My Forbidden Desire- Carolyn Jewel

My fordidden desire - Carowy Jewel Tłumaczenie: Aga.xx Poniższe tłumaczenie w całości należy do autora ksiązki jako jego prawa autorskie, tłumaczenie jest tylko i wyłącznie materiałem marketingowym służącym do promocji twórczości danego autora. ponadto poniższe tłumaczenie nie służy uzyskiwaniu korzyści materialnych, a co za tym idzie każda osoba wykorzystująca treść poniższego tłumaczenia w celu innym niż marketingowym łamie prawo!

1

Rozdział 1 Lodowaty dreszczy przebiegł po szyi a następnie rozszedł się po ramionach Alexandrine Marit, powodując pojawienie się na jej rękach gęsiej skórki. Powinna bardziej zagłębić się w znaczeniu tego dreszczu, ale była zbyt roztargniona i nie myślała jasno. Zamiast czymś się zając, po prostu siedziała na kanapie, rozejrzała się dookoła zaczynając od otwartego okna, rozcierając jednocześnie mrowiące ramiona. Jej nędzne mieszkanie nie było duże, więc obejrzenie go zabrało jej całe dwie sekundy. Nie otwierać okien. Powód jej roztargnienia stał naprzeciwko niej. Harsh Marit. Właściwie to Dr. Harsh Marit. Spędziła dziesięć lat swojego życia wierząc, że jej brat nie żyje. I zgadnij co? Nie był martwy. Po prostu stał teraz odwrócony do niej plecami i dzwonił sobie ze swojej komórki. W ten sposób ciężko było jej usłyszeć cokolwiek. Ciągle była w szoku, że był u niej. Żywy. Cały czas miała dreszcze. Jej emocje przeplatały się między rozradowaniem, niedowierzeniem a upokarzającą chęcią rozpłakania się. Kiedy on ciągle rozmawiał przez telefon, ona próbowała się uspokoić. - Tak- powiedział do komórki. Chłód ponownie w nią uderzył, przebiegając wzdłuż powierzchni jej skóry. Poprawiła się na kanapie i przybrała ten –absolutnie nie podsłuchuję- wyraz twarzy. Oczywiście, słyszała każde słowo jakie powiedział jej brat. Ale Harsh nie mówił zbyt wiele. Głównie słuchał. Kontynuował rozmowę przez swojego iPhona, kiedy już się odzywał, mówił przyciszonym głosem, bardzo tajemniczym, wielka szkoda bo siedziała na swoim miejscu i nadstawiała uszu. Słuchał uważnie. Kolejny kłujący dreszcz przetoczył się przez jej szyje do ramienia. Tym razem- pochodził on od talizmanu-zdała sobie z tego sprawę, kiedy gęsia skórka nie miała nic wspólnego z otwartym oknem ani nagłą obecnością brata. Jej reakcję wywoływało coś zupełnie innego. Alexandrine poczuła jakby połknęła kamień. Dlaczego teraz? Jakby już nie miała dużo na głowie. Harsh spoglądał na nią od czasu do czasu, gdy rozmawiał przez telefon, dreszcz na jej ramionach zatrzymał się i poczuła jak zamienia się w skrępowanie. To było dziwne. Jej przeczucia zwykle pojawiały się i znikały. Te były nieprzewidywalne jak cholera, zwykle reakcje fizyczne kończyły się kiedy trudna sytuacja się rozwiązywała. Tak czy inaczej teraz czuła się doskonale normalnie, zastanawiała się co jeżeli źle odczytała sygnały. Jej brat wrócił do słuchania swojego rozmówcy, a gęsia skórka wróciła, dreszcz rozchodził się od szyi po ramionach, w dół kręgosłupa. Z tyłu głowy odczuwała zimno. Od wewnątrz. Co ją tylko upewniło. Nie popełniła żadnej pomyłki. Coś złego zmierzało w jej kierunku. 2

- Wporządku- powiedział do słuchawki. Przerwał połączenie i przez około dziesięć długich sekund gapił się na mały wyświetlacz. Boże, ten telefon był boski. Chłód w jej głowie nie minął. W rzeczywistości było tylko gorzej. - Oh cholera- pomyślała. Pewnego razu, kilka lat temu, kiedy była jeszcze nastolatką i ciągle mieszkała w domu, spędziła kilka minut rozmawiając ze starszym mężczyzną, który wydawał się jej zupełnie normalny. W czasie rozmowy zastanawiała się czy chciał z nią flirtować, ale okazało się, że pomyliła wysyłane przez niego sygnały-poznała prawdę gdy tylko ich spojrzenia się spotkały. Jedno zerknięcie w oczy tego faceta i po prostu wiedziała. On chce mnie zabić. W tamtej chwili miała wszystkie symptomy. Szukał ofiary i gdyby nie odeszła od razu, byłaby następna. Więc uciekła. Szybko. Dwa dni później, blok dalej gdzie spotkała tamtego mężczyznę, odkryto ciało brutalnie zamordowanej dziewczyny. Przez trzy tygodnie po tym zdarzeniu miała koszmary, o tym co ją mogłoby spotkać gdyby nie odkryła prawdy o zabójcy. Przeczucia były dla niej najważniejsze. Jeżeli było coś niezawodnego w jej ograniczonych zdolnościach magicznych, to były właśnie przeczucia. Coś co po prostu wiedziała. Nie stanowiło dla niej żadnego problemu spojrzenie komuś w oczy i zdanie sobie sprawy, że brakowało mu piątej klepki. Każda ludzka ofiara losu z odrobiną empatii była wstanie to wyczuć. Jej przeczucia zaczynały się dreszczem przeszywającym skórę i powodowały skręcenie się żołądka. I wtedy prędzej czy później wiedziała, że musiała coś zrobić. Na przykład nie iść do sklepu, albo nie skorzystać z jakiegoś skrótu. Teraz, jak tamtego dnia podczas spotkania z mordercą oraz przy inny licznych okazjach, Alexandrine wiedziała, że coś złego się stanie i będzie w to zamieszana. Jej przeczucia zawsze się sprawdzały. Harsh Marit powrócił do życia, a jej własne się rozpadało. Idź tą drogą zginiesz. Idź drugą drogą przeżyjesz. Dwie możliwości. Zero albo jeden. Jak miała dotrzeć do celu, jak miała zgadnąć gdzie czekała na nią śmierć a gdzie bezpieczeństwo. To nie był ten sam rodzaj przeczucia co w przypadku –ten facet gapi się na mnie jakby chciał mnie zabić- nie wiedziała jak ma się zachować. Coś złego się wydarzy. Ale nie wiedziała co. Jeszcze nie. Nie miała nawet pojęcia czy Harsh jest z tym związany, ani kiedy się to wydarzy, dzisiaj czy może za tydzień. - Alexandrine- powiedział. Jak on, została adoptowana, więc nie byli związani genetycznie, nie byli też do siebie podobni. On był wysoki, miał ciemne włosy, był egzotycznie przystojny. Ona wysoka z platynowoblond włosami, wyglądała na trochę starszą niż była w rzeczywistości. Może nie byli z Harshem połączeni więzami krwi, ale wszystko inne co się liczyło, wskazywało że byli rodzeństwem. Mieszkali w jednej rodzinie zastępczej razem tyle 3

lat, że kochała go jak własnego starszego brata. To nie zmieniło się nawet po tym jak pozwolił jej myśleć, że nie żyje. Harsh schował telefon do przedniej kieszeni- Przepraszam cię za to. Starała się ukryć swoją świadomość, ale nie było to łatwe, od jednego spojrzenia w jego oczy zastanawiała się czy pokazywała mu jak zimno było jej w środku. Praktycznie się trzęsła Nie sądziła, że to on był powodem jej wariackiego zachowania. Ale postawiłaby niezłą kasę na to, że to on był katalizatorem dla tego co się do niej zbliżało. Pytanie teraz brzmiało czy jej brat zdawał sobie sprawę czym była. Jeżeli nie, to wolałaby wyjaśnić to później. Dużo, dużo później. Jeżeli w ogóle. Najprawdopodobniej nigdy. - Chcę, żebyś coś dla mnie zrobiła- powiedział. - Na przykład?- lodowaty chłód w jej głowie odszedł, ale to jej nie przeszkadzało. Było to wystarczające, wiedziała że ma jeszcze wybór. - Czy to ma znaczenie- jego ramiona napięły się. - Tak, ma. - Nie stwarzaj problemów, Alexandrine. Nie mam czasu na wyjaśnienia- jego spojrzenie stało się stanowcze- Po prostu zrób to, dobrze? - Po prostu zrób to? Kim ty do diabła myślisz, że jesteś? Po prostu zrób to- właściwie, to było dobre pytanie. Kim on do diabła był? Czy ewentualne osoby adoptujące zadały to pytanie? Bo ona tak. Harsh skrzyżował ramiona na piersi. Nie wyglądał jakby był martwy przez ostatnie dziesięć lat. Ergo1, przez cały czas musiał być żywy, łącznie z tym czasem kiedy opłakiwała jego stratę. Co, jak się nad tym teraz zastanawiała, strasznie ją wkurzało. - Jestem twoim bratem- wyraz jego twarzy złagodniał, ale oczy pozostały surowe a to ją trochę przerażało- Kim innym mógłbym być, Alexandrine? Pytanie to zadał łagodnym tonem głosu, prawie że czułym. Ale nie miała wątpliwości, że coś więcej kryło się w jego pytaniu. Chciałaby, żeby Maddy tu była, wiedziałaby co robić. Co ważniejsze, wiedziałaby czego nie robić. Jej najlepsza przyjaciółka posiadała dużo większą wiedzę o życiu niż ona. Dzwonek do drzwi zabrzęczał wstrząsając nią jak diabli, ponieważ wydawało się jej, że nie działał. Oboje spojrzeli w tamtym kierunku. Wtedy jego telefon zadzwonił. Znowu. Dzwonek był serią sonarowych dźwięków.

1

Z łaciny- a zatem, więc

4

- Nie odbieraj, Harsh- znała go. Był jej starszym bratem i nie mogła uwierzyć, że mógłby ją skrzywdzić. Jeżeli pojawił się u niej żeby ją zabić, jej przeczucia na pewno byłby bardziej sprecyzowane. Prawda? Było też możliwe, musiała to przyznać, że jej odczucia nie miały nic wspólnego z Harshem. Mógł to być jeden wielki zbieg okoliczności. Tylko, że tak nie myślała. - Proszę nie. Tylko ten jeden raz. - Muszę- wyjął telefon z kieszeni, dotknął wyświetlacza i odpowiedział- Pięć minut- potem znowu dotknął ekranu i spojrzał prosto na nią-Jestem twoim bratem Alexandrine. Nic tego nie zmieni- ich spojrzenia się spotkały- Nic. - Mój brat- powiedziała, gdy znowu dotknął iPhona. Kolejna seria ikon pojawiła się na wyświetlaczu- Jasne. Mój brat- nagle, poczuła się jakby miała sześć lat a nie dwadzieścia sześć z całą swoją dojrzałością emocjonalną którą posiadała. Próbowała się jakoś trzymać, ale jak do tej pory ten wieczór zapowiadał się na bardzo stresujący. - Alexandrine…- mocno ścisnął telefon- Nie jestem tutaj żeby cię skrzywdzić. Musisz mi uwierzyć. Wierzyła w to. Naprawdę: - Gdzie byłeś przez cały ten czas?- spytała. Nie odpowiedział- Mama i tata zamówili dla ciebie mszę. Było przyjemnie. Bardzo dystyngowanie. Podobałoby ci się. Dużo płaczu, łez, emocji- czy wtedy miała zaledwie szesnaście lat? Lata robiły swoje, ale jak cholera pamiętała kiedy zaginął jej jedyny brat. Policja zdecydowała, że był martwy, nawet bez odnalezienia ciała, oni żyli po prostu… Przestań. Utrata Harsha rozbiła jej rodzinę na kawałeczki. Żadne z nich tak naprawdę się nie pozbierało po jego stracie. - Jestem pewien, że było miło- odpowiedział zbyt stanowczym głosem. Alexandrine dźgnęła palcem powietrze w jego kierunku. Ponieważ nie wiedziała czy zagraża jej z jego strony jakieś niebezpieczeństwo, postanowiła że musieli wyjaśnić sprawy pomiędzy nimi. Westchnął, ale kiedy się odezwał jego spojrzenie było tak samo stanowcze: - Próbuję uratować ci życie, Alexandrine. - Spóźniłeś się jakieś dziesięć lat żeby mnie uratować, Harsh- Wow. Zabrzmiało to o wiele bardziej oskarżycielsko, niż zamierzała. Ale była zdenerwowana i wytrącona z równowagi. - Pełny kredy zaufania za uratowanie ci życia- powiedział. - Nie dzięki. Jego spojrzenie stało się jakby nieobecne. Oddalił się od niej na jakieś miliony mil. Nawet nie powiedział jej gdzie był przez te wszystkie lata. Dlaczego nie? Ostatni raz kiedy widziała swojego brata, był ubrany w garnitur i krawat, jego włosy były schludne, obcięte na krótko. Dziesięć lat temu, do paska miał przyczepiony pager 5

chirurga i korzystał z tego cholerstwa cały czas. Teraz? Jego profesjonalny wygląd niedawno zdobytego doktora medycyny zmienił się na jakiś niefajny rockowy styl. Miał na sobie sprane jeansy, poprutą koszulkę i zniszczone skórzane buty. Nie pasowały na niego, jakby nie były jego, włosy sięgały ramion, oceniając szerokość klatki piersiowej, spędzał dużo czasu na siłowni. Harsh nigdy nie bywał w takich miejscach. Kiedy młody lekarz miałby znajdować na to czas? Ledwo znajdował chwilę dla dziecka ich siostry, która przeprowadziła się do Californi. Ktoś zapukał do drzwi. Głośno. Mieszkała w tanim mieszkaniu w budynku bez ochrony, więc nie była zaskoczona, że ktoś wszedł na górę bez wcześniejszej informacji. Włoski na jej karku zjeżyły się, nie była pewna czy było to związane z jej przeczuciem czy tym, że była przerażona. Po policzeniu do trzech, spojrzeli się z Harshem na siebie. Interesujące. Nie spytał jej czy na kogoś czekała. Nie wydawał się też być zaskoczony. Jego iPhone ponownie wydał świszczący dźwięk. Harsh sprawdził kto dzwonił i kurde miała dejavu. Trzynaste urodziny. Brzęczący pager. Ukochany brat przyjechał z Harvard Ok.2- to nie było daleko, rodzina Marit mieszkała na Brooklynie- wyszedł z przyjęcia zanim podano tort. Znowu. - Zupełnie jak za dawnych czasów, co?- powiedziała szeptem. Najwyraźniej z upływem lat Harsh zmienił się w coś przerażającego. Różnego od tego kim ona była. Zapytała głośniejUratować mnie przed czy? Dotknął wyświetlacza i powiedział do dzwoniącego: - Nie teraz- i rozłączył się. Miała przeczucie, że chciał potrząsnąć swoim gadżetem. Nie zrobił tego. Harsh zawsze się kontrolował. Spojrzał na nią i powiedział: - Przed samą sobą. - Huh?- ktokolwiek to był zapukał ponownie. Trzy raz. Bardzo powoli. Bardzo głośnie. Palant: - Jak powinnam to rozumieć?- zmarszczył brwi. - Próbuję cię chronić przed samą sobą, Alexandrine- jasne. Chciał ją bronić przed nią samą. To był jakiś żart, gdyby tylko wiedział: - Za późno, bracie. Jestem już dużą dziewczynką. Dorosłam. - Alexandrine… - Mam dwadzieścia sześć lat i trzy miesiące. Jestem na tyle dorosła, żeby mieć pracę, płacić podatki, pić mocne alkohole i brać udział wyborach. W tym samym czasie jak mam ochotę. - Rozumiem, że nie jesteś już dłużej dzieckiem.

2

Medyczny wydział Harvardu

6

Ostatni raz kiedy go widziała, ciągle jeszcze mieszkała w domu na Brooklynie, Massachusetts, bez jakiejkolwiek potrzeby noszenia biustonosza. Massachusetts leżało trzy tysiące mil od City the Bay, gdzie prowadził medyczne badania na Uniwersytecie Kalifornijskim w San Francisco. Jej starszy brak był lekarzem. Mama i tata byli tacy z niego dumni, a wtedy on zniknął. Zapadł się pod ziemię. Uznano go za zmarłego. Na dobre. Najwidoczniej wcale nie był taki martwy. - Wszystko się zmieniło, prawda?- powiedziała. Telefon Harsha świsnął ponownie. Odebrał rozmowę tak jak poprzednio: - Powiedziałem ci pięć minut- dotknął ekranu, żeby przerwać połączenie a w wyniku zbiegu okoliczności Pan Niecierpliwy czekający na zewnątrz mieszkania, walił pięścią w drzwi. Świetnie. Sąsiedzi będą zachwyceni. Najprawdopodobniej już dzwonili do właściciela. - Nie potrzebuje ochrony- odpowiedziała. A minutę po wypowiedzeniu tych słów, poczuła skurcz żołądka, bo może do diabła faktycznie jej potrzebowała- Radzę sobie sama już od dłuższego czasu, Harsh. Przestał chodzić po mieszkaniu. Nie pamiętała, żeby jego oczy miały tak głęboką brązową barwę. Nie mogła oprzeć się przeczuciu, że za nimi żyło coś jeszcze. Przeszedł ją dreszcz: - Kiedy ostatnio rozmawiałaś z mamą i tatą?- spytał. Byli tak zajęci odbudowaniem relacji pomiędzy sobą, że nie miała okazji przekazać mu wiadomości o rodzicach: - Rozmawiałam z tatą dwa lata temu- była to prawda. Harsh domyślił się, że za jej słowami kryło się coś więcej a ona próbowała go sprowokować, ale odmówił wzięcia w tym udziału. Popsuł jej całą zabawę- Nie żyje. Zawał serca. - Nie wiedziałem- zacisnął palce na wibrującym telefonie- A co z mamą? Tak. To do diabła gdzie on był skoro niczego nie wiedział? Zamienił się w dziwaka nie korzystającego z Internetu ani nie czytającego gazet? Albo wykonanie jednego telefonu robiło mu taki wielki problem? Rodzice, którzy go wychowali, posłali do collegu oraz na studia medyczne, co najprawdopodobniej zrobiliby również i dla niej, gdyby też była geniuszem, zostali zniszczeni ponieważ myśleli, że Harsh nie żyje: - Ona też odeszła. Jakieś osiem lat temu. Przez pół sekundy, wyglądał jak Harsh Marit, za którym tęskniła każdego dnia przez ostatnich dziesięć lat jej życia. Ścisnęło ją w piersi, walczyła ze sobą, powstrzymując łzy. Tak bardzo za nim tęsknili, a teraz on wrócił, nie chciała żeby znów ją opuszczał. Miała tylko jego. Otworzył usta, ale zamknął je po chwili. W końcu spytał: - Co się stało? 7

- Rak- wzięła głęboki oddech- Można powiedzieć, że to ironia losu, prawda? Jej syn, genialny onkolog, nie był w pobliżu żeby uratować jej życie- nie odezwał się, poczuła się paskudnie z powodu swojego wybuchu- Posłuchaj- przeczesała palcami sięgające do ramion włosy- Przepraszam. To nie było w porządku ani za bardzo miłe. Nie miałam takiego zamiaru. - Masz rację- zacisnął dłoń w pięść- Nie było mnie przy niej- milczał przez chwilę a potem powiedział zdecydowanie obniżonym głosem- Chciałbym być przy niej żeby jej pomócAlexandrine czekała, aż powie gdzie był przez cały ten czas. Nie zrobił tego. Znowu. - Więc, jak powiedziałam. Radzę sobie sama już od dłuższego czasu i nic złego mi się nie stało- ale wtedy przypomniała sobie o otaczającym ją złu, w różnym zakresie. Włączając w to odmawianie sobie jedzenia żeby zapłacić rachunki. Albo zostanie eksmitowaną. Albo przebywanie w bardzo zły towarzystwie i zastanawianie się czy dożyje dwudziestego pierwszego roku życia- Wyprowadziłam się z domu, zajmowałam się różnymi rzeczami, zwiedzałam. Poszłam do collegu- robiła rzeczy, o których nie miała zamiaru rozmawiać z nikim- Teraz mam pracę. Zarabiam gówniane pieniądze, ale dwa dni w tygodniu mogę pracować w domu- wytrzymała jego spojrzenie- Wynajmuję tą uroczą ruderę w najpiękniejszym mieście świata- pochyliła głowę i rozejrzała się po swojej prywatnej przestrzeni. Paskudne dwupokojowe mieszkanie za tysiąc czterysta dolarów miesięcznie, miała szczęście, że w ogóle znalazła coś tak taniego. Ponownie zwróciła uwagę na swojego brata. Dziesięć lat to dość długi okres żeby zniknąć z czyjegoś życia- Nie jestem też już dziewicą. Harsh był od niej wyższy, ona sama miała ponad metr siedemdziesiąt wzrostu, co oznaczało że on był naprawdę wysoki. Wysoki przystojny doktor. Gdzie do diabła podziewał się przez te wszystkie lata kiedy ona go potrzebowała. - Nie spodziewałem się, że będziesz. - Gdzie byłeś doktorze Marit?- sarkazm był jej specjalnością. Według niej była to bardzo przydatna umiejętność. Chodził w kółko od telewizora do regału na książki: - Nie mogę ci powiedzieć- Pan Niecierpliwy zapukał do drzwi a telefon Harsha zadzwonił w tym samym czasie. - Coś takiego, Harsh, dlaczego nie powiesz temu gościowi żeby przestał ci truć?- posłał jej ostre spojrzenie. Poczuła jak włoski na jej rękach się zjeżyły. - Nie mogę ci powiedzieć gdzie byłem- zmarszczył brwi patrząc się w kierunku drzwi- Nie możemy tego po prostu zostawić?

8

- Kraina Oz? Syberia? Program ochrony świadków? Pojechałeś szukać swoich biologicznych rodziców jak ja? Timbuktu? Nie, poczekaj to ja tam byłam. - Pojechałaś do Timbuktu? - Uh-huh. A ty? Arktyka? Więzienie?- posłał jej jadowite spojrzenie- Nie masz żadnych tatuaży, gdybyś był w więzieniu miałbyś na ciele istne dzieło sztuki- wiedziała to ponieważ jej kumple byli przestępcami z tatuażami domowej roboty. Podniosła głowę- Byłeś w wojsku, prawda? Kto inny mógłby sprawić, żeby osoba kompletnie zniknęła? Sprawy rządowe? Mam rację? Harsh gapił się na nią. Nie spodziewała się, że odpowie, zamiast tego dr. Harsh Marit, jej ukochany starszy brat, dotknął dłonią tyłu swojej szyi i powiedział mrocznym, zachrypniętym głosem: - Więzienie, jest najbliższe tego gdzie byłem- pustka w jego głosie wywołała u niej złość: - Czego ode mnie chcesz Harsh?- jego cholerny telefon rozdzwonił się ponownie tym razem innym dźwiękiem. Odebrał: - Harsh – patrzyła jak jej brat słuchał swojego rozmówcy kimkolwiek był- Nie, jestem tutaj. Tak- spojrzał na nią. Nie rozpoznawała człowieka za tymi oczami. Potarła ramiona próbując pozbyć się gęsiej skórki, ale to nie pomogło- Jeszcze nie, jest na zewnątrz. Tak. Tak. Wiem. Będę- zamilkł żeby wybuchnąć za chwilę- Chryste, Nikodemus myślała, że nie żyje. Możecie dać mi chwilę? Puls Alexandrine przyspieszył tak, że słyszała go w uszach. Nerwowe uczucie w żołądku pojawiło się ponownie. Nikodemus? Było to imię, które mogło wbić dziewczynę w fotel, zwłaszcza, jeżeli była czarownicą. - Tak- odpowiedział, tym razem spokojniej, ciągle rozmawiając przez telefon. Jego spojrzenie było twarde i nieubłagane, Alexandrine zastanawiała się co takiego strasznego przeżył w przeszłości. Silnik motocyklu zawarczał na zewnątrz. Na pewno był to jeden z tych nieznośnych palantów w skórzanych spodniach. Harsh przerwał połączenie, po to żeby po chwili nawiązać kolejne: - Nawet nie próbuj odjechać- wpatrywał się w nią- Chcesz mieć Nikodemusa na tyłku zamiast mnie?- cholera, ponownie nią wstrząsnęło, kiedy wymówił imię, o którym czytała w książkach. Nikodemus? To nie mogła być prawda. Przeszył ją chłód, jakby właśnie dowiedziała się, że Kuba Rozpruwacz nie tylko istnieje naprawdę, ale mieszka obokZaparkuj ten cholerny motocykl i przyjdź na górę. Otworzę ci drzwi.

9

- Najnowsze wiadomości dr. Marit- była pewna jak diabli, że nie miała ochoty spotykać żadnego z jego przyjaciół- Sama mogę o siebie zadbać. Radzę sobie sama odkąd zniknąłeś. Schował telefon i wziął głęboki wdech: - Nie poradzisz sobie z tymi facetami- ktoś zgasił silnik motocykla. - Jakimi facetami? - Z facetami, którzy będą gotowi cię zabić żeby tylko dostać to czego szukają. - Co?- było to jedyne co potrafiła powiedzieć i zabrzmiała jak niedowierzająca cwaniara, a wcale nie miała takiego zamiaru. Po prostu wszystko zbyt idealnie zgrało się z jej przeczuciami. I oto jest. - To jest to czego od ciebie chcę Alexandrine- wpatrywał się w nią- Chce żeby z tobą został. - Nie potrzebuję niańki- Harsh zaśmiał się co właściwie w ogóle nie przypominało śmiechuZ nim, nikt cię nie skrzywdzi. Poczuła jak jej mózg zamarza. Czysty lód w głowie. To był moment decyzji. Usłyszała dzwonek do drzwi. To naprawdę było już. Decyzja, tylko że ciągle nie wiedziała, którą drogą powinna podążyć. Czy mężczyzna stojący za drzwiami był jedynką czy zerem? Kiedy Harsh ruszył się z miejsca, żeby wpuścić jego pracownika z Biura Ochrony, w jej zasranym mieszkaniu nie było słychać żadnego dźwięku. Jeżeli zamknęłaby oczy mogłaby udawać, że jest sama. Ale nie była. Harsh był przy drzwiach, robiąc słodkie oczy, jakie znała z przeszłości. Powiedziała do jego pleców: - Znalazłam mojego biologicznego ojca- odwrócił się gdy Pan Niecierpliwy i Mam Motocykl zapukał. Jego spojrzenie paliło ją: - Nie zrobiłaś tego. - Tak. Zrobiłam. W Turcji. W małej wiosce położonej jakieś dwieście kilometrów od Ankary- Harsh otworzył drzwi i powiedział: - Nie mogłaś znaleźć go w Turcji- w tym przypadku miał rację: - Dowiedziałam się kim jest kiedy tam byłam- zawahała się- Wygląda na to, że urodziłam się w Turcji. Ale mój ojciec jest Duńczykiem. I jeżeli cię to interesuje, nazywa się Rasmus Kessler. Trzymał dłoń na klamce, drzwi znajdowały się kilka cali od otwarcia. Niemożliwe było zobaczenie kto stoi po drugiej stronie: - Nie spotkałaś się z nim. Nie mogłaś. - Skąd wiesz? W świetle, tam gdzie teraz stał wydawało jej się, że jego oczy zmieniły kolor. To było niemożliwe, ale właśnie tak to wyglądało: - Ponieważ gdybyś go spotkała Alexandrine, już byłabyś martwa. 10

Rozdział 2 Alexandrine patrzyła jak wejściowe drzwi powoli się otwierają. Harsh odwrócił od niej twarz jakby wcześniej nie powiedział, że jej biologiczny ojciec mógłby chcieć ją zabić. Świetnie. Po prostu świetnie. Jakby cokolwiek wiedział o jej ojcu. Nie miał nawet pojęcia, że jego adopcyjni rodzice nie żyją. Nic o niej nie wiedział. Już nie. Drzwi otworzyły się na tyle, że mogła zobaczyć przestrzeń za jej bratem. Poczuła skurcz żołądka sto razy silniejszy niż wcześniej. Jedna rzeczy była dla niej idealnie jasna: Harsh wpuścił do mieszkania zabójcę. Była zbyt przerażona żeby zobaczyć cokolwiek po za jego czarnymi ubraniami i parą cholernie niebieskich oczu, musiały zostać tak podkreślone przez padające światło z korytarza. Niemożliwe. To porostu było niemożliwe. Ludzkie oczy nigdy nie mogłyby mieć takiego koloru. Alexandrine wyszła za Harsha i wyciągnęła rękę w jego stronę. Ideale zgranie ponieważ w tym samym czasie Niebieskooki ruszył w kierunku jej dłoni. Zatrzymała go w drzwiach. - Nazywam się Alexandrine Marit- jej żołądek fiknął koziołka. Cholera, to było najgorsze uczucie jakiegokolwiek doświadczyła, najbardziej szalone było to, że nie wiedziała co powinna zrobić w tej sytuacji. Kryzys musiał być ogromny. Jej życie się zmieniało, co do tego nie miała żadnych wątpliwości. Ale cokolwiek to było nie osiągnęło jeszcze punktu krytycznego. Kiedy to nastąpi, będzie wiedziała co robić. Miała taką nadzieję. Zawsze tak było- Włazisz do mojego mieszkania. Spojrzał w dół, prosto na nią, poczuła jak krew zamarza jej w żyłach. Jeżeli nie byłaby tak wściekła na Harsha, nie chciałaby mieć nic wspólnego z facetem mającym ponad sześć stóp wzrostu. Wyczuła zło gdy tylko spojrzała w jego oczy i wolała tego więcej nie powtarzać. Bóg raczy tylko wiedzieć, że żyła z tym rodzajem zła kiedy wyprowadziła się z domu. Udzielił jej kilka bolesnych lekcji. Kumpel Harsha był przerażający. Był bardziej przerażający od niego. Nie była przekonana czy powinna zostawać z bratem sama w mieszkaniu a co dopiero z tym typem. - Więc?- odpowiedział Niebieskooki. Powiedział jedno słowo, ale było dla jej uszu jak balsam. Ten mężczyzna miał piękny głos. Typu: moja droga, ukradnę ci duszę. Musiała zadrzeć brodę do góry by spojrzeć mu w oczy, miała nadzieję często tego nie robić. Ubrany był w skórzane spodnie, czarne rękawiczki, buty i skórzaną kurtkę zapinaną na ekspres. Czarną oczywiście. Pod pachą trzymał kask. Ach, palant jeżdżący na motocyklu. Jego oczy miały odcień neonowego błękitu:

11

- Miło mi cię poznać, kimkolwiek jesteś- podarowała mu fałszywy uśmiech, miała nadzieję, że nie zauważył jak cała się trzęsła- Ale nie chcę cię tutaj. Przepraszam Harsh, ale marnujesz swój czas. Wracaj do domu. Nic się nie stało. Żadna zmiana w stanie jej przeczuć, żadnego uczucia ulgi w wyniku podjęcia właściwej decyzji. Odczucia fizyczne też się nie zmieniły. Żadnej wskazówki czy powinna unikać tego zła, ale również nic nie zmieniło się na gorsze,. - Alexandrine- usłyszała za sobą głos Harsha. Spojrzała na niego nad swoim ramieniem: - Nie jesteś- zaczęła mówić bez cienia uśmiechu- moim szefem. Harsh potrząsnął głową. Był to jeden z tych sugestywny ruchów, nie skierowany do niej tylko do jego kumpla- Bolesna Śmierć- jest moim głównym imieniem. Spojrzała na mężczyznę stojącego przed nią. Niebieskooki gapił się na jej rękę na jego skórzanej kurtce tak jakby była brudna, a potem spojrzał na nią. Miała chwilę, żeby zauważyć, że był boski. Tak samo cudowny jak tygrys. Nie taki żyjący w zoo, ale na wolności, który nie jadł nic przez ostatni tydzień a teraz patrzył na nią jak na łatwy posiłek. Przewyższał ją o głowę: - Odpierdol się czarownico- no cóż, wyszło szydło z worka, czyż nie? Skąd do diabła wiedział? - O-kaaay- wyszeptała. Minął ją i podszedł do Harsha. Odwróciła się i zobaczyła jego plecy. Jasne. Czarna skóra. Nie było wielu mężczyzn, którzy mogli ją nosić. Nie wyglądał w niej jak bezmyślny idiota. Wymienili z Harshem jakiś skomplikowany uścisk dłoni na powitanie. Wszystko przesycone męskością. - Słyszałeś co powiedziałam?- spytała. Niebieskooki odwrócił się w jej stronę: - Yeah- jego spojrzenie przesuwał się po jej ciele od góry do dołu, badając ją w połowie obraźliwie, w połowie seksualnie- A ja powiedziałem odpierdol się. Może powinnaś to zrobić- Alexandrine po cichu zaczęła liczyć do dziesięciu. Kiedy dotarła do trzech, przerwała: - Harsh, zabierz go stąd- jej brat wziął głęboki wdech: - Alexandrine, to jest Xia. Jak zauważyłaś jest absolutnym dzikusem. Xia, moja siostra Alexandrine. Jest poza zasięgiem- zrobiła minę do nich obu: - Uroczo. Ja nie. Wynoście się. Harsh posłał jej jadowite spojrzenie, następnie tak samo popatrzył na Xię. Wstali w wypełnionym promieniami słonecznymi mieszkaniu: - Oboje, zacznijcie się zachowywać. Proszę.

12

Xia rzucił kask na jej kanapę a potem posadził na niej swoje duże ciało. Miała cholerne szczęście, że niczego nie zepsuł. Podniósł jedną z jedwabnych purpurowych poduszek i rzucił ją w drugi róg kanapy. Najwidoczniej, purpurowy go odrzucał. Następnie rozpiął kurtkę i rozciągnął ramiona wzdłuż oparcia. Czy jej sofa była dla niego zbyt kobieca? Czarny aksamit z purpurowymi i turkusowymi poduszkami nie był wystarczająco męski? Proszę! Miała nadzieję, że jej dziewczyńska kanapa go zabije. Jego t-shirt był czysto biały wsunięty w spodnie. Jak do tej pory, mogła powiedzieć, że nie miał najmniejszego zbędnego kawałka ciała wystającego poza talię. Były to same mięśnie z co najwyżej jednym procentem tłuszczu. Ten facet był naprawdę przerażający. - Proszę, czuj się jak u siebie w domu- powiedziała- Masz na to pięć minut. - Xia- Harsh przeczesał swoje długie włosy- Czy choć raz mógłbyś udawać, że jesteś ucywilizowany? - Po co? - Harsh, czy wszyscy twoi nowi koledzy są tacy mili?- spytała. Xia spojrzał na nią. Przyglądała się swojemu bratu. Ale żadna pomoc nie nadeszła z jego strony. Studiowała przez chwilę Xię, mając nadzieję, że wpadnie na pomysł jak usunąć go z sofy. Rękojeść noża wystawała poza spłowiały futerał przypięty do jego tali. Dreszcz strachu przebiegł po jej plechach kiedy spojrzała na broń, Xia uśmiechnął się jakby mógł wyczuć jej reakcję. Kolejny dreszcz sprawił, że miała nogi jak z waty. Czuła w kościach, że używał tego noża do zabijania ludzi i nie zawahałby się zrobić tego ponownie. Siłą woli zmusiła mięśnie do współpracy i odwróciła się od niego: - Ok., Harsh. Musisz mi to wyjaśnić- podniosła dłonie. Dzięki Bogu nie trzęsły się. Jakie kłopoty, do diabła miała przed sobą, skoro Harsh chciał żeby ktoś taki jak Xia z nią został?Musisz mi dokładnie wytłumaczyć, dlaczego chcesz, żeby ten Zabójca ze mną został. Jesteś mi winny, chociaż tyle- Harsh usiadł na jej ulubionym fotelu. Również z czarnego aksamitu: - Pisałaś z Alvaro Magellanem. - I co z tego?- która czarownica nie chciałaby spotkać słynnego Alvaro Magellana? Nie, żeby Harsh mógł cokolwiek o tym wiedzieć. Z tym wyjątkiem, że wiedział o Magellanie i wiedział o e-mailu. Poczuła jak skręca się jej żołądek. - I wysłałaś zdjęcie. - To nie było nic perwersyjnego- żart najwidoczniej nie wzbudził w nich entuzjazmu. Poczuła swędzenie pomiędzy łopatkami, ale nie sprawdziła czy Xia wpatruje się w jej plecy. Robił to. Czuła jego wzrok w kościach, w ten sam sposób, kiedy psychopatyczny morderca używający siekiery, ocenia cię czy nadajesz się na jego następną ofiarę. Ale on nie używał 13

siekiery do mordowania. Jeżeli już to noża, ale nie zamierzał użyć go na niej, jeszcze nieWięc? - Więc Alexandrine, istnieją ludzie którzy wiedzą o tobie – Harsh pochylił się do przodu opierając łokcie na kolanach. Wypuścił powietrze, zdmuchując włosy z twarzy. Zimno przebiegło wzdłuż jej kręgosłupa. Pierwszy raz odkąd zdecydował się z hukiem wrócić do jej życia, mówił niezaprzeczalną prawdę- Ludzie którzy nie zawahają się ciebie zabić żeby dostać amulet. - Oh, cholera- wyszeptała. Nic dziwnego, że ostatnio przeczucia nie dawały jej spokoju. Zagrożenie było podwójne, ponieważ skontaktowała się z Magellanem i z powodu Xii Barbarzyńcy. Prawda, wysłała zdjęcie kamiennego amuletu Alvaro Magellanowi. Potrzebowała jego ekspertyzy na temat talizmanu, dostała jego adres od jednego profesorów z Berkeley, specjalisty w tej dziedzinie. Zaprzyjaźniony profesor był ekspertem w dziedzinie starożytnych ozdób pochodzących ze Środkowego Wschodu. Magellan był Ekspertem. Jeżeli ktoś mógł zidentyfikować ten amulet i przedstawić jakieś wskazówki, dotyczącego jego pochodzenia, mógł zrobić to tylko Magellan. Tak powiedział jej przyjaciel. Wszystko co chciała wiedzieć to, to czy jest prawdziwy i czy traciła czas próbując go użyć. Nie widziała w tym żadnego problemu- Jest cenny- powiedziała. - Wystarczająco cenny, żeby dla niego zabić- mówiąc te słowa, twarz Harsha nie zmieniła wyrazu. - Nie żartujesz, prawda? - Tak samo jak nie żartuję, z tego żeby Xia z tobą został- Boże, co za pomysł. - Absolutnie się nie zgadzam, żeby ten zabójca tu został. - Jest jedyną osobą, której ufam i może cię ochronić przed niebezpieczeństwem. - Ale dlaczego? Magellan po mnie nie przyjdzie- cholera, ciągle miała dreszcze- Gdybyś jeszcze nie słyszał, nie żyje- zupełna cisza. Jednak za jej plecami była najgłębsza. Zabójca celowo siedział nie odzywając się- Ok. nie chcesz mi powiedzieć, że ktoś chce mnie zabić z powodu kawałka rzeźbionego kamienia. Psiakrew, nie mam nawet pewności, że jest prawdziwy. - Jest prawdziwy- odpowiedział Xia- poczuła jak amulet wiszący na jej szyi staje się cięższy: - Prawdziwy szmelc. Nie jest do niczego przydatny, zgaduję że to nie ma znaczeniapowiedziała to specjalnie, obaj mężczyźni wyglądali nieco na zdezorientowanych jej słowami. Chciała żeby Xia zniknął, ale nie dostała oczywistej wskazówki, że powinien odejść. Zwykle od razu identyfikowała źródło zagrożenia, wiedziała też co robić. W tym przypadku, 14

były dwie przyczyny jej stanu, Xia oraz jego powiązanie z Magellanem i jej talizman. Było możliwe, że te dwa pobudzające wydarzenia zdecydowanie ze sobą kolidowały. Cudownie. Po prostu cudownie. - Jak długo go masz?- spytał Harsh. Chciała jak gdyby nic usiąść na kanapie, ale Xia zajmował ją w całości. Więc została na miejscu, stojąc: - Od czasu wyjazdu Turcji- brwi Harsha uniosły się- W przybliżeniu dziewięć miesięcy. - Mogę go zobaczyć? Instynktownie, sięgnęła po swoją moc żeby bronić się, jeżeli zechciałby go jej odebrać. Jakby mogłoby to w czymś pomóc. Xia zawarczał, przypominało to dźwięki wydawane przez wilki. Usiadł prosto, tył jej głowy zamienił się w blok lodu. Moc Alexandrine miotała się. Niestety, nie było to dla niej zaskoczeniem. Cholera, ten facet był przerażający. Harsh mrużył oczy patrząc na nią. Xia siedział, wyprostowany jak kij od szczotki, patrząc na nią z czystą nienawiścią w oczach. Nie odcięła się od swojej mocy, a powinna. Kierowała ją w stronę mężczyzny, który wiedziała że był zły. Musiała zareagować. - Alexandrine?- odezwał się Harsh. - Co? - Czy mogę zobaczyć amulet? Chodziło o to, że ona nie chciała go nikomu pokazywać. Nie żeby mu nie ufała, ale bardziej towarzyszyło jej nieprzyjemne uczucie własności, coś jak mój skarbbbbbbb. Całym sercem wierzyła, że nie zmieni się w Goluma z Władcy Pierścieni, oszalałego z powodu Pierścienia. Czy nie było strasznie odkryć, że może połączyć ją podobnie gówniana relacja z amuletem? Zacisnęła dłonie w pięści opierając się pokusie dotknięcia go. Obiektywnie wiedziała, że pokazanie Harshowi amuletu nie było niczym wielkim. Nie miał zamiaru jej go ukraść czy odmówić oddania, ale jej dłonie odmówiły współpracy, a jedyne słowa jakie mogła wymówić to: - Po co? Wydaje mi się, że wasza dwójka wie o nim wszystko. Dlaczego musisz go jeszcze zobaczyć?- Harsh wzruszył ramionami, ale jego oczy zamigotały, co ciężko było nie zauważyć. To tylko gra światła, prawda?: - Z czystej ciekawości- skrzyżowała ramiona na piersi: - Nie mam go teraz przy sobie. - Ona go nosi- powiedział Xia. Alexandrine odwróciła się: - A może wiesz też, jaki kolor bielizny mam teraz na sobie? Xia gapił się na nią swoimi neonowo niebieskimi oczami. Poczuła chłód w piersi. Musiała mieć problemy ze wzrokiem, ponieważ widziała jak jego oczy zmieniały kolor, 15

migotały pomiędzy cieniami niebieskiego, szarego i białego. Xia poruszył ustami, mogła wyczytać z nich pierdol się. - Przestańcie- przerwał im Harsh. Jego telefon znowu zadzwonił. - Ona kłamie- Xia kontynuował- Mogę wyczuć talizman. Ma go na sobie. - Tu Harsh. - Wiesz, że jesteś palantem, prawda?- powiedziała do Xii- Najważniejszym, zwycięzcą na top liście, palantem pierwszej klasy. Twoi rodzice musieli być z ciebie dumni- posłał jej kolejne – pierdol się spojrzenie: - Jestem palantem, który utrzyma twoją głowę bezpiecznie na karku. - Jesteś dupkiem. - A ty pierdoloną wiedźmą- zdjął kurtkę i rzucił ją na kask. Taa, ciało z dziewięćdziesięcioma dziewięcioma procentami mięśni- I do tego kłamczuchą. - Tak- Harsh powiedział do telefonu- Za około godzinę. - Oh, nie- położyła dłonie na biodrach i posłała Xii swoje Śmiercionośne Spojrzenie. Za dużo nie pomogło, ale się tego nie spodziewała. Rozciągnął ramiona wzdłuż oparcia kanapy. Jego skóra była odrobinę ciemniejsza od złoto brązowej. Podobali jej się mężczyźni wysocy, ciemni z mrocznym charakterem, po prostu przepyszni. Miał mięśnie, które wyglądały jakby nad nimi często i ciężko pracował. Pomyślała, że nie były na pokaz. Bez względu czym się zajmował, bezwzględnie wykorzystywał swoje ciało. - Nie przyzwyczajaj się- powiedziała do niego- Nie zostajesz tutaj. Odchylił się do tyłu i uśmiechnął się do niej głupio: - Oh, tak kochanie, zostaje.

16

Rozdział 3 Czarownica czy nie, pomyślał Xia gdy patrzył na Alexandrine Marit wpatrującą się w swojego brata, była w jego typie. Wysoka. Długie nogi. Niezłe piersi. Nie miał nic przeciwko ubraniu, które nosiła, ponieważ podkreślało jej kształty. Miała na sobie jeansy biodrówki, był absolutnym fanem mody. Podobały mu się blondynki, a ona właśnie nią była. Był to praktycznie biały blond. Mógłby się obejść bez krótkich włosów, przeszedł go dreszcz, ale ta fryzura podkreślała jej kości policzkowe. Koszulka była dopasowana, piersi mogłyby być trochę większe, ale nie była jakaś wybrakowana tym miejscu czy coś. Podsumowując, Alexandrine Marit miała ładne opakowanie. Musiał przyznać się przed sobą, że jeżeli nie byłaby czarownicą, byłaby cała jego. - On tutaj nie zostaje- powiedziała do brata. - Tak, zostaje. Xia wyciągnął nogi i skrzyżował je w kostkach. To było zabawne, obserwować tą dwójkę walczącą ze sobą. Mógł jednoznacznie powiedzieć, że czarownica nie bała się Harsha. Oparła dłonie na biodrach, przez co zadarła swoją koszulkę lekko do góry, dając mu niezły widok na jej jasną skórę. Zastanawiał się czy nosiła amulet, był tego prawie pewien pomimo tego, że go nie widział. - Nie, nie zostaje. - To ty poinformowałaś Magellana o swoim istnieniu, Alexandrine. Teraz oni wiedzą o tobie. - Oni? Kim do diabła są ci oni, Harsh? - A jak ci się wydaje. To magowie. Prawdziwi- odpowiedział- W porównaniu do nich nic nie znaczysz. - Dzięki- zniosła to całkiem nieźle, pomimo tego, że Harsh umieścił ją w rankingu magów jakieś dwie klasy niżej. - Twój cholerny biologiczny ojciec wie o twoim istnieniu. Zaufaj mi, nie byłaś bezpieczna od chwili, gdy wysłałaś Magellanowi tą wiadomość. Ty mała idiotko. Teraz wiedzą, że masz talizman i skorzystają z każdej okazji, żeby ci go odebrać- Harsh był bliski utraty swojego spokoju. Był bardzo ciekawy jak to będzie wyglądało- Jeżeli myślałaś, że Rasmus Kessler nie przyjdzie po ciebie, byłaś głupia. A jeszcze głupsza, jeżeli myślałaś, że troszczy się o ciebie jak prawdziwy ojciec.

17

Xia poderwał się do góry, ale Harsh go zignorował. Jego siostra spojrzała na niego, ale Harsh ruszył się ze swojego miejsca i to przykuło jej uwagę: - Czy ty kurwa oszalałeś?- powiedział do niego. - Zamknij się Xia. To sprawa pomiędzy mną a Alexandrine. - Kiedy miałeś zamiar powiedzieć mi kim jest jej ojciec? Kurwa, Harsh. Jak mogłeś przebywać koło niej wiedząc kim jest?- Harsh go zignorował: - Rasmus Kessler pozbył się ciebie, Alexandrine. Nie posiadasz pełnej mocy, która mogłaby mu się przydać, więc oddał cię, żebyś żyła wśród zwykłych ludzi- prawie, że wypluł ostatnie słowo. Harsh ledwo nad sobą panował- Miałaś trzy lata, a on cię nie chciał. Nie chciał cię wtedy i nie chce cię teraz. Jedyną rzeczą jakiej pragnie jest ten amulet. - Wiem o tym- powiedziała spokojnym, oziębłym głosem. Xia czuł jakby jego głowa miała zaraz eksplodować. Przesunął się tak, że stał teraz twarzą w twarz z Alexandrine, użył swojej mocy, powietrze pomiędzy nimi stało się naelektryzowane: - Jesteś córką Rasmusa Kesslera? - I co z tego? Powinien się domyślić. Powinien się domyślić w tym samym czasie, kiedy zobaczył jej cholerne włosy. Zupełnie takie same jak u jej przeklętego ojca, maga. - Xia!- Harsh próbował wejść pomiędzy nich, ale Xia był zbyt wkurzony i przepełniony emocjami. Sięgnął po większą moc i skierował ją w stronę Harsha, posyłając go z hukiem na tyłek. Jedyną rzeczą jakiej nie dostał, to reakcja kobiety, użył wystarczającej ilości mocy, żeby posłać czarownicę do piekła i spowrotem dwa razy a ona nie użyła przeciwko niemu ani odrobiny magii. Żadnej reakcji. - Idź do diabła- powiedziała do niego. Harsh znowu stał na nogach, do tego krzyczał. Xia w ogóle go nie słuchał. Bla,bla, bla. Niedobry Xia. Bla, bla, bla. Nic nowego. Nóż pojawił się w jego dłoni, podniósł go w kierunku czarownicy, wyobrażał sobie zapach jej krwi, którą dzieliła z Rasmusem i widział też jak rozlewa się jasną czerwienią na jej ciele. Jego ręka zadrżała. Otworzyła szeroko oczy, mógł poczuć jak się w nich zatraca: - Pieprzyć czarownicę. - Nie- Harsh wyciągnął rękę w jego stronę, udało mu się, wyciągnąć odpowiednią ilość mocy, żeby zablokować jego atak. W międzyczasie poczuł jak Alexandrine sięgnęła po własną, co bardziej przypominało mu jakiś żart.

18

- Co masz mi zamiar zrobić czarownico? Załaskotać na śmierć?- zrobił krok do przodu. Im był bliżej niej tym bardziej mógł wyczuć pulsowanie talizmanu. Jej moc była żałosna, co go jeszcze bardziej podnieciło. Do tego zrobił się diabelnie twardy- Czarownice takie jak ty zjadam na śniadanie. Wymierzyłam swoim kolanem prosto w jego jaja, ale szybko odskoczył z jej zasięgu. Jej moc znikła. Czarownica nie mogła z niej korzystać. - Odejdź od niej Xia, natychmiast- Harsh ruszył w ich stronę, zacisnął palce na rękojeści noża- Już, albo zaraz zginiesz- spojrzał w stronę Harsha, z jego oczu mógł wyczytać, że mówił bardzo poważnie: - Spróbuj- odpowiedział. Jego ciało drgało i skwierczało od przepływającej przez nie energii- No spróbuj, a zobaczymy kto na koniec będzie martwy. - Odpuść jej, Xia- dupek miał jeden z tego rodzaju głosów, który stawały się spokojniejszy gdy wszystko szło źle- Jeżeli ja cię nie zabije. Nikodemus to zrobi- moc Harsha krążyła jak szalona, ale groźba odwetu Nikodemusa wystarczyła. Xia przysiągł wierność Nikodemusowi i jeżeli zabiłby Harsha, Warlord mógłby zabić jego. Bez wątpienia boleśnie. Harsh odciągnął swoją siostrę na bok, Xia zamknął oczy i wziął głęboki wdech. Potem następny. Relaksował się. Jezu, była nikim. Nikim dla niego. Nie obchodziła go. Nic go nie obchodziła. Kiedy otworzył oczy, kontrolował się. Prawie: - Powinieneś mi powiedzieć kim jest. - Dowiedziałem się o tym jakieś pięć minut temu. - O co ci chodzi?- spytała go. Była wkurzona, praktycznie go opluła. Miał w dupie jej nastrój. Podeszła bliżej, zanim Harsh zdążył ją powstrzymać, dźgnęła go palcem w pierś. - Zabierz ją ode mnie- skóra na jego plecach zaczęła się znowu kurczyć. - Maniak- odpowiedziała. Jej moc wypełniła powietrze a następnie zniknęła. Wyszczerzył do niej zęby: - Twój gatunek takiego mnie stworzył. Jeżeli nie podoba ci się rezultat, to cholerna szkoda. - Xia- głos Harsha był wkurzająco uspakajający- Ona nie zna swojego ojca. A może to wcale nie jest prawda- wsunął palce w jej włosy i pociągnął, nie widział żadnego ciemnego odrostu. Naturalny platynowy blond: - Ma włosy po tatusiu- zadrwił i pozwolił jej odejść. Czarownica wyglądała na zszokowaną jak diabli i nawet kiedy odezwała się do swojego brata spoglądała na jego twarz: - To prawda starszy bracie. Nie może tu być żadnej pomyłki, on jest moim ojcem.

19

- Pieprzyć to Harsh- jak on do diabła miał sobie z tym poradzić? Z córką Rasumssa Kesslera?- Czy muszę to robić? Zasłoniła Harshowi widok i stanęła z nim twarzą w twarz, pokazując mu środkowy palec tak, żeby jej brat nie mógł zobaczyć: - Odpieprz się, ok.?- telefon Harsha zadzwonił ponownie: - Tak- powiedział do Xii- Musisz to zrobić. Chcesz żebym zadzwonił do Nikodemusa i on ci to powiedział? - Spierdalaj. - Jeżeli coś stanie się mojej siostrze, Nikodemus wyciągnie konsekwencje od ciebie osobiście. Masz moje słowo- ruszył w kierunku drzwi, z telefonem w dłoni- Muszę już iść. Jutro rano lecimy do Paryża. - Reszta też może spierdalać- Harsh miał pomóc Nikodemusowi i Carson w negocjacjach z innymi Warlordami. Osobiście, nie sądził żeby inni przywódcy zgodzili się razem współpracować, żeby chronić ich gatunek przed magami, ale nie jemu było oceniać obecną, niewesoła sytuację Nikodemusa. Czarownica spojrzała na brata: - Paryż, Francja czy Paryż, Teksas? Harsh uśmiechnął się i przez chwilę wyglądał jak ludzki lekarz, którym był zanim jego życie wywróciło się do góry nogami. To miało sens, że jego siostra okazała się córką Rasmusa Kesslera, tworzyli cholernie dziwną rodzinę: - Paryż, Francja- odpowiedział jej. - Paryż byłby dla mnie wystarczająco bezpiecznym miejscem, nie sądzisz?- Xia wyczuł panikę w jej głosie- Mam paszport i pieniądze na bilet. Spakowanie się nie zajmie mi więcej niż minutę, obiecuję. Mój francuski też jest całkiem niezły. - Nie możesz pojechać ze mną. - Ale ja nie chcę z nim zostać. - Nie skrzywdzi cię. Prawda Xia? Wykrzywił usta. Nie zrobi tego, ale bardzo by chciał. Zabawnie by było spuścić z niej trochę krwi. Albo całkiem dużo. - Więc dlaczego nie zabierzesz amuletu?- była cała spanikowana. Tak, powinna się go baćJeżeli jest taki ważny to go po prostu weź- przewrócił oczami: - Jasne. Śmiało. Chcę go zobaczyć- odwróciła głowę w jego stronę: - Nie mówiłam do ciebie. - Nie możesz tego zrobić- był tego zupełnie pewien, gdy zobaczył jak patrzy na rzemień wiszący na jej szyi- Nawet za milion lat, kochanie- położyła na nim dłoń, wszystko co mogła 20

zrobić to chwycić go ale nie zdjąć. Wątpił żeby jej się udało. Nie z mocą jaką amulet wprowadzał w jej ciało. - Dała mi go pewna stara kobieta w Turcji. Dotarcie do jej wioski zajęło mi przeszło trzy godziny. Powiedziała, że zrobił go mój ojciec- dotknęła swojego policzka- Powiedziała, że jestem do niego podobna. - Po za włosami, to nie aż tak bardzo- odwróciła się w jego stronę: - Czy mógłbyś się nie wtrącać? - Xia- odezwał się do niego Harsh. Westchnął- Wystarczy, naprawdę. - Spokojnie. Nic jej nie zrobię, chcę tylko zobaczyć czy może zdjąć talizman. - Dlaczego miałabym tego nie zrobić? - Jesteś czarownicą, panienko. A magowie nie oddają przedmiotów posiadających taką mocWyciągnął rękę w jej stronę- No dalej, daj mi go, maleńka. - W porządku- patrzyli z Harshem jak zaciska palce na rzemieniu: - Zdążysz to zrobić zanim umrę?- gapiła się na swojego brata, jej źrenice rozszerzyły się tak, że praktycznie nie było widać tęczówek. Nie mogła korzystać ze swojej mocy kiedy chciała, ponieważ do tego wymagany był pewien poziom kontroli a teraz miał pewność, że nie posiadała żadnej władzy nad swoimi umiejętnościami. Nic dziwnego, że Rasmus się jej pozbył. Beż żadnej kontroli była bardziej niż bezużyteczna- Mówiłem ci. - Oczywiście, że mogę to zrobić- ale tym razem wyszeptała swoją odpowiedź. Zacisnęła mocniej palce na rzemieniu. - Oh, czyżby? Więc zrób to, już, a może jednak nie możesz? - Za chwile- oblizała usta, ale nie poruszyła się. - Alexandrine?- Harsh wymienił spojrzenie z Xią, który tylko wzruszył ramionami. Punkt dla niego, nie była wstanie tego zrobić. - Uda mi się, chcę to zrobić- jej dłoń drżała. - Jak długo już go nosisz?- spytał ją Xia. Popatrzyła na niego z wyraźną ulgą. Oczywiście, że tak zareagowała, ponieważ pytanie odwróciło uwagę od rozmowy o tym, że nie może zdjąć talizmanu: - Kilka tygodni. - Kłamczucha. Zasłoniła dłonią usta i wzięła głęboki oddech. Jej oczy stały się wielkie jak spodki ze strachu. Czarownica powinna być przestraszona od pierwszej sekundy, kiedy dotknęła artefaktu. Opuściła rękę wzdłuż ciała i odpowiedziała na pytanie Harsha:

21

- Od czasu kiedy wróciłam z Turcji. Może dziewięć miesięcy. Może trochę krócej. To robi jakąś różnicę? - A jeżeli miałabyś nam go tylko pokazać? Możesz to zrobić?- w pokoju nastała martwa cisza. Na jej włosach, czole i skroniach pojawił się pot. - Co jest ze mną nie tak?- spytała. Harsh pokiwał głową do niego, Xia postanowił swoją opinię na ten temat zachować dla siebie. - Alexandrine spróbuj. Podniosła do góry brzeg bluzki. Rzemień był na tyle długi, że amulet wisiał prawie na wysokości jej pępka. Xia był pod wrażeniem, że mogła zrobić aż tyle. Harsh wykonał zapraszający gest w jego stronę: - Xia, mógłby na to spojrzeć? Obszedł Alexandrine dookoła, a następnie klękną tuż przed jej stopami żeby móc cokolwiek zobaczyć. Pochylił się do przodu tak, że teraz jego oddech ogrzewał skórę jej brzucha. Bez konieczności przyglądania się, wiedział że obie strony amuletu były rzeźbione, przód miał warczącą panterę z wysuniętymi pazurami. Natomiast rewers przedstawiał całe zwierzę z ogonem, z tą różnicą, że na tej stronie umieszczono również twarz. - I co?- spytał go Harsh. - Nie wiem- odpowiedział, nie widział powodu, dla którego miałby to uczynić dla dziewczyny łatwiejsze. Wiedział na co patrzył. Zmrużył oczy- Nie widzę dokładnie- spojrzał do góry i mrugnął do niej, zanim chwilę później powiedział do jej piersi- Myślę, że powinna zdjąć koszulkę. - Zboczeniec- szarpnęła bluzką w dół, ale dłoń Xii wystrzeliła w górę i złapała ją za nadgarstek. Syknęła z bólu a Harsh zrobił krok do przodu. - Spokojnie- pochylił się bardziej do przodu- Chcę się mu tylko dokładniej przyjrzeć. To wszystko. - Xia, to stan talizmanu ma znaczenie a nie kształt i głębokość pępka mojej siostry. - Myślę, że nie został jeszcze otwarty. Jeszcze nie. - Myślisz, że nie?- spytał Harsh i nie brzmiał zbyt radośnie. Facet z pierwszej ręki wiedział co może się stać, jeżeli amulet zostanie otwarty. Jeżeli nie będziesz przygotowany albo nie posiadasz mocy, która pozwoli ci kontrolować cały proces, możesz umrzeć, a nie wygląda to zbyt ciekawie. Niestabilny talizman był tym bardziej niebezpieczny. Diabelnie niebezpieczny. Xia sięgnął po wyrzeźbioną panterę. Jeżeli nie trzymałby jej za nadgarstek odskoczyłaby szybko do tyłu. Zacisnął mocniej palce. Nie chciała żeby jej dotykał. Jej reakcja, potrzeba

22

panicznej ucieczki, paliła go przez skórę. Cholera, tego się nie spodziewał. Zablokował umysłowy kontakt z nią. - Nie!- zaprotestowała szybko. Xia nic nie mógł na to poradzić. Sprawiało mu przyjemność odczuwanie jej strachu. Nie widział nic złego w straszeniu czarownicy. - Co się dzieje?- spytał Harsh. - Coś jest nie tak. To nic więcej jak kawałek rzeźbionego kamienia. I nie działa tak jak powinien- była zdenerwowana, mógł z łatwością poznać to po jej głosie- Jeżeli działałby poprawnie, mogłabym korzystać z moich mocy, a nie mogę tego robić. Więc dlaczego nie mogę go zdjąć? Xia zignorował jej panikę, ponieważ dlaczego, do diabła miał się przejmować tym co stanie się z czarownicą? Był pewien jak cholera, że nie chciał mieć z nią nic wspólnego. Użył rękojeści noża, żeby podnieść amulet. - Co to jest?- spytał Harsh. - Co?- spojrzała w dół- Oh, to- tam gdzie amulet ocierał się o jej skórę, powstała szaroniebieska poświata rzeźbionej powierzchni. Nie była to blizna tylko wyglądało to bardziej jak cień. Doskonałe odbicie wizerunku pantery- Ach to. Dziwne, prawda? Moja skóra reaguje tak na kontakt z tym kamieniem. Wiecie, tak jak na przykład podczas kontaktu skóry z tanią metalową biżuterią. Nie sądzę żeby było to coś ważnego czy trwałego. Zniknie kiedy go zdejmę- patrzyli na nią, było oczywiste, że wierzyła w te niedorzeczności o których mówiłaCo? Zakładam, że spowodowane to jest dużą ilością tlenku żelaza w kamieniu. - To znak bestii, kochanie. Trzymał amulet oparty częściowo na rękojeści noża. Przesunął ostrzem i dotknął nim przebarwionej skóry na jej brzuchu. Spojrzała na niego gdy tylko to zrobił. Poczuł wstrząs i przez chwilę nie był wstanie nic zobaczyć poza białym kolorem. Kiedy powrócił mu normalny wzrok, patrzył prosto w oczy Alexandrine Marit. W przestrzeni ich połączonych spojrzeń, mógł wejrzeć w jej duszę, widział ją nieskazitelną i nieskończenie czystą. Gdyby chciał mógłby nawet dotknąć jej mocy. Zamrugała i wszystko wróciło do normalności. Albo prawie. Zakołysał się na piętach, kiedy powracał w pełni do swojego umysłu. - Kurwa- Xia strząsnął dłoń jakby go bolała. Nie było tak. Jedyne co czuł to echo jej własnego bólu jakiego doznała gdy pierwszy raz założyła amulet. - Wszystko w porządku?- Harsh spytał swoją siostrę. Nie jego, a to on zwijał się na podłodze. - Jasne- odpowiedziała Alexandrine- A czemu miałoby być inaczej?

23

Xia odwrócił głowę a ich spojrzenia się spotkały. Nie odwróciła się od niego. Wiedziała co zdarzyło się między nimi. Wiedziała i nie miała zamiaru nic powiedzieć: - Spierdalaj i zdechnij czarownico. - Ty pierwszy. - Kiedy ostatni raz go zdjęłaś?- spytał ją. Celowo chciał ją sprowokować nieprzyzwoitym pytaniem, doczekał się jej reakcji. - Dla ciebie, nigdy. Uśmiechnął się do niej: - Chcesz się założyć? - Zawsze jesteś takim dupkiem?- szarpnęła swoją rękę. Nie poruszył się ani odrobinę. Nie mogła ruszyć się z miejsca dopóki on jej na to nie pozwoli. - Odpowiedz mu Alexandrine- Harsh powoli kroczył pomiędzy krzesłem a kanapą- Kiedy ostatnio zdjęłaś amulet? - Nie pamiętam- patrzyła na brata. Pomogło to na ożywienie, jakie czuł a które sprawiało, że Xia chciał uciec aż do samego piekła. Nie uwolnił jej nadgarstka, zaciskał na nim palce prawie, że sprawiając jej ból. Doznania pulsowały wzdłuż jego ramienia. Czuł jak wypełnia go energia poprzez jego kontakt z czarownicą- Miesiąc?- Xia parsknął. Zwróciła na niego swoją uwagę: - Co? - Kłamczucha. - Ok.- ponownie szarpnęła ręką, nic się nie stało. Podobało mu się doprowadzanie jej do szaleństwa- Pół roku. Xia przewrócił oczami, ale przez chwilę ich spojrzenia się spotkały a on poczuł jakby coś skradało się w jego umyśle. Jej oczy powiększyły się a jego mózg zapłonął gorącem. Migające światło mocy płynęło od niej, ale nie było wystarczające silne żeby zrobić cokolwiek wartościowego. Nie mogła z niej korzystać. Moc przez nią przemawiała a ona była chodzącą ofiarą losu. Palce Xii mocniej zacisnęła się na jej nadgarstku, warknął na nią. - Może siedem albo osiem. Robi to jakąś różnicę?- Harsh patrzył na nią jakby właśnie przyznała się do jedzenia szczeniaków na śniadanie- Lubię go nosić. Do jasnej cholery, Harsh, on nawet nie działa. Nie na mnie- Xia uwolnił jej nadgarstek i cofnął się o krok: - To nie ma znaczenia- powiedział do Harsha- Jest już za późno. Nawet jeżeli mogłaby go zdjąć, powiedziałbym że konsekwencje tego nie pozostawiłby jej w dobrym zdrowiu, jeżeli wiesz co mam na myśli.

24

Jego oczywista pewność, że nie poradzi sobie ze zdjęciem amuletu wkurzyła ją, co dla niego było zabawne jak diabli: - Oczywiście, że mogę go zdjąć. To zwykły naszyjnik nic więcej- złapała rzemień pociągnęła go, mocno i szybko, tak że artefakt pokazał się przy dekolcie jej koszulki. Z szerokim fałszywym uśmiechem, wyciągnęła go w stronę Harsha- Widzisz?- Xia wyciągnął rękę: - Jestem pod wrażeniem. - Mówiłam wam- byłby pod jeszcze większym gdyby jej palce mocno nie zacisnęły się na rzemieniu. - A co powiesz, żeby mi go oddać? Albo Harshowi, jeżeli nie chcesz żebym się do ciebie zbliżał? Z nim będzie bezpieczny. Tym razem, nawet jej nie dotknął, a ból przeszył jego ciało. Kolana się pod nim ugięły od mocy jaka od niej płynęła, ale nie pochodziła od czarownicy. Pochodziła od amuletu. Znowu nic nie widział. Oh cholera, Ok. zaraz puści pawia. Ale w tym samym momencie moc cofnęła się a nieprzyjemne odczucie osłabło aż w końcu zniknęło zupełnie. - Nie mogę- wyszeptała- O mój Boże. Dlaczego nie mogę tego zrobić?

25

Rozdział 4 Czterdzieści osiem godzin po pojawieniu się Xii, Alexandrine otworzyła oczy w ciemności. Nie wiedziała co wybudziło ją z głębokiego snu, odebrała alarm o niebezpieczeństwie, przestraszyło ją to. Jej skóra w całości pokryta była gęsią skórką. Znowu. Usiadła na łóżku i nasłuchiwała uważnie. Wystarczająco źle było go mieć w pobliżu siebie, ale odkąd tylko Harsh pozwolił mu zostać w mieszkaniu, miała przeczucie, że nadciąga bliżej nieokreślona, niespodziewana katastrofa. Ten facet był cholerną przyczyną jej przeczuć, bez jakiejkolwiek najmniejszej informacji jak zapobiec nieszczęściu. Bardzo, bardzo jej się to nie podobało. Tej nocy kiedy Harsh wyszedł z mieszkania, Xia rozwalił się na jej kanapie, słuchał muzyki i oglądał filmy na swoim iPodzie. Ostatniej nocy też nie odezwał się ani słowem. Wczoraj czaił się pod jej pracą gdzie zademonstrował niesamowitą zdolność pojawiania się z nikąd. Wszyscy myśleli, że sypia z modelem, łącznie z Noah, którego próbowała poderwać od kilku miesięcy. Dwa dni tego gówna zniszczyło całe jej życie miłosne, jakie miała. Stał się dla niej upierdliwym szkodnikiem. Miała nadzieję, że i tego wieczora będzie cicho. I był. Dopiero teraz cisza powodowała u niej lodowate dreszcze przebiegające po plecach. Budzik pokazywał 1:24. Za oka nie dochodziły do niej żadne dźwięki uliczne. W mieszkaniu też było całkiem cicho. Nie było to nic nienormalnego jak na tą godzinę, tylko że gęsia skórka pokrywała, że prawie całe jej ciało. Nie wiedziała czy była ona spowodowana obecnością Xii czy czymś innym. Wstawaj. Było to zdecydowanie coś innego. Zsunęła się z łóżka i złapała pierwszą lepszą rzecz do ubrania jaką znalazła. Jeansy i koszulka zapinana na guziki. Nie miała czasu na szukanie stanika. Szybciej. Szybciej. Szybciej. Pośpiesznie zapięła tylko środkowe guziki. Założyła trampki bez skarpetek. Nie czuła w mieszkaniu dymu, ale może paliło się w budynku obok. Może powinna zabrać ze sobą najcenniejsze rzeczy. Usłyszała na zewnątrz pokoju skrzypnięcie podłogi. Zamarła, jej serce zaczęło szybciej bić. Było tam coś złego i w sposób jaki na to reagowała, była pewna, że to Xia albo ktoś inny. A ona była tutaj, uwięziona w swoim pokoju. Jej puls bił jak szalony, chwyciła torebkę z podłogi i zaczęła szukać w niej telefonu. Pomyślała, ze była strasznie niezdarna, ponieważ nie potrafiła znaleźć tego czego akurat potrzebowała. Nasłuchiwała uważnie. Bez żadnej wątpliwości. Ktoś tam był. Kręcił się po mieszkaniu. Jedna osoba, może dwie? Położyła Xię na swojej kanapie, ponieważ było to jedyne miejsce do spania. Było wystarczająco źle, że musieli dzielić kuchnię i łazienkę. Nie rozmawiali ze sobą, dopóki nie mieli wyjścia, dlatego nie wiedziała czy miał na wieczór

26

jakieś plany, musiałby być absolutnym dupkiem żeby jej o tym nie powiedzieć. Ktoś tam się czaił. Była przerażona. Straszne przeczucie nie chciało zniknąć, jej żołądek był istną bryłą lodu a w głowie ciągle krzyczał głos. Uciekaj! A co jeżeli to nie Xia tam hałasował? Z telefonem w dłoni, uchyliła drzwi od sypialni. Nic nie widziała, wysunęła się ostrożnie z pokoju. Skradała się po cichu, ponieważ bez względu na to kto tam był, nie chciała żeby on czy ona wiedział o tym, że nie spała. Czy Xia wiedział? Czy nie chroniłby jej jak obiecał? Z jego specjalnym brakiem uroku osobistego, mógł posłać obowiązek chronienia jej do diabła i zdecydował, że nadeszła pora na użycie jego magicznego noża na niej. Zamarła i sprawdziła swój stan- umysłowy, magiczny i fizyczny. Uciekaj ciągle pulsowało jej we krwi, było to tak intensywne, że poczuła napinającą się skórę. Rozważyła jeszcze jedną możliwość. Xia był martwy. W co trudno było jej uwierzyć, żeby komuś udało się zabić takiego wielkiego sukinsyna, ale Rasmus Kessler był potężnym magiem, słyszała że ludzie tacy jak on potrafili robić ze swoją mocą rzeczy, o których inni mogli tylko pomarzyć. Szła w dół korytarza, ponieważ był to jedyny sposób na dostanie się do dwóch wyjść: frontowe drzwi albo przez kuchnię do pralni na dole. Nie widziała nikogo. Kanapa była pusta. Żadnego Xii oglądającego filmy czy cicho śpiewającego swoje ulubione piosenki. Dodatkowa poduszka leżała na podłodze taka samo złożone koce. Koło nich leżał jego ciemny kask. Kurtka leżała przewieszona przez fotel. Brudas. Nylonowa torba stała otwarta na podłodze. Zabójca był w domu, w porządku. Tylko nie tutaj, nie widziała nic, co mogłoby przypominać jej trupa. W drodze do kuchni na wszelki wypadek sprawdziła łazienkę. Tutaj też go nie było. Choć zostawił nieopuszczoną deskę sedesową. Chamski, samolubny palant. Więc, do diabła gdzie on był? Imprezuje gdzieś na mieście a ona tutaj stoi przekonana, że za chwilę umrze? Stanęła nieruchomo, ponieważ dreszcze w dole jej pleców zmieniły się w lód. Pomysł przejścia przez salon do głównych drzwi, okazał się nienajlepszy. Nasłuchiwała uważnie. Ktokolwiek na nią polował miałby ją na czystej linii strzału, jeżeli opuściłaby korytarz. Kucnęła przy drzwiach od łazienki, wybrała na klawiaturze telefonu 911, przesunęła palec nad klawisz wybierania. Usłyszała kroki, bardzo ciche. Przez okienko frontowych drzwi padł cień. Bardzo wysoki i muskularny cień. Wysoki, umięśniony, irytujący cień. Xia. Wstała i wcisnęła klawisz rozłączający na komórce: - Co ty do diabła robisz?- wysoki kształt stał na początku korytarza, czając się w ciemności. Nic nie powiedział. Z powodu panującego mroku, nie mogła go dokładnie widzieć. Ciągle nie była pewna czy to Xia. A co jeżeli to nie był on? Poczuła chłód w dole pleców. Była martwą kobietą, tak właśnie wyglądał sprawy: - Xia? 27

- Co ty tutaj robisz? No cóż miała już odpowiedź na swoje pytanie. Słodki jak zwykle, nieprawdaż? Alexandrine przeszła obok niego do pokoju dziennego. Dreszcze przebiegały po całych jej plecach. Chłód przeniósł się teraz do głowy, czuła zimno aż w skroniach. Książe Czaruś szedł za nią. Zatrzymała się przy kanapie, skrzyżowała ramiona na piersi. Gapił się na nią, poniżej poziomu podbródka. Jego spojrzenie przypomniało jej, że zapięła tylko dwa środkowe guziki koszuli. Opuściła ręce wzdłuż ciała: - Próbowałam spać i…- och dobry Boże! Ty zboczeńcu! Xia w jednej ręce trzymał nóż. I po za nim nie miał na sobie niczego. Ani skrawka ubrania. Cienie ukryły większość szczegółów, ale nie wystarczająco żeby nie dostrzegła, że był dobrze umięśniony, wszędzie. A jeżeli chodziło o jego, akhem, męskie wyposażenie. Oh. Mój. Boże. Nie patrz tam. Mógł spowodować u kobiety omdlenie. Bynajmniej nie był zawstydzony tym, że został przyłapany na byciu nagim. - Gdzie do diabła masz ubranie?- wyszeptała. Dlaczego szeptała?- ponieważ było ciemno. Ponieważ czuła jak jej kręgosłup zamarza. Ponieważ wiedziała, że zbliżało się coś złego, a ona nie miała jeszcze pojęcia co to było. Cień nagiego człowieka podniósł głowę. - Obudziłem cię?- w jego głosie nie było żalu. - Tak- próbowała skupić się na jego twarzy. Nie wolno gapić się na jego szeroką klatkę piersiową. Ani umięśnione nogi. Ani na nic innego. Jezu, był chodzącym seksem. - Słyszałaś mnie?- brzmiał niedowierzająco. Nie szeptał, ale zauważyła że mówił ściszonym głosem. Oparł ręce na biodrach, nóż ciągle trzymał w dłoni- Nie możliwe. - Możliwe- nie patrz. Absolutnie, nie patrz. - Nie. - Posłuchaj- nie starała się ukryć irytacji- Obudziłam się i usłyszałam jak skradasz się na zewnątrz. Do tego- dźgnęła palcem powietrze w jego stronę z telefonem w dłoni- obudziłeś mnie- zrobił krok w jej stronę, się cofnęła: - Dlaczego masz telefon? - Gdybym na przykład musiała zadzwonić na policję- kolana jej zadrżały, ale nie chciała się już odsuwać do tyłu. - Pomyślałaś, że może ci się przydać?- Xia zbliżył się do niej. Błysk i już tam był, stał niedaleko niej, widziała go tak samo dokładnie jak w dzień. Złapał ją za ramie- To ważne. Pomyślałaś, że może będziesz musiała dzwonić po pomoc?- próbowała wyrwać się z jego

28

uścisku, ale jej się nie udało. Dobry Boże miał nóż. Przeraziła się, że to on ją obudziłniebezpieczeństwo pochodziło od Xii. Chciał ją zabić, a ona sama do niego przyszła. - Puść mnie- czuła ciepło jego dłoni przez materiał koszulki. Jakby to on ustalał temperaturę. Jej puls uderzał jak szalony, ale gdyby chciał ją zabić, już by to zrobił prawda? Dlaczego czekał? A jeżeli chodziło o jego pytanie, nauczyła się dawno temu, zanim dowiedziała się o swoim specyficznym dziedzictwie, że większość ludzi nie reaguje dobrze, kiedy mówi im się, że wie się o pewnych rzeczach nim jeszcze się wydarzą. Istnieli ludzi którzy wierzyli w astrologię, tarota i wróżenie z fusów, ale jej zdaniem to jeden wielki stek bzdur: - Usłyszałam hałas na zewnątrz. Co miałam sobie pomyśleć?- Xia oparł wolną dłoń na ścianie tuż nad jej ramieniem. Przyćmione światło odbiło się od ostrza noża: - Jeżeli Rasmus wysłał po ciebie zniewolone demony. Nie będę o nich wiedział, aż nie będą w środku. Tuż obok. - Zniewolone demony- potarła swoje ramię, cholera, mówił o zniewolonych demonach jakby naprawdę istniały. Świat byłby diabelnie przerażający miejscem, jeżeli naprawdę istniałyby takie stworzenia. - Tak, zniewolone demony, bułka z masłem. - To prawda?- jej pytanie zabrzmiało absolutnie prawdziwie, bo cóż takie było, ale kiedy zrobił do niej minę, szybko dodała- Zniewolone demony. One naprawdę istnieją? - Tak kochanie- powiedział zniżonym głosem- Istnieją- użył swojego wskazującego palca by prześledzić linię od czoła do podbródka Alexandrine. Nie dotknął jej, ale poczuła się jakby to zrobił naprawdę- Co jest ślicznotko? Żyłaś w nieświadomości przez cały ten czas? Oh cholera. Zniewoleni przypuszczalnie byli demonami kontrolowanymi przez magów, oczywiście potężnych magów. Ich istnienie było ważnym tematem dyskusji pomiędzy osobami praktykującymi, jakie znała. Prawdziwi potężni magowie nie nawiązywali kontaktów z ludźmi takimi jak ona, poznającymi magię na własną rękę. Tacy magowie należeli do ograniczonej elity i szczerze mówiąc nie wiadomo na ich temat zbyt wiele. Nawet jej najlepsza przyjaciółka Maddy, która wiedziała o wiele więcej od nich, uważała że zniewoleni to najprawdopodobniej wymyślone bajki, jak historie o ograch, bazyliszkach i innych potworach. Jej serca spadło prosto do żołądka na samą myśl, że istnieli naprawdę: - Jesteś pewien? - Kurwa, jestem pewien. Żartujesz sobie ze mnie, prawda? Kiedy sama zdobywała wiedzę o tym kim jest, wielokrotnie natykała się na informację o zniewolonych demonach, ale nie mogła uwierzyć, że mogły istnieć naprawdę. Zniewoleni musieli robić to co im kazano. Faktycznie, używano mocy żeby ich do tego 29

zmusić. Według różnych legend, które czytała, w czasach średniowiecza, kiedy demony szalały po świecie, magowie chronili niewinnych ludzi, przez zabijanie ich albo kontrolowanie. Od tej pory był zależne od rodzaju magów. Ale to był opowieści. Legendy. Nie były prawdziwe. - Skąd wiesz, że są prawdziwi?- Xia pochylił się w jej stronę, siłą woli powstrzymała się żeby się nie skurczyć. Wyraz jego twarzy był uprzejmy, pomimo napięcia w ramionach: - Skąd wiem?- kiedy się odezwał jego głos był surowy i pełen urazy- Ponieważ byłem jednym z nich, czarownico- Umysłowo upadła z powodu tego co powiedział jej Xia. Niewiara, zaprzeczenie i przerażenie, opanowały ją gdy poskładała wszystkie informacje. - Myślisz, że dlaczego tak bardzo nienawidzę twojego ojca? - Mój ojciec nie żyje-odpowiedziała- Moim prawdziwym ojcem jest człowiek, który mnie wychował, a on nie był magiem. -

Kessler ciągle jest twoim tatusiem. A jabłko nie spada daleko od jabłoni, jeżeli rozumiesz

o czym mówię, czarownico. - Nie- wyszeptała. - Wyjaśnijmy sobie coś, Alexandrine Marit. Jeżeli obudziło cię przeczucie, że coś może się wydarzyć, muszę o tym wiedzieć. Ponieważ nie wierzę, że nie masz żadnych zdolności. Jesteś czarownicą- zniżył głowę do jej ucha i wyszeptał: - Teraz, Alexandrine- cholera, jego głos był jak balsam- Muszę to wiedzieć. Czy obudziłaś się, myśląc że musisz zadzwonić po pomoc? - Nie myślałam- podniosła głowę i spojrzała mu prosto w oczy- Ja to wiedziałam- puścił ją. - Kurwa- nie przeklinał teraz jej, tylko ogólną obecną obserwację świata. Jeżeli istniał najmniejszy cień prawdy, że prawdziwe zniewolony demony po nią przyjdą, musiała się z nim zgodzić. Nagle zgasły światła. Tylko, że w jej mieszkaniu żadne jak do tej pory się nie paliło. Światło pochodzące z ulicy zniknęło w mgnieniu oka, bez żadnego dźwięku, żadnego charakterystycznego bzyczenia lamp oznaczającego ich wyłączenie. W mieszkaniu zrobiło się zupełnie ciemno. Żadne z elektronicznych urządzeń nie świeciło. Różnica pomiędzy tym kiedy miała otwarte czy zamknięte oczy była prawie żadna. Poczuła mdłości a jej nogi zaczęły się trząść. - Słuchaj, czarownico- przesunęła się w jego stronę. Czy jego głos pochodził z poziomu nad jej głową, ponieważ się wyprostował?- Zabezpieczyłem to miejsce przed takimi gównianymi magami jak Christophe czy Rasmus, ale zajmie mi więcej czasu wzmocnienie tej bariery. Jednak to co zrobiłem nie zatrzyma demona na długo. - Słyszałeś coś, prawda? 30

- Nie słyszałem żadnego gówna. Moim zadaniem jest upewnię się, że nic nie dostanie się do środka. - Myślę, że właśnie teraz tego próbują. - Daj mi swoją komórkę- po chwili niezdecydowania, posłusznie podała mu telefon. Otworzył go. W świetle padającym z ekranu zobaczyła jego pewny wyraz twarzy, jego oczy były prawie białe. Wystukał jakiś numer i wręczył jej go spowrotem: - Jeżeli coś by mi się stało, albo jakbyś poczuła, że musisz zadzwonić po pomoc, zamknij się w łazience i wybierz ten numer. - Dlaczego nie pod 911?- bez światła z jej komórki stali w zupełnej ciemności: - Ponieważ- powiedział po chwili przerwy- to nie ten rodzaj pomocy jaki będziesz potrzebować. Bez względu na to kto odbierze, powiedz że jesteś siostrą Harsha i potrzebujesz pomocy, natychmiast. - Ok.- Dobry Boże, Alexandrine wydawało się, że zobaczyła neonowy niebieski ogień w miejscu gdzie powinien mieć oczy. Po chwili zniknął zupełnie, albo mrugnął albo spojrzał w inną stronę albo ona sama miała przywidzenia. Uciekaj. Uciekaj. Uciekaj! - Xia- jej nogi zaczęły odmawiać jej posłuszeństwa. - Shh- nagle ciemność stała się jeszcze głębsza. Temperatura w pokoju spadła do lodowatego chłodu. Jej skóra się napięła a nogi zaczęły drżeć: - Musimy stąd uciekać, natychmiast. Gdzieś w budynku rozbito szkło, dźwięk pochodził ze strony kuchni, gdzie tylne drzwi prowadziły do pralni, zsypu na śmieci i garaży. Wzdrygnęła się, ale Xia zakrył dłonią jej usta. Drugim ramieniem objął ją w pasie i przytrzymał mocno skierowaną twarzą w twarz z nim. Jego ciało było nieustępliwe. W jej umyśle wrzeszczał jakiś głos, przeszywało ją zimno. Xia przysunął usta do jej ucha. - Masz być cicho. Zrozumiałaś czarownico? Ani słowa aż sam cię o coś nie spytamprzytaknęła a on zsunął rękę z jej ust. Jego wargi były tuż przy uchu Alexandrine. - Czujesz coś?- odwróciła głowę, odezwała się przyciszonym głosem: - Na przykład, co? - Skoncentruj się- wypowiedział te słowa w taki sposób jakby sam osobiście życzył jej śmierci. - Nie wiem- czuła w głowie pulsowanie, obraz przed oczami się rozmazywał, ciężko było się jej skupić. Ciągle mocno ją trzymał. Koszulka zadarła się jej go góry kiedy ją złapał, teraz gołym brzuchem dotykała jego nagiego ciała, pomiędzy nimi wciśnięty był amulet. Przycisnął ją jeszcze mocniej do siebie, spojrzała na niego. 31

- Ilu ich jest?- teraz usłyszeli trzask łamanego drewna. Dźwięk pochodził ze schodów prowadzących z kuchni do pralni. Ktokolwiek lub cokolwiek to było jeszcze nie weszło do mieszkania, jeszcze, ale wkrótce tu będą. Dostaną się do środka. Odsunęła się od jego klatki piersiowej. Dobry Boże, naga skóra. Silne, umięśnione nagie ciało: - Nie wiem. - Zgaduj- miała zgadywać. W tym była dobra: - Czterech. - To wszystko?- zaśmiał się- Łatwizna- puścił ją i wręczył swój nóż- Weź go. Uważaj na ostrze, jest wystarczająco ostre żebyś odcięła sobie sama głowę. Jeżeli coś się stanie, najpierw zadzwoń. Ale użyj noża jeżeli zajdzie taka potrzeba- był znacznie cięższy niż się spodziewała. Poczuła jak drętwieją jej palce. - Nie chcę. - Użyj go. Wtedy Xia ruszył w kierunku kuchni żeby stanąć twarzą w twarz z czymś przerażającym co skradało się po schodach, żeby dostać się do mieszkania i ją zabić. Alexandrine stała w korytarzu, chłodne powietrze uderzało w jej policzki. Trzęsły jej się kolana. Zacisnęła palce na rękojeści noża Xii. Dzięki temu poczuła się odrobinę lepiej. Bardzo niewiele. Posiadanie broni było przyjemne. Ponownie usłyszała dźwięk łamanego drewna. Już tu byli, w środku. W kuchni ktoś zaczął krzyczeć.

