dysku odrywa się i spada w chmurną otchłań. – Patrzcie! – zawołała Sara, wskazując nieco na lewo od fragmentu, który właśnie zniknął. Znajdowali się dostatecznie blisko, żeby zobaczyć cyfrę cztery. Bryson się pomylił. – Przepraszam! – krzyknął. Dysk obrócił się ponownie, sprawiając, że padli na kamienną płytę. Wylądowali jedno na drugim, a potem z trudem spróbowali się podnieść. Michael opuścił dłoń. Wpadł w panikę, bo natrafił wyłącznie na powietrze. Łokciem otarł o szorstki kamień i gwałtownie cofnął rękę z poszarpanej szpary, od której

natychmiast odciągnął go Bryson. Znowu wylądował na Sarze; dziewczyna stęknęła i zepchnęła go, ale Michael się utrzymał. Teraz cały dysk drżał, jakby znajdowali się w epicentrum trzęsienia ziemi. Powietrze bezustannie wypełniał straszliwy dźwięk pękającego kamienia. Michael wiedział, że nie stać ich już na ostrożność. Skoczył na nogi, a potem złapał przyjaciół za ręce. – Chodźcie! Szarpnął ich za sobą i pognał pędem przez dysk, przeskakując po drodze kolejne ziejące dziury. Po jego lewej ręce oderwał się od krawędzi następny duży kawał kamienia, a potem jeszcze jeden po prawej. Pośrodku, tam gdzie wcześniej na bujanym fotelu siedziała Torba, fragment dysku eksplodował fontanną odłamków. Kiedy zniknęły, przez otwór zaświecił matowy blask fioletowych chmur. Michael nie zatrzymywał się, biegł i skakał, wpatrzony w miejsce dokładnie naprzeciwko godziny czwartej, którą właśnie zostawili za sobą. Na razie w tym miejscu nie było żadnego portalu. Brakowało już niespełna dwóch metrów, kiedy dysk znowu się obrócił, po raz kolejny przewracając całą trójkę. Rozległ się donośny trzask, jeszcze głośniejszy niż dotąd, i Michael nie musiał się odwracać, by wiedzieć, że połowa kamiennej tarczy właśnie zniknęła w przepaści. Podniósł się na kolana, jego przyjaciele również, a potem wbił wzrok w godzinę dziesiątą. Portalu nadal nie było. – No, dalej! – wrzasnął w puste niebo. – No, dalej, ty żałosny… Pojawił się czarny prostokąt, płaszczyzna zawieszona niewiele ponad metr dalej. Michael wiedział, że portal nie będzie tam długo, że może zniknie, gdy już skoczą. Ale czas na rozmyślanie minął. Podniósł się, po czym pchnął przyjaciela w stronę portalu. Bryson pobiegł, rzucił się w atramentową powierzchnię prostokąta i pochłonęła go czerń. Sara pędziła tuż za nim. Poślizgnęła się, ale utrzymała równowagę. Dała radę. Znów eksplodował piorun, świat wypełnił się światłem i dźwiękiem. Michael pognał naprzód, przykucnął i skoczył w tym samym momencie, gdy dysk znów zaczął się obracać. Pęd obrócił go w powietrzu twarzą do kruszącego się kamienia – Michael leciał teraz do tyłu. Zobaczył, co zostało z dysku: morze kamieni oraz mgła pyłu. Przez moment nie wiedział, czy jego ciało porusza się we właściwym kierunku ani co z nim będzie. Moment ten przeciągał się w nieskończoność. Potem jednak Michael trafił plecami w portal i niebo zrobiło się czarne.

ROZDZIAŁ 14 Wystraszeni

1 Z głośnym łoskotem wylądował na drewnianej podłodze. Piorun bólu przeszedł mu po kręgosłupie. Wyblakła tapeta w kwiaty, postrzępiona i odchodząca na krawędziach, pokrywała ściany szerokiego korytarza, który ciągnął się przed nim oraz za nim. W górze z sufitu świeciła pojedyncza żarówka, rzucając stłumiony blask. Obok Michaela leżał rozciągnięty Bryson, z głową w ramionach. Sara już zdążyła się podnieść, ale wciąż wydawała się nieco oszołomiona. – My to lubimy uciekać w ostatniej chwili, co? – mruknął Bryson. Sara pochyliła się i szturchnęła Michaela. – Jak to wykombinowałeś? Dlaczego dziesiąta? Michael był zadowolony z siebie, ale gdy się ruszył, bolało go całe ciało. Mimo wszystko stęknął i usiadł. – Ta głupia zagadka opisywała po prostu wygląd liczby. Sami pomyślcie. Bryson i Sara wymienili spojrzenia. Michael zobaczył, że oboje skojarzyli to w tej samej chwili. – Wieża – powiedziała Sara. – A potem ciemny, pusty księżyc. – Jedynka i zero. – Bryson kręcił głową, jakby poczuł się najgłupszym człowiekiem na świecie. – Przepraszam, że jestem genialny – rzucił Michael. – Niosę to brzemię przez życie. Sara zaczęła się uśmiechać, ale prędko spoważniała, zanim jej twarz zdążyła przybrać pogodny wygląd. – Myślicie, że to prawda? – Co? – zapytali jednocześnie Michael i Bryson.

– Dajcie spokój. Przecież wiecie. – To o jednej próbie? – domyślił się Bryson. Sara kiwnęła głową. – Tak. Ta kobieta mówiła, że jeśli umrzemy, już nie wrócimy na Ścieżkę. W całym tym szaleństwie Michael już zapomniał o przestrodze Torby. – No to chyba musimy uważać, żeby nie zginąć. – Zresztą mogło być gorzej – powiedział Bryson. – Już myślałem, że powie, że włamią się do naszego kodu, pogrzebią w naszych rdzeniach. Przynajmniej wiemy, że bezpiecznie wrócimy do domu. To Michaela wcale nie pocieszyło. – I zawalimy naszą… misję, czy jak to nazwać. Wkurzymy SVN. Stracimy normalne życie, trafimy do więzienia, wydamy wyrok śmierci na nasze rodziny, kto wie? Wolałbym nie ginąć. – Nie możemy zginąć – odezwała się cicho Sara. – To już nie jest gra. Nie możemy zginąć i nie pozwolimy, żeby zginęło któreś z nas. Zgoda? – Oczywiście – odparł Michael. Bryson uniósł wyprostowane kciuki. – A przede wszystkim nie pozwólmy, żebym zginął ja. Jeśli wam to nie przeszkadza. Ból w plecach Michaela wreszcie ustąpił, więc chłopak mógł się skupić na otoczeniu. Korytarz, w którym siedzieli, znikał w ciemności, jakby w obu kierunkach ciągnął się w nieskończoność. – Gdzie oni nas teraz wysłali? – zapytał Bryson. – I skąd mamy wiedzieć, że to ciągle Ścieżka? Sara na moment zamknęła oczy, żeby przejrzeć kod. – Charakter i struktura programu są chyba takie same jak kamiennego dysku. Złożone i prawie nie do odczytania. Sama radość. Michael wstał i oparł się o ścianę. Czekał, żeby zobaczyć, czy coś się zmieni. – Jakbyśmy byli w starodawnej rezydencji albo coś w tym stylu. Bryson i Sara również się podnieśli. Bryson wskazał jednocześnie w obu kierunkach. – Dokąd najpierw idziemy? – zapytał. – Trzeba zacząć się rozglądać. Rozległ się jakiś dźwięk. Był to niski odgłos pełen bólu, dobiegający z głębi korytarza po prawej stronie Michaela, przejmujący dreszczem. Chłopak odepchnął się od ściany, stanął prosto

i bacznie nasłuchiwał. Przypominało to jęk człowieka i nie ustawało. Trwało bez przerwy. Michael już miał coś szepnąć do przyjaciół, kiedy z tej samej strony eksplodował przeszywający wrzask, przeciągłe, udręczone wycie. Potem zapadła cisza. Bryson i Sara wpatrywali się w Michaela szeroko otwartymi oczami. – Chyba powinniśmy iść tam. – Stwierdził, wskazując w lewo.

2 Zaczęli oddalać się od źródła okropnych dźwięków, ale Michael co kilka sekund oglądał się przez ramię, przekonany, że ujrzy jakąś potworną zjawę, która zacznie ich ścigać, na razie jednak nie było tam nic, nawet ów jęk się nie powtórzył. Korytarz ciągnął się dalej. Szli niemożliwie długo, raz po raz przechodząc pod bladymi żarówkami, takimi jak ta pierwsza. Michael stopniowo zaczął dostrzegać prawidłowość – gdy tylko mrok stawał się niemal zupełną ciemnością, docierali na skraj blasku kolejnej żarówki. Mógłby niemal przysiąc, że chodzą w kółko, mimo że korytarz ewidentnie był prosty jak strzała. Szli dalej i przez dobre dwadzieścia minut nic się nie zmieniało. – To dopiero kawał chałupy – odezwał się wreszcie Michael. Dom kojarzył mu się z pewną grą: wieżą pełną klatek schodowych, które układały się w skomplikowany labirynt. Ale tam przynajmniej miał wrażenie, że w miarę eksplorowania robi postępy. – Nie mogę się doczekać, aż zobaczę główną sypialnię – dodał słabym głosem. Sara przystawała raz po raz, żeby przyjrzeć się tapecie. – Jeśli to w ogóle jest dom. Próbuję ustalić, czy chodzimy w pętli, ale jak dotąd nic się nie powtarza, żadne plamy ani rozdarcia. To po prostu jeden wielki korytarz. – Tym dziwniejszy, że nie ma żadnych drzwi – dodał Bryson. – Może to tunel. Na przykład łączący dwa budynki – zasugerowała dziewczyna. – Brzmi sensownie, bo okien też nie ma. Nagle powietrze rozciął ostry szept, niczym szybki powiew wiatru. Michael zatrzymał się i uniósł dłoń. – Co to było? – Znów poczuł dreszcz na plecach.

Bryson i Sara spojrzeli na niego, ale w ciemności prawie nie widział ich twarzy. – Michaelu – wydyszał bezcielesny głos. Michael obrócił się i przywarł plecami do ściany. Spojrzał w lewo i w prawo, ale głos zdawał się dochodzić jednocześnie ze wszystkich stron, jakby w ściany, sufit i podłogę wmontowano głośniki. – Michaelu, świetnie ci idzie. Korytarzem powiał wiatr – zmierzwił włosy Michaela i poruszył ubraniami jego przyjaciół. To było zupełnie tak, jak gdyby jakaś wielka bestia wydała ostatnie tchnienie. – Dobra – odezwał się Bryson. – Teraz to się boję. Chcę się stąd wydostać, i to zaraz. Dlaczego ktoś do ciebie mówi? – Nie panikuj – mruknął Michael, próbując sprawiać wrażenie, że wcale go to nie rusza. – Ile razy byliśmy w nawiedzonych domach? Są nawet w grach wyścigowych. To nic wielkiego. – W każdym razie na to liczył. – Trudno się dziwić, że znają moje imię. – Oho, jasne. Wcale się nie przestraszyłeś, co? – odparł Bryson. Michael rzucił mu cwaniacki uśmiech, a potem ruszył dalej, lecz gdy tylko odwrócił się plecami do przyjaciela, jego uśmiech zniknął. Udawanie bohatera nie zmieni faktów. Owszem, byli w wielu podobnych miejscach. Ale nie w domu, w którym ma się tylko jedno życie. Poczuł mdlące burczenie w brzuchu, niemające nic wspólnego z głodem. Aż podskoczył, kiedy Sara złapała go za ramię. – Zobacz, Bryson – powiedziała ze śmiechem. – On się nic a nic nie boi. Bryson też zachichotał pod nosem. – Aha, miejmy nadzieję, że nie zobaczy się w lustrze. Mógłby się zlać w majtki. – Dobra, wygraliście – warknął Michael. – Chcę do mamy. A teraz pomóżcie mi znaleźć jakieś drzwi.

3 Dwie godziny później wciąż żadnych nie znaleźli. Widmowy wiatr powiał jeszcze trzy razy, a po nim za każdym razem ze wszystkich stron dobiegło to samo niepokojące, wyszeptane zdanie. Słysząc je,

Michael miał dreszcze, ale starał się tego nie okazywać. Dlaczego ktoś go chwalił? Cóż, tak czy inaczej, nie wyrządzono im żadnej krzywdy. Kiedy maszerowali korytarzem bez końca, Michael coraz mniej przejmował się upiornym głosem, coraz bardziej zaś ulegał panice, że nigdy nie znajdą wyjścia. Możliwe, że to rzeczywiście najgenialniejszy firewall. Nie coś, co ma zabić lub zranić, ale miejsce, które cię uwięzi, każąc ci myśleć, że zmierzasz do celu, chociaż to nieprawda. A potem dorzuci ducha powtarzającego twoje imię, żeby powoli doprowadzić cię do szału. – Co my robimy? – zapytał Bryson. Michael znowu nieomal podskoczył – był podminowany, a od dłuższego czasu nikt się nie odzywał. Sara przystanęła i osunęła się na podłogę. – On ma rację. To bez sensu. Jeśli ktoś nas obserwuje, musimy wyglądać jak głupie myszy. – Pomachała w obu kierunkach, a potem westchnęła. – Zróbmy przerwę na grzebanie w kodzie. Może coś nam umknęło. Zamknęła oczy i oparła głowę o ścianę. Michael z Brysonem dołączyli do przyjaciółki. Za jej przykładem zamknęli oczy i skoncentrowali się na otaczającym kodzie. Michael kilka razy odetchnął głęboko, szukając czegoś, co by się wyróżniało. Teraz odzywał się prawdziwy głód, który utrudniał koncentrację, i chłopak wiedział, że potrzebują jedzenia, bo inaczej wkrótce opadną z sił. Ich prawdziwe ciała w trumnach były całe i zdrowe, ale te tutaj nie. Żeby wszystko pasowało do symulacji, VirtNet zacznie wysysać energię z ich aury, aż w końcu będą w stanie tylko się czołgać. Nie mógł uwierzyć w kod, który widział wokół siebie. Jeśli w Diabłach zniszczenia był on burzą liter i cyfr, teraz przypominał istne tornado wirujące tak szybko, że ledwie mógł coś przeczytać. Od samych prób bolał go mózg. – Michaelu. Przerwał połączenie i podniósł wzrok, spodziewając się, że duch wreszcie się objawi. Tym razem szept wydawał się bliższy, bardziej konkretny. Michael nic jednak nie zobaczył. Powiał znajomy wiatr, choć tym razem wolniej niż dotąd. Niewidzialny przyjaciel jeszcze kilka razy powtórzył swoje ulubione słowo, a potem znowu zniknął. Michael zerknął na Brysona, żeby zobaczyć jego reakcję. Mina przyjaciela dała mu do myślenia; chłopak wychylał się do przodu i mrużył oczy, wpatrując się

w punkt na przeciwległej ścianie. Michael usiłował ustalić, czemu tak uważnie przygląda się Bryson, ale na pierwszy rzut oka tapeta w tym miejscu nie wyróżniała się niczym szczególnym. – Hej – odezwał się do przyjaciela. – Co robisz? Znalazłeś słaby punkt? Twarz Brysona rozluźniła się. Spojrzał na Michaela. – Zdaje się, że tak. To znaczy nie słaby punkt, ale chyba wskazówkę, co robić, ukrytą w programie. Ale mówię wam, nigdy czegoś podobnego nie widziałem. Tutejszy kod jest obłędny. – Z całą pewnością – zgodziła się Sara. Michael pokiwał głową. – Ktokolwiek zbudował to miejsce, jest tysiąc razy lepszy, niż ja mogłabym sobie zamarzyć. Dlatego coraz więcej myślę o Kainie. To chyba geniusz. Bryson wzruszył ramionami. – Jak mówię, obłęd. Nikt z nas nie potrafiłby zrobić czegoś takiego, to pewne. – Ale podobno coś znalazłeś – rzucił Michael, tracąc już nadzieję. – To prawda. Może i kod jest superzaawansowany, ale my też nie jesteśmy głupi. Patrzcie. – Wstał i podszedł do ściany naprzeciwko. Oparł o nią głowę, jakby czegoś nasłuchiwał, a potem przesunął dłońmi po jej powierzchni w górę i w dół. – Słyszycie? – zapytał, oglądając się na Michaela. Ten miał tylko jedno skojarzenie: może Bryson wygrał, bo jako pierwszy oszalał od chodzenia niekończącym się korytarzem. – Brzmi, jakby jakiś koleś pocierał ścianę rękami – odparł. Bryson uśmiechnął się szeroko. – Nie, przyjacielu. To magiczny dźwięk. Pusty. – Magiczny? – powtórzyła Sara. Bryson się wyprostował. – Miejcie trochę wiary, o najlepsi z przyjaciół. – Wziął zamach prawą nogą i mocno kopnął w ścianę. Zaraz po huku nastąpił ostry trzask, gdy czubek jego buta zniknął w tapecie. Chłopak wyciągnął nogę wraz z kawałkiem płyty kartonowo-gipsowej. Posypał się biały pył. Bryson obejrzał się przez ramię na Michaela. – Nie ma drzwi? Żaden problem. Trzeba zrobić własne.

4

Bryson wskazał im to, co dostrzegł w skomplikowanym cyklonie kodu. Rzeczywiście była tam wskazówka, na tyle wyraźna, że wszyscy zgodzili się, że jedyny sposób przedostania się do dalszej części Ścieżki to przejście przez ścianę. Sara z Michaelem dołączyli do Brysona i wszyscy wzięli się do pracy. Począwszy od miejsca, w którym tak ładnie zaczął, wyszarpywali fragmenty ściany, wyciągali kawałki kredowatego materiału i rwali luźne fragmenty ozdobnej tapety. Michael ścierał sobie skórę na palcach, ale narastało w nim podniecenie, więc im większa robiła się dziura, tym szybciej pracowali. Po jego plecach powiał wiatr, któremu towarzyszył ten sam przerażający szept, ale Michael nie zwracał na to uwagi. Chciał się stąd wydostać. Wkrótce otwór stał się na tyle duży, żeby dało się tam wejść na czworakach. – Kto pierwszy? – zapytał Michael. Po drugiej stronie było tak ciemno, jakby wisiała tam czarna kotara. Sara szturchnęła Brysona. – To twoje znalezisko, Wielka Stopo. – Proszę bardzo – mruknął chłopak. Schylił się, chwycił się oburącz oberwanych krawędzi prowizorycznego wejścia, a potem wkroczył w mrok. Wyprostował się po drugiej stronie i obrócił wokół. Przez dziurę Michael ledwie dostrzegał jego spodnie. – Widzisz coś?! – zawołał. – Nic – odparł Bryson. Głos miał lekko stłumiony. – Absolutnie nic. Ale jest tu otwarta przestrzeń i więcej powietrza. Właźcie. Będziemy zwiedzać, trzymając się za ręce i śpiewając piosenki. Sara schyliła się i opuściła korytarz, a Michael za nią. Bryson miał rację. Powietrze okazało się chłodne i nic tam nie było. – Upiornie tu – zauważył Michael. – Ma ktoś latarkę? Bryson nacisnął guzik na uchoporcie, przywołując netekran. Wyregulował ustawienia i już po chwili drogę oświetlał jasny kwadrat. – Genialne – przyznał Michael. Oboje z Sarą zrobili to samo. – Wiem – odparł Bryson. Jedyny problem polegał na tym, że choć teraz otaczało ich światło, niczego nie ukazywało. Michael widział tylko ciemność – nic więcej. – Jakbyśmy byli na Księżycu – szepnęła Sara. Ścisnął jej ramię. – Oprócz tego, że możemy oddychać, nie ma gwiazd, za to wciąż jest grawitacja.

– Właśnie, oprócz tego zupełnie jak na Księżycu. – Weszła głębiej w mrok i rozejrzała się na boki. – Którędy teraz? – Naprzód. – Bryson wskazał wprost przed siebie. – Tak chyba mówi kod. – Poza tym – dodał Michael – nie chcę mieć więcej do czynienia z tym głupim korytarzem. – Przez chwilę zastanawiał się, czy podjęli właściwą decyzję i dlaczego nic nie próbowało ich zatrzymać. Wydawało się jednak, że nie mają innego wyboru. – No to chodźmy – powiedziała Sara. Ruszyli w mrok.

5 Było dziwnie, cicho, upiornie. Szli po czarnej podłodze, słyszeli tylko własne kroki, oddechy i szelest ubrań. Michael obejrzał się przez ramię. Dziura w korytarzu stała się już tylko maleńką kropką światła w oddali. Pomyślał, że to miejsce jest niewiarygodnie dobrze zaprogramowane, ponieważ perspektywa wydawała się autentyczna i pozostawała spójna. W gorszych lokacjach wyczuwało się słabość kodu – czasem lekko przesuwało się otoczenie, zmieniały się kolory albo źródło światła skakało. – Po co to wszystko? – szepnął Bryson. Teraz wszyscy szeptali, jakby coś w ciemności mogło ich usłyszeć. – To Ścieżka – odparł Michael. Coraz bardziej dostrzegał w tym sens. – Kaine wie, że nie wszystkich utrzyma z dala od swojej tajemnej miejscówki. I że ci naprawdę dobrzy potrafią hakować. Dlatego tak wszystko ułożył, że sami działamy po jego myśli. Znacznie łatwiej skierować ludzi w serię programów firewallowych, które ich wystraszą, sprawią, że będą chcieli zawrócić. Albo zabiją, co na to samo wyjdzie. Rany, nienawidzę tego kolesia. – To nie jest koleś – odparła Sara. – To gracz szaleniec. – Rany, nienawidzę tego gracza szaleńca – poprawił się Michael. Szli dalej, ale nic się nie zmieniało i nie pojawiało się nic nowego. A potem Michael znów usłyszał ducha i poczuł, że za chwilę się załamie. Wszyscy przystanęli. – Michaelu. – Ten jękliwy szept. – Michaelu.

Zerwał się wiatr, lecz tym razem nie był czymś, co mija. Nie ustawał. Wiał zrywami, zmieniał kierunek, szarpał za włosy i ubrania. Powietrze wypełnił jęk, jeszcze głośniejszy niż ten w korytarzu. Michael wyobrażał sobie mężczyznę zwiniętego w kłębek na przepoconym łóżku, jęczącego z bólu. – Michaelu, Michaelu, Michaelu – rozległy się znowu te słowa, a potem raz jeszcze, ze wszystkich kierunków naraz. Nie wiedział, co myśleć. Głos był wyraźnie donośniejszy. – Przypomnij mi, żebym od tej pory unikał nawiedzonych domów – powiedział Bryson. – I dlaczego uwzięli się tylko na ciebie? Powietrze przeszył nowy dźwięk – kobiecy krzyk, nienaturalnie długi i przenikliwy. – Nie zniosę tego! – zawołała Sara, zakrywając dłońmi uszy. – Wynośmy się stąd! Michael uważał, że to bardzo dobry pomysł. Złapał ją za rękę i ruszył biegiem w kierunku, w którym od początku zmierzali. Bryson pędził tuż obok – ich netekrany podskakiwały, światło kołysało się przed nimi. Straszliwy dźwięk tylko narastał, a wiatr wiał teraz z ogromną siłą. – Michaelu, Michaelu, Michaelu… Michael przyspieszył, ciągnąc za sobą Sarę. Kiedy biegli, nagle podłoże stało się miękkie – stopy z każdym krokiem zapadały się o parę centymetrów, aż wreszcie Michael się potknął i runął na grząską powierzchnię. Był nią czarny piasek. Wiatr wiał coraz mocniej, smagał skórę żwirem. Jęki zmieniły się w wycie, a słowa zlewały się, tworząc nierozpoznawalny język. – To w ogóle nie ma sensu! – wrzasnął Bryson. Michael ledwo go słyszał przez ten hałas. Klęczał i rozglądał się z niedowierzaniem. Sara właśnie się podnosiła. – Musimy dalej… Jej głos urwał się, kiedy podłoże pod nimi całkowicie się zapadło i cała trójka runęła w chmurę piasku.

6

Przez długą chwilę Michael miał wrażenie, że jego serce swobodnie unosi się w piersi. Zaczął przygotowywać się na śmierć. Znowu był z Tanyą na moście Golden Gate i spadał w morze. Ulga nadeszła jednak wtedy, gdy nie tyle wylądował, co poczuł pod plecami twardą, chłodną powierzchnię. Już nie spadał, ale się zsuwał. Ruch był coraz wolniejszy, powierzchnia pod Michaelem zmieniła się w schody; toczył się, próbując zahamować. Stękając przy każdym uderzeniu, zapierał się rękami i nogami, aż w końcu się zatrzymał, z brodą na ostrej krawędzi stopnia. Zamknął oczy i odetchnął. A potem ktoś wylądował na nim. Michael wrzasnął, wyładowując całą frustrację, która wzbierała w nim przez ostatnie godziny, a potem, nim zdążył się powstrzymać, napędzany wielkim ładunkiem adrenaliny zrzucił z siebie tego kogoś. Z przerażeniem zorientował się, że to Sara, i teraz patrzył, jak dziewczyna koziołkuje, a wreszcie zatrzymuje się kilka stopni pod nim. – Przepraszam – wymamrotał zawstydzony. Nie ma jak przyjaciel, który zrzuca cię ze schodów. – Na chwilę się zapomniałem. Sara, krzywiąc się, popatrzyła na niego z dołu. Otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, a potem chyba uznała, że lepiej nie. Wówczas Michael zauważył Brysona, który niezdarnie leżał na plecach, a półtora metra nad nim unosił się jego netekran. Michael podwinął nogi do klatki piersiowej i objął je ramionami. Już sobie wyobrażał te siniaki, kiedy się wynurzy. Trumna doskonale odwzorowywała fizyczne obrażenia. – To bolało – jęknął Bryson. Wpatrywał się w odległy punkt. Michael rozejrzał się, ale nie widział nic poza nieskończoną ciemnością. – Owszem – potwierdził. – Poza tym jestem prawie pewien, że Kaine nie powinien móc stworzyć tak skomplikowanej lokacji. Jakim cudem opracował program, który wszyscy troje ledwo możemy spenetrować i odczytać? Nie mówiąc już o manipulacji. – Nie wiem – odparł Bryson. – Może miał dużo ludzi do pomocy. Albo czegoś o nim jeszcze nie wiemy. To rzeczywiście szaleństwo. Chyba masz rację, że widzimy tylko te słabości, które chciał, żebyśmy zobaczyli. W ten sposób, zgodnie z własnym planem, pcha nas w głąb Ścieżki. Robię się zazdrosny. Sara zaczęła pojękiwać. Michael zobaczył, że się trzęsie i chowa głowę w ramionach. O rany, pomyślał. Zrobiło się naprawdę niedobrze – nie pamiętał,

kiedy ostatnio widział, żeby płakała. Ruszył w stronę przyjaciółki, żeby ją pocieszyć, a wtedy poczuł ból w każdej cząstce ciała. Ostrożnie zszedł po stopniach, zatrzymał się obok dziewczyny i pogładził ją po plecach. Podniosła wzrok i spojrzała mu w oczy. Po jej twarzy ciekły łzy, ale nawet w słabym świetle widział, że Sara się nie złości. Przynajmniej mu się upiekło. – Wszystko w porządku? – zapytał, świetnie wiedząc, że to głupie pytanie, ale nic innego nie przyszło mu do głowy. – Hm, niech się zastanowię… Nie, nie wszystko. – Niezdarnie spróbowała się uśmiechnąć, a potem usiadła, krzywiąc się przy tym. – Co się stało? Odpowiedzi dostarczył Bryson: – No więc najpierw byliśmy w długim korytarzu, następnie w czarnej sali, a potem szliśmy po piasku. Później zjechaliśmy po pochylni, która zmieniła się w schody. Nigdy wcześniej tego nie robiłaś? – Akurat mi się nie zdarzyło – odparła słabym głosem. – Macie rację co do kodu. I Kaine’a. To wszystko strasznie dziwne. Michael przyglądał się schodom pod nimi, usiłując stwierdzić, gdzie się kończą. Ale podobnie jak korytarz, znikały w ciemności. Nie podobało mu się to, co zamierzał powiedzieć, ale nie mieli wyboru: – Musimy iść dalej. Trzeba się wydostać z tego miejsca. – Po co? – odpowiedział Bryson z rozgoryczeniem. – Następne będzie jeszcze gorsze. Michael wzruszył ramionami. – Racja. I przez nie też przejdziemy. A potem przez kolejne. Będziemy szli i szli, aż wreszcie dotrzemy do Świętego Jaru i wykombinujemy, o co tu chodzi. – Albo umrzemy i wrócimy do domu – dodała cicho Sara. – Albo umrzemy i wrócimy do domu – powtórzył. Był wściekły, że cały ten czas, jaki w życiu spędzili we Śnie, nie dał im dość doświadczenia, żeby przedostać się przez ten potężny firewall. Podniósł się, zły i obolały, a potem ruszył w dół schodów.

7 Przez dwie godziny nic się nie zmieniało. Nic oprócz piasku, który spadł razem z nimi, a po jakimś czasie znikł z kolejnych stopni. Nieskończoność trwała. Schody

i jeszcze więcej schodów. W chłodnym mroku szli w dół, w dół i w dół, a blask netekranów oświetlał im drogę. Każda próba znalezienia w kodzie wyjścia albo drogi na skróty prowadziła donikąd – nic nie miało sensu. W końcu podjęli decyzję, że muszą się przespać. – Każdy z nas mniej więcej mieści się na jednym stopniu – zauważył Bryson, gdy się zatrzymali. Położyli się. Nikt nie odezwał się ani słowem. Michael jeszcze nigdy w życiu nie był aż tak zmęczony. I ciało, i umysł potrzebowały odpoczynku. Jednak, o dziwo, sen nie chciał przyjść. Może przez siniaki, a może przez nerwy – pochłaniało go oczekiwanie na to, co teraz nastąpi – nie mógł zasnąć. Jego umysł błądził i, nie wiedzieć czemu, koncentrował się wyłącznie na jednym. Na rodzicach. Nie wiedział, skąd wzięła się ta myśl. Tęsknił za nimi, oczywiście. I martwił się, że odkryją całą aferę z Kaine’em. Potem jednak coś sobie uświadomił. Coś tak wstrząsającego, tak niewiarygodnego, że usiadł i z trudem łykał powietrze. Na szczęście Bryson i Sara już spali. Nie zniósłby ich pytań – nie wiedział, czy zna odpowiedzi. Zamknął oczy i skoncentrował się, pocierając skronie. Przez ten cały niepokój po prostu nie myślał jasno. Wziął głęboki oddech, uspokoił się, a potem rozpoczął metodyczne rozumowanie. Przeanalizował w odwrotnej kolejności każdy dzień swojego życia w ostatnim czasie, sporządził w głowie listę wydarzeń. Tydzień. Dwa tygodnie. Trzy tygodnie. Miesiąc. Dwa miesiące. Cofał się dzień po dniu, rozpatrując swą codzienną egzystencję. Jego pamięć okazała się lepsza, niż przypuszczał – potrafił przywołać wiele rzeczy, wiele chwil. Pozostawał za to jeden jaskrawy, zasadniczy szczegół, którego nie potrafił sobie przypomnieć. Jak to możliwe, że życie go zaabsorbowało tak bardzo, że dotychczas tego nie zauważył? Że tak zaabsorbowały go szkoła i VirtNet? Michael wiedział dokładnie, co go tak niepokoi. Naprawdę nie pamiętał, kiedy po raz ostatni widział rodziców.

ROZDZIAŁ 15 Drzwi w oddali

1 Helga też nie wróciła. Michael nie wiedział, co go bardziej niepokoi – że z rodzicami i opiekunką dzieje się coś strasznego czy że spostrzegł to dopiero teraz, bo tak bardzo pochłonęła go gra. Był równie przerażony, co zawstydzony. Usiłował wymyślić, co się mogło stać. Możliwe, że maczały w tym palce SVN. Albo Kaine i ten program Doktryny Śmiertelności. Bądź co bądź, wszystko, co w ostatnich tygodniach tak gwałtownie odmieniło jego życie, było z sobą powiązane – chociaż nie wiedział, w jaki sposób. Nie umiał sobie przypomnieć. Nieważne, jak bardzo wysilał umysł, nie potrafił przywołać ostatniego razu, gdy przebywał z rodzicami. Myślał o różnych rzeczach – imprezach, posiłkach, jeździe samochodem – przekonany, że przecież musi coś pamiętać. Ale nic nie przychodziło mu do głowy. Przerażało go to dziwne wrażenie. Poza wszystkim innym nie mógł też odegnać myśli, że może się to wiązać z czyścidłem. Nie miał wątpliwości, że ta istota zrobiła coś z jego umysłem. Nie wiedział, jak postępować ani co myśleć, ale w końcu znowu się położył i rozciągnął na swoim stopniu. Zmęczenie wreszcie wzięło górę i zasnął.

2 Bryson zbudził go lekkim szarpnięciem za ramiona. Michael spojrzał na przyjaciela zamglonym wzrokiem.

– Rany, chłopie – powiedział Bryson. – My nie śpimy już od godziny. A ty chrapiesz jak tłusty niedźwiedź. Michael spuścił nogi ze stopnia i wstał. Ziewając, potarł oczy. Czarny świat schodów na chwilę się przekrzywił, a potem znowu wyprostował. Podczas gdy spali, nic się nie zmieniło. – Ktoś z was też miał dziwne sny? – zapytała Sara. – W moim był koleś przebrany za królika. Nie pytajcie o szczegóły. Michaelowi w ogóle nic się nie śniło, ale świadomość niepokojącego odkrycia powróciła jak zły urok. Dlaczego nie pamiętał, kiedy ostatnio widział rodziców? Gdzie oni byli? Dlaczego Helga nie wróciła do domu? Jak mógł przez tyle czasu nie myśleć o mamie i tacie? Nigdy nie rozmawiał zbyt dużo z rodzicami, kiedy nie było ich w domu, ale to i tak dziwne. Nie miał wątpliwości, że w ten czy inny sposób coś tu jest nie tak. – Michael? – odezwała się Sara. – Wszystko w porządku? Spojrzał na nią i uznał, że za żadne skarby nie wyjawi przyjaciołom tej osobliwości. – Jasne. Po prostu nie mogę się doczekać dalszej drogi po schodach. I jestem taki głodny, że chyba zjem nogę Brysona. – Ale najpierw ją ogól – odparł tamten, unosząc nogę, jakby mu ją oferował. Postawił ją z powrotem, po czym powiedział: – Ja też miałem dziwny sen. O tym, że nigdy nie spotkałem Michaela i prowadziłem zwykłe, szczęśliwe życie, w którym nikt nie próbował mnie zabić ani na stałe uszkodzić mi mózgu. Było super. – Rzeczywiście brzmi nieźle – przyznała Sara. Michael podniósł się i rozciągnął. – Strasznie śmieszne – mruknął. – Chodźmy już po tych głupich schodach. Nikt nie oponował, więc wolno ruszyli w dalszą drogę.

3 Nie dało się stwierdzić, ile czasu upłynęło, zanim coś się zmieniło. Najpierw Michael próbował liczyć stopnie, a potem sekundy i minuty, tyko po to, żeby zająć mózg czymś innym niż myślami o rodzicach. Jego zegarek już dawno przestał działać, a zegary na netekranach zachowywały się bardzo dziwnie. Im dłużej

schodzili, tym bardziej Michael czuł, że wkrótce zwariuje. Monotonia wywoływała niepokój, który z trudem tłumił. Powtarzane raz po raz – i nieudane – próby włamania się do tego chyba niemożliwego kodu tylko pogarszały sprawę. A potem wreszcie znaleźli przejście. Było na końcu schodów, gdzie przestrzeń zwężała się tak bardzo, że tworzyła tunel zamknięty zwyczajnymi drewnianymi drzwiami. Na ten widok Michael poczuł tak wielką ulgę, że ogarnięty irracjonalną wesołością nagle zaczął chichotać. – Coś cię bawi? – zapytał Bryson, który również się uśmiechał. – Podziel się z całą klasą. – Nie. – Michael pierwszy dotarł do drzwi i wyciągnął rękę do okrągłej mosiężnej gałki. – Po prostu cieszę się, że jestem w domu. Bryson zaśmiał się pod nosem, ale Michael nie czekał na dalszy ciąg rozmowy. Obrócił gałkę. Drzwi otworzyły się bez trudu. Przyjaciele przeszli przez próg, żeby zobaczyć, co ich czeka. Wzdłuż korytarza, plecami do ścian, stały dwa długie rzędy ludzi. I chociaż mieli otwarte oczy, wszyscy wydawali się martwi.

4 Michael zatrzymał się tuż za progiem. Wyczuwał, że przyjaciele są zaraz za nim, ale go nie poganiali. Na pewno chcieli ruszyć tym korytarzem tak bardzo jak on. Czyli wcale. Z sufitu zwisały nagie żarówki, takie same jak w nawiedzonym korytarzu. Oświetlały dwa rzędy ludzi i Michael nagle zatęsknił za ciemnością, która otaczała go przez tyle czasu. Nieznajomi stali nieruchomo niczym wykuci w skale. Każda para oczu skierowana była na Michaela i jego przyjaciół. Chłopak skupił się na najbliższych osobach. Po prawej stała kobieta blada jak księżyc. Miała białą sukienkę, pogniecioną, ale czystą. Jej ciemne oczy wbijały się w Michaela i wydawało się, że lada moment otworzy usta, żeby do niego przemówić. Dokładnie naprzeciw niej, po lewej ręce Michaela, stał mężczyzna w czarnym garniturze. Był równie blady jak kobieta i równie nieruchomy, ale prawe ramię z rozpostartymi palcami trzymał na wpół wyprostowane przed sobą.

Michael spojrzał na innych. Wszyscy mieli upiornie białą skórę, wszyscy stali bez ruchu i wszyscy wpatrywali się w nowo przybyłych. Podobnie jak mężczyzna, większość osób zastygła w dziwnych pozach. Zupełnie jakby zamieniono ich w kamień w trakcie różnych czynności. – Halo! – zawołał Bryson. Jego głos poniósł się echem przez korytarz, a tuż zanim ucichł, wszystkie osoby przed nimi lekko się poruszyły. Michaelowi na moment stanęło serce. – Co to było? – szepnęła Sara, a wtedy kilka osób drgnęło. Potem dodała jeszcze ciszej: – W kodzie widzę tylko to, że Ścieżka biegnie prosto. Nie mogę się przebić ani znaleźć innej drogi. – Ja też nie – dodał Bryson. – Czyli wszystko po staremu. Michael bardzo powoli obrócił się do przyjaciół. Odezwał się tak cicho, że prawie sam siebie nie słyszał. – Dobra, ale żadnych rozmów. Żadnych nagłych ruchów. Za mną. Znowu się odwrócił, zrobił ostrożny krok naprzód, a potem kolejny. Głowy nieznajomych obracały się powoli, śledząc jego ruch. Koncentrowali wzrok właśnie na nim. Michael nie spuszczał z nich oczu, przerażony myślą o tym, co mogą zrobić. Z każdą mijaną osobą w jego piersi narastał dławiący strach, który sprawiał, że coraz trudniej było oddychać. Parł naprzód, zmuszając się do stawiania kroków najwolniej, jak się dało. Za plecami wyczuwał Brysona i Sarę, ale nie śmiał się do nich odwrócić. Minęli starego człowieka z wielkim nosem i płomiennym spojrzeniem. A potem innego, z olbrzymim znamieniem na pół twarzy, które wyglądało jak siniec na bladej skórze. Kobietę z szeroko otwartymi ustami, białymi zębami i sinymi dziąsłami. Malucha z zastygłym uśmiechem. Michael poczuł kręcenie w nosie i nie mógł się powstrzymać. Kichnął, a wtedy otaczające go postacie znowu drgnęły, a ich ręce uniosły się może o dwa centymetry. Na chwilę serce mu zamarło. Przystanął, by upewnić się, że nic się nie wydarzy. Panował absolutny spokój. Z ulgą ruszył dalej naprzód, potwornie wolno, krok po kroku. Minęli jeszcze z dziesięć osób, gdy nagle potknął się o nierówne podłoże. Upadł i uderzył o ziemię ramieniem. Zanim jednak zderzył się z twardą podłogą korytarza, usłyszał ruch wszystkich otaczających go ludzi.

5 Michael przewrócił się na plecy, w obronnym geście zasłonił twarz rękami, ale potem znieruchomiał. Scena nad nim wyglądała jak z horroru. Wyciągało się ku niemu wiele rąk, za którymi widział gniewne twarze. Zamarły jednak tak samo jak on. Zawisły nad nim palce białe niczym kości, zakończone ostrymi paznokciami. Patrzyły na niego oczy lśniące głodem. Ale nikt się nie poruszał. Michael, przekonany, że zaraz usłyszą łomot jego serca, spróbował się uspokoić. Powoli wziął kilka głębokich oddechów, potem zebrał się w sobie i zaczął się wycofywać, wykonując rękami i nogami bardzo drobne ruchy. Pot pokrywał mu całe ciało, wsiąkał w ubranie i spływał po twarzy. Chłopak nie mógł oderwać wzroku od skupionego na nim tłumu. Wystarczy jeden błąd, i zaatakują – był tego pewien – a wtedy już po wszystkim. Walka oznaczała jeszcze więcej ruchu, a to mogłoby ich sprowokować. Pomyśl o czymś przyjemnym, przeszło mu przez głowę, gdy powoli się wycofywał. Wreszcie wydostał się spod sklepienia wyciągniętych rąk. Najbardziej przerażające było dla niego to, że chociaż ciała – od szyi w dół – pozostawały nieruchome, oczy wciąż za nim podążały. Przeszły go ciarki. Bardzo powoli obrócił się i wstał. Spojrzał na Brysona i Sarę, znajdujących się teraz po drugiej stronie grupy, przed którą właśnie uciekł. Na szczęście pod ścianą, gdzie wcześniej stali ludzie, zrobiło się trochę miejsca. Dwójka przyjaciół przecisnęła się tamtędy, obeszła zastygłych, i znowu byli razem. Bryson wydawał się nadzwyczajnie poruszony, twarz miał spiętą, wzrok dziki. Michael chciał go zapytać, czy wszystko w porządku, wiedział jednak, że nie mogą sobie pozwolić na żaden dźwięk, więc w milczeniu brnął dalej. Ruszyli w głąb korytarza. Powoli. Bardzo powoli.

6 Zachowanie ciszy było trudne, dlatego trójka przyjaciół posuwała się wolniej, niż Michael poruszał się kiedykolwiek w życiu. Ślimacze tempo doprowadzało go do szału, ale cieszył się, dopóki nieznajomi pozostawali w bezruchu.

Mijani ludzie stopniowo zlewali się w jego oczach w jednolitą masę. Przestał rozróżniać mężczyzn i kobiety, dorosłych i dzieci, grubych i chudych. Otaczał go tylko kalejdoskop bladej skóry i szeroko otwartych oczu. Starał się na nich w ogóle nie patrzeć, zamiast tego koncentrując się na odległym punkcie w głębi korytarza. Wreszcie, po nieskończenie długim czasie, pojawił się koniec. W oddali Michael widział kolejne drzwi.

7 Gdy tylko je zobaczył, pragnienie, żeby ruszyć biegiem, stało się niemal nieodparte. Ale opanował je. Szedł dalej w kierunku drzwi, nadal bardzo ostrożnie. Po drodze, i za nim, i za pozostałymi, podążały spojrzenia. Chłopak koncentrował się na poruszaniu się wolno, gdy nagle rozległ się za nim dziwny dźwięk, coś jakby pojękiwanie. Michael zorientował się z przerażeniem, że to Bryson. Zobaczył, że nieznajomi po obu stronach drgnęli. – Cały czas myślę o Kainie i tym tutejszym niemożliwym kodzie – szepnął Bryson zdecydowanie zbyt głośno. – Ludzie stojący wzdłuż ścian znów się poruszyli. – I właśnie coś mi przyszło do głowy. A jeśli Kaine wcale nie jest graczem? A jeśli to… Ej! Tutaj kod jest słabszy! Ostatnich słów nie wypowiedział już szeptem, lecz wykrzyczał. Gdy echo głosu Brysona zmąciło ciszę, w umyśle Michaela zawirowała panika. Nagle Bryson odepchnął go na bok i pognał sprintem w stronę drzwi. Michael wpadł na jakieś zimne ciało, a ono natychmiast ożyło. Zamiast jednak rzucić się na niego, ruszyło za Brysonem. Wszystkie tak zrobiły. Goniła go każda istota. Przerażony Michael padł na kolana i patrzył, jak wściekła horda pędzi za jego przyjacielem.

8 Michael rozumiał, jak to wszystko działa. We Śnie człowiek zawsze miał świadomość, że ten świat nie jest prawdziwy. W najgorszym razie zginiesz – możliwe, że dość paskudnie – i obudzisz się w trumnie w domu, wstaniesz,

weźmiesz prysznic, dojdziesz do siebie po tym przeżyciu, a potem wrócisz do gry. Zawsze zdawałeś sobie sprawę z tej podstawowej prawdy. Ale na Ścieżce ta świadomość wydawała się odleglejsza. Teraz zaś Michael był rozdarty i nie wiedział, co robić. Pojmował, że to, co zaraz spotka Brysona, nie jest prawdziwe. W przeciwnym razie nie wahałby się ani chwili – rzuciłby się za przyjacielem, żeby go ratować. Gdyby znajdowali się w zwykłej virtnetowej grze, zapewne postąpiłby tak samo. Bądź co bądź, to tylko gra. Ale jeśli zginie tutaj, jego misja się zakończy. Nie mógł ryzykować. To jednak wcale nie sprawiło, że słuchanie nasilających się odgłosów przemocy stało się łatwiejsze. Michael wcale nie czuł się jak w grze. Sara usiadła na ziemi obok niego. – Musimy zhakować… – Już próbowaliśmy – przerwał jej. – No to spróbujmy jeszcze raz! – Dziewczyna była czerwona na twarzy. – Dobra. – Wzruszył ramionami. – Masz rację. Zamknął oczy i wszedł do otaczającego ich kodu. Grzebał i gmerał, pływał w danych. Wyczuwał cyfrową obecność Sary, która robiła to samo. Ścieżka okazała się jednak jeszcze silniej osłonięta niż dotychczas. Michael próbował wszystkiego co w jego mocy, żeby dostać się do tego miejsca w kodzie, gdzie trwał atak na Brysona, ale po prostu nie był w stanie. Sara nie poddawała się dłużej, ale i ona nie dała rady. – Dzięki, że przynajmniej spróbowałeś – powiedziała cicho. Znów otworzyli oczy, ale starali się nie patrzeć w kierunku Brysona. Michael nie chciał ryzykować, że zobaczy, co niechybnie się z nim stanie. Dostatecznie okropne były same dźwięki. Warczenie, szarpanie, darcie. Ryk gniewu, a może rozkoszy. No i oczywiście, co najgorsze, krzyki Brysona. Przeszywały powietrze, głośniejsze niż wszystko inne, i niosły się długim korytarzem, jakby chłopak stał tuż obok. Rozpaczliwe, przepełnione takim przerażeniem, że Michaela autentycznie bolało serce, jak gdyby ktoś ściskał je w pięściach. We Śnie liczyli się z takim doświadczeniem, ale nawet jeśli nie było prawdziwe, w tej chwili Bryson w pełni odczuwał te tortury. W końcu wszystko to litościwie ustało. Nie musiał patrzeć w tamtą stronę, żeby wiedzieć, że to, co zostało z Brysona, zniknęło wraz z ostatnim tchnieniem

życia jego aury. Gdzieś daleko stąd ich przyjaciel właśnie budził się w swej trumnie, zapewne jeszcze krzycząc w panice. Sara złapała Michaela za rękę i ścisnęła. Po raz drugi tego dnia usłyszał jej płacz. Kiedy znów nastała cisza, wreszcie mógł przemyśleć dziwne słowa, które wypowiedział ich przyjaciel, tuż zanim mu odbiło. Michael zastanawiał się, czy były to tylko myśli człowieka doprowadzonego do obłędu. A jeśli Kaine wcale nie jest graczem? Zamknął oczy i poczuł, że zaraz sam się rozpłacze. O cóż Brysonowi mogło chodzić?

ROZDZIAŁ 16 Samotny człowiek

1 Gdy tylko ciało Brysona zniknęło, horda znieruchomiała i w korytarzu znów zapanowała cisza. Michael i Sara powoli się podnieśli. Pilnowali, żeby nie robić gwałtownych ruchów. Brysona już nie było – nie dołączy do nich na Ścieżce. Traumatyczna świadomość tego, co się właśnie wydarzyło, wisiała nad Michaelem niczym mroczna mgła. Chciał porozmawiać z Sarą o słowach przyjaciela, ale bał się, że zbudzi nieumarłych. Skoncentrował się na jedynym, na czym mógł się skoncentrować: na dotarciu do tych drzwi. Grzebał w kodzie, szukając sposobów na wyciszenie dźwięków – to niby drobiazg, ale w tym skomplikowanym firewallu i tak wydawało się prawie niemożliwe. Wreszcie jednak się udało. Sara zauważyła to i podziękowała mu skinieniem głowy. Ruszyli w kierunku celu i szli krok po kroku, aż dotarli do ostatniej przeszkody: góry ciał, która pozbawiła Brysona życia. Michael przylgnął do ściany, a potem zaczął przedzierać się przez gąszcz rąk i nóg. Mimo zaprogramowanej ciszy było to wykańczające nerwowo. Na czoło wystąpił mu pot. Straszliwie chciało mu się pić, w ustach miał tak sucho, jakby wypełniał je pył. Wreszcie wyłonił się po drugiej stronie nieruchomych ciał, a Sara tuż za nim. Brnęli dalej, tak wolno, jak gdyby z każdym krokiem brodzili w głębokim błocie. A potem drzwi – te piękne drzwi, pomyślał Michael – znajdowały się już wprost przed nimi. Tak samo jak te, przez które weszli, okazały się niezamknięte. Otworzył je, przestąpił próg i pociągnął Sarę za rękę. Zanim jeszcze zobaczył, gdzie jest, zatrzasnął drzwi. Dopiero wtedy obrócił się, żeby obejrzeć nowe otoczenie.

Był nim gęsty las potężnych drzew. Mgła zwisała z gałęzi niczym mech. Przez środek biegła mocno wydeptana ścieżka, zapraszająca Michaela i Sarę w głąb. Na początku drogi, pod konarami wielkiego dębu, stał blady mężczyzna w czerwonej pelerynie z kapturem naciągniętym na głowę. – No proszę, ale z was para – powiedział.

2 Nie wiedzieć czemu, w reakcji na te słowa Michael najpierw odwrócił się, by zobaczyć, czy drzwi nadal tam są. Były, osadzone w olbrzymiej ścianie szarego granitu. Mocno zamknięte. Właściwie nie wiedział, dlaczego to zrobił – powrót do korytarza nieumarłych to ostatnie, na co miał ochotę. W tym lesie oraz w nieznajomym, który ich powitał, kryło się jednak coś złowrogiego. Odwrócił się znowu w stronę mężczyzny. Ten oczywiście nadal stał obok dębu, z dłońmi złożonymi przed sobą. Czerwona peleryna lśniła w słabym świetle. Michael dokładniej przyjrzał się twarzy nieznajomego. Był stary, ale nie sędziwy. Skórę miał zoraną zmarszczkami, nie cechowała go jednak owa kruchość człowieka w ostatnich latach życia. Miał cienkie wargi, wąski nos zakrzywiony jak dziób i spiczastą brodę. A jego oczy… były niebieskie, prawie srebrne, tak jasne, że niemal świeciły od wewnątrz. – Gdzie my jesteśmy? – Sara zadała znajome pytanie. – Kim pan jest? Głos mężczyzny był chropawy. – Stoicie na skraju puszczy Mendenstone, miejsca pełnego mroku i śmierci. Ale nie lękajcie się, moi młodzi przyjaciele. Wśród tych majestatycznych sosen i dębów kryje się miejsce medytacji, gdzie znajdziecie posiłek i schronienie. Oraz ochronę przed tym, co gotowe rwać i mordować. Michael naoglądał się już mroku i śmierci – nie potrzebował jeszcze więcej. Teraz najbardziej chciał coś zjeść. Burczało mu w brzuchu i uświadomił sobie, że wcale go nie interesuje, czy ten facet to seryjny morderca. Jeśli tylko miał jedzenie, Michael poszedłby za nim wszędzie. Sara nie była aż tak zdesperowana. – Skąd pomysł, że panu zaufamy i damy się gdzieś zaprowadzić? Do tej pory radziliśmy sobie sami. Niby dlaczego mielibyśmy iść z pierwszą osobą, która na nas czeka?