32

Rozdział 5 Xia

wrócił

do

kuchni

Alexandrine,

gdzie

wykopał

na

schody

gościa,

odpowiedzialnego za wyłamanie drzwi. Jego kumple byli na dole, czekali. Stali w cieniu, ukryci przed wzrokiem zwykłych ludzi. Mogli wspiąć się przez okna lub podkraść bocznymi schodami. Którykolwiek mag był odpowiedzialny za ten atak- Xia ciągle stawiał na Rasmusa, pomimo tego, że nie rozpoznał żadnego z napastników, pozwolił im wykonywać ich brudną robotę. Nie zaskoczyli go. Tym właśnie zajmowali się magowie, prawda? Wysyłali zniewolone demony żeby zabili albo sami umarli. Domyślił się, że jeden albo dwóch zginęło w pułapkach, jakie zastawił na zewnątrz budynku. Pozwalając czterem pozostałym wybić okno w pralni i dostać się do środka. Biedni idioci. Nie dotarli zbyt daleko. Przynajmniej ich śmierć będzie mniej bolesna niż tych na zewnątrz. Nie wydawało mu się, żeby mogło być ich więcej. Znał zasady. Jeżeli jednemu udaje się przeżyć, wykrada się i informuje innych, że coś poszło źle i dlaczego tak się stało, czekaliby na dalsze rozkazy maga albo sprowadzenie wsparcia. A jeżeli tak by się stało już by tu byli. Co oznacza, że czekali na dalsze polecenia Rasmusa. Domyślił się, że ma około dwudziestu, trzydziestu minut względnego spokoju. Xia rozciągnął ramiona, następnie zatrzymał się przy zlewie żeby umyć ręce i twarz. Cudownie było walczyć jako zupełnie wolny. Bez bólu, bólu przymuszenia przeszywającym jego ciało aż do kości. Ta różnica go niepokoiła. Do tej pory nie zdawał sobie sprawy, nie zupełnie, jak obca była mu ta wolność. Mówienie o niej też nic nie dało. Nie zrobił nic tylko marzył o wolności, a teraz kiedy ją miał, nie wiedział jak miał żyć. W jakiś chory sposób, był wdzięczy za robienie za niańkę dla siostry Harsha, ponieważ dzięki temu mógł skupić się na czymś innym po za rozmyślaniem co powinien zrobić z nowo uzyskaną swobodą. Światła wróciły do normalności, ale on nie włączył żadnego. Lubił ciemność, po za tym, nie miał żadnych problemów z widzeniem w mroku. Odkręcił wodę, poczekał aż zrobiła się gorąca. Użył dodatkowej ilości mydła. Poczuł w ustach smak miedzi, słodko ostry smak krwi na języku. Gdy czekał aż woda oczyści zlew z krwi, wziął szklankę i napił się wody, którą znalazł w lodówce. Zimna i mokra spłynęła w dół jego gardła. Za każdym razem kiedy znajdował się w stanie gotowości, był super świadomy swojego otoczenia. Jego zabezpieczenia wróciły na swoje miejsca, wyglądały na właściwe i solidne, dając mu potrzebny czas do pracy. Założenie pułapek pierwszej klasy zajmowało kilka dni, a on miał mniej niż godzinę żeby ponownie zrobić to co powinien wykonać od czasu kiedy tu

33

przyjechał. Nie wspominając o ograniczeniach wynikających z potrzeby zaczekania aż czarownica pójdzie spać nim weźmie się do pracy. Wrócił do zlewu i pozwolił swoim zmysłom zrelaksować się. W pobliżu nie było żadnego wolnego demona po za nim. Zanotował obecność Nikodemusa i Carsona w tyle głowy, przyjemnie było czuć ich obecność. Gdyby mu zależało mógłby sięgnąć po Kynana albo Iskandera. Mógł nawet dotknąć Harsha, choć czasem śmierdział zniewoleniem. Zawsze był wrażliwy na punkcie rodzaju magów, w szczególności czarownic. Jeżeli mieszkanie Alexandrine Marit pełne byłoby zwykłych ludzi, on ciągle dokładnie wiedziałby gdzie stała. Właśnie teraz, była w salonie, niecały metr od swojej babskiej kanapy. Z jej powodu czuł swędzenie na całej skórze, ale było tutaj coś jeszcze. Poza smrodem czarownicy. Skoncentrował się. Stał się jeszcze bardziej wrażliwy, oczekiwał że będzie potrzebował jeszcze jednej godziny żeby naprawić zniszczenia. Z pewnością siostra Harsha przejęła część mocy z talizmanu, ale ciągle w znacznym stopniu była bardziej zwykłą kobietą niż czarownicą. Nie żeby miało to dla niego znaczenie. Praktykująca czy nie, była czarownicą a on wyczuwał jej moc bez względu na to czy mogła z niej korzystać czy nie. Panna Marit nie była stabilna. Już nie. Talizman sporo w niej namieszał, ale to dobrze. Zasłużyła sobie na to. Przez chwilę wsłuchiwał się w oddech Alexandrine. Była ładną kobietą, nie zajęło dużo czasu nim jego myśli zaczęły płynąć w zupełnie niewłaściwym kierunku. Jego ciało przewidywalnie zareagowało na myśl o pozbawieniu jej ubrań. Kurde, mógł z tego miejsca wyczuć zapach jej krwi. Pulsującą. Słodką z powodu mocy. Odeszła od kanapy i wróciła do swojej sypialni. Tak. Uciekaj króliczku, uciekaj, ponieważ on zaczynał czuć się coraz bardziej pobudzony. Jednorazowa przygoda z rozkoszną Alexandrine Marit byłaby jego pierwszą rozrywką od czasu gdy Carson zwróciła mu jego wolność. Potarł klatkę piersiową, ale jego zranienia już znikały. Napastnicy nie przyłożyli się zbytnio do walki. Szkoda. Siostra Harsha wróciła. Uśmiechnął się do siebie. Nikodemus pieprzył czarownicę, dlaczego on by nie mógł? Fizycznie, była w jego typie. W tym miejscu, pomyślał że mógłby odsunąć na bok swoje negatywne uczucia do jej rodzaju i dorwać się do jej majtek. Do diabła, minęły tygodnie, kiedy ostatni raz to robił. Nie chciał wyjść z wprawy, prawda? Taaak, jasne. Zaśmiał się z siebie. Jakby w ogóle mogło się to zdarzyć. Jego nienawiść do czarownic stała się już legendą. Psiakrew, było tak jeszcze przed związkiem z Rasmusem. Dlaczego Nikodemus pozwolił Harshowi wybrać go do tej roboty, a nie Kynana czy Iskandera. Żaden z nich nie miał pojęcia ile kosztowało go przebywanie w jej towarzystwie, 34

planował nawet ją zabić. Teraz Alexandrine szła w jego stronę. Biorąc pod uwagę czym sama była prawdopodobnie wiedziała, że jest teraz bezpieczna, ale na wszelki wypadek zapalił światło w kuchni. Małą neonową lampkę wiszącą nad kuchenką. Reszta pomieszczenia pozostała w miłym mroku. - Już wszystko w porządku- zawołał. Słuchał jej kroków, teraz zastanawiał się dlaczego wróciła do swojego pokoju, stał twarzą odwróconą w kierunku zlewu, plecami do drzwi, zaciskał palce na blacie, był pobudzony z powodu walki i przemiany, nie miał pewności jak wpływało to na jego oczy, chciał samotnie dojść do siebie. Nie potrzebował jeszcze dodatkowo wariującej czarownicy. Stał tak nad tym zlewem a jego dwa różne instynkty walczyły ze sobą. Zabić czarownice czy ją przelecieć. Harsh wypatroszyłby go gdyby tylko położył choćby mały palec na niej w seksualnym zamiarze. To samo tyczyło się zabójstwa. Tylko zrobiłby to wolniej i boleśniej. Mógł znieść to pierwsze, ale nie tak bardzo to drugie. Wczuwał jej zapach. Kobiety. Czarownicy. Ciepłokrwistej. I zupełnie w jego typie. To zaczynało robić się interesujące. - Wszystko z tobą w porządku?- spytała stojąc w progu. Tylko jeden zniewolony dostał się do kuchni i już zdążył posprzątać po nim cały bałagan. Nie pominął żadnego choćby najmniejszego krwawego śladu brudzącego jej czystą podłogę w kuchni. - Tak, wszystko jest ok.- podeszła do niego i położyła nóż na blacie: - Proszę. - Dzięki- podniósł szklankę z wodą i odwrócił się w kierunku kranu, żeby na nią nie patrzeć. - Ahem. - Co?- czy miał prawo na nią patrzeć? Powoli, odwrócił głowę w jej stronę. Spiął się z powodu całej tej sytuacji, ale nie wariował. Nah, nawet mu się nie podobała. Musiał mieć jakieś problemy ze wzrokiem, ponieważ trzymała w rękach ręcznik kąpielowy. Taki różowy i puszysty. - Nie mam szlafroka, który pasowałby na ciebie. - I co z tego?- ku jego zaskoczeniu, wyciągnęła dłoń i wsunęła mu kosmyk włosów za ucho. Zacisnął mocniej palce na blacie, ponieważ, człowieku, czucie jej dotyku wywołało w nim pragnienia na które nie mógł sobie pozwolić. Jej włosy wyglądały na srebrne w tym świetle, uśmiechała się do niego jakby naprawdę przejmowała się jego zdrowiem. - Jesteś piękny i do tego Xia masz fantastyczne- jej spojrzenie powoli przesunęło się w dół jego ciała i spowrotem do twarzy- oczy, po prostu nie znamy się wystarczająco długo żebyś stał nago w mojej kuchni.

35

Zupełnie jak człowiek starający ukryć swoją nagość, wziął od niej ręcznik. Nie był twardy czy coś, ale hej, nie był wcale od tego daleki, nie był wstanie dalej kontrolować swoich odruchów. Jeżeliby chciał mógłby poddać się swoim emocjom. Więc miała rację, ręcznik to był dobry pomysł. Skupił się na jej twarzy, chociaż chciał więcej uwagi poświęcić dwóm samotnym guziczkom zapinającym jej koszulkę. - Dzięki- nie pamiętał kiedy ostatni raz zaliczył przypadkowy seks z czarownicą dlatego nie był pewien czy potrafiłby stać się dla niej twardy i gotowy. Gdy zawijał ręcznik dookoła bioder powiększył dzielący ich dystans. Nie było mowy, że potrafiłby się kontrolować a i teraz szło mu wyjątkowo ciężko. Wolność mogła być prawdziwą suką. - Nie ma za co- ruszyła w kierunku tylnych drzwi prowadzących do bocznych schodów, ale odwróciła się w jego stronę nim tam doszła- Wiesz, nie jesteś taki zły kiedy starasz się być miły. - To nie jest łatwe- spojrzał w dół kiedy kończył owijanie się ręcznikiem- Cholera jasna on jest różowy- kąciki jej ust podniosły się w uśmiech: - Jesteś wystarczająco męski żeby to znieść. Czy obawiasz się, że nie jest ci wystarczająco ładnie w tym kolorze? - Maleńka, w różowym wyglądam ślicznie, obawiam się tyko, że nie będziesz potrafiła utrzymać rąk zdala ode mnie- wsunął końcówkę ręcznika za pas i stanął z dłońmi opartymi na biodrach- Nie mam nic przeciwko w nie noszeniu go- poczekał chwilę. Spojrzała na niego ponownie, ale nie potrafił powiedzieć czy była wkurzona czy walczyła ze sobą żeby się nie roześmiać. Kiedy na jej twarzy nie pojawił się ten mały uśmieszek nie tolerujący gówna między czarownicami i magami, powiedział- Dla ciebie skarbie, mogę go zdjąć- spiął się z nadmiaru emocji przepełniających go. - Ale moje ubrania zostają na mnie Xia, więc dokąd nas to prowadzi? - Gdzieś prowadzi, tak sądzę- wzruszył ramionami- Mnie samego z twoim różowym ręczniczkiem. - Nie próbuj mnie prowokować. Podszedł do niej ignorując to, że wyczuwał ją i talizman a to rozpalało w nim coś dzikiego. Stała niedaleko drzwi prowadzących na dół- kuchnia była zbyt mała, jedne drzwi były prawie obok drugich- Xia oparł ręce po obu stronach framugi. Pochylił się do przodu aż dotknęła tyłem głowy drewnianej powierzchni. - Dobrze sobie dzisiaj poradziłaś. Bądź cały czas czujna. - Dzięki.

36

- Jeżeli miałabyś więcej takich odczuć, daj mi znać- powoli, odchyliła głowę i oparła się o drzwi, wtedy uśmiechnęła się do niego, a jemu zawrzała krew w żyłach: - A jakie to mają być odczucia?- poczuł jak jego żołądek wywrócił mu się na drugą stronę. - Takie kiedy nie będziesz miała nic przeciwko, żebym chodził bez ręcznika- kątem oka zobaczył cień pantery na jej brzuchu lekko świecący na szaro. I, uhoh, nie miała na sobie stanika. Jak by zareagowała gdyby sięgnął i rozpiął te guziczki? Jego głowa w tym momencie była pełna fantazji o rozpinaniu jej bluzki, do diabła i sięganiu – nagle zupełnie zesztywniała. - Co jest? - Coś nadchodzi. Odezwała się w tym samym czasie, gdy usłyszeli trzask pękającego okna w kuchni. Sięgnął po nóż leżący na blacie, gdzie wcześniej położyła go Alexandrine. Zacisnął uściska na rękojeści kiedy zabezpieczenia na dole schodów zniknęły. Moc rozdzierała go, drażniąc jego serce jak papier ścierny. Na drzwiach pojawiło się pęknięcie, zaraz później rozleciały się na drzazgi, Alexandrine rzuciła się na podłogę. Jej unik uratował ją przed śmiercią z ręki demona, który wdarł się do środka, leżała na plecach, kiedy na nią skoczył. Jej kolano w jego kroczu znacząco go spowolniło. Udało się jej też całkiem mocno go zaatakować. Z oknem grzechoczącym jak pociąg, Xia pochylił się do przodu i złapał zniewolonego za jego podbródek. Trzymał jedną dłoń z pazurami zaciśniętymi na rzemieniu który nosiła i ciągnął, ale Alexandrine oszalała. Kurewsko oszalała. Do diabła, prawie go zrzuciła z siebie. Moc zapłonęła w jego kościach, Xia kucnął i zatopił ostrze noża w kręgosłupie napastnika, rozpoznał mix mocy zniewolonego i normalnego demona z tego właśnie korzystała, a wszystko było skupione w jednym punkcie, na atakującym ją mężczyźnie. Demon upadł na ziemię, a Xia nie miał pewności kto go zabił, on czy Alexandrine. Okno przestało drżeć. Pomieszczenie wypełniła cisza. Wydrapała się spod ciała, miała rozszerzone oczy, ciężko oddychała. Nie miała na sobie żadnych ran ale jej koszulka była zupełnie porwana. Już nie musiał się zastanawiać jak bez niej wyglądała. - Nic ci nie jest?- spytał. Jego ręcznik leżał na ziemi, podniósł go żeby mogła się zakryć. Ale ona tam tylko stała, oddychała głęboko i gapiła się na martwego demona jakby myślała, że za chwilę wstanie i znowu ją zaatakuje- Alexandrine?- żadnej reakcji. Podszedł do niej i niezgrabnie owinął ją ręcznikiem, próbując na nią nie patrzyć, ani jej nie dotknąć. Nie miał najczystszych myśli. Nie była za bardzo świadoma tego, że ciągle emanowała tą dziwną mieszaniną mocy. Wydawało mu się, że w ten sposób jeszcze bardziej wiązała się z talizmanem. Podobny proces omal nie zabił Carson, Philips kiedy przyjęła złą stronę

37

niestabilnego talizmanu- Skarbie- trzymał dłonie oparte na jej ramionach, dzięki dzielącemu ich ręcznikowi nie zwariował- Usiądź, dobrze?- spojrzała na niego. - On chciał mnie zabić- chciał ją bardziej okryć, ale mu nie pomagała a on widział znacznie więcej niż powinien. - Wiem, skarbie- dotknął jej policzka a ona nie zaprotestowała. Jej skóra była taka szokująco miękka- Nie miał innego wyboru. Żaden z nich nie miał- oparła twarz na jego palcach. - To jest złe- wyszeptała. - Tak- spoglądała na niego szeroko otwartymi oczami, a on nie miał nic przeciwko żeby w nie patrzeć. Właściwie podobały mu się. Fizycznie, nie był daleki od przemiany, w powietrzu unosiła się moc a przez niego przepływała paląca żądza. - Jeżeliby cię tu nie było, zginęłabym. - Nah- cofnął się o krok. Musiał zając się zabezpieczeniami żeby mieć pewność, że znowu nie wrócą a po za tym nie wydawało mu się, że będzie mu wdzięczna za kładzenie dłoni na jej ciele, co właściwie właśnie chciał robić- Wydaje mi się, że tego tutaj, sama załatwiłaśobejrzała go od góry do dołu a kiedy jej spojrzenie wróciło do jego twarzy, po trochę zbyt długiej chwili, wzruszył ramionami. Wyciągnęła ręcznik w jego stronę. Spojrzał na nią i Jezu była cudowna. Miał wiele gorących snów o kobiecie, która wyglądała dokładnie jak ona. - Kurwa- tylko to mógł powiedzieć, ponieważ czuł się jak palant, stojąc i gapiąc się na nią. Alexandrine spojrzała na siebie, w tej samem chwili jej twarz zrobiła się cała czerwona. - Oh- szybko zakryła się ręcznikiem- No cóż, to było zawstydzające- spróbował się uśmiechnąć. - Myślę, że jesteśmy kwita. - Też mi się tak wydaje- odwzajemniła jego uśmiech, wydawało się, że pomiędzy nimi wszystko jest w porządku. Zdumiewające. Wiedział, że nie będzie trwało to wiecznie w końcu byli odgrodzeni barierami dzielącymi ich gatunki, ale teraz było to miłe- Posłuchaj, muszę tu posprzątać, ale potrzebowałbym twojej pomocy, jeżeli nie masz nic przeciwko temu. Najbardziej mi zależy żebyś dała mi znać, jeżeli znowu coś poczujesz- najprawdopodobniej piekło właśnie zamarzło. On prosił czarownicę o pomoc- Jeżeli nie masz nic przeciwko, oczywiście. - Nie, nie mam. - Wracam do ciebie za chwilę, dobrze?- spytał. Odpowiedział na jej niezadane pytanie, patrząc się na demona. Miał zamiar zając się ciałem. Przytaknęła i odeszła, przez cały czas patrzył na jej nagie plecy. Cholera, naprawdę, naprawdę chciał dobrać się do jej majtek. Miał

38

też nadzieję, że sprawa Alexandrine Marit szybko się skończy. Bo jeśli nie, to miał przejebane.

39

Rozdział 6 Alexandrine odeszła, mocno przyciskając ten cholerny ręcznik do klatki piersiowej, panująca cisza przypominała jej dlaczego Xia tam został. Nie chciała nic wiedzieć na temat pozbywania się ciała, a im szybciej wyjdzie z kuchni tym lepiej. Przez cała drogę do salonu swędziały ją plecy, jakby małe lodowate paluszki przesuwały się po jej kręgosłupie. W innej sytuacji zdrętwiałaby na miejscu. W sypialni, lampy ciągle był zgaszone, ale reszta sprzętów elektronicznych działała poprawnie. Uliczne światło sączyło się przez główne okno. Zegarek stojący przy łóżku pokazywał 3:13. Odłożyła ręcznik i wybrała z szafy świeżą koszulkę i biustonosz. Jej wcześniejsza bluzka była zniszczona, wyglądała jak istna szmata. Och, mój Boże. Przed oczami pojawił się jej wizerunek Xii. Było to coś więcej niż zwykły błysk. Stała tam jak jakaś idiotka, próbując wcisnąć mu ręcznik, przy okazji dając mu idealny widok do podziwiania. Oddając mu sprawiedliwość, nie skorzystał z okazji bycia wielkim palantem, ale zdecydowanie patrzył na nią. Nawet nie udawał, że było inaczej. Ze świeżo założoną koszulką usiadła na krawędzi łóżka, trzymając głowę opartą na dłoniach. Xia palant miał na nią idealny widok i nie skomentował tego. Do tego te ataki, o mało nie zginęła. Trzęsła się, ale nic nie czuła. Jeszcze, nic nie czuła. Klęska zbliżała się wielkimi krokami, istniało tylko jedno pytanie, kiedy? - Hej- podskoczyła do góry, ponieważ nie usłyszała kiedy wszedł do pokoju. Cholera, to było trochę straszne, że mógł poruszać się bez wydawania żadnego dźwięku. Ten mężczyznaczy kimkolwiek był, właściwie teraz Alexandrine była prawie pewna, że nie był zwykłym człowiekiem- stanowił bardzo dużym mroczny kształt stojący w jej drzwiach. - Tak? - Skończyłem- patrzyła jak wyciąga ręce i opiera się na górnej części ościeżnicy. Ciągle był nagi i ciągle go to nie obchodziło. Nie mogła zbyt wiele zobaczyć w ciemności, ale i tak widziała wystarczająco dużo. Po chwili milczenia, odezwał się- Będę potrzebował pomocy przy reszcie, jeżeli nie masz nic przeciwko- prawdopodobnie bycie miłym zabijało go. Potrząsnęła głową. - Jedyne czego potrzebuję to spokojne, bezpieczne życie gdzie moim największym wyzwaniem jest ćwiczenie mocy co i tak przeważnie się nie udaje. To wszystko. Naprawdę. - No cóż, powodzenia z tym- nie patrzył na nią jakby przypominała mu jak stała przed nim rozebrana, za co była mu wdzięczna. - Oni jeszcze tu wrócą, prawda?

40

- Myślę, że bardzo niedługo albo tuż przed świtem- odepchnęła się od łóżka. - Rasmus Kessler nie wie nawet kim jestem. Nic o mnie nie wie. Założę się, że nawet nie pamięta, że mnie oddał. - Po pierwsze, tak wie o tobie. Po drugie i co z tego? Chce talizmanu i przyjdzie po niego, bez względu na to czy nazywasz się Alexandrine Marit czy Matka Teresa. - Matka Teresa nie żyje- zaczęła się załamywać. Zupełnie się w tym wszystkim pogubiła. Czuła jakby w środku miała wielką dziurę, była pusta od wewnątrz. Potrzebne jej było coś co uratowałoby ją przed rozpadnięciem się na kawałki, ale nie potrafiła znaleźć niczego co mogłoby ją ocalić. Stale odczuwała zbliżającą się katastrofę, która nie chciała zniknąć. Wyglądało na to, że bez względu co się stanie, jej życie legło w gruzach. Teraz czuła się jakby chodziła po niebezpiecznej krawędzi- Ok. Mój ojciec jest niesławnym magiem, Rasmusem Kesslerem, którego nienawidzisz bardziej od najgorszej trucizny, którego prawdopodobniej nienawidzisz bardziej niż mnie, nie obchodzi cię to czy zginę o ile tylko on nie dostanie mojego amuletu. - Talizmanu. - W porządku. Talizmanu- klapnęła spowrotem na łóżko, zaciskając palce na kołdrzeWydaje mi się, że wyjazd w góry to dobry pomysł. Gdybyśmy wyszli przez garaż nikt nawet nie wiedziałby, że opuściliśmy mieszkanie- Xia pozostał w cieniu, ale teraz widziała go już lepiej, stał na swoim miejscu i zaciskał dłonie w pięści a następnie je rozluźniał- Nie mam samochodu, ale możemy wyjść bocznym wyjściem, wziąć taksówkę albo pojechać autobusem. - Na zewnątrz nie jest bezpiecznie. - A tu jest bezpiecznie? - Bezpieczniej niż jakbyśmy wyszli. Tutaj mogę kontrolować to co się wydarzy. Na zewnątrz …- Stojąc ciągle w progu potrząsnął głową- To nie jest takie łatwe- co za myśl, na zewnątrz znajdowali się zniewolone demony, które tylko czekały żeby ich dorwać i schrupać jej kości. Wyobraziła sobie potwory czające się w alejach i przejściach, śliniące się i zacierające ręce na samą myśl o schwytaniu jej. - W takim razie co mamy robić? - Posprzątać wszystko i czekać- spojrzała na zegarek. Trzecia dwadzieścia rano. Kiedy zadzwoni budzik będzie kompletnym wrakiem. Jeżeli oczywiście dożyje ranka. Nienawidziła czuć się bezsilna. Fakt, że Xia wierzył, że mógł poradzić sobie sam wcale jej nie pomógł. Nie było takiej możliwości, żeby polegała na kimś innym żeby uratował jej tyłek. To się nie zdarzy. 41

- Siedzieć i czekać?- to było głupie, rozmawianie przez cały pokój. Wzięła mały oddech i podeszła do drzwi. Nie patrzyła. Bardzo się starała. Odsunął się na bok i podążył za nią do pokoju dziennego. Odwróciła się w jego stronę i położyła dłonie na biodrach. - Myślisz, że nie wiem, że masz nadzieję, że mój ojciec się tu pojawi i da ci szansę na zabicie go. No cóż, oprzytomniej, nie jestem głupia. Chcesz zabić Rasmusa Kesslera i masz nadzieję, że ściągniesz go tutaj ze mną jako przynętą- nie zmartwiło go to, prawda? - W świetle dnia, tutaj jest bezpieczniej niż na zewnątrz. - Wiesz co- powiedziała do niego spokojnie, albo próbowała tak brzmieć. Była ledwo świadoma, że jej głos był daleki od spokojnego- niczym nie różnisz się od Rasmusa Kesslera. - Oh, tak- zrobił do niej minę- Ja i Rasmus jesteśmy praktycznie bliźniętami- odpowiedział jej gburowato bo ona wobec niego zachowała się jak suka. Wiedziała, że go wkurzała, ale nie potrafiła się powstrzymać. Była przepełniona emocjami i szukała sposobu, który pozwoliłby jej pozbyć się lęku i całego napięcia z ostatnich godzin. - Jesteś. Nie interesuje cię czy będę żyć czy umrę. Czekaj, cofam to. Myślę, że jeżeli nawalisz i zginę, wykonasz z tego powodu taniec radości. Harsh, przykro mi z powodu twojej siostry, mam nadzieję, że spoczywa w spokoju- w miejscu, w którym stała, wydawało jej się, że jego oczy zaświeciły. Bardzo niestabilnie. - Nigdy nie życzyłbym ci, żebyś spoczywała w spokoju- powiedział niskim, słodko-ostrym głosem- I nigdy bym nie nawalił jak to określiłaś- zaszydził z niej- Gdyby nie prośba Nikodemusa i Harsha już dawno byś nie żyła, skarbie. - Wielkie dzięki za tyle ciepłych słów- gapił się na nią, jego oczy, zdecydowanie świecił. - Dotrzymuję obietnic. - I dobrze dla ciebie- wewnątrz, stała na krawędzi bezdennej przepaści i tylko centymetry dzieliły ją upadku- Dlaczego nie pójdziesz do diabła lub gdzie tylko zechcesz i pozwolisz mi samej zadbać o siebie. Naprawdę. Przyzwyczaiłam się już do tego- z każdym słowem podnosiła głos coraz bardziej- Radzę sobie sama już od dawna. Nie potrzebuję Harsha i nie potrzebuję ciebie, więc idź do diabła, powinieneś zrobić to już po pierwszym naszym spotkaniu. - Obiecałem Nikodemusowi i Harshowi, że utrzymam cię przy życiu. Coś co zrobiłem dzisiejszej nocy, jakbyś nie zauważyłaś- wiedziała o tym, ale czuła jak roznosiła ją złość i nie potrafiła się zatrzymać. Alexandrine podeszła do niego bliżej. Była wystarczająco wysoka, żeby spojrzeć mu w oczy, bez podnoszenia podbródka do góry. Prawie. - Czy wspomniałeś im o tym małym konflikcie interesów?

42

- Wiedzą wszystko o mnie i Rasmusie. - W porządku- wyrzuciła ręce do góry, ale tak bardzo się trzęsły, że obawiała się, że to zobaczy i domyśli się jak fatalnie się czuła. Chciała zabić swojego brata, za to że wpakował ją w tą sytuację. Naprawdę chciała. To wszystko była jego wina. Wszystko. Dlaczego nie pozostał dalej martwy. - Więc jaki jest twój plan utrzymania mnie przy życiu? Posłuchajmy tej genialnej strategii, ponieważ to mnie chcą dotrwać i zabić- Xia wzruszył ramionami. - Ktokolwiek się tu zjawi, zajmę się nim. - To wszystko? To wszystko co masz?- teraz to jego chciała zabić. Światła były ciągle zgaszone, ale dzięki żółtej poświacie lamp ulicznych przedostającej do jej mieszkania przez okno, widziała go całkiem dobrze. Stał całkiem nagi z ramionami skrzyżowanymi na piersi, których można by było użyć do lekcji anatomii- Teraz czuję się bezpiecznie i pewnie. Nieznana liczba szalonych zniewolonych demonów, uważa moje serce za cel tej nocy a ty masz zamiar się tylko nimi zająć? Wybacz, jeżeli nie czuję się z tym zbyt pewnie- wydał z siebie niski gardłowy odgłos, który brzmiał jak warkot a włoski na tyle jej szyi podniosły się. - Przestań się ze mną sprzeczać i słuchaj- wpatrywała się w niego. - Słucham. - Zajmę się nimi, kiedy się tu pojawią- dotknął jej policzka opuszkami palców- Naprawdę Alexandrine. Mogę i zrobię to. Możesz mi w pełni zaufać. Ponieważ nie wyczuwam zniewolonych demonów, byłoby miło gdybyś mi w tym pomogła- poczekał chwilę- Zostań blisko mnie i powiedz mi kiedy coś poczujesz a wszystko będzie w porządku- czuła narastające napięcie, duszące ją. - Skąd mam wiedzieć coś takiego? Mam na myśli, a co jeżeli to nie zadziała. Moja moc, wiesz, ona nie zawsze funkcjonuje prawidłowo- wzruszył ramionami. - Nie wiem jak wyczuwasz magów- w pokoju było wystarczająco jasno, żeby zobaczyła jego umięśnioną klatkę piersiową i całkiem widoczne wybrzuszenie bicepsa, nie żeby się gapiła, ale pod jego pępkiem zauważyła, że był wklęsły, widziała linię ciemnych włosów schodzących coraz bardziej na południe… Nie, tylko nie patrz- Ale wiedziałaś, że musisz uciekać od drzwi zanim się rozpadły. - Zaufaj mi, nie jestem w tym niezawodna- przewrócił oczami. - Proszę cię tylko, żebyś powiedziała mi kiedy poczujesz, że musisz uciekać stąd gdzie pieprz rośnie. - Uwierz mi, czuję to dokładnie właśnie teraz- napiął się, nie było to jakieś tam przeciętne napięcie, ale stan informujący o gotowości do walki i starcia przeciwnika na proch. Dla niej. 43

Przeszedł ją dreszcz. To była prawdziwa umowa, był gotowy do skopania tyłków w ciągu jednego mrugnięcia oka. To nie mogła być prawda. - Naprawdę? - Nie- odpowiedziała. Super. On traktował to na poważnie a ona sobie z niego żartowałaPrzepraszam- chciała zachować wytłumaczenie dla siebie, ale do cholery była mu to winnaTo było niedojrzałe z mojej strony- patrzyła się na swoje stopy- Wiem, że to poważna sprawa. To było głupie. Nie powinnam robić sobie z tego żartów- milczał wystarczająco długo, że poczuła się zakłopotana. W końcu odezwał się do niej. - Ciągle muszę jeszcze zabezpieczyć to miejsce. Rozumiesz to? - Zabezpieczyć moje mieszkanie- potrząsnęła głową- Co to dokładnie znaczy? - Ty naprawdę niczego nie wiesz, prawda?- Nie powiedział tego jakby myślał, że jest głupia. - Właściwie to nie. Nie wiem- nie odpowiedział od razu. - Ok, oznacza to, że uczynię to mieszkanie bardziej odporne na dostanie się tutaj maga czy zniewolonego demona. Za pomocą magii. Teraz nie ma czasu, żeby uczynić zabezpieczenia solidniejszymi, ale prędzej czy później takie będą, wtedy będziemy tu bardziej bezpieczniruszył w jej stronę, w jednej ręce trzymał nóż, wpatrywała się w ostrze, czy ono świeciło?Odpręż się- powiedział do niej, przewracając oczami- Nie zamierzam cię skrzywdzić. - Tak nie pomyślałam. - W takim razie tracę moje umiejętności- był wystarczająco blisko niej, cień nie skrywał już nawet kawałka jego ciała. Oh dobry Boże, ten mężczyzna jest cudowny. Idealny w każdym calu. Odłożył na bok nóż i kucnął obok swojej sportowej torby. Zmusiła się do nie gapienia się na niego. Grzebał w środku dopóki nie znalazł pary dresowych spodni- Słuchaj- mówił do niej jednocześnie się ubierając- Rasmus, lub ktokolwiek wysłały tu te demony wie, że ktoś cię chroni, ponieważ jego chłopcy nie wrócili. Następnym razem pośle tutaj kogoś, kto poradzi sobie z jego zadaniem. Więcej niż jednego- schylił się po nóż- Musimy być przygotowani czarownico, ponieważ kiedy wrócą, nie będzie mi łatwo ich pokonać tak jak tym razem- jego spojrzenie paliło ją- A teraz, będziesz pilnować moich tyłów, kiedy będę zabezpieczać to miejsce czy nie?- Alexandrine przytaknęła. Nie odpowiedział, po chwili ciszy pokiwał głową i ruszył w kierunku jej sypialni. Zaczekała sekundę zanim zawołała za nim. - Trzymaj się zdala od mojej bielizny- był już prawie przy drzwiach. - Jeżeli jest różowa, jest cała moja- śmiał się, przyjemnie było wiedzieć, że potrafili żartować w takim momencie. Kiedy robił swoje diabelskie sztuczki w jej pokoju, Alexandrine podeszła do regału z książkami i wyjęła pudełko, ukryte z tyłu, pomiędzy półkami. Znowu czuła się roztrzęsiona, 44

najprawdopodobniej z powodu tego czym zajmować się teraz Xia. Otworzyła pudełko, wyjęła z niego metalowe ostrze z drewnianą rękojeścią. Oba elementy zostały wykonane ręcznie. Jeden z przestępców z którymi kiedyś się spotykała nauczył ją jak wykonać nóż domowej roboty. W przeszłości, w czasie szalonego okresu życia, wielokrotnie ją uratował i pomoże jej jeszcze raz, jeżeli będzie miała w tej kwestii coś do powiedzenia. Nie zamierzała ponownie dać się zaskoczyć nieuzbrojona tak jak ostatnim razem. Nie było takiej możliwości. Usiadła na kanapie z podciągniętymi nogami, obejmując je jedną ręką. Napięcie w niej zaczęło spadać ale nowe uczucie, które się pojawiło było przerażające jak diabli. Otoczyła palcami gładką drewnianą rączkę, która w całości zniknęła pod jej palcami. Przez miesiące po zrobieniu noża, polerowała rękojeść aż stała się gładka i lśniąca. Oparła czoło na kolanach. Z każdą sekundą jej skóra stawała się coraz bardziej napięta. W brzuchu czuła lodową pustkę. Do tego z każdą następną minutą spodziewała się usłyszeć jak ktoś włamuje się do mieszkania albo łapie ją od tyłu. To musiała być normalna reakcja, ponieważ czekanie mogło być prawdziwą suką. To nie było przeczucie, podobne do tego, które obudziło ją dzisiaj w nocy, albo to które kazało jej uciekać tylnimi drzwiami. Pamiętała jak zniewolony demon na nią upadł, ale to co zapamiętała najbardziej zaraz po lodowatym uczuciu przeszywającym jej kręgosłup to zapach gorącego piasku i wściekłości wibrujący od napastnika. Kiedy sięgnął po amulet, coś w niej pękło. Nie walczyła tylko o swoje życie. W rzeczywistości, była pewna, że walczyła o swój amulet- talizman, czy do diabła cokolwiek to jest. Wiedziała, że to nie było normalne zachowanie osoby, której życie było zagrożone. Kiedy Xia wszedł do pokoju, podskoczyła do góry, ponieważ już kolejny raz go nie usłyszała. Próbowała ukryć swoją reakcję przez wstanie ze swojego miejsca. - Zająłem się też łazienką- podszedł do sofy i pierwszą rzeczą jaką zrobił to popatrzył się na jej nóż- Co to? - Ochrona- nie musiała ukrywać przed Xią tego kim jest. Żadnego udawania. Nie musiała też zatajać większej części swojej przeszłości ponieważ sama ledwie sobie z tym radziła, nie mówiąc już o dzieleniu się nią z mężczyzną z którym chciała się umawiać. W końcu dotarła do niej najważniejszy fakt, nie patrzyła na ludzkiego mężczyznę. Sam powiedział, że kiedyś był zniewolonym demonem. Więc czym był naprawdę? Znała odpowiedź. Jakimś demonem. Jakimś stworzeniem, które magowie uważali za zbyt niebezpieczne, żeby mogło chodzić wolne. - Sama go zrobiłaś?- spytał. Jak do diabła dostrzec różnicę pomiędzy demonem a normalnym mężczyzną? Dla niej wyglądał jak zwykły człowiek.

45

- Nie martw się. Wiem jak go używać- podniosła głowę, patrząc na niego wyzywająco. Nóż może był brzydki, ale to ostrze uratowało jej życie i trzymało ją zdala od kłopotów. Więcej niż raz- Używałam go już wcześniej. Mogę to zrobić ponownie- patrzył na nią z niepokojącą intensywnością. - Mogę go zobaczyć? - Nie- nie chciała żeby ją wyśmiał. - Czego użyłaś do wykonania ostrza?- cholera, wyglądał na prawdziwie zainteresowanego. Nie żeby mu ufała. Nigdy w życiu. Prawdopodobnie ją podpuszczał. Większość mężczyzny tak się zachowywała, kiedy chciała się z tobą przespać. - Kawałka złomu, który znalazłam na jakieś budowie- no cóż w tym przypadku znalazłam było równoznaczne z ukradłam. - Magia? - Próbowałam kilka razy. Nie mogę powiedzieć, żeby zadziałało prawidłowo- wzruszyła ramionami- Moje moce rzadko, kiedy działają poprawnie. - No nie wiem- mówił do niej pochylając głowę nad ostrzem- Żyjesz, prawda?- czy on mówił serio? Nah. To nie możliwe. Przytaknęła, zamyślił się. - Kiedy ostatni raz go ostrzyłaś? - Jakiś czas temu- wyciągnął swój nóż z pochwy i przytrzymał go w świetle. Ostrze zdecydowanie emitowało jakiś rodzaj niebieskawej aury. - Również sam go zrobiłem. - Nie pierdziel- jego nóż był piękną bronią, niosącą śmierć, z rzeźbioną rękojeścią i cudownie błyszczącym ostrzem, rzucało interesujące cienie, które dopiero teraz mogła lepiej zobaczyć. Czy on cały został wyrzeźbiony? - Pracowałem nad nim latami. Pracuję nad nim nawet teraz- złapał za ostrze i skierował rękojeść broni w jej stronę- Wymienimy się. Tylko na tę noc. - Dlaczego? - Podoba mi się twój- nie śmiał się ani nic takiego. Facet wyglądał na śmiertelnie poważnego- Nie masz czasu, żeby naostrzyć swoje ostrze. Nie, w staromodny sposóbpopchnął swój nóż w jej stronę- Mój już jest wystarczająco ostry. I jeżeli będziesz musiała użyć broni, z moim będziesz miała większe szanse- pokiwała głową, ponieważ nie zrobił nic innego niż tylko stwierdził fakt. Jego nóż był bardzo ostry i do tego magiczny. A jej nie posiadał żadnej z tych cech. Więzła nóż Xii do prawej ręki, trzymając swój w lewej dłoni, próbując uświadomić sobie czy nie wyobraziła sobie uczucia zimna w palcach kiedy tylko dotknęła jego broni. Czy 46

tak mogła określić różnicę pomiędzy człowiekiem a nieczłowiekiem? Poprzez odczucie zimna w swoim ciele? Ostrze składało się z tuzina mniejszych, poskręcanych dookoła i przez siebie, każda część powierzchni była małym ostrzem. - Jest piękny- i okropny. Straszny jak jego właściciel- Dzięki- Xia sięgnął do przodu i przypiął pochwę noża do jej jeansów. Kiedy skończył, przesunął palcami po jej nagiej skórze. Gorąco uderzyło w nią, nie były to te dziwaczne uczucia, które odbierała od niego przez całą noc. Nie było to nic innego jak czysta seksualna reakcja. Cholera. Sapnęła a on na nią spojrzał. Ich oczy się spotkały. Mocno. - Co się stało czarownico?- jego głos brzmiał nisko i niewinnie. Przesuwał palcami po jej brzuch, zaledwie lekko ją dotykał, gdyby chciała się oszukiwać mogłaby sobie wmówić, że było to przypadkowe. - Co to ma znaczyć Xia- nie odsunęła się, on również. Spędzili chwilę, stojąc w miejscu z jego kciukiem przesuwającym się przez jej pępek tuż pod amuletem. Był duży i silny, żeby ją skrzywdzić, ale wiedziała, że nie zrobiłby tego, nawet jeżeliby chciał. Sprawa wyglądała następująco, on za nią nie przepadał, ale ją lubił. A i ona zaczynała myśleć, że lubiła go właśnie w ten sam sposób. - Nic- odpowiedział, ale jego kciuk delikatnie nacisnął miejsce tuż na jej pępkiem, chwilę później rozprostował palce, przyciągając ją, och, bardzo nieznacznie. Alexandrine zagryzła dolną wargę, nie chciała pierwsza przyznać, że ją podniecił. - Nic, huh?- spojrzała mu w oczy- To dobrze. Bo już myślałam, że na mnie lecisz. - Skarbie- Boże, była gotowa rozpłynąć się pod wpływem jego dziko brzmiącego głosu. Chciała usłyszeć ten głos, kiedy będzie w niej dochodził- Martwią cię brudne ręce demona na twoim ciele? - Wcale a wcale- przesuwał palec w górę jej klatki piersiowej, tym razem zrobiła krok do przodu- Po prostu myślę, że to śmieszne, jak nie możesz ścierpieć tego, że pożądasz czarownicy. - I chcesz mi powiedzieć, że ci to nie przeszkadza?- użył kciuka i palca wskazującego żeby rozpiąć górny guziczek jej bluzki. Uśmiechnął się lekko. - A tobie przeszkadza?- potrząsnął głową. - Może. Ale minęło sporo czasu, kiedy ostatni raz to robiłem. - Właściwie, to ja też- czekała, przesuwał dłoń pod jej koszulką. Zrobiła kolejny krok do przodu. Zatrzymał rękę na jej brzuchu. Wsunął mały palec za pasek jej spodni. - Taka piękna czarownica jak ty? Trudno jest mi w to uwierzyć. - Więc uwierz. 47

- Może aż tak bardzo mi to nie przeszkadza- zagłębił się jeszcze odrobinę. Alexandrine rozkoszowała się swoją reakcją. I jego również. I wtedy gdy miała zamienić się w mokrą plamę tuż pod jego nogami i pozwolić mu zrobić z sobą co tylko by zechciał, jej pierś zmieniła się w bryłę lodu. Z pewnością zimno wpłynęło na jej zachowanie. - Co?- spytał ją- złapała go za ramiona. - Coś tam jest- był w pełnej gotowości zanim ona zdążyła choćby mrugnąć. - Ilu i gdzie?- skoncentrowała się, nie mogła pozwolić żeby opanował ją strach. - Trzech, tak myślę. Kuchnia i tam- w chwili gdy wskazała frontowe drzwi, kliknęły dwa razy. Za pierwszym razem gdy otworzyła się dodatkowa zasuwka a drugi raz dla głównego zamka- Cholera- wyszeptała. - Nie martw się skarbie- wziął jej nóż. Przesunął palcem po krawędzi ostrza i była gotowa przysiąc na wszystkie świętości, że zobaczyła iskry pojawiające się pomiędzy jego opuszkiem palca a metalową powierzchnią. Zimne powietrze docierało do nich z kierunku kuchni. Również w tyle głowy czuła chłód. Ponownie dostali się do mieszkania od tyłu, nie wydając przy tym żadnego dźwięku. Frontowe drzwi zakołysały się na zawiasach. - Nie będzie tak łatwo jak im się wydaje- uśmiechnął się do niej znad nierównego czubka jej noża. Spojrzała na drzwi, zdusiła w sobie pragnienie krzyku. Coś nadchodziło ze strony kuchni i nie był to człowiek. - Jeszcze jeden właśnie wszedł od tyłu. Wtedy nagle powietrze zaczęło płonąć, a stworzenie wychodzące z kuchni upadło z hukiem na podłogę, pomimo tego, że nikt nawet go nie dotknął. Kolejny stał w progu głównych drzwi. Tym razem ten był w swojej ludzkiej formie, ale jego oczy płonęły zielonym ogniem. Światła ponownie zgasły. Żadnego dźwięku, żadnego zapachu, nie paliły się uliczne latarnie czy elektroniczne gadżety, ale z ogniem spalającym się w powietrzu, Alexandrine mogła zobaczyć wszystko bardzo dokładnie. Trzeci zmierzał do Xii. Jego napastnik był blisko, wirując, zobaczyła pięść Xii uderzającą bezgłośnie w pierś potwora. Xia prześlizgnął się za niego i skręcił mu kark. Nie miała czasu by na to zareagować, ponieważ kolejny skoczył prosto na nią. Czas zwolnił. Widziała i analizowała trajektorię jego lotu, rozmiar i względną siłę. To coś miało zamiar wylądować prosto na niej i jeżeli zaraz czegoś nie zrobi, niedługo potem będzie martwa. Była to pewna wiedza wypełniająca jej umysł. Nie miała innego wyjścia jak użyć noża Xii. Wiedziała ze swoich brutalnych doświadczeń jak się bronić. Wszystkie jej stare instynkty buntowały się. Istota zmierzająca w jej stronę wyglądała dla niej jak człowiek, ale 48

wiedziała też, że nie była to prawda i sam zamierzał ją zabić. Otaczające ją zapachy i dźwięki ciągle były przytłumione, ale nie powstrzymało to jej ręki od czucia, jak ostrze noża Xii, prześlizgiwało się przez skórę i mięśnie a następnie dotarło aż do kości potwora. Jego krew rozprysła się po jej twarzy jak malutkie rozżarzone węgielki. W tym samym czasie, opadła na jedno kolano i pchnęła nożem w górę. Nie usłyszała żadnego dźwięku, nie poczuła żadnego zapachu krwi. Nie czuła też żadnej emocji. Ale całe jej ciało wibrowało od siły ich zderzenia. Pomimo, że dźgała nożem bardzo mocno to istota nie była jeszcze martwa. Konturował przysuwanie się do niej. Usłyszała w umyśle pstryknięcie, jakby palcami. W wyniku klaśnięcia, przez które upadła, wszystko wróciło do normy. Krzyk agonii rozbrzmiewał jej w uszach, zapach krwi i odsłonięte narządy spowodowały, że zaczęła się dusić. Oddychanie. To robiła zasysając powietrze. Frontowe drzwi zatrzasnęły się z hukiem, zamki zasunęły się same. Zamrugała i zobaczyła Xię, stojącego nad demonem, który ją zaatakował, trzymał dłoń na jego czole i odciągał je do tyłu. Czubek noża- no cóż jej noża- wystawał z przodu jego szyi. Szarpnął za rękojeść i wypuścił demona z uścisku opuszczając go bokiem na ziemię. Ciało upadło bezwładnie. Pozostałe dwa demony leżały bez ruchu. Alexandrine wpatrywała się w stworzenie leżące pod jej nogami. Przetarła dłonią twarz rozmazując krew. Ścisnęło ją w gardle. - Jesteś ranna?- spytał. Wyciągnął rękę w jej stronę, badając linię wzdłuż jej policzka. - Nie- odpowiedziała, poruszając się aby uniknąć z nim kontaktu. Ledwie mogła mówić, była zupełnie oszołomiona. Spojrzała na Xię, on ciągle patrzyła nią, wtedy kucnęła obok demona, którego zadźgała i zamknęła jego, pusto patrzące szkliste oczy. - Jak na czarownice- powiedział niskim głosem- to było przyzwoite. - Xia- odpowiedziała nie patrząc na niego- Nie jestem twoim wrogiem- Alexandrine odwróciła głowę w jego stronę, mogła zobaczyć jego niezdecydowanie- Naprawdę, nie jestem. - Oczywiście, że jesteś- odpowiedział jej, ale nie brzmiał na przekonanego- Jesteś czarownicą- kiedy wstała położyła jego nóż na podłodze. Krew skapnęła z jej ręki na ciało mężczyzny, chciała to wszystko odchorować, gdzieś gdzie Xia nie mógłby jej zobaczyć. - Idę wziąć prysznic. Mogę? - Ty mi powiedz. - Nic teraz nie czuję- wzruszył ramionami. - Prawdopodobnie już jest zbyt późno żeby Rasmus wysłał jeszcze kogoś. Śmiało, idź. Ja tutaj posprzątam.

49

- Dzięki- odeszła kilka kroków, kiedy odezwał się do niej głosem, który spowodował, że poczuła jakby ciepły jedwab spływał po jej plecach. - Czarownico?- nie odwróciła się do niego. - Tak? - Wszystko w porządku?- do diabła nie, nic nie było w porządku. Nie była nawet bliska tego. Odwróciła się i spojrzała mu w oczy. - Nie Xia, nie jest w porządku. Jak na razie moje życie jest do dupy. Jestem zmęczona. Chce mi się płakać i nie chcę, żeby cokolwiek z tego w ogóle się wydarzyło- Pan Wrażliwy wzruszył ramionami. - Zostaw otwarte drzwi, Alexandrine.

50

Rozdział 7 Alexandrine domyśliła się, że zamykanie drzwi od sypialni było bezcelowe. Ktokolwiek chciał, wszedłby do środka bez problemu, łącznie z Xią. Zwłaszcza Xia. Ten facet był przerażający. I nie był do końca człowiekiem. Tak w ogóle, wcale nim nie był. A teraz stał tam, po drugiej stronie drzwi. Pukając delikatnie. Skupiła się na tym dźwięku. Po wzięciu prysznicu, przy otwartych drzwiach, poszła do swojego pokoju i załamała się zupełnie. Płakała wtulając twarz w poduszkę, żeby jej nie usłyszał i nie zobaczył, że trzęsie się jak wielki tchórz. Nie chciała zdradzić, że usłyszała jego pukanie. Instynkt podpowiadał jej żeby udawała, że śpi. Lampy w pokoju były włączone, ale hej, przecież mogła zasnąć przy włączonym świetle, prawda? Była piąta trzydzieści rano. Prawie świtało. Miało prawo zasnąć. Takie zachowanie z jej strony było dziecinne, ale niemniej jednak bardzo kuszące. Prawdopodobnie wiedział, że nie spała. - Czego chcesz?- zawołała. Po chwili ciszy, odpowiedział. - Musimy porozmawiać, ok.?- ześlizgnęła się z łóżka i otworzyła drzwi. - Porozmawiać o czym? Tylko stał tam i spoglądał na nią groźnie. Tak samo jak ona, wziął prysznic i zmienił ubranie. Szare dresowe spodnie podkreślały kształt jego bioder i ud, podobnie koszulka opinała klatkę piersiową. Do paska spodni miał przypięty nóż, rzeźbiona rękojeść wystawała z futerału. Założył też płócienne trampki bez sznurówek. To nie było tak, że jego ubrania nie pasowały do niego. Po prostu były szalenie dopasowane do jego ciała. Kropelki wody błyszczały w jego czarnych jak noc włosach. Nie były to faliste loki, ale małe, idealne niegodziwie ciemne loczki. Kiedy nie warczał na nią, był oszałamiająco przystojny w wyjątkowo męski sposób. Kogo ona chciała oszukać? Był cudowny nawet, kiedy na nią warczał. Czy mógłby być jeszcze bardziej atrakcyjny? Przytrzymała rękę na drzwiach, więc musiał wiedzieć, że chciała to załatwić szybko, nawet z tym idealnym ciałem potrzebującym kobiecej uwagi. To był ten rodzaj rozproszenia, z którym mogła żyć. O kurczę, podobał jej się facet, który mógłby pozbawić ją mózgu. Oczywiście, tak właściwie to on nie był mężczyzną, prawda? - O nas. Musimy pogadać o nas. - Nie ma żadnych nas- bez względu na to jak boski by nie był, nigdy nie będzie żadnych nich. Spojrzał na nią dziwnie. - Wporządku. W takim razie musimy porozmawiać, dlaczego Harsh mnie tu przysłał.

51

- Nie wydaje mi się, że nie czuję się w nastroju do rozmów. Jestem zmęczona i bez obrazy wolałabym być teraz sama- już zaczęła zamykać drzwi, kiedy je zablokował. Niewielu mężczyzn mogło spojrzeć na nią z góry jakby była niska. Xia mógł mieć około metr dziewięćdziesiąt wzrostu. Był wyższy od niej i to miało znaczenie. Pchnęła drzwi, ale je odepchnął, nic się nie stało po za tym, że zdała sobie sprawę, że jest od niej dużo silniejszy. Westchnął i pchnął drzwi wystarczająco mocno, miała tylko dwa wyjścia: pozwolić mu wygrać albo wpuścić go dobrowolnie. Odsunęła się na bok, ale on ciągle stał w progu. - Powiedziałem Harshowi, że to się nie uda- bardzo mocno starał się być miły, a przynajmniej tyle na ile mógł. Biorąc pod uwagę jak zachowywał się wcześniej, była mu wdzięczna, że opuścił tą część jak to bardzo jej nienawidzi za bycie czarownicą. - Yeah- wzruszyła ramionami- Wiem. Zaufaj mi, to dla mnie też nie jest wcale zabawnejego oczy utraciły swój mocny blask. - On myśli, że nie musisz wiedzieć o niczym. Myśli, że mogę po prostu… wykonywać swoje zadanie trzymając Rasmusa zdala od ciebie i talizmanu, a w między czasie Nikodemus wymyśli co robić dalej a Carson uda się uwolnić dla nas kolejnych kilku demonów. - Możesz odejść. Nie będę cię winić, jeżeli to zrobisz. Mam kilku przyjaciół w mieście, u których mogę się zatrzymać. - Skarbie, naprawdę myślisz, że to zapewni ci bezpieczeństwo? - Nie?- uderzyła w nią straszliwa myśl, że jej przyjaciele mogli zginąć z jej powodu. - Nie masz żadnych szans przeciwko zniewolonemu demonowi. Nie beze mnie. Bez względu na to gdzie spróbujesz się ukryć. Po dzisiejszej nocy, powinnaś czuć prawdę właśnie tutaj- dotknął swojej piersi w miejscu gdzie biło jego serce- po chwili odezwała się do niego. - Tak, myślę że masz rację. - Złożyłem twojemu bratu obietnicę. Nie odejdę- uśmiechnęła się do niego bez złośliwości. - Musi ci być strasznie ciężko?- odwzajemnił jej uśmiech. - Nie jest tak źle jak kiedyś- Xia oparł się ramieniem o futrynę i wyciągnął nóż. Przyglądał mu się krytycznym spojrzeniem. Włoski na jej rękach zjeżył się. Nie odwracając swojej uwagi od broni, powiedział. - Miałaś rację. Chcę zabić Rasmusa Kesslera. - Od teraz, myślę że też tego chcę- spojrzał na nią znad ostrza noża, mogła zobaczyć seksowne usta Xii, poczuła jak miękną jej kolana. Była nieuleczalnym, beznadziejnym przypadkiem, prawda? - Znowu wyśle po ciebie demony, lepiej się na to przygotuj.

52

- Mam przechlapane- Xia zmarszczył brwi, przeniósł ciężar ciała z nogi na nogę, ostatecznie ponownie opierając się o ramię. - Chciałbym żebyśmy byli bardziej zgrani. - Myślisz, że naprawdę możemy się dogadać? Chodzi mi o to, że- podniosła rękę a następnie pozwoliła jej swobodnie opaść- co z moim byciem czarownicą i w ogóle? - Nie jesteś najgorszą czarownicą, jaką spotkałem w swoim życiu, ok.?- przesunął palcem wzdłuż ostrza noża a ona poczuła jak jeszcze więcej dreszczy zaczęło przebiegać w górę i dół jej ramienia. Uśmiechnął się i do diabła, w skutek jego zachowania poczuła motylki w brzuchu. A niech to. Pragnęła sprawdzić czy jego usta są tak miękkie jak wyglądają. Prawdopodobnie nie. Najprawdopodobniej fatalnie całował. Był zbyt samolubny, żeby dobrze całować. Przyglądała mu się. I żeby oddać mu sprawiedliwość, nie wyglądał jakby kłamał. Nie wspominając, że dziś w nocy uratował jej życie. Była mu to winna. - Jeżeli ty jesteś gotów to ja też. - W porządku, w takim razie- Xia przytaknął- Pieprzę to co Harsh myśli, że powinnaś wiedzieć, to samo gówno. Wyjaśnimy sobie kilka rzeczy. Pasuje ci to? - Tak- jego oczy ponownie zaiskrzyły tym dziwacznym odcieniem niebieskiego, jakby błyszczały od środka. Odłożył nóż a ona poczuła, że w tym samym czasie jej skóra na ramieniu wróciła do normalności. Podniósł rękę ponad jej głowę, pchnął drzwi otwierając je zupełnie i wszedł do środka. Sposób, w jaki się poruszał przypominał jej kota. Chodzący wdzięk z obietnicą śmierci. Stanął w połowie pokoju i rozejrzał się dookoła. Odchylił głowę na bok. - Dlaczego nie różowy? Oczekiwałem różu, kiedy byłem tu wcześniej. Jeżeli oczywiście nie masz nic przeciwko temu, że pytamzaśmiała się, ponieważ wyglądał na zaciekawionego i zaskoczonego. - W porządku, lubię różowy- w pokoju dominował kolor czarny i złoty. Głównie czarny. Z ciemną pomarańczą i zielonym dla podkreślenia akcentu. Mogła mieszkać w norze, ale robiła wszystko, że ukryć smutek tego taniego mieszkania- Ale nie jako kolor dominujący- zaśmiał się i usiadł na łóżku. Wystarczająco mocno, żeby lekko się zakołysać. - Ok., w takim razie mamy umowę- odchylał się do tyłu, aż leżał na plecach naprzeciwko ściany pomalowanej na czarno. Dwie inne były złote. Splótł palce za głową. - Czuj się jak u siebie w domu- czy on przygotowywał się do czegoś więcej niż tylko rozmowy? Sheesh. Doprowadzi ją to do szaleństwa. Rozważała jego propozycję, sprawdzenie czy mogliby po prostu przejść do porządku dziennego nad jej pochodzeniem, bez ciągłego wypominania tego. Wyglądał tak ludzko, że ciągle zapominała, że nie był człowiekiem. 53

- Dzięki- odchylił głowę do tyłu i skupił wzrok na suficie- Dobrze. W porządku. Byłem…Alexandrine potrząsnęła głową przesunęła krzesło stojące przy biurku i usiadła na nim. Nie było mowy żeby to ona zrobiła pierwszy krok. Jeszcze nie. Nie, dopóki nie będzie mieć poważnego dowodu, żeby myśleć że chce na poważnie zacząć z nią coś fizycznego, dzieląca ich odległość doprowadzała ją do szaleństwa. Ich spojrzenia się spotkały. Poczuła jak skręca się jej żołądek. Cholera, zdecydowanie pomiędzy nimi była chemia- Daleko- mówił tak cicho, że ledwo go słyszała- Nie było mnie przez bardzo długi czas- jego głos stał się monotonny, Alexandrine poczuła dreszcz rozchodzący się w dół jej pleców. To brzmiało jakby trzymał w sobie zduszonych tyle emocji, że nie mógł pozwolić sobie na podzielenie się nimi z kimkolwiek- Zdala od zwykłych ludzi. Zaledwie jeszcze kilka miesięcy temu moje życie nie należało do mnie- zdała sobie sprawę, że było tak z winy jej ojca- Nie miałem nic wspólnego z normalnymi…- zagestykulował coś rękami a później swobodnie położył je obok ud- Ale teraz…- wysunął swój nóż z pochwy i wpatrywał się w poziomo ułożone ostrze- Teraz odzyskałem swoją wolność- widziała jak jego czarne jak noc, rzęsy obniżają się- Nie radzę sobie najlepiej w kontaktach z ludźmi. Z mojego rodzaju czy po prostu zwykłymi ludźmi. - Masz na myśli ludzi takich jak ja?- zaśmiał się i spojrzał na nią bez poruszenia głową. Jego oczy stały się neonowo-niebieskie. Poczuła się jakby połknęła kamień. Biło od niego seksualne gorąco, a on nawet się nie starał. - Kochanie ty nie jesteś normalna- potrząsnęła głową, ale szczerze, czuła ulgę że znał o niej prawdę. - Rozumiem co masz na myśli przez nie dogadywanie się. Powinieneś nosić plakietkę informującą Nie bawię się dobrze z innymi. - Wszystko się zmieniło- podciągnął do góry kolana. Coś w jego oczach zgasło. Znajdował się oddalony od niej o miliony lat świetlnych- To nie jest mój świat. Już nie jest. Nie ten, który jeszcze pamiętam. - Masz na myśli sprzed czasów Rasmusa?- przytaknął. - Yeah. Przed nim- nie podobał się jej ten refleksyjny Xia. Oznaczało to, że był zdolny do głębszych uczuć, a łatwiej było nie lubić kogoś kto był płytki i egoistyczny- Nie znam już zasad. Gdybym w ogóle je kiedyś znał. A jeżeli nawet są jakieś nowe, nie jestem pewien czy chciałbym postępować zgodnie z nimi. - Przykro mi- przesunął długim szczupłym palcem wzdłuż ostrza swojego noża. Gest ten był dziwnie zmysłowy, kiedy tak robił nie obchodziło jej co myślał. Praktycznie była wstanie zobaczyć iskry przeskakujące pomiędzy opuszkiem palca a niebieskawą powierzchnią.

54

- Wiem, ale ciągle jesteś czarownicą- powiedział łagodnie- Twój rodzaj morduje mój, a jeżeli nas nie zabijacie to zniewalacie. - Mylisz się- wiedziała, że nie rozumiała świata, w którym żyli Xia i Harsh, ale znała siebie i inne osoby podobne do niej, żadna z nich nigdy nie marzyła żeby zrobić coś takiego- Nie robię takich rzeczy- spojrzał na nią a jego oczy wydawały się być odrobinę smutne. - Jesteś czarownicą Alexandrine. - To niesprawiedliwe- drażniło porównywanie ją do psychopatów i morderców, kiedy nigdy ale to nigdy nie zrobiłaby czegoś takiego. Nawet, jeżeli posiadałaby odpowiednie umiejętności- Nie jestem taka. - Wierz w co chcesz- spojrzał w górę, na jego twarzy nie było śladu uśmiechu- Masz ten cholerny talizman. Więc wybacz, jeżeli nie kłaniam się w pas przed twoim krwawiącym sercem pani- podciągnęła nogi do góry, siadając na krześle po turecku. - Nie potrafię używać takiego rodzaju magii, Xia. - Jakby to robiło jakąś różnicę. - Poznajemy się tak? Ty mi mówisz coś o sobie, a ja o sobie tak? - Yeah- jeżeli kiedyś był zniewolony, jedna rzecz była pewna, nie był człowiekiem. Nie Był Człowiekiem. I chodziło o całą tą sprawę ze wolnością. W tym czasie, na pewno musiał widzieć i robić okropne rzeczy. To naprawdę mogło spieprzyć spojrzenie na świat. Mówiąc o bagażu doświadczeń. Mieli ze sobą wiele wspólnego. Mogła podzielić się z nim kilkoma faktami ze swojego życia. Jeżeli jej biologiczny ojciec naprawdę chciał ją zabić, będzie potrzebowała więcej przyjaciół takich jak Xia. Ale nie mogła mieć pewności czy spodoba mu się to, co od niej usłyszy.

55

Rozdział 8 - Kiedy byłam nastolatką, tak naprawdę to ledwie nastolatką. Myślę, że nie było to długo po moich dwunastych urodzinach, zaczęły przydarzać mi się dziwne rzeczy. Wtedy też miałam swoje pierwsze przeczucie. Myślałam, że zwariuję, byłam zbyt przerażona żeby powiedzieć o tym komukolwiek. Moi rodzice adopcyjni byli realistami. Zdecydowanymi realistami. Nie wierzyli w ESP3 czy inny rodzaj tego gówna. Próbowałam powiedzieć o tym mamie, ale stwierdziła, że jest to związane z moją psychiką i zabrała mnie na pierwsze z wielu konsultacji lekarskich. Moi rodzice, rodzina która mnie wychowała, nie posiadała żadnych mocy. Jak stwierdziłeś wcześniej, byli zupełnie normalni. - Zwykli- Xia przytaknął i spojrzał na nią- Typowy wiek żeby rozpocząć trening czarownicy. Dwanaście albo trzynaście lat. To najlepszy czas do pracy nad mocą- ścisnął ręce za głową- Magellan zaczął mieszać w mocy Carson, gdy była jeszcze młodsza od ciebie wtedy, ale nawet Rasmus uważał, że było to chore- mówił o Carson jakby była dla niego kimś wyjątkowym. Może to jego dziewczyna? Ale wspominał też coś o Carson i Nikodemusie. To było nawet jeszcze gorsze. Nieodwzajemniona miłość. Byli oddzieleni od siebie o miliony mil, ona i Xia. - Ciągle mam koszmary o tym jak było kiedyś. Naprawdę myślałam, że oszaleję. - Yeah?- ich spojrzenia się spotkały i przez chwilę pomyślała, że mogłaby wpaść w pułapkę jego oczu i już nigdy się z niej nie wydostać. Kolejny dreszcz przebiegł w dół jej pleców. Musiała sobie przypominać, że nie jest człowiekiem. Pomimo tego, że tak wyglądał, nie był nim. Był zupełnie czymś innym. Jej niezdolność do interakcji z nim jako nieczłowiekiem była tego ujemną stroną. Nie miał problemów z rozróżnieniem pewnych spraw, w przeciwieństwie do niej. - Czułam się gorzej i mama ciągała mnie po lekarzach, psychiatrach, terapeutach wtedy też zniknął Harsh. Wszyscy poczuli się znacznie lepiej, kiedy przestałam o tym mówić. Więc milczałam. Wszyscy byli z tego powodu szczęśliwsi. Ale żaden z moich lęków nie zniknął. A ja ciągle czułam się jak czubek. Xia kontynuował bawienie się swoim nożem. Najprawdopodobniej nie był zainteresowany jej historią. A czemu miałby być? Lepiej było o tym nie mówić, prawda? Nie mówienie o tym czyniło wszystkich szczęśliwszymi, zdolnymi do radzenia sobie z własnymi problemami. Poza tym, nie było dużo więcej do opowiadania niż była w ogóle skłonna mu

3

Po prostu „szósty zmysł”

56

powiedzieć. Problem tkwił w tym, że chciała żeby Xia zrozumiał, a to oznaczało, że musiała kontynuować. Nawet jeżeli tego nie chciała. - Mów dalej- powiedział łagodnie- Słucham cię- gdyby powiedział to choćby z cieniem uśmiechu nie odezwałaby się już ani słowem, ale tak nie zrobił. - Istnieją ludzie z rodzaju magów, którzy nie są tacy jak Rasmus czy Magellan. Ludzie jak ja, którzy nie przechodzą jakiś tych cholernych testów, kiedy mają trzy lata. Dorastają w normalnych rodzinach albo oddają nas krewnym, którzy nawet nie wiedzą czym jesteśmy. Tylko, że nie jesteśmy normalnymi dziećmi, niektórzy z nas mają więcej mocy niż im się wydaje. - Tak, no cóż, mag to mag, mag jest magiem, kochanie. W środku wszyscy jesteście tacy sami- jej żołądek skręcił się, nie chciała żeby Xia jej nienawidził. - Mylisz się. Istnieją nie tylko tacy magowie jak Rasmus i Magellan. Magowie jak mój rodzony ojciec, którzy nie zadają się z plebsem. Nie mieliśmy nawet pewności, że zniewolone demony to nie jest jakaś bajeczka. I…- podniósł głowę i wpatrywał się w nią z wyrazem twarzy, którego nie potrafiła rozszyfrować. - Ilu? - Co? Oh, ludzi takich jak ja? - Jak ty. - W San Francisco, pięć albo sześć, o tych wiem. Maddy- jest z nas najsilniejsza- myśli, że jest więcej osób, które nie dowiedziały się czym są. Prawdopodobnie wariują z niepokoju albo prowadzą zwykłe szczęśliwe życie. - Jezu- wyszeptał- To kurewsko przerażająca myśl, to że jest was więcej- potrząsnął głowąJak się dowiedziałaś kim jesteś?- zrobiła do niego minę, ale uśmiechał się do niej, przynajmniej trochę, więc nie włożyła wiele wysiłku w swój grymas. - Znalazłam moje świadectwo urodzenia w rzeczach mamy. W tamtym czasie nie byłam w najlepszych stosunkach z tatą. Niedługo potem odeszłam z domu na zawsze. Wtedy też zaczęłam szukać moich prawdziwych rodziców. Moja biologiczna matka nie żyje- odrzuciła powoli głowę do tyłu- Więc zaczęłam szukać mojego biologicznego ojca. - No i?- spojrzała na Xię, żeby zobaczyć jak przyjmował jej słowa. Trudno było jej to stwierdzić. Wyglądał na zamyślonego. Chyba. - Znalazłam odpowiedni ośrodek adopcyjny- był tutaj w mieście- poinformowano mnie, że urodziłam się w Turcji. Tam dowiedziałam się kim on jest naprawdę- spuściła głowę do przodu. Mówienie o przeszłości związane z uczuciami było dla niej trudniejsze niż się spodziewała- Wróciłam z amuletem i to wszystko. 57

Xia nie odezwał się ani słowem, nie miała pojęcia jak odczytać wyraz jego twarzy. Wróciła do swojej poprzedniej pozycji pół-lotosu na krześle i dotknęła środkowymi palcami kciuków. Było jej tak wygodnie, pozycja ta pomagała się jej zrelaksować. Nic nie mówił, dalej wpatrywał się w nóż, jakby wyobrażał sobie, że wycina nim jej serce. Cóż za radosna myśl. - W imię wspólnego dogadywania się, może ty opowiesz mi coś o sobie?- za każdym razem, kiedy patrzyła mu w oczy, czuła uderzenia gorąca oraz mrowienie z tyłu głowy. Chemia? Uhhuh. Bardzo poważna chemia. Ale czy nie było do kitu rozpalać się tak, na punkcie kogoś, kto jedynym uczuciem jakie do niej żywił była czysta nienawiść? - Nie możesz mi ufać. Poza pozwoleniem mi chronienia ciebie, nie możesz ufać niczemu we mnie. Wszyscy wiedzą, że jestem pierdolonym draniem, zrozumiałaś? - Dzięki za wyjaśnienia. W reakcji na jej oschły ton głosu uśmiechnął się, a ona aż podkurczyła palce. Kompletny palant, ale patrząc ogólnie? Był dokładnie takim rodzajem faceta jaki jej się najbardziej podobał. Wysoki. Mroczny i podły pod każdym względem. Jeżeli miała naprawdę szczęście, może był tym rodzajem faceta, który nie gada za dużo podczas seksu, ponieważ mogli to zrobić, a ona mogła udawać, że wcale jej nienawidzi i żadne z nich nie powie czegoś co mogłoby popsuć nastrój. - Mogę opowiedzieć ci o talizmanie, który nosisz. - Ciągle nazywasz go talizmanem. Dlaczego? - W moim świecie, czarownico, tym właśnie jest- zacisnął usta i przesunął palcami wzdłuż ciągle mokrych włosów. - Dobrze, dobrze. Już słucham- podniósł głowę, ponownie uderzył w nią nienaturalny kolor jego tęczówek. Cholera, ale on był taki przystojny. Zastanawiała się czy byłby zdolny do niezobowiązującego seksu. Wydawało jej się, że tak. Czy oznaczało to, że mogli odbyć stosunek bez rozdmuchiwania całej tej sprawy o nie zamordowaniu jej? - Dla magów, takich jak Rasmus czy Magellan, słowa mają moc kiedy wypowiadając je w tym samym momencie gdy korzystają ze swoich umiejętności - zmarszczył brwi patrząc na ostrze- Zwłaszcza kiedy składają dar z krwi. Wypowiedzenie odpowiedniego zaklęcia nad człowiekiem pozwala magowi wchłonąć całą jego życiową energię . Gdybyś się zastanawiała, człowiek ginie, a mag zamiast umrzeć w wieku osiemdziesięciu lat, umiera w wieku osiemdziesięciu jeden. Zabicie jednego osobnika z mojego rodzaju- potwora takiego jak japozwala przeżyć mu znacznie dłużej- spojrzał na nią, Alexandrine starała się zachować naturalny wraz twarzy-Dlatego twój ojciec ciągle żyje- kąciki jego ust podniosły się lekko- Po 58

tym wszystkim co zrobił.- Alexandrine nie odpowiedziała, ponieważ to co zrobił Rasmus Kessler nie było jej winą. Ciężko było słyszeć, że obwiniał go o tyle zła. - Myślałam, że chciałeś opowiedzieć mi o talizmanie- odwrócił od niej wzrok, ale zobaczyła jak zacisnął palce na rękojeści swojego noża. Kiedy ponownie na nią spojrzał, spytał. - Czy wiesz gdzie został zrobiony?- potrząsnęła głową. Przytrzymał jej spojrzenie, wzdrygnęła się kiedy dostrzegła w jego oczach płomienie nienawiści. Walczyła ze sobą żeby siedzieć spokojna, zrelaksowana. Szybkim ruchem odsunął loki z czoła- Musiałem patrzeć jak Rasmus wybierał demona- najbardziej lubił brać tych, którzy niedawno zostali pojmani, kładł go tak, że nie mógł się poruszyć- Xia zamknął oczy- ale on mógł słyszeć, czuć i myśleć jak każdy z nas zniewolonych, czuliśmy co się z nim działo. Rasmus wyciągał z niego tyle mocy ile tylko zdołał, a potem nacinał swoją ofiarę tutaj- dotknął swojego mostka- czasami zabijał innego demona najpierw. Żeby wzmocnić swoją magie. Bez krwi, nie mógł skupić odpowiednio mocy. Przez cały ten czas ciało demona umierało i każdy z nas czuł jak życie i siła jednego z naszych towarzyszy jest zasysana do takiego przedmiotu, jaki ty na przykład teraz nosisz- Alexandrine zamknęła oczy, ale otworzyła je ponownie, kiedy pojawiające się w jej głowie obrazy stały się zbyt ohydne żeby znieść ich widok. Nie chciała mu wierzyć, ale to co czytała wcześniej o magach i demonach było zgodne z tym co do tej pory jej opowiedział. Oczywiście z innego punktu widzenia. Stało się to dla niej jeszcze bardziej obrzydliwe- Kiedy następuje koniec rytuału, żyje tam. Uwięziony bez ciała. Odseparowany od własnego gatunku- zaczął złączać dłonie, najpierw powoli potem coraz szybciej, aż jego palce spotkały się lekko klaszcząc. Wydawało jej się, że Xia stał się nieobecny- Czujesz ten krzyk w swoich kościach aż do dzisiaj- wyszeptał- będziesz żyć z tym wiecznie- skupił się na teraźniejszości. Alexandrine ponownie się wzdrygnęła- Potem Rasmus nauczył się od Magellana sztuczki jak właściwie odbierać nam moc i wtedy było jeszcze gorzej- zamarła na swoim miejscu w reakcji na okropności jakie jej opowiadał. Jak do diabła mógł mówić takie rzeczy?- To również widziałem. Byłem tam, stałem obok twojego ojca, kiedy zabijał jednego z mojego gatunku żeby mógł żyć kilka lat dłużej. I byłem też kiedy otworzył talizman i uwolnił zawartą w nim moc- zaciskał i rozluźniał pięści leżące na jego udach- Zastanawiałem się czy kiedyś przyjdzie i na mnie kolej. Alexandrine nic nie powiedziała. Jakby mogła cokolwiek powiedzieć? Nie wiedziała jak zareagować na historię okropieństw dręczących demony od pokoleń. Wszystkie te lata zastanawiania się nad jej dziedzictwem i to było tylko jednym: złem. Dotknęła amuletu wiszącego na jej szyi. - Chcesz mi powiedzieć, że ta rzecz żyje? 59

- W środku jest życie- poczuła jak skręca się jej żołądek. Xia kontynuował swoją opowieść. - Talizmany nie są wieczne. Życie w nich zanika, znajduje sposób na wydostanie się z zamknięcia. Magellan odkrył jak je otwierać i przejmować ich moc. Częste powtarzanie tego rytuały zagwarantuje ci, że na pewno nie umrzesz z przyczyn naturalnych. Nigdy. Byłem tam kiedy uczył tego Rasmusa- Alexandrine brakowało słów. Nie wiedziała co powiedzieć. Nic dziwnego, że jej nienawidził. Nic dziwnego- Kiedy jeden z nas odnajduje taki talizman, odbieramy go jeżeli jest to możliwe. Otwieramy. Żyjąca w nim istota nie ma swojego ciała, więc ofiarujemy mu jedno z naszych- wysunął język i dotknął nim górnej wargi- Nigdy nie jest łatwo zasymilować się z tym co w nim pozostało. Nie znamy jego stanu, dopóki nie jest za późno, ale jeżeli to przeżywamy, jest dla nas honorem żyć z tym kogo ciało umarło. Ich moc żyje w nas. Z nami. - Robiłeś już to?- położył nóż na kolanach a jego wzrok znów stał się nieobecny. Poczuła zimno w brzuchu. Głaskał swoją broń od ostrza aż po rękojeść. - Nie. - Ale masz taki zamiar- z jej amuletem. Zdała sobie sprawę, że przesuwała palcami po małej rzeźbie pod jej koszulką. - Tak- jak ona miała to wszystko rozwiązać? - Ja… ja nie wiedziała. Nie wiedziałam co to jest. - Wiem- odpowiedział- wyprostowała się. - Nawet gdybym chciała, Xia nie mogę uwięzić kogoś za pomocą moich mocy nawet w puszcze po tuńczyku- odwrócił głowę a ich spojrzenia się spotkały. - Ciągle jesteś czarownicą. - Moja moc nie działa- podarował jej lekceważące spojrzenie. - Talizman to zmienia. - Nie, nie robi tego. - On oddziałowuje na twoją moc. Czuję to. Wcześniej czy później, będziesz mogła korzystać z niej jak twój tatuś. - Nie- odpowiedziała. Jej serce skurczyło się- Odmawiam, nie zaakceptuję tego. Dla mnie to tylko kawałek rzeźbionego kamienia. To wszystko. On nic ze mną nie robi- to było kłamstwo, prawda? Talizman wpływał na nią jakoś. Czy miała jakieś nie magiczne wytłumaczenie dlaczego nie mogła zdjąć amuletu. Wyciągnęła talizman spod koszulki. Kamienny leopard patrzył na nią martwymi oczami- Kamień- powiedziała to bardziej do siebie niż do Xii- Nic więcej tylko rzeźbiony kamień. Może kiedyś coś tam było, ale już nie ma- zaczynała racjonalizować i poczuła się przez to brudna. Podejmowane działania zawsze miały swoje 60

konsekwencje, czasami niezamierzone i trzeba było stawić im czoła- Cokolwiek tam było, już go nie ma- domyśliła się, że wiedział, że tak naprawdę nie wierzyła w to co mówiła. Nie naprawdę. Pochylił się w jej stronę. - Zdejmij go. - Mogę się założyć, że mówisz to każdej dziewczynie. - No dalej, Alexandrine Marit- obrzucił ją spojrzeniem. Wiedziała, że nie miał przez to namyśli nic seksualnego, ale ona ciągle na niego reagowała- To tylko kawałek rzeźbionego kamienia, zdejmij go dla mnie skarbie. Czuła ja rośnie w niej potrzeba odmowy, gorąca, spalająca. Ta przeklęta rzecz nie miała żadnej mocy, nawet jeżeli kiedyś było inaczej. A jednak nie potrafiła zmusić dłoni do ruchu, które trzymały rzemień, na którym wisiał talizman. W tej chwili, w tej minucie, czuła że jeżeliby go zdjęła, zginęłaby. Było to czyste szaleństwo ponieważ pół minuty temu tak nie myślała. Alexandrine ześlizgnęła się z krzesła, ale złapała się oparcia kiedy jej nogi zaczęły się trząść - Co się dzieje?- wyszeptała. Nie rozumiała tego-Dlaczego nie mogę go zdjąć? - Ponieważ jesteś czarownicą. Talizman wpływał na ciebie przez miesiące. Zmieniając cię tak powoli, że nawet nie zauważyłaś, co się z tobą dzieje. - Nie- z przepełniającym ją gniewem i przerażeniem, szarpnęła za rzemień. Nic nie czuła. Skórzany pasek wbił się w jej skórę na karku, rozcinając ją. Ból był ulgą na rosnącą w niej panikę. Pasek pękł wydając przy tym lekkie pstryknięcie i zadrapując skórę. Użyła całej siły, żeby wyciągnąć rękę w kierunku Xii. Patrzyła jak talizman leciał w powietrzu. Xia złapał skórzany rzemień. Amulet obracał się w kółko, od ciemnej strony do jasnej i od jasnej do ciemnej. Oddech zamarł w jej płucach. Poczuła na skórze ciarki. Ogień zapłonął w jej głowie, rósł aż była przekonana, że zginie w jego płomieniach. Każdy fragment jej ciała spalał się. Dreszcz przebiegł po niej wzbudzając jeszcze większe gorąco. Chwilę później tak po prostu, trzymała amulet spowrotem w swojej dłoni. Z łóżka, Xia powiedział do niej. - Nigdy więcej mi nie mów, że nie jesteś żadną pierdoloną czarownicą. - Ja tego nie zrobiłam- ale trzymała talizman w palcach, zerwane końce rzemienia wisiały tuż na podłogą. - Załóż go spowrotem. - Nie chcę- jej głos drżał- Nie chcę mieć go przy sobie. Jest straszny- próbowała zapanować na szlochem, ale nie udało jej się to. Boże, co to za patetyczny dźwięk- Nie mogę tak żyć.