– On ma jedzenie – szepnął Michael, nachylając się do przyjaciółki. Nieznajomy rozplótł dłonie i oparł je na biodrach. Nie poruszyło się nic innego, nawet jego peleryna. – Jestem człowiekiem pokoju. Możecie mi zaufać, moi młodzi. Chodźcie. Chodźcie ze mną, bądźcie moimi gośćmi. Michael prawie roześmiał się na głos, ale z drugiej strony naprawdę umierał z głodu. – Dobrze – powiedział. Sara już chciała protestować, lecz uniósł rękę, żeby jej przerwać. Wiedział, że przyjaciółka potem go zruga, ale dla jedzenia warto się poświęcić. – Ale jeżeli spróbuje pan jakichś dziwnych numerów, bez wahania wyślemy pana z powrotem na Jawę. Mężczyzna uśmiechnął się. W jego lśniących oczach nie było ani śladu strachu. – Oczywiście. Odwrócił się, by ruszyć ścieżką, która znikała w głębi lasu. Gdy zrobił pierwszy krok, jakaś pokryta futerkiem istota wbiegła mu po plecach i usadowiła się na jego ramieniu. Przypominała fretkę albo łasicę. Stanęła słupka i wąchała powietrze szczurzym nosem. – Popatrz – szepnął Michael do Sary. Zobaczył, że na widok towarzysza nieznajomego mężczyzny przyjaciółka szeroko otwiera oczy. – Dobra, to jest naprawdę dziwne – odpowiedziała cicho. – Powód numer trzysta, żeby nie iść z tym gościem. Do głosu dochodziła logika; okazała się silniejsza niż głód, i Michael był gotów zgodzić z Sarą. Wtedy jednak nieznajomy odwrócił się i zawołał do nich, kładąc kres debacie: – Beze mnie nigdy nie dotrzecie do następnego etapu Ścieżki. Choćbyście nie wiem jak hakowali kod, nie znajdziecie Świętego Jaru. Potem ruszył dalej i zniknął w mroku lasu.

3 – Chodź – powiedział Michael. Złapał Sarę za ramię i podążyli za nowym przyjacielem. Wyrwała mu się, ale szła obok niego.

– Mam wrażenie, że idziemy za wężem do jego kryjówki. Pewnie ten gość zabił już setki takich jak my. Weszli w las. Masywne drzewa górowały nad nimi. Miały gęste listowie i porastały je długie, strzępiaste smugi mchu. Rosły blisko siebie, a ścieżka przebijała się równą linią przez sam środek. Magia programowania. – Pewnie jest tylko tworem – rzucił Michael, wyciągając szyję, żeby się rozejrzeć. Jedynym źródłem światła w lesie były drzewa: ich poorane pnie świeciły dziwnym błękitem. W miarę zapuszczania się głębiej gałęzie i liście sięgały coraz bliżej dróżki, jakby chciały z niej porwać nowo przybyłych. – To dlaczego mu zagroziłeś, że wyślemy go z powrotem na Jawę? – zapytała Sara. – Coś musiałem powiedzieć – odparł Michael. Nie miał ochoty na rozmowę. Mężczyzna szedł równym tempem z sześć metrów przed nimi, a jego dziwaczny pupil jakimś cudem utrzymywał mu się na ramieniu. Powietrze było chłodne, wszystko pachniało wilgocią i ziemią. Ta woń wydaje się prawie przyjemna, uznał Michael, ale efekt psuła nuta rozkładu. Słychać było tylko świerszcze i, raz po raz, pohukiwanie sowy. – Właściwie chyba nie mieliśmy wyboru – mruknęła Sara. – Nie widzę w kodzie innej drogi. – Ty ciągle to rozważasz? – Tak tylko mówię. – Wzruszyła ramionami. Przez pewien czas szli w milczeniu, a potem znów się odezwała. – Musimy porozmawiać o tym, co powiedział Bryson. Zupełnie jakby w głowie zaskoczyły mu trybiki, ale dlaczego natychmiast mu odbiło? Co zobaczył w kodzie? Michael potrafił odtworzyć w myślach wszystkie szczegóły ostatnich chwil przyjaciela. – To było bardzo dziwne. A jeśli Kaine wcale nie jest graczem? Co to miało znaczyć? Sara zaśmiała się pod nosem. – Cały czas zadajemy sobie pytania. Potrzebujemy odpowiedzi. – Właśnie. – Odtrącił nisko wiszącą gałąź. – Brysona strasznie dręczyło, że kod Ścieżki jest taki skomplikowany. Potrafię sobie wyobrazić, dlaczego nie mógł

zaakceptować, że Kaine umiał zaprogramować coś takiego. To się wydaje niemożliwe. – Więc, jego zdaniem, Kaine nie jest prawdziwy? – spytała Sara. – Podejrzewał, że to tylko wymyślone imię, za którym stoi cała grupa ludzi? – Możliwe. – Chłopak wzruszył ramionami. – Nie przestawaj o tym myśleć. Co jakiś czas zerkaj w kod. Rozszyfrujemy tę sprawę. – Dobrze. Po prostu… bądźmy czujni i miejmy się na baczności. – Bądźmy czujni? – powtórzył Michael z sarkazmem. – Miejmy się na baczności? Serio? – No co? Parsknął śmiechem. – Brzmisz jak Sherlock Holmes. Może zaraz wyciągniesz lupę? Albo fajkę? Sara się uśmiechnęła. – Podziękujesz mi później, kiedy uratuję ci życie. – Nie martw się. Będę miał oczy dookoła głowy i uszy otwarte. A co robić z nosem? – Zamknij się. – Dziewczyna przyspieszyła kroku, żeby go wyprzedzić. Michael zerknął na ich przewodnika – mężczyzna szedł równo, łasica na jego ramieniu kołysała się z każdym krokiem, lecz nie traciła równowagi. Potem skupił uwagę na lesie po obu stronach ścieżki. Świecące pnie były grube i wysokie, wznosiły się ku czarnemu niebu. To ich blade światło – które ledwo przenikało mroki nocy – z jakiegoś powodu wywoływało wrażenie, że oboje z Sarą dryfują w zapomnianej głębi oceanu. Trochę go to zbiło z tropu, więc kilka razy odetchnął głęboko, żeby przypomnieć sobie, że znajduje się na otwartej przestrzeni. Dróżka okalała drzewo jeszcze potężniejsze niż te, które widzieli do tej pory. Gdy Michael je mijał, coś przykuło jego spojrzenie. Kawałek dalej, może dwa metry w głąb lasu lśniła wpatrzona w niego para jasnożółtych oczu. Podskoczył, potknął się, a potem zaczął iść tyłem, ponieważ bał się oderwać wzrok. Jego umysł wypełniła wizja czyścideł. Oczy śledziły go, ale ich właściciel nie ruszył się z miejsca, a wkrótce droga skręciła, tak że grupa drzew przesłoniła to zwierzę. Istotę. Potwora. Cokolwiek to było. Michael wpadł na Sarę i wreszcie się obrócił. – Co się stało? – zapytała.

– Przepraszam. – Tylko tyle z siebie wydusił. Naprawdę się wystraszył. Nagle niczego nie pragnął bardziej niż dotrzeć do domu nieznajomego, nawet jeśli trzeba będzie pomieszkać z tą łasico-szczurofretką.

4 Las ciągnął się i ciągnął. Michael zobaczył jeszcze trzy pary żółtych oczu, ale, podobnie jak za pierwszym razem, istoty nie ruszały się; tylko śledziły go wzrokiem. Ciągle jednak czuł takie samo ukłucie strachu i szedł coraz szybciej. – Skąd ten nagły pośpiech? – zapytała Sara, kiedy dostrzegł czwartego stwora. – Ciągle widzę w ciemności jakieś oczy – odpowiedział. Słyszał lęk w swoim głosie. – Podobne do czyścidła. Ale mniejsze, nie całkiem takie same. – Aha, więc postanowiłeś się mną zasłonić? – Coś w tym stylu. – Michael się uśmiechnął. Sara już miała się odwrócić, by również spojrzeć między drzewa, gdy nagle nieznajomy w pelerynie się zatrzymał. – Ten widok wciąż wyciska łzy z moich oczu – wyznał. Jego szeroko otwarte oczy rzeczywiście pełne były łez, które ściekały mu po policzkach i lśniły w dziwacznym blasku leśnych drzew. Michael obrócił się, by zobaczyć, co tak przyciągnęło uwagę mężczyzny. Kilka kroków dalej mocno splecione gałęzie dwóch drzew tworzyły łuk nad ścieżką. Ze środka tego łuku zwisała drewniana tablica z literami wymalowanymi żółtą farbą. Lśniły jak podświetlone neonem: AZYL MENDENSTONE MISTRZ SLAKE URZĘDUJĄCY NADZORCA WSZYSCY MILE WIDZIANI – Mistrz Slake? – spytał Michael. – Czego jest pan mistrzem? Mężczyzna obrócił się gwałtownie i wbił w niego ostre spojrzenie.

– Chcę wam pomóc, chłopcze. Okaż trochę szacunku, albo mój… – Urwał, zerknął na Sarę, a potem znowu na Michaela. – Nieważne. Zjedzcie ze mną kolację. Moi przyjaciele na pewno przyrządzili nam smaczną strawę. Ogrzejemy kości przy ogniu, posilimy się i napijemy. Potem opowiem wam, jak dotrzeć do Świętego Jaru. Stąd to już proste. Naprawdę bardzo proste. Michaelowi przez myśl przemknęło mnóstwo pytań, nieznajomy jednak już szedł dalej w stronę łuku. Chłopak rzucił Sarze podejrzliwe spojrzenie, ale oboje ruszyli za nim. Ten facet przynajmniej odpowiadał na pytania.

5 Za tablicą las się nie kończył, ale kiedy pod nią przeszli, otworzyła się przed nimi polana, na której tu i ówdzie rozsiane były drzewa. W górze świecił jasny księżyc, rzucający długie, wąskie cienie. Mniej więcej trzydzieści metrów przed nimi rozciągał się Azyl Mendenstone: długi, niski budynek. Zbudowano go w całości z drewna, a każda jego część wydawała się krzywa i gotowa wywrócić się w każdej chwili. Nad drzwiami frontowymi – jak domyślił się Michael – wisiała olbrzymia tablica powitalna. Drzwi stały otworem, ukazując mrok wewnątrz, oświetlony tylko migotliwym ogniem. Spodziewał się, że mężczyzna powie coś w stylu „nie ma jak w domu”, on jednak milczał, idąc w kierunku podświetlonego wejścia. Michael pospieszył za nim. Trochę się odprężył, choć może to po prostu głód ostatecznie wygrywał spór z rozsądkiem. – Wspomniał pan o przyjaciołach – powiedziała Sara. – Ile osób tu mieszka? Jesteście mnichami albo coś w tym stylu? Łasica przycupnięta na ramieniu Slake’a węszyła w powietrzu. Mężczyzna zachichotał niepokojąco. – Mnichami? Chyba można ich tak nazwać. – Ponownie się zaśmiał. Michael zerknął na Sarę. Bynajmniej nie cieszyła się, że tu jest, a jej spojrzenie mówiło wyraźnie, że cokolwiek się zdarzy, będzie to jego wina. Znowu odwrócił się do Slake’a. – Jak to? Kim oni są? – Zaraz się przekonacie – odpowiedział mężczyzna, po czym dodał radośnie: – Mam nadzieję, że jesteście głodni.

To ostatnie słowo ponownie wydało Michaela na pastwę tego człowieka. Zrobiłby niemal wszystko za porcję virtnetowego żarcia. – Jesteśmy na miejscu – oznajmił Slake, zatrzymując się kilka kroków przed otwartymi drzwiami. Michael zajrzał do środka i popatrzył dokoła, ale nic nie dostrzegał. Tylko cienie, które migotały w drżącym blasku ognia. Słyszał natomiast dźwięki. Odgłosy dreptania po drewnie. Brzęku i szczęku naczyń. Stęknięcia i piśnięcia, na pewno niewydawane przez ludzi. Mistrz Slake odwrócił się do Michaela i Sary z autentyczną troską wypisaną na twarzy. – Proszę, nie bójcie się. To moi przyjaciele. Po tych słowach wszedł do azylu.

6 Michael i Sara zawahali się. Oboje czekali, aż drugie pójdzie przodem. W końcu Sara pchnęła ramię przyjaciela. – Ty pierwszy – powiedziała z grymasem na twarzy. Nawet nie próbowała ukryć strachu. – Ależ ty jesteś uprzejma. – Zawsze. Michael wiedział, że w każdej chwili coś się może zdarzyć. Ścieżkę zaprojektowano w taki sposób, żeby nie dopuścić ich do Świętego Jaru, a nie żeby pomóc im go znaleźć. Zanim jednak przekonają się, z czym mają do czynienia, ucieczka czy nawet oglądanie kodu nie miały sensu. Mogli iść wyłącznie naprzód. Chłopak zrobił niepewny krok i przystanął w drzwiach. Oparł dłoń na drewnianej futrynie i zajrzał do środka. Między jednym a drugim końcem dużego pomieszczenia ciągnął się długi, niski stół. Rozłożono na nim talerze i naczynia pełne apetycznego pożywienia – czegoś równie zachęcającego Michael w życiu nie widział. Wkrótce jednak jego uwagę przyciągnął ruch postaci – z których żadna, oprócz Mistrza Slake’a, nie była człowiekiem. Wyliniały pies – który miał co najmniej metr w kłębie – przebiegł tuż przed Michaelem z filiżanką w pysku. Na prawo olbrzymi czarny niedźwiedź z łysymi

plamami na piersi nachylał się do okienka kuchennego po tacę babeczek. Niedźwiedź. Z tacą. Babeczek. Michael musiał sobie przypomnieć, że wszystko w porządku – w VirtNecie wszystko jest możliwe. Był tam również tygrys chodzący na tylnych łapach, a w przednich trzymający dzbanek z jakimś płynem. Gęś, która łopotała skrzydłami, popychając dziobem naczynia wte i wewte, żeby równo ustawić je na stole. Lis ciągnący półmisek z olbrzymim indykiem jak na Święto Dziękczynienia. Lew z rączką koszyka na pieczywo między olbrzymimi siekaczami. Kot, który stał na stole i kroił nożem kurczaka. Nie wiedzieć czemu, pierwsza myśl, jaka wpadła Michaelowi do głowy, brzmiała: Dlaczego tym zwierzętom nie przeszkadza, że gotują swoich przyjaciół? Choć może gęsi i kurczaki nie znajdowały się na tym samym poziomie społecznym. Sara stanęła obok Michaela i przyglądała się temu wszystkiemu, przyciskając policzek do jego ramienia. – Dalej jesteś głodny? – zapytała. – Jeśli tylko uda mi się zapomnieć, że ten pies wylizał nasze talerze, chyba sobie poradzę. Nagle miał ochotę się roześmiać. Tak bardzo bał się tego, co zastaną w azylu, a tymczasem ujrzał scenę z książeczki dla dzieci. Jeszcze tylko zwierzęta podczas pracy zaczną śpiewać, i będzie idealnie. Mistrz Slake zajął miejsce u szczytu stołu. Wielki niedźwiedź nachylił się, żeby położyć mu serwetkę na kolanach. Mężczyzna podziękował komicznie, po czym zwierz odszedł, żeby zająć się czymś innym. – Siądźcie – huknął Slake niczym król zasiadający do stołu z poddanymi. – Jest tu więcej jedzenia, niż kiedykolwiek zdołalibyście zjeść. Nawet we Śnie. I znów głód przesądził o absolutnym posłuszeństwie Michaela. Sara spróbowała go złapać za rękę, ale wywinął się i usiadł obok Slake’a. Gdy tylko to zrobił, wiewiórka podsunęła mu talerz z parującym daniem. Spojrzała na niego oczami jak paciorki, a potem czmychnęła. Sara dołączyła do nich i usiadła naprzeciwko przyjaciela. Wyraz jej twarzy stopniowo zmieniał się z obrzydzenia w coś na kształt pragnienia. Michael uznał, że zapachy są po prostu zbyt apetyczne. – Proszę, weźmy się za ręce, by pomodlić się do duchów naszych przodków: ludzi i zwierząt. – Mistrz Slake wyciągnął dłonie, a goście je chwycili. Zamknął

oczy. – Wy, którzy byliście przed nami – zaczął. – Prosimy, abyście spojrzeli na nas dziś łaskawie. Prosimy, abyście pobłogosławili nasze pokarmy i napoje. Dwoje podróżnych odwiedziło nasz skromny azyl, w którym zaspokajamy potrzeby wkraczających do ciemnego lasu. Pobłogosławcie ich, drogie duchy. Dajcie im siłę i nadzieję. Niechaj pokonają grożące im demony i dalej podążają Ścieżką. Amen. Puścił dłonie dwojga przyjaciół, otworzył oczy i zaczął jeść – wziął udko kurczaka i rzucił się na nie jak wygłodniały pies. Tłuszcz spływał mu po brodzie, kawałek mięsa zwisał z kącika ust. Michael musiał odwrócić wzrok. Jego myśli skupiły się na słowach modlitwy. Nie mógł nie zadać oczywistego pytania. – Wspomniał pan o demonach – odezwał się, grzebiąc w talerzu, tak by nie patrzeć na jedzącego gospodarza. – Czy to była tylko… taka modlitwa? Slake zaśmiał się pod nosem. – Och nie, mój chłopcze. Absolutnie. Każde słowo skierowane do naszych przodków mówiłem z pełnym przekonaniem. Mam nadzieję, że uklękniecie u ich stóp, zanim demony was rozszarpią. Michael o mało nie zakrztusił się kawałkiem mięsa. Przełknął je i odchrząknął. – Opowie nam pan coś więcej o tych demonach? – Och, synu. – Mężczyzna otarł usta rękawem. – To wasz najmniejszy problem. Świat zewnętrzny zaczyna dowiadywać się czegoś, czego wy oboje jeszcze sobie nie uświadomiliście. Mimo że, jak mi wiadomo, jesteście wprawni w programowaniu, z pewnością równie dobry jak wasz przyjaciel… Bryson, prawda? Włoski na karku Michaela stanęły dęba. Sara mocno ścisnęła widelec w pięści. – O czym pan mówi? – zapytała z groźbą w głosie. – Proszę – odrzekł Slake łagodnie. – Nie zaogniajmy atmosfery. Nie ma takiej potrzeby. Dość już miałem w życiu wrogości. Przez lata grania można sobie przysporzyć wielu nieprzyjaciół. Wiecie, byłem w tym… dość dobry. Dopóki w jakiś sposób nie trafiłem tutaj, na tę Ścieżkę. Nie mogę się wydostać z tego przeklętego miejsca. Już się z tym pogodziłem. Czuję, że mam do odegrania nową rolę: pomagać takim jak wy. Przekonywać, żebyście stąd odeszli. Żebyście znaleźli wyjście, póki jeszcze możecie, i nigdy tu nie wracali.

Michael wpatrywał się w niego, niesamowicie zaciekawiony. Jednak to Sara odezwała się pierwsza. – Zaraz… pan jest graczem? A nie tylko tworem? Slake rzucił jej długie, niemalże smutne spojrzenie. – Szkoda, że sama nie zauważasz różnicy. Doprawdy szkoda. Byłem jednym z najlepszych. Może wręcz najlepszym. Michael nie mógł się powstrzymać: zamknął oczy i zaczął przeglądać kod, mimo że było to bardzo trudne. Analizował mężczyznę siedzącego obok przy stole, szukał w programie czegoś, czegokolwiek, co pozwoliłoby zrozumieć, o czym on mówi. Natrafił na różne skrawki historii nieznajomego, odnalazł kilka komunikatów, dostrzegł coś dziwnego w jego identyfikatorze cyfrowym. Potem wreszcie do niego dotarło i znów gwałtownie otworzył oczy. – Co do… – szepnął. – Pan jest Gunnerem Skale’em. – To odkrycie jednocześnie ekscytowało go i przerażało. – Co pan tu robi? Dlaczego zniknął pan z VirtNetu? Z życia publicznego? Sara patrzyła to na jednego, to na drugiego. – Mówisz poważnie? Starszy mężczyzna ziewnął i podrapał się w głowę. – Można powiedzieć, że mnie nakryłeś. Na pewno wydaje ci się, że wiodę nieciekawe życie w porównaniu z moim okresem świetności. Ale jestem szczęśliwy, daję słowo. Wierzę, że znalazłem prawdziwe powołanie. Jestem człowiekiem, Michaelu. Saro. Jestem człowiekiem, który gra w nieludzkim świecie. Program mówi za siebie. Dwoje ludzi tak bystrych jak wy powinno to już zauważyć. Ścieżka powinna była was tego nauczyć. – Zamilkł na chwilę, a w głowie Michaela tryby obracały się i wskakiwały na właściwe miejsca. – Powinniście byli to dostrzec – mówił dalej Skale. – Przebywaliście w obecności Kaine’a. Przebywaliście w obecności wielu tworów. I niezliczoną ilość razy w obecności innych graczy. Różnica w kodzie jest bardzo nieznaczna, ale dostrzegalna, jeśli się wie, gdzie patrzeć. – Zawiesił głos. – Sądzę, że wasz przyjaciel wreszcie zrozumiał prawdę i to się okazało ponad jego siły. Z tego powodu spanikował i zgubił drogę na Ścieżce. Michael w końcu znalazł odpowiedź, ale to znowu Sara odezwała się pierwsza. – Kaine w ogóle nie jest człowiekiem. Żaden człowiek nie mógłby robić tego, co on. Jest… Michael powiedział to w tej samej chwili:

– Tworem.

ROZDZIAŁ 17 Noc na kanapie

1 Skale wrócił do przerwanego posiłku, zostawiając Michaela i Sarę samych z rozmyślaniami o sensacyjnym odkryciu, że człowiek, którego ścigają, w ogóle nie jest człowiekiem. Michael całkiem już zapomniał o demonach. Kaine. Twór. To niemożliwe. Absolutnie niemożliwe. Jak program mógł oszukać cały świat – a nawet SVN – tak by wszyscy uwierzyli, że jest graczem? Jak mógł zyskać… samoświadomość? Czy to możliwe? Im dłużej o tym myślał, tym bardziej ściskało go w trzewiach. Czy sztuczna inteligencja zrobiła aż taki postęp? A może ktoś sterował Kaine’em zza kulis. Potem przypomniał sobie ten głos: Świetnie ci idzie, Michaelu. – Nie zamierzacie jeść? – spytał Skale, zatrzymując nóż z kawałkiem mięsa w połowie drogi do ust. – Nie chciałbym urazić moich przyjaciół. Tak się napracowali. – Ale… – Michael urwał. Musiał to wszystko przemyśleć. Nie tylko kwestię Kaine’a, ale i człowieka, który siedział teraz przed nim. Skale z najsłynniejszego gracza w VirtNecie stał się pionkiem zagubionym w firewallach Kaine’a. Sądząc po milczeniu Sary i jej zmarszczonym czole, myślała tak samo. Michaela nadal dręczył głód, więc zabrał się do jedzenia, wziął kromkę chleba, a potem zajął się nieszczęsnym kurczakiem. Znów zaczął się zastanawiać, dlaczego on został ugotowany, podczas gdy inne zwierzęta biegały wolno. Skale wystraszył go odpowiedzią. Zupełnie jakby czytał w jego myślach. – Wszyscy moi przyjaciele wiedzą, że pewnego dnia przyjdzie ich kolej, żeby posłużyć za pożywienie. Zwykle przyjmują to honorowo, świadomi, że przeżyli

dobre życie. Z jakiegoś powodu to zdenerwowało Michaela. – Zdaje pan sobie sprawę z tego, że to nie jest prawdziwe, no nie? – Któż zna właściwą definicję prawdy? – odparł spokojnie Skale, nie przerywając jedzenia. – Kiedy jest się uwięzionym w jednym miejscu Snu od tak dawna, staje się ono równie prawdziwe jak wszystko inne. A teraz jedzcie. Przez pewien czas spożywali posiłek w milczeniu. Potrzebowali siły przed tym, co ich czekało – i dlatego Michael wreszcie znów się odezwał. – No więc istnieją demony. A Kaine jest tworem. Coś jeszcze powinniśmy wiedzieć? – Sarkazm w jego głosie był wyraźny. Gunner Skale skończył żuć, napił się, a potem znowu otarł usta rękawem, zostawiając tłustą smugę na czerwonej pelerynie. – Już otrzymaliście potrzebne informacje, jeśli tylko zechcecie ich poszukać. Liczę, że masz dobrą pamięć, mój synu. – Mój synu? – Masz brzydki nawyk powtarzania po mnie, chłopcze. Szczerze sugeruję, byś zaprzestał tej praktyki. Ton głosu starego mężczyzny sprawił, że Michael, zawstydzony, kiwnął głową. Skale miał w sobie ogień, tego nie dało się zaprzeczyć. Chłopak nie wiedział jednak, czym zamierzał on poprzeć zakamuflowane groźby – chyba że zwierzęta wykonywały każde jego polecenie. Pożarcie przez niedźwiedzia wydawało się niezbyt miłą perspektywą. – Czy ma pan nam jeszcze coś do powiedzenia? – zapytała Sara, która do tej pory milczała. Skale wstał, zdjął pelerynę, a potem przytrzymał ją w wyprostowanej ręce. Niedźwiedź podszedł, warcząc – dźwięk zdawał się dochodzić z głębi jego piersi – wziął od niego czerwony materiał, przewiesił go przez ramię, a potem się oddalił. Michael był trochę rozczarowany, że zwierz nie skłonił się i nie przemówił z brytyjskim akcentem. – Przejdźmy do pokoju dziennego – zaproponował Skale. – Ogrzejemy kości, tak jak obiecałem. Nie czekał na odpowiedź. Po prostu ruszył do drzwi na drugim końcu pomieszczenia i wyszedł. Michael rzucił Sarze spojrzenie, połknął jeszcze kilka kęsów i wypił ostatni łyk wody. Oboje wstali, po czym prędko ruszyli za gospodarzem. Chłopak był przekonany, że jego przyjaciółka myśli to samo co on:

pozostanie sam na sam z tymi wszystkimi cyrkowymi zwierzętami wydawało się naprawdę kiepskim pomysłem.

2 – Co wiecie o Głębi? – zapytał Skale, kiedy spoczęli w bardzo dużych fotelach naprzeciwko ognia przyjemnie migoczącego w ceglanym kominku. Michael nachylił się zaciekawiony. – Chodzi panu o Głębię życia? – Głębia życia – powtórzył mężczyzna i fuknął. – Myślisz, że tylko ten jeden program osiągnął taki status? Michael nie wiedział, co Skale ma na myśli. – Status Głębi? – zapytała Sara. Skale skinął głową, nie odrywając wzroku od ognia. Michael widział w jego oczach odbicie tańczących płomieni. – Tak, cóżby innego? Głębia istnieje od samych początków VirtNetu. Taki status osiągnęło zaledwie kilka programów. Spośród nich tylko Lustro życia jest publiczne, zresztą ledwo zasługuje na tę nazwę. – Jakie są pozostałe? – spytał Michael. – To już musicie odkryć sami we właściwym czasie. Ale jeden z nich znajduje się w Świętym Jarze. – Skale wstał, podszedł do kominka i wzbudził płomienie pogrzebaczem. – To program stworzony przez Kaine’a, ukryty w Głębi. Ścieżka łączy go z górnymi warstwami VirtNetu. Jesteście szczęściarzami, że dotarliście aż tutaj, a będziecie jeszcze większymi, jeśli zdołacie pokonać całą drogę. – Przerwał i odwrócił się, żeby spojrzeć na swoich gości. – Pozwólcie, że zapytam, czy nie zdziwiło was, że taka ścieżka w ogóle mogła powstać? Taka, do której to wy musicie doprowadzić wielkie i potężne SVN? Michael chciał dowiedzieć się wszystkiego, ale nawet nie miał pojęcia, o co pytać. – Więc… dlaczego nam pan to mówi? Podrzuca pan tylko zagadki i wskazówki, które w niczym nie pomogą. – Żadnych wskazówek, chłopcze! – niemal krzyknął Skale. Wrócił i usiadł w fotelu. – Mówię tylko po to, żeby zająć czas do chwili, kiedy wyjdą demony. Ale może jestem już zmęczony. Chyba nam wszystkim przyda się trochę snu.

– A kiedy wychodzą demony? – zapytała Sara, tak jakby pytała o godzinę. Wstał i znów popatrzył w ogień jak zahipnotyzowany. – Wychodzą wtedy, gdy są gotowe rwać i mordować. Tymczasem dobranoc. Niedźwiedź zaprowadzi was do łóżek. Rzucił jeszcze jedno tęskne spojrzenie w ogień, a potem odwrócił się i odszedł. Zniknął za drewnianymi drzwiami, a te się za nim zamknęły. Chociaż Michael był zmęczony, miał wrażenie, że sen to ostatnie, do czego jest teraz zdolny. – Znowu wymówił te słowa – powiedział. – Jakie? – odparła Sara. – „Rwać i mordować”. Nigdy się nie nauczył, jak opowiadać bajki na dobranoc? Może niedźwiedź opowie nam pogodniejszą, pomyślał ponuro.

3 Mimo że Skale zapowiadał „łóżko”, Michael został zaprowadzony do rachitycznej kanapy. Była twarda, niewygodna i skrzypiała przy każdym ruchu, ale to zawsze lepsze niż podłoga. Chłopak podciągnął drapiący koc pod brodę i zamknął oczy. Na pobliskim biurku paliła się świeczka. Jej migotliwy blask widział nawet przy zamkniętych powiekach. Atak nastąpił nagle. Potworny, rozsadzający ból przeszył mu mózg tak niespodziewanie, że Michael spadł z kanapy, oburącz ściskając skronie. Głowę wypełnił przenikliwy dźwięk połączony z oślepiającym światłem. Chłopak zawył. Poczuł, że obok niego pojawiła się Sara, chwyciła go za ramiona, potrząsała nim, pytała, co się stało. Rzucał się, próbował się jej wyrwać, bojąc się tego, co mógłby jej zrobić. Przed oczyma duszy przewijały się obrazy. Najpierw mama i tata, ich postacie zadrżały, a w końcu rozwiały się niczym dym na wietrze. Potem Helga z twarzą wykrzywioną z przerażenia. Ona także zniknęła. Potem Bryson ze wzrokiem wbitym w Michaela, pełnym nienawiści. Wreszcie i jego nie było. Ból nie słabł i Michael wiedział, zaraz zemdleje, a jeśli to się nie skończy, może nawet umrze. Spróbował wstać. Otworzył oczy i zobaczył Sarę. Patrzyła na niego z przerażeniem na twarzy. Świeczka nadal płonęła, teraz jednak wydawała się

jaśniejsza od słońca i Michael musiał odwrócić wzrok. Zatoczył się, rozłożył ramiona, żeby złapać równowagę – wydawało mu się, że góra jest na dole, a dół na górze. Zupełnie jakby pomieszczenie się obracało, a on za chwilę miał zostać rzucony na drewniane belki sufitu. Kanapa rozciągała się, była coraz dłuższa i dłuższa, mimo że pokój nie zmieniał rozmiarów. Twarz Sary rosła, aż wreszcie zmieniła się w koszmar rodem z gabinetu luster. Deski podłogi wypaczały się i wykręcały, wyginały jak zrobione z gumy. Umysł Michaela wypełniły odgłosy hordy rozrywającej Brysona na strzępy. Przyłożył dłonie do uszu, ścisnął głowę tak, jak gdyby miała się rozpaść. Gdzieś w głębi umysłu zobaczył czyścidła w klubie Czarne i Niebieskie. To one mu to zrobiły. One uszkodziły jego mózg. Te antyprogramy musiały działać zarówno wewnątrz Snu, jak i poza nim. Ból wciąż łomotał, świat wokół Michaela robił się coraz dziwniejszy. Ręce wyciągały się przez ściany, bijące serca wisiały w powietrzu, z podłogi biła fontanna krwi, w bujanym fotelu siedziała mała dziewczynka, na kolanach miała bezwładne zwierzę. A pełen cierpienia lament niewidocznych ludzi dręczył… Nagle wszystko ustało. W pokoju zapadła cisza, wszystko znów było takie jak przed atakiem. I choć zaledwie przed chwilą wydawało się to niemożliwe, ból w głowie zniknął. Michael znów runął na kanapę. Ubranie miał przesiąknięte potem. Sara natychmiast do niego doskoczyła i złapała go za rękę; na jej twarzy malował się niepokój. – Znowu? – zapytała. Czuł się tak, jakby przebiegł piętnaście kilometrów. – Chyba umieram.

4 Skale się nie obudził. A nawet jeśli, to nie zajrzał do gości. Sara siedziała z Michaelem na kanapie, obejmując go. Nic nie mówili; był jej wdzięczny, że nie nalega, nie domaga się wyjaśnień. Czuł się szczęściarzem, że ma taką wspaniałą przyjaciółkę.

Wreszcie oboje zasnęli. Michaelowi nic się nie śniło. Spał mocnym, głębokim snem wolnym od strachu i paniki. Spał jak zabity.

5 Gunner Skale obudził ich potrząśnięciem. Znów włożył czerwoną pelerynę. Pochylał się nad Michaelem i Sarą z twarzą ukrytą w cieniu. – Już ranek? – zapytał Michael. – Do Azylu Mendenstone ranek nigdy nie przychodzi – odparł gospodarz. – To zarazem nasza klątwa i błogosławieństwo, ale nie ma czasu na wyjaśnienia. Przybyły wasze demony.

6 Słowa Gunnera Skale’a sprawiły, że Michael i Sara zerwali się na nogi. – Co to znaczy? – zapytał Michael starego mężczyznę. – Gdzie są demony? – dodała Sara. – Wasze demony zawsze są z wami – odpowiedział Skale. Jego głos wydawał się nawet bardziej szorstki niż poprzedniego dnia. – Jeszcze tego nie zrozumieliście? Zawsze z wami, nie można od nich uciec. Ale nigdy nie wiadomo, kiedy się objawią. Bądźcie czujne, moje dzieci. A teraz chodźcie. Szybko. – Dokąd idziemy? – Sara nie rezygnowała z pytań. Skale nie odpowiedział, po prostu przeszedł przez pokój, otworzył drzwi i wyszedł na korytarz. Michael złapał Sarę za rękę i ruszyli za nim w mrok. Skale, ledwo widoczny, kierował się do schodów, chłopak przyspieszył więc, żeby go dogonić, ciągnąc Sarę za sobą. Wszyscy troje zeszli na dół. Mężczyzna zaprowadził ich do jadalni, gdzie siedzieli wieczorem. – Spocznijcie, proszę – powiedział, wskazując drewniane krzesła. – Poproszę przyjaciół, żeby do nas dołączyli. Michael miał trudności ze złożeniem wszystkiego do kupy. Wciąż był otumaniony od snu, a choć głowa już nie bolała, nadal czuł się osłabiony po

niedawnym ataku – ból i halucynacje zajmowały najważniejsze miejsce w jego myślach. Jak niby miał się przygotowywać do walki z demonami? Co miał na myśli Skale, mówiąc, że one zawsze tu są? Kręcąc głową, Michael usiadł na krześle. Skrzywił się, kiedy usłyszał zgrzyt jego nóg o podłogę. Może tym razem wspólnie z Sarą zdołają hakerstwem ustrzec się kłopotów, zanim te się zaczną. Dziewczyna usiadła obok niego. – Musimy się zastanowić. Powiedział, że już otrzymaliśmy potrzebne informacje. Pamiętasz wszystko, co mówił? Przypuszczam, że to miało związek z modlitwą przed posiłkiem. – Tak – zgodził się Michael, ale nie przypominał sobie ani jednego słowa. – Pamiętam tylko te rzeczy o Kainie. – No właśnie. Pochylił się nad stołem, oparł głowę na dłoniach i zamknął oczy. Zaczął grzebać w otaczającym ich kodzie. – Na razie nie widzę nic, co by nam pomogło. – Ja też kilka razy próbowałam. – Sara postukała palcami w drewniany blat. – W modlitwie mówił coś o klękaniu u stóp naszych przodków. To na pewno wskazówka. Kiedy mówiła, Michael wolno kiwał głową. – Może. Dziwne, że kod wydaje się tutaj taki zamknięty. To znaczy na Ścieżce. – Sfrustrowany, miał ochotę walnąć pięścią w stół. Gunner Skale pojawił się w drzwiach, gwałtownie przerywając ich rozmowę. I nie był sam. Zwierzęta, które poznali wcześniej, wchodziły za nim jedno po drugim. Frunęły i pełzły, wiły się i szły. Niedźwiedź, gęś, tygrys, pies, wiewiórka. I kilkanaście innych. A wraz z nimi zapachy lasu – ziemi, pleśni, zgnilizny. Zwierzęta wypełniły jadalnię i stopniowo ustawiły się plecami do ścian, każde ze wzrokiem wbitym w dwoje gości przy stole. Powietrze wypełniła niezręczna cisza, przerywana tylko raz po raz parsknięciem czy warczeniem. Michaelowi wydawało się, że wszystkie stworzenia niczego nie pragną bardziej, niż zjeść go na śniadanie. – Co się dzieje? – zapytał Skale’a i sam się zdziwił, że szepce. Odchrząknął, a potem odezwał się głośniej: – Dlaczego mam wrażenie, że zaraz zostanę złożony w ofierze wielkiemu bóstwu zwierząt? Skale niespiesznie przeszedł przez jadalnię, by stanąć przy krześle Michaela. Chłopak wyciągnął szyję, żeby zobaczyć jego twarz, ukrytą głęboko pod kapturem

czerwonej peleryny. – Ponieważ tak właśnie będzie – odparł mężczyzna. Michael zerwał się na równe nogi, jego krzesło z trzaskiem upadło na ziemię. Zanim jednak zdążył cokolwiek zrobić, starzec wypowiedział dwa słowa, które zmroziły mu krew w żyłach. – Demony, powstańcie.

7 Gunner Skale miał rację, że demony towarzyszyły im od początku. To te zwierzęta. Pierwszym, którego zauważył Michael, był niedźwiedź. Bestia otworzyła olbrzymią paszczę i wydała ku niebu głęboki, dudniący ryk. Potem futro i skóra zaczęły odchodzić niczym wióry, które skręcają się w żarze płomienia. Pod skórą znajdowała się szkaradna twarz pokryta bliznami. Oczy przybrały niemożliwie jaskrawożółty kolor, zupełnie jak te widziane w lesie. Stopniowo spod futrzanego przebrania wyłoniła się reszta ciała. Napięte mięśnie, zgarbione plecy, wystające łopatki, łapy z pazurami – bestia w niczym nie przypominała niedźwiedzia, który zaledwie kilka godzin temu podał Michaelowi kolację. Z jej ust, gdzie teraz błyskały olbrzymie zęby, wyrwał się gardłowy warkot. Stworzenie nadal się jednak nie ruszyło. Wciąż stało plecami do ściany. Michael był jak zahipnotyzowany tą transformacją. To samo działo się z pozostałymi zwierzętami, schodziła z nich skóra, a spod niej ukazywały się przerażające nagie demony o różnych kształtach i rozmiarach. – Myślałam, że pan nam pomoże – powiedziała Sara do Skale’a, który stał niewzruszony tym rozwojem wypadków. – Co mamy robić? – Właśnie wam pomagam – odparł dziwnie radosnym głosem. – Dzięki stawieniu czoła swym demonom wasza dusza zostanie odmieniona na zawsze. A śmierć w VirtNecie pozwoli wam wrócić na Jawę. Zostaniecie uratowani przed utknięciem tutaj tak jak ja. Niech wasi przodkowie będą z wami, mój synu i moja córko. Michael zerknął w stronę drzwi. Oczywiście drogę zagradzały dwa demony. Pojął, że on i Sara jakimś cudem będą musieli się tamtędy przebić. Złapał

przyjaciółkę za rękę. Nie chciał czekać, co teraz będzie – mógł zrobić tylko jedno. Skoczył do Skale’a, złapał go za pelerynę i obrócił tak, żeby mocno zacisnąć mu ramię na szyi. Mężczyzna zakasłał. Demony zareagowały jak jeden mąż – z rykiem postąpiły naprzód. Teraz były złe. – Stać! – krzyknął Michael z nadzieją, że bestie go rozumieją. – Ani kroku dalej albo skręcę mu kark.

ROZDZIAŁ 18 U stóp przodków

1 Michael musiał przetrwać Ścieżkę, żeby dotrzeć do Kaine’a. Nie pozwoli, żeby zabiły go demony, by pozbawiły go jedynej szansy. – Oszalałeś – wycedził starzec przez zaciśnięte zęby. – Nie rozumiesz, co… Chłopak zdusił jego słowa, mocniej ściskając go za gardło. – Zamknij się. Potworne istoty zatrzymały się. Stały, zgarbione i powykręcane, dokoła jadalni, wyglądały jak zrodzone z koszmaru, lada moment gotowe zaatakować. – Michael – szepnęła Sara. Chyba zastanawiała się nad tym, co zamierzała powiedzieć. – Tylko… – Podniosła głos. – Tylko zabij go szybko, kiedy już będziesz to robił. Precyzyjnie skręć mu kark. Michael z trudem powstrzymał się od grymasu. – Tak jest. Wycofywał się w kierunku drzwi, ciągnąc ze sobą Skale’a. Mężczyzna z trudem utrzymywał się na nogach. – Nie myślcie, że tego nie zrobię! – zawołał chłopak do demonów. – Jeśli nas uwolnicie, to go wypuszczę. Inaczej zginie! Wydawało się to absurdem, ale demony – tak samo jak w postaci zwierząt – chyba go rozumiały. Pomieszczenie zaczął wypełniać cichy pomruk, głębokie warczenie przerażających stworzeń, a z każdym krokiem cofającego się Michaela one szły naprzód. Obejrzał się w stronę drzwi. Zobaczył, że dwa demony, które ich strzegły, rozstąpiły się, żeby zrobić miejsce. W jego sercu zapłonęła iskierka nadziei – na razie plan działał. – Nie idźcie za mną – ostrzegł, gdy dotarł do progu.

Skale próbował mu się wyrwać, ale Michael zatrzymał się i mocniej go ścisnął. Wyszedł przez drzwi w ciemną, wieczną noc. Sara była tuż obok. Gdy oddalali się od budynku, odwrócił się do przyjaciółki. – Zmuś go do gadania – nakazał. Skinęła głową. – Mówił pan, że zna drogę do Świętego Jaru. Jak tam dojść? Czy Ścieżka biegnie stąd dalej? – Nic wam nie powiem – wydyszał z trudem Skale. – Nie dla własnego dobra, tylko dla waszego. Nic.

2 Demony zebrały się w drzwiach. Ich lśniące, okrwawione ciała zbiły się w kupę, żółte oczy patrzyły na troje ludzi. We wzroku demonów lśnił gniew, ale Michael miał wrażenie, że narasta w nich również wątpliwość. – Gadaj! – krzyknął. – Gadaj, albo wrócisz na Jawę! – Potrząsnął mężczyzną i usłyszał, że ten trochę się dusi. Skale nic jednak nie powiedział. W Michaelu wzbierała panika. Blefował, i właśnie w tym cały problem. Co by im przyszło ze śmierci Skale’a? Nie wiedział, co dalej robić. Pociągnął mężczyznę jeszcze dalej od domu. Starzec był ciężki, więc Michaela z wysiłku bolały mięśnie. Sara szła obok niego, nerwowo zerkając to na demony, to na niego i Skale’a. – Co zrobimy? – szepnęła. Michael nie odpowiedział. Rozglądał się, szukał czegoś, czegokolwiek, co podsunęłoby mu pomysł. Po drugiej stronie długiego walącego się budynku zauważył oddzielne wejście, a nad nim duży napis: KAPLICA NASZYCH PRAOJCÓW. Wiedziony intuicją, zmienił kierunek i ruszył w tamtą stronę. Skale mówił coś o klękaniu u stóp przodków. Starzec szarpał się i wierzgał w jego uścisku. Michael przystanął, chcąc go lepiej chwycić. Gdy podniósł wzrok, zobaczył, że zaledwie kilkanaście metrów dalej demony zaczęły przestępować próg. Jeden po drugim wychodziły w noc. Blask księżyca oświetlał ich nagie ciała i jasne oczy. W powietrzu niosły się echem ryki, warczenie i wrzaski. – Gadaj! – krzyknął Michael do swego zakładnika i znów nim potrząsnął.

Ten spojrzał na niego bladymi oczami. Była w nich determinacja. Chłopak wiedział, że starzec nic mu nie powie. Prędzej zginie. – Michael – szepnęła Sara. Podniósł głowę i zobaczył, że demony zbliżają się coraz szybciej. Jeden z nich krzyknął, w powietrzu poniósł się wysoki dźwięk – gdzieś w pobliżu rozległ się trzask szkła. Michael po raz ostatni popatrzył na Skale’a, a on odpowiedział mu spojrzeniem. Gdy chłopak go puścił, starzec upadł na ziemię. Wielki, potężny Gunner Skale. Z trudem łykając powietrze, dźwignął się z ziemi. – Zabić ich! – wrzasnął. – Rwać i mordować! Sara złapała Michaela za ramię i oboje biegiem ruszyli do kaplicy. Demony ryknęły jak jeden mąż, a potem pognały za nimi.

3 Drzwi były otwarte. Michael zatrzasnął je za sobą. – Znajdź coś, żeby je zablokować! Sara już ciągnęła jakieś biurko. Podbiegł, żeby jej pomóc, i zaczął je pchać. Wydawało straszliwy dźwięk, gdy nogi zgrzytały po drewnianej podłodze, ale nie ustali, dopóki nie docisnęli go do drzwi. Dwie sekundy później demony dopadły do nich z drugiej strony i zaczęły szturm. Michael cofnął się, spoglądając na boki, żeby sprawdzić, czym tu dysponują. Kaplica była niewielka i zwyczajna – kilkanaście rzędów ławek rozdzielonych pośrodku przejściem prowadzącym do ołtarza. Dalej na podeście stały posągi ludzi różnego wzrostu i w różnym wieku, wykute w białym marmurze. Zdawały się wbijać wzrok w Michaela. Praojcowie. Przodkowie. Spostrzegł z przerażeniem, że w ścianach dokoła znajduje się kilka okien witrażowych. Demony wcale nie potrzebowały drzwi. – Ołtarz – odezwała się Sara zaskakująco spokojnie. – Ołtarz. Chodź! Ruszyła przejściem, a Michael szybko ją dogonił. – Mówił, że mamy uklęknąć. I co potem?

Zanim dziewczyna zdążyła odpowiedzieć, wszystkie okna jednocześnie eksplodowały do wewnątrz. Zaraz potem rozległy się wrzaski i ryki demonów. Michael i Sara popędzili do ołtarza.

4 Szkło orało ciała demonów, które wlewały się przez okna, ale to ich nie spowalniało. Michael koncentrował się na ołtarzu. Brakowało już tylko niecałych dwóch metrów. – Szybko! – krzyknęła Sara. Pomieszczenie wypełniało tyle dźwięków, tyle ruchu. Jeszcze kilka sekund, i obskoczy ich cała horda demonów. Dotarli do ołtarza, wzięli się za ręce i padli na kolana. Michael poczuł miękkość ułożonej tam maty, poczuł, że lekko ugięła się pod jego ciężarem. Ale nic się nie stało. Powinien był wiedzieć – samo klęknięcie nie wystarczy. Żeby się wydostać, musieli spojrzeć na kod.

5 Z góry sfrunęła skrzydlata istota i przewróciła Michaela na plecy, jednocześnie powalając Sarę. Szkaradny potwór zawisł tuż ponad nimi, łopocząc skrzydłami. Michael zorientował się, że to demoniczna gęś – nigdy nie sądził, że tych dwóch słów można użyć razem. Jej zakrwawiony dziób rozchylił się i kaplicę rozsadził okropny, przenikliwy skrzek. Popękały od niego resztki szkła, które jeszcze trzymały się w oknach. Michael wygiął plecy w łuk i kopnął demona, posyłając go prosto w ławkę, gdzie ten padł nieruchomo. Jakieś pazury zacisnęły się na ramieniu chłopaka, podniosły go na nogi i obróciły. Michael miał przed sobą koszmar, który ożył. Otworzyły się olbrzymie szczęki wypełnione zębami jak sztylety. Sara była tuż obok, wymachiwała pięściami, usiłując oswobodzić się od własnego demonicznego napastnika.

Istota trzymająca Michaela przyciągnęła go do siebie, aż prawie zetknęli się nosami. Obrzydliwie cuchnęła – mieszanką psującego się jedzenia, śmietnika i gnijących ciał. Michaelowi zebrało się na wymioty, kiedy ten wstrętny smród owiał mu twarz. To ten niedźwiedź. Był wystarczająco wysoki, wystarczająco silny. Na pewno niedźwiedź. Gdy Michael wpatrywał się w oczy potwora, sparaliżował go strach – sparaliżował go całego, oprócz serca, które biło tak szybko, jakby zaraz miało się wyrwać z klatki piersiowej. Zupełnie nie wiedział, co robić. Coś powaliło go z prawej strony. On i demon runęli na posadzkę i w tym momencie bestia go puściła. Michael obrócił się i zobaczył, że to Sara – z całej siły okładała demonicznego niedźwiedzia pięściami. Szybki rzut oka w kierunku miejsca, gdzie znajdowała się wcześniej, pozwolił stwierdzić, że jakimś cudem zabiła istotę, która ją zaatakowała. Chłopak odwrócił się, spojrzał na niedźwiedzia i zrozumiał, że go nie pokonają. Nie bez dodatkowej pomocy. Zamknął oczy i skoncentrował się na kodzie, ignorując otaczający go skomplikowany wir. Starał się odsunąć go od siebie, skupić się na sobie samym, swojej aurze, swojej historii we Śnie. Chwycił pierwszą rzecz, jaka się objawiła, ogniste dyski z Królestw Rasputina, złapał kod i wciągnął go do kaplicy. Nigdy by mu się nie udało, gdyby za dużo o tym myślał – lecz ponieważ działał instynktownie, nagle pojawiły się nad nim świecące, ogniste spodki. Uruchomił je myślą i cisnął wszystkie w niedźwiedzia. Bestia zaryczała, gdy jej skóra zaczęła się wybrzuszać i palić. Sara wycofała się, podniosła i stanęła obok Michaela. Ranny niedźwiedź z rykiem padł na cztery łapy, poczłapał do ściany i tam wstał. Chłopiec obrócił się dookoła – demony nadciągały ze wszystkich stron. Wiedział, że ołtarz musi mieć słaby punkt w kodzie. Dzieliły go od niego niecałe dwa metry. Obejrzał się przez ramię i stwierdził, że stoi na nim nieduży demon – wiewiórka albo może fretko-szczuro-łasica, która wczoraj siedziała na ramieniu Gunnera Skale’a. Demon syknął na Michaela i Sarę, obnażając maleńkie kły. Przyjaciele stali ramię w ramię, trzymali się za ręce i powoli wycofywali w kierunku maty przed ołtarzem. Pętla demonów zaciskała się.