61

Wiedząc czym to jest naprawdę. Nie chcę- Xia ześlizgnął się na krawędź materaca i wyciągnął do niej ręce. - Chodź tutaj. - Po co?- zrobił minę. - Po prostu zrób to, dobrze?- wsunęła dłonie w jego a on wciągnął ją na łóżko. Alexandrine klęknęła na materacu, trzymała talizman w ręce kiedy on zawiązywał rozerwane końce, a następnie zawiesił go jej na szyi. - Nie chcę go- ale wciąż ściskała ten kawałek kamienia jakby zależało od tego jej życie. - Żeby go z ciebie zdjąć nie wyrządzając ci przy tym żadnej krzywdy trzeba odpowiednio się przygotować- jego palce zatrzymały się chwilę dłużej na jej karku- Nie mogę tego zrobić tutaj. Nie teraz. Ten rodzaj magii wymaga przygotowań. Rozumiesz mnie? - Ale zdejmiesz go ze mnie, prawda? - Tak. Zrobię to- spojrzał na jej otwartą dłoń- Teraz tylko na niego spojrzę, dobrze? - Ok.- czuła jakby jej umysł był podzielony na dwie niezależne części. Połowa chciała zabronić mu nawet patrzenia na amulet, a druga połowa, najwidoczniej ta słabsza, chciała żeby go z niej zdjął, ponieważ wiedziała, że nie posiadała wystarczającej siły, żeby zrobić to samemu. Nie ponownie. Skończyła kładąc ręce na jego ramionach, żeby utrzymać równowagę. Ciągle patrzył się, nieruchomy jak rzeźba. Nagle po chwili odchylił się do tyłu, pociągając ją za sobą, w ten sposób talizman odsunął się od jej ciała. Wsunął dwa palce za rzeźbiony kamień. W momencie kiedy jego ręka dotknęła amuletu, poczuła, że wpadła prosto do jego umysłu. Boże, to było czyste szaleństwo. To nie mogło dziać się naprawdę. Ludzie nie opuszczali swoich ciał, żeby udać się w odwiedziny do głowy drugiej osoby. Ale teraz świat pozostał daleko w tyle. Dotykała umysłu Xii, a to co tam odkryła spowodowało, że zaczęła krzyczeć na całe gardło.

62

Rozdział 9 Alexandrine spadała i spadała bez końca, a kiedy uczucie kręcenia w końcu ją opuściło, poczuła jak otacza ją umysł Xii. Nic z tym nie robił, jeszcze. W pierwszej chwili ich połączenia, poznała go szybko i dogłębnie. Był przesiąknięty nienawiścią do niej aż do kości. Nienawidził jej za to, kim była. Za bycie czarownicą. Za bycie córką Rasmusa Kesslera, ale również pragnął jej, przerażające było to, że łączył w sobie uczucia pożądania i niechęci do niej. Sedno jego istoty stanowiło inny, głęboki wszechświat pulsujący w rytm uderzeń jej serca. Moc. Jego moc. Narkotyczna moc. Gdy jej zawroty głowy zniknęły, odebrała przebłysk jego fizycznych doświadczeń. Ściskał amulet tak mocno, że jego krawędzie wbijały mu się w palce. Ona również odczuwała ostre ukłucia bólu. Dotykał jej swoją drugą ręką, albo może to ona go dotykała. Była zdezorientowana z powodu niezdolności oddzielenia swoich odczuć od jego, zakołysała się. Ten ruch pozwolił jej odseparować się od mężczyzny. Próbowała się poruszyć, ale nie mogła, ponieważ nie wiedziała gdzie była góra, dół czy prawa i lewa strona. Strach rozbrzmiewał w niej niskim basowym tonem, prawie nie rozpoznała co to było. Była to moc Xii przepływająca przez jej ciało. To nie może być prawda. Przycisnęła płasko dłonie do uszu. - Wynoś się z mojej głowy. - Alexandrine- on był tak boleśnie piękny. Jego głos był taki cudowny, chciała go słuchać całą wieczność. Zwłaszcza kiedy tak wymawiał jej imię, powoli i delikatnie. Jej umysł oczyścił się odrobinę. Nie zbyt wiele. A kiedy był zupełnie wolny poczuła ucisk w brzuchu. Otworzyła powoli oczy, od razu napotkała neonowo niebieskie spojrzenie Xii. - Alexandrine- powtórzył. Zawroty na tyle osłabły, że zdała sobie sprawę, że ciągle klęczała, tak samo jak on oraz ciągle opierała się na jego ramionach. Trzymał ramię przyciśnięte dookoła jej tali. Pod koszulką. Najwyraźniej przez przypadek. Na pewno chciał tylko uchronić ją przed upadkiem na plecy na łóżko. Niemniej jednak, jego palce były mocno przyciśnięte do nagiej skóry jej pleców. W drugiej ręce trzymał amulet, ciągle mogła czuć jego ból. - Oddychaj- rozkazał. Oh Boże, nie miała pojęcia czy mówił tak głośno czy mówił bezpośrednio do jej umysłu. Wzięła głęboki wdech. Świat wkoło niej się zatrzymał, ale już nic nie było takie samo. Lodowate powietrze rozdzierało jej płuca. Bolały ją oczy. Tęczówki Xii były powiększone, były jak bezkresne morza elektryzującego błękitu. - Lepiej?- spytał.

63

- Więc- odepchnęła go, była świadoma tego, że poruszył się tylko dlatego, że sam tego chciała a nie, że była wystarczająco silna. Puścił jej amulet i ze wstrząsem ich połączenie zostało przerwane- dla ciebie to też było takie cholernie przyjemne? - Odpieprz się czarownico- oboje byli wytrąceni z równowagi- To nie była moja wina. - No cóż na pewno do diabła to nie byłam ja- czytała o niebezpiecznych demonach, którzy rzekomo byli realnym zagrożeniem dla ludzi. Teraz, zaczynała myśleć, że to ostrzeżenie mogła mieć naprawdę sens. - Nigdy nie zrobiłbym tego bez pozwolenia. Przysięgam, nie wiedziałem co się staniepchnął jej ramie- Zamiast jęczeć z powodu tego co się stało, idź i opowiedz swoim magicznym przyjaciołom jak osłabić, zabić albo zniewolić demona. Może jak zwołasz wszystkich swoich głupich kumpli, uda wam się wyciągnąć z siebie tyle mocy, żeby samemu zniewolić demona- wyciągnął rękę i szarpnął za amulet, przyciskając go mocno do jej brzucha- Mogłabyś unicestwić to i żyć trochę dłużej. Znowu poczuła się zmieszana, kiedy chwilę później bez żadnego ostrzeżenia wpatrywała się w swoje własne brązowe oczy. Złoto-brązowe oczy. Jej oczy, policzki, nos, podbródek, usta. Wszystko to, co widziała nie uważała jako swoje. To było jak patrzenie w lustro i nie rozpoznawanie własnej twarzy. Czysta żądza wypełniła jej ciało. Ostra i spragniona. - Co to jest?- wyszeptała. Znowu miała problemy z oddychaniem- Co się dzieje? - Do diabła, nie mam pojęcia- odsunął rękę, ale zanim kamienny medalion, zimy i przyjemny dotknął jej ciała, wiedziała że kłamał. Połączenie pomiędzy nimi nie zniknęło, jedynie zmniejszyło się. Ale było ciągle obecne, jak przewód wysokiego napięcia czekający na uruchomienie. - To ten talizman- wzięła jego dłoń- była zdumiona, że pozwolił jej się dotknąć po tym jak opowiedział o tym co zrobił jej ojciec- otworzyła jego palce, oczekiwała że zobaczy krew. Ale nie było po niej ani śladu, w pewien tajemniczy i niejasny sposób była tym rozczarowana. Jej pokój wydawał się być teraz znacznie mniejszy. Intymny. Jej myśli i uczucia zostały zmieszane z pragnieniem, było to tak intensywne, że aż bolało, do tego czuła złość, zakłopotanie, strach, pobudzenie i ciekawość. Była przesiąknięta tym aż do szpiku kości, wiedziała też, że część z tych reakcji nie należała do niej. Nie była wstanie powiedzieć, które z nich należały do niego, nie wiedziała też czy miałoby jakieś znaczenie jeżeliby to wiedziała. Przysunęła jego rozpostarte palce bliżej swojej twarzy. Xia wziął wdech. - Cóż popatrzmy na to- wyszeptała- Teraz ty też masz jeden.

64

Na jego dłoni znajdował się szary wizerunek pantery. Taki sam jak na jej brzuchu, tylko, że było to odbicie awersu. Śledziła kontury zwierzęcia, następnie linię prowadzącą w dół jego nadgarstka do zgięcia łokcia. Przycisnęła czubek palca do pulsującej żyły. - Czy któreś z nas- spytała łagodnie- pragnie spróbować krwi? Nie mogę powiedzieć- kąciki jego ust drgnęły. Uwolnił dłoń z jej uścisku, przypomniała sobie jednocześnie że ciągle trzymał rękę na jej plecach. Jeżeli wiedziała, że jej pragnął to on musiał wiedzieć, jak ona się z tym czuła. Dotknął opuszkiem palca tyłu jej szyi, gdzie skórzany rzemień przeciął skórę. Poczuła jakby w tym miejscu ostre ukłucie żądła. - Skarbie- wyszeptał- Zraniłaś się- jego głos był niski, zmysłowy, przepełniony pożądaniemCzy to boli?- spytał. - Nie aż tak bardzo. - Mogę sprawić, że będzie lepiej- stał blisko niej, w brzuchu czuła echo jego pragnienia żeby jej dotknąć. I posmakowania, również. Pomyślała, że byłoby to dla niego coś wyjątkowego. Skosztowanie jej krwi. Nie była sobą, wiedziała o tym. Chociaż nie była już w jego umyśle, łączące ich więzi nie zniknęły. Oderwała wzrok od jego dłoni i whoa, miała zawroty głowy. Została pochwycona przez jego spojrzenie, kręciło jej się w głowie, traciła poczucie fizycznych i umysłowych granic. Jak do diabła miała poznać gdzie kończyły się jego myśli a zaczynały jej? Jego ciało było takie samo jak jej własne. Poznała go dogłębnie, więc jak miała utrzymać pomiędzy nimi bariery skoro ich nie dostrzegała? Albo, to była ciekawostka, kiedy miała wiedzieć, że przejmowała jego myśli i pragnienia? A może wszystko to sobie wyobraziła. Przyciągnął ją bliżej siebie, położyła dłonie na jego piersi, czuła ciepło jego skóry i napięte mięśnie, przechyliła głowę na bok. Odsunął włosy z jej szyi. Uderzyło w nią podniecenie. W drugiej ręce trzymał nóż, ale odebrała mu go i odrzuciła daleko na materac. - Nie powinienem pragnąć cię w ten sposób. Nie chcę. Jesteś córką Rasmusa- dotknął opuszkiem palca jej karku, pochylił głowę i wziął lekki wdech- Ale robię to. Pragnę Cię tak bardzo, że to aż boli. Alexandrine pomyślała, że zaraz się rozpłynie pod wpływem tego, co właśnie zrobił. Przesunął koniuszkiem palca wzdłuż otarcia pozostawionego przez rzemień. Zacisnął mocniej ramie na jej tali i miękko zawarczał. Dźwięk wydobywający się z głębi jego piersi był nieludzki. Musnął ustami jej kark, chwilę później mocno przycisnął swoje wargi w tym samym miejscu. Przesunął językiem wzdłuż skaleczenia, smakując je, dotykając, a potem powrócił do pocałunków, przesuwając się do jej gardła.

65

Odchyliła głowę do tyłu, a on przesunął dłoń na jej ramię przysuwając ją jeszcze bliżej siebie. Nie widziała w tym żadnego problemu. Im była bliżej niego tym lepiej. Przebiegła palcami w dół jego torsu, od mostka do paska spodni, dłoń położona na plecach pomagała jej utrzymać równowagę. Jedna w jakiś sposób skończył trzymając ją obiema dłońmi za pośladki. Przesuwała palec w dół. Ciągle w dół: - Masz fantastyczne ciało- wyszeptała. Jego oczy błyszczały, dawka energii rozeszła się po jej ramionach. Pochyliła się do przodu i pocałowała kącik jego ust. Znowu byli połączeni. Umysłowo, mentalnie. Oddech zamarł jej w płucach. Xia odrzucił głowę do tyłu i jęknął, zaciskając uścisk na jej ciele. Jego ramiona zatrzęsły się i nagle zatrzymały. Wszystko. Wszystko się zatrzymało. Odsunął ją. Była zbyt daleko, żeby móc go dotknąć. - Alexandrine…- nie czuła się ani odrobinę pewniej. Odchylając się do tyłu spojrzała na niego. - Co? To było przyjemne. Wiesz o tym. Więc co się stało?- podciągnął kolana do piersi i odchylił głowę do tyłu. Jego twarz nic nie zdradzała, ale po chwili Alexandrine zobaczyła jak przepływają przez niego różne emocje, żądza i głód a później uprzedzenie i pożądanie. Patrzył się ciągle na sufit. - To wymknęło mi się spod kontroli. Przykro mi. - A mi nie. Cóż teraz tak, ale nie było mi wcześniej- obniżył podbródek i spojrzał na nią spod całkowicie czarnej zasłony rzęs. Prosto w oczy. - Wiesz czego teraz pragnę- wyszeptał. - Tak- po chwili, powiedział. - Wiem, co myślisz, że chcesz. - To było fantastyczne Xia. Dlaczego miałabym tego nie pragnąć?- ciągle odbierała przebłyski jego uczuć, przypuszczała że on otrzymywał jej. Ich oczy się spotkały. Zderzyły się ze sobą. Połączyły. - Więc- powiedział ściszonym głosem- co do kurwy mamy zamiar z tym zrobić, Alexandrine? Przysunęła się bliżej niego, przesuwając palcem po nagiej skórze jego przedramienia. Podniósł oznaczoną znakiem pantery dłoń i umieścił ją na szczycie jej ramienia, odciągając na bok materiał koszulki, następnie położył ją w tym miejscu, jego naga skóra przy jej nagiej skórze. Po chwili wypełniło ją niesamowite uczucie, jakby znak na jego dłoni poruszał się, łaskocząc ją. - Muszę wiedzieć, że pozwolisz żeby to się stało- wyszeptał. - Tak- odpowiedziała- Pozwolę żeby to się stało. 66

Przyciągnął ją do siebie, a ona instynktownie wyeksponowała dla niego swoją szyję. Jego oddech ogrzewał skórę Alexandrine. Dotknął jej palcem, rysując nim linię, która na początku była zimna a chwilę później eksplodowała gorącem. W jakiś sposób udało mu się otworzyć jej skaleczenie. Poczuła ukłucie bólu, ale nie dbała o to. Krew spłynęła po jej skórze. Ponownie Dotknął otwartymi ustami jej ciała, smakując ją. Tym razem robił to dłużej. Głębiej. Mocniej. Kolory wirowały tuż za jej zamkniętymi powiekami. Ametystowy, fioletowy, szmaragdowy, smugi rubinowego mieszające się z nieskończoną czernią. Czuła jak spada w głąb niego, połączona z uderzeniami siły, zapas jego mocy był tak mroczny i głęboki, że wydawało się jej, że nigdy się nie kończy. Odsunął od niej usta. Alexandrine była świadoma tego, że ciągle znajdowała się w jego ramionach, jedną dłoń trzymał opartą na tyle jej głowy, przyciskając ramię do pleców, trzymał ją blisko siebie. Wziął głęboki wdech, a jej ciało wypełniło się zmysłowym pobudzeniem, które podpalało jej głód. Ciepło jego ust na jej skórze zaskoczyło ją, a później poczuła jak jego język przesuwa się po rance, którą pogłębił. Odczuwanie go było takie dobre. Takie właściwe. Panie, pragnęła go dotknąć. Uwolnił ją z uścisku, sięgnął po swój nóż żeby za pomocą ostrza naciąć jej nadgarstek. Wzdrygnęła się a później patrzyła zafascynowana na pojawiającą się czerwoną linię. Jej krew była taka czerwona, poczuła zapach, posmakowała jej na języku. Jego odczucie były w jej głowie zdublowane. A może to ona była w jego umyśle. Nie mogła powiedzieć. Czy pragnienie posmakowania krwi było jego czy jej? Jego oczy błysnęły poprzez kilka niebieskich cieni. - Na co czekasz?- spytała. Podniósł jej nadgarstek do swoich ust i delikatnie, powoli dotknął językiem kropli. Smak eksplodował w jej ustach, przenoszony od niego do niej. To czego oczekiwała to na pewno nie drżenia wynikające z ich połączenia, wciągania jej w głębie umysłu Xii, do centrum mocy. Kiedy podniosła głowę, miała problemy z utrzymaniem postawy. Usiadła na tyłku, próbując zapanować nad wirującym pokojem. Xia pomógł jej się ustabilizować. - Kurewsko nienawidzę czarownic- jego dłoń, duża, ciepła i więcej niż zdolna do zabijania, przesuwała się w górę jej kręgosłupa. Przysunął się do niej i pocałował ją, mocno, a Alexandrine oddała pocałunek z niepowstrzymywaną pasją. Jeden szybkim ruchem złapał górę jej koszulki, rozciągając ją na boki, urywając przy okazji każdy guziczek. Chwilę później obrysował palcem kształt jej piersi, pochyliła się i pocałowała go, umierała z potrzeby pocałowania go już chyba całą wieczność. Pozwolił jej na to. A nawet

67

oddał pocałunek. Przesunął dłoń na jej plecy, rozpinając biustonosz, a następnie nakrył nią jej pierś. Odsunął się żeby na nią popatrzeć. - Wyraziłeś się jasno, co o mnie myślisz. Jesteś pewien, że chcesz zobaczyć dokąd nas to doprowadzi? - Tak, a ty? - Oh, tak- chwyciła jego nadgarstek i nakryła swoimi palcami jego dłoń, przyciskając ją mocniej do piersi- Chcę żebyś mnie dotykał. Rozsunął uda i przyciągnął ją do siebie. Bez równowagi, pochyliła się w jego stronę. W samą porę wyciągnęła rękę do przodu. Uderzyła palcami w ścianę, tuż koło jego głowy, dzięki temu utrzymała pionową pozycję. Poczuła zapach lawendowego mydła, bardzo słaby ale jednak ciągle wyczuwalny na jego skórze, podobnie pachniały jego czyste włosy. Amulet swobodnie huśtał się pomiędzy ich ciałami. Patrzyła jak się porusza. Powiedział, że jej nienawidzi, ale nie było to co sam czuł. W ogóle. Nie ruszała się. Spojrzał na nią. Zacisnął dłoń, którą trzymał na jej plecach, natomiast drugą, na której nosił znak pantery, dotknął jej brzucha. Wzięła szybki wdech. Pocałowała go ponownie i tak, tak, oddał jej pocałunek, do cholery był w tym bardzo dobry. Jego usta były miękkie, stworzone do całowania, stanowiły obietnicę, że bez większego wysiłku będzie potrafiła nakłonić go do utraty kontroli. Wsunął język w jej usta, a Alexandrine czuła, że rozpływała się dla niego. Bez względu dokąd ją poprowadził ona pójdzie za nim. Pragnęła go dotknąć. Musiała. Cofnęła się, całując go szybko w usta. - Ściągaj koszulkę- złapała za dół jego t-shirtu i pociągnęła go do góry. Powstrzymał ją. - Alexandrine. - Co? - Nie- zacisnął dłoń na jej nadgarstku- Nie, że cię nie chcę, jesteś cholernie piękna- jego oczy błysły bielą, co ją zaskoczyło- Przepraszam- powiedział ściszonym głosem- Nie mogę tego zrobić. Nie możemy. - Dlaczego?- puścił ją i przetoczył się na plecy, zasłaniając ramieniem oczy. Dostrzegła jego imponującą erekcję, więc w tym nie mógł tkwić problem. Funkcjonował w pełni sprawnie. Boże, ale chciała go dotknąć. - Nie mogę. - Ponieważ jestem czarownicą? Już to przerabialiśmy- kucnęła koło niego, z podbródkiem opartym na kolanach i ramionami dookoła łydek- Wiedziałeś o tym kiedy zaczynaliśmy, dlaczego teraz tchórzysz?- zobaczyła jedno neonowo niebieskie oko kiedy przesunął rękę.

68

- Ponieważ nie sądzę, że potrafisz mnie wystarczająco podniecić- odsunął zupełnie ramię i wpatrywał się w sufit- Nie robiłem tego od naprawdę długiego czasu. - Ciężko jest mi w to uwierzyć. Przed twoimi drzwiami na pewno ustawiają się kolejki kobiet. - Teraz mam ich całe mnóstwo. Chcę mieć tylko te ludzkie, zwyczajne. Mówiłem o robieniu tego z czarownicą. - I?- umierała z potrzeby dotknięcia go. Umierała z potrzeby kontaktu z nim. Pragnęła czuć jego ramiona obejmujące jej ciało i czuć jego nagą skórę dotykającej jej. Chciała dotknąć go wszędzie i dowiedzieć się co sprawiało, że był taki niestabilny. - Kiedy byłem zniewolony- powiedział łagodnie- Rasmus nie pozwalał mi na seks. A przynajmniej nie często- jego wzrok ciągle skupiał się na suficie, w miejscu gdzie miała namalowany szablon słońca na czarnym tle- Kiedy wysyłał mnie po jakąś czarownicę wyraźnie zabraniał mi wykorzystywania jej- sięgnęła do jego dłoni, tej oznaczonej symbolem pantery. Z jakiegoś powodu pozwolił jej spleść ich palce razem. Poczuła mrowienie. Może nie zauważył ich kontaktu, ponieważ był tak zagłębiony w swoich wspomnieniach- Jakby to miał być seks, którego samy bym chciał. Jest inaczej, kiedy chcesz ranić wszystko i wszystkich, oraz jest różnica kiedy jesteś do tego zmuszany- podniósł kolano i spojrzał na nią- Rasmus Kessler jest magiem, co oznacza że jest też mściwym draniem. Parę razy kazał mi to zrobić. Chciał żeby niektóre czarownice zginęły. Więc musiałem. Nie żebym miał coś przeciwko temu. Zabijanie magów i czarownic takich jak ty było moim ulubionym zajęciem. Lubił być w tym czasie w mojej głowie, żeby mógł czuć wszystko to co im robiłem. Rozumiesz o czym mówię? Wiedział, że byłem złym i paskudnym sukinsynem. - Xia, wiem- wyszeptała. Chociaż wolałaby tego nie wiedzieć- Wszystko w porządku. - Zabijanie jednego z gatunku magów dawało mi najbliższe uczucie wolności, której nie miałem. Żyłem dla tych rozkazów- Alexandrine ścisnęła jego rękę. - Wszystko w porządku. Rozumiem- i źle dla niej. Nic dziwnego, że jej nie chciał. - To nie jest tak, że nigdy ich nie pieprzyłem- jego rzęsy skrywały większą część jego oczu przez chwilę- Zniewolone demony zawsze szukają jakiś sposobów żeby się zbuntować. Ale to często się nie zdarza. W większości przypadków, jeżeli uprawiałem seks to tylko dlatego, że Rasmus też tego chciał. - Przykro mi. - Zostałem zniewolony z powodu czarownicy- podniósł się, usiadł krzyżując nogi. Ich dłonie pozostały złączone- Zostałem zdradzony przez czarownicę. Nie miała jakieś imponującej

69

mocy- żyła dzięki niej normalnie, nie mogła korzystać z niej tak jak Rasmus czy Christophe. Była z Rasmusem, ale kiedy się o tym dowiedziałem było już dla mnie za późno. - A ja jestem czarownicą- nie tą która go zdradziła, ale Xia to rozumiał. On po prostu nie lubił czarownic. I niestety miał ku temu ważne powody. Wypuścił powietrze i położył ich splecione dłonie na jego udzie. - Jesteś czarownicą, która nie kontroluje swoich mocy. A to czyni cię niebezpieczną. Po prostu nie ma- spojrzał jej prosto w oczy-żadnych szans, że ponownie dam się wplątać w sytuację gdzie będę mógł znowu zostać zniewolony. Bez względu na to jak bardzo chcę mieć swojego fiuta w tobie- na tą myśl przez chwilę przestała oddychać. - Nie mogę tego zrobić Xia. Wiesz o tym. Nie mogłabym nawet, jeżeli wiedziałabym jakjego oczy zwęziły się, ale ciągle mogła dostrzec w nich cień neonowego błękitu. - Nie masz pojęcia co by się stało gdybyś zrobiła to z kimś takim jak ja- ja też tego nie wiem- położył rękę na uniesionym kolanie- Myślisz, że talizman wrócił do ciebie ponieważ prawa fizyki zrobiły sobie wakacje? Korzystałaś ze swojej mocy Alexandrine. Mocy. I zadziałało. Biorąc pod uwagę fakt, że kiedy dojdę nie będę myślał o chronieniu siebie… Cóż, jest tylko jeden sposób, żebym mógł to zrobić z czarownicą. - Oh- przyglądała się jego twarzy. Mówił poważnie. I jak zdała sobie sprawę, nie mówił jej nie, prawda? Ustalał zasady, które byłby korzystne dla niego- Jaki to sposób? - Jeżeli przejmę całkowicie kontrolę- próbowała to sobie jakoś uzmysłowić. W jej głowie pojawiły się zabawne obrazy, co mogło tylko oznaczać, że nie o tym mówił. - Wnioskuję, że nie chodzi ci o związanie mnie- uwolnił jej rękę. - O czym do diabła mówimy cały czas? Kurwa, Alexandrine, nie jesteś idiotką. Mówię o kontroli- puknął ją palcem w czoło. Świadomość ich kontaktu zapłonęła w niej- Zupełna i kompletna kontrola nad tobą i twoją mocą. - Możesz coś takiego zrobić?- domyśliła się, że tak. Rozmawiała o tym z innymi takimi jak ona, którzy sami próbowali poznać co jest prawdą a co kłamstwem w książkach które czytali. Ale nigdy nie wierzyła, że to może być prawda. Psiakrew, ona nawet nie wierzyła, że zniewolone demony istnieją, wolne istoty podobne do niego. Zakołysał się do przodu, wciskając pięści w materac, w rezultacie jego działania po chwili leżała na plecach a on rozciągnięty unosił się nad nią. Jej reakcja w ciągu jednego oddechu zmieniła się od zera do kompletnego podniecenia. Wsunął dłoń pod jej podbródek i nacisnął palcem punkt pod szczęką. - Skarbie- mówił ściszonym głosem- byłabyś zdumiona tym co potrafię- jego spojrzenie płonęło dla niej, boskim neonowym błękitem. A jego usta. Wow. Prosiły się o pocałunek70

Chcesz próbkę?- otoczyła go ramionami. Panie miej dla niej litość. Ten mężczyzna miał tylko mięśnie i ciepłą skórę. - Może. - Tak czy nie?- przysunął swoje biodra do jej, a jego głos był niski i pikantnie mroczny, to było po prostu niesprawiedliwe- Muszę mieć na to twoje pozwolenie. - W porządku, więc- wygięła się w łuk, poczuła jego erekcję. Zarówno jej umysł jak i ciało tego potrzebowały- Tak. Ponownie dotknął jej czoła, tym razem lekkie mrowienie zmieniło się w brzęczenie a wtedy poczuła nacisk na czaszkę, po chwili był już w jej umyśle. Był tam naprawdę, nie na to była przygotowana. Tym razem było inaczej niż wcześniej. Dusiła się, panikowała, ponieważ istniała w zaledwie małym fragmencie swojego umysłu i nigdzie indziej. Xia za to odczuwał to zupełnie inaczej. - Alexandrine- wyszeptał. Jego oczy jarzyły się milionami niebieskich cieni z białymi tęczówkami i niebieskawymi smugami- To jest takie dobre. Czucie ciebie jest takie dobre. Przycisnął do niej swojej biodra, chociaż wiedziała, że jej ciało było pobudzone to Xia kontrolował jej reakcje. Jeżeli tego nie robił czuła się w sobie jak w domu, ale nie sama. Jeżeli chciała zrobić coś co czuła i na co miała ochotę, działo się to tylko wtedy kiedy on jej na to pozwalał. Podobało mu się to, było to oczywiste. Lubił mieć nad nią zupełną kontrolę, a ona nie była zadowolona wiedząc, że mógł zrobić wszystko bez jej czynnego udziału. Absolutnie wszystko. Cofnął swoją psychiczną obecność z jej ciała, a ona opadła na materac drżąc. - Oh mój Boże- pochylił się żeby ją pocałować ale tym razem powstrzymała go kładąc mu dłonie na klatce piersiowej- Nie, to jest…- nie ma nowy. Nie ma mowy, żeby mogła wytrzymać tak choćby jedną minutę- Nie chcę…Nie mogę- odsunął się od niej. - Daj mi znać kiedy będziesz gotowa zrobić to w ten sposób, a ja zaryzykuję, że Harsh mnie zabiję za położenie łap na tobie. - Dlaczego?- podniosła się. Jej ręce drżały, próbowała to ukryć, otaczając kolana ramionamiDlaczego to musi tak wyglądać?- kąciki jego ust podniosły się. - Nigdy nie pozwolę, żeby jakakolwiek czarownica aż tak zbliżyła się do mnie. Nigdyprzeczesał palcami włosy- Nie obchodzi mnie jak bardzo mnie podniecasz. Jeżeli chcesz to zrobić to jest mój jedyny warunek- sturlała się z łóżka, ledwo miała siłę utrzymać się na nogach- Tak też myślałem- mówił prawie szeptem. Poczuła jak coś ścisnęło ją za serce. - Przykro mi Xia. Naprawdę mi przykro.

71

Rozdział 10 Gdyby Xia przywiązywał wagę do kalendarza, dzisiaj byłby już piątek. Nie żył zgodnie z ludzkim czasem, dopóki nie musiał, więc nigdy nie miał pewności jaki może być dzień. Leżał na kanapie gapiąc się w sufit, nogi miał przewieszone prze oparcie, sam próbował jakoś wygodnie się na niej ułożyć. Żadne z mebli Alexandrine nie było przystosowanych dla takiego wielkiego faceta, więc nie było mu wygodnie. Jak do tej pory ten tydzień był kompletnie zjebany. Po skończonej walce- teraz też- jedyne o czym mógł myśleć to ponownie leżąca pod nim Alexandrine ze swoim umysłem i mocą szeroko otwartą dla niego i o nim robiącym jej dobrze a ona tylko błagałaby o więcej. Nie żeby jego fantazje mogły się spełnić. Koło ósmej rano usłyszał jak rozmawiała przez telefon z kimś od siebie z pracy mówiąc, że jest chora. Później znowu do kogoś dzwoniła, ale on w tym czasie był w kuchni, szukał czegoś do jedzenia i naprawdę starał się nie podsłuchiwać. Nie znalazł w niej nic jadalnego. Naprawdę. Całkowita czarna dziura na jedzenie: puszka fasoli, pudełko ryżu i dwie wysuszone marchewki. I to było wszystko, a on w swojej ludzkiej postaci, musiał jeść prawie, że bez przerwy. Koło pierwszej, Xia głodował, ciężko było mu powstrzymać się od nie rozpamiętywania wczorajszej nocnej katastrofy z czarownicą. Głód tylko potęgował jego negatywny psychiczny i fizyczny stan. Ponieważ Alexandrine nie szła do pracy, nie mógł liczyć, że wyskoczy na miasto coś przekąsić, nie mógł też wyjść do sklepu po zakupy i zostawić ją samą. Nie słyszał jej do około w pół do drugiej, kiedy to poszła wziąć prysznic, po skończonej kąpieli wróciła prosto do swojego pokoju. Koło drugiej był gotowy zacząć gryźć tynk ze ściany. Myślał nawet żeby zadzwonić do Iskandera albo chociaż do Kynana w celu nawiązania więzi ponieważ nie był w najlepszym stanie psychicznym do radzenia sobie z siostrą Harsha. Nawet godzina słuchania Dropkick Murphy na najwyższej głośności mu nie pomogła. Ciągle myślał o rozebraniu Alexandrine, o tym jak wślizguje się do jej głowy i daje jej podwójny wycisk zanim by to zrobili. Zaburczało mu w brzuchu. Wyłączył swojego iPhona i włączył telewizor na kanał, na którym lecieli Policjanci. Jego ulubiony program. Cholera, musiał się napić, jednak w lodówce znalazły tylko piwo kompletnie nieznanej mu marki. Nie było tam ani jednej butelki wina. Jak do diabła można było nie mieć w domu ani jednej butelki wina, mieszkając zaledwie dwie godziny jazdy od winnej stolicy kraju. Musiał się zrelaksować, żeby zostać w grze. Musiał przestać myśleć o seksie z czarownicą i zacząć myśleć jak utrzymać ją przy życiu, gdy nie miał pod ręką któregoś ze

72

swoich kumpli, który pomógłby mu się zregenerować albo zapanować nad nim jeżeli powtórzyłaby się sytuacja z ostatniej nocy. Złapał swoją torbę i grzebał w niej aż znalazł małe zawiniątko połyskującego papieru. Zaczął je rozwijać, kiedy Alexandrine wyszła ze swojej sypialni. - Czy to Policjanci?- ton jej głosu był ożywiony. - Uh-huh. Miała na sobie jeansy i wściekło niebieską koszulkę, była bez butów. Włosy miała zaczesane do tyłu, ale kilka pojedynczych platynowych pasemek wysunęło się jej na czoło. Pomimo codziennych ubrań i potarganych włosów, wyglądała cholernie gorąco. Już nigdy więcej nie pozwoli mu położyć na niej choćby ręki i jeżeli nawet będzie miał szczęście i na chwilę postrada zmysły albo będzie miała chwilową amnezję, która również zmienią ją w nimfomankę, w końcu zdałaby sobie sprawę co się stało a Harsh obciąłby mu jaja. Nie miał zamiaru ich poświęcać w najbliższym czasie. - Uwielbiam Policjantów- podeszła wystarczająco blisko żeby go zobaczyć i stanąć jakby ją zamurowało. Jej spojrzenie skupiło się na jego dłoniach. Zwłaszcza, na tym co trzymał. Mógł się spodziewać, że czarownica zareaguje w ten sposób. Jej twarz nie wyrażała niczego. - Żadnych narkotyków w moim domu. - Zauważyłem- trzymał nierozwiniętą paczuszkę. Nie był w najlepszym nastroju, a teraz stał twarzą w twarz z czarownicą, która go podniecała- Również żadnego alkoholu. - Absolutnie nie Xia- odczuł uderzenie jej mocy, co spowodowało u niego szybsze bicie serca, ale rozprysła się bardzo szybko. Do diabła, zanikła tak szybko, że nawet nie zdążył skorzystać ze swojej mocy, żeby się zabezpieczyć- Nie tutaj- mówiła podniesionym i przejętym głosem- Nie w moim otoczeniu. Nie w moim domu. Jej moc musnęła włosy na jego karku. Patrzyła na niego jakby przed chwilą powiedział jej, że jada dzieci na śniadanie i miał właśnie zamiar jedno wziąć i pokroić na kanapki. - To nie kokaina, jeżeli o to ci chodzi- skrzyżowała ramiona na brzuchu jakby ją bolał. - Co to jest? - Nic, czym musisz się martwić- jeżeli tylko udawała, że nie wie co to jest, on szybko to odkryje. - Martwię się. To jest mój dom- w sposób jaki panowała nad swoim głosem doprowadzał go do szaleństwa. Zupełnie jak jej brat Pan Spokojny i Racjonalny- Nie będzie tutaj żadnych narkotyków. Nigdy.

73

- To nie narkotyk- trzymał zgniecioną paczuszkę w ręce i wysypał z niej na swoją dłoń trzy żółte tabletki w kształcie trójkątów- A przynajmniej nie taki rodzaj narkotyku jak myślisz. Usiadła na końcu swojej babskiej czarnej aksamitnej kanapy z jedną nogą podwiniętą pod siebie a drugą swobodnie dotykającą podłogi. Uderzając stopą o drewnianą powierzchnię. Na kanapie zrobiło się ciasno. Nie był wstanie powiedzieć czy nie podobało jej się, że był tak blisko niej. Czarownice zwykle nigdy nie chciały przebywać blisko kogoś, jeżeli nie miały pewności, że nie mają wystarczającej siły żeby go kontrolować. Powinien to wiedzieć. Był w tej dziedzinie ekspertem. - Przestań się na mnie gapić. - Czy to haszysz?- jej głos był gównianie poważnych i miał z tego powodu ciarki na całym ciele. No cóż, nie musiał robić to, co kazała mu ta czarownica. Już nie. I nigdy więcej- Dla mnie to wygląda jak haszysz. - Powiedziałem ci, to nie narkotyk- to nie była do końca prawda. Złapała go za nadgarstek zaraz przed tym gdy chciał połknąć pierwszą tabletkę. Połączenie pomiędzy nimi zapłonęło. Jeżeli je czuła, nie okazała tego. Sięgnął po swoją moc, ale trzymał ją tylko w gotowości- Co do diabła myślisz, że robisz- po całych plecach przebiegały mu dreszcze, a jego fiut stwardniał- Dotykaj mnie dalej i najprawdopodobniej skończymy ze mną w tobie. Nie puściła jego nadgarstka, teraz czuł mrowienie na wysokości swojego ramienia. Jej spojrzenie było tak intensywne, że swędziała go skóra z tyłu głowy i plecach. Nie było żadnej mowy o jej stabilności. Problem tkwił w tym, że przez to sam szybko popadał w rozchwianie. - Skarbie- wyszeptał, nie wydawało mu się, żeby jego głos brzmiał miło- Pragnę tego bardzo. Jesteś gotowa to ze mną zrobić?- puściła go, ale gorąco nie opuszczało jego ciała wystarczająco szybko- A w razie gdybym tego wczoraj nie wspominał, przez chwilę byłem wyjątkowo pobudzony. - Pamiętam- wziął jedną pigułkę palcami i uniósł ją do góry, obserwując, czekając na coś co zdradzi ją, że wie co to jest. - To jest Copa. - Copa- jej usta poruszały się jakby smakowała to słowo. Wyglądała jakby poczuła ulgęNigdy o tym nie słyszałam - Jesteś tego pewna?- musiał wyluzować albo stanie nad przepaścią z której nie będzie mógł zejść. Niestety nie zdarzało mu się podejmować najlepszych decyzji, kiedy znajdował się nad krawędzią.

74

- W swoim życiu widziałam już chyba każdy rodzaj narkotyku- szybko dotknęła językiem dolnej wargi- Kokaina, metedryna, dopamina, każda pigułka o jakiej tylko pomyślisz. Widziałam ludzi, którzy umierali z tego powodu- odłożył na bok pigułki i popatrzył na nią. -Brałaś?- złapał jej rękę i przekręcił. Nie protestowała, kiedy podciągał rękaw jej koszulkiNie masz żadnych blizn- utrzymywała wzrok na jego twarzy. - Chcesz też sprawdzić między moimi palcami? - Nie byłaś narkomanką. To nie możliwe- Alexandrine wyciągnęła przed siebie obie nogi i patrzyła się na swój brzuch. - Nie. Nie taką narkomanką jak myślisz- więcej nieskoncentrowanej mocy otoczyło jej osobę. Był prawie pewien, że nie wiedziała o tym, ale z tego powodu czuł, że w nim samym zbiera się nim energia. Jeżeli nawet to wiedziała, to nie miała pojęcia jak jej użyć. Na szczęście dla nich- Ale miałam bardzo poważne problemy- wzruszyła ramionami- Żyjąc w ten sposób może być ciężko. Moja przyjaciółka Maddy mnie znalazła i przedstawiła innym magom. Mam na myśli, magom takim jak ja, a wtedy wyszłam na prostą. Xia odwrócił się do niej twarzą. Próbował sobie ją wyobrazić jako jednego z tych magicznych dzieciaków żyjących na ulicy, wyrzutkowie znajdujący się bez żadnej opieki, kończący jako przekąska dla niepotrafiących się kontrolować osobników z jego rodzaju albo dla magów, którzy chcą wyciągnąć z nich ich resztkę mocy dla siebie. Sam był po nich wielokrotnie wysyłany. Brudne naćpane nastolatki porzucone przez własny rodzaj albo magowie niezdolni zapanować nad swoją mocą. Jeżeli teraz by go uderzyła nie byłby tym tak wstrząśnięty niż tym co mu teraz powiedziała o sobie. - Naprawdę? - To twoja decyzja czym się faszerujesz, ale Xia proszę- obciągnęła rękaw bluzki kiedy w końcu ją puścił- Będę ci naprawdę wdzięczna jeżeli nie będziesz tego robił w moim domuoblizała usta, przed oczami pojawił mu się bardzo niepokojący obraz, tego co chciał żeby mu zrobiła- Nie chcę mieć tego w pobliżu siebie. Już nie. - Czy Harsh wie jak żyłaś? - Nie było go wtedy ze mną- złapała jeden kosmyk swoich biało-blond włosów i zawinęła go dookoła palca- Myślałam, że nie żył. Więc Xia, jeżeli chcesz to wziąć musisz odejść. Myślę, że w tym przypadku Harsh by mnie poparł. Ponownie odwinął paczuszkę i patrzył się na tabletki. Wiedział, że mógł być palantem. Do diabła, udawało mu się wystarczająco często wkurzać swój rodzaj, pojawiła się kolejna luka w ścianie nienawiści do Alexandrine, której jeszcze nie było dwadzieścia minut temu. Odejście od tego rodzaju życia, w rzeczywistości budziło w nim podziw. Zadrżał na 75

myśl ile razy jego, Rasmus wysyłał go po jakieś pierdolonego niedojrzałego maga, gdyby na nią wpadł, mógłby ją z łatwością złapać i odwieść do maga: - Powiem ci o tym trochę więcej, ok.?- miał nadzieję, że nie popełniał błędu mówiąc jej o tym, ale cholera, musiał zająć sobie czymś innym myśli niż tylko to co chciał robić z Alexandrine Marit. - W porządku. - Mój rodzaj…- spojrzała na niego beznamiętnie- Potwory, ok.? Demony jeżeli chcemy być dokładni. Ludzie tacy jak ja. Musimy kontaktować się ze sobą- dotknął swoich skroniMentalnie. Jeżeli tego nie robimy albo nie możemy sprawy przybierają bardzo nieciekawy obrót. Wszystko staje się trudniejsze i wcześniej czy później to zaczyna po prostu… bolećich spojrzenia się spotkały. Musiała zrozumieć, przez co przechodził- Istnieją określone koszty jakie ponosimy za użytkowanie naszego ludzkiego ciała, a na pewno dużo więcej kosztuje mnie przebywanie w otoczeniu twojej mocy. Nie mam tutaj żadnego innego demona, Alexandrine. Nikt mi nie pomoże, a to boli. Jeżeli chcę utrzymać nas oboje przy życiu, potrzebuję czegoś żeby tego wszystkiego nie spieprzyć- patrzyła na niego jakby próbowała czytać mu w myślach. - Nie miałam o tym pojęcia- odchylił głowę do tyłu i pozwolił jej swobodnie opaść na oparcie kanapy. - Wiem o tym- wziął głęboki wdech- Dlatego ci o tym powiedziałem. - Czy teraz cierpisz?- odwrócił głowę i spojrzał na nią. - Alexandrine zawsze jestem spięty kiedy jesteś blisko. - Nic nie mogę na to poradzić. I nie mam zamiaru pozwolić się o to obwiniać. - Nie winię cię skarbie- usiadł prosto, cholernie blisko żeby ją dotknąć. Nie dotykać czarownicy. Dotykanie czarownicy może się bardzo źle skończyć. Bardzo źle- To nie twoja wina, że pragnę dostać się do twoich majtek i jestem rozbity, ponieważ nie mogę mieć tego czego chce. - Jestem wdzięczna, że mi o tym powiedziałeś- Alexandrine skrzyżowała ramiona na brzuchu. Spojrzał na nią a ona się zarumieniła- To znaczy, mówię o Copie a nie o twojej seksualnej frustracji. Wydaje mi się, że już tego próbowaliśmy- zagestykulowała w jego stronę i ponownie ułożyła ręce na tali- Jak bardzo jest z tobą źle? - Nie aż tak źle. Mogę jeszcze wytrzymać- kłamstwo. Duże kłamstwo. Ale co by dało jeżeli znałaby prawdę o jego stanie? Radził sobie bo nie miał innego wyjścia. Potrząsnęła lekko głową. - Jeżeli musisz to wziąć, to zrób to. 76

- Jesteś pewna? - Nie chcę umrzeć. A ty? - No cóż, jeżeli tak twierdzisz to dzięki- Xia wziął zawiniątko i wyciągnął z niego dwie tabletki, resztę szybko zawinął i schował w swojej torbie. Proszę, pozwól żeby szybko zadziałały. Bardzo, bardzo szybko - Czy to działa jakoś na ludzi?- Xia zastanowił się dokładnie zanim jej odpowiedział. - Jeżeli jesteś zwykłym człowiekiem to nie- zmrużyła oczy. - I jeżeli nie jesteś to?- zgadywał, że nie było sposobu żeby zatrzymać kulę która zmierzała prosto w jego czoło. Zdecydował, że jej powie i zakończy całą tą sprawę. - Magowie też to biorą- zaczynał odczuwać działanie pigułek, słabe przebłyski przyjemności, ale nie były wystarczające żeby wybił sobie z głowy Alexandrine Marit. - Ale my nie kontaktujemy się psychicznie tak ja wy to robicie. Dlaczego to biorą? - Skutki są inne dla rodzaju magów a inne dla nas. Przez pewien czas pozwala on magowi na skorzystania z większej mocy niż mógł do tej pory. Jej uwaga w całości była skupiona na nim. I oto byli tu, siedzieli na kanapie, w przyjaznej atmosferze, czuł do niej szacunek. Jej życie przewróciło się zupełnie do góry nogami i nawet taki potwór jak on musiał to uszanować. Musnął kciukiem jej brew i od razu poczuł seksualny dreszcz z powodu ich kontaktu. Odsunęła się do tyłu, ale nie za daleko. Wiedział, że go pragnęła. Z czysto fizycznych potrzeb, oboje pragnęli zakazanego. Jak bardzo popieprzone i chore to było? - Dla ludzi magia jest nieprzewidywalna. Nawet nam, zajmuje mnóstwo czasu nauka jak prawidłowo korzystać z mocy. Magowie też mają takie problemy, Copa ich reguluje ułatwiając użycie mocy, ale większość z nich zażywa ją żeby móc wyciągnąć z siebie jak najwięcej. - Zawsze są jakieś minusy- wsunął jakiś zabłąkany loczek za jej ucho i dotknął ręką boku jej głowy. Oh tak, znowu wpadał prosto do piekła. - Wielu potężnych magów nadużywa jej, chcą dzięki temu uzyskać ogromny efekt. Część z nich bierze Cope aż nie doprowadzi się do śmierci. Rasmus ją pali. Zawsze miałem nadzieję, że kiedyś przedawkuje, ale on zawsze był ostrożny w tym ile i jak często ją zażywał. - Jak powiedziałam. - Ok. Alexandrine. Powinienem był powiedzieć ci o tym na samym początku. - Dzięki- położyła dłoń na jego nadgarstku, poczuł mrowienie w tym miejscu. Pochyliła się w jego stronę. Nie był idiotą. Od razu zrozumiał jej zaproszenie. I tak, był gotowy wsiąść do tego pociągu, ale tylko pod jednym warunkiem. 77

- Wiesz jak to będzie wyglądało, Alexandrine. - Nie rozumiem dlaczego. Nie jesteś teraz zrelaksowany? Wstał zanim zrobiłby coś głupiego. Naprawdę, naprawdę głupiego. Poszedł do kuchni. Szybko. Jednak chwilę później już była za jego plecami, chciałby nie musieć za chwilę patrzeć na jej długie nogi, albo myśleć jak bardzo chciałby żeby zaplotła je wokół jego tali, żeby sapała i błagała go żeby zrobili to co prawie udało im się wczoraj w nocy. Szła za nim. Jak owieczka na rzeź. Nie chciał rozpamiętywać tego czego nie dostanie, a jeżeli ona mu to zaoferuje, nie ufał sobie żeby tego nie przyjął. Podszedł do stołu, ona stanęła po prawej stronię trochę za nim. Pierwsza rzecz jaka mu przyszła na myśl, kiedy się do niej odwrócił, że powinna być naga i on również powinien być nagi, żeby móc zając się jej pożądaniem. - W czym problem Xia? - W niczym- otworzył szafkę, która wiedział, że będzie pusta- Jestem głodny a tutaj nie ma nic do jedzenia- starał się. Naprawdę starał się nie być dla niej niemiły, ale jak do tej pory nie miał aż tyle szczęścia. A tak zachowywał się po Copie. Bez niej najprawdopodobniej już leżałaby płasko na plecach a on ją by ją mocno pieprzył- Kurwa- powiedział kiedy otworzył kolejną pustą szafkę- Po prostu pierdole to wszystko. - Czy ktoś ci już mówił, że twój główny problem to nastawienie?- spojrzał do góry jakby prosił niebiosa o większą cierpliwość. Czy zabolałoby go gdyby sufit spadł jej na głowę? - Cały czas skarbie- Jezu, chciał się stąd wydostać. Zdala od jej mocy i długich nóg. Albo to albo będzie dobierać się jej majtek, albo żeby chociaż zajął się pracą. Ale ona nie miała zamiaru się zgodzić na jedyną propozycję jaką jej zaoferował. - A co się stało z Panem Miły? - Umarł z głodu jakąś godzinę temu- odpowiedź wypłynęła z jego mózg bez kontroli czy była odpowiednia. - Masz jakiś problem? Myślałam, że te tabletki miały ci pomóc. I jeżeli chcesz znać moje zdanie, jest tylko gorzej- spojrzał na podłogę a następnie na nią. - Z czym mam problem? Jestem głody- podniosła jedną brew do góry: - I? - I pragnę cię tak, że to aż boli. Twoja moc też na mnie działa. Zamilkła, do diabła ta cisza cięła jego ciało na kawałki. Poczuł jak skóra na jego plecach się marszczy. Wkurzanie czarownicy nie było mądrym posunięciem. Zrobiła krok w jego stronę, mógł poczuć buzującą w niej moc. Z przyzwyczajenia przygotował się, ale nic się nie stało.

78

- Przykro mi- wzruszyła ramionami- Chciałabym żeby było inaczej. Naprawdę- ten dzień stawał się coraz, coraz to lepszy, prawda? - Moglibyśmy przestać już o tym gadać? - Wiem, że nie ma tu nic do jedzenia- Alexandrine podeszła do jeszcze innej szafki pochyliła się i wyjęła z niej paczkę popcornu, co dało mu idealny widok na jej tyłek. Nieźle. Zajął się wyobrażaniem jej nagiego tyłka ma jego nagiej pachwinie. Z jego nagim fiutem przy jej nagiej- może to nie był najbezpieczniejszy obraz. Alexandrine pojawiła się trzymając w ręce ciężką metalową patelnie i butelkę oleju rzepakowego- Właściwie to nie miałam szansy pójść na zakupy- podeszła do kuchenki i nalała olej na patelnię- Nienawidzę gotować- Xia wiedział, że zachowywał się w stosunku do niej jak dupek więc starał się to jakoś nadrobić. - Przepraszam, jeżeli zabrzmiało to jakbym narzekał z twojego powodu. To nie jest twoja wina. - Dzięki. - Myślałem, że nie lubisz gotować- pochyliła się nad ladą żeby móc kontrolować ziarna kukurydzy, które wcześniej wrzuciła na patelnię. - Robienie popcornu to nie gotowanie- zastanawiając się nad tym to nigdy nie widział, żeby coś gotowała. Tego dnia kiedy był z nią w jej pracy, zatrzymała się i zjadła coś szybkiego na mieście w drodze do domu. No cóż zupełne gówno. Źle to zrozumiał, prawda? - Przepraszam- westchnęła i zbyła go machnięciem ręki. - Nieważne. - Posłuchaj. Jestem przyzwyczajony do rozkazywania- jej oczy zrobiły się wielkie ze zdziwienia, sam nie wiedział co to miało znaczyć. Czy ją wkurzył?- Ta cała wolność jest dla mnie zupełną nowością. Ciągle coś pieprzę. Jedno z ziarenek strzeliło i Alexandrine odwróciła się w stronę patelni i dolała jeszcze odrobinę oleju. Stała z jedną nogą zgiętą a drugą wyprostowaną. Długie, długie nogi. Nie wiedział co ta cisza miała oznaczać. Czuł mrowienie na całej długości kręgosłupa- nie z powodu jej żyjącej mocy, tylko w oczekiwaniu na to co zrobi. Właśnie tak postępował jej gatunek. Ale tylko dosypała resztę popcornu i zakryła naczynie pokrywką. Nie odezwali się ani słowem, kiedy ziarenka zaczęły strzelać. Wyjęła z szafki, babską jasną czerwoną miskę z napisem popcorn, litery otoczone puszystymi białymi uprażonymi już ziarnami. - Chyba sobie ze mnie żartujesz. - Musisz wiedzieć, że jestem całkowicie miłą kobietą- sprawdziła popcorn, ale po chwili zakryła go pokrywką- Wszyscy mamy gorsze dni, ale bez względu jak na to spojrzysz, nie 79

jestem jakąś nikczemną czarownicą jak o mnie myślisz- człowieku, pięć minut próbowania bycia miłym a jemu już oczy wychodziły z nerwów. - Czarownice sprawiają, że skóra na plecach zaczyna mi się marszczyć- wskazał palcem w jej kierunku- Może to nie twoja wina, ale teraz właśnie to czuję- odchyliła się i skrzyżowała ramiona na piersi. - W porządku. Jestem straszną czarownicą, która może skopać ci tyłek tylko mrużąc oczyspojrzała na niego z przymkniętymi oczami- Popatrz, nie wijesz się na podłodze walcząc o złapanie oddechu- spojrzała na niego normalnie- Kurczę, co poszło nie tak? Czy to może mieć związek z tym, że nie mam szans korzystania z moich mocy?- podniosła głos- A może po prostu nie wierzę w krzywdzenie ludzi tylko dlatego że mają popapraną osobowość. - Ciągle jesteś czarownicą- w jej oczach znowu dostrzegł ból. Ich rozmowa nie przebiegała dobrze. Powinna rozumieć, w jakim niebezpieczeństwie się znalazła, Rasmus Kessler chciał dostać ją w swoje łapy, a ona naprawdę tego nie dostrzegała, nie rozumiała całej tej pojebanej sytuacji. Do diabła, Iskander lepiej nadawałby się do tego zadania tylko, że on był kompletnie szalony. A do tego ciągle jej pragnął. - Widzę, że ten tydzień spędzimy naprawdę miło- przesypała gotowy już popcorn do swojej babskiej miski i posypała go solą - Co? Bez masła? - Jest świeży- zjadła kilka- A po za tym, masło jest niezdrowe- podszedł do niej i wziął garść prażonej kukurydzy z miseczki. Nawet bez masła, był to najlepszy popcorn, jaki jadł w swoim życiu. Jezu, ale on jej pragnął. Teraz. Na tym stole- Wiesz- nie miała pojęcia, o czym teraz myślał- Nie jesteś jedyny, który ma problemy. Próbowałam przekonać samą siebie, że ostatniej nocy, chodziło bardziej o długi okres mojego celibatu niż o ciebie. - Ale? - Nigdy nie spotkałam kogoś, kto mógłby poradzić sobie z tym kim jestem. Ty możesz i po prostu nie potrafię sobie wyobrazić jak to jest dla kogoś takiego jak ja. Praktycznie przez całe moje życie, ludzie mówili, że jestem szalona. Ale ty… ale ty nie dowiesz się o moich dziwactwach i się ode mnie nie odwrócisz- podsunęła mu miskę, wziął więcej popcornu- Oh, wiem ze nienawidzisz czarownic, ale przynajmniej w końcu przy tobie nie muszę udawać. Więc wciąż myślę, że do diabła, powinnam była się z tobą przespać- Xia spojrzał na stół, wyglądał na solidny. - Mi to pasuje. - Zastanawiałam się czy mogłabym wytrzymać twoje ograniczenia. Może. Prawdopodobnie nie. Może. Kto to do diabła może wiedzieć- zjadł jeszcze więcej popcornu. 80

- I? – wpatrywała się w niego uparcie. - Chcę żebyś poznał moją przyjaciółkę, Maddy- zakrztusił się. - Co? - Zaprosiłam ją dzisiaj na kolację- uśmiechnęła się do niego szeroko- Mam nadzieję, że lubisz tajską kuchnię. - Odwołaj to. - Xia ona nie jest jakąś zwykłą osobą. Jest najsilniejszą i najbardziej bystrą czarownicą z nas wszystkich, chciałam z nią porozmawiać o tym wszystkim. Oszaleję, jeżeli tego nie zrobię. - Ona jest czarownicą- podszedł do lodówki i szarpnął za drzwiczki. Dwie suche marchewki ciągle tam były. - Nie taką jak Rasmus, Xia. Nie jest taka. My tacy nie jesteśmy- wpatrywał się w lodówkę chwilę dłużej, potem trzasnął drzwiczkami aż cała się zatrzęsła. - Nie chcę jej tutaj. - Myślę, że musi cię poznać- przez tą rozmowę stawał się podenerwowany. - Nie jestem zwierzątkiem, którym możesz się chwalić. - Wiem o tym, ale …- otwierał szafki kuchenne jedną po drugiej i jedyne co w nich znajdował to kurz i naczynia. W ostatniej znalazł puszkę fasoli, wyjął ją. - To jest dobre?- wzruszyła ramionami: - Nie wiem, nie mam otwieracza do konserw. - Nie mam obowiązku chronienia żadnej innej czarownicy poza tobą. - Wiem o tym- spojrzała na podłogę- Ona i tak tu przyjdzie. Jeżeli nie chcesz jej poznać to nie musisz. Możesz zostać w sypialni. - Próbujesz mnie zawstydzić? - Znowu zachowujesz się jak palant. Dlaczego?- stanął na środku kuchni patrząc się jej prosto w oczy- Jeżeli będą jakieś kłopoty, ona radzi sobie sama. - W porządku- powrócił do szukania jedzenia, które mógł wcześniej przeoczyć- Tu nie ma nic do jadalnego. Jaka osoba może tak żyć? Dlaczego do diabła nie masz tutaj nic do jedzenia? - Dlaczego tak wariujesz? Nie robiłam zakupów już jakiś czas, w porządku? A teraz mam areszt domowy, więc nie mam jak tego nadrobić- położył dłonie na biodrach. - Byłaś w pracy. Dlaczego myślisz, że nie możesz wyjść na zakupy do warzywniaka. - Oh, sama nie wiem?- usiadła szeroko rozsuwając nogi- Może z powodu demonów pukających do moich drzwi i próbujących mnie zabić?

81

- Tak długo jak jest dzień, na zewnątrz będziemy bezpieczni. Mamy przynajmniej trzy godziny zanim się ściemni. Nawet magowie zachowują się ostrożnie, kiedy są wśród zwykłych ludzi. Nie wychylają się w ciągu dnia- wyjście z tego malutkiego mieszkania było najlepszy pomysłem na jaki wpadł od wieków- Chodź, idziemy- oparła się na krześle. - Zawsze możemy coś zamówić. - Nie są wstanie dostarczyć wystarczającej ilości jedzenia, żeby mnie uszczęśliwić. Jestem głodny. Idziemy. - Dobrze, już dobrze. Alexandrine poszła założyć buty, w tym samym czasie Xia zakładał swoją kurtkę. Wyszli nie odzywając się do siebie słowem. Poprawiała pusty plecak, kiedy Xia wyjmował dla niej dodatkowy kask. Spojrzała nieprawnie na jego Harleya. - Nigdy nie jeździłam na czymś takim- musiała mówić głośniej, ponieważ zagłuszył ją ryk silnika. - Skarbie, jedyne co musisz robić to trzymać się mocno podczas jazdy.

82

Rozdział 11 Alexandrine usiadła za nim, silnik motoru warczał tak głośno, że wprawiał całe jej ciało w drżenie. Otoczyła go ramionami w pasie i trzymała się mocno. Dzięki Bogu nie mógł zobaczyć jak z przerażenia zamknęła oczy, kiedy tylko ruszyli. I Bogu dzięki nie mógł odczytać jej myśli, gdy była do niego przytulona. Ten mężczyzna wywoływał u niej takie reakcje jak jeszcze nikt na świecie. Kiedy dojechali do sklepu, było oczywiste, że jego humor nie polepszył się za bardzo. Xia był jak naprawdę wielki nieznośny cień, który w dodatku nic nie mówił, po prostu chodził za nią wszędzie i od czasu do czasu wrzucał coś do ich wózka, wyzywając ją żeby to wyjęła. Nie zrobiła tego. Sporo makaronu i mięsa, żadnego niezdrowego jedzenia. Jeżeli facet potrzebował jeść, żeby utrzymać swój stan w równowadze, nie miała zamiaru mu tego zabraniać. Miała tylko nadzieję, że miała na koncie wystarczającą ilość pieniędzy żeby zapłacić rachunek. Pojawił się bardzo poważny problem niezwiązany z jego humorami i apetytem. Był diabelnie gorący bez względu na wszystko. W swojej skórze był zabójczo seksowny. Kobiety i mężczyźni poświęcali swoje kręgi szyjne żeby tylko na niego popatrzeć. Spoglądali na niego nawet w dziale z zupami. Powinna się tego spodziewać, ale jednak tak nie było. I oh, do tego te upokorzenia. Była zazdrosna o każdą osobę, która śliniła się na jego widok, ponieważ, hej bez względu na to czy wybrałby kobietę czy mężczyznę, ta osoba miała u niego większe szanse niż ona sama. Chyba, że zgodziłaby się na jego warunki. Jej głowę wypełniły obrazy koszulki rozciągniętej na szczupłej, umięśnionej piersi, a teraz zawładnęło nią ostatnie wspomnienie jej na jego motorze, otaczającej jego płaski brzuch swoimi ramionami. Szedł za nią, trzymał się jej tak blisko, że za każdym razem kiedy się odwracała, wpadała na niego. - To jest głupie- odezwała się, gdy miała już dość tego, że łaził za nią po całym sklepie jakby przykleił się jej do tyłka. - Głupie, głupie, głupie- odwróciła się do niego i pchnęła go obiema rękami w pierś. Nawet nie drgnął. - Mógłbyś się odsunąć?- powiedziała ściszonym głosem- Nikt mnie nie zaatakuje w dziale z warzywami. A jeżeli nawet to zrobią?- podniosła cukinię i machnęła nią w jego stronę- To będzie dla nich warzywny sąd ostateczny- nie zaśmiał się. Po prostu stał i patrzył się na coś nad jej ramieniem, wyglądając jakby wyszedł ze stron Bad Boy Magazine. Był zbyt cholernie gorący żeby być prawdziwym. Te jego czarne loki po prostu ją zabijały. Właśnie teraz, kilka z

83

nich swobodnie opadło na jego czoło, czy ona właśnie pragnęła przeczesać jego włosy swoimi palcami? Może to nie byłoby dla niej takie złe? Albo lepiej nie. Prawdopodobnie nie. To było raczej pewne. Xia spojrzał na nią groźnie. - Musimy się stąd wynosić jak najszybciej. - Myślałam, że będziemy tutaj bezpieczni. - Prawdopodobnie, ale mam złe przeczucia- wzruszyła ramionami. - A ja nie- odepchnęła go jeszcze raz. Oczywiście się nie poruszył. Wzięła ananasa i włożyła go do koszyka- Wiesz, robię zakupy też dla ciebie- torbę ziemniaków. Trochę winogrona, bitą śmietanę w sprayu i paczkę truskawek, ponieważ, no cóż do diabła, ona zawsze musiała być wieczną optymistką, prawda? Czy ona naprawdę rozważała zgodzenie się na jego warunki? Potrzebowała czegoś co odwróci jej uwagę od całej tej sytuacji. Jakiś powód, żeby nie patrzeć na niego tak często. - Skończyłaś?- spytał. Wkładał do wózka dwie duże torby młodej marchewki, kiedy zwrócił uwagę na coś po jej lewej stronie. Przewróciła oczami i spojrzała w prawo, zobaczyła mężczyznę z wojskową fryzurą zmierzającego do działu obsługi. Wow. Najprawdopodobniej zatrzymał się żeby zrobić zakupy po pracy. Był ubrany w czarne spodnie i szary sweter, wyglądał dla niej na kaszmir. Był bardzo europejski. Sposób w jaki chodził przypominał jej Xię. W ręku trzymał pusty koszyk i zmierzał w kierunku kapusty pekińskiej. Ich spojrzenia się spotkały jak to zwykle zdarzało się u przypadkowo spotkanych osób w takim miejscu. Poczuła jak zjeżyły się jej włoski na karku. Uśmiechnęła się, zrobił to samo, skupił się na swoich zakupach. Śledziła go wzrokiem. Wow, wyglądał bardzo atrakcyjnie chodząc w tą i spowrotem. Był to idealny sposób odwrócenia jej uwagi. Absolutnie gorący. No może nie aż tak gorący jak Xia, ale był cholernie dobrze wyglądającym mężczyzną. Szkoda, że nie była z Maddy. Był w jej typie. Wyrafinowany. Prawdopodobnie miał pieniądze i był skłonny wydawać spore sumy na kobietę swoich marzeń. A jeżeli chodził o nią? Wolała dużych niegrzecznych chłopców w skórach. Westchnęła. Spojrzała na Xię. Też na nią patrzył, ale nie było to jedno z tych nienawidzę cię ty pierdolona czarownico spojrzeń. Patrzył na nią jakby myślał, że wzięcie bitej śmietany było wspaniałym pomysłem. Poczuła się jakby połknęła kamień. O czym ona do diabła myślała. Żyje się tylko raz i jeżeli nie spodoba się jej to, czego potrzebował, zawsze mogli się zatrzymać albo ona mogła powiedzieć, nigdy więcej, kochanie. Starała się zapanować nad swoimi nerwami, kiedy patrzyła nie Xię. - Ok. Zrobimy to po twojemu.

84

Na początku nie zrozumiał, o co jej chodziło. Dotarło to do niego po chwili. Jego spojrzenie od intensywnego zmieniło się w absolutnie gorące. Kiedy czekała, aż coś powie jej serce uderzało dwa razy szybciej, ale jedyne co zrobił to dotknął jej ramienia gdy stała koło niego z kalafiorem w rękach. Nie ruszył ręki. Alexandrine rozpływała się. A nagle, do licha, przesunął dłonią w dół jej pleców i wsunął ją pod jej koszulkę. Jakby byli prawdziwą parą. Oh mój Boże. Będą ze sobą spali a to w ogóle nie miało mieć nic wspólnego ze snem. Rozbierze go i będzie dotykała, poznawała jego nagie ciało. Xia przesuwał palcami wzdłuż linii jej kręgosłupa. A później zrobi to co będzie musiał ale nie znała jeszcze odpowiedzi czy będzie potrafiła to znieść. - Zdenerwowana?- spytał. - Nie. - Kłamczucha- kąciki jego ust podniosły się w lekkim uśmiechu- Nie skrzywdzę cię. Wszystko będzie dobrze- trzymał dłoń na jej plecach, pieszcząc ją opuszkami palców. I o tak, była gotowa i bardziej niż skłonna zrobić to tu i teraz. Żeby jednak uniknąć ich wizyty w więzieniu, sięgnęła po szpinak. Dobrze wyglądający facet stał w pobliżu i spoglądał na nią. Zadrżała. - Co?- jego głos nie brzmiał spokojnie, nie było to zwykłe grzecznościowe pytanie, brzmiał na przejętego nawet jak na niego. Zmarszczyła brwi. - Co, co? - Zadrżałaś. Dlaczego? - Zrobiło mi się zimno. - Posłuchaj mnie- schylił głowę, zbliżając się do niej, mówił ściszonym głosem- Jeżeli jest tutaj jakiś innym mag poza tobą, będę to wiedział. Ale zniewolony demon to już inna sprawa. Nie mogę ich wyczuć. Mogą odciąć się od swojego rodzaju, ale ty- zbliżył się jeszcze bardziej- możesz to zrobić. - Nie czuję niczego. - Zadrżałaś. - Ludzie drżą cały czas- podniosła przedramię w jego kierunku- Xia, stoimy koło szpinaku. Po prostu zrobiło mi się zimno. To wszystko- zawahała się przez chwilę. Czy to była prawda, czy była tego pewna? Naprawdę pewna? Poczuła nagle pustkę w piersi- A przynajmniej tak mi się wydaje. - Powiedz mi co poczułaś. Kiedy, gdzie i jak to odczułaś. - Zimno. Rozchodzące się wzdłuż ramion- teraz, kiedy mu o tym powiedziała, brzmiało to dużo straszniej niż gdy to odczuwała- Z tyłu mojej szyi też. 85

- Nie poczułaś nic w głowie czy piersi?- zastanowiła się nad tym. - Może, nie jestem pewna. To nie trwało długo- zastanowiła się nad tym- To był jakby podmuch lodowatego powietrza- zmarszczył brwi: - Jesteś wstanie powiedzieć, kto ci to zrobił?- Jasne. Już mu mówi, że pięć minut przed tym jak zgodziła się uprawiać z nim seks na jego warunkach, zerkała pożądliwie na obcego facetaSerio Xia, myślałam że to od chłodu tych rozpylaczy. - To nie jest zabawa Alexandrine. Musisz być ze mną szczera. - W porządku- wrzuciła paczkę szpinaku do koszyka i rozejrzała się dookoła. Poza tym prawdopodobnie tego w ogóle nie zrobią. Pewnie znajdzie sobie kolejną wymówkę, ale ona znajdzie już na niego sposób- Tamten facet- kiwnęła głową w kierunku przystojniaka, który stał przy fasoli- Nawet nie jestem pewna, że coś czułam. Nie miałam żadnego przeczucia, Xia. Nic złego się nie stanie. Wiedziałabym to tym. Po prostu na niego spojrzałam, to wszystko i potem poczułam, że mi zimno- spojrzał w kierunku, który mu wskazała. Jego oczy błysnęły, poczuła jak dreszcze rozchodzą się wzdłuż jej ramion. - Nie dobrze- wyszeptał. - No cóż tak. Jest naprawdę przystojny. Myślałam nawet, żeby dać mu mój numer. Ale to było zanim się zgodziłam, przysięgam- ponownie skupił na niej swoją uwagę. - Czy jesteś idiotką? - Nie, nie wydaje mi się- złapał ją za przedramię i przyciągnął do siebie, mówił ściszonym głosem- On jest zniewolonym demonem, Alexandrine. - Skąd to wiesz?- odwróciła głowę. Przystojniak patrzył na nich, nie miała w tym przypadku żadnych wątpliwości, ale w końcu dużo ludzi im się przyglądało, Xia był nawet jeszcze bardziej gorący niż tamten facet. Oczywiście jej skromnym zdaniem: - Po pierwsze, krótkie włosy. Wszyscy zostają ogoleni zaraz po złapaniu- jego palce zacisnęły się na jej ręce, jego oczy błyszczały, kiedy prowadził ją do lady z jabłkami- Nazywa się Durian. Jeszcze niedawno był prawą rękę Nikodemusa. I skarbie, wolałabyś nie znaleźć się na jego czarnej liścia, ponieważ wcześniej zajmował się likwidacją demonów, które przekroczyły granicę w kontaktach z ludźmi- jego głos stał się zadziorny- Ja jestem na jego czarnej liście, ponieważ pomogłem Rasmusowi go zniewolić. Serce Alexandrine zmieniło się w lód, gdy przypomniała sobie co Xia robił dla jej ojca. W między czasie, Durian odszedł od fasoli, teraz przyglądał się dyni. Nagle podniósł głowę a ich spojrzenia się spotkały. Uśmiechnął się do niej, ale tym razem nie wyglądał w ogóle przyjaźnie. Na jej ramionach pojawiła się gęsia skórka.