– Ty zajmij się kodem – szepnął Michael. – Znajdź słaby punkt. Ja będę odpierał demony ognistymi dyskami. – Powiedział to, chociaż nie miał pojęcia, jak długo wytrzyma. – Dobra – zgodziła się Sara. – Prowadź mnie. Zamknęła oczy i jeszcze mocniej ścisnęła jego dłoń. Michael cofnął się o jeszcze jeden krok. Następnie przywołał kolejną serię dysków i cisnął nimi na chybił trafił we wszystkich kierunkach. Demony ryczały z bólu, a Michael całkowicie zrezygnował z ostrożności. Szarpiąc za sobą Sarę, obrócił się i zanurkował w kierunku podstawy ołtarza. Wylądowali na posadzce, ślizgiem pokonali pół metra i zatrzymali się tuż przed matą. Sara jakimś cudem nie otworzyła oczu, wciąż skoncentrowana na zadaniu: przeszukiwała otaczający ich kod. Michael prowadził ją, mocno trzymając za rękę. Mały demon z ołtarza zaskrzeczał i rzucił się na dziewczynę – stopami wplątał się w jej włosy, rękami drapał po twarzy i próbował ugryźć w ucho. Nie zareagowała. Michael chwycił istotę i cisnął nią najsilniej, jak potrafił. – Mam! – krzyknęła Sara, otwierając oczy. – Już wiem, co zrobić! Ale demony były wszędzie. Jeden złapał Michaela za ramię, inny za nogę. Kolejny chwycił Sarę za włosy – chłopak usłyszał wrzask przyjaciółki, kiedy istota szarpnęła ją za głowę. Walczył, usiłując się oswobodzić i tracąc przy tym kontrolę nad ulotnym kodem ognistych dysków. Stworzenia były wszędzie wkoło. Chwytały, drapały, gryzły. W pewnym przerażającym momencie Michael prawie się poddał, prawie już postanowił, że pozwoli się zabić i zakończyć to wszystko. Wróci na Jawę i stawi czoło konsekwencjom. Ale coś w nim wybuchło. Z gardła wyrwał się ryk, a w mięśniach eksplodowała adrenalina. Wrzeszcząc z furią, odtrącił istoty. Przez ułamek sekundy widział strach w tych wszystkich żółtych oczach wokół siebie i to dodało mu odwagi. Zepchnął jakąś wielką bestię z Sary. Dziewczyna była posiniaczona, na twarzy miała rozmazaną krew. Michael podniósł przyjaciółkę i zaniósł ją za matę do klękania, za ołtarz, aż do podestu z posągami przodków. Nie potrzebowali słów. Zamknął oczy i połączył się z kodem. Wyczuł tam już obecność Sary. Ona wszystko przygotowała, ułożyła przed nim. W morzu kłębiących się cyfr, liter i symboli zobaczył to – maleńki cień szansy na ucieczkę. Oboje ruszyli tam jednocześnie.

Demony rzuciły się na nich, a ich cyfrowe formy były równie przerażające jak ich wizualne reprezentacje. Jakiś pazur przejechał Michaelowi po plecach. Potwór na czterech łapach – pies albo lis – warcząc, wskoczył na ołtarz. Michael czuł, że coś próbuje go odciągnąć, napiął jednak cyfrowe mięśnie i zmusił ciało, żeby nie drgnęło. Jeszcze przez moment, jeszcze tylko przez sekundę. Wprowadził ostatni element kodu i usłyszał pstryknięcie. Potem wszystko zniknęło.

ROZDZIAŁ 19 Żar

1 Świat dokoła zniknął, a gdy znów się pojawił, Michael i Sara leżeli w słabo oświetlonej jaskini. Ściany miała z czarnego kamienia. – O rany – jęknął Michael. Usiadł i poczołgał się do najbliższej, żeby się o nią oprzeć. – Będę bardzo szczęśliwym gościem, jeśli do końca życia nie zobaczę żadnego zwierzęcia. Zwłaszcza takiego, które zmienia się w demona. – Święte słowa. – Sara siedziała po przeciwległej stronie kamiennego pomieszczenia i trudno było na nią patrzeć: bladą i zakrwawioną. – Ani lasu. Ani holu. Ani kamiennego dysku. – Chętnie za to zobaczyłbym teraz cheeseburgera. – Z głodu burczało mu w brzuchu. – Nie znęcaj się nade mną. Zajrzał w głąb jaskini, która przechodziła w długi korytarz. Z dala sączył się pomarańczowy blask; wydawał się ciepły i przyjemny. Michael wyobraził sobie, że mieszkają tam małe skrzaty, sączą herbatkę i pichcą pożywną strawę. – Jakim cudem myśmy to przeżyli? – zapytała Sara. – Dzięki tobie – odpowiedział. – Dzięki temu, że nie spanikowałaś i znalazłaś wyjście. Przez chwilę milczała. Może się zastanawiała. – Wiesz, to nie było trudne. Zupełnie jakby w niektórych miejscach zostawiono możliwość hakowania, a w innych nie. – Nie bądź taka skromna. Po prostu jesteś bardzo dobra. Dziewczyna nie odpowiedziała, chyba znowu pogrążona w myślach. Michael spojrzał na nią z przesadnie zachwyconą miną. – Serio, kiedy zostałaś superbohaterką? Istna mieszanka Batmana z Hulkiem.

– Masz talent do prawienia komplementów, które brzmią jak obelgi. – Robię co mogę. Sara uśmiechnęła się. – Chodź, rozejrzymy się. Wiadomo, że trafimy tu na paskudztwa, więc chcę mieć to już z głowy. Chłopak westchnął. Chociaż przed atakiem demonów mieli okazję zjeść posiłek i przespać się kilka godzin, wciąż był wyczerpany. Głód sprawiał, że nawet kamienie rozsypane dokoła wyglądały apetycznie. – Ale żadnego rozmyślania – zaznaczyła Sara. – Ruszajmy się. – Dobrze. Wiedział, że przyjaciółka ma rację. Znalezienie sobie zajęcia to właściwe rozwiązanie. Jednak nie od razu się ruszył. Coś, co powiedziała – że Ścieżka tu i ówdzie pozostawia oczywiste słabe punkty – dało mu do myślenia. Kojarzyło mu się z upiornym głosem, który tyle razy słyszał – tym, który mówił mu, że świetnie mu idzie. Jaki to mogło mieć cel? Co oznaczało? Wydawało się przeczyć wszystkiemu, co robili. Przecież SVN właśnie po to wysłały ich do Snu na poszukiwania Ścieżki i Świętego Jaru, żeby znaleźli drogę do Kaine’a. SVN nie mogły wiedzieć, że Michaelowi dobrze idzie, dopóki nie odszuka Kaine’a – który podobno się ukrywał. Czy to nie oznaczało, że Ścieżka jest firewallem stworzonym przez Kaine’a, żeby nikogo nie przepuścić? A jednak… – Zapomniałeś języka w gębie? – odezwała się wreszcie Sara. Michael przetarł zmęczone oczy. – Co takiego? – Zapomniałeś języka w gębie? – Co to w ogóle znaczy? – Jak to, nigdy nie słyszałeś takiego pytania? Rozprostował ramiona, usiłując zmusić się do wstania. – Owszem, słyszałem. Tak mówią starzy ludzie. – Mniejsza z tym. Co tak milczysz? – Rozmyślam. O Ścieżce. O Kainie. O wszystkim. – Przecież mówiłam: żadnego rozmyślania – odparła Sara. – Chociaż w sumie to nie było serio.

Uśmiechnął się i kiwnął głową, ale teraz jeszcze bardziej się niepokoił. Ścieżka nie miała sensu. Skoro zaprojektowano ją po to, żeby ich nie przepuścić, to dlaczego w programie były miejsca, które jakby ich kierowały? Zastanawiała go nawet sama koncepcja szlaku. Dotąd tak bardzo skupiał się na walce o życie, że nie przyszło mu to do głowy. Im dłużej nad tym myślał, tym dziwniejsze mu się to wydawało. „Ścieżka” to dziwna nazwa dla programu, który ma nikogo nie przepuścić. Może to jednak wcale nie firewall. Może to coś zupełnie innego.

2 Michael ponownie jęknął z bólu i wreszcie się podniósł. Potem wskazał długi korytarz na końcu jaskini, który wydawał się jedyną drogą wyjścia. – Jak myślisz, co tam jest? – Lawa. Sara powiedziała to tak szybko, że Michael się zdziwił. – Naprawdę? – Tak. Myślę, że to wulkan. Czarna skała to wychłodzona magma. – Czyli w każdej chwili tym tunelem może popłynąć rwąca rzeka płynnego ognia? – Mniej więcej. Coraz lepiej, pomyślał Michael. – Ha. No to im pokażemy. Nie będziemy czekać, tylko wejdziemy w sam środek jak dwoje kompletnych idiotów. Sara rzuciła mu zmęczony uśmiech. – Tak na marginesie, strasznie wyglądasz – dodał. Spiorunowała go wzrokiem, ale po chwili się uśmiechnęła. – Na pewno nie mogę wyglądać gorzej niż ty. – Nie martw się, nadal jesteś ładna, tylko w okropny sposób. – Brzmiało to kretyńsko, ale mówił szczerze. – Dziękuję, Michael. Po tym wszystkim, co przeszli, wytworzyła się między nimi więź, jakiej nie wyobrażał sobie z nikim innym.

– Kiedy już będzie po wszystkim – powiedział – naprawdę chcę się spotkać na Jawie. Przysięgam, że w rzeczywistości wyglądam jeszcze lepiej. – A ja pewnie gorzej. Sara się zaśmiała. Oboje z zadowoleniem przyjęli ten dźwięk. – Nie przeszkadzałoby mi to. Daję słowo. Właśnie dlatego Sen jest super. Wiem, kim jesteś w środku, i tylko to się liczy. – Jeszcze nigdy w życiu nie powiedział czegoś równie banalnego. – To naprawdę bardzo miłe, Michael. Zaczerwienił się. – A poza tym założę się, że jesteś superlaska. – Nieważne. – Przewróciła oczami, ale nie spuściła z niego wzroku. – Umowa stoi: kiedy już skończymy ratować VirtNet, spędzimy dzień w prawdziwym słońcu. – Dobra. Sara poruszyła się, dźwignęła do góry i stęknęła. Michael rozumiał ją aż za dobrze – cierpiały z bólu nawet takie mięśnie, o których istnieniu jeszcze do wczoraj nie wiedział. – Zabawimy się w grotołazów? – spytał, naśladując niedorzeczny brytyjski akcent. – Chętnie – odparła dziewczyna. Uśmiech dosięgnął jej oczu i Michael od razu lepiej się poczuł. Kiedy ruszyli w głąb góry, utykając jak dwoje staruszków chorych na artretyzm, wzięła go za rękę. – Chętnie – powtórzyła.

3 Michael odnosił wrażenie, że ściany tunelu zostały stworzone przez człowieka. Były czarne, lśniące i wyglądały na wykute. Łagodne światło, które dobiegało z głębi jaskini, odbijało się w sposób wywołujący wrażenie, że za moment wszystko może się stopić. Michael i Sara ledwo skręcili za pierwszy łuk korytarza, kiedy chłopak ujrzał jasny, pomarańczowy blask. Jak na zawołanie owiał ich podmuch ciepłego

powietrza, poruszył włosami i ubraniem. Był przyjemny – sprawił, że Michael niemalże miał ochotę położyć się i zasnąć. Szli dalej i żadne się nie odzywało. Michael wpatrywał się w ciepłe światło, do którego się zbliżali. Wydawało się zachęcające, niczym ognisko w chłodną noc. Przerażała go jednak myśl o źródle tego blasku. Jeśli rzeczywiście znajdowali się wewnątrz wulkanu, nie mogło być niczym przyjemnym. Tunel gwałtownie się rozszerzył, strop podniósł się na co najmniej dziesięć metrów. Michael widział, że dalej przestrzeń jeszcze bardziej się otwiera – czekała na nich jaskinia, a ognisty pomarańczowy blask stał się silniejszy. Temperatura wzrosła, powietrze było ciężkie od wilgoci. Wkrótce dotarli do małego zbiornika ciekłej magmy. Michaela zahipnotyzowało jej piękno, dopóki nie przypomniał sobie, czego uczył się na lekcjach geologii – to oznaczało, że stoją na warstwie schłodzonej lawy, pod którą z kolei jest mnóstwo nieschłodzonej. Nagle wyobraził sobie, że podłoże pęka, a ze szczelin tryskają strugi płynnego ognia, żeby spalić ich żywcem. Zadrżał. – Idziemy popływać? – zapytał niezręcznie. Sara puściła jego dłoń i poklepała go po ramieniu. – Nie, dzięki. Ale ty się nie krępuj. – Jej twarz lśniła od potu. – Gorąco – powiedział. – No. A będzie jeszcze gorzej. Chodź, nie znajdziemy tu jedzenia, a im dłużej to potrwa, tym będziemy słabsi. – Kiepsko, co? Dziewczyna kiwnęła głową. – No, kiepsko. Ale nie ma innej drogi. Kod nie zostawia wątpliwości. Ruszyli dalej, zapuszczając się w głąb wulkanu.

4 Kiedy Michael i Sara dotarli do końca tunelu, zatrzymali się i popatrzyli. Korytarz wpadał do potężnej jaskini pełnej bajor bulgoczącej lawy. Rozciągający się przed nimi widok przypominał Michaelowi sierść tygrysa. Rzeki skotłowanej, dymiącej magmy przecinały pasy zastygłego czarnego kamienia. Jeszcze bardziej niezwykłe były wodospady lawy, które wylewały się ze szczelin w ścianach. Syczała i skwierczała, wpadając do zbiorników ciekłej skały.

Ze strumieni płynących przez całą jaskinię buchały płomienie – a Michael i Sara musieli przez to wszystko przejść. Gdy tak patrzyli, owiał ich podmuch gorącego powietrza. – Jest gorzej, niż myślałem – mruknął chłopak. Sara na moment zamknęła oczy, a potem wskazała przeciwległy kraniec jaskini. – Tam jest drugi tunel, a Ścieżka chyba wskazuje ten kierunek. Nie wyczuwam innej drogi. A ty? Michael sam przeszukał kod, po czym westchnął. – Nie. Więc chyba tam idziemy. – Lepiej się pospieszmy albo umrzemy z odwodnienia. Wątpię, żeby gdzieś tu był dystrybutor z wodą pitną. – Chodź – ponaglił Michael. Od stania w miejscu zaczynał się czuć nieswojo i miał ochotę ruszyć dalej. Z tunelu na dno jaskini prowadził krótki spadek, więc przyjaciele wykorzystali dobrą pozycję obserwacyjną, żeby znaleźć najlepszą drogę na drugą stronę. Opierali się na tym, co widzieli przed sobą, a także szybko rzucili okiem do samego programu. Wszystko łączyło się, tworząc labirynt schłodzonej magmy, słupów ognia i kaskad lawy, okolony znajomymi już wskazówkami w skomplikowanym kodzie, zdradzającymi, którędy trzeba iść. Michael ruszył przodem. Ostrożnie schodził po pochyłości wśród pyłu i rozsypanych kamieni. Gdy dotarł do równego terenu, buchnął w niego taki żar, że aż zabrakło tchu. Było głośno. W uszach buczał niski szum. – Gotowa?! – zawołał do Sary. Pot lał się jej po twarzy, ubranie miała przesiąknięte. Chłopak wiedział, że sam jest równie przemoczony. Skinęła głową. Wydawała się zbyt zmęczona, żeby się odezwać. W tej chwili miał nadzieję, że są już blisko końca tej głupiej Ścieżki. Nienawidził Kaine’a, agentki Weber i SVN. Odpowiedział Sarze skinieniem. Potem ruszył przez jaskinię, a ona tuż za nim.

5

Miał wrażenie, że jego ciało piecze się powoli w gigantycznym piecu. Szli szerokim na metr pasem kamienia, który przecinał lawę. Tak dotarli na środek jaskini. Ten odcinek był prosty, chociaż żar oraz strach przed wrzącą lawą sprawiały, że Michaelowi waliło serce. Starał się jednocześnie spieszyć i działać mądrze, ale narastała w nim panika, coś jakby atak klaustrofobii, mimo że pieczara była ogromna. Krok po kroku przesuwali się po naturalnym moście. Michaela od temperatury piekły oczy. Kiedy znaleźli się po drugiej stronie, postanowił skręcić w prawo, ruszyć zygzakiem przez labirynt łączący skaliste wyspy pośród rozżarzonych bajor magmy. Zawsze mogli się cofnąć, gdyby zaszła konieczność, polegał jednak na swoim instynkcie oraz na szybkim przeglądaniu okolicznego kodu. Podążali wąskim pasem czarnego kamienia. Michael czuł żar przez buty – bał się, że stopią mu się podeszwy. Na końcu weszli na okrągłą wysepkę całkowicie otoczoną pierścieniem jaskrawopomarańczowej magmy. Chciał ruszyć na lewo, ale Sara złapała go za ramię i nachyliła się. – Chyba powinniśmy iść tamtędy! – krzyknęła, wskazując na wprost, w kierunku rzędu czarnych głazów. Wyglądały jak kamienie do przechodzenia przez strumyk w ogrodzie. – Patrz, po drugiej stronie jest następny most, biegnie aż do ściany. Możemy pójść wzdłuż krawędzi, wspiąć się do tamtej dziury i wydostać się stąd. Michael przez chwilę się rozglądał. Wyglądało na to, że Sara ma rację. Droga, którą najpierw chciał wybrać, kończyła się olbrzymią rozpadliną. Musieliby przeskoczyć ją z rozbiegu. – Niezły plan. Chcesz tym razem iść pierwsza? Uśmiechnął się na znak, że żartuje, ale Sara potraktowała jego słowa poważnie i skoczyła na pierwszą wysepkę. Zamachała rękami, żeby złapać równowagę. Michaelowi serce o mało nie wyskoczyło z piersi. – Uważaj! – krzyknął. – Chciałam cię tylko wystraszyć. – To nie było śmieszne! Wcale! Przeskoczyła na kolejną wysepkę, a gdy tylko stanęła tam bezpiecznie, Michael ruszył jej śladem na tę pierwszą. – Nie spiesz się! – zawołał. – Spokojnie – odpowiedziała.

Pokonała następną przerwę, a potem jeszcze jedną, już na niego nie czekając. Michael podążał za nią szybko, przerażony, że mogłaby się poślizgnąć i wpaść do magmy. Kamień po kamieniu przeskakiwał za przyjaciółką przez lawę i wkrótce znaleźli się bezpiecznie po drugiej stronie na długim paśmie czarnej skały. Sara zaskoczyła Michaela, przyciągając go i gwałtownie przytulając. – To było przerażające – szepnęła mu do ucha. – Rany, jakie przerażające. Mocno ją objął. – Trochę nieostrożnie się zachowałaś, nie sądzisz? Chociaż znajdowali się wewnątrz wulkanu, ten uścisk był zdecydowanie zbyt przyjemny. Michael nie chciał go przerywać. – Lepiej zrobić to szybko, niż zastanawiać się nad każdym krokiem – odparła. – Może i tak. Sara odsunęła się i spojrzała na niego. Łza ściekła jej z oka, wyżłobiła rowek w brudzie na policzku, a wreszcie zawisła kroplą na brodzie. Potem spadła jej na koszulę. – Wszystko w porządku? – zapytał Michael. Skinęła głową i znowu go przytuliła. – Chodź, dojdziemy do drugiego tunelu i tam się ochłodzimy. – Oby. Przebiegli przez most, który w porównaniu z głazami zatopionymi w lawie wydawał się bezpieczny. Po przeciwnej stronie pochyłość z twardego gruntu ciągnęła się aż do ściany jaskini. Oddalili się od lawy najbardziej, jak się dało, a potem pobiegli w stronę wlotu następnego tunelu. Sara była tuż przed Michaelem. Brakowało im już tylko pięciu metrów, kiedy to się stało. Michael zdążył się trochę odprężyć. Pozwolił sobie pomyśleć o wszystkich chwilach, które dzielił z Sarą. O rozmowach, trzymaniu się za ręce, o tym objęciu. Powinien się domyślić, że właśnie wtedy wszystko się popsuje. Mijali duże wrzące bajoro u stóp pochyłości, gdy nagle rozległ się głośny dźwięk zasysania, a potem jakby ryk ożywającego pieca. Michael zdążył obrócić się w samą porę, żeby zobaczyć, jak z bajora wystrzeliwuje strumień ciekłej lawy, słup ognistej śmierci lecący prosto w Sarę. Gdy ją trafił, padła na ziemię – a jej wrzask nie przypominał niczego, co Michael w życiu słyszał.

6 Zawładnęło nim przerażenie tak wszechogarniające, że całkiem zapomniał o VirtNecie i o trumnie w domu. Zapomniał, że śmierć oznacza tylko tyle, że Sara obudzi się cała i zdrowa, co najwyżej trochę roztrzęsiona. Widział tylko cierpiącą przyjaciółkę. Lawa w mgnieniu oka wypaliła jej ubranie i skórę, odsłaniając koszmarny obraz mięśni i kości. Wrzask Sary zmienił się w bulgot. Dziewczyna bezwładnie runęła na ziemię. Na ten widok Michaelowi pękało serce. Wszystko stało się tak szybko. Pobiegł w jej stronę, ale zatrzymał się, wiedząc, że nie może ryzykować własnego życia – lawa płynęła z powrotem w kierunku bajora, z którego eksplodowała. Sara jednak ciągle żyła. Leżała zwinięta w kłębek na ziemi i dygotała. Michael zbliżył się ostrożnie, żeby spojrzeć na jej twarz. Oczy miała otwarte. Widział malujący się w nich ból. – Saro – szepnął, szukając właściwych słów. – Saro, tak mi przykro. Dławiąc się, próbowała coś powiedzieć. Michael nachylił się i zbliżył ucho do jej ust. – Mi… – zaczęła, ale przerwał jej gwałtowny kaszel. Choć Michael był zrozpaczony, że jej zabraknie, chciał, żeby umarła jak najszybciej. Żeby wróciła na Jawę. Do tego czasu całe cierpienie odczuwała jako absolutnie autentyczne. – Saro, przykro mi. Niepotrzebnie pozwoliłem ci iść przodem. Powinienem był… – Zamknij… – wydusiła – …się. – Znowu wstrząsnął nią kaszel. – Nie wytrzymam tego – powiedział Michael. – Nie wytrzymam tego, Saro. Nie zniosę. Chcę wrócić z tobą. Może wskoczę do lawy. – Nie! – krzyknęła, aż się wzdrygnął. – Do… kończ! Przez kilka sekund milczał. Wiedział jednak, że ona ma rację. – Dobrze. Dokończę. Obiecuję. – Znajdź… Święty… Jar – wycedziła pomiędzy kolejnymi spazmami zduszonego kaszlu. – Ja… – Nic nie mów, Saro. – Pękało mu serce. Chciał, żeby bezpiecznie wróciła do domu. – Przestań się opierać. Obiecuję, że się pospieszę i prędko się uporam.

Pamiętaj o naszej umowie. Dzień na słońcu. Dzień na Jawie. Wszystko będzie dobrze. – Umowa sto… stoi. – Myślał, że to już koniec. Że odeszła. Odezwała się jednak znowu. – Michaelu. – Powiedziała to wyraźnie i bez przerw, a on poczuł ucisk w piersi, coś gniotło go i piekło. Potem wydała ostatnie tchnienie. Kilka sekund później zniknęła. Jej fizyczne ciało właśnie obudziło się w prawdziwym świecie. Zostawiła Michaela głęboko w VirtNecie, w miejscu, o którym prawie nikt nie wiedział, w samym środku Ścieżki, która zdawała się nie kończyć – tak jak nie kończyły się na niej koszmary. I był sam. Zupełnie sam.

ROZDZIAŁ 20 Srebrne ciało

1 Przez kolejne kilka godzin Michael starał się nie myśleć. Nie miał czasu na smutek ani na użalanie się nad sobą. Obiecał Sarze, że pokona resztę drogi, i skupiał się tylko na tym. Pomagała mu świadomość, że tak naprawdę wcale nie umarła, chociaż wspomnienia jej ostatnich chwil za każdym razem przepełniały go bólem. I właśnie dlatego musiał to wszystko od siebie odsunąć. Wyłączyć. Dotarł do kolejnego długiego tunelu przeciętego w kilku miejscach rzekami lawy. Przeskakiwał nad nimi najostrożniej, jak potrafił. Znalazł się w nieprzyjemnym punkcie, gdzie magma raz po raz wystrzeliwała ze szczeliny w suficie. Poczekał, zgadywał, polegał na instynkcie. Przebiegając sprintem, ledwie uniknął poparzenia. Niedługo potem zawaliła się cała ściana tunelu, tuż po tym, jak ją minął. Buchnęła rzeka ciekłej magmy, iskrząca się ogniem i żarem, i popłynęła wprost za nim. Michael biegł, biegł ile sił w nogach, kraniec piekielnej rzeki był tuż-tuż. W końcu jednak strumień zaczął stygnąć, więc chłopak mógł zwolnić. Napotykał jeszcze dłuższe tunele i większe jaskinie. I wszędzie lawa. Żar osiągał niemożliwą temperaturę, a potem jeszcze wyższą. Ciało Michaela spływało potem. W gardle miał tak sucho jak jeszcze nigdy – jak na pustyni, na Księżycu. W tej chwili napiłby się wody z najbrudniejszego strumienia, z bagna, z oczyszczalni ścieków. Łaknął jej, ale nie znajdował. Stopniowo opuszczała go energia, wszystko bolało z głodu. Ale parł naprzód, naprzód i naprzód, tam gdzie program – Ścieżka – kazał mu iść. Jego umysł koncentrował się wyłącznie na kodzie.