86

- W porządku- starała się utrzymać spokojny ton głosu, wbrew temu co odczuwała- Co teraz? - Nic tutaj nie zrobi, jest zbyt wiele ludzi- zdał sobie sprawę z tego jak blisko stali i puścił jąBierz swoje warzywa potrzebne do sądu ostatecznego, zobaczymy czy uda nam się wyjść bez zwrócenia na siebie uwagi. - Dobrze- prawda była taka, że zeszłej nocy zostali zaatakowani trzy razy i gdyby nie było wtedy z nią Xii, najprawdopodobniej zniewolonym demonom udałoby się za pierwszym razem, jej mieszkanie zostałoby zniszczone, a ona skończyłaby dużo gorzej. Znacznie gorzej. Stanęli w kolejce do kasy. Durian szedł w stronę wyjścia ze sklepu, nie spotkali się w kolejce. Upuścił swój pusty koszyk i zniknął. Alexandrine zapłaciła za zakupy prawie trzysta dolarów, co wywołało u niej odrętwienie, chwilę później szła w kierunku parkingu z Xią ponownie przyczepionym do jej tyłka. Umieścili część zakupów w bocznych koszach jego motoru, a resztę włożyli do plecaka. Alexandrine nie widziała nigdzie Duriana, ale ciągle na ramionach i karku czuła zimno. Xia właśnie wsiadał na motor, kiedy Durian pojawił się znikąd, tak samo jak zniknął w środku. - Xia- powiedział mężczyzna. - Chodź Alexandrine- Xia podał jej kask. Wsiadła, zaciskała mocno ramiona dokoła jego pasa, kiedy on wycofywał maszynę z ich miejsca parkingowego. Durian szedł za nimi, uśmiechał się jak wilk patrzący na swoją ofiarę. Serce Alexandrine uderzało sto razy na minutę. - Rasmus przesyła ci najlepsze życzenia- ludzie cały czas wchodzili i wychodzili ze sklepu, błogo nieświadomi. Pchali swoje wózki, nosili swoje koszyki, popędzali swoje dzieci. - Carson przyjdzie po ciebie - Xia dotknął czegoś na motocyklu a silnik zawarczał głośno. Przez osłonę pożyczonego kasku, Alexandrine zobaczyła jak oczy Duriana błysnęły nieprawdopodobnie głęboką purpurą. - Na pewno nie wkrótce- jego głos można było usłyszeć pomimo głośno pracującego motoru. Przycisnął rękę do piersi i skrzywił się. Alexandrine poczuła na plecach lodowe uderzenie. Mocniej przycisnęła się do Xii. Powietrze przed Durianem zgęstniało. Iskry migotały dookoła, tworząc małe purpurowe błyski. Poczuła jeszcze większy chłód na karku. Ciało Xii napięło się, zimno wypełniło jej umysł i rozlało się wzdłuż kręgosłupa. - Tylko spróbuj zabójco- powiedział Xia. Kłąb powietrza ruszył w ich stronę, szybko, kręcił się, nabierając mocy. Xia zrobił coś i pędząca masa powietrza rozproszyła się- Wiesz, że lepiej nie próbować ze mną tego gówna- Durian wzruszył ramionami.

87

- Może to odpowiedni czas, żebyśmy przestali ukrywać się przed ludźmi- spojrzał na Alexandrine i była cholernie szczęśliwa, że kask zasłaniał jej twarz- Twoja mała czarownica prędzej czy później i tak cię zniewoli, demonie- nie mogła usłyszeć jego słów, ale zobaczyła na jego twarzy złość- A może już zapomniałeś, że to dziecko Kesslera? To ta sama krew. - Jedyne co musisz zrobić, to trzymać się. Nikodemus i Carson przyjdą po ciebie- Xia założył swój kask i skierował motor w kierunku wyjazdu z parkingu. Kiedy tylko wyjechali na ulicę, zdecydowanie przyspieszył, Alexandrine trzymała się go mocno, próbując ocalić swoje drogie życie. Zaparkowali jeden budynek wcześniej przed jej blokiem. Gdy tylko zsiadła z motoru przysięgała sobie, że już nigdy więcej na niego nie wsiądzie, Xia wyjmował jej torby. Położył je na ziemi, więc sama musiała je podnieść i nieść. Miał w dłoni nóż, więc nie narzekała. Ta cała scena z Durianem, wstrząsnęła nią. Dobrze, że Xia był wolny, żeby był wstanie zająć się tym co na nich czekało. Kiedy była już gotowa, ruszyła w stronę wejścia z kluczem do drzwi w zębach. Nagle się zatrzymała. Jej serce biło podwójnie, nie szybko tylko podwójnie, jakby miała w piersi dwa serca. Ciężko jej było złapać oddech. Położyła jedną torbę na ziemi i pozwoliła kluczom upaść na jej otwartą dłoń. - Co?- spytał ją Xia. Odczuwała coś bardzo nieprzyjemnego w klatce piersiowej, łaskotanie pochodzące cholera wie skąd prosto do serca. Skupiła się na obu uczuciach, ale nagle zniknęły. W miejscu gdzie amulet stykał się z jej brzuchem czuła gorąco: - Nie wiem- wyszeptała- Coś jest nie tak- złapał ją za ramię. - Tak samo jak ostatniej nocy? - Nie- potrząsnęła głową. Nagle, tak po prostu wszystko wróciło do normalności. Była zdezorientowana. W piersi biło już tylko jedno serce i również zniknęły lodowe dreszcze wzdłuż ramion, ale nie wiedziała, czy sama wróciła do normalności- To nic takiego. To było tylko… To nic. Po za tym już zniknęło. - Jesteś pewna?- zmarszczył brwi. - Tak, jestem pewna- podeszła do frontowych drzwi budynku. Tętnie w jej piersi wróciło, musiała zwolnić, stanąć ponieważ Xia zatrzymał się obok kładąc jej dłoń na ramieniu. Zatęskniła za bezpiecznym domem, z którego nie wyjdzie już nigdy więcej: - Jeżeli to coś poważnego, nie ignoruj tego. - Robisz ze mnie paranoiczkę. - I dobrze. - Nie mam pojęcia, co o tym myśleć- ponownie wzięła swoje torby- Dostaję już skurczy. Czy możemy wejść do środka, żebym mogła odłożyć te rzeczy? To jest naprawdę ciężkie. 88

- Daj mi klucze- upuściła je na otwartą dłoń Xii- Dzięki- przekręcił klucz w zamku i nawet wiedząc, że wszystko będzie dobrze, była niesłychanie szczęśliwa, że Xia był takim wielkim facetem- Czujesz coś? - Nie- weszli schodami na jej piętro, kiedy otworzy drzwi od mieszkania, położyła na ziemi ciężkie torby: - Zostań tutaj dopóki nie powiem ci, że wszystko jest ok. - A jeżeli nie?- spojrzał na nią znad ramienia gdy otwierał drzwi.Nie uśmiechał się- Zostaw torby i uciekaj. - Dobrze. Ale wszystko będzie ok., prawda?- czuła się normalnie. Żadnej magii czy przeczuć. Była jakby to Xia powiedział, zwyczajna. A to, zdała sobie nagle sprawę, nie było normalne, nie dla niej. Nigdy nie było ani jednej chwili w jej życiu, kiedy czuła się absolutnie, zupełnie normalnie. Cholera. Zatrzymała go kładąc mu rękę na ramieniu: - Xia poczekaj. Coś jest nie tak- spojrzał na nią, w między czasie zerknęła nad jego ramieniem do salonu. Przez dziwną grę świateł, pokój wyglądał na dziwnie szary i pusty. - Bądź przygotowana- z nożem w dłoni wszedł do środka. Jezu. Wyglądało to tak jakby zniknął w szarej poświacie. Chwilę później, pojawił się na linii jej wzroku, zobaczyła światło na jego stopach pomimo czarnych butów. W między czasie gdy patrzyła w głąb mieszkania, poczuła jak znika normalność. Strach ścisnął jej gardło, zadrżała, była pewna, że Xia w ogóle nie powinien był wchodzić do środka. Przeraźliwe zimno przesuwało się w górę i dół jej kręgosłupa. Coś było w mieszkaniu. Coś niebezpiecznego. - Xia!!!- zawołała. Odwrócił głowę i spojrzał prosto na nią. Jego spojrzenie płonęło neonowo niebieskim ogniem, przynosząc jej dezorientujące zawroty głowy, zupełnie tak samo jak ostatniej nocy: - Uciekaj- krzyknął.

89

Rozdział 12 Alexandrine upuściła torby w tym samym czasie, kiedy zobaczyła skręconą prawie ludzką postać skaczącą w kierunku pleców Xii. Poruszał się z gracją tancerza, wyrzucił ramię w górę. To był człowiek- zwierze? Coś? Rzucił się na Xię, wrzeszcząc upadł na podłogę jak worek kości. Alexandrine poczuła mdłości, kiedy zdała sobie sprawę, że Xia zabił swojego napastnika i już odwracał się do kolejnego intruza, który poruszał się z tą samą elegancją. Nie potrzebowała widzieć więcej. Serce waliło jej w piersi, uciekła. Nie oddaliła się zbytnio. Na początku schodów zderzyła się z twardym jak skała ciałem. Siła uderzenia odrzuciła ją do tyłu, ale potężny mężczyzna zdążył złapać ją za ramię, zapobiegając upadkowi. - Kogo mu tu mamy?- spojrzała na twarz Duriana. Jej żołądek fiknął koziołka. Nie odebrała żadnego ostrzeżenia. Ani jednego- Nic ci nie jest?- zacisnął mocniej palce na jej ramieniu. Powoli, uroczy uśmiech pojawił się na jego twarzy- Czy gdzieś się pali, że tak się śpieszysz? - Puść mnie- szarpnęła się, próbowała sięgnąć do przedniej kieszeni plecaka, gdzie miała schowany telefon. Nie wypuścił jej z uścisku- Powiedziałam puść mnie. - Rasmus nie chce cię skrzywdzić- uśmiechnął się ponownie, ale tym razem coś się za tym kryło, coś nierealnego. Niestabilnego- Jeżeli coś jest nie tak, może mogę ci pomóc. Mogę ochronić cię przed Xią. Nie podobało jej się, że ją dotykał. Jej skóra stała się zimna, a do tego mogła przysiąc na Boga, że poczuła jak talizman się poruszył. Jej brzuch przepełniały doznania. Alexandrine użyła swojego plecaka jako broni. Nie wydał żadnego dźwięku, kiedy wypełniony puszkami pakunek w niego uderzył. Szybko złapał za jedną z szelek i wyszarpnął go jej z rąk. Był tak szybki, że nie widziała jak się poruszał, otoczył dłonią jej szyję, palcami dotykał karku a kciuk przyciskał do tchawicy. - Nie zajmie mi dużo czasu pozbawienie cię życia- tym razem zobaczyła w jego oczach wrogość- Nie myśl, że nie mogę tego zrobić, czarownico. Znam sto możliwych sposobów na zabicie cię jedynie przez machnięcie ręką. Rasmus nie chce cię skrzywdzić, ale rozumie, że czasami rzeczywistość jest sprzeczna z jego życzeniami. To ja określam warunki, mała czarownico- Alexandrine stanęła spokojnie- Znacznie lepiej- zmusił ją żeby szła tyłem, do otwartych drzwi mieszkania, podnosząc plecak po drodze- Do środka, zapraszamy panno Marit- Durian wepchnął ją do przedpokoju i zatrzasnął drzwi. Plecak z łoskotem wylądował na podłodze. Puścił jej gardło, ale zaraz otoczył je ramieniem, naciskając mocno na

90

podbródek. Drugą ręką złapał za jej nadgarstek i wykręcił go na plecy. Naciskał ramieniem tak mocno, że ciężko było jej oddychać. - Dziękuję ci Durianie- usłyszała głos wyróżniający się wyraźnym akcentem. Dwa ciała leżały na podłodze, byli martwi, nie miała w tym przypadku żadnych wątpliwości. Wyczuwała w powietrzu krew i jakiś inny cierpki zapach. Pokój w jakiś zwariowany sposób wyglądał dla niej obco, w tym świetle i kolorach nie mogła powiedzieć czy jedno z ciał należało do Xii. Durian przekręcił ją w kierunku kuchni. W miejscu gdzie powinien wisieć jej telewizor, Xia trzymał przyciśniętego do ściany wysokiego mężczyznę, jego włosy miały kolor platynowego blondu. Ręka Xii wydawała się zatrzymać odpowiednim miejscu w odpowiednim momencie. Pomimo noża przyciśniętego do gardła, Rasmus Kessler wydawał się być niewzruszony całą tą sytuacją- Jeżeli Xia mnie nie puści- powiedział jej ojciecWykończ ją Durianie- ramie demona mocniej zacisnęło się na szyi Alexandrine. - Z przyjemnością- Rasmus podniósł rękę. Wszystko w nim krzyczało- drogi, od garnituru i krawatu do złotego i ciężkiego pierścienia na kciuku. Szlifowana powierzchnia szlachetnego czerwonego kamienia lśniła w świetle. Nie było widać na nim upływu czasu, mag wyglądał na trzydzieści, może trzydzieści pięć lat. Mieli identyczny kolor włosów, jednak zauważyła, że jego oczy były niebieskie, a nie brązowe, jak jej- Alexandrine Marit, widzisz, że jestem bezbronny. - Pierdol się- powiedział Xia. Jego ciało trzęsło się. Spojrzał na Alexandrine - Nie wierz w ani jedno jego słowo- Rasmus Kessler uśmiechnął się, nie był to przyjazny gest. - Durianie, zaczynaj. Xia opuścił nóż i cofnął się krok od ściany. Nie wyglądał na zadowolonego. Rasmus poprawił swój płaszcz i ruszyło do przodu. Cząstki szarości oderwały się od ściany i spadły na podłogę. Wszystko dookoła nich było szare. Silny zapach popiołu unosił się w powietrzu. Jej salon wydawał się pusty. Ściany i kwiaty zostały pokryte drobnym szarym kurzem, który unosił się dookoła stóp Xii, kiedy się cofał. Ciężko oddychał i wyglądał na absolutnie wkurzonego. Rasmus zsunął długie włosy na plecy. - Tak lepiej- patrzył się na Xię, jednocześnie bawiąc się pierścieniem na palcu. Założyłaby się o duże pieniądze, że był magiczny- Jak za starych dobrych czasów, prawda?- Xia pokazał mu środkowy palec- Jak widzę ciągle nieokrzesany- Rasmus Kessler nie wyglądał młodo. On był młody. Zbyt młody żeby być jej ojcem. Z tym wyjątkiem, że była to prawda. Był przystojnym mężczyzną, zdumiewająco przystojny, ale nie w normalny sposób. Nie wyglądał jak zwykły ludzki mężczyzna. Mówił z silnym akcentem, jego angielski był nienagannyDurian- powiedział jej ojciec nie odrywając oczu od Xii- przyprowadź pannę Marit do mnie. 91

Uścisk ramienia wkoło jej szyi zelżał gdy pchał ją przez pokój. Cokolwiek leżało na podłodze, chrzęściło pod stopami jak piasek, do tego nie unosił się wkoło nich żaden kurz. Zapach popiołu dusił ją. Kiedy stała przed magiem, kiwnął głową w stronę Duriana. - Proszę zajmij się Xią, ale nie zabijaj go. - Nie!- krzyknęła Alexandrine kiedy mężczyzna ją puścił. W głębi pokoju usłyszała jak Xia warczy. Kucnął, nóż trzymał luźno w jednej ręce. Z miejsca, w którym stała jego oczy wydawały się być całkowicie białe. Czuła lód w piersi. Była śmiertelnie przerażona, że jest zbyt skupiony na jej bezpieczeństwie, przez co może zostać ranny albo ponownie zniewolony. Rasmus obserwował Xię z jawną zachłannością. Jej ojciec był magiem, człowiekiem który nie chciał jej gdy była dzieckiem, który nie chciał jej też teraz. Był magiem, który już raz zniewolił Xię i wysłał demony żeby ją zabiły. Nie wiedziała, co bezpiecznie można było mu powiedzieć, co wiedział i nie wiedział o niej, o Xii czy amulecie. Nie miała zamiaru dostarczyć mu żadnych informacji, jeżeli sama nie miałaby przy okazji czegoś zyskać. Jego pierścień z dużym rubinem, który jeżeli był prawdziwy musiał kosztować fortunę, emanował mocą. Mogła się założyć, że za jego pomocą ukrywał swoją obecność. Taka sztuczka musiała być dla niego łatwizną. - Panno Marit- jego głos brzmiał spokojnie- Nie wiesz, czym jest Xia. Ja to wiem i zapewniam cię, że nie miałaś szans uciec. Masz szczęście, że jeszcze żyjesz. - Ta jasne. To pewnie dlatego włamałeś się do mojego mieszkania i to zrobiłeś- strzepnął szary popiół z płaszcza. - Nie możesz tak myśleć, panno Marit- rubin w pierścieniu był wielkości jej środkowego paznokcia. Nie miała wątpliwości, że był prawdziwy. Rubiny dodawały magom dodatkową moc, a teraz jej używał. Mogła ją wyczuć- Jest zupełnie na odwrót. Próbuję uratować ci życie- patrząc w stronę Duriana, powiedziała. - I powiedziałeś temu ćwokowi, żeby mnie zabił ponieważ…? - To były tylko puste słowa. Byłem przekonany, że Xia nie pozwoli Durianowi cię zabić, ponieważ sam chciał to zrobić. Mogę cię zapewnić, że w najbardziej bolesny sposób. Obawiam się, że to jego jedyna umiejętność- obejrzał ją od góry do dołu- Xia zabił więcej kobiet i dzieci niż mogłabyś zliczyć na palcach u oby dłoni. I niestety wielokrotnie to widziałem. W pełni zasłużył na swoją reputację. Obiecuję ci potrafi być… nieprzyjemnyprzymrużył oczy- Nie skrzywdził cię, prawda? Przyglądała się jego twarzy próbując znaleźć łączące ich podobieństwa. Byli podobnego wzrostu. Mieli takie same włosy i może podobne kształty twarzy, ale jej oczy były brązowe a jego niebieskie. Po za tym był zbyt młody żeby mieć córkę w jej wieku. Nikt by 92

nie uwierzył, że jest jej ojcem. Poczuła się chora, kiedy przypomniała sobie jak Xia opowiadał, w jaki sposób Rasmus utrzymywał swoją młodość. - Obawiam się, że Xia jak większość jego gatunku nie darzy naszego rodzaju zbyt wielką sympatią- gestykulował jak Jezus na jednym z obrazków umieszczany na wazach czy puszkach, które można było znaleźć w sklepach spożywczych w działach z artykułami gospodarstwa domowego. - Czego chcesz?- spytała. Znała odpowiedź zanim powiedział choćby słowo, więc kiedy w końcu się odezwał, wiedziała że kłamał. Byłaby kompletną idiotką gdyby pomyślała chociażby przez sekundę, że troszczył się o nią i zależało mu na byciu jej ojcem. - Nosisz pewien naszyjnik, czyż nie? Rzeźbioną panterę- podniósł głowę- Na pewno, nawet z twoimi ograniczonymi mocami możesz wyczuć czym jest- ponownie skierował swoją uwagę na Xię, w jego oczach dostrzegła chciwość która zmroziła jej serce. Oh, wiedziała czego tak najbardziej pragnął Rasmus Kessler i nie był to jej amulet. Pragnął odzyskać Xię. Rasmus przekręcił pierścień na kciuku- Przedmiot z taką mocą nie może trafić do niewłaściwych rąk- gdy skierował wzrok na środek pokoju, powiedział- Durian zajmij się naszym małym problemem. Chciałbym mieć go spowrotem za kilka minut. Czy wyraziłem się jasno? Pomyślała, że może Rasmus nie chciał jej amuletu, ale bardziej zależało mu na Xii. To jak mówił o talizmanie było ledwie porównywalne z tym jak bardzo pragnął ponownie rozkazywać demonowi. Spojrzała na Duriana i Xię, którzy okrążali się powolnie. - W porządku- powiedziała- Weź sobie ten cholerny amulet. Durian rzucił się w kierunku Xii, ale ten odskoczył na bok unikając uderzenia a następnie przesunął rękojeść swojego noża w dół pleców napastnika. Durian upadł wystarczająco mocno, żeby wprawić podłogę w drżenie, ale w mgnieniu oka znowu stał na nogach. - Nikodemus chce cię spowrotem- powiedział do niego Xia. Wyciągnął złączone dłonie i ponownie uderzył w Duriana. Powietrze wkoło niego falowało- Wyśle po ciebie Carson, obiecuję ci to. Ściągnęła skórzany rzemień przez głowę. Czuła jakby ktoś rozrywał ją od wewnątrz, machnęła talizmanem przed siebie. Rasmus wyciągnął rękę w jej stronę, ale zanim jego palce zdążył dotknąć rzemienia, Alexandrine wzięła głęboki wdech i rzuciła go przez pokój. Upadł z głuchym łoskotem na podłogę, wzbijając przy okazji chmurę kurzu w powietrze. Rasmus pchnął ją. Po tych wszystkich latach umiejętności przetrwania okazały się nieprzydatne. Upadła, ale nie wydała przy tym żadnego dźwięku. Wiedziała jak zmusić się do milczenia 93

kiedy cierpiała oraz potrafiła walczyć nieczysto, wbrew beznadziejnej sytuacji, musiała odzyskać talizman. Poruszyła się, otoczyła ją szara chmura popiołu. Zamknęła oczy i wstrzymała oddech, chroniąc się w ten sposób przed duszącym kurzem, wyrzuciła nogę do przodu, udało jej się uderzyć Rasmusa w kolano. Przepełniona satysfakcją usłyszała pęknięcie kości. Mag zawył z bólu, ale dalej próbował dostać się do talizmanu. Uparty skurczybyk, prawda? Alexandrine przetoczyła się i stanęła na czworaka, złapała go za kostki. Rasmus upadł a ona ruszyła do przodu przez chmurę falującego, śmierdzącego piaszczystego kurzu. Pragnęła go odzyskać bardziej niż Rasmus. Po jej lewej stronie mag chwiejnie podnosił się na nogi. Powietrze wkoło niej zmieniło się w lód. Zamarła na w miejscu, oddychała kurzem, krztusząc się z powodu otaczającego ją smrodu. Ostatnie co zobaczy w swoim życiu to jak zabiją ją własny ojciec. - Śmiało- spojrzała mu prosto w oczy- zabij mnie, tatusiu. - Durian- zawołał go Rasmus- kobieta jest twoja kiedy Xia będzie mój. To musi zostać zrobione. Kończ to natychmiast- pokój przeszył straszliwy trzask. Podłoga zaczęła się trząść, a z sufitu spadał popiół.Rasmus schylił się po talizman. Gdy się podnosił trzymał go w ręce. Alexandrine krzyknęła i złapała się obiema dłońmi za głowę. Oczy palił ją jakby płonęły żywym ogniem. Kątem oka zobaczyła kształt, który zmierzał w ich stronę. Nie wiedziała czy był to Xia czy Durian ponieważ wszyscy byli pokryci popiołem. Energia pochodząca z pierścienia Rasmusa wprawiała jej ciało w drżenie. Mówił coś czego nie rozumiała, jego słowa nie miały dla niej sensu. Chwilę później, nie mogła oddychać. Nawet, gdy z trudem próbowała nabrać powietrza, nie udawało jej się to, patrzyła w głąb duszy Rasmusa, nawiązali połączenie, odbierała same prymitywne emocje. Zobaczyła jego moc jakby ta, była osobno żyjącą istotą. Czuła jego złość spowodowaną utratą Xii i jego przekonanie, że wolny, był dla nich realnym zagrożeniem. Dostrzegała też chciwość. Pragnął ponownie mieć go pod swoją kontrolą. Wszystko, co powiedział jej Xia o Rasmusie było prawdą. Mag wielokrotnie zabijał, a teraz pragnął ponownie zniewolić Xię. To mogło się stać. Jego obrzydliwe zamiary przyprawiły ją o mdłości. Xia zderzył się z Rasmusem, przewracając go na ziemię. Usłyszała jak talizman upadł na podłogę, w tym samym czasie jej połączenie z magiem zostało przerwane. Nic nie widziała z powodu białego ognia płonącego w jej głowie i nagle bum, znalazła się w umyśle Xii, patrzyła na siebie jego oczami, jak klęczy próbując złapać oddech. Nie mogła nic zrobić żeby to zatrzymać. Nie wiedziała jak ma się poruszyć będąc poza swoim ciałem. Ból, który czuła należał do Xii, nie wiedziała jak ktoś w ogóle mógł przeżyć coś tak strasznego. Ktoś krzyczał, wtedy poczuła jak wypada z umysły Xii i wraca do swojego ciała. Teraz to on miał amulet, 94

trzymał rzemień w zaciśniętej dłoni, w ten sposób bezpośrednio nie dotykał rzeźbionej powierzchni. Czuła palącą potrzebę odzyskania talizmanu wbrew wszystkiemu. Coś w jej piersi pyknęło i tak po prostu po chwili miała go w dłoni. Trzymała go bardzo mocno. - Alexandrine!- usłyszała krzyk kobiety. Otworzyła oczy i zobaczyła Maddy stojącą w drzwiach z dwiema plastikowymi torbami jedzenia i butelką wody gazowanej wciśniętą pod pachą. Maddy upuściła torby, ale absurdalnie, butelka pozostała na swoim miejscu, kiedy ruszyła w kierunku Alexandrine. - Nic ci nie jest? - Maddy, uciekaj stąd- Alexandrine użyła rąk i kolan żeby bezskutecznie odepchnąć swoją najlepszą przyjaciółkę. Ból przeszył jej ciało. Gdy stała już na nogach zobaczyła jak Xia upada. Głęboka rana na jego ramieniu mocno krwawiła. Przerażona zobaczyła jak Durian zakłada mu dźwignię a Rasmus stanął przed nimi dotykając swojego pierścienia. Pokój wypełnił się mocą, powodując u Alexandrine mdłości. - No i co Xia- usłyszała głos maga- wydaje mi się, że wracasz do domu. - Nie!- cholera, głowa paliła ją jakby płonął w niej ogień. Próbowała użyć swoich mocy, ale nie mogła. Nigdy nie działały kiedy były jej najbardziej potrzebne- Xia!- wyciągnęła rękę ale była zbyt daleko i było już za późno. Rasmus dotykał piersi Xii. Jej gardło ścisnęła panika. Nie posiadała wystarczającej mocy, żeby powstrzymać to, co miało zaraz się wydarzyć. Ruszyła w kierunku Rasmusa, żeby zrobić cokolwiek, ale Maddy złapała ją za ramię odciągając do tyłu. Wykręciła się z uścisku przyjaciółki i krzyknęła. - Maddy, zrób coś! Zatrzymaj to proszę- jej najlepsza przyjaciółka patrzyła na nią wielkimi oczami. - Całą trójkę?- spytała. - Zatrzymaj tego blondyna- złapała butelkę wody od Maddy i ruszyła w kierunku Duriana, ponieważ jeżeli zwiadzie ją magia, pozostanie jej tylko walka wręcz. Poczuła jak Maddy użyła swojej mocy a to odwróciło uwagę Rasmusa. Usłyszała jak mówił. - Zajmij się demonem, czarownico- Alexandrine stanęła za Durianem, wzięła mocny zamach, rozbijając mu na głowie butelkę, w tym samym czasie Xia uderzył go w plecy. Z jękiem, demon zgiął się w pół. Xia złączył obie dłonie i zaatakował kręgosłup Duriana. Starał się z całych sił go nie zabić. Jego nóż leżał na podłodze, ostrze lśniło, ale szybko zniknęło pod warstwą popiołu. Rasmus krzyknął ponownie. - Czarownico!- najwyraźniej miał na myśli Maddy. Durian zwijał się na podłodze, mag odsunął się od Xii- To tym demonem masz się zająć, zanim wyrządzi nieodwracalne szkody, proszę. 95

- Próbuję- odpowiedziała. Brzmiała na spokojną, ale zawsze tak się zachowywała kiedy działała pod presją. Alexandrine poczuła jak przepływa przez nią moc Maddy, była wyraźnie inna od siły Rasmusa. Xia obrócił się w stronę Maddy. Jego oczy rozbłysły neonowym niebieskim żarem pokrytym białymi bruzdami. Wyglądał jakby miał zaraz zacząć pluć ogniem. Alexandrine kucnęła w miejscu gdzie leżał wcześniej nóż Xii. Nisko na podłodze popiół był ciągle gorący. Przesuwała ręką dopóki na niego nie natrafiła. Jedno z ostrzy rozcięło jej palce, ale zignorowała ból. W chwili gdy broń znalazła się bezpiecznie w jej dłoni, poczuł jak rzeka lodowego zimna zbiera się w dole jej pleców. Oczy Xii były teraz czystko białe. Rasmus potknął się i powoli upadł na kolana. Otworzył szeroko oczy, Maddy zbladła od wysiłku jaki wkłada w to co robiła z magiem. Nie trwało to długo. Rasmus zaczął szeptać a powietrze eksplodowało nad ich głowami. Xia pchnął Alexandrine na ziemię, zasłaniając ją własnym ciałem. Iskry spadały, sycząc i pękając gdy opadały pomiędzy nimi. Jedna spadła na jej odsłonięte plecy, wypalając na nich ślad. Podłoga zadrżała, wytrącając Maddy z równowagi. Alexandrine przekręciła się kiedy Xia zawył. Maddy kucała na podłodze, przyciskając dłonie do głowy. Durian stał już na nogach z tyłu głowy kapała mu krew. Warcząc ruszył w kierunku Xii, który podniósł się w tym samym czasie i kopnął zniewolonego demona w pierś, jednocześnie przesunął się i pchnął Rasmusa wystarczająco mocno, żeby ten poleciał do tyłu i z hukiem wpadł na ścianę. - Chodź- powiedział do niej Xia. Nie dostał nawet zadyszki. Złapał Alexandrine za rękę i ciągnął jej tyłek do wyjścia. Maddy szła za nimi do korytarza, wtedy odwróciła się i zatrzasnęła wejściowe drzwi. Przycisnęła płasko dłonie do drewnianej powierzchni i zaczęła coś mruczeć. - Maddy, chodź już!- kobieta odwróciła głowę i spojrzała prosto na Xię. - Zabierz ją stąd. Natychmiast- za nią Xia kiwnął głową i szarpnął ją za ramię. - Maddy!- błagała Alexandrine. Gdy byli już przy schodach, zawołała. - Jeżeli cokolwiek jej się stanie demonie, znajdę cię- Xia śmiał się kiedy odciągał ją od zniszczonego mieszkania. Próbowała go zatrzymać, kiedy spojrzała na jego plecy. Jego koszulka była jasno czerwona od krwi. - Oh mój Boże Xia- ciągle trzymała nóż w ręce. Nie zwolnił ani na chwilę- Jesteś ranny. - Przeżyję. Biegli dalej.

96

Rozdział 13 Na wysokości drugiego piętra Xia poprowadził ich tylnymi schodami gdzie na drewnianych stopniach każdy ich krok było wyraźnie słychać. Mózg Alexandrine jeszcze nie współpracował w pełni z ciałem, Xia mocno zaciskał palce na jej przedramieniu, kiedy przechodzili przez pralnię. Ktoś zostawił wyprane już ubrania w koszyku, stojącym przed jedną z suszarek, złapała czarną koszulkę, która leżała na wierzchu. Uciekali bez przerwy, aż dotarli do podziemnego parkingu. Dopiero wtedy Xia się zatrzymał. Stał w wejściu przyglądając się samochodom. Alexandrine chwyciła jego zniszczoną koszulkę i szarpnęła do góry. Xia spojrzał na nią jakby oszalała, ale pokazała mu czarny t-shirt i od razu zrozumiał o co jej chodziło. Zdjął swoją koszulkę i założył tą, którą „pożyczyła”. - Dzięki- kiedy się przebierał, miała idealny widok na jego plecy, były pokryte małymi krwawymi punkcikami. Ale, chyba oszalała, wydawało jej się, że same leczyły się na jej oczach. Rana na ramieniu nie wyglądała już tak źle jak kilka minut temu w mieszkaniu, co wcale nie oznaczało, że wyglądała dobrze. - Musimy zabrać cię do szpitala. - Skarbie, nic mi nie jest- oparł zdrową rękę na jej ramieniu i ruszyli w kierunku starej poobijanej Toyoty Corolli- To powinniśmy zrobić. - Co powinniśmy?- spytała. Xia emitował jakieś dziwne wibracje, które wywoływały u niej dreszcze. Położył dłoń na drzwiach samochodu, z tyłu głowy Alexandrine poczuła zimno. Usłyszała klik i odblokował zamki. Otworzył drzwi po stronie pasażera. - To nasza szansa wydostania się stąd- patrzyła na niego jak obszedł Toyotę i usiadł na miejscu dla kierowcy. - Kradniemy samochód? Nie możemy ukraść samochodu. - Ty ukradłaś koszulkę- która, tak poza tym była na niego za mała. Odsunął do tyłu fotel i położył dłonie na kierownicy, pochylił głowę wystarczająco żeby mógł ją zobaczyć, jego spojrzenie było tak gorące, że prawie roztopiła się na miejscu. Była prawie pewna, że nie wyobraziła sobie, że jego oczy zmieniały kolor. - Nie ukradłam. Pożyczyłam. - Wsiadaj, Alexandrine. - Xia. Kradzież jest zła.

97

- Stanie tutaj i czekanie aż cię zabiją jest nawet jeszcze bardziej złe. Wsiadaj- uśmiechnął się do niej- Poza tym nie kradniemy. Tylko pożyczamy- gdzieś w budynku ktoś krzyczał. Wsiadła, zatrzasnęła drzwi i zapięła swój pas bezpieczeństwa. - Jak dla mnie to wygląda na kradzież- Xia chwycił kierownicę. - Boże, jak ja kocham stare samochody- poklepał deskę rozdzielczą- Odjedziemy wystarczająco daleko żeby zmylić demony Rasmusa. Wtedy porzucimy samochód gdzieś gdzie z łatwością znajdzie go policja, może być? Żadnej szkody, żadnego przestępstwazadrżała zaraz przed tym jak Xia odpalił samochód bez użycia kluczyków. - Niezła sztuczka. - Nic wielkiego- wyjechał z miejsca parkingowego i włączył radio na stację z muzyką klasyczną. Z głośników popłynął utwór skomponowany przez Bacha. Xia groźnie na nią spojrzał- Nie cierpię tego całego klasycznego gówna, ale pomaga mi utrzymać iluzję, że to nie ja. - Jaką muzykę lubisz? - Prawie cały czas słucham Vampire Weekend- podjechali do wyjazdu z garażu- Jeszcze jedno zanim odjedziemy. - Tylko proszę, żadnych przestępstw. - Widziałem jak raz Nikodemus to robił. - Co?- zatrzymał samochód i spojrzał na nią- Wyluzuj, ok.? Muszę spróbować ukryć twoją moc, co oznacza, że muszę wejść do twojej głowy- odsunął obie dłonie od kierownicyWystarczająco długo, żebyśmy mogli minąć bezpiecznie zniewolone demony, w porządku?usłyszeli wrzask wściekłości dochodzący z głębi budynku. Cholera, miała nadzieję, że Maddy udało się uciec. - Zrób to- był w środku zanim zdążyła się przygotować. Mały nacisk na jej skronie a już żywy znalazł się w jej umyśle. Uczucie było podobne do tego, czego oczekiwała, ale tym razem czuła się nawet jeszcze bardziej odcięta od świata. Wewnątrz, zmieniła się w czysty lód. - Wszystko jest dobrze- mówił do niej niskim głosem- Nic ci nie będzie. Nam nic nie będzie. Świetnie sobie radzisz- puścił hamulec i przy dźwiękach Bacha wyjechali z garażu. Zaskoczyło ją ciemne niebo. Czy naprawdę minęło aż tyle czasu, kiedy walczyli z Rasmusem? Kiedy on wykonywał różne manewry na drodze, ona czuła lodowe dreszcze przechodzące wzdłuż ramion. Xia wyciągnął rękę i poklepał ją po nodze. - Spokojnie skarbie. Wszystko w porządku.

98

W południowej części Alei Van Ness, skręcił i pojechał główną ulicą, oparł rękę na zagłówku jej siedzenia. Jechali powoli na północ a potem na zachód, zatrzymali się przy Presidio Heights. Dopiero wtedy ją wypuścił. Od razu opadła na oparcie siedzenia, oddychała głęboko dopóki uświadomiła sobie, że jest sama w swoim umyśle. - Nie był aż tak źle. - Skarbie- Xia położył rękę na jej karku i zaczął masować napięte mięśnie - Jesteś spięta jak kamień. Zostawili samochód zaparkowany na jednej z ulicy w pobliżu Presidio, dawnej bazy wojskowej wartej miliony dolarów, przystosowanej obecnie pod mieszkania i inne komercyjne działalności. Zaczęli iść. Drżała z powodu otaczającej ich mgły i zimnego wiatru, była bardziej niż zadowolona z tego, że ma przy sobie ciepłe ciało Xii. Był gorący i była z tego powodu naprawdę szczęśliwa. - Dokąd idziemy?- spytała. - Do mnie- trzymał rękę opartą dookoła jej ramienia. Tak, to prawda, że szli w zupełnie różnym tempie, ale i tak robili to wyjątkowo nieskoordynowanie. Potknął się i Alexandrine musiała otoczyć go ramieniem w pasie, żeby pomóc mu utrzymać równowagę. - Nic ci nie jest?- spytała. Szli w dół ulicy, nic nie normalnego w San Francisco. Pomimo tego, że nie znała tych okolic, wiedziała, że będą niedługo musieli podejść pod kolejną stromą ulicę. - Nie- odpowiedział. Mijali uliczne latarnie, dzięki nim mogła przyjrzeć się jego twarzy. Wyglądał jak kupa gówna, blady i wynędzniały, to ją właśnie przeraziło. - Jak jeszcze daleko?- zatrzymał się. Zacisnął ramie dookoła niej, musiała podeprzeć go swoim biodrem żeby nie upadł. - Chciałem pożyczyć jeszcze jeden samochód, ale wydaje mi się, że potrzebujemy taksówki. - Pójdziesz siedzieć, jeżeli wsiądziesz do taksówki bez pieniędzy do zapłacenia za kurs. - Mam pieniądze. - Ok. w takim razie- przełknęła mocno. Nie podobała jej się myśl, że coś niedobrego mogło dziać się z Xią- musimy iść na bardziej ruchliwą ulicę. Dasz radę?- przytaknął, ponownie zaczęli iść. Za trzecim razem udało jej się zatrzymać taksówkę. Wsiedli z Xią do środka, podał kierowcy adres gdzieś w Sausalito, zanim opadł na siedzenie, trzymała go za rękę, wyczuwała pod palcami uderzający puls. Sausalito było miastem leżącym po północnej stronie od Mostu Golden Gate. Przez całą drogę wstrzymywała oddech, modliła się żeby bezpiecznie dotarli na miejsce. Obawiała się, że ktoś będzie chciał im w tym przeszkodzić, ale nie stało się nic złego. Dojechali całkiem szybko. Ruch na moście był niewielki i trzydzieści 99

pięć minut później, taksówka zatrzymała się przed niebieskim domem stojącym zaraz przy wodzie4. Alexandrine wyciągnęła portfel Xii z tylniej kieszeni jego spodni, poczuła ulgę kiedy zobaczyła, że wystarczy im pieniędzy, żeby zapłacić za kurs i napiwek. Ledwie. Oh, to niesprawiedliwe. Zdjęcie jakie miał w prawie jazdy było fantastyczne. Wyglądał jak skrzyżowanie gwiazdy rocka i gwiazdy filmowej. Nie uśmiechał się, nie Xia, ale i tak mógł wysłać to zdjęcie do agencji modeli a oni na pewno by do niego oddzwonili. - Nic mu nie jest?- spytał taksówkarz kiedy Alexandrine odbierała od niego rachunek. Musiała dać mu ekstra kasę, ponieważ ciągle byli pokryci kurzem, kiedy wsiadali do samochodu. Teraz warstwa brudu znaczyła tylnie siedzenia. Kierowca nie wpuściłby ich do środka gdyby nie obiecała mu wysokiego napiwku. - Co? Z nim? Oczywiście, że nie- w połowie drogi, przed wjazdem na most, Xia zemdlał a ona poczuła jakby błyskawica przeszyła jej umysł- Nasz samolot się opóźnił- talizman spowrotem wisiał na jej szyi, tylko dlatego w tym momencie czuła się lepiej od niego. Teraz wyglądał już lepiej, ale instynktownie wiedziała co oznaczało jego rozgorączkowane spojrzenie. Płonął wewnątrz swojego ciała- Niedawno przylecieliśmy z Japonii. - To musiał być naprawdę długi lot. - Morderczy, mówię ci - pochyliła się w stronę Xii- Posłuchaj- szepnęła do niego zanim wręczyła mężczyźnie pieniądze- Myślę, że jednak powinniśmy zawieźć cię na pogotowieXia otworzył szeroko oczy. Ścisnął jej dłoń. Mocno. - Nie. - Jakiś problem?- spytał kierowca. - Nie- opowiedziała Alexandrine- Nie mamy żadnego problemu- wręczyła mu obiecane pieniądze zanim otworzyła drzwi. Wysiadła, kiedy Xia zmuszał swoje ciało do ruchu. Zadrżał kiedy oboje stali na ulicy. Taksówka odjechała, a ona nie potrafiła pozbyć się uczucia, że pozostała sama na świecie, którego już w ogóle nie rozumiała- To ten dom?- kiwnęła głową w stronę budynku z roku około 1960, bez ogródka i schodami prowadzącymi do frontowych drzwi. Wydawało jej się, że woda znajduje się jakieś dwadzieścia stóp dalej. Nad ich głowami przelatywały mewy, słyszała uderzenia ich skrzydeł w powietrzu, które pachniało oceanem. Sausalito było połączone z zatoką, więc tak naprawdę to nie był to Ocean Spokojny. Jednakże wcale nie znajdował się tak daleko stąd, a widok na zatokę w miejscu, którym się znajdowali był spektakularny. Otaczały ich warte wiele milionów posiadłości. - I co z tego?

4

Zatoka, wybrzeże co tylko chcecie

100

- Super- jej żołądek pozostał wrażliwy od czasu ataku na mieszkanie, nie wspominając o negatywnym wpływie talizmanu. Od momentu gdy założyła go ponownie czuła, jak promieniuje od niego gorąco, impulsy mocy sprawiały, ze czuła się spięta i niespokojna. Zignorowała to i ruszyła w kierunku wejścia. Złapał ją za rękę i odciągnął od schodów. - Wejdziemy od tyłu. - Jak obwoźny sprzedawca?- czuła gorąco jego palców na swojej skórze. Będą szczerą, wcale nie była z siebie zadowolona. Przynajmniej ich umysły już nie były ze sobą połączone. To wystarczyło żeby poczuła się urażona- Nie jestem wystarczająco dobra, żeby wejść frontowymi drzwiami?- już prowadził ją dookoła domu. - Główne drzwi są dla palantów. - W porządku- drewniana brama uniemożliwiła im dalszą wędrówkę. W miejscu gdzie normalnie powinna być klamka, umieszczony był rzeźbiony dysk. Marszcząc brwi Xia dotknął go a brama się otworzyła- Mówiłam już, żadnych przestępstw. Naprawdę. - Żadnych przestępstw. Obiecuję. - Jesteś świadom, że włamanie się na prywatny teren w Californi jest przestępstwem?spojrzał na nią przez ramię z lekceważącym wyrazem twarzy, który zirytował ją do końca. Dobry Boże- Chociaż wiesz czyj jest ten dom? - Uh-huh- przytrzymał dla niej drewniane skrzydło. - Ok., czyj? - Mówiłem ci, że jedziemy do mnie. To tutaj. Kiedy oboje przeszli przez bramę, Xia zamknął ją i ruszyli dalej. Szli po schodkach prowadzących w dół, zobaczyła patio, na którym stał stolik i dwa metalowe krzesła. Dookoła tylnych drzwi było namalowanych wiele dysków podobnych do tego drewnianego. Xia wykonał tajemniczy ruch rękami, co wywołało u niej tętnienie w głowie. Nie dzielili już wspólnej przestrzeni umysłowej, więc musiał to być tylko zbieg okoliczności. Tak było, prawda? Prawda. Otworzył drzwi i wszedł do środka, a Alexandrine tuż za nim. Zobaczyła ciemny pokój połączony z pralnią, naprzeciwko krótkiego korytarza prowadzącego do łazienki. Nie zamknął żadnego zamka, kiedy byli już bezpiecznie w środku. Ale za to zdjął swoje buty i skarpetki. Żeby być kulturalną zrobiła to samo, gdy on wyrzucał za drzwi coś co wyglądało na tony szarego piachu, który miał w butach. Później wytrzepał swoje skarpetki. Poszła za jego przykładem. Gdy po chwili odwróciła się w jego stronę stał bez koszulki i pracował nad swoimi skórzanymi spodniami. Rzucił portfel na szafkę.

101

- Hej!- praktycznie jak tylko wypowiedziała to słowo on już stał przed nią nagi. Wytrzepał ubrania potem schylił się i przeczesał włosy palcami. Szary kurz opadł na podłogę. - Radzę ci zrobić to samo. Zapewniam cię, że nie chcesz mieć na sobie tego gówna dłużej niż to konieczne- poszedł do łazienki i odkręcił wodę. - Nie rozbiorę się przed tobą- z jedną ręką pod prysznicem, ustawiającą wodę, spojrzał na nią. - Dlaczego nie?- wydawał się prawdziwie zdziwiony jej zachowaniem- Przecież i tak później to zrobimy- uśmiechnął się do niej, Chyba był jedynym żyjącym mężczyzną który potrafił uczynić piękny uśmiech, przerażającym- Chyba że się wycofujesz? - Od teraz zacznę cię nazywać Panem Romantycznym- wzruszył ramionami. - Rób co chcesz, ale nie pozwolę ci chodzić po domu pokrytą tym syfem. Możesz się tutaj wykąpać albo skorzystać z węża ogrodowego przed domem. Twój wybór. - W porządku- prawda była taka, że nie miała zamiaru się wycofywać. Dlaczego miałaby to zrobić? Dodatkowo czuła, że skóra zaczyna ją swędzieć- Podaj mi ręcznik, proszę- zniknął z zasięgu jej wzroku a kiedy znów się pojawił trzymał w ręce czarny ręcznik. Ciągle nagi, wziął swoje brudne ubrania i wrzucił je do pralki. - Kiedy będziesz gotowa, włóż też swoje rzeczy. Wszedł po prysznic. Alexandrine odwróciła się i rozebrała. Kurz unosił się w powietrzu, powoli opadał na podłogę. Wrzuciła swoje ubrania do pralki. I co teraz? Czy myślał, że będzie tutaj stała i czekała aż sam skończy się kąpać? Co dziewczyna miała zrobić z nagim mężczyzną? Ścianki prysznica były szklane, krystalicznie czyste, teraz pokryte parą. Xia stał odwrócony do niej plecami, pochylony kiedy mył swoje włosy. A cóż to był za cudowny tył. Jeżeli wcześniej został ranny, teraz za cholerę nie była wstanie powiedzieć czy była to prawda. Upuściła swój ręcznik i dołączyła do niego.

102

Rozdział 14 Xia odwrócił się, kiedy weszła do środka, w ręce trzymał gąbkę. Woda spływała mu po twarzy. Mrugnął kilka razy a Alexandrine uśmiechnęła się do niego. Trochę się denerwowała, że to ona robi pierwszy krok. Mogła z łatwością spalić się ze wstydu i zapaść się pod ziemię. A co jeżeli ją wyrzuci? - Chyba nie masz zamiaru mi powiedzieć, że nie kąpiesz się z czarownicami, prawda?spytała. Jego spojrzenie przesuwało się od jej głowy po palce u stóp, zdecydowanie ociągając się pośrodku. - Kurwa, Alexandrine- zrobił jej miejsce pod prysznicem- Twoje ciało to same nogi, co?spojrzała w dół, częściowo żeby mu dopiec ale przede wszystkim chciała ukryć ulgę jaką poczuła po usłyszeniu jego słów. - Jest ok., tak myślę- oczywiste było, że z jej ciałem jest wszystko ok. Ciężko nad nim pracowała co w połączeniu ze szczęśliwą kombinacją genów, pozwoliło jej wyglądać pod prysznicem wyjątkowo seksownie. - Skarbie, ok. to mało powiedziane- odłożył gąbkę i wziął szampon. Ze zgodnym podziałem przestrzeni i umyślną niezdarnością udało im się umyć włosy, uwalniając je od nieznośnego brudu. Mydlana woda spływająca po ich ciałach stawała się coraz czystsza. Dodatkowo cały czas przeskakiwały pomiędzy nimi impulsy mocy. Skłamałaby, jeżeli powiedziałaby, że wcale nie miała ochoty go dotknąć. Jego skóra była idealnie gładka, nie miał nawet najmniejszej blizny. Tysiące małych krwawych punkcików zniknęło, podobnie rana na ramieniu. Najlepsze było to, że był pobudzony, jego penis nabrzmiał, patrząc na niego odczuła ulgę. Nie pamiętała, żeby kiedykolwiek w całym swoim życiu była tak podniecona, a obserwując oczywiste dowody, Xia czuł się podobnie. Po chwili odłożył mydło i gąbkę, a następnie oparł dłonie na ścianie prysznica nad jej ramionami, pochylił się w jej stronę. Zbliżał się do niej aż jego pierś dotykała jej. Oboje zignorowali fakt, że trzymał swoją erekcję zdala od niej. Stąpali po cienkim lodzie. Alexandrine nie chciała żeby stało się to pod prysznicem, kiedy w końcu się zdecydują. Nie z ograniczeniami, jakie chciał na nią nałożyć. Prawdopodobnie. W między czasie zaczął działać, co było, oh Boże. Odchyliła głowę do tyłu. Lubiła mężczyzn wyższych od niej. Pocałował ją udowadniając, że ich pierwszy spektakularny raz, nie był przypadkowy. Ten facet wiedział jak całować kobietę. Przysuwał się do niej, aż ich brzuchy się dotykały, jego erekcja również, czuła jak miękną jej kolana. Talizman tkwił pomiędzy ich ciałami. Nagle kamień rozgrzał się do

103

gorąca. Palącego gorąca. Alexandrine zobaczyła gwiazdy, ale nie w dobrym tego słowa znaczeniu. Jej zmysły widzenia i słyszenia zniknęły, jednak po chwili powróciły do sprawności jednak z innej perspektywy i innego ciała. Ból był niewiarygodny. Czuła jak płonęła od środka. Widziała i słyszała się. - Cholera. Wszystko błysnęło i wylądowała w swojej głowie i w swoim ciele. Jej doznania zamiast jego. Tylko, że teraz była super wrażliwa na wszystko. Dźwięk prysznica ranił jej uszy, woda spływająca po niej przypomniała gorący deszcz. Xia stał oparty plecami o przeciwległą ścianę, jego tęczówki były teraz czerwone przeplatane z bielą, po chwili wróciły do swojego normalnego neonowo niebieskiego koloru. Trzęsły mu się kolana. Pragnęła mu pomóc, ale była tak zdezorientowana, że jedyne co mogła zrobić to zakręcić wodę. - Nic ci nie jest?- spytała. Amulet zimny jak lód, swobodnie opierał się na jej brzuchu. Zamiast odpowiedzieć na pytanie, oparł ręce o ścianę prysznica i spuścił głowę jakby modlił się o cierpliwość. Poczuła nacisk ciśnienia za oczami. - Czy używasz mocy?- oparł czoło na drzwiach kabiny, jego ramiona wisiały swobodnie nagle napiął się jakby całe jego ciało przeszył skurcz. - Kurwa- Alexandrine położyła dłoń na jego ramieniu oczekując, że odrzuci jej dotyk. Nie zrobił tego. Poruszył się nerwowo, wypadł spod prysznica, potykając się po drodze. Alexandrine zrobiła to samo. Powoli. Złapała ręcznik i owinęła się nim - Co się stało?- potrząsnął głową. Krople wody spływały po jego ciele, podała mu ręcznik. Przetarł nim twarz. - Musimy coś zrobić z tym cholernym talizmanem. Jest niebezpieczny. - Zgadzam się z tobą- była pełna obaw, jeżeli chodziło o talizman, ale nie miała zamiaru dalej pozwolić się zwodzić, nie rozpoznając jak na nią wpływał, uzależniając ją, czuła się jakby bez niego nie była wstanie przetrwać- Ale jak? - Musimy go otworzyć- ich spojrzenia się spotkały. Wydawało się niemożliwe, że zaledwie dwie minuty temu byli tak blisko siebie. Teraz znowu był w grze- To co jest wewnątrz musi wrócić do domu. Cofnęła się o krok i mocniej zawinęła się ręcznikiem. Amulet był jej. Należał do niej. To nie Xia powinien decydować co mieli z nim zrobić. Rozumiała jak bardzo pokręcony i zły był jej stosunek do posiadania go, ale to nie wpłynęło na jej reakcję. Zacisnęła mocno dłoń w pięść, zmuszając się do zignorowania obrzydliwego uczucia, jakie wywoływał u niej talizman. Xia miał rację. Cokolwiek było w środku musi zostać uwolnione. Bez względu na skutki przed i po. Musiała sobie z tym poradzić. 104

- Wiem. Xia wytarł się do sucha. Jak to jest możliwe że facet potrafi tak szybko doprowadzić się do porządku. Wrzucił swój ręcznik do pralki, a następnie złapał pudełko proszku do prania i odmierzył odpowiednią ilość. - Mogłabyś przynieść mi swój ręcznik? - Nie mam ze sobą żadnych ubrań- przynajmniej teraz nie wyglądał, żeby się na nią złościł. - I co z tego?- spojrzała na niego sugestywnie, w końcu ustąpił. - Już dobrze, dobrze. Masz- sięgnął koszulkę, która leżała na półce za jego plecami i rzucił ją Alexandrine- To wszystko co dostaniesz dopóki nasze ubrania się nie wypiorą. T-shirt był czysto biały, kiedy go założyła sięgał jej do połowy uda. Był wystarczająco długi jako koszulka, ale za krótki żeby wszystko zakryć. Super. Niezwykle skromnie. Zanim oddała mu ręcznik jeszcze raz szybko przetarła nim włosy. - Potrzebuję grzebienia, jeżeli masz jakiś. Przydałby się też balsam. Włączył pralkę. Ten facet w ogóle nie miał wstydu. Każdy fragment jego muskularnego ciała był na widoku. I dzięki Bogu, ponieważ ten obraz pozwalał jej skupić się na czyś innym niż myślenie co miał na myśli mówiąc o otwieraniu talizmanu. - Szafka nad umywalką. Było oczywiste, że znajdzie tam grzebień a razem z nim balsam, tak drogi, że musiała pomyśleć o kobiecie, która go tam zostawiła. Zazdrość nie była dobrą rzeczą, ale tak, naprawdę była zazdrosna. Usiadła i zajęła się włosami. Nie trwało to długo, ponieważ nie były długie. Teraz balsam. Pachniał ogórkiem. Kiedy ona zajmowała się sobą, Xia chodził po łazience. Miał na sobie jeansy. Stanął w drzwiach z kciukiem zaczepionym o szlufkę. Nie miał na sobie koszulki. Próbowała się na niego nie gapić. Uśmiechnął się do niej. To był ten sam rodzaj uśmiech, jakim sama często go obdarowywała. A co jeżeli nigdy nie dojdzie pomiędzy nimi do seksu? Oboje wiedzieli, że mogło być im razem dobrze. Po prostu musieli znaleźć sposób, żeby im się udało. Proszę. - Wiele rzeczy może się nie udać- powiedział do niej- Nie ma żadnej gwarancji, że to zadziała. A jeżeli nawet, coś może się nie udać. Mogę tego nie przeżyć- patrzył na nią- Ty możesz nie przeżyć- położyła balsam na podłodze. - Teraz znam prawdę, Xia- wyciągnęła amulet za koszulki, wizerunek rzeźbionej pantery leżał na jej otwartej dłoni. Usłyszała w swojej głowie, mroczny, nieprzyjemny głos, który szeptał jej, że powinna ukryć amulet, albo powiedzieć, że go zgubiła, a kiedy Xia nie będzie widział powinna uciec z domu. Szeptał jej, że jeżeli to zrobi będzie mogła zachować talizman na zawsze. Przełożyła go do drugiej ręki- Kiedyś patrzyłam na niego i wyobrażałam sobie 105

osobę, która go wyrzeźbiła i myślałam, wow, jak ogromny talent musiała posiadać, żeby zrobić coś tak niezwykłego z kawałkiem kamienia- potrząsnęła głową- Już nie uważam, że jest piękny- czy udało się jej go przekonać? Patrząc na jego minę, nie- Teraz kiedy wiem co to jest, nie mogę z tym żyć- była zdenerwowana, zaczynało ją mdlić- Nie obchodzi mnie co się ze mną stanie lub nie, kiedy już go otworzysz- pochyliła głowę do przodu zanim kontynuowała- Ok., obchodzi, ale nie mogę mieć go blisko siebie. Po prostu nie mogę. Istnieją rzeczy, które są po prostu złe, Xia- poczuła jak kurczy się jej żołądek- A ten amulettalizman- jest jedną z tych rzeczy. Wolę umrzeć niż związać się z czymś takim. - W takim razie kwestie ryzyka mamy wyjaśnione, skarbie- zablokowała falę paniki, jaka zalała ją na myśl co się z nią stanie jeżeli nie będzie miała talizmanu. - Jak na razie moja przyszłość bez względu na wszystko wygląda raczej ponuro. Więc zróbmy to co musimy. Teraz. Xia sięgnął za siebie i wyciągnął swój nóż. Robił tak za każdym razem, kiedy był zdenerwowany albo podejmował jakąś decyzję. Przesunął palcem po jednym z ostrzy. Alexandrine odczuwała ulgę, że nie musiała się przy nim wstrzymywać. Nie musiała udawać, że jest normalna czy ukrywać swoje małe zdolności. Nie musiała pomijać żadnych szczegółów ze swojej przeszłości albo kłamać na ich temat. Zobaczyła błysk światła pomiędzy jego palcem a ostrzem, które mieniło się wszystkimi barwami tęczy, poczuła z tyłu głowy zimno. Magia. Czuła jego moc. Czekała na to co miał jej dopowiedzenia. - Problem- mówił, bez odrywania wzroku od noża- w tkwi w tym jak jesteś związana z talizmanem, będziesz musiała skorzystać ze swoich mocy na rozkaz, żeby to przeżyćnieznacznie podniósł głowę, żeby móc na nią patrzeć- Rozumiesz? - Nie za bardzo. To znaczy, nie jestem pewna- siedzenie na muszli klozetowej nie było najwygodniejsze. Bez względu na pozycję, tyłek co chwila jej marzł i drętwiał- Myślę, że będzie lepiej jeżeli mi całkowicie wyjaśnisz. Zwłaszcza, że oboje wiemy, że nie mogę korzystać z nich dowolnie. - Copa rozwiąże ten problem- poczuła jak jej serce upada na podłogę, ciągnąc za sobą żołądek. - Copa. - Będziesz musiała sięgnąć po moc, Alexandrine- wykrzywił usta- Wiem co myślisz o braniu narkotyków, ale to bezpieczniejszy sposób żeby to zrobić. Jeżeli to zrobimy. W przeciwnym razie to będzie jak użycie do operacji maczety zamiast skalpela- Alexandrine zakołysała się do przodu. - Mówiłeś, że można się od tego uzależnić. 106

- Yeah, ewentualnie. - Ale nie tak bardzo jeżeli mag nie posiada zbyt dużo mocy?- potrząsnął głową. - Nic nie wiem o żadnych wyjątkach w tym przypadku, ale można się od niej uzależnić zażywając ją regularnie- Alexandrine wzięła głęboki wdech. - Jak to jest? Brać Copę? - Jesteś czarownicą Alexandrine. Ja nie. Nie wiem co będziesz czuła. Wiem tylko, że pomoże ci to użyć tyle mocy ile będziesz potrzebowała, żeby przeżyć- musiało być inne wyjście, ale pomimo wrzeszczącej w jej głowie paniki, mogła usłyszeć głos który szeptał. Będziesz mogła użyć mocy, prawdziwych mocy. W końcu. - To nie znaczy, że na mnie zadziała- oparł głowę na ścianie. - Nie ma znaczenia czy masz dużo mocy czy nie, Alexandrine. Masz jej mnóstwo. Chodzi o to, że nie możesz jej swobodnie używać, ponieważ nie zostałaś tego nauczona, a potem było już dla ciebie za późno- zmarszczył brwi- To wygląda tak. Rasmus ma otwartą drogę pomiędzy sobą a swoją mocą. Twoje połączenie jest bardzo niewielkie. Nawet teraz i później talizman zwiększa twoje możliwości i jeżeli byś wiedziała co zrobić z taką ilością mocy sama mogłabyś pozbawić Rasmusa głowy. Copa jeszcze bardziej to ułatwi. Uzyskasz łatwiejszy dostęp do mocy i będziesz mogła użyć więcej niż kiedykolwiek wcześniej- wpatrywała się w niego. Super. Po prostu super. - Jesteś pewien, że nie ma innego sposobu? - Nie znam sposobu mniej ryzykownego od tego. Gdzieś w głębi siebie, w miejscu, którego nie potrafiła ukryć naprawdę głęboko, czuła mrowienie oczekiwania, nie mogła się już doczekać. Chciała poczuć jak to jest posiadać moc, która ma znaczenie. Byłaby w stanie osiągnąć coś. Mogłaby z pojedynczych cząstek atomów stworzyć ogień płonący w powietrzu, włączyć światło gdyby nawet nie stała blisko kontaktu. Do diabła, mogłaby nawet zrobić wrażenie na ojcu. Mogłaby korzystać ze swojej wewnętrznej siły i zmienić swoją rzeczywistość bez wypowiedzenia choćby jednego słowa. Nadmiar uczuć ścisnął ją za gardło. Bała się mrugnąć z obawy że mogłaby się popłakać. Nie było sprawiedliwe pragnąć tego aż tak bardzo i posiadać taką moc z niewłaściwych pobudek. - Możesz zatrzymać talizman. Możemy poczekać na powrót Nikodemusa i zobaczyć czy będzie mógł nam jakoś pomóc- wziął oddech- Udało mu się uratować Carson od czegoś bardzo podobnego. Może mógłby uratować też ciebie. - Nie wiemy jak długo jeszcze pozostanie w niezmienionym stanie, prawda?- spytała. Przytaknął. - Może otworzyć się w tobie, Alexandrine, a ja nie wiem czy będę potrafił cię potem pomóc. 107

- Więc- powiedziała łagodnie- czekamy, albo otwieramy talizman teraz. Oba sposoby wiążą się z ryzykiem. - Całkiem dużym. - Ale im dłużej czekamy, tym talizman staje się coraz bardziej niestabilny- przytaknął. Przesuwała nagą stopą po wyznaczonej linii na podłodze. Istniała jeszcze jedna strona tej sytuacji, którą oboje unikali, ale w końcu nadszedł czas żeby wszystko wyjaśnić- Im dłużej zwlekamy z podjęciem decyzji- poczuła jak skręca się jej żołądek- tym bardziej narażamy uwięzioną tam istotę na cierpienie. Czy to prawda?- przesunął językiem po wewnętrznej stronie dolnej wargi zanim odpowiedział- Tak. To prawda. - W porządku- dotknął boku jej głowy, biorąc lok platynowoblond włosów między palce. Zastanawiała się czy myślał o Rasmusie. - Jak tylko skończymy wyrzucę to. - Talizman?- spojrzał na nią. - Copę. To nie miało znaczenia, ale nie powiedziała tego Xii. Prawdziwe niebezpieczeństwo nie polegało na tym, że po wszystkim będzie chciała ukraść mu Copę dla siebie. Może by tak zrobiła, może nie. Prawdziwe niebezpieczeństwo polegało na bezkresnym pragnieniu posiadaniu mocy, z którym żyła przez te wszystkie lata. Jeżeli by je teraz zaspokoiła, po tak długim okresie, spędziłaby resztę swojego życia wiedząc, że istnieje sposób na odzyskanie jej spowrotem. Nic dziwnego, że magowie uzależniali się od Copy. - Kiedy tylko będziesz gotowa- zsunął dłoń na jej policzek. - Teraz- wyszeptała. Słyszała uderzenia swojego serca w uszach- Zróbmy to teraz, dobrze?pochylił głowę. - Istnieją rytuały, które mogą nam to ułatwić. Nam obojgu- wiedziała, że mówił o ułatwieniach dla niej. - Rytuały- oblizała dolną wargę-Jakie rytuały? Czy będę musiała zrobić ci coś odrażającego? - No cóż, pomogłoby- w czasie mówienia wyraz jego twarzy pozostawał niezmienny- jeżeli wcześniej miałbym wysadzający mózg orgazm- patrzył na nią pożądliwie- a dwa albo trzy byłyby nawet jeszcze lepsze. - Zboczeniec- była mu wdzięczna, że próbował ją rozśmieszyć. To było naprawdę słodkie, starał się a to już coś znaczyło. Poczuła jak jej serce lekko uniosło się do góry. O to stał przed nią, zachowując się przyzwoicie, myśląc o niej, kiedy nienawidził jej z powodu ojca, z powodu tego kim była i tego co ludzie podobni do niej mu zrobili. Oparła się pragnieniu rzucenia mu się w ramiona i mocnemu przytuleniu się do niego. 108

- No i jak będzie? - Nie dam ci orgazmu- może nie miałaby nic przeciwko. Może Copa nie zadziała na nią jak mu się wydaje. W końcu nie była w znaczącym stopniu czarownicą. Praktycznie była normalnym człowiekiem. Może na nią w ogóle nie zadziała i może nie będzie musiała spędzić reszty swojego życia rozpamiętując jak to było posiadać prawdziwą moc. - Warto byłoby spróbować. Jesteś pewna? - Twoja propozycja jest bardzo kusząca- tym razem nie oparła się pragnieniu dotknięcia go. Nie odsunął się od niej- ale nie- ruszył w kierunku drzwi. - Chodź. Miejmy to już z głowy.

109

Rozdział 15 Pokój dzienny Xii był oszałamiający. Kiedy on zajmował się organizowaniem rzeczy potrzebnych do ich wielkiego wydarzenia, Alexandrine miała chwilę, żeby móc obejrzeć wszystko od podłogi po sufit, próbując zapanować nad zdenerwowaniem. Widok na zatokę odbierał jej oddech. Zrezygnowała z prób zrelaksowania się i pozwoliła sobie po prostu podziwiać piękno księżyca odbijającego się w tafli wody, w tym samym czasie nerwy próbowały wywiercić jej dziurę w brzuchu. Gdy przemierzała pokój żeby móc mu się dokładniej przyjrzeć, musiała zmienić swoje zdanie o mężczyźnie, który posiadał ten dom. Elegancki, nie było odpowiednim określeniem, ale zachwycający. Jedna ze ścian była pomalowana na ciemno niebieski kolor, pozostałe były czysto białe. Kontrast był wszędzie. Nepalskie dywaniki o różnych kształtach i kolorach podkreślały bambusową podłogę. Zdecydowanie był zwolennikiem prostych form, choć jeden z dywanów stanowił mieszankę kolorów i wzorów. Ciemno pomarańczowa kanapa stała ustawiona pod kątem do okna, inna, mniejsza była ustawiona przodem do kominka wbudowanego w ścianę, prostopadle do okna. Na ścianach wisiały Tybetańskie i Nepalskie maski, niektóre z nich były wizerunkami demonów namalowanymi jaskrawymi kolorami inne przedstawiały wizerunki zwierząt wyrzeźbione w ciemnym drewnie. Na ścianach wisiały też oprawione fotografie, wszystkie były czarno białe i przedstawiały różne krajobrazy. Figurki zwierząt baraszkowały na ramie kominka, jedne zupełnie abstrakcyjne, inne niepokojąco prawdziwe. Xia wrócił z naręczem rzeczy, które ułożył przed kominkiem. Alexandrine poczuła jak skręca się jej żołądek. Postawił na ziemi mały podgrzewacz i wlał jakiś olej do miseczki na jego szczycie. Zrobił coś ze swoimi rękami, wypowiedział słowo i pojawił się ogień. Rozłożył jeszcze kilka innych rzeczy przed kominkiem w tym: jego nóż, bez pokrowca, zamkniętą szklaną buteleczkę i drewniane pudełko, które po chwili otworzył. Rozpoznała tabletki, które z niego wyjął: Copa. Rozkruszył jedną i wsypał do oleju, mogła przysiąc, że zobaczyła iskry tańczące po powierzchni cieczy. Alexandrine podeszła do niego. Nie zaufała sobie, żeby odezwać się bez zdradzenia przepełniającego ją niepokoju. Część niej chciała uciec, zostawiając po sobie dziurę w drzwiach. Jednak stała tam, wdychając zapach rozgrzewającego się olejku, próbując ułożyć sobie wyjaśnienie, dlaczego powinni zrezygnować z rytuału. Amulet należał do niej. Był tylko jej. Nie mogła go oddać bo by ją to zabiło. Do tego ta Copa, to był naprawdę zły pomysł. Trzymał w dłoni kolejną pigułkę.

110

- To będzie dla ciebie zupełnie inne uczucie niż dla mnie. Czasami mag, kiedy pierwszy raz bierze Copę może czuć się zdezorientowany. Sam to widziałem. - W jaki sposób zdezorientowany? - To zależy- jego oczy zmieniały barwę od neonowo niebieskiego do akwamarynowego, zastanawiała się o czym myślał. O czarownicy, która zdradziła go Rasmusowi? Jego oczy stawały się coraz jaśniejsze, zdała sobie sprawę, że to on bardziej się denerwował. - Będę tutaj z tobą Alexandrine. Nie pozwolę, żeby coś ci się stało. Walczyły w niej dwa różne głosy, jeden nowy i jeden starszy. Pierwszy, nowszy, aby zatrzymać talizman przy sobie za wszelką cenę. Drugi i znacznie starszy, głos pragnienia osiągnięcia za pomocą mocy czegoś co nie było banalne do wykonania. Wpatrywała się w tabletkę leżącą na jego dłoni. - Czy to jest trwałe?- spytała- Mam na myśli, efekty uboczne, czy zanikają czy są trwałe?podszedł do większej kanapy. Wyciągnął rękę w jej stronę i poczekał aż do niego dołączyła. Usiadła naciągając swoją koszulkę na tyłek jak tylko mogła. - Musisz być przygotowana, że niektóre zmiany mogą okazać się trwałe. Większość magów, których widziałem, uzależnionych, zmarło zanim osiągnęło ten punkt. - A pozostali? - Jeżeli nie przestawali brać, wszyscy umierali- usiadł na kanapie- Prędzej czy później, Copa zabije każdego maga. - Super. - Nie martw się- za oknem było już zupełnie ciemno- Dzisiaj wieczorem nie posuniemy się tak daleko. To będzie twój pierwszy i ostatni raz, nic nie zagrozi twojemu życiu. Po za tym jeżeli weźmiesz tylko jedną, zmiany znikną bardzo szybko- położył rękę na jej udzie. Bardzo nonszalancko- Alexandrine, masz wziąć tyle ile potrzeba, nie możesz pozwolić żeby zaszło to za daleko. - A co jeżeli się mylisz?- zacisnął palce na jej nodze. - Nie mylę się- podciągnęła się na swoim miejscu do góry, przodem do Xii, opierając przedramiona na oparciu kanapy, układając nogi pod siebie. - Dzięki, że we mnie wierzysz. - Dlaczego miałbym nie wierzyć? A więc, na samym początku twoje oczy zmienią kolor. Z tego co słyszałem, skutki fizyczne odczujesz później- potrząsnął głową strząsając włosy z czoła- Nie zdziw się jeżeli Copa zmieni kolor twoich tęczówek na ciemno złoty. - Złoty, huh?- bardzo się denerwowała całą tą sytuacją, zaczęła drżeć- Brzmi na całkiem ładny- musnął opuszkiem palca miejsce tuż pod jej okiem. 111

- Twoje oczy są piękne takie jak teraz- dotknęła jego włosów, był bardzo miękkie w dotyku. - Mam podobne zdanie. Czy już ci mówiłam jakie cudowne są twoje oczy? Kobiety pewnie mówią ci to cały czas. - Właściwie, to nie- położył dłoń na jej ramieniu, głaszcząc je łagodnie, Alexandrine pochyliła się w jego stronę. - Wiesz, może powinniśmy pozwolić sobie teraz na seks. Tak na wszelki wypadek jeżeli coś by się nie udało- dotknął jej policzka. - Nie pozwolę, żeby coś złego ci się stało. A kiedy to się już skończy, Alexandrine, w pełni skorzystam z twojej propozycji. - Nie mam nic przeciwko- poczuła w głowie lekki nacisk ciśnienia, tak jakby szybko jechała windą. Czy to oznaczało, że używał mocy? Wyciągnął rękę. Mały brunatno żółty trójką leżał na jego dłoni. Wzięła od niego tabletkę. - Będę ciągle przy tobie, dobrze? - Szklanki w dłoń- to gówno było okropne w smaku. Obrzydliwe. Copa miała ziemisty, spleśniały posmak, była też gorzka- Gaghhh. - Nie rozgryzaj jej. Po prostu przełknij szybko. - Teraz mi to mówisz? Yuck- tabletka rozsypała się jej po języku, ale w końcu się z nią uporała- A co z tobą? - Ze mną?- pochylił się w jej stronę- Strasznie podnieca mnie patrzenie na ciebie ubraną tylko w moją koszulkę i do tego wiem, że nie masz nic pod spodem. - Zboczeniec. - Tak, wiem- przysunął się bliżej Alexandrine. - Masz zamiar wziąć Copę?- w odpowiedzi, wyjął trzy tabletki podrzucił je jakby były jego ulubionymi cukierkami. W reakcji na jego zachowanie, uniosła brwi. - Jestem większy od ciebie. Potrzebuję więcej żeby zadziałało- zmarszczyła brwi. - Twoje oczy nie zmieniają koloru. - Skarbie- powiedział łagodnie, w tym samym czasie głaszcząc jej rękę od nadgarstka do zgięcia łokcia, miejsca gdzie zaczynał się rękaw koszulki- Nie jestem czarownicą. - Ja też nie- oparła się pokusie żeby podciągnąć wyżej rękaw- No dobrze nie mówmy już o tym. Jestem tylko prostą czarownicą pozbawioną mocy. Jedną z wielu kobiet- nie wyczuła żadnej zmiany. Jej serce biło szybko, ale spowodowane to było niepokojem zmieszanym z podnieceniem. A przynajmniej tak jej się wydawało- Nie czuję jeszcze żadnej różnicy. Jak długo musimy czekać żeby coś się zmieniło. - Niedługo. Jeszcze kilka sekund, może więcej. 112

- Tak szybko?- oparła podbródek na przedramieniu. Więc poczuła ulgę czy rozczarowanie? Nie była pewna. Po trochu każdego, Chyba. Nic nie czuła. Żadnej różnicy. Żadnych zmian w świadomości. Żadnej bulgoczącej mocy gotowej do użycia. Co za rozczarowanie. Copa na nią nie działała- Domyślam się, że jednak nie jestem czarownicą. To na mnie nie działa. - Skarbie- przesunął palcem tuż pod jej prawym okiem- Spróbuj jeszcze raz. W chwili kiedy Xia powiedział seksownym głosem spróbuj jeszcze raz, smak tabletki którą zażyła zniknął zupełnie. Ale cały czas nie czuła żadnej różnicy. Xia wstał z kanapy i pociągnął ją za sobą, prowadząc do łazienki obok pokoju dziennego. Wszystko wokół było czarne. Wszystko. Kafelki, ściany, sufit, wyposażenie. Miał nawet czarne mydło. Do tego czarne ręczniki kąpielowe i do rąk. Zaprowadził ją przed lustro wiszące nad czarnym granitowym blatem. - Zobacz- spojrzała, zamrugała parę razy. Zmrużyła oczy i podeszła bliżej. Jej oczy nie miały już swojego brązowego koloru, który widziała każdego dnia. Tęczówki były ciemniejsze, głębsze, prawie, że złote. - Whoa- wyszeptała. Oparła dłonie na ścianie obok lustra, pochylając głowę do przodu, potrząsnęła nią jakby ten ruch miał przywrócić jej stary kolor i sprawić, że wszystko wróciłoby do normalności. Powoli otworzyła oczy. Spojrzała w prawą stronę. Nie udało mu się znaleźć czarnego papieru toaletowego. Nie miała żadnego problemu, żeby odróżnić go od ściany. Znowu spojrzała w lustro. Jej oczy ciągle były złote zamiast brązowe. Zobaczyła odbicie Xii w lustrze. Nie, żeby miało to znaczenie. Jego oczy też nie były normalne, ale to nie była żadna różnica, prawda? Jego oczy nigdy nie były zwyczajne. - I co teraz?- spytała. Przybliżył się do niej, patrząc jej w oczy w odbiciu lustra. - Możesz użyć mocy?- odwróciła się, stali tak blisko siebie, że praktycznie się dotykali. - Nie wiem. - Spróbuj- wsunął palec pod rzemień wiszący na jej szyi i uniósł go do góry. Nie za wysoko, ale wystarczająco żeby poczuła niepokój. Puścił, a ona znowu poczuła się bezpiecznieMożesz?- próbowała dostać się do swoich mocy, ale jak zwykle jej się nie udało. - Nie. Prawie nigdy nie udaje mi się skorzystać z nich, kiedy to zależy ode mnie. Najczęściej dzieje się to przez przypadek. Wiesz, przeczucia, albo dzieją się inne rzeczy, których w ogóle się nie spodziewam. - Cholera- wyszeptał. Wzruszyła ramionami na jego reakcję. Xia wygrzebał coś z kieszeniMasz- podał jej kolejną tabletką, połknęła ją bez popijania. W ten sposób smak nie był aż tak zły.

113

- A co jeżeli to nie zadziała? Będzie do bani jeżeli uzależnię się od tego gówna na darmodotknął dłonią jej policzka, nie poruszyła się. Jego dotyk ją elektryzował. - Zadziała. Mogę wyczuć twoją moc Alexandrine, a to mnie cholernie podnieca. Więc uwierz mi skarbie, uda się. - To dlaczego nie mogę nic zrobić?- wiedziała, że w jej głosie można było usłyszeć echo frustracji, ponieważ delikatnie głaskał jej policzek- Jestem kompletnym nieudacznikiem. Zawsze tak było. - Nie jesteś. Magowie, którzy przeżywają, uczą się jak prawidłowo używać swoich mocy, dorastają wiedząc kim są. Żyją, oddychają. Uczą się i trenują latami zanim wyruszą w światjej głowa zaczęła pulsować, potarła czoło, żeby rozluźnić napięcie. W cale nie poczuła się lepiej. Zaczęła też mieć problemy ze wzrokiem. Jej umysł przestał postrzegać kąt za Xii prawidłowo. Przesunął palce na jej czoło i delikatnie nacisnął- Urodziłaś się po to, żeby zabijać takie potwory jak ja. Przycisnęła plecy do ściany obok szafki, w ten sposób uwięziła ręce pomiędzy ścianą a krzywą swojego kręgosłupa. Odwrócił od niej wzrok a jej oczy zrobiły coś śmiesznego, ponieważ jego profil zniknął z pola widzenia. On sam zniknął. Spowrotem na nią spojrzał i o to był. Wielki jak cholera. Wyrwała ręce do przodu i odepchnęła go. - Nie jestem morderczynią- jej żołądek podskoczył ze zdenerwowania- Nigdy nikogo nie zabiłam i nie mam zamiaru teraz zacząć- ominęła go, ale pokój zniknął. Wszędzie gdzie spojrzała, widziała czerń, jednak kątem oka była wstanie zaobserwować tęczę, ale gdy chciała ją zobaczyć, znikała. Jej mózg nie był wstanie przeanalizować tego co widziała i połączyć w obraz, który mogłaby rozpoznać- Co się ze mną dzieje- głos Xii był jedynym rozpoznawalnym bodźce, który miał dla niej sens. - Mam cię- otoczył ją ramionami i zaprowadził do wyjścia- Wszystko będzie w porządku. Uspokój się a za minutę wszystko się unormuje. Obiecuje. - Czy to zniknie?- jej żołądek przestał się skręcać ale nadal pozostał napięty i wrażliwy. - Tak- położył dłoń na jej ramieniu i skierował ją do przodu. A przynajmniej wydawało jej się, że szli do przodu. Linie pokoju przesuwały się w zwariowanych kierunkach. Wszędzie gdzie spojrzała widziała wspaniałe kolory, niektóry z nich pierwszy raz w życiu- Usiądźzrobiła, co kazał, rozpoznała jasno pomarańczową kanapę. Więc wrócili do pokoju dziennego- Zamknij oczy. Skoncentruj się na czymś przyjemnym. Szczeniaczkach, jednorożcach czy na czymś innym co kręci dziewczyny. Odrzuć panikę i skoncentruj się na swojej mocy.