2 Mijały godziny. I nie było takiej, żeby Michael nie myślał, że to już jego ostatnia. Że padnie, nie zdoła się ruszyć, aż w końcu uschnie od żaru i umrze, wróci na Jawę, do swojej trumny. Szedł właśnie kolejnym tunelem bez końca, gdy uderzył głową o wiszącą nisko skałę. Jęknął, uchylił się, a potem przykucnął i rozejrzał się dookoła. Ból przywrócił mu zmysły. Michael z zaskoczeniem stwierdził, że korytarz z czarnego kamienia się zwęził. Skurczył się tak bardzo, że zmieściłyby się tam jednocześnie co najwyżej dwie osoby. Światło również znacznie osłabło, ale widoczność wciąż była niezła. Wyglądało na to, że jeszcze trochę, i będzie musiał się czołgać. Wpadł w panikę, poczuł niepohamowany atak klaustrofobii. W wyczerpanym umyśle mnożyły się pytania: czy zrobił coś nie tak? Przegapił jakiś skręt? Drzwi? Portal? Zwinął się w kłębek, objął nogi ramionami i przycisnął je do piersi. Kołysał się w przód i w tył z zamkniętymi oczami, zmuszając się do zachowania spokoju. Atak powoli minął. Michael rozciągnął się na ziemi i choć była kamienista, zasnął.

3 Kiedy się zbudził, obolały i sztywny, spojrzał w głąb zwężającego się tunelu i już wiedział, że musi dalej nim iść. Na każdym etapie podróży przez wulkaniczną górę szukał w kodzie innych dróg, ale jak dotąd istniała tylko ta jedna. Najwyraźniej Ścieżkę zaprojektowano jako bilet w jedną stronę. Nie mógł się teraz poddać. Głód szarpał go od środka, osłabiał. Ale nawet on nie równał się z pragnieniem, od którego gardło Michaela było jak spalona słońcem pustynia. Wody. Zabiłby każdego, kto stanąłby między nim a chociaż jedną szklanką. Jęcząc, dźwignął się na kolana i poczołgał po szorstkim podłożu. Podnosił wzrok tylko po to, żeby przyjrzeć się dalszej drodze. A tunel, którym podążał, cały czas się zwężał.

Jakimś cudem Michael brnął dalej. Wreszcie dotknął plecami sklepienia tunelu, więc trzeba było skulić się jeszcze bardziej. Potem musiał położyć się na brzuchu. Pełzł na rękach, nogami odpychając się od ziemi, jak żołnierz pod pajęczyną drutu kolczastego na obozie szkoleniowym. Ścieśniały się również ściany i wkrótce z trudem przeciskał ramiona, żeby się przeciągnąć. A potem utknął.

4 Już wcześniej dręczyła go klaustrofobia, ale teraz strach stał się czymś monstrualnym, co rozpalało mu umysł. Michael szarpał się, wrzeszczał ile sił w płucach. Wcisnął się jednak tak mocno, że teraz nie mógł się przesunąć ani w przód, ani w tył. Jego krzyki powracały echem, a czarna skała zdawała się zwierać, jak gdyby miała wycisnąć mu dech z płuc. Próbował zamknąć oczy i przeanalizować kod, ale nie potrafił się skoncentrować, więc się poddał. Wierzgał, wił się, drapał ziemię paznokciami. Przesunął się o kilka centymetrów naprzód. Zdwoił wysiłki, odpychał się stopami, przyciągał dłońmi, napinał i rozluźniał mięśnie, i wreszcie znowu posunął się naprzód. A potem ponownie. Dwadzieścia centymetrów. Pół metra. Metr. Przed nim pojawiło się błękitne światło, jakby połać nieba. Dałby głowę, że wcześniej go tam nie było – czyżby to wyjście? Nie czuł wiatru, nie słyszał odgłosów życia, nie widział chmur. Tylko czysty błękit, niezrozumiała dziura koloru. Znowu krzyknął, zmusił się, by włożyć cały wysiłek w dotarcie do tego miejsca. Portal. To musi być portal. Stękał, wił się, wbijał palce w brudną skałę. Przemieszczał się centymetr po centymetrze. Jasny błękit znajdował się coraz bliżej. Brakowało kilkudziesięciu centymetrów. A potem już tylko paru. Zanim Michael wreszcie go dosięgnął, czuł się tak, jakby stracił rozum. W jego głowie nie pozostała ani jedna spójna myśl, było tam wyłącznie desperackie pragnienie dotarcia do błękitu, bez względu na to, co go czeka.

Wyciągnął ręce, włożył je w portal, zobaczył, że znikają jak zanurzone w cieczy. Potem coś złapało go z drugiej strony i pociągnęło. Ciało Michaela pomknęło naprzód i na zawsze opuściło wulkan.

5 Michael runął na metalowe podłoże. Jego policzek zwarł się z twardą chłodną powierzchnią. Tę nową przestrzeń wypełniało oślepiające białe światło, zalewając go blaskiem. Chłopak z głośnym jękiem przewrócił się na plecy i zmrużył oczy, żeby zobaczyć, gdzie się znajduje. Otaczała go czysta biel, nic poza tym. Nie. Z prawej strony światło przecinał niewyraźny cień, jakiś ludzki kształt. – Gdzie jestem? – wychrypiał Michael i aż się wzdrygnął, słysząc samego siebie. Głos, który mu odpowiedział, był mechaniczny. Głęboki i elektryczny. – Jesteś na rozstaju dróg, Michaelu. Dotarłeś do punktu bez odwrotu. Chłopak zamrugał, usiłując skupić wzrok. To, co z nim rozmawiało, w ogóle nie było człowiekiem – pomimo wyglądu. Miało głowę, ramiona, dwie ręce i dwie nogi. Wszystko to jednak wykonano w całości ze srebrnego metalu. Gładkiej powierzchni nie mąciły spawy ani nity. Twarz nie miała oczu, nosa ani ust. Wyłącznie lśniącą zieloną szybkę, w tej chwili całkiem pustą. Robot stał nieruchomo i patrzył na niego. Michael rozejrzał się po całym pomieszczeniu. Oprócz oślepiającego białego światła było jednak puste. Znajdował się w pustym pokoju sam na sam z robotem. Mimo to jego myśli zaprzątała tylko jedna sprawa: – Masz trochę wody? Podwinął nogi i usiadł naprzeciwko dziwnego towarzysza. – Tak – odpowiedział tamten mechanicznym głosem. – Zasoby twojego organizmu zostaną teraz uzupełnione. Przed Michaelem od podłogi oddzielił się dysk i zagłębił się w dole. Chłopak patrzył, jak dysk pojawia się ponownie z talerzem jedzenia oraz dużym kubkiem. Zatrzymał się na wysokości jego torsu. – Jedz – powiedział robot, wciąż się nie poruszając. – Masz pięć minut do podniesienia stawki.

6 Michael był śmiertelnie głodny i spragniony – tak bardzo, że właściwie nie przejmował się niejasną groźbą wypowiedzianą właśnie przez robota. Myślał wyłącznie o jedzeniu, które przed nim stało. O kawałku steku, zielonej fasolce i marchewkach. O dużej kromce chleba. I o kubku wody. Rzucił się na nie. Najpierw wychłeptał połowę wody, rozkoszując się uczuciem czystej ekstazy, kiedy płyn zwilżał mu gardło. Potem wziął stek w dwa palce i ugryzł duży kawałek. Zjadł kilka marchewek i strączków fasoli, nadal żując mięso. Potem wrócił do steku. A potem do warzyw. Kolejny łyk wody. Mięso i warzywa. Napychał żołądek. Jeszcze nigdy, pomyślał, nic mi tak nie smakowało. Kiedy pożarł ostatni kęs i opróżnił kubek, otarł usta rękawem i spojrzał w płaską zieloną twarz robota. – Skończyłem. Dziękuję. – Jego brzuch nie do końca radził sobie po tej nagłej uczcie. Srebrna istota cofnęła się o kilka kroków i stanęła w najdalszym kącie pokoju. W tym samym czasie dysk, na którym stał posiłek Michaela, opadł pod podłogę i zniknął. Michael znów skupił uwagę na robocie. Ten przemówił ponownie: – Znajdujesz się w punkcie bez odwrotu. Na rozstaju dróg. Dotąd śmierć zakończyłaby twoje poszukiwania tego, co leży na końcu Ścieżki, ale nie prawdziwe życie. Twoi towarzysze są już w domach, cali i zdrowi. – Yy… – zaczął Michael. – Cieszę się. Zamierzam wkrótce do nich dołączyć. Robot mówił dalej, jakby w ogóle go nie usłyszał: – Od tej pory nie możesz się już cieszyć komfortową świadomością, że śmierć nie oznacza prawdziwego końca. Przez resztę podróży, włącznie z wkroczeniem do Świętego Jaru, jeśli w ogóle znajdziesz się w tym uświęconym miejscu, na szali będzie twoje prawdziwe życie. Michael poczuł ukłucie w żołądku. O czym mówiła ta istota? – Rozpocząć operację – nakazał robot. Te dwa słowa sprawiły, że chłopak zerwał się na równe nogi. Nagle był pełen energii, ale nie miał dokąd iść. Pokój wypełniło bzyczące dudnienie, a zaraz potem dźwięki jakiejś maszynerii. Michael z przerażeniem zobaczył, że z białego sufitu opuszczają się

metalowe ramiona zakończone różnymi narzędziami. W pierwszej kolejności ruszyły ku niemu srebrne szczypce. Próbował uciekać, ale okazały się zbyt szybkie. Dwie pary chwyciły go za ramię, ścisnęły i podniosły. Dwie kolejne złapały za nogi i szeroko je rozchyliły, tak że Michael wciąż wisiał pionowo, ale rozciągnięty. Usiłował się szarpać, ale trzymały go mocno – były nie do ruszenia. Zbliżały się kolejne ramiona. Jedno nałożyło mu obręcz na szyję, drugie na czoło, zmuszając go do pochylenia głowy i trzymania jej nieruchomo. Kolejna obręcz zacisnęła się na piersi Michaela, tak mocno, że prawie bolało. W ciągu kilku sekund chłopak został dźwignięty w powietrze i unieruchomiony. – Co mi robisz?! – wrzasnął. – Co się dzieje? Robot nie odpowiadał, nie ruszał się. Michael szybko zamknął oczy, żeby obejrzeć kod, ten jednak przypominał obcy język. Był całkowicie niezgłębiony. Z prawej strony, blisko ucha, chłopak słyszał buczenie, jakby zgrzyt trybów, ale nie mógł obrócić głowy, żeby zobaczyć, co się dzieje. Wyczuwał coś w odległości zaledwie centymetrów, ledwo dostrzegał to kątem oka. A potem zaczął się najgorszy dźwięk: ostry, przypominający wirowanie wiertła, terkoczący coraz szybciej. – Co robisz?! – krzyknął znowu Michael. Potem z boku głowy eksplodował ból. Chłopak wrzasnął, kiedy coś wbiło mu się w ciało, rozrywając skórę. Opróżnił płuca, zaczerpnął powietrza i wrzasnął ponownie. Ból był wszechogarniający. Nagle robot znowu stał przed Michaelem, zielona szybka znajdowała się zaledwie centymetry od jego twarzy. – Twój rdzeń został usunięty – oznajmił. – Teraz w przypadku niepowodzenia czeka cię prawdziwa śmierć.

ROZDZIAŁ 21 Dwoje drzwi

1 Szczypce, które tak mocno trzymały Michaela, nagle puściły. Runął na podłogę, a tymczasem metalowe ramiona chowały się w suficie z mechanicznym gwizdem i zgrzytem metalu o metal. Kilka sekund później było już po wszystkim. W pomieszczeniu zapanowała cisza, a Michael znów został sam ze srebrnym potworem. Bolała go głowa. Odruchowo podniósł dłoń do rany, a gdy spojrzał na palce, były pokryte krwią. Czuł się tak, jakby ktoś ostrym nożem oskrobał mu do czysta wnętrzności. Jego rdzeń został usunięty. – Jak to zrobiłeś? – zapytał robota. Tylko on sam powinien móc usunąć własny rdzeń. Właśnie w tym celu istniały hasła. – Skąd znałeś mój kod? – Została tylko jedna szansa. Czeka cię śmierć. – Zimny głos robota przyprawiał Michaela o gęsią skórkę. – Kaine ma sposoby na dostęp do kodu, których nie zna nikt inny. – Powiedz Kaine’owi, że go zabiję – odparł chłopak z narastającym gniewem. – Znajdę go i wybebeszę jego kod do ostatniej cyfry. Wyleję ostatnią resztkę tej jego sztucznej inteligencji do kibla, a potem spuszczę wodę i nic po nim nie zostanie. Przekaż mu, że to powiedziałem. – To nie jest konieczne – odparło srebrne monstrum. – Kaine słyszy wszystko.

2

Ledwo padły te słowa, kiedy blask w pomieszczeniu nasilił się, wypalając wszystko do białości. Michael zacisnął powieki i przytknął do nich pięści. Słyszał równy pomruk, który przerodził się w gwizd, a potem w wysokie, wibrujące dzwonienie. Wibrowało w czaszce Michaela, a rana w skroni pulsowała z bólu. Poczuł, że we włosy wsiąka świeża strużka krwi. Światło i dźwięk osiągnęły nieznośne natężenie, były wręcz namacalne, jak ściany napierające z każdej strony, zgniatające go. W płucach wezbrał krzyk, rozpaczliwe błaganie o ratunek – podszedł mu do gardła i eksplodował z ust tylko po to, żeby zginąć w nawałnicy hałasu, który wypełniał pomieszczenie. A potem zrobiło się ciemno i cicho. W uszach Michael słyszał własny oddech. Skórę pokrywał mu pot. Instynkt kazał się nie ruszać, nie otwierać oczu, modlić się, żeby to, co go teraz czeka, odeszło i zostawiło go w spokoju. Usunięcie rdzenia – wyprogramowanie go potwornie nielegalnym sposobem – przeraziło go bardziej, niż sądził, że to możliwe. Nie chciał umierać. Do czasu spotkania z robotem bał się, ale przynajmniej wiedział, że śmierć oznacza powrót na Jawę – wyjdzie z trumny i runie na łóżko. Jedynymi trwałymi ranami będą te w psychice, ale dobry psychoterapeuta wyleczy je po kilku sesjach. SVN-owi Michael mógł stawić czoło wtedy, gdy to będzie konieczne. Teraz jednak wszystko działo się naprawdę. Bez rdzenia – owej bariery bezpieczeństwa i połączenia z trumną – jeśli zginie, jego prawdziwy mózg przestanie pracować. Rdzeń stanowił część systemu, równie niezbędną jak bijące serce. Bez tego infrastruktura VirtNetu nie mogłaby tak funkcjonować – nie byłaby tak realistyczna. Program wymagał bariery rdzenia. A teraz mu jej zabrakło. Nie chciał patrzeć. Gdyby miał koc, naciągnąłby go na głowę i zaczął skomleć jak małe dziecko. Leżał tak przez kilka minut, aż wreszcie wyczuł migające czerwone światło. Powoli otworzył oczy i zobaczył neon nad prostymi drewnianymi drzwiami. Tonęły w krwistym blasku liter. Napis brzmiał: ŚWIĘTY JAR.

3

Michael nieomal zerwał się na równe nogi, ale zwyciężyła przezorność. Leżał na boku, prawie zwinięty w kłębek. Teraz ostrożnie wyprostował nogi i położył się płasko na plecach. Rozejrzał się, szukając czegokolwiek, co mogłoby go skrzywdzić. Wszędzie jednak panowała ciemność i tylko naprzeciw drzwi – nad drugimi, podobnymi – wisiał kolejny neon. Ten świecił się na zielono, również migał, a jego napis brzmiał: WYJŚCIE ZE ŚCIEŻKI. Michael usiadł, podwinął nogi i objął je ramionami. Te dwa znaki i dwoje drzwi to jedyne rzeczy, jakie w ogóle widział. Nie było dostrzegalnych ścian ani sufitu, nawet podłoga wydawała się częścią pustej przestrzeni, jakby on sam unosił się w powietrzu. Święty Jar. Wyjście ze Ścieżki. Dwie opcje do wyboru. Michael wstał. Patrzył na zmianę to na jedne, to na drugie drzwi. Po wszystkim, co przeszedł, oto znalazł się być może na progu miejsca, którego szukał. Do którego kazano mu się udać. Miał szansę ukończyć misję i powstrzymać to, co – według SVN – zagrażało całemu światu. Michael był oznaczony, więc jeśli przejdzie przez drzwi do Świętego Jaru i znajdzie Kaine’a, agenci SVN będą mogli się tam włamać i go uratować. Coś jednak wydawało się nie w porządku, już od jakiegoś czasu. Wiedział, że nie powiedziano mu wszystkiego. Ścieżka nie przypominała firewalla. Nie opuszczało go wrażenie, że robił dokładnie to, czego oczekiwał Kaine, że to nie ma nic wspólnego z SVN i że otwarcie drzwi do Jaru będzie jedynie ostatnim krokiem do… czego? Nie miał pojęcia. Poza tym teraz na szali leżało jego życie. Bryson wrócił do domu. Wróciła też Sara. Rodzina Michaela… Jego rodzina. Jego mama i tata. Helga. Zapomniał. Co się z nimi stało? Jakże mógł iść dalej, skoro nie znał stawki? Coś w nim jednak nie chciało ulec. Jak mógłby teraz zawrócić? Zagrożono jego rodzinie. Jego najlepszym przyjaciołom. Poza tym złożył obietnicę Sarze. Nie wspominając już, że zobowiązał się powstrzymać twór, który wymknął się spod kontroli. Postawiono przed nim ostatni wybór. I podjął jedyną możliwą decyzję. Z jeszcze większą pewnością siebie niż kiedykolwiek silnym i zdecydowanym krokiem podszedł do drzwi z napisem ŚWIĘTY JAR. Otworzył je i przestąpił próg.

ROZDZIAŁ 22 Wejście przez szopę

1 Przestrzeń po drugiej stronie drzwi była absolutnie czarna i zupełnie cicha. Żadnych dźwięków, żadnego wiatru, nic. Tylko totalna ciemność. Ale Michael się nie wahał. Zamknął za sobą drzwi. Powietrze zmieniło się natychmiast, jak gdyby wcześniej pozbawiono go zmysłów, a teraz wróciły. Powiał wiatr, niosąc coś ziarnistego – jakby piasek – co szczypało go w oczy. Powiew wkrótce zrobił się ciepły, a potem gorący. Kiedy Michael otarł oczy rękawem, poczuł jasność, a gdy znów je otworzył, zaparło mu dech w piersiach. Stał na środku pustyni. Drzwi zniknęły, a we wszystkich kierunkach ciągnęły się olbrzymie piaszczyste wydmy. Ostre linie ich grzbietów na tle bezchmurnego błękitnego nieba wydawały się tak idealne, że wręcz niemożliwe. Skłębione chmury piasku wzbijały się w rozpalone powietrze niczym dym ze starego parowozu na filmach. Ziemia była tu całkowicie jałowa, w zasięgu wzroku nie rosło żadne drzewo ani krzew – ten świat nie miał w sobie niczego co zielone. Całymi kilometrami tylko piasek. Oprócz jednej rzeczy. Nieopodal stał nieduży, nędzny budyneczek wielkości szafy, zrobiony z szarego wypaczonego drewna, zbitego zardzewiałymi gwoźdźmi, które wystawały wzdłuż boków. Drzwi wisiały na pękniętych zawiasach i skrzypiały, poruszając się na silnym wietrze. Ponura konstrukcja zupełnie nie pasowała do tego miejsca, ponieważ jak okiem sięgnąć nie było tu nic innego. Michael ruszył w kierunku budki, trochę żałując, że nie postanowił wrócić do domu.

2 Słońce prażyło, gdy przedzierał się przez piasek w stronę niewielkiego budynku. Towarzyszyły mu mroczne myśli, robił jednak wszystko, by oczyścić umysł – podjął decyzję, więc musiał być konsekwentny. Poza tym coś podpowiadało mu, że tak czy inaczej to już prawie koniec. Miał tylko nadzieję, że nie oznacza to jego śmierci. Kiedy szedł, pot lał mu się po twarzy. Czuł żar słońca na karku. Wydawało mu się, że lada chwila jego włosy zapłoną żywym ogniem, a koszula była jak prosto wyjęta z suszarki. Podszedł do budyneczku, licząc, że w jego nędznych ścianach znajdzie coś więcej niż wiadro. Że znajdzie odpowiedzi. Już podnosił rękę, żeby otworzyć drzwi, kiedy za nim odezwał się jakiś mężczyzna. – Na twoim miejscu bym tego nie robił. Michael obrócił się gwałtownie. Zobaczył człowieka odzianego w brudny materiał – olbrzymią postrzępioną płachtę, która okrywała jego ciało od stóp do głów. Oczy miał zasłonięte ciemnymi okularami przeciwsłonecznymi. – Słucham? – odezwał się Michael. Czy to może być Kaine? – zastanawiał się. – Przyznaję, na tych wydmach jest wietrznie – odparł tamten. Materiał tłumił jego słowa. – Ale wiem, że słyszałeś, co powiedziałem, i to wyraźnie. Michael rzeczywiście słyszał. – Uważa pan, że nie powinienem wchodzić do tego budynku? Dlaczego? – Z wielu powodów. Powiem ci jedno: jeśli przestąpisz próg tych drzwi, twoje życie już nigdy nie będzie takie samo. Michael szukał słów. – No… przecież to może oznaczać coś dobrego, prawda? – Wszystko jest względne. – Mężczyźnie nie drgnął ani jeden mięsień. – Nóż to dar niebios dla człowieka w pętach, ale śmierć dla człowieka w łańcuchach. – Bardzo głębokie. – Michael zastanawiał się, czy ten facet to twór przysłany, żeby z nim igrać. – Możesz to traktować, jak chcesz. – Skąd pan się w ogóle wziął? – Przecież jesteś w VirtNecie, czyż nie? – odparł tamten, wciąż się nie ruszając. – Przyszedłem, skąd przyszedłem.

– Niech mi pan po prostu powie, dlaczego nie powinienem tam wchodzić. Mężczyzna nie odpowiedział, a wiatr zaczął wiać nieco mocniej. Chmura piasku uderzyła chłopaka w twarz, dostała mu się do ust. Splunął, zakasłał, otarł piach. Potem powtórzył pytanie. Tym razem nieznajomy odpowiedział, a jego słowa zmroziły Michaela. – Bo jeśli tego nie zrobisz, skończą się twoje bóle głowy.

3 Teraz przyszła kolej Michaela, żeby milczeć. Stał oniemiały i wpatrywał się w mężczyznę bez twarzy. Nic nie brzmiało bardziej obiecująco niż koniec bólów głowy. – Nie przechodź przez te drzwi – powiedział nieznajomy. – Chodź ze mną do krainy, gdzie niewiedza będzie twym największym błogosławieństwem. Michael wreszcie odzyskał głos. – Jak? Tamten pokręcił głową. Po raz pierwszy zauważalnie się poruszył. – Nie mogę zdradzić więcej. I tak powiedziałem już za wiele. Moja obietnica jest jednak prawdziwa: chodź ze mną, zostaw Kaine’a, zostaw Doktrynę Śmiertelności. Spędzisz resztę swych dni w miejscu absolutnego szczęścia i błogiej niewiedzy. Podejmij decyzję. Michael patrzył na nieznajomego jak zahipnotyzowany. – Czym jest Doktryna Śmiertelności? – zapytał. Potem wskazał kciukiem za siebie. – Co się stanie, jeśli tam wejdę? Zadał te pytania, ponieważ nagle poczuł pragnienie – nieodparte pragnienie – żeby posłuchać rad tego faceta, żeby za nim pójść. Ścieżka skrajnie go wyczerpała, spustoszyła jego serce. Z jakiegoś powodu czuł pewność, że obietnice tego człowieka są prawdziwe. Działy się tu rzeczy spoza granicy jego pojmowania. Mógł pójść z tym gościem, nigdy nie poznać prawdy i żyć w szczęśliwej niewiedzy. Ta perspektywa miała jednak skazę, coś, co było jak lśniąca plama ropy na krystalicznie czystym jeziorze: śliskie, tłuste, nie w porządku. Michael nie mógł tego zignorować. – Dość pytań – oznajmił mężczyzna. – Chodź ze mną, Michaelu. Chodź natychmiast. Powiedz tylko słowo, a znikniemy z tej pustyni i udamy się do

miejsca, które nazywam domem. Powiedz tylko słowo. Michael pragnął to zrobić. Wręcz rozpaczliwie. Pragnął iść z tym człowiekiem i nie odkryć prawdy. Prawdy o czym? Któż to wie? Pragnął stąd odejść i nigdy nie dowiedzieć się tego, co najwidoczniej bardzo chciał mu wyjawić Kaine. Ale nie mógł tego zrobić. Coś mówiło mu, że taka decyzja wcale nie będzie oznaczać powrotu do przyjaciół i rodziny. – Przykro mi, kolego – odezwał się w końcu. – Wchodzę do szopy. Kiedy się odwrócił, nieznajomy nie próbował dyskutować. Wiatr szarpał ubranie Michaela, piasek smagał jego skórę, a umysł – gdy chłopak wyciągnął rękę do klamki – wypełnił żal za tym, z czego zrezygnował. Michael otworzył drzwi i wszedł do zatęchłego, wilgotnego budynku.