114

Pomyślała o Xii stojącym pod prysznicem. Zanim wszystko tak się pogmatwało. Kiedy Alexandrine otworzyła oczy, był z nią, siedział obok. Przy kominku. W jego idealnie zwyczajnym salonie. Żadnych tęczy. Żadnych ścian, które nie chciały łączyć się w odpowiednich kątach. - Zrobimy to?- spytała- Mam na myśli rytuał, nie gorący zwierzęcy seks. - Wkrótce. Jeżeli znowu coś złego zacznie się dziać, skoncentruj się tak jak przed chwilą, a wszystko się uspokoi. - Co za gówno mi dałeś? I dlaczego ty też nie odbijasz się od ścian jak ja? - Nie jestem taki jak ty. - Niech żyją różnice- wyszeptała. - Oprzyj się. Tak, właśnie tak. Rozluźnij się- przysunął się bliżej i pochylił się nad nią. Kiedy otworzyła oczy miała idealny widok na jego neonowe oczy. Dotknął palcami boków jej twarzy i zaczął delikatnie masować jej skronie. - Oh, tak. Jestem w niebie. - Po prostu się zrelaksuj. Myśl o szczeniaczkach i puszystych króliczkach- przewróciła oczami. Jego palce były magiczne, wbrew sobie zaczęła się rozluźniać- I jak lepiej? - Tak- jej myśli zaczęły się namnażać, stopniowo stawała się coraz bardziej świadoma Xii w zupełnie inny sposób. Odczuwała nie tylko jego fizyczną obecność, ale również psychiczną. Gdyby chciała mogłaby dotknąć jego umysłu. Co za dziwne uczucie, myśleć, że możesz dostać się do czyjejś głowy. Wiedziała, że było to możliwe, kurcze jej samej się to przydarzyło. Ale myśl, że coś takiego można było zrobić celowo, wywoływała u niej dreszcze. Przesunął palce z jej skroni w stronę czoła, zataczając kółka. Niebo. Widziała tego mężczyznę nago. Dotykała go. Każdą część jego cudownego ciała. Jakby to było się z nim kochać? Dzięki jego dłoniom na niej miała wskazówkę, że pewnie zabrałby ją na orbitę. Xia przestał masować jej głowę. - Nie przestawaj. Czuję się fantastycznie. - Zaczyna robić się niebezpiecznie- wstał i wziął ją za rękę, zaprowadził ją do dywanika leżącego przed kominkiem. W tym miejscu zapach ziemi był intensywniejszy, pochodził od małego paleniska. Chciała na wszelki wypadek wstrzymać oddech, gdyby okazało się, że te opary mogły być szkodliwe. Powoli otworzyła oczy. Ich spojrzenia się spotkały, poczuła się jakby wolno opadała w dół i wylądowała w jakimś obcym miejscu. Nie była pewna co się stało, ale cokolwiek to było, poczuła go tak intensywnie, jakby znalazła się wewnątrz jego umysłu.

115

- Dzięki- powiedziała. Poruszył głową. Oh, cudownie. Jego oczy stały się promiennie błękitne. Dodał coś jeszcze do migotającego olejku, pochylił się w jego stronę, żeby wziąć głęboki wdech. Gestem, nakazał jej zrobić to samo, ale była już na to przygotowana. Im bliżej się znajdowała, tym zapach ziół stawał się intensywniejszy i ostrzejszy. Wtedy nagle zgasły wszystkie światła. Jedyne oświetlenie stanowił teraz ogień palący się pod podgrzewaczem. Cienie migotały na podłodze i twarzy Xii. Domyśliła się, że na jej również. Xia nie wydawał się być zaniepokojony brakiem prądu, ale wydawało się, że nic nie jest wstanie go przestraszyć. - Co zrobiłeś ze światłami? - Skoncentruj się, dobrze? - Na czym? - Na czym chcesz. Wybierz coś i skoncentruj się na tym. - Dobrze- wybrała małą mosiężną miseczkę, ponieważ zawsze chciała taką mieć, ale te które oglądała były dla niej za drogie. Minęło kilka minut. Zapach ziół stał się jeszcze ostrzejszy i nabrał gorzkiego akcentu. Była ohydnie świadoma Xii znajdującego się obok niej, siedziała z dłońmi ułożonymi na jego udach oraz opuszczoną głową. Wyglądał jakby się modlił. Czuła jakby jej ciało nie było już połączone z jej umysłem. Tak, Copa zdecydowanie na nią wpływała. Wzięła wdech i poczuła zapach gorącego piasku i starożytnej pustyni. Czy to od ziół, które Xia dorzucił do oliwy? Raczej było to mało prawdopodobne. Wydawało jej się, że pochodziło on od Xii. Zaschło jej w gardle. Ale nie chciała napić się wody. Pragnęła poczuć na języku ostry miedziany smak. - Yeah- wyszeptał- Ja też. Ale potrzebuję najpierw żebyś sięgnęła po swoją moc, Alexandrine i utrzymała ją, rozumiesz mnie? - Jasne. Mam mieć moc, ale z niej nie korzystać- jego oczy zapłonęły. - Możesz to zrobić? - A nie będziesz rozczarowany jeżeli to nie zadziała? - Czy mogłabyś już po nią sięgnąć? - W porządku- zajrzała w głąb siebie, przygotowana, że nic się nie wydarzy. Tylko, że jej moc tam była. I mogła w śmiesznie łatwy sposób po nią sięgnąć. Nie była to kropla a rzeka energii. Wziął głęboki syczący wdech i szepnął do niej. - Alexandrine- patrzyła jak sięga po nóż i trzyma go w swojej lewej dłoni. Odchylił głowę na bok i dotknął czubkiem ostrza miejsca tuż nad swoim obojczykiem. Zręcznie wykonał małe nacięcie. Nawet nie drgnął. Poczuła zapach krwi tak nagle i intensywnie, że zakręciło się jej w głowie. Xia powiedział coś w obcym jej języku, niskim i miękkim głosem. Znaczenie tych 116

słów tańczyło na krawędzi jej umysłu, ale nie mogła się na nim skupić, oczywiście, bez względu na to w jakim języku mówił, nie była nawet w stanie go zidentyfikować, a co dopiero mówić o jego zrozumieniu. Przesunął się tak, że znajdowali się teraz twarzą w twarz. - Alexandrine- przywołał ją do siebie gestem - Ty pierwsza. - Pierwsza co?- wyszeptała, ale już wiedziała czego od niej oczekiwał. Krew spływała w dół skaleczenia, głęboka płynna czerwień, właśnie to odwróciło jej uwagę, przestała myśleć o czymkolwiek, skupiła się tylko na tej szkarłatnej linii. Poczuła jak w jej głowie rośnie temperatura. - Alexandrine- wyszeptał- Teraz- położyła dłoń na jego ramieniu i pochyliła się w jego stronę. Po prostu zrób to. Jeżeli zaraz czegoś nie zrobi to jego krew się zmarnuje- Utrzymuj swoją moc. Dotknęła ustami jego skóry, wtedy też smak jego krwi rozpłynął się po jej języku, gęsty i mroczny, była to najlepsza rzecz jakąkolwiek próbowała. Zacisnęła palce na jego ramieniu, była przygotowana, że odsunie się od niej, ale nie zrobił tego. Pozostał z nią, nawet nie drgnął. Nie wziął nawet szybkiego oddechu. Odsunął głowę jeszcze bardziej, żeby miała lepszy dostęp, uniosła się, dotykając drugą dłonią jego karku. Ciśnienie rosło w jej głowie, skupiając się głównie w środku czoła. Dotykała językiem jego skóry i cofała się. Poczuła jak kręci się jej w głowie, musiała zakołysać się albo zachwiać, ponieważ położył dłoń na jej głowie, przytrzymując ją, pomagając utrzymać równowagę. Jego skóra była idealnie gładka, ciepła i ładnie pachniała, mydłem i podnieceniem. Czuła pod dłonią jego miękkie włosy. Czy reszta jego ciała też była taka cudowna w dotyku? Pragnęła. Nie mogła zaprzeczyć, że jego ciało, jego piękne oczy i twarz miały na nią fatalny wpływ. Xia zacisnął uściska na jej głowie i odciągnął ją od siebie. Gdy spojrzała w górę, okazało się, że znajdowali się bliżej siebie niż oczekiwała. Oboje klęczeli, dotykając się klatkami piersiowymi. Przytulała się do jego piersi. Xia nie puścił jej głowy. Uniósł swój nóż, w zmiennym świetle, tęcze migotały na całej długości ostrza. Odciągnął na bok jej głowę, eksponując szyję. Nacisk ciśnienia w jej głowie wzrósł. - Nie ruszaj się- mówił łagodnym głosem, ponownie używając słów których nie rozumiała. Ich spojrzenia się spotkały, mrugnęła tracą z pola widzenia jego twarz. Umysł Alexandrine wypełnił się obrazem jej twarzy, jakby patrzyła z góry, sama na siebie. Jej ciało drgało od seksualnej gorączki i pragnieniem Xii żeby je posiąść. Żeby być wewnątrz jej wilgotnego gorąca, czuć miękkość kobiecego ciała. Być z nią. Z Xią. Kurwa, Alexandrine. Nie wiedziała czy wypowiedział te słowa na głos czy nie. Mrugnęła ponownie i znowu znalazła się w swoim ciele. Oczy Xii płonęły na niebiesko, mogła dostrzec w nich coś 117

jeszcze, coś co zamieszkiwało jego umysł. Zobaczyła ostrze zmierzające w jej kierunku, nagle straciła je z pola widzenia, kiedy przysuwał się do niej. Poczuła ukłucie. Lodowe zimno czy palące gorąco, nie była wstanie powiedzieć, co czuła. Pochylił głowę. Jego usta znalazły się na jej gardle, trzymał ją mocno w swoich ramionach, była zbyt oszołomiona żeby myśleć logicznie. Połączyła ich wspaniała więź, wokół której drgała moc. I nagle znalazł się tam. W jej umyśle. Wtedy też sięgnął do jej sedna. Przez nią i jej moc, do miejsca gdzie energia talizmanu splatała się z jej własną.

118

Rozdział 16 Kurwa. Xia pomyślał to słowo prosto w umyśle Alexandrine. Została otumaniona przez Copę, dotarła do punku gdzie jej ciało i umysł zmieszały się z narkotykiem. I człowieku, tak dobrze było ją czuć. Czarownica pierwsza klasa, najbardziej atrakcyjna w swojej dobroci, reprezentowała taki rodzaj mocy jaki najbardziej pożądał jego gatunek. Talizman też tam był, wystarczająca część jego energii była przeznaczona dla niej, dlatego mogła pragnąć krwi tak jakby sama należała do rodzaju demonów. Było to bardzo nie w stylu czarownic i do diabła cholernie go to podniecało. Podobnie było z Carson, tylko że Alexandrine jeszcze bardziej na niego działała. Otoczyła go ramieniem w tali, trzymając się jakby od tego zależało jej życie. Jakby sam już mocno jej nie trzymał. Zapach, smak i tekstura krwi Alexandrine alarmowała jego zmysły. Każdy z nich. To była istota tego wydarzenia być w jej umyśle a ona w jego. Dzielili przestrzeń umysłową, chociaż korzystała ze swoich mocy. To czyniło go bezbronnym wobec czarownicy. Yeah, podejmował ryzyko, ale możliwość, że zniewoliłaby go była cholernie niewielka. W tym momencie oboje mieli przerąbane, jeżeli wkrótce nie zajmie się talizmanem. Część niego nie zrobiłaby nic tylko utrzymywała ich połączenie. Ale reszta rozumiała, że musi działaś zanim straci ją i talizman. Utrzymał mocny uścisk na jej głowie, nie mogła się poruszyć. Nawet z nią przebywającą w jego umyśle, bez podpowiedzi co im się przydarzy, doskonale wiedział czyje myśli i pragnienia należały do kogo, wiedział ze swoich doświadczeń, że nie zawsze w takim przypadku demony i magowie czuli to samo. Dobry Boże, pragnął wrócić do jej gardła po więcej. Krew Alexandrine smakowała jeszcze lepiej niż pachniała. Otworzył oczy. Tylko odrobinę. Wystarczająco żeby zobaczyć szczyt jej ramienia. Podniosła głowę i ich spojrzenia się spotkały z taką intensywnością, że zabrakło mu powietrza do oddychania. Kręciło mu się w głowie, widział w jej oczach tysiące emocji, mieszaninę kolorów i kąty pozbawione kształtów. Czuł się niesamowicie i potrzebował jeszcze więcej. Jednak martwił się, że Alexandrine słabła i traciła zdolność korzystania z mocy. Zmusił się do skupienia na tym co mieli zrobić. Zsunął dłoń z jej głowy na ramiona, pogłębił łączącą ich więź jeszcze bardziej. Odnalazł miejsce gdzie jej moc mieszała się z obcą siłą talizmanu. Było tam więcej energii niż sobie życzył, dużo więcej. Talizman sączył ją do jej wnętrza od miesięcy. To nie będzie szybka i łatwa procedura na jaką miał nadzieję wcześniej. Nie mógł tak po prostu rozerwać miejsca połączenia jej mocy z talizmanem. Były za bardzo splątane, gdyby to zrobił trwale by ją uszkodził, albo zabił na miejscu. Wysłał

119

swoją moc do jej sedna, miejsca gdzie umieszczona była energia talizmanu. Przez te wszystkie miesiące kiedy go nosiła, została zainfekowana od wewnątrz. W końcu talizman całkowicie by się z nią zasymilował i kto wie jak by to się dla niej skończyło. Śmiercią? Czy stałaby się taka jak jej ojciec? A może powtórzyłaby się taka sama sytuacja jak z Carson? Albo coś innego? Postradał rozum. Angażował się, używał mocy, zajmując się czymś co w ogóle do niego nie należało. Alexandrine wykonywała jego polecenia, ponieważ Copa pozwalała jej używać znaczące ilości mocy. Tam gdzie mogła odzwierciedlała jego doznania, czasami się wycofując, czasami samemu naciskając, po chwili, która wydawała się mu wiecznością odizolował od niej tyle energii talizmanu ile był tylko wstanie. Poza ich połączeniem w fizycznym świecie zapomniał, że trzymał w dłoni rzeźbiony kamień, który więził jednego z jego towarzyszy, rozciął rzemień wiszący na jej szyi. Odsunął od źródła mocy Alexandrine energię pochodzącą od artefaktu. Na początku nawet nie drgnęła, ale po chwili oboje odczuli reakcję w jej ciele. Moc zapłonęła z sedna, które Xia otoczył, tworząc płonące gorąco. Pociągnął jeszcze raz udało mu się ją oddzielić od czarownicy. Nie poszło mu tak łatwo jak miał nadzieję, ale walczył z klejącym i dymiącym strumieniem. Opornym. Jej moc w jednej chwili skupiła się w jednym punkcie, po chwili rozpadła się na kawałeczki. Raz z nim walcząc a raz nie. Sposób w jaki balansowała pomiędzy byciem prawdziwą czarownicą a zwykłą kobietą bardzo przypominał mu Carson Philips jeszcze przed jej spotkaniem z innym talizmanem. Jeżeli Alexandrine teraz zamknie się przed nim, będzie miała przejebane, a on sam będzie się bał powtarzać cały ten proces. Cholera. Musi skończyć to teraz. Alexandrine trzęsła się z wysiłku spowodowanym utrzymywaniem swojej mocy na poziomie. Przez mgłę energii utrzymywał ich oboje, sięgnął po nią w sensie fizycznym. Jej skóra była wilgotna, źrenice stały się prawie, że niezauważalne a puls słaby i nierówny, posiadała wszystkie klasyczne symptomy maga sięgającego dna. Gorzej, napotykał kolejne przeciwności, ponieważ Copa zaczęła zanikać z jej krwiobiegu i miała problemy z utrzymaniem mocy. Jeżeli trwaliby tak jeszcze dłużej, Alexandrine rozpadłaby się na kawałki zanim, udałoby mu się skończyć. Jeżeli wepchnie jej kolejną tabletkę Copy znajdzie się następny krok bliżej uzależnienia. Musiał podjąć trudną decyzję. Nic nie robić i czekać aż umrze mu na rękach czy dać jej kolejną pigułkę, uwolnić ją od talizmanu i mieć cholerną nadzieję, że nie przedawkowała? Nie miał zbyt wielkiego wyboru. Sięgnął do otwartego pudełka i wyciągnął tabletkę.

120

- Chodź maleńka, prawie skończyliśmy. Jeszcze trochę i nam się uda- spojrzała na niego złotymi oczami, które już powoli zaczynały być brązowe. - Nie czuję się dobrze. Przyzwyczaiłam się, że czuję się dobrze a teraz sama nie wiem. - Musisz to wziąć- wyciągnął do niej rękę- Potrzebuję żebyś była wstanie utrzymać swoją moc na odpowiednim poziomie. - Więcej mocy? Jasne- uśmiechnęła się, ale pod wpływem tego uśmiech poczuł jak coś w nim pęka- Dlaczego nie?- do diabła, jeżeli jego serce nie było gotowe żeby rozpaść się na kawałeczki. I to dla kogo, czarownicy. Nie mogła tak po prostu od niego odejść. Nie ma mowy. Nie miał zamiaru na to pozwolić. - Jeżeli nie będziesz mogła utrzymać mocy Alexandrine, nie uda nam się tego zakończyć i umrzesz- przytaknęła i wzięła tabletkę, którą jej podał. Copa dała niemal natychmiastowy efekt. Jej oczy ponownie stały się czysto złote. Nie był to kolor fałszywego gówna, które w dzisiejszych czasach zwykło się nazywać złotem, ale przybrały bogatą, głębie prawdziwego, znanego już od tysięcy lat. Przestała wahać się pomiędzy wysokim a niskim poziomem energii. Jej moc stała się gorąca i stabilna, pozostało mu tylko oczyścić ją od wpływu talizmanu. Pragnął zanurzyć się w tej sile. Wrócił do pracy. Alexandrine używała tyle mocy, że w powietrzu dookoła nich pojawiały się iskry, ta kobieta miała jaja, utrzymując taki poziom wiedząc, że miał zamiar oddzielić ją od talizmanu. Był świadomy, że jeżeli uwolniłaby naraz tyle energii, siła uderzenia mogłaby zabić ich oboje. Naciął swoje palce nożem i wziął do ręki talizman. Ukryta wewnątrz moc musiała przedostać się do jego ciała, a krew była idealnym przewodnikiem. Nie mieli czasu do stracenia. Zaczął wyciągać z niego pozostałą energię. Gorąco zaczęło palić jego palce a następnie dłoń, stawało się coraz to gorętsze aż poczuł, że krzyk zamiera mu w gardle. Ciało Alexandrine odchyliło się od niego, wzięła szybki oddech. Poczuł wypływającą z niej moc, ale szybko nad nią zapanowała. Tęcza naelektryzowanego światła rozbłysła między nimi. Zebrał się w sobie i uderzył mocno, przejmując kontrolę nad nią i jej mocą, żeby zapobiec nad naturalną skłonnością żeby z nim, z tym walczyć. Pot przeszkadzał mu w widzeniu. Pragnął tak pozostać, otoczony przez siłę Alexandrine, ale nie mógł sobie na to pozwolić. Energia talizmanu natychmiast chciała opuścić kamień, który ją tak długo więził, kiedy poczuł że szuka drogi wyjścia sięgnął po nią tak mocno, że wydawało mu się, że jego ciało eksploduje. Krew stanowiła łącznik pomiędzy więźniem rzeźbionej pantery a Xią. Ogień zaczął trawić jego żyły, gdy obca moc wypływała z małej rzeźby i płynęła prosto do niego- moc jego towarzysza, stara, nieskupiona i przepełniona bólem, wściekłością i rozpaczą, były to ostatnie odczucia żyjącego jeszcze demona. Jego krzyk 121

rozbrzmiał w pokoju. Asymilacja wymagała czasu, było to zgodne z tym co wcześniej słyszał. Miną godziny albo dni nim proces zakończy się sukcesem bądź porażką. Ale to… to było wszystko na raz. Całkowita spójność, napędzana częściowo przez nacisk mocy Alexandrine i jego samego. Świat rozpadł się w jego wnętrzu, a później spotkało to Xię. Kiedy było już po wszystkim i powrócił do swojego umysłu i ciała, usiadł, ledwo udawało mu się utrzymać pionową pozycję. Alexandrine klęczała z nisko spuszczoną głową, jej ręce swobodnie zwisały po bokach, nie ruszała się. Ciągle działała w niej Copa. Dłoń Xii płonęła od bólu. Jego serce biło trzy razy szybciej niż powinno, w tym samym czasie walczył, żeby odzyskać władzę na swoim ciałem. Był zdezorientowany całym tym wydarzeniem i nie wydawało mu się, że już do siebie doszedł. Jedno było pewne- nie był martwy. Wtedy na pewno by go tak nie bolało. Alexandrine sięgnęła po jego rękę. Skórzany rzemień na którym zawieszony był talizman nie był teraz niczym więcej jak kupką popiołu leżącego na podłodze między nimi, na jego spodniach i jej koszulce. Delikatnie, spojrzała na otwartą dłoń Xii. Przezroczysty piasek był wszystkim co zostało po rzeźbionej panterze, która więziła życie starożytnego demona i jego moc. - Zniknął- wyszeptała. Gdy usłyszał w jej głosie smutek chciał wziąć ją w ramiona i powiedzieć, że teraz już wszystko będzie dobrze- Naprawdę zniknął- Xia wyciągnął rękę nad miseczką z olejem. Potrząsał ramieniem aż każda odrobina spadła do naczynia. Przez kolejne kilka minut małe błyski czarnego światła lśniły nad olejkiem. Zapach był całkiem przyjemny. - Yeah- odpowiedział również szeptem- Zniknął- wziął wdech- Nic ci nie jest? - Nie- w jej oczach widział smutek, prawdopodobnie efekt zażycia Copy. Zdała sobie sprawę, że to dostrzegł. Wiedziała, że mogła wyjść z tego całkowicie uzależniona. Nie z powodu talizmanu, ale przez Copę. Powinien był zauważyć, że przekraczała granice dla niego. Z ilością mocy jaką przyszło jej się zmierzyć, jakim cudem miała teraz z tego zrezygnować? - A z tobą? - Nie- Xia rozprostował rękę przy twarzy Alexandrine, przesuwając ją i kładąc na jej karku. Pragnął ją przytulić, ale co jeżeli tego nie chciała? - A co teraz? - Czekamy i zobaczymy czy talizman zasymiluje się we mnie czy mnie zabije. Obie możliwości są teraz możliwe- zmarszczył brwi ponieważ patrzyła na niego jakby miała zaraz zacząć wrzeszczeć- Hej, Chyba nie masz zamiaru się rozpłakać?

122

- Zdecydowanie nie- udało się jej wyglądać na obrażoną, więc pomyślał, że może jednak mówiła prawdę- Nigdy nie płaczę- ale gdy przesunął kciukiem pod okiem Alexandrine, poczuł, że skóra na jego palcu jest mokra. - Hej. - Nie chcę żebyś umarł. - Nie płacz nade mną. Poza tym myślałem, że mnie nienawidzisz. - Bo tak jest. Przysięgam ci, że to prawda- otoczył dłonią jej kark. - Boże- podobało mu się, że nie odsuwała się od niego- W takim razie, jesteśmy absolutnie zgodni bo ja też nie chcę umierać. - Do diabła, Xia jesteś kompletnym dupkiem- otoczyła ramionami jego szyję, następnie zaczęła go całować, co akurat nie było jego pomysłem. I była w tym świetna. Poczuł w brzuchu motylki. Wsunęła język do jego ust, zatracili się w sobie. Zacisnął uścisk na jej karku i przyciągnął ją do siebie. Motylki w brzuchu zmieniły się w płynne gorąco. Copa zwiększyła moc Alexandrine w sposób który go podniecał, ale do diabła, ona już wcześniej na niego działała, zanim ją wzięła. Moc czarownicy, z tym drobnym szczegółem mogli zmienić zwykły seks w perwersyjnie gorący. Nie mógł się doczekać, żeby zobaczyć jaka jest. Gorąca, delikatna i słodka. Kształtna tam gdzie powinna być. Pocałował ją z całych sił, nie chciał żeby zmieniła zdanie, zatracał się dla niej. Pragnął, żeby była tak samo dzika ja on, zdesperowanie dążyła do ich fizycznego i psychicznego połączenia. Przesuwała dłonie pomiędzy ich ciałami prosto do jego pachwiny. Od razu zareagował, do diabła tak. Był twardy jak kamień z napiętymi jądrami i kręgosłupem przez, który przelewało się seksualne napięcie, które często pojawiało się w kontaktach demonów z magami. Dotarła do guzika jego jeansów. Obecność Alexandrine zapłonęła w umyśle Xii. Dzielili wspólną przestrzeń. Było to całkowicie gorące. Rozpięła guzik. Iskry spadały na nich z góry, spojrzała na sufit. Z zamkniętymi oczami pozwoliłam im lądować na jej skórze. Nie miała pojęcia co robi, ale czuł w nich moc, która w niego uderzała. - Takie piękne- szepnęła. Był twardy. Naprawdę, naprawdę niewygodnie twardy, ale nie chciał wszystkiego między nimi pośpieszać. Nie, jeżeli potrzebowała od niego czegoś innego po tym co dla niego zrobiła. Rozpięła zamek jego jeansów i zacisnęła na nim palce, przysunęła się bliżej jak kobieta, która pragnie bliższego kontaktu. Stracił swoją zdolność na skupianiu się na czymkolwiek, nabrał pewności, że chce dostać to czego pragnie, czyli gorący, ostry seks z Alexandrine Marit. - Pieprzyć to- mówił na wdechu. 123

- Xia, czytasz mi w myślach. - Wiesz jak będzie to wyglądało- Jezu, jej palce dokonywały cudów. - Rozumiem- chwyciła go mocniej i kontynuowała przesuwanie dłoni w górę i w dół. - Alexandrine…- cokolwiek chciał powiedzieć zapomniał o tym kiedy jeszcze bardziej zmniejszyła dzielącą ich odległość, znowu się całowali, tylko tym razem nie wstrzymywała się w ogóle. Była bardzo utalentowaną kobietą. I, na pewno, wiedział, że była teraz odrobinę bezbronna, ale kiedy chwilę się nad tym zastanowił, on sam był bezbronny wobec niej. Z każdą następną sekundą, był coraz to bardziej świadomy czy asymilacja się powiedzie. Czy to nie był właściwy powód, żeby pozwolić aby to się między nimi wydarzyło? Do diabła, oboje za kilka godzin mogą nie żyć. Siedzieli na podłodze, z jednej strony ogrzewał ich ogień, całował i dotykał ją, próbując dostać się do niej jak najbliżej. Trzymał rękę na tyłku Alexandrine kiedy zmieniali pozycję, kiedy rozchyliła uda jego dłoń wylądowała między nimi, a palec robił to co pragnął fiut. Do diabła, szalał z żądzy. Pragnienia seksu z Alexandrine i możliwości dotknięcia jej mocy, którą miała w tym samym czasie gdy oddzielał ją od talizmanu. Spojrzała na niego oczami podkreślonymi przez Copę, prawie że doszedł na sam widok gorąca, które w nich dostrzegł. Otoczył wolną ręką talię Alexandrine i przyciągnął ją do siebie, był teraz bliżej niej samej i jej mocy. Ciągle trzymała na nim zaciśniętą dłoń. Mógł też wyczuć w niej pozostałości talizmanu, a to podobało mu się nawet jeszcze bardziej. Czarownica z iskrą demona. Zsunęła rękę w dół spodni Xii, obejmując jego jądra, gładziła je kciukiem, przesuwając nim w górę i w dół. - Jak na czarownicę nie jesteś taka zła- zaśmiała się, był to niski, seksowny dźwięk, który bardzo mu się podobał. - Jak na cokolwiek do diabła jesteś, też nie jesteś taki zły. I- mówiła głaszcząc go jednocześnie aż poczuł jak oczy uciekają mu w tył głowy- Jak na osobę nienawidzącą czarownic, fantastycznie całujesz. - Oh, yeah? - Ciekawa jestem jakby to było gdybyś mnie nie nienawidził? - Myślę, że właśnie tak- pocałował ją ponownie, długo i powoli, w między czasie otoczył ją ramionami, zaciskając jedną dłoń w pięść na jej plecach, natomiast druga była w prawie, że w każdym miejscu na raz. Pozostał w jej umyśle, całowali się coraz intensywniej. I kiedy myślał, że oszaleje jeżeli w nią nie wejdzie, Alexandrine wykonała pierwszy ruch, usiadła na nim okrakiem i złapała rozporek w tym samym momencie. Przejął kontrolę nad jej mocą, spięła się odrobinę. Czekali żeby zobaczyć jak to odbierze, ponieważ musiał oszaleć, ale nie 124

chciał tego robić jeżeli nie będzie się czuła z tym absolutnie dobrze. Wzięła głęboki wdech i przesunęła dłonie. Już nastawił się żeby to zakończyć, ale w tym samym momencie, Alexandrine ponownie znalazła jego rozporek. Oh, tak. Rozpięła go na całej długości. Złapał ją za rękę. - Jesteś pewna, że ci to nie przeszkadza? - Xia, nawet nie myśl, żeby wszystko zepsuć- w jej oczach dostrzegł łzy- Ani się waż. Jękną głośno kiedy wzięła go w siebie. Wiedział, że nawet w swojej ludzkiej formie był większy niż większość ludzkich mężczyzn, ale nie miała z nim najmniejszego problemu. Była mokra. Całkowicie mokra i gotowa dla niego. Pasował do niej idealnie. Był najszczęśliwszym dupkiem na świecie. Miała na sobie tylko jego koszulkę. Ścisnęło go w środku gdy wsunął ręce pod bluzkę i dotknął jej piersi. Chwyciła dół t-shirtu, ściągnęła go przez głowę i odrzuciła na bok. Niech go piekło pochłonie, była cudowna. Prawie, ale nie zupełnie zapomniał o jej mocy. Była taka ciasna, że wydawało mu się, że dojdzie o wiele za szybko. Odchyliła głowę do tyłu i wydała niskie, miękkie westchnienie które zakończyło się wyraźnym jękiem, był zgubiony. Jego jedyną myślą była jej naturalna fizyczność- to jak mocno się na nim zaciskała, jak mokra i gorąca była, jak przesuwała swoim ciałem na nim, biorąc od niego wszystko czego potrzebowała. Leżał na plecach i pozwolił jej przejąć prowadzenie. Czuł budujące się w nim napięcie, nadchodzący orgazmy. Nigdy by nie powiedział, że będzie z kobietą, człowiekiem czy kimś innym, kto przejmie nad kim kontrolę w akcie fizycznym. Zwykle to on był tą agresywną stroną, ponieważ zawsze wykonywał polecenia Rasmusa. Ale nie tym razem. Właśnie robił to z czarownicą a nikt mu nie mówił jak i gdzie ma dotykać, jakiej mocy użyć albo jak bardzo ma ją skrzywdzić nim ją zabije. Uwielbiał to. Uwielbiał jej ciało, oczy w których z powodu Copy mógł zobaczyć całą jej łagodność i dzikość w tym samym czasie, ale najbardziej podobał mu się sposób w jaki nadchodził jego rozsadzający mózg orgazm. Położyła dłonie na jego ramionach i opuściła się w dół, a on pchnął w górę. - Potrzebuję cię- powiedziała. Spojrzała mu prosto w oczy. I cholera, przez cały ten czas poruszała swoimi biodrami- Mocniej. Proszę Xia. Jakim byłyby mężczyzną gdyby odmówił jej prośbie. Przekręcił ich i Jezu, chwilę później był twardy jak granit, poczuł że jest przygotowany na całkiem nowe doznania. Otoczyła nogami jego biodra, a następnie spełnił jej prośbę. Wchodził w nią mocno i szybko aż na skroniach poczuł pot. Potrzebowała mocno. Da jej to. Właściwie to była jego specjalność. Ostry mokry seks przekraczał granice które najbardziej lubił. Jakoś zapanował

125

nad swoim orgazmem, ponieważ Alexandrine nie była jeszcze gotowa, a on był wyjątkowo zdeterminowany żeby zobaczyć jak dochodzi. Z tyłu głowy, był świadomy że jego moc mieszała się z jej, nie trochę, co czasem się zdarzało w czasie naprawdę dobrego seksu, ale bardzo. Zdecydowanie za dużo. Nie była to tylko ich energia ale również dołączyła siła talizmanu, dzika i pozbawiona kontroli. Nie powinien pozwolić żeby to się działo, ale cholera, dotyk ich połączonych mocy prowadził jego mózg do nirwany. Po prostu nie mógł tego odrzucić. - Jak mocno potrzebujesz?- spytał. Odchyliła głowę do tyłu, eksponując przed nim szyję. - Oh mój Boże, Xia. Skupił wzrok na pulsie Alexandrine. Nie wiedziała, że podnieciło go to jeszcze bardziej. Sam również był gotowy jej się ofiarować. Mógł wyraźnie zobaczyć miejsce, które naciął wcześniej, poczuł stróżkę krwi, która tam pozostała. Zbliżył się o kolejny krok do orgazmu. Pochylił się i ugryzł ją, do diabła zmienił się. Niezupełnie, ale wystarczająco, żeby jego zęby z łatwością skaleczyły jej skórę. Warkot wydostał się z głębi piersi Xii. Nie miał pewności czy była świadoma tego, że jest inny, a co jeżeli była? Poszedł tą drogą, zmieniając się całkowicie. Z przyjemnością poczuł dreszcze rozchodzące się w dół pleców, błysk który oznaczał, że był dla niej czymś nowym. Był większy i twardszy, czy nie tego potrzebowali? Mocno. Szybko. Gorąco. Wygięła się w stronę Xii, ale jej głowa pozostała odchylona, ciągle eksponując dla niego gardło. Polizał skaleczenie. Smak krwi Alexandrine wypełnił jego usta. Był słodki, słony, miedziany. Pozostali poza kontrolą. Ich oczy się spotkały, połączyli się poprzez spojrzenie. Miał jej moc, w całości. Był w głowie Alexandrine, czując pobudzenie jakie wywoływała Copa, śledząc i dzieląc z nią rosnący tor jej orgazmu. Przysunęła się bliżej Xii, szukając więcej, jej oddech zmienił się w głębokie sapanie. Sięgnął w dół i złapał zakończoną pazurami dłonią jej udo przyciągając ją bliżej siebie. Przywarła do niego. Nie było możliwości żeby nie wiedziała, ale nawet widząc jak wyglądał, była na niego całkowicie gotowa. Dla niego. Dla tego czym był. Zagłębił swoją moc w jej, jego kontrola rozpadła się w tym samym czasie gdy poczuł jak konwulsyjnie zaciska się na jego penisie. Jądra Xii napięły się boleśnie gdy uderzył w ścianę przyjemności, która była teraz dla niego wszystkim. Doszedł sekundę później, w tej chwili po prostu wiedział- och, cholera poczuł w żołądku pustkę wielkości Oceanu Spokojnego- że zrobił coś z jej mocą czego absolutnie nie powinien.

126

Rozdział 17 Najwyraźniej fantastyczny seks mógł stać wydarzeniem, które zmieni całe twoje życie. Alexandrine leżała z zamkniętymi oczami. Wypełniała ją postosunkowa energia. Poza tym wydawało się jej, że czuła się inaczej. Zdecydowanie inaczej. Nie zdziwiło ją to po tym jak Xia zakończył rytuał usunięcia z niej talizmanu. Odczuwała jego brak i pewien rodzaj bólu, ale nie było to tak straszne jak się obawiała. Xia odsunął się od niej fizycznie, ale utrzymywał umysłowy kontakt. Cięgle nie był jeszcze człowiekiem, zdecydowała że podobał jej się w tej formie. Był cudowny. Przesunęli swoje ciała, ale trzymała się go do ostatniej chwili, niechętna zrezygnować z jego bliskości. Był od niej znacznie większy, ale nie martwiła się, że mógłby ją skrzywdzić. Nie mógłby. Na jego ciele ukrytym w cieniu mogła dostrzec niebieskie pasma, wyciągnęła się tuż przy jego boku. Nie odsunął się od niej, chociaż była na to przygotowana. Zamiast tego pozostał blisko niej, kładąc na jej ramieniu dłoń zakończoną pazurami, przesuwał ją w dół ciała Alexandrine, po boku, biodrze i wzdłuż uda. Była gorąca i nie odczuwała jej jako ludzkiej. - Alexandrine- wyszeptał, mówił niskim, dźwięcznym głosem, który wywoływał u niej dreszcze. - Mmm- puściła go, żal było jej opuszczać jego ciepłe ciało, ale pozwoliła odejść temu zmysłowemu gorącu. Xia przewrócił się na plecy, ale ciągle trzymał dłoń na jej brzuchu. Jęknął, wtedy też powietrze dookoła niego zamigotało i na powrót stał się człowiekiem. Interesujące. Czuła jego moc w sposób zupełnie innym niż wcześniej. Świadomość Xii rozbrzmiewała w jej głowie, stała się czuja i pobudzona jednocześnie. Z drugiej strony czuła, że siła talizmanu znikła. Teraz jego część Xia miał w sobie. Czy to nie było dziwne? Pragnęła mieć go blisko siebie ponieważ przypominał jej o amulecie? Szalone. Usiadła i zlokalizowała swoją koszulkę. Złapała ją i założyła na siebie. Xia zgiął kolano i jęknął. Moc w nim ukryta wirowała, w zaskakująco chaotyczny sposób. Nie spodziewała się tego po nim. Usiadł- wszystkie tego jego zachwycające mięśnie napięły się- i oto patrzyli się na siebie nawzajem. Idealna maszyna do zabijania. Poczuła w brzuchu napięcie i rozchodzące się gorąco. Pochylił się w jej stronę i pocałował ją delikatnie. Zmysłowo. Jakby przestał o niej myśleć jako o kolejnej czarownicy na świecie. Była taka łasa na jego czułości. Poprzez kontakt, ciepło Xii zapłonęło w niej. Poruszyło ją to, że całował ją wtedy kiedy nie musiał. - Nic ci nie jest?- spytała. Oparł dłonie na jej ramionach, masując je delikatnie- Nie.

127

- Nie wiedziałam, że możesz się tak zmienić- spojrzała na pudełko, w którym trzymał Copę. Zrobione było z hebanowego drewna, namalowane na nim były białe pasy. Nie trudno było je pomylić. Nagle krawędzie jej widzenia zaczęły zanikać. Chciała to odzyskać. Pragnęła pozostać w tym idealnym świecie, gdzie miała moc, która pomogłaby jej zdobyć uwagę ojca, byłaby wystarczająco silna, żeby zrobić co tylko będzie chciała. Gdzie Xia pragnąłby jej za to kim była. Sięgnął dookoła niej by zamknąć pudełko z cichym kliknięciem zamka. - Nie zaczęłaś wariować, kiedy się zmieniłem. - Nie- chociaż przemienił się w coś dziwacznego, była w takim nastroju żeby go zaakceptować. Patrzył prosto na nią. Jego oczy były czysto neonowe, bez cienia niebieskiego. - Nie miałaś nic przeciwko? - Nie. Byłeś- zawahała się szukając odpowiedniego słowa- Większy, niebezpieczniejszy. Alexandrine dotknęła swojej szyi, przesuwając palcami po skaleczeniu. Ślady zębów. Jego wizerunek wypalił się w jej umyśle. Lapisowy kolor skóry. Pazury. Ostre zęby. Białe oczy z niebieskimi smugami. Zaakceptowała go, był mroczny i straszny jakby wyszedł prosto z jeden z książek o średniowiecznych demonach. No cóż do diabła, podobał się jej. I to nawet bardzo. - To było dobre, Xia. A nawet bardziej niż dobre- powoli wstał rozglądał się po pokoju aż nie zlokalizował wszystkich swoich ubrań. Nie leżały daleko od niego, zachwiał się kiedy poszedł je podnieść. Obok kominka, podgrzewacz bulgotał. - To przez Copę tak się czujesz Alexandrine. Może wcale nie jesteś pewna co widziałaśmięśnie jego pleców i pośladków napięły się kiedy zakładał swoje bokserki a następnie jeansy. - Do diabła, wiem jak wyglądałeś Xia. Nie próbuj mi wmawiać, że tak nie jest- podniosła się z podłogi, czuła się całkowicie dobrze. W przeciwieństwie do Xii. Jego moc ponownie stawała się niestabilna. Odwrócił się, tym razem w jego tęczówkach mogła dostrzec niebieskie cienie- Jesteś piękny. Najbardziej przerażającym i pięknym stworzeniem jakie w życiu widziała- zacisnął palce na jej włosach, zesztywniała- Sprawdzasz czy jeszcze tam jest? - Po prostu próbuję oswoić się z tym co właśnie zrobiliśmy, to wszystko. - Uprawialiśmy seks- Xia zacisnął usta. - Chodźmy po twoje ubrania, dobrze? - Jasne- po tym jak wysuszył jej rzeczy w suszarce, Alexandrine ubrała się- Więc Xiamówiła w tym samym czasie gdy zapinała guziki przy swojej bluzce. Trzęsły się jej dłonieDlaczego czuje się jakbyś mnie za coś karał. - Przestałem się przy tobie kontrolować 128

- Podobało mi się to- wyszeptała. Odsuwał się od niej, a ona tego nie chciała. Głupia, potrzebująca Alexandrine. - Nie rozumiesz- wyrzucił ręce do przodu i oparł je na ścianie- Kurwa. - Może powinieneś mi to wytłumaczyć. - Jestem płodny, kiedy się zmieniam- złapał się za włosy- Powinienem nad sobą zapanować Alexandrine. Wiedziałem o tym a i tak to zrobiłem, ponieważ jeszcze nigdy żadna kobieta tak na mnie nie działała. - To nad tym tak rozmyślałeś?- westchnęła z ulgą- Spokojnie, jestem na tabletkach- odwrócił głowę, żeby na nią spojrzeć. - Jakby to miało jakieś znaczenie. - Nie zajdę w ciążę- Xia zamknął oczy, wyglądał jakby miał zaraz zwymiotować- Hej, może powinieneś usiąść. - Nic mi nie jest- jego dłonie oparte na ścianie zacisnęły się w pięści, otworzył oczy- Nasz gatunek nie może się ze sobą rozmnażać. Nasz potomstwo rodzi się w wyniku związku z człowiekiem. Albo osobą z twojego rodzaju. Nie tylko ja w jestem wtedy płodny, Alexandrine i jestem prawie, że do cholery pewny, że i ciebie uczyniłem płodną. To jak nasze ciała i moce współgrały. Bez względu na to czy jesteś na tabletkach czy nie- poczuła zimno na dole pleców. - W porządku- teraz pomyślałam, że to ona jest osobą, która chyba powinna usiąść. Chłód zmroził jej serce i nie miało to nic wspólnego z mocą- Dobrze. Więc skończę jako samotny rodzic. To właśnie próbujesz mi powiedzieć? - Do diabła nie- Xia zachwiał się na nogach, jego spojrzenie stało się nieskupione a kolana zaczęły się trząść- Mój rodzaj nie porzuca swoich dzieci jak magowie. Kochają je bez względu na wszystko. I jeżeli nam się to przytrafi, zostaniesz otoczona opieką- podeszła do Xii obawiając się, że jeżeli go nie podtrzyma to upadnie. - Może będzie lepiej jeżeli się położysz. Jezu, Xia jesteś rozpalony. - Przejdzie mi. - Kiedy?- zaśmiał się. Jego oczy cięgle były rozbiegane, zadrżała kiedy poczuła jak szaleje jego moc. Pchnął rękę do przodu, złapała go, opierając go na sobie. - Miejmy nadzieję, że zanim umrę- nie ma mowy. Na pewnie nie miała zamiaru pozwolić mu umrzeć- W między czasie, gdzie jest twój pokój? Co powiesz, żebyśmy cię położyli do łóżka? - Znowu z tobą siedzącą na mnie- w jego oczach zabłysły iskierki błękitnego lodu, takie pozostały. 129

- Jesteś nieznośny- powiedziała to, ale tak naprawdę pomyślała, do diabła tak- Sypialnia? - Na górze. Drugie drzwi na prawo- przetarł czoło ramieniem. - W takim razie, chodźmy- objęła go w pasie, Xia położył rękę na jej plecach. Kiedy szli jego ciało cały czas drżało, czuła echo wypełniającego go bólu- Może powinien zobaczyć cię lekarz. - Żadnych lekarzy- zacisnął palce na jej ciele- Zrozumiałaś mnie? Żadnych lekarzy, nigdy. Proces jeszcze się nie zakończył. - W porządku- był na tym punkcie lekko drażliwy, czyż nie?- Żadnych doktorów. Wystrój pokoju był zupełnie standardowy. Właściwie to całkiem zwyczajny. Łóżko. Komoda. Niewielka szafa. Nocny stolik z lampką i stosem książek na nim leżących. Jednakże widok z okna był jeszcze bardziej spektakularny niż ten na dole. Zaprowadziła Xię do łóżka. Kolana ugięły się pod nim i oboje wylądowali na materacu, częściowo znalazła się pod nim z jego łokciem wbijającym się w jej bok. Sturlał się z niej, leżał na plecach z zamkniętymi oczami. Moc wrzała w nim prawie, że spalając jej rzęsy. Ich połączenie było dziwne. Usiadła na brzegu łóżka i dotknęła twarzy Xii. Jego skóra była gorąca i sucha, nie wiedziała co mogła dla niego zrobić. Cholera, nawet nie wiedziała czy było bezpieczne podać mu aspirynę. Kiedy dotykała go próbując wymyślić co robić, zmienił się. Zamiast cudownego złego Xii, patrzyła na lapisowo niebieską postać, z palcami zakończonymi pazurami i kośćmi policzkowymi ułożonymi pod takim kątem, że nawet nie przypomniał człowieka. Jej żołądek skręcił się w instynktownym lęku. Z zamkniętymi oczami, jego wargi cofnęły się lekko i zawarczał. Miał ostre zęby. Wszystkie. W szczególności kły i siekacze. Nie uciekła. Chciała, ale nie zrobiła tego, ponieważ wiedziała, że nie było z nim dobrze. W ogóle nie było z nim dobrze. Jego skóra była miękka w dotyku. Nie można było tego do końca nazwać skórą. Była delikatna i gorąca. Podniósł rękę i zacisnął zakończoną pazurami dłoń na jej nadgarstku. Jego moc ponownie zapłonęła, w zupełnie chaotyczny sposób. Tęcza ognia pojawiła się na łóżkiem i zniknęła z hukiem za jej głową. Wrócił normalny Xia, miał otwarte oczy, czystko białe tęczówki ze smugami błękitnego lodu. - Wszystko będzie w porządku- zakrył dłońmi twarz, zadrżał- Już jest dobrze. Ześlizgnęła się z łóżka, czując że robi się jej słabo. Nie chciała żeby Xia umarł. Nie mógł umrzeć, ale cichy głosik w głowie podpowiadał jej, że jeżeli by się tak stało, na pewno nie zdradziłaby go uzależniając się od Copy i stając się tym czego Xia nienawidził tak mocno. Alexandrine nie miała żadnej wątpliwości, że jeżeli zmusiłaby się do brania, w celu uzyskania prawdziwej mocy, wszystko pomiędzy nią i Xią byłoby skończone. - Jesteś pewien, że nie chcesz żeby zobaczył cię lekarz? 130

- Jedynym lekarzem któremu ufam jest twój brat- odsunął dłoń z twarzy i spojrzał na nią- A teraz jest w Paryżu z Nikodemusem. Dlaczego płaczesz? - Nie płaczę- potarła policzek. Kurde- W porządku. Śmiało umieraj na moich oczachpodniosła głos- Zobaczymy czy mnie to obchodzi. - Na dole- zadrżał, poczuła że dostała gęsiej skórki na całej długości swojego ciała. O co w tym wszystkim chodziło- W lodówce. Powinien być plastikowy dzbanek. Przynieś mi dużą szklankę jego zawartości. - Tak jest mój generale. - Po prostu zrób to - wyszeptał. W drodze na dół, odbierała dziwaczne przebłyski tego co czuł. Nie było to zabawne. Wcale. Dla żadnego z nich. Ból głowy uderzył zaraz za jej oczami, nie wiedziała czy to pulsowanie w czaszce pochodziło od niej czy od Xii. W połowie schodów, serce Alexandrine zaczęło szybciej bić. Na początku pomyślała, że jej reakcja była spowodowana tym, że znalazła się w niewielkiej odległości od pudełka z Copą, ponieważ tak, była tego zupełnie świadoma. Dreszcz niepokoju przeszedł przez całe jej ciało. Problemem był słowa, które ciągle słyszała, ale nie brzmiały jak Więcej mocy! Ale było to coś jak: A co jeżeli Xii coś się stanie kiedy będę na dole? Co jeżeli odejdzie? Co jeżeli ktoś mi go odbierze? Zwolniła, przycisnęła dłonie do klatki piersiowej, która pulsowała bólem. Prawda, nie znała tego domu, domyśliła się, że mogła spodziewać się pewnego poziom niepokoju właśnie z powodu tej niewiedzy. I do diabła nie zapomniała o Copie i sposobie jak wpływała na jej moc, ale lęk o Xię nie był normalny. W rzeczywistości, to uczucie było podobne do tego jak się czuła wtedy, kiedy próbowała zdjęć amulet. Niespokojna. Paranoidalna. Zdenerwowana. Zmusiła się żeby kontynuować swoją wędrówkę po schodach, ale z każdym krokiem było gorzej. Zaczął boleć ją brzuch, puls dudnił w uszach. Przynajmniej zapomniała o pasiastym pudełku stojącym w salonie, które mogło spełnić najskrytsze marzenia Alexandrine. W środku była ukryta możliwość korzystania z prawdziwej mocy. W między czasie znalazła kuchnię, drżała, całe czoło miała pokryte kropelkami potu. To nie mógł być głód. Z tego co mówił Xia, mag musi używać Copy przez pewien czas żeby się uzależnić. Ale do diabła, wyglądało na to, że jej pożegnanie z mocą będzie przypominało twarde lądowanie. Nic nie mogła na to poradzić musiała znieść do jak duża dziewczynka. W kuchni, udało jej się znaleźć dzbanek, o którym mówił Xia, wybrała też jeden z kubków zrobionych z czarnego szkła. Ręce trzęsły się jej wystarczająco mocno, że obawiała się że rozleje całą zawartość dzbanka. Płyn śmierdział jak gówno. W domu nie było za dużo jedzenia- cóż za ironia losu, prawda?- sześciopak piwa z gilotyną na etykiecie i pół paczki naczosów. Wszystko co 131

potrzebne do wprowadzenia się w odpowiedni nastrój. Piwo. Copa. Chipsy. I Xia. Rozejrzała się dookoła, nie widziała nigdzie telefonu. Żadnych kabli. Po prostu super. Jej komórka została w plecaku. W San Francisco. Chyba, że Xia miał swoją przy sobie, w innym wypadku nie miała jak zadzwonić po pomoc, jak na razie uważała, że co najmniej jedno z nich jak nie oboje potrzebowali pomocy. Nie miała nic przeciwko napiciu się, po prostu nie lubiła być pozbawiona kontroli nad sobą. Chętnie teraz wypiłaby piwo. Może pomogłoby jej zapomnieć o Copie i chorym Xii. Ale bardziej niż to potrzebowała być na górze razem z nim. Wzięła kubek w dłoń i ruszyła w kierunku schodów. Zatrzymała się zaraz przed pierwszym stopniem. Podgrzewacz ciągle się palił, wydzielając duszący zapach. Olejek dostanie się do ognia i cały dom się spali. Razem z nimi w środku. Postawiła kubek na schodku i poszła w jego stronę, z każdym krokiem czując się coraz gorzej, dreszcze stały się intensywniejsze. Pasiaste pudełko tam stało. Wypełnione Copą. Trzęsła się, nie mogła zapanować nad uczuciem, które jak jej się wydawało nie miało nic wspólnego z Copą czy moc,a. Metalowa miseczka, w której znajdował się olej była rozgrzana do gorąca. Poczuła ciepło zanim jeszcze klęknęła żeby sprawdzić jak może ugasić płonący ogień. Problem był oczywisty. Będzie potrzebowała mocy, a jej własna była obecnie żałośnie niska. - Cudownie. Po prostu super- sięgnęła po nią ale nic się nie stało. Pokryte pasami pudełko wzywało ją. Odrobina Copy załatwiłaby ten problem. Ćwiartka tabletki, tylko tyle potrzebowała. No może pół. Nigdy nie zauważyłby, że jednej brakuje. Podniosła pudełko trzęsącymi się palcami. Wypełniała ją panika. Ponownie sięgnęła po swoją moc, tym razem udało się jej pochwycić odrobinę słabnącej energii. Olej przestał dymić. Nic je się nie stało. Załatwiła sprawę, bez narkotyzowania się. Ściskała pudełko tak mocno, że bolały ją palce. A co jeżeli Xia będzie potrzebował jej mocy, a ona wróciła do swojego normalnego, prawie że bez magicznego stanu? Bawiła się nim przez chwilę, ale nie chciała go otwierać. - Cholera. Odwróciła się i ruszyła w kierunku schodów zabierając ze sobą skrzyneczkę. Jej ręce drżały, serce waliło, była roztrzęsiona, jeżeli zaraz nie wróci do Xii to na pewno zaraz umrze albo przytrafi się jej coś jeszcze gorszego. Click. Wieko pudełka uniosło się lekko do góry. Zobaczyła w podświadomości złoto-żółtą barwę. Copa. Zatrzymała się i otworzyła je do końca. Przypomniała sobie jak łatwo te tabletki się kruszyły. Kiedy Xia brał je u niej w domu, były zawinięte w papier. Poszła do kuchni, walcząc z lękiem przez całą drogę. W śmieciach, znalazła stary paragon, całkiem czysty i wystarczająco duży żeby spełnił wymagania. Ponownie otworzyła pudełko i wyjęła z niego dwie tabletki, ponieważ nie wyglądało jakby zniknęło ich zbyt wiele, wyjęła kolejne trzy. Zawinęła je w paragon i włożyła do kieszeni w 132

spodniach. Czuła się jak zupełne gówno. Była kłamczuchą. Zdrajczynią. Oszustką. Jak długo wytrzymała? Pół godziny? Czterdzieści pięć minut? I oto znowu miała kłopoty. Była lepsza od tego, prawda? Alexandrine odkręciła wodę przy zlewie, nacisnęła przycisk do rozdrabniania odpadków, a następnie wrzuciła do niego całą zawartość pasiastego pudełka. Copa zniknęła prawie natychmiast. Dokładnie spłukała pozostałą zawartość żeby nie został ani jeden okruszek. Zrobiła to samo z tabletkami, które wcześniej schowała do kieszeni. I problem został rozwiązany. Alexandrine zostawiła pudełko na blacie. Otwarte i puste. Strach jej nie opuścił. Wróciła po kubek i ruszyła na górę. Z każdym krokiem czuła, że lęk ją mija. Im wyżej wchodziła tym była bliżej Xii, z każdą chwilą była mniej roztrzęsiona. Kiedy znalazła się na samej górze, panika zniknęła zupełnie. Ledwo pamiętał jak czuła się na dole. Xia siedział zgarbiony na łóżku, zmagając się z guzikiem jeansów. Podniósł głowę, gdy weszła do pokoju, miała dziwne wrażenia, że poczuł ulgę na jej widok. Zacisnęła palce na kubku, który przyniosła ze sobą. - Proszę, znalazłam to w lodówce. - Dzięki- wpatrywał się w nią tak długo, że poczuła się trochę niezręcznie. A co jeżeli wiedział co zrobiła na dole? Zamknął oczy i opróżnił zawartość kubka w kilku łykach. Kiedy wypił już wszystko, wyślizgnął mu się z dłoni i upadł na podłogę. To, że się nie rozbił był chyba cudem- Pomóż mi- jego oddech stał się płytki, jakby był ciężko ranny- Muszę pozbyć się moich ubrań- odsunęła dłonie Xii od rozporka jego spodni. - Pozwól mi, dobrze?- oparł się na łokciach, oh kurde, o kurde, napiął mięśnie brzucha w pełni je eksponując. Rozpięła częściowo ekspres. - Możesz się pośpieszyć? - Staram się. Przestań się wiercić a może je z ciebie zdejmę. Wyciągnął rękę i dotknął jej policzka. Poczuła jak uderza w nią gorąco, pod tym doznaniem ukryta była fala potężnego bólu. Oboje się. skrzywili Jego cierpienie ponownie przez nią przepływało. Położył palce płasko na policzku Alexandrine. - Czuję się lepiej kiedy cię dotykam. - Wporządku- przycisnął dłoń do jej twarzy, spięła się pod wpływem uderzenia bólu. Ogień płonął w jej ciele. Przez ich kontakt poczuła również zanikającą moc. Miała zawroty głowy, kolory rozbłysnęły w umyśle Alexandrine, czuła moc Xii, swoją i talizmanu również. - Skarbie. Proszę, nie przestawaj. - Nie mam zamiaru.

133

Napięcie zniknęło z jego twarzy. Powrócił do pracy nad swoimi spodniami. Jasne. Musiał być rozebrany. Rozpięła do końca ekspres jeansów. Zadrżał. Jego skóra była gorąca. Rozpalona. Ściągnęła z niego spodnie razem ze skarpetkami. Kiedy się wyprostowała, leżał na plecach, miał na sobie tylko czarne bokserki, które teraz próbował zdjąć. Wsunął kciuki pod gumkę. Jego powieki drgały. - Alexandrine, muszę być nagi. Muszę- oczy Xii błysnęły. W swoim umyśle słyszała echo jego słów. Musiał. Próbował usiąść, szybko pośpieszyła mu z pomocą rozbierając go do końca. Jego wewnętrzny chaos docierał do niej przez ich wzajemny kontakt. Poczuła jak się odpręża. Jej moc odzwierciedlała pandemonium, które rozgrywało się w jego organizmie. Nagi jak w dniu, którym się narodził, Xia zemdlał, poczuła jak cały ten bałagan się uspokaja. Tak po prostu. - Xia?- pochyliła się nad nim, dotykając dłoniom jego czoła. Odebrała od niego uczucie głębokiego spokoju. Nie miała pojęcia czy było to dla niego dobre czy wręcz na odwrót. Ciągle był ciepły w dotyku ale nie tak szaleńczo gorący jak chwilę wcześniej. Przy odrobinie wysiłku, pchania i ciągnięcia, co wcale nie było łatwe, udało się jej ułożyć go pod kapą leżącą na łóżku. Później podniosła jego jeansy i bokserki z zamiarem złożeniach ich. Pani Porządna. Położyła nóż razem z pochwą na brzegu nocnego stolika. Jego moc ciągle była dla niej szeroko otwarta, mogłaby swobodnie z niej skorzystać. W znacznie szerszym zakresie, niż kiedy była w salonie próbując wymyślić jak zgasić podgrzewacz. Przebywanie blisko Xii wprowadzało zamieszanie do jej mocy. Co nie miało dla niej żadnego sensu. Pozwoliła energii Xii przepływać swobodnie przez nią, w niej i dookoła. Na końcu korytarza była łazienka, poszła do niej obmyć twarz. Ciało Alexandrine zmagało się ze słabszą wersją lęku o Xię, niż gdy była na dole. Dziwne. Jeszcze raz, poczuła się tak jakby próbowano oddzielić ją od talizmanu. Umyła twarz i przeczesała włosy palcami. W szafce znalazła pastę do zębów i nową szczoteczkę do zębów, skorzystała z nich. Od razu poczuła się znacznie lepiej. Tym razem nie znalazła tu żadnego drogiego balsamu. Dzięki Bogu. Najwyraźniej Pani Kosztowna w Utrzymaniu nie miała wstępu na górę. Gdy wróciła do sypialni, usiadła na brzegu łóżka i patrzyła się na Xię. Ból wykrzywił jego twarz, a ciało drgało niespokojnie. Raz, syknął obnażając zęby, ale pozostał w swojej ludzkiej postaci. Sen, jeżeli właśnie spał, wydawało się jej, że nie przynosił mu żadnego ukojenia. Przypomniała sobie jak, powiedział, że czuje się lepiej gdy do dotyka. Biorąc pod uwagę sposób w jaki dzieliła z nim psychiczne i fizyczne odczucia, domyśliła się, że dotykając go przejmowała na siebie jego cierpienie co przynosiło mu ulgę. Przysunęła 134

koniuszki palców do jego policzka, niemalże od razu poczuła echo bólu. Im dłużej go dotykała, tym żywsze reakcje odczuwała w nim. Powracający chaos jego mocy, wśród którego była wstanie odróżnić energię talizmanu, wsiąkał w nią. Fizycznie, ciało Xii było spięte z bólu, który uderzył w nią agresywną falą. W wyniku ich kontaktu, jego twarz i ciało rozluźniły się. Jednakże Alexandrine poczuła się jakby była w jakimś diabelnie bolesnym koszmarze.

135

Rozdział 18 Kynan Aijan patrzył na telefon leżący na stoliku do kawy. Grał dzwonek „Linus and Lucy” z the Peanuts. 5Właśnie zastanawiał się dlaczego go wybrał. - Masz zamiar odebrać?- spytał go Iskander. Biorąc pod uwagę ich reputację, jeden niezrównoważony zabójca, drugi szaleniec, pomyślał że i tak byli wobec siebie rozsądnie grzeczni. Iskander był psycholem to było pewne, ale do diabła, przy okazji wiedział jak dobrze się bawić. Niezależnie od wydarzenia, Iskander zawsze był pełen energii i chęci do działania. Nie sięgał często po kontakt ze swoimi współtowarzyszami, ale kiedy już łączyło ich psychiczne połączenie, płonął. Czasami w czasie wymiany, gdy ich gatunek się kontaktuje, przez przypadek czy celowo, Kynan czuł seksualne pragnienie Iskandera, jego słabość do mężczyzn. Na przykład wiedział, że Iskander uważa, że Nikodemus jest gorący, że był razem z Warlordem i Carson i miał erotyczne wspomnienia z udziałem Harsha. Jak do diabła z takim rodzajem szaleństwa udawało mu się kontrolować? Dobrze byłoby wiedzieć jak sobie z tym radził. Kynan nie mógł pochwalić się takimi samymi sukcesami. Grał w grę, z rozgrzaną do białości pasją, kiedy mówił do Kynana nawet nie odwrócił wzroku od ekranu telewizora wiszącego przed nimi na ścianie. Właśnie udało mu się złapać kolejną rybę. Szczęśliwy skurczybyk. Bez przerywania gry znowu się odezwał. - Twój telefon dzwoni, Warlordzie. - Nie odbieram- to czego Kynan potrzebował to seks. Wbrew jego obecnej niechęci do samego aktu, czasami myślał, że gdyby nie było kogoś kto by go kontrolował, skończyłby jak ten psychol Iskander. Miał bardzo wyraźne fantazje o zrobieniu tego z człowiekiem, zwłaszcza Carson Philips. Niestety była poza jego zasięgiem, wielka szkoda. Do tego obecnie, nazywanie jej człowiekiem, było trochę naciągane. Nie istniało wiele kobiet, które były wstanie zrobić wszystko co chodziło mu teraz po głowie. - Mój przyjacielu twój telefon jest bardzo denerwujący. - To dzwonek ustawiony dla numeru, który nie jest zapisany. Ktokolwiek to jest zaraz przestanie dzwonić i nagra się na sekretarkę- jak na zawołanie telefon zamilkł- Widzisz? Kynan nie był w najlepszym humorze. Ktoś mógłby powiedziesz, że ostatnio towarzyszył mu stale zły nastrój. Tak. I co z tego? Nawet to było lepsze od piekła jakim było jego wcześniejsze życie. Fakty były takie, że nigdy nie zaspokoi swojego pragnienia do 5

Peanuts- kreskówka której niestety nie znam, jest najprawdopodobniej powiązana ze Snoopym.

136

Carson Philips. Został zmuszony do zabicia jej rodziców kiedy miała trzy lata i przywiezienia jej do Magellana. Patrzył jak dorastała w odizolowaniu i kłamstwie, była mądrzejsza niż było to dla niej bezpieczne. Patrzył jak Magellan ją truł, a nawet sam to robił. Obserwował jak zmienia się w piękną kobietę, snuł fantazje, ze mag rozkazuje mu zabranie Carson do łóżka, gdzie godzinami mógłby się nad nią znęcać a potem zabić albo mógłby ją trwale do siebie przywiązać. Był całkiem blisko zrobienia tego pierwszego. Po wszystkich krzywdach jakie jej wyrządził uratowała go od Alvaro Magellana. Zabicie maga nawet w najmniejszym stopniu nie było wystarczające na odwdzięczenie się jej za zwróconą mu wolność. Przysiągł wierność Nikodemusowi i co z tego? To u Carson Philips miał zaciągnięty dług wdzięczności, ale ona nigdy nie będzie jego. - Proszę cię, następnym razem odbierz- kobaltowe pasy na lewym policzku Iskandera stały się jaśniejsze. - Szukasz zaczepki?- warknął. - Nie z tobą Warlordzie- Iskander sięgnął po swoją moc, przez co Kynan poczuł narastającą ekscytację. Może odrobina przemocy pomogłaby mu oderwać się od jego problemów- To czego od ciebie chcę to, to żebyś odebrał swój telefon kiedy dzwoni- Kynan spojrzał na komórkę, która ciągle leżała w ciszy. Podniósł głowę jakby rozważał jego prośbę. - Nah. - A co jeżeli to Xia dzwoni do ciebie z innego numeru?- punkt dla niego, ale jakoś Kynan nie potrafił się zmusić żeby go to w ogóle obchodziło. - Jeżeli jeszcze raz zadzwoni ty odbierzesz. - Z cały szacunkiem dla ciebie Warlordzie, ale przyjmuję rozkazy tylko od Nikodemusa. Iskander miał jaja rozmawiając z nim w ten sposób. Niektóre demony przywiązywały wagę do tego, że był Warlordem, bez względu na to czy przyrzekł wierność Nikodemusowi czy nie. Przy psychotycznym Iskanderze nawet względnie zrównoważonym, był przygotowany na obelgi z jego strony. Żył w świecie, w którym panowały różne zasady. A jednak Kynan nie miał wątpliwości, że Iskander nie zmieniłby swojego niezadowolenia w fizyczny atak. Może jednak walka z nim pomogłaby mu odsunąć się od krawędzi która go zabijała. - Skoro tak twierdzisz- lubił jedną rzecz w Iskanderze a mianowicie sposób w jaki wyrażał swoje szaleństwo. Jego umysłowa niestabilność ukazywała się w bardzo interesujący sposób bez względu na czas czy miejsce. Mężczyzna wzruszył ramionami. Nikt nie był wstanie powiedzieć kiedy będzie musiał stawić czoła bliźniakowi krwi. Nawet jeżeli był to były bliźniak krwi. Może ta cała sprawa z telefonem popchnie go do działania. No dawaj stary. 137

Powinni teraz czekać na jakiś znak od Xii, co do diabła się z nim działo. Nie ukrywając Kynan uważał, że wdał się w bójkę z siostrą Harsha i ją załatwił. Biorąc pod uwagę jego stosunek do czarownic i bałagan jaki zastał w jej mieszkaniu kiedy szukał w nim dzisiaj Xii, spodobała mu się myśl, że zabił Alexandrine Marit. Pewnie minie trochę czasu nim zdecyduje się ponownie pokazać w okolicy. Nikodemus na pewno zażąda od niego wyjaśnień, a Harsh będzie chciał go zamordować gołymi rękami. Kynan zacisnął palce na swoim Weemocie. Szczęśliwy drań. Jeżeli już ktoś miał zabić czarownicę to powinien być on. Potrzebował tego bardziej niż Xia. Iskander oparł plecy na kanapie, na której obaj siedzieli, grali w Legend of Zelda, angażował się w nią tak bardzo jak tylko były psychiczny bliźniak krwi potrafi. Telefon Kynana ponownie zaczął dzwonić. Iskander gapił się na komórkę przez kilka sekund. Wystarczająco długo żeby nie wybuchła albo roztopiła się. Osoba, która dzwoniła nagrała się na sekretarkę a oni wrócili do łowienia ryb. Pięć minut później, telefon odezwał się ponownie. - Mój przyjacielu- Iskander mówił niskim głosem, który w ogóle nie brzmiał przyjaźnieodbierz telefon. - Nie- a tak w ogóle to, kto zaproponował żeby grali w Legend of Zelda? Nie potrafił złowić wystarczającej ilości ryb, a poza tym, czuł, że zaczyna go boleć już ramię. Iskander złapał telefon i zaczął go ściskać. Kynan nie miał wątpliwości, że mógłby go zmiażdżyć bez użycia mocy. Ten facet był naprawdę silny. Wszyscy byli, w porównaniu z ludźmi- Gracie, powiedz dobranoc- demon mówił powoli. Kynan wyciągnął rękę po telefon a Iskander upuścił go na jego otwartą dłoń. Odebrał w ostatniej chwili, nim dzwoniący po raz trzeci nagrałby mu się na sekretarkę. Przysunął komórkę do ucha. - Czego do cholery chcesz?- przywitała go martwa cisza po drugiej stronie. Już chciał się rozłączyć, ale coś go powstrzymało. Poczuł jak swędzi go skóra. To nie był Nikodemus. Warlord urwałby mu głowę za takie powitanie. Harsh znalazłby sposób żeby zamrozić jego tyłek na odległość a Carson już nigdy by do niego nie zadzwoniła. Zresztą jaka kobieta chciałaby dzwonić do czubka który prawie ją zgwałcił?- Kto mówi?- spytał. Przez słuchawkę usłyszał jak ktoś oczyszcza swoje gardło. Jej gardło. To zdecydowanie była kobieta. - Myślę, że to pomyłka. Przepraszam- cholera. Nie wydawało mu się żeby pomyliła numer. - Kto mówi? - Um- kolejna wywołujące u niego swędzenie, cisza- Alexandrine Marit. Siostra Harsha? Ok., więc jednak Xia jej nie zabił. Wyprostował się. Pozwolił Iskanderowi poczuć mentalne oskarżenie, że to wszystko jego wina. Nawiązali wzajemne połączenie, to było

138

właśnie to, czego Kynan teraz potrzebował, nieprawdaż? Poczuł szalone myśli przeciekające do jego umysłu. Jakby nie miał już wystarczająco dużo własnych problemów. - Wiem kim jesteś- powiedział do słuchawki. Iskander wyłączył Wii i obwinął swój nadgarstek przewodem od Wiimota. Trzy niebieskie pasy wytatuowane na lewej stronie jego twarzy zaczęły świecić. Tak, to było dobre i pokręcone uczucie. Ogień nienormalnej mocy. Kynan poczuł, że musi wyjść i coś zniszczyć. - Z kim rozmawiam?- spytała go Alexandrine Marit. Mówiła tak jakby bała się, że ktoś może ją podsłuchać. Co do diabła robił teraz Xia? A może myślała, że potrafił przez słuchawkę telefonu wyrwać jej serce. Teraz nie miał absolutnie nic przeciwko zabiciu czarownicy. Może byłoby to miłe zakończenie tego zasranego dnia- Czy jest Nikodemus? - Nikodemus jest w Paryżu razem z twoim bratem- nie miał pewności ile wiedziała o Nikodemusie i Harshu, albo ich gatunku. Będzie lepiej jeżeli nie powie czegoś czego nie dowiedziała się do tej pory. - Yeah- wyszeptała- Wiem- ponownie zapadła cisza. Więc, nie była głupią kobietą. - Mówi Kynan Aijan. Daj mi Xię. - Nie mogę- zawahała się, Kynan czekał w ciszy na ciąg dalszy- Dzieję się z nim coś złegopodobno była siostrą Harsha, ale nie brzmiała tak jak się tego spodziewał, czyli władczo i przemądrzale. Jej głos był spokojny, słyszał w nim drżenie wywołane niepokojem. - Co się dzieje?- usłyszał jak przełknęła. - Nie mogę go obudzić- Kynan poczuł jak robi mu się gorąco. Wiedząc, że ich rodzaj nie sypia a przynajmniej nie tak jak zwykli ludzie, pomyślał że go okłamywała albo coś pokonało największego skurczybyka jakiego Kynan spotkał w swoim życiu. Poza nim oczywiście. - Gdzie jesteście? - Na północ od San Francisco, nie znam dokładnego adresu- zarobiła jeszcze kilka ekstra punktów za bystrość działania pod presją. - Sausalito, zgadza się? Niebieski dom? Przy wodzie? - Wiesz gdzie to jest?- usłyszał w jej głosie ulgę. Kynan zdecydował, że nie ma nic przeciwko przejażdżce do Sausalito. Musiał wyrwać się od Iskandera i jego psychicznej energii, poza tym chciał wiedzieć co do diabła stało się z Xią. Może mógłby udawać, że Alexandrine Marit to Carson. Z drugiej strony, nie składał żadnej obietnicy że utrzyma tą czarownicę przy życiu. Może mógłby wyświadczyć Xii przysługę zabijając ją, zwalniając go z obowiązku chronienia jej. Czy to nie świetny sposób na spędzenie wolnego czasu?

139

Rozdział 19 Kynan zamknął telefon i wstał, wygładzając zagniecenia na swoich jeansach jakby nosił garnitur wart pięć tysięcy dolarów. Tego wymagał od niego Magellan, noszenia włoskich garniturów przez lata. Zwykle kupował ubrania w Brioni. Teraz, za każdym razem kiedy przypominał sobie, że nie miał na sobie dopasowanego wełnianego materiału, odczuwał wstrząs, zwłaszcza gdy wracał myślami jak Magellan kontrolował go każdego dnia, w każdej minucie. Jeans zamiast najlepszego gatunku wełny, który wyczuwał pod palcami, dezorientował go. Czasami łapał się na tym, że próbuje wyprostować krawat, którego nie miał. Naprawdę pragnął móc zabić Magellan jeszcze raz, tylko tym razem zdecydowanie wolniej. Trwałoby to zdecydowanie dłużej i byłoby bardziej bolesne. Teraz, mag był martwy, a dla niego garnitury oznaczały tylko jedno: zniewolenie. Wszystko inne, na odwrót, oznaczało wolność. W dniu, kiedy udało mu się dostać do swojego starego pokoju, namiastki własnego życia, instynkt Kynana podpowiadał mu, że powinien spalić każdy cholerny garnitur, do którego noszenia zmuszał go Magellan. I tak zrobił. Za pomocą małego płomienia spalił każdą część jego garderoby. Zamienił w proch warte pięćdziesiąt tysięcy dolarów najmodniejsze włoskie ubrania, później zmienił swój styl, na całkowicie staromodny grunge. Stare jeansy, bojówki, t-shirty i bluzy. I oczywiście zapuścił włosy. Nic z nimi nie robił. W ogóle . Po tych wszystkich latach golenia głowy zapomniał jaki miały kolor oraz czy był proste czy może kręcone. W Rzeczywistości miał proste, gęste, złotobrązowe włosy. Do diabła jeżeli nie był przystojniakiem. W ten sposób zaskakiwał zwykłych ludzi, gdy okazywało się, że nie był taki miły na jakiego wyglądał. - Skąd do diabła będę wiedziała, że to ty?- spytała go Alexandrine Marit. - Zadzwonię do ciebie zanim zapukam- myślała nad tym co powiedział. Nie był pewien co sądzić o jej ostrożnym pytaniu, czy ciszy świadczącej o tym, że myślała nad jego odpowiedzią. - Dobrze- odpowiedziała mu w końcu. Doszedł do wniosku, że udało jej się zwabić kolejnego osobnika z ich rodzaju. Xia poległ, teraz przyszła pora na niego. Myśl o możliwości zabiciu czarownicy spowodowała, że stał się twardy- Proszę- jej głos drżał od niepokojupośpiesz się- Iskander wyłączył resztą sprzętu kiedy Kynan wkładał komórkę do kieszeni swoich jeansów. - Będziesz mnie potrzebował? - Nie- to powinno być wyjątkowo łatwe. Odzyskać Xię. Usunąć pannę Marit, albo zabrać ją do łóżka i spędzić z nią trochę czasu, jednak ostatecznie stawiając krzyżyk na jej istnieniu. A

140

potem wrócić do domu. Wysłać wiadomość do Harsha, że jego siostra zginęła w wypadku albo uciekła od nich, przestając być cierniem w tyłku- Zadzwonię jeżeli będę cię potrzebował. Kynan wybrał jednego z trzech jaguarów, które stały w ich garażu, wcześniej należały do Magellana. Pojechał do Sausalito, zaparkował przed odpowiednim domem. Wyczuwał maga znajdującego się od niego w odległości około stu jardów. Dreszcz, kazał mu się zastanowić w co do diabła wkopał się Xia. Demon, był wstanie znieść każdą wyrządzoną mu okropność, nie miał w tym przypadku żadnych wątpliwości. Ale ciągle, jako Warlord, jego ciało było przygotowane do walki, kiedy coś poczuł. I teraz był przygotowany na wszystko. Upuszczenie krwi czarownicy zdecydowanie poprawiłoby mu humor, nie wspominając już o odsunięciu się od krawędzi, nad którą ostatnio się znalazł. Martwiło go to, że nie wyczuwał Xii, pomimo tego, że podchodził coraz bliżej domu. W tej odległości, biorąc pod uwagę kim byli, powinien już zarejestrować obecność innego demona. Ponieważ nie mógł tego zrobić, najprawdopodobniej zmierzał prosto do zastawionej na niego pułapki. Głupia czarownica nie miała pojęcia z kim albo z czym będzie miała doczynienia. Nie istniało zbyt wiele powodów, dlaczego nie był wstanie wyczuć Xii. Ulubiony morderca czarownic był zbyt silny, żeby Kynan go nie czuł. Było możliwe, że Xia w jakiś sposób został zniewolony przez maga albo już był martwy. Jedna z dwóch tych możliwości, była warta rozważenia, podejmując ryzyko wejścia do domu gdzie znajdowała się czarownica z nieznanymi mu umiejętnościami. Żałował teraz, że nie zabrał ze sobą Iskandera. Ten psychol, chociaż mógłby pilnować jego tyłów. No cóż, nie było z nim tego psychopaty. Jeżeli Alexandrine Marit zabiła Xię albo go zniewoliła, zginie powolną śmiercią, jeżeli on będzie miał coś do powiedzenia w tym temacie, a zrobi wszystko żeby tak było. Kolejny mag byłby słodkim dodatkiem na jego liście zamordowanych. Harsh co najwyżej spędzi resztę swojego życia opłakując swoją świętej pamięci siostrę. Kynan zatrzymał się na dodatkowe trzydzieści sekund próbując zrozumieć co tu się działo. Nawet znajdując się tak blisko nie wyczuwał najmniejszego przebłysku obecności jego towarzysza. Cholera, Nikodemusowi nie spodoba się utrata Xii. Odwdzięczy się tej czarownicy, to było pewne. I miał pewien rozkoszny pomysł jak zwiększyć jej cierpienie. Prawdopodobnie się podnieci. Oh tak słodziutka, czarownice istniały tylko po to żeby umierać. Dom Xii został wybudowany zaraz przy wodzie, utrzymanie go musiało kosztować fortunę przez ostatnie dwadzieścia lat. Z tego co się orientował, odkupił go za jakieś piętnaście tysięcy dolarów. Szedł wąskimi schodkami prowadzącymi do głównych drzwi, 141

przeszedł go dreszcz z powodu istniejących zabezpieczeń. Xia był cholernie silny, wystarczająco, że gdyby tylko chciał mógłby podważyć jego status Warlorda. Z takim poziomem ochrony czarownica nie miała szans przejść przez frontowe drzwi. Gdy dotarł na miejsce z jakimś rodzajem winorośli na twarzy, odszukał ostatnie odebrane połączenie i wybrał opcję zadzwoń. Usłyszał jak wewnątrz domu rozbrzmiał dzwonek telefonu składający się z kilku muzycznych tonów. Zapukał i poczekał na czarownicę, która najprawdopodobniej zniewoliła Xię. Możliwe, że działała pod przymusem. Nie myślał, żeby Rasmus był w środku, ale nigdy nie mógł być tego pewien, prawda? Ten facet krążył po okolicy jak zaraza. Kobieta, która mu otworzyła, była zachwycająca, jeżeli lubiłeś wysokie i długonogie. On za takimi nie przepadał, do tego nie podobały mu się tak jasne włosy. Wolał małe i delikatne. Jak Carson, ale zdecydowanie kobiece. Jego ciało w jakiś sposób było nią zainteresowane. Jeżeli miałby zostać na noc żeby się zabawić z ludzką kobietą, wolałby jakąś dziwkę, a siostra Harsha nią nie była. Szkoda. Nie, żeby miał coś przeciwko małemu spotkaniu z nią w cztery oczy gdyby tylko był normalny. Ale nie był, ona również. Stał twarzą w twarz z magiem, gotowy wybuchnąć na miejscu. Miała bladą cerę, a na czole mógł zobaczyć kropelki potu. Musiała używać poważnej mocy żeby być tak osłabioną. Oczywiście, żeby zabić Xię potrzebowała mnóstwa energii. Więc jej stan nie był dla niego wcale takim wielkim szokiem. Miała na sobie stare jeansy, podkreślające długie nogi i bluzkę z długimi rękawami która kończyła się cal nad pasem spodni. Była boso. Miała ciało, które chciało się rozebrać ze zbędnych ubrań. Jej krótkie włosy były koloru platynowego blondu, bez żadnych odrostów. Wczuwał od niej moc i coś jeszcze, czego nie był wstanie zidentyfikować. Chociaż nie widział, żadnego podobieństwa między nią a Harshem czasami demon emanował tą samą energią, która była tak niespotykana. Czy to nieinteresujące? Siostra Harsha Marita była czarownicą. Zastanawiał się jak długo z nią wytrzyma zanim ją zabije. - Kynan Aijan?- miała duże oczy w których mógł dostrzec coś więcej niż tylko strach. Dobrze udawała. Ale z drugiej strony może wcale nie. Nie istniało zbyt wielu magów, którzy potrafili zabić Warlorda, a jeden z nich już był martwy. Tak właśnie Kynan Aijan zapisał się na kartach historii. Z drugiej strony, jeżeli wyeliminowała Xię, Warlord nie powinien być dla niej większym problemem. Wyglądała na przemęczoną, ale nie dostrzegł na niej żadnych siniaków. Xię nie łatwo było zabić czy zniewolić, najprawdopodobniej dla tego wyglądała tak jakby dwa razy przebiegła maraton.

142

- To ja- pierdolony Kynan Aijan. Wyjątkowy zabójca magów. Ktoś zamawiał mały rozlew krwi albo rzeź? Uśmiechnął się do niej. To był cały jego problem. Od czasów Magellana, nie potrafił się podniecić zanim nie popatrzył na odrobinę bólu. - Wejdź. Xia uwielbiał mówić pierdolona czarownica. Otworzyła szerzej drzwi i wpuściła go. W środku wszystkie instynkty, jakie posiadał zaczęły wrzeszczeć, żeby zabił czarownice i będzie miał całą sprawę z głowy. Po pierwsze, jeżeli udało się jej pokonać Xię, oznaczało to, że ich więzi z Carson nie uodporniały ich na ataki innych magów oraz po drugie, że planowała dla niego to samo, czyż nie? - Czy on ciągle żyje? - Tak- wzięła drżący oddech. Była piękną kobietą, chociaż w tej chwili może trochę zaniedbaną. Mógł dokładnie przyjrzeć się jej oczom, sprawy zaczynały być coraz to bardziej ciekawe. Niedawno musiała zażyć Copę. Żeby łatwiej jej było zniewolić demona?- Lepiej się pośpieszmy- wskazała mu schody- Udało mi się zaprowadzić go na górę zanim zemdlał. - Jasne. Jak na czarownicę była wyjątkowo nieświadoma jego gatunku. Nie zareagowała na niego jak zwykle robili to jej krewniacy. Nerwowo albo z chciwością. Wyrachowanie albo chytrze. Uważający się za lepszych, pewnych siebie. Często korzystali z mocy żeby zobaczyć czy są w stanie go pokonać. Ona nie sięgnęła po swoją moc, był tego pewien. Może miała nerwy ze stali, albo Oskara albo nawet dwa, ukryte gdzieś głęboko na półce. A może była na zbyt dużym haju żeby myśleć logicznie. Oślepiający ogień mocy płonął w Kynanie. Pomyślał, że gdyby zaczęła iść mógłby się z nią odrobinę pobawić, zanim zniszczyłby jej moc albo po prostu zabił. Zrobił się twardy na samą myśl o tym. Do diabła, gdyby tylko chciał mógł powtórzyć morderstwo Magellana. Tylko tym razem odbyłoby się to tak jak on tego chciał. Powolnie i boleśnie. Zabawnie . Poruszyła się za nim, zamykając drzwi i wszystkie zamki. To mu się nie spodobało. Był pewien jak diabli, że nie chciał zostać zaatakowany przez czarownicę czyhającą za jego plecami. Odwrócił się, stając z nią twarzą w twarz, odeszła od drzwi. - Mówił, że nie chce jechać do szpitala. Nalegał na to, jeżeli mam być dokładna. Powinnam go zignorować. Tak mi się wydaje. Ale potem on…- jej głos drżał, pochyliła głowę do przodu. Kiedy ponownie zaczęła mówić, głos Alexandrine był już spokojny- No cóż, w każdym razie, znalazłam komórkę w szufladzie i zadzwoniłam pod numer, który podał mi Xia gdyby coś złego się stało. No i ty odebrałeś- nie wyczuwał w niej jej mocy nic zorganizowanego. Nie korzystała z niej, ale wydawało mu się, że energia swobodnie 143

ulatywała z jej ciała. Do diabła, chyba właśnie poczuł jakby należała do jego gatunku. Dziwne. Miał ciarki na plecach. Mógł wyczuć coś bardzo podobnego od Carson tej nocy, kiedy go uwolniła. Opanowały go mieszane uczucia, pomiędzy rozpalającym pożądaniem a chęcią zobaczenia czarownicy martwą. Nie mógł zaspokoić obu swoich pragnień, prawda? - Co się stało? - Nie jestem pewna- spojrzała znad swojego ramienia na niego, ale nie spojrzała mu prosto w oczy- Rasmus Kessler przyszedł do nas- Oh, wyczuł kłamstwo. Coś przed nim ukrywała. Odwróciła się na schodach, odsuwając palcami włosy z czoła. Z powodu zażycia Copy skóra tuż pod jej oczami miała purpurowy kolor- Harsh uważał, że to ja jestem w niebezpieczeństwie. Boże, był tego taki pewien, ale Rasmusowi chodzi o Xię nie o mnie czy amulet- przymrużył oczy i przestał myśleć o niej nagiej leżącej w pozycji rozpostartego orła, mając nad nią absolutną kontrolę. Tak jak robił to Magellan- Jaki amulet?- odwróciła się i kontynuowała wchodzenie po schodach. Jeżeli będzie próbowała coś kombinować będzie to już niedługo. Chyba, że myślała, że uda jej się wziąć go, kiedy on będzie zduszał jej żałosne życie. Musiała być niezrównoważona, jeżeli tak myślała. Kynan będzie bardziej niż zadowolony, kiedy urwie jej głowę. To nawet może być zabawne. Jego legenda zyskałaby na wartości. Kynan zabójca magów. Mógłby uwolnić się od Nikodemusa i założyć własną brutalną bandę mordujących demonów. Ich specjalnością byłoby zabijanie magów i każdego człowieka, który wszedłby im w drogę. Sam, na własną rękę, prawdopodobnie rozwiałby ostatnią nadzieję Nikodemusa na połączenie ich rodzaju. Apres Kynan Aijan? Armagedon. Był zdolny to zrobić- Xia nazywał go talizmanem- znowu spojrzała na niego z nad swojego ramienia- Czy to ci coś mówi?- po raz pierwszy pomyślał, że go nie okłamywała. Złapał ją za łokieć i zatrzymał. Poczuł jak jego skóra marszczy się na plecach z powodu tak bliskiego kontaktu z jej skromną niekontrolowaną mocą. Zareagował też seksualnie. Było to normalne dla demonów, podniecić się dla czarownicy, nie martwiło go to. - Czy Rasmus coś mu zrobił?- potrząsnęła głową. - Xia skopał mu tyłek. Kiedy przyjechaliśmy tutaj było prawie dobrze. Mniej więcej. - Jestem tego pewien. - Wziął amulet- wyczuł od niej jeszcze więcej kłamstwa. Był pewien jak cholera, że nie dowie się od niej prawdy. - Rasmus? - Xia- machnęła drugą ręką- amulet. Talizman, cokolwiek to jest. Xia wziął go- jej głos załamał się. Otoczyła się ramionami i pochyliła do przodu. Drżała, usłyszał jak jęknęłaMuszę do niego wracać. 144

Wyprostowała się. Nigdy nic dobrego nie spotkało demona, który znajdował się w otoczeniu maga uzależnionego od Copy. Była blada, trzęsła się. Wyglądało na to, że była na głodzie. Była moda, musiała naprawdę nadużywać narkotyku, żeby być w takim złym stanie. No cóż, powinna odczuwać ból. Zasłużyła na to jeżeli uzależniła się od tego gówna. - W takim razie co się stało?- zabiła go? Zniewoliła? Zamordowała z zimną krwią? - I my …um- zaczerwieniła się- Trzymał w dłoni talizman i wszystko zaczęło płonąć. Spalając nas do gorąca- oparła się na poręczy i robiąc kolejny krok w górę, odsuwając się jak najdalej od niego i jego uścisku na jej łokciu- Nic nie zrobiłam żeby mu pomóc. On był po prostu, sama nie wiem. Nieświadomy. Nie wiedziałam co mogłam jeszcze dla niego zrobić, więc kiedy znalazłam telefon, zadzwoniłam. Nie byłam pewna czy dobrze zapamiętałam numer. I ty odebrałeś. - I chcesz mi powiedzieć, że Xia zemdlał?- pchnął ją w kierunku szczytu schodów- Nie jest martwy? - Nie wydaje mi się- ściszyła głos. - Uh-huh- nic nie poczuł. Absolutnie nic. Kynan dotarł do sypialni pierwszy. Xia tam był, na łóżku, leżał płasko na plecach przykryty jakąś narzutą, pomyślał że skopał większość kocy. Oddychał, nie mógł wyczuć od niego niczego innego. Chyba, że znowu został zniewolony- a ta okoliczność wydawała się mu coraz mniej możliwa, ponieważ Alexandrine Marit nie zachowywała się jak mag, który może sięgnąć po swoją moc gdyby zależało od tego jej życie, a teraz był ten moment- Xia był zimny. Nie wiele rzeczy może tak wpłynąć na demona. Talizman jest jednym z nich. Klęknął przy łóżku i spróbował nawiązać z nim połączenie. Nic się nie stało. Jedna z jego dłoni była tak mocno zaciśnięta w pięść, że kłykcie zrobiły się białe. Słyszał co stało się z Carson i talizmanem który ukradła Magellanowi. Poczuł jak kurczy się mu żołądek. Według Alexandrine, jeżeli tylko dobrze ją zrozumiał, ona miała talizman a Xią go wziął. Nie tak jak zabrać go i odejść, ale patrząc na to domyślił się, że go otworzył. Wchłaniając życie zamknięte w środku. Czy był przygotowany na to co się stanie? Kynan wziął jego pięść. Ramie Xii było wiotkie. Zupełnie żadnej reakcji. Próbował rozprostować jego palce, ale nie udało mu się. Były zaciśnięte bardzo mocno. Użył odrobiny mocy. Nic się nie stało. Spróbował jeszcze raz, tym razem sięgnął po więcej energii. - Ani się waż- siostra Harsha mówiła niskim i jadowitym głosem. Ruszyła w jego stronę jak pocisk samonaprowadzający. Nie użyła swojej mocy. Gdyby tylko to zrobiła, Kynan zabiłby ją na miejscu- Nie krzywdź go!- teraz w ogóle nie przypominała delikatnej kobiety jaką była Carson, do tego w swojej ludzkiej formie Kynan miał niecałe dwa metry wzrostu. Mag nie 145

zawracałby sobie głowy biegnąc na niego. Porządny mag sięgnąłby po swoją moc i pozwoliłby mu ją poczuć. Ale nie ona. Pruła w stronę Kynana z rozciągniętymi ramionami, wytrącając go z równowagi, ponieważ spodziewał się ataku mocy a nie walki wręcz. W wyniku wzajemnego kontaktu, jej energia pojawiła się znikąd uderzając prosto w niego, a to go zabolało. Poczuł to aż w kościach. Upadł na podłogę i ryknął. Jego największa obawa powróciła. Jej moc rozdzierała go. Nie miał zamiaru ponownie utracić swojej wolności. Nie miał. Sięgnął po tak dużo energii, że powietrze dookoła niego rozgrzało się. - Nie dotykaj go tak- Alexandrine wyszczerzyła na niego zęby, stała nad nim z zaciśniętymi pięściami. Dlaczego do diabła go nie zabiła? Leżał na podłodze chwilowo bezbronny- Jeżeli go skrzywdzisz, wyrwę ci ramię i zatłukę cię nim na śmierć. Czy wyraziłam się jasno? - Ty i jaka armia?- ciągle był wolny. Ciągle mógł kontrolować swoją moc. Dlaczego nie próbowała jeszcze raz go usmażyć? Dlaczego nie robiła z nim tego co z Xią? Kopnęła go w tyłek, dając sobie wystarczająco dużo czasu żeby go zniewolić, co każdy szanujący się mag by zrobił. Ale nie ona. Odpowiedź była niewiarygodna, ale wydawała się prawdziwa, wyglądało na to, że nie była wstanie. Podniósł się z podłogi, emanując wściekłością. Jakikolwiek miała ze sobą problem, nigdy więcej nie miał zamiaru pozwolić magowi zbliżyć się do siebie aż taki blisko- Czarownico, do cholery, próbuję mu pomóc- drgnęła w jego stronę, warknął na nią, prawie nieludzko. Powstrzymała się- Dotknij mnie jeszcze raz, a twoja głowa wyląduje półtora metra od ciała- cofnęła się nieznacznie. - Nie rób mu tego. - Co z tobą do diabła jest nie tak?- Kynan rozprostował ramię dotykając palcem wskazującym czoła Alexandrine Marit. Poczuł eksplozję mocy, nieskupionej ale wcale nie imponującej, jednocześnie połączył się bezpośrednio z Xią, co nim wstrząsnęło. Kobieta sapnęła, zobaczył jak jej oczy poleciały w tył głowy, a potem upadła na podłogę jak worek ze zdechłymi szczurami- Oh, do diabła, nie- powiedział. Było to niemożliwe, ale chyba w końcu zrozumiał co się stało.

146

Rozdział 20 Alexandrine ocknęła się z pulsującym bólem głowy, który wywoływał u niej skręt żołądka. Czuła jakby jej mózg zmienił się w papkę, wyczuła silny zapach gorącego piasku. Dobry Boże to właśnie poczuła. Jak pustynia w samo południe. Łączenie myśli przychodziło jej… bardzo… powoli. Była prawie- prawie- zadowolona z ciepła, które otaczało jej głowę. Dziwne, pomyślała że musiało to mieć coś wspólnego z mózgiem. Nie słyszała też dobrze. Uszy Alexandrine zostały zatkane przez coś pulsującego w głowie. Kolejnym problemem było to, że coś trzymało ją tak mocno, aż bolały ją żebra, a to nie było przyjemne. Wydawało się jej też, że nie dotykała stopami podłogi, klatka piersiowa była przyciśnięta do czegoś twardego, co więziło jej ramię. To również nie było przyjemne uczucie. Au!. Tak. Zdecydowanie bolało ją ramie. Druga ręka wisiała w powietrzu. Przypomniała sobie, że może otworzyć oczy i zobaczyć co się dzieje. Ależ z niej geniusz! Uniosła powolnie powiekę i miała fantastyczny widok na … coś czarnego. Nie była to głębia mrocznego spojrzenia, lecz bawełniany materiał z odcieniem szarego. Powinna wiedzieć na co patrzy, ale jej rozmiękczony mózg nie potrafił przesłać tej informacji. Odczucie, że płynęła ponownie na chwilę się pojawiło. Ah, a co z ruszaniem się? Czy była zdolna wykonać jakiś ruch? Ależ ona była bystra. Ruch ciała. Miała ciało. Mogła się poruszyć i zobaczyć co się dzieje. Kręcenie się nie pomogło. Ktokolwiek ją trzymał nie miał zamiaru puścić. Skoncentrowała się na uświadomieniu sobie sytuacji w jakiej się znalazła i zwalczeniu chęci żeby ulec swojemu pragnieniu ponownego odpłynięcia w nicość. Skoncentruj się. Mocny uścisk. Stopy nad ziemią. Zapach piasku. Czarna bawełna. Ludzie. Nie, nie ludzie. Xia, powinna być blisko niego. To poruszyło jej mózg do tego stopnia, że nie wiedziała kim był, ale czuła że musi z nim być. Opanowała ją panika, zmieszanie i przerażenie. Bramy wspomnień zaczęły się dla niej otwierać. Przypomniała sobie wysokiego mężczyznę, pochylającego się nad kimś leżącym na łóżku. Zobaczyła przebłysk wspomnienia siebie pod prysznicem z mężczyzną, który miał ciemne włosy i ciało, które wywoływało u niej bolesne pożądanie. Ale nie był to ten sam człowiek pochylający się nad łóżkiem. Ta scena pod prysznicem ukazywała się w jej głowie jak film. Obraz bardzo dużego i niebezpiecznego mężczyzny z brązowymi włosami, nie czarnymi, wypełnił jej umysł. Jezu, ale bolała ją głowa. Zaatakowała tego faceta, pchnęła go? Nie mogła sobie przypomnieć. Dlaczego tego nie pamiętała? Dlaczego nie mogła sobie przypomnieć? Oczywiście, ten facet leżący na łóżku to Xia. Pop. Nagle odzyskała zmysł słuchu. Przez kilka sekund, była zupełnie zdezorientowana. Hałas ranił jej mózg i nic nie

147

miało sensu. To co usłyszała przypomniało jej ryczący ocean z jakimś dziwnym wzorem dźwięku rozbijający się na plaży. I wtedy- nie używaj mocy, dupku- słyszała głos mówiącego, jakby stał oddalony od niej o miliony mil- Co myślisz, że robisz, używając na niej swojej mocy? Możesz ją zabić- była pewna, że mówili o niej. Jak miło wiedzieć, że ktoś chciał ją uratować. Spróbowała się odezwać, ale wydawało się jej, że mózg nie był skupiony na współpracy z ustami, ponieważ nie wydostał się z nich żaden dźwięk. - I co z tego?- ktoś odpowiedział. To właśnie ta mówiąca osoba ją trzymała- a przynajmniej tak wydawało się jej mózgowi. Ktoś ściskał ją mocno. Zbyt mocno. Nie rozpoznała jego głosu, jeszcze. - I to z tego- mówił miły głos- że nie użyła swojej mocy i jest siostrą Harsha. Puść ją. - Zaatakowała mnie- odpowiedział ktoś kto ją trzymał. Pomimo usilnych starań nie potrafiła połączyć wspomnień w

logiczną całość,

wywołało

to

u niej jeszcze większe

zdezorientowanie. Zamknęła oczy i spróbowała sobie jeszcze raz wszystko przypomnieć. Xia był ranny albo chory, do tego stało się coś innego równie strasznego. Obcy próbował go skrzywdzić a ona go zaatakowała. To była ostatnia rzecz jaką pamiętała. Teraz musiała wrócić do Xii. Musiała. Wydarzą się straszne rzeczy jeżeli tego nie zrobi. - Przynieś ją tutaj. - Dlaczego? - Palant- napięcie w głosie tego mężczyzny wydało się jej znajome. Znała go. Xia. Udało się jej poruszyć głową, poczuła kłujący ból atakujący oczy z powodu jasnego światła. Zmrużyła je. Patrzyła prosto na wysokiego, dobrze zbudowanego mężczyznę stojącego od niej, gdziekolwiek była, w odległości około półtora metra. Miał czarne, kręcone włosy, które wydały się jej znajome, jednak nie potrafiła powiedzieć jak się nazywa. Prysznic. Była z nim pod prysznicem i musiała być blisko niego. Wspomnienia Alexandrine przemówiły, pojawiały się, działały. Ich przeszłość. Tak, to był Xia. Był nagi, opierał się ramieniem o szafę, stał skulony jakby bolało go coś tak bardzo, że nie mógł stać prosto. Nie patrzył na nią. Skupiał swoją uwagę na czymś znajdującym się nad nią. Na mężczyźnie trzymającym ją. Mogła zobaczyć jak oczy Xii migotały, miały kolor niesamowitego, nierealnego odcieniu niebieskiego. Jezu, bolała ją głowa. Poczuła skurcz żołądka. Wtedy też wspomnienia opanowały jej umysł. Xia był nagi, ale uprawiała z nim seks, więc nie było to dla niej krępujące czy niepokojące. Szybki napływ paniki wysłał czystą wiązkę energii do mężczyzny, który ją trzymał. Xia była dla niej. Tylko to się liczyło. Bez

148

względu na wszystko. Musiała być blisko niego. Musiała. Chciała wrócić do niego, ponieważ to on był teraz jej talizmanem i ciągle utrzymywali połączenie. - Do diabła- powiedział mężczyzna, który nie był Xią. Jednak jego głos nie brzmiał dla niej zupełnie obco, ale nie potrafiła powiedzieć skąd go znała. Magia, pomyślała. Sięgnęła po swoją moc i skierowała ją przeciwko swojemu porywaczowi. Bezskutecznie, nic się nie wydarzyło. Spróbowała jeszcze raz coś powiedzieć jednak i to się jej nie udało. Miała też problemy z poruszeniem się, najprawdopodobniej z powodu ściśnięcia- Odzyskuje przytomność. Ktokolwiek ją trzymał odszedł z nią jeszcze dalej od Xii. Poczuła jak coś rozrywa jej ciało od środka. Coraz więcej rzeczy stawało się dla niej jasnych. Nazywała się Alexandrine Marit, jej brat miał na imię Harsh. Szarpnęła się, w końcu ciało zaczęło z nią współpracować, trzymający ją mężczyzna zacieśnił uścisk. - Puść mnie- wypowiedziała słowa niewyraźnie, ale wydawało się jej, że zrozumiał że nie chciała żeby ją dłużej trzymał. - Przestań się wiercić- ruszył w kierunku schodów. Alexandrine podniosła wolną rękę i zaczęła nią machać. Sięgnęła po tyle mocy ile tylko mogła. Nad ich głowami pojawiły się iskry jednak po chwili zniknęły. Ładne, ale bezużyteczne. Jej mózg stanął w ogniu, w płomieniach pochodzących z wewnątrz. Mężczyzna schodził po schodach, a ona tego nie chciała. To doznanie zupełnie ją opanowało. Było wyraźne i straszne jak diabli. - Powiedziałem przynieś ją spowrotem, Kynan- zawołał za nimi Xia. Mężczyzna, który próbował skrzywdzić Xię nazywał się Kynan Aijan, to on ją trzymał. Zabierał ją od niego. Alexandrine krzyknęła, tym razem jej głos zabrzmiał spektakularnie. Dotknęła twarzy Kynana, wzdłuż żuchwy, zabolało ją to. Ból promieniował od jej dłoni aż po łokieć. Upuścił ją, a Alexandrine stoczyła się po kilku schodach w dół zanim udało się jej zatrzymać. Podniosła się i stanęła na pierwszym stopniu, przygarbiona z dłońmi zakrywającymi usta. Powietrze dookoła niej pulsowało, otaczając ją jak fale. Spojrzała w górę i zastanowiła się jak mogłaby ominąć stojącego tam czubka i wrócić do Xii. Całe jej ciało wypełniała drżąca panika, która paliła ją aż do kości. Kynan dotknął ręką policzka i warknął do niej. - Co do diabła myślisz, że robisz?- ze szczytu schodów Xia krzyknął. Był to ogłuszający, niszczący duszę ryk. - Kynan, nie!- wtedy zrozumiała. Co działo się między nią a Xią. To nie był jakiś rodzaj przywiązania, jaki odczuwała do talizmanu, to było dokładnie to samo uczucie. Jedno i to 149

samo. Odseparował ją od kawałka kamienia, ale nie od ukrytej w nim mocy. Teraz znajdowała się w Xii, więc była do niego przywiązana w ten sam sposób co do talizmanu. - Nie jest dobrze- mówiła do siebie- Jest bardzo niedobrze. - Co z tobą?- Kynan Aijan był dużym mężczyzną. I przystojnym jednak wyglądał tak jakby chciał coś zniszczyć. Część jego twarzy była czerwona, w miejscu które dotknęła. Rozpoznała go. I przypomniała sobie kim był. Wpuściła go do domu, ponieważ Xia powiedział jej, że będzie mógł im pomóc jeżeli coś się nie uda. No cóż, hello, był wielkim i silnym demonem. Coś poszło źle. Walczyła ze sobą, żeby uregulować swój oddech, ale to nie pomagało. Brzmiała i czuła się jakby przebiegła sprintem milę w ciągu pięciu minut. Bez wcześniejszego przygotowania. - Wszystko jest w porządku- powiedziała do Kynana- Po prostu jeżeli nie masz nic przeciwko chciałabym pójść na górę- spojrzał na nią, stanął w szeroki rozkroku z ramionami skrzyżowanymi na klatce piersiowej, blokując przejście. - Nie, dopóki nie dowiem się, o co do diabła tu chodzi- zaczynała przypominać sobie coraz więcej szczegółów o tym, co się stało. - Zadzwoniłam do ciebie. Przyjechałeś. Wpuściłam cię do środka, ponieważ Xia otworzył talizman a to źle na niego wpłynęło- oddychała przez usta dopóki się nie uspokoiła- Coś poszło nie tak, a on potrzebuje ciebie żebyś to naprawił. - Nie pierdziel- wymamrotał- cholerna czarownica- Xia uderzył dłonią o gładką powierzchnię drzwi. Kynan zwrócił na niego uwagę. Alexandrine spojrzała na Xię i przez chwilę widziała, że stał się biały. Czysta, paląca biel. Zaczęła do niego iść, ale Kynan złapał ją za ramię. Starała się nie reagować, ale nie było to łatwe. - Ona nie kłamie- powiedział Xia. - Nie pozwolę jej być blisko ciebie. Nie w twoim stanie. Dopiero, co cię odzyskaliśmy spowrotem, nie pozwolę cię narażać. - Kynan… - Kiedy nie będzie pod wpływem Copy, może będzie mogła przebywać z tobą w jednym pokoju- Alexandrine spróbowała się wyprostować ale poczuła jak skręca się jej żołądek. Nogi się pod nią ugięły. Udało się jej wyciągnąć rękę, aby uchronić głowę przed rozbiciem o schody. Upadła na brzuch, zobaczyła jak Kynan patrzy się na nią z rozbawieniem w oczach. Zmieniły się ze złotobrązowego w czarne jak grzech, przepełnione nienawiścią. Xia zachwiał się, był blady jak kreda. Stał w drzwiach, ciągle zgarbiony jakby bolało go całe ciało, powiedział do nich. - Musi być tutaj, potrzebuje jej przy sobie- Kynan pochylił się nad nią i złapał ją za ramię. 150

- Zdechnij na miejscu. - Uczysz się mówić od Xii?- spytał. Pociągnął ją w górę schodów. Im była bliżej Xii, tym mniej się trzęsła, tym mniej czuła jakby coś rozrywało jej ciało od środka. Czuła się prawie normalnie. Gdy dotarli na górę stała już na nogach. Wyciągnęła rękę w kierunku Xii. Mężczyzna przestał patrzeć się na Kynana i swój wzrok zwrócił w jej stronę. Ich spojrzenia się spotkały. Kilk. Zobaczyła się jego oczami. Wyglądała jakby spędziła dzień w piekle, gdy wprowadził się do niego Szatan. Mrugnął i powróciła do swojego ciała. - Oh, mój Boże- wyszeptała do niego- Xia, wszystko się popieprzyło- żeby coś sprawdzić cofnęła się do połowy korytarza. Jej ciało znowu zaczęło się trząść. Kiedy była blisko niego wszystko było w porządku. Normalnie. Nic jej nie martwiło. Z dala od niego, zaczynała się denerwować. - Alexandrine- Xia zrobił chwiejny krok w jej stronę. Kynan złapał go za ramię pomagając utrzymać równowagę. Gdy cofnęła się o kolejne dwa kroki nie była wstanie oddychać. Potem zrobiła pięć kroków do przodu i duszące ją uczucie zniknęło bezpowrotnie. Zamknęła oczy i zobaczyła w swojej głowie Xię, nie amulet, który już nie istniał, ale właśnie jego. Poczuła jak coś ścisnęło ją za serce. - Oh, cholera. - Do środka, oboje- rozkazał im Kynan. Zaprowadził Xię do łóżka, Alexandrine weszła sama. Xia usiadł ze skrzyżowanymi nogami, drugi demon zablokował jej drogę do niego. - Nie pozwolę Ci zbliżyć się do niego, dotknąć go. Cholera wie co możesz mu zrobić- złapał krzesło ustawiając je przodem do łóżka, wskazał jej miejsce- Użyj mocy a zginiesz. Jasne?Uh-oh. Przez sekundę nie wątpiła, że mógłby spełnić swoją groźbę bez mrugnięcia okiem czy późniejszych wyrzutów sumienia. W rzeczywistości była pewna, że go to bawiło. - To się czasem po prostu zdarza. Nie mogę tego powstrzymać, albo zrobić celowo- Kynan spojrzał na Xię żeby potwierdzić prawdziwość tego o czym mówiła. Xia przytaknął. - Demonie, musimy porozmawiać o tobie i twojej czarownicy- następnie spojrzał na Alexandrine, jednak pomyślała, że nie przyciągnęła jego uwagi na długo, kiedy odwrócił od niej wzrok zgarbiła się bardziej. - Nie masz zamiaru rozmawiać z nim o seksie, prawda?- spytała- Ponieważ, masz szczęście, już przechodziłam przez rozmowę o waszej płodności- Kynan odwrócił się do Xii. - Powiedz mi, że ona nie ma na myśli tego o czym myślę- wzruszył ramionami. - Xia jest dużym chłopcem. Wie co, gdzie i dlaczego- czuła, że musiała usiąść, ale nie miała zamiaru dać Kynanowi Aijan satysfakcji- Więc stało się. I jeżeli cię to interesuje było nam dobrze. Naprawdę, naprawdę dobrze. A właściwie to fantastycznie. 151

- Usiądź Alexandrine- powiedział do niej Xia. Dotknęła językiem wewnętrznej stron policzka i policzyła do pięciu. - Xia, nie musimy nikomu się tłumaczyć z tego co robimy i jak wtedy wyglądamy- Kynan dotknął oparcia krzesła a następnie przyciągnął je do boku łóżka. Ruch ten był karykaturą dżentelmena pomagającego kobiecie usiąść. - Nie mam zamiaru cię podnosić jeżeli upadniesz. W rzeczywistości, jeżeli się przewrócisz, zaliczę ten dzień do bardziej udanych. Zerknęła na Xię i zastanowiła się czy chce zostać tam gdzie stała i zaryzykować upadek na tyłek czy usiąść i dać Kynanowi kolejny punkt satysfakcji. Dłoń Xii na której odbity był wizerunek pantery, leżała płasko na materacu. Nie wyglądał jakby miał gorączkę, ale wiedziała, że jeżeliby go dotknęła poczułaby jak bardzo jest rozpalony. Ruszyła do przodu, ale Kynan zatrzymał ją wyciągniętą ręką. - Nie dotkniesz go- odpychał ją od łóżka aż uderzyła w krzesło- Potrzebuję odpowiedzi od was obojga- posłał jej złośliwy uśmieszek. - Pięć- powiedziała krzyżując ramiona na piersi- Nie podoba ci się ta? W porządku. Co powiesz na … Konstantynopol? Albo 1066. - Nie obchodzi mnie czy umrzesz. Naprawdę nie obchodzi. Uszczęśliwi mnie zrobienie tego tu i teraz. - Myślałam, że chcesz go skrzywdzić. - Jesteś czarownicą. Sprawdzałem czy żyje. - To właśnie byś powiedział gdybyś próbował go zabić, prawda?- trzymała złożone ręce i patrzyła mu prosto w oczy- Skąd mogę wiedzieć, że nie jesteś po drugiej stronie?- jego oczy zamigotały zmieniając barwę od złotobrązowego do ciemnego kwarcu. - Jaka to byłaby strona? - Ta z którą Xia walczył w moim mieszkaniu. Ze zniewolonymi demonami. - Nie jesteś wstanie odróżnić zniewolonego od wolnego demona?- cofnął się. Nagle powietrze w pokoju zrobiło się gęste, w tym samym czasie poczuła chłód w swojej głowie. - Kynan, ona nie wie czym jesteś. Naprawdę nie wie. - Kochanie- w jego ustach brzmiało to jak pomieszanie szyderstwa z pieszczotą. Miała szczęście- Gdybym pracował dla Rasmusa już byłabyś martwa. Xia też- jego oczy znowu zamigotały- W rzeczywistości- mówił niskim mocnym głosem- biorąc pod uwagę jego stan, to ja powinienem ciebie spytać. Co do diabła mu zrobiłaś?- przewróciła oczami w kierunku Xii. - Czy wszyscy twoich przyjaciele są tacy czarujący? 152

- Tak- zacisnęła usta. Nie ufała Kynanowi Aijan. Nawet na cal. Cholera, nawet na pół calaZ twoim nastawieniem przystojniaczku, nie widzę sensu mówienia ci czegokolwiek. Będzie szybciej jeżeli od razu zdecydujesz, że to wszystko moja wina, ponieważ w tym pokoju to ja jestem potężną niegodziwą czarownicą – usłyszała jak Xia westchnął. - W porządku Alexandrine. Obiecuję ci, że jest przyjacielem. Mniej więcej. Kynan proszę, przynajmniej możesz wysłuchać co się stało? - Słucham- poczuła jak wyparowała z niej cała energia. Nie miała już więcej siły się opierać. Usiadła na krześle. Gdyby nie opadła na nie, wylądowałaby na tyłku na podłodze i bez wątpienia Kynan czerpałby z tego ogromną przyjemność. Otoczyła głowę dłońmi i zaczęła liczyć linie desek pod stopami. Zdesperowana potrzeba bycia blisko Xii zniknęła. Nawet zastanowiła się czy czasem nie wyobraziła sobie tego ataku paniki. - Miała niestabilny talizman- powiedział Xia- Rasmus chciał go jej odebrać- bez podnoszenia głowy powiedziała. - Gówno prawda. On pragnie odzyskać ciebie. Chce mieć talizman, ale to ty jesteś dla niego ważniejszy. - Oczywiście- powiedział Kynan, pierwszy raz rozsądnie- Żaden mag nie potrafi przeboleć utraty swojego demona. Poza tym, zniewolenie Xii i odebranie talizmanu nie jest zbyt skomplikowane. Xia kontynuował opowiadanie. Ominął szczegóły na temat seksu i dzięki Bogu, ponieważ to naprawdę nie była sprawa Kynana, zamiast tego przedstawił mu nudne wytłumaczenie dlaczego zgodziła się wziąć Copę, żeby mogli współpracować i usunąć z niej energię talizmanu. Następnie, podzielił się z nimi swoją teorią, dlaczego zostali połączeni, jak niewielka część mocy amuletu w niej pozostała, stanowiąc łącznik z energią, która teraz znajdowała się w ciele Xii. W między czasie Kynan, chodził dookoła łóżka, teraz stał oparty ramieniem o ścianę. Domyśliła się, że w ten sposób lepiej ją widział. Skrzyżował ramiona na piersi. To prawda z przyjemnością się na niego patrzyło. Nie miała zamiaru zaprzeczać, że był bardzo przystojny. Można powiedzieć, że w spektakularny sposób. Czy on również potrafił się zmienić? Zastanowiła się nad tym. A jeżeli tak, to jak wyglądał? Czy był tak samo cudowny jak Xia? Nie wydało się jej to możliwe. Bez względu na odpowiedź, jego nachmurzona mina sprawiała, że wyglądał groźnie. Xia miał dokładnie to samo niebezpieczne spojrzenie, tylko że przy nim nie musiała zastanawiać się czy był zdolny do morderstwa. Zrobiłby to. Nie miała żadnej wątpliwości. Jeżeli chodziło o Kynana, nie była pewna. Było w nim coś niezrozumiałego. Jasne, zabiłby.

W to nie wątpiła, ale odnosiła wrażenie, że 153

najprawdopodobniej zostawiłby swoją okaleczoną ofiarę w miejscu, którym mogłaby umierać powoli. Stałby tam, patrzył i robił notatki co następnym razem mógłby zrobić lepiej. - To wszystko?- to w jaki sposób się na nią patrzył wywoływało u niej dreszcze. Cisza trwała zbyt długo. Opuściła ręce i podniosła głowę do góry. Zimno, za które odpowiedzialny był Kynan, wypełzło z jej głowy przez szyję, rozpływając się po ramionach. Oderwał spojrzenie od Xii i zwrócił się teraz do niej. - Czarownica- mówił łagodnie ale stanowczo- Nie powinno cię tutaj być. Nie tutaj. Nie z Xią. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebuje to związanie się z cholerną czarownicą. - Fanatyk- zerknęła na Xię. Kynan miał rację, prawda? Nie powinno jej tutaj być. No cóż wielka szkoda, ponieważ jednak była. - Xia, powiedz nam co zrobiłeś. Ponieważ wiemy, że chodzi o coś więcej niż tylko talizman. - Związałem nasze moce razem. - Co to znaczy?- spytała Alexandrine. - To oznacza, że połączył swoją moc z twoją- Kynan wzruszył ramionami- Jeżeli mam zgadywać, powiedziałby że jesteście teraz jak te pieprzone bliźnięta krwi- Xia nie zareagował. Nie zaprzeczał. Nie przyznał mu też racji. Alexandrine nie wiedziała co myśleć o ciszy, która zapanowała w pokoju. Nie wiedziała, czym są bliźnięta krwi, mogła się tylko domyślać. - Do diabła, po prostu stało się, w porządku? - Ja tego tak nie widzę- powiedział do niego Kynan- Jesteście ze sobą tak mocno związani, że trudno mi uwierzyć, że stało się to przez przypadek- Xia zacisnął dłonie w pięści, odmawiał spojrzenia na nią czy Kynana. - To nie był przypadek. - Co ona ci zrobiła?- wypowiadając te słowa pokazał zęby- Przestań ją chronić i powiedz mi prawdę Xię. To i tak wyjdzie na jaw. - To byłem ja. Przepraszam, że cię rozczarowałem Kynanie, ale cały ten bałagan to tylko moja wina. Dostałem się do jej mocy, oddzielając ją od talizmanu, w większości, a potem zapędziłem się trochę za daleko- wykonał gest wskazujący na swoje ciało- I nie w tej postaci. - Tak to z nią zrobiłeś? - Tak Kynanie. Zrobiliśmy to. W ten sposób- Alexandrine machnęła ręką. - Czy możecie nie zapominać, że ja też tu jestem? - Ona jest czarownicą a ty pieprzyłeś ją w zmienionej formie?- Xia spojrzał groźnie. Czarny Blask Śmierci.

154

- Była fantastyczna. Nigdy czegoś takiego nie czułem. Gdyby to ciebie spotkało, zrobiłbyś dokładnie to samo. - Nie sądzę. A jeżeli nawet to upewniłbym się, że po wszystkim byłaby martwaAlexandrine podskoczyła do góry na swoim miejscu, Kynan odsunął się od ściany. - Odwal się dobrze?- powiedziała do niego. Drżała w środku. Nie zrozumiała wszystkiego, co powiedział Xia, ale część była dla niej oczywista. Wzięła głęboki wdech i zwróciła się do swojego demona- Bez względu jak to się stało, czy jest jakiś sposób żeby to naprawić?spojrzała na Kynan, opierając się pokusie potarcia ramion, Xia był blady jak ściana. Poczuła się pusta w środku. Zupełnie pusta- Ja to naprawimy?- potrząsnął głową, a potem spojrzał na Kynana. - Warlordzie?- odwróciła swoją uwagę od Xii, patrząc na Kynana. Warlord? Och, cholera. Jeżeli zniewolony demon jest drugą z najbardziej niebezpiecznych istot, które może spotkać kobieta, to Warlord zdecydowanie jest tą pierwszą. - On ma na myśli ciebie, tak?- z książek jakie przeczytała o Warlordach wiedziała, że patrzyła na całkiem nowy zakres kłopotów. Warlordzi byli demonami posiadający wystarczająco ilość mocy do usmażenia prawie każdego maga bez spocenia się. Dowodzili armiami oddanych im demonów, którzy wcześniej składali przysięgę wierności, czymkolwiek ona była. - Yeah- odpowiedział Kynan, zdecydowanie cieszyła go reakcja Alexandrine- Miał na myśli mnie- nie posiadała aż tak rozległej wiedzy na temat świata magów w którym żyła, większość informacji jakie posiadała był niekompletne i błędne, ale wiedziała wystarczająco, żeby domyśleć się, że trafienie na czarną listę Warlorda było niewiarygodnie głupie- To właśnie cały ja- poczuła jak jej serce zmienia się w bryłę lodu, jednak palił się w nim niewielki płomyczek nadziei. Jeżeli był tak potężny, mógł jakoś rozwiązać ich problem. - Więc Warlordzie, ja to naprawimy?- uśmiechnął się ale nie próbował jej uspokoić. - Nie wydaje mi się, żeby spodobała ci się odpowiedź. - Jeżeli jest jakiś sposób, żeby temu zaradzić, chce posłuchać- usiadła wygodnie na krześle. - Łatwizna. Zaczyna się od twojej krwi a kończy na mnie w pełni kontrolującym twoją moc. - Trwale- dodał Xia- miał na myśli na zawsze.

155

Rozdział 21 Xia nie dałby głowy czy Kynan jest wstanie rozwiązać ich problem czy nie. Warlord nie będzie grał fair, tego był pewien. Ciągle siedział na łóżku ze skrzyżowanymi nogami. Był w lekkim szoku z powodu tego co czuł, potrzeby chronienia czarownicy. Ale stało się, był gotowy bronić Alexandrine Marit przed Kynanem. Małą dziewczynkę Rasmusa Kesslera. Cholera. Spędził zbyt wiele lat w niewoli u jej ojca, jedyne co czuł do rodzaju magów to czysta nienawiść. Byli robactwem, które powinno zostać zmiecione z powierzchni ziemi tak szybko jak to tylko możliwe, ojciec Alexandrine był wrogiem publicznym numer jeden. Prawda? Ale był zdeterminowany, żeby trzymać ją zdala od Kynana. Znalazła się w centrum tego bałaganu, ponieważ zrobiła to dla niego. Oddając talizman i dzwoniąc po Kynana, kiedy bała się, że mógł umrzeć. Kto by pomyślał, że czarownica zrobi coś takiego dla kogoś takiego jak on? Więc było oczywiste, że stał się jej dłużnikiem. Ale to nie wszystko, zaczynał się martwić, że pomiędzy nim a Alexandrine było coś więcej niż tylko dług. Więcej niż tylko rozsadzający mózg seks. Znacznie więcej. - Co z tobą- powiedział do niego Kynan- chcesz utknąć z czarownicą? - Kurwa, jeżeli sam bym wiedział- było to jedno wielkie kłamstwo. Świat się zmienił a on nawet tego nie zauważył i było dla niego za późno, ponieważ już został związany z czarownicą. Pomimo tego, że nie mogli tak pozostać na zawsze, był pewien jak diabli, że nie powierzy Alexandrine Kynanowi, nie z jego skłonnością do zadawania bólu. Nie było takiej możliwości. Mężczyzna stał twarzą zwrócony do niego, umyślnie zasłaniając mu Alexandrine. Warlord dotknął czubkiem wskazującego palca czoła Xii, wpuścił go do swojego umysłu, ponieważ połączenie z innymi demonami było czymś naturalnym i koniecznym, a w tej sytuacji czymś zdecydowanie wymaganym, jeżeli mają sprawdzić co w jego umyśle działa poprawnie a co nie. Taki rodzaj mentalnego oddzielenia, kiedy przebywa się wśród ludzi z każdą minutą może doprowadzić osobnika z ich rodzaju do szaleństwa. Xia zaakceptował wzajemne połączenie a nawet w pewnym stopniu cieszył się nim. - Mogę ci pomóc- powiedział łagodnie Kynan- wiesz, że potrafię. - Wiem, Warlordzie. - Więc dlaczego do diabła nie pozwolisz mi tego naprawić?- jego pole widzenia zajęło ciało drugiego demona, moc wypełniała jego głowę. Alexandrine też tam była, jej obecność była dla nich wyjątkowo atrakcyjna, ponieważ była czarownicą z energią, która pobudzała ich gatunek. To był ich upadek. Kynan wiele już zrozumiał, ale nie wszystko.

156

Xia dał mu dostęp do jego wspomnień o Alexandrine. Od ich pierwszego spotkania do seksualnego doświadczenia i tego, czym stał się po zakończeniu rytuału. Podzielił się z nim wiedzą na temat jej przeszłości i o talizmanie, który nosiła, łącznie ze zgodą na zażycie Copy pomimo obaw i ryzyka uzależniania się. I o to chodziło, prawda? Nie chciał jej stracić, nie był aż tak głupi, żeby nie wiedzieć, że myślał tak, zanim wszystko spieprzył wiążąc ich razem. - Nie bądź dupkiem Xia- jego seksualne wspomnienia wkurzyły Warlorda. Alexandrine była cudowna a kiedy się zmienił? Było mu jeszcze lepiej. W dzisiejszych czasach nie było zbyt wielu wolnych demonów, którzy zdecydowaliby się na ten krok z czarownicą, a robienie tego z człowiekiem w zmienionej formie było całkowicie zabronione, chyba że zostały przedsięwzięte wszystkie możliwe środki ostrożności, Xia z żadnego z nich nie skorzystałObaj przysięgliśmy Nikodemusowi wierność- teraz dłonie Kynana znalazły się z tyłu jego głowy, nie pomylił się, wiedział w jaki seksualny sposób wariowało ciało i umysł Warlorda, wszystko z powodu Alexandrine- Nie pozwolę ci pójść na dno bez żadnej pomocy. Nie z czarownicą. Nie z dzieciakiem Rasmusa Kesslera. Potrzebujesz mojej pomocy. Przyjmij jąXia odchylił się, ponownie mógł zobaczyć Alexandrine. Siedziała na krześle z opuszczoną głowa, nie odzywała się. Domyślił się, że słyszała, przynajmniej część ich rozmowy. Była tam z nim- Jest jeszcze inne rozwiązanie- powiedział łagodnie. Przesunął kciukiem wzdłuż ust Xii, w dół jego szyi do skaleczenia, które zrobił dla Alexandrine. Podobało mu się ich wzajemne połączenie. Już zbyt długo przebywał z nią, odizolowany od swojego gatunku, potrzebował kontaktu z innym demonem. Żaden z nich nie był wstanie długo bez tego wytrzymać. - Jaki? - Trzeba zabić czarownicę- moc Alexandrine rozbłysła, jednak w niewielkim stopniu, udało się jej wymknąć z ich psychicznego połączenia. Ani on ani Kynan nie sięgnęli po nią ponownie. Mocno przycisnęła plecy do oparcia krzesła, obserwowała ich z szeroko otwartymi oczami, jej skóra miała kolor białego popiołu. Oczy kobiety utraciły złoty blask, za który odpowiedzialna była Copa, jednak jej źrenice ciągle pozostały bardzo małe. Zabicie Alexandrine nie wchodziło w grę. Prędzej uśmierci Kynana niż na to pozwoli, pokazał swoje zdanie Warlordowi- Jesteś teraz zbyt zdezorientowany Xia. Nie będziesz tak tego odbierać, kiedy ona będzie już martwa. - To siostra Harsha- podniósł głowę, dając Kynanowi dostęp do skaleczenia na jego szyi. Warlord dotknął rankę palcem i wysłał do niej impuls mocy. Kiedy odsuwał rękę na opuszku miał rozmazaną krew Xii- Nie możesz jej tak po prostu zabić- Yeah i nawet gdyby próbował, Warlord czy nie, to on się go pozbędzie. Bez względu na to, co Nikodemus zdecyduje z nim 157

zrobić później. Kynan zlizał krew z palca, w tym samym czasie, Xia poczuł jak ich połączenie się pogłębiło. Wyraz twarzy Warlorda przypomniał mu, że Kynan nienawidził rodzaju magów tak samo mocno jak on. - Jesteś szlachetnym wojownikiem- w podziękowaniu na jego słowa, dotknął trzema palcami czoła. Kynan uwolnił go a następnie stanął przodem do Alexandrine, przechylając głowę lekko na bok. Kobieta siedziała sztywno wyprostowana, mocno zaciskając palce na krześle, jakby bała się, że gdyby je puściła odleciałaby- Zabiję ją dla ciebie- mówił do Xii, ale patrzył na Alexandrine. - Nie Kynanie- miał ogromną ochotę podejść do niego i zatkać mu czymś usta. - Rozwiążecie nasz problem przez zabicie mnie?- Alexandrine zaśmiała się- Jeżeli to jest twój najlepszy pomysł, to jest dość żałosny- musiał przyznać, że była odważną kobietą, mówiąc w ten sposób do Warlorda. Czy Kynan myślał o Rasmusie i jego prawie białych włosach, kiedy patrzył na nią? On już tego nie robił. Nie była taka sama jak jej ojciec. Czy inny mag, którego znał. Żaden z nich nie związałby się z nim w ten sposób, a ona się nawet nie zawahała. - Xii nie spodobał się mój pomysł- Kynan położył dłoń na ramieniu Alexandrine, przesuwając palec w kierunku zadraśnięcia, które zrobił, na boku jej szyi. Zmusił się, żeby nie zareagować. Miał bardzo złe przeczucia. Naprawdę złe. Warlord sięgnął po moc. Wydał niejednoznaczny dźwięk, ale cholera był wstanie wyczuć jego podekscytowanie i zdecydowanie- podniecenie. Pragnął Alexandrine. Jej mocy, krwi i ciała. Czerwień ukazała się pod palcami mężczyzny. Nic się nie stało. Kynan Aijan nie dostanie jej. Za nic w świecieZabicie ciebie jest dla nas najprostszym rozwiązaniem. - To, dlaczego zamiast mnie, nie zabijesz Xii?- spytała. Jej sarkazm zagiął Kynana- Czy to też nie rozwiąże naszego problemu?- położyła dłoń na jego nadgarstku i pchnęła wystarczająco mocno żeby przerwać kontakt- Oh, tak, tylko że wtedy ciągle będziesz mieć czarownicę na głowie- Kynan odwrócił się w stronę Xii, zlizując krew kobiety z palca. Ich psychiczne połączenie zapłonęło żywym ogniem. - Widzisz? Nie dba o ciebie. - Jesteś dupkiem- powiedziała. - Chcesz żebym to zrobił? Nie boję się Harsha. Poradzę sobie z nim. Teraz pewnie planuje jak urwać ci głowę za to wasze zniknięcie. Jeżeli dowie się, że utrzymałeś ją przy życiu do czasu aż ja ją dorwałem, będziesz mógł wrócić, kiedy tylko będziesz chciał. Praktycznie będziesz bohaterem- uśmiechnął się, ale był to uśmiech który przypomniał mu zniewolonego demona, który marzy o tym co mógłby zrobić ze swoim magiem- Smakuje dobrze. Daj mi 158

pokój gościnny i godzinę no może dwie, żebym mógł nad nią popracować a czarownica nie będzie już więcej problemem. Gwarantuje ci to- Alexandrine podskoczyła na nogi, poczuł od niej moc, dziką i nieprzewidywalną. Strach zmieniał stan jej emocji. Niestety nie na lepsze. Xia poczuł jak rośnie poziom jego adrenaliny, była to instynktowna reakcja na silną zmianę emocji czarownicy. Chciał ją zamknąć pod kluczem, pod jego kontrolą. Całkowicie pod jego kontrolą. Ale Kynan pragnął tego samego. Chciał tego samego tylko, że z innym rezultatem. Wpatrywała się w Warlorda, z szeroko otwartymi oczami, jej twarz była blada jak śmierć. Umysł Xii wypełnił obraz jego samego, leżącego na niej, skóra przy skórze, gryząc ją wystarczająco mocno żeby zaczęła krwawić. Słodka, gorąca krew. Z jej mocą rozbrzmiewającą aż w jego kościach. Problem polegał na tym, że był to obraz pochodzący z umysłu Kynana. To on właśnie o tym myślał. Jeszcze nanosekunda i zrealizuje swoje marzenie. - Do cholery odejdź ode mnie, ty chory skurwielu- Alexandrine odepchnęła Kynana. Zwróciła swoją uwagę na Xię i nagle ich połączenie wybuchło w jego głowie jak bomba,. Ona też to czuła. Wiedział, że dzięki niemu poczuła, że żyje. Bum. Zostali połączeni w trójkę, każde z nich wiedziało, że część niej podobał się pomysł Warlorda dotykającej jej w ten sposób. Jednocześnie nie podobało jej się to, ponieważ bała się Kynana, ale część niej pragnęła tego. Niedobrze. Jak grzeszną czarownicą była ta kobieta. Jej moc rozbrzmiewała w Xii. Do diabła, mógł wyczuć, że sama po nią sięgnęła, a to strasznie na niego działało. Obaj z Kynanem odpowiedzieli. Warlord otoczył dłońmi gardło Alexandrine, unieruchamiając ją, zanim Xia mógł zareagować. Wrodzona przynęta dla jego rodzaju w postaci jej mocy, zawierała w sobie pierwiastek przynależności do demonów. Gorsze od pragnienia zniszczenia jednego z magów, w dodatku oznaczonego nutą ich rodzaju, było wyzwanie, jakie Alexandrine rzuciła Kynanowi, można było je porównać do machania świeżym surowym mięsem przed głodnym lwem. Kynan był Warlordem, a on nie odrzucał takich okazji. Nikt nie wyzywał tak potężnego demona, chyba że życzył sobie śmierci albo miał cholernie wielkie szanse na udany atak i przeżycie jego konsekwencji. - Jesteś bardzo piękna- przyciągnął ją bliżej siebie. Reagował na dwóch poziomach, Warlorda dbającego tylko o rzucone mu wyzwanie oraz w mniejszym stopniu demona, który nawiązał kontakt z kimś z gatunku magów. Alexandrine stała mocno na nogach, zaciskając dłonie na nadgarstkach Kynana- Zabawimy się trochę, zanim cię zabiję. Może nawet kilka godzin. Mogę sprawić, że twoje ostatnie chwile będą przyjemne dla nas obojga- przesunął wolną dłonią przez jej włosy, pozwalając jasnoblond pasmom swobodnie przepływać między palcami- Chciałabyś tego czarownico? 159

- Puść ją- Xia walczył ze swoją reakcją na to, co robił Kynan. Jego mięśnie napięły się w oczywistym pragnieniu wdeptania go w ziemię. Kucnął na łóżku przygotowany do skoku, warkot rozbrzmiewał w jego piersi. Nie obchodziły go zawroty głowy ani to, że jeszcze nie doszedł do siebie po całym tym bałaganie z mocą talizmanu. Nie był na tyle pewny siebie, żeby wiedzieć, że wyjdzie cało po ataku na Warlorda, miał tylko nadzieję, że przeżyje. Ale i tak miał zamiar spróbować. - Daj spokój demonie- pogłaskał policzek Alexandrine- W końcu to nie tak, że cię zdradzi. W naszym nieśmiertelnym świecie jest pierdoloną czarownicą. Ona powinna być martwa. Pozwól mi się nią zająć. - Nie zabijesz jej- w pewnym sensie zgadzał się z Kynanem. Do diabła, tak, zabicie Alexandrine rozwiązałoby ich problem. Ale to się nie wydarzy. Był za nią odpowiedzialny, za jej obecną sytuację. I poza tym nie była tym rodzajem czarownicy, która poluje na jego rodzaj. Ale przede wszystkim nie był wstanie z niej zrezygnować. Była jego i chciał żeby tak pozostało. - To będzie twój pogrzeb, demonie. Jeżeli nie zabijemy czarownicy. Pozostaje nam jeszcze tylko jedno wyjście żeby to naprawić- moc Kynana wypełniła pokój, Xia nie miał innego wyjścia jak odpowiedzieć. Nawet Alexandrine zareagowała. Warlord położył obie dłonie na jej twarzy, przyciągając ją blisko swojej, kobieta zaciskała ręce na jego nadgarstkach. Szukała spojrzeniem Xii, wyraźnie widział białka jej oczu. - Czy to naprawdę jedyny sposób?- spytała Warlorda. - Tak- odpowiedział- Oczywiście, jeżeli chcesz to naprawić- Alexandrine przytaknęła, Kynan uśmiechnął się kiedy przyciągnął ją jeszcze bliżej siebie- W takim razie do dzieła czarownico. Ich połączenie znalazło się prawie poza kontrolą, gorące i mroczne. Zostali ze sobą powiązani, w bardzo poważny, cholernie popieprzony sposób. Nic dziwnego, że obawiano się Kynana Aijana. Był chorym potworem. Moc wypełniająca pokój zadrżała. Xia nie wątpił, że Warlord mógł zrobić co tylko zechciał oraz, że on i Alexandrine mogli być przy tym obecni. Kynan pochylił się nad czarownicą, ich wzajemne połączenie jeszcze bardziej się pogłębiło. Jezu. Powrócili do czasów gdy sprawy pomiędzy demonami a ludźmi wyglądał zupełnie inaczej. Gdzie magowie z nimi nie walczyli. Gdzie nie był potrzebny taki zabójca jak Durian, który karał demony za czyny jakich dopuszczali się na ludziach, gdzie ciągle istniała szansa, że wszystko będzie takie jak być powinno. Moc przepływała między nimi, uśmierzając chaotyczne skutki energii talizmanu. Cholera, Kynan miał w zanadrzu jakieś potężne gówno. Xia praktycznie wyczuwał to w 160

całości. Było prawie energetyczne. Do tego moc Alexandrine stanowiła potężny afrodyzjak zarówno dla niego jak i Kynana. Warlord przeczesał palcami jej włosy. Przez ich połączenie, demon wyczuwał jej energię tak samo jak Xia. Intymne połączenie czarownicy i demona czyniło ją jeszcze bardziej kuszącą. Jeśli Kynan przypomniał sobie ich seks, to istotnym faktem było to, że to nie on był jej partnerem. Ich wspólne wspomnienia, teraz dla każdego z nich były wyjątkowo realne. Alexandrine mogła nie być wstanie ich rozróżnić. Kynan puścił czarownicę. Odchyliła głowę do tyłu, żeby móc ciągle na niego patrzeć, oferując- gdyby tylko wiedziała… cóż, może wiedziała- swoje gardło potworowi, który wyczuł już krew i ogromną siłę. Żeby jeszcze bardziej pogorszyć sytuację, Kynan podniósł poziom mocy żeby bardziej zainteresować Xię. Rozrzucił ją po pokoju w postaci lotnych cząsteczek, przygotowany żeby obserwować jak wszystko się rozpada. Warlord dotknął palcem wskazującym czoła Alexandrine. - Gotowa, czarownico?- otworzyła usta jakby chciała coś powiedzieć, ale sięgnęła do góry i złapała nadgarstek Kynana. Pasmo napiętych mięśni odznaczało się na jej przedramieniu. Xia poczuł jak marszczy mu się skóra na plecach, pozwolił aby jego przemiana postępowała, ponieważ zabicie Kynana będzie szybsze i łatwiejsze kiedy nie będzie obarczony ludzką formą. - Ona się nie zgadza. Odejdź od niej- Warlord odwrócił się w jego stronę. - Jesteś pewien? Myślałem, że nie chcesz żebym ją dla ciebie zabił. Są tylko dwa rozwiązania, demonie, wiesz o tym. Nie ma trzeciego awaryjnego wyjścia. - Odejdź- Xia stał na nogach obok łóżka, gotowy do skoku. Chciał to zrobić. - Jak sobie życzysz- Kynan uwolnił Alexandrine i jeszcze raz wypadła z ich wzajemnego połączenia. Xia trzymał swoją moc przygotowaną- Możecie tak zostać i mieć długie szczęśliwe życie. Przez całe sześć tygodni, jeżeli tylko będziecie mieli szczęście. - Zamknijcie się obaj- wzięła głęboki wdech. W pokoju panowała cisza, kiedy mężczyźni się w nią wpatrywali - On musi to zrobić- jej oczy traciły złoty kolor. Powracały do swojej zwyczajnej barwy- Pomyśl o tym Xia. Jestem pewna, że nie chcę łazić za tobą jak jakiś szczeniak, aż w końcu nadejdzie dzień kiedy sam nie będzie mógł już dłużej tego znosić. Powiem ci coś, jeżeli sam tego nie zauważyłeś: nie możemy odejść od siebie na półtora metra bo zaczynamy się trząść- spojrzała na Kynana- Co stanie się ze mną, jeżeli będziesz kontrolować moją moc, Warlordzie? Czy będę mogła sama z niej korzystać? - Nie. - Alexandrine…- podniosła dłoń w kierunku Xii.

161

- Tak będzie lepiej. Poza tym, tak naprawdę nigdy nie miała mocy- wzięła głęboki wdechW porządku, Warlordzie. Zrób to. - Pierdole to- Xia złapał przód koszulki Kynan i szarpnął w swoją stronę. Demon drgnął odrobinę, ale ciągle miał oko na Alexandrine jakby miał ochotę zjeść na lunch coś młodego i ludzkiego. I wyglądało na to, że będzie miał taką okazję, po tym jak sama zgłosiła się na ochotnika. Prędzej pójdzie do diabła niż się zgodzi żeby Kynan zrobił jej krzywdę. Była jego i nic tego nie zmieni. Warlord pchnął go mocno. - Przestańcie! Jezu, zachowujecie się jak mali chłopcy. Odpuście sobie to wasze gówniane zachowanie macho, dobrze? Powiedziałam żebyśmy to zrobili. Więc róbmy to ok.? - Nie rozumiesz- powiedział do niej Xia- Oh cholera. Powiedział coś zupełnie niewłaściwego. Alexandrine posłała mu spojrzenie, które mogłoby roztopić stał, tak bardzo była wściekła. - Nie, to ty nie rozumiesz, Xia- pochyliła się w jego stronę- W ogóle tego nie rozumiesz. Od pierwszej minuty, kiedy wszedłeś do mojego mieszkania mówiłeś mi co ludzie tacy jak ja robią osobom takim jak ty. Myślisz, że nie słuchałam? Albo nie zwróciłam uwagi na to co chciał ci zrobić mój ojciec?- mrugnęła mocno, zauważył w jej oczach błysk łez. Kynan stał blisko niej, a Alexandrine nie odsunęła się od niego. Wyrzuciła dłoń w powietrze- Rozpadam się na kawałki, kiedy jesteśmy zbyt daleko od siebie i ty również. Chcesz tak żyć? Mógłbyś? To jest pokręcone i chore- zamknęła oczy na pół sekundy- W pewnym memencie naprawdę zaczniemy się nienawidzić, a ja tego nie chcę. Naprawdę nie chcę. - Nie zaprzeczam. - I dobrze. Jeżeli wiemy, że to jedyny sposób żeby to rozwiązać, dlaczego tego nie naprawimy? - To nie działa tak jak myślisz- Warlord posłał mu spojrzenie, które było bardziej wymowne niż słowa, wyrażało jego opinię o demonach, którzy stawali w obronie czarownic. - Nic nigdy nie jest takie jak chcemy Xia- odwróciła się do Kynana- Warlordzie- dotknęła palcami swojego czoła. Wiedziała, że musi się skupić- Cokolwiek musisz zrobić żeby to minęło, zrób to- Kynan uśmiechnął się. - Usiądź demonie- powiedział do Xii. Usiadł, ale pozostał przygotowany na wszystko. Xia odebrał od Kynana piekielna falę energii. Strumień rosnącej mocy przepływała przez i wkoło niego, unosząc się tak wysoko jak latawiec. Warlord kształtował swoją wewnętrzną siłę, skupiając się na Alexandrine wciągając w to Xię. Mógł ją wyczuć, jej bliskość i prawdziwość z mocą promieniującą gorącem. Jej strach przetoczył się przez niego, usiadł na krawędzi łóżka, bliżej niej. Widział, że jej oczy 162

wracały do normalności. Były już praktycznie ludzkie. Wyciągnął rękę, był wystarczająco blisko, żeby sięgnąć jej ramienia. - Nie pozwolę Kynanowi cię skrzywdzić. Nie fizycznie. To będzie wyłącznie związane z twoją mocą. Jeżeli naprawdę chcesz to zrobić, zrobię wszystko żebyś wyszła z tego bez szwanku. Obiecuję- oblizała usta, obaj z Kynanem śledzili ruch koniuszka jej języka. Ich wzajemne połączenie sprawiło, że stał się twardy. Warlord był podniecony reakcją Xii na seks z Alexandrine. Pragnął jej w ten sam sposób. Chciał poczuć jej długie nogi zaciśnięte w koło swojego ciała i usłyszeć jej jęk kiedy będzie się zmieniał i pieprzył ją coraz to mocniej. Alexandrine dotknęła tyłu swojej głowy. - Zimno mi tutaj. Czuję jakby lód. - Po prostu reagujesz na to, że Kynan używa swojej mocy- tak samo jak on. Reagował i sięgał po swoją. Warlord używał bardzo pokręconej magii. Jego energia rozbłysła gorącem i uspokoiła się. Potarła swoje ramiona. - To był on?- spytała. - Tak maleńka. To był on- materac ugiął się pod, Kynanem kiedy ukląkł na łóżku. Użył już tyle mocy, że był wstanie spalić cały pokój. Powietrze stało się gorące, Alexandrine zaczęła się pocić, ponieważ jej ciało nie było przystosowane do tak wysokich temperatur. Również klęknęła na łóżku, ciągle pocierając swoje ramiona. - Co się będzie działo?- spytała- Czy będzie bolało? Wolałabym być przygotowana na wszystko- Kynan pochylił się do przodu, patrząc z góry na jej twarz. Wpatrywała się w niego z szeroko otwartymi oczami. - Użyję mocy- położył dłoń na jej karku- Możesz to poczuć. Jeżeli tak się stanie i będziesz chciała z tym walczyć, nie rób tego. - Jak?- wyszeptała- Jak mam to zrobić?- oczy Warlorda stały się czarne jak śmierć. - Po prostu nie walcz, nie będę odpowiadać za konsekwencję. - Ona nie może ci tego obiecać- Xia otoczył ramieniem talię Alexandrine- To ja będę ją kontrolować, dobrze? - Zrób to albo usmażę was oboje. - Poradzę sobie, Warlordzie- Xia sięgnął po wypełniającą go moc. Alexandrine była teraz do niego podobna i dostanie się do jej umysłu nie sprawiało mu już kłopotu. Poczuł jak dołączyła do niego. Był daleki od stabilności, musiał powstrzymać panujący w nim chaos. Pomimo bliskiej obecności Kynana, wciągnął ją w swoje ramiona. Jej energia przywoływała go. Słodka i gorąca. Moc przepłynęła wzdłuż jego kręgosłupa. Warlord zwrócił swoją uwagę na kobietę z wyraźną intensywnością. 163

- Jedyne co musisz teraz zrobić czarownic, to poddać się temu. Tak jak to zrobiłaś wcześniej z Xią. Ja zajmę się resztą- przytaknęła, ale była sztywna jak deska, ściskała kapę tak mocno, że jej kłykcie stały się białe. Kynan uwolnił w niej odrobinę mocy. Krzyknęła i szarpnęła się do tyłu. Xia poruszył się, żeby ułatwić jej ten proces dotknął podbródka Alexandrine i odchylił głowę na bok. Kynan przyciskał paznokieć do szyi czarownicy, aż ukazała się krew. Warlord posmakował jej, w ten sposób Xia mógł poczuć jego moc. Obaj czuli, że się opierała, ale nie walczyła z nimi. Xia ją kontrolował, jednak okazało się, że nie potrafił zapanować nad sobą. Nagle wszystko zaczęło dziać się kurewsko szybko.

164

Rozdział 22 Kynan Aijan pachniał jak gorący piasek. Jego ciało emitowało tyle ciepła, że Alexandrine wydawało się, że znajduje się na Pustyni Mojave. W lecie. W samo południe. Jego usta znajdowały się na jej gardle, dziwne było to jak traciła poczucie miejsca, w którym się znajdowała. Bała się, co z nią będzie kiedy to wszystko się zakończy, ale wiedziała, że było warto bez względu na to jakim gównem stanie się jej życie. Nie było takiej możliwości, żeby Xia nie miał nic przeciwko trwałemu połączeniu z czarownicą. Xia był blisko, czuła jego kojącą obecność w swoim umyśle, ale Kynan również tam był, ale w przeciwieństwie do niego, Warlord w ogóle jej nie uspokajał. Ich myśli zostały ze sobą połączone, różnice były tak niewielkie, że nie miała pewności do kogo należą poszczególne wspomnienia. Maddy na pewno pomyślałaby, że to fascynujące doświadczenie i pewnie zmusiłabym Alexandrine do opowiedzenia, jakie towarzyszyły jej wtedy uczucia. Jeżeli tylko to przeżyje. Poczuła smak krwi rozpływającej się w jej ustach, spływającej w dół gardła, była słodka z odrobiną mocy. Te odczucia pochodziły od Kynana, jakaś część jej osobowości pragnęła więcej. Chciała próbować krwi o bogatym i głębokim smaku. Alexandrine wyciągnęła dłoń i dotknęła kogoś. Kogo? Otworzyła oczy i spróbowała poruszyć głową. Ktoś ją trzymał, ale puścił ją i spojrzała w czarne oczy, piękna, intensywna czerń spojrzenia i wyrażająca siłę twarz. Kynan Aijan. Ależ on był przystojny. Obraz Maddy ciągle utrzymywał się w jej umyśle, Warlord został przez niego oczarowany. Właściwie czuła, że szukał więcej. Z narastającym przerażeniem zdała sobie sprawę, że wspomnienia o Maddy były dla niego dostępne i mógł je zapamiętać. Tak samo jak jego wspomnienia były w pełni otwarte dla niej. Poruszyła się w stronę Kynana. Dotknęła jego policzka, przesuwając dłonią po męskiej piersi. Jego moc pulsowała w niej. Nie był Xią. Pragnęła Xii a on był Kynanem. Warlordem. Kochankiem Magellana, człowieka który go zniewolił. Zakochany w Carson Philips, kobiecie którą miał zamordować. Przez setki lat był zabójcą z powodów ludzi takich jak ona. - Nie jesteśmy takie jak on- powiedziała do niego, ale przede wszystkim myślała o MaddyOna taka nie jest. - Xia, musisz ją kontrolować. - Panuję nad nią. Teraz to ty jesteś problemem. Przestań się obijać i skończ to, Warlordzieta wymiana zdań pomogła Alexandrine dokładniej uporządkować postrzeganie i myśli, stały się one bardziej dyskretne, indywidualne i wyraźne. Kynan Aijan i Xia oraz ona, Alexandrine Marit.

165

- Jesteś cierniem w moim tyłku, Xia. - To właśnie ona ciągle mi powtarza- poczuła jak w jej głowie rozchodzi się fala zimna a żyły zamarzają, kiedy Kynan sięgnął po moc Alexandrine, pragnąc ją jej odebrać. Wszystkie instynkty w jej ciele wrzeszczały w proteście. - Skarbie- wyszeptał jej do ucha Xia. Otoczył ją ramionami, przyciągając do siebie, ale nie powstrzymał Kynana w tym co jej robił- Przepraszam- szepnął- Tak bardzo mi przykro. Musiała pozwolić żeby to się stało. Pragnęła z tym walczyć, ale gdyby to zrobiła, Boże pomóż jej, musiałaby stanąć twarzą w twarz z życiem, w którym Xia na pewno by ją znienawidził. Najprawdopodobniej sama nauczyłaby się go nienawidzić. Jaka byłaby to przyszłość? Gdyby zatrzymała swoją moc, wiedząc jak działa na nią Copa, w końcu sięgnęłaby i po nią. Brałaby więcej i więcej. Aż skończyłaby jak jej ojciec. Zimna. Bezlitosna. Niewolnik własnej mocy. Z krwią na jej duszy. Albo śmiercią. Albo z oboma. Kynan bez przerwy torował sobie drogę wewnątrz niej. Lęk przyspieszył tempo uderzeń jej pulsu, kiedy demon kontynuował wtargnięcie. Alexandrine sięgnęła w głąb siebie, drżąc ze strachu, nie broniąc się, chciała innego życia niż to które miała wcześniej. Pragnęła mieć niezależne, samodzielne życie. A może najbardziej pragnęła mieć szansę na związek z Xią. Skarbie, wszystko w porządku. Nie pozwolę Cię skrzywdzić. Proces rozpoczął się z szaleńczą prędkością. Próbowała krzyknąć, że nie jest jeszcze gotowa, ale powietrze dookoła niej stało się gęste, aż poczuła jakby osiadło na jej skórze. Boże, pozwól żeby to się szybko skończyło. Zapach gorąca i piasku rozchodził się dookoła niej. Coś ryczało w głowie Alexandrine. Kolory rozbłysły za jej zamkniętymi oczami. Poczuła rozdzierający ból, był nieubłagany, trwały. Kynan odcinał ją od jej mocy. Pomyślała, że choć posiadała niewielkie zdolności, to jednak były częścią niej. Nie spodziewała się, że będzie się czuła jakby coś rozrywało ją na kawałki. - Nie- powiedziała to na głos? W swoim umyśle? Walczyła o to, żeby usiąść pionowo, wyrwała się z komfortowego uścisku Xii i ześlizgnęła się na podłogę. Kakofonii dźwięków towarzyszyło cierpienie. Główne mięśnie jej nóg były rozdzierane przez ból, a deszcz igieł wbijał się w skórę. Przechyliła się, ruszyła do tyłu aby przed twarzą mieć łóżko, zatrzymała się żeby złapać równowagę. Moc Kynana postępowała, ponownie przejmując kontrolę nad umysłem Alexandrine. Znowu zaczęły dziać się dziwne rzeczy z jej wzrokiem. Nic nie działało tak jak tego oczekiwała. Kolory zlewały się w jeden, linie perspektywy zniknęły albo były niemożliwe do ustalenia. Zacisnęła mocno powieki i potrząsnęła głową. Kiedy otworzyła oczy znowu mogła widzieć, ale wszystko w pewien sposób było inne i nie rozumiała co i dlaczego i czy świat 166

jeszcze kiedyś będzie normalny. Kynan siedział na łóżku, na pośladkach, zaciskając dłonie na udach. Jego oczy były całe czarne. Atramentowo czarne. Jak zawsze. Xia stał obok łóżka, niedaleko niej, serce ścisnęło się w jej piersi kiedy spojrzała na niego. Poczuła ogromną stratę. Pragnęła, potrzebowała, szanowała a może i nawet kochała Xię, choć wydało się to szalone, rozdzierała ją na kawałeczki myśl, że kiedy Kynan zakończy proces, jej połączenie z Xią zniknie. Nawet jeżeli wiedziała, że tak musi być. Czy będzie chciał mieć z nią cokolwiek wspólnego kiedy nie będzie już miała swoich mocy? Czy pomyśli, Czy dobrze zaopiekował się tą czarownicą? Dlaczego miałby się nią przejmować, teraz kiedy nie miał już żadnego powodu, żeby ją chronić? Osłabła, kiedy ponownie napłynęła do niej moc Kynana, owijała się wokół niej, dusiła ją. Rozrywała na kawałki. Łapiąc oddech, pochyliła głowę i dotknęła czołem podłogi, zmuszając się żeby nie reagowała, kiedy to straszliwe uczucie trwało i trwało. Poczuła gdy jej własna moc stała się niedostępna. Nie zniknęła jak tego oczekiwała, tylko stała się dla niej nieosiągalna. To było jak sięganie po coś co znajdowało się po drugiej stronie lustra. Mogła próbować przez resztę życia, ale nigdy nie będzie wstanie zrobić kroku naprzód. To był koniec. Była przepełniona smutkiem. Została odseparowana od swojej mocy. Uratowana od losu, którego nigdy nie było dane jej poznać. Alexandrine podniosła głowę i pierwszą rzecz jaką zobaczyła był Xia. Stał blisko niej, jakby ciał do niej podejść, ale jednak z tego zrezygnował. Gdyby tak bardzo nie cierpiała mogłaby go dotknąć. Jego skóra miała kolor lapisu, w niczym nie przypominał swojej ludzkiej formy, w pewnym sensie był piękny, w obu ją przerażał i podniecał, przypomniała sobie, że prawdopodobnie straciła znacznie więcej niż tylko moc. Jego oczy miały kolor płonącego błękitu. To był koniec. Wszystko się skończyło. W wewnątrz jej ciała ponownie pojawił się gwałtowny ból, spalając ją. Była świadoma uciążliwej obecności Kynan w swoim umyśle, było to szkodliwe i złe. Poczuła przebiegający po plecach dreszcz, nie potrzebowała mocy żeby zrozumieć to co podpowiadała jej intuicja. Kynan pragnął znacznie więcej niż tylko energii. Chciał ją ze sobą związać tak samo jak Magellan związał go z nim. Wbrew jej woli. Zniewolić ją. Ta wiedza w pełni rozkwitła w niej. Jeżeli mu się to uda i Alexandrine nie umrze dzisiaj, stanie się to wkrótce, nie miała żadnych wątpliwości. Jego obecność w jej umyśle rosła, walczyła z Warlordem z całych sił. Jednak to on przejmował nad nią kontrolę. Robiąc z niej odpowiednik zniewolonego demona. Moc Kynana dusiła ją. Część niej, która nie była

167

wewnętrzną siłą, ale ciągle stanowiła fundamentalną część jej osoby została z niej wydarta. Pomóż mi. Walczyła z nim z całych sił. Próbując utrzymać wszystko to, co jej odbierał. Wzrok znowu ją zawodził, nie była wstanie na niczym się skupić, jedynie na tym znajdowało się tuż przed jej oczami. Widziała stojącego Xię. Powietrze wkoło niego falowało i wtedy nagle zniknął. Na łóżku, Kynan odrzucił głowę do tyłu. Przez pół sekundy, Alexandrine czuła jak jej umysł był zupełnie wolny. Popełnili z Xią ogromny błąd ufając Kynanowi. Chciał uzyskać wiele więcej niż tylko jej moc i wspomnienia o Maddy. Chciał, żeby to ona zapłaciła za to co zrobił mu Magellan. A teraz wiedział też o Maddy i chciał dla jej przyjaciółki tego samego. Uciekaj. Gdyby tego nie zrobiła, z Kynanem Aijanem posiadającym ją i jej moc, byłaby martwa w ciągu dwudziestu czterech godzin. Alexandrine nie wydawało się, żeby pozwolił jej cieszyć się życiem zbyt długo. Nie było żadnej możliwości żeby przeżyła to co chciał z nią zrobić. Moc Warlorda wróciła do niej z hukiem. Krzyknęła, ale żaden dźwięk nie wyszedł z jej sparaliżowanego gardła. Kynan nie zmienił swojej klęczącej pozycji, jednak zauważyła, że się odprężył. Był Kynanem. Wiedziała o tym. Brązowe włosy zaczesane za uszami, twarz dla której kobieta była gotowa umrzeć, żeby tylko spojrzał na nią z pasją. A jednak, chociaż widziała Warlorda, wyczuwała w nim Xię. Niewidzialna nić, która biegła pomiędzy nią a Kynanem, połączona również z jej demonem, zniknęła. Czuła jakby w gardle miała otwartą ranę, w końcu udało jej się odezwać ochrypłym głosem. - Xia?- Kynan uśmiechnął się, zauważyła wtedy, że jego oczy nie były już czarne. Nie były też złotobrązowe. Jego tęczówki były białe, pokryte jasnoniebieskimi smugami. - Kurwa, tak- odpowiedział- dreszcz przebiegł jej po plecach i skierował się do brzucha, ponieważ mówił głosem Xii. Odepchnęła się od podłogi i stanęła na nogach. - Co się stało?- wyszeptała. Warlord zsunął się z łóżka, prostując się, eksponując swój wzrost. Nie był aż tak wysoki jak Xia ale miał za to dłuższe nogi. - Nie patrz na mnie jak na ducha, dobrze? Musimy wymyślić co teraz zrobić. - Xia?- podszedł do niej, przesunął dłonie wzdłuż jej ramion, szyi na końcu obejmując twarz. - Nie wariuj, Alexandrine. Trzymaj głowę na karku a jest szansa, że wyjdziemy z tego cało. - Jak?- położyła ręce na jego piersi ale natychmiast je oderwała kiedy jego oczy zmieniły kolor. Od migoczącego niebieskiego i białego do brązowo-czarnego a na końcu spowrotem do białego.