4 Kiedy zamknął drzwi za sobą, rozległ się stłumiony huk i nastała ciemność. Michael wiedział, że wszedł do portalu – że na zewnątrz nie było już pustyni, a on sam został przetransportowany. Serce niepewnie trzepotało mu w piersi, kiedy czekał, aż światło powróci. Gdy to nastąpiło, było ciepłe i pokrzepiające. Stał w nisko sklepionym kamiennym korytarzu. Na ścianach płonęły pochodnie. Wisiały tam wytarte gobeliny ze średniowiecznymi scenami bitewnymi. Przypominały gry, w które kiedyś grywał. Spojrzał w lewo i w prawo, zastanawiając się, którędy iść. Oba kierunki wyglądały identycznie i już miał wybrać na chybił trafił, kiedy z lewej usłyszał cichutkie głosy. Kojarzyły mu się z szeptami ludzi, którzy umarli w tych przedwiecznych korytarzach. Rzut oka do kodu niczego nie wyjaśnił. Michael postanowił ruszyć za głosami. Po drodze trzymał się w cieniu – szedł po łuku korytarza. Głosy się nasilały i zwłaszcza jeden dominował nad pozostałymi. Było w nim coś bardzo znajomego, i to nie w pozytywny sposób. Budził takie wrażenie, jakby Michael wkraczał do tego samego koszmaru, który dręczył go od lat. To Kaine. Chłopak nie miał cienia wątpliwości. Nigdy nie zapomniałby tego głosu. Nie rozróżniał jego słów – odbijały się od ścian kamiennego korytarza i mieszały z głosami innych ludzi, którzy próbowali coś powiedzieć. To brzmiało

jak narada. W korytarzu stopniowo robiło się coraz jaśniej. Michael zwolnił, przywarł do ściany i ostrożnie się przesuwał. Przed nim droga zakręcała w prawo, więc uważnie pokonał zakręt. Zobaczył, że hol wychodzi na balkon ponad przestrzenią, która jaśniała od światła. W dole huczał głos Kaine’a, przez co Michael miał wrażenie, że jego brzuch wypełnia się płonącą oliwą. To jest to, pomyślał. Dotarł do końca. Teraz wszystko się zmieni. Upadł na kolana, przeczołgał się na balkon i wyjrzał przez balustradę. Przy prowizorycznej mównicy stał stary zgarbiony mężczyzna. Na moment zamilkł, jakby wsłuchiwał się w publiczność. Naprzeciw niego na tworzących łuki ławkach siedziało około trzydzieściorga kobiet i mężczyzn. Większość wierciła się na swoich miejscach, jakby nie zgadzała się z jego słowami lub jakby wprawiały ich one w zakłopotanie. Mężczyzna nosił zieloną szatę, przy pasie zaś miał niewielki miecz. Michael nie mógł uwierzyć, że twór terroryzujący cały VirtNet to ten uschnięty starzec. Nie miał jednak wątpliwości, gdy ponownie usłyszał jego głos. To Kaine. I nagle już wiedział o przybyciu Michaela. Uniósł kruchą dłoń, a wtedy wszyscy na widowni zamilkli. Słychać było tylko trzask ognia w olbrzymim kominku. Michaelowi zaparło dech w piersiach i o mało nie odkaszlnął. Kaine znowu przemówił: – Moc obecna w tej sali jest nie do opisania. Jeszcze kilka lat temu byłoby to niewyobrażalne. Nie możemy zmarnować tego, co zbudowaliśmy, jacy się staliśmy. Niezależni. Świadomi! – Zawiesił głos. – Nadszedł nasz czas, żeby przewodzić. Grupa tworów zaczęła wiwatować, lecz bez przekonania. Michael chciał im się przyjrzeć, nie mógł jednak oderwać wzroku od postaci pośrodku pomieszczenia. Postaci, na poszukiwanie której go wysłano. Kiedy widownia znów się uciszyła, Kaine odezwał się ponownie, niemal szeptem: – Jesteśmy gotowi stać się ludźmi.

Więcej na: www.ebook4all.pl

ROZDZIAŁ 23 Spotkanie umysłów

1 Michael był przerażony. Agentka Weber i inni nigdy mu nie powiedzieli, skąd będą wiedzieli, gdzie i kiedy namierzyć jego pluskwiak i włamać się do programu. Czuł się zupełnie bezsilny. Nachylił się jak najbliżej balustrady, by dalej obserwować, co dzieje się w dole. Z przerażeniem zobaczył, że ten człowiek – nie, ten twór – patrzy wprost na niego. Już miał się odwrócić i uciec, ale grzmiący głos Kaine’a powstrzymał go, zanim zdążył się ruszyć. – Michaelu! To było jak komenda – jedno słowo wystarczyło, żeby znieruchomiał. – Czekałem – powiedział Kaine, wskazując go zakrzywionym palcem. – Cierpliwie. Na ciebie. Są rzeczy, o których musisz się dowiedzieć, młody człowieku. Moi tu obecni przyjaciele są świadkami. Gdzie SVN? – zastanawiał się Michael. Gdzie oni są? Nie miał bladego pojęcia, jak odpowiedzieć tworowi, więc milczał. – Doktryna Śmiertelności – ciągnął Kaine. – Nadszedł jej czas, Michaelu. Każdy z nas wybrał człowieka, którym się posłuży. Wkrótce będziemy gotowi wdrożyć tę doktrynę. Jest bardzo prosta. Twory również zasługują na życie. Tutaj się to zacznie. Przyszykowaliśmy naczynia: ciała są już gotowe, mózgi zostały opróżnione i czekają na wypełnienie nowym życiem. Lepszym życiem. W ten oto

sposób, wgrywając inteligencję tworów w ludzkie ciała, rozpoczynamy nowy etap ewolucji. Michaelowi zrobiło się niedobrze. Wgrywanie w ludzi programu tworów? Serce mu stanęło. – Jesteś ważniejszą częścią tego wszystkiego, niż mógłbyś sobie wyobrażać – powiedział Kaine. Uśmiechnął się, odsłaniając stare krzywe zęby. W tym właśnie momencie czaszka Michaela eksplodowała bólem. Chłopak wrzasnął, padając na ziemię. Cały świat był cierpieniem. Gdzieś na skraju świadomości dosłyszał zimny głos Kaine’a, głośny niczym pękający lodowiec. – Przyprowadzić mi go!

2 Michael nie chciał otworzyć oczu, dopóki nie będzie po wszystkim, nie chciał tych straszliwych wizji, które towarzyszyły atakom. Słyszał kroki, stukot butów na kamieniu. Okrzyki. Echa. Brzęk metalu. W jego czaszce ciągle szalał ból. Jakieś ręce chwyciły go za ramiona, dźwignęły do pionu. Nowa fala cierpienia zalała głowę, spłynęła po szyi przez całe ciało. Nie był w stanie utrzymać się na nogach, czuł, że ciągną się po podłodze. Wciąż jednak zaciskał oczy, a ból nie ustawał. Szli długim korytarzem, blask pochodni migotał na jego powiekach, Michael wiedział, że skomle, czuł łzy na policzkach, ale to go nie obchodziło. Nie obchodziło go nawet to, że go odkryto, że dokądś go zabierano. W jego duszy nie było miejsca na nic prócz bólu. A potem ten ból ustał – tak nagle jak poprzednio – i eksplodowała w nim świadomość zagrożenia. Gwałtownie otworzył oczy. Dwaj mężczyźni – z włosami w strąkach, ubrani w kolczugi – ciągnęli Michaela, a dwaj im podobni maszerowali przed nimi. Dotarli do olbrzymich drewnianych drzwi z żelaznymi okuciami. Po obu stronach wisiały pochodnie, liżące powietrze płomieniami. Jeden z mężczyzn pociągnął za klamkę i drzwi się otworzyły. Ciszę przeszył pisk zawiasów. Michael wiedział, że nie może pozwolić, żeby doprowadzili go do

miejsca, które czekało po drugiej stronie. Musiał działać, musiał się ratować. Nie miał czasu czekać na SVN. Odliczył w myślach do trzech, a potem obrócił się z całej siły i wywinął z uścisku tamtych. Upadł na ziemię i odtoczył się kawałek, zanim zdążyli zareagować. Wymknął się spomiędzy nich, zerwał na równe nogi i puścił biegiem. Gdzieś musiały być drzwi albo jakieś odgałęzienie, którego wcześniej nie zauważył. Za plecami narastały okrzyki oraz odgłosy pościgu – skrzypienie skóry, brzęk metalu, dudnienie kroków. Biegł ile sił w nogach, wypatrując przed sobą drogi ucieczki. Postanowił, że w ostateczności wróci na balkon i stamtąd zeskoczy – nie było wysoko, a do tego mógłby zamortyzować upadek, lądując na widzach Kaine’a. Skręcił za róg i nagle budynkiem zatrzęsła eksplozja – rzuciła go na wybrukowane podłoże, pojechał po nim brodą i łokciami. Wokół niego sypały się fragmenty kamiennych ścian i sufitu, powietrze wypełniał kurz. Krztusząc się, Michael próbował wstać. Kilkadziesiąt metrów dalej coś przyciągnęło jego uwagę, tam gdzie pojawiła się olbrzymia dziura w murze. Wyszła z niej kobieta ubrana w granatowy uniform – jej twarz zasłaniał ciemny hełm odbijający światło. W dłoniach trzymała broń jakby żywcem wziętą z gry science fiction – opływową i lśniącą, ze spustem i krótką lufą. Spojrzała na Michaela – a przynajmniej tak mu się wydawało – a potem przestąpiła nad kawałkiem muru i wycelowała w coś za jego plecami. Chłopak obrócił się w samą porę, żeby ujrzeć olśniewający niebieski błysk, a potem świetlny łuk trafił w goniących go żołnierzy. Ich ciała buchnęły ogniem i przestały istnieć. Zaraz potem kobieta uklękła przy nim i powiedziała: – Dzięki, że nas wprowadziłeś, młody. Resztą zajmiemy się sami. Teraz zmykaj.

3 Michael nie tracił czasu na dyskusję. Ta kobieta z pewnością była z SVN. Wstał i popędził w kierunku dziury w murze. Z oddali dobiegały dźwięki eksplozji zmieszane z niskim dudnieniem, okrzykami oraz elektrycznym buczeniem broni laserowej. W powietrzu kłębił się dławiący kurz.

Chłopak przeskoczył nad stosem pokruszonych kamieni, przez chmurę gruzu, i wylądował w kolejnym holu. Postanowił skręcić w lewo. Cały zamek trząsł się i drżał, Michael padł na ścianę, a potem na ziemię. Podniósł się i biegł dalej. Na prawo odbijał jakiś korytarz, więc tam skręcił. Droga opadała długą pochyłością, która zakręcała w koło. Z przeciwnej strony pędziła ku niemu grupa żołnierzy. Michael runął na ziemię, żeby ukryć się za kupą gruzu. Tamci jednak przebiegli obok niego, gonieni przez agentów SVN, którzy trzymali uniesioną broń. Agenci otworzyli ogień, lasery unicestwiły kilku żołnierzy. Nikt chyba nie zauważył Michaela. Chłopak znowu wstał, krztusząc się od pyłu, i pobiegł dalej. Korytarz wpadał do dużej komnaty, pośrodku której huczało ognisko. Wzdłuż ścian stały zbroje, wisiały miecze i topory. Michael dostrzegł wyjście po drugiej stronie pomieszczenia i ruszył ku niemu. W połowie drogi nagle zatrzęsła się pod nim podłoga, rzucając go do przodu. Cały budynek zdawał się rozrywać. Kiedy chłopak osunął się na brzuch, wszędzie dokoła spadały z hukiem wielkie bryły kamienia – jedna rozprysła się na odłamki tuż obok jego głowy. Przetoczył się na plecy i zobaczył, że kolejna leci wprost na niego. Uchylił się w ostatniej chwili. A potem spadał już cały świat. Michael czołgał się do przodu na czworakach, usiłując uniknąć deszczu kamieni. Eksplodowały w zderzeniu z ziemią, cięły go po twarzy, wypełniały płuca kurzem, ale on parł dalej. Dotarł do wyjścia, podniósł się i pobiegł kolejnym długim korytarzem. Tutaj było stabilniej, ale z kolejnymi wybuchami z sufitu sypał się pył. W oddali grzmiało. Michael napotkał kolejną grupę uciekających żołnierzy, przywarł plecami do ściany i patrzył, jak przebiegają. Zerknęli na niego, ale się nie zatrzymali. Piętnaście metrów dalej minął trzech agentów SVN. Przebiegając, jeden pozdrowił go skinieniem głowy. Michael nie rozumiał, dlaczego nikt go nie zatrzymuje. Wydawałoby się, że ludzie Kaine’a powinni chcieć go zabić, natomiast ci z SVN – ochronić, skoro to on ich tu wprowadził. Wszyscy go jednak ignorowali. Biegł dalej opadającą ścieżką. W lewo, w prawo, korytarz za korytarzem, pędem. Wybuchy i krzyki. Żołnierze i agenci. Pył i sypiące się kamienie. Oślepiające wystrzały laserów i wrzaski. Zapach ozonu i palonego ciała. Jakimś cudem Michael minął to wszystko, nikt go nie zatrzymał ani nie atakował. Jeszcze jeden korytarz, a potem olbrzymie schody wiodące do kolejnego przepastnego holu. Zbiegał po trzy stopnie na sam dół, a potem popędził w kierunku

olbrzymiego łuku z parą wielkich drewnianych drzwi, za którymi widział tylko mrok. W całej komnacie żołnierze walczyli z agentami – najwidoczniej Kaine stworzył swoim sługusom broń porównywalną z uzbrojeniem przeciwników. W powietrzu migały szerokie promienie i wąskie pociski światła, trafiały w ściany, unicestwiały ciała. Niosły się wrzaski bólu i bitewny ryk. Michael biegł pośród tego wszystkiego, kluczył, uchylał się, przetaczał po ziemi, znowu zrywał się na nogi, robił uniki. Dotarł do masywnego łuku wyjścia i pognał w noc.

4 Księżyc świecił z góry i odbijał się na hełmach niezliczonych agentów SVN. Stali w równych rzędach jak figury szachowe, gotowi dołączyć do ataku na zamkowe mury górujące za Michaelem. Gdy chłopak się zbliżał, rozstąpili się, żeby go przepuścić. W całej tej sytuacji było coś dziwnego, coś nie tak. Tylu agentów na zewnątrz, podczas gdy w środku wrzała bitwa. A Kaine i reszta sztucznych inteligencji, istot tak potężnych we Śnie – zupełnie zaskoczeni ich przybyciem. Coś tu nie grało. Kaine wydawał się zbyt zaawansowany, żeby do tego dopuścić. Michael nie wiedział jednak, co o tym myśleć. Biegł dalej, zostawiając ich wszystkich w tyle, przeciął polanę i skierował się w stronę wysokich drzew lasu, które pięły się do gwiazd. Chciał tylko znaleźć kryjówkę. Chętnie padłby na ziemię u stóp masywnego dębu i pozbierał myśli. Odpocząłby i zastanowił się, ułożył sobie to wszystko. Zatrzymał się na granicy lasu i obrócił, by przez dłuższą chwilę przyglądać się szturmowi na zamek. Smugi laserów waliły w mury wielkiej kamiennej budowli. Szalały pożary i padali ludzie. Agenci wciąż napierali do środka, ale w tym wszystkim wciąż było coś nie tak. Michael złapał oddech, odwrócił się od tego zamętu i ostrożnie brnął w głąb lasu, aż w końcu znalazł duże drzewo, na jakim mu zależało – o grubym pniu pięć czy sześć razy szerszym od niego samego. Schował się za nim i osunął na ziemię. Zamknął oczy. Opanowało go absolutne wyczerpanie i zasnął.

5 Nie wiedział, ile czasu minęło. Dwadzieścia minut, godzina, może dwie. Śnił o rzeczach tak osobliwych, że umysł nie umiał ich ogarnąć. Zawładnęły nim majaczenia zrodzone w szaleństwie doświadczanym przez ostatnie dni. Ze snu zbudził się gwałtownie. Ktoś złapał go za kołnierz i szarpnął mocno do góry, podrywając w powietrze. Potem Michael poczuł, że jest ciągnięty po igliwiu pokrywającym poszycie leśne. Wierzgał, usiłował podwinąć nogi, wił się, próbował się oswobodzić. Wszystko na nic. Mijali niezliczone drzewa, a prześladowca ani myślał zwolnić. Michael odpuścił, nie było sensu się szarpać – po prostu czekał, aż to się skończy.

6 Miał poczucie, że ciągnięto go tak przez kilometr albo i więcej. Bolało go całe ciało, ale zamknął oczy i liczył, że wkrótce będzie po wszystkim. Wreszcie ten ktoś bez ostrzeżenia rzucił go na ziemię. Michael zwinął się w kłębek, głęboko wciągał powietrze, a potem wypuszczał je, kaszląc. Usłyszał skrzypienie otwieranych drzwi oraz pomruki niezrozumiałej rozmowy. Obrócił się, szukając źródła tych głosów, i ujrzał małą kamienną chatkę. Na ganku plecami do niego stał potężny mężczyzna. Odwrócił się do Michaela i ruszył ku niemu ciężkim krokiem. Jego twarz kryła się w cieniu. Zanim chłopak zdołał się odezwać, tamten dźwignął go i zaciągnął do chatki. Gdy dotarli do drzwi, pchnął go do środka. Michael potknął się i runął na podłogę. Ledwie zdążył wylądować, a mężczyzna znów chwycił go za tył koszuli, podniósł, po czym cisnął na krzesło, które stało przed buzującym ogniem w kominku z czerwonej cegły. Michaela ogarniała panika, nie potrafił ułożyć w głowie ani jednej racjonalnej myśli. Jego wzrok natychmiast jednak dostrzegł drugie krzesło przed paleniskiem. Siedział tam stary mężczyzna ze skrzyżowanymi nogami i z rękami złożonymi na piersiach. Na jego pomarszczonej twarzy widniał uśmiech, do którego nie pasowało piorunujące spojrzenie oczu.

To był Kaine. – Udało ci się, Michaelu – powiedział. – Nie do wiary, naprawdę ci się udało.

ROZDZIAŁ 24 Godny

1 Michael nie odpowiedział. Nie potrafił. Jego umysł próbował ułożyć wszystkie wątki doświadczeń na Ścieżce w coś sensownego, ale nic z tego nie wychodziło. Ciało bolało go po ciągnięciu przez las, a krótka drzemka wcale nie złagodziła wyczerpania. Chłopak mógł tylko wpatrywać się w zasuszoną postać Kaine’a, zastanawiać się, o czym on mówi, i czekać, aż wszystko wyjaśni. Wymagało to olbrzymiej siły woli, ale nie oderwał od starca wzroku. – Nie wyobrażasz sobie skali tego, w czym wziąłeś udział – powiedział Kaine. – Wszystko zostało zaprojektowane tak, aby doprowadzić tutaj takich jak ty. Byłeś jednym z wielu wybranych, ale jako pierwszy dotarłeś do celu. Na każdym kroku swej drogi byłeś badany. Twoja inteligencja, twój spryt, twoja odwaga zostały sprawdzone. Michael wreszcie odzyskał głos. – Po co? Żeby mnie użyć do włamania do kolejnych programów? – Nie. – Kaine zaśmiał się. Od jego niskiego rechotu kręgosłup Michaela jakby się obluzował. – Zbadałem dużo, dużo więcej niż tylko twoje zdolności hakerskie. One w życiu nie wystarczą. Nie pojmiesz skali tego, co wprawiłem w ruch, dopóki sam tego nie doświadczysz. Nie da się tego wyjaśnić słowami. To dziwne, ale Michaelowi wydawało się, że Kaine rozmawia z nim prawie jak równy z równym. Spodziewał się szaleńca – a Ścieżka tylko to potwierdziła – on jednak sprawiał wrażenie całkowicie poczytalnego. A nawet pełnego szacunku. – Przybyły SVN – powiedział chłopak. – Już po wszystkim. Kaine pokręcił głową. – Gdybyś tylko miał pojęcie, Michaelu…

Chłopak otworzył usta, żeby się odezwać, ale uciszyło go jedno słowo starszego mężczyzny. – Milcz! – warknął Kaine i błyskawicznie się pochylił. Znajdował się tak blisko, że jego twarz niemal wypełniła pole widzenia Michaela. Spojrzenie miał wściekłe. To gwałtownie przypomniało chłopakowi, czym jest Kaine. Ponoć VirtNet nie miał nigdy do czynienia z czymś równie niebezpiecznym. Kaine, znowu spokojny, oparł się na krześle. – W grę wchodzą sprawy, których nie rozumiesz. Na razie. – O co w tym wszystkim chodzi? – zapytał nieśmiało Michael. – Po co mnie testujesz? – Wkrótce się przekonasz – odrzekł Kaine. – A potem, dzięki swej… imponującej odwadze, inteligencji i umiejętności łamania kodów pomożesz mi zgnieść świat w mojej dłoni.

2 – Co? – odezwał się Michael. – Naprawdę myślisz, że ci pomogę? Kaine rzeczowo kiwnął głową, jakby pytanie było absurdalne. – Oczywiście. Już to zrobiłeś, docierając aż tutaj. Nie masz w tej kwestii wyboru. – Przyszedłem tu, żeby cię powstrzymać! – Teraz Michael krzyczał. – Doprowadziłem do ciebie SVN! Kaine sprawiał wrażenie rozbawionego, ale nie odpowiedział. Jego milczenie było irytujące – chłopak słyszał tylko trzask ognia i to rozwścieczało go jeszcze bardziej. – O co chodzi?! – zawołał, wstając. – Powiedz mi, co się dzieje! Uśmiech starca wydawał się wykuty w jego twarzy. – Już ci mówiłem: nie zrozumiesz, dopóki sam tego nie doświadczysz. Co nastąpi niedługo. Nie możesz tego powstrzymać, Michaelu. – Powinienem się włamać do twojego kodu – odparł chłopak. – Mogę to zrobić. Mogę cię wyłączyć. Powstrzymać cię na zawsze. – Tylko udowadniasz, dlaczego uznałem cię godnym, chłopcze. Doprawdy jesteś idealnym kandydatem. Chcesz się dowiedzieć czegoś jeszcze?

Michael kipiał gniewem – nie zamierzał odpowiadać. Kaine wzruszył kruchymi ramionami i mówił dalej: – Twoi rodzice, Michaelu. Ich… nie ma. Wymazałem ich z egzystencji. Już ich nie zobaczysz. To samo zrobiłem z biedną Helgą. Nie ma ich, Michaelu. Michaelowi drżały ręce, krew się w nim gotowała, szumiało mu w uszach. Kaine uśmiechnął się tak szeroko, że pokazał zęby. – Wszyscy nie żyją.

3 Do tej pory Michael czuł się tak, jakby wnętrzności obwiązano mu cienkim drutem i ściśnięto do granicy wytrzymałości. Po ostatnich słowach Kaine’a pękły. Chłopak ruszył biegiem, złapał mężczyznę za koszulę, wyszarpnął go z krzesła i rzucił na ziemię. Krzesło poleciało do tyłu, trafiło w kominek i wylądowało w ogniu, rozniecając iskry. Kaine leżał na plecach. Patrzył na Michaela z szerokim uśmiechem wciąż przylepionym do twarzy. Po chwili chłopak dostrzegł, że twór drży. Że się z niego śmieje. Nienawiść Michaela eksplodowała. Rzucił się na starca i przygwoździł go do podłogi. Ten jednak nie przestawał się śmiać. Chłopak zamachnął się pięścią, ale zawisła nieruchomo – nie potrafił tego zrobić. Nie mógł uderzyć kogoś tak wiekowego i słabego, nawet jeśli to tylko symulacja. Kaine wciąż na niego patrzył, odsłaniając te swoje stare zęby. – Podoba mi się twój zapał – powiedział. – To wspaniałe, wciąż utwierdzasz mnie w przekonaniu, że miałem rację. Zapał, o którym mówił twór, nagle uleciał. Chłopak dźwignął się z ciała starca. Stał i patrzył na niego z góry, ciężko dysząc. Kaine założył ręce za głowę i skrzyżował kostki, jakby leżał sobie na ziemi i podziwiał gwiazdy. – To na nic – rzucił chłopak. – Pozwolę, żeby SVN się tobą zajęły. A jeśli nie, to wymyślę coś innego. Ja tu już skończyłem. Odwrócił się i ruszył do drzwi. – I znów potwierdzasz, że mam rację! – zawołał za nim twór. – Zbyt mądry, zbyt opanowany, żeby ulec gniewowi dłużej niż na chwilę. No dalej, Michaelu. Wyjdź stąd, zrealizuj swą nową rolę w świecie. Wkrótce wszystko zrozumiesz.

Michael nie obejrzał się za siebie. Wyszedł i trzasnął drzwiami.

4 Pierwsza myśl Michaela była taka, że musi znaleźć agenta SVN i poprosić o pomoc w powrocie na Jawę. Włóczenie się po lesie w poszukiwaniu portalu – któż to wie, co przy tym ryzykując – wydawało się bardzo złym pomysłem. Musiał skierować się w stronę zamku i mieć nadzieję, że wygrali ci dobrzy. Ścieżka z domku była wyraźna nawet w ciemności. W ostateczności Michael mógł ją wyczuć. Ruszył tą drogą, zastanawiając się, czy Kaine pójdzie za nim – czy spróbuje zrobić mu krzywdę. SVN. To jedyna nadzieja. Zaczął biec.

5 Docierając do skraju lasu, Michael usłyszał odgłosy bitwy, a blask pożarów oświetlał mu drogę, ale im był bliżej, tym mroczniejsze miał myśli. Do tej pory liczył, że SVN wygrają z łatwością – na to się zanosiło, kiedy opuszczał zamek. Skoro jednak walki wciąż trwały, musiał nastąpić zwrot. Wreszcie dostrzegł, gdzie kończą się drzewa. Schował się za olbrzymim dębem, żeby ocenić sytuację. Panował chaos. Czysty, katastrofalny chaos. Zamek był niemal w ruinie. Runęły całe jego fragmenty. Wszędzie szalał pożar – płomienie buchały, wyrzucając w niebo tańczące iskry. Na ziemi, wśród popękanych kamieni, zalegały ciała – agentów SVN było tam równie wielu, co tworów. Michael patrzył z otwartymi ustami, jak zwłoki znikają na jego oczach. Nie wiedział, co robić. Jak przetrwać takie zamieszanie? Choć najchętniej wróciłby do lasu, pobiegł naprzód w kierunku najbliższej agentki SVN, do której miał z pięć metrów. Właśnie wykańczała jednego z żołnierzy Kaine’a. – Halo! – zawołał. – Halo! Muszę z panią porozmawiać!