168

- Kynan nasz oszukał. Przejął twoją moc i on ją… zgubił. Gdybym nie przejął kontroli oboje byśmy zginęli- Alexandrine cofnęła się, nie wątpiła, że stał przed nią Kynan Aijan, dotykał ją, ale też czuła, że była połączona z Xią, a wszystko to pochodziło od Warlorda który patrzył na nią oczami jej demona. - Skarbie, skarbie. Wariujesz, to nie jest produktywne. - Czy to jest trwałe? Czy jesteś tam uwięziony? Xia?- zbliżyła się do niego- Jeżeli nie powiesz mi o co chodzi, naprawdę zacznę wariować- jego ciało stało się gorące, Kynan warknął, był to dźwięk który przeraził Alexandrine. - Nie mogę go już dłużej utrzymać- w jego oczach pojawiły się niebieskie cienie, po chwili jednak powróciły do białego koloru- Nie możesz tu być, kiedy go wypuszczę. Musisz stąd uciekać. - Gówno prawda. On cię zabije. - Może- uderzyła w nią inspiracja, a może była to czysta desperacja. - Gdzie jest twój nóż?- spytała. - Wyjdź stąd Alexandrine- złapała jego nóż wraz z futerałem i włożyła go do kieszeni swoich spodni, a następnie sprowadziła Warlorda po schodach na dół. Podgrzewacz był ciągle gorący. Wyjęła broń a następnie wyciągnęła dłoń w kierunku demona. - Kładź się, już. Na podłogę- Xia w ciele Kynana bez sprzeciwu wykonał jej polecenie. Alexandrine usiadła okrakiem na jego klatce piersiowej. Trzęsły się jej dłonie, gdy wyciągała nóż z pochwy. Ostrze błysnęło niebieską barwą. Przysunęła nóż do podbródka Kynana. Dotknęła jego policzka- Dzięki Xia. Teraz, wypuść go, albo wyjdź z niego, do diabła zrób cokolwiek żeby zadziałało. - Uważaj z nożem, on jest- ostry. - Yeah, wiem- uśmiechnęła się lekko- Zrób to, co ci powiedziałam- zacisnęła uda dookoła żeber Kynana. Powietrze w koło nich ponownie stało się gorące, ale nie odczuwała żadnego zimna w głowie. Żadnych lodowych igieł wbijających się w ramiona. Nie miała odwagi spojrzeć, więc raczej wyczuła niż zobaczyła, że Xia opuścił ciało Warlorda. Przysnęła nóż bliżej jego podbródka. Oczy mężczyzny zamigotały. Brązowe stały się prawie czarneUżyjesz choćby odrobiny mocy Kynanie Aijan albo spróbujesz zrobić coś innego i jesteś tost. Rozumiemy się?

169

Rozdział 23 Xia pozostał w swojej nieludzkiej formie, nawet kiedy już uwolnił Kynana. Warlord zabijał z bardziej błahych powodów od tego, co sam właśnie z nim zrobił, złamał jedną z głównych zasad ich gatunku- opętanie innego demona bez jego zgody- jest zakazane. Spodziewał się, że Kynan będzie chciał go za to wdeptać w ziemię. Jednakże, po tym co próbował zrobić z Alexandrine, nie był z tego powodu aż tak bardzo skruszony. Xia zanim położył się na podłodze, upewnił się, że ma odpowiednią ilość mocy, żeby w razie konieczności zaatakować drugiego mężczyznę. Alexandrine przygotowała się na jego powrót. Przycisnęła dłoń do ramienia Warlorda i przytrzymała czubek ostrza noża tuż ponad jego jabłkiem Adama. - Nawet o ty nie myśli- powiedziała do Kynana. Miała ochrypły głos, który brzmiał cholernie seksownie- Użyjesz mocy, mrugniesz i jesteś trup. - Coś nie tak?- spytał ją. Jak na wkurzonego Warlorda wyglądał całkiem normalnie, ale i tak poczuł jak zbiera w nim moc. Alexandrine nie miała pojęcia o ich sytuacji, ale nie on, był jej świadomy na więcej niż jednym sposób. Ludzie, ale to było popieprzone. - Co do cholery myślisz, że robisz?- warknęła na niego- Próbowałeś mnie zabić. - Jesteś czarownicą- poruszył ręką. - Nuh, uh, uh-Alexandrine użyła całej siły żeby utrzymać demona na podłodze- Ten nóż jest bardzo ostry. Wydaje mi się, że nie chcesz zrobić żadnego gwałtownego ruchu, kiedy nie czuję się za bardzo stabilna- oczy Kynana zamigotały przez cienie brązu i złota. Podarował jej fałszywy uśmiech. Jasne, ponieważ całą swoją moc oszczędzał żeby później urwać głowę Xii. Jak na razie nie próbował żadnego gówna z Alexandrine. - Jesteś wyleczona, czarownico. Żadnej magii. Idź przed siebie i ciesz się życiem. Nie będę cię zatrzymywał. - Dzięki. To takie wzruszające- przesunęła się lekko, ale ciągle trzymała nóż pod jego podbródkiem- Teraz, chce żebyś mi obiecał, że nie skrzywdzisz Xii. - Obiecuję. - Kłamca- Alexandrine przesunęła nóż do boku szyi demona, trzymając ostrze tuż przy jego skórze. Nacięła ją trochę głębiej niż było to konieczne żeby wymusić na nim obietnicę, ale nie znała tej broni w taki stopniu jak Xia, nie czuła go, nie wiedziała jak metal reaguje w zetknięciu z żywą skórą. Ale on znał każdy śmiertelny cal jego powierzchni, każdego ostrza. Kynan miał szczęście, że nie pokroiła go na plasterki, był tego świadomy. Cząstka mocy talizmanu, która pozostała w niej, rozbłysła jak światło podczas mrocznej nocy. Wzięła

170

głęboki wdech, Xia zrobił to samo- Przysięgnij Warlordzie- mówiła powoli, pochylając się nad nim. Wyczuł krew Kynana. Obaj czuli pragnienie Alexandrine żeby jej spróbować, jakby należała do ich rodzaju. Krew Warlorda posiadała bogaty smak mrocznego narkotyku. Nie było takiej możliwości, żeby jej się oparła. Nigdy. Nie z mocą talizmanu w jej ciele. Nie z ich wspólnym połączeniem. - Xia to szczęściarz, że się od ciebie uwolnił. - Yeah. Jasne. Ja też jestem szczęściarą. Udało mi się uwolnić od ciebie i tego wszystkiegodotknęła ostrzem jego podbródka- Przysięgnij Warlordzie, albo moja twarz będzie ostatnią rzeczą, jaką zobaczysz przed śmiercią- gorąca moc demona wypełniła pokój. Alexandrine skrzywiła się, sięgając po wewnętrzną siłę, która w niej pozostała. Używała jej jakby była jedną z nich a nie czarownicą. Nie była bardzo potężna, ale do diabła zachowywała się jak demon. To wywołało w nim przerażający dreszcz. Kynan odciął ją od jej własnej mocy. Energia, której teraz używała mogła pochodzić tylko od talizmanu. - Przysięgam, czarownico. Nie skrzywdzę Xii. - To dobrze- jej głos był miękki, lekko ochrypły. Bardzo seksowny. Pochyliła się nad nim, odciągając nóż, przypieczętowując ich umowę, próbując jego krwi. Z zamkniętymi oczami, Kynan położył dłoń na tyle jej głowy, przyciągając ją bliżej siebie. Xia wszystko czuł, sposób w jaki zareagowała na zgodę drugiego demona, na jego mocy uścisk. Warlord miał jej za złe wymuszenie obietnicy. Facet był atrakcyjny dla czarownicy. Xia wrócił do swojej ludzkiej formy i kucnął obok nich. Przesunął palcem po skaleczeniu na szyi Warlorda i zlizał z niego krew. Kynan warknął i przetoczył się, zrzucając Alexandrine na podłogę. Była zdezorientowana. Prawie natychmiast podniosła nóż do góry. - Nie- teraz nie dostrzegał w jej oczach niczego niepewnego- Nie ma mowy, żebym pozwoliła ci się tak dotknąć. Nie w ten sposób. - Ty cholerny skurczybyku- powiedział do niego Xia. W całości odebrał myśli Warlorda. - Czarownice właśnie po to są, prawda?- złapał go za ramię i odciągnął od niej. Przed oczami ukazał mu się obraz kobiecej twarzy- przyjaciółki Alexandrine, Maddy, sekundę później zerwał ich połączenie. - Zostaw ją. - Dlaczego? To czarownica- warcząc Kynan podniósł się z połogi. Xia wyciągnął dłoń w jej kierunku. Przyjęła jego pomoc. - Nie obiecałem, że nie skrzywdzę twojej małej czarownicy, Xia. Ani żadnej innej. - Wynoś się stąd. Wracaj do domu- złapał go za ramię- Może zrobiłem coś, czego nie powinienem, ale sam poradzę sobie z konsekwencjami, jasne? 171

- Co powie na to twoja czarownica, kiedy już się dowie?- spytał. - Powiedziałem, że sam sobie poradzę- pochylił się w stronę drugiego mężczyznyNikodemus nie będzie zadowolony, kiedy dowie się co zrobiłeś, Warlordzie. - Z ciebie również nie będzie zadowolony. - Zrobiłem to, co musiałem- kąciki ust Kynan uniosły się ku górze. - Masz pojęcie, co oznacza prawdziwa nienawiść czarownicy?- Xia zwalczył pragnienie zaatakowania go. Nie był aż tak dziki żeby walczyć z Kynanem Aijanem. Dotknął czoła trzema palcami i ukłonił się. - To ty straciłeś kontrolę nad sobą, Warlordzie. Ja tylko upewniłem się, że nie umrze- Kynan również dotknął swojego czoła. - Masz moje przeprosiny, demonie- wyprostował się. Przyznał się do swojego błędu jak przystało na Warlorda, którym był. Żadnych usprawiedliwień. Chociaż mógłby mieć, co najmniej jedno. Jednak według Xii, niewystarczająco dobre. Każdy były zniewolony demon, który przysiągł wierność Nikodemusowi był nieprzystosowany, czekający na zbliżającą się katastrofę z powodu nie radzenia sobie z wolnością czy ciężarem ich przeszłości. Kynan wcześniej był własnością Magellana. Jego osobistym zabójcą, pieprzonym kumplem. Mieszkał z Carson Philips, którą porwał od jej rodziców, był z nią przez cały czas, patrzył na to co Magellan jej robił. Każdy w rezydencji Tiburon wiedział, że mag wysłał Kynan za Carson żeby ją zabił, otrzymał też zgodę żeby zrobić z nią co tylko będzie chciał. Teraz wiedział, że Warlord pragnął tamtej czarownicy i próbował dostać to od Alexandrine. Xia ponownie pochylił głowę, dotykając palcami czoła. - Warlordzie. Powinieneś wrócić do domu. Alexandrine nie powiedziała ani słowa dopóki Kynan nie wyszedł, uspokoiła się kiedy zamknął drzwi za Warlordem. Poczuła ulgę, że zniknął, jednak po chwili znowu się spięła. Jasne. Zostali teraz sami we dwoje, stali w salonie, panująca niezręczna cisza stawała się coraz bardziej kłopotliwa, pochłaniała ich. Xia odwrócił się i wyszedł do kuchni. Ona została tam sama, w tym samym czasie otworzył lodówkę i wyjął butelkę piwa La Guillotine. Nie miał żadnych dreszczy. Nie paliła go gwałtowna potrzeba posiadania jej blisko siebie. W pewien sposób tęsknił za tym. Przez chwilę przyglądał się zawartości swojej lodówki. Nie miał żadnego jedzenia, ale za to miał zapas piwa. Złapał kolejną butelkę, jedną dla niego i drugą dla niej, wtedy przypomniał sobie, że Alexandrine nie pali, nie pije, nie bierze narkotyków i nie używa wulgarnego języka. No cóż, czasem używa. Stał przed otwartą lodówką, gapił się na znajdujące się w niej piwo, plastikowy dzbanek z leczniczą miksturą z Copy i zasuszoną 172

pomarańczę. Cholera. Umrą z głodu. Usłyszał jej kroki, zmierzała do kuchni. Przynajmniej nie był dziwnie spięty jak wcześniej. Nie panikował, kiedy byli od siebie oddaleni, jasne, był zadowolony, że szła do niego, ale w normalny sposób. Pomijając podekscytowanie pędzące do jego jąder, ponieważ wiedział, że będzie tutaj lada chwila. No cóż nie zupełnie. Z niecierpliwością czekał aż znowu znajdzie się z nią w tym samym pomieszczeniu, ponieważ była taka seksowna. Po za tym, miał do niej zupełnie neutralny stosunek. Cholera, to było popieprzone. Kynan miał rację. Znienawidzi go, kiedy dowie się, co zrobił. Jej. Im obojgu. Tutaj. Teraz. Odłożył butelkę na miejsce. - Xia- wymówiła jego imię ledwo słyszalnym szeptem. Oczyściła gardło i spróbowała jeszcze raz. Głośniej- Xia. Myślę, że musimy porozmawiać- zamknął drzwi od lodówki i odwrócił się w jej kierunku, z butelką La Guillotine w dłoni. - Nie masz nic przeciwko? - To twój dom. Potrafię poradzić sobie z tobą pijącym piwo- zdjął kapsel kciukiem i wypił połowę butelki, przez cały czas czuł się jak dupek. Nie powinien przed nią pić, jeżeli jej się to nie podobało. Ale z drugiej strony potrzebował się ochłodzić- Więc- zaczęła mówić, kiedy podszedł do blatu i oparł się na nim, chowając La Guillotine za sobą- Nie do końca wiem co się stało. - Skopałaś tyłek Warlordowi, to się stało- nie podobało mu się to jak się czuł. Jeżeli byłby choćby najmniejszy cień szansy, że mógłby winić za to magię, zrobiłby to od razu. Ale moc nie miała nic wspólnego z tym, że pragnął mieć ją w swoich ramionach oraz z tym w jaki sposób chciał z nią być. Córką Rasmusa Kesslera. - Yeah- skinęła głową- Wiem o tym, ale moja moc zniknęła- zmarszczyła brwi- Nie zniknęła, tylko jakby została zablokowana. A przynajmniej tak mi się wydaje, biorąc pod uwagę, że Kynan mówił, że to właśnie zrobi. - Uh-huh- sięgnął za siebie i wziął kolejny łyk piwa. Okłamywanie jej było niewłaściwe. Ale jak do diabła, miał jej to powiedzieć? - Ale ciągle cię czuję. - Tak?- był pobudzony. Nawet więcej niż podniecony, cholera. Miał tupet opowiadając Kynanowi, co myśli o lubieniu czarownic. Chyba właśnie miał swój własny mały przypadek międzygatunkowego pojednania, czyż nie? - Dlaczego tak jest?- spytała. Podeszła do niego, znajdowała się na wyciągnięcie jego ramienia- Jeżeli Kynan kontroluje moją moc, to dlaczego czuję ciebie a nie jego? - Odpowiedź jest prosta- dotarł do momentu, kiedy musiał podzielić się z nią złą wiadomością i utracić swoją ostatnią szansę na bycie z nią tak jak tego pragnął. Przygotował 173

się- To nie Kynan cię kontroluje, tylko ja- zaśmiała się jak z kiepskiego dowcipu. Wziął kolejny łyk La Guillotine. Specjalnie ustawił lodówkę na ekstra zimną, żeby mógł czuć jak lodowate piwo spływa w dół jego gardła- Co powiesz, żebym wytłumaczył ci to tak żebyś zrozumiała? - Dlaczego nie?- zerknął na jej twarz czekając aż spojrzy mu w oczy. - Cała twoja baza należy do mnie, Alexandrine- była wystarczająco świadoma, żeby zrozumieć żart hakerów o kontrolowaniu serwerów przez kogoś z zewnątrz. - To niemożliwe- potrząsnęła głową- Ty mnie nie kontrolujesz. Nie wariowałam, kiedy tutaj przyszedłeś. Żadnych dreszczy. Żadnych skurczy żołądka- odwróciła się w stronę drzwi, obróciła się jakby prezentowała mu nową sukienkę- Widzisz? Czuję się doskonale normalnieskrzyżował ramiona na piersi. Zrobiła to samo, co było w pewien sposób zabawne. Jezu, tak bardzo chciał się znowu z nią kochać. - Kynan naprawił to zanim, przestał nad sobą panować. - Udawajmy, że nie mam o niczym pojęcia, Xia. Wyjaśnij mi to dokładnie. Jak dziecku. Powiedz mi, co naprawił i jak to zrobił- nie mógł się powstrzymać i zaśmiał się. - Oddzielił cię od twojej mocy i próbował cię zniewolić. - Tak samo jak robią to z demonami- przytaknęła. Jej koszulka uniosła się do góry odsłaniając fragment nagiej skóry- Tak mi się wydawało, że robił właśnie coś takiegoprzytaknął. - Jeżeli już o tym mówimy, w samą porę dotarłem do niego i go powstrzymałem. - Jak do dziecka, pamiętasz?- W jej oczach dostrzegał podejrzliwość. Nie ufała mu. Bystra czarownica. - Odebrałem mu ciebie. Wszedłem do jego umysłu i wziąłem dla siebie- dźwięk pracującej lodówki był wyjątkowo głośny w otaczającej ich ciszy. Wpatrywał się w butelkę piwa- On by cię zabił Alexandrine. Czułem co chciał ci zrobić. Może nie od razu, ale on jest jeszcze bardziej popieprzony ode mnie. Magellan go zniszczył, rozumiesz mnie? Nie jest już normalny. Żaden z nas nie jest. - Yeah- wyszeptała. Wyciągnęła krzesło i usiadła na nim, opierając pięty o krawędź siedzenia, otaczając ramionami kolana. Przytaknęła- Ja również nie jestem już taka sama. Coś się zmieniło- uwolniła jedną rękę i dotknęła swojego czoła- Tutaj. Tylko nie wiem co to jest. - To ja- po tym wszystkim nie będzie chciała z nim być- To ja teraz posiadam twoją moc. Posiadam ciebie. - Co to oznacza? Jeżeli wydasz mi jakieś polecenie, będę musiała je wykonać?- wzruszył ramionami. 174

- Nie jestem pewien. To, co zrobił Kynan nie było nawet podobne do rytuału, który widziałem u Rasmusa. Jest Warlordem, potrafi robić rzeczy, których ja nie potrafię- do diabła, znienawidzi go za to- Nie ma żadnej wątpliwości, że twoja moc należy do mnie. Mogę ją wyczuć nawet teraz. Dotknąć gdybym tylko chciał. Alexandrine, mógłbym jej nawet użyć. - To łatwo sprawdzić prawda?- spojrzała na niego- Mam na myśli, wydaj mi jakieś polecenie. Jeżeli należę do ciebie albo jakkolwiek to nazywasz, będę musiała zrobić to co mi karzesz, tak?- trzymając La Guillotine w dłoni przechylił głowę na bok. Powietrze zamigotało jakby dzieląca ich przestrzeń podłogi była miniaturową Pustynią Sahara. Poczuł dreszcz biegnący wzdłuż jego kręgosłupa i zimno z tyłu głowy. - Rozbierz się- Alexandrine rozpięła pierwszy guzik swojej koszulki. Sekundę później rozpięła drugi, zmierzała już do trzeciego, kiedy zaśmiała się głośno. - Psychol- odchylił się do tyłu i wypił piwo do końca. Brzęczenie w jego głowie nie zniknęło. Zaśmiała się- Naprawdę myślałeś, że to zrobię, prawda?- również się roześmiał. - Po prostu bardzo chciałem zobaczyć cię nagą, to wszystko- wzruszył ramionami- Rasmus przez cały czas korzystał z tego gówna. Warto było spróbować. - To jest ohydne, bez względu na wszystko- ciągle się śmiała, ale Xia poczuł jak coś ścisnęło go w piersi. Nie podobało mu się to jak się czuł. - Masz rację. Nigdy nie powinienem tego robić. Nigdy, zwłaszcza, że była szansa, że mogło to zadziałać na ciebie. - Chcesz mi powiedzieć, że obchodzi cię to, co stanie się z czarownicą, Xia?- ich spojrzenia się spotkały, a on od razu znalazł się w jej umyśle. Przytłaczając ją, chociaż nie miał takiego zamiaru. Po prostu znalazł się tam i kontrolował jej moc. Wyłącznie moc, nie wolną wolę, co było dla niego dużą ulgą. Sięgnął i użył jej wewnętrznej siły, nie jego, nie miał pojęcia jak używać takiego rodzaju energii. Ta moc nie była podobna do jego własnej- W ten sposóbzrobiła coś co prawie przeoczył, ale w końcu pokazała mu jak używała swojej mocy kiedy była jeszcze do tego zdolna. Zgasił światła, za pomocą jej energii. Alexandrine wzięła wdech, wtedy też Xia przerwał ich umysłowy kontakt. - Ok.- wyszeptała- Poczułam to. Whoa. To było dziwne. - Oczywiście, że tak- cisza panująca pomiędzy nimi stała się jeszcze intensywniejsza z powodu panującej ciemności. Stała się bezdennie głęboka. Posiadał własną czarownicę. Żaden demon nie kontrolował czarownicy od wieków. Poczuł jak zaschło mu w ustach, przełknął, ale nie wiele mu to pomogło. Złapał swoje piwo, ale butelka była już pusta. Cholera. - Zanim zapomnę albo stchórzę, chciałam ci podziękować. 175

- Za co?- wiedział, że jego głos był przepełniony goryczą- Za zrujnowanie ci życia? Zmienienie cię w cholerne zniewolone dziwadło? - Lepiej ty, niż Kynan. - Tak myślisz? - Tak- w ciemności, podniosła się ze swojego miejsca. - I nie masz nic przeciwko temu? - Mniej więcej, to zależy. - Carson też jest odcięta od swojej mocy, ale poradziła sobie z tym. - Co jej się stało? - Magellan- wzruszył ramionami- A potem zasymilowała się z niestabilnym talizmanem. Nawet, jeżeli masz w sobie, odrobinę naszej mocy, wątpię, że będziesz potrafiła zrobić to co ona? - Na przykład? - Uwolnić zniewolonego demona od maga, który go więzi. - Wow- otworzyła szeroko oczy ze zdziwienia- Naprawdę?- przeszedł go dreszcz na myśl o nowych możliwościach. - Nie wydaje mi się, żebyś mogła to zrobić, ale może jeżeli byłabyś blisko mnie to mógłbym użyć twojej mocy. - Myślisz o czymś konkretnym? - Mógłbym iść po Duriana zamiast czekać na przyjazd Carson. My moglibyśmy to zrobić. Razem- nie powiedziała ani jednego słowa przez dłuższą chwilę. I kiedy już myślał, że jej milczenie oznacza, że nie ma zamiaru współpracować z nim w ten sposób, odezwała się. - Chodzi o to, że tak sobie myślę… - Tak? - Mmm- mówiła ściszonym głosem- Tak sobie pomyślałam, że nie chciałabym żyć bez celunacięcie, które zrobił na jej szyi jeszcze się nie zagoiło, a teraz z powodu emocji ponownie zaczęło krwawić. Widział je bardzo dokładnie, znalazł się na krawędzi. Jasna kropla zdobiła podłużną rankę, wspaniałą czerwienią. Jej zapach uderzył w niego, taka była jego natura, a poza tym wiedział jak dobrze smakowała. Wyciągnął dłoń w jej stronę. - Chodź do mnie- posłuchała go. Otoczył palcami ramię Alexandrine i przyciągnął ją do siebie, dotykając ustami jej ramienia, smakując ją. To było teraz nawet jeszcze lepsze, kiedy był w połowie zmiany i skręcał się z niepewności czy ponownie zgodzi się na seks z nim. Pachniała i smakowała tak dobrze- Pieprz mnie, Alexandrine- wyszeptał. Chciał też dodać, że smakowała tak dobrze, ale te słowa nie opuściły jego ust. Zamarła. On również, kiedy zdał 176

sobie sprawę, co powiedział i jak musiała odebrać jego słowa. Miał prawie pewność, że wstrzymała oddech. Interesujące. Nie odsunęła się od niego z krzykiem ani nie uderzyła go w twarz- Nie kontroluję cię w pełni- na pewno nie umknęło jej to, że był podniecony, biorąc pod uwagę fakt, że trzymał ją w ramionach- Tylko twoją moc- wsunął palce w jej włosy- I skarbie, to oznacza, że nie muszę cię kontrolować, żebyśmy mogli to zrobić. Nigdy więcej. - Mogę powiedzieć nie- nie myślała głośno, po prostu stwierdziła fakt. Nie było to nic wielkiego. - A zrobisz to?- od wieków nie był taki podniecony. Wiedziała, że mogła mu odmówić, ale nie miała zamiaru tego powiedzieć. Jeszcze nie. Więc, jak daleko miała zamiar się z nim posunąć? Sięgnął pomiędzy ich ciała i rozpiął górny guzik jej jeansów. Czy chciała uprawiać seks z kimś takim jak on? Wiedziała, czym był, co się stanie jeżeli mu nie odmówi?- Nie masz nic przeciwko temu? - Nie. - To dobrze- wyszeptał swoja odpowiedź. Palcem wskazującym i kciukiem złapał za zapięcie ekspresu spodni i pociągnął go w dół, dźwięk był cholernie głośny. Była to muzyka dla jego uszu. Stała spokojnie gdy rozpinał guziki jej koszulki. Jeszcze tylko dwa i zdejmie z niej bluzkę i będzie mógł wszędzie jej dotykać- Więc, Alexandrine, powiedz mi czy znowu będziesz się ze mną pieprzyć?- wzięła głęboki wdech. - No cóż. Tak, myślę, że tak. Oh, Xia. Warknął, a ona nawet nie drgnęła. Był to dźwięk z rodzaju mrożących krew w żyłach, który przed wiekami chronił go przed jej przodkami. Najpierw zniknęła jej koszulka, potem dobrał się do stanika. Sięgnął za nią, staczając walkę z zapięciem. Cholera. To nie był czas na bycie niezdarnym. Miał tylko nadzieję, że tego nie zauważyła, ale sekundę później zapięcie pękło. Biustonosz zniknął. Zrobiła krok do przodu, opierając ręce na blacie, bo obu stronach jego ciała, w dłoniach trzymał jej pełne, miękkie piersi. Odchylił się do tyłu i miał idealny widok na ciało Alexandrine. Wyrzucił ręce do przodu, otaczając ją nimi w talii. Położyła dłoń na jego ramieniu, żeby utrzymać równowagę. Jej skóra była nawet jeszcze bardziej miękka niż zapamiętał. - Przez ciebie odchodzę od zmysłów- jej druga ręka była zajęta rozporkiem przy jego jeansach. - Tak?- pociągnęła jego spodnie w dół, wyszedł z nich, ściągając z siebie bokserki. Jego koszulka również zniknęła. Zmienił swoją formę i niech idzie do diabła jeżeli właśnie nie otoczyła go ramionami. Nawet się nie zawahała, prawda? Uczucie jej nagiej skóry przyciśniętej do jego było fantastyczne. Ludzka skóra przeciwko jego, miękka i ciepła, do 177

tego była tak samo chętna jak on. Przycisnęła usta do jego piersi, odnalazła sutek i polizała go. Zdjął z niej spodnie, wziął ją na ręce i podszedł z nią do kuchennej wyspy, położył ją na blacie. Palcem zakończonym pazurem, śledził w powietrzu linię od środka jej piersi do kości łonowej. Jęknęła, czując jak magia płynęła z jego ciała do niej. Po prześledzeniu jeszcze kilku linii, przeszedł prosto do jej sedna. Wygięła swoje biodra w łuk, przybliżając się do niego jak tylko mogła. Pachniała tak dobrze, smakowała tak dobrze, była dla niego mokra, pracował nad nią swoimi ustami, trzymając jedną rękę na jej zgiętym kolanie, lekko je ściskając, drugą położył na blacie. Nie uwolnił jej dopóki nie doszła. Nie odzyskała jeszcze w pełni oddechu, kiedy pochylił się nad nią i pocałował jej pierś. Syknęła i przycisnęła się do niego. Położyła ręce górnej części jego pleców, musiał bardzo uważać żeby jej nie podrapać. Zupełnie straciła nad sobą kontrolę, postawił sobie jako najważniejszy cel dowiedzieć się co najbardziej jej się podobało, kiedy dotykał jej w tej postaci. Wyglądało na to, że wszystko. Podniósł się do góry, wystarczająco żeby spojrzeć Alexandrine w oczy, kiedy przyciągnął ją za biodra nad krawędź wyspy. - Wiesz co to oznacza- przytaknęła- Dla żadnego z nas nie będzie już odwrotu. - Xia…- wsunął się w nią, kiedy już w pełni znalazł się w jej ciele, czuł jak dostosowywała się do jego rozmiaru. Niebo. Impuls żeby się z nią połączyć prawie pozbawił go kontroli. Teraz dominowały w nim jego fizyczne pragnienia, gdy jeden z jego rodzaju był w ludzkiej postaci, tak jak teraz ona, jego instynkty krzyczały tylko o jednym- reprodukcji. - Wiesz o tym, prawda? Jeżeli jestem w tobie w ten sposób?- wszedł w nią raz i prawie stracił panowanie nad sobą- Powiedz mi teraz jeżeli nie chcesz ryzykować- przeszedł go dreszcz od górnej części pleców po palce u stóp- Chcę to z tobą zrobić- ponownie. Na początku powoli, potem szybciej aż w całości znalazł się w jej wnętrzu, czuł jak zaciskała się na nim. - Xia, proszę. - Pragnę cię. To jesteś ty, Alexandrine- w tej formie jego głos był niższy, bardziej szorstkiJesteś tą jedyną- ponieważ była. Alexandrine Marit była kobietą stworzoną dla niego. Akceptowała to kim był, do diabła, ona przyjęła to czym był. Wsunęła dłoń między ich ciała i dotknęła jego penisa. Złapał ją za nadgarstek, zatrzymał ją, żeby powiedzieć coś co nie wydawało mu się, że kiedykolwiek będzie możliwe- Jesteś jedyną kobietą której pragnęzobaczył jej uśmiech, delikatny, trochę smutny, wstrzymał oddech, to było właśnie to. Już było po nim, kwestia ryzyka związku z czarownicą stała się punktem spornym.

178

Rozdział 24 Alexandrine obudziła się leżąc płasko na materacu. Nie miała ani jednej poduszki. W sypialni było ciemno, miejsce obok niej, na którym powinien znajdować Xia ciągle było ciepłe. Ich wzajemne połączenie nie zmieniło się. Jednak nie było podobne do tego, które dzielili, gdy wcześniej moc talizmanu namieszała w ich obojgu. Jej więź z Xią była ściśle związana z pozostałą w niej wewnętrzną siłą, było to dla niej wyjątkowe, ale też jednocześnie zupełnie obce uczucie. Według Xii, zawsze podświadomie wyczuwała obecność demona, który nie był zniewolony. Teraz kiedy jej moc zniknęła, zdała sobie sprawę w jaki sposób te skromne umiejętności wpływały na jej życie. Moc talizmanu nie była Alexandrine zupełnie obca, teraz gdy nie miała już swojej energii, nic nie oddzielało jej od tego co z niego w niej pozostało. Do wielu nowych rzeczy musiała się przyzwyczaić. Z zamkniętymi oczami wiedziała, że Xia był blisko. A jednak, coś było nie tak. Powietrze który wdychała i wydychała ze swoich płuc było jakieś dziwne. Czuła jak jej kości wibrowały od środka. Jeszcze nie zajęli się tematem jego wielkiego wyznania, to też był problem. Jesteś tą jedyną. Ludzcy mężczyźni ciągle gadali głupoty, zwłaszcza gdy byli napaleni. Pomyślała, że Xia dużo się od nich nie różnił. Poniosło go i powiedział coś czego w ogóle nie miał na myśli. Nie chciała go pytać co przez to rozumiał. Zwłaszcza, że mógł wszystkiemu zaprzeczyć. Tak było dużo bezpieczniej. Więc, nigdy nie dała po sobie poznać, że usłyszała to co powiedział. Ta taktyka nie była jakoś wyjątkowo spektakularna. I nie była z nim szczera. Może powinna zażartować z tego co powiedział, żeby wiedział że nie potraktowała jego słów poważnie. Tak byłoby dla nich lepiej, ale nie było, a teraz wszystko pomiędzy nimi jeszcze bardziej się skomplikowało. Nienawidziła tego. Nie ruszając się z miejsca, otworzyła oczy. Jej strona łóżka znajdowała się równolegle do drzwi sypialni, co oznaczało, że mogła zobaczyć Xię stojącego przed nimi z głowa przechyloną na bok. Przez ich wzajemne połączenie- wyglądało na to, że już zostanie tak na zawsze- wiedziała, że on również myślał, że coś jest nie tak. Jeszcze wiele rzeczy będzie musiała się nauczyć o mocy talizmanu. Nie żeby miała coś do powiedzenia na ten temat, do tego łączyła ją obca i trwała więź z Xią. To z tym musiała nauczyć się sobie radzić. Zrobił krok w kierunku drzwi. - Xia?- podniósł rękę do góry, dając jej znać, żeby się nie odzywała, ale jednocześnie ich połączenie stało się intensywniejsze. Poznała jego myśli a nawet niektóre z uczuć, których doświadczał. Przeszedł ją dreszcz a kręgosłup pokrył się lodem. Zacisnęła dłoń w pięść, w Xię uderzyło przeczucie, które odczuwała przez całe swoje życie. Nie była tego w ogóle

179

pewna, ponieważ odczucie nie pochodziło od niej. Odbierała je przez Xię, to on teraz kontrolował jej moc i pomimo tego, wiedziała, że przeczucia nie kłamały. Usiadła, ściszonym głosem powiedziała- Odejdź od drzwi, Xia- odwrócił się w jej stronę. Był w swojej ludzkiej postaci, miał na sobie tylko jeansy. Wyglądał absolutnie doskonale. Odpowiedział również po cichu. - Dlaczego?- czy on używał moc? Oboje nie wiedzieli jak rozpoznać to czy korzystał z jej energii. Niezrozumiałe było dla niej jak mogła odbierać swoje przeczucia, które wcześniej przepłynęły przez ciało Xii. - Kiedy tak się czuję, coś się wydarzy. Zaufaj mi. - Naprawdę?- uniósł brwi i przytaknął .Domyśliła się, że on też dopiero się uczył. - Nie żartuję, Xia- jej zaniepokojenie wzrosło- Coś się stanie. Rusz się- Niewłaściwe podejście, pomyślała. Nie lubił, gdy wydawało mu się polecenia. Więc nie zdziwiła się, kiedy nie ruszył się z miejsca. Skrzyżował ramiona na piersi i wrócił do nasłuchiwania, czy cokolwiek do diabła robił wcześniej. Fala przeczuć zniknęła. - Jestem przygotowany na wszystko- Alexandrine odrzuciła nakrycie, Xia odwrócił się i spojrzał na nią z uniesionymi brwiami. Zignorowała go. Nie miała zamiaru stawiać czoła temu czemuś z gołym tyłkiem. Ruszyła w mrok pokoju w poszukiwaniu swoich ubrań, udało jej się znaleźć jeansy i koszulkę Xii- Skąd wiesz, że coś się wydarzy?- spytał. Potrząsnęła głową. - A skąd mam wiedzieć? Odciąłeś mnie- ich połączenie wróciło, jej kręgosłup zmienił się w lód. Alexandrine skoncentrowała się na tym co czuła- Ciężko mi powiedzieć, ponieważ obieram to od ciebie, To jakbym znajdowała się w Domu Luster. Magiczna przestrzeń powiększyła się. Lodowate palce ścisnęły jej serce. Otworzyła się na nowe doznania, Wow, zaczął boleć ją mózg. Jej moc to maleńka przestrzeń w porównaniu z Wielkim Kanionem Xii. Odczucia atakowały ją tak szybko, że nie była wstanie ich wszystkich przetwarzać. Skoncentrowała się na tych, które potrafiła rozpoznać. Obrazy i wrażenia łączyły się. - Nie wiem. Już sama nie wiem jak to działa- podniósł rękę. Tym razem poczuła jak użył mocy. Nić magii rozbrzmiewała w jej ciele. Przynajmniej taka mała ilość energii nie oszołomiła jej. Bez względu na to, co robił, przeczucia nie zniknęły. W rzeczywistości, kolejny dreszcz przebiegł po jej kręgosłupie, prawdziwy lodowaty dreszcz. Pomimo trzęsących się dłoni udało się jej założyć spodnie i wciągnąć koszulkę przez głowę, zawiązała ją na wysokości talii. Buty. Gdzie podziały się jej buty? Znalazła je i szybko wcisnęła stopy w trampki. Nawiedziło ją kolejny przeczucie, potężniejsze. Bardziej intensywne. Coś złego 180

wydarzy się za chwilę. Jeżeli się nie przygotują, konsekwencje będą straszne. Alexandrine podeszła do Xii i wyciągnęła jego nóż z pochwy. Odpiął futerał i podał go jej. - Nie zrób sobie krzywdy, skarbie. - Nie zrobię- przypięła ją do swoich spodni i od razu poczuła się lepiej. Pomyślała jednak, że nie wystarczająco. Xia powrócił do słuchania, pracując nad nicią mocy. Jeżeli nie odbierał tego samego co ona, o energii talizmanu w jej ciele, co było bardzo dezorientujące, to nie miał pojęcia co czuł i było wielce prawdopodobne, że umknęło mu kilka informacji, które mógł wykorzystać. Wkoło panowała bezwzględna cisza. Żadnych podejrzanych dźwięków. Żadnych kroków, dziwnego skrzypienia. Ale ktoś włamał się do domu, tego była pewna. Xia sięgnął po tyle mocy, że fala energii spowodowała, że włoski na jej karku zjeżyły się. Przeklął po cichu. To było tutaj. Bez względu na to, co to było, było tutaj, teraz- Xia, odejdź od drzwi!- wyszeptała swoje ostrzeżenie. W tym samym czasie, ruszyła w jego stronę. Ugięły się pod nią kolana, straciła równowagę, ponieważ nie wiedziała jak miała poradzić sobie z tym dziwnym rodzajem mocy, który przepływał do niej od niego. Alexandrine upadła z hukiem na podłogę. I to by było na tyle z byciem cicho. W przeciwieństwie do niej, zachował spokój. Facet był absolutnym dziwakiem z nerwami jak stal. Wyrzuciła rękę do przodu i złapała go za kostkę. Szarpnęła. Mocno. Xia wylądował na tyłku zdala od drzwi, które sekundę później eksplodowały do wewnątrz, wysyłając kawałki drewna w powietrze, w kierunku jego głowy i piersi. - Cholera- usłyszała obcy głos- Zwykle nie pudłuje. - Kurwa- powiedział w tym samym czasie Xia. Alexandrine stała na nogach, przygotowywana, z nożem w ręce. Światło odbijało się od ostrzy, które teraz ledwie świeciły na niebiesko. Drżenie w placach zaczęło przenosić się do jej ramienia. Nigdy wcześniej nie była tak wrażliwa na moc. Pozostała nieruchomo na swoim miejscu, z nożem Xii w dłoni. - Następnym razem, bądź tak miły i słuchaj to co do ciebie mówię. - Teraz mamy większe problemy- złapał ją za ramię i odciągnął ich oboje od drzwi. - Porozmawiajmy o tym Xia- powiedział ich niewidoczny gość- Czy mogę?- ktoś wszedł do pokoju. Ktoś wysoki i mroczny z głosem, który wywoływał u niej dreszcze. Kiedy już zmienił drzwi w drzazgi w pomieszczeniu była wystarczająca ilość światła, pozwalająca jej zobaczyć, mężczyznę którego spotkali w sklepie. Mężczyznę, który zaatakował ich w jej mieszkaniu. Zniewolony demon jej ojca, Durian. - Zrób jeszcze jeden krok i jesteś martwy- powiedział do niego Xia. Alexandrine popchnęła go za siebie, a dokładniej wepchnęła się przed niego, ponieważ jeżeli nie chciał się ruszyć to żadna siła nie była go wstanie do tego zmusić. Instynktownie oceniła odległość pomiędzy nią 181

a Durianem i czy ma szanse wbić mu nóż w serce. Drugi demon zrobił krok w tył, unosząc dłonie do góry. - Jedyne czego chcę to talizman- oczywiście. Była czarownicą, a zniewolone demony nie krzywdziły rodzaju magów, jeżeli nie dostali na to pozwolenia, albo rozkazu. Tak samo jak ogolone głowy, był to prosty fakt ich istnienia. Kręgosłup Alexandrine zapłonął gorącem, tym razem potrafiła zidentyfikować moc Duriana, co prawda mogła to zrobić przez Xię. Jeżeli posiadałaby własną energię, mogłaby poczuć jego siłę bezpośrednio, a wtedy nie czułby niczego. Zamiast tego, odbierała dziwaczne odbicie jej magii. Xia sięgnął po więcej mocy, powietrze dookoła nich zaczęło wibrować. To była wstanie wyczuć samodzielnie. - Talizman został otwarty Durianie. I zasymilowany. Tym razem twój mag nie miał szczęścia. Więc co powiesz na dostarczenie mu tej złej wiadomości i zostawienia nas w spokoju dopóki nie przyjdziemy po ciebie z Carson?- demon skrzywił się. - Rasmus będzie rozczarowany. - Xia- jej przeczucie znowu się pojawiło, lekko zmienione, w pełni nie dostrzegała rozmiarów niebezpieczeństwa, pomimo tego, że Durian stał tuż przed nimi, wszystko przez jej związek z Xią- On przyszedł po ciebie- Durian spojrzał na nią, ale po chwili znowu skupił swoją uwagę na Xii. Ubrany w czerń wyglądał groźnie. Czarne jeansy, czarny sweter, buty miały ten sam kolor. Jego czarne włosy były prawie całkowicie zgolone. Oczywiście z prawie dwu metrowym wzrostem i gracją tancerza dodawały temu pieprzonemu gnojkowi aury tajemniczości. Do diabła, po tym co zobaczyła do tej pory, wyglądało na to, że każdy demon jest cudownie zbudowany i przerażający jak cholera. - Czy jest pani pewna, panno Marit, że nie chcesz ponownie zobaczyć swojego ojca? - Nie jestem zainteresowana- Xia odwrócił głowę. Cholera, wyszedł przed nią, ponownie stając bezpośrednio na linii wzroku Duriana. Nie podobało jej się to. W ogóle. - Nie pozwolę ci jej zabrać- demon uśmiechnął się w śmiertelnie przerażający sposób, uniósł wyżej głowę. - Jaka szkoda- Alexandrine skoncentrowała się na przetwarzaniu tego co odbierała od Xii. Miała nowe zmartwienie. Co się stanie, jeżeli jej moc nie zadziała tak jak zawsze się działo kiedy się denerwowała? Nawet, kiedy należała do niej, nie potrafiła sobie z nią poradzić, była pewna, że i on nie miał pojęcia co robić. Cała ta sytuacja była zbyt nowa dla nich obojga, żeby wiedzieli jak teraz wszystko na nich działało i oddziaływało. - Być może zmienisz swoje zdanie- powiedział do niej Durian- Twój ojciec interesuje się teraz tobą dużo bardziej, niż kiedy byłaś dzieckiem. Xia może ci towarzyszyć, jeżeli tego chcesz- zrobił krok do przodu. 182

- Cofnij się koleś- powiedziała do niego. Wiedziała, że Xia kombinował coś poważnego z jego mocą. Nie był jedynym. Niestety, Durian robił to samo. Ciśnienie w głowie Alexandrine rosło co było jednoznacznym znakiem, że jej wewnętrzna siła była gotowa, żeby wybuchnąć dookoła. Durian sięgnął po moc, wiedziała to od swojego demona, ignorował też to co się z nią działo. Zaschło jej w ustach. - Wielka szkoda, że nie ma tutaj Carson Philips- Durian położył dłoń na piersi i skrzywił się. Jego gest nie był bez znaczenia. Zmarszczył brwi i przesunął palcem w górę i w dół swojej piersi- Nasze dzisiejsze spotkanie mogłoby zakończyć się zupełnie inaczej gdyby ta mała czarownica Magellana była z nami- Xia chciał zrobić krok do przodu w tym samym czasie Alexandrine złapała go za ramię. - Nie!- wypchnęła się przed niego i poczuła jak uderzył mocno w jej plecy. Spojrzała na Duriana. Powietrze pomiędzy nimi stało się gorące, prawie parzyło- Xia to jakaś sztuczka. On coś kombinuje. - Oszukuje?- brwi demona uniosły się ku górze- Czarownica broniąca demona?- zaśmiał sięNiezwykłe. - Odpierdol się Durian. - Przeszedłeś na ciemną stronę Xia, prawda? Pozwalając czarownicy żeby cię broniłapołożył dłonie na biodrach- A może tak cię osłabiła, że sam nie jesteś wstanie sobie ze mną poradzić?- strząsnął jej rękę i wszystko zaczęło dziać się tak szybko jak przejażdżka kolejką górską. Durian uwolnił swoją moc. Jak się spodziewała celował w nią. Xia wyszedł przed nią, właśnie na tym zależało ich przeciwnikowi. Oczywiście, jej też się oberwało. Punkt dla niego. Może nie była wstanie dokładnie wyczuć kiedy użył swoich mocy ale była pewna jak cholera, że ją poczuła kiedy w nią uderzyła. Zatoczyła się pod wpływem wstrząsu jakiego doznała. Błysk światła oślepił ją, ale wcześniej udało się jej zobaczyć upadającego Xię i Duriana atakującego go. Moc przeszyła ją, sięgała aż do kości, była tak mroczna i przerażająca, że wyrwała z jej piersi krzyk. Nie mogła się poruszyć. Nagle przestały docierać do niej dźwięki i wszystko stało się czarne. Kiedy otworzyła oczy, albo gdy była zdolna widzieć i słyszeć na nowo, zorientowała się, że siedziała na tyłku na podłodze, twarzą leżącą we fragmentach zniszczonych drzwi, dookoła niej leżały drewniane drzazgi. Klamka znajdowała się tuż obok jej ramienia, mosiężny kształt stopił się w bezkształtną masę. Wzięła głęboki wdech, oddech ulgi został zastąpiony przez panikę. Jej połączenie z Xią zniknęło, tak samo jak echo mocy. Poczuła się jakby ktoś wbił jej nóż w serce. Wytężyła wzrok, żeby w ciemnym pokoju móc zobaczyć jak

183

Xia leżał na podłodze, a Durian pochylał się nad nim. Każdy mięsień w jej ciele zaprotestował, kiedy spróbowała się poruszyć. Demon spojrzał na nią znad swojego ramienia. - Czy ty się nigdy nie poddajesz? - Nie- odpowiedziała mu garbiąc się i próbując złapać oddech. Bez Xii nie miała połączenia ze swoją mocą, ale też nie sprawiała jej żadnych problemów. Teraz, chciała móc powtórzyć to co zrobiła z Kynanem. Bez jakiejkolwiek magii pokonać go przez zaskoczenie. Ciągle trzymała w dłoni nóż Xii. Efekty ataku Duriana ciągle w niej pulsowały, mdliło ją i ciężko było jej utrzymać równowagę. Ale do diabła, nie czuła się o wiele gorzej kiedy Kynan ją zaatakował. Wtedy było z nią nieporównywalnie gorzej. Nawet gdyby miała swoją moc nie byłaby wstanie pokonać zniewolonego demona takiego jak Durian, ale zawsze mogła go spowolnić. Czasami bezpośredni atak jest jedynym wyjściem. Rękojeść noża paliła ją w palce, ruszyła w stronę demona, tak szybko jak tylko była wstanie. Niestety umysł Duriana funkcjonował szybciej niż jego refleks. Została zatrzymana przez mentalny ekwiwalent murowanej ściany. Ręka Alexandrine zamarła zanim udało jej się wbić nóż w kręgosłup demona. Palce mężczyzny zacisnęły się na jej nadgarstku. Warknął. - Głupia dziewczyna- moc Duriana otoczyła ją, płonąc wewnątrz jej głowy. Próbowała skupić się na energii talizmanu, próbowała zaskoczyć go, ale nic się nie stało poza tym, że wewnątrz jej czaszki ciągle coś skwierczało. Nie mogła go powstrzymać. Bez Xii, nie mogła sięgnąć po swoją moc, a sama nie rozumiała siły talizmanu, nie wiedziała jak ma jej użyć. - Nie zabierzesz Xii. - Tak, zrobię to- zaśmiał się, ale nie brzmiał na rozbawionego- Wiesz, to wszystko twoja wina. Gdyby nie był tak pochłonięty chronieniem ciebie, nigdy nie udałoby mi się go pokonać- położył dłoń na czole Xii- Mam dla ciebie jeszcze jedną, całkiem darmową informację. Rasmus ma cię gdzieś, nie interesujesz go w ogóle- demon podciągnął bezwładnego Xię na nogi tak jakby był lekki jak piórko. Dotknął ręką swojej piersi i skrzywił się- To czego pragnie to odzyskać Xię- poczuła zapach świeżej krwi, ostry i intensywny. Czy to on krwawił czy Xia?- Mówiłem, że tak będzie- poczuła skórcz żołądka. - Więc, zabierz mnie ze sobą. - Gdybyś posiadała wystarczającą ilość mocy żeby warto było cię trenować, Rasmus nie porzuciłby cię wiele lat temu- przerzucił sobie Xię przez ramię- Sorry, czarownico, ale Xia wraca do swojego pana. - To jest jakieś piekło. - To samo mówi każdy mag, który musi zmierzyć się z Rasmusem- ponownie dotknął swojej piersi, tym razem Alexandrine była pewna, że zapach krwi pochodził od niego. 184

- Jesteś ranny- Durian zadrwił. - Jestem zniewolonym demonem, czarownico. Posłuchaj mojej rady. Zaakceptuj to, że jego już nie ma. Tak będzie łatwiej dla nas wszystkich. - Jeżeli Rasmus myśli, że ponownie zrobi z Xii zniewolonego demona, chce wiedzieć co pali. - Zrobiłem co mi kazano. To wszystko- podniósł dłoń i trzymał ją uniesioną pomiędzy nimiWydaje mi się, że Rasmus znalazł sposób, żeby naprawić to, co Carson zrobiła Xii i twojemu bratu, w innym przypadku by mnie tu nie przysłał- wzruszył ramionami i wyszedł z pokoju, wynosząc jej demona na swoim ramieniu. Alexandrine nie mogła się ruszyć, wydawało się jej, że minęła wieczność od chwili gdy Durian zniknął z Xią. Im dłużej nie była wstanie kontrolować swojego ciała, tym z bardziej czuła jakby ktoś próbował wyrwać jej serce z piersi. Efekty nie zniknęły, po prostu skończyły się. W jednej chwili stała nieruchomo ściskając nóż, a sekundę później jej ramię opadło w dół, do miejsca gdzie miał znajdować się kręgosłup Duriana. Miała cholernie dużo szczęścia, że sama się nie dźgnęła. Ostrze wbiło się kilka cali w podłogę. Oops. Szarpnęła za rękojeść a następnie zakryła dziurę małymi kawałkami drewna. Prawdopodobnie nigdy nie zauważy. Trzęsły jej się ręce, kiedy skończyła. Nie miała swoich przeczuć. Stało się coś strasznego. Xia zniknął, a zanim ona wymyśli co robić, jej ojciec najprawdopodobniej znajdzie jakiś sposób żeby go ponownie zniewolić. Alexandrine wzięła głęboki wdech. Chwiała się nad krawędzią rozpaczy. Jej ojciec mieszkał w Berkeley, dojazd tam zająłby mniej niż pół godziny, pod warunkiem, że miałaby samochód i po drodze nie byłoby żadnych korków. Nie miała samochodu, więc natężenie ruchu nie miał znaczenia. Siedzenie tutaj i roztrząsanie swoich zmartwień i bezradności nie pomoże rozwiązać tej sytuacji. Włożyła nóż do pochwy i zeszła na dół, po telefon z którego wcześniej dzwoniła do Kynana. Wcisnęła ponowne wybieranie. Włączyła się poczta głosowa. - Cholera!- nagrała się, coś w stylu, Coś strasznego przydarzyło się Xii. Oddzwoń do mnie od razu jak odsłuchasz tą wiadomość. Pomiędzy poszczególnymi słowami mógł też pojawić się jakiś szloch. Ustawiła telefon na wibrację i włożyła go do przedniej kieszeni swoich spodni. Czas zacząć działaś. Skontaktowała się z jedyną osobą, która mogłaby jej pomóc. Kynan nigdy nie zrobiłby tego dla niej, ale wiedziała, że Xii będzie gotowy pomóc. Była tego pewna, ale jeden telefon nie znaczył, że miała zamiar czekać i marnować czas aż do niej oddzwoni. Jeżeli zadzwoni i zdecyduje się pomóc, może być już za późno. Co jeszcze? Wątpiła, że w Internecie znajdzie odpowiedź i nie miała zamiaru angażować w to swoich niezwykłych przyjaciół. Maddy i tak już znajdowała się w dużym niebezpieczeństwie. 185

Wiedziała gdzie mieszka Rasmus. Pojedzie do jego domu, pomimo tego, że nie może użyć swojej mocy, ciągle jest czarownicą. Durian jej nie zabił, co tylko oznaczało, że ojciec ciągle nie zniósł zakazu krzywdzenia ich rodzaju. Podsumowując, wiedziała gdzie zabrał Xię, mogła też się założyć, że żaden z obecnych tam demonów nie zrobi jej krzywdy. Nie, do czasu aż jej ojciec rozkaże inaczej. Nie wątpiła w ten rodzaj ochrony. Znalazła resztę swoich rzeczy, ubrała się. Później ruszyła na poszukiwanie kluczyków od samochodu, pieniędzy albo nawet broni. Nie było żadnej broni, ale w szufladzie biurka znalazła dwadzieścia pięć dolarów, a w garażu samochód, był to Chevrolet pickup z 1968 roku. Ta zielona kupa złomu wyglądała jakby trzymała się razem tylko i wyłącznie dzięki gumie do życia i elastycznych gumowych linkach. Żadnych kluczyków. Xia nie był typem mężczyzny, który zostawia kluczyki w stacyjce. Znalazła je, na wieszaku, umieszczonym obok lodówki. Pieniądze, telefon, osty nóż, stara półciężarówka i odporność na zniewolone demony. Czego więcej potrzebuje dziewczyna żeby wyruszyć na misję ratunkową? Wzięła z szafy Xii, czarną bluzę z kapturem, żeby ochronić się przed zimny wiatrem, wiejącym znad oceanu. W rejonach nadmorskich przez cały rok mogło być cholernie zimno. Bluza była na nią za duża, ale przez cały czas gdy żyła na ulicy nosiła za duże ubrania. Odpaliła samochód. Na szczęście bak był pełen. W ostatniej chwili wróciła do domu. Zawinęła w koc ubrania na zmianę dla Xii, wzięła też jego buty. Alexandrine nie prowadziła auta od czasu, kiedy w wieku siedemnastu lat zrobiła prawo jazdy, ale z samochodem jest jak z jazdą na rowerze, nigdy się tego nie zapomina. Kilka szarpnięć, zgrzytów skrzyni biegów i już jechała drogą prowadzącą do Berkeley. Nie miała własnego samochodu i tylko raz przejeżdżała przez Bay Bridge, nie znała dobrze tej trasy. Przez przypadek odkryła most Richmond-San Rafael, znajdujący się całkiem niedaleko domu Xii. Bez zgadywania, znała odpowiedni kierunek jazdy. Ryk lodowatego wiatru rozbrzmiewał w jej uszach. Ach, jak orzeźwiająco. Pół godziny później, zaparkowała przy drodze Wildcat Canyon. Hamulec ręczny nie dział, co wyjaśniło leżący na podłodze trójkątny kawałek drewna. Alexandrine udało się wcisnąć go pod przednie koło, zanim samochód stoczyłby się za daleko. Szła w górę podjazdu, zatrzymała ją dopiero brama. Zamknięta. Hmm. Co do diabła. Wcisnęła przycisk umieszczony na słupie. Najwyraźniej nie uda jej się zaskoczyć maga i jego demonów. Ktoś otworzył bramę, nie pytając ją kim jest. Prawdopodobnie wiedzieli. Ależ oni musieli być przyjaźni. Była tutaj tylko jeden, jedyny raz, doszła do podjazdu jednak stchórzyła i nigdy więcej już tutaj nie wróciła. Tym razem było inaczej, dłonie schowała w przedniej kieszeni bluzy. Jej 186

kochany staruszek miał błyszczącego ciemnoniebieskiego Jaguara. Silnik kliknął jakby się chłodził, było dla niej oczywiste, że właśnie nim Durian przywiózł Xię, strasznie ją to wkurzyło. On woził się Jaguarem a ona musiała męczyć się zardzewiałym Chevroletem. Kucnęła i przebiła nożem jedną z tylnich opon. Później podeszła do frontowych drzwi i zadzwoniła. Otworzył jej łysy mężczyzna, który wyglądał jak Vin Diesel. - Cześć- kiwnęła mu głową na przywitanie, trzymając ręce ukryte w kieszeni bluzy, ściskając w dłoni rękojeść noża Xii- Jestem Alexandrine Marit, przyjechałam zobaczyć się z moim ojcem. Rasmusem Kesslerem- weszła do środka nie czekając na zaproszenie. Wow. Jej ojciec miał cholernie ładny dom. - Jest zajęty- odpowiedział sobowtór Vina Diesla. Ich spojrzenia się spotkały. - Proszę, powiedz mu, że tu jestem. - Nie. - Co tu się dzieje do diabła?- usłyszała znajomy głos. - Hej- powiedziała do Duriana, kiedy schodził w dół wijących się kamiennych schodów. Obrazy, właściwie oryginalne obrazy, wisiały na ścianach. Udało jej się rozpoznać Cezanna, który został skradziony w Zurychu- Zgadnij kto? - Jesteś utrapieniem, prawda?- zniewolony demon wszedł do holu i stanął przed nią krzyżując ramiona na piersi. Wyciągnęła swoją komórkę i wcisnęła ODDZWOŃ. - Do kogo dzwonisz? - Po kawalerię- miała tylko nadzieję, że tym razem odbierze. - Wracaj do domu zanim stanie ci się krzywda- uniosła rękę do góry, uciszając go. - Nie masz nic przeciwko? Rozmawiam- sygnał zniknął. Ktoś odebrał- Przepraszam cię na chwilę. To prywatna rozmowa.

187

Rozdział 25 Kynan czekał przed kawiarnią North Berkeley, trzymając w ręce podwójne machiato z pianką, obserwował kolejkę klientów wewnątrz budynku. Robiło się już ciemno, ale nie było jeszcze zimno. Jego wzrok był doskonały i nie miał żadnego problemu z widzeniem w mroku. Był zadowolony, że nie nosił już garniturów. Stał na, zewnątrz jeżeli byłby tak ubrany, wyróżniałby się wśród młodych ludzi, mających na sobie bardziej swobodne rzeczy, bluzy, koszulki, jeansy. Dopasował się idealnie. Miał na sobie stare wytarte jeansy, czarną koszulkę i czarne buty, przez ramię przerzucił jeansową kurtkę, którą pożyczył od Iskandera. Jego włosy nie były wystarczająco długie żeby związać je w kucyk, więc zostawił je rozpuszczone. Gdyby miał jeszcze plecak, pasowałby tu idealnie. Stojąc na chodniku, obserwował kobietę, która stała na początku kolejki po kawę. Miała na sobie stare niebieskie jeansy i skórzane buty, które podkreślały jej wygląd. Włosy kobiety były tak ciemno brązowe, że wyglądały prawie jak czarne, a jej tyłeczek był pierwsza klasa. Długie nogi. Skóra lekko muśnięta słońcem, którą mógł dostrzec nad jeansami a dołem koszulki, w którą była ubrana. Na plecach miała jakiś mały tatuaż. Z tej odległości mógł jedynie zobaczyć, że jest to jakiś pokręcony zielononiebieski wzór, wyglądał imponująco. Musiał to zrobić prawdziwy artysta. Większość mężczyzn w kawiarni przyglądała się tej kobiecie. Kynan nie mógł ich winić. Wyglądała nawet jeszcze lepiej niż we wspomnieniach Alexandrine. Kiedy czarownica w końcu dostała swoją kawę i ruszyła w kierunku wyjścia na ulicę, cofnął się o krok i skorzystał z szansy popatrzenia na nią trochę dłużej. Była średniego wzrostu, a może nawet trochę niższa, szczupła z oczami, które wydawało się, że w całości miały kolor jej źrenic. Miała lekko zadarty nos i pełne usta. Zgadywał, że była rdzenną Amerykanką. Była bardzo ładna, może nie oszałamiająco piękna, ale i tak przyciągała uwagę palantów, którzy pożądliwie gapili się na jej tyłek. Zniósł swoją barierę, pozwalając jej poczuć odrobinę mocy. Lekki dotyk. Był ciekaw co zrobi. Wziął łyk kawy, kiedy wyszła, pocierała dłonią ramię. Jej ciemno oczy spoczęły na nim, spojrzał na nią raz. Po chwili zrobił to znowu. Teraz gdy już odrosły mu włosy i były takie chwile kiedy potrafił się zrelaksować, mógł popracować nad tym żeby młodo wyglądać. Zdecydował się na wizerunek absolwenta. Ludzie, nie miała pojęcia kim był. W ogóle. Zmierzyła go wzrokiem a następnie uśmiechnęła się do niego a on cofnął swoją moc. Oh, yeah. Zdecydowanie tego potrzebował. Zrobił krok w jej stronę, uśmiechając się, zatrzymała się.

188

- Cześć- powiedziała. - Hej, dobra kawa? - Tak. A twoja? - Bardzo- wziął kolejny łyk. Nie wybrał sobie kobiety od czasu, kiedy wybieranie oznaczało dla niego płacenie za przyjemność z nagą osobą. Był pewien, że propozycja zapłaty nie wchodziła w grę, jeżeli chodziło o przepyszną Maddy Winters. Kynan wskazał głową stolik stojący obok- Chcesz usiąść na chwilę i cieszyć się wieczorem?- pomyślała nad tym chwilę a później przytaknęła. Znaleźli dla siebie miejsce i usiedli, położyła ciężki plecak na ziemi obok krzesła. Wyciągnęła do niego rękę. - Maddy Winters. - Maddy- uśmiechnął się do niej, a następnie uścisnął jej dłoń. Patrzyła mu prosto w oczy, do cholery poczuł, że z jej strony było to czysto seksualne. Nie było w tym żadnej mocy- Kynan Aijan- przytaknęła. - Kynan. Miło mi cię poznać- cholera. Ona była naprawdę piękna. Myślał o tym co mógłby zrobić ze śliczną Maddy, która nie lubiła kiedy seks przynosił ból. Szkoda, ponieważ oznaczało to, że nie spodoba się jej to, co z nią zrobi, kiedy poznają się bardziej osobiście. Jego telefon zadzwonił przerywając mu tok myślenia. Uratowany przez piosenkę the Peanuts. Wyciągnął komórkę z kieszeni. - Przepraszam- powiedział do Maddy- Tak? - Kynan?- Alexandrine. - Powinienem się domyślić, że to ty- no cóż starał się przezwyciężyć zdziwienie, jakie wywołał ten telefon, przynajmniej teraz nie słyszał w jej głosie łez. Zastanowił się czy wiedziała, że właśnie siedział naprzeciwko jej przyjaciółki- Czy z moim chłopcem wszystko w porządku?- nie odpowiedziała od razu, a kiedy już to zrobiła brzmiała sztucznie. Było to celowe. - Nie, nie wydaje mi się- przekręcił się tak, żeby Maddy nie mogła dokładnie widzieć jego twarzy. Pochyliła głowę i wzięła łyk kawy. Uśmiechnął się. Cholera, ależ ona była śliczna. Była dokładnie tym czego potrzebował na dzisiejszą noc, żeby zmniejszyć palącą go frustrację. Dzisiejszej nocy ciągle jakaś czarownica mogła umrzeć. - Gdzie jesteś? - Um- dwa uderzenia serca, w między czasie spojrzał na piersi Maddy. Miały ładny kształtW domu mojego ojca. Zamarł. - Po jaką cholerę?- ponownie nie odpowiedziała od razu, a kiedy to zrobiła ściszyła głos.

189

- Ponieważ jest tu Xia- poczuł jak całe jego ciało stanęło w płomieniach. Już nie myślał, że chodziło o jakąś niestosowną głupotę gdzie czarownica ma problem z demonem, który jej nienawidzi, ale chce uprawiać z nią seks. Również ściszył głos, a to zwrócił na niego uwagę Maddy. - A co on u diabła tam robi? - Yeah, jasne- powiedziała do kogoś, kto musiał stać koło niej- Dokładnie. Ktoś przyszedł i go zabrał. Dobry stary tatuś. - Ktoś kto go zabrał- cholera. Tylko imię jednego maga przychodziło mu do głowy. Jak wiele Maddy wiedziała o ojcu Alexandrine? Chwycił garść swoich włosów i pociągnął za nie mocno. Serce łomotało mu w piersi- Czy poszedł tam z własnej woli? - Nie. Facet imieniem Durian przyszedł do domu. W rzeczywistości, właśnie teraz stoję i na niego patrzę- Durian to była zła wiadomość. - Nie możesz mu ufać- spojrzał na Maddy, była taka wspaniała, cudownie egzotyczna i zainteresowana nim i oczywiście przysłuchiwała się jego rozmowie. Jak mogłaby tego nie robić? Ściszył głos jeszcze bardziej- On nie jest wolny, rozumiesz? - Tak, poczekaj sekundkę- wyraz twarzy Maddy nieznacznie się zmienił, Kynan mógł poczuć jej moc. Nie sięgnęła po nią, jeszcze nie, ale już nie była zwykłą kobietą. Jakby potrzebował jeszcze bardziej się nakręcić. Usłyszał przytłumiony głos Alexandrine, mówiła do kogoś. Zostanę tutaj na jakiś czas. Dlaczego nie pójdziesz i nie powiesz Rasmusowi, że jestem tutaj i chcę się z nim zobaczyć? Kynan usłyszał czyjś śmiech. Bardzo męski śmiech. - Co ty do diabła robisz? - On jest jeszcze większym cierniem w tyłku od ciebie, uwierzyłbyś w to? Hej, Durian- jej głos osłabł odrobinę- Musisz wykonać każde polecenie mojego drogiego staruszka, prawda? Mam na myśli, że to musi być naprawdę do dupy. Hej- Kynan mógł ją sobie wyobrazić. - On cię zabije- powiedział spokojnie- Nie będzie się nad tym zastanawiał. Nie wkurzaj go i uciekaj stamtąd. - Ciągle jestem czarownicą. Nie dzięki tobie. Durian nie może mnie skrzywdzić- i było to jedyne wytłumaczenie, dlaczego jeszcze żyła. Słyszał jej głos z daleka jakby mówiła do kogoś innego- Moje wątpliwości przemawiają na twoją korzyść Durianie. Jaka jest twoja odpowiedź?- usłyszał jak odpowiedział- Nie- Super- jej głos ponownie stał się głośniejszy- W każdym razie, potrzebuję skontaktować się z Carson Philips. - Jest w Paryżu- Kynan zobaczył jak Maddy spojrzała na zegarek. Wzruszył ramionami i zrobił do niej przepraszającą minę. - Jestem pewna, że w Paryżu mają telefony. Durian zaczyna… ouch! 190

- Co się stało? - … mnie wkurzać. No cóż, ty też się pieprz. Słuchaj Kynan, muszę wiedzieć jak uwolnić zniewolonego demona. - Czyś ty oszalała?- domyślił się, że mówiła o Carson i uwalnianiu demonów mając ku temu ważny powód. Nie pytała się, ponieważ chciała wiedzieć jak to zrobić, tylko po to żeby usłyszał o tym Durian i pomógł jej dostać się do Rasmusa. Spóźnienie się o sekundę czy dwie mogło decydować o życiu lub śmierci. Do diabła. To był cholernie dobry pomysł. Żaden zniewolony demon nie zrezygnuje z możliwości uwolnienia się od swojego maga- Jesteś tam jeszcze? - Tak. Masz jej numer czy nie?- brzmiała teraz jak prawdziwa cholerna czarownica, była pół cala od wydania mu rozkazu. Podał jej numer i niechętnie wzruszył ramionami i spojrzał na Maddy. - Będę tam tak szybko jak tylko będę mógł- Alexandrine zawahała się zanim odpowiedziała. - To może być dobry pomysł- Kynan rozłączył połączenie i pomyślał o wyrzuceniu komórki na ulicę. - Problemy rodzinne. - Oh?- Maddy pochyliła się do przodu opierając łokcie na stoliku. Nie zawracała sobie głowy ukrywając tego kim była- Jesteś bardzo interesującym mężczyzną Kynanie Aijanzobaczył jej dekolt, więc patrzył na niego, przez cały ten czas kiedy się przed nią blokował był tego wart. - Kochanie, nawet nie masz pojęcia- Maddy, piękna czarownica, uśmiechnęła się do niego. - Myślę, że to bardzo interesujące- Kynan złapał swoją kawę a następnie jej plecak. - Chodźmy.

191

Rozdział 25 Xia nie był zaskoczony, kiedy poczuł Alexandrine. Nie myślał, że była gdzieś blisko niego, ale te halucynacje pozwalały mu zapomnieć o bólu. Pokój w którym trzymał go Rasmus był magicznie tłumiony w odniesieniu do wszystkiego co znajdowało się poza nim? A może w nim? Magiczny Pokój Przesłuchań? Tutaj efekty używania mocy były podwójne. Jeżeli żaden osobnik z jego gatunku nie przeszedłby przez ściany albo drzwi, nie było takiej możliwości żeby wyczuł wolnego demona, było to niemożliwe aż on lub ona znaleźliby się z nim w tym samym pomieszczeniu. Oznaczało to, że zmiany w jego odczuciach mógł wywołać tylko Rasmus. Bazując na zachowaniu i reakcjach Rasmusa do tej pory, Xia był przekonany, że mag nie miał pojęcia o zmianach jakie w nim zaszył od czasu jego zniewolenia. Nie wiedział, że miał dostęp do mocy, której źródło znajdowało się w czarownicy. Zaśmiał się sam z siebie na myśl, że energia Alexandrine praktycznie robiła z niego pierdolonego maga, kiedy tylko była blisko niego i mógł korzystać z jej siły. Co czyniło jego i Rasmusa praktycznie braćmi. Nie, żeby jego nowe talenty miały teraz jakiekolwiek znaczenie. Jego zakazana czarownica nie była, blisko więc zamiast wysadzić jej jebanego ojca do piekła i spowrotem, leżał nago na metalowym stole pod duszącym magicznym ograniczeniem. Wykonanie jakiegokolwiek ruchu było niemożliwe. Bez względu na to co zrobił mu Rasmus, a zrobił wiele, Xia był niezdolny poruszyć się czy dotknąć swojej mocy. Jednakże jego autonomiczny system nerwowy był w ciągłym stanie gotowości. To, co

robił

Rasmus

przypominało

magiczną

wiwisekcję.

Czarodziej

był

zdeterminowany, żeby ponownie go zniewolić tylko, dlatego nie był jeszcze martwy, ze skalpelem w ręku zmierzał do zerwania jego więzi z Carson i Nikodemusem. Skalpelem, jak do cięcia metalu. Dopuścił do siebie ataki na jego ciało i moc w nadziei na szybką śmierć. Jednak nic takiego jak do tej pory się nie stało. Rasmus sprowadzał go spowrotem zamiast pozwolić jego ciału ulec. Xia prędzej umrze niż ponownie da się zniewolić, ale bał się że może nie mieć żadnego wyboru. Mag był zdeterminowany żeby znaleźć sposób jak ponownie go ze sobą związać, jeżeli mu się uda, znowu będzie mieć przejebane. Najprawdopodobniej kiedy ponownie zobaczy Alexandrine będzie musiał ją zabić z rozkazu ukochanego tatusia. Pragnął odciąć się od tego co robił z nim mag, ale nie ośmielił się podjąć takiego ryzyka. Musiał być świadomy każdej minuty, w razie gdyby popełnił błąd- a on mógłby się uwolnić. A wtedy zabiłby go gołymi rękoma. Jak do tej

192

pory nie miał tyle szczęścia. Najlepszą rzeczą jaką mógł teraz zrobić to oddzielić się od trawiącego go bólu. Czasami to działało na sekundę lub dwie, Mag wysyłał do wnętrza demona strzępy wrzącego gorąca, krzyknął. Ale żaden dźwięk nie opuścił jego ust. Coś w jego piersi zniknęło a Xia przez chwilę był w pełni świadomy swojego ciała. Czuł jakby jego serce płonęło żywym ogniem, a następnie rozsypywało się w proch. Wrzask wyrywał się z piersi Xii, ale szarpiąc, spalał się po drodze. Z ciałem wypełnionym magicznym ogniem, zmusił się do skoncentrowaniu na chłodzie mocy Alexandrine. To zimno było jego oparciem i gwarantowało mu zachowanie swojego zdrowia psychicznego. - No, no już, Xia- powiedział do niego Rasmus- Dość tego- zsunął swoje biało-blond włosy na plecy. Mag był wkurzony ponieważ próbował go złamać wywołując w nim te uczucia już od godzin. Jego więź z Carson, która utworzyła się pomiędzy nimi kiedy go uwolniła, powstrzymywała wszystkie zaklęcia jakie na niego rzucał. Podejrzewał też, że moc Alexandrine również odegrała ważną rolę w odpieraniu tych ataków. To, czego próbował Rasmus było bardzo brutalne, nawet jak na maga. Mężczyzna zmarszczył brwi i zamruczał coś do siebie, kiedy położył dłoń na jego nagiej piersi. Poczuł jak w wyniku tego kontaktu wlewa się w niego ogień- Jak ona to kontroluje. Xia skoncentrował się na chłodnej mocy Alexandrine w swoim brzuchu, pozwalając ponownie odseparować się umysłowi od badań prowadzonych przez Rasmusa. Zobaczenie jej nawet jeżeli byłaby to tylko jego wyobraźnia, nie byłoby złe. Zawędrował do niej myślami. Absolutnie gorące ciało, tak chętnie stające razem z nim na krawędzi. Widział też wszystkie te atrybuty, które posiadała jego czarownica. Od ich pierwszego spotkania był podniecony z tego powodu, że była czarownicą, bez względu na to czy mogła dotknąć swojej mocy czy nie. Oczywiście miało to znaczenia dla jego rodzaju. Podobało mu się to, że to teraz on posiada jej wewnętrzną siłę. Alexandrine mogła się z nim nie zgadzać, ale prawda była taka, że to lubił, bardzo. Musi być pierwszym demonem od wieków, który związał ze sobą maga. Musiał znaleźć jakiś sposób, żeby przetrwać to gówno z Rasmusem, żeby mogli z Alexandrine trochę się zabawić. Gdzieś daleko, poza mentalną przestrzenią Xii, Rasmus przeklął. Odciął mu dopływ powietrza do płuc. Znowu robił to samo. Pierdolony mag. Próbował osłabić jego ciało, prawie doprowadzając go do śmierci, tak żeby w ostatniej chwili mógł wślizgnąć się w nie, tuż przed nieodwołalnym końcem. Nie udało mu się to już dwadzieścia razy. No cóż, może i tym razem nie umrze.