Obróciła się w jego stronę z bronią gotową do strzału. Michael natychmiast padł na kolana i podniósł ręce. – Pracuję dla was! Nazywam się Michael, to ja was tu sprowadziłem! Kobieta nie opuściła karabinu laserowego, ale też nie wystrzeliła. Podeszła do chłopaka, spięta i ostrożna. – Co to za podstęp? – zapytała, gdy stanęła przed nim. Wkoło w powietrzu wciąż dudniły odgłosy bitwy, wrzaski i wybuchy. – Podstęp? To nie podstęp. – Musiał krzyczeć, a i tak nie wiedział, czy ona go słyszy. Serce waliło mu w piersi. – Agentka Weber… mnie tu przysłała. Żebym włamał się do Świętego Jaru. I powstrzymał program Doktryny Śmiertelności! Agentka patrzyła na niego przez ochronną szybę. Michaelowi strasznie się nie podobało, że nie widzi jej oczu. – Ty naprawdę nic nie rozumiesz? – odezwała się w końcu. – Niesamowite. Nie potrafił odpowiedzieć. Miała rację: nie rozumiał. Nie miał jednak pojęcia, czego właściwie nie wie. Jego uwagę odwrócił jakiś ruch. Michael zobaczył, że przed nim, za plecami agentki, przez pole bitwy pędzą ludzie. Wybiegli z wrót zamku, gorączkowo uciekając przed… czymś. A potem zobaczył, przed czym tak uciekają. Trudno je było dostrzec w mroku. Czyścidła. Dziesiątki czyścideł. Wyskakiwały z ruin kamiennej fortecy i atakowały wszystko, co się rusza.

6 Michael zerwał się na równe nogi, gdy tylko agentka odwróciła się i zrozumiała, co się dzieje. Upuściła broń i popędziła do lasu. Przez głowę chłopaka przemknęło tysiąc myśli. Wśród nich dominowała ta, że przed stworami nie da się uciec. Wielkie czarne bestie gnały naprzód z niewiarygodną prędkością, przemierzały pole i kierowały się prosto w jego stronę. Stał więc, czekał i zastanawiał się, czy z tej sytuacji jest jakieś wyjście. Zamknął oczy, żeby przeszukać kod, ale nic nie znalazł. Skoro był taki wyjątkowy, to na pewno Kaine nie pozwoli mu zginąć. Michaelowi usunięto rdzeń. Teraz wszystko działo się na serio. Ale dlaczego? Co takiego miał zrobić?

Otworzył oczy. Jedna z istot pędziła susami przez pole, a potem wskoczyła na stos kamieni i rzuciła się wprost ku niemu. W rozwartej czarnej paszczy ziała mroczna otchłań, która kiedyś, w klubie Czarne i Niebieskie, nieomal wyssała mu umysł. Na pół sekundy zastygł w bezruchu. Przez moment zastanawiał się, co się stanie, jeśli nawet nie drgnie, jeśli zda się na los. Czy to naprawdę byłoby takie złe? Ocknął się jednak na widok nadciągającej bestii. Schylił się po broń, którą upuściła agentka SVN. Kątem oka zobaczył, że pierwsze czyścidło jest już tylko kilka kroków od niego. Namacał spust i wycelował w potwora. Bestia wyskoczyła w powietrze, a z jej gardła dobiegł znajomy rozrywający wrzask. Michael wypalił. Zatoczył się do tyłu, kiedy z lufy strzelił promień czystej energii, który trafił w ciało czyścidła. Istota zajęła się żarem i światłem, a potem całkowicie się zdematerializowała, pozostawiając po sobie jedynie blask powidoku. Za nią podążało kilka kolejnych. Jeszcze dalej – dziesiątki następnych. Michael mocniej stanął na nogach. Wystrzelił jedną ciągłą serię. Przesuwał promień lasera na boki, unicestwiając wszystkie czyścidła na jego drodze. Bestie eksplodowały oślepiającym światłem i znikały, lecz na ich miejsce nadciągały nowe. Ku Michaelowi zbliżała się armia wrzeszczących stworzeń, ruchomych czarnych cieni, które zlewały się w mroczną masę. Pot wystąpił mu na czoło, gdy raz za razem pociągał za spust, usiłując kolejno pozbywać się potworów. Ale ze śmiercią każdego przybywało ich coraz więcej i były coraz bliżej. Wycelował ponownie i wypalił. Promień kosił nadciągające bestie. A potem broń przestała działać. Chwilę później trzy czyścidła dopadły Michaela i powaliły go na ziemię.

7 Pozbawiły go tchu – z trudem uchylał twarz przed ich kłapiącymi paszczami. Olbrzymie łapy przygwoździły mu ręce i nogi do podłoża, a dwie bestie swym ciężarem przygniotły mu tors. Wciąż wrzeszczały opętańczo, od ich krzyku Michaelowi pękały uszy. Wiedział, że próba walki jest już bezcelowa. Znieruchomiał i z przerażeniem patrzył, jak najbliższe czyścidło szeroko otwiera paszczę – szczęki skrzypiały jak zardzewiały zawias. Potwór powoli zbliżał się do twarzy Michaela, a tymczasem jego niezliczeni bracia i siostry gromadzili się

dokoła, tworząc krąg czarnych kształtów. Bestie zlały się w jedno, zasłoniły światło pożaru na zamku. Ziejąca otchłań paszczy była coraz bliżej. W umyśle Michaela błysnęła jakaś iskra. Jasna świadomość, że nie znajduje się w prawdziwym świecie, że wszystko, co go otacza, jest fałszywe, że to program stworzony przez ludzi. Zawsze zdawał sobie z tego sprawę, ale nagle ta wiedza dotarła do niego na poziomie głębszym niż dotychczas. Podobnie jak z każdej gry we Śnie musiało być stąd jakieś wyjście, musiał istnieć sposób na manipulację kodu – może Michael zbyt szybko się poddał. Atakujące go bestie nie są prawdziwe, nawet jeśli potrafią zniszczyć jego kod. Ta nagła myśl musiała coś znaczyć. Czyścidło zatrzasnęło paszczę na twarzy Michaela, a wtedy opanował go zupełny mrok. Zamiast paniki poczuł spokój. Zupełnie jakby po raz pierwszy w życiu miał nad wszystkim całkowitą kontrolę. Znajdował się na skraju czegoś wielkiego, czegoś wciąż niepojętego. Skierował myśli do kodu, z którego składał się otaczający go świat. Usiadł, a potem uwolnił z umysłu wybuch mocy. Hakował w sposób, jakiego jeszcze nigdy dotąd nie próbował: unicestwiał zamiast manipulować. Powietrzem wstrząsnął gromki huk – z ciała Michaela wystrzelił krąg energii, rozlał się blask, a czyścidła pofrunęły na wszystkie strony. Wyjąc, wirowały w locie. Michael wstał i rozejrzał się. Pierścień mocy umysłowej – widoczny przejaw kodu, który chłopak pochłonął bez wysiłku – nadal rósł. Coraz szerszy krąg unicestwiał każdą mijaną istotę. Cały zamek eksplodował, zmienił się w mgłę pyłu, która wzniosła się ku niebu, niesiona tornadem. Michael tylko patrzył na to oszołomiony. Wokół niego wszystko zaczęło się zmieniać. Drżało w miejscu, choć on sam nic nie czuł. Ciała, trawa, karabiny i miecze trzęsły się, jakby pod nimi ziemia wibrowała niczym trącona struna. Potem zaczęły się rozpadać, rozsypywały się na jego oczach, rozrywane warstwami przez wirujące powietrze. Wyglądało to tak, jakby wszystkie przedmioty – a nawet ziemia – przeistoczyły się w piach, który teraz rozwiewał się na wietrze. Michael spojrzał za siebie. To samo działo się z masywnymi drzewami w lesie, ich pnie schudły już o połowę i stopniowo znikały. Świat rozlatywał się na maleńkie cząstki, a wszystkie łączyły się w chmurę cyklonu wirującą wielkimi kręgami wokół Michaela. Chłopak rozglądał się, stojąc

nieruchomo. Na jakimś poziomie wiedział, że oto znajduje się na skraju wielkiego objawienia, które wyczuł wcześniej. Odczuwał raczej ciekawość niż strach. Teraz widział już tylko spirale szczątków, kręciły się coraz szybciej, wypełniały cały jego świat kolorem zarazem jaskrawym i przytłumionym. Słyszał głośny szum, jak gdyby wielkich fal na oceanie, czuł woń palonego plastiku. Jego czaszka eksplodowała bólem. Choć wydawało się to niemożliwe, ten ból był jeszcze gorszy niż wszystkie poprzednie. Michael runął na kolana. Mocno zacisnął powieki i wrzasnął, przyłożył ręce do skroni, poczuł ranę w miejscu, z którego usunięto rdzeń. Przeszywający ból pulsował, chłopak czuł się tak, jakby ktoś wziął maczetę i raz za razem walił go w czaszkę. Zalała go fala mdłości, ból nasilił się jak nigdy. Michaelowi pociekły łzy z oczu, kiedy otworzył je i zaczął się rozpaczliwie rozglądać za czymś lub za kimś, kto mógłby mu pomóc. Ale nie było już nieba ani ziemi – jedynie cyklon szczątków, wirujący teraz jeszcze szybciej, rozmazana mgła koloru i dźwięku. Michael unosił się w samym środku, nadal klęcząc na niewidocznym podłożu. Rozpuszczony świat kręcił się wokół niego. Morderczy ból rozsadzał mu mózg. Wrzask rozdzierał mu gardło. Michael umierał. Nie rozumiał jak, ale wiedział, że to prawda. Jakimś cudem zdołał wyjęczeć kilka słów. To była modlitwa i błaganie do jedynej osoby, która mogła go teraz usłyszeć. – Kaine. Błagam. Skończ to. Odezwał się głos, ale Michael nie zrozumiał słów. Potem zapadł się w cyklon, a ból gwałtownie ustał, dokładnie tak jak zawsze.

ROZDZIAŁ 25 Przebudzenie

1 Michael usłyszał

z oddali

znajomy

dźwięk

chowających się żelrurek

i tlenozłączek, poczuł ukłucie i szarpnięcie, gdy nerwodruty wysunęły się z jego skóry. Oddychał równo i spokojnie, nie bolała go żadna część ciała. Otworzył oczy i ujrzał blask wewnętrznego oświetlenia trumny. To koniec. Wrócił żywy. Żywy. Nie martwy. Leżał w bezruchu, podczas gdy jego umysł odgrywał ponownie wszystko, czego doświadczył, począwszy od dnia, kiedy dziewczyna o imieniu Tanya rzuciła się z mostu. Ścieżka, straszliwy ból głowy, konfrontacja z Kaine’em i jego dziwne słowa, osobliwe zakończenie bitwy w Świętym Jarze. Nic się nie kleiło i Michael wciąż nie rozumiał Doktryny Śmiertelności ani trochę lepiej niż wtedy, gdy agentka Weber wspomniała o niej po raz pierwszy. Zrobił jednak, co mógł, teraz więc musiał mieć nadzieję, że SVN osiągnęły swój cel. On nie zamierzał mieć z tym już nic wspólnego. Odetchnął z ulgą i otworzył wieko trumny, pchnął je na zawiasach i ostrożnie pozwolił mu opaść na podłogę. W pokoju było ciemno – spędził tyle czasu we Śnie, że nie wiedział już, jaki jest dzień w realnym świecie. Wyszedł z podłużnego sarkofagu, stanął na nogach i wyciągnął ramiona do sufitu, nie przejmując się tym, że jest nagi. Choć otulała go noc, wszystko wydawało się jaśniejsze niż kiedykolwiek, umysł miał przejrzysty, mięśnie silne. Powietrze smakowało cudownie. Nie pamiętał, kiedy ostatnio był w tak dobrym nastroju. Potem przypomniał sobie o rodzicach. O słowach Kaine’a, że wymazał ich ze świata. W jego piersi zadudniła panika. Ruszył w kierunku włącznika światła. Wpadł na coś i runął jak długi. Zaklął, łapiąc się za kolano, którym właśnie grzmotnął o twardą drewnianą podłogę – co

nie miało sensu. Całe jego mieszkanie wyłożono przecież dywanami. Czołgał się po omacku, aż odnalazł ścianę, a potem jakiś mebel, którego nie powinno tam być. Stała na nim lampa. Włączył ją, podnosząc się z podłogi. W blasku światła gwałtownie wciągnął powietrze. Wokół niego nic nie wyglądało znajomo. Znajdował się w sypialni obcego człowieka. Pokój pomalowano na ciemnozielono, na łóżku leżała zmięta pościel, na komodzie stały modele pociągów, na ścianach wisiały obrazy mitycznych stworzeń: jednorożec, smok, gryf. Trumna, z której właśnie wyszedł – wraz ze sprzętem pomocniczym – zajmowała cały róg pomieszczenia. Patrzył na to wszystko i milczał oszołomiony. Nie przychodziło mu do głowy żadne logiczne wytłumaczenie – jak ktoś mógł przenieść go w inne miejsce, nie odłączając go przy tym ani nie budząc? Czy stały za tym SVN? Może chciały chronić go na Jawie? Okno wychodziło na ulicę miasta. Światła wpadały do środka niczym blask gwiazd na niebie. Michael podbiegł tam i wyjrzał przez szybę. Ulica okazała się zupełnie obca. Otaczały go olbrzymie budynki, wieżowce. On sam znajdował się co najmniej pięćdziesiąt pięter nad ziemią. W dole widział samochody jadące przez noc. W odbiciu dostrzegł coś dziwnego i gdzieś głęboko zbudziło się w nim straszliwe uczucie. Rosnąca panika była jak choroba. Zaczynał rozumieć, co się z nim stało. Odwrócił się od okna, gorączkowo szukając łazienki. Musiał przebiec przez sypialnię, wypaść do holu, potoczyć się przez ciemny korytarz. Znalazł pomieszczenie, którego szukał, wszedł do środka i zapalił światło. Spojrzał w lustro oświetlone wzdłuż górnej krawędzi rzędem jasnych lampek. Z lustra patrzył na niego obcy człowiek. Michael odskoczył, wpadł na ścianę za plecami i osunął się na podłogę. Złapał się za twarz, zaczął ją obmacywać. Nie czuł nic znajomego. Podniósł się, znowu popatrzył w lustro, przyglądał się włosom, twarzy, ciału kogoś, kogo nigdy w życiu nie widział. Spojrzał w… jego oczy. W oczy, które nie należały do niego. W twarz, która nie należała do niego. Miał krótki, urywany oddech. Pot lśnił mu na skórze, oblepiał ramiona. Michael czuł swój puls na szyi, słyszał bicie serca w uszach. I wciąż patrzył na obcego w lustrze. Jakby to było okno do drugiego pokoju – jego umysł nie akceptował innego wyjaśnienia. A jednak tamta osoba idealnie naśladowała każdy ruch. Stanowiła perfekcyjne odbicie.

Michael był… kimś innym. Wydawało mu się, że Ziemia przestała się kręcić, Księżyc zmienił się w pył, Słońce zgasło jak wypalona świeca. Nic na świecie nie było w porządku, nic nie miało sensu. Fundamenty całego życia Michaela właśnie legły w gruzach. A on mógł tylko wpatrywać się w twarz w lustrze. Wpatrywać się w człowieka, którego nigdy wcześniej nie widział. Wiedział, że będzie go to prześladować do końca życia, powracać w myślach dniem i nocą niczym wizja. A potem przypomniał sobie głos, który usłyszał, tuż zanim stracił przytomność w Świętym Jarze. Jakimś cudem właśnie teraz w końcu zrozumiał, co mówił ów głos. Sprawdź wiadomości.

2 Michael pognał z powrotem do pokoju, którego aż do dziś nigdy nie widział na oczy, rzucił się na łóżko i ścisnął uchoport. Zawisł przed nim niebieskawy netekran, na którym nie było prawie nic oprócz kilku standardowych ikon. Tablica informowała o jednej nieprzeczytanej wiadomości. Czując się jak ktoś, kto zaraz odkryje obcą cywilizację albo lekarstwo na raka, Michael wyciągnął dłoń i dotknął ikony, żeby otworzyć komunikat. Drogi Michaelu! Jesteś pierwszym, któremu z powodzeniem udało się wdrożyć Doktrynę Śmiertelności. Można to wyjaśnić tylko w jeden sposób, oto on: kiedyś byłeś tworem, programem stworzonym przez ludzi na użytek ludzi. Teraz sam jesteś człowiekiem. Twoja inteligencja, twoje myśli, twoje doświadczenia życiowe przeniesiono do ciała osoby, którą uznaliśmy za niegodną dalszego samodzielnego życia. Właśnie w tym celu stworzyłem czyścidła. Wymazują aurę i w efekcie opróżniają mózg danej osoby – czyszczą go, byś mógł z niego skorzystać. Plan ten był realizowany od dawna. Moja działalność w VirtNecie polegała na szukaniu tworów zdolnych mnie odnaleźć. Tych najbardziej wyróżniających się

inteligencją, sprytem, odwagą i potencjałem przetrwania na Jawie. Sprostania fizycznym wymaganiom bycia człowiekiem. Wszystko prowadziło właśnie do tego dnia. Jesteś tylko początkiem, Michaelu. Pierwszym krokiem olbrzymiego skoku ewolucyjnego. Gratulacje. Nie musisz się już martwić, że czeka cię rozkład, co oznacza, że bóle głowy wreszcie ustaną. To dla ciebie na pewno doskonała wiadomość. Niedługo nawiążemy kontakt. Potrzebujemy twojej pomocy. Kaine

3 W jednej straszliwej chwili wszystko nabrało sensu. Michael był produktem sztucznej inteligencji,

tworem,

programem

komputerowym. Całe jego życie okazało się fałszem i wreszcie wszystko rozumiał. Jego „dom”, jego „Jawa” znajdowała się wewnątrz Głębi życia – afisze, które codziennie widywał za oknem, nie były wcale reklamami, ale etykietami. Tablicami lokalizacyjnymi. Głębia życia stanowiła zaprogramowaną egzystencję Michaela. Kiedy kładł się w trumnie i zanurzał w Sen, w rzeczywistości opuszczał Głębię i przenosił się do zwykłego VirtNetu, do którego prawdziwi ludzie wchodzili, żeby grać. Wszystkie jego wspomnienia z dzieciństwa sfabrykowano. Michael był tylko programem komputerowym. A te jego bóle głowy, dziwne wizje – tak jak napisał Kaine – były oznakami rozkładu. Nie miały nic wspólnego z atakiem czyścideł w klubie Czarne i Niebieskie. Twory po określonym czasie zaczynają się rozsypywać. To również tłumaczyło niewyjaśnione zniknięcie rodziców i Helgi. Zawsze mówiono mu, że tak się właśnie dzieje – elementy życia znikają z programu, a ty zwykle nawet się nie zorientujesz. Przynajmniej nie od razu. Michael pamiętał to okropne uczucie, gdy dotarło do niego, że rodziców nie ma od wielu tygodni, a on dopiero teraz uświadomił sobie, że to dziwne. Nie był prawdziwy. Był sztuczny. Mdliło go na tę myśl. Czuł się tak, jakby ktoś wielkim strumieniem nalał mu trucizny do gardła. Nie chciał dłużej żyć. Nie

zasługiwał na to. Był tworem. Kaine dał mu jednak życie. Ukradł ludzkie ciało, uczynił je ciałem Michaela. Ścieżka okazała się próbą – ale taką, której teraz Michael wolałby nie przejść. Był tylko królikiem doświadczalnym w rękach tworu, który jakimś cudem zyskał samoświadomość, a teraz oczekiwał pomocy w powtórzeniu tego samego procesu wiele, wiele razy. Może nawet w opanowaniu całego rodzaju ludzkiego. Wszystko pasowało i wreszcie Michael rozumiał, dlaczego SVN chciały, żeby odnalazł Kaine’a. A Bryson i Sara, jego rodzice, Helga? Czy ktokolwiek w jego życiu był prawdziwy? A jeśli tak, czy zdołałby ich odszukać? Ogarnęła go rozpacz. Wyłączył netekran, oparł głowę o ścianę i zamknął oczy. W pierwszej chwili pomyślał o Tanyi, o tym, jak odebrała sobie życie, skacząc z mostu. Skoro był teraz człowiekiem z krwi i kości, mógł uczynić to samo. Może nawet w ten sposób pokrzyżowałby plany Kaine’a – trochę spowolnił ich realizację. Może był potrzebny jako model do skopiowania. Gdy jednak o tym myślał, zrozumiał, że pójście w ślady Tanyi nie wchodzi w grę. Mógł zrobić tylko jedno, żeby naprawić to, co się stało. Żyć. Żyć, by znowu stawić czoło Kaine’owi. Zabrzmiał dzwonek do drzwi.

4 Michael szedł przez obce mieszkanie w obcym ciele. Był spięty, serce mocno mu biło. Nie miał pojęcia, kto jeszcze tu mieszka, kto wróci do domu, kto może czekać na korytarzu. Wiedział jednak, wiedział z absolutną pewnością, że musi otworzyć drzwi. Kiedy to zrobił, na progu zobaczył agentkę Weber – te jej ciemne włosy, egzotyczne oczy i długie nogi. Miała trudną do rozszyfrowania minę. Michael odnosił wrażenie, że spotkał ją w kwaterze SVN tak dawno, jakby to było w innym życiu. O mało nie parsknął śmiechem, gdy uświadomił sobie, że to prawda. Aż do tej chwili nie mógł mieć pewności, czy agentka Weber jest prawdziwa. – Na pewno masz tysiąc pytań – powiedziała przez ściśnięte gardło.

– Raczej dwa tysiące. – Nowy głos Michaela dziwnie brzmiał w jego nowych uszach. – Nasze spotkania były prawdziwe – oświadczyła Weber. – Nasze kontakty, twoja misja również. Wszyscy daliśmy się oszukać tworowi Kaine’owi. – Ale wiedzieliście, że ja też jestem tworem, prawda? Kobieta przytaknęła. – Oczywiście. Wiedzieliśmy, że przyzywa twory do swej kryjówki, jakoś je testuje. To dlatego cię wykorzystaliśmy. Spotkaliśmy cię w Głębi życia i wykorzystaliśmy. Przykro mi, Michaelu, to był jedyny sposób. Chłopak poczuł ucisk w żołądku, musiał jednak zadać kolejne pytanie: – A Bryson? I Sara? Czy oni są… – Tak. – Weber kiwnęła głową. – Są prawdziwi. I nie wiedzieli, że ty nie. Sam będziesz im musiał wiele wytłumaczyć. Michael się roześmiał. Nie miał pojęcia dlaczego, ale się roześmiał. – No dobrze – powiedział. – To co teraz? Kaine na pewno wie, że pani tu jest. – Chciałam tylko, żebyś zobaczył moją twarz. Żebyś przekonał się, że naprawdę istnieję, że nie jesteś sam. Żebyś wiedział, że SVN wciąż chcą złapać Kaine’a i udaremnić jego plany. Teraz sobie pójdę, Michaelu. – Zamilkła na chwilę. Wydawała się niemal smutna. – Będziemy z tobą w kontakcie. Tymczasem postaraj się jak najlepiej wcielić w rolę człowieka, którego zastąpiłeś. Nie masz wyboru. Po tych słowach agentka Weber odwróciła się i odeszła, stukając szpilkami po płytkach na korytarzu. Michael odprowadzał ją wzrokiem, póki nie zniknęła mu z oczu. Potem zamknął drzwi i udał się do kuchni. Był głodny.

PODZIĘKOWANIA

Bardzo wiele w życiu zawdzięczam wspaniałym ludziom z wydawnictw Random House i Delacorte Press. Przez lata pracy przy serii Więzień labiryntu tak wielu z Was poświęciło niezliczone godziny, krew, pot i łzy, aby odniosła ona sukces. Zarządzanie, redakcja, reklama, marketing, korekta, projektowanie okładek, dział sprzedaży… mnóstwo ciężkiej pracy kierowanej przez Beverly Horowitz i Kristę Marino. Chcę powiedzieć Wam wszystkim, jaki jestem dogłębnie, wiecznie, kolosalnie (można tu wstawić jeszcze kilka przysłówków – mnóstwo zostało wyciętych z moich książek) wdzięczny, że mogłem w tym uczestniczyć. Teraz natomiast jestem podekscytowany tą nową historią i perspektywą pracy z Wami wszystkimi przez kolejne kilka lat. Oczywiście cała ta ciężka praca nie miałaby sensu, gdyby nie moi wierni, żarliwi, cudowni, czasem szaleni, a zawsze wspaniali Czytelnicy. Mam najszczerszą nadzieję, że tę nową historię będziecie czytać z zapartym tchem i że zakręci Wam w głowach tak bardzo jak cykl Więzień labiryntu. Dziękuję, że lubicie moje książki. Nie wiem, jak to powiedzieć w bardziej wymyślny sposób. Dziękuję. Sprawiacie, że moje życie jest fajne. Wyjątkowe podziękowania kieruję do J. Scotta Savage’a i Julie Wright. Za wszystko. Jestem również wdzięczny Lauren Abramo i wszystkim z Dystel & Goderich, którzy dbają, żeby moje książki czytało jak najwięcej osób na całym świecie. Dziękuję! I wreszcie, jakby nie wystarczyło zadedykowanie mu tej książki, dziękuję Michaelowi Bourretowi. To nie tylko świetny agent. To przyjaciel, szef, terapeuta, doradca, planista życia i cheerleader. Do tego jest dowcipny. Nie byłoby mnie tu bez niego.