193

Ciśnienie powietrza zmieniło się. Podobnie światło. Nawet w jego aktualnym stanie, czuł nierównym bilans energii. Ktoś otworzył drzwi i złamał zabezpieczenie. Jego zmysł wyczuwania Alexandrine i jej mocy wzrósł. Miło było ją mieć blisko siebie, kiedy się umierało. Jej wewnętrzna siła była taka przyjemna, w przeciwieństwie do Rasmusa, którego odbierał jak młot pneumatyczny uderzający w tył jego głowy. Mógł wyczuć jeszcze inne osoby. Maga, z jakiegoś powodu w innym sposób i jego zniewolone demony również. Nie jako wspólny gatunek- to było niemożliwe- ale tak musiała odbierać ich Alexandrine. Koncentrowanie się na niej pomagało mu. Była fantazją, która prowadziła go do momentu, gdy Rasmus podda się i po prostu go zabije. Siła maga tłukła się w nim, wywołując ocean bólu, który nie zatrzyma się do prawie chwili jego śmierci. Xia leżał na stole, nieruchomy ale żywy, trzymał się kurczowo mocy Alexandrine jak tylko mógł. Czuł też jednego ze swoich, silniej niż pozostałych i ponownie, nie zupełnie normalnie. - Co to ma znaczyć?- spytał Rasmus. - Pierdol się magu- Xia zachrypiał kiedy powietrze ponownie dostało się do jego płuc. Tylko, że mag nie mówił do niego. Jego oczy były skupione na czymś co znajdowało się po przeciwnej stronie pokoju. - Cześć tatusiu- cholera. W dodatku miał halucynacje jej mocy, był w pełni przekonany, że głos Alexandrine był kolejną magiczną sztuczką. Hura, chyba zaraz oszaleje. Seksualne wspomnienia były zabawniejsze od zastanawiania się, co Rasmus jeszcze wymyśli. Przypomniał sobie jak to było ją czuć, gdy Alexandrine leżała pod nim, kiedy był w zmienionej formie. Ta kobieta miała talent i entuzjazm, zafascynował się patrzeniem jak mu się oddaje. Prawda. Jego orgazm był lepszy, kiedy się zmienił i gdy jej małe ludzkie ciało było zupełnie pobudzone przez to, kim był. Jego demoniczna czarownica. Alexandrine była dobra zarówno w łóżku jak i poza nim. Entuzjastyczna. Fantastyczna. - Nic ci nie jest, Xia?- to była Alexandrine, mówiąca do niego przez mgłę do jego wymęczonego ciała i umysłu. Boże, kochał ją. Mówiącą do niego jakby przejmowała się odpowiedzią. Musiała go nienawidzić po tym co zrobił jej i jej mocy- Xia?- zmusił się, żeby otworzyć oczy i niech go piekło pochłonie jeżeli właśnie nie stała od niego oddalona o jakieś półtora metra. Mając na sobie jedną z jego bluz. Durian stał za nią, ofiara losu, zniewolony demon, patrzył ze złością gotowy zabić tak jak zabójca, którym był. Nikodemus powinien odebrać go Rasmusowi zanim będzie za późno. Przeszył go straszliwy ból, mógł go poczuć aż w szpiku. Były porucznik Nikodemusa sięgnął za siebie i zamknął drzwi. Ciśnienie powietrza ponownie się zmieniło. Ale poczucie obecności mocy Alexandrine nie zniknęło. Podwójne 194

metalowe drzwi od środka wypełnione były warstwą pokruszonych rubinów, które funkcjonowały jako tarcza, żadna moc nie mogła się przez nią ani przedostać ani wydostać. Z zamkniętą przestrzenią, powrócili do stanu magicznego pokoju. Jego wewnętrzne ucho dostosowało się do zmiany ciśnienia. Jeżeli marzył o zakazanym seksie z Alexandrine to, co w jego marzeniu robił też durian- Odpowiedz mi, Xia- stała wystarczająco blisko żeby móc mu się przyjrzeć, jej spojrzenie było mieszaniną lęku i zainteresowania. I irytacji, również. Jak to czarownica. - Nie ma cię tutaj naprawdę- odpowiedział, ale te słowa nie opuściły jego ust. Po prostu powiększyły się w jego umyśle, szukając ujścia w blokadzie, jaką nałożył na niego Rasmus. Boże, ależ ona była cudowna. Nie standardowo cudowna. Naprawdę, była ładna, ale teraz była jego ślicznotką. Jego. W tym obłąkanym świecie, w którym teraz przebywał, troszczyła się o to co się z nim stanie. Przynajmniej prawdziwa Alexandrine była bezpieczna. - Xia?- zrobiła krok w jego stronę. Mag rzucił ścianą mocy, która służyła do związania go i trzymania w bezruchu i bólu. Zatrzymała się, ale mógł wyczuć otaczającą ich przestrzeń, wcześniej nie mógł tego zrobić. Whoa. Teraz jak się nad tym chwilę zastanowił, ta scena wydawała mu się dziwnie znajoma. Nie tak dawno temu, to Durian leżał na tym stole, z klatką piersiową pokrojoną na plasterki aż do żeber- wiedział, że czas miał ogromne znaczeniem zanim Rasmus zaczął go kroić- a on patrzył jak Nikodemus i Carson przyszli tu i wysadzili to wszystko w kosmos. Czy to nie popieprzone? Nawet nie mogły nawiedzać go prawdziwe wspomnienia. Zaśmiał się, cholera jakby właśnie nie usłyszał swojego głosu. Obezwładniająca go moc osłabła odrobinę, odkrył, że może ruszać kończynami. Poruszył palcami. Oh, ależ był szczęśliwym skurczybykiem. Zastanawiał się nad tym, co zobaczył przed chwilą. Zdarzyło się to wcześniej kiedy Rasmus i Magellan poświęcili Duriana dla talizmanu. Tej samej nocy magowie już wcześniej zabili dwa demony, ale to właśnie Durian był najważniejszy. Leżał tak z otwartą klatką piersiową z unieruchomionym ciałem, ale umysłem zupełnie świadomym co się z nim działo. Xia pamiętał to jakby zdarzyło się wczoraj, zobaczył jak palce demona przesuwają się w stronę talizmanu żeby w końcu z ogromnym wysiłkiem popchnąć figurkę w stronę dłoni Carson. Rasmus nie kazał mu uważać na sakralną ofiarę, więc milczał, kiedy patrzył jak czarownica Magellana kombinowała aż się kurzyło. - Panna Alexandrine Marit, jestem zachwycony, że mogę ponownie cię zobaczyć- głos maga był łagodny- Pozwól, że wyrażę swoją radość widząc cię całą i zdrową- słowa te wyrwały Xię ze wspomnień do halucynacji o Alexandrine. Tylko, że to nie była prawda. Jeżeli

195

fantazjowałby o czarownicy, to powinna być naga. A nie ubrana w jego bluzę. I na pewno nie zapraszałby na swoja imprezę Rasmusa i Duriana. - Dzięki- odpowiedziała- Miałam szczęście, że nie zostałam ranna, to pewne. - Panno Marit- Rasmus staną twarzą do Alexandrine i Duriana. W ten sposób Xia miał idealny widok na całą trójkę- Zapewniam cię, że jestem zachwycony twoją wizytą, ale teraz jestem zajęty- podniósł dłoń- Durian, zaprowadź ją na górę, żeby tam na mnie zaczekała. - Przepraszam, że ci przeszkodziłam- ależ ona była uparta, prawda? Poczuł chłód jej mocy, była wystarczająco blisko żeby mógł jej dotknąć, więc zrobił to, ponieważ siła Alexandrine nie raniła go tak jak więzy Rasmusa, jeżeli będzie miał szczęście mag nie dowie się, że źródło tej energii znajdowało się poza jego ciałem- Ale to ważne. Muszę z tobą porozmawiać. To sprawa życia lub śmierci, tato- mag nie odpowiedział od razu, ale kiedy już to zrobił, jego głos był zimny jak lód. - Jestem pewien, że ty tak to widzisz. Jednakże, tak jak powiedziałem, jestem teraz trochę zajęty. Durian przygotuję ci herbatę albo kawę jak będziesz na mnie czekać. - Dla mnie żadnej kofeiny. Przez nią robię się trochę nerwowa, wiesz?- Xia obserwował jej spojrzenie, kiedy zerknęła przez ramię na demona, wyłapał w nim błysk strachu. Obawiała się Duriana, nie ufała mu. Bystra kobieta. Jednak jeszcze bardziej bała się Rasmusa. Ona naprawdę tutaj była. Zrozumiał, że jeżeli tutaj była, to on powinien być wstanie użyć jej mocy. Spróbował, poczuł wybuch zimna w tyle głowy- Czy masz jakieś zioła?- oczy Alexandrine rozszerzyły się i gdyby nie patrzył na jej twarz, nigdy by nie zauważył reakcji jaką wywołały jego działania- Chętnie napiję się, jeżeli jakieś masz. Ale za minutę, nie terazskupiła swoją uwagę na Rasmusie- Widzę, że jesteś zajęty torturowaniem mojego chłopaka, ale potrzebuję cię na minutkę- uniosła kciuki i palec wskazujący do góry, odsunięte od siebie o jakiś centymetr- Na chwilkę. - Nie jestem twoim chłopakiem czarownico- Oh, tak. Słowa płynnie przesunęły się po jego strunach głosowych. Xia zaczął się śmiać. Nic nie mógł na to poradzić. Jezu, ale się wkurzyła. Czuł jak jej moc staje się silniejsza. Lodowe chłód w tyle głowy, zsunął się w dół szyi prosto do jego piersi. Dotknął mocy. Cholera, ta cała scena wydawała się taka nieprawdopodobna, prawda? Przynajmniej była prawdziwa dla niego, w jego świecie, jej energia należała do niego i mógł jej używać. Nie mógł dotknąć swojej mocy, do diabła, mógł się ledwie poruszać, ale Alexandrine tu była. Stanęła twarzą w twarz z Rasmusem wiedząc, że nie jest wstanie nic zrobić magowi, ani żadnemu ze zniewolonych demonów, a dla niego najważniejsza była moc. Spróbował sięgnąć po więcej, ale nie udało mu się to i ból rozbryzgnął się wewnątrz jego głowy. 196

- Chłopak?- spytał Rasmus. Jego głos ociekał jadem, hipokryzją, przez długi okres czasu jego kochanką była siostra Iskandera. Nie miał nic przeciwko braniu demona do łóżka, ale Alexandrine nie wolno było zrobić tego samego? - W porządku- skrzyżowała ramiona na piersi- W takim razie zabawką. Jest dla mnie zabawką. - To jest chore- Xia zaśmiał się ponownie- Nie jestem twoją cholerną zabawką, Alexandrineprzewróciła oczami, ale z wyrazu twarzy zrozumiał, że zranił jej uczucia. - W porządku. Co powiesz na kumpla do pieprzenia? To określenie ci odpowiada?- usłyszał jak wymamrotała po chwili- Dupek- Och cholera. Ona naprawdę tutaj była. Naprawdę była. - Chłopaka zawsze możesz rzucić albo się nim zabawić. Nie ma mowy, żebym był tylko twoim chłopakiem, skarbie- wyciągnęła rękę i poklepała go po ramieniu. - Powiedz, tato- ruszyła dalej- Czy możesz odpowiedzieć mi na pytanie? - Durian- mag zagestykulował w kierunku demona. Alexandrine wyciągnęła z przedniej kieszeni bluzy, nóż. Jego bluzy. - Nie wydawaj mu żadnego rozkazu. I bez względu na to, co do diabła robisz Xii, masz z tym skończyć. Już.

197

Rozdział 27 - Jesteś szalona- Rasmus mówił do Alexandrine, - Albo niedouczona. Nie wiem co jest gorsze- zagestykulował w kierunku Duriana. - Odpierdol się magu- Rasmus nie miał pojęcia, że nie mogła korzystać ze swoich mocy oraz że Xia mógł to robić z łatwością. Gdyby wiedział, zachowywałby się zupełnie inaczej. - On jest demonem, panno Marit. Z natury jest zły i niemoralny. Czy naprawdę jesteś nieświadoma tego, co ten potwór mógłby nam zrobić, gdybym go uwolnił tak jak zasugerowałaś?- moc maga zmalała, dzięki czemu mózg Xii przestał płonąć- Jeżeli go uwolnię, nie obiecuję ci, że będziemy bezpieczni. - Ojej, zastanawiam się dlaczego? Myślisz, że mógł wkurzyć się przez te tortury? - Kontrolowanie niebezpiecznych zwierząt wymaga skrajnych metod. - To jest naprawdę ostre- powiedziała unosząc nóż- Stojąc tak blisko, nie wydaje mi się żeby chybiła gdybym nim w ciebie rzuciła - uśmiechnęła się, mając nadzieję, że wypadła przekonująco- Trenowałam- Rasmus zrobił krok do tyłu. Xia poczuł uderzenie gorąca w piersi, które pochodziło w części od maga a w części od energii Alexandrine. Mężczyzna korzystał z mocy, a on mógł to wyczuć. - Czy ty nie rozumiesz konsekwencji uwolnienia takiego stworzenia? - Uh-huh- wyciągnęła rękę i złapała Xię za ramię, ciągnąc go do siebie- Możesz wstać?- nie bardzo, ale i tak to zrobił, ześlizgując się ze stołu z jej pomocą. Jego nogi drżały, ale udało mu się zablokować kolana. Pragnął się o coś oprzeć, ale drzwi, podobnie jak stół zawierały w sobie warstwę rubinów, w chwili kiedy z niego zszedł poczuł się o niebo lepiej. Swędziały go plecy z powodu zniewolenia Duriana, Xia nie powinien był go czuć. Jednak dzięki mocy Alexandrine był wstanie to zrobić, ale nie jako wolny demon. Te doznania go przerażały. - Jesteś niekonsekwentna, Alexandrine Marit… - Na akcie mojego urodzenia było Kessler. - … jesteś czarownicą. Jedną z nas- Rasmus utrzymywał dystans, wiedział do czego Xia był zdolny, a było to bardzo nieprzyjemne i krwawe. Magia cały czas oddzielała go od własnej mocy. Liczył, że mag wierzył, że jest bardziej bezpieczny niż był w rzeczywistości- Xia i cały jego gatunek są naturalnym wrogami rodzaju ludzkiego. To nasz życiowy cel, cel magów, panno Marit, żeby chronić tych, którzy nie są wstanie zrobić tego sami. - Chronić ich przed czym? - Potworami- mówił do Alexandrine tak jakby nie wierzył, że potrzebowała jakichkolwiek wyjaśnień- Demonami, które niszczą życia i narzucają swoją wolę. Stworzeniami, które wiążą

198

się z kobietami w celach seksualnych, które przyprawiłby cię o mdłości. Gwałty. Mieszają rasy. Dopuszczają się czynów, których nawet sobie nie wyobrażasz- jak większość magów, którzy posiadają znaczącą moc, również głos Rasmusa był bronią- Wielkie odrodzenie się Europy i Wielkiej Brytanii nigdy nie byłoby możliwe gdyby nie nasz rodzaj- mężczyzna skrzywił się- Na litość Boską, biedna, oszukana dziewczyno, magowie istnieją po to żeby walczyć ze złem, przybyliśmy tutaj ratować życia. Gdyby nie my, ludzie ciągle żyliby w średniowieczu- wolną ręką wskazała na sufit. Druga trzymająca nóż ciągle była przygotowana, żeby wbić mu go w serce. - Jak wiele zniewolonych demonów jest na górze, ponieważ odebrałeś im ich życia? Jak wielu zabiłeś żeby móc wyglądać jak trzydziestopięciolatek, zamiast gnić kilka metrów pod ziemią? - Gdybym ich nie kontrolował byliby jak Xia. Szalona bestia polująca na ludzi. - To zabawne, bo demony które spotkałam do tej pory, to samo mówiły o nas- wzruszyła ramionami- Zabijamy, mordujemy, torturujemy. Fanatyzm musi być międzygatunkową skłonnością. - Zanim nasz rodzaj zaczął z nimi walczyć, demony mordowały i zniewalały nas. Rozmnażali się z naszymi kobietami- uderzył się pięścią w pierś, drugą ręką wskazał na Duriana i Xię- Sądzisz, że te dwa stworzenia się wolne od okrucieństw? Nie urodzili się wczoraj, Alexandrine. Myślisz, że nigdy nie wzięli sobie kobiety wbrew jej woli? Czy kiedykolwiek spytałaś Xię ile on sam ich zgwałcił i zamordował? Spytałaś ile razy posiadł niewinną istotę i zniszczył jej życie? - Z czyjego rozkazu?- spytała łagodnie. - Długo przed tym kiedy go wziąłem i uczyniłem bezpiecznym- Xia spróbował ponownie użyć mocy. Zimno pojawiło się w jego umyśle. Nie wiedział czy będzie miał więcej niż jedną szansę żeby obezwładnić Rasmusa. Musiał mieć pewność, że mu się uda. - Będę z tobą szczera tato. Brzmi to jak prawdziwe zło. Ale jeżeli nie w porządku jest, kiedy kontrolują nas, to jak może być w porządku kiedy to my kontrolujemy ich? - Podejdź trochę bliżej czarownico- Xia wydał jej polecenie. Warknął dla lepszego efektu- A pokarzę ci, o czym mówi Rasmus- Alexandrine odwróciła się w jego stronę. Ich spojrzenia się połączyły i bum, w następnej chwili byli już w pełni połączeni. Miał wszystko to czego potrzebował. Zrobiła krok w jego stronę. A potem kolejny. - Tak blisko wystarczy?- było to nawet więcej niż potrzebował. Mógł użyć jej mocy, bez żadnych ograniczeń, którymi wcześniej borykała się Alexandrine. Jednak atakując Rasmusa musiałby też poradzić sobie z zawziętym mordercą. Xia zagłębił się w Duriana za pomocą 199

siły czarownicy, jednak nie dotarł zbyt głęboko. Nie wiedział jak Carson udało się odłączyć zniewolonego demona. Jeżeli to spierdoli, wszystko pójdzie źle. Durian sięgnął w kierunku jego klatki piersiowej, przyciskając palce do mostka, Xia był pewny, że miał tam wolno gojącą się ranę. - Nie wiem co kombinujesz- Rasmus mówił do Alexandrine- ale nie łódź się, że twoja moc może zranić mnie czy Duriana- Xia kontynuował szukanie czegokolwiek, co łączyło demona z magiem. Rasmus jeszcze nie domyślił się, że to nie czarownica używała swojej wewnętrznej siły- Jeżeli nie przestaniesz dziewczyno, uwolnię go- Alexandrine uśmiechnęła się. - Dzięki tato. Ja też cię kocham. - Odejdź od Xii- powietrze wokół nich zatrzeszczało- Durian zrób to samo- użył tyle mocy czarownicy ile tylko mógł. Zakołysała się i złapała się ramienia Duriana, żeby utrzymać równowagę. Demon cofnął się, ale nie dlatego, że go dotknęła. Xia znalazł w nim coś co nie należało do niego. Za pomocą mocy uderzył w to z całych sił. Rasmus uniósł głowę, ale ciągle nie rozumiał co się działo- Twoja siła jest znikoma moje drogie dziecko i proszę nie popełnij błędu z powodu sentymentu do jakiegoś rodzaju. Jesteś czarownicą, tak. Nie zaprzeczam, że jesteś moją córką, ale nie masz w sobie nic, co mogłoby mnie zainteresowaćzawahał się, Xia patrzył jak przechylił głowę na bok. Rasmus zaczynał rozumieć, że działo się coś, o czym nie miał pojęcia- Być może teraz mniej- zniżył głos- Zatrzymaj to natychmiast. - Ojej- Alexandrine zrobiła krok w stronę Xii i spojrzała na niego spanikowana. Miała rozszerzone źrenice, nie był wstanie zobaczył nawet milimetra jej tęczówek- Mam dziwne przeczucie, że twoja moc nie jest wcale tak potężna jak mówisz. Słyszałam, że Carson Philips nie ma żadnej i zobacz co udało jej się osiągnąć. Magellan nie żyje. Kynan Aijan jest wolny. Xia również chodzi beztrosko. - Carson Philips jest związana przysięgą z Nikodemusem. Oczywiście teraz potrafił robić bardzo interesujące rzeczy- obejrzał Alexandrine od głowy do stóp- Czy to możliwe?machnął ręką- Durian jeżeli nie odjedzie w ciągu dziesięciu sekund, zabij ją. Nie obchodzi mnie jak to zrobisz. Jeżeli chcesz ją wcześniej mieć, wiesz co mam na myśli, upewnij się, że będzie martwa jak już skończysz. - Widzisz. O tym właśnie mówię. To po prostu nie jest właściwe- zakołysała się na nogach, poczuł jak odbierała skutki tego, że korzystał z jej energii- Xia, wydaje mi się, że już czas żebyś się tym zajął, proszę- uderzył w sam środek mocy Duriana. Demon zesztywniał. W rezultacie nie było to nic innego jak połączenie między ich gatunkiem, do którego Xia już się przyzwyczaił. Im bardziej jego magia była skoncentrowana to tym bardziej Durian pozostawał unieruchomiony. Jednak był wstanie wyczuć moc drugiego demona. Jego siła 200

rozbrzmiewała dookoła, jednak pośrodku tego wszystkiego znajdowała się energia, która nie należała do niego. Bardziej przypominała moc Alexandrine. - Koniec czasu- powiedział Rasmus. Xia dotknął pulsującej narośli zmieszanej z mocą maga, ale czuł się jak mańkut próbujący napisać coś prawą ręką. Odczuwał wszystko na odwrót. Durian położył dłoń na ramieniu Alexandrine, przez połączenie poczuł jego przymus do działania. Czuł również jego zimne oczekiwanie i radosną ekscytację z możliwości zabicia jednego z rodzaju magów. Nie był zainteresowany seksem. To, czego pragnął to zabić czarownicę i udawać, że to Rasmus. Czy nie było to znajome uczycie? Alexandrine mogła próbować się ratować. Miała jego nóż. Dzięki temu ostrzu była wstanie zabić wszystko. Ale nie zrobiła tego czekając aż Xia odłączy go, wysadzi coś albo usmaży Rasmusa. Nie zmieniając wyrazu twarzy, Durian przesunął ręce w kierunku jej szyi. - Teraz demonie- powiedział do niego Durian. Wtedy też zrozumiał, czym była dla niego Alexandrine. Ich spojrzenia się połączyły- Zrób to co musisz, albo będzie za późno- z powodu rozkazu Rasmusa opóźnianie wykonania go, dużo go kosztowało. Oczy Duriana zapłonęły miedzianą czerwienią a palce zacisnęły się mocniej dookoła szyi Alexandrine. Złapała ręce zniewolonego demona, ale ciągle ściskając, spowrotem odchylił jej głowę. Xia dobijał się do źródła mocy Duriana. Nie wiedział jak miał rozwiązać ich połączenie. Mógł je zobaczyć, wyczuć pulsowanie, ale do jasnej cholery siła maga nie działa w ten sam sposób jak jego. Przynajmniej Rasmus już nie próbował go ponownie zniewolić. Nie, ten drań patrzył jak Durian zabijał jego córkę. Do diabła z delikatnym przecinaniem więzów. Wysłał silną wiązkę jej energii w Duriana rozrywając wszystko wewnątrz. Będzie cholernie źle jeżeli go zabije. Krzyk mężczyzny echem rozbijał się od ścian, ale jego palce pozostały nieruchome na jej szyi. Alexandrine wsunęła ręce pomiędzy nich i odepchnęła od siebie zniewolonego demona, właściwie to byłego zniewolonego demona, ponieważ Xia już nie mógł wyczuć go w normalny sposób, cofnął się od niej przyciskając dłonie do piersi. Alexandrine upadła na kolana, walcząc o oddech. Dobry Rasmus to martwy Rasmus. Mag zrobił krok do przodu, ale zatrzymał się. Wiedział, że stracił Duriana, w jego oczach widoczny był strach. Biedny mały mag. Stracił kontrolę nad swoim zabójcami, a teraz został sam z dwoma demonami, które od bardzo długiego czasu marzyły o zabiciu go. Z cichym okrzykiem ruszył w kierunku Alexandrine. Magia wrzała w powietrzu. Złapał ją za ramię i pociągnął do góry.

201

- Ty mała idiotko! Coś ty zrobiła!- uderzył ją w twarz wystarczająco mocno, że odrzuciło jej głowę do tyłu. Ledwo udało jej się trochę cofnąć- Zabiją nas jeżeli nie uda mi się ich odzyskać. - Nie- odpowiedziała powoli- Myślę, że zabiją ciebie. - Durian!- Xia krzyknął. Ale demon walczył żeby utrzymać pionową pozycję. Cholera, bolało go całe ciało. Xia pochylił się w kierunku Rasmusa i Alexandrine. Pomimo bezpośredniego połączenia z czarownicą i jej mocą był wstanie wyczuć Duriana. Energia talizmanu płonęła w wewnątrz jej ciała, przez co mogła być dla niego jak osobnik z ich rodzaju, tak samo musieli odbierać ją drugi demon i prawdopodobnie Rasmus. Całe ciało Xii zamieniło się w lód. Wszystko działo się naraz. Mag użył mocy i siła talizmanu zaczęła wrzeć. Mężczyzna krzyknął i odskoczył do tyłu, ale wiedział już co wyczuł w Alexandrine. Z uśmiechem, spróbował zniewolić tą demoniczną część. Xia czuł jak mag pracował mocą. - To on cię kontroluje, prawda?- powiedział do niej- Przez cały ten czas współpracował z tobą. - Nie- serce Xii stało się tak zimne jak górna część ciała Alexandrine, która teraz uginała się pod wpływem siły Rasmusa. Chciał jej pomóc, ale jego własne ciało nie współpracowało z nim wystarczająco zgodnie. Nie był tak szybki jak tego teraz potrzebował. Czysty demoni chaos rozrywał pokój. To był on, tracący kontrolę. Zachwiała się na nogach, kiedy Xia nie był zdolny do skupienia się na mocy wypalającej jej ciało oraz na jego własnej. Miał zamiar z tym skończyć. Wepchnął się bez pozwolenia do umysłu Alexandrine i dostał to czego potrzebował, informację jak radziła sobie ze swoją mocą kiedy jeszcze należała do niej. Znowu upadła na kolana, rzężąc, łapiąc szybkie oddech. Rasmus był odpowiedzialny za jej obecny stan. W tym samym momencie poczuł, że mag przejmuję kontrolę nad energią talizmanu. Alexandrine krzyknęła. Czuł jej ból. Dzielił go z nią, próbował zatrzymać to co się działo. Wbrew Rasmusowi pomógł jej oddychać. Wzięli głęboki wdech, ale Xia nie odważył się jej opuszczać. Nowo powstała więź z magiem męczyła ich oboje, ale teraz już wiedział jak sobie z nią poradzić. Problem polegał na tym, że jego możliwości utrzymania Alexandrine przy życiu zostały ograniczone. Mógł przejąć jej ciało i użyć go do zabicia Rasmusa, albo mógł związać ją ze sobą zanim zrobi to przed nim mag. Żadne z tych wyjść nie było dobre. Nie mógł użyć Alexandrine do zabicia go. Nie w ten sposób. Nigdy by mu tego nie wybaczyła. I był pewny jak diabli, że nie chciał jej zniewolić.

202

Durian wpadł na ścianę, przyciskając ręce do piersi. Widział w nim czystego demona. Znał to uczucie. Sam stracił przytomność, kiedy Carson go uwolniła. No cóż, szkoda zabójcy. Stworzył kilka szalejących płomieni i wysłał je do jego ciała. - Chodź tutaj Durian. Przydaj się na coś- w międzyczasie Rasmus kończył zniewalać Alexandrine. Mag używał tak dużej ilości mocy, że ściany pokryły się lodową warstwą. Xia osłonił ją w tym samym momencie kiedy Rasmus ponownie uwolnił swoją siłę. Smuga palącego światła zmierzała prosto na nią. Wybuch uderzył w jej ramię zamiast głowę, ale nadal przysporzył ogromnego cierpienia. Kolejny cios wymierzony był w niego. Powietrze dookoła nich zaczęło trzaskać. Upadli na podłogę. Xia trzymał ją w uścisku osłaniając przez atakami Rasmusa. Alexandrine poderwała się na nogi, ściskając nóż w dłoni. Wydała dźwięk zupełnie inny od łkania. Położyła broń na podłodze i kopnęła ją w jego stronę. - Alexandrine- powiedział- bierz Duriana i uciekajcie stąd. Natychmiast.

203

Rozdział 28 Alexandrine rzuciła się do drzwi, czuła jakby jej nogi zmienił się w rozgotowany makaron. Wstrzymała na chwilę oddech, kiedy myślała, że są zamknięci w pokoju, ale udało jej się znaleźć mechanizm, który był odłączony od drzwi. Cholerny zamek! Poczuła się dziwnie, gdy dotknęła metalowej powierzchni, jakby w środku zostało ukryte źródło mocy. Swędziały ją palce. Dziwne. Szarpnęła za klamkę i odwróciła się oczekując, że Xia i Durian będą tuż za nią, gotowi uciekać stąd gdzie pieprz rośnie. Nie było ich. Durian był zaledwie w połowie drogi do drzwi i już nie wyglądał wcale tak przystojnie a Xia ciągle był z Rasmusem. Wróciła się do Duriana i złapała go za ramię. Jego skóra była gorąca. - Ruszaj się, draniu- powietrze dookoła nich było lodowate, skwierczało. Rasmus mógł leżeć na podłodze, ale był daleki od bezsilności. Xia klęczał nad jej ojcem, z głową pochyloną jakby się modlił. Serce pękało jej na ten widok. Czy nie pragnął tego bardziej niż czegokolwiek innego już od długiego czasu? Chwili sam na sam z jej ojcem. Bezwzględnie, odcięła emocje, to nie był czas żeby myśleć o takich rzeczach, powinien stać o własnych siłach i biec z nią i Durianem do wyjścia. A nie modlić się nad ciałem, na litość Boską. Xia ściskał rękojeść noża obiema dłońmi, trzymał go tuż nad piersią Rasmusa- Xia!- krzyknęła. Nie widziała żadnej krwi, nawet na ostrzu. Nogi Rasmusa leżały pod dziwnym kątem jakby próbował go kopnąć i uciec. Ciągle nie była wstanie czuć swojej mocy, a było nawet jeszcze gorzej, sposób w jaki przenikała ją energia ojca zupełnie ją dezorientował. To było jak oglądanie świata w lustrze. Wszystko co znajome wyglądało odwrotnie. Puls dudnił w jej uszach. Cały czas groziło im niebezpieczeństwo. Rasmus ciągle żył a dom wypełniony był zniewolonymi demonami. Szeroko otwarte oczy ojca były skupione na Xii, jednakże alarmująca nie był wściekłość na jego twarzy tylko poruszająca się dolna warga. On używał mocy. Energia z talizmanu wibrowała w jej ciele. Część niej chciała być bliżej tej siły. Usłyszała kroki na schodach. - Xia!- wrzasnęła- On wzywa swoje demony- mogła go wyczuć jako jednego z rodzaju, tak samo Duriana. To było nierealne, być połączoną z dwoma demonami. Nie miała pojęcia jak interpretować to co od nich odbierała- Bez względu na to co chcesz zrobić, zrób to teraz albo odpuść sobie- cholera, to było piekło. Zrezygnowała z czekania na jakąkolwiek reakcję Duriana. Podbiegła do Xii i złapała go za ramię- Musimy iść. Natychmiast. Kontynuował swoje mruczenia, a ona nie wiedziała co robić, ponieważ jej moc była dla niej poza zasięgiem, a nie umiała używać tej, która w niej pozostała. W tym momencie korzystał ze swojej energii. Na górze ktoś krzyknął - Nie ma czasu- odwrócił głowę i przez chwilę 204

znalazła się w jego umyśle. Wypadła z niego tak samo szybko jak się tam dostała. Jego tęczówki były białe, powiększone źrenice, przypominały czarne dyski, a usta wykrzywiał grymas- Jeżeli nie masz zamiaru go zabić, obezwładnij go. Już. - Wyjdź stąd- wepchnął jej swój nóż do ręki. - Nie bez ciebie- upadła na kolana. Xie blokowała walka jaką toczył wewnątrz z jej ojcem, a to musiało się zakończyć. Tak czy inaczej. Położyła rękę na jego ramieniu i prawie usmażyła się od gorąca ich połączenia. Jej ciało przeszył ból z powodu ilości mocy jakiej używał. Jego i jej, to bolało. Nigdy nie użyła tak potężnej siły, nie potrafiła zapanować nad efektami ubocznymi. Rasmus miał na palcu pierścień z rubinem. Alexandrine złapała go za nadgarstek i przycisnęła go do podłogi. Trzęsącymi się dłońmi ściągnęła pierścień z jego kciuka. Ciało maga wygięło się w łuk, krzyczał, jak się domyśliła nieprzyzwoite rzeczy w swoim ojczystym języku, bez względu na to jaki by on nie był. Jednak moc płynąca pomiędzy nim a Xią nie zatrzymała się. Odebranie mu talizmanu nie wystarczyło, żeby go powstrzymać. - Durian!- krzyknęła. Demon stał oparty o ścianę, z ugiętymi kolanami i dłońmi opartymi na udach, ale usłyszał jej wołanie i spojrzał na nią- Łap- rzuciła pierścionek przez pokój. Zmusiły się do wyciągnięcia ręki, ale nie wyszło mu to zbyt skoordynowanie. Rubin zabrzęczał upadając u jego stóp. Nic nie zmieniło się z Rasmusem. Ciągle był wstanie używać talizmanu- Cholera- w desperacji chwyciła nóż Xii i zanurkowała w kierunku stóp Duriana. Prześlizgnęła się przez prawie całą drogę kończąc pod nogami demona, ale najważniejsze było to, że trzymała pierścień. Poderwała się na nogi i zrobiła jedyną rzecz o której mogła myśleć, a było to użycie tej niewielkiej ilości energii jaka w niej pozostała- chociaż do diabła nie miała pojęcia jak działała. Po postu otworzyła swój umysł i wbiła ostrze noża w środek kamienia. Wszystko się zatrzymało. Albo po prostu stała się głucha i ślepa z powodu wyczerpania mocy. Ciało Rasmusa leżało bezwładnie z głową przechyloną do boku. Nie było czasu na zrozumienie tego co się stało. Jego klatka piersiowa ciągle się poruszała, więc nie był martwy. Szkoda? A może nie? Wepchnęła uszkodzony pierścień do kieszeni i podeszła do Xii. Usłyszała jak stojący za nią Durian ciężko oddychał. Złapała Xię za oba ramiona. Do diabła, wyglądało na to, że stracił kontakt z rzeczywistością. Potrząsnęła nim mocno, a jego oczy powrócił do normalnego wyglądu z wycieczki cholera wie gdzie. - Możesz iść? Czy muszę cię nieść? Bo jeżeli będę musiała, zrobię to- patrzyła na niego uważnie aż ich oczy się spotkały. - Kocham cię, Alexandrine. 205

- Majaczysz, kochanie- Jasne, jakby już zapomniała, że Xia nienawidził tego kim była. Będą musieli poradzić sobie z tym później, kiedy nie będą zagrożeni śmiercią i ogólną destrukcją. Durian był jej kolejnym problemem. Stał na nogach w miarę stabilnie, tak przynajmniej jej się wydawało. Patrzył się na Rasmusa z chęcią mordu wypisaną na twarzy. Prowadząc Xię podeszła do niego i złapała go za ramię. Były zniewolony demon obecnie nie wyglądał już tak atrakcyjnie. Jego twarz była blada z kropelkami potu, które znaczyły czoło i spływały po skroniach. Pochodzący od niego zapach krwi, był teraz bardziej wyczuwalny. - Możesz iść o własnych siłach?- udało mu się odepchnąć od ściany. Jedną dłoń cięgle przyciskał do piersi. Druga była pokryta krwią. - Tak. - To dobrze, ponieważ czas już na nas chłopcy-cholera. Cokolwiek było na górze, właśnie zmierzało na dół. Nie mogła ich wyczuć, nie wiedziała czy było to spowodowane tym, że były to zniewolone demony, albo nie znajdowała się wystarczająco blisko albo wypaliła się już zupełnie i nie była wstanie niczego wyczuć. W tej chwili nie była pewna czy jeszcze kiedykolwiek poczuje jakąkolwiek moc- Bez względu na to co po nas idzie na górze są demony. Ciągle powinni uważać mnie za czarownicę, więc miejmy tylko nadzieję, że Rasmus nie zwolnił ich z zakazu krzywdzenia mnie. Wy dwaj, stańcie za mną. Zróbcie to- z łatwością wyszli z pokoju, ona pierwsza. Nie dlatego, że wykonali jej polecanie tylko dlatego, że z ich trójki najszybciej się poruszała. Bóg jeden wiedział, że Xia nie był sobą, Rasmus mógł być bardziej niż martwy, a Durian był dla nich teraz bezwartościowy. Zamknęła metalowe drzwi, kiedy ich dotknęła poczuła jak opuszcza ją tłumiące uczucie. Plecy zaczęły ją swędzieć gdy odwróciła się w stronę schodów. Xia zrobił coś z drzwiami, wywołując u niej chłód w głowieCzy jest stąd inne wyjście?- spytała Duriana- Tylne wyjście? Okno? Tajny tunel?- te dwa ostatnie miały być żartem ale nikt się nie śmiał. Nawet ona. Obaj pokręcili przecząco głowami- Więc idziemy na górę- dotknęła ramienia Xii. Odsunął się od niej. Super. Teraz nawet nie mógł znieść jej obecności. Nawet nie chciał żeby go dotykała. Co strasznie by ją wkurzyło gdyby tylko miała na to czas. Stanęła na pierwszym stopniu- Słuchajcie- nagle oczy Xii zaczęły zmieniać kolor, przybierając wszystkie możliwe odcienie niebieskiego kończąc na czystko białej barwie- Co? - Czy ja spłonąłem?- serce podeszło jej do gardła. Dźwięki dochodzące z góry nie były optymistyczne. Xia oszalał, Durian był nieprzydatny, ona nie mogła korzystać z mocy a musiała zmierzyć się ze zniewolonymi demonami wypełniającym cały dom. Nóż był świetną bronią, ale nie widziała siebie jak pokonuje nim tuzin atakujących ją mężczyzn- Xia czy pozostała jeszcze jakaś moc?- przełknął. 206

- Yeah. - Na miłość Boską, Xia. Czy mógłbyś czytać mi w myślach?- była zbyt zdenerwowana żeby troszczyć się o uczucia kogoś innego- Tak, została jeszcze moc, czy tak, spłonąłem? - Tak, została moc- dotknął palcem jej czoła, a połączenie pomiędzy nimi otworzyło się na nowo. Pomyślała tylko, że nie wyczuła żadnej energii. Ani jego. Ani jej. Duriana również, nie. Jedyne co czuła to, że był w jej umyśle- Wszystko będzie dobrze- jasne. A ona jedyne co musiała zrobić to tylko przyzwyczaić się do bycia zwykłym człowiekiem. - Xia- powiedziała- Musimy mieć pewność, czy to, że uwolniłeś Duriana były tylko przypadkiem i czy możesz zrobić to ponownie- pomyślała, że to była dla nich najlepsza szansa uciekając stąd- uwolnić tak wiele demonów ile tylko zdołają. - Musimy być tylko wystarczająco blisko- odpowiedział. Położył dłoń na jej ramieniu, domyśliła się, że zrobił to żeby móc lepiej móc korzystać z mocy, gdy poczuła jak żołądek wypełniał się lodem. Na górze, coś krzyczało jak upiór. Tęczówki Xii zmieniały kolor od neonowo niebieskiego do granatowego. Ich trójką zaczęła powoli wchodzić po schodach. Gdy wyjście znalazło się w zasięgu wzroku Alexandrine, zatrzymała się. Po pierwsze, kręciło się jej w głowie, a pod drugie głosy za drzwiami zupełnie ucichły. Nagle. Włoski zjeżyły się jej na karku. Wszystko zamarło. Skupiła się żeby nie spaść ze schodów i się nie zabić. Na szczycie pojawił się pierwszy zniewolony demon Rasmusa. Był potworem. Nie dosłownie, ale wywnioskowała to z ogólnych obserwacji stworzenia, z którym stanęła twarzą w twarz, próbując wezwać na pomoc moc. Jesteś czarownicą a on zniewolonym demonem. W razie potrzeby powtórzyć. Jesteś czarownicą a on jest zniewolonym demonem. Nie może cię skrzywdzić i musi robić to co mu karzesz. Był większy od Xii i cholernie dużo bardziej przerażający. Miał bardzo ciemne włosy. Trzy kobaltowe pasy biegły w dół lewej strony jego twarzy, zaczynały się po środku lewego oka i rozciągały się na całej długości aż do skroni. Właściwie to pierwszy pas był tego samego koloru co jego oko. Trzymał za kołnierz martwego demona Oh, fuj. Jego ręka cała była umazana krwią. Był przystojny z uśmiechem, dla którego można było zginąć żeby tylko go zobaczyć, co było jeszcze bardziej obrzydliwe, kiedy zobaczyła że martwy demon ma dziurę wielkości dłoni w miejscu gdzie powinien mieć serce. Zniewolony demon nie mógł skrzywdzić maga. Alexandrine była tego pewna- chociaż nie miała pewności, czy czarownica liczyła się jako mag. Dlatego nie miała się czego obawiać. Prawda? Prawda. Może chcieć wyrwać jej serce, ale nie może tego zrobić. Miała taką nadzieję. - Zejdź mi z drogi- powiedziała, kiedy nie poruszył się. Starała się żeby jej głos zabrzmiał pewnie. Zmusiła się do ruchu, wchodząc na górę po schodach. Lepiej żeby Rasmus nie zdążył 207

znieść zakazu albo inaczej cała ich trójka zginie straszną śmiercią. Wielki demon nie ruszył się z miejsca, jedynie upuścił zwłoki które trzymał. Ciało upadło na podłogę z obrzydliwym głuchym łoskotem. Krew spływała z jego ręki na podłogę, tworząc jasną, szkarłatną plamę. Nie zareagowała na jej zapach. Już nie. Jego oczy były jak niebiesko-kobaltowe oceany z nutką maniakalnego szaleństwa- Chcę przejść- powiedziała robiąc kolejny krok w jego kierunku z sercem które podchodziło jej aż do gardła, oczekując że lada chwila zmieni ją w kupkę popiołu. Albo po prostu wyrwie jej serce. Co było mniej bolesne? Dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że demon nie miał ogolonej głowy. Jego włosy były przerzucone na plecy i była bardzo długie. - Zejdź nam z drogi, Iskanderze- usłyszała za swoich pleców głos Xii. Jejku brzmiał jak stary dobry Xia- To siostra Harsha, na litość Boską, nie zabijaj jej. Zrozumiałeś?- odwróciła się. - Znacie się?- wzruszył ramionami. - Przysiągł wierność Nikodemusowi- Iskander usunął się im z drogi i pokonali pozostałą drogę na górę. W przejściu leżały inne trzy martwe demony, każdy z nich miał dziurę w piersi. Wszędzie było mnóstwo krwi. - Widzę, że świetnie się bawiłeś- powiedziała Alexandrine. - Gdzie jest mag?- Iskander spytał Xii, najwyraźniej ona się nie liczyła. Miała zawroty głowy i mdłości. Ciągle była głucha i ślepa, niezdolna do wyczuwania mocy. - Na dole. Jak na razie obezwładniony. - Kynan powiedział, że możesz potrzebować mojej pomocy. A wcale mi na to nie wyglądaAlexandrine krążyła pomiędzy martwymi demonami, próbując nie wzdychać na widok tak wielu utraconych żyć. Teraz nawet mdliło ją jeszcze bardziej. Jej żołądek nie był wstanie wytrzymać tego wszystkiego. Głowa pulsowała przeraźliwym bólem. - Gdzie reszta zniewolonych demonów?- spytała. - Ukrywają się- Iskander mówił z lekceważeniem jednocześnie patrząc na ciała leżące pod jego nogami- Tchórze. - Xia musi ich odłączyć zanim Rasmus wyjdzie…bez względu na to co się z nim stanie- Xia przesunął dłonią po swoich włosach, ale zignorowała go. Do diabła. Cała trójka gapiła się na nią jakby wyrosła jej druga głowa. Z dłońmi opartymi na biodrach również się w nich wpatrywała. Czuła się pusta wewnątrz, jednak zdała sobie z czegoś sprawę- Ty naprawdę myślałeś, że odejdę stąd bez zrobienia tego, co jest konieczne do uwolnienia każdego, kto jest przetrzymywany wbrew jego woli? Powiedz mi, że nie jesteś aż tak głupi.

208

Rozdział 29 Alexandrine patrzyła jak Iskander i Durian gapią się w Xię. Najwyraźniej obaj czekali na to, co powie. Czy byli niezdolni uwierzyć, że mówiła poważnie? Yeah, najwyraźniej nie mieli o czarownicach zbyt wysokiego mniemania, prawda? Xia wzruszył ramionami. - Ona jest szefem- Iskander i Durian zsynchronizowali się od razu. Ona i Xia nie za bardzo. Nie mogła zbyt wiele poczuć. Można było to porównać do migotania światła, ale nic więcej. Cała ich czwórka wiedziała, że muszę działać szybko, ponieważ nie wiedzieli jak długo Rasmus pozostanie nieprzytomny. Oddzielenie pierwszego zniewolonego demona, zajęło Xii trochę czasu, ale kiedy było już po wszystkim, mężczyzna leżał na podłodze trzymając się za klatkę piersiową, a lodowa warstwa uformowała się wzdłuż całego jej ciała. Xia wyrecytował numer, którego nie rozpoznała i powiedział demonowi, żeby zadzwonił jeżeli chce przyłączyć się do Nikodemusa. W między czasie Iskander i Durian przyprowadzili kolejną dwójkę, czekali na nich na końcu korytarza. Poszła za Xią, kiedy do niego dołączyła, już trzymał dłoń na piersi pierwszego. Użył mocy, czego domyśliła się po jego minie i wyraźnej koncentracji. Rosnący chłód w ciele był dla niej jedynym znakiem, że używał jej energii. Otoczyła ją jeszcze grubsza warstwa lodu. Kolejne odłączenie nie trwało tak długo jak pierwsze i drugie. Najwyraźniej bliskość miała dla Xii znaczenie, ponieważ gdy zostawała choć na chwilę w tyle, odwracał się w jej stronę z nachmurzoną miną i wyraźnym nakazem pośpieszenia się. Najlepiej współpracowali kiedy stała bezpośrednio za nim, albo najdalej półtora, dwa metry od niego. Gdy znajdowała się choćby odrobinę dalej nic się nie działo. Zaczęli pracować według określonego wzoru. Iskander i Durian naganiali demony a Xia ich uwalniał, za każdym razem szybciej. Alexandrine czuła się coraz bardziej pusta wewnątrz i było jej coraz zimniej. Później dyktował im numer telefonu, żeby zadzwonili jeżeli będą chcieli się przyłączyć. Przy dziesiątym Alexandrine czuła się mniej więcej jakby znalazła się na biegunie południowym. Na koniec drżała i traciła równowagę. Utrzymywała się na nogach jedynie dzięki wpatrywaniu się w linię łączącą ścianę z podłogą. Trzymanie się tej prostej linii chroniło ją przed upadkiem. Zacisnęła zęby i wyszła z innym przed dom. Przynajmniej Xia nie męczył jej żeby się śpieszyła. Skorzystała z tej chwili dla siebie. Kiedy była już na zewnątrz, linie chodnika utrzymywały ją w pozycji pionowej. Najwyraźniej nikt nie interesował się tym, że szła powoli, więc się nie śpieszyła. Chodnik się skończył a ona się zatrzymała.

209

Nie rozpoznała samochodu, który stał na podjeździe, ktoś zaparkował go niecały metr od chodnika. Jeżeli się nie myliła, było to czarne Lamborghini. Najprawdopodobniej należał do Iskandera, ponieważ kiedy tu przyjechała nie było go, natomiast Jaguar ciągle stał na swoim miejscu. Wytatuowany demon rozmawiał przez telefon ściszonym głosem. Kiedy skończył odezwał się do pozostałych mężczyzn. - Nikodemus wrócił- spojrzał na Duriana- Jedziesz z nami, mój przyjacielu? - Tak. - Ty?- Iskander spytał Xię. - Yeah- nikt nie spytał czy ona chciała jechać z nimi. Dlaczego tego nie zrobili? Nie chcieli już więcej przebywać w towarzystwie czarownicy. Stała na krawędzi podjazdu, oddzielona od pozostałej trójki, żałując, że nie wzięła sześciu a nawet siedmiu bluz Xii. Była to bardzo niezręczna chwila. Była ich czwórka i dwa samochody, jednak żaden z nich nie miał więcej niż dwa siedzenia, Chyba że chciałeś jechać na naczepie pickupa. - Nikodemus wie, że wziąłeś jego Reventona6?- spytał go Xia. Podszedł do auta i położył rękę na składanym dachu, głaszcząc błyszczący lakier- Wiesz, że ten samochód jest wart milion dolarów, prawda?- Iskander wzruszył ramionami. - Kynan powiedział, że mam przyjechać tutaj tak szybko jak tylko możliwe- uśmiechnął się, Alexandrine pomyślała, że przed chwilą nie wyobraziła sobie, że jego tatuaże stały jaśniejsze niż minutę wcześniej- Dobiłem stu pięćdziesięciu na Moście Richmond. - Nieźle- Nikt nie mówił kto z kim pojedzie, ale było bardziej niż oczywiste, że ich czwórka nie zmieści się do Lamborghini. W domu Rasmusa panowała absolutna cisza. Jednak światła na piętrze były zapalone. Jeden z nowo uwolnionych demonów wyszedł na zewnątrz z jakąś tkaniną przewieszoną przez ramie. Zatrzymał się przed nimi, a następnie przysunął do czoła trzy palce, najpierw w stronę Xii, potem Iskandera a na końcu Duriana. Odpowiedzieli mu podobnym gestem. I wtedy demon wykonał pozdrowienie w jej kierunku. Wyobraźcie to sobie. Prawdopodobnie był tak samo zdezorientowany jak Durian i nie wiedział co robi. Kiedy się wyprostował, przeskoczył przez ogrodzenie i zniknął w ciemności. Iskander nacisnął brelok przy kluczyku i samochód ożył. - Widziałem pickupa przed bramą- Alexandrine oczyściła gardło. - Um- spojrzeli na nią. Walczyła ze swoim żołądkiem i wygrała, przynajmniej na tyle, żeby mówić i nie zwymiotować- Uh, pożyczyłam go żeby tutaj się dostać. Mam nadzieję, że to w

6

http://pl.wikipedia.org/wiki/Lamborghini_Revent%C3%B3n

210

porządku. Na przednim siedzeniu są ubrania na zmianę dla Xii. Kluczyki też są w środku. I, uh, przepraszam za okno. Wydaje mi się, że spadło kiedy tutaj jechałam. - Wiedziałem, że powinienem je zakleić. Spada za każdym razem gdy prowadzę. - Oh- objęła się mocno rękoma, próbując przegnać chłód. Czuła się jakby połknęła całą Antarktydę- Więc, dobrze wiedzieć- z jakiegoś powodu, w wyniku jej odpowiedzi Iskander rzucił kluczyki do Reventona, Xii. - W takim razie spotkamy się na dole- razem z Durianem ruszyli w dół podjazdu, pozostawiając ją na krawędzi chodnika i nagim Xią, stojącym przed samochodem. Nacisnął przycisk na kluczyku i drzwi uniosły się do góry. W pewnym sensie była zadowolona, że tak ułożyły się sprawy, ponieważ nie była pewna czy przeszłaby ten odcinek drogi do pickupa na własnych nogach. Nie, bez zatrzymania się i przywitania się z tym co miała w żołądku. Nie zaprzeczała też, że była zdenerwowana tym, że została sam na sam z Xią. - Wsiadaj- zrobiła krok do przodu i kiedy nie upadła powoli zrobiła kolejny. Xia podszedł do niej i podał jej swoje ramię. - Chodź, skarbie. - Nie mów tak do mnie- prowadził ją do samochodu, od strony dla pasażera, kiedy do niego doszli, nie ośmieliła się na niego spojrzeć, patrzyła na swoje nogi i wsiadła do środka. Xia obszedł auto i wsunął się na swoje miejsce. - Super- powiedział przesuwając dłonią po tablicy rozdzielczej. Drzwi się zamknęły a on odpalił silnik, który natychmiast zamruczał. Alexandrine osunęła się na swoim siedzeniu otaczając ramionami swoje puste ciało. Wydawało jej się, że Xie nie miał nic przeciwko byciu nagim, ale jej będzie zimno już do końca życia. Zawrócił samochodem i ruszyli w dół podjazdu. Uniósł podwozie w ten sposób nie uszkadzając go, dojechali do frontowej bramy. Musiało być miło mieć takie życie. Przy drodze Wildcat Canyon, Xia zjechał na pobocze i otworzył drzwi po swojej stronie. Wysiadł i złapał paczkę z ubraniami, którą rzucił mu Iskander. Następne były buty, jeden po drugim. Położył wszystko na ziemi, żeby móc swobodnie założyć jeansy, które mu przywiozła, nie martwił się brakiem bielizny. Później koszulkę i buty, bez skarpetek. Iskander był już w Chevrolecie odpalając silnik i Alexandrine mogła przysiąc na Boga, że zobaczyła, jak pieścił deskę rozdzielczą tak samo jak Xia chwilę wcześniej. Ubrany wsiadł do samochodu, zamykając boczne drzwi i ruszył przed siebie- nie miała pojęcia, dokąd zmierzali. - Dokąd jedziemy?- spytała gdy po kilku minutach jazdy nie rozpoznała gdzie są. Cholera. Poczuła się jakby połknęła kamień. Zabierał ją do jej mieszkania. W końcu zagrożenie minęło, prawda? Nie ma już talizmanu, Rasmus został pokonany. 211

- Tunnel Road. - Huh- poczekała chwilę, ale przypomniała sobie, że Tunnel Road prowadzi do Autostrady nr. 13, a następnie przez Bay Bridge do miasta. Xia jechał dalej- Czy nie będzie szybciej przez Berkeley?- nie odpowiedział od razu. Ich połączenie nie było aktywne, więc nie wiedziała o czym myślał. - Iskander powiedział, że jechał nim sto pięćdziesiąt, ale ja mogę jeszcze szybciej- czuła się zbyt pusta w środku, żeby martwić się, że zginie w wypadku samochodowym, jednakże bardzo spektakularnym, zaskoczył ją i do diabła zrozumiała dlaczego darzył ten samochód takim uczuciem. Idealnie wjeżdżał w każdy zakręt, nie groziło im wypadnięcie z drogi i rozbicie się na pastwiskach wzgórz Berkeley. W rzeczywistości, auto idealnie trzymało się jezdni, Alexandrine wydawało się, że było przyklejone do asfaltu. Była tym trochę przestraszona. Xia poprowadził Reventona w dół trasy Wild Canyon a następnie North Berkeley, jazda z prędkością zbliżającą do niechybnej śmierci pomogła jej nie zasnąć. Następną rzeczą jaką zobaczyła to drzwi unoszące się do góry, a zimne powietrze uderzyło ją w twarz. Zaparkował przed ogromnym domem, którego nie znała. - A teraz gdzie jesteśmy?- wysiadł z samochodu a potem pochylił się żeby odpowiedzieć a jej pytanie. - Tiburon- Tiburon było enklawą Hrabstwa Marin, głównie dla niezmiernie bogatych ludzi. - Jasne- wypełzła na zewnątrz i pomyślała, że frontowe drzwi były oddalone od niej o jakieś miliony mil. Jednak jej równowaga poprawiła się. Nie potrzebowała prostej linii żeby móc iść nie martwiąc się upadkiem. Xia ostatni raz czule pogłaskał samochód zanim ruszył w kierunku domu. Metr przed drzwiami zatrzymał się. Alexandrine stanęła zaraz zanim. - Coś się stało?- spytała. Potrząsnął głową. - Carson jest w środku. - Oh- ta Carson Philips, której wszyscy oddają cześć. - I Nikodemus- zaczął iść a Alexandrine za nim. Co innego mogła zrobić? Dom był cudowny, ale koniecznie ktoś musiał go posprzątać. Wszędzie stały jakieś pudła, jedne otwarte inne zamknięte. Na ścianach widoczne były cienie po wiszących kiedyś w tych miejscach obrazach. Byli w środku wprowadzania czy wyprowadzania się? Xia przeszedł przez drzwi, a następnie zszedł schodami na dół, to pomieszczenie było bardziej ekskluzywne od tego, które zobaczyła na górze. Tutaj panował znacznie mniejszy chaos, żadnych pudeł świadczących o przenosinach. Jakaś mała iskierka połaskotała jej umysł, zniknęła tak samo niespodziewanie jak się pojawiła. Usłyszała rozmowy, nagle Xia skręcił za 212

rogiem i przeszedł przez kolejne drzwi. Znaleźli się w salonie, na środku pokoju stał duży mahoniowy stół. Siedzieli przy nim Iskander, Durian, Harsh i mężczyzna którego nie rozpoznała, ale szybko domyśliła się, że był to Nikodemus. Durian był blady jak ściana, przed każdym mężczyzną stała otwarta butelka piwa. Złote Piwo Lucyfera, przeczytała. A niech to. Na etykiecie widniał wizerunek małego czerwonego diabła. Weszli w głąb pokoju. Zapach jedzenia wywołał u Alexandrine kolejną falę mdłości. Bez słowa, Nikodemus podniósł butelkę piwa i rzucił ją Xii. Złapał ją jedną ręką. Harsh wstał ze swojego miejsca. - Alexandrine? Wszystko w porządku? - Hej- wsunęła dłonie do przedniej kieszeni bluzy. - Gdzie jest Carson?- Xia otworzył swoje piwo, ale nie napił się. Oczywiście o nią się martwił. - Na górze, odpoczywa. - Kynan? - Nie widzieliśmy go- Nikodemus uniósł brwi i podsunął jej butelkę. - Lucyfera?- spytał. Siedział wystarczająco blisko, żeby mogła ją od niego bez problemu wziąć. Podniosła rękę i potrząsnęła głową. Piaskowo-brązowe włosy sięgały do jego ramion, miał najbardziej intensywnie niebiesko-szare oczy jakie widziała. Wiedziała, że był kimś ważnym. Czuła każdego z nich- swojego brata, Duriana, Iskandera i oczywiście Xię. Ale z nich wszystkich to Nikodemus, był najsilniejszy. Był bardzo przystojny. Wyglądało na to, że każdy demon był atrakcyjny. - Nie, dzięki. - A tak przy okazji, jestem Nikodemus- oblizała usta. - Miło mi cię poznać- powinna podać mu rękę? Czy mieli jakieś zasady jak powinna się zachowywać? Domyśliła się, że nie chciał jej dotykać, więc ciągle trzymała dłonie ukryte w kieszeni- Alexandrine Marit. - Jesteś pewna?- spytał podnosząc butelkę Lucyfera do góry. - Tak, dzięki. - Odłóż to piwo- warknął na niego Xia. - Po prostu chciałem być uprzejmy- odpowiedział ściszonym głosem Nikodemus. - Powiedziałem, odłóż je. - Spokojnie Xia. Wszystko jest w porządku- spojrzała na Nikodemusa- Nie piję, to wszystko. - Cóż, to cholerna szkoda- wzruszyła ramionami. - Tak już jest. 213

- Dobrze się czujesz, Alexandrine?- spytał ją jeszcze raz Harsh. Przytaknęła. Było to jedno wielkie kłamstwo, ale nie miała zamiaru tego przyznać przed tymi wszystkim mężczyznami. Nie wiedziała jak miała się zachowywać, co miała robić. Xia nie dawał jej żadnych wskazówek, a teraz nie czuła się jak jasnowidz. Stała w miejscu, jak lodowa bryła. Nikodemus wziął łyp piwa. - Interesujące- powiedział. Obejrzał ją od czubka głowy do stóp, poczuła jakby powietrze dookoła niej stało się odrobinę cieplejsze, nie wydawało jej się, że sobie to wyobraziła. - Co?- spytał go Xia. - Wyczuwam ją jako jedną z nas- Xia nie napił się jeszcze swojego piwa, ale uniósł butelkę jakby właśnie miał taki zamiar. - I co z tego?- Nikodemus ponownie zwrócił uwagę na Alexandrine. - A od ciebie zalatuje magiem. Czy któreś z was może mi to wyjaśnić? - Więc, znalazłam ten talizman, zobacz- całe jej ciało trzęsło się z zimna, czuła jak zamarza wewnątrz. Jeżeli szybko nie usiądzie, prawdopodobnie przewróci się. Nikodemus wyciągnął rękę i złapał ją za ramię, w samą porę, bo upadłaby na twarz. - Talizman, co?- Alexandrine przypomniała sobie, że ciągle ma pierścień Rasmusa. Wygrzebała go z kieszeni i pokazała Warlordowi. - Należał do mojego ojca. Używał go przeciwko nam- trzęsły się jej dłonie- Chcesz go?Nikodemus przyglądał mu się bez dotykania. - Co się z nim stało? - Dźgnęłam go nożem- Xia otoczył ją ramieniem i odciągnął od Nikodemusa. Pozwoliła, żeby pierścień upadł na podłogę. Usłyszała kiedy spadł, ale w swoim umyśle ciągle widziała jak leciał w dół i kręcił się w kółko bez końca. Była zbyt oszołomiona więc oparła się o Xię i modliła się żeby nie zemdleć. Trzymał ją blisko siebie, ale w niczym to nie przypomniało jej ich wspólnych chwil w łóżku. Oczywiście, nie chciał żeby jego kumple o nich wiedzieli. - Zabieraj od niej łapy- rozkazał mu jej brat. - Odpierdol się, Harsh- Xia wziął wdech- Alexandrine, muszę z tobą porozmawiaćodwróciła głowę, żeby na niego spojrzeć. - Tak? - W cztery oczy. - Oh. - Po moim trupie, Xia. Nie pozwolę ci się do niej zbliżyć- spojrzała na swojego brata. - Czy mógłbyś się nie wtrącać? – w tym samym czasie Xia powiedział. - Nie mam nic przeciwko, Harsh. Chodź Alexandrine. 214

Rozdział 30 Xia w ostatniej chwili złapał Alexandrine zanim ponownie ugięły się pod nią kolana, ale nagle odzyskała siły i odepchnęła go, wbijając mu łokieć w żebra. Ucierpiała tylko jego duma. Super. Nawet nie chciała żeby jej dotykał. Ścisnęło go w piersi ze strachu, że każe mu spadać. Czy mógł ją za to winić? Nie bardzo. Martwienie się o to co powiedzą inni było dla niego nowe, zupełnie jak wolność. Ale wtedy przypomniał sobie, że zanim wszedł w konflikt z Rasmusem, nie przejmował się opiniami innych ludzi. Jakby to miało znaczenie. Teraz miał inne życie. Inny świat. Odkrył dzisiaj, że teraz ważne dla niego było to, co myślała Alexandrine. Perspektywa jej nienawiści do niego, zmieniała jego serce w pył. Z krzykiem, Harsh poderwał się ze swojego miejsca kiedy jego siostra znowu się potknęła, a Xia ją złapał. Do diabła, równie dobrze mógł zapalić zapałkę i patrzeć jak się pali. Nikodemus przechylił głowę na bok, obserwując ich. Warlord mógł coś wiedzieć. Cholera wie, co powiedzieli mu Iskander i Durian. Nikodemus mógł wyglądać na zrelaksowanego lekkoducha, ale nie tolerował niesubordynacji. Bardziej niż którykolwiek z nich. Wiedział, że walczyli o wolność swojego istnienia i nie miał zamiaru pozwalać żeby coś lub ktoś narażał ich na niebezpieczeństwo. Jak na przykład związek jednego z jego demonów z czarownicą. Z jakąkolwiek czarownicą. Durian odepchnął swój talerz z jedzeniem, opadł na oparcie krzesła, przyciskając dłoń piersi w miejscu gdzie rozciął go Magellan. Zabójca skupiał uwagę na Alexandrine, a Xii w ogóle się to nie podobało. Durian nie był zbytnio popularny wśród ich rodzaju, biorąc pod uwagę czym się zajmował było to logiczne. Podobno, choć nie było to pewne, nie złożył Nikodemusowi przysięgi wierności. Ale do diabła, była to tylko kwestia czasu kiedy Warlord zacznie ponownie używać swojej tajnej broni, tym bardziej teraz kiedy ją odzyskał, prawda? Lepiej będzie rozwiązać tą sytuację teraz niż wracać do niej ponownie później. Zabić demona który zapatrzył się na małą dziewczynkę Rasmus Kesslera. I do tego jeszcze Iskander. Gapił się na nią jakby był gotowy zabrać ją na sypialną gimnastykę. Oprócz seksualnego zainteresowania, które Xia mógł wyraźnie zobaczyć w jego oczach, dodatkowo wydzielał z siebie jakąś dziwaczną moc. Nie było to nic nowego. Tatuaż na jego twarzy ciągle świeciły wewnętrznym blaskiem. Oh yeah. Był też Harsh. Chciał go zabić tylko za samo dotykanie Alexandrine. Pokroi go na drobne plasterki i usmaży jego wątrobę, kiedy dowie się co robił z jego drogocenną siostrą. I na pewno Harsh właśnie szykował na niego swoją moc, Xia pomyślał, że może jednak miał pojęcie, co się między nimi wydarzyło. Na pewnie nie miał zamiaru usiąść z nim

215

i przeprowadzić rozmowy – jak to spałem z twoją siostrą i prawdopodobnie podeptałem jej uczucia. Ciągle trzymając ją za ramię, zaprowadził Alexandrine do kuchni. - Posłuchaj- zaczął mówić kiedy miał pewność, że nikt ich nie podsłucha- Nie wiem… - Wporządku Xia- wygładziła jeansy na udach i nagle zainteresowała się bocznymi szwami swoich spodni- Nie powiem nikomu. Więc nie musisz się martwić, dobrze? Harsh może jest moim bratem, ale moje życie osobiste to nie jego sprawa. To niczyja sprawa- gapił się na nią chyba przez całą wieczność, próbując wyczytać coś z jej oczu, wyrazu twarzy czy mowy ciała, ale nic mu to nie dało. Miała chyba wszystkie możliwe triki nerwowe, rozbiegane spojrzenie, wierciła się, przestawała z nogi na nogę i do tego zupełnie ukryła przed nim swoje uczucia. Nie miał pojęcia, dlaczego była aż tak wstrząśnięta, ale bał się nawiązać z nią połączenie. Dzisiejszego wieczoru był bardzo bliski wypalenia jej mocy, nie chciał jej tak narażać. - Nie wiem czego chcesz- przeczesał palcami jej włosy. No cóż to było straszne gówno. Pragnął wiedzieć czy miała dla niego dobrą czy złą wiadomość. Złamane serce czy nie- Nie masz nic przeciwko żeby o nas nie wiedzieli?- przymrużyła oczy a następnie usiadła na krześle, łapiąc się za głowę. Widział jak trzęsły się jej ręce. - Czego chcesz?- to było proste pytanie. - Być z tobą- do diabła, powiedział to. Odkrył się przed nią całkowicie. Teraz jej kolej. Spojrzała na niego podejrzliwie a potem rozbłysło w jej oczach zrozumienie. Niestety niewłaściwe. - W łóżku. - No cóż, tak, tam też- i wszędzie gdzie tylko mógłby z nią być. Może nie wyraził się wystarczająco jasno. Bez połączeniach ich umysłów, trudniej było mu do niej dotrzeć. Usłyszeli rozmowę, ktoś mówił podniesionym głosem. Zablokował ją- Ale nie o tym myślałem, Alexandrine- nie poruszyła się. Nie wydawało mu się żeby była na czymś skupiona. Była bardziej blada niż kiedy tu przyjechali. Jego cholerna bluza była na nią za duża, dłonie ukryła w rękawach. Nagle zrobiła się jeszcze bledsza. - Zaraz zwymiotuję. - Pochyl głowę- Xia podszedł do niej, kładąc rękę na jej głowie, pchając ją delikatnie między kolana Alexandrine. Nie protestowała- Skarbie- głaskał ją po głowie- musisz oddychać. Oddychaj. - Czuję się jak gówno, Xia- jej żebra unosiły się w powolnych i długich oddechach. Puścił ją, a ona sama złapała się za głowę, mocno przyciskając do niej palce, aż stały się białe. Przez

216

cały czas drżała. Kucnął obok niej- Mogę coś dla ciebie zrobić?- podniosła rękę z ciągle nisko opuszczoną głowę, machnęła do niego. Po chwili uniosła głowę. - Lepiej. Od razu lepiej. - Więc nie będziemy o nas wspominać?- został na swoim miejscu. Był wystarczająco blisko Alexandrine żeby móc wyczuć swój szampon na jej włosach, lekko cytrynowy zapach mydła na jej skórze. Jezu, czuł się jak cholerny dupek. Jak dupek ze złamanym sercem. - Jak dla mnie ok. Nie mam nic przeciwko. To znaczy, dlaczego miałabym mieć?Podciągnęła nogi do góry i skrzyżowała na nich ramiona, nie podniosła głowy, domyślił się że chciała unikać jego spojrzenia- Będę trzymać buzię na kłódkę- wykonała ruch przypominający zapięcie ust i wyrzuciła wyimaginowany kluczyk. - A co jeżeli to nie jest w porządku dla mnie?- wracając do ich wspólnych wcześniejszych rozmów, mógł zrozumieć jej niewiarę w niego i chociaż nie zmienił swojego zdania na temat czarownic, zmieniły się jego uczucia do niej. Nie przypominała żadnej z czarownic, które znał czy zabił. Była Alexandrine i już nie myślał, że chciała wpływać na niego w stały sposób. Poza tym to już to się stało. I po tym co powiedziała, wynikało na to, że przywykła do tego, że mężczyźni rzucali ją ponieważ nie potrafili poradzić sobie z tym kim była. I prawdopodobnie tak samo myślała o nim. - Xia, ciągle jestem czarownicą- ich spojrzenia się spotkały- A Rasmus Kessler jest moim ojcem- położył rękę na jej głowie i przesunął palcami po włosach, które były tak samo jasne jak u maga. Ale nie czuł żadnej nienawiści. Ani odrobiny. Usłyszał jak ktoś odsunął krzesło w salonie. - Co tam się do diabła dzieje?- to był głos Harsha. - Tak- ponownie kucnął, żeby móc spojrzeć jej prosto w oczy- Jesteś czarownicą- objął jej twarz dłońmi- I co z tego?- Alexandrine zagryzła dolną wargę i żuła ją przez chwilę. - W porządku. Dobrze. Świetnie- jej źrenice wibrowały. Cholera, wziął od niej tyle mocy, że prawie się wypaliła, to wszystko było takie pogmatwane i popieprzone a ona ani razu się nie poskarżyła. Wyprostowała się, ale zrobiła to za szybko i znowu pochyliła się nad krzesłem, wydało mu się, że tym razem była lekko zielona- Więc jesteś moim chłopakiem czy zabawką?- trzęsąc się pochyliła się w jego stronę, zdążył ją złapać zanim spadłaby z krzesła. - Żadnym z nich- zabrzmiało to mocniej niż zamierzał. To zawsze był jego problem. Potrafił być powściągliwy albo wkurzony, żadnych innych nastrojów pomiędzy- Alexandrine, kocham cię. - Nieprawda. - Tak. 217

- Nie- przewrócił oczami. Cóż, miał zamiar powiedzieć każdemu kto go spyta co zaszło pomiędzy nim a Alexandrine a ona mogła przyjąć to do wiadomości lub nie- Posłuchaj, możemy posprzeczać się o to później. Teraz musimy wrócić tam i poradzić sobie jakoś z Nikodemusem. - Po co?- opadła na krzesło. Przeszła dzisiaj już tyle, że nienawidził siebie, że prosił ją jeszcze o to. Życie czasami jest do dupy. - Nie pozwoli ci tutaj zostać bez wyjaśnienia kilku szczegółów. Musisz też podjąć pewne decyzje- trzymał ją w uścisku, ale ona nie robiła nic żeby się od niego odsunąć. Nie mogła czy nie chciała? - Bo jestem czarownicą? - Nie. Ponieważ teraz częściowo należysz do naszego rodzaju- dotknął palcem jej czoła i pozwolił poczuć siebie. Tylko odrobinę. Wystarczająco żeby wiedziała. Impuls, żeby wszystko przyspieszyć spalał go od środka, ale nie zrobił tego- Spyta cię czy zechcesz złożyć przysięgę wierności. Nie może pozwolić przebywać tu demonom, które tego nie zrobiły. To oznacza, że musisz zdecydować czy chcesz to zrobić. - A jeżeli się nie zgodzę? - Nie będziesz mogła tutaj zostać- bawiła się zbyt długimi rękawami jego bluzy, rozciągając je i chowając w nie dłonie- A ty dlaczego to zrobiłeś? - Z powodu Carson- przytaknęła ostrożnie, cholera zastanowił się czy była zazdrosna- Ale też ponieważ uważam, że jeżeli ktoś może poradzić sobie z magami to tylko Nikodemus. A ja chcę brać w tym udział. To znaczy w zabijaniu magów- zacisnął usta- Pomyślałem, że będzie duża szansa, że wyśle mnie po Rasmusa. Ale teraz myślę, że Nikodemus ma inne plany. - Jasne- powiedziała z udawanym rozbawieniem- Wszyscy kochają zwycięzców. Nikodemus do boju. Precz z rodzajem magów. - To, co robi Nikodemus nie ma nic wspólnego z wygrywaniem czy przegrywaniem, Alexandrine. Chodzi o przetrwanie- ponownie zaniepokoił go obrót spraw pomiędzy nimiAle teraz musisz zdecydować czy będziesz z nami- otoczyła swój brzuch ramionami. - Zawsze byłam sama. Myślę, że moim przeznaczeniem jest być samą. - Alexandrine- coś ścisnęło go w piersi, ale szybko zniknęło- Nie zostawię cię. - Jasne- wyszeptała- Wszyscy tak mówią, prawda? - Chcesz być ze mną? Jeżeli nie… - Alexandrine?- Harsh wszedł do kuchni. W pośpiechu, Xia zorientował się, że wyczuwał go teraz zupełnie inaczej niż wcześniej. No cóż, nad nim też będzie musiał popracować, prawda? Spojrzał przez swoje ramie na mężczyznę, który był teraz prawą ręką Nikodemusa- Niech to 218

szlak!- ryknął Harsh. Udało mu się opanować i kontynuował już spokojniejszym głosemZabieraj łapy od mojej siostry, Xia- pochylił się do niej jakby drugiego mężczyzny w ogóle tutaj niebyło. - Wiesz, że nie jestem najlepszy w mówieniu- powiedział do niej- Wiesz to o mnie. Nie obchodzi mnie kto jest twoim ojcem oraz czy twoim bratem jest Harsh Marit, albo to że jesteś czarownicą a ja demonem. Pragnę cię mieć w swoim życiu, Alexandrine. - Po co?- położyła dłonie na jego ramionach i uniosła głowę, żeby móc spojrzeć mu w oczy. - Cholera jasna. - Kurwa, zamknij się- powiedział do Harsha, Xia. Nikodemus wszedł do kuchni i położył rękę na plecach demona. - Mój przyjacielu- powiedział Warlord. Pociągnął Harsha za ramię- Pozwólmy im dokończyć. Kiedy się dogadają, przyjdą i nam wszystko wyjaśnią. Chodź- Xia zwrócił swoją uwagę na Alexandrine. - Dzisiaj ryzykowałaś swoim życiem. Dla mnie. Przyszłaś po mnie skarbie. Sama- coś ścisnęło go za gardło i musiał poczekać chwilę zanim mógł kontynuować- Rasmus mógł zrobić tylko dwie rzeczy- zniewolić mnie ponownie albo zabić. Gdyby nie ty, już byłbym martwy. Albo jeszcze gorzej. Więc nie mówi mi, że nie wiem ile dla mnie znaczysz, Alexandrine, albo nie wiem co do ciebie czuję. Dla mnie jesteś tą jedyną. - Mówi to facet, który kontroluje moją moc- dotknęła jego włosów, wsuwają pojedynczy kosmyk za ucho- Musisz mnie za to nienawidzić. - Nienawidzić cię?- parsknął- Nie rozumiesz? Jak myślisz dlaczego to ja- dźgnął się palcem w pierś- a nie Kynan Aijan? - Przypadek? - Wyjaśnijmy sobie kilka rzeczy- podniósł ją krzesła- Jeżeli chodzi o twoją moc nie ma mowy o żadnym przypadku. I nie jestem twoim chłopakiem, ani zabawką- w jej oczach widział spokój. - To kim jesteś? - Jestem twój, należę do ciebie- wziął ją w ramiona- Kocham cię Alexandrine. I nawet nie bardzo obchodzi mnie to czy i ty mnie kochasz. Chcę być z tobą. Jeżeli nie chcesz przysięgać wierności Nikodemusowi, to znajdę jakiś sposób żeby odejść razem z tobą- stała blisko, przyciskając się do niego. Obserwował jak wątpliwości w jej oczach powoli zaczęły zanikać. - Wow. To jest po prostu…Wow- wstrzymał oddech- Jesteś pewien?- trzymając Alexandrine w ramionach, pocałował ją. Na początku był to normalny pocałunek a potem stał się zupełnie nienormalny, ponieważ jej moc zaczęła wariować. Nie miała o tym pojęcia, oczywiście, ale 219

był pewien jak diabli, że czuł jak jej wewnętrzna siła reagowała. A to co sam odczuwał? No cóż, jeżeli ludzie tak się całują powinni poszukać sobie bardziej prywatnego miejsca. Odchylił głowę na bok, eksponując dla niej swoje gardło. - Oferuję ci siebie, Alexandrine Marit, na zawsze-powietrze dookoła nich zaczęło brzęczeć, poczuł jak nawiązuje się pomiędzy nimi połączenie. Nie zbyt silne, ale wystarczające żeby mogła się w nim odnaleźć- Proszę kochanie, przyjmij mnie. Ponieważ nie wiem co zrobię jeżeli powiesz nie- Alexandrine nawet się nie poruszyła. Dotknął palcem swojego gardła. Krwawa linia pojawiła się na jego skórze. - Oh mój Boże- wyszeptała- Czuję to. Czuję ciebie- przyciągnął jej głowę do swojej szyi. Skóra Alexandrine była gorąca. Zbyt gorąca jak na człowieka. Jej oczy były rozszerzone, duże okrągłe, czarne jak noc źrenice zasłoniły prawie całe tęczówki. Czuł moc talizmanu nawet jeszcze mocniej niż wcześniej. Dochodziła do tego jej wewnętrzna pierwotna energia. Z tak intensywnie pracującą siłą był wstanie spalić cały dom. Dotknęła ustami jego gardła i oh, tak, posmakowała go. Był wstanie odrzucić na bok jej moc, gdyby tylko mógł pozostać z nią tak na zawsze. - Jeżeli się zgodzisz, zwiąże nas w ten sam sposób w jaki Nikodemus związał się z Carson. Tylko jeżeli tego chcesz- odsunęła usta od jego szyi. - Zrób to- chciałby móc się zmienić. Do diabła, przez to jak się czuł, mógł zmienić się i nawet o tym nie wiedzieć. Nie pamiętał żeby kiedykolwiek był aż tak bardzo podekscytowany. Alexandrine była dla niego idealną kobietą. Za pomocą swojego noża zrobił małe nacięcie na jej szyi. Poczuł zapach krwi i otworzył się na doznania. Alexandrine przycisnęła się mocniej do niego. Należała do jego rodzaju. Czuł jej energię, oba rodzaje. Siła talizmanu płonęła w jej ciele, a moc z którą się urodziła przynosiła mu ochłodę jak zimna woda, obca ale tak znajoma. Cholera. Gdyby nauczył się jak korzystać z nich obu byłby niezwyciężony. - Dlaczego tak się dzieje?- spytała. Dotknęła ranki na boku swojej szyi i odsunęła palce pokryte krwią. Xia poczuł jak jego ciało się napina. Nie miała pojęcia. Nie miała pojęcia co z nim robiła- Dlaczego czuję się jakby bym była…spragniona ciebie. - Tak właśnie to na nas działa. Kiedy jeden demon oferuje siebie drugiemu, powstaje połączenie. Nasze moce zbliżają się do siebie- odchylił jej głowę na bok - Chodź, Alexandrine- wyszeptał. Ich ciała się dotykały, jego pierś przy jej, pozostał dla niej otwarty i to było takie dobre. W tym stanie byli otwarci na każdego demona, który znajdował się w pobliżu, w tym przypadku na Iskandera, Duriana, Harsha i Nikodemusa, tylko na początek. Ich też było dobrze czuć. On sam czuł się dobrze. To było właściwe. Alexandrine odchyliła 220

głowę do tyłu a Xia przycisnął usta do jej skóry, połączyli się i nagle tak po prostu chaotyczna siła przelała się przez nich oboje. Przesunął dłoń na tył jej głowy, przyciągając ją bliżej, wiążąc ją ze sobą trwale. Na zawsze. Tak samo jak Carson i Nikodemus. Stało się. Stało się i Nikodemus mógł się pieprzyć jeżeli mu się to nie podobało. Kiedy podniósł głowę, żeby zaczerpnąć powietrza zobaczył, że mają widownię w osobach Harsha i Nikodemusa. Harsh wyglądał jakby miał zaraz dostać zawału. Nikodemus patrzył na nich z rezerwą. Zamyślony. Warlord podszedł do szafki i oparł się o nią krzyżując ramiona na piersi. - Wiesz o tym Xia, że nie może tutaj zostać tak po prostu. Zgaduję, że ty również nie. - Wiem- poczuł jak swędzi go skóra na plecach. Nikodemus używał mocy, Xia nie wątpił, że Warlord mógłby zakończyć jego życie tu i teraz. Jego przysięga była częściowo odpowiedzialna za obecny stan wydarzeń. Ale z drugiej strony Nikodemus był jednym z najpotężniejszych demonów. - Może wytłumaczysz mi jak do tego doszło- Nikodemus podniósł rękę uciszając w ten sposób Harsha- Ani słowa. Twoja siostra jest dużą dziewczynką. Sama może sobie poradzić. Teraz, chcę usłyszeć od nich wyjaśnienia. - Dzięki- powiedziała Alexandrine. - Będzie lepiej, jeżeli któreś z was zacznie mówić- w większości to Xia zajął się opowiadaniem ponieważ Alexandrine ciągle zmagała się ze skutkami uwolnienia tak dużej liczby demonów. Była blada jak ściana i trzęsła się jak narkoman na głodzie. Powiedział im o najważniejszych wydarzeniach od czasu wyjazdu Harsha do Paryża- Jesteś córką Rasmusa Kesslera?- Nikodemus spytał ją kiedy doszli do tej części historii- Naprawdę? - Tak- Alexandrine skuliła się a Xia objął ją ramieniem. - To jest po prostu do bani- powiedział, patrzył na niego jakby był zerem- Związałeś się z dzieciakiem Kesslera? - Carson była czarownicą Magellana. - Tak, ale to się zmieniło, prawda?- wskazał na Alexandrine- Ona nie może zmienić tego kim jest jej ojciec. - Zrobiłam to absolutnie celowo- odpowiedziała- zdecydowałam, że to Rasmus Kessler będzie moim tatą. Posłuchaj, nie jestem jedyną czarownicą czy magiem, który został porzucony tylko dlatego, że nie spełniał stosownych wymagań w wieku trzech lat. Jest wiele osób takich jak ja i nie uwierz mi, że nie darzymy miłością tych którzy się nas pozbylimówiła do Nikodemusa- I nie myśl, że jestem jedyną czarownicą, która skończyła porzucona na ulicy.

221

- Nie- odpowiedział- W rzeczywistości tak nie myślę. To całkiem intrygujące nie sądzisz? Później- jeżeli wszystko się ułoży- odbędziemy miłą długą pogawędkę o niektórych twoich znajomych. - Może- przytaknął. - Xia wyjaśnił ci, na czym polega przysięga wierności?- przytaknęła twierdząco na jego pytanie, ale Xia wiedział, że chodziło mu o szczeble hierarchii, które miały ogromne znaczenie, a nie tylko czy będzie posłuszna Warlordowi czy nie- Wiesz, że twój chłopak ją złożył – przytaknęła ponownie. Cały czas była ostrożna- Mógłbym używać was obojeuśmiechnął się- A tak poza tym, nie mam nic przeciwko czarownicom przysięgającym mi wierność- uśmiechnął się promiennie- Jak do tej pory nie mogę narzekać. Więc chcesz walczyć po naszej stronie?- wyciągnęła dłoń i wzięła Xię za rękę. Ścisnął jej palce. - Tak, chcę. - Więc zróbmy to- Xia stał blisko niej kiedy wymieniała się krwią z Nikodemusem i pomógł jej z formułą którą musiała wypowiedzieć. Warlord mówił szybko i z sympatią, kiedy było już po wszystkim, Harsh był szary na twarzy, a Alexandrine oparła się o niego, wywołując tym u niego pełną erekcję- Zabierz moją nową czarownicę na górę. Domyślam się, że chciałaby odpocząć. Magia zawsze wykańcza Carson. - Tak, dzięki- Xia przyciągnął ją bliżej siebie. - Nie jestem twoją czarownicą- powiedziała do Nikodemusa. - Możesz sobie myśleć co chcesz ale do diabła jesteś. - Jestem twoim oddanym demonem- odpowiedziała. Wsunęła dłoń między ich ciała i przesunęła nią po kroczu Xii- Ale jestem jego niegodziwą czarownicą. - Kurwa, tak- odpowiedział.

Koniec

222

Niestety to już koniec historii Alexandrine i Xii, mam nadzieję, że tak samo miło spędziliście z nimi czas jak ja. Chciałabym podziękować Wam za wszystkie komentarze, które tak fantastycznie motywują mnie do dalszej pracy nad tłumaczeniami. Na razie porzucam demony i czarownice i za jakiś czas wracam do Was z wilkami. W międzyczasie zapraszam na Double Play, Jill Shalvis, mam nadzieję, że przypadnie Wam do gustu. Do zobaczenia wkrótce Agata:)

223